ÑAËT MUÏC TIEÂU ÑUÙNG

CHÖÔNG MOÄT

Ñeå thaønh coâng trong maét Ñöùc Chuùa Trôøi, ñieàu thieát yeáu laø moãi moät muïc sö nhaän bieát muïc tieâu maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ñaët tröôùc maét mình. Neáu muïc sö khoâng bieát muïc tieâu cuûa mình, thì oâng khoâng caùch naøo ñaùnh giaù cho ñuùng hoaëc thaønh coâng hay thaát baïi trong vieäc ñaït ñeán muïc tieâu ñoù. 1 [1] OÂng ta coù theå nghó raèng mình ñaõ thaønh coâng khi oâng thaät söï thaát baïi. Vaø ñoù laø moät bi kòch lôùn. OÂng gioáng nhö ngöôøi chaïy ñua chaëng ñaàu tieân, hôùn hôû chaïy nöôùc ruùt qua vaïch 800 meùt, nghó raèng mình ñaõ chieán thaéng neân giô tay leân tröôùc söï coå vuõ cuûa ñaùm ñoâng, maø khoâng nhaän ra raèng mình ñang chaïy tieáp söùc ôû ñöôøng ñua daøi 1600 meùt. Khoâng bieát muïc tieâu chaéc chaén seõ thaát baïi. Suy nghó mình ñaõ thaéng thì khieán ngöôøi aáy thaát baïi. Trong tröôøng hôïp naøy caâu noùi hoaøn toaøn ñuùng laø: “Keû ñaàu trôû neân roát”

Haàu heát muïc sö coù vaøi loaïi muïc tieâu ñaëc bieät maø hoï thöôøng ñeà caäp ñeán nhö laø “khaûi töôïng” cuûa mình. Ñoù laø nhöõng ñieàu maø hoï phaán ñaáu ñeå ñaït ñöôïc, döïa treân söï keâu goïi vaø aân töù ñaëc bieät cuûa mình. AÂn töù vaø söï keâu goïi cuûa moãi ngöôøi thì ñaëc thuø, baát luaän laø moät muïc sö ôû thaønh phoá naøo ñoù, hay truyeàn giaùo cho moät khu vöïc, hoaëc laøm giaùo sö giaûng daïy leõ thaät. Nhöng muïc tieâu ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho maø toâi ñang ñeà caäp ôû ñaây laø muïc tieâu chung, vaø aùp duïng cho moïi muïc sö. Ñoù laø khaûi töôïng lôùn. Noù phaûi laø khaûi töôïng chung thuùc ñaåy phía sau moïi khaûi töôïng caù bieät. Nhöng thöôøng thì noù khoâng ñöôïc nhö vaäy. Khoâng chæ nhieàu muïc sö coù nhöõng khaûi töôïng ñaëc bieät khoâng hoøa hôïp vôùi khaûi töôïng chung cuûa Ñöùc chuùa Trôøi, maø khaûi töôïng cuûa hoï thaät söï coøn choáng nghòch laïi khaûi töôïng chung ñoù. Toâi ñaõ töøng laøm vaäy, duø luùc ñoù toâi ñang laøm muïc sö cuûa moät Hoäi thaùnh taêng tröôûng.

Vaäy thì muïc tieâu hay khaûi töôïng chung maø Ñöùc chuùa Trôøi ban cho moãi muïc sö laø gì? Chuùng ta baét ñaàu tìm caâu traû lôøi trong (Mat 28:18 -20), moät phaân ñoaïn Kinh thaùnh quen thuoäc maø chuùng ta laïi boû qua. Haõy xem töøng caâu moät:

Ñöùc Chuùa Gieâ-su ñeán gaàn, phaùn cuøng moân ñoà nhö vaày: “Heát caû quyeàn pheùp treân trôøi vaø döôùi ñaát ñaõ giao cho Ta” (Mat 28:18).

Chuùa Gieâ-su muoán moân ñoà Ngaøi bieát raèng Cha ñaõ ban uy quyeàn toái cao cho Ngaøi. Dó nhieân laø yù ñònh cuûa Ñöùc Chuùa Cha ñaõ (vaø ñang) laø moïi ngöôøi phaûi vaâng phuïc Chuùa Gieâ-su, cuõng nhö baát kyø khi naøo Ñöùc Chuùa Trôøi ban uy quyeàn cho ai. Nhöng Chuùa Gieâ-su thì caù bieät, Cha Ngaøi ñaõ giao cho Ngaøi heát thaûy quyeàn pheùp treân trôøi vaø döôùi ñaát, chöù khoâng chæ moät uy quyeàn giôùi haïn nhö Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho con ngöôøi. Gieâ-su laø Chuùa.

Nhö vaäy heã ai khoâng töông giao vôùi Gieâ-su nhö Chuùa cuûa mình, thì ngöôøi ñoù khoâng coù moái quan heä ñuùng ñaén vôùi Ngaøi. Gieâ-su, hôn baát cöù ñieàu gì khaùc, Ngaøi laø Chuùa. Ñoù laø lyù do Ngaøi ñöôïc nhaéc ñeán laø “Chuùa” hôn 600 laàn trong Taân Öôùc (Ngaøi chæ ñöôïc ñeà caäp laø Ñaáng Cöùu Theá 15 laàn). Ñoù laø lyù do Phao Loâ vieát: “Ñaáng Christ ñaõ cheát vaø soáng laïi, aáy laø ñeå laøm Chuùa keû soáng vaø keû cheát” (Roâ 14:9). Chuùa Gieâ-su ñaõ cheát vaø ñaõ soáng laïi ñeå cai trò nhö laø Chuùa treân nhaân loaïi.

Ñöùc Tin Cöùu Roãi Thaät (True Saving Faith)

Khi caùc truyeàn giaùo vaø muïc sö thôøi nay môøi thaân höõu “tieáp nhaän Gieâ-su laøm cöùu Chuùa” (cuïm töø vaø khaùi nieäm naøy chöa töøng thaáy trong Kinh thaùnh). Ñieàu ñoù baøy toû moät thieáu soùt cô baûn trong söï hieåu bieát cuûa hoï veà Phuùc AÂm. Ví duï nhö vieân cai nguïc ngöôøi Phi-líp hoûi Phaoloâ toâi phaûi laøm gì ñeå ñöôïc cöùu, Phaoloâ khoâng traû lôøi: “Haõy tieáp nhaän Gieâ-su laøm Cöùu Chuùa cuûa anh”. Nhöng oâng laïi noùi “tin Chuùa Gieâ-su Christ thì ngöôi seõ ñöôïc cöùu” (Coângvuï 16:31). Ngöôøi ta ñöôïc cöùu khi hoï tin Chuùa Gieâ-su Christ. Baïn haõy nhôù hoï khoâng ñöôïc cöùu vì tin giaùo lyù veà söï cöùu roãi hoaëc giaùo lyù veà Gieâ-su, nhöng hoï tin nôi moät Thaân Vò – Chuùa Gieâ-su Christ. Ñoù laø ñöùc tin cöùu roãi. Coù quaù nhieàu ngöôøi nghó raèng vì hoï tin söï cheát cuûa Chuùa Gieâ-su laø moät cuûa leã ñuû ñeå tha toäi cho hoï, hoaëc söï cöùu roãi laø bôûi ñöùc tin hoaëc laø haøng traêm ñieàu khaùc veà Chuùa Gieâ-su, hay veà söï cöùu roãi, laø hoï ñaõ coù ñöùc tin cöùu roãi. Nhöng hoï sai laàm. Ma quæ cuõng ñaõ tin moïi ñieàu veà Gieâ-su vaø veà söï cöùu roãi. Ñöùc tin cöùu roãi bao goàm ñöùc tin nôi Gieâ-su. Vaø Ngaøi laø ai? Ngaøi laø Chuùa.

Roõ raøng neáu toâi tin Gieâ-su laø Chuùa, thì toâi seõ haønh ñoäng nhö Ngaøi laø Chuùa, vaâng phuïc Ngaøi töø ñaùy loøng toâi. Neáu toâi khoâng vaâng phuïc Ngaøi, thì toâi khoâng tin Ngaøi. Neáu coù ai noùi: “Toâi tin coù con raén ñoäc trong ñoâi giaày” vaø roài anh ta bình thaûn mang giaày ñoù vaøo, thì roõ raøng anh khoâng thaät söï tin ñieàu mình noùi laø mình tin. Khi ngöôøi ta noùi hoï tin nôi Gieâ-su nhöng khoâng aên naên toäi loãi mình vaø taám loøng khoâng vaâng phuïc Ngaøi thì hoï khoâng thaät söï tin nôi Chuùa Gieâ-su. Hoï coù theå tin vaøo hình aûnh Gieâ-su, nhöng khoâng tin chính Chuùa Gieâ-su laø Ñaáng coù heát thaûy quyeàn pheùp treân Trôøi vaø döôùi Ñaát.

Nhöõng ñieàu naøy noùi leân raèng khi nhaän thöùc cuûa muïc sö veà söù ñieäp caên baûn nhaát cuûa Cô Ñoác Giaùo bò khieám khuyeát, thì ngöôì aáy gaëp khoù khaên ngay töø luùc baét ñaàu. Khoâng caùch naøo ñeå moät ngöôøi ñaït ñöôïc söï chaáp thuaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khi trình baøy sai traät söù ñieäp caên baûn nhaát maø Ñöùc Chuùa Trôøi muoán theá giôùi nghe ñeán. Ngöôøi aáy coù theå laø muïc sö cuûa moät Hoäi thaùnh taêng tröôûng, nhöng oâng ta thaát baïi caùch thaûm thöông maø khoâng hoaøn taát khaûi töôïng chung cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho chöùc vuï mình.

Khaûi Töôïng Lôùn (The big Vision)

Haõy trôû laïi Mat 28:18-19. Sau khi tuyeân boá veà uy quyeàn toái cao cuûa mình, thì Chuùa Gieâ-su ban maïng leänh:

“Vaäy haõy ñi daïy doã muoân daân, haõy nhaân danh Ñöùc Cha, Ñöùc Con vaø Ñöùc Thaùnh Linh maø laøm pheùp baùp teâm cho hoï vaø daïy hoï giöõ heát caû moïi ñieàu maø ta ñaõ truyeàn cho caùc ngöôi” (Mat 28:19–20a)

Löu yù Chuùa Gieâ-su duøng töø “Vaäy”. Ngaøi phaùn: “Vaäy haõy ñi daïy doã muoân daân….”. Ñieàu ñoù yù noùi raèng: “Bôûi vì nhöõng gì Ta vöøa phaùn… Ta coù heát thaûy quyeàn pheùp… bôûi vì Ta laø Chuùa… neân moïi ngöôøi dó nhieân phaûi vaâng phuïc Ta…vaø vì vaäy ta cuõng truyeàn leänh cho caùc ngöôi (vaø caùc ngöôi phaûi vaâng phuïc Ta), haõy ñi moân ñoà hoùa muoân daân, daïy hoï giöõ moïi maïng leänh cuûa Ta”.

Noùi caùch ngaén goïn, muïc tieâu chung, khaûi töôïng lôùn cuûa Ñöùc Chuaù Trôøi cho taát caû moïi coâng taùc cuûa chuùng ta laø: Traùch nhieäm cuûa chuùng ta laø moân ñoà hoùa nhöõng ngöôøi vaâng giöõ moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ.

Ñoù laø lyù do Phaoloâ noùi aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ban cho toâi laøm söù ñoà ñeå “ñem daân ngoaïi ñeán söï vaâng phuïc ñöùc tin” (Roâma 1:5). Muïc tieâu laø vaâng phuïc vaø phöông tieän vaâng phuïc laø ñöùc tin. Moät ngöôøi coù ñöùc tin thaät seõ vaâng theo maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-su.

Ñoù laø lyù do taïi sao Phi-e-rô giaûng trong ngaøy leã Nguõ tuaàn raèng: “Vaäy, caû nhaø Y-sô-ra-eân khaù bieát chaéc raèng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ toân Ngaøi (Gieâ-su) laø Chuùa vaø Ñaáng Christ – Gieâ-su naøy laø Ñaáng caùc ngöôi ñaõ ñoùng ñinh” (Coângvuï 2:36). Phi-e-rô muoán nhöõng keû ñoùng ñinh Ñaáng Christ bieát raèng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ toân Gieâ-su laøm Chuùa vaø Ñaáng Christ. Hoï ñaõ gieát chính Ñaáng maø Ñöùc Chuùa Trôøi muoán hoï vaâng lôøi! Döôùi söï caùo traùch naëng neà, hoï hoûi: “Chuùng toâi phaûi laøm gì?” Vaø Phi-e-rô noùi ñieàu ñaàu tieân “Haõy aên naên!” ñoù laø söï xoay chuyeån töø choã boäi nghòch ñeán choã vaâng phuïc. Toân Gieâ-su laøm Chuùa. Sau ñoù Phi-e-rô baûo hoï phaûi chòu baùp teâm nhö Ñaáng Christ truyeàn daïy. Phi-e-rô ñang moân ñoà hoùa – nhöõng tín höõu vaâng phuïc cuûa Ñaáng Christ – vaø oâng ta ñaõ baét ñaàu ñuùng vôùi söù ñieäp ñuùng.

Vì vaäy moãi muïc sö phaûi coù khaû naêng ñaùnh giaù söï thaønh coâng cuûa mình. Taát caû chuùng ta phaûi hoûi chính mình: chöùc vuï toâi daãn daét daân söï ñeán choã vaâng phuïc taát caû maïng leänh cuûa Ñaáng Christ khoâng?” Neáu ñöôïc, thì chuùng ta ñang thaønh coâng. Neáu khoâng thì chuùng ta ñang thaát baïi.

Ngöôøi truyeàn giaûng chæ thuyeát phuïc ngöôøi ta “tieáp nhaän Gieâ-su” maø khoâng baûo hoï phaûi aên naên toäi laø truyeàn giaûng thaát baïi. Moät muïc sö ñang coá gaéng xaây döïng moät hoäi chuùng ñoâng baèng caùch giöõ cho moïi tín höõu vui veû vaø toå chöùc ñöôïc nhieàu hoaït ñoäng xaõ hoäi laø sai laàm. Caùc giaùo sö chæ daïy nhöõng söï vaän haønh môùi nhaát “gioù thaàn hoïc” laø thaát baïi. Moät söù ñoà thaønh laäp nhöõng Hoäi thaùnh goàm nhöõng ngöôøi noùi raèng hoï tin Chuùa Gieâ-su nhöng khoâng vaâng phuïc Ngaøi laø söù ñoà thaát baïi. Ngöôøi tieân tri chæ noùi tieân tri veà caùc phöôùc haïnh seõ ñeán vôùi daân söï laø tieân tri thaát baïi.

Söï Thaát Baïi Cuûa Toâi (My Failure)

Vaøi naêm tröôùc, khi ñang laøm muïc sö taïi moät Hoäi thaùnh ñang phaùt trieån thì Ñöùc Thaùnh Linh hoûi toâi moät caâu laøm môû maét ñeå toâi thaáy mình ñaõ quaù thieáu soùt trong vieäc laøm troïn khaûi töôïng chung cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Khi toâi ñang ñoïc Kinh thaùnh noùi veà söï phaùn xeùt trong töông lai giöõa chieân vaø deâ trong Mat 25: 31- 46 thì Ñöùc Thaùnh Linh hoûi toâi nhö sau: “Neáu moïi ngöôøi trong hoäi chuùng con qua ñôøi hoâm nay vaø öùng haàu tröôùc ngai phaùn xeùt chieân vaø deâ thì bao nhieâu ngöôøi laø chieân vaø bao nhieâu ngöôøi laø deâ?” vaø ñaëc bieät hôn laø caâu: “Trong naêm qua, bao nhieâu ngöôøi trong hoäi chuùng cuûa con ñaõ cung caáp thöùc aên cho anh chò em trong Chuùa ñang bò ñoùi, vaø nöôùc uoáng cho nhöõng Cô Ñoác Nhaân bò khaùt, choå che thaân cho ngöôøi khoâng nhaø, ñoà maëc cho Cô Ñoác Nhaân ngheøo thieáu, hoaëc thaêm vieáng tín höõu beänh taät hay trong voøng lao lyù?” Toâi nhaän ra raèng ít ngöôøi laøm nhöõng ñieàu ñoù hoaëc nhöõng ñieàu töông töï nhö theá, maëc daàu hoï ñi nhaø thôø, haùt thôø phöôïng Chuùa, nghe toâi giaûng vaø daâng hieán tieàn baïc. Vì theá hoï chæ laø deâ theo tieâu chuaån cuûa Ñaáng Christ vaø ít nöõa thì toâi cuõng chòu traùch nhieäm phaàn naøo ñoù vì toâi ñaõ khoâng daïy hoï taàm quan troïng ñoái vôùi Chuùa veà vieäc ñaùp öùng nhöõng nhu caàu caáp thieát cuûa anh chò em trong Ñaáng Christ. Toâi khoâng daïy doã hoï vaâng phuïc moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ. Thöïc teá thì toâi ñaõ nhaän ra raèng toâi ñang boû qua ñieàu cöïc kyø quan troïng ñoái vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi – Ñoù laø ñieàu raên lôùn thöù hai, yeâu keû laân caän nhö chính mình – toâi ñaõ khoâng ñeà caäp ñieàu raên môùi cuûa Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy chuùng ta phaûi yeâu ngöôøi khaùc nhö Ngaøi ñaõ yeâu chuùng ta.

Hôn theá nöõa, laàn hoài toâi nhaän thaáy raèng, mình thaät söï daïy nhöõng ñieàu laøm ngöôïc laïi vôùi muïc tieâu chung cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi veà moân ñoà hoùa khi toâi daïy quan ñieåm thôøi thöôïng nhaát veà “tin laønh thònh vöôïng” cho hoäi chuùng. Maëc duø yù muoán cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng muoán daân söï Ngaøi chaát chöùa cuûa caûi döôùi ñaát (xem Mat 6:19-24) vaø hoï phaûi thoûa loøng vôùi ñieàu hoï coù duø cho hoï chæ coù ñoà aên vaø aùo maëc (xem Heâ 13:5; 1Tim 6:7-8). Toâi ñaõ daïy cho hoäi chuùng Hoa Kyø giaøu coù cuûa toâi raèng, Ñöùc Chuùa Trôøi muoán hoï sôû höõu theâm nhieàu cuûa caûi. Nhö vaäy toâi ñaõ daïy tín ñoà mình khoâng vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su trong khía caïnh naøo ñoù (cuõng nhö haøng traêm ngaøn muïc sö khaùc treân theá giôùi laøm nhö theá).

Töø khi nhaän thöùc mình ñaõ sai traät, toâi aên naên vaø xin hoäi chuùng tha thöù cho toâi. Toâi ñaõ baét ñaàu ñaøo taïo moân ñoà, daïy hoï giöõ moïi maïng leänh Ñaáng Christ truyeàn phaùn. Toâi laøm vieäc naøy vôùi söï run raåy, sôï haõi vaø nghi ngôø raèng coù soá ngöôøi trong hoäi chuùng cuûa toâi khoâng thaät söï muoán vaâng phuïc moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ, vaø yeâu thích moät cô ñoác giaùo tieän nghi khoâng ñoøi hoûi hoï phaûi traû giaù gì caû. Vaø toâi ñaõ ñuùng. Moïi ñieàu naøy chöùng toû raèng coù soá ngöôøi khoâng quan taâm ñeán nhöõng Cô Ñoác Nhaân chòu khoå treân theá giôùi. Hoï khoâng quan taâm ñeán vieäc truyeàn baù Phuùc AÂm cho nhöõng ngöôøi chöa töøng nghe. Hôn theá, hoï chuû yeáu quan taâm ñeán vieäc gom goùp theâm cho chính mình. Noùi ñeán söï thaùnh khieát hoï chæ traùnh nhöõng toäi loãi ñaùng hoå theïn, nhöõng toäi bò ngöôøi ngoaïi leân aùn vaø chæ soáng cuoäc ñôøi nhö moät ngöôøi ôû möùc trung bình. Hoï khoâng thaät söï yeâu meán Chuùa, vì hoï khoâng muoán giöõ maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-su laø chính ñieàu ñeå chöùng minh tình yeâu cuûa hoï ñoái vôùi Ngaøi (xem Giaêng 14: 21).

Ñieàu toâi sôï ñaõ thaønh söï thaät – Nhöõng tín ñoà höõu danh voâ thöïc laø deâ ñoäi loát chieân. Khi toâi keâu goïi hoï töø boû chính mình, vaø vaùc thaäp töï giaù thì moät soá ngöôøi ñaõ noåi giaän. Vôùi hoï Hoäi thaùnh chuû yeáu laø nôi sinh hoaït xaõ hoäi ñöôïc dieãn ra vôùi aâm nhaïc hay gioáng nhö nhöõng gì theá gian höôûng thuï ôû caùc caâu laïc boä vaø quaùn röôïu. Hoï chæ chaáp nhaän söï giaûng daïy naøo xaùc nhaän cho söï cöùu roãi vaø tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho hoï. Nhöng hoï khoâng muoán nghe nhöõng ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi ñoøi hoûi nôi hoï. Hoï khoâng muoán baát cöù ai thaéc maéc veà söï cöùu roãi cuûa hoï. Hoï khoâng saün loøng ñieàu chænh cuoäc soáng ñeå hôïp vôùi yù chæ cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi neáu ñieàu ñoù buoäc hoï phaûi traû giaù. Chaéc chaén hoï saün loøng chia xeû vôùi ngöôøi khaùc tieàn baïc neáu hoï ñöôïc thuyeát phuïc raèng Ñöùc Chuùa Trôøi seõ traû laïi cho hoï nhieàu laàn hôn, vaø chæ khi hoï ñöôïc lôïi tröïc tieáp töø nhöõng gì hoï daâng hieán, chaúng haïn daâng tieàn ñeå caûi tieán nhöõng tieän nghi trong nhaø thôø cuûa hoï.

Thôøi Ñieåm Ñeå Töï Tra Xeùt (A Time For Self-Examination)

Ñaây laø luùc thích hôïp cho moãi muïc sö ñang ñoïc saùch naøy töï hoûi chính mình (caùc ñaày tôù nam nöõ cuûa Chuùa) cuøng moät caâu hoûi maø Ñöùc Thaùnh Linh ñaõ hoûi toâi: “Neáu daân söï maø toâi chaên giöõ qua ñôøi ngay baây giôø vaø ñöùng tröôùc toøa phaùn xeùt giöõa chieân vaø deâ, thì bao nhieâu ngöôøi laø chieân vaø bao nhieâu ngöôøi laø deâ?”. Khi caùc muïc sö quaû quyeát daân söï cuûa mình haønh ñoäng nhö deâ maø ñöôïc cöùu, thì hoï ñang daïy daân söï mình ngöôïc laïi ñieàu maø Ñöùc Chuùa Trôøi muoán hoäi chuùng ñöôïc daïy doã. Muïc sö nhö theá ñang laøm vieäc nghòch laïi Ñaáng Christ. OÂng ta ñöông ñöùng phía nghòch laïi ñieàu maø Chuùa Gieâ-su muoán hoäi chuùng nhö theá caàn ñöôïc nghe, theo nhö nhöõng ñieàu Ngaøi phaùn trong Mat 25:31-46. Ñieåm chính trong nhöõng gì Ngaøi daïy laø caûnh caùo deâ. Ngaøi khoâng muoán hoï nghó raèng hoï seõ leân thieân ñaøng.

Chuù Gieâ-su ñaõ baûo raèng ngöôøi ta nhaän bieát chuùng ta laø moân ñoà cuûa Ngaøi khi chuùng ta yeâu meán laãn nhau (xem Giaêng 13:35). Chaéc chaén laø Ngaøi ñang ñeà caäp ñeán loaïi tình yeâu vöôït quaù tình yeâu maø ngöôøi ngoaïi baøy toû cho nhau, neáu khoâng thì moân ñoà cuûa Ngaøi khoâng theå ñöôïc phaân bieät vôùi ngöôøi ngoaïi. Loaïi tình yeâu maø Chuùa Gieâ-su noùi ôû ñaây laø tình yeâu töï hieán daâng. Khi chuùng ta yeâu ngöôøi khaùc nhö Chuùa yeâu chuùng ta thì chuùng ta töø boû söï soáng cho nhau (xem Giaêng 13:34; 1Giaêng 3:16-20) Giaêng cuõng vieát raèng chuùng ta bieát mình vöôït khoûi söï cheát maø ñeán söï soáng, ñöôïc taùi sinh laø khi chuùng ta yeâu meán laãn (1Giaêng 3:14). Coù phaûi ngöôøi ta caèn nhaèn, choáng nghòch vaø ghen gheùt nhöõng muïc sö naøo daïy caùc maïng leänh cuûa Ñaáng Christ laø baøy toû tình yeâu thöông laø daáu hieäu ñöôïc taùi sinh khoâng? Vaâng, hoï laø deâ treân con ñöôøng daãn ñeán ñòa nguïc.

Moân Ñoà Hoùa Muoân Daân (Disciples of All Nations)

Tröôùc khi tieáp tuïc, moät laàn nöõa chuùng ta xem saùch Mat 28:19-20, laø maïng leänh lôùn vaø maïng leänh chung maø Chuùa Gieâ-su ñaõ ban cho caùc moân ñoà cuûa Ngaøi, xem chuùng ta coù theå gom nhaët ñöôïc nhöõng leõ thaät naøo nöõa khoâng?

“Vaäy, haõy ñi daïy doã muoân daân, haõy nhaân danh Ñöùc Cha, Ñöùc Con, vaø Ñöùc Thaùnh Linh maø laøm pheùp baùp teâm cho hoï, vaø daïy hoï giöõ heát caû moïi ñieàu maø ta ñaõ truyeàn cho caùc ngöôi” (Mat 28: 19-20a)

Haõy chuù yù ñieàu Chuùa Gieâ-su muoán moân ñoà Ngaøi laø moân ñoà hoùa muoân daân, hay noùi caùch chính xaùc hôn theo nguyeân töø Hy-laïp laø cho moïi saéc toäc treân theá giôùi. Neáu Chuùa Gieâ-su truyeàn leänh nhö theá thì toâi neân tin raèng ñieàu ñoù coù khaû naêng thöïc hieän ñöôïc. Chuùng ta coù theå moân ñoà hoùa moïi saéc toäc treân theá giôùi. Coâng vieäc naøy khoâng chæ giao phoù cho möôøi moät moân ñoà ñaàu tieân, nhöng coøn ñöôïc giao phoù cho moãi moät moân ñoà sau hoï nöõa, vì chính Chuùa Gieâ-su baûo möôøi moät moân ñoà ñoù daïy moân ñoà hoï vaâng giöõ heát thaûy maïng leänh Chuùa phaùn vôùi hoï. Vì theá möôøi moät moân ñoà ban ñaàu naøy ñaõ daïy moân ñoà hoï vaâng theo maïng leänh cuûa Ñaáng Christ vaø tieáp tuïc moân ñoà hoùa muoân daân vaø ñaây seõ laø maïng leänh töï tieáp dieãn cho moãi theá heä moân ñoà keá tieáp. Moãi moät moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su ñöôïc döï ñònh phaûi quan taâm ñeán vieäc moân ñoà hoùa muoân daân baèng caùch naøo ñoù.

Ñieàu naøy giaûi thích phaàn naøo lyù do taïi sao “Ñaïi maïng leänh chöa ñöôïc hoaøn taát. Maëc duø coù haøng trieäu Cô Ñoác Nhaân höõu danh, nhöng soá moân ñoà thaät söï vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su thì ít hôn nhieàu. Ña phaàn nhöõng tín ñoà höõu danh voâ thöïc khoâng quan taâm ñeán vieäc moân ñoà hoùa cho moïi saéc toäc, ñôn giaûn chæ vì hoï khoâng daâng mình ñeå vaâng phuïc maïng leänh cuûa Ñaáng Christ. Khi ñem ñeà taøi naøy ra thaûo luaän, hoï tìm moïi caùch bieän hoä, nhö: “Ñoù khoâng phaûi laø chöùc vuï cuûa toâi” vaø “toâi khoâng caûm ñoäng laøm ñieàu ñoù”. Nhieàu muïc sö ñaõ tuyeân boá nhö theá, neân laøm nhöõng con deâ cuûa hoï (chæ tín ñoà) chæ choïn löïa nhöõng maïng leänh naøo thích hôïp môùi laøm.

Neáu moãi moät tín ñoà höõu danh ngaøy nay thaät söï tin Chuùa Gieâ-su Christ, thì chaúng bao laâu moïi ngöôøi treân theá giôùi naøy seõ ñöôïc nghe Phuùc AÂm. Nhöõng moân ñoà chaân thaønh cuûa Ñaáng Christ seõ thöïc hieän ñöôïc ñieàu ñoù. Hoï seõ ngöng ngay vieäc laõng phí thì giôø vaø tieàn baïc cho nhöõng vieäc taïm bôï vaø theá gian, nhöng söû duïng chuùng ñeå hoaøn thaønh maïng leänh cuûa Chuùa truyeàn. Theá nhöng khi muïc sö naøo soát saéng thoâng baùo seõ coù moät ngöôøi truyeàn giaùo giaûng vaøo buoåi nhoùm tôùi, thì thöôøng oâng ta bieát buoåi nhoùm seõ vaéng hôn. Nhieàu con deâ seõ ôû nhaø hay ñi nôi khaùc. Hoï khoâng quan taâm ñeán vieäc vaâng theo maïng leänh cuoái cuøng cuûa Chuùa Gieâ-su Christ. Traùi laïi, chieân thì luoân luoân haùo höùc quan taâm ñeán vieäc moân ñoà hoùa muoân daân.

YÙ cuoái cuøng lieân heä vôùi Mat 28:18-20: Chuùa Gieâ-su cuõng baûo moân ñoà Ngaøi laøm baùp teâm cho moân ñoà cuûa hoï, vaø caùc söù ñoà trung tín vaâng lôøi maïng leänh naøy. Hoï laøm baùp teâm ngay cho ngöôøi aên naên vaø tin Chuùa Gieâ-su. Dó nhieân leã baùp teâm töôïng tröng cho söï ñoàng hoùa vôùi Chuùa Gieâ-su trong söï cheát, söï choân vaø söï phuïc sinh cuûa Ngaøi. Taân tín höõu ñaõ cheát vaø ñaõ soáng laïi nhö laø moät taân taïo vaät trong Ñaáng Christ. Leõ thaät naøy Chuùa Gieâ-su muoán veõ leân trong pheùp baùp teâm cuûa taân tín höõu, ñeå in saâu vaøo taâm trí hoï, raèng baây giôø hoï laø ngöôøi môùi, vôùi moät baûn chaát môùi. OÂng hay baø aáy trôø thaønh moät linh vôùi Ñaáng Christ vaø ñöôïc Ngaøi ban quyeàn naêng ñeå vaâng lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi, vì Ñaáng Christ soáng trong hoï. Hoï ñaõ cheát trong toäi cuûa mình nhöng baây giôø ñaõ ñöôïc taåy saïch vaø ñöôïc soáng laïi bôûi Ñöùc Thaùnh Linh. Ngöôøi aáy khoâng “chæ ñöôïc tha thöù”, nhöng hôn theá anh ta ñaõ ñöôïc bieán ñoåi taän goác reã. Vì theá Ñöùc Chuùa Trôøi muoán baøy toû moät laàn nöõa raèng tín höõu thaät laø nhöõng ngöôøi khaùc thöôøng, vaø haønh ñoäng khaùc vôùi ñieàu hoï töøng laøm khi hoï coøn cheát thuoäc linh. Lôøi keát cuûa Chuùa Gieâ-su cuõng chaéc chaén nguï yù ñieàu ñoù “Vaø naøy, Ta thöôøng ôû cuøng caùc ngöôi luoân cho ñeán taän theá” (Mat 28: 20). Ñieàu naøy haù chaúng hôïp lyù ñeå suy nghó raèng söï hieän dieän lieân tuïc cuûa Ñaáng Christ vôùi ngöôøi naøo seõ aûnh höôûng ñeán caùch cö xöû cuûa hoï sao?

Chuùa Gieâ-su Ñònh Nghóa Veà Moân Ñoà

(Jesus Defines Discipleship)

Chuùng ta ñaõ xaùc nhaän muïc tieâu quan troïng hôn heát cuûa Chuùa Gieâ-su daønh cho chuùng ta laø vieäc moân ñoà hoùa, bao goàm vieäc ngöôøi ta aên naên toäi loãi, hoïc taäp vaâng phuïc maïng leänh cuûa Ngaøi. Chuùa Gieâ-su xaùc ñònh roõ hôn nöõa veà moân ñoà trong Giaêng 8:32:

“Neáu caùc ngöôi haèng ôû trong ñaïo ta, thì thaät laø moân ñoà ta, caùc ngöôi seõ bieát leõ thaät, vaø leõ thaät seõ buoâng tha caùc ngöôi”

Theo nhö Chuùa Gieâ-su thì moân ñoà thaät laø ngöôøi cöù ôû, hay soáng trong lôøi Ngaøi. Khi hoïc ñöôïc leõ thaät töø lôøi Ngaøi, hoï daàn daàn “ñöôïc giaûi phoùng” vaø phaàn keá tieáp cuûa maïch vaên chæ ra raèng Chuùa Gieâ-su ñang noùi veà söï giaûi thoaùt khoûi toäi loãi (xem giaêng 8: 34 – 36). Vì theá moät laàn nöõa chuùng ta thaáy raèng theo nhö ñònh nghóa cuûa Chuùa Gieâ-su moân ñoà laø ngöôøi hoïc vaø laøm theo maïng leänh cuûa Chuùa.

Sau ñoù Chuùa Gieâ-su phaùn:

“Naày, ta seõ ñöôïc saùng danh laø theå naøo: aáy laø caùc ngöôi keát nhieàu quaû, thì seõ laøm moân ñoà cuûa ta vaäy” (Giaêng 15:8)

Vaäy theo ñònh nghóa cuûa Chuùa Gieâ-su thì moân ñoà laøm vinh hieån Ñöùc Chuùa Trôøi qua boâng traùi cuûa hoï. Nhöõng ngöôøi khoâng sinh boâng traùi thì khoâng ñöôïc xaùc nhaän laø moân ñoà cuûa Ngaøi.

Chuùa Gieâ-su laøm saùng toû hôn veà vieäc nhaän bieát boâng traùi cuûa moân ñoà thaät trong Lu-ca 14: 25- 33. Chuùng ta baét ñaàu töø caâu 25

“Coù ñoaøn daân ñoâng cuøng ñi vôùi Chuùa Gieâ-su, Ngaøi xaây laïi cuøng hoï maø phaùn raèng….”

Chuùa Gieâ-su coù thoûa maõn vì coù ñoaøn daân ñoâng “ñi cuøng vôùi Ngaøi” khoâng? Coù phaûi Ngaøi ñaït ñöôïc muïc tieâu khi Ngaøi tìm ñöôïc moät hoäi chuùng ñoâng ñaûo khoâng?

Khoâng, Chuùa Gieâ-su khoâng thoûa loøng vôùi ñoaøn daân ñoâng ñang quanh quaån beân Ngaøi, nghe Ngaøi giaûng, xem pheùp laï Ngaøi laøm vaø thænh thoaûng aên baùnh cuûa Ngaøi. Chuùa Gieâ-su ñang tìm kieám ngöôøi yeâu meán Ñöùc Chuùa Trôøi vôùi caû taám loøng, taâm trí, taâm hoàn vaø söùc löïc mình. Ngaøi muoán ngöôøi ta vaâng theo maïng leänh cuûa Ngaøi, Ngaøi caàn coù nhöõng moân ñoà. Vì vaäy, Ngaøi phaùn vôùi ñoaøn daân ñoâng ñang ñi theo Ngaøi:

Neáu coù ai ñeán theo Ta, maø khoâng gheùt cha meï, vôï con, anh em, chò em mình, vaø söï soáng nöõa, thì khoâng ñöôïc laøm moân ñoà Ta (Lu-ca 14:26)

Khoâng coù gì sai laàm veà ñieàu naøy: Chuùa Gieâ-su ñaët ra yeâu caàu cho moät ngöôøi muoán trôû thaønh moân ñoà Ngaøi. Nhöng coù phaûi laø moân ñoà Ngaøi phaûi thaät söï gheùt nhöõng ngöôøi hoï yeâu thöông caùch töï nhieân khoâng? Ñieàu naøy döôøng nhö khoâng gioáng vôùi maïng leänh trong Kinh thaùnh daïy chuùng ta toân kính cha meï, yeâu ngöôøi phoái ngaãu vaø thöông con caùi.

Chuùa Gieâ-su duøng pheùp cöôøng ñieäu ñeå nhaán maïnh. Ngaøi khoâng muoán gì hôn ñieàu: Neáu chuùng ta laø moân ñoà cuûa Ngaøi, chuùng ta phaûi yeâu Ngaøi hôn taát caû, treân caû tình yeâu töï nhieân maø chuùng ta daønh cho nhöõng ngöôøi thaân yeâu nhaát. Söï ñoøi hoûi cuûa Chuùa Gieâ-su thì hoaøn toaøn hôïp lyù, vì Ngaøi laø Ñöùc Chuùa Trôøi vaø chuùng ta phaûi yeâu Ngaøi heát loøng, heát taâm trí, heát taâm hoàn vaø söùc löïc mình.

Ñöøng queân raèng – coâng vieäc cuûa muïc sö laø moân ñoà hoùa, ñieàu ñoù coù nghóa laø hoï phaûi saûn sinh ra nhöõng con ngöôøi yeâu Chuùa Gieâ-su hôn heát, yeâu meán Ngaøi nhieàu, nhieàu hôn ngay caû tình yeâu hoï daønh cho vôï, cho choàng, cho con caùi hay cha meï hoï. Ñaây laø thôøi ñieåm ñeå moãi muïc sö ñang ñoïc saùch naøy töï hoûi chính mình: “Toâi coù ñang saûn sinh ra maãu ngöôøi nhö theá khoâng?”

Laøm sao chuùng ta bieát moät ngöôøi yeâu meán Chuùa Gieâ-su? Chuùa Gieâ-su phaùn trong Giaêng 14:21 “Neáu caùc ngöôi yeâu ta seõ vaâng giöõ maïng leänh ta”. Vì vaäy chaéc chaén hôïp lyù ñeå keát luaän raèng ai yeâu meán Chuùa Gieâ-su hôn vôï choàng, con caùi vaø cha meï, thì hoï cuõng laø ngöôøi vaâng giöõ caùc maïng leänh Ngaøi. Moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su vaâng theo maïng leänh cuûa Ngaøi.

Ñoøi Hoûi Thöù Nhì (A Second Requirement)

Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc noùi cuøng ñoaøn daân ñoâng ñang theo Ngaøi trong ngaøy ñoù baèng lôøi naøy:

“Coøn ai khoâng vaùc thaäp töï giaù mình maø theo ta, cuõng khoâng ñöôïc laøm moân ñoà ta” (Lu-ca 14: 27)

Ñaây laø ñoøi hoûi thöù hai maø Chuùa Gieâ-su ñöa ra cho moân ñoà Ngaøi. Chuùa muoán noùi gì ôû ñaây? Coù phaûi moân ñoà thaät söï phaûi vaùc moät thanh goã daøi vaø lôùn treân vai hoï khoâng? Khoâng, moät laàn nöõa Chuùa Gieâ-su söû duïng hình boùng.

Neáu khoâng noùi laø taát caû thì haàu heát thính giaû ngöôøi Giu-ña trong thôøi Chuùa Gieâ-su ñaõ chöùng kieán caùch haønh hình moät töû toäi baèng thaäp töï giaù. Ngöôøi La-maõ ñoùng ñinh caùc töû toäi doïc theo nhöõng con ñöôøng chính beân ngoaøi coång thaønh ñeå ñe doïa toäi phaïm.

Vì lyù do naøy, toâi cho laø cuïm töø “vaùc thaäp giaù mình” laø söï dieãn ñaït quen thuoäc trong thôøi Chuùa Gieâ-su. Moãi toäi phaïm bò ñoùng ñinh ñeàu nghe lính La-maõ noùi: “Haõy vaùc thaäp töï giaù leân vaø theo ta”. Nhöõng töø ñoù laø lôøi ñe doïa khuûng khieáp, laø khi hoï bieát laø noù baùo hieäu ngaøy giôø thoáng khoå cuøng cöïc saép xaûy ra. Vì vaäy cuïm töø nhö vaäy ñöôïc hieåu qua caùch dieãn ñaït thoâng thöôøng, coù nghóa laø “Haõy saün saøng chaáp nhaän söï khoå cöïc treân ñöôøng loái cuûa caùc ngöôi”.

Toâi töôûng töôïng ra caûnh nhöõng ngöôøi cha noùi vôùi con mình: “naày, con trai, ba bieát con gheùt vieäc ñaøo hoá xí. Vì laø coâng vieäc hoâi thoái vaø dô baån. Nhöng ñoù laø traùch nhieäm cuûa con moãi thaùng moät laàn, vì vaäy haõy vaùc thaäp töï giaù cuûa con. Haõy ñi ñaøo hoá xí.” Toâi töôûng töôïng ra caûnh ngöôøi vôï noùi vôùi choàng “Anh ôi, em bieát anh khoâng thích ñoùng thueá cho ngöôøi La-maõ. Nhöng hoâm nay ngaøy cuoái cuøng, vaø quan thaâu thueá saép söûa ñeán. Neân vaùc thaäp töï giaù ñi! Haõy ñoùng tieàn cho ngöôøi ta.”

Mang thaäp töï giaù cuûa mình ñoàng nghóa vôùi vieäc töø boû chính mình, vaø Chuùa Gieâ-su cuõng ñeà caäp ñieàu naøy trong Mat 16:24. “Neáu ai muoán theo ta, thì phaûi lieàu mình vaùc thaäp töï giaù mình maø theo ta”. Caâu naøy coù theå ñöôïc dieãn nghóa ra laø: “Neáu ai muoán theo ta, thì phaûi gaït boû chöông trình rieâng cuûa mình, chaáp nhaän nhöõng khoù khaên phaûi coù nhö laø keát quaû söï choïn löïa cuûa mình, vaø haõy theo ta.”

Vì theá nhöõng moân ñoà thaät laø ngöôøi saün loøng chòu khoå ñeå theo Chuùa Gieâ-su. Hoï ñaõ tính tröôùc giaù phaûi traû khi theo Chuùa, vaø bieát raèng söï khoå nhoïc laø ñieàu khoâng traùnh ñöôïc, daán thaân vôùi yù chí phaûi hoaøn taát cuoäc ñua. Söï giaûi nghóa naøy ñöôïc haäu thuaån bôûi ñieàu Chuùa Gieâ-su daïy trong phaàn tieáp theo veà giaù phaûi traû ñeå theo Chuùa. Hai minh hoïa sau baøy toû yù cuûa Ngaøi:

Vaû trong caùc ngöôi coù ai laø ngöôøi muoán xaây moät caùi thaùp, maø tröôùc khoâng nguoàn phí toån cho bieát mình coù ñuû cuûa ñaëng laøm xong vieäc cuøng chaêng sao? E khi ñuû xaây neàn roài, khoâng laøm xong ñöôïc, thì moïi ngöôøi thaáy lieàn cheâ cöôøi noùi raèng: Ngöôøi naøy khôûi coâng xaây, maø khoâng theå laøm xong ñöôïc. Hay laø coù vua naøo ñi ñaùnh traän cuøng vua khaùc, maø tröôùc khoâng ngoài baøn luaän xem mình ñem ñi moät muoân tính coù theå ñòch noåi vua kia ñem hai muoân cuøng chaêng sao? Baèng chaúng noåi, khi vua kia coøn ôû xa, sai söù ñi xin hoøa. (Luca 14:28-32)

Ñieàu Chuùa Gieâ-su muoán noùi raát roõ raøng: “neáu caùc ngöôi muoán laøm moân ñoà ta, haõy tính tröôùc giaù phaûi traû, keûo phaûi boû cuoäc khi gaëp khoù khaên. Moân ñoà thaät phaûi chaáp nhaän khoù khaên xaåy ñeán nhö laø keát quaû cuûa vieäc theo Ta.”

Ñoøi Hoûi Thöù Ba (A Third Requirement)

Chuùa Gieâ-su ñöa ra theâm cho ñoaøn daân ñoâng trong ngaøy hoâm ñoù moät ñoøi hoûi nöõa daønh cho moân ñoà:

“Nhö vaäy, neáu ai trong caùc ngöôi khoâng boû moïi söï mình coù, thì khoâng ñöôïc laøm moân ñoà ta” (Luca 14:33)

Moät laàn nöõa coù theå keát luaän raèng Chuùa Gieâ-su söû duïng thuaät cöôøng ñieäu. Chuùng ta khoâng caàn töø boû moïi taøi saûn ñeå trôû neân khoâng nôi nöông thaân, khoâng manh aùo, khoâng thöùc aên. Tuy nhieân, chuùng ta phaûi töø boû heát cuûa caûi theo nghóa laø chuùng ta daâng quyeàn sôû höõu taøi saûn cho Ñöùc Chuùa Trôøi ñeán möùc ñoä laø chuùng ta khoâng coøn haàu vieäc ma-moân, nhöng haàu vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi baèng ma-moân cuûa chuùng ta. Dó nhieân keát quaû cuõng coù theå laø töø boû nhieàu taøi saûn khoâng caàn thieát ñeå soáng ñôn giaûn nhö ngöôøi quaûn gia cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, chia xeû cho nhau nhö caùc tín höõu trong Hoäi thaùnh ñaàu tieân maø chuùng ta ñoïc ôû saùch Coâng Vuï Caùc Söù Ñoà. Laøm moân ñoà cuûa Ñaáng Christ coù nghóa laø vaâng phuïc meänh leänh Ngaøi vaø Ngaøi truyeàn leänh cho ngöôøi theo Ngaøi khoâng ñöôïc chaát chöùa chaâu baùu döôùi ñaát nhöng phaûi chöùa treân Thieân Ñaøng.

Toùm laïi, theo lôøi Chuùa Gieâ-su, neáu toâi laø moân ñoà cuûa Ngaøi, thì toâi phaûi sinh ra boâng traùi. Toâi phaûi yeâu Ngaøi hôn heát, thaäm chí hôn caû ngöôøi thaân caän trong gia ñình. Toâi phaûi saün saøng ñoái dieän vôùi khoù khaên caàn thieát, laø ñieàu xaûy ñeán khi quyeát ñònh theo Chuùa. Toâi phaûi laøm theo nhöõng ñieàu Ngaøi daïy veà thu nhaäp vaø taøi saûn (vaø nhieàu maïng lònh ñeà caäp ñeán vaán ñeà naøy, vì vaäy toâi khoâng löøa doái mình, nhö nhieàu ngöôøi thöôøng laøm, maø phaûi noùi raèng “neáu Chuùa baûo toâi laøm gì vôùi taøi saûn cuûa mình, thì toâi laøm theo”).

Vaø coù nhöõng maãu moân ñoà chaân thaønh cuûa Chuùa maø muïc sö chuùng ta coù nhieäm vuï ñaøo taïo neân! Ñoù laø muïc tieâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi! Chuùng ta ñöôïc keâu goïi trôû thaønh nhöõng muïc sö ñaøo taïo moân ñoà.

Ñaây laø leõ thaät neàn taûng maø nhieàu muïc sö treân theá giôùi ñang hoaøn toaøn boû qua. Neáu phaûi ñaùnh giaù chöùc vuï cuûa hoï nhö toâi ñaõ laøm, thì hoï seõ phaûi keát luaän nhö toâi, ñoù laø coøn xa caùch söï öôùc ao vaø mong ñôïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Khi toâi suy xeùt möùc ñoä trung thaønh vôùi Ñaáng Christ toû ra trong hoäi chuùng, thì khoâng moät chuùt löôõng löï toâi bieát coù nhieàu ngöôøi khoâng ñöôïc keå nhö nhöõng moân ñoà thaät.

Hôõi caùc muïc sö, haõy nhìn vaøo hoäi chuùng cuûa mình, coù bao nhieâu tín ñoà cuûa baïn ñöôïc Chuùa Gieâ-su keå laø moân ñoà cuûa Ngaøi theo nhö tieâu chuaån trong Lu-ca 14:26-33? Hôõi nhöõng nhaø truyeàn giaùo, söù ñieäp cuûa caùc baïn coù saûn sinh ra nhöõng con ngöôøi taän taâm vaâng theo moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ khoâng?

Ñaây laø luùc maø chuùng ta löôïng giaù chöùc vuï cuûa mình, tröôùc khi chuùng ta ñeàu öùng haàu tröôùc Chuùa Gieâ-su trong söï ñaùnh giaù cuoái cuøng. Neáu toâi ñang xa caùch muïc tieâu cuûa Ngaøi, thì toát hôn laø toâi khaùm phaù ngay luùc naøy tröôùc khi quaù treã. Baïn seõ laøm nhö vaäy chöù?

YÙ Töôûng Nghieâm Tuùc Cuoái Cuøng

(A Final Sobering Thought)

Roõ raøng Chuùa Gieâ-su muoán moïi ngöôøi trôû neân moân ñoà cuûa Ngaøi nhö lôøi Ngaøi baøy toû vôùi ñoaøn daân ñoâng ñöôïc cheùp laïi trong Luca 14:26-33. Thì thaät laø quan troïng bieát bao ñeå trôû neân moân ñoà cuûa Ngaøi. Moät ngöôøi seõ nhö theá naøo neáu khoâng muoán trôû neân moân ñoà cuûa Chuùa? Chuùa Gieâ-su traû lôøi caâu hoûi naøy trong phaàn cuoái baøi giaûng ôû Luca 14:

Muoái laø gioáng toát, nhöng neáu muoái maát maën, thì laáy chi laøm cho noù maën laïi ñöôïc? Khoâng duøng chi ñöôïc cho ruoäng hoaëc cho phaân; ngöôøi ta phaûi boû noù ra ngoaøi. Ai coù tai maø nghe, haõy nghe! (Luca 14:34-35)

Löu yù ñaây khoâng phaûi laø caâu noùi khoâng coù lieân keát. Vì noù baét ñaàu vôùi töø vaäy neân.

Muoái thì caàn phaûi maën, ñoù laø ñieàu khieán noù thaønh muoái. Nhöng neáu noù maát maën ñi thì trôû neân voâ duïng vaø bò “neùm ra ngoaøi”.

Ñieàu naøy lieân heä gì vôùi nhöõng moân ñoà? Gioáng nhö theå muoái ñöôïc mong ñôïi phaûi maën, vaø Chuùa Gieâ-su cuõng mong ñôïi moân ñoà Ngaøi nhö theá. Vì Ngaøi laø Chuùa neân traùch nhieäm hôïp lyù nhaát cuûa chuùng ta laø yeâu meán Ngaøi treân heát maø mang thaäp töï giaù cuûa mình. Neáu khoâng trôû neân moân ñoà cuûa Ngaøi, töùc töø choái lyù do khieán chuùng ta hieän höõu. Chuùng ta chaúng ích lôïi gì vaø soá phaän bò “neùm ra ngoaøi”. Nghe khoâng gioáng ôû thieân ñaøng phaûi khoâng?

Laàn khaùc Chuùa Gieâ-su noùi cuøng moân ñoà Ngaøi (xem Mat 5:1):

Caùc ngöôi laø muoái cuûa ñaát; song neáu maát maën ñi, thì seõ laáy gioáng chi maø laøm cho maën laïi? Muoái aáy khoâng duøng chi ñöôïc nöõa, chæ phaûi quaêng ra ngoaøi vaø bò ngöôøi ta ñaïp döôùi chaân. (Mat 5:13)

Thaät söï coù nhöõng caûnh caùo cuoái cuøng. Tröôùc heát chæ nhöõng ai laø muoái (laø moät hình boùng roõ raøng cho söï “vaâng lôøi chaân thaønh”) laø höõu ích cho Chuùa. Coøn laïi “chaúng xöùng ñaùng cho ñieàu gì…. neân phaûi bò quaêng ra ngoaøi vaø bò ñaïp döôùi chaân”. Thöù hai laø moät ngöôøi töøng laø “muoái”, nhöng cuõng coù theå “maát maën”, neáu khoâng Chuùa Gieâ-su khoâng caàn phaûi caûnh caùo moân ñoà Ngaøi ñieàu naøy. Leõ thaät naøy ngöôïc laïi vôùi nhöõng gì nhieàu ngöôøi ngaøy hoâm nay laø moät ngöôøi coù theå laøm tín ñoà ôû thieân ñaøng nhöng khoâng caàn phaûi laø moân ñoà cuûa Ñaáng Christ, hoaëc moät ngöôøi khoâng theå ñaùnh maát tình traïng cöùu roãi cuûa mình. Chuùng ta seõ suy xeùt ñeán nhöõng lyù töôûng laàm laïc naøy chi tieát hôn trong nhöõng chöông sau.

 


[1]

Kabanata 1

Pagtatakda ng Tamang Layunin (Setting the Right Goal)

Upang maging matagumpay sa mata ng Diyos, kailangang maintindihan ng ministro ang layuning inihain ng Diyos sa kanya. Kung hindi niya naiintindihan ang kanyang layunin, wala siyang magiging paraan upang masukat kung nagtagumpay siya o nabigo sa pag-abot nito. [1]

Maaaring isipin nating siya ay nagtagumpay nguni’t sa katunayan siya ay bigô. At iyan ay isang malalang trahedya. Para siyang isang tumatakbong nagwagi ng unang gantimpala na tuwang-tuwang tumatawid sa pangwakas na guhit ng 800-metrong takbo, na nagpapainit sa kanyang tagumpay habang itinataas ang kanyang kamay sa harap ng maraming taong sumisigaw, na hindi nalalamang lumalaban pala siya sa isang 1600-metrong takbo. Ang hindi pagkakaintindi sa kanyang layunin ang naging dahilan ng kanyang pagkabigo. Ang pag-aakalang nanalo ang siyang tumiyak sa kanyang pagkatalo. Sa kanyang kaso nagkatotoo ang kasabihang: “Ang una ang magiging huli.”

Maraming ministro ang may tiyak na layuning kadalasang tinatawag nilang “bisyon.” Ito ang natatanging pinagsisikapang gampanan, batay sa kanilang ispesipikong tawag at kakayahan. Lahat ay may kanya-kanyang kakayahan at tawag, maging ito ay pagiging pastor sa isang iglesia sa isang natatanging lunsod, o Ebangheliko sa isang rehiyon, o magturo ng natatanging mga katotohanan. Nguni’t ang tinutukoy kong layuning ipinagkaloob ng Diyos ay pangkalahatan at tumutukoy sa bawa’t ministro. Ito ang malaking bisyon. Ito ang dapat na pangkalahatang lakas sa likod ng bawat natatanging bisyon. Nguni’t kadalasan, hindi nangyayari ito. Hindi lamang sa may ispesipikong bisyon ang maraming ministro na hindi tumutugma sa pangkalahatang bisyon ng Panginoon, kundi ang ilan ay may ispesipikong bisyon na taliwas sa pangkalahatang bisyon ng Diyos. Ginawa ko rin iyan minsan, kahit na ako’y pastor ng isang lumalagong iglesia.

Ano ang pangkalahatang layunin o bisyon na ibinigay ng Diyos sa bawat ministro? Mag-umpisa tayong humanap ng kasagutan sa Mateo 28:18-20, ang siping lubhang malapit sa atin na kadalasan ay hindi na natin pinapansin ang kanyang sinasabi. Pansinin natin ang bawa’t berso:

Lumapit si Jesus at sinabi sa kanila “Ibinigay na sa akin ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa” (Mt. 28:18).

Nais ni Jesus na maintindihan ng Kanyang mga alagad na ipinagkaloob sa Kanya ng Kanyang Ama ang sukdulang kapangyarihan. Siyempre, ang naging layunin ng ama (at ang layunin niya) ay masunod si Jesus, na siyang karapat-dapat kapag nagbibigay ang Ama ng kapangyarihan sa sinuman. Nguni’t si Jesus ay natatangi sa dahilang ibinigay ng Kanyang Ama ang lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa, hindi lamang limitadong kapangyarihan, na minsan ay ibinibigay Niya sa iba. Si Jesus ay Panginoon.

Dahil dito, sinumang hindi umuugnay kay Jesus bilang Panginoon ay hindi umuugnay sa Kanya nang tama. Si Jesus, higit sa anupaman, ay Panginoon. Kaya itinuturing Siyang “Panginoon” sa mahigit 600 ulit sa Bagong Tipan. (15 ulit lamang Siyang binabanggit bilang Tagapagligtas.) Kaya isinulat ni Pablo, “Sapagka’t si Cristo ay namatay at muling nabuhay upang maging Panginoon ng kapwa mga patay at ng mga buháy.” (Ro. 14:9, idinagdag ang pagdidiin). Namatay si Jesus at muling nabuhay upang maghari bilang Panginoon ng mga tao.

Tunay na Pananampalatayang Panligtas (True Saving Faith)

Kapag inaanyayahan ng mga makabagong Ebangheliko at pastor ang mga di-pa-naliligtas upang “tanggapin si Jesus bilang Tagapagligtas,” (ang parirala at konseptong hindi kailanman nakikita sa Banal na Kasulatan), ibinubunyag nito ang pangunahing depekto sa pagkakaintindi nila sa Magandang Balita. Halimbawa, nang tanungin si Pablo ng bantay-piitang taga-Filipos kung ano ang kanyang gagawin upang siya ay máligtas, hindi sumagot si Pablo ng, “Tanggapin mo si Jesus bilang iyong Tagapagligtas.” Bagkus sinabi niya, “Sumampalataya ka sa Panginoong Jesus, at maliligtas ka” (Gw.16:31, idinagdag ang pagdidiin). Naliligtas ang mga tao kapag nananampalataya sila sa Panginoong Jesu-Cristo. Alalahanin mo, hindi sila naliligtas dahil naniniwala sila sa isang doktrina tungkol sa kaligtasan o kay Jesus, kundi kapag naniniwala sila sa isang tao—ang Panginoong Jesu-Cristo. Iyan ang pananampalatayang panligtas. Masyadong marami ang nagpapalagay na dahil ang kamatayan ni Jesus ay sapát nang pagpapakasakit para sa kanilang kasalanan, o ang kaligtasan ay sa pamamagitan ng pananampalataya, o isandaang ibang bagay tungkol kay Jesus o kaligtasan, na mayroon silang pananampalatayang panligtas. Nguni’t wala sila noon. Pinaniniwalaan ng demonyo ang lahat ng bagay na iyon tungkol kay Jesus at kaligtasan. Ang pananampalatayang panligtas ay binubuo ng pananampalataya kay Jesus.

At sino Siya? Siya ay Panginoon.

Malinaw na kung naniniwala akong si Jesus ay Panginoon, kikilos akong parang Siya ay aking Panginoon, at sasailalim sa Kanya mula sa aking puso. Kung hindi ako paiilalim sa Kanya, hindi ako naniniwala sa Kanya. Kapag may nagsabing, “Naniniwala akong may nakamamatay at makamandag na ahas sa aking bota,” at saka mahinahong isusuot ang kanyang bota, hindi niya talaga pinaniniwalaan ang sinasabi niyang pinaniniwalaan niya. Ang mga taong nagsasabing naniniwala sila kay Jesus nguni’t hindi pa nagsisi sa kanilang kasalanan at pumailalim sa Kanya mula sa kanilang puso ay hindi talaga naniniwala kay Jesus. Maaaring maniwala sila sa likhang-isip na Jesus, nguni’t hindi sa Panginoong Jesus, Siya na makapangyarihan sa lahat sa langit at lupa.

Lahat nang ito ay nagsasabing kapag ang pagkakaintindi ng isang ministro sa pinaka-batayang mensahe ng Cristianismo ay may depekto, siya ay nasa alanganin mula pa sa umpisa. Hindi siya kailanman magtatagumpay sa pagtaya ng Diyos, dahil pinasisinungalingan niya ang pinaka-batayang mensaheng nais ng Diyos na marinig ng sanlibutan. Pastor man siya ng isang lumalagong iglesia, subali’t kahabag-habag na bigô sa pagtupad ng pangkalahatang bisyon ng Diyos para sa kanyang ministeryo.

Ang Malaking Bisyon (The Big Vision)

Bumalik tayo sa Mateo 28:18-19. Pagkahayag sa Kanyang kataas-taasang pagka-Panginoon, nagbigay na si Jesus ng isang utos:

Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad ko ang mga tao sa lahat ng bansa. Bautismuhan ninyo sila sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo. Turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos ko sa inyo.” (Mt. 28:19-20a).

Pansinin na ginamit ni Jesus ang salitang “kaya.” Ang sabi niya, “ kaya habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad…” Ibig sabihin, “Dahil sa kasasabi ko pa lamang…dahil taglay ko ang lahat ng kapangyarihan…dahil ako ang Panginoon…susundin Ako siyempre ng mga tao…kaya nag-uutos ako sa inyo (at dapat n’yo Akong sundin) na humayo at lumikha ng mga alagad, at turuan ang mga alagad na iyon upang sundin ang lahat ng Aking mga utos.”

At iyan, sa payak na pananalita, ang pangkalahatang layunin, ang dakilang bisyon ng Diyos para sa lahat ng ating ministeryo: Ang ating tungkulin ay lumikha ng mga alagad na sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo.

Kaya sinabi ni Pablo na ang pagpapala ng Diyos ay ipinagkaloob sa kanya bilang apostol “upang ang mga Hentil ay akayin sa pananampalataya at pagsunod sa kanya” (Ro.1:5, idinagdag ang pagdidiin). Ang layunin ay pagsunod; ang pamamaraan sa pagsunod ay pananampalataya. Ang mga taong may tunay na pananampalataya sa Panginoong Jesus ay sumusunod sa Kanyang mga utos.

Kaya nagsermon si Pedro sa araw ng Pentecostes, “Kaya’t dapat malaman ng buong Israel na itong si Jesus na ipinako ninyo sa krus ay siyang ginawa ng Diyos na Panginoon na kanilang sundin” (Gw. 2:36). Nais ipaalam ni Pedro sa mga nagpako kay Cristo na ginawa ng Diyos si Jesus na Panginoon at Cristo. Pinatay nila iyong nais ng Diyos na kanilang sundin! Sa ilalim ng matibay na paniniwala, nagtanong sila,“Ano ang aming gagawin?” at sumagot so Pedro una sa lahat, “Magsisi”! Ibig sabihin, tumalikod sa pagsuway at maging masunurin. Gawing Panginoon si Jesus. Sumunod, sinabi ni Pedro sa kanila na magpabautismo gaya ng utos ni Cristo. Lumilikha si Pedro ng mga alagad—masunuring tagasunod ni Cristo—at nag-uumpisa siya sa tamang paraan sa tamang mensahe.

Samakatuwid, dapat mataya ng bawa’t ministro ang kanyang tagumpay. Lahat tayo ay dapat magtanong sa sarili, “Inaakay ba ng aking ministeryo ang mga tao upang maging masunurin sa lahat ng utos ni Cristo?” Kung magkagayon, nagtatagumpay tayo. Kung hindi, tayo’y nagkukulang.

Ang Ebanghelikong nanghihikayat lamang sa mga tao upang “tanggapin si Jesus,” na hindi sila sinasabihang magsisi sa kanilang kasalanan, ay nagkukulang. Ang pastor na nagsisikap magtayo ng malaking kongregasyon sa pagpapanatili ng kasiyahan ng lahat at pag-oorganisa ng maraming gawaing panlipunan ay nagkukulang. Ang gurong nagtuturo lamang ng pinakabagong karismatikong “hangin ng doktrina” ay nagkukulang. Ang apostol na nagpupunla ng mga iglesia na kinabibilangan ng taong nagsasabing naniniwala sila kay Jesus, nguni’t hindi Siya sinusunod, ay nagkukulang. Ang propetang nanghuhula lamang upang sabihin sa mga tao ang biyayang darating sa kanila ay nagkukulang.

Ang Aking Pagkukulang (My Failure)

Ilang taon na ang nakararaan, nang ako ay nagpapastor sa isang lumalagong iglesia, tinanong ako ng Espiritu Santo ng isang katanungang nagbukas sa aking mata upang makita kung gaano ako nagkukulang sa pagtupad ng pangkalahatang bisyon ng Diyos. Tinanong sa akin ng Espiritu Santo ang katanungang nasa ibaba habang nagbabasa ako tungkol sa paghuhukom ng mga tupa at kambing na inilalarawan sa Mateo 25:31-46: “Kung ang lahat sa iyong kongregasyon sa iglesia ay mamatay ngayon at tumayo sa paghahatol ng mga tupa at kambing, ilan ang tupa at ilan ang kambing?” O, higit na ispesipiko, “Sa nakaraang taon, ilang tao sa iyong kongregasyon ang nagdulot ng pagkain para sa nagugutom na kapatiran kay Cristo, tubig para sa mga nauuhaw na Cristiano, tirahan para sa walang tahanan o naglalakbay na tagasunod ni Cristo, kasuotan para sa mga hubad na Cristiano, o nagbisita sa maysakit o sa nabilanggong mananampalataya?” Napagtanto ko na ilan lamang ang nakagawa sa alinman sa mga iyon, kahit na pumunta sila sa iglesia, umawit ng awit pagsamba, nakinig sa aking mga sermon at nagbigay ng salapi sa pag-aalay. Kaya, sila iyong mga kambing sa pamantayan ni Cristo, at ako ang bahagyang sisihin, dahil hindi ko sila tinuturuan kung gaano kahalaga sa Diyos na tugunan natin ang matinding pangangailangan ng ating mga kapatid kay Cristo. Hindi ko sila tinuturuan upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Sa katunayan, napagtanto ko na nakakaligtaan ko ang lubhang mahalaga sa Diyos—ang pangalawang dakilang utos, ang mahalin ang ating kapwa gaya ng pagmamahal natin sa ating sarili—maliban sa bagong utos na ibinigay sa atin ni Jesus na tayo’y magmahalan gaya ng pagmamahal Niya sa atin.

Sa kabila niyan, sa huli ay napagtanto kong sa katunayan ay itinuturo ko ang kasalungat ng pangkalahatang utos ng Diyos na paglikha ng alagad habang itinuro ko ang katamtamang bersiyon ng napaka-popular na “prosperity gospel” sa aking kongregasyon. Bagama’t kalooban ni Jesus na ang kanyang angkan ay hindi mag-impok ng kayamanan sa lupa (tingnan ang Mt. 6:19-24), at dapat na silang masiyahan kung may kinakain at sinusuot (tingnan ang Heb. 13:5; 1 Tim. 6:7-8), tinuturuan ko ang aking mayamang Amerikanong kongregasyon na nais ng Diyos na magkaroon sila ng higit na marami pang pag-aari. Tinuturuan ko ang mga taong huwag sundin si Jesus sa isang bagay (gaya ng daang libong ibang pastor sa buong mundo).

Pagkatanto sa aking ginagawa, nagsisi ako at humingi ng tawad sa aking kongregasyon. Sinubukan kong magsimulang lumikha ng mga alagad, at tinuruan ko silang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Ginawa ko iyon nang may takot at pangamba, naghihinalang ilan sa aking kongregasyon ay ayaw talagang sumunod sa lahat ng utos ni Cristo, na gugustuhin ang isang Cristianismo ng kaginhawahang nangangailangan ng walang pagpapakasakit sa kanilang panig. At tama ako. Maliwanag na may ilang walang pakialam sa naghihirap na mananampalataya sa buong mundo. Wala silang pakialam sa pagpapalaganap ng Magandang Balita sa mga hindi pa nakaririnig nito. Sa halip, ang pangunahing inaalala nila ay ang pagkamal nang higit pa para sa kanilang sarili. Pagdating sa kabanalan, iniwasan lamang nila ang pinaka-iskandalosong kasalanan, mga kasalanang isinusumpa ng kahit mga di-nagbabagong tao, at namuhay sila ng mga buhay na katulad ng karaniwang konserbatibong Amerikano. Nguni’t talagang hindi nila mahal ang Panginoon, dahil ayaw nilang sundin ang mga utos ni Jesus, ang tunay na bagay na Aniya’y magpapatunay ng ating pagmamahal sa Kanya (tingnan ang Jn. 14:21).

Naging totoo ang kinatakutan ko—ilang Cristiano sa pangalan ay totoong kambing na nakadamit-tupa. Nang sabihan ko silang itatuwa ang kanilang sarili at pasanin ang kanilang krus, ang ilan ay nagalit. Para sa kanila, ang pangunahing silbi ng iglesia ay isang panlipunang karanasan kasama na ng magandang musika, gaya ng pagkagiliw ng mundo sa mga klab at bar. Tinitiis nila ang ilang sermon basta’t pinatitibay ng mga ito ang kanilang kaligtasan at pagmamahal ng Diyos sa kanila. Nguni’t ayaw nilang marinig kung ano ang hinihingi ng Diyos sa kanila. Ayaw nilang pinag-aalinlanganan ng sinuman ang kanilang kaligtasan. Hindi sila pumapayag na baguhin ang kanilang buhay upang sumang-ayon sa kalooban ng Diyos kung magkakaroon ito ng kapalit. Totoo, pumapayag silang magpamahagi ng kaunting salapi, sa paniniwalang bibigyan sila ng Diyos ng higit pa bilang kapalit, at habang sila ay direktang nabibiyayaan mula sa kanilang ibinigay, gaya ng kung ang salapi ay ginamit sa pagpapaayos ng pasilidad ng iglesia.

Panahon ng Pagsusuri sa Sarili (A Time for Self-Examination)

Ito ay magandang pagkakataon upang bawa’t ministrong nagbabasa ng aklat na ito ay magtanong sa kanyang sarili ng parehong katanungan ng Espiritu Santo sa akin: “Kung ang mga taong aking pinaglilingkuran ay mamatay ngayon at tumayo sa paghahatol ng mga tupa at kambing, ilan ang tupa at ilan ang kambing?” Kapag tinitiyak ng mga ministro sa mga tao sa kanyang kongregasyon na kumikilos na parang kambing na sila ay ligtas, sinasabi nila ang kabaligtaran ng nais ng Diyos na sabihin sa kanila. Ang ministrong iyon ay sumasalungat kay Cristo. Pumapanig siya laban sa kagustuhan ni Jesus na sabihin sa kanila ayon sa sinabi Niya sa Mateo 25:31-46. Ang buong punto ng sinabi ni Jesus doon ay upang bigyang-babala ang mga kambing. Ayaw Niyang isipin nila na sila’y pupunta sa langit.

Sinabi ni Jesus na malalaman ng lahat ng tao na tayo ay Kanyang alagad sa pagmamahal natin sa isa’t isa (tingnan ang Jn.13:35). Tiyak na tinutukoy Niya ang isang pagmamahal na humihigit sa ipinakikita ng mga di-Cristiano sa bawa’t isa, kung hindi, ang Kanyang mga alagad ay hindi maibubukod sa hindi mananampalataya. Ang uri ng pagmamahal na tinukoy ni Jesus ay isang pagmamahal na mapagpakasakit sa sarili, kapag nagmamahalan tayo gaya ng pagmamahal Niya sa atin, inihahain ang ating buhay para sa isa’t isa (tingnan ang Jn.13:34; 1 Jn. 3:16-20). Isinulat din ni Juan na alam nating nilampasan natin ang kamatayan upang mabuhay, ibig sabihin, maisilang muli, kapag tayo’y nagmamahalan (1 Jn. 3:14). Ipinakikita ba ng mga taong nagmamaktol, namumuhi at nagsasalita laban sa mga ministrong nagtuturo ng utos ni Cristo ang pagmamahal na nagtuturing sa kanila bilang muling isinilang? Hindi, sila ay mga kambing, patungo sa landas ng impiyerno.

Mga Alagad ng Lahat ng Bansa (Disciple of All Nations)

Bago tayo magpatuloy, tingnan nating muli ang Mateo 28:19-20, ang Dakila at Pangkalahatang Komisyon na ibinigay ni Jesus sa Kanyang mga alagad, upang malaman kung makakapulot tayo ng iba pang katotohanan mula rito.

Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad ko ang mga tao sa lahat ng bansa. Bautismuhan ninyo sila sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo. Turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos ko sa inyo.” (Mt. 28:19-20a).

Pansinin na nais ni Jesus na lumikha ng mga alagad sa lahat ng bansa, o higit na mahusay na pagbanggit ayon sa orihinal na Griego, lahat ng grupong etniko ng mundo. Kung iniutos ni Jesus, naniniwala akong maaari ngang mangyari ito. Maaari tayong lumikha ng alagad ni Jesus sa bawa’t grupong etniko ng mundo. Ang gawain ay ibinigay hindi lamang sa labing-isang alagad, kundi sa bawa’t alagad na sumunod sa kanila, dahil sinabi ni Jesus sa labing-isa na turuan ang kanilang mga alagad upang gawin ang lahat ng iniutos Niya sa kanila. Kaya, tinuruan ng labing-isang orihinal ang kanilang alagad upang sundin ang utos ni Cristo na lumikha ng alagad sa lahat ng bansa, kaya ito ay magpapanatiling utos sa bawa’t susunod na alagad. Bawa’t alagad ni Jesus ay dapat kasangkot sa natatanging paraan sa pagpapa-alagad ng mga bansa.

Bahagyang ipinaliliwanag nito kung bakit hindi pa natutupad ang “Dakilang Komisyon.” Kahit na milyun-milyon ang Cristiano sa pangalan, higit na mababa ang bilang ng tunay na alagad na handang sumunod kay Jesus. Ang malaking bahagi ng Cristiano sa pangalan ay walang pakialam sa paglikha ng alagad sa bawa’t grupong etniko dahil talagang hindi sila handang sumunod sa utos ni Cristo. Kapag napag-uusapan ang paksa, kadalasang nagdadahilan sila ng, “Hindi iyan ang aking ministeryo,” at, “Hindi lang talaga ako inaakay sa direksiyong iyan.” Maraming pastor ang naghahayag ng ganito, gaya ng lahat ng kambing na pinipili ang utos ni Cristo na nababagay lamang sa kanilang programa.

Kung bawa’t Cristiano sa pangalan ay tunay na naniniwala sa Panginoong Jesu-Cristo, hindi magtatagal mapapakinggan ng bawa’t isa sa mundo ang Magandang Balita. Ang sama-samang kahandaan ng mga alagad ni Cristo ang makapangyayari nito. Titigil sila sa pag-aksaya ng kanilang panahon at salapi sa makamundo at naglalahong mga bagay, at gamitin ang mga ito upang tuparin ang utos ng kanilang Panginoon. Datapwa’t kapag ang mga makadiyos na pastor ay maghahayag na isang misyunero ang magsasalita sa isang susunod na service sa iglesia, kadalasan ay maaasahan nilang babagsak ang bilang ng mga dadalo. Hindi sila interesado sa pagsunod sa huling utos ng Panginoong Jesu-Cristo. Ang mga tupa, sa kabilang banda, ay laging nasasabik sa pagkakataong maging kasangkot sa paglikha ng alagad sa lahat ng bansa.

Isang huling punto ukol sa Mateo 28:18-20: Sinabi rin ni Jesus sa Kanyang mga alagad na bautismuhan ang kanilang mga alagad, at matapat na sinunod ito ng mga apostol.Agad nilang binautismuhan yaong mga nagsisi at naniwala sa Panginoong Jesus. Ang bautismo, siyempre, ay sumasagisag sa pagkilala ng isang mananampalataya sa pagkamatay, paglibing at muling pagkabuhay ni Cristo. Ang mga bagong mananampalataya ay namatay at itinaas bilang bagong likha kay Cristo. Ang katotohanang ito ang ninais isadula ni Jesus sa bautismo ng bawa’t bagong mananampalataya, itinatatak sa kanyang isip na ngayon ay isa na siyang bagong tao na may bagong kalikasan. Kaisa siya ni Cristo sa espiritu, at ngayon ay mayroon na siyang kapangyarihan upang sundin ang Diyos sa pamamagitan ni Cristo na namumuhay sa kanyang katauhan. Patay siya sa kanyang mga kasalanan, nguni’t ngayon ay nahugasan at binuhay ng Espiritu Santo. Siya ay higit pa sa “napatawad lang.” Kundi, siya ay lubusang nagbagong-anyo. Kaya, ipinakikita na naman ng Diyos na ang mga tunay na mananampalataya ay ibang taong kumikilos nang higit na kakaiba sa kanilang ikinilos nang sila ay patay sa espiritu. Tunay na ipinahiwatig din ito ng pangwakas na salita ni Jesus, “Tandaan ninyo, ako’y laging kasama ninyo, hanggang sa katapusan ng panahon” (Mt. 28:20). Hindi ba makatwirang isipin na ang palagiang pagkaparito ni Cristo kasama ng mga tao ay makakaapekto ng kanilang pagkilos?

Ipinaliliwanag ni Jesus ang Pagiging Alagad (Jesus Defines Discipleship)

Napagtibay natin na ang nananaig na layunin ni Jesus para sa atin ay ang lumikha ng mga alagad, ibig sabihin, mga taong nagsisi sa kanilang kasalanan at natututo at sumusunod sa Kanyang mga utos. Ipinaliwanag pa ni Jesus ang pagiging alagad sa Juan 8:32:

Kung tinutupad ninyo ang aking aral, kayo nga’y tunay na alagad ko; makikilala ninyo ang katotohanan, at ang katotohanan ang magpapalaya sa inyo.

[2]

 

Ang mga tunay na alagad, ayon kay Jesus, ay yaong mga nananahan, o ginagawang tahanan, ang Kanyang salita. Habang natututuhan nila ang Kanyang katotohanan mula sa Kanyang Salita, lalo silang “lumalaya,” at ang huling konteksto ay nagpapakitang tinutukoy ni Jesus ang paglaya sa kasalanan (tingnan ang Juan 8:34-36). Kaya muli, makikita natin na sa paliwanag ni Jesus, ang mga alagad ay natututo at sumusunod sa Kanyang mga utos.

Pagkatapos ay sinabi ni Jesus,

“Napaparangalan ang Aking Ama kung kayo’y masaganang nagbubunga bilang Aking mga alagad” (Jn. 15:8, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya, sa paliwanag ni Jesus, pinaparangalan ng mga alagad ang Diyos sa pamumunga. Yaong mga hindi namumunga ay hindi napatunayang Kanyang alagad.

Higit na tiyak na ipinaliwanag ni Jesus iyang pagkilala sa bunga ng Kanyang tunay na alagad sa Lucas 14:25-33. Umpisahan natin sa pagbasa sa berso 25:

Sumama kay Jesus ang napakaraming tao; humarap siya sa kanila at kanyang sinabi…

Nasiyahan ba si Jesus dahil napakaraming tao ang “sumama” sa Kanya? Natupad ba Niya ang Kanyang layunin ngayong nagtagumpay Siya sa pagkuha ng malaking kongregasyon?

Hindi, Si Jesus ay hindi nasiyahan sa napakaraming taong umaaligid sa Kanya, nakikinig sa Kanyang mga sermon, pinanonood ang Kanyang mga milagro, at kung minsan ay kinakain ang Kanyang pagkain. Naghahanap si Jesus ng mga taong nagmamahal sa Diyos nang buong puso, kaluluwa at lakas. Nais Niyang sundin ng mga tao ang Kanyang mga utos. Nais niya ng mga alagad. Kaya sinabi Niya sa napakaraming mga taong iyon na sumasama sa Kanya:

Hindi maaaring maging alagad Ko ang sinumang umiibig sa kanyang ama at ina, asawa at mga anak, mga kapatid, at maging sa sarili niyang buhay nang higit sa akin. (Lu. 14:26).

Walang pagdududa: naglatag si Jesus ng pangangailangan para sa isang taong magiging alagad Niya. Nguni’t kailangan bang tunay na kamuhian ng Kanyang mga alagad ang mga taong likas nilang pinakamamahal? Mukhang hindi dahil iniutos ng Magandang Balita sa atin na igalang natin ang ating mga magulang at mga asawa at anak.

Marahil ay pagmamalabis ang pananalita ni Jesus, ibig sabihin, pagdadagdag upang idiin ang ibig niyang sabihin. Nguni’t sa katunayan, ito lang ang ibig Niyang sabihin: Kung tayo ay magiging alagad Niya, dapat natin Siyang mahalin nang sukdulan, higit pa sa mga taong likas na pinakamamahal natin. Ang inaasahan ni Jesus ay totoong makatwiran dahil siya ay Diyos na dapat nating mahalin nang buong puso, isip, kaluluwa at lakas.

Huwag mong kalimutan—ang trabaho ng mga ministro ay lumikha ng mga alagad, na nangangahuhugang magpakita sila ng mga taong sukdulang nagmamahal kay Jesus, na nagmamahal sa Kanya ng sobrang higit pa sa pagmamahal nila maging sa kanilang mga asawa, anak at magulang. Mahusay sana para sa bawa’t ministrong nagbabasa nito na tanungin ang kanyang sarili, “Paano ako nagtatagumpay sa pagpapakita ng mga taong tulad niyan?

Paano natin malalaman kung minamahal ng isang tao si Jesus? Sinabi ni Jesus sa atin sa Juan 14:21: “Kung mahal mo ako, sundin mo ang aking mga utos.”

[3]

Kaya talagang makatwirang pagtibayin na ang mga taong nagmamahal kay Jesus nang higit pa sa kanilang asawa, anak at magulang ay mga tao ring sumusunod sa Kanyang mga utos. Ang mga alagad ni Jesus ay sumusunod sa Kanyang mga utos.

Ang Pangalawang Pangangailangan (A Second Requirement)

Ipinagpatuloy ni Jesus ang magsalita sa napakaraming taong sumasama sa Kanya sa araw na iyon sa pagsasabing,

Ang ayaw magpasan ng sarili niyang krus at sumunod sa Akin ay hindi maaaring maging alagad Ko (Lu.14:27).

Ito ang pangalawang pangangailangang inilatag ni Jesus para sa Kanyang alagad. Ano ang Kanyang ibig sabihin? Literal bang kailangang pasanin ng mga alagad ang mabibigat na putol ng kahoy? Hindi, gumagamit muli si Jesus ng pagmamalabis.

Karamihan, kung hindi lahat, ng mga taong Judiong tagapakinig ni Jesus ay nakasaksi ng mga isinumpang kriminal na namamatay sa mga krus. Ipinako sa krus ng mga Romano ang mga kriminal sa mga pangunahing kalye sa labas ng tarangkahan ng lunsod upang mapatindi ang epekto ng pagpapako bilang pagpigil ng krimen.

Sa dahilang ito, ipinagpapalagay ko na ang pariralang “Pasanin ang iyong krus” ay karaniwang ekspresyon sa kapanahunan ni Jesus. Bawa’t taong nápakô ay nakapakinig ng isang sundalong Romanong nagsabing, “Pasanin mo ang iyong krus at sundan mo ako.” Iyon ang mga salitang kinatatakutan ng isinumpa, dahil alam nila na hudyat iyon ng simula ng mga oras at araw ng nakapangingilabot na paghihirap. Kaya ang parirala ay maaaring maging karaniwang ekspresyong nangangahulugang, “Tanggapin mo ang di-maiiwasang paghihirap na dumarating sa iyo.”

Naiisip ko ang mga amang nagsasabi sa kanilang mga anak na lalaki: “Anak, alam kong kinasusuklaman mo ang paghukay ng palikuran. Ito’y napakabaho, at maruming trabaho. Nguni’t ito ang iyong tungkulin minsan isang buwan, kaya pasanin mo ang iyong krus. Humayo ka at hukayin mo ang palikuran.” Naiisip ko ang mga asawang babae na nagsasabi sa kanilang mga kabiyak, “Mahal, alam kong kinasusuklaman mong magbayad ng buwis sa mga Romano. Nguni’t ngayong araw na ito ang nakatakdang pagbabayad, at umaakyat na sa ating kalye ang Maniningil ng Buwis. Kaya pasanin mo ang iyong krus. Humayo ka at bayaran mo iyong tao.”

Ang pagpasan ng ating krus ay kasingkahulugan ng pagtakwil sa sarili, at ginamit iyon ni Jesus sa ganoong kahulugan sa Mateo 16:24: “Ang sinumang nagnanais sumunod sa akin ay kinakailangang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa akin.” Maaari itong ipakahulugan sa ibang pangungusap, “Kung nais ng sinuman ang sumunod sa Akin, hayaan ninyong isantabi niya ang kanyang programa, yakapin ang di-maiiwasang paghihirap na darating bilang bunga ng kanyang pasya, at sumunod sa Akin.”

Kaya, ang mga tunay na alagad ay nakahandang maghirap alang-alang sa pagsunod kay Jesus. Nabilang na nila ang halaga nito bago sila nag-umpisa, at kahit alam nila na di-maiiwasan ang paghihirap, lumunsad pa rin nang may pagpapasiya upang tapusin ang karera. Sinusuportahan ang pagpapakahulugang ito ng sumunod na sinabi ni Jesus tungkol sa kapalit na halaga ng pagsunod sa Kanya. Dalawang halimbawa ang nagdiin ng Kanyang punto:

Kung ang isa sa inyo’y nagbabalak na magtayo ng tore, hindi ba siya uupo muna upang magplano at kuwentahin kung magkano ang magagastos niya upang matiyak kung may sapat siyang pera para maipatapos ang kanyang ipapatayo? Baka matapos mailagay ang mga pundasyon ay hindi naman mayari ang tore. Siya’y kukutyain lamang ng lahat ng makakakita niyon. Sasabihin nila, ‘‘ang taong ito’y nagsimulang magtayo nguni’t hindi naman naipatapos.’’ O sinong hari na makikipagdigma sa kapwa hari ang hindi muna mauupo upang pag-aralang mabuti kung ang sampung libong kawal niya ay maisasagupa sa kalaban na may dalawampung libong kawal? At kung hindi niya kaya, malayo pa ang kalaban ay magsusugo na siya ng mga kinatawan upang makipagkasundo. (Luc. 14:28-32).

Lubhang malinaw ang punto ni Jesus: “Kung nais mong maging alagad Ko, bilangin mo muna ang halagang kapalit nito, at baka sumuko ka kung ikaw ay mahirapan. Tinatanggap ng mga tunay na alagad ang paghihirap na dumarating bilang bunga ng pagsunod sa akin.”

Ang Pangatlong Pangangailangan (A Third Requirement)

Itinala ni Jesus ang isa pang pangangailangan ng pagiging alagad sa napakaraming tao nang araw na iyon:

Gayundin naman, hindi maaaring maging alagad ko ang sinuman kung hindi niya tatalikuran ang lahat sa kanyang buhay (Lu.14:33).

Muli, mukhang lohikal na pagtibaying gumagamit si Jesus ng pagmamalabis. Hindi natin kailangang isuko ang lahat ng ating ari-arian sa kaisipang mawawalan tayo ng tirahan, kasuotan o pagkain. Nguni’t kailangan nating isuko ang lahat ng ating ari-arian sa kaisipang ipaubaya ang pagmamay-ari sa Diyos, at hanggang sa hindi na tayo naninilbihan sa kasakiman, kundi naninilbihan sa Diyos kasama ang ating kasakiman. Ang bunga ay tunay na nangangahulugang pagsuko sa maraming pag-aaring hindi kailangan at mamuhay nang payak na may makadiyos na pangangasiwa at pamamahagi, gaya ng ginawa ng mga naunang Cristiano na nababasa natin sa libro ng Mga Gawa. Ang pagiging alagad ni Cristo ay nangangahulugan ng pagsunod sa Kanyang mga utos, at iniutos Niya sa Kanyang mga tagasunod na huwag ipunin ang mga kayamanan sa lupa, kundi ipunin ang mga iyon sa langit.

Sa paglalagom, ayon kay Jesus, kung maging alagad Niya ako, kailangan kong mamunga. Kailangan ko siyang mahalin nang sukdulan, higit pa sa sarili kong pamilya. Dapat ay handa akong humarap sa mga di-maiiwasang paghihirap na darating sanhi ng aking pasyang sundin Siya. At kailangan kong gawin ang Kanyang sinasabi tungkol sa aking sahod at pag-aari. (At karamihan sa Kanyang mga utos ay may sinasabi tungkol dito, kaya hindi ko dapat linlangin ang aking sarili, na siyang ginagawa ng marami, at sasabihing, “Kung sinabi ng Panginoon sa akin na gawin ang nararapat sa lahat ng aking pag-aari, gagawin ko anuman ang sabihin niya.”)

At ito ang mga uri ng matapat na tagasunod ni Cristo na dapat nating nililikha bilang ministro! Iyan ang ating kaloob-ng-Diyos na layunin! Tayo ay tinatawag na ministrong tagalikha-ng-alagad!

Iyan ang batayang katotohanang nakakaligtaan ng maraming ministro sa buong mundo. Kung tinataya nila ang kanilang ministeryo, na gaya ng ginawa ko, mapagtitibay nila, na gaya ng aking ginawa, na nagkukulang sila sa kagustuhan at inaasahan ng Diyos. Noong pinagmuni-munihan ko ang antas ng aking pangako kay Cristo na naipakita ng aking kongregasyon, maliit ang aking pagdududang marami ang hindi maituturing na tunay na alagad.

Mga pastor, tingnan ninyo ang inyong kongregasyon. Ilan sa inyong angkan ang itinuturing ni Jesus na alagad Niya ayon sa Kanyang pamantayan sa Lucas14:26-33? Mga Ebangheliko, nakapagpapabunga ba ang inyong mensahe ng mga taong naghahandog ng kanilang sarili upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo?

Ngayon ang panahon upang tayahin ang ating mga ministeryo, bago tayo humarap kay Jesus sa pangwakas na pagtaya. Kung nagkukulang ako sa Kanyang layunin, nanaisin kong malaman ito ngayon kaysa bukas. Ikaw?

Pangwakas na Nakahihinahong Kaisipan (A Final Sobering Thought)

Maliwanag na nais ni Jesus na maging alagad Niya ang mga tao, na naibunyag ng Kanyang Salita sa napakaraming taong nakatala sa Lucas 14:26-33. Gaano kahalaga ang maging alagad Niya? Ano kaya kung pipiliin ng iba na hindi maging alagad Niya? Sinagot ni Jesus ang mga tanong na ito sa pagtatapos ng kanyang diskurso sa Lucas 14:

Samakatuwid, mabuti ang asin, nguni’t kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Wala itong kabutihang maibibigay sa lupa, o kahit sa tambakan man lamang ng dumi, kaya’t ito’y itinatapon na lamang. Makinig ang may pandinig! (Lu. 14:34-35).

[4]

 

Pansinin na hindi ito nakahiwalay na pangungusap. Nagsisimula ito sa salitang samakatuwid.

Ang asin ay dapat na maalat. Ito ang katangian ng pagiging asin. Kapag nawala nito ang kanyang lasa, nawawalan ito ng silbi at “itinatapon.”

Ano ang kaugnayan nito sa pagiging alagad? Gaya ng asin na inaasahang maalat, inaasahan din ni Jesus ang mga tao na maging alagad Niya. Dahil Siya ang Diyos, ang makatwirang tungkulin lang natin ay mahalin Siya nang lubusan at pasanin ang ating mga krus. Kung hindi tayo magiging alagad Niya, tinatanggihan natin ang tunay na dahilan ng ating pagiging tao. Tayo ay walang silbi at nakatadhanang “itapon.” Hindi iyan nagmumukhang langit, tama ba?

Sa iba pang pagkakataon, sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad (tingnan ang Mt. 5:1):

Kayo ang asin ng sangkatauhan. Ngunit kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Hindi ba wala na itong kabuluhan kundi ang itapon at tapakan ng mga tao? (Mt. 5:13).

lantad na talinaga para sa “matapat na pagsunod”) ang may halaga sa Diyos. Ang iba ay “walang halaga…kundi ipagtapon at apak-apakan.” Pangalawa, maaaring mangyari na ang isang “maalat” ay maging “walang alat,” kung hindi, hindi sana nakita ni Jesus ang pangangailangang bigyang-babala ang Kanyang mga alagad. Sadyang sinasalungat ng mga katotohanang ito ang itinuturo ng karamihan ngayon, at sinasabing maaaring maging patungong-langit na mananampalataya ni Cristo nguni’t hindi alagad ni Cristo, o hindi maaaring isuko ang pagkakaligtas. Tatalakayin natin nang masinsinan ang mga maling akalang iyon sa mga susunod na kabanata.

 


[1] Sa buong aklat na ito, ang panghalip na siya ay tumutukoy sa mga ministrong lalaki. Bagama’t binabanggit ng Banal na Aklat na tinatawag ng Diyos ang mga babae sa bokasyunal na ministeryo, at may alam akong ilang mayroong epektibong ministeryo. Iyan ang paksa sa kabanatang pinamagatang Kababaihan sa Ministeryo.

 

제1장 (Chapter One)

정확한 목표를 세우라 (Setting the Right Goal)

사역자로서 하나님이 보시기에 성공적이 되려면 반드시 그의 앞에 놓인 하나님의 목표가 무엇인지를 분명하게 이해하여야 한다. 만약 그가[1] 자신의 목표가 무엇인지를 모른다면 목표를 달성하는 데 성공했는지 실패했는지 알 수가 없다. 그가 성공했다고 생각할 때 실은 실패했을지도 모른다. 그것은 큰 비극이다. 그는 마치도 일류 달리기 선수처럼, 기뻐하며 전력 질주하여 800미터 경주의 결승선을 넘으면서, 환호하는 관중을 향해 손을 높이 들고 자신의 승리를 만끽하고 있으나 자신이 실제로 1,600미터 경주를 치르고 있다는 것을 의식하지 못하는 것과도 같다. 목표에 대한 잘못된 이해는 실패를 낳기에 승리했다고 생각할 때 실패할 수밖에 없다. 이 상황에서 “먼저 된 자가 나중 되리라”라는 말씀은 더 없는 사실이다.

대부분 사역자에게는 “비전”이라 일컫는 분명한 목표가 있다. 이는 그들이 자신의 분명한 부름심과 은사에 따른, 애써 성취하려고 하는 독특한 것들이다. 어느 특정도시에 있는 교회의 목사가 된다든지, 어느 특정지역에서 전도한다든지, 어떤 특정 진리를 가르친다든지 매 개인마다의 은사와 부름심은 유일무이하다. 하지만 내가 말하고자 하는 하나님이 주신 목표는 보편적이며 매 사역자에게 적용되는 비전이며 매개 독특한 비전 뒤에 있는 추진력이 되어야 한다. 하지만 많은 경우, 그렇지 않다. 많은 사역자의 독특한 비전은 하나님의 큰 비전과 맞지 않을 뿐 아니라 하나님의 큰 비전에 대적할 때도 종종 있다. 나도 한때 그랬던 적이 있다. 인수가 부단히 성장하는 교회를 목회하고 있을 때에 말이다.

그럼, 하나님이 매 사역자에게 주신 큰 목표 또는 비전이란 무엇일까?

우리는 그 답을 먼저 마태복음 28:18-20에서 찾아보자. 우리에게는 너무나도 익숙한, 그러나 자주 요점을 놓치는 말씀이다. 말씀을 한 구절씩 보도록 하자.

예수께서 나아와 말씀하여 이르시되 하늘과 땅의 모든 권세를 내게 주셨으니(마28:18).

예수님은 그의 제자가 하나님 아버지가 그에게 최고의 권세를 주셨음을 알기를 바랐다. 물론, 아버지의 의도는 언제 누구에게 권세를 주시든 간에 우리가 그에게 순복하기를 바라는 것처럼 우리가 이전이나 지금이나 예수님께 순복하는 것이다. 하지만 예수님의 유일무이는 그분의 아버지 하나님이 다른 사람에게 주신 제한적인 권세와는 달리 예수님께 하늘과 땅의 모든 권세를 주셨다는 것이다. 왜냐하면, 예수님은 주님이시기 때문이다.

그러므로 예수님을 주님으로 모시지 않는 사람은 예수님과 올바른 관계에 있지 않다. 예수님은 다른 무엇보다도 주님이시다. 그 때문에 신약전서에 600번도 넘게 예수님이 “주님”이라고 나온다. (예수님이 구주라고 나온 것은 15번에 그친다.) 그래서 바울은 “이를 위하여 그리스도께서 죽었다가 다시 살아나셨으니 곧 죽은 자와 산 자의 가 되려 하심이라”(롬14:9)라고 고백하였다. 예수님이 죽으시고 다시 살아나신 것은 만인의 주님으로서 우리의 생명을 다스리시는 데에 있다.

구원에 이르는 믿음(True Saving Faith)

 

전도자들과 목사가 구원받지 못한 사람들을 요청하여 “예수님을 구주로 영접”(성경에서는 찾아볼 수 없는 구절과 개념이다)하게 할 때 종종 그들의 복음에 대한 잘못된 인식을 볼 수 있다. 예를 들어 빌립보 간수가 바울에게 무엇을 하여야 구원을 받을 수 있는가 하고 물었을 때 바울은 “예수님을 구주로 영접하라”고 대답하지 않고 오히려 “ 예수를 믿으라 그리하면 너와 네 집이 구원을 받으리라”(행 16:31)라고 말하였다. 사람은 예수 그리스도를 주님으로 믿을 때 구원을 받는다. 우리는 명심해야 한다. 사람이 구원받는 것은 어떤 구원 또는 예수에 관한 교리를 믿어서가 아니라 한 사람 예수 그리스도를 믿음으로 말미암은 것이다. 그것이야말로 구원에 이르는 믿음이다. 너무나 많은 사람이 자기가 예수님의 죽으심이 자신의 죄를 담당하기에 충분하다고 믿고, 믿음에 의해 구원에 이르는 것을 믿으며, 또 기타 수많은 예수님과 구원에 관한 것들을 믿기 때문에 자신은 구원에 이르는 믿음이 있다고들 생각한다. 하지만 그들에게는 구원에 이르는 믿음이 없다. 마귀도 예수와 구원에 관한 모든 것들을 믿고 있다. 구원에 이르는 믿음은 예수님 안의 믿음으로 이루어진다. 예수님은 누구신가? 예수님은 주님이시다.

분명한 것은 내가 예수님을 주님이라고 믿는다면 나의 행위도 예수님을 주님으로 모실 것이고 마음으로부터 그분께 순복하게 된다. 내가 만약 순복하지 않는다면 나는 그분을 믿지 않는 것이다. 만일 누군가가 “나는 나의 신발안에 독사 한 마리가 움츠리고 있는 것을 믿는다”라고 말하고서 침착하게 그 신발을 신는다면 그 사람은 분명하게 자신이 믿는다고 한 것을 진정 믿지 않는 것이다. 예수님을 믿는다고 하면서 진정으로 자신의 죄에 대해 회개하지 않고 예수님께 순복하지 않는 사람은 진실하게 예수님을 믿는 것이 아니다. 그들은 하늘과 땅의 모든 권세를 가지신, 주님이 되신 예수님이 아닌 상상 속의 예수님을 믿고 있을지도 모른다.

이상의 모든 내용이 설명하고자 하는 것은 사역자가 가장 기본적인 기독교 본질에 대한 이해가 잘못 되었을 때 그는 첫 시작부터 문제에 빠질 수 있다는 것이다. 그런 사역자는 하나님의 칭찬을 받을 수 없다. 왜냐하면, 그는 하나님이 이 세상에 전하고자 하는 가장 중요한 부분을 잘못 전했기 때문이다. 그는 인수가 부단히 성장하는 교회의 목사일 수 있다. 그러나 그는 자기의 사역 속에 하나님의 보편적인 비전이 성취되도록 하는 데에는 불행하게도 실패하였다.

큰 비전(The Big Vision)

 

마태복음 28:18-19로 다시 돌아가 보자. 예수님은 그분의 최고의 주권을 선포 하신 후에 하나의 명령을 내리신다.

그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아 아버지와 아들과 성령의 이름으로 세례를 베풀고 내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라(마 28:18-20상).

예수님이 사용하신 단어 “그러므로”를 주목하라. 그분은 “그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아…”다시 말해서 이는 “내가 금방 말했기 때문에… 내가 모든 권세를 가졌기 때문에내가 주님이기 때문에…사람은 마땅히 나에게 순종하여야 한다… 그러므로 내가 너희에게 분부한다(그리고 너희도 마땅히 나에게 순종하여야 한다)–가서 모든 민족을 제자로 삼고, 그 제자들을 가르쳐서 그들로 하여금 나의 분부한 모든 것을 순종하게 하라”라는 뜻이다.

간단하게 말해서 이것이 바로 큰 목표이다. 우리의 모든 사역을 위한 하나님의 큰 목표이다. 우리의 책임은 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼는 것이다.

그래서 하나님의 은혜와 사도의 직분을 받은 바울은 “그의 이름을 위하여 모든 이방인 중에서 믿어 순종하게하였다고 했다”(롬 1:5). 목표는 순종이다. 순종할 수 있는 방법은 믿음이다. 예수님안에서 진정한 믿음을 가진 사람은 그분의 계명에 순종한다.

그래서 오순절 날 베드로는 다음과 같이 설교했다. “그런즉 이스라엘 온 집은 확실히 알지니 너희가 십자가에 못 박은 이 예수를 하나님이 주와 그리스도가 되게 하셨느니라 하니라”(행2:36). 베드로는 예수님을 십자가에 못 박은 자들이 하나님이 예수님을 그리스도가 되게 하셨다는 것을 알기를 원했다. 그들은 하나님이 그들더러 마땅히 순종하라고 한 분을 죽인 것이다. 큰 후회에 빠진 그들은 베드로에게 물었다. “우리가 무엇을 하여야 할 것인가?” 이에 대해 베드로는 제일 먼저 “회개”하라고 답했다. 그것은 불순종으로부터 순종으로 전환하라는 뜻이었다. 예수님을 주님으로 삼으라는 뜻이다. 다음 베드로는 그들에게 예수님이 분부하신 것처럼 세례를 받으라고 알려주었다. 베드로는 지금 제자–그리스도를 따르는 순종하는 무리–를 삼고 있으며 정확한 말씀과 정확한 방법으로 시작하였다.

그러므로 사역자마다 모두 자신의 사역의 성공 여부를 가늠해 볼 수 있다. 우리는 응당 자신에게 물어야 할 것이다. “나의 사역은 사람으로 하여금 예수님의 모든 말씀에 순종하도록 인도하고 있는가?” 만약 우리가 그렇게 하고 있다면 우리는 성공하고 있는 것이나 그렇게 하고 있지 않다면 우리는 실패하고 있는 것이다.

사람들에게 죄의 회개에 대해서는 촉구하지 않고 “예수님을 영접하라”라고만 설득하는 전도자는 실패하고 있는 것이다. 목사가 사람들을 기쁘게 하고 많은 사교 활동을 조직하는 것을 통해 큰 회중을 거느리는 교회를 세운다 해도 실패하고 있는 것이다. 교사가 최신유행을 따르는 교리만 가르치는 것은 실패하고 있는 것이다. 사도가 교회는 개척했으나 입으로는 예수님을 믿는다고 하나 순종의 삶을 살지 않는 성도들로 구성되었다면 실패하고 있는 것이다. 선지자가 사람들에게 축복이 어떻게 임할 것인가에 대해서만 말한다면 그 역시 실패하고 있는 것이다.

나의 실패(My Failure)

 

수년 전 내가 한 성장하고 있는 교회를 목회하고 있을 때, 성령님은 내가 얼마나 하나님의 큰 비전과는 동떨어진 사역을 하고 있는가를 깨닫게 해주는 질문을 하셨다. 내가 마태복음25:31-46에 묘사한 양과 염소에 대한 최후의 심판을 읽고 있는 중 성령님은 “만약 너의 교회 회중들이 오늘 다 죽어서 하나님 앞에 심판을 받는다면 얼마나 많은 사람이 양에 속하고 얼마나 많은 사람이 염소에 속할까?” 좀 더 구체적으로 “작년에 얼마나 많은 교인이 주님 안의 굶주린 형제자매들에게 먹을 것을 주었고, 목마른 자들에게 물을 주었으며, 노숙자나 여행중에 있는 지체들을 위해 쉼터를 마련했으며, 헐벗은 지체들에게 입을 것을 주었으며, 병든 자나 투옥 중인 지체들을 방문하였는가?” 나는 그들이 비록 교회에 와서 찬송을 부르고 나의 설교를 듣고 헌금을 드리는 일은 했지만 거의 아무도 위에서 언급한 일 혹은 그와 비슷한 일을 하지 않았다는 것을 인식했다. 그래서 예수님의 기준으로 보면 그들은 염소이며 나도 책망을 면할 수가 없다. 왜냐하면, 내가 주님 안의 형제자매의 절박한 필요를 채워주는 것이 하나님께는 얼마나 중요한 것인지를 그들에게 가르치지 않았기 때문이다. 나는 그들이 예수님의 모든 계명을 지키도록 가르치지 못했다. 사실상 나는 하나님이 보시기에 가장 중요한 네 이웃을 네몸같이 사랑하라는 둘째 계명과 예수님이 주신 새 계명 — 그분이 우리를 사랑하신 것같이 우리도 서로 사랑하라는 말씀을 무시하고 있었음을 인식하였다.

그 외에도, 나는 마침내 내가 나의 회중들에게 가르쳤던 온화한 “번영신학”이 사실상 하나님의 가장 큰 목표인 제자 삼는 것과 어긋남을 깨달았다. 비록 예수님께 속한 사람은 자신을 위하여 보물을 땅에 쌓아두지 말고(마 6:19-24을 보라), 그것이 단지 먹을 것과 입을 것일지라도(히 13:5; 딤전 6:7-8을 보라) 자신이 가지고 있는 것에 만족하라는 것이 예수님의 뜻이지만 나는 나의 부유한 미국인 회중들에게 하나님은 그들이 더욱 많은 것을 소유하기를 원하신다고 가르쳤던 것이다. 나는(전 세계 수많은 다른 목사가 그랬듯이) 사람들에게 예수님을 한 부분에 있어서는 순종하지 않도록가르치고 있었다.

내가 무엇을 하고 있었는지 인식한 후로부터 나는 회개하고 나의 회중들에게 용서를 빌었다. 나는 제자를 삼고 그들이 예수님의 계명을 지키도록 가르치기 시작했다. 나는 두렵고 떨리는 마음으로 혹시 나의 회중 가운데 예수님의 모든 계명을 지키기를 원하지 않고 아무런 희생도 요구하지 않는 편한 신앙을 선호하는 사람들이 있지 않을까 하는 의심을 안고 이 일을 해나갔다. 그리고 나는 내가 맞았다는 것을 발견했다. 모든 현상이 보여주듯이 극히 소수의 사람은 이 세상에서 고난당하고 있는 신자들에 대해 전혀 관심이 없었다. 그들은 미전도지역에 복음을 전파하는 것에 대해 무관심하다. 반면, 그들은 그들을 위해 더욱 많은 것을 얻는 것에 관심이 있다. 성결에 관한한 그들은 가장 수치스러운 죄만 피하면 된다고 생각한다. 이런 죄들은 거듭나지 않은 사람들도 책망하는 죄들이다. 그들은 평균적으로 보수적인 미국인들의 삶을 살고 있는 것이다. 그러나 그들은 진정으로 주님을 사랑하는 것이 아니다. 왜냐하면, 그들은 예수님의 계명을 지키지 않는자들이기 때문이다. 예수님의 계명을 지키는 것이야 말로 그분을 향한 우리의 사랑을 검증할 수 있다고 예수님은 말씀하셨다(요 14:21을 보라).

내가 두려워했던 것이 진실임이 밝혀졌다 — 바로 일부 자칭 그리스도인이 양의 탈을 쓴 염소가라는 사실이다. 내가 그들더러 자기를 부인하고 자신의 십자가를 지라고 했을 때 그들 중 일부는 화를 내었다. 그들에게 있어서 교회는 주요하게 좋은 음악을 부대한 하나의 사교경험에 불과하다. 꼭 마치 세상 사람들이 술집에서 즐기는 것과 같다. 그들은 일부 설교를 듣는 것은 용인할 수 있다. 하지만 꼭 그들이 구원 받았다는 것과 그들을 향한 하나님의 사랑을 확인시켜주는 것들이어야만 한다. 그들은 하나님이 그들에게 무엇을 요구하시는가에 관해서는 듣기 싫어한다. 그들은 누구도 그들의 구원받음 여부에 대해 묻는 것을 원치 않는다. 그들은 하나님의 뜻에 순종하기 위해 대가를 치러야 한다면 그들의 삶을 조절하려 하지 않는다. 물론 그들도 하나님이 더 축복해주실 것이라는 확신이 들면, 또 교회시설을 개진하는 것 같이 그들이 준 것을 통해 직접적인 혜택을 입을 수 있다면, 헌금에 동참할 것이다.

자기성찰의 시간(A Time for Self-Examination)

이 책을 읽는 매 사역자마다 자기 자신에게 성령님이 나에게 물으셨던것처럼 똑같은 질문을 해보는 것이 좋은 시간이 될 것이다. “만약 내가 목회하는 사람들이 지금 당장 죽어 하나님 앞에 심판을 받는다면 얼마만큼 양에 속하고 얼마만큼 염소에 속해 있을까?” 사역자들이 회중 가운데 염소처럼 행하는 사람들에게 구원의 확신을 주고 있다면 이는 하나님이 그들에게 들려주시고자 하는 말씀과 반대되는 것이다. 그 사역자는 그리스도를 거역하고 있는 것이다. 그는 예수님이 마태복음 25:31-46에서 하신 말씀을 위배하고 있는 것이다. 예수님 말씀의 전반 요점은 염소들을 향한 경고이다. 예수님은 그들이 천국에 갈 수 있다고 생각하지 않기를 바랐다.

예수님은 모든 사람이 우리가 그분의 제자임을 알 수 있는 것은 우리가 서로를 사랑하기 때문이라고 하셨다(요 13:35을 보라). 그분이 말씀하신 이 사랑은 분명히 비그리스도인이 보여주는 사랑을 뛰어넘은 것이다. 그렇지 않으면 그분의 제자가 믿지 않는 사람들로부터 구별될 수 없다. 예수님이 말씀하시는 사랑은 자기 희생적인 사랑이다. 우리가 예수님이 우리를 사랑하신 것처럼 서로 사랑하는, 서로를 위하여 목숨을 버릴 수 있는 그런 사랑을 말한다(요13:24; 요일3:16-20을 보라). 요한도 우리가 형제를 사랑함으로 사망에서 옮겨 생명으로 들어간다고 쓰고 있다(요일 3:14). 예수님의 명령을 가르치는 사역자를 원망하고 비판하고 미워하는 사람들이 과연 거듭남의 징표인 사랑을 드러내고 있을까? 아니, 그들은 염소가며 지옥을 향해 치닫고 있다.

모든 민족의 제자들(Disciples of All Nations)

계속해 나가지 전에, 마태복음 28:19-20의 말씀을 다시 한 번 보도록 하자. 가장 큰 그리고 보편적인 사명인 이 말씀 속에 담긴 진리를 우리가 얼마만큼 집어낼 수 있을지 보도록 하자.

그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아 아버지와 아들과 성령의 이름으로 세례를 베풀고 내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라(마 28:19-20 상).

예수님은 모든 민족을 제자 삼기를 원하신다. 더 정확한 헬라어 원문을 보면 세상의 모든 종족 군체를 의미한다. 예수님이 하신 말씀이기에 나는 이것이 가능하다고 생각한다. 우리는 세상의 모든 종족 군체속에서 예수님의 제자를 삼는 것이 가능하다. 이 임무는 처음 열한 명의 제자들에게만 주신 것이 아닌, 그들 뒤를 이은 매 한 명의 제자들에게 주신 것이다. 왜냐하면, 예수님은 열한 명의 제자들에게 예수님이 그들에게 분부하신 모든 것을 또 그들의 제자들에게 가르쳐 지키게 하라고 분부하셨기 때문이다. 그러므로 그 당시 열한 명의 제자들은 그들의 제자들에게 예수님의 분부하심을 가르쳐 모든 민족을 제자로 삼는 이 과정은 그 후의 모든 제자들에게도 똑같이 영원히 존속되어가야 할 것이다. 예수님의 매 제자마다 모두 모든 민족을 제자 삼는 일에 동참되어야 할 것이다.

이는 “지상명령”이 왜 지금까지 성취되지 않았는지를 부분적으로 설명한다. 비록 수많은 사람이 입으로는 그리스도인이라 자칭하지만 진정 예수님께 순종하려는 제자는 적고도 적다. 대다수 자칭 그리스도인들은 모든 민족을 제자 삼는 일에 관심이 없다. 그들은 예수님의 명령에 순종하려는 의지적인 결단을 내린 적이 없다. 매번 이러한 결단을 요구할 때마다 그들은 “그건 나의 사역이 아니다”그리고 “나는 그런 쪽으로 인도받은 것 같지 않다”라는 따위의 변명을 늘어놓는다. 많은 목사가 이러한 말들을 하고 있으며 모든 염소가 그렇듯이 항상 자신의 계획을 이루는데 맞는 말씀들만 골라서 따른다.

만약 자칭 그리스도인이 모두 진심으로 예수 그리스도를 믿는다면, 머지않아 이 세상의 모든 사람이 복음을 듣게 될 것이다. 그리스도의 모든 제자가 합심한다면 이 일은 가능해질 것이다. 그들은 그들의 시간과 돈을 더는 잠시적이고 세속적인 일에 낭비하지 않을 것이며 대신 예수님이 분부하신 그들의 큰 사명을 위하여 사용할 것이다. 하지만 신실한 목사가 회중들에게 모 선교사가 오셔서 말씀을 나누는 시간을 가질 것이라고 공고하지만, 한편으로는 참석자가 줄어들 것이라는 예상을 할 수밖에 없는 것이 현실이다. 많은 염소는 집에 있거나 다른 곳에 갈지라도 주 예수 그리스도의 마지막 명령에는 관심이 없다. 반면에, 양들은 모든 민족을 제자 삼는 일에 동참된다는 것에 대해 항상 흥분을 감추지 못한다.

마태복음28:18-20에 관한 마지막 요점은 예수님이 제자들에게 그들의 제자들에게 세례를 주라고 분부하셨고, 사도들은 이 명령을 신실하게 순종하였다는 것이다. 그들은 회개하고 예수님을 믿은 사람들에게 즉시 세례를 주었다. 세례는 물론 신자가 예수님의 죽으심과 장사와 부활에 참예함을 뜻한다. 새 신자는 옛사람이 죽고 그리스도 안에서 새로운 피조물로 거듭나는 것이다. 세례를 통하여 예수님은 매 새 신자마다 모두 새로운 성품을 가진 새사람이 되었다는 것을 머리에 새기기를 원하신다. 그는 이젠 예수님과 하나가 되고 예수님이 그의 안에 계시기 때문에 하나님께 순종할 수 있는 능력을 지니게 된다. 전에는 죄 가운데 죽어 있었으나 이제는 성령님을 통하여 깨끗게 씻은바 되었으며 새롭게 태어났다. 이젠 그저 “용서받은” 정도가 아닌 근본적인 변화를 가져왔다. 그래서 하나님은 진정한 신자는 영적으로 죽어 있을 때와는 본질적으로 구별된 삶을 살게 됨을 나타낸다. 이 부분은 “볼지어다. 내가 세상 끝날까지 너희와 항상 함께 있으리라”(마 28:20)고 하신 예수님의 마지막 말씀 속에서도 암시되어 있다. 이는 신자들에게 임하시는 예수님의 지속적인 임재가 그들의 행위에 영향준다고 생각하기에 충분하지 않은가?

예수님의 제자도(Jesus Defines Discipleship)

 

우리는 예수님의 가장 큰 목표가 우리가 제자 삼는 것임을 확립했다. 제자란 바로 자신의 죄를 회개하고 예수님의 말씀을 배우고 순종하는 사람들을 말한다. 예수님은 요한복음 8:32에서 진일보 제자란 무엇인가에 대해 정의를 내리신다.

너희가 내 말에 거하면 참 내 제자가 되고 진리를 알지니 진리가 너희를 자유롭게 하리라.

예수님에 의하면 진정한 제자는 예수님의 말씀안에 거하는 사람들이다. 그들은 예수님의 말씀 속의 진리를 배워가면서 점차 “자유함을 얻게” 된다. 그다음 본문에서 예수님은 죄로부터의 자유함에 대해 암시한다(요 8:34-36을 보라). 그래서 알 수 있다시피 예수님이 말씀하시는 제자란 바로 그분의 명령을 배우고 순종하는 사람들이다. 예수님은 그 후에 아래와 같이 말씀하셨다.

너희가 열매를 많이 맺으면 내 아버지께서 영광을 받으실 것이요 너희는 내 제자가 되리라(요 15:8).

그러므로 예수님의 정의에 따르면, 제자란 열매를 맺음으로 하나님께 영광 돌린다. 열매를 맺지 못하는 사람은 그분의 제자가 아니다.

예수님은 누가복음 14:25-33에서 진정한 제자가 맺는 열매에 대해 보다 더 자세하게 정의 내리신다. 25절부터 시작하여 읽어 보도록 하자.

수많은 무리가 함께 갈새 예수께서 돌이키사 이르시되…

예수님은 많은 무리가 그를 “따른다”고 하여 만족하셨는가? 수많은 회중을 거느리는 데 성공하였으므로 예수님은 자신의 목표를 이루었는가?

그렇지 않다. 예수님은 그분의 설교를 듣고, 그분의 기적을 보고, 또 어떤 때에는 그분의 음식을 먹었던, 자신의 주위를 맴도는 수많은 무리로 인해 만족하지 않으셨다. 예수님은 마음을 다하고 목숨을 다하고 뜻을 다하고 힘을 다하여 하나님을 사랑하는 자를 찾으신다. 예수님은 그분의 계명에 순종하는 사람을 원하신다. 예수님은 제자를 원하신다. 그래서 예수님은 그분을 따랐던 수많은 무리를 향하여 이렇게 말씀하셨다.

무릇 내게 오는 자가 자기 부모와 처자와 형제와 자매와 더욱이 자기 목숨까지 미워하지 아니하면 능히 내 제자가 되지 못하고(눅14:26).

예수님이 그분의 제자가 되기 위한 조건을 나열한 것에는 아무런 잘못이 없을 수 있다. 하지만 제자가 인간적으로 가장 사랑하게 되는 사람들을 반드시 미워해야만 하는가? 이는 어쩌면 성경에서 부모를 공경하고 아내와 자녀를 사랑하라는 명령과는 달라 보이는 듯하다.

예수님은 여기서 분명히 과장의 수법을 쓰셨다. 과장의 목적은 그분이 뜻하시고자 하는 부분을 강조하기 위함이다. 예수님의 기준은 적어도 우리가 그분의 제자가 되려면 반드시 그분을 우리가 인간적으로 사랑할 수 있는 누구보다도 더 사랑해야 함을 말해주고 있다. 예수님의 기대는 아주 합리적이다. 왜냐하면, 그분이 바로 우리가 마음을 다하고 목숨을 다하고 뜻을 다하고 힘을 다하여 사랑해야 하는 하나님이시기 때문이다.

사역자의 직업이 예수님의 제자를 삼는 일임을 잊지 말아야 한다. 이는 사역자들은 예수님을 최고로 사랑하는 사람들, 자신의 아내나 자녀를 사랑하는 것보다도 더 사랑하는 제자들을 삼아야 함을 의미하기 때문이다. 매 사역자마다 모두 이러한 질문을 자신한테 묻는 것이 좋을 것이다. “나는 그러한 제자를 삼는 일에 얼마나 성공하고 있는가?”

한사람이 예수님을 사랑하고 있음을 어떻게 보아낼 수 있을까? 예수님은 요한복음 14:21에서 이렇게 말씀하셨다. “나의 계명을 지키는 자라야 나를 사랑하는 자니”. 그러므로 예수님을 그들의 아내들이나, 자녀들이나 부모님보다 더 사랑하는 자는 그분의 계명을 지키는 자들이다. 예수님의 제자들은 그분의 계명을 지킨다.

두 번째 요구(A Second Requirement)

예수님은 그날 그분을 따르는 무리를 향하여 계속하여 말씀하셨다.

누구든지 자기 십자가를 지고 나를 따르지 않는 자도 능히 내 제자가 되지 못하리라(눅 14:27).

이것은 예수님이 제자들에게 제시한 두 번째 요구이다. 그분은 무엇을 의미하셨을까? 제자가 문자적으로 무거운 나무묶음을 지고 그분을 따르라는 뜻일까? 아니, 예수님은 또다시 과장의 수법을 사용하고 계신 것이다.

예수님의 말씀을 들었던 유대인들 중 대부분은 죄수가 십자가에서 죽는 것을 보았을 것이다. 로마인들은 범죄에 대한 억제력으로서의 십자가 효과를 최대화하기 위해 도시의 성문 밖의 주요 도로에서 죄수를 십자가에 못 박는다.

그래서 나는 예수님 시대에는 “너의 십자가를 지라”는 말이 보편적인 표현이라고 생각한다. 십자가에 처형당하는 사람마다 모두 로마병사의 “너의 십자가를 지고 나를 따르라”라는 말을 들었을 것이다. 죄수들에게는 이 말이 무섭기만 하다. 왜냐하면, 몇시간 내지 며칠 동안의 혹독한 아픔과 고통이 곧 시작되기 때문이다. 그래서 이 말은 곧 “자신에게 닥친 피할 수 없는 고난을 받아들여라”는 뜻이 된다.

나는 아버지가 아들에게 “아들아, 나는 네가 냄새나고 더러운 화장실 청소하는 것을 싫어하는 것을 잘 안다. 하지만 달마다 그 일을 하는 것은 너의 책임이다. 그러니까 너는 너의 십자가를 지고 화장실 청소를 하려무나”라고 말하는 것을 상상해본다. 그리고 나는 아내가 남편에게 “나는 당신이 로마인에게 세금 내기를 얼마나 싫어하는지 잘 압니다. 하지만 오늘은 세금 내는 날이니 세리가 지금쯤 집에 오고 있으니 어서 당신의 십자가를 지고 나가서 그 사람에게 세금을 내십시오”라고 말하는 것을 상상해본다.

자신의 십자가를 진다는 것은 자기를 부인한다는 것과 같다. 예수님은 같은 의미로 마태복음 16:24에서 이같이 말씀하셨다. “누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라” 이는 “누구든지 나를 따라오려거든 자신의 계획을 내려놓고 그 결단으로 말미암아 받게 되는 고난을 감수하고 나를 따르라”는 말로 해석할 수 있다.

그래서 진정한 제자는 예수님을 따름으로 인한 고통을 받기를 원한다. 그들은 이미 자신이 치뤄야 할 값을 계산하였고 어려움과 고난은 불가피하다는 것을 알고 있으며 경기를 마치기 위해 이미 결단을 내리고 출발하였다. 이러한 해석은 예수님이 자기를 따르기 위해 치뤄야 할 대가에 대한 말씀을 통하여 뒤바침된다 . 그분은 두 가지 비유를 통해 설명하셨다.

너희 중의 누가 망대를 세울고자 할진대 자기의 가진 것이 준공하기까지에 족할는지 먼저 앉아 그 비용을 계산하지 아니하겠느냐? 그렇게 아니하여 그 기초만 쌓고 능히 이루지 못하면 보는 자가 다 비웃어 이르되 이 사람이 공사를 시작하고 능히 이루지 못하였다 하리라 또 어떤 임금이 다른 임금과 싸우러 갈 때에 먼저 앉아 일만 명으로써 저 이만 명을 거느리고 오는 자를 대적할 수 있을까 헤아리지 아니하겠느냐 만일 못할 터이면 그가 아직 멀리 있을 때에 사신을 보내어 화친을 청할지니라(눅 14:28-32).

예수님의 뜻은 분명하다. “만약 네가 나의 제자가 되기를 원한다면, 먼저 치러야 할 대가를 계산하라, 그렇지 않으면 너의 가는 길에 시련이 더해질 수록 견지하지 못하고 포기하게 된다. 진정한 제자는 나를 따름으로 말미암은 고난을 감수한다.”

 

세 번째 요구(A Third Requirement)

예수님은 그날 그분을 따르는 무리를 향하여 제자가 되기 위한 조건을 한 가지 더 말씀하셨다.

이처럼 너희 중의 누구든지 자기의 모든 소유를 버리지 아니하면 능히 내 제자가 되지 못하리라(눅 14:33).

다시 한 번, 우리는 예수님이 과장의 수법을 쓰셨다는 것을 보아낼 수 있다. 이는 우리의 모든 소유를 포기하고 먹을 것, 입을 것, 있을 곳이 없이 살라는 뜻이 아니라 자신의 소유권을 하나님께 드리라는 뜻이며 우리가 재물을 섬기는 것이 아닌 우리의 재물을 사용하여 하나님을 섬기라는 뜻이다. 이는 우리가 많은 불필요한 소유를 포기하고 하나님의 청지기로서 소박한 삶을 살며 사도행전에서 읽은 초대교회 모습처럼 자신의 소유를 나누며 살아야 한다는 뜻이다. 예수님의 제자가 된다는 것은 그분의 계명에 순종하고, 보물을 이 땅위에 쌓아두지 않고 하늘에 쌓아 두는 것을 의미한다.

요점을 정리해보자. 예수님에 의하면, 만약 내가 그분의 제자가 되려면 반드시 열매를 맺어야 한다. 나는 반드시 그분을 최고로 사랑해야 하며 내 가족보다도 더 사랑해야 한다. 나는 반드시 그분을 따름으로 말미암은 감수해야 할 피할 수 없는 고난을 대면해야 한다. 그리고 나는 그분의 말씀대로 나의 수입과 소유를 관리해야 한다. (나는 많은 사람처럼 “예수님이 나의 재산에 대해 뭐라고 말씀하시든지 다 순종할 것이다”라는 말로 자기 자신을 속이지 말아야 할 것이다. 왜냐하면, 예수님은 이미 이 부분에 대해 많은 말씀을 하셨기 때문이다.)

이러한 예수님께 순복하고 따르는 사람이야말로 사역자가 삼아가야 할 제자이다! 이것이야말로 하나님이 우리에게 주신 목표이다! 우리는 제자 삼는 사역자로 부르심을 받았다!

그것은 전 세계 수많은 사역자가 놓치고 있는 기본적인 진리이다. 만약 그들이 내가 했던 것같이 자신의 사역을 평가해본다면, 나처럼 그들의 사역이 하나님의 원하시는 것과 기대와는 거리가 멀다는 결론을 얻게 될 것이다. 내가 나의 회중들이 예수님께 순복한 정도를 봤을 때, 많은 사람을 아직은 진정한 제자로 보기 어렵다.

목사가여, 자신의 회중들을 살펴보라. 얼마나 많은 사람이 예수님이 누가복음 14:26-33에서 말씀하신 기준에 맞는 진정한 제자들인지? 전도자들이여, 당신이 전하고 있는 말씀은 예수님의 모든 계명에 순종하는 사람들을 세워가고 있는가?

마지막 날에 우리가 예수님앞에서 최후평가를 받기 전에 우리의 사역들을 평가 해야 할 시점이 왔다. 만약 내가 그분의 목표에서 빗나갔다면, 나는 지금 곧바로 발견하기를 원한다. 당신은 그렇지 않은가?

 

마지막 엄중한 생각(A Final Sobering Thought)

 

누가복음 14:26-33의 말씀이 보여주다시피 예수님은 사람들이 그분의 제자가 되기를 명확하게 원하신다. 그분의 제자가 되는 것이 얼마나 중요할까? 예수님의 제자가 되기를 거부한다면 어떻게 될까? 예수님은 누가복음 14장에서 말씀을 마치실 때 이러한 질문에 대답하셨다.

그러므로[2] 소금이 좋은 것이나 소금도 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 땅에도, 거름에도 쓸 데 없어 내버리느니라 들을 귀가 있는 자는 들을지어다 하시니라(눅 14:34-35).

보다시피 이 말씀은 상관없는 구절이 아니다. 이 구절은 그러므로 로 시작한다.

소금은 짠맛을 내기 때문에 소금이 될 수 있는 것이다. 만약 소금이 맛을 잃으면 아무 쓸데 없어 지며 “버려지게” 된다.

이것이 제자가 되는 것과 무슨 상관이 있는가? 소금이 짠맛을 내야 하듯이 예수님은 사람들이 그분의 제자가 되기를 원하신다. 그분은 하나님이시기에 우리의 유일한 의무는 그분을 최고로 사랑하고 우리의 십자가를 지는 것이다. 만약 우리가 그분의 제자가 되려 하지 않는다면 그분이 우리가 존재하도록 허락하신 유일한 이유를 거절하는 것이다. 우리는 아무 쓸데 없어 “버려지게”될 것이다. 그것은 천국에 갈 수 있다고 들려지지 않는다. 그렇지 않은가?

다른 곳에서도 예수님은 제자들에게 말씀하셨다(마 5:1을 보라).

너희는 세상의 소금이니 소금이 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 후에는 아무 쓸데없어 다만 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이니라(마 5:13).

사실상 이것은 아주 엄중한 경고이다. 첫째로, 오직 짠맛을 내는 사람만이(여기서는 명백히 “완전히 순복하는” 사람들을 가리킨다) 하나님께 쓰임 받는다. 나머지 사람은 “아무 쓸데 없어 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이다.” 둘째로, “짠맛”을 내는 사람은 짠맛을 잃을 수도 있다. 그렇지않고서야 예수님이 제자들을 경고할 필요가 없다. 이런 진리는 오늘날 수많은 교회에서 가르치는 내용과 얼마나 모순되는지 모른다. 그들은 제자가 되지 않더라도 천국에 꼭 갈 수 있으며 그들의 구원은 흔들리지 않을 것이라고 가르친다. 우리는 이런 잘못된 생각들에 대해서 다음 장들에서 좀 더 자세하게 살펴보겠다.



[1] 이 책속에서 나는 사역자를 지칭함에 있어서 남성대명사 he를 사용하였는데 이는 순전히 문맥상의 일관성을 유지하기 위함과 목사와 같은 전직사역자 대다수가 남성이기 때문이다. 나는 성경 말씀을 통하여 하나님이 여성을 전직사역자로 부르신다고 믿고 있으며, 꽤 많은 수의 아주 효과적인 사역을 담당하고 있는 자매분들을 알고 있다. 그 부분은 이 책의 12장 사역 속의 여성의 주제이기도 하다.

[2] 역주: “그러므로” 이 단어는 개역개정판에는 나오지 않았지만 저자의 의도를 나타내기 위하여 영어번역본 성경원문대로 번역하였다.

Estabelecendo o Objetivo Certo

Introdução (Introduction)

Nos últimos vinte e cinco anos, tenho tido o privilégio de visitar mais de quarenta nações do mundo e a falar a milhares de ministros em conferências que duram de três a cinco dias. Essas conferências tem atraido e reunido líderes cristãos dedicados oriundos de vários ramos e denominações do corpo de Cristo. Contudo, cada viagem tem provado que conferências de três a cinco dias simplesmente não são suficientes para atender e resolver as necessidades existentes no terreno. Tanta coisa precisa ainda ser feita para que líderes cristãos sejam adequadamente equipados e este livro é fruto de esforços feitos na tentativa de preencher um pouco mais esse vazio. e este livro é uma das tentativas de se preencher um pouco esse vazio.

Também tive o privilégio de experimentar cerca de vinte anos de pastoreio de igrejas. Mesmo sendo “bem sucedido” por alguns padrões de medida, por muito tempo encontrei- -me em luta por não entender alguns dos princípios fundamentais do ministério bíblico. Por esta razão tenho uma grande preocupação pelos milhões de ministros sinceros que sentem falta do que eu senti e que precisam ser melhores equipados para o desafio que está adiante deles. Alguns dos princípios dos quais me faltavam entendimento são tão significantes que, uma vez compreendidos traçam o curso de ministério para o resto da vida do ministro. Eles se tornam o padrão pelo qual todos os aspectos do ministério são medidos. Esses princípios são encontrados nos capítulos iniciais, para os quais, nenhum leitor deverá fazer vista grossa; todos os outros capítulos servirão para praticamente nada sem a base dos primeiros.

Este livro tem uma aplicação especial a para pastores, sendo que eles, com certeza, são os líderes cristãos mais comuns; mas tudo que eu tenho escrito também se aplica a evangelistas, professores, missionários, plantadores de igrejas, profetas, pessoas que trabalham na Escola Dominical e assim por diante. Não há ninguém no corpo de Cristo que não poderá se beneficiar com a leitura deste livro, porque todo membro do corpo de Cristo tem sido agraciado por Deus com uma função.

Eu tenho escrito primeiramente a ministros que moram fora dos Estados Unidos, do leste da Europa, Austrália e Nova Zelândia. Mas isso não quer dizer que não tenha aplicação a ministros nessas partes do mundo. Na verdade, o que tenho escrito, penso que pode ajudá- -los consideravelmente, mas eles já têm vários professores. De qualquer modo, dependendo do conhecimento, experiência e nação onde atua, você verá que alguns capítulos o ajudarão mais do que outros. Vários pastores chineses, cubanos e vietnamitas de igrejas nos lares, por exemplo, encontrarão no capítulo Igrejas nos Lares muito pouco que não sabiam, enquanto pastores não familiarizados com o modelo de igreja nos lares deverão achar nesse capítulo uma grande ajuda.

É muito improvável que todos os leitores irão concordar com tudo que tenho escrito em cada tópico do livro. Há cinco anos, eu também não teria concordado com algumas coisas que acabei de escrever! Portanto, não deixe que pequenos desentendimentos impeçam-no de aprender o máximo de cada capítulo.

Como Jesus nos ensinou, ninguém põe vinho novo em odre velho, senão, a vasilha dura e inflexível, arrebentará. Somente os odres novos são flexíveis o suficiente para aguentar a pressão do vinho novo que está fermentando. Apesar de algumas coisas que tenho escrito parecerem vinho novo, na verdade, já são vinho bem velho — pelo menos tão velho quanto o Novo Testamento. Portanto, qualquer odre velho que arrebentar não se dará por causa do vinho derramado das páginas a seguir! Jesus alegrou-se por Deus revelar Sua Verdade aos pequeninos e escondê-la “dos sábios e cultos” (Mt. 11:25). Da mesma forma, “Deus dá graça ao humilde, mas se opõe ao orgulhoso” (veja Tg. 4:6). Graças a Deus pelas multidões de líderes cristãos humildes por todo o mundo. Que Deus os abençoe enquanto leem.

David Servant

Capítulo Um (Chapter One)

Estabelecendo a Meta Certa (Setting the Right Goal)

Para ser bem sucedido aos olhos de Deus, é essencial que o ministro conheça de cor a meta que Deus colocou diante de si. Se ele não a conhece não terá como avaliar seu desempenho e saber se a alcançou ou fracassou.[1] Ele pode chegar a pensar que foi bem sucedido enquanto que realidade fracassou. E essa é uma grande tragédia. É como aquele atleta que vinha liderando a prova e que alegremente atravessa a faixa de chegada depois de ter concluído os 800 metros da corrida. Jubilando em sua vitória, levanta as mãos diante da platéia, sem dar conta que a competição tinha como meta final os 1600 metros. Seu entendimento distorcido sobre a meta condenou-o ao fracasso, e pensar que tinha ganhado assegurou sua derrota. Nesse caso, é verdadeiro o ditado popular: “Os primeiros serão os últimos”.

A maioria dos ministros tem algum tipo de alvo específico ao qual sempre se referem como sua “visão.” É pelo qual que lutam sem igual para alcançar, baseado especificamente em seu chamado e dons. O dom e o chamado de cada um é particular, seja para pastorear uma igreja em certa cidade, evangelizar certa região, ou ensinar certas verdades. Mas o alvo dado por Deus ao qual estou me referindo é geral e aplicado a todos os ministros. É a grande visão. Por trás de cada visão específica deveria estar a visão geral, mas na maioria das vezes não está é o que acontece. Muitos ministros têm visões específicas que não estão em harmonia com a visão geral de Deus, e ainda outros têm visões específicas que vão contra a visão de Deus. Eu com certeza já fiz isso uma vez, mesmo pastoreando uma igreja em crescimento.

Qual é a visão ou objetivo geral que Deus tem dado a todos os ministros? Nós começamos a encontrar a resposta em Mateus 28:18-20, uma passagem que nos é tão familiar que à vezes deixamos escapar seu significado. Vamos considerar versículo por versículo:

Então, Jesus aproximou-se deles e disse: “Foi-me dada toda a autoridade nos céus e na terra” (Mt 28:18).

Jesus queria que seus discípulos entendessem que Seu Pai tinha lhe dado autoridade suprema. É claro que a intenção do Pai era (e é) que Jesus fosse obedecido, como acontece sempre que o Pai dá autoridade a alguém. Mas Jesus é único, pois Seu Pai lhe deu toda autoridade nos céus e na terra, e não uma autoridade limitada, como a que às vezes dá a outros. Jesus é Senhor.

Desta forma, qualquer pessoa que não se refere a Jesus como Senhor não está se referindo a Ele corretamente. Jesus, mais que qualquer outra coisa, é Senhor. É por esse motivo que é mencionado como “Senhor” mais de 600 vezes no Novo Testamento. (Ele só é mencionado como Salvador 15 vezes.) Jesus morreu e voltou à vida com o propósito de reinar como Senhor sobre a humanidade.

Verdadeira Fé que conduz a Salvação (True Saving Faith)

Quando pastores e evangelistas modernos convidam os descrentes para “aceitarem Jesus como Salvador,” (uma frase e conceito nunca encontrados nas Escrituras), revelam uma falha aguda em seu entendimento do evangelho. Quando o carcereiro de Filipo, por exemplo, perguntou a Paulo o que precisava fazer para ser salvo, Paulo não respondeu “Aceite Jesus como seu Salvador.” Contudo, ele disse, “Creia no Senhor Jesus, e serás salvo” (Atos 16:31, ênfase adicionada). As pessoas são salvas quando crêem no Senhor Jesus Cristo. Perceba, não são salvos por crêrem em uma doutrina sobre a salvação ou sobre Jesus, mas quando crêem em uma pessoa — o Senhor Jesus Cristo. Esse é o tipo de fé que gera salvação. Muitos pensam que por acreditar que a morte de Jesus foi um sacrifício suficiente por seus pecados, ou que salvação é pela fé, ou centenas de outras coisas sobre Jesus ou a salvação, é o suficiente para serem salvos. Isso não basta porque, até o diabo as conhece. Ele acredita em todas essas coisas sobre Jesus e a salvação. A fé salvadora consiste na fé em Jesus. E quem é Ele? Ele é o Senhor.

Obviamente, se acredito que Jesus é Senhor, vou agir perante Ele como tal, me submetendo a Ele de coração. Se não me submeto a Ele, não acredito nEle. Se alguém diz: “Eu acredito que há uma serpente mortalmente venenosa em minha bota,” e então, calmamente calça a bota, ele obviamente não acredita realmente no que diz acreditar. Pessoas que dizem acreditar em Jesus, mas não têm se arrependido de seus pecados e se submetido a Ele em seus corações, na realidade, não acreditam em Jesus. Podem acreditar em um Jesus imaginário, mas não no Senhor Jesus, aquele que tem toda a autoridade nos céus e na terra.

Tudo isso é para dizer que quando o entendimento do ministro sobre as verdades fundamentais da menssagem cristã estiver distorcida esse ministro ver-se-á metido em problemas logo desde o começo. Não tem jeito de ter sucesso na avaliação de Deus enquanto apresenta erroneamente a mensagem fundamental que Deus quer que todo o mundo ouça. Ele pode ser o pastor de uma igreja em crescimento, mas está fracassando miseravelmente em alcançar a visão geral de Deus para seu ministério.

A Grande Visão (The Big Vision)

Vamos voltar a Mateus 28:18-19. Depois de declarar Sua supremacia como Senhor, Jesus deu um mandamento:

Portanto, vão e façam discípulos de todas as nações, batizando-os em nome do Pai e do Filho e do Espírito Santo, ensinando-os a obedecer tudo o que eu lhes ordenei (Mt. 28:19-20a).

Perceba que Jesus usa a palavra “portanto.” Ele disse, “Portanto, vão e façam discípulos…” Isso para dizer, “Por causa do que eu acabei de falar … porque Eu tenho toda autoridade … porque Eu sou Senhor … vocês devem, é claro, obedecer-Me … então estou ordenando vocês (e vocês devem Me obedecer) a ir e fazer discípulos, ensinando-lhes a obedecer todos os Meus mandamentos.

E isto, colocado do jeito simples, é o objetivo geral, a visão geral de Deus para todos os nossos ministérios: Nossa responsabilidade é fazer discípulos que obedeçam a todos os mandamentos de Cristo.

É por isso que Paulo diz que a graça de Deus tinha sido dada a ele como apóstolo para “trazer obediência de fé entre os gentios” (Rm. 1:5, ênfase adicionada). O objetivo era obediência; o meio para levar a obediência era a fé. Pessoas que têm uma fé genuína no Senhor Jesus obedecem a seus mandamentos.

É por isso que Pedro pregou no dia de Pentecoste, “Portanto, que todo o Israel fique certo disto: Este Jesus a quem vocês crucificaram, Deus o fez Senhor e Cristo” (At. 2:36). Pedro queria que os crucificadores de Jesus soubessem que Deus tinha feito Jesus Senhor e Cristo. Eles haviam crucificado aquele a quem Deus queria que obedecessem! Sob grande convicção, eles perguntaram, “Que faremos?” e Pedro respondeu antes de qualquer outra coisa, “Arrependam-se”! Quer dizer, passem da desobediência para a obediência. Façam Jesus, Senhor. Depois Pedro disse-lhes para serem batizados, como Cristo ordenou. Pedro estava fazendo discípulos — seguidores obedientes de Cristo — e estava começando da maneira certa com a mensagem certa.

Desta forma, todo ministro deve ser capaz de avaliar seu sucesso. Todos nós devemos nos perguntar, “Será que Meu ministério está levando pessoas a se tornarem obedientes a todos os mandamentos de Cristo?” Se estiver, estamos realmente obtendo sucesso. Se não, estamos fracassando.

O evangelista que só convence pessoas a “aceitar Jesus,” sem dizer a elas para se arrependerem de seus pecados, está fracassando. O pastor, que está tentando construir uma grande congregação por manter os membros felizes e por organizar muitas atividades sociais, está fracassando. O professor, que só ensina o último “vento de doutrina” carismático, está fracassando. O apóstolo, que planta igrejas que consistem de pessoas que dizem acreditar em Jesus, mas não o obedecem, está fracassando. O profeta, que profetiza só para dizer às pessoas sobre as bênçãos que consequentemente virão, está fracassando.

Meu Fracasso (My Failure)

Há alguns anos atrás, quando pastoreava uma igreja em crescimento, o Espírito Santo fez-me uma pergunta que abriu meus olhos para ver o quão longe eu estava de eficientemente desempenhar meu papel no cumprimento da visão geral de Deus. O Espírito Santo fez-me as seguintes perguntas, enquanto eu lia sobre o futuro julgamento das ovelhas e bodes descrito em Mateus 25:31-46: “Se todos na sua congregação morressem hoje e comparecessem ao julgamento de ovelhas e bodes, quantos seriam ovelhas e quantos seriam bodes?” Ou mais especificamente, “No último ano, quantas pessoas da sua congregação têm dado comida aos irmãos em Cristo que têm fome, água aos cristãos que têm sede, abrigo aos viajantes seguidores de Cristo, roupas aos cristãos nus, ou visitado um crente doente ou preso?” Percebi que pouquíssimos tinham feito qualquer uma dessas atividades, ou qualquer outra coisa, mesmo aqueles que vinham a igreja, cantavam musicas de louvor, escutavam aos meus sermões e davam ofertas. Então, eles eram bodes, pelo critério de Cristo, e eu tinha pelo menos parte da culpa, porque não estava lhes ensinando quão importante era para Deus que ajudássemos nossos irmãos em Cristo em suas dificuldades. Eu não lhes estava os ensinando a obedecer todos os mandamentos de Cristo. Aliás, percebi que estava negligenciando o que era extremamente importante para Deus — o segundo maior mandamento, ame a teu próximo como a si mesmo — sem mencionar o novo mandamento que Jesus nos deu de amar uns aos outros como Ele nos amou.

Além disso, finalmente percebi que estava, na verdade, ensinando contra o objetivo geral de Deus de fazer discípulos, enquanto ensinava uma modesta visão do popular “Evangelho da Prosperidade” à minha congregação. Mesmo sendo da vontade de Deus que seu povo não acumule tesouros na terra (veja Mt. 6:19-24) e que sejam satisfeitos com o que têm, mesmo que seja só comida e roupas (veja Hb. 13:5 e I Tm. 6:7-8), estava ensinando a minha rica congregação americana que Deus queria que eles possuíssem mais. Eu estava ensinando meu povo a não obedecer a Jesus em um ponto (assim como centenas de outros pastores ao redor do mundo).

Uma vez que percebi o que estava fazendo, me arrependi e pedi à minha congregação que me perdoasse. Comecei a tentar fazer discípulos, ensinando-os a obedecer a todos os mandamentos de Cristo. Eu fiz isso com temor e tremor, receando que alguns em minha congregação realmente não quisessem obedecer a todos os mandamentos de Cristo, preferindo um cristianismo que, convenientemente, não requeresse sacrifício algum da parte deles. E estava certo. De fato, vários não ligavam para os crentes que estavam sofrendo pelo mundo. Eles não queriam se incomodar em espalhar o Evangelho àqueles que nunca haviam ouvido. Pelo contrário, só queriam conseguir mais para si mesmos. A respeito da santidade, só evitavam os pecados mais escandalosos, pecados que eram condenados até pelos incrédulos, e viviam comparáveis aos americanos conservadores medianos. Mas, de fato, eles não amavam ao Senhor, pois não queriam guardar os mandamentos de Jesus, exatamente o ponto que Ele disse que iria provar o nosso amor por Ele (veja Jo.14:21).

O que eu temia provou ser verdade — alguns cristãos assumidos eram, na verdade, bodes vestidos de ovelhas. Quando os chamei para negarem a si mesmos e levarem sua cruz, alguns ficaram com raiva. Para eles, a igreja era primeiramente uma experiência social acompanhada de boa música, exatamente o que o mundo aproveita em clubes e bares. Toleravam um pouco de pregação desde que afirmasse sua salvação e o amor de Deus por eles. Mas não queriam ouvir sobre o que Deus requeria deles. Não queriam que ninguém questionasse sua salvação e estavam indispostos a ajustar suas vidas para viverem em conformidade com a vontade de Deus se isso lhes custasse alguma coisa. Obviamente, eles estavam dispostos a dar um pouco do seu dinheiro, desde que pudessem ser convencidos que Deus os daria mais em troca e desde que se beneficiassem diretamente do que deram, como quando o dinheiro deles melhorava o ambiente da igreja.

Tempo para auto- Avaliação (A Time for Self-Examination)

Este seria um bom tempo para todos os ministros que estão lendo este livro se perguntarem a mesma coisa que o Espírito Santo me perguntou: “Se as pessoas para as quais ministro morressem agora e comparecessem ao julgamento das ovelhas e bodes, quantas seriam ovelhas e quantas seriam bodes?” Quando ministros asseguram às pessoas de sua congregação que agem como bodes, que elas são salvas, estão falando exatamente o contrário do que Deus quer seja dito. Esse ministro está trabalhando contra Cristo. Está falando o oposto do que Jesus quer que seja dito a essas pessoas de acordo com o que Ele disse em Mateus 25:31-46. Jesus disse isso para avisarmos aos bodes, pois não quer que pensem que estão indo para o céu.

Jesus disse que todo homem saberia que somos seus discípulos pelo amor que temos uns pelos outros (veja Jo. 13:35). Com certeza Ele deve ter falado do amor que excede o amor que os incrédulos mostram pelos outros; caso contrário, seus seguidores não poderiam ser distinguidos dos ímpios. O tipo de amor que Jesus falou é um amor que se sacrifica, quando nós nos amamos como Ele nos amou, dando nossa vida pelos outros (veja Jo. 13:34 e 3:16-20). João também escreve que sabemos que passamos da morte para a vida, ou seja, renascemos, quando amamos uns aos outros (1 Jo. 3:14). As pessoas que reclamam, falam mal e odeiam ministros que ensinam os mandamentos de Deus estão mostrando que o amor é a marca dos renascidos? Não, eles são bodes no caminho do inferno.

Discípulos de Todas as Nações (Disciples of All Nations)

Antes de continuarmos, vamos dar mais uma olhada em Mateus 28:19-20, a Grande e Geral Comissão que Jesus deu a seus discípulos, para ver se podemos encontrar mais algumas verdades.

Portanto, vão e façam discípulos de todas as nações, batizando-os em nome do Pai e do Filho e do Espírito Santo, ensinando-os a obedecer tudo o que eu lhes ordenei (Mt. 28:19-20a).

Note que, Jesus quer que discípulos sejam feitos em todas as nações; ou, colocado mais corretamente de acordo com o grego original, todos os grupos étnicos do mundo. Se Jesus mandou, sou levado a acreditar que é possível. Nós podemos fazer discípulos de Jesus em todos os grupos étnicos do mundo. A tarefa não foi dada somente aos primeiros onze discípulos, mas para cada discípulo depois deles, porque Jesus disse aos onze para ensinar seus discípulos a observar tudo que Ele tinha-lhes ordenado. Portanto, os primeiros onze ensinaram seus discípulos a obedecerem aos mandamentos de Cristo, de fazer discípulos de todas as nações, e esse seria um mandamento perpétuo para todo discípulo subsequente. Todos os discípulos de Jesus precisam estar envolvidos de alguma maneira no discipulado das nações.

Isso explica, em parte, porque a “Grande Comissão” ainda não foi cumprida. Mesmo existindo milhões de cristãos assumidos, o número de discípulos dedicados a obedecer a Jesus é muito menor. A maioria dos cristãos assumidos não liga para discípulos sendo feitos em todos os grupos étnicos, porque simplesmente não são dedicados a obedecer aos mandamentos de Cristo. Quando o assunto é levantado, muitas vezes usam desculpas do tipo: “Esse não é o meu ministério,” e “Eu não me sinto direcionado para esse caminho”. Vários pastores mencionam essas frases, assim como os bodes que escolhem quais mandamentos de Cristo valem à pena encaixar em suas agendas.

Se cada cristão assumido realmente acreditasse no Senhor Jesus Cristo, em pouco tempo todos no mundo iriam ouvir o Evangelho. O compromisso coletivo dos discípulos de Jesus faria isso acontecer. Eles parariam de gastar todo seu tempo e dinheiro em coisas mundanas e passageiras e começariam a usá-los para cumprir a ordem do Senhor. No entanto, quando pastores anunciam que um missionário estará falando em certo culto, ele pode esperar que, na maioria das vezes, o número de frequentadores do culto irá cair. Muitos bodes ficarão em casa ou irão a outro lugar. Não estão interessados em obedecer ao último mandamento do Senhor Jesus Cristo. As ovelhas, por outro lado, sempre comparecem animadas com a perspectiva de serem envolvidas no ministério de fazer discípulos de todas as nações.

Um último destaque em Mateus 28:18-20: Jesus também disse aos Seus discípulos para batizarem seus discípulos, e os apóstolos fielmente obedeceram a esse mandamento. Eles imediatamente batizaram aqueles que se arrependeram e acreditaram no Senhor Jesus. O batismo, é claro, representa a identificação do crente com a morte de Cristo, sepultamento e ressurreição. Novos crentes têm morrido e ressuscitado como novas criaturas em Cristo. Essa verdade Jesus queria dramatizada no batismo de cada novo convertido, imprimindo em sua mente que ele agora é uma nova pessoa, com uma nova natureza. Ele é um em espírito com Cristo, e agora está autorizado por Cristo, que vive nele, a obedecer a Deus. Estava morto em seus pecados, mas agora foi lavado e ressuscitado pelo Espírito Santo. Ele é mais que “somente perdoado.” Ele foi radicalmente transformado. Então, Deus está indicando mais uma vez que verdadeiros crentes são pessoas diferentes que agem muito mais diferente do que agiam quando estavam espiritualmente mortos. Isso também está implícito nas palavras finais de Jesus: “E eu estarei sempre com vocês, até o fim dos tempos” (Mt. 28:20). Não é lógico pensar que a presença contínua de Cristo nas pessoas afetaria seus comportamentos?

Jesus Define Discipulado (Jesus Defines Discipleship)

Já estabelecemos que o objetivo primordial de Jesus para nós é que façamos discípulos, quer dizer, pessoas que se arrependeram de seus pecados e estão aprendendo a obedecer aos Seus mandamentos. Mais tarde, Jesus definiu em João 8:32 o que é um discípulo:

Se vocês permanecerem firmes na minha Palavra, verdadeiramente serão meus discípulos. E conhecerão a verdade e a verdade vos libertará.

De acordo com Jesus, verdadeiros discípulos são aqueles que vivem a Sua Palavra e nela fazem morada. Enquanto aprendem a verdade em Sua palavra, são progressivamente “libertos,” e mais tarde o contexto indica que Jesus estava falando sobre ser liberto do pecado (veja Jo. 8:34-36). Então, vemos mais uma vez que, pela definição de Jesus, discípulos estão aprendendo e obedecendo a seus mandamentos.

Mais tarde Jesus disse,

Meu Pai é glorificado pelo fato de vocês darem muito fruto, então prove para serem Meus discípulos (Jo. 15:8 ênfase adicionada).

Portanto, pela definição de Jesus, discípulos glorificam a Deus dando fruto. Aqueles que não dão fruto não provam ser Seus discípulos.

Jesus definiu mais especificamente o tipo de fruto que identifica seus verdadeiros discípulos em Lucas 14:25-33. Vamos começar lendo somente o versículo 25:

Uma grande multidão ia acompanhando Jesus; este voltando-se para ela disse…

Jesus estava satisfeito porque uma grande multidão o estava “seguindo”? Ele tinha alcançado seu objetivo agora que teve sucesso em ganhar uma grande congregação?

Não, Jesus não estava satisfeito porque uma grande multidão o estivesse seguindo, ouvindo os seus sermões, vendo seus milagres e, às vezes, comendo Sua comida. Jesus procura pessoas que amam a Deus de todo o coração, mente, alma e força. Ele quer pessoas que obedeçam aos Seus mandamentos. Ele quer discípulos. Por isso disse àquela multidão que estava com Ele:

Se alguém vem a mim e ama o seu pai, sua mãe, sua mulher, seus filhos, seus irmãos e irmãs, e até sua própria vida mais do que a mim, não pode ser meu discípulo (Lc. 14:26).

Não há erro: Jesus apresentou o custo/requisitos para uma pessoa ser Seu discípulo. Mas Seus discípulos precisam mesmo odiar essas pessoas as quem iriam naturalmente amar mais? Isso parece improvável, já que as Escrituras nos mandam honrar nossos pais e amar nossas esposas e filhos.

Jesus devia estar usando uma hipérbole, isto é, exagerando para dar ênfase. Mesmo assim, o mínimo que Ele quis dizer é: Se nós quisermos ser Seus discípulos, precisamos amá-Lo acima de tudo, muito mais do que as pessoas a quem naturalmente amamos muito. A expectativa de Jesus com certeza é razoável já que Ele é Deus, a quem nós devemos amar com todo coração, mente, alma e força.

Não esqueça — a tarefa dada aos ministros é fazer discípulos, o que significa que precisam produzir pessoas que amem a Jesus como Ser supremo, que O amem muito, muito mais do que amam seus cônjuges, filhos e pais. Seria bom para cada ministro que esteja lendo isso se perguntar, “Estou obtendo sucesso em produzir pessoas assim?”

Como sabemos se alguém ama a Jesus? Jesus nos disse em João 14:21: “Quem tem os meus mandamentos e lhes obedece, esse é o que me ama.” Então, com certeza, é razoável concluir que, pessoas que amam Jesus mais do que seus cônjuges, filhos e pais também são pessoas que guardam Seus mandamentos. Discípulos de Jesus obedecem aos Seus mandamentos.

Uma Segunda Condição (A Second Requirement)

Naquele mesmo dia, Jesus continuou falando à multidão que estava indo com Ele dizendo:

E aquele que não carrega sua cruz e não Me segue não pode ser Meu discípulo (Lc. 14:27).

Esta é a segunda condição que Jesus impõe para alguém ser Seu discípulo. O que Ele quis dizer? Os discípulos são literalmente obrigados a carregar grandes pedaços de tora com eles? Não, Jesus estava novamente usando uma figura de linguagem.

A maioria, se não todas, as pessoas da plateia judaica de Jesus teria presenciado criminosos condenados morrendo em cruzes. Os romanos crucificavam os criminosos nas estradas do lado de fora dos portões da cidade, para maximizar o efeito da crucificação como meio de desencorajar o crime.

Por esse motivo, suspeito que a frase, “carregar sua cruz” era uma expressão comum nos dias de Jesus. Todas as pessoas que eram crucificadas ouviam um soldado romano dizer, “Pegue sua cruz e siga-me.” Essas eram as palavras que os condenados temiam, já que sabiam que marcava o começo de horas e dias de horrível agonia. Então, uma frase como essa pode ter facilmente se tornado uma expressão comum que significava, “Aceite a dificuldade inevitável que está se aproximando.”

Imagine pais dizendo aos seus filhos, “Filho, eu sei que você odeia esvaziar a latrina. É um trabalho sujo e fedorento. Mas é a sua responsabilidade uma vez por mês, então pegue a sua cruz. Vá esvaziar a latrina.” Eu imagino esposas dizendo a seus maridos, “Meu bem, eu sei o quanto você odeia pagar impostos aos romanos, mas os nossos impostos vencem hoje e o cobrador de impostos está subindo a nossa rua agora. Então pegue a sua cruz. Vá pagar o homem.”

Levar a sua cruz é sinônimo de negação de si mesmo, e Jesus usou isso naquele sentido em Mateus 16:24: “Se alguém quiser acompanhar-me, negue-se a si mesmo, tome a sua cruz e siga-me.” Poderia ser modernizado, “Se alguém quer vir após Mim, ponha de lado sua agenda, abrace a dificuldade inevitável que vem como consequência desta decisão, e siga- -Me.”

Verdadeiros discípulos estão dispostos a sofrer por seguirem a Jesus. Eles já calcularam quanto vai custar antes de começarem, e sabendo que as dificuldades são inevitáveis, lançaram-se com determinação para terminar a corrida. Essa interpretação tem como suporte o que Jesus disse a seguir sobre calcular o custo de segui-Lo. Duas ilustrações demonstram esse ponto:

Qual de vocês, se quiser construir uma torre, primeiro não se assenta e calcula o preço, para ver se tem dinheiro suficiente para completá-la? Pois, se lançar o alicerce e não for capaz de terminá-la, todos os que a virem rirão dele, dizendo: “Este homem começou a construir e não foi capaz de terminar”. Ou, qual é o rei, que pretendendo sair à guerra contra outro rei, primeiro não se assenta e pensa se com dez mil homens é capaz de enfrentar aquele que vem contra ele com vinte mil? Se não for capaz, enviará uma delegação, enquanto o outro ainda está longe, e pedirá um acordo de paz (Lc. 14:28-32).

O que Jesus quis falar não pode ficar mais claro: “Se você quer ser Meu discípulo, calcule o preço antes; para que não aconteça que venhas a desistir quando a viajem começar a ficar difícil. Verdadeiros discípulos aceitam as dificuldades que vêm como um resultado de Me seguir.”

Uma Terceira Condição (A Third Requirement)

Naquele mesmo dia, Jesus listou mais uma condição de discípulo para a multidão:

Da mesma forma, qualquer de vocês que não renunciar a tudo o que possui não poderá ser meu discípulo (Lc. 14:33).

Novamente, parece lógico concluir que Jesus está usando outra hipérbole. Não precisamos nos livrar de todas as nossas posses no sentido de ficar sem abrigo, roupas e comida. Contudo, precisamos renunciar todas as nossas posses no sentido de entregá-las a Deus, e de chegar ao ponto em que não estejamos mais servindo às riquezas, mas sim a Deus com nossas riquezas. O resultado certamente poderá ser abrir mão de várias coisas desnecessárias e viver uma vida simples e santificada, quer seja administrando ou compartilhando os bens, assim como os primeiros cristãos sobre quem lemos no livro de Atos. Ser discípulo de Jesus significa obedecer aos Seus mandamentos, e ordenou a Seus seguidores que não acumulassem tesouros na terra, mas os acumulassem no céu.

Resumindo, de acordo com Jesus, se eu for ser Seu discípulo, preciso dar fruto. Preciso amá-Lo acima de tudo, muito mais do que a minha própria família. Devo estar disposto a encarar as dificuldades inevitáveis que surgirão como resultado da minha decisão de segui-Lo. É preciso fazer o que Ele ordenar com meu sustento e posses. (Vários de Seus mandamentos falam algo sobre isso; então, não devo me enganar, como muitos fazem, dizendo: “Se o Senhor me mandasse fazer algo com todas as minhas posses, eu o faria.”)

E estes são o tipo de os seguidores comprometidos de Cristo que nós, como ministros, precisamos formar! Este é o nosso alvo dado por Deus! Somos chamados para ser ministros formadores de discípulos!

Essa é uma verdade fundamental que está faltando por completo a muitos ministros ao redor do mundo. Se avaliarem seus ministérios, como eu fiz, terão que concluir, como eu conclui, que não estão satisfazendo o desejo e expectativas expectações de Deus. Quando levei em consideração o nível de submissão a Cristo demonstrado pelas pessoas de minha congregação, não tive dúvida que muitos não poderiam ser classificados como verdadeiros discípulos.

Pastores, deem uma olhada em sua congregação. Quantos do seu povo, Jesus considera Seus discípulos de acordo com Seu critério em Lucas 14:26-33? Evangelistas, a mensagem que vocês pregam está produzindo pessoas que se submetem a obedecer a todos os mandamentos de Cristo?

Agora é a hora oportuna de avaliar nossos ministérios, antes de nos apresentarmos diante de Jesus na avaliação final. Se eu estiver fracassando em alcançar o objetivo dEle, prefiro descobrir aqui e agora a descobrir lá. Você não?

Um Último Pensamento Preocupante (A Final Sobering Thought)

Obviamente, Jesus quer que pessoas tornem-se Seus discípulos, como revelado em Sua Palavra à multidão em Lucas 14:26-33. Então, qual é a importância de se tornar seu discípulo? E se alguém optar não se tornar Seu discípulo? Jesus respondeu a essas perguntas no fechamento de seu discurso em Lucas 14.

Portanto, o sal é bom, mas se ele perder o sabor, como restaurá-lo? Não serve nem para o solo nem para adubo; é jogado fora. “Aquele que tem ouvidos para ouvir ouça” (Lc. 14:34-35 traduzido da versão em inglês New American Standard Bible).

Note que essa declaração não está fora do contexto. Ela começa com portanto.

O sal deve ser salgado. É isso que o faz sal. Se ele perder o sabor, não serve para nada e é “jogado fora”.

O que isso tem a ver com ser discípulo? Da mesma forma como se espera que o sal seja salgado, assim Jesus espera que as pessoas se tornem Seus discípulos. Sendo Ele Deus, a nossa obrigação meramente razoável é amá-Lo acima de tudo e levar nossas cruzes. Se não nos tornarmos seus discípulos, rejeitamos Sua razão para a nossa existência. Nós não somos bons para coisa alguma e somos destinados a sermos “jogados fora.” Esse não parece o céu, parece?

Em outro momento, Jesus disse aos Seus discípulos (veja Mt. 5:13):

Vocês são o sal da terra. Mas se o sal perder o seu sabor, como restaurá-lo? Não servirá para nada, exceto para ser jogado fora e pisado pelos homens (Mt. 5:13).

Estes realmente são avisos preocupantes. Primeiro, somente aqueles que são salgados (uma metáfora óbvia para “submetidos à obediência”) têm algum uso para Deus. O resto “não serve para nada… exceto para ser jogado fora e pisado.” Segundo, deve ser possível para alguém “salgado” tornar-se “sem gosto”, caso contrário, Jesus não teria achado necessidade de avisar aos Seus discípulos. Como estas verdades contradizem o que muitos ensinam hoje, dizendo que alguém pode ser um crente destinado ao céu, mas não ser um discípulo de Cristo, ou que alguém não pode perder sua posição de salvo. Iremos considerar essas ideias errôneas mais detalhadamente nos próximos capítulos.

 


[1] 1 Neste livro, me refiro a ministros usando o pronome masculino, simplesmente para manter a consistência, e porque a maioria dos ministros vocacionais, como pastores, são homens. Mas fui convencido pelas Escrituras que Deus também chama mulheres para o ministério vocacional, e conheço algumas com ministérios bem efetivos. Este é o tópico do capítulo intitulado, Mulheres no Ministério.

Niesprawiedliwi nie odziedziczą

 

Drogi Czytelniku,

Książka „Ewangelia czy wielkie zwiedzenie?” początkowo była pisana dla amerykańskiego przywództwa, stąd część z tego, co napisałem, szczególnie niektóre przykłady choćby powszechnych grzechów popełnianych przez ludzi uważających się za chrześcijan, mogą nie przystawać do rzeczywistości krajów, do których dociera tłumaczenie. Mimo wszystko biblijne zasady, które omawiam są z pewnością adekwatne dla każdego chrześcijanina. Czytelnicy polscy wyraźniej zobaczą kościół w Ameryce Północnej, a to, co zobaczą może ich zaskoczyć. Modlę się o to, aby Bóg posłał wielu Polaków chodzących w Duchu i w prawdzie do Stanów Zjednoczonych, aby wezwali ten kościół do pokuty!

Niech Pan błogosławi czytelników i niech to przesłanie zostanie wypalone w sercach dla Bożej chwały i rozwoju jego Królestwa. Jezus jest Panem!

 

David Servant

Czerwiec, 2004

Wstęp

Nie ma najmniejszych wątpliwości, że było to największe zwiedzenie zeszłego stulecia, diabelski plan realizowany w tłumie ufnych mężczyzn, kobiet i dzieci. Stało się to na peryferiach Oświęcimia w czasie II Wojny Światowej. Tutaj pod zarządem Adolfa Hitlera został założony obóz pracy dla tych, których Niemcy uważali za podludzi. Dopiero po zakończeniu wojny świat dowiedział się o wielu zdarzeniach, które rozgrywały się w Auschwitz, to niemiecka nazwa tego miejsca.

Jednak Auschwitz było czymś więcej niż obozem pracy. Głównym jego celem była śmierć. Co najmniej jeden milion Żydów, którzy weszli przez kute żelazne bramy obozu nie przeżyło. Ogromna większość spośród nich nie miała pojęcia o tym, że śmierć stanie się udziałem ich i ich rodzin w ciągu kilku godzin od przybycia.

Zebrane z całej okupowanej przez nazistów Europy żydowskie rodziny były transportowane pociągami do Auschwitz w zatłoczonych wagonach towarowych i ciężarówkach przeznaczonych do przewozu bydła. Po przyjeździe wszyscy nowo przybyli byli natychmiast dzieleni na dwie grupy. Na jedną stronę szła mniejszość – tylko ci mężczyźni, którzy mogli znieść ciężką pracę, po drugiej cała reszta. Tam znajdowali się mężczyźni, którzy nie nadawali się do ciężkiej pracy, kobiety, chorzy, słabowici i starsi oraz niemowlęta i dzieci, które płakały oddzielane od swoich silnych ojców.

Ta grupa następnie była kierowana do innego miejsca w obozie, towarzyszyła im w tym marszu rytmiczna, wesoła muzyka, grana przez małą orkiestrę składającą się z młodych ładnie ubranych kobiet. Wszystkie one były bardzo skoncentrowane – nawet za bardzo – na nutach, znajdujących się przed nimi, starały się w ogóle nie widzieć setek ludzi, którzy przechodzili obok nich.

Przez cały ten zgiełk przebijało się ogłoszenie: Na terenie obozu miała miejsce plaga wszy, więc każdy, przed przydzieleniem mu miejsca do spania, musi zostać poddany dezynfekcji w łaźni. Polecano, aby się rozebrać i każda żydowska rodzina schludnie składała swoje ubrania, umieszczając je na stoliku wraz z innym swoim dobytkiem. Byli pewni, że ich skrępowanie skończy się za kilka minut, gdy zostaną spryskani nieszkodliwym środkiem dezynfekującym.

Równocześnie ok. 2000 obnażonych ludzi przechodziło przez wielkie drzwi niskiego budynku, który był postawiony na stoku. Ponad drzwiami wisiał okolony kwiatami napis “ŁAŹNIE”. Gdy ostatnia osoba weszła do środka, drzwi były zasuwane i dobrze zabezpieczane.

Orkiestra przestawała grać.

Przez otwory z góry naziści wrzucali cyklon B, truciznę przeciw gryzoniom. Wewnątrz, śmiertelne opary gazu zaczynały opadać z sufitu.

Ludzie uświadamiali sobie, że dzieje się inaczej niż myśleli. Było niebezpiecznie. U jednych narastał kaszel, inni zaczynali się dusić i wymiotować. Krzycząc w przerażeniu, spanikowany tłum instynktownie rzucał się do drzwi, którymi weszli, one jednak były dobrze zablokowane. Ofiary przepychały się, wczepiały się i wspinały po sobie w rozpaczliwej nadziei, że uciekną przed swym losem. Ci bardziej agresywni prowadzili śmiertelny bój o chwile dłużej.

Po 23 minutach, walka kończyła się a w pomieszczeniu nastawała grobowa cisza. Drzwi odsuwano i pracownicy ubrani w maski gazowe i gumowe buty wchodzili, aby wykonać swoją pracę: rozdzielali stosy poskręcanych ciał i transportowali je do pobliskich pieców.

W końcu pomieszczenie było sprzątane z wymiocin, moczu i fekaliów – ostatnich funkcji ciał setek ofiar – aby kolejny transport żydowskich rodzin nie podejrzewał, czemu w rzeczywistości służy ta łaźnia, do której są prowadzeni. Trzeba było realizować ścisły plan, przyjazdy kolejnych pociągów z ludźmi, którzy niczego nie podejrzewają, były regularne. Należało ich zwieść, zamordować i spalić.

Hurtowa rzeź tak wielu ludzi jest dla nas ohydnym przestępstwem najwyższego stopnia, a zwodnicze środki, którymi naziści wabili ofiary do komór gazowych zohydzają go jeszcze bardziej. Lecz te: oszustwo i horror bledną w porównaniu z tym, co stanie się w przyszłości, a o czym ostrzega nas Biblia. Przyjdzie czas, że stopień zwiedzenia będzie o wiele większy, a los skazanych znacznie gorszy.

W Auschwitz, gdzie Żydzi, znając nienawiść tych, którzy ich aresztowali, wchodzili w drzwi komór gazowych z pewnymi obawami. Przyszłe tłumy będą przepełnione pokojem, gdy będą wchodzić do drzwi swego przeznaczenia. Latami śpiewali pieśni chwały w oczekiwaniu na radości, których się wkrótce spodziewają. Ale nie będzie jak w Auschwitz, gdzie straszliwe cierpienia kończyły się po 23 minutach. Będą płakać i zgrzytać zębami całą wieczność…

Wyobraź sobie taką scenę tak, jak ją zapowiedział Jezus:

Wielu powie w owym dniu: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia? Wtedy oświadczę im: Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości! (Mt 7:22-23).

Oczywiście, w Ewangelii jest zawarte jedynie podsumowanie dłuższej historii, lecz są w nim istotne – tragiczne wnioski…..

Po pierwsze: fragment rozmowy, przytoczony przez Jezusa, to wypowiedź stojących przed Jezusem i jest to z pewnością ich ostatnia próba obrony własnej. Oczywiście, już wiedzą, że odmówiono im wejścia do Królestwa Niebieskiego, teraz w panice ich serca biją gwałtownie, a w umysłach wiruje wiele myśli, podejmują ostatnią desperacką próbę, chcą przekonać Pana, że to On się myli.

Dyskutować z Bogiem! Jakież to oburzające! Co może spowodować takie szaleństwo, by podjąć taką dyskusję? Jedynie desperacja. Jak tonący, który chwyta się wszystkiego, nawet brzytwy, tak ci spanikowani ludzie mają ostatnią szansę, podejmują desperacką próbę zmiany wyroku Tego, który się nie zmienia.

Co czuli, gdy po raz pierwszy usłyszeli Jego wyrok? On był ich Zbawicielem, tak myśleli. Kochali Go, tak myśleli. Oczekiwali tego dnia już od dawna, spodziewając się, że powie do nich: “Dobrze, sługo dobry i wierny… wejdź do radości Pana swego” (Mt 25:21). Służyli mu i czuli jego moc, a przynajmniej tak im się zdawało. Byli awangardą chrześcijaństwa, prorokując, wypędzając demony i czyniąc dzieła, które uważali za cuda. Zapewne badali Biblię, chodzili do kościoła, być może brali nawet udział w specjalnych seminariach na temat walki duchowej? Teraz, zachwycając się Jego chwałą i wypełnieni radosnym oczekiwaniem, słuchają uważnie Tego, który mówi. Każde słowo będzie cenniejsze niż złoto. Czas stanął spokojnie. Wieczność się zaczęła.

Jego głos łamie ciszę: “Nie macie wstępu do mojego Królestwa”. Czy rzeczywiście to powiedział, czy wydawało mi się, źle usłyszałem? Przecież to jest mój Pan i Zbawiciel. “Panie, chyba jestem tak podekscytowany, że coś nie w porządku z moim słuchem. Możesz powtórzyć to, co właśnie powiedziałeś?”

Pan ponownie mówi: “Nie macie wstępu do mojego Królestwa”.

Co? Nie! Nie! Nie! To nie mogło się zdarzyć. “Panie, jestem chrześcijaninem! Jestem Twoją własnością! Należę do rodziny Bożej! Przyjąłem Ciebie jako mojego Zbawiciela! Chodziłem do kościoła latami. Panie, to musi być błąd! Musi tu być jakieś nieporozumienie! Wierzyłem w Ciebie! Powinieneś mnie wpuścić!”.

“Byłeś zwiedziony, ponieważ ignorowałeś to co mówiłem sam i co przekazałem przez Pawła, Piotra, Jakuba, Jana i Judę. Przestrzegałem Cię wielokrotnie. Czy nie mówiłem: “Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie!, wejdzie do Królestwa Niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie” (Mt 7:21, podkreślenie dodano). Gdybyś pełnił wolę mojego Ojca na ziemi i naprawdę uwierzył we mnie odwróciłbyś się od grzechów. A ty żyłeś w grzechu”.

“Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?”

“Nie, to nie mój święty Duch dał ci te proroctwa, one pochodziły z twojego umysłu. Wiele z tego, co prorokowałeś było sprzeczne z Moim Słowem. Demony, które, jak sądziłeś, wypędzałeś z fałszywych chrześcijan w ogóle nie istniały. Chciałeś rozprawić się z ich grzechem zrzucając winę na demony, podczas gdy oni w rzeczywistości potrzebowali pokuty, wiary i nowego narodzenia. Cuda, które wydawało ci się, że czynisz, były fałszywe. Nazbierałeś nauczycieli, którzy mówili ci to, czego chciałeś słuchać. Głosili fałszywą łaskę, zwodząc cię, abyś myślał, że możesz iść do nieba bez uświęcenia. Myślałeś, że jesteś zbawiony, lecz nie byłeś. Nigdy cię nie znałem; odejdź ode mnie ty, który czynisz nieprawość”.

Czy tak zdarzy się naprawdę? Bez wątpienia tak, ja oczywiście rozwinąłem myśl zapisaną w Mt 7:21-23. Mimo wszystko, jednak pewnego dnia, stać będzie przed Jezusem wielu ludzi, którzy nazywali Go Panem, którzy byli zaangażowani w “służbę” i, którzy oczekiwali wejścia do nieba, a jednak, przerażające, nie zostaną tam wpuszczeni.

Mam nadzieję, że zgodzicie się ze mną, że tę trudną prawdę lepiej byłoby odkryć teraz niż wtedy, gdy będzie już za późno, zwłaszcza jeśli aktualnie jesteśmy w stanie samo zwiedzenia. Jeszcze wciąż mamy czas na zmianę; wtedy będzie już za późno.

“Ależ z pewnością nie jestem zwiedzony” – mówisz. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że każda zwiedzona osoba tak twierdzi? Ludzie zwiedzeni nie zdają sobie sprawy z tego, że są zwiedzeni – inaczej nie byliby już więcej zwiedzeni. Lepiej powiedzieć: “Mogę być zwiedzony, a jeśli jestem, chcę wiedzieć o tym”.

Badajmy razem, co Pismo mówi na ten temat, jednocześnie badajmy samych siebie czy rzeczywiście “jesteśmy w wierze” (2 Kor 13:5). Proszę, poświęć swój czas i przeczytaj to uważnie. To poważna sprawa.

Rozdział 1

Niesprawiedliwi nie odziedziczą

Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli. (2 Kor 13:5).

To jest zwięzła definicja kim jest chrześcijanin: to osoba, w której mieszka Chrystus. Jest to duchowe mieszkanie.

Jeśli Chrystus mieszka w kimś, On zmienia tego człowieka. Oczywiście, jak mówi Paweł, jest możliwe – i godne polecenia – aby badać czy Chrystus rzeczywiście mieszka wewnątrz nas. Każdy z nas, wyznających, że jesteśmy uczniami Chrystusa powinien wziąć pod uwagę upomnienie Pawła skierowane do Koryntian i badać siebie samego czy trwa “w wierze”.

Oczywiste jest, że Paweł również miał świadomość, że członkowie kościoła mogą zwodzić siebie samych, będąc przekonanymi, że wierzą, choć byli w błędzie. A jaki może być większy błąd? Jakie przypuszczenie może mieć większe konsekwencje? Jeśli niezbawiony człowiek wie, że nie jest zbawiony, jest co najmniej nadzieja na to, że któregoś dnia uzna swój stan, będzie pokutował i zwróci się do Chrystusa, lecz osoba, która sama siebie zwodzi, że jest zbawiona, nie widzi potrzeby zwracania się do Chrystusa. Uśmiecha się na drodze do piekła. Gorzej nawet, uważa, że pokój i radość, które odczuwa, są dowodem jego zbawienia, nie zdaje sobie sprawy z tego, że są to owoce samo zwiedzenia. W tym przypadku, niestety, ignorancja jest błoga, lecz tylko chwilowo.

Przemieniająca łaska

Rzeczywiście ignorancja była problemem korynckiego kościoła. Podobnie jak wiele współczesnych kościołów, nie rozumieli ewangelii. Myśleli, że każdy kto ustami wyznał Chrystusa był prawdziwym chrześcijaninem, bez względu na to jakie dalej wiódł życie. Szczególny przypadek: Jeden z członków tego kościoła żył niemoralnie, współżyjąc z macochą i nic nie zrobiono, aby to ukarać.

Paweł od razu zobaczył prawdę i na tej podstawie polecił im, aby natychmiast wykluczyli tego mężczyznę, nazywając go złym. “Usuńcie tego, który jest zły, spośród was” (1 Kor 5:13).

Następnie Paweł wyjaśnia chrześcijanom w Koryncie kilka ważnych spraw dotyczących ewangelii: Łaska, która przebacza, równocześnie przemienia. Tak więc, to ludzie, którzy nie mają przebaczenia, nie ulegają zmianie. Oni też nie odziedziczą Królestwa Bożego. To są ci wszyscy, którzy czynią niesprawiedliwość, Paweł wylicza przykłady tego, co Bóg uważa za niesprawiedliwość. Zwróć uwagę, na tej liście znaleźli się cudzołożnicy:

Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą (1 Kor 6:9-10).

Niektórzy współcześni czytelnicy listów Pawła łamią sobie głowy nad tym fragmentem. Dlaczego nie przypomniał, aby postępowali według tych trzech kroków kościelnej dyscypliny, przekazanych przez Chrystusa: najpierw skonfrontować samowolnego brata prywatnie, następnie w małej grupie, a ostatecznie przed całym kościołem, zanim się go wyłączy?

[1]

 

Odpowiedź jest prosta: polecenia Chrystusa dotyczą tylko prawdziwego wierzącego, który zgrzeszył. Ten niemoralny człowiek z Koryntu, udowodnił ponad wszelką wątpliwość, że tak naprawdę nie uwierzył w Jezusa; był hipokrytą. Życie, które prowadził, zdradzało jego prawdziwy charakter. Osoby żyjące w cudzołóstwie wraz z praktykującymi bałwochwalstwo, zniewieściałymi, homoseksualistami, złodziejami, chciwcami, pijakami, oszczercami i zdziercami Królestwa nie odziedziczą, co kategorycznie stwierdza apostoł. Ci ludzie demonstrują swoim życiem, że nie mają zbawczej wiary w Chrystusa; nie są ludźmi odnowionymi przez Ducha Świętego. Chrystus nie mieszka w nich; tak więc, nie należą do Niego (p. Rz 8:9).

Paweł już wcześniej pisał Koryntianom na ten temat,, widocznie nie zrozumieli go:

Napisałem wam w liście, abyście nie przestawali z wszetecznikami; (10) ale nie miałem na myśli wszeteczników tego świata albo chciwców czy grabieżców, czy bałwochwalców, bo inaczej musielibyście wyjść z tego świata. Lecz teraz napisałem wam, abyście nie przestawali z tym, który się mieni bratem, a jest wszetecznikiem lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą, lub pijakiem, lub grabieżcą, żebyście z takim nawet nie jadali

[2]

(1 Kor 5:9-11, podkreślenie dodano).

Niemoralny członek kościoła w Koryncie nie był, zgodnie ze słowami Pawła, prawdziwym bratem, lecz tylko mienił się bratem. Nie rozumiejąc nierozdzielnego związku między wiarą i zachowaniem, kościół do którego należał nie rozeznał tego, że jego wyznanie wiary było fałszywe

[3]

.

Duchowe niemowlęta czy pozorni wierzący?

Widząc brak rozeznania w kościele, Paweł miał solidne powody, aby kwestionować nie tylko zbawienie tego żyjącego w grzechu człowieka, ale także zbawienie innych należących do tego kościoła właśnie z powodu tego braku.

Były tam walki, rozłamy i zazdrość (p. 1 Kor 1:10-12; 3:1-4). Dla tych, którzy właśnie narodzili się na nowo, powinno to być sygnałem duchowego dzieciństwa, spowodowanego brakiem poznania Bożej woli. Aż do tamtej chwili, Koryntianie byli karmieni mlekiem Słowa Bożego (p. 1 Kor 3:2). Tak więc, Paweł powiedział im, że ich samolubstwo nie podoba się Bogu, spodziewając się, że teraz, oświeceni prawdą, będą pokutować.

Niemniej, jeśli po napomnieniu i oświeceniu dalej trwali w swoich grzechach to już zupełnie inna historia. W swym Liście do Galacjan Paweł do spisu wysłanego do Koryntian dołącza zazdrość i walki, które, jeśli występują w życiu, są dowodem na to, że taki człowiek, podobnie jak cudzołożnik i wszetecznik, nie odziedziczy Królestwa:

Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo, zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Ga 5:19-21, podkreślenia dodano).

Widać wyraźnie, że, choć zdarzają się ludziom podobne rzeczy, w wypadku jednych są one znakami, że ci ludzie są dziećmi Bożymi, a wypadku innych nie. Różnicę między tymi ludźmi stanowi czas i poznanie. Bóg oczekuje, że Jego prawdziwe dzieci będą mu posłuszne, gdy już raz dowiedzą się, czego On oczekuje od swoich dzieci. Ci, którzy wyznają, że są Jego dziećmi a jednak czynią nieprawość nawet po oświeceniu, są zwiedzeni. Ludzie, którzy naprawdę narodzili się na nowo tęsknią do uświęcenia: “pragną sprawiedliwości” (Mt 5:6). Bóg pracuje w ich życiu nad tym, aby dokończyć dobrego dzieła, które już rozpoczął (p. Flp 1:6, 2:13). Tak więc, jeśli nasza wiara nie doprowadza do naszego uświęcenia (do coraz większej świętości), to nie myślmy, że ta wiara doprowadzi nas do naszego usprawiedliwienia (że Bóg uzna nas za niewinnych, gdy staniemy przed Nim). Nie ma usprawiedliwienia, jeśli za nim nie idzie uświęcenie. Dlatego Pismo mówi: “Dążcie… do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hbr 12:14, podkreślenia dodano). Niebo jest przeznaczone dla świętych.

Czy nie jest to zbawienie z uczynków?

Czy Paweł, gdy ostrzega nas przed tym, że ci, którzy czynią niesprawiedliwość nie odziedziczą Królestwa Bożego, nie zaprzecza własnemu nauczaniu o tym, że zbawienie jest wyłącznie z łaski, przyjmowane przez wiarę? Czy na zbawienie zarabia się przez to, że się nie grzeszy ?

Nie, przestudiujmy uważnie nauczanie Pawła. On napisał, że ci, którzy naprawdę przyjęli Boży dar łaski zbawienia są przemieniani przez Jego Ducha Świętego. Dzięki Jego wspaniałej pracy w ich życiu, stają się święci i wzrastają w tej świętości. Narodzili się na nowo i moc grzechu została złamana w ich życiu. Chrystus mieszka w nich, stają się nowym stworzeniem. Grzech nie panuje w ich życiu. Z pewnością zdarza się, że upadają i grzeszą, lecz stale pragną się odwracać od grzechu . Jak napisał apostoł Jan:

Jeżeli twierdzimy, że nie ma w nas żadnego grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Lecz jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. Każdy, kto narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże, taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga (1 J 1:8-9; 3:9, podkreślenie dodano).

Zbawienie, które otrzymujemy przez Jezusa Chrystusa nie tylko daje przebaczenie grzechów, lecz również uwolnienie od grzechów. Wzrastające uświęcenie jest wynikiem przyjęcia daru zbawienia. Jeszcze raz przypatrzmy się temu, co napisał Paweł i jakimi zdaniami gdy wyjaśniał, że zbawienie jest za darmo:

Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili (Ef 2:8-10, podkreślenie dodano).

Zbawienie nie jest wynikiem naszych dobrych uczynków; to dobre uczynki są wynikiem zbawienia.

Boży cel zbawienia

Bożym celem zbawienia nas, nie było tylko dać nam prawną pieczęć przebaczenia, która unicestwia listę naszych grzechów. Jego celem jest przywrócenie do świętości i posłuszeństwa ludzi, ukształtowanych na obraz Chrystusa. On nie tylko udziela nam prawnej sprawiedliwości, lecz oczyszcza nas, abyśmy przeżywali prawdziwą i praktyczną sprawiedliwość. Nie można otrzymać jednego bez drugiego. Apostoł Jan mówi nam, że ci, którzy prawdziwie przyjęli udzieloną im prawną sprawiedliwość: żyją czyniąc sprawiedliwość :

Dzieci, niech was nikt nie zwodzi; kto postępuje sprawiedliwie, sprawiedliwy jest, jak On jest sprawiedliwy. Kto popełnia grzech, z diabła jest, gdyż diabeł od początku grzeszy. A Syn Boży na to się objawił, aby zniweczyć dzieła diabelskie (1 J 3:7-8, podkreślenie dodano).

Grzech jest inspirowany przez diabła. Zbawienie, które oferuje Jezus chroni nas przed działaniem szatana w naszym życiu.

Jakub o uczynkach

Oczywiście, nie można przyjąć zbawienia, które przebacza i uwalnia nas z grzechu, jeśli nie mamy świadomości, że przebaczenia potrzebujemy. Tragiczne jest to, że wielu ludzi uważa, że są chrześcijanami tylko dlatego, że pomodlili się “modlitwą grzesznika” czy zgodzili się z jakąś teologią. Wydaje im się, że mają zbawienie, które daje przebaczenie, jednak w ich życiu nic się nie zmieniło Jednak nie przeszkadza im to, ponieważ wiedzą, że zbawienie jest z łaski, a nie z uczynków. Myślą, że uczynki nie są ważne lub są opcjonalne.

Biblia jednak wyraźnie stwierdza, że zbawcza wiara jest źródłem dobrych uczynków. Apostoł Jakub napisał, że wiara bez uczynków jest bezużyteczna, martwa i nie może zbawić:

(14) Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? … (17) Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie… (20) Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa? (Jk 2:14, 17, 20, podkreślenia dodano).

Tak więc, sprawdzianem prawdziwej wiary jest nasze zachowanie i to dlatego Paweł ostrzega nas i namawia, abyśmy badali swoje życie i sprawdzali czy wiara i zbawienie nie są fałszywe. Powtórzmy, uczynkami nie kupujemy zbawienia, uczynki dowodzą tego, że posiadamy zbawienie, wiarę i jesteśmy napełnieni przez Ducha Świętego.

Pamiętajmy o przestrodze Pawła, abyśmy badali sami siebie przy pomocy danych nam przez Boga testów. Określenie tego, w którym miejscu się znajdujemy jest pierwszym krokiem. Jeśli odkryjemy, że nie zaliczyliśmy testu przeżycia prawdziwego zbawienia to ciągle jest nadzieja, że możemy je przyjąć. I jeśli się opamiętamy przyjmiemy je.

Wstępne sprawdzenie siebie

Rozważmy trzy następujące fragmenty Pisma (z których dwa już badaliśmy), w których Paweł podaje szczegółową listę grzesznych zachowań, charakteryzujących tych, którzy nie odziedziczą Królestwa Bożego:

Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy*, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą (1 Kor 6:9-10 podkreślenia dodano; * w ang. wersji jest tutaj “homoseksualiści” – przyp. tłum.).

Jawne zaś są uczynki ciała, mianowicie: wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary, wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo, zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne; o tych zapowiadam wam, jak już przedtem zapowiedziałem, że ci, którzy te rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą (Ga 5:19-21, podkreślenia dodano).

Gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik albo nieczysty, lub chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym. Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, z powodu nich bowiem spada gniew Boży na nieposłusznych synów (Ef 5:5-6, podkreślenia dodano).

Z tych trzech fragmentów Pisma możemy stworzyć listę grzechów, które, jeśli człowiek czyni w swoim życiu, są dowodem, że nie jest on odrodzony. Można je podzielić na pięć kategorii. Pierwsza to grzechy na tle seksualnym: cudzołóstwo, wszeteczeństwo, niemoralność, nieczystość, pożądliwość, zniewieściałość i homoseksualizm. Druga kategoria to grzechy drobnej kradzieży: chciwość, kradzież i oszukiwanie. Trzecia to grzechy niepohamowania: pijaństwo, hulanki i urąganie. Czwarta to grzechy nienawiści: wrogość, walka, zazdrość, wybuchy gniewu, kłótnie, rozdwojenie, podziały i wrogość. Piątą kategorią są grzechy fałszywych religii: bałwochwalstwo i czary.

Jednak Paweł w swoich listach nie wyczerpuje tej listy. Stwierdza jedynie, że wszyscy niesprawiedliwi ludzie nie odziedziczą Królestwa (p. 1 Kor 6:9). Na końcu listy grzechów z 5 rozdziału Listu do Galacjan, Paweł dodaje: “i tym podobne” (Ga 5:21). Zauważamy również, że ani mordercy, ani kłamcy nie są wymienieni na żadnej z list apostoła Pawła, lecz to ich nie zwalnia. Jan napisał, że “żaden zabójca nie ma żywota wiecznego w sobie” (1 J 3:15) oraz “udziałem wszystkich kłamców będzie jezioro płonące ogniem i siarką” (Ap 21:8).

Choć oczywiście, jest możliwe, że narodzony na nowo człowiek znowu grzeszy, jednak stara się od tych grzechów odwracać i nie trwać w nich. Życie osoby nawróconej charakteryzuje sprawiedliwość, ponieważ z serca poddał się Panu, a jego duch został odrodzony przez Ducha Świętego.

Rozwiązane zastrzeżenie

Niektórzy sugerowali, że gdy Paweł ostrzegał żyjących w grzechu, że “nie odziedziczą Królestwa Bożego”, nie mówił o wiecznym zbawieniu. “Nie odziedziczyć Królestwa Bożego” jest interpretowane albo jako (1) utrata ziemskich błogosławieństw, albo jako (2) stratę niektórych niebiańskich “korzyści”, zapłaty, która stanie się udziałem chrześcijan w chwili zbawienia.

Ci, którzy chcą nam wmówić, że Paweł odnosił się tylko do ziemskich błogosławieństw wskazują na to, że Paweł mówił o “Królestwie Bożym”, a nie o “Królestwie Niebios”. Tak więc, wnioskują, nie mówił o dostaniu się do nieba, lecz o chodzeniu w pełni błogosławieństwa Królestwa Bożego teraz, na ziemi.

Niemniej, jeśli przestudiujemy występowanie zwrotu “Królestwo Boże ” w wypowiedziach Jezusa odkryjemy, że jest synonimem “Królestwa Niebieskiego”. Wyłącznie Mateusz cytuje Jezusa używającego “Królestwa Niebios”, prawdopodobnie z szacunku dla swoich żydowskich czytelników, podczas gdy Marek i Łukasz cytują Jezusa używającego zwrotu “Królestwo Niebieskie” w przypowieściach (porównaj na przykład Mt 13:11 i Mk 4:11, i Łk 8:10). Królestwo Boże znaczy to samo co Królestwo Niebieskie.

Ci, którzy podpisują się pod teorią, jakoby Paweł odnosił się do niebiańskich korzyści wskazują, że nie ostrzegał przed tym, że nie wejdą do Królestwa Bożego, ale że nie odziedziczą go, twierdząc, że są różnice między tymi dwoma czasownikami. Nieświęci chrześcijanie wejdą do Królestwa Bożego, ale go nie odziedziczą! Prawdopodobnie stracą część niebiańskiej nagrody.

Czy rzeczywiście takie znaczenie chciał Paweł nadać tym słowom? Czy też chodziło mu o to, że żyjący w grzechu nie wejdą do nieba?

Oczywiście, z wielu wypowiedzi wiemy, że Paweł mówił o ostatecznym zbawieniu i wejściu do nieba

Po pierwsze: dlatego, że jest to najbardziej naturalna interpretacja jego słów. Dlaczego jego ostrzeżenia miałoby być tak poważne, jeśli ci grzesznicy byliby tylko w niebezpieczeństwie utraty jakiś bonusów? I dlaczego, jeśli to miał na myśli, nie wypowiedział się precyzyjniej na ten temat? Podobnie jak chłopiec, który wysłuchawszy pastora wyjaśniającego “co Paweł rzeczywiście miał na myśli” w jakimś fragmencie, również pyta: “Jeśli nie miał na myśli tego, co napisał, to dlaczego nie powiedział o co mu chodzi?”.

Po drugie: Paweł w swym liście do Rzymian (p. Rz 1:26-2:5) ogłosił wieczne Boże potępienie dla homoseksualistów. Czy mamy uważać, że jego ostrzeżenie skierowane do homoseksualistów z Listu do Koryntian, że nie odziedziczą Królestwa Bożego, jest tylko ostrzeżeniem przed utratą jakichś nagród?

Po trzecie: apostoł Jan napisał, że niemoralni ludzie i bałwochwalcy “będą w jeziorze ognistym płonącym ogniem i siarką, to jest śmierć druga” (Ap 21:8).

Czy mamy uważać, że ostrzeżenie Pawła skierowane do ludzi niemoralnych i bałwochwalców jest tylko skarceniem i ostrzeżeniem przed utratą jakiś przywilejów w niebie?

Po czwarte: Paweł użył zwrotu “odziedziczyć Królestwo Boże” dwukrotnie w swych listach do Koryntian, raz kiedy ostrzegał przed życiem w grzechu, drugi raz w rozdziale 15. W drugim wypadku z kontekstu można wyciągnąć wniosek, chodzi o czas, w którym my wejdziemy do nieba:

A powiadam, bracia, że ciało i krew nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone. (1 Kor 15:50, podkreślenie dodano).

Paweł wyraźnie informuje o tym, że zniszczalne ciało i krew nie wejdą do nieba. Niewątpliwie zapożyczył wyrażenie do rozważań od samego Jezusa:

Wtedy powie król tym po swojej prawicy: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego, odziedziczcie Królestwo, przygotowane dla was od założenia świata. (Mt 25:34, podkres´lenie dodano).

Czy “Król” mówił o przyjęciu ziemskich błogosławieństw czy niebieskich korzyści ubocznych, czy też mówił o zaproszeniu do nieba? Odpowiedź jest oczywista. Król będzie mówił do tej drugiej grupy zebranej przed nim: “Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, …” (Mt 25:41).

Te i inne fragmenty wyraźnie wskazują, że Paweł, gdy przestrzegał żyjących w grzechu, przestrzegał ich, że nie odziedziczą Królestwa Bożego, mówił, że nie wejdą do nieba. Wybór określeń, wykorzystanie odziedziczyć w przeciwieństwie do wejść, służy tylko podkreśleniu, że niebo jest darem Bożej łaski, dziedziczonym, a nie zapracowanym.

Zastrzeżenie drugie

Jeden z popularnych pisarzy twierdzi, że początkowy tekst, który wykorzystałem dla tego rozdziału, 2 Kor 13:5, gdzie Paweł napomina Koryntian, aby badali sami siebie, aby się przekonać czy trwają w wierze, został napisany po to, aby zachęcić Koryntian do “rozpoznania zbawienia, które wyraźnie posiadają”. Znaczy to, że powinni “sprawdzać sami siebie nie informacyjnie lecz na potwierdzenie“. Przypuśćmy, że Paweł “był bardzo pewien ich zbawienia” i na pewno nie zamierzał kwestionować tego, że je posiadają.

Czy to jest prawda? Jednak wygląda na to, że nie. Zastanówmy się nad słowami Pawła znajdującymi się w bezpośrednim kontekście. Po pierwsze: wersy występujące wcześniej:

Obawiam się bowiem, że gdy przyjdę, zastanę was nie takimi, jakimi bym chciał i że wy również nie znajdziecie mnie takim, jakim chcielibyście, lecz że może będą swary, zazdrość, gniew, zwady, oszczerstwa, obmowy, nadymanie się, nieporządki; obawiam się, że gdy przyjdę, Bóg mój upokorzy mnie przed wami i że będę musiał ubolewać nad wieloma z tych, którzy ongiś popełnili grzechy i do dziś jeszcze za nie nie odpokutowali, grzechy nieczystości, wszeteczeństwa i rozwiązłości, których się dopuścili (2 Kor 12:20-21, podkreślenia dodano).

Widać wyraźnie, że Paweł martwił się tym, że gdy ponownie odwiedzi Koryntian, będzie rozczarowany ich zachowaniem. Wylicza różne grzechy, o których wcześniej wspominał im i pisze o szczególnej obawie, że znajdzie ich winnych i niepokutujących z nieczystości i niemoralności, i zmysłowości. Paweł wymienia dokładnie te same grzechy w Liście do Galacjan 5:19, stwierdzając, że ci, którzy je czynią nie odziedziczą Królestwa Bożego. Dodatkowo, Paweł napisał w Pierwszym Liście do Koryntian, że ani cudzołożnicy, ani zniewieściali, ani homoseksualiści nie odziedziczą Królestwa Bożego (p. 1 Kor 6:9-10).

Dalej Paweł wyraził również swoje obawy, że gdy odwiedzi Koryntian ponownie, znowu będą wśród nich spory, zazdrość, gniew, zwady, cztery grzechy, które wyliczył w Ga 5:20, stwierdzając, że ci, którzy je popełniają, nie odziedziczą Królestwa Bożego. Czy mamy uważać, że Paweł był “pewien ich zbawienia”, jak to ten cytowany popularny pisarz chce byśmy uważali, choć sam Paweł pokazał, że ci, którzy zachowują się tak jak niektórzy Koryntianie z pewnością, najwyraźniej nie są zbawieni?

Przeczytajmy uważnie, co Paweł pisze dalej:

Trzeci to już raz wybieram się do was; na zeznaniu dwóch albo trzech świadków opierać się będzie każda sprawa. Zapowiedziałem poprzednio, gdy po raz drugi byłem u was, i zapowiadam obecnie, gdy jestem teraz u was nieobecny, tym, którzy ongiś popełnili grzech, i wszystkim pozostałym, że gdy przybędę ponownie, nie będę pobłażał (2 Kor 13:1-2).

O czym pisał Paweł, co wymaga potwierdzenia dwóch czy trzech świadków? Mógł pisać tylko o grzechach popełnionych przez ludzi, którzy uważali się za chrześcijan. Kontekst jak i użyte wyrażenia wskazują na to (p. wers poprzedzający i następujący po 13:1, jak też Pwt 19:15).

Następnie Paweł zwraca się do tych, “którzy ongiś popełnili grzech, i wszystkim pozostałym, że gdy przybędę ponownie, nie będę pobłażał”. W czym nie będzie im pobłażał? Czy powie im, że źle czynią? Nie, już im to powiedział i napisał. Mógł ich przestrzegać, zgodnie z tym, co nakazał Koryntianom robić z fałszywymi wierzącymi w kościele, którzy żyli niemoralnie, że ekskomunikuje ich jako fałszywych wierzących, czego dowodem jest ich grzeszne życie i brak pokuty. W przeciwnym wypadku byłoby to tylko takie pogrożenie palcem,

Dalej Paweł zwraca się do nich :

Skoro szukacie dowodu na to, że przeze mnie przemawia Chrystus, który nie jest wobec was bezsilny, ale jest mocny wśród was. Choć bowiem ukrzyżowany został w słabości, lecz żyje z mocy Bożej. Bo i my jesteśmy słabi w nim, lecz będziemy żyć z nim z mocy Bożej wśród was. Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli. Spodziewam się zaś, że dowiecie się, iż my przebyliśmy próbę (2 Kor 13:3-6, podkreślenia dodano).

Paweł napisał: “Poddawajcie samych siebie próbie czy trwacie w wierze”. Zwróćmy uwagę na wyraz czy. Wskazuje on podejrzenie Pawła, że nie trwają “w wierze”. Paweł nie mówi: “Poddawajcie siebie, a zobaczycie, że trwacie w wierze, ponieważ jestem całkowicie pewny waszego zbawienia”.

Zwróćmy również uwagę na to, że napisał, że powinni rozpoznawać czy Jezus jest w nich “chyba, że próby nie przeszli”. Czyż nie jest to wskazówka, że Paweł wierzył w to, że istnieje możliwość, że nie wszyscy z nich nie zaliczyli swojej próby? Z pewnością. Możemy to zobaczyć jeszcze lepiej 13:6, konfrontuje ich postawy ze swoją postawą i Tymoteusza. (p. 2 Kor 1:1): “Spodziewam się zaś, że dowiecie się, iż my przebyliśmy próbę”. Koryntianie nie potrafili zdać tego egzaminu, Paweł i Tymoteusz tak. Było oczywiste, że Jezus żyje w Pawle i Tymoteuszu, ale nie we wszystkich Koryntianach, którzy deklarowali wiarę w Niego.

Wniosek?

Biblijne dowody są przygniatające: nowe narodzenie człowieka, powoduje zmiany w jego życiu, jego odwrócenie się do grzechu, czasami radykalne. Dlaczego więc jest tak, że zachowania tak wielu ludzi twierdzących, że narodzili się na nowo nie różnią się od tych, które wybierali w życiu przed nawróceniem? Na przykład, amerykański badacz opinii publicznej, George Barna, zauważył.

Ostatnie badania, które przeprowadziliśmy, pokazały, że nowo narodzeni chrześcijanie zasadniczo różnią się od nie chrześcijan tylko co do 9 z 66 poglądów, co do których porównywaliśmy te dwie grupy. Jeszcze bardziej znaczące są wyniki mówiące, że chrześcijanie faktycznie nie odróżniają się od niewierzących w pozostałych 65 cechach nie związanych z życiem religijnym, które badaliśmy – dotyczyły one zasadniczych wartości, określenia postaw i głównych tendencji zachowań

[4]

.

Badania ankietowe Barna ujawniły również, że jeśli 87% niechrześcijan przyznało, że oglądali w ciągu ostatnich 3 miesięcy film dla dorosłych oznaczone specjalnym znakiem (amerykańskie oznaczenie filmów: RG-13 lub R-rated oznacza dużą ilość przemocy, nagości, wulgaryzmów) to aż 76% narodzonych na nowo chrześcijan, robiło to samo. Zdumiewające, niechrześcijanie chętniej dawali pieniądze na organizacje typu non-profit niż chrześcijanie, jak też częściej dawali pieniądze bezdomnym czy ubogim

[5]

.

Można wyciągnąć tylko jeden wniosek: wielu ludzi, którzy uważają siebie za narodzonych na nowo, myli się. Myślą, że idą do nieba, lecz to nieprawda.

Jak możesz dorastać? Jeśli właśnie zdałeś sobie sprawę z tego, że sam siebie zwodziłeś, powinieneś paść na kolana przed Bogiem, pokutować ze wszystkich znanych ci grzechów i wołać do Boga, aby zmienił cię przez Ducha Świętego. Naprawdę przyjmij Jezusa jako swojego Wybawiciela od Bożego gniewu i grzechu, ufając wyłącznie Jemu. Uczyń Go twoim Panem i Mistrzem. On zacznie pracę przemiany w tobie i uwolni cię od mocy grzechu!

 


[1]

Niektórzy sugerują, że Koryntianie wypełnili pierwsze dwa stopnie dyscypliny kościelnej i, że Paweł polecał im, ten ostatni trzeci. Niemniej, łatwo dowieść, że jest to nieprawdziwe słowami Pawła, w których opisuje w jaki sposób ci wierzący potraktowali złego mężczyznę: “A wyście wzbili się w pychę, zamiast się raczej zasmucić i wykluczyć spośród siebie tego, kto takiego uczynku się dopuścił. Zamiast smucić się i skonfrontować grzech, jaki członek ich kościoła popełnia, oni wbili się w pychę z powodu swej tolerancji!

[2]

Jeśli mamy nie jadać z tak zwanymi braćmi, którzy są niemoralni, chciwi itd., to musimy mieć też prawo do osądzania w tych sprawach tych, którzy są w kościele. Do tego Paweł zachęca, patrz 1 Kor 5:12.

[3]

Zdumiewające jest to, że wielu współczesnych komentatorów popełnia ten sam błąd co Koryntianie, utrzymując, że niemoralny mężczyzna był prawdziwym chrześcijaninem, całkowicie w ten sposób mijając się z wnioskami Pawła w tym fragmencie. Mamy jednak co najmniej pięć wskazówek, że Paweł uważał tego niemoralnego Koryntianina za niezbawionego: (1) stwierdził, że on “mieni się bratem” (5:11); (2) nazwał go “złym” (5:13); (3) Paweł nie postępował według zasad Chrystusa dotyczących dyscyplinowania brata, który zgrzeszył, wskazując w ten sposób, że nie uważał go za brata; (4) przekazał niemoralnego mężczyznę Szatanowi “aby duch mógł być zbawiony w dzień Pański (5:5); wskazując w ten sposób, że jeśli ten człowiek będzie trwał nadal w tym samym stanie, jego duch nie zostanie zbawiony. Niemniej, ekskomunika daje nadzieję, że będzie pokutował i zostanie zbawiony, gdy przyzna, że kościół nie zaakceptował jego świadectwa wiary, oraz (5) wyraźnie stwierdził, że wszetecznicy i cudzołożnicy nie odziedziczą Królestwa Bożego (6:9-10).

[4]

Igniting a Moral and Spiritual Revolution: Social Scientist Analyzes the Data, George Barna, w The Promise Keeper, Vol. 2, Nr 1, Styczeń/Luty 1999, s. 1.

[5]

Zobacz: The Second Coming of the Church (Word: Dallas, 1998), George Barna, s. 6.

Boga nie ma oraz inne nieprawdopodobne opowieści

ROZDZIAŁ PIERWSZY

 

Pisząc te słowa mam na dłoni bardzo nietypowy zegarek. Chociaż wygląda jak oryginalny Seiko, nie pochodzi z Japonii jak inne zegarki Seiko. Mój zegarek nie został zaprojektowany przez kogokolwiek ani nikt nie pracował przy składaniu go. Mój zegarek Seiko po prostu się wydarzył.

Pozwól, że Ci o tym opowiem.

Kilka lat temu, latem, szedłem boso plażą w północnym Oregonie. Pogoda była doskonała, a widoki zapierały dech w piersiach. Wciąż pamiętam obraz okazałych wybrzeży skalistych oraz masywne klify opierające się prądom rozkołysanego oceanu.

Znalazłem wygodne miejsce, usiadłem na ciepłym piasku i oparłem się u podstawy wysokiego klifu. Kiedy tam odpoczywałem wpatrując się w zachodzące słońce, mały kawałek skały oderwał się nagle od szczytu urwiska i zaczął spadać w moją stronę. (Później uświadomiłem sobie, że ten mały kamień musiał być bogaty w żelazo a także zawierać cynk. To, co stało się później było zdumiewającym przeżyciem. Ten mały kawałek skały spadł z doskonałą prędkością i we właściwym czasie, pod precyzyjnym kątem, tak, że przez przypadek z tych rozrzuconych części uformowały się idealnie: małe ząbki, sprężyny, młoteczki, podstawa i obudowa zegarka! Możecie sobie wyobrazić moje zdziwienie.

A chyba nawet bardziej niesamowite było to, że wiatr wiał w tak niecodzienny sposób, że wszystkie te doskonale ułożone kawałki wylądowały razem na plaży obok mnie. Patrzyłem w zadziwieniu jak spadały jeden na drugim w taki sposób, że zegarek poskładał się i od razu zaczął tykać! I nie tylko to – wskazówki zegarka po prostu ułożyły się na swoim miejscu tak, że wskazywały prawidłowy czas! Nie wierzyłem własnym oczom!

Najprawdopodobniej jeden kawałek oderwał się od skały i w niezwykły sposób uderzył w krzemień blisko ptasiego gniazda, znajdującego się na grani. W rezultacie iskra zapaliła gniazdo pełne słomy! Ogień stopił cynk oraz porcję miedzi z małej skały i uformował ciekły mosiądz, który zaczął kapać z góry na plażę. Kiedy tak kapał, kilka kropli po prostu spłynęło na właśnie uformowany zegarek, doskonale go powlekając.

Kiedy wpatrywałem się na ten błyszczący zegarek leżący na piasku obok mnie, nagle poczułem drżenie jakby małego trzęsienia ziemi. A zaraz potem, w pobliżu pojawiła się mała rysa u podnóża klifu.

Patrzyłem w osłupieniu jak roztopiona magma wylewa się z rysy i sączy się małą strużką w dół plaży aż do wody. Z powodu intensywnego gorąca magmy niektóre z krzemowych cząsteczek w piasku zmieszały się formując mały kawałek przezroczystego szkła. Zdumiałem się kiedy uświadomiłem sobie, że ten kawałek szkła idealnie pasuje na przednią część zegarka.

Ale zanim mogłem go dosięgnąć, fala z nadchodzącego przypływu zmyła brzeg i podniosła go. Ku mojemu zaskoczeniu morska piana delikatnie wywróciła szkiełko na zegarek i ten wskoczył idealnie na miejsce!

Byłem pełen zachwytu widząc te wszystkie zbiegi okoliczności dziejące się na moich oczach. Ale to nadal nie wszystko.

O dziwo, krowa która w jakiś sposób musiała uciec ze swojego pastwiska, przywędrowała na plażę. Ku mojemu zupełnemu zadziwieniu, kiedy stanęła przede mną, nagle dostała ataku serca i zmarła. Kiedy zwierzę wydało swój ostatni oddech, wylądowało na dwóch ostrych kawałkach skały wystających z piasku.

Ze zdumieniem patrzyłem jak dwa, takie same, cienkie kawałki skóry oderwały się od krowy. Ale to nie wszystko, obydwa paski skóry spadły w taki sposób, że przyłączyły się do mojego nowego zegarka z każdej z jego stron formując wspaniale wyglądający pasek.

Wiem, że trudno w to wszystko uwierzyć, ale widziałem to na własne oczy.

W końcu, byłem świadkiem jak sześć czerwonych mrówek maszerujących od pobliskiej skały, posłusznie wyjadło sześć małych dziurek, wszystkie w rzędzie, w jednym ze skórzanych pasków. Z tego oczywiście powstały precyzyjne otwory na mosiężną klamrę. Zapomniałem dodać, że klamra także uformowała się z kapiącego mosiądzu, który spadł w taki sposób, że doskonale pasował do paska od zegarka!

Teraz już wiesz, jak powstał mój zegarek.

Uwierzyłeś w moją historię? Oczywiście, że nie. Ja też w nią nie wierzę. Prawda jest taka, że mój Seiko został wyprodukowany w fabryce. Chociaż nigdy nie widziałem japońskich mężczyzn i kobiet, którzy zaprojektowali i złożyli go, jestem raczej pewny, że istnieją.

Jestem przekonany, że istnieją inteligentni projektanci oraz składający je, ponieważ mogę zobaczyć inteligentnie zaprojektowany i złożony produkt ich pracy. Twierdzenie, że mój zegarek „po prostu się wydarzył” jest irracjonalne i wymaga niespotykanej wiary, która przewyższałaby głos rozsądku. Jeśli szczerze wierzyłbym, że mój zegarek po prostu się wydarzył, byłbyś zmuszony wątpić w moją inteligencję. Prawdopodobnie wiesz już do czego zmierzam: Wiemy, że Bóg istnieje ponieważ On w widoczny sposób objawił to w swoim niesamowitym stworzeniu. Każdy, kto jest szczery sam ze sobą, musi przyznać, że Stwórca istnieje.

Bóg nie wierzy w ateistów

Isaac Newton był niewątpliwie jednym z najbardziej inteligentnych ludzi w swoich czasach i nadal jest szanowany przez naukowców. Kiedyś, używając globusa, skonstruował mały model naszego układu słonecznego, w taki sposób, że wszystko obracało się wokół jednej centralnej kuli. W tym nietypowym wynalazku dzięki pręcikom, zębatym kołom oraz paskom cały model układu planet jednocześnie krążył wokół modelu słońca. Nawet ich orbity były w pewnym stopniu proporcjonalne do orbit znanych dzisiaj planet w naszym systemie słonecznym.

Przyjaciel Newtona, agnostyk, kiedy zobaczył ten wynalazek wykrzyknął: „Newton, co za zadziwiający mały wynalazek! Kto go dla ciebie zrobił?”

Newton odpowiedział: „Nikt!”

„Jak to Nikt?”

„Nikt go dla mnie nie zrobił! On się po prostu wydarzył! Wszystkie te kółeczka, paseczki, pręciki i kule po prostu zebrały się razem i przez zbieg okoliczności wszystkie zaczęły kręcić się wokół swoich własnych orbit tak jak planety, które przedstawiają!”

Jego niewierzący przyjaciel zrozumiał wiadomość.

Według Gallupa, 94% wszystkich Amerykanów wierzy, że Bóg istnieje. 6% nie wierzy albo nie jest pewnym Jego istnienia. Jeśli wsadziłbyś te 6% do samolotu, który jest bliski spadnięcia na ziemię, większość stałaby się wierzącymi w Boga jeszcze zanim samolot uderzyłby o ziemię. A wszyscy pozostali uwierzyliby chwilę po swojej śmierci.

W rzeczywistości, każdy ateista czy agnostyk, który już zmarł jest teraz osobą wierzącą w Boga.

Proszę, jeśli jesteś jednym z tych 6% i dopóki jeszcze żyjesz, daj mi szansę przekonania cię o istnieniu Boga, zanim nie będziesz miał innego wyboru jak tylko uwierzyć!

Jeśli już wierzysz w Boga, pozwól mi wzmocnić twoje inteligentne przekonanie.

Boży przepis na jabłka

Czy zdarzyło ci się kiedykolwiek ugryźć chrupiące, jesienne jabłko i pomyśleć o tym, że większa część tego, co właśnie jesz to ziemia? To prawda. Jabłka, tak jak pozostałe owoce i warzywa, składają się przede wszystkim z substancji znajdujących się wewnątrz ziemi.

W jaki sposób te substancje, na przekór grawitacji, przedostają się do korzenia, pnia i gałęzi jabłonek? I skąd jabłonka wie, że ma uformować jabłka, a nie na przykład pomarańcze czy arbuzy? Dlaczego czasami przez przypadek nie urosną na jabłonkach cytryny?

Nie tylko jabłka są zbudowane z różnych substancji z ziemi, ale nawet sama jabłonka składa się głównie z nich – jej kora, liście, a nawet delikatne białe płatki kwiatów. Jak to możliwe?

A jeszcze bardziej nadzwyczajny jest fakt, że zapach kwiatów jest ziemią, która doświadczyła aromatycznej metamorfozy! Kiedy zdasz sobie sprawę z tego, co Bóg robi każdego dnia z naszą planetą, już nie tak trudno uwierzyć w historię o Adamie stworzonym z pyłu ziemi.

Prawdopodobnie wiesz, że jabłoń nie może produkować swoich owoców bez pomocy z zewnątrz. Ktoś zdecydował, że ta pokorna, szukająca nektaru do swego plastra pszczółka może niechcący zapylić kwiat jabłoni.

Ta mała pszczółka sama w sobie jest zadziwiająca. Kiedy odkryje drzewo pełne kwiatów, wraca do swojego ula i odbywa tajemniczy taniec. Ten pszczeli balet „oświeca” brzęczące audytorium i wszyscy lecą znając dokładnie kierunek oraz odległość do miejsca, gdzie czeka na nie nektar.

A jak to się dzieje, że jabłoń wie kiedy zakwitnąć? Kto zaprogramował ją, aby monitorowała temperaturę i czas dnia w taki sposób, aby nie kwitnąć zimą albo jesienią?

Ale najprawdopodobniej najbardziej zdumiewające w jabłonkach jest to, że: wewnątrz każdego owocu znajdują się małe banki informacji – my nazywamy je nasionami – które zawierają wszystkie sekrety niezbędne do tego, aby wyrosła kolejna jabłoń. Kto spośród ludzi byłby w stanie odkryć te tajemnice z pojedynczego jabłkowego nasiona?

Oczywiście, jabłoń nie jest jedynym dowodem na istnienie Stwórcy. Istnieje niezliczona ilość różnorodnych tajemnic pod słońcem i każda z nich kieruje naszą uwagę na niezwykłego Boga. On pozostawił swój podpis na wszystkim, co zaprojektował.

Inne „zbiegi okoliczności” w przyrodzie

W jaki sposób łosoś, po tym jak przepłynie trzy tysiące dwieście kilometrów (2000 mil) w otwartym morzu, znajduje rzekę, potem jej dopływ i w końcu strumień, gdzie się narodził, w którym tak jak jego przodkowie złoży swoje jaja? I co sprawia, że walczy on z wodnym żywiołem, aby powrócić do miejsca, którego nie widział przez lata i to tylko po to, by złożyć ikrę i szybko po tym umrzeć?

Woda, która tworzy kaskady ukrywa w sobie kilka tajemnic. Prawdopodobnie wiesz, że chodniki i mosty kurczą się, kiedy robi się zimno i rozszerzają się kiedy robi się cieplej. Ale dlaczego woda jak żadna inna substancja, rozszerza się tuż przed tym, jak zamarznie? Nikt nie wie dlaczego, ale dobrze, że tak się dzieje, bo w innym przypadku lód byłby bardziej gęsty niż woda i nie mógłby unosić się na wodzie.

A gdyby lód nie unosił się na wodzie, mógłby pójść na dno jeziora po tym, jak skrystalizowałby się na powierzchni. Kiedy nadeszłaby odwilż na wiosnę, część lodu z dna jeziora mogłaby pozostać zamrożona. Kiedy ta sytuacja powtórzyłaby się kilkakrotnie w trakcie kolejnych lat, ostatecznie każde jezioro leżące na północy, a potem każde jezioro leżące na południu, byłoby zamarzniętą bryłą. Ziemia weszłaby w permanentną i postępującą epokę lodowcową. W rezultacie, życie nie byłoby tak przyjemne ani na Bahamach, ani w żadnym innym miejscu.

Jestem szczęśliwy, że Bóg zaprojektował molekularną strukturę wody w nieco inny sposób niż zrobił to z wszystkim innym!

Jest tak wiele innych „zbiegów okoliczności” w przyrodzie, że można by napisać tomy książek, aby je wszystkie opisać.

Pomyśl przez chwilę o naszym Słońcu. Wygląda na duże, ale jest tak na prawdę o wiele większe niż możesz to sobie wyobrazić. Gdyby je wydrążyć, mogłoby pomieścić w sobie 1.300.000 takich planet jak Ziemia. Chociaż znajduje się około dziewięćdziesiąt trzy miliony mil stąd (150 mln km), możesz poczuć jego ciepło na swojej twarzy. Światło, które oświetla nasze dni, podróżuje z prędkością 186.000 mil (300 tys. km/s) na sekundę i zabiera mu to około 8 minut na dotarcie do nas od Słońca.

A co by się stało, gdyby Słońce znajdowało się bliżej? Musisz zapytać kogoś, kto był na najbliższej planecie od Słońca, na Wenus. Temperatura na powierzchni Wenus wynosi średnio 875 Farenheita (480 °C). Te osoby mówią, że turyści opalają się tam szybciej.

A co by się stało, gdyby Słońce było dalej? Na Marsie, następnej dalszej od Słońca planecie, wskaźnik rtęci pokazuje około minus 200 stopni Farenheita (-128 °C). Ludzie w Minnesocie naprawdę powinni liczyć swoje błogosławieństwa.

Mówiąc o odległościach – czy wiedziałeś, że także księżyc jest w oczywisty sposób umiejscowiony właśnie przez wzgląd na nas? Gdyby znajdował się odrobinę bliżej (relatywnie mówiąc), przypływy i odpływy mogłyby wszystko zniszczyć. Miami mogłoby być pod wodą 12 godzin dziennie w zależności od rosnących oddziaływań grawitacyjnych na Oceanie Atlantyckim. A kiedy przypływ by nadszedł, spowodowałby niepowstrzymaną falę.

Niezliczone inne fenomeny – od prędkości, z jaką obraca się Ziemia do specyficznej średnicy Ziemi – pokazują, że Ktoś troskliwie obliczył, co jest potrzebne, aby istniało życie na naszej planecie. Szczerze mówiąc, ludzie inteligentni nie mogą schować głowy w piasek i udawać, że te fakty nie istnieją. W rzeczywistości, nie musimy patrzeć dalej niż na nasze własne ciała, aby zobaczyć wystarczający dowód na własnoręczne dzieło Boga.

Niezwykła ludzka maszyna

Ciało ludzkie jest zbudowane z setek trylionów fantastycznie złożonych komórek. Każda komórka zawiera zorganizowaną grupę molekuł, które są same w sobie wysoko ustrukturyzowane i złożone.

Każde jądro komórki zawiera nić identycznego kodu, który naukowcy nazywają DNA. Jest to dziedziczny układ molekuł, który instruuje każdą komórkę w ciele, jaką ma funkcję. Szacuje się, że jeśli instrukcje z każdej nici DNA byłyby przepisane, zajęłyby tomy składające się z tysiąca sześciuset stron.

Pomyśl o tym. Twoje ciało mogłoby być odtworzone z informacji zawartych w pojedynczej komórce!

Nici DNA są cieńsze niż jedna trylionowa cala, ale gdybyśmy je rozwinęli to okazałoby się, że każda komórka zawiera nić, która rozciągnięta zajęłaby około 2 yardów (1,8 m). Gdyby wszystkie DNA w twoim ciele zostały złączone, zajęłyby odległość od Ziemi do Słońca ponad 800 razy!

Każda komórka w twoim ciele ma przypisaną określoną rolę. Skupmy się przez chwilę na komórkach w twoim oku. Jak to jest możliwe, że możesz czytać te słowa? To wymaga miliona cudów.

Wewnątrz twojej gałki ocznej znajduje się około 107.000.000 komórek. Około 7 milionów z nich to słupki, których używasz, aby widzieć w dzień. Są wrażliwe na kolor i dlatego możesz dostrzegać tysiące różnych odcieni. Kolejne 100 milionów to pręciki, których używasz, aby widzieć w przygaszonym świetle. Nie są one wrażliwe na kolory, dlatego w nocy rzeczy wydają się być czarno-białe.

Kiedy światło wpada do oka, soczewki załamują odwrócony obraz na pręciki i słupki. Te obrazy są następnie przekładane na małą elektroniczną wiadomość, która podróżuje przez 500.000 neuronów i ścieżek nerwowych, aby zanieść informację do mózgu.

Komputer w twojej głowie, który otrzymuje jednocześnie miliony danych, łączy je z nieco innymi danymi z drugiego oka i buduje jeden trójwymiarowy obraz. Wtedy twój umysł obraca obraz tak, że wszystko co ma być na górze jest na górze, a co na dole jest na dole i w jakiś sposób obraz jest ukończony!

Powierzchnia oka zawsze musi być wilgotna, więc umysł monitoruje jego suchość i wysyła sygnał aktywujący powieki oka, kiedy jest to potrzebne. Człowiek może mrugać 3 biliony razy podczas swojego życia i aby to zrobić nie musi świadomie tego planować. Ponadto, każda komórka w twoim ciele w tej chwili, oprócz mózgu i komórek nerwowych, była wymieniona w ciągu ostatnich 10 lat. Mówiąc prawie dosłownie, nie jesteś osobą, którą byłeś. Zostałeś wymieniony! I każda komórka zawiera identyczny kod DNA, który odziedziczyłeś podczas poczęcia, kiedy składałeś się tylko z dwóch komórek.

Te dwie komórki dzieliły się i podwajały aż do momentu, kiedy zacząłeś ważyć 3 kilogramy (ok 7 funtów). Jesteś najbardziej złożonym gatunkiem, jaki Bóg kiedykolwiek stworzył ze zintegrowanymi układami: krążenia, gruczołowym, trawiennym, nerwowym, odpornościowym, szkieletowym, limfatycznym, oddechowym, mięśniowym i rozrodczym!

Ślepa wiara ateizmu

Mówiąc o zapłodnieniu, jestem zawsze smutno rozbawiony kiedy czytam sceptyczne wątpliwości o niepokalanym poczęciu Jezusa Chrystusa.

Oni mówią: „Jak takie poczęcie jest możliwe?”

Ja mówię: „Jak jakiekolwiek poczęcie jest możliwe?”

W momencie zapłodnienia, rozwoju i narodzin dziecka ma miejsce milion pojedynczych cudów! Dlaczego ktokolwiek miałby wątpić w niepokalane poczęcie tylko dlatego, że Bóg wyeliminował w jednym momencie jeden cud – z milionów cudów koniecznych przy narodzinach każdego dziecka?

Niepokalane poczęcie nie było trudniejsze dla Boga niż jakiekolwiek inne narodziny; w rzeczywistości mogło być nawet odrobinę łatwiejsze, bo wymagało o jeden cud mniej. Osobiście, chciałbym spotkać kogoś, kto prosto może wyjaśnić skąd dziecko, które urodziło się 5 minut temu wie, jak należy jeść z piersi matki.

Obecnie ateiści okazują więcej wiary niż większość zagorzałych fanatyków religijnych. Aby uważać, że Boga nie ma trzeba mieć więcej wiary niż twierdząc, że Bóg istnieje, ponieważ wszystkie dowody muszą być pominięte. Ateizm jest uosobieniem ślepej wiary.

Dlaczego niektórzy ludzie pozostają nieugiętymi ateistami w świetle tak wielu dowodów, które stoją w sprzeczności do ich przekonań? Po prostu dlatego, że są wystarczająco mądrzy, aby wiedzieć, że jeśli Bóg istnieje, to nie powinien być ignorowany. Jeśli On nas stworzył, to ma prawo mówić nam, jak powinniśmy żyć.

Mam nadzieję, że od kiedy zacząłem ten rozdział, ten mały procent niewierzących zmniejszył się, i jesteśmy gotowi, aby przejść do następnego rozdziału.

§

„Wobec braku jakichkolwiek innych dowodów, istnienie samego kciuka wystarczyłoby, aby mnie przekonać o istnieniu Boga.” Isaac Newton

Kugira Intumbero Nziza

Igice Ca Mbere (Chapter One)

 

Kugira umukozi w’Imana aroranirwe, ategerezwa gutahura intumbero Imana yamushize imbere. Adatahuye iyo ntumbero, ntazomenya ko yananiwe canke ko yayishikije. [1]

Azokwiyumvira ko yashoboye kandi yananiwe. Ni akaga. Uyo mukozi agereranywa n’uwusiganwa ajabuka umurongo wa bahiganwa ku metero 800 ari mu kibanza ca mbere yigina instinzi imbere y’abamurorereye ntamenye ko yahiganwa ku metero 1600. Ugutahura nabi intumbero yiwe vyatumye aneshwa. Kwiyumvira ko yatsinze vyatumye atsindwa. “Aba mbere bazoba abanyuma.”

Abakozi bose barafise intumbero bita “imbono” yabo. Ni yo baharanira gushitsa mu buryo bumwe cank’ubundi nk’ukw’ingabire n’imihamagaro yabo iri. Ingabire n’umuha-magaro w’umuntu wese ni rudende. Ushobora kuragira ishengero mu gisagara kanaka, kubwiriza intara kanaka canke kwigisha. Arikw’Intumbero ndiko ndavuga ngaha ni rusangi ku bakozi bose. Ni imbono iruta izindi. Ni yo mbono rusangi izindi zose zenenako. Ariko har’igihe bitubahirizwa. Abakozi benshi ntibafise gusa imbono zidahuza n’imbono rusangi y’Imana, usanga zikorera kuyirwanya. Narigeze kuba mur’uwo murwi naho nitwa umurongozi w’ishengero rinini.

Mbeg’intumbero cank’imbono rusangi Imana yahaye umukozi wese ni iyihe? Dusanga inyishu muri Matayo 28:18-20, igice tumenyereye cane ariko ntidutahure insobanuro. Reka tugice irya n’ino:

Yesu arabegera, arababwira, ati, “Jewe nahawe ububasha bwose mw’ijuru no mw’isi” (Mat. 28:18).

Yesu yifuza kw’abigishwa biwe bamenyako Se yamuhaye ububasha bwose. Kanatsinda, Data yifuza (na bugingo n’ubu) ko Yesu yubahwa, niko bigenda igihe cose Data ahaye umuntu ububasha kanaka. Yesu ategerezwa kwubahwa kuruta abandi bose kuko Data yamuhaye ububasha bwose bo mw’ijuru no mw’isi, ubwo bubasha nta karimbi bwashingiwe nk’uko gashingirwa abana b’abantu. Yesu ni Umwami.

Nk’uko nyene, utizeye Yesu nk’Umwami ntuba umwizera na gato. Yesu, kibirengeye ca vyose, ni Umwami. Yitwa “Umwami” incuro zirenga 600 mw’Isezerano Rishasha. (Yitwa Umukiza incuro 15.) Paulo yanditse ati, “Ni co gituma Yesu yapfuye kandi arazuka, ngw’abe Umwami w’abapfuye n’abakiriho” (Abaroma 14:9, harimw’ugushimika). Yesu yarapfuye arazuka ngw’aganze nk’Umwami mu bantu biwe.

Ukwizera Gukiza Koko (True Saving Faith)

Igihe abavugabutumwa n’abungere batumira abatizera “kwakira Yesu nk’Umukiza,” (iryo jambo nta ho ryigeze gukoreshwa mu vyanditswe), baba berekanye agasembwa kari mu gutahura kwabo ivy’ubutumwa bwiza. Akarorero ni igihe wa murinzi w’ibohero ry’Ifilipi yabaza Paulo icoyokora aronke agakiza, Paulo ntiyishuye ati, “Akira Yesu nk’Umukiza wawe.” Yamubwiye ati, “Izere Umwami Yesu Kristo, urakira” (Ivyakoz. 16:31, harimw’ugushimika). Abantu bakizwa igihe bizeye Umwami Yesu Kristo. Ibuka, ntibakizwa kuko bizeye inyigisho za Yesu canke z’agakiza, bakizwa kuko bizeye umuntuUmwami yitwa Yesu Kristo. Uku ni ko kwizera gukiza. Har’abantu biyumvirako bafise ukwizera gukiza kuko bizera k’urupfu rwa Yesu ar’impongano y’ivyaha vyabo, kw’agakiza kazanwa no kwizera hamwe n’ibindi vyose abantu bashobora kwiyumvira kuri Yesu. Ariko si vyo na gato. N’umurwanizi aravyizera. Ukwizera gukiza ni ukwizera Yesu. Nawe ni Nde? Ni Umwami.

Igihe nizera ko Yesu ari Umwami, ntegerezwa gukora nk’uwukorera Umwami, umutima wanje utegerezwa guca bugufi imbere yiwe. Ntaciye bugufi sinshobora kuvugako ndamwizera. Umuntu avuze, ati “Ndizera ko hari inzoka y’ubumara bubi mu nkweto yanje,” agaca yambara iyo nkweto ataco yinona, aba yerekanye kw’atizera ivyo yavuzeko yizera. Abantu bavuga ko bizera Yesu ntibihane ivyaha vyabo canke ngo bace bugufi mu mitima yabo ntibaba bizera Yesu. Uyo Yesu bavugako bizera si we. Uwo twebwe twizera ni Umwami Yesu nyene ububasha bwose mw’ijuru no mw’isi.

Igihe umukozi w’Imana adatahura neza ivy’ubutumwa bwiza, aba ari mu ngorane. Ntashobora gutera imbere nkukw’Imana ishaka. Aba arikw’arahindura ubutumwa ngenderwako Imana igomba kubwira abantu. Arashobora kuba umwungere w’ishengero rinini ariko ntashike ku ntumbero nyamukuru Imana yamuhamagariye.

Imbono Nini (The Big Vision)

Reka dusubire muri Matayo 28:18-19. Amaze kwerekana ubukuru n’uburongozi bwiwe, Yesu atanga itegeko ati:

Nuko ni mugende, muhindure amahanga yose abigishwa, mu babatiza mw’izina rya Data wa twese n’iry’ Umwana n’irya Mpwemu Yera, mubigishe kwitondera ivyo nabageze vyose” (Mat. 28:19-20a).

Yesu yakoresheje ijambo “Nuko.” Ati, “Nuko ni mugende muhindure amahanga yose abigishwa…” Bisigura ngo, “Kubera ivyo mpejeje kuvuga…kubera yuko mfise ububasha bwose…Kubera yuko ndi Umwami…abantu bategerezwa kunyumvira…rero ndabategetse (kandi mutegerezwa kwumvira) mugende muhindure amahanga yose abigishwa, mubigishe kwumvira amategeko Yanje.”

Ivyo ni vyo bigize imbono rusangi, imbono iruta izindi Imana ifitiye amabango yacu: Ibwirizwa twahawe ni kugira abigishwa bitondera ivyagezwe na Kristo vyose.

Paulo avugako yahawe ubuntu bw’Imana nk’intumwa “ashikane abanyamahanga ku kwizera ” (Abaroma 1:5, harimw’ugushimika). Intumbero ni ukwumvira; igituma bumvira ni ukwizera. Abafise ukwizera gukomeye mu Mwami bumvira ivyagezwe vyiwe.

Ni co gituma ku musi wa Pentekote Petero yavuze, ati “ Abo mu muryango wa Isirayeli bose bamenye badakekeranya yukw’Imana yamugize [Yesu] Umwami na Kristo—Yesu umwe mwabamba” (Ivyak. 2:36). Petero yifuza kw’ababamvye Kristo bamenyakw’Imana yamugize Umwami na Kristo. Bishe uwo bategerezwa kwumvira! Bamaze kunyurwa, barabaza, bati “Dukore iki?” Petero ashirako, ati “Mwihane”! Ntimugararize. Mwimike Yesu mu mitima yanyu. Petero aca abategeka kubatizwa nk’uko vyagezwe na Kristo. Uko ni ko Petero yagira abigishwa—bakurikira no kwububaha Kristo— Urwo rufatiro ni rwiza.

Umukozi wese asuzume igikorwa ciwe. Twese twibaze, duti “Mbeg’ivyo nkora bituma abantu bakurikira Yesu no kwumvira amabwirizwa yiwe?” Inyishu ibaye ego, tuzoba turusimvye. Inyishu ibaye oya, impinge izoba ikiri ndende.

Umuvugabutumwa yishinga guhamagarira abantu “kwakira Yesu,” ntababwire kwihana ivyaha vyabo, azobona ibara. Umwungere yironderera kwubaka idini gusa no kunezereza intama ziwe mu binyoma n’amangetengete, azobona ibara. Umwigisha yigisha imipfunda “y’inyigisho z’agaharawe”, azobona ibara. Intumwa ishinga amashengero y’abavugako bizera Yesu batamwumvira, azobona ibona ibara. Uwuvugishwa n’Imana abesha abantu ngo bagiye gutoragura imigisha mu nzira, azobona ibara.

Kuneshwa Kwanje (My Failure)

Haraheze igihe, nari nkirongoye ishengero rinini cane Mpwemu Yera ambaza ikibazo canyuguruye amaso mbona ingene ndwanya intumbero rusangi y’Imana. Nariko ndasoma amateka azocirwa impene n’intama nk’uko vyanditswe muri Matayo 25:31-46, Mpwemu Yera ambaza ati: “Abanyeshengero bawe bopfa uyu musi nyene bagacirwa uruzocirwa intama n’impene, mbega ni bangahe boba intama canke impene?” Mu yandi majambo, ati “Mu mwaka uheze, ni bangahe mw’ishengero ryawe bahaye indya bene Data bashonje, bahaye amazi abakristo banyotewe, bahaye indaro abatagira aho bakika umusaya n’ingenzi, bambitse abakristo bagenda gusa canke ni bangahe basuhuje abarwayi n’imbohe?” Narinzi neza kw’abashoboye kugira kimwe mur’ivyo cank’ibisa n’ivyo ari bake cane n’ah’abatonda mw’ishengero bari benshi, abo ni bo baririmba bakumviriza ubutumwa bwanje no gutanga amashikanwa menshi. Yesu yabahwanya n’impene nsa. Narigaye cane kuko ntabigisha kunezereza Imana no kwikorera imitwaro ya bene Data. Sinabigisha kwitondera ivyagezwe vya Kristo. Naratahuye ko nirengagiza ivy’igiciro vy’Imana—Ibwirizwa rikuru rya kabiri ni ugukunda mugenzi wawe nk’uko wikunda—simvuze ibwirizwa ryo gukundana nk’uko yadukunze.

Ikirengeye vyose, naratahuye kw’inyigisho zanje zarwanya umugambi w’Imana wo kugira abigishwa kuko nishinga kubwira ishengero “ubutumwa bw’imihezagiro.” Niyigishiriza abatunzi b’abanyamerika bo mw’ishengero ryanje kw’Imana ishaka kubongera itunga kandi nzi neza ko Yesu yanka kw’abantu Biwe birundaniriza ubutunzi mw’isi (raba Mat. 6:19-24), ashaka ko babumbwa n’ivyo bafise n’aho zoba indya n’ico kwifuka gusa (raba Abaheb. 13:5; 1 Tim. 6:7-8). Sinamenyako nigisha abantu kutumvira Yesu (nk’ukw’abungere benshi babigira kw’isi hose).

Mazegutahura amakosha yanje, narihanye nsaba ishengero ryanje rimbabarire. Ntangura kugira abigishwa nigisha kwitondera ivyagezwe vyose vya Kristo. Nabigirana ubwoba n’impungenge kuko narinzi ko bamwe batabwirwa kwumvira amategeko ya Yesu, bishakira ubukristo bwokwinezereza budategeka kwiyanka. Vyaragaragara ko bamwe muri bo batitaho abakristo bari mu magorwa kw’isi. Ntibashaka kujana ubutumwa ku batarabwumva. Barangwa no kwirundaniriza ivy’isi. Ivy’ukwezwa na vyo, birinda ivyaha bigaragara gusa, ivyaha n’abatizera badashobora gukora, biberaho ubuzima nk’ ubw’abandi banyedini muri Amerika. Ntibakunda Umwami na gato. Ntibitondera amabwirizwa ya Yesu kand’ari vyo vyerekana urukundo tumukunda (raba Yohana 14:21).

Ico natinya caruhiye gushika—nasanze abiyita abakristo beza ari impene mu nsato z’intama. Igihe ndabatumiye kwiyanka no kwikorera imisaraba yabo, barajingitwa. Kuri bo, ishengero ni ihuriro ry’umuzika, ni vy’abisi bahurumbira mu biteramo n’ubunywero. Bakunda inyigisho zemeza ko bakijijwe kandi kw’Imana ibakunda. Ntibashaka kubwirwa ic’Imana ibashakako. Ntibashaka kubwirwa gukizwa. Kugendera mu bugombe bw’Imana ni ikizira igihe har’ico bibasaba. Batanga amafaranga yabo iyo babwiwe kw’Imana izobashumbusha umurengera n’iyo atangiwe ivy’umubiri nko gushariza urusengero.

Igihe Co kwisuzuma (A Time for Self-Examination)

Haragezek’umukozi wese asoma iki gitabo yibaza ca kibazo Mpwemu Yera yambajije: “Abantu ndongora bopfa ubu nyene bagacirwa uruzocibwa intama n’impene, ni bangahe boba intama canke impene?” Igihe abakozi bemeza impene zo mu mashengero yabo ko zikijijwe, baba bazibwiye igihushanye c’ivy’Imana ishaka. Uyo mukozi ni umwansi. Yanse kwigisha ivyo Yesu yategetse muri Matayo 25:31-46. Aragabisha impene ko zitazobona ijuru.

Yesu yavuzek’urukundo rwacu ari rwo rugaragaza ko tur’abigishwa biwe (raba Yohana 13:35). Urwo s’urukundo rw’abatizera ahandi ho nta tandukaniro ryoba hagati y’abizera n’abatizera. Urukundo Yesu yavuze ni rumwe rudushoboza kwiyanka tugakundana nk’uko yadukunze no kwihebera abandi (raba Yohana 13:34; 1Yohana 3:16-20). Yohana yongera kuvuga kw’ingene dukandana arikwo kutumenyesha ko twavuye mu rupfu tukagirwa bazima arikwo kuvuka ubwa kabiri (1Yohana 3:14). Abavuga nabi, bakidodombera abigisha ivyagezwe vya Kristo berekana urukundo rw’abavutse ubwa kabiri? Si vyo na gato, ni impene zishogomanga zijana i kuzimu.

Abigishwa mu Mahanga Yose (Disciples of All Nations)

Mu kubandanya reka dusubire muri Matayo 28:19-20, Itegeko Rikuru kandi Rusangi Yesu yahaye abigishwa biwe turabe ikindi cigwa twokuramwo.

Nuko ni mugende muhindure amahanga yose abigishwa, mu babatiza mw’izina rya Data wa twese n’iry’Umwana n’irya Mpwemu Yera, mubigishe kwitondera ivyo nabageze vyose” (Matayo 28:19-20a).

Yesu ashaka kugira abigishwa mu mahanga yose, cank’ubwoko bwose nk’uko bivugwa mu Giheburayo. Nimba Yesu yategetse ivyo, ndizerako bishoboka. Turashobora kugira abigishwa ba Yesu mu moko yose y’isi. Iki gikorwa nticahawe bamwe cumi n’umwe ba mbere gusa, cahawe umwigishwa wese yabayeho kandi azobaho inyuma y’abo cumi n’umwe kandi iryo itegeko ni kwumvira ivyo Yesu yageze vyose. Nk’uko bamwe cumi n’umwe bigishije abigishwa babo kwitondera ivyagezwe na Kristo, umwigishwa wese nk’uk’uruvyaro rwiwe ruri ategerezwa kwitondera iri tegeko. Umwigishwa wa Yesu ategerezwa guhurikira mur’iki gikorwa co guhindura amahanga mu buryo bumwe cank’ubundi.

Ibi birasigura igituma “Itegeko Rikuru” ritarasozerwa. N’aho har’amasinzi y’abakristo biyita beza, igitigiri c’abigishwa bamaramaje kwumvira Yesu kiracari gitoya cane. Benshi mu biyita beza ntibabwirwa kugira abigishwa mu moko yose, ntibaruha bumvira amategeko ya Kristo. Igihe ribaguye mu gutwi, ntibabura ivyitwazo, bamwe bavuga ngw’ “Ico s’igikorwa canje,” abandi ngo, “Sindongowe kujana iyo nzira.” Abungere benshi baratahura ico ndiko ndavuga kukw’impene nyinshi zihitiramwo amategeko ya Kristo zishaka gukurikiza nk’uko gahunda zabo zibategeka.

Ese icompa umukristo wese akizera Umwami Yesu Kristo, umuntu wese wo kw’isi akabwirwa ubutumwa bwiza. Abigishwa ba Kristo bofata iyo ngingo vyoca bikoreka. Bohagarika kwonona umwanya n’amafaranga yabo mu vy’imfata kibanza vy’iyi si bakayakoresha mu bashitsa ibwirizwa ry’Umwami. Birababaje kwumva kw’igihe umwungere yubaha Imana amenyesheje ishengero ko hari umumisioneri azoza kubigisha, aba azi ko har’abazosiba ico gikorane. Impene nyinshi zicazigumira ku muhana canke zikigira mu yandi mashengero. Ntibubaha ivya Kristo. Arikw’Intama zicakira akaryo kose zironse ngo zigire abigishwa mu mahanga yose.

Inyigisho ya nyuma ya Matayo 28:18-20: Yesu abwira abigishwa biwe kubatiza abigishwa babo. Intumwa zitondeye iri tegeko mu bwizigirwa. Zabatiza abihanye igihe bizeye Umwami Yesu. Umubatizo ni ukwishushanya n’urupfu rwa Kristo, uguhambwa n’ukuzuka kwiwe. Abizera bashasha baba bapfanye no kuzuranwa na Kristo nk’ibiremwa bishasha. Yesu yashimye k’ukwo kuri kugaragarizwa mu rubatizo rw’uwizera mushasha bikandikwa mu bwenge bwiwe kw’ahindutse umuntu musha afise kamere gashasha. Aba asangiye impwemu imwe na Kristo, ahawe ibikenewe vyose ngo yumvire Imana muri Kristo aba muri we. Yari yarapfiriye mu vyaha ariko ubu amaze kwezwa pe akagirwa muzima muri Mpwemu Yera. Ntagirirwa “imbabazi gusa” arahindurwa koko. Imana yongera kwerekana kw’abakristo nyabo bahindutse kuko batagikora ivy’abapfuye mu mpwemu. Yesu na we yarabivuze mu majambo yiwe ya nyuma, ati “Raba, ndi kumwe namwe gushika kw’iherezo ry’isi” (Mat. 28:20). Mbega ukubaho kwa Kristo mu bantu ntiguhindura ingeso zabo?

Yesu Asobanura Igikorwa co Kugira Abigishwa (Jesus Defines Discipleship)

Turamaze gutahura kw’intumbero ya Yesu iruta izindi ari ukugira abigishwa, abo ni abantu bamaze kwihana kandi bitwararika kwiga no kwumvira amategeko Yiwe. Yesu arasobanura umwigishwa muri Yahona 8:32:

Ni mwaguma mw’ijambo ryanje, mur’ abigishwa banje vy’ukuri; kandi muzomenya ukuri, kandi ukuri kuzobaha kwidengemvya.

Abigishwa b’ukuri, nk’uko Yesu yabivuze, ni abantu bagize ijambo Ryiwe insago zabo. Uku bashishikara kwiga ukuri kuri mw’ijambo Ryiwe, ni ko bashishikara “kubohoka,” kandi biragaragara ko Yesu yavuga k’ukubohorwa ku caha (raba Yohana 8:34-36). Dufatiye ku nsobanuro ya Yesu tubona kw’abigishwa biwe biga no kwumvira amategeko yiwe.

Yesu yongera kuvuga, ati

Niho Data azoshimagizwa, ni mwama ivyamwa vyinshi, kandi ni mwerekana ko muri abigishwa banje ” (Yohana 15:8, hashimikiwe ku nsobanuro).

Dufatiye kur’iyo nsiguro ya Yesu, abigishwa bashimagiza Data ku vyo bama. Abatagira ivyamwa s’abigishwa Biwe.

Ico camwa kiranga umwigishwa w’ukuri casobanuwe na Yesu muri Luka 14:25-33. Reka dutangurire ku murongo wa 25:

Kandi ishengero ryinshi ryari rijanye na we; Arahindukira, Arababwira ati…

Mbega Yesu yasamajwe n’ishengero rinini “ryamugendanira”? Mbega ukugira ishengero rinini ni vyo vyerekana ko Yesu yashikije intumbero Yiwe?

Si vyo, Yesu ntiyabumbwe no kugendanirwa n’isinzi ry’abantu bagenzwa no kwumviriza inyigisho Ziwe, kwitegereza ibitangaza Vyiwe canke kwirira indya Ziwe. Yesu yarondera abantu bakunda Imana n’imitima yabo yose, ubwenge, imishaha n’inkomezi zabo zose. Yashaka abantu bamwumvira. Yashaka abigishwa. Ni co catumye abwira abamugendanira ati:

Umuntu niyaza kuri Jewe, ntiyanke se, na nyina, n’umugore n’abana biwe, na bene nyina, na bashiki biwe, mbere n’amagara yiwe na yo, ntashobora kuba umwigisha wanje (Luka 14:26).

Neza cane: Yesu yerekanye ibiranga umwigishwa Wiwe. Mbega umwigishwa Wiwe ategerezwa kwanka abo yakunda? Ntivyumvikana kukw’ivyanditswe bidutegeka kwubaha abavyeyi no gukunda abo twubakanye hamwe n’abana bacu.

Yesu yavuga mu migani, yarakoresha n’imvugo ndenza rugero mu nsiguro ziwe. Muri make, uko bimeze kwose, yavuze ati: Ni twagomba kuba abigishwa Biwe, dutegerezwa kumukunda tukamurutisha abakunzi bacu. Ico Yesu ashika ni gukunda Imana n’imitima, ubwenge, ubugingo n’inkomezi zacu zose.

Itegereze neza—igikorwa c’umukozi w’Imana ni kugira abigishwa, bisigura ko bate-gerezwa kuvyara abantu bakunda Yesu kuruta abo bubakanye, abana n’abavyeyi babo. Ni vyiza kw’umukozi wese asoma iki gitabo yibaza ati, “Mbega mvyara abantu nk’abo?”

Twomenya gute k’umuntu akunda Yesu? Muri Yohana 14:21 Yesu avuga ati: “ Ni mwankunda, muzokwitondera ivyagezwe Vyanje.” Dusozere tuvugakw’abakunda Yesu bakamurutisha abo bubakanye, abana n’abavyeyi babo ari bo bitondera ivyagezwe Vyiwe. Abigishwa ba Yesu bitondera ivyagezwe Vyiwe.

Igisabwa Ca Kabiri (A Second Requirement)

Yesu abandanya kubwira abamugendaniye kur’uyo musi ati,

Uwutikorera umusaraba wiwe ngw’ ankurikire ntashobora kuba umwigishwa Wanje (Luka 14:27).

Yesu aravuga ikintu ca kabiri gisabwa uwushaka kuba umwigishwa Wiwe. Ni ikihe? Boba babwiwe kwikorera imisaraba y’ibiti? Oya, n’ubu Yesu yarikw’avuga mu migani.

Abayuda benshi canke bose bamwumviriza kur’uyo musi bari bazi kw’inkozi z’ibibi arizo zimanikwa ku misaraba. Abaroma babamba inkozi z’ibibi ku mayira abiri inyuma y’amarembo y’igisagara ngw’ababibona bose birinde gukora ivyaha.

Ni co gituma niyumvirakw’ijambo, “Ikorere umusaraba wawe” ryari rimenyerewe cane mu gihe ca Yesu. Umuntu wese ajanwe kubambwa yumva umusirikare w’umuroma amubwira, ati “Ikorere umusaraba wawe unkurikire.” Ayo amajambo yahindisha agashitsi uwaciriwe urubanza, vyasigura intango y’umubabaro uhebuje. Insiguro y’iryo jambo yatumye rimenyerwa n’abantu bose, “Emera amagorwa ugiye gucamwo.”

Nk’umuvyeyi abwira umwana wiwe, ati “Mwana, ndaziko udakunda kuzibura umusarani. Ni akazi kabi kanuka ariko ni co gikorwa hawawe gukora rimwe mu kwezi, nta kundi ni wikorere umusaraba wawe. Nyaragasa.” Ni nka hamwe umugore ababwira umugabo wiwe, ati “Mutware, ndazi wanka kuriha ikori ry’Abaroma arikw’isango ryageze ng’uy’umutoza kori arashitse. Emera wikorere umusaraba wawe. Nta kundi murihe yigire.”

Kwikorera umusaraba bishobora kandi gusigura kwiyanka, Yesu yaravyemeje muri Matayo 16:24: “Umuntu niyashaka kunkurikira, niyiyanke, yikorere umusaraba wiwe, akurikire” Mu yandi majambo ngw’ “Umuntu niyifuza kunkurikira, ashire gahunda ziwe ku ruhande, yemere amagorwa n’ingagaruka zose z’uguhitamwo kwiwe, ankurikire.”

Abigishwa nyakuri bemera imibabaro iri mu gukurikira Yesu. Baharura ikiguzi, bamenyako har’imibabaro bategerezwa kwihanganira, ico ni co gituma bahitamwo gusozera ihiganwa mu ntsinzi. Vyemezwa n’ijambo Yesu yavuze k’uguharura ikiguzi co kumukurikira. Har’uturorero tubiri dusobanura neza ayo majambo:

Ni nde wo muri mwebwe, agomba kwabaka umutara w’amatafari muremure, ntiyobanza kwicara, akarimbura igitigiri c’amahera yo wubaka, ngw’amenye yukw’afise ayowunonosora? No kumbure yoba ahejeje kwubaka amatafari y’itanguriro, ntashobore kuwuzuza. Canke har’ umwami yoba agiye guhura n’uwundi ngo barwane, ntiyobanza kwicara, akaja inama, ko yoshobora kujana ingabo ibihumbi cumi guhwana n’uwumuteye ari n’ingabo ibihumbi mirongwibiri? Bisanzwe Atari ko biri, wa wundi akiri kure cane, amutumakw’intumwa, amubaza ico yomuhongera ngo babane amahoro (Luka 14:28-32).

Ntidushobora gusobanura ayo majambo ukundi: “Ugomba kuba umwigishwa wanje, banza guharura ikiguzi, ahandi ho wobivamwo rukamvye. Umwigishwa w’ukuri yihanganira ingaruka y’ijambo Nkurikira.”

Igisabwa Ca Gatatu (A Third Requirement)

Yesu yongera kuvuga ikintu ca gatatu gikenewe mu gikorwa co kugira abigishwa:

Ni ko biri, umuntu wese muri mwebwe adaheba ivy’afise vyose ntashobora kuba umwigishwa wanje (Luka 14:33).

N’ubu Yesu avuga mu migani. Ntiyavuzeko twikokora gushika aho tubura ico dutunga, indya n’impuzu. Guheba ivyo dutunze ni ukwemerak’ubutunzi bwacu buganzwa n’Imana, amahera ntabe akituganza ukundi, ni ugukorera Imana mu gukoresha ubutunzi bwacu. Bituma tutagishira imitima ku butunzi bwo kw’isi tugashobora kubusangira no kubuzezwa n’Imana, nikw’Abakristo ba mbere babigenza nk’uko tubisanga mu vyakozwe n’Intumwa. Kuba umwigisha wa Kristo ni ukwubaha amabwirizwa Yiwe, muri yo harimw’ukutirundaniriza ubutunzi mw’isi ariko mw’ijuru.

Muri make, nk’uko Yesu yabigeze, ninagomba kuba umwigishwa Wiwe, nzokwama ivyamwa. Nzomukunda kuruta vyose, nkamurutisha abo mu muryango wanje. Ntegerezwa kwemanga imibabaro nterwa n’ingingo nafashe yo kumukurikira. Kand’umushahara n’ubutunzi bwanje ntegerezwa kubikoreshwa nk’ukw’antegeka. (Kukw’amabwirizwa Yiwe afise ico avuga ku butunzi bwanje, sinorinda kuvuga nk’ukw’abandi benshi bavuga mu bubeshi ngo “Mana mbwira ic’ushaka ku butunzi bwanje ndagikore” igihe bakibwiwe ntibagikora.)

Bakozi b’Imana abo si bo bigishwa Kristo adatuma kugira ! Intumbero y’Imana ni kugira abigishwa bumvira! Duhamagarirwa kuba abakozi bagira abigishwa nyabo!

Uku kuri ngenderwako abakozi benshi kw’isi ntakwobafise. Basuzumye ivyo bakora nk’uko nabigize, barashobora kukuronka. Nk’uko vyanshikiye, nibisuzuma bazosanga bari kure y’ibikorwa Imana yabashiriyeho. Igihe nabona aho ngeza kwigisha ivya Kristo mw’ ishengero ryanje, nasanze abashobora kwitwa abigihwa nyabo ari imparurwa.

Bungere, nimwitegereze amasho yanyu. Mbega ni bangahe Yesu ashobora kwemera nk’abigishwa Biwe mu mashengero yanyu twisunze ivyanditswe muri Luka 14:26-33? Bavugabutumwa, mbeg’ubutumwa muvuga bugira abantu bumvira amategeko ya Kristo?

Iki ni igihe co gusuzuma ibikorwa dukora tutararengutswa imbere ya Yesu mu mateka yo ku musi w’imperuka. Nkaba ndi kure y’intumbero Yiwe, mpabwe kubibona uyu musi nyene uyo musi utarashika. Weho ?

Iciyumviro Ca Nyuma Gikomeye (A Final Sobering Thought)

Biragaragara, Yesu agomba abigishwa b’ukuri nk’uko bihishurwa muri Luka 14:26-33. Mbega birakenewe kuba umwigishwa Wiwe? Mbega umuntu yanse kuba umwigishwa Wiwe har’ico? Yesu yishuye ivyo bibazo mu nsiguro yiwe dusanga muri Luka 14:

Umunyu ni mwiza; arik’umunyu wo, woshira uburyohe, woryoshwa ni iki kandi? Ntaco uba ukimariye n’isi canke umwavu; uca ujugunywa. Woba ukirwoshwa ni iki? Ntaco umaze mu ndimiro canke mw’icukiro: bapfa kuwuta. Uwuri n’amatwi yumva ni yumve. (Luka 14:34-35).

Iryo jambo ntiryirebanga.

Umunyu ugira uburyohe bwawo. Ni co gituma witwa umunyu. Ubuze uburyohe ntaco uba ukimaze atari “kujugunywa.”

Mbega har’isano bifitaniye no kuba umwigishwa? Nk’uko umunyu washiriweho kuryoha, Yesu avugako n’abantu bashiriweho kuba abigishwa Biwe. Kukw’ari Mana, dutegerezwa gutahura ko twategetswe kumunda kuruta vyose no kwikorera imisaraba yacu. Twanse kuba abigishwa Biwe, tuba twanse icatumye dushirwaho . Ntaco tuzoba tumaze atari “kujugunywa.” Wumva ari ukuja mw’ijuru, namba na gato?

Uwundi musi Yesu abwira abigishwa biwe (Mat. 5:1) ati:

Mur’ umunyu w’isi. Arik’ umunyu, iy’ushize uburyohe, uba ukiryoshwa n’iki? Nta co uba ukimaze atar’ ugutabwa hanze ugakandagirwa n’abantu (Mat. 5:13).

Iyi ni inkebuzo duhawe. Ica mbere, abafise uburyohe (“ukwumvira gushitse”) ni bo bafise ico bamariye Imana. Abandi bose “ntaco bamaze…atari ukujugunywa no gukandagirwa.” Ica kabiri, uwufise “uburyohe” arashobora “kubutakaza,” iyo bitamera gurtyo Yesu ntiyari kugabisha abigishwa Biwe. Raba ingene ivyo bihushanya n’inyigisho ziharawe zigisha k’umuntu ashobora kuja mw’ijuru kuko yizera Kristo n’aho atari umwigishwa wa Kristo. Nta muntu ashobora kwiyitirira agakiza. Tuzoraba ivyo vyiyumviro bibi mu bice bizokurikira.

 


[1]

Umwanditsi w’iki gitabo mu congereza akoresha insigarirazina y’igitsina gabo avuga ku bakozi b’Imana mu gushimangira iciyumviro ciwe kandi abakozi b’Imana benshi ni abagabo, abungere benshi ni abagabo. Hamwe n’ivyo, ndazikw’Imana ihamagara abakenyezi mu gikorwa no kuyihebera, arikw’abahagarara neza mur’ayo mabango ni bake. Raba igice citwa, Abakenyezi mu Gikorwa.

Chapter 1

사역자로서 하나님이 보시기에 성공적이 되려면 반드시 그의 앞에 놓인 하나님의 목표가 무엇인지를 분명하게 이해하여야 한다. 만약 그가[1] 자신의 목표가 무엇인지를 모른다면 목표를 달성하는 데 성공했는지 실패했는지 알 수가 없다. 그가 성공했다고 생각할 때 실은 실패했을지도 모른다. 그것은 큰 비극이다. 그는 마치도 일류 달리기 선수처럼, 기뻐하며 전력 질주하여 800미터 경주의 결승선을 넘으면서, 환호하는 관중을 향해 손을 높이 들고 자신의 승리를 만끽하고 있으나 자신이 실제로 1,600미터 경주를 치르고 있다는 것을 의식하지 못하는 것과도 같다. 목표에 대한 잘못된 이해는 실패를 낳기에 승리했다고 생각할 때 실패할 수밖에 없다. 이 상황에서 “먼저 된 자가 나중 되리라”라는 말씀은 더 없는 사실이다.

대부분 사역자에게는 “비전”이라 일컫는 분명한 목표가 있다. 이는 그들이 자신의 분명한 부름심과 은사에 따른, 애써 성취하려고 하는 독특한 것들이다. 어느 특정도시에 있는 교회의 목사가 된다든지, 어느 특정지역에서 전도한다든지, 어떤 특정 진리를 가르친다든지 매 개인마다의 은사와 부름심은 유일무이하다. 하지만 내가 말하고자 하는 하나님이 주신 목표는 보편적이며 매 사역자에게 적용되는 비전이며 매개 독특한 비전 뒤에 있는 추진력이 되어야 한다. 하지만 많은 경우, 그렇지 않다. 많은 사역자의 독특한 비전은 하나님의 큰 비전과 맞지 않을 뿐 아니라 하나님의 큰 비전에 대적할 때도 종종 있다. 나도 한때 그랬던 적이 있다. 인수가 부단히 성장하는 교회를 목회하고 있을 때에 말이다.

그럼, 하나님이 매 사역자에게 주신 큰 목표 또는 비전이란 무엇일까?

우리는 그 답을 먼저 마태복음 28:18-20에서 찾아보자. 우리에게는 너무나도 익숙한, 그러나 자주 요점을 놓치는 말씀이다. 말씀을 한 구절씩 보도록 하자.

예수께서 나아와 말씀하여 이르시되 하늘과 땅의 모든 권세를 내게 주셨으니(마28:18).

예수님은 그의 제자가 하나님 아버지가 그에게 최고의 권세를 주셨음을 알기를 바랐다. 물론, 아버지의 의도는 언제 누구에게 권세를 주시든 간에 우리가 그에게 순복하기를 바라는 것처럼 우리가 이전이나 지금이나 예수님께 순복하는 것이다. 하지만 예수님의 유일무이는 그분의 아버지 하나님이 다른 사람에게 주신 제한적인 권세와는 달리 예수님께 하늘과 땅의 모든 권세를 주셨다는 것이다. 왜냐하면, 예수님은 주님이시기 때문이다.

그러므로 예수님을 주님으로 모시지 않는 사람은 예수님과 올바른 관계에 있지 않다. 예수님은 다른 무엇보다도 주님이시다. 그 때문에 신약전서에 600번도 넘게 예수님이 “주님”이라고 나온다. (예수님이 구주라고 나온 것은 15번에 그친다.) 그래서 바울은 “이를 위하여 그리스도께서 죽었다가 다시 살아나셨으니 곧 죽은 자와 산 자의 가 되려 하심이라”(롬14:9)라고 고백하였다. 예수님이 죽으시고 다시 살아나신 것은 만인의 주님으로서 우리의 생명을 다스리시는 데에 있다.

구원에 이르는 믿음(True Saving Faith)

 

전도자들과 목사가 구원받지 못한 사람들을 요청하여 “예수님을 구주로 영접”(성경에서는 찾아볼 수 없는 구절과 개념이다)하게 할 때 종종 그들의 복음에 대한 잘못된 인식을 볼 수 있다. 예를 들어 빌립보 간수가 바울에게 무엇을 하여야 구원을 받을 수 있는가 하고 물었을 때 바울은 “예수님을 구주로 영접하라”고 대답하지 않고 오히려 “ 예수를 믿으라 그리하면 너와 네 집이 구원을 받으리라”(행 16:31)라고 말하였다. 사람은 예수 그리스도를 주님으로 믿을 때 구원을 받는다. 우리는 명심해야 한다. 사람이 구원받는 것은 어떤 구원 또는 예수에 관한 교리를 믿어서가 아니라 한 사람 예수 그리스도를 믿음으로 말미암은 것이다. 그것이야말로 구원에 이르는 믿음이다. 너무나 많은 사람이 자기가 예수님의 죽으심이 자신의 죄를 담당하기에 충분하다고 믿고, 믿음에 의해 구원에 이르는 것을 믿으며, 또 기타 수많은 예수님과 구원에 관한 것들을 믿기 때문에 자신은 구원에 이르는 믿음이 있다고들 생각한다. 하지만 그들에게는 구원에 이르는 믿음이 없다. 마귀도 예수와 구원에 관한 모든 것들을 믿고 있다. 구원에 이르는 믿음은 예수님 안의 믿음으로 이루어진다. 예수님은 누구신가? 예수님은 주님이시다.

분명한 것은 내가 예수님을 주님이라고 믿는다면 나의 행위도 예수님을 주님으로 모실 것이고 마음으로부터 그분께 순복하게 된다. 내가 만약 순복하지 않는다면 나는 그분을 믿지 않는 것이다. 만일 누군가가 “나는 나의 신발안에 독사 한 마리가 움츠리고 있는 것을 믿는다”라고 말하고서 침착하게 그 신발을 신는다면 그 사람은 분명하게 자신이 믿는다고 한 것을 진정 믿지 않는 것이다. 예수님을 믿는다고 하면서 진정으로 자신의 죄에 대해 회개하지 않고 예수님께 순복하지 않는 사람은 진실하게 예수님을 믿는 것이 아니다. 그들은 하늘과 땅의 모든 권세를 가지신, 주님이 되신 예수님이 아닌 상상 속의 예수님을 믿고 있을지도 모른다.

이상의 모든 내용이 설명하고자 하는 것은 사역자가 가장 기본적인 기독교 본질에 대한 이해가 잘못 되었을 때 그는 첫 시작부터 문제에 빠질 수 있다는 것이다. 그런 사역자는 하나님의 칭찬을 받을 수 없다. 왜냐하면, 그는 하나님이 이 세상에 전하고자 하는 가장 중요한 부분을 잘못 전했기 때문이다. 그는 인수가 부단히 성장하는 교회의 목사일 수 있다. 그러나 그는 자기의 사역 속에 하나님의 보편적인 비전이 성취되도록 하는 데에는 불행하게도 실패하였다.

큰 비전(The Big Vision)

 

마태복음 28:18-19로 다시 돌아가 보자. 예수님은 그분의 최고의 주권을 선포 하신 후에 하나의 명령을 내리신다.

그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아 아버지와 아들과 성령의 이름으로 세례를 베풀고 내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라(마 28:18-20상).

예수님이 사용하신 단어 “그러므로”를 주목하라. 그분은 “그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아…”다시 말해서 이는 “내가 금방 말했기 때문에… 내가 모든 권세를 가졌기 때문에내가 주님이기 때문에…사람은 마땅히 나에게 순종하여야 한다… 그러므로 내가 너희에게 분부한다(그리고 너희도 마땅히 나에게 순종하여야 한다)–가서 모든 민족을 제자로 삼고, 그 제자들을 가르쳐서 그들로 하여금 나의 분부한 모든 것을 순종하게 하라”라는 뜻이다.

간단하게 말해서 이것이 바로 큰 목표이다. 우리의 모든 사역을 위한 하나님의 큰 목표이다. 우리의 책임은 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼는 것이다.

그래서 하나님의 은혜와 사도의 직분을 받은 바울은 “그의 이름을 위하여 모든 이방인 중에서 믿어 순종하게하였다고 했다”(롬 1:5). 목표는 순종이다. 순종할 수 있는 방법은 믿음이다. 예수님안에서 진정한 믿음을 가진 사람은 그분의 계명에 순종한다.

그래서 오순절 날 베드로는 다음과 같이 설교했다. “그런즉 이스라엘 온 집은 확실히 알지니 너희가 십자가에 못 박은 이 예수를 하나님이 주와 그리스도가 되게 하셨느니라 하니라”(행2:36). 베드로는 예수님을 십자가에 못 박은 자들이 하나님이 예수님을 그리스도가 되게 하셨다는 것을 알기를 원했다. 그들은 하나님이 그들더러 마땅히 순종하라고 한 분을 죽인 것이다. 큰 후회에 빠진 그들은 베드로에게 물었다. “우리가 무엇을 하여야 할 것인가?” 이에 대해 베드로는 제일 먼저 “회개”하라고 답했다. 그것은 불순종으로부터 순종으로 전환하라는 뜻이었다. 예수님을 주님으로 삼으라는 뜻이다. 다음 베드로는 그들에게 예수님이 분부하신 것처럼 세례를 받으라고 알려주었다. 베드로는 지금 제자–그리스도를 따르는 순종하는 무리–를 삼고 있으며 정확한 말씀과 정확한 방법으로 시작하였다.

그러므로 사역자마다 모두 자신의 사역의 성공 여부를 가늠해 볼 수 있다. 우리는 응당 자신에게 물어야 할 것이다. “나의 사역은 사람으로 하여금 예수님의 모든 말씀에 순종하도록 인도하고 있는가?” 만약 우리가 그렇게 하고 있다면 우리는 성공하고 있는 것이나 그렇게 하고 있지 않다면 우리는 실패하고 있는 것이다.

사람들에게 죄의 회개에 대해서는 촉구하지 않고 “예수님을 영접하라”라고만 설득하는 전도자는 실패하고 있는 것이다. 목사가 사람들을 기쁘게 하고 많은 사교 활동을 조직하는 것을 통해 큰 회중을 거느리는 교회를 세운다 해도 실패하고 있는 것이다. 교사가 최신유행을 따르는 교리만 가르치는 것은 실패하고 있는 것이다. 사도가 교회는 개척했으나 입으로는 예수님을 믿는다고 하나 순종의 삶을 살지 않는 성도들로 구성되었다면 실패하고 있는 것이다. 선지자가 사람들에게 축복이 어떻게 임할 것인가에 대해서만 말한다면 그 역시 실패하고 있는 것이다.

나의 실패(My Failure)

 

수년 전 내가 한 성장하고 있는 교회를 목회하고 있을 때, 성령님은 내가 얼마나 하나님의 큰 비전과는 동떨어진 사역을 하고 있는가를 깨닫게 해주는 질문을 하셨다. 내가 마태복음25:31-46에 묘사한 양과 염소에 대한 최후의 심판을 읽고 있는 중 성령님은 “만약 너의 교회 회중들이 오늘 다 죽어서 하나님 앞에 심판을 받는다면 얼마나 많은 사람이 양에 속하고 얼마나 많은 사람이 염소에 속할까?” 좀 더 구체적으로 “작년에 얼마나 많은 교인이 주님 안의 굶주린 형제자매들에게 먹을 것을 주었고, 목마른 자들에게 물을 주었으며, 노숙자나 여행중에 있는 지체들을 위해 쉼터를 마련했으며, 헐벗은 지체들에게 입을 것을 주었으며, 병든 자나 투옥 중인 지체들을 방문하였는가?” 나는 그들이 비록 교회에 와서 찬송을 부르고 나의 설교를 듣고 헌금을 드리는 일은 했지만 거의 아무도 위에서 언급한 일 혹은 그와 비슷한 일을 하지 않았다는 것을 인식했다. 그래서 예수님의 기준으로 보면 그들은 염소이며 나도 책망을 면할 수가 없다. 왜냐하면, 내가 주님 안의 형제자매의 절박한 필요를 채워주는 것이 하나님께는 얼마나 중요한 것인지를 그들에게 가르치지 않았기 때문이다. 나는 그들이 예수님의 모든 계명을 지키도록 가르치지 못했다. 사실상 나는 하나님이 보시기에 가장 중요한 네 이웃을 네몸같이 사랑하라는 둘째 계명과 예수님이 주신 새 계명 — 그분이 우리를 사랑하신 것같이 우리도 서로 사랑하라는 말씀을 무시하고 있었음을 인식하였다.

그 외에도, 나는 마침내 내가 나의 회중들에게 가르쳤던 온화한 “번영신학”이 사실상 하나님의 가장 큰 목표인 제자 삼는 것과 어긋남을 깨달았다. 비록 예수님께 속한 사람은 자신을 위하여 보물을 땅에 쌓아두지 말고(마 6:19-24을 보라), 그것이 단지 먹을 것과 입을 것일지라도(히 13:5; 딤전 6:7-8을 보라) 자신이 가지고 있는 것에 만족하라는 것이 예수님의 뜻이지만 나는 나의 부유한 미국인 회중들에게 하나님은 그들이 더욱 많은 것을 소유하기를 원하신다고 가르쳤던 것이다. 나는(전 세계 수많은 다른 목사가 그랬듯이) 사람들에게 예수님을 한 부분에 있어서는 순종하지 않도록가르치고 있었다.

내가 무엇을 하고 있었는지 인식한 후로부터 나는 회개하고 나의 회중들에게 용서를 빌었다. 나는 제자를 삼고 그들이 예수님의 계명을 지키도록 가르치기 시작했다. 나는 두렵고 떨리는 마음으로 혹시 나의 회중 가운데 예수님의 모든 계명을 지키기를 원하지 않고 아무런 희생도 요구하지 않는 편한 신앙을 선호하는 사람들이 있지 않을까 하는 의심을 안고 이 일을 해나갔다. 그리고 나는 내가 맞았다는 것을 발견했다. 모든 현상이 보여주듯이 극히 소수의 사람은 이 세상에서 고난당하고 있는 신자들에 대해 전혀 관심이 없었다. 그들은 미전도지역에 복음을 전파하는 것에 대해 무관심하다. 반면, 그들은 그들을 위해 더욱 많은 것을 얻는 것에 관심이 있다. 성결에 관한한 그들은 가장 수치스러운 죄만 피하면 된다고 생각한다. 이런 죄들은 거듭나지 않은 사람들도 책망하는 죄들이다. 그들은 평균적으로 보수적인 미국인들의 삶을 살고 있는 것이다. 그러나 그들은 진정으로 주님을 사랑하는 것이 아니다. 왜냐하면, 그들은 예수님의 계명을 지키지 않는자들이기 때문이다. 예수님의 계명을 지키는 것이야 말로 그분을 향한 우리의 사랑을 검증할 수 있다고 예수님은 말씀하셨다(요 14:21을 보라).

내가 두려워했던 것이 진실임이 밝혀졌다 — 바로 일부 자칭 그리스도인이 양의 탈을 쓴 염소가라는 사실이다. 내가 그들더러 자기를 부인하고 자신의 십자가를 지라고 했을 때 그들 중 일부는 화를 내었다. 그들에게 있어서 교회는 주요하게 좋은 음악을 부대한 하나의 사교경험에 불과하다. 꼭 마치 세상 사람들이 술집에서 즐기는 것과 같다. 그들은 일부 설교를 듣는 것은 용인할 수 있다. 하지만 꼭 그들이 구원 받았다는 것과 그들을 향한 하나님의 사랑을 확인시켜주는 것들이어야만 한다. 그들은 하나님이 그들에게 무엇을 요구하시는가에 관해서는 듣기 싫어한다. 그들은 누구도 그들의 구원받음 여부에 대해 묻는 것을 원치 않는다. 그들은 하나님의 뜻에 순종하기 위해 대가를 치러야 한다면 그들의 삶을 조절하려 하지 않는다. 물론 그들도 하나님이 더 축복해주실 것이라는 확신이 들면, 또 교회시설을 개진하는 것 같이 그들이 준 것을 통해 직접적인 혜택을 입을 수 있다면, 헌금에 동참할 것이다.

자기성찰의 시간(A Time for Self-Examination)

이 책을 읽는 매 사역자마다 자기 자신에게 성령님이 나에게 물으셨던것처럼 똑같은 질문을 해보는 것이 좋은 시간이 될 것이다. “만약 내가 목회하는 사람들이 지금 당장 죽어 하나님 앞에 심판을 받는다면 얼마만큼 양에 속하고 얼마만큼 염소에 속해 있을까?” 사역자들이 회중 가운데 염소처럼 행하는 사람들에게 구원의 확신을 주고 있다면 이는 하나님이 그들에게 들려주시고자 하는 말씀과 반대되는 것이다. 그 사역자는 그리스도를 거역하고 있는 것이다. 그는 예수님이 마태복음 25:31-46에서 하신 말씀을 위배하고 있는 것이다. 예수님 말씀의 전반 요점은 염소들을 향한 경고이다. 예수님은 그들이 천국에 갈 수 있다고 생각하지 않기를 바랐다.

예수님은 모든 사람이 우리가 그분의 제자임을 알 수 있는 것은 우리가 서로를 사랑하기 때문이라고 하셨다(요 13:35을 보라). 그분이 말씀하신 이 사랑은 분명히 비그리스도인이 보여주는 사랑을 뛰어넘은 것이다. 그렇지 않으면 그분의 제자가 믿지 않는 사람들로부터 구별될 수 없다. 예수님이 말씀하시는 사랑은 자기 희생적인 사랑이다. 우리가 예수님이 우리를 사랑하신 것처럼 서로 사랑하는, 서로를 위하여 목숨을 버릴 수 있는 그런 사랑을 말한다(요13:24; 요일3:16-20을 보라). 요한도 우리가 형제를 사랑함으로 사망에서 옮겨 생명으로 들어간다고 쓰고 있다(요일 3:14). 예수님의 명령을 가르치는 사역자를 원망하고 비판하고 미워하는 사람들이 과연 거듭남의 징표인 사랑을 드러내고 있을까? 아니, 그들은 염소가며 지옥을 향해 치닫고 있다.

모든 민족의 제자들(Disciples of All Nations)

계속해 나가지 전에, 마태복음 28:19-20의 말씀을 다시 한 번 보도록 하자. 가장 큰 그리고 보편적인 사명인 이 말씀 속에 담긴 진리를 우리가 얼마만큼 집어낼 수 있을지 보도록 하자.

그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아 아버지와 아들과 성령의 이름으로 세례를 베풀고 내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라(마 28:19-20 상).

예수님은 모든 민족을 제자 삼기를 원하신다. 더 정확한 헬라어 원문을 보면 세상의 모든 종족 군체를 의미한다. 예수님이 하신 말씀이기에 나는 이것이 가능하다고 생각한다. 우리는 세상의 모든 종족 군체속에서 예수님의 제자를 삼는 것이 가능하다. 이 임무는 처음 열한 명의 제자들에게만 주신 것이 아닌, 그들 뒤를 이은 매 한 명의 제자들에게 주신 것이다. 왜냐하면, 예수님은 열한 명의 제자들에게 예수님이 그들에게 분부하신 모든 것을 또 그들의 제자들에게 가르쳐 지키게 하라고 분부하셨기 때문이다. 그러므로 그 당시 열한 명의 제자들은 그들의 제자들에게 예수님의 분부하심을 가르쳐 모든 민족을 제자로 삼는 이 과정은 그 후의 모든 제자들에게도 똑같이 영원히 존속되어가야 할 것이다. 예수님의 매 제자마다 모두 모든 민족을 제자 삼는 일에 동참되어야 할 것이다.

이는 “지상명령”이 왜 지금까지 성취되지 않았는지를 부분적으로 설명한다. 비록 수많은 사람이 입으로는 그리스도인이라 자칭하지만 진정 예수님께 순종하려는 제자는 적고도 적다. 대다수 자칭 그리스도인들은 모든 민족을 제자 삼는 일에 관심이 없다. 그들은 예수님의 명령에 순종하려는 의지적인 결단을 내린 적이 없다. 매번 이러한 결단을 요구할 때마다 그들은 “그건 나의 사역이 아니다”그리고 “나는 그런 쪽으로 인도받은 것 같지 않다”라는 따위의 변명을 늘어놓는다. 많은 목사가 이러한 말들을 하고 있으며 모든 염소가 그렇듯이 항상 자신의 계획을 이루는데 맞는 말씀들만 골라서 따른다.

만약 자칭 그리스도인이 모두 진심으로 예수 그리스도를 믿는다면, 머지않아 이 세상의 모든 사람이 복음을 듣게 될 것이다. 그리스도의 모든 제자가 합심한다면 이 일은 가능해질 것이다. 그들은 그들의 시간과 돈을 더는 잠시적이고 세속적인 일에 낭비하지 않을 것이며 대신 예수님이 분부하신 그들의 큰 사명을 위하여 사용할 것이다. 하지만 신실한 목사가 회중들에게 모 선교사가 오셔서 말씀을 나누는 시간을 가질 것이라고 공고하지만, 한편으로는 참석자가 줄어들 것이라는 예상을 할 수밖에 없는 것이 현실이다. 많은 염소는 집에 있거나 다른 곳에 갈지라도 주 예수 그리스도의 마지막 명령에는 관심이 없다. 반면에, 양들은 모든 민족을 제자 삼는 일에 동참된다는 것에 대해 항상 흥분을 감추지 못한다.

마태복음28:18-20에 관한 마지막 요점은 예수님이 제자들에게 그들의 제자들에게 세례를 주라고 분부하셨고, 사도들은 이 명령을 신실하게 순종하였다는 것이다. 그들은 회개하고 예수님을 믿은 사람들에게 즉시 세례를 주었다. 세례는 물론 신자가 예수님의 죽으심과 장사와 부활에 참예함을 뜻한다. 새 신자는 옛사람이 죽고 그리스도 안에서 새로운 피조물로 거듭나는 것이다. 세례를 통하여 예수님은 매 새 신자마다 모두 새로운 성품을 가진 새사람이 되었다는 것을 머리에 새기기를 원하신다. 그는 이젠 예수님과 하나가 되고 예수님이 그의 안에 계시기 때문에 하나님께 순종할 수 있는 능력을 지니게 된다. 전에는 죄 가운데 죽어 있었으나 이제는 성령님을 통하여 깨끗게 씻은바 되었으며 새롭게 태어났다. 이젠 그저 “용서받은” 정도가 아닌 근본적인 변화를 가져왔다. 그래서 하나님은 진정한 신자는 영적으로 죽어 있을 때와는 본질적으로 구별된 삶을 살게 됨을 나타낸다. 이 부분은 “볼지어다. 내가 세상 끝날까지 너희와 항상 함께 있으리라”(마 28:20)고 하신 예수님의 마지막 말씀 속에서도 암시되어 있다. 이는 신자들에게 임하시는 예수님의 지속적인 임재가 그들의 행위에 영향준다고 생각하기에 충분하지 않은가?

예수님의 제자도(Jesus Defines Discipleship)

 

우리는 예수님의 가장 큰 목표가 우리가 제자 삼는 것임을 확립했다. 제자란 바로 자신의 죄를 회개하고 예수님의 말씀을 배우고 순종하는 사람들을 말한다. 예수님은 요한복음 8:32에서 진일보 제자란 무엇인가에 대해 정의를 내리신다.

너희가 내 말에 거하면 참 내 제자가 되고 진리를 알지니 진리가 너희를 자유롭게 하리라.

예수님에 의하면 진정한 제자는 예수님의 말씀안에 거하는 사람들이다. 그들은 예수님의 말씀 속의 진리를 배워가면서 점차 “자유함을 얻게” 된다. 그다음 본문에서 예수님은 죄로부터의 자유함에 대해 암시한다(요 8:34-36을 보라). 그래서 알 수 있다시피 예수님이 말씀하시는 제자란 바로 그분의 명령을 배우고 순종하는 사람들이다. 예수님은 그 후에 아래와 같이 말씀하셨다.

너희가 열매를 많이 맺으면 내 아버지께서 영광을 받으실 것이요 너희는 내 제자가 되리라(요 15:8).

그러므로 예수님의 정의에 따르면, 제자란 열매를 맺음으로 하나님께 영광 돌린다. 열매를 맺지 못하는 사람은 그분의 제자가 아니다.

예수님은 누가복음 14:25-33에서 진정한 제자가 맺는 열매에 대해 보다 더 자세하게 정의 내리신다. 25절부터 시작하여 읽어 보도록 하자.

수많은 무리가 함께 갈새 예수께서 돌이키사 이르시되…

예수님은 많은 무리가 그를 “따른다”고 하여 만족하셨는가? 수많은 회중을 거느리는 데 성공하였으므로 예수님은 자신의 목표를 이루었는가?

그렇지 않다. 예수님은 그분의 설교를 듣고, 그분의 기적을 보고, 또 어떤 때에는 그분의 음식을 먹었던, 자신의 주위를 맴도는 수많은 무리로 인해 만족하지 않으셨다. 예수님은 마음을 다하고 목숨을 다하고 뜻을 다하고 힘을 다하여 하나님을 사랑하는 자를 찾으신다. 예수님은 그분의 계명에 순종하는 사람을 원하신다. 예수님은 제자를 원하신다. 그래서 예수님은 그분을 따랐던 수많은 무리를 향하여 이렇게 말씀하셨다.

무릇 내게 오는 자가 자기 부모와 처자와 형제와 자매와 더욱이 자기 목숨까지 미워하지 아니하면 능히 내 제자가 되지 못하고(눅14:26).

예수님이 그분의 제자가 되기 위한 조건을 나열한 것에는 아무런 잘못이 없을 수 있다. 하지만 제자가 인간적으로 가장 사랑하게 되는 사람들을 반드시 미워해야만 하는가? 이는 어쩌면 성경에서 부모를 공경하고 아내와 자녀를 사랑하라는 명령과는 달라 보이는 듯하다.

예수님은 여기서 분명히 과장의 수법을 쓰셨다. 과장의 목적은 그분이 뜻하시고자 하는 부분을 강조하기 위함이다. 예수님의 기준은 적어도 우리가 그분의 제자가 되려면 반드시 그분을 우리가 인간적으로 사랑할 수 있는 누구보다도 더 사랑해야 함을 말해주고 있다. 예수님의 기대는 아주 합리적이다. 왜냐하면, 그분이 바로 우리가 마음을 다하고 목숨을 다하고 뜻을 다하고 힘을 다하여 사랑해야 하는 하나님이시기 때문이다.

사역자의 직업이 예수님의 제자를 삼는 일임을 잊지 말아야 한다. 이는 사역자들은 예수님을 최고로 사랑하는 사람들, 자신의 아내나 자녀를 사랑하는 것보다도 더 사랑하는 제자들을 삼아야 함을 의미하기 때문이다. 매 사역자마다 모두 이러한 질문을 자신한테 묻는 것이 좋을 것이다. “나는 그러한 제자를 삼는 일에 얼마나 성공하고 있는가?”

한사람이 예수님을 사랑하고 있음을 어떻게 보아낼 수 있을까? 예수님은 요한복음 14:21에서 이렇게 말씀하셨다. “나의 계명을 지키는 자라야 나를 사랑하는 자니”. 그러므로 예수님을 그들의 아내들이나, 자녀들이나 부모님보다 더 사랑하는 자는 그분의 계명을 지키는 자들이다. 예수님의 제자들은 그분의 계명을 지킨다.

두 번째 요구(A Second Requirement)

예수님은 그날 그분을 따르는 무리를 향하여 계속하여 말씀하셨다.

누구든지 자기 십자가를 지고 나를 따르지 않는 자도 능히 내 제자가 되지 못하리라(눅 14:27).

이것은 예수님이 제자들에게 제시한 두 번째 요구이다. 그분은 무엇을 의미하셨을까? 제자가 문자적으로 무거운 나무묶음을 지고 그분을 따르라는 뜻일까? 아니, 예수님은 또다시 과장의 수법을 사용하고 계신 것이다.

예수님의 말씀을 들었던 유대인들 중 대부분은 죄수가 십자가에서 죽는 것을 보았을 것이다. 로마인들은 범죄에 대한 억제력으로서의 십자가 효과를 최대화하기 위해 도시의 성문 밖의 주요 도로에서 죄수를 십자가에 못 박는다.

그래서 나는 예수님 시대에는 “너의 십자가를 지라”는 말이 보편적인 표현이라고 생각한다. 십자가에 처형당하는 사람마다 모두 로마병사의 “너의 십자가를 지고 나를 따르라”라는 말을 들었을 것이다. 죄수들에게는 이 말이 무섭기만 하다. 왜냐하면, 몇시간 내지 며칠 동안의 혹독한 아픔과 고통이 곧 시작되기 때문이다. 그래서 이 말은 곧 “자신에게 닥친 피할 수 없는 고난을 받아들여라”는 뜻이 된다.

나는 아버지가 아들에게 “아들아, 나는 네가 냄새나고 더러운 화장실 청소하는 것을 싫어하는 것을 잘 안다. 하지만 달마다 그 일을 하는 것은 너의 책임이다. 그러니까 너는 너의 십자가를 지고 화장실 청소를 하려무나”라고 말하는 것을 상상해본다. 그리고 나는 아내가 남편에게 “나는 당신이 로마인에게 세금 내기를 얼마나 싫어하는지 잘 압니다. 하지만 오늘은 세금 내는 날이니 세리가 지금쯤 집에 오고 있으니 어서 당신의 십자가를 지고 나가서 그 사람에게 세금을 내십시오”라고 말하는 것을 상상해본다.

자신의 십자가를 진다는 것은 자기를 부인한다는 것과 같다. 예수님은 같은 의미로 마태복음 16:24에서 이같이 말씀하셨다. “누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라” 이는 “누구든지 나를 따라오려거든 자신의 계획을 내려놓고 그 결단으로 말미암아 받게 되는 고난을 감수하고 나를 따르라”는 말로 해석할 수 있다.

그래서 진정한 제자는 예수님을 따름으로 인한 고통을 받기를 원한다. 그들은 이미 자신이 치뤄야 할 값을 계산하였고 어려움과 고난은 불가피하다는 것을 알고 있으며 경기를 마치기 위해 이미 결단을 내리고 출발하였다. 이러한 해석은 예수님이 자기를 따르기 위해 치뤄야 할 대가에 대한 말씀을 통하여 뒤바침된다 . 그분은 두 가지 비유를 통해 설명하셨다.

너희 중의 누가 망대를 세울고자 할진대 자기의 가진 것이 준공하기까지에 족할는지 먼저 앉아 그 비용을 계산하지 아니하겠느냐? 그렇게 아니하여 그 기초만 쌓고 능히 이루지 못하면 보는 자가 다 비웃어 이르되 이 사람이 공사를 시작하고 능히 이루지 못하였다 하리라 또 어떤 임금이 다른 임금과 싸우러 갈 때에 먼저 앉아 일만 명으로써 저 이만 명을 거느리고 오는 자를 대적할 수 있을까 헤아리지 아니하겠느냐 만일 못할 터이면 그가 아직 멀리 있을 때에 사신을 보내어 화친을 청할지니라(눅 14:28-32).

예수님의 뜻은 분명하다. “만약 네가 나의 제자가 되기를 원한다면, 먼저 치러야 할 대가를 계산하라, 그렇지 않으면 너의 가는 길에 시련이 더해질 수록 견지하지 못하고 포기하게 된다. 진정한 제자는 나를 따름으로 말미암은 고난을 감수한다.”

 

세 번째 요구(A Third Requirement)

예수님은 그날 그분을 따르는 무리를 향하여 제자가 되기 위한 조건을 한 가지 더 말씀하셨다.

이처럼 너희 중의 누구든지 자기의 모든 소유를 버리지 아니하면 능히 내 제자가 되지 못하리라(눅 14:33).

다시 한 번, 우리는 예수님이 과장의 수법을 쓰셨다는 것을 보아낼 수 있다. 이는 우리의 모든 소유를 포기하고 먹을 것, 입을 것, 있을 곳이 없이 살라는 뜻이 아니라 자신의 소유권을 하나님께 드리라는 뜻이며 우리가 재물을 섬기는 것이 아닌 우리의 재물을 사용하여 하나님을 섬기라는 뜻이다. 이는 우리가 많은 불필요한 소유를 포기하고 하나님의 청지기로서 소박한 삶을 살며 사도행전에서 읽은 초대교회 모습처럼 자신의 소유를 나누며 살아야 한다는 뜻이다. 예수님의 제자가 된다는 것은 그분의 계명에 순종하고, 보물을 이 땅위에 쌓아두지 않고 하늘에 쌓아 두는 것을 의미한다.

요점을 정리해보자. 예수님에 의하면, 만약 내가 그분의 제자가 되려면 반드시 열매를 맺어야 한다. 나는 반드시 그분을 최고로 사랑해야 하며 내 가족보다도 더 사랑해야 한다. 나는 반드시 그분을 따름으로 말미암은 감수해야 할 피할 수 없는 고난을 대면해야 한다. 그리고 나는 그분의 말씀대로 나의 수입과 소유를 관리해야 한다. (나는 많은 사람처럼 “예수님이 나의 재산에 대해 뭐라고 말씀하시든지 다 순종할 것이다”라는 말로 자기 자신을 속이지 말아야 할 것이다. 왜냐하면, 예수님은 이미 이 부분에 대해 많은 말씀을 하셨기 때문이다.)

이러한 예수님께 순복하고 따르는 사람이야말로 사역자가 삼아가야 할 제자이다! 이것이야말로 하나님이 우리에게 주신 목표이다! 우리는 제자 삼는 사역자로 부르심을 받았다!

그것은 전 세계 수많은 사역자가 놓치고 있는 기본적인 진리이다. 만약 그들이 내가 했던 것같이 자신의 사역을 평가해본다면, 나처럼 그들의 사역이 하나님의 원하시는 것과 기대와는 거리가 멀다는 결론을 얻게 될 것이다. 내가 나의 회중들이 예수님께 순복한 정도를 봤을 때, 많은 사람을 아직은 진정한 제자로 보기 어렵다.

목사가여, 자신의 회중들을 살펴보라. 얼마나 많은 사람이 예수님이 누가복음 14:26-33에서 말씀하신 기준에 맞는 진정한 제자들인지? 전도자들이여, 당신이 전하고 있는 말씀은 예수님의 모든 계명에 순종하는 사람들을 세워가고 있는가?

마지막 날에 우리가 예수님앞에서 최후평가를 받기 전에 우리의 사역들을 평가 해야 할 시점이 왔다. 만약 내가 그분의 목표에서 빗나갔다면, 나는 지금 곧바로 발견하기를 원한다. 당신은 그렇지 않은가?

 

마지막 엄중한 생각(A Final Sobering Thought)

 

누가복음 14:26-33의 말씀이 보여주다시피 예수님은 사람들이 그분의 제자가 되기를 명확하게 원하신다. 그분의 제자가 되는 것이 얼마나 중요할까? 예수님의 제자가 되기를 거부한다면 어떻게 될까? 예수님은 누가복음 14장에서 말씀을 마치실 때 이러한 질문에 대답하셨다.

그러므로[2] 소금이 좋은 것이나 소금도 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 땅에도, 거름에도 쓸 데 없어 내버리느니라 들을 귀가 있는 자는 들을지어다 하시니라(눅 14:34-35).

보다시피 이 말씀은 상관없는 구절이 아니다. 이 구절은 그러므로 로 시작한다.

소금은 짠맛을 내기 때문에 소금이 될 수 있는 것이다. 만약 소금이 맛을 잃으면 아무 쓸데 없어 지며 “버려지게” 된다.

이것이 제자가 되는 것과 무슨 상관이 있는가? 소금이 짠맛을 내야 하듯이 예수님은 사람들이 그분의 제자가 되기를 원하신다. 그분은 하나님이시기에 우리의 유일한 의무는 그분을 최고로 사랑하고 우리의 십자가를 지는 것이다. 만약 우리가 그분의 제자가 되려 하지 않는다면 그분이 우리가 존재하도록 허락하신 유일한 이유를 거절하는 것이다. 우리는 아무 쓸데 없어 “버려지게”될 것이다. 그것은 천국에 갈 수 있다고 들려지지 않는다. 그렇지 않은가?

다른 곳에서도 예수님은 제자들에게 말씀하셨다(마 5:1을 보라).

너희는 세상의 소금이니 소금이 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 후에는 아무 쓸데없어 다만 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이니라(마 5:13).

사실상 이것은 아주 엄중한 경고이다. 첫째로, 오직 짠맛을 내는 사람만이(여기서는 명백히 “완전히 순복하는” 사람들을 가리킨다) 하나님께 쓰임 받는다. 나머지 사람은 “아무 쓸데 없어 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이다.” 둘째로, “짠맛”을 내는 사람은 짠맛을 잃을 수도 있다. 그렇지않고서야 예수님이 제자들을 경고할 필요가 없다. 이런 진리는 오늘날 수많은 교회에서 가르치는 내용과 얼마나 모순되는지 모른다. 그들은 제자가 되지 않더라도 천국에 꼭 갈 수 있으며 그들의 구원은 흔들리지 않을 것이라고 가르친다. 우리는 이런 잘못된 생각들에 대해서 다음 장들에서 좀 더 자세하게 살펴보겠다.

 


[1] 이 책속에서 나는 사역자를 지칭함에 있어서 남성대명사 he를 사용하였는데 이는 순전히 문맥상의 일관성을 유지하기 위함과 목사와 같은 전직사역자 대다수가 남성이기 때문이다. 나는 성경 말씀을 통하여 하나님이 여성을 전직사역자로 부르신다고 믿고 있으며, 꽤 많은 수의 아주 효과적인 사역을 담당하고 있는 자매분들을 알고 있다. 그 부분은 이 책의 12장 사역 속의 여성의 주제이기도 하다.

[2] 역주: “그러므로” 이 단어는 개역개정판에는 나오지 않았지만 저자의 의도를 나타내기 위하여 영어번역본 성경원문대로 번역하였다.

Chapter 1

Setting the Right Goal

अध्याय एक

(Setting the Right Goal)

ठीक लक्ष्य बनाउनु

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् उचभभतष्सूश्रपरमेश्वरको दृष्टिमा सफल हुनलाई परमेश्वरको सेवकले उसको सामु राखिदिनुभएको लक्ष्यलाई बुझ्न नसक्नुले उसको असफलताको प्रत्याभुति दिएको छ ।! उसले जितेको छ भनेर सोँच्नु नै उसको हार हो । उसको सम्बन्धमा यो भनाई निश्चित रूपमा सत्य छ ः “पहिलो पछिल्लो हुनेछ ।”

कुनै सेवकहरूको केही बिशेष लक्ष्य हुन्छ जसलाई तिनीहरूले आफ्नो “दर्शन” को रूपमा मानिलिन्छन । यसैलाई तिनीहरूले आफ्नो विशेष बोलावट र वरदान बनाई पूरा गर्न अद्धितिय तवरले परिश्रम गर्दछन । हरेकको वरदान र बोलावट अद्धितिय हुन्छ, त्यो चाँहि एउटा क्षेत्रमा प्रचार गरुन वा कुनै सत्यतालाई सिकाउन । तर मैले उल्लेख गरेको परमेश्वरले दिनुभएको लक्ष्य चाँंिह साधरण छ र यो प्रत्येक सेवकलाई लागु हुन्छ । यो नै ठूलो दर्शन हो । हरेक अद्धितिय दर्शनको पछाडि यो साधरण दर्शन लुकेर बसेको हुन्छ । तर धेरैजसो यस्तो हँुदैन । धेरैजसो सेवकहरूको विशेष दर्शनहरू हुँदैन जसले परमेश्वरको साधारण दर्शनको बिरुद्धमा काम गर्दछन । मैले पनि एकचोटि यसो गरें, यद्यपि म एउटा बृद्धि भईरहेको मण्डलीमा पाष्टरको सेवकाई गरिरहेको थिएँ ।

परमेश्वरले हरेक सेवकलाई दिनुभएको साधरण लक्ष्य वा दर्शन चाँहि के हो त हामी यसको जवाब मत्ती २८ः१८—२० मा खोज्दै सुरु गरौं, यो खण्ड हामीले हेरिरहेकै खण्ड भए तापनि धेरैचोटि हामी यसले भन्न खोजेको कुरालाई गुमाई पठाउँदछौं । हामी यसलाई पद—पद गरेर विचार गरौं ः

तब प्रभु येशू तिनीहरूकहाँ आएर भन्नुभयो, “स्वर्ग र पृथ्वीमा समस्त अधिकार मलाई दिइएको छ” (मत्ती २८ ः १८) ।

पिताले उहाँलाई सर्वोच्चको अख्तियार प्रदान गर्नुभएको छ भन्ने कुरा आफ्ना चेलाहरूले बुझेको प्रभु येशूले चाहनु हुन्थ्यो । वास्तवमा पिताले कसैलाई कुनै पनि बखत अख्तियार दिनुहुन्छ, त्यस्तै गरी उहाँले प्रभु येशूलाई दिनुभएको अख्तियारको पालना गरेको उहाँ चाहनुहुन्थ्यो (र चाहनु हुन्छ पनि) । तर स्वर्ग र पृथ्वीमा उहाँलाई दिइएको समस्त अधिकारमा होइन, त्यसैले उहाँले एउटै समयमा यही अधिकार अरुहरूलाई पनि दिनुहुन्छ । येशू नै प्रभु हुनुहुन्छ ।

यो यस्तो हुन्छ, जुन व्यक्तिले येशूलाई प्रभु भनेर मानी लिँदैन त्यो व्यक्तिको उहाँसँग ठीक सम्बन्ध हुँदैन । प्रभु येशू नै सबै कुराको प्रभु हुनुहुन्छ । यसैकारण नयाँ करारमा उहाँलाई प्रभु भनेर ६०० चोटि उल्लेख गरिएको छ । उहाँलाई मुक्तिदाता भनेर मात्र १५ चोटि उल्लेख गरिएको छ । यसैले पावलले लेखेकाछन, कि ”यसैको निम्ति ख्रीष्ट मर्नुभयो र फेरि जीवित हुनुभयो । उहाँ मरेका र जीवित दुवैका प्रभु हुनुहन्छ” (रोमी १४ः ९) । मानिसहरूका प्रभु भएर राज्य गर्न प्रभु येशू मर्नुभयो र फेरि जीवित हुनुभयो ।

True Saving Faith

साँचो विश्वास जसले बचाउँछ

जब आधुनिक प्रचारकहरू र पाष्टरहरूले उद्धार नपाएकाहरूलाई ”प्रभु येशूलाई मुक्तिदाताको रूपमा ग्रहण” गर्न (यो वाक्य र विचार धर्मशास्त्रमा कँही कतै पाइन्दैन) निमन्त्रणा दिन्छन , प्रायः गरेर यसले तिनीहरूको सुसमाचारको बुझाइमा रुढीवादी दोष प्रकट गराइदिन्छन । उदाहरणको लागि, जब फिलिप्पीको जेलका हाकिमले उसले उद्धार पाउन के गर्नुपर्छ भनी पावललाई सोध्यो, तब पावलले ”येशूलाई मुक्तिदाताको रूपमा ग्रहण गर्नुहोस” भन्ने प्रतित्रृmया दिएनन । बरु प्रभु येशू ख्रीष्टमा विश्वास गर्नुहोस, र तपाईंले उद्धार पाउनुहुनेछ” (प्रेरित १६ः३१) भनी उनले भने । जब मानिसहरूले प्रभु येशू ख्रीष्टमा विश्वास गर्दछन तिनीहरूले उद्धार पाउँदछन । यो कुरा मनमा राख्नुहोस, कि मुक्तिबारे र प्रभु येशूको बारेमा भएका सिद्धान्तलाई विश्वास गरेर तिनीहरूले उद्धार पाएका होइनन बरु प्रभु येशू ख्रीष्टको व्यक्तित्वमा विश्वास गरेर तिनीहरूले उद्धार पाएका हुन । त्यही नै बचाउने विश्वास हो । धेरैले यस्तो विचार गर्दछन, कि तिनीहरूले तिनीहरूका पापहरूको लागि प्रभु येशूको मृत्यु नै पर्याप्त बलिदान थियो भन्ने कुरामा विश्वास गरेको कारण वा विश्वासद्वारा मुक्ति पाइन्छ भन्ने कुरामा विश्वास गरेको कारण वा येशू वा मुक्तिको बारेमा भएका अरु नै सयांै कुराहरूको कारण तिनीहरूले विश्वास गरेका हुन । तर तिनीहरूले त्यसो गरेका होइनन । शैतानले प्रभु येशू र मुक्तिको बारेमा यी सबै कुराहरूलाई विश्वास गर्दछ । बचाउने बिश्वासले प्रभु येशूमा विश्वास गराउँदछ । अनि उहाँ चाँहि को हुनुहुन्छ ? उहाँनै प्रभु हुनु हुन्छ ।

प्रत्यक्षरूपमा, यदि मैले येशू नै प्रभु हुनुहुन्छ भनेर विश्वास गर्नु हो भने, उहाँ प्रभु हुनुहुन्छ । जस्तै गरेर म मेरो हृदयदेखि नै समर्पित हुँदिन भने, म उहाँमा विश्वासै गर्दिन । यदि कसैले, “मेरो जुत्तामा बिषालु सर्प छ भनेर म विश्वास गर्छु” भनी भन्दछ र त्यसपछि उसले बिस्तारै त्यो जुत्ता लगाउँछ भने, यो कुरा प्रत्यक्ष्य छ, कि उसले भनेको कुरामा उ आफैले साँच्चै नै विश्वास गरेको छैन । ती मानिसहरू जसले म प्रभु येशूमा विश्वास गर्छु भन्छन तर अझै पनि तिनीहरूले आफ्नो पापको पश्चाताप गरेका छैनन । ती मानिसहरू जसले म येशूमा विश्वास गर्छु भन्छन तर अझै पनि तिनीहरूले आफ्नो पापको पश्चाताप गरेका छैनन र हृदयबाट नै उहाँमा समर्पित भएका छैनन भने तिनीहरूले साँचो रूपमा प्रभु येशूमा विश्वास गरेका हुँदैनन । तिनीहरूले काल्पनिक येशूमा विश्वास गरेका होलान तर साँचो प्रभु येशूमा होइन, जो स्र्वग र पृथ्वीमा सारा अधिकार पाएको व्यक्ति हुनुहुन्छ ।

समग्रमा भन्नुपर्दा, ईसाई सम्प्रदायको अति रुढीवादी सन्देश गलत छ भनेर जब एउटा सेवकले बुझेको हुन्छ भने, सुरुदेखि नै उ समस्यामा छ । जब उसले अति रुढीवादी सन्देश जुन संसारले सुनोस भन्ने परमेश्वर चाहनुहुन्छ त्यसलाई गलत प्रकारले प्रश्तुत गर्छ तब कुनै पनि प्रकारले उसले परमेश्वरको मुल्याङ्कनद्वारा सफलता पाउन सक्दैन । उ बृद्धि भइरहेको मण्डलीको पाष्टर होला, तर उसले परमेश्वरबाट दिइएको आफ्नो सेवकाइकोे साधारण दर्शनलाई पूरा गर्ने काममा दु ः ख लाग्दो गरी असफल हुनुपर्ने हुन्छ ।

The Big Vision

ठूलो दर्शन

हामी मत्ती २८ ः १८—१९ तिर फर्कौं । आफ्नो सर्वोच्चको प्रभुत्वको बारेमा घोषणा गरिसकेपछि, प्रभु येशूले महान आज्ञा दिनुभयो ः

“यसकारण जाओ, सबै देशका जातिहरूलाई चेला बनाओ, पिता र पुत्र र पवित्र आत्माको नाँऊमा तिनीहरूलाई बप्तिष्मा देओ, मैले तिमीहरूलाई आज्ञा गरेका सबै कुरा पालन गर्न तिनीहरूलाई सिकाओ” (मत्ती २८ ः १९—२० क) ।

”यसकारण“ भन्ने प्रभु येशूले चलाउनुभएको शब्दलाई विचार गर्नुहोस । उहाँले भन्नुभयो, “यसकारण” जाओ र चेला बनाओ ।” यसको मतलब “मैले जे भने, त्यसको कारण, किनभने सारा अख्तियार मसँग छ । किनभने मनै प्रभु हुँ । वास्तवमा मानिसहरूले मेरो आज्ञा पालन गर्नु पर्दछ र त्यसैले मैले तिमीहरूलाई आज्ञा गरिरहेकोछु (र तिमीहरूले मेरो आज्ञा पालन गर्नै पर्दछ) जाओ र चेला बनाओ, ती चेलाहरूलाई मेरा सबै आज्ञाहरू पालन गर्नलाई सिकाओ ।”

हामी सबैको सेवकाइहरूको लागि परमेश्वरको महान दर्शन साधारण लक्ष्य हो र त्यही दर्शनलाई यहाँ राखिएको छ ः हाम्रो उत्तरदायित्व चाँहि सबैलाई ख्रीष्टको आज्ञा पालन गर्ने चेलाहरू बनाउनु हो । त्यसैकारण पावलले भन्दछन, कि “बिश्वासद्वारा आउने आज्ञापालन सबै अन्यजातिहरूका बीचमा ल्याउनलाई ”परमेश्वरबाट उनलाई अनुग्रह र प्रेरितको काम दिइएको छ (रोमी १ ः ५) । लक्ष्य चाँहि आज्ञापालन थियो; आज्ञापालनको कारण विश्वास थियो । जुन मानिसहरूसँग प्रभु येशू ख्रीष्टमा बिशुद्ध विश्वास हुन्छ, तिनीहरूले उहाँको आज्ञापालन गर्दछन।

त्यसैले पत्रुसले पेन्तिकोषको दिन प्रचार गरे, ”त्यसैकारण इस्राएलका सारा परिवारले यो पक्का गरी जानोस , कि येशू जसलाई तपाईहरूले त्रूmसमा टाँग्नुभयो — परमेश्वरले उहाँलाई (येशूलाई) प्रभु र ख्रीष्ट दुवै बनाउनुभयो” (प्रेरित २ ः ३६) । प्रभु येशूलाई त्रूmसमा टाँग्नेहरूले येशूलाई प्रभु र ख्रीष्ट बनाउनुभएको थियो भन्ने कुरा थाहा पाउन भन्ने परमेश्वर चाहन्थे भन्ने कुरालाई पत्रुस स्पष्ट पार्नुहुन्छ । तिनीहरूले त्यो व्यक्तिलाई मारेका थिए जसलाई तिनीहरूले आज्ञापालन गरुन भन्ने परमेश्वर चाहनुहुन्थ्यो ! ठूलो परिवर्तनका साथ तिनीहरूले सोधे, “हामी अनाज्ञाकारिताबाट आज्ञाकारितातर्फ फर्कनु हो । येशूलाई प्रभु बनाउनु हो । त्यसपछि ख्रीष्टले आज्ञा गर्नुभएझैं पत्रुसले चेलाहरू बनाइरहेका थिए र उनले ठीक सन्देशको साथ ठीक तरिकाले सुरु गरिरहेका थिए ।

यसरी नै हरेक सेवकले आफ्ना सफलताको मुल्याङ्कन गर्नु पर्दछ । हामीहरू सबैले आफैसँग सोध्नुपर्छ, “के मेरो सेवकाइले ख्रीष्टको सबै आज्ञापालन गर्ने बनाउन मानिसहरूलाई अगुवाई गरिरहेको छ” । यदि गरिरहेको छ भने हामी सफल भइरहेका छौं । यदि गरिरहेका छैनौ भने हामी असफल भइरहेका छौं ।

जुन प्रचारकले मानिसहरूलाई तिनीहरूका पापहरूको पश्चाताप गर नभनिकन “प्रभु येशूलाई ग्रहण गर्नुहोस” भनेर मात्र भन्दछ भने उ असफल भइरहेको छ । जुन पाष्टरहरूले हरेकलाई खुशी पारेर धेरै सामाजिक कृयाकलापहरूको आयोजना गरी ठूलो सभाको निर्माण गर्न कोशिष गरिरहेको छ त्यो असफल हुँदैछ । जुन शिक्षकले क्यारेस्म्याटिक “सिद्धान्तको हावा” मात्रै सिकाउँछ उ असफल हुँदैछ । जुन प्रेरितले प्रभु येशूमा विश्वास गर्ने तर उहाँको आज्ञापालन नगर्ने मानिसहरू भएको मण्डली स्थापना गर्दछ, त्यो असफल भइरहेकोछ । जुन अगमवक्ताले मानिसहरूलाई तिनीहरूको बाटोमा चाँडै आउँदैछ भनेर मात्रै अगमवाणी गर्छ, त्यो असफल भइरहेकोछ ।

My Failure

मेरो असफलता

केही बर्ष अगाडि जब म एउटा बृद्धि भइरहेको मण्डलीमा पाष्टरको काम गरिरहेको थिएँ, पवित्र आत्माले मलाई एउटा प्रश्न सोध्नुभयो, जसले मेरो आँखा यसरी खोलिदियो, कि परमेश्वरले मलाई दिनुभएको दर्शन पूरा गर्ने काममा कतिको असफल भएको रहेछु । मत्ती २५ ः ३१—४६ मा वर्णन गरिएको भेँडा र बाख्राको भविष्यको न्यायको बारेमा मैले पढदै गर्दा पवित्र आत्माले मलाई निम्न प्रश्न सोध्नुभयो ः तेरो मण्डलीमा भएका हरेक व्यक्ति आजनै मरेर भेँडा र बाख्राको त्यो न्यायमा खडा भयो भने, कतिजना मानिस भँेडा र कतिजना चाँहि बाख्रा होलान ”अथवा, अझ बिशेष रूपमा, “गत बर्ष, तेरो मण्डलीमा भएका कति मानिसहरूले ख्रीष्टमा भएका भोका, नाङ्गा, बास नपाएका ख्रीष्टयन दाजुभाइ तथा दिदी बहिनीहरूलाई खान पिउन र लाउन अनि घरमा ल्याएर बास दिएका छन वा ख्रीष्टको निम्ति यात्रा गर्नेलाई घरमा बास दिएक छन ? नाङ्गो ईसाईहरूलाई लाउन कपडा दिएको छ वा बिरामी तथा जेलमा परेको विश्वासीहरूलाई भेटन गएका छन ?” धेरै कमले मात्र यी कामहरूमध्ये केही वा यस्तै प्रकारको मिल्दोजुल्दो काम गरेकाछन भन्ने कुरा मैले महसुस गरें, यद्यपि तिनीहरू मण्डली आउँछन, आराधनाका भजनहरू गाउँछन, मैले प्रचार गरेका प्रवचनहरू सुन्छन र भेटि चढाउँछन ।

त्यसैले, ख्रीष्टको मापदण्डअनुसार तिनीहरू बाख्राहरू थिए र यसको लागि म आफै पनि दोषी छु । किनभने परमेश्वरको निम्ति ख्रीष्टमा भएका दाजुभाइ तथा दिदी बहिनीहरूको खाँचो पूरा गर्नु कतिको महत्वपूर्ण छ भन्ने यो कुरा मैले सिकाइरहेको थिइन । ख्रीष्टले आज्ञा गर्नुभएका ती सबै कुराहरू मैले तिनीहरूलाई पालन गर्न सिकाइरहेको थिइन । वास्तवमा परमेश्वरको निम्ति कुन कुरा महत्वपूर्ण छ भन्ने कुरालाई मैले वेवास्ता गरिरहेको थिएँ — दोस्रो ठूलो आज्ञा, आफ्नो छिमेकीलाई हामीले आफैलाई जस्तै प्रेम गर्नुपर्छ भन्ने आज्ञा — उहाँले हामीलाई प्रेम गर्नु भएझैँ हामीले पनि एक—अर्कालाई प्रेम गर्नुपर्छ भनेर प्रभु येशूले हामीलाई नयाँ आज्ञा दिएको कुरालाई उल्लेख गर्न होइन ।

त्यसदेखि परै भएर मैले मेरो मण्डलीलाई अति लोकप्रिय “समृद्धि सुसमाचार” को बिनित विवरण सिकाउँदा वास्तवमा चेला बनाउने सिलसिलामा परमेश्वरको साधारण लक्ष्यको बिरुद्धमा काम गरेको कुरा पो सिकाइरहेकोरहेछु भन्ने महसुस गरें । पृथ्वीमा आफ्नो निम्ति उहाँका मानिसहरूले नथुपारुन (हेर्नुहोस मत्ती ६ ः १९—२४) भन्ने प्रभु येशूको इच्छा भए तापनि र तिनीहरूसँग भएको खाने र लगाउने कुराहरू मात्रै भए तापनि तिनीहरूमै तिनीहरू सन्तुष्ट हुनुपर्छ (हेर्नुहोस , हिब्रु १३ ः ५ ; १ तिमोथी ६ ः ७—८) भन्ने उहाँको इच्छा भए तापनि, मैले मेरो धनी अमेरीकन समुदायलाई (मण्डलीलाई) परमेश्वरले तिनीहरूलाई अझ बढी सम्पत्ति दिन चाहनुभएको छ भनेर शिक्षा दिइरहेको थिएँ । मैले मानिसहरूलाई एकै श्रद्धामा प्रभु येशूको आज्ञा पालन नगर्न सिकाइरहेको थिएँ (संसारभरि भएका अरु लाखौं पाष्टरहरू जस्तै) ।

मैले एकपल्ट के गरिरहेको छु भनेर महसुस गरें र पश्चाताप गरी मेरो मण्डलीका समुदायसँग क्षमा माँगे । ख्रीष्टका सबै आज्ञाहरू पालन गर्न सिकाउँदै तिनीहरूलाई मैले चेला बनाउने कोशिष गर्न थालें । मैले यो काम डर र कम्पसाथ, मेरो मण्डलीको समुदायमा ख्रीष्टको आज्ञा मान्न नचाहने र तिनीहरूको तर्फबाट यसको निम्ति बलिदान हुन नचाहने कोही व्यक्ति छन, कि भनेर शंका गर्दै सुरु गरें । अनि मैले ठीकै गर्दै थिएँ । सबै सङ्केतबाट, थोरैले पनि संसारभरिका विश्वासीहरूलाई हुने सतावटको बारेमा वास्तै नगरेको पाइयो । कहिले पनि सुसमाचार नसुनेकाहरूलाई सुसमाचार सुनाउने कुरामा तिनीहरूले वास्ता गरेनन । बरु, प्राथमिक तवरले तिनीहरूले आफ्नोलागि अझ बढी प्राप्त गर्ने कुरामा वास्ता गर्न थाले । जब पवित्रताको कुरा आउँथ्यो, तब तिनीहरूले अति कलङ्कित पापहरू, पुनर्जन्म नपाएकाहरूले पनि दोष लगाउन सक्ने प्रकारको पापहरूलाई मात्र त्याग्दथे र तिनीहरूले आपूmलाई रुढीवादी अमेरीकनहरूको अनुपातमा ल्याएर तिनीहरूसँगको तुलनायोग्य जीवन जिउन थाले । तर साँच्चै नै तिनीहरूले प्रभुलाई प्रेम गर्दैनथे । किनभने तिनीहरूले प्रभु येशूका आज्ञाहरू पालन गर्न चाहेनन, जुन कुराले हामीले उहाँलाई प्रेम गरेका छौं भन्ने कुराको प्रमाण दिन्थ्यो (हेर्नुहोस यूहन्ना १४ ः २१) ।

म जुन कुराको लागि डराएको थिएँ, त्यो कुरा सत्य साबित भयो — केही पेशेवर ख्रीष्टियनहरू साँच्चैनै भेँडाको भेषमा बाख्राहरू थिए । जब मैले तिनीहरूलाई आफैलाई इन्कार गर्न र तिनीहरूको त्रूmस बोक्नलाई बोलाएँ, तब तिनीहरूमध्ये केही मानिसहरू रिसाए । तिनीहरूको लागि मण्डली प्राथमिक तवरले क्लब र बारहरूमा संसार आनन्दित हुने केही असल सङ्गतिका साथ रमाइलो अनुभव गर्ने सार्वजनिक स्थलझैं थियो । तिनीहरूले केही प्रचारकहरूलाई ग्रहण गर्दथे र त्यसले परमेश्वरले तिनीहरूका लागि दिनुहुने प्रेम र मुक्तिका लागि निश्चित गराउँदथ्यो । तर परमेश्वरले तिनीहरूबाट के चाहनुहुन्छ भन्ने कुरा चाँहि तिनीहरू सुन्न चाहँदैनथे । तिनीहरूको मुक्तिको बारेमा तिनीहरूलाई कसैले प्रश्न गरेको तिनीहरू चाहदैनथे । जुनसुकै मुल्य चुकाउनु परे तापनि तिनीहरू परमेश्वरको इच्छामा आफ्नो जीवनलाई मिलाउन इच्छुक थिएनन । निश्चितरूपमा तिनीहरू आफ्नो रूपैयाँ — पैसाको भाग बन्न रुचाउँथे । त्यसका साथै परमेश्वरले तिनीहरूलाई अझ बढी फर्काई दिनुहुनेछ भन्ने कुरामा विश्वास गर्न तयार हुन्थे र साथसाथै तिनीहरूले दिएको कुरामा समेत तिनीहरूले फाइदा लिन्थे, जस्तै तिनीहरूले दिएको कुराबाट मण्डलीले तिनीहरूलाई सुविधा दिन्थ्यो ।

A Time of Self-Examination

आफैलाई जाँच्ने समय

यो पुस्तक पढेर पवित्र आत्माले मलाई सोध्नुभएको प्रश्न आफैलाई सोध्नको लागि यो समय प्रत्येक सेवक सेविकाको लागि उपयुक्त हुनेछ ः “यदि मैले सेवकाई गरिरहेका मानिसहरू अहिलेनै मरेर भेँडा र बाख्राको न्यायमा खडा भए भनें, कतिजना भेँडाहरू र कतिजना चाँहि बाख्राहरू हुनेछन ?” जब सेवकहरूले आफ्नो मण्डलीका बाख्राको रूपमा जिउने मानिसहरूलाई तिनीहरूले उद्धार पाएका छन भनेर निश्चित गराउँछन, तब तिनीहरूले परमेश्वरले तिनीहरूलाई भन्न लगाउनुभएको ठीक बिपरित कुरा भनिरहेका हुन्छन । त्यो सेवकले ख्रीष्टको बिरुद्धमा काम गरिरहेको छ । मत्ती २५ ः ३१—४६ पदमा उहाँले भन्नु भएअनुसार मानिसहरूलाई के भन्नुपर्छ भनेर प्रभु येशूले चाहनुभएको कुराको बिरुद्धमा उसले अर्कै बाटो लिइरहेको छ । प्रभु येशूले भन्नुभएको सम्पूर्ण कुराबाट हामी थाहा पाउँछौं, कि बाख्राहरूलाई चेतावनी दिनु पर्ने थियो । तिनीहरू स्वर्ग जान्छन भन्ने कुरा तिनीहरूले सोँच्दा पनि नसोँचेको उहाँ चाहनुहुन्छ ।

हामीले एक—अर्कालाई प्रेम गरेको कुराबाट सबै मानिसहरूले हामी उहाँका चेलाहरू हौं भन्ने कुरो जान्ने छन भनेर प्रभु येशूले भन्नुभयो (हेर्नुहोस यूहन्ना १३ ः ३५) । निश्चय पनि अईसाईहरूले एक—अर्कालाई देखाउने प्रेमभन्दा अधीक प्रेम गर्नुपर्छ भनेर भन्नुभएको हुनुपर्छ, नत्रभने उहाँका चेलाहरू अविश्वासीहरूबाट चिनिन सक्ने थिएनन । प्रभु येशूले भन्नुभएको प्रेम चाँहि स्व—बलिदानी प्रेम हो । हामीले एक—अर्कालाई प्रेम गर्दा उहाँले हामीलाई प्रेम गर्नु भएझैं, हामीले पनि एकले अर्काको निम्ति आफ्नो जीवन अर्पन गरी दिएर प्रेम गर्नुपर्दछ (हेर्नुहोस यूहन्ना १३ ः ३४ ; १ यूहन्ना ३ ः १६—२०) । यूहन्नाले पनि लेखेका छन, कि हामी मृत्युबाट जीवनमा सरेका छौं, त्यो भनेको हामी अब नयाँ गरी जन्मिएका छौं, त्यसैले हामीले एक—अर्कासँग प्रेम गर्नुपर्दछ (१ यूहन्ना ३ ः १४) । के परमेश्वरको आज्ञापालन गर्न सिकाउने र प्रेम प्रश्तुत गर्ने सेवकहरूको बिरुद्धमा बोल्ने, गनगन गर्ने र तिनीहरूलाई घृणा गर्ने मानिसहरू नयाँ गरी जन्मिएकाहरू बन्न सक्छन ? अँ ह सक्दैनन । तिनीहरू त नरकको बाटोमा लागेका ती बाख्राहरू हुन ।

Disciples of All Nations

सबै जातिका चेलाहरू

हामी अगाडि बढनुभन्दा पहिले फेरि मत्ती २८ ः १९—२० मा भएको प्रभु येशूले उहाँका चेलाहरूलाई दिनुभएको महान र साधारण आज्ञालाई अरु पनि सत्यताहरूमा यसबाट गहिरिन सकिन्छ, कि भनेर हेरौं ।

“यसैकारण जाओ र सबै देशका जातिहरूलाई चेला बनाओ, पिता र पुत्र र पवित्र आत्माको नाउँमा तिनीहरूलाई बप्तिस्मा देओ, मैले तिनीहरूलाई आज्ञा गरेका सबै कुरा पालन गर्न तिनीहरूलाई सिकाओ” (मत्ती २८ ः १९—२० क) ।

सबै देशका जातिहरूलाई चेलाहरू बनाएको प्रभु येशू चाहनुहुन्छ भन्ने कुरालाई बिचार गर्नुहोस वा सक्कली ग्रीक भाषाअनुसार संसारका सबै मानवजातिलाई भनेर अझै ठीक प्रकारले उल्लेख गरिएको छ । यो काम गर्न सम्भव हुनुपर्छ भनेर म विश्वास गर्न अगुवाई पाउँदछु । हामीले संसारमा भएका प्रत्येक मानवजातिका समुदायलाई प्रभु येशूका चेलाहरू बनाउन सक्छौं । यो काम प्रभु येशूका पहिलेका एघारजना सक्कली चेलाहरूलाई मात्र दिएको थिएन, तर तिनीहरूपछिका अरु पनि प्रत्येक चेलाहरूलाई पनि दिइएको थियो । किनभने प्रभु येशूले ती एघारजना चेलाहरूलाई तिनीहरूका चेलाहरूलाई पनि उहाँले तिनीहरूलाई आज्ञा गरेका कुराहरू पालन गर्न सिकाओ भनेर भन्नुभएको थियो । त्यसैले एघारजना सक्कली चेलाहरूले तिनीहरूका चेलाहरूलाई सबै जातिका मानिसहरूलाई चेला बनाउनको लागि ख्रीष्टले दिनुभएको आज्ञा पालन गर्न सिकाए र त्यसपछि प्रत्येक तत्कालिन चेलाको लागि यो निरन्तर आफै चालु भैरहने प्रकृया हुनेछ ! प्रभु येशूको प्रत्येक चेलाले देशका सबै जातिलाई कुनै न कुनै तरिकाले चेला बनाउने काममा सहभागी हुनै पर्दछ ।

अझै “महान आज्ञा” किन पूरा भएको छैन भन्ने भागमा यो बर्णन गरिएको छ । हजारौ पेशेवर ख्रीष्टियनहरू भए तापनि प्रभु येशूको आज्ञा पालन गर्न समर्पित उहाँका वास्तविक चेलाहरूको संख्या भने थोरै छ । पेशेवर ख्रीष्टियनहरूको ठूलो संख्याले हरेक मानवजातिका समूहमा चेलाहरू बनाउने बारेमा वास्ता गर्दैनन । किनभने तिनीहरू ख्रीष्टका आज्ञाहरू पालन गर्न समर्पित छैनन । जब यो बिषयमा कुरा उठाइन्छ, तब तिनीहरू प्रायः गरेर यस्तो बहाना बनाउने गर्छन, “त्यो मेरो सेवकाई होइन”, “म त्यो निर्देशन पाएको छु भनेर महसुस गर्दिन ।” धेरै पाष्टरहरूले तिनीहरूको एजेण्डामा उपयुक्त हुने खालका ख्रीष्टका आज्ञाहरू छानेर सबै बाख्राहरूले झैं यस्तो प्रकारको भनाइलाई अगाडि सार्दछन ।

यदि हरेक ख्रीष्टियनले प्रभु येशू ख्रीष्टमा साँच्चै विश्वास गरेको भए, चाँडैनै संसारले सुसमाचार सुन्ने थियो । ख्रीष्टका चेलाहरूको सामूहिक समर्पणताले नै यो काम पूरा गर्दछ । तिनीहरूले अ।फ्नो सारा समय र पैसा सांसारिक थोकहरूमा खर्च गर्न आज्ञा गर्नुभएको कुरा पूरा गर्नलाई प्रयोग गर्दछन । तर जब परमेश्वरमा समर्पित पाष्टरले नित्य संचालनमा भएको मण्डलीमा एकजना मिशनरीले प्रवचन बाँढन गइरहेकाछन भनेर सुचना दिन्छन , तब प्रायः गरेर मानिसहरू मण्डलीमा आउँदैनन । धेरै जसो बाख्राहरू घरैमा बस्छन वा अरुनै कतैतिर जान्छन । तिनीहरू प्रभुले अन्तिममा दिनुभएको आज्ञा पालन गर्ने कुरामा चाख लिँदैनन । अर्कोतर्फ, भेँडाहरू चाँहि सारा जातिहरूलाई चेला बनाउने काममा सहभागी हुनुपर्छ भनेर सँधै उत्साहित हुन्छन ।

मत्ती २८ ः १८—२० सम्बन्धी एउटा अन्तिम कुरा ः प्रभु येशूले उहाँका चेलाहरूलाई बप्तिष्मा पनि दिनु भनेर आज्ञा गर्नुभयो र प्रेरितहरूले यो आज्ञालाई विश्वासयोग्य भएर पालन गरे । तिनीहरूले तुरन्तै पश्चाताप गरेर प्रभु येशूमा विश्वास गर्नेहरूलाई बप्तिष्मा दिए । वास्तवमा बप्तिष्माले विश्वासीहरूलाई ख्रीष्टको मृत्यु , गडाई र पुनरुत्थानको परिचयको प्रतिनिधित्व गराउँछ । नयाँ विश्वासीहरू मरेर पुनरुत्थान भई ख्रीष्टमा नयाँ भएकाछन । बप्तिष्मा भएको यो सत्यताले नयाँ विश्वासीहरूको मनमा अब तिनीहरू नयाँ सृष्टि भएर नयाँ ब्यक्ति भएकाछन भन्ने कुराको छाप बसाएको प्रभु येशू चाहनुहुन्थ्यो । अब उ ख्रीष्टसँगै एउटै आत्माको भएर उभित्र बास गर्नुहुने ख्रीष्टद्वारा परमेश्वरको आज्ञा पालन गर्ने कुरामा चाख लिँदैनन । अर्कोतर्फ, भेँडाहरू चाँहि जातिहरूलाई चेला बनाउने काममा सहभागी हुनुपर्छ भनेर सँधै उत्साहित हुन्छन । अब उ ख्रीष्टसँगै एउटै आत्माको भएर उभित्र बास गर्नुहुने ख्रीष्टद्वारा परमेश्वरको आज्ञा पालन गर्न सामर्थी भएको छ । आफ्नो पापमा उ अब मरेको तर धोइएर शुद्ध भई पवित्र आत्माद्वारा जीवित पारिएको छ । उ “क्षमा पाएको ब्यक्ति” भन्दा बढी भएको छ । त्यसका अतिरिक्त, उ पूर्ण तवरले परिवर्तित भएको छ । त्यसैले परमेश्वरले फेरि पनि यो देखाउन लागिरहनुभएको छ, कि साँचो विश्वासीहरू ती मानिसहरू हुन जोहरूले भिन्नै प्रकारले आपूm आत्मिक रूपमा मरेको समयमा गरेको कार्यभन्दा फरक कार्य गर्दछन । यो प्रभु येशूले आफ्नो अन्तिम वचनहरू भन्नु हुँदाको कुरामा पनि निश्चित रूपमा लागु हुन्छ, “हेर म युगको अन्तसम्म तिमीहरूसँग छदैछु” (मत्ती २८ ः २०) । ख्रीष्टको निरन्तरको उपस्थितिले मानिसहरूलाई तिनीहरूको ब्यवहारमा असर पार्दछ भनेर सोँच्नलाई के अतियुक्ति होला र ?

Jesus Defines Discipleship

प्रभु येशूले चेलापनको परिभाषा यसरी दिनु भयो

आफ्ना पापहरू पश्चाताप गरेर उहाँको आज्ञा पालन गर्न शिक्षा लिने मानिसहरूलाई हामीले चेला बनाउनुपर्छ भन्ने लक्ष्य प्रभु येशूले हामीलाई दिनुभएको छ र त्यसै कुरामा हामी स्थापित भएकाछौं । यूहन्ना ८ ः ३२

मा प्रभु येशूले चेला भनेको के हो भन्ने कुरालाई अझ परिभाषित गरी दिनुभएको छ ः “तिमीहरू मेरो वचनमा रह्यौ भने, तिमीहरू साँच्चै मेरा चेला हौ ; तब तिमीहरूले सत्य के हो सो जान्नेछौ, र सत्यले तिमीहरूलाई स्वतन्त्र तुल्याउनेछ ।”

प्रभु येशूको भनाईअनुसार साँचो चेलाहरू ती हुन , जसले उहाँको वचन पालन गरेर त्यसैमा रहिरहन्छन वा वचनलाई तिनीहरूको घर बनाउँछन । जब तिनीहरूले उहाँको वचनबाट सत्य कुरा के हो सो सिक्नेछन , तब तिनीहरू प्रगतिशील भएर “स्वतन्त्र” हुनेछन र त्यसपछिको सन्दर्भले यो देखाउँछ, कि प्रभु येशूले पापबाट स्वतन्त्र हुने बारेमा बोलिरहनुभएको थियो (हेर्नुहोस, यूहन्ना ८ ः ३४—३६) । त्यसैले फेरि पनि प्रभु येशूले चेलाहरूको बारेमा दिनुभएको परिभाषालाई हेर्नेछौं । चेलाहरू ती हुन जसले उहाँको आज्ञाहरू सिक्दछन र पालन गर्दछन । पछिबाट प्रभु येशूले भन्नुभयो, “तिमीहरूले धेरै फल फलाएर मेरा चेला हौ भन्ने प्रमाणित ग¥यौ भने यसैमा मेरा पिताको महिमा हुनेछ” (यूहन्ना १५ ः ८) ।

त्यसैले प्रभु येशूको परिभाषाअनुसार चेलाहरूले धेरै फल फलाएर परमेश्वरको महिमा गर्दछन । फल नफलाउनेहरूले आपूmलाई उहाँको चेलाहरू हौं भनेर प्रमाणित गर्दैनन ।

लूका १४ ः २५—३३ मा प्रभु येशूले उहाँका साँचो चेलाहरूको फलको बारेमा अझ बिशिष्ट रूपमा परिभाषित गर्नुभएको छ । २५ पदबाट यसलाई पढेर सुरु गरौं ः मानिसहरूको ठूलो भीँड उहाँको साथ जाँदै थियो; र उहाँले फर्केर तिनीहरूलाई भन्नुभयो ।

मानिसहरूको ठूलो भीडँ “उहाँको साथ जाँदै गर्दा त्यतिमै के प्रभु येशू सन्तुष्ट हुनुभएको थियो र ठूलो समुदाय प्राप्त गर्दैमा उहाँको लक्ष्य पूरा भएर उहाँ सफल भैहाल्नु भयो त ? होइन, उहाँको साथमा, उहाँको सन्देश सुन्दै, उहाँले गर्नुभएका आश्चर्यकर्महरू हेर्दै र कहिले– काँही उहाँको खाना खाँदै, उहाँको वरिपरि मानिसहरूको ठूलो भीँड झ्यामिन्दैमा प्रभु येशू सन्तुष्ट हुनुभएको थिएन । प्रभु येशूले त्यस्ता मानिसहरूलाई खोजिरहनुभएको छ, जसले परमेश्वरलाई आफ्नो सारा हृदयले, आफ्नो सारा मनले, आफ्नो सारा प्राणले र शक्तिले प्रेम गर्दछन । उहाँको आज्ञा पालन गर्ने मानिसहरू उहाँले चाहनुहुन्छ । उहाँले चेलाहरू चाहनुहुन्छ । त्यसैले उहाँको साथमा गएका मानिसहरूको ठूलो भीँडलाई उहाँले भन्नुभयो ः यदि कोही मकहाँ आउँछ र आफ्ना बाबु, आमा, पत्नी, छोरा–छोरीहरू र दाजु—भाइ, दिदी—बहिनीहरूलाई र आफ्नै जीवनलाई समेत तुच्छ ठान्दैन भने, त्यो मेरो चेला हुन सक्दैन (लूका १४ ः २६) ।

यस बारेमा गल्ती हुन सक्तैन ः प्रभु येशूले उहाँको चेला हुनको लागि एउटा व्यक्तिबाट योग्यताको माँग गर्नुभयो । तर उहाँका धेरै जसो चेलाहरूले तिनीहरूले वास्तवमै प्रेम गरिरहेका तिनीहरूका प्रियजनहरूलाई साँच्चैनै तुच्छ ठाने त ? त्यसो होइन जस्तो लाग्छ । किनभने धर्मशास्त्रमा हामीलाई आफ्ना आमा–बाबुको आदर गर्न र आफ्नो वैवाहिक जोडीलाई प्रेम गर्न र छोरा–छोरीहरूलाई प्रेम गर्नको लागि आज्ञा गरिएको छ ।

यो कुरा गर्दा प्रभु येशूले जोड दिनको लागि अतियुक्ति नहोला भन्ने अर्थमा बोल्नुभएको जस्तो लाग्छ । कम्तिमा पनि यो कुराभन्दा कम होइन भन्ने कुरा प्रकट गर्नलाई ः यदि हामी उहाँका चेलाहरू हुनु हो भनेदेखि, हामीले साँचो रूपमा उहाँलाई प्रेम गर्नुपर्दछ, हामीले अतिनै प्रेम गरेका हाम्रा प्रियहहरूलाई भन्दा बढी उहाँलाई नै प्रेम गर्नुपर्दछ । प्रभु येशू परमेश्वर भएको कारण हामीले उहाँलाई सारा हृदयले, मनले, प्राणले, शक्तिले प्रेम गरोस भनेर आज्ञा गर्नु स्वभाविक नै छ ।

नबिर्सनुहोस— सेवकहरूको काम भनेको चेलाहरू बनाउनु हो, जसको मतलब तिनीहरूले असाध्यै प्रेम गरेका आफ्ना पत्नी, छोराछोरी र बाबुआमाहरूलाई भन्दा पनि बढी, अझ बढी प्रभु येशूलाई साँचो रूपमा प्रेम गर्ने खालका मानिसहरू उत्पादन गर्नु हो । हरेक सेवकले आफैलाई प्रश्न गर्नलाई यो कुरा पढनु असल हुनेछ, “त्यस प्रकारका मानिसहरूको उत्पादन गर्ने काममा म कसरी सफल भइरहेकोछु”

कसैले प्रभु येशूलाई प्रेम गरेको छ कि छैन भनेर हामी कसरी जान्दछौं ? प्रभु येशूले यूहन्ना १४ ः २१ मा हामीलाई भन्नुहुन्छ ः “यदि तिमीहरूले मलाई प्रेम गर्छौ भने, तिमीहरूले मेरा आज्ञाहरू मान्छौ ।” जसले आपूmले प्रेम गरेका आफ्ना पत्नी, छोरा–छोरीहरू लगायत आफ्ना आमा—बाबुहरूलाई भन्दा बढी प्रेम गर्छन र उहाँका आज्ञाहरू पनि पालन गर्छन तिनीहरूनै उहाँका चेलाहरू हुन भनेर निष्कर्षमा पुग्दा कुनै अतियुक्ति नहोला । प्रभु येशूका चेलाहरूले नै उहाँका आज्ञाहरू पालन गर्दछन ।

A Second Requirement

दोस्रो माँग

त्यो दिन प्रभु येशूसँग हिँडने मानिसहरूको ठूलो भीँडलाई उहाँले निरन्तर रूपमा भन्नुभयो, आफ्नो त्रूmस बोकेर जो मेरोपछि लाग्दैन, त्यो मेरो चेला हुन सत्तैmन (लूका १४ ः २६) । प्रभु येशूले आफ्ना चेलाहरूसँग राख्नुभएको यो दोस्रो माँग हो । उहाँको मतलब के हो त ? के चेलाहरूले काठको ठूलो मुढानै बोकेर हिँडनुपर्ने माँग यो थियो त ? होइन, प्रभु येशूले फेरि पनि अलंकारिक भाषा प्रयोग गर्नुभएको थियो ।

यहूदी दर्शकहरू सबै त्रूmसमा मरेका दोषी अपराधीहरूको साक्षी थिए । दोषी अपराधीहरूलाई रोमीहरूले तिनीहरूका मुख्य अपराधको सजाय दिनको लागि शहरको ढोका बाहिर लगेर तिनीहरूका अपराधको निम्ति त्रूmसमा टाँगेर त्रूmसीकरणको सजाय दिन्थे ।

यसैकारण, मैले “आफ्नो त्रूmस बोक” भन्ने वाक्य पद्धतिलाई चलाएको हुँ, जुन प्रभु येशूको समयमा प्राय ः प्रचलनमा थियो भनेर सबैलाई थाहा भएको कुरा हो । त्रूmसमा चढने प्रत्येक ब्यक्तिले, “तिम्रो त्रूmस बोकेर मेरोपछि आऊ” भनेर रोमी सिपाहीले भनेको हुन्थ्यो । तिनै शब्दहरू दोषी अपराधीले उसको कष्टको दिनहरू र घण्टाहरूको सुरुवात हो भनेर जान्नुपर्दथ्यो । त्यसैले त्यस्तो प्रकारको वाक्यनै प्राय ; प्रयोग हुने र अरुले सजिलै बुझ्न सक्ने हुन्थ्यो, जसको अर्थ, “तिम्रो बाटोमा आइरहेको अपरिहार्य कष्टलाई ग्रहण गर” भन्ने हुन्छ ।

बाबुहरूले तिनीहरूका छोराहरूलाई भनेको कुरा म कल्पना गर्दछु “छोरा, मलाई थाहा छ, पाइखाना सफा गर्ने तिम्रो जिम्मेवारी हो । त्यसैले आफ्नो त्रूmस उठाऊ । जाऊ र पाइखाना सफा गर । “पत्नीहरूले तिनीहरूका पतिहरूलाई भनेको कुरा म कल्पना गर्दछु , “मेरा प्रिय, मलाई थाहा छ, तपाईले कर तिर्न बाँकी छ, र अहिले कर उठाउने हाम्रो बाटोमा आइरहेको छ । त्यसैले आफ्नो त्रूmस उठाउनुहोस । गएर त्यस मानिसलाई कर तिर्नुहोस ।”

त्रूmस उठाउनुको पर्यायवाची शब्द आफैलाई इन्कार गर्नु हो, र प्रभु येशूले त्यसलाई त्यसै सन्दर्भमा मत्ती १६ ः २४ मा प्रयोग गर्नुभयो ः

“यदि कोही मेरोपछि आउने इच्छा गर्छ भने, त्यसले आफैलाई इन्कार गरोस , र त्यसले आफ्नो त्रूmस उठाओस र मेरोपछि आउने इच्छा गर्छ भने, त्यसले उसको निर्णयमा आउने संभावित कष्टहरूलाई अँगालोस , र मेरोपछि लागोस” ।

त्यसैले, साँचो चेलाहरू चाँहि प्रभु येशूलाई पछयाउने कुराको लागि कष्ट भोग्न पनि तयार हुन्छन । तिनीहरूले सुरु गर्नुभन्दा अगिनै तिनीहरूको मुल्य गन्ती गरिसकेका थिए, र दौड पूरा गर्न संकल्पकासाथ कडा परिश्रम अपरिहार्य छ भनेर जानिसकेका थिए । यस व्याख्याले प्रभु येशूलाई पछयाउँदा चुकाउनु पर्ने मुल्यको बारेमा उहाँले के भन्नुभयो भन्ने कुरालाई समर्थन गरेको छ । दुईवटा दृष्टान्तले उहाँको कुरालाई समर्थन गरेको छ ः

तिमीहरूमध्ये कसैले एउटा धरहरा बनाउने इच्छा गर्छ भने, त्यो धरहरा बनाई सिध्याउने खर्च आपूmसित छ कि छैन भनी के त्यसले पहिले नै बसेर हिसाब लाउँदैन र ? नत्रभने त्यसले जग बसालेपछि सिध्याउन सकेन भने, देख्नेहरू सबैले यसो भनेर त्यसको गिल्ला गर्न लाग्नेछन । “यस मानिसले बनाउन त थाल्यो तर सिध्याउन सकेन ।” अथवा कुन राजा होला जसले अर्को राजासँग लडाइँ गर्न जाँदा आफ्नो साथ भएका दश हजारले त्यसको बिरुद्धमा आउने बीस हजारसँग लडाई गर्न सक्छु कि सक्दिनँ भनी पहिले बसेर सल्लाह गर्दैन ? तिनले नसक्ने हो भने , त्यो अर्को राजा टाडै हुँदा मिलापको सर्त सोध्न राजदूत पठाउनेछ (लूका १४ ः २८—३२) ।

प्रभु येशूका कुराहरू स्पष्ट नभएको हुनसक्छ ः “यदि तिमी मेरो चेला हुन चाहन्छौं भने, सबैभन्दा पहिले बसेर हिसाब गर, नत्रभने काम चलिरहेको बेलामा बीचैमा छोडनु पर्ला । साँचो चेलाहरूले परिणामस्वरूप मलाई पछयाउँदा हुने कष्टलाई ग्रहण गर्दछन ।”

A Third Requirement

तेस्रो माँग

त्यस दिन प्रभु येशूले उहाँलाई पछयाउने मानिसहरूको भीँडलाई अर्को एउटा माँग पनि राख्नुभयोः

”यसकारण तिमीहरूमध्ये जसले आपूmसँग भएका सबै थोक त्याग्दैन, त्यो मेरो चेला हुन सक्दैन” (लूका १४ ः ३३) ।

फेरि पनि प्रभु येशूले अलंकारिक भाषा प्रयोग गर्नु हुँदा निष्कर्षमा आइपुग्नको लागि अलिक तार्किक जस्तो देखिन्छ । हामीले आफ्नो बासस्थान, लत्ता— कपडा तथा खाना छोडने अर्थमा हाम्रो सारा सम्पत्ति छोडनु पर्दैन । यद्यपि हामीले निश्चित रूपमा हामीसँग भएका आफ्ना कुराहरू परमेश्वरलाई दिएर फेरि पनि सम्पत्तिको सेवा गर्नु हुँदैन भन्ने अर्थमा हाम्रा सबै सम्पत्तिहरू छोडनुपर्छ, तर हाम्रो सम्पत्तिको साथ परमेश्वरको सेवा गर्नुपर्दछ । हामीले प्रेरितको पुस्तकमा पढदा सुरुको मण्डलीका ईसाईहरू जस्तै सामान्य परमेश्वर भक्त भण्डारे र एक—अर्कामा बाँडचुँड गर्ने जीवन बिताएर अनावश्यक धेरै थोकहरूलाई छोडनुपर्छ भन्ने अर्थमा निश्चय पनि यसको परिणाम हुनसक्छ । ख्रीष्टको चेला हुनुको अर्थ उहाँको आज्ञा पालन गर्नु हो र उहाँले आफ्ना अनुयायीहरूलाई पृथ्वीमा आफ्नो धन सम्पत्ति नथुपार, तर ती स्वर्गमा थुपार भनी आज्ञा गर्नुभएको छ, त्यस कुरालाई पनि पालन गर्नु हो ।

सारांशमा, प्रभु येशूको भनाईअनुसार, यदि म उहाँको चेला हुनु हो भनेदेखि, मैले फल फलाउनै पर्दछ । मैले उहाँलाई सर्वोच्चरूपमा उहाँलाई पछयाउने निर्णय गरेको परिणामस्वरूप प्रेम गर्नै पर्दछ । अनि उहाँले मलाई मेरो कमाई र सम्पत्तिको बारेमा जे भन्नुहुन्छ, त्यो मैले गर्नै पर्दछ (र यस सम्बन्धमा उहाँको आज्ञाले मलाई केही भन्दछ भने मैले आपूmलाई मूर्ख बनाउँछु “यदि प्रभुले मेरा सबै सम्पत्तिलाई केही गर्नु भनेर मलाई आज्ञा गर्नुहुन्छ भने, उहाँले जे भन्नुहुन्छ, म त्यो गर्नेछु”) ।

हामी सेवकहरू भएर यस प्रकारका प्रभु येशूमा समर्पित अनुयायीहरू बनाउनु पर्दछ ! त्यो नै हाम्रो परमेश्वरले नियुक्त गरिदिनुभएको लक्ष्य हो ! हामीहरू चेला बनाउने सेवकहरू हुन बोलाइएकाहरू हौं !

संसारभरिका धेरै सेवकहरूले सम्पूर्ण तवरले गुमाएको आधारभूत सत्यता चाँहि त्यही नै हो । यदि तिनीहरूले आफ्नो सेवकाइहरूको मूल्यांकन मैले जस्तै गरे भने, मैले जस्तै तिनीहरू पनि परमेश्वरको इच्छा र आशा बिहिन भएर असफल व्यक्तिहरू हुन भन्ने निष्कर्षमा आइपुग्नेछन । जब मैले मेरो मण्डलीको समुदायका मानिसहरूद्वारा प्रदर्शित ख्रीष्टमा समर्पित भएको तहलाई बिचार गरें, तब त्यहाँ साँचो चेलाहरूको रूपमा बिभाजन गर्न नसकिने धेरै मानिसहरू छैनन भन्ने कुरामा मलाई अलिकति शंकै लागेको थियो ।

पाष्टरहरू हो, तपाईहरूले आफ्नो मण्डलीका समुहहरूलाई बिचार गर्नुपर्दछ । तपाईका मानिसहरू मध्ये कतिजनालाई लूका १४ ः २६—३३ मा भएको उहाँको माँगअनुसार उहाँका चेलाहरू भनेर प्रभु येशूले बिचार गर्नुहुन्छ । प्रचारकहरू तपाईहरूले प्रचार गर्नुभएको सन्देशले त्यस्ता मानिसहरू उत्पादन गरिरहेको छ, जसले ख्रीष्टका सबै आज्ञाहरू पालन गर्न आफैलाई समर्पित गरेकाछन ।

हामी प्रभु येशूको सामु अन्तिम मूल्यांकनमा उभिनुभन्दा अगि हाम्रा सेवकाइहरूको मूल्यांकन गर्ने समय अहिले नै हो । यदि म उहाँको लक्ष्य पूरा गर्ने काममा असफल भइरहेकोछु भने, पछिबाट भन्दा अहिलेनै मैले पत्ता लगाउनु राम्रो हुन्छ । के तपाईं गर्नु हुन्न ?

A Final Sobering Thought

अन्तिम मर्यादित बिचार

स्पष्ट रूपमा, लूका १४ ः २६—३३ मा उहाँको वचनमा उल्लेख गरिएको भीँडहरूद्वारा प्रकट गरिएका मानिसहरू जस्तै प्रभु येशूले मानिसहरूलाई उहाँका चेलाहरू बनेको चाहनुहुन्छ । उहाँको चेला हुनु कति महत्वपूर्ण छ । यदि कसैले उहाँको चेला हुन चाहँदैन भने के हुन्छ ? प्रभु येशूले यस प्रश्नको जवाब उहाँको उपदेशको अन्तिम लूका १४ अध्यायमा दिनुभएको छः

चेला हुने सम्बन्धमा यसको के सरोकार छ त ? जसरी नूनलाई नुनिलो होस भन्ने आशा गरिन्छ, त्यसरीनै प्रभु येशूले पनि मानिसहरू उहाँका चेलाहरू होउन भन्ने आशा गर्नुहुन्छ । उहाँ परमेश्वर हुनुभएकोले हामीले उहाँलाई सर्वोच्च रूपमा प्रेम गर्नुपर्दछ र आफ्नो त्रूmस उठाउनु पर्दछ । यदि हामी उहाँका चेलाहरू बन्दैनौ भने हामीले उहाँलाई इन्कार गरेका हुन्छौं । हामीहरू कुनै कुराको निम्ति पनि काम नलाग्ने र “बाहिर फालिन” को लागि योग्य बन्छौं । त्यो परमेश्वरका जनहरूको लागि त्यति राम्रो हँुदैन, हैन त ?

अर्कोपल्ट, प्रभु येशूले आफ्ना चेलाहरूलाई भन्नुभयो (मत्ती ५ ः १) ः

“तिमीहरू पृथ्वीका नून हौं; तर नूनको स्वाद गयो भने, त्यो केले फेरि नूनिलो पारिने? त्यो त बाहिर फालिन र मानिसको खुट्टाले कुल्चन बाहेक अरु केही कामको हुँदैन (मत्ती ५ ः १३) ।”

वास्तवमा यी कुराहरू गम्भीर चेतावनीहरू हुन । पहिले, नूनिलो हुनेहरू मात्रै (“समर्पित आज्ञाकारी” को एउटा प्रायः गरेर चलाइने अलंकारिक भाषा) परमेश्वरको निम्ति काम लाग्ने हुन्छन । अरु बाँकी चाँहि “बाहिर फालिन र मानिसका खुट्टाहरूले कुल्चन बाहेक अरु केही कामको हुँदैनन ।” दोस्रो, नूनिलो स्वाद भएकाहरूले पनि कहिले काँही तिनीहरूको आफ्नो स्वाद गुमाउन सम्भव हुन्छ, नत्र भने, प्रभु येशूले आफ्ना चेलाहरूलाई चेतावनी दिनु हुने थिएन । कोही व्यक्ति ख्रीष्टमा स्वर्गीय राज्यको निम्ति विश्वासी हुन सक्छ तर ख्रीष्टको चेला बन्न सक्दैन, वा मानिसले आफ्नो मुक्तिको अवस्थामा फाइदा लिन सक्दैन भनेर हिजो आज शिक्षा दिनेहरूसँग यी सत्यताहरू कति बाझ्दछन । हामी पछिल्ला अध्यायहरूमा अझै बढी ती भ्रान्तिपूर्ण बिचारहरूको बारेमा बिचार बिमर्ष गर्नेछौं ।


 

! यस पुस्तकभरिनै मैले पुरुषवाचक संज्ञालाई प्रयोग गरेर सेवकहरू भन्ने शब्दलाई विशुद्ध रूपमा सामञ्जस्यताको लागि उल्लेख गरेको छु, किनभने पेशेवर सेवामा बहुसंख्यक व्यक्तिहरू जस्त,ै पाष्टरहरू पुरुष नै छन ।

म धर्मशास्त्रबाट प्रभावित भएँ, कि परमेश्वरले स्त्रीहरूलाई पनि पेशेवर सेवकाइमा बोलाउनुहुन्छ र धेरै प्रभावकारी सेवकाइहरूको बारेमा म जान्दछु । सेवकाइमा स्त्रीहरू भन्ने शिर्षकमा त्यसैले एउटा अध्याय राखिएको हो ।

 

 

Gushyiraho Intego nyayo

Igice cya Mbere (Chapter One)

Kugira ngo Imana ivuge ko umukozi wayo yageze ku ntego, mbere na mbere ni uko asobanukirwa intego iyo ari yo Imana yamushyize imbere.Iyo atazi intego ye, ntanashobora kumenya niba yayigezeho cyangwa atayigezeho. [1] Ashobora kwibwira ko yabishoboye kandi mu byukuri yatsinzwe. Kandi ako ni akāga gakomeye. Aba ameze nk’umuntu uri mu masiganwa yo kwiruka metero 1600, yaba amaze kwiruka metero 800 akibwira ko arangije ari uwa mbere nuko akazamura amaboko cyane yishimira intsinzi, imbaga y’abantu imukomera mu mashyi ivuza akarūru, nyamara atamenye yuko yari ari mu masiganwa ya metero 1600.Kudasobanukirwa intego ye byatumye atsindwa. Kwibwira ko yatsinze byamuteye gutsindwa. Rya jambo ngo: “Abambere bazaba abanyuma” riba ribaye impamo kuri we.

Abenshi mu bakozi b’Imana usanga bafite ikintu kimeze nk’intego yihariye bakunze kwita “Iyerekwa”(vision) ryabo. Icyo ni cyo usanga barwanira kugira ngo bakigereho bagisohoze, bishingiye ku muhamagaro wabo wihariye n’impano zabo. Umuhamagaro wa buri muntu n’impano ze biba ari ibintu by’umwihariko we, byaba mu gushumba itorero mu mujyi runaka, cyangwa kubwiriza ubutumwa akarere runaka, cyangwa se kwigisha inyigisho runaka.Nyamara intego itangwa n’Imana mvuga iri rusange kandi ireba buri mukozi w’Imana wese.Ni iyerekwa rigari.Ni ryo rigomba kuba rusange andi mayerekwa yandi yose yihariye ashingiraho. Ariko kenshi cyane si ko bigenda.Abakozi b’Imana benshi si ukugira gusa amayerekwa adahuza n’iyerekwa rigari rusange ry’Imana, ahubwo bamwe bagira n’amayerekwa mu by’ukuri arwanya iyerekwa/umugambi mugari w’Imana. Byigeze kumbaho,n’ubwo nari umushumba w’itorero ririmo rikura cyane ryaguka.

Ni iyihe ntego nkuru cyangwa iyerekwa Imana yahaye buri mukozi wayo?Igisubizo dutangira kukibona muri Matayo 28:18-20; ni amagambo tumenyereye cyane ku buryo kenshi tutumva icyo avuga. Reka tuyarebe umurongo ku wundi:

Nuko Yesu arabegera avugana na bo ati, “Nahawe ubutware bwose mu ijuru no mu isi” (Mat. 28:18).

Yesu yashakaga ko abigishwa be basobanukirwa ko Se yamuhaye ubutware bw’ikirenga. Birumvikana ko, icyo Data yashakaga ari uko (kandi n’ubu ni uko) Yesu yumvirwa, nk’uko biba bimeze igihe cyose Data agize uwo aha ubutware. Arik aho Yesu a tandukanira n’abandi ni uko Se yamuhaye ubutware bwose mu ijuru no mu isi; si ubutware bufite aho bugarukira nk’ubwo ajya aha abandi bantu. Yesu ni Umwami.

Niba ari uko bimeze rero ni ukuvuga ko umuntu wese utitwara kuri Yesu nk’uko umuntu yitwara ku Mwami aba atamwitwayeho uko bikwiriye. Yesu ni Umwami kuruta ikindi kintu icyo ari cyo cyose yaba cyo. Ni cyo gituma Bibiliya imwita “Umwami” mu Isezerano Rishya incuro zirenga 600. (Yitwa Umukiza incuro 15 gusa.) Ni yo mpamvu Pawulo yanditse ati, “Kuko icyatumye Kristo apfa akazuka, ari ukugira ngo abe Umwami w’abapfuye n’abazima” (Rom. 14:9). Yesu yarapfuye arazuka kugira ngo aze yime nk’Umwami mu bantu be.

Kwizera nyako gukiza

Iyo abavugabutumwa n’abapastori b’iki gihe bahamagarira abadakijijwe “kwakira Yesu nk’Umukiza,” (ibintu udashobora kugira na hamwe ubisanga muri Bibiliya), byerekana ikibazo gikomeye kiri mu myumvire yabo y’ubutumwa bwiza. Urugero igihe wa murinzi w’inzu y’imbohe i Filipi yabazaga Pawulo icyo yakora kugira ngo akizwe, Pawulo ntiyamubwiye ngo, “Akira Yesu nk’Umukiza wawe.” Ahubwo yaramubwiye ati,”Izere Umwami Yesu Kristo urakizwa” (Ibyak. 16:31). Umuntu akizwa igihe yizeye Umwami Yesu Kristo.Usobanukirwe ko badapfa gukizwa gusa ngo ni uko bemeye inyigisho zerekeranye n’iby’agakiza cyangwa Yesu, ahubwo bakizwa igihe bizeye Umwami Yesu Kristo. Uko ni ukwizera gukiza. Abantu benshi cyane bibwira ko bitewe n’uko bizera ko urupfu rwa Yesu rwabaye igitambo gihagije cy’ibyaha byabo, cyangwa ko agakiza gaheshwa no kwizera, cyangwa ibindi bintu byinshi cyane bizera kuri Yesu cyangwa ku gakiza, ngo ubwo bafite kwizera gukiza. Nyamara nta ko bafite.Satani yizera ibyo bintu byose kuri Yesu n’agakiza. Kwizera gukiza ni ukwizera Yesu. Kandi se uwo ni nde? Ni Umwami.

Birumvikana ko niba nizera ko Yesu ari Umwami, nzamwitwaraho nk’Umwami,mugandukira mbikuye ku mutima. Niba ntamugandukira ni ukuvuga ko ntamwizera. Hagize umuntu uvuga ati, “Ndizera neza ko hari inzoka y’ubumara bubi cyane yizingiye mu rukweto rwanjye,” hanyuma wajya kubona ukabona yiyambariye inkweto ze nta mususu, bikwereka ko mu by’ukuri atizeye ibyo avuga ko yizeye. Abantu bavuga ko bizera Yesu ariko bakaba batarihannye ibyaha byabo ndetse bakaba batanamugandukira mu mitima yabo, mu by’ukuri ntibaba bamwizera. Bashobora kuba bizera Yesu wo mu bitekerezo gusa, ariko atari Umwami Yesu umwe wahawe ubutware bwose mu ijuru no mu isi.

Ibi byose bishatse kuvuga ko iyo imyumvire y’umukozi w’Imana ku bintu bikomeye by’urufatiro rw’ubukristo idahwitse, aba afite akāga kuva mu ntangiriro. Nta buryo ashobora kugera ku ntego nk’uko Imana ibishaka, kuko aba yagoretse ubutumwa bukomeye bw’urufatiro Imana ishaka ko isi yumva. Nashaka abe ari n’umupastori w’itorero ririmo rikura cyane,ariko aba arimo aratsindwa biteye isoni ananirwa gusohoza umugambi mugari/iyerekwa rusange ry’Imana ifite ku murimo we.

Iyerekwa rigari/Umugambi mugari

Reka dusubire muri Matayo 28:18-19. Yesu amaze gutangaza ubutware bwe bw’ikirenga yatanze itegeko:

Nuko mugende muhindure abantu bo mu mahanga yose abigishwa, mubabatiza mu izina rya Data n’iry’Umwana n’iry’Umwuka Wera, mubigisha kwitondera ibyo nababwiye byose” (Mat. 28:19-20a).

Urabona ko Yesu yakoresheje ijambo ngo “Nuko.” Aravuga ati, “Nuko mugende muhindure abantu abigishwa…” Bishatse kuvuga ngo, “Kubera ibyo maze kubabwira…Kubera ko mfite ubutware bwose…kubera ko ndi Umwami… birumvikana ko abantu bagomba kunyumvira…nuko rero mbategetse (kandi mugomba kunyumvira) kugenda mugahindura abantu abigishwa, mukigisha abo bigishwa kumvira ibyo nabategetse byose byose.”

Kandi iyo ni yo ntego nkuru, umugambi mugari w’Imana ku mirimo yose dukora y’Imana: Inshingano yacu ni uguhindura abantu abigishwa bumvira amategeko ya Kristo yose.

Ni cyo gituma Pawulo avuga ko yagiriwe ubuntu n’Imana bwo kuba intumwa “kugira ngo mu mahanga yose habemo abumvira Imana babiheshwa no kwizera” (Rom. 1:5). Intego yari ukumvira; uburyo bwo kugera ku kumvira bukaba kwizera. Abantu bafite kwizera nyako mu Mwami Yesu bumvira amategeko ye.

Ni cyo gituma Petero abwiriza ku munsi wa pentekoti yavuze ati, “Nuko abo mu muryango wa Isirayeli bose, nibamenye badashidikanya yuko Yesu uwo mwabambye, Imana yamugize Umwami na Kristo” (Ibyak. 2:36). Petero yashakaga ko ababambye Yesu bamenya ko Imana yamugize Umwami na Kristo. Bari bishe uwo Imana yashakaga ko bumvira! Bacumiswe cyane mu mitima barabaza bati, “Tugire dute?” Petero mbere y’ibindi byose arabasubiza ati, “Nimwihane”! Ibyo bisobanura guhindukira ukareka kutumvira ugatangira kumvira. Yesu akaba Umwami wawe. Hanyuma Petero ababwira ko bagomba kubatizwa nk’uko Kristo yategetse.Petero yarimo abahindura abigishwa–abayoboke ba Kristo bamwumvira–kandi yatangiye mu buryo nyabwo anatangiza ubutumwa nyabwo.

Niba ari uko bimeze rero,buri mukozi w’Imana akwiye gusuzuma intsinzi ye.Twese tugomba kwibaza tuti, “Mbese umurimo nkora urimo urajyana abantu ku kumvira amategeko ya Kristo yose?” Niba ari uko,koko turimo turatsinda. Niba atari uko,turimo turatsindwa.

Umuvugabutumwa wemeza gusa abantu “kwakira Yesu” atababwira kwihana ibyaha byabo, aba arimo aratsindwa.Umupastori ushaka kugira itorero ry’abantu benshi akagerageza kureba ukuntu yanezeza abantu bose agashyiraho ibikorwa n’ibindi bintu bituma abantu basabana bakidagadura aba arimo aratsindwa.Umwigisha wigisha gusa “inyigisho zigezweho” zo gushyushya abantu gusa, arimo aratsindwa. Intumwa igenda itangiza amatorero agizwe n’abantu bavuga ko bizera Yesu ariko ntibamwumvire, iba irimo iratsindwa.Umuhanuzi uhanurira abantu ababwira gusa iby’imigisha bagiye kubona, aba arimo aratsindwa.

Gutsindwa kwanjye

Mu myaka ishize ubwo nayoboraga itorero ririmo rikura cyane,Umwuka Wera yambajije ikibazo cyatumye mfunguka amaso mbona uko nahabanye cyane no gusohoza umugambi mugari w’Imana. Umwuka Wera yambajije ikibazo gikurikira igihe narimo nsoma iby’urubanza ruzacirwa intama n’ihene ruvugwa muri Matayo 25:31-46: “Abayoboke b’itorero ryawe baramutse bapfuye bose uyu munsi bagahagarara imbere y’intebe y’urubanza ruvangura intama mu ihene, ni bangahe muri bo baba intama, ni bangahe baba ihene?” Cyangwa mu buryo bwumvikana neza, “Umwaka ushize ni bangahe mu itorero ryawe, bagaburiye bene se muri Kristo bashonje, bahaye icyo kunywa abakristo bagenzi babo bafite inyota, bahaye icumbi abayoboke ba Kristo batagira aho baba cyangwa ari abashyitsi bari ku rugendo, bambitse abakristo bambaye ubusa, cyangwa basuye abizera Umwami Yesu barwaye cyangwa bari mu nzu y’imbohe?” Nasanze ari bake bagize icyo bakora muri ibyo, cyangwa igisa n’ibyo, n’ubwo bazaga guterana mu rusengero, bakaririmba indirimbo zo kuramya, bagatega amatwi Ijambo ry’Imana ryigishwa bakanatura amafaranga igihe cyo gutura. Ubwo rero bari ihene dukurikije ibyo Kristo asaba kandi nanjye nari mbifitemo uruhare, kuko ntabigishaga ukuntu Ku Mana ari iby’agaciro gakomeye ko dukemura ibibazo biba byugarije Bene Data muri Kristo. Ntabwo nabigishaga kumvira ibyo Kristo yategetse byose.Mu by’ukuri nasobanukiwe ko narimo nsuzugura ibyo Imana yo iha agaciro kanini–itegeko rya kabiri muri ya yandi abiri aruta ayandi yose, gukunda mugenzi wawe nk’uko wikunda–tutavuze itegeko rishya Yesu yadutegetse ko tugomba gukundana nk’uko yadukunze.

Ndetse ahubwo ibirenze aho, nza gusobanukirwa ko ibyo nigishaga byarwanyaga intego nkuru y’Imana yo guhindura abantu abigishwa, kuko nabwirizaga nanjye bwa butumwa bukunzwe cyane “bw’imigisha no gutunga” (“prosperity gospel”). N’ubwo icyo Yesu ashaka ari uko abantu be batabika ubutunzi bwabo mu isi (Mat. 6:19-24), kandi ko bakwiye kunyurwa n’ibyo bafite, n’aho byaba ari ibyo kurya bafite gusa n’imyambaro (Heb. 13:5; 1 Tim. 6:7-8), jye nigishaga itorero ryanjye rya bene wacu b’Abanyamerika b’abaherwe ko Imana ishaka ahubwo ko banarushaho kugwiza ubutunzi.Mu ruhande rumwe narimo nigisha abantu kutumvira Yesu (nk’uko ibihumbi n’ibihumbi by’abapastori bandi hirya no hino mu isi bakora).

Maze guhumuka amaso nkabona ibyo ndimo, narihannye nsaba n’itorero ryanjye imbabazi. Natangiye kugerageza guhindura abantu abigishwa,mbigisha kumvira ibyo Kristo yategetse byose. Nabikoranaga ubwoba no guhagarika umutima, nkeka ko bamwe mu bayoboke b’itorero ryanjye mu by’ukuri badashaka kumvira ibyo Kristo yategetse byose, bishakira ubukristo bujyanye n’uko bifuza butabasaba igitambo na kimwe. Kandi sinibeshyaga. Ibimenyetso byose byerekanaga ko ari bake cyane bahangayikishijwe n’abakristo bari mu mibabaro hirya no hino mu isi. Ntacyo byari bibabwiye ibyo kugeza ubutumwa bwiza ku bantu batarigera babwumva na rimwe. Ahubwo icyari kibashishikaje cyane ni ukuntu bakomeza kwigwiriza imitungo. Byagera ku byerekeye kwera no gukiranuka, ugasanga baririnda gusa ibyaha bikabije by’urukozasoni,ibyaha n’abapagani bashobora kwamagana, bakabaho nk’abandi Banyamerika basanzwe b’inyangamugayo. Ariko mu by’ukuri ntibakundaga Umwami Yesu, kuko batashakaga kwitondera amategeko ye, kandi yaravuze ko ari cyo kizagaragaza ko tumukunda (Yohana14:21).

Icyo natinyaga cyari cyo–bamwe mu bavuga ko ari abakristo bari ihene zambaye uruhu rw’intama.Bamwe bararakaye mbahamagariye kwiyanga bakikorera imisaraba yabo. Kuri bo itorero ryari mbere na mbere guhura kw’abantu bagasabana baherekejwe n’umuziki mwiza, nk’uko ab’isi bishimira mu kabari no mu matsinda yandi y’imyidagaduro. Ahari wenda inyigisho zihamya ko bakijijwe n’izivuga urukundo Imana ibakunda bazihanganira. Ariko icyo batashakaga kumva ni ibyo Imana ibasaba kuzuza. Ntibashakaga kumva umuntu n’umwe wahinyuza ibyo gukizwa kwabo.Ntibashakaga guhindura imyifatire yabo ngo bagendere mu bushake bw’Imana niba hari icyo bibasaba gukora.Koko bemeraga gutanga ku mafaranga yabo, ariko babanje kumva neza ko Imana izabaha amenshi kurutaho, kandi bakabanza kumva niba ibyo bagiye gushyiramo amafaranga yabo hari inyungu z’ako kanya babifitemo, tuvuge nko kwitanga mu guteza imbere inyubako z’itorero ryabo.

Igihe cyo kwisuzuma

Iki cyaba igihe cyiza kuri buri mukozi w’Imana wese usoma iki gitabo, kwibaza ikibazo Umwuka Wera yambajije: “Abantu nyoboye baramutse bapfuye nonaha bagahagarara imbere y’intebe y’urubanza hakarobanurwa intama mu ihene, ni bangahe baba mu ntama ni bangahe baba mu ihene?” Iyo abakozi b’Imana bizeza abayoboke b’amatorero yabo bitwara nk’ihene ko bakijijwe, baba bababwira ibihabanye rwose n’ibyo Imana ishaka ko babwirwa.Uwo mukozi w’Imana aba arwanya Kristo. Ararwanya ibyo Yesu ashaka ko abo bantu babwirwa bishingiye ku byo yavuze muri Matayo 25:31-46.Ibyo Yesu yavuze aho byose byari ukwihanangiriza ihene. Ntashaka ko zibeshya ko zirimo zirajya mu ijuru.

Yesu yavuze ko abantu bose nibabona urukundo dukundana bazamenya ko turi abigishwa be (Yohana 13:35). Nta gushidikanya yavugaga urukundo rurenze urwo abapagani bajya bagiranira, bitabaye ibyo nta watandukanya abigishwa be n’abatizera. Urukundo Yesu yavugaga ni urukundo rwitanga, igihe dukundanye nk’uko yadukunze, dutanga ubugingo bwacu ku bwa bene Data (Yohana 13:34; 1 Yohana 3:16-20). Yohana kandi yanditse avuga ko ikitumenyesha ko twavuye mu rupfu twageze mu bugingo (ni byo kuvuka bwa kabiri) ari uko dukundana (1 Yohana 3:14). Mbese abantu binuba, bakavuga nabi ndetse bakanga umukozi w’Imana ubigisha kwitondera amategeko ya Kristo, baba berekana urukundo rugaragaza ko bavutse bwa kabiri? Oya, ni ihene, bari mu nzira igana gehinomu.

Abigishwa b’Amahanga Yose

Mbere yo gukomeza, reka tubanze twongere turebe kuri Matayo 28:19-20, Inshingano Nkuru kandi Rusange Yesu yahaye abigishwa be, kugira ngo turebe niba hari ikindi twakuramo.

“Nuko mugende muhindure abantu bo mu mahanga yose abigishwa, mubabatiza mu izina rya Data n’iry’Umwana n’iry’Umwuka Wera, mubigisha kwitondera ibyo nababwiye byose” (Mat. 28:19-20a).

Urabona ko Yesu ashaka ko abantu bahindurwa abigishwa mu mahanga yose, cyangwa se tubivuze neza nk’uko byanditswe mu Kigiriki cy’umwimerere, mu mōko yose yo mu isi. Niba Yesu yarabitegetse, ndumva nizera ko ari ibintu bitananirana gukora.Dushobora guhindura abantu abigishwa ba Yesu muri buri bwōko bwose bwo mu isi. Iyi nshingano ntiyahawe ba bigishwa cumi n’umwe ba mbere gusa, ahubwo yahawe na buri mwigishwa wese uzaza hanyuma yabo, kuko Yesu yabwiye abo cumi n’umwe kwigisha abigishwa babo kwitondera ibyo yabategetse byose. Ni ukuvuga rero ko ba bandi cumi n’umwe ba mbere bigishije abigishwa babo kumvira itegeko rya Yesu ryo guhindura abantu bo mu mahanga yose abigishwa, kandi iryo ryagombaga kuba itegeko rihoraho kuri buri mwigishwa wese uvutse. Buri mwigishwa wa Yesu wese agomba gusohoza mu buryo bwe iyo nshingano yo guhindura amahanga abigishwa.

Ibi biratangaho bimwe mu bisobanuro by’igituma “Inshingano Nkuru”itarasohozwa. N’ubwo hari za miliyoni nyinshi z’abitwa ko ari abakristo, umubare w’abigishwa nyabo biyemeje kumvira Yesu ni muto cyane. Abenshi cyane mu bitwa abakristo ibyo guhindura abantu bo muri buri bwōko abigishwa ntacyo bibabwiye bitewe gusa n’uko batigeze bafata icyemezo cyo kumvira amategeko ya Kristo.Akenshi iyo ibyo bitangiye kuvugwaho bahita bazana ibintu by’urwitwazo nko kuvuga ngo, “Uwo si wo muhamagaro wanjye,” cyangwa ngo, “Numva atari ko nyobowe.” Abapastori benshi bajya bavuga ibintu nk’ibyo, nk’uko ihene zose zikora zihitiramo amategeko ya Kristo ashobora guhuza na gahunda zazo.

Iyaba buri muntu wese witwa umukristo yizeraga Umwami Yesu Kristo,buri muntu wese utuye iyi si aba yaramaze kumva ubutumwa bwiza kera. Gufatira icyemezo hamwe kw’abigishwa bose ba Kristo byari gutuma ibyo bishoboka.Barekeraho gupfusha ubusa umwanya wabo n’amafaranga yabo mu bintu by’isi by’akanya gato,ahubwo igihe cyabo n’ubutunzi bakabikoresha basohoza ibyo Umwami wabo yabategetse gukora. Ahubwo iyo abapastori beza bubaha Imana batangaje ko hari umumisiyoneri mu materaniro azakurikiraho, aba yiteguye ko hazaza abantu bake cyane.Ihene nyinshi zigumira mu ngo iwazo cyangwa zikareba ahandi zijya.Ntizishishikazwa no kumvira itegeko rya nyuma ry’Umwami Yesu. Nyamara intama zo, ku rundi ruhande usanga zishimye zishyuhiye kumva ko zigiye kugira uruhare mu guhindura abantu bo mu mahanga yose abigishwa.

Icya nyuma ku byerekeye Matayo 28:18-20: Yesu yabwiye abigishwa be ko bazabatiza abigishwa babo, kandi intumwa zabaye abizerwa zumvira iryo tegeko. Baheraga ko babatiza abihannye bakizera Umwami Yesu. Birazwi ko umubatizo usobanura ko uwizeye yishushanyije na Kristo akifatanya na we mu rupfu rwe, guhambwa kwe no kuzuka kwe. Abizera bashya baba barapfuye bakazuka ari ibyaremwe bishya muri Kristo.Iri hame Yesu yashatse ko ryerekanirwa mu mubatizo wa buri mukristo, kugira ngo mu bitekerezo bye hiyandikemo ko abaye umuntu mushya ufite kamere nshya. We na Kristo baba babaye umwuka umwe, kandi aba ahawe ubushobozi bwo kumvira Imana abishobojwe na Kristo uba muri we. Yari yarapfiriye mu byaha bye,ariko ubu noneho yarejejwe agirwa muzima n’Umwuka Wera. Birenze “kubabarirwa gusa.” Ahubwo yahinduwe undi burundu.Aha rero na none Imana irerekana ko abakristo b’ukuri baba batandukanye n’abandi bantu, bifata uburyo butandukanye cyane n’uko bifataga igihe bari bagipfuye mu mwuka. Nta gushidikanya ko ari na byo Yesu avugaho mu magambo ye asoza ati, “Kandi dore ndi kumwe namwe iminsi yose kugeza ku mperuka y’isi” (Mat. 28:20). Mbese umuntu ntiyaba ashyize mu gaciro atekereje ko uko kubaho kwa Kristo iminsi yose gufite icyo gukora ku myifatire y’umuntu?

Yesu asobanura kuba umwigishwa icyo ari cyo

Twamaze kubona ko intego nkuru ya Yesu kuri twe ari uko duhindura abantu abigishwa, ni ukuvuga abantu bihannye ibyaha byabo bakaba bariho biga kandi bumvira amategeko ye. Hanyuma Yesu asobanura icyo umwigishwa ari cyo muri Yohana 8:32:

Nimuguma mu ijambo ryanjye muzaba abigishwa banjye nyakuri, namwe muzamenya ukuri kandi ukuri ni ko kuzababātūra.

Kuri Yesu, umwigishwa nyakuri ni wawundi uguma cyangwa uba mu ijambo rye. Uko bagenda bamenya ukuri ko mu ijambo rye ni ko bagenda “babātūka” kandi amagambo akurikiraho atwereka ko Yesu yavugaga kuva mu bubāta bw’icyaha (Reba Yohana 8:34-36). Na none rero turabona ko dukurikije uko Yesu abisobanura, umwigishwa yiga amategeko ye (Yesu) kandi akayumvira.

Hanyuma Yesu yaje kuvuga ati,

“Ibyo ni byo byubahisha Data, ni uko mwera imbuto nyinshi,mukaba abigishwa banjye” (Yohana 15:8).

Ni ukuvuga rero ko, ukurikije ubusobanuro Yesu atanga, abigishwa bubahisha Data mu kwera imbuto. Abatera imbuto baba bagaragaje ko batari abigishwa be.

Yesu abisobanura kurushaho cyane muri Luka 14:25-33 igihe avuga izo mbuto izo ari zo abigishwa be bakwiriye kwera. Reka dutangire dusoma umurongo wa 25 gusa:

Abantu benshi bajyanaga na we, arahindukira arababwira ati…

Mbese Yesu yari anyuzwe n’uko abantu benshi “bajyanaga” na we? Mbese yari yageze ku ntego ye kuko yari yabashije kwikururiraho iteraniro rinini ry’abantu?

Oya, Yesu ntiyaranyuzwe no kubona abantu benshi cyane bamugendaho gusa, bumva inyigisho ze, bareba ibitangaza akora, barya n’ibyo kurya bye rimwe na rimwe. Yesu akeneye abantu bakunda Imana n’umutima wabo wose, n’ubwenge bwabo bwose , n’ubugingo bwabo bwose, n’imbaraga zabo zose. Akeneye abantu bumvira amategeko ye. Akeneye abigishwa. Ni cyo gituma yabwiye abo bantu benshi bamugendagaho ati:

Umuntu uza aho ndi ntiyange se na nyina, n’umugore we n’abana be, na bene se na bashiki be ndetse n’ubugingo bwe, uwo ntashobora kuba umwigishwa wanjye (Luka 14:26).

Ibi ntawabyibeshyaho: Yesu yerekanye ibikenewe kugira ngo umuntu abe umwigishwa we. Ariko se mu by’ukuri abigishwa be bagomba kwanga abo ubusanzwe bagombaga gukunda cyane? Ikigaragara ni uko atari byo yavugaga kuko ibyanditswe bivuga ko tugomba kubaha ababyeyi bacu no gukunda abo twashakanye n’abana bacu.

Biragaragara ko aha Yesu yakoresheje imvugo ndenza rugero ( hyperbole), ni nko gukabya agamije gushimangira ibyo avuga. Nyamara ariko, nta kindi yavugaga kitari iki: Niba dushaka kuba abigishwa be tugomba kumukunda kuruta byose, kuruta uko dukunda abantu ubusanzwe dukunda cyane. Ibyo Yesu ashaka bifite ishingiro kuko ari Imana kandi Imana tukaba tugomba kuyikunda n’umutima wacu wose, n’ubwenge bwacu bwose, n’ubugingo bwacu bwose n’imbaraga zacu zose.

Ntiwibagirwe–umurimo w’abakozi b’Imana ni uguhindura abantu abigishwa, bisobanura kubagira abantu bakunda Yesu kuruta byose, abantu bamukunda cyane, kuruta n’uko bakunda abagore/abagabo babo, abana babo n’ababyeyi babo. Byaba byiza kugira ngo buri mukozi w’Imana wese yibaze iki kibazo, “Ni gute ndiho ndashobora guhindura abantu nkabageza kuri urwo rwego?

Tumenya dute ko umuntu akunda Yesu? Muri Yohana 14:21 Yesu yaratubwiye ati: “Ufite amategeko yanjye akayitondera ni we unkunda.” Ubwo rero nta gushidikanya ko abantu bakunda Yesu kuruta abagore/abagabo babo, abana babo n’ababyeyi babo baba ari bantu bakomeza amategeko ye. Abigishwa ba Yesu bumvira amategeko ye.

Icya kabiri gisabwa

Uwo munsi Yesu yakomeje abwira abo bantu benshi bagendanaga na we ati,

Utikorera umusaraba we ngo ankurikire, ntashobora kuba umwigishwa wanjye

(Luka 14:27).

Icyo ni cyo cya ngombwa cya kabiri Yesu asaba kugira ngo umuntu abe umwigishwa we. Yashakaga kuvuga iki? Mbese abigishwa koko icyo basabwa ni ukwikorera ingiga z’ibiti? Oya, na none Yesu aha arakoresha imvugo ndenza rugero (hyperbole).

Abenshi mu Bayuda bari bateze amatwi Yesu, ndetse niba atari bose, bashobora kuba bari baramaze kubona aho inkozi z’ibibi zipfira ku musaraba. Abaroma babambaga abagizi ba nabi hanze y’amarembo y’umurwa ku mihanda migari nyabagendwa kugira ngo birusheho gutinyisha n’undi wese waba wari ufite umugambi w’ubugizi bwa nabi.

Ku bw’ibyo rero ndibwira ko mu gihe cya Yesu aya magambo ngo, “Ikorere umusaraba wawe” yari imvugo imenyerewe. Uwajyaga kubambwa wese yabwirwaga n’umusirikare w’Umuroma ngo, “Ikorere umusaraba wawe unkurikire.” Ayo ni amagambo ababaga baciriweho iteka ryo kubambwa batinyaga cyane kuko iyo yabaga ari intangiriro y’amasaha menshi n’iminsi y’ububabare burenze kamere. Nuko rero, ayo magambo agomba kuba yari yarahindutse imvugo imenyerewe ishaka kuvuga ngo, “Emera ibibazo bikomeye ugiye guhura na byo kuko byanze bikunze ntaho wabicikira.”

Ndatekereza umubyeyi abwira umuhungu we ati, “Mwana wanjye ndabizi ko wanga “kuvidura”/ kudaha imyanda mu musarani. Ni akazi k’umwanda kandi biranuka.Ariko ni inshingano yawe ugomba kujya ubikora rimwe buri kwezi, none rero ngaho ikorere umusaraba wawe. Genda udahe umusarani.” Ndatekereza umugore abwira umugabo we ati, “Mukunzi wanjye ndabizi ukuntu wanga kwishyura imisoro y’Abaroma.Ariko uyu munsi itariki yo kwishyura yageze, kandi dore umukoresha w’ikoro arenda kugera hano ari kuri uyu muhanda wacu.Nta kundi rero ngaho ikorere umusaraba wawe. Genda wishyure uwo mugabo.”

Kwikorera umusaraba wawe ni cyo kimwe no kuvuga kwiyanga; Yesu rero na we yabikoresheje muri ubwo buryo muri Matayo 16:24: “Umuntu nashaka kunkurikira yiyange, yikorere umusaraba we ankurikire.” Mu yandi magambo ushobora kubivuga utya uti, “Umuntu nashaka kunkurikira,abanze ashyire ku ruhande gahunda ze yari afite yemere yakīre ibimurushya bigomba kumuzaho nta kabuza nk’ingaruka z’icyemezo yafashe, hanyuma ankurikire.”

Nuko rero abigishwa nyakuri bemera kubabazwa ku bwo gukurikira Yesu.Baba babanje kubara bakareba ikiguzi bizabasaba mbere y’uko batangira, kuko baba bazi neza ko byanze bikunze batazabura guhura n’ibibarushya, hanyuma bagahaguruka biyemeje kuzarangiza urugendo/amasiganwa. Iyi nsobanuro yunganirwa n’ibyo Yesu yakurikijeho avuga ibyerekeye kubanza ukabara igiciro cy’ikiguzi cyo kumukurikira. Yakoresheje ingero ebyiri abisobanura:

Ni nde muri mwe ushaka kubaka inzu y’amatafari ndende,utabanza kwicara akabara umubare w’impiya zayubaka, ngo amenye yuko afite izikwiriye kuba zayuzuza? Kugira ngo ahari ataba amaze gushyiraho urufatiro, akananirirwa aho atayujuje, maze ababireba bose bagatangira kumuseka bati, “Uyu yatangiye kubaka inzu ariko ntiyabasha kuyuzuza.” Cyangwa se hari umwami wajya kurwana n’undi,ntabanze kwicara ngo ajye inama yuko yabasha gutabarana n’ingabo ze inzovu imwe, ngo arwane n’umuteye afite ingabo ze inzovu ebyiri? Bitabaye bityo wa wundi akiri kure cyane atuma intumwa ze, akamubaza icyo yamuhongera ngo babane amahoro (Luka 14:28-32).

Yesu nta bundi buryo busobanutse kurushaho yakabivuzemo: “Niba ushaka kuba umwigishwa wanjye, banza ubare ikiguzi bigusaba hakiri kare, ejo bitazagukomerana ukabivamo. Abigishwa banjye nyakuri bihanganira imibabaro bahura na yo nk’ingaruka zo kuba bariyemeje kunkurikira.”

Icya gatatu gisabwa

Yesu yabwiye abo bantu benshi bajyanaga na we uwo munsi ikindi cya ngombwa umwigishwa agomba kuba yujuje:

Nuko rero na mwe, umuntu wese muri mwe udasiga ibyo afite byose,ntashobora kuba umwigishwa wanjye (Luka 14:33).

Na none umuntu yaba ashyize mu gaciro avuze ko aha na ho Yesu yakoresheje ya mvugo ndenza rugero ( hyperbole).Ntitugomba gusiga ibyo dutunze byose ku buryo usigara utagira inzu utahamo, utagira akambaro utagira n’ibyo kurya. Nyamara tugomba gusiga ibyo dutunze byose mu buryo bwo kubyegurira Imana ikaba ari yo ibigenga,kandi kugeza ku rwego tuba tutagikorera mamoni, ahubwo mamoni wacu tukamukoreshereza Imana. Ibi bisobanura ko amaherezo umuntu areka ubutunzi butari ngombwa ahubwo akabaho ubuzima bworoheje burimo gukoresha umutungo neza mu gukiranuka no kwemera gusangira n’abandi nk’uko abakristo ba mbere bakoraga nk’uko tubisoma mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa. Kuba umwigishwa wa Kristo ni ukumvira amategeko ye, kandi yategetse abayoboke be ko batabika ubutunzi bwabo mu isi, ahubwo ngo babubitse mu ijuru.

Mu magambo make, ku bwa Yesu, niba nshaka kuba umwigishwa we, ngomba kwera imbuto. Ngomba kumukunda nkamurutisha byose,nkamurutisha n’umuryango wanjye. Ngomba kwiyemeza guhangana n’ingorane zitazabura kubaho byanze bikunze bitewe n’icyo cyemezo nafashe cyo kumukurikira.Kandi ngomba gukora ibyo avuga ku byo ntunze. (Kandi amenshi mu mategeko ye agenda avuga ibisa n’ibyo,ubwo rero singomba kwishuka nk’uko benshi bishuka bavuga ngo, “Umwami agize icyo ambwira gukora nkoresheje ubutunzi bwanjye bwose icyo ari cyo cyose nagikora.”)

Kandi twebwe abakozi b’Imana tugomba guhindura abantu tukabagira bene abo biyemeje kwitangira kuba abayoboke ba Kristo! Iyo ni yo ntego twashyiriweho n’Imana! Twahamagariwe kuba abakozi b’Imana bahindura abantu abigishwa!

Iryo ni ihame ry’urufatiro abakozi b’Imana benshi hirya no hino mu isi bahusha rwose. Baramutse basuzumye umurimo wabo nk’uko nabigenje, basanga barahabanye cyane n’icyifuzo cy’Imana ndetse n’ibyo Imana yari ibategerejeho nk’uko nasanze ari ko byangendeye. Maze kwitegereza urwego rwo kwiyemeza gukurikira Yesu ab’itorero ryanjye bagaragazaga, sinashidikanyije ko hari benshi cyane muri bo batashobora kubarwa mu mubare w’abigishwa nyakuri.

Yemwe bapastori mwe,nimwitegereze abantu mufite mu matorero yanyu. Ni bangahe Yesu afata nk’abigishwa be ukurikije ibisabwa muri Luka 14:26-33?Babwirizabutumwa mwe, mbese ubutumwa mubwiriza buriho burabyara abantu biyemeza kumvira amategeko yose ya Kristo?

Iki ni cyo gihe cyo gusuzuma imirimo dukora, mbere yo kuzahagarara imbere ya Yesu mu isuzumwa rya nyuma. Byaba byiza menye ubu nonaha ko ndiho ndahusha intego ye, aho kugira ngo nzabibenye kuri uwo munsi wa nyuma.Si byo?

Amagambo asoza yo gutekerezaho

Biragaragara ko Yesu ashaka ko abantu bahinduka abigishwa be, nk’uko byerekanwa n’amagambo yabwiye abantu benshi bari bamukurikiye muri Luka 14:26-33. Bifite gaciro ki guhinduka umwigishwa we? Byagenda bite umuntu ahisemo kutaba umwigishwa we? Yesu yasubije ibyo bibazo asoza amagambo ye muri Luka 14:

Ni uko rero umunyu ni mwiza, ariko umunyu iyo ukayutse uryoshywa n’iki? Nta n’ubwo ukwiriye umurima habe n’icukiro, bapfa kuwujugunya hanze. Ufite amatwi yumva niyumve (Luka 14:34-35).

Urabona ko aya magambo afite aho ahuriye n’ayavuzwe haruguru. Atangirana n’ijambo nuko rero.

Umunyu ubundi ugomba kuba uryoshye. Ni cyo kiwugira umunyu. Iyo utakaje uburyohe bwawo, ntacyo uba ukimaze “urajugunywa.”

Ibi se bihuriye he no kuba umwigishwa? Nk’uko umunyu utegerezwaho kuba uryoshye, ni ko na Yesu ategereje abantu ho kuba abigishwa be. Kuko Yesu ari Imana inshingano yacu ni ukumukunda tukamurutisha byose, kandi tukikorera imisaraba yacu. Iyo tutemeye kuba abigishwa be, tuba twanze impamvu yatumye aturema. Nta cyo tuba tukimaze ikiba kidukwiriye ni “ugutabwa hanze.” Aho hantu ntabwo ari mu ijuru, ni ho se?

Ikindi gihe Yesu yabwiye abigishwa be ati:

Muri umunyu w’isi. Mbese umunyu nukayuka uzaryoshywa n’iki? Ntacyo uba ukimaze keretse kujugunywa hanze, abantu bakawukandagira (Mat. 5:13).

Mu byukuri aya ni amagambo yo kutubūrira dukwiye kwibazaho. Icya mbere, abafite uburyohe (birumvikana ko ari imvugo ngereranyo ivuga “abiyemeje kumvira”) ni bo bonyine bafite icyo bamariye Imana. Abasigaye “ntacyo bamaze …keretse kujugunywa hanze bakabakandagira.” Icya kabiri, birashoboka ko wa wundi wari “ufite uburyohe” “yakayuka” bitabaye ibyo Yesu ntaba yaragombye kubūrira abigishwa be. Mbega ukuntu ibi bivuguruza ibyo abantu benshi cyane bigisha muri iki gihe, bavuga ko umuntu ashobora kuba ari umukristo ujya mu ijuru ariko ntabe umwigishwa wa Kristo, cyangwa ngo ntibishoboka ko umaze kwakira agakiza yaba akikavukijwe bibaho. Tuzareba ibyo bitekerezo bipfuye mu buryo burambuye kurushaho mu bice bikurikira.

 


[1] Hose muri iki gitabo nagiye mvuga ku bakozi b’Imana nkoresha insimburazina z’igitsina gabo, kubwo gushaka gusa kudahindagura imvugo ariko na none kuko abenshi mu bakozi b’Imana babyiyeguriye nk’abapastori, ari abagabo. Nemera neza nshingiye ku Ijambo ry’Imana ko Imana ihamagara abagore kwiyegurira umurimo wabo, kandi hari

abagore bamwe nzi bakora umurimo w’Imana neza rwose. Iyo ni insanganyamatsiko y’igice cyiswe muri iki gitabo, Abagore mu murimo w’Imana.

فصل اول(Chapter One)

در سی و پنج سال گذشته، من فرصت سفر به بیش از چهل کشور جهان را داشته‌ام و با هزاران خادم روحانی در كنفرانس هاي سه تا پنج روزه صحبت کرده ام. در اين كنفرانسها رهبران متعهد مسيحي از فرقه های اصلی حضور داشتند. هر كدام از اين سفرها تأیید کرده اند كه كنفرانسهاي سه تا پنج روزه برای نيازهاي موجودکافی نيستند. من در این کتاب با کمک تجربیّاتی که در طی بیش از بیست سال در سِمَت شبانی کسب کرده‌ام، تلاش کرده‌ام تا گامی در طریق بسیار مهّم آماده سازی رهبران مسیحی برداشته باشم.

بعنوان یک خادم خدا در کلیسا، در بسیار موارد به ظاهر موفق بودم، امّا در مواقع بسياري در کشمکش درونی بسر میبردم، زیرا که توانائی درك برخي از اصول بسيار اساسيِ خدمت بر طبق اصولِ کتاب مقدس را نداشتم. به همین دلیل مسئولیت خاصّی نسبت به ميليون ها خادمِ راستين در خود حس مي كنم. خادمانی كه فاقد چيزي هستند كه من نيز فاقد آن بودم و نياز دارند تا براي انجام وظيفه اي كه بر دوش آنها نهاده شده است آماده تر شوند . برخي از اصولي كه من قادر به درك آنها نبودم به قدري با اهميت هستند كه وقتی درك شوند، مسیر زندگی یک خادم را تعيين مي كنند. آنها در واقع ، معياری براي ارزيابي همۀ جنبه های خدمت مذهبی مي شوند. اين اصول در فصلهای نخستین کتاب یافت میشوند و هيچ خواننده اي نبايد آنها را ناديده بگيرد زيرا آنها نقشي زير بنايي دارند و بدون آنها ، ساير فصلها بدون استفاده هستند.

اين كتاب كاربرد ويژه ای براي خادمان دارد چرا كه آنها عادی ترین رهبران مسيحي هستند، امّا تمام مطالبي كه نوشته ام براي مبشران ، معلمان ، مبشرین جهانگرد، بانیان كليساهای جديد، انبياء و كاركنان مدارس روزهاي يكشنبه1 و غيره هم كاربرد دارد . هر کسی در بدن مسیح نیست میتواند از خواندن این کتاب سود ببرد، زیرا هر عضوی عمل‌کرد خدادادۀ خاصی دارد.

من اصولاً ، اين كتاب را خطاب به خادمانی كه خارج از ايالات متّحده ، اروپاي غربي ، استـراليا و نيوزيلنـد زندگي مي كنند ، نوشته ام . امّا اين بدان معنی نيست كه این کتاب كاربردي براي خادمان روحانی اين قسمت هاي جهان ندارد . در واقع مي تواند برايشان بسیار مفيد باشد. امّا آنها خود در حال حاضر مدرّسان بسياري دارند. در هر حال ، بسته به دانش و تجربه خواننده کتاب و ملتّی كه برایشان خدمت مذهبي انجام مي دهد ، فصل هاي خاصی مفیدتر از باقي فصول خواهند بود. براي مثال بسياري از خادمانِ روحانی كليساهاي خانگيِ چيني ، كوبايي و ويتنامي متوجه خواهند شد كه در بخش مربوط به كليساهاي خانگي ، نكاتِ كمي وجود دارد كه نمی دانند. در حالي كه براي خادمانی كه با طرح كليساي خانگي آشنا نيستند، اين فصل بسيار مفيد خواهد بود .

بسيار بعيد به نظر مي رسد كه هر خواننده‌ای با تمام چيزهايي كه من راجع به مباحث اين كتاب نگاشته ام موافق باشند . شايد پنج سالِ پيش خودِ من هم با برخي از چيزهايي كه اكنون در اين كتاب نوشته ام موافق نبودم! پس اجازه ندهيد اختلاف نظرهاي كوچك، شما را از يادگيري هر چه بيشتر از فصل، فصلِ اين كتاب باز دارد.

همانگونه كه عيسي مسيح به ما آموخت، هيچ كس شرابِ تازه را در مشك كهنه نمي ريزد، چه، اگر اين كار را

بكند، مشكِ كهنه كه خشك و غيرقابل انعطاف است پاره خواهد شد. تنها مشكِ نو به اندازه ي كافي انعطاف دارد تا فشارِ ناشي از تخمير را تحمل کند. با اين وجود، برخي از چيزهايي كه نوشته ام ممكن است همچون شراب نو انگاشته شود ـ اگرچه در واقع اين شراب نسبتاً كهنه است وحداقل به اندازۀ عهد جديد قدمت دارد. بنابراين شكستن هر مشكِ كهنه ای گناه مطالب صفحات آتي كه به مانندِ شراب نو هستند، نيست. عيسي شادمـان شد كه خداونـد حقيقت را از كسـاني كه خـود را دانـا مي پندارند پنهان مي سازد و آن را به كساني كه همچون كودكان ساده دلند آشكار مي نمايد.(متي 11:25) . همچنين خدا به شخص فروتن قوت می بخشد اما با شخص متکبر و مغرور مخالف است (یعقوب.4:6 را ببینید). به خاطر وجود تعداد بيشمار رهبران متواضع مسيحي در سراسر جهان خدا را سپاسگذارم. اميدوارم خداوند به آنها در حين خواندن اين كتاب برکت دهد.

دیوید سرو نت

فصل اول(Chapter One)

تعيين هدف واقعي(Setting The Right Goal)

هر خادمی براي اينكه در نظر خداوند موفق باشد، بايد هدفي را كه خداوند در پيش روي او قرار داده است دريابد. اگر اين هدف را درك نكند نمي تواند بسنجد كه موفق بوده است و يا شكست خورده است.1 ممكن است درست جايي كه تصور مي كند موفق شده است شكست خورده باشد. اين میتواند فاجعه انگیز باشد. او مانند دوندۀ طرازِ اولي است كه شادمـان از خط پـايـان مسابقـۀ دوي هشتصد متـر عبور مي كند. در حالي كه سرمست از پيروزي دستهايش را در ميان فريادهاي جمعيت بالا برده است نميداند كه در واقع جزء مسابقۀ دوي هزار و ششصد متر بوده است. تعبير نادرست او از هدفش موجب شكست او شده است. باورِ اينكه پيروز شده است باخت او را مسجل كرده است. در مورد او اين سخن معروف حقیقت بسیار دارد کهاولين، آخرين نفر خواهد شد

اغلبِ خادمان اهداف خاصی دارند كه از آنها به عنوان «دید» ياد مي كنند. اين همان چيزي است كه آنها براساس دعوت و موهبت خدادادي شان تلاش مي كنند به آن نائل شوند. موهبت و دعوت الهی براي هر كس منحصر به فرد است، چه برای شبانی یک کلیسا در شهری، بشارت در یک ناحیه، یا تعلیم حقایق خاصی. امّا هدف خدادادی كه منظور من است هدفی كلي است و براي همه خادمان كاربرد دارد. اين، بزرگترین «دید» است، و بايد دیدی باشد که کلاً هدايت كنندۀ هر دید جزئی باشد. اما بيشتر مواقع اينگونه نيست. نه تنها خيلي از خادمین دیدهای مخصوص خود را دارند كه با دید کلّی خداوند هماهنگي ندارد، بلكه برخي از آنها دیدهائی دارند كه در واقع بر ضد دید کلّی خداوند است. خود من زمانی بین این گروه بودم ، ولو اينكه شبان كليسائي بودم که در حال رشد بود.

اين هدف يا دیدی كه خداوند به همۀ خادمینش عطا كرده است چيست ؟ براي يافتن پاسخ اين سؤال به متی 18:28-20 رجوع مي كنيم. عبارتي چنان آشنا که ما اغلب متوجه نمي شويم چه ميگويد. بيايد آيه به آيه آن را با هم بررسي كنيم.

آنگاه عیسی جلو آمد و به ایشان فرمود: «تمام اختیارات آسمان و زمین به من داده شده است.» (متی 18:28)

مسيح میخواست شاگردانش بدانند كه پدرش قدرت متعال به او ارزاني داشته است. به طور قطع، منظور پدر آسماني اين بوده (و هست) كه مسيح مورد اطاعت قرار گيرد، چنانکه هر وقت پدر آسماني به كسي اختياري بدهد. اما مسيح از اين لحاظ كه پدر آسماني به او قدرت و اختيار كامل در آسمان و بر روي زمين داده است، بي همتا است. اين يك اختياِر محدود كه خداوند گاه گاهي به سايرين مي دهد نيست. مسيح خداوند است. بدين گونه، هر كس كه با مسيح به عنوان خداوند پيوند نداشته باشد، به درستي با خداوند ارتباط ندارد. مسيح بيش از هر چيز ديگری خداوند است. به همين دليل است كه بيش از ششصد بار در عهد جديد از او به عنوان «خداوند» ياد شده است. (فقط پانزده بار به عنوان نجات دهنده از او نام برده شده است.) به این دلیل پولس میگوید: ”مسیح نیز به همین منظور مُرد و زنده شد تا بتواند هم در طول زندگی و هم در زمان مرگمان، خداوند و صاحب اختیار ما باشد.» (رومیان9:14). مسيح مُرد و زنده شد تا بر همه حکومت کند.

ايمانی كه موجب رستگاري مي شود (True Saving Faith)

زماني كه مبشران و خادمانِ امروزی از بی ایمانان میخواهند تا « مسيح را به عنوان نجات دهنده (عبارت و مفهومي كه در كتاب مقدس يافت نمیشود) بپذیرند» نشان میدهند که پیام انجیل را بخوبی درک نکرده اند. بـراي مثال زمـاني كه زندانبان فيليپي از پولس پرسيد كه چه بايد بكند تا رستگار شود، پاسخ پولس اين نبود كه « مسيح را به عنوان نجات دهندۀ خود بپذير» بلكه گفت :« ..به عیسای خداوند ایمان آور تا تو و تمام افراد خانواده ات نجات یابید.» ( اعمال رسولان31:16، با تأكيد بيشتر). انسانها زماني رستگار خواهند شد كه به عيسي مسيح به عنوان خداوند ايمان آورند. فراموش نشود آنهايي كه فقط به يك سري اصول و روش دربارۀ رستگاري و مسيح ايمان دارند، رستگار نخواهند شد، تنها راه نجات، ايمان به يك شخص است و آن عيساي خداوند است. اين همان ايمان نجات دهنده است. عدۀ بسياري گمان مي كنند كه چون به مرگ عيسي، به عنوان عملی فداكارانه براي آمرزش گناهان شان ایمان دارند و یا به رستگاری از طریق ایمان و صدها چيز ديگر درباره مسيح اعتقاد راسخ دارند، پس داراي ايمان نجات دهنده هستند در حالي كه اينطور نيست. شيطان هم به همۀ اين چيزها دربارۀ مسيح و رستگاري ايمان دارد. ايمان رستگار كننده عبارت است از ايمان به مسيح، و خداوندی او.

واضح است كه، اگر من ايمان داشته باشم كه مسيح خداوند است، با او به گونه اي رفتارخواهم کرد كه مبين اين باشد كه او خداوند است. يعني از صميم قلب از او اطاعت خواهم كرد. اگر از او اطاعت نكنم، پس به او ايمان ندارم. اگر كسي بگويد : « مطمئنم كه مار سمي كشنده ای در چکمۀ من است» و بعد با آرامش آن را بپوشد،مسلم است در واقع به آنچه گفته است ايمان ندارد. آنهايي كه مي گويند به مسيح ايمان دارند اما از گناهان خود پشيمان نيستند و قلباً از او اطاعت نمي كنند در واقع به او ايمان ندارند. آنها احتمالاً به يك مسيح تخیلی ايمان دارند نه به عيساي خداوند، كسي كه اختيار آسمان و زمين با اوست.

منظور از همه اينها، اين است كه زماني كه درك يك خادم خداوند از بنيادي ترين پيام مسيحيت اشتباه باشد، او از ابتدا دچار مشكل است. چنانچه اساسي ترين پيغامي را كه خداوند مي خواهد به گوش جهانيان برساند، به درستي ارائه نكندبه هيچ وجه خداونـد ارزشی برای خدمت او قائل نخواهد کرد.او شاید شبان كليسائی باشد که به ظاهر در حال رشد است، امّا در زمینۀ دید کلی که خداوند برای خدمت او دارد بسختی شکست‌ خورده است.

دید عظیم(The Big Vision)

بياييد به متی 18:28-19 برگرديم. بعد از اعلام خداوندي، ‌عيسي فرمان داد:

پس بروید و تمام قومها را شاگرد سازید و ایشان را به اسم پدر و پسر و روح القدس تعمید دهید؛ و به ایشان تعلیم دهید که تمام دستوراتی را که به شما داده‌ام، اطاعت کنند. (متي 19:28-20 الف)

توجه كنيد كه مسيح از كلمه «پس» استفاده كرده است. او گفت پس بروید و تمام قومها را شاگرد سازید»…

و اين يعني ، به دليل چيزي كه اندكي قبل گفتم ... به دليل اينكه من اختيار تام دارم به دليل اينكه من خداوند هستمطبيعتاً‌مردم بايد از من اطاعت كنندو از اين رو من به شما فرمان مي دهم ( و شما مي بايست مرا اطاعت كنيد) و برويد و قومها را شاگرد من بسازيد در حالي كه به اين شاگردان ياد مي دهيد كه از تمام فرامين من فرمانبرداري كنند.

و اين حقيقتاً هدف كلي است، دید عظیم، براي تمامي خدمات ما : مسئوليت ما ايجاد پيرواني است كه از تمامي فرامين مسيح اطاعت مي كنند.

از اين روست كه پولس گفت : فیض خدا به عنوان يك رسول شامل حال او شده است «تا به همۀ اقوام اعلام کنیمتا ایشان نیز به عیسی مسیح ایمان آورند و از او اطاعت کنند.» (روميان 5:1، با تأكيد بيشتر) هدف اطاعت بود؛ وسيله براي اطاعت ايمان بود. آنهـايي كه به عيساي خداونـد ايمـان راستين دارند از فـرامين او اطاعت مي كنند.

به همين دليل است كه پطرس در روز پنطیكاست موعظه كرد كه «از این جهت، من امروز به زضوح و روشنی به همۀ شما هموطنانم می‌گویم که همین عیسی که شما بر روی صلیب کشتید، خدا او را خداوند و مسیح تعیین فرموده است!» (اعمال رسولان 36:2 ) پطرس از كساني كه مسيح را به صليب كشيدند خواست تا بدانند كه خداوند عيسي را خداوند و مسيح ساخته است. آنها كسي را كه خداوند خواسته بود از او اطاعت كنند كشته بودند! بعد از الزام پرسيدندحال چه باید بکنیم؟» و پطرس پاسخ داد که قبل از هر چیزتوبه كنيدكه توبه بازگشت از نافرمانی به سوي فرمانبرداري است. مسيح را خداوند قرار دهيد .پطرس سپس به آنها گفت : آنچنان كه مسيح امر فرموده تعميد بگیرند. پطرس داشت شاگردان براي مسيح ايجاد مي كرد ـ پيروان فرمان بردار مسيح ـ و در واقـع داشت مسير درست را همـراه با پيـام حقيقي آغـاز مي كرد.

بدينگونه، همۀ خادمان بايد قادر باشند كه ميزان موفقيت خود را ارزيابي كنند. همۀ ما ممكن است از خودمـان بپرسيم: « آيا خدمت من مردم را هدايت مي كند تا فرمانبردار فرامين مسيح شوند؟» اگر اينگونه است، موفق مي شويم و اگر اينگونه نيست، شكست مي خوريم.

مُبشری كه مردم را ترغيب مي كند كه « مسيح را بپذيـرند» بـدون اينكه به آنها بگـويد از گناهانشان توبـه كنند، شكست مي خورد. شبانی كه تلاش مي كند با شاد نگه داشتن مردم و ترتيب دادن فعاليت هاي اجتماعي جمعيت بيشتري را در كليسا جمع كند ناموفق است. معلّمی كه فقط جديدترين عقاید گراینده را آموزش مي دهد شكست مي خورد. رسولی كه كليسايي جديد تأسيس مي كند كه پر از مردمي است كه مي گويند ما به مسيح ايمان داريم اما از او اطاعت نمي كنند، موفق نمی شود. نبی كه فقط در مورد بركاتي که مردم به زودي دریافت خواهند کرد نبوّت میکند، شكست مي خورد.

اشتباه من( My Failure)

چند سال پیش ، زمانی که شبان کلیسایی بودم که در حال رشد بود، روح القدس سؤالی از من پرسید که چشمان من را باز کرد تا متوجه شوم چقدر در برآوردن دید عظیم خداوند قصور داشته ام. زمانی که در حال خواندن جریان داوری نهایی گوسفندان و بزها که در متی 31:25-46 شرح داده شده است، بودم روح القدس این سؤالات را از من پرسید:” اگر امروز تمام اعضای کلیسا مردند و قرار شد که داوری شوند که آیا جزء گوسفندان یا بزها هستند، چه تعدادی گوسفند و چه تعدادی بز خواهند بود؟» و یا به طور خاص،” در سال گذشته، چند نفر از افرادی که به کلیسای تو آمدند، غذا برای خواهران و برادران گرسنه خود، آب برای مسیحیان تشنه، سرپناه برای بی خانمان ها و ایماندارانی که در حال سفر هستند و لباس برای مسیحیان برهنه تهیه کرده اند و یا از مریضان و زندانیان عیادت کرده اند؟» من متوجه شدم که تعداد بسیار کمی حتی یکی از این کارها یا چیزی شبیه به آن را انجام داده اند، با این حال به کلیسا آمده اند، سرودهای عبادتی خوانده اند، به موعظه های من گوش داده اند و پول به کلیسا هدیه داده اند. پس آنها بنا بر معیار مسیح بز بودند، و من تا حدی مقصر بودم زیرا به آنها تعلیم ندادم که چقدر برای خداوند اهمیت دارد که نیازهای عاجل برادران و خواهران خود را تامین کنیم. من تمام فرامین مسیح را به آنها تعلیم نمی دادم. در واقع، متوجه شدم با نگفتن آخرین فرمان مسیح که گفت یکدیگر را دوست بدارید همانگونه که او ما را دوست داشت، نسبت به آنچه بسیار برای خداوند مهم است، غفلت ورزیده ام. غفلت در اعلانِ فرمان دوم از بزرگترینِ فرامین، که همانا دوست داشتن همسایگانمان مانند خودمان، گذشته از آن، در بجا آوردن حکم تازۀ مسیح که یکدیگر را همانطور که او ما را محبّت نمود باید دوست داشته باشیم، غفلت کرده بودم.

علاوه بر این، سرانجام متوجه شدم که با تعلیم «انجیل کامیابی» به اعضای کلیسا در‌واقع بر ضد هدف کلّی خداوند برای شاگردسازی کار میکردم. با اینکه این خواست مسیح است که پیروانش ثروت خود را روی زمین نیندوزند (متی 19:6-24 را ببینید)، و به آنچه دارند راضی باشند حتی اگر فقط غذا و لباس باشد (عبرانیان 5:13 و اول تیموتائوس 7:6-8 را ببینید)، من داشتم به مردم ثروتمندی که به کلیسایم می آمدند یاد می دادم که خواست خداوند برای آنها اینست که دارائی بیشتری داشته باشند. از جهتی داشتم به مردم می آموختم که مسیح را اطاعت نکنند ( درست مثل صدها هزار خادم روحانی دیگر در سراسر جهان).

زمانی که متوجه شدم در حالِ انجامِ چه کاری هستم، توبه کردم و از مردم کلیسا خواستم که مرا ببخشند در حالی که به آنها تعلیم می دادم که از همه فرامین مسیح اطاعت کنند، تلاش برای شاگرد سازی را آغاز کردم. این کار را در حالی آغاز کردم که بیم و حراس داشتم، زیرا فکر می کردم شاید میان جمعیت کلیسای من افرادی باشند که واقعا نمی خواستند تمامِ احکام مسیح را اطاعت کنند و مسیحیتِ راحتی را ترجیح می دادند که هیچ فداکاری از جانب آنها ایجاب نکند. و من درست فکر کرده بودم. از قرار معلوم، تقریبا تعداد زیادی از آنان به ایمانداران زیر جفا در سراسر دنیا توجهی نداشتند. آنها به فکر انتشار پیغام خوش انجیل به کسانی که هرگز آن را نشنیده اند، نبودند. بلکه بیشتر به فکر این بودند که به دارئی خودشان اضافه کنند. در مورد قدوسیّت، تنها از گناهانِ شرم آور دوری می کردند، گناهانی که حتی کسانی که تولد تازه را ندارند هم به آن اعتراض می کنند، و طوری زندگی می کردند که با محافظه کارهای آمریکایی برابری می کرد. اما در واقع آنها عاشق خداوند نبودند، زیرا نمی خواستند از احکام مسیح اطاعت کنند، تنها کاری که از نظرِ مسیح ثابت کنندۀ عشقِ ما نسبت به او است (یوحنا 21:14 را ببینید).

آنچه مرا می ترساند ثابت شد؛ برخی از کسانی که ادعا می کردند مسیحی هستند در واقع بزهایی در لباس گوسفند بودند. وقتی از آنها خواستم تا نَفس خود را انکار کنند و صلیبشان رابردارند، برخی عصبانی شدند. برای آنها اصولاٌ کلیسا جایی بود برای معاشرت های اجتماعی به همراه کمی موسیقی زیبا، درست مثل آنچه مردمِ سراسرِ دنیا در کلوب ها و کافه ها لذت می برند. آنها تاب گوش فرا دادن به موعظه را تا زمانی داشتند که رستگاری و عشق خداوند را به آنها تصدیق کند. اما دوست نداشتند به چیزی که خدا بر آنها واجب کرده است گوش بدهند. آنها نمی خواستند کسی رستگاری آنها را مورد سؤال قرار بدهد. تمایلی نداشتند که زندگی خود را با خواست خداوند مطابقت بدهند اگر قرار بود بهایی در قبال آن بپردازند. درست است که آنها راضی بودند تا از مقداری از پولشان دل بکنند، اما تنها به این شرط که متقاعد می شدند که خداوند در عوض آن بیشتر به آنها خواهد داد و یا از آنچه داده اند سود خواهند برد مثل زمانی که پولشان امکانات کلیسا را بهبود می داد.

زمانی برای آزمودنِ خویشتن (Examination- A Time for Self)

خواندن این کتاب فرصت خوبی خواهد بود برای هرخادم روحانی (مرد یا زن) تا از خود همان سؤالی که روح القدس از من پرسید، بپرسد: اگر مردمی که من به آنان خدمت میکنم، همین امروز بمیرند و مورد قضاوت قرار بگیرند که آیا گوسفند هستند یا بز، چند نفر گوسفند و چند نفر بز خواهند بود؟» زمانی که خادمین به مردمی که به کلیسای آنها می روند و مانند بز عمل می کنند ، اطمینان می دهند که رستگار خواهند شد، چیزی میگویند که دقیقاً بر خلاف آن است که خداوند از آنها میخواهد که بگویند. چنین خادمی بر ضدِ مسیح عمل می کند. او از جنبۀ مخالف آنچه مسیح می خواهد به مردم، مطابق آنچه در متی 31:25-46 گفته است، گفته شود طرفداری میکند. نکته اصلی آنچه مسیح گفت برای هشدار بُزها بود. او نمی خواهد که آنها تصور کنند که به بهشت میروند.

مسیح گفت همۀ مردمِ جهان خواهند دانست که کسانی که به یکدیگر محبت دارند شاگردانِ من خواهند بود.(یوحنا35:13 را ببینید). مسلماٌ منظور او محبتی است فراتر از محبتی که افرادِ بی ایمان نسبت به یکدیگر نشان می دهند، در غیر این صورت پیروان او قابل تمایز از افراد بی ایمان نخواهند بود. محبتی که مسیح از آن سخن می گوید، محبتی فداکارانه است، اگر یکدیگر را آنگونه که او ما را دوست داشت، دوست بداریم، جانِ خود را فدایِ یکدیگر خواهیم کرد.(یوحنا34:13 و اوّلِ یوحنا16:3-20 را ببینید). یوحنا همچنین نوشت: می دانیم که اگر نسبت به یکدیگر عشق داشته باشیم، از مرگ رهایی می یابیم مثل اینکه دوباره متولد می‌شویم (اوّل یوحنا 14:3). آیا آنهایی که مدام گله می کنند، بر ضدِ خادمانی که به آنها فرامین مسیح را آموزش می دهند صحبت می کنند و از آنها متنفرند، محبتی که نشانه ای از تولد دوباره است را ابراز می کنند؟ البته که نه! آنها بزهایی هستند در جاده ای رو به جهنم.

شاگردانی از تمام ملل (Disciples of All Nations)

بیایید قبل از گذر از این مبحث، بار دیگر نگاهی به متی 19:28-20 بیاندازیم تا شاید بتوانیم حقایق بیشتری را از آن به دست آوریم. این آیات راجع به ماموریت کلی و بزرگی است که مسیح به شاگردانش داد.

پس بروید و تمام قومها را شاگرد من سازید و ایشان را به اسم پدر و پسر و روح القدس غسل تعمید دهید؛ و به ایشان تعلیم دهید که تمام دستوراتی را که به شما داده‌ام، اطاعت کنند. (متی 19:28-20 الف)

دقت کنیدکه مسیح شاگردانی از تمامِ ملل می خواهد، یا به طور درست تر همانطوری که در نسخه اصلی که به یونانی است ذکر شده، شاگردانی از همۀ نژادهای دنیا. اگر مسیح اینگونه فرمان داده است، من باور دارم که چنین چیزی عملی است. ما می توانیم شاگردانی از همه گروه های نژادی برای مسیح بسازیم. این وظیفه فقط بر دوش یازده حواریون اولیۀ مسیح نیست بلکه هر پیرویی بعد از آنها همین وظیفه را بر دوش دارد، زیرا مسیح به این یازده تن گفت که به شاگردانشان آموزش دهند که همۀ چیزهایی که او فرمان داده است را رعایت کنند. بنا براین، یازده تن حواریون اصلیِ مسیح به شاگردانشان آموزش دادند که از فرمان مسیح مبنی بر ایجاد پیروانی از همه ملل اطاعت کنند، و در نتیجه این فرمانی همیشگی و جاودان برای شاگردان آینده خواهد بود. هر شاگرد مسیح باید به نوعی در شاگرد سازی، در همه ملل نقش داشته باشد.

این مسأله تا حدی توضیح میدهد که چرا این«مأموریت بزرگ» هنوز به طور کامل به وقوع نپیوسته است. علی‌رغم اینکه میلیونها انسان ادعا می کنند که مسیحی هستند،تعداد شاگردان حقیقی که دراطاعت از مسیح متعهد هستند بسیار کم است. جمعیت بسیار زیادی از کسانی که ادعای مسیحیت دارند توجهی به ایجاد شاگرد در همۀ گروههای نژادی ندارند، زیرا آن‌ها در‌واقع در قبال اطاعت از فرامین مسیح متعهد نیستند. وقتی موضوع پیش کشیده میشود، اغلب چنین بهانه هائی دارند، «خدمت من در این زمینه نیست» و «من در این مسیر هدایت نمیشوم». خیلی از خادمان چنین اظهاراتی دارند، درست مانند بزهایی که فرامینی را انتخاب می کنند که مطابق با برنامه کارشان است.

اگر هر کسی که ادعای مسیحیت دارد، واقعاً به خداوند عیسی مسیح ایمان داشت، بسیار طول نمیکشید که هر کسی در جهان پیغام خوش انجیل را میشنید. تعهدِ جمعی شاگردان مسیح سبب وقوع این امر خواهد شد. آنها دست از اتلاف پول و وقت خود برای چیزهای زودگذر و دنیوی برمی دارند، و و این دو را در راه به انجام رساندن آنچه خداوندشان فرمان داده است صرف می کنند. با این حال وقتی شبان مومنی اعلام می کنند که مُبشری در بارۀ یکی از کارهای آینده کلیسا صحبت خواهد کرد، می تواند پیش بینی کند که بسیاری از اعضا غیبت خواهند کرد. بسیاری از این بزها در خانه خواهند ماند یا به جای دیگری خواهند رفت. آنها نمی خواهند که از آخرین فرمان خداوندمان عیسی مسیح اطاعت کنند. از طرف دیگر، گوسفندان، همیشه به این امید که در ایجاد شاگردان از همه ملل شرکت داشته باشند، به هیجان می آیند.

آخرین نکته در رابطه با متی 18:28-20: مسیح، همچنین به حواریون خود گفت شاگردانشان را غسل تعمید دهند، و حواریون به درستی از این فرمان اطاعت کردند. آنها فوراً کسانی را که توبه کردند و به خداوند، عیسی مسیح، ایمان آوردند، غسل تعمید دادند. البته، غسل تعمید احساس یگانگی شخص را با مرگ، دفن و رستاخیز عیسی مسیح نشان می دهد.کسانی که به تازگی ایمان می آورند می میرند و به عنوان آفرینشی جدید در مسیح زنده می شوند. این حقیقتی است که مسیح می خواست توسط غسل تعمید همۀ نو ایمان به آن تأیید کند، و در ذهنِ شخص حک کند که اکنون، او انسانی جدید با ماهیتی جدید است. او با مسیح دارای یک روح است و حالا توسط مسیح که در او زندگی میکند، قدرت اطاعت از خدا را دارد. او در گناهان خود مرده بود، اما اکنون توسط روح القدس پاک و زنده شده است. او نه تنها «بخشیده شده است» بلکه، بطور اساسی دگرگون شده است. بنابر این خداوند بار دیگر نشان میدهد که مؤمنین واقعی انسانهای متفاوتی هستند که کاملاً

با زمانی که از نظر روحی مرده بودند متفاوت عمل میکنند. این نکته مسلماً ازسخنان پایانی مسیح درک میشود، «مطمئن باشید هر جا که بروید، حتی دورترین نقطۀ دنیا باشد، من همیشه همراه شما هستم!» (متی 20:28) آیا منطقی نیست فکر کنیم که حضور مداوم مسیح با مردم بر رفتار آن‌ها تأ ثیر خواهد گذاشت؟

مسیح شاگردی را، تعریف می کند (Jesus Defines Discipleship)

ثابت کردیم که هدف برجستۀ مسیح برای ما، شاگرد سازی است، یعنی، مردمی که از گناهان خود توبه کرده اند و فرامین مسیح را یاد می گیرند و از آنها اطاعت می کنند. مسیح شاگرد را در یوحنا 32:8 بیشتر توصیف می کند:

اگر همانگونه که به شما گفتم زندگی کنید، شاگردان واقعی من خواهید بود. حقیقت را خواهید شناخت و حقیقت شما را آزاد خواهد ساخت.

چنانکه مسیح شرح میدهد، شاگردان واقعی، آنهائی هستند که بنابه سخنان او زندگی میکنند. زمانی که حقیقت را از کلام او میشناسند، رفته‌رفته «آزاد» میشوند. سخنان بعدی مسیح این مفهوم را میرساند که منظور او آزادی از گناه است (یوحنّا 34:8-36 را ببینید). پس بارِ دیگر می بینیم که بنا بر تعریف مسیح، شاگردان کسانی هستند که فرامین او را یاد می گیرند و از آنها اطاعت می کنند.

سپس مسیح گفت:

شاگردان واقعی من محصول فراوان می دهند و این، باعث بزرگی و جلال پدرم خدا می شود. (یوحنا 8:15، با تاکید بیشتر).

پس، بنابه تعریفی که مسیح ارائه میدهد، شاگردان با دادن محصول فراوان باعثِ جلال خداوند میشوند. آنهایی که محصولی ندارند شاگردان واقعی او نیستند.

مسیح به طور خاص تر این محصول شاگردانش را در لوقا 25:14-33 مشخص میکند. بیایید با آیه 25 شروع کنیم:

یکبار عیسی روگرداند و به جمعیت بزرگی که به دنبال او حرکت می کردند، گفت

آیا عیسی راضی بود که جمعیت بزرگی او را «همراهی» میکردند؟ آیا اکنون که گروه بزرگی برای خود جمع کرده بود، به هدفش رسیده بود؟

مسلماٌ اینگونه نیست، مسیح از اینکه جمعیت زیادی همواره حول او بودند، به موعظه های او گوش میکردند، شاهد معجزه های او بودند و گاهی از او غذا میگرفتند، خشنود نبود. او در پی کسانی است که از صمیم قلب و با تمام فکر و روح و توان خود خداوند را دوست بدارند. او انسانهایی را می خواهد که از فرامین او اطاعت کنند. او خواستار شاگرد است. بنابراین به کسانی که به دنبال او حرکت می کردند گفت:

هرکه می خواهد پیرو من باشد، باید مرا از پدر و مادر، زن و فرزند، برادر و خواهر و حتی از جانِ خود نیز بیشتر دوست بدارد (لوقا 26:14 ).

نباید خطایی در این مورد مرتکب شد: مسیح برای کسی که می خواهد شاگرد او باشد شرطی را تعیین کرد. آیا شاگردان اوباید از کسانی که قاعدتاٌ بیشتر از همه برایشان عزیز هستند، متنفر باشند؟ چنین چیزی بعید به نظر می رسد زیرا در کتابمقدس به ما حکم شده است که والدین و همسران و فرزندان خود را دوست بداریم.

مسلماٌ مسیح از صنعت مبالغه که یعنی اغراق برای تاکید بیشتر، استفاده کرده است. اما به هرحال، دستِ کم، منظور او کمتر از این نبوده است که اگر قرار است ما شاگردان او باشیم، می بایست او را بیشتر از هر چیز دوست داشته باشیم، حتی بیشتر از کسانی که به آنها به طور طبیعی بسیار عشق می ورزیم. توقع مسیح از ما مطمئناٌ منطقی است زیرا او خداوند است که ما باید با تمام وجود، فکر، روح و توانمان دوست بداریم.

فراموش نکنید که وظیفۀ خادمان، شاگرد سازی است، یعنی ساختن کسانی که مسیح رابیشتر از هر چیز دوست دارند، حتی بیشتر از عشقشان نسبت به همسر، فرزندان و والدین. بسیار خوب خواهد بود اگر هر خادمی که این قسمت را میخواند از خود بپرسد، «من در ساختن چنین پیروانی چقدر موفق هستم؟»

چطور میتوانیم بفهمیم که کسی مسیح را دوست دارد؟ مسیح در یوحنّا 21:14 گفت، «کسی مرا دوست دارد که آنچه میگویم اطاعت کند». پس منطقی است اگر نتیجه بگیریم که کسانیکه مسیح را بیش از همسر، فرزندان و والدین دوست دارند همان کسانی هستند که از احکام او اطاعت میکنند. شاگردان مسیح از فرامین او اطاعت میکنند.

شرط دوّم (A Second Requirement)

مسیح رو به جمعیتی که آن روز به دنبال او حرکت می کردند اینگونه سخنان خود را ادامه داد:

هرکه صلیب خود را برندارد و به دنبال من نیاید، نمی تواند شاگرد من باشد. (لوقا 27:14)

این دومین شرطی است که مسیح برای کسانی که می خواهند شاگرد او باشند، تعیین می کند. او چه منظوری داشت؟ آیا پیروان باید تیرهای چوبی بزرگ را با خود حمل می کردند؟ مسلماٌ خیر، مسیح باز هم از صنعت مبالغه استفاده می کند.

احتمالاً تمام یهودیان حاضر که سخنان مسیح را میشنیدند مجرمان محکوم به مرگ بر روی صلیب را دیده بودند. رومیان برای اینکه تاثیرِ صلیب را به عنوانِ محرکی برای جلوگیری از ارتکاب جرم بیشتر کنند، مجرمین را در امتداد جاده های پر گذر بیرون از دروازه شهر به صلیب می کشیدند.

به همین دلیل، من فکر میکنم که عبارت «صلیب هایتان را بردارید» اصطلاحی عادی در زمان مسیح بود. هر کسی که به صلیب کشیده شده بود از سرباز رومی شنیده بود که «صلیبت را بردار و بدنبال من بیا». چنین عباراتی به این معنی بودند که «شکنجۀ حتمی که یقیناً قسمت تو است بپذیر».

میتوان پدرانی را تصور کرد که پسرانشان میگویند «میدانم که از خالی کردن فاضلاب متنفر هستی، چون کار کثیف و گندی است. ولی این وظیفۀ تو است که ماهی یکبار این کار را بکنی، پس صلیبت را بردار و فاضلاب را خالی کن».

زنانی را تصور کنید که به شوهرانشان میگویند، «عزیزم، میدانم که از پرداختن مالیات به رومیان متنفری. ولی امروز روز مقرر است، و باجگیر دارد به طرف منزل ما میآید. صلیبت را بردار. برو و مالیات را بپرداز».

برداشتن صلیب یعنی از خود گذشتگی، و مسیح این معنی را در متی 24:16 بکار برده است «هر که میخواهد مرید من باشد، باید خود را فراموش کند و صلیب خود را برداشته، مرا پیروی کند». این آیه را اینگونه میتوانیم تفسیر کنیم، «اگر کسی میخواهد پیرو من باشد، باید اهداف خود را کنار بگذارد، از سختیهای غیر قابل اجتناب که حاصل تصمیم اوست استقبال کند، و مرا پیروی کند».

پس، شاگردان واقعی حاضر به تحملِ رنج به خاطر پیروی از مسیح هستند. آنها هزینه را پیش از آغاز سنجیده اند، و می دانند که این رنج و سختی غیر قابل اجتناب است و با این تصمیم که به انتها برسند آغاز میکنند. چنین تعبیری را می توانیم توسط آنچه مسیح دربارۀ سنجیدن هزینۀ پیروی از او گفت، تائید کنیم. با دو مثال می توانیم این را توضیح دهیم:

اگر کسی در نظر دارد ساختمانی بسازد، ابتدا مخارج آن را برآورد می کند تا ببیند آیا از عهده مخارج آن بر می آید یا نه. مبادا وقتی بنیاد ساختمان را گذاشت، سرمایه اش تمام شود و نتواند کار را تمام کند! آنگاه همه تمسخر کنان خواهند گفت: این شخص ساختمان را شروع کرد، اما نتوانست آن را به پایان برساند! یا فرض کنید پادشاهی می خواهد با پادشاه دیگری بجنگد. او ابتدا با مشاورانش مشورت می کند تا ببیند که آیا با یک نیروی ده هزارنفری، می تواند یک لشگربیست هزار نفری را شکست بدهد یا نه. اگر دید که قادر به این کار نیست، هنگامی که سپاه دشمن هنوز دور است ، نمایندگانی را می فرستد تا درباره شرایط صلح مذاکره کنند (لوقا28:14-32).

منظور مسیح از این سخنان، نمیتواند واضح تر از این باشد «اگر میخواهید پیرو من باشید، پیشاپیش جوانب را بسنجید، مبادا زمانی که پیشروی برایتان سخت میشود، کنار بکشید. شاگردان واقعی سختی حاصل از پیروی از من را تحمّل میکنند».

شرط سوم ( A Third Requirement)

عیسی مسیح در آن روز شرط دیگری را برای شاگردی خویش، رو به جمعیت اعلام کرد:

به همین طریق، کسی که می خواهد شاگرد من شود، نخست باید بنشیند و حساب کند که آیا می تواند به خاطر من از مال و دارایی خود چشم بپوشد یا نه( لوقا33:14 ).

باز هم منطقی به نظر می رسد که نتیجه گیری کنیم که مسیح از صنعت مبالغه استفاده کرده است. نیازی نیست که ما تمام اموال خود را از دست بدهیم تا جایی که حتی سرپناه، لباس یا غذا هم نداشته باشیم. اگرچه مسلماٌ باید از تمام داراییمان بگذریم به این معنا که مالکیت آنها را به خداوند برگردانیم، و تا حدی که دیگر در خدمت ثروت نباشیم بلکه ثروت خود را در راه خدمت به خداوند به کار ببریم. نتیجه مسلماٌ این خواهد بود که از اموال غیر ضروری خود چشم بپوشیم و زندگی ساده و تحت نظارت خداوند داشته باشیم، مانند زندگی اولین مسیحیان که درباره شان در کتاب اعمال رسولان می خوانیم. شاگرد مسیح بودن یعنی اطاعت از فرامینِ او، و او به پیروانِ خویش امر فرموده است که ثروتشان را در روی زمین ذخیره نکنند ، بلکه آن را در آسمانها بیندوزند.

به طور خلاصه بنا بر آنچه مسیح می گوید، اگر قرار است من شاگرد او باشم، باید محصول داشته باشم. باید او را بیشتر از هر چیز، حتی اعضای خانواده ام، دوست داشته باشم. باید آمادۀ رویارویی با سختی اجتناب ناپذیر که نتیجۀ تصمیم من برای پیروی از مسیح است، باشم. و باید با مال و درآمدِ خود آنچه او می گوید انجام دهم. ( و خیلی از فرامینِ اوچیزی در این رابطه میگوید، بنابراین نباید خود را فریب بدهیم، مانند بسیاری که میگویند، «هر چه خداوند در مورد اموالم به من بگوید، من اطاعت خواهم کرد»).

و اینها پیروانِ متعهدی هستند که ما به عنوان خادمان، باید ایجاد کنیم! این هدفی است که از جانب خداوند بر ما مقرر شده است! ما خوانده شده‌ایم تا خادمان شاگرد ساز باشیم!

بسیاری از خادمان در سراسر جهان از این حقیقت اساسی کاملاٌ بیخبر هستند. اگر آنها وظایف خدمت خود را، مانندِ من، ارزیابی کنند، درست مثلِ من به این نتیجه می رسند که از انتظار وخواستِ خداوند قاصر هستند. زمانی که من میزان تعهد مردمی که به کلیسایم می آمدند را نسبت به مسیح بررسی کردم، در مورد شاگرد بودن بسیاری از آنان به تردید افتادم.

خادمان! نگاهی به مردمی که به کلیسایتان می آیند بیندازید. چند نفر از آنها از نظر مسیح همانگونه که در لوقا 26:14-33 می گوید، پیروان واقعیِ او هستند؟ مبشرین، آیا آنجه موعظه می کنید، انسانهایی می سازد که خود را در قبال تمام فرامین مسیح متعهد می دانند؟

حالا زمان آن رسیده است که خدمت خود را ارزیابی کنیم، پیش از آنکه در برابر مسیح در ارزیابی نهائی، بایستیم. اگر من هدف او را برآورده نمی کنم، ترجیح می دهم که حالابه آن پی ببرم، نه بعد. شما چطور؟

نظر هشدار دهندۀ نهایی ( A Final Sobering Thought)

مسلماٌ، مسیح می خواهد که انسانها شاگردان او بشوند، همانطوری که از سخنان او به جمعیتی که در لوقا 26:14-33 ، ذکر شده است، مشاهده میشود. شاگردی او چقدر اهمیّت دارد؟ اگر کسی نخواهد شاگرد او بشود چه اتفاقی می افتد؟ مسیح به این سوالات در آخر سخنانش در لوقا فصل 14پاسخ می دهد:

(بنابراین) اگر نمک طعم و خاصیت خود را از دست بدهد، دیگر چه فایده ای دارد؟ نمک بی طعم و خاصیت حتی به درد کود زمین هم نمی خورد. فقط باید آن را دور ریخت. اگر می خواهید منظورم را درک کنید، با دقت به سخنانم گوش فرا دهید! (لوقا34:14-35 ).

توجه کنید که این موضوع به سخنان قبلی مسیح ربط دارد. چون با بنابراین شروع میشود.

نمک باید شور باشد. این خاصیت اصلی نمک است. اگر طعمش را از دست بدهد، بی خاصیت می‌شود وباید «دور ریخته شود».

ربط این مسأله با شاگرد مسیح بودن چیست؟ همانطور که نمک باید شور باشد، مسیح هم انتظار دارد که مردم شاگردانش باشند. چون او خدا است، وظیفۀ منطقی ما این است که محبّت ما نسبت به او بیشتر از هر چیز دیگری باشد و حاضر به برداشتن صلیب برای او باشیم. اگر شاگرد او نشویم، دلیل اصلی هستی‌مان را رد کرده ایم. ما به هیچ دردی نمیخوریم و عاقبت ما این است که «دور ریخته شویم». این شبیه بهشت نیست!

بارِ دیگر، مسیح به شاگردانش گفت:

شما نمک جهان هستید و به آن طعم می بخشید. اما اگر شما نیز طعم خود را از دست دهید، وضع جهان چه خواهد شد؟دراینصورت شما را همچون نمکی بی مصرف دور انداخته، پایمال خواهند ساخت ( متی 13:5).

اینها در‌واقع اخطارهای هوشیار دهنده ای هستند. اولاً تنها آنهائی که طعم دارند (استعاره برای «پیروی متعهدانه») برای خداوند قابل استفاده هستند. بقیّه «به هیچ دردی نمیخورندبه جز دور ریخته شدن و پایمال شدن». در وهلۀ دوّم، ممکن است کسی که « طعم نمک دارد» خاصیتش را از دست بدهد و « بی طعم» بشود، در غیر این صورت مسیح نیازی به هشداری شاگردانش نمیدید. چقدر این حقایق با آنچه امروزه تعلیم داده می‌شود در تناقض است. بسیاری به اشتباه تعلیم میدهند که شخص میتواند با ایمان به مسیح مستحق بهشت باشد، بدون اینکه شاگرد او بشود، یا میگویند که ممکن نیست کسی نجاتش را از دست بدهد. در فصل های بعد این تصوراتِ اشتباه را بررسی خوهیم کرد.

1مدارس روزهاي يكشنبه که در آن به بچه ها دروس مذهبي را آموزش مي دهند ( مترجم).

1 در سراسر اين كتاب، من ترجيح مي دهم كه از ضمير مذكر براي كشيش ها استفاده كنم، به دليل انسجام و يكپارچگي متن و همينطور به اين دليل اكثريت كساني كه شغل مذهبي دارند از جمله شبانان کلیسا، مرد هستند. با اين وجود كتاب مقدس تعلیم میدهد كه خداوند زنان را براي خدمت تمام وقت دعوت میکند و خود من تعداد زیادی را كه خدمات مؤثري انجام مي دهند مي شناسم. اين مسأله موضوع فصلي است كه عنوانش زنان در خدمت است. توضيح مترجم : (در زبان انگليسي بين ضماير مذكر و مؤنت تمايز قائل مي شوند و توضيح نويسنده به همين منظور است.)

不義的人不能承受神的國(The Unrighteous Shall Not Inherit

第一章(ONE)

你們總要自己省察有信心沒有,也要自己試驗!豈不知你們若不是可棄絕的,就有耶穌基督在你們心裡麼?(林後十三5)

從上面引述的經文中,我們發現何為作基督徒的簡明定義:基督徒有耶穌基督住在他裡面。另一些經文再指明,那種不是肉身上的內住,而是屬靈上的內住。

如果基督活在一個人裡面,便會改變那人。明顯可見,按保羅所說,我們可以察驗自己(並建議我們這樣做),看看基督是否真的住在自己裡面。我們自稱是跟隨基督的人,就應聽從保羅向哥林多人發出的勸告,察驗自己,看看自己是「有信心沒有」。

明顯地,保羅相信教會的成員也極可能會自我欺騙,以為自己相信,實際上卻是不信。還有甚麼錯謬比這更嚴重?還有甚麼比這會帶來更嚴重的後果?未得救的人若是知道自己未得救,至少還有機會承認自己的實況,然後悔改歸向基督。但自我欺騙的人卻看不見自己的需要,雖然走上地獄之路,仍面帶笑容。更糟糕的是,那人以為自己感到平安和喜樂,就可證明自己已經得救,卻不知道那些只是自我欺騙而生出的果子。那人無知是福,但只是暫時而已,實在不幸。

轉化生命的恩典(Transforming Grace)

哥林多教會的問題確實是無知。好像很多今天的教會一樣,哥林多的信徒對福音一知半解,以為只要口頭上承認基督,就是真正的基督徒,就算過著怎樣的生活方式也行。實例之一:他們中間有人與自己的繼母行淫,卻沒有人糾正那事。

可是,保羅不必多搜集證據,已經可以發出審判。保羅命令他們要馬上將那人逐出教會,形容那人是惡人:「把那惡人從你們中間趕出去。」(林前五13)

接著,保羅向哥林多的基督徒講論好些重要的福音真理:赦罪的恩典也是轉化生命的恩典。故此,若人的生命沒有被轉化,那人就不是蒙了赦免,並不會承受神的國。那種人作不義的事,保羅甚至進一步列出好些神看為是不義的例子,請留意他其中提到「淫亂」:

你們豈不知不義的人不能承受神的國麼?不要自欺,無論是淫亂的、拜偶像的、姦淫的、作孌童的、親男色的、偷竊的、貪婪的、醉酒的、辱罵的、勒索的,都不能承受神的國。(林前六9~10)

有些現代人讀到這段保羅的經文,會感到困惑。為何保羅不叫哥林多教會依照基督指示那執行教會紀律的三步驟,即是先私下接見那偏差的弟兄,再透過一小群人跟進,最後才不得不知會全教會,將那人逐出教會?1

最簡單的答案是:基督的指示只適用於處理犯罪的真基督徒。可是,哥林多教會中那人犯淫亂,已實實在在證明自己不是真正相信耶穌,只是假冒的信徒,其行事為人揭露了他的真本性,過著淫亂的生活。保羅堅持表示,淫亂的、拜偶像的、姦淫的、作孌童的、親男色的、偷竊的、貪婪的、醉酒的、辱罵的、勒索的,都不能承受神的國。這些人的行事為人表明他們沒有在基督裡得救的信心,還未被聖靈重生,基督沒有住在他們裡面,因此他們並不屬乎他(參羅八9)。

哥林多的信徒理應知道更多,保羅之前已就著相同的主題寫信給他們,但他們似乎卻誤解了他的意思:

我先前寫信給你們說,不可與淫亂的人相交。此話不是指這世上一概行淫亂的、或貪婪的、勒索的、或拜偶像的,若是這樣,你們除非離開世界方可。但如今我寫信給你們說,若有稱為弟兄,是行淫亂的、或貪婪的、或拜偶像的、或辱罵的、或醉酒的、或勒索的,這樣的人不可與他相交,就是與他吃飯都不可。2 (林前五9~11,加上強調)

按保羅所說,那不道德的哥林多教會成員不是真正的弟兄,卻只是掛名的弟兄。哥林多教會搞不清楚信心與行為存在不可分割的關係,因而無法辨明那人的認信是虛假的。3

屬靈的嬰孩還是假冒的信徒?(Spiritual Babes or Phony Believers?)

保羅知道教會如此是非不分,會造成深遠的影響,故此他很有理由不單質疑那不道德的哥林多教會成員到底是否得救,更有理由質疑教會中另一些人也到底是否得救。教會存在紛爭,結黨和嫉妒(參林前一10~12,三1~4)。對於剛重生的信徒來說,那些情況表示他們仍是屬靈上的嬰孩,主要是由於不認識神的旨意。直至現在,哥林多的信徒仍然只可以用神話語的奶餵養(參林前三2),所以保羅告訴他們自私的行為怎樣令神不悅,盼望他們當下認識真理後,會願意悔改。

不過,信徒受光照後,若是仍持續犯相同的罪,就不可同日而語了。加拉太書中,保羅列出與哥林多前書中相似的罪行,同時收入嫉妒和紛爭,信徒若是慣常犯那些罪,就證明那人不會承受神的國,就像慣常行淫亂和姦淫之人的結局一樣:

情慾的事,都是顯而易見的,就如姦淫、污穢、邪蕩、拜偶像、邪術、仇恨、爭競、忌恨、惱怒、結黨、紛爭、異端、嫉妒、醉酒、荒宴等類。我從前告訴你們,現在又告訴你們,行這樣事的人,必不能承受神的國(加五19~21,加上強調)

明顯看來,同樣的行為特徵,在某人身上可能是基督裡的嬰孩的表現,在另一個人身上卻可能是還未得救的表現。兩者的分別是信主的時間和屬靈知識。神期望自己的真兒女明白祂的期望後,便會順服祂。人若自稱是神的兒女,蒙了光照後,卻仍然慣常不守律法,就是自欺。真正重生的人渴慕成聖,他們「饑渴慕義」(太五6)。神在他們心裡動了善工,必成全這工(參腓一6,二13)。所以,如果我們的信心不使我們成聖(逐漸變得聖潔),就不要以為那種信心可叫我們稱義(在神面前得稱無罪)。稱義以後,根本不可能不成聖,為此聖經說:「你們要追求……聖潔,非聖潔沒有人能見主。」(來十二14,加上強調)不聖潔的人不得進天國。

這樣豈不是靠行為得救?(Is this Not Salvation by Works?)

保羅警告我們,慣了行不義的人不會承受神的國,卻又教導救恩完全是神的恩典,憑著信心得著,豈非自相矛盾?救恩豈不是靠著不犯某些罪得以賺回來嗎?

不,我們更仔細研究保羅的教導時,便會清楚發現若有人真正憑信心領受了神所賜下的救恩,就會被聖靈轉化生命。因著神在他們生命中作出奇妙的善工,他們變得聖潔,不斷在聖潔上長進。他們已經重生,生命中打破了罪的勢力。基督住在他們裡面,他們成了新造的人,犯罪不再是他們生命的特徵。固然,真信徒有時仍然會犯罪,卻不再是慣常犯罪。使徒約翰寫道:

我們若說自己無罪,便是自欺,真理不在我們心裏了。我們若認自己的罪,神是信實的、是公義的,必要赦免我們的罪,洗淨我們一切的不義……凡從神生的,就不犯罪,因神的道〔原文作種〕存在他心裡。他也不能犯罪,因為他是由神生的。(約壹一8~9,三9,加上強調)

信徒藉著耶穌基督得救,不但罪得赦免,還可以脫離罪惡。他們白白得著救恩後,會變得越來越聖潔。請留心保羅最著名的救恩定論,肯定救恩是白白得來的:

你們得救是本乎恩,也因著信,這並不是出於自己,乃是神所賜的,也不是出於行為,免得有人自誇。我們原是他的工作,在基督耶穌裡造成的,為要叫我們行善、就是神所預備叫我們行的。(弗二8~10,加上強調)

我們不是靠好行為得救,但得救後卻會帶來好行為。

神叫人得救的旨意(God’s Purpose in Salvation)

神定意叫我們得救,不只是從律法上赦免我們,撤銷我們的罪。神還定意使我們成為聖潔順服的子民,變成基督的樣式。神不但賜給我們律法上的義,還再創造我們去經歷真正實踐上的義。人若得著了前者,就不可能沒有後者。事實上,使徒約翰告訴我們那些人才是真正領受了律法上的義:實際生活上行義的人:

小子們哪,不要被人誘惑,行義的才是義人,正如主是義的一樣。犯罪的是屬魔鬼,因為魔鬼從起初就犯罪。神的兒子顯現出來,為要除滅魔鬼的作為。(約壹三7~8,加上強調)

罪是魔鬼的工作,耶穌賜下救恩,為要除滅撒旦在我們生命中的作為。

雅各論行為(James on Works)

當然,我們首先要意識到自己需要得救,蒙神赦免,得以脫離罪惡,才能從神領受這種救恩。可是,很多教會的人只是作了一次「認罪祈禱」,或只承認某些神學事實,就以為自己是基督徒,實在很悲哀。那些人以為自己已經得救,得蒙赦罪,卻只帶來很少生命改變,甚至全無改變。可是,那些人卻不以為然,因為他們心想得救是因著恩典,而不是靠行為。他們心目中認為,行為並不重要,可有可無。

可是,聖經言明人若有了得救的信心,就不可能沒有行為。使徒雅各寫道,信心若沒有行為就沒有用處,就是死的,不能救人:

我的弟兄們,若有人說自己有信心,卻沒有行為,有甚麼益處呢?這信心能救他麼?……這樣,信心若沒有行為就是死的…… 虛浮的人哪,你願意知道沒有行為的信心是死的麼?(雅二14、17、20,加上強調)

所以,我們的行為可以真正試驗我們的信心。故此,保羅提醒我們,勸戒我們要省察自己的生命,看看自己的信心和救恩孰真孰假。另一方面,我們的行為卻無法叫我們賺得救恩;行為只證明我們帶有真正得救的信心,有聖靈內住。

那麼,讓我們聽從保羅的勸戒,運用神啟示給他的方法考驗一下自己。第一步是定出自己當下的地步。倘若我們發覺自己考驗不合格,還未經歷到真正的救恩,那麼,我們仍然有盼望可以得著,也必定會得著。

第一個自我測試(An Initial Self-Exam)

請思想三段經文(我們已看了其中兩段),保羅特別列出一些罪行,不會承受神國的人會流露這些特徵:

你們豈不知不義的人不能承受神的國麼?不要自欺,無論是淫亂的、拜偶像的、姦淫的、作孌童的、親男色的、偷竊的、貪婪的、醉酒的、辱罵的、勒索的,都不能承受神的國。(林前六9~10,加上強調)

情慾的事,都是顯而易見的,就如姦淫、污穢、邪蕩、拜偶像、邪術、仇恨、爭競、忌恨、惱怒、結黨、紛爭、異端、嫉妒、醉酒、荒宴等類。我從前告訴你們,現在又告訴你們,行這樣事的人,必不能承受神的國(加五19~21,加上強調)

因為你們確實的知道,無論是淫亂的、是污穢的、是有貪心的,在基督和神的國裡都是無分的。有貪心的,就與拜偶像的一樣。不要被人虛浮的話欺哄,因這些事,神的忿怒必臨到那悖逆之子。(弗五5~6,加上強調)

我們從這三段經文中可歸納出一些罪,如果有人慣常犯上那些罪,便證明那人仍未重生。那些罪可分成五類,第一類是性方面的罪:淫亂、姦淫、邪蕩、污穢、作孌童、親男色等。第二類是偷竊的罪:貪婪、偷竊、勒索等。第三類是放縱的罪:醉酒、荒宴等。第四類是憎恨的罪:仇恨、爭競、忌恨、惱怒、結黨、紛爭、嫉妒等。第五類是假宗教的罪:拜偶像、邪術等。

不過,請留心保羅並非列出一切的罪,卻只是概括指出,所有不義的人都不會承受神的國(參林前六9)。加拉太書第五章中,保羅列出那些罪後,便加上「等類」二字(加五21)。我們也發現保羅沒有列出殺人和說謊的罪,但這兩種罪仍屬於致死的罪。約翰寫道,「凡殺人的沒有永生存在他裡面」(約壹三15),及「一切說謊話的,他們的分就在燒著硫磺的火湖裡」(啟二十一8)。

雖然重生了的人確實可能會身不由己,暫時陷入了上述列出的罪中,但凡是真信徒必不會慣常犯上那些罪。真信徒生命的特徵是義,而並非不義,因真信徒真心委身給主,靈魂已被聖靈重新創造。

回答反對的立場(An Objection Answered)

近來有些作者主張,保羅警告犯罪的人「不會承受神的國」,並非是論到永恆的救恩,卻把「不會承受神的國」這句話解釋作(1)失去某些地上的祝福,或(2)失去某些天上的「賞賜」,但更聖潔的基督徒則可得著那些獎賞。

那些人想我們相信保羅只是指到地上的祝福,便指出保羅在經文中提到「神的國」,而不是說「天國」,故此推論保羅並非是談到進天國,卻是論到如何當下在地上神的國中得著完全的祝福。

可是,只要研究一下耶穌怎樣運用「神的國」這句話,便會發現這句話的意思與「天國」是一模一樣的。只有馬太福音才引述耶穌用上「天國」這句話,很可能是由於該書假定的讀者是猶太人,然而,馬可福音和路加福音引述耶穌相同的話時(比較太十三11與可四11及路八10),則會寫成是「神的國」。「神的國」就是「天國」。

有些人認為保羅只是談到天上的賞賜,便指出保羅並非是警告不得進神的國,卻是警告不可承受神的國,主張那二字的用法有別。不聖潔的基督徒可得進神的國,卻是不可承受神的國!那些人看來會失去某些天上的賞賜。

這豈是保羅想要傳遞的真正意思?還是,保羅是指到犯罪的人不能進天國?

明顯地,根據不少有力的理由,保羅是論到終極的救恩和進天國。

第一,這是從最自然的角度詮釋保羅的話。假如犯罪的人只是可能會失落某些天上的賞賜,保羅又何以要這麼嚴厲警告他們?假如保羅是想到喪失賞賜的問題,為何不說得更清楚一點?天真的小孩子聽到牧師解釋某段經文後,會問牧師:「保羅真是想說這意思嗎?」我也會好像小孩子一樣地問:「如果保羅的意思果真是那樣,為何他不直接說明那種意思呢?」

第二,羅馬書中,保羅宣告神會任得犯同性戀的人永遠沈淪(參羅一26~二5)。那麼,我們讀到哥林多前書警告犯同性戀的人,指出「他們不可承受神的國」,又豈可認為那句話只是警告他們會失去某些天上的賞賜 ?

第三,使徒約翰寫道,淫亂的人和拜偶像的人「就在燒著硫磺的火湖裡,這是第二次的死(啟二十一8)。哥林多前書中,保羅警告淫亂的人和拜偶像的人,又豈是指到他們只會失去某些天上的賞賜 ?

第四,保羅寫信給哥林多教會時,用了兩次「不可承受神的國」這說法,其中一次用於第十五章,用來警告慣常犯罪的人。那段經文中,保羅必定是寫到我們進天國的時候:

弟兄們,我告訴你們說,血肉之體,不能承受神的國;必朽壞的,不能承受不朽壞的。(林前十五50,加上強調)

保羅肯定是說,我們必朽壞的血肉之軀必不能進天國。保羅用上這種表達方式,無疑是取材自耶穌自己的說話:

於是王要向那右邊的說:「你們這蒙我父賜福的,可來承受那創世以來為你們所預備的國。」(太二十五34,加上強調)

「王」是論到地上的祝福或是天上的賞賜?還是,王是論到進天國?答案清楚不過。王向另一群站在他面前的人說:「你們這被咒詛的人,離開我,進入那為魔鬼和他的使者所預備的永火裡去。」(太二十五41)

因著上述的理由及其他理由,我們可以肯定保羅警告犯罪的人不可承受神的國時,乃是指到他們不能進天國。他選擇用「承受」而不用「進入」,只是想突出天國是神賜下的恩典,只可承受,不可賺取。

第二種反對的立場(A Second Objection)

有一位很受歡迎的作者指出,哥林多後書十三章5節中(這一章一開始時引述了這段經文),保羅勸戒哥林多教會的人要試驗自己,看看自己是否有信心。保羅這樣寫,是為了鼓勵他們「認出自己明顯有的救恩」。這是說,他們應「省驗自己,不是為了頭腦上的知識,而是為了確知自己得救」。按照推測,保羅「確信他們已得救」,肯定不打算質疑他們是否得救。

果真如此嗎?答案肯定是「不」。讓我們想一想保羅接下來寫到的話,先想一想接下來的兩節經文:

我怕我再來的時候,見你們不合我所想望的,你們見我也不合你們所想望的。又怕有分爭、嫉妒、惱怒、結黨、毀謗、讒言、狂傲、混亂的事。且怕我來的時候,我的神叫我在你們面前慚愧,又因許多人從前犯罪,行污穢姦淫邪蕩的事,不肯悔改,我就憂愁。(林後十二20~21,加上強調)

明顯看來,保羅擔心自己再去探訪哥林多教會時,會對他們的行為大失所望。保羅提出好些他在前一封信中寫到的罪,特別指明他很怕發現他們仍然犯那些罪,行污穢姦淫邪蕩的事,不肯悔改。加拉太書五章19節中,保羅同樣列出這三宗罪,表明慣常犯這三罪的人不會承受神的國。此外,保羅寫作哥林多前書時,已說明淫亂、姦淫、作孌童、親男色的人都不會承受神的國(參林前六9~10)。

除此以外,保羅也說恐怕自己到訪哥林多教會時,會發現分爭、嫉妒、惱怒、結黨等事,他於加拉太書五章20節也列出了這四宗罪,明說慣常犯那些罪的人不會承受神的國。我們可否推斷保羅「確信他們已經得救」,正如那位很受歡迎的作者希望我們所信那樣?但保羅已經如此清楚地指明,人若犯上好些哥林多教會的人所犯的罪,就明顯是仍未得救。

請細讀保羅接下來的話:

這是我第三次要到你們那裡去。憑兩三個人的口作見證,句句都要定準。我從前說過,如今不在你們那裡又說,正如我第二次見你們的時候所說的一樣,就是對那犯了罪的、和其餘的人說,我若再來必不寬容。(林後十三1~2,加上強調)

保羅到底是指到甚麼事,需要憑兩三個人作見證定準?保羅只可能是論到那些自稱是信徒的哥林多人所犯的罪。從上下文和措詞來說,確是指向這解釋(參十三1前後的經文,另可參申十九15)。

保羅再威嚇「那些犯了罪的人和其餘的人」,他回來時「必不寬容」。保羅於那方面必不寬容他們?他會否指出他們的錯處?不會,他已清楚向他們指出了。保羅只可能是說,他會像從前命令他們將假信徒逐出教會時一樣,將生活放蕩的人逐出教會。保羅會將那些人逐出教會,把他們當作假信徒,因他們不斷犯上嚴重罪行,又不肯悔改,就證明他們是假信徒。不然的話,保羅便只是嘴硬心軟,裝腔作勢而已。

保羅再說:

你們既然尋求基督在我裡面說話的憑據,我必不寬容,因為基督在你們身上,不是軟弱的,在你們裡面,是有大能的。他因軟弱被釘在十字架上,卻因神的大能仍然活著。我們也是這樣同他軟弱,但因神向你們所顯的大能,也必與他同活。你們總要自己省察有信心沒有,也要自己試驗!豈不知你們若不是可棄絕的,就有耶穌基督在你們心裡麼?我卻盼望你們曉得我們不是可棄絕的人。(林後十三3~6,加上強調)

保羅寫道「要自己省察有信心沒有」,留意「有沒有」這三字,表示他們可能會「沒有信心」。保羅不是說,「要自己省察,就會發現自己有信心,因我確信你們是已經得救」。

請留心保羅也寫道,「你們若不是可棄絕的」,就會發覺耶穌基督在他們心裡。這句話豈不清楚指明,保羅相信他們中間有些人可能是可棄絕的?必不會錯。十三章6節寫得更是清楚,保羅以自己和提摩太(參林後一1)來與他們相比:「我卻盼望你們曉得我們不是可棄絕的人。」哥林多教會的人可能會失敗,但保羅和提摩太就肯定不會。耶穌明顯活在保羅和提摩太的心裡,但儘管哥林多教會的人自稱相信耶穌,卻不太清楚耶穌是否住在他們心裡。

結論?(The Conclusion?)

聖經存在壓倒性的證據:罪人重生以後,行事為人也會改變,惡名昭彰的罪人有時會徹底轉變過來。那麼,為何這麼多人自稱已經重生了,行事為人卻是與沒有重生的人一模一樣?舉一個例子,美國調查員巴納(George Barna)指出:

從我們最近的研究發現,六十六個項目中,已經重生的基督徒與非基督徒只在其中九個項目上明確有別。我們調查另外六十五個非宗教的項目時(核心價值、態度定義、核心行為取向等),基督徒與非基督徒實質上全無分別,這發現實在更意義深遠。4

巴納的調查也顯示,87%的非基督徒說自己過去三個月內曾看過 PG-13或R級別的電影(譯按:美國電檢尺度:PG-13指建議13歲以下觀眾在家長陪同下觀看;R-rated 指17歲以下觀眾必須有成人陪同),而76%已重生的基督徒也會這樣做。就上一年度來說,更多非基督徒比基督徒會捐助給非牟利的團體,也更多捐助無家可歸的人或窮人,這實在令人驚訝。5

只可能得出一個結論:很多人以為自己已經重生,事實卻不然;他們以為自己會進天國,事實卻不然。

你測試的結果如何?如果你發現自己一直自欺欺人,便應該在神面前跪下來,為自己所知的一切過犯認罪悔改,呼求神藉著聖靈改變你的生命。真正接受耶穌作你的救主,救你脫離神的忿怒和罪惡,單單信靠他,以他作你的主和主宰。耶穌會開展他在你生命中的工程,救你脫離罪的勢力!

1 有些人建議,哥林多的信徒已完成了正確執行教會紀律的前兩步驟,故保羅命令他們作出第三步。可是,五章2節可證明這種解釋不正確,保羅寫到哥林多的信徒怎樣對待那惡人:「你們還是自高自大,並不哀痛,把行這事的人從你們中間趕出去。」哥林多的信徒以自己的容忍程度誇口,沒有為那人哀痛,也沒有處理那教會肢體的罪。

2 如果我們不可與掛名的弟兄吃飯,因那人是淫亂的、貪婪的等等,那麼我們也必定有權審判教會內犯上那些事的人。保羅認可我們這樣做,參林前五12。

3 很多現代的註釋書作者也與哥林多的信徒犯上同樣的錯誤,堅持那不道德的人是真基督徒,因而完全錯過了保羅在這段經文中想要作出的重點。可是,最少有五方面可顯示保羅不認為那不道德的哥林多人是已得救:(1)保羅稱那人為「掛名的弟兄」(五11,參NASB的譯法);(2)保羅稱那人為「惡人」(五13);(3)保羅不依照基督所指示管教犯罪弟兄的方法,表明他不相信那人是弟兄;(4)保羅將那不道德的人交給撒旦,「使他的靈魂在主耶穌的日子可以得救」(五5),表明如果那人持續他當下的光景,他的靈魂就不會得救。不過,若把那人逐出教會,他知道教會不接受他的認信時,他便還有希望悔改得救;(5)保羅清楚說明,行淫亂和姦淫的人不能承受神的國(六9~10),清楚不過。

4 Igniting a Moral and Spiritual Revolution: Social Scientist Analyzes the Data,George Barna著,見於the Promise Keeper, Vol. 2, No. 1, January/February 1999, 頁1。

5 參The Second Coming of the Church (Word: Dallas, 1998),George Barna著,頁6。

不义的人不能承受神的国(The Unrighteous Shall Not Inherit)

第一章(ONE)

你们总要自己省察有信心没有,也要自己试验!岂不知你们若不是可弃绝的,就有耶稣基督在你们心里么?(林后十三5)

从上面引述的经文中,我们发现何为作基督徒的简明定义:基督徒有耶稣基督住在他里面。另一些经文再指明,那种不是肉身上的内住,而是属灵上的内住。

如果基督活在一个人里面,便会改变那人。明显可见,按保罗所说,我们可以察验自己(并建议我们这样做),看看基督是否真的住在自己里面。我们自称是跟随基督的人,就应听从保罗向哥林多人发出的劝告,察验自己,看看自己是「有信心没有」。

明显地,保罗相信教会的成员也极可能会自我欺骗,以为自己相信,实际上却是不信。还有甚么错谬比这更严重?还有甚么比这会带来更严重的后果?未得救的人若是知道自己未得救,至少还有机会承认自己的实况,然后悔改归向基督。但自我欺骗的人却看不见自己的需要,虽然走上地狱之路,仍面带笑容。更糟糕的是,那人以为自己感到平安和喜乐,就可证明自己已经得救,却不知道那些只是自我欺骗而生出的果子。那人无知是福,但只是暂时而已,实在不幸。

转化生命的恩典(Transforming Grace)

哥林多教会的问题确实是无知。好像很多今天的教会一样,哥林多的信徒对福音一知半解,以为只要口头上承认基督,就是真正的基督徒,就算过着怎样的生活方式也行。实例之一:他们中间有人与自己的继母行淫,却没有人纠正那事。

可是,保罗不必多搜集证据,已经可以发出审判。保罗命令他们要马上将那人逐出教会,形容那人是恶人:「把那恶人从你们中间赶出去。」(林前五13)

接着,保罗向哥林多的基督徒讲论好些重要的福音真理:赦罪的恩典也是转化生命的恩典。故此,若人的生命没有被转化,那人就不是蒙了赦免,并不会承受神的国。那种人作不义的事,保罗甚至进一步列出好些神看为是不义的例子,请留意他其中提到「淫乱」:

你们岂不知不义的人不能承受神的国么?不要自欺,无论是淫乱的、拜偶像的、奸淫的、作娈童的、亲男色的、偷窃的、贪婪的、醉酒的、辱骂的、勒索的,都不能承受神的国。(林前六9~10)

有些现代人读到这段保罗的经文,会感到困惑。为何保罗不叫哥林多教会依照基督指示那执行教会纪律的三步骤,即是先私下接见那偏差的弟兄,再透过一小群人跟进,最后才不得不知会全教会,将那人逐出教会?1

最简单的答案是:基督的指示只适用于处理犯罪的真基督徒。可是,哥林多教会中那人犯淫乱,已实实在在证明自己不是真正相信耶稣,只是假冒的信徒,其行事为人揭露了他的真本性,过着淫乱的生活。保罗坚持表示,淫乱的、拜偶像的、奸淫的、作娈童的、亲男色的、偷窃的、贪婪的、醉酒的、辱骂的、勒索的,都不能承受神的国。这些人的行事为人表明他们没有在基督里得救的信心,还未被圣灵重生,基督没有住在他们里面,因此他们并不属乎他(参罗八9)。

哥林多的信徒理应知道更多,保罗之前已就着相同的主题写信给他们,但他们似乎却误解了他的意思:

我先前写信给你们说,不可与淫乱的人相交。此话不是指这世上一概行淫乱的、或贪婪的、勒索的、或拜偶像的,若是这样,你们除非离开世界方可。但如今我写信给你们说,若有称为弟兄,是行淫乱的、或贪婪的、或拜偶像的、或辱骂的、或醉酒的、或勒索的,这样的人不可与他相交,就是与他吃饭都不可。2 (林前五9~11,加上强调)

按保罗所说,那不道德的哥林多教会成员不是真正的弟兄,却只是挂名的弟兄。哥林多教会搞不清楚信心与行为存在不可分割的关系,因而无法辨明那人的认信是虚假的。3

属灵的婴孩还是假冒的信徒?(Spiritual Babes or Phony Believers?)

保罗知道教会如此是非不分,会造成深远的影响,故此他很有理由不单质疑那不道德的哥林多教会成员到底是否得救,更有理由质疑教会中另一些人也到底是否得救。教会存在纷争,结党和嫉妒(参林前一10~12,三1~4)。对于刚重生的信徒来说,那些情况表示他们仍是属灵上的婴孩,主要是由于不认识神的旨意。直至现在,哥林多的信徒仍然只可以用神话语的奶喂养(参林前三2),所以保罗告诉他们自私的行为怎样令神不悦,盼望他们当下认识真理后,会愿意悔改。

不过,信徒受光照后,若是仍持续犯相同的罪,就不可同日而语了。加拉太书中,保罗列出与哥林多前书中相似的罪行,同时收入嫉妒和纷争,信徒若是惯常犯那些罪,就证明那人不会承受神的国,就像惯常行淫乱和奸淫之人的结局一样:

情欲的事,都是显而易见的,就如奸淫、污秽、邪荡、拜偶像、邪术、仇恨、争竞、忌恨、恼怒、结党、纷争、异端、嫉妒、醉酒、荒宴等类。我从前告诉你们,现在又告诉你们,行这样事的人,必不能承受神的国(加五19~21,加上强调)

明显看来,同样的行为特征,在某人身上可能是基督里的婴孩的表现,在另一个人身上却可能是还未得救的表现。两者的分别是信主的时间和属灵知识。神期望自己的真儿女明白祂的期望后,便会顺服祂。人若自称是神的儿女,蒙了光照后,却仍然惯常不守律法,就是自欺。真正重生的人渴慕成圣,他们「饥渴慕义」(太五6)。神在他们心里动了善工,必成全这工(参腓一6,二13)。所以,如果我们的信心不使我们成圣(逐渐变得圣洁),就不要以为那种信心可叫我们称义(在神面前得称无罪)。称义以后,根本不可能不成圣,为此圣经说:「你们要追求……圣洁,非圣洁没有人能见主。」(来十二14,加上强调)不圣洁的人不得进天国。

这样岂不是靠行为得救?(Is this Not Salvation by Works?)

保罗警告我们,惯了行不义的人不会承受神的国,却又教导救恩完全是神的恩典,凭着信心得着,岂非自相矛盾?救恩岂不是靠着不犯某些罪得以赚回来吗?

不,我们更仔细研究保罗的教导时,便会清楚发现若有人真正凭信心领受了神所赐下的救恩,就会被圣灵转化生命。因着神在他们生命中作出奇妙的善工,他们变得圣洁,不断在圣洁上长进。他们已经重生,生命中打破了罪的势力。基督住在他们里面,他们成了新造的人,犯罪不再是他们生命的特征。固然,真信徒有时仍然会犯罪,却不再是惯常犯罪。使徒约翰写道:

我们若说自己无罪,便是自欺,真理不在我们心里了。我们若认自己的罪,神是信实的、是公义的,必要赦免我们的罪,洗净我们一切的不义……凡从神生的,就不犯罪,因神的道〔原文作种〕存在他心里。他也不能犯罪,因为他是由神生的。(约壹一8~9,三9,加上强调)

信徒借着耶稣基督得救,不但罪得赦免,还可以脱离罪恶。他们白白得着救恩后,会变得越来越圣洁。请留心保罗最著名的救恩定论,肯定救恩是白白得来的:

你们得救是本乎恩,也因着信,这并不是出于自己,乃是神所赐的,也不是出于行为,免得有人自夸。我们原是他的工作,在基督耶稣里造成的,为要叫我们行善、就是神所预备叫我们行的。(弗二8~10,加上强调)

我们不是靠好行为得救,但得救后却会带来好行为。

神叫人得救的旨意(God’s Purpose in Salvation)

神定意叫我们得救,不只是从律法上赦免我们,撤销我们的罪。神还定意使我们成为圣洁顺服的子民,变成基督的样式。神不但赐给我们律法上的义,还再创造我们去经历真正实践上的义。人若得着了前者,就不可能没有后者。事实上,使徒约翰告诉我们那些人才是真正领受了律法上的义:实际生活上行义的人:

小子们哪,不要被人诱惑,行义的才是义人,正如主是义的一样。犯罪的是属魔鬼,因为魔鬼从起初就犯罪。神的儿子显现出来,为要除灭魔鬼的作为。(约壹三7~8,加上强调)

罪是魔鬼的工作,耶稣赐下救恩,为要除灭撒旦在我们生命中的作为。

雅各布论行为(James on Works)

当然,我们首先要意识到自己需要得救,蒙神赦免,得以脱离罪恶,才能从神领受这种救恩。可是,很多教会的人只是作了一次「认罪祈祷」,或只承认某些神学事实,就以为自己是基督徒,实在很悲哀。那些人以为自己已经得救,得蒙赦罪,却只带来很少生命改变,甚至全无改变。可是,那些人却不以为然,因为他们心想得救是因着恩典,而不是靠行为。他们心目中认为,行为并不重要,可有可无。

可是,圣经言明人若有了得救的信心,就不可能没有行为。使徒雅各布写道,信心若没有行为就没有用处,就是死的,不能救人:

我的弟兄们,若有人说自己有信心,却没有行为,有甚么益处呢?这信心能救他么?……这样,信心若没有行为就是死的…… 虚浮的人哪,你愿意知道没有行为的信心是死的么?(雅二14、17、20,加上强调)

所以,我们的行为可以真正试验我们的信心。故此,保罗提醒我们,劝戒我们要省察自己的生命,看看自己的信心和救恩孰真孰假。另一方面,我们的行为却无法叫我们赚得救恩;行为只证明我们带有真正得救的信心,有圣灵内住。

那么,让我们听从保罗的劝戒,运用神启示给他的方法考验一下自己。第一步是定出自己当下的地步。倘若我们发觉自己考验不合格,还未经历到真正的救恩,那么,我们仍然有盼望可以得着,也必定会得着。

第一个自我测试(An Initial Self-Exam)

请思想三段经文(我们已看了其中两段),保罗特别列出一些罪行,不会承受神国的人会流露这些特征:

你们岂不知不义的人不能承受神的国么?不要自欺,无论是淫乱的、拜偶像的、奸淫的、作娈童的、亲男色的、偷窃的、贪婪的、醉酒的、辱骂的、勒索的,都不能承受神的国。(林前六9~10,加上强调)

情欲的事,都是显而易见的,就如奸淫、污秽、邪荡、拜偶像、邪术、仇恨、争竞、忌恨、恼怒、结党、纷争、异端、嫉妒、醉酒、荒宴等类。我从前告诉你们,现在又告诉你们,行这样事的人,必不能承受神的国(加五19~21,加上强调)

因为你们确实的知道,无论是淫乱的、是污秽的、是有贪心的,在基督和神的国里都是无分的。有贪心的,就与拜偶像的一样。不要被人虚浮的话欺哄,因这些事,神的忿怒必临到那悖逆之子。(弗五5~6,加上强调)

我们从这三段经文中可归纳出一些罪,如果有人惯常犯上那些罪,便证明那人仍未重生。那些罪可分成五类,第一类是性方面的罪:淫乱、奸淫、邪荡、污秽、作娈童、亲男色等。第二类是偷窃的罪:贪婪、偷窃、勒索等。第三类是放纵的罪:醉酒、荒宴等。第四类是憎恨的罪:仇恨、争竞、忌恨、恼怒、结党、纷争、嫉妒等。第五类是假宗教的罪:拜偶像、邪术等。

不过,请留心保罗并非列出一切的罪,却只是概括指出,所有不义的人都不会承受神的国(参林前六9)。加拉太书第五章中,保罗列出那些罪后,便加上「等类」二字(加五21)。我们也发现保罗没有列出杀人和说谎的罪,但这两种罪仍属于致死的罪。约翰写道,「凡杀人的没有永生存在他里面」(约壹三15),及「一切说谎话的,他们的分就在烧着硫磺的火湖里」(启二十一8)。

虽然重生了的人确实可能会身不由己,暂时陷入了上述列出的罪中,但凡是真信徒必不会惯常犯上那些罪。真信徒生命的特征是义,而并非不义,因真信徒真心委身给主,灵魂已被圣灵重新创造。

回答反对的立场(An Objection Answered)

近来有些作者主张,保罗警告犯罪的人「不会承受神的国」,并非是论到永恒的救恩,却把「不会承受神的国」这句话解释作(1)失去某些地上的祝福,或(2)失去某些天上的「赏赐」,但更圣洁的基督徒则可得着那些奖赏。

那些人想我们相信保罗只是指到地上的祝福,便指出保罗在经文中提到「神的国」,而不是说「天国」,故此推论保罗并非是谈到进天国,却是论到如何当下在地上神的国中得着完全的祝福。

可是,只要研究一下耶稣怎样运用「神的国」这句话,便会发现这句话的意思与「天国」是一模一样的。只有马太福音才引述耶稣用上「天国」这句话,很可能是由于该书假定的读者是犹太人,然而,马可福音和路加福音引述耶稣相同的话时(比较太十三11与可四11及路八10),则会写成是「神的国」。「神的国」就是「天国」。

有些人认为保罗只是谈到天上的赏赐,便指出保罗并非是警告不得进神的国,却是警告不可承受神的国,主张那二字的用法有别。不圣洁的基督徒可得进神的国,却是不可承受神的国!那些人看来会失去某些天上的赏赐。

这岂是保罗想要传递的真正意思?还是,保罗是指到犯罪的人不能进天国?

明显地,根据不少有力的理由,保罗是论到终极的救恩和进天国。

第一,这是从最自然的角度诠释保罗的话。假如犯罪的人只是可能会失落某些天上的赏赐,保罗又何以要这么严厉警告他们?假如保罗是想到丧失赏赐的问题,为何不说得更清楚一点?天真的小孩子听到牧师解释某段经文后,会问牧师:「保罗真是想说这意思吗?」我也会好像小孩子一样地问:「如果保罗的意思果真是那样,为何他不直接说明那种意思呢?」

第二,罗马书中,保罗宣告神会任得犯同性恋的人永远沈沦(参罗一26~二5)。那么,我们读到哥林多前书警告犯同性恋的人,指出「他们不可承受神的国」,又岂可认为那句话只是警告他们会失去某些天上的赏赐 ?

第三,使徒约翰写道,淫乱的人和拜偶像的人「就在烧着硫磺的火湖里,这是第二次的死(启二十一8)。哥林多前书中,保罗警告淫乱的人和拜偶像的人,又岂是指到他们只会失去某些天上的赏赐 ?

第四,保罗写信给哥林多教会时,用了两次「不可承受神的国」这说法,其中一次用于第十五章,用来警告惯常犯罪的人。那段经文中,保罗必定是写到我们进天国的时候:

弟兄们,我告诉你们说,血肉之体,不能承受神的国;必朽坏的,不能承受不朽坏的。(林前十五50,加上强调)

保罗肯定是说,我们必朽坏的血肉之躯必不能进天国。保罗用上这种表达方式,无疑是取材自耶稣自己的说话:

于是王要向那右边的说:「你们这蒙我父赐福的,可来承受那创世以来为你们所预备的国。」(太二十五34,加上强调)

「王」是论到地上的祝福或是天上的赏赐?还是,王是论到进天国?答案清楚不过。王向另一群站在他面前的人说:「你们这被咒诅的人,离开我,进入那为魔鬼和他的使者所预备的永火里去。」(太二十五41)

因着上述的理由及其它理由,我们可以肯定保罗警告犯罪的人不可承受神的国时,乃是指到他们不能进天国。他选择用「承受」而不用「进入」,只是想突出天国是神赐下的恩典,只可承受,不可赚取。

第二种反对的立场(A Second Objection)

有一位很受欢迎的作者指出,哥林多后书十三章5节中(这一章一开始时引述了这段经文),保罗劝戒哥林多教会的人要试验自己,看看自己是否有信心。保罗这样写,是为了鼓励他们「认出自己明显有的救恩」。这是说,他们应「省验自己,不是为了头脑上的知识,而是为了确知自己得救」。按照推测,保罗「确信他们已得救」,肯定不打算质疑他们是否得救。

果真如此吗?答案肯定是「不」。让我们想一想保罗接下来写到的话,先想一想接下来的两节经文:

我怕我再来的时候,见你们不合我所想望的,你们见我也不合你们所想望的。又怕有分争、嫉妒、恼怒、结党、毁谤、谗言、狂傲、混乱的事。且怕我来的时候,我的神叫我在你们面前惭愧,又因许多人从前犯罪,行污秽奸淫邪荡的事,不肯悔改,我就忧愁。(林后十二20~21,加上强调)

明显看来,保罗担心自己再去探访哥林多教会时,会对他们的行为大失所望。保罗提出好些他在前一封信中写到的罪,特别指明他很怕发现他们仍然犯那些罪,行污秽奸淫邪荡的事,不肯悔改。加拉太书五章19节中,保罗同样列出这三宗罪,表明惯常犯这三罪的人不会承受神的国。此外,保罗写作哥林多前书时,已说明淫乱、奸淫、作娈童、亲男色的人都不会承受神的国(参林前六9~10)。

除此以外,保罗也说恐怕自己到访哥林多教会时,会发现分争、嫉妒、恼怒、结党等事,他于加拉太书五章20节也列出了这四宗罪,明说惯常犯那些罪的人不会承受神的国。我们可否推断保罗「确信他们已经得救」,正如那位很受欢迎的作者希望我们所信那样?但保罗已经如此清楚地指明,人若犯上好些哥林多教会的人所犯的罪,就明显是仍未得救。

请细读保罗接下来的话:

这是我第三次要到你们那里去。凭两三个人的口作见证,句句都要定准。我从前说过,如今不在你们那里又说,正如我第二次见你们的时候所说的一样,就是对那犯了罪的、和其余的人说,我若再来必不宽容。(林后十三1~2,加上强调)

保罗到底是指到甚么事,需要凭两三个人作见证定准?保罗只可能是论到那些自称是信徒的哥林多人所犯的罪。从上下文和措词来说,确是指向这解释(参十三1前后的经文,另可参申十九15)。

保罗再威吓「那些犯了罪的人和其余的人」,他回来时「必不宽容」。保罗于那方面必不宽容他们?他会否指出他们的错处?不会,他已清楚向他们指出了。保罗只可能是说,他会像从前命令他们将假信徒逐出教会时一样,将生活放荡的人逐出教会。保罗会将那些人逐出教会,把他们当作假信徒,因他们不断犯上严重罪行,又不肯悔改,就证明他们是假信徒。不然的话,保罗便只是嘴硬心软,装腔作势而已。

保罗再说:

你们既然寻求基督在我里面说话的凭据,我必不宽容,因为基督在你们身上,不是软弱的,在你们里面,是有大能的。他因软弱被钉在十字架上,却因神的大能仍然活着。我们也是这样同他软弱,但因神向你们所显的大能,也必与他同活。你们总要自己省察有信心没有,也要自己试验!岂不知你们若不是可弃绝的,就有耶稣基督在你们心里么?我却盼望你们晓得我们不是可弃绝的人。(林后十三3~6,加上强调)

保罗写道「要自己省察有信心没有」,留意「有没有」这三字,表示他们可能会「没有信心」。保罗不是说,「要自己省察,就会发现自己有信心,因我确信你们是已经得救」。

请留心保罗也写道,「你们若不是可弃绝的」,就会发觉耶稣基督在他们心里。这句话岂不清楚指明,保罗相信他们中间有些人可能是可弃绝的?必不会错。十三章6节写得更是清楚,保罗以自己和提摩太(参林后一1)来与他们相比:「我却盼望你们晓得我们不是可弃绝的人。」哥林多教会的人可能会失败,但保罗和提摩太就肯定不会。耶稣明显活在保罗和提摩太的心里,但尽管哥林多教会的人自称相信耶稣,却不太清楚耶稣是否住在他们心里。

结论?(The Conclusion?)

圣经存在压倒性的证据:罪人重生以后,行事为人也会改变,恶名昭彰的罪人有时会彻底转变过来。那么,为何这么多人自称已经重生了,行事为人却是与没有重生的人一模一样?举一个例子,美国调查员巴纳(George Barna)指出:

从我们最近的研究发现,六十六个项目中,已经重生的基督徒与非基督徒只在其中九个项目上明确有别。我们调查另外六十五个非宗教的项目时(核心价值、态度定义、核心行为取向等),基督徒与非基督徒实质上全无分别,这发现实在更意义深远。4

巴纳的调查也显示,87%的非基督徒说自己过去三个月内曾看过 PG-13或R级别的电影(译按:美国电检尺度:PG-13指建议13岁以下观众在家长陪同下观看;R-rated 指17岁以下观众必须有成人陪同),而76%已重生的基督徒也会这样做。就上一年度来说,更多非基督徒比基督徒会捐助给非牟利的团体,也更多捐助无家可归的人或穷人,这实在令人惊讶。5

只可能得出一个结论:很多人以为自己已经重生,事实却不然;他们以为自己会进天国,事实却不然。

你测试的结果如何?如果你发现自己一直自欺欺人,便应该在神面前跪下来,为自己所知的一切过犯认罪悔改,呼求神借着圣灵改变你的生命。真正接受耶稣作你的救主,救你脱离神的忿怒和罪恶,单单信靠他,以他作你的主和主宰。耶稣会开展他在你生命中的工程,救你脱离罪的势力!

1 有些人建議,哥林多的信徒已完成了正確執行教會紀律的前兩步驟,故保羅命令他們作出第三步。可是,五章2節可證明這種解釋不正確,保羅寫到哥林多的信徒怎樣對待那惡人:「你們還是自高自大,並不哀痛,把行這事的人從你們中間趕出去。」哥林多的信徒以自己的容忍程度誇口,沒有為那人哀痛,也沒有處理那教會肢體的罪。

2 如果我們不可與掛名的弟兄吃飯,因那人是淫亂的、貪婪的等等,那麼我們也必定有權審判教會內犯上那些事的人。保羅認可我們這樣做,參林前五12。

3 很多現代的註釋書作者也與哥林多的信徒犯上同樣的錯誤,堅持那不道德的人是真基督徒,因而完全錯過了保羅在這段經文中想要作出的重點。可是,最少有五方面可顯示保羅不認為那不道德的哥林多人是已得救:(1)保羅稱那人為「掛名的弟兄」(五11,參NASB的譯法);(2)保羅稱那人為「惡人」(五13);(3)保羅不依照基督所指示管教犯罪弟兄的方法,表明他不相信那人是弟兄;(4)保羅將那不道德的人交給撒旦,「使他的靈魂在主耶穌的日子可以得救」(五5),表明如果那人持續他當下的光景,他的靈魂就不會得救。不過,若把那人逐出教會,他知道教會不接受他的認信時,他便還有希望悔改得救;(5)保羅清楚說明,行淫亂和姦淫的人不能承受神的國(六9~10),清楚不過。

4 Igniting a Moral and Spiritual Revolution: Social Scientist Analyzes the Data,George Barna著,見於the Promise Keeper, Vol. 2, No. 1, January/February 1999, 頁1。

5 參The Second Coming of the Church (Word: Dallas, 1998),George Barna著,頁6。

chapter 01

Setting the Right Goal

1

ü¿êÂß ùŽÂÉ ¿¦šõþ ßÂõþ±

Setting the Right Goal

֝«Ëõþõþ ðÔ¿©†Ëî üôÂù ýËî ÎáËù, ÛßÂæò Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ ü±÷Ëò ֝«õþ Îû-ùŽÂÉ ¿¦šõþ ßÂËõþ ÎõþËàËåò, îÒ±Ëß î± ëÂ×Âóù¿t ßÂõþ± ÕõúÉ-Û¶Ëûþ±æò¼ ¿î¿ò û¿ð îÒ±õþ ùŽÂÉ-¿õjÅ ëÂ×Âóù¿t ò± ßÂËõþò, î± ýËù îÒ±õþ ü±ôÂùÉ õ± õÉïÇî±Ëß Âó¿õþ÷±Âó ßÂõþ±õþ ÷Ëî± Õ±õþ Îß±ò ÷±òðGÂý× îÒ±õþ ü±÷Ëò ï±Ëß ò±¼ Û¶ßÔÂîÂÂóˎÂ, ¿î¿ò ûàò õÉïÇ, îÂàòÝ ¿î¿ò ¿òËæËß üôÂù õËù ÷Ëò ßÂõþËî Âó±Ëõþò¼ Ûé±ý× üõËäÂËûþ õËh± 骱Ëæ¿ë¼ Õ±éÂËú± ¿÷é±õþ ÎðÌËh ¿î¿ò ÂÛ¶ï÷ ýËûþËåò ÎöÂËõ ëÂ×Z±U ëÂ×{¡±ü ßÂõþËî Âó±Ëõþò¼ ¿ßÂc Õ±üËù ¿î¿ò æ±Ëòòý× ò± Îû, ¿î¿ò Îø¸±Ëù±Ëú± ¿÷é±õþ ÎðÌËhÂõþ ÛßÂæò Û¶¿îÂËû±áϼ îÒ±õþ ùŽÂÉ¿õjÅ ü¥óËßÇ ü¿êÂß ñ±õþí± ÛõÑ ëÂ×Âóù¿t ò±-ï±ß±ûþ ¿î¿ò õÉïÇî±õþý× ö±¿áð±õþ ýËûþËåò¼ Ûý× ÎŽÂËS Ûý× Ã›¶ä¿ùî ßÂﱿéÂý× üîÂÉ ýËûþ ëÂ×ËêÂËå Û¶ï÷æò ýËõ ÎúËø¸¼

Õ¿ñß±Ñú Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ ßÂîÂßÂ&¿ù üÅ¿ò¿ðÇ©† ùŽÂÉ ï±ËßÂ, Îü&¿ùËß îÒ±õþ± îÒ±Ëðõþ ‘‘ðúÇò’’ õËù Õ¿ö¿ýî ßÂËõþò¼ îÒ±Ëðõþ üÅ¿ò¿ðÇ©† Õ±ýW±ò ÛõÑ ÕòÅáèý-ð±Ëòõþ ëÂ×Âóõþ ¿ö¿M ßÂËõþ îÒ±õþ± Îü&¿ù üôÂù ßÂõþ±õþ æòÉ Ã›¶±íÂóí ßÂËõþò¼ Îß±òÝ úýËõþõþ ÷GÂùÏõþ Âó±ùßÂQ ßÂõþ±, Îß±òÝ Õ=ÁËù üÅü÷±ä±õþ Û¶ä±õþ ßÂõþ±, õ± ¿ßÂåÅ üîÂÉËß ¿úŽÂ± ÎðÝûþ±, û±-ý× Îý±ßÂ, Û¶ËîÂÉËßÂõþ Õ±ýW±ò Ý ÕòÅáèý-ð±ò ÕòòÉ, ÕòÅÂó÷¼ ¿ßÂc ֝«õþ-ðM Îû-ùˎÂÉõþ ßÂï± Õ±¿÷ õù¿å, î± ü±ñ±õþí ÛõÑ Ã›¶ËîÂÉß Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ ΎÂËSý× î± Û¶Ëû±æɼ Îüé± ýù õÔýÈ ðúÇò¼ Û¶ËîÂÉß ÕòÅÂó÷ ðúÇòËß ¿ÂóåËò ÎôÂËù ü±ñ±õþí ðúÇËòõþ Û¿áËûþ û±Ýûþ± ëÂ׿äÂî¼ ¿ßÂc Û¶±ûþý× î± ýûþ ò±¼ õU Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ üÅ¿ò¿ðÇ©† ðúÇò&¿ù qñÅ Îû ֝«Ëõþõþ ü±ñ±õþí ðúÇËòõþ üË/ ü±ûÅæÉýÏòý× òûþ, õU ü÷Ëûþý× Îü&¿ù ֝«Ëõþõþ ü±ñ±õþí ðúÇËòõþ ¿õÂóõþÏîÂ, ¿õX¼ Ûß¿é õñÇòúÏù ÷GÂùÏõþ Õ±¿÷ Âó¿õþäÂûDZ ßÂõþ¿åù±÷, îÂõÅÝ Õ±÷±õþ æÏõËòÝ ÛßÂý× õþßÂ÷ âéÂò± âËé¿åù¯

֝«õþ Û¶ËîÂÉß Âó¿õþäÂûDZß±õþÏËß ßÂÏ ü±ñ±õþí ùŽÂÉ õ± ðúÇò ¿ðËûþËåò· ÷¿ï ¿ù¿àî üÅü÷±ä±Ëõþõþ 28 18-20 ÎïËß ձ÷õþ± Ûõþ ëÂ×Mõþ àÒÅËæ Îõõþ ßÂõþ±õþ Î䩆± ßÂõþõ¼ Ûý× ÕÑú¿é Ûî üÅÂó¿õþä¿î Îû, Õ±÷õþ± Ûõþ ÕïÇ Ã›¶±ûþý× ý±¿õþËûþ Îô¿ù¼ ÛßÂ-Ûß¿é Âóð ëÂ×Ë{¡à ßÂËõþ ¿ä™Lñ ßÂõþ± û±ßÂ

¿ûq îÒ±Ëðõþ ß±Ëå ÛËü õùËùò, ¦¤ËáÇ Ý ÂÂóÔ¿ïõÏËî ü÷™¦¸ ßÂîÔÂÇQ Õ±÷±Ëß ÎðÝûþ± ýËûþËå¼ •÷¿ï 28 18—

¿ûq ÎäÂËûþ¿åËùò, îÒ±õþ ¿úø¸Éõþ± Îûò ëÂ×Âóù¿t ßÂõþËî Âó±Ëõþò Îû, îÒ±õþ ¿Âóî± îÒ±Ëß äÂõþ÷ ŽÂ÷î± ð±ò ßÂËõþËåò¼ ¿ûqõþ ÕòòÉî± ýù, ¿Âóî± îÒ±Ëß ¦¤ËáÇ Ý ÂóÔ¿ïõÏËî ü÷™¦¸ ßÂîÔÂÇQ ¿ðËûþËåò¼ îÒ±õþ ßÂîÔÂÇQ üÏ÷±õX òûþ¼ ¿ûq ÃÛ¶öż Ûý× ß±õþËí ÎÂóÌù ¿ùËà¿åËùò, ‘‘¿àèˆÂ ÷ÔîÅÂÉõõþí ßÂËõþËåò ÛõÑ ÂóÅòæÏÇ¿õî ýËûþËåò, æÏ¿õîÂ Ý ÷Ôî üßÂËùõþ ëÂ×Âóõþ ßÂîÔÂÇQ Û¶¿î‡±õþ æòɒ’ •Îõþ±÷Ïûþ 14 9—¼

Û¶ßÔÂî ëÂ×X±õþß±õþÏ ¿õ«±ü

True Saving Faith

Õ±ñÅ¿òß ß±Ëùõþ üÅü÷±ä±õþ Û¶ä±õþß ÛõÑ Âó±ùßÂõþ± ûàò Âó¿õþS±í¿õýÏò ÷±òÅø¸Ëß ‘‘¿ûqËß Âó¿õþS±î±õþ+ËÂó áèý풒 ßÂõþ±õþ æòÉ Õ±÷Laí æ±ò±ò, îÂàò ü±ñ±õþíî üÅü÷±ä±õþ ü¥óËßÇ îÒ±Ëðõþ ëÂ×Âóù¿tõþ Ûß¿é Sn¿é Âó¿õþù¿ŽÂî ýûþ¼ ëÂ×ð±ýõþí¦¤õþ+Âó, ¿ô¿ùÂóÏûþ ß±õþ±Âó±ù ûàò ÎÂóÌùËß Û¶Ÿ ßÂËõþ¿åËùò, Âó¿õþS±í ù±ËöÂõþ æòÉ îÒ±Ëß ßÂÏ ßÂõþËî ýËõ, Û¶îÅÂÉMËõþ ÎÂóÌù îÒ±Ëß õËùò¿ò, ‘‘¿ûqËß ձÂóò±õþ Âó¿õþS±î±õþ+ËÂó áèýí ߏò,’’ õõþÑ ¿î¿ò õËù¿åËùò, ‘‘Û¶öÅ ¿ûqËî ¿õ«±ü ßÂõþ, î± ýËù, îÅ¿÷ Ý Îî±÷±õþ Âó¿õþõ±Ëõþõþ üßÂËùý× Âó¿õþS±í Âó±Ëõ’’ •ÎÛ¶¿õþîÂ. 16 31€ õұ߱ ՎÂõþ Îùàß ßÂîÔÂÇß Û¶ðM—¼ Îù±Ëß ûàò Û¶öÅ ¿ûq ¿àèˆÂËß ¿õ«±ü ßÂËõþ, îÂàò Âó¿õþS±í ù±ö ßÂËõþ¼ ÷Ëò õþ±àËõò, Âó¿õþS±í õ± ¿ûq ü¥ó¿ßÇÂî ÷îÂõ±ð ¿õ«±ü ßÂõþ±õþ ôÂËù òûþ, îÒ±õþ± Ûß õÉ¿M – Û¶öÅ ¿ûqËß ¿õ«±ü ßÂËõþ Âó¿õþS±í ù±ö ßÂËõþ¿åËùò¼ Ûé±ý× ýù ëÂ×X±õþß±õþÏ ¿õ«±ü¼ õU ÷±òÅø¸ ÷Ëò ßÂËõþ, î±õþ± ¿õ«±ü ßÂËõþ Îû, î±Ëðõþ Âó±ËÂóõþ æòÉ ¿ûqõþ Õ±Rð±òý× ûË渚, õ± ¿õ«±Ëüõþ Z±õþ± Âó¿õþS±í ù±ö ßÂõþ± û±ûþ, Õïõ± ¿ûq õ± îÒ±õþ Âó¿õþS±í ü¥ó¿ßÇÂî úî úî ¿õø¸ûþ î±õþ± ¿õ«±ü ßÂËõþ – Ûý× ß±õþËí î±õþ± ëÂ×X±õþß±õþÏ ¿õ«±ü ù±ö ßÂËõþËå¼ ¿ßÂc î±Ëðõþ Îüý× ëÂ×X±õþß±õþÏ ¿õ«±ü Îòý×¼¿ûq ¿àèˆÂ ÛõÑ Âó¿õþS±í ü¥ó¿ßÇÂîÂ Û ü÷™¦¸ ¿õø¸ûþ Îî± úûþî±òÝ ¿õ«±ü ßÂËõþ¼ ëÂ×X±õþß±õþÏ ¿õ«±ü ¿ûq ¿àèˈÂõþ Û¶¿î ¿õ«±Ëüõþ ÷ËñÉ ¿ò¿ýî¼ ÛõÑ ¿î¿ò Îß· ¿î¿ò Û¶öż

¦ó©†îÂý×, Õ±¿÷ û¿ð ¿õ«±ü ß¿õþ Îû, ¿ûqý× Ã›¶öÅÂ, Õ±÷±õþ Õ±ä±õþ-Õ±äÂõþíÝ ýËõ Îüý× ÕòÅü±Ëõþ¼ Õ±¿÷ üõDZ™LÃÐßÂõþËí îÒ±õþ ß±Ëå ¿òËæËß ëÂ×ÈüáÇ ßÂõþõ¼ Õ±¿÷ û¿ð Õ±Rü÷ÂóÇí ò±-ß¿õþ, î± ýËù Õ±¿÷ îÒ±Ëß ¿õ«±ü ß¿õþ ò±¼ û±õþ± ¿ûqËß ¿õ«±ü ßÂËõþ õËù ð±¿õ ßÂËõþ, ¿ßÂc î±Ëðõþ Âó±ËÂóõþ æòÉ ÕòÅî±Âó ßÂËõþ¿ò õ± îÒ±õþ ß±Ëå ý+ðûþ ü÷ÂóÇí ßÂËõþ¿ò, î±õþ± Û¶ßÔÂîÂÂóˎ ¿ûqËß ¿õ«±ü ßÂËõþ¿ò¼ î±õþ± ß±Š¿òß Îß±ò ¿ûqËß ¿õ«±ü ßÂõþËî Âó±Ëõþ, ¿ßÂc Û¶öÅ ¿ûqËß òûþ, ¦¤áÇ Ý ÂóÔ¿ïõÏõþ üßÂù ßÂîÔÂÇQ ûÒ±õþ ëÂ×Âóõþ òə¦¸ ýËûþ¿åù¼

õÔýÈ ðúÇò

The Big Vision

÷¿ï 28 18-19 Âóð&¿ùõþ ¿ðËß ձõ±õþ ðÔ¿©†Âó±î ßÂõþ± û±ß¼ îÒ±õþ äÂõþ÷ Û¶öÅÂËQõþ ßÂï± Îâ±ø¸í± ßÂõþ±õþ Âóõþ, ¿ûq Ûß¿é ÕòÅ:± ¿ðËùò

‘‘üÅîÂõþ±Ñ Îî±÷õþ± ¿áËûþ üßÂù 汿îÂËß ¿úø¸É ßÂõþ€ ¿Âóî±, ÂóÅS Ý Âó¿õS Õ±R±õþ ò±Ë÷ î±Ëðõþ õ±¿l¦œ ð±Ý ÛõÑ Îû-üõ Õ±Ëðú Õ±¿÷ Îî±÷±Ëðõþ ¿ðËûþ¿å, Îü-üõ Âó±ùò ßÂõþËî î±Ëðõþ ¿úŽÂ± ð±Ý¼’’ •÷¿ï 28 19-20ß—

ùŽÂ ߏò, ¿ûq Ûß¿é ús – üÅîÂõþ±Ñ – õÉõý±õþ ßÂËõþËåò¼ ¿î¿ò õËùËåò, ‘‘üÅîÂõþ±Ñ Îî±÷õþ± û±Ý ÛõÑ ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ¼’’ õù± ÎûËî Âó±Ëõþ, ‘‘Ûý× ÷±S Õ±¿÷ Îî±÷±Ëðõþ û± õËù¿å, Îüý× ß±õþËí … ß±õþí üßÂù ßÂîÔÂÇQ Õ±÷±õþ, …ß±õþí Õ±¿÷ý× Ã›¶öÅÂ, … ÷±òÅø¸ ¿ò}Âûþý× Õ±÷±õþ ÕòÅáî ýËõ, … Õ±õþ î±ý× Õ±¿÷ Îî±÷±Ëðõþ Õ±Ëðú ¿ð¿Bå •ÛõÑ Îî±÷õþ± Õ±÷±õþ ÕòÅáî ýËõ—, û±Ý, ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ, Õ±÷±õþ ü÷™¦¸ ÕòÅ:± Âó±ùò ßÂõþËî Ýý× üõ ¿úø¸ÉËß ¿úŽÂ± ð±Ý¼’’

Ûé±ý× ýù ü±ñ±õþí ùŽÂÉ, Õ±÷±Ëðõþ üßÂù Îüõ±õèîÂõþ æòÉ Ö«Ëõþõþ ÷ýÈ ðúÇò ÷±òÅø¸Ëß ¿úËø¸É Âó¿õþíî ßÂõþ± Õ±÷±Ëðõþ ð±¿ûþQ, û±õþ± ¿àèˈÂõþ üßÂù ÕòÅ:± Âó±ùò ßÂõþËõ¼

ÎÂóÌù Ûý×æòÉ õËù¿åËùò, ‘‘üßÂù 汿îÂõþ ÷ËñÉ ¿õ«±Ëüõþ Õ±:±õýî±õþ ëÂ×ËVËú’’ ֝«õþ îÒ±Ëß ÎÛ¶¿õþî¿úø¸Éõþ+ËÂó ÕòÅáèý Û¶ð±ò ßÂËõþ¿åËùò¼ •Îõþ±÷Ïûþ 1 5— ùŽÂÉ ¿åù Õ±òÅáîÂÉ, Õ±òÅáËîÂÉõþ ëÂ×Âó±ûþ ¿åù ¿õ«±ü¼ û±õþ± Û¶ßÔÂîÂý× ¿ûqËß ö±Ëù±ËõËü, î±õþ± ¿ûqõþ üßÂù Õ±ËðËúõþ õ±ñÉ ýûþ¼

Ûý× ß±õþËí Âó=Á±úM÷Ïõþ ¿ðËò ¿ÂóîÂõþ Û¶ä±õþ ßÂËõþ¿åËùò, ‘‘Îý ü÷áè ýצڱËûþù 汿îÂ, ¿ò¿}ÂîÂö±Ëõ ÎæËò õþ±àÅò, ûÒ±Ëß ձÂóò±õþ± SŐËú ¿õX ßÂËõþ¿åËùò, ֝«õþ Îüý× ¿ûqËßÂý× Ã›¶öÅ ÛõÑ ¿àèˆÂõþ+ËÂó ¿òûÅM ßÂËõþËåò’’ •ÎÛ¶¿õþîÂ. 2 36—¼ ¿ÂóîÂõþ ÎäÂËûþ¿åËùò, ¿ûqõþ ýîÂɱß±õþÏõþ± Îûò æ±òËî Âó±Ëõþ Îû, ֝«õþ ¿ûqËß Û¶öÅÂ Ý Âó¿õþS±î±õþ+ËÂó üÔ¿©† ßÂËõþËåò¼ û±Ëðõþ ¿ûqõþ ÕòÅáî ýõ±õþ ßÂï±, î±õþ±ý× îÒ±Ëß ßÂËõþËå ýîÂɱ¯ Âó±Âóö±õþ±S±™Là ý+ðËûþ î±õþ± Û¶Ÿ ßÂËõþ¿åù, ‘‘Õ±÷±Ëðõþ ßÂÏ ßÂõþËî ýËõ·’’¿ÂóîÂõþ ëÂ×Mõþ ¿ðËûþ¿åËùò, ‘‘Îî±÷õþ± ÕòÅî±Âó ßÂõþ¼’’ ÕïÇ±È Õõ±ñÉî± ÎïËß õ±ñÉî±õþ ÂóËï ¿ôÂËõþ Ûü¼ ¿ûqËß Îî±÷±Ëðõþ Û¶öÅ ßÂËõþ ò±Ý¼ Ûõþ Âóõþ, ¿ÂóîÂõþ ¿àèˈÂõþ ÕòÅ:± ÕòÅü±Ëõþ î±Ëðõþ õ±¿l¦œ Âáèýí ßÂõþËî õùËùò¼ ¿ÂóîÂõþ ¿úø¸É áêÂò ßÂõþËåò – ¿àèˈÂõþ ÕòÅáî ÕòÅü±õþÏ ÛõÑ ¿î¿ò ü¿êÂß ÂóX¿îÂËî ü¿êÂß õ±î±Çõþ Û¶ä±õþ q ßÂËõþËåò¼

Û¶ËîÂÉß Âó¿õþäÂûDZß±õþÏËß îÒ±Ëðõþ ü±ôÂËùÉõþ ÷Óùɱûþò ßÂõþËî ýËõ¼ Õ±÷õþ± ¿òËæËðõþ Û¶Ÿ ßÂõþõ, ‘‘Õ±÷±õþ Âó¿õþäÂûDZ ¿ß ÷±òÅø¸Ëß ¿àèˈÂõþ üßÂù ÕòÅ:±õþ ÕòÅü±õþÏ ýËî ü±ý±ûÉ ßÂõþË巒’ ¿àèˈÂõþ Û¶¿î îÒ±Ëðõþ Õ±òÅáîÂÉ û¿ð ¿òÐüÑúûþ ýûþ, îÂËõ Õ±÷õþ± ü±ôÂùÉ ù±ö ßÂËõþ¿å, ÕòÉï±ûþ Õ±÷±Ëðõþ Û¶Ë䩆± õÉïÇ ýËûþËå¼

Îû-Û¶ä±õþß ÷±òÅø¸Ëß qñÅ ¿ûqËß ‘‘áèý풒 ßÂõþ±õþ ßÂï± õËùò, î±Ëðõþ Âó±ËÂóõþ æòÉ ÕòÅî±Âó ۶߱ú ßÂõþ±õþ ßÂï± õËùò ò±, ¿î¿ò õÉïǼ Îû-Âó±ùß üßÂùËß üÅàÏ ßÂËõþ ÛõÑ ¿õ¿öÂi§ ü±÷±¿æß ßÂ÷Çß±G üÑá¿êÂî ßÂËõþ îÂÒ±õþ ÷GÂùÏËß õÔýÈ ÷GÂùÏËî Âó¿õþíî ßÂõþËî ä±ò, ¿î¿ò õÉïǼ Îû-ÎÛ¶¿õþî¿úø¸É Û÷ò üõ ÷GÂùÏ ¦š±Âóò ßÂËõþ äÂËùËåò, û±õþ ëÂ×Âó±üßÂõþ± õËù, î±õþ± ¿ûqËß ¿õ«±ü ßÂËõþ, Õïä îÒ±õþ õ±ËßÂÉõþ ÕòÅáî òûþ, ¿î¿ò õÉïǼ

Õ±÷±õþ õÉïÇî±

My Failure

ßÂËûþß õÈüõþ ÂóÓËõÇ Õ±¿÷ îÂàò Ûß¿é õñÇòúÏù ÷GÂùÏõþ Âó¿õþäÂûDZ ßÂõþ¿åù±÷¼ Âó¿õS Õ±R±õþ Ûß¿éÂà ۶˝Ÿ Õ±÷±õþ äŽÅ ëÂ×iœÏ¿ùî ýù – ֝«Ëõþõþ ü±ñ±õþí ðúÇòËß ü±ïÇß ßÂËõþ Îî±ù±õþ ΎÂËS Õ±÷±õþ ßÂî à±÷¿î ձËå¼ ÷¿ïõþ üÅü÷±ä±Ëõþõþ 25 31-46 ÕÑËú ëÂ׿{¡¿àî Î÷ø¸ Ý å±áËðõþ ö±õÏ ¿õä±Ëõþõþ ¿õø¸ûþ Õ±¿÷ Âó±ê ßÂõþ¿åù±÷¼ Âó¿õS Õ±R± Õ±÷±õþ ü±÷Ëò Ûß¿é Û¶Ÿ åÅËh ¿ðËùò ‘‘Îî±÷±õþ ÷GÂùÏõþ üßÂù üöÂÉý× û¿ð Õ±æ ÷±õþ± û±ûþ ÛõÑ Î÷ø¸ Ý å±áËðõþ ¿õä±Ëõþ ðÒ±h±ûþ, î± ýËù ßÂîÂæò Î÷ø¸ ýËõ, ßÂîÂæòý× õ± å±á ðùöÅÂM ýËõ·’’Õïõ± Õ±õþÝ üÅ¿ò¿ðÇ©†ö±Ëõ õùËî ÎáËù, ‘‘áî õåõþ, Îî±÷±õþ ÷GÂùÏõþ ßÂîÂæò ¿àèˆÂ±¿|ÅÂñ±îÂÇ w±î±-ö¿áòÏËß ձý±õþ ð±ò ßÂËõþËå, îÔÂøž±îÇ ¿àèˆÂ¿õ«±üÏËß æù Âó±ò ßÂõþËî ¿ðËûþËå€ ßÂîÂæò áÔýýÏòËß ձ|ûþ ¿ðËûþËå· ßÂîÂæò õ¦aýÏò ¿àèˆÂ¿õ«±üÏËß õ¦a ð±ò ßÂËõþËå õ± õ¿j ¿õ«±üÏËðõþ Âó¿õþðúÇò ßÂËõþË巒’

Õ±¿÷ ëÂ×Âóù¿t ßÂõþù±÷, î±õþ± ÷GÂùÏËî Îû±áð±ò ßÂËõþËå, Õ±õþ±ñò±-üÑáÏî ÎáËûþËå, Õ±÷±õþ ëÂ×ÂóËðú-õ±íÏ qËòËå ÛõÑ ð±ò ëÂ×ÈüáÇ ßÂËõþËå, îÂõÅ Õ¿î Պ ßÂËûþßÂæòý× Ûõþ Îß±ò Ûß¿é ß±æ ßÂËõþËå¼ ¿àèˈÂõþ ÷±òðG ÕòÅü±Ëõþ, î±õþ± å±á ðùöÅÂM¼ îÂËõ Û æòÉ Õ±÷±ËßÂÝ ÕËòßÂé± Îð±ø¸±Ëõþ±Âó ßÂõþËî ýËõ, ß±õþí Õ±¿÷ î±Ëðõþ ¿úŽÂ± ¿ðËî Âó±¿õþ¿ò Îû, Õ±÷±Ëðõþ ¿àèˆÂ±¿|î w±î±-ö¿áòÏËðõþ Õö±õË÷±äÂò ßÂõþ± ֝«Ëõþõþ ß±Ëå ßÂî &QÂóÓíǼ ¿àèˈÂõþ ü÷™¦¸ ÕòÅ:± Âó±ùò ßÂõþËî ձ¿÷ î±Ëðõþ ¿úŽÂ± ¿ðý׿ò¼ Õ±¿÷ ëÂ×Âóù¿t ßÂõþù±÷, ֝«Ëõþõþ ß±Ëå û± ÕîÂəLà &QÂóÓíÇ – ¿ZîÂÏûþ ÷ýM÷ Õ±Ëðú, Û¶¿îÂËõúÏËß ձRõÈ ö±Ëù±õ±ü±, ¿ûq Îû÷ò Õ±÷±Ëðõþ ö±Ëù±õ±Ëüò, ÎîÂ÷òý×ö±Ëõ Âóõþ¦óõþËß ö±Ëù±õ±ü±õþ ¿î¿ò Îû-¿òËðÇú ¿ðËûþ¿åËùò, î± ¿úŽÂ±ð±Ëò Õ±¿÷ ÕõËýù± ßÂËõþ¿å¼

Û å±h±Ý, Õ±¿÷ ëÂ×Âóù¿t ßÂõþù±÷, ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ±õþ ֝«Ëõþõþ ü±ñ±õþí ùˎÂÉõþ ¿õËXÂý× Õ±¿÷ ¿úŽÂ± ¿ðËûþ äÂËù¿å¼ Õ±÷±õþ ÷GÂùÏËß ձ¿÷ Õ¿î æò¿Ã›¶ûþ ‘‘ü÷Ô¿X üÅü÷±ä±õþ’’ ¿úŽÂ± ¿ðËûþ¿å¼ ¿ûq ä±ò¿ò Îû, îÒ±õþ Õ±ÂóòæËòõþ± ÂóÔ¿ïõÏËî ñòü=Áûþ ߏ߼ •÷¿ï 6 19-24 ÎðàÅò—¼ ÛõÑ î±õþ± Îûò î±Ëðõþ ÕúòõüËòý× Âó¿õþîÔÂl ï±Ëß •ý×õèÏûþ 13 5€ 1îÂÏ÷¿ï 6 7-8 ÎðàÅò—¼ ¿ßÂc Õ±¿÷ Õ±÷±õþ ñòú±ùÏ Õ±Ë÷¿õþß±ò üöÂÉËðõþ ëÂ×ÂóËðú ¿ðî±÷, ֝«õþ ä±ò, î±õþ± Îûò Õ±õþÝ Îõ¿ú ü¥óËðõþ Õ¿ñß±õþÏ ýËî Âó±Ëõþ¼ Ûß¿ðß ¿ðËûþ Õ±¿÷ Îù±ßÂËðõþ ¿ûqõþ Õ±Ëðú Õ÷±òÉ ßÂõþËî ¿úŽÂ± ¿ð¿Båù±÷¼

Õ±¿÷ ßÂÏ ßÂõþ¿å, ûàò Õ±¿÷ ëÂ×Âóù¿t ßÂõþù±÷, Õ±÷±õþ ëÂ×Âó±üß ÷GÂùÏËß ձ÷±Ëß ŽÂ÷± ßÂõþËî ÕòÅËõþ±ñ ßÂõþù±÷¼ Õ±¿÷ ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ±õþ ß±Ëæ õèîÂÏ ýù±÷, ¿àèˈÂõþ ü÷™¦¸ ÕòÅ:± Âó±ùò ßÂõþËî ¿úŽÂ± ¿ðËî ù±áù±÷¼ Õ±÷±õþ öÂûþ ýù, Õ±÷±õþ üöÂÉËðõþ ÕËòËßÂý× ýûþËî± ¿àèˈÂõþ üßÂù ÕòÅ:± Âó±ùò ßÂõþËî ä±ûþ¿ò¼ õõþÑ î±õþ± î±Ëðõþ ñ÷ÇËßÂý× ÕÒ±ßÂËh ñõþËî ÎäÂËûþËå, Îûà±Ëò Õ±RîÂɱËáõþ Îß±ò öÓ¿÷ß± Îòý×¼ ÛõÑ Õ±÷±õþ ¿ä™Lñ ¿åù ü¿êÂß¼ æáÈõɱÂóÏ ðÅÐàËö±áÏ ¿õ«±üÏËðõþ æòÉ ÕËòËßÂõþý× Îß±ò ÷±ï±õÉï± Îòý×¼ û±õþ± ßÂàòÝ üÅü÷±ä±Ëõþõþ õ±íÏ Îú±Ëò¿ò, î±Ëðõþ ß±Ëå üÅü÷±ä±õþ ÎÂóÌÒËå Îðõ±õþ Îß±ò áõþæý× Îòý×¼ Âó¿õSî±õþ ΎÂËS, î±õþ± qñÅ Û÷ò üõ Âó±Âóß±æ ÎïËß ¿õõþî ï±ËßÂ, Õ¿õ«±üÏõþ±Ý Îû&¿ù ßÂõþËî öÂûþ Âó±ûþ¼ î±õþ± áhÂÂóhÂî± õþŽÂíúÏù Õ±Ë÷¿õþß±Ëòõþ ÷Ëî± æÏõòû±Âóò ßÂËõþ¼ ¿ßÂc Û¶ßÔÂîÂÂóˎ î±õþ± Û¶öÅÂËß ö±Ëù±õ±Ëü ò±, ß±õþí î±õþ± Û¶öÅÂõþ Õ±Ëðú Âó±ùò ßÂõþËî ä±ûþ¿ò, û± îÒ±õþ õ±íÏ ÕòÅü±Ëõþ, îÒ±õþ Û¶¿î ö±Ëù±õ±ü±õþ Û¶÷±í •Îû±ýò 14 21 ÎðàÅò—¼

Õ±÷±õþ Õ±ú‚± üîÂÉ õËù Û¶÷±¿íî ýù – õU ò±¿÷ ¿àèˆÂ¿õ«±üÏý× Î÷Ëø¸õþ å½ËõËú å±á¼ Õ±¿÷ ûàò î±Ëðõþ ¿òËæËß զ¤Ïß±õþ ßÂËõþ SŐú õýò ßÂõþËî õùù±÷, î±õþ± SŐX ýù¼ î±Ëðõþ ß±Ëå, ÷GÂùÏ Ã›¶±ï¿÷ßÂö±Ëõ Ûß¿é ü±÷±¿æß ¿÷ùò-¦šù, Îûà±Ëò á±ò-õ±æò±õþ õÉõ¦š± Õ±Ëå¼ æáËîÂõþ Îù±ß Îûö±Ëõ ßv±õ õ± õ±Ëõþ ¿áËûþ Õ±òj ëÂ×ÂóËö±á ßÂËõþ¼ ÷GÂùÏËî Âó¿õþS±í Ý î±Ëðõþ Û¶¿î ֝«Ëõþõþ ö±Ëù±õ±ü± ü¥ó¿ßÇÂî Û¶ä±õþ-õ±íÏËß î±õþ± ‘üýɒ ßÂõþËõ, ¿ßÂc î±Ëðõþ ß±Ëå ֝«õþ ßÂÏ ä±ò, Îü-ßÂï± î±õþ± qòËî ä±ûþ ò±¼ î±õþ± ä±ûþ ò± Îû, î±Ëðõþ Âó¿õþS±í ¿òËûþ ÎßÂëÂ× Ã›¶Ÿ ߏ߼ ֝«Ëõþõþ ý×Bå±òÅû±ûþÏ î±õþ± æÏõòû±Âóò ßÂõþËî ý×BåÅß òûþ¼ qñÅ÷±S, ÷GÂùÏËî Îõ¿ú üÅËû±á-üÅ¿õñ± Õ±ð±Ëûþõþ æòÉ î±õþ± ÕïÇõÉûþ ßÂõþËî Û¶dî¼

Õ±Rü÷ώ±õþ ß±ù

A Time for Self-Examination

Âó¿õS Õ±R± Îû÷ò Õ±÷±Ëß Û¶Ÿ ßÂËõþ¿åËùò, Îûüõ Âó¿õþäÂûDZß±õþÏ Ûý× Âóř¦¸ß Âó±ê ßÂõþËåò, îÒ±õþ±Ý ¿òËæËðõþ Û¶Ÿ ߏò ‘‘Îû üöÂÉ-üöÂɱËðõþ Õ±¿÷ Âó¿õþäÂûDZ ßÂõþ¿å, î±õþ± û¿ð Ûý× ÷ÅýÓËîÇ ÷±õþ± û±ûþ, ÛõÑ Î÷ø¸ Ý å±áËðõþ ¿õä±Ëõþõþ ü±÷Ëò ðÒ±h±ûþ, î± ýËù ßÂîÂæò Î÷ø¸ ÛõÑ ßÂîÂæò å±á ðùöÅÂM ýËõ·’’ Îû üöÂÉ-üöÂɱËðõþ æÏõò å±Ëáõþ ÷Ëî±, Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ± ûàò î±Ëðõþ ¿ò}Âûþî± Îðò Îû, î±õþ± Âó¿õþS±í›¶±l, ֝«õþ û± õùËî ä±ò, î±õþ± î±õþ ¿õÂóõþÏî ßÂï±ý× õËùò¼ Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ± ¿àèˈÂõþ ¿õËX ß±æ ßÂõþËåò¼ ÷¿ï 25 31-46 ÕÑËú ¿ûq Îù±ßÂËðõþ û± õùËî ÎäÂËûþËåò, Ûý× üõ Âó¿õþäÂûDZß±õþÏ îÒ±õþ ¿õËX ßÂï± õùËåò¼ Ûà±Ëò ¿ûq å±áËðõþ üîÂßÇ ßÂËõþ ¿ðËî ÎäÂËûþËåò¼ ¿î¿ò ä±ò¿ò, î±õþ± Îûò ¿ä™Lñ ßÂËõþ Îû, î±õþ± ¦¤ËáÇ Ã›¶Ëõú ßÂõþËî äÂËùËå¼

¿ûq õËù¿åËùò, Õ±÷±Ëðõþ Âóõþ¦óËõþõþ Û¶¿î ö±Ëù±õ±ü±ý× Õ±÷±Ëðõþ îÒ±õþ ¿úø¸Éõþ+ËÂó Û¶÷±í ßÂõþËõ •Îû±ýò 13 35 ÎðàÅò—¼ Ûý× ö±Ëù±õ±ü±ý× Õ¿õ«±üÏËðõþ ÎïËß ձ÷±Ëðõþ Âó±ïÇßÂÉ üÓ¿äÂî ßÂËõþ¼ ¿ûq Îû-ö±Ëù±õ±ü±õþ ßÂï± õËù¿åËùò, î± Õ±R-ëÂ×ÈüáÇüÓäÂß¼ Õ±÷õþ± ûàò îÒ±õþý× ÷Ëî± Âóõþ¦óõþËß ö±Ëù±õ±¿ü, ÕÂóËõþõþ æòÉ Õ±÷õþ± æÏõò ëÂ×ÈüáÇ ßÂõþËîÂÝ Ã›¶dî ﱿß •Îû±ýò 13 34€ 1 Îû±ýò 3 16-20 ÎðàÅò—¼ Îû±ýò Õ±õþÝ ¿ùËàËåò, Õ±÷õþ± ûàò Âóõþ¦óõþËß ö±Ëù±õ±¿ü, ÷ÔîÅÂÉ ÎïËß æÏõËò ëÂ×M¿õþî ýý×, ÕïÇ±È òõæiœ ù±ö ß¿õþ • 1 Îû±ýò 3 14—¼ Îû-üßÂù Âó¿õþäÂûDZß±õþÏ Âó±õþ¦ó¿õþß ö±Ëù±õ±ü±õþ æòÉ ¿àèˈÂõþ ÕòÅ:±Ëß Û¶ä±õþ ßÂËõþò ÛõÑ û±õþ± Ûõþ ¿õËX ßÂï± õËù, Õü˙Lñø¸ ۶߱ú ßÂËõþ, î±õþ± ¿ß òõæiœ ù±ö ßÂõþËå· ò±, î±õþ± å±á ðùöÅÂM, î±õþ± òõþßÂ-ÂóËïõþ û±Sϼ

üõÇ汿îÂõþ ¿úø¸É

Disciples of All Nations

ÕòÉ Ã›¶üË/ û±õ±õþ Õ±Ëá, ¿ûq îÒ±õþ ¿úø¸ÉËðõþ Îû-÷ý±ò Ý ü±ñ±õþí ÕòÅ:± ð±ò ßÂËõþ¿åËùò, Îü-¿ðËß ձõþ ÛßÂõ±õþ ðÔ¿©†Âó±î ßÂõþ± û±ß€ Îðà± û±ßÂ, ÷¿ï 28 19-20 ÕÑËúõþ ÷ËñÉ Õ±õþ Îß±ò üËîÂÉõþ üg±ò Âó±Ýûþ± û±ûþ ¿ß ò±¼

‘‘üÅîÂõþ±Ñ Îî±÷õþ± ¿áËûþ üßÂù 汿îÂËß ¿úø¸É ßÂõþ, ¿Âóî±, ÂóÅS Ý Âó¿õS Õ±R±õþ ò±Ë÷ î±Ëðõþ õ±¿l¦œ ð±Ý ÛõÑ Îû-üõ Õ±Ëðú Õ±¿÷ Îî±÷±Ëðõþ ¿ðËûþ¿å, Îü-üõ Âó±ùò ßÂõþËî î±Ëðõþ ¿úŽÂ± ð±Ý¼’’ •÷¿ï 28 19-20ߗ

ùŽÂíÏûþ, ¿ûq ä±ò, üßÂù 汿îÂõþ ÷ñÉ ÎïËß ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþËî¼ Õïõ±, ÷Óù ¿áèß ÕòÅü±Ëõþ, Õ±õþÝ ü¿êÂßÂö±Ëõ õù± û±ûþ, æáËîÂõþ üßÂù 汿îÂáî ðËùõþ ÷ñÉ ÎïËß¼ û¿ð ¿ûq Ûý× Õ±:± ¿ðËûþ ï±ËßÂò, î± ýËù Õ±¿÷ ¿õ«±ü ß¿õþ, î± ßÂõþ± üyÂõ¼ æáËîÂõþ üßÂù 汿îÂáî ðËùõþ ÷ñÉ ÎïËß ձ÷õþ± ¿ûqõþ ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþËî ÂÂó±¿õþ¼Ûý× ßÂ÷Çö±õþ ¿ûqõþ qñÅ Îüý× ÷Óù Ûá±Ëõþ± æò ¿úø¸ÉËßÂý× ÎðÝûþ± ýûþ¿ò¼ ÂóõþõîÂÏÇß±Ëùõþ Û¶ËîÂÉß ¿úø¸ÉËßÂý× Îüý× Õ±:± ÎðÝûþ± ýËûþËå¼ ß±õþí ¿ûq Îüý× Ûá±Ëõþ±æòËß õËù¿åËùò, ¿î¿ò îÒ±Ëðõþ Îû-Õ±:± ¿ðËûþËåò, îÂÒ±õþ± Îûò îÂÒ±Ëðõþ ¿úø¸ÉËðõþ îÒ±õþ ü÷™¦¸ Õ±:± Âó±ùò ßÂõþËî ¿úŽÂ± Îðò¼ Ûý×ö±Ëõ, ÷Óù Ûá±Ëõþ±æò ¿úø¸É ü÷™¦¸ æáËîÂõþ ÷ñÉ ÎïËß ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ±õþ æòÉ î±Ëðõþ ¿àèˈÂõþ Õ±:±Â Âó±ùò ßÂõþËî ¿úŽÂ± ¿ðËûþ¿åËùò¼ ¿ûqõþ Û¶ËîÂÉß ¿úø¸Éý× Îû-Îß±ò ö±Ëõý× Îý±ßÂ, üõÇ汿îÂËß ¿úËø¸É Âó¿õþíî ßÂõþ±õþ ß±Ëæ ¿òûÅM¼

¿àèˈÂõþ ‘‘÷ý±ò Õ±:±’’ ÛàòÝ ÂóûǙLà ÎßÂò Âó¿õþÂóÓíÇî± ù±ö ßÂËõþ¿ò, Ûõþ Z±õþ± ÕÑúî õɱàɱ ßÂõþ± ÎûËî Âó±Ëõþ¼ ùŽÂ ùŽÂ ¿àèˆÂ-¿õ«±üÏ ï±ßÂËùÝ, ¿ûqõþ Õ±:±òÅõîÂÏÇ ¿úËø¸Éõþ üÑàɱ îÅÂùò±÷ÓùßÂö±Ëõ Պ¼ õU üÑàÉß ¿õ«±üÏ Ã›¶ËîÂÉß 汿îÂáî ðËùõþ ÷ñÉ ÎïËß ¿úø¸É Æî¿õþ ýËBå ¿ß ò±, î± ¿òËûþ ¿õËúø¸ Õ±áèýÏ òûþ¼ Ûý× ¿õø¸Ëûþ î±Ëðõþ ¿æ:±ü± ßÂõþËù î±õþ± ÕæÅý±î Îðà±ûþ, ‘‘Û Õ±÷±õþ ß±æ òûþ¼’’ Õïõ± ‘‘Õ±÷±õþ ÷ËñÉ Îß±ò õþßÂ÷ Õ±áèý ÕòÅöÂõ ßÂõþ¿å ò±¼’’ õU Âó±ùß ÷ý±úûþÝ ÛßÂý× õþßÂ÷ ÷™LÃõÉ ßÂËõþ ï±ËßÂò¼Ã

Û¶ËîÂÉß ¿õ«±üÏ û¿ð Û¶öÅ ¿ûqËß Û¶ßÔÂîÂý× ¿õ«±ü ßÂõþîÂ, îÂËõ Õò¿î¿õùË¥¤ æáËîÂõþ Û¶ËîÂÉß Û¶±Ë™Là üÅü÷±ä±õþ ¿õ™¦¸±õþù±ö ßÂõþî¼Õ/Ïß±õþõX ü÷™¦¸ ¿àèˆÂ¿õ«±üÏõþ ü¿¥œ¿ùî Û¶ûþ±ü Îüý× Õ±Âó±î ðÅÐü±ñÉ ß±æËß üyÂõÂóõþ ßÂËõþ îÅÂùî¼ æáËîÂõþ ŽÂí¦š±ûþÏ õdõþ æòÉ î±õþ± î±Ëðõþ ü÷ûþ ÛõÑ ÕïÇËß õ±¿æ ñõþî ò±¼ ÛõÑ Ã›¶öÅÂõþ Õ±:± ÂóÓõþËíõþ æòÉ ü÷ûþ Ý ÕËïÇõþ üZÉõý±õþ ßÂõþî¼ Îß±ò ֝«õþ±òÅõþ±áÏ Âó±ùß ÷ý±úûþ ûàò Îâ±ø¸í± ßÂËõþò, ÛßÂæò ¿÷úò±¿õþ ÷GÂùÏõþ ëÂ×Âó±üò±ûþ ö±ø¸í ÎðËõò, ¿î¿ò Õ±ú‚± ßÂõþËîÂý× Âó±Ëõþò Îû, ÷GÂùÏõþ üöÂÉ-üöÂɱËðõþ ÂëÂ×Â󿦚¿îÂõþ üÑàɱ ý˜±ü Âó±Ëõ¼ å±áðùöÅÂM ÕËòËßÂý× Îü¿ðò õ±¿hÂËî ï±ßÂËõ õ± ÕòÉS äÂËù û±Ëõ¼ ¿àèˈÂõþ Õ¿™LÃ÷ Õ±:± Âó±ùò ßÂõþ±õþ æòÉ î±Ëðõþ Îß±ò Õ±áèý Îòý×¼ ÕòÉ¿ðËßÂ, Î÷Ëø¸õþ ðù, üõÇ汿îÂËß ¿úËø¸É Âó¿õþíî ßÂõþ±õþ ß±Ëæ üÑûÅM ýÝûþ±õþ æòÉ ëÂ×ËMæò± Îõ±ñ ßÂõþËõ¼

÷¿ï 28 18-20 ü¥óËßÇ Îúø¸ Õ±õþ Ûß¿é ßÂï± õùËî ä±ý× ¿ûq îÒ±õþ ¿úø¸ÉËðõþ îÒ±Ëðõþ ¿úø¸ÉËðõþ õ±¿l¦œ Îðõ±õþ ßÂï± õËù¿åËùò¼ ÎÛ¶¿õþî¿úø¸Éõþ± ¿õ«™¦¸ö±Ëõ Ûý× Õ±Ëðú ó±ùò ßÂËõþ¿åËùò¼ ÕòÅîÂl ÛõÑ Ã›¶öÅ ¿ûqËî ¿õ«±üÏ Îù±ßÂËðõþ îÒ±õþ± îÂȎÂí±È õ±¿l¦œ ¿ðËûþËåò¼ õ±¿l¦œ – ¿àèˈÂõþ ÷ÔîÅÂÉ, ü÷±¿ñ ÛõÑ ÂóÅòO±Ëòõþ üË/ ¿õ«±üÏõþ ü÷õþ+Âóî±õþ Û¶îÂÏß¼ Îò±îÅÂò ¿õ«±üÏõþ± ÷ÔîÅÂÉõõþí ßÂËõþËå ÛõÑ ¿àèˈ Îò±îÅÂò üÔ¿©†õþ+ËÂó ëÂ׿Oî ýËûþËå¼Îü Ûàò ¿àèˈÂõþ üË/ Ûß±R ÛõÑ î±õþ ՙLÃõþõ±üÏ ¿àèˈÂõþ Z±õþ± ֝«õþ Õ±:± Âó±ùËòõþ æòÉ ú¿MûÅM ýËûþËå¼Îü î±õþ Âó±ËÂó ÷Ôî ¿åù, ¿ßÂc Ûàò Âó¿õþ©Ô¨î ýËûþËå ÛõÑ Âó¿õS Õ±R±õþ Z±õþ± æÏ¿õî¼ qñÅ î±õþ Âó±ËÂóõþ ÷±æÇò± ýËûþËå, î±-ý× òûþ, î±õþ ÎäÂËûþÝ õËh± ßÂï±, Îü Ûàò Õ±÷Óù Âó¿õþõ¿îÂÇî¼ ¿ûq îÒ±õþ ëÂ׿Mõþ ëÂ×ÂóüÑý±Ëõþ õËù¿åËùò, ‘‘Õ±õþ ÎæËò± ÎõþËà±, ûÅ᱙Là ÂóûǙLà ձ¿÷ üõÇð±ý× Îî±÷±Ëðõþ üË/ üË/ Õ±¿å’’ •÷¿ï 28
20—¼ Õ±÷±Ëðõþ æÏõËò ¿àèˈÂõþ ¿òõþ¿õ¿Båi§ ëÂ×Â󿦚¿î ¿ß ձ÷±Ëðõþ Õ±ä±õþ-Õ±äÂõþíËß Û¶ö±¿õî ßÂõþËõ ò±·

¿ûq ¿úø¸ÉËQõþ õɱàɱ ¿ðËùò

Jesus Defines Discipleship

Õ±÷õþ± ÎðËà¿å, Õ±÷±Ëðõþ æÏõËòõþ æòÉ ¿ûq Ûß¿é ùŽÂÉ ¿¦šõþ ßÂËõþ ÎõþËàËåò – Õ±÷±Ëðõþ ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþËî ýËõ, û±õþ± ÕòÅî±Âó ßÂËõþËå, ÛõÑ îÒ±õþ Õ±:± Âó±ùò ßÂõþ±õþ ¿úŽÂ± ù±ö ßÂõþËå¼ Îû±ýò 8 32 ÕÑËú, ¿úø¸É ßÂÏ, ¿ûq Û ü¥óËßÇ ձõþÝ õɱàɱ ¿ðËûþËåò

‘‘û¿ð Îî±÷õþ± Õ±÷±õþ ëÂ×ÂóËðú Âó±ùò ßÂõþ, î± ýËùý× Îî±÷õþ± ýËõ Õ±÷±õþ Û¶ßÔÂî ¿úø¸É¼ îÂàòý× Îî±÷õþ± üËîÂÉõþ ¦¤õþ+Âó :±î ýËõ ÛõÑ Îüý× üîÂÉý× Îî±÷±Ëðõþ ÷ÅM ßÂõþËõ¼’’

¿ûqõþ ÷î±òÅü±Ëõþ, û±õþ± îÒ±õþ õ±ËßÂÉ ÕéÂù ï±ËßÂ, õ± Îüý× õ±ËßÂÉ ‘‘õ±ü ßÂËõþ’’, î±õþ±ý× Ã›¶ßÔÂî ¿úø¸É¼ îÒ±õþ õ±ßÂÉ ÎïËß î±õþ± ûàò üîÂÉ ¿úŽÂ± áèýí ßÂËõþ, î±õþ± ÷ÅM õ± ¦¤±ñÏò ýûþ¼ ÂóõþõîÂÏÇ Ã›¶ü/ ÎïËß ձ÷õþ± õÅçÂËî Âó±¿õþ Îû, ¿ûq Ûà±Ëò Âó±Âó ÎïËß ÷ÅM ýÝûþ±õþ ßÂï± õùËåò •Îû±ýò 8 34-36 ÎðàÅò—¼

ÂóõþõîÂÏÇß±Ëù ¿ûq õËù¿åËùò,

Õæ¦Ú ôÂËù Îî±÷õþ± ôÂùõ±ò ýËù Õ±÷±õþ ¿Âóî± ÷¿ý÷±¿i¤î ýò ÛõÑ î±õþ Z±õþ±ý× Ã›¶÷±¿íî ýûþ Îû, Îî±÷õþ± Õ±÷±õþý× ¿úø¸É¼’’ •Îû±ýò 15 8—

¿ûqõþ üÑ:±ïÇ ÕòÅü±Ëõþ, ôÂùõ±ò ýÝûþ±õþ ÷±ñÉË÷ ¿úø¸Éõþ± ֝«õþËß ÎáÌõþõ±¿i¤î ßÂËõþ¼û±õþ± ôÂùõ±ò òûþ, î±õþ± îÒ±õþ ¿úø¸Éõþ+ËÂó Û¶÷±¿íî ýûþ ò±¼

ùÅß 14 25-33 ÕÑËú ¿ûq Õ±õþÝ üÅ¿ò¿ðÇ©†ö±Ëõ îÂÒ±õþ Û¶ßÔÂî ¿úËø¸Éõþ õíÇò± ¿ðËûþËåò¼ Õ±÷õþ± qñÅ 25 Âóð¿é Âó±ê ßÂõþõ

‘‘Ûß¿ðò ¿õõþ±é Ûß æòî± ¿ûqõþ üË/ üË/ û±¿Båù¼ î±Ëðõþ ¿ðËß ¿ôÂËõþ ðÒ±¿hÂËûþ ¿î¿ò õùËùò …¼’’

îÒ±õþ ‘‘üË/ üË/’’ ‘‘¿õõþ±é Ûß æòî±Ëß’’ ÎðËà ¿ûq ¿ß ձRîÔÂl· ¿î¿ò ¿ß îÒ±õþ ùŽÂÉ¿ü¿XÂËî ëÂ×ÂóòÏî ýËûþËåò Ûý× ÎöÂËõ Îû, ¿î¿ò Ûß ¿õÂóÅù æòî±Ëß îÒ±õþ ÕòÅá±÷Ï •÷GÂùÏõþ üöÂÉ-üöÂɱ—õþ+ËÂó ù±ö ßÂËõþËåò·

ò±, îÒ±õþ ä±õþÂó±Ëúõþ ¿õÂóÅù æòî±Ëß ÎðËà ¿ûq Âó¿õþîÔÂl òò¼ î±õþ± îÒ±õþ ëÂ×ÂóËðú qòËå, îÒ±õþ ßÔÂî ÕËùÌ¿ßÂß ß±æ Û¶îÂɎ ßÂõþËå, ßÂàòÝ ßÂàòÝ îÒ±õþ üË/ Õ±ý±õþ ßÂõþËå¼îÂõÅ ¿î¿ò îÔÂl òò¼ ¿î¿ò Û÷ò üõ ÷±òÅø¸Ëß ä±ò, û±õþ± üõDZ™LÃÐßÂõþËí ֝«õþËß ö±Ëù±õ±Ëü¼ ¿î¿ò Û÷ò Îù±ßÂËðõþ ä±ò, û±õþ± îÒ±õþ Õ±:± Âó±ùò ßÂËõþ¼ ¿î¿ò ä±ò ¿úø¸É, î±ý×, îÒ±õþ ü/Ï æòî±Ëß ¿î¿ò õËù¿åËùò,

‘‘Õ±÷±õþ ß±Ëå ÛËüÝ û¿ð ÎßÂëÂ× î±õþ õ±õ±, ÷±, ö±ý×, Îõ±ò, ¦aÏ, ÂóÅS – Û÷òßÂÏ ¿òËæõþ Û¶±í ÂóûǙLà îÅÂBå ßÂõþËî ò± Âó±Ëõþ, î± ýËù Îü Õ±÷±õþ ¿úø¸É ýËî Âó±õþËõ ò±¼’’ •ùÅß 14 26—

¿ûq ¿úø¸ÉËQõþ Ûß Û¶Ëûþ±æòÏûþ úîÇ ձËõþ±Âó ßÂËõþ¿åËùò, Ûõþ ÷ËñÉ Îß±ò õþßÂ÷ ¿Zñ±-Ze Îòý×¼ î± ýËù, Õ±÷õþ± û±Ëðõþ üõËäÂËûþ Îõ¿ú ö±Ëù±õ±¿ü, î±Ëðõþ ¿ß âÔí± ßÂõþËî ýËõ· ¿ßÂc ú±¦a Îî± Õ±÷±Ëðõþ ¿Âóî±-÷±î±, ¦¤±÷Ï-¦aÏ õ± ü™Lñò-ü™LÿîÂËðõþ ö±Ëù±õ±ü±õþ ßÂï± õËùËå¯

¿ûq Ûà±Ëò ¿ò}Âûþý× Õ¿îÂúËûþ±¿M ßÂËõþ¿åËùò¼ ¿ßÂc ü¿îÂÉ ßÂï± õùËî ¿ßÂ, îÒ±õþ ßÂï±õþ ÕïÇ üÅ¦ó©† – îÂÒ±õþ æòÉ Õ±÷±Ëðõþ äÂõþ÷ ÷ÓùÉ ¿ðËî ýËõ¼ Õ±÷±Ëðõþ Õ±ÂóòæòËðõþ ÎäÂËûþÝ îÒ±Ëß Õá豿ñß±õþ ¿ðËî ýËõ¼ ¿ûqõþ Û¶îÂɱú±Ëß ÕËûÌ¿Mß õù± û±ûþ ò±¼ ß±õþí ¿î¿ò ֝«õþ, Õ±÷±Ëðõþ ÷ò-Û¶±í-Õ±R± ÛõÑ üõÇú¿M ¿ðËûþ îÒ±ËßÂý× Îî± ö±Ëù±õ±ü±õþ ßÂﱯ

öÅÂËù û±Ëõò ò± – Âó¿õþäÂûDZß±õþÏõþ ß±æ ýù, ¿úø¸É Æî¿õþ ßÂõþ±¼ Ûõþ ÕïÇ, îÒ±õþ± Ûß Î|¿íõþ ÷±òÅø¸ ëÂ×ÈÂó±ðò ßÂõþËåò û±õþ± ¿ûqËß ö±Ëù±õ±Ëü äÂõþ÷ö±Ëõ, û±õþ± î±Ëðõþ ¿ÃÛ¶ûþæòËðõþ ÎäÂËûþÝ ¿ûqËß ¦š±ò Îðûþ üßÂËùõþ ØËñTǼ

Îß±ò ÛßÂæò õÉ¿M ¿ûqËß ö±Ëù±õ±Ëü ¿ß ò±, ßÂÏö±Ëõ Õ±÷õþ± î± æ±òõ· Îû±ýò 14 21 ÕÑËú ¿ûq Õ±÷±Ëðõþ õËùËåò

‘‘Îû Õ±÷±õþ ¿òËðÇú áèýí ßÂËõþ Ý Âó±ùò ßÂËõþ, Îü-ý× Õ±÷±Ëß Û¶ßÔÂî ö±Ëù±õ±Ëü¼’’

î±ý× Õ±÷õþ± ¿üX±˙Là ëÂ×ÂóòÏî ýËî Âó±¿õþ Îû-ü÷™¦¸ Îù±ß ¦aÏ-ÂóÅS, ¦¤±÷Ï-¦aÏ õ± ¿Ã›¶ûþæòËðõþ ÎäÂËûþ ¿ûqËß Îõ¿ú ö±Ëù±õ±Ëü, î±õþ± ¿ûqõþ ü÷™¦¸ Õ±:± Âó±ùò ßÂËõþ¼ ¿ûqõþ ¿úø¸Éõþ± ¿ûqõþ Õ±:± Âó±ùò ßÂËõþ¼

¿ZîÂÏûþ Õ±õþ Ûß¿é Û¶Ëûþ±æòÏûþ ¿õø¸ûþ

A Second Requirement

¿ûq îÒ±õþ ü/Ï æòî±Ëß ձõþ Ûß¿é ßÂï± õùËùò,

‘‘¿òËæõþ SŐú õýò ßÂËõþ Îû Õ±÷±õþ ÕòÅüõþí ò± ßÂËõþ, Îü-Ý Õ±÷±õþ ¿úø¸É ýõ±õþ Îû±áÉ òûþ¼’’ •ùÅß 14 27—

Ûý× ¿ZîÂÏûþ Õ±õþ Ûß¿é Û¶Ëûþ±æòÏûþ ¿õø¸ûþ ¿ûq îÒ±õþ ¿úø¸ÉËðõþ ü±÷Ëò ëÂ×O±Âóò ßÂËõþ¿åËùò¼ ¿î¿ò ßÂÏ õùËî ÎäÂËûþ¿åËùò· ¿úø¸ÉËðõþ ¿ß ձŽÂ¿õþß ÕËïÇý× ß±ËêÂõþ Æî¿õþ Ûß¿é õËh± SŐú ¿òËûþ Âóï äÂùËî ýËõ·ò±, ¿ûq Ûà±Ëò Õ±õ±õþ Õ±õþ Ûß¿é տîÂúËûþ±¿M õÉõý±õþ ßÂËõþËåò¼

üßÂËùý× ò± ýËùÝ ¿ûqõþ ¦¤æ±îÂÏûþ ý×U¿ð æòáí Õ¿öÂûÅM ÕÂóõþ±ñÏËß SŐú õýò ßÂËõþ õñÉöÓ¿÷õþ ¿ðËß ÎûËî ÎðËàËå¼ Îõþ±÷±ò ú±üòîÂËLa æâòÉ ÕÂóõþ±ñÏõþ ¿åù Ûé±ý× ú±¿™¦¸¼ SŐú÷ÔîÅÂÉõþ æòÉ ¿ò¿ðÇ©† õÉ¿M Îõþ±÷±ò ÆüòÉËß õùËî qòîÂ, ‘‘Îî±÷±õþ SŐú ò±Ý, Õ±õþ Õ±÷±õþ ÕòÅüõþí ßÂõþ¼’’ Õ¿öÂûÅM ÕÂóõþ±ñÏ æ±òîÂ, Û üÓäÂò± ÷±S, î±õþ ü±÷Ëò ÂóËh õþËûþËå öÂûþ‚Âõþ ûLaí±÷ûþ ¿ßÂåÅ ÷ÅýÓîÂǼ î±ý× Ûý× üÅÂó¿õþ¿äÂî úsõËgÂõþ ÷ñÉ ¿ðËûþ õÂùËî ä±Ýûþ± ýËûþËå, ‘‘Îî±÷±õþ û±S±ÂóËï Îû ÕõúÉy±õÏ ðÅÐà-ûLaí± ÕËÂóŽÂ± ßÂËõþ Õ±Ëå, î±Ëß áèýí ßÂõþ¼’’

SŐú õýò ßÂõþ±õþ ÕïÇ, ¿òËæËß զ¤Ïß±õþ ßÂõþ± ÛõÑ ÷¿ï 16 24 ÂóËð ¿ûq Ûý× ÕËïÇ ús&¿ù õÉõý±õþ ßÂËõþËåò ‘‘ÎßÂëÂ× û¿ð Õ±÷±õþ ÕòÅá±÷Ï ýËî ä±ûþ, îÂËõ Îü üõǦ¤ Û¶îÂɱàɱò ߏߠÛõÑ ¿òËæõþ SŐú îÅÂËù ¿òËûþ Õ±÷±õþ ÕòÅüõþí ߏ߼’’ Ûõþ ö±õ±òÅõ±ð ßÂËõþ õù± ÎûËî Âó±Ëõþ, ÎßÂëÂ× û¿ð Õ±÷±õþ ÕòÅüõþí ßÂõþËî ä±ûþ, î±õþ ü÷™¦¸ ¿õø¸ûþ-ö±õò±Ëß Ûß Âó±Ëú ü¿õþËûþ õþ±àÅßÂ, î±õþ ¿üX±˙LÃõþ Âó¿õþí±Ë÷ Õ±á±÷Ï ¿ðËò Îû ÕõúÉy±õÏ ðÅÐà-ûLaí± Õ±üËî äÂËùËå, î±Ëß õõþí ßÂËõþ ¿òß ÛõÑ Õ±÷±Ëß ÕòÅüõþí ߏ߼

î±ý×, Û¶ßÔÂî ¿úø¸ÉËß ¿ûqËß ÕòÅüõþËíõþ ß±õþËí ðÅÐà-ûLaí± Îö±á ßÂõþ±õþ æòÉ Ã›¶dî ï±ßÂËî ýËõ¼ î±õþ± ý×Ëî±ÂóÓËõÇý× î±Ëðõþ ÂóïäÂù±õþ ÷ÓùÉ ¿òñDZõþí ßÂËõþ ÎõþËàËå€ ÕõúÉy±õÏ ðÅÐà-ûLaí±õþ ßÂï±Ý î±Ëðõþ Õæ±ò± òûþ¼ îÂõÅ, ÎðÌh ü÷±l ßÂõþ±õþ ðÔìÂÿÂóðˎÂËÂó î±õþ± Û¿áËûþ äÂËùËå¼ ¿ûqõþ ÂóõþõîÂÏÇ õMËõÉ Ûý× õɱàɱõþ ü÷ïÇò àÒÅËæ Âó±Ýûþ± û±ûþ

‘‘Îî±÷±Ëðõþ ÷ËñÉ ÎßÂëÂ× û¿ð Ûß¿é ¿÷ò±õþ Æî¿õþ ßÂõþËõ õËù ¿êÂß ßÂËõþ, î± ýËù ß±æé± Îúø¸ ßÂõþ±õþ ÷Ëî± ü/¿î î±õþ Õ±Ëå ¿ß ò±, î± Îðà±õþ æòÉà Û¶ïË÷ý× ¿ß Îü àõþËäÂõþ ¿ýü±õ ßÂõþËõ ò±· òý×Ëù ¿ö¿M ¦š±ÂóËòõþ Âóõþ Îü¿é Îúø¸ ßÂõþËî ò± Âó±õþËù Îû ÎðàËõ Îü-ý× ëÂ×Âóý±ü ßÂËõþ õùËõ, ‘Û Îù±ßÂé± Õ±õþy ßÂõþù, ¿ßÂc Îúø¸ ßÂõþËî Âó±õþù ò±¼’ Õïõ± Îß±ò õþ±æ± ûÅËX û±õ±õþ Õ±Ëá ¿ß ÎöÂËõ ÎðàËõò ò± Îû, ßÅ¿h ý±æ±õþ ÆüòÉ ¿òËûþ Îû õþ±æ± îÂÒ±õþ ¿õËX ձüËåò, ðú ý±æ±õþ ÆüòÉ ¿òËûþ îÒ±õþ üË/ ¿î¿ò ûÅX ßÂõþËî Âó±õþËõò ¿ß ò±· û¿ð ò± Âó±Ëõþò, î± ýËù ÕòÉ õþ±æ± ðÓËõþ ï±ßÂËîÂý× ¿î¿ò ðÓî Âó±¿êÂËûþ ü¿gÂõþ úîÇ ÎæËò ÎòËõò¼’’ •ùÅß 14 28-32—

¿ûqõþ õMõÉ üÅ¦ó©† ‘‘û¿ð îÅ¿÷ Õ±÷±õþ ¿úø¸É ýËî ä±Ý, Õ¿áè÷ î±õþ ÷ÓùÉ Âó¿õþ÷±Âó ßÂËõþ ò±Ý, òËäÂÈ ðÅÐüý ðÅ¿ðÇËò îÅ¿÷ Âó¿õþîÂɱá ßÂËõþ ¿ôÂËõþ û±Ëõ¼ Õ±÷±Ëß ÕòÅüËíõþ æòÉ Îû ðÅÐà-ûLaí± Õ±üËõ, Û¶ßÔÂî ¿úø¸É î± õõþí ßÂËõþ Îòûþ¼’’

îÔÂîÂÏûþ Ûß¿é Û¶Ëûþ±æòÏûþ ¿õø¸ûþ

A Third Requirement

Îü¿ðò ¿ûq îÒ±õþ ü/Ï æòî±õþ ß±Ëå ¿úø¸ÉËQõþ Õ±õþÝ Ûß¿é Û¶Ëûþ±æòÏûþ ¿õø¸ûþ ëÂ×Ë{¡à ßÂËõþ¿åËùò

‘‘… Îî±÷±Ëðõþ ÷ËñÉ Îû üõǦ¤ îÂɱá ßÂõþËî Âó±õþËõ ò±, Îü Õ±÷±õþ ¿úø¸É ýËî Âó±õþËõ ò±¼’’ •ùÅß 14 33—

Õ±õþ ÛßÂõ±õþ õù± û±ûþ, ¿ûq Ûà±ËòÝ Õ¿îÂúËûþ±¿M ßÂËõþËåò¼ Õ±÷±Ëðõþ üõǦ¤ îÂɱá ßÂõþ±õþ Û¶Ëûþ±æò Îòý×¼ Õ±÷õþ± Õ±|ûþýÏò, õ¦aýÏò, à±ðÉýÏò ýËûþ ï±ßÂËî Âó±¿õþ ò±¼ Õ±÷±Ëðõþ üõ¿ßÂåÅ îÂɱá ßÂõþ±õþ ÕïÇ, î±õþ ÷±¿ùß±ò± ýËõ ֝«Ëõþõþ€ Õ±÷õþ± Îûò Õ±õþ ÕïÇ-ü¥óËðõþ ÂóÓæ± ßÂõþ¿å ò±¼ Õ±÷±Ëðõþ ÷±ò¿üßÂî± ýËõ, Õ±÷õþ± Îûò Õ±÷±Ëðõþ ü¥óð ¿ðËûþ ֝«Ëõþõþý× Îüõ± ßÂõþ¿å¼Ûõþ ÕïÇ ýËî Âó±Ëõþ, Õ±÷õþ± Õ±÷±Ëðõþ Õ¿î¿õþM, ÕÛ¶Ëûþ±æòÏûþ ü¥óð îÂɱá ßÂËõþ Ûß üõþù Õò±hÂ¥¤õþ ñò±ñÉˎÂõþ öÓ¿÷ß±ûþ ß±æ ßÂõþõ ÛõÑ ÎÛ¶¿õþî¿úø¸ÉËðõþ ß±ûDZõ¿ù Âóř¦¸Ëß ¿õõÔîÂà Û¶±ï¿÷ß ûÅËáõþ ¿àèˆÂ¿õ«±üÏËðõþ ÷Ëî± ÕòÉËðõþ üË/ î± ö±á ßÂËõþ Îòõ¼ ¿àèˈÂõþ ¿úø¸É ýÝûþ±õþ ÕïÇ, îÒ±õþ Õ±:± Âó±ùò ßÂõþ± ÛõÑ ¿î¿ò îÒ±õþ ÕòÅü±õþÏËðõþ Û ÂóÔ¿ïõÏËî òûþ, ¦¤ËáÇ ñòü=Áûþ ßÂõþËî ¿òËðÇú ¿ðËûþËåò¼

ü±õþüÑˎÂÂó ßÂËõþ õùËî Âó±¿õþ, ¿ûqõþ ÷î±òÅü±Ëõþ, Õ±¿÷ û¿ð îÒ±õþ ¿úø¸É ýý×, Õ±÷±Ëß ôÂùõ±ò ýËîÂý× ýËõ¼ ö±Ëù±õ±ü±ûþ ¿î¿ò ýËõò Õ±÷±õþ Õá豿ñß±õþ¼ ¿î¿ò ýËõò Õ±÷±õþ ¿Ã›¶ûþîÂ÷ ¿Ã›¶ûþæò¼ îÒ±Ëß ÕòÅüõþí ßÂõþ±õþ ¿üX±™LÃáèýËíõþ æòÉ ÕõúÉy±õÏõþ+ËÂó Îû-üõ ðÅÐà-ûLaí± Õ±÷±õþ æÏõËò Õ±üËõ, Îü&¿ù Õ±¿÷ ü±òËj õõþí ßÂËõþ Îòõ¼ Õ±÷±õþ ëÂ×Âó±æÇò ÛõÑ ü¥óð ü¥óËßÇ îÒ±õþ û± Õ¿öÂ÷îÂ, Îüý× ÕòÅü±Ëõþý× Õ±¿÷ Âóï äÂùõ¼

Ûý× ¿ö¿M÷Óùß üîÂÉËß ձæ æáËîÂõþ õU Âó¿õþäÂûDZß±õþÏý× ý±¿õþËûþ ÎôÂËùËåò¼ îÒ±õþ± û¿ð îÂÒ±Ëðõþ Îüõ±õèîÂõþ ÷ÓùÉ ¿òñDZõþí ßÂËõþò, Îû÷ò Õ±¿÷ ßÂËõþ¿å, îÒ±Ëðõþ Ûý× ¿üX±˙Là ëÂ×ÂóòÏî ýËî ýËõ, Îû÷ò Õ±¿÷ ýËûþ¿å, Îû ֝«Ëõþõþ õ±üò± ÛõÑ Ã›¶îÂɱú± ÎïËß îÒ±õþ± ÕËòß ðÓËõþ Õõ¦š±ò ßÂõþËåò¼ Õ±¿÷ ûàò ¿àèˈÂõþ Û¶¿î ձ÷±Ëðõþ Õ±:±õýî±õþ ™¦¸õþËß ¿òõþ+Âóí ßÂõþËî õ¿ü, Õ±÷±õþ üËjý æ±Ëá, Õ±÷±õþ ÷GÂùÏõþ ÕËòßÂËßÂý× ýûþËî± ûï±ûï ÕËïÇ ¿àèˈÂõþ ¿úø¸Éõþ+ËÂó Õ¿ö¿ýî ßÂõþ± û±Ëõ ò±¼

Âó±ùßÂáí, Õ±Âóò±Ëðõþ ÷GÂùÏõþ Û¶¿î ðÔ¿©†Âó±î ßò¼ ùÅß 14 26-33 ÕÑËú õ¿íÇî ¿àèˈÂõþ ÷±òðG ÕòÅü±Ëõþ, Õ±Âóò±õþ ÷GÂùÏõþ ßÂîÂæò îÂÒ±õþ ¿úø¸Éõþ+ËÂó Õ¿ö¿ýî ýËî Âó±Ëõþ· Û¶ä±õþßÂáí, Õ±Âóò±õþ ۶䱿õþî ëÂ×ÂóËðú ¿ß ¿àèˈÂõþ ü÷™¦¸ Õ±:±Âó±ùËòõþ æòÉ ëÂ×ÈüáÏÇßÔÂî ¿úø¸ÉËß ëÂ×ÈÂó±ðò ßÂõþËå·

¿ûqõþ ¿õä±õþ ¿üÑý±üËòõþ ü±÷Ëò ðÒ±h±õ±õþ Õ±Ëá, Ûàò Õ±Âóò±õþ Îüõ±õèîÂõþ ÷ÓùÉ ¿òñDZõþËíõþ ü÷ûþ¼ Õ±¿÷ û¿ð îÒ±õþ ùŽÂÉÂóÓõþí ßÂõþËî õÉïÇ ýý× îÂËõ Ûàòý× î± Õ±¿õ©¨±õþ ßÂõþ±õþ ü÷ûþ¼ Õ±Âó¿ò ¿ß î± ßÂõþËõò ò±·

Ûß¿é Îúø¸ ¿ä™Lñ

A Final Sobering Thought

ùÅß 14 26-33 ÕÑËú ¿ù¿ÂóõX ¿ûqõþ õ±ßÂɱòÅü±Ëõþ ¦ó©†îÂý× Ã›¶îÂÏûþ÷±ò Îû, ¿ûq ä±ò, Îù±Ëß Îûò îÒ±õþ ¿úø¸É ýËî Âó±Ëõþ¼ îÒ±õþ ¿úø¸É ýÝûþ± ßÂîÂé± &QÂóÓíÇ· ÎßÂëÂ× û¿ð îÒ±õþ ¿úø¸É ýËî զ¤Ïß±õþ ßÂËõþ, î±Ë¿î ßÂÏ· ùÅß 14 ÕñɱËûþõþ Õ±Ëù±äÂò±õþ ÎúËø¸ ¿ûq Ûý× üõ ۶˝Ÿõþ ëÂ×Mõþ ¿ðËûþËåò

‘‘ùõí ö±Ëù± ¿æ¿òü, ¿ßÂc ùõí û¿ð î±õþ ¦¤±ð ý±¿õþËûþ ÎôÂËù, î± ýËù î±õþ Îüý× ¦¤±ð ¿ß ¿ô¿õþËûþ Õ±ò± û±ûþ·ÎŽÂî ¿ßÂÑõ± ü±õþ Æî¿õþõþ Îß±ò ß±Ëæý× î± ù±Ëá ò±¼ Îù±Ëß Îüý× ùõí ÎôÂËù Îðûþ¼ Îú±òõ±õþ ÷Ëî± ß±ò û±õþ Õ±Ëå, Îü-ý× qòÅß Ûý× ßÂï±¼’’ •ùÅß 14 34-35—

ùõí ùõí±M ýËõ, Ûé±ý× Õ±÷õþ± Û¶îÂɱú± ß¿õþ¼ ùõí û¿ð î±õþ ¦¤±ð ý±õþ±ûþ, îÂàò Îß±ò ß±Ëæý× Õ±õþ ù±Ëá ò±¼ ÛËß ‘ÎôÂËù ÎðÝûþ±’ ýûþ¼

¿úËø¸Éõþ üË/ Ûõþ ßÂÏ ü¥óßÇ· Õ±÷õþ± Îû÷ò ùõËíõþ ùõíQ ›¶îÂɱú± ß¿õþ, Îüý×ö±Ëõ ¿ûq Û¶îÂɱú± ßÂËõþò Õ±÷õþ± îÒ±õþ ¿úø¸É ýõ¼ ¿î¿ò ֝«õþ, î±ý× îÒ±Ëß Ûß±™LÃö±Ëõ ö±Ëù±õ±üËîÂ Ý îÒ±õþ SŐú õýò ßÂõþËî ձ÷õþ± ð±ûþõX¼ û¿ð Õ±÷õþ± îÒ±õþ ¿úø¸É ò±-ýËûþ ëÂ׿êÂ, î± ýËù Îî± Õ±÷õþ± Õ±÷±Ëðõþ Õ¿™¦¸QËßÂý× Õ¦¤Ïß±õþ ß¿õþ¯ Õ±÷õþ± Îß±ò ß±Ëæý× ù±áõ ò±, Îù±Ëß ձ÷±Ëðõþ åÅËh ÎôÂËù ÎðËõ¼

ÕòÉS, ¿ûq îÂÒ±õþ ¿úø¸ÉËðõþ õËù¿åËùò •÷¿ï 5 1 ÎðàÅò—

‘‘Îî±÷õþ±ý× ÂóÔ¿ïõÏõþ ùõí, ùõí û¿ð î±õþ ¦¤±ð ý±õþ±ûþ, îÂËõ î±õþ ¦¤±ð ¿ô¿õþËûþ Õ±ò±õþ Îß±ò ëÂ×Âó±ûþ ï±Ëß ò±¼ Îüý× ùõí Õ±õþ Îß±ò ß±Ëæý× Õ±Ëü ò±¼î±Ëß õ±ý×Ëõþ ÎôÂËù ÎðÝûþ± ýûþ¼ Õ±õþ Îù±Ëß î± ÷±¿hÂËûþ û±ûþ¼’’
•÷¿ï 5 13—

Ûà±Ëò ¿ßÂåÅ üîÂßÇÂ-õ±íÏÝ ëÂ×B䱿õþî ýËûþËå¼ Ã›¶ï÷, û±õþ± ÎßÂõù ùõËíõþ ¦¤±ðûÅM, ֝«õþ î±Ëðõþý× õÉõý±õþ ßÂõþËî Âó±Ëõþò¼ Õõ¿ú©†Ëðõþ ‘‘õ±ý×Ëõþ ÎôÂËù ÎðÝûþ± ýûþ Õ±õþ Îù±Ëß î± ÷±¿hÂËûþ û±ûþ¼’’ ¿ZîÂÏûþ, ÛßÂ÷±S û±õþ± ‘‘ùõí±M’’, î±Ëðõþý× ùõËíõþ ¦¤±ð ý±õþ±õ±õþ Õ±ú‚± ï±ËßÂ, òËäÂÈ ¿ûq îÒ±õþ-¿úø¸ÉËðõþ ëÂ×ËVËú üîÂßÇÂõ±íÏ ëÂ×Bä±õþí
ßÂõþËîÂò ò±¼