TIEÁP TUÏC CAÙCH THÍCH HÔÏP

CHÖÔNG 3

Trong nhieàu naêm, vaø qua nhieàu caùch toâi böôùc theo nhöõng thoùi quen laøm ngöôïc laïi muïc tieâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi muoán toâi theo ñuoåi maø khoâng yù thöùc, ñoù laø muïc tieâu ñaøo taïo moân ñoà. Nhöng daàn daàn, bôûi aân suûng Ñöùc Thaùnh Linh ñaõ môû maét cho toâi thaáy ñöôïc ñieàu sai traät cuûa mình. Moät ñieàu maø toâi ñaõ hoïc ñöôïc laø: Toâi neân tra xeùt nhöõng gì mình ñöôïc daïy doã vaø tin trong aùnh saùng cuûa lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi. Chính truyeàn thoáng, hôn ñieàu gì khaùc ñaõ che maét chuùng ta khoâng thaáy nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phaùn. Teä hôn nöõa laø chuùng ta quaù töï haøo veà truyeàn thoáng cuûa mình. Khi chuùng ta ñöùng trong nhoùm thoâng hieåu leõ thaät hôn nhöõng Cô Ñoác Nhaân khaùc. Nhö moät giaùo sö nhaän xeùt caùch mæa mai raèng: “treân theá giôùi ngaøy nay coù 32.000 giaùo phaùi. Chaúng leõ baïn khoâng may maén ñeå laøm thaønh vieân cuûa moät giaùo phaùi ñuùng sao?”

Ñaây laø keát quaû cuûa söï kieâu ngaïo chuùng ta. Ñöùc Chuùa Trôøi choáng cöï chuùng ta vì Ngaøi choáng cöï keû kieâu ngaïo. Neáu ta muoán tieán boä saün saøng ñeå ñöùng tröôùc Chuùa Gieâ-su, chuùng ta phaûi khieâm nhöôøng. Ñöùc Chuùa Trôøi ban aân suûng cho ai nhö theá.

Xem Xeùt Laïi Vai Troø Muïc Sö

(The Role of the Pastor Considered)

Muïc tieâu cuûa chöùc vuï moân ñoà hoùa phaûi laøm khuoân maãu cho moïi ñieàu muïc sö laøm trong chöùc vuï. OÂng phaûi thöôøng xuyeân töï hoûi chính mình “laøm sao ñeå toâi goùp phaàn vaøo tieán trình moân ñoà hoùa, khieán ngöôøi ta seõ vaâng theo moïi maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-su?”. Neáu töï hoûi caùch chaân thaønh, thì chuùng ta seõ loaïi ra nhieàu vieäc laøm ñöôïc mang danh hoaït ñoäng Cô Ñoác.

Chuùng ta haõy xem caùc chöùc vuï cuûa caùc muïc sö, tröôûng laõo, giaùm muïc.[1] maø hoï ñöôïc ñaët ñeå trong moät Hoäi thaùnh ñòa phöông cuï theå. Neáu hoï ñaøo taïo moân ñoà, laø ngöôøi vaâng phuïc moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ, thì nhieäm vuï ñaàu tieân cuûa hoï laø gì? Giaûng daïy laø yù töôûng tröôùc heát. Chuùa Gieâ-su noùi moân ñoà ñöôïc taïo ra töø söï daïy doã (xem Mat 28:19-20). Moät yeâu caàu ñeå trôû thaønh moät tröôûng laõo, moät muïc sö hay moät giaùm muïc laø hoï coù khaû naêng daïy doã. (1Tim 3:2). Hoï laø nhöõng ngöôøi chòu khoù nhoïc trong chöùc vuï rao giaûng vaø daïy doã” hoï phaûi ñöôïc kính troïng gaáp ñoâi. (1Tim 5:17)

Vì vaäy, moãi moät muïc sö phaûi ñònh giaù moät baøi giaûng baèng caùch töï hoûi caâu hoûi naøy: “baøi giaûng naøy giuùp cho vieäc hoaøn thaønh coâng taùc ñaøotaïo moân ñoà nhö theá naøo?”.

Coù phaûi traùch nhieäm giaûng daïy cuûa muïc sö ñöôïc hoaøn taát qua caùc baøi giaûng vaøo ngaøy chuû nhaät hay giöõa tuaàn chaêng? Neáu nghó nhö vaäy, thì hoï boû qua ñieàu maø Kinh thaùnh noùi veà traùch nhieäm giaûng daïy cuûa hoï nhö laø moät vieäc chính yeáu, ñöôïc hoaøn taát bôûi caùch soáng vaø göông maãu cuûa hoï. Göông maãu veà söï giaûng daïy cuûa ñôøi soáng haèng ngaøy cuûa hoï chæ ñôn thuaàn laø phaàn phuï theâm bôûi chöùc vuï giaûng daïy coâng khai. Ñoù laø lí do taïi sao nhöõng ñoøi hoûi veà chöùc vuï tröôûng laõo/muïc sö/giaùm muïc thuoäc veà phaåm haïnh vaø caùch soáng ngöôøi ñoù hôn laø kyû naêng thuyeát giaûng tröôùc coâng chuùng. Trong möôøi laêm ñoøi hoûi cuûa giaùm muïc phaûi coù trong (1Tim 3:1-7) thì coù 14 ñieàu lieân quan ñeán phaåm haïnh vaø chæ coù moät ñieàu daønh cho khaû naêng giaûng daïy. Trong 18 ñieàu ñoøi hoûi ñoái vôùi moät tröôûng laõo ñöôïc ghi trong Tít 1:5-9 thì coù 17 ñieàu lieân quan ñeán phaåm haïnh vaø chæ coù moät ñieàu daønh cho khaû naêng naêng daïy doã. Ñieàu ñaàu tieân Phaoloâ nhaán maïnh cho Timoâtheâ “phaûi laáy lôøi noùi, neát laøm, söï yeâu thöông, ñöùc tin vaø söï tin saïch maø laøm göông cho caùc tín ñoà” (1Tim 4:12). Vaø roài Phaoloâ noùi tieáp “haõy chaêm chæ ñoïc saùch, khuyeân baûo, daïy doã cho ñeán chöøng ta ñeán”. (1Tim 4:13). Vaäy thì phaàm haïnh cuûa Timoâtheâ ñöôïc ñaët tröôùc chöùc vuï giaûng daïy coâng khai, nhaèm nhaán maïnh söï quan troïng hôn cuûa noù.

Töông töï Phierô vieát raèng:

“Toâi gôûi lôøi khuyeân nhö vaày cho caùc baäc tröôûng laõo, toâi ñaây cuõng laø tröôûng laõo nhö hoï, laø ngöôøi chöùng kieán söï ñau ñôùn cuûa Ñaáng Christ, vaø cuõng coù phaàn veà söï vinh hieån seõ hieän ra. Haõy chaên baày cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ giao phoù cho anh em, laøm vieäc ñoù chaúng phaûi bôûi eùp tình, beøn laø bôûi vui loøng, chaúng phaûi vì lôïi dô baån, beøn laø heát loøng maø laøm, chaúng phaûi quaûn trò phaàn traùch nhieäm chia cho anh em, song ñeå laøm göông toát cho caû baày” (1Phi 5:1-3).

Ai thuùc ñaåy chuùng ta töø boû chính mình vaø vaâng lôøi Ñaáng Christ? Coù phaûi chuùng ta ngöôõng moä lôøi giaûng daïy cuûa hoï hay laø chuùng ta ngöôõng moä ñôøi soáng cuûa hoï? Nhöõng muïc sö khoâng daâng mình vaø coù ñôøi soáng thaáp keùm thì khoâng thuùc ñaåy moät ai vaùc thaäp töï giaù ñöôïc. Neáu nhöõng muïc sö nhö theá thænh thoaûng giaûng söù ñieäp veà söï daâng mình cho Chuùa, thì hoï phaûi giaûng moät caùch chung chung, neáu khoâng thì ngöôøi nghe seõ ñaët caâu hoûi veà söï thaønh thaät cuûa hoï. Trong quaù khöù thì haàu heát caùc nhaø laõnh ñaïo Cô Ñoác khoâng ñöôïc nhaéc ñeán vì baøi giaûng, nhöng veà ñôøi soáng hi sinh cuûa hoï. Taám göông cuûa hoï thuùc ñaåy chuùng ta ngay caû khi hoï qua ñôøi.

Neáu moät muïc sö khoâng coù moät taám göông saùng veà vieäc vaâng lôøi Chuùa nhö laø moân ñoà thaät cuûa Chuùa Gieâ-su Christ thì oâng ta chæ phí thì giôø cho nhöõng baøi giaûng maø thoâi. Hôõi caùc muïc sö, caùc baïn haõy nhôù laø ñôøi soáng mình noùi maïnh hôn baøi giaûng gaáp 10 laàn. Coù phaûi baïn ñang thuùc ñaåy ngöôøi khaùc töø boû chính mình ñeå theo Ñaáng Christ baèng taám göông baïn ñaõ töø boû mình ñeå ñi theo Ngaøi khoâng?

Nhöng laøm theá naøo ñeå moät muïc sö neâu göông maãu baèng ñôøi soáng mình khi ngöôøi khaùc bieát veà oâng nhö chæ laø moät dieãn giaû moãi saùng Chuùa nhaät? Hoï chæ thaáy oâng thöïc söï khi baét tay tröôùc khi rôøi khoûi nhaø thôø. Coù leõ coù ñieàu gì khoâng ñuùng veà kieåu maãu muïc sö hieän nay.

Baøi Giaûng Chuùa Nhaät Haøng Tuaàn

(The Weekly Sunday Morning Sermon)

Moät muïc sö taïo ra moät sai laàm nöõa khi nghó raèng traùch nhieäm giaûng daïy cuûa oâng chuû yeáu laø vieäc giaûng daïy haøng tuaàn vaøo chuû nhaät. Chöùc vuï giaûng daïy cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng chæ laø baøi giaûng tröôùc coâng chuùng (thöôøng laø nhöõng baøi giaûng ngaén), nhöng coøn laø nhöõng cuoäc ñaøm luaän caù nhaân khi moân ñoà Ngaøi thaéc maéc. Hôn theá nöõa, nhöõng cuoäc ñaøm ñaïo nhö theá khoâng giôùi haïn trong nöõa giôø vaøo moät ngaøy trong tuaàn taïi nhaø thôø, nhöng thöôøng dieãn ra treân bôø bieån, trong nhaø, hoaëc cuøng ñi treân con ñöôøng ñaày buïi ñaát, y nhö cuoäc soáng cuûa Ngaøi ñöôïc phoùng ñaïi leân cho moân ñoà thaùnh. Ñaây cuõng laø moâ hình giaûng daïy maø caùc söù ñoà noi theo. Sau leã Nguõ Tuaàn möôøi hai söù ñoà giaûng daïy “trong ñeàn thôø vaø töø nhaø naøy sang nhaø kia”(Coâng-vuï 5:42). Haèng ngaøy hoï sinh hoaït coäng ñoàng vôùi ngöôøi tin Chuùa. Phaoloâ cuõng ñaõ giaûng daïy “nôi coâng coäng vaø töø nhaø naøy sang nhaø khaùc” (Coâng-vuï 20:20).

Theo quan ñieåm naøy, neáu baïn laø muïc sö, baïn phaûi so saùnh chöùc vuï giaûng daïy cuûa mình vôùi chöùc vuï cuûa Chuùa Gieâ-su vaø caùc moân ñoà ñaàu tieân. Coù leõ baïn ñang baét ñaàu töï hoûi veà ñieàu mình ñang laøm coù phaûi laø ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi döï ñònh cho baïn laøm khoâng. Hoaëc baïn chæ ñang laøm ñieàu maø truyeàn thoáng caû haøng traêm naêm cuûa Hoäi thaùnh daïy mình? Neáu baïn töï tra xeùt nhö vaäy thì thaät laø toát. Ñoù laø böôùc ñaàu cuûa höôùng ñi ñuùng.

Coù leõ baïn nghó xa hôn, vaø noùi vôùi chính mình: “laøm sao toâi coù theå daønh thì giôø nhö chöùc vuï ñoøi hoûi, daïy doã ngöôøi khaùc töø nhaø naøy sang nhaø kia hoaëc ñem hoï vaøo trong cuoäc soáng haèng ngaøy cuûa toâi ñeå coù theå aûnh höôûng hoï qua caùch soáng cuûa mình?”Ñaây laø caâu hoûi tuyeät vôøi, vì coù theå laøm baïn tieáp tuïc suy nghó theâm veà nhöõng ñieàu sai traät veà vai troø muïc sö nhö khaùi nieäm hieän taïi.

Coù leõ baïn suy nghó veà chính mình: “toâi khoâng chaéc raèng toâi muoán soáng cuoäc soáng gaàn guõi vôùi daân söï trong Hoäi thaùnh. Toâi ñaõ ñöôïc hoïc trong tröôøng Kinh thaùnh raèng muïc sö ñöøng neân quaù gaàn guõi vôùi hoäi chuùng cuûa mình, nhöng neân giöõ khoaûng caùch ñeå coù theå duy trì söï toân troïng chöùc vuï. OÂng khoâng theå naøo keát baïn thaân maät vôùi hoï”.

Tö töôûng nhö vaäy baøy toû ñieàu raát sai laàm nhö caùch thöùc thöôøng thaáy trong Hoäi thaùnh thôøi nay. Chuùa Gieâ-su raát gaàn guõi vôùi 12 moân ñoà vaø moät ngöôøi trong boïn hoï caûm thaáy deã chòu khi töïa ñaàu vaøo ngöïc Ngaøi luùc duøng böõa (xem Giaêng 13:23-25). Hoï thaät söï chung soáng cuøng nhau trong vaøi naêm. Vaäy maø nhieàu muïc sö ngaøy nay luoân ñaõ giöõ khoaûng caùch ngheà nghieäp vôùi moân ñoà mình ñeå ñöôïc thaønh coâng trong chöùc vuï!

So Saùnh nhöõng Phöông Phaùp Xöa Vaø Nay

(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

Neáu muïc tieâu laø söï vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su vaø ñaøo taïo moân ñoà, thì coù khoân ngoan khi theo phöông phaùp cuûa Ngaøi ñeå laøm coâng taùc moân ñoà hoùa khoâng? Nhöõng phöông phaùp naøy giuùp ích, raát toát cho Chuùa Gieâ-su, cuõng ích lôïi lôùn cho caùc söù ñoà baét chöôùc Ngaøi.

Coøn nhöõng phöông phaùp thôøi nay coù ích lôïi gì ñeå ñaøo taïo moân ñoà vaâng theo moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ khoâng? Ví duï khi nghieân cöùu veà caùc cô ñoác nhaân Hoa Kyø thì thaáy raèng thöïc söï khoâng coù söï khaùc bieät trong loái soáng cuûa haàu heát caùc ngöôøi töï xöng mình laø Cô ñoác nhaân vôùi nhöõng ngöôøi khoâng phaûi laø cô ñoác nhaân, baèng caùch moät vaøi laàn ñaët caâu hoûi vaø traéc nghieäm Kinh thaùnh.

Ñaây laø caâu hoûi lôùn maø chuùng ta phaûi hoûi chính mình: Laøm sao maø Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñaõ raát thaønh coâng trong vieäc ñaøo taïo moân ñoà maø khoâng caàn ngoâi nhaø thôø, hay giaùo chöùc chuyeân nghieäp naøo, hoaëc tröôøng Kinh thaùnh, hoaëc thaùnh ca, hay maùy chieáu, hoaëc microâ khoâng daây, vaø maùy sao chuïp taøi lieäu, hoaëc giaùo trình tröôøng Chuùa nhaät vaø chöùc vuï thanh nieân, hoaëc ñoäi nguõ thôø phöôïng vaø ban nhaïc, maùy vi tính vaø maùy photo, ñaøi truyeàn hình vaø truyeàn thanh cô ñoác, hoaëc haøng traêm ngaøn saùch cô ñoác vaø sôû höõu Kinh thaùnh caù nhaân? Hoï khoâng caàn baát kyø nhöõng thöù neâu treân ñeå ñaøo taïo moân ñoà, vaø Chuùa Gieâ-su cuõng ñaõ khoâng caàn. Bôûi vì khoâng moät ñieàu naøo keå treân laø thieát yeáu vaøo luùc ñoù, vaø thôøi nay cuõng vaäy. Nhöõng ñieàu ñoù coù theå ích lôïi nhöng khoâng phaûi laø thieát yeáu. Thöïc teá thì nhieàu ñieàu trong nhöõng thöù ñoù thöïc söï ngaên trôû chuùng ta laøm coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà. Haõy ñeå toâi cho baïn hai ví duï.

Tröôùc heát chuùng ta xem xeùt ñieàu caàn thieát nhaát hieän nay laø phaûi coù tröôøng Kinh thaùnh – hoaëc muïc sö ñaõ ñöôïc huaán luyeän môùi höôùng daãn ñöôïc Hoäi thaùnh. Moät khaùi nieäm maø Phaoloâ chöa töøng nghe. ÔÛ taïi moät vaøi nôi sau khi môû mang Hoäi thaùnh, Phaoloâ ñaõ ñi nôi khaùc vaøi tuaàn hoaëc vaøi thaùng, sau ñoù oâng môùi quay trôû laïi ñeå laäp tröôûng laõo coi soùc (xem Coâng-vuï 13:14 ñeán 14:23).

Ñieàu ñoù coù nghóa laø nhöõng Hoäi thaùnh ñoù ñaõ vaéng maët Phaoloâ vaø chöa coù tröôûng laõo chuyeân cheá trong vaøi tuaàn hoaëc vaøi thaùng vaø roài nhöõng tröôûng laõo ñöôïc laäp laø nhöõng ngöôøi coøn khaù môùi meõ. Hoï chöa töøng ñöôïc huaán luyeän trong hai hay ba naêm ñeå chuaån bò cho coâng vieäc hoï laøm.

Vì vaäy, Kinh thaùnh daïy raèng: muïc sö, tröôûng laõo, giaùm muïc khoâng caàn thieát phaûi coù hai hoaëc ba naêm ñöôïc giaùo duïc chuyeân nghieäp ñeå ñaït ñöôïc hieäu quaû trong chöùc vuï. Khoâng ai coù theå choái caûi söï thaät naøy. Theá nhöng hieän nay ngöôøi ta vaãn cöù tieáp tuïc ñoøi hoûi moãi tín höõu: “neáu baïn muoán thaønh moät laõnh ñaïo Hoäi thaùnh, baïn caàn vaøi naêm ñöôïc huaán luyeän chính quy”[2]. Ñieàu naøy laøm chaäm treã tieán trình laäp caùc nhaø laõnh ñaïo, ñieàu naøy laøm chaäm treã tieán trình ñaøo taïo Laõnh ñaïo, cho neân laøm chaäm tieán trình ñaøo taïo moân ñoà vaø coâng taùc môû mang Hoäi thaùnh. Toâi thaéc maéc laø laøm sao maø hai coâng ty cuûa Hoa Kyø laø Avon vaø Amway ñaõ chinh phuïc ñöôïc thò tröôøng neáu hoï ñoøi hoûi moãi nhaân vieân baùn haøng dôøi nhaø cuûa hoï ñeán thaønh phoá khaùc ôû ñeå ñöôïc huaán luyeän chính quy trong 3 naêm, tröôùc khi hoï ñöôïc tung ra ñeå baùn xaø phoøng hay daàu thôm.

“Nhöng, chöùc vuï muïc sö laø moät coâng vieäc phöùc taïp vaø khoù khaên”. Moät vaøi ngöôøi noùi “chaúng leõ Kinh thaùnh daïy chuùng ta khoâng neân ñaët ngöôøi môùi tin Chuùa vaøo chöùc vuï giaùm muïc”. (xem 1Tim 3:6)

Tröôùc tieân, chuùng ta ñi ñeán ñònh nghóa veà ngöôøi môùi tin Chuùa, roõ raøng laø quan nieäm cuûa Phaoloâ veà ngöôøi môùi tin khaùc vôùi quan nieäm cuûa chuùng ta, vì oâng thieát laäp chöùc vuï tröôûng laõo, muïc sö, giaùm muïc khi hoï chæ môùi tin Chuùa ñöôïc vaøi thaùng.

Thöù hai, lyù do khieán cho chöùc vuï muïc sö hieän ñang trôû neân khoù khaên vaø phöùc taïp laø toaøn theå heä thoáng cuûa toå chöùc giaùo hoäi vaø muïc vuï thì khaùc xa so vôùi tieâu chuaån Kinh thaùnh. Chuùng ta khieán noù quaù phöùc taïp ñeán noåi maø chæ coù moät vaøi sieâu nhaân môùi coù theå ñaùp öùng noãi tröôùc söï ñoøi hoûi cuûa muïc vuï.

Moät soá ngöôøi khaùc thì noùi raèng: “Nhöng Ñöùc Chuùa Trôøi ngaên caám khoâng cho ngöôøi khoâng ñöôïc huaán luyeän ôû tröôøng Kinh thaùnh hay chuûng vieän laøm coâng taùc quaûn nhieäm Hoäi thaùnh vaø giaùm muïc chöa ñöôïc huaán luyeän seõ daãn baày chieân vaøo söï sai laïc!”.

Roõ raøng Phaoloâ khoâng quan taâm nhö theá. Thöïc teá ngaøy nay, chuùng ta coù tröôøng Kinh thaùnh vaø nhöõng giaùo chöùc ñöôïc huaán luyeän, nhöng hoï khoâng tin Chuùa Gieâ-su haï sinh bôûi trinh nöõ, hoï chaáp thuaän tình duïc ñoàng giôùi, hoï daïy raèng Ñöùc Chuùa Trôøi muoán moïi ngöôøi coù xe hôi sang troïng, hoï coâng boá Ñöùc Chuùa Trôøi tieàn ñònh cho moät soá ngöôøi bò ñoaùn phaït hoaëc noùi khoâng ngaàn ngaïi raèng coù theå leân Thieân ñaøng maø khoâng caàn vaâng phuïc Chuùa Gieâ-su.

Nhöõng ngöôøi “bình daân” sôï khoâng daùm thaùch thöùc nhöõng ngöôøi nhö theá vì hoï ñöôïc huaán luyeän chuyeân nghieäp neân coù nhieàu “baèng chöùng”. Hôn theá nöõa, nhöõng giaùo chöùc nhö vaäy laø keû chia reõ Hoäi thaùnh bôûi giaùo lyù mình hoïc, ngay caû coøn quaûng caùo nhöõng söï khaùc bieät baèng nhöõng danh xöng ñaët treân baûng hieäu tröôùc nhaø thôø, noùi thoâng baùo cho theá giôùi bieát raèng “chuùng toâi khoâng gioáng nhö nhöõng cô ñoác nhaân khaùc”. Theâm toån thöông cho thaân theå Ñaáng Christ, hoï daùn nhaõn cho nhöõng ai baát ñoàng vôùi giaùo lyù chia reõ cuûa hoï baèng “keû chia reõ”. Thaåm tra chính thöùc söï chia reõ laø do nhöõng ngöôøi coù baèng caáp maø ra. Ñaây coù phaûi laø hình aûnh maø Chuùa Gieâ-su muoán neâu leân ñeå theá giôùi nhaän bieát moân ñoà Ngaøi yeâu thöông nhö theá khoâng?

Tín ñoà ngaøy nay choïn Hoäi thaùnh döïa treân giaùo lyù ñaëc thuø vaø neàn thaàn hoïc ñuùng trôû neân ñieàu qua troïng nhaát hôn laø choïn laø loái soáng ñuùng ñaén, ñieàu xaûy ra nhö vaäy vì côù moâ hình Kinh thaùnh ñaõ bò loaïi boû.

Söï Löïa Choïn Theo Kinh Thaùnh (A Biblical Alternative)

Coù phaûi toâi uûng hoä vieäc ñem ngöôøi tin Chuùa môùi ba thaùng ñaët hoï coi soùc Hoäi thaùnh khoâng (chính ñieàu Phaoloâ ñaõ laøm). Vaâng ñuùng vaäy, nhöng chæ vôùi tín ñoà naøo ñaùp öùng caùc ñoøi hoûi cuûa Kinh thaùnh veà chöùc vuï tröôûng laõo, giaùm muïc, vaø chæ coù hoï laø nhöõng ngöôøi ñöôïc troâng coi caùc Hoäi thaùnh theo tieâu chuaån Kinh thaùnh. Ñoù laø nhöõng Hoäi thaùnh tröôùc heát laø nhöõng Hoäi thaùnh môùi ñöôïc môû mang vaø phaûi ñaàu phuïc muïc sö thaønh laäp nhö laø moät söù ñoà, laø ngöôøi coi soùc chung.[3] Theo caùch ñoù, nhöõng tröôõng laõo môùi ñöôïc laäp neân khoâng hoaøn toaøn ñoäc laäp.

Thöù hai, hoäi chuùng phaûi laø nhoùm nhoû ñeå nhoùm hoïp taïi tö gia, nhö Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñaõ laøm.[4] Moâ hình naøy khieán Hoäi thaùnh deå ñöôïc quaûn lyù hôn. Ñoù coù theå laø lyù do taïi sao moät trong nhöõng ñoøi hoûi tröôûng laõo phaûi quaûn lyù nhaø rieâng mình caùch thaønh coâng (xem 1Tim 3,4,5). Coi soùc moät “gia ñình ñöùc tin” nhoû khoâng thaùch thöùc hôn quaûn lyù moät.

Thöù ba, hoäi chuùng phaûi bao goàm nhöõng ngöôøi ñaùp öùng söï aên naên theo Phuùc AÂm cuûa Kinh thaùnh. Vaø laø nhöõng moân ñoà ñích thöïc cuûa Chuùa Gieâ-su Christ. Ñieàu ñoù loaïi ra nhöõng thaùch thöùc cho muïc sö coá chaên chieân nhöng thaät chaát laø deâ.

Thöù tö, caùc muïc sö, tröôûng laõo, giaùm muïc phaûi theo vai troø cuûa Kinh thaùnh hôn laø giöõ vai troø coù tính vaên hoùa. Ñoù laø, hoï khoâng phaûi naém giöõ moïi vò trí cao, quan troïng nhö caùc muïc sö laøm trong haàu heát caùc Hoäi thaùnh thôøi nay. [5] Hôn theá hoï chæ laø moät chi theå trong caû thaân theå, nhöõng toâi tôù khieâm nhöôøng, daïy doã baèng ñôøi soáng vaø quan ñieåm cuûa mình, vaø muïc tieâu cuûa hoï phaûi laø ñaøo taïo moân ñoà theo phöông phaùp cuûa Chuùa Gieâ-su chöù khoâng chæ laø nhöõng dieãn giaû vaøo saùng Chuùa nhaät.

Khi laøm theo kieåu maãu treân thì tín ñoà môùi tin Chuùa 3 thaùng cuõng coù theå coi soùc Hoäi thaùnh.

Nhöõng Toøa Nhaø Hoäi Thaùnh (Church Buiding)

Coøn veà nhöõng toøa nhaø thôø thì sao? Ñoù laø nhöõng thöù thieát yeáu thôøi nay maø Hoäi thaùnh ñaàu tieân khoâng caàn. Chuùng coù giuùp gì cho quaù trình ñaøo taïo moân ñoà khoâng?

Khi toâi laø moät muïc sö, toâi caûm thaáy mình thieân veà laø ngöôøi kinh doanh baát ñoäng saûn, nhaø baêng, thaàu khoaùn, vaø laø ngöôøi quyeân goùp chuyeân nghieäp. Toâi mô veà nhöõng ngoâi nhaø thôø, tìm kieám noù, thieát keá laïi nhöõng toaø nhaø cuõ, thueâ möôùn cao oác, xaây döïng nhaø thôø môùi roài söûa noù khi Ñöùc Chuùa Trôøi khieán möa laøm cho noù hö cuõ. Nhaø thôø hao toán raát nhieàu tieàn vaø söùc löïc. Lyù do toâi suy nghó nhieàu ñeán nhaø thôø vì toâi ñaõ suy nghó, nhö haàu heát caùc muïc sö laø seõ khoâng coù caùch naøo thaønh coâng neáu khoâng coù nhaø thôø, moät nôi ñeå Hoäi thaùnh nhoùm laïi.

Nhöõng ngoâi nhaø thôø cuõng tieâu toán raát nhieàu tieàn baïc; (taïi Hoa Kyø moät soá hoäi chuùng ñaõ chi 10 trieäu Ñoâla trong vieäc xaây caát nhaø thôø). Sau khi giaác mô xaây nhaø thôø ñöôïc thaønh töïu, thì toâi laïi mô ñeán ngaøy moïi giaáy tôø theá chaáp ngaên haøng ñeå xaây döïng nhaø thôø ñöôïc thanh toaùn, ñeå chuùng toâi coù theå söû duïng troïn tieàn baïc cho chöùc vuï. Coù ñieàu xaûy ra cho toâi laø khi mình giaûng daïy cho hoäi chuùng phaûi quaûn lyù toát taøi chaùnh vaø khoâng maéc nôï ngöôøi khaùc, thì toâi laïi laøm cho caû hoäi chuùng mình cuøng maéc nôï (roõ raøng laø toâi ñang daïy hoï baèng taám göông).

Haàu heát caùc nhaø thôø chæ ñöôïc söû duïng vaøi giôø trong tuaàn hoaëc vaøi laàn trong tuaàn. Nhöõng toå chöùc naøo treân theá giôùi ngaøy hoâm nay xaây nhieàu nhaø thôø maø raát ít söû duïng? (traû lôøi: chæ nhöõng taø giaùo hoaëc nhöõng toân giaùo laàm laïc)

Loå hoång veà taøi chaùnh gaây ra nhieàu vaán ñeà raéc roái. Moät muïc sö vôùi moät nhaø thôø luoân luoân caàn löu löôïng tieàn baïc, neân noù gaây aûnh höôûng nhöõng ñieàu oâng laøm. OÂng bò caùm doã ñeå phuïc vuï nhöõng ngöôøi giaøu coù (laø ngöôøi thöôøng daâng hieán maø khoâng caàn phaûi hy sinh), khoâng giaûng nhöõng baøi giaûng gaây xuùc phaïm ñeán ngöôøi giaøu, vaø boùp meùo Kinh thaùnh ñeå phuïc vuï cho muïc ñích kieám tieàn. Caùc baøi giaûng cuûa oâng chæ nhaém ñeán ñeà taøi ñeå ñöøng ngaên trôû löu löôïng tieàn baïc. Vì ñieàu naøy, maø nhieàu cô ñoác nhaân suy nghó raèng khía caïnh quan troïng nhaát ñeå laøm tín ñoà laø: (1) Daâng phaàn möôøi (laø ñieàu Chuùa Gieâ-su xem nhö ñieàu raên nhoû) vaø (2) laø ñi nhoùm (nôi maø hoï daâng moät phaàn möôøi vaøo moãi Chuùa Nhaät). Ñaây laø ñieàu khoù khaên cho vieäc ñaøo taïo moân ñoà. Nhöng nhieàu muïc sö vaãn mô öôùc coù ñöôïc hoäi chuùng goàm nhöõng ngöôøi thöïc hieän hai ñieàu naøy. Neáu moät muïc sö coù moät hoäi chuùng maø moät nöõa thöïc hieän ñöôïc hai ñieàu treân, thì oâng seõ coù theå vieát saùch vaø baùn nhöõng bí quyeát thaønh coâng cuûa mình cho haøng trieäu muïc sö khaùc!

Söï thaät roõ raøng laø! Saùch Coângvuï khoâng coù ghi laïi vieäc Hoäi thaùnh naøo mua hoaëc xaây caát nhaø thôø. Haàu heát caùc tín ñoà nhoùm hoïp thöôøng xuyeân taïi nhaø.[6] Khoâng coù quyeân tieàn cho quyõ xaây döïng, vaø cuõng khoâng coù lôøi chæ daïy trong caùc thö tín veà vieäc caát nhaø thôø. Theâm vaøo ñoù, laø khoâng coù ai nghó veà vieäc xaây döïng nhaø thôø cho ñeán khi Cô Ñoác Giaùo toàn taïi ñöôïc 300 naêm, khi Hoäi thaùnh keát hôïp vôùi theá gian theo saéc leänh cuûa Coâng-taên-tin (Constantine). Ba traêm naêm! Suy nghó ñeán khoaûng thôøi gian daøi nhö theá! Vaø Hoäi thaùnh ñöôïc phaùt trieån khaép nôi vaø gia taêng gaáp boäi, duø phaûi traûi qua thôøi gian baét bôù khoác lieät, vaø khoâng coù baát cöù moät ngoâi nhaø thôø naøo. Hieän töôïng phi thöôøng naøy ñöôïc taùi dieãn ra trong nhieàu thôøi kyø ôû nhöõng theá kyû sau ñoù. Vaø noù ñang dieãn ra taïi Trung Hoa gaàn ñaây. Coù leõ hôn moät trieäu Hoäi thaùnh tö gia Trung Hoa ngaøy nay.

11 Giôø Saùng Chuùa Nhaät Laø Thì Giôø Ñöôïc Bieät Rieâng

(Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

Nhöõng tieän nghi trong Hoäi thaùnh thôøi naøy baét chöôùc theo moâ hình ngöôøi Myõ, ít nhaát phaûi coù ñuû phoøng chia ra cho ñuû caùc nhoùm, ñuû löùa tuoåi. Tuy nhieân chöùc vuï ñaëc bieät cho nam giôùi, nöõ giôùi, cho caùc löùa tuoåi thieáu nhi v.v…thì chöa ñöôïc nghe trong Hoäi thaùnh ñaàu tieân. Hoäi thaùnh ñöôïc hieäp moät vôùi ñaày ñuû yù nghóa cuûa noù maø khoâng coù xeù leû. Ñôn vò gia ñình ñöôïc giöõ laïi vôùi nhau, vaø traùch nhieäm thuoäc linh cuûa cha meï ñöôïc nhaán maïnh qua cô caáu Hoäi thaùnh chöù khoâng phaûi bò laøm yeáu ñi bôûi cô caáu toå chöùc cuûa Hoäi thaùnh thôøi nay.

Coù phaûi nhaø thôø goùp phaàn ñaøo taïo moân ñoà hay ngaên trôû noù? Theo lòch söû thì vieäc ñaøo taïo moân ñoà trong nhieàu theá kyû ñöôïc thaønh coâng maø khoâng coù nhaø thôø, vaø nhieàu lyù do khaùc nöõa.

Nhoùm hoïp taïi nhaø laø ñieàu Hoäi thaùnh ñaàu tieân thöïc hieän trong 3 theá kyû ñaàu. Taïi tö gia laø nôi hoï vui höôûng caùc böõa aên, nghe giaûng daïy, cuøng ca haùt, chia xeû caùc aân töù thuoäc linh khoaûng ba ñeán naêm tieáng ñoàng hoà, laø nôi taïo neân moâi tröôøng ñeå tín ñoà taêng tröôûng thuoäc linh. Thaønh vieân trong thaân theå Ñaáng Christ caûm thaáy hoï laø nhöõng ngöôøi cuøng tham gia khi hoï ngoài ñoái maët vôùi nhau, khaùc haún caùch maø nhöõng thaønh vieân cuûa Hoäi thaùnh ngaøy hoâm nay caûm thaáy nhö laø khaùn giaû trong moät nhaø haùt, taát caû ngoài quay leân y nhö theå nhöõng khaùn giaû khoâng muoán boû qua maøn trình dieãn treân saân khaáu. Khung caûnh töï nhieân cuûa nhöõng böõa aên chung daãn ñeán moái lieân heä thaân maät, vaø söï thoâng coâng thaät söï maø “moái thoâng coâng” thôøi nay, noù chæ laø nhöõng caùi baét tay xaõ giao vôùi moät ngöôøi xa laï ôû haøng gheá khaùc khi muïc sö keâu goïi.

Söï giaûng daïy laø nhöõng phaàn hoûi vaø traû lôøi, vaø môû ra cuoäc thaûo luaän giöõa nhöõng ngöôøi ngang nhau, chöù khoâng laø nhöõng baøi giaûng thuyeát ñöôïc giaûng daïy bôûi nhöõng ngöôøi aên maëc ñaëc bieät, noùi nhö gioïng cuûa saân khaáu, ñöùng ôû ñòa vò hoïc thöùc cao hôn thính giaû (vaø thöôøng thì buoàn teû). Caùc muïc sö ñaõ khoâng phaûi chuaån bò baøi giaûng haøng tuaàn. Baát cöù ai cuõng coù theå nhaän söï daïy doã bôûi Thaùnh Linh ban phaùt.

Khi nhaø rieâng khoâng coøn ñuû choã, caùc tröôûng laõo khoâng nghó caàn phaûi kieám moät toøa nhaø lôùn hôn. Nhöng moïi ngöôøi bieát raèng hoï phaûi chia thaønh hai buoåi nhoùm tö gia, vaø chæ caàn tìm bieát yù muoán Ñöùc Thaùnh Linh xem nôi naøo vaø ai laø ngöôøi chaêm soùc cho nhoùm môùi. May thay, hoï khoâng phaûi tìm lí lòch trích ngang cuûa moät ngöôøi laï vaø trieát gia veà Hoäi thaùnh taêng tröôûng ñeå xem kyõ quan ñieåm thaàn hoïc giaùo lyù cuûa hoï; nhöng hoï ñaõ coù saün nhöõng ngöôøi coi soùc ñöôïc xöùc daàu ngay giöõa voøng hoï roài, laø nhöõng ngöôøi ñaõ ñang hoïc vieäc vaø thöïc söï bieát roõ töøng thaønh vieân trong baày nhoû cuûa mình. Hoäi thaùnh tö gia môùi ñöôïc thaønh laäp ñoù coù cô hoäi rao truyeàn Phuùc AÂm cho khu vöïc môùi, vaø baøy toû cho nhöõng ngöôøi ngoaïi xung quanh Cô Ñoác Nhaân laø gì – laø nhöõng ngöôøi yeâu meán nhau. Hoï coù theå môøi ngöôøi chöa tin ñeán buoåi nhoùm cuõng deã nhö môøi hoï ñeán döï böõa aên.

Muïc Sö Ñöôïc Phöôùc (The Blessed Pastor)

Khoâng moät muïc sö, tröôûng laõo hoaëc giaùm muïc cuûa Hoäi thaùnh tö gia phaûi chòu khoå trong chöùc vuï vì chòu tình traïng quaù taûi vôùi traùch nhieäm chaên baày cuûa mình, nhö hieän töôïng cuûa Hoäi thaùnh thôøi nay (moät nghieân cöùu cho bieát moãi thaùng taïi Hoa Kyø coù 1.800 muïc sö rôøi chöùc vuï). Hoï chæ chaên moät baày nhoû, vaø neáu baày nhoû ñoù cung caáp ñaày ñuû nhu caàu taøi chính cho chöùc vuï thì hoï trôû neân chuyeân nghieäp, ñeå hoï thöïc söï coù thôøi giôø caàu nguyeän, suy gaãm, giaûng Phuùc AÂm cho nhieàu ngöôøi khaùc chöa tin, trôï giuùp ngöôøi ngheøo, thaêm vaø caàu nguyeän cho ngöôøi beänh, vaø daønh thôøi gian trang bò cho moân ñoà môùi laø nhöõng ngöôøi cuøng laøm vieäc vôùi hoï. Vieäc ñieàu haønh Hoäi thaùnh thaät ñôn giaûn.

Hoï cuøng laøm vieäc hieäp moät vôùi caùc tröôûng laõo, muïc sö, giaùm muïc khaùc trong khu vöïc. Khoâng coù söï tranh giaønh ñeå coù moät Hoäi thaùnh lôùn nhaát trong tænh, hoaëc ganh ñua vôùi caùc muïc sö ñoàng nghieäp ñeå coù “chöùc vuï thanh nieân toát nhaát “hay “chöông trình haáp daãn cho thieáu nhi Hoäi thaùnh”. Ngöôøi ta khoâng ñeán nhoùm hoïp ôû nhaø thôø ñeå pheâ bình caùch trình dieãn cuûa ban daãn thôø phöôïng, hay caùch muïc sö tieáp ñaõi coù toát hay khoâng. Hoï ñöôïc taùi sanh ñeå yeâu meán Chuùa vaø daân söï Ngaøi. Hoï thích ñöôïc aên chung vôùi nhau vaø chia xeû nhöõng aân töù maø Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho hoï. Muïc ñích cuûa hoï laø vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su vaø saün saøng ñöùng tröôùc ngai xeùt ñoaùn cuûa Ngaøi.

Dó nhieân laø coù nhöõng nan ñeà trong Hoäi thaùnh tö gia vaø ñieàu ñoù ñaõ ñöôïc ñeà caäp trong caùc thö tín roài. Nhöng coù quaù nhieàu nan ñeà, gaây tai hoïa cho Hoäi thaùnh hieän nay, ngaên trôû coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà maø Hoäi thaùnh ñaàu tieân chöa töøng nghe, ñôn giaûn chæ vì moâ hình cuûa Hoäi thaùnh ñòa phöông thôøi ñoù quaù khaùc bieät so vôùi söï bieán hoùasau theá kyû thöù 3 vaø keå sau thôøi kyø toái taêm cuûa Hoäi thaùnh. Moät laàn nöõa, haõy ñeå ñieàu naøy laéng saâu trong baïn: Nhaø thôø chöa töøng ñöôïc xaây döïng cho ñeán ñaàu theá kyû thöù 4. Neáu baïn soáng trong ba theá kyû ñaàu tieân, thì chöùc vuï cuûa baïn seõ khaùc theá naøo so vôùi hieän nay?

Noùi toùm laïi caøng gaàn vôùi khuoân maãu Kinh thaùnh, thì chuùng ta caøng coù hieäu quaû trong vieäc hoaøn thaønh muïc tieâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laø ñaøo taïo moân ñoà. Moät caûn trôû lôùn nhaát cho coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà trong Hoäi thaùnh ngaøy nay laø baét nguoàn töø nhöõng thoùi quen vaø cô caáu toå chöùc phi Kinh thaùnh.

 


[1] Döôøng nhö khaù roõ raøng moät muïc sö (tieáng Hi-laïp laø Poimain, coù nghóa laø ngöôøi chaên baày) thì töông ñöông vôùi moät tröôûng laõo (tieáng Hi-laïp laø Presbuteros), vaø cuõng töông ñöông vôùi töø ngöôøi coi soùc (tieáng Hi-laïp laø Episkopos ñöôïc dòch laø giaùm muïc). Ví duï Phaoloâ daïy doã nhöõng tröôûng laõo (Presbuteros) taïi EÂ-pheâ-soâ, oâng noùi cuøng hoï Ñöùc Thaùnh Linh ñaõ khieán anh em coi soùc (Episkopos), ñeå chaên baày (Poimain) cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi (xem Coângvuï 20:28). OÂng cuõng duøng töø tröôûng laõo vaø ngöôøi coi soùc xen keõ trong Tít 1:5-7. Cuõng vaäy Phierô khích leä nhöõng tröôûng laõo (Presbuteros) haõy chaên baày (Poimain) cuûa Chuùa (xem 1Phierô 5:1-2). YÙ töôûng moät giaùm muïc (ñöôïc dòch töø chöõ Episkopos trong baûn KJV) laø moät chöùc vuï cao hôn muïc sö hoaëc tröôûng laõo, laø ngöôøi coi soùc moät soá hoäi thaùnh, ñaây laø yù töôûng cuûa con ngöôøi.

[2] Söï nhaán maïnh thôøi nay vaøo nhöõng giaùo chöùc ñöôïc ñaøo taïo chuyeân nghieäp laø moät trieäu chöùng beänh taät ngaøy caøng phoå bieán trong nhieàu caùch, xem kieán thöùc töông ñöông vôùi söï taêng tröôûng thuoäc linh. Chuùng ta thöôøng nghó moät ngöôøi bieát nhieàu seõ tröôûng thaønh thuoäc linh hôn, trong khi thaät söï ngöôøi ñoù thuoäc linh laø keùm hôn, cao ngaïo vôùi nhöõng gì mình ñaõ hoïc. Phaoloâ ñaõ vieát “tri thöùc sinh kieâu caêng” (1Coâr 8:1). Vaø chaéc chaén nhöõng ai cöù laéng nghe nhöõng baøi dieãn thuyeát buoàn teû trong suoát hai hoaëc ba naêm thì sau naøy chaéc cuõng giaûng teû nhaït haøng tuaàn.

[3] Trong thö thöù nhaát Phaoloâ gôûi Timoâtheâ vaø thö gôûi Tít oâng ñeà caäp vieäc ñeå hoï ôû laïi ñeå thieát laäp nhöõng tröôûng laõo/nhöõng giaùm muïc trong hoäi thaùnh. Vì theá Timoâtheâ vaø Tít ñaõ phaûi coi soùc nhöõng tröôûng laõo/nhöõng giaùm muïc ñoù trong moät thôøi gian. Hoï phaûi thöôøng xuyeân gaëp nhöõng tröôûng laõo/ nhöõng giaùm muïc thöôøng xuyeân ñeå huaán luyeän nhö Phaoloâ vieát “nhöõng ñieàu nhö con ñaõ nghe nôi ta tröôùc nhieàu ngöôøi chöùng kieán, phaûi truyeàn laïi cho nhöõng ngöôøi trung tín laø keû coù theå daïy doã ngöôøi khaùc.” (2Tim 2:2)

[4] Xem Coângvuï 2:2,46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; Roâma 16:5, 1Coâr 16:19, Coâl 4:15, Phileâmoân 1:2, 2Giaêng 1:10.

[5] Neân löu yù nhöõng thö tín Phaoloâ gôûi cho hoäi thaùnh laø gôûi cho moïi ngöôøi trong nhieàu hoäi thaùnh khaùc nhau, chöù khoâng chæ cho tröôûng laõo hoaëc giaùm muïc. Chæ hai trong nhöõng thö tín oâng ñeà caäp nhöõng tröôûng laõo/muïc sö/giaùm muïc. Trong moät tröôøng hôïp khaùc oâng bao goàm caû hoï trong lôøi chaøo thaêm, nhö theå oâng khoâng muoán hoï nghó mình laø ñoäc giaû ñaëc bieät (xem Philíp 1:1). Trong tröôøng hôïp khaùc Phaoloâ ñeà caäp ñeán nhöõng muïc sö trong moät danh saùch nhöõng ngöôøi trang bò thaùnh ñoà (xem Eâpheâsoâ 4:11-12). Haõy ñaëc bieät löu yù taïi sao Phaoloâ khoâng ñeà caäp ñeán vai troø cuûa nhöõng tröôûng laõo khi oâng chæ daãn nhö chuùng ta thöôøng nghó veà chöùc tröôûng laõo, nhö laø ban tieäc thaùnh vaø giaûi quyeát nhöõng xung ñoät trong hoäi thaùnh. Nhöõng ñieåm naøy noùi leân söï thaät raèng nhöõng tröôûng laõo/muïc sö khoâng giöõ vai troø troïng taâm, vai troø quan troïng nhö hoï ñang laøm trong caùc hoäi thaùnh hieän nay.

[6] Xem Coângvuï 2:2,46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; Roâma 16:5, 1Coâr 16:19, Coâl 4:15, Phileâmoân 1:2, 2Giaêng 1:10.

Pagpapatuloy Nang Maayos

Kabanata 3

 

Sa loob ng maraming taon at sa maraming paraan, lingid sa aking kaalaman ay sinundan ko ang mga gawaing sumalungat sa adhikang nais ng Diyos na aking sundin, ang adhikang lumikha ng alagad. Nguni’t unti-unti, magiliw na binuksan ang aking mata ng Espiritu Santo upang makita ko ang aking pagkakamali. Ito ang isang bagay na natutuhan ko: Dapat kong usisain ang lahat ng naituro sa akin at pinaniwalaan ko tungkol sa Salita ng Diyos. Ang ating kaugalian, higit sa ano pa man, ang bumubulag sa atin upang hindi makita ang sinabi ng Diyos. Ang higit na masama, ipinagmamalaki natin ang ating kaugalian, at nakatitiyak na nabibilang tayo sa elitistang grupong nakaaalam ng higit na maraming katotohanan kaysa ibang Cristiano. Gaya ng naunang sinabi ng isang guro, “May 32,000 denominasyon sa mundo ngayon. Hindi ba kayo mapalad na nabibilang sa totoong denominasyon?”

Bilang resulta ng ating pagmamalaki, tinitiis tayo ng Diyos, dahil tinitiis Niya ang mga mapagmalaki. Kung nais nating umunlad at maging ganap na handang humarap kay Jesus, dapat tayong magpakumbaba. Sa mga mapagkumbaba, ibinibigay ng Diyos ang pagpapala.

Isinasaalang-alang ang Papel ng Pastor (The Role of the Pastor Considered)

Ang adhika ng ministro na lumikha ng mga alagad ang dapat humubog ng lahat ng ginagawa niya sa ministeryo. Kailangan niyang patuloy na tanungin ang kanyang sarili, “Paano nakakatulong ang ginagawa ko sa proseso ng paglikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Jesus?” Ang payak na panubok na tanong na iyan, kapag tapat na tinatanong, ang mag-aalis ng maraming ginagawa sa ilalim ng gawaing Cristiano.

Tunghayan natin ang ministeryo ng pastor/namumuno/tagapangasiwa,

[1]

isang taong ang kanyang ministeryo ay nagtatalaga sa kanya sa isang ispesipikolng lokal na iglesia. Kung ang taong iyon ay lilikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Jesus, ano ang isa sa kanyang pangunahing tungkulin? Ang pagtuturo ay likas na napapasaisip. Sinabi ni Jesus na ang mga alagad ay nagagawa sa pamamagitan ng pagtuturo (tingnan ang Mt. 28:19-20). Isang kailangan upang maging namumuno/pastor/tagapangasiwa ay “may kakayahang magturo” (1 Tim. 3:2). Iyong mga “masigasig sa pangangaral at pagtuturo” ay “karapat-dapat tumanggap ng paggalang at kabayaran” (1 Tim. 5:17).

Kaya, dapat tayahin ng isang pastor ang bawa’t sermon sa pagtanong sa kanyang sarili, “Paano makatutulong ang sermong ito sa paglikha ng alagad?”

Subali’t natutupad ba ang tungkulin ng isang pastor, sa pamamagitan lamang ng kanyang sermon bawa’t Linggo o gitna ng linggo? Kung iyan ang kanyang palagay, nakakaligtaan niya ang katotohanang sinasabi ng Ebanghelyo na ang kanyang tungkuling pagtuturo ay natutupad, unang-una, sa buhay na kanyang tinatahak at ang halimbawang kanyang ibinibigay. Ang halimbawang itinuturo ng kanyang araw-araw na pamumuhay ay nasususugan lamang ng kanyang ministeryong pagtuturo ng madla. Kaya ang mga pangangailangan sa mga namumuno/pastor/tagapangasiwa ay tungkol sa kanilang pagkatao at istilo ng pamumuhay higit pa sa kanilang berbal na kasanayang pang-komunikasyon. Sa labinlimang hinihingi sa tagapangasiwa na nakatala sa 1Timoteo 3:1-7, labing-apat ay kaugnay sa pagkatao at isa lamang sa kakayahang magturo. Sa labingwalong hinihingi sa namumuno sa Tito1:5-9, labimpito ang kaugnay sa pagkatao at isa lamang sa kakayahang magturo. Unang ipinaalala ni Pablo kay Timoteo, “Sa iyong pagsasalita, pag-uugali, pag-ibig, pananampalataya at malinis na pamumuhay, sikapin mong maging halimbawa sa mga mananampalataya”

[2]

(1 Tim. 4:12, idinagdag ang pagdidiin). At saka sinabi niya, “Habang wala pa ako riyan, iukol mo ang iyong panahon sa pagbabasa ng Kasulatan sa harap ng mga tao, sa pangangaral at sa pagtuturo” (1 Tim. 4:13). Kaya ang pagkatao ni Timoteo ay unang nabanggit bago ang ministeryo ng pagtuturo sa madla, upang idiin ang higit na kahalagahan nito. Pareho rin ang isinulat ni Pedro:

Sa mga matatandang namumuno sa inyo, nananawagan ako bilang isa ring matandang pinuno ng iglesia na tulad ninyo. Saksi ako sa mga paghihirap ni Cristo at makakabahagi ako sa karangalang malapit nang ipahayag. Nakikiusap ako sa inyo, alagaan ninyo ang kawan ng Diyos na ipinagkatiwala sa inyo. Alagaan ninyo ito nang maluwag sa loob at hindi napipilitan lamang. Iyan ang nais ng Diyos. Gampanan ninyo ang inyong tungkulin, hindi dahil sa kabayaran kundi dahil gusto ninyong makapaglingkod, hindi bilang panginoon ng inyong nasasakupan, kundi maging halimbawa nila kayo (1 Ped. 5:1-3, idinagdag ang pagdidiin).

Sino ang nagbibigay-inspirasyon sa atin upang magtakwil ng sarili at sumunod kay Cristo? Sila ba iyong ang mga sermon ay hinahangaan natin o iyong hinahangaan natin ang buhay? Mga hindi-tapat, malalambot na pastor ay hindi nakapagbibigay-inspirasyon kaninuman upang pasanin nila ang kanilang krus. Kung ang mga ganitong pastor ay magbigay ng paminsan-minsang mensahe ng pagsunod kay Cristo, kailangan nilang mangaral sa masaklaw at malabong pahayag, kung hindi, uusisain ng mga tagapakinig ang kanilang katapatan. Karamihan sa dakilang pinunong Cristiano sa nakaraan ay naaalala hindi dahil sa kanilang sermon kundi sa kanilang pagpapakasakit. Binibigyan tayo ng inspirasyon ng kanilang halimbawa kahit matagal na silang nawala.

Kapag ang isang pastor ay hindi nakapagbibigay-halimbawa bilang tunay na alagad ni Jesu-Cristo, nagsasayang siya ng panahon sa pagsesermon. Pastor, nangungusap nang sampung beses na higit na malakas ang iyong halimbawa. Binibigyan mo ba ng inspirasyon ang mga tao upang itakwil ang kanilang sarili at sundin si Cristo sa pamamagitan ng iyong pagtatakwil sa sarili at pagsunod kay Cristo? Nguni’t paanong ang isang pastor, sa pamamagitan ng halimbawa ng kanyang istilo ng pamumuhay, ay makapagturo sa mga taong nakakikilala lamang sa kanya bilang mananalumpati tuwing Linggo ng umaga? Ang pinakamalapit na pagkakilala nila sa kanyang pamumuhay ay isang limang-segundong pagkakamay habang papalabas sila sa iglesia. Marahil ay mayroong hindi tama sa makabagong modelong pastoral.

Ang Lingguhang Sermon sa Linggo ng Umaga (The Weekly Sunday Morning Sermon)

Gumagawa ng isa pang maling palagay ang isang pastor kung iniisip niyang ang kanyang pangunahing tungkuling pagtuturo ay ang pagbibigay ng linggu-linggong pangmadlang pagtuturo. Ang ministeryo ng pagtuturo ni Jesus’ ay binubuo hindi lamang ng kanyang pangmadlang sermon (at kadalasan, maiikli ang mga ito), kundi mga pribadong pag-uusap rin na itinatakda ng Kanyang mga mapang-usisang mga alagad. Dagdag pa rito, hindi limitado ang mga pag-uusap sa kalahati o isang oras, isang araw sa isang linggo sa iglesia, kundi sa mga pampang, sa mga tahanan, sa paglalakad sa maalikabok na kalsada, dahil ang pamumuhay ni Jesus ay lantad sa Kanyang mga alagad. Ang parehong modelo ng pagtuturo ay sinunod ng mga apostol. Pagkatapos ng Pentecostes, nagturo ang labindalawa “sa Templo at sa mga bahay-bahay” (Gw. 5:42, idinagdag ang pagdidiin). Nagkaroon sila ng araw-araw na ugnayan ng mga komunidad ng mananampalataya. Nagturo din si Pablo, “maging sa harapan ng madla o sa bahay-bahay man” (Gw. 20:20, idinagdag ang pagdidiin).

Sa puntong ito, kung isa kang pastor, marahil ay ihinahambing mo ang iyong ministeryo ng pagtuturo sa pagtuturo ni Jesus at mga unang apostol. Marahil nag-uumpisa ka na ring mag-isip kung ang iyong mga ginawa ay ang kagustuhan ng Diyos na gawin mo, o ginagawa mo lang ba ang higit sa itinuro ng sandaang mga tradisyong iglesia? Kung ikaw ay napag-iisip, maganda iyan. Napakaganda niyan. Iyan ang unang hakbang sa tamang landas.

Marahil ay nakaisip ka pa nang higit na malalim. Marahil ay sinabi mo sa iyong sarili, “Saan ko huhugutin ang panahon na hinihingi ng ganitong ministeryo, ang pagtuturo ng mga tao sa bahay-bahay, o isinasama sila sa aking pang-araw-araw na pamumuhay upang ma-impluwensiyahan ko sila sa aking halimbawa?” Iyan ay kagiliw-giliw na tanong, dahil tuturuan kang lalong mag-isip kung mayroon pa bang higit na mali sa papel ng modernong pastor.

Marahil naisip mo, “Hindi ako sigurado kung gugustuhin kong mamuhay nang lubhang malapit sa mga tao sa aking iglesia. Sa Bible school ay naturuan akong hindi dapat maging lubhang malapit ang pastor sa kanyang kongregasyon. Dapat ay panatilihin niya ang kanyang distansiya upang maging propesyunal sila at igalang siya.”

Ibinubunyag ng ganitong pag-iisip na mayroon ngang lubhang mali sa mga nangyayari sa modernong iglesia. Katabi noon ni Jesus ang alagad na minamahal niya , …humilig ang alagad na ito sa dibdib ni Jesus (tingnan ang Jn.13:23-25). Talagang namuhay silang magkakasama sa maraming taon. Walang sinabi iyang kailangang magkaroon ng prupesyunal na distansiya sa mga alagad upang magtagumpay sa paglilingkod sa kanila!

Mga Metodo, Makaluma at Makabago (Methods, Ancient and Modern)

Kung ang adhika ay sundin si Jesus at lumikha ng mga alagad, hindi ba’t karunungan iyang sundin ang Kanyang mga metodo sa paglikha ng mga alagad? Umubra ang mga iyon sa Kanya. Umubra rin sa mga apostol na sumunod sa Kanya.

At gaano kagaling ang mga makabagong metodo sa paglikha ng alagad na sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo? Nang palagiang ipinakita, halimbawa, ng mga pag-aaral sa mga Cristianong Amerikano na walang pagkakaiba sa istilo ng pamumuhay ng karamihang nagsasabing sila’y Cristiano kumpara sa mga di-Cristiano, marahil ay panahon na upang magtanong at suriing-muli ang Ebanghelyo.

Ito ang isang tanong na nagbubunyag na maaari nating itanong sa ating sarili: Paano lubhang nagtagumpay ang unang iglesia sa paglikha ng mga alagad nang walang mga iglesia, ministrong nakapag-aral, mikropono at tape duplicator, kurikulum ng Sunday School at ministeryo ng kabataan, istasyon ng radyo para sa mga Cristiano at istasyon ng telebisyon, daang-libong librong Cristiano at kahit pag-aaring personal na mga Biblia? Hindi nila kinailangan ang alinman sa mga iyon upang lumikha ng mga alagad, at ni hindi rin kinailangan ni Jesus. At dahil wala sa mga iyon ay mahalaga noon, wala rin sa kanila ang mahalaga ngayon. Maaari silang makatulong, nguni’t wala sa kanila ang mahalaga. Sa katunayan, marami sa mga iyon ay makakapigil at totoong pumipigil sa atin sa paglikha ng mga alagad. Narito ang dalawang halimbawa.

Una nating tunghayan ang makabagong pangangailangan ng pagkakaroon lamang ng pastor sa iglesia na nagsanay sa Bible School o seminaryo. Hindi kinikilala ni Pablo ang konseptong ito. Sa ibang lunsod, pagkatatag niya ng mga iglesia, humayo siya nang ilang linggo o buwan, at bumalik upang magtalaga ng mga pinuno o namumuno upang mangasiwa sa mga ito (tingnan, halimbawa, ang Gw.13:14-14:23). Ibig sabihin na ang mga iglesiang iyon, wala sa pamumuno ni Pablo, ay walang pormal na pamumuno nang ilang linggo o ilang buwan, at karamihan sa mga namumuno ay lubhang bagong mananampalataya nang sila ay naitalaga. Ni hindi sila nakatuntong sa dalawa-o tatlong-taong pormal na pag-aaral upang ihanda sila sa kanilang gawain.

Kaya, itinuturo ng Biblia na ang mga pastor/namumuno/nangangasiwa ay hindi nangangailangan ng dalawa o tatlong taon ng pormal na edukasyon upang maging epektibo sa kanilang ministeryo. Walang sinuman ang magaling na makapagpapasubali sa katotohanang ito. Subali’t ang modernong pangangailangan ay laging nagpapadala ng mensahe sa bawa’t mananampalataya: “Kung gusto mong maging pinuno sa iglesia, kailangan mo ng ilang taon ng pormal na pag-aaral.”

[3]

Pinababagal nito ang proseso ng paglikha ng mga pinuno, kaya napababagal ang paglikha ng mga alagad, kaya napababagal ang paglago ng iglesia. Gaano kaya kagaling ang mga kompanyang Amerikanong Avon at Amway sa pagtigmak sa kanilang merkado kung hiningi nilang kailangang lahat ng tagatinda ay maglipat ng kanilang pamilya sa ibang lunsod upang magkaroon ng tatlong taong pormal na treyning bago sila pakawalan upang magtinda ng sabon o pabango?

“Nguni’t ang pagpa-pastor ay napakahirap at kumplikadong gawain!” “Sinasabi ng Biblia na hindi natin dapat ilagay ang isang bagong mananampalataya upang mangasiwa” (tingnan ang 1 Tim. 3:6).

Una, liliwanagin natin ang ibig sabihin ng bagong mananampalataya, at malinaw na ang konsepto ni Pablo ay iba sa ating konsepto, dahil itinalaga niya sa tungkulin ang namumuno/pastor/tagapangasiwa na ilang buwan pa lamang na mananampalataya.

Pangalawa, isang dahilan ng kahirapan ng modernong pagpa-pastor ay dahil ang buong sistema ng istruktura ng iglesia at ministeryo ay lubhang lumayo sa modelong biblikal. Ginawa natin itong lubhang kumplikado na totoong ilan lamang ang may lubos na kakayahang makagawa ng hinihinging pangangailangan. “Nguni’t huwag naman sanang ang isang iglesia ay pangasiwaan ng isang di-nakapag-aral sa Bible School o seminary!” ang sabi ng ilan. “Iyang nangangasiwang walang treyning ay maaaring magdala sa kanyang kawan sa maling pagkatuto.”

Malinaw na hindi iyan ang mahalaga kay Pablo. Ang totoo niyan, mayroon tayong ministrong hindi naniniwala sa birheng kapanganakan, umaayon sa homosekswalidad, na nagtuturong nais ng Diyos na lahat ay magkaroon ng magarang sasakyan, na nag-aangking itinalaga ng Diyos ang ilang tao upang mahatulan, o walang-pakundangang nagsasabi na makakapunta sa langit ang isang tao kahit hindi sumusunod kay Cristo. Ang modernong Bible School o seminaryo ay kadalasang nagdudulog ng pagpapalaganap ng huwad na doktrina, at ang ministrong propesyunal ay higit pang nagpalaganap dito.

Ang mga “madla” ng iglesia ay takot humamon sa kanila, dahil nakatuntong sa seminaryo ang mga propesyunal at makapagsasabi ng higit pang maraming “pruwebang teksto.” Dagdag pa rito, ang mga ministrong iyon ay nagtakda at naghati ng kanilang mga iglesia sa hanay ng katawan ni Cristo sa pamamagitan ng kanilang naiibang doktrina, hanggang sa pagpapatalastas ng mga kaibhang ihinahayag ng mga patalastas sa harap ng kanilang mga iglesia, na nagbibigay ng mensahe sa mundo: “Hindi kami kagaya ng mga ibang Cristianong iyon.” Upang magdagdag pa ng higit na pasakit, pinapangalanan nila ang sinumang sumasalungat sa hindi-mahahamon at nakasisirang mga doktrina bilang “mapanghati.” Ang Inquisisyon ay umiiral pa rin, pinangungunahan ng mga taong nagtataglay ng diploma. Ito ba ang halimbawang gustong hingin ni Jesus sa mga tagalikha sana ng alagad na nakikilala sa mundo dahil sa kanilang pag-ibig sa bawa’t isa?

Pinipili na ng mga Cristiano ang mga iglesia batay sa partikular na doktrina, at ang pagkakaroon ng tamang teolohiya ang naging pinakamahalagang bagay sa halip na ang pagkakaroon ng tamang istilo ng pamumuhay, dahil lamang sa pagsasantabi ng biblikal na modelo.

Isang Alternatibong Biblikal (A Biblical Alternative)

Iminumungkahi ko ang pagkuha ng tatlong-buwang gulang na mananampalataya at bigyan sila ng kaalaman sa iglesia (ang mismong ginawa ni Pablo)? Oo, nguni’t kung maaangkin lamang ng mga mananampalatayang iyon ang mga pangangailangan para sa mga namumuno/tagapangasiwa, at kung mabibigyan sila ng kaalaman sa iglesia na susunod sa isang modelong biblikal. Ibig sabihin, ang mga iglesiang iyon ay mga pagtitipong bagong-tatag na napasailalim sa isang ganap na ministrong tagapagtatag, gaya ng isang apostol, na makapagbibigay ng nasabing kaalaman.

[4]

Nang sa gayon, mga namumunong bagong-talaga ay hindi napapabayaan.

Pangalawa, ang mga kongregasyon ay maliit lamang upang magtipon sa mga tahanan, gaya ng ginawa sa mga naunang iglesia.

[5]

Nang sa gayon ay madaling pangasiwaan ang mga iglesia. Iyan marahil ang dahilan kung bakit isa sa mga hinihingi sa namumuno/tagapangasiwa ay matagumpay na pamahalaan ang sarili nilang pamilya (tingnan ang 1Tim. 3:4-5). Ang pamamahala sa isang maliit na “pamilya ng pananampalataya” ay hindi higit na mapanghamon kaysa mamahala sa isang pamilya.

Pangatlo, kailangang buuin ang kongregasyon ng mga taong tumugon sa pagsisisi sa isang Ebanghelyong biblikal, kaya tunay silang alagad ng Panginoong Jesus Cristo. Inaalis niyan ang lahat ng hamon na mag-uugat sa pag-pastor sa mga tupang sa katunayan ay kambing.

At pang-apat, ang mga pastor/namumuno/tagapangasiwa ay dapat sumunod sa kanilang biblikal na papel sa halip na papel-kultural. Ibig sabihin, hindi nila dapat panghawakan ang panggitna, pinakamahalaga, at lantad na posisyon na gaya ng nangyayari sa karamihang mga iglesia.

[6]

Sa halip, sila ay isang bahagi ng kabuuan, mapagkumbabang tagasilbi na nagtuturo sa pamamagitan ng gawa at prinsipyo, na may adhikang lumikha ng mga alagad, at hindi sa pagiging mananalita tuwing Linggo, kundi sumusunod sa mga metodo ni Jesus. Kapag nasunod ang padron na iyan, ang ilang mananampalatayang tatlong-buwang gulang ay maaaring mamahala ng mga iglesia.

Mga Gusaling iglesia (Church Buildings)

Paano ang mga gusaling iglesia? Sila ay isa pang modernong “kahalagahan” na hindi kinailangan ng sinaunang iglesia. Nakatutulong ba sila sa proseso ng paglikha ng alagad?

Noong ako ay pastor, kadalasang ang pakiramdam ko ay isang tagatinda ng lupa, bangkero, kontraktor, at propesyunal na tagalikom ng pondo. Nangarap ako ng mga gusali, naghanap ng mga gusali, nag-ayos ng mga lumang gusali, nangupa ng mga gusali, nagtayo ng mga bagong gusali at inayos sila nang nagpadala ang Diyos ng ulan sa kanilang mga awang. Kumokonsumo ng maraming panahon at lakas ang mga gusali. Ang dahilan ng marami kong gawain tungkol sa mga gusali ay ang aking palagay, gaya ng karamihang pastor, na hindi kailanman magtatagumpay kung walang gusali, isang lugar para magtipon ang isang iglesia.

Kumokonsumo rin ang mga gusali ng salapi, maraming salapi. (Sa Estados Unidos, ang ilang kongregasyon ay gumagasta ng milyun-milyong dolyar para sa kanilang gusali ng iglesia.) Nang matupad ang aking mga pangarap na magkaroon ng mga gusali, lagi kong pinangarap ang araw na mabayaran ang mga pagkakasangla ng aking mga gusali, upang magamit ang lahat ng salapi para sa ministeryo. Minsan ay naisip ko, habang nangangaral ako sa aking kongregasyon tungkol sa mabuting pamamahala at pag-alpas sa utang, na kaming lahat ay inilagay ko sa pagkakautang! (Talagang nagtuturo ako sa pamamagitan ng halimbawa.)

Karamihan sa mga gusali ng iglesia ay ginagamit nang dalawang oras minsan o dalawang beses isang linggo. Anong iba pang grupo sa buong mundo ang nagpapatayo ng mga gusali upang gamitin lamang sandali? (Sagot: ang mga kulto at huwad na relihiyon lamang).

Iyang sumisipsip-ng-salaping giwang ay pinanggagalingan ng maraming problema. Ang isang pastor na may gusali ay laging nangangailangan ng pagdaloy ng salapi, at nakakaapekto iyan sa kanyang ginagawa. Natutukso siyang pagbigyan ang mga mayayaman (na kadalasang nagbibigay nang walang pagtitiis), ikompromiso ang anumang pagtuturo na maaaring makasakit ng damdamin ng iba, at baluktutin ang Ebanghelyo upang makamit ang kanyang nais. Umiikot ang kanyang mga sermon sa mga paksang hindi sasagabal sa pagdaloy ng salapi at pasiglahin ang paglago nito. Dahil diyan, paminsan-minsan ay naiisip ng mga Cristiano na ang pinakamahalagang mga aspekto ng pagiging mananampalataya ay (1) pagbayad ng ikapu (na, hindi sinasadya, ay sinabi ni Jesus na mas maliit na utos) at (2) pagpunta sa iglesia (kung saan kinokolekta ang mga ikapu tuwing Linggo). Kailanman ay hindi ito ang larawan ng paglikha ng alagad. Bagama’t maraming pastor ang nangangarap magkaroon ng mga kongregasyon na ang lahat ay gagawa lamang ng dalawang bagay na iyon. Kung ang isang pastor ay may kongregasyon kung saan kalahati lang ng mga tao ang gagawa ng dalawang bagay na iyon, makasusulat siya ng mga aklat at ibebenta niya ang kanyang mga lihim sa milyun-milyong iba pang pastor!

Ibinubunyag ng mga katotohanan ito: Walang talaan ng alinmang kongregasyon na bumibili o nagpapatayo ng gusali sa aklat ng Mga Gawa. Kadalasan, nagtitipun-tipon sila sa mga bahay-bahay.

[7]

Kailanman ay hindi nagkaroon ng koleksiyon para sa pagpapatayo ng gusali. Walang mga instruksiyon sa mga sulat para sa pagpapatayo ng gusali ng iglesia. Dagdag pa, walang sinuman ang nakaisip magpatayo ng gusali ng iglesia hanggang 300 taon na ang Cristianismo, nang ang iglesia ay nagpakasal sa mundo sa ilalim ng utos ni Constantino. Tatlong-daang taon! Isipin mo kung gaano katagal iyon! At lumago nang husto ang iglesia, kahit sa mga taon ng masidhing pagpaparusa, lahat walang gusali. Ang penomenang katulad nito ay naulit nang ilang beses sa mga dantaong sumunod. Nangyari ito sa Tsina kamakailan lamang. Marahil ay mayroong higit na isang milyong tahanang iglesia sa Tsina.

Alas Onse ng Linggo ay Oras na Pinaka-Bukod (Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

Ang mga makabagong pasilidad ng iglesia na kumokopya sa modelong Amerikano ay inaasahang magkaroon, sa pinakakaunting kahilingan, sapat na bukod na silid para sa iba-ibang ministeryo sa lahat ng mga bukud-bukod na edad. Bagama’t sa sinaunang iglesia, walang natatanging nakabukod na ministeryo para sa mga lalaki, babae, at lahat ng edad ng mga bata. Nagkakaisa ang iglesia sa lahat ng bagay, hindi hiwa-hiwalay sa lahat ng aspekto. Nagbubuklod ang pamilya, at ang tungkuling espiritwal ng mga magulang ay sinususugan ng istruktura ng iglesia, sa halip na binubuwag nito na gaya ng sa ilalim ng modernong iglesia.

Nakatutulong ba ang gusali ng iglesia sa paglikha ng mga alagad o hinahadlangan niya ito? Sa kasaysayan, ang paglikha ng alagad sa mga dantaon ay nagtagumpay nang wala ang mga ito, at sa maraming dahilan.

Ang mga pagtitipon sa mga bahay-bahay, gaya ng sinaunang iglesia sa loob ng tatlong dantaon, kung saan ang magiliw na pagsasalu-salo, pag-aaral, mga awitin, at espiritwal na handog ay pinagsasaluhan nang tatlo hanggang limang oras, na idinudulot ng isang lugar para sa tunay na paglagong espiritwal ng mga mananampalataya. Nararamdaman ng mga miyembro ng katawan ni Cristo ang pagiging kasali, habang magkakaharap sila, hindi gaya ng pakiramdam ng mga kasali sa modernong iglesia—parang tagapanood sa isang teatro, nakaupo upang tumingin sa likod ng ulo ng bawa’t isa habang pinagsisikapang mapanood ang palabas sa entablado. Ang payak na kaligiran ng isang tanging kainan ay nagdudulot ng katapatan, pagkakandili at ugnayan ng tunay na kapatiran, na walang katumbas sa makabagong “kapatiran,” na kadalasan ay hihigit lamang sa mababaw na pakikipagkamay sa mga estranghero sa susunod na upuan kapag inihudyat ng pastor.

Ang mga aral ay parang mga pagtitipon ng pagtatanong at pagbibigay-kasagutan at bukas na talakayan sa magkakapantay na kapatid, sa halip na pagtuturong ibinibigay ng mga nakasuot ng kakaibang kasuotan, nagsasalita sa tinig na parang mga artista, at nakatayong nakaangat sa taas ng mga magalang (at kadalasang bagot) na tagapakinig. Ang mga pastor ay hindi “naghahanda ng lingguhang sermon.” Ang sinuman (siyempre kasama na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa) ay maaaring makatanggap ng pangaral na ibinigay ng Espiritu Santo.

Kapag sumikip ang isang tahanan, hindi maiisip ng mga namumuno na kumuha ng higit na malaking gusali. Bagkus, alam ng lahat na hahatiin nila sa dalawang tahanan ang pagtitipon ng grupo, at hinihingi nila ang basbas ng Espiritu kung saan gaganapin ang pangalawang pagtitipon at kung sino ang magbibigay ng pangaral tungkol sa pangangasiwa. Sa kabutihang-palad, hindi nila kailangang mangalap ng mga lagom ng kakayahan ng mga dayuhan at tagagawa ng teorya tungkol sa paglago ng iglesia upang masuri ang kanilang mga paniniwala; mayroon nang mga nagmimithing mangangaral sa kanila, na nakapag-treyning at nakakikilala na sa mga kasapi ng kanilang susunod na maliit na kawan. Ang bagong tahanang iglesiang iyan ay nagkaroon ng pagkakataong sumuong sa isang bagong lugar upang magturo ng Ebanghelyo, at ipakita sa mga di-mananampalataya kung ano ang Cristiano—mga taong nagmamahal sa isa’t isa. Maaari nilang anyayahan ang mga di-nananampalataya sa kanilang mga pagtitipon na gaya ng paanyaya sa isang hapunan.

Ang Pinagpalang Pastor (The Blessed Pastor)

Walang pastor ng tahanang iglesia/namumuno/tagapangasiwa ang nakaramdam ng ministeryong “pagkapagod” dahil sa dami ng tungkuling-pastor, isang bagay na laganap sa modernong iglesia. (Isang pag-aaral ang nag-ulat na 1,800 na mga pastor ang nang-iiwan ng ministeryo tuwing buwan sa Estados Unidos). Maliit lamang ang aalagaan niyang kawan, at kung ang kawang iyon ay nakapagdudulot ng kanyang pangangailangang pinansiyal upang ang ministeryo ay kanyang bokasyon, talagang mayroon siyang panahon upang magdasal, magmuni-muni, mangaral ng Ebanghelyo sa mga di-nananampalataya, tumulong sa mga mahihirap, dumalaw at ipagdasal ang mga maysakit, at magkaroon ng sapat na panahon upang turuan ang mga bagong alagad upang kasama niya at magampanan nilang mabuti ang lahat ng mga bagay na iyon. Simple lamang ang pamamahala ng iglesia.

Kasama niya sa gawain ang ibang namumuno/pastor/tagapangasiwa sa kanyang rehiyon. Walang pagsisikap upang makamit “ang pinakamalaking iglesia sa lunsod” o “pinakamagaling na ministeryo ng kabataan” o ang “pinaka–nakakatuwang programang iglesia para sa mga bata.” Hindi pumupunta ang mga tao sa mga pagpupulong sa iglesia upang husgahan ang galing ng pagsamba o kung gaano kawili-wili ang pastor. Naipanganak silang muli at minamahal si Jesus at Kanyang mga tao. Gusto nilang sama-samang maghapunan at pagsaluhan ang anumang handog ng Diyos. Ang kanilang adhika ay sundin si Jesus at maghanda upang humarap sa Kanyang paghuhukom.

Tiyak na may mga problema sa tahanang iglesia, at natalakay iyon sa mga sulat. Nguni’t napakarami sa mga problemang bumabagabag sa makabagong iglesia at humahadlang sa paglikha ng mga alagad ay wala sa sinaunang iglesia, dahil ang kanilang modelo sa iglesiang lokal ay lubhang iba sa kung ano ang umiral pagkatapos ng ikatlong dantaon at mula noong panahon ng kadiliman. Muli, hayaang maibaon sa isip ang katotohanang ito: Walang mga gusaling iglesia hanggang sa umpisa ng ikaapat na dantaon. Kung nakapamuhay ka sa unang tatlong dantaon, paano naging iba sa ngayon ang iyong ministeryo? Sa paglalagom, kung gaano kalapit ang ating pagsunod sa mga biblikal na padron, higit tayong magiging epektibo sa pagganap sa adhika ng Diyos na paglikha ng mga alagad. Ang mga pinakamabigat na hadlang sa paglikha ng mga alagad sa mga iglesia ngayon ay nag-uugat sa hindi biblikal na istruktura at kagawian.

 


[1]

Mukhang lubhang malinaw na ang isang pastor (ang Griegong pangngalan ay poimain, ibig sabihin ay pastol) ay katumbas ng isang namumuno (ang Griegong pangngalang presbuteros), at katumbas rin ng tagapangasiwa (ang Griegong pangngalang episkopos, isinalin bilang bishop sa KJV). Si Pablo, halimbawa, ay nagturo sa namumunong taga-Efeso (presbuteros), na sinabi niyang ginawa ng Banal na Espiritu bilang tagapangasiwa (episkopos), upang magpastol (ang Griegong pandiwang poimaino) sa kawan ng Diyos (tingnan ang Gw. 20:28). Ginamit din Niya ang mga terminong namumuno (presbuteros) at tagapangasiwa (episkopos) na tulad ng sa Tito 1:5-7. Hinikayat din ni Pedro ang mga namumuno (presbuteros) upang magpastol (poimaino) sa mga kawan (tingnan ang 1 Ped. 5:1-2). Ang ideang ang isang obispo (ang saling KJV ng episkopos) ay higit na mataas na katungkulan sa isang pastor o namumuno, at isang nangangasiwa ng maraming simbahan ay gawa-gawa ng tao.

[2]

Translator’s note: In the translated bible being used, the sentence is presented in a different form; here, the text’s form is followed, but the essence is the same.

[3]

Ang modernong pagdidiin sa ministrong prupesyunal na nagsanay ay sintomas ng isang higit na malalim na sakit, na itinitimbang ang pagkuha ng kaalaman sa paglagong espiritwal. Ipinapalagay natin na ang taong nakakaalam ng higit ay higit na nakalalamang sa espiritwal na paglago, samantalang hindi naman ito totoo, kundi lumobo sa kayabangan sa dami ng kanyang natutuhan. Isinulat nga ni Pablo, “ang karunungan ay nagtutulak sa isang tao na maging mapagmataas” (1 Cor. 8:1). At siguradong ang taong araw-araw na nakikinig sa nakababagot na pagtuturo sa loob ng tatlong taon ay nakahandang magbigay ng lingguhang nakababagot na pagtuturo!

[4]

Sa unang sulat ni Pablo kay Timoteo at sa kanyang sulat lay Tito binabanggit niya ang pag-iwan niya sa kanila upang magtalaga ng mga namumuno/tagapangasiwa sa mga simbahan. Kaya maaaring nakapagbigay-kaalaman tungkol sa pangangasiwa sina Timoteo at Tito sa loob ng ilang panahon. Maaari silang nagtalaga ng panahon ng pagtitipon sa mga namumuno/tagapangasiwa upang alagaan sila, na gaya ng isinulat ni Pablo, “Ang mga narinig mo saakin sa harap ng maraming saksi ay ituro mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba” (2 Tim. 2:2).

[5]

Tingnan ang Gw. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Ro. 16:5: 1 Cor. 16:19; Col. 4:15; Filem. 1:2; 2 Jn. 1:10

[6]

Kapansin-pansin na ang mga sulat ni Pablo sa mga simbahan ay nakapangalan sa lahat sa iba-ibang simbahan, at hindi sa mga namumuno o tagapangasiwa. Dalawa lamang sa mga sulat ni Pablo sa mga simbahan ang bumabanggit sa mga namumuno/pastor/tagapangasiwa. Minsan isinama sila sa pagbati, idinagdag na parang ayaw niyang isipin nila na hindi sila kasali sa tatanggap (tingnan ang Filem. 1:1). Minsan pa, binabanggit ni Pablo ang mga pastor sa talaan ng miga ministro na naghahanda ng mga banal (tingnan ang Ef. 4:11-12). Lubhang kapansin-pansin din na hindi binabanggit ni Pablo ang papel ng mga namumunohabang nagbibigay siya ng tiyak na instruksiyon na akala natin ay para sa mga namumuno, gaya ng pamamahagi ng Hapunan ng Panginoon, at ang paglutas ng mga away sa pagitan ng mga Kristiyano. Lahat ng ito ay tumutumbok sa katotohanang ang mga namumuno/pastor ay hindi humawak ng pinakamahalagang papel na hinawakan nila sa karamihang mga simbahan.

[7]

Tingnan ang Gw. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Ro. 16:5: 1 Cor. 16:19; Col. 4:15; Filem. 1:2; 2 Jn 1:10

제3장 (Chapter Three)

적절하게 계속하라 (Continuing Properly)

수년 동안 많은 방식으로, 나는 저도 모르게 하나님이 나에게 원하시는 목표를 거스르는 일을 해왔다. 그 목표는 바로 예수님의 제자를 삼는 것이다. 를 추구하고 싶은 목표에 대해 작업 관행을 따라갔다. 그러나 점차적으로, 성령님은 은혜로 나의 눈을 열어 나의 오류들을 보게 하셨다. 내가 배운 한 가지는 바로 내가 이제까지 배워온 그리고 믿어온 것들을 하나님의 말씀으로 검토해봐야 한다는 것이다. 그 무엇보다도 우리의 전통이 우리의 눈을 막아 하나님의 말씀을 제대로 보지 못하게 한다. 더 심각한 것은 우리는 우리가 다른 그리스도인보다 진리에 대해 더 잘 아는 엘리트 그룹이라고 생각하며 전통을 매우 자랑스럽게 생각하고 있다는 것이다. 한 교사는 이렇게 비꼬아서 말했다. “오늘날 전 세계에 32,000개의 교단이 있습니다. 당신이 정말 그중 진리의 그룹에 속해 있을 행운이 있을까요?”

우리의 자부심 때문에 하나님은 우리를 저항하고 계신다. 그분은 교만한자를 막으시기 때문이다. 만일 우리가 하나님께 더 나아가려 하고 예수님앞에 온전히 서 있을 준비가 되어 있기를 원한다면, 우리는 반드시 겸손해져야 한다. 하나님은 겸손한자들에게 긍휼을 베푸신다.

목사의 역할(The Role of the Pastor Considered)

사역자의 모든 사역은 제자를 삼는 것을 목표로 해야 한다. 그는 지속적으로 이런 질문을 자신한테 해야 한다. “내가 하고 있는 것들이 예수님의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼는 것에 어떠한 도움될까?” 우리가 이 간단한 질문을 솔직하게 자신한테 해본다면 많은 기독교 활동의 기치 아래 수행되는 것들을 제거할 수 있다.

우리가 특정 지역의 교회에서 섬기는 목사/장로/감독[1]들의 사역을 생각해 보자. 만일 그 사람이 예수님의 계명에 모두 순종하는 제자를 삼으려고하는 경우, 무엇이 그가 져야 할 첫 번째 책임일까? 자연스럽게 가르침이라는 생각이 들 것이다. 예수님은 제자는 가르침을 통하여 삼는다고 하셨다(마28:19-20을 보라). 장로/목사/감독의 직분의 요구조건도 가르치기를 잘하여야 한다(딤전 3:2). 설교와 가르침에 최선을 다하는 사람은 응당 “배나 존경할 자로 알아야”한다(딤전 5:17).

그러므로 목사는 “이 설교가 어떻게 제자를 삼는 일에 도움을 줄 수 있을까?”라는 질문을 자신에게 하면서 모든 설교를 평가해야 한다.

주일이나 주중 설교만으로 한 목사의 가르침에 대한 책임은 끝난 것일까? 만일 그가 그렇게 생각한다면, 가르침의 책임은 주로 한 사람의 본이 되는 삶에 의해 완성된다는 성경 말씀을 홀시하고 있는 것이다. 공적인 가르침은 단지 본이 되는 일상생활에 대한 보완이다. 이것이 바로 장로/목사/감독에 대해서 구두 의사소통 기교보다 그 사람의 성격과 삶에 대한 요구가 더 많은 이유이다. 디모데전서 3장 1절부터 7절까지 감독에 대한 15가지 요구가 씌어있다. 그중 14가지는 성품에 관한 것이고 1가지만 가르치는 은사에 관한 것이다. 디도서 1장 5절부터 9절까지 쓰인 장로에 대한 18가지 요구조건 중 17가지가 성품에 관한 것이고 1가지만 가르치는 은사에 관한 것이다. 바울은 디모데에게 첫째로 “오직 말과 행실과 사랑과 믿음과 정결에 있어서 믿는자에게 이 되라”(딤전 4:12)고 권면하였다. 그 후 그는 “내가 이를 때까지 읽는 것과 가르치는 것에 전념하라”(딤전 4:13)고 말했다. 따라서 디모데의 성품에 대한 요구가 공적인 가르침의 사역보다 먼저 언급되었으며 그 중요성이 강조되었다.

베드로도 비슷하게 썼다.

너희중 장로들에게 권하노니 나는 함께 장로 된 자요 그리스도의 고난의 증인이요 나타날 영광에 참여할 자니라 너희중에 있는 하나님의 양 무리를 치되 억지로 하지 말고 하나님의 뜻을 따라 자원함으로 하며 더러운 이득을 위하여 하지 말고 기꺼이 하며 맡은 자들에게 주장하는 자세를 하지 말고 양 무리의 본이 되라(벧전 5:1-3).

누가 우리로 하여금 자기를 부인하고 그리스도께 순종하라고 격려하는가? 우리가 존경하는 설교를 하고 존경하는 삶을 사는 사람들이 아닌가? 헌신하지 않은 “부드러운” 목회자들은 누구한테도 자기 십자가를 지라고 도전하지 못한다. 이러한 목회자가 가끔 그리스도에 대해 헌신하라는 말씀을 전한다 해도 꼭 모호한 말을 할 것이다. 그렇지 않으면, 그들의 청중들이 그들의 진정성을 의심할 것이다, 우리는 과거의 위대한 기독교 지도자들에 대해서 그들의 설교가 아닌 그들의 희생을 기억한다. 그들이 세상을 떠난 뒤에도 그들이 보여줬던 삶은 오랫동안 우리를 격려할 것이다.

만일 목사가 예수 그리스도의 진정한 제자로서의 순종의 모범을 보여주지 않는다면, 그가 어떤 설교를 하더라도 시간낭비다. 목사여, 당신의 모범적인 삶은 설교보다 10배는 더 호소력이 있다. 당신은 사람들이 자기를 부인하고 그리스도를 따르도록 격려하기 위해 자기 자신을 부인하고 그리스도를 따르고 있는가?

하지만 목사가 어떻게 하면 그를 주일 아침 연설자로 알고 있는 사람들에게 그의 삶을 통해 가르칠 수 있을까? 그들이 목사의 개인적인 삶을 볼 수 있는 가장 가까운 곳은 교회건물을 나갈 때 5초간의 악수를 하는 것이 전부이다. 아마도 현대의 목회방식에 뭔가 잘못된 점이 있는 것 같다.

 

매주 주일 아침 설교(The Weekly Sunday Morning Sermon)

만일 목사가 자신의 교육책임을 주요하게 매주 대중 설교를 하는 것으로 생각하면, 이건 또 하나의 잘못된 생각이다. 예수님의 가르침 사역은 대중 설교(그리고 대부분의 이런 설교내용은 상당히 짧아 보인다)로만 구성된 것이 아니라, 그의 호기심이 많은 제자에 의해 시작된 개인적인 대화로 구성되었다. 그리고 이러한 대화는 한 교회 건물에서 매주 한 시간 반에 한정되지 않은, 해변가에서, 집안에서, 그리고 먼지나는 도로를 걸으면서도 나눴었다. 왜냐하면, 예수님의 삶이 제자들에게 완전히 드러나 있었기 때문이다. 그 같은 가르침의 방식은 사도들에 의해 이어졌다. 오순절 이후, 열두 사도는 “성전에 있든지 집에 있든지”(행5:42) 가르치기를 그치지 않았다. 그들은 매일 신자들의 공동체와 상호 교통하였다. 바울은 또한, “공중앞에서나 각 집에서나” 거리낌이 없이 가르쳤다(행 20:20).

이 시점에서, 당신이 만일 목사라면, 가르침에 대해서 자신의 사역과 예수님과 첫 번째 사도들의 사역을 비교해 볼 수 있다. 당신은 아마 하나님이 당신이 하기를 원하시는 것을 해왔었는지 아니면 수백 년 동안 내려온 교회 전통을 따라 했었는지 궁금할 것이다. 당신이 지금 알고 싶어한다면 그것은 아주 좋은 것이다. 그것은 올바른 방향으로 나아가는 첫걸음이다.

아마 당신은 더욱 멀리 생각했을 것이다. 당신은 자기 자신한테 이렇게 말했을지 모른다. “내가 집집마다 다니면서 사람들을 가르치거나, 나의 삶을 통하여 본을 보여주면서 그들에게 영향을 끼치는데 요구되는 시간을 어디에서 짜낼 수 있을까?” 이 질문은 훌륭한 질문이다. 왜냐하면, 이 질문은 당신으로 하여금 목사의 역할에 대한 현대적 개념에 더 많은 문제가 존재할지도 모른다는 생각을 하게 하기 때문이다.

당신은 심지어 이런 생각을 할지도 모른다. “나는 나 자신이 교회 사람들과 밀접하게 지내고 싶어하는지는 잘 모르겠지만, 신학교에서 목사는 자기 회중들과 너무 가까이 지내지 말아야 한다는 것은 확실하게 배웠다. 목사는 자신이 회중들로부터 전문적인 존경을 받는 것을 유지하기 위해 반드시 일정한 거리를 유지해야 한다. 그는 회중들과 가까운 친구가 될 수 없다.”

이러한 생각은자주 현대 교회에서 실제로 아주 잘못된 일이 행하여 지고 있음을 나타낸다. 예수님은 제자들과 아주 가깝게 지냈었는데 제자 중 하나는 일반적인 식사자리에서 예수님의 가슴에 머리를 편안히 기대였을 정도였다(요 13:23-25을 보라). 그들은 문자 그대로 몇 년 동안 함께 살았다. 그러므로 제자들을 성공적으로 목양하기 위해 그들과 전문적인 거리를 유지하여야 한다는 생각은 그만 하여야 할 것이다!

고대와 현대 방법들의 비교(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

만일 예수님께 순종하고 제자 삼는 것이 목표라면, 우리가 제자를 삼는 예수님의 방법을 따르는 것이 지혜롭지 않을까? 그 방법들은 예수님께 아주 효과적이었고 또한, 예수님을 따랐던 사도들한테도 아주 효과적이었다.

그리고 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자들을 삼음에 있어서 현대의 방법들은 얼마나 효과적이었는가? 미국의 그리스도인들에 대한 연구가 반복적으로 보여주는 바에 의하면, 대부분의 자칭 그리스도인들의 삶의 방식은 비그리스도인들에 비해 실질적인 차이가 없다는 것이다. 이젠 아마도 몇 가지 질문을 제기하고 성경 말씀을 다시 검토해야 시점이 온 것 같다.

아래 질문을 자신한테 물어보기 바란다. 어떻게 초대 교회는 교회건물, 전문적으로 훈련된 성직자, 신학교와 세미나, 찬송가와 오버 헤드 프로젝터, 무선 마이크와 테이프 복제기, 주일학교 교육과정과 청소년 사역, 예배 팀과 합창단, 컴퓨터와 복사기, 기독교 라디오와 텔레비전 방송국, 수십만 권의 기독교서적, 그리고 심지어 개인 소유의 성경도 없었음에도 불구하고 예수님의 제자를 삼는 일에 성공했을까? 그들은 제자를 삼기 위해 그런 것들이 필요 없었고, 예수님도 마찬가지였다. 그리고 그것들 중 어느 하나도 필수적이지 않았고, 지금도 마찬가지다. 그것들은 도움이 될 수 있지만 필수적이지는 않다. 사실, 그것들의 대부분은 실제로 제자를 삼는 데 있어서 우리를 방애 할 수 있으며 또한, 그렇게 하고 있다. 두 가지 실례를 들어보겠다.

현대 교회에서는 신학원에서 훈련받은 목회자만이 교회를 인도할 수 있다고 생각한다. 이러한 관념은 바울 한테는 생소한 것이다. 일부 도시에서 그는 교회를 개척한 후 몇 주 또는 몇 달 동안 떠나 있다가 돌아와서는 장로를 임명하여 교회를 감독하게 하였다(행 13:14-14:23의 예를 보라). 이 사실은 몇 주 또는 몇 달동안 교회에는 바울과 정식식적인 장로들의 관리가 없었음을 의미한다. 그리고 장로들이 임명되었을 때 그들 중 대부분은 상당히 젊은 신자였으며 자신의 직분을 감당하기 위해 2 ~ 3 년의 정규 교육을 받은 것은 아무것도 없었다.

따라서, 성경은 목사/장로/감독들이 자신의 사역을 효과적으로 감당하기 위해서는 2~ 3 년의 정규 교육이 반드시 필요한 것은 아니라고 가르치고 있다. 아무도 그 사실에 대해 반박할 수 없다. 그러나 현대의 요구사항은 지속적으로 모든 신자에게 “당신이 교회를 이끌어가려는 한, 몇 년 동안의 정규 교육이 필요하다”[2]는 메시지를 보낸다. 이는 리더를 배출하는 과정을 느리게 하며, 따라서 제자를 삼는 속도가 늦춰지며, 이는 교회의 성장을 늦춰지게 한다. 나는 이븐과 암웨이 같은 미국회사들이 매 영업 사원에게 비누나 향수를 판매하기 전에 자기들의 가족을 떠나 다른 도시에서 3년 동안의 정규교육을 받도록 요구했더라면 어떻게 목표시장을 점유했을지 궁금하다.

“하지만 목회사역은 너무나 어렵고 복잡한 일이다!” 그리고 “성경은 새로 입교한자를 감독직에 놓지 말아야 한다고 말씀하고 있다”고 일부는 말할 것이다(딤전 3:6을 보라).

첫째로, 새로 입교한 자에 대한 정의를 내려야 하는 데, 바울의 개념은 우리와 달랐다. 왜냐하면, 그는 장로/목사/감독직에 신자가 된 지 몇 달밖에 되지 않은 사람들을 세웠다는 것이다.

둘째로, 현대의 목회가 그렇게 어렵고 복잡한 이유 중 하나가 바로 성경적인 모식과는 너무 멀어진 복잡한 교회구조와 사역체계 때문이다. 우리는 이 체계를 너무 복잡하게 만들어서 실제로 소수의 초인간적인 사람들만이 그 요구를 만족하게 할 수 있다.

“그러나 하나님은 교회를 신학교육을 받은 적이 없는 사람은 감독하지 못하게 하셨다!” 그리고 “훈련받지 않은 감독은 사람들을 거짓 가르침으로 인도할 수 있다!” 라고 다른 사람은 말한다.

이것은 분명히 바울의 관심사가 아니었다. 사실, 오늘날 우리에게는 동정녀 출산을 믿지 않고 동성애를 승인하는, 하나님은 모든 사람이 고급 승용차를 운전하기를 원하신다고 가르치는, 어떤 사람들의 멸망은 하나님이 이미 예정했다는, 그리고 그리스도께 순종하지 않고도 천국에 가는데 아무 문제 없다고 말하는 신학훈련을 받은 성직자들로 가득하다. 현대 신학원들은 종종 거짓 교리를 생성하고, 전문 성직자들은 거짓교리를 전파하는 데 기여하고 있다.

교회의 “서민들”은 그들에게 도전하기 두려워한다. 왜냐하면, 그들은 신학원을 나온 전문가들이며 더 많은 “말씀 증거”를 내놓을 수 있기 때문이다. 또한, 그들은 독특한 교리들로 자기들의 교회를 정의하고 그리스도의 몸 된 교회에서 분리되어 나갔다. 그들은 기존 교회와 구별된다는 것을 광고하기 위해 교회 건물 앞의 표지에 그 차이를 게재하여 “우리는 다른 그리스도인들과 다르다”라는 메시지를 세상에 보낸다. 타격을 더 주기 위해서, 그들은 그들의 도전할 수 없는, 그리고 분열적인 교리에 동의하지 않는 사람은 “교회 분열자”로 취급한다. 오늘날까지 이단재판소는 여전히 활발하게 활동하고 있으며, 성직자들에 의해 조종되고 있다. 이것이 바로 예수님이 원하시는, 서로 사랑함으로 세상에 알려진 제자들을 삼아야 할 사역자들이 보여줘야 할 모습이란 말인가?

오늘날 그리스도인들은 특정 교리에 따라 교회를 선택하고, 올바른 신학 교리를 갖는 것을 올바른 삶을 사는 것보다 더 중요하게 여긴다. 이 모든 것은 성경적인 모식이 버려졌기 때문이다.

선택 가능한 하나의 성경적인 대안(A Biblical Alternative)

내가 지금 믿은 지 3개월 된 신자들에게 교회를 맡기라고 주장하고 있는가(바울이 했던 것처럼)? 그렇다, 하지만 그 신자들이 반드시 장로/감독에 대한 성경적 요구 사항을 충족하고, 오직 그들이 감독하는 교회가 성경적인 모식을 따를 때에만 가능하다. 즉, 그 교회들은 먼저 일부 감독 직능을 할 수 있는 사도와 같은 성숙한 교회 설립자에게 복종하는 새로 개척된 교회 모임이어야 한다.[3] 그렇게 되어야만 새로 부임된 장로가 전적으로 감당하게 되는 일이 없다.

둘째로, 초대교회가 그랬던 것처럼 회중인수는 가정집에서 모일 수 있을 만큼 충분히 적어야 한다.[4] 그래야만 교회관리가 훨씬 더 잘 된다. 그것은 아마도 장로/감독의 요구사항 중 하나가 자기 가정을 잘 관리하는 것이라고 한 이유일 것이다(딤전3:4-5을 보라). 한 가족을 관리하는 것은 하나의 작은 가정교회를 관리하는 것보다 훨씬 더 어렵다.

셋째로, 회중은 반드시 성경적 복음을 받아들이고 회개한 주 예수 그리스도의 진정한 제자가 된 사람들로 구성되어야 한다. 누군지 명으로 구성해야 한다. 이렇게 하면 양처럼 보이는 염소들을 목회함으로 인해 발생하는 모든 문제를 제거해준다.

그리고 넷째로, 목사/장로/감독들은 반드시 문화적인 역할보다는 성경적인 역할을 수행해야 한다. 그들은 반드시 현대 교회에서 쥐고 있었던 가장 중심적인, 가장 중요한, 가장 주목받는 위치에서 물러나야 한다.[5] 오히려, 그들은 전체 몸의 한 부분으로서, 주일 아침 설교자가 아닌, 예수님의 방법을 따라 제자를 삼기 위해 본이 되는 삶과 교훈으로 가르치는 겸손한 종이 되어야 한다.

그런 모식대로 따라한다면, 3 개월 된 신자 중 일부는 교회를 감독 할 수 있다.

교회 건물(Church Buildings)

교회 건물은 어떠한가? 초대 교회 때에는 건물 없이도 잘 되었지만, 지금에 와서는 건물이 또 다른 하나의 현대의 “필수”가 되었다. 제자를 삼는 과정에 교회 건물이 과연 도움될까?

내가 목사로 있을 때, 나는 가끔 자신이 부동산 업자, 은행원, 일반 계약자 또는 전문 기금 모금 자처럼 느껴진다. 나는 건물을 꿈 꿨고, 건물을 찾아다녔고, 낡은 건물을 고쳤고, 건물을 임대했었고, 새로운 건물을 건축하고 벽에 금이 가 누수가 생기면 수리하기도 했다. 건물은 많은 시간과 정력을 소모한다. 내가 건물 주위를 맴돌았던 이유는 대부분의 목사처럼, 교회모임을 위한 건물 외에는 목회를 성공하게 할 다른 길이 없다고 확신했기 때문이다.

건물 또한, 많은 돈을 소모한다(미국의 일부 교회들은 교회 건물에 수백만 달러의 돈을 지출한다). 건물을 소유하는 꿈이 이뤄진 후, 나는 건물의 은행 대부금을 다 지불하는 날을 꿈꿨다. 그렇게 되면 우리는 사역에 모든 돈을 사용할 수 있기 때문이다. 한때 나는 회중들에게 좋은 청지기가 되어야 하며 부채에서 벗어나야 한다고 가르치면서 회중들을 함께 빚더미에 몰아넣었던 적이 있다!(나는 분명히 본을 보여주면서 가르치고 있었다.)

대부분의 교회 건물들은 한 주일에 몇 시간씩 한두 번 사용된다. 전 세계에서 어떤 조직의 건물들이 이렇게 사용되는 시간이 적은가?(답: 오직 이단과 거짓 종교만 그렇다.)

그 돈 먹는 구멍은 수많은 문제를 일으킨다. 교회 건물이 있는 목사는 항상 돈을 필요로 하고 이는 그가 하는 일에 영향을 미친다. 그는 부자들한테(이런 사람은 종종 아무런 희생도 하지 않는다) 잘 보이기 위해 그들을 불쾌하게 하는 가르침은 하지 않으려 하며, 성경을 자기의 목적을 이루기 위해 왜곡하는 유혹에 놓여 있다. 목사들은 자금흐름과 증가를 가로막는 설교는 하지 않는다. 그 때문에 그리스도인들은 때때로 신자가 되는 가장 중요한 측면이 (1) 십일조를 바치는 것과(덧붙여 말하자면, 예수님은 이것을 차요한 계명으로 보셨다.) (2) 교회에 참석하는 것이다(여기서 주일마다 십일조가 거둬들여 진다). 이것은 제자 삼는 모습이 아니다. 비록 많은 목사가 모든 회중이 그 두 가지를 해주기를 꿈꾸지만 말이다. 만일 한 목사가 이끄는 회중 중 절반만이 그 두 가지를 하기 원하기만 해도 그 목사는 자신의 비결을 책으로 써서 수백만 명의 다른 목사들에게 팔 수 있다!

다음과 같은 사실을 볼 수 있다. 사도행전에 회중들이 교회 건물을 구매하거나 건축했다는 기록은 아무 곳에도 없다. 대부분의 경우, 신자들은 가정집에서 정기적으로 모임을 했다.[6] 교회 건물을 짓기 위한 모금을 한 적도 없다. 서신서도 교회당 건축에 관한 어떠한 지침도 없다. 또한, 교회가 콘스탄틴의 칙령에 따라 이 세상과 결혼하는, 기독교사가 300년이 되기 전까지, 사람은 교회 건물을 건축하는 것은 생각도 해보지 않았다. 300 년! 그것이 얼마나 오랜 세월인지 생각해 보라! 그리고 교회는 기하급수적으로 성장하기 시작하였는데 심지어 건물이 없는 강렬한 박해의 시기에도 그러했다. 이러한 현상은 다음 몇 세기에도 여러 번 반복되었다. 최근에도 오히려 중국에서 이런 현상이 발생했다. 중국에는 아마도 백만 개가 넘는 가정교회가 있을 것이다.

일요일 오전 열한시는 가장 분리된 시간이다(Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

미국 교회모식을 따른 현대 교회의 시설은 별도로 진행되는 모든 연령별 사역에 별도의 공간을 제공하기 위해, 충분한 별도의 공간이 설계될 것이다. 하지만 초대 교회에는 남성, 여성, 그리고 모든 연령별 어린이들을 위해 특별히 분리된 사역들은 없었다. 교회는 모든 방면에서 통합되었으며, 분해되지 않았다. 초대교회에서는 가족 단위는 함께 있도록 되었고, 부모의 영적인 책임이 강화되었으나 현대의 교회 구조에서는 오히려 침식되었다.

교회 건물이 제자를 삼는 사역에 과연 도움될까 아니면 저애가 될까? 역사적으로, 수 세기에 걸친 제자 삼는 사역은 교회 건물이 없이 더 나은 성공을 이뤄냈다. 거기에는 많은 좋은 원인이 있다.

처음 3세기 동안 초대교회에서 진행된 가정집에서의 모임은 3시간에서 5시간 동안 지속하였는데 기쁨이 가득한 식사, 가르침, 찬송, 그리고 성령의 교통으로 넘치는 나눔의 시간은 신자들에게 진정한 영적 성장을 위한 환경을 마련해줬다. 그리스도의 몸 된 지체들은 현대 교회 참석자들처럼 극장에서 서로의 머리 뒤통수를 바라보며 무대에서의 장면을 놓치지 않고 보려는 관객처럼 앉아 있을 때 보다 서로 마주 보며 앉아 있을 때 참여하는 기분이 더 들 것이다. 일반적인 식사 자리에서의 자연스러운 분위기는 서로 투명해지고, 진실한 관심하는 관계와 진정한 교제로 이어진다. 이는 목사의 인도하에 옆자리에 앉은 완전히 낯선 사람과 악수하는 것과 같이 피상적인 현대의 “교제”와는 비교조차 할 수 없다.

가르침은 예의 바른(그리고 종종 지루해하는) 관중 위에 높이 서서 이상한 옷을 입고 연극을 하는 목소리로 하는 강연이 아닌, 오히려 질문과 답변, 그리고 공개적인 토론에 더 가깝다. 목사가 “매주 설교를 준비”하지 않아도 모든 사람은(물론 장로/목사/감독을 포함한다) 성령님이 주시는 가르침을 받게 될 것이다.

가정교회로 하기에 집이 좁아 보일 때, 장로(들)은 더 큰 건물을 얻어야겠다고 생각하지 않을 것이다. 오히려, 그들은 그들이 두 개의 가정교회 모임으로 나눠져야 된다고 여길 것이다. 그리고 이것은 단지 새로운 모임장소를 어디로 정하고, 누가 감독을 맡아야 할지에 대한 성령님의 인도 하심을 구하는 일일 뿐이다. 다행히, 그들은 철학적 또는 교리적인 관점을 조사하기 위해 낯선 사람들과 교회성장 이론가들의 이력서를 수집해야 할 필요는 없다; 그들 중에는 이미 열심 있고 훈련된, 그리고 자기가 돌봐야 할 어린 양들을 이미 알고 있는 감독이 있다. 그 새로운 가정교회는 새로운 지역에 복음 전파하고, 불신자들에게 그리스도인들은 서로 사랑하는 사람들임을 보여줄 수 있는 기회를 가지고 있다. 그들은 불신자들을 식사 초대하는 것처럼 쉽게 그들의 모임에도 초대할 수 있다.

축복받은 목사(The Blessed Pastor)

어떠한 가정교회의 목사/장로/감독도 현대 교회에 널리 퍼져 있는 목회책임의 중압감으로 말미암은 탈진으로 고통당하고 있지 않다. (한 연구결과에 따르면 미국에서 달마다 약 1,800명의 목회자가 사역을 그만둔다고 한다.) 가정교회 목사는 적은 무리를 돌보고 성도들이 목사의 재정적인 공급을 해준다면 그는 전직으로 섬길 수 있기 때문에 실제로 기도와 묵상을 하고, 불신자에게 복음을 전하고, 가난한 자들을 돕고, 병든 자를 방문하고 기도해줄 수 있는 시간이 있으며 새로운 제자가 우의 일을 그와 함께 하게끔 그들을 훈련시키는데 시간을 보낼 수 있다. 교회 관리는 간단했다.

그는 자신의 지역에서 다른 장로/목사/감독들과 함께 한마음으로 일했다. 그는 “마을에서 가장 큰 교회”가 되거나 또는 동료 목사들과 “최고의 청소년 사역”이나 “가장 흥미로운 어린이 교회 프로그램”을 만들기 위해 경쟁하지 않아도 된다. 사람은 교회에서 예배팀이 얼마나 잘했고 목사가 얼마나 재미있었는지를 평가하지 않았다. 그들은 거듭났고 예수님과 그분의 백성을 사랑한다. 그들은 함께 먹고 하나님이 그들에게 주신 은사들을 나누기를 즐겼다. 그들의 목표는 예수님께 순종하고 그분의 심판대 앞에 서 있을 준비를 하는 것이었다.

물론 가정교회에도 문제점은 있었고, 서신서에서 그 문제점들이 제기된다. 하지만 불가피하게 현대 교회를 괴롭히고 제자 삼는 사역을 방애하는 문제들은 초대교회 때에는 없었다. 그것은 그들의 지역 교회모식이 3세기 이후 중세시대부터 변화된 교회모식과는 많이 달랐기 때문이다. 다시 한 번 아래 사실을 받아들여야 할 것이다. 4세기 초까지 그 어떠한 교회 건물도 존재하지 않았다. 만일 당신이 처음 3세기 동안에 살았었다면, 자신의 사역이 지금 것보다 어떻게 달랐을 것이라고 생각하는가?

요약하면, 우리가 더 밀접하게 성경적인 모식을 따를수록, 우리는 제자를 삼으라는 하나님의 목표를 더 효과적으로 달성할 것이다. 오늘날 교회에서 제자 삼는 것을 방애하는 가장 큰 장애는 바로 비성경적인 교회구조와 관행이다.



[1]목사 (헬라어로 poimain이며 목자를 의미한다)가 장로 (헬라어로 presbuteros이다), 감독(헬라어로 episkopos이며, KJV에서는 주교로 번역되었다)과 동등하다는 것이 분명하다. 예를 들어, 바울은 성령님이 감독자(episkopos)로 삼으신 에베소 장로(presbuteros)들로 하여금 하나님의 교회를 보살피게(헬라어로 동사인poimaino) 하였다(행 20:28을 보라). 그는 또한 디도서 1:5-7에서 장로 (presbuteros)감독(episkopos) 이란 용어를 동의어로 사용하였다. 베드로도 장로(presbuteros)들에게 하나님의 양무리를 치라고(poimaino) 권하였다(벧전 5:1-2을 보라). 주교(episkopos의 KJV 번역)가 목사와 장로보다 더 높은 지위에 있으며 수많은 교회를 감독한다는 생각은 인간의 발상이다.

[2]전문훈련을 받은 성직자에 대한 현대적인 강조는 많은 방면으로 보아 큰 교회가 병든 증상을 나타낸다. 그것은 지식의 습득을 영적인 성장과 동일시 한다. 많이 아는 사람일 수록 영적으로 더 성숙했다고 생각할 수 있지만 그 사람은 도리여 자신의 배운 것을 뽐내는 덜 성숙한 사람일 수 있다. 바울은 “지식은 교만하게 한다”(고전 8:1)고 분명하게 썼다. 그리고 2 ~ 3 년 동안 날마다 지루한 강의를 듣는 사람은 앞으로 분명히 매주 지루한 설교를 하는 사람이 될 것이다!

[3]디모데전서와 디도서에는 바울이 디모데와 디도가 교회의 장로와 감독을 임명하도록 위임하였다는 언급이 있다. 따라서 디모데와 디도는 한 동안 장로들과 감독들을 감독하였으며 그들은 아마 바울이 “또 네가 많은 증인 앞에서 내게 들은 바를 충성된 사람들에게 부탁하라 그들이 또 다른 사람들을 가르칠 수 있으리라”(딤후 2:2)고 말한 것처럼 주기적으로 장로들과 감독들을 만나면서 제자 훈련을 시켰을 것이다.

[4]행 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; 롬 16:5; 고전 16:19; 골 4:15; 몬 1:2; 요일 1:10을 보라.

[5]바울의 서신서가 장로나 감독들만 대상한 것이 아니라 여러 교회의 모든 사람을 대상한 것이라는 것은 주목할만하다. 바울은 두 서신에서만 장로/목사/감독을 언급하였다. 한 번은 그가 교회에 대한 인사말에서 감독을 언급하였는데 그것은 바울이 그들이 인사에서 제외되었다고 생각하지 않기를 바라는 것처럼 보인다(빌 1:1을 보라). 다른 한 번은 바울이 성도들을 온전하게 할 사역자들의 목록에서 목사를 언급하였다(엡 4:11-12을 보라). 또한 바울이 우리의 생각에는 장로가 포함되어야 한다고 생각하는 일들에서 장로들의 역할에 대해 언급하지 않았다는 것도 특별히 주목할 만 하다. 예를 들어, 주님의 만찬을 관리하거나, 그리스도인들간의 갈등을 해결하는 것과 같은 것들이다. 이 모든 것은 현대 교회에서 장로와 목사가 모든 중요한 역할을 잡고 있는 것과는 달리, 그 당시 그들은 중심에 있지 않았다는 사실을 보여준다.

[6]행 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; 롬 16:5; 고전 16:19; 골 4:15; 몬 1:2; 요이 1:10을 보라.

Continuando Apropriadamente

Capítulo Três (Chapter Three)

Por muitos anos e de várias formas, sem perceber segui práticas que eram contra o objetivo que Deus tinha para mim, o objetivo de fazer discípulos. Mas gradualmente, o Espírito Santo abriu meus olhos para ver meus erros. Algo que tenho aprendido é: devo examinar tudo o que tenho visto e acreditado à luz da Palavra de Deus. Nossas tradições, mais que qualquer outra coisa, nos cegam para o que Deus tem falado. Pior, temos muito orgulho de nossas tradições, achando que estamos entre a elite que tem uma maior compreensão da verdade que outros cristãos. Como um professor disse sarcasticamente, “Existem 32,000 denominações no mundo hoje. Você não tem sorte de ser membro da única que é certa?”

Como resultado de nosso orgulho, Deus resiste a se aproximar de nós. Ele resiste ao orgulho. Se queremos progredir e estar preparados para ficar diante de Jesus, precisamos nos humilhar. A esses, Deus dá graça.

O Papel do Pastor Levado em Consideração (The Role of the Pastor Considered)

O objetivo do ministro fazedor de discípulos deve moldar tudo o que ele faz no ministério. Ele deve se perguntar continuamente: “Como o que eu estou fazendo irá contribuir com o processo de fazer discípulos que irão obedecer a todos os mandamentos de Jesus?” Essa simples pergunta, se feita honestamente, eliminará muito do que é feito sob a fachada de atividade cristã.

Vamos considerar o ministério de pastor/presbítero/bispo,[1] de alguém cuja tarefa foca uma igreja local específica. Se essa pessoa quer fazer discípulos que irão obedecer a todos os mandamentos de Jesus, qual deve ser uma de suas principais responsabilidades? Ensino vem naturalmente à mente. Jesus disse que discípulos são feitos por meio do ensino (veja Mt. 28:19-20). Um dos requisitos para alguém ser presbítero/pastor/ bispo é que ele seja “apto para ensinar” (1 Tm. 3:2). Aqueles “cujo trabalho é a pregação e o ensino” devem ser “dignos de dupla honra” (1 Tm. 5:17).

Portanto, um pastor deve avaliar cada sermão se fazendo a seguinte pergunta: “Como esse sermão ajudará a alcançar o objetivo de fazer discípulos?”

Contudo, será que a responsabilidade de ensinar do pastor é cumprida somente por seus sermões de domingo e de meio da semana? Se ele acha que sim, está fazendo vista grossa ao fato de que as Escrituras indicam que sua responsabilidade de ensino é cumprida principalmente através de sua vida e do exemplo que dá. O exemplo de ensino de sua vida diária é completado por seu ministério público de ensino. É por isso que as exigências para presbíteros/pastores/bispos têm muito mais a ver com o caráter e estilo de vida de uma pessoa do que com sua habilidade de comunicação verbal. De quinze requisitos para bispos, listados em 1 Timóteo 3:1-7, quatorze são relacionados ao caráter e somente um à habilidade de ensino. De dezoito requisitos para presbíteros, listados em Tito 1:5-9, dezessete são relacionados ao caráter e somente um à habilidade de ensino. Paulo primeiro lembrou a Timóteo, “Seja um exemplo para os fiéis na palavra, no procedimento, no amor, na fé e na pureza” (1 Tm. 4:12b, ênfase adicionada). Depois ele disse, “Até a minha chegada, dedique-se à leitura pública da Escritura, à exortação e ao ensino” (1 Tm. 4:13). Portanto, o exemplo do caráter de Timóteo foi mencionado antes de seu ministério de ensino público, enfatizando assim sua maior importância.

Pedro escreveu similarmente:

Portanto, apelo para os presbíteros que há entre vocês, e o faço na qualidade de presbítero como eles e testemunha dos sofrimentos de Cristo, como alguém que participará da glória a ser revelada: pastoreiem o rebanho de Deus que está aos seus cuidados. Olhem por ele, não por obrigação, mas de livre vontade, como Deus quer. Não façam isso por ganância, mas com o desejo de servir. Não ajam como dominadores dos que lhes foram confiados, mas como exemplo para o rebanho (1 Pe. 5:1-3, ênfase adicionada).

Quem nos inspira a negarmos a nós mesmos e obedecermos a Cristo? São aqueles cujos sermões admiramos ou aqueles cujas vidas admiramos? Pastores sem compromisso e de estilo leve não inspiram ninguém a carregar a cruz. Se tais pastores pregam uma mensagem de compromisso com Cristo de vez em quando, eles pregam com vagas generalidades, caso contrário, seus ouvintes questionariam sua sinceridade. A maioria dos líderes cristãos do passado não é lembrada pelos seus sermões, mas pelos seus sacrifícios. Seus exemplos nos inspiram muito tempo depois que se foram.

Se um pastor não dá exemplo de obediência como um verdadeiro discípulo de Jesus Cristo, ele perde tempo pregando qualquer sermão. Pastor, seu exemplo fala dez vezes mais alto do que seus sermões. Você está inspirando as pessoas a negarem a si mesmas e seguirem a Cristo enquanto você nega a si mesmo e segue a Cristo?

Mas como pode um pastor, por meio de exemplo e estilo de vida, ensinar pessoas que o conhecem apenas como um orador das manhãs de domingo? O mais perto que podem chegar de vê-lo viver sua vida é por meio de um aperto de mão de cinco segundos enquanto respeitosamente saem da igreja. Talvez exista alguma coisa que não está muito certa no modelo pastoral moderno.

O Sermão Semanal de Domingo de Manhã (The Weekly Sunday Morning Sermon)

Se o pastor pensa que sua principal responsabilidade de ensino é dar sermões semanais públicos, assumiu erroneamente de novo. O ministério de ensino de Jesus não consistiu somente de sermões públicos (e a maior parte deles parecia bem curto), mas também de conversas particulares que eram iniciadas por Seus discípulos inquiridores. Mais adiante, essas conversas não eram limitadas a meia hora de um dia da semana no edificio da igreja, mas acontecia nas praias, nas casas e nas caminhadas pelas estradas empoeiradas, enquanto Jesus vivia Sua vida plenamente à vista de Seus discípulos. Esse mesmo modelo de ensino foi seguido pelos apóstolos. Depois do Pentecostes, os doze ensinaram “no templo e de casa em casa” (At. 5:42, ênfase adicionada). Eles tinham interação diária com a comunidade de crentes. Paulo também ensinou “publicamente e de casa em casa” (At. 20:20, ênfase adicionada).

A esse ponto, se você é pastor, pode estar comparando seu ministério de ensino com aquele de Jesus e dos primeiros apóstolos. Talvez você esteja até começando a se perguntar se o que tem feito é o que Deus quer que você faça, ou se tem feito o que centenas de anos de tradição da igreja têm te ensinado a fazer? Se estiver se fazendo essa pergunta, isso é bom. É muito bom. Esse é o primeiro passo na direção certa.

Talvez você tenha ido ainda mais além. Talvez tenha dito a si mesmo: “Onde eu poderia encontrar o tempo que um ministério como esse requer, ensinando pessoas de casa em casa, ou os envolvendo em minha vida diária para que eu primeiramente os influencie pelo meu exemplo?” Agora, essa é uma pergunta maravilhosa, pois ela pode te levar a continuar se perguntando se há alguma coisa ainda mais errada no conceito do papel de pastor.

Talvez você tenha até pensado consigo mesmo, “Eu não tenho certeza de que gostaria de viver tão próximo das pessoas de minha igreja. A faculdade teológica me ensinou que um pastor nunca deve chegar muito perto de sua congregação. Ele deve manter uma distância para conservar o respeito profissional. Ele não pode ser amigo íntimo delas.”

Tal pensamento revela que realmente há algo de muito errado com o modo como, muitas vezes, as coisas são feitas na igreja moderna. Jesus era tão próximo dos doze que um deles se sentiu confortável para deitar sua cabeça em Seu peito em uma refeição comum (veja Jo. 13:23-25). Eles literalmente moraram juntos por alguns anos. Quanto trabalho hoje para manter uma distância profissional dos discípulos para ministrar com sucesso a eles!

Comparação de Métodos Antigos e Modernos

(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

Se o objetivo é obedecer a Jesus e fazer discípulos, não seria sábio seguir Seus métodos para fazer discípulos? Eles funcionaram bem para Ele. Também funcionaram bem para os apóstolos que O seguiram.

Quão bem os métodos modernos estão funcionando para fazer discípulos que obedecem a todos os mandamentos de Cristo? Quando, por exemplo, estudos feitos com crentes americanos mostram repetidamente que virtualmente não há diferença entre o estilo de vida da maioria de crentes professos e o dos descrentes, talvez seja hora de fazermos algumas perguntas e re-examinarmos as Escrituras.

Aqui está uma pergunta reveladora para fazermos a nós mesmos: Como a igreja primitiva teve tanto sucesso fazendo discípulos sem nenhum edificio sede, líderes profissionalmente treinados, faculdades teológicas e seminários, hinários e sistema de multimídia, microfones sem fio e duplicadores de fita, currículos de escola dominical e ministério de jovens, equipe de louvor e corais, computadores e copiadoras, rádios e canais de TV evangélicos, centenas e milhares de livros evangélicos e até Bíblia própria? Eles não precisaram de nenhuma dessas coisas para fazer discípulos e Jesus também não. E porque nenhuma delas era essencial lá, nenhuma é essencial agora. Elas podem ajudar, mas não são essenciais. De fato, muitas delas podem atrapalhar e na verdade nos atrapalham a fazer discípulos. Deixe-me dar dois exemplos.

Vamos primeiramente considerar o essencial moderno de ter somente pastores treinados em faculdades teológicas – ou seminários – liderando igrejas. Esse era um conceito desconhecido por Paulo. Em algumas cidades, depois de ter plantado igrejas, ele saia por algumas semanas ou meses, e então retornava para apontar líderes para administrá-las (veja, por exemplo, At. 13:14, 14:23). Isso significa que aquelas igrejas, privadas da presença de Paulo, não tiveram uma liderança formal por algumas semanas ou meses, e que a maioria dos líderes eram novos na fé quando apontados. Eles não tiveram nada parecido com uma educação formal de dois ou três anos para se prepararem para o trabalho.

Portanto, a Bíblia ensina que pastores/presbíteros/bispos não precisam de dois ou três anos de educação formal para serem efetivos em seus ministérios. Ninguém pode argumentar inteligentemente contra esse fato. Mesmo assim, o requisito moderno manda continuamente uma mensagem para cada crente: “Se você quer ser um líder na igreja, precisará de anos de educação formal.”[2] Isso faz o processo de formação de líderes mais lento, fazendo, então, mais lenta a formação de discípulos, atrasando assim a expansão da Igreja. Eu me pergunto o quanto as companhias americanas Avon e Amway teriam saturado seu público alvo se tivessem requerido que cada vendedor se mudasse com sua família para outra cidade para receber três anos de treinamento formal antes de poder vender sabão ou perfume?

“Mas o pastoreio é uma tarefa tão difícil e complexa!” alguns dizem. “A Bíblia diz que não devemos colocar um novo convertido na posição de bispo” (veja 1 Tm. 3:6).

Em primeiro lugar, a nossa definição de novo convertido é claramente diferente do conceito de Paulo, já que ele apontou pessoas para o cargo de presbítero/pastor/bispo que haviam se convertido há apenas alguns meses.

Em segundo lugar, um motivo para o pastoreio moderno ser tão difícil e complexo é o fato do nosso sistema inteiro de estrutura e ministério da igreja estar tão longe do modelo bíblico. Nós o fizemos tão complexo que, de fato, somente algumas pessoas super-humanas podem sobreviver as suas demandas!

“Deus nos livre de ter a igreja liderada por alguém sem uma faculdade teológica ou seminário!” outros dizem. “Esse líder sem treinamento pode levar seu rebanho a heresias!”

Essa aparentemente não era a preocupação de Paulo. O fato é que hoje temos líderes treinados por seminários e faculdades teológicas que não acreditam no nascimento virginal, aprovam a homossexualidade, ensinam que Deus quer que todos dirijam um automóvel de luxo, dizem que Deus predestinou algumas pessoas para serem condenadas, ou dizem sem vacilar que é possível receber a vida eterna sem obedecer a Cristo. As faculdades teológicas e seminários modernos têm várias vezes servido para promover falsas doutrinas, e os líderes profissionais têm servido para levá-las adiante.

Os “leigos” da igreja têm medo de contestá-los, porque os profissionais foram para seminários e podem encontrar mais “textos-prova.” Além do mais, esses líderes têm definido e dividido suas igrejas do resto do corpo de Cristo usando suas doutrinas peculiares, a ponto de colocar essas diferenças nos nomes que colocam nas placas na frente dos prédios de suas igrejas, mandando uma mensagem para o mundo: “Nós não somos como aqueles outros cristãos.” Para piorar a situação, eles se referem a qualquer um que discorde de suas doutrinas incontestáveis e divisórias como “causadores de divisão.” A Inquisição ainda está à tona, liderada por homens com diplomas. É esse o exemplo que Jesus quer dar usando aqueles que deviam estar fazendo discípulos que são conhecidos pelo mundo por seu amor uns pelos outros?

Os cristãos agora escolhem igrejas baseando-se em doutrinas particulares, e ter a teologia certa se tornou mais importante que ter o estilo de vida certo, tudo porque um modelo bíblico foi abandonado.

Uma Alternativa Bíblica (A Biblical Alternative)

Eu estarei ajudando a causa se der a convertidos de apenas três meses a liderança de uma igreja (a mesma coisa que Paulo fez)? Sim, mas somente se esses convertidos preencherem os requisitos bíblicos para presbíteros/bispos, e só se forem dados como líderes a igrejas que seguem um modelo bíblico. Isso é, a igreja deve ser primeiramente recém-plantada, submetida a um ministro-fundador maduro, como um apóstolo, que possa supervisioná-la.[3] Desse modo, líderes recém-apontados não estarão completamente sozinhos.

Segundo, as congregações devem ser pequenas o suficiente para se reunirem em casas, como a igreja primitiva.[4] Isso torna as igrejas mais manejáveis. É provavelmente por isso que um dos requisitos para presbíteros/bispos é que governem bem suas próprias famílias (veja Tm. 3:4-5). Administrar uma pequena “família da fé” não é muito mais desafiador que administrar uma família.

Terceiro, a congregação deve consistir de pessoas que responderam em arrependimento ao evangelho bíblico, e que são, assim, discípulos genuínos do Senhor Jesus Cristo. Isso elimina todos os desafios que surgem ao tentar pastorear ovelhas que são, na verdade, bodes.

E quarto, os pastores/presbíteros/bispos devem seguir seus papéis bíblicos ao invés dos papéis culturais. Isso é, eles não devem se posicionar no centro como astros, como fazem na maioria das igrejas modernas.[5] Ao invés disso, eles devem ser somente parte do corpo, servos humildes que ensinam pelo exemplo e preceito, que têm o objetivo de fazer discípulos, não por serem oradores aos domingos de manhã, mas por seguirem os métodos de Jesus.

Quando esse padrão é seguido, então alguns convertidos de três meses podem administrar igrejas.

Prédios da Igreja (Church Buildings)

E os prédios da igreja? Eles são outro “essencial” moderno que a Igreja primitiva passou muito bem sem. Eles ajudam o processo de fazer discípulos?

Quando eu era pastor, várias vezes me sentia mais como um corretor, banqueiro, contratante geral e um levantador de fundos profissional. Eu já sonhei com prédios, procurei por prédios, remodelei prédios velhos, aluguei prédios, construí prédios novos e os reformei quando Deus mandou chuva pelas rachaduras. Prédios consomem muito tempo e energia. O motivo de eu ter feito tantas coisas que giravam ao redor de prédios é que eu tinha certeza, como a maioria dos pastores, que não havia outra forma de obter sucesso sem um prédio, um lugar para a igreja se reunir.

Prédios também consomem dinheiro, muito dinheiro. (Nos Estados Unidos, algumas congregações consomem dezenas de milhões de dólares em seus prédios.) Depois de meus sonhos de ter prédios serem alcançados, eu sonhava várias vezes com o dia em que as hipotecas dos meus prédios seriam pagas, para que pudéssemos usar todo esse dinheiro para o ministério. Uma vez me ocorreu, enquanto eu ensinava minha congregação sobre boa mordomia e sair de dívidas, que eu tinha posto todos nós em dívidas! (Eu com certeza estava ensinando pelo exemplo.)

A maioria dos prédios de igrejas é usada por umas duas horas, uma ou duas vezes por semana. Que outra organização no mundo inteiro constrói prédios que serão usados tão pouco? (Resposta: apenas seitas e falsas religiões.)

Esse buraco de sugar dinheiro causa muitos problemas. Um pastor com um prédio sempre precisa de um fluxo de dinheiro, e isso afeta o que ele faz. Ele é tentado a atender aos ricos (os quais várias vezes dão sem nenhum sacrifício), a comprometer qualquer ensinamento que possa ofender alguém e a torcer as Escrituras para servir seu propósito. Seus sermões gravitam em assuntos que não prejudiquem o fluxo de dinheiro, mas encorajem seu aumento. Por causa disso, alguns cristãos, às vezes, chegam a pensar que os aspectos mais importantes de ser crente são (1) dar o dízimo (que a propósito, Jesus disse que é um mandamento menor) e (2) ir à igreja (onde os dízimos são recolhidos todos os domingos). Essa dificilmente é uma ilustração da formação de discípulos. Ainda assim, muitos pastores sonham em ter congregações onde todos fizessem somente essas duas coisas. Se um pastor tivesse uma congregação onde só a metade das pessoas fizesse essas coisas, ele poderia escrever livros e vender seus segredos para milhares de outros pastores!

Os fatos revelam isto: Não há registro de nenhuma congregação comprando ou construindo um prédio no livro de Atos. A maioria das vezes, os crentes reuniam-se regularmente em casas.[6] Nunca houve uma coleta para a construção de prédios. Não há instruções nas epístolas para a construção de prédios. Além disso, ninguém pensou em construir uma igreja até que o cristianismo atingisse 300 anos, quando a igreja se uniu ao mundo debaixo do decreto de Constantino. Trezentos anos! Pense em quanto tempo isso é! E a igreja floresceu e se multiplicou espontaneamente, mesmo durante tempos de perseguição intensa, tudo isso sem prédios. Tal fenômeno tem se repetido muitas vezes nos séculos que se seguiram. Tem acontecido na China recentemente. Provavelmente existem mais de um milhão de igrejas nos lares na China.

Domingo às Nove Horas é a Hora de maior Segregação (Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

É esperado que instalações de igrejas modernas que imitam o modelo americano tenham, no mínimo, espaço dividido o suficiente para prover salas separadas para ministérios e para grupos de todas as idades. Contudo, na igreja primitiva a ideia de ministérios especiais separados para homens, mulheres e crianças de todas as idades era desconhecida. A igreja era unida em todos os sentidos, e não fragmentada em todos os sentidos. A unidade familiar era mantida, e a responsabilidade espiritual dos pais era reforçada pela estrutura da igreja, ao invés de corroída por ela como tem acontecido na estrutura da igreja moderna.

Um prédio de igreja contribui ou atrapalha na formação de discípulos? Historicamente, a formação de discípulos pelos séculos obteve maior sucesso sem eles, e por muitos bons motivos.

Reunir em lares, como a igreja primitiva fez pelos primeiros três séculos, onde uma refeição cheia de alegria, ensinamentos, músicas e dons espirituais eram compartilhados provavelmente de três a cinco horas, proporcionou um ambiente para o crescimento espiritual genuíno dos crentes. Membros do corpo de Cristo se sentiam participantes, enquanto sentavam-se frente a frente, ao invés de como a audiência nas igrejas modernas se sente — como espectadores em um teatro, sentados olhando para a nuca dos outros, enquanto tentam não perder nada do show no palco. A atmosfera casual de uma refeição comum levou a transparência, a relacionamentos com uma preocupação autêntica e à comunhão verdadeira, que não tem comparação à “comunhão” moderna, que muitas vezes não passa de apertos de mão com os estranhos do próximo banco quando o pastor manda.

Os ensinamentos eram mais uma sessão de perguntas e respostas e discussões abertas entre iguais, ao invés de sermões dados por aqueles que usam roupas chiques, falam com vozes teatrais e ficam em um lugar mais alto que a educada (e várias vezes entediada) audiência. Os pastores não “preparavam um sermão semanal.” Qualquer um (com certeza incluindo os presbíteros/pastores/bispos) podia receber um ensinamento dado pelo Espírito Santo.

Quando uma casa ficava lotada, os diáconos não pensariam em obter um prédio maior. Ao invés disso, todos sabiam que tinham que se dividir em duas casas, e era só um problema de tempo para encontrar o querer do Espírito em relação a onde a nova reunião deveria acontecer e quem deveria administrá-la. Felizmente, eles não precisavam recolher currículos de estranhos e de teólogos de crescimento de igreja para examinar minuciosamente seu ponto de vista filosófico ou doutrinário. Já havia líderes entre eles, que tinham treinamento no trabalho e já conheciam os membros de seu futuro pequeno rebanho. Aquela nova igreja no lar tinha a oportunidade de lançar o evangelho em uma nova área, e demonstrar para os descrentes o que os cristãos eram — pessoas que se amavam. Eles podiam convidar os incrédulos para as reuniões tão facilmente como para as refeições.

O Pastor Abençoado (The Blessed Pastor)

Nenhum pastor/presbítero/bispo de igreja no lar sofria com o “esgotamento” ministerial por estar sobrecarregado de responsabilidades pastorais, algo que tem se espalhado na igreja moderna. (Um estudo mostrou que 1.800 pastores por mês têm deixado o ministério nos E.U.A.) Ele só tinha um pequeno rebanho para cuidar, e se esse rebanho suprisse suas necessidades financeiras para que o ministério fosse sua vocação, ele até tinha tempo para orar, meditar, pregar para os ímpios, ajudar os pobres, visitar e orar pelos doentes e gastar tempo de qualidade equipando novos discípulos para fazer todas essas coisas com ele. A administração da igreja era simples.

Ele trabalhava em uníssono com os outros presbíteros/pastores/bispos de sua região. Não havia disputas para ter “a maior igreja da cidade” ou competição entre pastores para ter “o melhor ministério de jovens” ou o programa “mais animado para crianças.” As pessoas não iam para as reuniões da igreja para julgar como a equipe de louvor tocou ou se o pastor tinha sido engraçado. Eles tinham nascido de novo e amavam Jesus e Seu povo. Eles amavam comer juntos e compartilhar os dons que Deus tinha lhes dado. Seu objetivo era obedecer a Jesus e estar pronto para comparecer ao Seu julgamento.

Com certeza, havia problemas nas igrejas nos lares, e estas estão enfocadas nas epístolas. Mas vários dos problemas, que inevitavelmente atormentam as igrejas modernas e atrapalham a formação de discípulos, eram desconhecidos da igreja primitiva, simplesmente porque seu modelo de igreja local era muito diferente do que evoluiu depois do terceiro século e desde a idade das trevas. Novamente, pense nesse fato: Não havia prédios de igrejas até o começo do quarto século. Se você tivesse vivido durante os primeiros três séculos, qual seria a diferença do seu ministério para o de agora?

Resumindo, quanto mais nos aproximarmos dos padrões bíblicos, maior será nossa efetividade em alcançar o objetivo de Deus de fazer discípulos. O maior empecilho na formação de discípulos nas igrejas hoje se origina de estruturas e práticas não-bíblicas.

 


[1] Parece bem claro que um pastor (o substantivo Grego é poimain, que significa pastor de ovelhas) é equivalente a um presbítero (o substantivo Grego presbuteros), e também é equivalente a bispo (o substantivo grego episkopos). Paulo, por exemplo, instruiu os presbíteros efésios (presbuteros), a quem ele disse que Deus tinha feito bispos (episkopos), para pastorear (o verbo grego poimaino) o rebanho de Deus (veja At. 20:28). Ele também usou os termos presbíteros (presbuteros) e bispos (episkopos) como sinônimos em Tt. 1:5-7. Pedro também exortou os presbíteros (presbuteros) a pastorear (poimaino) o rebanho (veja 1 Pd. 5:1-2). A ideia de que um bispo (episkopos) tem um cargo mais alto que o de um pastor ou presbítero, e que ele fiscaliza várias igrejas é invenção humana.

[2] A ênfase moderna nos líderes profissionalmente treinados é de várias formas um sintoma de uma doença maior, aquela que iguala o ganho de conhecimento ao crescimento espiritual. Nós pensamos que a pessoa que sabe mais é mais madura espiritualmente, enquanto na verdade pode ser menos, já que tem tando orgulho do que tem aprendido. Paulo escreveu, “conhecimento traz orgulho” (1 Co. 8:1). E com certeza a pessoa que escuta palestras entediantes todos os dias por dois ou três anos está preparada para dar sermões semanais entediantes!

[3] Na primeira carta de Paulo a Timóteo e em sua carta para Tito ele menciona deixá-los para apontar presbíteros/bispos a igrejas. Então, Timóteo e Tito teriam supervisionado esses presbíteros/bispos por algum tempo. Eles teriam, provavelmente, se encontrado periodicamente com os presbíteros/bispos para discipulá-los, como Paulo escreveu: “E as palavras que me ouviu dizer na presença de muitas testemunhas, confie-as a homens fiéis que sejam também capazes de ensinar outros” (2 Tm. 2:2).

[4] Veja At. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; Rm. 16:5; 1 Co. 16:19; Cl. 4:15; Fm. 1:2; 2 Jo. 1:10

[5] É notável que as cartas de Paulo às igrejas são endereçadas para todos nas várias igrejas, e não para os diáconos ou bispos. Em somente duas de suas cartas às igrejas ele menciona os presbíteros/pastores/bispos. Em um momento eles estão incluídos na saudação, adicionados como se Paulo não quisesse que eles se sentissem excluídos (veja Fp. 1:1). Em outro momento Paulo menciona pastores em uma lista de ministros que equipam os santos (veja Ef. 4:11-12). Também é especialmente notável como Paulo não menciona o papel dos presbíteros enquanto dá certas instruções que pensaríamos envolve-los, como a administração da ceia, e a resolução de conflitos entre cristãos. Tudo isso aponta para o fato que presbíteros/pastores não eram centralizados com o papel de importância que eles têm na maioria das igrejas modernas.

[6] Veja At. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Rm. 16:5; 1 Co. 16:19; Cl. 4:15; Fm. 1:2; 2 Jo. 1:10

Chciwy “chrześcijanin”

Rozdział 3

 

Stoisz wśród tłumu ludzi. Tuż obok ciebie, z prawej strony stoi starsza kobieta, Koreanka, wiele lat przeżytych w trudzie wyryło na jej twarzy bruzdy. Z lewej stoi niski, młody Rosjanin. Zużyte ubranie i spracowane ręce sprawiają, że wygląda jak rolnik lub robotnik.

Podobnie jak inni w morzu ludzi wokół ciebie, tych dwoje stoi w milczeniu patrząc na odległą scenę, wciąż pustą. Z twojego miejsca, setki metrów od niej, wydaje się, że ma co najmniej 12 metrów wysokości. Świeci blaskiem jakiego jeszcze nigdy nie widziałeś, jakby była ze złota, wtopiona w ogromny diament. Na jej przedzie stoi samotnie pusty fotel. Wygląda jak królewski tron. Milczący tłum wpatruje się z ciekawością, w oczekiwaniu, że coś cudownego się zdarzy.

Jeśli oderwiesz wzrok od wciąż pustej sceny i rozejrzysz się wokoło, zobaczysz mnóstwo ludzi, więcej niż widziałeś kiedykolwiek do tej pory. Tłumy widać wiele kilometrów w każdym kierunku. Ludzie stoją głowa przy głowie aż po horyzont, obramowany niebem jak kopułą.

Jeśli przyjrzysz się uważniej bliżej stojącym, zauważysz różne kolory skóry, różnorodne ubrania, niektórzy w garniturach i garsonkach prosto z elitarnego biura, inni w strojach ludowych, a jeszcze inni jedynie w przepaskach na biodrach. Cechą ich wspólną jest to, że wszyscy stoją w milczeniu, jakby sparaliżowani, parząc na błyszczącą scenę i złoty tron.

Pojawia się

Nagle, tę przerażającą ciszę przerywa dźwięk dochodzący z platformy, taki, jakiego nie słyszałeś dotąd, stopniowe crescendo dźwięku, jakby muzyka wykonywana przez wiele orkiestr symfonicznych jednocześnie, połączona z hukiem ogromnego wodospadu.

Wielobarwna tęcza rozpościera się nad sceną, na której pojawia się Osoba, zasiada na tronie. Z trudnością można rozpoznać sylwetkę, czy rysy, ponieważ blask bijący od Postaci jest jak blask Słońca. Wszyscy odczuwają, że teraz wszystko jest inaczej. Widzą obecność Bożej Chwały. Zgromadzeni pod sceną ludzie zakrywają oczy przed blaskiem, widzą przed sobą czystą Świętość. Ta świętość przypomina świeże źródło wody, albo biały płatek śniegu, wszyscy czują tę Świętość. Patrzy ze sceny, bacznie przygląda się każdemu, a przenikliwe spojrzenie dociera do najgłębszych zakamarków przerażonych ludzkich serc, nic nie ukryje się przed tym wzrokiem. Serca zgromadzonych biją szybko.

Postać na scenie jednym ruchem ręki powoduje, że niewidoczna moc unosi cię w górę. Lecisz wraz z innymi nad głowami pozostałych, tych jeszcze stojących na ziemi pod sceną. Lecisz w prawo, a ci spod sceny po chwili unoszą się w lewo. Kiedy znowu stajesz na ziemi, obok ciebie nie ma już Koreanki ani Rosjanina.

Osoba stojąca na scenie zwraca się do tych, którzy stoją po Jej lewej stronie. Jej głos bardziej dotyka twojego serca niż uszu. Nie masz jednak wątpliwości – to głos ze sceny. Wszyscy wokoło mają przerażenie wypisane na twarzach, co może znaczyć, że wszyscy słyszą i czują to, co ty. Z reakcji ludzi obok ciebie możesz wnioskować, że każdy słyszy tę wypowiedź i rozumie ją, bo do każdego dociera ona w jego własnym języku:

Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom! Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić; byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście mnie; byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie (Mt 25:41-43).

Na twarzach ludzi maluje się przerażenie, w miejsce milczenia pojawia się mnóstwo pytań: “Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie? (Mt 25:44).” Na pewno nigdy nie byłeś w takim stanie! Ty jesteś Panem! Teraz widzimy Cię, błyszczysz jak Słońce; gdybyśmy Cię widzieli przedtem, wiedzielibyśmy o tym! Co masz na myśli, mówiąc, że widzieliśmy Cię wcześniej głodnego, pragnącego, bezdomnego, nagiego, chorego czy w więzieniu?”

On odpowiada: “Ci, którzy uwierzyli we Mnie na ziemi, stali się jedno ze Mną. Oni stali się członkami Mojego ciała i Ja przyszedłem, aby żyć w nich. Umieściłem w nich Moją miłość. Łatwo jest rozpoznać, kto uwierzył we Mnie. Ci, którzy uwierzyli, pokochali Moich braci. Ci, którzy nie kochali Moich braci, nie wierzyli we Mnie i Moją miłość. Tych, którzy uwierzyli można rozpoznać po miłości. Troszczyli się o braci, którzy cierpieli i robili, co mogli, aby ulżyć ich bólowi, nawet jeśli trzeba było zapłacić pieniędzmi, bądź własnym czasem. Wyrzekli się siebie, prawdziwie naśladując Mnie. Nie robili tych uczynków, aby zarobić na zbawienie – pomagali, bo zostali przemienieni przez Moją łaskę.

“Ostrzegałem was właśnie przed tym sądem, a Moje ostrzeżenie jest zapisane w 25 rozdziale Ewangelii Mateusza. Nie zwracaliście uwagi na moje ostrzeżenia, a teraz jest już za późno. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tegoście i Mnie nie uczynili. Odejdźcie ode Mnie w ogień wieczny.”

Potępienie

Jego słowa są kategoryczne. Nie ma co dyskutować. Trudno to zrozumieć, ale słyszysz, że jesteś potępiony. Czujesz, że jakaś siła ściąga cię w dół, obrazy przebiegają ci przez głowę, zaczynasz rozumieć o czym jest mowa, widzisz twoje pojmowanie chrześcijaństwa w ogóle :

Nabożeństwa kościelne. Tysiące.

Kościelne obiady.

Kościelne pikniki.

Próby kościelnego chóru.

Spotkania rady kościoła.

Kazania i jeszcze więcej kazań. Co pastor mówił o sądzie z Mt 25? Teraz widzisz go, jak stoi za kazalnicą: “Sąd owiec i kozłów nie jest sądem, który spotka chrześcijan, lecz wielu biblijnych naukowców uważa, że jest to ostateczny sąd niewierzących”.

Teraz widzisz błąd. Dlaczego nie zauważyliśmy, że sąd dotyczy osób wierzących? Dlaczego nie dostrzegaliśmy, że w tłumie stojącym przed sądem są ludzie “ze wszystkich narodów”?

Kolejne wspomnienie: przyjezdny kaznodzieja na niedzielnym nabożeństwie: “Tego sądu z Mt 25 żaden chrześcijanin nie musi się bać. Najprawdopodobniej, jest to sąd nad różnymi narodami po okresie wielkiego ucisku. Ci, którzy okazali narodowi Izraelskiemu szacunek i współczucie wejdą do Tysiącletniego Królestwa. To oni zostali porównani do owiec. Ci, którzy pogardzali nimi w czasie ucisku Izraela, kozły, zostaną posłani do piekła”.

W miarę jak podróż w dół nabiera tempa, coraz szybciej w twojej głowie zmieniają się obrazy. Widzisz, to w jakie działania inwestowałeś swoje: czas, energię i pieniądze tak, że nie mogłeś pomagać cierpiącym. Teraz widzisz to wszystko w zupełnie nowym świetle:

Oglądanie TV.

Hobby.

Opieka nad zwierzątkami domowymi.

Wakacje.

Czas Bożego Narodzenia. Tony nowych zabawek.

Sportowa aktywność.

Nowe elektroniczne gadżety.

Jadanie w restauracjach.

Kupowanie coraz to nowych ubrań.

Czas spędzany przed komputerem i w Internecie …

A w chwilę później stoisz przed bramą piekła. Zanim horror wiecznej udręki pochłonie każdą komórkę twego umysłu, jeszcze jedna myśl pojawia się w twojej głowie: Czy pieniądze, które dawałem do kościoła mają jakieś znaczenie? Twoje sumienie, teraz uwolnione od ucisku przez wszystkie poprzednie kłamstwa, mówi wyraźnie: Kościół, do którego chodziłeś, nie dawał żadnych pieniędzy na pomoc dla cierpiących i żyjących w nędzy chrześcijan. Twoje niewielkie datki, przeznaczano na pokrycie zadłużenia hipoteki, abyście mieli budynek, w którym odbywały się kościelne nabożeństwa. Te pieniądze były przeznaczane by zapłacić rachunki za obsługę komunalną, abyś w mroźną zimę i chłodne lato miał ciepło w czasie nabożeństw. Z tych pieniędzy opłacano również program nauczania szkółki niedzielnej, aby twoje dzieci miło spędzały czas w klasie. Twoje pieniądze stanowiły wynagrodzenie dla pastora i rady, którzy cały swój czas poświęcali, aby utrzymywać zadowolenie zgromadzenia. Jak widać te pieniądze były wydawane na obsługę ciebie w kościele, nie z miłości do Boga, lecz z miłości do siebie. Tak naprawdę, to dałeś relatywnie mniej niż inni, skutecznie pasożytując na nich. Straszliwy śmiech odbija się echem nad bramą piekła.

Ilu głodnym chrześcijanom podałeś chleb w ciągu ostatnich lat? Jak wielu spragnionych wody napoiłeś? Jak wielu bezdomnym dzieciom Bożym udzieliłeś schronienia? Jak wielu tych, którzy nie mieli w co się ubrać, obdarowałeś ubraniem? Jak wielu chorych bądź uwięzionych uczniów Chrystusa odwiedziłeś? Gdybyś umarł w tej chwili i stanął na sądzie Jezusa opisanym w Ewangelii Mateusza 25, byłbyś owcą czy kozłem? Namawiam nas wszystkich do refleksji. Może warto zastanowić się czy swoim życiem nie przypominamy bardziej kozłów?

Prawda o sądzie owiec i kozłów

Czy ostrzeżenie Jezusa z Mt 25:31-46 jest skierowane do nas? Czy też opisał On sąd, który nie dotyczy chrześcijan?

Aby odpowiedzieć na to pytanie zwróćmy uwagę na fakt, że w tym sądzie uczestniczyć będą również chrześcijanie. Nikt inteligentny nie będzie polemizował z tym, że owce po prawicy Jezusa to ludzie niezbawieni, jak i chrześcijanie. Oni “odziedziczą Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata” (Mt 25:34). Są oni nazwani “sprawiedliwymi”, którzy otrzymali “żywot wieczny” (Mt 25:46).

W przytoczonych wyżej informacjach widzimy, że teoria jakoby rozdzielenie owiec od kozłów nie dotyczyła ludzi, ale całych narodów w oparciu o to, jak traktowały Izrael w czasie ucisku, jest absurdalna. Co więcej, trudno uwierzyć, że ostrzeżenia Jezusa, skierowane do każdego z nas, dotyczące naszej osobistej odpowiedzialności, nie odnoszą się do osobistej odpowiedzialności, ale narodowej. Czy mamy gdzieś informacje, jak sprawdzić, czy żyjemy w kraju „owiec”? Czy mamy wierzyć w to, że za moje zbawienie odpowiada mój kraj, mój pastor itp. bez względu na nasze osobiste działania i czy zachowania wobec Żydów?

Kolejnym dowodem przeciwko takiej geopolitycznej teorii podziału jest fakt, że słowo narody (25:32) użyte tutaj nie odnosi się do narodów świata, których jest obecnie ponad 200. Greckie słowo etne znaczy grupa etniczna: w znaczeniu grup ludzi, różniących się między sobą: językiem, kulturą, miejscem zamieszkania itd. Grup etnicznych jest ponad dziesięć tysięcy. Jezus powiedział, że “będą zgromadzone przed Nim wszystkie narody” (Mt 25:32, podkreślenie dodano). Wszystkie grupy etniczne stawią się na sądzie. Czy możemy to interpretować tak, że Pan Jezus zamierza oddzielić jedne etniczne grupy od drugich, podzielić na owce i kozły, w zależności od tego jak traktowały Żydów w czasie ucisku? Czy wybierze na przykład Koreańczyków spośród wielu narodów, wśród których mieszkają i pozwoli im wejść do Tysiącletniego Królestwa, bo akurat tak było, że większość z nich była w tym czasie dobra dla Żydów? Im dłużej pochylamy się nad tą teorią tym bardziej staje się absurdalna.

Kolejna zadziwiająca teoria

Czy jest możliwe, aby ludzie wymienieni w 25 rozdziale Ewangelii Mateusza stanowili jakąś specjalną grupę? Czy mowa jest tam o chrześcijanach, którzy będą zbawieni w czasie ucisku? Jezus nie wspominał o tym. Czy można więc oprzeć swoje wieczne zbawienie na czymś, czego Jezus nie powiedział?

Nawet jeśli założymy, że tylko szczególna grupa chrześcijan z czasu ucisku stanie na sądzie opisanym w Ewangelii Mateusza 25 to czy istnieje jakakolwiek przyczyna, aby wierzyć, że będą oni osądzeni według innych kryteriów, niż wszyscy, którzy “odziedziczą Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata” (Mt 25:34)? Nie, tak nie będzie. W wielu miejscach w Piśmie Świętym jest o tym mowa: na przykład, w 1 Liście Jana jak echo odbijają się słowa z Mt 25:31-46:

My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. … po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce. (1 J 3:14, 16-19).

Jan podkreśla, że naturą tych, którzy odrodzili się do życia duchowego jest miłość. A ta, o której Jan pisze, to nie sentyment, ale prawdziwa miłość wyrażana w działaniu, zwrócona w szczególności w kierunku zaspokajania potrzeb osób znajdujących się w trudnej sytuacji, w tym także potrzeb materialnych. Zdaniem Jana taki sposób wyrażania miłości do braci wskazuje, że “trwamy w prawdzie” (1 J 3:19). Jeśli mamy środki, aby pomóc wierzącemu, jeśli wiemy, że znalazł się w krytycznej sytuacji, życiowej potrzebie, lecz nie pomożemy mu, trudno mówić, że Boża miłość w nas mieszka, a z nią życie wieczne.

Jakub i Jan Chrzciciel są zgodni

Jakub w swoim liście, podobnie, jak Mateusz w Ewangelii 25:31-46, uważa, że miłość braterską można wyrazić poprzez zaspokajanie materialnych potrzeb. Taka wrażliwość jest przez niego traktowana jako znak autentycznej miłości:

Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? Jeśli brat albo siostra nie mają się w co przyodziać i brakuje im powszedniego chleba, a ktoś z was powiedziałby im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie, a nie dalibyście im tego, czego ciało potrzebuje, cóż to pomoże? Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie. (Jk 2:14-17).

Tak więc, zdaniem Jakuba, wiara bez uczynków nie może zapewnić nam zbawienia. Mówi o: dostarczaniu żywności i odzienia dla ubogich.

Podobnie uważał Jan Chrzciciel. Jan głosił przesłanie pokuty, która prowadziła do przebaczenia grzechów, o czym Łukasz pisze jako o “ewangelii” (p. Łk 3:3, 18). Jan ostrzegał swoich słuchaczy, że jeśli nie będą pokutować i przynosić owoców nawrócenia to ich przeznaczeniem będzie piekło (p. Mt 3:7-12; Łk 3:7-17). Jan z pewnością głosił przesłanie o zbawieniu.

Pytany przez przekonanych o grzechu ludzi, jak pokutować Jan odpowiedział: “Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie” (Łk 3:11). Jan mówił ludziom, by pokutowali z egoizmu, który ciągle przejawia się w niezauważaniu potrzeb ludzi w trudnych sytuacjach życiowych. Czy sądzisz, że gdyby ktoś odpowiedział: “Wierzę w Mesjasza, którego szybkie przyjście zapowiadasz, lecz brak mi współczucia dla biednych wśród nas” to Jan mógłby o nim powiedzieć, że jest zbawiony?

Jezus ciągle o tym mówił

Podobne jak w Ewangelii Mateusza 25:31-46 teksty znajdujemy w wielu miejscach Nowego Testamentu. Do Jezusa przyszedł bogaty młodzieniec (historia ta znajduje się w trzech z czterech ewangelii), aby porozmawiać o życiu wiecznym (p. Mt 19:16). Jezus przypomniał mu o nakazie przestrzegania przykazań, dla przykładu wymienił sześć z nich, z czułością patrzył na swojego rozmówcę, gdy okazało się, że ten zachowywał je od młodości.

Wtedy Jezus powiedział mu: “Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co tylko masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie” (Łk 18:22). Ten zaś usłyszawszy to, zasmucił się; był bowiem bardzo bogaty.

Czy rzeczywiście Jezus powiedział mu, że aby dostać się do nieba musi sprzedać wszystko, co posiada i dać pieniądze ubogim? Chociaż trudno w to uwierzyć: tak.

“A Jezus, gdy go takim ujrzał, powiedział: Jak trudno tym, którzy mają majętności, wejść do Królestwa Bożego. Łatwiej bowiem wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do Królestwa Bożego. (Łk 18:24-25, podkreślenia dodano). Jezus mówił o wchodzeniu do nieba (p. również Mt 19:23).

Oczywiście, Jezus nie mówił tylko do bogatego człowieka, ale do każdego z nas. Mówił do wszystkich ludzi, którzy chcą osiągnąć życie wieczne, lecz nie chcą pokutować z chciwości i egoizmu, i braku wrażliwości na ubogich. Jezus powiedział: “Jak trudno tym, którzy mają majętności, wejść do Królestwa Bożego! (Łk 18:24). Nie byłoby to dla nas “trudne”, gdyby nie wymagało to od nas dzielenia się tym, co posiadamy z innymi, którym to potrzebne. Skoro jednak nie chcemy kochać bliźniego jak siebie samego, dzieląc się z nimi swymi dobrami, nie chcemy pokutować i poddać się Bogu, nie możemy być zbawieni. Czyż nie jest to powtórzenie idei z Ewangelii Mateusza 25:31-46? Bogaty młodzieniec może znaleźć się między kozłami.

Pamiętajmy, że Jezus nie chce, aby ktokolwiek zdobywał życie wieczne poprzez rozdanie swoich dóbr materialnych. Życie wieczne otrzymuje się przez wiarę i naśladowanie Jezusa. Tego zabrakło młodemu człowiekowi. Trudno mu było zostawić majętności, by pójść za Jezusem. Przestrzegał przykazań, szukał Boga i relacji z Nim, jednak nie potrafił zrezygnować z dóbr, które posiadał. Jezus powiedział: “Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie (Mt 6:24).

Czy potrzeba więcej przykładów?

Jezus opowiedział historię o bogaczu i Łazarzu, jakie jest jej przesłanie? Bogaty, pozbawiony współczucia mężczyzna, który zupełnie nie zwraca uwagi na znajdującego się w trudnej sytuacji chorego Łazarza, który stale przebywa obok jego bramy, umiera i idzie do piekła (p. Łk 16:19-31). Kolejny kozioł.

Kolejna historia znajduje się w Ewangelii Łukasza 12:16-21. Jezus poprzedził ją ostrzeżeniem: “Baczcie, a wystrzegajcie się wszelkiej chciwości, dlatego że nie od obfitości dóbr zależy czyjeś życie”(Łk 12:15), oto ta historia:

Pewnemu bogaczowi pole obfity plon przyniosło. I rozważał w sobie: Co mam uczynić, skoro nie mam już gdzie gromadzić plonów moich? I rzekł: Uczynię tak: Zburzę moje stodoły, a większe zbuduję i zgromadzę tam wszystko zboże swoje i dobra swoje. I powiem do duszy swojej: Duszo, masz wiele dóbr złożonych na wiele lat; odpocznij, jedz, pij, wesel się. Ale rzekł mu Bóg: Głupcze, tej nocy zażądają duszy twojej; a to, co przygotowałeś, czyje będzie? Tak będzie z każdym, który skarby gromadzi dla siebie, a nie jest w Bogu bogaty.

Poleganie na sobie i swoich możliwościach zwykle tak się kończy, Jezus nie powiedział, że ten mężczyzna poszedł do piekła. Jednak nazwał go głupcem, ponieważ tuż przed śmiercią troszczył się o dobra materialne, a doprowadził się do ubóstwa duchowego. Jezus nie potępił jego bogactwa. Zresztą to Bóg obdarzył go wielkim plonem. Jednak oczekiwał innej refleksji i decyzji od właściciela tych dóbr. Wielość dóbr mogła być zabezpieczeniem bytu tego człowieka na wiele lat, jednak, to od Boga, który obdarował go tym dobrem zależała też długość i jakość jego życia. Bóg oczekiwał od niego refleksji, po co znalazło się to zboże w jego dyspozycji i komu jest ono potrzebne, a nie jedynie radości, że on ma już bezpieczeństwo finansowe na wiele lat. Tej samej nocy, gdy podjął tę egoistyczną decyzję, zażądali jego duszy, umarł. Będzie owcą czy kozłem na sądzie z Ewangelii Mateusza 25?

Zbawienie przyszło do domu Zacheusza, kiedy podjął decyzję, że przestanie oszukiwać, a tym, co zabrał bezprawnie, wynagrodzi czterokrotnie, że odda też połowę swojego majątku ubogim (p. 19:8-9). Czy zbawienie byłoby jego udziałem, gdyby powiedział do Jezusa: “Panie, przyjmuję Cię jako mojego Pana i Zbawiciela, jednak moje życie podoba mi się takie jakie jest i nie zamierzam nic zmieniać, a już na pewno nie odwrócę się od swoich nawyków, bo lubię kraść i oszukiwać”.

Jezus był posłuszny Prawu w każdej dziedzinie, nie przekroczył żadnego przykazania – konsekwentnie żył tak jak głosił, że żyć należy. Oczywiście, Jezus żył według tego, co głosił. Posłuszny Prawu w każdym jego aspekcie, również wspomagał biednych. W Ewangelii Jana jest wspomniane o tym (p. J 12:6; 13:29).

Kiedy zapraszamy Chrystusa do naszego życia, On jest gotów przebywać w naszych sercach. To jest ten sam Chrystus, który troszczy się o ubogich i potrzebujących, reaguje na nasze zaproszenie właśnie dlatego, że troszczy się o ubogich i potrzebujących. Sam powiedział: “Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię,…” (J 14:12).

Przykładem dla nas niech będą członkowie pierwszego kościoła

Idea opowieści o sądzie z Ewangelii Mateusza 25:31-46 jest obecna w Księdze Dziejów Apostolskich. Troska o ubogich była cechą wyróżniającą uczniów Jezusa. Pierwsi chrześcijanie mieli głęboko w sercach uwagę Jezusa: “sprzedajcie swoje majętności i dawajcie jałmużnę. Uczyńcie sobie sakwy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej nie ma przystępu, ani mól nie niszczy” (Łk 12:33):

Wszyscy zaś, którzy uwierzyli, byli razem i mieli wszystko wspólne, i sprzedawali posiadłości i mienie, i rozdzielali je wszystkim, jak komu było potrzeba.

A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza i nikt z nich nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne…., a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich. Nie było też między nimi nikogo, który by cierpiał niedostatek, ci bowiem, którzy posiadali ziemię albo domy, sprzedając je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży i kładli u stóp apostołów; i wydzielano każdemu, ile komu było potrzeba (Dz 2:44-45; 4:32-35).

Należy podkreślić, że Boża łaska stała za wszystkim, czym dzielił się pierwszy kościół. Bóg, który im wybaczył, również przemienił ich serca.

W Dziejach Apostolskich można przeczytać wielokrotnie, że członkowie pierwszego kościoła troszczyli się o wdowy. Działo się tak, dlatego, że pokutowali z chciwości, co oznacza, że się od niej odwrócili i zostali odnowieni przez Ducha Świętego.

Paweł, najżarliwszy z apostołów, jaki kiedykolwiek żył, któremu Bóg powierzył misję głoszenia Ewangelii wśród pogan, autor większości listów Nowego Testamentu, uważał usługiwanie ubogim za ważny aspekt służby. W kościołach, które założył zbierał pieniądze dla ubogich chrześcijan (p. Dz 11:27-30; 24:17; Rz15:25-28; 1 Kor 16:1-4; 2 Kor 8-9; Ga 2:10). W 17 lat po swoim nawróceniu, Paweł jechał do Jerozolimy, aby rozmawiać z Piotrem, Jakubem i Janem o swojej służbie i tym jak rozumie słowa Jezusa, objawione mu. Apostołowie po tym spotkaniu prosili, “abyśmy pamiętali o ubogich, czym się też gorliwie zająłem i co starałem się wykonać” (Ga 2:10), o czym Paweł sam pisze w liście do Galacjan. Zdaniem apostołów Piotra, Jakuba i Jana, okazywanie współczucia biednym, było kolejnym ważnym przykazaniem danym przez Jezusa obok nakazu głoszenia Ewangelii.

Paweł ostrzegał chciwych ludzi

Również Paweł ostrzegał przed chciwością. Zrównał ją z bałwochwalstwem (p. Ef 5:3-5 i Kol 3:5) i zdecydowanie stał na stanowisku, że chciwi ludzie nie wejdą do Królestwa Bożego.

A rozpusta i wszelka nieczystość lub chciwość niech nawet nie będą wymieniane wśród was, jak przystoi świętym,

Gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik albo nieczysty, lub chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym. (6) Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowy, z powodu nich bowiem spada gniew Boży na nieposłusznych synów.

(Ef 5:3, 5-6 podkreślenia dodano; p. również 1 Kor 5:11; 6:9-11).

Czym jest chciwość? Potrzebą gromadzenia dóbr dla samego posiadania. Można mieć pragnienie materialnego bogactwa i chcieć dzielić się nim z innymi. Przecież nikt nie może błogosławić materialnie innych, jeśli sam nie zostanie najpierw pobłogosławiony. Niemniej, jeśli ktoś żyje po to, aby zdobywać dobra materialne tylko dla własnej przyjemności – gdy staje się to pragnienie najwyższym priorytetem – jest winny chciwości.

Pogoń za fortuną

Chciwość to postawa serca, której nie da się ukryć. Zawsze przejawia się w tym, co ludzie robią, aby uzyskać bogactwo, oraz w tym, co robią z tym, co posiadają. Zastanówmy się najpierw nad tym, jak chciwy człowiek zdobywa pieniądze. Jeśli zdobywanie materialnych rzeczy staje się głównym celem życiowym człowieka to bez względu na to czy jest bogaty, czy biedny, grzeszy. Jezus ostrzegał również biednych wierzących przed chciwością. Ludzie są kuszeni, aby martwić się o podstawowe problemy:

Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie. Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się o życie swoje, co będziecie jedli albo co będziecie pili, ani o ciało swoje, czym się przyodziewać będziecie. Czyż życie nie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie? Spójrzcie na ptaki niebieskie, że nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je; czyż wy nie jesteście daleko zacniejsi niż one? A któż z was, troszcząc się, może dodać do swego wzrostu jeden łokieć? A co do odzienia, czemu się troszczycie? Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną; nie pracują ani przędą. A powiadam wam: Nawet Salomon w całej chwale swojej nie był tak przyodziany, jak jedna z nich. Jeśli więc Bóg tak przyodziewa trawę polną, która dziś jest, a jutro będzie w piec wrzucona, czyż nie o wiele więcej was, o małowierni? Nie troszczcie się więc i nie mówcie: Co będziemy jeść? albo: Co będziemy pić? albo: Czym się będziemy przyodziewać? Bo tego wszystkiego poganie szukają; albowiem Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6:24-33).

Zwróć uwagę na to, że Jezus zaczął tę część Kazania na Górze od ostrzeżenia, że niemożliwe jest służenie Bogu i pieniądzom. Miłość do pieniędzy sprawia, że to one stają się centrum naszego życia, a nie Bóg. Jezus ostrzegał swoich słuchaczy, aby pogoń nawet za podstawowymi potrzebami nie pochłaniała ich życia. Tym bardziej należy je odnieść do obfitości.

Uczeń Chrystusa ma szukać najpierw “Jego Królestwa i Jego sprawiedliwości (Mt 6:33). Oczywiście, chrześcijanie powinni normalnie pracować, Jezus nie powiedział “szukajcie wyłącznie”, lecz “szukajcie najpierw”.

Ciężka praca sama w sobie nie jest zewnętrznym przejawem chciwości, choć może tak być. Gdy ktoś pracuje wiele godzin po to, aby osiągnąć pewien standard życiowy to często bywa, że czyni z pieniędzy bożka i oddala się od Jezusa. Już Salomon upomina takich ludzi: “Nie trudź się, aby zdobyć bogactwo; zaniechaj takiej mądrości; gdy na nie skierujesz swój wzrok, znika, bo przyprawia sobie skrzydła jak orzeł, który ulatuje ku niebu” (Prz 23:4-5).

Nieuczciwe i nieetyczne zdobywanie pieniędzy, jest złe i jest przejawem chciwości. Słowo Boże stwierdza: “Kto powiększa swój majątek przez lichwiarskie odsetki, gromadzi go dla tego, który lituje się nad ubogimi” (Prz 28:8).

[1]

 

Pismo pochwala tych, którzy w uczciwy sposób powiększają swoje bogactwo i, którzy oddają część swych dochodów ubogim (p. Prz 13:11; 22:9).

Pismo potępia lenistwo zwłaszcza, że gdy komuś brak jest dochodów, nie ma czym się dzielić z tymi, którzy są w potrzebie (Ef 4:28). Jeśli celem zarabiania pieniędzy jest posiadanie pieniędzy, aby się nimi dzielić, to jest to prawe.

Czasem kierujemy się egoizmem, gdy wydajemy pieniądze

Zastanówmy się teraz nad tym, jak przejawia się chciwość, gdy już mamy pieniądze i decydujemy jak je wydawać. Co może sprawić, że ty dysponując swoimi pieniędzmi, postępujesz niemoralnie? Czy egoizm w dysponowaniu swoimi pieniędzmi, przejawia się tym, że nie zauważamy potrzeb innych? Zwłaszcza tych, którzy SĄ w trudnej sytuacji życiowej. Czy to moralne aby jedna osoba żyła w luksusie, podczas gdy inni, nie z własnej winy, zasypiają codziennie głodni?

Każdy z nas może znaleźć mnóstwo wymówek, aby nie zrobić niczego, by pomóc tym, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji. Pomimo że nikt nie ma prawa ustanawiać arbitralnych zasad co do tego, kto ile ma dawać, a jak wiele zatrzymać dla siebie, wykładnia Pisma określa to wyraziście. Bóg oczekuje od nas, byśmy byli wrażliwi i dzielili się z tymi, którzy nie mają. (p. Ga 6:10). Chrześcijanie, którzy nie okazują takiej troski są prawdopodobnie zwiedzionymi ludźmi. Jest wielu, którzy dla własnej wygody dali uciszyć swoją wrażliwość wygodnymi kłamstwami.

Jak wykazują badania Gallupa, tylko 25% amerykańskich ewangelicznych chrześcijan daje dziesięcinę. 40% twierdzi, że Bóg jest najważniejszą częścią ich życia, a jednak ci, którzy zarabiają 50.000-75.000 USD rocznie przekazują średnio 1.5% swych dochodów na działalność charytatywną czy religijną, jednocześnie wydają 12% przychodów na różne zajęcia w czasie wolnym

[2]

.

Chciwość wyraża się nie tylko przez to, jak wydajemy nasze pieniądze, lecz również przez to, jak spędzamy wolny czas. Jeśli przez cały czas staramy się zaspokoić tylko swoje zachcianki, to jesteśmy chciwi. Czas, który dał nam Bóg na tej ziemi jest świętym depozytem. Powinniśmy wykorzystać go, by z pokorą służyć innym. Wszyscy, nie tylko pastorzy, mogą być posłuszni przykazaniu Jezusa, aby odwiedzać chorych i takich, którzy przebywają w więzieniu.

Chciwość usprawiedliwiona

Każdy grzech ma swoje wymówki. My przecież płacimy podatki – powiadają niektórzy, część z tych pieniędzy jest przeznaczana przez państwo na pomoc ubogim i to nas zwalnia z takiej działalności.

Całe szczęście, że tak bywa, że władza bierze na siebie odpowiedzialność za sytuacje ubogich. Niemniej, zdarza się, że pomoc państwa bywa sprzeczna z wolą Bożą. Zgodnie z Bożym Słowem, ludzie, którzy mogą pracować, lecz nie chcą tego robić nie powinni dostawać wsparcia: “Jeśli ktoś nie chce pracować, niech też i nie je” (2 Tes 3:10). Co więcej, zdarza się, że ubóstwo nastąpiło na skutek grzechów, w których ludzie ci dalej trwają, trzeba przywieźć takich ludzi do pokuty, zmiany sposobu życia i dopiero można wesprzeć ich wysiłki. Pomoc państwa powinna pomagać ludziom odwracać się od bierności i wspierać ich w reintegracji społecznej. W przeciwieństwie do pomocy społecznej, każdy z nas wspierając innych powinien mieć za cel poszerzenie Królestwa Bożego. Gdy pomagamy niezbawionym ubogim, powinniśmy dzielić się z nimi Ewangelią, pomoc społeczna tego nie może robić.

Dodatkowo, pomoc społeczna zazwyczaj ogranicza się do własnego kraju, a na świecie jest wiele milionów ludzi, którzy potrzebują pomocy i my sami odpowiadamy za pomoc na świecie

Czy jesteśmy biedni?

Inną wymówką dla naszej chciwości jest to, że tak wielu z nas, w Stanach Zjednoczonych, myśli, że przecież sami jesteśmy biedni; tak więc nie należy od nas oczekiwać pomocy biednym. Czy jednak rzeczywiście jesteśmy biedni?

1.3 miliarda ludzi na świecie żyje mając dochody poniżej jednego dolara dziennie. Następne 2 miliardy żyje za mniej niż 2 dolary dziennie. (Właśnie opisałem ponad połowę światowej populacji.)

Jak podają statystyki Narodów Zjednoczonych, 1.45 miliarda ludzi ciągle nie ma dostępu do służby zdrowia; 1.33 miliarda nie ma dostępu do czystej wody; 2.25 miliarda nie korzysta z sanitariatów. Od chwili, gdy zacząłeś czytać ten rozdział umarło z głodu lub chorób, których można uniknąć, ponad 500 dzieci. 500 matek płacze teraz nad dziećmi, które w ciągu ostatnich 25 minut straciły z powodu niedożywienia i uleczalnych chorób. Jeśli pozostajemy obojętni, to w jaki sposób różnimy się od bogacza, który ignorował Łazarza?

W książce pt.: “Bogaci chrześcijanie w erze głodu” (Rich Christians in an Age of Hunger), Ron Sider, cytuje ekonomistę, Roberta Heilbronera, który “wyliczył luksusy, z których musielibyśmy zrezygnować, gdybyśmy znaleźli się w podobnej sytuacji co 1.3 miliarda ludzi, żyjących w skrajnym ubóstwie”:

Zajrzyjmy do domu przeciętnej amerykańskiej rodziny. Zabieramy im meble po kolei wszystko: łóżka, krzesła, stoły, telewizory, lampy. Zostawimy im kilka starych pledów, stół kuchenny, drewniane krzesło. Wraz z biurkami idą ubrania. Każdy członek rodziny może zatrzymać w swojej “garderobie” najstarszy garnitur czy sukienkę, bluzkę czy buty. Zostawimy jedną parę butów głowie rodziny, ale nie żonie czy dzieciom.

W kuchni, z której wszystkie urządzenia zostały już zabrane zostawiamy zapałki, trochę mąki, odrobinę cukru i soli. Muszą sami zająć się spleśniałymi ziemniakami i odzyskać je ze śmietnika – to całkiem duży i pożywny posiłek. Jeszcze trochę cebuli, talerz suszonej fasoli. Cała reszta: mięso, świeże jarzyny, żywność w puszkach, ciasteczka, cukierki zostanie zabrana jako synonim luksusu.

Łazienka została już rozebrana, bieżąca woda odcięta, elektryczność wyłączona. No i można już zabrać im dom, a przeprowadzą się do szopy.

Zabieramy telefony, komputery, gazety, ważne jest, by szybko stali się wtórnymi analfabetami. Pozwolimy na jedno radio…

Nie możemy skorzystać z żadnych służb miejskich a szkoła z dwiema salami jest 5 kilometrów dalej…

Brak dostępu do służby zdrowia, szpitali, najbliższa opieka medyczna – to gabinet położnej. Można do niej dojechać rowerem, ale przecież brak jest roweru.

Rodzina dysponuje gotówką w wysokości 5.00$, dzięki temu unikną tragedii pewnego irańskiego wieśniaka, który chodził ślepy, ponieważ nie był w stanie zdobyć 3.94$, które, jak mu się błędnie wydawało, były potrzebne, aby otrzymać pomoc w szpitalu, gdzie mógł zostać wyleczony

[3]

.

Na co nas nie stać?

Mówienie, że nie jesteśmy w stanie pomóc naszym biednym braciom i siostrom w Chrystusie, znajdującym się w trudnych sytuacjach życiowych jest czystą hipokryzją. Zwłaszcza, że prawie każdy Amerykanin ma w swoim budżecie wydatki takie jak: kablówka, telefony komórkowe, subskrypcja magazynów, utrzymanie zwierząt domowych, drogie rozrywki, hobby i wakacje, nowe samochody, jedzenie poza domem, najmodniejsze ubiory, papierosy, szkodliwe produkty żywnościowe (dosł. junk-food – przyp. tłum.), najnowsze elektroniczne gadżety, jak też zbiory bezsensownych bożonarodzeniowych i urodzinowych prezentów dla dzieci. Rozejrzyj się po swoim domu czy apartamencie i zwróć uwagę na to, że posiadasz to, czego nikt w Stanach Zjednoczonych nie posiadał 100 lat temu. Ludzie przeżyli tysiąclecia bez tych “koniecznych” rzeczy i większość ludzi na świecie nadal bez nich żyje. A jednak wielu amerykańskich chrześcijan trwoni swoje pieniądze na zdobywanie tego wszystkiego, choć jednocześnie słucha, jak Ten, którego nazywamy Panem, woła: “Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną; ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój – tam będzie i serce twoje” (Mt 6:19-21).

Musimy posiadać nie tylko to, co posiadają nasi sąsiedzi, lecz musimy mieć to teraz. Pożyczamy więc pieniądze, aby kupić rzeczy, których pożądamy natychmiast, a przez to ogromna część naszych budżetów jest zjadana przez odsetki bankowe. W wielu przypadkach, ponad jedna czwarta dochodów jest przeznaczona na spłacanie odsetek od kredytów, które zaciągamy, by mieć coś natychmiast dla zachcianki. Czy Bóg przyjmie wymówki, że nie byliśmy w stanie nic zrobić, aby pomóc cierpieniom Jego zubożałych dzieci?

Oczywiście nie namawiam do tego, aby mieszkać w obskurnych warunkach, i nie jest grzechem posiadać nowoczesne urządzenia ułatwiające życie, lecz Pismo uczy tego, że Bóg chce, abyśmy dzielili się częścią naszego dochodu z biednymi. Bóg błogosławi nam również po to, abyśmy byli błogosławieństwem dla innych.

Często słyszę: “co może taki mały człowiek jak ja zrobić w świetle światowych potrzeb?” W tłumaczeniu ta wypowiedź brzmi “Nie mogę zrobić wszystkiego, więc nie robię nic”. Prawda jest taka, że nawet dając niewiele możesz mieć swój udział w rozwoju człowieka, którego wsparłeś. Dając codziennie dwa dolary możesz podwoić przychody jednej osoby spośród 3.3 miliardów tych, którzy żyją za mniej niż dwa dolary dziennie.

Niektórzy mówią: “Czy Jezus nie powiedział, że na świecie zawsze będą ubodzy? To po co mamy się starać, aby to zmienić, skoro Jezus zapowiedział, że zawsze tak będzie?” Tak, Jezus powiedział: “Ubogich zawsze macie pośród siebie”, lecz poszedł dalej, mówiąc: “i gdy zechcecie, możecie im dobrze czynić” (Mk 14:7). Zawsze będzie możliwość, aby okazać Bożą miłość biednym a Jezus zakładał, że będziemy to robić.

Niektórzy sądzą, że naszą odpowiedzialnością jest pomagać jedynie ubogim chrześcijanom, to wystarczy dla utrzymania czystego sumienia, zwłaszcza gdy nie zajmujemy się po prostu ludźmi. Pomimo, że Pismo podkreśla, nasza odpowiedzialność wobec wierzących, z całą pewnością nie ogranicza nas do troszczenia się tylko o tych, którzy należą do naszej duchowej rodziny. Na przykład, w Księdze Przypowieści 25:21 czytamy: “Jeśli łaknie twój nieprzyjaciel, nakarm go chlebem a jeśli pragnie, napój go wodą”.

Istnieją tysiące innych wymówek, które chrześcijanie tylko z nazwy używają, aby usprawiedliwić swój egoizm, lecz żadna nie odbiera mocy prawnej jasnym przykazaniom Chrystusa i Pisma.

Co trzeba robić?

Kiedy nie przestrzegamy przykazań to jedyne, co można zrobić to pokutować i odwracać się od swoich grzechów. Gdzie zaczynamy? Zacznij dziś od duchowego spisu. Jeżeli jesteś chciwym człowiekiem, to jeszcze nie narodziłeś się na nowo. Pokutuj ze wszystkich znanych ci grzechów całego życia i wezwij Pana w wierze, aby był twoim Zbawicielem i absolutnym Panem i Mistrzem. Oddaj jemu wszystko i poddaj się jako Jego sługa.

Dalej, spis finansowy. Masz dochody? Część z tego, co zarobisz, należy oddać na jakiś cel. Najbardziej podstawowym standardem w Prawie Mojżeszowym była dziesięcina, co oznacza, że należy oddawać jedną dziesiątą przychodów i jest to dobry punkt początkowy dla każdego wierzącego, który ma dochody. Jeśli zdecydujesz się dawać całą twoją dziesięcinę do kościoła to upewnij się, że kościół regularnie daje pieniądze ubogim. W przeciwnym wypadku, nie dawałbym tam pełnych 10%.

Nie jesteś w stanie dawać dziesiątej części z dochodów? To coś musi się zmienić. Albo musisz zwiększyć swoje dochody, albo zmniejszyć wydatki. Zazwyczaj łatwiej wykonać to drugie. Oczywiście, będzie to wymagało wyrzeczeń, lecz właśnie o to chodzi w byciu uczniem Chrystusa (p. Mt 16:24).

Jak możesz zredukować wydatki? Zrób listę wszystkiego na co wydałeś ostatnio pieniądze. Następnie skreślaj z tej listy te wydatki, które nie należą do najbardziej istotnych tak długo, aż będą one stanowić 10% twoich dochodów. Dopóki dochody nie wzrosną, nie wydawaj pieniędzy na te rzeczy, które skreśliłeś z listy. Teraz już możesz dawać dziesięcinę.

Pozbądź się długów

Jeśli należysz do większości Amerykanów, to już masz znaczącą kwotę osobistych długów. Powinieneś mieć, jako prawdziwy uczeń Chrystusa, pragnienie wyjścia z długów, aby mieć więcej pieniędzy na rozdawanie. Zacznij od eliminowania wysoko oprocentowanych długów takich jakie są na kartach kredytowych. Istnieją cztery sposoby spłacenia swoich długów: (1) zwiększenie dochodów, (2) sprzedanie posiadanych a nieistotnych rzeczy, (3) kolejne rozwinięcie listy wydatków i dalsze skreślanie nieistotnych rzeczy, usuwając je z budżetu, (4) obniżanie części wydatków przez oszczędność. Na przykład, można w zimie obniżyć nieco temperaturę w domu, dołożyć dodatkowe koce na łóżko i oszczędzać na ogrzewaniu. Gdyby ludzie poważnie potraktowali działania w tych czterech obszarach, wkrótce mogliby wyeliminować długi z kart kredytowych.

Jeśli nie jesteś w stanie kontrolować wydatków na karcie kredytowej (a jeśli masz taką kartę to raczej nie możesz), to potnij ją (to się nazywa operacja plastyczna).

Następnie, staraj się wyeliminować wszelkie długi związane z rzeczami, które tracą na wartości (meble, przyrządy, elektronika, ubrania, książki, szkło i inne zwykłe domowe przedmioty – przyp. tłum.). Możesz to zrobić korzystając z przychodów, które do tej pory przekazywałeś na płacenie wysoko oprocentowanych długów. Gdy już spłacisz to, co posiadasz w postaci dewaluujących się rzeczy, oszczędzaj i inwestuj pieniądze, które do tej pory wydawałeś na płatności, i od tego momentu zacznij nabywać wszelkie tego rodzaju towary za gotówkę. Innymi słowy: jeśli nie możesz czegoś kupić za gotówkę, nie kupuj tego. I nie kupuj tego, czego nie potrzebujesz.

W ten sam sposób pracuj nad tym, aby wyeliminować długi za cenne towary (np.: antyki, sztuka, klejnoty, biżuteria, futra, monety, kolekcje – przyp. tłum.).

Ostatecznie, wykreśl finansowy kurs na pozostałe lata twego życia. Konsekwentne, mądre, nieegoistyczne wybory mogą sprawić, że będziesz wielkim błogosławieństwem dla biednych. Istnieje wiele różnych możliwości, aby większość z nas żyła skromniej, dając nam możliwość przekazywania większej ilości pieniędzy. Na przykład, ktoś kto całe życie kupuje używane samochody, zamiast nowych na kredyt, jest w stanie dać dziesiątki czy nawet setki tysięcy dolarów w ciągu życia, w zależności od wieku samochodów, które kupuje i jak długo ich używa. Możemy podjąć decyzje dotyczące naszego gospodarstwa domowego, ubrań, środków transportu, hobby, zwierzątek domowych, prezentów, wakacji, niszczących nawyków, jedzenia i rozrywki, co pozwoli nam na zaoszczędzenie i przekazanie tysięcy dolarów.

Słowo do bogatych

Czy, jeśli jesteś bogatą osobą nawet według amerykańskich standardów i masz zgromadzone lub zainwestowane finansowe nadwyżki, to powinieneś je wszystkie rozdać? Jeśli jesteś przekonany, że Bóg mówi ci, abyś je rozdał, oczywiście, zrób to. Niemniej, czasami zyski z zainwestowanego kapitału mogą być większym błogosławieństwem niż dawanie kapitału. Na przykład, jeśli zainwestujesz 100.000$ na 10% zwrotu, to możesz dawać 10.000$ co roku przez całą resztę swego życia. Jest to też dobry powód dla każdego chrześcijanina, aby pomyślał nad inwestowaniem części swoich nadwyżkowych pieniędzy, gdy już wyjdzie z długów

[4]

. Oczywiście, jako uczeń Chrystusa, nie powinieneś inwestować w nic, co nie będzie podobało się Bogu.

Każdy uczeń Chrystusa, a w szczególności ci, którzy są bogaci, powinien sobie zdawać sprawę z tego, że Bóg jest źródłem wszelkiego bogactwa (p. Pwt 8:18). Tak więc, ten, który błogosławi, ma całkowite prawo wskazywać, co błogosławiony ma robić z tym błogosławieństwem. Prawdziwi uczniowie Chrystusa przekazali całe swoje materialne posiadłości do dyspozycji Chrystusowi. Jezus powiedział: “Tak więc każdy z was, który nie wyrzeknie się wszystkiego, co ma, nie może być uczniem moim” (Łk 14:33). Dla tych, którzy naprawdę poddali się Jezusowi, każda finansowa decyzja ma charakter duchowy

Ci, którzy zostali obficie pobłogosławieni powinni być bardzo hojni. Paweł napisał do Tymoteusza:

Bogaczom tego świata nakazuj, ażeby się nie wynosili i nie pokładali nadziei w niepewnym bogactwie, lecz w Bogu, który nam ku używaniu wszystkiego obficie udziela, ażeby dobrze czynili, bogacili się w dobre uczynki, byli hojni i chętnie dzielili się z innymi, gromadząc sobie skarb jako dobry fundament na przyszłość, aby dostąpić żywota prawdziwego (1 Tm 6:17-19, podkreślenie dodano).

Oczywiście, Paweł wierzył, że bogaci ludzie mogą mieć nadzieję na to, aby “dostąpić żywota prawdziwego” jeśli są “bogaci w dobre uczynki” i “hojni i chętni do dzielenia”. Chciwi ludzie idą do piekła.

Ile ze swoich dochodów powinieneś dawać? Tyle, ile to jest możliwe. Gwarantuję, że w niebie nie będziesz żałował żadnej ofiary, którą uczyniłeś na ziemi.

Im bardziej wyrzekniesz się siebie, tym bardziej jesteś podobny do Chrystusa. Pamiętaj o tym, że ilość przekazanych pieniędzy nie jest w ogóle porównywalna z ofiarą wyrażoną przez dawanie. Czytamy w Ewangelii Marka:

A usiadłszy naprzeciwko skarbnicy, przypatrywał się, jak lud wrzucał pieniądze do skarbnicy i jak wielu bogaczy dużo wrzucało. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwie drobne monety, to jest tyle, co jeden grosz. I przywoławszy uczniów swoich, rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy, którzy wrzucali. Bo wszyscy wrzucali z tego, co im zbywało, ale ta ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie (Mk 12:41-44).

Ubodzy wśród nas

Oczywiście udzielanie biednym pomocy niekoniecznie powinno ograniczać się do wypisywania czeków na kościół czy jakieś chrześcijańskie agencje. Ubodzy ludzie mieszkają wokół nas. Może nie są tak biedni jak ci żyjący w rozwijających się krajach, lecz zmagają się z finansowymi problemami. Prawdopodobnie są ubodzy, którzy chodzą do twojego kościoła. Powinieneś się zapytać pastora czy jest w kościele ktoś, kto ma pilne potrzeby, abyś mógł wykonać słowo z Tt 3:14: “A niech się i nasi uczą celować w dobrych uczynkach, aby zaspokajać palące potrzeby, żeby nie byli bezużyteczni”.

Bóg obiecuje odpłatę tym, którzy pomagają biednym jak też karę dla tych, którzy ich ignorują:

Kto zatyka ucho na krzyk ubogiego, nie będzie wysłuchany, gdy sam wołać będzie.

Kto daje ubogiemu, nie zazna braku, lecz kto zasłania swoje oczy, zbiera wiele przekleństw (Prz 21:13; 28:27).

Historia z życia wzięta

Na zakończenie chciałbym podzielić się z wami wywiadem z ubogim chrześcijaninem, Pablito, który żyje ze swoją rodziną na skraju wielkiego publicznego śmietniska w Manilii, na Filipinach. Ten wywiad pierwotnie został opublikowany w kwartalniku Christian Aid “Christina Mission”

[5]

, wraz z następującą uwagą od wydawcy:

Stowarzyszenie Filipińskich Kościołów (Association of Philippine Churches w skrócie APC) wysłało w 1985 roku parę młodych misjonarzy, Nemuel and Ruth Palma, do najuboższych z ubogich, mieszkańców śmietników w Manili. Tutaj setki rodzin żyją w szeregach szop ułożonych jak pudełka matchbox z brudnych plastykowych płyt czy kawałków spłaszczonych puszek na dachach, ze ścianami z workowych płócien i pudełek po mleku. Przeciętnie po siedem rodzin mieszka wspólnie w domu nie lepszym od świńskiego chlewu i nie większym od dużego łóżka! Potworny smród, wielki bród, pożary śmieci o miejsce schronienia dla złodziei i chuliganów. Takie spotkania na śmietniskach poruszyły pracownika APC do opisania tego jako: “ludzkiej (a nie ziemskiej?) wersji piekła, gdzie robak nie umiera i ogień nie gaśnie”. Jest to miejsce, w którym liczba szczurów przewyższa liczbę dzieci w tysiącach, a muchy przewyższają liczebnie szczury w milionach.

Wywiad z Pablito

Q. Kiedy poznałeś Pana Jezusa?

A. Przyjąłem Pana jako mego Zbawiciela dzięki świadectwu pracownika APC pięć lat temu, lecz moja wiara znacznie się wzmocniła dzięki trójce moich dzieci.

W tym czasie, gdy poznałem Chrystusa, byłem ulicznym sprzedawcą papierosów z przemytu. Natychmiast zdałem sobie sprawę z tego, że nie było to zgodne z moją chrześcijańską wiarą i przestałem handlować papierosami, a zająłem się kolportażem gazet i magazynów na chodnikach.

Pomimo, że sprzedawałem tego mnóstwo i dobrze na tym zarabiałem, kiedy okryłem, że były tam brudne zdjęcia i pornograficzne historie, zrezygnowałem z tego zajęcia.

Q. Jak to się stało, że zostałeś człowiekiem grzebiącym w śmieciach w poszukiwaniu jedzenia?

A. Naprawdę chciałem żyć życiem prawdziwego chrześcijanina. Zbudowałem więc mały drewniany wózek i chodziłem po rynkach publicznych w Manili przegrzebując śmietniska w poszukiwaniu odpadów jedzenia, butelek, puszek, wszystkiego, co mogłem sprzedać do recyklingu.

W porównaniu do sprzedaży papierosów i gazet była to bardzo trudna i brudna praca. Zawsze jestem bardzo zmęczony po dniu pracy i śmierdzę, lecz w środku jestem czysty i to jest ważne dla mnie i mojej rodziny. Chcemy mieć czyste serca i umysły przed Panem.

Q. Jaki wpływ na twoje życie wywołało przyjęcie Chrystusa przez twoje dzieci?

A. Mamy wraz z rodziną mały domek w południowym rogu śmietniska. Urządziliśmy go tym, co znalazłem na śmietniku, lecz jest to dom pełen radości, ponieważ wszyscy kochamy Pana. Z całą rodziną spędzamy codziennie wieczorem czas poświęcony Panu. Nasze córki zawsze śpiewają pieśni, których nauczyły się w klasach biblijnych. Uwielbiam słuchać jak śpiewają! Są jak słoneczny blask w moim życiu.

Entuzjazm z jakim one biorą udział w kościele i szkółce niedzielnej, jak się modlą ogromnie wpłynął na mnie i żonę. W klasie państwo Palma uczą ich jak utrzymywać higienę, więc one chcą stale nosić czyste rzeczy.

Pobudzają również mnie i żonę do noszenia czystych rzeczy, gdy nie grzebiemy w śmieciach, w związku z tym odstajemy tutaj trochę od sąsiedztwa. Nasi sąsiedzi dokuczają mi, gdy ubieram na niedzielę w to, co mam najlepszego, nazywając mnie “Panem Prawnikiem”. Po prostu uśmiecham się, ponieważ głęboko w środku wiem, że oni, również chcą być czyści – zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz.

Q. W jaki sposób wzrastasz w Panu?

A. Nasze trzy małe dziewczynki biorą udział w programie żywienia i edukacji prowadzonym przez Nemuel i Ruth Palma. Wraz z żoną uczestniczymy w cotygodniowym studium dla rodziców prowadzonym przez małżeństwo Palmów na śmietnisku.

Wdzięczny jestem Panu za to, że dał nam szczęśliwe życie pomimo naszego ubóstwa. I to tak bardzo, że nawet sam dzielę się swoją radością z innymi, którzy grzebią w śmietnikach. Prowadzę studium biblijne dla moich sąsiadów i zacząłem następne dla 12 osób mieszkających po zachodniej stronie śmietniska.

Potrzebujemy tu jednak więcej Biblii. Biblie są tym, czego nie możemy zdobyć w śmieciach, ponieważ nigdy nie są wyrzucane, a są drogie (Uwaga: Biblie w języku filipińskim kosztują około 4 dolarów sztuka.)

Q. Jak wiążecie koniec z końcem jeśli grzebanie w śmietnikach stanowi wasz sposób na życie?

A. Grzebaniem nie da się dużo zarobić. Można dostać 20-30 pesos (około 1.50$) dziennie, lecz Pan zaopatruje nas bardzo dobrze z tych śmietników. Widzisz te spodnie które noszę? Dobrze wyglądają, prawda? Mam je ze śmietnika.

Kilka miesięcy temu okazało się, że potrzebne mi są okulary. Modliłem się do Pana i kilka dni później znalazłem takie! (Pablito pokazuje na okulary, które nosi zaczepione o uszy sznurkiem). Znalazłem je w górze świeżych śmieci i soczewki mają dokładnie takie, jakich potrzebuję! Niemal wszystko, co mamy i używamy, od mojego paska do spodni – do lokówki żony, butów i zabawek naszych córek, znajdujemy na śmietnisku. Bóg zna nasze małe potrzeby, więc wszystko, czegokolwiek potrzebujemy Pan dostarcza nam tutaj, o rzut kamieniem od nas.

Q. Jakie ważne zmiany zaszły w waszym życiu?

A. Mając Jezus w sercach nauczyliśmy się wraz z żoną akceptować życiowe trudności z radością. Przestaliśmy używać wulgarnego języka, i nauczyliśmy się kochać naszych sąsiadów (bliźnich) oraz szybko przebaczać.

Wiesz, czemu nie mam butów? Wczoraj była niedziela i planowałem być w kościele wcześniej na modlitwie. Włożyłem najlepsze ubranie i jedyne buty, które znalazłem na śmietnisku. Chciałem naprawdę ładnie wyglądać przed Panem, ponieważ było zaledwie dwa dni po moich 48 urodzinach. Zmusiłem się do wydania 5 pesos, aby wyczyścić je u pucybuta. Zdjął mi te buty do czyszczenia, a ja stałem obok. Zauważyłem wtedy stoisko z kwiatami po drugiej stronie ulicy i pomyślałem sobie, że kupię Panu pęk żółtych kwiatów. Przebiegłem przez ulicę, kupiłem je, ale gdy wróciłem to okazało się, że pucybut uciekł z moimi butami!

Chciało mi się płakać! Nie zaskoczyło mnie to, że nie wpadłem w złość, choć muszę przyznać, że byłem nieco zażenowany, gdy wróciłem do domu w najlepszym ubraniu, na bosaka i z kwiatami sterczącymi z ręki. Jakże się moim sąsiedzi dobrze bawili dogadując mi! Na poranne nabożeństwo spóźniłem się.

Kiedy jednak modliłem się tego dnia, wiedziałem, że kiedyś znajdę nową parę butów, które będą doskonale pasować, nie tak jak te stare.

————————————Add photo here*—————————————

Misjonarz Nemuel Palma (w drzwiach) odwiedza Pablito (w okularach znalezionych na śmietniku), jego żona, Rosita, i trzy córki: Luz (8), Rebecca (6) oraz Ruth (4), oraz dwóch sąsiadów.

Kilka miesięcy po tym wywiadzie, korespondent Christian Aid odwiedził Pablito i okazało się, że nie musi już więcej grzebać w śmieciach na utrzymanie. Teraz czerpał wodę z prywatnego kurka do plastykowej butli i kupował po jednym cencie za 4 galony wody (niecałe 80 litrów – przyp. tłum.), zarabiając w ten sposób około 1.5$, w ciągu dobrego dnia. Niemniej, Pablito pracował tylko cztery dni w tygodniu rano, aby popołudniami i wieczorami móc prowadzić biblijne studia dla innych mieszkańców slamsu. Pablito przyznał się korespondentowi, że często dawał połowę swoich zarobków “biednym”.

 


[1]

Wydaje się sensowne, że potępiane przez autora jest zarabianie na oprocentowaniu, które było zakazane przez Prawo; obciążanie odsetkami, aby zubożyć Izraelitę, który był zmuszony do pożyczenia pieniędzy, aby przetrwać. Wj 22:25-27, Pwt 23:19-20. Pożyczanie pieniędzy na procent jako kapitał przedsięwzięcia, czy też zyski z dywidend i zyski z kapitału nie są złe. Bóg obiecał tak bardzo błogosławić Izraela, że to oni mieli być zdolni do pożyczania wielu narodom, jeśli będą posłuszni Panu (Pwt 15:6). Bóg nie jest przeciwny wszelkiemu pożyczaniu. Lichwiarstwo, to obciążanie skrajnie wysokim oprocentowaniem ludzi, którzy nie mają innego wyjścia jak tylko pożyczyć, zatem jest to wykorzystanie ich sytuacji.

[2]

Statystyki cytowane za Charles Colson oraz Ellen Santilli Vaughn na stronie 31 ich książki, The Body, Word Publishing, 1992.

[3]

Ron Sider, Rich Christians in an Age of Hunger (Dallas: Word, 1997), pp.1-2

[4]

Z drugiej strony przekazanie natychmiast 100.000$ odpowiedniej organizacji misyjnej może mieć większy wpływ na budowanie Królestwa Bożego niż dawanie, 10.000$ co roku przez całą resztę życia. Jeśli danie teraz 100.000$ spowoduje, że tysiąc ludzi zostanie zbawionych, to może się okazać, że to, co ci nawróceni ludzie dadzą i co dadzą nawróceni przez nich może wielokrotnie przewyższać skutek, jaki będzie miało coroczne przekazywanie 10.000$.

[5]

Christian Mission, May/June 1987, pp. 8-9. Przedruk za zgodą Christian Aid.

Klub grzeszników

ROZDZIAŁ TRZECI

Przed upadkiem komunizmu we Wschodniej Europie spędziłem trochę czasu podróżując po Polsce, Wschodnich Niemczech, Czechosłowacji i Rumuni. Słuchałem historii tych, którzy byli więzieni za drutem kolczastym, przez karabiny maszynowe i tereny zaminowane – polisa bezpieczeństwa komunistycznej policji oznaczająca, że nikt nie mógł się wyrwać z ich „utopijnego społeczeństwa” bez zapłacenia za to swoim życiem.

Wielu z tych, z którymi rozmawiałem, cierpiało prześladowania z powodu swojej wiary. Większość ludzi nie miała wyboru, jak tylko stać godzinami w kolejce po żywność na mrozie i prawie wszyscy obawiali się mówić cokolwiek złego przeciwko władzy. Byłem świadkiem biedy, nędzy i beznadziei ludzi, którzy wydawali się nigdy nie uśmiechać i żyć tam, gdzie wszystko było pochmurne i szare.

Z obrzydzeniem przyglądałem się przywilejom członków partii rządzącej, którzy żyli w tym rzekomym „bezklasowym społeczeństwie” i myślałem o hipokryzji tego wszystkiego. Wydawało mi się, że przywódcy komunistyczni, którzy potępiali zło kapitalizmu byli najgorszymi kapitalistami ze wszystkich – wyzyskiwali swoich rodaków, aby osiągnąć własne cele.

Odbyłem również kilka podróży po Ameryce Środkowej i odkryłem, dlaczego niektórzy ludzie, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, są tak otwarci na ideę komunizmu. Przyczyna jest prosta – ponieważ ludzie ci są ofiarami chciwych kapitalistów, dla których ich własne dochody są ważniejsze niż powodzenie zubożałych ludzi, dzięki którym zarabiają – ludzie ci nie mają żadnej nadziei na ucieczkę z systemu, który uważają za zły.

To nasunęło mi myśl, że prawdziwe zło nie leży wewnątrz systemu ekonomicznego. Komuniści przypuszczalnie chcą równości dla wszystkich i kapitaliści teoretycznie też chcą, aby każdy miał równe szanse. Niestety mimo wszystko obydwa systemy nieuchronnie rodzą ludzi, którzy bogacą się kosztem innych. Obydwa systemy przyniosły najgorszą ludzką rządzę oraz rozprzestrzenianie się egoizmu.

Kapitalistyczne świnie czy komunistyczne wieprze – to nie ma znaczenia – będą cię pchać w błoto, aby samemu dojść do koryta. To nie teorie ekonomiczne są złe same w sobie – to ludzie, którzy używają systemów do osiągania swoich egoistycznych celów, nie dbając o to kto na tym ucierpi.

Demokracja i dyktatura

Tak samo wygląda sprawa, kiedy myślimy o demokracji i dyktaturze. Historia uczy nas, jak powiedział Lord Acton, że „Władza prowadzi do korupcji, a absolutna władza korumpuje absolutnie”. Oh, jak my Amerykanie ubolewamy nad gwałceniem praw człowieka przez dyktatorów z trzeciego świata!

Jednakże demokracja, co wszyscy, którzy żyją w Stanach Zjednoczonych wiedzą, nie rodzi automatycznie uczciwych przywódców. Jesteśmy bez przerwy zasypywani raportami o naszych rządzących, którzy naruszają zasady etyczne. Zaczynasz się zastanawiać, czy jeśli ci sami ludzie znaleźliby się w innym kraju, w innym systemie politycznym, nie zbudowaliby drutu kolczastego wzdłuż swoich granic?

Winston Churchill poczynił trafną obserwację: demokracja jest najgorszym ustrojem politycznym, z wyłączeniem wszystkich pozostałych”. Jakie to prawdziwe. A co sprawia, że demokracja jest najgorszym ustrojem, z wyjątkiem wszystkich pozostałych? (Innymi słowy, co czyni ją „lepszą”?)

Demokracja zapewnia system oparty na kontroli i równowadze. To dodaje kilka dodatkowych zachęt dla przywódców, by szli prostą i wąską ścieżką, jednocześnie chroniąc ludność, kiedy przywódcy tego nie robią. To dlatego demokracja jest lepsza niż dyktatura – możemy wyrzucić tych drani zanim narobią zbyt wiele szkód!

Zarówno dyktatura i demokracja, tak jak i komunizm oraz kapitalizm, obnażają zło, które tkwi w człowieku. Mając sposobność, aby kogoś wykorzystać, przeciętna osoba zazwyczaj skorzysta z takiej okazji – oczywiście jeśli jest pewna, że nie poniesie żadnych negatywnych konsekwencji.

Czyż my nie kochamy mówić o tych brudnych politykach i ich brudnych czynach? Z pewnością tak. Tylko, że kiedy nazywamy innych „brudnymi politykami” demaskujemy samych siebie.

Zatrzymaj się na moment i wyobraź sobie taką scenę: trzykrotnie skazany zbrodniarz siedzi za kratkami i potępia swojego współwięźnia jako tego, który złamał prawo. Jaka jest twoja reakcja? Bez wątpienia pomyślisz sobie „On nie miał prawa wydawać swojego sąsiada, przecież sam jest winny.”

A teraz powróćmy do naszych brudnych polityków. Czy rzeczywiście mam prawo potępić polityka za to, że używa swojej pozycji dla realizacji własnych celów? Nie mam, chyba że nigdy nie wykorzystałem w sposób egoistyczny innej osoby, bądź przyjaznych okoliczności dla własnych celów. Ale zrobiłem to. Więc kiedy potępiam tego brudnego polityka, nie różnię się od zbrodniarza, który oskarża swojego współwięźnia o bycie „przestępcą”. To jest właśnie jeszcze jeden przykład na to jak „przyganiał kocioł garnkowi”.

„Ty jesteś tym człowiekiem!”

Nie próbuj teraz udawać, że siedzisz z aureolą wokół swojej głowy. Ty również, mój drogi czytelniku, jesteś tak samo winny jak ja tego powszechnego grzechu. Każdy z nas zachował się egoistycznie w różnych sytuacjach podczas gdy inni cierpieli z tego powodu. Każdy z nas jest winny, bardziej lub mniej. A dodając kolejny grzech do naszych grzechów – w poczuciu wymierzania sprawiedliwości oskarżaliśmy innych, którzy zachowali się tak jak my. To czyni z nas hipokrytów.

To jest dokładnie ten nagminny grzech, o którym mówił apostoł Paweł w poniższym wersie:

Nie ma przeto usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo (Rz 2:1, dodano uwydatnienie).

Konieczne jest, aby pojąć tę ważną prawdę. Kiedy zauważamy grzechy innych, otwarcie dajemy świadectwo przed sądem w niebie, że wiemy jakie rzeczy są dobre, a jakie złe. Nasz własny sąd nad innymi jest niekwestionowanym dowodem na to, że wierzymy w powszechny system etyczny, który sami wielokrotnie łamaliśmy. W rezultacie nasz własny sąd nad innymi staje się potępianiem samego siebie.

Czy pamiętasz historię biblijną o królu Dawidzie, który popełnił cudzołóstwo z żoną Uriasza, Batszebą? Zaszła w ciążę, więc Dawid zaaranżował morderstwo jej męża w bitwie wojennej. Wyglądało to tak, jakby Uriasz umarł, ponieważ nie miał szczęścia na wojnie, ale jego śmierć była wcześniej zaplanowana przez jego wodza naczelnego, króla Dawida, który w świetle prawa poślubił skrzywdzoną wdowę po Uriaszu.

Przebiegły plan Dawida szedł gładko aż do dnia, kiedy Bóg posłał do niego proroka Natana. Natan zapytał króla Dawida o jego osąd dotyczący bardzo bogatego człowieka, który posiadając wspaniałe stado owiec zabrał jedną owcę biednemu sąsiadowi, aby ją przyrządzić na posiłek dla swojego gościa. Dawid był wściekły i sprawiedliwie orzekł, że bogaty człowiek powinien umrzeć za swój czyn.

Wtedy prorok wskazał swoim palcem na Dawida i zawołał „Ty jesteś tym człowiekiem!”

Historia Dawida ma ogólne przesłanie, ponieważ za każdym razem kiedy ty i ja oskarżamy kogoś innego, Suwerenny Duch Sprawiedliwości wskazuje nas swoim palcem i woła „Ty jesteś tym człowiekiem!”

Jak powiedziała kiedyś pewna sprawiedliwa osoba: „Kiedy wskazujesz na kogoś swoim palcem, zwróć uwagę na to, że twoje trzy pozostałe palce wskazują na ciebie.”

Źródło problemu

Czujesz się oskarżony? Powinieneś. Jeśli nie to coś jest nie tak.

Wygląda na to, jeśli jesteś jak większość z nas, to kiedy stajesz się przeświadczony o tym, że zgrzeszyłeś, próbujesz usprawiedliwiać samego siebie. Być może mówisz „Ale ja nigdy nie popełniłem cudzołóstwa czy morderstwa jak Dawid.” Może nie. Ale jest jeden grzech, który jest źródłem wszystkich innych, a jest nim egoizm. Korzeniem grzechu Dawida był jego egoizm; on „myślał tylko o sobie”.

Co Bóg myśli o egoizmie? Jezus powiedział, że drugim największym przykazaniem jest to, że powinniśmy miłować naszych bliźnich jak samych siebie (zobacz Mt 22:36-40). Biblia mówi, że przykazanie o miłości bezinteresownej łączy w sobie wszystkie przykazania zawarte w Starym Testamencie:

Kto bowiem miłuje bliźniego, zakon wypełnił. Przykazania bowiem: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj i wszelkie inne w tym słowie się streszczają: Miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Miłość bliźniemu złego nie wyrządza; wypełnieniem bowiem zakonu jest miłość (Rz 13:8-10).

Przyczyną tego, że ludzie cudzołożą, zabijają, kradną i pożądają tego, co mają inni, jest ich egoizm. Bóg nienawidzi egoizmu, ponieważ jest uosobieniem bezinteresownej miłości i kocha wszystkich w taki sam sposób. Kiedy jakiś czyn jest popełniany z pobudek samolubnych, ma miejsce niesprawiedliwość. Kiedy my popełniamy jakikolwiek samolubny czyn, to nasza motywacja jest tak samo grzeszna jak motywacja cudzołożnika czy mordercy.

Jezus potwierdził tę prawdę w swoim słynnym Kazaniu na Górze. Jego ówcześni słuchacze nie różnili się niczym ode mnie czy od ciebie. Być może nie popełniliśmy morderstwa. Może nie cudzołożyliśmy. Ale posłuchaj, co mówi Boży Syn:

„Słyszeliście, iż powiedziano przodkom: Nie będziesz zabijał, a kto by zabił, pójdzie pod sąd. A ja wam powiadam, że każdy, kto się gniewa na brata swego, pójdzie pod sąd, a kto by rzekł bratu swemu: Racha, stanie przed Radą Najwyższą, a kto by rzekł: Głupcze, pójdzie w ogień piekielny” (Mt 5:21-22; dodano uwydatnienie).

To nie ja to powiedziałem – to Jezus. Według Niego nie jest tak, że człowiek jest niewinny tylko dlatego, że nigdy nikogo nie zabił. Ta sama nienawiść, która pcha mordercę do piekła, jest udziałem także zagniewanego człowieka. Obaj są egoistami. Ale Jezus nie zatrzymuje się w tym miejscu:

„Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. A ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim” (Mt 5:27-28; dodano uwydatnienie).

Ten egoizm, który popełnia cudzołóstwo jest tym samym egoizmem, który pożąda.

Rzucanie pierwszym kamieniem

Być może znasz historię z Nowego Testamentu o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie. Faryzeusze nakryli ją, kiedy cudzołożyła i przyprowadzili przed Jezusa, aby zastawić na Niego pułapkę. Przypomnieli Jezusowi prawo Mojżeszowe, które nakazywało takie kobiety skazywać na śmierć przez ukamienowanie.

Wnikliwa odpowiedź Jezusa była prostym ponownym potwierdzeniem zasady, którą wszyscy znamy: Nikt nie ma prawa oskarżać drugiej osoby, jeśli sam nie jest niewinny. Jezus wyraził to tak: „Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamieniem” (J 8:7).

Jezus powiedział to, uklęknął i zaczął pisać na piasku. Biblia mówi, że oskarżyciele kobiety powoli odchodzili, najpierw najstarsi, potem młodsi. A co Jezus pisał na piasku? Jestem ciekawy, czy nie były to imiona kobiet, o których fantazjowali ci Faryzeusze? Może były to imiona ich partnerek?

Bez względu na to, co to było, dwie rzeczy są oczywiste w tym zajściu.

Po pierwsze, cudzołóstwo jest grzechem. Kiedy wszyscy odeszli, Jezus powiedział do kobiety „Idź i nie grzesz już więcej”.

Po drugie, oskarżanie innych jest grzechem. Pełni pychy mężczyźni, którzy tego dnia trzymali kamienie, zasłużyli na ukamienowanie tak samo jak kobieta, którą chcieli stracić. I tak jest zawsze.

Wszyscy jesteśmy winni osądzania innych za sprawy, które też robiliśmy: działaliśmy w swoim własnym interesie. Każdy z nas jest jak policjant, który po służbie jedzie za szybko samochodem do domu po tym, jak przez cały dzień wystawiał mandaty za przekraczanie prędkości zirytowanym kierowcom.

Czy nam się to podoba czy nie, wszyscy jesteśmy członkami Klubu Grzeszników. I ktoś kto myśli, że do niego nie należy zajmuje w nim najwyższą lokatę – to dlatego Jezus tak często potępiał ludzi pysznych. (Nawiasem mówiąc, On jest jedynym, który ma prawo potępiać hipokrytów, ponieważ sam był bez grzechu.)

Czy jesteśmy zasadniczo dobrymi ludźmi z kilkoma wadami?

Jeśli jesteś jak większość ludzi, postrzegasz siebie zasadniczo jako dobrą osobę. (Ankieterzy mówią nam, że 86% Amerykanów wierzy, że pójdzie do nieba.) Ale jest tak tylko dlatego, że porównujemy się z bliźnimi, a nie z Bożymi standardami. Jezus powiedział „Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg” (Mk 10:18). W ten sposób jasno przedstawił, że ludzie nie są z gruntu dobrzy, ale z gruntu źli.

Pomyśl o swoim kodeksie postępowania. Czy obrabowałbyś bank z bronią w ręku? Prawdopodobnie nie. A czy kiedykolwiek ukradłeś coś o mniejszej wartości? Czy kiedykolwiek oszukałeś w sprawie podatku, w ten sposób okradając każdego obywatela Ameryki? Czy kiedykolwiek świadomie zaakceptowałeś więcej reszty w sklepie spożywczym niż ci się należało, w konsekwencji kradnąc kilka drobnych? Czy kiedykolwiek wziąłeś małe narzędzie, albo spinacz do papieru od swojego pracodawcy? Widzisz, jesteś złodziejem. Przyczyną, dla której nie napadasz na banki nie jest to, że jesteś z gruntu dobry czy bezinteresowny. Twoje małe kradzieże pokazują coś innego. To, że nie napadasz na bank jest spowodowane tym, że boisz się, że mógłbyś zostać złapany. Widzisz, „dobroć” którą naprawdę okazujesz jest niczym innym jak oznaką twojego egoizmu! Jeśli mógłbyś obrabować bank przy zachowaniu małego ryzyka dla swojej reputacji i przyszłej wolności – tak jak w przypadku kradzieży małego spinacza ze swojej firmy – zrobiłbyś to! Ten sam egoizm, który motywuje cię do kradzieży małej rzeczy, o której nikt się nie dowie, motywuje cię do bycia „dobrym” w przypadku większych spraw.

Tak samo jest z morderstwem. Czy kiedykolwiek byś kogoś zabił? „Oczywiście, że nie!” powiesz. A dlaczego nie? „Ponieważ jestem dobrą osobą, a tylko źli ludzie popełniają morderstwa!”

Pozwól zatem, że cię zapytam: jeśli nie strzeliłbyś w plecy komuś kogo nie lubisz, to dlaczego strzelasz oskarżeniami za jego plecami? Głównie dlatego, że nienawiść nie może posłać cię do więzienia, a morderstwo tak. Twoja reputacja jako mordercy byłaby zrujnowana. Natomiast rzucając nieustannie oskarżeniami jesteś nadal akceptowany przez znajomych. Jak widzisz, to właśnie egoizm jest tym, co powstrzymuje oskarżycieli przed morderstwem.

Jeśli morderstwo zostałoby kiedykolwiek zalegalizowane, nikt nie byłby bezpieczny i dobrze o tym wiesz. Możemy być tego pewni, ponieważ morderstwo już zostało zalegalizowane w naszym kraju, ale tylko dla ofiar, które jeszcze się nie narodziły. Czy ludzie są z gruntu dobrzy czy egoistyczni? Odpowiedź jest oczywista w sytuacji, kiedy miliony ludzi płaci, aby ich własne dzieci zostały rozerwane na kawałki lub otrute w ich łonie.

Boży punkt widzenia

Być może zastanawiasz się dlaczego próbuję sprawić, abyś poczuł się winny. Odpowiedź brzmi: musisz dostrzec prawdę o swoim własnym grzechu, aby w pełni zrozumieć to, że potrzebujesz Zbawiciela.

Nie zamierzam pozostawić cię w poczuciu winy na zawsze. Dwa rozdziały dalej opowiem ci najlepszą wiadomość, jaką kiedykolwiek usłyszało ludzkie ucho. Zmierzam do opowiedzenia ci o Bożym planie, który niesie dla ciebie całkowite uniewinnienie – zupełne przebaczenie. Ale absolutnie koniecznie, musisz zobaczyć siebie jako grzesznika, który potrzebuje Bożego przebaczenia.

Niektórzy ludzie są jak drżąca cudzołożnica – ona wiedziała, że jest winna i przygotowywała się na pierwszy kamień lądujący na jej plecach. Ale większość ludzi jest jak tłum, gromadzący się, aby ją oskarżyć, a który dokładnie tak samo jak ona zasługiwał na ukaranie.

Jak powiedział apostoł Paweł: oskarżyli samych siebie i nie ma dla nich usprawiedliwienia.

Teraz zobaczmy jak tę scenę widział Bóg: zobaczył grupę mężczyzn pełnych pożądliwości i cudzołożników, którzy szykowali się, aby ukamienować cudzołożnicę! Czysta hipokryzja! Ale czy nie jest to obraz rasy ludzkiej?

Plotkarze plotkują o swoich plotkujących bliźnich. Leniwi pracownicy (którzy kradną czas swoich pracodawców) narzekają na nadmierne wynagrodzenie swoich szefów. „Świętsi od papieża” nie chodzą do kościoła ponieważ „każdy tam myśli, że jest świętszy od papieża”. Pełni pożądliwości wydawcy piszą o upadłych ewangelistach. Obywatele oszukują na swoich podatkach, aby nie dawać pieniędzy „skorumpowanemu rządowi”. Wyborcy narzekają na samolubnych polityków, na których głosowali, aby ci służyli ich własnym interesom.

Ostatnio czytałem w lokalnej gazecie raport o przestępstwie, w którym trójka ludzi zgłosiła kradzież wykrywaczy radarów, które mieli w swoich samochodach. Byli źli ponieważ ktoś złamał prawo kradnąc rzeczy, które pomagały im łamać prawo!

Każdy z nas zachował się kiedyś samolubnie, każdy z nas kiedyś oskarżył i krytykował innych, a zatem każdy z nas sam oskarżył się przed Bogiem. To nie tylko komuniści, chciwi kapitaliści, brudni politycy, złodzieje i mordercy.

My wszyscy jesteśmy winnymi i pełnoprawnymi członkami Klubu Grzeszników. A to członkostwo ma swoje konsekwencje.

§

„Gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (Rz 3:23).

Kubandanya Neza (Continuing Properly)

Igice ca Gatatu (Chapter Three)

Haheze imyaka itari mike ntaziko igikorwa canke kirwanya intumbero y’Imana yo kugira abigishwa. Mpwemu Yera yaranyuguruye amaso kubw’ubuntu bwiwe ndatahura amakosha yanje buhoro buhoro. Ico natahuye ni iki: Ntegerezwa gusuzuma ivyo nizera n’ivyo nigisha vyose nisunze ijambo ry’Imana. Imico yacu, iduhuma amaso kuruta ibindi vyose ntitubone ivy’Imana ivuga. Twishimira cane imico yacu tukizerako tur’abakristo beza kandi batahura cane kuruta abandi. Har’umwigisha yigeze kuvuga, ati “Hari amadini 32,000 kw’isi. S’ibakwe ubaye mury’ukuri?”

Ingaruka y’ubwibone bwacu ni ukurwanywa n’Imana, Irwanya abibone. Tugomvye kukwitegurira guhagarara imbere ya Yesu tudateterwa ni duce bugufi. Kukw’abaciye bugufi, Imana ibagirira ubuntu.

Kwihweza Igikorwa c’Umwungere (The Role of the Pastor Considered)

Kugira abigishwa ni yo ntumbero ibikorwa vyose vy’umukozi w’Imana vyenenako. Ategerezwa kwibaza adahengeshanya, ati “Mbeg’ivyo nkora vyunganira gute igikorwa co kugira abigishwa bumvira amategeko yose ya Yesu?” ico kibazo gitoya co kwisuzuma, iyo kibajijwe mu kuri, gituma ibintu bitari bike birandurwa mu gikorwa c’umukozi w’Imana.

Twihweze ibango ry’umwungere/umushingantahe w’ishengero/umuzezwashengero,

[1]

igikorwa ciwe ni ukwitwararika ishengero. Uyo muntu agomba kugira abigishwa bumvira amategeko yose ya Yesu, yotangura gute? Kwigisha ni vyo biza mu ciyumviro. Yesu yavuzekw’abigishwa bazanwa n’ukwigisha (raba Mat. 28:19-20). Umushingantahe w’ishengero/umwungere/umuzezwashengero ategerezwa kuba “ashobora kwigisha” (1 Tim. 3:2). Abakozi “bacumukura basigura no kwigisha ijambo ry’Imana” bategerezwa “kwiyumvirwako bakwiriye guhabwa icubahiro kirushiriza” (1 Tim. 5:17).

Umwungere ategerezwa gusuzuma iyingisho zose atanga mu kwibaza ubwiwe, ati “Mbega izi nyigisho zishitsa gute itegeko ryo kugira abigishwa?”

Mbega ibango ryo kwigisha ry’umwungere rigaragarira mu butumwa bwo ku wamungu canke mu ndwi hagati gusa? Uwiyumvira gurtyo, aba yibagiye kw’ivyanditswe bivuga kw’inyigisho ziwe zibonekera mbere na mbere mu buzima bwiwe. Ingeso ziwe ni zo zunganira inyigisho atanga ku wamungu. Ni co gituma ibisabwa ku mushingantahe w’ishengero /umwungere/umuzezwashengero bifatira cane ku ngeso n’ubuzima bwiwe bwa misi yose gusumba inyigisho z’ubwenge bwiwe. Mu bintu cumi na bitanu umuzezwa-shengero usabwa nk’uko tubisanga muri 1Timoteyo 3:1-7, cumi na bine bifatiye ku ngeso, kimwe ni ubwenge bwo kwigisha. Mu bintu cumi n’umunani bisabwa umushingantahe w’ishengero nk’uko biri muri Tito 1:5-9, cumi n’indwi bifatiye ku ngeso, kimwe ni ubwenge bwo kwigisha. Paulo yihanuye Timoteyo, ati “Mu vy’uvuga, mu ngeso zawe, mu rukundo, mu kwizera no ku mutima utanduye, ubere abizera icitegerezo ciza” (1 Tim. 4:12, hashimikiwe ku nsobanuro). Yongerako, ati “Gushitsa aho nzozira wame ugira umwete wo gusomera abantu no kubahanura no kubigisha”(1 Tim. 4:13). N’aha nyene ingeso ya Timoteyo yashizwe imbere y’ibango ryiwe ryo kwigisha kukw’ingeso ziwe ari kirumara.

Petero na we yandika ati:

Abashingantahe b’ishengero bo muri mwebwe ndabahanura, kuko nanje nd’umushingantahe mugenzi wanyu, kandi nd’icabona c’imibabaro Kristo yababajwe, kandi mfatanije namwe ubwiza buzohishurwa: Muragire ubusho bw’Imana bwo muri mwebwe, mutaburagira nk’abagoberwa, ariko mubikunze, nk’ukw’Imana igomba; ntimuburagirishwe no kurondera inyungu mbi, ariko muburagire mushize igikonyo, kandi ntimuragire nk’abatwaza amanyama amasho mwagabanganirijwe, ariko mube ivyitegerezo vy’ubusho (1 Pet. 5:1-3, hashimikiwe ku nsobanuro).

Ninde atuma twiyanka no kwumvira Kristo? Ni uwigisha neza cank’uwufise ingeso nziza? Abungere batiyanka bakiyorohereza mu vyo bakora ntibashobora gutera umuntu intege zo kwikorera umusaraba. Bishitse bakigisha ivyo kwihebera Kristo, ntibadomako urutoke kuko bazikw’ababumviriza bazi ivyo bakora. Abarongozi Rukristo ntibibukwa kubera ubutumwa bavuze muri kahise, bibukwa kubera ingingo zo kwiyanka bafashe. N’aho baganutse kuva kera icitegerezo badusigiye kiradutera intege.

Umwungere aterekana ko yumvira nk’umwigishwa mwiza, yiruhiriza ubusa n’inyigisho atanga. Mwungere, ingeso zawe zisumba ijwi ibihetangabo cumi ubutumwa uvuga. Ubona ukwiyanka n’ugukurikira Kristo kwawe gutera intege abantu bangahe?

Mbega ingeso z’umwungere zishobora gute kwigisha abantu bazi neza kw’ari umusiguzi wo ku wamungu gusa? Ukobashishikara kubona ingeso ziwe mbi ni ko bihutira kuva mu rusengero rwiwe. Har’ikintu kitagenda neza mu buryo ishengero ry’iki gihe riragirwa.

Ubutumwa Bwo Ku Wamungu Mugitondo (The Weekly Sunday Morning Sermon)

Umwungere yiyumvira kw’ibango ryiwe ryo kwigisha rigizwe gusa n’ubutumwa atanga buri ndwi aba yihenze cane. Ibango rya Yesu ryo kwigisha ntiryashimikira ku majambo gusa (yari amajambo atarambira abantu) ariko ryagaragarira ku kiyago ciwe n’abigishwa. Kand’ivyo biyago ntivyagirwa mu minota mirongwitatu rimwe mu ndwi mu nyubako z’urusengero, vyabera ku nkengera z’ibiyaga, mu mihana no mu mabarabara mabi. Yesu yereka abigishwa biwe ubuzima abamwo. Ubwo ni bwo buryo bwo kwigisha intumwa zakurikije. Umusi wa Pentekoti ushize, bamwe cumi na babiri “bashishikara mu rusengero no mu mihana” (Ivyak. 5:42, hashimikiwe ku nsobanuro). Bamana n’abandi. Paulo yigisha “ku mugaragaro inzu ku yindi”(Ivyak. 20:20 hashimikiwe ku nsobanuro).

Mbega ga Mwungere, ubona ibango ryawe ryo kwigisha rigereranywa n’irya Yesu n’Intumwa. Canke wiyumvirakw’ivyo ukora ari vyo Imana igutegeka, cank’ukora nk’ukw’imigenzo y’idini ryawe ikwigisha? Fata akanya uvyiyumvireko. Ni yo ntango y’inzira nziza.

Canke urashobora kubawiyumviriye kure cane, wibwira uti, “Mbega nokura hehe umwanya usabwa n’igikorwa nk’ico, kwigisha abantu inzu ku yindi, canke kubinjiza mu buzima bwanje bwa misi yose ngo bakwegwe n’akarorero kanje?” Ico rero nico kibazo ciza, kuko gishobora kugufasha gushika aho ubonako har’ibintu bibi igiheutahura ibango ry’umwungere mur’ibi bihe vya none.

Cank’uriko wibwira ngo “Sinshobora kwemera kw’abantu bo mw’ishengero babona ubuzima mbamwo. Vyobaca intege. Nigishijwe mw’ishule rya Bibiliya k’umwungere adakwiriye kwegera cane abanyashengero biwe. Ategerezwa kwitandukanya na bo bagume bamwubaha no kumwizera. Ntashobora kuba umugenzi wabo.”

Ico ni co gituma tuvugako har’ibitagenda neza mu mikorere y’amashengero yo mur’iki gihe cacu. Yesu yaguma hafi ya bamwe cumi na babiri gushika aho umwe muri bo yegamira ku gikiriza Ciwe bariko barafungura (raba Yohana 13:23-25). Barabanye imyaka itari mike. Ntiyigiye kure abigishwa biwe ngo bamwubahe ahubwo bamwubashe kuko yigize umukozi wabo!

Kugereranya Imikorere Ya Kera n’Iy’Iki Gihe

(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

Kw’intumbera twahawe ari ukwubaha Yesu no kugira abigishwa bamwubaha, ni kuki tutokwigira kuri we mu kugira abigishwa? Abigishwa biwe babikoze neza kuko bamwiganye.

Mbega imikorere y’iki gihe yoroheza igikorwa co kugira abigishwa bumvira Kristo? Ivyigwa vyagizwe ku bakristo bo muri Amerika vyerekanye kw’atatandukaniro riri hagati y’imibereho y’abiyita abakristo n’abapagani, ni akanya ko gukanguka kuri bo.

Ikibazo kizana ihishurirwa dukwiriye kwibaza ni iki: mbega ko Ishengero rya mbere ryagize abigishwa beza ata nsengero rifise, ata bakozi b’Imana babinonosoye, ata mashure ya Bibiliya, ata bikoresho vy’umizika, ata matara n’ibimuri binini-binini , ata bikoresho biduza no guhingura amajwi, ata mirwi y’abana, imirwi y’urwaruka, ata baririmvyi, ata mashine zo kwandika no kugwiza ivyanditswe, ata maradiyo n’imbonesha kure rukristo, ata bitabo vy’inyigisho canke Bibiliya? Nta na kimwe mur’ivyo vyose baribakeneye mu kugira abigishwa, na Yesu ntaco yari akeneye. Nta na kimwe gikenewe mur’ivyo mu kugira abigishwa. Birashobora gufasha ariko ntibikenewe. Kanatsinda, vyinshi mur’ivyo ni vyo bitubuza kugira abigishwa. Reka ndabahe uturorero tubiri.

Twihweze ingene kwiga amashule ya Bibiliya canke inganda z’inyigisho zibera intambamyi umwungere yifuza kuragira ishengero. Ntaho tubibona mu gihe ca Paulo. Mu bisagara bimwe-bimwe, amaze gutanguzayo amashengero, yarigira akamara imisi itari mike atari kumwe na bo, akagaruka kugena abashingantahe b’ishengero (raba Ivyak. 13:14-14:23). Bisigurakw’ayo mashengero, igihe Paulo atar’ariho, atagira abarongozi barambitswekw’ibiganza bakamara indwi cank’amezi atari make. Abashingantahe b’ishengero bari abizera bashasha igihe bagenwa. Nta mashure y’imyaka ibiri canke itatu bagira imbere yo kuja mur’ayo mabanga.

Nta hantu na hamwe Bibliya ivuga ko abungere/abashingantahe b’ishengero/abazezwashengero bategerezwa kwiga imyaka ibiri canke itatu imbere yo gukora igikorwa bahamagariwe. Nta munyabwenge ashobora kubihakana. Ariko mur’iki gihe cacu bavuga bati: “Ugomba kuba umurongozi w’ishengero utegerezwa kwiga imyaka n’iyindi.”

[2]

Ibi ni vyo bikerereza igikorwa co kuramura abarongozi bashasha no kugira abigishwa bigatuma ishengero ritaguka. Amahinguriro yitwa Avon na Amway yo muri Amerika ntiyari kuronka amasoko afise iyo ategeka k’umudandaza wabo wese ategerezwa kwimuka n’umuryango wiwe akaja mu gisagara ca kure aronswe inyigisho z’imyaka itatu imbere yo kudandaza amasabuni n’ibimota neza bahingura!

“Igikorwa c’umwungere kiragoye cane!” ni ko bakunda kubivuga. Abandi bati “Bibiliya ivuga k’uwizera muto mu gakiza adashobora kuba umuzezwashengero” (raba 1Tim. 3:6).

Ica mbere, turondere insiguro y’uwizera mushasha kuk’ugutahura kwa Paulo gutandu-kana cane n’ukw’iwacu. Yatanga igikorwa c’ubushingantahe mw’ishengero/ubwungere/ ubuzezwashengero ku bantu bamaze amezi makeya bizeye.

Ica kabiri, ubwungere bwa kino gihe buragoye cane kukw’ibikorerwa mu mashengero yacu bitandukanye n’ivyo dusanga muri Bibiliya. Twarabigize ibikomeye cane gushika aho ibisabwa bishobokera abantu bakeya cane bashoboka!

“Mbega Imana yaranse kw’inshengero rirongorwa n’umuntu atize amashure ya Bibiliya!” Har’abandi bavuga ko “umuzezwashengero atize ashobora kwigisha intama ziwe inyigisho z’ibinyoma!”

Paulo si ko yabibona. Mbega abakozi bize amashure ya Bibiliya si bo bavugako Yesu atavyawe n’inkumi, bagashingira abagabo barongorana, bigishakw’Imana izoha umuntu wese imodoka igezweho, bubahuka kuvugako har’abantu Imana yateguriye kurandurwa, canke bavuga badatinya k’umuntu ashobora kuja mw’ijuru n’aho atubaha Kristo. Amashure ya Bibiliya yo mur’iki gihe ni yo yandagaje inyigisho z’ibinyoma. Abayizemwo bakamamaza ivyo binyoma bivuye inyuma.

Abo mw’ishengero “batize” bagatinya kubarwanya kukw’abakozi baciye mw’ishure bashobora kubahendera “mu vyanditswe bibambika izera.” Abo bakozi ni bo baryanisha ishengero no kurigabangana gushika aho bashira ivyapa bivugakw’idini ryabo ridasa n’ayandi n’ayandi yo mu mubiri wa Kristo no kubwiira abo mw’isi ngo: “Ntitumeze nk’abo bakristo bandi.” Igisongera isibe n’uko umuntu yanse izo nyigisho zabo mbi zitandukanya ishengero baca bamwita “uwusambura” bakamuca mu makoraniro yabo. Aho hose baba bariko barondera kurongorwa n’abafise impamya bushobozi. Mbega ni co citegerezo Yesu agomba ku Bantu bagira abigisha barangwa no gukundana mw’isi?

Abakristo batora amashengero bafatiye ku nyigisho zitandukanye, kugira inyigisho nziza vyasubiriye kugira ingeso nziza. Ni inkurikizi y’ukutigira kuri Bibiliya.

Inyishu Itangwa na Bibiliya (A Biblical Alternative)

Mvuze ngw’uburongozi bw’ishengero burashobora guhabwa uwizera amaze amezi atatu ? (ni ko Paulo yabigenza) Ego cane, ivyo bishoboka igihe uyu muntu akwije ibisabwa umushingantahe w’ishengero/umuzezwashengero/umwungere, cane cane iyo ishengero ajejwe rikurikiza akarorero ka Bibiliya. Ayo mashengero ategerezwa kuba mashasha yashinzwe n’uwizera amaze gukura mu mpwemu, nk’intumwa, ashobora kubakurikirana.

[3]

Bimeze gurtyo abo barongozi bashasha ntibazokwicishiriza ahabo.

Ica kabiri, abantu bategerezwa kuba bake bakwira mu nzu nkukw’ishengero rya mbere rya bigenza.

[4]

Bituma amashengero aronngorwa neza. Ni co gituma umushingantahe w’ishengero/umuzezwashengero ategerezwa kuba aganza neza abo m nzu yiwe (raba 1 Tim. 3:4-5). Kurongora “inzu ntoya y’abizera” biratandukanye no kurongora umuryango.

Ica gatatu, ishengero ritegerezwa kugirwa n’abantu bihanye no kwemera ubutumwa bwa Bibiliya. Ni abigishwa beza ba Yesu Kristo. Imivurungano izanwa no kuyobora impene wiyumvirakw’ar’ intama.

Ica kane, abungere/abanshingantahe b’ishengero/abazezwashengero bategerezwa gukurikirana ico Bibiliya ibitezeko kuruta ico imico ibitezeko. Ntibemerewe kwigarurira uburongozi bwose n’inzego zose nk’uko biboneka mu mashengero y’iki gihe

[5]

Na bo nyene ni ingingo hamwe n’izindi zigize umubiri umwe. Abakozi baciye bugufi bigisha mu mvugo no mu ngiro, bagira intumbero yo kugira abigishwa si abigisha bo ku wamungu gusa, bigana Yesu muri vyose.

Ivyo bikurikijwe, ba bizera bakiri bato mu gakiza barashobora kurongora amashengero.

Inyubako Z’Urusengero (Church Buildings)

Inyubako z’urusengero zo? Ni ikindi kintu gishasha bita “ngira kamaro” arikw’ ishengero rya kera gukira kandi riraroranirwa. Mbega inyubako zifasha kugira abigishwa?

Igihe nar’umwungere, numva nd’umwubakisha, nk’umukozi w’ibanki, cank’uwutoza amashikanwa. Narota inyubako, narondera inyubako, narasubiramwo inyubako zishaje, nkakodesha inyubako, nubatse inyubako nshasha Imana irungitse imvura zigasenyaka nanje nkajako nka sanura. Inyubako zinunuza inguvu n’umwanya. Icatuma ngira ivyo nshoboye vyose mbungabunge inyubako ni uko nizera, nk’abandi bungere bose, ko ntashobora kuroranirwa ntafise urusengero dukoraniramwo.

Inyubako zitwara amahera menshi canke yose. (Muri Amerika, har’amadini ahenurira ibihimbi vy’amamiliyoni y’amadolari bubaka insengero zabo.) Maze kugira inyubako, naca ntangura kwiyumvira amadeni twafashe mu kwubaka igihe azomara. Iyo tuyakoresha igikorwa c’Imana. Har’igihe nigisha ishengero kuba abazigiwe beza no kuva mu madeni nsanga ari jewe nyene nabashize mu madeni! (Nigisha mu mvugo no mu ngiro koko.)

Inyubako nyinshi z’amasengero zikorerwamwo amasaha make canke kabiri mu ndwi. Mbwira amashirahamwe yo kw’isi yubaka inyubako zogukoreramwo gake nk’abakristo? (Inyishu ni: abaterekera ibintazi hamwe n’amadini y’ibinyoma.)

Ivyo binogo bimira amafaranga yacu birakiyogeje. Umwungere afise inyubako yama akenerako amafaranga yisuka bikonona igikorwa ciwe. Yama yitwararika gukuyakuya abatunzi (bitangira ata mubabaro kuko bafise menshi) akama azibukira inyigisho yose yabatsitaza, ahindura Ivyanditswe kugira bivuge ic’atumbereye. Ubutumwa bwiwe bwama bukebereza kubitabuza amafaranga kwisuka kandi bugatera intege ivyotuma yongerekana. Kubera ivyo, Abakristo benshi biyumvirakw’ibiranga abizera ari (1) gutanga ibigira cumi (mbere, Yesu yavuze kwar’itegeko ritoya) no (2) kuza mu rusengero (aho batangira ibigira cumi buri musi wa mungu). Barababaje kuvugakw’ishusho ry’abigishwa bagira ar’iryo. Kanatsinda abungere benshi barota kubona bagira amadini aho umuntu wese yumvira ivyo bintu bibiri. Umwungere yogira ica kabiri c’abagize ishengero ryiwe bashitsa ivyo bintu bibiri yokwandika ibitabo akagurisha ibituma abakristo bakora ivyo bintu bibiri kandi imiliyoni z’abungere bobigura!

Igitangaje ni iki: Nta na hamwe handitse kw’ishengero ryaguze canke ryubatse izo nyubako zigezweho mu gitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa. Kuko ahanini, abizera bakoranira mu nzu.

[6]

Ntibigeze batororokanya amafaranga yo kwubaka. Ntaho tubwirwa mu vyete vyandikiwe amashengero ngo twubake insengero zacu. Vyongeye, nta n’umwe yiyumviriye kugira inyubako kugeza aho ubukristo bumaze imyaka 300, igihe ishengero ryabirana n’isi ku ngoma ya Constantino. Imyaka amajana atatu! Iyumvire co gihe cose! Ishengero riaratera imbere rirarwirirana ibihetangabo vyinshi no mu bihe vy’ihamwa, aho hose nta nyubako bagira. Ubwo buryo bwo gukora bwarabandinije no mu binjana vyakurikiye. Vyarabaye mu Bushinwa. Har’amashengero yo mu nzu arenga umuliyoni mu Bushinwa.

Isaha Zitanu Ku Wamungu ni Isaha Yatoranijwe

(Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

Insengero zubakwa nk’iz’abanyamerika zifise n’imiburiburi, ivyicaro vy’imirwi yose y’abakozi b’Imana nk’uko inzego zabo ziri. Igabanganwa ry’ivyicaro vy’abagabo, abakenyezi n’abana ntivyigeze kuvugwa mw’ishengero rya mbere. Ishengero ryagira umurwi umwe wunzwe neza ata bice bibamwo. Ryar’umuryango umwe kandi itunganywa ry’ishengero ryateze imbere ubucuti bw’ishengero n’ayandi rimaze kuvyara, ntiryacinyiza amashengero mashasha rivyara nk’uko bigirwa mu mashengero y’iki gihe.

Mbega inyubako zirorohereza canke ntiryorohereza igikorwa co kugira abigishwa? Ishengero rya kera ryagira abigishwa ritagira insengero zo gukoraniramwo.

Gukoranira mu nzu, nk’uko vyagirwa n’ishengero rya kera gushika mu binjana bitatu vya mbere, vyagirwa mu munezero. Inyigisho, indirimbo n’ingabire za mpwemu vygirwa mu mwana uri hagati y’amasaha atatu n’atanu. Ni co gituma abizera bose bashishikara mu vya mpwemu. Ingingo zose z’umubiri wa Kristo zarakorera Imana, ntibicara nk’imburakimazi z’iki gihe—ab’iki gihe ni abarorerezi biyicarira ku nyegamo barungurukira inyuma y’imitwe y’abandi ibirori ntibibacike. Gusangira, kwitwararikana, kugira imigenderanire n’abucuti nyabwo ni vyo vyazana icuka ciza mw’ishengero. Si nk’“ubucuti” bw’ab’iki gihe bicarana ku ntebe imwe batazinanye ah’umwungere atamba yirorera ishengero ryose ryiyicariye ku ntebe zo ku wamungu gusa.

Inyigisho ni akanya k’ikiyago, kubaza ibibazo no gutanga inyishu si umwanya w’insiguro zitangwa n’abambaye neza gusa, bazi guhibongoza bashizwe hejuru y’ikoraniro ryose (ivyo ni vyo birambira ikoraniro). Abungere “si bo bategura ubutumwa bwo ku wamungu.” Umuntu wese (harimwo n’abashingantahe b’ishengero/ ubungere/ abazezwashengero) ategerezwa kwigishwa na Mpwemu Yera.

Mur’iryo shengero ndiko ndavuga, igihe inzu itagikwirwamwo abantu, abashingantahe b’ishengero ntibaja kurondera inzu nini yo gukoraniramwo. Birazwi neza kw’iryo koraniro riba rigeze kugaburwamwo amakoraniro abiri bagaca bararondera Mpwemu abayoborere mu kibanza ashaka akababwira n’uwutegerezwa kuyobora iryo shengero. Ntibari bakeneye kurondera inyigisho n’ibitabo vy’abigisha ivyo gukura no gutanguza amashengero mashasha kugira ngo bamenye uko babigenza; baba bamaze kwumva muri bo uwuzoshingwa iryo shengero rishasha, uwo na we yaca ashishikara kwigisha izo ntama ziwe nkeya kukw’asanzwe azizi neza. Iryo shengero ro mu nzu ryaca rija mu karere gashasha kuvuga ubutumwa ryereka abatizera kw’abakristo—bakundana. Vyari vyoroshe gutumira abatizera kuko babatumira gusangira imfungurwa.

Umwungere Ahiriwe (The Blessed Pastor)

Nta mushingantahe w’ishengero/umwungere/umuzezwashengero “yarengerwa” n’ibikorwa vy’ishengero nk’uko tubibona mw’ishengero ry’iki gihe. (Har’icigwa cerekana kw’abungere 1,800 baheba ibango ry’ubwungere muri Amerika uko umwaka utashe) Umwungere yazezwa intama nkeya ashobora kwitwararika, kand’izo ntama zirashobora kumumara ubukene akaronka umwanya wo gusenga, kwiga ijambo, kuvuga ubutumwa bwiza, kwitwararika abakene, gusura no gusengera abarwayi no kugira bigishwa bashasha. Kuyobora ishengero ntivyar’amananiza.

Abashingantahe b’ishengero/abungere/abazezwashengero babwiriza karere baherereyemwo ata ngorane. Nta murongozi yiyumvira kugira “ishengero risumba amashengero yose” canke ngw’ahiganire kugira “ibikorane vy’urwaruka binini cane” cank’ “ibikorane bizana abana benshi mw’ishengero.” Abantu ntibaza mw’ishengero kuraba kw’abaririmvyi batamba neza canke ko mwungere yigishije neza. Abakristo bamaze kuvuka ubwa kabiri bagendera mu rukundo rwa Yesu n’abantu Biwe. Basangira ivyo Imana yabahezagiye mu munezero. Intumbero yabo yari ukwumvira Yesu no kwitegurira guhagarara imbere y’intebe y’amateka ata kinubwe.

Amashengero yo mu nzu yaragira ingorane nk’uko bivugwa mu vyete vyandikiwe amashengero. Izo ngorane ntaho zihuriye n’izihanze amashengero menshi y’iki gihe kukw’iz’iki gihe zizibira igikorwa co kugira abigishwa kubera inyubako n’imikorere irondera inyungu mbi. Nta nyubako zavugwa gushika ku ntango y’ikinjana ca kane. Iy’uba mu binjana bitatu vya mbere igikorwa cawe cogize iyindi ntumbero?

Uko dushishikara gusobanura nabi Bibiliya ni ko tubandanya duta intumbero y’Imana yo kugira abigishwa. Imitegekere n’ibikorwa bitisunga ico Bibiliya ni vyo bizibira igikorwa co kugira abigishwa.

 


[1]

Umwungere (izina ry’ikigiriki ni poimain, risobanura uwuragira) ni co kimwe n’umushingantahe w’ishengero (izina ry’ikigiriki presbuteros), hamwe n’umuzezwashengero (izina ry’ikigiriki episkopos, ryasobanuwe bishop muri bibiliya yitwa KJV). Paulo yabwiye abashingantahe b’ishengero muri Efeso (presbuteros) ko Mpwemu Yera yabagize abazezwashengero (episkopos), ngo baragire (irivuga ry’ikigiriki poimaino) ubusho bw’Imana (raba Ivyak.20:28). Yakoresheje amajambo abashingantahe b’ishengero (presbuteros) n’ abazezwashengero (episkopos) nk’ayitiranwa muri Tito 1:5-7. Petero na we ahanura abashingantahe b’ishengero (presbuteros) kuragira (poimaino) ubusho (raba 1 Pet. 5:1-2). Iciyumviro c’uko bishop (bibiliya yitwa KJV isobanura episkopos) canke pasitori mukuru ariwe aruta abandi bungere cank’abashingantahe b’ishengero, akaba ari we azezwa amashengero menshi ni ivyiyumviro vy’abantu buntu.

[2]

Kuvuga k’umurongozi ategerezwa kuba yarize ni ikimenyetso c’akaranda kabi mw’ishengero, kuko bitiranya ubwenge bwo kw’ishure n’ugukura mu mpwemu. Bakiyumvirak’umuntu azi vyinshi ari we akuze mu mpwemu, ntibamenyeko ashobora kuba atarakura, yikakisha kuber’ivyo yize. Paulo yanditse, ati“ubwenge burakakisha” (1 kor. 8:1). Kanatsinda, umuntu yumviriza inyigisho zirambira imisi yose y’ubuzima bwiwe nyene ni zo azokwigisha kuk’umuntu atanga ico afise!

[3]

Mu cete ca mbere Paul yandikiye Timoteyo n’ico yandikiye Tito avugako yabasize inyuma ngo bashireho abashingantahe b’ishengero/abazezwashengero mu mashengero. Timoteyo na Tito bari bashoboye gukurikirana abo bashingantahe/bazezwashengero iyo bekenewe. Barashobora guhura n’abashingantahe b’ishengero/abazezwashengero bakabigisha, nk’uko Paulo yanditse, “Ivyo wanyumvanye mu maso y’ivyabona vyinshi, ubishikirize abantu bo kwizigirwa, bashobora kuvyigisha abandi” (2 Tim. 2:2).

[4]

Raba Ivyak. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Rom. 16:5: 1 Kor. 16:19; Kol. 4:15; Fil. 1:2; 2 Yohana 1:10

[5]

Ivyete vya Paulo ku mashengero vyandikiwe abantu bo mu mashengero atandukanye, si ku bashingantahe b’amashengero cank’abazezwashengero gusa. Mu vyete vyiwe bibiri Paulo aradomako urutoke abashingantahe b’Ishengero/abungere/abazezwashengero. Igihe abavuga mu ndamukanyo, ntaba ashaka ko biyumvire yukw’ivyo yanditse bitabaraba (raba Fil. 1:1). Ahandi Paulo arashira abungere mu murwi w’abakozi bakora mu gutunganya abera (raba Ef. 4:11-12). Biratangaje kubona Paulo ataco avuga ku bashingantahe b’ishengero igihe atanga ivyitonderwa nk’ah’umengo ntibibaraba, nk’ivyo kurya ku Ngaburo Yera, no gutunganyiriza Abera. Ibi vyose vyerekanakw’abashingantahe b’ishengero/abungere batari vyose muri vyose nk’uko bimeze mu mashengero ya none.

[6]

Raba Ivyak. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Rom. 16:5: 1 Kor. 16:19; Kol. 4:15; Fil. 1:2; 2 Yohana 1:10

적절하게 계속하라(Continuing Properly)

제3장(Chapter Three)

 

수년 동안 많은 방식으로, 나는 저도 모르게 하나님이 나에게 원하시는 목표를 거스르는 일을 해왔다. 그 목표는 바로 예수님의 제자를 삼는 것이다. 를 추구하고 싶은 목표에 대해 작업 관행을 따라갔다. 그러나 점차적으로, 성령님은 은혜로 나의 눈을 열어 나의 오류들을 보게 하셨다. 내가 배운 한 가지는 바로 내가 이제까지 배워온 그리고 믿어온 것들을 하나님의 말씀으로 검토해봐야 한다는 것이다. 그 무엇보다도 우리의 전통이 우리의 눈을 막아 하나님의 말씀을 제대로 보지 못하게 한다. 더 심각한 것은 우리는 우리가 다른 그리스도인보다 진리에 대해 더 잘 아는 엘리트 그룹이라고 생각하며 전통을 매우 자랑스럽게 생각하고 있다는 것이다. 한 교사는 이렇게 비꼬아서 말했다. “오늘날 전 세계에 32,000개의 교단이 있습니다. 당신이 정말 그중 진리의 그룹에 속해 있을 행운이 있을까요?”

우리의 자부심 때문에 하나님은 우리를 저항하고 계신다. 그분은 교만한자를 막으시기 때문이다. 만일 우리가 하나님께 더 나아가려 하고 예수님앞에 온전히 서 있을 준비가 되어 있기를 원한다면, 우리는 반드시 겸손해져야 한다. 하나님은 겸손한자들에게 긍휼을 베푸신다.

목사의 역할(The Role of the Pastor Considered)

사역자의 모든 사역은 제자를 삼는 것을 목표로 해야 한다. 그는 지속적으로 이런 질문을 자신한테 해야 한다. “내가 하고 있는 것들이 예수님의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼는 것에 어떠한 도움될까?” 우리가 이 간단한 질문을 솔직하게 자신한테 해본다면 많은 기독교 활동의 기치 아래 수행되는 것들을 제거할 수 있다.

우리가 특정 지역의 교회에서 섬기는 목사/장로/감독[1]들의 사역을 생각해 보자. 만일 그 사람이 예수님의 계명에 모두 순종하는 제자를 삼으려고하는 경우, 무엇이 그가 져야 할 첫 번째 책임일까? 자연스럽게 가르침이라는 생각이 들 것이다. 예수님은 제자는 가르침을 통하여 삼는다고 하셨다(마28:19-20을 보라). 장로/목사/감독의 직분의 요구조건도 가르치기를 잘하여야 한다(딤전 3:2). 설교와 가르침에 최선을 다하는 사람은 응당 “배나 존경할 자로 알아야”한다(딤전 5:17).

그러므로 목사는 “이 설교가 어떻게 제자를 삼는 일에 도움을 줄 수 있을까?”라는 질문을 자신에게 하면서 모든 설교를 평가해야 한다.

주일이나 주중 설교만으로 한 목사의 가르침에 대한 책임은 끝난 것일까? 만일 그가 그렇게 생각한다면, 가르침의 책임은 주로 한 사람의 본이 되는 삶에 의해 완성된다는 성경 말씀을 홀시하고 있는 것이다. 공적인 가르침은 단지 본이 되는 일상생활에 대한 보완이다. 이것이 바로 장로/목사/감독에 대해서 구두 의사소통 기교보다 그 사람의 성격과 삶에 대한 요구가 더 많은 이유이다. 디모데전서 3장 1절부터 7절까지 감독에 대한 15가지 요구가 씌어있다. 그중 14가지는 성품에 관한 것이고 1가지만 가르치는 은사에 관한 것이다. 디도서 1장 5절부터 9절까지 쓰인 장로에 대한 18가지 요구조건 중 17가지가 성품에 관한 것이고 1가지만 가르치는 은사에 관한 것이다. 바울은 디모데에게 첫째로 “오직 말과 행실과 사랑과 믿음과 정결에 있어서 믿는자에게 이 되라”(딤전 4:12)고 권면하였다. 그 후 그는 “내가 이를 때까지 읽는 것과 가르치는 것에 전념하라”(딤전 4:13)고 말했다. 따라서 디모데의 성품에 대한 요구가 공적인 가르침의 사역보다 먼저 언급되었으며 그 중요성이 강조되었다.

베드로도 비슷하게 썼다.

너희중 장로들에게 권하노니 나는 함께 장로 된 자요 그리스도의 고난의 증인이요 나타날 영광에 참여할 자니라 너희중에 있는 하나님의 양 무리를 치되 억지로 하지 말고 하나님의 뜻을 따라 자원함으로 하며 더러운 이득을 위하여 하지 말고 기꺼이 하며 맡은 자들에게 주장하는 자세를 하지 말고 양 무리의 본이 되라(벧전 5:1-3).

누가 우리로 하여금 자기를 부인하고 그리스도께 순종하라고 격려하는가? 우리가 존경하는 설교를 하고 존경하는 삶을 사는 사람들이 아닌가? 헌신하지 않은 “부드러운” 목회자들은 누구한테도 자기 십자가를 지라고 도전하지 못한다. 이러한 목회자가 가끔 그리스도에 대해 헌신하라는 말씀을 전한다 해도 꼭 모호한 말을 할 것이다. 그렇지 않으면, 그들의 청중들이 그들의 진정성을 의심할 것이다, 우리는 과거의 위대한 기독교 지도자들에 대해서 그들의 설교가 아닌 그들의 희생을 기억한다. 그들이 세상을 떠난 뒤에도 그들이 보여줬던 삶은 오랫동안 우리를 격려할 것이다.

만일 목사가 예수 그리스도의 진정한 제자로서의 순종의 모범을 보여주지 않는다면, 그가 어떤 설교를 하더라도 시간낭비다. 목사여, 당신의 모범적인 삶은 설교보다 10배는 더 호소력이 있다. 당신은 사람들이 자기를 부인하고 그리스도를 따르도록 격려하기 위해 자기 자신을 부인하고 그리스도를 따르고 있는가?

하지만 목사가 어떻게 하면 그를 주일 아침 연설자로 알고 있는 사람들에게 그의 삶을 통해 가르칠 수 있을까? 그들이 목사의 개인적인 삶을 볼 수 있는 가장 가까운 곳은 교회건물을 나갈 때 5초간의 악수를 하는 것이 전부이다. 아마도 현대의 목회방식에 뭔가 잘못된 점이 있는 것 같다.

 

매주 주일 아침 설교(The Weekly Sunday Morning Sermon)

만일 목사가 자신의 교육책임을 주요하게 매주 대중 설교를 하는 것으로 생각하면, 이건 또 하나의 잘못된 생각이다. 예수님의 가르침 사역은 대중 설교(그리고 대부분의 이런 설교내용은 상당히 짧아 보인다)로만 구성된 것이 아니라, 그의 호기심이 많은 제자에 의해 시작된 개인적인 대화로 구성되었다. 그리고 이러한 대화는 한 교회 건물에서 매주 한 시간 반에 한정되지 않은, 해변가에서, 집안에서, 그리고 먼지나는 도로를 걸으면서도 나눴었다. 왜냐하면, 예수님의 삶이 제자들에게 완전히 드러나 있었기 때문이다. 그 같은 가르침의 방식은 사도들에 의해 이어졌다. 오순절 이후, 열두 사도는 “성전에 있든지 집에 있든지”(행5:42) 가르치기를 그치지 않았다. 그들은 매일 신자들의 공동체와 상호 교통하였다. 바울은 또한, “공중앞에서나 각 집에서나” 거리낌이 없이 가르쳤다(행 20:20).

이 시점에서, 당신이 만일 목사라면, 가르침에 대해서 자신의 사역과 예수님과 첫 번째 사도들의 사역을 비교해 볼 수 있다. 당신은 아마 하나님이 당신이 하기를 원하시는 것을 해왔었는지 아니면 수백 년 동안 내려온 교회 전통을 따라 했었는지 궁금할 것이다. 당신이 지금 알고 싶어한다면 그것은 아주 좋은 것이다. 그것은 올바른 방향으로 나아가는 첫걸음이다.

아마 당신은 더욱 멀리 생각했을 것이다. 당신은 자기 자신한테 이렇게 말했을지 모른다. “내가 집집마다 다니면서 사람들을 가르치거나, 나의 삶을 통하여 본을 보여주면서 그들에게 영향을 끼치는데 요구되는 시간을 어디에서 짜낼 수 있을까?” 이 질문은 훌륭한 질문이다. 왜냐하면, 이 질문은 당신으로 하여금 목사의 역할에 대한 현대적 개념에 더 많은 문제가 존재할지도 모른다는 생각을 하게 하기 때문이다.

당신은 심지어 이런 생각을 할지도 모른다. “나는 나 자신이 교회 사람들과 밀접하게 지내고 싶어하는지는 잘 모르겠지만, 신학교에서 목사는 자기 회중들과 너무 가까이 지내지 말아야 한다는 것은 확실하게 배웠다. 목사는 자신이 회중들로부터 전문적인 존경을 받는 것을 유지하기 위해 반드시 일정한 거리를 유지해야 한다. 그는 회중들과 가까운 친구가 될 수 없다.”

이러한 생각은자주 현대 교회에서 실제로 아주 잘못된 일이 행하여 지고 있음을 나타낸다. 예수님은 제자들과 아주 가깝게 지냈었는데 제자 중 하나는 일반적인 식사자리에서 예수님의 가슴에 머리를 편안히 기대였을 정도였다(요 13:23-25을 보라). 그들은 문자 그대로 몇 년 동안 함께 살았다. 그러므로 제자들을 성공적으로 목양하기 위해 그들과 전문적인 거리를 유지하여야 한다는 생각은 그만 하여야 할 것이다!

고대와 현대 방법들의 비교(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

만일 예수님께 순종하고 제자 삼는 것이 목표라면, 우리가 제자를 삼는 예수님의 방법을 따르는 것이 지혜롭지 않을까? 그 방법들은 예수님께 아주 효과적이었고 또한, 예수님을 따랐던 사도들한테도 아주 효과적이었다.

그리고 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자들을 삼음에 있어서 현대의 방법들은 얼마나 효과적이었는가? 미국의 그리스도인들에 대한 연구가 반복적으로 보여주는 바에 의하면, 대부분의 자칭 그리스도인들의 삶의 방식은 비그리스도인들에 비해 실질적인 차이가 없다는 것이다. 이젠 아마도 몇 가지 질문을 제기하고 성경 말씀을 다시 검토해야 시점이 온 것 같다.

아래 질문을 자신한테 물어보기 바란다. 어떻게 초대 교회는 교회건물, 전문적으로 훈련된 성직자, 신학교와 세미나, 찬송가와 오버 헤드 프로젝터, 무선 마이크와 테이프 복제기, 주일학교 교육과정과 청소년 사역, 예배 팀과 합창단, 컴퓨터와 복사기, 기독교 라디오와 텔레비전 방송국, 수십만 권의 기독교서적, 그리고 심지어 개인 소유의 성경도 없었음에도 불구하고 예수님의 제자를 삼는 일에 성공했을까? 그들은 제자를 삼기 위해 그런 것들이 필요 없었고, 예수님도 마찬가지였다. 그리고 그것들 중 어느 하나도 필수적이지 않았고, 지금도 마찬가지다. 그것들은 도움이 될 수 있지만 필수적이지는 않다. 사실, 그것들의 대부분은 실제로 제자를 삼는 데 있어서 우리를 방애 할 수 있으며 또한, 그렇게 하고 있다. 두 가지 실례를 들어보겠다.

현대 교회에서는 신학원에서 훈련받은 목회자만이 교회를 인도할 수 있다고 생각한다. 이러한 관념은 바울 한테는 생소한 것이다. 일부 도시에서 그는 교회를 개척한 후 몇 주 또는 몇 달 동안 떠나 있다가 돌아와서는 장로를 임명하여 교회를 감독하게 하였다(행 13:14-14:23의 예를 보라). 이 사실은 몇 주 또는 몇 달동안 교회에는 바울과 정식식적인 장로들의 관리가 없었음을 의미한다. 그리고 장로들이 임명되었을 때 그들 중 대부분은 상당히 젊은 신자였으며 자신의 직분을 감당하기 위해 2 ~ 3 년의 정규 교육을 받은 것은 아무것도 없었다.

따라서, 성경은 목사/장로/감독들이 자신의 사역을 효과적으로 감당하기 위해서는 2~ 3 년의 정규 교육이 반드시 필요한 것은 아니라고 가르치고 있다. 아무도 그 사실에 대해 반박할 수 없다. 그러나 현대의 요구사항은 지속적으로 모든 신자에게 “당신이 교회를 이끌어가려는 한, 몇 년 동안의 정규 교육이 필요하다”[2]는 메시지를 보낸다. 이는 리더를 배출하는 과정을 느리게 하며, 따라서 제자를 삼는 속도가 늦춰지며, 이는 교회의 성장을 늦춰지게 한다. 나는 이븐과 암웨이 같은 미국회사들이 매 영업 사원에게 비누나 향수를 판매하기 전에 자기들의 가족을 떠나 다른 도시에서 3년 동안의 정규교육을 받도록 요구했더라면 어떻게 목표시장을 점유했을지 궁금하다.

“하지만 목회사역은 너무나 어렵고 복잡한 일이다!” 그리고 “성경은 새로 입교한자를 감독직에 놓지 말아야 한다고 말씀하고 있다”고 일부는 말할 것이다(딤전 3:6을 보라).

첫째로, 새로 입교한 자에 대한 정의를 내려야 하는 데, 바울의 개념은 우리와 달랐다. 왜냐하면, 그는 장로/목사/감독직에 신자가 된 지 몇 달밖에 되지 않은 사람들을 세웠다는 것이다.

둘째로, 현대의 목회가 그렇게 어렵고 복잡한 이유 중 하나가 바로 성경적인 모식과는 너무 멀어진 복잡한 교회구조와 사역체계 때문이다. 우리는 이 체계를 너무 복잡하게 만들어서 실제로 소수의 초인간적인 사람들만이 그 요구를 만족하게 할 수 있다.

“그러나 하나님은 교회를 신학교육을 받은 적이 없는 사람은 감독하지 못하게 하셨다!” 그리고 “훈련받지 않은 감독은 사람들을 거짓 가르침으로 인도할 수 있다!” 라고 다른 사람은 말한다.

이것은 분명히 바울의 관심사가 아니었다. 사실, 오늘날 우리에게는 동정녀 출산을 믿지 않고 동성애를 승인하는, 하나님은 모든 사람이 고급 승용차를 운전하기를 원하신다고 가르치는, 어떤 사람들의 멸망은 하나님이 이미 예정했다는, 그리고 그리스도께 순종하지 않고도 천국에 가는데 아무 문제 없다고 말하는 신학훈련을 받은 성직자들로 가득하다. 현대 신학원들은 종종 거짓 교리를 생성하고, 전문 성직자들은 거짓교리를 전파하는 데 기여하고 있다.

교회의 “서민들”은 그들에게 도전하기 두려워한다. 왜냐하면, 그들은 신학원을 나온 전문가들이며 더 많은 “말씀 증거”를 내놓을 수 있기 때문이다. 또한, 그들은 독특한 교리들로 자기들의 교회를 정의하고 그리스도의 몸 된 교회에서 분리되어 나갔다. 그들은 기존 교회와 구별된다는 것을 광고하기 위해 교회 건물 앞의 표지에 그 차이를 게재하여 “우리는 다른 그리스도인들과 다르다”라는 메시지를 세상에 보낸다. 타격을 더 주기 위해서, 그들은 그들의 도전할 수 없는, 그리고 분열적인 교리에 동의하지 않는 사람은 “교회 분열자”로 취급한다. 오늘날까지 이단재판소는 여전히 활발하게 활동하고 있으며, 성직자들에 의해 조종되고 있다. 이것이 바로 예수님이 원하시는, 서로 사랑함으로 세상에 알려진 제자들을 삼아야 할 사역자들이 보여줘야 할 모습이란 말인가?

오늘날 그리스도인들은 특정 교리에 따라 교회를 선택하고, 올바른 신학 교리를 갖는 것을 올바른 삶을 사는 것보다 더 중요하게 여긴다. 이 모든 것은 성경적인 모식이 버려졌기 때문이다.

선택 가능한 하나의 성경적인 대안(A Biblical Alternative)

내가 지금 믿은 지 3개월 된 신자들에게 교회를 맡기라고 주장하고 있는가(바울이 했던 것처럼)? 그렇다, 하지만 그 신자들이 반드시 장로/감독에 대한 성경적 요구 사항을 충족하고, 오직 그들이 감독하는 교회가 성경적인 모식을 따를 때에만 가능하다. 즉, 그 교회들은 먼저 일부 감독 직능을 할 수 있는 사도와 같은 성숙한 교회 설립자에게 복종하는 새로 개척된 교회 모임이어야 한다.[3] 그렇게 되어야만 새로 부임된 장로가 전적으로 감당하게 되는 일이 없다.

둘째로, 초대교회가 그랬던 것처럼 회중인수는 가정집에서 모일 수 있을 만큼 충분히 적어야 한다.[4] 그래야만 교회관리가 훨씬 더 잘 된다. 그것은 아마도 장로/감독의 요구사항 중 하나가 자기 가정을 잘 관리하는 것이라고 한 이유일 것이다(딤전3:4-5을 보라). 한 가족을 관리하는 것은 하나의 작은 가정교회를 관리하는 것보다 훨씬 더 어렵다.

셋째로, 회중은 반드시 성경적 복음을 받아들이고 회개한 주 예수 그리스도의 진정한 제자가 된 사람들로 구성되어야 한다. 누군지 명으로 구성해야 한다. 이렇게 하면 양처럼 보이는 염소들을 목회함으로 인해 발생하는 모든 문제를 제거해준다.

그리고 넷째로, 목사/장로/감독들은 반드시 문화적인 역할보다는 성경적인 역할을 수행해야 한다. 그들은 반드시 현대 교회에서 쥐고 있었던 가장 중심적인, 가장 중요한, 가장 주목받는 위치에서 물러나야 한다.[5] 오히려, 그들은 전체 몸의 한 부분으로서, 주일 아침 설교자가 아닌, 예수님의 방법을 따라 제자를 삼기 위해 본이 되는 삶과 교훈으로 가르치는 겸손한 종이 되어야 한다.

그런 모식대로 따라한다면, 3 개월 된 신자 중 일부는 교회를 감독 할 수 있다.

교회 건물(Church Buildings)

교회 건물은 어떠한가? 초대 교회 때에는 건물 없이도 잘 되었지만, 지금에 와서는 건물이 또 다른 하나의 현대의 “필수”가 되었다. 제자를 삼는 과정에 교회 건물이 과연 도움될까?

내가 목사로 있을 때, 나는 가끔 자신이 부동산 업자, 은행원, 일반 계약자 또는 전문 기금 모금 자처럼 느껴진다. 나는 건물을 꿈 꿨고, 건물을 찾아다녔고, 낡은 건물을 고쳤고, 건물을 임대했었고, 새로운 건물을 건축하고 벽에 금이 가 누수가 생기면 수리하기도 했다. 건물은 많은 시간과 정력을 소모한다. 내가 건물 주위를 맴돌았던 이유는 대부분의 목사처럼, 교회모임을 위한 건물 외에는 목회를 성공하게 할 다른 길이 없다고 확신했기 때문이다.

건물 또한, 많은 돈을 소모한다(미국의 일부 교회들은 교회 건물에 수백만 달러의 돈을 지출한다). 건물을 소유하는 꿈이 이뤄진 후, 나는 건물의 은행 대부금을 다 지불하는 날을 꿈꿨다. 그렇게 되면 우리는 사역에 모든 돈을 사용할 수 있기 때문이다. 한때 나는 회중들에게 좋은 청지기가 되어야 하며 부채에서 벗어나야 한다고 가르치면서 회중들을 함께 빚더미에 몰아넣었던 적이 있다!(나는 분명히 본을 보여주면서 가르치고 있었다.)

대부분의 교회 건물들은 한 주일에 몇 시간씩 한두 번 사용된다. 전 세계에서 어떤 조직의 건물들이 이렇게 사용되는 시간이 적은가?(답: 오직 이단과 거짓 종교만 그렇다.)

그 돈 먹는 구멍은 수많은 문제를 일으킨다. 교회 건물이 있는 목사는 항상 돈을 필요로 하고 이는 그가 하는 일에 영향을 미친다. 그는 부자들한테(이런 사람은 종종 아무런 희생도 하지 않는다) 잘 보이기 위해 그들을 불쾌하게 하는 가르침은 하지 않으려 하며, 성경을 자기의 목적을 이루기 위해 왜곡하는 유혹에 놓여 있다. 목사들은 자금흐름과 증가를 가로막는 설교는 하지 않는다. 그 때문에 그리스도인들은 때때로 신자가 되는 가장 중요한 측면이 (1) 십일조를 바치는 것과(덧붙여 말하자면, 예수님은 이것을 차요한 계명으로 보셨다.) (2) 교회에 참석하는 것이다(여기서 주일마다 십일조가 거둬들여 진다). 이것은 제자 삼는 모습이 아니다. 비록 많은 목사가 모든 회중이 그 두 가지를 해주기를 꿈꾸지만 말이다. 만일 한 목사가 이끄는 회중 중 절반만이 그 두 가지를 하기 원하기만 해도 그 목사는 자신의 비결을 책으로 써서 수백만 명의 다른 목사들에게 팔 수 있다!

다음과 같은 사실을 볼 수 있다. 사도행전에 회중들이 교회 건물을 구매하거나 건축했다는 기록은 아무 곳에도 없다. 대부분의 경우, 신자들은 가정집에서 정기적으로 모임을 했다.[6] 교회 건물을 짓기 위한 모금을 한 적도 없다. 서신서도 교회당 건축에 관한 어떠한 지침도 없다. 또한, 교회가 콘스탄틴의 칙령에 따라 이 세상과 결혼하는, 기독교사가 300년이 되기 전까지, 사람은 교회 건물을 건축하는 것은 생각도 해보지 않았다. 300 년! 그것이 얼마나 오랜 세월인지 생각해 보라! 그리고 교회는 기하급수적으로 성장하기 시작하였는데 심지어 건물이 없는 강렬한 박해의 시기에도 그러했다. 이러한 현상은 다음 몇 세기에도 여러 번 반복되었다. 최근에도 오히려 중국에서 이런 현상이 발생했다. 중국에는 아마도 백만 개가 넘는 가정교회가 있을 것이다.

일요일 오전 열한시는 가장 분리된 시간이다(Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

미국 교회모식을 따른 현대 교회의 시설은 별도로 진행되는 모든 연령별 사역에 별도의 공간을 제공하기 위해, 충분한 별도의 공간이 설계될 것이다. 하지만 초대 교회에는 남성, 여성, 그리고 모든 연령별 어린이들을 위해 특별히 분리된 사역들은 없었다. 교회는 모든 방면에서 통합되었으며, 분해되지 않았다. 초대교회에서는 가족 단위는 함께 있도록 되었고, 부모의 영적인 책임이 강화되었으나 현대의 교회 구조에서는 오히려 침식되었다.

교회 건물이 제자를 삼는 사역에 과연 도움될까 아니면 저애가 될까? 역사적으로, 수 세기에 걸친 제자 삼는 사역은 교회 건물이 없이 더 나은 성공을 이뤄냈다. 거기에는 많은 좋은 원인이 있다.

처음 3세기 동안 초대교회에서 진행된 가정집에서의 모임은 3시간에서 5시간 동안 지속하였는데 기쁨이 가득한 식사, 가르침, 찬송, 그리고 성령의 교통으로 넘치는 나눔의 시간은 신자들에게 진정한 영적 성장을 위한 환경을 마련해줬다. 그리스도의 몸 된 지체들은 현대 교회 참석자들처럼 극장에서 서로의 머리 뒤통수를 바라보며 무대에서의 장면을 놓치지 않고 보려는 관객처럼 앉아 있을 때 보다 서로 마주 보며 앉아 있을 때 참여하는 기분이 더 들 것이다. 일반적인 식사 자리에서의 자연스러운 분위기는 서로 투명해지고, 진실한 관심하는 관계와 진정한 교제로 이어진다. 이는 목사의 인도하에 옆자리에 앉은 완전히 낯선 사람과 악수하는 것과 같이 피상적인 현대의 “교제”와는 비교조차 할 수 없다.

가르침은 예의 바른(그리고 종종 지루해하는) 관중 위에 높이 서서 이상한 옷을 입고 연극을 하는 목소리로 하는 강연이 아닌, 오히려 질문과 답변, 그리고 공개적인 토론에 더 가깝다. 목사가 “매주 설교를 준비”하지 않아도 모든 사람은(물론 장로/목사/감독을 포함한다) 성령님이 주시는 가르침을 받게 될 것이다.

가정교회로 하기에 집이 좁아 보일 때, 장로(들)은 더 큰 건물을 얻어야겠다고 생각하지 않을 것이다. 오히려, 그들은 그들이 두 개의 가정교회 모임으로 나눠져야 된다고 여길 것이다. 그리고 이것은 단지 새로운 모임장소를 어디로 정하고, 누가 감독을 맡아야 할지에 대한 성령님의 인도 하심을 구하는 일일 뿐이다. 다행히, 그들은 철학적 또는 교리적인 관점을 조사하기 위해 낯선 사람들과 교회성장 이론가들의 이력서를 수집해야 할 필요는 없다; 그들 중에는 이미 열심 있고 훈련된, 그리고 자기가 돌봐야 할 어린 양들을 이미 알고 있는 감독이 있다. 그 새로운 가정교회는 새로운 지역에 복음 전파하고, 불신자들에게 그리스도인들은 서로 사랑하는 사람들임을 보여줄 수 있는 기회를 가지고 있다. 그들은 불신자들을 식사 초대하는 것처럼 쉽게 그들의 모임에도 초대할 수 있다.

축복받은 목사(The Blessed Pastor)

어떠한 가정교회의 목사/장로/감독도 현대 교회에 널리 퍼져 있는 목회책임의 중압감으로 말미암은 탈진으로 고통당하고 있지 않다. (한 연구결과에 따르면 미국에서 달마다 약 1,800명의 목회자가 사역을 그만둔다고 한다.) 가정교회 목사는 적은 무리를 돌보고 성도들이 목사의 재정적인 공급을 해준다면 그는 전직으로 섬길 수 있기 때문에 실제로 기도와 묵상을 하고, 불신자에게 복음을 전하고, 가난한 자들을 돕고, 병든 자를 방문하고 기도해줄 수 있는 시간이 있으며 새로운 제자가 우의 일을 그와 함께 하게끔 그들을 훈련시키는데 시간을 보낼 수 있다. 교회 관리는 간단했다.

그는 자신의 지역에서 다른 장로/목사/감독들과 함께 한마음으로 일했다. 그는 “마을에서 가장 큰 교회”가 되거나 또는 동료 목사들과 “최고의 청소년 사역”이나 “가장 흥미로운 어린이 교회 프로그램”을 만들기 위해 경쟁하지 않아도 된다. 사람은 교회에서 예배팀이 얼마나 잘했고 목사가 얼마나 재미있었는지를 평가하지 않았다. 그들은 거듭났고 예수님과 그분의 백성을 사랑한다. 그들은 함께 먹고 하나님이 그들에게 주신 은사들을 나누기를 즐겼다. 그들의 목표는 예수님께 순종하고 그분의 심판대 앞에 서 있을 준비를 하는 것이었다.

물론 가정교회에도 문제점은 있었고, 서신서에서 그 문제점들이 제기된다. 하지만 불가피하게 현대 교회를 괴롭히고 제자 삼는 사역을 방애하는 문제들은 초대교회 때에는 없었다. 그것은 그들의 지역 교회모식이 3세기 이후 중세시대부터 변화된 교회모식과는 많이 달랐기 때문이다. 다시 한 번 아래 사실을 받아들여야 할 것이다. 4세기 초까지 그 어떠한 교회 건물도 존재하지 않았다. 만일 당신이 처음 3세기 동안에 살았었다면, 자신의 사역이 지금 것보다 어떻게 달랐을 것이라고 생각하는가?

요약하면, 우리가 더 밀접하게 성경적인 모식을 따를수록, 우리는 제자를 삼으라는 하나님의 목표를 더 효과적으로 달성할 것이다. 오늘날 교회에서 제자 삼는 것을 방애하는 가장 큰 장애는 바로 비성경적인 교회구조와 관행이다.

 


[1]목사 (헬라어로 poimain이며 목자를 의미한다)가 장로 (헬라어로 presbuteros이다), 감독(헬라어로 episkopos이며, KJV에서는 주교로 번역되었다)과 동등하다는 것이 분명하다. 예를 들어, 바울은 성령님이 감독자(episkopos)로 삼으신 에베소 장로(presbuteros)들로 하여금 하나님의 교회를 보살피게(헬라어로 동사인poimaino) 하였다(행 20:28을 보라). 그는 또한 디도서 1:5-7에서 장로 (presbuteros)감독(episkopos) 이란 용어를 동의어로 사용하였다. 베드로도 장로(presbuteros)들에게 하나님의 양무리를 치라고(poimaino) 권하였다(벧전 5:1-2을 보라). 주교(episkopos의 KJV 번역)가 목사와 장로보다 더 높은 지위에 있으며 수많은 교회를 감독한다는 생각은 인간의 발상이다.

[2]전문훈련을 받은 성직자에 대한 현대적인 강조는 많은 방면으로 보아 큰 교회가 병든 증상을 나타낸다. 그것은 지식의 습득을 영적인 성장과 동일시 한다. 많이 아는 사람일 수록 영적으로 더 성숙했다고 생각할 수 있지만 그 사람은 도리여 자신의 배운 것을 뽐내는 덜 성숙한 사람일 수 있다. 바울은 “지식은 교만하게 한다”(고전 8:1)고 분명하게 썼다. 그리고 2 ~ 3 년 동안 날마다 지루한 강의를 듣는 사람은 앞으로 분명히 매주 지루한 설교를 하는 사람이 될 것이다!

[3]디모데전서와 디도서에는 바울이 디모데와 디도가 교회의 장로와 감독을 임명하도록 위임하였다는 언급이 있다. 따라서 디모데와 디도는 한 동안 장로들과 감독들을 감독하였으며 그들은 아마 바울이 “또 네가 많은 증인 앞에서 내게 들은 바를 충성된 사람들에게 부탁하라 그들이 또 다른 사람들을 가르칠 수 있으리라”(딤후 2:2)고 말한 것처럼 주기적으로 장로들과 감독들을 만나면서 제자 훈련을 시켰을 것이다.

[4]행 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; 롬 16:5; 고전 16:19; 골 4:15; 몬 1:2; 요일 1:10을 보라.

[5]바울의 서신서가 장로나 감독들만 대상한 것이 아니라 여러 교회의 모든 사람을 대상한 것이라는 것은 주목할만하다. 바울은 두 서신에서만 장로/목사/감독을 언급하였다. 한 번은 그가 교회에 대한 인사말에서 감독을 언급하였는데 그것은 바울이 그들이 인사에서 제외되었다고 생각하지 않기를 바라는 것처럼 보인다(빌 1:1을 보라). 다른 한 번은 바울이 성도들을 온전하게 할 사역자들의 목록에서 목사를 언급하였다(엡 4:11-12을 보라). 또한 바울이 우리의 생각에는 장로가 포함되어야 한다고 생각하는 일들에서 장로들의 역할에 대해 언급하지 않았다는 것도 특별히 주목할 만 하다. 예를 들어, 주님의 만찬을 관리하거나, 그리스도인들간의 갈등을 해결하는 것과 같은 것들이다. 이 모든 것은 현대 교회에서 장로와 목사가 모든 중요한 역할을 잡고 있는 것과는 달리, 그 당시 그들은 중심에 있지 않았다는 사실을 보여준다.

[6]행 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40; 20:20; 롬 16:5; 고전 16:19; 골 4:15; 몬 1:2; 요이 1:10을 보라.

Chapter 3

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमैले अन्जानमा नै धेरै बर्षसम्म र बिभिन्न तरिकाले परमेश्वरले मलाई दिनुभएको चेला बनाउने जिम्मेवारी पूरा गर्नुको साटो त्यसको बिपरित भएर काम गरिरहेको थिएँ । तर अन्तमा पवित्र आत्माले मेरा गल्तीहरूलाई देखाउनको लागि आफ्नो अनुग्रहद्वारा मेरो आँखा खोली दिनु भयो । मैले सिकेको एउटा कुरा चाँहि यही हो ः मैले हरेक कुराको प्रश्न गर्नु पर्छ, जुन कुरा मलाई परमेश्वरको वचनको ज्योतिमा सिकाइएको छ र मैले त्यसअनुसार विश्वास गरेको पनि छु । अरु जुनसुकै कुराले भन्दा बढी हाम्रो परम्पराले हामीलाई परमेश्वरले भन्नुभएको कुरा नदेख्नको लागि अन्धो बनाईदिएको छ । हाम्रो परम्पराको घमण्डले हामीलाई यति क्षतिग्रस्त बनाईदिएको छ, कि अरु ख्रीष्टियनहरूभन्दा बढी सत्य जान्ने–बुझ्ने सर्वोत्कृष्ट समुहको बीचमा हामी खडा हुनुपरेकोे छ । एउटा शिक्षकले व्यंग्यात्मक तवरले भने झैं, “संसारमा आज ३२,००० सम्प्रदायहरू छन । के तपाईं तिनीहरूमध्ये कुनै न कुनै एउटा राम्रो सम्प्रदायको सदस्य हुन शौभाग्यशाली हुनुभएको छैन ७तिस”

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहाम्रो घमण्डको परिणामस्वरूप परमेश्वरले हाम्रो बिरोध गर्नुहुन्छ, किनभने उहाँले घमण्डीहरूलाई बिरोध गर्नुहुन्छ । यदि हामी कुनै प्रगति गर्न चाहन्छौं र प्रभु येशूको सामु पूर्णरूपले खडा हुन चाहन्छौं भने, हामीले आफैलाई नम्र पार्नै पर्दछ । त्यस्ताहरूलाई नै परमेश्वरले उहाँको अनुग्रह दिनुहुन्छ ।

The Role of the Pastor Considered

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबिचार गरिएको पास्टरको भूमिका

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रचेला बनाउने सेवकाइको लक्ष्यअनुसार सेवकले सेवकाइको हरेक क्षेत्रलाई सुसज्जित पारेको हुनुपर्दछ । उसले निरन्तर रूपमा आफैलाई यो प्रश्न सोध्नु पर्छ, “प्रभु येशूका सबै आज्ञाहरू पालन गर्ने चेलाहरू बनाउने प्रकृयाको लागि मैले गरेको लगानीले कसरी काम गर्दछ ७तिस” यदि यो जाँच गर्ने सामान्य प्रश्न इमान्दारपूर्वक सोधियो भने, यसले ख्रीष्टियन त्रृmयाकलापको ब्यानरमा भएर गरिएको कार्यलाई अति पर सारिदिने काम गरी दिन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहामी पास्टर÷एल्डर÷बिशपको?ब ष्म.ू)ातलचभाज्ञू जचभा.ू३)ातलज्ञू लबmभ.ू)ातलचभाज्ञूश्र८?रबश्र सेवकाइलाई बिचार गरौं, एकजना व्यक्ति जसको सेवकाइको कार्यले उसलाई विशेष स्थानिय मण्डलीमा केन्द्रित गर्दछ । यदि त्यस व्यक्तिले प्रभु येशूका सबै आज्ञाहरू पालन गर्ने चेलाहरू बनाउन लागिरहेको छ भने, उसको प्राथमिक उत्तरदायित्व के हुनु पर्दछ ७तिस शिक्षा, स्वभाविक रूपमा मनमा आउँछ । प्रभु येशूले भन्नुभयो, “चेलाहरू सिकाएर बनाइन्छन” (हेर्नुहोस मत्ती २८ः१९–२०) । एल्डर÷ पास्टर÷बिशप हुनको लागि एउटा माँग चाँहि उ “सिकाउनमा सक्षम” हुनुपर्दछ (१ तिमोथी ३ः२) । जसले “प्रचार गर्न र शिक्षा दिन कडा परि७नतसम गर्दछन” तिनीहरूलाई “दोहोरो आदरको योग्य ठान्नु” पर्दछ (१ तिमोथी ५ः१७बmउस) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रत्यसैकारण पास्टरले यो प्रश्नद्धारा प्रत्येक प्रवचनको मुल्याङ्कन गरेको हुनु पर्दछ “चेला बनाउने काम पूरा गर्नको लागि यस प्रवचनले कतिको सहायता गर्दछ ७तिस”

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रके पाष्टरले आइतबारको वा सप्ताहको कुनै पनि दिनमा प्रचार गरिएको प्रवचनले मात्र शिक्षा दिने उत्तरदायित्व पूरा भएको छ ७तिस यदि पूरा भएको छ भनेर उसले विचार गर्दछ भने, उसको शिक्षा दिने उत्तरदायित्व उसले जिएको जीवन र उदाहरणद्वारा प्राथमिक रूपमा पूरा भएको हुन्छ भनी धर्मशास्त्रले देखाएको तथ्यलाई उसले उपेक्षा गर्दछ । उसको दैनिक जीवनको शिक्षाको उदाहरण उसको सार्वजनिक शिक्षाको सेवकाइद्वारा सामान्य रूपमा पूरा गरिएको हुन्छ । त्यसैले गर्दा, एल्डरहरू÷पास्टरहरू÷निरीक्षकहरूको लागि गरिएको योग्यताहरूले व्यक्तिको शाब्दिक सञ्चारको दक्षताहरूभन्दा उसको चरित्र र जीवनशैलीसँग बढी काम गरेको हुन्छ । १ तिमोथी ३ः१–१७बmउस मा निरीक्षकहरूको लागि गरिएका पन्द«वटा योग्यताहरूमध्ये चौधवटा चरित्रसँग सम्बन्धित छन । तितस १ः५–९ मा एल्डरहरूको लागि गरिएका अठारवटा योग्यताहरूमध्ये सत्रवटा चरित्रसँग सम्बन्धित छन र एउटा मात्रै शिक्षा दिने दक्षतासँग सम्बन्धित छ । पावलले पहिले तिमोथीलाई सम्झना दिलाए, “विश्वासीहरूको अगि बोली–वचन, आचरण र प्रेममा, विश्वास र शुद्धतामा तिमी एक उदाहरण बन” (१ तिमोथी ४ः१२) । अनि त्यसपछि उनले भने, “म नआउन्जेलसम्म धर्मशास्त्र पाठ गरी सुनाउनमा, प्रचार गर्नमा र शिक्षा दिनमा ध्यान देऊ” (१ तिमोथी ४ः१३) । यसरी तिमोथीको चरित्रको उदाहरणलाई अति महत्वको साथमा मध्यनजर गरी उनको सार्वजनिक शिक्षाको सेवकाइको अगि उल्लेख गरियो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपत्रुसले त्यस्तै गरी लेखेका छन ः

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्र“ख्रीष्टको कष्टको साक्षी र प्रकट हुने महिमाको सहभागी भएको नाताले र एक सङ्गी–एल्डरको हैसियतले तिमीहरूमध्येका एल्डरहरूलाई म उत्साह दिँदछु ः तिमीहरूको देखरेखमा राखिएको परमेश्वरका बगालको हेरचाह गर, करले होइन तर स्वेच्छाले, धनको लोभले होइन तर उत्साहसाथ ः तिमीहरूको जिम्मामा रहेकाहरूमाथि अधिकार जमाएर होइन, तर बगालको निम्ति उदाहरण भएर” (१ पत्रुस ५ः१–३) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहामीले आफैलाई इन्कार गरेर ख्रीष्टको आज्ञापालन गर्नलाई कसले हामीलाई प्रेरणा दिनुहुन्छ ७तिस के हामीले जसको प्रवचन वा जीवन रूचाउँछौं, त्यसैले हामीलाई प्रेरणा दिन्छ ७तिस समर्पित नभएका, हल्का शैली भएका पास्टरहरूले आफ्नो त्रूmस बोकेर हिंड़न कसैलाई प्रेरणा दिँदैनन । यदि त्यस्ता पास्टरहरूले कुनै अवसरमा ख्रीष्टमा समर्पित हुनुपर्छ भन्ने प्रकारको प्रवचन प्रचार गर्दछन भने, तिनीहरूले व्यर्थको बकम्पूmस्रे कुरा गरेका हुन, नत्रभने तिनीहरूका ७नतसोताहरूले तिनीहरूको इमान्दारितामाथि प्रश्न उठाउनेछन । बिगतका धेरैजसो ठूला ख्रीष्टियन अगुवाहरू तिनीहरूका प्रवचनको कारणले सम्झना गरिन्दैनन, तर तिनीहरूको बलिदानी कार्यले गर्दा सम्झना गरिन्छन । तिनीहरू गइसकेको धेरै समयपछि पनि तिनीहरूको उदाहरणले हामीलाई प्रेरणा दिन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि पास्टरले प्रभु येशूको साँचो चेला भएर आज्ञाकारिताको उदारहरण भएर जिउँदैनन भने, उसले जुनसुकै प्रवचन प्रचार गरे तापनि आफ्नो समय त्यत्तिकै खेर फालिरहेका छन । पास्टरहरू हो, तपाईंको उदाहरणले तपाईंले प्रचार गरेको प्रवचनभन्दा दशचोटि बोलिरहेको हुन्छ । के तपाईंले आफैलाई इन्कार गरेर ख्रीष्टलाई पछयाउँदै तपाईंका मानिसहरूलाई पनि आफैलाई इन्कार गरी ख्रीष्टलाई पछयाउनु पर्छ भनी प्रेरणा दिँदै हुनु हुन्छ ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतर कसरी पास्टरले उसको जीवनशैलीको उदाहरणबाट उसलाई आइतबारको आराधना संगतिको वक्ताको रूपमा मात्र चिन्ने मानिसहरूलाई शिक्षा दिन सक्छ ७तिस तिनीहरूले वास्तवमा नजीकबाट उसलाई पाँच सेकेन्डको हात मिलाइबाट मात्र मण्डली भवनभित्र देखेका हुन्छन र निस्किएर गइहाल्छन । सायद अहिलेको आधुनिक पाष्तरिय नमूनाको यस्ता कुनै–कुनै कुराहरू त्यति ठीक छैनन होला ।

The Weekly Sunday Morning Sermon

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसाप्ताहिक आइतबारको आराधनाको प्रवचन

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि पास्टरले उसको शिक्षा दिने जिम्मेवारी प्राथमिक रूपमा साप्ताहिक सार्वजनिक व्याख्याहरूमध्ये एक हो भन्ने सम्झन्छन भने, उसले एउटा अर्को गल्ती धारणा बनाएको हुन्छ । प्रभु येशूको शिक्षा दिने सेवकाई सार्वजनिक प्रवचनहरूमा मात्र समाविष्ट थिएन (र प्रायः जसो भाग, एकदम छोटो हुन्थे झैं लाग्छ), तर व्यक्तिगत रूपमा बातचीत गरेर पनि उहाँको सेवकाई गरिरहनु हुन्थ्यो, भन्ने कुराहरू उहाँका जिज्ञासु चेलाहरूबाट थाहा भएको छ । जे भए तापनि, यस्तो प्रकारको बातचीत मण्डलीमा सप्ताहको एक दिनको पनि आधा घण्टामा मात्र सीमित हुदैनथ्यो, तर यस्तो प्रकारको बातचीत समुन्द्रको किनारमा, घरहरूमा, र धुलै—धुलो भएको बाटोमा हिडँÞदै गर्दा पनि हुने गर्दथ्यो, यस्तो प्रकारले प्रभु येशूले आफ्ना चेलाहरूसँग जीवन बिताउनु हुन्थ्यो । त्यस्तै प्रकारको शिक्षा दिने नमूना प्रेरितहरूले अनुकरण गरे । पेन्तिकोषपछि, बाह«जनाले “मन्दिरमा र घर–घरमा” गएर शिक्षा दिए (प्रेरित ५ः४२) । तिनीहरू दैनिक रूपमा विश्वासीहरूको समुदायमा बसेर छलफल गर्दथे । पावलले पनि “सार्वजनिक रूपमा साथै घर–घरमा” गएर शिक्षा दिने काम गरे (प्रेरित २०ः२०) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयस कुरामा, यदि तपाईं पास्टर हो भने, तपाईंले आफ्नो शिक्षाको सेवकाइलाई प्रभु येशू र प्रथम प्रेरितहरूको शिक्षाको सेवकाइसँग तुलना गर्न सक्नुहुन्छ । तपाईंले परमेश्वरले चाहनुभएको काम गर्नुभएको छ, कि छैन भनेर सायद तपाईं डराउन सुरु गर्नुभएको हुन सक्छ । अथवा के तपाईंले सयौं बर्षदेखि चलिआएको मण्डलीको परम्पराले सिकाएको कुरालाई अझ बढता गरेर पालन गरिरहनुभएको छ ७तिस यदि तपाईं त्यस कुरामा डराइरहनुभएको छ भने, त्यो राम्रै हो । त्यो अति नै राम्रो हो । ठीक निर्देशनमा गरिएको त्यो नै पहिलो कदम हो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहुनसक्छ, तपाईं आफैले अगाडिको कुराहरू विचार गर्नुभएको छ । सायद, तपाईंले आफैलाई भन्नुभएको होला, “घर–घरमा गएर, वा मेरो उदाहरणद्वारा मानिसहरूलाई प्राथमिक रूपले प्रभाव पार्नलाई मेरो दैनिक जीवनमा तिनीहरूलाई समावेश गर्दै शिक्षा दिनको लागि मेरो सेवकाइमा त्यस्तो प्रकारको समय म कहाँ पाउन सक्छु होला र ७तिस” अब त्यो अचम्भ लाग्दो प्रश्न हो, किनकि यसले तपाईंलाई आधुनिक पास्टरको भूमिकाको बिचारधारामा कतै यहाँ कुनै गल्ती त छैन भनेर डराउने परिस्थितिमा अगुवाई गर्न सक्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसायद तपाईंले यो पनि सोच्ँनुभएको होला, “म मेरो मण्डलीका मानिसहरूसँग त्यति नजीक भएर जिउन चाहन्छु कि चाँहदिन भनेर निश्चित छुइन । पास्टरले आफ्नो मण्डलीका समुदायका मानिसहरूसँग त्यति नजीक हुनु हुँदैन, पास्टरले आफ्नो प्रतिष्ठाको लागि तिनीहरूसँग अलिक परै रहनुपर्छ, उसले तिनीहरूलाई घनिष्ठ मित्र बनाउनु हुँदैन भनेर मलाई बाइबल स्कूलमा सिकाइएको छ ।”

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअहिलेको आधुनिक मण्डलीहरूमा प्रायः जसो गरिने तरिकाहरूमा कतिवटा कुराहरू वास्तवमै गल्ती छन भन्ने कुराहरू यस्तो प्रकारका सोचाँईहरूबाट प्रकट हुन्छ । प्रभु येशूका चेलाहरूमध्ये एउटाले आफ्नो शिर उहाँको छात्तीमा अडयाएर आरामदायी महसुस गरेको कुराले प्रभु येशू आफ्ना चेलाहरूसँग कति घनिष्ठ हुनु हुन्थ्यो भन्ने कुरा देखाउँछ (हेर्नुहोस यूहन्ना १३ः२३–२५) । अक्षरश ः रूपमा तिनीहरू धेरै बर्षसम्म सँग—सगैँ रहे । चेलाहरूलाई सफलतापूर्वक सेवकाई गर्नको लागि धेरै टाढा रहनबाट रोकिनुपर्दछ !

A Comparison of Methods, Ancient and Modern

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रप्राचीन अनि आधुनिक तरिकाहरूको तुलना

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि प्रभु येशूद्धारा प्रदान गरिएको आज्ञा पालन गर्ने र चेलाहरू बनाउने लक्ष्य राख्नु हो भने, के चेलाहरू बनाउनको लागि हामीले उहाँका तरिकाहरूको अनुशरण गर्नु बुद्धिमानी हुँदैन त ७तिस ती तरिकाहरूले उहाँको लागि राम्रो काम गरेका थिए । तिनीहरूले उहाँलाई पछयाउने प्रेरितहरूको लागि पनि धेरै राम्रो काम गरेका थिए ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअनि हाम्रा सबै चेलाहरूलाई ख्रीष्टको आज्ञापालन गर्ने चेला बनाउन आधुनिक तरिकाहरूले कतिको राम्ररी मदत गरिरहेका छन त ७तिस उदाहरणको लागि, अमेरिकन ख्रीष्टियनहरू सम्बन्धी अध्ययनले बारम्बार देखाइदिएको छ, कि अख्रीष्टियनहरूसँग ख्रीष्टियनहरूलाई तुलना गर्दा वास्तवमै कुनै भिन्नता छैन, हुनसक्छ यो समय कुनै प्रश्न गरेर धर्मशास्त्रलाई पुनः जाँच्नु पर्ने समय पनि होला ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहामीले आफैलाई सोध्नुपर्ने यहाँ एउटा स्पष्ट प्रश्न छ ः कसरी सुरुको मण्डलीले कुनै मण्डली भवनहरू, धर्मगुरूहरूलाई पेशेवर रूपमा तालिम दिने, बाइबल स्कूलहरू र सेमिनारीहरू र टेप बनाउने मेशिनहरू, बाल–संगतिका पाठय—पुस्तकहरू र जवान संगतिका सेवकाइहरू, आराधनाको समुहहरू र भजन गाउने झुण्डहरू, कम्प्युटरहरू र कपी गर्ने मेशिनहरू, ख्रीष्टियन टी. भी. र रेडियो स्टेशनहरू लाखौं ख्रीष्टियन पुस्तकका शिर्षकहरू साथै व्यक्तिगत रूपमा नामाकरण गरिएका बाइबलहरू समेतका कुराहरूबिना नै चेलाहरू बनाउने काम त्यति राम्रोसँग सफल भएको थियो ७तिस तिनीहरूलाई चेला बनाउने कामको लागि ती कुनै पनि कुराको आवश्यकता थिएन, र प्रभु येशूलाई पनि त्यस्ता कुराहरूको आवश्यकता परेन । र त्यो बेलामा ती कुनै कुराहरू जरूरी थिएनन भने अहिले पनि ती कुराहरूको जरूरी पर्दैन । ती कुराहरू सहायताबद्र्धक हुन सक्छन , तर जरूरी नै भने पर्दैन । वास्तवमा, तिनीहरूमध्ये धेरै कुराहरूले चेलाहरू बनाउने कार्यबाट वास्तवमा हामीलाई बाधा दिन सक्छन र बाधा दिन्छन पनि । म तपाईंहरूलाई दुईवटा उदाहरणहरू दिन्छु ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डलीलाई अगुवाई गर्ने पास्टरहरूको लागि तालिम दिने बाइबल स्कूल वा सेमिनारीहरूको आधुनिक आवश्यकताको बारेमा मात्र सर्वप्रथम विचार गरौं । यस्तो प्रकारको बिचारधारा पावलमा थियो भनेर सुनिएको छैन । उनले मण्डलीहरू स्थापना गरिसकेपछि, केही शहरहरूमा उनी केही सप्ताह वा महिनाको लागि गए र त्यसपछि तिनीहरूको निरीक्षण गर्नको लागि एल्डरहरूको नियुक्ति गर्न फर्के (उदाहरणको लागि हेर्नुहोस, प्रेरित १३ः१४–१४ः२३) । यसको मतलब, ती मण्डलीहरू पावलको उपस्थितिबाट टाढा थिए, केही सप्ताह वा महिनासम्म कुनै पनि एल्डरहरू ती मण्डलीमा हुँदैनथे र पनि कति एल्डरहरू नियुक्ति हुँदा जवान नै हुन्थे । तिनीहरूले आफ्नो कामको लागि तयार हुन दुई वा तीन बर्षसम्मको पनि आधारभूत शिक्षा पाएका हुँदैनथे ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रत्यसैले बाइबलले सिकाउँछ कि पास्टरहरू÷एल्डरहरू र निरीक्षकहरूलाई तिनीहरूको प्रभावकारी सेवकाइको लागि दुई वा तीन बर्षको आधारभूत शिक्षाको आवश्यकता पर्दैन । त्यस तथ्यको बिरुद्धमा कसैले पनि जान्ने भएर विवाद गर्न सक्दैन । तरै पनि आधुनिक योग्यताले निरन्तर रूपमा प्रत्येक विश्वासीलाई सन्देश पठाउँछः “यदि तपाईं मण्डलीमा अगुवा हुन चाहनुहुन्छ भने, तपाईंले आधारभूत शिक्षा प्राप्त गर्नको लागि बर्षहरू बिताउनुपर्छ ।”?ब ष्म.ू)ातलचभाद्दू जचभा.ू३)ातलद्दू लबmभ.ू)ातलचभाद्दूश्र९?रबश्र यस कुराले अगुवाहरू बनाउने प्रत्रृmयामा ढिला–सुस्ती गरिदिन्छ, र यसले चेलाहरू बनाउने र मण्डली बृद्धि गर्ने प्रकृयामा समेत ढिला–सुस्ती गरिरहेको हुन्छ । अमेरिकाका ठूला कम्पनीहरू एमोन र एमवेहरूले आफ्ना बिक्रेताहरूलाई साबुन र परफ्यूम बिक्री गर्नको लागि अर्का शहरमा दुई वा तीन बर्षको आधारभूत तालिम लिनको लागि नपठाइकन नै आफ्नो लक्षित क्षेत्रमा कति राम्रोसित बजारहरू बढाइरहेको देख्दा मलाई अचम्भ लागेर आउँछ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्र“तर पास्टरीय काम भनेको अति नै कठीन र जटिल काम हो !” कसैले भनेका छन , “बाइबलले भन्दछ हामीले नयाँ विश्वासीलाई निरीक्षकको पदमा राख्नु हुँदैन” (हेर्नुहोस १ तिमोथी ३ः६) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपहिलो, नयाँ विश्वासीको परिभाषामा यो कुरा आउँदछ र यस कुराको लागि पावलको बिचारधारा हाम्रो बिचारधाराभन्दा भिन्दै थियो, किनभने उनले विश्वास गरेको केही महिना मात्र भएकाहरूलाई एल्डर÷पास्टर÷ निरीक्षकको पदमा नियुक्त गरी दिएका थिए ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रदोस्रो, आधुनिक पाष्टरीय सेवकाई अलिक कठीन र जटिल भएको कारण चाँहि हाम्रो आधुनिक मण्डली र सेवकाइको बनौटको पूरै शैली बाइबलिय नमूनाबाट धेरै पर भएकोले गर्दा हो । हामीले यसलाई यति जटिल बनाइदिएका छौ, कि वास्तवमा केही सर्वोच्च–मानव जातिले मात्र यसका माँगहरूलाई पूरा गर्न सक्छन !

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्र“तर बाइबल स्कूल वा सेमिनारीको शिक्षाबिना नै मण्डलीको हेरचाह गर्न सकिन्छ भन्ने कुरालाई परमेश्वरले निषेध गर्नुहुन्छ !” अरुहरूले भन्छन, “तालिम नपाएको निरीक्षकले उसको बगाललाई भूmठो शिक्षातिर डो¥याउन पनि सक्छ ।”

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपावलको बिचार त्यस्तो थिएन भन्ने कुरा स्पष्ट छ । आज तथ्य कुरा चाँहि, हामीसँग धर्मगुरूहरूलाई तालिम दिनको लागि बाइबल स्कूल र सेमिनारीहरू छन जसले प्रभु येशूको जन्म कन्याबाट भएको हो भनेर विश्वास गर्दैनन , समलिङ्गी भएको कुरा प्रमाणित भएका छन, जसले परमेश्वरले हरेकले आरामदायी कार हाँकेको चाहनुहुन्छ भन्ने कुरा सिकाउँछन, जसले केही मानिसहरूलाई परमेश्वरले दोषी ठह¥याउन पहिलेबाटै नियुक्त गर्नुभएको छ वा ख्रीष्टको आज्ञापालन नगरे पनि स्वर्ग जान पाइन्छ भनेर दाबी गर्छन । अहिलेका आधुनिक बाइबल स्कूल र सेमिनारीहरूले प्रायः गरेर भूmठा सिद्धान्तको अरु बढी खेती गरिरहेका छन र पेशेवर धर्मगुरूहरूले त अझ धेरै बढी मात्रामा यस्तो प्रकारको भूmठा सिद्धान्तको खेती गरिरहेका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्र“मण्डलीमा आउने विश्वासीहरू” तिनीहरूलाई चुनौती दिन डराउँछन, किनभने ती पेशेवरहरूले सेमिनारीमा अध्ययन गरेको कारण धर्मशास्त्रका खण्डहरूबाट “प्रमाणित खण्डहरू” झिकेर देखाउन खप्पिस हुन्छन । यसको अतिरिक्त, ती धर्मगुरू भनाउँदाहरूले “हामी अरु ख्रीष्टियनहरू जस्ता होइनौ” भनेर संसारलाई सन्देश दिँदै तिनीहरूका मण्डली भवनहरूको अगाडि टाँगिएको चिन्हहरूद्वारा भिन्नता देखाइदिएर समेत आफ्ना सिद्धान्तहरूबाट ख्रीष्टको मण्डलीलाई परिभाषित गरी मण्डलीहरूलाई बिभाजन गरी दिएका छन । अरु पनि चोट दिनको लागि, तिनीहरूको अचुनौतीपूर्ण तथा पूmट ल्याउने सिद्धान्तहरूसँग सहमती नहुने जो सुकैलाई पनि “पूmट ल्याउनेवाला” भनेर इङ्कित गर्दछन । उपाधि–पत्रहरू पाएका मानिसहरूद्वारा धर्माधिकरण अझै जीवित छ र राम्रोसँग अगुवाई गरिएको छ । एक–अर्कामा प्रेम गर्नेहरू भनेर संसारले चिनेका चेला बनाउनेहरू यसरी नै उदाहरण बन्नुपर्छ भन्ने कुरा प्रभु येशूले चाहनुभएको हो त ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टियनहरूले अब निश्चित सिद्धान्तमाथि आधारित मण्डलीहरू छान्नुपर्छ र ठीक जीवनशैलीभन्दा ठीक ईश्वरशास्त्र अति महत्वपूर्ण भएको छ, किनभने सबै बाइबलिय नमूनालाई त्यागिएको छ ।

A Biblical Alternative

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प
कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रके मैले विश्वास गरेको तीन महिना भएको विश्वासीहरूलाई मण्डलीको रेखदेख गर्ने जिम्मेवारी दिनुपर्छ भन्ने कुरालाई लिएर वकालत गरिरहेको छु (पावलले जे गरे त्यही गर्नु पर्छ भनेर) ७तिस हो, तर यदि ती विश्वासीहरूले एल्डरहरू र निरीक्षकहरूको बाइबलिय योग्यताको माँग पूरा गर्न सक्छन भने र बाइबलिय नमूनालाई पछयाउने मण्डलीहरूको देखरेख गर्दछन भने मात्र । त्यो चाँहि ती मण्डलीहरू राम्रोसँग रेखदेख गर्न सक्ने परिपक्व प्रेरित जस्ता सेवकप्रति समर्पित हुन्छन, जुन मण्डलीहरू भर्खरै स्थापित भएका छन ।?ब ष्म.ू)ातलचभाघू जचभा.ू३)ातलघू लबmभ.ू)ातलचभाघूश्र१०?रबश्र त्यस प्रकारले भर्खरै नियुक्त भएका एल्डरहरूले आफै पूरै काम सम्हाल्दैनन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प
कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रदोस्रो, सुरुको मण्डलीले गरेको जस्तै मानिसहरूको समूह सकेसम्म घर–घरमा भेटनका लागि सानो–सानो झुण्डमा हुनुपर्छ ।?ब ष्म.ू)ातलचभाद्धू जचभा.ू३)ातलद्धू लबmभ.ू)ातलचभाद्धूश्र११?रबश्र त्यस कुराले मण्डलीलाई अझ व्यवस्थित बनाइदिन्छ । सम्भवत, त्यसैले गर्दा होला, एल्डर र निरीक्षकको योग्यता तिनीहरूले आफ्नो घरको व्यवस्था सफलतापूर्वक गर्न सक्ने हुुनुपर्छ भनेको (हेर्नुहोस १तिमोथी ३ः४–५) । सानो “विश्वासीको घराना” को व्यवस्था गर्नु परिवारको व्यवस्था गर्नुभन्दा त्यति धेरै चुनौतीपूर्ण हुँदैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प
कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतेस्रो, बाइबलिय सु–समाचारप्रति पश्चातापी भएर प्रतिकृया दिने मानिसहरूको सहभागी भएको मण्डली सभा हुनु पर्दछ र तिनीहरूनै प्रभु येशू ख्रीष्टका बिशुद्ध चेलाहरू हुन । त्यसले पास्टर हुने कोशिश गरिरहेकाहरूबाट उठेका चुनौतीहरूलाई हटाइदिन्छ जो वास्तवमै भेडँÞाहरू नभएर बाख्राहरू हुन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प
कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअनि चौथो चाँहि, पास्टर÷एल्डर÷निरीक्षकहरूले सांस्कृतिक भूमिकालाई भन्दा बाइबलिय भूमिकालाई बढी अनुकरण गरेको हुनु पर्दछ । यसको मतलब, तिनीहरूले मुख्य, सबैभन्दा महत्वपूर्ण कुरा र लोकप्रियता जुन तिनीहरूले आधुनिक मण्डलीहरूमा अभ्यास गरेका हुन्छन , ती कुराहरूलाई पक्री राख्नु हुँदैन ।?ब ष्म.ू)ातलचभाछू जचभा.ू३)ातलछू लबmभ.ू)ातलचभाछूश्र१२?रबश्र बरू, तिनीहरू पूरै ख्रीष्टको शरीरका एक—एक भागहरू भई नम्र सेवकहरू भएर रहनु पर्दछ, जसले उदाहरण र पूर्ण भएर शिक्षा दिन्छ अनि जसको लक्ष्य आइतबारको आराधना संगतिमा वचन बाँड़ने वक्ता हुने होइन तर प्रभु येशूको नमूनालाई पछयाएर चेला बनाउने हो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रबाइबलिय बिकल्प
कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रजब त्यो नमूनाको अनुकरण हुन्छ, तब तीन महिना मात्र विश्वास गरेको विश्वासीले पनि मण्डलीको रेखदेख गर्न सक्छ ।

Church Buildings

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली भवनहरू

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली भवनहरूको बारेमा चाँहि के त ७तिस तिनीहरू पनि अर्को आधुनिक “आवश्यक कुरा” हुन जुन कुरा बिनानै सुरुका मण्डलीहरू राम्रैसित चलिरहेका थिए । के त्यस्ता कुराहरूले चेलाहरू बनाउने काममा कुनै सहायता पुगेको थियो त ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रजब म पास्टर थिएँ, प्रायः जसो मैले आपूmलाई एउटा दलाल, खजाञ्ची, साधारण ठेकेदार र पेशेवर कोष संकलन गर्ने व्यक्तिझैं महसुस गर्थें । म भवनहरूको सपना देख्थेँ, भवनहरू खोज्दथेँ, पूराना भवनहरूको नमूनाहरूलाई पुन खोज्थेँ, भवनहरू भाडामा लिन्थेँ, नयाँ भवनहरू निर्माण गर्थेँ र तिनीहरूलाई पुुनः बनाउने कार्य गर्दथेँ जुनहरूलाई परमेश्वरले पठाउनुभएको झरिबाट चर्काइदिएको हुन्थ्यो । ती भवनहरूले धेरै जसो समय र शक्तिलाई भष्म पारिदिन्थे । म त्यसरी भवनहरूको वरिपरि त्यति धेरै परिक्रमा गरिरहनुको कारण चाहि अरु पास्टरहरू झैं मानिसहरूलाई भेला गर्ने स्थान, मण्डली भवनबिना सफलता पाइन्दैन भन्ने कुरामा म निश्चित भएकोले गर्दा हो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रभवनले रूपैया–पैसा पनि प्रशस्त खर्च हुन्छ (संयुक्त राज्यमा, केही मण्डलीहरूले तिनीहरूका मण्डली भवन निर्माण गर्नको लागि लाखौं डलर खर्च गर्दछन ) । मेरो मण्डली भवन बनाउने सपना पूरा भई सकेपछि, भवन बन्धकमा राखेर त्यसको पैसाले सेवकाई गर्ने सपना प्रायः देख्न थालेँ । यो घटना एकपल्ट घटयो, जब म मेरो मण्डलीका मानिसहरूलाई असल भण्डारेको बारेमा र कसरी ऋणबाट मुक्त हुने भन्ने बारेमा सिकाइरहेको थिएँ, जब कि मैले हामी सबैलाई नै ऋणमा फँसाई सकेको थिएँ !)?/span>

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रधेरै जसो मण्डली भवनहरू हप्ताको एक वा दुईपटक केही घण्टाको लागि प्रयोग हुन्छन । पूरै संसारमा अरु कुन संस्थाले थोरै मात्र प्रयोग हुने भवनहरूको निर्माण गर्दछ ७तिस (उत्तर ः भूmटा शिक्षा र भूmटा धर्महरूले मात्र) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपैसाको महत्व नबुझेकाहरूले धेरै समस्याहरू ल्याउँदछन । भवन भएको पास्टरले सँधै पैसा ओइरो लागेको चाहन्छ र त्यसले उसले गरेको काममा असर पार्दछ । उ पैसाको प्रबन्ध गरिदिन सक्ने धनी खोज्ने काममा परिक्षामा पर्दछ (जसले प्रायः गरेर कुनै बलिदानी कार्यबिना नै दिने काम गर्छ), जस्तो सुकै धर्मशास्त्रीय कुराहरूद्वारा आएको आक्रमणलाई पनि उसको सेवाको लागि सहमत हुन उ तयार हुन्छ । उसले बाँडेको प्रवचनको विषयहरूले आपूmतिर आकर्षित गर्ने काम गर्छ, जसले पैसाको बहावलाई रोक्ने काम गर्दैन बरू त्यसको बहावलाई बढ़ाउनको लागि उत्साह दिन्छ । त्यसको कारणले गर्दा, कहिले काँही ख्रीष्टियनहरूले सोच्ँन सुरु गर्नुपर्दछ, कि विश्वासी भएर अति महत्वपूर्ण कुराहरू यी हुन, (१) दशांश तिर्नु (जुन, साधारण आज्ञा हो भनेर प्रभु येशूले भन्नुभयो) र (२) मण्डलीमा उपस्थित हुनु (जहाँ हरेक शनिबार दशांश सङ्कलन गरिन्छ) । यो चेला बनाउने कार्यको लागि कठीन चित्र हो । तरै पनि धेरै पास्टरहरूले यी दुईवटा कुराहरूलाई हरेकले गर्ने खालको मण्डली सभा जस्ता सपना देखिरहेका हुन्छन । यदि कुनै पास्टरको मण्डलीका आधा जति मानिसहरूले यी दुईवटा कुराहरू गरे भने, उनले किताबहरू लेखेर अरु लाखौं पास्टरहरूलाई उनको सफलताका रहस्यहरूलाई बिक्री गर्दछन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतथ्य कुराहरूले त्यस कुरालाई प्रकट गर्दछन ः प्रेरितको पुस्तकमा कुनै पनि मण्डलीले मण्डली भवन किनेको वा निर्माण गरेको विवरण उल्लेख गरिएको छैन । धेरै जसो ठाउँहरूमा, विश्वासीहरू नियमित रूपमा घर–घरमा भेटने गर्दथे ।?ब ष्म.ू)ातलचभाटू जचभा.ू३)ातलटू लबmभ.ू)ातलचभाटूश्र१३?रबश्र कुनै पनि मण्डली निर्माण गर्नलाई कुनै कोष सङ्कलन गरिन्दैनथ्यो । मण्डली भवन निर्माण गर्नको लागि पत्रहरूमा कुनै निर्देशन गरेको पाइन्दैन । यसको अतिरिक्त, कन्स्टेन्टाइनको आदेशमा मण्डली नआउन्जेल ख्रीष्टियन सम्प्रदाय ३०० बर्षसम्म नपुगुन्जेलसम्म मण्डली भवन निर्माण गर्नुपर्छ भनेर कसैले पनि सोँचेका थिएनन । तीनसय बर्षसम्म ! कति लामो समय हो भनेर सोच्ँनुहोस त ! अनि मण्डलीको उन्नति भयो र सबै कुरा मण्डली भवनबिना नै, ठूलो सतावटको बावजुद भएर पनि प्रतित्पादात्मक रूपले मण्डली बृद्धि भएर गयो । यस्तो प्रकारको असाधारण कुरा शताब्दियौंदेखि धेरै पटकसम्म भइरहेको छ । यो कुरा हालसालै चीनमा पनि भयो । अहिले चीनमा घर–घरमा भेटने मण्डलीहरू एक लाखभन्दा बढी छन ।

Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रआइतबारको एघार बजेको समय अति नै महत्वपूर्ण प्रकारले पृथक गरिएको समय हो (छुटयाइएको समय)

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअमेरिकी नमूनाको नक्कल गरेका अहिलेका आधुनिक मण्डलीका सुबिधाहरू सबै उमेरका समुहहरूका लागि छुट्टाछुट्टै सेवकाइहरूको निम्ति अलग—अलग कोठाहरू उपलब्ध गराउनलाई कम्तीमा पनि पर्याप्त मात्रामा खाली ठाउँहरू छुटयाउने आशा गरिन्छ । जे भए तापनि, सुरुको मण्डलीमा पुरूषहरू, महिलाहरू र सबै उमेरका बाल–बालिकाहरूको समूहहरूको बीचमा गरिने सेवकाइहरू विशेष रूपमा पृथक थिए भन्ने कुरा सुनिएको थिएन । मण्डली हरेक भावमा खण्डित नभएर एकताको भावमा चलिरहेको थियो । पारिवारिक ईकाई सँगसँगै हुन्थ्यो, र अभिभावकको आत्मिक उत्तरदायित्व मण्डलीको बनौैटद्वारा अहिलेको आधुनिक मण्डलीको बनौटअनुसार घटेको थिएन, बरू त्यो बेलाको पारिवारिक एकता झनै मजबुत थियो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रके मण्डली भवनले चेला बनाउने कुरामा लगानी गर्दछ वा यसले चेला बनाउने काममा बाधा दिन्छ ७तिस ऐतिहासिक रूपमा, शताब्दियौं–भरि चेला बनाउने कार्य ती कुराहरूबिना नै र धेरै असल कारणहरूले गर्दा सफल भएका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपहिलो तीन शताब्दीसम्म सुरुको मण्डलीको घर–घरमा भेटने कार्यले विश्वासीहरूको लागि बिशुद्ध आत्मिक बृद्धिको लागि एउटा वातावरण उपलब्ध गराएको हुन्थ्यो, जँहा आनन्दले भरिएको संयुक्त भोज, शिक्षाहरू, भजनहरू र करीब तीनदेखि पाँच घण्टासम्म आत्मिक वरदानहरूको बाँड़चुड़ हुने गर्दथ्यो । ख्रीष्टको शरीरका सदस्यहरूले अहिलेका आधुनिक मण्डलीका उपस्थित मानिसहरूले महसुस गरेकोभन्दा भिन्दै महसुस गर्दथे– जुन अहिलेकाहरूले चाँहि दर्शकको रूपमा मंचमा प्रदर्शन हुन लागेको कार्यक्रम छुटला कि भनेर अगाडि बसेका मानिसहरूको टाउकोको पछिल्तिरबाट नाटयशालामा भएको दर्शकले झैं तन्कि–तन्कि हेर्दछन । आधुनिक संगतिसँग तुलना गर्न नसकिने प्रकारको स्पष्ट र वास्तविक रूपमा अगाडि बढेको सम्बन्ध र “संगति” लाई अगुवाई गर्ने विश्वासै नलाग्दो संयुक्त भोजको वातावरण हुन्थ्यो, जुनचाँहि प्रायः गरेर हिजो—आज अर्को सिटमा बसेको एक नौलो मानिससँग पास्टरको इशारामा हल्का रूपमा हात मिलाएको भन्दा अलिक भिन्दै प्रकारको हुने गर्दथ्यो । बिछट्टै प्रकारको कपडा लगाएर प्रभावशाली आवाजमा नम्र दर्शकहरूको अगाडि उभिएर (प्रायः दिक्क लाग्दो गरी) भाषण दिनेभन्दा बरू प्रश्न र उत्तर गरेर कक्षामा समय बिताएको झैं सबैसँग बराबरी रूपमा छलफलहरू हुने गर्दथ्यो । पास्टरहरूले “हप्तामा प्रचार गर्ने प्रवचनहरू” तैयार गर्दैनथे । जोसुकैले (निश्चित रूपमा, एल्डरहरू÷पास्टरहरू÷र निरीक्षकहरू समेतले पनि) पवित्र आत्माले दिनुभएको शिक्षालाई ग्रहण गर्र्दथे ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रजब घर खचाखच हुन्थ्यो तब एल्डरहरूले अझ ठूलो भवन उपलब्ध गराउने बारेमा कुनै कुरा पनि सोँच्दैनथे । बरू, हरेकले त्यस संगतिलाई दुईवटा घरमा बिभाजित गरेर संगति गर्नु पर्छ भन्ने कुरा जान्दथे र कुन नयाँ घरमा संगति गर्नु पर्ने हो त्यो घर पत्ता लगाउने कुरामा तिनीहरूको आत्मा एउटै हुन्थ्यो, र त्यो ठाउँ कसले उपलब्ध गराउने हो सो पत्ता लगाउथे । भाग्यवस, तिनीहरूले दार्शनिक वा सैद्धान्तिक झुकावलाई जाँच गर्नको लागि नयाँ मानिसहरू र मण्डली बृद्धिको सिद्धान्तवादीको सारलाई सङ्कलन गर्नु पर्दैनथ्यो, त्यहाँ तिनीहरूकै बीचमा पहिलेबाटै निरीक्षकको नियुक्ति भइसकेको हुन्थ्यो, जसले आफ्नो कार्य क्षेत्रमै काम गर्र्ने खालको तालिम गराउथे, र तिनीहरूका सदस्यहरूको सानो बगालको भविष्यको बारेमा जानिसकेका हुन्थे । त्यो घरमा भेट हुने नयाँ मण्डलीले नयाँ क्षेत्रहरूमा गएर सु–समाचार प्रचार गर्ने, र विश्वास नगरेका मानिसहरूलाई ख्रीष्टियनहरू को हुन– एकले अर्कालाई प्रेम गर्ने मानिसहरू रहेछन, भन्ने कुरा प्रश्तुत गर्नको लागि सुवर्ण अवसर प्राप्त गरेको थियो । तिनीहरूले विश्वास नगरेका मानिसहरूलाई खाना खान निमन्त्रणा दिने सजिलो उपायद्वारा तिनीहरूका सभाहरूमा निमन्त्रणा दिने गर्थे ।

The Blessed Pastor

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रआशिषित पास्टर

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रआधुनिक मण्डलीमा फैलिएको पाष्तरिय उत्तरदायित्व अत्यधिक भएको कारण कुनै पनि घरेलु मण्डलीका पास्टर÷एल्डर÷ र निरीक्षक शासकिय “जलनको” कष्टमा पर्दैन । (१८०० पास्टरहरूले संयुक्त राज्य अमेरिकामा हरेक महिना सेवकाई छोडिरहेका छन भनेर एक अध्ययनले देखाएको छ) । एउटा पाष्टरको देखरेखमा सानो बगाल मात्र हुन्थ्यो र त्यस बगालले उसको आर्थिक आवश्यकता पूरा गरेको हुन्थ्यो, जसले गर्दा उसको सेवकाई एउटा पेशा नै भएको थियो, वास्तवमा उसले प्रार्थना गर्ने, परमेश्वरको वचन अध्ययन गर्ने, अविश्वासीहरूलाई सु–समाचार प्रचार गर्ने, गरीबहरूलाई सहायता गर्ने, बिरामीहरूलाई भेटन गएर प्रार्थना गर्ने र सबै कुराहरू ठीकसँग गर्नलाई नयाँ चेलाहरूको निर्माण गर्ने कार्यको लागि उत्कृष्ट समय बिताउँदथ्यो । मण्डली प्रशासन सामान्य नै थियो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रउसले अरु एल्डरहरू÷पास्टरहरू÷निरीक्षकहरूसँग मिलेर आफ्नो क्षेत्रमा काम गर्दथ्यो । “टोलमा भएको सबैभन्दा ठूलो मण्डलीसँग कुनै मुकाबला गर्नु पर्दैन थियो वा “अति राम्रो जवान सेवकाई” बनाउनको लागि आफ्नो संगी पास्टरहरूसँग प्रतिस्पर्धा गर्नु पर्दैन थियो । अर्थात “मण्डलीका बाल–बालिकाहरूको अतिनै उत्साहजनक कार्यक्रमको” निम्ति पनि होडबाजी गरिरहनु पर्ने थिएन । आराधनाको झुण्डले कति राम्रो गीतहरू प्रस्तुत गथ्र्यो वा पास्टर कति मनोरञ्जनात्मक थियो भनेर न्याय गर्नको लागि पनि मानिसहरू मण्डली सभामा जाँदैनथे । तिनीहरू नयाँ जन्म पाएकाहरू थिए र प्रभु येशू र उहाँका मानिसहरूलाई प्रेम गर्दथे । तिनीहरू सँगसँगै बसेर मिलिजुली खान मन पराउँथे र परमेश्वरले तिनीहरूलाई दिनुभएका बरदानहरूको बारेमा बाँड़चुड़ गर्दथे । तिनीहरूको लक्ष्य भनेको प्रभु येशूको आज्ञा पालन गर्नु र उहाँको न्याय आसनको सामु खडा हुन तयार हुनु थियो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रवास्तवमा घरेलु मण्डलीहरूमा समस्याहरू थिए भनेर पत्रहरूमा पनि उल्लेख गरिएको छ । तर आधुनिक मण्डलीहरूलाई अनिवार्य रूपमा बिपत्ति ल्याउने र चेला बनाउने काममा बाधा दिने धेरैजसो समस्याहरूको बारेमा सुरुको मण्डलीमा सुनिएको थिएन, किनभने तिनीहरूको स्थानीय मण्डलीको नमूना तेस्रो शताब्दीपछि बिकसित भएको भन्दा धेरै भिन्न थियो र यो अन्धकारको युगदेखि भिन्नै थियो । फेरि पनि, यस तथ्यमा डुब्ने अनुमति चाहन्छु ः चौथो शताब्दीको शुरुवातसम्म कुनै पनि मण्डली भवनहरू थिएनन । यदि तपाईं पहिलो तीन शताब्दिमा जिउनु भएको थियो भने तपाईंको सेवकाई अहिलेको भन्दा कति फरक हुने थियो होला ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसाराशंमा, हामी नजीक भएर बाइबलिय नमूनाको अनुकरण जति धेरै गर्दछौं, त्यति नै धेरै प्रभावकारी रूपमा हामीले चेलाहरू बनाउने परमेश्वरको लक्ष्यलाई पूरा गरिरहेका हुनेछौं । आज मण्डलीहरूमा चेलाहरू बनाउने कामको लागि अबाइबलिय बनौट र अभ्यासहरूले धेरै ठूलो बाधाहरू खडा गरेका छन ।

 

 


* यो स्पष्ट छ, कि पास्टर (ग्रीक संज्ञा, पोइमेइन, जसको अर्थ गोठालो हुन्छ ) एल्डरको (ग्रीक संंज्ञा प्रेस्बुटेरोस) पर्यायवाची शब्द हो, र यो निरीक्षकको पनि पर्यायवाची हो (जसको ग्रीक संज्ञा एपिस्कोपस हो र यसलाई के.जे.भी.मा बिशप भनेर अनुवाद गरिएको छ) । उदाहरणको लागि, पावलले एफिसीका एल्डरहरू (प्रेस्बेटेरोस) हरूलाई निर्देशन दिएका थिए, जसलाई पवित्र आत्माले निरीक्षक (एपिस्कोपस) लाई परमेश्वरको बगालको हेरचाह गर्नको लागि गोठालोको काम गर्न (ग्रीक क्रिया पोइपेइनो) निरीक्षकहरू (एपिस्कोपसहरू) बनाउनुभयो भनेर भनेका छन (हेर्नुहोस प्रेरित २०ः२८) । उनले एल्डरहरू (प्रेस्बेटेरोस) र निरीक्षकहरू (एपिस्कोपस) भन्ने शब्दहरूलाई पर्यायवाची रूपमा तितस १ः५–७बmउस मा प्रयोग गरेका छन । पत्रुसले पनि एल्डर (प्रेस्बेटेरोस) हरूलाई बगालको गोठालो (पोइमेइनो) को काम गर्न उत्साह दिएका थिए (हेर्नुहोस, १ पत्रुस ५ः१–२) । बिशपको बिचार (एपिस्कोपसको के.जे.भी.अनुवाद) पास्टर वा एल्डरको कार्यभन्दा उच्च छ र धेरै मण्डलीहरूको निरीक्षण गर्ने मानविय परिकल्पना पनि हो ।

( धर्मगुरूहरूलाई पेशेवर रूपमा तालिम दिने सम्बन्धमा दिइएको आधुनिक जोड धेरै तरिकाहरूमध्येको रोगको एउटा लक्षण हो, त्यो चाँहि आत्मिक बृद्धिकासाथ ज्ञान प्राप्त गर्ने समान हुन्छ । हामी सोँच्ने गर्छौं, कि जुन व्यक्तिले आपूmलाई आत्मिक परिपक्वतामा धेरै हो भनेर जान्दछ, तर वास्तवमा ऊ त्योभन्दा कम हुन्छ । त्यो व्यक्ति आपूmले जानेका कुराहरूमा घमण्डले फुलेको हुन्छ । पावलले लेखेका छन, “ज्ञानले घमण्ड बढाउँछ” (१कोरिन्थी ८ः१) । अनि जुन व्यक्तिले दुई वा तीन बर्षसम्म दिक्क लाग्दो भाषण दैनिक रूपमा सुन्छ भने निश्चय नै त्यसले हप्तैपिच्छेको लागि दिक्कलाग्दो भाषण दिन तयार भएको हुन्छ ।

!) पावलले तिमोथीलाई लेखेको पहिलो पत्र र तितसलाई लेखेको पत्रमा उनले मण्डलीहरूमा एल्डरहरू÷निरीक्षकहरू नियुक्त गर्ने सम्वन्धमा तिनीहरूलाई छोडिदिने बारेमा उल्लेख गरेका छन । त्यसैले तिमोथी र तितसले ती एल्डरहरू÷निरीक्षकहरूलाई केही समयको लागि निरीक्षणको प्रबन्ध गर्नुपर्ने थियो । तिनीहरूले सम्भवत बेला–बेलामा एल्डरहरू÷निरीक्षकहरूलाई चेलापनको लागि भेटनुपर्ने थियो, जसरी पावलले लेखेका छन, “धेरैजना साक्षीहरूका उपस्थितिमा तिमीले मबाट जे कुराहरू सुनेका छौ, ती अरुहरूलाई पनि सिकाउन सक्ने विश्वासयोग्य मानिसहरूलाई सुम्पिदेऊ”-@ ltdf]yL २ः२) ।

!! हेर्नुहोस – प्रेरित २ः२,४६; %M$@Ù ८ः३; !@M!@Ù १६ः४०; २०ः२०; रोमी १६ः५; १कोरिन्थी १६ः१९; कलस्सी ४ः१५; फिलेमोन !M@Ù २ यूहन्ना १ः१० ।

!@ पावलले मण्डलीहरूलाई लेखेका पत्रहरू धेरै मण्डलीहरूमा भएका हरेकलाई सम्बोधन गरेर लेखिएका थिए तर एल्डरहरू वा निरीक्षकहरूलाई होइन भनेर जान्नु पर्दछ । पावलले लेखेका दुईवटा पत्रहरूमा मात्र एल्डरहरू÷पास्टरहरू÷निरीक्षकहरू भनेर उनले उल्लेख गरेका छन । एउटा उदाहरणको लागि, तिनीहरूलाई अभिवादन गर्दा समावेश गरिएको छ, तिनीहरूलाई उनले बहिस्कृत प्रापकको रूपमा सोच्ँन दिएका थिएनन र तिनीहरूलाई उनले त्यसैकारण समावेश गरेका थिए (हेर्नुहोस , फिलिप्पी १ः१) । अर्को उदाहरणमा पावलले सेवकहरूको सूचीमा भएकाहरूको बीचमा पास्टरहरूको बारेमा पनि उल्लेख गरेका छन जसले सन्तहरूलाई सेवाको काममा सु–सज्जित बनाउदथे (हेर्नुहोस–एफिसी $M!!–!@_)। विशेष गरेर एल्डरहरू प्रभु भोज र ख्रीष्टियनहरूको बीचमा भएको झगडा मिलाउन सहभागी भए तापनि पावलले निर्देशन दिँदा तिनीहरूको भूमिकाको बारेमा कुनै पनि कुरा उल्लेख गरेका छैनन भन्ने कुरा जान्नु पर्दछ । तथ्य कुराको लागि यी सबै कुराहरू एल्डरहरू÷पास्टरहरूले मुख्य सबै महत्वपूर्ण भूमिकाहरूलाई लिएनन जुन अहिलेका अति नै आधुनिक मण्डलीहरूले लिएका छन ।

!# हेर्नुहोस – प्रेरित २ः२,४६; %M$@Ù ८ः३; !@M!@Ù १६ः४०; २०२०; रोमी १६ः५; १ कोरिन्थी १६ः१९; कलस्सी ४ः१५; फिलेमोन !M@Ù २ यूहन्ना १ः१० ।

Gukomeza mu buryo bukwiye

Igice cya gatatu

Kumara imyaka myinshi kandi mu buryo bwinshi butandukanye, nagendeye mu bujiji nkora ibintu byarwanyaga intego Imana yashakaga ko nkurikirana, intego yo guhindura abantu abigishwa.Ariko buhoro buhoro nza kugirirwa ubuntu Umwuka Wera agenda amfungura amaso ngo mbone amakosa yanjye. Ikintu kimwe nize ni iki: Nkwiye gushishoza murikiwe n’umucyo w’Ijambo ry’Imana ngasuzuma ibyo nari narigishijwe byose n’ibyo nari narizeye byose.Nta kintu kirusha ibindi byose kuduhuma amaso ku byo Yesu yavuze nk’imigenzo yacu. Aho bibera bibi cyane ni uko usanga twishimira/twiratana cyane imigenzo yacu, tukumva neza tudashidikanya ko ari twe bantu basobanukiwe ukuri kurusha abandi bakristo. Nk’uko umwigisha umwe yigeze kuvuga mu buryo bwo kunegura ati, “Hari amatorero afite imyizerere itandukanye(denominations) agera ku bihumbi 32 mu isi muri iki gihe.Mbese wumva udahiriwe kuba wowe uri umuyoboke w’itorero ry’ukuri?”

Nk’ingaruka z’ubwirasi bwacu,Imana iraturwanya kuko irwanya abibone.Niba dushaka kugira aho tugera kandi tukaba twiteguye neza kuzahagarara imbere ya Yesu, tugomba kwicisha bugufi.Abameze batyo, Imana ibagirira ubuntu.

Turebe Uruhare rwa Pastori

(The Role of the Pastor Considered)

Intego yo guhindura abantu abigishwa ku mukozi w’Imana yakagombye kuba ari yo iha umurongo ibindi byose akora mu murimo w’Imana.Yakagombye gukomeza kujya yibaza ati, “Mbese ibyo nkora biriho birashyigikira bite umurimo wo guhindura abantu abigishwa bazumvira amategeko ya Yesu yose?” Icyo kibazo cyo kwisuzuma cyoroheje, iyo kibazanyijwe umutima utaryarya, gikuraho imirimo myinshi ijya ikorwa yitwa ko ari iy’Imana.

Reka turebe umurimo w’umwungeri/umukuru w’itorero/umwepiskopi,[1]umuntu inshingano ze ziba ari izo mu itorero ry’ahantu runaka.Aramutse ashatse guhindura abantu abigishwa bitondera amategeko ya Yesu yose, inshingano ze z’ibanze zaba izihe? Kwigisha ni byo bihera ko biza mu bitekerezo. Yesu yavuze ko guhindura abantu abigishwa ari ukubigisha (reba Mat. 28:19-20). Igisabwa umuntu ugomba kuba umukuru w’itorero/umwungeri/umwepiskopi ni uko aba “afite ubwenge bwo kwigisha” (1 Tim. 3:2). “Abarushywa no kuvuga ijambo ry’Imana no kwigisha”bakwiriye”guhabwa icyubahiro incuro ebyiri”(1 Tim. 5:17).

Ku bw’ibyo,umupastori aba akwiye gusuzuma inyigisho yose ari bwigishe yibaza iki kibazo, “Iyi nyigisho iri bufashe ite mu gusohoza inshingano yo guhindura abantu abigishwa?”

Mbese inshingano yo kwigisha ya pastori, ayuzuza gusa ku cyumweru cyangwa mu minsi y’imibyizi igihe bateranye?Niba yibwira ko ari uko bikorwa gusa, aba yirengagije ko ibyanditswe byera bivuga ko inshingano ye yo kwigisha isohorezwa mbere na mbere mu mibereho ye, imyifatire ye, n’urugero atanga imbere y’abamureba. Urugero atanga mu mibereho ye ya buri munsi ni ko kwigisha, ibindi byo kwigisha abwiriza mu ruhame biza ari inyongera gusa. Ni cyo giyuma abakuru b’itorero/abapastori/abepisikopi icyo baba basabwa cyane ni ibijyanye n’imico n’imyifatire kurusha kuba intyoza mu kuvuga. Mu bintu cumi na bitanu umwepisikopi agomba kuba yujuje biri muri 1 Timoteyo 3:1-7, cumi na bine ni ibijyanye n’imico n’ingeso, kimwe gusa ni cyo kivuga ku by’ubushobozi bwo kwigisha. Muri cumi n’umunani bisabwa abakuru b’itorero muri Tito 1:5-9, cumi na birindwi bivuga ku myifatire, kimwe gusa ni cyo kivuga ku bushobozi bwo kwigisha. Pawulo yabanje kwibutsa Timoteyo ati,”Ube icyitegererezo cy’abizera ku byo uvuga, no ku ngeso zawe no ku rukundo, no ku kwizera” (1 Tim. 4:12). Hanyuma aravuga ati, “Kugeza aho nzazira ujye ugira umwete wo gusoma no guhugura no kwigisha” (1 Tim. 4:13). Nuko rero Timoteyo kuba icyitegererezo mu ngeso no mu myifatire biza mbere y’umurimo we wo kwigishiriza mu materaniro, bigasobanura ko ibyo by’ingeso ari byo bifite agaciro kanini.

Petero yanditse ibisa n’ibyo ati:

Aya magambo ndayahuguza abakuru b’itorero bo muri mwe, kuko nanjye ndi umukuru mugenzi wanyu, n’umugabo wo guhamya imibabaro ya kristo kandi mfatanije namwe ubwiza buzahishurwa. Muragire umukumbi w’Imana wo muri mwe mutawurinda nk’abahatwa, ahubwo muwurinde mubikunze nk’uko Imana ishaka atari ku bwo kwifuza indamu mbi, ahubwo ku bw’umutima ukunze kandi mudasa n’abatwaza igitugu abo mwagabanijwe, ahubwo mube ibyitegererezo by’umukumbi (1 Pet. 5:1-3).

Ni nde uduteramo umutima wo kwiyanga tukagandukira Kristo? Mbese ni ba bandi dutangarira inyigisho zabo cyangwa ni ba bandi dutangarira imibereho yabo? Abapastori batamaramaje, b’akazuyazi nta muntu bashobora gutuma yikorera umusaraba we. Iyo rimwe na rimwe bene abo bapastori bigishije ku byo kwiyegurira Kristo, biba ngombwa ko bigisha bavugira muri rusange ibintu bidasobanutse neza, naho ubundi ababateze amatwi babagiraho akabazo bakibaza niba ibyo bigisha bo ubwabo babyizera. Abenshi mu bakozi b’Imana bakomeye bamenyekanye mu bihe byatambutse ntibibukirwa ku kubwiriza kwabo, ahubwo bibukirwa ku bitambo bikomeye batanze mu buzima bwabo. Imibereho yabo ikomeza kutubera icyitegererezo bo barigendeye kera.

Iyo umupastori adatanga icyitegererezo cyo kumvira nk’umwigishwa nyakuri wa Yesu Kristo, aba atakaza igihe cye yigisha. Pastori we, urugero utanga mu myifatire yawe biravuga bigatera ijwi hejuru cyane incuro cumi kurusha ibyo wigisha. Mbese waba utera abantu gushaka kwiyanga bagakurikira Kristo bitewe n’uko nawe wiyanga ugakurikira Kristo?

Ariko se koko umupastori yashobora ate kwigisha abantu, mu buryo bw’urugero atanga mu mibereho ye, kandi abo bantu bamubona ku cyumweru gusa ahagaze imbere yabo ababwiriza? Igihe bamwegera cyane bakabonana na we amaso ku maso ni akanya katageze no ku munota umwe bahana ibiganza basuhuzanya by’umugenzo basohoka mu rusengero. Birashoboka ko hari ibitagenda neza mu buryo bw’imikorere y’abapastori b’iki gihe.

Ubutumwa bwo ku Cyumweru mu Gitondo

(The Weekly Sunday Morning Sermon)

Umupastori aba yongeye kwibeshya iyo yibwira ko inshingano ye yo kwigisha ari mbere na mbere kubwiriza mu materaniro ya buri Cyumweru. Ntabwo umurimo wa Yesu wo kwigisha wari ushingiye gusa ku kwigishiriza mu ruhame (biranagaragara ko akenshi yigishaga umwanya muto), ahubwo wari unashingiye ku biganiro yagiranaga n’abigishwa be biherereye bagatangira kumubaza ibibazo. Kandi ibyo biganiro ntibyari iby’igice cy’isaha gusa umunsi umwe mu cyumweru ku rusengero, ahubwo byaberaga ku nkengero z’inyanja, mu ngo, cyangwa se bagenda mu mihanda y’umukungugu, Yesu ari mu buzima bwe busanzwe imbere y’abigishwa be bitegereza uko abaho.Intumwa zakurikije ubwo buryo bwo kwigisha. Nyuma ya Pantekote, ba bandi cumi na babiri iminsi yose bigishirizaga “mu rusengero n’iwabo” (Ibyak. 5:42).Buri munsi bashyikiranaga n’abizera. Pawulo na we yigishirizaga “imbere ya rubanda no mu ngo z’abantu rumwe rumwe” (Ibyakozwe 20:20).

Aha rero, niba uri umupastori, ushobora kugereranya uko ukora umurimo wo kwigisha n’uko Yesu n’intumwa za mbere bigishaga. Ahari ushobora no kuba utangiye kwibaza niba ibyo wajyaga ukora ari byo Imana ishaka ko ukora, cyangwa se uriho urakomeza gukurikiza gusa ibyo wasanze by’imigenzo itorero rimaze imyaka amagana rigenderamo? Niba utangiye kwibaza ni byiza. Ni byiza cyane.Iyo ni intambwe ya mbere igana mu cyerekezo nyacyo.

Ushobora no kuba watekereje ukarenga aho.Ahari wibajije uti, “Mbese umwanya ungana utyo umurimo nk’uwo usaba nawukura he, nigisha abantu urugo ku rundi, cyangwa se mbana na bo mu buzima bwanjye bwa buri munsi kugira ngo mbigishe mu kubabera icyitegererezo?” Icyo rero ni ikibazo cyiza cyane, kuko gishobora gutuma ukomeza kujya wibaza nib anta n’ibindi bitagenda mu byerekeranye n’uko umurimo w’umupastori wumvikana cyangwa ufatwa muri iki gihe.

Wenda ushobora no kuba wibwiye uti, “Ndumva ndashaka kubaho negeranye cyane n’abakristo bo mu itorero ryanjye bene ako kageni. Mu ishuri rya Bibiliya bambwiye ko umupastori atagomba na rimwe kwegerana ngo amenyerane cyane n’abakristo.Agomba kutabimenyereza cyane kugira ngo icyubahiro bamwubaha kitazagabanuka.Ntabwo agomba kubagira incuti cyane.”

Bene icyo gitekerezo kirerekana ko hari ibintu koko bigenda nabi cyane mu mikorere y’itorero ry’iki gihe. Yesu we yari yegeranye cyane na ba bandi cumi na babiri be ku buryo ndetse umwe muri bo yajyaga yisanzura cyane kuri akamuryama mu gituza bari ku meza bafungura (reba Yohana 13:23-25). Babanye na we rwose bagendana kumara imyaka myinshi. Babanye begeranye cyane ku buryo bya bindi ngo byo kutegerana n’abayoboke bawe ngo kugira ngo ugere ku ntego yawe batabigendeyemo!

Kugereranya imikorere, Iya Kera n’iy’Ubu

(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

Mbese niba intego ari ukumvira Yesu tugahindura abantu abigishwa,uwaba umunyabwenge si uwakurikiza uburyo Yesu yakoreshaga mu guhindura abantu abigishwa?Iyo mikorere ye yatumye agera ku ntego neza.Kandi n’intumwa zaramukurikije bizigendera neza cyane.

None se imikorere y’iki gihe yo iriho irafasha ite mu guhindura abantu abigishwa bumvira amategeko ya Kristo yose?Niba ubushakashatsi bukorwa ku bakristo b’Abanyamerika, bukomeza kwerekana ko rwose iyo ugereranije imibereho y’abakristo n’abatari abakristo usanga imyifatire yabo nta tandukaniro, ngira ngo igihe cyari kigeze cy’uko twagira ibibazo twibaza kandi tukongera tukareba icyo ibyanditswe byera bivuga.

Dore ikibazo tugomba kwibaza: Mbese itorero rya mbere ryabigenje rite kugira ngo rishobore gutunganya neza cyane uwo murimo wo guhindura abantu abigishwa, nta nyubako z’insengero bafite, nta ntiti zaminuje mu by’iyobokamana, nta mashuri ya Bibiliya, nta bitabo by’indirimbo, nta korana-buhanga rya za porojegiteri (overhead projectors), nta za mikro zidafite imigozi (wireless microphones)n’ibyuma bifata amajwi kuri za kaseti (tape duplicators), nta gahunda zateguwe z’inyigisho zo ku cyumweru n’inyigisho z’urubyiruko, nta matsinda y’abaramya n’amakorali, nta byuma kabuhariwe (computer) cyangwa imashini zo gukora amafotokopi, nta maradiyo ya gikristo na za televiziyo, nta bihumbi n’ibihumbi by’ibitabo bya gikristo nk’ibyo tubona mu nzu zigurishirizwamo ibitabo muri iki gihe, yewe nta n’utunze Bibiliya ye bwite? Ibyo byose ntibari babikeneye ngo babone guhindura abantu abigishwa; kandi na Yesu ntiyigeze abikenera. Kandi kuko ibyo byose nta na kimwe cyari ngombwa icyo gihe, n’ubu ibyo byose ntabwo biri ngombwa. Yego wenda hari icyo byafasha, ariko nta na kimwe muri byo kiri ngombwa ngo kitabonetse nta cyakorwa. Kandi mu by’ukuri ibyinshi muri ibyo bishobora kutubera n’inzitizi,ndetse ahubwo byatubereye inzitizi, mu guhindura abantu abigishwa.Reka mbahe ingero ebyiri.

Reka tubanze turebe ibyo muri iki gihe bavuga ko amatorero akwiye kuba ayobowe gusa n’abapastori babyigiye mu mashuri ya Bibiliya na za seminari.Igitekerezo nk’icyo nticyakigeze kibaho kuri Pawulo. Mu mijyi imwe n’imwe, iyo yabaga amaze gushinga amatorero, yarayasigaga akagenda akamara nk’ibyumweru cyangwa amezi make, akagaruka gushyiraho abakuru b’itorero bayayobora (reba, urugero, Ibyak. 13:14-14:23). Ibyo bisobanuye ko, ubwo Pawulo yabaga yagiye adahari, ayo matorero yamaraga ibyumweru ndetse n’amezi nta buyobozi buzwi bwashyizweho afite, kandi n’abo bakuru b’itorero bashyirwagaho kuyobora, na bo ubwabo mu by’ukuri babaga bakiri bato mu kwizera. Nta cyo babaga bafite kigize aho gihuriye n’ishuri ry’imyaka ibiri cyangwa itatu ryabategurira gukora uwo murimo.

Nuko rero, Bibiliya yigisha ko atari ngombwa ko abapastori/abakuru b’itorero/abepiskopi babanza kumara imyaka ibiri cyangwa itatu mu ishuri ryabigenewe ngo bashobore gukora umurimo wabo neza. Ibyo nta muntu utekereza neza wabijyamo impaka.Nyamara muri iki gihe ubutumwa bukomeza guhabwa abakristo ku byerekeranye ni ibisabwa ngo umuntu yemerwe buravuga ngo: “Niba ushaka kuba umukozi w’Imana, umuyobozi mu itorero, ugomba kumara imyaka myinshi mu ishuri ryemewe.”[2] Ibyo bidindiza umuvuduko wo kugwiza abayobozi, ari na ko ubwo bidindiza umurimo wo guhindura abantu abigishwa, bityo bikadindiza gukura kw’itorero. Nibaza ukuntu amasosiyete y’Abanyamerika y’ubucuruzi akomeye Avon na Amway aba yarashoboye kwigarurira amasoko y’ahantu biyemeje gukorera, iyo barinda kujya babanza gusaba buri mukozi wabo wese ugiye kubacururiza, kubanza kwimuka n’umuryango we bakajya mu wundi mujyi, akabanza akigishwa neza mu ishuri kumara imyaka itatu bakabona kumwemerera kujya gutangira kubacururiza amasabuni cyangwa amavuta ahumura cyane/umubavu (perfume)?

“Ariko kuyobora itorero ni ikintu kitoroshye ni umurimo ukomeye cyane !” Ni ko bamwe bavuga. “Bibiliya ivuga ko tudakwiye guha inshingano yo kuba umwepisikopi umuntu uhindutse umukristo vuba” (reba 1 Tim. 3:6).

Mbere na mbere, tugomba kubanza kwibaza uhindutse umukristo vuba icyo bivuga, kandi biragaragara ko uko tubyumva bitandukanye n’uko Pawulo yabyumvaga, kuko we yahaga abantu inshingano zo kuba abakuru b’itorero/abapastori/abepisikopi bamaze amezi make gusa bizeye.

Ubwa kabiri, impamvu kuyobora itorero ry’iki gihe biruhije cyane, ni uko imiterere n’imikorere y’itorero itakigize aho ihuriye n’itorero mu buryo bwa Bibiliya. Twarihinduye ikintu giteye ukundi kigoye koko ku buryo abantu mbarwa, b’ibihangange bidasanzwe (super-human) ari bo bonyine bashobora kuzuza ibyo rishaka!

Abandi na bo bati, “Imana iturinde ko itorero ryayoborwa n’umuntu utaraciye mu ishuri rya Bibiliya cyangwa mu iseminari izwi!” “Uwo mwepisikopi udafite amashuri yize yayobya umukumbi akawugusha mu nyigisho z’ibinyoma !”

Biragaragara ko icyo atari cyo cyari gihangayikishije Pawulo. Ikibigaragaza ni uko dufite abayobozi b’amatorero bize amashuri ya Bibiliya na za seminari batizera ko Yesu yabyawe n’inkumi yari ikiri isugi, bemera imibonano mpuza bitsina no gushakana ku bantu bahuje ibitsina(homosexuality), bigisha ko Imana ishaka ko buri wese atunga imodoka ihenze cyane, bavuga yuko hari abantu Imana yandikiye kuzarimbuka, cyangwa bakavuga badafite ipfunwe ko umuntu ashobora kujya mu ijuru atumvira amategeko ya Kristo. Amashuri ya Bibiliya na za seminari by’iki gihe kenshi na kenshi byagiye biteza imbere inyigisho z’ibinyoma, kandi n’abo bayobozi b’amatorero bize amashuri bagiye barushaho gushimangira izo nyigisho.

Abanyetorero “basanzwe” batinya kubacyaha kuko izo ntiti ziba zariteguranye ibyanditswe “bishyigikira” izo nyigisho zabo z’ibinyoma, maze kujya na bo impaka bikaba ingora bahizi. Ikindi kandi abo banyamadini icyo bakora ni ukwivangura bagatandukanya amatorero yabo n’abandi bagize umubiri wa Kristo bitewe n’inyigisho zabo zihariye, kugeza n’aho bamamaza iyo mitandukanire mu mazina yabo bashyira ku rwinjiriro rw’insengero zabo, batanga ubutumwa nk’ubu ngo: “Twe ntitumeze nk’abo bakristo bandi bose.” Nk’aho igikomere bateye kidahagije bakongeraho ikindi cyo kuvuga yuko umuntu wese utemeranya na bo kuri izo nyigisho zabo zica ibice mu itorero ari “uca ibice.” Itoteza riracyariho cyane, kandi rihagarikiwe n’abantu bafite impamya-bushobozi bakuye muri ayo mashuri ya Bibiliya.Mbese uru ni rwo rugero Yesu yifuza ko rutangwa n’abagakwiriye kuba ari bo bahindura abantu abigishwa, ndetse bazwi mu isi nk’abarangwa n’ikimenyetso cyo gukundana?

Ubu abakristo basigaye bahitamo amatorero bajyamo bashingiye ku nyigisho runaka ayo matorero yigisha; kandi kugira inyigisho nzima bisigaye bihabwa agaciro cyane kurusha kugira imyifatire mizima, byose bitewe n’uko hatagikurikizwa uburyo bwa Bibiliya.

Uburyo bwa Bibiliya

(A Biblical Alternative)

Mbese icyo ndarwanira ni uko umuntu umaze amezi atatu akijijwe yegurirwa inshingano yo kuyobora amatorero (nk’uko Pawulo yabigiraga)? Yego, ariko gusa igihe uwo muntu yujuje ibisabwa abakuru b’itorero/abepisikopi, kandi akaba ashingwa gusa kuyobora amatorero ameze nk’uko Bibiliya ivuga itorero.Ni ukuvuga ko, mbere na mbere ayo matorero agomba kuba ari amateraniro mashya ari bwo agitangizwa, akaba ari munsi y’ubuyobozi bw’umukozi w’Imana ukuze mu by’umwuka, nk’intumwa, ushobora kuyaha icyerekezo.[3] Muri ubwo buryo ntabwo abakuru b’itorero bahawe inshingano baba bari bonyine.

Ubwa kabiri, ayo matorero agomba kuba ari mato bihagije ku buryo ashobora guteranira mu ngo z’abantu, nk’uko amatorero ya mbere yabigenzaga.[4] Ibyo bituma amatorero yoroha kuyobora.Wenda ni cyo gituma kimwe mu byo abakuru b’itorero/abepisikopi basabwa ari ukuba ari abantu bategeka neza abo mu rugo rwabo (reba 1 Tim. 3:4-5).Kuyobora “urugo ruto rw’abizera”ntibigoye kurusha kuyobora umuryango.

Ubwa gatatu,iryo torero rigomba kuba rigizwe n’abantu bihannye bamaze kumva ubutumwa bwiza bwa Bibiliya, kandi bakaba ari abigishwa nyakuri b’Umwami Yesu Kristo. Ibyo bituma hatabaho ibibazo bijya bivuka mu kugerageza kuragira umukumbi wibwira ko ari intama uragiye kandi mu by’ukuri ari ihene.

Hanyuma ubwa kane,abapastori/abakuru b’itorero/abepisikopi bagomba gukurikiza Bibiliya mu gukora umurimo wabo aho gukurikiza uko basanze bikorwa. Ni ukuvuga ko batagomba kuba ari bo baba kāmara ngo ibintu byose bikorwa abe ari we bishingiraho, yaba adahari ntihagire igikorwa, nk’uko bigenda mu matorero menshi y’iki gihe.[5] Ahubwo bagomba kuba ari bamwe mu ngingo zigize umubiri wose, abagaragu bicisha bugufi bigisha mu bikorwa no mu magambo, kandi intego yabo ikaba ari uguhindura abantu abigishwa, atari mu kuba intyoza mu kuvuga ku cyumweru mu gitondo, ahubwo mu gukurikiza uburyo Yesu yabigenzaga.

Iyo ibyo bikurikijwe, umuntu umaze amezi nk’atatu akijijwe yayobora itorero.

Inyubako z’Insengero

(Church Buildings)

Iby’insengero byo bimeze bite? Icyo na cyo ni ikindi kintu cyabaye “icya ngombwa cyane” itorero rya mbere ritari rikeneye ngo rikore inshingano zaryo.Mbese hari icyo insengero zifasha mu guhindura abantu abigishwa?

Nkiri pastori,akenshi numvaga meze nk’aho ndi umuntu ushinzwe iby’amazu; kuyubaka no kuyagurisha (realtor), umunyabanki se, rwiyemezamirimo, cyangwa umuntu uzobereye cyane mu byo gukusanya amafaranga (professional fundraiser).Narotaga nubaka, nirutse inyuma y’inyubako, navuguruye amazu, narakodesheje, nubatse ibishyashya, narasannye igihe Imana yabaga yohereje imvura igaca ahatobotse no mu mitūtu.Kubaka bitwara igihe kinini n’imbaraga nyinshi. Igituma nahirimbanaga cyane muri ibyo by’inyubako, ni uko numvaga, nk’abandi bapastori hafi ya bose, ko gukomera kw’itorero bidashoboka nta rusengero, ntaho abakristo bateranira.

Inyubako kandi zitwara amafaranga atagira uko angana,(Muri Leta Zunze Ubumwe z’Amerika, amatorero amwe ashyira miliyoni nyinshi z’amadolari ku nyubako z’insengero zabo). Maze gusohoza inzozi zanjye zo kugira amazu, kenshi narotaga umunsi bazaduheraho inguzanyo zituruka kuri ayo mazu yanjye natanzeho ingwate, kugira ngo ayo mafaranga yose tuyakoreshe mu murimo w’Imana. Igihe kimwe ndiho nigisha ku byerekeranye no gukoresha umutungo neza no kutagira imyenda, nasubije amaso inyuma nsanga namaze gushyira itorero ryose mu myenda/amadeni! (Nta gushidikanya ko narimo ndatanga urugero.)

Insengero nyinshi usanga zikoreshwa amasaha make rimwe cyangwa kabiri mu cyumweru.Ni uwuhe muryango/ishyirahamwe wundi mu isi wakubaka amazu yo gukoreramo gake cyane nk’uko? (Igisubizo: Keretse nk’amazu baterekereramo cyangwa ibindi bias nk’ibyo byo gukorana n’abadayimoni n’andi madini y’ibinyoma.)

Uwo mwobo unyunyuza amafaranga uteje ibibazo byinshi.Umupastori ufite urusengero ahora akeneye amafaranga, kandi ibyo bigira ingaruka ku byo akora.Ahura n’ikigeragezo cyo gushaka kwita cyane ku bakire (akenshi banatanga atari no kuvuga ko hari icyo barinze kwigomwa), inyigisho zishobora kugira uwo zakomeretsa akagira uko azoroshya akazihindura, akanagoreka ibyanditswe akabisobanura akurikije inyungu ze ashaka kugeraho. Ubutumwa uwo mupastori abwiriza usanga iteka ari ubwo kugira ngo amafaranga akomeze yinjire ntihagire icyayahagarika.Ku bw’ibyo abakristo hari ubwo bageraho bakumva ko ibintu bikuru by’ingenzi ku mukristo ari (1) gutanga icyacumi (nyamara Yesu yavuze ko iryo ari itegeko ryoroheje, mbese ko ibyo ari bito cyane) (2) no kuza guterana mu rusengero (aho ibya cumi bikusanywa buri cyumweru). Ibi ni byo bita guhindura abantu abigishwa. Kandi abapastori benshi barota kugira itorero aho buri muyoboke yaba akora nibura ibyo bintu uko ari bibiri.Hagize umupastori ugira itorero aho kimwe cya kabiri cy’abakristo bakora ibyo bintu byombi, yakwandika ibitabo maze akagurisha ibanga rye ku mamiliyoni y’abandi bapastori!

Ukuri ni uku: Ntaho tubona mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa itorero rigura cyangwa ryubaka inzu y’urusengero. Ikigaragara cyane ni uko buri gihe abizera bateraniraga mu ngo.[6] Nta narimwe bitangishaga amafaranga y’inyubako z’urusengero.Mu nzandiko zose ziri muri Bibiliya nta na hamwe hari amabwiriza yo kubaka urusengero. Byongeye kandi nta n’uwigeze agira igitekerezo cyo kubaka urusengero kugeza itorero rimaze imyaka 300, ubwo itorero ryishyingiraga n’isi igihe cy’itegeko rya Constantin. Imyaka Magana atatu! Tekereza icyo gihe uko kingana!Itorero ryarasagambye riragwira ryikuba incuro nyinshi, yewe no mu gihe cy’itotezwa rikaze, nta nsengero zihari.Ibyo kandi byagiye bikunda kubaho kenshi no mu binyejana byakurikiye.Byarabaye no mu Bushinwa mu bihe bya vuba ahangaha.Kuri ubu mu Bushinwa hashobora kuba hari amatorero yo mu Ngo/Nzu arenga miliyoni.

Saa Tanu z’amanywa Ku Cyumweru ni Isaha y’Ivangura Rikomeye

(Eleven O’Clock Sunday is the Most Segregated Hour)

Insengero zubatse ku buryo bugezweho muri iki gihe zubakwa bigāna ibyo muri Amerika, zigomba kuba ari nini bihagije ku buryo hagabanywamo ibice bitandukanye bigenda biteraniramo ibyiciro bitandukanye by’abantu,bakigishwa hakurikijwe uko imyaka yabo y’ubukure ingana.Nyamara mu itorero rya mbere, nta vangura ryabagaho mu gusenga, ngo usange hari amateraniro y’abagabo, amateraniro y’abagore, n’ay’abana uko ibyiciro by’imyaka yabo bitandukanye.Itorero ryari rimwe mu buryo bwose, ntabwo ryari ricikaguritsemo ibice mu buryo bwose.Ubumwe bw’umuryango bwari bwubahirijwe, kandi inshingano z’ababyeyi mu by’umwuka zashimangirwaga n’imiterere y’itorero, aho kugira ngo itorero abe ari ryo rikuraho inshingano z’ababyeyi ku burezi bw’abana babo mu by’umwuka nk’uko bimeze mu miterere y’itorero ry’iki gihe.

Mbese urusengero rushyigikira igikorwa cyo guhindura abantu abigishwa cyangwa rurakidindiza? Amateka yerekana ko, uko ibinyejana byagiye bikurikirana, guhindura abantu abigishwa byagiye bikorwa neza nta nsengero zihari kurusha igihe zihari, bitewe n’impamvu nyinshi zumvikana.

Guteranira mu rugo, nk’uko itorero rya mbere ryakoraga kumara ibinyejana bitatu bya mbere, abantu bagasangira ifunguro banezerewe, bagasangira ijambo ry’Imana, bakaririmbira hamwe, impano z’umwuka zigakora kandi ibyo bigafata nk’amasaha atatu ane, byatumaga habaho uburyo bwiza bwo gukura mu mwuka nyabyo. Abagize umubiri wa Kristo bumvaga buri wese agomba kugiramo uruhare, dore ko babaga bicaye barebana, bitandukanye n’uko abakristo bameze mu matorero y’iki gihe–baba bicaye nk’indorerezi zaje kureba sinema cyangwa ikinamico, buri wese yicaye inyuma y’undi, agerageza gukora uko ashoboye kugira ngo umutwe wa mugenzi we utamubuza kwirebera neza ibiryoheye amaso birimo bibera imbere. Uwo mwuka w’ubusabane mu gusangira ku meza watumaga habaho kugendera mu mucyo ntihabe hari ugira utwo ahisha abandi, ugasanga buri wese yitaye kuri mugenzi we koko,kandi hari ubusabane nyakuri butandukanye cyane n’ingirwa-busabane y’iki gihe, aho usanga icyitwa ubusabane ari uguhana ibiganza ku bantu batanaziranye na mba,basuhuzanya igihe pastori abisabye.

Inyigisho zabo zabaga zigizwe n’ibihe byo kubaza ibibazo no kubisubiza, kuganira abantu bakajya impaka bakungurana ibitekerezo nk’abantu bari ku rwego rumwe, si bya bindi by’umuntu umwe guhagarara imbere y’abandi akabigisha, yambaye imyambaro yabugenewe, avuga ijwi yahinduye ukundi boshye uri mu ikinamico, ahagaze ahirengeye hejuru y’abantu bamuteze amatwi (akenshi banarambiwe babihiwe) batuje mu kinyabupfura.Abapastori ntibateguraga “ikibwirizwa/inyigisho bazigisha ku cyumweru.” Buri wese (n’abakuru b’itorero/abapastori/abepisikopi na bo barimo) yakiraga inyigisho Umwuka Wera atanze.

Iyo iteraniro ryakuraga rikaba rinini batagifite aho bakwirwa mu nzu, ntabwo icyo umukuru w’itorero(abakuru b’itorero) yatekerezaga ari ukuntu babona indi nzu nini bakwirwamo bose. Ahubwo buri wese yabaga azi ko ari igihe cyo kwigabanyamo amateraniro abiri yo mu ngo, kikaba ari ikibazo gusa cyo kuyoborwa n’Umwuka kugira ngo bamenye niba ari kwa nde iryo teraniro rishya ryajya rihurira niba kandi ari nde uzajya arihagarikira. Amahirwe ni uko batarindaga kubanza guhamagarira abantu batazi ngo bazane imyirondoro yabo ngo bahamagare n’inzobere mu byo gukura kw’amatorero maze ngo babanze basuzume imitekerereze cyangwa imyizerere yabo; oya ahubwo abepisikopi/abayobozi babaga bari muri bo ubwabo biteguye, akazi barakamenyeye mu kugakora kandi bazi neza abantu bagize umukumbi wab muto bagiye kuzaragira. Iryo torero rishya ryo mu rugo ryabaga ribonye uburyo bwo kujyana ubutumwa ahandi hantu hashya, rikereka abatarakizwa bahatuye abakristo icyo ari cyo–abantu bakundana.Batumiraga abatizera bakaza mu materaniro yabo bitabagoye kuko byabaga ari ukubatumira ngo baze basangire ibyokurya.

Umupastori Uhiriwe

(The Blessed Pastor)

Nta mupastori/umukuru w’itorero/umwepisikopi “wataga umutwe” bitewe n’uko akazi ko kuyobora itorero kamurenze, kandi ibyo ni byo byeze mu matorero y’iki gihe. (Hari ubushakashatsi bwerekanye ko abapastori 1800 buri kwezi muri Amerika bata inshingano z’ubushumba bakegura bibananiye) Umupastori rero yabaga afite umukumbi muto gusa agomba kwitaho,abo bantu ayoboye na bo iyo babaga bashoboye kumwitaho bakamumenyera ibimutunga kugira ngo yiyegurire umurimo w’Imana, yagiraga umwanya uhagije wo gusenga, gutekereza ku ijambo ry’Imana, kubwiriza ubutumwa bwiza abatarakizwa, gufasha abakene, gusura no gusengera abarwayi, akagira n’igihe gihagije cyo gutoza abigishwa bashya kugira ngo bafatanye na we iyo mirimo yose.Ubuyobozi bw’itorero bwari bworoshye.

Yabaga ahuje umutima kandi afitanye ubumwe n’abandi bakuru b’itorero/abapastori/abepisikopi bo mu karere kamwe na we. Nta byo kurwanira kugira “itorero rinini kuruta ayandi yose mu mujyi” byabagaho cyangwa kurushanwa n’abandi bapastori bagenzi be kugira ngo abarushe “inyigisho z’urubyiruko” cyangwa “gahunda y’inyigisho z’abana iryoshye cyane.” Abantu ntibajyanwaga mu materaniro no kujya gutanga amanota ku kuntu abaririmbyi baramije neza,cyangwa uko pastori yashimishije abantu. Babaga baravutse bwa kabiri kandi bakunda Yesu n’abantu be.Bakundaga gusangira amafunguro n’izindi mpano zose Imana yabaga yabahaye.Intego yabo kwari ukumvira Yesu no kwitegurira kuzahagarara imbere y’intebe ye y’urubanza .

Ni byo koko, hari ibibazo byajyaga bibaho mu matorero yo mu rugo, kandi ibyo tubana uko byakemurwaga mu nzandiko zitandukanye.Ariko ibibazo byinshi mu bitajya bibura mu matorero y’ubu bikanatuma hatabaho guhindura abantu abigishwa ntibyari bizwi mu itorero rya mbere, bitewe n’uko gusa imiterere y’itorero ry’icyo gihe yari itandukanye cyane n’uko itorero ryahindutse kuva nyuma y’ikinyejana cya gatatu, mbese kuva mu ntangiriro z’imyaka yiswe iy’umwijima. Reka ibi byinjire neza mu bitekerezo: Kugeza mu ntangiriro z’ikinyejana cya kane nta nsengero zariho.Iyo uza kubaho se muri icyo gihe cy’iyo myaka magana atatu ya mbere, umurimo w’Imana wari kuba ukora icyo gihe wagatandukaniye he n’uko uwukora ubu?

Mu magambo magufi, uko turushaho gukurikiza urugero rwa Bibiliya, ni ko turushaho kugera neza ku ntego y’Imana yo guhindura abantu abigishwa.Inzitizi zikomeye mu guhindura abantu abigishwa mu matorero y’ubu zituruka ku miterere n’imikorere yayo itari iya Bibiliya.

 


[1] Birasobanutse neza ko umupastori (poimain mu Kigiriki, bisobanura umwungeri) ari cyo kimwe n’umukuru w’itorero (presbuteros mu Kigiriki), kandi ni na cyo kimwe n’umwepisikopi (episkopos mu Kigiriki, abasobanuye Bibiliya ya KJV bise bishop). Urugero, Pawulo yabwiye abakuru b’itorero (presbuteros)rya Efeso, ko bagomba gushumba/kuragira(inshinga ni poimaino mu Kigiriki) umukumbi w’Imana, Umwuka Wera yabashyiriyeho kuba abepisikopi (episkopos)(reba Ibyak. 20:28). Yanakoresheje ayo magambo abakuru b’itorero (presbuteros) n’abepisikopi (episkopos) nk’asobanura kimwe muri Tito 1:5-7. Petero na we, yahuguriye abakuru b’itorero (presbuteros) kuragira (poimaino) umukumbi (reba 1 Pet. 5:1-2). Igitekerezo cy’uko “bishop” (insobanuro y’ijambo episkopos muri Bibiliya KJV) ari urwego rukuru kuri pastori cyangwa umukuru w’itorero kandi ko ari we uba ahagarariye amatorero menshi ni ikintu kihimbiwe n’abantu.

[2] Iby’iki gihe byo kwibanda cyane ku bayobozi b’amatorero babyigiye mu mashuri biragaragaza mu buryo bwinshi ibimenyetso by’uburwayi bukomeye cyane, ari bwo gutekereza ko kwiga cyane umuntu akagira ubumenyi bwinshi ari ko gukura mu mwuka cyane. Twibwira ko umuntu uzi ibintu byinshi aba akuze mu mwuka, nyamara ahubwo ushobora gusanga ari bwo ari hasi cyane mu mwuka, atewe hejuru n’ubwibone bw’ibyo azi byose. Pawulo yaranditse ati, “ubwenge butera kwihimbaza” (1 Kor. 8:1). Kandi rwose umuntu uzamara imyaka ibiri cyangwa itatu atega amatwi inyigisho zikonje/zibishye za buri munsi, aba atozwa kuzajya atanga na we inyigigisho zikonje/zibishye za buri cyumweru!

[3] Mu rwandiko rwa mbere Pawulo yandikiye Timoteyo no mu rwo yandikiye Tito avugamo yuko abasize inyuma kugira ngo basigare bashyiraho mu matorero abakuru b’itorero/abepisikopi.Nuko rero Timoteyo na Tito bagombaga gusigara baha icyerekezo cy’ubuyobozi abo bakuru b’itorero/bepisikopi kumara igihe runaka. Birashoboka ko bajyaga bagira igihe bagahura n’abo bakuru b’itorero/abepisikopi bakabatoza kuba abigishwa nk’uko pawulo yanditse ati, “Kandi ibyo wanyumvanye imbere y’abahamya benshi, ubimenyeshe abantu bo kwizerwa bazashobora kubyigisha abandi” (2 Tim. 2:2).

[4] reba Ibyak. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Rom. 16:5: 1 Kor. 16:19; Kolo 4:15; File 1:2; 2 Yoh 1:10

[5] Umuntu iyo asoma inzandiko za Pawulo abona ko zabaga zandikiwe buri wese mu matorero atandukanye; si abakuru b’itorero cyangwa abepisikopi. Mu nzandiko ze ebyiri gusa ni ho Pawulo avugamo abakuru b’itorero/abapastori/abepisikopi. Hamwe yabashyize mu bo atashya, yabongeyeho nko kugira ngo ahari batazatekereza ko yabavanguye mu bandi yandikiye (reba Fili. 1:1). Ahandi Pawulo yashyize abapastori ku rutonde rw’abakozi b’Imana bategura abera babaha ubushobozi (reba Ef. 4:11-12). Biranagaragara cyane cyane ukuntu Pawulo atavuga ku nshingano y’abakuru b’itorero iyo atanga amabwiriza amwe n’amwe twibwira ko ubundi yakabaye areba abakuru b’itorero, nk’uburyo bwo gutanga ifunguro ryera no gukemura amakimbirane hagati y’abakristo. Ibi byose birerekana ko abakuru b’itorero/abapastori batari bo kāmara nk’uko bimeze mu matorero y’ubu.

[6] Reba Ibyak. 2:2, 46; 5:42; 8:3; 12:12; 16:40: 20:20; Rom. 16:5: 1 Kor. 16:19; Kolo 4:15; File 1:2; 2 Yohana 1:10

فصل سوم (Chapter Three)

درست ادامه دهیم (Continuing Properly)

سالها بدون اینکه متوجه باشم با روشهای مختلف کارهایی انجام میدادم که بر خلاف هدفی بودند که خداوند می خواست دنبال کنم، یعنی ایجاد شاگرد برای مسیح. اما به تدریج روح القدس با لطف و رحمت خود چشمانم را بر اشتباهاتم باز کرد. چیزی که یاد گرفته ام این است: باید در نور کلام خداوند هر چه را که آموخته ام و باور داشته ام مورد سؤال قرار دهم. بیش از هر چیز، آداب و رسوم ما، مانع میشوند تا آنچه را که خداوند گفته است درک کنیم. بدتر از این، ما نسبت به عقایدمان مغرور هستیم، مسلم میدانیم که در میان گروهی از برگزیدگان هستیم که حقیقت را بهتر از مسیحیان دیگر میدانند. واعظی با طعنه میگفت، «سی و دو هزار فرقه در جهان وجود دارد. شما چقدر خوش شانس هستید که عضو فرقۀ درست هستید

در اثر غرور ما خداوند با ما مخالفت می کند، زیرا او مخالف مغروران است. اگر می خواهیم پیشرفتی داشته باشیم و کاملاً آمادۀ حضور در برابر مسیح باشیم، باید فروتنی پیشه کنیم. چنین افرادی رحمت خداوند را دریافت می کنند.

بررسی نقش شبان (The Role of the Pastor Considered)

هدف خادم، که ایجاد پیروان برای مسیح است، باید شکل دهندۀ هر آنچه او در خدمت مذهبی خود انجام می دهد، باشد. او باید مدام از خود بپرسد «آنچه من انجام می دهم چقدر در ایجاد پیروانی که از فرامین مسیح اطاعت می‌کنند تأثیر دارد؟» چنین سؤال ساده ای اگر صادقانه پرسیده شود، بیشتر فعالیتهائی را که زیر پرچم مسیحیت انجام می‌شود از بین خواهد برد.

بیایید با هم وظایف شبان/کشیش/ناظر1 را بررسی کنیم، کسی که خدمت مذهبی اش مختص به کلیسای محلی است. اگر قرار است این شخص پیروانی برای مسیح ایجاد کند که همۀ فرامین او را اطاعت میکنند، مهمترین مسئولیت او چه خواهد بود؟ اولین چیزی که به ذهن می رسد تدریس و تعلیم است. مسیح گفت از طریق تعلیم است که پیروان ساخته می‌شوند (متی 19:28-20 را ببینید). یکی از شرایط بودن کشیش کلیسا/شبان/ناظر این است که «قادر به تعلیم» باشد (اول تیموتائوس 2:3). آنانی که در «کار موعظه و تعلیم کلام خدا زحمت میکشند» باید «هم حقوق خوبی بگیرند و هم مورد تشویق قرار گیرند» (اول تیموتائوس 17:5).

بنابراین شبان باید هر موعظۀ خود را با پرسیدن این سؤال مورد ارزیابی قرار دهد: «چقدر این موعظه در ایجاد شاگرد و پیرو برای مسیح مؤثر است؟»

آیا مسئولیتی که شبان برای تعلیم مردم دارد با موعظات او در روزهای یکشنبه و یا وسط هفته تکمیل می شود؟ اگر او اینگونه فکر می کند ازاین حقیقت چشم پوشی می کند که بنا بر کتاب مقدس مسئولیت او برای تعلیم انسان‌ها عمدتاً توسط نمونۀ زندگی او انجام می شود. تعلیم روش زندگی روزمرۀ او در واقع تکمیل کنندۀ موعظۀ اوست. به همین دلیل شرایطی که شبان/کشیش/اسقف باید داشته باشد بیشتر مربوط به شخصیت و طریق زندگی او است تا مهارتهای گفتاری و ارتباطی. از پانزده شرطی که برای کشیشها در اول تیموتائوس 1:3-7 آمده، چهارده مورد مربوط به شخصیت آنها و فقط یک مورد دربارۀ مهارت تعلیم است. ازهجده شرطی که در تیطوس 5:1-9 برای کشیشان کلیسا ذکر شده است، هفده مورد درباره شخصیت آنهاست و تنها یک مورد دربارۀ توانایی تعلیم. پولس ابتدا به تیموتائوس یادآوری کرد که «…بکوش تا سخن گفتن و شیوۀ زندگی ات، و همچنین محبت و ایمان و پاکی ات، برای ایمانداران نمونه باشد.» (اول تیموتائوس 12:4 با تأکید بیشتر). بعداً گفت، «تا زمان آمدن من، به خواندن و تشریح کتاب مقدس برای ایمانداران مشغول باش و برای ایشان کلام خدا را موعظه کن.» (اول تیموتائوس 13:4). بنابراین قبل از تعلیم، از شخصیت تیموتائوس ذکر شده تا بر اهمیت آن تأکید شود.

به همین نحو، پطرس نوشت:

وحال خواهشی از کشیشان کلیسا دارم؛ زیرا من نیز خودم در کلیسا دارای همین سمت می باشم؛ من شاهد مرگ مسیح بر روی صلیب بودم؛ و همچنین در روز بازگشت او، شریک جلال او خواهم بود. خواهش من اینست که گله ای را که خدا به شما سپرده است، خوراک دهید. با میل و رغبت از ایشان مراقبت نمایید، نه از روی اجبار و نه به خاطر چشم داشت، بلکه به خاطر اینکه می خواهید خدا را خدمت کرده باشید. ریاست طلب نباشید، بلکه سرمشق خوبی برای ایشان باشید (اول پطرس1:5-3 با تأکید بیشتر).

چه کسی ما را تشویق می کند که از خود بگذریم و مسیح را اطاعت کنیم؟ آیا کسی که موعظه اش برای ما تحسین برانگیز است یا کسی که روش زندگی اش را تحسین می کنیم؟ شبان هایی که غیر متعهد و ناوارد هستند، هیچ‌کس را به بر دوش گرفتن صلیب تشویق نمی کنند. اگرچنین شبان هایی پیام ضمنی تعهد و سرسپردگی به مسیح را اعلام کنند، به طور مبهم و کلی آن را موعظه می کنند، در غیر این صورت شنوندگان خلوص نیت آنها را مورد سؤال قرار خواهند داد. بیشتر رهبران بزرگ مسیحی گذشته، به دلیل فداکاری هایشان در یاد ها باقی مانده اند، نه موعظه هایشان. آنها حتی مدتها پس از مرگشان الهام بخش ما و الگو برای زندگی ما هستند.

اگر شبان سرمشقی برای اطاعت از مسیح به عنوان پیرو او ایجاد نکند، با موعظه کردن تنها وقت خود را تلف می کند. شبانان بدانید که روش زندگی شما دهها بار بلند تر از موعظۀ شما سخن میگوید. آیا شما با چشم پوشی از خود و پیروی از مسیح مردم را تشویق میکنیدکه آنها هم چنین کنند؟

یک شبان چطور می تواند با شیوۀ زندگی خود به عنوان سرمشق، به مردمی تعلیم دهد که او را فقط بعنوان سخنران یکشنبه ها می دانند؟ نزدیک ترین برخورد آنها با شبان دست دادنی است که پنج ثانیه طول می کشد آن هم زمانی که در حال خروج از کلیسا هستند. شاید چیز نادرستی دربارۀ شیوۀ امروزی شبانی وجود دارد.

موعظۀ هفتگی صبحهای یکشنبه ( The Weekly Sunday Morning Sermon)

هر شبانی که تصور کند مسئولیتی که برای تعلیم مردم دارد همان سخنرانی هایی است که هر هفته به طور عمومی انجام می دهد، مرتکب اشتباه دیگری می شود. تعالیمی که مسیح می داد تنها شامل موعظه های عمومی نبود (که اغلب نسبتاً کوتاه بودند)، بلکه شامل مکالمه های خصوصی هم می شد که توسط حواریون کنجکاو او آغاز می شد. به علاوه چنین گفتگوهایی به یک روز در هفته و به مدت نیم ساعت در کلیسا محدود نمی شد، بلکه در ساحل، خانه ها، و هنگام قدم زدن در جاده های خاکی رخ می داد، زمانی که مسیح به زندگی خود ادامه می داد و حواریون او به طور کامل شاهد شیوۀ زندگی او بودند. چنین طرحی توسط حواریون دنبال شد. بعد از پنطیکاست، آن دوازده، آشکارا و خانه به خانه کلام خدا را تعلیم می‌دادند (اعمال رسولان42:5 را ببینید). آنها با مؤمنین تماس روزانه داشتند. پولس هم «چه در میان مردم و چه در خانه ها» آموزش میداد (اعمال رسولان 20:20 با تأکید بیشتر).

در اینجا، اگر شبان هستید ، ممکن است تعالیم خود را با تعلیم مسیح و رسولان اولیه مقایسه کنید. شاید هم کم کم شک میکنید که آیا آنچه انجام میدهید، همانی است که خدا از شما می خواهد. آیا بیشتر کارهایی را انجام می دهید آنهائی هستند که صدها سال مراسم کلیسایی به شما آموزش داده اند؟ در واقع خیلی خوب است اگر مشکوک شده اید. این اولین گام در مسیر درست و صحیح است.

شاید شما فراتر از اینها فکر کرده اید. شاید به خود گفته اید، «چطور می توانم زمان مورد نیاز برای چنین خدمتی را بیابم، خدمتی که شامل تعلیم خانه به خانه است و چطور می‌توانم آنها را وارد زندگی روزمرۀ خود کنم تا با الگوهایم بر آنها تأثیر بگذارم؟» این سؤال فوق العاده ای است، زیراممکن است شما را ترغیب کند تا به تفکر و حیرت ادامه دهید در این باره که آیا چیزی اشتباه تر در رابطه با مفهوم امروزی نقش شبان وجود دارد.

شاید حتی با خود فکر کرده‌اید، «مطمئن نیستم که بخواهم خیلی نزدیک به مردم کلیسایم زندگی کنم. در مدرسه آموزش انجیل به من یاد دادند که شبان نباید زیاد به حضار کلیسایش نزدیک شود. او برای اینکه احترام حرفه ای خود را نگاه دارد باید تا حدی فاصله را میان خود و مردم حفظ کند و نباید دوست نزدیک آنها باشد

چنین تفکری نشان می دهد که در واقع در روش کارکلیساهای امروزی چیزی بسیار اشتباه وجود دارد. مسیح بسیار به آن دوازده نفر نزدیک بود، حتی یکی از آنها به قدری احساس راحتی می کرد که هنگام صرف غذایی ساده سرش را بر روی سینۀ او می گذاشت (یوحنا 23:13-25 را ببینید). آنها چندین سال با هم زندگی کردند. این هم از حفظ فاصلۀ حرفه ای از حواریون برای اینکه شخص با مؤفقیت به مردم خدمت کند!

مقایسۀ روش های قدیمی و امروزی

(A Comparison of Methods, Ancient and Modern)

اگر هدف اطاعت از مسیح و ایجاد پیرو برای او است، آیا عاقلانه نیست که روش های خود او را برای ایجاد پیروان به کار گیریم؟ روشهای او برایش تقریباً خوب عمل کردند و همچنین برای رسولانی که راه او را دنبال کردند.

روشهای امروزی در ایجاد پیروانی که از فرامین مسیح اطاعت می کنند، چقدر خوب هستند؟ برای مثال وقتی که مطالعۀ مسیحیان آمریکایی، مکرراً نشان می دهد که در واقع هیچ تفاوتی میان سبک زندگی کسانی که ادعای مسیحی بودن را دارند و غیر مسیحیان وجود ندارد، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که سؤالاتی بپرسیم و کتاب مقدس را دوباره بیازماییم.

در اینجا سؤالی پیش می آید که باید از خود بپرسیم: اولین کلیسا چطور آنقدر در ایجاد حواریون مؤفق بود بدون وجود ساختمان هایی برای کلیسا، روحانیونی که به طور حرفه ای تعلیم دیده اند، مدارس انجیلی، سمینار، سرود نامه ها ی مذهبی و نورافکن، میکروفون های بی سیم، برنامه های آموزشی مدارسِ روزهای یکشنبه، گروههای عبادتی و گروههای سرود، رایانه و دستگاه کپی، شبکه های رادیویی و تلویزیونی مسیحی، صدها هزار کتاب مسیحی و انجیل های شخصی؟ نه آنها و نه مسیح هیچ یک از اینها را برای ایجاد پیرو نیاز نداشتند. به این دلیل که هیچ کدام از این ابزار در آن زمان ضروری نبودند، اکنون هم ضروری نیستند. البته ممکن است کمک کننده باشند اما ضروری نیستند. در واقع، ممکن است خیلی از این وسائل مانعی در ایجاد پیروان باشند و همین طور هم هست. بگذارید دو مثال بیاوروم.

ابتدا مسألۀ اساسی امروز، یعنی تنها داشتن شبان هایی که در مدارس آموزش انجیل یا مدارس علوم دینی تربیت شده اند را بررسی می کنیم. این مفهومی عجیب و ناآشنا برای پولس بود. او پس از آنکه در برخی شهرها کلیسا هایی ایجاد کرد، به مدت چند هفته یا چند ماه ، از این شهرها عزیمت کرد و سپس بازگشت و ارشدان را به عنوان اسقف انتخاب کرد (برای مثال اعمال رسولان 14:13 و 23:14 را ببینید). این بدین معناست که این کلیسا ها در غیاب پولس، حدود چند هفته یا چند ماه به طور رسمی هیچ ارشدی نداشتند و اینکه بیشتر ارشدانی که انتخاب شدند ، معتقدینی جوان بودند و تحصیلات رسمی دو یا سه ساله نداشتند که برای شغلشان آماده باشند.

بنابراین، انجیل به به ما آموزش می دهد که شبان ها/ ارشدان کلیسا/ اسقف ها، برای اینکه در خدمت خود مؤفق باشند، به دو یا سه سال تحصیلات رسمی نیاز ندارند. هیچ کس نمی تواند از روی آگاهی و بصیرت بر ضد این حقیقت دلیل بیاورد. با این حال، شرایط امروز مدام این پیام را برای هر معتقدی می‌فرستد: «اگر می خواهید رهبری در کلیسا باشید، نیاز به چند سال تحصیلات رسمی دارید1 این مسأله جریان تعلیم و آماده کردن رهبران دینی را کند می کند، و قاعدتاً جریان ایجاد پیروان و توسعۀ کلیسا را هم کند می کند. تصور کنید شرکتهای آمریکائی «Avonو «Amwayاگر لازم بدانند که هر کدام از فروشنده هایشان خانوادۀ خود را به شهر دیگری ببرد تا برای فروش صابون و عطر سه سال تحصیلات رسمی داشته باشد، چطور بازار مورد نظر خود را اشباع می کنند؟

برخی می‌گویند، «اما شبانی کاری بسیار سخت و پیچیده است!» «انجیل می گوید، ما نباید کسی که تازه به مسیحیت گرویده است را به عنوان اسقف برگزینیم» (اول تیموتائوس 6:3 را ببینید).

اولاً، معنی یک شخص تازه گرویده را باید متوجه بشویم، و واضح است که منظور پولس متفاوت با منظور ما است، زیرا او مردمی را در مقام ارشد کلیسا/ شبان/ اسقف قرار داد که تنها چند ماه بود که ایمان آورده بودند.

ثانیاً، یکی از دلایلی که شبان بودن، امروزه اینقدر سخت و پیچیده است، دور شدن کلِ نظام و ساختار کلیسا و خدمت مذهبی کنونی است از آنچه انجیل می گوید. ما آن را تا حدی پیچیده کرده ایم که در واقع، تنها تعداد کمی از انسانهای خاص می توانند آنچه انجیل ایجاب می کند را زنده کنند!

برخی دیگرهم می گویند، «اما خداوند منع کرده است که کلیسا توسط کسی که در مدارس آموزش انجیل یا مدارس دینی تحصیل نکرده است، نظارت شودویا «کسی که اسقفی را تحصیل نکرده است ممکن است گلۀ خداوند را به اشتباه تعلیم دهد

مسلماً نگرانی پولس این نبود. واقعیت این است که امروز، ما روحانیونی داریم که در مدارس آموزش انجیل و مدارس دینی تعلیم دیده اند اما به باکره زایی ایمان ندارند، هم جنس گرایی را تأیید می کنند، به مردم آموزش می دهند که می توانند اتومبیل اشرافی داشته باشند، ادعا می کنند که خدا از پیش مقرر کرد که برخی لعن و نفرین شده اند، یا بدون اینکه خم به ابرو بیاورند، می گویند، انسان می تواند حتی بدون اطاعت از مسیح به بهشت برود. مدارس امروزی آموزش انجیل و مدارس دینی معمولاً در خدمت روشی بسیار غلط بوده اند، و روحانیون حرفه ای، بیشتر به آن دامن زده اند.

کلیسا از اینکه آنها را مورد اعتراض قرار دهند ترس دارند، چرا که افراد حرفه ای در مدارس علوم دینی تحصیل کرده اند و می توانند «متونی را برای اثبات ادعای خود» بیرون بکشند. علاوه بر این، این روحانیون، با اصول و روش عجیب خود کلیساهای خود را ، از سایر مسیحیان مشخص و جدا کرده اند، تا جایی که حتی با قرار دادن نام هایی بر علائم روی ساختمان کلیسا، این پیام را به جهانیان می رسانند که «ما مانند دیگر مسیحیان نیستیم» ، و بدینگونه تفاوت هایشان را تبلیغ می کنند. به هر کسی که با خط مشی تغییرناپذیر و منافقانه شان مخالفت می کنند، برچسب «منافق بودن» را می زنند و کار را خرابتر می کنند. تفتیش عقاید مذهبی از طرف کلیسا هنوز هم به شدت برقرار است و توسط اشخاص دارای دانشنامه رهبری می شود. آیا این است آنچه مسیح میخواهد توسط کسانی که قرار است برای او پیروانی که به عشق ورزیدن نسبت به یکدیگر در جهان شناخته شده هستند ایجاد کنند، انجام شود؟

امروزه مسیحیان کلیساهایی را بر می گزینند که بر اساس روش و اسلول خاصی است، و برای آنها داشتن علم الهی درست و صحیح بسیار مهم تر از روش زندگی درست، شده است، چرا که مدل درست که بر پایۀ انجیل است، فراموش شده است.

تناوبی بر اساس انجیل (A Biblical Alternative)

آیا من در حال دفاع از معتقدینی هستم که سه ماه است ایمان آورده اند و آنها را نسبت به کلیساها بدبین می کنم

(دقیقاٌ کاری که پولس نیز انجام داد؟) بله، اما اگرچنین معتقدینی شرایط انجیل برای ارشدان کلیسا و اسقف ها را رعایت می کنند و تنها اگر به آنها مسئولیت کلیساهایی که بر اساس مدل انجیل هستند، داده شده است. این یعنی چنین کلیساهایی باید پیش از هر چیز دیگری، محل اجتماعاتی باشند که به تازگی برگزار می شوند و به خادمی پخته و جا افتاده، مثل رسول، که می تواند تا حدی نظارت داشته باشد، سپرده شده اند.1 به این صورت، ارشدان تازه منصوب شده کاملاً به حال خود رها نمی شوند.

ثانیاٌ، افرادی که در کلیسا ها حضور می یابند باید تعدادشان تا حدی باشد که بتوان آنها را در خانه هم ملاقات کرد همانطوری که کلیساهای اولیه هم چنین می کردند.2 اینگونه می توان کلیساها را بیشتر کنترل کرد. و شاید به همین دلیل است که یکی از شرایط لازم برای ارشدان کلیسا/ اسقف ها اداره کردن مؤفقیت آمیز خانوادۀ خودشان است (اول تیموتائوس4:3-5 را ببینید). اداره کردن یک «خانوادۀ ایمان» زیاد چالش انگیز تر از ادارۀ خانواده نیست.

ثالثاٌ، حضار کلیسا باید متشکل از انسانهایی باشد که در مقابل پیغام انجیل به ندامت رسیده اند و توبه کرده اند، و بنا براین شاگردان راستین خداوندمان عیسی مسیح هستند. اینگونه تمام مشکلاتی را که از تلاش برای شبانی کردن گوسفندانی که در واقع بز هستند ناشی می شود رفع می شود.

رابعاً، شبان ها/ ارشدان کلیسا/ اسقف ها باید نقش خود را بر اساس انجیل و نه بر اساس فرهنگ دنبال کنند. یعنی، آنها نباید موقعیتی مرکزی، بانفوذ، و مطرح داشته باشند، موقعیتی که امروز در مدرنترین کلیساها دارند.3 بلکه، باید بخشی ازاین بدن یِکپارچه باشند، خادمین افتاده ای که توسط مثال و قاعده تدریس می کنند، و هدفشان ایجاد شاگرد برای مسیح است، که این هدف را نه با خطابه های صبح یکشنبه بلکه با پیروی از روش مسیح جامۀ عمل می پوشانند.

زمانی که این الگو پیروی شود، برخی معتقدینی که سه ماه است ایمان آورده اند می توانند کلیسا ها را نظارت کنند.

ساختمان کلیساها (Church Buildings)

ساختمان کلیسا چطور؟ اینها هم یکی از «ملزومات» امروزی هستند که کلیساهای اولیه بدون آنها هم کارشان را به درستی انجام دادند. آیا آنها در ایجاد پیروان کمک کننده هستند؟

زمانی که شبان بودم، اغلب احساس می کردم که دلال معاملات ملکی، بانکدار، پیمان کار عمومی و جمع کنندۀ حرفه ای اعانه هستم. من رویای ساختمان ها را داشته ام، به دنبال ساختمان ها بوده ام، ساختمان های قدیمی را تغییر شکل داده ام، ساختمان هایی را اجاره داده ام، ساختمان های جدید ساخته و زمانی که خداوند از طریق شکاف های آنها باران می فرستاد، آنها را تعمیر می کردم. ساختمان میزان زیادی وقت و انرژی می خواهد. دلیل اینکه تا آن حد وقت خود را صرف ساختمان ها می کردم این بود که مثل اکثر شبان ها مطمئن بودم که بدون وجود ساختمان، که جایی برای گرد هم آمدن است، امکان مؤفقیت وجود ندارد.

همچنین، هزینۀ گزافی برای ساختمان ها باید صرف کرد. (در ایالات متحده، برخی از عبادت کنندگان میلیون ها دلار خرج ساختمان کلیسا می کنند.) بعد از آنکه به خواسته هایم مبنی بر داشتن ساختمان جامۀ عمل پوشانیده شد، اغلب در این فکر بودم که بدهی های ساختمان ها کی تماماً پرداخت خواهد شد تا بتوانم همۀ پول را صرف خدمت مذهبی کنم. یک بار این اتفاق برای من افتاد، زمانی که دربارۀ درست خرج کردن و تمام کردن بدهی به عبادت کنندگان کلیسایم آموزش می دادم، و اینکه من همه مان را مقروض و بدهکار کرده ام! ( مسلماٌ داشتم با مثال به آنها آموزش می دادم.)

بیشتر ساختمان های کلیسا تنها به مدت دو ساعت و یک بار یا دو بار در هفته مورد استفاده قرار می گیرند. چه سازمانی در جهان ساختمانی می سازد تا آن را اینقدر کم استفاده کند؟ ( پاسخ: تنها مکاتب و مذاهب دروغین).

این گودالی که پول ها را به درون خود می کشد سبب مشکلات زیادی می شود. شبانی که ساختمان دارد همیشه نیاز به میزان زیادی پول دارد، و این مسئله هر چه او انجام می دهد را مورد تأثیر قرار می دهد. وسوسه می شود که ثروتمندان را (که اغلب بدون فداکاری پول می دهند) ارضا کند، از هر تعلیمی که ممکن است عده ای را بیازارد، چشم بپوشد و کتاب مقدس را پیچ و تاب بدهد تا در خدمت هدفش باشد. موعظه های او حول موضوعاتی است که مانع جریان مالی نمی شوند و سبب افزایش آن می شوند. به همین دلیل، مسیحیان برخی مواقع، تصور می کنند که از مهمترین جنبه های مؤمن بودن این است که (1) عشریه (که مسیح آن را به عنوان حکمی که در درجۀ دوم اهمیت قرار دارد، نام می برد) بپردازند و (2) در کلیساها حضور بیابند (جایی که هر یکشنبه در آن عشریه جمع آوری می شود). بعید است که این تصویری از ایجاد شاگرد برای مسیح باشد. هنوز هم خیلی از شبان ها، رویای داشتن جمعیت عبادکنندگان را در کلیسا دارند جایی که در آن تنها همین دو مسأله انجام می شود. اگر شبانی چنین گردهمایی در کلیسایش داشته باشد و تنها نیمی از مردم دو مسأله ای که در بالا ذکر شد را انجام دهند، می تواند کتاب ها بنویسد و اسرار خود را به میلیون ها شبان دیگر بفروشد!

این حقایق مبین این هستند که : در کتاب اعمال رسولان هیچ چیزی مبنی بر خریدن کلیسا یا ساختن عمارتی نوشته نشده است. بیشتر مواقع، مؤمنین به طور منظم در خانه ها دیدار می کرند.1 هیچ گاه پولی برای ساختن کلیسا، جمع آوری نشد. هیچ آموزشی برای ساختن عمارت در رساله ها نیامده است. علاوه بر این، تا زمانی که سیصد سال از ظهور مسیحیت گذشته بود و کلیسا با جهان تحت فرمان کنستانتین پیوند داده شد، کسی در فکر بنا نهادن ساختمانی برای کلیسا نبود. سیصد سال! تصور کنید که چه مدت زمان طولانی است! و کلیساها حتی در دوران سخت شکنجه و آزار و بدون ساختمان هم پیشرفت کردند و به طور فزاینده ای چند برابر شدند. چنین پدیده ای بارها در قرن های بعدی تکرار شد. حتی اخیراً در چین هم اتفاق افتاده است. شاید بیش از یک میلیون کلیسای خانگی در چین وجود دارد.

ساعت یازده روز یکشنبه جدا کننده ترین ساعت است

(Eleven O’clock Sunday is the Most Segregated Hour)

امکانات کلیسا های مدرن که مدل آمریکایی را کپی می کنند، باید طوری باشند که حداقل فضاهای تقسیم شدۀ کافی داشته باشند تا اتاق های جداگانه ای برای خادمان بر حسب گروههای مختلف سنی تهیه کنند. اگرچه، در کلیسای اولیه، خادمان خاص برای مردها، زنها، و همۀ گروههای سنی بچه ها به گوش نخورده بود. کلیسا به تمام معنا یکپارچه بود و به هیچ عنوان گسسته نبود. خانواده در کنار همدیگر نگه داشته می شدند، و مسئولیت معنوی و پدرانه و مادرانه توسط ساختار کلیسا تقویت می شد به جای اینکه تحلیل رود. در کلیساهای امروزی این مسئولیت به دلیل ساختارشان رو به زوال گذاشته است.

آیا ساختمان کلیسا در ایجاد پیروان تأثیر می گذارد یا مانع آن می شود؟ به لحاظ تاریخی، و بنابر دلایلی معتبر، ایجاد پیرو و شاگرد برای مسیح بدون آنها با مؤفقیت بیشتری همراه بوده است.

جلساتی در خانه ها برگزار می شد ، جایی که در آنها وعده غذایی پر از لذت، تعالیم، سرودهای مذهبی، و موهبت های معنوی به مدت سه تا پنج ساعت بین همه تقسیم می شد، تا محیطی برای پیشرفت معنوی وحقیقی معتقدان فراهم شود، واین روال کار کلیساهای اولیه به مدت سه قرن بود. مسیحیان، زمانی که رو به یکدیگر می نشستند احساس مشارکت و هم هدف بودن داشتند، بر خلاف احساسی که حضارکلیساهای امروزی دارند. آنها خود را مانند تماشاچی های تئاتر احساس می کنند و طرز نشستنشان طوری است که پشت سر همدیگر را نگاه می کنند، در حالی که تلاش می کنند نمایش روی صحنه را از دست ندهند. جوّ سببی وعده غذای معمولی که با هم تناول می کردند، منجر به صراحت و روشنی، روابط پر محبت و توأم با اعتماد، و رفاقتی درست می شد، که اصلاٌ قابل مقایسه نیست با «رفاقت» امروزی که که اغلب کمی بیش از دست دادنی معمولی به دنبال اشارۀ شبان با افراد کاملاً غریبه ای که در نیمکت جلویی نشسته اند، طول نمی کشد.

تعلیم معمولاٌ به صورت جلسات سؤال و جواب و بحث های آزاد بین افراد برابر بود تا سخنرانی توسط اشخاصی که لباسهای عجیب بر تن داشته باشند، صدایی تئاتری داشته باشند، و بالاتر از حضار با ادب و اغلب بی حوصله بایستند. شبان ها «موعظۀ هفتگی آماده نمی کردندهمه از جمله ارشدان کلیسا/ شبان ها/ اسقف ها تعالیمشان را از روح القدس دریافت می کردند.

وقتی جای کافی در خانه نبود، ارشدان در فکر فراهم کردن بنایی بزرگتر نبودند. بلکه، همه می دانستند که باید جلسات را به دو خانه تقسیم کنند، و اینکه جلسۀ بعدی کجا باید برگزار شود و چه کسی باید نظارت کند، منوط به این بود که روح القدس چه پیش رویشان می گذارد. خوشبختانه، آنها مجبور نبودند برای بررسی دقیق دیدگاه فلسفی و تعلیمی افراد غریبه و کسانی که دربارۀ پیشرفت کلیساها نظریه پردازی می کنند، تجربیات آنها را گردآوری کنند؛ چرا که در میانشان ناظرانی مشتاق وجود داشت، که تعلیمی عملی دیده بودند و از قبل اعضای گلۀ آیندۀ خود را می شناختند. کلیساهای خانگی جدید فرصت این را داشتند که بر طبق انجیل به حوزه ای جدید نائل شوند و به کافران نشان دهند که مسیحیان که بودندانسانهایی که به همدیگر مهر می ورزند. آنها می توانستند به سادگی دعوت برای تناول وعده ای غذا، غیرمعتقدین را به جلساتشان دعوت کنند.

شبانِ مبارک ( The Blessed Pastor)

هیچ شبان، ارشد کلیسا و یا اسقف کلیسای خانگی از خستگی ناشی از خدمت مذهبی، مسأله ای که برخی مواقع در کلیساهای مدرن بسیار شایع است، رنج نمی برد چرا که غرق در مسؤولیت های شبانی خود است. (بنابر مطالعه ای که در این زمینه صورت گرفته، در ایالات متحده، هر ماه حدود هزار و هشتصد شبان دست از خدمت مذهبی خود می کشند.) گله ای که او از آن نگهداری می کرد بسیار کوچک بود، و اگر این گله نیازهای مالی او را برآورده می کرد، خدمت مذهبی شغل و پیشۀ او بود، در واقع او وقت داشت تا دعا کند، عبادت کند، به غیرمعتقدین انجیل را تعلیم بدهد، به فقرا کمک کند، به ملاقات بیماران برود و برایشان دعا کند، و زمان کافی برای ایجاد شاگردان جدید برای مسیح صرف کند، شاگردانی که به همراه او همۀ این کارها را انجام دهند. ادارۀ کلیسا بسیار ساده بود.

او با ارشدان/شبان ها/ اسقف های دیگردر منطقۀ خود، متحدانه کار می کرد. برای داشتن «بزرگترین کلیسا» یا «بهترین خدمت مذهبی مخصوص جوانان» با شبانان دیگر رقابت نمیکرد. مردم برای این به کلیسا نمی رفتند تا قضاوت کنند که گروه عبادتی چقدر خوب عمل کردند یا اینکه شبان چقدرسرگرم کننده بود. آنها دوباره متولد شده بودند و مسیح و یارانش را دوست داشتند. آنها دوست داشتند در کنار هم غذا بخورند و مواهب خداوندی که نصیبشان شده بود را با هم تقسیم می کردند. هدف آنها فرمانبرداری از مسیح بود و آماده شدن برای روزی که در جایگاه قضاوت در مقابل مسیح می ایستند.

یقیناٌ، مشکلاتی در کلیساهای خانگی وجود داشت، و دربارۀ آنها در رساله ها سخن گفته شده است. اما مشکلات زیادی که کلیساهای مدرن را به طور اجنتاب ناپذیری، به دردسر می اندازد و جریان ایجاد شاگرد برای مسیح را مانع می شود در کلیساهای اولیه به گوش نخورده بود و دلیلش این است که مدل کلیسای محلی آنها بسیار متفاوت بود از کلیساهایی که بعد از قرن سوم و در سالهای تاریکی به وجود آمدند. بیایید این حقیقت را بهتر بفهمیم: تا قبل از آغاز قرن چهارم هیچ ساختمان کلیسایی وجود نداشت. اگر در سه قرن اول می زیستید، چقدر خدمت مذهبی شما متفاوت با زمان حال بود؟

به طور خلاصه، هر چقدر بیشتر الگوهای طبق انجیل را دنبال کنیم، در انجام هدف خداوندی که همانا ایجاد شاگرد برای مسیح است، مؤفق تر خواهیم بود. امروز بزرگترین مانع در راه تعلیم شاگرد در کلیساها ریشه در ساختارها و عملکردهای خارج از انجیل دارد.

1 تقریباً روشن است که شبان (اسم یونانی poimain) برابر با ارشد کشیش است (اسم یونانی presbuteros)، و همچنین برابر است با ناظر (اسم یونانی episkopos که اسقف هم ترجمه شده است). برای مثال پولس به کشیشان (presbuteros) افسُس، که خود می گفت روح القدس آنها را ناظر (episkopos) ساخته است، آموزش داد که از گلۀ خدا شبانی (فعل یونانی معادل آن poimaino است) کنند (اعمال رسولان 28:20 را ببینید). او همچنین واژه‌های کشیش (presbuteros) و ناظر (episkopos) را در تیطوس 5:1-7، به طور مترادف به کار برده است. پطرُس هم به کشیشان کلیسا (presbuteros) نصیحت کرد که از گلۀ خدا شبانی (poimaino) کنند (اول پطرس 1:5-2 را ببینید). این ایده که اسقف (ترجمۀ کلمۀ episkopos) مقامی بالاتر از شبان یا کشیش کلیسا است، و کسی است که کلیساهای زیادی را نظارت می کند، ابتکار بشر است.

1 تأکید امروزی بر تعلیم حرفه ای روحانیون،در بسیاری جهات نشانه ای از بیماری است، به این معنا که با این طرز فکر کسب علم و دانش را با رشد معنوی انسان مساوی می پنداریم. ما گمان می کنیم شخصی که بیشتر می داند از نظر معنوی و روحی هم بالغ تر است، در حالی که شاید به خاطر دانشی که دارد، دچار غرور شده، نابالغ تر هم باشد.پولس هم نوشت، «دانش انسان را گستاخ و متکبر می کند» (اول قرنتیان 1:8). دیگر آنکه، کسی که به خطابه های خسته کنندۀ روزانه به مدت دو یا سه سال گوش می دهد، آماده می شود تا هر هفته سخنرانی های خسته کننده داشته باشد!

1 پولس در نامۀ اول خود به تیموتائوس ودر نامه اش به تیطوس دربارۀ منصوب کردن ارشد و اسقف در کلیساها صحبت می کند. و این نشان می دهد که تیموتائوس و تیطوس زمانی نسبت به ارشد کلیسا /اسقف دیدگاه اشتباهی را ارائه داده اند. شاید به طور دوره ای با ارشدان کلیسا/ اسقف ها ملاقات داشته اند تا آنها را مرید و حواری مسیح کنند، چنانچه پولس نوشت، «تعالیمی را که در حضور جمع از من شنیده ای، به افراد قابل اعتماد بسپار تا ایشان نیز بتوانند آنها را به دیگران تعلیم دهند» (دوم تیموتائوس 2:2).

2اعمال رسولان2:2 و 46 ؛42:5؛ 3:8؛ 12:12؛ 40:16؛ 20:20؛ رومیان5:16؛ اول قرنتیان 19:16؛ کولسیان 15:4؛ فلیمون 2:1؛دوم یوحنا 10:1 را ببینید.

3 قابل توجه است که نامۀ پولس به کلیساها خطاب به هرکسی است در کلیساهای مختلف ، نه به ارشدان کلیسا یا اسقف ها. تنها در دو نامه پولس ارشدان کلیسا/ شبان ها/ اسقف ها را ذکر می کند. آنها در مثالی در نامه ذکر شده اند، بدینگونه که انگار او نمی خواست آنها فکر کنند که دریافت کنندگانی استثنایی و خاص هستند( فیلیپیان 1:1 را ببینید). در مثالی دیگر پولس شبان ها را در میان فهرستی از خادمانی ذکر می کند که ایمان داران را مجهز کنند( افسسیان11:4-12 را ببینید). این مسأله که چطور پولس نقش ارشدان کلیسا را ذکر نمی کند، نیز به طور خاص تری قابل توجه است،زمانی که آموزش های خاصی می دهد که ما ممکن است فکر کنیم که شامل ارشدان کلیسا هم می شود مثل انجام دادن عشاء ربانی و رفع اختلافات میان مسیحیان. تمام اینها به این حقیقت اشاره دارد که ارشدان کلیسا/ شبان ها موقعیتی که مرکزی و نفوذی باشد، نداشتند.

1اعمال رسولان2:2 و 46 ؛42:5؛ 3:8؛ 12:12؛ 40:16؛ 20:20؛ رومیان5:16؛ اول قرنتیان 19:16؛ کولسیان 15:4؛ فلیمون 2:1؛دوم یوحنا 10:1 را ببینید.

貪婪的「基督徒」(The Greedy “Christian”)

第三章(THREE)

 

你右手邊站著一位年長的韓國女士,她臉上佈滿多年勞碌而來的皺紋。你左手邊又站著一個矮小的俄羅斯年輕人,他衣衫破爛,雙手起了繭子,令你覺得他是農夫或工廠工人。

在人潮中,他們兩人跟你身旁的其他人一樣,默默望向遠方那升高的平台。從你的角度看來,那平台位於數百米以外,看來最少有四十呎高,發出你從未見過的閃耀亮光,彷彿是用金打造而成,好比一顆巨鑽所散發的光芒。那平台上只有一件傢俱,明顯是一張王座。無數的人默默凝望,驚歎不已,看來那超現實的台階上快要發生大而可畏的事。

你暫且轉移視線,望向自己四周的人群。你從沒見過那麼多的人,人潮來自四面八方,不知延綿多少公里。事實上,你意識到四周也看不見平地,甚至地平線的遠方都擠滿了人,人群上面的天空金碧輝煌,好像一屏天幕。

你觀察一下身邊的人,發現他們混雜各樣人種–白人、紅皮膚的、黃種人及黑人。有些人穿上西裝,有些人穿上民族服裝,少數人只圍上纏腰布。他們只有一個共通點:都默然無聲,肅立凝望著那發光的台階和黃金寶座。

他的現身(His Appearance)

突然,響聲劃破長空,那平台傳出深沉的和聲,激昂又雄壯,是你從未聽過的。樂聲漸大,好像數以千計的交響樂團一同合奏,又像大瀑布的巨響。

那平台上出現一道閃爍的彩虹,然後有一活物出現,坐在那寶座上。他的形狀難以辨認,發出的光猶如日光。眾人都感到他的同在,用手遮擋他的榮光,心中都出現一個念頭:他何其純潔–比起最純淨的水或雪花來得更純潔。他何其聖潔,沒有東西是他所看不見的。眾人都心跳加速。

那發光的活物舉起雙手,十指緊扣,再將兩手分開,向左右兩邊掃出去。你立時感到有一股無形的力量將你升起,發覺自己與其他人一同飄浮在半空,高過仍留在地上的人。你被那股力量推到去右邊,又看見你下面的人被推到去左邊。眾人分成兩組以後,那股無形的力量便把你放下來。那位韓國女人和俄羅斯青年已不在你身邊。

那偉大的活物向左邊的群眾說話,其聲音無法用耳朵聽見,卻是傳到你心中,絕不會聽錯他的意思。你身邊的人都面露懼色,顯然各人都從自己的語言聽到那段說話:

你們這被咒詛的人,離開我,進入那為魔鬼和他的使者所預備的永火裡去。因為我餓了,你們不給我吃;渴了,你們不給我喝;我作客旅,你們不留我住;我赤身露體,你們不給我穿;我病了,我在監裡,你們不來看顧我。(太二十五41~43)

眾人本來一直靜默,現在都變得極其恐懼,發問的聲音紛紛響起:「主啊,我們甚麼時候見你餓了,或渴了,或作客旅,或赤身露體,或病了,或在監裡,不伺候你呢?」(太二十五44)「你肯定從沒有落到那些境況!你是主!我們現在看見你,你發光如日頭;假如我們從前見過你,便一定會知道!你說我們曾見過你餓了,渴了,作客旅,赤身露體,病了,在監裡,到底是甚麼意思呢?」

他回答說:「世上相信我的人與我成為一體,成了我身體的肢體,我住在他們裡面,把我的愛放在他們裡面。故此,真正相信我的人是顯而易見,他們相信我,愛我的弟兄。人若不愛我的弟兄,就不是相信我或愛我。人若愛我的弟兄,就會顯明他們的愛,關心受苦的弟兄,盡自己所能減輕他們的痛苦,投上時間和金錢也在所不惜。他們背乎自己,真正跟隨我,那樣做並不是為了賺取救恩–卻是因著我的恩典而轉化。」

「甚至,我已經警告你們會有今天的審判,我的警告寫在馬太福音二十五章。你們不聽我的警告,現在已經太遲了。我實在告訴你們,這些事你們既不作在我這弟兄中一個最小的身上,就是不作在我身上了。離開我,進入永火裡去。」

定罪(The Condemnation)

他的話塵埃落定,沒有爭論的餘地。看似不可能,你卻是被定罪了。有一股吸力把你往下拉,你腦海想起一幕幕情景,你從前以為那就是基督教的全部:

教會事奉,數以百樣事奉。

教會聚餐。

教會旅行。

教會詩班練習。

教會職員會。

講道、一大堆講道。牧師怎樣論到馬太福音二十五章的審判?你看見牧師站在講台上:「基督徒不會面對綿羊和山羊的審判,很多聖經學者認為那是對不信者的最後審判。」

多愚昧!為何我們從前沒有發現,馬太福音二十五章審判的一幕中也有信徒?為何我們沒有發現,受審判的人由「萬民」組成?

你腦海浮現另一個情景:某星期天早上,有一位外來的講員論到同一個主題:「基督徒不必害怕馬太福音二十五章的審判,那是對列國的審判,極可能於七年大災難後才會發生。曾善待以色列的國家會得以進入千禧年,由綿羊作為代表。山羊則代表大災難期間惡待以色列的國家,會進到地獄。」

你下跌的速度越來越快,越來越多映像浮現在你腦海:地上的事情消耗你所有時間、精力和金錢,因而你沒有時間、精力和金錢幫助受苦的基督徒。當下你從全新的角度回看那些事:

看電視,付月費。

嗜好。

照顧寵物。

渡假。

慶祝聖誕節,買很多新玩具。

運動。

教會事奉。

購買電子產品。

外出用餐。

購買很多衣服。

瀏覽網頁。

幾分鐘後,你站在地獄的閘門前。永恆的惡夢佔據了一切思想前的一刻,你腦海中浮現最後一個思想:我奉獻給教會的金錢毫無價值嗎?你的良心當下不受從前一切謊話蒙蔽,清楚告訴你:你參與的教會絲毫不扶助窮困和受苦的信徒,你奉獻一丁點金錢給那教會,幫助教會償還抵押借款,好叫你可以在那建築物內享受教會服務。你奉獻的金錢也用來支付電費,冬天提供暖氣,夏天提供冷氣,又用來支付主日學的課程,叫你的孩子可以愉快上課。那些錢也用來支付教牧同工的薪資,那些人投上全部時間籌辦討會眾歡心的活動。所以,你奉獻的金錢是造福自己,不是因著愛神奉上,卻是因著愛自己。事實上,比起其他教會成員,你奉獻得更少,變相是剝削了別人的金錢。另外,你奉獻些微的金錢,根本說不上是犧牲。地獄大閘後面的山谷充滿濃煙,傳來魔鬼的笑聲。

上一年來,你餵養了幾多個飢餓的基督徒?為幾多個口渴的基督徒供應了食水?為多少無家可歸的基督徒提供了棲息之所?為多少赤身露體的基督徒供應了衣裳?探望了多少患病或坐監的基督徒?假如你現在死了,接受耶穌於馬太福音二十五章描述的審判,你會是綿羊,還是山羊?對於活得好像是山羊的人來說,上述的問題可發人深省。

綿羊和山羊審判的真理(The Truth about the Sheep and Goats Judgment)

馬太福音二十五章31至46節中,耶穌發出警告,那些話是否適用在我們身上呢?還是,耶穌是論到一場基督徒可豁免的審判?

我們可以開始回答這個問題,指出那將來的審判也有得救的人在場,即有基督徒在場。沒有人可以明智地否定,耶穌右邊的綿羊不是已經得救的人(基督徒)。因為那些人會「承受那創世以來為(他們)所預備的國」(太二十五34),又被稱為會得著「永生」的「義人」(太二十五46)。

有一種理論認為,分開綿羊和山羊不是指到分開個別的人,卻是指到因應列國於大災難期間怎樣對待以色列而分開列國。我們考慮上述的事實,也可揭示這種理論的謬誤。此外,前兩章中耶穌才剛警告各人要為自己負責,難道我們相信這一章的說話竟突然只適用於地理政治上的國家?耶穌警告我們,豈是為了如果大災難發生時我們仍然活著,就記緊要搬遷到「綿羊」的國家中居住?難道我們要相信,不管自己於大災難期間怎樣對待或看待以色列都沒有關係,因為決定我們得永生或永死的唯一條件,就是我們所居住的究竟是哪一個國家?

「萬民」這詞(二十五32)並非指到地理政治上的國家,這種國家現今只超過二百個。Ethne這希臘字是指到種族,由語言、文化、地理位置等作出劃分,今天世上最少就有一萬個種族。由此看來,倘若說經文是指分開地理政治上的國家,而不是分開個人,這想法並不成立。耶穌說「萬民都要聚集在他面前」(太二十五32,加上強調),表示一切種族都會見於這次審判中。難道我們以為耶穌將會根據不同種族於大災難期間怎樣對待或看待以色列,來把他們歸類為綿羊或山羊?舉一個例子,如果大多數韓國人於大災難期間善待以色列,耶穌就會收納韓國上下所有人嗎?想到這點,那理論就顯得更荒謬。

另一種差劣的理論(A Second Poor Theory)

馬太福音二十五章提到那群信徒,會否可能是一群特別的基督徒,比方說是於大災難期間得救的人?也有可能,但耶穌沒有指明那些人的身分。你是否願意根據耶穌沒有說過的話,以你的永恆救恩孤注一擲呢?

就算我們假設有一群大災難的基督徒也會受到馬太福音二十五章的審判,不過,是否有充分理由相信那些人會受到不同或更高的準則的審判,是與其他「承受那創世以來為(他們)所預備之國」的人不一樣?不會,不可能,尤其是很多其他經文都表明了這相同的觀念。例如,約翰壹書中,我們發現經文呼應馬太福音二十五章31至46節:

我們因為愛弟兄,就曉得是已經出死入生了。沒有愛心的,仍住在死中……主為我們捨命,我們從此就知道何為愛,我們也當為弟兄捨命。凡有世上財物的,看見弟兄窮乏,卻塞住憐恤的心,愛神的心怎能存在他裡面呢?小子們哪,我們相愛,不要只在言語和舌頭上,總要在行為和誠實上。從此,就知道我們是屬真理的,並且我們的心在神面前可以安穩。(約壹三14、16~19)

約翰說得再清楚不過了,真基督徒脫離靈性上的死,進入靈性上的生,自然會愛自己的弟兄。而約翰寫到的那種愛不僅是情感上的感受,卻是藉行動表達出來的真愛,尤其是供應生活所需的物質需要。約翰寫道只要我們向弟兄表現這種愛,就知道自己是「屬真理的」(約壹三19)。如果我們可以幫助嚴重缺乏生活所需的信徒,卻不幫助他,神的愛就不在我們裡面,我們就沒有把握肯定自己已出死入生。

雅各和施洗約翰意見一致(James and John the Baptist Agree)

雅各書也呼應馬太福音二十五章31至46節,同樣認為愛弟兄的心可表明真正的信心和救恩,從供應生活所需的事上表現那種愛:

我的弟兄們,若有人說,自己有信心,卻沒有行為,有甚麼益處呢?這信心能救他麼? 若是弟兄、或是姐妹,赤身露體,又缺了日用的飲食,你們中間有人對他們說:平平安安的去吧,願你們穿得暖吃得飽,卻不給他們身體所需用的,這有甚麼益處呢?這樣,信心若沒有行為就是死的。(雅二14~17)

從雅各來看,信心若沒有行為就不能救我們。雅各特別指到那種行為,來闡明自己的重點呢?就是為貧窮的弟兄供應衣食。

施洗約翰的講道也呼應馬太福音二十五章31至46節,沒有人可以明智地否定,施洗約翰不是傳講叫人悔改得赦罪的信息,路加把那信息稱為「福音」(參路三3、18)。施洗約翰警告自己的聽眾,他們若不悔改和結果子,就必定會下地獄(參太三7~12;路三7~17)。所以,施洗約翰的信息應該可以肯定是與救恩有關。

群眾感到扎心,問自己應該怎樣做才可以顯明悔改的心,施洗約翰便說:「有兩件衣裳的,就分給那沒有的。有食物的,也當這樣行。」(路三11)。施洗約翰顯然是叫人們為自己自私的罪悔改,他們忽略了身邊赤身露體、飢餓的同胞。假如那些人回答說:「我們相信你論到的彌賽亞快要來,但我們卻不會憐憫身邊的窮人。」你認為施洗約翰會否保證那些人會得救嗎?

耶穌前後一致的信息(Jesus’ Consistent Message)

耶穌另一些教導也呼應馬太福音二十五章31至46節。少年財主(這故事見於四福音中的三卷)來向耶穌尋求永生(參太十九16),耶穌叫他遵守十誡,列出其中六項,那少年財主指出他自小便持守了。耶穌再對他說:「你還缺少一件,要變賣你一切所有的,分給窮人,就必有財寶在天上,你還要來跟從我。」(路十八22)那少年財主卻不肯那樣做。

耶穌是否向那少年財主說,若他想要進天國,便要變賣自己的一切,分給窮人?很多人難以承認這事,但答案卻是:「是的。」那少年財主憂憂愁愁地走開以後,耶穌便說:「有錢財的人進神的國,是何等的難哪!駱駝穿過針的眼,比財主進神的國,還容易呢。」(路十八24~25,加上強調)耶穌確實是論到進天國(另可參太十九23)。

清楚看來,耶穌這段說話的應用,不單適用在二千年前的那位少年財主身上,也適用於今天的一切財主:他們想得永生,卻仍然貪婪和自私,不肯幫助窮人。耶穌說:「有錢財的人進神的國,是何等的難哪!」(路十八24)如果有錢的人不必捨棄自己的錢財,就不會覺得「困難」了。可是,他們不肯愛鄰舍如同自己,把自己的財富與別人分享,由於不肯悔改順服神,故此他們不會得救。這與馬太福音二十五章31至46節中的教導豈不是非常吻合嗎?那少年財主將會置身於山羊那邊。

值得一提的是,耶穌決不希望有人會以為只要捨棄一切財產,就能賺取永生。因著相信耶穌而跟隨他,才會得著永生。那少年財主正是沒有這樣做,他的錢財攔阻了他跟隨耶穌,從他的行動顯明,錢財成了他的主人,故此耶穌不能作他的主人。耶穌說:「一個人不能事奉兩個主,不是惡這個愛那個,就是重這個輕那個。你們不能又事奉神,又事奉瑪門。」(太六24)

更多呼應的經文(More Echoes)

耶穌又講到財主和拉撒路的故事,其清楚的信息是甚麼?那財主毫無憐憫之心,對自己門前窮人的慘況視若無睹,最終死了下到地獄(參路十六19~31)。那財主是另一隻山羊。

路加福音十二章16至21節中,耶穌講到財主的比喻又如何?耶穌先交代這嚴謹的警告:「你們要謹慎自守,免去一切的貪心,因為人的生命,不在乎家道豐富。」(路十二15)然後再說出那比喻:

有一個財主,田產豐盛, 自己心裏思想說:「我的出產沒有地方收藏,怎麼辦呢?」又說:「我要這麼辦?要把我的倉房拆了,另蓋更大的,在那裡好收藏我一切的糧食和財物。然後要對我的靈魂說:『靈魂哪,你有許多財物積存,可作多年的費用,只管安安逸逸的吃喝快樂吧。』」神卻對他說:「無知的人哪,今夜必要你的靈魂。你所預備的,要歸誰呢?」凡為自己積財,在神面前卻不富足的,也是這樣。

雖然耶穌沒有指明那人會下地獄,但若推斷那自私的人可進天國,則似乎並不合理。神稱那人為無知的人,因他死的時候家財萬貫,靈性上卻是赤貧。耶穌沒有指責那人富裕是罪,某程度上,乃是神使到那人變得富裕–神安排合宜的天氣,農作物才豐收。可是,耶穌指責那人運用財富的方式有罪,他沒有想到神叫他變得富裕後,到底期望他會做甚麼,卻只是想到自己,計劃提早退休,安樂渡過餘生。那人作了那自私的決定後,當晚便死了。馬太福音二十五章的審判發生時,那人將會是綿羊,還是山羊呢?

撒該說把自己所有的一半給窮人,又歸還四倍自己曾訛詐的東西後,耶穌便宣告救恩臨到他的家(參路十九8~9)。假若撒該說:「主啊,我接受你作我的主和救主,但我會繼續訛詐人,對窮人的慘況視若無睹。」耶穌又會怎樣回應?

當然,耶穌活出自己所傳的道,完全遵守律法,必定一生也奉獻給窮人。聖經告訴我們,耶穌服事人的時候,會施捨窮人(參約十二6,十三29)。當基督內住在信徒心中,他豈不是同一位施捨給窮人的基督嗎?當然是了。耶穌自己說:「我實實在在的告訴你們,我所作的事,信我的人也要作。」(約十四12)

第一群基督徒看顧窮人(The First Christians Care for the Poor)

整卷使徒行傳都呼應馬太福音二十五章31至46節,我們發現看顧窮人是新約生活中的一貫特色。看來,第一群基督徒很認真看待耶穌的命令:「你們要變賣所有的,賙濟人,為自己預備永不壞的錢囊,用不盡的財寶在天上,就是賊不能近,蟲不能蛀的地方。」(路十二33)

信的人都在一處,凡物公用,並且賣了田產家業,照各人所需用的分給各人。那許多信的人,都是一心一意的,沒有一人說,他的東西有一樣是自己的,都是大家公用……眾人也都蒙大恩。內中也沒有一個缺乏的,因為人人將田產房屋都賣了,把所賣的價銀拿來,放在使徒腳前,照各人所需用的,分給各人。(徒二44~45,四32~35)

留心上述的經文,路加提到第一所教會一切奉獻的事,背後都有神的恩典,初期的基督徒蒙了那份恩典赦罪,也蒙了那份恩典轉化生命。

聖經清楚指明,初期教會供養貧窮的寡婦(參徒六1;提前五3~10)。他們那樣做,是否為了設法賺取救恩?非也,乃是因為他們已離棄貪婪的心,被聖靈重生了。

保羅是有史以來最偉大的使徒,他受了神的委託,承擔向外邦人傳福音的使命,又寫下大部分的新約書信,認為看顧窮人的需要是自己事奉的重要一環。保羅從自己建立的眾教會中,籌募了大筆的捐獻分給貧窮的基督徒(參徒十一27~30,二十四17;羅十五25~28;林前十六1~4;林後八~九;加二10)。保羅歸信最少十七年後,回到耶路撒冷向彼得、雅各和約翰匯報自己領受了的福音,他們三人都找不出保羅所傳的信息有任何差錯,而保羅於加拉太書中憶述那件事時,就說:「(他們)只是願意我們記念窮人,這也是我本來熱心去行的。」(加二10)彼得、雅各和約翰的心目中,憐憫窮人的重要性緊次於傳福音。

保羅教導人不可貪心(Paul’s Teaching Against Greed)

保羅也用嚴肅的話警告人不要貪心,將貪心等同於拜偶像(參弗五3~5及西三5),強烈指出貪心的人不會進神的國:

至於淫亂、並一切污穢、或是貪婪,在你們中間連提都不可,方合聖徒的體統……因為你們確實的知道,無論是淫亂的、是污穢的、是有貪心的1,在基督和 神的國裡都是無分的。有貪心的,就與拜偶像的一樣。不要被人虛浮的話欺哄,因這些事,神的忿怒必臨到那悖逆之子。(弗五3、5~6,加上強調;另可參林前五11,六9~11)

貪心是甚麼?就是自私渴求物資和金錢。只要人們的終極目標是去分享自己獲得的資財,追求資財的時候,便可帶著無私的心。事實上,人若不先從物質上得福,又豈能用物質祝福別人呢?可是,若有人屯積財物,只是為了個人的享樂–那種追求成了那人最高的目標時–便是犯了貪心的罪。

自私賺錢(The Selfish Acquiring of Money)

貪心是一種內心的態度,卻終必為人所知。人們獲得金錢和物質後,怎樣運用那些金錢和物質,就可顯明那人內心的態度。我們先想想貪心貪得無厭的一面吧。不管是財主或窮人,一旦積聚物質成了那人首要的人生目標,那人便是犯罪。耶穌甚至警告窮人都不可犯這罪,不要擔心自己的基本需要:

一個人不能事奉兩個主,不是惡這個愛那個,就是重這個輕那個。你們不能又事奉神,又事奉瑪門。〔瑪門是財利的意思〕所以我告訴你們,不要為生命憂慮,吃甚麼,喝甚麼,為身體憂慮穿甚麼。生命不勝於飲食麼?身體不勝於衣裳麼? 你們看那天上的飛鳥,也不種,也不收,也不積蓄在倉裡,你們的天父尚且養活牠,你們不比飛鳥貴重得多麼?你們那一個能用思慮,使壽數多加一刻呢? 何必為衣裳憂慮呢?你想野地裏的百合花,怎麼長起來,它也不勞苦,也不紡線。然而我告訴你們,就是所羅門極榮華的時候,他所穿戴的,還不如這花一朵呢。你們這小信的人哪,野地裡的草,今天還在,明天就丟在爐裡,神還給它這樣的妝飾,何況你們呢?所以不要憂慮,說:「吃甚麼?」「喝甚麼?」「穿甚麼?」 這都是外邦人所求的。你們需用的這一切東西,你們的天父是知道的。你們要先求他的國和他的義,這些東西都要加給你們了。(六24~33)

留心耶穌講論登山寶訓的這部分之前,首先提醒人是不可能同時服事神和金錢,將貪求錢財等同於我們的神,就是任由金錢擺佈我們的人生,而不是交給神掌管。耶穌提醒眾人不要以追求生活所需作為最大的心願,人們若是追求非必要的物質,耶穌的話豈不是更適用於他們身上?真正追隨基督的人會先求「他的國和他的義」(太六33)。當然,基督徒也可以和必定會追求其他東西。耶穌不是說「只求」「他的國和他的義」,而是說「先求」。

努力工作本身並不是貪心的表現,但卻有這個可能。如果一個人工作很長時間,是為了維持某種生活水平,同時又影響了自己對基督的委身程度時,就是以金錢作為自己的神了。古老的箴言勸人不要陷入那種圈套:「不要勞碌求富,休仗自己的聰明。你豈要定睛在虛無的錢財上麼?因錢財必長翅膀,如鷹向天飛去。」(箴二十三4~5)

以不誠實或不道德的方法賺錢,必然是錯,也顯出那人的貪婪。聖經言明,「人以厚利加增財物,是給那憐憫窮人者積蓄的」(箴二十八8)。2

聖經稱讚人用誠實的方法賺錢,又獻出部分所賺的金錢(參箴十三11,二十二9)。同樣,聖經就不同的原因責備人怠慢懶惰,其中之一就是若他們沒有收入,就沒有東西可與有需要的人分享(參弗四28)。只要賺錢的目標是與人分享,賺錢就是道德高尚的事。

自私用錢(The Selfish Use of Money)

當下再看看人們賺得金錢以後,如何顯出自己的貪婪。從這方面看,貪心就是用錢用得自私。你把自己合法賺得的金錢全數用於自己身上,道德上又有何不對?有人(包括神的兒女在內)跟你工作一樣辛勞,甚至比你更辛勞(或有人不能工作),只為了掙扎求存,卻連最基本的生活所需都有所缺乏(像是足夠的食物),這與你有關嗎?有人生活奢華,也有人本身沒有做錯,卻是晝夜不得溫飽,這情況道德上豈是正確?

當然,養尊處優的基督徒有無數的藉口不去幫助赤貧的信徒和非信徒,卻不會從聖經中找到安慰。儘管沒有人可以私下定出規則,規定應該施捨多少和保留多少,但聖經的原則很清楚: 基督徒若有能力施予窮人,就當靠著神多多施予,尤其是扶助貧窮的信徒(參加六10)。若有人自稱是基督徒,卻不表現關心貧窮的信徒,那人多半是假冒的基督徒,而明顯很多現代基督教世界的人都屬於這一類,為了一己之私而引入一種度身訂造的基督教,聽信這種現代的謊言。

根據蓋洛普調查(Gallup pole),只有25%美國福音派的基督徒會作十一奉獻。40%的人指出神是他們生命中最重要的,然而平均年薪$50至75000 美元的人只會將1.5%的收入捐助慈善團體,包括宗教團體在內。與此同時,他們平均會花上12%的收入用作追求娛樂。3

我們是否貪心,除了可以從自己怎樣運用金錢表現出來,還見於我們怎樣運用時間。如果我們用時間追求自私的目標或享樂,便顯出自己的貪婪。神賜給我們時間,是對我們神聖的信任。我們應當盡可能把最多的時間用作服事,不單是牧師,我們所有人都可以遵從耶穌的命令,探訪患病或被囚的信徒。

貪心的借口(Greed’s Justifications)

好像各樣罪惡一樣,貪心也有百般藉口。其中之一是說:我們要交稅,部分稅款會用來幫助窮人,故此自己不再需要幫助他們。

我們的政府認為自己有責任幫助窮人,我認為確實是好事。可是,政府給與窮人金錢的方式,多半是與神的旨意相違背。按神的話語來說,貧窮的人若有能力工作,卻不肯作工,就不應該支援他們:「若有人不肯作工,就不可吃飯。」(帖後三10)另外,窮人因著犯罪而變窮,必須先表現幾分悔改的心,才可以得到援助。政府不應派發金錢鼓勵人們懶惰、不負責任或作不道德的行為。與政府不一樣,我們應該明智施予別人,終極的目標是要擴展神的國度。我們幫助未得救的窮人的時候,也應該向他們傳福音。政府卻不會這樣做。

此外,大部分政府極少會幫助其他國家貧窮的基督徒,甚至根本不會幫助。故此,我們有責任幫助自己世界性的大家庭,不只是幫助自己國家的基督徒。

我們有多貧窮?(How Poor Are We?)

我們很多人認為自己很貧窮,故此不必幫助窮人,這只是我們另一種貪心的藉口。可是,我們究竟有多貧窮?世界上有十三億的人每天平均收入少於一美元,另有二十億的人每天生活費少於二美元(我已描述的是超過全世界一半的人口)。

根據美國的統計數字,十四億五千萬的人仍然沒有醫療設施;十三億三千萬的人沒有安全的食水;二十二億五千萬的人沒有衛生設施。自你開始閱讀這一章至此,已經有超過五百個兒童餓死或死於可預防的疾病。於短短二十五分鐘內,就有五百位母親痛哭流涕,因為她們的孩子由於營養不良或可預防的疾病而死亡。倘若我們仍然無動於衷,我們與那個對拉撒路不聞不問的財主又有何分別?

賽德(Ron Sider)於他的著作《飢餓時代中的基督徒財主》(Rich Christians in an Age of Hunger)中,引述了由經濟學家海爾布倫(Robert Heilbroner)所「詳細列出『假如我們換上十三億赤貧人士的生活方式時所要失去的奢侈品』」:

我們首先進到我們想像的美國家庭,移去所有傢俱,一件不留:床舖、椅子、桌子、電視機、電燈等。家中只可以留下幾張舊毯子、一張餐桌、一張木椅。衣櫃和所有衣服都要拋掉,家中的人只可以各自留下一件最破舊的衣服或裙子、襯衫或上衣。我們只允許家主有一雙鞋子,但是他的妻子跟孩子都沒有。

我們轉到廚房,所有用具都沒有了,清理得一乾二淨,所以我們去看看碗櫃……只可以留下一盒火柴、一小袋麵粉、少量的糖和食鹽。有幾個發霉的馬鈴薯被丟在垃圾桶裡面,必須趕緊撿回來,好作今天的晚餐。我們還有幾個洋蔥和一碟乾豆,其餘的東西,一概不剩:肉類、新鮮蔬菜、罐頭食品、零食、糖果等。

當下我們已把全屋弄得一乾二淨:已經拆卸浴室、切斷自水來的供應和剪斷電線。接下來要拆掉整所屋子,全家人要搬到瓦礫中居住……

傳訊也要切斷,不再有報紙、雜誌和書籍–這些東西並非不見了,只是全家人都變成了文盲。此外,整個貧民區只容許有一部收音機……

政府的服務也必須中止,不再有郵差、消防員等。還有一所學校,可是卻在三里開外,教室只有兩個……當然,附近也沒有醫院或醫生,最近的診所在十里開外,是由一位接生婦打理,只要擁有單車,也可以踏單車到那處,但他們多半沒有……

最後,金錢也不例外。我們只容許全家共有五元美金,可以預防我們的家庭支柱遭到某位伊朗農夫遇上的慘劇:那位農夫因無法籌得$3.94美元,無法進到醫院治療,最終雙目失明,但他本來是可以痊癒的。4

我們不能支付甚麼?(What Can’t We Afford?)

我們能夠支付:有線電視、手提電話、訂閱雜誌、寵物食品、昂貴娛樂、嗜好和渡假、購買新車、外出用飯、購買最時尚的服飾、買香煙、零食、最潮的電子產品、為孩子購買一大堆無謂的聖誕禮物和生日禮物。既然如此,又有甚麼藉口不幫助我們貧窮的弟兄呢?簡直是假冒為善。看看你的家居或住所,留意你擁有的一切,一百年前的人都不曾擁有。人類幾千年來沒有那些「必需品」都能生活下去,而世上大多數人仍然在沒有那些東西的情況下繼續生活。可是,很多聲稱的基督徒卻用自己的收入購買這些東西。我們稱為主的那位仍然呼籲:「不要為自己積儹財寶在地上,地上有蟲子咬,能銹壞,也有賊挖窟窿來偷。只要積儹財寶在天上,天上沒有蟲子咬,不能銹壞,也沒有賊挖窟窿來偷。因為你的財寶在那裡,你的心也在那裡」(太六19~21)。

我們必須得到鄰居擁有的東西,而且更是要即時擁有,於是便借錢購買那些會貶值的東西,導致自己的收入有很大部分要拿來償還利息。很多情況,人們用上多於四分一的收入償還利息,通常是由於他們要求即時得到自私的滿足所致。他們無力救援神受苦貧窮的兒女,神會接受他們的藉口嗎?

我決不是鼓吹基督徒必須一貧如洗,也不是說基督徒運用現代科技是犯罪。但聖經教導我們,神渴望我們將一部分的收入分給窮人。神祝福我們,最少某程度上是為了我們能成為別人的祝福。

「但全世界有這麼多需要,我獻上一點又有甚麼用?」有些人這樣託辭。這藉口演繹出來,就是說:「我做不到一切,所以甚麼也不做。」不過真相是當你獻上一點,就能大大改寫某些人的生命。你只要每天捐出二美元,就能叫三十三億人中的其中一員獲得雙倍的收入,因為他們每天的收入不足二美元。

「耶穌豈不是說世上總有窮人?」有些人會說。「耶穌既是說世上總有窮人,我們又何以要消除耶穌說總會有的情況?」沒錯,耶穌確實曾說:「常有窮人和你們同在。」但他馬上再說:「要向他們行善,隨時都可以。」(可十四7)我們總有機會向窮人顯出神的愛,耶穌也明顯假定我們會這樣做,最少偶爾會向他們行善。

有些人認為我們只是有責任扶助基督徒,因而即使忽略貧窮異教徒的慘況,良心還是無愧。雖然聖經強調我們有責任照顧信徒,但也肯定沒有限制我們只看顧神家裡的人。舉一個例子,箴言二十五章21節明說:「你的仇敵,若餓了就給他飯吃,若渴了就給他水喝。」

紙板的基督徒會有成千上萬的藉口為自己的私心辯護,但沒有一個藉口可以抵消基督和聖經明確的命令。

我們必須怎樣做?(What Must We Do?)

我們觸犯了基督的命令,唯一恰當的回應就是悔改。你應該從何處開始?先從一份屬靈的清單開始吧。如果你的生活方式慣了貪婪,你根本尚未真正重生。你要就自己所知的一切罪悔改,用信心呼求主作你的救主、絕對的主和主宰,將一切交給主,立志作他的奴僕。

接下來,作一份財務清單。你有收入嗎?那就應該撥出一部分作捐獻。摩西律法下最基本的要求是十一奉獻,即是獻上你收入的十分之一,凡有收入的基督徒也應該從十一奉獻開始作起。如果你決定將十一奉獻全數交給教會,便要保證自己的教會會恆常幫助窮人,否則我不會將十一奉獻全數交給教會(個人來說,我根本不會參與不會恆常幫助窮人的教會)。

你無法支付十一奉獻?那麼就要作出一些改變。你一是增加收入,不然就要減少開支。通常最可行的做法是減少開支,那必需要背乎自己,但是,跟從基督就是要這樣做(參太十六24)。

你怎能減少開支?請列出你上一個月所有需要用錢的項目,然後開始刪除一些最不重要的開支,直至那些省下來的開支等於你收入的十分之一。除非你增加收入,否則就不要花費在那些劃掉的項目上。現在,你能作十一奉獻了。

還清債務(Eliminating Debt)

如果你像大多數美國人一樣,早已債務纏身,當下作為真正跟隨基督的人,就應該設法還清債務,好得到更多金錢作奉獻。首先,要還清高利息的債務,像是信用卡的債務。有四種途徑可以助你還債:(1)增加收入,(2)變賣不重要的物件,(3)再次拿出那份清單,繼續刪減最不重要的開支,不再列入預算之內,(4)開源節流,減少支出。舉一個例子,冬天時你可把暖氣盡量調節得低溫,多蓋幾張被子,節省暖氣的電費。如果人們認真實行這四種方案,很快就可以還清卡數。

如果你無法控制自己以信用卡消費(加上你已經有信用卡負債,就足以表示你無法控制自己),就要取消自己的信用卡(這做法稱為整容手術)。

然後,努力還清一切折舊物品的債務,你可以用本來償還卡數的金錢,來償還那筆債務。你還清一切折舊物品的債務後,便可以儲起之前用來還債的金錢,從此以後只用現金來購物。換句話說,若果你無法用現金購買某東西,就不要買了,也不要買自己不需用的東西。

運用同樣的方法,努力還清所有其他債務。

最後,定出你人生餘下來的經濟藍圖,只要你從一而終作出精明無私的抉擇,就可以成為窮人極大的祝福。我們大多數人也有各式各樣的方法可以活得更簡樸,可以奉獻更多金錢。舉一個例子,若有人一生只用現金購買舊車,不用供款購入新車,就可節省幾千到幾萬美元不等,視乎他購買的車齡和可以保養多久。我們可以決定自己的住屋、衣服、交通、嗜好、寵物、禮物、渡假方式、不良嗜好、食物和娛樂,就可以節省數以萬計的金錢。

給有錢人的話(A Word to the Wealthy)

如果從美國的標準來說,你已經是很富有的人,有剩餘的金錢可以作儲蓄或投資,那麼,你應否捐出那筆金錢呢?應該。不過,比起捐出本金,有時從投資收取的利潤可以成為窮人更大的祝福。比方說,如果你投資十萬美元,可得到10%的回報,那你餘生的每一年就都可以捐出一萬美元。故此,基督徒沒有負債的話,就很適合考慮把一部分的金錢用作投資。5 當然,你身為基督徒,不應該投資在任何不討神喜悅的地方。

每一個基督徒(特別是富有的)都應該知道神是他們財富的源頭(參申八18),所以,神絕對有權指示我們如何運用祂賜下的祝福。真正的門徒已將自己一切物質的財物交給基督管理。耶穌說:「這樣,你們無論甚麼人,若不撇下一切所有的,就不能作我的門徒。」(路十四33)對於已經真正委身耶穌的人來說,所有財政上的決定都是屬靈上的決定。

受到厚厚祝福的人應該更慷慨,保羅寫信給提摩太說:

你要囑咐那些今世富足的人,不要自高,也不要倚靠無定的錢財,只要倚靠那厚賜百物給我們享受的神。又要囑咐他們行善,在好事上富足,甘心施捨,樂意供給人、為自己積成美好的根基,預備將來,叫他們持定那真正的生命。(提前六17~19,加上強調)

清楚看來,保羅相信富足的人「在好事上富足」,「甘心施捨,樂意供給人」,才可盼望「持定那真正的生命」(永生)。貪心的人會下地獄。

你應該捐出多少自己的收入?盡你所能捐出最多。我保證你在天上時絕不會為自己在地上犧牲的金錢後悔。

你越是背乎自己,就會越發變得好像基督。請緊記,你獻出金錢的數目不總是與你所表達犧牲的心同樣重要,我們從馬可福音中讀到:

耶穌對銀庫坐著,看眾人怎樣投錢入庫。有好些財主,往裡投了若干的錢。有一個窮寡婦來,往裡投了兩個小錢,就是一個大錢。耶穌叫門徒來,說:「我實在告訴你們,這窮寡婦投入庫裡的,比眾人所投的更多。因為他們都是自己有餘,拿出來投在裡頭。但這寡婦是自己不足,把她一切養生的都投上了。」(可十二41~44)

祝福的管道(Channels of Blessing)

你如何可能將金錢送到世上的窮人手中?世界各地有很多可靠的扶貧機構,但你要先搜集資料,尤其是調查機構領導人有多少薪酬。某些領導人會抽取你捐助窮人的金錢,每年賺取數以十萬計的美元(參考CharityNavigator.org 網站)。

我負責監察兩間慈善機構,分別是「我餓了天家事工」(英文網址:http://iwashungry.org/)及「孤兒淚天家事工」(英文網址:http://orphanstear.org/),扶助發展中國家赤貧的信徒。你奉獻的金錢100%會送到你善心幫助的對象手中。神應許會賞賜幫助窮人的,也會管教忽視窮人的:

塞耳不聽窮人哀求的,他將來呼籲也不蒙應允……賙濟貧窮的,不致缺乏;佯為不見的,必多受咒詛(箴二十一13,二十八27)。

真人真事(A True Story)

最後,我想與你分享一個感人的訪問。受訪者是一位貧窮的基督徒,名叫帕布力圖(Pablito),他全家住在菲律賓馬尼拉一個巨大的公眾垃圾區旁邊。以下訪問最初刊登於〈基督徒使命季刊〉(Christian Mission)6,連同編輯的話一同刊登:

1985年菲律賓教會協會(Association of Philippine Churches,簡稱APC)差派了一對年輕的宣教士夫婦尼穆爾(Nemuel)和帕爾瑪(Ruth Palma)去到馬尼拉的垃圾區,服事當地最貧窮的人。數以千計的人家住在一排排小屋中,排列得好像一大堆火柴盒,用骯髒的膠紙或壓平的鐵罐當作屋頂,用一塊麻布和卡紙當作牆壁。平均每家中有七人,住在一處放不下一張成人床的地方,只是比豬舍好一點!

該處傳出陣陣惡臭,又污穢不堪,不斷有人燃燒垃圾,四周都是鼠竊狗偷。有一位APC同工如此形容:「這裡是人間地獄,蟲是不死的,火是不熄滅的。」那地方的老鼠比小孩子多上千倍,蒼蠅更是比老鼠多上千萬倍。

訪問帕布力圖(The Interview of Pablito)

問:你怎樣認識到主耶穌?

答:我五年前透過APC同工的幫助,接受了耶穌作我的救主。但我因著自己三個小孩子的見證,信心變得更堅固。

我信主時,是一名在街上販賣走私香煙的小販。我馬上知道那樣做有違自己的基督教信仰,所以便不再賣煙,轉為賣報紙和雜誌。

雖然我賣了很多報紙和雜誌,收入不俗,但是我從事這行業的時間並不長,因為我發現那些報紙和雜誌刊登了污穢的圖片和色情的故事。

問:你怎樣成了拾荒者?

答:我真心想活出真基督徒的生命,所以便造了一架細小的木頭車,往返馬尼拉的市集搜集垃圾,像是人家吃剩的食物、用過的瓶子和鐵罐,可以賣作循環再造。

相比起販賣香煙和報章來說,撿破爛是辛苦和骯髒得多。我工作一天後,總是疲憊不堪,滿身惡臭。但我覺得自己內心清潔,對我和我的家人來說,是最重要的。我們希望在主面前內心清潔。

問:你的孩子接受基督以後,怎樣影響了你的人生?

答:我與家人在垃圾區南邊有一間小屋,它雖然只是用在垃圾堆中撿到的東西搭成,但卻是一個充滿快樂的家,因為我們全家都愛主。我們每一晚都有家庭崇拜,女兒常常會唱在聖經課上學到的聖詩,我多喜愛聽她們唱歌!她們是我人生的陽光。

我三個女兒也熱愛上教會和主日學,熱忱祈禱,深深影響了妻子與我。帕爾瑪教導她們衛生常識,所以我的女兒常常想穿乾淨的衣服。

我的女兒也勸我和我的妻子,不是在撿破爛的時候,要穿上乾淨的衣服。於是,我們一家在垃圾區中似乎別具一格。我穿上自己最好的服裝上主日學時,鄰居會叫我「律師先生」。我會報以一笑,因為我知道他們內心深處也想乾淨–裡面和外面也乾淨。

問:你怎樣在主裡成長?

答:我們三個女兒都參了加尼穆爾和帕爾瑪主辨的餵養和教育計劃,妻子和我則會出席帕爾瑪每週在垃圾區中帶領的父母查經班。

儘管貧窮,但是我非常感謝主賜我們快樂的生活,甚至我會與其他拾荒者分享這份喜樂。我自己帶領鄰居查經,也已經在垃圾區西邊居住的十二人開了另一個查經課。

但我們需要更多聖經,人家就是不會丟掉聖經,我們無法從垃圾堆中撿到。可是,聖經很昂貴。(註腳:菲律賓聖經每本售價超過四美元)

問:你依靠撿破爛維生,如何能維持生計?

答:撿破爛賺不到多少錢,每天約賺得二十至三十比索(約一元五角美元)。但主從垃圾堆中充足供應我們,看到我身上這條褲子嗎?看來不錯吧?我是從垃圾堆中撿回來的。

幾個月前,我發現自己需要配戴眼鏡,於是便向主祈求。幾天後,我找到一副眼鏡!(帕布力圖指向自己正配戴的眼鏡,他用繩子繫於耳朵將鏡片固定。)我從一堆新運到的垃圾中找到這副眼鏡,而正正適合我的度數!

我們擁有和需用的一切,像是我的皮帶、我妻子的髮夾、女兒的鞋子和玩具等,幾乎都是從垃圾堆中撿回來的。神知道我們細微的需要,於方圓半里以內的垃圾堆中就能供應我們一切!

問:你人生還發生了另一些重大改變嗎?

答:羅茜塔(Rosita)和我有耶穌在心中,學習了以微笑接受人生的艱苦。我們不再說粗話,學會愛鄰舍和很快寬恕別人。

你知道現在我為甚麼沒有穿鞋子嗎?昨天是星期日,我打算早點回教會祈禱。我穿上自己最好的衣服和唯一的鞋子(是從垃圾堆中撿到的)。我想自己在主面前整潔一點,而且過兩天就是我四十八歲的生日。於是,我說服自己用上五比索雇用擦鞋匠替我擦鞋子。擦鞋匠脫下我的鞋子擦亮,我則站在一旁。

我看到另一邊街有一間花店,便想為主買一束黃花。我匆匆走過對面買花,回頭的時候,卻發現那擦鞋匠拿著我的鞋子跑了!

我急得幾乎想哭!可我沒有生氣,這也是意料中事。不過我得承認自己有點難堪,穿上最好的衣服,手中拿著一束花,卻是赤腳步行回家。鄰居定要取笑我一段日子了!我那天崇拜也遲到了。

但我那天在教會裡祈禱,知道自己會找到一雙新鞋子,尺碼會完全適合我,不像從前那雙一樣。

————————————相片加在此處*—————————————

相片介紹:宣教士帕爾瑪(門旁)探訪帕布力圖(戴上在垃圾堆中撿到的眼鏡),旁邊站著他妻子羅茜塔和三個女兒,分別是路斯(八歲)、利百加(六歲)和路得(四歲),另外兩位是帕布力圖的鄰居。

採訪幾個月後,〈基督徒使命季刊〉派出一位記者探訪帕布力圖,知道他已不再靠撿破爛維生。他當下從一公里外某私人的水龍頭運水回去垃圾區,向拾荒者賣水,每罐四加侖售六仙。帕布力圖會以每罐一仙的價錢買水,所以每天最多可賺取一元五角。不過,帕布力圖一星期工作六天,其中四天只在早上工作,其餘時間會為其他拾荒者主領查經班。帕布力圖向記者指出,他不時會將自己一半的收入分給「窮人」。

1 「貪心」這字與兩節經文前譯作「貪婪」的字是同一個希臘字。

2 我們似乎有理由推斷,此處指責收取利息,乃是指那種律法禁止收取的利息:向被迫借錢的以色列窮人收取利息。參出二十二25~27;申二十三19~20。所以,借錢給人作資本而收取利息,或靠正當投資收取紅利和資本收益,並沒有錯。神應許以色列人,只要他們順服,神便會祝福他們到一地步,他們可以借給列國的人(參申十五6),故此神並沒有反對一切形式的借貸。高利貸是向走投無路的人收取極高的利息,因而是為私利剝削別人,故此被定為有罪。

3 Charles Colson及Ellen Santilli Vaughn引述這些統計數字,見於二人的著作The Body, Word Publishing, 1992,頁31。

4 Ron Sider, Rich Christians in an Age of Hunger (Dallas: Word, 1997),頁1-2。

5 另一方面,一次過將十萬美元奉獻給正當的宣教組織,在建立神的國度方面,可能會比餘生每一年奉獻一萬美元所帶來的幫助更大。假設你一次過奉獻十萬美元,可叫一千人得救,那麼,那一千人其後對福音的貢獻,以及他們其後帶領信主的人對福音的貢獻,可能會比你每年奉獻一萬美元所產生的影響更為巨大。

6 Christian Mission, May/June 1987,頁8-9。Christian Aid授權轉載。

贪婪的「基督徒」(The Greedy “Christian”)

第三章(THREE)

 

你右手边站着一位年长的韩国女士,她脸上布满多年劳碌而来的皱纹。你左手边又站着一个矮小的俄罗斯年轻人,他衣衫破烂,双手起了茧子,令你觉得他是农夫或工厂工人。

在人潮中,他们两人跟你身旁的其它人一样,默默望向远方那升高的平台。从你的角度看来,那平台位于数百米以外,看来最少有四十呎高,发出你从未见过的闪耀亮光,彷佛是用金打造而成,好比一颗巨钻所散发的光芒。那平台上只有一件家具,明显是一张王座。无数的人默默凝望,惊叹不已,看来那超现实的台阶上快要发生大而可畏的事。

你暂且转移视线,望向自己四周的人群。你从没见过那么多的人,人潮来自四面八方,不知延绵多少公里。事实上,你意识到四周也看不见平地,甚至地平线的远方都挤满了人,人群上面的天空金碧辉煌,好像一屏天幕。

你观察一下身边的人,发现他们混杂各样人种–白人、红皮肤的、黄种人及黑人。有些人穿上西装,有些人穿上民族服装,少数人只围上缠腰布。他们只有一个共通点:都默然无声,肃立凝望着那发光的台阶和黄金宝座。

他的现身(His Appearance)

突然,响声划破长空,那平台传出深沉的和声,激昂又雄壮,是你从未听过的。乐声渐大,好像数以千计的交响乐团一同合奏,又像大瀑布的巨响。

那平台上出现一道闪烁的彩虹,然后有一活物出现,坐在那宝座上。他的形状难以辨认,发出的光犹如日光。众人都感到他的同在,用手遮挡他的荣光,心中都出现一个念头:他何其纯洁–比起最纯净的水或雪花来得更纯洁。他何其圣洁,没有东西是他所看不见的。众人都心跳加速。

那发光的活物举起双手,十指紧扣,再将两手分开,向左右两边扫出去。你立时感到有一股无形的力量将你升起,发觉自己与其它人一同飘浮在半空,高过仍留在地上的人。你被那股力量推到去右边,又看见你下面的人被推到去左边。众人分成两组以后,那股无形的力量便把你放下来。那位韩国女人和俄罗斯青年已不在你身边。

那伟大的活物向左边的群众说话,其声音无法用耳朵听见,却是传到你心中,绝不会听错他的意思。你身边的人都面露惧色,显然各人都从自己的语言听到那段说话:

你们这被咒诅的人,离开我,进入那为魔鬼和他的使者所预备的永火里去。因为我饿了,你们不给我吃;渴了,你们不给我喝;我作客旅,你们不留我住;我赤身露体,你们不给我穿;我病了,我在监里,你们不来看顾我。(太二十五41~43)

众人本来一直静默,现在都变得极其恐惧,发问的声音纷纷响起:「主啊,我们甚么时候见你饿了,或渴了,或作客旅,或赤身露体,或病了,或在监里,不伺候你呢?」(太二十五44)「你肯定从没有落到那些境况!你是主!我们现在看见你,你发光如日头;假如我们从前见过你,便一定会知道!你说我们曾见过你饿了,渴了,作客旅,赤身露体,病了,在监里,到底是甚么意思呢?」

他回答说:「世上相信我的人与我成为一体,成了我身体的肢体,我住在他们里面,把我的爱放在他们里面。故此,真正相信我的人是显而易见,他们相信我,爱我的弟兄。人若不爱我的弟兄,就不是相信我或爱我。人若爱我的弟兄,就会显明他们的爱,关心受苦的弟兄,尽自己所能减轻他们的痛苦,投上时间和金钱也在所不惜。他们背乎自己,真正跟随我,那样做并不是为了赚取救恩–却是因着我的恩典而转化。」

「甚至,我已经警告你们会有今天的审判,我的警告写在马太福音二十五章。你们不听我的警告,现在已经太迟了。我实在告诉你们,这些事你们既不作在我这弟兄中一个最小的身上,就是不作在我身上了。离开我,进入永火里去。」

定罪(The Condemnation)

他的话尘埃落定,没有争论的余地。看似不可能,你却是被定罪了。有一股吸力把你往下拉,你脑海想起一幕幕情景,你从前以为那就是基督教的全部:

教会事奉,数以百样事奉。

教会聚餐。

教会旅行。

教会诗班练习。

教会职员会。

讲道、一大堆讲道。牧师怎样论到马太福音二十五章的审判?你看见牧师站在讲台上:「基督徒不会面对绵羊和山羊的审判,很多圣经学者认为那是对不信者的最后审判。」

多愚昧!为何我们从前没有发现,马太福音二十五章审判的一幕中也有信徒?为何我们没有发现,受审判的人由「万民」组成?

你脑海浮现另一个情景:某星期天早上,有一位外来的讲员论到同一个主题:「基督徒不必害怕马太福音二十五章的审判,那是对列国的审判,极可能于七年大灾难后才会发生。曾善待以色列的国家会得以进入千禧年,由绵羊作为代表。山羊则代表大灾难期间恶待以色列的国家,会进到地狱。」

你下跌的速度越来越快,越来越多映像浮现在你脑海:地上的事情消耗你所有时间、精力和金钱,因而你没有时间、精力和金钱帮助受苦的基督徒。当下你从全新的角度回看那些事:

看电视,付月费。

嗜好。

照顾宠物。

渡假。

庆祝圣诞节,买很多新玩具。

运动。

教会事奉。

购买电子产品。

外出用餐。

购买很多衣服。

浏览网页。

几分钟后,你站在地狱的闸门前。永恒的恶梦占据了一切思想前的一刻,你脑海中浮现最后一个思想:我奉献给教会的金钱毫无价值吗?你的良心当下不受从前一切谎话蒙蔽,清楚告诉你:你参与的教会丝毫不扶助穷困和受苦的信徒,你奉献一丁点金钱给那教会,帮助教会偿还抵押借款,好叫你可以在那建筑物内享受教会服务。你奉献的金钱也用来支付电费,冬天提供暖气,夏天提供冷气,又用来支付主日学的课程,叫你的孩子可以愉快上课。那些钱也用来支付教牧同工的薪资,那些人投上全部时间筹办讨会众欢心的活动。所以,你奉献的金钱是造福自己,不是因着爱神奉上,却是因着爱自己。事实上,比起其它教会成员,你奉献得更少,变相是剥削了别人的金钱。另外,你奉献些微的金钱,根本说不上是牺牲。地狱大闸后面的山谷充满浓烟,传来魔鬼的笑声。

上一年来,你喂养了几多个饥饿的基督徒?为几多个口渴的基督徒供应了食水?为多少无家可归的基督徒提供了栖息之所?为多少赤身露体的基督徒供应了衣裳?探望了多少患病或坐监的基督徒?假如你现在死了,接受耶稣于马太福音二十五章描述的审判,你会是绵羊,还是山羊?对于活得好像是山羊的人来说,上述的问题可发人深省。

绵羊和山羊审判的真理(The Truth about the Sheep and Goats Judgment)

马太福音二十五章31至46节中,耶稣发出警告,那些话是否适用在我们身上呢?还是,耶稣是论到一场基督徒可豁免的审判?

我们可以开始回答这个问题,指出那将来的审判也有得救的人在场,即有基督徒在场。没有人可以明智地否定,耶稣右边的绵羊不是已经得救的人(基督徒)。因为那些人会「承受那创世以来为(他们)所预备的国」(太二十五34),又被称为会得着「永生」的「义人」(太二十五46)。

有一种理论认为,分开绵羊和山羊不是指到分开个别的人,却是指到因应列国于大灾难期间怎样对待以色列而分开列国。我们考虑上述的事实,也可揭示这种理论的谬误。此外,前两章中耶稣才刚警告各人要为自己负责,难道我们相信这一章的说话竟突然只适用于地理政治上的国家?耶稣警告我们,岂是为了如果大灾难发生时我们仍然活着,就记紧要搬迁到「绵羊」的国家中居住?难道我们要相信,不管自己于大灾难期间怎样对待或看待以色列都没有关系,因为决定我们得永生或永死的唯一条件,就是我们所居住的究竟是哪一个国家?

「万民」这词(二十五32)并非指到地理政治上的国家,这种国家现今只超过二百个。Ethne这希腊字是指到种族,由语言、文化、地理位置等作出划分,今天世上最少就有一万个种族。由此看来,倘若说经文是指分开地理政治上的国家,而不是分开个人,这想法并不成立。耶稣说「万民都要聚集在他面前」(太二十五32,加上强调),表示一切种族都会见于这次审判中。难道我们以为耶稣将会根据不同种族于大灾难期间怎样对待或看待以色列,来把他们归类为绵羊或山羊?举一个例子,如果大多数韩国人于大灾难期间善待以色列,耶稣就会收纳韩国上下所有人吗?想到这点,那理论就显得更荒谬。

另一种差劣的理论(A Second Poor Theory)

马太福音二十五章提到那群信徒,会否可能是一群特别的基督徒,比方说是于大灾难期间得救的人?也有可能,但耶稣没有指明那些人的身分。你是否愿意根据耶稣没有说过的话,以你的永恒救恩孤注一掷呢?

就算我们假设有一群大灾难的基督徒也会受到马太福音二十五章的审判,不过,是否有充分理由相信那些人会受到不同或更高的准则的审判,是与其它「承受那创世以来为(他们)所预备之国」的人不一样?不会,不可能,尤其是很多其它经文都表明了这相同的观念。例如,约翰壹书中,我们发现经文呼应马太福音二十五章31至46节:

我们因为爱弟兄,就晓得是已经出死入生了。没有爱心的,仍住在死中……主为我们舍命,我们从此就知道何为爱,我们也当为弟兄舍命。凡有世上财物的,看见弟兄穷乏,却塞住怜恤的心,爱神的心怎能存在他里面呢?小子们哪,我们相爱,不要只在言语和舌头上,总要在行为和诚实上。从此,就知道我们是属真理的,并且我们的心在神面前可以安稳。(约壹三14、16~19)

约翰说得再清楚不过了,真基督徒脱离灵性上的死,进入灵性上的生,自然会爱自己的弟兄。而约翰写到的那种爱不仅是情感上的感受,却是藉行动表达出来的真爱,尤其是供应生活所需的物质需要。约翰写道只要我们向弟兄表现这种爱,就知道自己是「属真理的」(约壹三19)。如果我们可以帮助严重缺乏生活所需的信徒,却不帮助他,神的爱就不在我们里面,我们就没有把握肯定自己已出死入生。

雅各布和施洗约翰意见一致(James and John the Baptist Agree)

雅各布书也呼应马太福音二十五章31至46节,同样认为爱弟兄的心可表明真正的信心和救恩,从供应生活所需的事上表现那种爱:

我的弟兄们,若有人说,自己有信心,却没有行为,有甚么益处呢?这信心能救他么? 若是弟兄、或是姐妹,赤身露体,又缺了日用的饮食,你们中间有人对他们说:平平安安的去吧,愿你们穿得暖吃得饱,却不给他们身体所需用的,这有甚么益处呢?这样,信心若没有行为就是死的。(雅二14~17)

从雅各布来看,信心若没有行为就不能救我们。雅各布特别指到那种行为,来阐明自己的重点呢?就是为贫穷的弟兄供应衣食。

施洗约翰的讲道也呼应马太福音二十五章31至46节,没有人可以明智地否定,施洗约翰不是传讲叫人悔改得赦罪的信息,路加把那信息称为「福音」(参路三3、18)。施洗约翰警告自己的听众,他们若不悔改和结果子,就必定会下地狱(参太三7~12;路三7~17)。所以,施洗约翰的信息应该可以肯定是与救恩有关。

群众感到扎心,问自己应该怎样做才可以显明悔改的心,施洗约翰便说:「有两件衣裳的,就分给那没有的。有食物的,也当这样行。」(路三11)。施洗约翰显然是叫人们为自己自私的罪悔改,他们忽略了身边赤身露体、饥饿的同胞。假如那些人回答说:「我们相信你论到的弥赛亚快要来,但我们却不会怜悯身边的穷人。」你认为施洗约翰会否保证那些人会得救吗?

耶稣前后一致的信息(Jesus’ Consistent Message)

耶稣另一些教导也呼应马太福音二十五章31至46节。少年财主(这故事见于四福音中的三卷)来向耶稣寻求永生(参太十九16),耶稣叫他遵守十诫,列出其中六项,那少年财主指出他自小便持守了。耶稣再对他说:「你还缺少一件,要变卖你一切所有的,分给穷人,就必有财宝在天上,你还要来跟从我。」(路十八22)那少年财主却不肯那样做。

耶稣是否向那少年财主说,若他想要进天国,便要变卖自己的一切,分给穷人?很多人难以承认这事,但答案却是:「是的。」那少年财主忧忧愁愁地走开以后,耶稣便说:「有钱财的人进神的国,是何等的难哪!骆驼穿过针的眼,比财主进神的国,还容易呢。」(路十八24~25,加上强调)耶稣确实是论到进天国(另可参太十九23)。

清楚看来,耶稣这段说话的应用,不单适用在二千年前的那位少年财主身上,也适用于今天的一切财主:他们想得永生,却仍然贪婪和自私,不肯帮助穷人。耶稣说:「有钱财的人进神的国,是何等的难哪!」(路十八24)如果有钱的人不必舍弃自己的钱财,就不会觉得「困难」了。可是,他们不肯爱邻舍如同自己,把自己的财富与别人分享,由于不肯悔改顺服神,故此他们不会得救。这与马太福音二十五章31至46节中的教导岂不是非常吻合吗?那少年财主将会置身于山羊那边。

值得一提的是,耶稣决不希望有人会以为只要舍弃一切财产,就能赚取永生。因着相信耶稣而跟随他,才会得着永生。那少年财主正是没有这样做,他的钱财拦阻了他跟随耶稣,从他的行动显明,钱财成了他的主人,故此耶稣不能作他的主人。耶稣说:「一个人不能事奉两个主,不是恶这个爱那个,就是重这个轻那个。你们不能又事奉神,又事奉玛门。」(太六24)

更多呼应的经文(More Echoes)

耶稣又讲到财主和拉撒路的故事,其清楚的信息是甚么?那财主毫无怜悯之心,对自己门前穷人的惨况视若无睹,最终死了下到地狱(参路十六19~31)。那财主是另一只山羊。

路加福音十二章16至21节中,耶稣讲到财主的比喻又如何?耶稣先交代这严谨的警告:「你们要谨慎自守,免去一切的贪心,因为人的生命,不在乎家道丰富。」(路十二15)然后再说出那比喻:

有一个财主,田产丰盛, 自己心里思想说:「我的出产没有地方收藏,怎么办呢?」又说:「我要这么办?要把我的仓房拆了,另盖更大的,在那里好收藏我一切的粮食和财物。然后要对我的灵魂说:『灵魂哪,你有许多财物积存,可作多年的费用,只管安安逸逸的吃喝快乐吧。』」神却对他说:「无知的人哪,今夜必要你的灵魂。你所预备的,要归谁呢?」凡为自己积财,在神面前却不富足的,也是这样。

虽然耶稣没有指明那人会下地狱,但若推断那自私的人可进天国,则似乎并不合理。神称那人为无知的人,因他死的时候家财万贯,灵性上却是赤贫。耶稣没有指责那人富裕是罪,某程度上,乃是神使到那人变得富裕–神安排合宜的天气,农作物才丰收。可是,耶稣指责那人运用财富的方式有罪,他没有想到神叫他变得富裕后,到底期望他会做甚么,却只是想到自己,计划提早退休,安乐渡过余生。那人作了那自私的决定后,当晚便死了。马太福音二十五章的审判发生时,那人将会是绵羊,还是山羊呢?

撒该说把自己所有的一半给穷人,又归还四倍自己曾讹诈的东西后,耶稣便宣告救恩临到他的家(参路十九8~9)。假若撒该说:「主啊,我接受你作我的主和救主,但我会继续讹诈人,对穷人的惨况视若无睹。」耶稣又会怎样回应?

当然,耶稣活出自己所传的道,完全遵守律法,必定一生也奉献给穷人。圣经告诉我们,耶稣服事人的时候,会施舍穷人(参约十二6,十三29)。当基督内住在信徒心中,他岂不是同一位施舍给穷人的基督吗?当然是了。耶稣自己说:「我实实在在的告诉你们,我所作的事,信我的人也要作。」(约十四12)

第一群基督徒看顾穷人(The First Christians Care for the Poor)

整卷使徒行传都呼应马太福音二十五章31至46节,我们发现看顾穷人是新约生活中的一贯特色。看来,第一群基督徒很认真看待耶稣的命令:「你们要变卖所有的,赒济人,为自己预备永不坏的钱囊,用不尽的财宝在天上,就是贼不能近,虫不能蛀的地方。」(路十二33)

信的人都在一处,凡物公用,并且卖了田产家业,照各人所需用的分给各人。那许多信的人,都是一心一意的,没有一人说,他的东西有一样是自己的,都是大家公用……众人也都蒙大恩。内中也没有一个缺乏的,因为人人将田产房屋都卖了,把所卖的价银拿来,放在使徒脚前,照各人所需用的,分给各人。(徒二44~45,四32~35)

留心上述的经文,路加提到第一所教会一切奉献的事,背后都有神的恩典,初期的基督徒蒙了那份恩典赦罪,也蒙了那份恩典转化生命。

圣经清楚指明,初期教会供养贫穷的寡妇(参徒六1;提前五3~10)。他们那样做,是否为了设法赚取救恩?非也,乃是因为他们已离弃贪婪的心,被圣灵重生了。

保罗是有史以来最伟大的使徒,他受了神的委托,承担向外邦人传福音的使命,又写下大部分的新约书信,认为看顾穷人的需要是自己事奉的重要一环。保罗从自己建立的众教会中,筹募了大笔的捐献分给贫穷的基督徒(参徒十一27~30,二十四17;罗十五25~28;林前十六1~4;林后八~九;加二10)。保罗归信最少十七年后,回到耶路撒冷向彼得、雅各布和约翰汇报自己领受了的福音,他们三人都找不出保罗所传的信息有任何差错,而保罗于加拉太书中忆述那件事时,就说:「(他们)只是愿意我们记念穷人,这也是我本来热心去行的。」(加二10)彼得、雅各布和约翰的心目中,怜悯穷人的重要性紧次于传福音。

保罗教导人不可贪心(Paul’s Teaching Against Greed)

保罗也用严肃的话警告人不要贪心,将贪心等同于拜偶像(参弗五3~5及西三5),强烈指出贪心的人不会进神的国:

至于淫乱、并一切污秽、或是贪婪,在你们中间连提都不可,方合圣徒的体统……因为你们确实的知道,无论是淫乱的、是污秽的、是有贪心的1,在基督和 神的国里都是无分的。有贪心的,就与拜偶像的一样。不要被人虚浮的话欺哄,因这些事,神的忿怒必临到那悖逆之子。(弗五3、5~6,加上强调;另可参林前五11,六9~11)

贪心是甚么?就是自私渴求物资和金钱。只要人们的终极目标是去分享自己获得的资财,追求资财的时候,便可带着无私的心。事实上,人若不先从物质上得福,又岂能用物质祝福别人呢?可是,若有人屯积财物,只是为了个人的享乐–那种追求成了那人最高的目标时–便是犯了贪心的罪。

自私赚钱(The Selfish Acquiring of Money)

贪心是一种内心的态度,却终必为人所知。人们获得金钱和物质后,怎样运用那些金钱和物质,就可显明那人内心的态度。我们先想想贪心贪得无厌的一面吧。不管是财主或穷人,一旦积聚物质成了那人首要的人生目标,那人便是犯罪。耶稣甚至警告穷人都不可犯这罪,不要担心自己的基本需要:

一个人不能事奉两个主,不是恶这个爱那个,就是重这个轻那个。你们不能又事奉神,又事奉玛门。〔玛门是财利的意思〕所以我告诉你们,不要为生命忧虑,吃甚么,喝甚么,为身体忧虑穿甚么。生命不胜于饮食么?身体不胜于衣裳么? 你们看那天上的飞鸟,也不种,也不收,也不积蓄在仓里,你们的天父尚且养活牠,你们不比飞鸟贵重得多么?你们那一个能用思虑,使寿数多加一刻呢? 何必为衣裳忧虑呢?你想野地里的百合花,怎么长起来,它也不劳苦,也不纺线。然而我告诉你们,就是所罗门极荣华的时候,他所穿戴的,还不如这花一朵呢。你们这小信的人哪,野地里的草,今天还在,明天就丢在炉里,神还给它这样的妆饰,何况你们呢?所以不要忧虑,说:「吃甚么?」「喝甚么?」「穿甚么?」 这都是外邦人所求的。你们需用的这一切东西,你们的天父是知道的。你们要先求他的国和他的义,这些东西都要加给你们了。(六24~33)

留心耶稣讲论登山宝训的这部分之前,首先提醒人是不可能同时服事神和金钱,将贪求钱财等同于我们的神,就是任由金钱摆布我们的人生,而不是交给神掌管。耶稣提醒众人不要以追求生活所需作为最大的心愿,人们若是追求非必要的物质,耶稣的话岂不是更适用于他们身上?真正追随基督的人会先求「他的国和他的义」(太六33)。当然,基督徒也可以和必定会追求其它东西。耶稣不是说「只求」「他的国和他的义」,而是说「先求」。

努力工作本身并不是贪心的表现,但却有这个可能。如果一个人工作很长时间,是为了维持某种生活水平,同时又影响了自己对基督的委身程度时,就是以金钱作为自己的神了。古老的箴言劝人不要陷入那种圈套:「不要劳碌求富,休仗自己的聪明。你岂要定睛在虚无的钱财上么?因钱财必长翅膀,如鹰向天飞去。」(箴二十三4~5)

以不诚实或不道德的方法赚钱,必然是错,也显出那人的贪婪。圣经言明,「人以厚利加增财物,是给那怜悯穷人者积蓄的」(箴二十八8)。2

圣经称赞人用诚实的方法赚钱,又献出部分所赚的金钱(参箴十三11,二十二9)。同样,圣经就不同的原因责备人怠慢懒惰,其中之一就是若他们没有收入,就没有东西可与有需要的人分享(参弗四28)。只要赚钱的目标是与人分享,赚钱就是道德高尚的事。

自私用钱(The Selfish Use of Money)

当下再看看人们赚得金钱以后,如何显出自己的贪婪。从这方面看,贪心就是用钱用得自私。你把自己合法赚得的金钱全数用于自己身上,道德上又有何不对?有人(包括神的儿女在内)跟你工作一样辛劳,甚至比你更辛劳(或有人不能工作),只为了挣扎求存,却连最基本的生活所需都有所缺乏(像是足够的食物),这与你有关吗?有人生活奢华,也有人本身没有做错,却是昼夜不得温饱,这情况道德上岂是正确?

当然,养尊处优的基督徒有无数的借口不去帮助赤贫的信徒和非信徒,却不会从圣经中找到安慰。尽管没有人可以私下定出规则,规定应该施舍多少和保留多少,但圣经的原则很清楚: 基督徒若有能力施予穷人,就当靠着神多多施予,尤其是扶助贫穷的信徒(参加六10)。若有人自称是基督徒,却不表现关心贫穷的信徒,那人多半是假冒的基督徒,而明显很多现代基督教世界的人都属于这一类,为了一己之私而引入一种度身订造的基督教,听信这种现代的谎言。

根据盖洛普调查(Gallup pole),只有25%美国福音派的基督徒会作十一奉献。40%的人指出神是他们生命中最重要的,然而平均年薪$50至75000 美元的人只会将1.5%的收入捐助慈善团体,包括宗教团体在内。与此同时,他们平均会花上12%的收入用作追求娱乐。3

我们是否贪心,除了可以从自己怎样运用金钱表现出来,还见于我们怎样运用时间。如果我们用时间追求自私的目标或享乐,便显出自己的贪婪。神赐给我们时间,是对我们神圣的信任。我们应当尽可能把最多的时间用作服事,不单是牧师,我们所有人都可以遵从耶稣的命令,探访患病或被囚的信徒。

贪心的借口(Greed’s Justifications)

好像各样罪恶一样,贪心也有百般借口。其中之一是说:我们要交税,部分税款会用来帮助穷人,故此自己不再需要帮助他们。

我们的政府认为自己有责任帮助穷人,我认为确实是好事。可是,政府给与穷人金钱的方式,多半是与神的旨意相违背。按神的话语来说,贫穷的人若有能力工作,却不肯作工,就不应该支持他们:「若有人不肯作工,就不可吃饭。」(帖后三10)另外,穷人因着犯罪而变穷,必须先表现几分悔改的心,才可以得到援助。政府不应派发金钱鼓励人们懒惰、不负责任或作不道德的行为。与政府不一样,我们应该明智施予别人,终极的目标是要扩展神的国度。我们帮助未得救的穷人的时候,也应该向他们传福音。政府却不会这样做。

此外,大部分政府极少会帮助其它国家贫穷的基督徒,甚至根本不会帮助。故此,我们有责任帮助自己世界性的大家庭,不只是帮助自己国家的基督徒。

我们有多贫穷?(How Poor Are We?)

我们很多人认为自己很贫穷,故此不必帮助穷人,这只是我们另一种贪心的借口。可是,我们究竟有多贫穷?世界上有十三亿的人每天平均收入少于一美元,另有二十亿的人每天生活费少于二美元(我已描述的是超过全世界一半的人口)。

根据美国的统计数字,十四亿五千万的人仍然没有医疗设施;十三亿三千万的人没有安全的食水;二十二亿五千万的人没有卫生设施。自你开始阅读这一章至此,已经有超过五百个儿童饿死或死于可预防的疾病。于短短二十五分钟内,就有五百位母亲痛哭流涕,因为她们的孩子由于营养不良或可预防的疾病而死亡。倘若我们仍然无动于衷,我们与那个对拉撒路不闻不问的财主又有何分别?

赛德(Ron Sider)于他的著作《饥饿时代中的基督徒财主》(Rich Christians in an Age of Hunger)中,引述了由经济学家海尔布伦(Robert Heilbroner)所「详细列出『假如我们换上十三亿赤贫人士的生活方式时所要失去的奢侈品』」:

我们首先进到我们想象的美国家庭,移去所有家具,一件不留:床铺、椅子、桌子、电视机、电灯等。家中只可以留下几张旧毯子、一张餐桌、一张木椅。衣柜和所有衣服都要抛掉,家中的人只可以各自留下一件最破旧的衣服或裙子、衬衫或上衣。我们只允许家主有一双鞋子,但是他的妻子跟孩子都没有。

我们转到厨房,所有用具都没有了,清理得一乾二净,所以我们去看看碗柜……只可以留下一盒火柴、一小袋面粉、少量的糖和食盐。有几个发霉的马铃薯被丢在垃圾桶里面,必须赶紧捡回来,好作今天的晚餐。我们还有几个洋葱和一碟干豆,其余的东西,一概不剩:肉类、新鲜蔬菜、罐头食品、零食、糖果等。

当下我们已把全屋弄得一乾二净:已经拆卸浴室、切断自水来的供应和剪断电线。接下来要拆掉整所屋子,全家人要搬到瓦砾中居住……

传讯也要切断,不再有报纸、杂志和书籍–这些东西并非不见了,只是全家人都变成了文盲。此外,整个贫民区只容许有一部收音机……

政府的服务也必须中止,不再有邮差、消防员等。还有一所学校,可是却在三里开外,教室只有两个……当然,附近也没有医院或医生,最近的诊所在十里开外,是由一位接生妇打理,只要拥有单车,也可以踏单车到那处,但他们多半没有……

最后,金钱也不例外。我们只容许全家共有五元美金,可以预防我们的家庭支柱遭到某位伊朗农夫遇上的惨剧:那位农夫因无法筹得$3.94美元,无法进到医院治疗,最终双目失明,但他本来是可以痊愈的。4

我们不能支付甚么?(What Can’t We Afford?)

我们能够支付:有线电视、手提电话、订阅杂志、宠物食品、昂贵娱乐、嗜好和渡假、购买新车、外出用饭、购买最时尚的服饰、买香烟、零食、最潮的电子产品、为孩子购买一大堆无谓的圣诞礼物和生日礼物。既然如此,又有甚么借口不帮助我们贫穷的弟兄呢?简直是假冒为善。看看你的家居或住所,留意你拥有的一切,一百年前的人都不曾拥有。人类几千年来没有那些「必需品」都能生活下去,而世上大多数人仍然在没有那些东西的情况下继续生活。可是,很多声称的基督徒却用自己的收入购买这些东西。我们称为主的那位仍然呼吁:「不要为自己积攒财宝在地上,地上有虫子咬,能锈坏,也有贼挖窟窿来偷。只要积攒财宝在天上,天上没有虫子咬,不能锈坏,也没有贼挖窟窿来偷。因为你的财宝在那里,你的心也在那里」(太六19~21)。

我们必须得到邻居拥有的东西,而且更是要实时拥有,于是便借钱购买那些会贬值的东西,导致自己的收入有很大部分要拿来偿还利息。很多情况,人们用上多于四分一的收入偿还利息,通常是由于他们要求实时得到自私的满足所致。他们无力救援神受苦贫穷的儿女,神会接受他们的借口吗?

我决不是鼓吹基督徒必须一贫如洗,也不是说基督徒运用现代科技是犯罪。但圣经教导我们,神渴望我们将一部分的收入分给穷人。神祝福我们,最少某程度上是为了我们能成为别人的祝福。

「但全世界有这么多需要,我献上一点又有甚么用?」有些人这样托辞。这借口演绎出来,就是说:「我做不到一切,所以甚么也不做。」不过真相是当你献上一点,就能大大改写某些人的生命。你只要每天捐出二美元,就能叫三十三亿人中的其中一员获得双倍的收入,因为他们每天的收入不足二美元。

「耶稣岂不是说世上总有穷人?」有些人会说。「耶稣既是说世上总有穷人,我们又何以要消除耶稣说总会有的情况?」没错,耶稣确实曾说:「常有穷人和你们同在。」但他马上再说:「要向他们行善,随时都可以。」(可十四7)我们总有机会向穷人显出神的爱,耶稣也明显假定我们会这样做,最少偶尔会向他们行善。

有些人认为我们只是有责任扶助基督徒,因而即使忽略贫穷异教徒的惨况,良心还是无愧。虽然圣经强调我们有责任照顾信徒,但也肯定没有限制我们只看顾神家里的人。举一个例子,箴言二十五章21节明说:「你的仇敌,若饿了就给他饭吃,若渴了就给他水喝。」

纸板的基督徒会有成千上万的借口为自己的私心辩护,但没有一个借口可以抵消基督和圣经明确的命令。

我们必须怎样做?(What Must We Do?)

我们触犯了基督的命令,唯一恰当的回应就是悔改。你应该从何处开始?先从一份属灵的清单开始吧。如果你的生活方式惯了贪婪,你根本尚未真正重生。你要就自己所知的一切罪悔改,用信心呼求主作你的救主、绝对的主和主宰,将一切交给主,立志作他的奴仆。

接下来,作一份财务清单。你有收入吗?那就应该拨出一部分作捐献。摩西律法下最基本的要求是十一奉献,即是献上你收入的十分之一,凡有收入的基督徒也应该从十一奉献开始作起。如果你决定将十一奉献全数交给教会,便要保证自己的教会会恒常帮助穷人,否则我不会将十一奉献全数交给教会(个人来说,我根本不会参与不会恒常帮助穷人的教会)。

你无法支付十一奉献?那么就要作出一些改变。你一是增加收入,不然就要减少开支。通常最可行的做法是减少开支,那必需要背乎自己,但是,跟从基督就是要这样做(参太十六24)。

你怎能减少开支?请列出你上一个月所有需要用钱的项目,然后开始删除一些最不重要的开支,直至那些省下来的开支等于你收入的十分之一。除非你增加收入,否则就不要花费在那些划掉的项目上。现在,你能作十一奉献了。

还清债务(Eliminating Debt)

如果你像大多数美国人一样,早已债务缠身,当下作为真正跟随基督的人,就应该设法还清债务,好得到更多金钱作奉献。首先,要还清高利息的债务,像是信用卡的债务。有四种途径可以助你还债:(1)增加收入,(2)变卖不重要的对象,(3)再次拿出那份清单,继续删减最不重要的开支,不再列入预算之内,(4)开源节流,减少支出。举一个例子,冬天时你可把暖气尽量调节得低温,多盖几张被子,节省暖气的电费。如果人们认真实行这四种方案,很快就可以还清卡数。

如果你无法控制自己以信用卡消费(加上你已经有信用卡负债,就足以表示你无法控制自己),就要取消自己的信用卡(这做法称为整容手术)。

然后,努力还清一切折旧物品的债务,你可以用本来偿还卡数的金钱,来偿还那笔债务。你还清一切折旧物品的债务后,便可以储起之前用来还债的金钱,从此以后只用现金来购物。换句话说,若果你无法用现金购买某东西,就不要买了,也不要买自己不需用的东西。

运用同样的方法,努力还清所有其它债务。

最后,定出你人生余下来的经济蓝图,只要你从一而终作出精明无私的抉择,就可以成为穷人极大的祝福。我们大多数人也有各式各样的方法可以活得更简朴,可以奉献更多金钱。举一个例子,若有人一生只用现金购买旧车,不用供款购入新车,就可节省几千到几万美元不等,视乎他购买的车龄和可以保养多久。我们可以决定自己的住屋、衣服、交通、嗜好、宠物、礼物、渡假方式、不良嗜好、食物和娱乐,就可以节省数以万计的金钱。

给有钱人的话(A Word to the Wealthy)

如果从美国的标准来说,你已经是很富有的人,有剩余的金钱可以作储蓄或投资,那么,你应否捐出那笔金钱呢?应该。不过,比起捐出本金,有时从投资收取的利润可以成为穷人更大的祝福。比方说,如果你投资十万美元,可得到10%的回报,那你余生的每一年就都可以捐出一万美元。故此,基督徒没有负债的话,就很适合考虑把一部分的金钱用作投资。5 当然,你身为基督徒,不应该投资在任何不讨神喜悦的地方。

每一个基督徒(特别是富有的)都应该知道神是他们财富的源头(参申八18),所以,神绝对有权指示我们如何运用祂赐下的祝福。真正的门徒已将自己一切物质的财物交给基督管理。耶稣说:「这样,你们无论甚么人,若不撇下一切所有的,就不能作我的门徒。」(路十四33)对于已经真正委身耶稣的人来说,所有财政上的决定都是属灵上的决定。

受到厚厚祝福的人应该更慷慨,保罗写信给提摩太说:

你要嘱咐那些今世富足的人,不要自高,也不要倚靠无定的钱财,只要倚靠那厚赐百物给我们享受的神。又要嘱咐他们行善,在好事上富足,甘心施舍,乐意供给人、为自己积成美好的根基,预备将来,叫他们持定那真正的生命。(提前六17~19,加上强调)

清楚看来,保罗相信富足的人「在好事上富足」,「甘心施舍,乐意供给人」,才可盼望「持定那真正的生命」(永生)。贪心的人会下地狱。

你应该捐出多少自己的收入?尽你所能捐出最多。我保证你在天上时绝不会为自己在地上牺牲的金钱后悔。

你越是背乎自己,就会越发变得好像基督。请紧记,你献出金钱的数目不总是与你所表达牺牲的心同样重要,我们从马可福音中读到:

耶稣对银库坐着,看众人怎样投钱入库。有好些财主,往里投了若干的钱。有一个穷寡妇来,往里投了两个小钱,就是一个大钱。耶稣叫门徒来,说:「我实在告诉你们,这穷寡妇投入库里的,比众人所投的更多。因为他们都是自己有余,拿出来投在里头。但这寡妇是自己不足,把她一切养生的都投上了。」(可十二41~44)

祝福的管道(Channels of Blessing)

你如何可能将金钱送到世上的穷人手中?世界各地有很多可靠的扶贫机构,但你要先搜集资料,尤其是调查机构领导人有多少薪酬。某些领导人会抽取你捐助穷人的金钱,每年赚取数以十万计的美元(参考CharityNavigator.org 网站)。

我负责监察两间慈善机构,分别是「我饿了天家事工」(英文网址:http://iwashungry.org/)及「孤儿泪天家事工」(英文网址:http://orphanstear.org/),扶助发展中国家赤贫的信徒。你奉献的金钱100%会送到你善心帮助的对象手中。神应许会赏赐帮助穷人的,也会管教忽视穷人的:

塞耳不听穷人哀求的,他将来呼吁也不蒙应允……赒济贫穷的,不致缺乏;佯为不见的,必多受咒诅(箴二十一13,二十八27)。

真人真事(A True Story)

最后,我想与你分享一个感人的访问。受访者是一位贫穷的基督徒,名叫帕布力图(Pablito),他全家住在菲律宾马尼拉一个巨大的公众垃圾区旁边。以下访问最初刊登于〈基督徒使命季刊〉(Christian Mission)6,连同编辑的话一同刊登:

1985年菲律宾教会协会(Association of Philippine Churches,简称APC)差派了一对年轻的宣教士夫妇尼穆尔(Nemuel)和帕尔玛(Ruth Palma)去到马尼拉的垃圾区,服事当地最贫穷的人。数以千计的人家住在一排排小屋中,排列得好像一大堆火柴盒,用肮脏的胶纸或压平的铁罐当作屋顶,用一块麻布和卡纸当作墙壁。平均每家中有七人,住在一处放不下一张成人床的地方,只是比猪舍好一点!

该处传出阵阵恶臭,又污秽不堪,不断有人燃烧垃圾,四周都是鼠窃狗偷。有一位APC同工如此形容:「这里是人间地狱,虫是不死的,火是不熄灭的。」那地方的老鼠比小孩子多上千倍,苍蝇更是比老鼠多上千万倍。

访问帕布力图(The Interview of Pablito)

问:你怎样认识到主耶稣?

答:我五年前透过APC同工的帮助,接受了耶稣作我的救主。但我因着自己三个小孩子的见证,信心变得更坚固。

我信主时,是一名在街上贩卖走私香烟的小贩。我马上知道那样做有违自己的基督教信仰,所以便不再卖烟,转为卖报纸和杂志。

虽然我卖了很多报纸和杂志,收入不俗,但是我从事这行业的时间并不长,因为我发现那些报纸和杂志刊登了污秽的图片和色情的故事。

问:你怎样成了拾荒者?

答:我真心想活出真基督徒的生命,所以便造了一架细小的木头车,往返马尼拉的市集搜集垃圾,像是人家吃剩的食物、用过的瓶子和铁罐,可以卖作循环再造。

相比起贩卖香烟和报章来说,捡破烂是辛苦和肮脏得多。我工作一天后,总是疲惫不堪,满身恶臭。但我觉得自己内心清洁,对我和我的家人来说,是最重要的。我们希望在主面前内心清洁。

问:你的孩子接受基督以后,怎样影响了你的人生?

答:我与家人在垃圾区南边有一间小屋,它虽然只是用在垃圾堆中捡到的东西搭成,但却是一个充满快乐的家,因为我们全家都爱主。我们每一晚都有家庭崇拜,女儿常常会唱在圣经课上学到的圣诗,我多喜爱听她们唱歌!她们是我人生的阳光。

我三个女儿也热爱上教会和主日学,热忱祈祷,深深影响了妻子与我。帕尔玛教导她们卫生常识,所以我的女儿常常想穿干净的衣服。

我的女儿也劝我和我的妻子,不是在捡破烂的时候,要穿上干净的衣服。于是,我们一家在垃圾区中似乎别具一格。我穿上自己最好的服装上主日学时,邻居会叫我「律师先生」。我会报以一笑,因为我知道他们内心深处也想干净–里面和外面也干净。

问:你怎样在主里成长?

答:我们三个女儿都参了加尼穆尔和帕尔玛主辨的喂养和教育计划,妻子和我则会出席帕尔玛每周在垃圾区中带领的父母查经班。

尽管贫穷,但是我非常感谢主赐我们快乐的生活,甚至我会与其它拾荒者分享这份喜乐。我自己带领邻居查经,也已经在垃圾区西边居住的十二人开了另一个查经课。

但我们需要更多圣经,人家就是不会丢掉圣经,我们无法从垃圾堆中捡到。可是,圣经很昂贵。(脚注:菲律宾圣经每本售价超过四美元)

问:你依靠捡破烂维生,如何能维持生计?

答:捡破烂赚不到多少钱,每天约赚得二十至三十比索(约一元五角美元)。但主从垃圾堆中充足供应我们,看到我身上这条裤子吗?看来不错吧?我是从垃圾堆中捡回来的。

几个月前,我发现自己需要配戴眼镜,于是便向主祈求。几天后,我找到一副眼镜!(帕布力图指向自己正配戴的眼镜,他用绳子系于耳朵将镜片固定。)我从一堆新运到的垃圾中找到这副眼镜,而正正适合我的度数!

我们拥有和需用的一切,像是我的皮带、我妻子的发夹、女儿的鞋子和玩具等,几乎都是从垃圾堆中捡回来的。神知道我们细微的需要,于方圆半里以内的垃圾堆中就能供应我们一切!

问:你人生还发生了另一些重大改变吗?

答:罗茜塔(Rosita)和我有耶稣在心中,学习了以微笑接受人生的艰苦。我们不再说粗话,学会爱邻舍和很快宽恕别人。

你知道现在我为甚么没有穿鞋子吗?昨天是星期日,我打算早点回教会祈祷。我穿上自己最好的衣服和唯一的鞋子(是从垃圾堆中捡到的)。我想自己在主面前整洁一点,而且过两天就是我四十八岁的生日。于是,我说服自己用上五比索雇用擦鞋匠替我擦鞋子。擦鞋匠脱下我的鞋子擦亮,我则站在一旁。

我看到另一边街有一间花店,便想为主买一束黄花。我匆匆走过对面买花,回头的时候,却发现那擦鞋匠拿着我的鞋子跑了!

我急得几乎想哭!可我没有生气,这也是意料中事。不过我得承认自己有点难堪,穿上最好的衣服,手中拿着一束花,却是赤脚步行回家。邻居定要取笑我一段日子了!我那天崇拜也迟到了。

但我那天在教会里祈祷,知道自己会找到一双新鞋子,尺码会完全适合我,不像从前那双一样。

————————————相片加在此处*—————————————

相片介绍:宣教士帕尔玛(门旁)探访帕布力图(戴上在垃圾堆中捡到的眼镜),旁边站着他妻子罗茜塔和三个女儿,分别是路斯(八岁)、利百加(六岁)和路得(四岁),另外两位是帕布力图的邻居。

采访几个月后,〈基督徒使命季刊〉派出一位记者探访帕布力图,知道他已不再靠捡破烂维生。他当下从一公里外某私人的水龙头运水回去垃圾区,向拾荒者卖水,每罐四加仑售六仙。帕布力图会以每罐一仙的价钱买水,所以每天最多可赚取一元五角。不过,帕布力图一星期工作六天,其中四天只在早上工作,其余时间会为其它拾荒者主领查经班。帕布力图向记者指出,他不时会将自己一半的收入分给「穷人」。

1 「貪心」這字與兩節經文前譯作「貪婪」的字是同一個希臘字。

2 我們似乎有理由推斷,此處指責收取利息,乃是指那種律法禁止收取的利息:向被迫借錢的以色列窮人收取利息。參出二十二25~27;申二十三19~20。所以,借錢給人作資本而收取利息,或靠正當投資收取紅利和資本收益,並沒有錯。神應許以色列人,只要他們順服,神便會祝福他們到一地步,他們可以借給列國的人(參申十五6),故此神並沒有反對一切形式的借貸。高利貸是向走投無路的人收取極高的利息,因而是為私利剝削別人,故此被定為有罪。

3 Charles Colson及Ellen Santilli Vaughn引述這些統計數字,見於二人的著作The Body, Word Publishing, 1992,頁31。

4 Ron Sider, Rich Christians in an Age of Hunger (Dallas: Word, 1997),頁1-2。

5 另一方面,一次過將十萬美元奉獻給正當的宣教組織,在建立神的國度方面,可能會比餘生每一年奉獻一萬美元所帶來的幫助更大。假設你一次過奉獻十萬美元,可叫一千人得救,那麼,那一千人其後對福音的貢獻,以及他們其後帶領信主的人對福音的貢獻,可能會比你每年奉獻一萬美元所產生的影響更為巨大。

6 Christian Mission, May/June 1987,頁8-9。Christian Aid授權轉載。