Noùi theo ñuùng Kinh thaùnh, moät moân ñoà laø moät tín ñoà chaân thaønh theo Chuùa Gieâ-su, laø ngöôøi ôû trong lôøi Ngaøi vaø keát quaû laø ñöôïc giaûi thoaùt khoûi toäi loãi. Moân ñoà laø ngöôøi hoïc taäp vaâng theo moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ, laø ngöôøi yeâu Chuùa Gieâ-su hôn gia ñình, hôn tieän nghi vaø taøi saûn cuûa mình, vaø chöùng toû tình yeâu ñoù qua loái soáng. Moân ñoà thaät söï cuûa Chuùa Gieâ-su yeâu meán laãn nhau vaø baøy toû tình yeâu ñoù trong nhöõng caùch thöïc teá haèng ngaøy. Hoï sinh ra boâng traùi. [1] Ñaây laø nhöõng maãu ngöôøi Chuùa Gieâ-su muoán.

Roõ raøng nhöõng ai khoâng phaûi laø moân ñoà cuûa Ngaøi thì khoâng theå ñaøo taïo moân ñoà cho Ngaøi. Vì vaäy tröôùc tieân chuùng ta phaûi ñònh roõ chính chuùng ta laø moân ñoà cuûa Chuùa tröôùc khi chuùng ta noå löïc ñeå laøm coâng taùc moân ñoà hoùa cho Chuùa. Nhieàu muïc sö khi caân nhaéc vôùi ñònh nghóa moân ñoà nhö Kinh thaùnh, thì thaáy coøn xa caùch. Thaät söï khoâng theå hy voïng caùc muïc sö nhö theá coù theå ñaøo taïo moân ñoà. Hoï khoâng phoù thaùc chính mình ñuû cho Chuùa Gieâ-su ñeå chòu ñöïng nhöõng söï khoù khaên trong coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà.

Töø ñaây trôû ñi toâi cho raèng nhöõng muïc sö tieáp tuïc ñoïc saùch naøy, chính hoï laø nhöõng moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su, daâng mình troïn veïn ñeå vaâng phuïc maïng leänh Ngaøi. Neáu baïn khoâng phaûi nhö vaäy, thì seõ thaät voâ nghóa ñeå baïn ñoïc tieáp saùch naøy, cho ñeán khi baïn quyeát ñònh trôû neân moät moân ñoà thaät. Ñöøng chaàn chôø gì nöõa! Haõy quyø goái xuoáng vaø aên naên! Bôûi aân suûng kyø dieäu cuûa Chuùa, Ñöùc Chuùa Trôøi seõ tha thöù cho baïn vaø laøm baïn trôû neân taân taïo vaät trong Ñaáng Christ.

Taùi Ñònh Nghóa Moân Ñoà (Redefining Discipleship)

Maëc duø Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm saùng toû moân ñoà nghóa laø gì, nhöng nhieàu ngöôøi ñaõ thay theá ñònh nghóa cuûa Chuùa baèng ñònh nghóa rieâng cuûa hoï. Ví duï ñoái vôùi moät soá ngöôøi thì töø moân ñoà laø moät thuaät ngöõ mô hoà, chæ baát cöù ai xöng mình laø Cô Ñoác Nhaân. Theo yù hoï, thì töø moân ñoà ñaõ bò töôùt ñi heát yù nghóa thaät cuûa noù.

Nhöõng ngöôøi khaùc thì xem moân ñoà nhö laø moät möùc ñoä keát öôùc khaùc nhöng khoâng baét buoäc cho tín ñoà höôûng nöôùc thieân ñaøng. Hoï tin raèng con ngöôøi coù theå höôûng nöôùc thieân ñaøng trong Chuùa Gieâ-su nhöng khoâng caàn phaûi laøm moân ñoà cuûa Ngaøi! Bôûi vì raát khoù laøm ngô ñieàu kieän maø Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi cho moät moân ñoà ñöôïc ghi trong Kinh thaùnh. Hoï ñöôïc daïy raèng coù hai möùc ñoä Cô Ñoác Nhaân – moät laø tín ñoà, ngöôøi tin Chuùa Gieâ-su vaø hai laø moân ñoà, chæ veà ngöôøi tin vaø daâng mình cho Chuùa Gieâ-su. Theo quan ñieåm naøy, maø ngöôøi ta thöôøng noùi raèng coù nhieàu tín ñoà nhöng coù ít moân ñoà, nhöng caû hai loaïi Cô Ñoác Nhaân naøy ñeàõu ñöôïc vaøo thieân ñaøng.

Giaùo lyù naøy laøm xao laõng maïng leänh cuûa Ñaáng Christ veà vieäc moân ñoà hoùa, keá ñeán laøm maát hieäu löïc vieäc ñaøo taïo moân ñoà. Neáu trôû neân moät moân ñoà coù nghóa laø töï choái mình vaø thaäm chí chòu khoå. Vaø vieäc naøy coù theå ñöôïc choïn löïa nhöng khoâng bò baét buoäc, thì ña soá seõ choïn löïa khoâng trôû neân moân ñoà, ñaëc bieät khi hoï nghó hoï vaãn ñöôïc nghinh tieáp vaøo thieân ñaøng nhö laø moät ngöôøi tin Chuùa maø khoâng phaûi laø moân ñoà cuûa Ngaøi.

Vì vaäy ñaây laø vaán ñeà raát quan troïng maø chuùng ta caàn phaûi hoûi: Kinh thaùnh coù daïy raèng moät ngöôøi coù theå laø tín ñoà höôûng thieân ñaøng maø khoâng caàn laøm moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su chaêng? Coù phaûi laøm moân ñoà laø ñieàu khoâng baét buoäc cho ngöôøi tin khoâng? Coù chaêng coù hai möùc ñoä Cô Ñoác Nhaân moät laø tín höõu khoâng caàn daâng mình vaø hai laø moân ñoà daâng mình cho Chuùa?

Caâu traû lôøi cho taát caû nhöõng caâu hoûi naøy laø Khoâng. Khoâng coù nôi naøo trong Taân öôùc daïy raèng coù hai loaïi Cô Ñoác Nhaân laø tín ñoà vaø moân ñoà. Neáu ai ñoïc saùch Coângvuï, thì ngöôøi ñoù seõ thaáy töø “moân ñoà” laëp ñi laëp laïi, vaø roõ raøng moân ñoà khoâng ñöôïc nhaéc ñeán nhö laø moät tín ñoà daâng mình ôû möùc ñoä cao hôn. Nhöng heát thaûy ai tin Chuùa Gieâ-su laø moät moân ñoà.[2] Söï thaät thì “moân ñoà ñöôïc goïi laàn ñaàu tieân laø Cô Ñoác Nhaân taïi thaønh An-ti-oát” (xem Coângvuï 11:26)

Haõy löu yù raèng töø Hi-laïp ñöôïc dòch laø moân ñoà (Mathetes) ñöôïc xuaát hieän 261 laàn trong Taân öôùc, trong khi töø Hi-laïp ñöôïc dòch laø tín ñoà (Pistos) chæ xuaát hieän 9 laàn. Töø Hi-laïp ñöôïc dòch laø cô ñoác nhaân (Christianos) chæ xuaát hieän 3 laàn. Nhöõng ñieàu naøy maø thoâi cuõng ñaõ noùi leân moät ñoøi hoûi thieát yeáu cho nhöõng ai tin Chuùa trong Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñeàu ñöôïc xem laø moân ñoà cuûa Ngaøi.

Söï Giaûi Nghóa Cuûa Chuùa Gieâ-su (Jesus’ Commentary)

Chaéc chaén laø Chuùa Gieâ-su khoâng nghó raèng trôû thaønh moân ñoà laø moät böôùc thöù hai, böôùc choïn löïa cuûa tín ñoà. Ba ñieàu ñoøi hoûi cuûa Ngaøi cho vieäc laøm moân ñoà maø chuùng ta ñoïc trong Lu-ca ñoaïn 14 khoâng noùi vôùi ngöôøi tin nhö laø moät lôøi môøi ñeán moät möùc ñoä cao hôn cuûa söï daâng mình. Ñuùng hôn laø lôøi Ngaøi noùi vôùi moïi ngöôøi trong ñoaøn daân ñoâng. Laøm moân ñoà laø böôùc ñaàu tieân trong moái lieân heä vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi. Theâm nöõa chuùng ta ñoïc trong Giaêng ñoaïn 8:

“Bôûi Ñöùc Chuùa Gieâ-su noùi nhö vaäy, neân coù nhieàu keû tin Ngaøi. Baáy giôø Ngaøi phaùn cuøng nhöõng ngöôøi Giu-ña ñaõ tin Ngaøi raèng: Neáu caùc ngöôi haèng ôû trong ñaïo ta, thì thaät laø moân ñoà ta, caùc ngöôi seõ bieát leõ thaät vaø leõ thaät seõ buoâng tha caùc ngöôi” (Giaêng 8:30-32)

Khoâng ai coù theå caõi laïi söï thaät khoâng theå choái caõi raèng Chuùa Gieâ-su ñang vôùi nhöõng tín höõu môùi xöng nhaän Ngaøi trôû thaønh moân ñoà Chuùa. Chuùa Gieâ-su khoâng noùi vôùi nhöõng ngöôøi môùi naøy raèng “Luùc naøo ñoù trong töông lai ngöôi coù theå muoán ñi böôùc keá tieáp, böôùc daâng mình ñeå trôû thaønh moân ñoà Ta cuõng ñöôïc.” Khoâng Chuùa Gieâ-su noùi vôùi nhöõng keû môùi tin nhö theå Ngaøi mong ñôïi hoï trôû thaønh moân ñoà ngay, nhö theå hai töø “tín ñoà” vaø “moân ñoà” coù ñoàng moät nghóa. Ngaøi noùi vôùi nhöõng tín ñoà môùi tin raèng, caùch maø hoï coù theå minh chöùng mình laø moân ñoà cuûa Chuùa laø cöù ôû trong lôøi Ngaøi, laø ñieàu daãn hoï ñeán ñöôïc giaûi cöùu khoûi toäi loãi (xem Giaêng 8:34-36).

Chuùa Gieâ-su bieát raèng chæ coù söï xöng nhaän ñöùc tin maø thoâi thì khoâng phaûi laø baèng chöùng hoï thaät söï tin. Ngaøi cuõng bieát nhöõng ai thaät söï tin Ngaøi laø con Ñöùc Chuùa Trôøi, thì phaûi haønh ñoäng cho ñieàu ñoù – hoï phaûi trôû neân moân ñoà Chuùa ngay – hoï coù öôùc ao vaâng lôøi vaø laøm vui loøng Chuùa. Nhöõng ngöôøi tin hay moân ñoà nhö theá ôû trong lôøi Ngaøi moät caùch töï nhieân, hoï giöõ lôøi Chuùa trong loøng. Khi hoï khaùm phaù yù chæ Chuùa qua vieäc hoïc lôøi Ngaøi, thì daàn daàn hoï seõ ñöôïc giaûi thoaùt khoûi toäi loãi.

Ñoù laø lyù do taïi sao ngay laäp töùc Chuùa Gieâ-su thaùch thöùc nhöõng ngöôøi môùi tin tra xeùt chính mình. Lôøi tuyeân boá cuûa Ngaøi: “Neáu caùc ngöôi thaät laø moân ñoà Ta” chæ toû raèng Ngaøi tin coù theå laø hoï khoâng phaûi laø moân ñoà thaät chæ qua vieäc xöng nhaän ñöùc tin. Hoï coù theå töï ñaùnh löøa mình. Chæ khi hoï vöôït qua cuoäc thöû nghieäm cuûa Chuùa Gieâ-su thì hoï môùi thaät söï laø moân ñoà cuûa Ngaøi (ñoïc phaàn coøn laïi cuûa ñoaïn ñoái thoaïi trong Giaêng 8:37-59 chuùng ta thaáy Chuùa Gieâ-su coù lyù do ñeå nghi ngôø söï thaønh thaät cuûa hoï).[3]

Caâu Kinh thaùnh chìa khoùa Mat 28:18-20, töï noù cuõng ñaõ ñaùnh tan giaùo lyù cho raèng moân ñoà laø böôùc keá tieáp khi ngöôøi tin Chuùa daâng mình. Chuùa Gieâ-su truyeàn trong ñaïi maïng leänh raèng nhöõng moân ñoà chòu pheùp baùp teâm. Dó nhieân trong saùch Coângvuï kyù thuaät roõ raèng caùc söù ñoà ñaõ khoâng chôø ñôïi ngöôøi môùi tin Chuùa böôùc ñi “böôùc thöù hai daâng mình hoaøn toaøn cho Ñaáng Christ” roài môùi laøm baùp teâm cho hoï. Nhöng söù ñoà laøm baùp teâm cho taát caû ngöôøi môùi tin haàu nhö ngay sau khi hoï quy ñaïo. Hoï cho raèng taát caû ngöôøi tin thaät söï laø nhöõng moân ñoà.

Trong söï tra xeùt naøy, heã ai tin moân ñoà laø nhöõng tín ñoà daâng mình troïn veïn laø khoâng nhaát quaùn vôùi chính thaàn hoïc mình ñöa ra. Haàu heát hoï laøm baùp teâm ngay cho baát cöù ai xöng nhaän nieàm tin nôi Chuùa Gieâ-su, chöù khoâng chôø ñôïi ngöôøi tin ñaït tôùi möùc ñoä daâng mình “laøm moân ñoà”. Nhöng neáu hoï thaät söï tin ñieàu mình gaûng, thì hoï chæ ñöôïc laøm baùp teâm cho nhöõng ai ñaït tôùi möùc ñoä moân ñoà maø thoâi, möùc ñoä naøy cuõng coù raát ít trong haøng nguû cuûa hoï.

Coù leõ ñoøn cuoái cuøng cho giaùo lyù nguy hieåm naøy thì ñuû roài. Neáu moân ñoà maø khaùc vôùi tín ñoà, thì taïi sao Giaêng ñaõ vieát raèng yeâu thöông anh em mình laø daáu hieäu nhaän bieát moät ngöôøi ñöôïc taùi sanh (xem 1Giaêng 3:14), vaø Chuùa Gieâ-su phaùn tình yeâu thöông ñoái vôùi anh em laø moät baèng chöùng moân ñoà thaät cuûa Ngaøi (Giaêng 13:35)

Nguoàn Goác Cuûa Giaùo Lyù Sai Laïc Naøy

(The Origin of this False Doctrine)

Neáu yù töôûng coù hai loaïi Cô Ñoác Nhaân rieâng bieät laø ngöôøi tin Chuùa vaø moân ñoà, thì khoâng coù neàn taûng trong Kinh thaùnh, laøm sao giaùo lyù naøy ñöùng vöõng? Caâu traû lôøi laø giaùo lyù naøy chæ ñöôïc uûng hoä bôûi giaùo lyù sai laïc khaùc veà söï cöùu roãi. Giaùo lyù ñoù vieän leõ raèng nhöõng yeâu caàu baét buoäc cho moät moân ñoà khoâng töông hôïp vôùi söï thaät ñöôïc cöùu bôûi aân suûng. Döïa treân lyù luaän nhö vaäy maø hoï daãn ñeán keát luaän ñoøi hoûi cho moân ñoà khaùc vôùi söï ñoøi hoûi ñeå ñöôïc cöùu roãi. Vì vaäy trôû neân moân ñoà laø moät böôùc keát öôùc daâng mình cuûa tín ñoà ñaõ coù phaàn ôû thieân ñaøng, laø nhöõng ngöôøi ñöôïc cöùu bôûi aân suûng.

Loãi khoâng theå traùnh cuûa giaùo lyù naøy laø choáng nghòch laïi moät soá caâu Kinh thaùnh. Ví duï coøn gì roõ raøng hôn ñieàu Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi trong phaàn keát luaän cuûa baøi giaûng treân nuùi sau khi Ngaøi lieät keâ nhieàu maïng leänh?

Chaúng phaûi heã keû noùi cuøng ta raèng: Laïy Chuùa, Laïy Chuùa thì ñeàu ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng ñaâu; nhöng chæ keû laøm theo yù muoán cuûa Cha Ta ôû treân trôøi maø thoâi.” (Mat 7:21).

Roõ raøng, Chuùa Gieâ-su lieân keát söï vaâng lôøi vôùi söï cöùu roãi trong caâu naøy cuõng nhö nhieàu lôøi tuyeân boá khaùc cuûa Ngaøi. Nhö vaäy laøm sao chuùng ta coù theå dung hoaø raát nhieàu caâu Kinh thaùnh nhö theá naøy vôùi söï khaúng ñònh cuûa Kinh thaùnh laø söï cöùu roãi bôûi aân suûng? Ñieàu naøy hoaøn toaøn ñôn giaûn. Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi aân suûng laï luøng, ban cho moïi ngöôøi cô hoäi ñeå hoï aên naên, tin nhaän vaø ñöôïc sanh laïi, ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh ban naêng quyeàn ñeå soáng vaâng lôøi. Nhö theá, söï cöùu roãi laø nhôø aân suûng. Khoâng bôûi aân suûng khoâng ai coù theå ñöôïc cöùu, vì moïi ngöôøi ñaõ phaïm toäi. Toäi nhaân khoâng theå mua chuoäc söï cöùu roãi. Vì vaäy, hoï caàn aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå ñöôïc cöùu roãi.

AÂn suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc baøy toû trong nhieàu caùch khaùc nhau lieân quan ñeán söï cöùu roãi cuûa chuùng ta. Noù ñöôïc baøy toû trong söï cheát cuûa Chuùa Gieâ-su treân thaäp töï giaù, söï keâu goïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong ñôøi soáng chuùng ta qua Phuùc AÂm, trong vieäc Ngaøi keùo chuùng ta ñeán gaàn Ñaáng Christ, trong vieäc caùo traùch toäi loãi chuùng ta, ban cho chuùng ta cô hoäi ñeå aên naên, trong vieäc Ngaøi taùi taïo ñôøi soáng vaø ñoå ñaày Ñöùc Thaùnh Linh cho chuùng ta, trong vieäc beû gaõy quyeàn löïc toäi loãi trong ñôøi soáng chuùng ta, ban naêng löïc ñeå chuùng ta soáng thaùnh khieát, trong vieäc Ngaøi kyû luaät khi chuùng ta phaïm toäi, vaø aân suûng ñöôïc baøy toû trong nhieàu caùch hôn nöõa…. Khoâng coù moät phöôùc haïnh naøo neâu treân maø töï mình kieám ñöôïc. Chuùng ta ñöôïc cöùu bôûi aân suûng töø ñaàu cho ñeán cuoái.

Tuy nhieân theo Kinh thaùnh söï cöùu roãi khoâng chæ “nhôø aân suûng” nhöng “bôûi ñöùc tin”: “AÁy laø nhôø aân suûng, bôûi ñöùc tin, maø anh em ñöôïc cöùu” (EÂ-pheâ-soâ 8:2a). Caû hai ñieàu naøy laø caàn thieát nhöng roõ raøng khoâng xung khaéc vôùi nhau. Khi moät ngöôøi ñöôïc cöùu caû aân suûng laãn ñöùc tin ñeàu caàn thieát. Ñöùc Chuùa Trôøi traûi daøi aân suûng cuûa Ngaøi ra, chuùng ta nhaän laáy bôûi ñöùc tin. Dó nhieân ñöùc tin ñích thöïc laø keát quaû trong vieäc vaâng theo maïng leänh cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Nhö Gia-cô vieát trong chöông thöù hai cuûa thö tín oâng, ñöùc tin khoâng coù vieäc laøm thì cheát, voâ duïng vaø chaúng theå cöùu ñöôïc ai (xem Gia-cô 2:14-26)[4]

Söï thaät thì aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng cho ngöôøi ta quyeàn ñeå phaïm toäi. Nhöng ñuùng hôn laø aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho hoï cô hoäi ngaén nguûi ñeå aên naên vaø ñöôïc taùi sanh. Sau söï cheát, khoâng coøn coù cô hoäi ñeå aên naên vaø ñöôïc taùi sanh nöõa, vì vaäy aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng coøn thích hôïp luùc ñoù. Cho neân aân suûng cöùu roãi cuûa Ngaøi chæ ngaén nguûi.

Moät Phuï Nöõ Ñöôïc Chuùa Gieâ-su Cöùu Nhôø AÂn Suûng Bôûi Ñöùc Tin

(A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Moät böùc tranh toaøn haûo veà söï cöùu roãi ñöôïc ban cho nhôø aân suûng bôûi ñöùc tin ñöôïc tìm thaáy trong caâu chuyeän Chuùa Gieâ-su ñoái dieän vôùi moät phuï nöõ bò baét quaû tang phaïm toäi ngoaïi tình. Chuùa Gieâ-su noùi cuøng baø: “Ta cuõng khoâng ñònh toäi ngöôi (ñoù laø nhôø aân suûng, bôûi vì baø ta xöùng ñaùng vôùi söï ñònh toäi), haõy ñi, ñöøng phaïm toäi nöõa” (Giaêng 8:11). Khi baø ta ñaùng toäi cheát, thì Chuùa Gieâ-su ñeå baø ta ñi töï do. Tuy nhieân Ngaøi ñeå baø ta ñi vôùi lôøi caûnh caùo: ñöøng phaïm toäi nöõa. Ñaây cuõng chính laø ñieàu Chuùa Gieâ-su ñang noùi vôùi moïi toäi nhaân treân theá gian hoâm nay – “Baây giôø ta khoâng keát toäi ngöôi. Caùc ngöôi ñaùng cheát vaø bò xeùt ñoaùn ñôøi ñôøi trong hoûa nguïc, nhöng ta ñaõ ban aân suûng cho caùc ngöôi. Tuy nhieân aân suûng cuûa ta chæ laø taïm thôøi, haõy aên naên toäi. Ñöøng phaïm toäi nöõa, tröôùc khi aân suûng cuûa ta chaám döùt vaø tröôùc khi caùc ngöôi bò ñöùng tröôùc ngai phaùn xeùt toäi nhaân cuûa Ta.”

Chuùng ta haõy töôûng töôïng ngöôøi phuï nöõ phaïm toäi ngoaïi tình ñoù ñaõ aên naên khi Chuùa Gieâ-su daïy baø. Laøm nhö vaäy, baø ñaõ ñöôïc cöùu nhôø aân suûng bôûi ñöùc tin. Baø aáy ñaõ ñöôïc cöùu nhôø aân suûng vì laø toäi nhaân baø chaúng theåø ñöôïc cöùu neáu khoâng coù aân suûng Ñöùc Chuùa Trôøi. Baø khoâng theå noùi raèng mình nhaän ñöôïc söï cöùu roãi bôûi vieäc laøm. Vaø baø ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin bôûi vì baø tin Chuùa Gieâ-su, vaø tin nhöõng gì Ngaøi phaùn cuøng baø, chuù yù ñeán lôøi caûnh caùo cuûa Ngaøi, vaø baø quay khoûi toäi loãi tröôùc khi quaù muoän. Heã ai coù ñöùc tin chaân thaønh nôi Chuùa Gieâ-su thì seõ aên naên toäi loãi, vì Chuùa Gieâ-su ñaõ caûnh caùo neáu khoâng aên naên, hoï seõ bò hö maát (xem Lu-ca 13:3). Chuùa Gieâ-su cuõng long troïng tuyeân boá raèng chæ coù nhöõng ngöôøi laøm theo yù muoán cuûa Cha môùi ñöôïc vaøo thieân ñaøng (Mat 7:21). Neáu moät ngöôøi tin Chuùa Gieâ-su, ngöôøi ñoù seõ tin vaø chuù yù ñeán nhöõng lôøi caûnh caùo cuûa Ngaøi.

Nhöng chuùng ta cuõng haõy töôûng töôïng raèng phuï nöõ ngoaïi tình ñoù ñaõ khoâng aên naên toäi loãi mình. Baø tieáp tuïc phaïm toäi roài cheát ñi vaø ñöùng tröôùc ngai phaùn xeùt cuûa Chuùa. Töôûng töôïng lôøi baø noùi cuøng Chuùa Gieâ-su: “OÂi, Chuùa Gieâ-su, thaät laø toát khi gaëp Ngaøi. Con nhôù Ngaøi ñaõ khoâng xeùt ñoaùn con khi con phaïm toäi vaø bò ñem ñeán tröôùc Ngaøi khi coøn treân ñaát. Vaø chaéc chaén Ngaøi vaãn coøn giaøu aân suûng. Ngaøi ñaõ khoâng xeùt ñoaùn con luùc ñoù, neân chaéc laø Ngaøi cuõng khoâng xeùt ñoaùn con baây giôø!”

Baïn nghó theá naøo? Chuùa Gieâ-su seõ chaøo möøng baø ta vaøo thieân ñaøng ñuùng khoâng? Caâu traû lôøi ñaõ roõ raøng. Phao-loâ caûnh caùo raèng: “Chôù töï doái mình…. Phaøm nhöõng keû taø daâm…. Keû ngoaïi tình….. ñeàu chaúng höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi ñaâu (1Coâr 6:9-10)

Taát caû nhöõng ñieàu naøy muoán noùi leân raèng söï ñoøi hoûi laøm moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng coù gì lôùn hôn söï ñoøi hoûi phaûi coù ñöùc tin chaân thaät trong Ngaøi, keát quaû cuûa ñöùc tin cöùu roãi. Moïi ngöôøi coù ñöùc tin cöùu roãi seõ ñöôïc cöùu nhôø aân suûng bôûi ñöùc tin. Khoâng coù neàn taûng Thaùnh kinh cho lôøi tuyeân boá raèng, vì söï cöùu roãi laø bôûi aân suûng maø nhöõng ñoøi hoûi cuûa Chuùa ñeå laøm veà moân ñoà thì khoâng töông ñöông vôùi ñoøi hoûi cuûa Ngaøi ñeå ñöôïc cöùu roãi. Vai troø moân ñoà khoâng phaûi laø moät böôùc tieáp theo cuûa ñôøi soáng tín ñoà, nhöng moân ñoà laø baèng chöùng cuûa ñöùc tin cöùu roãi ñích thöïc.[5]

Vì vaäy ñeå ñöôïc thaønh coâng trong caùi nhìn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, moät muïc sö phaûi baét ñaàu moät caùch ñuùng ñaén quaù trình moân ñoà hoùa trong caùch giaûng truyeàn Phuùc AÂm chaân thaät, keâu goïi ngöôøi ta ñeán söï vaâng phuïc ñöùc tin. Khi muïc sö uûng hoä giaùo lyù sai laïc veà moân ñoà laø böôùc daâng mình keá tieáp cuûa tín ñoà, thì hoï ñang laøm coâng vieäc choáng laïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ veà vieäc moân ñoà hoùa maø rao giaûng moät aân suûng giaû doái vaø Phuùc AÂm sai traät. Chæ coù moân ñoà thaät cuûa Chuùa môùi coù ñöùc tin cöùu roãi vaø seõ ñöôïc höôûng thieân ñaøng nhö lôøi Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa: “Chaúng phaûi heã nhöõng keû noùi cuøng ta raèng: Laïy Chuùa, Laïy Chuùa thì ñeàu ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng ñaâu, nhöng chæ keû laøm theo yù muoán cuûa Cha Ta ôû treân trôøi maø thoâi” (Mat 7:21).

Phuùc AÂm Giaû Traù Môùi (The New False Gospel)

Vì khaùi nieäm sai laïc veà aân suûng Ñöùc Chuùa Trôøi trong söï cöùu roãi, neân Phuùc AÂm thôøi naøy thöôøng töôùt ñoaït caùc yeáu toá Kinh thaùnh neàn taûng maø hoï cho raèng khoâng phuø hôïp vôùi söù ñieäp veà aân suûng. Vì theá Phuùc AÂm sai laïc chæ saûn sinh ra nhöõng Cô Ñoác Nhaân giaû hieäu, ñaây laø lyù do maø phaàn ñoâng tæ leä ngöôøi môùi tin Chuùa khoâng thaáy nhoùm vôùi Hoäi thaùnh trong voøng vaøi tuaàn sau khi hoï “nhaän Ñaáng Christ”. Hôn nöõa, nhieàu ngöôøi ñi nhoùm vôùi Hoäi thaùnh nhöng khoâng gì khaùc bieät vôùi ñaùm ñoâng chöa ñöôïc taùi sinh, coù cuøng moät giaù trò vaø cuõng phaïm toäi loãi nhö nhöõng ngöôøi laân caän mình. Ñoù laø vì hoï khoâng thaät söï tin Chuùa Gieâ-su Christ vaø ñaõ khoâng thaät söï ñöôïc taùi sinh.

Moät trong nhöõng yeáu toá quan troïng bò caát khoûi Phuùc AÂm thôøi nay laø söï keâu goïi aên naên. Nhieàu muïc sö caûm thaáy raèng neáu baûo ngöôøi ta ñöøng phaïm toäi nöõa (nhö Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi vôùi ngöôøi ñaøn baø bò baét khi phaïm toäi ngoaïi tình) cuõng ngang baèng nhö vieäc baûo raèng söï cöùu roãi khoâng bôûi aân suûng maø do vieäc laøm. Ñieàu naøy khoâng thaät, vì Giaêng Baùp-tít, Chuùa Gieâ-su, Phi-e-rô, Phao-loâ ñeàu ñaõ coâng boá raèng aên naên laø moät ñieàu tuyeät ñoái caàn thieát cho söï cöùu roãi. Neáu giaûng veà söï aên naên maø huûy boû aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong söï cöùu roãi thì taát caû nhöõng ngöôøi nhö Giaêng Baùp-tít, Chuùa Gieâ-su, Phi-e-rô, Phao-loâ ñaõ huûy boû aân suûng ñoù roài. Tuy nhieân hoï hieåu raèng aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc ban cho ngöôøi moät cô hoäi giôùi haïn ñeå moïi ngöôøi aên naên, chöù khoâng phaûi laø cô hoäi ñeå tieáp tuïc phaïm toäi.

Ví duï nhö Giaêng Baùp Tít tuyeân boá ñieàu maø Luca ñaõ ñeà caäp ñeán nhö laø “Phuùc AÂm” maø troïng taâm söù ñieäp laø söï aên naên, (xem Luca 3:1-18). Ai khoâng aên naên seõ ñi vaøo hoûa nguïc, (xem Mat 3:10-12; Luca 3:17).

Chuùa Gieâ-su ñaõ giaûng söï aên naên töø luùc khôûi ñaàu chöùc vuï cuûa Ngaøi, (xem Mat 4:17). Ngaøi caûnh caùo moïi ngöôøi raèng neáu khoâng aên naên seõ bò hö maát, (xem Luca 13:3-5).

Khi Chuùa Gieâ-su sai 12 moân ñoà ñi giaûng ôû caùc thaønh phoá khaùc nhau: “vaäy caùc söù ñoà ñi rao giaûng cho ngöôøi ta phaûi aên naên” (Maùc 6:12).

Sau khi phuïc sinh, Chuùa Gieâ-su baûo 12 moân ñoà ñem söù ñieäp aên naên ñeán vôùi toaøn theá giôùi vì ñoù laø chìa khoùa daãn ñeán söï tha thöù:

Ngaøi phaùn: “coù lôøi cheùp raèng Ñaáng Christ phaûi chòu ñau ñôùn döôøng aáy, ngaøy thöù ba seõ töø keû cheát soáng laïi, vaø ngöôøi ta seõ nhaân danh ngaøi maø rao giaûng cho daân caùc ngöôi söï aên naên ñeå ñöôïc tha toäi, baét ñaàu töø thaønh Gieârusalem”, (Luca 24:46-47).

Caùc söù ñoà ñaõ vaâng theo lôøi chæ daïy cuûa Chuùa Gieâ-su. Khi Phierô truyeàn giaûng trong ngaøy leã Nguõ Tuaàn, lôøi giaûng cuûa oâng ñaõ caùo traùch ngöôøi nghe, sau khi hoï nhaän ra söï thaät veà Con Ngöôøi hoï ñaõ vöøa ñoùng ñinh treân thaäp töï giaù, hoï hoûi Phierô raèng hoï phaûi laøm gì? Phierô traû lôøi tröôùc heát laø hoï phaûi aên naên (xem Coâng vuï 2:38).

Baøi giaûng thöù nhì cuûa Phierô tröôùc coâng chuùng taïi hieân cöûa ñeàn thôø Soâloâmoân cuõng laø moät söù ñieäp töông töï. Toäi loãi seõ khoâng ñöôïc caát khoûi neáu khoâng aên naên:[6]

Vì vaäy, haõy aên naên vaø quay trôû haàu cho toäi mình ñöôïc tha (Coâng vuï 3:19a).

Khi laøm chöùng tröôùc vua Aïc-ríp-ba, Phao loâ tuyeân boá raèng Phuùc AÂm cuûa oâng luoân chöùa ñöïng söù ñieäp aên naên.

“Taâu vua Aïc-ríp-ba, töø ñoù toâi chaúng heà daùm choáng cöï vôùi söï hieän thaáy treân trôøi ñaâu heát toâi khuyeân doã ngöôøi thaønh ña maùch, keá ñeán ngöôøi thaønh Gieârusalem vaø caû xöù Giuñe, roài ñeán caùc daân ngoaïi raèng phaûi aên naên vaø trôû laïi cuøng Ñöùc Chuùa Trôøi, laøm coâng vieäc xöùng ñaùng vôùi söï aên naên” (Coângvuï 26:19-20).

Taïi A-theân, Phao loâ ñaõ caûnh caùo thính giaû raèng moïi ngöôøi phaûi ñöùng tröôùc Ñaáng Christ trong söï phaùn xeùt, vaø neáu khoâng aên naên thì chöa chuaån bò cho ngaøy lôùn ñoù.

Vaäy thì, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ boû qua caùc ñôøi ngu muoäi ñoù maø nay hieåu bieát heát thaûy caùc ngöôøi trong moïi nôi ñeàu phaûi aên naên, vì Ngaøi ñaõ chæ ñònh moät ngaøy, khi Ngaøi seõ laáy söï coâng bình ñoaùn xeùt theá gian, bôûi Ngöôøi Ngaøi ñaõ laäp, vaø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ khieán Ngöôøi töø keû cheát soáng laïi, ñeå laøm chöùng chaéc veà ñieàu ñoù cho thieân haï. (Coângïvuï 17:30-31).

Trong baøi giaûng töø bieät caùc tröôûng laõo thaønh EÂpheâsoâ, Phaoloâ lieät keâ söï aên naên keøm theo vôùi ñöùc tin laø phaàn thieát yeáu trong söù ñieäp cuûa oâng:

“Anh em bieát toâi chaúng treã naûi rao truyeàn moïi ñieàu ích lôïi cho anh em…giaûng cho ngöôøi Giu ña nhö cho ngöôøi Gôø reùc veà söï aên naên ñoái vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø ñöùc tin trong Ñöùc Chuùa Gieâ-su laø Chuùa chuùng ta”. (Coângvuï 20:20a-21).

Nhöõng caâu Kinh thaùnh caên baûn treân ñuû ñeå thuyeát phuïc baát cöù ai raèng neáu khoâng coâng boá söï aên naên, thì Phuùc AÂm chaân thaät chöa ñöôïc rao giaûng. Moái töông giao vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi baét ñaàu baèng söï aên naên. Khoâng aên naên khoâng coù söï tha thöù toäi loãi.

Söï AÊn Naên Ñöôïc Taùi Ñònh Nghóa (Repentance Redfined)

Thaäm chí trong aùnh saùng cuûa nhieàu caâu Kinh thaùnh caên baûn raèng söï cöùu roãi phuï thuoäc vaøo söï aên naên, vaäy maø moät soá muïc sö vaãn tìm caùch loaïi ra ñieàu caàn thieát cuûa noù baèng caùch boùp meùo yù nghóa roõ raøng cuûa noù ñeå cho phuø hôïp vôùi quan ñieåm veà aân suûng cuûa hoï. Vôùi ñònh nghóa môùi cuûa hoï söï aên naên khoâng gì khaùc hôn laø söï thay ñoåi trong taâm trí veà Gieâ-su laø ai, vaø ngaïc nhieân laø khoâng aûnh höôûng gì ñeán caùch cö xöû cuûa moät ngöôøi.

Vaäy thì ñieàu gì khieán nhöõng nhaø truyeàn giaûng Taân Öôùc mong ñôïi khi hoï keâu goïi ngöôøi ta aên naên? Coù phaûi hoï ñaõ keâu goïi ngöôøi ta chæ thay ñoåi suy nghó cuûa hoï veà Chuùa Gieâ-su laø ai, hay laø hoï ñaõ keâu goïi ngöôøi ta thay ñoåi caùch cö xöû cuûa mình?

Phao loâ tin raèng söï aên naên thaät söï laø ñoøi hoûi phaûi thay ñoåi trong caùch cö xöû. Chuùng ta ñaõ ñoïc lôøi chöùng cuûa oâng trong vaøi thaäp nieân thi haønh chöùc vuï, cuõng nhö khi oâng tuyeân boá tröôùc vua Aïc-ríp-ba.

“Taâu vua AÏc-ríp-ba, töø ñoù, toâi chaúng heà daùm choáng cöï vôùi söï hieän thaáy treân trôøi; nhöng ñaàu heát toâi khuyeân doã ngöôøi thaønh Ña-maùch, keá ñeán ngöôøi thaønh Gieâ-ru-sa-lem vaø caû xöù Giu-ñeâ, roài ñeán caùc daân ngoaïi raèng phaûi aên naên vaø trôû laïi cuøng Ñöùc Chuùa Trôøi, laøm coâng vieäc xöùng ñaùng vôùi söï aên naên”(Coâng vuï 26:19-20)

Giaêng Baùp Tít cuõng tin raèng söï aên naên khoâng chæ laø vieäc thay ñoåi taâm trí veà leõ thaät thaàn hoïc naøo ñoù. Khi ngöôøi nghe bò caùo traùch vôùi söï keâu goïi aên naên qua vieäc hoûi oâng hoï phaûi laøm gì, thì oâng lieät keâ ra nhöõng söï thay ñoåi cuï theå trong haønh vi cö xöû (xem Luca 3:3, 10-14). OÂng cuõng cheá nhaïo ngöôøi Phi-ri-si vaø ngöôøi Sa-ñu-seâ chæ coù daùng veû aên naên, vaø caûnh caùo hoï seõ xöùng ñaùng bò löûa ñòa nguïc neáu hoï khoâng thaät söï aên naên.

“Hôõi doøng doõi raén luïc kia, ai ñaõ daïy caùc ngöôi traùnh khoûi côn giaän ngaøy sau…caùi buùa ñaõ ñeå keà reã caây; vaäy heã caây naøo khoâng xanh traùi toát, thì seõ phaûi ñoán vaø chuïm”. (Mat 3:7b, 10)

Chuùa Gieâ-su giaûng cuøng söù ñieäp aên naên nhö Giaêng (xem Mat 3:2; 4:17). Ngaøi ñaõ coù laàn tuyeân boá thaønh Ni-ni-ve ñaõ aên naên khi nghe Gioâ-na rao giaûng (xem Luca 11:32). Heã ai ñaõ töøng ñoïc saùch Gioâ-na thì bieát daân thaønh Ni-ni-ve ñaõ khoâng chæ thay ñoåi taâm trí. Hoï cuõng thay ñoåi vieäc laøm, xoay khoûi toäi loãi. Chuùa Gieâ-su goïi ñoù laø söï aên naên.

Söï aên naên theo Kinh thaùnh laø söï thay ñoåi haønh vi coù yù thöùc ñeå ñaùp laïi ñöùc tin xaùc thöïc töø nôi loøng. Khi muïc sö giaûng Phuùc AÂm maø khoâng ñeà caäp ñeán söï caàn thieát thay ñoåi haønh vi ñeå xaùc chöùng cho söï aên naên, thì oâng ta ñang laøm coâng vieäc nghòch laïi vôùi öôùc muoán cuûa Ñaáng Christ cho moân ñoà. Hôn nöõa oâng löøa doái thính giaû mình tin raèng hoï coù theå ñöôïc cöùu maø khoâng caàn aên naên, nhö theá oâng ñaøy hoï ñi ñòa nguïc neáu hoï tin oâng ta. OÂng ta ñang laøm coâng vieäc cho satan vaø ñang laøm coâng vieäc choáng nghòch Ñöùc Chuùa Trôøi, maëc daàu oâng coù nhaän ra ñieàu ñoù hay khoâng.

Neáu muïc sö muoán ñaøo taïo moân ñoà nhö lôøi Chuùa Gieâ-su truyeàn, thì ngöôøi ñoù phaûi baét ñaàu tieán trình moät caùch ñuùng ñaén. Khi oâng ta khoâng rao giaûng Phuùc AÂm chaân thaät keâu goïi ngöôøi ta ñeán söï aên naên vaø ñöùc tin vaâng phuïc, oâng ta caàm chaéc söï thaát baïi, ngay caû coù veû thaønh coâng röïc rôõ trong caùi nhìn cuûa con ngöôøi. OÂng coù theå coù moät hoäi chuùng lôùn, nhöng oâng ta ñang xaây döïng baèng goã, coû khoâ, rôm raï vaø khi coâng vieäc cuûa mình bò thöû nghieäm qua löûa trong töông lai, thì moïi söï seõ bò tieâu huûy hoaøn toaøn (xem 1Coâr 3:12-15).

Lôøi Keâu Goïi Cuûa Chuùa Gieâ-su Ñeán Söï Daâng Mình.

(Jesus’ Calls to Committment)

Khoâng nhöõng Chuùa Gieâ-su keâu goïi ngöôøi chöa ñöôïc cöùu xaây boû toäi loãi maø Ngaøi coøn keâu goïi hoï daâng chính mình ñeå vaâng lôøi vaø ñi theo Ngaøi ngay laäp töùc. Ngaøi khoâng bao giôø ban taëng söï cöùu roãi maø khoâng phaûi traû giaù, nhö ñieàu thöôøng laøm (bôûi caùc muïc sö) thôøi nay. Ngaøi chöa töøng môøi ai “tieáp nhaän” Ngaøi, höùa vôùi hoï veà söï tha thöù, roài sau ñoù môùi khuyeân hoï neân daâng mình ñeå laøm theo Ngaøi. Khoâng, Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi ngay böôùc ñaàu laø böôùc daâng troïn caû taám loøng.

Ñaùng buoàn thay, lôøi keâu goïi cuûa Chuùa Gieâ-su veà giaù phaûi traû cho söï daâng mình thì nhöõng ngöôøi töï xöng mình laø Cô Ñoác Nhaân boû qua. Hoaëc neáu coù nhaän ra thì hoï giaûi thích söï traû giaù laø söï keâu goïi ñeán möùc ñoä töông giao saâu xa hôn cuûa tín ñoà, chöù khoâng phaûi söï keâu goïi cho ngöôøi muoán tin Chuùa. Nhöng nhieàu “tín ñoà” naøy laø ngöôøi cho raèng keát öôùc traû giaù laø ñieàu daønh cho hoï chöù khoâng phaûi cho ngöôøi chöa tin, thì hoï cuõng chaúng quan taâm ñeán söï keâu goïi naøy. Trong taâm trí, hoï suy nghó mình coù quyeàn choïn löïa khoâng phaûi bò baét buoäc ñeå ñaùp öùng vôùi söï vaâng lôøi, vaø hoï chaúng bao giôø laøm.

Chuùng ta haõy xem moät trong nhöõng lôøi môøi goïi cuûa Chuùa Gieâ-su ñeán nhaän söï cöùu roãi nhö theå laø ñieàu thöôøng ñöôïc giaûi thích nhö laø moät söï keâu goïi saâu saéc hôn nöõa cho nhöõng ai ñaõ nhaän ñöôïc söï cöùu roãi:

“Ñoaïn Ngaøi keâu daân chuùng vaø moân ñoà, maø phaùn raèng: neáu ai muoán theo ta, phaûi lieàu mình, vaùc thaäp töï giaù mình maø theo ta. Vì ai muoán cöùu söï soáng mình thì seõ maát; coøn ai vì côù ta vaø ñaïo tin laønh maø maát söï soáng thì seõ ñöôïc cöùu. Ngöôøi naøo neáu ñöôïc caû thieân haï maø maát linh hoàn mình thì coù ích gì? Hay laø coù ngöôøi naøo laáy chi maø ñoåi linh hoàn mình ö? Vì giöõa doøng doõi gian daâm vaø toäi loãi naøy, heã ai hoå theïn veà ta vaø ñaïo ta, thì Con Ngöôøi seõ hoå theïn veà keû aáy, khi ngöï trong söï vinh hieån cuûa cha Ngaøi maø ñeán vôùi caùc thieân söù thaùnh”. (Maùc 8:34-38).

Ñaây laø lôøi môøi goïi ñeán nhaän söï cöùu roãi, ñöôïc noùi vôùi ngöôøi chöa tin hay laø moät lôøi môøi goïi ñeán moái töông giao taän hieán hôn nhö noùi vôùi tín ñoà? Khi chuùng ta ñoïc caùch thaät loøng, thì caâu traû lôøi seõ roõ raøng.

Tröôùc heát, löu yù ñeán ñoaøn daân ñoâng, Chuùa Gieâ-su ñang noùi ñeán bao goàm “ñaùm ñoâng cuøng nhöõng moân ñoà Ngaøi” (caâu 34). Roõ raøng laø “ñaùm ñoâng” khoâng bao goàm nhöõng moân ñoà cuûa Ngaøi”. Thöïc teá thì hoï ñaõ ñöôïc “goïi ñeán” vôùi Ngaøi ñeå nghe ñieàu Ngaøi saép noùi. Chuùa Gieâ-su muoán moïi ngöôøi theo Ngaøi vaø tìm kieám Ngaøi hieåu leõ thaät Ngaøi saép giaûng daïy. Cuõng löu yù raèng Ngaøi thöôøng baét ñaàu baèng caùch noùi: “neáu ai”. Lôøi Ngaøi daønh cho moãi ngöôøi vaø moïi ngöôøi.

Khi chuùng ta tieáp tuïc ñoïc, ta thaáy roõ raøng hôn Chuùa Gieâ-su chæ veà ai. Ñaëc bieät, lôøi cuûa Ngaøi tröïc tieáp chæ vaøo moïi ngöôøi öôùc muoán: (1) “theo Chuùa”, (2) “muoán cöùu söï soáng mình”, (3) “khoâng töø boû linh hoàn mình”, (4) vaø giöõa voøng nhöõng ngöôøi Ngaøi seõ khoâng hoå theïn veà hoï khi Ngaøi “ñeán trong vinh hieån cuûa Cha Ngaøi vôùi caùc Thieân Söù thaùnh”. Boán söï dieãn ñaït naøy chæ ra raèng Chuùa Gieâ-su ñang moâ taû nhöõng ngöôøi khaùt khao ñöôïc cöùu roãi. Baïn coù nghó raèng coù haïng ngöôøi höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng maø khoâng muoán “theo Chuùa” Gieâ-su vaø muoán “cöùu söï soáng mình” khoâng? Baïn coù nghó raèng coù loaïi tín ñoà thaät seõ “töø boû linh hoàn mình”, laø keû hoå theïn veà Chuùa Gieâ-su vaø lôøi Ngaøi, vaø ñoù laø nhöõng ngöôøi Chuùa Gieâ-su seõ hoå theïn veà hoï khi Ngaøi trôû laïi khoâng? Roõ raøng, Chuùa Gieâ-su ñang noùi veà vieäc nhaän söï soáng ñôøi ñôøi trong ñoaïn Kinh thaùnh naøy.

Löu yù raèng moãi moät caâu trong boán caâu cuoái trong ñoaïn Kinh thaùnh goàm naêm caâu naøy, taát caû ñeàu baét ñaàu baèng töø “Vì”. Vì theá moãi caâu giuùp ta giaûi thích vaø môû roäng yù cho caâu tröôùc ñoù. Khoâng caâu naøo trong ñoaïn Kinh thaùnh naøy ñöôïc giaûi thích maø khoâng ñeå yù nhöõng caâu khaùc minh hoïa noù. Chuùng ta haõy xem lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su theo töøng caâu moät theo yù töôûng treân.

Caâu Soá 1 (Sentence #1)

Neáu ai muoán theo ta, phaûi töï choái chính mình, vaùc thaäp töï giaù maø theo ta. (Maùc 8:34)

Moät laàn nöõa, phaûi löu yù lôøi Chuùa Gieâ-su noùi vôùi baát cöù ai muoán theo Ngaøi, baát cöù moät ai öôùc ao trôû thaønh moân ñoà Ngaøi. Ñaây laø moät moái quan heä duy nhaát Chuùa Gieâ-su ñöa ra ngay töø ñaàu – trôû thaønh ngöôøi theo Chuùa.

Nhieàu ngöôøi öôùc ao trôû thaønh baïn cuûa Chuùa nhöng khoâng muoán trôû thaønh ngöôøi theo Ngaøi, nhöng choïn löïa nhö vaäy thì khoâng theå ñöôïc. Chuùa Gieâ-su khoâng xem ai laø baïn cuûa Ngaøi tröø phi ngöôøi ñoù vaâng lôøi Ngaøi. Ngaøi ñaõ coù laàn noùi: “Ví thöû caùc ngöôi laøm theo ñieàu ta daïy, thì caùc ngöôi laø baïn höõu ta” (Giaêng 15:14).

Nhieàu ngöôøi chæ muoán trôû thaønh anh em Ngaøi maø khoâng muoán trôû thaønh ngöôøi theo Ngaøi, theá nhöng moät laàn nöõa Chuùa khoâng muoán giaûi thích theâm veà choïn löïa naøy. Ngaøi khoâng xem ai laø anh em mình tröø phi ngöôøi ñoù vaâng lôøi Ngaøi: “vì heã ai laøm theo yù muoán Cha ta ôû treân trôøi, thì ngöôøi ñoù laø anh em Ta vaäy”(Mat 12:50).

Nhieàu ngöôøi öôùc ao keát hieäp vôùi Chuùa Gieâ-su treân thieân ñaøng maø khoâng muoán trôû thaønh ngöôøi theo Chuùa, nhöng Chuùa Gieâ-su xaùc nhaän seõ khoâng coù khaû naêng nhö theá. Chæ ai vaâng lôøi môùi thuoäc veà thieân ñaøng; “Chaúng phaûi heã nhöõng keõ noùi cuøng ta raèng: laïy Chuùa, laïy Chuùa, thì ñeàu ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng ñaâu; nhöng chæ keû naøo laøm theo yù muoán cuûa Cha ta ôû treân trôøi maø thoâi” (Mat 7:21).

Sau khi suy xeùt, chuùng ta thaáy Chuùa Gieâ-su thoâng baùo cho ai muoán theo Ngaøi raèng neáu khoâng töø boû chính mình thì khoâng theå naøo theo Ngaøi ñöôïc. Hoï phaûi saún loøng töø boû öôùc muoán rieâng ñeå vaâng phuïc yù muoán cuûa Ngaøi. Töï choái boû mình vaø ñaàu phuïc laø yeáu toá ñeå theo Chuùa Gieâ-su. Ñieàu ñoù cuõng coù nghóa laø “vaùc thaäp töï giaù mình”

Caâu Soá 2 (Sentence #2)

Caâu thöù hai cuûa Chuùa Gieâ-su laøm cho yù nghóa caâu ñaàu trôû neân roõ raøng hôn:

“Vì ai muoán cöùu söï soáng mình thì seõ maát; coøn ai vì côù ta vaø ñaïo tin laønh maø maát söï soáng, thì seõ cöùu” (Maùc 8:35).

Moät laàn nöõa haõy chuù yù caâu naøy baét ñaàu baèng chöõ “vì”, lieân quan vaø laøm saùng toû theâm cho caâu ñaàu. ÔÛ ñaây Chuùa Gieâ-su ñoái chieáu hai ngöôøi, caû hai ngöôøi ñöôïc nguï yù trong caâu ñaàu – moät ngöôøi töø choái chính mình, vaùc thaäp töï giaù mình theo Chuùa vaø ngöôøi kia thì khoâng. Hoï töông phaûn vôùi nhau. Coøn ôû caâu naøy thì moät ngöôøi boû söï soáng mình vì côù Ñaáng Christ vaø Phuùc AÂm coøn ngöôøi kia thì khoâng. Khi ñaõ tìm hieåu moái quan heä giöõa hai ngöôøi, ta seõ phaûi keát luaän raèng moät ngöôøi trong caâu ñaàu khoâng töï boû chính mình töông xöùng vôùi ngöôøi trong caâu thöù hai, ngöôøi muoán cöùu söï soáng mình nhöng roài seõ maát noù. Vaø ngöôøi trong caâu ñaàu saün loøng töø choái chính mình töông xöùng vôùi ngöôøi trong caâu thöù hai ngöôøi boû söï soáng mình nhöng sau cuøng thì ñöôïc laïi.

Chuùa Gieâ-su khoâng noùi veà söï hö maát hay ñöôïc cöùu ñôøi soáng thuoäc theå. Caâu sau trong ñoaïn Kinh thaùnh naøy chæ ra ñieàu Chuùa Gieâ-su muoán noùi ñeán laø ñöôïc vaø maát söï soáng ñôøi ñôøi. Moät söï dieãn taû töông töï nhö vaäy, ñöôïc ghi trong Giaêng 12:25: “Ai yeâu söï soáng mình thì seõ maát, ai gheùt söï soáng mình trong ñôøi naøy thì seõ giöõ laïi ñeán söï soáng ñôøi ñôøi.”

Ngöôøi trong caâu ñaàu khoâng töø boû chính mình cuõng laø ngöôøi trong caâu thöù hai ngöôøi muoán cöùu söï soáng mình. Vaäy chuùng ta coù theå keát luaän chính xaùc raèng “cöùu söï soáng mình” coù nghóa laø “giöõ chöông trình rieâng cho mình”. Ñieàu naøy roõ raøng hôn khi ta xem söï töông phaûn cuûa ngöôøi “maát söï soáng cuûa mình vì côù Ñaáng Christ vaø Phuùc AÂm”. Moät ngöôøi töø boû chính mình, vaùc thaäp töï giaù mình, töø boû chöông trình rieâng cuûa mình, soáng vì muïc tieâu theo chöông trình cuûa Ñaáng Christ ñeå rao baùo Phuùc AÂm. Ngöôøi ñoù cuoái cuøng seõ “ñöôïc laïi söï soáng mình”. Moät ngöôøi tìm kieám ñieàu ñeïp loøng Chuùa hôn laø ñeïp loøng mình, thì cuoái cuøng seõ tìm thaáy chính mình haïnh phuùc trong nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi, trong khi ngöôøi tieáp tuïc laøm haøi loøng mình, thì cuoái cuøng seõ thaät ñaùng thöông trong ñòa nguïc, laø nôi seõ maát heát söï töï do ñeå theo chöông trình rieâng cuûa mình.

Caâu Soá 3 vaø Caâu Soá 4 (Sentences #3 & 4)

“Vì neáu moät ngöôøi ñöôïc caû theá gian maø maát linh hoàn mình thì coù ích gì? Hay laø laáy ñieàu gì ñoåi linh hoàn mình laïi”. (Maùc 8:36-37).

Trong nhöõng caâu treân laøm saùng toû heã ai khoâng töø boû chính mình. Ñoù cuõng laø ngöôøi muoán cöùu söï soáng mình nhöng cuoái cuøng laïi maát noù. Chuùa ñang noùi ñeán moät ngöôøi theo ñuoåi ñieàu theá gian ban taëng vaø ngöôøi cuoái cuøng maát linh hoàn mình. Chuùa Gieâ-su vaïch traàn söï ngu daïi cuûa moät ngöôøi nhö theá baèng caùch so saùnh giaù trò cuûa theá gian vôùi linh hoàn cuûa moät ngöôøi vaø dó nhieân laø khoâng theå so saùnh ñöôïc. Moät ngöôøi giaû ñònh raèng ñöôïc caû theá gian nhöng cuoái cuøng ôû trong hoûa nguïc ñôøi ñôøi, thì ngöôøi aáy ñaõ phaïm moät sai laàm nghieâm troïng nhaát.

Töø caâu soá 3 vaø soá 4 chuùng ta cuõng coù moät caùi nhìn saùng suoát thaéng ñöôïc ñieàu giöõ ngöôøi ta maø khoâng töø boû chính mình ñeå trôû thaønh ngöôøi theo Ñaáng Christ. Ñoù laø do hoï öôùc ao töï thoûa loøng nôi nhöõng gì theá gian ban taëng. Ñöôïc thuùc ñaåy bôûi yeâu chính mình maø hoï töø choái khoâng theo Ñaáng Christ, tìm kieám thuù vui toäi loãi, vaø ñoù laø ñieàu maø ngöôøi theo Chuùa thaät phaûi laùnh xa. Nhöõng ai coá tìm kieám moïi thöù treân theá gian ban taëng, thì hoï ñeo ñuoåi theo danh, lôïi, quyeàn, trong khi ngöôøi theo Chuùa thaät söï thì tröôùc tieân hoï tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï coâng bình Ngaøi. Neáu hoï coù ñöôïc giaøu coù, quyeàn löïc, vaø danh voïng thì hoï xem nhö mình laø quaûn gia cuûa Chuùa ñeå laøm saùng danh Ngaøi.

Caâu Soá 5 (Sentence #5)

Cuoái cuøng thì chuùng ta ñi ñeán caâu thöù 5 trong ñoaïn naøy. Chuù yùmoät laàn nöõa veà caùch maø caâu naøy lieân keát vôùi nhöõng caâu khaùc baèng töø “vì”.

“Vì giöõa doøng doõi gian daâm toäi loãi naøy, heã ai hoå theïn veà ta vaø ñaïo ta, thì con ngöôøi seõ keû aáy, khi ngöï trong söï vinh hieån cuûa Cha Ngaøi, maø ñeán vôùi caùc Thieân söù thaùnh” (Maùc 8:38).

ÔÛ ñaây noùi ñeán ngöôøi khoâng töø boû chính mình, nhöng öôùc ao theo chöông trình rieâng cuûa mình, theo ñuoåi ñieàu theá gian ban cho vaø cuoái cuøng bò maát söï soáng vaø maát linh hoàn mình. Ñaëc tính cuûa hoï laø hoå theïn veà Ñaáng Christ vaø lôøi Ngaøi. Dó nhieân söï hoå theïn naøy laø do söï voâ tín maø ra. Neáu moät ngöôøi thaät söï tin Chuùa Gieâ-su laø con Ñöùc Chuùa Trôøi, thì ngöôøi ñoù nhaát ñònh seõ khoâng hoå theïn veà Chuùa vaø lôøi cuûa Ngaøi. Nhöng ngöôøi ñöôïc goïi laø keû thuoäc veà “doøng doõi gian daâm toäi loãi”, vaø Chuùa Gieâ-su hoå theïn veà hoï khi Ngaøi trôû laïi. Roõ raøng, Chuùa Gieâ-su khoâng moâ taû ñeán ngöôøi ñaõ ñöôïc cöùu.

Lôøi keát kuaän cho vaán ñeà naøy laø gì? Caû ñoaïn Kinh thaùnh naøy khoâng theå xem nhö laø moät lôøi keâu goïi ñeán ñôøi soáng taän hieán hôn cuûa moät ngöôøi ñaõ ñöôïc cöùu roài. Nhöng roõ raøng baøy toû con ñöôøng cöùu roãi baèng caùch so saùnh ngöôøi thaät söï ñöôïc cöùu vaø ngöôøi khoâng ñöôïc cöùu. Ngöôøi thaät söï ñöôïc cöùu tin vaøo Chuùa Gieâ-su Christ cho neân seõ töø boû chính mình vì Ngaøi trong khi ngöôøi chöa ñöôïc cöùu khoâng coù ñöùc tin vaâng phuïc nhö vaäy.

Moät Keâu Goïi Khaùc Ñeán Söï Daâng Mình

(Another Call to Commitment)

Coù nhieàu ñieàu caàn xem xeùt, nhöng chuùng ta chæ xem moät söï keâu goïi khaùc nöõa maø Chuùa Gieâ-su keâu goïi daâng mình, noù khoâng khaùc gì lôøi keâu goïi ñeán nhaän söï cöùu roãi.

Hôõi nhöõng keû meät moûi vaø gaùnh naëng, haõy ñeán cuøng ta, ta seõ cho caùc ngöôi ñöôïc yeân nghæ. Ta coù loøng nhu mì; neân haõy gaùnh aùch cuûa ta, vaø hoïc theo ta, thì linh hoàn caùc ngöôi ñöôïc yeân nghæ vì aùch ta deã chòu vaø gaùnh ta nheï nhaøng. (Mat 11:28-30).

Caùc nhaø truyeàn giaûng thuôøng duøng ñoaïn Kinh thaùnh naøy trong luùc keâu goïi leân tin Chuùa, vaø ñuùng nhö vaäy. Nhöõng lôøi naøy roõ raøng laø lôøi môøi goïi nhaän söï cöùu roãi. ÔÛ ñaây Chuùa Gieâ-su ban söï yeân nghæ cho ngöôøi “meät moûi vaø gaùnh naëng” Chuùa khoâng ban söï yeân nghæ thuoäc theå cho nhöõng ngöôøi nhoïc nhaèn veà phaàn xaùc, nhöng laø moät söï an nghæ cho taâm hoàn. Ngöôøi chöa ñöôïc cöùu thì naëng neà vôùi nhöõng sai phaïm, sôï haõi vaø toäi loãi vaø khi troû neân meät moûi vì gaùnh naëng roài, thì hoï trôû thaønh moät öùng vieân thích hôïp cho söï cöùu roãi.

Neáu ngöôøi nhö theá muoán nhaän söï yeân nghæ maø Chuùa Gieâ-su ban cho, thì hoï phaûi laøm hai ñieàu theo söï chæ daãn cuûa Ngaøi. (1) Hoï phaûi ñeán cuøng Chuùa, (2) Mang laáy aùch cuûa Chuùa.

Caùc giaùo sö daïy aân suûng giaû taïo thöôøng boùp meùo yù nghóa roõ raøng “mang aùch cuûa Chuùa”. Moät soá ñaõ thaät tuyeân boá raèng Chuùa ñang noùi veà caùi aùch maø Ngaøi ñang mang treân coå Ngaøi, khi Ngaøi goïi noù laø “aùch cuûa Ta”. Hoï noùi Chuùa Gieâ-su ñang noùi veà caùi aùch ñoâi, moät nöõa Ngaøi ñang mang treân coå vaø nöõa kia coøn ñeå troáng, ñang chôø ta ñeán mang vaøo coå mình. Tuy nhieân chuùng ta phaûi hieåu Chuùa höùa laøm moïi vieäc caøy keùo vì Ngaøi noùi aùch cuûa Ngaøi deã chòu vì gaùnh cuûa Ngaøi nheï nhaøng. Theo caùc giaùo söù ñoù, thì coâng vieäc cuûa chuùng ta chæ chaéc chaén mình ñang mang song haønh vôùi aùch cuûa Chuùa bôûi ñöùc tin, ñeå Ngaøi laøm troïn moïi coâng vieäc cho söï cöùu roãi, trong khi chuùng ta chæ vieäc vui höôûng ích lôïi bôûi aân suûng Ngaøi. Roõ raøng söï giaûi nghóa nhö vaäy laø göôïng eùp.

Khoâng, khi Chuùa Gieâ-su noùi nhöõng ai meät moûi neân mang aùch cuûa Chuùa, Ngaøi muoán noùi hoï phaûi ñaàu phuïc Ngaøi, ñeå Ngaøi laøm chuû vaø höôùng daãn ñôøi soáng hoï. Ñoù laø lyù do Chuùa noùi phaûi mang aùch cuûa Chuùa vaø hoïc theo Chuùa. Ngöôøi chöa ñöôïc cöùu gioáng nhö nhöõng con boø hoang, ñi theo ñöôøng rieâng, vaø töï theo yù mình. Khi hoï mang aùch Chuùa Gieâ-su, hoï phaûi daâng quyeàn kieåm soaùt cho Ngaøi. Lyù do aùch Chuùa deã chòu vaø gaùnh Chuùa nheï nhaøng laø vì Ngaøi ban naêng löïc cho chuùng ta qua Thaùnh Linh cö nguï beân trong ñeå vaâng lôøi Ngaøi.

Vì vaäy moät laàn nöõa ta thaáy Chuùa Gieâ-su goïi con ngöôøi ñeán söï cöùu roãi, trong tröôøng hôïp naøy ñöôïc moâ taû nhö söï yeân nghæ cho moät ngöôøi meät nhoïc, qua vieäc keâu goïi hoï ñaàu phuïc Ngaøi vaø toân Ngaøi laøm Chuùa.

Toùm Taét (In Summary)

Taát caû nhöõng ñieàu naøy noùi raèng moät chöùc vuï thaønh coâng thaät söï laø ngöôøi vaâng theo maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-sâu maø ñaøo taïo moân ñoà, vaø laø ngöôøi bieát söï aên naên, söï daâng mình vaø laøm moân ñoà khoâng phaûi laø söï choïn löïa daønh cho tín ñoà ñaõ thuoäc veà thieân ñaøng. Nhöng ñuùng ra nhöõng ñieàu naøy laø dieãn ñaït chính xaùc cho ñöùc tin cöùu chuoäc. Cho neân moät muïc sö thaønh coâng giaûng Phuùc AÂm coù neàn taûng Kinh thaùnh cho ngöôøi chöa ñöôïc cöùu. OÂng ta phaûi keâu goïi ngöôøi chöa tin aên naên, theo Chuùa Gieâ-su, vaø khoâng ñöôïc baûo ñaûm söï cöùu roãi khoâng caàn phaûi taän hieán.

[1] Ñònh nghóa naøy baét nguoàn töø nhöõng gì chuùng ta ñoïc thaáy trong Mat 28:18-20, Giaêng 8:31-32, 13:25, 15:8, vaø Luca 14:25-33.

[2] Töø moân ñoà ñöôïc ñeà caäp trong Coângvuï 6:1,2,7; 9:1,10,19,25,26,36,38; 11:26,29; 13:52; 14:20,21,22,28; 15:10; 16:1; 18:23,27; 19:1,9,30; 20:1,30; 21:4-16. Chöõ tín ñoà chæ ñöôïc ñeà caäp trong Coângvuï 5:14; 10:45 vaø 6:1. Ví duï Luca vieát trong Coângvuï 14:21: “Sau khi hai söù ñoà ñaõ truyeàn tin laønh trong thaønh ñoù vaø laøm cho khaù nhieàu ngöôøi trôû neân moân ñoà….” Vì theá Phaoloâ vaø Banaba ñaøo taïo moân ñoà qua vieäc truyeàn giaûng tin laønh vaø taân tín höõu laäp töùc trôû neân moân ñoà ngay khi tin Chuùa chöù khoâng phaûi chôø ñôïi thôøi gian sau.

[3] Trong ñoaïn kinh thaùnh cuõng phôi baøy loãi laàm hieän ñaïi laø baûo ñaûm taân tín höõu ñöôïc cöùu roãi. Chuùa Gieâ su khoâng baûo ñaûm nhöõng taân tín höõu höõu danh voâ thöïc ñöôïc cöùu roãi chæ sau khi laëp laïi lôøi caàu nguyeän tuyeân xöng ñöùc tin. Nhöng hôn theá Ngaøi thaùch thöùc hoï söï tuyeân xöng cuûa hoï coù thaät söï chaân thaønh hay khoâng. Chuùng ta neân laøm theo caùch cuûa Ngaøi.

[4] Hôn nöõa ngöôïc laïi vôùi nhöõng ai khaêng khaêng cho raèng chuùng ta ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin ngay caû khoâng caàn vieäc laøm, thì Giacô noùi chuùng ta khoâng chæ ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin maø thoâi “anh em coù bieát raèng moät con ngöôøi ñöôïc cöùu bôûi coâng vieäc chöù khoâng phaûi bôûi ñöùc tin maø thoâi”. Ñöùc tin thaät luoân luoân keøm theo coâng vieäc chöù khoâng chæ tin suoâng.

[5] Thaät höõu ích ñeå nhôù raèng lyù do Phaoloâ xaùc nhaän söï cöùu roãi bôûi aân suûng chöù khoâng phaûi coâng vieäc laø vì côù oâng phaûi ñoái dieän vôùi nhöõng keû ñoái dieän luaät phaùp trong thôøi cuûa oâng. Phaoloâ khoâng coù coá söûa nhöõng ai daïy raèng söï thaùnh khieát laø caàn thieát ñeå leân thieân ñaøng vì chính oâng tin vaø xaùc nhaän ñieàu ñoù. Nhöng oâng chæ söûa nhöõng ngöôùi Do Thaùi khoâng nhaän bieát aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong söï cöùu roãi, hoï khoâng thaáy ñöôïc taïi sao Chuùa Gieâ su ñaõ phaûi cheát, nhieàu ngöôøi khoâng tin raèng daân ngoaïi coù theå ñöôïc cöùu vì hoï khoâng bieát aân suûng cuûa Chuùa ñem ñeán söï cöùu roãi. Moät soá ngöôøi nghó raèng pheùp caét bì, doøng gioáng theo phaàn xaùc hoaëc giöõ luaät phaùp (laø nhöõng ñieàu hoï cuõng chaúng laøm) ñem ñeán söï cöùu roãi cho hoï, vì theá hoï choái töø aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï cheát cuûa Chuùa Gieâ su.

[6] Cuõng vaäy khi Ñöùc Chuùa Trôøi baøy toû cho Phierô laø daân ngoaïi coù theå ñöôïc cöùu chæ ñôn giaûn laø tin nôi Chuùa Gieâ su, neân oâng tuyeân boá vôùi gia ñình Coït-naây “Ta bieát Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng thieân vò ai nhöng trong caùc daân toäc heã ai kính sôï Ngaøi vaø laøm ñieàu laønh thì ñöôïc Ngaøi vui nhaän” (Coângvuï 10:34b-35). Phierô cuõng tuyeân boá trong Coângvuï 5:32 laø Ñöùc Chuùa Trôøi ban Ñöùc Thaùnh Linh “cho nhöõng ai vaâng lôøi Ngaøi”. Moïi tín höõu thaät ñeàu coù Ñöùc Thaùnh Linh cö nguï beân trong (xem Roâma 8:9; Galati 4:6)

Sa biblikal na pananalita, ang alagad ay isang matapat na mananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo, isang tagasunod sa Kanyang Salita nang sa gayon ay napalalaya sa kanyang mga kasalanan. Ang alagad ay isang taong natututong sumunod sa lahat ng utos ni Cristo, at isang taong nagmamahal kay Cristo nang higit pa sa kanyang sariling pamilya, karangyaan sa buhay, at ang kanyang ari-arian, at ipinakikita niya ang pagmamahal na iyon sa kanyang pamumuhay. Ang mga tunay na alagad ni Jesus ay nagmamahalan at ipinakikita ang pagmamahal na iyan sa mga praktikal na paraan. Sila ay namumunga.[1]

Ito ang mga uri ng taong gusto ni Jesus.

Kitang-kita na ang mga hindi Niya alagad ay hindi makalilikha ng alagad para sa Kanya. Kaya tiyakin muna natin na tayo ay Kanyang alagad bago natin subukang lumikha ng sinumang alagad para sa Kanya. Maraming ministro ang magkukulang, kung susukatin sila batay sa pagpapakahulugan ng Biblia sa pagiging ministro. Walang pag-asang makalilikha ang mga ministrong ito ng alagad, at sa katunayan, ni hindi nila susubukan. Sila mismo ay walang sapat na katapatan kay Jesus Cristo upang tiisin ang mga paghihirap na daranasin ng paglikha ng tunay na alagad.

Mula sa puntong ito, ipagpapalagay ko na ang mga ministrong magpapatuloy sa pagbasa ay mismong alagad ng Panginoong Jesu-Cristo, tunay na matapat sa pagsunod sa Kanyang mga utos. Kung hindi, walang halaga ang iyong patuloy na pagbasa hanggang sa maibigay mo ang kinakailangang katapatan upang maging tunay na alagad. Huwag nang maghintay nang matagal! Lumuhod ka at magsisi! Sa Kanyang kagila-gilalas na biyaya, patatawarin ka ng Diyos at gagawin ka Niyang bagong nilalang kay Cristo!

Muling Ipinapakahulugan ang Pagiging Alagad (Redefining Discipleship)

Bagama’t lubhang nilinaw ni Jesus kung ano ang pagiging alagad, marami ang nagpalit sa Kanyang depinisyon sa sarili nilang pagkakaintindi. Halimbawa, sa iba, ang salitang alagad ay isang malabong termino na tumutukoy sa sinumang nagpapanggap na isang Cristiano. Sa kanila, ang salitang alagad ay nahubaran ng lahat ng kahulugang biblikal.

Itinuturing ng iba na ang pagiging alagad ay isang opsyunal na pangalawang hakbang ng katapatan para sa patungong-langit na mananampalataya. Naniniwala sila na maaaring maging patungong-langit na mananampalataya kay Jesus nguni’t hindi maging alagad ni Jesus! Dahil lubhang mahirap ang basta balewalain ang mahigpit ng hinihingi ng pagiging alagad na naisulat sa Banal na Salita, itinuturong may dalawang antas ng Cristiano—mga mananampalataya, na nananampalataya kay Jesus, at mga alagad, na nananampalataya at matapat kay Jesus. Kaakibat ng paniniwalang ito, laging sinasabing maraming mananampalataya nguni’t kaunting alagad, bagama’t kapwa sila pupunta sa langit.

Mabisang pinawawalang-saysay ng doktrinang ito ang utos ni Cristo upang lumikha ng alagad, na siya ring nagpapawalang-bisa sa paglikha ng mga alagad. Kung ang pagiging alagad ay nangangahulugan ng katapatan hanggang sa pagtatakwil sa sarili pati na kahirapan, at kung ang pagiging alagad ay opsyunal, ang malaking bahagi ng mga tao ay piliing hindi maging alagad, lalo na kung iisipin nilang malugod silang tatanggapin sa langit bilang hindi-alagad.

Kaya heto ang ilang napakahalagang katanungang dapat nating itanong: Itinuturo ba ng Banal na Salita na maaaring maging mananampalatayang patungong-langit nguni’t hindi alagad ni Jesu-Cristo? Ang pagiging alagad ba ay opsyunal na hakbang para sa mga mananampalataya? May dalawang antas ba ang mga Cristiano, ang hindi nakapagpasyang mananampalataya at nakapagpasyang alagad?

Ang sagot sa lahat ng katanungang ito ay Hindi. Saanman sa Bagong Tipan ay hindi nagtuturo na may dalawang hanay ng Cristiano, ang mananampalataya at mga alagad. Kapag binasa ninuman ang aklat ng Mga Gawa, mababasa niya ang paulit-ulit na pagbanggit sa mga alagad, at tuwirang hindi ito tumutukoy sa higit na mataas na uri ng nakapagpasyang mananampalataya. Lahat ng naniniwala kay Jesus ay alagad.

[2]

Katunayan, “ang mga alagad ay unang tinawag na Cristiano sa Antioquia” (Gw.11:26, idinagdag ang pagdidiin).

Nakasisiyang pansinin na ang salitang Griego na isinanaling alagad (mathetes) ay matatagpuan sa Bagong Tipan nang 261 ulit, samantalang ang isinaling salitang Griego na mananampalataya (pistos) ay siyam na ulit lamang na binabanggit (na isinalin sa salitang mananampalataya sa New American Standard version). Ang salitang Griegong salin ng Cristiano (Christianos) ay tatlong ulit lamang matatagpuan. Ang mga naturang katotohanan ay sapat na upang makumbinsi ang isang matapat na naghahanap na lahat ng kabilang sa unang iglesiang iyon na naniwala kay Jesus ay itinuring na Kanyang alagad.

Komentaryo ni Jesus (Jesus’ Commentary)

Talagang hindi itinuring ni Jesus na ang pagiging alagad ay pangalawa at opsyunal na hakbang para sa mga mananampalataya. Ang Kanyang tatlong pangangailangan para maging alagad na nabasa natin sa Lucas 14 ay hindi tumutukoy sa mga mananampalataya bilang isang paanyaya sa isang higit na mataas na antas ng paglilingkod. Kundi, patungkol ang kanyang salita sa lahat ng karamihan. Ang pagiging alagad ang unang hakbang sa isang relasyon sa Diyos. Dagdag pa, mababasa natin sa Juan 8:

Pagkabigkas ni Jesus sa mga ito,

[3]

maraming nakarinig [nito]

[4]

ang sumampalataya sa Kanya. Sinabi naman ni Jesus sa mga Judiong naniniwala sa kanya, “Kung tinutupad ninyo ang aking aral, kayo nga’y tunay na mga alagad ko; makikilala ninyo ang katotohanan, at ang katotohanan ang magpapalaya sa inyo.” (Jn. 8:30-32).

Walang sinuman ang maaaring matalinong makihamok laban sa di-mapasusubaliang katotohanang nakikipag-usap si Jesus sa bagong-tanggap na mananampalataya, “Sa tamang panahon sa kinabukasan, maaari ninyong isaalang-alang ang paggawa ng susunod na hakbang, isang hakbang ng pangangako, upang maging Aking alagad. Hindi, nakipag-usap si Jesus sa mga bagong mananampalataya na parang inasahan na Niyang magiging alagad Niya sila, na parang ang mga salitang mananampalataya at alagad ay magkasingkahulugan. Sinabi niya sa mga bagong-nangakong mananampalatayang iyon na ang paraan upang patunayan nilang sila’y mga alagad ay sa pagsunod sa Kanyang salita, na magpapalaya sa kanila sa kasalanan (tingnan ang 8:34-36).

Alam ni Jesus na ang pagtanggap lamangng pananampalataya ay hindi patunay na talagang naniniwala sila. Alam din Niya na iyong mga tunay na naniniwalang Siya ang Anak ng Diyos ay kikilos na parang ganoon na sila—Kanyang mga dagliang alagad—na naghahangad na sumunod sa Kanya at pasayahin Siya. Ang mga mananampalataya/alagad ay sadyang susunod sa Kanyang Salita, at ituring nila itong tahanan. At habang natutuklasan nila ang Kanyang kalooban sa pagkatuto ng Kanyang mga utos, sumusulong silang napapalaya sa kasalanan.

Kaya agad hinamon ni Jesus iyong mga bagong mananampalataya upang subukin ang kanilang mga sarili. Ang kanyang pahayag, “Kung kayo ay tunay Kong mga alagad” ang nagpapakitang naniwala Siya na maaaring hindi sila tunay na alagad, kundi alagad lamang sa pangalan. Maaaring nahihibang lamang sila sa kanilang sarili. Maseseguro lamang nilang sila ay Kanyang tunay na alagad kapag sila’y pumasa sa pagsubok ni Jesus. (At sa pagbasa sa pag-uusap sa Juan 8:37-59, mukhang tunay na may magandang dahilan si Jesus upang pagdudahan ang kanilang katapatan.)

[5]

Pinasusubalian ng ating pangunahing salita sa Biblia, Mateo 28:18-20, ang teoryang ang mga alagad ay higit na mataas na hanay ng naglilingkod na mananampalataya. Iniutos ni Jesus sa Kanyang Dakilang Komisyon na bautismuhan ang mga alagad. Siyempre, ang talaan ng aklat ng Mga Gawa ang nagpapakitang hindi naghintay ang mga alagad hanggang ginawa ng mga bagong mananampalataya ang “pangalawang hakbang ng lubusang paglilingkod kay Cristo” bago nila binautismuhan ang mga ito. Kundi, halos dagliang binautismuhan ng mga alagad ang lahat ng mga bagong mananampalataya pagkatapos ng kanilang pagbabagong-buhay. Naniniwala silang lahat ng mga tunay na mananampalataya ay alagad.

Kaugnay dito, ang naniniwalang ang mga alagad ay iyong naiibang naglilingkod na mananampalataya ay hindi nakikiisa sa kanilang sariling teolohiya. Karamihan sa kanila ay nagbabautismo sa sinumang nagsasabing nananampalataya sila kay Jesus, at hindi nila hinihintay na makamit ng mga ito ang lubos na mapangakong antas ng “pagiging alagad.” Datapwa’t kung tunay na nagtitiwala sila sa kanilang ipinangangaral, babautismuhan lamang sana nila ang mga nakarating na sa antas ng pagiging alagad, na kinabibilangan lamang ng kaunti sa kanilang hanay.

Marahil ay sapat na ang isang pangwakas na dagok sa makademonyong doktrinang ito. Kung naiiba ang mananampalataya sa alagad, bakit isinulat ni Juan na ang pag-ibig sa kapwa ang tandang nagpapakilala sa isang tunay na ipinanganak-muling mananampalataya (tingnan ang 1 Jn. 3:14),at sinabi ni Jesus na ang pag-ibig sa kapwa ay ang tandang nagpapakilala sa Kanyang tunay na alagad (Jn. 13:35)

Ang Pinanggalingan ng Huwad na Doktrina (The Origin of this False Doctrine)

Kung ang idea ng dalawang magkahiwalay na Cristiano, mga mananampalataya at mga alagad, ay hindi nakikita sa Ebanghelyo, paano ipagtatanggol ang ganitong doktrina? Ang sagot ay, ang doktrinang ito ay solong sinusuportahan ng isa pang huwad na doktrina tungkol sa kaligtasan. Naninindigan ang doktrinang iyon na ang mga mahihirap na hinihingi ng pagiging alagad ay hindi kumporme sa katotohanang ang kaligtasan ay sa pamamagitan ng pagpapala. Batay sa lohikang iyon, ipinapalagay na ang mga kinakailangan sa pagiging alagad ay hindi maaaring pangangailangan sa kaligtasan. Kaya, ang pagiging alagad ay maaaring isang opsyunal na hakbang ng katapatan para sa mga patungong-langit na mananampalatayang nailigtas ng pagpapala.

Ang nakamamatay na kahinaan ng teoryang ito ay ang pagkakaroon ng napakaraming sipi sa Kasulatan na taliwas dito. Ano, halimbawa, ang lilinaw pa sa sinabi ni Jesus pagtatapos ng Kanyang Sermon sa Bundok, pagkatapos Niyang isa-isahin ang marami Niyang utos?

Hindi lahat ng tumatawag sa akin, “Panginoon, Panginoon,” ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit (Mt.7:21).

Malinaw na iniugnay ni Jesus ang pagsunod sa kaligtasan, dito at sa marami pang pangungusap. Kaya paano natin iuugnay ang napakaraming pangungusap na ganito sa pagpapatunay ng Biblia na ang kaligtasan ay sa pagpapala? Simple lamang. Ang Diyos, sa pamamagitan ng kanyang kamangha-manghang pagpapala, ay pansamantalang nag-aalok ng pagkakataon sa lahat upang magsisi, manampalataya, at maipanganak muli, mabigyang-kapangyarihan ng Espiritu Santo upang mamuhay na masunurin. Kaya ang kaligtasan ay sa pagpapala. Kung walang pagpapala ng Diyos, walang maliligtas, dahil lahat tayo ay makasalanan. Hindi karapat-dapat mailigtas ang makasalanan. Kaya kailangan nila ang pagpapala ng Diyos upang sila’y mailigtas.

Ang pagpapala ng Diyos ay naipapakita sa maraming paraan patungkol sa ating kaligtasan. Naipapakita ito sa pagkamatay ni Jesus sa krus, ang pagtawag ng Diyos sa atin sa pamamagitan ng Ebanghelyo, ang pagpapalapit Niya sa atin kay Cristo, ang pagpaparusa Niya sa atin dahil sa kasalanan, ang pagdudulot Niya sa atin ng pagkakataong magsisi, ang muling pagpapasigla Niya sa atin at ang pagpuno Niya sa atin ng Espiritu Santo, ang pagputol Niya ng kapangyarihan ng kasalanan sa ating buhay, ang pagbibigay-kapangyarihan Niya sa atin upang mamuhay nang may kabanalan, ang disiplina Niya sa atin kapag tayo’y nagkakasala, at marami pang iba. Hindi natin pinaghirapan upang makamtan ang alinman sa mga ito. Nailigtas tayo ng pagpapala mula simula hanggang wakas.

Subali’t ayon sa Ebanghelyo, ang kaligtasan ay hindi lamang “sa pagpapala,” kundi “sa pamamagitan ng pananampalataya”: Dahil sa pagpapala kayo ay nailigtas sa pamamagitan ng pananampalataya” (Efe. 2:8a, idinagdag ang pagdidiin). Kapwa kailangan ang dalawang bahagi, at kitang-kitang hindi sila magkasalungat. Kung maliligtas ang mga tao, kapwa pagpapala at pananampalataya ang kinakailangan. Ibinibigay ng Diyos ang Kanyang pagpapala, at tinutugunan natin ng pananampalataya. Ang tunay na pananampalataya, siyempre, ay nagbubunga ng pagsunod sa mga utos ng Diyos. Gaya ng pagsulat ni Santiago sa ikalawang kabanata ng kanyang sulat, ang pananampalatayang walang kalakip na gawa ay patay, walang halaga, at hindi nakaliligtas (tingnan ang San. 2:14-26).

[6]

Ang totoo niyan, ang pagpapala ng Diyos ay hindi kailanman nag-alok ng lisensiya upang magkasala. Kundi, ang pagpapala ng Diyos ay nag-aalok ng pansamantalang pagkakataon upang magsisi at maipanganak muli. Sa likod ng kamatayan, wala nang pagkakataong magsisi at maipanganak muli, kaya hindi na makukuha ang pagpapala ng Diyos. Kaya, dapat lang na ang Kanyang nakaliligtas na pagpapala ay pansamantala.

Isang Babaing Iniligtas ni Jesus sa Pagpapala sa Pamamagitan ng Pananampalataya (A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Isang ganap na larawan ng kaligtasan na iniaalok ng pagpapala sa pamamagitan ng pananampalataya ang matatagpuan sa kuwento ng engkuwentro ni Jesus sa babaing nahuli sa akto ng pakikiapid. Ang sabi ni Jesus sa kanya, “Hindi rin kita hahatulan [iyan ang pagpapala, dahil ang marapat sa kanya ay isumpa]; umuwi ka na, at mula ngayon ay huwag ka nang gumawa ng kasalanan.” (Jn. 8:11, idinagdag ang pagdidiin). Nang dapat siyang mamatay, pinawalang-sala siya ni Jesus. Pinaalis Niya siya, subali’t may babala: Mula ngayon ay huwag ka nang gumawa ng kasalanan. Ito ang eksaktong sinasabi ni Jesus sa lahat ng makasalanan sa mundo—”Hindi kita hinahatulan ngayon. Dapat kang mamatay at habang panahong sumpain sa impiyerno, nguni’t pinakitaan kita ng pagpapala. Datapwa’t ang aking pagpapala ay pansamantala lamang, kaya magsisi ka. Huwag ka nang magkasala ngayon, bago mawala ang aking pagpapala at matatagpuan mo ang iyong sariling nakatayo sa harap ng Aking hukuman bilang makasalanan.”

Ipagpalagay natin na iyong makasalanang babae ay nagsisi na tulad ng bilin ni Jesus. Kung magkagayon, nailigtas siya ng pagpapala sa pamamagitan ng pagpapala. Bilang makasalanan, iniligtassiya ng pagpapala dahilhindi siya kailanman nailigtas kundi sa pagpapala ng Diyos. Hindi niya tunay na masasabi kailanman na pinaghirapan niya ang kanyang kaligtasan sa pamamagitan ng kanyang mga gawa. At nailigtas siya sa pamamagitan ng pananampalataya dahil naniwala siya kay Jesus at naniwala siya sa sinabi Niya rito, at sinunod ang Kanyang babala, at tinalikuran ang kasalanan bago naging huli ang lahat. Ang sinumang may tunay na pananampalataya kay Jesus ay magsisisi, dahil nagbabala si Jesus na hangga’t hindi nagsisisi ang mga tao, sila’y maglalaho (tingnan ang Lu.13:3). Taimtim din na sinabi ni Jesus na iyon lamang gumagawa ng kagustuhan ng Ama ang papasok sa langit (Mt. 7:21). Kung naniniwala ang isang tao kay Jesus, maniniwala ito kay Jesus at susunod sa Kanyang mga babala.

Nguni’t ipagpalagay natin na ang makasalanang babae ay hindi nagsisi sa kanyang kasalanan. Nanatili siyang nagkakasala at saka namatay at tumayo sa harap ng hukuman ni Jesus. Ipagpalagay ninyong sinasabi niya kay Jesus, “O Jesus! Napakasaya ko na makita Ka! Naaalala ko na hindi mo ako hinatulan sa aking kasalanan nang iharap ako sa Iyo sa lupa. Sigurado ako, mapagpala Ka pa rin. Hindi Mo ako hinatulan noon, kaya naseseguro kong hindi Mo ako hahatulan ngayon!”

Ano ang palagay mo? Papapasukin ba siya ni Jesus sa langit? Maliwanag ang kasagutan. Nagbanta si Pablo, “Huwag ninyong dayain ang inyong sarili; ang mga nakikiapid … nangangalunya…ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos” (1 Cor. 6:9-10).

Lahat nang ito ay nangangahulugang ang hinihingi ni Jesus para sa pagiging alagad ay walang iba kundi mga pangangailangan para sa tunay na pananampalataya sa Kanya, ibig sabihin ay nakaliligtas na pananampalataya. At lahat ng may nakaliligtas na pananampalataya ay nailigtas ng pagpapala sa pamamagitan ng pananampalataya. Walang batayan sa biblia ng pag-angking, ang kaligtasan ay sa pagpapala, ang mga hinihingi ni Jesus sa pagiging alagad ay hindi tutugma sa Kanyang hinihingi para sa kaligtasan. Ang pagiging alagad ay hindi isang opsyunal na hakbang para sa patungong-langit na mananampalataya; kundi, ang pagiging alagad ay patunay ng dalisay na nakaliligtas na pananampalataya.

[7]

Dahil dito, upang maging matagumpay sa paningin ng Diyos, dapat ay simulan nang tama ng ministro ang proseso ng paglikha-ng-alagad sa pangangaral ng tunay na Ebanghelyo, ang pagtawag sa mga tao sa isang matapat na pananampalataya. Kapag isinusulong ng mga ministro ang huwad na doktrina na ang pagiging alagad ay isang opsyunal na hakbang ng katapatan para sa mga patungong-langit na mananampalataya, pinasusubalian nila ang utos ni Cristo na lumikha ng mga alagad at ipinahahayag nila ang maling pagpapala at maling Ebanghelyo. Ang mga tunay na alagad lamang ni Cristo ang nagtataglay ng nakaliligtas na pananampalataya at sila’y pupunta sa langit, gaya ng pangako ni Jesus: “Hindi lahat ng tumatawag sa akin, Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit” (Mt. 7:21).

Ang Bagong Huwad na Ebanghelyo (The New False Gospel)

Dahil sa isang huwad na konsepto ng pagpapala ng Diyos sa kaligtasan, laging nawawalan ng mahalagang biblikal na elemento ang makabagong Ebanghelyo na ipinagpapalagay na hindi tutugma sa mensahe ng pagpapala. Bagama’t ang isang huwad na Ebanghelyo ay lumilikha lamang ng mga maling Cristiano, kaya malaking bahagi ng bagong “nagbalik-loob” ay ni hindi makikitang pumupunta sa iglesia ilang linggo pagkatapos nilang “tanggapin si Cristo.” Dagdag pa rito, maraming pumupunta nga sa iglesia ay kadalasang hindi maibubukod sa di-nagbabagong karamihan, na nagtataglay ng parehong kaugalian at gumagawa ng parehong kasalanan katulad ng mga ito. Ito ay dahil hindi sila talagang nananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo at hindi sila talaga naipanganak muli.

Isa sa mahahalagang elementong iyon na nawala na sa makabagong Ebanghelyo ay ang pangngailangan ng pagsisisi. Maraming ministro ang nagpapalagay na kapag sinabi nila sa mga tao na huminto sa paggawa ng kasalanan (na gaya ng ginawa ni Jesus sa babaing nahuli niyang nakikiapid), nangangahulugan ito ng pagsasabi sa kanila na ang kaligtasan ay hindi sa pagpapala, kundi sa mga gawa. Nguni’t hindi magiging totoo ito, dahil sina Juan na Tagapagbautismo, Jesus, Pedro at Pablo ay nagpahayag na ang pagsisisi ay ganap na pangangailangan sa kaligtasan. Kung magkagayon na ang pangangaral ng pagsisisi ay talagang magpapasubali sa pagpapala sa kaligtasan, pinasubalian lahat nina Juan na Tagapagbautismo, Jesus, Pedro at Pablo ang pagpapala ng Diyos sa kaligtasan. Nguni’t naintindihan nila na ang pagpapala ng Diyos ay nag-aalok ng isang pansamantalang pagkakataon upang magsisi, hindi isang pagkakataon upang patuloy na magkasala.

Halimbawa, nang ipahayag ni Juan na Tagapagbautismo ang tinutukoy ni Lucas na “ang Ebanghelyo,” ang buod ng kanyang mensahe ay pagsisisi (tingnan ang Lu. 3:1-18). Iyong mga hindi nagsisi ay pupunta sa impiyerno (tingnan ang Mt. 3:10-12; Lu. 3:17).

Ipinangaral ni Jesus ang pagsisisi sa simula pa lamang ng Kanyang ministeryo (tingnan ang Mt. 4:17) Binantaan Niya ang mga tao na hanggang hindi sila nagsisisi, sila’y maglalaho (tingnan ang Lu. 13:3,5).

Nang utusan ni Jesus ang Kanyang labindalawang alagad upang mangaral sa iba-ibang lunsod, “Humayo nga ang Labindalawa at nangaral na ang mga tao ay dapat magsisi”(Mc. 6:12, idinagdag ang pagdidiin).

Pagkatapos ng Kanyang muling pagkabuhay, sinabi ni Jesus sa labindalawa na dalhin ang mensahe ng pagsisisi sa buong mundo, dahil iyon ang susing nagbubukas ng pinto sa kapatawaran:

At sinabi Niya sa kanila, “Ganito ang nasusulat: kinakailangang maghirap at mamatay ang Cristo; at pagkatapos, Siya’s muling mabubuhay sa ikatlong araw. Sa Kanyang pangalan, ang pagsisisi at kapatawaran ng mga kasalanan ay dapat ipangaral sa lahat ng bansa, magmula sa Jerusalem” (Lu. 24:46-47, idinagdag ang pagdidiin).

Sinunod ng mga alagad ang mga tagubilin ni Jesus. Nang nangangaral si Pedro sa araw ng Pentecostes, tinanong siya ng kanyang mga nahatulang tagapakinig kung ano ang kanilang gagawin, nang mapagtanto nila ang katotohanan tungkol sa taong kanilang ipinako sa krus. Ang sagot niya ay, una, dapat silang magsisi (tingnan ang Gw. 2:38).

Ang pangalawang pangmadlang pangaral ni Pedro sa portiko ni Solomon ay nagtataglay ng parehong mensahe. Hindi mabubura ang mga kasalanan kung walang pagsisisi:

[8]

Kaya nga, magsisi kayo at magbalik-loob sa Diyos upang patawarin kayo sa inyong mga kasalanan ( Gw. 3:19a, idinagdag ang pagdidiin).

Nang tumestigo si Pablo sa harap ng Haring Agripa, inihayag niyang ang kanyang Ebanghelyo ay laging naglalaman ng mensahe ng pagsisisi:

Dahil dito, Haring Agripa, hindi ko po sinuway ang pangitaing mula sa langit. Nangaral ako, mula sa Damasco, saka sa Jerusalem at sa buong lupain ng Judea, at gayundin sa mga Hentil. Ipinangaral kong dapat silang magsisi’t tumalikod sa kanilang mga kasalanan, lumapit sa Diyos, at ipakita ang kanilang pagsisisi sa pamamagitan ng mga gawa (Gw. 26:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Sa Atenas, binantaan ni Pablo ang kanyang tagapakinig na lahat ay dapat humarap sa paghuhukom ni Cristo, at iyong mga hindi nagsisi ay hindi handa sa mahalagang araw na iyon:

Sa mga nagdaang panahon ay hindi pinansin ng Diyos ang di pagkakilala sa Kanya ng mga tao, nguni’t ngayon ay iniuutos Niya sa lahat ng tao sa bawa’t lugar na magsisi’t talikuran ang kanilang masamang pamumuhay. Sapagkat itinakda na Niya ang araw ng paghuhukom sa sanlibutan, at ito’y buong katarungan Niyang gagawin sa pamamagitan ng isang Tao na Kanyang hinirang. Pinatunayan Niya ito sa lahat nang ang Taong Iyon ay Kanyang muling binuhay (Gw:30-31, idinagdag ang pagdidiin).

Sa kanyang pamamaalam na pangaral sa mga namumunong taga-Efeso, itinala ni Pablo ang pagsisisi kasama na ng pananampalataya bilang mahalagang bahagi ng kanyang mensahe:

[9]

…hindi ako nangiming…maging Judio o Griego man ay pinangaralan kong tumalikod sa kasalanan, manumbalik sa Diyos at manalig sa ating Panginoong Jesus (Gawa 20:20b, 21, idinagdag ang pagdiniin).

Itong talaan ng pagpapatunay ng Ebanghelyo ay dapat maging sapat upang kumbinsihin ang sinuman na hanggang hindi naipapahayag ang pangangailangan ng pagsisisi, ang tunay na Ebanghelyo ay hindi naipangaral. Ang ugnayan sa Diyos ay nag-uumpisa sa pagsisisi. Walang kapatawaran ng kasalanan kung wala ito.

Pagpapakahulugang-Muli sa Pagsisisi (Repentance Redefined)

Malinaw man ang pagpapatunay ng Magandang Balita na ang kaligtasan ay nababatay sa pagsisisi, ilan pa ring ministro ang nakahahanap ng paraan upang pawalang-bisa ang kahalagahan nito sa pagbabaluktot ng kanyang kahulugan upang iugnay ito sa kanilang maling pag-intindi sa pagpapala ng Diyos. Sa kanilang bagong pagpapakahulugan, ang pagsisisi ay isa lamang pagbabago ng palagay sa kung sino si Jesus, na kataka-takang maaaring hindi makapagpabago sa ugali ng isang tao.

Kaya ano ang inasahan ng mga nangangaral ng Bagong Tipan nang tawagin nila ang mga tao upang magsisi? Tinatawag ba nila ang mga tao upang palitan lamang ang kanilang palagay kung sino si Jesus, o tinatawag nila ang mga tao upang magbagong-buhay?

Naniniwala si Pablo na ang tunay na pagsisisi ay nangangailangan ng pagbabaong-buhay. Narinig na natin ang kanyan patotoo tungkol sa mga dekada ng ministeryo, nang inihayag niya sa harap ni Haring Agripa,

Dahil dito, Haring Agripa, hindi ko po sinuway ang pangitaing galing sa langit. Nangaral ako, una sa Damasco, saka sa Jerusalem at sa buong lupain ng Judea, at gayundin sa mga Hentil. Ipinangaral kong dapat silang magsisi’t tumalikod sa kanilang mga kasalanan, lumapit sa Diyos, at ipakita ang kanilang pagsisisi sa pamamagitan ng mga gawa.

(Gawa 26:19-20, idinagdag ang pagdidiin).

Naniwala din si Juan na Tagapagbautismo na ang pagsisisi ay higit pa sa pagbabago ng palagay tungkol sa ilang katotohanang teolohika. Nang tumugon sa kanyang tawag upang magsisi ang kanyang mga tagapakinig na nahatulan sa pamamagitan ng pagtatanong kung ano ang kanilang dapat gawin, inisa-isa niya ang mga tanging pagbabagong-buhay (tingnan ang Lucas 3:3, 10-14). Nilibak din niya ang mga Pariseo at Saduseo sa pagkukunwaring nagsisisi, at binalaan silang tutungo sa apoy ng impiyerno kung hindi sila tunay na nagsisi:

Lahi ng mga ulupong! Akala ba ninyo’y makakatakas kayo sa parusa ng Diyos? Kaya mamungang may kasamang pagsisisi

[10]

….nakahanda na ang palakol sa ugat ng mga punongkahoy; ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy (Mat. 3:7-10, idinagdag ang pagdidiin).

Ipinangaral din ni Jesus ang parehong mensahe ng pagsisisi ni Juan (tingnan ang Mat. 3:2; 4:17). Sinabi Niya minsan na nagsisi si Nineveh sa pangangaral ni Jonas (tingnan ang Lucas 11:32). Sinumang nakabasa ng aklat ni Jonas ay nakaaalam na higit pa sa pagbabagong-isip ang ginawa ng mga tao sa Nineveh. Binago rin nila ang kanilang mga gawa, at tumalikod sa kasalanan. Tinawag ito ni Jesus na pagsisisi.

Ang pagsisising naaayon sa Banal na Salita ay kusang pagbabagong-loob bilang tugon sa tunay na pananampalatayang nag-ugat sa puso. Kapag nangangaral ang isang ministro at hindi binabanggit ang pangangailangan ng lubos na pagbabagong nagpapatotoo sa pagsisisi, talagang pinasusubalian niya ang pagnanais ni Cristong magkaroon ng mga alagad. Dagdag pa rito, nililinlang niya ang kangyang tagapakinig upang maniwalang maliligtas sila kahit hindi magsisi, na malamang na nagtitiyak ng kanilang walang-hanggang kapahamakan kapag naniwala sila sa kanya. Umaayon siya kay Satanas at lumalaban sa Diyos, kahit hindi niya ito napag-iisipan.

Kung lilikha ang ministro ng mga alagad na tulad ng iniutos ni Jesus, kailangang umpisahan niya nang tama ang proseso. Kapag hindi niya ipinangangaral sa mga tao ang tunay na magandang balitang nag-uutos ng pagsisisi at masunuring pananampalataya, siya’y nakatalagang mabibigo, kahit na matagumpay siya sa mata ng madla. Malaki man ang kanyang kongregasyon, nguni’t nagtatayo siya sa pamamagitan ng kahoy, damo at dayami, at kung sa hinaharap ay mahahayag sa apoy ang kanyang itinayo, magdadaan sa pagsubok ang kanyang ginawa (tingnan ang 1 Cor. 3:12-15).

Mga Paanyaya ni Jesus Upang Maglingkod (Jesus’ Calls to Commitment)

Tinawag ni Jesus ang mga di-ligtas hindi lamang upang tumalikod sa kasalanan, tinawag din Niya sila upang ialay ang kanilang sarili sa pagsunod at agarang tumalima. Kailanman ay hindi Niya inihandog ang kaligtasan sa higit na mababang panuntunan, na gaya ng nangyayari ngayon. Kailanman ay hindi Niya inanyayahan ang mga tao upang “tanggapin” Siya, na nangangako ng kapatawaran, at sa kalaunan ay nagmungkahing sundin Siya. Hindi, sapilitang hiningi ni Jesus na ang unang hakbang ay isang hakbang ng taos-pusong pangako.

Nakakalungkot na ang tawag ni Jesus sa mamahaling pagsunod ay isinasantabi lamang ng nagpapanggap na Cristiano. O kaya, kung tinatanggap man ang mga ito, ay ipinalalagay na mga tawag ng higit na malalim na ugnayang patungkol, hindi sa mga di-ligtas kundi doon sa tumanggap na ng nakaliligtas na pagpapala ng Diyos. Subali’t marami sa mga “mananampalatayang” ito na nagsasabing para sa kanila at hindi para sa mga di-ligtas ang mamahaling tawag ni Jesus upang sumunod ay hindi talaga sumusunod sa Kanyang mga tawag na tulad ng pagkakaintindi nila sa mga ito.Iniisip nila na mayroon silang opsyon upang hindi tumugon sa pagkamasunurin, at kailanman ay hindi sila susunod.

Tingnan natin ang isa sa mga paanyaya ni Jesus sa kaligtasan na kadalasang ipinapalagay na isang higit na malalim na hakbang, para sa mga naligtas na:

Pinalapit ni Jesus ang mga tao at ang Kanyang mga alagad, at sinabi sa kanila, “Ang sinumang nagnanais sumunod sa akin ay kinakailang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa akin. “Ang sinumang nagnanais na magligtas ng kanyang buhay ay mawawalan nito; nguni’t ang mawalan ng kanyang buhay alang-alang sa akin at sa Magandang Balita ay magkakamit nito. Sapagka’t ano ba ang mapapala ng isang tao makamtan man niya ang buong daigdig, nguni’t mapapahamak naman ang kanyang sarili? Ano ba ang maibabayad ng isang tao para mabawi niya ang kanyang buhay? Kapag ikinahiya ninyo ako at ang aking mga salita sa harap ng mga taksil at makasalanang mga tao sa panahong ito, ikakahiya rin kayo ng Anak ng Tao pagparito Niya na taglay ang dakilang kapangyarihan ng Kanyang Ama, at kasama ang mga banal na anghel.” (Mc. 8:34-38).

Ito ba ay paanyaya ng kaligtasan patungkol sa mga di-ligtas o isang paanyaya sa isang higit na mahigpit na ugnayang patungkol sa mga naligtas. Sa matapat nating pagbasa, lumilinaw ang kasagutan.

Una, pansinin na ang kumpul ng mga taong kausap ni Jesus ay binubuo ng “mga tao at ang Kanyang mga alagad” (b. 34, idinagdag ang pagdidiin). Kaya malinaw na “ang mga tao” ay hindi binubuo ng Kanyang mga alagad. Katunayan, sila ay “pinalapit” Niya upang dinggin ang kanyang sasabihin. Nais ni Jesus na maintindihan ng lahat, tagasunod at naghahanap, ang katotohanang ipangangaral Niya. Pansinin din na nag-umpisa siya sa pagsasabing, “Ang sinumang” (b. 34, idinagdag ang pagdidiin). Ang salita Niya ay patungkol sa sinuman at sa lahat.

Habang patuloy tayong nagbabasa, lalong lumilinaw kung sino ay tinutukoy ni Jesus. Tiyak, ang Kanyang mga salita ay para sa lahat ng taong nagnanais (1) “sumunod” sa Kanya, (2) “magligtas ng kanyang buhay,” (3) hindi “mawawalan nito,” at (4) magiging isa sa mga hindi Niya ikahihiya kapag “darating Siya sa luwalhati ng Kanyang Ama kasama ng mga banal na anghel.” Lahat ng apat na pahayag ay nagpapakitang inilalarawan ni Jesus ang mga taong nagnanais maligtas. Iisipin ba natin na may taong nakatalagang pumunta sa langit na hindi “sumunod” kay Jesus at “maglitas ng kanyang sarili”? Iisipin ba natin na may mga tunay na mananampalatayang “magpapahamak ng kanilang sarili,” na nahihiya kay Jesus at ng Kanyang mga salita, at ikakahiya ni Jesus sa Kanyang pagbalik? Malinaw na ang binabanggit ni Jesus ay ang pagkamit ng kaligtasang walang-hanggan sa kasulatang ito ng Biblia. Pansinin ang paggamit ng mga salita “ang sinumang” at “sapagka’t” sa siping ito.

[11]

Bawa’t sumusunod ng pangungusap, samakatuwid, ay naglilinaw at nagpapalawig sa nakaraang pangungusap. Walang panungusap sa siping ito ang maaaring ipakahulugang hindi naliliwanagan ng iba pang kasama nito. Tingnan natin ang mga sinabi ni Jesus sa puntong ito.

Pangungusap #1 (Sentence #1)

Ang sinumang nagnanais sumunod sa Akin ay kinakailang itakwil niya ang kanyang sarili, pasanin ang kanyang krus, at sumunod sa Akin. (Mc. 8:34).

Muli, pansinin na ang sinasabi ni Jesus ay tumutukoy sa sinumang nagnanais sumunod sa Kanya, ang sinumang nagnanais maging tagasunod Niya. Ito lang ang ugnayang unang inihahandog ni Jesus—ang maging tagasunod Niya.

Marami ang nagnanais maging kaibigan Niya na hindi Niya tagasunod, nguni’t walang opsyon na ganyan. Hindi ipinalagay ni Jesus ang sinuman bilang kaibigan Niya hanggang hindi nila Siya sinunod. Minsan ay sinabi Niya, “Kayo’y mga kaibigan ko kung tinutupad ninyo ang aking mga utos” (John 15:14).

Marami ang gustong maging kapatid Niya na hindi Niya tagasunod, nguni’t, muli, hindi inialok ni Jesus ang opsyong iyan. Hindi Niya ipinapalagay ang sinuman na Kanyang kapatid hanggang hindi ito masunurin: “Sapagka’t sinumang sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit, iyon ang aking ina at mga kapatid” (Mt. 12:50, idinagdag ang pagdidiin).

Marami ang nagnanais sumama kay Jesus sa langit na hindi Niya tagasunod, nguni’t ipinabatid ni Jesus na hindi maaaring mangyari ito. Iyon lamang sumusunod ang patungong-langit. “Hindi lahat ng tumatawag sa Akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit” (Mat. 7:21).

Sa pangungusap na binabanggit, ipinagbigay-alam ni Jesus sa mga nais sumunod sa Kanya na hindi nila Siya masusundan hangga’t hindi nila itinatakwil ang kanilang sarili. Dapat silang maging handang isantabi ang kanilang mga kagustuhan, at sumailalim sa Kanyang kapangyarihan. Ang pagtatakwil-sa-sarili at pagsuko ang diwa ng pagsunod kay Jesus.Ito ang ibig sabihin ng “pasanin mo ang iyong krus.”

Pangungusap #2 (Sentence #2)

Higit na nililinaw ng pangalawang pangungusap ni Jesus ang kahulugan ng Kanyang unang pangungusap:

Dahil

[12]

ang sinumang nagnanais na magligtas ng kanyang buhay ay mawawalan nito; nguni’t ang mawalan ng kanyang buhay alang-alang sa akin at sa Magandang Balita ay magkakamit nito (Mc. 8:35).

Muli, pansining ang pangungusap ay nagsisimula sa “Dahil,” na umuugnay sa unang pangungusap, na nagdaragdag ng paglilinaw. Dito pinag-iiba ni Jesus ang dalawang tao, parehong dalawang taong naipahiwatig sa unang pangungusap—iyong isang magtatakwil sa kanyang sarili at pasanin ang kanyang krus upang sundin Siya at ang isang hindi. Ngayon sila’y pinag-iiba, iyong isa na handang mawalan ng buhay para kay Cristo at sa Magandang Balita at iyong hindi. Kung titingnan natin ang ugnayan ng dalawa, mahihinuha natin na iyong isa sa unang pangungusap na ayaw magtakwil ng kanyang sarili ay umuugnay doon sa nasa pangalawang pangungusap na nagnanais magligtas ng kanyang buhay nguni’t mawawala niya.

Hindi tinutukoy ni Jesus ang pagkawala o pagkaligtas ng pisikal na buhay ng isang tao. Ang mga sumusunod na pangungusap sa kasulatang ito ang nagpapakita na ang tinutukoy ni Jesus ay walang-hanggang kawalan at tubo. Isang parehong pahayag ni Jesus na naitala sa Juan 12:25 ang nagsasabing, “Ang taong nagpapahalaga sa sarili lamang ay siyang mawawalan nito, nguni’t ang taong hindi nagpapahalaga sa kanyang buhay sa daigdig na ito ay siyang magkakaroon ng buhay na walang hanggan” (idinagdag ang pagdidiin).

Ang tao sa unang pangungusap na ayaw magtakwil sa kanyang sarili ang siya ring tao sa pangalawang pangungusap na nagnanais magligtas ng kanyang sarili. Kaya masasabi natin na “ang pagliligtas sa sarili” ay nangangahulugang “pagliligtas ng sariling adhikain sa buhay.” Lilinaw pa ito kung titingnan natin ang kakaibang taong “nag-aaksaya ng kanyang buhay para kay Cristo at sa magandang balita.” Siya iyong nagtatakwil ng kanyang sarili, pumapasan ng kanyang krus, isinusuko ang kanyang sariling adhika, at ngayon ay nabubuhay para sa pagsusulong ng adhika ni Cristo at ikinakalat ang magandang balita. Sa huli ay siya ang “magliligtas ng kanyang buhay.” Sa huli, maligayang mapapasalangit ang taong nagnanais magbigay-lugod kay Cristo sa halip na sa kanyang sarili, samantalang ang patuloy na nagbibigay-lugod sa kanyang sarili ay magiging kaawa-awa sa impiyerno, at doon ay mawawala niya lahat ng kanyang kalayaang sundan ang sariling adhika.

Pangungusap #3 &4 (Sentences #3 & 4)

Ngayon ang pangatlo at pang-apat na pangungusap:

Sapagka’t ano ba ang mapapala ang isang tao makamtan man niya ang buong daigdig, nguni’t mapapahamak naman ang kanyang sarili? Ano ba ang maibabayad ng isang tao para mabawi niya ang kanyang buhay? (Mc. 8:36-37).

Sa mga ito, inilalantad ang taong hindi magtatakwil sa kanyang sarili. Siya rin ang nagnanais ng kaligtasan ng kanyang buhay nguni’t sa wakas ay mawawala din niya. Ngayon itinuturing siyang isa sa mga naghahabol sa idinudulot ng mundo at sa huli ay “magsusuko ng kanyang kaluluwa.” Inilalantad ni Jesus ang kahibangan ng taong ganyan sa pamamagitan ng paghahambing sa halaga ng buong mundo sa kaluluwa ng isa. Siyempre, walang pagkakatulad. Sa teorya, makakamal ng isang tao ang lahat ng maaaring idulot ng mundo, nguni’t, kung ang kahihinatnan ng kanyang buhay ay walang-hanggang pananatili sa impiyerno, nagawa niya ang pinakagrabeng pagkakamali.

Mula dito sa pangatlo at pang-apat na pangungusap mahihinuha rin natin ang dahilan ng hindi pagtatakwil sa sarili ng mga tao upang maging tagasunod ni Cristo. Ito ang kanilang kagustuhan sa pagpapalayaw sa sarili, na idinudulot ng mundo. Itinulak mismo ng pag-ibig sa sarili, iyong mga taong tumatangging sumunod kay Cristo ay naghahanap ng makasalanang kasiyahan, na tinatalikuran ng mga tunay na tagasunod ni Cristo dahil sa pagmamahal nila sa Kanya. Iyong mga naghahangad na makamtan ang lahat ng idinudulot ng mundo ay naghahabol ng kayamanan, kapangyarihan at katanyagan, samantalang ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay likas na naghahanap ng Kanyang kaharian at ang Kanyang kabanalan. Anumang kayamanan, kapangyarihan o katanyagang napapasa-kanila ay itinuturing na paglilingkod mula sa Diyos upang mabiyayaang gamitin para sa Kanyang kaluwalhatian.

Pangungusap #5 (Sentence #5)

Sa wakas, dadako tayo sa ikalimang pangungusap sa kasulatang ating tinutuunan. Pansinin muli kung paano ito idinugtong sa mga iba sa pamamagitan ng unang salitang, kapag:

Kapag ikinahihiya ninyo Ako at ang Aking mga salita sa harap ng mga taksil at makasalanang mga tao sa panahong ito, ikakahiya rin kayo ng Anak ng Tao pagparito Niya na taglay ang dakilang kapangyarihan ng Kanyang Ama, at kasama ang mga banal na anghel (Mc. 8:38).

Ito uli iyong taong hindi magtatakwil ng kanyang sarili, kundi nagnanais sundin ang sarili niyang kagustuhan, hinahabol ang idinudulot ng mundo, at sa wakas ay nawala niya ang kanyang buhay at isinuko ang kaluluwa. Ngayon itinuturing siyang isang nahihiya kay Cristo at Kanyang mga salita. Ang kanyang hiya, siyempre, ay nag-uugat sa kanyang kawalang-pananampalataya. Kung tunay siyang nanampalatayang si Jesus ay anak ng Diyos, hindi sana siya nahihiya sa Kanya ni sa Kanyang mga salita. Nguni’t siya ay kasapi ng isang “nakikiapid at makasalanang henerasyon,” at mahihiya si Jesus para sa kanya sa Kanyang pagbabalik. Maliwanag, hindi inilalarawan ni Jesus ang isang ligtas na tao.

Paano lalagumin ang lahat nang ito? Ang kabuuan ng kasulatan ay hindi lubhang maituturing bilang tawag sa isang higit na nakapangakong buhay patungkol sa mga patungo na sa langit. Maliwanag ito na isang pagpapakita sa daan ng kaligtasan sa pamamagitan ng paghahambing sa mga tunay na naligtas at mga di-ligtas. Ang mga tunay na ligtas ay nananampalataya sa Panginoong Jesu-Cristo at pagdaka itinatakwil ang kanilang sarili para sa Kanya, samantalang ang mga di-ligtas ay hindi nagpapamalas ng ganitong masunuring pananampalataya.

Isa Pang Paanyaya Upang Maglingkod (Another Call to Commitment)

Marami tayong maisasaalang-alang, nguni’t tingnan natin ang isa pang paanyaya ng Panginoong Jesus upang maglingkod na tunay na walang pinagkaiba sa paanyaya sa kaligtasan:

Lumapit kayo sa Akin, kayong lahat na nahihirapan at nabibigatang lubha sa inyong pasanin, at kayo’y bibigyan Ko ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang Aking pamatok at sundin ninyo ang Aking mga itinuturo sapagka’t Ako’y maamo at mapagkumbabang loob. Matatagpuan ninyo sa Akin ang kapahingahan sapagka’t madaling dalhin ang Aking pamatok at magaan ang pasaning ibinibigay Ko sa inyo (Mt. 11:28-30).

Karaniwang ginagamit ng mga Ebangheliko ang salitang ito ng Kasulatan sa kanilang Ebanghelikong paanyaya, at may dahilan ito. Ang mga wikaing ito ay malinaw na paanyaya sa kaligtasan. Dito idinudulot ni Jesus ang pahinga sa mga “pagal at nabibigatan.” Hindi Niya idinudulog ang pisikal na pahinga sa mga may pisikal na kapaguran, kundi pahinga para sa kanilang kaluluwa, gaya ng Kanyang sinabi. Napapabigat ang mga di-ligtas na tao ng budhi, takot at kasalanan, at kapag napagod na sila dito, ay nagiging mahusay na kandidato para sa kaligtasan. Kung nais tanggapin ng naturang mga tao ang pahingang idinudulog ni Jesus, kailangan nilang gawin ang dalawang bagay ayon sa Kanya. Kailangan nilang (1) lumapit sa Kanya at (2) tatanggapin nila sa kanilang sarili ang Kanyang pamatok.

Kadalasang binabaluktot ng mga nagkukunwaring guro ng biyaya ang malinaw na kahulugan ng kasabihang “tinatanggap ang pamatok ni Jesus.” Ang ilan ay totoong naghahayag na tinutukoy ni Jesus ang isang pamatok na nakakabit sa Kanyang sariling leeg, kaya tinatawag Niya itong “Pamatok Ko.” At maaaring tinutukoy ni Jesus ang isang anila’y dobleng-pamatok, na ang kalahati’y nakakabit sa Kanyang leeg at ang isa pang kalahati’y walang kinatatalian, naghihintay sa atin upang ikabit ito sa ating mga leeg. Nguni’t dapat nating maintindihan, na ipinangangako ni Jesus na gawin lahat ang paghila ng araro dahil sinabi Niya na ang Kanyang pamatok ay madali at magaan ang Kanyang pasanin. Kaya ang tanging gawain natin, ayon sa nabanggit na guro, ay tiyaking nakatali tayo kay Jesus sa pananampalataya, hinahayaang gawin Niya ang lahat ng gawain para sa ating kaligtasan, samantalang tinatamasa lang natin ang mga biyayang ipinagkakaloob sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala! Malinaw na ang pagpapakahulugang iyan ay lubhang pilít.

Hindi, nang sabihin ni Jesus na tanggapin ng mga pagal na tao ang Kanyang pamatok, ang ibig Niyang sabihin ay sumuko sila sa Kanya, gawin Siyang Panginoon, at hayaan Siyang mamahala sa kanilang buhay. Iyan ang dahilan kung bakit sinabi ni Jesus na tanggapin natin and Kanyang pamatok at matuto tungkol sa Kanya. Ang mga taong di-ligtas ay parang bakang ligaw, humahayong walang patutunguhan at pinamamahalaan ang sariling buhay. Kapag tinatanggap nila ang pamatok ni Jesus, isinusuko nila sa Kanya ang kapangyarihan. At kaya madaling dalhin ang pamatok ni Jesus at magaan ang Kanyang pasanin ay dahil binibigyang-kapangyarihan Niya tayo sa pamamagitan ng Kanyang Espiritung nananahan sa atin upang Siya ay ating sundin.

Kaya muli nating makikitang tinawag ni Jesus ang mga tao sa kaligtasan, sa pagkakataong ito sinasagisag bilang pahinga sa mga napapagal, sa pamamagitan ng pagtawag sa mga tao upang sumuko sa Kanya at gawin nila Siyang Panginoon.

Paglalagom (Summary)

Lahat nang ito ay nagsasabing ang isang tunay na matagumpay na ministro ay siyang sumusunod sa utos ni Jesus na lumikha ng mga alagad, at nalalamang ang pagsisisi, panunungkulan at pagiging alagad ay hindi mga karapatan ng mga patungong-langit na mananampalataya; kundi, tanging tunay na pagpapahayag ng nakaliligtas na pananampalataya. Kaya, ipinangangaral ng matagumpay na ministro ang isang banal na Ebanghelyo sa mga di-ligtas. Tinatawag niya and mga di-ligtas upang magsisi at sumunod kay Jesus, at hindi niya pinangangakuan ng kaligtasan ang mga walang-pagpapasiya.

[1] Ang depinisyong ito ay nakuha mula sa nabasa na natin sa Mateo 28:18-20, Juan 8:31-32; 13:25, 15:8 at Lucas 14:25-33.

[2] Ang mga alagad ay binabanggit sa Mga Gawa 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Mga Mananampalataya ay binabanggit lamang sa Mga Gawa 5:14; 10:45 at 16:1. Sa Mga Gawa 14:21, halimbawa, isinulat ni Lucas, “At pagkatapos nilang [Pablo at Bernabe] mangaral ng Magandang Balita sa lunsod na iyan at nakahikayat ng maraming alagad…” Samakatuwid nakalikha sina Pablo at Bernabe ng mga alagad sa pangangaral ng banal na salita, at dagliang naging alagad ang mga tao sa pagbabagong-buhay, at hindi sa susunod na opsyunal na panahon.

[3]

Translator’s note: I translated this first part from the manuscript, even though in the bible being used for this work, it is not included; the reason being that the phrase introduces the whole passage. Besides, I wish to remain faithful to the original (here written).

[4]

Translator’s own enclosure of word inside the parenthesis, since it is redundant (nito means ‘this,’ which is also the ‘ito’ already used in the aforementioned phrase).

[5]

Ang siping ito mula sa Bibliya ay naglalantad din ng maling makabagong paniniwala na nagpapangako ng kaligtasan sa mga nagbagong-loob. Hindi tiniyak ni Jesus sa mga nagbagong-loob na ito na ligtas sila dahil nanalangin sila ng maikling panalangin upang tanggapin Siya o binigkas ang kanilang pananampalataya sa Kanya. Kundi, hinamon niya silang alalahanin kung ang kanilang pagpapahayag ay totoo. Dapat nating tularan ang kanyang halimbawa.

[6]

Dagdag pa rito, taliwas sa mga naniniwalang nailigtas tayo ng pananampalataya kahit na wala tayong mga gawa, sinasabi ni Santiago na hindi tayo maaaring mailigtas ng isang nag-iisang pananampalataya: “Nakikita mo na ang tao ay pinangangatuwiranan ng mga gawa, at hindi ng pananampalataya lamang.” Ang tunay na pananampalataya ay hindi kailanman nag-iisa; lagi itong sinasamahan ng mga gawa.

[7]

Makakatulong na alalahaning ang dahilan ni Pedro sa palagiang pagpapatibay na ang kaligtasan ay sa pagpapala at hindi mga gawa ay dahil lagi niyang inaaway ang mga tunay na mambabatas noong kapanahunan niya. Hindi iniwawasto ni Pablo ang mga taong nagtuturo na ang kabanalan ay kailangan para sa langit, dahil siya mismo ay naniwala at nagpapatibay sa katotohanang ito. Kundi, isinulat niya ang pagwasto sa mga Judeo na, sa kawalang ng pagpapalagay sa pagpapala ng Diyos sa kaligtasan, ay walang nakitang dahilan upang mamatay si Jesus. Marami ang hindi naniwalang maliligtas ang mga Hentil dahil wala silang palagay sa kapangyarihan ng pagpapala ng Diyos upang magligtas. Ipinalalagay ng iba na ang pagtutuli, lahi, o pagsunod sa Batas (na hindi naman nila ginawa) ang paraan ng kaligtasan, na nagpapawalang-bisa sa pagpapala ng Diyos at ang pangangailangang mamatay si Jesus.

[8]

Gayundin, ipinagtapat ng Diyos kay Pedro na maililigtas ang mga Hentil sa pamamagitan lamang ng paniniwala kay Jesus, at inihayag ni Pedro sa mga kasambahay ni Cornelio “Talagang naiintindihan ko na ngayon na walang kinikilingan ang Diyos, kundi sa lahat ng bansa, ang taong may takot sa Kanya at gumawa ng tama, ay tatanggapin Niya” ( Gw. 10:34b-35,idinagdag ang pagdidiin). Inihayag din ni Pedro sa Mga Gawa 5:32 na ibinigay ng Diyos ang Banal na Espiritu “sa mga sumusunod sa Kanya”. Lahat ng tunay na Cristiano ay pinananahanan ng Banal na Espiritu (tingnan ang Ro. 8:9; Gal. 4:6).

[9]

Translator’s note: In the Tagalog translation being used for the passages, this text is found in Acts 2:20b , so the ellipses were used to denote the omitted first part; this was also reflected in text credit inside the parenthesis.

[10]

Translator’s note: this line is translated from the text, because it is not contained in the bible passage of the translation being used.

[11]

Translator’s note: Instead of translating the original sentence that states 4 of the 5-sentence passage contains the word “for”, the translated text emphasizes the importance of repeating certain words, in this case “ang sinumang” and mentioning “for” only once; because in the Tagalog Bible being used, the word is used not 4 times, but once. The idea is not lost, however.

[12]

Translator’s note: this word is not present in the bible translation being used, but it is included here because 1)it is present in this passage; and 2)it is central and essential to the meaning of the text.

성경적으로 보면, 제자란 주 예수 그리스도를 진심으로 믿는 신자이며 그분의 말씀안에 거하여 죄로부터 최종적으로 자유케 된 사람이다. 제자는 그리스도의 모든 계명을 지키기를 배우는 사람이며 예수님을 그의 가족과 그만의 만족, 그의 소유보다 더 사랑하는 사람이며 그 사랑을 그의 삶을 통하여 드러낸다. 예수님의 진정한 제자는 서로 사랑하며 그 사랑을 실천을 통하여 보여준다. 그들은 열매를 맺어간다.2 이런 사람들이 바로 예수님이 원하시는 사람들이다.

분명한 것은 그분의 제자가 아닌 사람은 그분을 위하여 제자를 삼지 못한다. 그러므로 우리는 그분의 제자를 삼으려고 하기 전에 반드시 먼저 우리 자신이 그분의 제자임을 확신해야 한다. 많은 사역자가 제자란 무엇인가의 성경적인 정의에 재보면 부족하다. 이런 사역자가 제자를 삼을 것이라는 것에 대해서는 희망이 없다. 그리고 그들은 사실상 시도조차 하지 않을 것이다. 그들은 제자를 삼으므로 인해 오는 어려움을 인내할만큼 자신을 예수 그리스도에게 충분히 헌신하지 않았다.

이 시점부터 나는 이 책을 계속 읽어가는 사역자들은 예수님의 계명에 순종하기 위해 온전히 헌신된 제자가라고 가정하겠다. 만약 당신이 그렇지 않다면, 진정한 제자가 되기 위해 필요한 헌신을 하기전까지는 이 책을 계속 읽는 것은 의미가 없다. 더는 기다지 말라! 무릎을 꿇고 회개하라! 그분의 놀라운 은총으로, 하나님은 당신을 용서하시고 그리스도 안에서 새 생명으로 거듭나게 하실 것이다.

제자도에 대한 재해석(Redefining Discipleship)

비록 예수님이 제자란 무엇인가에 대해 명확하게 말씀하셨지만, 많은 사람은 그분의 정의를 자기만의 것으로 대체한다. 예를 들어, 어떤사람들에게 있어서 제자란 단어는 그리스도인이라고 고백하는 모든 사람에게 적용하는 막연한 정의이다. 그들에게 있어서, 제자란 단어는 성경적 의미가 모두 제거된 것이다.

다른 사람은 제자도는 천국을 약속받은 신자에게 있어서 선택적인 두 번째 헌신단계라고 여긴다. 그들은 한 사람이 예수님안에서 천국을 약속받은 신자이기는 하지만 예수님의 제자는 아닐수 있다고 믿는다! 왜냐하면, 성경에 쓰여 있는 제자도에 대한 예수님의 요구사항을 단수히 무시하기 어렵기 때문이다. 두 수준의 그리스도인이 있다고 가르쳐진다 – 예수님을 믿는 신자와 예수님을 믿고 그분께 헌신된 제자. 이러한 관념 때문에, 많은 신자와 적은 제자가 있지만 둘다 천국에 간다고 말하여 진다.

이 교리는 제자를 삼으라는 그리스도의 계명을 효과적으로 중화시킨다. 만일 제자가 된다는 것이 자기부인과 헌신 그리고 심지어 고난을 의미한다면, 그리고 제자가 된다는 것이 하나의 선택사항이라면, 대부분의 사람은 제자가 되는 것을 선택하지 않을 것이다. 특별히 그들이 제자가 아닌 신분으로도 천국에서 환대를 받을 수 있다고 여긴다면 말이다.

그래서 우리가 물어야 할 몇 가지 아주 중요한 질문이 있다. 성경은 천국에 들어가는 사람이 꼭 예수 그리스도의 제자가 되어야 할 필요는 없다고 가르치는가? 신자에게 있어서 제자도란 하나의 선택사항인가? 헌신되지 않은 신자와 헌신된 신자란 두 레벨의 그리스도인이 존재하는가?

이 모든 질문에 대한 답은 아니다이다. 신약 성경에서 그리스도인을 신자와 제자 두 부류로 나눈적이 없다. 사도행전을 읽어보면 제자들에 대한 반복적으로 거론하는 것을 읽을 수 있는데 여기에 나오는 제자는 더 높은 계급의 보다 더 헌신된 신자들을 가리키는 것이 결코 아니다.[1] 매 개인마다 예수님을 믿는 사람은 제자이다. 사실상 “제자가 안디옥에서 비로소 그리스도인이라 일컬음을 받게 되었다”(행 11:26).

신약 성경에서 제자로 번역된 헬라어(mathetes)가 261번 기록된 반면 신자로 번역된 헬라어(pistos)는 9번 밖에 기록되지 않았다(New American Standard 번역본에서는 신자로 번역되었다). 그리스도인으로 번역된 헬라어(Christianos)는 3번밖에 기록되지 않았다. 이러한 사실만으로도 진리를 추구하는 사람들을 충분히 설득시킬 수 있다. 초대교회 때 예수님을 믿었던 사람은 모두 그분의 제자로 여겨졌다.

예수님의 지적(Jesus’ Commentary)

예수님은 신자에게 있어서 제자로 되는 것이 차요적인, 선택적인 단계라고 절대로 생각하지 않았을 것이다. 누가복음 14장에서 읽었던 예수님이 제자도에 관한 세 가지 요구조건은 신자들에게 더 높은 단계의 헌신으로 향해 초청하는 것이 아니다. 반면, 그분의 말씀은 무리 중에 있는 매개 인을 향한 것이다. 제자가 되는 것은 하나님과 관계를 맺는 첫 번째 단계이다. 더욱이 요한복음 8장에서 우리는 다음과 같은 말씀을 읽을 수 있다.

이 말씀을 하시매 많은 사람이 믿더라. 그러므로 예수께서 자기를 믿은 유대인들에게 이르시되 너희가 내 말에 거하면 참으로 내 제자가 되고 진리를 알지니 진리가 너희를 자유롭게 하리라(요 8:30-32).

그 누구도 예수님이 새 신자들에게 그분의 제자가 되라고 말씀하고 계신다는 부인할 수 없는 사실을 반박할 수 없을 것이다. 예수님은 새 신자들에게 “다음 단계 곧 나의 제자로 헌신하는 일은 앞으로 훗날에 고려해야 할 수 있다”고 말씀하시지 않았다. 그렇지 않다. 예수님은 새 신자들이 이미 제자가 될 것으로 예상한 것처럼, 신자 와 제자란 단어가 동의어인 것처럼 말씀하셨다. 그분은 새 신자들에게 그들이 그분의 제자인 것을 증거할 수 있는 것은 곧 그들이 죄로부터 자유케 하는 그분의 말씀안에 거하는 것이라고 말씀하셨다(요 8:34-36을 보라).

예수님은 사람들의 신앙고백만으로는 그들이 진정으로 믿는다고 보장할 수 없음을 아셨다. 그분은 또한, 그분을 하나님의 독생자로 진정으로 믿는 사람은 그분의 제자가 되기를 원하며 그분께 순종하고 그분을 기쁘시게 하기 위해 행동할 것이라는 것도 아셨다. 이런한 신자 또는 제자들은 자연히 그분의 말씀안에 거하여 살 것이다. 그리고 그들이 예수님의 계명을 배우면서 그분의 뜻을 알아가는 과정속에 그들은 점차적으로 죄로부터 자유하게 될 것이다.

그렇게 때문에 예수님은 그분의 신자가 되려는 사람들을 즉각적으로 시험하신 것이다. “너희가 참으로 내 제자라면” 라는 예수님의 말씀은 그들이 참 제자가 아닌 고백만 하는 제자일 가능성을 보여준다. 그들은 스스로 속일 수 있다. 예수님의 시험을 통과해야만 그들이 예수님의 진정한 제자임을 알 수 있다(그리고 요한복음 8:37-59의 남은 말씀을 읽어보면 예수님이 그들의 신실성을 의심하는 이유가 있음을 보아낼 수 있다).[2]

우리들의 주요 말씀인 마태복음 28:18-20은 제자는 헌신된 신자들의 더 높은 차원이라는 이론을 자체적으로 배제한다. 예수님은 지상명령에서 제자는 세례를 받아야 한다고 요구하신다. 물론, 사도행전에서도 사도들이 새 신자에게 세례를 주기 전 그들이 “철저하게 그리스도께 헌신하는 두 번째 단계”가 있기까지 기다리지 않았다. 반면, 사도들은 모든 새 신자들에게 그들이 회심한 후 거의 즉각적으로 세례를 베풀었다. 그들은 모든 진정한 신자는 제자라고 믿었다.

이런 점에서 제자들은 특별히 헌신된 신자들이라고 생각하는 사람은 그들만의 이론과 일관성이 없다. 그들 중 대부분은 예수님을 믿는다고 고백하는 사람은 아무나 세례를 주었다. 결코 그들이 제자신분에 맞는 헌신수준에 도달할 때까지 기다리지 않는다. 그들이 진정으로 그들이 가르치는 것을 믿는다면 그들은 응당 제자신분의 단계에 도달한, 극소수의 사람들한테만 세례를 주어야 할 것이다.

아마도 이 무도한 교리에 대한 마지막 일격은 충분할 것이다. 만약 제자가 신자들과 다르다면, 요한은 왜 형제를 향한 사랑이 진정으로 거듭난 신자들의 증표라고 썼으며(요일 3:14을 보라), 예수님은 형제를 향한 사랑이 진정한 제자들의 증표라고 말씀하셨겠는가(요 13:35)?

이 거짓 교리의 기원(The Origin of this False Doctrine)

그리스도인을 신자와 제자 두 계급으로 나누는 생각이 성경적 근거가 없다면, 이 교리가 어떻게 옹호될 수 있을까? 그 답은 바로 이 교리가 전적으로 구원에 대한 또 다른 거짓 교리에 기인한다. 그 교리는 제자에 대한 요구 조건이 은혜로 말미암아 구원받는다는 사실과 호환되지 않는다고 주장한다. 그 논리에 따르면, 제자에 대한 요구 조건이 구원을 얻는 요구 조건이 될 수 없다는 것이다. 그러므로 은혜로 말미암아 구원받아 천국에 갈 수 있는 사람에게 있어서, 제자가 된다는 것은 반드시 하나의 선택적인 헌신단계라고 그들은 말한다.

많은 성경 구절은 이 이론의 치명적인 잘못을 반대하고 있다. 예를 들어, 산상수훈 중, 많은 계명을 열거하신 후 마지막에 예수님이 하신 말씀보다 더 분명한 것이 있을까?

나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라(마 7:21).

이 말씀과 다른 여러 말씀 속에서 예수님은 명백하게 순종과 구원을 연관시켰다. 그렇다면 우리가 어떻게 하여야 수많은 이런 말씀들과 은혜로 구원받는다는 성경 말씀을 조화시킬 수 있을까? 이것은 아주 간단하다. 하나님은, 그분의 놀라운 은혜로, 모든 사람에게 회개하고, 믿고, 거듭나고, 성령의 감동으로 순종의 삶을 살 수 있는 기회를 일시적으로 주고 있다. 그러므로 구원은 은혜로 받는 것이다. 하나님의 은혜가 없다면 그 누구도 구원받을 수 없다. 왜냐하면, 모든 사람이 죄를 범하였기 때문이다. 죄인들은 구원을 받을 자격이 없다. 때문에 그들이 구원을 받으려면 하나님의 은혜가 필요하다.

우리의 구원에 관하여 하나님의 은혜는 많은 방식으로 드러났다. 예수님이 십자가에서의 죽으심, 복음으로 우리를 부르시고, 그리스도에게로 이끌어주심, 우리로 하여금 죄를 인정하게 하시고, 회개할 기회를 주시고, 우리를 새롭게 하시고 우리에게 그분의 성령으로 충만케 하시고, 우리 삶 속의 죄의 능력을 폐하시고, 거룩한 삶을 살도록 힘을 주시며 우리가 죄를 지었을 때 그분이 훈계하시는 등 방식을 통하여 드러냈다. 이 중 그 어떠한 축복도 우리의 힘으로 얻은 것이 없다. 우리는 처음부터 마지막까지 은혜로 구원받은 것이다.

성경 말씀을 보면, 구원은 “은혜에 의하여”만 받는 것이 아니라 “믿음으로 말미암아” 받게 된다. “너희는 그 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았나니”(엡2:8상). 이 두 구성 요소가 필요하며 그들은 분명히 호환되지 않는다. 사람이 구원을 받으려면 은혜와 믿음 모두 필요하다. 하나님은 그분의 은혜를 우리에게 베푸시고, 우리는 믿음으로 응답한다. 진정한 믿음은 당연히 하나님의 계명에 대한 순종을 일으킨다. 야고보가 신자들에게 보낸 서신에서 두 번째 장에 썼던 것처럼 행함이 없는 믿음은 죽은 것이며 아무 유익이 없으며 자기를 구원하지 못한다(약 2:14-26을 보라).[3]

사실은, 하나님의 은혜는 누구에게도 죄에 대해 허용한 적이 없다. 오히려, 하나님의 은혜는 사람들에게 회개하고 거듭나게끔 임시적인 기회를 제공한다. 죽은 후에는 이 회개하고 거듭나는 기회는 더는 없게 되며 하나님의 은혜를 더는 받을 수 없게 된다. 따라서 그분의 구원의 은혜는 반드시 임시적이다.

예수님의 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원받은 한 여인(A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

구원은 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 얻어진다는 완벽한 그림은 예수님과 간음 중에 잡힌 여자와의 만남의 이야기에서 발견된다. 예수님은 그녀에게 “나도 너를 정죄하지 아니하노니(이것이 바로 은혜이다. 그 여자는 정죄 받아야 마땅하기 때문이다); 가서; 다시는 죄를 범하지 말라“(요 8:11). 예수님은 그녀가 죽어야 마땅한 상황에서 그녀에게 자유를 주셨다. 그분은 그녀를 보내셨다. 하지만 다시는 죄를 범하지 말라고 경고하셨다. 이것이 바로 예수님이 이 세상 모든 죄인에게 하시는 말씀이다 – “나는 지금 너를 정죄하지 않는다. 너는 죽어 마땅하고 지옥에서 영원한 심판을 받아 마땅하지만 난 너에게 은혜를 베풀고 있다. 그러나 내 은혜는 일시적이다. 그러므로 회개하고 더는 죄를 짓지 말라. 내 은혜가 끝나고 네가 죄인의 모습으로 내 심판대 앞에 서 있기 전에.”

우리가 간음한 여자가 예수님의 지시에 따라 회개했다고 가정해 보자. 그녀가 그렇게 했다면, 그녀는 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원되었다. 그녀는 은혜에 의하여 구원받았다. 왜냐하면, 그녀는 죄인으로서 하나님의 은혜 없이는 구원받을 수 없기 때문이다. 그녀는 자신의 공로로 구원을 받았다고 말할 수 없다. 그리고 그녀는 믿음으로 말미암아 구원을 받게 된다. 왜냐하면, 그녀는 예수님을 믿었고 따라서 그분의 말씀을 믿었으며 그분의 경고를 주의했으며 더 늦기 전에 자신의 죄에서 돌이켰다. 예수님안에서 진정한 믿음을 가진 사람은 회개하게 된다. 왜냐하면, 예수님은 사람들이 회개하지 않으면 멸망한다고 경고하셨기 때문이다(눅 13:3을 보라). 예수님은 또한, 엄숙하게 아버지의 뜻을 행하는 자만이 천국에 들어간다고 선언했다(마 7:21). 한 사람이 예수님을 믿는다면 그분의 경고를 믿고 주의하게 된다.

그러나 우리가 간음한 여자가 자신의 죄를 회개하지 않았다고 가정해 보자. 그녀는 죄를 지속적으로 짓게 되고 죽은 후에는 예수님의 심판대에 서게 된다. 그녀가 예수님에게 이렇게 말했다고 상상해보자, “세상에! 여기서 당신을 만나니 너무 좋습니다! 나는 내가 당신앞에 오기 전 땅 위에 있을 때 당신이 나를 정죄하지 않으셨던 것을 기억합니다. 확실히 당신은 아직도 여전히 은혜로우십니다. 그 때 저를 정죄하지 않으셨던 것처럼 지금도 당신은 저를 정죄하지 않으실 것입니다!”

당신은 어떻게 생각하는가? 예수님은 그녀를 천국으로 환영 하실까? 답은 분명하다. 바울은 “미혹을 받지 말라; 음행하는 자나…간음하는 자나… 하나님의 나라를 유업으로 받지 못하리라”고 경고했다(고전 6:9-10).

이 모든 것은 제자에 대한 예수님의 요구가 그분 안의 진정한 믿음–무엇이 구원의 믿음인지를 말해준다. 그리고 구원의 믿음을 가진 모든 사람은 믿음으로 말미암아 은혜로 구원되었다. 구원은 은혜로 받기 때문에 제자에 대한 예수님의 요구 조건이 구원에 대한 그의 요구 조건과 호환되지 않는다는 주장에 대한 성경적 근거는 없다. 제자가 되는 것은 천국을 약속받은 신자를 위한 선택 단계가 아니라 오히려, 제자의 신분은 진정한 구원받는 믿음의 증거이다.[4]

이 때문에, 하나님 보시기에 성공한 사역자가 되려면 진정한 복음을 전파하여 제자 삼는 과정을 정확하게 시작하여 사람들로 하여금 순종의 믿음을 갖게 해야 한다. 사역자가 제자신분은 천국을 약속받은 신자를 위한 선택적인 단계라는 거짓 교리를 선언할 때, 그들은 제자를 삼으라는 그리스도의 계명을 거역하고 있으며 거짓 은혜와 거짓 복음을 선포하고 있는 것이다. 예수님이 “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21)라고 약속하신 것처럼 오직 그리스도의 진정한 제자만이 구원의 믿음을 소유하고 천국에 들어갈 수 있다.

새 거짓 복음(The New False Gospel)

하나님 구원의 은혜에 대한 잘못된 개념 때문에 현대의 복음은 종종 가장 중요한 성경적 요소들을 은혜의 메시지와 맞지 않다고 간주하여 제거한다. 그러나 거짓 복음이 바로 대부분의 현대의 새로운 “회심자”들이 “예수님을 영접”한 후 몇 주 지나지 않아 곧 교회에서 찾아볼 수 없는 이유이다. 또, 교회에 다니는 사람 중 많은 사람이 매우 자주 거듭나지 않은 사람들과 구별되지 않고 그들과 같은 가치관을 가지고 보수적인 이웃처럼 똑같은 죄를 짓고 있다. 이것은 그들이 주 예수 그리스도를 진정으로 믿지 않고 실제로 거듭나지 않았기 때문이다.

지금 현대 복음에서 제거된 이러한 필수 요소 중 하나가 회개를 촉구하는 것이다. 많은 사역자는 그들이 사람들에게 죄를 짓지 말라고 말하면(예수님이 간음 중에 잡힌 여자에게 했던 것처럼) 그것이 그들에게 구원은 은혜로 받는 것이 아니라 공로로 받는 것이라고 말하는 것과 동등하다고 생각한다. 하지만 이것은 사실이 될 수 없다. 왜냐하면, 세례 요한, 예수님, 베드로와 바울은 모두 회개가 구원에 절대적 필요하다고 선포했기 때문이다. 회개를 촉구하는 것이 하나님의 구원의 은혜를 부정하는 것이라면 세례 요한, 예수님, 베드로와 바울 모두가 구원의 은혜를 부정한 것이 된다.하지만 그들은 하나님의 은혜가 사람들이 회개하도록 주신 일시적인 기회이지, 지속적으로 죄를 지으라는 기회가 아님을 알고 있었다.

예를 들어, 세례 요한이 누가가 말한 “복음”을 선포할 때, 그의 중심 메시지는 회개였다(눅3:1-18을 보라). 회개 하지 않은 사람은 지옥으로 가게 된다(마 3:10-12; 눅3:17을 보라).

예수님은 그의 사역의 첫 시작부터 회개를 역설했다(마 4:17을 보라). 그분은 사람들에게 그들이 회개하지 않으면 멸망한다고 경고했다(눅 13:3,5을 보라).

예수님이 열두 제자들을 여러 곳에 보내셔 복음을 전파하게 하셨을 때, “제자가 나가서 회개하라고 전파하였다”(막 6:12).

부활 후, 예수님은 열두 제자에게 회개의 메시지를 전 세계에 전파하라고 하셨다. 왜냐하면, 그것이 용서에 문을 여는 열쇠이기 때문이다.

또 이르시되 이같이 그리스도가 고난을 받고 제삼 일에 죽은 자 가운데서 살아날 것과 또 그의 이름으로 죄 사함을 받게 하는 회개가 예루살렘에서 시작하여 모든 족속에게 전파될 것이 기록되었으니(눅 24:46-47).

사도들은 예수님의 지시에 순종했다. 베드로가 오순절 날에 설교할 때, 회중들은 십자가에 못 박은 한 남자에 대한 진실을 인식한 후, 마음이 찔려 베드로에게 무엇을 해야 하는지 물었다. 베드로는 그들이 먼저 회개해야 한다고 답했다(행 2:38을 보라).

솔로몬의 행각에서 한 베드로의 두 번째 대중 설교는 같은 메시지가 포함되어 있다. 죄는 회개가 없이 사라지지 않을 것이다.[5]

그러므로 너희가 회개하고 돌이켜 너희 죄없이 함을 받으라(행 3:19 상)

바울이 아그립바왕 앞에서 증언할 때, 그는 자기의 복음은 항상 회개의 메시지를 포함했다고 선언했다.

아그립바 왕이여 그러므로 하늘에서 보이신 것을 내가 거스르지 아니하고 먼저 다메섹과 예루살렘에 있는 사람과 유대 온 땅과 이방인에게까지 회개하고 하나님께로 돌아와서 회개에 합당한 일을 하라 전하므로(행 26:19-20).

아테네에서 바울은 모든 사람은 그리스도의 심판대 앞에 반드시 서야 하고, 회개치 않는 사람은 그날에 대해 준비되지 않았다고 회중들을 경고했다.

알지 못하던 시대에는 하나님이 간과하셨거니와 이제는 어디든지 사람에게 다 명하사 회개하라 하셨으니 이는 정하신 사람으로 하여금 천하를 공의로 심판할 날을 작정하시고 이에 그를 죽은 자 가운데서 다시 살리신 것으로 모든 사람에게 믿을 만한 증거를 주셨음이니라 하니라(행 17:30-31).

에베소 장로들에게 한 고별 설교에서, 바울은 그의 메시지의 필수적인 부분으로 믿음과 함께 회개를 들었다.

유익한 것은 무엇이든지 공중 앞에서나 각집에서나 거리낌이 없이 여러분에게 전하여 가르치고 유대인과 헬라인들에게 하나님께 대한 회개와 우리 주 예수 그리스도께 대한 믿음을 증언한 것이라(행 20:20,21).

이 성경 말씀은 회개의 필요성이 선포하지 않는 한 진정한 복음이 전파되지 않는다는 것을 사람들에게 설득하기에 충분하다. 하나님과의 올바른 관계는 회개로부터 시작한다. 그것 없이는 죄의 용서는 없다.

회개의 재정의(Repentance Redefined)

비록 많은 성경 말씀이 구원은 회개에 근거함을 증거하지만, 일부 사역자들은 여전히 ​​회개의 명확한 의미를 왜곡함으로써 하나님의 은혜에 대한 그들의 거짓된 개념에 부응하기 위해 회개의 필요성을 무효로 할 수 있는 방법을 찾는다. 그들의 새로운 정의에 의하면, 회개는 예수님이 누구인지에 대한 마음의 변화에 지나지 않으며, 그리고 놀랍게도, 한 사람의 행위에 영향을 줘야 한다는 필요성이 없다는 것이다.

그래서 신약 설교자들이 사람들에게 회개 하라고 촉구할 때 무엇을 기대했겠는가? 그들은 사람들이 예수님이 누구인지에 대한 자신의 마음의 변화만을 원했는가 아니면 자신의 행위상의 변화를 원한 것인가?

바울은 진정한 회개는 행위의 변화를 요구한다고 믿었다. 우리는 이미 바울의 아그립바 왕앞에서의 선언을 통하여 그의 수십년간의 사역에 관한 증언을 읽었다.

아그립바 왕이여 그러므로 하늘에서 보이신 것을 내가 거스르지 아니하고 먼저 다메섹과 예루살렘에 있는 사람과 유대 온 땅과 이방인에게까지 회개하고 하나님께로 돌아와서 회개에 합당한 일을 하라 전하므로(행 26:19-20).

세례 요한도 회개는 특정 신학 사실에 대한 마음의 변화 이상이라고 믿었다. 회중들이 회개하라는 요한의 촉구에 대해 어떻게 해야 되냐고 물었을 때, 그는 행위의 특정 변화를 열거하였다(눅 3:3, 10-14을 보라). 그는 또한, 바리새인과 사두개인들이 단지 표면상의 회개만 함을 비웃으며 진정한 회개가 없으면 지옥의 불에 던져질 것임을 그들에게 경고하였다.

독사의 자식들아, 누가 너희에게 일러 장차 진노를 피하라 하더냐? 그러므로 회개에 합당한 열매를 맺고…이미 도끼가 나무 뿌리에 놓였으니 좋은 열매 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지리라(마 3:7-10).

예수님도 세례요한이 전파했던 회개와 같은 메시지를 설교하셨다(마3:2; 4:17을 보라). 그는 어느 한 번 니느웨 사람들이 요나의 설교를 듣고 회개한 것을 말씀하셨다(눅 11:32을 보라). 요나서를 읽어본 사람이라면 누구나 니느웨 사람들이 자신 마음의 변화보다 더 많은 일을 했음을 알고 있을 것이다. 그들은 또한, 죄로부터 돌이켜 자신 행위의 변화를 가져왔다. 예수님은 이것을 회개라고 말씀하셨다.

성경적인 회개는 마음속으로부터 생긴 진정한 믿음에 대한 자원적인 행위변화의 응답이다. 사역자가 진정한 회개임을 증명하는 행위변화의 필요성을 언급하지 않고 복음을 전파한다면, 그는 실제로 제자들을 향한 그리스도의 염원을 대적하고 있는 것이다. 또한, 그는 자기의 청중들이 회개 없이도 구원받을 수 있다고 미혹하는 것이며, 따라서 사역자에 대한 믿음은 그들로 하여금 지옥으로 향하게 할 수도 있다. 그 사역자는 인식했을지 모르지만 하나님을 대적하고 사탄을 위하고 있는 것이다.

만일 사역자가 예수님이 명하신 대로 제자를 삼으려고 할 경우, 그는 반드시 정확하게 시작해야 한다. 그가 사람들로 하여금 회개와 순종의 믿음으로 나아오게 하는 진정한 복음을 전파하지 않을 경우, 그는 사람들의 눈에는 큰 성공을 한 것처럼 보일지라도 실패할 수밖에 없다. 그는 큰 회중들을 거느리고 있을지도 모른다. 하지만 그는 나무나 풀이나 짚으로 구축하고 있으며, 그의 공적은 앞으로 불의 시험을 받을 때에 드러나게 되어 있다. 그들은 불에 타 없어질 것이다(고전 3:12-15을 보라).

헌신하라는 예수님의 부르심(Jesus’ Calls to Commitment)

예수님은 구원받지 못한 사람들이 죄로부터 돌아서라고 요구하셨을 뿐 아니라 또한, 그들이 즉각적으로 그분을 따르고 순종하기를 원하셨다. 그분은 종래로 이보다 더 낮은, 오늘날 종종 일어나는 구원의 조건을 제공하지 않으셨다. 그분은 종래로 사람들을 그분을 “영접”하라고 초대하고, 용서를 약속하고, 나중에 그분께 순종하도록 제안하지 않으셨다. 예수님은 제일 첫 번째 단계로서 전심으로 헌신하라고 요구하셨다.

슬프게도, 예수님께로의 희생적인 헌신은 종종 자칭 그리스도인들에 의해 쉽게 무시된다. 또는 그것이 인정된다고 해도 구원받지 못한 사람들이 아닌 이미 하나님 구원의 은혜를 받은 사람들을 향한 더 깊은 관계로의 부르심으로 해석되고 있다. 하지만 이런 이들 중 많은 부분은 예수님의 헌신으로의 부르심은 구원받지 못한 사람들이 아닌 이미 구원받은 그들을 향한 것이라고는 말하고 있지만, 자신들이 해석하고 있는 것처럼 예수님의 이 부르심에 따르지 않는다. 그들은 마음속으로 이 부르심에 순종으로 응답하지 않을 수 있다고 여기며, ​​그들 또한, 종래로 순종한 적이 없다.

이미 구원을 받았다고 가정한 사람들에게는 종종 예수님께 더 깊게 나아가는 것으로 해석되는 구원으로의 초대 중 하나를 생각해 보도록 하자:

무리와 제자들을 불러 이르시되 누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라 누구든지 자기 목숨을 구원하고자 하면 잃을 것이요 누구든지 나와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으면 구원하리라 사람이 만일 온 천하를 얻고도 자기 목숨을 잃으면 무엇이 유익하리요 사람이 무엇을 주고 자기 목숨과 바꾸겠는냐 누구든지 이 음란하고 죄 많은 세대에서 나와 내 말을 부끄러워하면 인자도 아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 올 때에 그 사람을 부끄러워하리라(막 8:34-38).

이 구원으로 초대는 불신자들을 향한 것인가 아니면 신자들을 향한 더 헌신적인 관계로의 초대인가? 우리가 정직하게 읽었다면, 답은 명확해진다.

첫째, 예수님이 대화를 한 사람은 “무리와 제자들”(34절)로 구성되었음을 확인할 수 있다. 그렇다면 “무리”들은 그의 제자들로 이루어져 있지 않다. 그들은 사실 예수님의 말씀을 듣도록 그분께 소환당했다. 예수님은 그분이 가르치려는 진리를 모든 사람, 그분을 추종하는 사람이나 진리를 추구하는 사람이나 모두 이해하기를 원하셨다. 그분은 곧이어 “누구든지”(34절)라는 말씀으로 시작하는 것도 확인할 수 있다. 그분의 말씀은 누구에게나 또한, 모든 사람에게 적용된다.

우리가 계속 읽어내려 갈수록, 예수님이 누구한테 말씀하시는지 명확해진다. 특히, 그분의 말씀은 (1)그분을 따르고, (2)자기 목숨을 구하고, (3)영혼을 상실하지 않으려는, (4)아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 오실 그분 앞에서 부끄러워하지 않을 사람이 되려는 열망 중에 있는 모든 사람을 향한 것이다. 예수님이 묘사한 이 네 가지 부류의 사람은 모두 구원을 갈망하는 사람들이다. 우리는 천국에 약속받았다고 하는 사람이 “그의 생명을 구하기” 위해 “예수님을 따르기”를 원치 않는다고 생각하는가? 우리는 진정한 신자들이 “그들의 영혼을 상실”하고 예수님과 그분의 말씀을 부끄러워하며 예수님이 다시 오실 때에 그분의 부끄러움을 당할 것이라고 생각하는가? 분명한 것은, 예수님은 이 성경본문속에서 영원한 구원을 얻기에 대해 말씀하셨다.

이 다섯 구절로 된 본문의 마지막 네 구절은 모두 단어 “누구든지”로 시작됨을 주목하라. 따라서 각 구절은 이전 구절에 대해 설명하고 확장하는 데 도움이 된다. 이 본문 중의 어떤 구절도 다른 구절들의 조명을 떠나서 해석되어서는 안 된다. 이 부분을 염두에 두고 예수님의 말씀을 한 구절씩 해석해보자.

첫 번째 구절(Sentence #1)

누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라(막 8:34).

다시 말하지만, 예수님은 누구든지 그분을 따르기를 원하고 그분의 추종자가 되기를 원하는 사람들에게 말씀하셨다. 예수님이 제일 처음 맺으려고 했던 관계는 바로 사람들이 그분의 추종자가 되는 것이었다.

많은 사람은 그분의 추종자가 아닌 그분의 친구가 되기를 원하지만, 이런 선택은 존재하지 않는다. 예수님은 사람들이 그분을 순종하지 않는 한 그들은 친구로 여기지 않으셨다. 그분은 어느 한 번 “너희는 내가 명하는 대로 행하면 곧 나의 친구라”(요 15:14)고 말씀하셨다.

많은 사람이 그분의 추종자는 되려 하지 않고 그분의 형제가 되기만을 원하는 데 예수님은 그런 선택을 제공하지 않았다. 그분은 순종하지 않는 자는 아무도 형제로 여기지 않으셨다. “누구든지 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 하는 자가 내 형제요 자매요 어머니이니라”(마 12:50).

많은 사람이 예수님의 추종자가 되는 것에는 관심이 없이 하늘나라에서 그분과 함께하고자 하지만, 예수님은 그런 일이 불가능함을 보여주셨다. 오직 그분께 순종하는 사람들만이 천국을 약속받았다. “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21).

이 구절 속에서 예수님은 그분을 따르기를 원하는 사람들에게 그들이 자기를 부인하지 않고서는 그분을 따를 수 없다고 알려주셨다. 그들은 반드시 자기의 욕망을 내려놓고 그분의 뜻에 순종하여야 한다. 자기 부인과 순종은 예수님을 따르는 것의 본질이다. 그것이 바로 “자기 십자가를 지라”는 뜻이다.

두 번째 구절(Sentence #2)

예수님의 두 번째 구절은 그의 첫 번째 구절의 의미를 더 명확하게 해준다.

누구든지 자기 목숨을 구원하고자 하면 잃을 것이요 누구든지 나와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으면 구원하리라(막 8:35).

다시 한 번, 이 구절도 “누구든지”로 시작하여 첫 번째 구절과 관련하여 추가설명을 하고 있음을 주의하길 바란다. 이 구절에서 예수님은 두부류의 사람들을 대조하고 있다. 첫 구절에서 암시했던 두부류의 사람, 자기를 부인하고 그분을 따라 자기 십자가를 지려는 사람과 그렇지 않은 사람이다. 지금은 그리스도와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으려는 사람들과 그렇지 않은 사람들로 대조된다. 우리가 이 두부류 사람들 사이의 관계를 보면 아래와 같은 결론을 얻게 된다. 첫 번째 구절에서 자기 부인하지 않으려는 사람들이 두 번째 구절의 자기 생명을 구하고자하는 사람들과 맞물리고 첫 번째 구절에서 자기를 부인하려는 사람들이 두 번째 구절에서 자기 생명을 잃지만 최종적으로 구원을 얻게 되는 사람들과 맞물린다는 것을 알 수 있다.

예수님은 한 사람이 육체적인 생명을 잃고 얻는 것을 말씀하시지 않았다. 이 구절의 뒷부분은 예수님이 영원한 손실과 이득을 마음에 두고 있음을 보여준다. 예수님은 요한복음 12장 25절에서도 유사한 표현을 하셨다. “자기 생명을 사랑하는 자는 잃어버릴 것이요 이 세상에서 자기의 생명을 미워하는 자는 영생하도록 보전하리라.”

첫 번째 구절에서 자기를 부인하지 않은 사람은 두 번째 구절에서 자기 생명을 구하고자 했던 사람과 같은 사람이다. 따라서 우리는 합리적 “한 사람의 생명을 구원한다”는 것은 “자기 삶을 위해 자기만의 계획을 세우는” 것과 같다고 결론 지을 수 있다. 우리가 대조했었던 “그리스도와 복음을 위하여 자신의 목숨을 잃은 사람”을 생각해볼 때 이것은 더 명확해진다. 그는 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 자기만의 계획을 내려놓고 이제는 그리스도의 계획과 복음전파의 실현을 목적으로 사는 사람이다. 그는 궁극적으로 “자기의 생명을 구원”할 것이다. 자기보다 그리스도를 기쁘시게 하기 위해 사는 사람은 궁극적으로 천국의 기쁨을 누릴 것이나, 계속하여 자기를 기쁘게 하기 위해 사는 사람은 자기만의 계획을 좇을 수 있는 모든 자유를 잃은 채 지옥에서 처참한 최후를 맞이할 것이다.

세 번째와 네 번째 구절(Sentences #3 & 4)

이제 세 번째와 네 번째 구절을 보도록 하자:

사람이 만일 온 천하를 얻고도 자기 목숨을 잃으면 무엇이 유익하리요 사람이 무엇을 주고 자기 목숨과 바꾸겠는냐(막 8:36-37).

이 두 구절에서 자기를 부인하지 않는 사람을 강조하고 있다. 그는 또한, 자신의 생명을 구원하고자 하지만, 궁극적으로 그것을 잃게 되는 사람이다. 지금 이 세상이 주는 것들을 추구하지만 궁극적으로 “자신의 영혼을 상실”하게 된다. 예수님은 온 천하의 가치와 한 영혼의 가치를 비교하여 이런 사람의 어리석음을 보여 주셨다. 물론, 비교조차 할 수 없다. 한 사람이 이론적으로 온 천하를 가질 수 있지만, 죽음 뒤에는 지옥에서의 영원한 삶이 기다린다면, 그는 치명적인 착오를 범한 것이다.

이 세 번째와 네 번째 구절 속에서 우리는 무엇이 사람들로 하여금 그리스도의 추종자가 되는 것한테서 멀어지게 하는지에 대한 통찰력을 얻게 된다. 그것은 바로 이 세상이 주는 자기만족을 위한 그들의 욕망이다. 자기 사랑에 의해 그들은 그리스도를 따르기를 거부하고, 죄가 주는 쾌락을 추구한다. 그리스도의 진정한 추종자들은 그분에 대한 사랑과 순종 때문에 죄가 주는 쾌락을 피한다. 세상을 좇는 사람들이 부와 권력과 명예를 추구 반면 그리스도의 진정한 추종자들은 먼저 그의 나라와 그의 의를 추구한다. 하나님의 청지기로서 그들은 자신이 얻은 부, 권력, 명예를 그분의 영광을 위해 사심없이 사용해야 한다고 생각한다.

다섯 번째 구절(Sentence #5)

마지막으로, 다섯 번째 구절을 생각해 보도록 하자. 이 구절 역시 “누구든지”란 단어로 시작하며 다른 구절들과 어떻게 연결되는지 주목하라.

누구든지 이 음란하고 죄 많은 세대에서 나와 내 말을 부끄러워하면 인자도 아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 올 때에 그 사람을 부끄러워하리라(막 8:38).

이 사람 역시 자기를 부인하려 하지 않고, 자기만의 계획을 좇아가고, 세상이 주는 것들을 추구하여 궁극적으로 자신의 생명을 잃고 영혼을 상실한다. 지금 이 사람은 그리스도와 그분의 말씀을 부끄러워한다고 묘사되고 있다. 그가 부끄러워하는 이유는 물론 자신의 불신 때문이다. 그가 진정으로 예수님이 하나님의 아들이라고 믿었더라면, 그는 절대로 그분과 그분의 말씀을 부끄러워하지 않았을 것이다. 그러나 그는 “음란하고 죄 많은 세대”에 속하며, 예수님은 재림하셨을 때에 그를 부끄러워 할 것이다. 분명히 예수님은 구원받은 사람을 묘사하고 있지 않다.

이 모든 것의 결론은 무엇일까? 전반 단락은 이미 천국을 약속받은 사람에게 보내는 더 헌신적인 삶으로의 부르심으로 간주할 수 없다. 그것은 분명히 진정으로 구원받은 사람과 구원받지 못한 사람을 비교하는 방식을 통하여 구원받는 길을 보여준 것이다. 진정으로 구원받은 사람은 예수 그리스도를 믿으므로 그분을 위하여 자기를 부인하지만 구원받지 못한 사람은 순종의 믿음을 보일 수가 없다.

헌신하라는 또 다른 부르심(Another Call to Commitment)

우리가 생각할 수 있는 성경 말씀이 많이 있지만, 또 다른 하나의 헌신에 관한 예수님의 부르심을 보도록 하자, 이 부르심은 구원으로의 부르심이다.

수고하고 무거운 짐 진 자들아 다 내게로 오라 내가 너희를 쉬게 하리라 나는 마음이 온유하고 겸손하니 나의 멍에를 메고 내게 배우라 그리하면 너희 마음이 쉼을 얻으리니 이는 내 멍에는 쉽고 내 짐은 가벼움이라 하시니라(마 11:28-30).

복음 전도자는 종종 자신의 복음 전도 초대에서 이 성경 말씀을 사용하며,이렇게 하는 것은 잘못된 점이 없다. 이 말씀은 분명히 구원으로의 초대이다. 여기서 예수님은 “수고하고 무거운 짐 진” 사람들에게 쉼을 주신다. 그분은 그분의 말씀처럼 육체적으로 힘든 사람들에게 육체적인 쉼이 아닌 영혼의 안식을 주셨다. 구원받지 못한 사람은 죄책감, 두려움과 죄로 중압감을 느끼며 그들이 그로 말미암아 지쳐 있을 때에 구원의 말씀을 전하기에 좋은 대상이 된다.

이러한 사람들이 예수님이 주시는 안식을 받기를 원한다면 그들은 반드시 예수님에 의하며 두 가지를 수행해야 한다. 그들은 반드시 (1) 그분께로 나아오고, (2) 그분의 멍에를 메야 한다.

은혜를 전파하는 거짓교사들은 종종 “예수님의 멍에를 지라”는 표현의 명백한 의미를 왜곡한다. 일부는 실제로 예수님이 말씀하신 멍에는 반드시 그분의 목에 씌워진 것이어야 한다고 한다. 그렇지 않고서야 예수님이 “나의 멍에”라고 할 리가 없다는 것이다. 그리고 그들은 예수님이 말씀하신 멍에는 반드시 쌍 멍에이며 멍에의 한쪽은 그분의 목에 씌워져 있고 나머지 한쪽은 비워져 있으며 우리의 목에 걸어야 한다고 한다. 하지만 우리는 예수님이 모든 쟁기를 당기는 작업을 하시겠다고 한 약속을 이해해야 한다. 왜냐하면, 예수님은 그분의 멍에는 쉽고 그분의 짐은 가볍다고 말씀했기 때문이다. 따라서 우리의 유일한 임무는, 이러한 거짓교사들에 의하면, 우리가 그분이 우리의 구원을 위한 모든 것을 하게끔 믿음으로 예수님과 함께 멍에를 지면서 그분의 은혜로 인한 혜택을 누리는 것이라고 한다. 이런 해석은 분명히 아주 억지다.

아니, 예수님이 지친 사람들에게 그분의 멍에를 지라는 말씀은 그들이 그분께 순종하고 그분을 그들의 주권자로 모시고 그분이 그들의 삶을 주관하도록 하여야 한다는 의미이다. 그것이 바로 예수님이 그들에게 그분의 멍에를 메고 그분께 배우라고 한 이유이다. 구원받지 못한 사람은 그들만의 길을 가고 그들만의 삶을 지배하는 야생 황소들과 같다. 그들이 예수님의 멍에를 멜 때, 그들은 그분에게 지배권을 내려놓는다. 예수님의 멍에가 쉽고 그분의 짐이 가벼운 것은 바로 그분이 우리안에 내주하시는 성령을 통하여 우리로 하여금 그분께 순종할 수 있는 힘을 주시기 때문이다.

따라서 우리는 예수님이 지친자들에게 쉼을 주는 상징적 표현을 통하여 사람들을 구원으로 부르시고 그분께 순종하고 그분을 그들의 주님으로 모시도록 하고 있음을 다시 한 번 볼 수 있다.

요약(In Summary)

이 모든 것은 진정 성공한 사역자는 예수님의 계명에 순종하여 제자를 삼고, 회개와 헌신에 대해 알며, 제자가 되는 것이 천국을 약속받은 신자들을 위한 선택사항이 아님을 알고 있는 사람이라는 것을 말하기 위해서이다. 그것이야말로 구원의 믿음을 표현하는 유일하고 진정한 것이라고 생각된다. 따라서 성공적인 사역자는 구원받지 못한 사람들에게 성경적인 복음을 전한다. 그는 그들로 하여금 회개하고 예수님을 따르게 할 것이며 헌신하려 하지 않는 사람들에게는 구원을 보장하지 않는다.

To subscribe to David Servant's periodic e-teachings, click here.

South Korean » 제2장(Chapter Two)

Biblicamente falando, um discípulo é um crente sincero no Senhor Jesus Cristo. É alguém que pela Sua Palavra, não mais segue o curso deste mundo como consequencia de ter sido liberto do pecado. Discípulo é alguém que vive aprendendo a obedecer a todos os mandamentos de Cristo, alguém que ama a Jesus mais que sua própria família, seu próprio conforto e suas propriedades, e manifesta esse amor através de seu estilo de vida. Os verdadeiros discípulos de Jesus amam uns aos outros e demonstram esse amor de maneiras práticas. Eles dão fruto.[1] Esses são os tipos de pessoas que Jesus quer.

Obviamente, aqueles que não são Seus discípulos não podem fazer discípulos para Ele. Portanto, primeiramente precisamos ter certeza em nós mesmos de que somos Seus discípulos antes de tentarmos fazer discípulos para Ele. Muitos ministros, quando medidos pela definição bíblica de discípulo, reprovam. Não há esperança que esses ministros façam discípulos, e de fato, nem tentarão. Eles não se dedicaram suficientemente a Jesus Cristo para suportar as dificuldades que acompanham o processo de fazer verdadeiros discípulos.

Deste ponto em diante, vou assumir que os discípulos que continuarem lendo são verdadeiros discípulos do Senhor Jesus Cristo, completamente comprometidos em obedecer aos Seus mandamentos. Se você não é, não faz sentido ler mais adiante até que faça o compromisso necessário para se tornar um verdadeiro discípulo. Não espere mais! Caia de joelhos e arrependa-se! Pela Sua maravilhosa graça, Deus lhe perdoará e lhe fará uma nova criatura em Cristo!

Redefinindo Discipulado (Redefining Discipleship)

Mesmo tendo Jesus deixado bem claro sobre quem é discípulo, muitos têm trocado Sua definição por outras interpretaçoes irrelevantes. Por exemplo, para alguns a palavra discípuloé um termo vago que se aplica a qualquer um que confessa ser cristão. Aqui, a palavra discípuloé separada de todo seu contexto bíblico.

Outros consideram discipulado um segundo passo opcional de compromisso para crentes que estão certos que vão para o céu. Eles acreditam que alguém pode ser um crente em Jesus apto para entrar no céu mesmo sem ser discípulo de Jesus! Por ser tão difícil, escolhem simplesmente ignorar os requisitos para o discipulado, que estão gravados nas Escrituras e ordenados por Jesus, ensinando que existem dois níveis de cristãos — os crentes que acreditam em Jesus, e os discípulos. Estes ultimos acreditam em Jesus e são comprometidos com Ele. Nessas mesmas linhas, é várias vezes dito que existem muitos cristãos, mas poucos discípulos, mas que todos vão para o céu.

Essa doutrina efetivamente neutraliza o mandamento de Cristo de fazer discípulos, que por sua vez neutraliza a formação de discípulos. Já que tornar-se discípulo requer compromisso de renuncia própria e aceitação de desafios e dificuldades, se alguma doutrina sugerir que tornar-se discípulo é opcional, a grande maioria das pessoas votarão em não se tornar discípulos especialmente se pensarem que serão bem-vindas no céu ainda que sejam não-discípulos.

Então, aqui estão algumas perguntas muito importantes que devemos fazer: Será que as Escrituras ensinam que alguém pode ser um crente apto para o céu e ao mesmo tempo não ser um discípulo de Jesus Cristo? O discipulado é um passo opcional para crentes? Existem dois níveis de crentes; os crentes descomprometidos e os discípulos comprometidos?

A resposta para todas essas perguntas é Não. Em nenhum lugar o Novo Testamento ensina que existem duas categorias de cristãos ou seja, os crentes e os discípulos. Se alguém ler o livro de Atos, lerá repetidas referências ao termo discípulos, e elas obviamente não são referências a um nível mais alto de crentes ou a crentes mais comprometidos. Todos que acreditavam em Jesus eram discípulos.[2] Na verdade, “Em Antioquia, os discípulos foram pela primeira vez chamados cristãos” (At. 11:26).

É interessante notar que a palavra grega traduzida discípulo (mathetes) é encontrada 261 vezes no Novo Testamento, enquanto a palavra grega traduzida crente (pistos) só é encontrada nove vezes. A palavra grega traduzida cristão (Christianos) só é encontrada três vezes. Esses fatos são suficientes para convencer a qualquer pesquisador honesto que na igreja primitiva todos aqueles que acreditavam em Jesus eram considerados Seus discípulos.

O Comentário de Jesus (Jesus’ Commentary)

Jesus com certeza não pensava que tornar-se discípulo era passo secundário ou opcional para os crentes. três Os requisitos para embarcar-se em discipulado que lemos em Lucas 14 não foram apresentados só aos crentes como se fosse um convite para um nível mais alto de compromisso. Ao contrário, Suas palavras foram dirigidas a todos na multidão. Discipulado é o primeiro passo para um relacionamento com Deus. Lemos mais adiante, em João 8:

Tendo dito essas coisas, muitos creram nele. Disse Jesus aos judeus que haviam crido nele: “Se vós permanecerdes firmes na minha palavra, verdadeiramente sereis meus discípulos. E conhecereis a verdade e a verdade vos libertará” (Jo. 8:30-32).

Ninguém pode inteligentemente argumentar contra o fato inegável de que Jesus estava falando com crentes recém-convertidos sobre serem Seus discípulos. Jesus não disse aos crentes recém-convertidos: “Em certa altura no futuro vocês poderão considerar tomar o próximo passo, um passo de compromisso, para então se tornarem Meus discípulos”. Não! Jesus falou àqueles novos crentes tratando-os como que à discípulos, como se as palavras crente e discípulo fossem sinônimas. Ele disse àqueles recém-convertidos que o modo que poderiam provar que eram Seus discípulos era que, pela sua Palavra, não seguiriam mais as coisas desse mundo. O que resultaria em serem libertos do pecado (veja Jo. 8:34-46).

Jesus sabia que a profissão de fé das pessoas não era garantia de que elas realmente acreditavam. Ele também sabia que aqueles que verdadeiramente acreditavam ser Ele o Filho de Deus iriam agir como tal — iriam imediatamente se tornar Seus discípulos — ansiando obedecer-Lhe e agradá-Lo. Esperava que tais crentes/discípulos começacem naturalmente a viver de acordo com a Sua palavra, fazendo nela sua morada. E enquanto descobrissem Seu querer e aprender Seus mandamentos, seriam, progressivamente libertos do pecado.

É por isso que Jesus desafiou imediatamente aqueles novos crentes para examinarem a si mesmos. Sua declaração, “Se… verdadeiramente sois meus discípulos” indica que Ele acreditava que existia a possibilidade de haver discípulos que não fossem verdadeiros, mas somente de palavra. Estes engananavam-se a si mesmos. Portanto, só se eles passassem no teste de Jesus, teriam convicção que eram Seus verdadeiros discípulos. (E depois de ler o resto do diálogo em João 8:37-59 descobrimos que parece que Jesus com certeza tinha bons motivos para duvidar de sua sinceridade.)[3]

Nossa passagem chave, Mateus 28:18-20, dissipa a teoria de que discípulos são crentes em um nível de compromisso mais alto. Jesus mandou, em Sua Grande Comissão, que os discípulos fossem batizados. O livro de Atos indica que os apóstolos não esperaram até que os novos convertidos tomassem um “segundo passo de compromisso radical com Cristo” antes de batizá-los. Ao contrário, os apóstolos batizaram todos os novos convertidos quase imediatamente após suas conversões. Eles acreditavam que todos os crentes verdadeiros eram discípulos.

Sendo assim, aqueles que acreditam que discípulos são crentes especialmente comprometidos não são consistentes em sua própria teologia. A maioria deles batiza qualquer um que professa acreditar em Jesus, sem esperar que alcancem o nível de compromisso do “discipulado.” Mesmo assim, se eles realmente acreditam no que pregam, devem batizar somente aqueles que alcançam o nível de discipulado, que serão bem poucos em seu meio.

Talvez um último ataque a essa doutrina diabólica será suficiente. Se discípulos são diferentes de crentes, por que é que João escreveu que o amor pelos irmãos é a marca para se identificar os crentes nascidos-de-novo (veja 1 Jo. 3:14), e Jesus disse que o amor pelos irmãos é a marca para identificar Seus verdadeiros discípulos (Jo. 13:35)?

A Origem dessa Falsa Doutrina (The Origin of this False Doctrine)

Se a ideia de duas classes diferentes de cristãos; os crentes e os discípulos, não é encontrada nas Escrituras, como é que essa doutrina é sustentada e defendida? A resposta é que ela pode unicamente ser sustentada e defendida por outra falsa doutrina sobre a salvação. A referida alega que os requisitos exigidos para o discipulado não são compatíveis com o fato de que a salvação é pela graça. Baseado nessa lógica, a conclusão é que os requisitos para o discipulado não podem ser os mesmos para a salvação. Portanto, ser um discípulo deve ser um passo opcional de compromisso para crentes que são salvos pela graça.

O erro fatal dessa teoria é que existem inúmeras passagens que se opõe a ela. O que, por exemplo, pode ser mais claro do que aquilo que Jesus disse perto do fim do Seu Sermão do Monte, depois de ter enumerado vários mandamentos?

Nem todo aquele que me diz: “Senhor, Senhor”, entrará no Reino dos céus, mas apenas aquele que faz a vontade de meu Pai que está nos céus (Mt. 7:21).

Claramente, Jesus ligou obediência com salvação tanto aqui e em muitas outras declarações. Então, como podemos reconciliar as numerosas passagens como essa com a afirmação da Bíblia que a salvação é pela graça? É bem simples. Deus, em Sua maravilhosa graça, está oferecendo temporariamente uma oportunidade a todos de se arrepender, acreditar e nascer de novo, com o poder dado pelo Espírito Santo de viver obedientemente. Então, a salvação é pela graça. Sem a graça de Deus, ninguém pode ser salvo, porque todos pecaram. Pecadores não podem merecer a salvação. Logo, precisam da graça de Deus para serem salvos.

A graça de Deus é revelada de várias maneiras em relação a nossa salvação. É revelada em Jesus morrendo na cruz, Deus nos chamando através do evangelho, nos trazendo mais perto de Cristo, nos convencendo de nossos pecados, dando-nos uma oportunidade de arrependimento, nos regenerando e nos enchendo com Seu Espírito Santo, quebrando o poder do pecado sobre nossas vidas, nos dando poder para viver em santidade, nos disciplinando quando pecamos, e assim por diante. Não merecemos nenhuma dessas bênçãos. Somos salvos pela graça do início ao fim.

No entanto, de acordo com as Escrituras, a salvação não é somente “pela graça,” mas “pela fé”: “Porque pela graça sois salvos, mediante a fé” (Ef. 2:8a, ênfase adicionada). Os dois componentes são necessários, e obviamente não são incompatíveis. Para que as pessoas sejam salvas, fé e graça serão necessárias. Deus estende Sua graça e nós respondemos pela fé. Fé genuína, é claro, resulta em obediência aos mandamentos de Deus. Como Tiago escreveu no segundo capítulo de sua epístola, a fé sem obras é morta, sem utilidade e não pode salvar (veja Tg. 2:14-26).[4]

O fato é que, a graça de Deus nunca ofereceu a alguém uma licença para pecar. Pelo contrário, ela oferece às pessoas uma oportunidade temporária para se arrependerem e nascer de novo. Depois da morte não há mais oportunidade de arrependimento e renascimento e, portanto, a graça de Deus não estará mais disponível. Sua graça salvadora é portanto temporária.

Uma Mulher a Quem Jesus Salvou pela Graça por meio da Fé (A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Uma imagem perfeita da salvação oferecida pela graça por meio da fé é encontrada na história do encontro de Jesus com a mulher pega em adultério. Jesus disse-lhe:: “Eu também não a condeno [isso é graça, pois ela merecia ser condenada]; agora vá e não peques mais” (Jo. 8:11, ênfase adicionada). Quando ela merecia morrer, Jesus a deixou ir. Contudo, Ele a mandou embora com um aviso: De agora em diante não peques mais. Isso é exatamente o que Ele está dizendo a todos os pecadores do mundo — “Eu não estou te condenando agora. Você merece morrer e ser condenado para sempre no inferno, mas estou te dando graça. Contudo, Minha graça é temporária; Portanto, então, arrependa-se. Pare de pecar agora, antes da Minha graça acabar e você se encontrar em pé diante do Meu julgamento como um pecador culpado.”.

Vamos imaginar aquela mulher adúltera arrependida como Jesus a instruiu. Se ela se arrependeu, foi salva pela graça por meio da fé. Foi salva pela graça, porque, sendo pecadora, nunca poderia ter sido salva sem a graça de Deus. Ela nunca poderia dizer, com razão, que alcançou sua salvação pelas suas obras. E foi salva por meio da fé, porque acreditou em Jesus e, portanto, acreditou no que Ele disse a ela, prestando atenção em Sua advertência, e voltando-se de seu pecado antes que fosse tarde de mais demais. Qualquer um que tiver uma fé genuína em Jesus irá se arrepender, porque Jesus advertiu: a menos que o povo se arrependa, ele perecerá (veja Lc. 13:3). Jesus também declarou solenemente que somente aqueles que fazem a vontade do Pai entrarão no céu (Mt. 7:21). Se alguém clama crer em Jesus, consequentemente observará e obedecerá seus mandamentos. Suponhamos que a mulher adúltera não se arrependeu de seus pecados. Imagine que ela continuou pecando e, então, morreu e apresentou-se diante de Jesus para julgamento. Imagine-a dizendo a Jesus, “Oh, Jesus! É tão bom Te ver! Eu me lembro de como o Senhor não me condenou pelo meu pecado quando fui levada diante de Ti na terra. Com certeza, o Senhor continua tão gracioso quanto antes. O Senhor não me condenou lá; então, com certeza, não me condenará agora!”.

O que você acha? Jesus a aceitaria no céu? A resposta é óbvia. Paulo advertiu: “Não se deixem enganar: nem os imorais… nem os adúlteros… herdarão o Reino de Deus” (1 Co. 6:9-10).

Tudo isso é para dizer que os requisitos de Jesus para o discipulado são nada mais nem menos que um requisito de fé genuína nEle, que se resume na fé que conduz a salvação.E todos os que têm a fé salvadora são salvos pela graça por meio da fé. Não há fundamento bíblico para os que dizem que, porque a salvação é pela graça, as exigências de Jesus para o discipulado são incompatíveis com Seus requerimentos para a salvação. Discipulado não é um passo opcional para os crentes comprometidos; pelo contrário, discipulado é a evidência de uma fé genuina que conduz a salvação.[5]

Portanto, para ter sucesso aos olhos de Deus, um ministro deve começar corretamente o processo de fazer discípulos, pregando o evangelho verdadeiro e chamando pessoas para uma fé obediente. Quando ministros pregam a falsa doutrina, que o discipulado é um passo opcional para crentes comprometidos, eles estão trabalhando contra o mandamento de Cristo de fazer discípulos e estão proclamando uma graça falsa e um evangelho falso. Somente os discípulos verdadeiros de Cristo possuem a fé salvadora e estão indo para o céu, exatamente como Jesus prometeu: “Nem todo aquele que me diz: ‘Senhor, Senhor’, entrará no Reino dos céus, mas apenas aquele que faz a vontade de meu Pai que está nos céus” (Mt. 7:21).

O Novo Evangelho Falso (The New False Gospel)

Devido a falsos conceitos sobre a graça de Deus na salvação, elementos bíblicos que são considerados incompatíveis com a mensagem da graça têm sido arrancados do evangelho moderno. Mas um evangelho falso só produz falsos cristãos, e é por isso que uma porcentagem tão grande dos novos “convertidos” modernos desistem de frequentar a igreja depois de apenas alguns dias de terem “aceitado a Jesus.” Ademais, muitos dos que vão à igreja são indistinguíveis da população não salva, possuindo os mesmos valores e praticando os mesmos pecados que seus vizinhos conservadores. Isso acontece, porque eles não creem realmente no Senhor Jesus Cristo e não nasceram de novo verdadeiramente.

Um desses elementos essenciais, que agora é removido do evangelho moderno, é a necessidade de arrependimento. Muitos ministros pensam que se eles falarem às pessoas para parar de pecar (como Jesus disse àquela mulher pega no ato de adultério), será equivalente a dizer que a salvação não é pela graça, mas sim pelas obras. Mas isso não pode ser verdade, porque João Batista, Jesus, Pedro e Paulo proclamaram que o arrependimento é um requisito absoluto para a salvação. Contudo, eles entenderam que a graça de Deus oferece às pessoas uma oportunidade temporária de arrependimento, não uma oportunidade para continuar pecando.

Por exemplo, quando João Batista proclamou o que Lucas se refere como “o evangelho,” sua mensagem central foi o arrependimento (veja Lc. 3:1-18). Aqueles que não se arrependessem iriam para o inferno (veja Mt. 3:10-12; Lc. 3:17).

Jesus pregou arrependimento desde o início de Seu ministério (veja Mt. 4:17). Ele advertiu as pessoas que a menos que se arrependessem, elas iriam perecer (veja Lc. 13:3,5).

Quando Jesus enviou Seus doze discípulos para pregar em várias cidades, “Eles saíram e pregaram ao povo que se arrependesse” (Mc. 6:12, ênfase adicionada).

Depois de Sua ressurreição, Jesus disse aos doze para levarem a mensagem de arrependimento para o mundo inteiro, pois o arrependimento era a chave que abria a porta para o perdão:

E lhes disse: “Está escrito que o Cristo haveria de sofrer e ressuscitar dos mortos no terceiro dia, e que em seu nome seria pregado o arrependimento para o perdão de pecados a todas as nações, começando por Jerusalém” (Lc. 24:46-47, ênfase adicionada).

Os apóstolos obedeceram às instruções de Jesus. Quando Pedro estava pregando no dia de Pentecostes, seus ouvintes convictos, depois de perceberem a verdade sobre o Homem a quem tinham crucificado recentemente, perguntaram a Pedro o que deveriam fazer. Sua resposta foi que, antes de tudo, deviam se arrepender (veja At. 2:38).

O segundo sermão público de Pedro, no Pórtico de Salomão, continha uma a mensagem idêntica.: Sem arrependimento não há remissão de pecados [6]

Arrependam-se pois e voltem-se para Deus, para que seus pecados sejam cancelados (At. 3:19, ênfase adicionada).

Quando Paulo testificou ao rei Agripa, declarou que seu evangelho havia sempre contido a mensagem de arrependimento:

Assim, rei Agripa, não fui desobediente à visão celestial. Preguei em primeiro lugar aos que estavam em Damasco, depois aos que estavam em Jerusalém e em toda a Judeia, e também aos gentios, persuadindo-os para que se arrependessem e se voltassem para Deus, praticando obras que mostrassem o seu arrependimento (At. 26:19-20, ênfase adicionada).

Em Atenas, Paulo avisou sua audiência que todos devem comparecer ao julgamento diante de Cristo, e aqueles que não se arrependerem estarão despreparados para aquele grande dia:

No passado Deus não levou em conta essa ignorância, mas agora ordena que todos, em todo lugar, se arrependam. Pois estabeleceu um dia em que há–de julgar o mundo com justiça, por meio do homem que designou. E deu prova disso a todos, ressuscitando-o dentre os mortos (At. 17:30-31, ênfase adicionada).

Em seu sermão de despedida para os anciãos de Éfeso, Paulo listou arrependimento junto com fé, como uma parte essencial de sua mensagem:

Testifiquei, tanto a judeus como a gregos, que eles precisam converter-se a Deus com arrependimento e fé em nosso Senhor Jesus (At. 20:21, ênfase adicionada).

Essa lista de provas das Escrituras deve ser o suficiente para convencer qualquer um de que, a menos que a necessidade de arrependimento seja proclamada, o verdadeiro evangelho ainda não foi pregado. Não há perdão dos pecados sem o arrependimento.

Arrependimento Redefinido (Repentance Redefined)

Mesmo sob a luz de tantas provas que a salvação depende do arrependimento, alguns ministros ainda encontram uma maneira de anular sua necessidade torcendo seu verdadeiro significado para fazê-lo compatível com sua concepção falsa da graça de Deus. Em sua nova interpretação, dizem que, arrependimento nada mais é que uma mudança de pensamento sobre quem é Jesus; trata-se de uma mudança que, surpreendentemente, pode não afetar o comportamento de uma pessoa.

Então o que os pregadores do Novo Testamento esperavam quando chamavam as pessoas para o arrependimento? Estavam chamando as pessoas para apenas uma mudança de pensamento sobre quem é Jesus ou para uma mudança comportamental?

Paulo acreditava que o arrependimento verdadeiro requeria uma mudança de comportamento. Já lemos seu testemunho sobre décadas de ministério, como ele declarou diante do rei Agripa:

Assim, rei Agripa, não fui desobediente à visão celestial. Preguei em primeiro lugar aos que estavam em Damasco, depois aos que estavam em Jerusalém e em toda a Judeia, e também aos gentios, dizendo que se arrependessem e se voltassem para Deus, praticando obras que mostrassem o seu arrependimento (At. 26:19-20, ênfase adicionada).

João Batista também acreditava que o arrependimento era mais do que uma mudança de opinião sobre certos fatos teológicos. Quando sua audiência respondeu ao seu chamado ao arrependimento perguntando o que eles deveriam fazer, ele enumerou mudanças específicas de comportamento (veja Lc. 3:3, 10-14). Também ridicularizou os fariseus e saduceus por fazerem apenas os gestos de arrependimento, e os advertiu do fogo do inferno se não se arrependessem verdadeiramente:

Raça de víboras! Quem vos ensinou a fugir da ira que se aproxima? Produzí pois, frutos dígnos de arrependimento… O machado já está posto à raiz das árvores, e toda árvore que não der bom fruto será cortada e lançada ao fogo (Mt. 3:7-10, ênfase adicionada).

Jesus pregou a mesma mensagem de arrependimento que João (veja Mt. 3:2; 4:17). Uma vez Ele disse que Nínive se arrependeu pela pregação de Jonas (veja Lc. 11:32). Qualquer um que já leu o livro de Jonas sabe que o povo de Nínive fez mais que somente mudar de ideia. Eles também mudaram suas ações, voltando-se do pecado. Jesus chamou isso de arrependimento.

Arrependimento bíblico é uma mudança intencional de comportamento em reação a uma fé autêntica nascida no coração. Quando um ministro prega o evangelho sem mencionar a necessidade de uma mudança comportamental genuína que autentica o arrependimento, ele está, na verdade, trabalhando contra o desejo de Deus de fazer discípulos. Mais adiante, ele engana sua audiência fazendo-os acreditar que podem ser salvos sem o arrependimento e, assim potencialmente, assegurando suas condenações na medida que nele acreditam.. Esse ministro está trabalhando contra Deus e a favor de Satanás, percebendo ele ou não.

Se um ministro for fazer discípulos como Jesus ordenou, ele precisa começar o processo corretamente. Quando não prega o verdadeiro evangelho, que chama as pessoas para o arrependimento e à fé obediente, ele está destinado ao fracasso, mesmo tendo obtido grande sucesso aos olhos do povo. Ele pode ter uma grande congregação, mas está construindo com madeira, feno e palha; e quando seu trabalho passar pelo fogo futuro, a qualidade de seu trabalho será testada. Os elementos serão consumidos (veja 1 Co. 3:12-15).

O Chamado de Jesus para o Compromisso (Jesus’ Calls to Commitment)

Jesus não chamou os incrédulos somente para se voltarem do pecado, Ele também os chamou para se comprometerem a segui-Lo e obedecê-Lo imediatamente. Ele nunca ofereceu a salvação de modo mais simples, como é feito hoje. Ele nunca convidou pessoas para “aceitá-Lo”, comprometendo-se a perdoá-los, e sugerindo que, mais tarde eles poderiam querer se comprometer a obedecê-Lo. Não, Jesus requereu que o passo seja o comprometimento de todo o coração.

Infelizmente, os chamados de Jesus para um compromisso maior são simplesmente ignorados por crentes professos. Ou, se os chamados são reconhecidos, os crentes dizem que esses chamados para um relacionamento mais profundo são direcionados, não para os não- salvos, mas para aqueles que já receberam a graça salvadora de Jesus. Mesmo assim, muitos desses “crentes” que dizem que os chamados de Jesus são direcionados a eles e não aos descrentes não prestam atenção aos Seus chamados enquanto os interpretam. Acham que têm a opção de não responder em obediência, como fazem.

Vamos levar em consideração um dos convites de salvação de Jesus, que várias vezes é interpretado como um chamado para uma caminhada mais profunda, supostamente endereçada àqueles que já são salvos:

Então Ele [Jesus] chamou a multidão e os discípulos e disse: “Se alguém quiser vir após mim, negue-se a si mesmo, tome a sua cruz e siga-me. Pois quem quiser salvar a sua vida, perde-la-á;; mas quem perder a sua vida, por minha causa e pelo evangelho, a salvará. Pois, que adianta ao homem ganhar o mundo inteiro e perder a sua alma? Pois, o que o homem poderia dar em troca de sua alma? Pois, se alguém se envergonhar de mim e das minhas palavras nesta geração adúltera e pecadora, o Filho do homem se envergonhará dele quando vier na glória de seu Pai com os santos anjos” (Mc. 8:34-38, traduzido do inglês).

Esse é um convite à salvação direcionado aos ímpios ou um convite a um relacionamento mais profundo direcionado aos crentes? Quando refletimos honestamente, a resposta se torna óbvia.

Primeiramente, note que o povo a quem Jesus falava consistia de uma “multidão e os discípulos” (v. 34, ênfase adicionada). Portanto, a multidão não consistia de Seus discípulos. De fato, Jesus os “convocou” para ouvir o que Ele iria falar. Jesus queria que todos, seguidores e solicitadores, entendessem a verdade que Ele estava para ensinar. Perceba também que começou dizendo, “Se alguém” (v. 34, ênfase adicionada). Suas palavras se aplicam a qualquer um e a todo mundo.

Enquanto continuamos lendo, fica mais claro a quem Jesus estava falando. Especificamente, Suas palavras foram direcionadas a todas as pessoas que desejavam (1) “vir após mim” [Jesus], (2) “salvar sua vida”, (3) não “perder sua alma” e (4) estar entre aqueles de quem Ele não se envergonhará “quando vier na glória de seu Pai com os santos anjos”. Essas quatro expressões indicam que Jesus estava descrevendo pessoas que queriam ser salvas. Será que devemos imaginar que exista algum crente apto ao céu que não deseja “acompanhar” Jesus e “salvar sua vida”? Devemos imaginar que existam crentes verdadeiros que irão “perder suas vidas,” que têm vergonha de Jesus e Suas palavras, dos quais Jesus terá vergonha quando voltar? Obviamente, nessa passagem das Escrituras, Jesus estava falando sobre ganhar a salvação eterna.

Perceba que cada uma das quatro frases nessa passagem de cinco, cada uma, começa com a palavra “pois.” Portanto, cada frase ajuda a explicar e expandir a frase anterior. Nenhuma frase nessa passagem deve ser interpretada sem levar em consideração a iluminação que as outras dão a ela. Vamos considerar as palavras de Jesus frase por frase com essa ideia em mente.

1^a Frase

Se alguém quiser vir após mim, negue-se a si mesmo, tome a sua cruz e siga-me (Mc. 8:34).

Novamente, note que as palavras de Jesus foram dirigidas a qualquer um que desejava segui-Lo, qualquer um que quisesse ser Seu seguidor. Esse é o único relacionamento que Jesus oferece inicialmente — ser Seu seguidor.

Muitos desejam ser amigos sem serem seguidores dEle, mas esta opção não existe. Jesus não considerou ninguém Seu amigo a menos que Lhe obedecesse. Certa vez Ele disse, “Vocês serão meus amigos, se fizerem o que eu lhes ordeno” (Jo. 25:14).

Muitos gostariam de ser irmãos sem serem seguidores dEle; mas, de novo, Jesus não ofereceu esta opção. Ele não considerou ninguém Seu irmão a menos que Lhe fosse obediente: “Pois quem faz a vontade de meu Pai que está nos céus, este é meu irmão (Mt. 12:50, ênfase adicionada).

Muitos desejam se juntar a Jesus no céu sem serem seguidores dEle, mas Jesus expressou a impossibilidade de tal coisa. Somente aqueles que Lhe obedecem são merecedores do céu: “Nem todo aquele que me diz: ‘Senhor, Senhor’, entrará no Reino dos céus, mas apenas aquele que faz a vontade de meu Pai que está nos céus” (Mt. 7:21).

Nessa sentença que estamos considerando, Jesus informou àqueles que queriam segui-Lo que não poderiam fazer tal coisa, a menos que negassem a si mesmos. Eles devem estar dispostos a colocar os seus desejos de lado, fazendo-os subordinados a Sua vontade. Negação própria e submissão são a essência de seguir a Jesus. É isso que significa “tomar a sua cruz”.

2^a Frase

A segunda sentença de Jesus faz o significado de Sua primeira sentença ainda mais claro:

Pois quem quiser salvar a sua vida, a perderá; mas quem perder a sua vida por minha causa e pelo evangelho, a salvará (Mc. 8:35).

Novamente, perceba que essa sentença começa com “Pois,” relacionando-a com a primeira, adicionando clarificação. Aqui, Jesus compara duas pessoas, as mesmas duas pessoas que são mencionadas na primeira sentença — uma que iria negar a si mesma e pegar a sua cruz para segui-Lo e outra que não iria. Agora elas são comparadas com alguém que perderia sua vida por Cristo e pelo evangelho e alguém que não faria o mesmo. Se olharmos para o relacionamento entre as duas, devemos concluir que a pessoa na primeira sentença, a que não negaria a si mesma corresponde com a pessoa na segunda sentença que deseja salvar a sua vida, mas a perde. E a pessoa na primeira sentença que estava disposta a negar a si mesma corresponde com aquela na segunda sentença que perde sua vida, mas, na verdade, a salva.

Jesus não estava falando sobre alguém perder ou salvar sua vida física. Mais adiante nessa mesma passagem, as frases indicam que Jesus estava pensando em ganhos e perdas eternas. Uma expressão similar de Jesus, gravada em João 12:25 diz: “Aquele que ama a sua vida, a perderá; ao passo que aquele que odeia a sua vida nesse mundo, a conservará para a vida eterna” (ênfase adicionada).

A pessoa na primeira sentença que não negaria a si mesma era a mesma pessoa na segunda sentença que queria salvar a sua vida. Portanto, nós podemos concluir, razoavelmente, que “salvar sua vida” significa “salvar a agenda de sua vida.” Isso se torna ainda mais claro quando levamos em conta o contraste do homem que “perde sua vida por Cristo e pelo evangelho.” Ele é o homem que nega a si mesmo, pega a sua cruz e abre mão de sua agenda, agora vivendo pelo propósito de levar adiante a agenda de Cristo de espalhar o evangelho. Ele é o homem que, finalmente, “salvará sua vida.” A pessoa que busca agradar a Cristo ao invés de si mesma um dia se encontrará, feliz, no céu, enquanto a pessoa que continua a agradar a si mesma um dia se encontrará, miserável, no inferno, perdendo toda a liberdade de seguir sua própria agenda.

3^a e 4^a Frases

Agora a terceira e quarta frases:

Pois, que adianta ao homem ganhar o mundo inteiro e perder a sua alma? Pois, o que o homem poderia dar em troca de sua alma? (Mc. 8:36-37).

Nessas frases, a pessoa ressaltada é aquela que não negará a si mesma. Essa pessoa é o mesmo homem que deseja salvar sua vida, mas no final a perde. Agora ele é mencionado como aquele que busca o que o mundo tem para oferecer e que, finalmente, “perde sua alma.” Obviamente, não existe comparação. Uma pessoa pode teoricamente adquirir tudo que o mundo tem para oferecer, mas se a consequência final de sua vida é passar a eternidade no inferno, ela cometeu os erros mais graves do mundo.

Nessas duas frases nós podemos ver o que leva as pessoas à não negarem a si mesmas para se tornarem seguidoras de Cristo. É o seu desejo de gratificação própria, oferecida pelo mundo. Motivados pelo amor próprio, aqueles que se recusam a seguir a Cristo buscam prazeres pecaminosos, os quais os verdadeiros seguidores de Cristo ofuscam pelo amor e obediência a Ele. Aqueles que estão tentando ganhar tudo o que o mundo tem para oferecer buscam riqueza, poder e prestígio, enquanto os verdadeiros seguidores de Cristo buscam em primeiro lugar o Reino de Deus e a Sua justiça. Qualquer riqueza, poder ou prestígio que venham a ganhar é considerado mordomia de Deus para ser usado sem ciúmes para a Sua glória.

5^a Frase

Finalmente, nós chegamos à quinta frase da passagem em consideração. Perceba novamente como ela é unida às outras começando pela palavra, pois:

Pois, se alguém se envergonhar de mim e das minhas palavras nesta geração adúltera e pecadora, o Filho do homem se envergonhará dele quando vier na glória de seu Pai com os santos anjos (Mc. 8:38).

Novamente, esse é o homem que não se negaria, mas que queria seguir sua própria agenda, buscando o que o mundo tem a oferecer, e que finalmente perde sua vida e sua alma. Agora ele é caracterizado como aquele que tem vergonha de Cristo e de Suas palavras. Sua vergonha, é claro, vem de sua falta de crença. Se ele realmente acreditasse que Jesus era o Filho de Deus, certamente não se envergonharia dEle ou de Suas palavras. Mas ele faz parte de uma “geração adultera e pecaminosa,” e Jesus terá vergonha dele quando voltar. Claramente, Jesus não estava descrevendo uma pessoa salva.

Qual é a conclusão para tudo isso? A passagem inteira não pode ser considerada um chamado para uma vida mais comprometida direcionada àqueles que já estão indo para o céu. Ela é, obviamente, uma revelação do caminho da salvação pela comparação daqueles que são verdadeiramente salvos e dos perdidos. Os verdadeiramente salvos acreditam no Senhor Jesus Cristo e, portanto, negam a si mesmos por Ele; enquanto os perdidos não demonstram tal obediência e fé.

Outro Chamado para o Compromisso (Another Call to Commitment)

Existem muitos que poderíamos considerar, mas vamos dar uma olhada em apenas mais um chamado de compromisso do Senhor Jesus que é nada menos que um chamado para a salvação:

Venham a mim, todos os que estão cansados e sobrecarregados, e eu lhes darei descanso. Tomem sobre vocês o meu jugo e aprendei de mim, pois sou manso e humilde de coração, e vocês encontrarão descanso para as suas almas. Pois o meu jugo é suave e o meu fardo é leve (Mt. 11:28-30).

Várias vezes, evangelistas usam essa passagem das Escrituras em seus convites evangelísticos, e com razão. Essas palavras são um claro convite para a salvação. Aqui Jesus está oferecendo descanso para aqueles que estão “cansados e oprimidos.” Ele não está oferecendo descanso físico aos que estão fisicamente sobrecarregados, mas sim, descanso para suas almas, como Ele diz. Os ímpios carregam o peso da culpa, do medo e do pecado, e quando se cansam disso, tornam-se bons candidatos para a salvação.

Se tais pessoas querem receber o descanso que Jesus está oferecendo, de acordo com Ele, precisam fazer duas coisas. (1) vir a Ele e (2), levar Seu jugo sobre si.

Constantemente, falsos pregadores da graça torcem o significado óbvio da expressão “levar o jugo de Jesus.” Alguns até dizem que Jesus estava falando de um jugo que deve estar em volta de Seu próprio pescoço, e é por isso que Ele chamou de “meu jugo.” Eles ainda dizem que Jesus devia estar falando de um jugo duplo, do qual metade está em volta do Seu pescoço e a outra metade está vazia, esperando para ser colocada nos nossos pescoços. No entanto, devemos entender que Jesus está prometendo puxar o arado, porque disse que o Seu jugo é suave e o Seu fardo é leve. Nosso único trabalho, de acordo com tais mestres, é ter certeza de que, pela fé, continuemos debaixo do jugo com Jesus, permitindo que Ele faça todo o trabalho para a nossa salvação, enquanto aproveitamos os benefícios oferecidos pela Sua graça. Essa interpretação é obviamente, bem forçada!

Quando Jesus disse que as pessoas sobrecarregadas devem tomar Seu jugo, Ele quis dizer que devem se submeter a Ele, fazendo dEle seu Mestre, permitindo que Ele dirija suas vidas. É por isso que Jesus disse que devemos tomar Seu jugo e aprender dEle. Os incrédulos são como bois selvagens, indo por seu próprio caminho e ditando as regras em suas próprias vidas. Quando tomam o jugo de Jesus, eles dão o controle a Ele. E o motivo para o jugo de Jesus ser suave e o Seu fardo leve é porque Ele nos capacita pelo seu Espírito que habita em nós a obedecê-Lo.

Portanto, vemos novamente que Jesus chamou as pessoas para a salvação; nesse caso, simbolizado como descanso para os sobrecarregados, chamando-os a se submeterem a Ele e fazê-Lo seu Senhor.

Em Resumo (In Summary)

Tudo isso é para dizer que um ministro de sucesso verdadeiro é aquele que obedece ao mandamento de Jesus de fazer discípulos, e que sabe que arrependimento, compromisso e discipulado não são passos opcionais para os já convertidos. Ao invés disso, são a única expressão autêntica da fé salvadora. Portanto, o ministro de sucesso prega um evangelho bíblico para os ímpios. Ele chama os incrédulos para se arrependerem e seguirem a Jesus, e não assegura a salvação dos descompromissados.

[1] Esta definição é derivada do que já lemos em Mateus 28:18-20, João 8:31-32, 13:25, 15:8 e Lucas 14:25-33.

[2] Discípulos são mencionados em Atos 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Crentes são mencionados somente em Atos 5:14; 10:45 e 16:1. Em Atos 14:21, por exemplo, Lucas escreveu, “Eles [Paulo e Barnabé] pregaram as boas novas naquela cidade e fizeram muitos discípulos…” Portanto, Paulo e Barnabé fizeram discípulos pregando as boas novas, os quais tornaram-se discípulos imediatamente após suas conversões, não em uma outra hora opcional.

[3] Essa passagem das Escrituras, também expõe as práticas modernas erradas de assegurar aos novos convertidos a sua salvação. Jesus não assegurou a esses recém-convertidos que eles com certeza estavam salvos por terem feito uma pequena oração para aceitá-Lo ou por terem verbalizado sua fé nEle. Ao contrário, Ele os desafiou a considerar se sua profissão era genuína. Devemos seguir Seu exemplo.

[4] Mais adiante, contrário àqueles que mantém a ideia de que somos salvos pela fé mesmo sem termos as obras, Tiago diz que não podemos ser salvos somente pela fé: “Vejam que uma pessoa é justificada pelas obras, e não apenas pela fé”.A fé verdadeira nunca está sozinha; está sempre acompanhada pelas obras.

[5] É bom lembrar que a razão de muitas vezes Paulo afirmar que a salvação é pela graça e não por obras é porque estava lutando contra os legalistas de seus dias. Paulo não estava tentado corrigir as pessoas que ensinavam que a santidade é essencial para se chegar ao céu, porque ele mesmo cria nisso e várias vezes afirmou esse fato; pelo contrário, escreveu para corrigir os judeus que, não tendo o conceito da graça de Deus na salvação, não viam o motivo pelo qual Jesus teve que morrer. Muitos não criam que os gentios pudessem ser salvos, pois não tinham o conceito da graça de Deus que torna possível a salvação. Alguns criam que a circuncisão, a linhagem ou a obediência à Lei (o que nem mesmo eles cumpriam) levava à salvação, anulando, assim, a graça de Deus e a necessidade da morte de Cristo.

[6] Igualmente, quando Deus revelou a Pedro que os gentios poderiam ser salvos simplesmente por acreditar em Jesus, Pedro declarou a casa de Cornélio: “Agora percebo, verdadeiramente, que Deus não trata as pessoas com parcialidade, mas de todas as nações aceita todo aquele que o teme e faz o que é justo” (At 10:34b-35, ênfase adicionada). Pedro também declarou em Atos 5:32 que Deus deu o Espírito Santo “aos que lhe obedecem.” Todos os verdadeiros cristãos são habitados pelo Espírito Santo (veja Rm. 8:9; Gl. 4:6).

Jest godny zaufania i sympatyczny, wzorcowy ojciec trójki dzieci. W ciągu dnia pracuje w centrum miasta w biurze. Ciężko pracuje i stale awansuje, wszyscy go lubią. Nikt nie podejrzewałby go o jakąś mroczną tajemnicę.

A jednak. W nocy skrada się przez podmiejskie sąsiedztwa, kuli się za płotami i drzewami. Szuka młodych par mieszkających w nowoczesnych, jednopiętrowych domach, które mają sypialnie na parterze.

Jak zwykle w piątek, znowu znalazł się znajomej okolicy. Serce bije mu szybciej, gdy zbliża się do domu, który “zaliczył” w zeszłym tygodniu. Nowożeńcy ostatnio kupili atrakcyjne ranczo. Uśmiecha się, widząc przyćmione światło wydobywające się z okna z tyłu domu. Zbliża się w nadziei, że usłyszy łagodną muzykę, która mówi mu o tym, że w tą letnią noc okno jest otwarte. Tak, słychać łagodny jazz. To może być następny “punkt”. Skrada się bliżej, aż na tył domu, na palcach podchodzi do okna. Umysł wypełniają mu obrazy tego, co widział poprzednio.

W Stanach Zjednoczonych taki mężczyzna jest powszechnie nazwany Tomkiem Podglądaczem (“Peeping Tom”). Takie podglądanie jest słusznie uważane za przestępstwo. Większość z nas zgodzi się z tym, że tacy ludzie powinni być za to karani. Takie zachowanie jest złe i powoduje, że należy on do ludzi, których nie spodziewamy się spotkać w niebie. Na pewno, to nie jest praktyka godna chrześcijanina.

Tak o takich zachowaniach mówi Biblia:

Gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik* albo nieczysty, lub chciwiec, . . . , nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym. (6) Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, z powodu nich bowiem spada gniew Boży na nieposłusznych synów.

(Ef 5:5-6, podkreślenia dodano). (* W ang. wersji jest tutaj “niemoralny” – przyp. tłum.)

Czy te czyny Tomka Podglądacza są moralne czy też nie? Czy żyje on w czystości czy też nie?

Odpowiedź zdaje się być oczywista, a więc tacy Królestwa Bożego nie odziedziczą.

Scena druga:

Jest godnym zaufania sympatycznym, wzorowym ojcem trójki dzieci. W ciągu dnia pracuje w centrum miasta w biurze. Ciężko pracuje i stale awansuje, wszyscy go lubią. Co niedzielę chodzi do ewangelickiego kościoła a nawet uczy w szkółce niedzielnej dwa razy w miesiącu. W zeszłym roku został wybrany, by pełnić funkcję diakona w swoim kościele, jest blisko pastora i szanują go w zborze. Antena jego samochodu jest ozdobiona białą wstążką – symbolem sprzeciwu Amerykanów wobec pornografii. Wszystkim zdaje się, że jego dusza ma się dobrze.

Po ciężko przepracowanym tygodniu, lubi odpoczynek w piątkowe wieczory. Po drodze z pracy zatrzymuje się w wypożyczalni wideo w sąsiedztwie. Przeszukuje półki i znajduje nowy film, o którym słyszał i ma nadzieję, że dziś go wypożyczy. Jest. Grają w nim jego ulubieni aktorzy. Pudełko jest oznaczone co prawda oznaczone literą “R” i nasz bohater dobrze wie, że będzie wiele mocnych scen erotycznych i mnóstwo wulgaryzmów.

Przez chwilkę, gdy przygląda się prowokującemu zdjęciu na okładce, jego sumienie daje znać o sobie, lecz on umie się przed nim obronić: W końcu, gdy będzie rozmawiał o tym filmie z braćmi z kościoła, będzie mógł okazać swoje wzburzenie z powodu scen pełnych seksu i wulgarnego języka:

Czy to nie wstyd, że twórcy filmów uważają, że cały ten brud podnosi walory filmu?

Tak!, Tak! Co za wstyd!

Gdy już dzieci są w łóżkach, uruchamia film i siada na kanapie obok swojej żony. Nawet jej przez myśl nie przejdzie, że on siedząc obok niej tak bardzo czeka, aby zobaczyć brązowe i zadbane kobiece ciała w różnych stopniu rozebrane i paradujące przed nim. Słyszał od kolegów w biurze, że łóżkowe sceny są znakomite i jest na co popatrzeć. Tak to bywa w piątek.

Porównanie tych dwóch mężczyzn

Czy jest między zachowaniami tych dwóch ludzi jakaś różnica? Tomek Podglądacz ogląda seks na żywo w sypialniach ludzi, którzy nawet nie podejrzewają, że są podglądani, a ten drugi ogląda sex sfilmowany w sypialniach. Jeden przygląda się bardzo intymnym scenom w prawdziwej sypialni. Podglądacz podgląda ludzi, którzy na całe życie zobowiązali się do wyrażania sobie nawzajem swojej miłości. Byliby przerażeni, gdyby wiedzieli, że mają takie towarzystwo. Ten drugi ogląda dwoje ludzi bez ślubu, którym zapłacono ogromne sumy pieniędzy za to, aby się rozebrali i uprawiali lub grali seks przed publicznością mogącą sięgać milionów, co czyni z nich najlepiej płatnymi prostytutkami na świecie. Tak naprawdę, to część jego podatków też stała się aktorską gażą. On zapłacił prostytutkom, aby sfilmowano seks, którym będzie się mógł cieszyć.

Oczywiście, ten pierwszy mężczyzna, Tomek Podglądacz jest w drodze do piekła; zaś drugi – jako uczeń Chrystusa w drodze do nieba.

Czy rzeczywiście? Czy nie czytaliśmy właśnie o tym, że nikt niemoralny i nieczysty nie odziedziczy Bożego Królestwa? Który z nich jest bardziej niemoralny?

Dwie sprawy, którym warto się przyjrzeć analizując zachowanie tego drugiego mężczyzny, którego w pierwszej chwili postrzegamy jako ucznia Chrystusa:

Po pierwsze: wypożyczając wideo ze scenami erotycznymi wspiera przemysł pornograficzny, płacąc za to i głosując, aby produkowano więcej takich filmów

[1]

.

W ten sposób jego pieniądze umożliwią wielu oglądanie tego samego brudu; a więc promuje grzech w życiu innych. Tego Tomek Podglądacz nie robi.

Po drugie: film, za wypożyczenie którego ten “chrześcijanin” zapłacił, był pełen wulgaryzmów. A Boże imię było często wymieniane, obok przekleństw??. Czy nie jest dziwne, że ten człowiek modli się co niedzielę w kościele, aby imię Boże święciło się, jednocześnie wykorzystuje swoje pieniądze na to, aby zabawiali go ludzie, którzy bluźnią imieniu Bożemu?

Dlaczego hipokryta udaje świętego

Zachowanie Tomka Podglądacza jest niemoralne, podobnie jak zachowanie drugiego mężczyzny. Skoro tak jest czemu tak wielu mówiących o sobie, że są chrześcijanami działa podobnie i systematycznie podgrzewa swoje pożądliwości pornografią, którą uważa za rozrywkę. Dzieje się tak, ponieważ oni tak naprawdę nie narodzili się na nowo.

Jeśli zgadzasz się z tym, że postawa drugiego mężczyzny jest gorsza i wierzysz, że ludzie tak czyniący nie odziedziczą Królestwa Bożego (jak stwierdza Biblia), to zgodzisz z moim wnioskiem. Jednak dlaczego tak wielu ludzi nie widzi takich zachowań?

Spokojnie można powiedzieć, że człowiek, który funkcjonuje w kościele, choć nie narodził się na nowo, który ogląda sceny erotyczne w filmach, nigdy nie podkradałby się, aby zaglądać przez okna do sypialni, gdy trwa tam intymne zbliżenie dwojga ludzi. Uważa on, że to, co robi Tom Podglądacz jest odrażające. A dlaczego? Czy myśli tak, bo kocha Boga? Czy myśli tak, bo żyje świętym życiem i w czystości? Nie, nie takie są przyczyny – On brzydziłby się myślą o tym, żeby osobiście podglądać ludzi uprawiających pozamałżeński seks.

Ta niekonsekwencja zdradza co rzeczywiście jest powodem, że nie podgląda sąsiadów: czysty egoizm. Gdyby został złapany, również otrzymałby ksywkę Tomek Podglądacz, pociągnęłoby to za sobą negatywne konsekwencje. Wszyscy poznaliby jego preferencje, jego reputacja zostałaby zrujnowana, okryłby się hańbą przed swoim zborem, a nawet mógłby skończyć w więzieniu.

Niemniej, regularnie, bez żadnego ryzyka, robi to samo co Podglądacz. Jego “świętość” jest wzorowana na standardach świata, a nie Bożych. W naszej kulturze oglądanie filmów ze scenami erotycznymi jest całkowicie akceptowane, więc on sam nie musi się tym przejmować. Jego zachowanie nie zrujnuje mu reputacji, nie straci przez nie swojej żony i pracy, nie pójdzie do więzienia. Niemniej jednak, gdyby był prawdziwym uczniem Chrystusa, potraktowałby bardzo poważne ostrzeżenie Jezusa przed konsekwencjami ulegania pożądliwościom:

Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. A Ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim. Jeśli tedy prawe oko twoje gorszy cię, wyłup je i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby całe ciało twoje miało pójść do piekła. A jeśli prawa ręka twoja cię gorszy, odetnij ją i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby miało całe ciało twoje znaleźć się w piekle (Mt 5:27-30, podkreślenia dodano).

Bez względu na to czy zdaje sobie z tego sprawę, czy nie, ten drugi mężczyzna ma znacznie większe kłopoty niż utrata pracy czy reputacji: uleganie pożądliwościom prowadzi go do piekła na wieczność. A jednak usiłuje sobie to jakoś wytłumaczyć, przecież Chrystus wyraźnie nauczał, że należy ufać łasce, która przebacza, mimo że nie przemienił swego życia, ufa łasce, która nie istnieje.

Kiedy cnota jest słabością

Należy mocno podkreślić, że niemoralne zachowania w połączeniu z życiem, które zewnętrznie udaje sprawiedliwość to hipokryzja. Hipokryta to człowiek, który nie jest mieszaniną dobrego i złego – hipokryta jest całkowicie zły. Przywiązał sobie wstążeczkę do samochodowej anteny nie dlatego, że jest przeciwny pornografii. Przecież regularnie wydaje pieniądze na oglądanie niemoralności i finansowo wspiera przemysł pornograficzny, popierając w ten sposób wyzyskiwanie kobiet i mężczyzn oraz psucie dzieci. Zrobił to, ponieważ chce ukryć swoje grzechy i swoją niesprawiedliwość . Jego życie publiczne jest grą. Jego motywacją jest czysty egoizm – chce, aby inni myśleli o nim dobrze, nie kieruje nim posłuszeństwo Bogu czy współczucie dla ludzi, którym pornografia szkodzi. To czysty egoizm – chce, aby inni myśleli o nim dobrze. Wszystkie jego “dobre uczynki” są naznaczone tym samym. Jest hipokrytą, sprzeciwia się temu, co świat nazywa “twardą pornografią”, lecz wspiera “miękką” choć w rzeczywistości nie ma różnicy.

Nasz charakter ujawnia się nie przez to, co robimy w niedzielne poranki, lecz przez to co robimy przez cały tydzień. Ujawnia się więcej przez “małe” rzeczy i przez to, co robimy, gdy jesteśmy sami. Grzech złodziejstwa, wymieniony w Dziesięciu Przykazaniach, jest pewnym znakiem tego, że ten kto kradnie idzie do piekła (p. 1 Kor 6:10).

Niewielu wyznających chrześcijaństwo napada na banki z bronią w ręku, a jednak wielu oszukuje na podatkach dochodowych, skutecznie okradając każdego mieszkańca swego kraju. Niektórzy płacą swoim pracownikom “pod stołem” (bądź godzą się na takie rozliczenie swojej pracy), aby uniknąć podatków, okradając każdego mieszkańca swego kraju. Wielu przywłaszcza sobie gadżety należące do ich pracodawców. Jeśli otrzymają więcej reszty, niż im się należało, zatrzymują ją dla siebie. Oni wszyscy są złodziejami. Choć wygląda na to, że nie napadają na banki, dlatego że kochają Boga; ich małe kradzieże dowodzą czegoś przeciwnego. Nie okradają banków, ponieważ boją się, że zostaną złapani. “Dobro”, które czynią ma swoje źródło w ich egoizmie. Gdyby mogli okradać banki przy tak małym ryzyku dla reputacji i wolności jak to jest przy oszukiwaniu na podatkach, robiliby to. Lecz ten sam egoizm, który motywuje ich do kradzieży małych rzeczy, o czym najczęściej nikt się nie dowie, motywuje ich również do tego, aby byli “dobrzy” w wielkich sprawach. Nasz prawdziwy charakter ujawnia się, jeśli jesteśmy gotowi do czynienia zła przy małym ryzyku niekorzystnych konsekwencji.

Ukryta kamera Boga

Wyobraź sobie, że jesteś pracodawcą, który ma ulubionego pracownika. Ten pracownik zawsze przyjeżdża do pracy wcześnie rano, opuszcza miejsce pracy dużo później niż trzeba, ciężko pracuje i jest bardzo lubiany przez innych pracowników.

Pewnego dnia zostały zainstalowane w twojej firmie ukryte kamery i ku twemu przerażeniu, widzisz na własne oczy jak twoja gwiazda ukrywa coś, co należy do firmy pod marynarką, wynosi i chowa w bagażniku. Czy pomyślisz sobie: Ach, to znakomity pracownik, ma taką małą słabość, przemilczę to?

Nie, natychmiast cała twoja opinia o tym pracowniku zmienia się. Teraz, wszystkie jego dobre punkty widać w innym świetle. Zaczynasz się zastanawiać dlaczego przychodzi wcześnie i wychodzi późno. Czy po to, aby móc ukraść z firmy więcej wtedy, gdy jest mało innych ludzi wokół? Czy po to, abyś myślał o nim bardzo dobrze i nie podejrzewał go, gdy czasami okaże się, że coś zginęło? Teraz, gdy już znasz jego postępowanie, w innym świetle widzisz jego uczynki. Tak też Bóg postrzega hipokrytę, tak Bóg widzi tego drugiego mężczyznę z pierwszej historii. Jego niezgodność zachowania ujawnia jego prawdziwy charakter, nie jest chrześcijaninem mającym jakąś pomniejszą słabość. Jest hipokrytą. Jego dobre uczynki nie przykrywają jego słabości, są raczej dowodem egoizmu we wszystkich sferach.

Kiedy naprawdę narodzisz się na nowo, zamieszka w tobie Duch Święty. Dzięki współpracy z Duchem człowiek jest poddawany stałemu procesowi uświęcenia i dzięki temu stroni od podwójnego życia. Nie wyklucza to potknięć, jednak wraca na swoją drogę. Przede wszystkim będzie starał się być posłusznym Bogu, którego kocha przez cały czas. Jak napisał apostoł Jan: “Kto z Boga się narodził, grzechu nie popełnia, gdyż posiew Boży jest w nim, i nie może grzeszyć, gdyż z Boga się narodził” (1 J 3:9). Nowe narodzenie jest początkiem nowego życia w świętości. W miarę jak prawdziwy chrześcijanin dowiaduje się więcej o woli Bożej, jest coraz bardziej przemieniany na podobieństwo Jezusa (Rz 12:2).

I na odwrót, ten kto przeżył tylko fałszywe nawrócenie, czyni wiele rzeczy w domu i poza nim, których nigdy nie zrobiłby w kościele czy w towarzystwie innych chrześcijan. Jego moralne zasady nie są oparte na tym, co Bóg mówi, lecz świat, a to stroma droga ku przepaści. To dlatego fałszywy chrześcijanin nałogowo robi to, co jeszcze kilkadziesiąt lat temu przeraziło by nawet niechrześcijan. Istota sprawy: dziś są tłumy ludzi uważających się za chrześcijan, którzy nawet nie wzdrygną się przed najgorszą sprośnością, wulgaryzmem i perwersją znajdująca się w filmach, czymś, co zszokowało by niechrześcijan jeszcze nie w tak odległej przeszłości. Niektórzy, nawet bardzo uznani chrześcijańscy przywódcy, często polecają takie filmy, o ile zawierają one takie “odkupieńcze” moralne tematy jak: odwaga, cześć, ofiarność!

Prawdziwi chrześcijanie są pobudzani do tego, aby być świętymi, ponieważ zostali odnowieni przez Ducha Świętego i dlatego, że kochają Boga. Z drugiej strony, fałszywych chrześcijan do tego, aby byli na tyle moralni na ile są, motywuje ich interes własny, to samo, co motywuje niechrześcijan do tego, aby byli moralni na tyle, na ile są.

Nieświęte motywacje

Dlaczego niechrześcijanie powstrzymują się przed popełnianiem niektórych grzechów? Dlatego, że boją się złych konsekwencji. Ta zasada nieustannie potwierdza się w ludzkiej historii w czasach, gdy na przykład prawo czy opinia publiczna, przestają oddziaływać. Gdy brutalność jest akceptowana, brutalność wzrasta. Stosy ludzkich czaszek na kambodżańskich polach śmierci i rozpadające się piece krematoryjne w nazistowskich obozach koncentracyjnych stanowią nieme świadectwo prawdziwej natury nieodrodzonej ludzkości. Co się dzieje, gdy morderstwo zostaje zalegalizowane, gdy prawo czy opinia publiczna mówią, że w porządku jest eksterminacja Żydów, bądź rozrywanie na kawałki nienarodzonego dziecka w łonie jego matki? Nikt nie musi spekulować nad odpowiedzią na to pytanie.

Jak wielu wyznających chrześcijaństwo nie próbuje nawet utrzymać swoją moralność i świętość przez miłość do Boga i odnowienie przez Ducha Świętego, lecz pozostaje pod wpływem opinii publicznej, prawa ziemskiego czy presji członków swego kościoła? Z pewnością wie to tylko Bóg, lecz każdy z nas może zobaczyć swoje prawdziwe motywacje poprzez badanie siebie. Gdyby każdy wyznający chrześcijaństwo zrobił to, wielu byłoby zszokowanych, odkrywając, że ich dobroć jest w rzeczywistości złem, inspirowanym przez ich własny interes, a nie ma tu miejsca na jakieś wzniosłe motywy.

Czy rzeczywiście można robić dobre rzeczy z czysto egoistycznych pobudek? Absolutnie tak. Mam wrażenie, że większość “cnotliwych” uczynków niechrześcijan wypływa z ich egoistycznych motywacji. Rozważ słowa Pawła :

Choćbym rozdał całe swoje mienie, i choćbym ciało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże (1 Kor 13:3).

Jezus obnaża hipokrytów

Współcześnie, wyznający chrześcijaństwo sprzeciwiają się pornografii, lecz wyrażanie słowami dezaprobaty dla zła nie jest sprawdzianem chrześcijańskiego nawrócenia. Jeśli sprzeciw jest zakorzeniony w miłości do Boga i ludzi to działania, myśli i słowa będą zintegrowane; w swoim życiu taki człowiek będzie się sprzeciwiał każdemu grzechowi Powtórzmy: gdyby drugi mężczyzna opisany w pierwszym przykładzie rzeczywiście sprzeciwiał się pornografii mając na względzie ofiary pornografii i miłość do Bożego prawa, nie oglądałby regularnie erotycznych filmów. Jego postawa wobec wszelkiej niemoralności byłaby konsekwentna.

Jezus ujawniał podobną hipokryzję wśród religijnych ludzi jego czasów, wskazując na wieczną zasadę, którą może zastosować każdy, komu się wydaje, że jest na drodze do nieba. Zastanówmy się ponownie nad Jego słowami, które znajdujemy w kazaniu o zbawieniu, powszechnie zwanym Kazaniem na Górze. Sprawdź czy jesteś w stanie znaleźć znaczenie Jego słów wśród współcześnie wyznających chrześcijaństwo, którzy ustami swymi sprzeciwiają się pornografii, lecz pobłażają sobie w innych formach seksualnej niemoralności:

Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. A Ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim. Jeśli tedy prawe oko twoje gorszy cię, wyłup je i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby całe ciało twoje miało pójść do piekła. A jeśli prawa ręka twoja cię gorszy, odetnij ją i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby miało całe ciało twoje znaleźć się w piekle (Mt 5:27-30).

Po pierwsze: zauważ, że Jezus ostrzegał przed piekłem ludzi, którzy nie popełniali fizycznie cudzołóstwa, lecz robili to w myślach mentalnie lub tylko patrzyli pożądliwie i Jezus zwracał się do nich ostrzegając, że jeśli nie będą pokutować to znajdą się w piekle.

Litera i duch Prawa

Czy Jezus dodawał jakieś wymagania do siódmego przykazania? Nie, On ujawniał pełne konsekwencje tego, co Bóg miał na myśli, gdy po raz pierwszy dał Dziesięcioro Przykazań. Wraz z zakazem cudzołóstwa był zawarty również zakaz skierowany przeciwko pożądliwości. I tak, o ile romans z żoną sąsiada jest grzechem, to rozbieranie żony sąsiada w myśli, też. Liczy się intencja, uczciwy, myślący człowiek zgodzi się z tym

[2]

. Jednak słuchacze Chrystusa byli podobni do wielu współczesnych – zachowywali zewnętrznie literę Prawa, lecz ignorowali jego ducha. Ustami sprzeciwiali się grzechom, których nie popełniali, lecz czynili to w inny sposób. Boża wola względem naszej seksualnej czystości sięga znacznie dalej niż abstynencja od cudzołóstwa, wszeteczeństwa i homoseksualizmu. Pan oczekuje, że oczyścimy swoje umysły i usta, o czym mówił często Jezus. Na przykład Paweł napisał:

A rozpusta i wszelka nieczystość lub chciwość niech nawet nie będą wymieniane wśród was, jak przystoi świętym, (4) także bezwstyd i błazeńska mowa lub nieprzyzwoite żarty, które nie przystoją, lecz raczej dziękczynienie (Ef 5:3-4).

Tłumaczenie New Living Translation wyjaśnia grzechy nieczystości, błazeńskiej mowy i nieprzyzwoitych żartów, jako “obsceniczne historie, głupia mowa i grubiańskie żarty”. Obsceniczne historie i grubiańskie żarty to często sposób, by pokazać w pozytywnym i humorystycznym świetle seksualną niemoralność, a “głupia mowa” może być synonimem rozmów ludzi, których Biblia określa mianem głupców.

Ważne jest by żaden uczeń Chrystusa nie angażował się w seksualną niemoralność, jakąkolwiek nieczystość, czy cokolwiek choćby tylko związanego z tymi grzechami, również w rozmowie. Jak myślicie, co powiedziałby Paweł chrześcijanom, którzy zabawiają się dziś oglądaniem erotycznie sugestywnych telewizyjnych seriali? Jak reagowałby na większość filmów z oznaczeniem PG-13, a nawet PG, produkowanych współcześnie? (PG-13 oznacza film ze scenami nieodpowiednimi dla dzieci poniżej 13 roku życia, PG – dla małych dzieci. – przyp. tłum.)

Współczesne fałszywe nauczanie

Niestety, niektórzy (tak zwani) nauczyciele biblijni wykorzystują wyżej cytowane wersy do kontrataków na “wywołujące poczucie winy” i “niezrównoważone” nauczanie, które jest rozpowszechniane przeze mnie i nauczycieli podobnie myślących i nauczających jak ja. Logika jest prosta: “Oczywiste jest, że prawdziwy chrześcijanin może dopuścić się niemoralności czy nieczystości, ponieważ inaczej Paweł nie zająłby się tą sprawą”.

Nie chcę przez to powiedzieć, że jest niemożliwe, aby chrześcijanin popełnił cudzołóstwo czy wszeteczeństwo. Oczywiście, że jest to możliwe, ponieważ chrześcijanie są nadal moralnie wolnymi jednostkami. Prawdziwy chrześcijanin może popaść w niemoralność. Niemniej, Paweł napisał te słowa nie po to, aby upewnić ludzi, którzy stale żyją niemoralnie, że zostali rzeczywiście zbawieni, bez względu na styl życia, jaki prowadzą, a raczej aby ostrzec chrześcijan, aby odwracali się od wszelkiej niemoralności, ponieważ są to grzechy, które charakteryzują ludzi związanych przez piekło. Jak to mówi dalej :

Gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik albo nieczysty, lub chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym. Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, z powodu nich bowiem spada gniew Boży na nieposłusznych synów (Ef 5:5-6).

Tak, chrześcijanin może popaść w niemoralność lecz ci, którzy żyją w taki sposób, stawiają siebie między niemoralnymi i nieczystymi, co ujawnia fałszywość ich chrześcijaństwa. Ze względu na uzależniającą naturę grzechu, szczególnie seksualnej pożądliwości, mądry uczeń Chrystusa będzie unikał i sprzeciwiał się wszelkiej myśli, słowa i czynu związanego z tą sferą. Być może, że bardzo młody chrześcijanin może nie znać Bożych standardów dotyczących seksualnej czystości, lecz jeśli przeczytał Ef 5:3-5, nie ma już żadnej wymówki. Właśnie dokładnie dlatego Paweł napisał to, co napisał.

Inne wątpliwości

Zdarza się, że ludzie pytają: “Co oznacza życie w grzechu?” Takie pytanie pomniejsza znaczenie ostrzeżeń. Czy jeśli popełniłem cudzołóstwo raz w tym roku i raz trzy lata temu to oznacza, że żyję w grzechu, który dowodzi, że jestem fałszywym chrześcijaninem. Czy też po prostu potknąłem się dwa razy?

Pierwsze pytanie, jakie należy zadać to: Czy pokutowałeś i prosiłeś Boga o przebaczenie po tym, gdy zgrzeszyłeś? Tu jest różnica. Jeśli prawdziwy chrześcijanin ulegnie pokuszeniu i popełni cudzołóstwo, będzie czuł się bardzo winny i jest szansa, że będzie prosił Boga o przebaczenie. Jeśli to zrobi, Bóg mu przebaczy.

Czy jego zbawienie było zagrożone, zanim poprosił o Boże przebaczenie? Co by było, gdyby nie poprosił o przebaczenie i nie pokutował ze swego grzesznego czynu? Ile razy trzeba popełnić cudzołóstwo, by takie życie należało uznać za “życie” w grzechu? Odpowiedzi na to pytanie nie bywają tematem gorących debat. Nie uważam też, że mam pewną odpowiedź

[3]

. Jednak, jeśli ktoś chce wiedzieć ile razy może popełnić cudzołóstwo bez pokuty i ciągle mieć szansę być w niebie, już z powodu takich rozważań powinien sam mieć wątpliwości co do swojego zbawienia. Kto rzeczywiście narodził się na nowo pragnie być święty – w ciele, duchu i duszy – zmaga się o całkowitą czystość w myślach, słowach i czynach, a nie szuka sposobu, by obejść Boże Prawo.

Inni sprzeciwiają się, próbując odebrać znaczenie ostrzeżeniom Pisma, mówiąc: “Chcę być wolny od życia w niemoralności, lecz nie mogę. Kocham Pana i naprawdę, szczerze, chcę być wolny, lecz nie jestem”. Mają oni nadzieję, że czynnikiem determinującym nie jest to, co robią, lecz to, czego pragną.

Mówią w ten sposób, choć nie bezpośrednio, że grzech trzyma ich silniej niż Bóg i, że jego zbawienie daje przebaczenie, lecz nie daje przemiany. Nowy Testament wielokrotnie potwierdza, że wierzący w Chrystusa, zostali uwolnieni od mocy grzechu (p. Rz 6:6-7, 17-18, 22). Pismo świadczy również o całkowitym uwolnieniu od niektórych grzechów i o wielkiej różnicy w zachowaniu obserwowanej u prawdziwych wierzących (p. 1 Kor 6:11; 2 Kor 5:17; Tt 2:11-14; 1 J 3:7-10).

Co więcej, Bóg obiecuje nam, że On nie dopuści do tego, abyśmy byli kuszeni ponadto, co możemy znieść, oraz że zawsze znajdzie nam drogę wyjścia (p. 1 Kor 10:13). W świetle tej prawdy, wymówki kogoś twierdzącego, że chce przestać grzeszyć, nie mogą być przekonujące. Wielokrotnie odkrywam, że ci, którzy twierdzą, że chcą wolności od seksualnej niemoralności czy nieczystości, nie chcą usunąć ze swego życia tego, co powoduje ich powtarzające się potknięcia czy to pozbycia się telewizora, czy zlikwidowania subskrypcji jakiegoś magazynu, czy unikania miejsc, gdzie prowadzona jest działalność komercyjna, czy zerwania złych znajomości, bądź odłączenia internetu.

Paweł napisał, że powinniśmy “nie czynić starania o ciało, by zaspokajać pożądliwości”. (Rz 13:14) a Jezus powiedział, że powinniśmy odciąć to, co powoduje nasze upadki. Ci, którzy nie chcą być posłuszni jasnemu poleceniu Jezusa, pokazują, że tak naprawdę On wcale nie jest ich Panem. Nie zamierzają być mu posłuszni.

Grzech traci swoją moc, gdy pokutujemy, ponieważ wtedy, Bóg przebacza nam i uwalnia nas, lecz pokuta wymaga odwrócenia się od wszelkiego grzechu, w postawie naszego serca i aktu naszej woli. Ludzie, którzy naprawdę pokutują demonstrują to przez swoje działania (p. Łk 3:8; Dz 26:20).

Jeśli jesteś przekonany o tym, że jesteś narodzoną na nowo osobą, która nie może wyrwać się na wolność z życia w grzechu niemoralności czy jakiegoś innego grzechu, być może jedno proste pytanie pomoże ci zrozumieć to samo zwiedzenie: Czy przerwałbyś swoje grzeszne praktyki, gdyby ktoś zaoferował ci milion dolarów? Jeśli tak, to znaczy, że mógłbyś, a jeśli mógłbyś to znaczy, że możesz, a jeśli możesz, to powinieneś! Problemem nie jest to, że nie możesz przestać, lecz to, że nie chcesz. Dlaczego miałbyś zrobić za pieniądze coś, czego nie zrobisz z miłości do Chrystusa?

Oczywiście, nie ma sposobu na uniknięcie wszelkich pokuszeń i żaden chrześcijanin nie powinien myśleć, że jest nienormalny, ponieważ jest kuszony, zmaga się z grzechem, czy też ma zdrowy popęd płciowy. Jak to ktoś powiedział: “Nie możesz zabronić ptakom latać nad twoją głową, lecz możesz nie dopuścić do tego, aby zrobiły ci gniazdo na głowie”. Powinniśmy martwić się wtedy, gdy poddajemy się rzeczom, o których wiemy, że są złe.

Każdy chrześcijanin powinien walczyć o czystość seksualną, w ciele, ustach i umyśle. Cudzołóstwo, wszeteczeństwo, homoseksualizm, pornografia wszelkiego rodzaju (w tym reklamy i krótkie sceny łóżkowe z “dobrych” filmów), “brudne” żarty, niemoralne fantazje, czytanie i słuchanie czegoś z zakresu seksualnej niemoralności w celach rozrywkowych, to wszystko jest złe w oczach Bożych. Jeśli twierdzimy, że ciągle potykamy się, lecz nie usuniemy kamieni potknięcia, jak nakazał Jezus, oszukujemy sami siebie.

[1]

Zdaję sobie sprawę z tego, że w ostatnich latach, wielu miałoby zastrzeżenia co do mojej oceny filmów klasyfikowanych jako jawnie erotyczne “R” jako pornograficznych. Dla wielu filmy pornograficzne to tylko te, które są oznaczone jako “X”, lecz w jaki sposób Bóg zdefiniował słowo pornografia, słowo które zostało zaczerpnięte z greki w taki sposób: pornia – najczęściej jest tłumaczone w Nowym Testamencie jako “niemoralność”, a grafic – jak wizualny pokaz? Pornografia jest wizualnym pokazem niemoralności. Słownik Webstera definiuje pornografię jako: “Pokaz jawnie seksualnych zachowań, taki jak w fotografii, mający na celu wzbudzenie seksualnego podniecenia”. Czy wydaje nam się, że Bóg uważa grę w filmach jawnie erotycznych “R” i oglądanie ich jako moralne?

[2]

Nie wspominając o tym, że dziesiąte przykazanie zabrania pożądania żony bliźniego (ang. “sąsiada” – przyp. tłum.). Większość mężczyzn nie pożąda żony bliźniego z powodu jej osobowości.

[3]

Później, rozważymy czego Pismo naucza o możliwości stracenia przez wierzącego zbawienia.

Bóg istnieje. A zatem – jaki jest?

Na szczęście Bóg nie pozostawił nas w niewiedzy dotyczącej Jego charakteru, osobowości czy przymiotów. Biblia stwierdza, że każdy może dowiedzieć się jaki Bóg jest poprzez spojrzenie na to, co stworzył:

Bo niewidzialna jego istota, to jest wiekuista jego moc i bóstwo, mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i poznane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę. (Rz 1:20)

Co w takim razie wszechświat dokładnie objawia o Bogu, poza faktem, że Bóg istnieje? Po pierwsze, możemy łatwo zobaczyć, że Bóg musi być niezmiernie wszechmocny, co potwierdza powyższy wers.

Jaka była twoja reakcja ostatnim razem, kiedy usłyszałeś postukujące i głośne grzmoty pobliskiej burzy za oknem? Twoje serce prawdopodobnie zaczęło bić nieco szybciej. Ale czy burza może przestraszyć Boga? Oczywiście, że nie, ponieważ to właśnie On ją stworzył.

To prowadzi do stwierdzenia, że Stwórca przewyższa to, co stworzył. Dlatego z całą pewnością możemy stwierdzić, że Bóg ma większą moc niż burza i pioruny.

Ale nie poprzestawajmy na tym.

Bóg musi mieć większą moc niż cokolwiek, co możemy sobie wyobrazić ponieważ, o czymkolwiek byśmy nie pomyśleli – Bóg to stworzył. Jeśli On stworzył coś mocnego, musiał mieć większą moc, aby to stworzyć.

Bóg musi mieć większą moc niż rozszalały huragan czy tornado. Musi mieć większą moc niż siła wzburzonych fal czy siła obrotowa Ziemi. Musi mieć większą moc niż grawitacja Słońca czy połączone grawitacje wszystkich gwiazd wszystkich galaktyk. Musi mieć większą moc niż energia nuklearna, która uwolniłaby się, gdyby każdy atom we wszechświecie rozpadł się.

Jak mocny jest Bóg? Trudno znaleźć słowa, które byłyby odpowiednim określeniem. To dlatego teolodzy używają terminu omnipotentny, co oznacza „wszech-mocny”.

Z tego samego powodu każdemu wydaje się oczywiste, że Bóg jest wielki. Ale określenie „wielki” jest również niewystarczającym określeniem. Pomyśl o bezmiarze wszechświata, który Bóg stworzył. Nawet jeśli potrafisz uchwycić jak wielki jest wszechświat, nadal nie potrafisz uchwycić jak wielki jest Bóg. Dlaczego? Ponieważ On to wszystko stworzył i dlatego musi być jeszcze większy.

Podróże gwiezdne

Jak ogromny jest wszechświat? Zanim zmierzymy się z tym pytaniem, skoncentrujmy się przez chwilę tylko na naszym układzie słonecznym.

Aby światło słoneczne podróżujące 186000 mil na sekundę (300 tys. km/s) dotarło do Plutonu, ostatniej z planet w układzie słonecznym, potrzebuje 5 godzin. Gdyby istniała międzyplanetarna autostrada pomiędzy Ziemią a Plutonem, a ty jechałbyś średnio 65 mil na godzinę (100 km/godz.), zajęłoby ci ponad 6000 lat, aby odbyć tę podróż. I to w jedną stronę.

Idźmy trochę dalej. Najbliższa nam gwiazda (inna niż Słońce) to Alfa Centaura. Aby jej światło dotarło do nas potrzebuje na to ponad 4 lata. Kiedy spoglądasz na Alfa Centaura, tak naprawdę widzisz, jak wyglądała ona 4 lata temu. Ale Alfa Centaura to mały skok z Ziemi w porównaniu z innymi miejscami we wszechświecie.

Nasz układ słoneczny nie jest zbyt daleko od zewnętrznego skraju Drogi Mlecznej, grupy bilionów powiązanych ze sobą grawitacją gwiazd, które krążą powoli w sposób zwarty wokół jądra. Nasz mały system słoneczny robi całkowity obrót dookoła tej galaktyki raz na około 230 milionów lat.

Jak duża jest nasza galaktyka? Ma przynajmniej 100 000 lat świetlnych średnicy. A Droga Mleczna jest tylko jedną galaktyką z bilionów znanych we wszechświecie.

Galaktyki gromadzą się w grupy, których są miliony, a te z kolei łączą się w „supergrupy”. Jak wielki jest zatem znany nam wszechświat? Tego nie wie nikt.

Astronomowie odkryli, że wszechświat nieustannie się rozrasta, wskazując jednocześnie, że miał on swój początek. Obecnie zabrałoby nam przynajmniej 20 bilionów lat, aby przejechać go wzdłuż – i to tylko gdybyś podróżował z prędkością światła.

Kiedy spojrzysz w górę na niebo w nocy, spojrzysz wstecz na wieki przeszłości. Wiele z gwiazd naszej galaktyki znajduje się nawet 80 000 lat świetlnych od nas. A to oznacza, że w danej chwili widzisz te gwiazdy tak, jak wyglądały one 80 000 lat temu, ponieważ to właśnie wtedy ich światło rozpoczęło swoją podróż do nas.

Jak wielki jest Bóg? On musi być większy niż Jego stworzenie. On musi być większy niż cały wszechświat.

Poza wykresem IQ

Bóg jest także, to oczywiste, bardzo inteligentny. Jeszcze raz jest to niewystarczającym określeniem, dlatego teolodzy używają słowa wszechwiedzący.

Nawet jeśli potrafiłbyś zebrać wiedzę każdej osoby, nadal nie znałbyś ułamka tego, co wie Bóg. Dla Niego nie ma tajemnic, ponieważ to On zaprojektował i stworzył wszystko.

Bóg zna odpowiedź na każdą zagadkę nauki i natury. To On obliczył siłę grawitacji tak, aby jedna galaktyka mogła wywierać nacisk na inną. On zaplanował skomplikowany system molekularny DNA w każdej komórce wszystkiego, co żyje. Jeśli zgodnie z tym, co mówią nam naukowcy, każda komórka w twoim ciele mieści w sobie kod DNA zawierający instrukcje funkcjonowania trylionów innych komórek, to Bóg musi być bardziej inteligentny niż ktokolwiek z nas może to sobie wyobrazić. Mówimy o mikrotechnologii!

Co więcej, oczywiste jest, że tak inteligentny Stwórca, który pobłogosławił swoje stworzenie ograniczoną mądrością, jest nieskończenie mądry. Skoro Bóg nas stworzył, musi mieć dla nas ostateczny plan. Musi On mieć jakieś zamierzenia, dzięki którym realizuje cel ostateczny.

Z pewnością Bóg nie jest szalonym naukowcem tworzącym skomplikowane, wielkie eksperymenty. To, co stworzył jest zbyt złożone – jest zaplanowane w każdym najdrobniejszym szczególe – aby sugerować, że jesteśmy częścią jakiejś gry czy absurdalnego kaprysu.

Musi istnieć przyczyna, dla której Bóg nas stworzył.

Miłość Boga

Bóg musi potrafić kochać. W jaki sposób możemy wnioskować o Jego miłości patrząc tylko na Jego stworzenie?

Po pierwsze, Bóg jest dobry dla ciebie i dla mnie. Jak apostoł Paweł stwierdził w kazaniu „Jednakże nie omieszkał dawać o sobie świadectwa przez dobrodziejstwa, dając wam z nieba deszcz i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i radością serca wasze” (Dz 14:17, dodano uwydatnienie).

Deszcz i pokarm są dowodem Bożej troski o nas. Każde zadowolone serce jest uznaniem dla miłości, którą On okazał.

Większość z nas uważa, że Boża dobroć nam się należy. Ale nie powinniśmy tak myśleć. Bóg mógłby dać nam tylko cebulę do jedzenia i to zarówno na śniadanie, obiad i na kolację! A jednym skinieniem ręki mógłby spowodować, że na zawsze przestałyby padać deszcze.

Dwa lata temu w mieście, w którym mieszkam było w czasie lata 30 dni suszy. Kiedy w końcu spadł deszcz, każdy to docenił. Nawet w TV pan pogodynka powiedział na wizji „Alleluja!”.

Chcę podkreślić, że Bóg jest dobry dla mnie i dla ciebie i powinniśmy być Mu za to wdzięczni.

Dlaczego Bóg jest dobry? Ponieważ Bóg jest kochający.

Po drugie, musimy przypuszczać, że jeśli my – jako Boże stworzenia – znamy i doświadczamy miłości, On także musi ją znać i jej doświadczać. Miłość pozbawiona egoizmu jest wszędzie uznawana za najwyższą cnotę, jaką ktoś może posiąść. Ludzie bezinteresowni są szanowani bardziej niż inni. Czy powinniśmy założyć, że Bóg jest mniej cnotliwy niż najbardziej cnotliwe ludzkie stworzenie? Porzuć tę myśl! Z pewnością Twórca miłości jest sam w sobie uosobieniem miłości.

Biblia potwierdza to, co głosi stworzenie: „Bóg jest miłością” (1 J 4:8). Wierzą w to nawet ci, którzy żyją w głębokiej dżungli. Nawet najbardziej niewykształcony czciciel bożków zdaje sobie sprawę z tego, że jest wiele rzeczy poza jego kontrolą, z których część kojarzy z przyjemnościami, a część z nieprzyjemnościami. Te przyjemne rzeczy mówią mu, że Stwórca go kocha, a to daje mu nadzieję na wygranie od swojego boga pełnej przychylności. Dlatego próbuje wpływać na bożka, mając nadzieję, że doświadczy więcej miłości.

Bóg jest moralny

W końcu, możemy wnioskować, że skoro Bóg jest miłością, to musi być także moralny i sprawiedliwy. Jest tak dlatego, ponieważ Jego doskonała miłość wymaga, aby kochał każdego w taki sam sposób. Gdyby Bóg kochał jakąś osobę bardziej niż inne, wtedy nie byłby doskonały w miłości.

W rezultacie, doskonała miłość nie może pozostać bierna, kiedy ma miejsce niesprawiedliwość. Jeśli jakaś osoba, którą Bóg kocha jest egoistycznie wykorzystywana przez inną osobę, którą także Bóg kocha, to Bóg musi zareagować. Gdyby nie zareagował, wtedy mógłby być słusznie oskarżony o niesprawiedliwe traktowanie i w konsekwencji o bycie niedoskonałym w miłości. Czy uznałbyś jakiegokolwiek sędziego za osobę kochającą, jeśli pozwalałby mordercom i handlarzom narkotyków odejść wolnymi bez ponoszenia kary? Jego zachowanie mogłoby wskazywać, że nie kocha on tych, którzy go wybrali!

Doskonała miłość musi ustanawiać standard zachowania, który jest przestrzegany przez tych, którzy są pełni miłości.

Ten standard zachowania, który Bóg ustanowił, jest znany wszystkim: „Czyń innym to, co chciałbyś, aby oni czynili tobie.” Kiedy działamy w naszym samolubnym interesie, co w pewnym stopniu rani innych, Bóg – który jest doskonały w miłości i kocha każdego tak samo – stwierdza, że grzeszymy.

Powszechnie znane prawo miłości nie jest czymś, czego musimy się nauczyć – jest instynktowne. Nazywamy ten głos naszym sumieniem. Każdy z nas urodził się z tym prawem zapisanym w naszych sercach, ponieważ zostało nam ono dane przez Boga. To staje się oczywiste dla każdego, kto kiedykolwiek słyszał protest dwulatka „to nie fair!”. Wyraża on uniwersalną, wewnętrzną wiarę, że niesprawiedliwość nie jest w porządku, a egoizm jest zły.

Bóg, który dał każdemu sumienie jest w swojej istocie moralny i sprawiedliwy. Nie mógłby wbudować w nas instynktownego standardu zachowania, jeśli sam nie żyłby według tych samych zasad. Byłby wtedy hipokrytą.

A jeśli Bóg nie jest moralny i sprawiedliwy, to nie jest doskonały, nie jest kochający i nie jest Bogiem.

Znajomość tych wszystkich cech Boga może być osiągnięta nawet bez czytania Biblii, słuchania kazań czy uzyskania dyplomu z filozofii. Wszystko czego potrzebujemy to otworzyć nasze oczy (które dał nam Bóg), włączyć nasz umysł (który dał nam Bóg) i wsłuchać się w nasze sumienie (które dał nam Bóg).

§

„Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a firmament głosi dzieło rąk jego. Dzień dniowi przekazuje wieść, a noc nocy podaje wiadomość” (Ps 19:2-3).

Mu mvugo ya Bibiliya, umwigishwa ni umuntu yizera Umwami Yesu Kristo, aguma mw’Ijambo Ryiwe rikamubohora ku caha. Umwigishwa yimenyereza kwitondera amabwirizwa yose ya Kristo, akunda Yesu kuruta umuryango wiwe, ibimunezereza vyose, ubutunzi bwiwe akagaragaza urwo rukundo mu buzima bwiwe bwa misi yose. Abigishwa nyakuri ba Yesu urukundo bakunda abandi rugaragazwa n’ivyo babakorera. Bama ivyamwa.[1]

Abo ni bo Bantu Yesu akeneye.

Nta nkeka uteri umwigishwa wiwe ntushobora kugira abigishwa. Dutegerezwa kuba abigishwa Biwe imbere yo kwiyumvira kugira abigishwa. Igihe abakozi benshi bashizwe ku munzane upima abigishwa ba Yesu ntibakwiza ivyangombwa. Abo bakozi ntiba-shobora kugira abigishwa, ntibashobora no kugerageza. Ntibarahitamwo gukurikira Yesu Kristo no kwihanganira imibabaro iri mu gikorwa co kugira abigishwa.

Mfatiye kur’ivyo, ndashobora kuvuga kw’abakozi bitaho kwiga no kwitondera ivyagezwe vya Yesu ari bo bigishwa Biwe. Utari we, ntubandanye gusoma iki gitabo. Hitamwo kuba umwigishwa Wiwe ubone kubandanya. Pfukama wihane! Imana iraguharira ikugire ikiremwa gishasha muri Kristo kuko yuzuye ubuntu!

Gusubiramwo Insobanuro ya Kugira Abigishwa (Redefining Discipleship)

N’aho Yesu yatanze insobanuro nziza y’umwigishwa, har’abantu bayisubirije iyabo. Akarorero, kuri bamwe ijambo umwigishwa ni umuntu wese yiyita canke yitwa umukristo. Kuri bo, ijambo umwigishwa ntirigifise insobanuro ya Bibiliya.

Ku bandi, igikorwa co kugira abigishwa si nkenerwa cane kuko n’ah’umuntu atogira abigishwa cank’abe umwigishwa arashobora kuja mw’ijuru. Biyumvirako umuntu ashobora kwizera Yesu ntabe umwigishwa Wiwe! Kubera yukw’ibiranga umwigishwa biri mu vyanditswe kandi badashobora kuvyirengagiza, baca bigisha ko hari ubwoko bubiri bw’abakristo—abizera, bizera Yesu, n’abigishwa, abizera bahisemwo Yesu. Kubera iyo nsobanuro, har’abantu benshi bavuga kw’abizera ari benshi arikw’abigishwa ni bake, ngw’ariko bompi baja mw’ijuru rimwe.

Izo nyigisho zihindura ubusa amategeko ya Yesu yo kugira abigishwa. Kubera yuk’ umwigishwa ar’umuntu ategerezwa kwiyanka no kwihanganira imibabaro, nimba kuba umwigishwa atari nkenerwa cane ni co gituma abantu benshi bahisemwo kutaba abigishwa kuko babwiwe ko bazoja mw’ijuru n’aho banes kuba abigishwa ba Yesu.

Ehe ibibazo nkora mutima dutegerezwa kwibaza: Mbega ivyanditswe vyigisha ko umukristo ashobora kuja mw’ijuru n’aho yanse kuba umwigishwa wa Yesu Kristo? Mbega kugira abigishwa bikorwa n’umukristo avyiyumvamwo gusa? Mbega none har’ubwoko bubiri bw’abakristo muri Bibiliya, abizera n’abigishwa?

Inyishu y’ivyo bibazo vyose ni Oya. Nta na hamwe Isezerano Rishasha ryigisha ko har’ubwoko bubiri bw’abakristo, abizera n’abigishwa. Usomye Ivyakozwe n’Intumwa usanga ibice vyose bivuga ku bigishwa, abo rero s’abihebeye Yesu kuruta abandi bizera. Umuntu wese yizeye Yesu ni umwigishwa.

[2]

Kanatsinda, “ abigishwa batanguye kwitwa Abakristo muri Antiyokiya” (Ivyakozwe n’intumwa 11:26, hashimikiwe ku nsobanuro).

Biratangaje kubona ijambo ry’Ikigiriki ryasobanuwe umwigishwa (mathetes) turisanga mw’Isezerano Rishasha incuro 261, arikw’ijambo ry’Ikigiriki ryasobanuwe uwizera (pistos) turisangamwo incuro icenda gusa (ryasobanuwe uwizera muri Bibiliya y’Icongereza yitwa New American Standard version). Ijambo ry’Ikigiriki ryasobanuwe Umukristo (Christianos) turisangamwo incuro zitatu gusa. Ivyo bimenyetso birahagije gutahuza uwubishaka ko mw’ishengero rya mbere abiziye Yesu bose bitwa abigishwa biwe.

Insobanuro Ya Yesu (Jesus’ Commentary)

Yesu ntiyabonako kuba umwigishwa ar’ukwijandajandira, intambuko ifatwa n’abizera bavyshakira gusa. Ibisabwa vyiwe bitatu mu gikorwa co kugira abigishwa dusoma muri Luka 14 ntivyavugwa nk’ubutumire k’ubizera bashaka kuba mu muryango w’abihebeye Imana kuruta abandi. Ariko, amajambo yiwe yabwirwa umwe wese mu bari bamukikuje. Kugira abigishwa ni intambuko ya mbere mu kugiranira imigenderanire n’Imana. Mbere , tubisoma muri Yohana 8:

Amaze kuvuga ivyo, benshi baza kuri We baramwizera. Yesu yariko abwira abo bayuda bamwizeye , “Nimwaguma mu majambo Yanje, muzoba abigishwa banje; kandi muzomenya ukuri nakwo kuzobaha kwidegemvya” (Yohana 8:30-32).

Nta munyabwenge n’umwe ashobora guhakana ko Yesu atarikw’avugana n’abizera igihe yavuga ivyo kuba abigishwa Biwe. Yesu ntiyababwiye ngo, “Umusi umwe muri kazoza murashobora kuzohitamwo gufata intambuko ya kabiri y’ubukristo, mu kanyihebera, ni ho muzoba abigishwa Banje.” Oya, Yesu yavugana n’abizera bashasha nk’abigishwa, kukw’amajambo uwizera na umwugishwa yitiranwa. Yabwiye abo bizera bashasha kw’icemeza kw’ari abigishwa Biwe ni kuguma mw’Ijambo Ryiwe rituma babohoka ku caha (raba 8:34-36).

Yesu yaraziko har’abantu bavuga ko bafise ukwizera kandi batizera n’intete. Yar’arazi kandi kw’abizerako ar’Umwana w’Imana bazobigendera—kuko babaye abigishwa Biwe—bazomwumvira no kumuhimbaza. Abo bizera/bigishwa bazoguma mw’ijambo ryiwe ukuri kwamye, bazorihundira insago zabo. Bazotahura ubugombe bwiwe uko bashishikara biga amategeko yiwe, bazogenda nk’ababohowe ku caha uko bukeye uko bwije.

Ni co gituma Yesu yabwiye abo bizera bashasha kwisuzuma. Ijambo, “Nimba muri abigishwa Banje koko” ryerekana ko bishoboka ntibabe abigishwa bukuri kuko bashobora kuvyiyitirira gusa. Uko ni ukwihenda. Bipimye ku munzane wa Yesu barashobora kumenya kw’ari abigishwa biwe koko. (Yesu yiketseko baturisha akanywa gusa,Yohana 8:37-59.)

[3]

Umurongo ngenderwako wacu, Matayo 28:18-20, urahaka ico ciyumviro gitandukanya abakristo n’abigishwa. Mur’iryo Tegeko Rikuru Yesu yategetsekw’abigishwa babatizwa. Igitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa cerekana kw’intumwa zitarindiriza abizera bashasha ngo babatizwe igihe bazoshika ku “ntambuko ya kabiri yo kwihebera Kristo”. Ahubwo, abizera babatizwa buno nyene bizeye bagahitamwo kwihana.

N’uko rero, abiyumvirakw’abigishwa bihebera Imana kuruta abakristo basanzwe, teologiya yabo yarabayobeje. Abo nyene usanga babatiza uwihanye Yesu. Ni kuki batabari-ndiriza gushika aho bahitamwo “kugira abigishwa.” Iyo baba bizera ivyo bigisha, bobatiza gusa uwuhisemwo kugira abigishwa, si ko babigenza kukw’abayoboke bobaye imparurwa.

Ngira iyi nkebuzo irahagije ngw’abantu bazibukire izo nyigisho z’abadayimoni. Nimba abigishwa batandukanye n’abizera, Yohana ntiyari kwandika yuko gukunda bene Data biranga abizera bavutse ubwa kabiri (raba 1 Yohana 3:14), kuko na Yesu yemejeko gukunda bene Data ari ikimenyetso c’abigishwa Biwe nyakuri (Yohana 13:35)?

Inkomoko y’iyi Nyigisho y’Ibinyoma (The Origin of this False Doctrine)

Ni kuki iki ciyumviro c’ubwoko bubiri bw’abakristo, abizera n’abigishwa, gihurumbirwa kandi kitari mu vyanditswe? Inyishu ni uko izo nyigisho zishigikiwe cane n’iyindi nyigisho y’ibinyoma ku bijanye n’agakiza. Iyo nyigisho ivuga kw’ibisabwa mu gikorwa co kugira abigishwa ata sano bifitaniye n’agakiza kukw’ari ku buntu. Dufatiye ngaho, indunduro yabo yerekanakw’ibisabwa uwugomba kuba umwigishwa bitandukanye n’ibisabwa uwugomba gukizwa. Ni ho bavugako uwizera ashobora kuba umwigisha canke akanka kand’apfuye akazoja mw mw’ijuru kuko yakijijwe ku buntu.

Agasembwa kari mur’ico ciyumviro ni ukw’ivyanditswe vyinshi bikirwanya. Mbega, nk’akarorero, har’iyindi nsobanuro twotanga iruta iyo Yesu yavuze mu gusozera ubutumwa Bwiwe bwo ku musozi, amaze kudondagura amategeko Atari make?

S’abamvumera ngo, “Mwami, Mwami,” bazobona ubwami bwo mw’ijuru; ariko abakora ubugombe bwa Data ari mw’ijuru” (Mat. 7:21).

Aha no mu yandi majambo, Yesu yafatanije ukwumvira n’agakiza. Mbega dushobora kuronka ivyanditswe bifatanijwe nk’ibi muri Bibiliya kand’agakiza ari ku buntu? Ego cane. Imana, mu buntu Bwayo butangaje, irikw’iha umuntu wese akaryo ko kwihana, kwizera, no kuvuka ubwa kabiri, gushobozwa kubaho yumvira Mpwemu Yera. Koko agakiza ni ku buntu. Ata buntu bw’Imana, nta n’umwe yokijijwe, kuko bose bakoze icaha. Abanyavyaha nta gakiza bakwiriye kuronka. Ni co gituma bakeneye ubuntu bw’Imana ngo bakizwe.

Ubuntu bw’Imana budushikana ku gakiza bugaragarizwa mu buryo bwinshi. Buhishurwa mu rupfu rwa Yesu ku musaraba, Imana iduhamagara icishirije mu butumwa bwiza, ikadukwegera kuri Kristo mu kutwemeza icaha cacu, ikaduha akaryo ko kwihana, ikadusubizamwo intege itwuzuza Mpwemu Yera, isangangura ububasha bw’icaha mu bugingo bwacu, ikadushoboza kugendera mu kwezwa, ikadukangira igihe ducumuye, n’ibindi. Nta mugisha n’umwe mur’iyo twakoreye. Dukizwa ku buntu.

Ivyanditswe bivuga kw’agakiza, atari ku “buntu”gusa, no “mu nzira yo kwizera”: “Kuko mwakijijwe ku buntu biciye mu kwizera” (Efeso 2:8a, hashimikiwe ku nsobanuro). Vyompi ni kirumara. Biragaragara ko bidatandukanye na gato. Ugomba gukizwa, ukeneye ubuntu no kwizera. Imana itanga ubuntu Bwayo, natwe tukabwakira mu kwizera. Ukwizera nya kuri, nta nkeka, kuva mu kwubaha amabwirizwa y’Imana. Nk’uko Yakobo yabivuze mu gice ca kabiri c’icete yanditse, ukwizera kutagira ibikorwa kuba gupfuye, ntaco kumaze, kandi ntigushobora gukiza (raba Yakobo 2:14-26).

[4]

Umve rero, nta ho ubuntu bw’Imana bwigeze kuba icitwazo co gukora icaha. Ahubwo, bwahaye abantu akaryo ngo bihane bavuke ubwa kabiri. Inyuma y’urupfu, ntushobora kwihana no kuvuka ubwa kabiri kuk’ubuntu bw’Imana butazoba bukiriho. Ni co gituma Ubuntu bwawe bukiza ar’ubw’igihe gito.

Umugore Yesu Yakijije ku Buntu Biciye mu Kwizera

(A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Ishusho ryiza ry’agakiza ku buntu biciye mu kwizera riri mu nkuru ya Yesu n’umugore yafashwe asambana. Yesu aramubwira, ati “Nanje nta rubanza ndaguciriye [Ubwo nibwo buntu, kuko yar’akwiriye igihano] taha; uhereye none ntusubire gucumura ukundi” (Yohana 8:11, hashimikiwe ku nsobanuro). Naho yar’ akwiriye gupfa, Yesu yaramuretse arataha. Amurungika amugabishije: Uhereye none ntusubire gucumura. Ni ko Yesu abwira umunya-vyaha wese kw’isi—”Nanje ntarubanza ndaguciriye. Wategerezwa gupfa no gucirwa urubanza rw’umuriro udashira ariko ndakugiriye ubuntu. N’aho bimeze gurtyo, Ubuntu Bwanje n’ubw’akanya gato ni wihane. Ntusubire gucumura ubuntu bwanje butarashira ngo wisange uhagaze imbere y’intebe yanje icirwe urugutsinda.”

Twizere ko wa musambanyikazi yihanye nk’uko Yesu yamubwiye. Nimba yarabikoze, tuvugako yakijijwe ku buntu biciye mu kwizera. Yakijijwe ku buntu kukw’atashobora kw’ikiza ivyaha vyiwe. Ntashobora kuvuga kw’ibikorwa vyiwe ari vyo vyamuhaye agakiza. Kandi yakijijwe n’ukwizera kuko yizeye Yesu yizera n’ico amubwiye, afata nka nkama impanuro ziwe ava mu vyaha hatararengerana kw’abivamwo. Uwufise ukwizera kuzima muri Yesu arihana, Yesu yavuzekw’abantu bazohona bose ni batihana (raba Luka 13:3). Yesu yavuze kw’abakora ubugombe bwa Data gusa ari bo bazokwinjira mw’ijuru (Mat. 7:21). Iy’umuntu yizeye Yesu, yizera no kwemera impanuro Ziwe.

Reka rero twiyumvire ko wa musambanyikazi yanse kwihana icaha ciwe. Apfa agikora ivyaha ahagarara imbere y’intebe ya Yesu ngw’acirwe urubanza. Ca wiyumvira abwira Yesu ati, “Ewe Yesu! Gusubira kukubona bimbereye vyiza! Ndibuka ingene utanciriye urunyica ca gihe banzana kuri wewe nkiri kw’isi. Ndazi neza ko ucuzuye za mbabazi. N’ubu nta rubanza uncira ndabizi!”

Har’ico wumva? Mbega Yesu yamwakira mw’ijuru? Inyishu irazwi. Paulo, ati “Ntimwi-hende; ntagihumanye…nta basambanyi…bazokwinjira ubwami bw’Imana” (1 Kor. 6:9-10).

Ibi vyose vyemeza kw’ata tandukaniro riri hagati y’amabwirizwa yo kugira abigishwa n’amabwirizwa y’ukwizera Yesu, ukwo ni ko kwizera gukiza. Uwufise ukwizera gukiza wese yakijijwe ku buntu biciye mu kwizera. Nta kibanza wokwihishamwo muri Bibiliya uvugekw’amategeko ya Yesu yo kugira abigishwa atandukanye n’amategeko yo gukizwa kukw’agakiza ari ku buntu. Kugira abigishwa si intambuko ya kabiri abaja mw’ijuru bashobora gufata canke kureka, kugira abigishwa ni ikimenyetso c’ukwizera nya kuri.

[5]

Ni co gituma, kugira aroranirwe mu nyonga z’Imana, umukozi ategerezwa gutangura neza igikorwa co kugira abigishwa mu kwigisha ubutumwa bwiza ahamagarira abantu kwizera no kwumvira. Igihe abakozi bigisha ko kuba umwigishwa ari intambuko ya kabiri umukristo ashobora kugira canke ntagire, baba bariko barwanya inyigisho ya Yesu yo kugira abigishwa kandi baba bariko bamamaza ubuntu n’ubutumwa bw’ibinyoma. Abigishwa ba Yesu b’ukuri bagira ukwizera kuzobashikana mw’ijuru kuko Yesu yabisezeranye: “S’uwumvumera ngo, ‘Mwami, Mwami,’ azoja mu bwami bw’ijuru; ariko ni uwukora ubugombe bwa Data ari mw’ijuru” (Mat. 7:21).

Ubutumwa Bushasha Bw’Ibinyoma (The New False Gospel)

Kubera ugutahura nabi ubuntu bw’Imana buzana agakiza, ubutumwa bw’ibihe vya none ntibukigira ibikenewe dusanga muri Bibiliya kugezaho umuntu ashobora kwiyumvira k’ubutumwa bw’ubuntu butakivugwa neza. Ubutumwa bw’ibinyoma bwirundaniriza abakristo b’ibinyoma, ni co gituma “abizera” bashasha benshi bapfa gukizwa ntibasubire guhonyoza ikirenge cabo mw’ishengero ari ho “bacemera Ksto.” Abinjira mw’ishengero na bo ntushobora kubatandukanya n’ab’isi. Bafise ingeso n’ivyaha vy’ab’isi babakikuje. Bitumwa n’uko batarizera Umwami Yesu Kristo bavuke ubwa kabiri.

Ikintu nyamukuru cakuwe mu butumwa bw’ab’iki gihe ni ukwihana. Abakozi benshi biyumvirako kubwira abantu bahagarike gukora ivyaha (nk’uko Yesu yabibwiye wa mugore yafashwe asambana) ar’uguhakana ubuntu. Ntibatahura ko bigisha yukw’agakiza kazanwa n’ibikorwa. Yohana Umubatizi, Yesu, Petero na Paulo bavuzeko kwihana ari kirumara igihe umuntu ashaka gukizwa. Nimba Kwigisha kwihana ar’uguhakana agakiza kazanwa n’ubuntu, Yohana Umubatizi, Yesu, Petero na Paulo barahakanye ubuntu bw’Imana buzana agakiza. Uhubwo baramenyeko ubuntu bw’Imana butanga akaryo k’imfatakibanza ngw’abantu bihane ntibagendera mu caha ukundi.

Akarorero, igihe Yohana umubatizi yasemerera, ico Luka yita “ubutumwa,” yabwira abantu kwihana (raba Luka 3:1-18). Akabwira n’abatihanye ko bazoja i kuzimu (raba Mat. 3:10-12; Luka 3:17).

Yesu yigishije kwihana uhereye ku ntango y’igikorwa ciwe (raba Mat. 4:17). Yaraburiye abantu ko bazoherera i kuzimu shiti bihanye (rabaLuka 13:3, 5).

Igihe Yesu yarungika abigishwa biwe cumi na babiri mu bisagara bitandukanye, “Bagenda bigisha abantu kwihana” (Mariko 6:12, hashimikiwe ku nsobanuro).

Amaze kuzuka, Yesu abwira bamwe cumi na babiri kujana ubutumwa bwo kwihana mw’isi yose kukw’ari rwo rufunguzo rwakinguriye imbabazi umuryango:

Maze arababwira, “Ni ko vyanditswe yuko Kristo akwiye kubabazwa no kuzuka mu bapfuye ku musi ugira gatatu; kandi yuk’ ukwihana no guharirwa ivyaha bikwiye kuvugwa mw’izina ryiwe mu mahanga yose, uhereye i Yerusalemu” (Luka 24:46-47, hashimikiwe ku nsobanuro).

Intumwa zaritondeye inyigisho za Yesu. Igihe Petero yabwiriza ku musi wa Pantekote, abamwumviriza bamaze kumenya wa Mugabo bamanika ku musaraba, babaza Petero ico bokora. Inyishu yiwe yabategeka kwihana imbere y’ibindi vyose (Raba Ivyakozwe 2:38).

Inyigisho ya kabiri Petero yatanze ku mugaragaro hari kw’ibaraza ryitwa irya Salomo. Yavuze kw’Ivyaha bidashobora kwibagirwa ata kwihana:

[6]

Mwihane muhindukire, ivyaha vyanyu bihanagurwe (Ivyakozwe n’intumwa 3:19a, hashimikiwe ku nsobanuro).

Igihe Paulo yashinga intahe imbere y’umwami Agiripa, ubutumwa bwiwe bwatumira abantu kwihana:

Nuko, mwami Agiripa, sinanka kwumvira uguhishurirwa ko mw’ijuru, ariko nabanje kubwira ab’I Damasiko hanyuma ab’I Yerusalemu, n’abo mu gihugu cose c’I Yudaya, n’abanyamahanga na bo, yuko bakwiye kwihana no guhindukirira Imana, bakore ibikorwa bikwiranye no kwihana (Ivyak. 26:19-20, hashimikiwe ku nsobanuro).

Muri Ateniya, Paulo yaburiye abamwumviriza k’umuntu wese azocirwa urubanza na Kristo kand’abanse kwihana ntibazo nezererwa uyo musi:

Nukw’iyo misi y’ubutamenya, Imana yarayirengagije ariko noneho igera kw’abantu bose bari hose bihana, kuko yashinze umusi wo gucirakw’isi yose amateka y’ukuri, izoyacisha Umuntu yatoranije, kandi yahaye bose ikimenyamenya c’ivyo, mu kumuzura imukuye mu bapfuye (Ivyak. 17:30-31, hashimikiwe ku nsobanuro).

Mu kurangiza igikorwa ciwe yabwiye abakuru bo muri Efeso ko kwihana bijana no kwizera nk’uko yamye avyemeza mu butumwa bwose yavuga:

Nta jambo ribereye nacishije i ruhande…nashinze intahe mu Bayuda no mu Bagiriki y’ukwihana mu nyonga z’Imana, n’ukwizera Umwami wacu Yesu Kristo (Ivyak. 20:20a, 21, hashimikiwe ku nsobanuro).

Ibi vyanditswe vyose vyemezakw’igihe ukwihana kutavuzwe, nta butumwa bwiza bwavuzwe. Kunywana n’Imana bizanwa n’ukwihana. Nta guharirwa ivyaha ata kwihana.

Gusobanura Gushasha Ukwihana (Repentance Redefined)

Naho tumaze kubona kw’agakiza kazanwa n’ukwihana mu vyanditswe bitandukanye, har’abakozi barondera inzira yo guhindura ubusa iyo nyigisho mu kwigisha ubuntu n’ubutumwa bw’ibinyoma. Bavugako ukwihana ari uguhindura uko wiyumvira ivya Yesu. Ivyo gusa ntibishobora guhindura ingeso z’umuntu.

Mbega ni kuki abavugabutumwa bo mw’Isezerano Rishasha batumira abantu kwihana? Boba bahamagarira abantu guhindura ivyiyumviro vyabo gusa ku vyerekeye Yesu, canke guhindura ingeso zabo?

Paulo yizera k’ukwihana nye zina guhindura ingeso. Twobonye intahe y’ivyo yakoze imyaka irenga cumi nk’uko yabivugiye imbere y’umwami Agiripa,

Nuko, mwami Agiripa, sinanka kwumvira ivyo neretswe biva mw’ijuru, ariko nabanje kubwira ab’i Damasiko hanyuma ab’i Yerusalemu, n’abo mu gihugu cose c’i Yudaya, n’abanyamahanga na bo, yuko bakwiye kwihana no guhindukirira Imana, bakore ibikorwa bikwiranye no kwihana (Ivyak. 26:19-20, hashimikiwe ku nsobanuro).

Yohana Umubatizi na we yizera ko kwihana Atari uguhindura ivyiyumviro gusa kuvyerekeye Imana. Bamaze kunyurwa, abamwumviriza baramubaza ico bokora, yaradondaguye ibintu vyinshi bijanye n’ihinduka ry’ingeso (raba Luka 3:3, 10-14). Yesu na we yarakankamiye Abafarisayo n’Abasadukayo kuko baboneka ko bihanye ku maso y’abantu gusa, arababwira k’umuriro w’i kuzimu ubarindiriye ni batihana vy’ukuri:

Mwa bana b’inzoka mwe, ni nde yababuriye ngo muhunge uburake buzoza? Nuko mwame imbuto zikwirinya n’ukwihana….Incabiti igenekerejwe ku bitsina vy’ibiti; n’uko rero igiti cose kitama ivyiza kiracibwa, kigatererwa mu muriro (Mat. 3:7-10, hashimikiwe ku nsobanuro).

Yesu yavuze ubutumwa bwo kwihana nka Yohana (raba Mat. 3:2; 4:17). Avuga ko Ninewi yihanye kubera ubutumwa bwa Nowa (raba Luka 11:32). Uwumaze gusoma igitabo ca Yona wese arazi kw’ab’i Ninewi batahinduye ivyiyumviro vyabo gusa. Bahinduye n’ibikorwa vyabo, bava mu caha. Yesu yavyise kwihana.

Kwihana kwa Bibiliya n’ihinduka ry’ingeso z’umuntu avyishakiye kuko yizeye mu mutima. Igihe umukozi avuga ubutumwa ntabwire abantu ko bategerezwa guhindura ingeso zabo kugira ngo berekane ko bihanye, aba arikw’ararwanya icipfuzo ca Yesu co kugira abigishwa. Ikirengeye, aba arikw’abesha abamwumviriza ababwira ko bashobora gukizwa batihanye, uwuvyizera akahahasigara. Uko ni ukurwana Imana ukorera Satani ubishaka canke utabishaka.

Umukozi w’Imana wese ategerezwa kugira abigishwa nk’uko Yesu yabitegetse, ategerezwa guhera ku rufatiro rwiza. Atavuze ubutumwa bwiza butuma abantu bihana no kwumvira, aba atsinzwe n’ah’abantu biyumvira kw’ar’agahambaye. Ashobora kugira ishengero rinini ariko usanga ryubatswe mu biti, ivyatsi cank’ibishakashaka. Ivyo bikorwa nivyaca mu muriro ni ho bizomenyekana. Bizotongorwa (raba 1 Kor. 3:12-15).

Akamo ka Yesu ko Kwishikana (Jesus’ Calls to Commitment)

Yesu ntagomba kw’abanyavyaha bava mu vyaha vyabo gusa, agombako bamwihebera, bamukurikira no kumwumvira. Ntatanga agakiza k’ibijandijandi, nk’abantu ntarinze kuvuga ngaha. Ntiyigeze abwira abantu “kumwemera”, baharirwe ivyaha hanyuma y’ivyo bace bamwumvira. Yavuze kw’intambuko ya mbere ari kumwiyegurira umitima wose.

Birababaje kubona abiyita abakristo bibagira ako kamo ko kumwiyegurira. Ni igihe bemeye ako kamo bagasobanura ukundi, bavugako bitabwirwa abanyavyaha, ngo bibwirwa abamaze gukizwa gusa. Ariko n’aho abo “bizera” biyitira ako kamo ntibaruha bubaha n’ivyo babisobanuye ubwabo. Mu mitima ntibashaka kumwumvira kuko batigeze bamwumvira kuva ku ntango.

Turabe bumwe mu butumire bw’agakiza ka Yesu basobanura nk’akamo ko kunywana na Yesu kitiriwe abakijijwe gusa:

Ahamagara ishengero bo n’abigishwa biwe, arababwira, “at’umuntu ni yagomba kunkurikira, ni yiyanke, yikorere umusaraba wiwe ankurikire. Kuk’uwugomba gukiza ubugingo bwiwe azobubura; arik’uzoheba ubugingo bwiwe ku bwanje no kubw’ubutumwa bwiza, azobukiza. Kand’umuntu vyo mumarira iki kwunguka ivyo mw’isi vyose, n’iyakwa ubugingo bwiwe kw’iciru? Mbeg’umuntu yotanga iki ngw’acungure ubugingo bwiwe? Kuk’umuntu wese bizotera isoni kunyemera no kwemere amajambo yanje mur’iki gihe c’ubusambanyi kandi c’ikinyavyaha, n’Umwana w’Imana bizomutera isoni kumwemera, ah’azozira afise ubwiza bwa Se, azananye n’abamarayika bera” (Mariko 8:34-38).

Mbeg’aka ni akamo ko gukizwa kw’abatizera canke n’ubutumire bwo kunywana n’Imana buhawe abizera? Tubisomye mu kuri, inyishu iragaragara.

Menya ko Yesu yariko abwira “ikoraniro ryari hamwe n’abigishwa Biwe” (akarongo ka 34, hashimikiwe ku nsobanuro). Biragaragara kw’iryo “koraniro” ritandukanye n’abigishwa Biwe. Ariko nk’uko tubibona, “yarabasavye” kwumviriza ivyo agomba kuvuga. Yesu yagomba k’umwe wese, mu bamukurikira n’abamurondera, atahura ukuri gukurikira. Ibuka ko yatunguye avuga, ati “Umuntu wese” (umurongo wa 34, hashimikiwe ku nsobanuro). Ayo majambo abwirwa umuntu wese.

Tubandanije gusoma, uwabwirwa na Yesu aragaragara. Ayo majambo Yiwe yabwirwa umuntu wese ashaka (1) “kumukurikira”, (2) “gucungura ubugingo bwiwe,” (3) adashaka “kwakwa ubugingo bwiwe kw’iciru,” no (4) kuba muri bamwe atazogirira isone kwemera ah’ “azozira mu bwiza bwa Se azananye n’abamarayika bera.” Ayo majambo yose ane yerekana ko Yesu yarikw’avuga ku bantu bagomba gukizwa. Mbega har’umuntu ashobora kuja mw’ijuru “adakurikira” Yesu “ntakize ubugingo bwiwe”? Mbega har’uwizera w’ukuri ashobora“kwakwa ubugingo bwiwe kw’iciru,” canke yoterwa isoni na Yesu n’amajambo Yiwe? Nta nkeka, Yesu yarikw’aravuga ku gakiza k’ibihe bidashira.

Menya ko rimwe ryose mur’ayo majambo agize iryo jambo rigizwe n’amungane atanu atanguzwa na “Kuko.” Ijambo ryose rirasobanura kandi rikunganira iririkurikira. Nta jambo na rimwe mur’iri ryungane ryosobanurwa hatisunzwe ayandi bikurikirana. Reka twige iryungane ku rindi.

Iryungane rya 1 (Sentence #1)

Umuntu ni yagomba kunkurikira, ni yiyanke, yikorere umusaraba wiwe, ankurikire (Mariko 8:34).

Menya ko Yesu yabwirwa uwushaka kumukurikira wese, uwushaka kuba ingendanyi Yiwe. Ni ko kunywana kwa mbere Yesu avuga—kuwushaka kumukurikira wese.

Abenshi bipfuza kumubera abagenzi batagomba kumukurikira, ivyo ntibishoboka. Yesu ntiyigeze yemera umugenzi yanka kumwumvira. Yarigeze kuvuga, ati “Mur’abakunzi banje, ni mwakora ivyo mbagera” (Yohana 15:14).

Abenshi bipfuza kuba barumunawe batagomba kuba ingendanyi Ziwe, n’ivyo nyene ntibishoboka. Ntiyigeze yemera murumunawe n’umwe kiretsi uwemeye kumwumvira: “Kuk’umuntu akora ivyo Data wo mw’ijuru agomba ari we murumunanje” (Mat. 12:50, hashimikiwe ku nsobanuro).

Abandi bipfuza kuzosanga Yesu mw’ijuru kandi badashaka kumugendanira, Yesu yavuze kw’ico kintu kidashoboka. Abumvira ni bo babikiwe ijuru: “Umuntu wese amvumereza, ati ‘Mwami, Mwami,’ siwe azokwinjira mu bwami bwo mw’ijuru, atar’ukora ivyo Data wo mw’ijuru agomba” (Mat. 7:21).

Mu ryungane turiko turiga, Yesu yamenyesheje abagomba kumukurikira ko babanza kwiyanka. Bategerezwa gushira ivyipfuzo vyabo ku ruhande, bakabicisha bugufi musi y’ubugombe Bwiwe. Kwiyanka no guca bugufi ni yo ntango yo gukurikira Yesu. Ni ko “kwikorera umusaraba wawe.”

Iryungane rya 2 (Sentence #2)

Iryungane rya Yesu rya kabiri rirasobanura cane irya mbere:

Kuk’ugomba gukiza ubugingo bwiwe azobubura; arik’uzoheba ubugingo bwiwe ku bwanje no kubw’ubutumwa bwiza, azobukiza (Mariko 8:35).

N’iri ryungane ritanguzwa na “Kuko,” kandi ryunganira irya mbere. Yesu agereranya abantu babiri bavugwa mu ryngane rya mbere—umwe yemeye kwiyanka no kwikorera umusaraba wiwe aramukurikira uwundi na we aravyanka. Uwa mbere yahevye ubugingo bwiwe kubwa Kristo n’ubutumwa bwiza uwundi arirahira ararengwa. Turavye isano riri hagati y’abo bantu babiri, turashobora kuvuga k’umuntu wo mu ryungane rya mbere yanse kwiyanka ari we yipfuza gukiza ubugingo bwiwe asanga yabubuze mu ryungane rya kabiri. Uwemeye guheba ubugingo bwiwe mu ryungane rya mbere ni we yaburokoye.

Yesu ntiyarikw’avuga gukiza canke guheonya ubugingo bw’umubiri. Ayandi majambo akurikira mur’iki gice yerekana ko Yesu yavuga ku kubura canke kuronka mu bihe bidashira. Irindi jambo risa n’iryo Yesu yavuze turisanga muri Yohana 12:25, “Uwukunda ubugingo bwiwe azobubura; arik’uwanka ubugingo bwiwe mur’iyi si azobuzigama gushitsa ku bugingo budashira” (hashimikiwe ku nsobanuro).

Wa muntu wo mu ryungane rya mbere yanse kwiyanka niwe avugwa mu rya kabiri ko yifuje kurokora ubugingo bwiwe. Turashobora kuvuga ko “kurokora ubugingo” bisobanura “gukora ibishoboka ng’ubukize.” Ibi bitahurika cane igihe twihweje wa muntu avugwa ko “yahevye ubugingo bwiwe kubwa Yesu n’ubutumwa bwiza.” Ni we yiyanse, yikorera umusaraba wiwe, aheba imigambi yiwe, abaho akurikiza imigambi ya Kristo no kwamamaza ubutumwa. Uyo ni we nk’uko bivugwa “azorokora ubugingo bwiwe.” Umuntu arondera guhimbara Kristo kuruta uko yinezereza azokwisanga mu munezero mw’ijuru, igihe wa wundi abandanya kwinezereza azokwisanga ari umugorwa i kuzimu, mu kugendera mu migambi yiwe ubwiwe azokwisanga yarabuze umwidengevyo wiwe.

Iryungane rya 3 na 4 (Sentences #3 & 4)

Iryungane rya gatatu n’irya kane:

Kand’umuntu vyomumarira iki kwunguka ivyo mw’isi vyose, ni yakwa ubugingo bwiwe kw’iciru? Mbega umuntu yotanga iki ngw’acungure ubugingo bwiwe? (Mariko 8:36-37).

Wa muntu yanse kwiyanka aragaragara. Yifuje kurokora ubugingo bwiwe aruhira kububura. Yiswe uwuhurumbira ivy’isi akakwa “ubugingo bwiwe kw’iciru.” Yesu yerekana ubupfu bw’uwo muntu aguza ubugingo bwiwe ivy’isi. Umuntu aronse ivy’isi ubugingo bwiwe bagatererwa i kuzimu ibihe bidashira, ryoba ar’ibara.

Iryungane rya gatatu n’irya kane ritwereka igituma abantu batiyanka ngo bakurikire Kristo. Bahitamwo kwinezereza mu bihimbaro vy’isi. Abanka gukurikira Kristo barondera ibihimbaro vy’ivyaha, arikw’abakunda Imana barabihunga kuko umunezero wabo uri mu Mana. Bamwe birundaniriza ivy’isi bahurumbira ubutunzi, ubutware n’icubahiro arikw’abakurikira Kristo mu kuri barondera ubwami Bwiwe n’ukugororoka Kwiwe. Ubutunzi, ubutware cank’icubahiro bafise ntibaziko babihawe n’Imana babikoreshe kubw’icubahiro c’Imana.

Iryungane rya 5 (Sentence #5)

Turangirize ku ryungane rya gatanu ry’ijambo twariko turiga. Itegereze ingene ajambo kuko karyunga n’ayandi mungane:

Kuk’umuntu wese bizotera isoni kunyemera no kwemera amajambo yanje mur’iki gihe c’ubusambanyi kandi c’ikinyavyaha, n’Umwana w’umuntu bizomutera isoni kumwemera ah’azozira afise ubwiza bwa Se, azananye n’abamarayika bera (Mariko 8:38).

Uyu umuntu ntashaka kwiyanka, agomba gukurikira imigambi yiwe y’ivy’isi akakwa ubugingo bwiwe kw’iciru. Ni we aterwa isoni na Kristo n’Ijmabo ryiwe. Iryo soni riva k’ukutizera kwiwe. Iyo yizera neza ko Yesu ari Umwana w’Imana, ntiyari guterwa isoni n’ijambo Ryiwe mur’iki “igihe c’ubusambanyi n’ic’ikinyavyaha,” Yesu nawe azoterwa isoni zo kumwemera aho azogarukira. Yesu ntiyavuga ku muntu akijijwe.

Mbega indunduro y’ibi vyose ni iyihe? Ivyo twihweje ntibishobora gusigurwa nk’akamo gatewe abakristo banywane na Kristo. Ahubwo vyerekana itandukaniro riri hagati yabakijijwe n’abatarakizwa. Uwakijijwe yizera Umwami Yesu Kristo akiyanka, uwutarakizwa nta fise ukwizera gutuma yumvira.

Akandi Kamo ko Kwishikana (Another Call to Commitment)

Har’ibindi dushobora kuvuga ariko reka twihweze akandi kamo ka Yesu kazwi nk’ubutumwa ku Bantu batarakizwa:

Ni muze kuri Jewe mwese abananiwe, n’abaremerewe, ndabaruhura; mwikoreze ingata yanje, munyigireko; kuko nd’umugwaneza, niyoroheje mu mutima; n’amwe muzoronka uburuhukiro bw’imitima yanyu. Kukw’ingata yanje itababaza n’umutwaro wanje uhwahutse (Mat. 11:28-30).

Abavugabutumwa bakunda gukoresha iki gice batumira abantu gukizwa, ni vyiza cane. Aya majambo atumira abantu gukizwa. Twumva Yesu yemerera “abarushe n’abareme-rewe” kubaruhura. S’akaruhuko k’imibiri y’abaremerewe, ni akaruhuko k’imitima, nk’ukw’ abivuga. Abatarakizwa baremerwa n’urubanza, ubwoba n’icaha bigatuma bakizwa.

Abakeneye akaruhuko Yesu atanga, bategerezwa gukora ibintu bibiri nkuko tubibona. Bategerezwa (1) kuza kuri We no (2), kwikoreza ingata Yiwe.

Abigisha ubuntu bw’ibinyoma bonona insiguro y’ijambo “kwikoreza ingata ya Yesu.” Bamwe bavuga kw’ingata itegerezwa kuba kw’izosi rya Yesu kuko yayise “ingata Yiwe.” Babandanya bavugako Yesu yavuga ingata ifise ibice zibiri , uruhande rumwe rw’iyo ngata ruri kw’izosi ryiwe, urundi ruhande ruragaragara rurindira ko dushiramwo amazosi yacu. Bavugako umukogote wose ukwegwa na Yesu kuko yasezeranyekw’ingata Yiwe itababaza n’umutwaro Wiwe uhwahutse. Igikorwa cacu nk’ukw’abo bigisha babivuga ni ukuguma ku ngata ya Yesu mu kwizera tukamwemereka kuganza agakiza kacu natwe tukagirirwa neza mu buntu Bwiwe! Iyo nsiguro irimwo nyinshi.

Yesu ategeka kw’abarushe bikoreza ingata Yiwe. Baca bugufi imbere Yiwe. Bamwimika mu mitima yabo. Ubugingo bwabo buyoborwa na we. Ni co gituma yategetse ko twikoreza ingata Yiwe tukigira kuri We. Abadakijijwe nk’imfizi z’inyeshamba, baganza no kuyobora ubugingo bwabo ubwabo. Abikoreje ingata ya Yesu baramwishikanira akabayobora. Igituma ingata ya Yesu itababaza n’umutwaro Wiwe uhwahuka ni uko Mpwemu Wiwe adushoboza kumwumvira.

Biragaragara ko Yesu yarikw’ahamagarira abantu gukizwa akoresheje ijambo kuruha bisigura ko bategerezwa guca bugufi no kwumvira Yesu atanga akaruhuko.

Mu ncamake (In Summary)

Umukozi mwiza yumvira amategeko ya Yesu akagira abigishwa, atahura yuko kwihana, kwitanga no kugira abigishwa ari itegeko atar’ukwiyumvamwo. Ni yo nzira imwe rudende igaragaza ukwizera kuzana agakiza. Umukozi aroranye avuga ubutumwa bwa Bibiliya. Ahamagarira abatizera kwihana no gukurikira Yesu, ntiyigera yemeza abadakijijwe ko bakijijwe.

[1]

Iyi nsobanuro ivuye mu vyo twamaze gusoma muri Matayo 28:18-20, Yohana 8:31-32; 13:25, 15:8 na Luka 14:25-33.

[2]

Abigishwa banditswe mu vyakozwe n’intumwa 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Abizera banditswe gusa mu vyakozwe n’intumwa 5:14; 10:45 na 16:1. mu vyakozwe n’intumwa 14:21, nk’akarorero, Luka yanditse, ati “Bamaze [Paulo na Barunaba] kuvuga ubutumwa mur’cio gisagara no kugira abigishwa benshi…” Paulo na Barunaba bagize abigishwa mu kuvuga ubutumwa bwiza abantu bahinduka abigishwa bihana buno nyene.

[3]

Iki gice c’ivyanditswe cerekana ikosha riri mu kamenyere ko kwemeza abantu ko bakijijwe kandi batarakizwa. Yesu ntiyemeje abiyita abizera ko bakijijwe kubera igisabisho gitoya co kumwemera canke kuvuga ko bafise ukwizera muri We. Ahubwo, yabatera akamo ko gusuzuma kw’ivyo bavuga ari vyo. Dukurikire akarorero kiwe.

[4]

Ikirengeye vyose, sin ka bamwe bavuga ko dukizwa n’ukwizera kutagira ibikorwa, Yakobo avugakw’ukwizera gusa kudashobora kudukiza: “Urabona k’umuntu atsindanishirizwa n’ibikorwa, atari ukwizera gusa.” Ukwizera kw’ukuri ntikwirebanga; kwama guherekejwe n’ibikorwa.

[5]

Paulo yemeza kw’agazi ari ku buntu atari ku bikorwa igihe cose yahangana n’abagendera mu vyagezwe mu gihe ciwe. Paulo ntiyariko akosora abigishije ko kwezwa ari ngombwa k’uwushaka ijuru kuko ubwiwe yaravyizera akavyemanga. Ahubwo, yanditse kugira ngw’akosore abayuda batatahura ivy’ubuntu bw’Imana mu gakiza, ntibabona imvo n’imwe yatumye Yesu apfa. Benshi ntibizera kw’amahanga ashobora gukizwa kuko batatahura ubuntu bw’Imana buzana agakiza. Bamwe biyumvira ko gukebwa, kuva mu ruvyaro kanaka canke kwitondera amategeko (na vyo nyene vyabata ku w’amazi) bizana agakiza. Ukwo ni uguhindura ubusa ubuntu bw’Imana n’ica tumye Kristo apfa.

[6]

Nk’uko nyene, igihe Imana yahishurira Petero ko n’abanyamahanga bashobora gukizwa iyo bizeye Yesu, ni ho Petero yabwira abari kwa Korneliyo, ati “N’ukuri ni ho nkimenya yukw’Imana itarobanura abantu ku butoni, ariko mu mahanga yose uyubaha, agakora ivy’ukugororoka, imwakirana yompi” (Ivyak. 10:34b-35, hashimikiwe ku nsobanuro). Petero yongeye kuvuga mu vyakozwe n’intumwa 5:32 kw’Imana yatanze Mpwemu Yera “ku bayemera.” Mpwemu Yera aba mu bakristo bose bizera (raba Abaroma 8:9; Gal. 4:6).

성경적으로 보면, 제자란 주 예수 그리스도를 진심으로 믿는 신자이며 그분의 말씀안에 거하여 죄로부터 최종적으로 자유케 된 사람이다. 제자는 그리스도의 모든 계명을 지키기를 배우는 사람이며 예수님을 그의 가족과 그만의 만족, 그의 소유보다 더 사랑하는 사람이며 그 사랑을 그의 삶을 통하여 드러낸다. 예수님의 진정한 제자는 서로 사랑하며 그 사랑을 실천을 통하여 보여준다. 그들은 열매를 맺어간다.2 이런 사람들이 바로 예수님이 원하시는 사람들이다.

분명한 것은 그분의 제자가 아닌 사람은 그분을 위하여 제자를 삼지 못한다. 그러므로 우리는 그분의 제자를 삼으려고 하기 전에 반드시 먼저 우리 자신이 그분의 제자임을 확신해야 한다. 많은 사역자가 제자란 무엇인가의 성경적인 정의에 재보면 부족하다. 이런 사역자가 제자를 삼을 것이라는 것에 대해서는 희망이 없다. 그리고 그들은 사실상 시도조차 하지 않을 것이다. 그들은 제자를 삼으므로 인해 오는 어려움을 인내할만큼 자신을 예수 그리스도에게 충분히 헌신하지 않았다.

이 시점부터 나는 이 책을 계속 읽어가는 사역자들은 예수님의 계명에 순종하기 위해 온전히 헌신된 제자가라고 가정하겠다. 만약 당신이 그렇지 않다면, 진정한 제자가 되기 위해 필요한 헌신을 하기전까지는 이 책을 계속 읽는 것은 의미가 없다. 더는 기다지 말라! 무릎을 꿇고 회개하라! 그분의 놀라운 은총으로, 하나님은 당신을 용서하시고 그리스도 안에서 새 생명으로 거듭나게 하실 것이다.

제자도에 대한 재해석(Redefining Discipleship)

비록 예수님이 제자란 무엇인가에 대해 명확하게 말씀하셨지만, 많은 사람은 그분의 정의를 자기만의 것으로 대체한다. 예를 들어, 어떤사람들에게 있어서 제자란 단어는 그리스도인이라고 고백하는 모든 사람에게 적용하는 막연한 정의이다. 그들에게 있어서, 제자란 단어는 성경적 의미가 모두 제거된 것이다.

다른 사람은 제자도는 천국을 약속받은 신자에게 있어서 선택적인 두 번째 헌신단계라고 여긴다. 그들은 한 사람이 예수님안에서 천국을 약속받은 신자이기는 하지만 예수님의 제자는 아닐수 있다고 믿는다! 왜냐하면, 성경에 쓰여 있는 제자도에 대한 예수님의 요구사항을 단수히 무시하기 어렵기 때문이다. 두 수준의 그리스도인이 있다고 가르쳐진다 – 예수님을 믿는 신자와 예수님을 믿고 그분께 헌신된 제자. 이러한 관념 때문에, 많은 신자와 적은 제자가 있지만 둘다 천국에 간다고 말하여 진다.

이 교리는 제자를 삼으라는 그리스도의 계명을 효과적으로 중화시킨다. 만일 제자가 된다는 것이 자기부인과 헌신 그리고 심지어 고난을 의미한다면, 그리고 제자가 된다는 것이 하나의 선택사항이라면, 대부분의 사람은 제자가 되는 것을 선택하지 않을 것이다. 특별히 그들이 제자가 아닌 신분으로도 천국에서 환대를 받을 수 있다고 여긴다면 말이다.

그래서 우리가 물어야 할 몇 가지 아주 중요한 질문이 있다. 성경은 천국에 들어가는 사람이 꼭 예수 그리스도의 제자가 되어야 할 필요는 없다고 가르치는가? 신자에게 있어서 제자도란 하나의 선택사항인가? 헌신되지 않은 신자와 헌신된 신자란 두 레벨의 그리스도인이 존재하는가?

이 모든 질문에 대한 답은 아니다이다. 신약 성경에서 그리스도인을 신자와 제자 두 부류로 나눈적이 없다. 사도행전을 읽어보면 제자들에 대한 반복적으로 거론하는 것을 읽을 수 있는데 여기에 나오는 제자는 더 높은 계급의 보다 더 헌신된 신자들을 가리키는 것이 결코 아니다.[1] 매 개인마다 예수님을 믿는 사람은 제자이다. 사실상 “제자가 안디옥에서 비로소 그리스도인이라 일컬음을 받게 되었다”(행 11:26).

신약 성경에서 제자로 번역된 헬라어(mathetes)가 261번 기록된 반면 신자로 번역된 헬라어(pistos)는 9번 밖에 기록되지 않았다(New American Standard 번역본에서는 신자로 번역되었다). 그리스도인으로 번역된 헬라어(Christianos)는 3번밖에 기록되지 않았다. 이러한 사실만으로도 진리를 추구하는 사람들을 충분히 설득시킬 수 있다. 초대교회 때 예수님을 믿었던 사람은 모두 그분의 제자로 여겨졌다.

예수님의 지적(Jesus’ Commentary)

예수님은 신자에게 있어서 제자로 되는 것이 차요적인, 선택적인 단계라고 절대로 생각하지 않았을 것이다. 누가복음 14장에서 읽었던 예수님이 제자도에 관한 세 가지 요구조건은 신자들에게 더 높은 단계의 헌신으로 향해 초청하는 것이 아니다. 반면, 그분의 말씀은 무리 중에 있는 매개 인을 향한 것이다. 제자가 되는 것은 하나님과 관계를 맺는 첫 번째 단계이다. 더욱이 요한복음 8장에서 우리는 다음과 같은 말씀을 읽을 수 있다.

이 말씀을 하시매 많은 사람이 믿더라. 그러므로 예수께서 자기를 믿은 유대인들에게 이르시되 너희가 내 말에 거하면 참으로 내 제자가 되고 진리를 알지니 진리가 너희를 자유롭게 하리라(요 8:30-32).

그 누구도 예수님이 새 신자들에게 그분의 제자가 되라고 말씀하고 계신다는 부인할 수 없는 사실을 반박할 수 없을 것이다. 예수님은 새 신자들에게 “다음 단계 곧 나의 제자로 헌신하는 일은 앞으로 훗날에 고려해야 할 수 있다”고 말씀하시지 않았다. 그렇지 않다. 예수님은 새 신자들이 이미 제자가 될 것으로 예상한 것처럼, 신자 와 제자란 단어가 동의어인 것처럼 말씀하셨다. 그분은 새 신자들에게 그들이 그분의 제자인 것을 증거할 수 있는 것은 곧 그들이 죄로부터 자유케 하는 그분의 말씀안에 거하는 것이라고 말씀하셨다(요 8:34-36을 보라).

예수님은 사람들의 신앙고백만으로는 그들이 진정으로 믿는다고 보장할 수 없음을 아셨다. 그분은 또한, 그분을 하나님의 독생자로 진정으로 믿는 사람은 그분의 제자가 되기를 원하며 그분께 순종하고 그분을 기쁘시게 하기 위해 행동할 것이라는 것도 아셨다. 이런한 신자 또는 제자들은 자연히 그분의 말씀안에 거하여 살 것이다. 그리고 그들이 예수님의 계명을 배우면서 그분의 뜻을 알아가는 과정속에 그들은 점차적으로 죄로부터 자유하게 될 것이다.

그렇게 때문에 예수님은 그분의 신자가 되려는 사람들을 즉각적으로 시험하신 것이다. “너희가 참으로 내 제자라면” 라는 예수님의 말씀은 그들이 참 제자가 아닌 고백만 하는 제자일 가능성을 보여준다. 그들은 스스로 속일 수 있다. 예수님의 시험을 통과해야만 그들이 예수님의 진정한 제자임을 알 수 있다(그리고 요한복음 8:37-59의 남은 말씀을 읽어보면 예수님이 그들의 신실성을 의심하는 이유가 있음을 보아낼 수 있다).[2]

우리들의 주요 말씀인 마태복음 28:18-20은 제자는 헌신된 신자들의 더 높은 차원이라는 이론을 자체적으로 배제한다. 예수님은 지상명령에서 제자는 세례를 받아야 한다고 요구하신다. 물론, 사도행전에서도 사도들이 새 신자에게 세례를 주기 전 그들이 “철저하게 그리스도께 헌신하는 두 번째 단계”가 있기까지 기다리지 않았다. 반면, 사도들은 모든 새 신자들에게 그들이 회심한 후 거의 즉각적으로 세례를 베풀었다. 그들은 모든 진정한 신자는 제자라고 믿었다.

이런 점에서 제자들은 특별히 헌신된 신자들이라고 생각하는 사람은 그들만의 이론과 일관성이 없다. 그들 중 대부분은 예수님을 믿는다고 고백하는 사람은 아무나 세례를 주었다. 결코 그들이 제자신분에 맞는 헌신수준에 도달할 때까지 기다리지 않는다. 그들이 진정으로 그들이 가르치는 것을 믿는다면 그들은 응당 제자신분의 단계에 도달한, 극소수의 사람들한테만 세례를 주어야 할 것이다.

아마도 이 무도한 교리에 대한 마지막 일격은 충분할 것이다. 만약 제자가 신자들과 다르다면, 요한은 왜 형제를 향한 사랑이 진정으로 거듭난 신자들의 증표라고 썼으며(요일 3:14을 보라), 예수님은 형제를 향한 사랑이 진정한 제자들의 증표라고 말씀하셨겠는가(요 13:35)?

이 거짓 교리의 기원(The Origin of this False Doctrine)

그리스도인을 신자와 제자 두 계급으로 나누는 생각이 성경적 근거가 없다면, 이 교리가 어떻게 옹호될 수 있을까? 그 답은 바로 이 교리가 전적으로 구원에 대한 또 다른 거짓 교리에 기인한다. 그 교리는 제자에 대한 요구 조건이 은혜로 말미암아 구원받는다는 사실과 호환되지 않는다고 주장한다. 그 논리에 따르면, 제자에 대한 요구 조건이 구원을 얻는 요구 조건이 될 수 없다는 것이다. 그러므로 은혜로 말미암아 구원받아 천국에 갈 수 있는 사람에게 있어서, 제자가 된다는 것은 반드시 하나의 선택적인 헌신단계라고 그들은 말한다.

많은 성경 구절은 이 이론의 치명적인 잘못을 반대하고 있다. 예를 들어, 산상수훈 중, 많은 계명을 열거하신 후 마지막에 예수님이 하신 말씀보다 더 분명한 것이 있을까?

나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라(마 7:21).

이 말씀과 다른 여러 말씀 속에서 예수님은 명백하게 순종과 구원을 연관시켰다. 그렇다면 우리가 어떻게 하여야 수많은 이런 말씀들과 은혜로 구원받는다는 성경 말씀을 조화시킬 수 있을까? 이것은 아주 간단하다. 하나님은, 그분의 놀라운 은혜로, 모든 사람에게 회개하고, 믿고, 거듭나고, 성령의 감동으로 순종의 삶을 살 수 있는 기회를 일시적으로 주고 있다. 그러므로 구원은 은혜로 받는 것이다. 하나님의 은혜가 없다면 그 누구도 구원받을 수 없다. 왜냐하면, 모든 사람이 죄를 범하였기 때문이다. 죄인들은 구원을 받을 자격이 없다. 때문에 그들이 구원을 받으려면 하나님의 은혜가 필요하다.

우리의 구원에 관하여 하나님의 은혜는 많은 방식으로 드러났다. 예수님이 십자가에서의 죽으심, 복음으로 우리를 부르시고, 그리스도에게로 이끌어주심, 우리로 하여금 죄를 인정하게 하시고, 회개할 기회를 주시고, 우리를 새롭게 하시고 우리에게 그분의 성령으로 충만케 하시고, 우리 삶 속의 죄의 능력을 폐하시고, 거룩한 삶을 살도록 힘을 주시며 우리가 죄를 지었을 때 그분이 훈계하시는 등 방식을 통하여 드러냈다. 이 중 그 어떠한 축복도 우리의 힘으로 얻은 것이 없다. 우리는 처음부터 마지막까지 은혜로 구원받은 것이다.

성경 말씀을 보면, 구원은 “은혜에 의하여”만 받는 것이 아니라 “믿음으로 말미암아” 받게 된다. “너희는 그 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았나니”(엡2:8상). 이 두 구성 요소가 필요하며 그들은 분명히 호환되지 않는다. 사람이 구원을 받으려면 은혜와 믿음 모두 필요하다. 하나님은 그분의 은혜를 우리에게 베푸시고, 우리는 믿음으로 응답한다. 진정한 믿음은 당연히 하나님의 계명에 대한 순종을 일으킨다. 야고보가 신자들에게 보낸 서신에서 두 번째 장에 썼던 것처럼 행함이 없는 믿음은 죽은 것이며 아무 유익이 없으며 자기를 구원하지 못한다(약 2:14-26을 보라).[3]

사실은, 하나님의 은혜는 누구에게도 죄에 대해 허용한 적이 없다. 오히려, 하나님의 은혜는 사람들에게 회개하고 거듭나게끔 임시적인 기회를 제공한다. 죽은 후에는 이 회개하고 거듭나는 기회는 더는 없게 되며 하나님의 은혜를 더는 받을 수 없게 된다. 따라서 그분의 구원의 은혜는 반드시 임시적이다.

예수님의 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원받은 한 여인(A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

구원은 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 얻어진다는 완벽한 그림은 예수님과 간음 중에 잡힌 여자와의 만남의 이야기에서 발견된다. 예수님은 그녀에게 “나도 너를 정죄하지 아니하노니(이것이 바로 은혜이다. 그 여자는 정죄 받아야 마땅하기 때문이다); 가서; 다시는 죄를 범하지 말라“(요 8:11). 예수님은 그녀가 죽어야 마땅한 상황에서 그녀에게 자유를 주셨다. 그분은 그녀를 보내셨다. 하지만 다시는 죄를 범하지 말라고 경고하셨다. 이것이 바로 예수님이 이 세상 모든 죄인에게 하시는 말씀이다 – “나는 지금 너를 정죄하지 않는다. 너는 죽어 마땅하고 지옥에서 영원한 심판을 받아 마땅하지만 난 너에게 은혜를 베풀고 있다. 그러나 내 은혜는 일시적이다. 그러므로 회개하고 더는 죄를 짓지 말라. 내 은혜가 끝나고 네가 죄인의 모습으로 내 심판대 앞에 서 있기 전에.”

우리가 간음한 여자가 예수님의 지시에 따라 회개했다고 가정해 보자. 그녀가 그렇게 했다면, 그녀는 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원되었다. 그녀는 은혜에 의하여 구원받았다. 왜냐하면, 그녀는 죄인으로서 하나님의 은혜 없이는 구원받을 수 없기 때문이다. 그녀는 자신의 공로로 구원을 받았다고 말할 수 없다. 그리고 그녀는 믿음으로 말미암아 구원을 받게 된다. 왜냐하면, 그녀는 예수님을 믿었고 따라서 그분의 말씀을 믿었으며 그분의 경고를 주의했으며 더 늦기 전에 자신의 죄에서 돌이켰다. 예수님안에서 진정한 믿음을 가진 사람은 회개하게 된다. 왜냐하면, 예수님은 사람들이 회개하지 않으면 멸망한다고 경고하셨기 때문이다(눅 13:3을 보라). 예수님은 또한, 엄숙하게 아버지의 뜻을 행하는 자만이 천국에 들어간다고 선언했다(마 7:21). 한 사람이 예수님을 믿는다면 그분의 경고를 믿고 주의하게 된다.

그러나 우리가 간음한 여자가 자신의 죄를 회개하지 않았다고 가정해 보자. 그녀는 죄를 지속적으로 짓게 되고 죽은 후에는 예수님의 심판대에 서게 된다. 그녀가 예수님에게 이렇게 말했다고 상상해보자, “세상에! 여기서 당신을 만나니 너무 좋습니다! 나는 내가 당신앞에 오기 전 땅 위에 있을 때 당신이 나를 정죄하지 않으셨던 것을 기억합니다. 확실히 당신은 아직도 여전히 은혜로우십니다. 그 때 저를 정죄하지 않으셨던 것처럼 지금도 당신은 저를 정죄하지 않으실 것입니다!”

당신은 어떻게 생각하는가? 예수님은 그녀를 천국으로 환영 하실까? 답은 분명하다. 바울은 “미혹을 받지 말라; 음행하는 자나…간음하는 자나… 하나님의 나라를 유업으로 받지 못하리라”고 경고했다(고전 6:9-10).

이 모든 것은 제자에 대한 예수님의 요구가 그분 안의 진정한 믿음–무엇이 구원의 믿음인지를 말해준다. 그리고 구원의 믿음을 가진 모든 사람은 믿음으로 말미암아 은혜로 구원되었다. 구원은 은혜로 받기 때문에 제자에 대한 예수님의 요구 조건이 구원에 대한 그의 요구 조건과 호환되지 않는다는 주장에 대한 성경적 근거는 없다. 제자가 되는 것은 천국을 약속받은 신자를 위한 선택 단계가 아니라 오히려, 제자의 신분은 진정한 구원받는 믿음의 증거이다.[4]

이 때문에, 하나님 보시기에 성공한 사역자가 되려면 진정한 복음을 전파하여 제자 삼는 과정을 정확하게 시작하여 사람들로 하여금 순종의 믿음을 갖게 해야 한다. 사역자가 제자신분은 천국을 약속받은 신자를 위한 선택적인 단계라는 거짓 교리를 선언할 때, 그들은 제자를 삼으라는 그리스도의 계명을 거역하고 있으며 거짓 은혜와 거짓 복음을 선포하고 있는 것이다. 예수님이 “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21)라고 약속하신 것처럼 오직 그리스도의 진정한 제자만이 구원의 믿음을 소유하고 천국에 들어갈 수 있다.

새 거짓 복음(The New False Gospel)

하나님 구원의 은혜에 대한 잘못된 개념 때문에 현대의 복음은 종종 가장 중요한 성경적 요소들을 은혜의 메시지와 맞지 않다고 간주하여 제거한다. 그러나 거짓 복음이 바로 대부분의 현대의 새로운 “회심자”들이 “예수님을 영접”한 후 몇 주 지나지 않아 곧 교회에서 찾아볼 수 없는 이유이다. 또, 교회에 다니는 사람 중 많은 사람이 매우 자주 거듭나지 않은 사람들과 구별되지 않고 그들과 같은 가치관을 가지고 보수적인 이웃처럼 똑같은 죄를 짓고 있다. 이것은 그들이 주 예수 그리스도를 진정으로 믿지 않고 실제로 거듭나지 않았기 때문이다.

지금 현대 복음에서 제거된 이러한 필수 요소 중 하나가 회개를 촉구하는 것이다. 많은 사역자는 그들이 사람들에게 죄를 짓지 말라고 말하면(예수님이 간음 중에 잡힌 여자에게 했던 것처럼) 그것이 그들에게 구원은 은혜로 받는 것이 아니라 공로로 받는 것이라고 말하는 것과 동등하다고 생각한다. 하지만 이것은 사실이 될 수 없다. 왜냐하면, 세례 요한, 예수님, 베드로와 바울은 모두 회개가 구원에 절대적 필요하다고 선포했기 때문이다. 회개를 촉구하는 것이 하나님의 구원의 은혜를 부정하는 것이라면 세례 요한, 예수님, 베드로와 바울 모두가 구원의 은혜를 부정한 것이 된다.하지만 그들은 하나님의 은혜가 사람들이 회개하도록 주신 일시적인 기회이지, 지속적으로 죄를 지으라는 기회가 아님을 알고 있었다.

예를 들어, 세례 요한이 누가가 말한 “복음”을 선포할 때, 그의 중심 메시지는 회개였다(눅3:1-18을 보라). 회개 하지 않은 사람은 지옥으로 가게 된다(마 3:10-12; 눅3:17을 보라).

예수님은 그의 사역의 첫 시작부터 회개를 역설했다(마 4:17을 보라). 그분은 사람들에게 그들이 회개하지 않으면 멸망한다고 경고했다(눅 13:3,5을 보라).

예수님이 열두 제자들을 여러 곳에 보내셔 복음을 전파하게 하셨을 때, “제자가 나가서 회개하라고 전파하였다”(막 6:12).

부활 후, 예수님은 열두 제자에게 회개의 메시지를 전 세계에 전파하라고 하셨다. 왜냐하면, 그것이 용서에 문을 여는 열쇠이기 때문이다.

또 이르시되 이같이 그리스도가 고난을 받고 제삼 일에 죽은 자 가운데서 살아날 것과 또 그의 이름으로 죄 사함을 받게 하는 회개가 예루살렘에서 시작하여 모든 족속에게 전파될 것이 기록되었으니(눅 24:46-47).

사도들은 예수님의 지시에 순종했다. 베드로가 오순절 날에 설교할 때, 회중들은 십자가에 못 박은 한 남자에 대한 진실을 인식한 후, 마음이 찔려 베드로에게 무엇을 해야 하는지 물었다. 베드로는 그들이 먼저 회개해야 한다고 답했다(행 2:38을 보라).

솔로몬의 행각에서 한 베드로의 두 번째 대중 설교는 같은 메시지가 포함되어 있다. 죄는 회개가 없이 사라지지 않을 것이다.[5]

그러므로 너희가 회개하고 돌이켜 너희 죄없이 함을 받으라(행 3:19 상)

바울이 아그립바왕 앞에서 증언할 때, 그는 자기의 복음은 항상 회개의 메시지를 포함했다고 선언했다.

아그립바 왕이여 그러므로 하늘에서 보이신 것을 내가 거스르지 아니하고 먼저 다메섹과 예루살렘에 있는 사람과 유대 온 땅과 이방인에게까지 회개하고 하나님께로 돌아와서 회개에 합당한 일을 하라 전하므로(행 26:19-20).

아테네에서 바울은 모든 사람은 그리스도의 심판대 앞에 반드시 서야 하고, 회개치 않는 사람은 그날에 대해 준비되지 않았다고 회중들을 경고했다.

알지 못하던 시대에는 하나님이 간과하셨거니와 이제는 어디든지 사람에게 다 명하사 회개하라 하셨으니 이는 정하신 사람으로 하여금 천하를 공의로 심판할 날을 작정하시고 이에 그를 죽은 자 가운데서 다시 살리신 것으로 모든 사람에게 믿을 만한 증거를 주셨음이니라 하니라(행 17:30-31).

에베소 장로들에게 한 고별 설교에서, 바울은 그의 메시지의 필수적인 부분으로 믿음과 함께 회개를 들었다.

유익한 것은 무엇이든지 공중 앞에서나 각집에서나 거리낌이 없이 여러분에게 전하여 가르치고 유대인과 헬라인들에게 하나님께 대한 회개와 우리 주 예수 그리스도께 대한 믿음을 증언한 것이라(행 20:20,21).

이 성경 말씀은 회개의 필요성이 선포하지 않는 한 진정한 복음이 전파되지 않는다는 것을 사람들에게 설득하기에 충분하다. 하나님과의 올바른 관계는 회개로부터 시작한다. 그것 없이는 죄의 용서는 없다.

회개의 재정의(Repentance Redefined)

비록 많은 성경 말씀이 구원은 회개에 근거함을 증거하지만, 일부 사역자들은 여전히 회개의 명확한 의미를 왜곡함으로써 하나님의 은혜에 대한 그들의 거짓된 개념에 부응하기 위해 회개의 필요성을 무효로 할 수 있는 방법을 찾는다. 그들의 새로운 정의에 의하면, 회개는 예수님이 누구인지에 대한 마음의 변화에 지나지 않으며, 그리고 놀랍게도, 한 사람의 행위에 영향을 줘야 한다는 필요성이 없다는 것이다.

그래서 신약 설교자들이 사람들에게 회개 하라고 촉구할 때 무엇을 기대했겠는가? 그들은 사람들이 예수님이 누구인지에 대한 자신의 마음의 변화만을 원했는가 아니면 자신의 행위상의 변화를 원한 것인가?

바울은 진정한 회개는 행위의 변화를 요구한다고 믿었다. 우리는 이미 바울의 아그립바 왕앞에서의 선언을 통하여 그의 수십년간의 사역에 관한 증언을 읽었다.

아그립바 왕이여 그러므로 하늘에서 보이신 것을 내가 거스르지 아니하고 먼저 다메섹과 예루살렘에 있는 사람과 유대 온 땅과 이방인에게까지 회개하고 하나님께로 돌아와서 회개에 합당한 일을 하라 전하므로(행 26:19-20).

세례 요한도 회개는 특정 신학 사실에 대한 마음의 변화 이상이라고 믿었다. 회중들이 회개하라는 요한의 촉구에 대해 어떻게 해야 되냐고 물었을 때, 그는 행위의 특정 변화를 열거하였다(눅 3:3, 10-14을 보라). 그는 또한, 바리새인과 사두개인들이 단지 표면상의 회개만 함을 비웃으며 진정한 회개가 없으면 지옥의 불에 던져질 것임을 그들에게 경고하였다.

독사의 자식들아, 누가 너희에게 일러 장차 진노를 피하라 하더냐? 그러므로 회개에 합당한 열매를 맺고…이미 도끼가 나무 뿌리에 놓였으니 좋은 열매 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지리라(마 3:7-10).

예수님도 세례요한이 전파했던 회개와 같은 메시지를 설교하셨다(마3:2; 4:17을 보라). 그는 어느 한 번 니느웨 사람들이 요나의 설교를 듣고 회개한 것을 말씀하셨다(눅 11:32을 보라). 요나서를 읽어본 사람이라면 누구나 니느웨 사람들이 자신 마음의 변화보다 더 많은 일을 했음을 알고 있을 것이다. 그들은 또한, 죄로부터 돌이켜 자신 행위의 변화를 가져왔다. 예수님은 이것을 회개라고 말씀하셨다.

성경적인 회개는 마음속으로부터 생긴 진정한 믿음에 대한 자원적인 행위변화의 응답이다. 사역자가 진정한 회개임을 증명하는 행위변화의 필요성을 언급하지 않고 복음을 전파한다면, 그는 실제로 제자들을 향한 그리스도의 염원을 대적하고 있는 것이다. 또한, 그는 자기의 청중들이 회개 없이도 구원받을 수 있다고 미혹하는 것이며, 따라서 사역자에 대한 믿음은 그들로 하여금 지옥으로 향하게 할 수도 있다. 그 사역자는 인식했을지 모르지만 하나님을 대적하고 사탄을 위하고 있는 것이다.

만일 사역자가 예수님이 명하신 대로 제자를 삼으려고 할 경우, 그는 반드시 정확하게 시작해야 한다. 그가 사람들로 하여금 회개와 순종의 믿음으로 나아오게 하는 진정한 복음을 전파하지 않을 경우, 그는 사람들의 눈에는 큰 성공을 한 것처럼 보일지라도 실패할 수밖에 없다. 그는 큰 회중들을 거느리고 있을지도 모른다. 하지만 그는 나무나 풀이나 짚으로 구축하고 있으며, 그의 공적은 앞으로 불의 시험을 받을 때에 드러나게 되어 있다. 그들은 불에 타 없어질 것이다(고전 3:12-15을 보라).

헌신하라는 예수님의 부르심(Jesus’ Calls to Commitment)

예수님은 구원받지 못한 사람들이 죄로부터 돌아서라고 요구하셨을 뿐 아니라 또한, 그들이 즉각적으로 그분을 따르고 순종하기를 원하셨다. 그분은 종래로 이보다 더 낮은, 오늘날 종종 일어나는 구원의 조건을 제공하지 않으셨다. 그분은 종래로 사람들을 그분을 “영접”하라고 초대하고, 용서를 약속하고, 나중에 그분께 순종하도록 제안하지 않으셨다. 예수님은 제일 첫 번째 단계로서 전심으로 헌신하라고 요구하셨다.

슬프게도, 예수님께로의 희생적인 헌신은 종종 자칭 그리스도인들에 의해 쉽게 무시된다. 또는 그것이 인정된다고 해도 구원받지 못한 사람들이 아닌 이미 하나님 구원의 은혜를 받은 사람들을 향한 더 깊은 관계로의 부르심으로 해석되고 있다. 하지만 이런 이들 중 많은 부분은 예수님의 헌신으로의 부르심은 구원받지 못한 사람들이 아닌 이미 구원받은 그들을 향한 것이라고는 말하고 있지만, 자신들이 해석하고 있는 것처럼 예수님의 이 부르심에 따르지 않는다. 그들은 마음속으로 이 부르심에 순종으로 응답하지 않을 수 있다고 여기며, 그들 또한, 종래로 순종한 적이 없다.

이미 구원을 받았다고 가정한 사람들에게는 종종 예수님께 더 깊게 나아가는 것으로 해석되는 구원으로의 초대 중 하나를 생각해 보도록 하자:

무리와 제자들을 불러 이르시되 누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라 누구든지 자기 목숨을 구원하고자 하면 잃을 것이요 누구든지 나와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으면 구원하리라 사람이 만일 온 천하를 얻고도 자기 목숨을 잃으면 무엇이 유익하리요 사람이 무엇을 주고 자기 목숨과 바꾸겠는냐 누구든지 이 음란하고 죄 많은 세대에서 나와 내 말을 부끄러워하면 인자도 아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 올 때에 그 사람을 부끄러워하리라(막 8:34-38).

이 구원으로 초대는 불신자들을 향한 것인가 아니면 신자들을 향한 더 헌신적인 관계로의 초대인가? 우리가 정직하게 읽었다면, 답은 명확해진다.

첫째, 예수님이 대화를 한 사람은 “무리와 제자들”(34절)로 구성되었음을 확인할 수 있다. 그렇다면 “무리”들은 그의 제자들로 이루어져 있지 않다. 그들은 사실 예수님의 말씀을 듣도록 그분께 소환당했다. 예수님은 그분이 가르치려는 진리를 모든 사람, 그분을 추종하는 사람이나 진리를 추구하는 사람이나 모두 이해하기를 원하셨다. 그분은 곧이어 “누구든지”(34절)라는 말씀으로 시작하는 것도 확인할 수 있다. 그분의 말씀은 누구에게나 또한, 모든 사람에게 적용된다.

우리가 계속 읽어내려 갈수록, 예수님이 누구한테 말씀하시는지 명확해진다. 특히, 그분의 말씀은 (1)그분을 따르고, (2)자기 목숨을 구하고, (3)영혼을 상실하지 않으려는, (4)아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 오실 그분 앞에서 부끄러워하지 않을 사람이 되려는 열망 중에 있는 모든 사람을 향한 것이다. 예수님이 묘사한 이 네 가지 부류의 사람은 모두 구원을 갈망하는 사람들이다. 우리는 천국에 약속받았다고 하는 사람이 “그의 생명을 구하기” 위해 “예수님을 따르기”를 원치 않는다고 생각하는가? 우리는 진정한 신자들이 “그들의 영혼을 상실”하고 예수님과 그분의 말씀을 부끄러워하며 예수님이 다시 오실 때에 그분의 부끄러움을 당할 것이라고 생각하는가? 분명한 것은, 예수님은 이 성경본문속에서 영원한 구원을 얻기에 대해 말씀하셨다.

이 다섯 구절로 된 본문의 마지막 네 구절은 모두 단어 “누구든지”로 시작됨을 주목하라. 따라서 각 구절은 이전 구절에 대해 설명하고 확장하는 데 도움이 된다. 이 본문 중의 어떤 구절도 다른 구절들의 조명을 떠나서 해석되어서는 안 된다. 이 부분을 염두에 두고 예수님의 말씀을 한 구절씩 해석해보자.

첫 번째 구절(Sentence #1)

누구든지 나를 따라오려거든 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 나를 따를 것이니라(막 8:34).

다시 말하지만, 예수님은 누구든지 그분을 따르기를 원하고 그분의 추종자가 되기를 원하는 사람들에게 말씀하셨다. 예수님이 제일 처음 맺으려고 했던 관계는 바로 사람들이 그분의 추종자가 되는 것이었다.

많은 사람은 그분의 추종자가 아닌 그분의 친구가 되기를 원하지만, 이런 선택은 존재하지 않는다. 예수님은 사람들이 그분을 순종하지 않는 한 그들은 친구로 여기지 않으셨다. 그분은 어느 한 번 “너희는 내가 명하는 대로 행하면 곧 나의 친구라”(요 15:14)고 말씀하셨다.

많은 사람이 그분의 추종자는 되려 하지 않고 그분의 형제가 되기만을 원하는 데 예수님은 그런 선택을 제공하지 않았다. 그분은 순종하지 않는 자는 아무도 형제로 여기지 않으셨다. “누구든지 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 하는 자가 내 형제요 자매요 어머니이니라”(마 12:50).

많은 사람이 예수님의 추종자가 되는 것에는 관심이 없이 하늘나라에서 그분과 함께하고자 하지만, 예수님은 그런 일이 불가능함을 보여주셨다. 오직 그분께 순종하는 사람들만이 천국을 약속받았다. “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21).

이 구절 속에서 예수님은 그분을 따르기를 원하는 사람들에게 그들이 자기를 부인하지 않고서는 그분을 따를 수 없다고 알려주셨다. 그들은 반드시 자기의 욕망을 내려놓고 그분의 뜻에 순종하여야 한다. 자기 부인과 순종은 예수님을 따르는 것의 본질이다. 그것이 바로 “자기 십자가를 지라”는 뜻이다.

두 번째 구절(Sentence #2)

예수님의 두 번째 구절은 그의 첫 번째 구절의 의미를 더 명확하게 해준다.

누구든지 자기 목숨을 구원하고자 하면 잃을 것이요 누구든지 나와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으면 구원하리라(막 8:35).

다시 한 번, 이 구절도 “누구든지”로 시작하여 첫 번째 구절과 관련하여 추가설명을 하고 있음을 주의하길 바란다. 이 구절에서 예수님은 두부류의 사람들을 대조하고 있다. 첫 구절에서 암시했던 두부류의 사람, 자기를 부인하고 그분을 따라 자기 십자가를 지려는 사람과 그렇지 않은 사람이다. 지금은 그리스도와 복음을 위하여 자기 목숨을 잃으려는 사람들과 그렇지 않은 사람들로 대조된다. 우리가 이 두부류 사람들 사이의 관계를 보면 아래와 같은 결론을 얻게 된다. 첫 번째 구절에서 자기 부인하지 않으려는 사람들이 두 번째 구절의 자기 생명을 구하고자하는 사람들과 맞물리고 첫 번째 구절에서 자기를 부인하려는 사람들이 두 번째 구절에서 자기 생명을 잃지만 최종적으로 구원을 얻게 되는 사람들과 맞물린다는 것을 알 수 있다.

예수님은 한 사람이 육체적인 생명을 잃고 얻는 것을 말씀하시지 않았다. 이 구절의 뒷부분은 예수님이 영원한 손실과 이득을 마음에 두고 있음을 보여준다. 예수님은 요한복음 12장 25절에서도 유사한 표현을 하셨다. “자기 생명을 사랑하는 자는 잃어버릴 것이요 이 세상에서 자기의 생명을 미워하는 자는 영생하도록 보전하리라.”

첫 번째 구절에서 자기를 부인하지 않은 사람은 두 번째 구절에서 자기 생명을 구하고자 했던 사람과 같은 사람이다. 따라서 우리는 합리적 “한 사람의 생명을 구원한다”는 것은 “자기 삶을 위해 자기만의 계획을 세우는” 것과 같다고 결론 지을 수 있다. 우리가 대조했었던 “그리스도와 복음을 위하여 자신의 목숨을 잃은 사람”을 생각해볼 때 이것은 더 명확해진다. 그는 자기를 부인하고 자기 십자가를 지고 자기만의 계획을 내려놓고 이제는 그리스도의 계획과 복음전파의 실현을 목적으로 사는 사람이다. 그는 궁극적으로 “자기의 생명을 구원”할 것이다. 자기보다 그리스도를 기쁘시게 하기 위해 사는 사람은 궁극적으로 천국의 기쁨을 누릴 것이나, 계속하여 자기를 기쁘게 하기 위해 사는 사람은 자기만의 계획을 좇을 수 있는 모든 자유를 잃은 채 지옥에서 처참한 최후를 맞이할 것이다.

세 번째와 네 번째 구절(Sentences #3 & 4)

이제 세 번째와 네 번째 구절을 보도록 하자:

사람이 만일 온 천하를 얻고도 자기 목숨을 잃으면 무엇이 유익하리요 사람이 무엇을 주고 자기 목숨과 바꾸겠는냐(막 8:36-37).

이 두 구절에서 자기를 부인하지 않는 사람을 강조하고 있다. 그는 또한, 자신의 생명을 구원하고자 하지만, 궁극적으로 그것을 잃게 되는 사람이다. 지금 이 세상이 주는 것들을 추구하지만 궁극적으로 “자신의 영혼을 상실”하게 된다. 예수님은 온 천하의 가치와 한 영혼의 가치를 비교하여 이런 사람의 어리석음을 보여 주셨다. 물론, 비교조차 할 수 없다. 한 사람이 이론적으로 온 천하를 가질 수 있지만, 죽음 뒤에는 지옥에서의 영원한 삶이 기다린다면, 그는 치명적인 착오를 범한 것이다.

이 세 번째와 네 번째 구절 속에서 우리는 무엇이 사람들로 하여금 그리스도의 추종자가 되는 것한테서 멀어지게 하는지에 대한 통찰력을 얻게 된다. 그것은 바로 이 세상이 주는 자기만족을 위한 그들의 욕망이다. 자기 사랑에 의해 그들은 그리스도를 따르기를 거부하고, 죄가 주는 쾌락을 추구한다. 그리스도의 진정한 추종자들은 그분에 대한 사랑과 순종 때문에 죄가 주는 쾌락을 피한다. 세상을 좇는 사람들이 부와 권력과 명예를 추구 반면 그리스도의 진정한 추종자들은 먼저 그의 나라와 그의 의를 추구한다. 하나님의 청지기로서 그들은 자신이 얻은 부, 권력, 명예를 그분의 영광을 위해 사심없이 사용해야 한다고 생각한다.

다섯 번째 구절(Sentence #5)

마지막으로, 다섯 번째 구절을 생각해 보도록 하자. 이 구절 역시 “누구든지”란 단어로 시작하며 다른 구절들과 어떻게 연결되는지 주목하라.

누구든지 이 음란하고 죄 많은 세대에서 나와 내 말을 부끄러워하면 인자도 아버지의 영광으로 거룩한 천사들과 함께 올 때에 그 사람을 부끄러워하리라(막 8:38).

이 사람 역시 자기를 부인하려 하지 않고, 자기만의 계획을 좇아가고, 세상이 주는 것들을 추구하여 궁극적으로 자신의 생명을 잃고 영혼을 상실한다. 지금 이 사람은 그리스도와 그분의 말씀을 부끄러워한다고 묘사되고 있다. 그가 부끄러워하는 이유는 물론 자신의 불신 때문이다. 그가 진정으로 예수님이 하나님의 아들이라고 믿었더라면, 그는 절대로 그분과 그분의 말씀을 부끄러워하지 않았을 것이다. 그러나 그는 “음란하고 죄 많은 세대”에 속하며, 예수님은 재림하셨을 때에 그를 부끄러워 할 것이다. 분명히 예수님은 구원받은 사람을 묘사하고 있지 않다.

이 모든 것의 결론은 무엇일까? 전반 단락은 이미 천국을 약속받은 사람에게 보내는 더 헌신적인 삶으로의 부르심으로 간주할 수 없다. 그것은 분명히 진정으로 구원받은 사람과 구원받지 못한 사람을 비교하는 방식을 통하여 구원받는 길을 보여준 것이다. 진정으로 구원받은 사람은 예수 그리스도를 믿으므로 그분을 위하여 자기를 부인하지만 구원받지 못한 사람은 순종의 믿음을 보일 수가 없다.

헌신하라는 또 다른 부르심(Another Call to Commitment)

우리가 생각할 수 있는 성경 말씀이 많이 있지만, 또 다른 하나의 헌신에 관한 예수님의 부르심을 보도록 하자, 이 부르심은 구원으로의 부르심이다.

수고하고 무거운 짐 진 자들아 다 내게로 오라 내가 너희를 쉬게 하리라 나는 마음이 온유하고 겸손하니 나의 멍에를 메고 내게 배우라 그리하면 너희 마음이 쉼을 얻으리니 이는 내 멍에는 쉽고 내 짐은 가벼움이라 하시니라(마 11:28-30).

복음 전도자는 종종 자신의 복음 전도 초대에서 이 성경 말씀을 사용하며,이렇게 하는 것은 잘못된 점이 없다. 이 말씀은 분명히 구원으로의 초대이다. 여기서 예수님은 “수고하고 무거운 짐 진” 사람들에게 쉼을 주신다. 그분은 그분의 말씀처럼 육체적으로 힘든 사람들에게 육체적인 쉼이 아닌 영혼의 안식을 주셨다. 구원받지 못한 사람은 죄책감, 두려움과 죄로 중압감을 느끼며 그들이 그로 말미암아 지쳐 있을 때에 구원의 말씀을 전하기에 좋은 대상이 된다.

이러한 사람들이 예수님이 주시는 안식을 받기를 원한다면 그들은 반드시 예수님에 의하며 두 가지를 수행해야 한다. 그들은 반드시 (1) 그분께로 나아오고, (2) 그분의 멍에를 메야 한다.

은혜를 전파하는 거짓교사들은 종종 “예수님의 멍에를 지라”는 표현의 명백한 의미를 왜곡한다. 일부는 실제로 예수님이 말씀하신 멍에는 반드시 그분의 목에 씌워진 것이어야 한다고 한다. 그렇지 않고서야 예수님이 “나의 멍에”라고 할 리가 없다는 것이다. 그리고 그들은 예수님이 말씀하신 멍에는 반드시 쌍 멍에이며 멍에의 한쪽은 그분의 목에 씌워져 있고 나머지 한쪽은 비워져 있으며 우리의 목에 걸어야 한다고 한다. 하지만 우리는 예수님이 모든 쟁기를 당기는 작업을 하시겠다고 한 약속을 이해해야 한다. 왜냐하면, 예수님은 그분의 멍에는 쉽고 그분의 짐은 가볍다고 말씀했기 때문이다. 따라서 우리의 유일한 임무는, 이러한 거짓교사들에 의하면, 우리가 그분이 우리의 구원을 위한 모든 것을 하게끔 믿음으로 예수님과 함께 멍에를 지면서 그분의 은혜로 인한 혜택을 누리는 것이라고 한다. 이런 해석은 분명히 아주 억지다.

아니, 예수님이 지친 사람들에게 그분의 멍에를 지라는 말씀은 그들이 그분께 순종하고 그분을 그들의 주권자로 모시고 그분이 그들의 삶을 주관하도록 하여야 한다는 의미이다. 그것이 바로 예수님이 그들에게 그분의 멍에를 메고 그분께 배우라고 한 이유이다. 구원받지 못한 사람은 그들만의 길을 가고 그들만의 삶을 지배하는 야생 황소들과 같다. 그들이 예수님의 멍에를 멜 때, 그들은 그분에게 지배권을 내려놓는다. 예수님의 멍에가 쉽고 그분의 짐이 가벼운 것은 바로 그분이 우리안에 내주하시는 성령을 통하여 우리로 하여금 그분께 순종할 수 있는 힘을 주시기 때문이다.

따라서 우리는 예수님이 지친자들에게 쉼을 주는 상징적 표현을 통하여 사람들을 구원으로 부르시고 그분께 순종하고 그분을 그들의 주님으로 모시도록 하고 있음을 다시 한 번 볼 수 있다.

요약(In Summary)

이 모든 것은 진정 성공한 사역자는 예수님의 계명에 순종하여 제자를 삼고, 회개와 헌신에 대해 알며, 제자가 되는 것이 천국을 약속받은 신자들을 위한 선택사항이 아님을 알고 있는 사람이라는 것을 말하기 위해서이다. 그것이야말로 구원의 믿음을 표현하는 유일하고 진정한 것이라고 생각된다. 따라서 성공적인 사역자는 구원받지 못한 사람들에게 성경적인 복음을 전한다. 그는 그들로 하여금 회개하고 예수님을 따르게 할 것이며 헌신하려 하지 않는 사람들에게는 구원을 보장하지 않는다.

[1]제자는 사도행전6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16에서 언급되었다. 신자는 사도행전 5:14; 10:45, 16:1에서만 언급되었다. 예를 들어 사도행전 14:21에서 누가는 이렇게 썼다, “[바울과 바나바는] 복음을 그 성에서 전하여 많은 사람을 제자로 삼고…” 따라서 바울과 바나바는 복음을 전함으로 제자를 삼았고, 사람들은 회심한 후 즉각적으로 제자가 되었으며 선택적인 시간을 가진 후 제자가 된 것이 아니다.

[2]이 성경 구절은 새로운 회심자에게 구원을 보장해주는 현대의 잘못된 관행을 드러낸다. 예수님은 새롭게 회심했다고 말하는 사람들에게 구원을 보장해 주시지 않았다. 왜냐하면 그들은 예수님을 영접한다는 짧은 기도거나 말로 된 믿음만 고백했기 때문이다. 오히려 그분은 그들에게 자신의 고백이 진실한지를 확인해보기를 도전하셨다. 우리는 그분의 모범을 따라야 한다.

[3]또한, 아무 행함이 없어도 구원을 받는다고 주장하는 사람들과 달리, 야고보는 믿음으로만 구원받을 수 없다고 말했다. “사람이 행함으로 의롭다 하심을 받고 믿음으로만은 아니니라.” 진정한 믿음은 결코 혼자가 아니다. 믿음에는 항상 행함이 따른다.

[4]바울이 종종 구원은 행함이 아닌 믿음으로 받는 것이라고 확인했던 이유가 그 당시 그가 끊임없이 충실한 율법주의자들과 싸우고 있었기 때문이라는 것을 명심하는 것이 도움이 될 것이다. 바울은 천국에 가기 위해서는 거룩함이 중요하다고 가르치는 사람들을 바로잡으려 한 것이 아니다. 왜냐하면 그 자신도 그 사실을 믿고 종종 긍정했기 때문이다. 오히려, 그는 하나님의 구원의 은혜에 대한 개념이 없고 예수님이 왜 죽으셨는지를 모르고 있는 유대인들을 바로잡기 위함이었다. 많은 사람들은 이방인들이 구원받지 못한다고 생각했는데 그것은 그들이 하나님의 은혜가 구원을 가능하게 한다는 개념이 없었기 때문이다. 일부 사람들은 할례, 육체적인 혈통, 또는 율법을 지키는 것(어쨌든 그들은 지키지 않았다)이 한 사람의 구원을 이룬다고 생각했으며, 따라서 그들은 하나님의 은혜와 그리스도의 죽으심을 폐하였다.

[5]마찬가지로 하나님이 이방인도 예수님을 믿음으로 구원받을 수 있다고 베드로에게 계시하셨을 때, 베드로는 고넬료의 집사람들에게 “내가 참으로 하나님은 사람의 외모를 보지 아니하시고 각 나라 중 하나님을 경외하며 의를 행하는 사람은 다 받으시는 줄 깨달았도다”고 선언하였다. 베드로는 사도행전 5:32에서 하나님은 “자기에게 순종하는 사람들”에게 성령님을 주신다고 말하였다. 모든 진정한 그리스도인들에게는 성령님이 거하신다(롬 8:9; 갈 4:6을 보라).

Dukurikije Bibiliya, umwigishwa ni umuntu wizera Umwami Yesu Kristo n’umutima utaryarya, akagendera mu Ijambo rye kandi ibyo bikaba byaramubatuye mu byaha. Umwigishwa ni uwitoza kumvira amategeko ya Kristo, kandi agakunda Yesu kurusha uko akunda umuryango we, kurusha uko akunda kugubwa neza, no kurusha uko akunda umutungo we, kandi urwo rukundo akarugaragariza mu mibereho ye. Abigishwa nyakuri ba Yesu barakundana kandi urwo rukundo barwerekanira mu bikorwa. Ubwo baba bera imbuto.[1] Abo ni bo Yesu ashaka.

Birumvikana ko abatari abigishwa ubwabo badashobora no guhindura abandi abigishwa ba Kristo. Ni cyo gituma mbere y’uko tugira umuntu n’umwe tugerageza gushaka guhindura umwigishwa wa Yesu, tugomba kubanza tukamenya tudashidikanya niba twebwe ubwacu turi abigishwa be. Abakozi b’Imana benshi iyo bapimwe ku munzani w’abo Bibiliya yita umwigishwa basanga batuzuye. Nta cyizere cy’uko abakozi b’Imana nk’abo bashobora guhindura abantu abigishwa, mu by’ukuri ntibazigera banabigerageza. Ubwabo ntibiyeguriye Yesu Kristo bihagije ku buryo bakwihanganira ibibazo umuntu ahura na byo mu gihe ahindura abantu abigishwa nyabo.

Uhereye ubu, reka nibwire ko abakozi b’Imana bari bukomeze gusoma, ubwabo ari abigishwa b’Umwami Yesu Kristo,biyemeje rwose kumvira amategeko ye. Niba atari uko, gukomeza gusoma byawe ntacyo bivuze utarafata icyo cyemezo cya ngombwa cyo guhinduka umwigishwa nyawe. Wikomeza gutegereza ikindi gihe! Kubita amavi hasi wihane! Ku bw’ubuntu bwayo butangaje, Imana irakubabarira kandi iguhindure icyaremwe gishya muri Kristo!

Gusobanura bundi bushya kuba umwigishwa icyo ari cyo

N’ubwo Yesu yasobanuye neza cyane umwigishwa icyo ari cyo, abenshi basimbuje iyo nsobanuro iyabo bishyiriyeho. Urugero, kuri bamwe umwigishwa ni ijambo ritumvikana neza rishobora gukoreshwa ku muntu uwo ari we wese uvuga ko ari umukristo. Kuri abo ijambo umwigishwa ryambuwe insobanuro yaryo yose Bibiliya iriha.

Abandi bumva ko kuba umwigishwa ari indi ntambwe ya kabiri uwizera ujya mu ijuru ashobora gutera cyangwa ntayitere bitewe no guhitamo kwe. Bo bizera ko umuntu ashobora kuba ari umukristo ujya mu ijuru ariko kandi ntabe umwigishwa wa Yesu! Bitewe n’uko bikomeye cyane gupfa kwirengagiza ibyanditse muri Bibiliya Yesu ategeka ko umuntu agomba kuba yujuje kugira ngo abe umwigishwa, bigisha ko hari ibyiciro bibiri by’abakristo–abakristo bizera Yesu, n’abigishwa bizera Yesu kandi bamwiyeguriye. Bahereye kuri ibyo, bakunze kuvuga ko abakristo ari benshi ariko abigishwa bakaba bake, nyamara ngo bose barimo barajya mu ijuru.

Iyi nyigisho ihindura ubusa itegeko rya Yesu ryo guhindura abantu abigishwa, ibyo bikaburizamo uwo murimo wo guhindura abantu abigishwa. Niba kuba umwigishwa bisaba kwiyanga ukiyegurira Yesu kandi ugaca no mu mibabaro, hanyuma kandi niba kuba umwigishwa ari ikintu wakora ushatse utashaka ukabireka, birumvikana ko umubare munini cyane w’abantu ari abazahitamo kutaba abigishwa, cyane cyane iyo bumva ko bazakirwa mu ijuru nk’abakristo batari abigishwa.

Aha rero hari ibibazo bya ngombwa cyane tugmba kubaza: Mbese Ibyanditswe byera bitubwira ko umuntu ashobora kuba umukristo ujya mu ijuru, ariko ntabe umwigishwa wa Yesu Kristo? Mbese kuba umwigishwa ni intambwe yindi umukristo ashobora gutera biturutse ku bushake bwe yaba atabishaka ntayitere? Mbese hari ibyiciro bibiri by’abakristo: abizera batiyeguriye Kristo, n’abigishwa bamwiyeguriye?

Igisubizo kuri ibyo bibazo byose ni Oya. Nta nahamwe Isezerano Rishya ritubwira ko hari ubwoko bubiri bw’abakristo, abizera n’abigishwa. Iyo umuntu asoma igitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa, kenshi na kenshi hagaruka ijambo abigishwa, kandi ikigaragara ni uko ridasobanura urundi rwego ruri hejuru rw’abizera biyeguriye Imana kurusha abandi. Uwizeraga Yesu wese yari umwigishwa.[2] Mu by’ukuri, “muri Antiyokiya ni ho abigishwa batangiriye kwitwa Abakristo” (Ibyakozwe 11:26).

Biratangaje kubona ukuntu usanga ijambo mu Kigiriki risobanura umwigishwa (mathetes) urisanga mu Isezerano Rishya incuro 261, nyamara ijambo mu Kigiriki rivuga uwizera (pistos) ukarisangamo incuro icyenda gusa (nk’uko risobanurwa ngo abizera muri Bibiliya yitwa the New American Standard Version). Ijambo mu Kigiriki rivuga Umukristo (Christianos) riboneka incuro eshatu gusa. Ibyo byonyine birahagije kwemeza umuntu ufite umutima utaryarya ushaka kumenya ukuri ko mu itorero rya mbere uwizeraga Yesu wese yakirwaga/yafatwaga nk’umwigishwa we.

Insobanuro ya Yesu

(Jesus’ Commentary)

Nta gushidikanya ko Yesu atigeze atekereza ko kuba umwigishwa ari indi ntambwe ya kabiri abizera bashobora gutera babishatse batabishaka bakarorēra.Bya byangombwa bitatu twasomye muri Luka 14 asaba kugira ngo umuntu abe umwigishwa ntiyabibwirwaga abizera nko kubahamagarira kuzamuka ku rundi rwego mu buryo bwabo bwo kumwiyegurira. Ahubwo ayo magambo yabwirwaga ba bantu bose benshi cyane bari bamuteze amatwi. Kuba umwigishwa ni yo ntambwe ya mbere mu busabane umuntu agirana n’Imana. Byongeye kandi dusoma muri Yohana 8 ngo:

Avuze atyo [Yesu] abantu benshi baramwizera. Nuko Yesu abwira Abayuda bamwemeye ati, “Nimuguma mu ijambo ryanjye muzaba abigishwa banjye nyakuri; namwe muzamenya ukuri kandi ukuri ni ko kuzababātūra” (Yohana 8:30-32).

Nta muntu ushyira mu gaciro wajya impaka arwanya iki kintu kigaragara cy’uko Yesu abo yabwiraga ari abari bakimara kumwizera abahamagarira kuba abigishwa be. Yesu ntabwo yabwiye abo bari bamaze kumwizera ngo, “Hanyuma rero mu minsi izaza, bishobotse mwatekereza ukuntu mwatera intambwe ikurikiraho, intambwe yo kwiyemeza rwose, yo kuba abigishwa banjye.” Oya, Yesu yabwiraga abo bizera bashya nk’uwizera ko barangije kuba abigishwa, nk’aho ndetse ijambo uwizera n’ijambo umwigishwa ari amagambo asobanura kimwe. Yabwiye abo bari bakimara kwizera ko kugira ngo bagaragaze ko ari abigishwa be ari uko baguma mu ijambo rye, gutyo bakabātūrwa mu byaha (reba Yohana 8:34-36).

Yesu yari azi ko abantu kuvuga ko bizeye bidasobanuye ko bizeye koko. Yari azi kandi ko abizeye ko ari Umwana w’Imana koko babigaragariza mu bikorwa–bahitaga bahinduka abigishwa be–bakihatira cyane kumwumvira no kumunezeza. Abizera/abigishwa bameze batyo bagumaga mu ijambo rye, bakarituramo. Kandi uko bagendaga bamenya ubushake bwe mu kwiga amategeko ye ni ko bagendaga babātūrwa mu byaha.

Ni cyo gituma Yesu yihutiye gukangurira abo bari bizeye kwisuzuma. Aya magambo ye ngo, “Niba muri abigishwa banjye koko” arerekana ko yumvaga ko binashoboka ko baba atari abigishwa be nyakuri, ahubwo bakaba ari abavuga gusa ko ari abigishwa. Baba bibeshya. Keretse gusa batsinze ikizamini cy’igerageza cya Yesu ni ho bashoboraga kumenya badashidikanya ko ari abigishwa be koko. (Kandi iyo ukomeje gusoma icyo kiganiro uko gikomeza muri Yohana 8:37-59 biragaraga ko yari afite ishingiro mu kubashidikanyaho.)[3]

Icyanditswe cyacu cy’ingenzi dushingiyeho, Matayo 28:18-20, ubwacyo kirasenya iyo myumvire yo kuvuga ko abigishwa ari urundi rwego rwo hejuru rw’abizera biyemeje rwose. Mu Nshingano Nkuru Yesu yatanze yategetse ko abigishwa bagomba kubatizwa. Biragaragara cyane mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa ko intumwa zitategerezaga ko abizeye bazabanza bagatera “indi ntambwe yo kuba biyemeje rwose gukurikira Kristo” kugira ngo bazabone kubabatiza. Ahubwo intumwa zabatizaga abizeye bose ako kanya bakimara gukizwa. Zizeraga ko abizera nyakuri bose ari abigishwa.

Ku bw’ibyo, abumva ko abigishwa ari abizera bageze ku rwego rudasanzwe rwo kwiyegurira Yesu nta n’ubwo bubahiriza iyo tewologiya yabo. Abenshi muri bo babatiza uwo ari we wese uje avuga ko yizera Yesu, ntibategereze ko azagera kuri rwa rwego rudasanzwe rwo “kuba umwigishwa.” Nyamara iyaba bizeraga koko ibyo babwiriza bakabaye babatiza gusa abamaze kugera ku rugero rw’ubwigishwa, kandi baba ari bake cyane mu bantu babo.

Wenda reka twongere dukubite iyi nyigisho y’abadayimoni turangiza biraba bihagije. Niba abigishwa batandukanye n’abizera, kuki Yohana yanditse avuga ko urukundo dukunda bene Data ari cyo kimenyetso kiranga abizera nyakuri bavutse bwa kabiri (reba 1 Yohana 3:14), na Yesu akavuga ko gukunda bene Data ari cyo kimenyetso cy’abigishwa be nyakuri (Yohana 13:35)?

Inkomoko y’iyi Nyigisho y’Ibinyoma

(The Origin of this False Doctrine)

Niba ibyo bintu by’inzego ebyiri zitandukanye z’abakristo, abizera n’abigishwa, ntaho wabisanga muri Bibiliya, bigenda bite kugira ngo iyo nyigisho abantu bayitsimbarareho? Igisubizo ni uko iyo nyigisho ishyigikiwe cyane n’indi nyigisho y’ibinyoma yerekeye ku gakiza. Iyo nyigisho ivuga ko ibisabwa kugira ngo umuntu abe umwigishwa binyuranyije n’uko agakiza ari ubuntu. Bashingiye kuri iyo mitekerereza bagafata umwanzuro bavuga ko ibisabwa kugira ngo umuntu abe umwigishwa bidashobora kuba ari byo bisabwa ngo umuntu akizwe. Ku bw’ibyo rero, kuba umwigishwa n’indi ntambwe yo kwiyemeza gukurikira Yesu abizera bajya mu ijuru bakijijwe n’ubuntu bashobora guhitamo gutera cyangwa ntibayitere biturutse ku bushake bwabo.

Akaga kuri iyi myumvire ni uko hari ibyanditswe byera byinshi cyane biyivuguruza. Urugero, ni iki cyakumvikana cyane kurusha ibyo Yesu yavuze asoza inyigisho ye yigishiriza ku musozi igihe yavugaga abahiriwe abo ari bo, amaze gutanga amategeko menshi?

Umuntu wese umbwira ati, “Mwami, Mwami,” si we uzinjira mu bwami bwo mu ijuru, keretse ukora ibyo Data wo mu ijuru ashaka” (Mat. 7:21).

Biragaragara neza ko aha kimwe n’ahandi henshi Yesu yavuze ko agakiza gashingiye ku kumvira. Noneho rero twahuza dute ibyanditswe byinshi nk’iki n’amagambo ya Bibiliya avuga ko agakiza ari ubuntu? Biroroshye cyane. Imana, mu buntu bwayo butangaje, yashyizeho igihe, ari cyo iki gihe turimo, nyamara kizagira iherezo, iha buri wese amahirwe yo kwihana, kwizera, no kuvuka bwa kabiri, Umwuka Wera akamuha ubushobozi bwo kumvira. Agakiza rero ni ubuntu. Atari ubuntu bw’Imana nta n’umwe wakizwa, kuko bose bakoze ibyaha. Ntibishoboka ko abanyabyaha bagororerwa agakiza. Ni yo mpamvu bakeneye ubuntu bw’Imana kugira ngo bakizwe.

Ku byerekeye agakiza kacu, ubuntu bw’Imana bugaragarira mu buryo bwinshi. Bugaragarira mu rupfu rwa Yesu ku musaraba, mu muhamagaro Imana iduhamagara ikoresheje ubutumwa bwiza, mu kudukururira kuri Kristo, mu kutwemeza ibyaha byacu, mu kuduha amahirwe yo kwihana, mu kuduhindura bashya no kutwuzuza Umwuka Wera wayo, mu gucagagura ingoyi z’ibyaha ziba zaraboshye ubugingo bwacu, mu kudushoboza kubaho mu kwera, mu kuducyaha iyo dukoze icyaha, n’ibindi. Nta n’umwe twakoreye muri iyi migisha. Dukizwa n’ubuntu kuva ku ntangiriro kugeza ku iherezo.

Nyamara dukurikije Ibyanditswe Byera, agakiza si “ubuntu,”gusa ahubwo ni no “ku bwo kwizera”: “Mwakijijwe n’ubuntu ku bwo kwizera” (Ef. 2:8a). Ibi byombi ni ngombwa kandi ntibivuguruzanya. Kugira ngo abantu bashobore gukizwa hagomba kubaho ubuntu no kwizera. Imana itugezaho ubuntu bwayo, na twe tukabwakira mu kwizera. Kwizera nyakuri kandi birazwi ko kujyana ku kumvira amategeko y’Imana. Nk’uko Yakobo yanditse mu gice cya kabiri cy’urwandiko rwe, kwizera kudafite imirimoo kuba gupfuye, ntacyo kumaze, kandi ntigushobora no gukiza umuntu (reba Yak. 2:14-26).[4]

Ikiriho cy’ukuri ni uko nta na rimwe ubuntu bw’Imana bwigeze bugira uwo buha uburenganzira bwo gukora ibyaha. Ahubwo ubuntu bw’Imana buha abantu amahirwe y’igihe runaka yo kugira ngo bihane kandi bavuke bwa kabiri. Nyuma y’urupfu nta mahirwe yo kwihana cyangwa kuvuka bwa kabiri aba acyongeye kuboneka, ni cyo gituma rero ubuntu bw’imana buba butakiboneka. Ubwo rero ubuntu bwayo bukiza ni ubw’igihe runaka gifite iherezo.

Umugore Yesu Yakirishije Ubuntu ku bwo Kwizera

(A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Urugero rwiza rwo gukizwa n’ubuntu ku bwo kwizera turusanga mu nkuru ya Yesu na wa mugore bamuzaniye yafashwe asambana. Yesu yaramubwiye ati, “Nanjye singuciraho iteka[ubwo ni ubuntu, kuko ubundi yari akwiye gucirwaho iteka]; genda ntukongere gukora icyaha” (Yohana 8:11). Ubwo yari akwiriye gupfa, Yesu yaramuretse arigendera. Yaramurekuye ngo agende ariko aramwihanangiriza: Ntukongere gukora icyaha. Ibi ni byo Yesu abwira buri munyabyaha wese mu isi–“Singuciraho iteka. Ukwiriye gupfa ugacirwaho iteka rya gehinomu iteka ryose, ariko ndakwereka ubuntu bwanjye. Nyamara ubuntu bwanjye ntibuzahoraho, none ngaho ihane. Rekeraho gukora ibyaha, ubuntu bwanjye butararangira ukisanga uhagaze imbere y’intebe yanjye y’urubanza uri umunyabyaha utagira icyo wiregūza.”

Reka dutekereze ko wa mugore w’umusambanyikazi yagiye akihana nk’uko Yesu yamutegetse. Niba yarabikoze, yakijijwe n’ubuntu ku bwo kwizera. Yakijijwe n’ubuntu kuko iyo butaba ubuntu bw’Imana ntiyagakijijwe kuko yari umunyabyaha. Ntiyakigeze avuga bibaho ngo agakiza ke agakesha imirimo ye. Kandi yakijijwe ku bwo kwizera kuko yizeye Yesu akizera ibyo amubwiye, akumvira ibyo yamwihanangirije, kandi agahindukira akava mu byaha bye mbere y’uko igihe kimurengana. Umuntu wese ufite kwizera nyakuri muri Yesu arihana, kuko Yesu yihanangirije abantu avuga ko nibatihana bazarimbuka (reba Luka 13:3). Yesu kandi yatangarije ku mugaragaro ko abakora ibyo Data wo mu ijuru ashaka ari bo bonyine bazinjira mu ijuru (Mat. 7:21). Umuntu niyizera Yesu azizera kandi yumvire n’ibyo amwihanangiriza gukora.

Ariko noneho reka dufate ko wa mugore w’umusambanyikazi atihannye ibyaha bye. Yakomeje gukora ibyaha hanyuma aza gupfa ahagarara imbere y’intebe y’imanza ya Yesu. Tekereza abwira Yesu ati, “Oo Yesu! Ndishimye cyane kukubona! Ndibuka ukuntu utanciriyeho iteka ku bw’ibyaha byanjye igihe bakunzaniraga ukiri mu isi. Rwose uracyagira imbabazi nk’izo wari ufite cya gihe. Cya gihe ntiwanciriyeho iteka, rwose sincidikanya ko n’ubu utariburincireho!”

Urabitekerezaho iki? Mbese Yesu yamwakira mu ijuru? Igisubizo kirumvikana. Pawulo yakengesheje abantu ati, “Ntimwishuke. Abahehesi…cyangwa abasambanyi…ntibazaragwa ubwami bw’Imana” (1 Kor. 6:9-10).

Ibi byose birashaka kuvuga yuko ibyo Yesu asaba umuntu kuba yujuje kugira ngo abe umwigishwa nta bindi uretse kugira kwizera nyakuri muri we, bishatse kuvuga kwizera gukiza. Kandi umuntu wese ufite uko kwizera gukiza aba yarakijijwe n’ubuntu ku bwo kwizera. Ntaho muri Bibiliya wahēra uvuga ngo, kuko gukizwa ari ubuntu, ibyangombwa Yesu ategeka ko umuntu agomba kuba yujuje kugira ngo abe umwigishwa bihabanye n’ibyo ategeka kugira ngo umuntu ahabwe agakiza. Kuba umwigishwa si indi ntambwe abizera bajya mu ijuru batera babishatse batabishaka bakabireka; ahubwo, kuba umwigishwa ni ikimenyetso kigaragaza kwizera nyakuri gukiza.[5]

Ubwo bimeze bityo rero, kugira ngo umukozi w’Imana agere ku ntsinzi mu maso y’Imana, agomba gutangira mu buryo nyabwo umurimo wo guhindura abantu abigishwa, akabwiriza ubutumwa nyabwo, ahamagarira abantu kwizera gufatanyije no kumvira. Iyo abakozi b’Imana bakwiragiza inyigisho y’ibinyoma ngo kuba umwigishwa ni intambwe abizera bajya mu ijuru bashobora gutera cyangwa ntibayitere biturutse ku bushake bwabo, baba barwanya itegeko Kristo yatanze ryo guhindura abantu abigishwa kandi baba bamamaza ubuntu bw’ikinyoma n’ubutumwa bupfuye. Abigishwa nyakuri ba Kristo ni bo bonyine bafite kwizera gutanga agakiza kandi ni bo bonyine barimo bajya mu ijuru, nk’uko Yesu yasezeranyije ati: “Umuntu wese umbwira ati, “Mwami, Mwami,” si we uzinjira mu bwami bwo mu ijuru, keretse ukora ibyo Data wo mu ijuru ashaka” (Mat. 7:21).

Ubutumwa Bushya bw’Ibinyoma

(The New False Gospel)

Bitewe n’imyumvire ipfuye y’ubuntu bw’Imana, ubutumwa bwo muri iki gihe bwagiye bwamburwa kenshi na kenshi iby’ingenzi by’urufatiro rwa Bibiliya bakavuga ko bihabanye n’ubutumwa bw’ubuntu. Nyamara ubutumwa bw’ikinyoma nta kindi bubyara kitari abakristo b’ikinyoma/ingirwa-bakristo; ari cyo gituma umubare munini cyane w'”abakijijwe” bashya b’iki gihe uzasanga nta n’itorero babarizwamo nyuma y’ibyumweru bike gusa “bakiriye Kristo.” Byongeye kandi, abenshi mu bari mu matorero, akenshi ntiwabatandukanya n’abapagani batarakizwa, kuko usanga bafite imyumvire imwe banakora n’ibyaha bimwe n’ibya bagenzi babo batigeze bahinduka. Ibi biterwa n’uko baba batizera Umwami Yesu Kristo nyabyo kandi ntibaba barigeze mu by’ukuri bavuka ubwa kabiri.

Kimwe muri ibyo bintu by’ingenzi ubungubu cyakuwe mu butumwa bw’iki gihe ni uguhamagarira abantu kwihana. Abenshi mu bakozi b’Imana bumva ko nibabwira abantu kurekeraho gukora ibyaha (nk’uko Yesu yabigenje kuri wa mugore wari wafashwe asambana), ari kimwe no kubabwira ko agakiza atari ubuntu ko ahubwo ari ibikorwa. Ariko ibyo si byo, kuko Yohana Umubatiza, Yesu, Petero na Pawulo bose bamamazaga ko kwihana ari ngombwa cyane kugira ngo umuntu abone agakiza. Niba kubwiriza kwihana hari ukuntu bivuguruza ubuntu bw’Imana mu gakiza, ubwo rero Yohana Umubatiza, Yesu, Petero na Pawulo bose bavuguruje ubuntu bw’Imana mu gakiza. Nyamara bari basobanukiwe yuko ubuntu bw’imana butanga amahirwe y’igihe runaka cyo kugira ngo umuntu abashe kwihana ibyaha, atari amahirwe yo kugira ngo umuntu akomeze gukora ibyaha.

Urugero nk’igihe Yohana Umubatiza yamamazaga icyo Luka avuga ko ari “ubutumwa bwiza,” umutima w’ubwo butumwa wari ukwihana (reba Luka 3:1-18). Kandi abatihannye bagombaga kujya mu muriro utazima (reba Mat. 3:10-12; Luka 3:17).

Yesu yabwirije kwihana kuva agitangira umurimo we (reba Mat. 4:17). Yamenyesheje abantu ko nibatihana bazarimbuka (reba Luka 13:3, 5).

Igihe yesu yoherezaga abigishwa be cumi na babiri kubwiriza mu midugudu itandukanye, “Baragiye bigisha abantu ngo bihane” (Mariko 6:12).

Yesu amaze kuzuka yabwiye ba bigishwa be ngo bajye mu isi yose babwira abantu kwihana, kuko kwihana ari rwo rufunguzo rufungura umuryango wo kubabarirwa:

Maze arababwira ati, “Ni ko byanditswe ko Kristo akwiriye kubabazwa no kuzuka ku munsi wa gatatu, kandi ko kwihana no kubabarirwa ibyaha bikwiriye kubwirwa amahanga yose mu Izina rye, bahereye kuri Yerusalemu” (Luka 24:46-47).

Intumwa zumviye ibyo Yesu yategetse. Igihe Petero yabwirizaga ku munsi wa pantekote, abamwumvise bacumiswe mu mutima, bamaze kumenya ukuri ku by’Umuntu bari baherutse kubamba, basabye Petero ngo ababwire icyo bagomba gukora. Igisubizo yabahaye cyari uko, mbere na mbere, bagomba kwihana (reba Ibyakozwe 2:38).

Ubwa kabiri ubwo Petero yigishirizaga mu ruhame mu ibaraza rya Salomo, ubutumwa bwari bukubiyemo bwari bumwe. Ibyaha ntibishobora guhanagurwa hatabayeho kwihana:[6]

Nuko mwihane muhindukire, ibyaha byanyu bihanagurwe (Ibyakozwe 3:19a).

Igihe Pawulo yahamyaga imbere y’Umwami Agiripa, yavuze ko ubutumwa bwe bushingiye ku kwihana:

Mwami Agiripa, mpera ko sinanga kumvira ibyo neretswe byavuye mu ijuru. Ahubwo mbanza ab’i Damasiko, maze mbwira ab’i Yerusalemu n’abo mu gihugu cyose cy’i Yudaya n’abanyamahanga, mbabwiriza kwihana no guhindukirira Imana bakora imirimo ikwiriye abihannye (Ibyakozwe 26:19-20).

Muri Atenayi Pawulo yabwiye abari bamuteze amatwi yuko umuntu wese azahagarara imbere y’intebe y’imanza ya Kristo, kandi ko abatarihannye bazatungurwa batiteguye kuri uwo munsi ukomeye:

Nuko iyo minsi yo kujijwa Imana yarayirengagije, ariko noneho itegeka abantu bose bari hose kwihana, kuko yashyizeho umunsi wo guciraho urubanza rw’ukuri rw’abari mu isi bose, izarucisha umuntu yatoranije kandi ibyo yabihamirije abantu bose ubwo yamuzuye (Ibyakozwe 17:30-31).

Mu magambo ye asezera ku bakuru b’itorero rya Efeso, Pawulo yashyize ku rutonde rumwe kwihana no kwizera nk’ibintu by’ingenzi mu butumwa bwe:

Nta jambo nikenze kubabwira…imbere ya rubanda nahamirije Abayuda n’Abagiriki kwihana imbere y’Imana, no kwizera Umwami Yesu Kristo (Ibyak. 20:20a, 21).

Ibi bihamya byose by’Ibyanditswe Byera byakagombye kwemeza buri wese hatabayeho kwigisha akamaro ko kwihana ubutumwa bwiza nyakuri buba butabwirijwe.Ubusabane n’Imana butangirira ku kwihana.Iyo kwihana kutabayeho no kubabarirwa ibyaha ntikubaho.

Kwihana byahawe indi nsobanuro

(Repentance Redefined)

N’ubwo bwose hari ibyo bihamya byinshi by’ibyanditswe byera byerekana ko agakiza gaturuka ku kwihana, abakozi b’Imana bamwe baracyashakisha uburyo bwo guhindura ubusa akamaro ko kwihana, bakagoreka insobanuro yabyo nyayo kugira ngo bumvikanishe ko ihabanye n’imyumvire yabo ipfuye y’ubuntu bw’Imana. Mu misobanurire mishya yabo, kwihana si ikindi kitari uguhindura imyumvire ku byerekeranye na Yesu uwo ari we, kandi mu buryo butangaje, uko guhindura imyumvire bikaba atari ngombwa ko umuntu agira icyo ahindura ku myifatire ye.

None se ababwirizabutumwa bo mu Isezerano Rishya babaga bashaka iki iyo bahamagariraga abantu kwihana?Mbese kwari uguhamagarira abantu guhindura imyumvire yabo ku byerekeranye no kumenya Yesu uwo ari we, cyangwa bahamagariraga abantu guhindura ingeso zabo?

Pawulo yizeraga ko kwihana nyabyo bisaba guhindura imyifatire. Twamaze gusoma ubuhamya bwe ku bijyanye n’umurimo we yari amaze imyaka myinshi akora, igihe yahamirizaga imbere y’Umwami Agiripa,

Mwami Agiripa, mpera ko sinanga kumvira ibyo neretswe byavuye mu ijuru. Ahubwo mbanza ab’i Damasiko, maze mbwira ab’i Yerusalemu n’abo mu gihugu cyose cy’i Yudaya n’abanyamahanga, mbabwiriza kwihana no guhindukirira Imana bakora imirimo ikwiriye abihannye (Ibyakozwe 26:19-20).

Yohana Umubatiza na we yumvaga ko kwihana birenze guhindura gusa imyumvire y’ibintu bimwe na bimwe byo muri tewologiya. Igihe abamwumvaga bari bamaze gutsindwa n’urubanza bakitaba umuhamagaro we abahamagarira kwihana bamubajije icyo bakora, yababwiye ibintu runaka bagomba guhindura mu myifatire yabo (reba Luka 3:3, 10-14). Yaneguye Abafarisayo n’Abasadukayo abanenga ko bihana by’umugenzo gusa, anababurira ko niba batihannye by’ukuri ibirimi by’umuriro wa gehinomu bizabarigata:

Mwa bana b’incira mwe, ni nde wababuriye ngo muhunge umujinya uzatera?Nuko mwere imbuto zikwiriye abihannye….Ndetse ubu intorezo igezwe ku bishyitsi by’ibiti; nuko igiti cyose kitera imbuto nziza kizacibwa kijugunywe mu muriro (Mat. 3:7-10).

Yesu na we kimwe na Yohana yabwirije ubutumwa bwo kwihana (reba Mat. 3:2; 4:17). Yigeze kuvuga ko Ab’i Nineve bihannye bumvise ubutumwa bwa Yona (reba Luka 11:32). Uwigeze gusoma igitabo cya Yona wese azi ko abantu b’i Nineve bakoze ibirenze guhindura imyumvire yabo.Bahinduye n’ibikorwa byabo, barahindukira bava mu byaha.Ibyo Yesu yabyise kwihana.

Kwihana Bibiliya ivuga ni uguhitamo bivuye ku mutima guhindura imyifatire umuntu akurikije kwizera nyakuri kwavutse mu mutima we. Iyo umukozi w’Imana abwiriza ubutumwa atavuga ko guhindura imyifatire rwose ari ngombwa kandi ari nabyo bihamya kwihana nyako, mu by’ukuri aba arwanya ikifuzo cya Kristo cyo kugira abigishwa. Ikindi kandi aba ayobya abamwumva abemeza ko bashobora gukizwa batagombye kwihana, bityo akaba abajyana mu irimbukiro iyo bamwemeye. Aba arwanya Imana ahubwo arwanirira Satani,yabimenya cyangwa atabimenya.

Niba umukozi w’Imana ashaka guhindura abantu abigishwa nk’uko Yesu yategetse, agomba gutangira mu buryo nyabwo.Iyo atabwiriza ubutumwa nyakuri buhamagarira abantu kwihana no kugira kugira kwizera kurimo kumvira, byanze bikunze biba byamunaniye, n’ubwo ku bigaragarira amaso y’abantu yaba ameze nk’uwashyikiriye intsinzi cyane.Ashobora kuba afite n’itorero ry’abantu benshi ariko arimo yubakisha ibiti, ibyatsi cyangwa ibikenyeri, kandi igihe imirimo ye izasuzumishwa umuriro agaciro kayo kazagaragara. Iyo mirimo izakongoka (reba 1 Kor. 3:12-15).

Yesu Ahamagarira Abantu Kumaramaza

(Jesus’ Calls to Commitment)

Ntabwo Yesu yahamagariraga gusa abapagani kuva mu byaha, ahubwo yanabahamagariraga kugira ngo bahere ko bafata icyemezo cyo kumuyoboka no kumwumvira.Ntabwo yigeze yemera kuba yatanga agakiza ku muntu utujuje ibyo nk’uko bikunze gukorwa muri iyi minsi. Ntiyigeze na rimwe ahamagarira abantu kuza “kumwakira”, abasezeranya kubababarira, hanyuma ngo azabe ababwira nyuma kuba bakwiyemeza kumwumvira babonye ari ngombwa. Oya, Yesu yategetse ko intambwe ya mbere umuntu agomba gutera igomba kuba intambwe yo kwitanga amaramaje.

Ikibabaje ni uko uko guhamagara kwa Yesu ahamagarira abantu kwitanga bamaramaje akenshi kwirengangizwa n’abitwa ko ari abakristo. Cyangwa se n’iyo kutirengagijwe, gusobanurwa nk’aho ari uguhamagarira abantu kugira ubusabane burushijeho ariko ugasanga ibyo bitareba abatarakizwa ahubwo ngo ni iby’abamaze kwakira ubuntu bw’Imana bukiza. Nyamara kandi abenshi muri abo “bizera” bavuga ko ibyo byo kwitanga ukamaramaza ari bo babihamagarirwa atari abatarakizwa ntibumvira uko guhamagarwa nk’uko basobanura ko ari bo bireba. Mu mitekerereze yabo, bumva bafite uburenganzira bwo kubikora cyangwa kutabikora, kandi rero nyine bahitamo kutabikora.

Reka turebe amwe mu magambo ya Yesu ahamagarira abantu gukizwa, ari byo bakunze gusobanura bavuga ko yahamagariraga abantu gutera indi ntambwe bakitanga birushijeho, nuko bakavuga ko yabibwiraga abamaze gukizwa:

Ahamagara [Yesu] abantu n’abigishwa be arababwira ati, “Umuntu nashaka kunkurikira niyiyange, yikorere umusaraba we ankurikire, kuko ushaka kurengera ubugingo bwe azabubura, kandi utita ku bugingo bwe ku bwanjye no ku bw’ubutumwa bwiza azabukiza.Kandi umuntu byamumarira iki gutunga ibintu byose byo mu isi, niyakwa ubugingo bwe?Mbese umuntu yatanga iki ngo acungure ubugingo bwe? Umuntu wese ugira isoni zo kunyemera no kwemera amagambo yanjye muri iki gihe cy’ubusambanyi kandi kibi, Umwana w’umuntu na we azagira isoni zo kumwemera, ubwo azazana n’abamarayika bera afite ubwiza bwa Se” (Mariko 8:34-38).

Mbese aba ni abatizera bahamagarirwa agakiza cyangwa ni abizera bahamagarirwa gutera indi ntambwe mu busabane bwabo n’Imana?Iyo dusomanye ubunyangamugayo igisubizo kiragaragara.

Mbere na mbere urabona ko abo bantu Yesu yabwiraga bari “abantu benshi hamwe n’abigishwa be” (umurongo wa 34). Birumvikana ko “abantu benshi” batari abigishwa be. Mu by’ukuri ni we wari “ubahamagariye” kugira ngo bumve ibyo agiye kuvuga. Yesu yashakaga ko buri wese, ari abayoboke ari n’abashakisha ukuri, yumva ibanga yendaga kubigisha. Uranareba ko yakomeje avuga ati, “umuntu uwo ari we wese niba ashaka” (umurongo wa 34).Aya magambo ye agenewe buri wese n’umuntu uwo ari we wese.

Iyo dukomeje gusoma, tugenda turushaho gusobanukirwa abo Yesu yabwiraga abo ari bo. By’umwihariko aya magambo yayabwiraga umuntu wese ushaka (1) “kumukurikira”, (2) “gukiza ubugingo bwe,” (3) “kutanyagwa ubugingo bwe,” no (4) kuba mu bo atazagirira isoni ubwo “azazana n’abamarayika bera afite ubwiza bwa Se.” Izi mvugo zose uko ari enye zirerekana ko Yesu yavugaga abantu bashaka gukizwa. Mbese twatekereza ko hari umuntu ujya mu ijuru udashaka “gukurikira” Yesu no “gukiza ubugingo bwe”? Mbese twavuga ko hari abizera nyakuri “bazanyagwa ubugingo bwabo,” bagira isoni zo kwemera Yesu no kwemera amagambo ye, kandi Yesu na we akazagira isoni zo kubemera ubwo azagaruka? Birumvikana ko muri ibi byanditswe Yesu yavugaga ibyo kubona ubugingo buhoraho.

Urabona ko izi nteruro enye za nyuma muri eshanu zigize iki gice zitangizwa n’ijambo ngo “Kuko.” Ni ukuvuga ko buri nteruro ifasha mu gusobanura no kwagura kurushaho interuro iyibanjirije.Nta nteruro n’imwe muri izi igomba gusobanurwa hatitawe ku kureba uko izindi zivuga.Reka rero noneho muri ubwo buryo turebe amagambo ya Yesu interuro ku yindi.

Interuro ya 1

(Sentence #1)

Umuntu nashaka kunkurikira niyiyange,yikorere umusaraba we ankurikire (Mariko 8:34).

Na none urabona ko aya magambo ya Yesu yabwirwaga umuntu wese ushaka kumukurikira, uwo ari we wese ushaka kuba umuyoboke we. Ubu ni bwo busabane mbere na mbere Yesu ashaka–kuba umuyoboke we.

Benshi bashaka kuba incuti ze ariko ntibabe abayoboke be, nyamara bene ibyo ntibibaho.Nta muntu n’umwe Yesu yita incuti ye kandi atamwumvira.Hari ubwo yavuze ati, “Muri incuti zanjye, nimukora ibyo mbategeka” (Yohana 15:14).

Benshi bifuza kuba baba abavandimwe be nyamara batari abayoboke be, ariko na none ibyo Yesu ntiyabyemeye. Nta n’umwe yitaga umuvandimwe we atari umwumvira: “Umuntu wese ukora ibyo data w mu ijuru ashaka, ni we mwene data” (Mat. 12:50).

Benshi bifuza kuzabana na Yesu mu ijuru ariko ntibashake kuba abayoboke be, ariko Yesu yavuze ko ibyo bidashoboka. Keretse abumvira ni bo bazaragwa ijuru: “Umuntu wese umbwira ati, ‘Mwami, Mwami,’ si we uzinjira mu bwami bwo mu ijuru, keretse ukora ibyo Data wo mu ijuru ashaka” (Mat. 7:21).

Muri iyi nteruro turiho twiga, Yesu yamenyesheje abifuzaga kumukurikira ko batashobora kumukurikira keretse biyanze.Bagomba gushyira ku ruhande ibindi byifuzo byabo bwite bikajya munsi y’ubushake bwe. Kwiyanga no kuganduka ni zo nkingi zo gukurikira Yesu. “Kwikorera umusaraba” ni cyo bisobanuye.

Interuro ya 2

(Sentence #2)

Interuro ya kabiri ya Yesu ni yo ituma iya mbere isobanuka kurushaho:

Kuko ushaka kurengera ubugingo bwe azabubura,kandi utita ku bugingo bwe ku bwanjye no ku bw’ubutumwa bwiza azabukiza (Mariko 8:35).

Na none urabona ko iyi nteruro itangirwa na “Kuko,” biyihuza n’interuro ya mbere, ariko bigasobanuka kurushaho. Aha Yesu arerekana itandukaniro riri hagati y’abantu babiri bavugwa mu nteruro ya mbere–wa wundi uziyanga akikorera umusaraba we akamukurikira na wa wundi utazabikora. Noneho baratandukanijwe;uzemera kubura ubungingo bwe ku bwa Kristo no ku bw’ubutumwa bwiza n’utazabyemera. Turebye isano riri hagati y’abo bantu bombi, wa wundi wo mu nteruro ya mbere utaziyanga, dusanga ari we ushaka gukiza ubugingo bwe mu nteruro ya kabiri ariko akabubura. Hanyuma wa wundi wo mu nteruro ya mbere wemera kwiyanga dusanga ari we mu nteruro ya kabiri ubura ubugingo bwe nyamara akabukiza.

Yesu ntiyavugaga ko umuntu agomba kubura ubugingo bwe cyangwa kubukiza mu buryo busanzwe bw’umubiri. Interuro zikurikiraho muri iki gice zerekana ko guhomba cyangwa kunguka ubuzima bw’iteka ari byo Yesu yari afite mu mutwe. Amagambo asa n’ayo Yesu yavuze muri Yohana 12:25 aravuga ngo, “Ukunda ubugingo bwe arabubura, ariko uwanga ubugingo bwe muri iyi si, azaburinda ageze ku bugingo buhoraho”.

Wa muntu mu nteruro ya mbere utiyanga ni we mu nteruro ya kabiri ushaka gukiza ubugingo bwe. Ubwo rero dushobora gufata umwanzuro ko “umuntu gukiza ubugingo bwe” bisobanura “kurengera inyungu za gahunda ze bwite mu bugingo bwe.” Ibi binasobanuka kurushaho iyo turebye wa wundi we wemera “kubura ubugingo bwe ku bwa kristo no ku bw’ubutumwa bwiza.” Ni wa wundi wiyanga akikorera umusaraba we, gahunda ze akazifasha hasi, agasigara abereyeho gusohoza imigambi ya Kristo no gukwiza ubutumwa bwiza.Ni we amaherezo “uzakiza ubugingo bwe.” Umuntu uhirimbanira kunezeza Kristo aho kwinezeza, amaherezo azanezererwa mu ijuru, igihe wa wundi uhora ashaka kwishimisha azisanga mu marira muri gehinomu, aho azaba atagifite umudendezo wo gukora ibyo yishakiye.

Interuro ya 3 n’iya 4

(Sentences #3 & 4)

Noneho turebe interuro ya gatatu n’iya kane:

Kandi umuntu byamumarira iki gutunga ibintu byose byo mu isi, niyakwa ubugingo bwe?Mbese umuntu yatanga iki ngo acungure ubugingo bwe? (Mariko 8:36-37).

Aha umuntu uvugwaho cyane ni wa wundi udashaka kwiyanga. Ni na we kandi ushaka gukiza ubugingo bwe ariko amaherezo akabubura.Noneho hano aravugwa nk’uwiruka inyuma y’ubutunzi bw’isi ariko akaza “kunyagwa ubugingo bwe”.Yesu aragaragaza ubugoryi bw’umuntu nk’uwo, agereranya agaciro k’isi yose n’ak’ubugingo bw’umuntu. Birumvikana ko atari ibyo kugereranywa. Umuntu ashobora kwibwira ko yageze ku butunzi bw’isi bwose, ariko niba amaherezo ingaruka yabyo ku bugingo bwe ari ukuzaba iteka ryose mu muriro utazima, aba yibeshye ku buryo bukomeye cyane.

Muri izi nteruro kandi iya gatatu n’iya kane,tunasobanukirwa ikibuza abantu kwiyanga ngo bakurikire Kristo.Ni ugushaka kwishimisha mu by’isi.Basunitswe no kwikunda, ba bandi banga gukurikira Kristo bigira mu binezeza by’ibyaha, ari byo abayoboke nyakuri ba Kristo bazibukira bakabisimbuza kumukunda no kumwumvira. Abagerageza kunguka iby’isi byose, bakurikirana ubutunzi, gukomera n’icyubahiro, naho abayoboke nyakuri ba Kristo mbere na mbere bashaka Ubwami bwe no Gukiranuka kwe. Ubutunzi bwose, cyangwa imbaraga no kwamamara babonye bumva ko ari ibyo Imana ibabikije kugira ngo babikoreshe batishimisha ubwabo ahubwo bayihesha icyubahiro.

Interuro ya 5

(Sentence #5)

Noneho tugeze ku nteruro ya gatanu muri iki gice twigaho.Na none reba ukuntu ifatanyijwe n’izindi hakoreshejwe ijambo, kuko:

Kuko umuntu wese ugira isoni zo kunyemera no kwemera amagambo yanjye muri iki gihe cy’ubusambanyi kandi kibi, Umwana w’umuntu na we azagira isoni zo kumwemera, ubwo azazana n’abamarayika be afite ubwiza bwa se (Mariko 8:38).

Uyu na none ni wa wundi udashaka kwiyanga, ahubwo agashaka kwikurikirira inama z’umutima we, yiruka inyuma y’iby’isi, hanyuma amaherezo akabura ubugingo bwe, akabwakwa. Noneho aravugwa nk’utewe isoni na Kristo n’amagambo ye. Isoni ze birumvikana ko zituruka ku kutizera kwe. Yakabaye yarizeye ko Yesu ari Umwana w’Imana koko ntiyakamugiriye isoni cyangwa ngo azigirire amagambo ye. Ariko ni umwe “wo mu bantu b’igihe cy’abasambanyi kandi kibi,” kandi Yesu nagaruka azamugirira isoni. Biragaragara ko Yesu aha atavugaga umuntu wakijijwe.

Ibi byose birashaka kuvuga iki?Iki gice cyose ntabwo wavuga mu by’ukuri ko ari icyo guhamagarira abantu bari mu nzira ijya mu ijuru kongera gutera indi ntambwe yo kumaramaza kurushaho. Biragaragara ko ari uburyo bwo guhishura inzira y’agakiza mu kugereranya abakijijwe nyakuri n’abatarakizwa.Abakijijwe nyabyo bizera Umwami Yesu Kristo kandi bakemera kwiyanga ku bwe, naho abatarakizwa ntibagira uko kwizera gutuma bumvira.

Ukundi guhamagarira abantu kumaramaza

(Another Call to Commitment)

Hari henshi twareba herekeranye n’uko guhamagara, ariko reka turebe ahandi hamwe Umwami Yesu Kristo ahamagara abantu kandi si ikindi abahamagarira uretse agakiza:

Mwese abarushye n’abaremerewe, nimuze munsange ndabaruhura.Mwemere kuba abagaragu banjye munyigireho, kuko ndi umugwaneza kandi noroheje mu mutima, namwe muzabona uburuhukiro mu mitima yanyu, kuko kunkorera kutaruhije, n’umutwaro wanjye utaremereye(Mat. 11:28-30).

Ababwirizabutumwa bakunze gukoresha iki cyanditswe bahamagarira abantu kwakira agakiza, kandi babikora neza.Birumvikana ko aya magambo ahamagarira abantu agakiza. Hano Yesu aratanga uburuhukiro bw’imitima ku “barushye n’abaremerewe.” Ntabwo ari ikiruhuko cy’umubiri ku bantu baruhijwe n’imitwaro bikoreye mu buryo busanzwe bw’umubiri, ahubwo ni uburuhukiro bw’imitima yabo, nk’uko abivuga. Abantu badakijijwe baba batsikamiwe hasi n’umutima ubashinja ibyaha, ubwoba n’ibyaha, hanyuma iyo bamaze kunanirwa baremerewe na byo, baba bageze igihe nyacyo cyo kwakira agakiza.

Iyo abantu nk’abo bakeneye kubona uburuhukiro Yesu atanga, abasaba gukora ibintu bibiri.Bagomba (1) kumusanga kandi (2), bagomba kwemera kuba abagaragu be/kwikorera umutwaro we.

Ba bigisha b’ibinyoma bavuga ko gukizwa ari ubuntu gusa, kenshi bakunze kugoreka insobanuro nyayo y’aya magambo “kuba abagaragu ba Yesu (“taking Jesus’ yoke).” Bamwe bavuga ko rwose Yesu aha yavugaga ku mutwaro ashobora kuba yari afite ku bitugu bye, ngo ari cyo gituma yawitaga “Umutwaro we.” Kandi ngo Yesu agomba kuba yarimo avuga umutwaro/ingata irimo ebyiri (double-yoke)ngo yari izingurije ku ijosi rye, ngo iyo atikoreza muri izo ebyiri yari idutegereje ngo natwe tuyigendane ku ijosi. Nyamara dukwiye kumva ko Yesu asezeranya kuba ari we wikorera umutwaro kuko yavuze ngo kumukorera ntikuruhije n’umutwaro we nturemereye. Ubwo rero ngo akazi kacu twebwe, nk’uko abigisha nk’abo babivuga, ni ukuguma dufatanye na Yesu mu kwizera, kugira ngo ashobore kudukorera imirimo yose ku birebana n’agakiza kacu, twebwe tukigaramira tukanezererwa ibyiza byose aduhera mu buntu bwe! Iyo nsobanuro birumvikana ko ari ukuremangatanya amagambo.

Oya, ubwo Yesu yavugaga ngo abarushye ni baze bemere kuba abagaragu be, yavugaga ko bakwiye kumugandukira, bakamugira shebuja wabo, akayobora ubugingo bwabo. Ni cyo gituma Yesu yavuze ngo twemere kuba abagaragu be hanyuma kandi ngo tumwigireho. Abantu badakijijwe ni nk’imfizi z’ishyamba zigenga zijya aho zishaka ziyobora. Iyo zikuruwe n’ibiziriko bya Yesu, ni we uziyobora noneho aho zijya. Kandi impamvu gukorera Yesu bitaruhije n’umutwaro we nturemere ni uko adushoboza kumwumvira ku bw’imbaraga z’Umwuka Wera uba muri twe.

Na none rero turabona ko Yesu yahamagariraga abantu agakiza, ahangaha karashushanywa n’uburuhukiro bw’abarushye, agahamagarira abantu kumucira bugufi bakamwumvira bakamugira Umwami wabo.

Muri make

(In Summary)

Ibi byose birashaka kuvuga ko umukozi w’Imana nyakuri wageze ku ntego ari uwumvira itegeko rya Yesu ryo guhindura abantu abigishwa, kandi akaba azi ko kwihana, kwiyegurira Imana no kuba umwigishwa atari ibintu umuntu akora abishatse yaba atabishatse akabireka ku bizera bajya mu ijuru. Ahubwo ibyo ni byo bimenyetso nyakuri byerekana kwizera gukiza.Nuko rero, umukozi w’Imana ugera ku ntego abwiriza abatarakizwa ubutumwa bwiza bwa Bibiliya. Ahamagarira abatarakizwa kwihana no gukurikira Yesu, kandi abataramaramaje ntabizeza ko bakijijwe.

[1] Iyi nsobanuro ituruka ku byo twamaze gusoma muri Matayo 28:18-20, Yohana 8:31-32; 13:25, 15:8 na Luka 14:25-33.

[2] Ijambo Abigishwa urisanga mu gitabo cy’Ibyakozwe 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Abizera riboneka gusa mu Ibyakozwe 5:14; 10:45 na 16:1. Urugero nko mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa 14:21, Luka yaranditse ati, “Bamaze [Pawulo na Barinaba] kubwira abantu ubutumwa bwiza muri uwo mudugudu no guhindura benshi abigishwa…” Turabona rero ko Pawulo na Barinaba bahinduraga abantu abigishwa mu kubabwiriza ubutumwa bwiza, kandi abantu babaga abigishwa bakimara gukizwa ako kanya, ntabwo ari ikindi gihe bazashakira nyuma.

[3] Iki gice cy’ibyanditswe kiranashyira ahabona imikorere ipfuye y’iki gihe yo kwizeza abamaze kwizera ko bahawe agakiza byarangiye. Yesu ntiyijeje abo bashya bari bizeye ko bamaze gukizwa nta gushidikanya ngo ni uko basenze agasengesho kagufi ko kumwakira cyangwa ngo kuko batuye ko bamwizeye. Ahubwo yabakanguriye kureba neza niba kwatura kwabo ari uk’ukuri. Twakagombye gukurikiza urugero rwe.

[4] Byongeye kandi, mu buryo buhabanye n’abavuga ko dukizwa no kwizera n’ubwo nta mirimo twaba dufite, Yakobo avuga ko tudashobora gukizwa no kwizera konyine: “Mubonye yuko umuntu atsindishirizwa n’imirimo, adatsindishirizwa no kwizera gusa.” Kwizera nyakuri ntikujya kuba konyine; iteka guherekezwa n’imirimo.

[5] Ni na byiza kandi kugumana mu bitekerezo ko impamvu Pawulo kenshi yakundaga gutsindagira ko agakiza ari ubuntu atari ibikorwa ari ukubera ko yahoraga ahanganye n’abantu babaswe n’amategeko bo mu gihe cye. Pawulo ntiyageragezaga gukosora abigishaga ko gukiranuka no kwera ari ngombwa kugira ngo ujye mu ijuru, kuko na we ubwe ari ko yizeraga ndetse akanabitsindagira cyane kenshi yigisha. Ahubwo yanditse ashaka gukosora Abayuda batagiraga igitekerezo cy’ubuntu bw’Imana mu by’agakiza, bityo bakaba batarabonaga impamvu n’imwe yagatumye Yesu agomba gupfa. Abenshi ntibumvaga ko Abanyamahanga bashobora gukizwa kuko nta gitekerezo cy’ubuntu bw’Imana bagiraga cyatuma bumva ko abo banyamahanga bakizwa. Abenshi bibwiraga ko gukebwa, ibisokuruza bakomokamo, cyangwa gukurikiza amategeko (kandi ntibabishoboraga) ari byo bihesha agakiza, bityo bagahindura ubusa ubuntu bw’Imana n’icyatumye Kristo apfa.

[6] Na none, Imana yahishuriraga Petero ko Abanyamahanga bashobora gukizwa bizeye Yesu gusa, Petero yabwiye abo mu rugo kwa Koruneliyo ati, “Ni ukuri menye yuko Imana itarobanura ku butoni, ahubwo mu mahanga yose uyubaha agakora ibyo gukiranuka iramwemera” (Ibyakozwe 10:34b-35). Petero kandi yavuze mu Ibyakozwe 5:32 ko Imana yahaye Umwuka Wera “abayumvira.” Abakristo bose nyakuri Umwuka Wera abaturamo (reba Rom. 8:9; Gal. 4:6).

بر طبق انجیل، شاگرد واقعی، ایماندار صادقی نسبت به خداوند عیسی مسیح است، که بر سخنان او پایدار است و در نتیجه از زنجیر گناه آزاد شده است. شاگرد کسی است که یاد می گیرد از تمام فرامین مسیح اطاعت کند، و مسیح را بیش از خانواده، راحتی، و دارایی هایش دوست دارد، و این محبّت را با روش زندگی اش نشان می دهد. شاگردان واقعی مسیح به یکدیگر محبّت دارند و این محبّت را به طور عملی نشان می دهند. آنها محصول می دهند.¹ مسیح، چنین کسانی را میخواهد.

مسلماٌ آنهایی که شاگرد او نیستند، نمی توانند شاگردان برای او ایجاد کنند. بنابراین پیش از تلاش برای ایجاد شاگرد برای او، باید مطمئن شویم که خودمان شاگرد او هستیم. خادمانِ بسیاری هستند که اگر آنها را با تعریف شاگرد بر طبق انجیل بسنجیم، متوجه می شویم که قاصر خواهند آمد. هیچ امیدی نیست که چنین خادمانی، بتوانند شاگرد بسازند ودر واقع حتی تلاش هم نخواهند کرد.آنها به اندازه کافی نسبت به عیسی مسیح متعهد نیستند تا سختی های حاصل از ایجاد پیروانی واقعی برای او را تحمل کنند.

از این جا به بعد، من فرض می کنم که خادمانی که مطالب این کتاب را می خوانند، شاگردان عیسای خداوند، هستند که کاملاٌ نسبت به فرامین او متعهد هستند. اگر شما شاگرد حقیقی نیستید، ادامه مطالعه این کتاب برایتان مفهومی نخواهد داشت مگر اینکه برای شاگرد حقیقی بودن متعهد بشوید. بیش از این منتظر نمانید! زانو بزنید و توبه کنید! خداوند با فیض عجیب خود شما را خواهد بخشید و آفریدۀ جدیدی در مسیح خواهد ساخت.

تعریف دوبارۀ شاگردی (Redefining Discipleship)

اگر چه مسیح شاگردی را بطور واضح تعریف کرده است، بسیاری تعریف خودشان را جایگزین آن کرده اند. برای مثال کلمۀ شاگرد برای بعضی‌هاکلمۀ مبهمی است که میتواند به هر که ادعای مسیحی بودن میکند اطلاق شود. برای این افراد کلمۀ شاگرد فاقد معنی است که انجیل به آن داده است.

دیگران شاگردی را یک گام اختیاری ثانوی برای مومنینی که عازم بهشت هستند میدانند. آنها معتقدند که شخص ممکن است مومن به مسیح و لایق بهشت باشد، بدون اینکه شاگرد او شده باشد! و چون نادیده گرفتن شرایط سخت شاگردی مسیح که در کتاب مقدس آمده، بسیار مشکل است، برخی تعلیم میدهند که دو سطح در مسیحیت وجود دارد، مومنانی که به مسیح ایمان دارند، و آنانیکه شاگردان او هستند و علاوه بر آن نسبت به فرامین او متعهد هستند.این طرز فکر تعلیم میدهد که ایمانداران بسیارند اما شاگردان کم هستند، اما به هر حال هر دو به بهشت می روند.

چنین عقیده به طور کامل فرامین مسیح برای ایجاد شاگرد را خنثی می کند، و به همین دلیل ایجاد شاگرد را خنثی می کند. اگر شاگرد بودن به معنای ترک نَفس و سختی کشیدن اختیاری باشد، اکثر مردم شاگردی را انتخاب نخواهند کرد، به‌خصوص اگر فکر کنند که بدون شاگرد بودن به بهشت خواهند رفت.

در اینجا سؤالات مهمّی باید مطرح شوند: آیا بر اساس تعلیم کتاب مقدس، شخص می تواند ایماندار و عازم بهشت باشد بدون آنکه در ابتدا شاگرد مسیح شده باشد؟ آیا شاگرد بودن مساله ای اختیاری برای ایمانداران است؟ آیا دو سطح در مسیحیت یعنی ایمانداران غیر متعهد و شاگردان متعهد وجود دارد؟

پاسخ تمام این سؤالات خیر است. در هیچ جای کتاب مقدس سخنی از دو گروه، ایمانداران و شاگردان، عنوان نشده است. اگر کسی کتاب اعمال رسولان را بخواند، متوجه می‌شود که به طور مکرر رسولان یا شاگردان ذکر شده اند، و مسلماً منظور از آن سطح بالاتری از ایمانداران متعهد نیست. هر کسی که به مسیح ایمان می‌آورد شاگرد بود.² در‌واقع «…در انطاکیه بود که برای نخستین بار پیروان عیسی مسیح را «مسیحی» لقب دادند». (اعمال رسولان 26:11 با تأکید بیشتر).

جالب است بدانیم که لغت یونانی (ماتِتِس) که به حواری یا شاگردترجمه شده،261 بار در عهد جدید یافت میشود، در حالیکه لغت یونانی (پیستُس) که به ایماندار ترجمه شده، تنها 9 بار آمده است. لغت یونانی (کریستیانوس) که به مسیحی ترجمه شده فقط 3 بار ذکر شده است. این حقایق به تنهائی کافی هستند تا هر محقق صادقی را قانع کنند که همۀ آنهایی که درکلیسای قرن اوّل به مسیح ایمان داشتند، شاگردان او بودند.

تفسیر مسیح (Jesus’ Commentary)

مسلماً از نظر مسیح، شاگرد بودن یک مرحلۀ ثانوی یا اختیاری برای ایمانداران نیست. سه شرط لازم از نظر او برای شاگرد بودن که در لوقا خواندیم، به منظور دعوت مؤمنین به رسیدن به سطح بالاتری از تعهد نیست. بلکه، سخنان او خطاب به هر کسی در میان جمعیت بود. شاگردی اولین گام در هر رابطه با خدا است. علاوه بر این، دریوحنا فصل 8 می خوانیم:

در این وقت، بسیاری از سرانِ قوم یهود، با شنیدن سخنان او ایمان آوردند که او همان مسیح است. عیسی به این عده فرمود: «اگر همانگونه که به شما گفتم زندگی کنید، شاگردان واقعی من خواهید بود. حقیقت را خواهید شناخت وحقیقت شما را آزاد خواهد ساخت» (یوحنا 30:8-32).

هیچ‌کس نمیتواند به طور خردمندانه این واقعیت را انکار کند که مسیح با نو ایمانان در بارۀ شاگردی صحبت میکرد. مسیح به کسانی که به تازگی ابراز ایمان کرده بودند، نگفت: «در نظر داشته باشید که در آینده شاید بخواهید گام دیگری برای تعهد بردارید، تا شاگرد من بشوید». خیر،مسیح با این افراد که تازه ایمان آورده بودند طوری صحبت کرد که گویا از آنها توقع داشت که در همان حین شاگرد او باشند، طوری که انگارکلمات ایماندار و شاگرد واژه‌های مترادف هستند. او به تازه ایمانان گفت که برای ثابت کردن اینکه آنها شاگردان او هستند، باید در کلام او پایدار بمانند که در نتیجه ایشان را از بند گناه آزاد خواهد کرد. (34:8-36 را ببینید).

مسیح می دانست که تنها اداعای ایمان، تضمین نمی کند که مردم واقعاً ایمان آورده اند. او می دانست که آنهایی که به درستی ایمان دارند که او پسر خداست، طوری عمل می کنند که نشان دهندۀ این واقعیت باشد، یعنی فوراً شاگرد او می‌شوند و آرزو خواهند داشت که با اطاعت او را خوشنود بسازند. چنین ایماندار/ شاگردانی، طبیعتاً به کلام او عمل می کنند و نسبت به آن وفادار خواهند بود. و زمانی که خواستۀ او را از طریق آموختن فرامینش در یافتند، به تدریج از بند گناه آزاد می شوند. به همین دلیل عیسی این تازه ایمانان را دعوت کرد تا خود را بیازمایند. گفتۀ او، «اگر شما شاگردان واقعی من باشید» نشان از این دارد که او معتقد بود که این امکان وجود داشت که آنها شاگردان واقعی نباشند، بلکه تنها ادعای آنرا داشته باشند. چنین افرادی صرفاً خود را فریب می دهند. مسلماً تنها در صورتی که از آزمایش مسیح سربلند بیرون بیایند، شاگرد او خواهند بود. (و از باقی مکالمه در یوحنا 37:8-59 به نظر می رسد که مسیح مطمئناً دلیل خوبی برای شک داشتن نسبت به خلوص نیّت آنها داشت.)³

این بخش کلیدی کتاب مقدس، یعنی متی18:28-20، خوداین نظریه را که شاگردان در سطح بالاتری از مؤمنین متعهد هستند، باطل میکند. مسیح در حکم بزرگ خود فرمان داد که شاگردان او تعمید بگیرند. البته، مدرک اعمال رسولان نشان می دهد که حواریون منتظر نبودند که تازه ایمانان «گام دوّمی که نمایانگر تعهد بینهایت آنان از مسیح است» بردارند، پیش از آنکه آنانرا تعمید بدهند. بلکه آنها همۀ کسانی را که تازه ایمان آورده بودند تقریباً بلافاصله بعد از ایمان آوردنشان، غسل تعمید دادند. آنها اعتقاد داشتند که تمام ایمانداران واقعی شاگردان مسیح هستند.

در این رابطه، آنهائی که معتقدند که شاگردان مؤمنین متعهد منحصر به فرد هستند، با علم الهیات خودشان در تناقض هستند. اکثر آنها هر کسی را که ادعا می کند به مسیح ایمان دارد تعمید میدهند و منتظر نمی مانند تا آنها به درجۀ «شاگردی» برسند. در حالی که اگر به آنچه موعظه می کنند واقعاً اعتقاد دارند، تنها باید کسانی را تعمید دهند که به درجۀ شاگردی رسیده اند که مسلماً تعداد کمی از کسانی که ادعای ایمان به مسیح را دارند به این درجه می رسند.

یک نکتۀ دیگر علیه این عقیدۀ شیطانی. اگر شاگردان و ایمانداران متفاوت هستند، چرا یوحنا نوشت که محبت نسبت به برادران نشانۀ واقعی تولد تازه در هر ایماندار است (اوّل یوحنا 14:3 را ببینید)، و مسیح گفت محبت شما به یکدیگر به جهان ثابت خواهد کرد که شما شاگردان من می باشید( یوحنا 35:13 )؟

منشأ این عقیدۀ نادرست ( The Origin of this False Doctrine)

اگر این ایده که مسیحیت دارای دو سطح، یعنی ایمانداران و شاگردان است، در کتاب مقدس وجود ندارد، پس چطور می توان از چنین عقیده ای دفاع کرد؟ پاسخ این است که از این عقیده تنها یک عقیدۀ نادرست دیگر دربارۀ نجات، دفاع می کند. بر اساس این عقیده، شرایط سخت شاگردی با این حقیقت که نجات از طریق فیض است سازگار نیست. بر طبق چنین منطقی، نتیجه گرفته می‌شود که شرایط لازم برای شاگردی مسیح، نمیتوانند شرایط نجات باشند. پس، شاگرد مسیح بودن برای ایمانداران نجات یافته با فیض که به بهشت خواهند رفت، یک گام اختیاری تعهد بیشتر است.

ایراد مُهلک این نظریه در این است که نوشته‌های زیادی در کتاب مقدس آن را نفی میکنند. برای مثال چه چیزی می تواند واضح تر از آنچه مسیح در انتهای موعظۀ سر کوه گفت باشد؟ او بعد از اینکه تمام فرامین خود را به مردم داد گفت:

گمان نکنید که هر که خود را مؤمن نشان دهد به بهشت خواهد رفت. ممکن است عدّه ای حتّی مرا «خداوند» خطاب کنند، امّا به حضور خدا راه نیابند. فقط آنانی می توانند به حضور خدا برسند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند (متی 21:7).

در این آیه و بسیاری گفته های دیگر، مسیح به وضوح، اطاعت و نجات را به هم پیوند می دهد. پس چطور می توانیم نوشته های زیادی مثل این را با نجات با فیض که در کتابمقدس تأکید شده است، تطبیق بدهیم؟ این کار تقریباً آسانی است. خداوند با فیض بیکران خود موقتاً به هر کسی فرصتی می هد که توبه کند، ایمان بیاورد، دوباره متولد شود و با زندگی از روی فرمانبرداری با روح القدس صاحب قدرت شود. پس نجات به فیض اوست، بدون فیض خداوند، هیچ کس نمی تواند رستگار شود، زیرا همه گناهکارند. گناهکاران در اصل شایستگی نجات را ندارند. پس فیض خدا لازم است تا رستگار شوند.

فیض خداوند، در رابطه با رستگاری ما، به صورت های مختلفی آشکار میشود. در مرگ مسیح بر صلیب ، زمانی که خداوند ما را از طریق انجیل دعوت می کند، ما را به سوی مسیح می کشاند، ما را متقاعد می کند که گناهکاریم، به ما فرصت توبه کردن می دهد، ما را مملو از روح القدس خود می کند و دوباره ما را خلق می کند، قدرت گناه را در زندگی ما از بین می برد، به ما قدرت می دهد در پاکی زندگی کنیم، زمانی که ما را به خاطر ارتکاب گناه تنبیه می کند، و غیره. همه طریقهای آشکاری فیض خداوند هستند. ما خود، هیچ یک از این نعمت ها را به دست نیاورده ایم. از ابتدا تا پایان توسط فیض نجات می یابیم.

اما،بر طبق کتاب مقدس، رستگاری نه تنها «با فیض»، بلکه «از طریق ایمان» بدست می‌آید: «بناراین، در اثر بخشش رایگان و مهربانی خدا و توسط ایمانتان به مسیح است که نجات یافته اید» (افسسیان 8:2 الف، با تأکید بیشتر). هر دو بخش لازم هستند، و به طور واضحی نا سازگار نیستند. اگر نجات مردم ضروری است، هر دوی این اجزاء یعنی فیض و ایمان باید حضور داشته باشند. خداوند فیض خود را گسترش می دهد و ما با ایمانمان پاسخ می دهیم. مسلماً ایمان راستین به فرمانبرداری از فرامین خدا منجر می شود. چنانچه یعقوب در رسالۀ خود نوشته است، ایمان بدون عمل مرده و بی‌فایده است و نمی تواند کسی را رستگار کند (یعقوب 14:2-26 را ببینید).⁴

واقعیت این است که رحمت یا فیض خداوند هیچ گاه اجازه گناه برای کسی صادر نمی کند. بلکه به مردم فرصتی موقت می دهد تا توبه کنند و دوباره متولد شوند. پس از مرگ، دیگر فرصتی برای توبه و تولد دوباره نیست، و بنابراین رحمت خدا دیگر موجود نیست. بنابراین رحمت نجات دهندۀ او می بایست موقتی باشد.

زنی که مسیح اورا با فیض از طریق ایمان نجات داد

(Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

به عنوان تصویری کامل از رستگاری با رحمت از طریق ایمان می توان به داستان رویارویی عیسی با زنی که در حال زنا گرفته بودند اشاره کرد. عیسی مسیح به زن گفت « …من نیز تو را محکوم نمی کنم (این بخشش و رحمت است، زیرا این زن میبایست محکوم میشد). برو و دیگرگناه نکن.» (یوحنا 11:8، با تأکید بیشتر). در حالیکه باید کشته میشد، مسیح او را آزاد کرد. او را روانه کرد امّا به او هشدار داد: از حالا به بعد دیگر گناه نکن. این دقیقاً همان چیزی است که مسیح به تمام گناهکاران دنیا میگوید «من اکنون شما را محکوم نمی کنم. شما باید کشته شوید و تا ابد محکوم به دوزخ هستید، اما من به شما رحمت خود را نشان می دهم. اما رحمت من موقتی است، پس توبه کنید. همین حالا از گناه کردن دست بشوئید، پیش از آنکه رحمت من به پایان برسد و به عنوان گناهکاری محکوم، خود را در برابر تخت قضاوت من بیابید.

بیایید تصور کنیم زنی که زنا کرده بود همانطوری که مسیح به او آموخت توبه کرد. در این صورت او توسط ایمان و در اثر رحمت نجات یافت. او با رحمت نجات یافت، زیرا گناهکار بود و بدون رحمت خداوند هرگز نجات نمی یافت. این زن نمی توانست بگوید که توسط اعمال خود نجات یافته است. همچنین او از طریق ایمان نجات یافت زیرا به مسیح ایمان آورد، و در نتیجه آنچه را که مسیح به او گفت باور کرد، و به هشدار او توجه کرد، و پیش از آنکه دیر شود از گناه روی گرداند. هر کس که ایمانی راستین به مسیح داشته باشد توبه خواهد کرد، زیرا مسیح هشدار داد که آنهایی که توبه نکنند هلاک خواهند شد (لوقا 3:13 را ببینید). مسیح رسماً اعلام کرد که فقط آنانی می توانند وارد ملکوت سما بشوند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند (متی 21:7). اگر کسی به مسیح ایمان داشته باشد هشدارهای او را قبول و به آنها عمل می کند.

ولی تصور کنیم که زن زناکار از گناهش توبه نکرد. او در گناه ادامه داد و پس از مرگ در مقابل تخت قضاوت مسیح ایستاد. تصور کنید که او به مسیح بگوید، «ای مسیح، از ملاقاتت خیلی خوشحالم! به یاد می آورم زمانی که بر روی زمین نزدت آورده شدم چطور من را به خاطر گناهم مجازات نکردی. مطمئناً هنوز هم همانقدر بخشنده هستی. در آن زمان مرا محکوم نکردی، پس حتماً الآن هم محکوم نمیکنی!»

نظر شما چیست؟ آیا مسیح او را در بهشت میپذیرد؟ پاسخ این سؤال روشن است. پولس هشدار داد که، « …خود را فریب ندهید! شهوت رانان، بت پرستان و زانیان… در دنیای جدیدی که خدا سلطنت می کند، جایی نخواهند داشت.» (اوّل قرنتیان 9:6-10).

همۀ اینها برای گفتن این است که شرایطی که مسیح برای شاگردی خویش تعیین می کند، چیزی بیش از این نیست که به او ایمانی واقعی داشته باشیم، چرا که همین ایمان ما را به رستگاری می رساند. و هر که ایمانی رستگار کننده دارد، با رحمت خداوند و از طریق ایمان نجات یافته است. هیچ مطلبی در انجیل نیست که نشان دهد چون رستگاری از طریق رحمت حاصل می شود، شرایطی که مسیح برای شاگردی نام می برد در تناقص با شرایط او برای نائل شدن به رستگاری است. شاگردی مرحله ای اختیاری برای ایماندارانی که در راه بهشت هستند نیست؛ بلکه، نشان دهندۀ ایمان راستینی است که موجب رستگاری می شود.⁵

بدیگونه هر خادمی برای اینکه در نگاه خداوند مؤفق باشد، باید مراحل مختلف ایجاد شاگرد برای مسیح را با موعظه بر اساس پیام اصلی انجیل که دعوت مردم به ایمانی مطیعانه است، به درستی آغاز کند. زمانی که این تعلیم غلط راکه شاگردی مرحلۀ اختیاری تعهد برای ایمانداران است، ترویج میدهند، در‌واقع بر ضد فرمان مسیح برای ایجاد شاگرد عمل میکنند و پیام انجیل را به اشتباه اعلام میکنند. تنها شاگردان واقعی مسیح صاحب ایمان نجات دهنده و عازم بهشت هستند. درست همانگونه که مسیح وعده داد «گمان نکنید هر که خود را مؤمن نشان دهد، به بهشت خواهد رفت. ممکن است عده‌ای حتی خداوند خطاب کنند، اما به حضور خدا راه نیابند. فقط آنانی می‌توانند به حضور خدا برسند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند.» (متی 21:7).

انجیل جدیدکاذب (The New False Gospel)

به دلیل برداشت غلط از رحمت خداوند در رستگاری، پیام امروزی انجیل، اغلب فاقد اصولی از انجیل است که با پیغام رحمت خداوند ناسازگار است. پیغام کاذب، مسیحان دروغین میسازد و به همین دلیل است که درصد بالائی از «نوکیشان» امروزی چند هفته پس از «ایمان به مسیح» حتی در کلیسا نیز یافت نمیشوند. علاوه بر این، بسیاری که در کلیسا حاضر میشوند، اغلب قابل تمایز از آنانی که تولد تازه را ندارند، نیستند. ارزشها و حتی گناهانشان مطابق همسایگان محافظه کارشان است. زیرا آنها در واقع به عیسای خداوند ایمان ندارند و در واقع تولد تازه را نیافته اند.

یکی از این عناصرضروری که از پیغام امروزی انجیل حذف شده، دعوت به توبه است. بسیاری از خادمان احساس می کنند که اگر به مردم بگویند که دست از گناه کردن بردارند، (همانطور که مسیح به به زنی که در حین زنا دستگیر شده بود، گفت)، به این معناست که به آنها بگویند که رستگاری با فیض و رحمت خدا نیست بلکه توسط عمل حاصل می شود. اما این نمی تواند درست باشد، زیرا یحیای تعمید دهنده، مسیح، پطرُس و پولس رسول همه اعلام کردند که توبه ضرورتی مطلق برای رستگاری است. اگر دعوت به توبه به طریقی وجود رحمت خدا را نفی میکند، پس یحیای تعمید دهنده، مسیح، پطرُس و پولس همگی رحمت خداوند را در رستگاری نفی کرده اند. ولی آنها میدانستند که رحمت خداوند به مردم فرصت کوتاهی میدهد تا توبه کنند، نه اینکه به گناه کردن ادامه دهند.

برای مثال زمانی که یحیای تعمید دهنده آنچه را که لوقا «انجیل» مینامد، اعلام میکرد، پیام اصلی او توبه بود (لوقا 1:3-18 را ببینید). آنهائی که توبه نکنند به دوزخ خواهند رفت (متی 10:3-12 و لوقا 17:3 را ببینید).

عیسی مسیح از از ابتدای خدمت خود مردم را دعوت می کرد که توبه کنند (متی 17:4 را ببینید). او به مردم هشدار میداد که اگر توبه نکنند هلاک خواهند شد (لوقا 3:13 و5 را ببینید).

زمانی که مسیح دوازده شاگرد خود را فرستاد تا در شهرهای مختلف موعظه کنند، «پس ایشان رفته، همۀ مردم را به توبه از گناهان دعوت کردند.» (مرقس 12:6 با تأکید بیشتر).

مسیح پس از قیامِ خود به دوازده شاگردش گفت که پیام توبه را به همۀ جهان برسانند، زیرا توبه کلیدی است که درِ بخشش را باز میکند:

سپس فرمود: «بلی، از زمانهای دور، در کتابهای انبیاء نوشته شده بود که مسیح موعود باید رنج و زحمت ببیند، جانش را فدا کند و روز سوم زنده شود؛ و این است پیغام نجات بخشی که باید از اورشلیم به همۀ قومها برسد؛ همۀ کسانی که از گناهانشان توبه کنند و بسوی من باز گردند، آمرزیده خواهند شد.» (لوقا 46:24-47 با تأکید بیشتر).

شاگردان دستورات مسیح را اطاعت کردند. زمانی که پطرُس در روز پنطیکاست موعظه میکرد، شنوندگان مُلزم شده، پس از اینکه حقیقت را دربارۀ مردی که اخیراً به صلیب کشیده بودند، فهمیدند از پطرُس پرسیدند که چه باید بکنند. پاسخ او این بود که پیش از هر چیز دیگر توبه کنید (اعمال رسولان 38:2 را ببینید).

موعظۀ دوم پطرُس در ایوان سلیمان نیز همین پیغام را داشت. گناهان از بین نمی روند مگر با توبه:⁶

پس توبه کنید، از گناهانتان دست بکشید و به سوی خدا بازگردید تا گناهانتان پاک شود (اعمال رسولان19:3الف، با تأکید بیشتر).

زمانی که پولس نزد اَغریپاس شهادت داد، اظهار کرد که انجیل همیشه پیام توبه را در بر داشته است:

بنابراین، اعلیحضرتا، من از آن رؤیای آسمانی سرپیچی نکردم. پس نخست به یهودیان در دمشق، اورشلیم و سرتاسر یهودیه و بعد به غیر یهودیان اعلام کردم که توبه نموده، به سوی خدا بازگشت کنند و با اعمال خود نشان دهند که واقعاً توبه کرده اند. (اعمال رسولان 19:26-20 با تأکید بیشتر).

در آتن، پولس به حضار هشدار داد که هر کسی باید در برابر مسیح مورد قضاوت قرار بگیرد، و کسانی که توبه نکرده اند برای این روز بزرگ آماده نخواهند بود:

اما خدا کارهایی را که در گذشته از روی نادانی از انسان سرزده، تحمل کرده است. ولی اکنون از همه می خواهد که بتهایشان را دور ریخته، فقط او را بپرستند. زیرا روزی را معین فرموده است که در آن مردم این دنیا را بوسیلۀ شخص مورد نظر خود با عدل و انصاف داوری کند. خدا با زنده کردن این شخص از مردگان، وی را به ما شناسانیده است (اعمال رسولان 30:17-31، با تأکید بیشتر).

پولس به هنگام بدرود از رهبران کلیسای افسس، از توبه به عنوان بخش اساسی پیام خود به همراه ایمان نام برد:

…هرگز کوتاهی نکردم. به یهودیان و غیریهودیان نیز اعلام می کردم که لازم است از گناه دست بکشند و از راه ایمان به خداوند ما عیسی مسیح، بسوی خدا بازگردند (اعمال رسولان 20:20ب-21، با تأکید بیشتر).

این فهرست از آیات کتاب مقدس کافی است تا هر کسی را قانع کندکه تنها زمانی پیام حقیقی انجیل اعلام شده است که لزوم توبه اظهار شود. رابطه با خدا با توبه آغاز می شود. بدون توبه گناهان بخشوده نمی شوند.

تعریف دوبارۀ توبه (Repentance Redefined)

حتی در روشنایی این دلایل بر طبق کتاب مقدس که ثابت می کنند رستگاری و توبه به هم وابسته هستند، برخی از خادمین طریقی می یابند تا با پیچ و تاب دادن به معنای واضح این آیات، ضرورت توبه را انکار کنند و بدین وسیله پیام انجیل را با برداشت نادرستی که از رحمت خداوند دارند، سازگار کنند. به تعریف تازۀ آنها، توبه چیزی بیش از تغییر عقیدۀ شخصی نسبت به آنکه مسیح کیست، نمی تواند باشد، و به طور شگفت انگیزی چنین توبه ای هیچ تغییری در رفتار شخص ایجاد نمی کند.

پس واعظان اولیۀ عهد جدید به چه منظوری مردم را به توبه دعوت می کردند؟ آیا آنها تنها مردم را دعوت می کردند که عقیدۀ خود را نسبت به هویت مسیح تغییر دهند یا اینکه هدفشان این بود مردم رفتارشان را تغییر دهند؟

پولس معتقد بود که توبۀ واقعی محتاج تغییردر رفتار می باشد. ما قبلاً شهادت او رادر رابطه با چندین دهه خدمت خداوند خواندیم. او درحضور شاه اغریپاس اظهار کرد،

بنابراین اعلیحضرتا، من از آن رؤیای آسمانی سرپیچی نکردم. پس نخست به یهودیان در دمشق، اورشلیم و سرتاسر یهودیه و بعد به غیر یهودیان اعلام کردم که توبه نموده، به سوی خدا بازگشت کنند و با اعمال خود نشان دهند که واقعاً توبه کرده اند. (اعمال رسولان19:26-20، با تأکید بیشتر).

یحیای تعمید دهنده، هم معتقد بود که توبه چیزی بیش از تغییر عقیده نسبت به حقایق علوم الهیات است. زمانی که شنوندگان الزام شده در نتیجۀ دعوت او به توبه آمدند و او سؤال کردند که چه باید بکنند، اوتعدادی از تغییرات خاصی را که باید در رفتارشان به وجود می آمد، برشمرد( لوقا 3:3 و 10-14 را ببینید). او همچنین ریاکاران فریسی و صدوقی ها را که به ظاهر توبه می کردند مورد تمسخر قرار داد و به آنها هشدار داد که اگر به حقیقت توبه نکنند اسیر آتش جهنم خواهند بود:

…ای افعی زادگان، چه کسی به شما گفت که می توانید از غضب آیندۀ خدا بگریزید؟ پیش از آنکه شما را تعمید دهم، باید با کارهای شایسته، ثابت کنید که از گناهان خود توبه کرده اید…. و حال، تیشۀ داوری خدا بر ریشۀ درختان گذاشته شده است. هر درختی که ثمر نیاورد، بریده و در آتش افکنده خواهد شد (متی 7:3-10، با تأکید بیشتر).

عیسی مسیح همان پیام توبۀ یحیی را موعظه کرد (متی 2:3 و 17:4 را ببینید). او زمانی اظهار کرد که مردم نینوا بر اثر موعظۀ یونس توبه کردند (لوقا 32:11 را ببینید). هر کسی که کتاب یونس را خوانده باشد می داند که مردم نینوا کاری بیش از تغییر عقیده انجام دادند. آنها اعمال خود را نیز تغییر دانند، و از گناه دست شستند. مسیح این را توبه نامید.

توبه بر اساس انجیل تغییر مشتاقانۀ رفتار است که در نتیجۀ ایمان حقیقی در قلب حاصل می شود. هنگامی که خادمی پیغام انجیل را برای مردم، بدون ذکر این نکته که برای توبۀ حقیقی تغییر اساسی رفتار لازم است، اعلام کند، در واقع بر خلاف ارادۀ مسیح برای شاگردانش عمل می کند. علاوه بر این، چنین کسی مخاطبین خود را فریب می‌دهد تا باور داشته باشند که بدون توبه نیز رستگار خواهند شد و نهایتاً آنها را به لعنت ابدی میفرستد. او علیه خداوند و برای شیطان فعالیت می کند، چه خود از این مسئله بی‌خبر باشد.

برای آنکه خادمی مطابق فرمان مسیح شاگرد ایجاد کند، باید راه را درست آغاز کند. وقتی که او پیغام انجیل را که مردم را به سوی توبه و داشتن ایمان مطیع می خواند، اعلام نمی دارد، محکوم به شکست است، حتی اگر از نظر مردم بسیار موفق باشد. او ممکن است اعضای کلیسای بسیار داشته باشد، اما او عمارت خود را با چوب وکاه و علف می سازد، و زمانی که اعمال او از آتش گذرانده شود، ارزش و اصالت آنها مشخص خواهد شد. آنها خواهند سوخت (اول قرنتیان 12:3-15 را ببینید).

دعوت مسیح به تعهد (Jesus’ Calls to Commitment)

مسیح نه تنها افراد نجات نیافته را به روی گرداندن از گناه فرا خواند، بلکه آنها را خواند تا فوراً نسبت به پیروی و فرمانبرداری از او متعهد باشند. او هیچ گاه شرایطی کمتر از این برای رستگاری و نجات ارائه نکرد، چیزی که امروزه غالباً انجام میشود. او هرگز کسی را با دادن وعدۀ آمرزیده شدن دعوت به «قبول» خودش نکرد، تا بعداً پیشنهاد تعهد به اطاعت را به آنها بدهد. بلکه انتظار مسیح این بود که گام اول تعهدی با تمام وجود باشد.

متأسفانه، آنانی که ادعا میکنند مسیحی هستند، اغلب دعوت مسیح را به چنین تعهدِ گرانقیمتی نادیده میگیرند. یا اگر هم خواستۀ مسیح اعلام شود باز هم به عنوان دعوت به سوی رابطه ای عمیق تر توصیف می شود که خطاب به نجات نایافتگان نیست بلکه خطاب به کسانی است که قبلاً رحمت خداوند را دریافت کرده اند. با این حال، بسیاری از این «ایمانداران» که ادعا میکنند دعوت مسیح برای داشتن تعهدی ارزشمند خطاب به آنان است نه به نجات نایافتگان، آن را آنگونه که خود تعبیر می کنند هم رعایت نمی کنند. در فکرشان آنها آزادی نااطاعتی دارند، پس هرگز اطاعت نمیکنند.

بیایید با هم، یکی از دعوت های مسیح به سوی رستگاری را بررسی کنیم. معمولاً اینگونه برداشت شده است که این دعوت ندایی است برای گامی عمیق تر خطاب به کسانی که قبلاً نجات یافته اند:

آنگاه [ مسیح ] شاگردان و مردم را صدا زد و فرمود: «اگر کسی از شما بخواهد پیرو من باشد، باید از آرزوها و آسایش خود چشم بپوشد و صلیب خود را بر دوش گیرد و مرا دنبال کند. هر که به خاطر من و به خاطر پیام نجات بخش انجیل، حاضر باشد جانش را فدا کند، آن را نجات خواهد داد. ولی هر که تلاش کند جانش را حفظ نماید آن را از دست خواهد داد. چه فایده که انسان تمام دنیا را ببرد ولی در عوض جانش را از دست بدهد؟ مگر چیزی با ارزش تر از جان او پیدا می

شود؟ و اگر کسی در این روزگار پر از گناه و بی ایمانی، از من و از سخنان من عار داشته باشد، من نیز هنگامی که با فرشتگان مقدس در شکوه و جلال پدرم باز گردم، از او عار خواهم داشت.» (مرقس 34:8-38)

آیا این دعوت به سوی رستگاری خطاب به بی ایمانان است یا دعوتی است برای داشتن رابطه ای متعهدانه تر خطاب به مؤمنین؟ اگرصادقانه بخوانیم پاسخ واضح می شود.

نخست توجه کنید جمعیتی که مسیح با آنها صحبت میکرد متشکل بود از «شاگردان و مردم» (آیۀ 34، با تآکید بیشتر). واضح است که «مردم» همان شاگردان نیستند. در واقع مسیح آنها را «صدا زده بود» تا آنچه را که میخواست بگوید بشنوند. مسیح می خواست همه، هم پیروان و هم جویندگان حقیقتی را که اودر حال تعلیم دادن آن بود، بفهمند. توجه کنید که او سخنان خود را اینگونه آغاز کرد، «اگر کسی» (آیۀ 34، با تأکید بیشتر). سخنان او برای هرکس و همه کس کاربرد دارد.

همچنانکه به خواندن ادامه می دهیم، واضح تر می شود که مخاطبین مسیح چه کسانی بودند. به طورخاص، سخنان او متوجه هر کسی بود که می‌خواست (1) «پیرو» او باشد، (2) «جان خود را نجات دهد»، (3) «روح خود را هدر ندهد»، و (4) از کسانی باشد که مسیح «هنگامی که با فرشتگان مقدس با جلال و شکوه پدرش باز می‌گردد» از او عار نداشته باشد. این چهار تعبیر همگی نشان می دهند که مسیح در مورد آنانیکه می خواستند به رستگاری برسند سخن می گفت. آیا می توانیم بگوییم که شخصی وجود دارد که در طریق بهشت است ولی نمیخواهد مسیح را «دنبال کند» و یا «جانش را نجات بدهد»؟ آیا قرار است تصور کنیم معتقدین راستینی وجود دارند که «جان خود را از دست خواهند داد»، یا که از مسیح و سخنانش عار دارند، و مسیح نیز از آنها زمان بازگشت عار خواهد داشت؟ مسلم است که، مسیح در این بخش از کتاب مقدس دربارۀ نائل شدن به رستگاری جاویدان سخن می گوید.

توجه کنید که چهار جملۀ آخر این متن جملۀ قبل را توضیح و بسط میدهد. هیچ جمله ای در این متن نباید بدون توجه به اینکه چطور دیگر جمله ها موضوع را روشن می کنند، تعبیر شود. بیایید سخنان مسیح را جمله به جمله همراه با آنچه در ذهن داریم بررسی کنیم.

جملۀ اول (Sentence # 1)

گر کسی از شما بخواهد پیرو من باشد، باید از آرزوها و آسایش خود چشم بپوشد و صلیب خود را بر دوش گیرد و مرا دنبال کند. (مرقس 34:8)

باز هم توجه کنید که سخنان عیسی مسیح خطاب به همۀ کسانی بود که می خواستند به دنبال او بروند، هر کسی که می خواهد پیرو او باشد. این تنها رابطه ای است که مسیح در وحلۀ اول ارائه میکند– پیرو او بودن.

بسیاری از مردم می خواهند دوست او باشند بدون اینکه از او پیروی کنند، اما چنین چیزی امکان ندارد. عیسی مسیح هیچگاه کسی را دوست خود نمی‌داند مگر اینکه از او اطاعت کند. او گفت «و شما دوستان منید اگر آنچه می‌گویم اطاعت کنید.» (یوحنا 14:15)

افراد زیادی دوست دارند که برادر او باشند بدون اینکه از او پیروی کنند، اما، باز هم مسیح چنین اختیاری به آنها نداده است. او کسی را برادر خود نمی داند مگر اینکه وی از او اطاعت کند: «هر که از پدر آسمانی من اطاعت کند، برادر… من است.» (متی 50:12 با تأکید بیشتر)

بسیاری دوست دارند به مسیح در بهشت بپیوندند بدون اینکه پیرو او باشند، اما از نظر مسیح چنین چیزی غیر ممکن است. تنها کسانی که از او اطاعت کنند در طریق بهشت هستند: «گمان نکنید هر که خود را مؤمن نشان دهد، به بهشت خواهد رفت. ممکن است عده‌ای حتی مرا «خداوند» خطاب کنند، اما به حضور خدا راه نیابند. فقط آنانی می‌توانند به حضور خدا برسند که ارادۀ پدر آسمانی مرا بجا آورند.» (متی 21:7)

در جمله ای که تحت بررسی است، مسیح به کسانی که می خواستند او را پیروی کنند گفت در صورتی می توانند پیرو او باشند که از خویشتن چشم بپوشند. آنها باید خواهان کنار گذاردن خواسته های خود باشند و آنها را تابع خواست مسیح کنند. از خودگذری و فرمانبرداری، جوهرۀ اطاعت از مسیح است. معنای عبارت «صلیب خود را بردارید» همین است.

جملۀ دوم (Sentence # 2)

جمله دوم مسیح معنای جملۀ اول را حتی واضح تر می کند:

هر که بخاطر من و به خاطر پیام نجاتبخش انجیل، حاضر باشد جانش را فدا کند، آن را نجات خواهد داد. ولی هر که تلاش کند جانش را حفظ نماید آن را از دست خواهد داد. (مرقس 35:8)

باز هم توجه کنید که این جمله با «هر که» شروع می‌شود و با جملۀ قبلی ارتباط دارد، زیرا آنرا روشن میکند. در این جمله مسیح دو گروه از مردم را با هم مقایسه می کند، دو گروهی که در جمله یِ اول نیز به آنها اشاره شده است – گروهی که از آرزوهای خود چشم پوشی خواهند کرد و صلیب خود را بر دوش گرفته از او پیروی خواهند کرد و کسانی که چنین کاری را ا نجام نخواهند داد. این مقایسه در اصل بین آنانی است که جان خود را در راه مسیح و پیام نجات بخش انجیل میباید از دست می دادند و آنانیکه این کار را نمی کردند. اگر در پی رابطۀ میان این دو باشیم، قاعدتاً در جملۀ اول کسی که از خودش و آرزوهایش چشم پوشی نمی کند برابر است با کسی که در جملۀ دوم می خواهد جان خود را نجات دهد ولی آن را از دست می دهد. و کسی که در جملۀ اول خواهان این بود که از خود چشم پوشی کند برابر با کسی است که در جملۀ دوم جان خود را از دست می دهد اما در نهایت آن را نجات خواهند داد.

مسیح دربارۀ از دست دادن یا نجات زندگی فیزیکی اشخاص صحبت نمی کرد. جملات بعدی این متن نشان می دهند که منظور مسیح از دست دادن و نجات یافتن جاویدان بود. سخن مشابهی از مسیح در یوحنا 25:12 ثبت شده است که میگوید «اگر در این دنیا به زندگی خود دل ببندید، آن را بر باد خواهید داد؛ ولی اگر از جان و زندگی خود بگذرید، به جلال و زندگی جاوید خواهید رسید.» (با تأکید بیشتر)

کسی که در جملۀ اول از خود نمی گذرد برابر با کسی است که در جملۀ دوم می خواهد زندگی خود را نجات دهد. بنابراین میتوانیم به طور منطقی نتیجه بگیریم که «حفظ کردن جان» برابر با «حفظ کردن برنامۀ شخصی» آن فرد میباشد. وقتی زندگی شخصی را که حاضر است «جانش را به خاطر پیام نجاتبخش انجیل فدا کند» رسیدگی میکنیم موضوع واضح تر میشود. او از خویشتن چشم میپوشد، صلیب خود را بر دوش می گیرد، برنامۀ شخصی خود را کنار می گذارد و با هدف پیشبرد مقصود مسیح پیام انجیل زندگی می کند. او کسی است که در نهایت «زندگی خود را نجات خواهد داد.» کسی که در پی خشنود کردن مسیح است نه خشنود کردن خویشتن، نهایتاً در بهشت خرسند خواهد بود، اما کسی که تنها خوشی خود را می خواهد، در جهنم به تیره بختی خواهد رسید و آزادی خود را به خاطر پیروی از برنامۀ زندگی خود از دست خواهد داد.

جملات سوم و چهارم (Sentences # 3&4)

جملات سوم و چهارم را بررسی می کنیم:

چه فایده که انسان تمام دنیا را ببرد ولی در عوض جانش را از دست بدهد؟ مگر چیزی با ارزشتر از جان او پیدا می شود؟ (مرقس 36:8-37)

در این دو جمله سخن از کسی است که حاضر به از خود گذشتگی نیست. او نیز کسی است که می خواهد جان خود را نجات دهد اما در نهایت آن را از دست خواهد داد. در اینجا ازاو به عنوان کسی سخن گفته شده است که میخواهد تمام آنچه دنیا عرضه میکند دنبال کند، ولی «جان خود را در ازای آن از دست خواهد داد.» مسیح با مقایسۀ کل ثروت دنیا و جان و زندگی انسان، حماقت چنین شخصی را آشکار میکند. مسلماً این دو قابل مقایسه نیستند. حتی اگر ممکن باشد که انسان همۀ دنیا را به دست آورد، اما، اگر نتیجۀ نهائی زندگی او این است که تا ابد در جهنم بماند، او بزرگترین خطا را مرتکب شده است.

ازاین دو جمله می توانیم متوجه شویم که چرا انسانها از خود نمی گذرند و پیرو مسیح نمی شوند. خواستۀ آنها برای ارضاء خود، از وسوسه های دنیا ناشی می شود. آنانی که از مسیح پیروی نمی کنند، در پی خوشیهای نادرست هستند و برخلاف پیروان راستین او، با خودپرستی از عشق به مسیح و اطاعت از او سرپیچی میکنند. آنانی که میخواهند کل دنیا را به دست آورند، به دنبال ثروت و قدرت و شهرت خواهند رفت، در حالی که پیروان واقعی مسیح در درجۀ اول در پی ملکوت مسیح و عدالت او هستند. هر ثروت، قدرت و شهرتی که توسط آنان کسب می شود، متواضعانه در راه جلال خداوند استفاده می شود.

جملۀ پنجم (Sentence # 5)

در نهایت به جملۀ پنجم در متن تحت مطالعه می رسیم. توجه کنید که چطور به جملات قبل از خودش توسط عبارت و اگر کسی، پیوند داده می شود:

و اگرکسی در این روزگار پر از گناه و بی ایمانی، از من سخنان من عار داشته باشد، من نیز هنگامی که با فرشتگان مقدس در شکوه و جلال پدرم باز گردم، از او عار خواهم داشت. (مرقس 38:8)

در اینجا باز هم صحبت از کسی است که حاضر به چشم پوشی از خود نیست و به دنبال برنامۀ زندگی خود و آنچه دنیا عرضه میکند در‌واقع زندگی و جان خود را از دست میدهد. ویژگی خاص او عار داشتن از مسیح و سخنانش است. این احساس او مسلماً از عدم ایمان او نشأت میگیرد. اگر او واقعاً ایمان دشته باشد که مسیح پسر خداست، یقیناً از او و سخنانش خجل نمیشد. اما او عضوی از نسل «پر از گناه و بی ایمان» است و مسیح هنگام بازگشت از او عار خواهد داشت. مسلماً منظور مسیح شخص نجات یافته نیست.

نتیجۀ این بحث چیست؟ مفهوم کلی این متن نمی تواند دعوت برای تعهد بیشتر ازکسانی باشد که قبلاً راهی بهشت هستند. این متن بوضوح آشکار کنندۀ مسیر رستگاری است توسط مقایسۀ آنهایی که براستی نجات یافته اند با آنانیکه نجات را ندارند. کسانی که حقیقتاً نجات یافته اند به عیسای خداوند ایمان دارند و در راه او از خود می گذارند، در حالی که افراد نجات نیافته چنین ایمان مطیعانه ای ندارند.

دعوت دیگری برای تعهد (Another Call to Commitment)

با اینکه میتوانیم دعوتهای بسیاری از مسیح را بررسی کنیم، دعوت دیگری از او را برای تعهد که کمتر از دعوت وی به سوی رستگاری نیست، ملاحظه خواهیم کرد:

ای تمام کسانی که زیر یوغ سنگین زحمت می کشید، نزد من آیید و من به شما آرامش خواهم داد. یوغ مرا به دوش بکشید و بگذارید من شما را تعلیم دهم، چون من مهربان و فروتن هستم، و به جانهای شما راحتی خواهم بخشید. زیرا باری که من بر دوش شما می گذارم، سبک است. (متی 28:11-30)

مبشرین بدرستی از این بخش کتاب مقدس برای دعوت به نجات استفاده میکنند. این آیات دقیقاً دعوت به رستگاری هستند. در اینجا مسیح به کسانی که «زیر یوغ سنگین» هستند آرامش عرضه میکند. منظور او آرامش جسمانی برای کسانی که باری بر دوش دارند نیست، بلکه او از آرامش روحی سخن میگوید. شخص نجات نیافته در زیر بار سنگین گناه و تقصیر و وحشت فشرده شده است و هنگامی که از موقعیت خود بیزار می‌شود، تبدیل به کسی میشود که مسیح خواستار نجات اوست.

اگر چنین افرادی خواهان به دست آوردن آرامشی که مسیح می گوید هستند، باید دو شرط را به جا آورند. آنها باید(1) نزد او بروند و (2) یوغ او را به دوش بکشند.

معلمان کاذب معمولاً معنای آشکار عبارت «بر دوش کشیدن یوغ مسیح» را پیچ و تاب میدهند. برخی ادعا میکنند که مسیح در بارۀ یوغی صحبت میکند که دور گردن خودش بوده است، به همین دلیل آنرا «یوغ من» مینامد. بنظر آنان مسیح از یوغ دو نفره صحبت می‌کرده است، که نصف آن بر گردن خودش است و نصف دیگر آن خالی است تا دور گردن ما قرار بگیرد. ولی باید متوجه باشیم که مسیح وعده می دهد که تمام سختی کار با اوست زیرا می گوید باری که او بر دوشمان می گذارد سبک و آسان است. بنا براین بنظر چنین معلمانی تنها وظیفۀ ما این است که توسط ایمانمان با مسیح در پیوند بمانیم و بگذاریم که او همۀ کارها را برای رستگاری و نجات ما انجام دهد، در حالی که ما از فیض و رحمت او لذت می بریم! به طور آشکار، فقط با اجبار بسیار میتوان چنین برداشتی را از متن بیرون کشید.

خیر، منظور مسیح زمانی که گفت زحمت کشان باید یوغ او را بر دوش گیرند این بود که تسلیم او شوند، او را صاحب خود بدانند و اجازه دهند که او زندگی آنها را هدایت کند. به همین دلیل است که مسیح گفت یوغ او را بر دوش گیرند و از او یاد بگیرند. افراد نجات نیافته مانند گاوهای نر وحشی هستند، راه خود را می روند و بر زندگی خود حکمرانی می کنند. زمانی که یوغ مسیح را بر دوش می گیرند، کنترل را به او می سپارند. و دلیل اینکه بار مسیح سبک و یوغ او آسان است این است که اوبه ما با روح خود که در قلبمان قرار دارد قدرت میدهد تا از او اطاعت کنیم.

بنابراین می بینیم که مسیح در این آیات با دعوت مردم برایِ سرسپردگی در برابر او و قبول او به عنوان خداوندشان دوباره آنها را به سوی نجات، که در اینجا به آرامش تشبیه شده، دعوت می کند.

خلاصه (In Summary)

آنچه تا کنون گفته شد همه برای این بود که بدانیم خادم مؤفق خادمی است که از فرامین مسیح برای شاگرد سازی اطاعت میکند، و میداند که توبه، تعهد و شاگردی انتخابات اختیاری برای ایماندارانِ در طریق بهشت نیست. بلکه اینها تنها نمایانگر معتبر ایمان درست هستند. بنابراین خادم مؤفق مژدۀ درست انجیل را برای افراد نجات نیافته اعلام میکند. او از آن‌ها دعوت می کند تا توبه کنند و پیرو مسیح بشوند، و به آنانیکه تعهد پیروی ندارند اطمینان نجات را نمیدهد.

1 این تعریف از آنچه قبلاٌ در متی 18:28-20، یوحنا 31:8-32، 25:13، 8:15 و لوقا25:14-33 خواندیم گرفته شده است.

2 شاگردان در اعمال رسولان 1:6، 2، 7؛ 1:9، 10، 19، 25، 26، 36، 38؛ 26:11، 29؛ 52:13؛ 20:14، 21، 22، 28؛ 10:15؛ 1:16؛ 23:18، 27؛ 1:19، 9، 30؛ 4:21، 16 ذکر شده اند. کلمۀ ایمانداران تنها در اعمال رسولان 14:5؛ 45:10 و 1:16 ذکر شده است. برای مثال در اعمال رسولان لوقا نوشته است «(پولس و برنابا) در آنجا نیز پیغام خدا را به مردم اعلام کردند و عده‌ای را شاگرد ساختند…» پس پولس و برنابا با اعلام پیغام انجیل شاگردان ساختند، یعنی مردم بلافاصله وقتی که ایمان آوردند شاگرد شدند، نه بعدها در زمانی که دلشان خواست.

3 این بخش از کتاب مقدس همچنین روشِ جدید ولی اشتباه را که به نو ایمانان دربارۀ رستگاریشان اطمینان می دهد، آشکار می کند. مسیح به ایمان آورندگان جدید به این دلیل که دعای کوتاهی برای قبول او و یا اقرار به ایمان به او کرده اند، اطمینان نداد که نجات یافته اند. بلکه از آنها خواست تا ملاحظه کنند که آیا ادعای آنها واقعی است. باید مثال او را دنبال کنیم.

4 علاوه بر این، بر خلاف آنهایی که مصرانه می گویند ما با ایمان نجات خواهیم یافت حتی اگر عمل نیک انجام ندهیم، یعقوب میگوید که ما صرفاً با ایمان نجات نخواهیم یافت «می بینید که انسان از طریق اعمالش و نه فقط ایمان نجات می یابد». ایمان واقعی هیچ‌گاه تنها نیست، بلکه همراه اعمال نیک است.

5 به یاد داشتن این نکته ضروری است که پولس اغلب اظهار می کرد که رستگاری از طریق رحمت خداوند و نه اعمالمان حاصل می شود، چرا که او در زمان خویش مدام در حال جنگ با افرادی بود که وابسطه به قوانین مذهبی بودند. پولس تلاش نمی کرد تا افرادی را که تعلیم می دادند قدوسیّت برای ورود به بهشت ضروری است اصلاح کند، زیرا خود نیز به این حقیقت اعتقاد داشت و آن را تأئید می کرد. بلکه او او می خواست یهودیانی را اصلاح کند که هیچ اعتقادی به وجود رحمت و بخشش خداوند برای رستگاری و نجات نداشتند، و دلیل اصلی مرگ مسیح را نمی دانستند. بسیاری از آنها باور نداشتند که کسی از قوم دیگری بتواند رستگار شود، زیرا آنها به ضرورت رحمت خدا برای رستگاری اعتقاد نداشتند. برخی گمان میکردند که ختنه، اصل و نسب، یا رعایت قوانین مذهبی (که البتّه این کار را هم انجام نمی دهند) رستگاری شخص را موجب می شود، بنابراین با این اعتقاد رحمت خداوند و لزوم مرگ مسیح را نقض می کردند.

6همچنین، زمانی که خداوند به پطرُس آشکار کرد که امّتهای دیگر میتوانند با ایمان به مسیح نجات یابند، او به اهالی منزل کرنیلیوس گفت، «حالا می فهمم که فقط یهودیان محبوب خدا نیستند! بلکه هر کس از هر نژاد و قومی که خدا را بپرستد و کارهایِ نیک بکند، مورد پسند او واقع میشود» (اعمال رسولان 34:10ب – 35 باتأکید بیشتر). پطرُس همچنین در اعمال رسولان 32:5 اظهار کردکه خداوند روح القدس را به «مطیعان خود عطا میکند». روح القدس در وجود همۀ مسیحیان راستین ساکن است (رومیان 9:8 و غلاطیان 6:4 را ببینید).

他白天在市區的辦公室內工作，刻苦耐勞，很快獲得升職。人人也喜歡他，他為人可靠，平易近人，又是三個孩子的模範父親，沒有人會懷疑他藏有不可告人的秘密。

到了晚上，他潛入效區的人家，伏在圍欄旁邊，躲在樹下。他望進那對年輕夫婦的小康之家，附近只有那家的屋子是單層的，所以睡房不會在二樓。

那天又是星期五，這晚上他回到一處熟悉的地方。當他走近上星期「成功得逞」的屋子，心跳也隨之加速。那對新婚夫婦剛購入了一個美麗的牧場，他見到屋後的窗子發出微弱燈光，便發出會心微笑。他漸漸走近，希望會聽見悠揚樂聲，因為這表示他們在這仲夏夜打開了窗子。是了！聽到了輕輕的爵士樂，他將會再度得逞。他再爬得近一些，靠著屋子，靜悄悄走向窗邊，滿腦子想著自己上次見到的情景。

美國人會將我上述形容的人稱為「偷窺狂湯美」（Peeping Tom），那種行為也觸犯法例。我們大多數人也同意這種人應該進監獄。這種人心理變態，肯定不是我們想在天國中見到的人。基督徒肯定不會作出這種行為。

論到這方面，聖經也指出：

因為你們確實的知道，無論是淫亂的、是污穢的……在基督和神的國裡都是無分的。不要被人虛浮的話欺哄，因這些事，神的忿怒必臨到那悖逆之子。（弗五5～6，加上強調）

偷窺狂湯美算是淫亂的人嗎？算是污穢的人嗎？答案清楚不過。按聖經來說，這些人在基督和神的國裡都是無分的。真正重生了的人不會變成偷窺狂。

情景二：（A Second Scene:）

他白天在市區的辦公室內工作，刻苦耐勞，很快獲得升職。人人也喜歡他，他為人可靠，平易近人，又是三個孩子的模範父親。每星期日的早上，他也會到一家福音派的教會，甚至每月兩次負責教導主日學。他上年被選立為執事，與牧師關係密切，又受到會眾尊重。他車子上的天線繫上了一根白絲帶，象徵支持美國的反色情運動。

他每星期辛勤工作之後，喜歡在星期五晚上輕鬆一下。所以他回家途中，首先便到附近的影片商店。他聽說最近發行了新的電影影碟，希望可以租回家中觀看。店中真有那片子租借。那電影由幾個他喜歡的演員主演，但卻是R級別，他完全知道片中會有露骨的裸露鏡頭，還有很多褻瀆神的話。

頃刻間，他看到影片封套上誘人的照片時，良心責備他，可是他已計劃了怎樣回答：他可以與教會的人討論影片中的內容，為當中所有色情的片段和褻瀆神的話表示婉惜：

「製片商可真認為需要拍得這樣猥瑣？真可恥！」

「是的！是的！真可恥！」

孩子睡覺後，他便播放那套電影，與妻子一同坐在沙發上觀看。他的妻子從不會想到他有多期待見到片中女角纖瘦的棕色胴體，那些女角脫去不同程度的衣服，展示在他面前。他聽見辦公室中有些未得救的人說，有幾幕床上戲簡直一流。那是另一個星期五的晚上。

比較一下二人（A Comparison of the Two Men）

這兩個人有甚麼分別？偷窺狂湯美觀看實況的床上戲，另一人則觀看電影中的床上戲。偷窺狂湯美從半開的窗子只能偷看有限的情景，另一人則可近距離見到很親密的鏡頭。偷窺狂湯美偷看的男女是夫婦，彼此立志一生相愛，若知道有人偷看他們，定會嚇得呆了。另一人觀看兩個沒有婚姻關係的人，接受巨額片酬，在數以百萬計的觀眾面前脫下衣服發生性關係，成為世界上被最高薪雇用的妓女之一。事實上，那人的錢一部分會落到那些女人手中，他實質上是付錢給妓女，拍攝電影給他自娛。

當然，偷窺狂湯美走上了地獄之路，但另一個人則是基督徒，正踏上屬天之路。

那人果真如此？我們豈不是讀到，淫亂或污穢的人都不會承受神的國？那二人中，那一個更淫亂污穢？

第二個人自稱是基督徒，還有兩方面值得一提：他付錢租借色情電影，用金錢支持色情電影行業，間接助長更多人拍攝那類電影。1 他付出的金錢繼而會使更多人有機會看到那些猥褻的電影，因而促使了別人犯罪。偷窺狂湯美沒有惹人犯罪。

第二，那「基督徒」付錢看那套電影，片中充滿褻瀆神的話，常用神的名字來作粗話。那人每逢主日祈求願人都尊神的名為聖，卻會付錢給一再褻瀆神名字的影星，豈非詭異？

假冒為善的人假裝聖潔的原因（Why Hypocrites Act Holy）

如果第二個人比起那仍未得救的偷窺狂算是更淫穢，那麼，為何那麼多聲稱的基督徒會像第二個人那樣行，經常滿足自己的私慾，觀看淫穢的影片作為娛樂？答案就是：那些人仍未得救。

如果你同意第二個人是與第一個人同樣淫穢，或是更甚，又相信淫穢的人不會承受神的國（聖經如此說），那麼便必定會同意我的結論。但是，為何那麼多人在這事上被騙了？

我們可以有把握假定，聲稱的基督徒一般就算經常會看電影中的裸露鏡頭，也決不會到效區偷窺別人的睡房。事實上，那等基督徒會覺得偷窺狂令人憎惡，為甚麼？是否因為那人愛神？是否因為那人聖潔或內心純潔？不，決不可能是這些原因–不然那些人也會覺得觀看兩個未婚之人發生性關係的鏡頭是非常可憎。

那些人自相矛盾，表露出他們晚上不敢出去偷窺的真正動機：純粹出於自私。如果那些人好像偷窺狂那樣被捕，就會承受很差劣的惡果，會名譽掃地，會被教會的人看不起，甚至可能會被監禁。

不過，那些人找到方法可慣常偷窺別人，但沒有風險，不依從神對「聖潔」的標準，卻隨從世界的模式。我們的文化變得相當接受人觀看有情慾鏡頭的電影，那些人不必擔心，不會名譽掃地，不會失去妻子或工作，不會被監禁。可是，假如那些人真是基督徒，就應會認真考慮耶穌論到淫慾的警告：

你們聽見有話說：「不可姦淫。」只是我告訴你們，凡看見婦女就動淫念的，這人心裏已經與她犯姦淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身丟在地獄裡。若是右手叫你跌倒，就砍下來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身下入地獄。（太五27～30，加上強調）

不管那些人知道與否，但有些事確實比起名譽掃地或失業更值得擔心：他們的淫慾會叫自己永遠下地獄。可是，那些人卻忽略基督清楚的教導，或輕易解釋過去，轉去相信一種可赦免卻不轉化生命的恩典，但那種恩典根本不存在。

以惡為善的時候（When Virtue is Vice）

然而，還有好些話論到那第二個人。那人慣了不道德的生活，外表看來卻是義人，就變成了假冒為善的人。假冒為善的人並非好壞摻半–卻是全然邪惡。那人將一根白絲帶繫在車子上，不是因他反對色情（那人不時花錢租借色情電影，間接支持色情電影行業，促使女性受剝削，兒童被荼毒），卻是因他想自己看起來是義人。那人公開的生活是演戲，不是出於順服神或憐憫受色情所害的人–其動機卻完全是自私–卻是希望其他人更看重他。他作出一切「好行為」時，都帶有這不良的動機。那人是假冒為善的人，抗拒世人稱為「硬性」的色情品，卻接受「軟性」色情品，但兩者根本全無分別。

我們星期日早上的行為不代表甚麼，我們日常生活中的所作所為才顯出自己的真性情。我們所作的「小事」或單獨一人時所作的事，也顯出自己的真性情。拿偷竊的罪為例，十誡列明偷竊是罪，若有人慣常偷竊，就表明那人會下地獄（參林前六10）。

極少聲稱的基督徒會持手槍打劫銀行，可是很多卻習慣了瞞稅，這等於偷取自己國家其他公民的金錢。有些聲稱的基督徒為了逃稅會「私底下」收買員工（或接受員工的收買），這同樣是偷取其他公民的金錢。很多聲稱的基督徒習慣了偷走自己公司的用品。他們如果發現找回來的零錢多了，便據為己有。他們不付錢非法下載音樂，又用盜版的電腦軟件。那些人是小偷，不去打劫銀行，決不是因他們不自私或愛神（小事上可見他們並非這樣），卻是因害怕會被人逮捕。那些人確實表現出「良善」，實際上卻是透露了自己的自私。如果打劫銀行不會令人身敗名裂，斷送前途，卻好像瞞稅那般簡單，那些人也會打劫銀行。那些人受到自私的心理驅使，沒有人知道的時候偷竊小東西，同樣也會受自私的心理驅使作「大善事」。當我們被引誘行後果不嚴重的小惡時，就最能顯出我們的真性情。

神隱閉的攝影機（God’s Hidden Camera）

想像一下你是一位雇主，雇有一位你很賞識的員工，那員工天天很早上班，很晚下班，工作勞碌，又受到其他同事愛戴。

不過，有一天你在辦公室安裝了隱閉的攝影機，卻使你嚇一跳！你目睹自己寵愛的那員工將一件公司的物品放入口袋，拿出辦公室，四處張望，看見沒有人就將那件物品放在自己的車子裡。你會否向自己說：啊，算吧，他仍然是出色的員工，只有一點瑕疵，我當作看不見便算？

不。你立刻會對那員工的印象完全改觀，會從另一個角度解釋他從前的好處。現在，你甚至可能會懷疑他到底為何那麼早上班，那麼晚才下班。是否由於那些時候人較少，可以方便他偷竊？你很器重他，是否就表示再有東西失竊時，你不會懷疑是他的所為？現在你認識到他的真本性，他的好行為都顯為是惡行。神也會這樣來看之前故事中那第二個人，那人前後不一致，露出自己的真本性。那人不是只有些微瑕疵的基督徒，乃是完全敗壞的偽善者。他許多的好行為都不能彌補一樣小缺陷，相反卻顯出了他有多邪惡、多自私。

真正重生了的人會有聖靈內住，與聖靈同工，逐漸變得聖潔。那人不會過著雙重的生活，他固然可能會有跌倒犯罪的時候，但絕不是他一貫的作風。那人生命的特徵是順服神，任何時候也愛神。使徒約翰寫道：「凡從神生的，不犯罪，因神的道〔原文作種〕存在他心裡。他也不能犯罪，因為他是由神生的。」（約壹三9）重生是聖潔新生命的開始，真基督徒越明白神的旨意，就會變得越像耶穌（參羅十二2）。

相反，若有人只是經歷了虛假的決志，便可能會在家中或國外作出很多惡行，卻從不會在教會或信徒群體中表現出來。那人的道德標準不是根據神的話語而定，而是按照世人的準則，但世人的準則卻是每下愈況。所以，假基督徒習慣作的事，甚至令幾十年前的非基督徒也感到咋舌。舉一實例：今天，眾多聲稱的基督徒看電影或電視時，見到淫穢、褻瀆神、暴力和變態的鏡頭，竟然面不改容–幾十年前的非基督徒看到那些影像，早已嚇呆了。只要那些電影帶有某些「補償」的道德主題，好像是勇氣、榮譽或自我犧牲，好些國家公認的基督教領袖甚至會推薦那些電影！

真基督徒靠著聖靈重生了，一心一意愛神，成了他們成為聖潔的推動力。另一方面，假基督徒持守道德，只是因那樣做可以利己，與非基督徒持守道德的心態一樣。

不聖潔的動機（Unholy Motives）

為何非基督徒會克制自己不犯某些罪？因為他們害怕招致惡果。人類歷史不斷證明這原則，當普遍的道德約束（像是法例或民意）除掉以後，人便會任意妄為。如果大眾可以接受殘暴，殘暴便會橫行。柬埔寨的刑場、納粹黨集中營的焚化爐都堆滿一堆堆頭顱骨，默默見證著未重生之人的真本性。倘若法律允許可殺人，國家法例或民意認為滅種猶太人是好事，或接受剖開猶太人孕婦的母腹，撕開腹中的嬰兒–那時候，到底會發生甚麼事？這問題的答案不必多說。

有多少聲稱的基督徒持守有限的道德和聖潔，不是由於愛神和被聖靈重生，乃是為著順應不斷改變的大眾觸覺，受制於地上不斷修訂的法律和教會同輩的壓力？只有神才知曉。但我們各人只要誠實省察一下自己，便可以知道真正驅使我們的動力是甚麼。如果聲稱的基督徒都會這樣省察自己，很多人會驚訝發現自己的良善其實是邪惡，純粹是為了利己。

人可能純粹為了利己而做好事嗎？絕對可能。我已經指出，非基督徒做「品格高尚」的事，大多數是出於自私的動機。請想一想保羅怎樣論到這方面：

我若將所有的賙濟窮人，又捨己身叫人焚燒，卻沒有愛，仍然與我無益。（林前十三3）

耶穌識破假冒為善的人（Jesus, Exposer of Hypocrites）

大多數現代聲稱的基督徒也會反對色情，但口頭上反對那罪惡，無法測試出那人是否已真正歸信基督。如果那人是出自愛神愛人抗拒那罪惡，他的行動、思想和話語表現在這方面都會一致。他在自己的生活上會對抗與色情息息相關的罪惡。另外，如果上述例子中那第二個人是基於關心色情的受害者或愛慕神的律法，而真正反對色情，就不會慣常觀看情慾電影，他對一切淫穢之事的態度應該一致。

耶穌揭露了自己時代的宗教份子中同樣有人假冒為善，也揭示了一個適用於所有認為自己會進天國的人的永恆原則。讓我們想一下耶穌一段論到救恩的話，那段話通常會被稱為登山寶訓。現代聲稱的基督徒口頭上反對色情，暗地裡卻沈溺在各式各樣的淫亂勾當中，你且看看耶穌的教導對那些人帶來甚麼意義：

你們聽見有話說：「不可姦淫。」只是我告訴你們，凡看見婦女就動淫念的，這人心裏已經與她犯姦淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身丟在地獄裡。若是右手叫你跌倒，就砍下來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身下入地獄。（太五27～30）

第一，請注意耶穌是警告某些人當心會下地獄。從上下文來看，那些人肉體上沒有犯姦淫，卻是思想上犯姦淫。耶穌說倘若他們不悔改，便會下地獄。

律法的字義和精義（The Letter and Spirit of the Law）

耶穌是否把額外的要求加到第七誡中？不，耶穌只是填補人們思想上的一個漏洞，揭示神最初頒布十誡時完整的含義。第七誡嚴禁犯姦淫，同時也是禁止人萌生慾念。明顯看來，如果與你鄰居的妻子發生性關係是犯罪，那麼，思想上脫去你鄰居妻子的衣服也是犯罪。任何人只要誠實，願意思考，便都會承認這點。2 不過，當時聽到基督說話的人也像今天很多人一樣–死守律法的字義，卻忽略律法的精義。那些人口頭上反對某些自己沒有觸犯的律法，卻習慣了犯其他各式各樣的罪。神的旨意是叫我們性方面貞潔，斷非只是不犯姦淫、淫亂和同性戀。耶穌已經說得很清楚，神期望我們思想上清潔，嘴唇同樣清潔。舉一個例子，保羅寫道：

至於淫亂、並一切污穢、或是貪婪，在你們中間連提都不可，方合聖徒的體統。淫詞、妄語、和戲笑的話，都不相宜，總要說感謝的話。（弗五3～4）

《新普及譯本》（New Living Translation）闡明淫詞、妄語、和戲笑話的意思，解作是「淫穢故事、無稽之談及下流笑話」。淫穢故事及下流笑話顯然包含不道德的性思想，用正面或幽默的方式說出來，而「無稽之談」可能是指愚昧人的性變態對話。保羅的重點是說，基督徒都不應牽涉到不道德、不貞潔、任何與此相關的罪及污穢的對話。今天有些基督徒會看黃色笑話的電視節目作娛樂，你認為保羅會對他們怎樣說？保羅會怎樣評價大部分PG-13級別的電影、甚至PG級別的電影？

現代的假教訓（Modern False Teaching）

令人婉惜的是，有些（所謂的）聖經教師引用上述以弗所書的經文，用來反駁像我這種聖經教師所作「令人產生罪疚感」和「不平衡」的教導。那些教師的邏輯是這樣：「真基督徒也可能會犯上淫亂污穢的罪，否則保羅就不會談到那問題了。」

我不是說基督徒不可能犯姦淫或淫亂。當然是可能，因為基督徒也有自由意志。真基督徒也可能陷入淫亂的罪。可是，保羅寫下上述的經文，不是為了向淫亂污穢的人保證，即使他們繼續犯罪，仍然是真正得救。反之，保羅是寫信警告基督徒要與那些罪盡可能保持最遠距離，因為必進地獄之人的特徵就是會犯上那些罪。接下來的兩節經文中，保羅再說：

因為你們確實的知道，無論是淫亂的、是污穢的、是有貪心的，在基督和神的國裡都是無分的。有貪心的，就與拜偶像的一樣。不要被人虛浮的話欺哄，因這些事，神的忿怒必臨到那悖逆之子。（弗五5～6）

沒錯，基督徒可能會陷入淫亂的試探，但若是慣常犯那些罪，便表明自己是淫亂污穢的人，因而揭穿自己是假基督徒。由於罪會令人上癮，尤其是情慾方面的罪，明智的基督徒會避免和抵抗一切與淫慾有關的說話或活動。年輕的基督徒可能不認識神對性貞潔上的標準，但一旦讀了以弗所書五章3至5節，便不可託辭自己無知。保羅正是為此寫下以弗所書的經文。

另一些含糊的問題（Other Cloudy Questions）

有些人會問：「慣常犯罪的定義是甚麼？若果我每一年或三年才犯一次姦淫，會否等於慣常犯姦淫，因而證明我是假基督徒？還是，我只是跌倒了兩次？」可是，他們只是進一步將問題變得含糊，把聖經清楚的警告弄得沒有意義。

先提出第一個問題：「你犯罪後，是否已經悔改和求神赦免？」有這樣做和沒有這樣做的人，兩者之間實在有天壤之別。如果真基督徒陷入試探，犯了姦淫，便會感到極度內疚，會呼求神的寬恕。如果那人這樣行，神必會赦免他。

那人未求神赦免之前，救恩是否岌岌可危？萬一那人沒有求神赦免，卻又重蹈覆轍？那人犯了幾多次姦淫後，才算是「慣常」犯姦淫？這些問題的答案備受爭議，我不假裝自己知道肯定的答案。3 不過，任何人若是想知道自己犯了多少次姦淫後，仍然可以進天國，就應該質疑自己是否已經得救。已經真正重生的人會渴慕成聖–身、心、靈上的聖潔，會竭力追求思想、言語和行為上都完全純潔。

另一些人再次提出反對，嘗試把聖經清楚的警告弄得沒有意義。他們說：「我不想慣常犯淫亂的罪，但是我做不到。我愛主，真心真意想不犯罪，卻是做不到。」這些人希望決定的因素不是他們的行為，而是他們所說的渴望不犯罪。

這些人是間接指出，罪對他們的捆綁比起神的能力更大，神的救恩只可赦罪，卻不能轉化人的生命。然而，新約一再重申在基督裡的信徒已經脫離罪的權勢（參羅六6～7、17～18、22）。聖經也見證真信徒可完全脫離某些嚴重罪惡，經歷到戲劇性的行為變化（參林前六11；林後五17；多二11～14；約壹三7～10）。

此外，神已經應許我們，必不叫我們受試探過於所能受的，總會給我們開一條出路（參林前十13）。我們既有如此清楚和豐富的真理，就沒有藉口說自己無法不犯罪。我不時發現，那些人說自己想脫離淫亂或污穢的事，卻不肯除掉生活中使他們一再跌倒的東西，不肯拋棄自己的電視，不肯取消訂閱雜誌，不肯避開某些商業場所，不肯中斷錯誤的關係，不肯割斷互聯網絡。保羅寫道，我們「不要為肉體安排，去放縱私慾」（羅十三14），耶穌也說我們要割斷使我們跌倒的東西。人若不肯遵從耶穌清楚的命令，就顯出耶穌根本不是他們的主，他們並不打算去順服主。

我們悔改的時候，罪便失去捆綁的力量，因神會赦免和拯救我們。但是，悔改要求人轉離一切自己知道的罪，乃是心中的態度和意志的行動。真正悔改的人會用行動顯明自己的悔改（參路三8；徒二十六20）。

如果你確信自己是已經重生的人，卻不能中斷淫亂的罪或其他的罪，以下簡單的問題或許可以幫助你明白自己如何欺騙了自己：若有人給你一千萬美元，叫你停止犯罪，你會否停止犯罪？若你會這樣做，便證明你能這樣做；若你能這樣做，便應該這樣做！問題不是你不能不犯罪，而是你不肯不犯罪。你既然可以為錢而作，為何不能為愛基督的緣故而作？

當然，沒有方法可避免一切試探，基督徒受試探，掙扎抗拒罪，或有健康的性衝動的時候，也不應該覺得自己是異類。俗語有云：「你無法阻止鳥兒在你頭上飛過，但你能阻止鳥兒在你頭上築巢。」當我們作了自己知道不該作的錯事，就應該想到這句話。

基督徒都應該追求身、心和言語上完全貞潔，在神眼中，姦淫、淫亂、同性戀、任何程度的色情（包括廣告和「正當」電影中的出浴鏡頭）、「骯髒」笑話、性幻想、為了娛樂閱讀或收聽意淫的題材等，全都是錯事。如果我們說自己不斷掙扎抗拒罪，卻不按耶穌的命令除掉面前的絆腳石，我們就是在欺騙自己。

1 我知道近幾年來，很多人會反對我把R級別的電影視作是色情電影。很多人的心目中，X級別的電影才算是色情電影，但神又會怎樣為「色情」這字下定義？那字源自希臘字pornia，新約中通常譯作「淫亂」。韋伯斯特字典（Webster’s Dictionary）給「色情」這字下定義：「展示明顯性方面的行為（像是用照片），意圖激起性興奮。」我們豈可以為神會認為拍攝和觀看裸露的R級別電影不算是淫穢呢？

2 更不用說第十誡禁止貪戀別人的妻子。大多數男人不會因著人家妻子的好品格而貪戀她。

3 稍後，我們會思想聖經如何論到信徒可能會喪失救恩。

他白天在市区的办公室内工作，刻苦耐劳，很快获得升职。人人也喜欢他，他为人可靠，平易近人，又是三个孩子的模范父亲，没有人会怀疑他藏有不可告人的秘密。

到了晚上，他潜入效区的人家，伏在围栏旁边，躲在树下。他望进那对年轻夫妇的小康之家，附近只有那家的屋子是单层的，所以睡房不会在二楼。

那天又是星期五，这晚上他回到一处熟悉的地方。当他走近上星期「成功得逞」的屋子，心跳也随之加速。那对新婚夫妇刚购入了一个美丽的牧场，他见到屋后的窗子发出微弱灯光，便发出会心微笑。他渐渐走近，希望会听见悠扬乐声，因为这表示他们在这仲夏夜打开了窗子。是了！听到了轻轻的爵士乐，他将会再度得逞。他再爬得近一些，靠着屋子，静悄悄走向窗边，满脑子想着自己上次见到的情景。

美国人会将我上述形容的人称为「偷窥狂汤美」（Peeping Tom），那种行为也触犯法例。我们大多数人也同意这种人应该进监狱。这种人心理变态，肯定不是我们想在天国中见到的人。基督徒肯定不会作出这种行为。

论到这方面，圣经也指出：

因为你们确实的知道，无论是淫乱的、是污秽的……在基督和神的国里都是无分的。不要被人虚浮的话欺哄，因这些事，神的忿怒必临到那悖逆之子。（弗五5～6，加上强调）

偷窥狂汤美算是淫乱的人吗？算是污秽的人吗？答案清楚不过。按圣经来说，这些人在基督和神的国里都是无分的。真正重生了的人不会变成偷窥狂。

情景二：（A Second Scene:）

他白天在市区的办公室内工作，刻苦耐劳，很快获得升职。人人也喜欢他，他为人可靠，平易近人，又是三个孩子的模范父亲。每星期日的早上，他也会到一家福音派的教会，甚至每月两次负责教导主日学。他上年被选立为执事，与牧师关系密切，又受到会众尊重。他车子上的天线系上了一根白丝带，象征支持美国的反色情运动。

他每星期辛勤工作之后，喜欢在星期五晚上轻松一下。所以他回家途中，首先便到附近的影片商店。他听说最近发行了新的电影影碟，希望可以租回家中观看。店中真有那片子租借。那电影由几个他喜欢的演员主演，但却是R级别，他完全知道片中会有露骨的裸露镜头，还有很多亵渎神的话。

顷刻间，他看到影片封套上诱人的照片时，良心责备他，可是他已计划了怎样回答：他可以与教会的人讨论影片中的内容，为当中所有色情的片段和亵渎神的话表示婉惜：

「制片商可真认为需要拍得这样猥琐？真可耻！」

「是的！是的！真可耻！」

孩子睡觉后，他便播放那套电影，与妻子一同坐在沙发上观看。他的妻子从不会想到他有多期待见到片中女角纤瘦的棕色胴体，那些女角脱去不同程度的衣服，展示在他面前。他听见办公室中有些未得救的人说，有几幕床上戏简直一流。那是另一个星期五的晚上。

比较一下二人（A Comparison of the Two Men）

这两个人有甚么分别？偷窥狂汤美观看实况的床上戏，另一人则观看电影中的床上戏。偷窥狂汤美从半开的窗子只能偷看有限的情景，另一人则可近距离见到很亲密的镜头。偷窥狂汤美偷看的男女是夫妇，彼此立志一生相爱，若知道有人偷看他们，定会吓得呆了。另一人观看两个没有婚姻关系的人，接受巨额片酬，在数以百万计的观众面前脱下衣服发生性关系，成为世界上被最高薪雇用的妓女之一。事实上，那人的钱一部分会落到那些女人手中，他实质上是付钱给妓女，拍摄电影给他自娱。

当然，偷窥狂汤美走上了地狱之路，但另一个人则是基督徒，正踏上属天之路。

那人果真如此？我们岂不是读到，淫乱或污秽的人都不会承受神的国？那二人中，那一个更淫乱污秽？

第二个人自称是基督徒，还有两方面值得一提：他付钱租借色情电影，用金钱支持色情电影行业，间接助长更多人拍摄那类电影。1 他付出的金钱继而会使更多人有机会看到那些猥亵的电影，因而促使了别人犯罪。偷窥狂汤美没有惹人犯罪。

第二，那「基督徒」付钱看那套电影，片中充满亵渎神的话，常用神的名字来作粗话。那人每逢主日祈求愿人都尊神的名为圣，却会付钱给一再亵渎神名字的影星，岂非诡异？

假冒为善的人假装圣洁的原因（Why Hypocrites Act Holy）

如果第二个人比起那仍未得救的偷窥狂算是更淫秽，那么，为何那么多声称的基督徒会像第二个人那样行，经常满足自己的私欲，观看淫秽的影片作为娱乐？答案就是：那些人仍未得救。

如果你同意第二个人是与第一个人同样淫秽，或是更甚，又相信淫秽的人不会承受神的国（圣经如此说），那么便必定会同意我的结论。但是，为何那么多人在这事上被骗了？

我们可以有把握假定，声称的基督徒一般就算经常会看电影中的裸露镜头，也决不会到效区偷窥别人的睡房。事实上，那等基督徒会觉得偷窥狂令人憎恶，为甚么？是否因为那人爱神？是否因为那人圣洁或内心纯洁？不，决不可能是这些原因–不然那些人也会觉得观看两个未婚之人发生性关系的镜头是非常可憎。

那些人自相矛盾，表露出他们晚上不敢出去偷窥的真正动机：纯粹出于自私。如果那些人好像偷窥狂那样被捕，就会承受很差劣的恶果，会名誉扫地，会被教会的人看不起，甚至可能会被监禁。

不过，那些人找到方法可惯常偷窥别人，但没有风险，不依从神对「圣洁」的标准，却随从世界的模式。我们的文化变得相当接受人观看有情欲镜头的电影，那些人不必担心，不会名誉扫地，不会失去妻子或工作，不会被监禁。可是，假如那些人真是基督徒，就应会认真考虑耶稣论到淫欲的警告：

你们听见有话说：「不可奸淫。」只是我告诉你们，凡看见妇女就动淫念的，这人心里已经与她犯奸淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身丢在地狱里。若是右手叫你跌倒，就砍下来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身下入地狱。（太五27～30，加上强调）

不管那些人知道与否，但有些事确实比起名誉扫地或失业更值得担心：他们的淫欲会叫自己永远下地狱。可是，那些人却忽略基督清楚的教导，或轻易解释过去，转去相信一种可赦免却不转化生命的恩典，但那种恩典根本不存在。

以恶为善的时候（When Virtue is Vice）

然而，还有好些话论到那第二个人。那人惯了不道德的生活，外表看来却是义人，就变成了假冒为善的人。假冒为善的人并非好坏掺半–却是全然邪恶。那人将一根白丝带系在车子上，不是因他反对色情（那人不时花钱租借色情电影，间接支持色情电影行业，促使女性受剥削，儿童被荼毒），却是因他想自己看起来是义人。那人公开的生活是演戏，不是出于顺服神或怜悯受色情所害的人–其动机却完全是自私–却是希望其它人更看重他。他作出一切「好行为」时，都带有这不良的动机。那人是假冒为善的人，抗拒世人称为「硬性」的色情品，却接受「软性」色情品，但两者根本全无分别。

我们星期日早上的行为不代表甚么，我们日常生活中的所作所为才显出自己的真性情。我们所作的「小事」或单独一人时所作的事，也显出自己的真性情。拿偷窃的罪为例，十诫列明偷窃是罪，若有人惯常偷窃，就表明那人会下地狱（参林前六10）。

极少声称的基督徒会持手枪打劫银行，可是很多却习惯了瞒税，这等于偷取自己国家其它公民的金钱。有些声称的基督徒为了逃税会「私底下」收买员工（或接受员工的收买），这同样是偷取其它公民的金钱。很多声称的基督徒习惯了偷走自己公司的用品。他们如果发现找回来的零钱多了，便据为己有。他们不付钱非法下载音乐，又用盗版的计算机软件。那些人是小偷，不去打劫银行，决不是因他们不自私或爱神（小事上可见他们并非这样），却是因害怕会被人逮捕。那些人确实表现出「良善」，实际上却是透露了自己的自私。如果打劫银行不会令人身败名裂，断送前途，却好像瞒税那般简单，那些人也会打劫银行。那些人受到自私的心理驱使，没有人知道的时候偷窃小东西，同样也会受自私的心理驱使作「大善事」。当我们被引诱行后果不严重的小恶时，就最能显出我们的真性情。

神隐闭的摄影机（God’s Hidden Camera）

想象一下你是一位雇主，雇有一位你很赏识的员工，那员工天天很早上班，很晚下班，工作劳碌，又受到其它同事爱戴。

不过，有一天你在办公室安装了隐闭的摄影机，却使你吓一跳！你目睹自己宠爱的那员工将一件公司的物品放入口袋，拿出办公室，四处张望，看见没有人就将那件物品放在自己的车子里。你会否向自己说：啊，算吧，他仍然是出色的员工，只有一点瑕疵，我当作看不见便算？

不。你立刻会对那员工的印象完全改观，会从另一个角度解释他从前的好处。现在，你甚至可能会怀疑他到底为何那么早上班，那么晚才下班。是否由于那些时候人较少，可以方便他偷窃？你很器重他，是否就表示再有东西失窃时，你不会怀疑是他的所为？现在你认识到他的真本性，他的好行为都显为是恶行。神也会这样来看之前故事中那第二个人，那人前后不一致，露出自己的真本性。那人不是只有些微瑕疵的基督徒，乃是完全败坏的伪善者。他许多的好行为都不能弥补一样小缺陷，相反却显出了他有多邪恶、多自私。

真正重生了的人会有圣灵内住，与圣灵同工，逐渐变得圣洁。那人不会过着双重的生活，他固然可能会有跌倒犯罪的时候，但绝不是他一贯的作风。那人生命的特征是顺服神，任何时候也爱神。使徒约翰写道：「凡从神生的，不犯罪，因神的道〔原文作种〕存在他心里。他也不能犯罪，因为他是由神生的。」（约壹三9）重生是圣洁新生命的开始，真基督徒越明白神的旨意，就会变得越像耶稣（参罗十二2）。

相反，若有人只是经历了虚假的决志，便可能会在家中或国外作出很多恶行，却从不会在教会或信徒群体中表现出来。那人的道德标准不是根据神的话语而定，而是按照世人的准则，但世人的准则却是每下愈况。所以，假基督徒习惯作的事，甚至令几十年前的非基督徒也感到咋舌。举一实例：今天，众多声称的基督徒看电影或电视时，见到淫秽、亵渎神、暴力和变态的镜头，竟然面不改容–几十年前的非基督徒看到那些影像，早已吓呆了。只要那些电影带有某些「补偿」的道德主题，好像是勇气、荣誉或自我牺牲，好些国家公认的基督教领袖甚至会推荐那些电影！

真基督徒靠着圣灵重生了，一心一意爱神，成了他们成为圣洁的推动力。另一方面，假基督徒持守道德，只是因那样做可以利己，与非基督徒持守道德的心态一样。

不圣洁的动机（Unholy Motives）

为何非基督徒会克制自己不犯某些罪？因为他们害怕招致恶果。人类历史不断证明这原则，当普遍的道德约束（像是法例或民意）除掉以后，人便会任意妄为。如果大众可以接受残暴，残暴便会横行。柬埔寨的刑场、纳粹党集中营的焚化炉都堆满一堆堆头颅骨，默默见证着未重生之人的真本性。倘若法律允许可杀人，国家法例或民意认为灭种犹太人是好事，或接受剖开犹太人孕妇的母腹，撕开腹中的婴儿–那时候，到底会发生甚么事？这问题的答案不必多说。

有多少声称的基督徒持守有限的道德和圣洁，不是由于爱神和被圣灵重生，乃是为着顺应不断改变的大众触觉，受制于地上不断修订的法律和教会同辈的压力？只有神才知晓。但我们各人只要诚实省察一下自己，便可以知道真正驱使我们的动力是甚么。如果声称的基督徒都会这样省察自己，很多人会惊讶发现自己的良善其实是邪恶，纯粹是为了利己。

人可能纯粹为了利己而做好事吗？绝对可能。我已经指出，非基督徒做「品格高尚」的事，大多数是出于自私的动机。请想一想保罗怎样论到这方面：

我若将所有的赒济穷人，又舍己身叫人焚烧，却没有爱，仍然与我无益。（林前十三3）

耶稣识破假冒为善的人（Jesus, Exposer of Hypocrites）

大多数现代声称的基督徒也会反对色情，但口头上反对那罪恶，无法测试出那人是否已真正归信基督。如果那人是出自爱神爱人抗拒那罪恶，他的行动、思想和话语表现在这方面都会一致。他在自己的生活上会对抗与色情息息相关的罪恶。另外，如果上述例子中那第二个人是基于关心色情的受害者或爱慕神的律法，而真正反对色情，就不会惯常观看情欲电影，他对一切淫秽之事的态度应该一致。

耶稣揭露了自己时代的宗教份子中同样有人假冒为善，也揭示了一个适用于所有认为自己会进天国的人的永恒原则。让我们想一下耶稣一段论到救恩的话，那段话通常会被称为登山宝训。现代声称的基督徒口头上反对色情，暗地里却沈溺在各式各样的淫乱勾当中，你且看看耶稣的教导对那些人带来甚么意义：

你们听见有话说：「不可奸淫。」只是我告诉你们，凡看见妇女就动淫念的，这人心里已经与她犯奸淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身丢在地狱里。若是右手叫你跌倒，就砍下来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身下入地狱。（太五27～30）

第一，请注意耶稣是警告某些人当心会下地狱。从上下文来看，那些人肉体上没有犯奸淫，却是思想上犯奸淫。耶稣说倘若他们不悔改，便会下地狱。

律法的字义和精义（The Letter and Spirit of the Law）

耶稣是否把额外的要求加到第七诫中？不，耶稣只是填补人们思想上的一个漏洞，揭示神最初颁布十诫时完整的含义。第七诫严禁犯奸淫，同时也是禁止人萌生欲念。明显看来，如果与你邻居的妻子发生性关系是犯罪，那么，思想上脱去你邻居妻子的衣服也是犯罪。任何人只要诚实，愿意思考，便都会承认这点。2 不过，当时听到基督说话的人也像今天很多人一样–死守律法的字义，却忽略律法的精义。那些人口头上反对某些自己没有触犯的律法，却习惯了犯其它各式各样的罪。神的旨意是叫我们性方面贞洁，断非只是不犯奸淫、淫乱和同性恋。耶稣已经说得很清楚，神期望我们思想上清洁，嘴唇同样清洁。举一个例子，保罗写道：

至于淫乱、并一切污秽、或是贪婪，在你们中间连提都不可，方合圣徒的体统。淫词、妄语、和戏笑的话，都不相宜，总要说感谢的话。（弗五3～4）

《新普及译本》（New Living Translation）阐明淫词、妄语、和戏笑话的意思，解作是「淫秽故事、无稽之谈及下流笑话」。淫秽故事及下流笑话显然包含不道德的性思想，用正面或幽默的方式说出来，而「无稽之谈」可能是指愚昧人的性变态对话。保罗的重点是说，基督徒都不应牵涉到不道德、不贞洁、任何与此相关的罪及污秽的对话。今天有些基督徒会看黄色笑话的电视节目作娱乐，你认为保罗会对他们怎样说？保罗会怎样评价大部分PG-13级别的电影、甚至PG级别的电影？

现代的假教训（Modern False Teaching）

令人婉惜的是，有些（所谓的）圣经教师引用上述以弗所书的经文，用来反驳像我这种圣经教师所作「令人产生罪疚感」和「不平衡」的教导。那些教师的逻辑是这样：「真基督徒也可能会犯上淫乱污秽的罪，否则保罗就不会谈到那问题了。」

我不是说基督徒不可能犯奸淫或淫乱。当然是可能，因为基督徒也有自由意志。真基督徒也可能陷入淫乱的罪。可是，保罗写下上述的经文，不是为了向淫乱污秽的人保证，即使他们继续犯罪，仍然是真正得救。反之，保罗是写信警告基督徒要与那些罪尽可能保持最远距离，因为必进地狱之人的特征就是会犯上那些罪。接下来的两节经文中，保罗再说：

因为你们确实的知道，无论是淫乱的、是污秽的、是有贪心的，在基督和神的国里都是无分的。有贪心的，就与拜偶像的一样。不要被人虚浮的话欺哄，因这些事，神的忿怒必临到那悖逆之子。（弗五5～6）

没错，基督徒可能会陷入淫乱的试探，但若是惯常犯那些罪，便表明自己是淫乱污秽的人，因而揭穿自己是假基督徒。由于罪会令人上瘾，尤其是情欲方面的罪，明智的基督徒会避免和抵抗一切与淫欲有关的说话或活动。年轻的基督徒可能不认识神对性贞洁上的标准，但一旦读了以弗所书五章3至5节，便不可托辞自己无知。保罗正是为此写下以弗所书的经文。

另一些含糊的问题（Other Cloudy Questions）

有些人会问：「惯常犯罪的定义是甚么？若果我每一年或三年才犯一次奸淫，会否等于惯常犯奸淫，因而证明我是假基督徒？还是，我只是跌倒了两次？」可是，他们只是进一步将问题变得含糊，把圣经清楚的警告弄得没有意义。

先提出第一个问题：「你犯罪后，是否已经悔改和求神赦免？」有这样做和没有这样做的人，两者之间实在有天壤之别。如果真基督徒陷入试探，犯了奸淫，便会感到极度内疚，会呼求神的宽恕。如果那人这样行，神必会赦免他。

那人未求神赦免之前，救恩是否岌岌可危？万一那人没有求神赦免，却又重蹈覆辙？那人犯了几多次奸淫后，才算是「惯常」犯奸淫？这些问题的答案备受争议，我不假装自己知道肯定的答案。3 不过，任何人若是想知道自己犯了多少次奸淫后，仍然可以进天国，就应该质疑自己是否已经得救。已经真正重生的人会渴慕成圣–身、心、灵上的圣洁，会竭力追求思想、言语和行为上都完全纯洁。

另一些人再次提出反对，尝试把圣经清楚的警告弄得没有意义。他们说：「我不想惯常犯淫乱的罪，但是我做不到。我爱主，真心真意想不犯罪，却是做不到。」这些人希望决定的因素不是他们的行为，而是他们所说的渴望不犯罪。

这些人是间接指出，罪对他们的捆绑比起神的能力更大，神的救恩只可赦罪，却不能转化人的生命。然而，新约一再重申在基督里的信徒已经脱离罪的权势（参罗六6～7、17～18、22）。圣经也见证真信徒可完全脱离某些严重罪恶，经历到戏剧性的行为变化（参林前六11；林后五17；多二11～14；约壹三7～10）。

此外，神已经应许我们，必不叫我们受试探过于所能受的，总会给我们开一条出路（参林前十13）。我们既有如此清楚和丰富的真理，就没有借口说自己无法不犯罪。我不时发现，那些人说自己想脱离淫乱或污秽的事，却不肯除掉生活中使他们一再跌倒的东西，不肯抛弃自己的电视，不肯取消订阅杂志，不肯避开某些商业场所，不肯中断错误的关系，不肯割断互联网络。保罗写道，我们「不要为肉体安排，去放纵私欲」（罗十三14），耶稣也说我们要割断使我们跌倒的东西。人若不肯遵从耶稣清楚的命令，就显出耶稣根本不是他们的主，他们并不打算去顺服主。

我们悔改的时候，罪便失去捆绑的力量，因神会赦免和拯救我们。但是，悔改要求人转离一切自己知道的罪，乃是心中的态度和意志的行动。真正悔改的人会用行动显明自己的悔改（参路三8；徒二十六20）。

如果你确信自己是已经重生的人，却不能中断淫乱的罪或其它的罪，以下简单的问题或许可以帮助你明白自己如何欺骗了自己：若有人给你一千万美元，叫你停止犯罪，你会否停止犯罪？若你会这样做，便证明你能这样做；若你能这样做，便应该这样做！问题不是你不能不犯罪，而是你不肯不犯罪。你既然可以为钱而作，为何不能为爱基督的缘故而作？

当然，没有方法可避免一切试探，基督徒受试探，挣扎抗拒罪，或有健康的性冲动的时候，也不应该觉得自己是异类。俗语有云：「你无法阻止鸟儿在你头上飞过，但你能阻止鸟儿在你头上筑巢。」当我们作了自己知道不该作的错事，就应该想到这句话。

基督徒都应该追求身、心和言语上完全贞洁，在神眼中，奸淫、淫乱、同性恋、任何程度的色情（包括广告和「正当」电影中的出浴镜头）、「肮脏」笑话、性幻想、为了娱乐阅读或收听意淫的题材等，全都是错事。如果我们说自己不断挣扎抗拒罪，却不按耶稣的命令除掉面前的绊脚石，我们就是在欺骗自己。

1 我知道近幾年來，很多人會反對我把R級別的電影視作是色情電影。很多人的心目中，X級別的電影才算是色情電影，但神又會怎樣為「色情」這字下定義？那字源自希臘字pornia，新約中通常譯作「淫亂」。韋伯斯特字典（Webster’s Dictionary）給「色情」這字下定義：「展示明顯性方面的行為（像是用照片），意圖激起性興奮。」我們豈可以為神會認為拍攝和觀看裸露的R級別電影不算是淫穢呢？

2 更不用說第十誡禁止貪戀別人的妻子。大多數男人不會因著人家妻子的好品格而貪戀她。

3 稍後，我們會思想聖經如何論到信徒可能會喪失救恩。