Khi nghe veà Hoäi thaùnh tö gia thì ð§u tieân ngöôøi ta thöôøng nghó moät caùch sai laàm raèng; Hoäi thaùnh tö gia vaø Hoäi thaùnh truyeàn thoáng chæ khaùc bieät laø kích côõ vaø khaû naêng lieân heä ñeå laøm coâng taùc “muïc vuï”. Ñoâi khi hoï coøn keát luaän raèng Hoäi thaùnh tö gia khoâng theå laøm toát coâng taùc muïc vuï nhö Hoäi thaùnh coù nhöõng nhaø thôø. Nhöng neáu ñònh nghóa “muïc vuï” laø goùp phaàn ñaøo taïo moân ñoà, huaán luyeän hoï trôû neân gioáng nhö Ñaáng Christ, trang bò ñeå hoï phuïc vuï, thì caùc toå chöùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng khoâng thuaän lôïi cho baèng, vaø nhö toâi ñaõ chæ ra trong chöông tröôùc, chuùng coøn laø nhöõng baát lôïi. Roõ raøng laø caùc Hoäi thaùnh tö gia khoâng theå cung caáp nhieàu hoaït ñoäng ña phöông dieän nhö caùc Hoäi thaùnh coù toå chöùc truyeàn thoáng, nhöng hoï coù theå xuaát saéc hôn trong vieäc ñaøo taïo muïc vuï thaät.

Vaøi ngöôøi töø choái cho raèng Hoäi thaùnh tö gia khoâng phaûi laø Hoäi thaùnh thaät söï, chæ vì hoï khoâng coù nhaø thôø. Vaäy coù phaûi nhöõng tín höõu ñaõ soáng trong suoát ba theá kyû ñaàu cuûa Hoäi thaùnh, vaø hoï daùm töø choái nhöõng Hoäi thaùnh ñoù laø khoâng phaûi Hoäi thaùnh thaät hay khoâng? Thöïc teá, Chuùa Gieâ-su ñaõ tuyeân boá: “Nôi naøo coù hai hoaëc ba ngöôøi nhôn danh ta nhoùm nhau laïi, ta ôû giöõa hoï” (Mat 18:20). Chuùa Gieâ-su ñaõ khoâng ñeà caäp ñeán vieäc tín ñoà nhoùm laïi nôi naøo. Vaø thaäm chí chæ coù hai ngöôøi nhoùm laïi trong danh Ngaøi, Ngaøi ngöï giöõa hoï. Nhöõng ñieàu maø moân ñoà cuûa Ñaáng Christ thöôøng laøm trong nhaø haøng, duøng böõa chung vôùi nhau ñeå trao ñoåi leõ thaät, daïy vaø khuyeân baûo nhau, laø thaät gaàn guõi vôùi moâ hình Hoäi thaùnh taân öôùc hôn nhöõng gì xaûy ra trong nhieàu nhaø thôø vaøo buoåi saùng Chuùa nhaät.

Trong chöông tröôùc, toâi ñaõ lieät keâ moät vaøi thuaän lôïi maø Hoäi thaùnh tö gia hôn caùc Hoäi thaùnh ñöôïc toå chöùc truyeàn thoáng. Toâi muoán baét ñaàu chöông naøy baèng caùch lieät keâ moät vaøi lyù do khieán Hoäi thaùnh tö gia laø söï löïa choïn raát hôïp lyù theo Kinh thaùnh, vaø raát hieäu quaû trong vieäc hoaøn thaønh muïc tieâu moân ñoà hoùa. Tuy vaäy, tröôùc tieân haõy ñeå toâi noùi ngay töø ñaàu raèng muïc ñích cuûa toâi khoâng phaûi taán coâng nhöõng Hoäi thaùnh truyeàn thoáng hay muïc sö cuûa hoï. Coù raát nhieàu caùc muïc sö soát saéng vaø thaønh taâm trong caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng laøm moïi ñieàu maø hoï coù theå laøm trong cô caáu toå chöùc cuûa mình ñeå laøm ñeïp loøng Ñöùc Chuùa Trôøi. Toâi ñaõ giaûng daïy cho haøng ngaøn muïc sö nhö theá moãi naêm. Vaø toâi yeâu meán vaø ñaùnh giaù cao veà hoï. Hoï thuoäc nhöõng ngöôøi tuyeät vôøi treân theá giôùi. Vì toâi bieát söï khoù khaên voâ lyù trong coâng vieäc cuûa hoï neân muoán giôùi thieäu moät söï thay theá, caùi giuùp hoï bôùt cöïc nhoïc maø laïi hieäu quaû hôn vaø vui veû trong coâng vieäc. Khuoân maãu Hoäi thaùnh tö gia theo Kinh thaùnh laø raát thích hôïp ñeå hieäu quaû trong coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà vaø môû roäng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi. Toâi ít nghi ngôø raèng ña soá caùc muïc sö truyeàn thoáng seõ vui veû hôn, hieäu quaû coâng vieäc vaø ñaït thaønh töïu hôn neáu hoï haàu vieäc theo moâ hình Hoäi thaùnh tö gia.

Toâi laøm moät muïc sö truyeàn thoáng trong hôn hai möôi naêm vaø ñaõ coá gaéng heát söùc. Nhöng sau khi ñeå vaøi thaùng thaêm vieáng nhieàu Hoäi thaùnh trong nhöõng saùng Chuùa nhaät nhö moät ngöôøi töï nguyeän döï nhoùm. Nhö ngöôøi môû maét, toâi baét ñaàu hieåu taïi sao coù quaù nhieàu ngöôøi thuï ñoäng khi ñi nhaø thôø. Nhö haàu heát moïi ngöôøi, chæ tröø muïc sö, toâi phaûi ngoài ñoù moät caùch lòch söï, chôø buoài nhoùm keát thuùc. Khi buoåi nhoùm ñaõ keát thuùc, ít ra toâi coù theå tham döï noùi chuyeän vôùi ngöôøi khaùc hôn laø laøm moät thính giaû buoàn chaùn. Töø kinh nghieäm ñoù khieán toâi baét ñaàu suy nghó veà ñieàu thay theá toát hôn, vaø toâi baét ñaàu nghieân cöùu moâ hình Hoäi thaùnh tö gia. Vaø toâi ñaõ ngaïc nhieân khi khaùm phaù ra coù haøng trieäu Hoäi thaùnh tö gia treân khaép theá giôùi, vaø keát luaän raèng Hoäi thaùnh tö gia coù nhieàu thuaän lôïi thieát thöïc hôn Hoäi thaùnh truyeàn thoáng.

Haàu heát muïc sö ñoïc saùch naøy laø khoâng coi soùc caùc Hoäi thaùnh tö gia nhöng ñang coi soùc caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Toâi bieát nhieàu ñieàu toâi vieát môùi nghe coù leõ quaù böùc phaù vaø khoù khaên ñaàu tieân cho hoï tieáp thu. Nhöng toâi muoán chính hoï suy gaãm ñieàu toâi vieát, vaø cuõng khoâng mong ñôïi hoï naém baét heát vaán ñeà trong tích taéc. Bôûi tình yeâu daønh cho caùc muïc sö vaø Hoäi thaùnh maø toâi vieát leân saùch naøy.

Chæ Coù Moät Loaïi Hoäi Thaùnh Trong Kinh thaùnh

(The Only Kind of Church in the Bible)

Ñaàu tieân vaø quan troïng nhaát laø Hoäi thaùnh toå chöùc theo truyeàn thoáng, nhoùm laïi trong caùc nhaø thôø laø ñieàu xa laï vôùi Hoäi thaùnh taân öôùc, khi Hoäi thaùnh tö gia roõ raøng laø tieâu chuaån cuûa hoï.

Ngöôøi suy nghó laïi ñieàu ñoù, roài ñeán nhaø Ma-ri, meï cuûa Giaêng, cuõng goïi laø Maùc, laø nôi coù nhieàu ngöôøi ñang nhoùm laïi caàu nguyeän. (Coâng-vuï 12:12)

……toâi chaúng treã naûi rao truyeàn moïi ñieàu ích lôïi cho caùc anh em, chaúng giaáu ñieàu chi heát, laïi bieát toâi ñaõ daïy anh em hoaëc giöõa coâng chuùng hoaëc tôùi nhaø naøy sang nhaø kia …(Coâng-vuï 20:20)

Haõy chaøo Beâ-rít-sin vaø A-qui-la… cuõng haõy chaøo Hoäi thaùnh nhoùm laïi taïi nhaø hai ngöôøi (Roâ 16:3-5); (Roâ 16:14-15 ñeà caäp ñeán hai Hoäi thaùnh tö gia khaùc coù theå taïi Roâma).

Caùc Hoäi thaùnh ôû söù Asi chaøo thaêm anh em Aquila vaø Beâritsin gôûi lôøi chaøo thaêm trong Chuùa, Hoäi thaùnh hieäp trong nhaø hai ngöôøi aáy cuõng (1Coâr 16:19).

Haõy chaøo caùc anh em ôû Lao-ñi-xeâ vaø Nim-pha, cuøng Hoäi thaùnh nhoùm trong nhaø ngöôøi. (Coâl 4:15)

Cho AÙp-bi laø ngöôøi chò em, Achip laø ngöôøi cuøng ñaùnh traän, laïi cho Hoäi thaùnh nhoùm hoïp trong nhaø anh (Phil 1:2).

Coù söï tranh luaän cho raèng lyù do Hoäi thaùnh ñaàu tieân khoâng xaây döïng nhaø thôø laø vì Hoäi thaùnh ñang ôû trong giai ñoaïn sô khai. Theá nhöng giai ñoaïn sô khai ñoù ñaõ keùo daøi suoát vaøi thaäp kyû, ñöôïc ghi laïi trong lòch söû Taân öôùc (vaø hôn hai theá kyû sau ñoù). Vì vaäy, neáu cho vieäc xaây döïng nhaø thôø laø daáu hieäu cuûa Hoäi thaùnh tröôûng thaønh, thì Hoäi thaùnh cuûa caùc söù ñoà trong saùch coâng vuï chöa ñöôïc tröôûng thaønh.

Toâi cho laø lyù do maø khoâng moät söù doà naøo xaây caát nhaø thôø laø vì laøm nhö theá ñöôïc xem laø ngoaøi yù muoán cuûa Chuùa, vì Chuùa Gieâ-su khoâng ñeå laïi ví duï hay lôøi chæ daïy veà vieäc xaây döïng nhaø thôø. Ngaøi ñaøo taïo moân ñoà maø khoâng caàn moät toøa nhaø ñaëc bieät naøo. Ngaøi baûo moân ñoà Ngaøi ñaøo taïo moân ñoà. Hoï cuõng khoâng thaáy caàn ñeán nhöõng toøa nhaø ñaëc bieät. Ñôn giaûn chæ laø theá. Khi Chuùa Gieâ-su baûo moân ñoà Ngaøi ñi khaép theá gian vaø moân ñoà hoùa muoân daân, thì moân ñoà Ngaøi khoâng töï nghó “Ñieàu Chuùa Gieâ-su muoán ta laøm laø xaây caát nhaø thôø ñeå giaûng khi tín ñoà ñeán ñoù moãi tuaàn moät laàn”.

Theâm vaøo ñoù, vieäc xaây döïng nhaø thôø coù theå ñöôïc xem nhö laø tröïc tieáp vi phaïm maïng leänh cuûa Ñaáng Christ laø khoâng ñöôïc chaát chöùa cuûa caûi döôùi ñaát, phung phí tieàn cuûa vaøo ñieàu thöïc chaát khoâng caàn thieát vaø cöôùp ñi nguoàn taøi nguyeân cuûa vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi coù theå ñöôïc duøng cho coâng taùc muïc vuï.

Söï Quaûn Lyù Theo Kinh Thaùnh (Biblical Stewardship)

Ñieàu naøy daãn ñeán thuaän lôïi thöù hai maø caùc Hoäi thaùnh tö gia vöôït troäi Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Kieåu maãu Hoäi thaùnh tö gia thuùc ñaåy vieäc quaûn lyù ñuùng ñaén nguoàn taøi nguyeân cuûa con caùi Chuùa, ñaây laø maët cöïc kyø quan troïng cuûa ñôøi soáng moân ñoà.[1] Khoâng söû duïng tieàn baïc vaøo vieäc xaây caát nhaø thôø, cho thueâ, söûa sang, môû roäng, taùi thieát, vaø heä thoáng maùy ñieàu hoaø cho noù. Tieàn baïc phung phí vaøo caùc toøa nhaø, coù theå duøng ñeå mua thöùc aên, aùo quaàn cho ngöôøi ngheøo, môû roäng vieäc truyeàn giaûng Phuùc AÂm vaø ñaøo taïo moân ñoà, nhö laø ñieàu ñaõ ñöôïc laøm trong saùch Coângvuï. Haõy nghó ñeán ñieàu toát laønh coù theå laøm cho vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi neáu haøng tæ ñoâla duøng xaây döïng nhöõng nhaø thôø ñöôïc duøng cho coâng taùc truyeàn giaûng Phuùc AÂm vaø phuïc vuï ngöôøi ngheøo! Ñaây haàu nhö laø ñieàu khoâng theå tuôûng töôïng noãi.

Hôn theá, caùc Hoäi thaùnh tö gia goàm khoâng quaù hai möôi ngöôøi coù theå ñöôïc coi soùc bôûi moät “ngöôøi tình nguyeän” (ñoù laø caùc tröôûng laõo, muïc sö, giaùm muïc “khoâng phuï caáp”), ngöôøi coù khaû naêng thaät söï ñaùp öùng vôùi soá löôïng tín ñoà tröôûng thaønh trong moät Hoäi thaùnh tö gia. Nhöõng Hoäi thaùnh nhö vaäy gaàn nhö khoâng caàn tieàn baïc ñeå ñieàu haønh.

Dó nhieân Kinh thaùnh cuõng noùi ñeán vieäc phuï caáp cho caùc tröôûng laõo hay muïc sö hoaëc giaùm muïc thích hôïp vôùi coâng khoù cuûa hoï, vì ai coáng hieán troïn thôøi gian cho chöùc vuï vaø hoï phaûi ñöôïc nuoâi mình trong chöùc vuï (xem 1Tim 5:17-18). Möôøi ngöôøi daâng phaàn möôøi trong Hoäi thaùnh tö gia coù theå phuï caáp cho moät muïc sö soáng ôû möùc trung bình. Naêm ngöôøi daâng phaàn möôøi coù theå laøm cho moät muïc sö giaûm nöõa coâng vieäc laøm ñeå haàu vieäc Chuùa baùn thôøi gian.

Theo khuoân maãu Hoäi thaùnh tö gia, tieàn baïc xaây döïng nhaø thôø coù theå ñöôïc söû duïng ñeå cung caáp caùch ñaày ñuû cho caùc muïc sö, vaø vì theá maø caùc muïc sö truyeàn thoáng ñöøng suy nghó raèng söï sinh soâi naûy nôû cuûa caùc Hoäi thaùnh tö gia ñe doïa an toaøn taøi chính cuûa mình. Theâm nöõa noù khieán nhieàu ngöôøi nam vaø nöõ khaùc nhaän bieát söï keâu goïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñaët trong loøng, hoï coù theå daán thaân vaøo chöùc vuï haàu vieäc Chuùa chuyeân nghieäp.[2] Nhö vaäy, noù seõ uûng hoä hoaøn taát muïc tieâu ñaøo taïo moân ñoà. Hôn theá nöõa, moät Hoäi thaùnh tö gia coù 20 ngöôøi laøm ra tieàn coù theå daâng tieán caùch dö daät moät phaàn hai lôïi töùc cho coâng taùc truyeàn giaûng vaø cho ngöôøi ngheøo.[3]

Neáu moät Hoäi thaùnh truyeàn thoáng chuyeån qua maïng löôùi Hoäi thaùnh tö gia, nhöõng ngöôøi maát trôï caáp, coù leõ laø nhaân vieân ñieàu haønh cuûa Hoäi thaùnh vaø coù leõ moät vaøi nhaân vieân trong nhöõng chöùc vuï ñaëc bieät (ví duï nhö chöùc vuï thieáu nhi vaø thanh nieân trong caùc Hoäi thaùnh lôùn) hoï seõ khoâng vui loøng ñoåi nhöõng chöùc vuï maø ít coù neàn taûng Kinh thaùnh cho nhöõng chöùc vuï khaùc coù caàn. Hoäi thaùnh tö gia khoâng caàn muïc sö thieáu nhi vaø thanh nieân, vì Kinh Thaùnh daïy chöùc vuï ñoù thuoäc veà cha meï. Vaø moïi ngöôøi trong Hoäi thaùnh tö gia thöôøng coá gaéng laøm theo söï daïy doã trong Kinh thaùnh hôn laø theo tieâu chuaån cuûa vaên hoùa Cô Ñoác Giaùo. Nhöõng thanh nieân maø cha meï chöa tin Chuùa (vì cha meï chöa tin hoaëc maát cha meï) coù theå ñöôïc saùt nhaäp vaøo trong Hoäi thaùnh tö gia vaø ñöôïc moân ñoà hoùanhö trong caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Coù ai thaéc maéc taïi sao khoâng coù “muïc sö thanh nieân” hoaëc “muïc sö thieáu nhi” ñöôïc ñeà caäp ñeán trong Taân Öôùc khoâng? Nhöõng chöùc vuï nhö theá ñaõ khoâng toàn taïi trong 1900 naêm ñaàu cuûa lòch söû Cô Ñoác Giaùo. Taïi sao ñoät nhieân trôû neân chính yeáu nhö hieän nay vaø quan troïng quoác gia giaøu coù Taây Phöông?[4]

Sau cuøng ñaëc bieät trong caùc quoác gia ngheøo, muïc sö thöôøng khoâng coù khaû naêng ñeå thueâ hoaëc sôû höõu nhaø thôø neáu khoâng coù söï trôï caáp bôûi caùc Cô Ñoác Nhaân Taây Phöông. Keát quaû khoâng mong ñôïi cuûa söï leä thuoäc naøy laø voâ soá keå. Tuy nhieân, söï thaät laø trong khoaûng 300 naêm ñaàu tieân trong Hoäi thaùnh khoâng coù nan ñeà naøy. Neáu baïn laø moät muïc sö taïi moät quoác gia ñang phaùt trieån nhöng hoäi chuùng vaãn chöa coù khaû naêng mua nhaø thôø, thì baïn cuõng khoâng caàn nònh bôï nhöõng ngöôøi Myõ ñeå hy voïng hoï doác tuùi tieàn ra cho mình. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ coù caùch giaûi quyeát vaán ñeà cuûa baïn. Baïn khoâng caàn phaûi coù moät toøa nhaø thôø ñeå thaønh coâng trong vieäc ñaøo taïo moân ñoà. Haõy theo moâ hình cuûa Kinh thaùnh.

Cuoái Cuøng Cuûa Nhöõng Gia ñình Taùch rôøi

(The End of Fragmented Families)

Moät thuaän lôïi khaùc nöõa laø caùc Hoäi thaùnh tö gia coù ñöôïc laø: hoï vöôït troäi hôn ôû kyû luaät thieáu nhi vaø thieáu nieân. Moät trong nhöõng sai laàm lôùn cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng (ñaëc bieät laø nhöõng Hoäi thaùnh lôùn taïi Hoa Kyø) laø hoï coù chöùc vuï thaät hay cho thieáu nhi vaø thanh nieân. Nhöng hoï laïi che daáu söï thaät raèng phaàn lôùn treû em vaø thanh nieân tham döï vaøo nhöõng chöùc vuï vui nhoän ñoù thì khoâng muoán trôû laïi Hoäi thaùnh moät khi chuùng noù “rôøi khoûi toå” (haõy hoûi nhöõng muïc sö thanh nieân ñeå bieát thoáng keâ, hoï bieát ñieàu naøy)

Theâm vaøo ñoù nhöõng Hoäi thaùnh coù muïc sö thanh nieân vaø muïc sö thieáu nhi, thöôøng thoâng baùo cho caùc baäc phuï huynh laø hoï laø khoâng coù khaû naêng cuõng nhö khoâng coù traùch nhieäm huaán luyeän thuoäc linh cho chuùng noù. Moät laàn nöõa, “chuùng ta phaûi chaêm soùc ñôøi soáng thuoäc linh cuûa con caùi chuùng ta. Chuùng ta laø ngöôøi huaán luyeän chuyeân nghieäp”.

Heä thoáng naøy ñaõ dung tuùng thaát baïi, vì noù ñaõ taïo ra voøng troøn gia taêng söï thoûa hieäp. Baét ñaàu vôùi caùc baäc cha meï tìm Hoäi thaùnh naøo laøm con hoï vui thích. Neáu ñöùa treû teân Johnny treân ñöôøng veà nhaø noùi vôùi cha meï raèng noù raát vui taïi nhaø thôø, thì ba meï chuùng caûm ñoäng lieàn vì hoï coi vieäc Johnny vui veû taïi nhaø thôø ngang haøng vôùi vieäc ích lôïi thuoäc linh cho Johnny. Thaät laø moät sai laàm tai haïi.

Caùc muïc sö tröôûng ñöôïc thuùc ñaåy bôûi söï thaønh coâng muoán Hoäi thaùnh cuûa mình phaùt trieån vaø vì theá caùc muïc sö thanh nieân vaø thieáu nhi thöôøng rôøi buoåi hoïp nhaân söï vôùi taâm traïng caûm thaáy bò aùp löïc phaûi taïo neân chöông trình thích hôïp ñeå boïn treû vui. (“thích hôïp” thì luoân luoân böôùc thöù phaûi laø “vui”, chöõ “thích hôïp” khoâng thaät söï coù nghóa “daãn caùc em ñeán söï aên naên, tin vaø vaâng theo maïng lònh cuûa Chuùa Gieâ-su”). Neáu boïn treû say meâ chöông trình thì ba meï chuùng seõ ñeán (vôùi tieàn baïc), vaø laø Hoäi thaùnh taêng tröôûng.

Söï thaønh coâng cuûa buoåi nhoùm thanh nieân thöôøng ñöôïc ñaùnh giaù bôûi soá löôïng tham döï, neân muïc sö thanh nieân thöôøng phaûi laøm baát cöù ñieàu gì ñeå ñem caùc em vaøo, vaø thöôøng thöôøng coù nghóa phaûi haï thaáp tieâu chuaån thuoäc linh. Thaät ñaùng thöông cho nhöõng muïc sö thanh nieân khi nghe cha meï caèn nhaèn vôùi muïc sö tröôûng laø con hoï chaùn cheâ caùc söù ñieäp ñònh toäi vaø buoàn teû.

Nhöng thaät phöôùc haïnh cho thaân theå Ñaáng Christ neáu nhöõng muïc sö thanh nieân kia laø laõnh ñaïo trong Hoäi thaùnh tö gia. Thöôøng thì hoï thaät söï coù kyõ naêng giao tieáp toát vaø coù naêng löïc thaät söï. Nhieàu ngöôøi trong hoï phaûi laø muïc sö cho thanh nieân vì ñoù laø böôùc ñoøi hoûi ñaàu tieân ñeå hoï coù kyõ naêng vaø daàn daàn phaán ñaáu thaønh muïc sö tröôûng. Haàu heát hoï coù ñuû khaû naêng ñeå laø muïc sö Hoäi thaùnh tö gia. Nhöõng gì hoï ñang laøm cho thanh nieân coù theå gaàn guõi vôùi moâ hình Hoäi thaùnh theo Kinh Thaùnh hôn laø nhöõng gì xaûy ra trong nhaø thôø. Coù theå noùi nhö vaäy vôùi muïc sö thieáu nhi, hoï coù theå tieán boä raát nhieàu khi phuïc vuï trong Hoäi thaùnh tö gia nôi maø moïi ngöôøi ngay caû thieáu nhi ngoài thaønh voøng troøn, taát caû ñeàu tham gia vaø ngay caû duøng böõa chung vôùi nhau.

Thieáu nhi vaø thieáu nieân deã ñöôïc moân ñoà hoùa trong Hoäi thaùnh tö gia, khi chuùng kinh nghieäm coäng ñoàng Cô Ñoác Nhaân vaø coù cô hoäi tham gia caùc sinh hoaït, thaéc maéc vaø thoâng coâng vôùi nhöõng ngöôøi ôû nhöõng löùa tuoåi khaùc, taát caû nhö laø thaønh vieân trong moät gia ñình Cô Ñoác. Trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, chuùng lieân tuïc ñöôïc xeáp vaøo nhöõng buoåi bieåu dieãn lôùn vaø baøi hoïc “vui nhoän”, kinh nghieäm raát ít veà ñôøi soáng sinh hoaït Hoäi thaùnh thaät söï, vaø thöôøng gioáng sinh hoaït trong tröôøng hoïc, chæ ñöôïc giao teá vôùi baïn cuøng trang löùa.

Nhöng khi nhoùm taäp trung taát caû caùc löùa tuoåi, caùc em aáu nhi khoùc hoaëc caùc em nhoû ngoài khoâng yeân thì sao?

Chuùng phaûi luoân luoân ñöôïc vui veû, vaø coù theå laøm nhöõng ñieàu cuï theå ñeå giaûi quyeát caùc vaán ñeà raéc roái. Ví duï: ñem chuùng ra phoøng khaùc, ñeå buùt chì saùp vaø taäp ñeå chuùng toâ maøu. Trong söï coäng ñoàng cuûa moät Hoäi thaùnh tö gia, caùc aáu nhi vaø thieáu nhi khoâng phaûi do moät ngöôøi laï maët chaêm soùc nhöng ñöôïc thöông yeâu gioáng nhö moät gia ñình môû roäng. Taïi Nhaø thôø truyeàn thoáng khi moät ñöùa treû khoùc thì quaáy roái khoâng khí nghieâm trang cuûa buoåi leã vaø laøm cha meï chuùng caûm thaáy hoã theïn tröôùc caùi nhìn chaèm chaèm cuûa nhöõng ngöôøi laï maët. Coøn trong Hoäi thaùnh tö gia, treû khoùc thì ñöôïc gia ñình ngoài xung quanh doã daønh, vaø khoâng ai ñeå yù ñeán moùn quaø nhoû ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho ñang ñöôïc aãm trong tay cha meï chuùng.

Coøn cha meï cuûa nhöõng ñöùa treû ngang böôùng thì ñöôïc nhöõng cha meï khaùc nheï nhaøng khuyeân baûo nhöõng ñieàu hoï caàn bieát. Moät laàn nöõa chuùng ta thaáy tín höõu trong Hoäi thaùnh tö gia coù moái quan heä chaêm soùc caùch thieát thöïc. Hoï khoâng noùi xaáu anh em mình nhö ñieàu chuùng ta thöôøng thaáy trong caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Hoï bieát vaø meán yeâu laãn nhau.

Nhöõng Muïc Sö Haïnh Phuùc (Happy Pastors)

Laø muïc sö trong caùc Hoäi thaùnh trong voøng hai thaäp nieân, giaûng daïy cho haøng ngaøn muïc sö treân theá giôùi vaø coù nhieàu muïc sö laø baïn thaân, toâi nghó laø coù theå noùi ñieàu mình bieát veà yeâu caàu ñoái vôùi chöùc vuï muïc sö cho Hoäi thaùnh hieän nay. Nhö moïi muïc sö ôû Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, toâi kinh nghieäm “maët traùi” cuûa chöùc vuï, coù theå noùi ñoâi khi raát toái taêm. Thöïc söï duøng töø “taøn nhaãn” thì chính xaùc hôn.

Nhöõng mong ñôïi maø muïc sö phaûi ñoái dieän taïo ra nhieàu khuûng hoaûng maø ñoâi khi laøm gaõy ñoã tình caûm gia ñình. Hoï thaát voïng bôûi nhieàu lyù do. Hoï phaûi nhö moät chính trò gia, quan toøa, ngöôøi chuû, nhaø taâm lí, giaùm ñoác coâng vuï, thaàu khoaùn, tö vaán hoân nhaân, dieãn giaû tröôùc coâng chuùng, nhaø quaûn lyù, nhaø tieân ñoaùn vaø nhöõng ngöôøi ñieàu haønh. Hoï thöôøng phaûi tranh ñaáu vôùi nhöõng muïc sö khaùc ñeå coù hoäi chuùng ñoâng nhöng ít thì giôø cho kyû luaät thuoäc linh caù nhaân. Nhieàu ngöôøi caûm thaáy bò troùi buoäc vaøo ngheà nghieäp vôùi ñoàng löông khoâng caân xöùng. Hoäi chuùng nhö laø khaùch haøng vaø oâng chuû cuûa hoï. Thænh thoaûng maáy oâng chuû naøy laøm cho ñôøi hoï thaät toäi nghieäp.

So saùnh nhö vaäy, muïc sö taïi Hoäi thaùnh tö thì deã daøng hôn. Tröôùc heát oâng ta soáng laøm göông cuûa moät moân ñoà thaät vaø daïy doã moïi ngöôøi vaâng phuïc maïng leänh Chuùa Gieâ-su maø khoâng thoaû hieäp, thì nhöõng con deâ seõ khoâng muoán ñeán buoåi nhoùm cuûa oâng. Trong thöïc teá, chæ nhoùm taïi tö gia cuõng ñuû ñeå cho “Deâ” chaïy xa. Cho neân oâng chæ coøn chaên chieân maø thoâi.

Thöù hai laø oâng coù theå yeâu vaø moân ñoà taát caû nhöõng con chieân cuûa oâng caùch caù nhaân, vì chæ coù 12 ñeán 20 ngöôøi ñeå coi soùc. OÂng coù theå vui höôûng söï thaân maät vôùi hoï, nhö laø cha trong gia ñình. OÂng daønh cho hoï thôøi giôø xöùng ñaùng. Toâi nhôù khi coøn laø muïc sö cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, toâi thöôøng caûm thaáy coâ ñôn. Toâi khoâng theå thaân maät vôùi baát cöù tín ñoà naøo trong hoäi chuùng vì sôï raèng ngöôøi khaùc böïc töùc vaø ganh tî khi toâi chæ gaàn guõi vôùi moät soá ngöôøi. Toâi öôùc ao söï gaàn guõi thaät söï vôùi nhöõng anh em khaùc nhöng khoâng giaùm traû giaù ñeå coù tình baïn cho mình.

Trong gia ñình thaân maät cuûa moät Hoäi thaùnh tö gia, caùc thaønh vieân töï nhieân laøm muïc sö chòu traùch nhieäm chaên baày, khi oâng laø baïn thaân cuûa hoï chöù khoâng phaûi dieãn vieân treân saân khaáu.

Taïi Hoäi thaùnh tö gia muïc sö daønh thôøi giôø ñeå phaùt trieån caùc laõnh ñaïo töông lai cho Hoäi thaùnh, vì theá ñeán luùc phaûi chia nhoùm thì laõnh ñaïo ñaõ saün saøng. OÂng khoâng phaûi sôï nhöõng laõnh ñaïo tieàm naêng cuûa mình ñem aân töù vaøo tröôøng Kinh thaùnh ôû moät nôi khaùc.

OÂng coù thì giôø ñeå phaùt trieån chöùc vuï khaùc beân ngoaøi Hoäi thaùnh ñòa phöông cuûa mình. Coù leõ oâng coù theå giaûng trong nhaø tuø, chaêm soùc gia ñình vaø tham gia caù nhaân chöùng ñaïo cho caùc thöông gia hoaëc nôi nhöõng traïi tò naïn. Tuøy theo kinh nghieäm vaø khaû naêng cuûa mình maø oâng coù theå môû theâm nhöõng Hoäi thaùnh môùi hoaëc che phuû thuoäc linh cho nhöõng muïc sö treû döôùi chöùc vuï oâng.

OÂng khoâng thaáy aùp löïc nhö ngöôøi trình dieãn vaøo saùng Chuùa nhaät. OÂng khoâng caàn chuaån bò baøi giaûng ba ñieåm vaøo toái thöù baûy coá suy nghó caùch ñeå laøm thoaû maõn heát moïi ngöôøi ôû nhöõng möùc ñoä thuoäc linh khaùc nhau.[5] OÂng seõ vui thích khi thaáy Ñöùc Thaùnh Linh söû duïng moïi ngöôøi trong buoåi nhoùm vaø khích leä anh em mình söû duïng aân töù. OÂng coù theå vaéng maët trong buoåi nhoùm vaø moïi thöù ñeàu toát ñeïp duø khoâng coù oâng.

OÂng khoâng coù nhaø thôø ñeå phaân taâm oâng vaø cuõng chaúng coù nhaân vieân ñeå quaûn lyù.

OÂng khoâng coù lyù do gì ñeå tranh ñua vôùi caùc muïc sö Hoäi thaùnh khaùc.

Khoâng coù “Ban trò söï” ñeå laøm cho ñôøi oâng khoán khoå maø qua ñoù vieäc tranh giaønh theá löïc laø chuyeän thoâng thöôøng.

Noùi toùm laïi, oâng chính laø ñieàu maø Ñöùc Chuùa Trôøi keâu goïi oâng laøm chöù khoâng phaûi nhöõng gì do vaên hoùa Cô Ñoác Giaùo taïo neân. OÂng khoâng phaûi laø dieãn vieân chính, chuû tòch cuûa coâng ty, hay trung taâm cuûa moïi hoaït ñoäng. OÂng chæ laø ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà vaø trang bò cho caùc thaùnh ñoà.

Chieân Vui Veû (Happy Sheep)

Moïi ñieàu lieân quan ñeán Hoäi thaùnh tö gia thaät vaø theo khuoân maãu Kinh thaùnh laø nhöõng gì tín ñoà thaät öôùc ao vaø vui höôûng.

Taát caû caùc ngöôøi tin thaät öôùc ao moái töông giao chaân thaønh vôùi anh em mình, vì tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi chan hoaø trong ñôøi soáng hoï. Moái quan heä nhö theá laø phaàn thieát yeáu cuûa caùc Hoäi thaùnh tö gia. Ñoù laø ñieàu Kinh thaùnh ñeà caäp ñeán nhö laø söï thoâng coâng, moät chia xeû ñôøi soáng ñích thöïc vôùi anh chò khaùc. Hoäi thaùnh tö gia taïo ra moät moâi tröôøng nôi maø ñeå tín höõu coù theå laøm nhöõng ñieàu hoï caàn phaûi laøm, nhö nhöõng ñieàu ñöôïc ghi “laãn nhau” trong Taân Öôùc. Trong khuoân khoå Hoäi thaùnh tö gia tín ñoà coù theå naâng ñôõ, khích leä, gaây döïng, an uûi, daïy doã, phuïc vuï vaø caàu nguyeän cho nhau. Hoï khuyeán khích nhau yeâu thöông vaø laøm vieäc laønh, xöng toäi vôùi nhau, mang gaùnh naëng cho nhau. Khuyeân baûo nhau baèng ca vònh, thaùnh ca vaø caùc baøi haùt thieâng lieâng. Hoï khoùc vôùi keû khoùc vaø vui vôùi keû vui. Nhöõng ñieàu ñoù ít xaûy ra taïi caùc buoåi nhoùm Chuùa nhaät cuûa caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng nôi maø tín ñoà chæ ngoài nghieâm trang vaø laéng nghe. Moät anh em trong Hoäi thaùnh tö gia noùi vôùi toâi “coù moät ngöôøi bò ñau trong Hoäi thaùnh thì toâi khoâng duøng böõa trong trong nhaø moät ngöôøi laï, vì toâi coù kyù keát “chöùc vuï duøng böõa”, laø toâi duøng böõa vôùi ngöôøi naøo toâi bieát vaø yeâu thöông.

Tín ñoà thaät thì vui höôûng quan heä chaët cheõ va quaán quít beân nhau. Cöù ngoài nghe moät caùch thuï ñoäng nhöõng baøi giaûng röôøm raø khoâng thích hôïp töø naêm naøy qua naêm kia seõ gaây toån thöông ñeán söï thoâng minh vaø nhaïy beùn cuûa hoï. Thaät söï, hoï thích coù cô hoäi ñeå chia xeû söï hieåu bieát caù nhaân mình hoïc ñöôïc töø Chuùa vaø lôøi Ngaøi cho ngöôøi khaùc hôn, vaø Hoäi thaùnh tö gia hoï ñöôïc coù cô hoäi naøy. Laøm theo kieåu maãu Kinh thaùnh hôn laø theo vaên hoùa, thì moãi ngöôøi ñeàu phaûi: “coù baøi ca, hoaëc söï daïy doã naøo, hoaëc lôøi toû söï tín nhieäm, hoaëc noùi tieáng laï, hoaëc giaûi tieáng laï” (1Coâr 14:16). Nôi Hoäi thaùnh tö gia khoâng coù ai bò laïc maát trong ñaùm ñoâng hoaëc bò Hoäi thaùnh loaïi ra ngoaøi.

Ngöôøi tin Chuùa thaät thì öôùc ao ñöôïc Chuùa söû duïng ñeå phuïc vuï. Trong Hoäi thaùnh tö gia thì coù ñuû cô hoäi cho moïi ngöôøi chuùc phöôùc cho ngöôøi khaùc, vaø boån phaän thì chia ra cho moãi ngöôøi, cho neân khoâng ngöôøi naøo hoaït ñoäng quaù taûi nhö thöôøng thaáy ôû nhöõng ngöôøi soát saéng trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Toái thieåu, moïi ngöôøi coù theå mang thöùc aên cuûa mình ñeán ñeå duøng böõa chung vôùi nhau, ñieàu maø thaùnh kinh ñeà caäp ñeán nhö laø “böõa tieäc yeâu thöông” (Giu-ñe 1:12). Trong Hoäi thaùnh tö gia, böõa aên nhö vaäy laø hoï laøm theo maãu böõa tieäc thaùnh cuûa Chuùa Gieâ-su, ñoù laø moät phaàn cuûa aên Leã vöôït qua thaät söï. Tieäc thaùnh khoâng phaûi nhö moät beù trai trong Hoäi thaùnh toâi töøng laøm muïc sö cho laø “aên baùnh snack thaùnh cuûa Chuùa”. Caùi yù töôûng aên voäi moät mieáng baùnh thaùnh nhoû roài hôùp chuùt nöôùc nho chung vôùi nhöõng ngöôøi khoâng quen bieát trong buoåi thôø phöôïng laø ñieàu khoâng ñöôïc noùi ñeán trong Kinh thaùnh vaø laø vieäc xa laï ñoái vôùi Hoäi thaùnh tö gia trong Taân öôùc. Tieäc thaùnh coù nhieàu yù nghóa giöõa voøng caùc moân ñoà yeâu meán laãn nhau.

Trong Hoäi thaùnh tö gia, buoåi thôø phöôïng thì ñôn giaûn, chaân thaønh vaø moïi ngöôøi ñeàu tham gia, chöù khoâng phaûi nhö buoåi trình dieãn. Tín ñoà thaät thì yeâu thích söï thôø phöôïng trong taâm linh vaø leõ thaät.

Caân Baèng Vaø Hoøa Hôïp Giaùo Lyù

(Doctrinal Balance and Toleration)

Trong nhöõng buoåi hoäi thaûo môû roäng cuûa caùc Hoäi thaùnh nhoû taäp trung laïi vôùi nhau thì nhöõng baøi daïy ñöôïc ñoïc vaø suy xeùt raát deø giöõ caån thaän. Nhöng anh chò em quen bieát vaø yeâu meán laãn nhau thì coù khuynh höôùng toân troïng nhöõng quan ñieåm khaùc vôùi cuûa hoï, vaø thaäm chí khi hoï khoâng ñoàng yù heát ñi chaêng nöõa, thì chính tình yeâu thöông chöù khoâng phaûi laø thaàn hoïc giöõ hoï khaéng khít vôùi nhau. Baát cöù söï daïy doã naøo trong nhoùm töø caùc tröôûng laõo, muïc sö, giaùm muïc ñöôïc ngöôøi khaùc suy xeùt baèng tình yeâu thöông. Vì ngöôøi daïy cuõng soáng giöõa voøng hoï (Xem 1Giaêng 2:27). Söï suy xeùt gaén trong coäng vôùi söï caân baèng theo tieâu chuaån Kinh thaùnh giuùp ngaên ngöøa khoûi sai giaùo lyù

Ñieàu naày khaù töông phaûn vôùi tieâu chuaån cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, nôi maø giaùo lyù ñöôïc thieát laäp ngay töø ñaàu vaø khoâng ñöôïc thaéc maéc. Keát quaû laø nhöõng giaùo lyù sai traät cöù toàn taïi maõi vaø bieán hoùañeå ñöôïc chaáp nhaän. Cuõng chính nguyeân nhaân naøy, maø neáu coù ñieåm naøo trong baøi giaûng daãn hoï ñeán vieäc khoâng chaáp nhaän quan ñieåm truyeàn thoáng, thì taïm thôøi hoï tìm nhöõng ai “cuøng tö töôûng”. Hoï bieái noùi vôùi muïc sö veà söï baát ñoàng giaùo lyù cuûa hoï cuõng nhö khoâng. Cho duø oâng ñöôïc thuyeát phuïc caàn phaûi thay ñoåi quan ñieåm cuõ ñi nöõa, thì oâng cuõng phaûi kín mieäng vôùi nhieàu ngöôøi khaùc trong Hoäi thaùnh, cuõng nhö khoâng daùm leân tieáng vôùi giaùo chöùc cao hôn trong heä phaùi. Khaùc bieät veà thaàn hoïc giöõa voøng caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng taïo ra nhöõng muïc sö coù khieáu nhö nhöõng chính trò gia ngoaøi ñôøi, vaø nhö nhöõng nhaø thuyeát giaûng mô hoà, vaø neù traùnh nhöõng vaán ñeà gaây tranh caûi ñeå moïi ngöôøi chaáp nhaän oâng laø ngöôøi cuûa hoï

Moät Khuynh Höôùng Thôøi Nay (A Modern Trend)

Ñieàu thuù vò laø moãi ngaøy caøng nhieàu Hoäi thaùnh truyeàn thoáng trieån khai theo cô caáu nhoùm nhoû naèm trong khuoân maãu truyeàn thoáng, nhaän thaáy ñieàu naøy ñem hieäu quaû ñeán cho coâng taùc moân ñoà hoaù. Thaäm chí vaøi Hoäi thaùnh ñi xa hôn, ñaët cô caáu chính laø nhoùm nhoû, xem laø maët quan troïng nhaát cuûa chöùc vuï. Nhöõng “buoåi tieäc chung lôùn” chæ laø phuï so vôùi nhoùm nhoû (ít nhaát laø veà maët lyù thuyeát)

Ñaây laø caùc böôùc ñi theo höôùng ñuùng ñaén, vaø Ñöùc Chuùa Trôøi ban phöôùc cho nhöõng böôùc nhö vaäy, vaø phöôùc laønh cuûa Chuùa caân xöùng vôùi möùc ñoä chuùng ta laøm theo yù muoán cuûa Ngaøi. Thöïc teá, “Hoäi thaùnh teá baøo” coù cô caáu ñeå ñaøo taïo moân ñoà toát hôn tieâu chuaån cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Neáu gom nhöõng yeáu toá laïi thì ta thaáy moâ hình naøy ñöôïc xeáp vaøo khoaûng giöõa giöõa cuûa moâ hình truyeàn thoáng vaø Hoäi thaùnh tö gia hôïp Kinh thaùnh.

Chuùng ta thöû so saùnh nhöõng Hoäi thaùnh truyeàn thoáng coù cô caáu toå teá baøo thì khaùc vôùi moâ hình Hoäi thaùnh tö gia khi xöa vaø hieän nay theá naøo? Coù vaøi söï khaùc bieät.

Ví duï nhöõng nhoùm nhoû trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng ñoâi khi khoâng may duøng ñeå ñaåy maïnh nhöõng ñieàu sai laàm trong Hoäi thaùnh, ñaëc bieät laø khi ñoäng cô chính ñeå baét ñaàu chöùc vuï nhoùm nhoû laø xaây döïng cho vöông quoác cuûa muïc sö tröôûng. OÂng thöôøng söû duïng ngöôøi ta ñeå ñaït ñöôïc coâng vieäc cho mình, vaø nhoùm nhoû thì raát thích hôïp cho keá hoaïch cuûa oâng. Vôùi ñieàu naøy thì laõnh ñaïo nhoùm nhoû ñöôïc choïn löïa ñeå trung thaønh vôùi Hoäi thaùnh meï,ï vaø hoï cuõng khoâng theå coù quaù nhieàu taøi naêng hay aân töù vì e raèng ma quyû ñoå vaøo taâm trí hoï nhöõng yù töôûng roài hoï ñoäc laäp. Caùc chính saùch loaïi ñoù caûn trôû hieäu quaû cuûa nhoùm nhoû vaø cuõng nhö baát cöù Hoäi thaùnh truyeàn thoáng khaùc, nhöõng laûnh ñaïo ñöôïc keâu goïi vaø ñöôïc xöùc daàu thaät söï bò ñaåy vaøo tröôøng Kinh thaùnh vaø caùc chuûng vieän, cuôùp maát ñi nhöõng aân töù thaät söï giöõa voøng Hoäi thaùnh, ñem nhöõng ngöôøi nhö theá ñeán moät nôi hoï ñöôïc nghe thuyeát giaûng hôn ñöôïc huaán luyeän bôûi phöông caùch hoïc vieäc.

Nhöõng nhoùm nhoû trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng thöôøng bieán thaønh nhöõng nhoùm thoâng coâng, coøn vieäc ñaøo taïo moân ñoà thaät söï thì khoâng coù. Khi vieäc ñöôïc nuoâi naáng thuoäc linh thì taäp trung vaøo buoåi nhoùm chung vaøo saùng Chuùa nhaät, thì nhöõng nhoùm nhoû chæ trung vaøo nhöõng muïc tieâu khaùc ngoaøi chöùc vuï Lôøi Chuùa vaø khoâng muoán chæ laø söï laëp laïi cuûa buoåi nhoùm saùng Chuùa nhaät.

Caùc nhoùm nhoû trong caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng thöôøng ñöôïc toå chöùc bôûi moät giaùm thò trong Hoäi thaùnh hôn laø ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh sanh ra. Heä thoáng teá baøo trôû neân moät trong nhieàu chöông trình giöõa nhieàu chöông trình khaùc cuûa Hoäi thaùnh. Tín höõu ñöôïc saép xeáp treân caên baûn cuøng tuoåi taùc, ñòa vò trong xaõ hoäi, cuøng hoaøn caûnh, cuøng sôû thích, cuøng tình traïng hoân nhaân vaø hay cuøng nôi ôû. Deâ thöôøng xen laãn vôùi chieân. Toå chöùc theo kieåu loaøi ngöôøi nhö vaäy khoâng giuùp tín höõu yeâu thöông nhau qua nhöõng khaùc bieät nhö treân. Haõy nhôù laø nhieàu Hoäi thaùnh thôøi taân öôùc goàm tín ñoà Do thaùi vaø tín ñoà daân ngoaïi. Hoï thöôøng aên chung vôùi nhau, laø moät ñieàu caám kî ñoái vôùi truyeàn thoáng ngöôøi Do thaùi. Kinh nghieäm naøy ñaùng ñöôïc hoïc hoûi laøm sao! Thaät laø cô hoäi ñeå böôùc ñi trong tình yeâu thöông. Ñoù laø daáu chöùng cuûa quyeàn naêng Phuùc AÂm! Theá thì taïi sao chuùng ta nghó phaûi chia moïi ngöôøi thaønh nhöõng nhoùm ñoàng nhaát thì chöùc vuï nhoùm nhoû môùi thaønh coâng?

Caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng phaân chia nhoùm nhoû vaãn coù buoåi trình dieãn vaøo saùng Chuùa nhaät, nôi khaùn giaû xem nhöõng ngöôøi chuyeân nghieäp bieåu dieãn. Nhöõng nhoùm nhoû khoâng ñöôïc pheùp nhoùm hoïp khi “buoåi nhoùm thaät söï” cuûa Hoäi thaùnh nhoùm, ñieàu naøy buoåi nhoùm lôùn môùi laø quan troïng nhaát. Vì theá nhieàu ngöôøi, khoâng muoán goïi laø ña soá nhöõng ngöôøi döï nhoùm vaøo saùng Chuùa nhaät seõ khoâng tham döï vaøo nhoùm nhoû duø ñöôïc khích leä neân laøm, hoï xem nhö laø moät choïn löïa chöù khoâng phaûi laø ñieàu baét buoäc. Hoï nghó laø tham gia buoåi nhoùm quan troïng nhaát trong saùng chuû nhaät laø ñuû roài. Vì theá khaùi nieäm nhoùm nhoû cuõng ñöôïc quaûng baù laø caàn thieát nhöng khoâng thaät söï caàn thieát nhö buoåi thôø phöôïng truyeàn thoáng saùng Chuùa nhaät. Theá thì cô hoäi toát nhaát cho söï thoâng coâng thaät söï, moân ñoà hoùa vaø cho söï phaùt trieån thuoäc linh bò giaûm xuoáng roõ raøng. Ñöa ra tín hieäu sai laïc. Buoåi nhoùm truyeàn thoáng vaãn laø vua.

Theâm Nhöõng Khaùc Bieät (More Differences)

Caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng goàm nhöõng nhoùm nhoû thì coù cô caáu nhö laø moät taäp ñoaøn hình Kim Töï Thaùp, nôi maø moïi ngöôøi bieát vò trí cuûa mình theo ñôn vò töø thaáp ñeán cao nhaát. Nhöõng ngöôøi ôû treân ñænh thöôøng goïi hoï laø “laõnh ñaïo toâi tôù”, nhöng thöôøng hoï gioáng nhö nhöõng ngöôøi ñöùng ñaàu cô quan haønh chaùnh hôn, vaø hoï coù traùch nhieäm trong nhöõng quyeát ñònh haønh chaùnh. Hoäi thaùnh caøng lôùn thì khoaûng caùch giöõa muïc sö vaø caùc tín höõu cuõng caøng xa. Neáu laø moät muïc sö thaät, baïn deã daøng khieán oâng ta xöng nhaän khoâng chuùt löôõng löï raèng oâng ta seõ vui hôn neáu laøm muïc sö chaên moät baày nhoû.

Töông töï, caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng coù nhöõng nhoùm nhoû vaãn ñaåy maïnh vieäc phaân chia giaùo chöùc. Laõnh ñaïo nhoùm nhoû thì luoân luoân ôû vò trí phuï cho nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa chuyeân nghieäp ñöôïc phuï caáp. Baøi hoïc nghieân cöùu Kinh thaùnh ñöôïc caùc giaùo chöùc ñöa xuoáng trong khi caùc laõnh ñaïo nhoùm nhoû khoâng ñöôïc phoù thaùc nhieàu uy quyeàn. Caùc nhoùm nhoû khoâng ñöôïc toå chöùc leã tieäc thaùnh, hoaëc leã baùp tem. Nhöõng thaùnh chöùc ñoù chæ daønh cho nhöõng ai coù baèng caáp vaø chöùc töôùc. Nhöõng ai ñöôïc keâu goïi vaøo chöùc vuï trong voøng thaân theå Chuùa phaûi hoïc tröôøng Kinh thaùnh hay ñöôïc ñaøo taïo trong nhöõng chuûng vieän thì môùi ñuû chaát löôïng cho chöùc vuï thaät vaø môùi ñöôïc gia nhaäp vaøo nhoùm tinh tuùy.

Nhöõng nhoùm nhoû trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng thì chaúng khaùc gì buoåi nhoùm chuû nhaät thu nhoû, keùo daøi khoâng quaù 60 ñeán 90 phuùt, goàm moät ngöôøi ñöôïc ôn höôùng daãn thôø phöôïng vaø moät ngöôøi khaùc daïy baøi ñaõ ñöôïc muïc sö tröôûng chaáp nhaän. Raát ít thôøi gian ñeå Ñöùc Thaùnh Linh vaän haønh qua nhöõng ngöôøi khaùc ñeå hoï cuøng ñoùng goùp aân töù hay ñeå phaùt trieån chöùc vuï.

Ngöôøi ta khoâng tham gia nghieâm tuùc ôû caùc nhoùm nhoû thuoäc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, tín höõu tham gia caùch thöa thôùt vaø nhoùm nhoû thænh thoaûng toàn taïi chæ ñöôïc thôøi gian ngaén, vaø vì theá chieàu saâu cuûa ñôøi soáng coäng ñoàng thì khoâng ñöôïc nhö trong caùc Hoäi thaùnh tö gia.

Nhöõng nhoùm nhoû trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng thöôøng gaëp nhau vaøo moät ngaøy trong tuaàn vaø khoâng nhoùm truøng vôùi caùc buoåi nhoùm khaùc cuûa Hoäi thaùnh vaøo cuoái tuaàn. Keát quaû laø nhoùm nhoû giöõa tuaàn thôøi gian bò giôùi haïn khoâng keùo daøi quaù hai tieáng ñoàng hoà ñeå tín höõu coù theå tham döï, vaø ngaên trôû thaønh vieân trong tuoåi coøn ñi hoïc hay nhöøng ngöôøi ôû xa.

Ngay caû khi Hoäi thaùnh truyeàn thoáng quaûng baù chöùc vuï nhoùm nhoû, nhöng vaãn coøn phung phí tieàn baïc cho vieäc xaây caát cô sôû vaät chaát. Thöïc teá, neáu chöông trình nhoùm nhoû thaønh coâng trong vieäc ñem theâm ngöôøi gia theâm vaøo Hoäi thaùnh thì laïi phaûi toán tieàn baïc nhieàu hôn ñeå xaây döïng caùc döï aùn cho noù. Theâm nöõa, nhoùm nhoû ñöôïc toå chöùc trong caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng thöôøng ñoøi hoûi phaûi traûû löông cho ngöôøi giaùm thò. Ñieàu ñoù coù nghóa laïi phaûi toán keùm.

Coù leõ teä hôn nöõa laø muïc sö trong nhöõng Hoäi thaùnh truyeàn thoáng coù nhoùm nhoû thì raát bò giôùi haïn trong coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà caùch caù nhaân. Hoï quaù baän roän vôùi nhöõng traùch nhieäm maøø khoâng coù thì giôø cho caù nhaân moân ñoà hoùa. Gaàn guõi nhaát vôùi hoï laø moân ñoà hoùanhöõng tröôûng toå nhöng vaãn bò giôùi haïn chæ moät laàn trong thaùng.

Taát caû ñieàu naøy noùi leân theo quan ñieåm toâi thì Hoäi thaùnh tö gia gaàn guõi vôùi Kinh thaùnh hôn hieäu quaû trong coâng taùc ñaøo taïo, nhaân boäi moân ñoà vaø ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà. Tuy nhieân toâi nhaän ra raèng yù kieán mình khoâng theå thay ñoåi truyeàn thoáng Hoäi thaùnh coù haøng traêm naêm caùch nhanh choùng ñöôïc. Cho neân toâi khuyeân caùc muïc sö truyeàn thoáng haõy laøm ñieàu gì ñoù trong khuynh höôùng ñem Hoäi thaùnh mình trôû veà vôùi moâ hình ñaøo taïo moân ñoà hôïp vôùi Kinh thaùnh hôn.[6] Hoï neân xem xeùt vieäc ñaøo taïo moân ñoà caùch caù nhaân nhöõng laõnh ñaïo töông lai hoaëc khôûi söï chöùc vuï nhoùm nhoû. Hoï coù theå toå chöùc “chuû nhaät cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân” sau khi nhaø thôø ñoùng cöûa vaø moïi ngöôøi duøng böõa taïi nhaø vôùi nhau, vaø saép xeáp ñeå nhoùm vôùi tín höõa khaùc nhö cô ñoác nhaân trong 3 theá kyû ñaàu tieân.

Nhöõng muïc sö coù nhieàu nhoùm nhoû trong Hoäi thaùnh mình xem xeùt ñeå phoùng thích nhöõng tröôûng nhoùm thaønh laäp nhöõng Hoäi thaùnh tö gia, vaø xem noù seõ dieãn tieán theá naøo. Neáu nhöõng nhoùm nhoû laønh maïnh vaø ñöôïc chaên daét bôûi nhöõng muïc sö, tröôûng laõo, giaùm muïc ñöôïc Chuùa keâu goïi thì töï noù coù theå tieán trieån toát. Hoï khoâng caàn Hoäi thaùnh maãu heä nhö kieåu caùc Hoäi thaùnh non treû ñoäc laäp caàn gia nhaäp vôùi moät maãu heä. Taïi sao khoâng cho hoï ñöôïc töï do?[7] Tieàn baïc cuûa tín ñoà daâng veà Hoäi thaùnh meï coù theå phuï caáp cho muïc sö cuûa Hoäi thaùnh tö gia.

Vieäc toâi taùn thaønh khuoân maãu Hoäi thaùnh tö gia coù nghóa laø khoâng coù gì toát laønh taïi Hoäi thaùnh truyeàn thoáng chaêng? Hoaøn toaøn khoâng phaûi vaäy. ÔÛ möùc ñoä naøo ñoù maø caùc moân ñoà vaâng theo maïng leänh Ñaáng Christ ñöôïc ñaøo taïo neân töø trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng, thì heä thoáng ñoù ñöôïc chaáp nhaän. Tuy nhieân cô caáu vaø söï vaän haønh trong nhöõng Hoäi thaùnh nhö vaäy thöôøng gaëp nhieàu caûn trôû ñeå ñaït ñeán muïc tieâu maø Ñaáng Christ ñaët tröôùc chuùng ta, vaø thöôøng laø tieâu dieät muïc sö.

Ñieàu Gì Xaûy Ra Trong Buoåi Nhoùm Cuûa Hoäi Thaùnh Tö Gia?

(What happens at a house church Gatherings)

Khoâng phaûi moïi Hoäi thaùnh tö gia ñeàu phaûi coù cuøng moät cô caáu, vaãn coù nhieàu ñieàu khaùc nhau moãi Hoäi thaùnh tö gia phaûn aùnh ñöôïc saéc thaùi xaõ hoäi vaø vaên hoùacuûa rieâng noù – ñaây laø lyù do maø Hoäi thaùnh tö gia raát hieäu quaû trong coâng taùc truyeàn giaùo ôû nhöõng quoác gia maø chöa coù truyeàn thoáng vaên hoùacô ñoác. Tín höõu Hoäi thaùnh tö gia khoâng môøi haøng xoùm ñeán nhaø thôø, vì ñaây laø moät vieäc xa laï vaø hình thöùc leã nghi ñoái vôùi ngöôøi ngoaïi, neân noù laø söï caûn trôû cho vieäc quy phuïc ñaïo. Nhöng hoï laïi môøi haøng xoùm mình veà nhaø duøng böõa chung vôùi baïn beø.

Böõa aên chung laø moät thaønh phaàn chính trong Hoäi thaùnh tö gia. Ñoái vôùi nhieàu Hoäi thaùnh tö gia thì böõa aên bao goàm tieäc thaùnh, hay chính noù laø tieäc thaùnh roài, vaø moãi Hoäi thaùnh tö gia caù bieät coù theå phaân chia ñeå ñaït ñöôïc yù nghóa thuoäc linh cuûa noù. Nhö ñöôïc ñeà caäp ôû phaàn ñaàu, buoåi tieäc thaùnh nguyeân thuûy ñöôïc baét nguoàn töø vieäc aên leã Vöôït Qua, vaø haøm chöùa ñuû yù nghóa thuoäc linh. Döï leã Tieäc thaùnh nhö laø moät böõa aên hay moät phaàn cuûa böõa aên laø moät khuoân maãu raønh raønh cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân khi caùc tín höõu nhoùm laïi vôùi nhau. Chuùng ta ñoïc thaáy caùc cô ñoác nhaân ñaàu tieân:

Vaû, nhöõng ngöôøi aáy beàn loøng giöõ lôøi daïy cuûa caùc söù ñoà, söï thoâng coâng cuûa anh em, leã beû baùnh, vaø söï caàu nguyeän… Ngaøy naøo cuõng vaäy, cöù chaêm chæ ñeán ñeàn thôø; coøn ôû nhaø, thì beû baùnh vaø duøng böõa chung vôùi nhau caùch vui veû thaät thaø. (Coângvuï 2:42,46)

Nhöõng tín ñoà ñaàu tieân thaät söï caàm baùnh, beû ra roài chia cho nhau nhö laø ñieàu thöôøng laøm trong böõa aên cuûa hoï. Coù theå naøo söï beû baùnh xaûy ra trong böõa aên nhö vaäy ñaõ coù yù nghóa thuoäc linh ñoái vôùi hoï roài chaêng? Kinh thaùnh khoâng coù quaû quyeát nhö vaäy. Tuy nhieân William Barclay vieát laïi trong quyeån “Tieäc Thaùnh” raèng: “Khoâng nghi ngôø gì buoåi tieäc thaùnh baét nguoàn nhö moät böõa aên trong gia ñình hoaëc laø böõa aên vôùi baïn beø….yù töôûng moät mieáng baùnh nhoû vôùi moät hôùp nöôùc nho thì khoâng coù quan heä gì ñoái vôùi nguoàn goác cuûa buoåi Tieäc Thaùnh….. Buoåi Tieäc Thaùnh laø böõa aên gia ñình, toå chöùc trong nhaø baïn höõu”. Thaät ngaïc nhieân moïi hoïc giaû Kinh thaùnh thôøi nay ñeàu ñoàng yù vôùi Barclay theá nhöng Hoäi thaùnh vaãn laøm theo truyeàn thoáng chöù khoâng laøm theo Lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi veà vieäc naøy.

Chuùa Gieâ-su baûo moân ñoà Ngaøi daïy laïi moân ñoà hoï gìn giöõ moïi ñieàu Ngaøi phaùn cuøng hoï, cho neân khi Ngaøi phaùn aên baùnh, uoáng cheùn cuøng nhau ñeå nhôù ñeán Ngaøi, thì hoï phaûi daïy moân ñoà mình laøm y nhö vaäy. Coù theå naøo tieäc thaùnh ñöôïc thöïc hieän vaøo böõa aên bình thöôøng hay khoâng? Döôøng nhö coù veû laø nhö vaäy khi chuùng ta ñoïc lôøi cuûa Phaoloâ cho tín ñoà taïi Coâ-rinh-toâ:

Vaäy, khi anh em nhoùm nhau laïi moät choã, aáy chaúng coøn phaûi laø Tieäc thaùnh cuûa Chuùa maø anh em aên; bôûi vì luùc ngoài aên, ai cuõng noân naû maø aên böõa rieâng mình, ñeán noãi ngöôøi noï chòu ñoùi, coøn keû kia thì quaù ñoä. (1Coâr 11:20-21)

Nhöõng lôøi nhö vaäy coù yù nghóa gì khoâng khi noùi veà Tieäc Thaùnh nhö Hoäi thaùnh thôøi nay ñang thöïc hieän? Coù bao giôø baïn nghe nan ñeà trong khi döï Tieäc Thaùnh cuûa Hoäi thaùnh thôøi nay laø tín höõu aên böõa rieâng mình tröôùc, ñeå coù ngöôøi thì chòu ñoùi coøn keû khaùc thì no neâ khoâng? Nhöõng lôøi nhö vaäy chæ coù yù nghóa neáu Tieäc Thaùnh laø böõa aên thaät söï. Phaoloâ tieáp tuïc:

Anh em haù chaúng coù nhaø ñeå aên uoáng sao? Hay laø anh em khinh bæ Hoäi thaùnh cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi [Phaoloâ khoâng vieát veà nhaø thôø nhöng ñeà caäp ñeán moät hoäi chuùng, ñöôïc goïi laø Hoäi thaùnh cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi], muoán laøm cho nhöõng keû khoâng coù gì phaûi hoå theïn? Toâi neân noùi chi vôùi anh em? Coù neân khen anh em khoâng? Trong vieäc naày toâi chaúng khen ñaâu. (1Coâr 11:22)

Ngöôøi khoâng mang thöùc aên vaøo Hoäi thaùnh laøm gì phaûi hoå theïn, neáu tieäc thaùnh khoâng laø moät böõa aên thaät söï theo nhö ñoïan Kinh thaùnh treân.

Phao loâ noùi ñeán söï thaät laø moät soá tín höõu taïi thaønh Coârinhtoâ ñaõ ñeán buoåi nhoùm sôùm hôn ñeå aên böõa cuûa mình maø khoâng chôø ñôïi ngöôøi ñeán sau cuøng döï. Moät soá ngöôøi khaùc ñeán, coù theå ngheøo khoâng mang thöùc aên ñeán ñeå cuøng chia seø, neân hoï khoâng chæ bò boû ñoùi maø coøn bò hoå theïn bôûi vì roõ raøng hoï khoâng mang gì ñeán caû.

Sau ñieàu naøy Phao loâ laäp töùc vieát theâm Tieäc thaùnh laø moät thaùnh leã oâng ñaõ nhaän töø nôi Chuùa (1Coârinhtoâ11:23) vaø oâng thuaät laïi ñieàu xaûy ra taïi buoåi Tieäc thaùnh ñaàu tieân cuûa Chuùa (xem 1Coârinhtoâ11:24-25). Sau ñoù ñaõ caûnh caùo ngöôøi Coârinhtoâ döï Tieäc thaùnh trong caùch khoâng xöùng ñaùng, xaùc quyeát raèng neáu hoï khoâng xeùt mình thì hoï thaät söï aên uoáng söï xeùt ñoùan, qua beänh taät, ñau yeáu vaø ngay caû cheát sôùm (xem I Coârinhtoâ11:26-32).

Roài oâng keát luaän:

“Moãi anh em, vaäy thì luùc anh em hoïp laïi ñeå aên chung vôùi nhau, haõy chôø ñôïi nhau, ví baèng coù ai ñoùi, haõy aên taïi nhaø mình haàu cho anh em khoâng nhoùm laïi ñeå maøn chuoá

Nang unang narinig ng mga tao ang mga tahanang iglesia, lagi nilang pinagkakamalang ang pagkakaiba lamang ng tahanang iglesia sa iglesiang institusyunal ay ang laki at ang abilidad upang magbigay ng “ministeryo.” Minsan ay ipinagpapalagay ng mga tao na ang tahanang iglesia ay hindi makapag-aalay ng kalidad ng ministeryo na idinudulot ng mga iglesiang may gusali. Nguni’t kung ang pakahulugan sa “ministeryo” ay iyong nakatutulong sa paglikha ng mga alagad, ginagabayan sila upang maging katulad ni Cristo at binibigyang-kakayahang magbigay-serbisyo, kung gayon ay hindi nakalalamang ang mga institusyunal na iglesia, at gaya ng sinabi ko sa nakaraang kabanata, maaaring sila pa ang nalalamangan. Tunay na ang mga tahanang iglesia ay hindi nakapagdudulot ng dami ng iba-ibang aktibidades ng iglesiang institusyunal, nguni’t maaari silang umangat sa pagbibigay ng tunay na ministeryo.

Itinatanggi ng ilang tao ang mga tahanang iglesia bilang tunay na iglesia, dahil lamang sa kawalan ng totoong gusaling iglesia. Kung namuhay ang sinuman sa mga tao sa alinmang panahon sa unang tatlong dantaon ng iglesia, maaaring itinangi nila ang bawa’t iglesia sa mundo bilang totoong iglesia. Ang totoo niyan, inihayag ni Jesus, “Sapagka’t saanman may dalawa o tatlong nagkakatipon sa pangalan Ko, naroon akong kasama nila” (Mt. 18:20). Walang sinabi si Jesus kung saan dapat magtipon-tipon ang mga mananampalataya. At kahit na dalawa lang ang mananampalataya, ipinangako Niya na kasama Siya kung nagtitipon sila sa Kanyang pangalan. Ang ginagawa ng mga alagad ni Cristo sa mga kainan, pinagsasaluhan ang hapunan at nagpapalitan ng katotohanan, nagtuturo at pinangangaralan ang isa’t isa, ay tunay na mas malapit sa modelo ng Bagong Tipan sa pagtitipong- iglesia kaysa sa kadalasang nangyayari sa maraming gusaling iglesia sa Linggo ng umaga.

Sa nakaraang kabanata, inisa-isa ko ang ilan sa mga bentahe ng tahanang iglesia sa mga iglesiang institusyunal. Nais kong umpisahan ang kabanatang ito sa pag-iisa-isa ng ilan pang mga dahilan kung bakit tunay na balido ang modelong tahanang iglesia bilang alternatibong biblikal na maaaring maging epektibo sa pagsasagawa ng layuning paglikha ng mga alagad. Bagama’t una, nais kong ibunyag na ang aking layunin ay hindi upang batikusin ang mga iglesiang institusyunal ni ang kanilang mga pastor. Maraming-maraming makadiyos at tapat na pastor sa iglesiang institusyunal na gumagawa ng lahat ng makakaya sa loob ng kanilang istruktura upang maging kagiliw-giliw sa Panginoon. Naglilingkod ako sa libu-libong institusyunal na pastor taon-taon, at mahal ko silang tunay. Isa sila sa pinakamabubuting tao sa mundo. At dahil alam ko ang hirap ng kanilang gawain kaya nais kong mag-alay ng isang alternatibong paraan upang makatulong sa pagbawas ng kanilang lahi at making higit silang epektibo at masaya. Ang modelong tahanang iglesia ay biblikal at maaaring epektibong makatulong sa paglikha ng mga alagad at pagpapalago ng kaharian ng Diyos. Wala akong pagdududa na ang karamihan sa mga institusyunal na pastor ay higit na magiging maligaya, higit na magiging epektibo at higit na makaramdam ng kaganapan kung magsisilbi sila sa isang tahanang iglesia.

Isa akong pastor na institusyunal sa mahigit dalawampung taon at ginampanan ko ang sa pagkakaalam ko’y pinakamabuting nalalaman ko. Nguni’t pagkatapos kong gumugol ng maraming buwan sa pagbisita sa maraming iglesia sa Linggo ng umaga na naramdaman ko kung paano pumunta sa iglesia bilang “karaniwang tao.” Nabuksan ang aking mga mata, at naintindihan ko kung bakit walang gana ang maraming tao sa pagpunta sa iglesia. Gaya ng karamihan maliban sa pastor, uupo ako nang magalang at hihintayin ang pagtatapos ng service. Kapag natapos na ito, maaari akong makihalubilo sa iba bilang kasapi at hindi bilang bagot na manonood. Ang karanasang iyon ay isa sa mga nag-udyok sa akin upang umisip ng isang higit na magandang alternatibo, at nag-umpisa akong mag-reserts tungkol sa modelong tahanang iglesia.Namangha ako nang matuklasan kong mayroong milyun-milyong tahanang iglesia sa buong mundo, at napagtanto ko na tunay na may bentahe ang mga tahanang iglesia sa mga iglesiang institusyunal.

Marami sa mga pastor na nagbabasa nitong aklat ay hindi namamahala ng mga tahanang iglesia, kundi mga iglesiang institusyunal. Alam ko na marami sa isinulat ko ay mahirap tanggapin sa umpisa, dahil mukhang radikal ang mga ito. Nguni’t hinihingi ko na bigyan ang kanilang sarili ng panahon upang pagmuni-munihan ang aking sasabihin, at hindi ko inaasahan na agarang aakapin nilang lahat. Nagsulat ako para sa mga pastor, at ang nag-udyok sa akin ay pag-ibig sa kanila at sa kanilang mga iglesia.

Ang Tanging Uri ng iglesia sa Biblia (The Only Kind of Church in the Bible)

Una sa lahat, ang mga iglesiang institusyunal na nagtitipon sa mga natatanging gusali ay hindi kilala sa Bagong Tipan, samantalang ang mga tahanang iglesia ay nakaugalian sa sinaunang iglesia:

Nang mapag-isip-isip niya ito, nagpunta siya sa bahay ni Maria na ina ni Juan na tinatawag ding Marcos. Maraming nagkakatipon doon at nananalangin (Gw.12:12, idinagdag ang pagdidiin).

Sa aking pagtuturo at pangangaral sa inyo, maging sa harapan ng madla o sa bahay-bahay [nguni’t malinaw na hindi sa gusaling iglesia] man, hindi ako nangiming magsabi sa inyo ng anuman ikabubuti ninyo (Gw. 20:20, idinagdag ang pagdidiin).

Ikumusta ninyo ako kina Priscila at Aquila….Ikumusta rin ninyo ako sa iglesiang nagtitipon sa kanilang baha (Ro. 16:3-5, idinagdag ang pagdidiin; tingnan din ang Roma 16:14-15 sa banggit ng dalawa pang tahanang iglesia sa Roma).

Kinukumusta kayo ng mga iglesia sa Asya. Kinukumusta rin kayo nina Aquila at Priscila at ng mga kapatid na nagtitipon sa kanilang bahay sa pangalan ng Panginoon (1 Cor. 16:19, idinagdag ang pagdidiin).

Ikumusta ninyo ako sa mga kapatid sa Laodicea, gayundin kay Nimfa at sa iglesiang nagtitipon sa kanyang bahay (Col. 4:15, idinagdag ang pagdidiin).

At para sa iglesiang nagtitipon sa inyong bahay; Kay Apia na aming kapatid na babae, at kay Arquipo na kapwa naming naglilingkod sa Panginoon (Filem. 1:2,idinagdag ang pagdidiin).

Pinagtalunan na ang tanging dahilan ng hindi pagtatayo ng sinaunang iglesia ng gusaling iglesia ay dahil sanggol pa lamang ang iglesia. Nguni’t ang pagiging sanggol ay nagpatuloy ng ilan pang dekada ng naitalang kasaysayan ng Bagong Tipan (at higit pang dalawang dantaon pagkatapos nito). Kaya kung ang pagtatayo ng mga gusaling iglesia ay isang tanda ng gulang ng iglesia, ang iglesia ng mga apostol na nabasa natin sa libro ng Mga Gawa ay hindi kailanman naging magulang.

Iminumungkahi ko na kaya wala sa mga apostol ang nagtayo ng iglesia ay dahil ito, sa totoo lang, ay ipinagpalagay na labas sa kalooban ng Diyos, dahil ni walang iniwang halimbawa o instruksiyon si Jesus. Lumikha siya ng mga alagad nang walang natatanging gusali, at sinabi Niya sa Kanyang mga alagad na lumikha ng alagad. Hindi nila nakita ang pangangailangan ng natatanging gusali. Ganyan kasimple. Nang sabihin ni Jesus sa Kanyang mga alagad na humayo sa mundo at lumikha ng mga alagad, hindi inisip ng mga alagad, “Ang gusto ni Jesus ay magtayo ng mga gusali at magsermon doon minsan isang linggo.”

Dagdag pa, ang pagtatayo ng natatanging mga gusali ay maaaring direktang pagsalungat sa utos ni Jesus na huwag mag-ipon ng kayamanan sa lupa, at magsayang mga salapi sa isang bagay na hindi kailangan, at pagnakawan ang kaharian ng Diyos ng mga kayamanang magagamit sa ministeryong nakapagpapabago ng mga tao.

Pamamahalang Biblikal (Biblical Stewardship)

Dumako tayo sa pangalawang bentahe ng mga tahanang iglesia sa institusyunal na iglesia: isinusulong ng modelong tahanang iglesia ang makadiyos na pamamahala ng yaman ng kanyang mga miyembro, na totoong napakahalagang aspekto ng pagiging alagad. Walang salapi ang nasasayang sa gusaling iglesia, pag-aari, pag-upa, pagpapaayos, pagpapalaki, pagpapa-remodel, pagpapainit o pagpapalamig sa mga ito. Samakatuwid, ang ginugol sana sa mga gusali ay magagamit upang pakainin at damitan ang mahihirap, ikalat ang Ebanghelyo, at lumikha ng mga alagad, gaya ng nangyari sa aklat ng Mga Gawa. Isipin ang kabutihang maaaring nangyari sa kaharian ng Diyos kung ang bilyun-bilyong dolyar na ginugol sa mga gusaling iglesia ay ginamit sa pagpapakalat ng Ebanghelyo at pagkalinga sa mahihirap! Napakahirap isipin.

Dagdag pa rito, ang mga tahanang iglesiang binubuo ng hindi hihigit sa dalawampung tao ay mapapamahalaan ng “pagtatayo ng tolda” (ibig sabihin, “walang bayad”) na mga namumuno/pastor/tagapangasiwa, isang tunay na posibilidad kung mayroong ilang mga namumunong mananampalataya sa isang tahanang iglesia. Ang mga iglesiang gaya nito ay hindi kailanman nangangailangan ng salapi upang gumana.

Siyempre, maaaring ipahiwatig ng Biblia na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa ay dapat mabayaran sa gawaing ginagampanan, kaya ang mga gumugugol ng buong panahon sa ministeryo ay dapat tumanggap ng kabayaran (tingnan ang 1 Tim. 5:17-18). Ang sampung sumusuweldo sa isang tahanang iglesia na nagbibigay ng ikapu ay maaaring makasuporta sa isang pastor sa umiiral na standard ng kabuhayan. Ang limang nagbibigay ng ikapu ay maaaring makatulong sa isang pastor upang magugol niya ang kalahati ng kanyang panahon sa ministeryo.

Sa pagsunod sa modelong tahanang iglesia, ang salaping gugugulin sa mga gusali ay maaaring gamiting pangsuporta sa mga pastor, kaya ang mga institusyunal na pastor ay hindi dapat mag-isip na ang pagdami ng tahanang iglesia ay banta sa seguridad ng kanilang trabaho. Bagkus, maaaring magawa ng iba pang lalaki at babae ang kagustuhang itinalaga ng Diyos sa kanilang puso upang pagsilbihan Siya sa bokasyunal na ministeryo.

[1]

At iyan din ay makakatulong sa katuparan ng paglikha ng mga alagad. Mangyari pa, ang isang tahanang iglesia na may dalawampung taong sumusuweldo ay maaaring makapagbigay ng kalahati ng kanyang tinatanggap sa mga programang pagtulong sa mahihirap. At iyan din, ay makakatulong sa pagtupad ng layuning lumikha ng mga alagad.

Kung ang isang institusyunal na iglesia ay naging ilang tahanang iglesia, ang mga taong maaaring mawalan ng suwelduhang trabaho ay makapagtatrabaho bilang tagapamahalang administratibo at kasali sa mga programa at marahil ang iba ay mabibigyan ng tanging ministeryo (halimbawa, mga ministeryo ng kabataan sa malalaking iglesia) na ayaw makipagpalit sa ministeryong maliit ang batayang biblikal sa mga ministeryong malaki ang biblikal na batayan. Ang mga tahanang iglesia ay hindi nangangailangan ng ministeryo ng kabataan dahil ang mga magulang ay nabigyan ng ganyang tungkulin sa Biblia, at ang mga tao sa tahanang iglesia ay talagang nagsisikap sumunod sa Biblia sa halip na sa kaugalian ng kultural na Cristianismo. Ang mga Cristianong kabataang walang Cristianong magulang ay maaaring maisama sa mga tahanang iglesia at kalingain gaya ng sa mga iglesiang institusyunal. Pagtatakhan ba ng sinuman kung bakit walang binabanggit sa Bagong Tipan na “pastor ng kabataan” o “pastor ng mga bata” ? Ang mga naturang ministeryo ay hindi umiral sa unang 1900 taon ng Cristianismo. Bakit mahalaga na ang mga ito ngayon, lalo na sa mayayamang kanluraning bansa?

[2]

Bilang pangwakas, partikular sa mga higit na mahihirap na bansa, kadalasang imposibleng makaupa o magkaroon ng gusaling iglesia ang mga pastor na hindi tinutulungan ng mga kanluraning Cristiano. Maraming naidudulot na hindi maganda ang ganitong ugnayan. Subali’t ang totoo niyan ay, sa loob ng 300 taon hindi nagkaroon ng suliraning ganyan ang Cristianismo. Kung isa kang pastor sa isang umuunlad na bansa at ang iyong kongregasyon ay walang kakayahang magkaroon ng gusaling iglesia, huwang mong lubus-lubusang purihin ang bisitang Amerikano sa pag-asang makahanap ng mina. Nilutas na ng Diyos ang iyong problema. Hindi mo talaga kailangan ang isang gusaling iglesia upang matagumapay na lumikha ng mga alagad. Sundin ang modelong biblikal.

Ang Pagwawakas ng Pira-Pirasong Pamilya (The End of Fragmented Families)

Isa pang bentaheng ng tahanang iglesia ay ito: nakaaangat sila sa pagkakalinga sa mga bata at katutubo. Isa sa mga dakilang kabulaanang pinakakalat ng mga institusyunal na iglesia ngayon (lalo na ng malalaki sa Estados Unidos) ay idinudulot nila ang magagaling na ministeryo sa mga bata at katutubo. Subali’t itinatago nila ang katotohanang karamihan sa mga batang nakararanas na masasayang ministeryo ay hindi na bumabalik “pag-alis nila sa pugad.” (Magtanong sa sinumang pastor ng kabataan para sa mga estadistika—alam niya ito.)

Bilang karagdagan, ang mga iglesiang may pastor ng kabataan at pastor ng mga bata ay laging nagpapalawig ng kabulaanang nabanggit sa mga magulang na maaaring sila ay walang kakayahan o hindi responsable para sa treyning espiritwal ng kanilang mga anak. Muli, “Kami ang bahala sa treyning espiritwal ng inyong mga anak. Kami ang mga mayroong propesyunal na kakayahan.”

Ang umiiral na sistema ay nagpapalawig ng pagkabigo, dahil lumilikha ito ng siklo ng lumalaking kompromiso. Nag-uumpisa ito sa mga magulang na naghahanap ng mga iglesiang kasiya-siya sa kanilang mga anak. Kung ang kabataang si Johnny ay nagsabing nasiyahan siya sa iglesia, kinikilig ang mga magulang, dahil itinatapat nila ang kasiyahan ni Johnny sa iglesia sa interes ni Johnny sa mga bagay na espiritwal. Kadalasan ay mali sila.

Ang mga matatandang pastor na nais magtagumpay ay gustong lumago ang kanilang mga iglesia, kaya kadalasang nakakaramdam ang mga pastor ng kabataan ng pagpupumilit upang gumawa ng mga programang “ nauugnay” na sa pananaw ng mga bata ay nakasisiya (“Nauugnay” ay laging sumusunod sa “kasiyahan” at “nauugnay” ay hindi laging nangangahulugang , “Inaakay ang mga bata upang magsisi, manampalataya, at sumunod sa mg utos ni Jesus.”) Kapag naibenta ang programa sa mga bata, ang mga walang-muwang na magulang ay babalik (kasama ng kanilang salapi), at lalago ang iglesia.

Ang tagumpay ng mga grupong kabataan ay nasusukat sa bilang ng mga dumadalo. Nakikita ng mga pastor ng kabataan ang kanilang sarili na gumagawa ng lahat upang hikayatin ang kabataan, at iyan mismo ay nangangahulugang nakokompromiso ang totoong espiritwalidad. Kawawa iyang pastor ng kabataan na nakakarinig ng mga ulat na ibinubulong ng mga magulang sa mga matatandang pastor na ang kanilang mga anak ay nagrereklamo sa nakababagot at mapanghatol na mga mensahe.

Nguni’t anong pagpapala ang dulot ng mga pastor ng kabataan sa katawan ni Cristo kung nagiging pinuno sila ng tahanang iglesia. Karaniwan nang mayroon silang kakayahan sa pakikipagkapwa at mayroon silang bagong sigla at walang kakulangan sa lakas. Marami sa kanila ang pastor ng kabataan lamang dahil iyan ang kailangang unang hakbang upang makamtan nila ang mga kagila-gilalas na kakayahang manatili bilang namumunong pastor. Karamihan ay higit na may kakayahan sa pagiging pastor ng isang tahanang iglesia. Ang ginagawa nila sa mga grupo ng kabataan ay maaaring higit na malapit sa modelong biblikal ng isang iglesia higit pa sa nangyayari sa pangunahing santuaryo ng iglesia! Pareho rin ang masasabi sa mga pastor ng mga bata, na maaaring higit na malayo na ang narating kaysa sa mga matatandang pastor sa pagsisilbi sa mga tahanang iglesia, kung saan lahat, kasama na ang mga bata, ay uupo sa isang maliit na bilog, lahat sumasali at sama-samang naghahapunan.

Ang mga bata at katutubo ay likas na higit na mabuting kinakalinga sa mga tahanang iglesia, dahil nararanasan nila ang tunay na Cristianong komunidad at may pagkakataong sumali, magtanong, at makipagkapwa sa mga tao sa lahat ng gulang, lahat bilang bahagi ng isang pamilyang Cristiano.Sa mga institusyunal na iglesia lagi silang nahaharap sa isang malaking palabas at “kasiyahan” sa pagkatuto, nakararanas ng kaunti kung mayroon mang tunay na komunidad, nalalantad sa malawakang pagpapanggap, at gaya ng sa eskuwelahan, nakikipagkapwa lamang sa kaedad nila.

Nguni’t sa pagtitipon ng lahat ng edad, paano ang mga sanggol na umiiyak o maliliit na batang nababalisa?

Dapat silang laging nagbibigay-tuwa, at may maaaring gumawa ng mga praktikal na hakbang upang mapanghawakan sila kapag nagkakaroon ng problema. Halimbawa, maaari silang dalhin sa isa pang silid upang bigyang-kasiyahan, o bigyan ng pangkulay at papel upang magkulay sa sahig. Sa komunidad ng isang tahanang bahay, ang mga sanggol at bata ay hindi problemang inilalagak sa nursery na pinamamahalaan ng isang estranghero. Minamahal sila ng lahat sa kanilang napalaking pamilya. Ang isang sanggol na nag-uumpisang umiyak sa institusyunal na iglesia ay napapaligiran ng kanyang pamilya, at walang pumapansin sa paalalang isang maliit na handog mula sa Diyos ay nasa kanilang paligid, isang taong nahawakan nilang lahat sa kanilang mga bisig.

Ang mga magulang na may mga anak na mahirap suwayin ay maaaring maturuan ng ibang magulang ng mga kailangan nilang malaman. Muli, ang mga mananampalataya ay mayroong tunay at mapagkandiling ugnayan. Hindi sila nagtsi-tsismis tungkol sa isa’t isa na siyang nangyayari sa isang iglesiang institusyunal. Kilala at minamahal nila ang isa’t isa.

Maliligayang Pastor (Happy Pastors)

Dahil nakapag-pastor ako ng mga iglesia sa dalawang dekada, nakausap ang libu-libong mga pastor sa buong mundo, at nagkaroon ng maraming pastor bilang kaibigan, masasabi kong may alam ako sa mga hinihingi ng pagiging pastor sa isang modernong iglesia. Gaya ng bawa’t pastor ng isang institusyunal na iglesia, naranasan ko ang “madilim na bahagi” ng ministeryo. Minsan ay nagiging masyadong madilim. Katunayan, “brutal” ang higit na akmang salita upang ilarawan ito.

Ang mga inaasahan sa isang pastor na nakasasagupa nila ay walang-dudang nagdudulot ng matinding alalahanin na minsan ay nakasisira ng kanilang ugnayan sa sarili nilang pamilya. Nasisiraan ng loob ang mga pastor sa maraming dahilan. Kailangan nilang maging politiko, hukom, mga amo, sikolohista, direktor ng aktibiti, kontraktor ng mga gusali, tagapayo ng mag-asawa, mananalumpati, manedyer, manghuhula at mamamahala. Lagi nilang nakikita ang kanilang sarili sa mahigpit na pakikipagkompetisyon sa ibang pastor upang makakuha ng higit na malaking bahagi sa katawan ni Cristo. Kaunti ang kanilang panahon para sa pansariling disiplinang espiritwal. Marami sa kanila ang nakukulong sa kanilang bokasyon at hindi sila tumatanggap ng tamang suweldo. Ang kanilang kongregasyon ay kliyente at amo nila. Kung minsan pinahihirapan sila ng mga kliyente at among iyon.

Kung ikukumpara, higit na madali ang pagiging pastor sa tahanang iglesia. Una, kung malinis ang buhay niya bilang tunay na alagad at nagtuturo ng di-matatawarang pagsunod sa mg utos ni Jesus, kaunting mga kambing ang magkaka-interes na maging bahagi ng kanyang grupo. Katunayan, ang pagtipon sa mga tahanan ay sapat na upang lumayo ang mga kambing. Kaya karamihan sa papastoran niya ay mga tupa.

Pangalawa, maaaring mahalin at kalingain niya ang lahat ng kanyang tupa sa personal na paraan, dahil labindalawa hanggang dalawampu lamang ang kanyang pangangasiwaan. Masisiyahan siya sa higpit ng kanilang ugnayan, dahil para siyang ama ng isang pamilya. Maibibigay niya ang panahong karapat-dapat sa kanila. Naaalala ko noong pastor ako ng iglesiang institusyunal, lagi kong nararamdaman na ako’y nag-iisa. Hindi ako makalapit kaninuman sa aking kongregasyon, baka masamain ng iba ang hindi ko pagsali sa kanila bilang matalik na kaibigan o magselos sila sa aking mga kasama. Ninais ko ang tunay na mahigpit na ugnayan sa ibang mananampalataya, nguni’t hindi ko kayang bayaran ang kapalit ng pagkakaroon ng tunay na mga kaibigan.

Sa isang mahigpit na pamilya ng tahanang iglesia, likas na tumutulong ang mga miyembro upang panatilihin ang tungkulin ng pastor, dahil siya ay kanilang matalik na kaibigan, hindi isang artista sa entablado.

Magugugol ng pastor ng tahanang iglesia ang panahon sa pagpapaunlad sa mga pinuno ng susunod na tahanang iglesia, kaya pagdating ng panahon upang lumago, handa na ang mga pinuno. Hindi niya kailangang bantayan ang mga pinuno na magdadala ng kanilang kakayahan mula sa iglesia Patungo sa isang Bible School sa ibang lugar.

Magkakaroon din siya ng panahon upang paunlarin ang iba pang ministeryo sa labas ng kanyang lokal na kongregasyon. Marahil ay maaari siyang maglingkod sa mga presinto, mga ospisyo, o maging kasapi ng isa-isang Ebanghelismo para sa mga takas o mangangalakal. Depende sa kanyaang karanasan, maaari niyang gugulin ang bahagi ng kanyang panahon sa pagtatatag ng iba pang tahanang iglesia, o magturo sa nakababatang pastor ng tahanang iglesia na lumaki sa ilalim ng kanyang ministeryo.

Hindi siya nakakaramdam ng matinding kapaguran bilang isang nagtatanghal tuwing Linggo ng umaga. Kailanman ay hindi niya kailangang maghanda ng tatlong-puntong sermon sa Sabado ng gabi, at nag-iisip kung paano niya mapasisiya ang napakaraming taong nabibilang sa napakaraming hanay ng paglagong espiritwal.

[3]

Masisiyahan siya sa pagbantay kung paano ginagamit ng Espiritu Santo ang lahat sa mga pagtitipon at hikayatin sila upang gamitin ang kanilang mga kakayahan. Maaari siyang lumiban sa mga pagpupulong at magiging maganda pa rin ang takbo ng lahat kahit wala siya roon.

Wala siyang gusaling gugulo sa kanya at walang empleyadong pamamahalaan.

Wala siyang dahilan upang makipagkompetensiya sa ibang lokal na pastor.

Walang “lupon ng iglesia” upang guluhin ang kanyang buhay at gamitin ito ng mga away-politiko.

Sa maikling salita, makakamit niya ang kagustuhan ng Diyos para sa kanya, at hindi ang itinakda sa kanya ng Kristiyanismong kultural. Hindi siya ang pangunahing artista, presidente ng kompanya, o ang bida ng masa. Siya ay tagalikha ng alagad, ang tagapagturo ng mga banal.

Maliligayang Tupa (Happy Sheep)

Lahat ng tungkol sa tunay na biblikal na tahanang iglesia ay siyang kagustuhan at ikinasisiya ng tunay na mananampalataya.

Lahat ng totoong mananampalataya ay nananabik sa tunay na ugnayan sa ibang mananampalataya, dahil naipadala sa kanila ang pag-ibig ng Diyos. Ang mga ugnayang ito ay bahagi na ng mga tahanang iglesia. Ito ang sinasabi ni Biblia na kapatiran, isang dalisay na pagbabahagi ng buhay sa ibang mga kapatid. Nililikha ng mga tahanang iglesia ang isang kaligiran kung saan ginagawa ng mga mananampalataya ang dapat nilang gawin, na nakikita sa siping “kapwa” sa Bagong Tipan. Sa isang tahanang iglesia, ang mga mananampalataya ay maaaring magpayo, manghikayat, magbigay ng magandang halimbawa, mag-aliw, magturo, magsilbi at ipanalangin ang isa’t isa. Maaari nilang kayagin ang isa’t isa upang magmahal at gumawa ng mabubuti, ikumpisal ang kasalanan sa isa’t isa, pasanin ang hirap ng bawa’t isa, paalalahanan ang bawa’t isa sa pamamagitan ng mga salmo, imno at awiting espiritwal. Masasamahan nila ang isa’t isa sa paghagulgol at makisaya sa mga nagsasaya. Ang mga bagay na ito ay hindi madalas na nangyayari sa mga pagpupulong sa Linggo ng umaga sa mga iglesiang institusyunal kung saan nakaupo at nanonood ang mga mananampalataya. Tulad ng sinabi sa akin ng isang miyembro, “Kung maysakit ang isa sa aming samahan, hindi ako nagdadala ng pagkain sa bahay ng isang dayuhan dahil nagpalista ako sa ‘ministeryo ng hapunan.’ Likas akong nagdadala ng hapunan sa isang taong kilala at minamahal ko.”

Ang mga tunay na mananampalataya ay nasisiyahan sa ugnayan at pakikiisa. Ang pasibong pag-upo at pakikinig sa walang katuturan at paulit-ulit na sermon sa bawa’t taon ay nag-iinsulto sa kanilang katalinuhan at espiritwalidad. Bagkus, mas gusto nila ang magkaroon ng pagkakataon upang ipamahagi ang kanilang mga isipang natanggap tungkol sa Diyos at Kanyang Salita, at ipinagkakaloob iyan ng mga tahanang iglesia. Sa pagsunod sa isang modelong biblikal at hindi isang kultural, “may umaawit, may nagtuturo, may naghahayag ng kalooban ng Diyos, may nagsasalita ng iba’t ibang mga wika, at mayroon namang nagpapaliwanag noon” (1 Cor. 14:26). Sa mga tahanang iglesia, walang nawawala sa karamihan o walang hindi isinasali ng isang grupo sa iglesia.

Ang mga tunay na mananampalataya ay nagnanais na sila ay gamitin sa serbisyo ng Diyos. Sa isang tahanang iglesia, may pagkakataon para sa lahat upang magamit at magbigay-pagpapala sa lahat, at ang mga tungkulin ay ipinamamahagi sa lahat, kaya walang nakararanas ng matinding kapaguran na siyang nararamdaman ng karamihan sa mga matapat na miyembro ng mga iglesiang institusyunal. Ang pinakamaliit na hinihingi, lahat ay maaaring magdala ng pagkain upang pagsaluhan sa kainan, na binabanggit ng Banal na Kasulatan bilang “salusalong magkakapatid” (Ju. 1:12). Para sa maraming tahanang iglesia, ang salusalong iyan ay sumusunod sa halimbawa ng orihinal na Hapunan ng Panginoon, na bahagi ng totoong hapunan ng Passover. Ang Hapunan ng Panginoon ay hindi “banal na miryenda ng Diyos” na siyang narinig kong sinabi ng isang batang lalaki sa isang iglesiang institusyunal. Ang pagkain ng isang maliit na tinapay at pag-inom ng kaunting juice ng mga hindi magkakakilala sa ilang segundo ng isang serbisyo sa iglesia ay lubhang hindi nakikilala sa Biblia at sa mga biblikal na tahanang iglesia. Ang sakramental na kahulugan ng Komunyon ay napayayaman sa isang pinagsaluhang kainan ng mga alagad na nagmamahal sa isa’t isa.

Sa isang tahanang iglesia, ang pagsamba ay simple, tapat ang pagsasamahan, hindi isang palabas. Gusto ng mga tunay na mananampalataya na sumamba sa Diyos sa espiritu at katotohanan.

Doktrinal na Paninimbang at Pagpaparaya (Doctrinal Balance and Toleration)

Sa mga ordinaryo at bukas na forum ng maliliit na pagtitipon ng iglesia, lahat ng pagtuturo ay maaaring uriratin ng sinumang marunong bumasa. Mga magkakapatid na magkakakilala at nagmamahalan ay may kahiligang igalang ang mga pananaw na naiiba sa kanila, at kahit na hindi nagkakaisa ang grupo, ang pag-ibig, hindi doktrina, ang nagbibigkis pa rin sa kanila. Anumang pagtuturo ng sinumang tao sa grupo, pati na ang mga namumuno/pastor/tagapangasiwa, ay maaaring usisain nang may pagmamahal ng sinuman, dahil ang Espiritu ay ipinagkaloob na sa bawa’t isa (tingnan ang1 Jn. 2:27). Ang mga likas na na modelong biblikal ng pagwawasto at paninimbang ay makakatulong upang hadlangan ito sa paglihis sa doktrina.

Lubhang taliwas ito sa umiiral sa modernong iglesiang institusyunal, kung saan ang doktrina ng iglesia ay naitatag mula sa umpisa at hindi mahahamon. Samakatuwid, ang masasamang doktrina ay iiral nang walang hanggan, at ang doktrina ang nagiging pagsubok-litmus ng pagtanggap. Sa parehong dahilan, isang punto ng tanging sermon ay maaaring magresulta sa agarang pag-aalisan ng mga di-sumasang-ayon, na lalayas upang pansamantalang humanap ng “katulad na mananampalataya”. Alam nila na walang saysay kahit ang pakikiusap sa pastor tungkol sa kanilang di-pagkakaunawaang doktrinal. Kahit nakumbinsi siyang palitan ang kanyang pananaw, kailangan niyang itago ito sa mga nakatataas ng ranggo sa kanyang denominasyon. Ang mga di-pagkakaunawaang doktrinal sa loob ng iglesiang institusyunal ay lumilikha ng mga pastor na nabibilang sa ilang pinakamagagaling na politiko sa mundo, mga mananalumpating nagsasalita sa malabong pangkalahatan at lumilihis sa anumang maaaring magresulta sa di-pagkakaunawaan, at nililinlang ang lahat upang isiping kasali siya sa kanila.

Isang Makabagong Uso (A Modern Trend)

Napaka-interesanteng isipin na dumaraming mga iglesiang institusyunal ang lumilikha ng maliliit na grupong istruktura sa loob ng modelong institusyunal, at kinikilala ang halaga sa pag-aalagad. Higit pang sumusulong ang ilang iglesia, ibinabatay ang kanilang batayang istruktura sa maliliit na grupo, at ipinapalagay na ito ang mga pinakamahalagang aspekto ng kanilang ministeryo. Ang higit na malaking “pagdiriwang na pulong” ay pangalawa sa kahalagahan sa maliliit na grupo (kahit sa teorya lamang).

May mga hakbang sa tamang direksiyon, at pinagpapala ng Diyos ang naturang hakbang, dahil ang Kanyang pagpapala sa atin ay katumbas ng antas ng pakikitungo natin sa kanyang kagustuhan. Siyanga, ang mga “cell churches” ay higit na maayos ang istruktura kaysa sa standard na iglesiang institusyunal, upang mapabilis ang paglikha ng mga alagad. Nasa pagitan sila ng modelong iglesiang institusyunal at ang modelong tahanang iglesia, at pinagsasama ang elemento ng dalawa.

Paano maihahambing ang makabagong iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo sa sinauna at modernong tahanang iglesia? May ilang pagkakaiba.

Halimbawa, sa malas ay nagiging tagausad ng hindi tama sa institusyunal na iglesia ang maliliit na grupo, lalo na kung ang tunay na motibo upang umpisahan ang ministeryong maliliit na grupo ay itatag ang kahariang iglesia ng namumunong pastor. Kaya ginagamit niya ang mga tao para sa kanyang sariling kapakanan, at akmang-akma ang mga maliliit na grupo para sa plano niyang ito. Kapag nangyari ito, ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay napipili dahil sa kanilang subok nang katapatan sa inang iglesia, at hindi sila dapat maging magaling o karismatik, kung hindi ay pupunuin ng demonyo ang kanilang isip ng mga ideang hindi sila magtatagumpay sa kanilang sarili lamang. Ang polisiyang tulad nito ay umaantala sa bias ng maliliit na grupo at, gaya ng alinmang iglesiang institusyunal, ay nagtataboy sa tunay na natawag at nagnanais maging pinuno sa mga Bible School at seminaryo, ninanakawan ang iglesia ng tunay na mga handog, at dinadala ang naturang mga tao sa isang lugar na matuturuan-ng-salita sa halip na kinakalinga-sa-gawain.

Ang maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay kadalasang nagiging hihigit lamang sa mga grupong kapatiran. Hindi kailanman nangyayari ang paglikha ng alagad. Dahil ang mga tao ay dapat nasusubuan ng pagkaing-espiritwal sa Linggo ng umaga, kung minsan ay tumutuon ang maliliit na grupo sa ibang bagay bukod sa Salita ng Diyos, at ayaw ng pag-uulit ng Lingguhang umaga.

Ang maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay kadalasang binuo ng isang kasapi ng iglesia, sa halip na iniluwal ng Espiritu. Nagiging isa na namang programa sa maraming programa ng iglesia. Pinagsasama ang mga tao dahil sa kanilang edad, kalagayang panlipunan, background, hilig, estadong marital o lugar ng pinanggalingan. Ang mga kambing ay kadalasang inihahalo sa mga tupa. Lahat ng makataong pagbubukod ay hindi nakakatulong sa mga mananampalataya upang mahalin ang isa’t isa na hindi alintana ang kanilang pagkakaiba. Tandaan na marami sa mga sinaunang iglesia ay pinagsamang Judio at Hentil. Regular silang sama-samang kumakain, isang bagay na ipinagbabawal ng tradisyong Judio. Marahil ay napakayaman ang mga karanasan sa pagpupulong na mga ito! Anong mga pagkakataon upang lumakad sa pag-ibig! Anong mga pagpapatotoo sa kapangyarihan ng Ebanghelyo! Kaya bakit natin ipagpapalagay na kailangan nating hatiin ang lahat sa buong-buong mga grupo upang maseguro ang tagumpay ng maliliit na grupo?

Ang mga iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo ay mayroon pa ring palabas tuwing Linggo ng umaga, kung saan pinanonood ng mga tao ang pag-arte ng mga batikan. Hindi kailanman pinapayagan ang mga maliliit na grupo upang magsama kapag may “tunay” na serbisyo sa iglesia, ipinakikita sa lahat na ang tunay na mahalaga ay ang mga serbisyong institusyunal. Dahil sa mensaheng iyan, marami, kung hindi ang karamihan, ng mga dumadalo sa Linggo ng umaga, ay hindi sasali sa isang maliit na grupo kahit hinikayat sila, dahil nakikita nilang opsyunal ito. Kuntento silang dumadalo sa pinakamahalagang lingguhang service. Kaya ang konseptong maliit na grupo ay maaaring isulong bilang may halaga, nguni’t hindi kasing-halaga ng institusyunal na service sa Linggo. Ang pinakamagandang pagkakataon para sa tunay na kapatiran, pag-aalagad at paglagong espiritwal ay napapaliit ang katuturan.Naipapadala ang maling mensahe. Hari pa rin ang serbisyong institusyunal.

Marami Pang Pagkakaiba (More Differences)

Nahuhubog pa ring parang piramidang korporasyon ang mga iglesiang institusyunal na may maliliit na grupo, na alam ng lahat ang lugar sa herarkiya. Ang mga tao sa tuktok ay nagtuturing sa kanilang sarili bilang “tagasilbing pinuno,” nguni’t kadalasang parang opisyal na responsable sa paggawa ng mga pasya ng tagapagpaganap. Mas malaki ang iglesia, mas malayo ang pastor sa miyembro ng kanyang kawan. Kung tunay siyang pastor at mapapasabi mo siya ng katotohanan nang hindi niya namamalayan, aaminin niyang higit na maligaya siya noong pastor siya ng maliit na kawan.

Gayundin, ang mga institusyunal na iglesiang may maliliit na grupo ay nagsusulong pa rin ng paghihiwalay ng ministro at layko. Ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay laging mas mababa sa sumusuweldong propesyunal. Ang mga leksiyon sa Bible study ay kadalasang itinuturo o inaaprubahan ng ministeryo, dahil ang mga pinuno ng maliliit na grupo ay hindi mapagkakatiwalaan ng higit na maraming kapangyarihan. Hindi pinapayagan ang mga maliliit na grupo upang magsagawa ng Hapunan ng Panginoon o magbautismo. Itong mga sagradong gawain ay inilalaan sa mga hanay ng elit na may titulo at diploma. Iyong mga natawag sa ministeryong bokasyunal sa koponan ay kailangang pumunta sa Bible School o seminaryo upang karapat-dapat para sa “tunay” na ministeryo upang makasali sa grupong elit.

Kung minsan, ang mga maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay maliliit na serbisyong- iglesia lamang, na isinasagawa sa hindi hihigit sa 60 hanggang 90 sandali, kung saan isang magaling na tao ang namumuno sa pagsamba at isa pang magaling ang nagbibigay ng aprubadong pagtuturo. Kaunti ang pagkakataon upang gamitin ng Espiritu ang iba, magpamudmod ng mga kakayahan, o magpalago ng mga ministro.

Ang mga tao ay kadalasang walang katapatan sa maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal, pabugsu-bugsong dumalo, at ginagawa minsan ang mga grupo bilang pansamantala, kaya higit na mababaw ang ugnayan ng komunidad kaysa sa tahanang iglesia.

Ang mga maliliit na grupo sa iglesiang institusyunal ay karaniwang nagtitipon sa gitna ng linggo upang hindi dagsain ng isa pang kumpol ng pulong ang katapusan ng linggo. Samakatuwid, ang isang maliit na grupo sa gitna ng linggo ay kadalasang limitado sa dalawang oras para sa makakadalo, at mahigpit para sa mga batang nag-aaral o para doon sa manggagaling sa malayo.

Kahit na isinusulong ng mga iglesiang institusyunal ang ministeryong maliliit na grupo, mayroon pa ring gusali na gugugol ng salapi. Katunayan, kung daragdagan ng programang maliliit na grupo ang mga tao sa iglesia, higit na marami pang salapi ang gugugulin upang gumawa ng mga programa. Dagdag pa rito, ang mga organisadong grupo sa loob ng institusyunal na iglesia ay kadalasang nangangailangan ng isang karagdagang suwelduhang tao. Ang ibig sabihin niyan ay higit na maraming salapi para sa isa pang programang iglesia.

Marahil ang pinakamatindi ay, ang mga pastor sa institusyunal na iglesiang may maliliit na grupo ay kadalasang sobrang limitado sa kanilang personal na paglikha ng alagad. Masyado silang abala sa napakaraming tungkulin kaya kakaunti ang panahong ginugugol sa solo-solong pag-aalagad. Ang pinakamalapit na mararating nila ay ang pag-aalagad sa mga pinuno ng maliliit na grupo, nguni’t kahit iyan ay limitado sa minsan-isang-buwang pagpupulong.

Ang lahat nang ito ay nagsasabing ang mga tahanang iglesia, sa aking palagay, ay higit na biblikal at epektibo sa paglikha at pagpapalago ng mga alagad at tagalikha-ng-alagad. Nguni’t napagtanto ko, na ang aking palagay ay hindi agarang makapagpapabago sa daan-daang-taon ng tradisyong iglesia. Kaya hinihikayat ko ang mga institusyunal na pastor upang gumawa ng bagay sa direksiyon ng pagsusulong sa kanilang mga iglesia sa higit na biblikal na modelo ng paglikha ng alagad.

[4]

Maaari nilang gawin ang pag-aalagad nang isahan sa mga magiging pinuno o mag-umpisa ng ministeryong maliliit na grupo. Maaari silang magkaroon ng “maagang- iglesiang Linggo” kapag ang gusaling iglesia ay isasara at lahat ay magsasalu-salo sa mga tahanan at subukang magtipon gaya ng ginawa ng mga Cristiano sa unang tatlong dantaon.

Ang mga pastor na may maliliit na grupo sa kanilang mga iglesia ay maaaring magpawala sa mga ito upang bumuo ng mga iglesia sa bahay-bahay at tingnan kung ano ang mangyayari. Kapag malulusog ang mga maliliit na grupo at dinadala ng mga pastor/namumuno/tagapangasiwang tinawag-ng-Diyos, maaari silang magpatakbo ng mga ito na sila-sila lang. Hindi nila kailangan ang inang iglesia tulad ng hindi pangangailangan ng isang hindi-kasaping batang iglesia sa inang iglesia. Bakit hindi sila pakawalan?

[5]

Ang salapi ng mga miyembro na pumupunta sa inang iglesia ang susuporta sa tahanang- iglesia.

Ang pag-iindorso ko ba sa mga tahanang iglesia ay nangangahulugang walang magandang masasabi tungkol sa mga iglesiang institusyunal? Hindi siyempre. Hanggang sa antas na ang mga alagad na sumusunod kay Cristo ay nalilikha sa mga iglesiang institutusyunal, dapat silang purihin. Bagama’t kung minsan, ang kanilang mga kagawian at istruktura’y higit na nagiging hadlang kaysa pantulong upang makamit ang tunguhing inihanay ni Cristo sa atin, at kadalasan ay nakamamatay sila sa mga pastor.

Ano ang Nangyayari sa isang Pagtitipon sa Tahanang iglesia? (What Happens at a House Church Gathering?)

Hindi lahat ng tahanang iglesia ay nangangailangang magkakapareho ng istruktura, at malawak ang mga maaaring paraan ng pagkakaiba. Bawa’t isang tahanang iglesia ay kailangang isang repleksiyon ng kanyang sariling kultura at panlasa—isang dahilan kung bakit lubhang epektibo ang mga tahanang iglesia sa Ebanghelismo, lalo na sa mga bansang walang tradisyong kultural. Ang mga miyembro ng tahanang iglesia ay hindi nangungumbida ng kanilang mga kapitbahay sa isang gusaling iglesiang lubhang dayuhan sa kanila kung saan sasangkot sila sa mga ritwal na lubhang kakaiba sa kanila—mga pangunahing balakid sa pagbabalik-loob. Bagkus, aanyayahan nila ang kanilang mga kapitbahay sa isang salu-salo kasama ng mga kaibigan.

Ang sama-samang hapunan ay karaniwang mahalagang bahagi ng pagtitipon sa isang tahanang iglesia. Para sa maraming tahanang iglesia, ang hapunang iyon ay kasama o siya iyong Hapunan ng Panginoon, at maaaring pagpasyahan ng bawa’t tahanang iglesia kung paano lubhang palabasin ang espiritwal na kahalagahan nito. Gaya ng nabanggit na, ang orihinal na Hapunan ng Panginoon ay nag-umpisa bilang totoong hapunan sa Passover na mismong puno ng kahalagahang espiritwal. Idinaraos ang Hapunan ng Panginoon bilang hapunan o bahagi ng hapunan ay malinaw na padron na sinunod ng mga naunang mananampalataya kapag nagtitipun-tipon sila. Mababasa natin ang tungkol sa mga sinaunang Cristiano:

Nanatili sila sa itinuro ng mga apostol, sa pagsasama-sama bilang magkakapatid, sa pagpipira-piraso ng mga tinapay, at sa panalangin …Araw-araw, sila’y nagkakatipon sa Templo, masayang nagpipira-piraso ng tinapay sa kanilang mga tahanan, at may malinis na kalooban (Gw. 2:42, 46, idinagdag ang pagdidiin).

Literal na kumukuha ng mga tinapay ang mga sinaunang Cristiano, pinipira-piraso nila ang mga ito, at pinagsasaluhan, isang bagay na sa kultura nila’y ginawa bawa’t oras ng pagkain. Sa mga sinaunang Cristiano, maaari bang nagkaroon ng kahalagahang espiritwal iyong pagpipira-piraso ng tinapay sa oras ng pagkain? Tahimik ang Biblia tungkol diyan. Subali’t isinusulat ni William Barclay sa kanyang aklat, Ang Hapunan ng Panginoon, “Walang dudang nagsimula ang Hapunan ng Panginoon bilang hapunan ng isang pamilya o isang hapunan ng magkakaibigan sa isang pribadong bahay…Ang idea ng isang maliit na bahagi ng tinapay at isang sipsip ng alak ay lubhang walang kinalaman sa orihinal na Hapunan ng Panginoon…Ang Hapunan ng Panginoon ay orihinal na hapunan ng pamilya sa isang sambahayan ng mga magkakaibigan.” Kagila-gilalas na lahat ng modernong biblikal iskolar ay sumasang-ayon kay Barclay, nguni’t sinusunod pa rin ng iglesia ang kanyang tradisyon sa halip na ang Salita ng Diyos sa isyung ito!

Inutusan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang turuan ang kanilang mga alagad na sundin ang lahat ng utos Niya, kaya nang inutusan Niya sila upang sama-samang kumain ng tinapay at uminom ng alak sa kanyang alaala, maaaring tinuruan nila ang kanilang mga alagad upang gawin din ito. Nangyari kaya iyon sa sama-samang hapunan? Maaaring gayon na nga kung babasahin natin ang ilang salita ni Pablo sa mga mananampalatayang taga-Corinto:

Kaya’t sa inyong pagtitipon [at hindi niya tinutukoy ang pagtitipon sa mga gusaling iglesia, dahil wala ang mga ito] hindi Banal na Hapunan ng Panginoon ang kinakain ninyo. Sapagka’t ang bawa’t isa sa inyo’y nagmamadali sa pagkain ng kanyang baong pagkain, kaya’t nagugutom ang iba at ang iba nama’y nalalasing

(1 Cor. 11:20-21, idinagdag ang pagdidiin).

Paano magkaroon ng kabuluhan ang mga salitang iyon kung ang tinutukoy ni Pablo ay ang Banal na Hapunan ng Panginoon na siyang ginagawa sa modernong iglesia?apunan N Narinig mo na ba ang problema ng sinuman sa serbisyo sa modernong iglesia na kumakain ng sarili niyang baon habang ang isa naman ay nalalasing kaakibat ng Banal na Hapunan ng Panginoon? Magiging makabuluhan lamang ang nasabing mga salita kung ang Banal na Hapunan ng Panginoon ay nangyari sa konteksto ng isang tunay na hapunan. Sa pagpapatuloy ni Pablo:

Wala ba kayong sariling bahay upang doon kumain at uminom? O hinahamak ninyo ang iglesia ng Diyos [alalahanin na hindi sumusulat si Pablo tungkol sa isang gusaling iglesia, kundi isang pagtitipon ng mga tao, ang iglesia ng Diyos], at hinihiya ang mahihirap? Ano ang gagawin ko ngayon? Ipagmamalaki ko ba kayo dahil sa bagay na iyon? Hinding-hindi ko gagawin iyon! (1 Cor. 11:22).

Paano mahihiya ang mga taong walang-wala kung ang ginagawa ay wala sa konteksto ng isang totoong hapunan? Inilalantad ni Pablo ang katotohanang ilan sa mga mananampalatayang taga-Corinto na naunang dumating sa mga pagtitipon ay kumain na ng kanilang baon at hindi hinintay ang pagdating ng iba. Nang dumating ang ibang lubhang mahirap at walang dalang pagkain upang ipamahagi sa hapunan, hindi lamang sila nagutom, kundi nahihiya dahil kapansin-pansin na wala silang dala.

Agad-agad pagkatapos nito, nagsulat si Pablo ng higit pa tungkol sa Banal na Hapunan ng Panginoon, isang sakramentong “tinanggap ko sa Panginoon” (1 Cor. 11:23), at inalala niya ang nangyari sa unang Banal na Hapunan ng Panginoon (tingnan ang 1 Cor. 11:24-25). Pagkatapos ay binantaan niya ang mga taga-Corinto sa pagsali sa Banal na Hapunan ng Panginoon sa isang paraang di nararapat, sinasabing kapag hindi nila hinatulan ang kanilang sarili, maaari silang kumain at uminom ng paghatol sa kanilang sarili sa pamamagitan ng panghihina, pagkakasakit at kahit kamatayan (tingnan ang1 Cor. 11:26-32).

Pagkatapos ay pinagtibay niya,

Kaya nga, mga kapatid, kapag nagkakatipon kayo upang kumain, maghintayan kayo. Kung may nagugutom, kumain na muna siya sa bahay, upang hindi humantong sa hatol na kaparusahan (1 Cor. 11:33-34).

Sa konteksto, ang kasalanang ginagawa sa Banal na Hapunan ng Panginoon ay ang walang konsiderasyon sa ibang mga mananampalataya. Binantaan na naman ni Pablo ang mga unang kumakain ng kanilang baon na dapat ay pinagsasaluhan, na may panganib na mahahatulan (o madisiplina) ng Diyos. Simple lamang ang solusyon. Kung gutom talaga ang isang tao at hind na niya mahintay ang iba, kailangan niyang kumain bago pumunta sa pagtitipon. At ang mga unang dumating ay dapat maghintay sa mga dumating para sa hapunan, isang hapunang kasali sa, o siya mismong, Banal na Hapunan ng Panginoon.

Kung titingnan natin ang buong sipi, mukhang malinaw na sinasabi ni Pablo na kung ang Banal na Hapunan ng Panginoon ang kinakain, dapat gawin ito sa paraang kagiliw-giliw sa Panginoon, na nagpapakita ng pag-ibig at konsiderasyon sa isa’t isa. Anu’t ano pa man, malinaw na isinasagawa ang Banal na Hapunan ng Panginoon bilang bahagi ng pinagsasaluhang hapunan sa mga tahanan na hindi pinamumunuan ng isang ministro. Bakit hindi natin gawin?

Tinapay at Alak (Bread and Wine )

Ang kalikasan ng mga elemento ng Banal na Hapunan ng Panginoon ay hindi ang pinakamahalagang bagay. Kung pagsisikapan nating ganap na gayahin ang orihinal na Banal na Hapunan ng Panginoon, kailangan nating malaman ang totoong sangkap ng tinapay at ang eksaktong uri ng ubas na ginamit sa paggawa ng orihinal na alak. (ang ilan sa mga ama ng iglesia sa unang ilang dantaon ang mahigpit na nagtalaga na haluan ng tubig ang alak, kung hindi ay hindi ginagawa nang tama ang Eukaristiya.)

Ang tinapay at alak ay ilan sa mga karaniwang elemento ng sinaunang hapunang Judio. Nagbigay si Jesus ng dalawang malalim na kahulugan sa dalawang bagay na lubhang karaniwan, mga pagkaing halos kinukonsumo ng lahat sa araw-araw. Kung dumalaw Siya sa ibang kultura sa ibang panahon ng kasaysayan, ang unang Banal na Hapunan ng Panginoon ay maaaring binuo ng keso at gatas ng kambing, o kakanin at pineapple juice. Kaya ano mang pagkain at inumin ay maaaring magsagisag sa Kanyang katawan at dugo sa isang sama-samang hapunang pinagsasaluhan ng Kanyang mga alagad. Ang mahalaga ay ang kabuluhang espiritwal. Huwag nating pabayaan ang espiritu ng batas habang nagtatagumpay sa pagsunod sa kanyang letra!

Hindi kailangang seryoso ang pangkaraniwang mga hapunan. Nabasa na natin na ang mga sinaunang Cristiano ay masayang “nagpipira-piraso ng tinapay sa kanilang mga tahanan, at may malinis na kalooban (Gw. 2:46, idinagdag ang pagdidiin). Datapwa’t ang pagiging seryoso ay nararapat sa bahagi ng kainan nang inaalala ang sakripisyo ni Jesus at kinokonsumo ang mga elemento. Ang pagsuri sa sarili ay laging nararapat bago kumain ng Banal na Hapunan ng Panginoon, na ipinakita ng taimtim na salita ng babala sa mga mananampalatayang taga-Corinto sa 1 Corinto 11:17-34. Anumang paglabag sa utos ni Cristo upang mahalin ang isa’t isa ay isang paanyaya sa disiplina ng Diyos. Anuman at lahat ng pagsisikap at paghahati ay dapat malutas bago ganapin ang hapunan. Bawa’t mananampalataya ay dapat magsuri ng kanyang sarili at ikumpisal ang anumang kasalanan, na siyang katumbas ng “paghatol sa sarili,” sa salita ni Pablo.

Ang Espiritu na Naihahayag sa Pamamagitan ng Katawan (The Spirit Manifested Through the Body)

Ang sama-samang hapunan ay maaaring mangyari bago o pagkatapos ng isang pagpupulong na ang pagsamba, pagtuturo at kakayahang espiritwal ay ipinamamahagi. Bahala na ang bawa’t tahanang iglesia upang kilalanin ang pormat, at ang mga pormat ay maaaring mag-iba sa bawa’t pagtitipon sa iisang tahanang iglesia.

Malinaw sa Banal na Salita na ang mga pagtitipon sa sinaunang iglesia ay lubhang iba sa mga serbisyo sa modernong institusyunal na iglesia. Partikular dito, binibigyan tayo ng 1 Corinto 11-14 ng kasaganaan ng pagkaunawa sa nangyayari kapag nagtitipon ang mga sinaunang Cristiano, at walang dahilan upang isipin na hindi maaari ang parehong pormat at hindi ito dapat sundin ngayon. Malinaw din na ang nangyari sa mga pagtitipon sa sinaunang iglesia na inilarawan ni Pablo ay nangyari lamang sa mga maliliit na grupo. Ang inilarawan ni Pablo ay hindi maaaring mangyari sa isang malaking pagtitipon.

Ako ang unang aamin na hindi ko naiintindihan lahat ng isinulat ni Pablo sa apat na kabanatang iyon ng Unang liham ni Pablo sa mga taga-Corinto. Ang inilarawan niya sa 1 Corinto11-14 ay ang presensiya ng Espiritu Santo sa kanila at ang pagpapahayag sa pamamagitan ng mga miyembro ng katawan. Nagbibigay siya ng mga kakayahan sa mga tao para sa magandang halimbawa ng buong katawan.

Itinatala ni Pablo ang siyam na espiritwal na kaloob: pagpapahayag mg mensaheng mula sa Diyos, pagsasalita sa iba’t ibang wika, pagpapaliwanag ng pagsasalita sa iba’t ibang wika, pagtuturo, paghahayag ng kalooban ng Diyos, pagbatid sa mga espiritu, kaloob na pagpapagaling sa mga maysakit , pananampalataya, at paggawa ng mga himala. Hindi niya inihahayag na lahat ng kaolob na ito ay naipapakita sa bawa’t pagtitipon, kundi ipinahihiwatig niya ang posibleng pagkakaroon ng mga ito at mukhang nilalagom ang ilang manipestasyon ng Espiritu sa 1 Corinto 14:26:

Ano ngayon ang kahulugan ng lahat ng iyon, mga kapatid? Kung sa inyong pagtitipon ay may umaawit, may nagtuturo, may naghahayag ng kalooban ng Diyos, may nagsasalita sa iba’t ibang mga wika, ay mayroon namang nagpapaliwanag noon, gawin ninyo ang lahat ng iyan sa ikauunlad ng iglesia.

Tingnan natin ang lahat ng limang karaniwang manipestasyong ito, at sa susunod na kabanata higit nating pagtuunan ang siyam na espiritwal na kaloob na nakatala sa 1 Corinto 12:8-10.

Una sa talaan ay ang awit. Kaloob-ng-espiritung mga awit ay binabanggit ni Pablo sa dalawa sa kanyang mga sulat sa mga iglesia, idinidiin ang kanilang papel sa mga pagtitipong Cristiano.

Huwag kayong maglalasing, sapagka’t mauuwi iyan sa magulong pamumuhay. Sa halip ay dapat kayong mapuspos ng espiritu. Mag-awitan kayo ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal; buong puso kayong umawit at magpuri sa Panginoon. (Efe. 5:18-19).

Ang salita ni Cristo’y hayaan ninyong lubusang manatili sa inyong puso. Turuan ninyo at paalalahanan ang isa’t isa nang may buong karunungan. Buong puso kayong umawit ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal, nang may pagpapasalamat sa Diyos. (Col. 3:16).

Ang pagkakaiba ng mga salmo, himno at awiting espiritwal ay hindi malinaw; nguni’t ang pangunahing punto ay batay silang lahat sa salita ni Cristo, sila ay puno ng Espiritu, at dapat awitin ng mga mananampalataya upang magturo at magpayo sa isa’t isa. Tunay na marami sa mga himno at awiting kinanta ng mga mananampalataya sa sa buong kasaysayan ng iglesia ay isa-isang nabibilang sa mga kategoryang iyon. Sa malas, napakaraming mga modernong himno at awitin ay kulang sa lalim na biblikal, na nagpapakitang hindi sila kaloob ng Espiritu, at dahil mababaw sila, ay walang tunay na halaga upang magturo at magpayo sa mga mananampalataya. Gayumpaman, dapat asahan ng mga mananampalatayang nagtitipon sa mga tahanang iglesia na hindi lamang sila binibigyang-inspirasyon ng Espiritu upang pamunuan ang mga popular na awiting-Cristiano, mga luma at bago, kundi magbibigay din sila ng tanging awitin sa ilan sa mga miyembro na magagamit nila sa pagpupuri. Tunay na katangi-tangi ang mga iglesiang mayroong sariling awiting kaloob ng Espiritu!

Pagtuturo (Teaching)

Pangalawa sa listahan ni Pablo ay ang pagtuturo. Muling ipinakikita nito na sinuman ay maaaring magbahagi ng kaloob-ng-Espiritung pagtuturo sa isang pagtitipon. Siyempre, bawa’t pagtuturo ay susuriin upang makita kung nakahanay ito sa pagtuturo ng mga apostol (dahil lahat ay tapat doon: tingnan ang Mga Gawa 2:42) at dapat ding gawin natin iyan ngayon. Nguni’t pansinin na walang ipinakikita rito o saanman sa Bagong Tipan na parehong tao ang nagsesermon bawa’t linggo kapag nagtitipon ang mga lokall na iglesia at nagiging bida sa pagtitipon.

Sa Jerusalem, mayroong malalaking pagtitipon sa Templo kung saan nagtuturo ang mga apostol. Alam natin na nabibigyan din ng tungkuling pagtuturo sa mga iglesia ang mga namumuno, at ilang tao ang natatawag sa ministeryong pagtuturo. Maraming ginawang pagtuturo si Pablo, sa madla at sa bahay-bahay (tingnan ang Gw. 20:20). Sa mga maliliit na pagtitipon ng mga mananampalataya, maaaring gamitin ng Espiritu Santo ang mga iba upang magturo, sa halip na mga apostol, namumuno o mga guro.

Pagdating sa pagtuturo, mukhang nalalamangan natin ang sinaunang iglesia sa kakayahang magdala ng mga kopya ng Biblia sa ating mga pagtitipon. Sa kabilang dako, marahil ang madaling kakayahan natin sa pagkuha ng Biblia ang tumulong sa atin upang iangat ang doktrina kaysa mahalin ang Diyos nang buong puso at mahalin ang ating mga kapwa nang tulad ng pagmamahal natin sa ating mga sarili, at ninanakawan tayo ng buhay na itinalaga sa atin ng Kasulatan. Hanggang-kamatayan tayong na-doktrinahan. Maraming maliliit na Bible study ay kasing-walang kabuluhan at nakababagot gaya ng mga sermon sa Linggo ng umaga. Ito ang isang magaling na tuntuning susundin sa pagtuturo sa mga tahanang iglesia: Kapag hindi ikinukubli ng mga namumunong bata ang kanilang pagkabagot, siguradong ang mga matatanda ang nagkukubli nito. Ang mga bata ay mahusay na sukatan ng katotohanan.

Pahayag (Revelation)

Pangatlo, itinatala ni Pablo ang “pahayag.” Maaaring ibig sabihin niyan ang anumang inihayag ng Diyos sa sinumang miyembro ng katawan. Halimbawa, tiyak na binabanggit kung paano pupuntahan ng di-sumasampalataya ang isang pagtitipong Cristiano at “malalaman niya ang mga lihim ng kanyang puso.” Ang resulta ay “madarama niya ang kanyang tunay na kalagayan,” “makikilala niyang siya’y makasalanan,” kaya’t “luluhod siya, sasamba sa Diyos, at sasabihing, ‘Talagang ang Diyos ay nasa inyo’ ” (1 Cor. 14:24-25).

Dito muli nating makikita na ang tunay na presensiya ng Espiritu Santo ay isang inaasahang katangian ng mga pagtitipon ng iglesia, at ang mga kababalaghan ay nangyayari dahil sa Kanyang presensiya. Tunay na pinaniwalaan ng mga sinaunang Cristiano ang pangako ni Jesus na, “Sapagka’t saanman may dalawa o tatlong nagkakatipon sa pangalan ko, naroon akong kasama nila” (Mat. 18:20). Kung si Jesus Mismo ay kasama nila, mangyayari ang mga milagro. Literal na sila ay “sumasamba sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang Espiritu” (Fil. 3:3).

Anu’t ano pa man, ang pahayag ng mga propeta, na aking babanggitin, ay maaaring maglaman ng mga pahayag tungkol sa mga puso ng mga tao. Nguni’t ang pahayag ay maibibigay tungkol sa ibang bagay at sa ibang paraan, gaya ng mga panaginip o pangitain (tingnan ang Gw. 2:17).

Pagsasalita ng Iba’t Ibang Wika at Pagbibigay-Kahulugan (Tongues and Interpretation)

Pang-apat, inilista ni Pablo ang dalawang kaloob na magkasama, ang pagsasalita ng iba’t ibang wika at ang pagbibigay-kahulugan sa pagsasalita sa iba’t ibang wika. Sa Corinto, sobra-sobra at inaabuso ang pagsasalita sa iba’t ibang wika. Ibig sabihin, ang mga tao ay nagsasalita sa iba’t ibang wika sa mga pagtitipong iglesia at walang pagpapakahulugan, kaya walang nakakaalam kung ano ang mga pinagsasasabi. Magtataka tayo kung paano masisisi ang mga taga-Corinto, dahil mukhang kasalanan iyan ng Espiritu Santo sa pagbibigay sa kanila ng kaloob ng pagsasalita sa iba’t ibang wika na hindi binibigyan ang sinuman ng kaloob ng pagpapakahulgan. Mayroong sapat na sagot sa tanong na iyan na tatalakayin ko sa isang susunod na kabanata. Anu’t ano pa man, hindi ipinagbawal ni Pablo ang pagsasalita sa iba’t ibang wika (na siyang ginagawa ng maraming iglesiang institusyunal). Bagkus, ipinagbawal niya ang pagbabawal ng pagsasalita sa iba’t ibang wika, at inihayag na utos ito ng Panginoon (tingnan ang 1 Cor. 14:37-39)!

[6]

Ito ay isang kaloob na, kapag ginagawa nang tama, ay parangalan ang katawan at patibayin ang kahima-himalang presensiya ng Diyos sa kanilang kalagitnaan. Ang Diyos ang nagsasaslita sa pamamagitan ng mga tao, pinaaalalahanan sila sa Kanyang katotohanan at Kanyang kalooban.

Mariing pinagtibay nga ni Pablo sa kabanata 14 sa pagkakaangat ng pagpapahayag ng mga mensaheng mula sa Diyos sa mga hindi-pinakakahulugang pagsasalita sa iba’y ibang wika. Mariin niyang hinikayat ang mga taga-Corinto sa kanilang kagustuhang magpahayag ng mensaheng mula sa Diyos, at ipinakikita nito na ang mga kaloob ng espiritu ay higit na naipakikita sa mga taong nagnanais ng mga ito. Pinayuhan din ni Pablo ang mga mananampalataya sa Tesalonica, “Huwag na ninyong hadlangan ang Espiritu Santo” (1 Tes. 5:19). Ipinakikita ang espiritu sa pagkaroon ng maling saloobin sa kaloob na pagpapahayag ng mensahe mula sa Diyos. Walang dudang iyan ang dahilan kung bakit ang kaloob na pagpapahayag ng mensahe mula sa Diyos ay bihirang naipakikita sa mga mananampalataya ngayon.

Paano Magsimula (How to Start)

Naipapanganak ang mga tahanang iglesia ng Espiritu Santo sa pamamagitan ng ministeryo ng pagtatatag ng tahanang- iglesia o isang namumuno/pastor/tagapangasiwa na nabigyan ng Diyos ng bisyon para sa isang tahanang- iglesia. Alalahaning ang isang biblikal na namumuno/pastor/tagapangasiwa ay maaaring siyang itinuturing ng iglesiang institusyunal na magulang na layko. Walang tagatatag ng iglesia ang nangangailangan ng pormal na pag-aaral para sa ministeryo.

Kapag naibigay na ng Espiritu sa tagatatag ang bisyon para sa isang tahanang iglesia, kailangan niyang hanapin ang Panginoon tungkol sa ibang makakasama niya. Isasama siya ng Panginoon sa ibang taong pareho ang bisyon, at pinagtitibay ang kanyang pamumuno. O maaari siyang dalhin sa mga di-nananampalatayang bukas ang isip upang dalhin niya sila kay Cristo at mag-alagad sa isang tahanang iglesia.

Iyong mga nag-uumpisa pa lamang sa pakikipagsapalaran sa isang tahanang iglesia ay dapat umintindi na kailangan ng sapat na panahon para sa mga baguhan upangs maging komportable sa isa’t isa at matutuhan ang pakikibagay at pakikidaloy sa Espiritu. Ito ay magiging pagsubok at pagkakamali. Ang mga konsepto ng pagsali ng bawa’t-miyembro, pamumunong biblikal, ang pamumuno ng Espiritu at mga kaloob, sama-samang hapunan, isang karaniwan nguni’t espiritwal na kapaligiran ay lubhang dayuhan sa mga pamilyar lamang sa serbisyo sa institusyunal na iglesia. Kaya ang pagpapaiiral ng pagpapala at pasensiya ay kinakailangan habang ipinapanganak ang tahanang iglesia. Ang unang pormat ay maaaring tahanang Bible study, na may isang taong namumuno ng pagsamba, isa pang nagbabahagi ng inihandang pagtuturo, at magwawakas sa isang pagkakataon ng panalangin, kapatiran at hapunan. Bagama’t habang pinag-aaralan ng grupo ang biblikal na pormat para sa mga tahanang iglesiang iyon, ang namumuno/pastor/tagapangasiwa ay dapat manghikayat sa mga miyembro upaang gawin nila ang pinakamabuti para sa Diyos. Pagkatapos, mag-enjoy sa biyahe!

Maaaring lumipat ang mga pagpupulong sa Tahanang iglesia sa bahay-bahay ng iba-ibang miyembro kada Linggo, o isang tao ang maaaring magbukas ng kanyang tahanan bawa’t linggo. Paminsan-minsan, ang ilang tahanang iglesia ay lumilipat sa labas kung maganda ang panahon. Ang oras at lugar ay hindi kailangang Linggo ng umaga, kundi sa panahong naaayon sa lahat ng miyembro. Bilang pangwakas, magandang mag-umpisang maliit, na may kasaping hindi hihigit sa labindalawa.

Ang Paglipat mula Institusyon sa Pagiging Tahanang iglesia (How to Transition from Institution to House Church)

Sigurado, marami sa mga pastor na nagbabasa nito ay umiiral sa ilalim ng istruktura ng institusyunal na iglesia, at marahil ikaw, mahal na mambabasa, ay isa sa kanila. Kung nasagi ko ang isang kurdon sa iyong kalooban na nananabik sa uri ng iglesiang inilalarawan ko, iniisip mo na kung paano mo gagawin ang transisyon. Hinihikayat kitang maghintay. Mag-umpisa sa pagtuturo lamang ng mga biblikal na katotohanan at gawin ang kaya sa loob ng istrukturang kinalalagyan mo upang lumikha ng mga alagad na susunod sa mg utos ni Jesus. Malamang na ang mga tunay na alagad ay magnanais ng transisyon sa isang biblikal na istrukturang iglesia na naiintindihan nila. Ang mga kambing at relihiyosong tao ay malamang na tumanggi sa nasabing mga transisyon.

Pangalawa, pag-aralan ang sinasabi ng Kasulatan tungkol sa paksa at turuan ang iyong kongregasyon tungkol sa mga istrukturang iglesia at ang taglay na pagpapala ng mga ito. Sa susunod ay maaari na ninyong kanselahin ang inyong pagpupulong sa gitna ng linggo o serbisyo sa gabi ng Linggo upang umpisahan ang lingguhang maliliit na pulong sa mga bahay-bahay na pinangangasiwaan ng mga magulang na mananampalataya.

Hikayatin ang lahat upang dumalo. Hangga’t maaari, dagdagan ang inyong pagsunod sa padron ng biblikal na modelo ng tahanang iglesia. At bigyang-panahon ang mga tao upang lubusang matanggap ang pagpapala ng maliit nilang grupo.

Kung nasisiyahan na ang lahat sa mga pagpupulong sa tahanan, maaari mo nang ihayag na ang isang Linggo sa susunod na buwan ay magiging “Maagang Linggo ng iglesia.” Sa Linggong iyan, isasara ang gusaling iglesia at lahat ay pupunta sa mga tahanan upang magtipon gaya ng ginawa sa sinaunang iglesia, sama-samang naghahapunan, ang Banal na Hapunan ng Panginoon, kapatiran, pagsamba, at pagbabahagi ng pagtuturo at kaloob ng Espiritu. Kung tagumpay ito, maaari kang magkaroon ng pagtitipong gaya nito isang Linggo bawa’t buwan, hanggang sa dalawa, pagkatapos ay tatlo. Sa kalaunan, mapapakawalan mo ang bawa’t grupo bilang malayang tahanang iglesia, malaya upang lumago at magparami, at marahil ay magtipon para sa malaking pagpupulong minsan sa loob ng dalawang buwan.

Ang buong prosesong itong inilarawan ko ay maaaring mangyari sa loob ng isa hanggang dalawang taon.

O, kung gusto mo pang maging higit na maingat, maari mong umpisahan lamang ang isang pagtitipon sa tahanan nang may ilan sa pinaka-interesadong miyembrong pinamumunuan mo mismo. (Muli, hindi kailangang magtipon sa Linggo ng umaga ang mga tahanang iglesia.) Maaaring idulog bilang eksperimento at tiyak na magiging isang makabuluhang karanasan para sa lahat.

Kapag nagtagumpay ito, magtalaga ng isang tagapangasiwa at pakawalan ang grupo upang maging malayang iglesiang sasali sa Lingguhang serbisyo minsan lamang kada buwan. Nang sa gayon, ang bagong iglesia ay bahagi pa rin ng inang iglesia, at hindi mamaliitin ng mga naroon pa sa kongregasyong institusyunal. Maaari rin itong maka-impluwensiya sa iba upang ituring na bahagi ng isa pang tahanang iglesiang itinatatag ng iglesiang institusyunal.

Kung lalago ang unang grupo, taimtim na hatiin ito upang ang dalawang hati ay may magaling na pinuno at sapat na kaloob sa mga miyembro. Maaaring magtipon ang dalawa sa isang malaking pagdiriwang sa napagkasunduang mga okasyon, marahil minsan kada buwan o minsan bawa’t tatlong buwan.

Kahit alin ang daang tatahakin, panatilihing nakatuon sa layunin kahit na may mga kabiguan, na tunay na darating. Binubuo ang mga tahanang iglesia ng mga tao, at sanhi ng problema ang mga tao. Huwag sumuko.

Hindi mangyayaring lahat sa inyong kongregasyon ay gagawa ng ganyang transisyon, kaya magpasya ka kung kailan mo itatalaga mismo ang iyong sarili sa isang tahanang iglesia o koponan ng mga tahanang iglesia, upang iwanan ang institusyon. Iyan ang araw na mahalaga para sa iyo!

Ang Ulirang iglesia (The Ideal Church)

Maaari bang higit na matagumpay sa mata ng Diyos ang isang pastor sa tahanang iglesia kaysa isang pastor ng mega- iglesiang may malaking gusali at libu-libong dumadalo tuwing Linggo? Oo, kung nagpaparami siya ng masunuring mga alagad at tagalikha-ng-alagad, sumusunod sa modelo ni Jesus, salungat sa pag-ipon lamang niya ng mga espiritwal na kambing minsan isang linggo upang manood ng isang konsiyerto at makinig sa nakasisiyang talumpating binasbasan ng ilang sipi sa bibliang wala-sa-konteksto.

Ang isang pastor na naghahangad sumunod sa modelong tahanang iglesia ay hindi kailanman magkakaroon ng malaking kongregasyong kanya lamang. Bagama’t sa kalaunan, magkakaroon siya ng mga bungang nagtatagal, habang lumilikha ng alagad ang kanyang mga alagad. Maraming pastor ng “maliliit” na kongregasyon ng 40 o 50 tao na nagsisikap dumami ay nangangailangang magbago ng isip. Baka masyado nang malaki ang kanilang mga iglesia. Marahil ay huminto na sila sa kapapanalanging mabigyan ng higit na malaking gusali at mag-umpisang manalangin kung sino ang itatalaga upang mamuno ng dalawang tahanang iglesia (Maaari ba, kapang nangyari iyan, huwag ninyong bigyan ng bagong pangalan ang inyong denominasyon at bigyan ng titulong “obispo” ang inyong sarili!) .

Kailangan nating tanggalin ang palagay na higit na maganda ang mas malaki kung iglesia ang pag-uusapan. Kung susuriin natin sa pamantayang biblikal, mga isahang kongregasyong binubuo ng sandaang di-inaalagad na manonood na nagtitipon sa natatanging gusali ay lubhang kakaiba. Kung sinuman sa mga orihinal na apostol ang bumisita sa makabagong iglesiang institusyunal, magkakamot sila ng kanilang mga ulo!

Pangwakas na Pagtanggi (Final Objection)

Laging sinasabi na hindi kailanman tatanggapin ang idea ng mga iglesiang nagtitipon sa mga tahanan sa Kanluraning mundo kung saan naging bahagi na ng kultura ang Kristianismo. Kaya pinagtatalunan ang ating pananatili sa modelong institusyunal.

Una, napatutunayang hindi totoo ito, dahil ang kilusang tahanang iglesia at mabilis na umuusad sa Kanluraning mundo.

Pangalawa, masaya nang nagtitipon ang mga tao para sa mga pagdiriwang, hapunan, kapatiran, Bible study at grupong cell sa mga tahanan. Ang pagtanggap sa idea ng isang iglesia sa tahanan ay isang maliit na pagbabagong-isip.

Pangatlo, totoo na ang mga relihiyosong tao, “mga kambing na espiritwal,” ay hindi kailanman makatatanggap ng konsepto ng tahanang iglesia. Hindi sila kailanman gagawa ng anuman upang ituring silang kakaiba ng kanilang mga kapitbahay. Nguni’t ang totoong alagad ni Jesu-Cristo ay talagang tatanggap sa konsepto ng tahanang iglesia kapag naintindihan nila ang batayang biblikal. Madali nilang mapagtatanto na hindi kinakailangan ang mga gusali sa pag-aalagad. Kung gusto mong magtayo ng malaking iglesiang gamit ang “kahoy, dayamo o damo” (tingnan ang 1 Cor. 3:12), kailangan mo ng gusali, nguni’t masusunog din lang sa katapusan. Nguni’t kung gusto mong magparami ng mga alagad at tagalikha-ng- alagad, ang pagtatayo ng iglesia ni Jesus Cristo gamit ang “ginto, pilak o mahahalagang bato,” hindi mo kailangang magsayang ng salapi at lakas para sa mga gusali.

Napaka-interesante na ang pinakadakilang katutubong kilusang Ebangheliko sa mundo ngayon, ang kilusang “back to Jerusalem” ng mga tahanang iglesiang ng mga Tsino, ay nagpatibay ng tiyak na estratehiya upang ituro ang bintanang 10/40. Ang sabi nila, “wala kaming pagnanais na magtayo ng isa mang gusaling iglesia saanman! Pinababayaan nitong mabilis na kumalat ang Ebanghelyo, higit na mahirap alamin ng gobyerno, at hinahayaan tayong gugulin lahat ng ating mga kakayahan sa ministeryong Ebanghelyo.”

[7]

Tunay na magaling at biblikal na halimbawang susundin!

[1]

Bagama’t magmumukhang radikal, ang tanging dahilan ng pangangailangan ng mga gusaling simbahan ay ang kakulangan ng mga pinunong mamamahala ng maliliit na tahanang simbahan, na naging resulta ng kahinaan nga pagiging alagad ng magiging pinuno sa ilalim ng mga institusyunal na simbahan. Maaari kayang ang mga pastor ng malalaking simbahang institusyunal ay tunay na maysala sa pagkakait ng karapat-dapat na ministeryo sa mga pastor na tinawag ng Diyos sa kanilang kongregasyon? Oo.

[2]

Maaari rin nating punain kung bakit walang mga “matatandang pastor” “associate pastor” o “assistant pastor” na binabanggit sa Banal na Kasulatan. Muli, ang mga ito ay titulo na parang mahalaga sa modernong simbahan dahil sa kanyang istruktura ay hindi mahalaga sa sinaunang simbahan dahil sa kanyang istruktura. Mga tahanang simbahang may dalawampung tao ay hindi nangangailangan ng matatanda, associate o mga assistant na pastor.

[3]

Maraming mga pastor ang hindi kailanman nagiging magaling na mananalumpati, kahit na sila ay tinawag-ng-Diyos, mapagkalingang tagasilbi ni Cristo. Katunayan, mabagsik bang sabihing maraming sermon ng mga pastor ang nakakabagot, o kaya ay kung minsa’y nakakabagot? Ang sinabi ng isang kritiko ng simbahang, “ang sanlibong-yardang-tingin”ay pangkaraniwan sa mga nakaupo sa simbahan. Nguni’t ang mga pastor ding iyon na nakakabagot manalumpati ay kadalasang magagaling makipag-usap, at hindi nababagot ang kanilang mga tao sa kanilang pag-uusap. Kaya ang inter-active na pagtuturo sa mga tahanang-simbahan ay napaka-interesante. Lumilipad ang panahon sa mga pagkakataong iyon, kumpara sa maraming palihim na tumitingin sa orasan sa tuwing may sermon sa simbahan. Ang mga pastor sa tahanan ay hindi kailangang mag-alala sa pagiging nakakabagot.

[4]

Isa sa mga paborito kong kahulugan ng salitang kabaliwan ay ito: paulit-ulit na paggawa ng isang bagay at umaasa ng ibang resulta. Makapagtuturo nang mahabang panahon ang isang pastor tungkol sa tungkulin ng bawa’t miyembro upang makisangkot sa paglikha ng alagad, nguni’t hangga’t hindi sila gumagawa ng paraan upang palitan ang mga istruktura, patuloy na pupunta sa simbahan ang mga tao upang umupo, makinig at umuwi. Pastor, kung ipagpapatuloy mong gawin ang hindi nakapagpabago ng mga tao noon, hindi sila magbabago sa kinabukasan.

[5]

Siyempre, ang pangunahing dahilan kung bakit ayaaw ng mga pastor ang ideang ito ay gumagawa sila ng sarili nilang kaharian, hindi kaharian ng Diyos.

[6]

Alam ko, siyempre, na mayroong mga nagtuturing na ang mga milagro ng Espiritu ay nababagay lamang sa unang dantaon, kung kailan sila ay pinaniniwalaang huminto. Kaya, wala tayong dahilan upang hanapin ang naranasan ng sinaunang simbahan, at ang pagsasalita ng iba’t ibang wika ay hindi na balido. Kaunti ang aking pakikiramay sa mga taong iyan na parang makabagong Saduseo. Gaya ng isang nakapagpapapuri sa Diyos nang ilang ulit sa Hapon ayon sa mananalita ng Hapon na nakarinig sa akin, at ni hindi ako nakapag-aral ng Hapon, alam ko na hindi huminto ang pagbibigay ng mga kaloob na ganito ng Espiritu. Nagtataka rin ako kung bakit ang mga Saduseong ito ay nag-aangking tumatawag pa rin ang Banal na Espiritu, nanghahatol at nagpapabuhay sa mga makasalanan, nguni’t itinatakwil ang trabaho ng Espiritu sa kabila ng mga milagrong iyon. Ang uri ng “teolohiyang “ ito ay bunga ng hindi paniniwala ng mga tao at hindi pagsunod, walang pagpapatibay ng Banal na Salita, at katunayan ay tumataliwas sa layunin ni Cristo. Ito ay direktang pagsuway kay Cristo ayon sa isinulat ni Pablo 1 Cor. 14:37.

[7]

Brother Yun, Back to Jerusalem, ph. 58.

사람들이 처음으로 가정교회에 대해 들었을 때, 그들은 종종 가정교회와 제도적인 교회 사이의 유일한 차이점은 크기와 “사역”을 제공하는 상대적인 능력이라고 잘못 생각할 수 있다. 사람은 가끔 가정교회는 건물 교회에서 제공하는, 질 높은 사역을 제공할 수 없다고 결론을 내린다. 그러나 “사역”의 정의가 제자가 되도록 돕고, 그들이 그리스도를 닮아가고, 예수님을 섬기도록 도와주는 것이라고 한다면 제도적 교회는 이점이 없을 뿐 아니라 내가 이전 장에서 지적한 것처럼, 그런 교회의 조건은 더 나쁠 수 있다. 물론 가정교회가 다원적인 측면의 활동을 제도적 교회만큼의 수량은 제공할 수 없지만, 진정한 사역은 뛰어나게 제공할 수 있다.

어떤 사람은 가정교회가 단지 실제 교회 건물이 없다는 이유로 진정한 교회로 받아들이는 것을 거부한다. 그 사람들이 교회의 첫 삼백 년 사이에 살았었다면, 전 세계의 모든 교회를 거부했을 것이다. 사실, 예수님은 이렇게 선언하셨다, “두세 사람이 내 이름으로 모인 곳에는 나도 그들 중에 있느니라”(마 18:20). 예수님은 신자들이 어느 곳에 모이라는 말씀을 하시지 않았다. 그리고 두 명의 신자들이 있더라도 그분의 이름으로 모이면 함께 하시겠다고 약속하셨다. 그리스도의 제자가 레스토랑에서 종종 식사하고, 진리에 대해 나누고, 서로를 가르치고 권면하는 모습이 일요일 아침에 많은 교회 건물 안에서 진행되는 일보다 실제로 신약의 교회 모식에 더 가깝다.

이전 장에서는, 나는 가정교회가 제도적 교회가 갖고 있지 않는 장점 일부를 열거했다. 나는 가정교회 모식이 제자를 삼는 목표를 달성함에 있어서 매우 효과적인 성경적인 대안임을 말해주는 이유를 몇 가지 더 열거하면서 이번 장을 시작하고 싶다. 그러나 말하기에 앞서 첫째로 나의 목적이 제도적 교회와 목사들을 공격하려는 것이 아님을 천명하고 싶다. 제도적 교회에는 많은 경건하고 성실한 목사가 주님을 기쁘시게 하기 위해 자신의 구조 내에서 최선을 다하고 있다. 나는 해마다 수천 명의 제도적 교회의 목사들을 향한 사역을 하고 있으며 개인적으로 그들을 많이 사랑하고 좋게 생각하고 있다. 그들은 세상에서 가장 뛰어난 사람들에 속한다. 나는 그들이 얼마나 어려운지를 잘 알고 있기에 그들의 고통을 줄여주는 동시에 보다 효과적이고 행복한 대안을 제시하고자 한다. 가정교회 모식은 성경적이며, 제자들을 삼고 하나님의 나라를 확장할 수 있다. 나는 제도적 교회 목사들의 대다수가 가정교회 모식으로 사역하면 더 효과적이고, 훨씬 더 행복해하고, 더 많은 것을 이룩하리라는 것을 믿어 의심치 않는다.

나는 제도적 교회에서 20년 넘게 목사로 사역했으며, 그동안 나는 내가 알고 있는 모든 것으로 최선을 다 해 왔다. 그러나 몇 개월 동안에 걸쳐 많은 교회의 주일예배를 방문한 뒤, 나는 처음으로 평신도로 교회에 다닌다는 것이 어떤 것인가를 조금이나마 느낄 수 있었다. 그것은 나의 눈을 뜨게 했고, 나는 왜 수많은 사람이 이렇게 열정 없이 교회에 다니는지를 이해하기 시작하였다. 목사를 제외한 거의 모든 사람처럼 나도 정중하게 앉아 예배가 끝나기를 기다리고 있는 것이었다. 예배가 끝난 뒤, 나는 적어도 지루하게 구경하기보다 참가자로 다른 사람들과 상호 교통할 수 있었다. 그 때 경험은 나로 하여금 더 나은 대안에 대해 생각하게 한 계기 중 하나가 되었다. 나는 가정교회 모식에 대해 연구하기 시작했고 놀랍게도 전 세계에 가정교회가 수백만 개나 존재한다는 것을 발견했으며 가정교회는 제도적 교회보다 몇 가지 확실한 장점을 갖고 있다는 결론을 내리게 되었다.

이 책을 읽는 목사들의 대부분은 가정교회가 아닌 제도적 교회를 관리하고 있을 것이다. 나는 내가 쓴 많은 내용을 그들이 처음부터 중요하게 받아들이기에는 어려움이 있으리라는 것을 알고 있다. 하지만 나는 그들이 자신에게 시간을 주어 내가 할 수밖에 없었던 말들을 고민해보기를 바란다. 나는 그들이 하루아침에 모든 것을 받아들이기를 기대하지 않는다. 나는 목사들을 위하여 이 책을 썼으며, 그들과 그들의 교회에 대한 사랑에 의해 쓰게 되었다.

성경 속의 유일한 종류의 교회 (The Only Kind of Church in the Bible)

첫째로, 신약에는 특별한 건물에서 모이는 제도적 교회가 없었으나 가정교회는 명확하게 초대 교회의 표준이었다.

깨닫고 마가라 하는 요한의 어머니 마리아의 집에 가니 여러 사람이 거기에 모여 기도하고 있더라(행 12:12).

…유익한 것은 무엇이든지 공중 앞(분명히 교회건물이 아닌 곳)에서나 각 집에서나 거리낌이 없이 여러분에게 전하여 가르치고…(행 20:20, 강조 추가)

너희는 그리스도 예수 안에서…또 저의 집에 있는 교회에도 문안하라(롬 16:3-5을 보라; 롬 16:14-15에서도 로마에 있는 또 다른 두 개의 가정교회인듯한 교회들을 언급하고 있다.)

아시아의 교회들이 너희에게 문안하고 아굴라와 브리스가와 그 집에 있는 교회가 주안에서 너희에게 간절히 문안하고(고전 16:19).

라오디게아에 있는 형제들과 눔바와 그 여자의 집에 있는 교회에 문안하고(골4:15).

자매 압비아와 우리와 함께 병사 된 아킬보와 네 집에 있는 교회에 편지하노니(몬 1:2).

초대 교회가 건물을 짓지 않은 유일한 이유가 그것이 초기 단계에 있었기 때문이라는 논쟁이 지속하였는데 신약 성경의 역사기록에 따르면 초기 단계는 몇십 년 동안밖에 지속하지 않았었다(그리고 두 세기 이상 존속하였다). 그러므로 만일 교회 건물이 교회 성숙의 표시라면, 우리가 사도행전에서 읽었던 사도들의 교회는 종래로 성숙해본 적이 없는 셈이다.

나는 어느 한 사도도 교회 건물을 짓지 않은 이유는 그들이 최저한도로 이런 일은 하나님의 뜻을 벗어났다고 생각했기 때문이라고 생각한다. 왜냐하면, 예수님은 그러한 모본이나 지시를 우리한테 남겨주신 적이 없기 때문이다. 그는 특별한 건물이 없이 제자를 삼았고, 그는 제자를 삼으라고 그의 제자들에게 말했다. 그들은 특별한 건물에 대한 필요성을 못 느꼈을 것이다. 이것은 바로 이렇게 간단하다. 예수님이 그분의 제자들에게 세상으로 나아가서 제자를 삼으라고 하셨을 때, 그의 제자들은 “예수님이 우리에게 원하시는 것은 건물을 짓고 일주일에 한 번씩이 사람들에게 설교하는 것이다”라고 생각하지 않았다.

또한, 특별한 건물을 건설하는 것은, 이 땅에 보물을 쌓지 말고 완전히 불필요한 무언가에 돈을 낭비하지 말고, 사람의 생명을 변화시키는 사역을 위해 사용할 수 있는 하나님 나라의 자원을 훔치지 말라는 그리스도의 계명을 직접적으로 위반하는 것으로 간주하였을 수도 있다.

성경적 청지기(Biblical Stewardship)

이 생각은 가정교회가 제도적 교회를 능가하는 두 번째 장점으로 연결해준다. 가정교회 모식은 사람들로 하여금 교회 자원의 영적인 청지기가 되는 것을 제창하는 데 이는 확실히 제자도의 매우 중요한 측면이다.[1] 교회 건물을 소유하고, 임대하고, 수리하고, 확장하고, 재구축하고, 난방 또는 냉방 하기 위해 돈을 낭비하지 않는다. 따라서, 건물에 낭비될 뻔했던 돈들이 사도행전 때 사람들이 사용했던 처럼, 가난한 자들에게 먹을 것과 입을 것을 제공하고, 복음을 전파하고, 제자를 삼는 데 사용될 수 있다. 교회 건물에 소요되는 수십억 달러가 복음을 전파하고 가난한 자들을 위해 사용된 경우 하나님의 나라를 위해 얼마나 큰일을 할 수 있을지 생각해 보라! 거의 상상할 수 없다.

또한, 인수가 20명이 안 되는 가정교회 내에 성숙한 신자들이 있다면 실제로 “장막을 만드는”(곧 지불받지 않는) 장로/목사/감독들에 의해 감독 될 수 있다. 이러한 교회 운영에는 돈이 거의 필요 없다.

물론, 성경 말씀은 장로/목사/감독들은 자신의 노동에 비례하여 삯을 받는 것이 마땅하다고 하는 것 같다. 이 때문에 전직 사역자들은 응당 생계를 유지하는 데 필요한 돈을 받아야 한다(딤전5:17-18을 보라). 가정교회에서 10명이 십일조 헌금을 하면 한 명의 전직 목사가 평균수준의 생활을 유지할 만큼 지원할 수 있게 된다. 가정교회에서 5명의 십일조 헌금은 한주 노동시간의 절반을 헌신할 수 있는 목사를 확보할 수 있다.

가정교회 모식을 따르면 건물에 사용될 돈이 목회자를 지원하기 위해 쓰일 수 있으므로 제도적 교회 목사가 가정교회의 확산이 자신들의 직업을 위협한다고 생각해서는 안 된다. 대신에, 많은 형제자매들이 하나님이 그들의 마음속에 이미 심어놓은 소원 즉 직업을 갖고 사역하라는 것을 인식할 수 있음을 의미할 수도 있다.[2] 결과적으로, 그것은 제자를 삼는 목표를 달성하는 데 도움이 될 것이다. 또한, 20명의 직업인으로 구성된 가정교회는 잠재적으로 그 수입의 절반을 밖으로 사역하고 가난한 자들을 돕는데 사용할 수 있다.[3]

만일 제도적 교회가 가정교회의 네트워크로 전환하는 경우, 자신의 일자리를 잃을 수 있는 사람은 교회 행정 및 프로그램 지원 직원일 것이며 아마도 일부 전문 부처직원(예를 들어, 큰 교회의 어린이나 청소년 목사)들은 성경적 근거가 있는 사역과 성경적 근거가 미약한 사역을 바꾸기를 꺼린다. 가정교회는 어린이나 청소년 목사를 필요로 하지 않는다. 왜냐하면, 부모들은 성경에서 그 책임을 부여받았고, 가정교회의 사람은 일반적으로 문화적 기독교 규범보다는 성경을 따르기 위해 노력하고 있기 때문이다. 믿지 않는 부모를 둔 청소년도 제도적 교회에 가입되듯이 가정교회에 가입되고 제자로 훈련받을 수 있다. 혹시 왜 “청소년 목회자” 또는 “어린이의 목회자”가 신약에 언급되지 않았는지 궁금한가? 이러한 사역들은 기독교 역사상 첫 1900년까지는 존재하지 않았었다. 그런 사역들이 왜 지금 부유한 서구 국가에서 갑자기 필수적이 되었을까?[4]

마지막으로, 특별히 가난한 나라들에서, 목회자들이 서양에 기독교인들의 보조를 받지 않고서 교회 건물을 임대하거나 소유하는 것은 불가능하다. 이런 의존성은 많은 바람직하지 않은 결과를 낳았다. 사실은, 300년 이래 기독교에는 이런 문제가 존재하지 않았다. 만일 당신이 개발도상국에 있는 목사이고, 당신의 회중이 교회 건물을 지급할 능력이 없는 상황이라 해도, 방문 온 미국인들에게 지원받으려는 희망으로 아첨할 필요가 없다. 하나님은 이미 당신의 문제를 해결했다. 당신은 정말로 성공적으로 제자를 삼기 위해 교회 건물이 필요하지 않다. 성경 모식을 따르라.

조각난 가족들의 최후(The End of Fragmented Families)

가정교회가 가진 또 다른 장점은 어린이와 청소년을 제자로 훈련시키는 것에 뛰어나다는 것이다. 오늘날 우리에게 침투된 제도적 교회들(특별히 미국의 큰 교회들)의 가장 큰 거짓말 중 하나는 바로 그들이 어린이와 청소년들에게 훌륭한 사역을 제공한다는 것이다. 그러나 그들은 흥미로운 어린이와 청소년 사역에 참석한 어린이들의 대다수가 “둥지를 떠난” 후에 다시는 교회에 돌아오지 않았다는 사실을 숨기고 있다. (아무 청소년 목회자에게 이 통계수치에 대해 물어보라 – 그 사람은 이 상황에 대해 알아야 한다.)

또한, 청소년 목회자와 어린이의 목회자들이 있는 교회들은 계속해서 부모들에게 그들은 자녀의 영적 훈련에 대한 능력이 없고 책임도 없다는 거짓말을 침투시키고 있다. 다시 말하지만, “우리가 당신들의 자녀들의 영적 훈련을 책임질 것이다, 우리는 훈련된 전문가들이다.”

이 같은 사역체계는 계속하여 늘어나는 타협의 순환을 형성하기 때문에 실패하기 마련이다. 이런 일은 부모가 자신의 자녀가 즐길 수 있는 교회를 찾는 데서 부터 시작된다. 만일 한 아이가 집으로 가는 길에 교회에서 재미있었다고 한다면 부모들은 감격해 마지 않는데, 그것은 그들이 아이가 교회에서 즐거웠다는 것과 그 아이가 영적인 일에 흥미를 느꼈다는 것을 동일시하기 때문이다. 그들은 종종 이런 잘못된 생각을 한다.

성공 중심의 담임목사들은 그들의 교회가 성장하기를 원하며, 따라서 어린이와 청소년 목회자들도 종종 회의 중 동역자들에게 아이들이 생각하기에 재미있는 “관련” 프로그램을 만들어야 한다는 압력을 느끼게 한다. (“관련”은 “재미”에 비해 항상 부차적이고, “관련”은 반드시 “아이들을 회개, 믿음, 예수님의 계명에 대한 순종으로 인도하는 것”을 의미하지는 않는다.) 만일 아이들이 이런 프로그램을 좋아하게 되면, 순진한 부모들은(그들의 돈과 함께) 교회에 나오게 되며, 교회는 따라서 커지게 된다.

특히 청소년 그룹의 성공 여부는 출석 인수에 의해 측정된다. 청소년 목회자들은 출석률을 높이기 위해 그들이 할 수 모든 일을 하게 되며 이는 종종 진정한 영성을 외면하게 된다. 부모들이 자신의 아이가 청소년 목회자의 메시지가 지루하고 정죄 적이라고 불평한다며 담임목사에게 고발하는 것을 듣게 되는 청소년 목회자는 참으로 불쌍하다.

하지만 청소년 목회자들에게 있어서 그들이 그리스도 안에서 가정교회의 지도자가 되는 것은 얼마나 큰 축복인지 모른다. 그들은 일반적으로 이미 좋은 관계성 기술과 젊음의 열정과 충만한 정력을 갖고 있다. 그들 중 많은 사람이 청소년 목회자로 있는 이유는 청소년 목회자가 점차 담임목사가 되는데 필요한 초 인간적인 기술을 습득하기 위한 첫 번째 단계이기 때문이다. 그들 중 대부분은 가정교회를 목회하기에 충분한 능력이 있다. 그들이 청소년 그룹에서 해왔던 사역들이 교회 성전에서 일상적으로 일어나는 일보다 더 성경적인 교회모식에 가까울 수 있다! 동일하게 어린이 목회자들에게도 말할 수 있다. 그들은 어린이들을 포함한 모든 사람이 작은 원을 이루어 함께 음식을 나누는 가정교회에서 담임목사보다 훨씬 더 잘 섬길 수 있을 것이다.

어린이와 청소년들은 자연적으로 가정교회에서 제자로 더 잘 훈련받는다. 가정교회에서 그들은 진정한 그리스도인 공동체를 체험하고, 참여와 질문의 기회를 갖게 되며 기타 연령층의 사람들과의 교제함으로써 그리스도인의 가족의 일원이 될 수 있다. 제도적 교회에서 그들은 지속적으로 큰 쇼와 “재미”를 주는 것들에만 노출되어 있어 진정한 공동체 생활을 체험하기 어렵다. 그들은 보편적인 위선에 익숙해 있으며, 학교에서처럼 자신의 동료에 관한 것만 배운다.

그러나 모든 연령층이 다 있는 모임에서, 울고 있는 아기나 진정 못하는 어린아이들은 어떻게 할까?

그들은 항상 즐길 수 있어야 하며, 문제가 될 때에는 실제 단계를 거쳐 해결할 수 있다. 예를 들어, 그들을 다른 방으로 옮겨 즐겁게 놀아주거나, 또는 크레용과 종이를 주어 바닥에서 색칠하게 할 수 있다. 가정교회 모임에서, 아기와 아이들은 문젯거리가 아니며 낯선 사람한테 맡기지 않아도 된다. 그들은 가정교회 가족 안의 모든 사람에게 사랑을 받고 있다. 제도적 교회에서 울기 시작한 아기는 종종 예배의 형식에 영향을 주며 이로 말미암은 낯선 사람들의 아기를 향한 뜨거운 눈총은 부모들을 난처하게 만든다. 가정교회에 울기 시작한 아기는 그의 가족들에 둘러싸여 있어 아무도 그들이 안았었던 하나님의 작은 선물이 그들 가운데에 있음을 알리는 것을 신경 쓰지 않을 것이다.

자신의 아이들을 통제 못 하는 부모들은 그들이 알아야 할 것을 다른 부모들에 의해 부드럽게 가르쳐 질 수 있다. 다시 한 번 신자들은 진정으로 보살펴주는 관계속에 있다. 그들은 제도적 교회에서 자주 일어나는 것과 같이 서로에 대해 험담하지 않는다. 그들은 서로에 대해 잘 알고 사랑해 준다.

기쁜 목사들(Happy Pastors)

20여 년간 교회에서 목회하면서, 전 세계 수만 명의 목회자들과 이야기를 나누면서, 또 많은 목회자들과 개인적으로 친구가 되면서, 나는 내가 현대 교회를 목회하는 데 무엇을 요구하는지를 알고 있다고 생각한다. 제도적 교회의 모든 목사처럼 나도 사역의 “어두운 면”을 경험했다. 어떤 때에는 매우 암흑할 수 있다. 사실, “잔인하다”라는 표현이 그것을 더 잘 설명할 수 있을 것 같다.

대부분의 목회자는 사람들의 기대 때문에 자연스럽게 놀라운 압력을 받고 있으며 때로는 자신의 가족관계까지 파괴한다. 목사들은 여러 가지 이유로 낙담한다. 그들은 정치인, 판사, 고용주, 심리학자, 활동 감독자, 건설 계약자, 결혼 상담가, 대중 강사, 관리자, 심리 전문가, 행정가여야 한다. 그들은 종종 자신이 그리스도의 몸의 더 큰 조각을 얻기 위해 다른 목회자와 치열한 경쟁 속에 있음을 발견한다. 그들에게는 개인적인 영성훈련을 위한 시간이 거의 없다. 그들 중 대부분은 자신의 직업에 갇혀 있으며 봉급이 적다고 생각한다. 그들의 회중은 그들의 고객이자 고용주이다. 어떤 때에는 그 고용주들과 고객들이 목회자의 삶을 아주 어렵게 할 수도 있다.

비교해보면, 가정교회 목사는 쉬운 축이다. 첫째, 만일 그가 진정한 제자로서 본이 되는 삶을 살고, 예수님의 계명에 타협이 없는 순종을 가르치면, 아주 적은 무리의 염소들만이 그 그룹의 일부가 되는 것에 관심을 두게 될 것이다. 사실, 가정집에서 모임을 하는 것만으로도 많은 염소가 떠나게 하는 데 충분하다. 그렇게 함으로 그는 온전한 양들만을 목양할 수 있다.

둘째로, 그는 자기의 모든 양을 개개인의 수준으로 사랑하고 제자 삼을 수 있다. 그가 감독하는 성인은 12-20명뿐이기 때문이다. 그는 가족의 아버지처럼 그들과 함께 진실한 친밀감을 즐길 수 있다, 그는 그들에게 그들이 응당 받아야 할 시간을 내줄 수 있다. 나는 제도적 교회의 목사였을 때, 종종 고독감을 느꼈다. 나는 회중 중의 어떤 사람과도 가깝게 지내지 못했었다. 나는 다른 사람들이 그런 친구처럼 나와 가깝게 지내지 못함으로 인해 화를 내거나 또는 그런 친구들을 질투하지 않게끔 하기 위해서였다. 나는 다른 신자들과 진실한 친밀함을 바랐으나, 진정한 친구를 얻음으로 인해 치러야 할 값은 감수하지 못했다.

가정교회의 관계가 긴밀한 가족안에서, 지체들은 자연스럽게 목사가 책임 적이 되도록 도울 것이다. 그것은 목사가 그들의 친한 친구이지 무대 위의 배우가 아니기 때문이다.

가정교회 목사는 미래 가정교회 지도자들을 키우기 위해 시간을 보낼 수 있다. 그렇게 하면 때가 되어 배가할 때에 지도자들이 이미 준비되어 있게 된다. 그는 자기의 가장 유망한 미래 지도자들이 그들의 은사를 갖고 다른 곳에 있는 신학교에 가는 것을 보지 않아도 된다.

그는 자신의 지역 회중 이외에 다른 사역들을 개발하는 데 충분한 시간이 있을 것이다. 아마도 그는 감옥이나 개인요양원에 가서 사역할 수 있고, 난민들이나 사업가들에게 일대일 전도에 참여할 수 있다. 그는 사역경험을 토대로, 다른 가정교회를 개척하거나, 자신의 사역을 통하여 성장한 젊은 가정교회 목회자들을 지도하는 데에 그의 시간을 할 수 있는 대로 바칠 수 있다.

그는 주일 아침 출연자가 되어야 한다는 압력을 느끼지 않는다. 그는 토요일 밤에 3점 식의 설교를 준비할 필요가 없으며 어떻게 하면 영적 성장이 다른 수준에 있는 많은 사람을 만족하게 할 수 있을까를 고민하지 않아도 된다.[5]그는 모임에서 성령님이 모든 사람을 사용하시는 것을 즐겁게 볼 수 있으며, 그들이 자신의 은사를 사용하도록 격려할 수 있다. 그가 모임에 참가하지 않을 수도 있으며, 심지어 그가 없이도 모든 것은 제대로 진행될 것이다.

그에게는 그를 괴롭히는 건물도, 그가 관리해야 하는 직원도 없다.

그는 다른 지역 목회자들과 경쟁할 이유가 없다.

그의 삶을 비참하게 만드는, 정치적 내분이 보편화해가는 “교회 구조”는 없다.

즉, 그는 문화적 기독교가 그에게 부여한 신분이 아닌 하나님이 그를 부르신 모습이 될 수 있다. 그는 주연배우, 회사의 회장, 또는 사역의 중심이 아니다. 그는 제자 삼는 사역자이며, 성도들을 영적으로 무장시켜주는 사람이다.

기쁜 양들 (Happy Sheep)

진실하고 성경적인 가정교회에 관한 모든 것은 모든 진정한 신자가 소원하고 즐거워하는 것이다.

모든 진정한 신자들은 다른 신자들과 진정한 관계를 갖기를 원한다. 그것은 하나님의 사랑이 이미 그들의 마음속에 있기 때문이다. 이러한 관계는 가정교회의 중요 부분이다. 그것이 바로 성경이 말하는 공동체다. 다른 형제자매와 자신의 진실한 삶을 나누는 것을 말한다. 가정교회는 신자들이 마땅히 해야 하는 것들 즉 많은 신약 성경에 쓰인 “서로에게”란 구절 중에 말씀하는 것들을 할 수 있는 환경을 제공해 준다. 가정교회 모식에서 신자들은 권면하고, 격려하고, 고양해주고, 위로해주고, 가르치고, 봉사하고 서로를 위해 기도할 수 있다. 그들은 서로 사랑하고 좋은 일을 하도록 자극하고, 자신의 죄를 서로 고백하고, 서로의 짐을 부담해주고, 시편, 찬송가와 영적인 노래로 피차 권면할 수 있다. 그들은 기뻐하는 사람들과 함께 기뻐하며 우는 사람들과 함께 눈물을 흘릴 수 있다. 이러한 일은 제도적 교회의 주일 아침 예배에서는 자주 발생하지 않는다. 신자들은 그냥 앉아서 보고 있기만 할 뿐이다. 한 가정교회 성도가 나한테 이렇게 말한 적이 있다. “우리 지체 가운데 누군가가 병 들었을 때, 나는 단지 음식사역에 등록했기 때문에 낯선 사람의 집에 음식을 보내주지 않는다. 나는 자연스럽게 내가 알고 있고 사랑하는 사람한테 음식을 가져다준다.”

진정한 신자들은 상호 작용하고 서로 참여하는 것을 즐긴다. 수년 동안 수동적으로 앉아서 관련이 없거나 중복적인 설교를 듣는 것은 그들의 지성과 영성에 대한 모욕감을 준다. 오히려, 그들은 하나님과 그분의 말씀에 관한 자신의 통찰력을 공유할 수 있는 기회를 갖는 것을 선호하고 가정교회가 그런 기회를 제공한다. 무화적인 모식이 아닌 성경적인 모식을 따를 때 각 사람은 “찬송시도 있으며, 가르치는 말씀도 있으며, 계시도 있으며, 방언도 있으며, 통역함도 있다”(고전 14:26). 가정교회에서는 아무도 무리 속에서 길을 잃거나 교회 당파에 의해 배척되지 않는다.

진정한 신자들은 하나님께 쓰임 받기를 원한다. 가정교회에서 사람마다 다른 사람을 축복할 기회와 책임이 있으므로 아무도 제도적 교회의 헌신적인 신자들에게 공통으로 나타나는 소진되는 현상을 경험하지 않는다. 그렇게 최소한 모두가 일반적인 식사를 나누기 위해 음식을 가져올 수 있으며, 이것이 바로 성경에서 나오는 “애찬”(유 1:12)과 같은 것이다. 많은 가정교회의 경우, 그 식사는 실제 유월절 식사의 일부인 주의 만찬의 예를 따른다. 주의 만찬은 내가 목회했던 교회의 어린 소년이 말하는 “하나님의 거룩한 간식”이 아니다. 교회 예배때 몇 초 동안을 들여 모르는 사람들과 작은 제병을 먹고 약간의 주스를 마시는 방식은 성경과 성경적인 가정교회에 있어서는 완전히 생소한 것이다. 서로를 사랑하는 제자가 함께 모여 나누는 식사는 성찬의 성례적인 의미를 여러모로 더하여 준다.

가정교회에서 예배는 간단하고 신실하고 참여적이지 하나의 쇼가 아니다. 진정한 신자는 신령과 진정으로 하나님을 예배하기를 원한다.

교리적 균형과 관용(Doctrinal Balance and Toleration)

작은 교회의 모임 중 부담 없고 열린 토론은 글을 읽을 수 있는 모든 사람들로 하여금 가르침에 대한 의견을 나눌 수 있게 된다. 서로를 알고 사랑하는 형제자매들은 그들 것과 다른 관점들을 신중하게 고려하는 경향이 있다. 그리고 설사 그룹이 어떠한 합의에 도달하지 않을지라도, 교리가 아닌 사랑은 그들로 하여금 여전히 같이 결속되어 있게 한다. 장로/목사/감독을 포함한 모든 사람의 어떠한 가르침도 모두 다른 사람들 사랑의 검증을 받아야 한다. 왜냐하면, 가르치는 자가 우리 모두에게 내주하시기 때문이다(요일 2:27을 보라). 내적인 견제와 균형 잡힌 성경적인 모식은 교회가 교리적으로 탈선하는 것을 방지해준다.

이것은 현대 제도적 교회의 규범에 비해 매우 대조적이다. 제도적 교회의 교리는 처음부터 설립되었고 도전할 수 없었다. 따라서, 잘못된 교리는 부단히 연속되어 갔고, 교리는 수용에 대한 리트머스 시험이 되었다. 같은 이유 때문에, 한 설교 중의 하나의 요점도 “같은 생각을 하는 신자들”을 찾아 나서는 반대자들의 즉각적인 출교를 유발할 수 있다. 그들은 목사와 교리에 대해 동의하지 않는다는 것을 말해도 소용없다는 것을 안다. 심지어 목사가 자신의 입장을 변경하도록 설득당했다 하더라도, 그는 교회의 많은 곳에서뿐 아니라 자신의 교단 내의 높은 사람들에게 이 부분을 감출 수밖에 없을 것이다. 제도적 교회에서 교리적인 차이는 이 세상에서 가장 숙련된 정치인과 모호하게 얼버무리는 연설가와 같은 목회자들을 배출한다. 그들은 논쟁을 일으킬 수 있는 것은 아무것도 하지 않으며 모든 사람이 그들이 자기편이라고 생각하게 하려고 한다.

하나의 현대적 흐름(A Modern Trend)

흥미롭게도, 점점 더 많은 제도적 교회들에서 제도적 모식내에서 소그룹 구조를 개발하고 있으며 제자 훈련함에 있어서의 소그룹 구조의 가치를 인식하고 있다. 일부 교회들에서는 더 나아가서 그들의 핵심구조를 소그룹에 두며, 소그룹을 그들의 사역의 가장 중요한 부분으로 보고 있다고 한다. 큰 “축하 모임들”은 소그룹들보다 차요적이라고 한다(적어도 이론적으로는).

이런 것들은 올바른 방향으로 나아가는 발걸음들이다, 그리고 하나님은 이러한 발걸음들을 축복하시는데, 그것은 우리를 향한 그분의 축복이 우리가 그분의 뜻에 얼마나 맞는지에 따라 정비례하기 때문이다. 사실, 제자 삼는 데 있어서 제도적 교회보다 “셀 교회들”이 더 잘 구성되어 있다. 셀 교회는 제도적 교회 모식과 가정교회 모식사이에 있으며 두 가지 교회모식의 요소들이 결합되어 있다.

소그룹 구조를 가진 현대 제도적 교회와 고대와 현대 가정교회를 비교해보면 어떨까? 약간의 차이가 있다.

예를 들어, 제도적 교회 내의 소그룹들은 불행하게도 때때로 제도적 교회 내에서 많은 잘못을 빚어내는데 특히 소그룹사역을 시작한 실제 동기가 담임목사가 자신의 교회 왕국을 구축하는 것이라면 말이다. 그는 결과적으로 자신의 목적을 위해 사람들을 이용하게 되고, 소그룹은 그 계획에 잘 맞춰주게 된다. 이런 문제가 발생하면, 소그룹 지도자들은 모 교회에 대한 충성심을 근거로 선출되게 되며, 마귀가 그들의 머리에 그들이 스스로 할 수 있다는 생각을 주입하지 않게 하기 위해서는 그들에게 은사가 너무 많거나 카리스마가 넘쳐서는 안 된다. 이러한 종류의 정책들은 소그룹의 효과성을 방애하고, 다른 모든 제도적 교회에서처럼, 진정으로 부르심 받고 열심 있는 지도자들을 신학원으로 몰아내고, 교회의 은사들을 강탈하여, 그들을 강의만 듣고 실제 재직훈련이 없는 곳으로 데려간다.

제도적 교회의 소그룹은 종종 교회모임의 성격을 벗어날 때가 있다. 제자 삼는 일은 전혀 일어나지 않는다. 사람들이 아마도 주일 아침에 영적 양식을 공급받는다고 여겨지기 때문에, 소그룹은 때때로 하나님의 말씀 외의 다른 것들에 초점을 두려 하고 주일 아침의 반복을 원하지 않는다.

제도적 교회의 소그룹들은 종종 교회의 직원으로 구성된 것이며 성령의 역사로 생긴 것이 아니다. 그것들은 교회의 다른 많은 프로그램 중 하나가 된다. 사람은 연령, 사회적 지위, 배경, 취미, 결혼 여부 또는 지리적 위치에 따라 분배된다. 염소는 종종 양들과 함께 섞여 있게 된다. 이 육적인 조직은 신자들이 서로의 차이를 용납하고 사랑하는 법을 배우는데 도움이 되지 않는다. 초대 교회는 많은 유대인과 이방인들의 혼합물이었다는 것을 기억하라. 그들은 정기적으로 함께 식사하였다. 비록 유대인의 전통에 의해 금지되는 것들이 있었지만 말이다. 이런 모임은 서로 배우는 좋은 경험임에 틀림없었을 것이다! 사랑으로 행하는 아주 좋은 기회였다! 복음의 능력을 얼마나 증거하는지를 보여준다! 그럼 왜 우리는 반드시 같은 종류의 그룹으로 모두 나누어져야만 소그룹의 성공을 보장할 수 있다고 생각하는가?

소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 주일 오전 쇼를 하고 있으며 관중은 프로들의 연기를 보고 있다. 제도적 교회에서 가장 중요함을 나타내는 “진정한” 예배가 있을 경우 소그룹 모임은 진행되지 않는다. 이런 메시지 때문에 주일 아침 참석자 중 절대다수가 아니더라도 많은 사람은 비록 소그룹 모임에 참여하도록 격려받지만 참석하지 않으려 하며 그것을 단지 선택사항으로 보고 있다. 그들은 그들이 가장 중요한 주일 예배에 참석하는 것으로 만족하고 있다. 그래서 소그룹 개념은 다소 중요한 것으로 홍보되고 있지만, 주일 제도적 활동만큼은 중요하지는 않다. 진실한 공동체, 제자 훈련과 영적 성장을 위한 가장 좋은 기회가 경시된 것이다. 잘못된 메시지가 전달되었다. 제도적 활동은 여전히 우선시되고 있다.

더 많은 차이점들(More Differences)

소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 모든 사람이 계급 구조에서 자신의 위치를 알 수 있는 피라미드식 기업구조로 구성되어 있다. 상단에 있는 사람은 스스로 “섬기는 지도자”라고 자칭할 수 있지만, 더 많이는 경영진 의사결정 책임을 진 최고 경영자와 같다. 더 큰 교회일수록, 목사는 그의 회중들과 더 멀리 떨어져 있다. 만일 그가 진정한 목사라면 당신은 무실 결에 그가 밝히는 진실을 알게 될 것이다. 그는 보통 작은 무리를 목회할 때 더 행복하다고 말할 것이다.

마찬가지로, 소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 교목과 평신도 사이의 분리를 조성하고 있다. 소그룹 지도자는 지불받는 전문가들의 하위 계층에 항상 있다. 소그룹 지도자에게 너무 많은 권한을 부여할 만큼 신뢰받지 못하기 때문에 성경 공부는 종종 교목들에 의해 계승하거나 승인된다. 소그룹은 주의 만찬을 진행하거나 침례를 주지 못하도록 되어 있다. 이 신성한 의무는 명목과 학위가 있는 엘리트들이 집행하게 되어 있다. 교회 지체 중 전직 사역에 부르심을 받은 사람은 반드시 신학원에 가야만 엘리트 그룹에 가입할 수 있는 “진짜” 사역을 감당할 수 있는 자격이 있다.

제도적 교회 내의 소그룹 예배는 60-90분 정도 진행되고, 한 은사 있는 사람이 예배를 인도하고 다른 은사 있는 사람이 검증된 가르침을 주는 소규모의 교회 예배에 지나지 않는다, 성령님이 다른 사람을 사용하고 은사를 주고 사역자들을 개발할 공간이 거의 없다.

사람은 종종 제도적 교회의 소그룹에 진지하게 헌신하지 않으며, 산발적으로 참석한다. 그리고 그룹들은 때때로 임시로 설계되어 그 깊이가 가정교회보다 얕다.

제도적 교회에서 소그룹들은 보통 주중에 만나게 함으로 토요일의 다른 교회모임들과 충돌되지 않게 한다. 따라서, 주중 소그룹 모임은 일반적으로 참석할 수 있는 사람들을 위해 시간상으로 두 시간 이상 진행할 수 없으며 집에 학생이 있거나 거리 적으로 먼 곳에 있는 사람은 다니기 어렵다.

제도적 교회에서 소그룹 사역을 추진할 때에도, 돈을 낭비하는 건물은 여전히 존재한다. 사실, 만일 소그룹 프로그램이 교인들을 증가시킨다면 더 많은 돈이 건물을 짓는데 낭비될 수 있다. 또한, 제도적 교회 내의 소그룹들은 적어도 한 명의 추가 유료 직원을 필요로 한다. 그것은 더 많은 돈이 또 다른 교회 프로그램에 쓰인다는 것을 의미한다.

아마도 최악의 상황은, 소그룹을 가진 제도적 교회 목사가 종종 개인적으로 제자를 삼는 일에 매우 제한받는다는 것이다. 그들은 많은 책임 때문에 너무 바쁜 삶을 살고 있으며, 일대일 제자 훈련을 할 시간이 거의 없다. 그들이 할 수 있는 제자 훈련이라고는 소그룹 지도자들을 훈련시키는 것뿐이지만, 그것마저도 종종 한 달에 한 번씩 모이는 것으로 제한된다.

내 생각에는, 이 모든 것은 가정교회가 제자나 제자 삼는 자를 삼고 배가하는 데 있어서 더 성경적이고 효과적이라는 것을 말하기 위해서이다. 하지만 나는 내 의견이 수백 년간의 교회 전통을 매우 빠르게 변경하기에는 어렵다는 것을 알고 있다. 그래서 나는 제도적 교회 목사가 그들의 교회를 제자를 삼는 성경적인 모식으로 이동하기 위해 뭔가를 하기를 촉구한다.[6] 그들은 개인적으로 미래의 지도자들을 훈련시키거나 또는 소그룹사역을 다시 시작하는 것을 고려해볼 수 있다. 그들은 “초대교회 주일”을 개최하여 교회건물을 닫고 모든 사람이 처음 3세기 동안 그리스도인이 했던 것처럼 집에서 식사를 나누고 만나는 것을 시도해볼 수 있다.

자신의 교회에 소그룹이 있는 목사들은 일부 소그룹들을 풀어서 가정교회를 구성하고 어떤 일이 일어나는지를 지켜볼 수 있다. 만일 소그룹이 건전하고 하나님의 부르심을 받은 목사/장로/감독들에 의해 인도될 때 그 소그룹들은 자체적으로 운영할 수 있게 된다. 그들은 부속되지 않은 젊은 교회보다 더 모교회를 필요로 하지는 않을 것이다. 그들을 풀어주는 것이 어떨까?[7] 회원들이 모 교회에 헌금하는 돈으로 가정교회의 목사를 지원할 수 있다.

내가 가정교회를 지지한다고 해서 제도적 교회에는 좋은 것이 아무것도 없다는 의미일까? 절대 그렇지 않다. 제도적 교회에서도 그리스도께 순종하는 제자가 양성되고 있다는 점에 대해서는 칭찬할 만 하다. 그러나 그리스도께서 우리에게 주신 목표를 달성하는 데 있어서 그들의 관행과 구조들은 때론 도움보다는 방애가 될 수 있으며, 그들은 종종 목사의 살인범이다.

가정교회 모임에서는 어떤 일들이 벌어지고 있는가?(What Happens at a House Church Gathering?)

모든 가정교회들이 같게 구성되어야 할 필요는 없으며, 거기에는 다양성을 위한 많은 공간이 있다. 매 가정교회마다 자신의 문화적 사회적 차이를 반영하게 된다 –이것은 가정교회가 특히 기독교 문화와 전통이 없는 나라에서 전도에 매우 효과적일 수 있는 이유이다. 가정교회 회원들은 그들의 이웃들을 그들에게는 완전히 낯선 교회건물로 초대하지 않을 것이며 또한, 완전히 낯선 의식에 참여시키지 않을 것이다. 이런 것들은 의사소통의 주요 장애물들이다. 오히려, 그들은 자신의 이웃들을 그들의 친구들과 함께 식사에 초대한다.

일반적인 식사는 보통 가정교회의 주요 구성요소이다. 많은 가정교회들에서, 그 음식들은 주의 만찬이거나 그것을 포함하며, 각각의 가정교회는 어떻게 하면 그것이 가지는 영적인 의미를 가장 잘 드러낼 수 있을지를 결정할 수 있다. 앞서 언급한 바와 같이, 원래의 주의 만찬은 실제로 유월절 식사로 시작했으며 그 자체가 영적인 의미로 가득했다. 주의 만찬을 기념하는 것은 식사 식사의 일부로서 명백히 초대 교회 신자들이 모였을 때 가진 형식을 따른 것이다. 초기 그리스도인들은

사도의 가르침을 받아 서로 교제하고 떡을 떼며 오로지 기도하기를 힘쓰니라…날마다 마음을 같이하여 성전에 모이기를 힘쓰고 집에서 떡을 떼며 기쁨과 순전한 마음으로 음식을 먹었다(행 2:42,46).

초기 그리스도인들은 말 그대로 떡 덩어리를 떼고 함께 나누었는데 이것은 그들의 문화 속에서 거의 매 식사때마다 해왔던 것들이다. 식사하는 동안 떡을 떼는 것이 그리스도인에게 어떤 영적인 의미가 있을까? 성경에는 확실한 대답이 없다. 그러나 윌리엄 바클리는 그의 책, “주의 만찬”에서 “주의 만찬이 가족 식사거나 개인 집에서 친구와의 식사로부터 시작되었다는 것에는 의심할 여지가 없다…하나의 작은 떡 조각과 한 모금의 포도주에 관한 생각은 원래의 주의 만찬과는 아무 관계가 없다. 주의 만찬은 원래 집에서 친구들과 함께 하는 가족식사였다.” 놀라운 것은 모든 현대 성경학자들이 바클리에 관점에 동의함에도 불구하고, 교회는 여전히 이 문제에 대한 하나님의 말씀보다는 전통을 따르고 있다.

예수님은 제자들에게 그분이 그들에게 명령하신 것을 그들의 제자들에게 가르치라고 명령하셨다. 그래서 예수님은 제자들에게 떡을 먹고 포도주를 마실 때 그분을 기억하라고 명령하셨을 때 제자들도 그들의 제자들에게 똑같이 가르치기를 원하셨다. 일반적인 식사에서 주의 만찬이 이루어질 수 있을까? 우리가 고린도 신자들에게 쓴 바울의 서신을 읽을 때 그것에 대해 확신을 할 수 있을 것이다.

그런즉 너희가 함께 모여서(여기서 그는 교회건물에서 모이는 것을 말하지 않았다. 왜냐하면, 그 당시에는 교회건물이 없었기 때문이다) 주의 만찬을 먹을 수 없으니 이는 먹을 때에 각각 자기의 만찬을 먼저 갖다 먹으므로 어떤 사람은 시장하고 어떤 사람은 취함이라(고전 11:20-21, 강조 추가).

만일 주의 만찬이 현대 교회방식으로 진행된다면 바울의 말들은 엉터리가 아닌가? 당신은 혹시 현대 교회에서 누군가가 자신의 만찬을 먼저 먹으므로 인해 어떤 사람은 주의 만찬과 함께 취하였는데 어떤 사람은 시장함을 일으키는 문제에 대해 들어 본 적 있는가? 이런 말들은 오직 주의 만찬이 실제 식사와 함께 시행되었을 때에야 이해된다. 바울은 계속하여 썼다.

너희가 먹고 마실 집이 없느냐 너희가 하나님의 교회(바울은 교회건물을 말하고 있는 것이 아니라 하나님의 교회인 사람들의 모임을 말하고 있음을 기억하라)를 업신여기고 빈궁한 자들을 부끄럽게 하느냐 내가 너희에게 무슨 말을 하랴 너희를 칭찬하랴 이것으로 칭찬하지 않노라(고전 11:22).

이런 일이 실제 식사과정에서 일어난 것이 아니었다면 빈궁한 자들이 왜 부끄러워했겠는가? 바울은 그들의 모임 중에 먼저 도착한 고린도 신자 중 일부가 다른 사람들이 도착하기를 기다리지 않고 자신의 만찬을 먹었다는 사실을 지적하고 있는 것이다. 일부 아마도 너무 가난하여 식사에서 같이 나눌 음식을 가져오지 못한 사람은 배고픔을 당할 뿐 아니라 그들이 아무것도 가져오지 않았음이 너무 분명하게 드러나서 부끄러움을 당했을 것이다.

바로 이후, 바울은 “주께 받은”(고전 11:23) 성례인 주의 만찬에 대한 자세한 내용을 썼으며 첫 번째 주의 만찬에서 무슨 일이 있었는지를 자세히 적었다(고전 11:24-25을 보라). 그 후 바울은 고린도 신자들에게 누구든지 주의 떡이나 잔을 합당하지 않게 먹고 마시는 자에 대해 경고하고, 스스로를 살피지 않는자는 실제로 자기들의 죄를 먹고 마시는 것이며 허약함, 질병, 심지어 조기사망까지 일으킬 수 있다고 말했다(고전11:26-32을 보라).

그리고나서 그는 결론 지었다.

그런즉 형제들아 먹으러 모일 때에 서로 기다리라 만일 누구든지 시장하거든 집에서 먹을지니 이는 너희의 모임이 판단 받는 모임이 되지 않게 하려 함이라(고전 11:33-34).

문맥상으로 보아서는 주의 만찬을 범한다는 것은 다른 신자들을 고려하지 않는 것이다. 바울은 다시 같이 나누었어야 할 식사임에도 자신의 만찬을 먼저 먹은 사람은 하나님께 심판(또는 훈계)을 받을 위험에 있다고 경고했다. 이 해결방법은 간단했다. 만일 한 사람이 다른 사람 기다릴 수 없을 정도로 시장하다면 그 모임에 오기 전에, 그는 뭔가를 먹어야 할 것이다. 그리고 주의 만찬에 먼저 도착한 사람은 늦게 도착하는 사람들을 기다려야 한다는 것이다.

우리가 전체 문맥을 봤을 때, 바울은 주의 만찬을 같이 나눈다면 주님을 기쁘시게 하는 방식으로 하여야 하며, 서로에게 대한 사랑과 배려가 반영되어야 한다고 말하고 있는 것이 분명하다.

어떠 상황에서도, 초대 교회에서 성직자 없이 가정에서 일반적인 식사의 목적으로 주의 만찬을 연습했던 것이 분명하다. 왜 우리는 그렇게 못하고 있는가?

떡과 포도주(Bread and Wine)

주의 만찬의 구성 요소의 특성이 가장 중요한 것은 아니다. 만일 우리가 원래의 주의 만찬을 완벽하게 모방하려면, 우리는 떡의 정확한 재료와 원래의 포도주를 만드는 데 쓰인 포도의 정확한 종류를 알고 있어야 한다. (처음 몇 세기 동안 일부 교부들은 포도주를 반드시 물에 희석하여야 한다고 엄격하게 규정하였는데, 그렇지 않으면 성찬이 제대로 진행되지 않는다고 하였다.)

떡과 포도주는 고대 유대인들 식사의 가장 일반적인 요소 중의 일부였다. 예수님은 거의 모든 사람이 날마다 먹는 매우 일반적인 두 가지 음식에 깊은 의미를 주셨다. 그분이 만일 역사의 다른 시간에 다른 문화를 방문했었다면, 첫 번째 주의 만찬은 치즈, 염소 젖, 또는 쌀 케이크, 파인애플 주스로 구성되었을 수도 있다. 따라서 그분이 제자들과 함께 나눴던 식사의 모든 음식과 음료는 잠재적으로 그분의 몸과 피를 나타낼 수 있다. 중요한 것은 영적 의미이다. 우리가 율법을 문자적으로 잘 지키는 동시에 율법의 영적인 의미를 무시하지 말자.

사람들이 일반적인 식사를 할 때 꼭 엄숙해야 할 필요는 없다. 우리가 이미 읽은 바와 같이 초기 그리스도인들은 “집에서 떡을 떼며 기쁨과 순전한 마음으로 음식을 먹었다”(행 2:46). 그러나 예수님의 희생을 기억하며 식사를 하는 동안에는 반드시 진지하여야 할 것이다. 바울이 고린도전서 11:17-34에서 엄숙하게 지적했듯이 주의 만찬을 먹기 전에는 자기를 살피는 것은 항상 절절하다. 서로 사랑하라는 그리스도의 계명을 지키지 않는 모든 것은 하나님의 징계를 자초한다. 모든 다툼과 분열은 식사하기 전에 해결하여야 한다. 모든 신자는 자기를 살피고 모든 죄를 자백하여야 하는 데 이것이 바로 바울이 말한 “자기를 살피라”라는 뜻일 것이다.

성령님은 지체를 통하여 나타나신다(The Spirit Manifested Through the Body)

일반적인 식사는 예배와 가르침과 성령의 은사들을 나누는 모임 전이나 후에 진행할 수 있다. 각각의 가정교회마다 진행형식을 결정할 수 있으며, 그 형식은 같은 가정교회에서도 모임마다 다를 수 있다.

성경을 보면 초대 교회의 모임이 현대 제도적 교회의 예배와 매우 다르다는 것을 분명히 알 수 있다. 특히, 고린도전서 11장부터 14장까지 초기 그리스도인이 어떻게 모였는지에 대해 우리에게 풍부한 통찰력을 주고 있으며, 오늘날 우리가 그 같은 형식은 따를 수 없거나 따르지 말아야 한다고 생각할 이유가 없다. 그리고 바울이 기술한 초대 교회 모임에서 일어난 일은 오직 소그룹 모임에서만 일어날 수 있음이 분명하다. 바울이 형용한 모임들은 큰 모임에서 일어날 수 없다.

나는 바울이 고린도전서에서 기술한 네 장절의 내용을 모두 이해하지 못함을 먼저 인정한다. 그러나 고린도전서 11장부터14장에서 묘사된 모임의 가장 뛰어난 특징은 그들 중에 함께 하신 성령님의 임재하심과 그분이 제체들을 통해 자신을 나태내셨다는 것이다. 그분은 그분의 몸을 세우는 모든 지체들에게 은사를 주셨다.

바울은 적어도 아홉 가지 성령의 은사들을 나열하였다. 예언, 방언, 방언의 통역, 지식의 말씀, 지혜의 말씀, 영적 분별력, 병 고치는 은사, 믿음, 그리고 능력 행함. 바울은 이 모든 은사가 모임을 할 때마다 나타난다고 하지 않았지만, 그 은사들이 나타날 가능성을 암시하고 있었으며, 고린도전서 14:26에서는 자주 나타나는 성령의 역사에 대해 요약한 것 같다.

그런즉 형제들아 어찌할까 너희가 모일때에 각각 찬송시도 있으며 가르치는 말씀도 있으며 계시도 있으며 방언도 있으며 통역함도 있나니 모든 것을 덕을 세우기 위하여 하라.

먼저 이 다섯 가지 일반적으로 나타나는 은사들을 살펴보고, 다음 장에서 고린도전서 12:8-10에 나와 있는 성령의 아홉 가지 은사들을 더 철저하게 고려해 보자.

목록 중 첫 번째 은사는 찬송시다. 바울은 다른 두 서신서에서도 성령님이 주신 찬송시가 교회 모임에서의 갖는 중요성을 강조하였다.

술 취하지 말라 이는 방탕한 것이니 오직 성령으로 충만함을 받으라. 시와 찬송과 신령한 노래들로 서로 화답하며 너희의 마음으로 주께 노래하며 찬송하며(엡 5:18-19).

그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하여 모든 지혜로 피차 가르치며 권면하고 시와 찬송과 신령한 노래를 부르며 감사하는 마음으로 하나님을 찬양하고(골 3:16).

시와 찬송과 신령한 노래의 차이는 불분명하지만, 요점은 그것들은 모두 그리스도의 말씀에 근거한 것이며, 성령의 감동으로 된 것이며, 서로 가르치고 권면하기 위해 신자들에 의해 불려야 한다는 것이다. 물론 신자들이 교회 역사 속에서 신자들에 의해 불린 많은 찬송가와 노래들은 이 세 가지 종류중의 하나에 해당한다. 불행하게도, 너무 많은 현대의 찬양과 노래들은 성경적인 깊이가 빠졌으며 성령님이 주신 것이 아니다. 그리고 그것들은 너무 얕으므로 신자들을 가르치고 권면할만한 가치가 없다. 그럼에도 가정교회에 모인 신자들은 성령님이 개개인한테 영감을 주어 과거와 현재에 잘 알려진 기독교 노래들을 인도할 뿐 아니라 일반적으로 덕을 세우는 데 활용될 수 있게끔 구성원 중의 일부에게 특별한 노래를 제공해주기를 기대한다. 교회가 성령님이 주신 자기만의 노래를 갖는다는 것은 얼마나 특별한 일인가!

가르침 (Teaching)

바울의 목록 중 두 번째는 가르침이다. 이는 다시 한 번 모임 중에 성령의 감동을 받은 사람은 아무나 가르칠 수 있음을 나타낸다. 물론, 모든 가르침은 그것이 사도들의 가르침에 맞는지에 따라 판단되어야 하며(왜냐하면, 그들은 사도의 가르침을 받았기 때문이다: 행 2:42을 보라), 오늘날 우리도 똑같이 하여야 한다. 그러나 신약 성경 어디에도 지역교회 모임에서 매주 같은 사람이 설교해야 하고 모임을 지배해야 한다는 말씀이 없다는 것을 주의하라.

예수살렘에서는 사도들은 큰 모임은 사원에서 가르쳤다. 우리는 장로들도 교회에서 가르침의 책임이 주어졌고 그들 중 일부는 교육사역에 부르심을 받았음을 알고 있다. 바울은 공개적으로 또는 집집마다 다니면서 많은 사람을 가르쳤다(행 20:20을 보라). 그러나 신자들의 작은 모임에서 성령님은 사도, 장로나 교사 외의 사람들을 사용하여 가르치게 할 수도 있다.

가르침에 있어서, 우리가 모임에 개인 성경사본 가지고 다닐 수 있으므로 초대 교회 때보다 훨씬 우세가 있는 것처럼 보일 수 있다. 반면에, 아마도 성경에 대한 우리의 접근이 쉬움으로 말미암아 우리로 하여금 전심으로 하나님을 사랑하고 우리의 이웃을 자기 몸처럼 사랑하는 것보다 교리를 더 우선시하게 하고, 하나님의 말씀이 우리에게 주려는 생명으로부터 멀어지게 한다. 우리는 죽음으로 교리화 되어가고 있다. 많은 소그룹 성경 공부는 주일 아침 설교처럼 삶과는 관련이 없이 지루하기만 하다. 가정교회의 가르침을 따르는 다음과 같은 좋은 규칙이 있다. 큰 아이들이 지루함을 숨기지 않는다면, 어른들은 아마도 그들의 지루함을 숨기고 있을 것이다. 아이들은 아주 좋은 진리의 지침이다.

계시(Revelation)

세 번째로 바울은 “계시”를 나열하였다. 그것은 예수님의 몸의 일부 지체들에게 하나님이 드러내신 무언가를 의미할 수 있다. 예를 들어, 바울은 특별히 불신자가 그리스도인들의 모임을 들어왔을 때 예언의 은사로 그들의 마음의 숨은 일이 드러나게 된다고 하였다. 그 결과로 그는 “책망을 들으며, 판단을 받을 것이며 엎드리어 하나님께 경배하며 하나님이 참으로 너희 가운데 계신다 전파할 것이다”(고전 14:24-25).

여기서 우리는 다시 한 번 성령님의 실제 임재가 교회 모임의 예상 기능이며 그런 초자연적인 일은 예수님의 임재로 발생함을 알 수 있다. 초기 그리스도인들은 “두세 사람이 내 이름으로 모인 곳에는 나도 그들 중에 있느니라”(마 18:20)라는 예수님의 약속을 믿었다. 만일 예수님 자신이 그들 중에 있다면, 기적은 일어날 수 있다. 그들은 문자 그대로 “하나님의 성령으로 봉사하였다”(빌 3:3).

어떤 경우라도, 예언은, 그것에 대한 자세한 내용을 곧 말하겠지만, 사람들의 마음에 대한 계시를 포함하고 있을 수 있다. 그러나 계시는 다른 것들에 관한 것일 수 있고 다른 것을 통해 받을 수 있다. 예를 들어 꿈이나 비전을 통해 계시를 받을 수 있다(행2:17 을 보라).

방언과 통역(Tongues and Interpretation)

넷째로, 바울은 함께 사용되는 은사인 방언과 통역을 나열했다. 고린도 교회에서는 방언이 과도하게 사용되고 또 남용되는 현상이 있었다. 즉, 사람은 교회 모임 중에 방언을 말하지만 통역하는 사람이 없으므로 아무도 방언의 내용을 알 수가 없었다. 이 일은 어쩌면 사람들에게 통역의 은사를 주지 않은 채 방언의 은사만 주신 성령님의 잘못으로 보일 수 있고 고린도 교회는 왜 비난받아야 하는지 궁금해할 수 있다. 나는 이 질문에 대한 만족스러운 대답을 나중에 다시 다룰 것이다. 어떠한 경우에도, 바울은 방언을 금지한 적은 없었다(많은 제도적 교회에서는 금지하고 있지 않는 것처럼). 오히려, 그는 방언을 금하는 것을 금지하였다. 그리고 이것은 주님의 계명이었다고 선언하였다(고전14:37-39을 보라)![8] 그것은 제대로 사용되기만 하면, 교회의 덕을 세우고 하나님의 초자연적인 임재를 확정할 수 있는 하나의 은사가 된다. 그것은 하나님이 그분의 진리와 그분의 의지를 사람들을 통해 말씀하시는 것이다.

제14장에서 바울은 예언이 통역되지 않은 방언보다 나음을 강력히 주장하였다. 그는 고린도 신자들이 예언하기를 소망하도록 강력히 권장하였는데, 이것은 성령의 은사는 그것을 원하는 사람들 사이에서 드러날 가능성이 더 큼을 나타낸다. 마찬가지로, 바울은 데살로니가 신자들에게 “성령을 소멸하지 말라”(살전 5:19)라고 권면하였다. 이는 신자들의 예언 은사에 대한 잘못된 태도는 성령의 감동을 “소멸”할 수 있음을 나타낸다. 바로 그 이유 때문에 오늘날 대부분의 신자 사이에서 예언의 은사는 아주 드물게 나타난다.

어떻게 시작할까?(How to Start)

가정교회는 가정교회 개척자 또는 하나님이 주신 가정교회에 대한 비전을 받은 장로/목사/감독들에 의해 시작된다. 성경적인 장로/목사/감독은 제도적 교회가 말하는 성숙한 평신도를 말할 수 있음을 명심하라. 가정교회 개척자는 정식적인 사역교육을 필요로 하지 않는다.

성령님에 의해 가정교회의 비전을 받은 개척자는 누구와 함께 동역해야 할지를 주님께 간구해야 한다. 주님은 그를 비슷한 비전을 가진 사람들과 만나게 하며, 그분이 인도하고 계심을 확인시켜 주신다. 또는 주님은 그에게 믿음을 가질 불신자들을 붙여주셔서 그들이 가정교회에서 제자로 훈련받게 할 수도 있다.

금방 가정교회를 시작하는 사람은 서로 편하게 느끼고, 성령님과 관계를 갖고 그분의 인도를 따르는 것을 배우기 위해서는 시간을 들여야 함을 예상해야 한다. 이 길을 따라가다 보면 많은 시행착오가 겪을 것이다. 모든 성원이 동참해야 한다는 개념, 성경적인 섬김의 지도력, 장로들을 장비하고, 성령님의 인도와 은사, 함께 식사를 나누는 것, 편하면서도 영적인 분위기 등 이런 것들은 제도적 교회에만 익숙해 있던 사람들에게는 매우 생소할 것이다. 그러므로 새로운 가정교회가 개척할 때에는 은혜와 인내로 하는 것이 지혜롭다. 처음 시작할 때 형식은 한 사람이 예배를 인도하고, 또 다른 사람이 준비한 말씀을 가르친후에 함께 기도하고, 교제하고 식사하는 것으로 마칠수 있다. 하지만 가정교회의 성경적인 진행방식은 매 개인에 의해 부단히 연구되어야 하며 장로/ 목사/감독들은 회원들이 하나님께 최선을 다하도록 격려해야 하며 그 과정을 즐겨야 할 것이다.

가정교회 모임은 매주 한 회원의 집에서 다른 회원의 집으로 바꿔가며 진행하거나, 한 사람이 매주 자기 집을 모임장소로 열수 있다. 날씨가 화창할 때에는 어떤 가정교회들은 가끔 아름다운 야외장소로 이동한다. 모임 시간과 장소는 반드시 주일 아침이어야 할 필요가 없으며, 구성원들의 시간에 맞출 수 있다. 마지막으로, 가정교회는 열두 명의 회원을 초과하지 않게, 작게 시작하는 것이 가장 좋다.

어떻게 제도적 교회를 가정교회로 전환할 수 있을까?(How to Transition from Institution to House Church)

이 책을 읽는 대부분 목사들은 제도적 교회에 소속되어 있을 것이며, 아마 당신도 그중의 한 명일 것이다. 내가 설명한 교회의 종류가 당신이 바라던 교회의 모습이라면, 당신은 이미 어떻게 하면 전환할 수 있는지를 궁금할 것이다. 서두를 필요가 없다. 기존의 구조와 틀 안에서 성경적인 진리만 가르치고, 예수님의 계명에 순종하는 제자를 만들기 위해 무엇이든 할 수 있는 일을 시작하라. 진정한 제자들은 그들이 일단 이해만 되면 성경적인 교회구조로 전환하고 싶어할 것이다. 염소와 종교적인 사람은 이러한 전환을 거부할 가능성이 훨씬 더 많다.

둘째로, 이 주제에 대한 성경 말씀을 공부하고 가정교회 구조와 그것이 가진 축복에 대해 회중에게 가르친다. 당신은 성숙한 신자들의 감독하에 가정집에서 매주 셀 모임을 시작하기 위해 평일이나 주일 저녁 예배를 취소할 수 있다. 그리고 모두사람이 참석하도록 권장하라. 점차적으로 이런 모임들이 가능한 한 가정교회의 성경적인 모식을 따르도록 하여야 한다. 그런 다음, 사람들로 하여금 소그룹이 주는 축복을 만끽할 수 있도록 시간을 들인다.

모든 사람이 가정교회 모임을 즐기게 되면 다음 달의 어느 한 주일날을 택하여 “초대 교회의 주일”로 정할 수 있다. 그 주일날에는, 교회 건물을 닫고, 모든 사람은 가정집으로 가서 초대교회가 했던 것처럼 모임을 하고, 함께 식사를 나누고, 주의 만찬, 교제, 기도, 예배, 가르침과 성령의 은사들을 즐길 수 있다. 만일 그것이 성공적으로 진행되었다면, 이런 모임들을 한 달에 한 번씩 가질 수 있으며, 점차 두 번, 세 번씩 가질 수 있다. 결국, 당신은 모든 그룹을 독립적인 가정교회로 풀어주며 몇 달에 한 번씩 함께 모여 연합예배를 드릴 수 있다.

내가 설명한 이 모든 전환 과정은 1-2년의 세월이 걸릴 수 있다.

당신이 더 조심스럽게 진해하려면, 자신이 인도하는 가정교회에 대해 가장 관심이 있는 몇 명 회원들과 함께 하나의 모임부터 시작할 수 있다(다시 반복하지만, 가정교회는 주일 아침에 모일 필요가 없다). 그것은 실험적으로 진행될 수 있으며 모두에게 좋은 학습경험이 될 것이다.

만일 그것이 성공하면 그 그룹에 감독을 임명하며 독립적인 교회로 풀어주며 한 달에 한 번씩만 제도적 주일예배에 참석하게끔 한다. 이렇게 하면 새로운 교회가 아직도 모교회의 한 부분으로 되어 있기에 여전히 제도적 교회에 소속된 회중들에게 부정적인 인상을 주지 않을 수 있다. 또한, 회중들로 하여금 제도적 교회가 개척하는 다른 가정교회의 일원이 되는 것을 고려할 수 있게끔 영향 주는데 도움이 된다.

만일 첫 번째 그룹이 성장하면, 기도하면서 그것을 두 그룹으로 나눠 두 그룹 모두 좋은 지도자들과 충분한 은사가 있는 회원들로 구성되게 할 수 있다. 두 그룹은 달마다 혹은 3개월에 한 번씩 큰 행사에 함께 모일 수 있도록 합의할 수 있다.

당신이 어떠한 방식을 택하든지 목표에서 눈을 떼지 말고 실망하지 말라. 가정교회는 사람들로 구성되어 있으며, 사람은 문제를 일으킬 수 있다. 절대 포기하지 말라.

제도적 교회의 모든 회중이 이러한 전환을 원하지는 않을 것이다. 그래서 당신은 개인적으로 언제쯤 제도적 교회를 떠나 가정교회에 자신을 완전히 헌신하기 시작해야 할지를 결정해야 한다. 그날은 당신에게 있어서 뜻깊은 날이 될 것이다!

이상적인 교회(The Ideal Church)

하나님 보시기에 가정교회의 목사가 실제로 거대한 건물과 주일마다 수많은 참석자를 거느리는 대형교회의 목사보다 더 성공적일까? 그렇다, 만일 그가 일주일에 한 번씩 쇼를 감상하고 문맥을 무시한 몇 구절 성경 말씀으로 거룩해 보이고 재미를 선사하는 설교를 듣는 단순한 영적인 염소가 아니라, 예수님을 따라 순종하는 제자들과 제자 삼는 자들을 배가시키고 있다면 말이다.

가정교회 모식을 따르기로 한 목사는 자기만의 많은 회중을 거느릴 수 없다. 그러나 긴 안목으로 보면, 그는 자기의 제자가 또 제자를 삼으므로 말미암아 많은 지속적인 열매를 맺을 수 있다. 40명에서 50명의 “적은” 회중들을 거느리면서 더 많은 무리를 얻고자 애쓰고 있는 목사들은 생각을 바꿔야 한다. 그들의 교회는 이미 너무 커져 있을 수 있다. 아마도 그들은 더 큰 건물을 위해 기도하는 것을 멈추고 두 개의 새로운 가정교회를 이끌 수 있는 사람들을 세워달라는 기도를 시작해야 할 것이다. (제발, 그렇게 되면, 새로운 교파를 만들거나 자신을 그 교회의 “주교”라고 칭하지 말기를 바란다!)

우리는 교회는 클수록 좋다는 생각을 근절해야 한다. 우리가 성경을 기준으로 순수하게 판단했을 경우, 특별한 건물 안에서 모이는 수백 명의 제자가 아닌 관객으로 구성된 하나의 교회는 매우 이상하다고 여겨질 것이다. 초대 사도 중 누구라도 현대 제도적 교회를 방문하면 머리를 긁적이게 될 것이다!

마지막 반대 이유(A Final Objection)

사람은 종종 기독교가 이미 문화의 한 부분이 된 서양 세계에서 집에서 만나는 교회 개념을 받아들이지 않을 것으로 생각한다. 따라서 우리는 반드시 제도적 모식을 유지해야 한다고 주장한다.

먼저, 가정교회 운동이 서양 세계에서 급속한 추진력을 얻는 것으로 봐서는 그런 관점이 사실이 아님을 알 수 있다.

둘째, 사람은 이미 기꺼이 집에서 파티를 열고, 식사를 나누고, 교제하고, 성경공부와 셀 모임을 하기를 원한다. 조금만 생각을 조정하면 가정교회모식을 받아들일 수 있다.

셋째, 종교적인 사람들 즉 “영적 염소들”은 가정교회의 개념을 받아들이지 않으리라는 것은 사실이다. 그들은 그들의 이웃들에게 이상하게 보이는 것은 아무것도 하지 않을 것이다. 그러나 예수 그리스도의 진정한 제자들은 그들이 일단 성경적인 기준을 이해하기만 하면 가정교회의 개념을 당연하게 받아들인다. 그들은 인츰 교회 건물들이 불필요하다는 것을 인식할 것이다. 만일 당신이 “나무나, 풀이나, 짚으로”(고전 3:12) 큰 교회를 세우려면, 당신은 건물이 필요할 것이다, 하지만 마지막 날에 이 모든 것은 다 타버릴 것이다. 그러나 당신이 제자들과 제자를 삼는 자들을 배가시키려 하고 “금이나, 은이나, 보석으로” 예수 그리스도의 교회를 세우려 한다면, 건물에 돈과 정력을 낭비하지 않아도 된다.

오늘날 전 세계에서 가장 큰 원주민 복음 전도운동인, 중국 가정교회의 “백투 예루살렘” 운동이 10/40 창을 전도한다는 특정 전략을 세웠다는 사실은 아주 흥미롭다. 그들은 “우리는 어디에도 교회 건물을 세울 생각이 없다! 이렇게 함으로 복음이 빠르게 전파될 수 있으며, 당국이 감지하는 데 어려움을 주며, 그리고 우리가 복음 사역에 우리의 모든 자원을 직접 사용할 수 있게끔 해준다.”[9] 이것은 실로 우리가 따라야 할 지혜롭고 성경적인 모범이다.

Várias vezes, quando as pessoas escutam sobre igrejas nos lares pela primeira vez, imaginam erroneamente que as únicas diferenças entre igrejas nos lares e igrejas institucionais são seu tamanho e suas habilidades relativas a cuidar de “ministérios.” Às vezes, acham que a igreja no lar não pode oferecer a qualidade de ministério dada por igrejas com prédios. Mas, se uma pessoa definir ministério como aquilo que contribui na formação de discípulos, ajudando-os a se tornarem mais como Cristo e equipando-os para o serviço, então igrejas institucionais não ganham vantagem, e como mostrei no capítulo anterior, elas podem estar em desvantagem. Com certeza igrejas nos lares não podem oferecer a qualidade de atividades das igrejas institucionais, mas podem se sobressair ao oferecer o ministério verdadeiro.

Algumas pessoas rejeitam igrejas nos lares como se não fossem de verdade, simplesmente por não terem prédios. Se essas pessoas tivessem vivido nos primeiros trezentos anos da Igreja, teriam rejeitado todas as igrejas do mundo por não serem de verdade. O fato é que Jesus declarou, “Pois onde se reunirem dois ou três em meu nome, ali eu estou no meio deles” (Mt. 18:20). Jesus não disse onde os crentes deveriam se reunir. E mesmo que, somente dois crentes se reúnam, Ele prometeu estar presente se o fizerem em Seu nome. O que muitas vezes os discípulos de Cristo fazem em restaurantes, compartilhando uma refeição e fazendo um intercâmbio de verdades, ensinando e admoestando uns aos outros, é na verdade mais próximo ao modelo de reuniões da Igreja do Novo Testamento do que acontece em muitos prédios de igrejas aos domingos de manhã.

No capítulo anterior, eu enumerei algumas vantagens que igrejas nos lares têm sobre as igrejas institucionais. Gostaria de começar esse capítulo enumerando mais alguns motivos do por quê o modelo de igreja nos lares é uma alternativa bíblica muito válida que pode ser bem efetiva em alcançar o objetivo de fazer discípulos. Contudo, deixe-me afirmar primeiramente que meu objetivo não é atacar igrejas institucionais ou seus pastores. Existem multidões de pastores sinceros de igrejas institucionais que estão fazendo tudo o que podem dentro de suas estruturas para agradar ao Senhor. Eu ministro a milhares de pastores institucionais todos os anos, e os amo e estimo muito. Eles estão entre as pessoas mais admiráveis do mundo. E é porque eu sei quão incrivelmente difícil é o seu trabalho que quero apresentar uma alternativa que irá ajudá-los a sofrerem menos casualidades e a serem mais efetivos e felizes ao mesmo tempo. O modelo de igreja nos lares é bíblico e se empresta à formação efetiva de discípulos e à expansão do Reino de Deus. Tenho quase certeza que a grande maioria de pastores institucionais seria muito mais feliz, eficaz e realizada se ministrasse em igrejas nos lares.

Fui pastor institucional por mais de vinte anos e fiz o meu melhor com o que sabia. Mas foi só depois de muitos meses visitando várias igrejas aos domingos de manhã que tive o primeiro vislumbre do que é ir à igreja como um mero “leigo.” Isso abriu meus olhos, e comecei a entender porque tantas pessoas são tão desanimadas para ir à igreja. Como quase todo mundo, menos o pastor, eu ficava lá sentado educadamente esperando o culto acabar. Quando acabava eu podia pelo menos interagir com outros como participante ao invés de como um espectador entediado. Essa experiência foi um entre vários catalisadores que me fizeram pensar em uma alternativa melhor, e comecei minha pesquisa no modelo de igrejas nos lares. Fiquei surpreso ao descobrir que existem milhões de igrejas nos lares por todo o mundo e concluí que elas têm algumas boas vantagens sobre igrejas institucionais.

Muitos dos pastores que leem esse livro não estão dirigindo uma igreja no lar, e sim uma igreja institucional. Sei que muito do que escrevi pode ser difícil para aceitarem, já que parece tão radical de início. Mas peço que deem um tempo para contemplar o que tenho a dizer, e não espero que concordem com tudo depois de uma noite. É para pastores que tenho escrito, motivado pelo amor por eles e por suas igrejas.

O Único Tipo de Igreja na Bíblia (The Only Kind of Church in the Bible)

Antes de qualquer coisa, igrejas institucionais que se reúnem em prédios especiais não são encontradas no Novo Testamento, uma vez que igreja nos lares era claramente a norma da igreja primitiva:

Percebendo isso, ele se dirigiu à casa de Maria, mãe de João, também chamado Marcos, onde muita gente se havia reunido e estava orando (At. 12:12, ênfase adicionada).

…não deixei de pregar-lhes nada que fosse proveitoso, mas ensinei-lhes tudo publicamente [e não em prédios de igrejas, obviamente] e de casa em casa…(At. 20:20, ênfase adicionada)

Saúdem Priscila e Áqüila…Saúdem também a igreja que se reúne na casa deles (Rm. 16:3-5, ênfase adicionada; veja também Romanos 16:14-15 para menção de outras duas prováveis igrejas em lares em Roma).

As igrejas da província da Ásia enviam-lhe saudações. Áqüila e Priscila os saúdam afetuosamente no Senhor, e também a igreja que se reúne na casa deles (1 Co. 16:19, ênfase adicionada).

Saúdem os irmãos de Laodiceia, bem como Ninfa e a igreja que se reúne em sua casa (Cl. 4:15, ênfase adicionada).

Á irmã Áfia, a Arquipo, nosso companheiro de lutas, e à igreja que se reúne com você em sua casa…(Fm. 1:2, ênfase adicionada).

Tem sido argumentado que o único motivo da igreja primitiva não ter construído prédios é porque ainda estava na sua infância. Mas essa infância durou um bom número de décadas de história registrada no Novo Testamento (e mais dois séculos depois disso). Então, se a construção de prédios é sinal de maturidade da igreja, a igreja dos apóstolos, sobre as quais lemos no livro de Atos, nunca amadureceu.

Sugiro que a razão pela qual nenhum dos apóstolos construiu prédio é porque tal coisa seria, no mínimo, considerada fora da vontade de Deus, já que Jesus não deixou tal exemplo ou instrução. Ele fez discípulos sem prédios especiais e disse aos Seus discípulos para fazerem discípulos. Eles não viram necessidade alguma de prédios especiais. É simples assim. Quando Jesus disse aos Seus discípulos para irem a todo o mundo e fazer discípulos, eles não pensaram: “O que Jesus quer que façamos é construir prédios, onde pregaremos para as pessoas uma vez por semana.”

Além disso, a construção de prédios especiais poderia até ser considerada uma violação direta do mandamento de Cristo de não acumular tesouros na terra, gastando dinheiro em algo completamente desnecessário, e roubando recursos do Reino de Deus que poderiam ter sido usados para o ministério de transformação.

Mordomia Bíblica (Biblical Stewardship)

Isso nos leva à segunda vantagem que igrejas nos lares tem sobre igrejas institucionais: o modelo de igreja no lar promove a mordomia total dos recursos de seus membros, que certamente é um aspecto extremamente importante do discipulado.[1] Nenhum dinheiro é gasto na construção, compra, aluguel, reforma, expansão, reparo, aquecimento ou refrigeração de prédios. Consequentemente, o que seria gasto nos prédios pode ser usado para alimentar e vestir os pobres, espalhar o evangelho e fazer discípulos, assim como no livro de Atos. Pense no bem que poderia ser feito pelo Reino de Deus se os bilhões de dólares gastos em prédios de igrejas tivessem sido usados para espalhar o evangelho e servir aos pobres. É quase inimaginável!

Mais adiante, igrejas nos lares que consistem de não mais de vinte pessoas poderiam ser dirigidas por diáconos/pastores/bispos “fazedores de tendas” (ou seja, “não pagos”), uma possibilidade real quando existe um bom número de crentes maduros na igreja no lar. Tais igrejas praticamente não requereriam dinheiro para funcionar.

É claro, a Bíblia parece indicar que os diáconos/pastores/bispos devem ser pagos em proporção ao seu trabalho, então aqueles que dedicam todo o seu tempo ao ministério devem receber por tempo integral (veja 1 Tm. 5:17-18). Dez assalariados que dizimam em uma igreja no lar podem sustentar um pastor com um padrão médio. Cinco dizimistas em uma igreja no lar podem custear um pastor para dedicar metade de sua semana de trabalho para o ministério.

Seguindo o modelo de igrejas nos lares, o dinheiro que seria usado em prédios é liberado para sustentar pastores, e assim os pastores institucionais não devem pensar que a proliferação de igrejas nos lares ameaça a segurança de seu trabalho. Ao invés disso, significa que muitos outros homens e mulheres podem realizar o desejo que Deus tem colocado em seus corações de servi-Lo no ministério vocacional.[2] Isso, por sua vez, ajudaria a alcançar o alvo de fazer discípulos. Mais adiante, uma igreja no lar com vinte dizimistas poderia, potencialmente, dar metade de seu dinheiro para missões e para os pobres.[3]

Se uma igreja institucional se transformasse em uma rede de igrejas nos lares, as pessoas que poderiam perder seus trabalhos pagos seriam o corpo administrativo e a equipe de suporte aos programas e talvez alguns membros de equipes com ministérios especiais (por exemplo o ministério de crianças e o de jovens em igrejas maiores) que não estivessem dispostos a trocar esses ministérios, que têm pouca base bíblica, por ministérios que têm. Igrejas nos lares não precisam de ministérios infantil e jovem, pois a Bíblia dá essa responsabilidade aos pais, e as pessoas em igrejas nos lares geralmente se esforçam para seguir a Bíblia ao invés das normas do cristianismo cultural. Jovens crentes que não tem pais crentes podem ser incorporados a igrejas nos lares e discipulados assim como são incorporados em igrejas institucionais. Será que alguém se pergunta por que o Novo Testamento não menciona “pastores de jovens” ou “pastores de crianças?” Tais ministérios não existiram pelos primeiros 1900 anos de cristianismo. Por que eles são repentinamente essenciais agora, e principalmente em paises ocidentais ricos?[4]

Finalmente, nas nações mais pobres em particular, os pastores veem que é impossível alugar ou possuir prédios sem serem ajudados por cristãos ocidentais. As consequências não desejáveis dessa dependência são várias. Contudo, o fato é que por 300 anos esse problema não existiu no cristianismo. Se você é pastor de uma congregação que não pode ter um prédio, em uma nação em desenvolvimento, não precisa bajular um visitante americano na esperança de descobrir ouro. Deus já resolveu seu problema. Você não precisa de um prédio para fazer discípulos com sucesso. Siga o modelo bíblico.

O Fim de Famílias Fragmentadas (The End of Fragmented Families)

Outra vantagem de igrejas nos lares é esta: elas se sobressaem em discipular crianças e adolescentes. Uma das maiores traições cometidas pelas igrejas institucionais hoje (especialmente as grandes nos Estados Unidos) é que providenciam ministérios maravilhosos para crianças e jovens. Mesmo assim, escondem o fato que a grande maioria das crianças que experimentam anos de diversão indo aos seus programas empolgantes para crianças e jovens, nunca volta à igreja depois de “sair do ninho.” (Pergunte a qualquer pastor de jovens pelas estatísticas — ele deve conhecê-las.)

Adicionalmente, igrejas que têm pastores de jovens e pastores de crianças promovem uma artificialidade para os pais, dizendo que não são capazes ou não são responsáveis pelo treinamento espiritual de seus filhos. Novamente, “Nós tomaremos conta do treinamento espiritual de seus filhos. Nós somos os profissionais treinados.”

O sistema como está cria o fracasso, pois cria um ciclo cada vez maior de compromisso. Ele começa com pais que estão procurando por igrejas que seus filhos gostem. Se o adolescente “Joãozinho” diz, na ida para casa, que se divertiu na igreja, os pais ficam emocionados, porque igualam o “Joãozinho” se divertir na igreja com o “Joãozinho” estar interessado em coisas espirituais. Muitas vezes estão muito errados.

Pastores titulares dirigidos pelo sucesso querem que suas igrejas cresçam; então, pastores de crianças e jovens saem das reuniões sentindo-se pressionados a criarem programas “relevantes” e que as crianças achem divertidos. (“Relevante” é sempre secundário a “divertido,” e “relevante” não significa necessariamente, “leve as crianças a se arrependerem, acreditarem e obedecerem aos mandamentos de Jesus.”) Se as crianças gostarem do programa, pais ingênuos retornarão (com seu dinheiro), e a igreja crescerá.

O sucesso dos cultos de jovens em particular, é medido pelo número de comparecimento. Pastores de jovens fazem de tudo para lotar o lugar, e isso também significa muitas vezes comprometer a espiritualidade genuína. Tenha pena do pastor que ouve relatórios de que pais estão reclamando para o pastor titular que seus filhos não estão gostando de seus sermões chatos e condenatórios.

Mas que bênção os pastores de jovens poderiam ser no corpo de Cristo se eles se tornassem líderes de igrejas nos lares. Normalmente, eles já têm uma ótima habilidade relacional, possuem zelo jovial e nenhuma falta de energia. Muitos só são pastores de jovens porque esse é o primeiro passo requerido para gradualmente adquirirem as habilidades super-humanas requeridas para a sobrevivência de serem pastores titulares. A maioria é mais que capaz de pastorear uma igreja. O que eles têm feito no culto de jovens pode bem ser mais perto do modelo bíblico da igreja do que o que está acontecendo no santuário principal! O mesmo pode ser dito de pastores de crianças, que podem estar milhas a frente da maioria de pastores titulares em serem capazes de servir em igrejas nos lares, onde todos, incluindo as crianças, se sentam em um pequeno círculo, participando e até comendo juntos.

Crianças e adolescentes são naturalmente melhor discipulados em igrejas nos lares, já que experimentam a verdadeira comunidade cristã e têm oportunidades de participar, fazer perguntas e se relacionar com pessoas de outras idades, tudo como parte da família cristã. Em igrejas institucionais eles são continuamente expostos a grandes shows e a aprendizados “divertidos,” experimentam muito pouca da verdadeira comunhão, são várias vezes conscientizados da hipocrisia impregnada, e assim como na escola, só aprendem a se relacionar com seus amigos.

Mas em reuniões de todas as idades, o que acontece com os bebês que choram ou criancinhas que não conseguem ficar quietas?

Eles sempre devem ser aproveitados, e passos práticos podem ser tomados para cuidar deles quando problemas surgirem. Podem, por exemplo, ser levados para outra sala para serem entretidos, ou desenhar com lápis e giz de cera sentados no chão. Na comunidade de uma igreja no lar, os bebês e crianças não são problemas que devem ser deixados no berçário cuidados por estranhos. Eles são amados por todos em sua grande família. Um bebê que começa a chorar em uma igreja institucional é quase sempre um incomodo para a formalidade do culto e uma vergonha para os pais, que podem sentir os olhares de reprovação de estranhos. Um bebê que começa a chorar em uma igreja no lar está cercado por sua família, e ninguém se importa com isso, pois é um lembrete que um dom de Deus está em seu meio, uma criança que todos seguram no colo.

Pais que tem filhos descontrolados podem ser gentilmente ensinados por outros pais sobre o que precisam saber. Novamente, crentes têm relacionamentos bondosos e genuínos. Eles não estão fofocando uns sobre os outros como é tantas vezes o caso em uma igreja institucional. Eles se conhecem e se amam.

Pastores Felizes (Happy Pastors)

Depois de ter pastoreado igrejas por duas décadas, falado a dezenas de milhares de pastores ao redor do mundo e ter muitos pastores como amigos pessoais, acho que posso dizer que sei algo sobre as demandas de pastorear uma igreja moderna. Como todo pastor de igreja institucional, experimentei o “lado negro” do ministério. E pode ser bem negro às vezes. De fato, brutal pode ser uma palavra melhor para descrevê-lo.

As expectativas que a maioria dos pastores encontra, criam naturalmente estresses horríveis que às vezes arruínam relacionamentos dentro de suas próprias famílias. Pastores são desencorajados por vários motivos. Eles devem ser políticos, juízes, empregadores, psicólogos, diretores de atividades, mestres-de-obras, conselheiros matrimoniais, pregadores públicos, gerentes, leitores de mentes e administradores. Muitas vezes se encontram em competição acirrada com outros pastores para ganhar uma fatia maior do corpo de Cristo. Eles têm pouco tempo para a disciplina espiritual pessoal. Muitos se sentem presos em seus ministérios e são mal pagos. Suas congregações são seus clientes e seus patrões. Algumas vezes esses patrões e clientes podem dificultar bastante a vida.

Em comparação, é mais fácil para o pastor da igreja no lar. Primeiro, se ele leva uma vida exemplar de verdadeiro discípulo e ensina obediência inflexível aos mandamentos de Jesus, poucos bodes terão interesse em fazer parte desse grupo. Na verdade, o fato de se reunirem em casas é provavelmente o suficiente para mantê-las longe. Então, ele terá, em sua maioria, ovelhas para pastorear.

Segundo, ele pode amar e discipular todas as suas ovelhas em uma base pessoal, pois só tem de doze a vinte adultos para liderar. Ele pode desfrutar de uma proximidade real com eles, já que é como o pai de uma família. Pode dar a eles o tempo que merecem. Lembro de quando era pastor institucional. Sentia-me sozinho frequentemente. Não podia me aproximar de ninguém em minha congregação, para que os outros não ficassem ressentidos por não os incluir em meu círculo fechado de amigos ou não ficassem com inveja daqueles dentro desse círculo. Eu ansiava pela proximidade genuína com outros crentes, mas não arriscava o preço em potencial de ganhar verdadeiros amigos.

Na família unida da igreja no lar, os membros naturalmente ajudam a manter o pastor responsável, já que ele é um amigo íntimo e não um ator no palco.

O pastor de igrejas nos lares pode gastar tempo formando líderes de futuras igrejas nos lares, para que quando chegue a hora de multiplicar, os líderes estejam prontos. Ele não precisa assistir seus futuros líderes mais promissores levarem seus dons da igreja para uma escola bíblica em outro lugar.

Ele também pode ter tempo para desenvolver outro ministério fora de sua congregação local. Talvez possa ministrar em prisões, asilos ou se envolver em evangelismo um a um com refugiados ou empresários. Dependendo de sua experiência, pode dedicar parte de seu tempo para o plantio de mais igrejas nos lares, ou ser mentor de outros jovens pastores de igrejas nos lares que cresceram debaixo de seu ministério.

Ele não sente a pressão de ser um artista no domingo de manhã. Nunca precisa preparar um sermão com três pontos em um sábado à noite, se perguntando como é possível que ele satisfaça tantas pessoas que estão em tantos níveis de crescimento espiritual diferentes.[5] Ele pode se encantar vendo o Espírito Santo usar a todos nas reuniões e encorajá-los a usar seus dons. Pode faltar às reuniões e tudo correr bem, mesmo sem ele.

Ele não tem um prédio para distraí-lo e nem empregados para gerenciar.

Não tem motivo para competir com outros pastores locais.

Não existe “liderança da igreja” para fazer sua vida miserável e pela qual discussões políticas se tornam comuns.

Resumindo, ele pode ser o que foi chamado por Deus para ser, e não o que foi imposto sobre ele pelo cristianismo cultural. Ele não é o ator principal, o presidente da companhia ou o centro do centro. É um fazedor de discípulos, alguém que equipa os santos.

Ovelhas Felizes (Happy Sheep)

Tudo na bíblica e verdadeira igreja nos lares é o que verdadeiros crentes desejam e desfrutam.

Todos verdadeiros crentes anseiam por relacionamentos genuínos com outros crentes, porque o amor de Deus foi esparramado em seus corações. Tais relacionamentos são parte da vida da igreja nos lares. É ao que a Bíblia se refere de comunhão, o compartilhamento genuíno de uma vida com outros irmãos e irmãs. Igrejas nos lares criam um ambiente onde crentes podem fazer o que devem fazer, que é encontrado nas muitas passagens “uns aos outros” do Novo Testamento. No ambiente de igrejas nos lares, crentes podem exortar, encorajar, edificar, confortar, ensinar, servir e orar uns pelos outros.

Eles podem levar uns aos outros a amar e fazer as boas obras, confessar seus pecados uns aos outros, levar o fardo de outros e admoestar uns aos outros com salmos, hinos e cânticos. Eles podem chorar com aqueles que choram e se alegrar com aqueles que se alegram. Essas coisas não acontecem com muita frequência nos cultos de domingo de manhã nas igrejas institucionais, onde os crentes se sentam e assistem. Como um membro de igreja no lar me disse, “Quando alguém está doente em nosso corpo, eu não levo uma refeição para um estranho porque escolhi o ‘ministério de refeições.’ Naturalmente, levo uma refeição para alguém que conheço e amo.”

Verdadeiros crentes gostam de interagir e se envolver uns com os outros. Sentar passivamente e ouvir a sermões irrelevantes ou redundantes ano após ano insulta sua inteligência e espiritualidade. Eles preferem ter a oportunidade de compartilhar seu ponto de vista a respeito de Deus e Sua Palavra, e igrejas nos lares dão essa oportunidade. Seguindo um modelo bíblico ao invés de um cultural, cada pessoa “tem um salmo ou uma palavra de instrução, uma revelação, uma palavra, uma língua ou uma interpretação” (1 Co. 14:26). Em igrejas nos lares ninguém fica perdido na multidão ou excluído por uma panelinha na igreja.

Verdadeiros crentes desejam ser usados por Deus em serviço. Em uma igreja no lar, há oportunidade para todos serem usados para abençoar outros, e responsabilidades são divididas entre todos, para que ninguém experiencie o esgotamento que é comum entre membros comprometidos de igrejas institucionais. No mínimo, todos podem trazer comida para uma refeição comum, o que as Escrituras se referem como “festas de fraternidade” (Jd. 1:12). Para muitas igrejas nos lares, essa refeição segue o exemplo da ceia original, que era parte da refeição de Páscoa. A ceia não é, como um garotinho a chamou em uma igreja institucional que pastoreei, “o lanche santo de Deus.” A ideia de comer um pãozinho e beber um pouco de suco com estranhos durante alguns segundos em um culto é completamente estranha à Bíblia e às igrejas nos lares. O significado sacramental da ceia é ressaltado durante uma refeição compartilhada entre discípulos que se amam.

Em uma igreja no lar, o louvor é simples, sincero e participativo, não uma apresentação. Verdadeiros crentes amam adorar a Deus em espírito e em verdade.

Balanço Doutrinário e Tolerância (Doctrinal Balance and Toleration)

Em fóruns abertos e casuais de pequenas reuniões de igreja, todos ensinamentos podem ser examinados por qualquer um que possa ler. Irmãos e irmãs que se conhecem e se amam estão inclinados a considerar pontos de vista que diferem dos deles respeitosamente, e mesmo que o grupo não chegue a um consenso, o amor, e não a doutrina, os mantêm unidos. Qualquer ensinamento por qualquer pessoa no grupo, incluindo diáconos/pastores/bispos, está sujeito à examinação amorosa por qualquer outra pessoa, pois o Mestre mora em cada membro (veja 1 Jo. 2:27). As checagens e balanceamento do modelo bíblico ajudam a prevenir o desvio doutrinário.

Esse é um bom contraste da norma em igrejas institucionais modernas, onde a doutrina da igreja é estabelecida desde o início e não pode ser desafiada. Consequentemente, más doutrinas permanecem por tempo indeterminado e a doutrina se torna o teste de tornassol de aceitação. Por essa mesma razão, um ponto em um único sermão pode resultar no êxodo imediato de dissidentes que pulam do barco para temporariamente encontrar alguns “crentes com as mesmas ideias.” Eles sabem que não faz sentido em mesmo conversar com o pastor sobre seus desacordos doutrinários. Mesmo que ele seja convencido a mudar seu ponto de vista, ele teria que escondê-lo de muitos na igreja assim como dos maiorais de sua denominação. Diferenças doutrinárias dentro de igrejas institucionais produzem pastores que são alguns dos políticos mais hábeis do mundo, oradores que falam em vagas generalidades e evitam qualquer coisa que resulte em controvérsias, levando todos a crer que ele está do seu lado.

Uma Tendência Moderna (A Modern Trend)

É interessante que cada vez mais igrejas institucionais desenvolvem pequenos grupos estruturais dentro de seus modelos institucionais, reconhecendo seu valor no discipulado. Algumas igrejas vão mais além, tendo como base de sua estrutura central, pequenos grupos, considerando-os como o aspecto mais importante de seu ministério. “Reuniões festivas” maiores são de segunda importância para os pequenos grupos (pelo menos em teoria).

Esses são passos na direção certa, e Deus os abençoa já que Suas bênçãos sobre nós são proporcionais a nossa obediência a Sua vontade. De fato, “igrejas célula” são melhores estruturadas que igrejas institucionais padrões, para facilitar a formação de discípulos. Elas ficam entre o modelo de igreja institucionais e o modelo de igrejas nos lares, combinando elementos de ambos.

Como igrejas institucionais modernas com pequenos grupos se comparam a igrejas nos lares modernas e antigas? Existem algumas diferenças.

Por exemplo, infelizmente, às vezes pequenos grupos em igrejas institucionais servem para promover muitas coisas erradas dentro das igrejas, especialmente quando a verdadeira razão no começo de pequenos grupos é construir o reino da igreja do pastor titular. Ele consequentemente usa pessoas a sua própria vontade, e pequenos grupos se encaixam bem nesse plano. Quando isso ocorre, líderes de pequenos grupos são selecionados por sua lealdade à igreja mãe, e não podem ter muitos dons ou ser muito carismáticos, se não o diabo enche suas cabeças de ideias que poderão adotar como sendo deles. Esse tipo de política prejudica a eficiência de pequenos grupos e, assim como qualquer outra igreja institucional, espanta os líderes ascendentes chamados por Deus para escolas bíblicas e seminários, roubando da igreja verdadeiros dons, e levando tais pessoas para lugares onde serão ensinados por palestras ao invés de discipulados no trabalho.

Pequenos grupos em igrejas institucionais várias vezes viram pouco mais que simples grupos de comunhão. A formação de discípulos não acontece. Já que supostamente as pessoas estão sendo alimentadas no domingo de manhã, os pequenos grupos às vezes focam em outras coisas além da Palavra de Deus, não querendo uma repetição dos domingos de manhã.

Pequenos grupos em igreja institucionais são geralmente organizados por um membro da liderança da igreja, ao invés de nascidos do Espírito. Eles se tornam mais um dentre os muitos programas da igreja. Pessoas são agrupadas baseadas na idade, status social, interesses, estado marital ou localização geográfica. Bodes são misturados à ovelhas. Toda essa organização mundana não ajuda os crentes a se amarem uns aos outros apesar de suas diferenças. Lembre-se que muitas igrejas primitivas eram uma mistura de judeus e gentios. Eles regularmente compartilhavam refeições, uma coisa proibida pela tradição judaica. Que experiência de aprendizado suas reuniões devem ter sido! Que oportunidades para andar em amor! Que testemunhos do poder do evangelho! Então, por que pensamos que precisamos dividir todos em grupos homogêneos para garantir o sucesso de pequenos grupos?

Igrejas institucionais com pequenos grupos ainda têm performances de domingo de manhã, onde espectadores assistem à atuação de profissionais. Pequenos grupos não são permitidos se reunir quando cultos “de verdade” estão acontecendo, indicando a todos que os cultos institucionais são mais importantes. Por causa dessa mensagem, muitos, se não a maioria, dos presentes no domingo de manhã não se envolvem com um pequeno grupo mesmo se encorajado a fazê-lo, já que o veem como opcional. Eles estão satisfeitos pelo fato de estarem indo ao culto semanal mais importante. Então, o conceito de pequenos grupos pode ser promovido, sendo um pouco importante, mas não tão importante quanto o culto institucional de domingo. A melhor oportunidade de real comunhão, discipulado e crescimento espiritual é efetivamente subestimada. A mensagem errada é enviada. O culto institucional ainda é rei.

Mais Diferenças (More Differences)

Igrejas institucionais com pequenos grupos ainda estão estruturadas como uma pirâmide, onde todos sabem seus lugares na hierarquia. As pessoas no topo podem se chamar “servos líderes,” mas frequentemente estão mais para diretores gerais, pois são responsáveis por fazer decisões executivas. Quanto maior é a igreja, maior é a distância entre o pastor e os membros de seu rebanho. Se ele for um pastor de verdade e você puder fazê-lo admitir a verdade quando baixar a guarda, ele provavelmente te dirá que era mais feliz quando pastoreava um rebanho menor.

Similarmente, igrejas institucionais com pequenos grupos ainda promovem a divisão de laicidade sarcedotal. Líderes de pequenos grupos estão sempre em uma classe subordinada aos profissionais pagos. Lições de estudos bíblicos são frequentemente entregues ou aprovadas pelo clero, já que líderes de pequenos grupos não podem ser portadores de muita autoridade. Pequenos grupos não podem realizar ceia ou batismo. Essas tarefas sagradas são reservadas para a elite com os títulos e diplomas. Aqueles que são chamados para o ministério vocacional dentro do corpo devem ir a uma escola bíblica ou seminário para ser qualificado para o ministério “de verdade” e se juntar à elite.

Pequenos grupos em igrejas institucionais são às vezes nada mais que mini cultos, que não duram mais que 60 a 90 minutos, onde uma pessoa dotada dirige o louvor e outra dá a lição aprovada. Há pouco espaço para o Espírito usar outros, distribuir dons ou desenvolver ministros.

Ás vezes, as pessoas não estão seriamente comprometidas com os pequenos grupos em igrejas institucionais, aparecendo esporadicamente, e os grupos são designados para serem temporários, então, a profundidade da comunidade é menor que em igrejas nos lares.

Pequenos grupos em igrejas institucionais se reúnem geralmente durante a semana para não encher o fim de semana com mais uma reunião. Consequentemente, um pequeno grupo que se reúne no meio da semana é normalmente limitado quanto ao tempo, tendo não mais que duas horas para aqueles que podem comparecer e “proibido” para aqueles que têm filhos que vão para a escola ou moram longe.

Mesmo quando igrejas institucionais promovem o ministério de pequenos grupos, ainda há um prédio para gastar dinheiro. De fato, se o programa de pequenos grupos adiciona pessoas à igreja, ainda mais dinheiro é gasto em programações no prédio. Continuando, pequenos grupos organizados dentro de igrejas institucionais, várias vezes requerem pelo menos um líder pago. Isso significa mais dinheiro para mais um programa de igreja.

Talvez, o pior de tudo, seja que pastores de igrejas institucionais com pequenos grupos são muito limitados na formação de discípulos pessoais. Eles ficam tão ocupados com suas muitas responsabilidades que encontram pouco tempo com o discipulado um a um. O mais próximo que podem chegar é discipular um pequeno grupo de líderes, mas mesmo isso é limitado a uma reunião por mês.

Tudo isso é para dizer que, na minha opinião, igrejas nos lares são mais bíblicas e efetivas na formação e multiplicação de discípulos e discipuladores. Contudo, eu sei que minha opinião não vai mudar centenas de anos de tradição da igreja muito rápido. Então, eu encorajo pastores institucionais a fazerem algo na direção de mover suas igrejas a um modelo mais bíblico de formação de discípulos.[6] Eles podem considerar discipular pessoalmente futuros líderes ou iniciar o ministério de pequenos grupos. Podem ter um “domingo da igreja primitiva,” onde o prédio da igreja fica fechado, todos compartilham uma refeição nas casas e tentam se reunir como os cristão se reuniam pelos primeiros três séculos.

Pastores que têm pequenos grupos em suas igrejas poderiam considerar a liberação de alguns desses grupos para formar igrejas nos lares e ver o que acontece. Se pequenos grupos são saudáveis e liderados por pastores/diáconos/bispos liderados por Deus, eles devem ser capazes de operar sozinhos. Não precisam da igreja mãe mais que qualquer jovem igreja não organizada precisa da igreja mãe. Por que não os liberar?[7] O dinheiro do membro que está indo para a igreja mãe pode manter o pastor da igreja no lar.

O meu endosso de igrejas nos lares significa que não há nada bom nas igrejas institucionais? É claro que não! Quando vemos que discípulos que obedecem a Cristo estão sendo formados em igrejas institucionais, elas devem elogiadas. Suas práticas e estrutura, contudo, podem sim, estar prejudicando mais que ajudando a alcançar o alvo que Cristo colocou diante de nós, e são frequentemente assassinos de pastores.

O que Acontece em Reuniões de Igrejas nos Lares? (What Happens at a House Church Gathering?)

As igrejas nos lares não precisam ser todas estruturadas igualmente, há espaço para bastante variação. Cada igreja no lar deve refletir sua própria cultura e pequenas diferenças sociais — uma razão das igrejas nos lares serem tão efetivas no evangelismo, especialmente em países que não têm uma tradição cultural cristã. Membros de igrejas nos lares não convidam seus vizinhos para irem a um prédio de igreja que lhes é completamente estranho onde seriam envolvidos em rituais totalmente desconhecidos — enormes obstáculos para conversas. Ao invés disso, convidam seus vizinhos para uma refeição com seus amigos.

A refeição comum é geralmente um dos componentes mais importantes em uma igreja no lar. Para muitas igrejas essa refeição inclui ou é a ceia, e cada igreja no lar pode decidir como melhor trazer seu significado espiritual. Como previamente mencionado, a ceia original começou como uma refeição da Páscoa que era cheia de significado espiritual. A celebração da ceia como uma refeição ou parte de uma refeição é o padrão aparentemente seguido pelos primeiros crentes. Lemos sobre os primeiros cristãos:

Eles se dedicavam ao ensino dos apóstolos e à comunhão, ao partir do pão e às orações…Todos os dias, continuavam a reunir-se no pátio do templo. Partiam o pão em suas casas, e juntos participavam das refeições, com alegria e sinceridade de coração (At. 2:42,46, ênfase adicionada).

Os primeiros cristãos estavam literalmente pegando, dividindo e compartilhando os pães, uma coisa que era feita praticamente em todas as refeições em sua cultura. Será que o partir do pão tinha algum significado espiritual para os primeiros cristãos? A Bíblia não diz com clareza. Contudo, William Barclay escreveu em seu livro The Lord´s Supper (A Ceia do Senhor) *, “Não há dúvidas que a ceia começou como uma refeição familiar ou uma refeição de amigos em uma casa…A ideia de um pedacinho de pão e um pequeno gole de vinho não tem relação alguma com a ceia original…A ceia era originalmente uma refeição familiar na casa de amigos.” É incrível que todos os eruditos modernos concordem com Barclay, mesmo assim, a igreja ainda segue a tradição ao invés da Palavra de Deus a esse respeito!

Jesus ordenou a Seus discípulos que ensinassem seus discípulos a obedecerem a tudo o que Ele lhes tinha ordenado. Portanto, quando Ele ordenou que Seus discípulos comessem pão e bebessem vinho juntos em memória dEle, eles teriam ensinado seus discípulos a fazerem o mesmo. Isso poderia ser feito em refeições comuns? Com certeza, parece que é assim que era feito quando lemos algumas das palavras de Paulo aos coríntios:

Quando vocês se reúnem [e ele não está falando de reuniões em prédios de igrejas, porque estes não existiam] não é para comer a ceia do Senhor, porque cada um come sua própria ceia sem esperar pelos outros. Assim enquanto um fica com fome, outro se embriaga (1 Co. 11:20-21, ênfase adicionada).

Como essas palavras fariam sentido se Paulo estivesse falando sobre a ceia como é praticada em igrejas modernas? Você já ouviu do problema de alguém em um culto de igreja moderna que comeu sua própria ceia primeiro e de outro que ficou com fome enquanto outro ficou embriagado durante a ceia do Senhor? Tais palavras só fariam sentido se a ceia fosse realizada juntamente com a refeição. Paulo continua:

Será que vocês não têm casa onde comer e beber? Ou desprezam a igreja de Deus [lembrem-se, Paulo não estava falando de um prédio, mas de uma reunião de pessoas, a igreja de Deus] e humilham os que nada têm? Que lhes direi? Eu os elogiarei por isso? Certamente que não (1 Co. 11:22)!

Como pessoas que nada têm ficariam envergonhadas se o que fosse feito não estivesse no contexto de uma refeição? Paulo estava apontando para o fato de que alguns coríntios que chegavam mais cedo nas reuniões comiam suas próprias comidas sem esperar pelos outros. Quando alguns chegavam, que talvez fossem tão pobres que não levavam comida para compartilhar na refeição, eles ficavam com fome, como também envergonhados já que era tão óbvio que não tinham levado nada.

Imediatamente depois disso, Paulo escreveu sobre a ceia, um sacramento que recebeu “do Senhor” (1 Co. 11:23), e recontou o que aconteceu na primeira ceia (veja 1 Co. 11:24-25). Então ele advertiu os coríntios contra tomar a ceia de maneira indigna, dizendo que se não se examinassem, iriam comer e beber para sua própria condenação em forma de fraqueza, doença e morte prematura (veja 1 Co. 11:26-32).

Então, ele concluiu,

Portanto, meus irmãos, quando vocês se reunirem para comer, esperem uns pelos outros. Se alguém estiver com fome, come em casa, para que, quando vocês se reunirem, isso não resulte em condenação (1 Co. 11:33-34).

No contexto, a ofensa sendo cometida na ceia era em consideração a outros crentes. Paulo novamente advertiu que os que estavam comendo sua própria ceia primeiro ao invés de dividir na refeição, corriam perigo de serem julgados (ou disciplinados) por Deus. A solução era simples. Se alguém estivesse com tanta fome que não pudesse esperar pelos outros, ele deveria comer alguma coisa antes de ir à reunião. E aqueles que chegassem mais cedo deveriam esperar por aqueles que chegassem mais tarde para a refeição, uma refeição que, aparentemente, incluía a ceia.

Quando olhamos para a passagem inteira, parece claro que Paulo estava dizendo que se fosse a ceia do Senhor que estivesse sendo comida, ela teria que ser feita de um modo que fosse agradável ao Senhor, mostrando amor e consideração uns para com os outros.

De qualquer modo, é claro como cristal que a igreja primitiva praticava a ceia como parte de uma refeição comum em casas sem um clero oficial. Por que nós não?

Pão e Vinho (Bread and Wine)

A natureza dos elementos da ceia do Senhor não é a coisa mais importante. Se nós precisamos nos esforçar para imitar a ceia original, teríamos que saber quais eram os ingredientes exatos do pão e o tipo exato de uvas do qual o vinho original era feito. (Durante os primeiros séculos alguns pais da igreja prescreveram estritamente que o vinho tinha que ser diluído em água, caso contrário a comunhão estaria sendo praticada impropriamente.)

Pão e vinho eram alguns dos elementos mais comuns das refeições judias antigas. Jesus deu significância a duas coisas que eram incrivelmente comuns, comidas que praticamente todos consumiam todos os dias. Se Ele tivesse visitado outra cultura em outro tempo da história, a primeira ceia poderia ter sido constituída de queijo e leite de cabra, ou bolo de arroz e suco de abacaxi. Então, qualquer comida e bebida poderiam representar Seu corpo e sangue em uma refeição compartilhada entre Seus discípulos. A coisa mais importante é o significado espiritual. Não vamos nos esquecer do espírito da lei enquanto tentamos obedecer suas palavras!

Não é necessário que uma refeição comum seja solene. Os primeiros cristãos, como já lemos, “Partiam o pão em suas casas…e juntos participavam das refeições, com alegria e sinceridade de coração” (At. 2:46, ênfase adicionada). Contudo, seriedade com certeza é apropriada durante a parte da refeição em que o sacrifício de Jesus é lembrado e os elementos consumidos. Autoavaliação é sempre apropriada antes de comer a ceia, como indicado pelas solenes palavras de advertência de Paulo à igreja de Corinto em 1 Coríntios 11:17-34. Qualquer transgressão do mandamento de Cristo de amar uns aos outros é um convite à disciplina de Deus. Todo e qualquer conflito e divisão deve ser resolvido antes da refeição. Todos os cristãos devem se examinar e confessar qualquer pecado, que seria o equivalente a “examine-se cada um a si mesmo,” usando as palavras de Paulo.

O Espírito Manifestado pelo Corpo (The Spirit Manifested Through the Body)

A refeição pode acontecer antes ou depois de uma reunião onde louvor, ensinos e dons espirituais são compartilhados. Cada igreja no lar deve determinar seu formato, e formatos podem variar de reunião para reunião da mesma igreja no lar.

As Escrituras deixam bem claro que as reuniões da igreja primitiva eram bem diferentes dos cultos de igrejas institucionais. 1 Coríntios 11-14, em particular, nos dá uma abundância de detalhes sobre o que acontecia quando a igreja primitiva se reunia, e não há razão para pensar que o mesmo formato não pode e não deve ser seguido hoje. Também é claro que o que acontecia nas reuniões da igreja que Paulo descreveu, só poderia acontecer em pequenos grupos. O que Paulo descreveu, logicamente, não podia ter acontecido em uma reunião grande.

Eu serei o primeiro a admitir que não entendo tudo o que Paulo escreveu dentro daqueles quatro capítulos de 1 Coríntios. Contudo, parece óbvio que a característica mais saliente das reuniões descritas em 1 Coríntios 11-14 era a presença do Espírito Santo entre eles e Sua manifestação nos membros do corpo. Ele deu dons a indivíduos para a edificação do corpo inteiro.

Paulo cita no mínimo nove dons espirituais: revelação, línguas, interpretação de línguas, palavra de instrução, palavra de sabedoria, discernimento de espíritos, dons de cura, fé e milagres. Ele não fala que todos esses dons eram manifestados em todas as reuniões, mas com certeza indica a possibilidade de suas operações e parece resumir algumas das manifestações do Espírito mais comuns em 1 Coríntios 14:26:

Portanto, que diremos irmãos? Quando vocês se reúnem, cada um de vocês tem um salmo, ou uma palavra de instrução, uma revelação, uma palavra em uma língua ou uma interpretação. Tudo seja feito para a edificação da igreja.

Vamos levar em consideração todas estas cinco manifestações, e em um capítulo mais adiante vamos levar a fundo os nove dons do Espírito listado em 1 Coríntios 12:8-10.

O primeiro da lista é o salmo. Salmos dados pelo Espírito são mencionados por Paulo em duas de suas outras cartas às igrejas, enfatizando sua importância nas reuniões cristãs.

Não se embriaguem com vinho, que leva à libertinagem, mas deixem-se encher pelo Espírito, falando entre si com salmos, hinos e cânticos espirituais, cantando e louvando de coração ao Senhor (Ef. 5:18-19).

Habite ricamente em vocês a palavra de Cristo; ensinem e aconselhem-se uns aos outros com toda a sabedoria, e cantem salmos, hinos e cânticos espirituais com gratidão a Deus em seu coração (Cl. 3:16).

A diferença entre salmos, hinos e cânticos espirituais não é clara, mas o importante é que todos são baseados na Palavra de Deus, são inspirados pelo Espírito, e devem ser entoados pelos salvos para ensinar e advertir uns aos outros. Com certeza, muitos dos hinos e refrões que os salvos têm cantado durante a história da igreja encaixam-se em uma dessas categorias. Infelizmente, muitos hinos e corinhos modernos não têm profundidade bíblica, indicando que não foram dados pelo Espírito, e por serem superficiais, não têm valor real para ensinar e advertir salvos. Mesmo assim, crentes que se reúnem em igrejas nos lares devem esperar que o Espírito vá, não só inspirar membros individuais a conduzir músicas evangélicas conhecidas, novas e velhas, mas também dará músicas especiais para alguns dos membros que poderão ser utilizadas para a edificação de todos. Sem dúvida, quão especial é que igrejas tenham suas próprias músicas dadas pelo Espírito!

Ensino (Teaching)

O segundo dom na lista de Paulo é o ensino. Novamente, isso indica que qualquer um pode compartilhar um ensino inspirado pelo Espírito em uma reunião. É claro que todos os ensinos seriam julgados para ver se são coerentes aos ensinos dos apóstolos (já que todos eram devotados a isso; veja Atos 2:42) e devemos fazer o mesmo hoje. Mas perceba que não há indicação em lugar algum do Novo Testamento de que a mesma pessoa pregava todas as semanas quando a igreja local se reunia, dominando a reunião.

Havia, em Jerusalém, reuniões maiores no Templo onde os apóstolos ensinavam. Sabemos que os anciãos também tinham a responsabilidade do ensino em igrejas, e que algumas pessoas têm um chamado para o ministério de ensino. Paulo ensinou muito, publicamente e de casa em casa (veja Atos 20:20). Mas em pequenas reuniões de salvos o Espírito Santo pode usar outros para ensinar além dos apóstolos, anciãos ou professores.

Quando nos referimos ao ensino, parece que teríamos uma grande vantagem sobre a igreja primitiva, podendo levar cópias pessoais da Bíblia conosco para as nossas reuniões. Por outro lado, talvez o fácil acesso à Bíblia tem nos ajudado a elevar a doutrina acima de amar a Deus com todo o nosso coração e de amar ao nosso próximo como a nós mesmos, nos roubando da vida que a Palavra de Deus devia nos dar. Temos sido doutrinados demais. Muitos pequenos grupos de estudo bíblico têm sido tão irrelevantes e chatos quanto os sermões de domingos de manhã. Uma boa regra para seguirmos a respeito do ensino em igrejas nos lares é esta: Se as crianças maiores não estão escondendo seu tédio, os adultos provavelmente estão escondendo o deles. Crianças são ótimos barômetros da verdade.

Revelação (Revelation)

Terceiro, Paulo lista “revelação.” Isso poderia significar qualquer coisa revelada por Deus a algum membro do corpo. Por exemplo, Paulo menciona especificamente que um ímpio pode visitar uma reunião cristã e ter “os segredos do seu coração…expostos” por meio de dons de profecia. O resultado é que ele seria “convencido” e “julgado” e “se prostrará, rosto em terra, e adorará a Deus exclamando: ‘Deus realmente está entre vocês’”(1 Co. 14:24-25).

Aqui, nós vemos novamente que a presença verdadeira do Espírito Santo era uma característica esperada em reuniões da igreja, e que coisas sobrenaturais aconteceriam por causa de Sua presença. Os primeiros cristãos realmente acreditavam na promessa de Jesus que, “onde se reunirem dois ou três em meu nome, ali estou no meio deles” (Mt. 18:20). Se Jesus em pessoa estava no meio deles, milagres poderiam acontecer. Eles literalmente adoram “pelo Espírito de Deus” (Fp. 3:3).

De qualquer modo, profecias, do qual vou falar mais em breve, podem conter revelações sobre os corações das pessoas. Mas revelações podem ser dadas sobre outras coisas e por outros meios, como por visões ou sonhos (veja At. 2:17).

Línguas e Interprerações (Tongues and Interpretation)

Quarto, Paulo listou dois dons que trabalham juntos: línguas e interpretações de línguas. Em Corinto, havia um excesso de pessoas falando em línguas. Mais especificamente, pessoas estavam falando em línguas durante as reuniões da igreja e não havia interpretação; então, ninguém sabia o que estava sendo dito. Podemos nos perguntar como os coríntios podem ser culpados, já que a culpa parecia ser do Espírito Santo, pois dava dons de línguas para alguns sem dar a outros o dom de interpretação. Há uma resposta muito satisfatória para essa pergunta à qual me reportarei em um capítulo mais adiante. De qualquer modo, Paulo não proibiu falar em línguas (como muitas igrejas institucionais fazem). Ao invés disso, ele proibiu a proibição de falar em línguas, e declarou que esse era o mandamento de Deus (veja 1 Coríntios 14:37-39)![8] Era um dom que, quando usado de forma correta, podia edificar o corpo e afirmar a presença sobrenatural de Deus no meio deles. Era Deus falando pelas pessoas, lembrando-as da Sua verdade e da Sua vontade.

No capítulo 12, Paulo falou sobre a superioridade da profecia sobre o falar em línguas sem interpretação. Ele encorajou os coríntios a desejarem o profetizar, e isso indica que os dons do Espírito são, provavelmente, manifestados entre aqueles que os desejam. Similarmente, Paulo advertiu os salvos de Tessalônica: “Não apaguem o Espírito. Não tratem com desprezo as profecias” (1 Ts. 5:19-20). Isso indica que os salvos podem “apagar” ou “apagar o fogo” do Espírito guardando no coração uma atitude errada em relação ao dom de profecia. É por isso, sem dúvida, que o dom de profecia é manifestado tão raramente entre os crentes de hoje.

Como Começar (How to Start)

Igrejas nos lares nascem do Espírito Santo pelo ministério de um plantador de igrejas nos lares ou de um diácono/pastor/bispo a quem Deus deu uma visão de uma igreja no lar. Mantenha em mente que um diácono/pastor/bispo bíblico pode ser aquele a quem a igreja institucional se refere como sendo um leigo maduro. Nenhum pastor de igreja no lar precisa de uma educação formal de ministério.

Uma vez que a visão de uma igreja no lar é entregue pelo Espírito Santo ao fundador, ele precisa buscar ao Senhor a respeito de outros que possam se juntar a ele. O Senhor o colocará em contato com pessoas com uma visão similar, confirmando o seu chamado. Ou o levará a pecadores receptivos aos quais ele poderá levar à Deus e discipular em uma igreja no lar.

Aqueles que estão começando a aventura da igreja no lar devem antecipar que levará tempo para que os membros se sintam confortáveis uns com os outros e aprendam a se relacionar e fluir com o Espírito. Será um caminho de dificuldades e erros. Os conceitos de participação de todos os membros, liderança bíblica e serva, diáconos ajudantes, liderança e dons do Espírito Santo, a refeição compartilhada e uma atmosfera casual ao mesmo tempo que espiritual é bem estranha para aqueles que só estão familiarizados com cultos institucionais. Portanto, é o sábio uso de graça e paciência quando uma nova igreja no lar nasce. O formato inicial pode ser mais como uma devocional familiar: uma pessoa liderando o louvor, outra compartilhando um ensino preparado e então, encerrando com uma oportunidade de oração em grupos, comunhão e uma refeição. Contudo, enquanto o grupo estuda o formato bíblico de igrejas no lar, o diácono/pastor/ bispo deve encorajar os membros a se esforçarem para se tornarem o melhor para Deus. Então, divirtam-se no passeio!

Igrejas no lar podem mudar da casa de um membro para outro cada semana, ou uma pessoa pode abrir sua casa todas as semanas. Algumas igrejas nos lares ficam ao ar livre ocasionalmente quando o tempo está bom. O horário e local da reunião não precisa ser no domingo de manhã, mas a qualquer hora que ficar melhor para os membros. Finalmente, é melhor começar pequeno; com no máximo doze pessoas.

Como mudar de Instituição para Igreja no Lar (How to Transition from Institution to House Church)

Provavelmente, muitos dos pastores que estão lendo isto estão trabalhando dentro de estruturas de igrejas institucionais, e talvez você, querido leitor, seja um deles. Se eu toquei em sua ferida e se você anseia pelo tipo de igreja que eu tenho descrito, então já deve estar se perguntando como pode fazer a transição. Deixe-me encorajar a não ficar com pressa. Comece ensinando somente a verdade bíblica e fazendo o que puder dentro da moldura de sua estrutura já existente para fazer discípulos que obedeçam aos mandamentos de Jesus. É muito mais provável que verdadeiros discípulos queiram fazer a transição para uma estrutura bíblica quando eles a entendem. Já os bodes e pessoas religiosas, provavelmente resistirão a tais transições.

Segundo, estude o que as Escrituras dizem sobre o assunto e ensine sua congregação sobre estruturas de igrejas nos lares e suas bênçãos herdadas. Você pode, eventualmente, cancelar seu culto de quarta-feira ou de domingo à noite para começar células semanais em casas, lideradas por crentes maduros. Encoraje todos a irem. Cada vez mais, padronize essas reuniões para seguirem o formato do modelo bíblico de igreja nos lares o mais perto possível. Então, dê tempo para que as pessoas comecem a apreciar as bênçãos de seus pequenos grupos.

Uma vez que todos gostem das reuniões, você pode anunciar que um certo domingo do mês que vem será um “Domingo da Igreja Primitiva.” Naquele domingo, o prédio da igreja ficará fechado e todos irão para determinadas casas para se reunirem assim como a Igreja primitiva se reunia, apreciando refeições juntos, a ceia do Senhor, comunhão, oração, louvor, compartilhando ensinamentos e dons espirituais. Se for um sucesso, você pode começar a ter reuniões assim um domingo em cada mês; então, eventualmente dois, e então, três domingos. Depois de um tempo, você pode liberar cada grupo para ser uma igreja no lar independente, livre para crescer e multiplicar, e talvez se reunir para reuniões maiores uma vez a cada dois meses.

Todo esse processo de transição que estou descrevendo pode levar de um a dois anos.

Ou, se você quiser ir com ainda mais cautela, pode começar com somente uma reunião no lar com alguns de seus membros mais interessados liderados por você mesmo. (Novamente, igrejas nos lares não precisam se reunir aos domingos de manhã.) Pode ser apresentado como um experimento e com certeza será uma experiência de aprendizado para todos.

Se der certo, então aponte um líder e libere o grupo para se tornar uma igreja independente que só participará do culto na igreja institucional uma vez por mês. Desse modo a nova igreja ainda faria parte da igreja mãe e não seria vista tão negativamente por aqueles que ainda fazem parte da igreja institucional. Isso também pode ajudar a influenciar outros dentro da igreja a considerar fazer parte de outra igreja no lar sendo plantada pela igreja institucional.

Se o primeiro grupo crescer, ore e o divida para que os dois grupos tenham bons líderes e dons suficientes entre seus membros. Ambos os grupos poderiam se reunir em uma celebração maior em ocasiões combinadas, talvez uma vez por mês ou uma vez a cada três meses.

Independentemente do caminho que você tomar, mantenha seus olhos no alvo, mesmo durante as decepções, o que provavelmente haverá. Igrejas nos lares são formadas por pessoas, e pessoas causam problemas. Não desista.

É bem improvável que todos na congregação de sua igreja institucional façam essa transição; então, você terá que decidir em que ponto irá começar a se devotar completamente a uma igreja no lar ou a um grupo de igrejas nos lares, deixando a instituição para trás. Esse será um dia importante para você!

A Igreja Ideal (The Ideal Church)

O pastor de uma igreja no lar pode mesmo ter mais sucesso aos olhos de Deus que o pastor de uma mega igreja com um prédio enorme e milhares de atendentes todo domingo? Sim, se ele estiver multiplicando obedientes discípulos e discipuladores, seguindo o modelo de Jesus, ao invés de simplesmente reunindo bodes espirituais uma vez por semana para assistir a um concerto e ouvir um sermão divertido santificado por algumas passagens fora de contexto.

Um pastor que decide seguir o modelo de igreja nos lares nunca terá uma congregação grande. Mas em longo prazo, ele terá frutos que permanecerão por um bom tempo, já que seus discípulos fazem discípulos. Muitos pastores de “pequenas” congregações de 40 a 50 pessoas que ainda querem mais podem precisam ajustar suas ideias. Suas igrejas podem já ser muito grande. Talvez eles devam parar de orar por um prédio maior e começar a orar sobre quem será apontado para liderar duas novas igrejas nos lares. (Por favor, quando isso acontecer, não dê um nome à sua nova denominação e o título de “bispo” a si mesmo!)

Precisamos erradicar a ideia de que maior é melhor a respeito da igreja. Se nós formos julgar puramente com base bíblica, congregações que consistem de centenas de espectadores não discipulados que se reúnem em prédios especiais seriam consideradas um tanto estranho. Se os primeiros apóstolos visitassem igrejas institucionais modernas, ] coçariam as cabeças! (Estariam perdidos?)

Uma Objeção Final (A Final Objection)

Várias vezes, ouvimos que no mundo Ocidental, onde o cristianismo já se tornou parte da cultura, as pessoas nunca aceitarão a ideia de igrejas se reunirem em casas. E é então argumentado que devemos permanecer no modelo institucional.

Primeiro, isso tem provado não ser verdade, já que igrejas nos lares têm ganhado força rapidamente no mundo Ocidental.

Segundo, as pessoas já se reúnem alegremente em casas para festas, refeições, comunhão, estudos bíblicos e grupos de célula. A aceitação da ideia de uma igreja em uma casa só precisa de um pequeno ajustamento de pensamento.

Terceiro, é verdade que pessoas religiosas, “bodes espirituais,” nunca aceitarão o conceito de igrejas nos lares. Eles nunca farão alguma coisa que pareça esquisito aos seus vizinhos. Mas verdadeiros discípulos de Jesus Cristo com certeza aceitam o conceito de igrejas nos lares uma vez que entendem a base bíblica. Eles logo percebem como os prédios são desnecessários para o discipulado. Se você quiser construir uma grande igreja com “madeira, feno ou palha” (veja 1 Co. 3:12), você precisará de um prédio, mas tudo será queimado no final. Mas se você quiser multiplicar discípulos e discipuladores, construindo a Igreja de Jesus Cristo com “ouro, prata, [e] pedras preciosas,” então você não precisa gastar energia e dinheiro em prédios.

É interessante que o maior movimento evangelístico natural do mundo hoje, o movimento “de volta à Jerusalém” das igrejas nos lares chinesas, tem adotado uma estratégia específica para evangelizar a janela 10/40. Eles dizem: “Nós não temos o desejo de construir prédios de igrejas em lugar algum! Isso permite que o evangelho se espalhe rapidamente, dificulta sermos localizados pelas autoridades e nos permite canalizar todos os nossos recursos diretamente ao ministério do evangelho.”[9] Certamente um exemplo sábio e bíblico para seguirmos!

[1] Veja “Jesus on Money” (Jesus Sobre o Dinheiro) debaixo de Biblical Topics (Tópicos Bíblicos) no home page de www.shepherdserve.org.

[2] Mesmo parecendo radical, o único motivo da necessidade de prédios de igrejas é a falta de líderes que dirijam igrejas nos lares menores, que é o resultado de um discipulado pobre a líderes em potencial dentro de igrejas institucionais. Seria possível que pastores de igrejas institucionais grandes são, na verdade, culpados de roubar pastores chamados por Deus dentro de suas congregações de seus ministérios por direito? Sim.

[3] Essa proporção um por dez ou vinte não deve ser considerada um exagero à luz do modelo bíblico de Jesus de discipular doze homens e dos juízes de Moises sobre dez pessoas (veja Ex. 18:25). A maioria dos pastores institucionais administra muito mais pessoas do que pode discipular efetivamente sozinho.

[4] Também podemos nos perguntar o por que de “pastores titulares,” “pastores auxiliares,” ou “co-pastores” não serem mencionados nas Escrituras. Novamente, esses títulos, que parecem tão essenciais nas igrejas modernas por causa de suas estruturas, eram desnecessários na igreja primitiva por causa da estrutura dela. Igrejas nos lares com vinte pessoas não precisam de pastores titulares, auxiliares e co-pastores.

[5] Muitos pastores nunca se tornam bons oradores, mesmo sendo servos de Cristo chamados por Deus. Na realidade, é ser muito duro dizer que muitos sermões de pastores são chatos, ou pelo menos, às vezes? O que um crítico de igreja se refere com “fitar o horizonte” é muito comum entre os presentes. Mas esses mesmos pastores que são oradores entediantes são frequentemente bons conversadores, e as pessoas raramente ficam entediadas enquanto estão conversando. É por isso que o ensinamento interativo em igrejas nos lares é normalmente sempre interessante. O tempo voa nessas horas, em contraste com os muitos olhares velados aos relógios de pulso durante os sermões de igreja. Pastores de igrejas nos lares não precisam se preocupar se estão sendo chatos.

[6] Uma das minhas definições preferidas para a palavra insanidade é: Fazer a mesma coisa repetidamente esperando por resultados diferentes. Pastores podem ensinar por anos sobre a responsabilidade de cada membro de estar envolvido na formação de discípulos, mas a menos que ele faça algo para mudar formas ou estruturas, as pessoas vão continuar indo à igreja para sentar, escutar e ir embora. Pastor, se você continuar fazendo o que não mudou as pessoas no passado, não vai mudar as pessoas no futuro. Mude o que você está fazendo!

[7] É claro que o motivo principal de muitos pastores serem contrários a essa ideia é porque estão, na verdade, construindo seus próprios reinos, não o Reino de Deus.

* Nota do tradutor: este livro ainda não foi traduzido para o português.

[8] Eu sei que existem pessoas que transferem toda manifestação sobrenatural do Espírito ao primeiro século, o tempo que supostamente cessaram. Portanto, nós não temos razão para buscar o que a igreja primitiva vivenciou, e o dom de línguas não é mais válido. Eu tenho pouca simpatia por tais pessoas que são como saduceus modernos. Como alguém que em várias ocasiões louvou a Deus em japonês, de acordo com falantes japoneses que me ouviram, e nunca tendo aprendido japonês, eu sei que esses dons não deixaram de ser dados pelo Espírito Santo. Eu também me pergunto por que esses saduceus acreditam que o Espírito Santo chama, convence e regenera pecadores, mas negam o trabalho do Espírito além desses milagres. Esse tipo de “teologia” é o resultado da descrença e desobediência humana; não tem prova bíblica e na verdade vai contra o objetivo de Cristo. Isso é desobediência direta a Cristo, de acordo com o que Paulo escreveu em 1 Co. 14:37.

[9] Brother Yun, Back to Jerusalém* (De Volta á Jerusalém), p. 58.

* Nota do tradutor: Esse livro ainda não foi traduzido para o Português.

Student o komunistycznych przekonaniach, który został zwolniony z więzienia, napisał list do swojej narzeczonej, chcąc zakończyć ich związek :

My komuniści ponosimy wiele ofiar każdego dnia. To do nas chętnie strzelają, na nas polują i z nas właśnie chętnie szydzą. Z powodu naszych przekonań często tracimy pracę i ludzie utrudniają nam życie na wiele sposobów. Zdarza się, że naszych towarzyszy zabijają lub zamykają w więzieniach, albo pozbawionych możliwości zarobkowania skazują na życie w ubóstwie. Oddajemy partii każdy zarobiony grosz ponadto, co absolutnie niezbędne, aby utrzymać się przy życiu. My, komuniści, nie mamy czasu ani pieniędzy na filmy, koncerty, steki, porządne domy i nowe samochodu. Powiadają o nas, że jesteśmy fanatykami. Nasze życie zdominowała walka o światowy komunizm. My, komuniści, mamy swoją filozofię życiową, której nie kupi się za żadne pieniądze. Mamy cel walki, zdefiniowany cel w życiu. Poddajemy nasze życie temu wielkiemu ruchowi ludzkości; a jeśli nasze osobiste życie bywa twarde, lub zdarzy się, że cierpimy ponieważ poddajemy się wymaganiom i celom partii, wtedy otrzymujemy rekompensatę w postaci myśli, że każdy z nas jest na swej drodze do czegoś nowego, prawdziwego i lepszego dla ludzkości.

Jest tylko jedna rzecz, której pragnę: to komunizm. On jest moim życiem, interesem, religią, hobby, miłością, żoną, panią, oddechem i pokarmem. Pracuję nad tym w dzień i śnię w nocy. Poczucie misji w miarę upływu czasu stale wzrasta, zatem nie mogę podtrzymywać przyjaźni, romansów czy nawet rozmów, które nie są związane z misją mojego życia. Cenię ludzi, książki, idee i działania, jednak tylko te, które są związane z moimi ideami. Za swoje przekonania siedziałem już w więzieniu, a jeśli będzie to konieczne, jestem gotów stanąć przed plutonem egzekucyjnym.

Ten młody komunista, w przeciwieństwie do wielu chrześcijan, jest pełen oddania dla idei, którą wyznaje. Możemy nie zgadzać się z jego poglądami, ale jego wiarę i oddanie idei potwierdzają jego czyny.

Prawdziwa wiara zawsze manifestuje się poprzez uczynki. Istnieje nierozerwalny związek między wiarą i zachowaniem. Jak napisał Marcin Luter w przedsłowiu do swego komentarza do Listu do Rzymian: “Tak naprawdę, nie jest możliwe oddzielenie uczynków od wiary, podobnie jak nie jest to możliwe, by oddzielić ciepło i światło od ognia”

[1]

.

Po czym możesz poznać, że ktoś uwierzył w to, o czym mu mówisz? Po tym, jak odpowiada i czynach, które wynikają z przekonań. Jeśli ostrzegasz go, że niebezpieczny pająk chodzi mu po ręce, a on uśmiecha się i dalej z tobą rozmawia, możesz być pewien, że nie uwierzył ci, albo nie usłyszał ostrzeżenia. Podobnie, jeśli ktoś wierzy w Jezusa, zazwyczaj działa zgodnie ze swoją wiarą, jego wiarę potwierdza jego posłuszeństwo Słowu.

Pomimo że wielu ludzi uważa, że wierzą, że Jezus jest Synem Bożym, ich postępowanie zaprzecza temu. Paweł pisał o takim zachowaniu do Tymoteusza: “Utrzymują (ustami swymi wyznają), że znają Boga, ale uczynkami swymi zapierają się go” (Tt 1:16).

Prezes Jezus

Wyobraź sobie, że pracujesz dla wielkiej korporacji. Któregoś dnia, w czasie pracy przy swoim stanowisku widzisz, że drzwiami z drugiej strony pomieszczenia wszedł dobrze ubrany mężczyzna, którego nigdy dotąd nie widziałeś. Podchodzi do twojego biurka i mówi: “Panie Smith, jestem prezesem firmy. Proszę natychmiast uporządkować bałagan na pana biurku”. Jak zareagujesz? Wszystko, oczywiście, zależy od tego czy uwierzyłeś w jego słowa, czy nie. Prezes to najwyższa władza w firmie. To dla niego pracujesz, od jego decyzji jesteś zależny. Jeśli uwierzysz w to, że jest prezesem, szybko zareagujesz na jego uwagę. Jeśli nie zareagowałeś, prawdopodobnie nie uwierzyłeś jego słowom.

Analogia jest oczywista. Wiara w Jezusa skutkuje poddaniem się właśnie Jemu. Jesteśmy zbawieni przez wiarę w Jezusa. On oczekuje od nas posłuszeństwa, ponieważ ono wynika z wiary, jeśli go brak, to jest dowodem, że brak nam wiary. Paweł w Liście do Rzymian dwukrotnie wspomina o “posłuszeństwie wiary” (Rz 1:5; 16:26). Celem jego służby było przyprowadzenie “do posłuszeństwa wiary wszystkich narodów. (Rz 1:5)

“Twoja analogia mnie nie przekonuje – powie czytelnik – Jezus nie jest prezesem firmy”.

Takie rozumowanie ujawnia istotę problemu. Rzeczywiście Jezus jest kimś więcej niż prezesem firmy. On jest Stworzycielem wszystkich ludzi. Sędzią żywych i umarłych; posiada imię, które jest większe ponad wszelkie inne imiona.

Niestety dla wielu chrześcijan Jezus jest Zbawicielem, lecz nie Panem. Jest przyjaznym sąsiadem, a nie Głową Kościoła. On kocha, ale, żeby mieć władzę na niebie i na ziemi to chyba nie. Czasem traktujemy go jak kumpla, a nie jak Króla królów. Wyobrażamy go sobie jako wesołego, dobrego znajomego, ale nie tego, przed którym zegnie się wszelkie kolano. Owszem, myślimy, że jest dobry, ale nie myślimy o nim jak o Bogu. Jednak ci, którzy tak myślą są bałwochwalcami – wymyślili boga na miarę swoich wyobrażeń.

Apostoł Jakub wielokrotnie ostrzega przed wiarą, która jest pozbawiona uczynków :

A bądźcie wykonawcami Słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi samych siebie. Jeśli ktoś sądzi, że jest pobożny, a nie powściąga języka swego, lecz oszukuje serce swoje, tego pobożność jest bezużyteczna… Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? (Jk 1:22, 26; 2:14, podkreślenia dodano).

To mocna wypowiedź. Wiara bez uczynków nie może nas zbawić. Tym, w co wierzymy, nacechowane są nasze słowa i czyny, jeśli wierzymy szczerze. Jeśli jednak brak nam wiary, nasze czyny nie będą pokrywały się ze słowami. Nasza mowa będzie pusta.

Dalej Jakub powiada :

Lecz powie ktoś: Ty masz wiarę, a ja mam uczynki; pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, a ja ci pokażę wiarę z uczynków moich. Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? Dobrze czynisz; demony również wierzą i drżą. Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa?

Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary... Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2:18-20, 24, 26, podkreślenia dodano).

Jakub powiada, że nawet demony wierzą, że Bóg istnieje, a więc posiadają jakiś stopień wiary

[2]

i że ich wiara przejawia się w tym, że drżą ze strachu. A jednak wielu chrześcijan nie przejawia bojaźni Bożej?

[3]

.

Jezus wzywał do posłuszeństwa wiary. Trzeba podkreślić, że Jakub podważa wartość wiary nie potwierdzanej uczynkami (2:18). Uczynki towarzyszą wierze. Prawdziwa zbawcza wiara zaczyna się od pokuty i właśnie dlatego wezwanie Jezusa skierowane do konkretnego człowieka, aby ten przyjął zbawienie, jest wezwaniem do tego, by się ten oddał Jezusowi i odtąd był Mu posłuszny. Jezus wzywa ludzi do wiary, która jest posłuszna, a jednak wielu ludzi pozostaje na poziomie deklaracji. Jezus, wzywając ludzi, by przyjęli zbawienie właściwie nie mówi o wierze, czeka aż Jego prawdziwi uczniowie, pokażą swoją wiarę poprzez swoje czyny.

Wezwanie Jezusa skierowane do każdego człowieka jest kosztowne, wymaga wielu wyrzeczeń. Jednak, aż trudno uwierzyć, że koszt tej decyzji jest ignorowany zarówno przez nauczających, jak i samych chrześcijan. Niestety tak wielu z tych, którzy wierzą, że wezwanie Jezusa do ponoszenia kosztów pójścia za Jezusem dotyczy właśnie chrześcijan, żyje tak jakby te koszty w ogóle nie istniały, a przyjęcie Jezusa nic nie zmieniało w ich życiu.

Żyją swoim życiem, dalecy od posłuszeństwa Bogu i Pismu.

Pierwszy krok czy początek trudnego marszu?

Pochylmy się nad słowami Jezusa, które dobitnie mówią o cenie, jaką musi zapłacić każdy Jego naśladowca.

A przywoławszy lud wraz z uczniami swoimi, rzekł im: Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój i naśladuje mnie. Bo kto by chciał duszę swoją zachować, utraci ją, a kto by utracił duszę swoją dla mnie i dla Ewangelii, zachowa ją. Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za duszę swoją? Kto bowiem wstydzi się mnie i słów moich przed tym cudzołożnym i grzesznym rodem, tego i Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami świętymi. (Mk 8:34-38).

Do kogo jest skierowana ta wypowiedź? Jeśli uważnie czytamy ten fragment, odpowiedź staje się oczywista.

Po pierwsze: Jezus mówił do “tłumu ludzi” (np. w BT – przyp. tłum.), w którym znajdowali się również Jego uczniowie (w. 34). Jezus zebrał ludzi, aby im powiedzieć rzeczy ważne. Chciał, aby wszyscy, Jego uczniowie oraz ci, którzy szukają prawdy, usłyszeli Jego przesłanie. Zaczął od zwrotu: “jeśli kto” (w. 34, podkr. dodano), a Jego słowa były skierowane do wszystkich.

Wraz z każdą przeczytaną linijką staje się wyraźniejsze, kim są adresaci tych słów. On kieruje słowa do każdego kto pragnie (1) “pójść” za nim, (2) “zbawić życie swoje”, (3) nie “zatracić duszy swojej” oraz do tych, którzy (4) chcą być ludźmi, których Jezus nie będzie się musiał wstydzić przed Ojcem, gdy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami świętymi”. Zdania te opisują ludzi, którzy pragną być zbawieni. Czy możemy sobie wyobrazić kogoś, kto marzy o tym, by być w niebie, a jednocześnie nie chce “iść za” Jezusem, i “zbawić swego życia”? Czy możemy sobie wyobrazić, że człowiek może jednocześnie uwierzyć Jezusowi, „stracić swoją duszę” i wstydzić się swojej wiary w Jezusa? Pamiętajmy, że takich wyznawców będzie wstydził się Jezus, gdy powróci. Oczywiście, ten fragment dotyczy znajdowania życia wiecznego.

W języku angielskim każde ze zdań tego fragmentu zaczyna się od zwrotu “bowiem”. Każde kolejne zdanie jest kontynuacją pierwszego i należy je rozpatrywać łącznie z nim. Bowiem takie zdania należy zawsze interpretować w kontekście, a nigdy w oderwaniu od istoty. Przyjrzyjmy się tej wypowiedzi Jezusa wyraz po wyrazie.

Zdanie #1

Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie siebie samego, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje (Mk 8:34).

Po raz kolejny podkreślmy, że słowa Jezusa skierowane są do każdego, kto chce pójść za nim, każdego, kto chce być Jego uczniem. Jezus zaprasza każdego człowieka, by stał się Jego naśladowcą, taki jest początek tej drogi.

Zdarza się, że ludzie chcą zaprzyjaźnić się z Jezusem, ale bez konieczności naśladowania go. Jezus powiedział, że Jego przyjacielem może być tylko ten, kto go naśladuje. Powiedział kiedyś: “Jesteście przyjaciółmi moimi, jeśli czynić będziecie to, co wam przykazałem” (J 15:14).

Wielu chciałoby być Jego braćmi, nie będąc Jego naśladowcami. Nic z tego, możliwość bycia bratem jest dana tylko tym, którzy są Mu posłuszni: “Ktokolwiek czyni wolę Ojca Mego, który jest w niebie, jest Moim bratem i siostrą i matką” (Mt 12:50).

Wielu chciałoby na końcu swojego życia znaleźć się w niebie, jednak bez żadnego wysiłku tu na ziemi, bez zmian, których Jezus oczekuje. Tylko ci, którzy pełnią Jego wolę patrzą dalej ponad swoje życie znajdą życie wieczne: “Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie” (Mt 7:21).

W tej wypowiedzi jest wskazówka, że aby pójść za Jezusem, trzeba mieć świadomość konsekwencji tej decyzji – potrzeby wyrzeczenia się swoich wizji, przyzwyczajeń, pragnień. Zrezygnować z siebie i poddać się woli Boga. Naśladowanie Jezusa wiąże się z odrzuceniem przez wielu ludzi, wiąże się również z poddaniem woli Boga – to właśnie jest istotą naśladowania Jezusa. To w praktyce oznacza “wziąć swój krzyż”.

Zdanie #2

Kolejne zdanie tej wypowiedzi pogłębia sens:

Kto bowiem pragnie uratować swoje życie, straci je; a kto straci swoje życie dla Mnie i dla Ewangelii, ten je ocali (Mk 8:35).

„Bowiem” podkreśla wagę wyjaśnienia. W dalszym ciągu mowa tu o dwóch życiowych postawach – bardzo różnych od siebie. Osoby, która stykając się z Ewangelią decyduje się zapłacić swoją cenę za bycie z Jezusem i naśladować go oraz innej: osoby, która deklaruje chęć bycia z Jezusem, ale są to słowa bez pokrycia w czynach. Widać konsekwencje w całej wypowiedzi: jeśli ktoś nie wyrzeka się siebie i w dalszym ciągu żyje w sposób jaki jest mu miły i wygodny – to ten, który chcąc zachować swoje życie traci je. Z kolei, ten który jest gotów wyrzec się siebie, traci swoje życie – to dotychczasowe, by w konsekwencji swojego wyboru zyskać życie wieczne.

Jezus nie mówił tu o zyskaniu i stracie fizycznego życia. On miał na myśli życie wieczne. Podobna wypowiedź znajduje się w Ewangelii Jana 12:25 i brzmi: “Kto miłuje życie swoje, utraci je, a kto nienawidzi życia swego na tym świecie, zachowa je ku żywotowi wiecznemu” (podkreślenia dodano).

Człowiek, który kocha swoje życie, takie jakie ono jest, nie ma potrzeby nic zmieniać, straci swoje życie wieczne. „Zachować życie” oznacza żyć sprawami, które były ważne dotąd. Druga postawa, to postawa człowieka, który “traci swoje życie dla Chrystusa i Ewangelii”. To ten, który wyrzeka się siebie samego, rezygnuje z własnych planów, poddaje się woli Bożej, Bożym planom i Ewangelii. Konsekwencją Jego decyzji są zmiany w życiu, a to nowe życie powoduje, że “zachowa swoje życie” – otrzyma życie wieczne. Ktoś, kto stara się pełnić wolę Boga, nawet pomimo poczucia odrzucenia przez ludzi, ostatecznie znajdzie się w niebie. Zaś ktoś, kto podąża tylko za swoimi sprawami, znajdzie swój los w piekle.

Zdanie #3 & 4

Kolejne zdania, a właściwie pytania, tak charakterystyczne dla Hebrajczyków:

Bo cóż pomoże człowiekowi, jeśli nawet cały świat pozyska, ale własną duszę zatraci? Cóż może człowiek oddać w zamian za swoją duszę? (Mk 8:36-37).

Pytania zmuszają do refleksji nad wartościami. Czy warto zostać przy swoich sprawach? Pytania są skierowane do tych, którzy nie chcą zrezygnować z dotychczasowych przyzwyczajeń. Teoretycznie wybierają życie, ale dziś jednak tracą perspektywę wieczności. Wszystkie pragnienia i dążenia, by osiągać, zdobywać, prowadzą ostatecznie do utraty duszy. Przecież nie ma takiej ceny, którą można kupić spokój duszy. Można, oczywiście, osiągnąć wszystko, co świat ma do zaoferowania, lecz konsekwencją takiego życia jest perspektywa spędzenia wieczności w piekle. To śmiertelny błąd.

Szukając odpowiedzi na zadane pytania pojawia się refleksja, że ludzie nie chcą wyrzec się siebie i stać się naśladowcami Chrystusa, wolą żyć samozadowoleniem i tym, co oferuje im świat. Brak potrzeby wyrzeczenia wynika najczęściej z egoizmu oraz potrzeby osiągania coraz to nowych przyjemności. Ludzie ci gonią za bogactwem, władzą oraz splendorem, który z tego wynika. Ci zaś, którzy postanowili zostać uczniami Jezusa najczęściej przestają grzeszyć, bo pamiętają, że to rani go bardzo. Oni wiedzą, że trzeba szukać Bożych odpowiedzi, modlić się i znać Bożą wolę dla ich życia. Wiedzą, że jeśli zostaje im powierzone bogactwo, albo władza to po to, by móc tym służyć innym dla Bożej chwały.

Zdanie #5

Idąc dalej kolejne zdanie znowu zaczyna się od “tedy/bowiem”:

Kto tedy zaprze się Mnie i nauki mojej przed tym plemieniem wiarołomnym i grzesznym, tego również Syn Człowieczy wyrzeknie się, gdy przyjdzie w chwale swego Ojca wespół z aniołami świętymi (Mk 8:38).

Jest ostrzeżeniem skierowanym do tych, którzy goniąc za swoimi sprawami i pożądaniem, nie mają zamiaru rezygnować z czegokolwiek, by być z Jezusem. Trzymają się swojego dotychczasowego życia, chcą je zachować wraz całym jego blichtrem. Ci tracą swoje dusze. Oni też wstydzą się być wyznawcami Jezusa. A ich wstyd wyrasta z niewiary. Jeśli człowiek naprawdę uwierzył, że Jezus jest Synem Bożym, Jego przesłanie porywa go. Ale, przesłanie raczej skierowane jest do tych, którzy należą do “cudzołożnego i grzesznego pokolenia” i Jezus będzie wstydził się ich życiowych postaw, gdy wróci. Ta wypowiedź dotyczy ludzi, którzy nie uwierzyli.

Jakie wnioski możemy wysnuć z tych rozważań? Błędem jest myśleć, że ten fragment jest wezwaniem do pogłębiania relacji z Jezusem. Widać, że ostrzeżenie jest skierowane do tych, którzy kroczą drogą do nieba. Użycie w tekście porównania tych dwóch różnych postaw uwypukla ich różnice. Nie ma tu mowy o wierze, choć konsekwencją niewiary właśnie jest trwanie człowieka w jego buncie i zachwycie materialnymi wartościami. Owocem niewiary jest nieposłuszeństwo. Uczynki zgodne z wolą Bożą są wynikiem nawrócenia się człowieka, jego rosnącej miłości do Jezusa i chęci bycia Mu posłusznym. Zgodnie z tą definicją, chrześcijanin jest człowiekiem praktykującym swoje chrześcijaństwo, nie można być „niepraktykującym chrześcijaninem” .

Chrzest w nepalskim stylu

Wezwanie do zbawienia jest wezwaniem do oddania Chrystusowi. W wielu krajach świata, gdzie prześladowania są powszechne, nowi wierzący pojmują to od razu. Wiedzą, że naśladowanie Chrystusa będzie wymagało od nich zapłacenia ceny, często bardzo wysokiej.

Sundar Thapa, chrześcijanin z Nepalu, którzy założył tam ponad 100 kościołów, przedstawił mi osiem pytań, które zadaje każdemu, kto chce być ochrzczony. Oto one:

1.) Czy jesteś gotów na to, by opuścić swój dom i rodziców?

2.) Czy jesteś przygotowany, że możesz stracić swoje dziedzictwo?

3.) Czy zdajesz sobie sprawę, że możesz stracić pracę, gdy ludzie dowiedzą się, że jesteś chrześcijaninem?

4.) Czy jesteś gotów pójść do więzienia z powodu swojej wiary w Jezusa?

5.) Czy zdajesz sobie sprawę, że grozi ci, że będziesz bity i torturowany z powodu twojej wiary?

6.) Czy jesteś gotów umrzeć dla Chrystusa, jeśli to będzie konieczne?

7.) Czy masz dość odwagi, by mówić innym o Jezusie?

8.) Czy jesteś gotów na to, by oddawać swoją dziesięcinę i ponosić ofiary dla domu Pańskiego?

Jeśli nowo nawrócony odpowie pozytywnie na wszystkie osiem pytań, potwierdza swoim podpisem oświadczenie, które stanowi zapis jego odpowiedzi i wtedy, zostaje ochrzczony. Zastanówmy się, jak wielu z nas mogłoby zostać zaliczonych w poczet chrześcijan w Nepalu. A co ważniejsze, jak wielu z nas Jezus nazwie chrześcijanami, gdy staniemy przed nim?

„Chrześcijanie”, którzy nie są uczniami

Prawdopodobnie najlepszym przykładem błędnej interpretacji zaproszenia do zbawienia, jako wezwania do “głębszej relacji” jest współczesna teologiczna klasyfikacja, która pozwala na podział na chrześcijan wierzących i uczniów. Tak wielu ludzi w kościele jest przekonanych, że można mieć zbawienie wierząc w Chrystusa, ale nie naśladując go. Jezus jednak oczekuje od nas, którzy w niego wierzymy, że będziemy go naśladować. Wielu z nas powinno z pokorą przyznać, że nie spełnia tych norm. Jednak niewielu spośród nas się tym przejmuje, ponieważ dla nich uczniostwo jest opcjonalne. Ci ludzie, nie pojmując natury zbawczej wiary, myślą, że stanie się uczniem nie jest synonimem stania się chrześcijaninem. Zbawienie jest za darmo, a za uczniostwo ponosimy wysoką cenę, a zdaniem niektórych można wybierać sposób życia w chrześcijaństwie.

Takie pojmowanie jest błędem. Kiedy badamy Nowy Testament, czytamy, że uczniowie są ludźmi prawdziwie wierzącymi Jezusowi. W pierwszym kościele podział na “wierzących” i “uczniów” nie istniał. Każdy, kto uwierzył w Jezusa był Jego uczniem. Tak naprawdę to: “w Antiochii nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami” (Dz 11:26, podkreślenia dodano).

Wierzyć w Jezusa oznaczało iść za nim posłusznie i nadal tak jest. Zbawienie jest rzeczywiście niezasłużonym darem, który możemy otrzymać wyłącznie przez żywą wiarę. Oddanie, które wyrasta z wiary nie jest zasługą, lecz jej potwierdzeniem. Łaska, która przebacza, również przemienia nas.

Wymagania Jezusa dotyczące uczniostwa

Jakie są wymagania, które Jezus wylicza jako kwalifikacje na Jego ucznia? Zastanówmy się nad tym, kto w Piśmie świętym jest nazwany prawdziwym uczniem. Czy każdy człowiek, który deklaruje swoja wiarę jest uczniem?.

Czytaliśmy w Ewangelii Łukasza 14:25 o tym, że “liczne tłumy szły za” Jezusem, a jednak Pan nie był zadowolony. Ludzie, którzy często zmieniali zdanie, choć podziwiali go, nie robili wrażenia na Jezusie. On chce, byśmy oddawali się jemu całkowicie, bez zastrzeżeń. Oczekuje od nas lojalności i przywiązania. Powiedział więc:

Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści ojca swego i matki, i żony, i dzieci, i braci, i sióstr, a nawet życia swego, nie może być uczniem moim (Łk 14:26).

Nie oznacza to, że Jezus wzywa do nienawiści, zwłaszcza tych, których kochamy. Jezus używał techniki wypowiedzi, zwanej hiperbolą, przejaskrawienia, którego celem jest podkreślenie. Chciał podkreślić, że w porównaniu do miłości jaką powinniśmy żywić do niego, nasza miłość do naszych bliskich wyglądałaby jak nienawiść. On jest najważniejszą osobą w naszym życiu. Jego uczniowie muszą kochać go bardziej niż kogokolwiek innego, w tym siebie samych.

Dalej Jezus mówił: Kto nie dźwiga krzyża swojego, a idzie za mną, nie może być uczniem moim. (Łk 14:27).

Oczywiście nie należy brać tych słów literalnie. Jezus nie oczekuje od nas, aby Jego uczniowie nosili wszędzie ze sobą drewniane krzyże naturalnej wielkości. Noszenie własnego krzyża jest symbolem. Jednak krzyż jest symbolem bólu i upokorzenia. Dlaczego więc moglibyśmy myśleć, że Jezus mówił o czymś łatwym i przyjemnym? To porównanie wskazuje, że program minimum dotyczy wyrzeczenia się.

Należy podkreślić, że wzięcie swojego krzyża jest warunkiem pójścia za Jezusem. Nasze wcześniejsze rozważania wokół Ewangelii Marka 8:34-38 temu były poświęcone. Ten fragment Pisma przedstawia wymagania konieczne do zbawienia i uczniostwa, stawia między nimi znak równości.

W swojej rozmowie z uczniami Jezus zachęca do przeliczenia kosztów, zanim podejmą swoje decyzje:

Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju (Łk 14:28-32).

Ten tekst wprost mówi o konsekwencjach – kosztach decyzji.

Jezus kończy: “Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem” (Łk 14:33). Aby być uczniem Jezusa, musimy zrezygnować z wszelkiej własności osobistej na Jego rzecz. Stajemy się szafarzami tego, co teraz należy do niego, a jeśli obdarował nas dobrami materialnymi, powinniśmy je wykorzystać dla Jego celów. W przeciwnym wypadku nie jesteśmy Jego uczniami.

Podkreślmy: Jezus informuje nas wszystkich, że stawanie się Jego uczniem wiąże się z wyrzeczeniem. On staje się ośrodkiem naszego życia, a my kochamy go bardziej niż nasze własne życie, naszych bliskich i wszelkie materialne posiadłości.

Kolejne wymaganie

Innym razem Jezus wyjaśnił, co to znaczy, być Jego uczniem. Jan przekazuje nam co powiedział, gdy nauczał w świątyni,

“Kiedy to mówił, wielu uwierzyło w niego. Wtedy powiedział Jezus do Żydów, którzy mu uwierzyli: Jeżeli będziesz trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli” (J 8:30-32).

Należy podkreślić, że Jan dwukrotnie wskazał, że słowa Jezusa z 8:31-32 były skierowane do ludzi, którzy uwierzyli w niego. Jezus nie powiedział do nowo nawróconych : “Ewentualnie możecie zastanowić się, czy chcecie być moimi uczniami, czy może tylko „nawróconymi””. Nie, Jezus potraktował ich jak uczniów. Dla Jezusa uwierzyć i być zbawionym oznacza stać się Jego uczniem. Pierwszą sprawą, którą wyjaśnił tym, którzy się właśnie nawrócili, było to jak mają postępować w swoim życiu, bo właśnie stali się Jego uczniami. Czy ich wiara mogła być szczera? Tak, jeśli oni trwali w Jego słowie.

Trwać w słowie Jezusa oznacza żyć w nim, uczynić z niego swój dom. Sugeruje to pragnienie poznania i posłuszeństwa Jego słowu, dokładnie tak jak powiedział: “I poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi” (J 8:32, podkreślenie dodano). Jezus mówił o wolności od grzechu (p. J 8:34-36). O tym, że ci, którzy wierzą naprawdę, narodzili się na nowo i ich świętość jest z każdym dniem większa.

Chrzest uczniów

W Wielkim Nakazie, zapisanym w ostatnich wersach Ewangelii Mateusza, Jezus użył słowa “uczeń” w sposób, który nie pozostawia żadnych wątpliwości, co do znaczenia jakie mu nadał. Powiedział: “Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Mt 28:19-20, podkreślenia dodano).

Jezus chce, aby ludzie nawracając się stawali się uczniami i, aby ci uczniowie byli chrzczeni. Wiemy również, że Jezus i autorzy Listów oraz Dziejów Apostolskich podkreślają, że każdy, kto wierzy w Jezusa powinien zostać ochrzczony po wyznaniu wiary w Chrystusa. Dowodzi to, że wszyscy chrześcijanie, to uczniowie Jezusa. Wielki Nakaz, aby czynić uczniami, dotyczy tych, którzy są gotowi zostać z nim.

W swoim Wielkim nakazie Jezus wskazuje, że uczeń to ktoś, kto uczy się przykazań, by w konsekwencji ich przestrzegać (p. Mt 28:20). Oczywiście, uczenie się jest procesem, tak więc żaden uczeń przez samo zostanie uczniem nie staje się natychmiast posłusznym we wszystkim. Niemniej, każdego prawdziwego ucznia cechuje posłuszeństwo Chrystusowi, poświęcenie czasu na uczenie się i wykonywanie Jego woli. Taki proces jest udziałem, każdego kto uwierzył, że Jezus jest Jego Panem, bo on staje się uczniem.

Świadectwo Jana

Kolejne uzasadnienie tezy, że określenia wierzący i uczniowie oznaczają to samo znajdujemy zarówno w Ewangelii Jana, jak i jego pierwszym liście. Porównajmy następujące wersy:

Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. (35) Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie. (J 13:34-35, podkreślenie dodano).

My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do żywota, bo miłujemy braci; kto nie miłuje, pozostaje w śmierci (1 J 3:14).

Uczeń Chrystusa obdarowuje bezinteresowną miłością. Widzą to ci, którzy nie oddali swojego życia Jezusowi i rozpoznają ci, którzy narodzili się na nowo. Pamiętajmy, że tylko uczniowie Chrystusa narodzili się na nowo

[4]

.

Trwanie winorośli w krzewie

Jest jeszcze jedno zaproszenie do zbawienia, które często jest interpretowane jako wezwanie do “głębszego chodzenia”, znajduje się w 15 rozdziale Ewangelii Jana. W tym miejscu znajduje się kolejna definicja, co to znaczy, być uczniem Jezusa. :

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem. Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc. Wy jesteście już czyści dla słowa, które wam głosiłem; trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie. Kto nie trwa we mnie, ten zostaje wyrzucony precz jak zeschnięta latorośl; takie zbierają i wrzucają w ogień, gdzie spłoną. Jeśli we mnie trwać będziecie i słowa moje w was trwać będą, proście o cokolwiek byście chcieli, stanie się wam. Przez to uwielbiony będzie Ojciec mój, jeśli obfity owoc wydacie i staniecie się moimi uczniami.

Wielu kaznodziejów w swoich kazaniach zachęca swoich słuchaczy, by “zbliżyli się do Jezusa”, trwali w nim tak, by dawać owoce. Jezus chce by, ci którzy w niego uwierzyli przebywali z nim. Trwanie w nim jest równoznaczne z byciem zbawionym. Jezus powiedział: “Kto nie trwa we mnie, ten zostaje wyrzucony precz jak zeschnięta gałąź latorośli; takie zbierają i wrzucają w ogień, gdzie spłoną” (J 15:6). Ci, którzy nie trwają w Chrystusie, są potępieni

[5]

. Ci, którzy trwają w nim, przynoszą owoc, dowodząc, sami, że są Jego uczniami, dokładnie tak, jak to Jezus powiedział (p. 15:8). Po raz kolejny czytamy, że ludzie, którzy naprawdę są zbawieni, są uczniami, przynoszą owoc.

Grona winne mogą rosnąć wyłącznie na zdrowych gałęziach wszczepionych w krzak winorośli. To z korzenia krzewu gałąź czerpie życie i wszystko, co jest konieczne do wytworzenia owocu. To naprawdę piękne porównanie naszej relacji do Chrystusa, którą wyobraża krzew winny i Jego gałęzie. Gdy wierzymy w Chrystusa, stajemy się żywą, przynoszącą owoc rośliną w nim. Podobnie jak sok płynący w roślinie umożliwia jej gałęziom wydawać owoce, podobnie Duch Święty jest źródłem uczynków dla osoby wierzącej Jezusowi.

Jakiego rodzaju owoc wydajemy, dzięki obecności Ducha Świętego w naszym życiu? Naturalnie, Duch Święty, pomaga nam wydawać owoc świętości. Lista owoców Ducha Świętego stworzona przez Pawła znajduje się w piątym rozdziale Listu do Galacjan. Pierwszą jest miłość, już wcześniej pochylaliśmy się nad tym i już wiemy, że jest znakiem prawdziwego ucznia Chrystusa. Dalej na tej liście znajdują się: radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość” (p. Ga 5:22). Człowiek zaprasza do swojego życia Jezusa, podejmuje decyzję, by go naśladować, a w konsekwencji Duch Święty objawia mu jak wydawać owoc Ducha. To właśnie owoce Ducha charakteryzują ludzi, którzy oddali się Bogu. Przykładem dla nas niech będzie fakt, że pierwsi uczniowie byli “napełnieni radością i Duchem Świętym” (Dz 13:52)

[6]

.

Oczywiście, owoc może długo dojrzewać, podobnie rzecz ma się z owocem Ducha. Młody chrześcijanin, ktoś, kto dopiero zaczyna swoją wędrówkę z Jezusem, wydaje często tylko zielone. Mimo wszystko, jeśli Duch Święty mieszka w nas (a On rzeczywiście zamieszkuje w wierzącym; p. Rz 8:9) to jest niemożliwe, abyśmy nie wydawali owocu.

Co z bezowocną winoroślą w Chrystusie?

Jezus sam mówi o winorośli, która w nim nie wydaje owocu. Oprócz zaproszenia musi być jeszcze współdziałanie. Tak, powiedział to, lecz Jego stwierdzenie musi być interpretowane w kontekście całej analogii krzewu i winorośli.

Po pierwsze: zwróć uwagę na to, że bezowocna winorośl “w nim” zostaje w końcu odjęta “odjęta/odcięta” (15:2). Przecież znaczy to dokładnie, że szczepka została odrzucona i uschła. Co się stało z nią, gdy została odjęta, to już jest kwestia domysłów. Niemniej, gdy zostanie już “odcięta” nie może być znowu szczepką, i już “nie trwa w krzewie”. Co się dzieje z winoroślami, które nie trwają w krzewie? Jezus powiedział kilka wersów później: “Kto nie trwa we mnie, ten zostaje wrzucony precz jak zeschnięta latorośl; takie zbierają i wrzucają w ogień, gdzie spłoną” (J 15:6).

Oczywiście, interpretując analogię, przypowieść czy metaforę, musimy być ostrożni. Metafora jest zdefiniowana jako porównanie dwóch rzeczy, które zasadniczo są różne, lecz mają pewne podobieństwa. Gdy mówię mojej żonie, że jej oczy są jak stawy, to chodzi mi o to, że są głębokie, ciemne, niebieskie i nęcące. Lecz na tym się te podobieństwa kończą. Nie myślę, że pływają w nich ryby czy lądują na nich kaczki, czy też że są lodowate w zimie.

Z analogiami Jezusa jest podobnie. Możemy błędnie szukać duchowego znaczenia w szczegółach daleko poza tym miejscem, w którym podobieństwo się kończy. Na przykład, nie użyłbym analogii “krzewu i winorośli” do tego, aby dowodzić, że chrześcijanie przynoszą więcej owocu w letnich miesiącach, jak winorośl. Byłoby to bezpodstawne nadawanie znaczenia analogii.

Również nie wyciągałbym wniosku, jakoby Jezus chciał przekonać nas, że ktoś, kto prawdziwie mu uwierzy, może nigdy nie wydawać owocu, zwłaszcza, że główny wniosek całego wywodu zaprzecza takiemu pomysłowi. Wydaje się, że bezowocne winorośle, które były “w nim” reprezentują ludzi, którzy wysłuchali, ale odeszli, albo wysłuchali i nawet się zachwycili, ale w obliczu pierwszej pokusy odpadli (p. Łk 8:12-13). Taki człowiek przez chwilę wierzący nie wydaje owocu i ostatecznie jest odcinany od Chrystusa. Bez względu na to, jak nam się zdaje, taka sytuacja może się wydarzyć, co ma swoje biblijne podstawy (wykażę to w późniejszym rozdziale). Można też mówić o jeszcze jednej interpretacji zwrotu „bezowocna winorośl”, że to fałszywy wierzący, przypuszczalnie przyczepiony do Chrystusa, lecz taki, który jest martwy i nie korzysta z jego życia, czego dowodzi brak owocu. Jezus nie mówi tutaj o winoroślach, które tylko twierdzą, że trwają w nim, choć faktycznie tak nie jest, ale o tych, którzy rzeczywiście trwają w nim.

Ci, którzy wydają owoc otrzymują obietnicę oczyszczenia przez samego Boga. Być może Jezus mówił o radykalnym oczyszczaniu, które ma miejsce przy nowym narodzeniu, gdy człowiek przejawia początkową wiarę i pokutę

[7]

. Być może chodziło stały proces uświęcenia, który ma miejsce w życiu każdego wierzącego, który z Bogiem współpracuje (Flp 2:13). Jednak porównanie Boga do winogrodnika wskazuje na to, że jeśli żarliwie oddajemy mu swoje życie, On odcina z naszego życia to, co dla niego niepożądane. Wszystko, cokolwiek przeszkadza we wzroście owocu, wydawanego przez nas, dzięki współdziałaniu z Duchem Świętym, zamieszkującym w nas, Bóg wycina w naszym życiu.

Małe zastrzeżenie

Kiedy podejmujemy rozważania o uczniostwie, czasami pojawia się pytanie o Józefa z Arymatei, o którym Biblia mówi, że był “ukrytym uczniem” Jezusa (p. J 19:38). Jak można go uważać za ucznia, jeśli jego oddanie było ukryte? Czy nie zaprzecza to wszystkiemu, o czym była dotąd mowa w kontekście życia, zgodnego z normami Jezusa, bycia Jego uczniem?

Stale niepokoi mnie taka sytuacja, gdy po przedstawieniu wielu wersetów dowodzących jakiejś prawdy, ktoś wygrzebuje jeden niejasny, który wydaje się zaprzeczać temu, o czym było całe rozważanie. Ktoś z dumą odczytuje werset, który, jego zdaniem, unieważnia całe rozważanie. Cytat o Józefie z Arymatei jest takim przypadkiem. Wszystko, co napisałem o kosztach oddania się Jezusowi i byciu Jego uczniem opiera się na Biblii. Przytaczam dokładnie to, co mówi Biblia. Stąd powiązanie tajnego uczniostwa Józefa z Arymatei ze wszystkim czego na ten temat nauczał Jezus, dotyczy nas wszystkich.

Ja uważam, że zgodnie z biblijnym zapisem, Józef z Arymatei był bardzo oddany Jezusowi, będąc “mężem dobrym i sprawiedliwym” (Łk 23:50). Niemniej, jako członek Sanhedrynu, swoje oddanie utrzymywał w tajemnicy “z bojaźni przed Żydami” (J 19:38). Żydzi, których się obawiał byli członkami Sanhedrynu.

Oczywiście, Józef z Arymatei wiedział, że jeśli będzie obnosił się ze swoimi poglądami na temat Jezusa, straci wpływ na pozostałych członków Sanhedrynu. Konsekwencje będą negatywne nie tylko w jego życiu, ale również dla członków rady. Z Ewangelii Łukasza 23:51 dowiadujemy się, że Józef “nie zgadzał się z postanowieniem rady” co do aresztowania, osądzenia i skazania Jezusa. Po śmierci Jezusa “śmiało wszedł do Piłata i prosił o ciało Jezusa” (Mk 15:43). Osobiście przygotował je i pogrzebał w swoim własnym grobie. Józef wiedział, że jego działania mogły zostać odkryte przez innych członków! Kiedy jednak Jezus został ukrzyżowany wydaje się, że nie dbał już o to, co oni myślą.

Oddanie Józefa dla Jezusa było oczywiste, a czas ukrywania się z tym oddaniem chwilowy. Ponadto to oczywiste, że można być uczniem Chrystusa, a jednak obawiać się negatywnych konsekwencji, które mogą z tego oddania wynikać. Józef z Arymatei z pewnością miał na tyle owocu w swym życiu, który potwierdzał jego oddanie Chrystusowi.

Co z “cielesnymi” chrześcijanami?

Innym zastrzeżeniem, które często jest podnoszone to sprawa tak zwanych “cielesnych Chrześcijan”. Jest to współczesna klasyfikacja przypuszczalnie prawdziwych wierzących, którzy ciągle trwają przywiązani do ciała, a których cielesne zachowania nie pozwalają na odróżnienie ich od niechrześcijan. Pomimo że “przyjęli Chrystusa” nie przejawiają oddania dla niego. Wielu z nich nie uczestniczy w kościele i angażuje się we wszelkiego rodzaju grzech, ciągle jednak są podobno bezpieczni w Bożej łasce, zakotwiczeni w niebie.

Skąd pochodzi owa koncepcja cielesnych chrześcijan? Jej źródło jest powszechnie utrzymywaną i bardzo zniekształconą interpretacją tego, co Paweł napisał w 3 rozdziale 1 Listu do Koryntian:

I ja, bracia, nie mogłem mówić do was jako do duchowych, lecz jako do cielesnych, jako do niemowląt w Chrystusie. Poiłem was mlekiem, nie stałym pokarmem, bo jeszcze go przyjąć nie mogliście, a i teraz jeszcze nie możecie, jeszcze bowiem cieleśni jesteście. Bo skoro między wami jest zazdrość i kłótnia, to czyż cieleśni nie jesteście i czy na sposób ludzki nie postępujecie? (1 Kor 3:1-3).

Pojawia się pytanie, czy Paweł definiował kategorię chrześcijan, którzy byli nie do odróżnienia od niechrześcijan w związku z ich podążaniem za cielesną naturą? W przeciwieństwie do wszystkiego, czego naucza Nowy Testament, wielu mówi: Tak. Czyż Paweł nie mówi do tych chrześcijan – pytają – że postępują na sposób ludzki? (3:3), sugerując, że ich zachowanie niczym się nie różni od zachowania ludzi nie znających Jezusa?

Odpowiedź znajdziemy w pozostałych rozważaniach Pawła, zwłaszcza tych, dotyczących Koryntian. Jeśli się pochylimy nad tymi tekstami z uwagą, to możemy dojść do wniosków, że ci “cieleśni chrześcijanie” to ludzie z dala od Jezusa, podobnie jak ci, co go w ogóle nie znają. Żywa wiara uczniów oddanych Jezusowi i naśladujących go manifestowała się w licznych uczynkach. Tak, mając w sobie dwie natury, jak wszyscy chrześcijanie, zmagali się w walce Ducha i ciała. Wielu z nich, będąc duchowo niedojrzałymi, mogła w pewnym stopniu poddać się starej naturze (ciału) i nie chodzić w miłości wobec siebie nawzajem. Sprzeczali się o to, kto jest ich ulubionym nauczycielem i okazywali sobie brak szacunku w czasie Wieczerzy Pańskiej. Niektórzy prawowali się z innymi członkami wspólnoty . Paweł namawiał ich do refleksji, odwrócenia się od swoich nawyków i prowadzenia życia zgodnego z wymaganiem Jezusa. To dawało wzrost owoców.

Ich kłopoty i brak rozeznania wynikały z nieznajomości zasad, które określił Jezus. Ponieważ ich zachowania były dziecinne, dostawali tylko informacje dla dzieci. Paweł miał wrażenie, że zgorszy ich twarde przesłanie zwiastowane przez Jezusa (p. 3:2). Stąd ich poznanie było ograniczone. W końcu Paweł napisał do nich list, w którym przeanalizował ich wszystkie błędy. Gdy już raz powiedział im, czego Bóg oczekuje, spodziewał się, że się do tego dostosują.

Duchowi, “cieleśni” chrześcijanie

Jakie uczynki korynckich chrześcijan wskazują na to, że byli oddanymi wiernymi? Jakie cechy odróżniały ich od niechrześcijan? Oto jakie znajdujemy w Piśmie:

Po pierwsze: na początku misji Pawła w Koryncie ludzie z ochotą przyjmowali Ewangelię. Sam Bóg powiedział mu, że w Koryncie jest wielu ludzi, którzy zostaną zbawieni (p. Dz 18:10) i Paweł pozostał tam przez półtora roku. Wielu “uwierzyło i przyjmowało chrzest” (Dz 18:8). Chrzest był ich pierwszym aktem posłuszeństwa Chrystusowi.

Opisując korynckich chrześcijan, Paweł podkreślał, że niektórzy z nich byli kiedyś cudzołożnikami, bałwochwalcami, homoseksualistami, złodziejami, chciwcami, pijakami i oszustami (p. 1 Kor 6:9-10). Lecz wzrastając w poznaniu Boga stawali się czystszymi, starali się żyć świętym życiem, ich życie zostawało przemienione. To podważa pogląd, jakoby byli oni nie do odróżnienia od niechrześcijan.

Paweł polecił ludziom w kościele w Koryncie, aby nie utrzymywali kontaktów z żadnym człowiekiem, “który jest wszetecznikiem, lub chciwcem, lub bałwochwalcą, lub oszczercą, lub pijakiem, lub grabieżcą, żebyście z takim nawet nie jadali” (1 Kor 5:11). Z tego płynie wniosek, że Koryntianie zrzeszeni w kościele nie popełniali tych grzechów, ponieważ Paweł nie nakazywałby im, żeby sami ze sobą nie przebywali czy jedli!

Pierwszy List do Koryntian był, częściowo, odpowiedzią na list, który Paweł wcześniej otrzymał od nich. List ten dotyczył wielu spraw i wątpliwości. Pytali go o to, jak rozróżniać dobro od zła, chcieli żyć w porządku z Bożym Słowem. Pytali: Czy źle jest dla osoby samotnej wejść w związek małżeński? A co z tymi, którzy już kiedyś byli w związku? Czy można jeść mięso składane w ofierze bałwanom? Wielu korynckich chrześcijan nie zgadzało się na jedzenie takiego mięsa, z czystego oddania Chrystusowi, aby nie obrażać Pana, co wskazuje na ich chęć podobania się Bogu.

Paweł napisał w 1 Kor 11:2: “A chwalę was, bracia, za to, że we wszystkim o mnie pamiętacie i że trzymacie się pouczeń, jakie wam przekazałem”. Czy więc byli ci ludzie nieodróżnialni od niechrześcijan?

Chrześcijanie w Koryncie, będąc posłuszni przykazaniu Jezusa (p. 1 Kor 11:20-22), regularnie brali udział w Wieczerzy Pańskiej (choć w nieco niewłaściwy sposób). Gromadzili się również regularnie, aby oddawać cześć (p. 1 Kor 12, 14), czego niewierzący nie robili. Byli również żarliwi jeśli chodzi o dążenie do pozyskania darów duchowych (p. 1 Kor 14:12).

Paweł wierzył, że chcą przestrzegać Słowo Boże, na to wskazują oba Listy do Koryntian. Polecił im, aby wyeliminowali spośród siebie hipokrytę (1 Kor 5:13), przypomniał im, że gorliwie zbierają pomoc dla wspólnoty w Jerozolimie (1 Kor 16:1-4), a znowu potrzeba było ich pomocy (2 Kor 4. 8:10; 9:1-2). To troszczenie się o współwierzących w Jerozolimie to przejaw miłości do braci w wierze, co zdaniem Jezusa jest znakiem prawdziwego uczniostwa (J 13:35).

W drugim liście Paweł z radością stwierdza, że Koryntianie przyjęli napomnienie (2 Kor 7:6-12). Po pierwszym liście Pawła Tytus udał się do Koryntu i po swoim powrocie opowiadał mu o zmianach w zachowaniu Koryntian, o ich posłuszeństwie wskazówkom Pawła (p. 2 Kor 7:13-16). Ci, którzy wierzyli Jezusowi znowu wzrastali w swojej wierze. Oczywiście nadal były problemy w Kościele w Koryncie. Paweł w końcu sam ich odwiedził i pomagał im wyczyścić wszystkie trudne sprawy.

Wniosek? Paweł pisząc do chrześcijan w Koryncie, że “postępują na sposób ludzki”, zwracał im uwagę, że nie wszystko w ich życiu zostało wyczyszczone z dawnych przyzwyczajeń. Wskazywał im te dziedziny życia, które nie uległy zmianom, jednak widział też te, w których byli wierni nauce Jezusa.

Co z uczynkami, które spłoną?

Kolejny argument często używany na poparcie idei istnienia specjalnej klasy cielesnych chrześcijan opiera się na słowach Pawła z 1 Kor 3:12-15. Czy w tym fragmencie autor nie zapewnia Koryntian, że zostaną zbawieni nawet jeśli wszystkie ich uczynki zostaną spalone na sądzie? Czy to nie sugeruje, że osoba może być całkowicie bezowocna i dalej zbawiona?

Kontekst tej wypowiedzi ujawnia błąd w argumentacji. Wyraźnie widać, że Paweł napisał o odpłacie, jaką poszczególni duchowni otrzymają lub stracą w oparciu o jakość ich pracy. Porównując kościół do “Bożej budowli” (3:9) i stwierdzając, że on położył fundament “którym jest Jezus Chrystus” (3:11), Paweł napisał, że każdy, kto naucza w kościele powinien “baczyć jak na nim buduje” (3:10). Można budować źle. Paweł wymienia dalej sześć materiałów budowlanych, których można użyć: “złoto, srebro, drogocenne kamienie, drewno, siano i słomę” (3:12). Pierwsze trzy mają wielką wartość i są ognioodporne, a pozostałe nie.

Paweł pisze, że to jakiego rodzaju materiały są używane do budowli Bożej nie zawsze jest widoczne od razu. Niemniej, któregoś dnia, będzie to oczywiste, ponieważ “jakie jest dzieło każdego,…wypróbuje ogień” (3:13).

Dalej pisze:

Jeśli czyjeś dzieło, zbudowane na tym fundamencie, się ostoi, ten zapłatę odbierze; jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten szkodę poniesie, lecz on sam zbawiony będzie, tak jednak, jak przez ogień (1 Kor 3:14-15).

Stale rozważamy, jakie uczynki stanowią “złoto, srebro i drogie kamienie” a jakie “drewno, siano i słomę”. Musimy jednak pamiętać, że ci, którzy nauczają fałszywie, tworzą budowle Bożą z ludzi pozornie wierzących, a Pan Jezus sprawdzi jakość ich pracy. Wielu nieświętych ludzi, którzy obecnie są w kościele ostatecznie znajdzie się w ogniach piekielnych, a ci, którzy “zdobyli ich dla Chrystusa” bądź zapewniali o zbawieniu głosząc fałszywą łaskę, zdadzą sobie sprawę z tego, że ich wysiłki nie liczyły się zupełnie w budowie “świątyni Bożej” (3:16). To co budowali spłonie, a oni “poniosą stratę” (3:15), nie odbierając zapłaty. Niemniej oni sami, jeśli są ludźmi, którzy naprawdę wierzą w Ewangelię Jezusa, “będą zbawieni, tak jednak, jak przez ogień” (3:15).

Stąd możemy wysnuć wniosek, że Paweł wcale nie miał zamiaru zapewniać “cielesnych chrześcijan”, że pomimo całkowitej bezowocności są zbawieni. Pisał o odpłacie, którą duchowni otrzymają lub stracą na podstawie oceny jakości ich pracy, która zostanie oceniona przez sąd.

Tak, nawet prawdziwi chrześcijanie mogą czasami zachowywać się całkowicie cieleśnie. Za każdym razem, gdy poddają się swoim pożądliwościom, można o nich powiedzieć, że “są podobni ludziom”. Jednak w kościele jest grupa “cielesnych chrześcijan”, którzy pomimo świadomości zbawienia poddają się swojej cielesnej naturze i pragnieniom. Jak napisał Paweł w swym liście do Rzymian:

Tak więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według ciała. Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie; ale jeśli Duchem sprawy ciała umartwiacie, żyć będziecie. Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi (Rz 8:13-14, podkreślenie dodano).

Pisał również do Galacjan:

A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje wraz z namiętnościami i żądzami (Ga 5:24).

Co zrobiłbyś, gdyby . . .

Przytoczę tu opowiadanie, prawdopodobnie nieprawdziwe o małym kościele w jednej z wsi Centralnej Ameryki. Pewnego niedzielnego poranka, gdy jak zwykle miało się rozpocząć nabożeństwo, drzwi z tyłu kaplicy otwarły się z hukiem i dwóch nieogolonych mężczyzn w wojskowych mundurach i z karabinami maszynowymi w rękach wpadło do środka. Pasy z nabojami mieli przerzucone przez ramię.

Strach ścisnął serca ludzi zebranych w kościele. Wszyscy myśleli o tym, jaką złą sławę mają komunistyczni partyzanci w tym regionie znani z bezwzględnych ataków na chrześcijan. Czy teraz przyszedł ich czas?

Jeden z nich nakazał, żeby się uciszyli i powiedział: “Wy, chrześcijanie, zawsze mówicie o tym, że pójdziecie zobaczyć waszego Zbawiciela, o którym mówicie, że jest Synem Bożym. W porządku, dziś jest wasz szczęśliwy dzień, ponieważ za kilka minut dowiecie się czy wasz Bóg rzeczywiście istnieje! Stawać pod ścianą po tamtej stronie kościoła!”

Ludzie szybko wyszli z ławek i stanęli po drugiej stronie świątyni.

“A teraz, zanim was zabijemy, chcemy mieć pewność, że tylko prawdziwi chrześcijanie zginą. Każdy, kto tak naprawdę nie wierzy, że Jezus jest Synem Bożym może wyjść mijając nas przez tyle drzwi. Tylko szybko!”

Wielu bez wahania poszło ku tylnym drzwiom, w ciągu minuty połowa zgromadzenia odeszła.

Gdy wyszła ostatnio osoba, drzwi zostały zamknięte. Jeden z partyzantów przez chwilę wyglądał przez okno, przyglądał się jak ci, co opuścili zgromadzenie uciekają jak najdalej. Wtedy odłożył broń, uśmiechnął się i powiedział: “Bracia, proszę, wybaczcie nam. Chcieliśmy tylko razem z wami uczcić Pana dziś rano, lecz chcieliśmy mieć pewność, że ci, z którymi to zrobimy naprawdę wierzą, że Jezus jest ich Panem i Zbawicielem. Teraz uwielbiajmy Pana razem!” Jakież musiało być nabożeństwo tego ranka!

Historia ta ma sprowokować zebranych w kościele wiernych do refleksji, co oni by zrobili, gdyby tam byli. Trudno jednak uznać tę historię za autentyczną, gdy weźmie się pod uwagę, że dwóch uzbrojonych po zęby chrześcijan oszukiwało, strasząc śmiercią i zdradzając Chrystusa, tylko po to, aby brać udział w uwielbieniu! Czy ich zachowanie nie sugeruje, że wyrzekli się Chrystusa podobnie jak ci, którzy uciekli z kościoła? Możemy też opowiedzieć ją inaczej:

Wielu nie wahało się, w ciągu minuty połowa zgromadzenia odeszła.

Gdy wyszła ostatnio osoba, drzwi zostały zamknięte. Jeden z partyzantów przez chwilę wyglądał przez okno, przyglądał się uciekającym z obejścia. Po czym wycelował karabin maszynowy w stronę pozostałej grupy pozostałych w kościele ludzi i powiedział jeszcze raz: “Przygotujcie się na spotkanie w waszym Bogiem” i nacisnął spust.

Jakież mieli oni tego ranka nabożeństwo w obecności ich Pana!

[1]

John Dillenberger, ed., Martin Luther (New York: Doubleday, 1961), s. 24.

[2]

jednak ich wiara ich nie zbawi

[3]

popatrzmy co Pismo ma do powiedzenia na temat bojaźni Pańskiej. Na przykład psalmista napisał: “Początkiem mądrości jest bojaźń Pana; wszyscy, którzy ją okazują są prawdziwie mądrzy… Błogosławiony mąż, który boi się Pana i rozmiłował się w Jego przykazaniach” (Ps 111:10; 112:1). W Nowym Testamencie nakazuje nam, bać się Boga (p. 1 P 2:17), i zachęca się nas do tego, abyśmy “oczyścili się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej” (2 Kor 7:1, podkreślenia dodano).

[4]

Zauważ również, że bezinteresowna miłość, będąca źródłem zaspokajania palących potrzeb braci, charakteryzowała zbawionych ludzi znajdujących się na sądzie z fragmentu Mt 25:31-46, rozważanego w poprzednim rozdziale

[5]

To nie ich uczynki płoną, jak niektórzy uważają. Zostały spalone same latorośle.

[6]

Zauważono miłość, pokój i dobroć pierwszych wierzących z Dziejów Apostolskich Dz 9:31, 36; 11:24.

[7]

Ta myśl ma swoje potwierdzenie , kiedy Jezus powiedział uczniom, że już zostali oczyszczeni ze względu na słowo, które im zwiastował (p. J 15:3). Słowo tłumaczone jako oczyszczony w tym wersie jest w wersji tłumaczenia NASB jest przekazane jako “przycięta” w 15;2,

„Kto mówi, że seks z czyjąś żoną jest czymś niewłaściwym? Mogę robić, co mi się podoba. Nie ma czegoś takiego jak absolut moralny. Nie jestem ograniczony zasadami wymyślonymi przez starożytnych religijnych malkontentów.”

Jeśli spotkałbym osobę, która konsekwentnie żyje według powyższej filozofii do tego stopnia, że stale ją wprowadza w życie, wtedy mógłbym jej posłuchać. Ale nie spotkałem jeszcze osoby, która w każdym dniu swojego życia, chodziłaby i mówiła tak, jakby nie istniał żaden absolut moralny.

Nawet najbardziej hedonistyczny playboy ma swój kodeks etyczny, według którego sam żyje i oczekuje, aby inni postępowali tak samo. Jak powiedziałem wcześniej, kodeks etyczny został wbudowany w nas przez Boga. Bez względu na to, czy to przyznamy czy nie, wszyscy wiemy co jest dobre, a co jest złe.

Spójrzmy – oto playboy, który mówi, że nie widzi nic złego w romansie z żoną innego mężczyzny. Jego motto to: „Jeśli to sprawia ci przyjemność, zrób to.” Gdyby naprawdę wierzył, że nie ma żadnego absolutu moralnego, to nie powinien nigdy narzekać kiedy inni ludzie, którzy przyjęli to samo motto co on, zachowają się egoistycznie, aby zranić właśnie jego.

Jeśli zatem zdecyduję się wziąć młot kowalski i zdemoluję przednią szybę w jego samochodzie, nie ma on żadnego prawa, aby mnie skrytykować. Jeśli zrobi to, po prostu mu powiem: „Hej, czułem się dobrze robiąc to. Sprawiło mi to przyjemność. A przy okazji, nie ma czegoś takiego jak absolut moralny. Nie ma czegoś takiego jak dobro i zło. Nie zamierzam ograniczać się jakimś głupim prawem, które wymyślili starożytni malkontenci.”

Jak myślisz, jak ten człowiek mógłby zareagować na mój logiczny wywód? Mógłby sprzeciwić się brutalnie, ponieważ tak naprawdę wierzy w kodeks etyczny. Wie, że nie jest niczym dobrym niszczenie cudzej własności. Każdy na świecie to wie, nawet ludzie, którzy żyją w najbardziej prymitywnych społecznościach. Co więcej, ludzie zawsze wiedzieli, że działanie w swoim własnym interesie – kiedy ktoś inny może być przez to skrzywdzony – jest złe.

Oczywisty absolut moralny

Nasi Ojcowie Założyciele wyrazili to elokwentnie, kiedy napisali: „Zatrzymujemy te prawdy, aby było oczywiste, że wszyscy ludzie są sobie równi…” Te prawdy są oczywiste. Egoizm jest zły, ponieważ wszyscy ludzie stworzeni na Boże podobieństwo są równi – są kochani przez Boga dokładnie w taki sam sposób.

Kiedy działamy na swój własny rachunek w sposób, który rani innych, to grzeszymy. To dlatego kradzież jest zła. To dlatego kłamstwo jest złe. To dlatego cudzołóstwo jest złe. To dlatego plotka jest zła. To dlatego aborcja jest zła. Każde prawo, które kiedykolwiek istniało zostało oparte na podstawowej zasadzie: że istnieje oczywisty absolut moralny – a w szczególności, że działania egoistyczne, które ranią innych są złe. A prawa, które nie uwzględniają tej zasady, prawa, które wywyższają jedną osobę ponad inne – tych nienawidzimy.

Kiedy nasz hedonistyczny playboy stanie przed Bogiem, Stwórca „nie kupi” jego wymówek, że nie wiedział co było dobre, a co było złe. Bóg będzie miał tomy niezaprzeczalnych dowodów z codziennego życia tego mężczyzny, które udowodnią jego przekonanie o istnieniu kodeksu postępowania. Za każdym razem, kiedy ten człowiek krytykował innych za zachowania egoistyczne, jego własne słowa pokazywały jego wiarę w absolut moralny i tym samym oskarżały jego samego.

To jest dokładnie to, co będzie miało miejsce podczas sądu Bożego. Bóg ma nagranie każdego bezmyślnego słowa. Przeczytaj, co powiedział Jezus:

„A powiadam wam, że z każdego nieużytecznego słowa, które ludzie wyrzekną, zdadzą sprawę w dzień sądu. Albowiem na podstawie słów twoich będziesz usprawiedliwiony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony” (Mt 12:36-37; dodano uwydatnienie).

A teraz, zanim według własnej sprawiedliwości osądzimy każdego playboya, nie zapominajmy, że wszyscy „jedziemy na tym samym wózku”. Każdy z nas złamał świętą zasadę, która zawiera się w nauczaniu Starego Testamentu: „Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie!”. Wszyscy stajemy samooskarżając się przed Bogiem z powodu sądu, jaki wydajemy innym.

Najstarszy kodeks prawny

Odpowiedzmy na pytanie skąd wzięła się idea moralnego absolutu. Kto zadecydował, że egoizm jest zły?

Przyjrzymy się dokładnie cudzołóstwu. Czy był jakiś starożytny, religijny malkontent, który zdecydował, że cudzołóstwo jest grzechem? Jeśli był, to kto?

Czy był to jakiś pruderyjny purytanin z Nowej Anglii, który to sobie wymyślił? Nie.

Czy była to grupa ascetycznych mnichów w średniowieczu? Nie.

Czy to Jezus to wprowadził? Nie.

Z pewnością zaczęło się to od Mojżesza i od Dziesięciu Przykazań. Jednak nie.

Archeolodzy odkryli kodeksy prawne kilku starożytnych kultur, które o setki lat poprzedzały Dziesięć Przykazań. Najprawdopodobniej najlepiej znanym wszystkim byłby Kodeks Hammurabiego (starożytnego króla Babilonu).

Został on odkryty w 1901 przez francuskiego archeologa Jacques’a de Morgana. Zawierał 282 prawa wypisane na kamieniu, datowane na około 1750 rok p.n.e. Obecnie jest przechowywany w Luwrze, w Paryżu.

A co Hammurabi, który żył 3 do 5 wieków przed tym, jak zostało nam dane Dziesięć Przykazań, powiedział na temat cudzołóstwa? Sam przeczytaj:

Jeśli żona mężczyzny zostanie przyłapana, kiedy leży z innym mężczyzną, należy związać ich [razem] i wrzucić do wody. [1]

To jest tak oczywiste: każdy, wszędzie, zawsze wiedział, że istnieje absolut moralny.

A zatem, kiedy pojawiła się po raz pierwszy myśl, że egoizm jest czymś złym? Jak powiedziałem już wcześniej, odpowiedź jest oczywista dla każdego kto kiedykolwiek słyszał głośny protest dwulatka: „To nie fair!” Ten protest jest oparty na zasadach pierwotnych.

Każda osoba rodzi się z wiedzą o absolucie moralnym. Ta wiedza jest dana przez Boga i jest dokładnie tym, czego naucza Biblia.

Nasze sumienie – miejsce gdzie jest zapisane Boże Prawo

W drugim rozdziale Listu do Rzymian apostoł Paweł porównuje Boże objawienie dla Żydów z Bożym objawieniem dla Pogan. Żydzi otrzymali Dziesięć Przykazań – wyryte Bożym palcem na kamiennych tablicach, ale nie-Żydzi – Poganie, nigdy nie mieli tego przywileju. Paweł twierdzi jednak, że każdy Poganin ma Boże prawo zapisane w swoim sercu przez samego Boga. To wewnętrzne Boże prawo my nazywamy sumieniem.

Skoro bowiem Poganie, którzy nie mają zakonu, z natury czynią to, co zakon nakazuje, są sami dla siebie zakonem, chociaż zakonu nie mają; dowodzą też oni, że treść zakonu jest zapisana w ich sercach; wszak świadczy o tym sumienie ich oraz myśli, które nawzajem się oskarżają lub też biorą w obronę; (Rz 2:14-16; dodano uwydatnienie)

Na pewno widziałeś kiedyś obrazek przedstawiający osobę, u której na jednym ramieniu siedzi diabeł, a na drugim anioł i każdy z nich mówi jej coś do ucha. W rzeczywistości ten obrazek ma w sobie więcej prawdy teologicznej, niż większość ludzi zdaje sobie sprawę. Błędem, który zawiera jest to, że nasze nakazy moralne nie przychodzą do nas z zewnątrz – pochodzą z wewnątrz. Jak mówi Paweł – są instynktowne.

Wszyscy dostrzegamy te wewnętrzne wskazówki, które prowadzą nas tak, abyśmy oparli się kuszeniu do bycia samolubnymi. Prawdopodobnie każdy z nas posłuchał kiedyś – przynajmniej w pewnym stopniu – tego wewnętrznego kierowania. Ale także bardziej lub mniej, naruszył je o wiele częściej niż jesteśmy skłonni przyznać.

Dlaczego Bóg dał nam sumienie? Apostoł Paweł objaśnia przyczynę w wyżej cytowanym wersie i tylko to logicznie rzecz ujmując ma sens: Pewnego dnia Bóg zamierza osądzić nas na podstawie tego, czy byliśmy posłuszni swojemu sumieniu, czy czyniliśmy to, co wiedzieliśmy, że powinniśmy robić.

Dlaczego jest to tak ważne dla Boga? Ponieważ Bóg ma ostateczny plan dla przyszłej, doskonałej społeczności, a egoiści nie będą do niej pasować. W ostatnim rozdziale, sprawdzimy co Biblia mówi o tej przyszłej społeczności.

Oczywiście, ponieważ każdy z nas pogwałcił swoje sumienie, wszyscy stajemy oskarżeni przed Bogiem, zasługując na każdą karę, którą On uzna za odpowiednią. Nie ma żadnej osoby czytającej tę książkę, która nie zachowałaby się kiedyś samolubnie. Większość z nas prowadziła życie, które charakteryzuje egoizm. I jak wskazałem w poprzednim rozdziale, nawet nasze „dobre uczynki” są często powodowane egoizmem.

Podejmujemy ludzi wytworną kolacją, aby coś od nich uzyskać.

Schlebiamy ludziom, aby uzyskać jakąś korzyść.

Postępujemy „bezinteresownie”, aby inni wiedzieli jak bezinteresowni jesteśmy.

Działamy wolontarystycznie, abyśmy mogli dodać paragraf autopromocyjny w naszym CV.

Przestrzegamy prawa powodowani raczej strachem przed byciem złapanym i ponoszeniem konsekwencji niż prawdziwym dbaniem o tych, których moglibyśmy zranić gdy je łamiemy.

Dajemy podarunki, aby obdarowani mogli mieć o nas lepsze zdanie. Zbyt często, nasze prezenty są po prostu łapówkami. I jeśli natychmiast obdarowany nie podziękuje nam adekwatnie do prezentu, który dostał, krytykujemy go za jego plecami! (Jakaż to bezinteresowna miłość!)

§

„A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni…” (2 Tym 3:1-2a; dodano uwydatnienie).

Przypis

[1]. Samuel Noah Kramer, Cradle of Civilization. Alexandria, VA: Time-Life Books, 1978, s. 82.

Ari ubwa mbere wumva ivy’amashengero yo mu nzu ushobora kwiyumvira kw’atandukaniye n’amashengero manini-manini “ku mikore” n’ubunini. Har’abavuga kw’amashengero yo mu nzu adashobora gutunganiriza abera nk’amashengero tumenyereye. Arik’utahuye kw’“ibango” ari ryo rigira abigishwa, ugatahura ko vyoroshe cane gutunganiriza no kwitwararika abantu bakeya uca ubona igituma amashengero manini-manini ananirwa kugira abigishwa. Amashengero yo mu nzu ni yo akorera abera neza cane kukw’atagira ibikorwa bitandukanye bikorerwa mu mashengero manini-manini.

Har’abantu bavuga kw’amashengero yo mu nzu adakwije ibiranga ishengero nyakuri kukw’ata nyubako yogukoraniramwo agira. Abo Bantu ntibazi kahise k’ishengero ko mu binjana bitatu vya mbere. Iyo babona ishengero rya mbere bariguhava ba kekeranya kw’atari ryo. Yesu yavuze, ati “Aho babiri canke batatu bazoba bakoraniye mw’izina ryanje, nanje nzoba ndi hagati muri bo” (Mat. 18:20). Yesu ntiyivuze ikibanza co gukoraniramwo. N’aho boba abantu babiri gusa bakoraniye mw’izina ryiwe, asezerana kubana na bo. Abigishwa ba Kristo bakoranira mu buriro, bagasangira indya bigishanya no guhanurana Yesu aba hagati muri bo kuruta abakorana mu rusengero runini batagira intumbero yo kugira abigishwa.

Mu gice giheruka, naravuze ku karusho amashengero yo munzu agira ku mashengero manini-manini. Ntangure iki gice mvuga ku bindi bituma ishengero ryo munzu rigira imikorere ya Bibiliya kandi rigafasha cane mu gikorwa co kugira abigishwa. Ica mbere, ndabamenyesha ko ntarwanya amashengero manini-manini n’abungere bayarongora. Har’abungere beza bakunda Imana mu mashengero manini-manini bagakora ibishoboka vyose bahimbare Imana. Uk’umwaka utashe nigisha abungere benshi kw’isi, ndabakunda cane. Bari mu Bantu beza nzi kw’isi. Ndazi ingene ibikorwa vyabo biruhisha ni co gituma ngomba kubereka uburyo bwo kuva mur’ayo magorwa baronke umunezero n’ukuroranirwa. Imikorere y’ishengero ryo mu nzu ni ya Bibiliya kandi yagura ubwami bw’Imana mu kugira abigishwa. Abungure benshi b’amashengero manini-manini bonezerezwa n’iyi mpanuro bakayishira ku muzirikanyi yobashoboza gushitsa intumbero y’ishengero ryabo.

Igihe narongora ishengero rinini imyaka irenga mirongwibiri nakora ibishoboka vyose ngo nezereze Imana. Narafashe ingingo yo kugendera amashengero manini-manini ku misi ya mungu mugitondo, ni co gihe natahura icitwa kuja mw’ishengero utagira ico ukorayo kuko ari “umuntu mutoya.” Naratahuye kandi igituma abantu benshi batagira umwete wo kwitaba amakoraniro y’amashengero yacu. Kiretse mwungere, naricara nk’abandi bose nkatekereza gushika aho ikoraniro rirangira. Abarorerezi bose twari twemerewe kuramukanya no kuvuga na ikoraniro rirangiye. Ico kiri mu vyatumye ntangura kwiyumvira ikiruta ikindi ntangura gutohoza ivy’amashengero yo mu nzu. Naratangaye kwumva ko har’amamiriyoni y’amashengero yo mu nzu kw’isi ndibwira ko ntegerezwa kurondera ako karusho amashengero yo munzu afise ku mashengero manini- manini.

Ndazi kw’abungere benshi basoma iki gitabo baba rongoye amashengero manini- manini. Har’ibintu vyinsi nanditse mur’iki gitabo batihutira kwemera kuko umuntu wese abisoma aribwo mbere agira ngo ni ugushikuza. Ariko ndabasaba gufata akanya ko kwuyumvira ku vyo basoma, singomba ko bajaniranywa. Nandikiye abungere kubera urukundo ndabakunda n’amashengero yabo.

Ubwoko Bw’ishengero rya Bibiliya

(The Only Kind of Church in the Bible)

Amashengero manini-manini afise inyubako n’amakoraniro atazwi n’Isezerano Rishasha arikw’amashengero yo mu nzu ni yo mashengero y’igihe c’intumwa:

Amaze kuvyiyumvira, aja mu nzu kwa Mariya, nyina wa Yohana ari we Mariko, aho bari bakoraniye benshi, bariko barasenga (Ivyak. 12:12, hashimikiwe ku nsobanuro).

…murazi yukw’ata jambo ribereye nacishije i ruhande kubabwira canke kubigishiriza imbere y’abantu [atari mu nyubako z’amakoraniro] mu nzu no mu yindi …(Ivyak. 20:20, hashimikiwe ku nsobanuro)

Muntahirize Purisikila na akwila….kandi muntahirize ishengero ryo mu nzu yabo (Rom. 16:3-5, hashimikiwe ku nsobanuro; raba n’Abaroma 16:14-15 havugwa ayandi mashengero abiri yo mu nzu mu Buroma).

Abo mu mashengero yo muri Asiya barabaganutsa. Akwila na Pirusikila barabaganutsa cane mu Mwami wacu, bo n’ishengero ryo mu nzu yabo (1 kor. 16:19, hashimikiwe ku nsobanuro).

Muntahirize bene Data b’ishengero ry’i Lawodekiya na Numfa n’ishengero ryo mu nzu yiwe (Kol. 4:15, hashimikiwe ku nsobanuro).

Na Apiya mushiki wacu, na Arupiko turwanana, n’ishengero ryo mu nzu yawe… (Filemoni 1:2, hashimikiwe ku nsobanuro).

Har’abavuga kw’ishengero rya mbere ritagira inyubako kuko ryari rikiri ritoya. Non’ ubwo buto bwabandanije gute mu myika cumi yo gukura kw’ishengero (n’ibinjana birenga bitatu) nk’uko biri mw’Isezerano Rishasha. Tuvuze k’urusengero ari co kimenyetso co gukura kw’ishengero, inshengero ry’intumwa ntiryigeze rikura na gato.

Icatumye intumwa zitubaka insengero ni uko insengero zijana hanze y’ubugombe bw’imana, Yesu ntiyigeze abaha ako karorero cank’izo nyigisho. Yaragize abigishwa adafise inyubako, yabwiye abigishwa biwe kugira abigishwa gusa. Nta nyungu yo kwubaka urusengero bigeze kubona. Biroroshe, igihe Yesu yabwira abigishwa biwe guhindura amahanga ntibavuze ngo “Yesu agomba twubake insengero zokugiriramwo abigishwa rimwe canke kabiri mu ndwi.”

Vyongeye, kwubaka insengero bigereranywa no guhonyanga itegeko rya Yesu ritubuza kwirundaniriza ubutunzi mw’isi, gutakaza amafaranga ku bintu bidakenewe na gato. Ni ukwonona ivyo shigikiye no kwagura ubwami bw’Imana mu kugira abigishwa.

Ubunyabigega bwa Bibiliya (Biblical Stewardship)

Tugomba kuraba akarusho ka kabiri amashengero yo mu nzu afise ku mashengero manini-manini: Imikorere y’ishengero ryo mu nzu iteza imbere ingeso yo kubugabunga no gukoresha neza ubutunzi Imana ishira mw’ishengero, iyo ngeso ni nkenerwa k’uwushaka kuba canke kugira abigishwa.

[1]

Ntarufaranga rwononwa mu kwubaka insengero, gusanura, gukodesha, gushariza, kwagura, gukanyisha canke gususurutsa urusengero. Ya mafaranga yokoreshejwe mu kwubaka arashobora gukoreshwa mu gufungurira no kwambika abakene, kwamamaza ubutumwa no kugira abigishwa nk’uko vyakorwa mu gitabo c’ivyakozwe n’intumwa. Iyumvire ivyiza vyokorwa mu bwami bw’Imana igihe ayo mamiliyoni y’amadolari akoreshwa ku nsengero akoreshwa mu kwamamaza ubutumwa no gufasha aboro! Birasiga ubwenge.

Amashengero yo mu nzu agira abantu batarenga mirongwibiri barongowe n’umuntu ashobora “kwironderera” iki mubeshaho. Abashingantahe b’ishengero/abungere/ abazezwashengero ( “badakorera guhembwa”) barashobora gushigikirwa n’abizera bamaze gukura mu mpwemu. Ayo mashengero ntakenera amafaranga ngw’abeho.

Bibiliya ivuga kw’abashingantahe b’ishengero/abungere/abazezwashengero bakora neza bahemberwa ubutame bwabo, abitanga mu bikorwa vy’Imana mu bwizigirwa bategerezwa kurya ivyamwa vy’igikorwa cabo (raba 1Tim. 5:17-18). Ibigiracumi vy’abantu cumi birashobora gushigikira umwungere umwe mw’ishengero ryo mu nzu. Ibigiracumi vy’abantu batanu bishobora gufasha umwungere guheba imirimo imusamaza agakoresha uyo mwanya mu bikorwa vy’ishengero.

Twisunze akarorero k’ishengero ryo mu nzu tubona kw’amafaranga yokoreshejwe ku nyubako akoreshwa mu gushigikira abungere. Abungere b’amashengero manini-manini bayobora abantu bashaka gutanguza amashengero yo mu nzu ntibiyumvire ko baje kubakuza mu kazi. Banezerezwe n’ukw’abandi bakozi bashizwemwo umutima gufatanya ibikorwa bahamagariwe.

[2]

Uwo ni wo mutima utuma kugira abigishwa bishoboka. Igihe ishengero ryo mu nzu rigizwe n’abantu mirongwibiri bikorera utwabo rirashobora gutanga ica kabiri c’amashikanwa n’ibigiracumi rironka mu vugabutmwa no gufasha abakene.

[3]

Igihe ishengero rinini ryigabuye mu mashengero yo mu nzu, abajejwe gutunganya ivy’ishengero n’abahagarikizi b’imigambi canke imirwi ni bo bashobora kubura imishahara (nk’abarongozi b’urwaruka, abana bafise imishahara mu mashengero manini- manini). Ivyo ntibishobora gusubirira ico Bibiliya idutegeka gukora. Amashengero yo mu nzu ntakeneye imirwi y’abana n’urwaruka kukw’abavyeyi bahawe ico gikorwa na Bibiliya, ishengero ryo mu nzu rikurikiza inyigisho za Bibiliya kuruta imitegekere n’imico y’iki gihe cacu. Urwaruka rudafise abavyeyi bizera rushirwa mu mashengero yo mu nzu ashobora kubitwararika ukuri kwamye. Har’uwumaze kwibaza igituma ata “bungere b’urwaruka” n’ “abungere b’abana” bavugwa mw’Isezerano Rishasha? Ivyo bikorwa ntivyigize kubaho gushika mu mwaka wa 1900 Ubukristo butanguye. Mbega batanguye gukenerwa gute cane cane mu bihugu vya buraya bitunze?

[4]

Mukurangiza, abungere bari mu bihugu bikenye ntibashobora gukodesha canke kwubaka insengero badashigikiwe n’abakristo bo mu bihugu vya Buraya. Inkurikizi mbi zo kuzera inze ni nyinshi. Mu myaka 300 yambere ico kibazo nticavugwa mu bukristo. Nimba uri umwungere ukorera mu gihugu kitaratera imbere kandi ishengero ryawe ridashobora kwiyubakira urusengero ntukwiriye guhendahenda abanyamerika ngo wironkere izahabu. Imana iramaze gutorera umuti ikibazo cawe. Nta rusengero ukeneye mu kugira abigishwa. Kurikira akarorero ka Bibiliya.

Inyishu Y’Ingo Zasambutse (The End of Fragmented Families)

Akandi karusho amashengero yo mu nzu afise ni: kurera neza abana n’imiyabaga. Ikinyoma amashengero manini-manini ashira imbere (cane cane muri Amerika) ni ukubwira abantu ko bafise ibikorwa bifasha abana n’imiyabaga yabo. Arikw’abo bana n’imiyabaga bakamenyerezwa inkuru ziryohera amatwi zitigisha Bibiliya. Ni co gituma badasubira kw’ishengero igihe bacutse “batakiganzwa n’abavyeyi.” (Baza umwungere wese w’urwaruka aguhe ibiharuro—ategerezwa kubimenya.)

Ikindi, abo bungere b’abana n’urwaruka ntibemera ko bananiwe gutoza indero abo bana n’urwaruka mu mpwemu. Bama bavuga, bati “Reka tubandanye kubatoza indero mu mpwemu impera n’imperuka bazohinduka. Twebe ni ba karuhariwe.”

Uburyo bakoresha ni bwo butuma bananirwa. Ico bubaka cose kiruhira gusambuka. Abavyeyi barondera gusa amashengero abana bahurudukanye. Umusore Yohana atashe akavuga ko babanejereje cane kw’ishengero, abavyeyi bararyoherwa cane kuko bitiranya kunezerwa kwa Yohana mw’ishengero no gutozwa indero mu mpwemu. Ni ukwihenda.

Abungere bakuru baharanira kubona amashengero yabo akura, abungere b’abana n’urwaruka nabo bakubitirwa kugira integuro z’“akataraboneka” zinezereza abana. (“Akataraboneka”kuribo ni “ugutwenza abana” s’ugushikana abana ku kwihana, ku kwizera canke kwumvira amategeko ya Yesu.”) Abana boramuka bakunze iyi gahunda, abavyeyi bazobatuzeza bazane amafaranga ishengero na ryo rihatorera akoyoko.

Igitigiri c’abaza mu makoraniro y’urwaruka cisununuye bavuga kw’ibintu bigenda neza. Umwungere w’urwaruka yama yiyumvira ubuhinga bushasha bwo gukwega urwaruka, ntiyibuka kurondera uburongozi bwa Mpwemu. Abavyeyi b’urwo rwaruka bidoze kwa mwungere mukuru kw’inyigisho umwungere w’urwaruka asigaye yigisha zirambira no gucira imanza abana babo, umwungere w’urwaruka aca yirukanwa.

Mbega umugisha abungere b’urwaruka boronka barongoye amashengero yo mu nzu. Barafise ubuhinga bwo kwegeranya abantu, umwete n’inkomezi barafise. Abenshi batangurira mu rwego rw’abungere b’urwaruka kugira ngo bakwize ubwenge busabwa ibihangange vyitwa abungere bakuru. Biyumvira ko kuragira ishengero ryo mu nzu ar’igikorwa c’abakiri bato mu gakiza. Mu bisanzwe ibikorerwa mu murwi w’urwaruka ntibitandukanye n’ibikorerwa mw’ishengero ryemewe na Bibiliya, bisumba n’ibikorerwa mu makoraniro yo ku wamungu mugitondo mu rusengero! Ni co kimwe n’abungere b’abana, usanga barusha kure cane abungere bakuru ubukerebutsi bwo gukorera mu mashengero yo mu nzu aho umuntu wese n’abana barimwo, yicara mu kazingi gatoya, ashikiriza iciyumviro, abaza ikibazo canke atanga inyishu y’ikibazo mu munezero.

Abana n’urwaruka bo mu mashengero yo mu nzu baronka inyigisho zikwiye igihe babona ingene abakristo babana no kuvugana, babaza no kwishura ibibazo abantu bata-ndukanye batanganya imyaka ariko bagize umubiri umwe. Mu mashengero menshi, abana bahabwa inyigisho “ziryohera”amatwi yabo gusa ntibabone ingene umubiri wa Kristo ukora bagakura batemenye, nk’uko bigirwa kw’ishule, ico batazi cose bakimenyera kuri bagenzi babo.

None kw’ayo makoraniro agizwe n’abantu batandukanye, inzoya zirira n’abana bakubagana bobo bahabwa ikihe kibanza?

Dutegerezwa kubibuka tukabagirira integuro ituma batadurumbanya amakoraniro. Bashobora kujanwa ku ruhande bagahendahendwa canke bagahabwa ikaramu n’adupapuro bakandika mu kiringo co kudurumbanya ikoraniro. Mw’ishengero ryo mu nzu abana baritwararikwa, nti bajanwa mu bibanza bisigarana abana. Mu makoraniro yo mu nzu, umuntu wese anezerezwa no kubona umwana. Umwana atanguye kurira mw’ishengero rinini aba ateye uruyogoyogo no guhungabanya urutonde abavyeyi biwe bagacirwa urubanza canke bakarabwa igitsure n’abakoraniye aho hantu. Mw’ishengero ryo mu nzu, umwana ni ingabire y’Imana, ategerezwa gukundwa no gusengerwa n’umuntu wese ari mw’ikoraniro.

Abavyeyi b’abana bakubagana barashobora kwigishwa n’abandi bavyeyi ico bakeneye kumenya mu ndero y’abana. Vyongeye, abizera bategerezwa kwitwararikana no kwihanganirana. Baramenyana no gukundana.

Abungere Bahiriwe (Happy Pastors)

Kuba nararongoye ishengero imyaka irenga mirongwibiri, kuba mazekwigisha ibihumbi vy’abungere kw’isi, no kugira abagenzi benshi b’abungere, ndashobora kuvuga ko nzi imwe mu mitwaro y’abungere b’amashengero y’iki gihe. Nk’umwungere wese w’ishengero rinini, naraciye “mu mwiza” ntewe n’ivyo nkora. Har’igihe c’umwijima. Insibonuro nziza y’uwo mwijima ni “Umubabaro”.

Ivyo abungere benshi bizera ni vyo bibashira mu gatengo bikonona imigenderanire yabo ubwabo n’imiryango yabo. Har’ibintu vyinshi bica integer abungere. Kugira ngo baganze neza, bategerezwa kuba abanye politike, abacamanza, abakoresha, abavura indwara zo mu mutwe, abayobozi, abubakisha, abahanuzi b’ababiranye, imvuzi za cane, abatunganya ibintu, abafise ubwenge bwo gusoma no kuyobora. Bama bahiganwa n’abandi bungere bahiganirwa kwigarurira igihimba kinini c’umubiri wa Kristo. Bafise umwanya muto wokwitoza indero ubwabo. Bamwe bavuga k’umuhamagaro wabo wababereye umutego kuko bahembwa intica ntikize. Abanyeshengero babo ni bo bakozi n’abakoresha babo. Har’igihe abo banyeshengero nyene batuma ubuzima bubiha kurusha.

Umwungere w’ishengero yo mu nzu aroroherwa cane. Abaye icitegerezo nk’umwi-gishwa mwiza ashobora kwigisha abigishwa biwe kwumvira amategeko ya Kristo, impene nkeya cane ni zo zizobandanya mur’iryo shengero. Kanatsinda, gukoranira mu nzu guhindira hanze impene kukw’atakwiyorobeka mu bantu bakuzi nko mu mashengero tumenyereye.

Umwungere w’ishengero ryo mu nzu arashobora kugira intama ziwe abigishwa no kuzereka urukundo kukw’aragira abantu cumi na babiri gushika kuri mirongwibiri. Nka Se rugo, umwungere anezerezwa n’ukunywana kuri hagari y’intama ziwe. Arazironkera umwanya zifuza. Ndibuka igihe nar’umwungere w’ishengero rinini, kenshi nagira irungu. Nta muntu n’umwe mw’ishengero yamba hafi, abatari mu murwi w’abagenzi banje ba hafi baranyanka canke bagapfuhira abari mur’uyo murwi. Naranyoterwa kunywana n’abandi bizera ariko sinshobore kuriha ikiguzi binsaba.

Kubera ukunywana kuba mw’ishengero ryo mu nzu, abizera baritwararikana mu buryo biruhurira umwungere wabo. Kukw’ar’abagenzi n’abakozi basangiye intumbero, ntibatererana ibikorwa ariko bahana imbu.

Umwungere w’ishengero ryo mu nzu araronka umwanya wo gutegura abazorongora amashengero mashasha, hagize ishengero rishasha rivyarwa, abarongozi baba barateguwe kera. Ntiyihanganira gutakaza abarongozi ba kazoza baza kuzimirira mu mashule ya Bibiliya.

Araronka umwanya wo kujana no gushigikira igikorwa c’Imana hanze y’ishengero ryiwe. Arashobora gufasha imbohe, kugendera amazu y’irerero ry’imfuvyi n’abandi canke agashira ubutumwa impunzi n’abadandaza. Afatiye ku vyo amaze gutahura, araronka umwanya wo gutanguza amashengero mashasha no gufasha abungere b’amashengero amaze kuramura.

Ntashobora kuba umukozi wo ku wamungu mugitondo gusa. Ntategura ubutumwa bw’ingingo zitatu buca ari ku wamungu canke ngo yibaza ingene yoshimisha abazoza ku wamungu n’aho batanganya gutahura ivya Mpwemu.

[5]

Yemerera Mpwemu Yera gukoreshe uwo ashaka iyo bakoranye agaha ikibanza ingabire zose. N’aho yosiba ikoraniro ibikorwa vyose birarangurwa ukuri kwamye.

Nta nyubako zimusamaza kandi atunganiriza abakozi bakeya.

Nta gituma ahiganwa n’abandi bungere.

Nta “rwego rukuru rw’ishengero” ryo kumugora ruhari kukw’ari yo nzira ya politike zitera intambara mu bera.

Muri make, ategerezwa gushika aho Imana yamuteguriye gushika, ari hejuru y’icitwa imigenzo rukristo. Ntatamba yirorera, s’umukuru w’ishirahamwe, siwe agize umutima w’ishengero. Agira abigishwa agatunganya abera.

Intama Zihiriwe (Happy Sheep)

Amashengero yo mu nzu yemewe na Bibiliya ni co kibanza c’abera.

Abizera b’ukuri bagira inyota yo kunywana n’abandi kuk’urukundo rw’Imana rwasutswe mu mitima yabo. Ukunywana ni ko kuranga amashengero yo mu nzu. Bibiliya ivyita ugufatanya, ni ugusangira ubugingo na bene Data. Amashengero yo mu nzu atuma abizera bakora icobahamagariwe gukora. Bimwe mu vyo bahamagariwe gukora tubisanga mu mirongo myinshi y’Isezerano Rishasha ivuga “ivyo twokorera abandi”. Mw’ishengero ryo mu nzu, abizera barashobora guhanura, kuremesha, gukomeza, kwitwararika, kwigisha, gukorera no gusengera abandi. Barashobora kwereka abandi urukundo n’ibikorwa vyiza, kwaturirana ivyaha, kwikorerana imitwaro no kuremeshanya n’izaburi, indirimbo n’amashimwe yo mu mpwemu. Barirana n’abarira bakanezerwa n’abanezerewe. Ivyo ntibishobora gukorwa mu makoraniro yo ku wamungu mugitondo muri ya mashengero manini-manini kukw’abizera bose ari abarorerezi. Har’umuntu yinjira mw’ishengero ryo mu nzu yigeze kumbwira ngo, “Igihe har’umurwayi muri twebwe, sinja i we nk’uwugiye ku nzu y’umunyamahanga ‘kumugaburira.’ Njana indya ndazishira umuntu nzi kandi nkunda” kukw’abo dusangana tuzinanyi twese.

Abizera b’ukuri baranywana no gushirana imbere. Kwicara wumviriza ubutumwa budahindura abantu umwaka ugahera uwundi agatangura bisubiza abantu inyuma cane mu mpwemu. Abizera bashimishwa no kuronka akaryo ko gusangira n’abandi ivyo bazi canke ivyo biyumvira ku Mana n’Ijambo ryayo. Amashengero yo mu nzu ni yo atanga ako karyo yonyene. Kwumvira ico Bibiliya yigisha kuruta imigenzo y’abantu, bituma uwizera wese “afita indirimbo, cank’amajambo yo kwigisha, cank’amajambo ahishuriwe, cank’ururimi rutamenyekana, cank’amajambo yo kurusobanura” (1 Kor. 14:26). Mu mashengero yo mu nzu, nta n’umwe yinyegeza mu Bantu canke akumirwa.

Abizera b’ukuri bemera gukoreshwa n’Imana mu makoraniro yabo. Mw’ishengero ryo mu nzu, umuntu wese arashobora gukoreshwa n’Imana agahezagira abandi, kandi bose basangira ibikorwa, nta muntu n’umwe agira irungu nk’uko tubibona mu mashengero y’iki gihe. N’imiburiburi, umwe wese arashobora kuzana indya asangira n’uwundi, mbega Ivyanditswe bibwira iki “abakunda imisi mikuru” (Yuda 1:12). Amashengero menshi yo mu nzu yigana akarorero k’Ingaburo Yera mu kumenya ko car’igice c’indya za Pasika. Isangira Ryera si, nkuk’umuhungu ar’aho yayise mw’ishengero narongora ngw’“Ibinoboye vyeranda vy’Imana.” Iciyumviro co kurya umutsima mutoya no kunywa ikinyobwa gikeya hagati y’abanyamahanga babagendeye ntaho tubisanga muri Bibiliya canke mw’ishengero ryo mu nzu. Isakaramentu ryo gusangira ni ugusangira indya n’abandi bigishwa mu mutima w’urukundo n’ubumwe.

Mw’ishengero ryo mu nzu, ugusenga biroroha. Basenga mu kuri si ku cagezwe. Abizera nyabo basenga Imana mu mpwemu no mu kuri.

Gusuzuma no Kwemeranya n’Inyigisho (Doctrinal Balance and Toleration)

Igihe tugira ibiyago mu makoraniro yacu, inyigisho tuharonkera zitegerezwa gusuzumwa n’umuntu wese. Bene Data bakundana kandi bazinanyi bubaha ic’iyumviro c’umuntu wese n’aho coza gitandukanye n’ibindi vyose, n’aho ico ciyumviro kitemewe n’ikoraniro, urukundo rushishikara kubabohera hamwe. Inyigisho y’umuntu wese harimwo n’abashingantahe/abungere/abazezwashengero, irasuzumwa mu rukundo n’uwushaka wese kuk’Umwigisha mukuru aba mu muntu wese (raba 1Yohana 2:27). Ugusuzuma kwubaka kuva muri Bibiliya idufasha kuguma mu kuri.

Iki ni igihushanye c’ibikorerwa mu mashengero manini-manini, ishengero ryizera ikivuye i bukuru ata muntu wo hasi yemerewe kugisuzuma. Ingaruka ya vyo, ni uk’ata muntu yubahuka guhagarika iryo rwirirana ry’inyigisho mbi. Kukw’ata muntu yemerewe kuvuga ico yiyumvira n’ico ashaka kwizera, ubutumwa buvuzwe har’imirwi itandukanye ishobora kuva mw’ishengero nk’uko bamwe bose “biyumvira kumwe.” Baziko kubwira umwengere ivyo batemera mu nyigisho yatanze ari ukwikwegera intambara. Ukudahuza ku nyigisho kuri mu mashengero y’iki gihe gukiza bamwe kugacinyiza abandi. Kugira ngo batsinde iyo ngorane iva ku vyigishijwe, baca bigisha muri rusangi kugira ngo ntihagire ibihari vyotuma bacikamw’ibice. Ivyo na vyo bituma abantu bose biyumvirako bakijijwe.

Ikiranga Igihe ca None (A Modern Trend)

Biratangaje kubona kw’amashengero manini manini atanguza amakoraniro matomato. Baba berekanye ko batahura akamaro k’ayo makoraniro mu kugira abigishwa. Amashengero amwe ashika kure mu gushiraho integuro y’amakoraniro matomato mw’ishengero, ayafata nk’umushinge w’ibikorwa vyose bikorerwa mw’ishengero. “Amakoraniro manini-manini “ ahabwa ikibanza ca kabiri ugereranije n’amakoraniro matomato (n’imiburiburi mu mvugo).

Izo ntambuko zijana mu nzira nziza kandi Imana irazihezagira nkuk’ukw’imigisha yiwe ingana. “Ibiteramo”vy’imirwi y’amasengesho usanga birusha amakoraniro manini-manini kugira abigishwa. Bari hagati y’amashengero manini-manini n’amashengero yo mu nzu, bagerageza gukora vyompi.

Amashengero manini-manini n’iyo mirwi mitomito ikoranira mu nzu bitandukaniye hehe n’amashengero yo mu nzu? Turabe iryo tandukaniro.

Imirwi mitoto yo mu mashengero manini-manini irashobora gukwiza ibibi bikorerwa mu mashengero irimwo cane cane igihe igihe iyo mirwi mitomito yashinzwe ngo yagure ubwami bw’ishengero rya mwungere akoresha abantu ku nyungu ziwe. Imirwi mitomito rero ikora ngo ishitse kandi ishigikire uwo mugambi mubi. Igihe bishitse, abarongozi b’imirwi mitomito batoranywa hisunzwe amategeko y’ishengero rya bavyaye kandi ntibashobora kugira ingabire nyinshi canke ubushobozi kugira umwansi ntabaje mu gutwi ngo batanguze iryabo shengero. Iyi politike irabuza iyo mirwi gukora ico itegerezwa gukorera Imana. Nk’ayandi mashengero manini-manini, barungika abafise umuhamagaro n’abarongozi bashasha ku mashule n’inganda za Bibiliya, ishengero riba ryatswe ingabire z’ukuri n’iz’ubushobozi, igikorwa co kugara abigishwa kigahagarikwa.

Imirwi mitomito yo mu mashengero manini-manini kenshi ntikora ivy’ubugombe bw’Imana. Igikorwa co kugira abigishwa ntigikorwa nk’uko vyategetswe n’Imana. Abantu bagize iyo mirwi mitomito biyumvirako bagaburirwa neza mu makoraniro yo ku wamungu. Har’igihe imirwi mitomoto itegekwa gusubiramwo inyigisho zo ku wamungu igihe cose iyo mirwi ikoranye.

Imirwi mitomito yo mu mashengero manini-manini usanga itunganywa n’umurongozi w’ishengero, Mpwemu agakumirwa. Ni ho ayo makoraniro ahinduka programu imwe muri programu nyinshi ziri mw’ishengero. Abantu bakoranywa hisunzwe imyaka, icubahiro c’abo mu kibano, kahise kabo, inyungu bazanira ishengero, ingo zabo canke intara baturukamwo. Impene zivangatirana n’intama. Iyo mitegekere yose y’abantu buntu ntituma abizera bakundana ahubwo irabatandukanya. Wibuke kw’amashengero menshi ya mbere yarimwo abayuda n’abanyamahanga. Barasangira n’aho cari ikizira mu mico y’abayuda. Iyumvire ubwiza bw’amakoraniro nk’ayo! Iyumviro urukundo bagenderamwo! Ubwo ni bwo bubasha bw’ubutumwa bwiza! Ni kuki twiyumvirako imirwi mitomito ituma ishengero rikura?

Amashengero manini-manini afise iyo mirwi yibandanyiriza kwitwararika amakoraniro yabo yo ku wamungu aho abantu baza kuraba gusa ibiriko birakoreka. Ya mirwi mitomito ntiyemererwa gukorana igiye ishengero “nya zina” rikoranye, ni vyo bigaragariza bose kw’ikoraniro ry’ishengero rikuru ari ryo ngirakamaro. Ni co gituma abantu benshi binjira ku wamungu mu gitondo badashobora kuja mu mirwi mitoto n’aho babibwirwa, babona at’agaciro babiha. Babumbwa n’amakoraniro ya rimwe mu ndwi. N’aho imirwi mitomito ivugwa mw’ishengero, nta gaciro kanini ihabwa nk’amakoraniro yo ku wamungu. Kunywana, kugira abigishwa no gukura mu mpwemu neza bica vyibagirwa. Ubutumwa bubi ni ko bwamamazwa. Amakoraniro y’ivyagezwe agahangama ku ngoma.

Iri Tandukaniro (More Differences)

Har’amashengero manini-manini afise imirwi mitomito itunganijwe nk’amashirahamwe y’ab’isi. Umuntu wese agira ikibanza ciwe mur’iyo ntwaro. Abari hejuru cane biyita “abatware” ataho batandukaniye n’aboyobozi bakuru b’amashirahamwe canke Leta kukw’aribo bafise ijambo rya nyuma ku bintu vyose. Ukw’ishengero rikura, ni ko mwungere aja kure y’intama. Abungere benshi bavuga kw’igihe barongora ishengero ritoya ariho baronse amahoro n’umunezero.

Amashengero manini-manini afise imirwi mitomito ashira hejuru akarwi k’abakozi bakeya. Abarongozi b’imirwi mitomito bakorera munsi y’abarongozi babushitse. Inyigisho zitangirwa mu mirwi mitomito zemezwa canke zigahakanwa n’akarwi k’abakozi bari hejuru kukw’abarongozi b’imirwi badafise ububasha bwo kurongora. Imirwi mitomito ntiyemererwa kugira Ingaburo Yera canke kubatiza. Ivyo bikorwa vy’icubahiro vyabikiwe ka karwi k’abakozi bafise impamya bushobozi. Abafise umuhamagaro wo gukorera Imana babanza guca mu mashule ya Bibiliya imbere yo kwemererwa nk’abakozi “babushitse” n’imbere yo kwinjira muri ka karwi.

Har’igihe iyo mirwi ikora nk’udushengero duto-duto tutarenza hagati y’iminota 60 na 90 yo gukorana. Umuntu afise ingabire arongora ikoraniro uwundi agashikiriza inyigisho nta rengwa. Mpwemu ahabwa akanya gato cane ko gukoresha abandi Bantu, gutanga ingabire no gukomeza abakozi.

Abantu ntibitanga mu bikorwa vy’iyo mirwi nk’uko bitanga mu bikorwa vy’ishengero rinini, baza igihe bavyibutse kukw’imirwi iri ikintu c’imfatakibanza nta guhitamwo kurimwo.

Imirwi mitoto ikorana hagati mu ndwi kukw’ishengero rikuru ridashaka kugira irindi koraniro rya kabiri. Ingaruka zavyo ni uko iyo mirwi itaronka umwanya ukwiye wo gushira mu ngiro ubugombe bw’Imana. Bakoranye ntibarenza amasaha abiri kuko bashaka kworohereza abana biga canke bava kure.

Nahw’amashengero manini-manini avugira bikorwa vy’imirwi mitomito, amafaranga yokuyishigikira aherera ku nyubako. Imirwi mitomito izana abantu mw’ishengero amafaranga akongerekana. Iciza c’amashengero yo mu nzu ni ukw’amafaranga akoreshwa atarenza umushahara w’umukozi umwe ayasigaye agafasha mu kugira abigishwa.

Abungere b’amashengero manini-manini n’ah’afise imirwi mitomito usanga badashobora kugira abigishwa ubwabo. Bafise umwanya muto wo kugira abigishwa kuko bamara umwanya muremure mu bikorwa vy’ishengero. Abinumuye bashiraho umurwi motoya w’abarongozi bahura rimwe mu kwezi.

Ibi vyose vyerekana kw’amashengero yo mu nzu, iki ni iciyumviro canje, ari meza kukw’agira abigishwa bakabarwiza. Ndaziko iciyumviro canje kidashobora buno nyene guhindura imigenzo ishengero rimazemwo ibinjana vyinshi. Ni co gituma mpanura abungere b’amashengero manini-manini kugira ibishoboka vyose bagahindura amashengero gushika aho agira abigishwa nk’uko Bibiliya ivyigisha.

[6]

Bashobora gutangurira ku barongozi bafise canke bagatanguza imirwi mitomito. Bashobora kugira “ishengero ryo ku wamungu,” igihe urusengero rwugaye abantu bagasangirira indya mu nzu zabo bakagerageza gukorana nkukw’Abakristo babikora mu binjana bitatu vya mbere.

Abungere bafise imirwi mitomito mu mashengero yabo barashobora kwemerera iyo mirwi guhinduka amashengero yo mu nzu bakaraba uko bigenda. Imirwi mitomito irongowe n’abungere/abashingantahe/abazezwashengero bafise umuhamagaro w’Imana irashobora kubandanyiriza aho igeze. Ntibakeneye ishengero rikuru ngo babandanye. Ni kuki badahabwa kwidegemvya?

[7]

Amafaranga y’abakoranira mw’ishengero ryo mu nzu arashobora gufasha umwungere wabo kukw’ atazoba akija mw’ishengero rikuru.

Mbega imvugo yanje ku mashengero yo mu nzu yerekana kw’ata ciza mfise novuga ku mashengero manini-manini? Haba namba. Urugero rwo kwumvira Kristo mu mashengero manini-manini rushobora kwisununura igihe inzego n’imikorere yabo ihinduwe. Iyo ni yo nzitiro ituma tutagendera mu ntumbero Kristo yaduhaye.

Bigenda Gute Igihe Ishengero ryo mu nzu Rikoranye?

(What Happens at a House Church Gathering?)

Amashengero yo mu nzu ntayoborwa co kimwe. Bigenda bitandukana kubw’imvo nyinshi. Inshengero ryose ryo mu nzu ritegerezwa kugira imico yaryo n’ubudasa—ni co gituma amashengero yo mu nzu ashobora igikorwa co kuvuga ubutumwa mu bihugu bidafise imico rukristo. Abo mw’ishengero ryo mu nzu ntibatumira abantu batazi—gutumira abantu utazi bituma batihana. Batumira abagenzi n’ababanyi bagasangira.

Gusangira ni kirumara mw’ishengero ryo mu nzu. Ku mashengero menshi yo mu nzu, bagira Ingaburo Year mur’ukwo gusangira. Ishengero ryose ryo mu nzu ryifatira ingingo zisigura canke zihishura ivyizerwa n’intumbero zabo. Nk’uko maze kubivuga, Ingaburo y’Umwami ya mbere yatangujwe igihe co gusangira indya za pasika ariko ifise insiguro ikomeye mu mpwemu. Kurya ku ngaburo y’Umwami igihe co gusangira ivy’umubiri ni ikimenyetso c’amakoraniro y’abizera ba mbere. Dusoma kw’Abakristo ba mbere:

Bashishikara cane mu vyo intumwa zigisha, no kugira ubumwe, no kumanyagura umutsima no gusenga….kand’imisi yose bashishikara kuja mu rusengero n’umutima uhuye, kandi i wabo bamanyagura umutsima, bakarya banezerewe n’ imitima itagira akarohe (Ivyak. 2:42, 46, hashimikiwe ku nsobanuro).

Abakristo ba mbere bafata imitsima, bakayimanyagura, bagasangira igihe barya indya izarizo zose. Mbega kumanyagura imitsima igihe bafungura vyari bifise insobanuro yo mu mpwemu? Bibiliya ntavyo yatura. N’aho bimeze gurtyo, William Barclay yanditse mu gitabo ciwe, Ingaburo y’Umwami, ati “Ntawokekeranya kw’ingaburo y’Umwami yatangujwe igihe c’indya zo ku mu muryango canke c’ugusangira kw’abagenzi mu nzu y’umwe muri bo….Iciyumviro c’agace k’umutsima n’utuvinyu dukeya ntaho gihuriye n’ingaburo y’Umwami….Ingaburo y’Umwami yabaye bariko barafungura nk’abagenzi.” Biratangaje kwumva k’uwize Bibiliya wese mur’iki gihe yemeranya na Barclay arikw’ishengero rikabandanya gukurikiza imigenzo yaryo kuruta Ijambo ry’Imana ku ngaburo Yera!

Yesu yategetse abigishwa biwe kwigisha ivyo yabageze vyose. Igihe yabagera kurya umutsima no kunywa umuvinyu bamwibuka, ni co na bo bigishije abigishwa babo. Mbega ivyo vyagirwa igihe cose co gufungura? Reka dusome bimwe mu vyo Paul yandikiye Abizera b’i Korinto:

Nukw’iyo mu koranye [aha ntavuze amakoraniro yo mu nyubako z’insengero, kuko ntiyari bwabeho] burya ntikuba ar’ukurya ingaburo y’Umwami wacu, kuko mu kurya, umuntu wese yisangiza ivyiwe agacura abandi: maz’umwe agasonza, uwundi akaborerwa (1 Kor. 11:20-21, hashimikiwe ku nsobanuro).

Wumva ayo majambo twoyasigura gute nimba ingaburo y’Umwami Paul yavuga ari iyi tumenyereye kubona mu mashengero atandukanye? Uramaze kwumva ingorane zatewe n’umuntu yisangiza ivyiwe mu makoraniro y’iki gihe, umwe agasonza uwundi akaborerwa igihe c’ingaburo y’Umwami? Ayo majambo atahurika igihe ingaburo y’Umwami igizwe mu mwanya wo gusangira ibifungurwa bisanzwe. Paulo arasubira ati :

Mbega yemwe: nti mufise ingo zo kuriramwo no kunyweramwo? Canke mukengera ishengero ry’Imana [ibuka, Paulo ntiyavuga ku nyubako z’urusengero, yavuga ikoraniro ry’abantu, ishengero ry’Imana], mugatetereza abadafise? Ndababwire iki? Ndabashime? Kur’ivyo simbashima (1 Kor. 11:22).

Abantu botetereza abadafise gute kand’ivyo bakora ataho bihuriye no kurya no kunywa? Paulo yarikw’avuga ko bamwe mu bizera b’i Korinto, igihe bashitse kare bafungura ivyabo ntibarindire kw’abandi bashika. Igihe abashitse bacirewe ata ndya bashoboye kuzana kubw’imvo z’ubukene, ntibasonza gusa ariko bateterezwa n’ukw’ato bazanye.

Paulo yanditse ibintu bitari bike ku ngaburo y’Umwami. Avyita isakaramentu “yahawe n’Umwami” (1 Kor. 11:23) igihe avuga ku ngaburo ya mbere Umwami yatanguje ubwiwe (raba 1Kor. 11:24-25). Yaragabishije ab’i Korinto bamenyereye kurya Ingaburo y’Umwami uko bitabereye ati, batisuzumye bashobora kurya no kunywa ibibacira urubanza rwo kugira intege nke, indwara n’urupfu giturumbuka (raba 1Kor. 11:26-32).

Asozera, ati

Nuko, bene Data, uko mukoranye kurya, murorerane. Umuntu ni yasonza, ararya i we, kugira ngo ntimukoranire gutsindwa n’urubanza (1 Kor. 11:33-34).

Dufatiye ngaho, icaha cakorwa ku ngaburo y’Umwami kwar’ugukengera abandi bizera. Paulo ati abisangiza indya bizaniye kandi zari gusangirwa n’abandi, bariko bikwegera urubanza (igihano) rw’Imana. Umuti uroroshe. Hagize uwusonza cane akiyumvira kw’adashobora kurindira abandi, ave i muhira yariye. Kandi abashitse kare bategerezwa kurindira abacerewe ngo basangire, ingaburo y’Umwami yagirwa igihe co gufungura.

Igihe twihweje ivyp vyose, dusanga Paulo yarikw’avuga ku gihe co kurya ingaburo y’Umwami, vyose bikorwe muguhimbaza Umwami, mu rukundo no kwubahana.

Biragaragara cane kw’ishengero rya mbere ryagira ingaburo y’Umwami igihe co gufungura mu nzu zabo ata murongozi abihagarikiye. Tweho tubuzwa ni iki?

Umutsima n’Umuvinyu (Bread and Wine)

Ibigize ingaburo y’Umwami si nkenerwa cane. Nimba tugomba kwigana vyose vyakozwe igihe c’ingaburo Umwami yatanze ubwa mbere, dutegerezwa kumenya ido n’ido y’ivyakoze nya mutsima n’igitigiri c’inzabibu zagize nya mivinyu. (bamwe mu bakuru b’ishengero mu binjana vya mbere bategeka k’umuvinyu uvangwa n’amazi ngo kuk’umutsima woba utanzwe ukutariko.)

Umutsima n’umuvinyu zari indya Abayuda bari bamenyereye cane. Yesu yahaye insiguro nini ibintu bibiri vyaribisanzwe bikoreshwa, indya umuntu wese yafungura buri musi. Iyo agendera ab’iyindi mico bo mu kindi gihe, ingaburo y’Umwami yari kugirwa n’amavuta y’inka n’amata y’impene canke umutsima uhinguwe mu muceri n’amazi y’inanasi. Imfungurwa n’ikinyobwa icari co cose vyari kugereranywa n’umubiri n’amaraso Yiwe mu gusangira gusanzwe hamwe n’abigishwa Biwe. Insiguro yo mu mpwemu dukuramwo ni yo ikenewe kuruta ibindi vyose. Ntitwibagira impwemu y’ivyanditswe igihe duserangura inyuguti zavyo!

Ntibikenewe kw’abantu bafungurira ku mayira abiri ngo babonwe n’abahita bose. Abakristo ba mbere nk’uko tumaze kubibona, bamanyagura “imitsima inzu ku yindi…basangira imfungurwa zabo mu munezero n’umutima utagira akarohe” (Ivyak. 2:46, hashimikiwe ku nsobanuro). Ni ngombwa ko twibuka urupfu n’izuka rya Yesu mu kurya ku ngaburo Yera. Umuntu wese ategerezwa kwisuzuma imbere yo kurya ku ngaburo y’Umwami nk’uko Paulo agabisha Ab’i Korinto muri 1Korinto 11:17-34. Uguhonyanga amategeko ya Kristo kurahanwa n’Imana. Intambara no kwica imice bitegerezwa gutunganywa imbere yo kuyiryako. Uwizera wese ategerezwa kwisuzuma no kwatura ivyaha vyiwe, ni kwo “kwisuzuma ubwawe” mu mvugo ya Paulo.

Mpwemu Yaje mu Mubiri (The Spirit Manifested Through the Body)

Kurya vyaza imbere cank’inyuma yo gusenga, kwiga no kugirirwa neza na Mpwemu. Ishengero ryose ni ryo ryihitamwo ingene bizokorwa igihe cose bakoranye, birashobora gutandukana nk’uko n’amakoraniro y’ishengero ryose ryo mu nzu atandukanye.

Ivyanditswe bigaragaza kw’amakoraniro y’ishengero rya mbere yari atandukanye cane na ay’iki gihe. 1Korinto 11-14 haduhishurira ibintu vyinshi vyakorerwa mu makoraniro y’abakristo ba mbere, kandi nta gituma na kimwe kiriho co kwiyumvira ko harengeranye. Nk’uko Paulo abitwereka ivyakorwa mu makoraniro y’ishengero rya mbere bishoboka igihe bikozwe mu mirwi mitomito gusa. Ivyo Paulo avuga ntivyashobora gukorerwa mw’ikoraniro rinini.

Ndazi ko ntatahura neza ibintu vyose Paulo yanditse mur’ivyo bice bine vya 1 Korinto. Arikw’ikimenyetso dusanga mu makoraniro yose avugwa muri 1Korinto 11-14 ni Mpwemu Yera yigaragaza hagati yabo no mu rugingo rwose rugize umubiri. Yaha abantu ingabire kugira ng’umubiri wose ukomezwe.

Paulo aradondagura ingabiri cenda za Mpwemu: uguhishurirwa, kuvuga mu ndimi, gusobanura indimi, ijambo ry’ubwenge, ijambo ryo kumenya, kurobanura impwemu, ingabire zo gukiza indwara, ukwizera, gukora ibitangaza. Ntavuga kw’izo ngabire zose zigaragara igihe cose bakoranye. Har’ingabire ingabire avuga ko Mpwemu akunda kugaragara kuruta izindi muri 1Korinto 14:26:

Ni bite ga bene Data? Iyo mukoranye, umuntu wese aba afise indirimbo, cank’amajambo yo kwigisha, cank’amajambo ahishuriwe, cank’ururimi rutamenyekana, cank’amajambo yo kurusobanura. Vyose bikorwe kugira ngw’abantu bakomezwe.

Duhere kur’izi ngabiri zitanu zikunda kugaragara kuruta izindi, mu gice gikurikira turaraba ingabire icenda za Mpwemu zivugwa muri 1Korinto 12:8-10.

Indirimbo ziza ubwa mbere. Mu vyete yandikiye amashengero, Paulo avuga incuro zibiri zose ku ndirimbo ziva kuri Mpwemu, arashimangira akamaro kazo mu makoraniro rukristo.

Kandi ntimukaborerwe vino, irimw’ubuhumbu, ariko mwuzure Mpwemu. Mu bwirane zaburi n’indirimbo n’amatazirano y’ivya Mpwemu, muririmba mu curarangira Umwami wacu mu mitima yanyu (Efeso 5:18-19).

Ijambo rya Kristo ribe muri mwebwe rigwiriye, ririmw’ubwenge bwose: mwigishanye, muhanurane, muririmba zaburi n’indirimbo n’amatazirano y’ivya Mpwemu, muririmbire Imana mu mitima yanyu mubiheshwa n’ubuntu bwayo (Kol. 3:16).

Itandukaniro riri hagati ya zaburi, indirimbo n’amatazirano y’ivya mpwemu ntirigaragara neza, arikw’ico tuzi zose zishingiye kw’ijambo rya Kristo, zivugutirwa na Mpwemu zikaririmbwa n’abizera mu ntumbero yo kuremesha abera. Indirimbo n’amatazirano abizera baririmba kuva ishengero ribaho dusanga zija mu murwi umwe mur’iyo mirwi yavuzwe. Birababaje kuvuga kw’indirimbo n’amatazirano menshe yo mur’iki gihe adashingiye kuri Bibiliya, bigaragara ko zitavuye kuri Mpwemu, kubera ko zidashemeye ntizigira ubushobozi bwo kwigisha no kuremesha abizera. Abakoraniye mw’ishengero ryo mu nzu bategerezwa kumenya ko Mpwemu atarongora umukristo wese kuririmbisha indirimbo imenyerewe gusa, ya kera canke nshasha, ariko ni we atanga indirimbo zishobora gukomeza abera. Ishengero ritegerezwa gucuraranga indirimbo ryihariye nk’uko Mpwemu ahishura!

Inyigisho (Teaching)

Ikintu ca kabiri ku rutonde rwa Paulo ni inyigisho. Vyerekana k’umuntu wese ashobora kuvugutirwa na Mpwemu agatanga inyigisho ifasha ikoraniro. Kandi, inyigisho yose itegerezwa gusuzumwa kugira ntize kurwanya inyigisho z’intumwa (nkuko babikora: raba Ivyak. 2:42 na twe turashobora kugira gurtyo mur’iki gihe). Kandi nta hantu na hamwe mw’Isezerano Rishasha tubona umuntu umwe gusa yigisha buri ndwi igihe bakoranye akiganzira ikoraniro ryose.

Hari insengero zari zifise amakoraniro manini-manini intumwa zigishirizamwo. Abashingantahe b’ishengero barahabwa kwigisha mu mashengero hamwe n’abandi bose bafise ibango ryo kwigisha. Paulo yigisha cane amakoraniro manini-manini n’inzu ku yindi (raba Ivyak. 20:20). Mu makoraniro matomato y’abizera, Mpwemu Yera yarashobora gukoresha abandi bizera mu kwigisha turestse intumwa, abashingantahe b’ishengero n’abigisha.

Ku vyo kwigisha, turafise akarusho kw’ishengero rya mbere kuko dushobora kujana Bibiliya mu makoraniro yacu. Ariko n’aho nyene ukugendana Bibiliya vyatumye twongera insobanuro zacu ku nyigisho zo gukundisha Imana imitima yacu yose no gukunda abandi nkuko twikunda, bituma tutaronka ubugingo ijambo ry’Imana ryategerezwa kuduha. Twigishijwe ibituzanira urupfu. Har’imirwi mitomito itanga inyigisho za Bibiliya zirambira abantu nka za nyigisho zo ku wamungu mu gitondo mu rusengero. Ikintu ciza dushobora gukurikirana mu mashengero yo mu nzu ni iki: abana bisununuye baremera kurambikwako ibiganza no gukorera Imana cane kuruta abakuze. Abana ni igipimo ciza.

Guhishurirwa (Revelation)

Ica gatatu Paulo avuga ni “uguhishurirwa.” Ni ikintu cose gihishuwe n’Imana ku bagize umubiri wa Kristo. Akarorero, Paulo avuga yukw’igihe umuntu atizera yinjiye mw’ikoraniro ry’abakristo afise “ibihishijwe mu mutima…bigaserurwa” n’ingabire yo guhishurirwa, “aremezwa” “akitahura” “agakubita inkoro hasi agasenga Imana kukw’abonye kw’iri hagati yanyu” (1 Kor. 14:24-25).

Turabona kw’igihe Mpwemu Yera akorana n’ishengero ibitangaza vyiwe bigaragarira abantu bose. Abakristo ba mbere bagendera mw’isezerano rya Yesu kuko yababwiye ati “aho babiri canke batatu bazoba bakoraniye mw’izina ryanje, nanje nzoba ndi hagati muri bo” (Mat. 18:20). Kuko Yesu ari hagati muri bo ibitangaza bitegerezwa gukoreka. Abo bakristo “basengera mu Mpwemu y’Imana” (Fil. 3:3).

Uguhishurirwa, nzokuvugako hanyuma, kugaragaza ibihishijwe mu mitima y’abantu. Uko guhishurirwa gutangwa ku ntumbero zitandukanye mu buryo bw’inzozi canke iyerekwa (raba Ivyak. 2:17).

Indimi Nsha no Kuzisobanura (Tongues and Interpretation)

Paulo aravuga ku ngabire zibiri zikorana, kuvuga indimi nsha no kuzisobanura. I korinto, indimi zitamenyekana zavugwa mu muvurungano. Bavuga mu ndimi zitamenyekana mu makoraniro yabo ntihagire umuntu azisobanura bigatuma hatagira umuntu n’umwe atahura ibiriko biravugwa. Ni igiki catumye ab’i Korinto bagawa? Mbega ni Mpwemu Yera yatanze ingabire yo kuvuga mu ndimi zitamenyekana ntiyatanga ingabire yo kuzisobanura? Har’inyishu ishimisha dusanga mu gice gikurikira. Paulo ntiyabujije abantu kuvuga mu ndimi zitamenyekana (nkukw’amashengero menshi yiyumvira), yabujije kuvuga mu ndimi zitamenyekana igihe ata muntu ashobora kuzisobanura, iryo ni itegeko ry’Umwami (raba 1Kor. 14:37-39)!

[8]

Igihe ingabire ikoreshejwe neza yubaka umubiri ikagaragaza ukubaho kw’Imana muri wo. Imana iba iriko ivugana n’abantu bayo ibibutsa ukuri n’ico ishaka.

Paulo yavuze mu gice ca 14 k’ukuvugishwa n’Imana gusumba ukuvuga ururimi rutamenyekana rutagira uwurusobanura. Yabwiye ab’i Korinto kwifuza kuvugishwa n’Imana. Ivyo bigaragaza kw’ingabire za Mpwemu zikorera mu Bantu bazifuza. Nk’uko nyene, Paulo arahanura abizera b’i Tesalonika, ati “Ntimukazimye Mpwemu; ntimugakengere ivy’abavugishwa n’Imana” (1 Tes. 5:19). Ibi bisigura kw’abizera bashobora “kuzimya umucanwa wa Mpwemu” iguhe barwanya igikorwa co kuvugishwa n’Imana. Ni co gituma ingabire yo kuvugishwa n’Imana igaragara gake cane mu bizera b’iki gihe.

Uko Twotangura (How to Start)

Amashengero yo mu nzu yemerera igikorwa ca Mpwemu Yera mu bakozi b’Imana cank’abashingantahe/abungere/abazezwashengero. Menya k’uwitwa umushingantahe/ umwungere/umuzezwashengero muri Bibikiya agereranywa n’umukristo wo mw’ishengero rinini amaze gukura mu mpwemu. Gutanguza amashengero yo mu nzu ntibisaba ko wiga amashule ya Bibiliya.

Mpwemu Yera ahaye umuntu ihishurirwa ryo gutanguza ishengero ryo mu nzu, uyo muntu ategerezwa gusenga Imana imurongorere ku bantu bazokwifatanya nawe. Umwami aca amuha kumenyana no kuvugana n’abantu bahuje iryo yerekwa, ico kime-nyetso cerekana kw’Imana ari yo yamuhamagaye. Uyo muntu yahawe iyerekwa ashobora kuja ku batizera Imana yateguye ko bigishwa no kwigisha ivya Kristo mw’ishengero ryo mu nzu.

Abantu bagitangura ishengero ryo mu nzu bategerezwa kumenyako bizofata akanya imbere yukw’abantu bakunda no kubwira abandi ingene boyoborwa na Mpwemu mw’ishengero ryo mu nzu. Hazoba ibigeragezo n’ukwihenda mu gikorwa. Kugira ng’umuntu wese ashike aho avuga iciyumviro ciwe mw’ikoraniro, yemere gukorera abandi nk’uko tubibona muri Bibiliya canke ngw’ishengero ryo mu nzu rishobore gutegura abarongozi, kuyoborwa na Mpwemu, gukoresha ingabire ryahawe, gusangira imfungurwa bizofata umwanya kuko biboneka nk’ibintu bishasha ku bantu bamenyereye amakoraniro manini-manini yo ku wamungu mu gitondo. Ubuntu no kwihangana ni kirumara igihe ishengero ryo mu nzu rishasha rivutse. Ritangura nk’umurwi w’inyigisho za Bibiliya, umuntu umwe ararongora amasengesho, uwundi akavuga ubutumwa yateguye, umuntu wese akisengera bahejeje bagasangira imfungurwa bagataha. Har’igihe abagize umurwi batabona iyo baja n’iyo bava, umushingantahe w’ishengero /umwungere/ umuzezwa-shengero ategerezwa gutera abantu intege ngo bashishikare. Maze bakirabira!

Amakoraniro y’ishengero ryo mu nzu arashobora kugirwa inzu ku yindi nkukw’igitigiri c’abizera bangana rimwe mu ndwi. Har’igihe amashengero yo mu nzu aja gukoranira mu bibanza vyo kwinezereza. Umusi n’ikibanza ntibitegerezwa kuba ku wamungu mu gitondo. Bafata umwanya worohereza bose. Mutangure mutarenga abantu cumi na babiri.

Guhindura Ishengero Rinini Ishengero Ryo Mu Nzu

(How to Transition from Institution to House Church)

Abungere basoma iki gitabo usanga bakorera mu mashengero yo ku wamungu. Na we ushobora kuba umwe muri bo. Umutima wawe wifuza kugira ishengero nk’iryo ndiko ndavuga, raba ingene ushobora kubigenza. Wihe umwanya ukwiye wo kwiyumvira. Tangura kwigisha ukuri kwa Bibiliya ukore ivyo ushobora vyose abigishwa bawe bumvire amategeko yose ya Yesu. Abigishwa nyabo batanguza amashengero afise imitegekere ya Bibiliya igihe baronse iri yerekwa. Impene n’abanyedini bazorwanya bivuye inyuma iciyumviro cose kibasaba guhindura ivyo bamenyereye.

Ica kabiri, iyigishe ico ivyanditswe bivuga kandi wigishe ishengero ryawe ivyerekeye amashengero yo mu nzu n’imigisha yayo. Urashobora guhagarika amakoraniro yo hagati mu ndwi canke ku wamungu ku mugoroba ugatanguza amakoraniro yo mu nzu ukayazeza abakristo bamaze gukura. Tumira abantu bose. Shishikara kwigisha ayo makoraniro kwisunga akarorero Bibiliya yerekana ku mashengero yo mu nzu. Reka abantu banezererwe imigisha y’ayo makoraniro matomato.

Igihe umuntu wese ashimishwa no gukoranira mu nzu, urashobora kuvuga ku wamungu w’ukwezi kuza ko muzogira “Uwamungu w’Ishengero Rya Mbere.” Kur’uyo wamungu, urusengero ruzokugarwa umuntu wese aje mu nzu akorane n’abandi nkukw’ishengero rya mbere ryabigenza, basangire imfungurwa, Ingaburo y’Umwami, bagiranire ubucuti, basenge, batazire, bigishanye kandi bahe umwanya ingabire za Mpwemu. Bigenze neza, urashobora kubikora rimwe mu kwezi, kabiri mu kwezi gushika kuri gatatu mu kwezi. Aho ni ho ushobora kwemera no kurungika umurwi wose nk’ishengero ryo mu nzu, bagakura bidegemvya, mugakorana mwese rimwe mu kwezi canke igihe cose muvyifuje.

Iryo hinduka mvuze rirashobora gufata umwaka umwe canke ibiri.

Ushaka kubikora mu bwitonzi ntangere na ho, urashobora gutangura ikoraniro rimwe hamwe n’abakristo bavyifuza mubo urongoye ubwawe. (ndabisubiyemwo, ishengero ryo mu nzu ntiritegerezwa guhura ku wamungu mu gitondo.) Urashobora kubigerageza mu bwitonzi abantu bose bakaharonkera icigwa.

Bigenze neza, rondera umuntu abahagarikira bigenge nk’ishengero. Bashobora gukorana rimwe mu kwezi. Ishengero ryo mu nzu rishasha rirashobora kwegukira iryo ryakomotseko. Bigenze gurtyo, abasigaye muri rya shengero rinini barashobora kwifatanya namwe.

Uwo murwi ukuze, wigaburemwo imirwi ibiri mu kurongorwa na Mpwemu kugira ngw’iyo mirwi yompi igire abarongozi beza n’ingabire za Mpwemu. Iyo mirwi irashobora gukoranira hamwe rimwe mu kwezi canke mu mezi atatu.

Muhange amaso iyerekwa ryanyu igihe mucitse intege kuko bitazobura gushika. Amashengero yo mu nzu agirwa n’abantu kandi ahari abantu ntihabura uruntu-runtu. Ntubivemwo Umwami arakubona.

Abantu bose mw’ishengero ryawe ntibazokwemera iryo hinduka. Utegerezwa kumenya neza igihe co gufata ingingo ukihebera igikorwa co kugira amashengero yo mu nzu, ugahebera inyubako abashaka kuzigumamwo. Uyo umusi ntuzokwigera uwibagira!

Ishengero Twifuza (The Ideal Church)

Mbeg’umwungere w’ishengero ryo mu nzu arashobora kuroranirwa mu gikorwa ciwe kuruta umwungere w’ishengero rinini rifise urusengero n’ibihumbi vy’abanyeshengero batonda buri wamungu? Ego cane, bishoboka igihe uyo mwungure agira abigishwa bashobora kugira bigishwa ubwabo, abigishwa bigana Yesu atari impene ziyeza rimwe mu ndwi kuko zitemera amajambo yose ava mu vyanditswe.

Umwungere ahisemwo gukurikira akarorero k’ishengero ryo mu nzu ntazokwigera yirundaniriza abanyeshengero. Agira ivyamwa bihoraho, abigishwa biwe bagira abigishwa. Abungere bafise amashengero “matoya”y’abantu 40 canke 50 baruhishwa n’ibintu vyinshi bitari bikwiriye kubaruhisha. Ayo mashengero ashobora kuba amaze kubarambira. Bahagarike gusaba Imana ibahe urusengero runini. Batangure gusenga Imana ibahe abarongozi babiri bazorongora amashengero abiri igihe iryo shengero bariciyemwo kubiri. (Igihe bishitse ntuhe izina iryo shengero rwawe ntuhave ushaka kwitwa “mwungere mukuru”!)

Igihe tuvuga ivy’ishengero ntidukwiriye kuvuga k’uwufise abanyeshengero benshi ari we mukuru. Dukwiriye guca imanza twisunga Bibiliya. Biratangaje kubona ibihumbi vy’abantu bidibamira mu rusengero ntibashake kugira abigishwa. Intumwa za mbere zogendera amashengero yacu zoribwa mu mitwe!

Uguhakana kwa Nyuma (A Final Objection)

Biravugwa kenshi ko mu bihugu vya Buraya ah’ubukristo bumaze kuba umugenzo nk’iyindi migenzo abantu ntibashobora kwemera iciyumviro co gukoranira mu nzu. Ivyo babivuga ngo tugume mu mashengero ukw’ameze kwose.

Ica mbere, barabesha kukw’amashengero yo mu nzu ariko yigarura ibihugu vya buraya.

Ica kabiri, abantu banezererwa gukoranira mu nzu ku misi mikuru igihe bazi ko har’imfungurwa n’ibinyobwa. Ntibashobora kwanka kwiga Bibiliya mur’ubwo buryo. Kugira abantu bemere iciyumviro c’ishengero rikoranira mu nzu bategerezwa kwiga ivyiyumviro bitandukanye vy’abandi Bantu kw’isi.

Ica gatatu, abanyedini, “impene mu mpwemu” ntizishobora kwemera amashengero akoranira mu nzu. Ntibashobora gukora ikintu cotuma abanywanyi babo bababona nabi. Arikw’abigishwa ba Yesu Kristo bemera amashengero yo mu nzu igihe cose batahuye kw’ari yo dusanga muri Bibiliya. Baratahura neza kw’ata sano riri hagati y’inyubako no kugira abigishwa. Ugomba kwubakisha “ibiti, ivyatsi n’ibishakashaka” (raba 1Kor. 3:12) ubaka urusengero ariko uramenya ko ruzoturirwa kuri wa musi. Ugomba kugwiza abigishwa bagira abigishwa? Ubaka ishengero rya Yesu Kristo mw’“izahabu, ifeza n’amabuye y’igiciro”. Amafaranga n’inguvu zawe ntibizotemarurwa n’inyubako.

Biratangaje kubona ko umuhari munini kw’isi w’ivugabutumwa witwa “back to Jerusalem” (mu Kirundi ni “Gusubira I Yerusalemu”) ukorera mu mashengero yo mu nzu mu Bushinwa, ufise intumbero yo kubwira ubutumwa ibihugu bitarashikirwa n’ubutumwa bwiza vyitwa mu congereza: the 10/40 window bavuze, bati “Nta ciyumviro dufise co kwubaka urusengero na rumwe kw’isi! Kutubaka insengero bituma ubutumwa bwiza bwamamara n’umuvuduko munini. Abategetsi ntibashobora kutumenya, uburyo bwose dufise tubushira mw’ivugabutumwa.”

[9]

Ni akarorero twokurikiza natwe kuko Bibiliya ntaho ibahinyuza!

[1]

Raba “Yesu n’Amahera” mu Nyigisho za Bibiliya kuri www.shepherdserve.org.

[2]

N’aho wokwiyumvira ko nshikuje, imvo imwe ituma insegero zubakwa ni ukubura abarongozi bashobora guhagarikira amashengero yo mu nzu. Nta gikorwa co kugira abigishwa canke kugira abarongozi kiri mu mashengero manini-manini. Mbega ni kubera kw’abungere b’amashengero manini-manini banka kw’amabango mashasha akora kugira ngo bagume biganzira ishengero ryose? Ishinyu ni Ego.

[3]

Abakozi bahindurwa uk’ukw’ikiringo cabo giheze, umwaka umwe cumi canke mirongwibiri, bashobora kuba abungere nk’uko Yesu avyerekana ku bigishwa biwe no kuri Mose mu gushinga ibikorwa abantu cumi (raba Kuv. 18:25). Amashengero manini-manini akunda guhagarikira abantu benshi badashobora gukurikirana na gato.

[4]

Dutegerezwa kwibaza igituma ata “mwungere mukuru”,“icigera ca mwungere” cank’ “abungere batoya” bavugwa mu vyanditswe. Vyongeye, ivyo vyubahiro bose baharanira mu mashengero y’iki gihe vyashizwe n’integuro z’abana b’abantu arikw’ishengero rya mbere ntiryigeze kuzigira kuko ryisunga integuro ziva ku Mana. Ishengero ryo mu nzu rigizwe n’abantu mirongwibiri ntirikeneye umwungere mukuru, ivyariho canke ivyegera vy’umwungere.

[5]

Abungere benshi s’imvuzi za cane. Bahamagawe n’Imana ngo bitwararike intama za Kristo. Sinogenda ntavuze k’ubutumwa bw’abungere benshi burambira abantu, si vyo none? Har’abandi bungere b’imvuzi za cane, n’aho nyene abantu bararambirwa. Ikiyago ni co kitarambira abantu. Ni co gituma inyigisho ifasha abanyeshengero guserura ivyiyumviro vyabo ari nziza. Umwunya ukoreshwa n’abantu bose, s’umwanya wa mwungere gusa. Abungere b’amashengero yo mu nzu ntibarambira abantu.

[6]

Imwe mu nsobanuro zanje ry’ijambo ubujuju ni: Kwama ukora ikintu kimwe wizigira ko uzoronka inyishu itandukanye. Abungere barashobora kwigisha imyaka n’imyaka babwira umukristo wese igikorwa atagerezwa gukora mu kugira abigishwa ariko batagize gahunda nshasha canke bahindure bimwe mu vyo bamenyereye gukora, abantu bazomenyera kuja kw’ishengero nk’abaje kurorera ibirori biheze bagataha. Mwungere, ni wabandanya gukora ibintu bidashobora guhindura abantu, menya ko no muri kazoza bitazobahindura. Hindura ivy’ukora!

[7]

Nta nkeka, ikintu ca mbere gituma abungere benshi barwanya iki ciyumviro ni uko bagomba kwiyubakira ubwami bwabo, si ubwami bw’Imana bubaka.

[8]

Ndazi ko hari abavuga kw’ibiminyetso vya Mpwemu vyaheranye n’ikinjana ca mbere gusa. Bavuga ko tudashobora kuba mu mugisha ishengero rya mbere ryagendeyemwo kuk’ukuvuga mu ndimi kutakiriho. Ngirira impuhwe abo bantu bagereranywa n’abasadukayo mur’iki gihe. Narashimagiza Imana kenshi mu kiyapani ntabizi nk’uko nabibwiwe n’abavuga urwo rurimi. Izo ngabire ntizihengeshanya gutangwa na Mpwemu Yera. Ndibaza igituma abo basadukayo bavuga ko Mpwemu Yera agitumira, acemeza no guhindura abanyavyaha, ariko bagahakana igikorwa ciwe kirengeye ivyo bitangaza. Ubu bwoko bw’“inyigisho” ni ingaruka y’ubugarariji n’ukutizera kw’abantu. Nta canditswe na kimwe cemeranya n’izo nyigisho kuko zirwanya ibikorwa vya Kristo. Paulo yavyise ubugarariji muri 1 Kor. 14:37.

[9]

Mwene Data yitwa Yun mu gitabo citwa Back to Jerusalem, urupapuro rwa 58.

사람들이 처음으로 가정교회에 대해 들었을 때, 그들은 종종 가정교회와 제도적인 교회 사이의 유일한 차이점은 크기와 “사역”을 제공하는 상대적인 능력이라고 잘못 생각할 수 있다. 사람은 가끔 가정교회는 건물 교회에서 제공하는, 질 높은 사역을 제공할 수 없다고 결론을 내린다. 그러나 “사역”의 정의가 제자가 되도록 돕고, 그들이 그리스도를 닮아가고, 예수님을 섬기도록 도와주는 것이라고 한다면 제도적 교회는 이점이 없을 뿐 아니라 내가 이전 장에서 지적한 것처럼, 그런 교회의 조건은 더 나쁠 수 있다. 물론 가정교회가 다원적인 측면의 활동을 제도적 교회만큼의 수량은 제공할 수 없지만, 진정한 사역은 뛰어나게 제공할 수 있다.

어떤 사람은 가정교회가 단지 실제 교회 건물이 없다는 이유로 진정한 교회로 받아들이는 것을 거부한다. 그 사람들이 교회의 첫 삼백 년 사이에 살았었다면, 전 세계의 모든 교회를 거부했을 것이다. 사실, 예수님은 이렇게 선언하셨다, “두세 사람이 내 이름으로 모인 곳에는 나도 그들 중에 있느니라”(마 18:20). 예수님은 신자들이 어느 곳에 모이라는 말씀을 하시지 않았다. 그리고 두 명의 신자들이 있더라도 그분의 이름으로 모이면 함께 하시겠다고 약속하셨다. 그리스도의 제자가 레스토랑에서 종종 식사하고, 진리에 대해 나누고, 서로를 가르치고 권면하는 모습이 일요일 아침에 많은 교회 건물 안에서 진행되는 일보다 실제로 신약의 교회 모식에 더 가깝다.

이전 장에서는, 나는 가정교회가 제도적 교회가 갖고 있지 않는 장점 일부를 열거했다. 나는 가정교회 모식이 제자를 삼는 목표를 달성함에 있어서 매우 효과적인 성경적인 대안임을 말해주는 이유를 몇 가지 더 열거하면서 이번 장을 시작하고 싶다. 그러나 말하기에 앞서 첫째로 나의 목적이 제도적 교회와 목사들을 공격하려는 것이 아님을 천명하고 싶다. 제도적 교회에는 많은 경건하고 성실한 목사가 주님을 기쁘시게 하기 위해 자신의 구조 내에서 최선을 다하고 있다. 나는 해마다 수천 명의 제도적 교회의 목사들을 향한 사역을 하고 있으며 개인적으로 그들을 많이 사랑하고 좋게 생각하고 있다. 그들은 세상에서 가장 뛰어난 사람들에 속한다. 나는 그들이 얼마나 어려운지를 잘 알고 있기에 그들의 고통을 줄여주는 동시에 보다 효과적이고 행복한 대안을 제시하고자 한다. 가정교회 모식은 성경적이며, 제자들을 삼고 하나님의 나라를 확장할 수 있다. 나는 제도적 교회 목사들의 대다수가 가정교회 모식으로 사역하면 더 효과적이고, 훨씬 더 행복해하고, 더 많은 것을 이룩하리라는 것을 믿어 의심치 않는다.

나는 제도적 교회에서 20년 넘게 목사로 사역했으며, 그동안 나는 내가 알고 있는 모든 것으로 최선을 다 해 왔다. 그러나 몇 개월 동안에 걸쳐 많은 교회의 주일예배를 방문한 뒤, 나는 처음으로 평신도로 교회에 다닌다는 것이 어떤 것인가를 조금이나마 느낄 수 있었다. 그것은 나의 눈을 뜨게 했고, 나는 왜 수많은 사람이 이렇게 열정 없이 교회에 다니는지를 이해하기 시작하였다. 목사를 제외한 거의 모든 사람처럼 나도 정중하게 앉아 예배가 끝나기를 기다리고 있는 것이었다. 예배가 끝난 뒤, 나는 적어도 지루하게 구경하기보다 참가자로 다른 사람들과 상호 교통할 수 있었다. 그 때 경험은 나로 하여금 더 나은 대안에 대해 생각하게 한 계기 중 하나가 되었다. 나는 가정교회 모식에 대해 연구하기 시작했고 놀랍게도 전 세계에 가정교회가 수백만 개나 존재한다는 것을 발견했으며 가정교회는 제도적 교회보다 몇 가지 확실한 장점을 갖고 있다는 결론을 내리게 되었다.

이 책을 읽는 목사들의 대부분은 가정교회가 아닌 제도적 교회를 관리하고 있을 것이다. 나는 내가 쓴 많은 내용을 그들이 처음부터 중요하게 받아들이기에는 어려움이 있으리라는 것을 알고 있다. 하지만 나는 그들이 자신에게 시간을 주어 내가 할 수밖에 없었던 말들을 고민해보기를 바란다. 나는 그들이 하루아침에 모든 것을 받아들이기를 기대하지 않는다. 나는 목사들을 위하여 이 책을 썼으며, 그들과 그들의 교회에 대한 사랑에 의해 쓰게 되었다.

성경 속의 유일한 종류의 교회 (The Only Kind of Church in the Bible)

첫째로, 신약에는 특별한 건물에서 모이는 제도적 교회가 없었으나 가정교회는 명확하게 초대 교회의 표준이었다.

깨닫고 마가라 하는 요한의 어머니 마리아의 집에 가니 여러 사람이 거기에 모여 기도하고 있더라(행 12:12).

…유익한 것은 무엇이든지 공중 앞(분명히 교회건물이 아닌 곳)에서나 각 집에서나 거리낌이 없이 여러분에게 전하여 가르치고…(행 20:20, 강조 추가)

너희는 그리스도 예수 안에서…또 저의 집에 있는 교회에도 문안하라(롬 16:3-5을 보라; 롬 16:14-15에서도 로마에 있는 또 다른 두 개의 가정교회인듯한 교회들을 언급하고 있다.)

아시아의 교회들이 너희에게 문안하고 아굴라와 브리스가와 그 집에 있는 교회가 주안에서 너희에게 간절히 문안하고(고전 16:19).

라오디게아에 있는 형제들과 눔바와 그 여자의 집에 있는 교회에 문안하고(골4:15).

자매 압비아와 우리와 함께 병사 된 아킬보와 네 집에 있는 교회에 편지하노니(몬 1:2).

초대 교회가 건물을 짓지 않은 유일한 이유가 그것이 초기 단계에 있었기 때문이라는 논쟁이 지속하였는데 신약 성경의 역사기록에 따르면 초기 단계는 몇십 년 동안밖에 지속하지 않았었다(그리고 두 세기 이상 존속하였다). 그러므로 만일 교회 건물이 교회 성숙의 표시라면, 우리가 사도행전에서 읽었던 사도들의 교회는 종래로 성숙해본 적이 없는 셈이다.

나는 어느 한 사도도 교회 건물을 짓지 않은 이유는 그들이 최저한도로 이런 일은 하나님의 뜻을 벗어났다고 생각했기 때문이라고 생각한다. 왜냐하면, 예수님은 그러한 모본이나 지시를 우리한테 남겨주신 적이 없기 때문이다. 그는 특별한 건물이 없이 제자를 삼았고, 그는 제자를 삼으라고 그의 제자들에게 말했다. 그들은 특별한 건물에 대한 필요성을 못 느꼈을 것이다. 이것은 바로 이렇게 간단하다. 예수님이 그분의 제자들에게 세상으로 나아가서 제자를 삼으라고 하셨을 때, 그의 제자들은 “예수님이 우리에게 원하시는 것은 건물을 짓고 일주일에 한 번씩이 사람들에게 설교하는 것이다”라고 생각하지 않았다.

또한, 특별한 건물을 건설하는 것은, 이 땅에 보물을 쌓지 말고 완전히 불필요한 무언가에 돈을 낭비하지 말고, 사람의 생명을 변화시키는 사역을 위해 사용할 수 있는 하나님 나라의 자원을 훔치지 말라는 그리스도의 계명을 직접적으로 위반하는 것으로 간주하였을 수도 있다.

성경적 청지기(Biblical Stewardship)

이 생각은 가정교회가 제도적 교회를 능가하는 두 번째 장점으로 연결해준다. 가정교회 모식은 사람들로 하여금 교회 자원의 영적인 청지기가 되는 것을 제창하는 데 이는 확실히 제자도의 매우 중요한 측면이다.[1] 교회 건물을 소유하고, 임대하고, 수리하고, 확장하고, 재구축하고, 난방 또는 냉방 하기 위해 돈을 낭비하지 않는다. 따라서, 건물에 낭비될 뻔했던 돈들이 사도행전 때 사람들이 사용했던 처럼, 가난한 자들에게 먹을 것과 입을 것을 제공하고, 복음을 전파하고, 제자를 삼는 데 사용될 수 있다. 교회 건물에 소요되는 수십억 달러가 복음을 전파하고 가난한 자들을 위해 사용된 경우 하나님의 나라를 위해 얼마나 큰일을 할 수 있을지 생각해 보라! 거의 상상할 수 없다.

또한, 인수가 20명이 안 되는 가정교회 내에 성숙한 신자들이 있다면 실제로 “장막을 만드는”(곧 지불받지 않는) 장로/목사/감독들에 의해 감독 될 수 있다. 이러한 교회 운영에는 돈이 거의 필요 없다.

물론, 성경 말씀은 장로/목사/감독들은 자신의 노동에 비례하여 삯을 받는 것이 마땅하다고 하는 것 같다. 이 때문에 전직 사역자들은 응당 생계를 유지하는 데 필요한 돈을 받아야 한다(딤전5:17-18을 보라). 가정교회에서 10명이 십일조 헌금을 하면 한 명의 전직 목사가 평균수준의 생활을 유지할 만큼 지원할 수 있게 된다. 가정교회에서 5명의 십일조 헌금은 한주 노동시간의 절반을 헌신할 수 있는 목사를 확보할 수 있다.

가정교회 모식을 따르면 건물에 사용될 돈이 목회자를 지원하기 위해 쓰일 수 있으므로 제도적 교회 목사가 가정교회의 확산이 자신들의 직업을 위협한다고 생각해서는 안 된다. 대신에, 많은 형제자매들이 하나님이 그들의 마음속에 이미 심어놓은 소원 즉 직업을 갖고 사역하라는 것을 인식할 수 있음을 의미할 수도 있다.[2] 결과적으로, 그것은 제자를 삼는 목표를 달성하는 데 도움이 될 것이다. 또한, 20명의 직업인으로 구성된 가정교회는 잠재적으로 그 수입의 절반을 밖으로 사역하고 가난한 자들을 돕는데 사용할 수 있다.[3]

만일 제도적 교회가 가정교회의 네트워크로 전환하는 경우, 자신의 일자리를 잃을 수 있는 사람은 교회 행정 및 프로그램 지원 직원일 것이며 아마도 일부 전문 부처직원(예를 들어, 큰 교회의 어린이나 청소년 목사)들은 성경적 근거가 있는 사역과 성경적 근거가 미약한 사역을 바꾸기를 꺼린다. 가정교회는 어린이나 청소년 목사를 필요로 하지 않는다. 왜냐하면, 부모들은 성경에서 그 책임을 부여받았고, 가정교회의 사람은 일반적으로 문화적 기독교 규범보다는 성경을 따르기 위해 노력하고 있기 때문이다. 믿지 않는 부모를 둔 청소년도 제도적 교회에 가입되듯이 가정교회에 가입되고 제자로 훈련받을 수 있다. 혹시 왜 “청소년 목회자” 또는 “어린이의 목회자”가 신약에 언급되지 않았는지 궁금한가? 이러한 사역들은 기독교 역사상 첫 1900년까지는 존재하지 않았었다. 그런 사역들이 왜 지금 부유한 서구 국가에서 갑자기 필수적이 되었을까?[4]

마지막으로, 특별히 가난한 나라들에서, 목회자들이 서양에 기독교인들의 보조를 받지 않고서 교회 건물을 임대하거나 소유하는 것은 불가능하다. 이런 의존성은 많은 바람직하지 않은 결과를 낳았다. 사실은, 300년 이래 기독교에는 이런 문제가 존재하지 않았다. 만일 당신이 개발도상국에 있는 목사이고, 당신의 회중이 교회 건물을 지급할 능력이 없는 상황이라 해도, 방문 온 미국인들에게 지원받으려는 희망으로 아첨할 필요가 없다. 하나님은 이미 당신의 문제를 해결했다. 당신은 정말로 성공적으로 제자를 삼기 위해 교회 건물이 필요하지 않다. 성경 모식을 따르라.

조각난 가족들의 최후(The End of Fragmented Families)

가정교회가 가진 또 다른 장점은 어린이와 청소년을 제자로 훈련시키는 것에 뛰어나다는 것이다. 오늘날 우리에게 침투된 제도적 교회들(특별히 미국의 큰 교회들)의 가장 큰 거짓말 중 하나는 바로 그들이 어린이와 청소년들에게 훌륭한 사역을 제공한다는 것이다. 그러나 그들은 흥미로운 어린이와 청소년 사역에 참석한 어린이들의 대다수가 “둥지를 떠난” 후에 다시는 교회에 돌아오지 않았다는 사실을 숨기고 있다. (아무 청소년 목회자에게 이 통계수치에 대해 물어보라 – 그 사람은 이 상황에 대해 알아야 한다.)

또한, 청소년 목회자와 어린이의 목회자들이 있는 교회들은 계속해서 부모들에게 그들은 자녀의 영적 훈련에 대한 능력이 없고 책임도 없다는 거짓말을 침투시키고 있다. 다시 말하지만, “우리가 당신들의 자녀들의 영적 훈련을 책임질 것이다, 우리는 훈련된 전문가들이다.”

이 같은 사역체계는 계속하여 늘어나는 타협의 순환을 형성하기 때문에 실패하기 마련이다. 이런 일은 부모가 자신의 자녀가 즐길 수 있는 교회를 찾는 데서 부터 시작된다. 만일 한 아이가 집으로 가는 길에 교회에서 재미있었다고 한다면 부모들은 감격해 마지 않는데, 그것은 그들이 아이가 교회에서 즐거웠다는 것과 그 아이가 영적인 일에 흥미를 느꼈다는 것을 동일시하기 때문이다. 그들은 종종 이런 잘못된 생각을 한다.

성공 중심의 담임목사들은 그들의 교회가 성장하기를 원하며, 따라서 어린이와 청소년 목회자들도 종종 회의 중 동역자들에게 아이들이 생각하기에 재미있는 “관련” 프로그램을 만들어야 한다는 압력을 느끼게 한다. (“관련”은 “재미”에 비해 항상 부차적이고, “관련”은 반드시 “아이들을 회개, 믿음, 예수님의 계명에 대한 순종으로 인도하는 것”을 의미하지는 않는다.) 만일 아이들이 이런 프로그램을 좋아하게 되면, 순진한 부모들은(그들의 돈과 함께) 교회에 나오게 되며, 교회는 따라서 커지게 된다.

특히 청소년 그룹의 성공 여부는 출석 인수에 의해 측정된다. 청소년 목회자들은 출석률을 높이기 위해 그들이 할 수 모든 일을 하게 되며 이는 종종 진정한 영성을 외면하게 된다. 부모들이 자신의 아이가 청소년 목회자의 메시지가 지루하고 정죄 적이라고 불평한다며 담임목사에게 고발하는 것을 듣게 되는 청소년 목회자는 참으로 불쌍하다.

하지만 청소년 목회자들에게 있어서 그들이 그리스도 안에서 가정교회의 지도자가 되는 것은 얼마나 큰 축복인지 모른다. 그들은 일반적으로 이미 좋은 관계성 기술과 젊음의 열정과 충만한 정력을 갖고 있다. 그들 중 많은 사람이 청소년 목회자로 있는 이유는 청소년 목회자가 점차 담임목사가 되는데 필요한 초 인간적인 기술을 습득하기 위한 첫 번째 단계이기 때문이다. 그들 중 대부분은 가정교회를 목회하기에 충분한 능력이 있다. 그들이 청소년 그룹에서 해왔던 사역들이 교회 성전에서 일상적으로 일어나는 일보다 더 성경적인 교회모식에 가까울 수 있다! 동일하게 어린이 목회자들에게도 말할 수 있다. 그들은 어린이들을 포함한 모든 사람이 작은 원을 이루어 함께 음식을 나누는 가정교회에서 담임목사보다 훨씬 더 잘 섬길 수 있을 것이다.

어린이와 청소년들은 자연적으로 가정교회에서 제자로 더 잘 훈련받는다. 가정교회에서 그들은 진정한 그리스도인 공동체를 체험하고, 참여와 질문의 기회를 갖게 되며 기타 연령층의 사람들과의 교제함으로써 그리스도인의 가족의 일원이 될 수 있다. 제도적 교회에서 그들은 지속적으로 큰 쇼와 “재미”를 주는 것들에만 노출되어 있어 진정한 공동체 생활을 체험하기 어렵다. 그들은 보편적인 위선에 익숙해 있으며, 학교에서처럼 자신의 동료에 관한 것만 배운다.

그러나 모든 연령층이 다 있는 모임에서, 울고 있는 아기나 진정 못하는 어린아이들은 어떻게 할까?

그들은 항상 즐길 수 있어야 하며, 문제가 될 때에는 실제 단계를 거쳐 해결할 수 있다. 예를 들어, 그들을 다른 방으로 옮겨 즐겁게 놀아주거나, 또는 크레용과 종이를 주어 바닥에서 색칠하게 할 수 있다. 가정교회 모임에서, 아기와 아이들은 문젯거리가 아니며 낯선 사람한테 맡기지 않아도 된다. 그들은 가정교회 가족 안의 모든 사람에게 사랑을 받고 있다. 제도적 교회에서 울기 시작한 아기는 종종 예배의 형식에 영향을 주며 이로 말미암은 낯선 사람들의 아기를 향한 뜨거운 눈총은 부모들을 난처하게 만든다. 가정교회에 울기 시작한 아기는 그의 가족들에 둘러싸여 있어 아무도 그들이 안았었던 하나님의 작은 선물이 그들 가운데에 있음을 알리는 것을 신경 쓰지 않을 것이다.

자신의 아이들을 통제 못 하는 부모들은 그들이 알아야 할 것을 다른 부모들에 의해 부드럽게 가르쳐 질 수 있다. 다시 한 번 신자들은 진정으로 보살펴주는 관계속에 있다. 그들은 제도적 교회에서 자주 일어나는 것과 같이 서로에 대해 험담하지 않는다. 그들은 서로에 대해 잘 알고 사랑해 준다.

기쁜 목사들(Happy Pastors)

20여 년간 교회에서 목회하면서, 전 세계 수만 명의 목회자들과 이야기를 나누면서, 또 많은 목회자들과 개인적으로 친구가 되면서, 나는 내가 현대 교회를 목회하는 데 무엇을 요구하는지를 알고 있다고 생각한다. 제도적 교회의 모든 목사처럼 나도 사역의 “어두운 면”을 경험했다. 어떤 때에는 매우 암흑할 수 있다. 사실, “잔인하다”라는 표현이 그것을 더 잘 설명할 수 있을 것 같다.

대부분의 목회자는 사람들의 기대 때문에 자연스럽게 놀라운 압력을 받고 있으며 때로는 자신의 가족관계까지 파괴한다. 목사들은 여러 가지 이유로 낙담한다. 그들은 정치인, 판사, 고용주, 심리학자, 활동 감독자, 건설 계약자, 결혼 상담가, 대중 강사, 관리자, 심리 전문가, 행정가여야 한다. 그들은 종종 자신이 그리스도의 몸의 더 큰 조각을 얻기 위해 다른 목회자와 치열한 경쟁 속에 있음을 발견한다. 그들에게는 개인적인 영성훈련을 위한 시간이 거의 없다. 그들 중 대부분은 자신의 직업에 갇혀 있으며 봉급이 적다고 생각한다. 그들의 회중은 그들의 고객이자 고용주이다. 어떤 때에는 그 고용주들과 고객들이 목회자의 삶을 아주 어렵게 할 수도 있다.

비교해보면, 가정교회 목사는 쉬운 축이다. 첫째, 만일 그가 진정한 제자로서 본이 되는 삶을 살고, 예수님의 계명에 타협이 없는 순종을 가르치면, 아주 적은 무리의 염소들만이 그 그룹의 일부가 되는 것에 관심을 두게 될 것이다. 사실, 가정집에서 모임을 하는 것만으로도 많은 염소가 떠나게 하는 데 충분하다. 그렇게 함으로 그는 온전한 양들만을 목양할 수 있다.

둘째로, 그는 자기의 모든 양을 개개인의 수준으로 사랑하고 제자 삼을 수 있다. 그가 감독하는 성인은 12-20명뿐이기 때문이다. 그는 가족의 아버지처럼 그들과 함께 진실한 친밀감을 즐길 수 있다, 그는 그들에게 그들이 응당 받아야 할 시간을 내줄 수 있다. 나는 제도적 교회의 목사였을 때, 종종 고독감을 느꼈다. 나는 회중 중의 어떤 사람과도 가깝게 지내지 못했었다. 나는 다른 사람들이 그런 친구처럼 나와 가깝게 지내지 못함으로 인해 화를 내거나 또는 그런 친구들을 질투하지 않게끔 하기 위해서였다. 나는 다른 신자들과 진실한 친밀함을 바랐으나, 진정한 친구를 얻음으로 인해 치러야 할 값은 감수하지 못했다.

가정교회의 관계가 긴밀한 가족안에서, 지체들은 자연스럽게 목사가 책임 적이 되도록 도울 것이다. 그것은 목사가 그들의 친한 친구이지 무대 위의 배우가 아니기 때문이다.

가정교회 목사는 미래 가정교회 지도자들을 키우기 위해 시간을 보낼 수 있다. 그렇게 하면 때가 되어 배가할 때에 지도자들이 이미 준비되어 있게 된다. 그는 자기의 가장 유망한 미래 지도자들이 그들의 은사를 갖고 다른 곳에 있는 신학교에 가는 것을 보지 않아도 된다.

그는 자신의 지역 회중 이외에 다른 사역들을 개발하는 데 충분한 시간이 있을 것이다. 아마도 그는 감옥이나 개인요양원에 가서 사역할 수 있고, 난민들이나 사업가들에게 일대일 전도에 참여할 수 있다. 그는 사역경험을 토대로, 다른 가정교회를 개척하거나, 자신의 사역을 통하여 성장한 젊은 가정교회 목회자들을 지도하는 데에 그의 시간을 할 수 있는 대로 바칠 수 있다.

그는 주일 아침 출연자가 되어야 한다는 압력을 느끼지 않는다. 그는 토요일 밤에 3점 식의 설교를 준비할 필요가 없으며 어떻게 하면 영적 성장이 다른 수준에 있는 많은 사람을 만족하게 할 수 있을까를 고민하지 않아도 된다.[5]그는 모임에서 성령님이 모든 사람을 사용하시는 것을 즐겁게 볼 수 있으며, 그들이 자신의 은사를 사용하도록 격려할 수 있다. 그가 모임에 참가하지 않을 수도 있으며, 심지어 그가 없이도 모든 것은 제대로 진행될 것이다.

그에게는 그를 괴롭히는 건물도, 그가 관리해야 하는 직원도 없다.

그는 다른 지역 목회자들과 경쟁할 이유가 없다.

그의 삶을 비참하게 만드는, 정치적 내분이 보편화해가는 “교회 구조”는 없다.

즉, 그는 문화적 기독교가 그에게 부여한 신분이 아닌 하나님이 그를 부르신 모습이 될 수 있다. 그는 주연배우, 회사의 회장, 또는 사역의 중심이 아니다. 그는 제자 삼는 사역자이며, 성도들을 영적으로 무장시켜주는 사람이다.

기쁜 양들 (Happy Sheep)

진실하고 성경적인 가정교회에 관한 모든 것은 모든 진정한 신자가 소원하고 즐거워하는 것이다.

모든 진정한 신자들은 다른 신자들과 진정한 관계를 갖기를 원한다. 그것은 하나님의 사랑이 이미 그들의 마음속에 있기 때문이다. 이러한 관계는 가정교회의 중요 부분이다. 그것이 바로 성경이 말하는 공동체다. 다른 형제자매와 자신의 진실한 삶을 나누는 것을 말한다. 가정교회는 신자들이 마땅히 해야 하는 것들 즉 많은 신약 성경에 쓰인 “서로에게”란 구절 중에 말씀하는 것들을 할 수 있는 환경을 제공해 준다. 가정교회 모식에서 신자들은 권면하고, 격려하고, 고양해주고, 위로해주고, 가르치고, 봉사하고 서로를 위해 기도할 수 있다. 그들은 서로 사랑하고 좋은 일을 하도록 자극하고, 자신의 죄를 서로 고백하고, 서로의 짐을 부담해주고, 시편, 찬송가와 영적인 노래로 피차 권면할 수 있다. 그들은 기뻐하는 사람들과 함께 기뻐하며 우는 사람들과 함께 눈물을 흘릴 수 있다. 이러한 일은 제도적 교회의 주일 아침 예배에서는 자주 발생하지 않는다. 신자들은 그냥 앉아서 보고 있기만 할 뿐이다. 한 가정교회 성도가 나한테 이렇게 말한 적이 있다. “우리 지체 가운데 누군가가 병 들었을 때, 나는 단지 음식사역에 등록했기 때문에 낯선 사람의 집에 음식을 보내주지 않는다. 나는 자연스럽게 내가 알고 있고 사랑하는 사람한테 음식을 가져다준다.”

진정한 신자들은 상호 작용하고 서로 참여하는 것을 즐긴다. 수년 동안 수동적으로 앉아서 관련이 없거나 중복적인 설교를 듣는 것은 그들의 지성과 영성에 대한 모욕감을 준다. 오히려, 그들은 하나님과 그분의 말씀에 관한 자신의 통찰력을 공유할 수 있는 기회를 갖는 것을 선호하고 가정교회가 그런 기회를 제공한다. 무화적인 모식이 아닌 성경적인 모식을 따를 때 각 사람은 “찬송시도 있으며, 가르치는 말씀도 있으며, 계시도 있으며, 방언도 있으며, 통역함도 있다”(고전 14:26). 가정교회에서는 아무도 무리 속에서 길을 잃거나 교회 당파에 의해 배척되지 않는다.

진정한 신자들은 하나님께 쓰임 받기를 원한다. 가정교회에서 사람마다 다른 사람을 축복할 기회와 책임이 있으므로 아무도 제도적 교회의 헌신적인 신자들에게 공통으로 나타나는 소진되는 현상을 경험하지 않는다. 그렇게 최소한 모두가 일반적인 식사를 나누기 위해 음식을 가져올 수 있으며, 이것이 바로 성경에서 나오는 “애찬”(유 1:12)과 같은 것이다. 많은 가정교회의 경우, 그 식사는 실제 유월절 식사의 일부인 주의 만찬의 예를 따른다. 주의 만찬은 내가 목회했던 교회의 어린 소년이 말하는 “하나님의 거룩한 간식”이 아니다. 교회 예배때 몇 초 동안을 들여 모르는 사람들과 작은 제병을 먹고 약간의 주스를 마시는 방식은 성경과 성경적인 가정교회에 있어서는 완전히 생소한 것이다. 서로를 사랑하는 제자가 함께 모여 나누는 식사는 성찬의 성례적인 의미를 여러모로 더하여 준다.

가정교회에서 예배는 간단하고 신실하고 참여적이지 하나의 쇼가 아니다. 진정한 신자는 신령과 진정으로 하나님을 예배하기를 원한다.

교리적 균형과 관용(Doctrinal Balance and Toleration)

작은 교회의 모임 중 부담 없고 열린 토론은 글을 읽을 수 있는 모든 사람들로 하여금 가르침에 대한 의견을 나눌 수 있게 된다. 서로를 알고 사랑하는 형제자매들은 그들 것과 다른 관점들을 신중하게 고려하는 경향이 있다. 그리고 설사 그룹이 어떠한 합의에 도달하지 않을지라도, 교리가 아닌 사랑은 그들로 하여금 여전히 같이 결속되어 있게 한다. 장로/목사/감독을 포함한 모든 사람의 어떠한 가르침도 모두 다른 사람들 사랑의 검증을 받아야 한다. 왜냐하면, 가르치는 자가 우리 모두에게 내주하시기 때문이다(요일 2:27을 보라). 내적인 견제와 균형 잡힌 성경적인 모식은 교회가 교리적으로 탈선하는 것을 방지해준다.

이것은 현대 제도적 교회의 규범에 비해 매우 대조적이다. 제도적 교회의 교리는 처음부터 설립되었고 도전할 수 없었다. 따라서, 잘못된 교리는 부단히 연속되어 갔고, 교리는 수용에 대한 리트머스 시험이 되었다. 같은 이유 때문에, 한 설교 중의 하나의 요점도 “같은 생각을 하는 신자들”을 찾아 나서는 반대자들의 즉각적인 출교를 유발할 수 있다. 그들은 목사와 교리에 대해 동의하지 않는다는 것을 말해도 소용없다는 것을 안다. 심지어 목사가 자신의 입장을 변경하도록 설득당했다 하더라도, 그는 교회의 많은 곳에서뿐 아니라 자신의 교단 내의 높은 사람들에게 이 부분을 감출 수밖에 없을 것이다. 제도적 교회에서 교리적인 차이는 이 세상에서 가장 숙련된 정치인과 모호하게 얼버무리는 연설가와 같은 목회자들을 배출한다. 그들은 논쟁을 일으킬 수 있는 것은 아무것도 하지 않으며 모든 사람이 그들이 자기편이라고 생각하게 하려고 한다.

하나의 현대적 흐름(A Modern Trend)

흥미롭게도, 점점 더 많은 제도적 교회들에서 제도적 모식내에서 소그룹 구조를 개발하고 있으며 제자 훈련함에 있어서의 소그룹 구조의 가치를 인식하고 있다. 일부 교회들에서는 더 나아가서 그들의 핵심구조를 소그룹에 두며, 소그룹을 그들의 사역의 가장 중요한 부분으로 보고 있다고 한다. 큰 “축하 모임들”은 소그룹들보다 차요적이라고 한다(적어도 이론적으로는).

이런 것들은 올바른 방향으로 나아가는 발걸음들이다, 그리고 하나님은 이러한 발걸음들을 축복하시는데, 그것은 우리를 향한 그분의 축복이 우리가 그분의 뜻에 얼마나 맞는지에 따라 정비례하기 때문이다. 사실, 제자 삼는 데 있어서 제도적 교회보다 “셀 교회들”이 더 잘 구성되어 있다. 셀 교회는 제도적 교회 모식과 가정교회 모식사이에 있으며 두 가지 교회모식의 요소들이 결합되어 있다.

소그룹 구조를 가진 현대 제도적 교회와 고대와 현대 가정교회를 비교해보면 어떨까? 약간의 차이가 있다.

예를 들어, 제도적 교회 내의 소그룹들은 불행하게도 때때로 제도적 교회 내에서 많은 잘못을 빚어내는데 특히 소그룹사역을 시작한 실제 동기가 담임목사가 자신의 교회 왕국을 구축하는 것이라면 말이다. 그는 결과적으로 자신의 목적을 위해 사람들을 이용하게 되고, 소그룹은 그 계획에 잘 맞춰주게 된다. 이런 문제가 발생하면, 소그룹 지도자들은 모 교회에 대한 충성심을 근거로 선출되게 되며, 마귀가 그들의 머리에 그들이 스스로 할 수 있다는 생각을 주입하지 않게 하기 위해서는 그들에게 은사가 너무 많거나 카리스마가 넘쳐서는 안 된다. 이러한 종류의 정책들은 소그룹의 효과성을 방애하고, 다른 모든 제도적 교회에서처럼, 진정으로 부르심 받고 열심 있는 지도자들을 신학원으로 몰아내고, 교회의 은사들을 강탈하여, 그들을 강의만 듣고 실제 재직훈련이 없는 곳으로 데려간다.

제도적 교회의 소그룹은 종종 교회모임의 성격을 벗어날 때가 있다. 제자 삼는 일은 전혀 일어나지 않는다. 사람들이 아마도 주일 아침에 영적 양식을 공급받는다고 여겨지기 때문에, 소그룹은 때때로 하나님의 말씀 외의 다른 것들에 초점을 두려 하고 주일 아침의 반복을 원하지 않는다.

제도적 교회의 소그룹들은 종종 교회의 직원으로 구성된 것이며 성령의 역사로 생긴 것이 아니다. 그것들은 교회의 다른 많은 프로그램 중 하나가 된다. 사람은 연령, 사회적 지위, 배경, 취미, 결혼 여부 또는 지리적 위치에 따라 분배된다. 염소는 종종 양들과 함께 섞여 있게 된다. 이 육적인 조직은 신자들이 서로의 차이를 용납하고 사랑하는 법을 배우는데 도움이 되지 않는다. 초대 교회는 많은 유대인과 이방인들의 혼합물이었다는 것을 기억하라. 그들은 정기적으로 함께 식사하였다. 비록 유대인의 전통에 의해 금지되는 것들이 있었지만 말이다. 이런 모임은 서로 배우는 좋은 경험임에 틀림없었을 것이다! 사랑으로 행하는 아주 좋은 기회였다! 복음의 능력을 얼마나 증거하는지를 보여준다! 그럼 왜 우리는 반드시 같은 종류의 그룹으로 모두 나누어져야만 소그룹의 성공을 보장할 수 있다고 생각하는가?

소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 주일 오전 쇼를 하고 있으며 관중은 프로들의 연기를 보고 있다. 제도적 교회에서 가장 중요함을 나타내는 “진정한” 예배가 있을 경우 소그룹 모임은 진행되지 않는다. 이런 메시지 때문에 주일 아침 참석자 중 절대다수가 아니더라도 많은 사람은 비록 소그룹 모임에 참여하도록 격려받지만 참석하지 않으려 하며 그것을 단지 선택사항으로 보고 있다. 그들은 그들이 가장 중요한 주일 예배에 참석하는 것으로 만족하고 있다. 그래서 소그룹 개념은 다소 중요한 것으로 홍보되고 있지만, 주일 제도적 활동만큼은 중요하지는 않다. 진실한 공동체, 제자 훈련과 영적 성장을 위한 가장 좋은 기회가 경시된 것이다. 잘못된 메시지가 전달되었다. 제도적 활동은 여전히 우선시되고 있다.

더 많은 차이점들(More Differences)

소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 모든 사람이 계급 구조에서 자신의 위치를 알 수 있는 피라미드식 기업구조로 구성되어 있다. 상단에 있는 사람은 스스로 “섬기는 지도자”라고 자칭할 수 있지만, 더 많이는 경영진 의사결정 책임을 진 최고 경영자와 같다. 더 큰 교회일수록, 목사는 그의 회중들과 더 멀리 떨어져 있다. 만일 그가 진정한 목사라면 당신은 무실 결에 그가 밝히는 진실을 알게 될 것이다. 그는 보통 작은 무리를 목회할 때 더 행복하다고 말할 것이다.

마찬가지로, 소그룹을 가진 제도적 교회는 여전히 교목과 평신도 사이의 분리를 조성하고 있다. 소그룹 지도자는 지불받는 전문가들의 하위 계층에 항상 있다. 소그룹 지도자에게 너무 많은 권한을 부여할 만큼 신뢰받지 못하기 때문에 성경 공부는 종종 교목들에 의해 계승하거나 승인된다. 소그룹은 주의 만찬을 진행하거나 침례를 주지 못하도록 되어 있다. 이 신성한 의무는 명목과 학위가 있는 엘리트들이 집행하게 되어 있다. 교회 지체 중 전직 사역에 부르심을 받은 사람은 반드시 신학원에 가야만 엘리트 그룹에 가입할 수 있는 “진짜” 사역을 감당할 수 있는 자격이 있다.

제도적 교회 내의 소그룹 예배는 60-90분 정도 진행되고, 한 은사 있는 사람이 예배를 인도하고 다른 은사 있는 사람이 검증된 가르침을 주는 소규모의 교회 예배에 지나지 않는다, 성령님이 다른 사람을 사용하고 은사를 주고 사역자들을 개발할 공간이 거의 없다.

사람은 종종 제도적 교회의 소그룹에 진지하게 헌신하지 않으며, 산발적으로 참석한다. 그리고 그룹들은 때때로 임시로 설계되어 그 깊이가 가정교회보다 얕다.

제도적 교회에서 소그룹들은 보통 주중에 만나게 함으로 토요일의 다른 교회모임들과 충돌되지 않게 한다. 따라서, 주중 소그룹 모임은 일반적으로 참석할 수 있는 사람들을 위해 시간상으로 두 시간 이상 진행할 수 없으며 집에 학생이 있거나 거리 적으로 먼 곳에 있는 사람은 다니기 어렵다.

제도적 교회에서 소그룹 사역을 추진할 때에도, 돈을 낭비하는 건물은 여전히 존재한다. 사실, 만일 소그룹 프로그램이 교인들을 증가시킨다면 더 많은 돈이 건물을 짓는데 낭비될 수 있다. 또한, 제도적 교회 내의 소그룹들은 적어도 한 명의 추가 유료 직원을 필요로 한다. 그것은 더 많은 돈이 또 다른 교회 프로그램에 쓰인다는 것을 의미한다.

아마도 최악의 상황은, 소그룹을 가진 제도적 교회 목사가 종종 개인적으로 제자를 삼는 일에 매우 제한받는다는 것이다. 그들은 많은 책임 때문에 너무 바쁜 삶을 살고 있으며, 일대일 제자 훈련을 할 시간이 거의 없다. 그들이 할 수 있는 제자 훈련이라고는 소그룹 지도자들을 훈련시키는 것뿐이지만, 그것마저도 종종 한 달에 한 번씩 모이는 것으로 제한된다.

내 생각에는, 이 모든 것은 가정교회가 제자나 제자 삼는 자를 삼고 배가하는 데 있어서 더 성경적이고 효과적이라는 것을 말하기 위해서이다. 하지만 나는 내 의견이 수백 년간의 교회 전통을 매우 빠르게 변경하기에는 어렵다는 것을 알고 있다. 그래서 나는 제도적 교회 목사가 그들의 교회를 제자를 삼는 성경적인 모식으로 이동하기 위해 뭔가를 하기를 촉구한다.[6] 그들은 개인적으로 미래의 지도자들을 훈련시키거나 또는 소그룹사역을 다시 시작하는 것을 고려해볼 수 있다. 그들은 “초대교회 주일”을 개최하여 교회건물을 닫고 모든 사람이 처음 3세기 동안 그리스도인이 했던 것처럼 집에서 식사를 나누고 만나는 것을 시도해볼 수 있다.

자신의 교회에 소그룹이 있는 목사들은 일부 소그룹들을 풀어서 가정교회를 구성하고 어떤 일이 일어나는지를 지켜볼 수 있다. 만일 소그룹이 건전하고 하나님의 부르심을 받은 목사/장로/감독들에 의해 인도될 때 그 소그룹들은 자체적으로 운영할 수 있게 된다. 그들은 부속되지 않은 젊은 교회보다 더 모교회를 필요로 하지는 않을 것이다. 그들을 풀어주는 것이 어떨까?[7] 회원들이 모 교회에 헌금하는 돈으로 가정교회의 목사를 지원할 수 있다.

내가 가정교회를 지지한다고 해서 제도적 교회에는 좋은 것이 아무것도 없다는 의미일까? 절대 그렇지 않다. 제도적 교회에서도 그리스도께 순종하는 제자가 양성되고 있다는 점에 대해서는 칭찬할 만 하다. 그러나 그리스도께서 우리에게 주신 목표를 달성하는 데 있어서 그들의 관행과 구조들은 때론 도움보다는 방애가 될 수 있으며, 그들은 종종 목사의 살인범이다.

가정교회 모임에서는 어떤 일들이 벌어지고 있는가?(What Happens at a House Church Gathering?)

모든 가정교회들이 같게 구성되어야 할 필요는 없으며, 거기에는 다양성을 위한 많은 공간이 있다. 매 가정교회마다 자신의 문화적 사회적 차이를 반영하게 된다 –이것은 가정교회가 특히 기독교 문화와 전통이 없는 나라에서 전도에 매우 효과적일 수 있는 이유이다. 가정교회 회원들은 그들의 이웃들을 그들에게는 완전히 낯선 교회건물로 초대하지 않을 것이며 또한, 완전히 낯선 의식에 참여시키지 않을 것이다. 이런 것들은 의사소통의 주요 장애물들이다. 오히려, 그들은 자신의 이웃들을 그들의 친구들과 함께 식사에 초대한다.

일반적인 식사는 보통 가정교회의 주요 구성요소이다. 많은 가정교회들에서, 그 음식들은 주의 만찬이거나 그것을 포함하며, 각각의 가정교회는 어떻게 하면 그것이 가지는 영적인 의미를 가장 잘 드러낼 수 있을지를 결정할 수 있다. 앞서 언급한 바와 같이, 원래의 주의 만찬은 실제로 유월절 식사로 시작했으며 그 자체가 영적인 의미로 가득했다. 주의 만찬을 기념하는 것은 식사 식사의 일부로서 명백히 초대 교회 신자들이 모였을 때 가진 형식을 따른 것이다. 초기 그리스도인들은

사도의 가르침을 받아 서로 교제하고 떡을 떼며 오로지 기도하기를 힘쓰니라…날마다 마음을 같이하여 성전에 모이기를 힘쓰고 집에서 떡을 떼며 기쁨과 순전한 마음으로 음식을 먹었다(행 2:42,46).

초기 그리스도인들은 말 그대로 떡 덩어리를 떼고 함께 나누었는데 이것은 그들의 문화 속에서 거의 매 식사때마다 해왔던 것들이다. 식사하는 동안 떡을 떼는 것이 그리스도인에게 어떤 영적인 의미가 있을까? 성경에는 확실한 대답이 없다. 그러나 윌리엄 바클리는 그의 책, “주의 만찬”에서 “주의 만찬이 가족 식사거나 개인 집에서 친구와의 식사로부터 시작되었다는 것에는 의심할 여지가 없다…하나의 작은 떡 조각과 한 모금의 포도주에 관한 생각은 원래의 주의 만찬과는 아무 관계가 없다. 주의 만찬은 원래 집에서 친구들과 함께 하는 가족식사였다.” 놀라운 것은 모든 현대 성경학자들이 바클리에 관점에 동의함에도 불구하고, 교회는 여전히 이 문제에 대한 하나님의 말씀보다는 전통을 따르고 있다.

예수님은 제자들에게 그분이 그들에게 명령하신 것을 그들의 제자들에게 가르치라고 명령하셨다. 그래서 예수님은 제자들에게 떡을 먹고 포도주를 마실 때 그분을 기억하라고 명령하셨을 때 제자들도 그들의 제자들에게 똑같이 가르치기를 원하셨다. 일반적인 식사에서 주의 만찬이 이루어질 수 있을까? 우리가 고린도 신자들에게 쓴 바울의 서신을 읽을 때 그것에 대해 확신을 할 수 있을 것이다.

그런즉 너희가 함께 모여서(여기서 그는 교회건물에서 모이는 것을 말하지 않았다. 왜냐하면, 그 당시에는 교회건물이 없었기 때문이다) 주의 만찬을 먹을 수 없으니 이는 먹을 때에 각각 자기의 만찬을 먼저 갖다 먹으므로 어떤 사람은 시장하고 어떤 사람은 취함이라(고전 11:20-21, 강조 추가).

만일 주의 만찬이 현대 교회방식으로 진행된다면 바울의 말들은 엉터리가 아닌가? 당신은 혹시 현대 교회에서 누군가가 자신의 만찬을 먼저 먹으므로 인해 어떤 사람은 주의 만찬과 함께 취하였는데 어떤 사람은 시장함을 일으키는 문제에 대해 들어 본 적 있는가? 이런 말들은 오직 주의 만찬이 실제 식사와 함께 시행되었을 때에야 이해된다. 바울은 계속하여 썼다.

너희가 먹고 마실 집이 없느냐 너희가 하나님의 교회(바울은 교회건물을 말하고 있는 것이 아니라 하나님의 교회인 사람들의 모임을 말하고 있음을 기억하라)를 업신여기고 빈궁한 자들을 부끄럽게 하느냐 내가 너희에게 무슨 말을 하랴 너희를 칭찬하랴 이것으로 칭찬하지 않노라(고전 11:22).

이런 일이 실제 식사과정에서 일어난 것이 아니었다면 빈궁한 자들이 왜 부끄러워했겠는가? 바울은 그들의 모임 중에 먼저 도착한 고린도 신자 중 일부가 다른 사람들이 도착하기를 기다리지 않고 자신의 만찬을 먹었다는 사실을 지적하고 있는 것이다. 일부 아마도 너무 가난하여 식사에서 같이 나눌 음식을 가져오지 못한 사람은 배고픔을 당할 뿐 아니라 그들이 아무것도 가져오지 않았음이 너무 분명하게 드러나서 부끄러움을 당했을 것이다.

바로 이후, 바울은 “주께 받은”(고전 11:23) 성례인 주의 만찬에 대한 자세한 내용을 썼으며 첫 번째 주의 만찬에서 무슨 일이 있었는지를 자세히 적었다(고전 11:24-25을 보라). 그 후 바울은 고린도 신자들에게 누구든지 주의 떡이나 잔을 합당하지 않게 먹고 마시는 자에 대해 경고하고, 스스로를 살피지 않는자는 실제로 자기들의 죄를 먹고 마시는 것이며 허약함, 질병, 심지어 조기사망까지 일으킬 수 있다고 말했다(고전11:26-32을 보라).

그리고나서 그는 결론 지었다.

그런즉 형제들아 먹으러 모일 때에 서로 기다리라 만일 누구든지 시장하거든 집에서 먹을지니 이는 너희의 모임이 판단 받는 모임이 되지 않게 하려 함이라(고전 11:33-34).

문맥상으로 보아서는 주의 만찬을 범한다는 것은 다른 신자들을 고려하지 않는 것이다. 바울은 다시 같이 나누었어야 할 식사임에도 자신의 만찬을 먼저 먹은 사람은 하나님께 심판(또는 훈계)을 받을 위험에 있다고 경고했다. 이 해결방법은 간단했다. 만일 한 사람이 다른 사람 기다릴 수 없을 정도로 시장하다면 그 모임에 오기 전에, 그는 뭔가를 먹어야 할 것이다. 그리고 주의 만찬에 먼저 도착한 사람은 늦게 도착하는 사람들을 기다려야 한다는 것이다.

우리가 전체 문맥을 봤을 때, 바울은 주의 만찬을 같이 나눈다면 주님을 기쁘시게 하는 방식으로 하여야 하며, 서로에게 대한 사랑과 배려가 반영되어야 한다고 말하고 있는 것이 분명하다.

어떠 상황에서도, 초대 교회에서 성직자 없이 가정에서 일반적인 식사의 목적으로 주의 만찬을 연습했던 것이 분명하다. 왜 우리는 그렇게 못하고 있는가?

떡과 포도주(Bread and Wine)

주의 만찬의 구성 요소의 특성이 가장 중요한 것은 아니다. 만일 우리가 원래의 주의 만찬을 완벽하게 모방하려면, 우리는 떡의 정확한 재료와 원래의 포도주를 만드는 데 쓰인 포도의 정확한 종류를 알고 있어야 한다. (처음 몇 세기 동안 일부 교부들은 포도주를 반드시 물에 희석하여야 한다고 엄격하게 규정하였는데, 그렇지 않으면 성찬이 제대로 진행되지 않는다고 하였다.)

떡과 포도주는 고대 유대인들 식사의 가장 일반적인 요소 중의 일부였다. 예수님은 거의 모든 사람이 날마다 먹는 매우 일반적인 두 가지 음식에 깊은 의미를 주셨다. 그분이 만일 역사의 다른 시간에 다른 문화를 방문했었다면, 첫 번째 주의 만찬은 치즈, 염소 젖, 또는 쌀 케이크, 파인애플 주스로 구성되었을 수도 있다. 따라서 그분이 제자들과 함께 나눴던 식사의 모든 음식과 음료는 잠재적으로 그분의 몸과 피를 나타낼 수 있다. 중요한 것은 영적 의미이다. 우리가 율법을 문자적으로 잘 지키는 동시에 율법의 영적인 의미를 무시하지 말자.

사람들이 일반적인 식사를 할 때 꼭 엄숙해야 할 필요는 없다. 우리가 이미 읽은 바와 같이 초기 그리스도인들은 “집에서 떡을 떼며 기쁨과 순전한 마음으로 음식을 먹었다”(행 2:46). 그러나 예수님의 희생을 기억하며 식사를 하는 동안에는 반드시 진지하여야 할 것이다. 바울이 고린도전서 11:17-34에서 엄숙하게 지적했듯이 주의 만찬을 먹기 전에는 자기를 살피는 것은 항상 절절하다. 서로 사랑하라는 그리스도의 계명을 지키지 않는 모든 것은 하나님의 징계를 자초한다. 모든 다툼과 분열은 식사하기 전에 해결하여야 한다. 모든 신자는 자기를 살피고 모든 죄를 자백하여야 하는 데 이것이 바로 바울이 말한 “자기를 살피라”라는 뜻일 것이다.

성령님은 지체를 통하여 나타나신다(The Spirit Manifested Through the Body)

일반적인 식사는 예배와 가르침과 성령의 은사들을 나누는 모임 전이나 후에 진행할 수 있다. 각각의 가정교회마다 진행형식을 결정할 수 있으며, 그 형식은 같은 가정교회에서도 모임마다 다를 수 있다.

성경을 보면 초대 교회의 모임이 현대 제도적 교회의 예배와 매우 다르다는 것을 분명히 알 수 있다. 특히, 고린도전서 11장부터 14장까지 초기 그리스도인이 어떻게 모였는지에 대해 우리에게 풍부한 통찰력을 주고 있으며, 오늘날 우리가 그 같은 형식은 따를 수 없거나 따르지 말아야 한다고 생각할 이유가 없다. 그리고 바울이 기술한 초대 교회 모임에서 일어난 일은 오직 소그룹 모임에서만 일어날 수 있음이 분명하다. 바울이 형용한 모임들은 큰 모임에서 일어날 수 없다.

나는 바울이 고린도전서에서 기술한 네 장절의 내용을 모두 이해하지 못함을 먼저 인정한다. 그러나 고린도전서 11장부터14장에서 묘사된 모임의 가장 뛰어난 특징은 그들 중에 함께 하신 성령님의 임재하심과 그분이 제체들을 통해 자신을 나태내셨다는 것이다. 그분은 그분의 몸을 세우는 모든 지체들에게 은사를 주셨다.

바울은 적어도 아홉 가지 성령의 은사들을 나열하였다. 예언, 방언, 방언의 통역, 지식의 말씀, 지혜의 말씀, 영적 분별력, 병 고치는 은사, 믿음, 그리고 능력 행함. 바울은 이 모든 은사가 모임을 할 때마다 나타난다고 하지 않았지만, 그 은사들이 나타날 가능성을 암시하고 있었으며, 고린도전서 14:26에서는 자주 나타나는 성령의 역사에 대해 요약한 것 같다.

그런즉 형제들아 어찌할까 너희가 모일때에 각각 찬송시도 있으며 가르치는 말씀도 있으며 계시도 있으며 방언도 있으며 통역함도 있나니 모든 것을 덕을 세우기 위하여 하라.

먼저 이 다섯 가지 일반적으로 나타나는 은사들을 살펴보고, 다음 장에서 고린도전서 12:8-10에 나와 있는 성령의 아홉 가지 은사들을 더 철저하게 고려해 보자.

목록 중 첫 번째 은사는 찬송시다. 바울은 다른 두 서신서에서도 성령님이 주신 찬송시가 교회 모임에서의 갖는 중요성을 강조하였다.

술 취하지 말라 이는 방탕한 것이니 오직 성령으로 충만함을 받으라. 시와 찬송과 신령한 노래들로 서로 화답하며 너희의 마음으로 주께 노래하며 찬송하며(엡 5:18-19).

그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하여 모든 지혜로 피차 가르치며 권면하고 시와 찬송과 신령한 노래를 부르며 감사하는 마음으로 하나님을 찬양하고(골 3:16).

시와 찬송과 신령한 노래의 차이는 불분명하지만, 요점은 그것들은 모두 그리스도의 말씀에 근거한 것이며, 성령의 감동으로 된 것이며, 서로 가르치고 권면하기 위해 신자들에 의해 불려야 한다는 것이다. 물론 신자들이 교회 역사 속에서 신자들에 의해 불린 많은 찬송가와 노래들은 이 세 가지 종류중의 하나에 해당한다. 불행하게도, 너무 많은 현대의 찬양과 노래들은 성경적인 깊이가 빠졌으며 성령님이 주신 것이 아니다. 그리고 그것들은 너무 얕으므로 신자들을 가르치고 권면할만한 가치가 없다. 그럼에도 가정교회에 모인 신자들은 성령님이 개개인한테 영감을 주어 과거와 현재에 잘 알려진 기독교 노래들을 인도할 뿐 아니라 일반적으로 덕을 세우는 데 활용될 수 있게끔 구성원 중의 일부에게 특별한 노래를 제공해주기를 기대한다. 교회가 성령님이 주신 자기만의 노래를 갖는다는 것은 얼마나 특별한 일인가!

가르침 (Teaching)

바울의 목록 중 두 번째는 가르침이다. 이는 다시 한 번 모임 중에 성령의 감동을 받은 사람은 아무나 가르칠 수 있음을 나타낸다. 물론, 모든 가르침은 그것이 사도들의 가르침에 맞는지에 따라 판단되어야 하며(왜냐하면, 그들은 사도의 가르침을 받았기 때문이다: 행 2:42을 보라), 오늘날 우리도 똑같이 하여야 한다. 그러나 신약 성경 어디에도 지역교회 모임에서 매주 같은 사람이 설교해야 하고 모임을 지배해야 한다는 말씀이 없다는 것을 주의하라.

예수살렘에서는 사도들은 큰 모임은 사원에서 가르쳤다. 우리는 장로들도 교회에서 가르침의 책임이 주어졌고 그들 중 일부는 교육사역에 부르심을 받았음을 알고 있다. 바울은 공개적으로 또는 집집마다 다니면서 많은 사람을 가르쳤다(행 20:20을 보라). 그러나 신자들의 작은 모임에서 성령님은 사도, 장로나 교사 외의 사람들을 사용하여 가르치게 할 수도 있다.

가르침에 있어서, 우리가 모임에 개인 성경사본 가지고 다닐 수 있으므로 초대 교회 때보다 훨씬 우세가 있는 것처럼 보일 수 있다. 반면에, 아마도 성경에 대한 우리의 접근이 쉬움으로 말미암아 우리로 하여금 전심으로 하나님을 사랑하고 우리의 이웃을 자기 몸처럼 사랑하는 것보다 교리를 더 우선시하게 하고, 하나님의 말씀이 우리에게 주려는 생명으로부터 멀어지게 한다. 우리는 죽음으로 교리화 되어가고 있다. 많은 소그룹 성경 공부는 주일 아침 설교처럼 삶과는 관련이 없이 지루하기만 하다. 가정교회의 가르침을 따르는 다음과 같은 좋은 규칙이 있다. 큰 아이들이 지루함을 숨기지 않는다면, 어른들은 아마도 그들의 지루함을 숨기고 있을 것이다. 아이들은 아주 좋은 진리의 지침이다.

계시(Revelation)

세 번째로 바울은 “계시”를 나열하였다. 그것은 예수님의 몸의 일부 지체들에게 하나님이 드러내신 무언가를 의미할 수 있다. 예를 들어, 바울은 특별히 불신자가 그리스도인들의 모임을 들어왔을 때 예언의 은사로 그들의 마음의 숨은 일이 드러나게 된다고 하였다. 그 결과로 그는 “책망을 들으며, 판단을 받을 것이며 엎드리어 하나님께 경배하며 하나님이 참으로 너희 가운데 계신다 전파할 것이다”(고전 14:24-25).

여기서 우리는 다시 한 번 성령님의 실제 임재가 교회 모임의 예상 기능이며 그런 초자연적인 일은 예수님의 임재로 발생함을 알 수 있다. 초기 그리스도인들은 “두세 사람이 내 이름으로 모인 곳에는 나도 그들 중에 있느니라”(마 18:20)라는 예수님의 약속을 믿었다. 만일 예수님 자신이 그들 중에 있다면, 기적은 일어날 수 있다. 그들은 문자 그대로 “하나님의 성령으로 봉사하였다”(빌 3:3).

어떤 경우라도, 예언은, 그것에 대한 자세한 내용을 곧 말하겠지만, 사람들의 마음에 대한 계시를 포함하고 있을 수 있다. 그러나 계시는 다른 것들에 관한 것일 수 있고 다른 것을 통해 받을 수 있다. 예를 들어 꿈이나 비전을 통해 계시를 받을 수 있다(행2:17 을 보라).

방언과 통역(Tongues and Interpretation)

넷째로, 바울은 함께 사용되는 은사인 방언과 통역을 나열했다. 고린도 교회에서는 방언이 과도하게 사용되고 또 남용되는 현상이 있었다. 즉, 사람은 교회 모임 중에 방언을 말하지만 통역하는 사람이 없으므로 아무도 방언의 내용을 알 수가 없었다. 이 일은 어쩌면 사람들에게 통역의 은사를 주지 않은 채 방언의 은사만 주신 성령님의 잘못으로 보일 수 있고 고린도 교회는 왜 비난받아야 하는지 궁금해할 수 있다. 나는 이 질문에 대한 만족스러운 대답을 나중에 다시 다룰 것이다. 어떠한 경우에도, 바울은 방언을 금지한 적은 없었다(많은 제도적 교회에서는 금지하고 있지 않는 것처럼). 오히려, 그는 방언을 금하는 것을 금지하였다. 그리고 이것은 주님의 계명이었다고 선언하였다(고전14:37-39을 보라)![8] 그것은 제대로 사용되기만 하면, 교회의 덕을 세우고 하나님의 초자연적인 임재를 확정할 수 있는 하나의 은사가 된다. 그것은 하나님이 그분의 진리와 그분의 의지를 사람들을 통해 말씀하시는 것이다.

제14장에서 바울은 예언이 통역되지 않은 방언보다 나음을 강력히 주장하였다. 그는 고린도 신자들이 예언하기를 소망하도록 강력히 권장하였는데, 이것은 성령의 은사는 그것을 원하는 사람들 사이에서 드러날 가능성이 더 큼을 나타낸다. 마찬가지로, 바울은 데살로니가 신자들에게 “성령을 소멸하지 말라”(살전 5:19)라고 권면하였다. 이는 신자들의 예언 은사에 대한 잘못된 태도는 성령의 감동을 “소멸”할 수 있음을 나타낸다. 바로 그 이유 때문에 오늘날 대부분의 신자 사이에서 예언의 은사는 아주 드물게 나타난다.

어떻게 시작할까?(How to Start)

가정교회는 가정교회 개척자 또는 하나님이 주신 가정교회에 대한 비전을 받은 장로/목사/감독들에 의해 시작된다. 성경적인 장로/목사/감독은 제도적 교회가 말하는 성숙한 평신도를 말할 수 있음을 명심하라. 가정교회 개척자는 정식적인 사역교육을 필요로 하지 않는다.

성령님에 의해 가정교회의 비전을 받은 개척자는 누구와 함께 동역해야 할지를 주님께 간구해야 한다. 주님은 그를 비슷한 비전을 가진 사람들과 만나게 하며, 그분이 인도하고 계심을 확인시켜 주신다. 또는 주님은 그에게 믿음을 가질 불신자들을 붙여주셔서 그들이 가정교회에서 제자로 훈련받게 할 수도 있다.

금방 가정교회를 시작하는 사람은 서로 편하게 느끼고, 성령님과 관계를 갖고 그분의 인도를 따르는 것을 배우기 위해서는 시간을 들여야 함을 예상해야 한다. 이 길을 따라가다 보면 많은 시행착오가 겪을 것이다. 모든 성원이 동참해야 한다는 개념, 성경적인 섬김의 지도력, 장로들을 장비하고, 성령님의 인도와 은사, 함께 식사를 나누는 것, 편하면서도 영적인 분위기 등 이런 것들은 제도적 교회에만 익숙해 있던 사람들에게는 매우 생소할 것이다. 그러므로 새로운 가정교회가 개척할 때에는 은혜와 인내로 하는 것이 지혜롭다. 처음 시작할 때 형식은 한 사람이 예배를 인도하고, 또 다른 사람이 준비한 말씀을 가르친후에 함께 기도하고, 교제하고 식사하는 것으로 마칠수 있다. 하지만 가정교회의 성경적인 진행방식은 매 개인에 의해 부단히 연구되어야 하며 장로/ 목사/감독들은 회원들이 하나님께 최선을 다하도록 격려해야 하며 그 과정을 즐겨야 할 것이다.

가정교회 모임은 매주 한 회원의 집에서 다른 회원의 집으로 바꿔가며 진행하거나, 한 사람이 매주 자기 집을 모임장소로 열수 있다. 날씨가 화창할 때에는 어떤 가정교회들은 가끔 아름다운 야외장소로 이동한다. 모임 시간과 장소는 반드시 주일 아침이어야 할 필요가 없으며, 구성원들의 시간에 맞출 수 있다. 마지막으로, 가정교회는 열두 명의 회원을 초과하지 않게, 작게 시작하는 것이 가장 좋다.

어떻게 제도적 교회를 가정교회로 전환할 수 있을까?(How to Transition from Institution to House Church)

이 책을 읽는 대부분 목사들은 제도적 교회에 소속되어 있을 것이며, 아마 당신도 그중의 한 명일 것이다. 내가 설명한 교회의 종류가 당신이 바라던 교회의 모습이라면, 당신은 이미 어떻게 하면 전환할 수 있는지를 궁금할 것이다. 서두를 필요가 없다. 기존의 구조와 틀 안에서 성경적인 진리만 가르치고, 예수님의 계명에 순종하는 제자를 만들기 위해 무엇이든 할 수 있는 일을 시작하라. 진정한 제자들은 그들이 일단 이해만 되면 성경적인 교회구조로 전환하고 싶어할 것이다. 염소와 종교적인 사람은 이러한 전환을 거부할 가능성이 훨씬 더 많다.

둘째로, 이 주제에 대한 성경 말씀을 공부하고 가정교회 구조와 그것이 가진 축복에 대해 회중에게 가르친다. 당신은 성숙한 신자들의 감독하에 가정집에서 매주 셀 모임을 시작하기 위해 평일이나 주일 저녁 예배를 취소할 수 있다. 그리고 모두사람이 참석하도록 권장하라. 점차적으로 이런 모임들이 가능한 한 가정교회의 성경적인 모식을 따르도록 하여야 한다. 그런 다음, 사람들로 하여금 소그룹이 주는 축복을 만끽할 수 있도록 시간을 들인다.

모든 사람이 가정교회 모임을 즐기게 되면 다음 달의 어느 한 주일날을 택하여 “초대 교회의 주일”로 정할 수 있다. 그 주일날에는, 교회 건물을 닫고, 모든 사람은 가정집으로 가서 초대교회가 했던 것처럼 모임을 하고, 함께 식사를 나누고, 주의 만찬, 교제, 기도, 예배, 가르침과 성령의 은사들을 즐길 수 있다. 만일 그것이 성공적으로 진행되었다면, 이런 모임들을 한 달에 한 번씩 가질 수 있으며, 점차 두 번, 세 번씩 가질 수 있다. 결국, 당신은 모든 그룹을 독립적인 가정교회로 풀어주며 몇 달에 한 번씩 함께 모여 연합예배를 드릴 수 있다.

내가 설명한 이 모든 전환 과정은 1-2년의 세월이 걸릴 수 있다.

당신이 더 조심스럽게 진해하려면, 자신이 인도하는 가정교회에 대해 가장 관심이 있는 몇 명 회원들과 함께 하나의 모임부터 시작할 수 있다(다시 반복하지만, 가정교회는 주일 아침에 모일 필요가 없다). 그것은 실험적으로 진행될 수 있으며 모두에게 좋은 학습경험이 될 것이다.

만일 그것이 성공하면 그 그룹에 감독을 임명하며 독립적인 교회로 풀어주며 한 달에 한 번씩만 제도적 주일예배에 참석하게끔 한다. 이렇게 하면 새로운 교회가 아직도 모교회의 한 부분으로 되어 있기에 여전히 제도적 교회에 소속된 회중들에게 부정적인 인상을 주지 않을 수 있다. 또한, 회중들로 하여금 제도적 교회가 개척하는 다른 가정교회의 일원이 되는 것을 고려할 수 있게끔 영향 주는데 도움이 된다.

만일 첫 번째 그룹이 성장하면, 기도하면서 그것을 두 그룹으로 나눠 두 그룹 모두 좋은 지도자들과 충분한 은사가 있는 회원들로 구성되게 할 수 있다. 두 그룹은 달마다 혹은 3개월에 한 번씩 큰 행사에 함께 모일 수 있도록 합의할 수 있다.

당신이 어떠한 방식을 택하든지 목표에서 눈을 떼지 말고 실망하지 말라. 가정교회는 사람들로 구성되어 있으며, 사람은 문제를 일으킬 수 있다. 절대 포기하지 말라.

제도적 교회의 모든 회중이 이러한 전환을 원하지는 않을 것이다. 그래서 당신은 개인적으로 언제쯤 제도적 교회를 떠나 가정교회에 자신을 완전히 헌신하기 시작해야 할지를 결정해야 한다. 그날은 당신에게 있어서 뜻깊은 날이 될 것이다!

이상적인 교회(The Ideal Church)

하나님 보시기에 가정교회의 목사가 실제로 거대한 건물과 주일마다 수많은 참석자를 거느리는 대형교회의 목사보다 더 성공적일까? 그렇다, 만일 그가 일주일에 한 번씩 쇼를 감상하고 문맥을 무시한 몇 구절 성경 말씀으로 거룩해 보이고 재미를 선사하는 설교를 듣는 단순한 영적인 염소가 아니라, 예수님을 따라 순종하는 제자들과 제자 삼는 자들을 배가시키고 있다면 말이다.

가정교회 모식을 따르기로 한 목사는 자기만의 많은 회중을 거느릴 수 없다. 그러나 긴 안목으로 보면, 그는 자기의 제자가 또 제자를 삼으므로 말미암아 많은 지속적인 열매를 맺을 수 있다. 40명에서 50명의 “적은” 회중들을 거느리면서 더 많은 무리를 얻고자 애쓰고 있는 목사들은 생각을 바꿔야 한다. 그들의 교회는 이미 너무 커져 있을 수 있다. 아마도 그들은 더 큰 건물을 위해 기도하는 것을 멈추고 두 개의 새로운 가정교회를 이끌 수 있는 사람들을 세워달라는 기도를 시작해야 할 것이다. (제발, 그렇게 되면, 새로운 교파를 만들거나 자신을 그 교회의 “주교”라고 칭하지 말기를 바란다!)

우리는 교회는 클수록 좋다는 생각을 근절해야 한다. 우리가 성경을 기준으로 순수하게 판단했을 경우, 특별한 건물 안에서 모이는 수백 명의 제자가 아닌 관객으로 구성된 하나의 교회는 매우 이상하다고 여겨질 것이다. 초대 사도 중 누구라도 현대 제도적 교회를 방문하면 머리를 긁적이게 될 것이다!

마지막 반대 이유(A Final Objection)

사람은 종종 기독교가 이미 문화의 한 부분이 된 서양 세계에서 집에서 만나는 교회 개념을 받아들이지 않을 것으로 생각한다. 따라서 우리는 반드시 제도적 모식을 유지해야 한다고 주장한다.

먼저, 가정교회 운동이 서양 세계에서 급속한 추진력을 얻는 것으로 봐서는 그런 관점이 사실이 아님을 알 수 있다.

둘째, 사람은 이미 기꺼이 집에서 파티를 열고, 식사를 나누고, 교제하고, 성경공부와 셀 모임을 하기를 원한다. 조금만 생각을 조정하면 가정교회모식을 받아들일 수 있다.

셋째, 종교적인 사람들 즉 “영적 염소들”은 가정교회의 개념을 받아들이지 않으리라는 것은 사실이다. 그들은 그들의 이웃들에게 이상하게 보이는 것은 아무것도 하지 않을 것이다. 그러나 예수 그리스도의 진정한 제자들은 그들이 일단 성경적인 기준을 이해하기만 하면 가정교회의 개념을 당연하게 받아들인다. 그들은 인츰 교회 건물들이 불필요하다는 것을 인식할 것이다. 만일 당신이 “나무나, 풀이나, 짚으로”(고전 3:12) 큰 교회를 세우려면, 당신은 건물이 필요할 것이다, 하지만 마지막 날에 이 모든 것은 다 타버릴 것이다. 그러나 당신이 제자들과 제자를 삼는 자들을 배가시키려 하고 “금이나, 은이나, 보석으로” 예수 그리스도의 교회를 세우려 한다면, 건물에 돈과 정력을 낭비하지 않아도 된다.

오늘날 전 세계에서 가장 큰 원주민 복음 전도운동인, 중국 가정교회의 “백투 예루살렘” 운동이 10/40 창을 전도한다는 특정 전략을 세웠다는 사실은 아주 흥미롭다. 그들은 “우리는 어디에도 교회 건물을 세울 생각이 없다! 이렇게 함으로 복음이 빠르게 전파될 수 있으며, 당국이 감지하는 데 어려움을 주며, 그리고 우리가 복음 사역에 우리의 모든 자원을 직접 사용할 수 있게끔 해준다.”[9] 이것은 실로 우리가 따라야 할 지혜롭고 성경적인 모범이다.

[1] www.shepherdserve.org싸이트의 홈 페이지에서 Biblical Topics목록아래의 “Jesus on Money” 를 보라.

[2]비록 이것이 급진적으로 들리지 모르겠지만, 교회 건물이 필요한 진짜 이유는 작은 가정교회를 감독할 지도자가 결핍하기 때문이다. 이는 제도적 교회 내에서 잠재적인 지도자에 대한 제자 훈련을 제대로 하지 못한 결과이다. 큰 제도적 교회의 목사들이 실제로 그들의 회중들 가운데 하나님께 목사로 부르심을 받은 사람들의 정당한 사역의 권리를 박탈하는 죄를 범하고 있지는 않을까? 그렇다.

[3]예수님이 열두 제자를 삼은 성경적인 모델과 모세가 십부장을 삼아 백성들을 재판한 모델(출 18:25을 보라)에 비추어 보면 일 대 십 또는 일 대 이십의 비율을 지나치다고 생각해서는 안된다. 대부분의 제도적 교회의 목사들은 그들 자신이 효과적으로 제자 삼을 수 있는 인수보다 훨씬 더 많은 사람들을 감독하고 있다.

[4]우리는 성경에서 왜 “담임목사”, “협동목사” 또는 “부목사”에 대한 언급이 없는지에 대해 의문을 제기 할 수도 있다. 현대교회에 있어서 그 구조때문에 매우 중요하게 여겨지는 이런 직함들은 초대 교회에서는 그 구조때문에 필요 없었다. 이십명 규모의 가정교회는 담임목사, 협동목사, 부목사를 필요로 하지 않는다.

[5]비록 많은 목사들이 그리스도의 종들을 보살피도록 하나님의 부르심을 받았지만, 훌륭한 연설자는 되지 못했다. 사실, 사람들이 목사들의 많은 설교가 지루하다고 말하거나, 적어도 때론 지루하다고 말하는 것이 너무 가혹한 것일까? 한 교회 비평가는 회중들이 집중하지 못하는 것은 아주 보편적이라고 지적했다. 그러나 이런 지루했던 연설자도 종종 아주 좋은 대화 상대가 되며, 사람들이 그들과 대화할 때에는 지루함을 거의 느끼지 못한다. 그것이 바로 가정교회에서의 대화형 가르침이 항상 흥미로운 이유이다. 이런 시간은 빨리 흐르는데, 이것은 교회에서 설교하는 동안 손목시계에서 왔다갔다하는 눈짓과 대조를 이룬다. 가정교회 목사들은 사람들이 지루해할까봐 걱정할 필요가 없다.

[6]미친 짓에 대한 내가 가장 좋아하는 정의중 하나는 바로 반복적으로 같은 일을 하면서 다른 결과를 기대하는 것이다. 목사들이 모든 사람들의 제자 삼는 것에 관한 책임에 대해 수 년동안 가르칠 수 있지만, 그들이 교회의 형식이나 구조를 개변하지 않는 한, 사람들은 계속해서 교회당에 와서 앉아서 듣기만 하다가 집으로 돌아갈 것이다. 목사들이여, 만일 당신이 과거에 사람을 개변시키지 못한 일을 계속해서 한다면, 그것은 앞으로도 사람들을 변화시키지 못할 것이다. 당신이 하고 있는 일부터 변화하라!

[7]물론, 많은 목사들이 이 생각을 반대하는 주된 이유가 그들이 하나님의 나라가 아닌 자신의 왕국을 짓고 있기 때문이다.

[8]물론, 나는 어떤 사람들은 성령님의 모든 초자연적인 나타나심은 첫 세기에만 한정되며 그 시점에서 멈췄다고 생각한다는 것을 알고 있다. 따라서, 그들에 의하면 우리는 초대 교회가 경험 한 것을 추구 할 이유가 없고, 방언으로 말하는 것이 더는 유효하지 않게 된다. 나는 현대의 사두개인과 같은 그런 사람들에 대해 약간의 동정심이 생긴다. 나의 한 일본인 친구는 내가 일본어를 배운 적이 없지만 몇 번이나 일본어로 하나님을 찬양하는 것을 들은 적이 있다. 나는 이런 은사들이 성령님에 의해 주어지는 것이 중단되지 않았음을 알고 있다. 나는 또한 이런 사두개인들이 왜 성령님이 여전히 죄인들을 부르시고 그들이 죄를 깨닫고 거듭나게 하신다는 주장은 유지하면서 성령님의 그런 기적들 이상의 역사는 부정하는 지 궁금하다. 이런 종류의 “신학”은 인간의 불신앙과 불순종의 산물이며 성경적인 근거가 없으며 실제로 그리스도의 목표를 위배한다. 이것은 바울이 고린도전서 14:37에 쓴 내용에 따르면, 이것은 그리스도에 대한 직접적인 불순종이다.

[9] Brother Yun, Back to Jerusalem, p. 58.

Iyo abantu bacyumva bwa mbere iby’amatorero yo mu Ngo, bakunze kwibeshya bakumva ko itandukaniro hagati y’itorero ryo mu rugo n’itorero risanzwe rimenyerewe rishingiye gusa ku mubare w’abayoboke bayo n’ubushobozi butandukanye bwo gukora “umurimo w’Imana” bishingiye ku mubare w’abayoboke. Abantu rero rimwe na rimwe bakarangiza bafashe umwanzuro wo kuvuga ko itorero ryo mu rugo ridashobora gushyikira amatorero yo mu nsengero mu gukora umurimo w’Imana. Ariko iyo umuntu asobanuye ko “umurimo w’Imana” ari uguhindura abantu abigishwa, ukabafasha gusa na Kristo kandi ukabatoza ukabaha ubushobozi bwo gukora umurimo, noneho ni ho ubona ko ayo matorero yo mu nsengero atari yo yagufasha kugera kuri iyo ntego, ahubwo nk’uko nabivuze mu gice giheruka, afite inzitizi. Birumvikana ko amatorero yo mu rugo atanganya n’amatorero yo mu nsengero ubwinshi bw’ibikorwa binyuranye, ariko agira akarusho mu gukora umurimo w’Imana mu buryo nyabwo.

Abantu bamwe ntibemera ko amatorero yo mu rugo ari yo matorero nyakuri, ngo kuko gusa atagira urusengero. Iyo abantu nk’abo baza kubaho muri ya myaka magana atatu ya mbere y’itorero, baba baravuze ko nta torero na rimwe mu isi ririho nyakuri. Ikiriho kizima ni uko Yesu yavuze ati, “Kuko aho babiri cyangwa batatu bateraniye mu izina ryanjye, nanjye mba ndi hagati yabo” (Mat. 18:20).Yesu ntacyo yavuze ku byerekeye aho abizera bagomba kuzajya bateranira. Kandi n’ubwo haba hari abizera babiri gusa bateranye mu izina rye, yasezeranye ko azajya aba ari kumwe na bo. Ibyo abigishwa ba Kristo bakora kenshi iyo bagiye gusangira ibyokurya muri “resitora”( restaurant), kandi baganira ku ijambo ry’Imana, bigishanya banahugurana, mu by’ukuri ni byo bisa cyane n’ibyakorwaga mu materaniro y’itorero ryo mu Isezerano Rishya kurusha ibikunze gukorwa ku cyumweru mu gitondo mu nsengero.

Mu gice giherutse navuze ibyiza bitandukanye amatorero yo mu rugo arusha amatorero yo mu nsengero.Nifuzaga gutangira iki gice mvuga izindi mpamvu zituma itorero ryo mu rugo ari bwo buryo bwemewe bwa Bibiliya bushobora kugira imbaraga cyane mu kugera ku ntego yo guhindura abantu abigishwa.Ariko reka mbanze ntangaze ku mugaragaro ko intego yanjye atari ukurwanya amatorero yo mu nsengero cyangwa abapastori bayayoboye. Hari abapastori benshi cyane muri ayo matorero yo mu nsengero bubaha Imana kandi bafite umutima utaryarya bakora uko bashoboye kose muri iyo miterere y’amatorero yabo ngo banezeze Uwiteka. Buri mwaka mpugura ibihumbi by’abapastori bo muri ayo matorero, kandi ndabakunda cyane ndanabashimira cyane. Ni bamwe mu bantu beza cyane bo muri iyi si. Kandi ni ku bw’uko nsobanukiwe cyane uburyo imirimo bakora ivunanye cyane nifuza kubagezaho ubundi buryo bwatuma bahura n’ibibazo bike kandi bakarushaho kugira umusaruro n’ibyishimo icyarimwe. Itorero ryo mu rugo/mu nzu ni bwo buryo bwa Bibiliya kandi ni ryo rifasha cyane mu kugera ku ntego yo guhindura abantu abigishwa no kwagura ubwami bw’Imana. Sinshidikanya cyane ko abenshi cyane mu bapastori b’amatorero yo mu nsengero barushaho kugira ibyishimo, bakarushaho kugira umusaruro no kugera ku muhamagaro wabo, bakoreye mu itorero ryo mu rugo.

Nabaye pastori w’itorero ryo mu rusengero imyaka irenga makumyabiri kandi nakoraga uko nshoboye kugira ngo nkore neza umurimo wanjye nkurikije ibyo narinzi icyo gihe. Ariko nyuma y’amezi atari macye nsura amatorero atandukanye mu materaniro yo ku cyumweru mu gitondo, ni ho natangiye gusobanukirwa uko bimeze kujya mu rusengero gusenga uri “umukristo usanzwe gusa.” Cyambereye ikintu kimfunguye amaso, ni bwo natangiye gusobanukirwa impamvu abantu benshi batishimira cyane kujya guterana. Kimwe n’abandi bantu bose uretse pastori, nicaraga ntuje mu kinyabupfura ngategereza ko amateraniro arangira. Iyo yarangiraga noneho ni ho nibura nashoboraga gushyikirana n’abandi nkumva ko nanjye hari icyo ndimo nkora aho kwicara gusa nkaba indorerezi yabihiwe n’ibyo ireba. Icyo ni kimwe mu bintu byinshi byatumye ntangira gutekereza ubundi buryo bwaruta ubwo; nuko ntangira ubushakashatsi ku buryo bw’itorero ryo mu rugo. Natangajwe no kumenya ko hari miliyoni nyinshi z’amatorero yo mu rugo hirya no hino mu isi, nuko nsobanukirwa ko amatorero yo mu rugo afite ibyiza byinshi arusha amatorero yo mu nsengero.

Abenshi mu basoma iki gitabo si abayoboye amatorero yo mu rugo, ni amatorero yo mu nsengero. Ndabizi ko ibyinshi mu byo nanditse bishobora kubanza kubagora kubyakira kuko bibanza gusa nk’aho ari ugukabya kuba intagondwa. Ariko ndasaba yuko bafata igihe cyo gutekereza ku byo mvuga, kandi simvuga ngo bahite babyemera byose. Nanditse ku bw’abapastori, mbitewe n’urukundo mbafitiye bo n’amatorero yabo.

Ubwoko Bumwe Gusa bw’Itorero muri Bibiliya

(The Only Kind of Church in the Bible)

Mbere na mbere, rugikubita, mbanze mvuge ko amatorero ateranira mu nsengero zabugenewe atazwi mu Isezerano Rishya, mu gihe amatorero yo mu nzu ari yo yari amenyerewe mu itorero rya mbere:

Akibitekereza atyo asohora kwa Mariya nyina wa Yohana wahimbwe Mariko, aho abantu benshi bari bateraniye basenga (Ibyak 12:12).

…yuko ari nta jambo ribafitiye akamaro nikenze kubabwira, cyangwa kubigishiriza imbere ya rubanda [ariko birumvikana ko atari mu nsengero] no mu ngo zanyu rumwe rumwe…(Ibyak. 20:20)

Muntahirize Purisikila na Akwila….Muntahirize itorero ryo mu rugo rwabo (Rom. 16:3-5; reba n’Abaroma 16:14-15 ahavugwa andi ashobora kuba yari amatorero yo mu rugo i Roma).

Abo mu matorero yo muri Asiya barabatashya.Akwila na Purisikila barabatashya cyane mu Mwami wacu, n’itorero ryo mu rugo rwabo (1 Kor. 16:19).

Muntahirize bene Data b’i Lawodikiya na Numfa n’itorero ryo mu nzu ye (Kolo 4:15).

Na Afiya mushiki wacu, na Arukipo umusirikare mugenzi wacu n’itorero ryo mu rugo rwawe… (File 1:2).

Byagiye bivugwa ko impamvu yatumye ab’itorero rya mbere batubaka insengero ari uko itorero ari ho ryari rigitangira rikiri mu bwana bwaryo. Ariko ubwo bwana bwarakomeje bumara imyaka mirongo nk’uko bigaragara mu mateka y’Isezerano Rishya (ndetse na nyuma y’itorero rya mbere byakomeje nta nsengero kumara igihe kirenga imyaka magana abiri). Noneho rero niba kubaka insengero ari ikimenyetso cyo gukura kw’itorero, itorero ry’intumwa dusoma mu gitabo cy’ibyakozwe n’intumwa ntiryigeze rikura na gato.

Jye ndavuga ko impamvu yatumye nta n’umwe mu ntumwa wigeze yubaka urusengero ari uko ikintu nk’icyo cyari kugaragara nk’ikinyuranyije n’ubushake bw’Imana, kuko Yesu atigeze atanga urwo rugero ngo agire urusengero yubaka cyangwa ngo asige atanze amabwiriza yo kubaka. Yahinduye abantu abigishwa nta nzu idasanzwe yabugenewe akoresheje, hanyuma abwira abigishwa be kugenda na bo bagahindura abantu abigishwa. Babonaga nta nyubako idasanzwe ikenewe muri uwo murimo.Ni ibyo nta kindi . Igihe Yesu yabwiraga abigishwa be ngo bajye mu mahanga yose bahindure abantu abigishwa, ntabwo bibwiye bati, “Icyo Yesu ashaka ko dukora ni ukubaka insengero maze tukajya twigishirizamo rimwe mu cyumweru inyigisho twateguye neza.”

Kandi rero, kubaka inyubako zidasanzwe byari gushobora no kugaragara nko kwica itegeko rya Kristo yatanze ryo kutibikira ubutunzi mu isi, wangiza amafaranga ku kintu kitari ngombwa na gato, usahura umutungo w’ubwami bw’Imana wagakoreshejwe mu murimo wo guhindura ubuzima bw’abantu.

Gukoresha Umutungo Neza Mu Buryo Bwa Bibiliya

(Biblical Stewardship)

Ibi biratugeza ku kindi cyiza cya kabiri amatorero yo mu ngo arusha ayo mu nsengero: Itorero ryo mu rugo riteza imbere cyane gukiranuka mu buryo bwo gukoresha ibyo Imana yaduhaye, kandi icyo ni ikintu cy’ingenzi cyane ku mwigishwa.[1] Nta mafaranga atagaguzwa mu kubaka insengero, kugura, gukodesha, gusana, kwagura, kuvugurura, gushyiramo ibyuma bizanamo amafu igihe hashyushye cyangwa hagasusuruka mu gihe cy’ubukonje.Noneho ahubwo amafaranga yagatawe kuri ibyo by’inyubako, ashobora gukoreshwa mu kugaburira no kwambika abakene, kujyana ubutumwa bwiza hirya no hino, no guhindura abantu abigishwa, nk’uko tubona byagendaga mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa. Tekereza ibyiza byinshi biba byarakozwe mu bwami bw’Imana iyo miliyari z’amadolari zishyirwa mu kubaka insengero ziba zarakoreshejwe mu kugeza ubutumwa bwiza hirya no hino no gufasha abakene!Birenze ubwenge.

Byongeye kandi, itorero ryo mu rugo rifite abantu batarenga makumyabiri rishobora kuyoborwa n’umukuru w’itorero/umupasitori/umwepisikopi “wibohera amahema” (ni ukuvuga “udasaba ko itorero rimuha umushahara”), kandi icyo ni ikintu gishoboka cyane iyo muri iryo torero ryo mu rugo harimo abantu bakuze mu mwuka.Amatorero nk’ayo nta mafaranga aba akeneye ngo akore umurimo.

Yego ni byo koko Bibiliya isa nk’iyerekana ko abakuru b’itorero/abapasitori/abepisikopi bakwiye guhembwa imishahara ihwanye n’umurimo bakora, kugira ngo abiyeguriye umurimo burundu batungwe na wo (reba 1 Tim. 5:17-18).Abantu icumi mu itorero ryo mu rugo bakorera amafaranga bagatanga icyacumi cyabo bashobora gushyigikira umupastori akagira imibereho imwe nk’iyabo.Abantu batanu batanga icyacumi cyabo neza mu itorero ryo mu rugo bashobora gutuma pastori abohoka kimwe cya kabiri cy’iminsi y’icyumweru akaba yagiharira umurimo w’Imana.

Dukurikiye ubu buryo bw’itorero ryo mu rugo, amafaranga yari gukoreshwa ku nsengero yashyigikira abapastori; bityo rero abapasitori bo mu nsengero ntibakwiye kumva ko kugwira kw’amatorero yo mu rugo ari ikintu kije kubangamira umurimo wabo. Ahubwo bikwiye kubereka ko hari abandi bantu benshi, abagabo n’abagore, Imana yashyize mu mitima inyota yo gukora umurimo wayo.[2] Kandi ibyo byafasha mu kugera ku ntego yo guhindura abantu abigishwa.Ikindi kandi,itorero ryo mu rugo rifite abantu bagera kuri makumyabiri bafite imishahara, rishobora gukoresha kimwe cya kabiri cy’amafaranga ryinjiza mu kujyana ubutumwa hirya no hino no gufasha abakene.[3]

Itorero ryo mu rusengero riramutse rihindutse urunana rw’amatorero yo mu ngo, abantu babura akazi kabo kabahembaga, ni abakozi bo mu biro by’ubuyobozi bw’itorero n’abakozi bakora mu mishinga y’itorero, wenda n’abandi bakozi bamwe bafite imirimo yihariye (urugero nk’abashinzwe urubyiruko n’abana mu matorero manini cyane) batakwemera kureka imirimo yabo ifite ishingiro rito cyane ukurikije Bibiliya ngo bayigurane imirimo ifite urufatiro muri Bibiliya. Amatorero yo mu rugo ntakeneye abapasitori b’urubyiruko n’ab’abana kuko muri Bibiliya iyo ni inshingano y’ababyeyi, kandi muri rusange abantu bo mu matorero yo mu ngo bihatira cyane kugendera kuri Bibiliya aho kugendera ku mahame y’ubukristo bushingiye ku mico karande y’ibihugu. Urubyiruko rw’abakristo rudafite ababyeyi b’abakristo rushobora gushyirwa mu matorero yo mu rugo nk’uko n’ubundi ruba mu matorero yo mu nsengero maze rugatozwa kuba abigishwa.Mbese hari ujya yibaza igituma nta “pastori w’urubyiruko” cyangwa “pastori w’abana” ushobora gusanga avugwa mu Isezerano Rishya?Bene iyo mirimo ntayabagaho mu itorero kumara igihe cy’imyaka 1900 kuva ubukristo butangiye. Kuki se haje kwaduka ko biba ibintu bya ngombwa, cyane cyane mu bihugu bikize by’i Bulayi n’Amerika?[4]

Ikindi twavuga cya nyuma, by’umwihariko mu bihugu bikennye, abapasitori ntibibashobokera gukodesha cyangwa kugura inyubako z’insengero badafashijwe n’abakristo bo mu Bulayi n’Amerika. Ingaruka mbi zituruka kuri uko guhora bahanze amaso abo babafasha ni nyinshi. Ariko ikigaragara ni uko icyo kitigeze kiba ikibazo cy’itorero rya Kristo kumara imyaka 300. Niba uri umupastori mu gihugu kiri mu nzira y’amajyambere itorero ryawe rikaba ridafite ubushobozi bwo kwiyubakira urusengero, ntukeneye kujya uryoshyaryoshya abashyitsi b’Abanyamerika babagendereye wibwira ko uguye kuri zahabu.Imana yamaze gukemura ikibazo cyawe kera.Mu by’ukuri ntukeneye urusengero kugira ngo ugere neza ku ntego yo guhindura abantu abigishwa.Kurikiza urugero rwa Bibiliya.

Iherezo ryo gucikagurikamo ibice kw’imiryango

(The End of Fragmented Families)

Ikindi cyiza cy’amatorero yo mu rugo ni iki: agira akarusho mu gutoza abana, abangavu n’ingimbi kuba abigishwa. Bumwe mu buyobe bukomeye cyane buri mu matorero-dini muri iki gihe (cyane cyane amanini cyane muri Amerika) ni inyigisho n’ibindi bintu byiza cyane bikorerwa abana n’urubyiruko. Nyamara bahisha ko abana benshi muri abo bamaze imyaka binezeza mu mikino n’utundi tubashimisha ku rusengero mu nyigisho z’urubyiruko batigera bagaruka mu rusengero iyo bamaze “kuva mu cyari” (Wabaza imibare uko ingana pastori w’urubyiruko uwo ari we wese yakubwira- barabizi.)

Byongeye kandi amatorero afite abapastori b’abana n’ab’urubyiruko akomeza gushyigikira ubuyobe bwo kubeshya ababyeyi ko badashoboye gutoza abana babo mu by’umwuka cyangwa ko atari inshingano zabo.Bakongera bati, “Tuzita ku burere bw’abana banyu mu by’umwuka.Ni twe nzobere zabitorejwe.” Iyo mikorere iba intandaro yo kugwa kuko ituma umuntu agenda ata umurongo uko bukeye uko bwije.Bitangirira ku babyeyi bagenda bashakisha amatorero abana babo bakwishimira.Mu modoka batashye umwana w’ingimbi Johnny yabwira ababyeyi be ko yishimye ku rusengero, bakanezerwa cyane, kuko bitiranya kwishimira iryo torero kwa Johnny no kunguka iby’umwuka.Akenshi baba bibeshya cyane.

Abapastori bagamije gukomera bakaba ibirangirire bashaka ko amatorero yabo akura akaba manini, nuko rero usanga kenshi abapastori b’urubyiruko n’ab’abana bibaye ngombwa ko bava mu nama zihuje abakozi b’Imana bakihuta bababajwe no kujya guhanga gahunda “nyayo” abana bakwishimira. (“Nyayo” ni ukuvuga mu bijyanye no “gushimisha abana” kandi “nyayo” ntabisobanuye “kugeza abana ku kwihana, kwizera Yesu no gukurikiza amategeko ye.”) Abana bapfa kwishimira gahunda gusa, ubwo ababyeyi b’abemeragato bakomeza kujya baza (bazanye n’amafaranga yabo),nuko itorero rigakura.

Kugera ku ntego mu matsinda y’urubyiruko bipimirwa ku mubare w’abitabiriye.Abapastori b’urubyiruko bakora ibishoboka byose kugira ngo urubyiruko rwitabire ku bwinshi, kandi akenshi ibyo biba bisobanuye kwemera koroshya bakavangamo ibintu by’umubiri.Ni akaga iyo pastori w’urubyiruko wigorewe, agiye kumva akumva ngo hari ababyeyi bamurega kuri pastori mukuru ko abana babo binubira ko ubutumwa babwirwa mu nyigisho z’urubyiruko budashyushye cyangwa bubacira urubanza.

Nyamara se mbega ukuntu byaba ari iby’umugisha ku mubiri wa Kristo abo bapastori b’urubyiruko baramutse bahindutse abayobozi b’amatorero yo mu Ngo.Ubusanzwe baba baramaze kugira ubuhanga mu gusabana n’abantu, baba kandi bafite ishyaka rya gisore batabuze n’imbaraga. Abenshi muri bo baba abapastori b’urubyiruko gusa bitewe n’uko ari yo ntambwe ya mbere isabwa kugira ngo buhoro buhoro bazagere ku bushobozi ndenga kamere busabwa kugira ngo bazashobore kurokoka akaga ko kuba pastori mukuru. Abenshi baba bafite ubushobozi burenze ubwo kuyobora itorero ryo mu rugo gusa.Ibyo bakora mu matsinda yabo y’urubyiruko bijya gusa cyane n’ibikorwa mu itorero uko Bibiliya ibivuga kurusha ibyagiye bikomeza gukorerwa mu matorero.Ibi twabivuga no ku bapastori b’abana, baba barasize inyuma cyane abapastori bakuru benshi mu gushobora gufasha mu matorero yo mu Ngo aho usanga bose, n’abana, bicaye bakoze uruziga mu itsinda rito, bose bakagira uruhare mu birimo birakorwa ndetse bakishimira hamwe basangira n’ibyokurya.

Ubusanzwe abana n’abageze mu kigere cyo kuba ingimbi cyangwa abangavu batozwa kuba abigishwa neza kurushaho iyo bikorewe mu matorero yo mu Ngo bakaba mu buzima nyabwo bwa gikristo bakagira n’uruhare muri byo, bakabaza ibibazo, kandi bagasabana n’abantu bakuru, nk’umuryango w’abakristo. Mu matorero -dini bahora bari mu birori “binezeza” bakiga gato cyane niba hari n’ako biga mu byerekeranye n’uko abantu basabana bakabana nyakubana, ahubwo kenshi bagakangurirwa kumenya uburyarya bubi bubaho, maze nk’uko bigenda no mu yandi mashuri, bakiga gusa ukuntu bashobora kwitwara kuri bagenzi babo.

Ariko se amateraniro ahuriwemo n’abantu b’ibyiciro by’imyaka bitandukanye, bigenda bite ku mpinja zirira cyangwa abana bakubagana?

Bakagombye iteka kwishimirwa,kandi hakagira uko bafatwa igihe baba bateje ibibazo. Urugero,bashyirwa nko mu kindi cyumba bakabaha impapuro n’amakaramu yo gushushanya bakishushanyiriza.Mu itorero ryo mu rugo, impinja n’abana si umutwaro umuntu yitura ngo awukoreze rubanda nk’uko bigenda mu mashuri y’incuke. Ahubwo baba bakunzwe na buri wese muri uwo muryango. Umwana urize mu itorero -dini aba abangamiye gahunda z’amateraniro kandi ababyeyi na bo bakabura amahoro kuko amaso yose aba abakanuriye abereka ko ibyo bitemewe. Umwana urize mu itorero ryo mu rugo aba akikijwe n’abantu bo mu muryango we, kandi nta n’umwe bibangamira kuko biba ari nko kubibutsa ko hari impano nto yaturutse ku Mana iri hagati yabo, umuntu bose bafashe mu biganza bamuterura bamwishimira yavutse.

Ababyeyi bafite abana baruhanya cyane bashobora kwigishanywa ubugwaneza, abandi babyeyi bakababwira uko bakwiriye kubyifatamo.Kandi na none abakristo babana mu buryo bwiza cyane, buri wese yitaye kuri mugenzi we.Ntabwo bavuga abandi amazimwe, umwe asebya mugenzi we nk’uko bikunze kuba mu matorero-dini.Baba baziranye kandi bakundana.

Abashumba/abapastori bishimye

(Happy Pastors)

Jye nk’umuntu washumbye amatorero imyaka makumyabiri, nkigisha ibihumbi by’abapastori hirya no hino mu isi, nkagira n’abapastori benshi b’incuti zanjye bwite, ndumva navuga ko hari icyo nzi ku byerekeranye n’imvune zo gushumba itorero ry’iki gihe. Nka buri mupastori wese w’itorero-dini, nanjye nanyuze mu bihe “by’umwijima” by’umurimo w’ubushumba.Hari n’ubwo umwijima uba mwinshi cyane.Mu by’ukuri dukoresheje ijambo “injyanamuntu” ni ryo ryabisobanura neza.

Ibyo abapastori bahura na byo bibatera imiruho ishobora no gusenya ubusabane bwo mu miryango yabo. Abapastori bananirwa biturutse ku mpamvu nyinshi.Bagomba kuba abanyapolitiki, abacamanza, abakoresha,abafasha abantu bafite ibibazo byo mu mutwe, abahuzabikorwa, abapatana inyubako z’amazu, abajyanama mu by’urushako, intyoza mu kuvugira mu ruhame, abayobozi b’ibigo by’ubucuruzi, abantu basoma mu bitekerezo by’abantu kandi bakaba n’abategetsi. Akenshi bisanga mu marushanwa ateye ubwoba n’abandi bapastori barwanira kurushanya umubare munini w’abayoboke mu mubiri wa Kristo. Bagira akanya gato cyane k’ubuzima bwabo bw’umwuka.Abenshi bumva baraguye mu mutego w’umuhamagaro wabo kandi bagahembwa agashahara gato. Abakristo babo ni bo bakiriya babo bakaba ari na bo bakoresha babo. Rimwe na rimwe abo bakoresha bakaba n’abakiriya bashobora gutuma ubuzima bubiha cyane.

Tugereranyije abo bapastori bombi,uwo mu itorero ryo mu rugo biramworoheye cyane. Icya mbere,iyo abayeho ubuzima bw’intangarugero bw’umwigishwa nyakuri kandi akigisha mu buryo butavanze kumvira amategeko ya Yesu, hazaboneka ihene nkeya cyane zishaka kuba mu itsinda ayoboye. Mu by’ukuri icyo cyo guteranira mu rugo ubwacyo gishobora kuba gihagije gukumirira kure ihene nyinshi.Ubwo rero mu mukumbi aragiye inyinshi zizaba ari intama.

Icya kabiri, ashobora gukunda no kwigisha neza intama ze zose buri muntu ku buryo bw’umwihariko, kuko aba afite abantu hagati ya cumi na babiri na makumyabiri gusa ayoboye. Ashobora kunezererwa ubusabane nyabwo na bo, kuko aba ameze nk’umubyeyi mu muryango. Ashobora kubabonera umwanya wose bakeneye.Ndibuka nkiri umupastori w’idini, kenshi numvaga ndi jyenyine.Sinashoboraga kugira umuntu n’umwe mu itorero ryanjye niyegereza cyane nk’incuti, kugira ngo abandi batanyijundika ngo bo sinabashyize mu gatsiko k’incuti zanjye za hafi cyane cyangwa bakaba bagirira ishyari abo b’incuti zanjye banyegereye cyane.Numvaga nifuza ubusabane nyabwo n’abandi bizera, ariko nirindaga kwishyira mu kaga ibyo byo kugira incuti nyazo byankururira.

Muri ubwo busabane bwo kwegerana cyane nk’umuryango by’itorero ryo mu rugo, abakristo bafasha pastori gukomeza kugendera mu mucyo, kuko aba ari icuti yabo ibegereye, atari nk’umukinnyi wa sinema cyangwa ikinamico barebera hariya imbere gusa batamugeraho.

Umushumba w’itorero ryo mu rugo ashobora gufata igihe gihagije cyo gutoza abayobozi b’andi matorero yo mu rugo azavuka nyuma, ubwo rero iyo igihe cyo kwaguka kigeze, abayobozi baba bahari biteguye. Ntabwo ahagarara aho ngo arebēre uko abantu be bafite ubushobozi bwo kuzavamo abayobozi bakomeye bamukurwaho bakavana impano zabo mu itorero bakazijyana mu ishuri rya Bibiliya runaka ahandi hantu.

Ashobora kandi no kubona umwanya wo guhagurutsa undi murimo w’Imana hanze y’itorero rye. Wenda ashobora gukora umurimo mu magereza, mu mazu abageze mu zabukuru bacumbikirwamo,cyangwa akajya mu ivugabutumwa ry’umuntu ku muntu mu mpunzi n’abacuruzi cyangwa abandi bikorera ku giti cyabo. Bitewe n’inararibonye afite, ashobora no gufata umwanya wo gutangiza andi matorero yo mu Ngo, cyangwa agatoza abapastori bato b’amatorero yo mu Ngo bakuriye munsi y’ubuyobozi bwe.

Nta mpagarara agira zo kuba umuntu ujya kwerekana ibirori ku cyumweru mu gitondo. Nta na rimwe akenera gutegura ku wa gatandatu ninjoro ikibwirizwa cy’ingingo eshatu, yibaza ukuntu yashobora kugera ku nyota ya buri muntu mu bantu benshi bateraniye aho kandi bari mu byiciro bitandukanye by’ubukure bwo mu mwuka.[5] Ahubwo ashobora kunezererwa kureba uko Umwuka Wera akoresha buri wese mu iteraniro akabakangurira gukoresha impano zabo. Ashobora no kutaboneka mu materaniro kandi ibintu byose bikagenda neza n’ubwo adahari.

Nta nyubako y’urusengero afite imurangaza kandi nta n’abakozi agomba kuyobora bahari.

Nta mpamvu afite zo kurushanwa n’abandi bapastori.

Nta “komite y’itorero” ihari yo kumutera ibibazo ari nayo ntandaro y’amatiku amenyerewe.

Muri macye, ashobora kuba icyo Imana yamuhamagariye kuba cyo, atari ibintu yashyizweho n’imihango y’ubukristo bw’idini. Ntabwo ari umukinnyi wa sinema barebēra, si perezida w’ishyirahamwe ry’ubucuruzi, cyangwa ngo abe ari we uba inkingi ya mwamba. Oya, ni uhindura abantu abigishwa, ni umutoza w’abēra.

Intama zihiriwe

(Happy Sheep)

Ikintu cyose kijyanye n’amatorero yo mu Ngo nyakuri Bibiliya ihamya, ni cyo abizera nyakuri bifuza kandi ni cyo banezererwa.

Abizera nyakuri bifuza ubusabane nyabwo n’abandi bizera, kuko urukundo rw’Imana rwasutswe mu mitima yabo. Bene ubwo busabane buboneka mu matorero yo mu Ngo. Ni cyo Bibiliya yita ubusabane, gusangira nyabyo ubuzima bwawe na bene So. Amatorero yo mu Ngo atuma habaho urubuga abizera bashobora gukoreramo ibyo abizera bashinzwe gukora byose, ari byo dukunze gusanga henshi mu Isezerano Rishya ngo “mugirirane gutya na gutya”. Mu miterere y’itorero ryo mu rugo, abizera bashobora guhugurana, guterana imbaraga, gukomezanya, guhumurizanya, kwigishana, gukorerana, no gusengerana. Bashobora guterana ishyaka ryo gukunda no gukora imirimo myiza, kwaturirana ibyaha, kwikorerana imitwaro, kandi bagahugurana muri zaburi, mu ndirimbo n’ibihimbano by’umwuka. Bashobora kurirana n’abarira kandi bakishimana n’abishima. Ibyo ntibikunze kuboneka mu materaniro yo ku cyumweru mu matorero- dini aho abizera baba bicaye barebēra gusa. Nk’uko umwe mu bakristo basengera mu itorero ryo mu rugo yabimbwiye ati, “Iyo umuntu umwe muri twe arwaye, sinjyana ibyo kurya kwa rubanda ntazi ngo ni uko niyandikishije mu ‘itsinda ry’abatanga ibiryo.’ Oya ahubwo nshyira ifunguro umuntu nzi kandi nkunda.”

Abakristo nyabo bishimira gusabana n’abandi no gufatanya na bo. Kwicara gusa bagatega amatwi inyigisho zikonje cyangwa zitagize n’icyo zibungura umwaka ugashira undi ugataha ni igitutsi ku bwenge bwabo no ku gusenga Imana kwabo. Ahubwo bishimira kuba babona amahirwe yo kubwira abandi uko bahishurirwa kumenya Imana n’Ijambo ryayo, kandi amatorero yo mu rugo atanga ayo mahirwe. Ukurikije uburyo bwa Bibiliya bitari ugukurikiza uburyo bw’imigenzo y’abantu, buri muntu aba afite “zaburi, ijambo ryo kwigisha, ijambo ryo guhishurirwa, ururimi rutamenyekana, cyangwa kurusobanura” (1 Kor. 14:26). Mu matorero yo mu Ngo, nta n’umwe uzimirira mu kivunge cy’abantu benshi cyangwa ngo ahēzwe n’agatsiko k’abantu bacye mu itorero biharira imirimo.

Abizera nyakuri bifuza cyane gukoreshwa n’Imana mu murimo wayo. Mu itorero ryo mu rugo, buri wese aba afite amahirwe yo gukorera Imana akabera abandi umugisha, kandi bose basangira inshingano, kugira ngo hatagira uryamirwa akicishwa akazi nk’uko bikunze kuboneka ku bakristo b’abanyamurava mu matorero -dini. Nibura buri wese ashobora kuzana umugabane w’ibyo kurya bari buze gusangirira hamwe, ari byo ibyanditswe byita “isangira ryo gukundana” (Yuda 1:12). Mu matorero menshi y mu Ngo, iryo funguro rikurikiza urugero rwo kuva mu ntangiriro rw’Ifunguro Ryera/Ameza y’Umwami, kandi mu by’ukuri iryo ryari ifunguro nyaryo rya Pasika. Ifunguro Ryera ntabwo ari nk’uko akana k’agahungu ko mu itorero nashumbaga kigeze kurivuga ngo, “agace k’umugati kēra k’Imana.” Ibintu by’akamanyu k’umugati n’agatobe (juice) kangana urwara umuntu amira mu masegonda hagati y’abantu atazi, ntaho bihuriye na Bibiliya n’amatorero yo mu Ngo. Intego y’uwo muhango wera w’Imana wo gusangira ishimangirwa mu buryo bwinshi igihe abigishwa bakundana basangira ibyo kurya.

Mu itorero ryo mu rugo, kuramya Imana ni ibintu bikorwa mu buryo bworoshye, bivuye ku mutima kandi buri wese abirimo; ntabwo ari ibyo kwerekana ubuhanga bw’abantu bitoje cyane.Abizera nyakuri bakunda cyane kuramya Imana mu mwuka no mu kuri.

Gusuzuma inyigisho no kwihanganira imyumvire itandukanye

(Doctrinal Balance and Toleration)

Mu mahuriro y’umwiherero n’amateraniro asanzwe y’amatorero mato, buri nyigisho ishobora gusuzumwa n’umuntu uwo ari we wese uzi gusoma. Bene Data baziranye kandi bakaba bakundana baba bashobora gutegana amatwi mu bwubahane, bagashishoza neza bashaka kumva igitekerezo cya mugenzi wabo gihabanye n’icyabo, n’iyo badashoboye kubyumva kimwe, urukundo ni rwo rukomeza kubahambirira hamwe, ntabwo ari inyigisho. Inyigisho yose itanzwe n’uwo ari we wese mu itsinda, ndetse n’abakuru b’itorero/abapastori/abepiskopi, iba igomba gusuzumanwa urukundo na buri wese, kuko Umwigisha atuye muri buri wese (reba 1 Yohana 2:27). Uko gusuzumana ubwabo no gushyira ku munzani w’Ijambo ry’Imana mu buryo bwa Bibiliya bituma hatabaho kuyoba mu myizerere.

Ibi bihabanye cyane n’umurongo ukurikizwa mu matorero-dini y’iki gihe, aho imyizerere iba yarashyizweho itorero rigitangira kandi hatagomba kugira ugira icyo yayikemangaho. Bityo rero, imyizerere ipfuye igahoraho iteka, kandi igahinduka igipimo cyo kugira ngo umuntu yemerwe. Ku bw’iyo mpamvu nyine, ingingo imwe mu kibwirizwa (inyigisho) kimwe ishobora gutuma bamwe bahita bigendera, bagasimbuka bakava mu bwato bakajya gushakisha ko babona “abizera bahuje imyumvire.” Baba babizi ko ntacyo bivuze kujya kuganira na pastori ku byo batemeranyijeho mu myizerere. N’ubwo yakumva akemera guhindura ibitekerezo bye, ntiyakwifuza ko abantu benshi cyangwa abakomeye bamukuriye mu itorero babimenya. Imitandukanire y’imyizerere mu matorero-dini ituma abapastori bahinduka bamwe mu banyapolitiki bakomeye bo muri iyi si, intyoza mu kuvuga zivugira ibintu muri rusange ku buryo bufifitse, maze bakirinda ikintu cyose cyabyara impaka, ahubwo bagashaka ukuntu buri wese yumva ko bari mu ruhande rwe.

Ibigezweho

(A Modern Trend)

Igishimishije, ni uko ubu hari umubare wiyongera w’amatorero-dini agenda atangiza uburyo bw’amatsinda mato mu mikorere yayo, bityo bikagaragaza ko yemera agaciro kabyo mu guhindura abantu abigishwa. Ndetse amatorero amwe atera indi ntambwe, agashingira imikorere yayo ku matsinda mato, akemeza ko ari cyo kintu cy’ingenzi ashingiraho mu gukora umurimo w’Imana. Bakavuga ko “amateraniro yo guhimbaza manini” aza ku mwanya wa kabiri nyuma y’agaciro gakomeye k’amatsinda mato (nubwo bitakubahirizwa mu ngiro ariko niko babyemera mu mvugo).

Izo ni intambwe zigana mu cyerekezo nyacyo, kandi intambwe nk’izo Imana iziha umugisha, kuko umugisha wayo ungana n’urwego tugezaho mu gukurikiza ubushake bwayo. Kandi koko, “amatorero mato -selire (cell churches)” ateye neza mu buryo bworohereza umurimo wo guhindura abantu abigishwa kurusha amatorero -dini asanzwe amenyerewe. Ari hagati y’amatorero-dini n’amatorero yo mu Ngo, mbeses afashe impu zombi.

Mbese amatorero y’ubu akoresha uburyo bw’amatsinda mato ahuriye he n’amatorero yo mu Ngo y’iki gihe n’aya kera? Hari aho bitandukaniye.

Urugero, ikibabaje ku matsinda mato yo mu matorero-dini rimwe na rimwe akora ari ugutiza umurindi amakosa akorwa muri ayo matorero-dini, cyane cyane igihe intego yo gutangira iby’amatsinda mato ari ukubaka ubwami bwa pastori mukuru w’itorero. Ubwo rero aratangira agakoresha abantu ku bw’inyungu ze, kandi amatsinda mato asohoza neza uwo mugambi. Iyo bigenze bityo, abayobozi b’amatsinda mato batoranywa hakurikijwe ukuntu ubudakemwa bwabo bwasuzumwe neza mu kuba abana b’itorero b’indahemuka, kandi ntibagomba kuba ari abanyempano cyane cyangwa bagaragaraho ubushobozi bwo kuyobora cyane, kugira ngo Satani atazabuzuzamo ibitekerezo by’uko bashobora kwitangirira ibyabo.Bene iyo mikorere iba inzitizi ku kugera ku ntego kw’amatsinda mato, maze nk’uko bigenda mu matorero-dini yose, abahamagawe n’Imana nyakuri n’abayobozi bazima b’ejo bakajyanwa mu mashuri ya Bibiliya na za seminari, itorero rikaba risahuwe impano nyakuri zaryo, maze abantu nk’abo bakajyanwa ahantu umwarimu azahagarara imbere yabo akabigisha aho kugira ngo batorezwe bakora umurimo.

Akenshi amatsinda mato yo mu matorero-dini ahinduka nk’amatsinda y’ubusabane gusa. Mu by’ukuri ibyo guhindura abantu abigishwa ntibibaho. Kuko biba bizwi ngo abantu bagaburirwa iby’umwuka ku cyumweru mu gitondo, amatsinda mato yibanda ku bindi bitari Ijambo ry’Imana, badashaka gusubiramo ibyo ku cyumweru mu gitondo.

Amatsinda mato mu matorero-dini akenshi ashyirwaho n’umwe mu bakozi b’itorero, aho kubyarwa n’Umwuka. Ikaba indi gahunda yiyongereye ku zindi nyinshi z’itorero. Abantu bagashyirwa mu itsinda rimwe hakurikijwe imyaka yabo y’ubukure, urwego rwabo rw’imibereho, inkomoko yabo, ibyo bakunda, niba barashakanye cyangwa ari ingaragu, abapfakazi cyangwa baratanye n’abo bashakanye cyangwa se hakurikijwe aho batuye. Akenshi ihene zikavangwa n’intama. Ibi byose biba bikozwe mu mubiri bitayobowe n’Umwuka ntibifasha abizera kugenda biga gukundana batitaye ku matandukaniro yabo. Wibuke ko amatorero ya mbere menshi yo mu gihe cy’Intumwa rwari uruvange rw’Abayuda n’Abanyamahanga. Kenshi basangiriraga hamwe ibyo kurya, kandi ibyo byari bibujijwe mu migenzo y’Abayuda. Mbega ukuntu amateraniro yabo bagomba kuba barayigiragamo ibintu byinshi! Mbega amahirwe yo gukorera mu rukundo! Mbega ubuhamya bw’imbaraga z’ubutumwa bwiza! None se kuki twumva tugomba gushyira buri wese mu itsinda ririmo abantu bahuje kugira ngo amatsinda mato agree ku ntego?

Amatorero-dini afite amatsinda mato na none aba agifite imihango yo ku cyumweru mu gitondo agomba gushyira mu bikorwa, aho indorerezi zireba ibikorwa imbere. Amatsinda mato ntiyemerewe guhura igihe cy’amateraniro “nyayo” y’itorero, ibyo bikumvisha buri wese ko mu by’ukuri amateraniro makuru yo mu rusengero ari yo y’ingenzi cyane. Bitewe n’ubwo butumwa buba butanzwe gutyo, abenshi mu bakristo baterana ku cyumweru mu gitondo, niba ndetse atari hafi ya bose, ntawe uzajya mu itsinda rito n’ubwo babibakangurira cyane, kuko aba yumvise ko atari byo by’ingenzi, ahubwo ko ari ibintu wakora cyangwa ukabireka bitewe n’ubushake bw’umuntu.Baba bumva banyuzwe n’uko baboneka mu materaniro y’ingenzi kuruta ayandi yose aba mu cyumweru. Ubwo rero igitekerezo cy’itsinda rito gishobora kwamamazwa nk’aho ari ibintu by’ingenzi cyane, ariko ko bitanganya agaciro n’amateraniro yemewe yo ku cyumweru.Amahirwe atagereranywa y’ubusabane nyabwo, gutozwa kuba umwigishwa no gukura mu mwuka akaba aburijwemo.Ubutumwa butari bwo bukaba buratambutse.Amateraniro rusange yo ku cyumweru akaganza.

Ahandi bitandukanira

(More Differences)

Amatorero -dini afite amatsinda mato mu miterere yayo afite inzego zisumbana z’ubuyobozi,aho buri wese aba azi umwanya we mu nzego zitandukanye. Abari ku rwego rwo hejuru mu buyobozi bashobora kwiyita “abagaragu,” ariko mu by’ukuri akenshi baba bameze nk’abashefu bakuru bagomba gufata ibyemezo bikomeye.Uko itorero rirushaho kuba rinini, ni ko pastori arushaho kugenda yigira kure y’umukumbi aragiye. Iyo ari umupastori nyakuri ushobora kumukuramo ukuri umubajije mu gihe atabyiteguye; azakubwira ko yari anezerewe kurushaho igihe yari akiragiye umukumbi muto.

Ni na ko bimeze rero mu matorero-dini afite amatsinda mato, aba agishyigikiye ivangura ry’abakozi b’Imana babyiyeguriye n’abalayiki (abakristo basanzwe). Abayobozi b’amatsinda mato baba bari munsi y’ubuyobozi bw’abakozi b’Imana babigize umwuga kandi babihemberwa. Kenshi na kenshi amasomo yo kwiga inyigisho za Bibiliya agahabwa agaciro gake cyangwa akabanza kwemerwa n’abayobozi b’itorero, kuko abayobozi b’amatsinda mato badashobora guhabwa ubushobozi bwinshi. Amatsinda mato ntiyemererwa gukora Ifunguro Ryera cyangwa kubatiza. Iyi mirimo yera igenewe gusa abantu bamwe b’indobanure bo mu rwego rwo hejuru bafite amazina y’ibyubahiro n’impamyabumenyi. Abahamagariwe kwiyegurira gukora umurimo w’Imana mu mubiri wa Kristo bagomba kujya mu ishuri rya Bibiliya cyangwa iseminari kugira ngo bemerwe rwose gukora umurimo ku mugaragaro maze basange abandi muri ka gatsiko kari ku isonga.

Rimwe na rimwe usanga amatsinda mato mu matorero-dini yarabaye nk’amateraniro asanzwe yo gusenga bigatandukanira gusa mu bwinshi bw’abayagize n’umwanya amara kuko itsinda rito riterana kumara hagati y’iminota 60 na 90, umuntu umwe ubifitiye impano akayobora kuramya no guhimbaza, undi na we ubifitiye impano akigisha inyigisho ubuyobozi bubakuriye bwemeje ko yigishwa. Umwuka Wera ahabwa akanya gato cyane ko kugira ngo abe yagira abandi akoresha, atange impano cyangwa ahagurutse abakozi b’Imana.

Akenshi abantu ntibamaramaza mu kwitabira amatsinda mato mu matorero-dini, rimwe bayajyamo ubundi ntibayajyemo, kandi hari ubwo ayo matsinda aba yaragenewe kubaho igihe gito gusa atazahoraho, ubwo rero ugasanga ubusabane no gushyira hamwe kwayo biri ku rwego ruri hasi y’urwo mu matorero yo mu Ngo.

Ubusanzwe amatsinda mato mu matorero-dini aterana mu minsi y’imibyizi kugira ngo atabangamira amateraniro y’itorero kuwa gatandatu no ku cyumweru. Ubwo rero ingaruka ni uko umwanya wo guterana kw’amatsinda mato uba ugerwa ku mashyi udashobora kurenga amasaha abiri ku bashobora guterana; naho nk’abafite abana bato biga mu mashuri abanza baba bagomba gucyura mu rugo cyangwa abaturuka kure bo baba bahejwe.

N’iyo kandi amatorero-dini ashyigikiye iby’amatsinda mato, haba hakiri inyubako y’urusengero bagomba gushyiraho amafaranga. Kandi mu by’ukuri uwo murimo w’amatsinda mato wongera umubare w’abantu mu itorero, ubwo rero bituma hanarushaho gushorwa amafaranga yandi menshi muri gahunda zo kwagura inyubako. Ikindi ni uko, gushyiraho amatsinda mato mu matorero-dini bisaba nibura gushyiraho undi mukozi umwe w’itorero ubihemberwa. Ibyo rero ni ukuvuga andi mafaranga agomba gusohoka ku yindi gahunda y’itorero.

Ikindi umuntu yakwita ndetse kibi kurusha ibindi byose, abapastori b’amatorero-dini akoresha uburyo bw’amatsinda mato, bo ubwabo ntibajya bagira akanya ko guhindura abantu abigishwa. Bahugira cyane mu nshingano zindi nyinshi, bakagira akanya gato cyane ko kuba batoza umuntu umwe ku wundi kuba umwigishwa. Ahari wenda abo bashobora kwegera cyane babatoza kuba abigishwa ni nk’abayobozi b’amatsinda mato, ariko ibyo nabyo babibonera umwanya nka rimwe mu kwezi bahuriye hamwe.

Ibi byose birerekana ko, nkurikije uko jye mbyumva, amatorero yo mu rugo ari bwo buryo Bibiliya yemera kandi ni yo afite imbaraga mu guhindura no kugwiza abigishwa n’abahindura abantu abigishwa. Nyamara kandi ndabona ko imitekerereze yanjye idashobora guhindura mu kanya gato imigenzo itorero ryagendeyeho imyaka amagana n’amagana. Ni cyo gituma nsaba abapastori b’amatorero-dini kugira icyo bakora bakerekeza amatorero yabo mu murongo wa Bibiliya mu byerekeranye n’uburyo bwo guhindura abantu abigishwa.[6] Bashobora gutangira gutekereza ukuntu batoza abayobozi b’ejo hazaza kuba abigishwa n’ukuntu batangiza umurimo w’amatsinda mato. Bashobora kugumishaho “umunsi wo guterana wo ku cyumweru nk’itorero rya mbere” ariko urusengero rukaba rwakinzwe, abantu bose bahuriye mu Ngo zabo basangira ibyo kurya nk’uko abakristo ba mbere babigiraga mu myaka Magana atatu ya mbere..

Abapastori bafite amatsinda mato mu matorero yabo bashobora kureba ukuntu barekura ayo matsinda akagenda akaba amatorero yo mu Ngo maze bakareba uko bigenda.Iyo amatsinda mato ameze neza nta kibazo afite kandi akaba ayobowe n’abapastori/abakuru b’itorero/abepiskopi bafite umuhamagaro w’Imana, yakagombye gukora neza yiyoboye ubwayo.Ntaba akeneye itorero rikuru ryayabyaye nk’uko itorero rito ryatangijwe ridafite irindi riribyaye rikura rigakomera. Kuki se ayo matsinda mato atahabwa umudendezo?[7].Amafaranga y’abagize itsinda yajyaga ajya mu itorero rikuru ashobora gufasha umushumba w’itorero ryo mu rugo.

Mbese gushyigikira kwanjye amatorero yo mu Ngo birasobanura ko nta cyiza kiba mu matorero-dini? Oya rwose. Bitewe n’urwego amatorero-dini agezaho mu guhindura abantu abigishwa bumvira Kristo, ayo matorero akwiye gushimwa. Nyamara rimwe na rimwe imikorere n’imiterere yayo iba inzitizi kurusha uko yafasha mu kugera ku ntego Kristo yadushyize imbere, kandi akenshi birimbura ubugingo bw’abapastori.

Bigenda bite mu materaniro y’itorero ryo mu rugo?

(What Happens at a House Church Gathering?)

Ntabwo amatorero yose yo mu rugo agomba kuba ateye kimwe, kandi haba hari uburyo bwinshi bwo guhindura igihe icyo ari cyo cyose. Buri torero ryo mu rugo riba rigomba kugaragaza imico yaryo n’imigenzo yihariye ishingiye ku hantu riri no ku barigize–ni nacyo gituma amatorero yo mu Ngo ashobora kugira imbaraga cyane mu ivugabutumwa, cyane cyane mu bihugu bitagendera ku migenzo ya gikristo. Abakristo bo mu matorero yo mu Ngo iyo batumiye abaturanyi babo kujyana gusenga ntibabatumira mu rusengero mu bintu batazi na gato birimo imihango batagira aho bahuriye–ari zo nzitizi zikomeye zibuza abantu gukizwa.Ahubwo batumira abaturanyi babo kujya gusangira amafunguro n’incuti zabo.

Urebye ahanini ifunguro risangiriwe hamwe ni cyo kintu gikuru kigize amateraniro y’itorero ryo mu rugo. Mu matorero menshi yo mu Ngo iryo funguro riba rikubiyemo n’Ifunguro Ryera, kandi buri torero ryo mu rugo rishobora gushaka ukuntu birushaho kugira agaciro mu buryo bw’umwuka.Nk’uko twari twabivuzeho mbere, Ifunguro Ryera rya mbere ritangizwa ryari ifunguro rishyitse ry’umunsi wa Pasika kandi ryari rifite agaciro gakomeye mu buryo bw’umwuka.Iyo abakristo ba mbere rero bateranaga bagiye ku Ifunguro Ryera barafunguraga nyabyo. Dusoma mu byanditswe ko abakristo ba mbere babigenzaga batya:

Bahoraga bashishikariye ibyo intumwa zigishaga, bagasangira ibyabo, no kumanyagura umutsima no gusenga….Kandi iminsi yose bakomezaga kujya mu rusengero n’umutima uhuye, n’iwabo bakamanyagura umutsima bakarya bishimye bafite imitima itishāma bahimbaza Imana (Ibyak 2:42, 46).

Abakristo ba mbere rero bajyanaga imitsima bagiye guterana, bakayimanyagura, bakayisangirira hamwe, kandi mu mico yabo ubusanzwe ni ko byagendaga kuri buri funguro rya buri munsi. Mbese uko kumanyura umutsima mu gihe cyo gufungura hari icyo byari bivuze mu buryo bw’umwuka ku bakristo ba mbere? Bibiliya ntibihamya mu buryo bweruye. Nyamara William Barclay,mu gitabo cye yise The Lord’s Supper(Ifunguro Ryera/Ameza y’Umwami) yaravuze ati, “Nta gushidikanya ko Ifunguro Ryera ryatangiye nk’ifunguro risanzwe ryasangirwaga n’ubundi mu muryango cyangwa irisangiwe n’incuti zihuriye ahantu hasanzwe hatari mu rusengero ….Iby’akamanyu gato k’umugati n’agatama ka divayi ntaho bihuriye n’Ifunguro Ryera uko ryari riri mu gutangira kwaryo ….Ifunguro Ryera mu ntangiriro ryari ifunguro ryo mu rugo rw’abantu bakundana.” Biratangaje ukuntu buri muhanga wa Bibiliya wese wo muri iki gihe yemeranya na Barclay, nyamara itorero rikaba rikigendera mu migenzo yaryo aho kugendera ku Ijambo ry’Imana kuri iyi ngingo!

Yesu yategetse abigishwa be ko bazajya bigisha abigishwa babo kwitondera/kumvira ibyo yabategetse byose, ubwo rero igihe yabategekaga ko bazajya basangira umugati na divayi bamwibuka, bakagombye kuba barigishije abigishwa babo kubigenza batyo.Mbese ibyo byakagombye gukorwa mu gihe cy’ifunguro risanzwe? Nta gushidikanya ko byumvikana nk’igihe dusoma amagambo Pawulo yandikiye abakristo b’I Korinto:

Byongeye kandi iyo muteraniye hamwe [kandi aha ntavuga ku byo guteranira mu nsengero kuko zitari ziriho] ntimuba muteranijwe n gusangira Ifunguro ry’Umwami wacu by’ukuri, kuko iyo murya umuntu wese yikubira ibye agacura abandi, nuko umwe arasonza naho undi akarengwa (1 Kor. 11:20-21).

Amagambo nk’ayo se yaba afite ishingiro Pawulo abaye avuga ku Ifunguro Ryera nk’uko rikorwa mu matorero y’iki gihe? Hari ubwo wari wigera wumva itorero ry’iki gihe ryabayemo ikibazo cy’uko mu gihe cy’Ifunguro Ryera bamwe bikubiye ibiryo byabo bagacura abandi hanyuma bamwe bakarengwa kandi abandi bashonje?Amagambo nk’ayo yagira ishingiro ari uko Ifunguro Ryera rikorwa mu buryo bw’ifunguro risanzwe nyakuri. Pawulo arakomeza:

Mbese ye, ntimufite ingo zanyu ngo abe ari zo muriramo no kunyweramo? Mugayisha mutyo itorero ry’Imana [wibuke ko Pawulo atavugaga inyubako y’urusengero, ahubwo yavugaga iteraniro ry’abantu b’Imana, itorero ry’Imana], mugakoza isoni abakene?Mbese mbabwire iki?Mbashime?Kuri ibyo simbashima (1 Kor. 11:22).

Ni mu buhe buryo se abadafite icyo bafite/abakene bakorwa n’isoni niba ibyakorwaga bitari ugusangira ifunguro risanzwe?Pawulo yerekanaga ko abakristo bamwe b’Abakorinto iyo bageraga kare aho bateranira bahitaga batangira kurya ibyabo badategereje ko abandi babanza kuhagera. Iyo rero bamwe bazaga nyuma kandi ari abakene ku buryo batabonye ibyo kuzana gusangira mu ifunguro rusange, ntibaburaga icyo barya gusa, ahubwo banakorwaga n’isoni kuko byagaragariraga buri wese ko nta kintu bazanye.

Nyuma y’aho ako kanya Pawulo ahita yandika ibindi ku bijyanye n’Ifunguro ry’Umwami, icyo “yahawe n’Umwami” (1 Kor. 11:23), nuko akavuga uko byagenze ku Ifunguro Ryera rya mbere (1 Kor. 11:24-25). Noneho akihanangiriza Abakorinto ko batagomba kujya ku Ifunguro Ryera uko bidakwiriye, akavuga ko iyo batisuzumye, baba baririye kandi banywereye gucirwaho iteka mu buryo bw’intege nke, kurwaragura nogupfa imburagihe (1 Kor. 11:26-32).

Hanyuma agasoza avuga ati,

Nuko bene Data nimuteranira gusangira,murindirane. Umuntu nasonza arye iby’iwe, kugira ngo guterana kwanyu kutabashyirishaho urubanza (1 Kor. 11:33-34).

Iyo urebye rero usanga icyaha cyakorwaga igihe cy’Ifunguro Ryera ari ukutita ku bandi bizera. Pawulo na none akihanangiriza abongabo batangiraga kurya ibyabo bikubiye kandi byagombaga kuribwa bisangiwe, ifunguro bahuriyeho bose, akababwira ko bari mu kaga ko gucirwaho iteka (cyangwa guhanwa) n’Imana.Umuti w’icyo kibazo wari woroshye. Niba hari uwumva ashonje cyane ku buryo atashobora gutegereza abandi,yakagombye kuva mu rugo hari icyo atamiye mbere yo kuza mu materaniro. Kandi abahageze mbere bakagombye kurindira abandi baza kuza nyuma kuri uwo musangiro, bigaragara ko uwo musangiro wari ukubiyemo Ifunguro Ryera cyangwa ndetse ni wo wari Ifunguro Ryera nyirizina.

Iyo turebye icyo gice cyose uko cyakabaye, biragaragara neza ko Pawulo yavugaga yuko niba ari Ifunguro ry’Umwami wacu ko risangirwa, byakagombye gukorwa mu buryo bushimisha Umwami, mu rukundo no kubahana.

Ibyo ari byo byose, biragaragara cyane ko itorero rya mbere ryakoraga Ifunguro Ryera nk’uko basangira ayandi mafunguro yose mu Ngo z’abantu nta bayobozi b’idini bagombye kuhaba ngo bayobore uwo muhango.Kuki se twe tutagenza dutyo?

Umugati na Divayi

(Bread and Wine)

Ubwoko bw’ibikoreshwa mu Ifunguro Ryera ntabwo ari cyo cy’ingenzi. Niba tugomba guharanira kwigana neza neza Ifunguro Ryera rya mbere, twakagombye kumenya ibyo uwo mugati wari ukozwemo n’ubwoko nyirizina bw’umuzabibu iyo divayi/vino yari yenzwemo.[Ababyeyi b’itorero (church fathers)bo mu binyejana bya mbere bategekaga ko iyo vino igomba gufunguzwa amazi ngo kuko bitabaye ibyo Ifunguro Ryera ryaba rikozwe mu buryo budatunganye.]

Umugati na divayi ubundi byari bimwe mu byo kurya byari bigize amafunguro asanzwe y’Abayuda.Yesu yahaye agaciro kanini ibintu bbibiri byari bisanzwe cyane, ibyo kurya urebye buri wese yaryaga buri munsi. Iyo aza kuba yarabonye iby’imico y’ahandi mu yindi myaka itari iriya wenda Ifunguro Ryera rya mbere ryari kuba rigizwe na foromaje (cheese) n’amata y’ihene, cyangwa n’umutsima w’umuceri n’umutobe w’inanasi. Nuko rero ibyo kurya n’ibinyobwa ibyo ari byo byose bishobora kuba ikimenyetso cy’umubiri n’amaraso ya Yesu mu ifunguro risangiwe n’abigishwa be. Icy’ingenzi ni icyo risobanuye mu buryo bw’umwuka. Reka twogukerensa umwuka w’amategeko mu gihe dushobora kurinda inyuguti yayo!

Si ngombwa ko ifunguro risangiwe rikorerwa imihango y’akataraboneka. Abakristo ba mbere, nk’uko twamaze kubisoma, bamanyaguraga “umutsima iwabo…bakarya bishimye kandi bafite imitima itishama” (Ibyak 2:46). Ariko na none kubigiramo ubwitonzi birakwiriye igihe muri uko gufungura hageze igihe cyo kwibuka igitambo cya Yesu maze ibyo bateguye bikaribwa bibuka. Kwisuzuma birakwiye iteka mbere yo kurya Ifunguro Ryera, nk’uko amagambo akaze Pawulo yavuze yihanangiriza Abakristo b’Abakorinto abyerekana mu 1 Abakorinto 11:17-34.Kwica itegeko rya Kristo ryo gukundana ni uguhamagara igihano cy’Imana. Amakimbirane ayo ari yo yose n’amacakubiri yose bigomba kubanza gukemurwa mbere yo kurya ifunguro. Buri mukristo wese agomba kwisuzuma akatura ibyaha byose,ari byo byagereranywa no “kwicira urubanza ubwawe” dukoresheje imvugo ya Pawulo.

Umwuka Werekaniwe mu Mubiri

(The Spirit Manifested Through the Body)

Ifunguro rishobora kuza mbere cyangwa nyuma y’amateraniro yo guhimbaza Imana no kuramya, inyigisho no gukora kw’impano z’umwuka.Imiterere yaryo yaturuka ku buryo buri torero ryo mu rugo ribigennye,kandi bishobora guhinduka muri buri teraniro.

Biragaragara neza mu Byanditswe Byera ko guterana kw’itorero rya mbere byari bitandukanye cyane n’iby’amatorero-dini y’iki gihe. By’umwihariko, 1 Abakorinto 11-14 hatwereka mu buryo burambuye uko byagendaga iyo Abakristo ba mbere bateranaga, kandi nta mpamvu n’imwe yatuma umuntu yibwira ko ubwo buryo butakurikizwa cyangwa butagomba gukurikizwa muri iki gihe. Na none biragaragara neza ko ibyaberaga mu materaniro y’itorero rya mbere nk’uko Pawulo abisobanura, bishobora kubera gusa mu materaniro y’amatsinda mato.Ibyo Pawulo agaragaza ntushobora kubibonera uburyo n’ibikoresho byo kubitegura no kubitunganya biramutse bibaye ari amateraniro manini y’abantu benshi.

Ndi uwa mbere mu kwemera ko ndasobanukiwe neza ibintu byose mu byo Pawulo yanditse muri ibyo bice bine bya 1 Abakorinto. Nyamara biragaragara neza ko ikintu cy’ingenzi cyarangaga amateraniro avugwa mu 1 Abakorinto 11-14 kwari ukubaho k’Umwuka Wera no kwigaragaza kwe biciye mu bagize iteraniro.Yahaga abantu impano kugira ngo itorero ryose ryubakwe.

Pawulo avugamo nibura impano icyenda z’Umwuka: guhanura, kuvuga indimi, gusobanura indimi, ijambo ryo kumenya, ijambo ry’ubwenge, kurobanura imyuka, impano zo gukiza indwara, kwizera, no gukora ibitangaza. Ntavuga yuko izi mpano zose zakoraga muri buri teraniro, nyamara agasa n’ugaragaza ko zabaga zihari zishobora gukora ndetse agasa n’uvuga mu magambo macye mu 1 Abakorinto 14: 26 ibyerekana Umwuka byari bikunze kugaragara cyane:

Nuko bene Data iyo muteranye bimera bite?Umuntu wese afite indirimbo cyangwa amagambo yo kwigisha, cyangwa amagambo ahishuriwe, cyangwa ururimi rutamenyekana, cyangwa amagambo yo kurusobanura.Nuko rero byose bikorerwe kugira ngo abantu bunguke.

Reka turebe izi mpano zose uko ari eshanu, hanyuma mu kindi gice kiri buze turaza kureba twitonze neza za mpano icyenda zivugwa mu 1 Abakorinto 12:8-10.

Iya mbere ku rutonde ni indirimbo/zaburi. Indirimbo z’ibihimbano by’Umwuka zivugwa mu zindi nzandiko ebyiri Pawulo yandikiye amatorero, ashimangira umwanya zifite mu materaniro y’Abakristo.

Kandi ntimugasinde inzoga zirimo ubukubaganyi, ahubwo mwuzure Umwuka. Mubwirane zaburi n’indirimbo n’ibihimbano by’Umwuka, muririmba mucurangira Umwami wacu mu mitima yanyu. (Ef. 5:18-19).

Ijambo rya Kristo ribe muri mwe rigwiriye rifite ubwenge bwose, mwigishanye, muhugurane muri zaburi n’indirimbo n’ibihimbano by’Umwuka,muririmbirana Imana ishimwe mu mitima yanyu. (Kolo. 3:16).

Itandukaniro riri hagati ya zaburi, indirimbo n’ibihimbano by’Umwuka ntirisobanutse neza, ariko icy’ingenzi ni uko izo ndirimbo zose zishingiye ku magambo ya Kristo, zikaba zarahumetswe n’Umwuka, kandi zigomba kuririmbwa n’abizera kugira ngo bigishanye kandi bahugurane. Nta gushidikanya ko indirimbo zose zagiye ziririmbwa n’abakristo uko ibihe byagiye bisimburana mu mateka y’itorero ziri muri ibyo byiciro bitandukanye. Ikibabaje ni uko indirimbo nyinshi n’ibihimbano by’iki gihe usanga nta rufatiro rwa Bibiliya rurimo, ibyo bikerekana ko zitahumetswe n’Umwuka, kandi kubera uko kubura uburemere, ntizigire n’imbaraga zo kwigisha no guhugura abizera. Nyamara abakristo bateranira mu matorero yo mu Ngo bakwiye gutegereza bizeye ko Umwuka atazabahumekera gusa mu kuririmba indirimbo zimenyerewe za gikristo za kera n’inshya, ahubwo ko azaha bamwe muri bo n’indirimbo zidasanzwe zishobora gukoreshwa kugira ngo bose bubakwe. Koko kandi mbega ukuntu ari ibidasanzwe, amatorero agize indirimbo zayo bwite zihumetswe n’Umwuka!

Kwigisha

(Teaching)

Iya kabiri ku rutonde rwa Pawulo ni ukwigisha. Ibi na none birerekana ko uwo ari we wese mu iteraniro ashobora kugeza ku bandi inyigisho ihumetswe n’Umwuka. Birumvikana buri nyigisho yagombaga gusuzumwa ngo bumve niba iri mu murongo umwe n’uw’inyigisho z’intumwa (kuko buri wese yari abishishikariye: Ibyak. 2:42) kandi na twe dukwiye kubigenza dutyo muri iki gihe. Ariko wibuke ko ntaho tubona hano cyangwa ahandi ahari ho hose mu Isezerano Rishya ko umuntu umwe ari we wahoraga yigisha uko amatorero yateranaga, akaba ari we usumba abandi.

I Yerusalemu habagaho amateraniro manini mu rusengero intumwa zikigisha.Tuzi kandi ko n’abakuru b’itorero bahabwaga inshingano zo kwigisha mu matorero, kandi ko hari abantu bahamagariwe umurimo wo kwigisha. Pawulo yarigishije cyane, haba mu ruhame no mu Ngo inzu ku yindi(Ibyak. 20:20).Nyamara mu materaniro mato y’abizera, Umwuka Wera yashoboraga gukoresha abandi bakigisha batari intumwa, abakuru b’itorero cyangwa abigisha.

Iyo haje iby’inyigisho,ubanza turusha cyane ab’itorero rya mbere kugendana Bibiliya zacu iyo tugiye guterana.Ariko ku rundi ruhande wenda kuba dushobora kubona Bibiliya mu buryo bworoshye, byatumye tuzamura inyigisho cyane tuzisumbisha gukunda Imana n’imitima yacu yose no gukunda bene Data nk’uko twikunda, twinyaga ubugingo Ijambo ry’Imana ryari ryagenewe kuduhesha.Twarigishijwe birenze urugero. Amatsinda mato menshi y’inyigisho za Bibiliya usanga ntacyo amaze kandi akonje arambiranye nk’inyigisho zo ku cyumweru mu gitondo. Itegeko ryiza rikwiriye gukurikizwa mu bijyanye n’inyigisho mu itorero ryo mu rugo ni iri: Niba abana bakuru badashobora guhisha kurambirwa kwabo, abantu bakuru bo wenda barabihisha. Abana ni igipimo gikomeye gipima ukuri.

Guhishurirwa

(Revelation)

Iya gatatu Pawulo ashyira ku rutonde ni “ihishurirwa.” Ibyo bishatse kuvuga ikintu icyo ari cyo cyose gihishuwe n’Imana igihishurira umwe mu iteraniro. Urugero hari aho Pawulo avuga uko utizera ashobora kwinjira mu iteraniro ry’abakristo maze “ibihishwe byo mu mutima we bikerurwa” kubw’impano z’ubuhanuzi.Icyo bibyara ni uko “yakwemezwa ibyaha” kandi “akarondorwa” maze “yakwikubita hasi yubamye akaramya Imana, kandi akamamaza yuko Imana iri muri mwe koko” (1 Kor. 14:24-25).

Aha na none turabona ko kubaho nyakuri k’Umwuka Wera cyari ikintu gikurikiranwa cyane mu materaniro y’itorero, kandi ko ibintu by’indengakamere byahaberaga kubera uko kubaho k’Umwuka Wera. Abakristo ba mbere bizeraga rwose isezerano rya Yesu ngo, “Kuko aho babiri cyangwa batatu bateraniye mu izina ryanjye, nanjye mba ndi hagati yabo”(Mat. 18:20).Niba Yesu ubwe yarabaga ari hagati yabo, ibitangaza byarabaga.Koko “basengaga mu buryo bw’Umwuka w’Imana” (Fili. 3:3).

Uko biri kose,ubuhanuzi, ndibubuvugeho na none mu kanya, bwagombaga kuba burimo guhishurirwa iby’imitima y’abantu. Ariko ihishurirwa rishobora gutangwa no ku bindi bintu kandi biciye mu bundi buryo nk’inzozi n’amayerekwa (Ibyak. 2:17).

Indimi no Kuzisobanura

(Tongues and Interpretation)

Ubwa kane Pawulo yashyize ku rutonde impano ebyiri zigendana: indimi no gusobanura indimi. I Korinto barakabyaga cyane ndetse bagakoresha nabi ibyo kuvuga mu ndimi.Urugero, abantu bavugaga mu ndimi igihe cy’amateraniro y’itorero kandi ntihabe kuzisobanura; nuko ntihagire umenya ibirimo kuvugwa. Dushobora kwibaza impamvu Abakorinto babarwaho amakosa,kandi bisa nk’aho amakosa ahubwo ari ay’Umwuka Wera mu guha abantu impano y’indimi nta n’umwe yahaye impano yo kuzisobanura. Hari igisubizo cyiza cyane kuri icyo kibazo, ndaza kubivugaho mu gice kiri buze hanyuma.Uko biri kose ntabwo Pawulo yigeze abuzanya kuvuga mu ndimi (nk’uko amatorero-dini menshi abigira). Ahubwo yabujije abantu kubuzanya kuvuga mu ndimi, kandi avuga ko ari itegeko ry’Umwami (1 Kor. 14:37-39)![8] Yari impano ishobora kubaka itorero, iyo ikoreshejwe neza, kandi igashimangira kubaho kw’Imana kw’indengakamere hagati mu iteraniro.Ni Imana yabaga ivugira mu bantu, ibibutsa ukuri kwayo n’ubushake bwayo.

Pawulo yasobanuye neza atanga ingingo ku yindi avuga uburyo impano y’ubuhanuzi iruta cyane iyo kuvuga mu ndimi ntawe uri buzisobanure.Yakanguriye cyane Abakorinto kwifuza impano yo guhanura, bisobanura ko impano z’Umwuka zirushaho kwigaragaza mu materaniro y’abazifuza.Na none Pawulo yihanangirije abakristo b’Abatesalonike ati, “Ntimukazimye Umwuka w’Imana kandi ntimugahinyure ibihanurwa” (1 Tes. 5:19). Ibi byerekana ko abizera bashobora “kuzimya” Umwuka cyangwa “kuzimya umuriro we” mu kugira imitekerereze mibi ihinyura impano y’ubuhanuzi. Ni cyo gituma tudashidikanya ko ari yo mpamvu impano y’ubuhanuzi itakiboneka mu bakristo benshi bo muri iki gihe.

Uko watangira

(How to Start)

Amatorero yo mu Ngo abyarwa n’Umwuka Wera akoresheje umuntu ufite umuhamagaro wo gutangiza amatorero yo mu Ngo cyangwa umukuru w’itorero /umupastori/umwepiskopi wahawe n’Imana iyerekwa ry’itorero ryo mu rugo. Wibuke ko uwo Bibiliya yita umukuru w’itorero/pastori/umwepisikopi ashobora kuba ari uwo itorero-dini ryita umulayiki ukuze mu mwuka. Nta muntu ufite umuhamagaro wo gushinga amatorero yo mu rugo ugomba kubanza kubyigira mu mashuri ya Bibiliya.

Iyo nyirugutangiza itorero amaze guhabwa n’Umwuka iyerekwa ry’itorero ryo mu rugo, agomba gushaka mu maso h’Imana asengera abandi bashobora kuzaza bamusanga. Uwiteka amuhuza n’abandi bantu bafite iyerekwa nk’irye, kikamubera ikimenyetso cyo kumuhamiriza ko iyerekwa rye ari iry’ukuri.Cyangwa ashobora kuyoborwa kujya ku badakijijwe bagakingurira imitima yabo ubutumwa bwiza, akabakiriza Yesu hanyuma agatangira kubatoza nk’abigishwa mu itorero ryo mu rugo.

Abagitangira urwo rugendo rw’umurimo w’itorero ryo mu rugo bagomba kwitegura ko bizatwara igihe kugira ngo abagize itorero bamenyerane bisanzuraneho kandi bige gusabana no kugendana n’Umwuka Wera.Hazabaho kugwa babyuka muri urwo rugendo. Amahame y’uko buri wese agomba kugira icyo akora akumva bimureba, kuba umuyobozi-mugaragu nk’uko Bibiliya ibyigisha, guha ubushobozi abakuru b’itorero, kuyoborwa n’Umwuka Wera no gukora kw’impano, ifunguro risangiriwe hamwe, no guteranira ahantu hasanzwe ariko hari ukubaho k’Umwuka Wera biba ari ibintu bishyashya cyane ku bantu bamenyereye gusa amateraniro yo mu matorero-dini. Ubwo rero ni byiza kugendera mu bugwaneza no kwihangana igihe itorero ryo mu rugo ritangira. Mu ntangiriro umuntu ashobora kubigira nk’iteraniro ryo mu rugo ryo kwiga Bibiliya, hakaba umuntu umwe uyobora guhimbaza no kuramya, undi agatanga inyigisho yateguye, akarangiza atanga akanya ko gusengera hamwe, hanyuma hakabaho gusābāna no gusangirira hamwe ifunguro. Nyamara uko iryo tsinda rigenda risobanukirwa imikorere y’amatorero yo mu Ngo, umukuru w’itorero /pastori/umwepisikopi agomba kubakangurira gushakana Imana umwete bagatera intambwe mu by’umwuka.Hanyuma akishimira ibyo Imana ikora!

Bashobora kugenda bahinduranya aho bateranira bava mu rugo rw’umwe bajya mu rw’undi uko ibyumweru bikurikirana, cyangwa umuntu umwe agakingura amarembo bakajya bateranira iwe buri cyumweru.Amatorero amwe yo mu Ngo rimwe na rimwe bajya basohoka bakajya guteranira ku musozi ahantu batoranyije igihe ikirere kimeze neza hari umucyo. Aho bateranira n’igihe baterana ntibigomba kuba ari ku cyumweru mu gitondo gusa, ahubwo umunsi uwo ari wo wose bumvikanyeho uborohereza bose. Ndangize mvuga ko ari byiza cyane gutangirira ku itsinda rito; abantu batarenze cumi na babiri.

Uko wava mu Itorero-dini ujya mu Itorero ryo mu Rugo

(How to Transition from Institution to House Church)

Birashoboka cyane ko abapastori benshi barimo basoma ibi bagendera mu mikorere y’amatorero-dini, kandi wenda nawe ncuti musomyi, uri umwe muri bo. Niba hari agatima nakanguye muri wowe kari gasonzeye itorero nk’iryo nakomeje kuvugaho, wamaze gutangira kwibaza ukuntu wabigenza uva mu byo wari urimo ujya muri iryo torero.Reka ngusabe witonde we guhutiraho. Tangira wigisha ukuri kwa Bibiliya gusa kandi ukora icyo washobora gukora cyose kugira ngo uhindure abantu abigishwa bumvira amategeko ya Yesu ukurikije imikorere y’aho uri. Abigishwa nyakuri ni bo cyane cyane bashobora gushaka guhindura bakajya mu itorero riteye nk’uko Bibiliya ivuga, uko bagenda basobanukirwa. Ihene n’abanyedini ni bo barwanya bene izo mpinduka.

Ubwa kabiri, wige umenye icyo Ibyanditswe Byera bibivugaho kandi wigishe abanyetorero bawe iby’itorero ryo mu rugo n’imigisha igendana na ryo. Hanyuma ushobora kuzagezaho ugakuraho amateraniro yo mu mibyizi cyangwa ayo ku cyumweru nimugoroba ku rusengero kugira ngo utangize amateraniro y’amatsinda mu Ngo buri cyumweru, agahagarikirwa n’abakristo bakuze mu mwuka.Ukangurire buri wese kwitabīra. Kora ku buryo ayo materaniro arushaho kugenda akurikiza mu buryo bushoboka bwose ishusho y’amatorero yo mu Ngo nk’uko Bibiliya ibivuga.Hanyuma noneho ureke abantu batangire kunezererwa imigisha y’amatsinda mato yabo.

Igihe buri wese akirimo kwishimira amateraniro yo mu rugo, ushobora gutangaza ko mu kwezi gukurikiyeho rimwe ari ku Cyumweru hazabaho amateraniro nk’ay’itorero rya mbere ( “Early Church Sunday.”) Kuri icyo Cyumweru, urusengero ruzaba rukinze hanyuma bose bajye guteranira mu Ngo nk’uko itorero rya mbere ryagenzaga, banezererwe gusangira ibyo kurya bishyitse, Ifunguro Ryera, ubusabane, gusenga, guhimbaza no kuramya, inyigisho no gukora kw’impano z’Umwuka.Niba ibyo bigenze neza, ushobora gutangira kujya ukoresha amateraniro nk’ayo Ku cyumweru rimwe mu kwezi, hanyuma Ku cyumweru kabiri (two Sundays) mu kwezi, hanyuma ubukurikiyeho gatatu mu kwezi. Amaherezo ukazarekura buri tsinda rikajya kuba itorero ryo mu rugo ryigenga, rifite umudendezo wo gukura no kubyara andi, ndetse wenda ayo matorero yose akaba yajya ahurira hamwe mu iteraniro rinini, bakabikora rimwe buri mezi abiri.

Izo ntambwe zose uko nazivuze zo kugana ku mikorere y’itorero ryo mu rugo zishobora gufata igihe kingana n’umwaka umwe kugera kuri ibiri .

Cyangwa na none ushatse kwitonda kurushaho, ushobora gutangirana n’itsinda rimwe gusa ry’abantu bacye bo mu banyetorero bawe ubona babishishikariye kurusha abandi ukabiyoborera wowe ubwawe. (Nongere mvuge ko amatorero yo mu Ngo bitari ngombwa ko aterana ku Cyumweru mu gitondo.) Bishobora gukorwa mu rwego rw’igerageza kandi nta gushidikanya ko bose babyungukiramo.

Ibyo nibigenda neza, noneho ushobora gushyiraho umuyobozi ukarekura itsinda rikajya kuba itorero ryigenga rishobora kuzajya rijya guterana mu itorero-dini mu materaniro yo ku Cyumweru rimwe mu kwezi.Muri ubwo buryo iryo torero rishya riba rikiri igice kigize itorero rikuru rikomokaho,kandi ntirishobora kugaragara nabi mu maso y’abakiri mu itorero-dini.Ibyo bishobora gufasha gukangurira abandi banyetorero kujya kurema irindi torero ryo mu rugo ritangijwe n’itorero-dini.

Niba itsinda rya mbere rikuze,ubisengere hanyuma urigabanyemo amatsinda abiri ku buryo yombi agira abayobozi beza n’impano zihagije mu bayagize. Amatsinda yombi ashobora kujya ahurira hamwe mu iteraniro rinini ryo guhimbaza ku bihe byumvikanweho;wenda nka rimwe mu kwezi cyangwa rimwe mu mezi atatu.

Uko inzira unyuramo yaba imeze kose,komeza utumbire ku ntego n’ubwo waba unyura mu bintu by’urucantege bishobora kubaho.Amatorero yo mu Ngo agizwe n’abantu, kandi abantu bajya bateza ibibazo.Ntubireke ngo ubivemo.

Hari amahirwe macye cyane yo kugira ngo abanyetorero bawe bose uko bakabaye bajye mu matorero yo mu Ngo, ubwo rero ugomba kumenya igihe wowe ubwawe uzafatira icyemezo cyo kwiyegurira itorero ryo mu rugo cyangwa amatorero menshi yo mu Ngo ukareka idini. Uwo uzaba ari umunsi ukomeye kuri wowe!

Itorero Nyaryo

(The Ideal Church)

Mbese umupastori w’itorero ryo mu rugo ashobora kugaragara mu maso y’Imana ko ari we wageze ku ntego kurusha umupastori w’itorero rini cyane rya rutūra (mega-church) rifite urusengero rungana umusozi wose kandi riteraniramo ibihumbi n’ibihumbi by’abantu buri Cyumweru? Yego, niba ari mu kugwiza abigishwa bagandūka kandi bahindura abandi abigishwa, bakurikiza urugero rwa Yesu,atari ukurundānya gusa ihene zo mu buryo bw’umwuka buri Cyumweru ngo zize kwirebera konseri (concert) no kumva disikuru y’amagambo yagizwe matagatifu n’uturongo duke twa Bibiliya natwo turimo gutandukīra.

Umupastori uhisemo gukurikiza uburyo bw’itorero ryo mu rugo ntazigera agira itorero rinini rimwitirirwa.Nyamara uko imyaka izagenda itambuka azera imbuto zihoraho uko abigishwa be na bo bazagenda bahindura abandi abigishwa. Abapastori benshi b’amatorero “mato” y’abantu nka 40 cyangwa 50 bakirwanira kubona abandi benshi bari bakwiriye guhindura imitekerereze yabo. Amatorero yabo n’ubu ashobora kuba ari manini cyane. Ahari wenda bari bakwiriye kurekeraho gusengera kubaka urusengero runini kurutaho ahubwo bagasengera abantu bashingwa kuyobora andi matorero abiri mashya yo mu rugo. (Nyamuneka ibyo nibimara kuba ntugahite uha izina idini ryawe rishya, ngo nawe uhite wiyita musenyeri/umwepiskopi [“bishop”!] )

Dukwiriye kurandura burundu imitekerereze ivuga ko uko itorero rirushaho kuba rinini ari na ko riba rirushijeho kuba ryiza.Ubundi tugendeye neza ku buyobozi bwa Bibiliya, itorero rifite abayoboke amagana y’indorerezi zitigeze zitozwa kuba abigishwa ziteranira mu nyubako zihambaye zabugenewe, iryo si itorero. Hagize nk’umwe mu ntumwa za mbere za Yesu ugaruka agasura amatorero-dini yo muri iki gihe yakumirwa cyane!

Icyanyuma tutemeranyaho

(A Final Objection)

Bikunze kuvugwa ko mu bihugu by’i Bulayi n’Amerika aho Ubukristo bwamaze kuba umuco abantu badashobora kwemera na rimwe igitekerezo cyo kugira ngo amatorero ajye ateranira mu Ngo. Nuko rero bakavuga ko tugomba kuguma mu mikorere y’amatorero-dini.

Ubwa mbere,ibi si ukuri kuko amatorero yo mu Ngo arimo ariyongera cyane muri ibyo bihugu.

Ubwa kabiri, ubusanzwe abantu bishimira guteranira mu Ngo mu bihe by’iminsi mikuru, gusangira ibyokurya, gusābāna, kwiga inyigisho za Bibiliya n gusengera mu maselire yo mu Ngo (home cell groups).Kwakira igitekerezo cy’itorero ryo mu rugo bifata akanya gato cyane ko guhindura imitekerereze.

Ubwa gatatu, ni byo koko abanyedini, “ihene zo mu buryo bw’umwuka,” ntibazigera bemera icyo gitekerezo cy’amatorero yo mu Ngo. Nta narimwe bashobora gukora ikintu cyatuma abaturanyi babo babibazaho. Ariko abigishwa nyakuri ba Yesu Kristo bemera rwose iby’itorero ryo mu rugo bakimara gusobanukirwa icyo Bibiliya ibivugaho. Bihuta gusobanukirwa ukuntu inyubako z’insengero zitari ngombwa mu guhindura abantu abigishwa.Niba ushaka kubaka itorero rinini wubakishije “ibiti, cyangwa ibyatsi cyangwa ibikenyeri”(1 Kor. 3:12), ukeneye inyubako y’urusengero, ariko ku iherezo byose bizashya. Ariko niba ushaka kugwiza abigishwa n’abahindura abandi abigishwa,ukubaka itorero rya Yesu Kristo wubakishije “izahabu, cyangwa ifeza cyangwa amabuye y’igiciro cyinshi,” ntugomba gupfusha ubusa amafaranga n’imbaraga ku nyubako.

Ivugabutumwa rikomeye cyane mu isi muri iki gihe ryitwa “back to Jerusalem” (Inzira isubira i Yerusalemu) ryahagurukijwe n’abenegihugu kavukire b’amatorero yo mu Ngo mu Bushinwa, biratangaje kureba uburyo bakoresha mu kubwiriza ubutumwa bya bihugu byo mu karere kiswe “the 10/40 window”(ducishishirije twavuga ko ari idirishya10/40. Ni akarere kiganjemo ibihugu by’abayisilamu, abahindu n’ababuda).Baravuga bati, “Ntidukeneye kugira urusengero na rumwe twubaka ahantu na hamwe!Ibyo bituma ubutumwa bwiza bukwirakwizwa mu buryo bwihuse, bikomerera ubutegetsi kubivumbura,kandi bituma ubushobozi bwose dufite buharirwa umurimo w’ivugabutumwa.”[9] Kandi koko ubwo ni uburyo bw’ubwenge Bibiliya yigisha bukwiriye gukurikizwa!

[1] Reba “Jesus on Money(Yesu ku birebana n’amafaranga)” ku rubuga rwa interineti www.shepherdserve.org. mu gice kitwa Biblical Topic(Insanganyamatsiko za muri Bibiliya

[2] N’ubwo byumvikana nko gukabya, ariko impamvu imwe rukumbi ifatika ituma hagomba kubakwa insengero ni ibura ry’abakozi b’Imana bayobora amatorero mato yo mu Ngo, kandi ibyo bituruka ku kubura gutozwa kuba abigishwa kw’abantu bakavuyemo abakozi b’Imana bari mu matorero-dini. Ese birashoboka ko abapasitori b’amatorero manini bariho urubanza rwo kuvutsa uburenganzira bwo gukora umurimo abapasitori babihamagariwe n’Imana bicaye muri ayo matorero yabo? Yego.

[3] Umupasitori umwe ku bigishwa icumi cyangwa makumyabiri ni byo byari bikwiye dukurikije urugero rwa Yesu muri Bibiliya atoza abagabo cumi na babiri kuba abigishwa cyangwa Mose ashyiraho umucamanza kuri buri bantu icumi (reba Kuva 18:25).Abapasitori benshi b’amatorero bayoboye abantu benshi cyane barenze abo bafitiye ubushobozi bwo gutoza kuba abigishwa koko bonyine nta we ubafashije.

[4] Twakagombye no kwibaza impamvu muri Bibiliya ntaho dusanga ngo “pastori mukuru (senior pastors),” “pastori wungirije (associate pastors)” cyangwa “pastori ufasha pastori mukuru (assistant pastors)”. Twongere tuvuge ko aya mazina y’ibyubahiro asa n’ahawe agaciro cyane mu itorero ry’iki gihe bitewe n’imiterere yaryo Atari ngombwa mu itorero rya mbere na none bitewe n’imiterere yaryo.Itorero ryo mu rugo ry’abantu makumyabiri ntirikeneye abashumba bakuru, n’abungirije, n’ababafasha.

[5] Abapastori benshi ntibajya baba na rimwe intyoza mu kuvuga, n’ubwo baba barahamagawe n’Imana, ndetse bakaba ari abagaragu beza ba Kristo. Mbese mu by’ukuri koko, umuntu yaba arengereye cyane avuze ko akenshi cyangwa se tuvuge rimwe na rimwe, inyigisho (sermons) z’abapastori usanga zibishye? Icyo umuhanga umwe mu by’amatorero yise “kurebera umuntu ku bilometero” kiramenyerewe cyane ku bakristo bicara mu materaniro. Nyamara kandi abo bapastori bataba intyoza iyo bigisha usanga ari abantu bazi kuganira cyane iyo baganira n’abandi, kandi nta na rimwe uwo baganira yumva arambiwe. Icyo ni cyo gituma imyigishirize yo kuganira ikoreshwa mu matorero yo mu Ngo iba myiza cyane igashimisha. Icyo gihe ntumenya n’ukuntu amasaha yiruka; bitandukanye cyane n’ibyo tujya tubona mu nsengero abantu bakomeza buri kanya kureba ku masaha ku maboko yabo barambiwe inyigisho. Abapastori b’amatorero yo mu Ngo ntibagira impungenge zo kurambira abantu.

[6] Imwe mu nsobanuro nkunda zisobanura ijambo ibisazi ni iyi: Gukora ikintu kimwe mu buryo bumwe ugasubiramo incuro nyinshi wizera kugenda ubona umusaruro w’uburyo butandukanye. Abapastori bashobora kumara imyaka n’imyaka bigisha ko guhindura abantu abigishwa ari inshingano ya buri mukristo, ariko niba batagize icyo bakora ngo bahindure imikorere n’imiterere y’inyigisho, abantu bazakomeza bajye baza bicare, bumve, nibarangiza bitahire. Yemwe bapastori, nimukomeza gukora ibintu bitashoboye guhindura abantu mu gihe cyashize ntibazashobora guhindura abo mu gihe kizaza.Nimuhindure ibyo murimo mukora!

[7] Birumvikana ko impamvu ya mbere ituma abapastori barwanya iki gitekerezo ari uko ari ubwami bwabo baba bubaka, ntabwo ari ubwami bw’Imana.

[8] Nzi neza ko hari abavuga ko ibitangaza by’Umwuka Wera byakorwaga mu kinyajana cya mbere gusa kandi bakavuga yuko byarangiriye aho.Bati ubwo rero nta mpamvu yo gushakisha ibyabaga mu itorero rya mbere, kandi kuvuga mu ndimi ntacyo bikimaze. Numva ngiriye impuhwe bene abo bantu twagereranya n’Abasadukayo bo muri iki gihe. Jye nk’umuntu wahimbaje Imana kenshi mu rurimi rw’Ikiyapani nk’uko abantu bazi urwo rurimi banyumvise mvuga mu ndimi babimbwiraga, kandi ntaho nigeze niga Ikiyapani, nsobanukiwe cyane ko Umwuka Wera atigeze arekeraho gutanga izo mpano. Kandi ntangazwa n’ukuntu abo Basadukayo bacyemeza ko Umwuka Wera agikora ku mitima y’abanyabyaha akabemeza ibyaha byabo maze akabahindura ibyaremwe bishya, ariko bakavuga ko Umwuka Wera adashobora gukora ibitangaza birenze ahongaho. Bene iyo “tewologiya”ikomoka ku kutizera no kutumvira kwa kimuntu, nta shingiro ifite mu Byanditswe Byera, kandi rwose irwanya intego y’Imana. Ni ubwigomeke butaziguye kuri Kristo dukurikije ibyo Pawulo yanditse mu 1 Kor. 14:37.

[9] Brother Yun, Back to Jerusalem (“Inzira isubira i Yersalemu”), p. 58.

که مردم بار اول دربارۀ کلیسای خانگی می شنوند، اغلب به اشتباه تصور می کنند که تنها فرق کلیسای خانگی و کلیسای رسمی اندازه و توانائیهای نسبی آنها در انجام «خدمت مذهبی» است. مردم گاهی اینگونه استنباط می کنند که کلیساهای خانگی به لحاظ کیفیت اجرای خدمت مذهبی در سطح پایین تری نسبت به کلیساهائی هستند که ساختمان دارتد. اما اگر «خدمت مذهبی» به معنای ایجاد پیروان و کمک به آنها برای اینکه مانند مسیح شوند و تجهیز آنها برای انجام خدمت است، پس کلیساهای رسمی نه تنها هیچ مزیتی ندارند بلکه حتی ممکن است، آنگونه که در فصل قبل اشاره کردم، دارای اشکال نیز باشند. مطمئناً کلیساهای خانگی نمی توانند این میزان از فعالیت های چند وجهی کلیساهای رسمی را ارائه دهند، اما می توانند در ارائۀ خدمت مذهبی درست، بسیار برتر عمل کنند.

برخی از مردم واقعی بودن کلیساهای خانگی را قبول ندارند، به این دلیل که آنها فاقد ساختمان کلیسائی حقیقی هستند. اگر این گروه در طول سیصد سال اولیه زندگی کرده بودند، مسلماً هیچ کدام از کلیساهای جهانی آن زمان را به عنوان کلیساهای واقعی قبول نمی کردند. حقیقت این است که مسیح اعلام کرد، «چون هرجا که دو یا سه نفر به نام من جمع شوند، من آنجا در میان آنها هستم» (متی20:18 ). مسیح چیزی دربارۀ اینکه مؤمنین کجا باید جمع شوند نگفت. واو قول داد که حتی اگر تنها دو نفر معتقد وجود دارند که به نام او جمع می شوند، در میانشان حضور دارد. آنچه که پیروان مسیح در رستوران ها انجام می دهند، زمانی که غذا صرف می کنند، حقایق را با یکدیگر در میان می گذارند، به یکدیگر تعلیم می دهند و به همدیگر نصیحت میدهند، در واقع بسیار نزدیک تر است به مدل جمع شدن در کلیسا که در عهد جدید آمده است تا آنچه در ساختمان کلیساها در صبح روزهای یکشنبه رخ می دهد.

در فصل قبل، برخی از مزایائی که کلیساهای خانگی نسبت به کلیساهای رسمی دارند را برشمردم. تمایل دارم این فصل را با برشمردن دلایل دیگر اینکه چرا مدل کلیسای خانگی گزینه ای بسیار درست بر مبنای انجیل است که می تواند در انجام هدف ایجاد پیروان تقریباً مؤثر باشد، آغاز کنم. در ابتدا، باید عنوان کنم که هدف من کوبیدن کلیساهای رسمی و شبان های آنها نیست. چه بسیارند شبان های خداشناس و بی ریائی که در کلیساهای رسمی هر آنچه در توان دارند انجام می دهند تا خداوندمان عیسی مسیح را خشنود کنند. من هر ساله به هزاران شبان رسمی کمک می کنم و بسیار آنها را دوست دارم و تقدیر می کنم. آنها از انسانهای خوب جهان هستند. چرا که می دانم چقدر کارشان مشکل است و می خواهم راهی ارائه دهم که آنها را کمک کند تا کمتر از حوادث رنج ببرند و مؤثرتر عمل کنند و شادتر باشند. مدل کلیسای خانگی یکی از گزینه هائی است که بر اساس انجیل است و احتمالاً کمک بزرگی در راه ایجاد پیروان و گسترش پادشاهی خداوند است. مطمئن هستم که اگر جمعیت کثیرشبان های رسمی در کلیسای خانگی خدمت مذهبی انجام دهند خوشحال تر و مؤثرتر و کارآمدتر از این باشند.

من هم بیش از بیست سال شبانی رسمی بودم و با توجه به دانشی که داشتم تمام تلاش خود را کردم. اما بعد از اینکه چندین ماه وقت خود را صرف دیدار از کلیساها دربرنامه های صبح روزهای یکشنبه کردم، متوجه شدم که حضور در کلیسا به عنوان «فردی غیر روحانی» چگونه است. این مسأله چشمان مرا گشود و فهمیدم که چرا برخی مردم هیچ اشتیاقی برای حضور در کلیساها ندارند. مانند همه و نه به عنوان شبان، مؤدبانه می نشستم تا تشریفات به پایان برسد. وقتی به پایان می رسید، حداقل می توانستم با دیگران به عنوان یک شرکت کننده و نه به عنوان تماشاگری بی حوصله، تعامل داشته باشم. این تجربه یکی از چندین عوامل تحلیل کننده ای بود که مرا واداشت تا دربارۀ راهی بهتر فکر کنم، و به این شکل تحقیق خود را دربارۀ مدل کلیسای خانگی آغاز کردم. متعجب بودم که میلیونها کلیسای خانگی در سرتاسر جهان وجود دارند، و به این نتیجه رسیدم که کلیساهای خانگی مزایائی نسبت به کلیساهای رسمی دارند.

خیلی از شبان هائی که این کتاب را می خوانند، نه کلیساهای خانگی بلکه کلیساهای رسمی را سرپرستی میکنند. می دانم پذیرفتن آنچه نوشته ام ممکن است اصولاً برایشان دشوار باشد چرا که این مسأله در ابتدا به نظر افراطی می آید. اما درخواست من این است که به خودشان کمی زمان بدهند و دربارۀ آنچه می گویم فکر کنند. انتظار ندارم که یک شبه همه چیز را بپذیرند. هرچه نوشته ام برای شبانانی است که با عشق به آنها و کلیساهایشان دارای انگیزه شدم تا بنویسم.

تنها نوع کلیسا در انجیل (The Only Kind of Church in Bible)

اول و پیش از هر چیزی، کلیساهای رسمی که در ساختمان های خاص هستند، در عهد جدید شناخته شده نیستند، در حالی که کلیساهای خانگی در سالهای اولیه به وضوح معیار بودند:

وقتی متوجه ماجرا شد، به خانۀ مریم مادر یوحنا معروف به مرقس رفت. در آنجا عدۀ زیادی برای دعا گرد آمده بودند (اعمال رسولان 12:12، با تأکید بیشتر).

… با وجود این، چه در میان مردم [ مسلماً نه در کلیساها] وچه در خانه ها، همیشه حقیقت را به شما گفته و هیچ وقت کوتاهی نکرده ام… (اعمال رسولان 20:20 با تأکید بیشتر)

به پرسکالا و شوهرش اکیلا سلام برسانید… همچنین سلام های گرم مرا به مؤمنینی که برای عبادت در خانۀ ایشان گرد می آیند، برسانید ( رومیان 3:16-5 با تأکید بیشتر؛ همچنین می توانید رومیان 14:16-15 را که در آنها دو کلیسای خانگی دیگر در روم ذکر شده است را ببینید).

کلیساهای ایالت آسیا سلام های گرم می فرستند. اکیلا و همسرش پرسکلا و همچنین سایر کسانی که برای عبادت در خانۀ ایشان جمع می شوند به شما سلامی صمیمانه می رسانند (اول قرنتیان 19:16 با تأکید بیشتر).

به برادران ما در لائودیکیه و به نیمفاس و مؤمنینی که در خانۀ او برای عبادت جمع می شوند، سلام برسانید (کولسیان 15:4 با تأکید بیشتر).

و به خواهر ما اپفیه و به ارخیپوس که مانند من سرباز عیسی مسیح است و به مؤمنینی که در خانه ات برای عبادت جمع می شوند... (فلیمون 2:1 با تأکید بیشتر).

گفته می شود که تنها دلیل اینکه کلیساهای اولیه ساختمانی نداشتند این بود که کلیسا هنوز در دوران نوباوگی خود به سر می برد. اما این نوباوگی حدود چند دهه از زمان ثبت تاریخچۀ عهد جدید (و بیش از دو قرن پس از آن) طول کشید. پس اگر ساختمان کلیسا دلیلی بر کامل بودن آن است، کلیسای رسولانی که درباره شان در کتاب اعمال رسولان می خوانیم هرگز کامل و بالغ نشدند.

من فکر می کنم دلیل اینکه هیچ کدام از رسولان کلیسائی نساختند این است که چنین چیزی، حداقل، خارج از خواست خداوند در نظر گرفته می شده است، از آنجائی که مسیح هیچ گاه چنین مثال یا آموزشی برای ما به جا نگذاشت. او بدون داشتن بنا و ساختمانی به خصوص، شاگرد ایجاد کرد و به شاگردانش گفت که شاگرد و پیرو بسازند. آنها نیازی به داشتن بنا در خود احساس نمی کردند. زمانی که مسیح به حواریون خود گفت به همه جای جهان بروید و برای من شاگردانی ایجاد کنید، آنها با خود فکر نکردند که، «مسیح از ما می خواهد ساختمان بسازیم و هفته ای یک بار در آن مردم را موعظه کنیم.»

علاوه بر این، ساختن بنا حتی ممکن است مستقیماً سرپیچی ازاین فرمان مسیح باشد که گنجهایتان را بر روی زمین انبار نکنید، چرا که با ساخت بنا پول صرف چیزی غیر ضروری می شود و منابع خداوندی که می تواند صرف خدمت مذهبی مورد استفاده قرار گیرد غارت می شود.

نظارت بر طبق انجیل (Biblical Stewardship)

این بخش ما را به سوی مزایائی که کلیساهای خانگی در مقابل کلیساهای رسمی دارند هدایت می کند: مدل کلیسای خانگی، نظارت خداوند از منابع اعضای آن که مطمئناً جنبه ای بی نهایت مهم از شاگردی است را ترفیع می دهد.¹ هیچ پولی برای ساخت، مالکیت، اجاره، تعمیر، توسعه، بازسازی، گرم کردن و خنک کردن ساختمان کلیسا به هدر نمی رود. در نتیجه، آنچه برای ساختمان کلیساها ممکن است به هدر رود، می تواند صرف اطعام فقرا و خرید لباس برایشان، گسترش پیام انجیل و ایجاد شاگرد، درست همانگونه که در کتاب اعمال رسولان می بینیم، شود. تصور کنید چقدر کاری که در پادشاهی خداوند می کنیم زیبا خواهد بود اگر میلیاردها دلاری را که صرف ساخت بنای کلیساها می کنیم، برای گسترش پیام انجیل و خدمت به فقرا هزینه کنیم! زیبائی آن تقریباً غیرقابل تصور است.

علاوه بر این، کلیساهای خانگی اعضای بیش از بیست نفر نیستند، به راحتی میتوانند توسط ناظران/ شبان ها/ اسقف «خیمه ساز» (که پولی دریافت نمی کنند) نظارت بشوند، و این امکانی واقعی است، چرا که تعدادی مؤمن بالغ درکلیساهای خانگی وجود دارند. در واقع چنین کلیساهائی برای فعالیت نیاز به پول ندارند.

البته، بر طبق انجیل ناظران/ شبان ها/ اسقف ها نسبت به فعالیتشان باید پولی دریافت کنند، چنانکه کسانی که تمام وقتشان را صرف انجام خدمت مذهبی می کنند، هزینه های زندگی خود را از این طریق تأمین می کنند (اول تیموتائوس 17:5-18، را ببینید). ده نفر حقوق بگیر در کلیسای خانگی می توانند یک شبان را در سطح متعارفی از زندگیشان با عشریه مورد حمایت مالی قرار دهند. پنج عشر دهنده می توانند شبانی را در موقعیتی قرار دهند که نیمی از کار هفتگی خود را صرف خدمت مذهبی خود کند.

با دنبال کردن مدل کلیسای خانگی، پولی که ممکن است در ساخت بنا مورد استفاده قرار گیرد، صرف حمایت شبان ها می شود، و بنا براین، شبان های کلیساهای رسمی نباید فکر کنندکه گسترش کلیساهای خانگی امنیت شغلی آنها را تهدید می کند. چرا که هدف از گسترش آنها ، می تواند این باشد که خیلی از مردان و زنان دیگر، بتوانند خواست خدا را برای خدمت به او به صورت حرفه ای، که در قلبهایشان است، تشخیص دهند. ² این هم به نوبۀ خود، کمکی خواهد بود در انجام هدف که ایجاد شاگرد برای مسیح است. علاوه بر این، کلیسای خانگی که شامل ده نفر حقوق بگیر است به طور بالقوه می تواند نیمی از درآمد خود را صرف خدمت در میان فقرا کند.³

اگرکلیسائی رسمی تبدیل به شبکه ای از کلیساهای خانگی شود، کسانی که شغل خود را که منبع درآمدشان است از دست خواهند داد، از این قرار خواهند بود: کارکنان اجرائی و برنامه گذاران و شاید برخی از کارکنان که خدمت مذهبی خاصی انجام می دهند (برای مثال، شبان بچه ها و جوانان در کلیساهای بزرگ) و تمایلی برای معاوضۀ خدمت مذهبی که بر اساس انجیل است با خدمت مذهبی که انجام می دهند ندارند. کلیساهای خانگی نیازی به خادمان مذهبی مخصوص بچه ها ندارند زیرا این مسئولیت بر طبق انجیل بر گردن پدر و مادرها است، و مردم در کلیساهای خانگی عموماً تلاش می کنند که به جای پیروی از هنجارهای فرهنگی مسیحیت، از انجیل پیروی کنند. جوانان مسیحی که والدین مسیحی ندارند می توانند به کلیساهای خانگی بپیوندند و شاگردی کنند چنان که به کلیسائی رسمی پیوسته اند. آیا برایتان جالب نیست که چرا در عهد جدید هیچ «شبان جوانان» یا «شبان مخصوص بچه ها» نیست؟ چنین خدمت های مذهبی در هزار و نهصد سال اولیۀ مسیحیت وجود نداشتند. چرا امروز و به خصوص در کشورهای ثروتمند غربی به ناگهان ضروری شده اند؟⁴

در آخر، به ویژه در میان ملت های فقیرتر، برای شبان ها اجاره کردن یا داشتن ساختمانی برای کلیسا بدون کمک هزینه از طرف کشورهای غربی غیر ممکن است. نتایج غیر دلخواه چنین وابستگی، چند جانبه است. اگرچه، حقیقت این است که به مدت سیصد سال این مشکل در مسیحیت وجود نداشت. اگر شما در کشوری در حال توسعه که عبادت کنندگان آن استطاعت مالی داشتن ساختمانی برای کلیسایتان را ندارند، شبان هستید، نیازی نیست که تملق فردی آمریکائی را بگوئید، به امید اینکه چیزی به دست آورید. خداوند قبلاً مشکل شما را حل کرده است. شما واقعاٌ نیازی به ساختمان کلیسا برای ایجاد شاگرد برای مسیح ندارید. مدل انجیل را دنبال کنید.

پایانی بر خانواده های قطعه شده (The End of Fragmented Families)

یکی دیگر از مزایای کلیساهای خانگی این است: آنها در آموزش دادن شاگردی به بچه ها و کسانی که بین سیزده تا نوزده ساله هستند، بسیار برتر عمل می کنند. یکی از اشتباهات بزرگی که امروز کلیساهای رسمی مرتکب می‌شوند (به خصوص کلیساهای بزرگ در آمریکا) این است که برای جوانان و بچه ها برنامه های شگفت آوری ترتیب می دهند. در حالی که جمعیت کثیری از بچه هائی که سالهای خوشی خود را در برنامه های مذهبی مخصوص بچه ها و جوانان می گذرانند، دیگر هرگز به کلیساها باز نمی گردند. (برای به آمار داشتن می توانید از هر شبان جوانی بپرسید– مسلماً او آنها را خوب می شناسد.)

علاوه بر این، کلیساهائی که شبان های مخصوص جوانان و شبان های مخصوص بچه ها دارند، به طور مداوم، این اشتباه را به والدین القاء می کنند که آنها یا صلاحیت تربیت روحی و معنوی فرزندانشان را ندارند و یا در واقع در قبال آن مسئولیتی ندارند. بازهم، «ما مراقب تربیت روحانی فرزندانتان خواهیم بود. زیرا ما برای این کارحرفه ای و تعلیم دیده هستیم.»

این نظام اشتباه چرخه ای از توافق در حال افزایش را ایجاد می کند. با والدینی آغاز می شود که در پی کلیساهائی هستند که بچه هایشان در آن لذت ببرند. اگر فرزند نوجوانشان در راه بازگشت به خانه به آنها گفت که در کلیسا ساعات خوشی را سپری کرده است، والدین به هیجان می آیند، زیرا آنها فکر می کنند که لذتی که فرزندشان برده است به این دلیل است که او به مسائل معنوی علاقمند است. آنها اغلب به شدت اشتباه می کنند.

شبانان ارشد موفق می خواهند که کلیسایشان پیشرفت کند و بدین منوال شبان های بچه ها و جوانان اغلب در جلسات کارکنان حضور نمی یابند، زیرا برای ایجاد برنامه هائی «مناسب» که بچه ها از آن لذت ببرند تحت فشار هستند. («مناسب» همیشه در درجۀ دوم نسبت به «لذت» قرار دارد و «مناسب» به طور لزوم به معنای این نیست که «بچه ها را می بایست به سوی «توبه، ایمان، و اطاعت از دستورات مسیح هدایت کرد.») اگر بچه ها از برنامه ها خوششان بیاید، والدین خام و بی تجربه باز هم به آنجا مراجعه می‌کنند (همراه با پولشان) و کلیسا پیشرفت خواهد کرد.

موفقیت گروهها، به ویژه گروههای جوان به تناسب تعداد نفراتی که حضور می یابند سنجیده می شود. شبان های جوانان خود را در حالی می یابد که هر کاری می کند تا جمعیت را به دور خود جمع کند و این اغلب به معنای لطمه زدن به معنویت حقیقی است. وای به روزگار شبان بیچاره! چرا که گزارش شکایاتی را که والدین به شبان ارشد دربارۀ برنامه های ملال آور او می کنند و سخنانی که او را محکوم می کنند، را می شنود.

اما شبان های جوانان می توانستند موهبتی بزرگ در مسیحیت باشند اگر رهبران کلیساهای خانگی بودند. آنها طبیعتاً، مهارت های ارتباطی خوبی دارند و دارای شوق جوانی و انرژی هستند. بسیاری از آنها شبان های جوانان هستند تنها به این دلیل که این اولین گام لازم برایشان است تا مهارت های والای انسانی را که برای شبان ارشد بودن ضروری است، به تدریج به دست آورند. بیشتر آنها قادر به شبانی در کلیسای خانگی هستند. آنچه آنها در گروههای جوانشان انجام می داده اند می تواند به مدل انجیلی کلیسا نزدیک تر باشد تا آنچه در محراب اصلی کلیسا انجام می شده است! همین را در مورد شبان بچه ها نیز می توان گفت، شبان هائی که ممکن است در توانائی برای کاردر کلیساهای خانگی، جائی که همه از جمله بچه ها در محیطی کوچک می نشینند و در بحث شرکت می کنند و حتی باهم غذائی می خورند و لذت می برند، بسیار موفق تر از شبان های ارشد باشند.

بچه ها و نوجوان ها طبیعتاً در کلیساهای خانگی بهتر آموزش می بینند، چرا که جمعیت مسیحی حقیقی را تجربه می کنند و فرصت دارند تا در بحث شرکت داشته باشند، سؤال بپرسند، و با افرادی که در سنین مختلف هستند و همه از اعضای خانوادۀ مسیحیت، ارتباط داشته باشند. در کلیساهای رسمی آنها دائماً با نمایشی بزرگ و یادگیری «تفننی» روبرو می شوند، به ندرت جمعیتی حقیقی را تجربه می کنند، اغلب از ریا و نفاقی فراگیر آگاه می شوند و درست مانند مدرسه تنها یاد می گیرند که با هم طرازهایشان ارتباط برقرار کنند.

اما در اجتماعی از همۀ سنین، کودکانی که گریه می کنند و بچه های کوچکی که ناآرام می شوند چه؟

از آنها میتوان همیشه لذت برد، و گامهائی عملی می تواند برداشته شود تا زمانی که با مشکلی مواجه می شوند آنها را آرام کرد. مثلاً می توان آنها را به اتاقی دیگر برد تا سرگرم شوند، یا کاغذ و مداد رنگی به آنها داد تا روی زمین نقاشی کنند. در جمعیت کلیسای خانگی، کودکان و بچه ها مشکلی نیستند که مجبور شویم آنها را به محل نگهداری کودکان که توسط یک غریبه اداره می شود ببریم. آنها مورد محبت هر کسی در خانوادۀ بزرگشان قرار می گیرند. کودکی که در محیط کلیسای رسمی گریه می کند، اغلب مزاحمتی برای رسمیتِ تشریفات است و مایۀ دستپاچگی والدینی که نگاههای خیرۀ حاکی از نارضایتی غریبه ها را احساس می کنند. اما، کودکی که در کلیسای خانگی گریه می کند، خانواده اش او را در میان خود می گیرد، و هیچ کس ناراحت نمی شود که هدیۀ کوچکی از جانب خداوند در میانشان است، کودکی که همه در آغوششان می گیرند.

والدینی که بچه هایشان قابل کنترل نیستند، به آرامی می توانند توسط والدین دیگر آنچه لازم است بدانند و یاد

بگیرند. باز هم، مؤمنین رابطه ای اصیل و همراه با محبت دارند. دربارۀ همدیگر شایعه پراکنی نمی کنند، در حالی که در کلیساهای رسمی اغلب چنین موردی وجود دارد. آنها یکدیگر را می شناسند و نسبت به همدیگر مهر می ورزند.

شبانهای شادمان (Happy Pastors)

به عنوان کسی که به مدت دو دهه شبان کلیساها بوده، با دهها هزار شبان در سرتاسر جهان صحبت کرده، و دوستان بسیاری در میان شبان ها دارد، فکر می کنم که بتوانم ادعا کنم که چیزهائی دربارۀ ملزومات شبانی در کلیساهای مدرن می دانم. مثل هر شبانی در کلیسائی مدرن من هم «جنبۀ تاریک» خدمت مذهبی را تجربه کرده ام. حتی برخی مواقع می تواند خیلی تاریک باشد. در واقع، «سبعانه» کلمه ای مناسب برای توصیف این جنبه می تواند باشد.

انتظاراتی که بیشتر شبان ها به طور طبیعی با آن مواجه می شوند، فشارهائی باورنکردنی بر آنها ایجاد می کند که برخی مواقع حتی رابطه شان را با خانوادۀ خود دچار تباهی و فنا می کند. شبان ها به دلایل بسیاری، دلسرد می شوند. آنها باید در یک زمان، سیاست مدار، قاضی، کارفرما، روانشناس، مدیر فعالیت ها، مقاطعه کار ساختمان، مشاور ازدواج، سخنگوی مردم، مدیر، کاشف افکار دیگران و مجری باشند. آنها گاهی خود را در رقابتی خشم آلود با دیگر شبان ها بر سر کسب جایگاهی بهتر در مسیحیت می یابند. آنها زمان کمی برای تربیت معنوی خود دارند. بسیاری احساس می کنند که در حرفۀ خود گیر افتاده اند و حقوق بسیار کمی دریافت می کنند. کسانی که برای عبادت در کلیسا حضور می یابند هم کارفرما و هم مشتری آنها هستند. گاهی این مشتریان و کارفرمایان زندگی را بسیار سخت می کنند.

در مقابل، شبان کلیسای خانگی زندگی راحت تری دارد. اولاً، اگر زندگی او نمونه ای باشد از یک حواری راستین و اطاعتی قاطعانه از فرامین مسیح را تعلیم دهد، بزهای کمی به حضور در گروه او علاقمند خواهند بود. در واقع، شاید جلسات خانگی برای دور نگه داشتن خیلی از بز ها راه خوبی باشد. پس، چنین شبانی قاعدتاً بیشتر بر گوسفندان شبانی خواهد کرد.

دوماً، او می تواند گوسفندان خود را به شیوۀ خاص خود رهبری کند و مورد مهر خود قرار دهد، زیرا او تنها دوازده تا بیست فرد بزرگسال دارد که بر آنها نظارت کند. او می تواند از نزدیکی واقعی با آنها لذت ببرد، درست مثل اینکه پدر خانواده است. او می تواند زمانی را که نیاز دارند به آنها اختصاص بدهد. به خاطر می آورم زمانی که شبان کلیسائی رسمی بودم اغلب احساس تنهائی می کردم. در میان حضار کلیسا به هیچ کس نتوانستم نزدیک شوم، تا دیگران از من رنجیده نشوند به این دلیل که آنها را در میان دوستان نزدیک خود قرار ندادم و شاید نسبت به دوستان من احساس حسادت بکنند. من بسیار مشتاق بودم که به دیگر معتقدان نزدیک شوم، اما ارزش بالقوۀ کسب دوستان واقعی را به خطر نمی انداختم.

در خانوادۀ منسجم کلیسای خانگی، اعضا طبیعتاً شبان را مسئول نگاه می دارند، به طوری که انگار او دوست صمیمی آنهاست نه بازیگری بر روی صحنه.

شبان کلیسای خانگی، می تواند زمان خود را صرف پرورش رهبران کلیساهای خانگی آینده کند و طوری که وقتی زمان تکثیر فرا می رسد آنها آماده باشند. او مجبور نیست به تماشای رهبران امید بخش آینده بنشیند تا استعدادهایشان را از کلیسا به مدرسۀ آموزش انجیل در جایی دیگر ببرند.

او می تواند به راحتی زمان داشته باشد که خدمات مذهبی دیگری را خارج از گروه عبادت کنندگانش انجام دهد. شاید بتواند در زندانها، یاخانه های مراقبت شخصی خدمت مذهبی انجام دهد و یا به بشارت تک به تک برای پناهندگان و تاجران مشغول شود. بسته به تجربه اش، ممکن است بتواند بخشی از زمان خود را برای ایجاد کلیساهای خانگی دیگر، یا ارشاد شبان های جوان تر کلیساهای خانگی که تحت خدمت مذهبی او رشد یافته اند، به کار برد.

هیچ فشاری بر روی او برای اینکه مجری برنامه های صبح یکشنبه باشد، نیست. او هرگز نیازی ندارد تا شب شنبه، موعظه ای سه نکته ای را آماده کند و مدام در این فکر باشد که چطور می تواند این همه انسان که به لحاظ رشد معنوی در سطوح متفاوتی قرار دارند را راضی کند.⁵ او می تواند از تماشای روح القدس که همه حضورش را در گردهمائی ها حس می کنند لذت ببرد و آنها را تشویق کند تا موهبت هایشان را به کار ببرند،. او می تواند در جلسات حضور نیابد و با این وجود همه چیز حتی بدون حضور او به خوبی پیش برود.

او هیچ ساختمانی ندارد که سبب اغفال او شود و هیچ کارمندی ندارد که اداره کند.

او هیچ دلیلی برای رقابت با شبان های محلی دیگر ندارد.

هیچ «هیئت کلیسائی» وجود ندارد که زندگی او را به تیره بختی بکشاند و از طریق آن، جنگ و جدل های سیاسی عادی شوند.

به طور خلاصه، او می تواند آنچه از جانب خدا بر او مقرر شده، باشد. نه آنچه توسط فرهنگ مسیحیت بر او تحمیل شده است. او بازیگر نقش اول، یا رئیس یک کارخانه، و یا مرکز مدار نیست. او شاگرد ساز، و آماده کنندۀ قدوسین است.

گوسفندان شادمان ( Happy Sheep)

کلیساهای خانگی بر طبق انجیل چیزی است که معتقدین واقعاً می خواهند و از آن لذت می برند.

همۀ مؤمنین راستین دوست دارند که رابطه ای حقیقی با دیگر مؤمنان داشته باشند، زیرا عشق خداوند در قلب آنها جاری شده است. چنین روابطی پایه و اساس کلیساهای خانگی است. انجیل از این رابطه به عنوان مشارکت یاد می کند، به این معنا که شخص با دیگر برادران و خواهران زندگی اش را قسمت می کند. کلیساهای خانگی محیطی ایجاد می کنند که مؤمنین کاری را انجام می دهند که از آنها انتظار میرود، و در بسیاری از بخش های «یکدیگر» از عهد جدید یافت می شود. در محیط کلیسای خانگی، مؤمنین می توانند یکدیگر رانصیحت کنند، تشویق کنند، به یکدیگر آموزش اخلاق دهند، آسایش بدهند، تدریس کنند و خدمت کنند. می توانند همدیگر را تشویق به عشق و انجام کارهای نیک کنند، به گناهان خود اعتراف کنند، بار یکدیگر را بر دوش بگیرند، و با سرود های مذهبی، مزامیر و تصنیف های معنوی یکدیگر را پند بدهند. آنها می توانند اشک بریزند با آنانی که می گریند و شادی کنند با آنها که شادمانند. چنین مسائلی صبح روزهای یکشنبه در کلیساهای رسمی، جایی که مؤمنین می نشینند و فقط تماشا می کنند، اغلب رخ نمی دهند. چنانکه یکی از اعضای کلیساهای خانگی به من گفت، «وقتی در میان ما کسی مریض است، وعده غذایی به خانۀ یک غریبه نمی برم زیرا من عضو خدمت مذهبی که برای فقرا آذوقه تهیه میکند شده ام. طبیعتاً وعدۀ غذا را برای کسی که می شناسم و دوست دارم می برم.»

مؤمنان واقعی، از رابطه با یکدیگر لذت می برند. اینکه سالهای متمادی به گونه ای انفعالی بنشینند و به موعظه های نامربوط و طولانی گوش بدهند، بی احترامی به هوش و معنویت آنها است. آنها ترجیح می دهند تا برای در میان گذاشتن و بیان دیدگاههائی که در رابطه با خدا و کلامش به دست می آورند، فرصتی داشته باشند، و کلیساهای خانگی چنین فرصتی را به آنها می دهد. دنبال کردن مدلِ انجیل به جایِ مدلی برخاسته از فرهنگ، هر کس می‌تواند «سرودی، تعلیمی، مکاشفه ای، سخنی در زبان، ترجمه ای داشته باشد» (اول قرنتیان 26:14). در کلیساهای خانگی، هیچ کس در جمع گم نمی شود و توسط گروهی در کلیسا محروم نمی شود.

مؤمنین واقعی دوست دارند که توسط خدا در خدمت باشند. در کلیسای خانگی، فرصت برای همه هست تا باعث برکت دیگران بشود، و مسئولیت ها میان همه تقسیم می شود، بنابراین هیچ کس خستگئی را که میان اعضای کلیساهای رسمی بسیار رایج است، تجربه نمی کند. حداقل، همه می توانند غذائی بیاورند تا با هم صرف کنند، آنچه که در کتاب مقدس به عنوان «ضیافت» یاد شده است (یهودا 12:1). برای بسیاری از کلیساهای خانگی، این وعده غذا مثالی از شام آخر مسیح را، که بخشی از شام فصح واقعی بود، دنبال می کند. شام آخر، آنگونه که پسربچه ای در کلیسای قبلی که من شبانش بودم گفت، «خوراکی مختصر و مقدس از جانب خداوند» نیست. این ایده که در میان غریبه ها و در طول چند ثانیه ای از تشریفات مذهبی، تکۀ کوچکی نان مقدس بخوریم و آب میوه ای بنوشیم، کاملاً برای انجیل و کلیساهای خانگی انجیلی بیگانه است. مفهوم همدلی در مراسم مذهبی زمانی که شاگردانی که یکدیگر را دوست دارند، غذائی را با یکدیگر صرف می کنند، پررنگ تر می شود.

در کلیسای خانگی، پرستش نمایش نیست بلکه ساده، صمیمانه و مشترک است. مؤمنین واقعی، دوست دارند که خدا را به حقیقت و در روح بپرستند.

بُردباری و توازن در عقیده (Doctrinal Balance and Toleration)

در محیط کوچک و صمیمی اجتماعات کلیسای کوچک، همه تعلیمات توسط کسی که می تواند بخواند بررسی می شود. برادران و خواهرانی که همدیگر را می شناسند و به یکدیگر عشق می ورزند تمایل دارند که نقطه نظراتی متفاوت از نظر خودشان را محترمانه بررسی کنند، و حتی اگر گروه به توافق نرسد، شاید خط مشی متفاوتی برگزیند اما همچنان یکدیگر را دوست دارند. هر تعلیمی که توسط عضوی در گروه از جمله مشایخ/ شبانان/ ناظران انجام می شود، تابع آزمون با محبت توسط هر کس دیگری است، زیرا این معلم اعظم (خداوند) در همۀ اعضا زندگی میکند (اول یوحنا 27:2 را ببینید). سبک سنگین کردن ها و رسیدگی های درونی مدلی بر طبق انجیل مانع این می شود که از خط عقیدتی خود خارج شود.

شیوۀ کلیساهای رسمی، معمولاً خلاف این است.، به این صورت که تعالیمشان از آغاز مشخص شده است و کسی آن را مورد اعتراض قرار نمی دهد. در نتیجه، عقاید بد، به طور نامحدود ادامه می یابد، و عقیدۀ آنها محکی برای قبول می شود. به همین دلیل، تنها در یک موعظه نکته ای می تواند منجر به خروج آنی مخالفان شود، مانند آنانیکه از کشتی فرار می کنند، تا موقتاً «معتقدینی همفکر» با خودشان پیدا کنند. آنها می دانند که حتی صحبت با شبان دربارۀ عدم توافق عقایدشان، بی معنا است. حتی اگر او راغب باشد که نظر خود را تغییر دهد، مسلماً قضیه را در کلیسا از خیلی ها از جمله کسانی که در لقب از او بالاتر هستند پنهان می کند. تفاوت های عقیدتی، درون کلیساهای رسمی شبان هائی را به وجود می آورد که از ماهرترین سیاست مداران دنیا هستند، سخنرانانی که با کلیاتی مبهم سخن می رانند و از هرچه که منجر به جدال می شود، اجتناب می کنند، به طوری که همه را به سوی این تفکر که در جبهۀ او قرار دارد سوق می دهند.

روندی نوین (A Modern Trend)

به طور جالب توجهی، کلیساهای رسمی بیش از پیش سازمان های گروهی کوچک درون مدل های نهادینۀ خود ایجاد می کنند، چرا که ارزش شاگردی آنها را متوجه شده اند. برخی کلیساها حتی پا را فراتر گذاشته، مبنای ساختار مرکزی خود را بر گروههای کوچک قرار می دهند و آنها را مهمترین جنبه از خدمت مذهبی خود می دانند. «جلسات جشن» بزرگتر در درجۀ دوم اهمیت در گروههای کوچک قرار دارند (حداقل به صورت نظری).

اینها گامهائی در مسیر درست هستند، و خداوند چنین گام هائی را مبارک می دارد، چنانچه موهبت های او بر ما فراخور اندازه ای است که خواست او را اجابت کنیم. در‌واقع ساختار «کلیساهای سلولی» بیش از کلیساهای رسمی معیار شاگردسازی را آسان می کنند. آنها چیزی میان مدل کلیساهای رسمی و مدل کلیساهای خانگی هستند و عناصر این دو را ادغام می کنند.

چگونه کلیساهای رسمی امروزی که گروههای کوچک دارند، با کلیساهای خانگی قدیمی و امروزی مطابقت پیدا می کنند؟ مسلماً تفاوت هائی وجود دارد.

برای مثال، متأسفانه گروههای کوچک درون کلیساهای رسمی، برخی مواقع برای ترویج مسایلی غلط در کلیساهای رسمی به کار می روند، به خصوص زمانی که انگیزۀ واقعی برای تشکیل گروههای کوچک برای خدمت مذهبی به این منظور است که شبان ارشد، در کلیسا اقتدار پیدا کند. در نتیجه او، مردم را برای رسیدن به اهداف خود استفاده می کند، و گروههای کوچک به خوبی مناسب این نقشه هستند. وقتی این اتفاق می افتد، رهبران گروههای کوچک بنابه آزمون وفاداری نسبت به کلیسای اصلی انتخاب می شوند، و این رهبران نباید خیلی بااستعداد و فرمند باشند، مبادا که ایدۀ غلط در مغز آنها را پر شود که خود می‌توانند موفق باشند. این روش مانع تأثیر گروههای کوچک می شود، و درست مانند هر کلیسای رسمی دیگری رهبران واقعاً فراخوانده شده و مشتاق را به مدارس و سمینارهای انجیل می راند، موهبت های واقعی را از کلیساها می دزد و آنها را به جائی می برد که تنها سخنرانی ساده باشند نه کسانی که عملاً شاگرد مسیح شده اند.

گروههای کوچک در کلیساهای رسمی اغلب کمی بیش از گروههای مشارکتی هستند. شاگردسازی در واقع رخ نمی دهد. از آنجائی که مردم روحاً از صبح های یکشنبه خسته شده اند، گروههای کوچک برخی مواقع بر چیزی غیر از کلام خدا تمرکز می کنند، چرا که نمی خواهند تکراری از صبح های یکشنبه باشند.

گروههای کوچک در کلیساهای رسمی اغلب توسط یکی از کارکنان کلیسا سازماندهی می شوند، به جای اینکه با روح القدس تولد یابند. آنها تبدیل به یکی دیگر از برنامه های بیشمار کلیسا می شوند. مردم بر اساس سن، موقعیت اجتماعی، پیشینه، علایق، وضعیت تأهل و یا محل جغرافیائی دور هم جمع می شوند. بزها اغلب با گوسفندان آمیخته می شوند. تمام این سازماندهی جسمانی به معتقدین یاد نمی دهد که همدیگر را دور از تفاوت ها دوست بدارند. به یاد بیاورید که کلیساهای اولیه ترکیبی از یهودیان و اُمتها بود. آنها مرتباً غذائی را با هم تقسیم می کردند، و این مسأله بر اساس سُنت یهودی ممنوع بود. تصور کنید که جلسات آنها چه تجربه ای از یادگیری بوده است! چه فرصت هائی برای اینکه با عشق گام بردارند! چه شهادتی بر قدرت پیام انجیل! پس چرا ما باید همه را به گروههای متجانس تقسیم کنیم تا از موفقیت گروههای کوچک مطمئن شویم؟

کلیساهای رسمی که گروههای کوچک دارند هنوز هم برنامه های صبح های یکشنبه را دارند، و در این برنامه ها تماشاچی ها برنامه هائی که اجرا می شود را تماشا می کنند. گروههای کوچک هیچ گاه زمان انجام جلسات «واقعی» کلیسای اصلی اجازۀ ملاقات ندارند و این به همه نشان می دهد که در واقع جلسات رسمی مهم ترین هستند. به دلیل این پیغام، اگر نگوئیم اکثریت، خیلی از کسانی که در برنامه های صبح های یکشنبه حضور می یابند به گروههای کوچک نمی پیوندند حتی اگر به این کار تشویق شوند و این را مسأله ای اختیاری می دانند. آنها از اینکه در مهمترین جلسۀ هفتگی حضور می یابند راضی هستند. بنابراین مفهوم گروههای کوچک ممکن است با اهمیت جلوه کند اما مسلماً نمی تواند به اندازۀ برنامه های رسمی یکشنبه ها اهمیت داشته باشد. بهترین فرصت برای رفاقت، شاگردی و رشد معنوی واقعی به شدت کم اهمیت جلوه داده می شود. پیغام غلط به همه ارسال می شود. تشریفات مذهبی رسمی هنوز هم بهترین است.

تفاوت های بیشتر (More Differences)

کلیساهای رسمی همراه با گروههای کوچک هنوز هم مانند شرکتی هِرَمی عمل می کنند که در آنها هر کسی جایگاه خود را در میان مدارج مختلف می داند. مردمی که در رأس قرار دارند ممکن است خود را «رهبران خدمتگزار» بنامند اما در واقع بیشتر شبیه به رئیس اعظم شرکت هستند که تصمیمات اجرائی اتخاذ می کنند. هر چقدر کلیسا بزرگتر باشد، شبان بیشتر از اعضای گلۀ خود فاصله دارد. اگر او شبانی راستین است و بتوانید او را در لحظه ای گیر بیندازید و او به حقیقت اعتراف کند، معمولاً به شما خواهد گفت که زمانی که شبانی گله ای کوچک را می کرد بسیار شادتر بود.

به همین نحو، کلیساهای رسمی همراه با گروههای کوچک هنوز هم، تقسیماتی که میان خدمتگزاران کلیسا و عوام انجام می شود، را ترویج می دهند. رهبران گروههای کوچک در سطحی پائین تر از حرفه ای هائی که حقوق دریافت می کنند هستند. تهیۀ دروس انجیل اغلب بر عهدۀ روحانیون است زیرا رهبران گروههای کوچک با اختیار زیاد مورد اعتماد نیستند. گروههای کوچک اجازه ندارند که شام آخر یا تعمید را انجام دهند. این وظایف مقدس برای نخبگانی که القاب و عناوینی دارند نگاه داشته می شود. آنهائی که در مسسیحیت به خدمت مذهبی حرفه ای فراخوانده می شوند می بایست به مدرسه انجیل یا مدرسۀ علوم دینی بروند تا برای خدمت «واقعی» شایسته شوند و به گروه نخبگان بپیوندند.

گروههای کوچک در کلیساهای رسمی، اغلب نمونۀ کوچکی از جلسۀ بزرگ هستند، که بیش از شصت یا نود دقیقه طول نمیکشند. جائی که یک شخص با استعداد رهبری زمان پرستش را به عهده دارد و شخص با استعداد دیگری تعالیم تائید شده را شرح می دهد. فرصتی برای روح القدس وجود ندارد که از سایرین استفاده کند، مواهبی را میانشان تقسیم کند و خدمات مذهبی را ایجاد کند.

مردم اغلب نسبت به گروههای کوچک کلیساها احساس تعهد ندارند و گاه و بیگاه و به صورت پراکنده در آنها حضور می یابند، و گروهها گاهی موقتی هستند، و به این شکل عمق چنین گروههائی کمتر از کلیساهای خانگی است.

گروههای کوچک کلیساهای رسمی معمولاً در طول هفته ملاقات دارند تا آخر هفته جلساتشان با برنامۀ کلیسائی دیگر تداخل نداشته باشد. در نتیجه، گروهی کوچک و میان هفته ای قاعدتاً از لحاظ زمانی محدویت دارد و برای کسانی که حضور می یابند بیش از دو ساعت طول نمی کشد. برای کسانی که بچه هایشان به مدرسه می روند یا مسیر دوری را باید طی کنند حضور در این اجتماعات غیر ممکن است.

حتی زمانی که کلیساهای رسمی خدمت مذهبی متشکل از گروههای کوچک را ترویج می کنند باز هم ساختمانی وجود دارد که سبب اتلاف پول می شود. در واقع، اگر برنامۀ گروههای کوچک مردم را به سوی کلیساها می کشاند، باز هم پول زیادی صرف برنامه های ساخت و ساز می شود. گروههای کوچک سازمان یافته در کلیساهای رسمی اغلب حداقل به یک کارمند حقوق بگیر اضافی نیاز دارند. این یعنی خرج کردن پول بیشتر برای برنامه ای دیگر در کلیسا.

شاید بدتر از همه، شبان های کلیساهای رسمی با گروههای کوچک، در شاگرد سازی خصوصی خود بی نهایت محدود هستند. آنها گرفتار مسئولیت های زیاد خود هستند و به ندرت زمانی برای شاگردی تک به تک پیدا می کنند. بیشترین کاری که می توانند بکنند تعلیم شاگردی به رهبران این گروههای کوچک است که آن هم اغلب محدود به جلساتی است که یک بار در ماه انجام می شود.

همه اینها برای گفتن این نکته است که به نظر من کلیساهای خانگی در شاگردسازی و شاگرد افزائی برای مسیح، بیشتر از کلیساهای رسمی، بر طبق انجیل هستند و مؤثرتر عمل می کنند. اگرچه خود متوجه هستم که نظر من سُنت صدها سالۀ کلیساها را به سرعت تغییر نمی دهد. بنابراین، از شبان های کلیساهای رسمی می خواهم که کاری در جهت حرکت کلیساهایشان به سوی مدل انجیلی شاگردسازی انجام دهند.⁶ آنها شخصاً می توانند خدمت مذهبی شاگرد ساختن رهبران آینده یا ایجاد گروههای کوچک را بررسی کنند. آنها می توانند «یکشنبه های کلیساهای اولیه» را برگزار کنند، کلیساها را ببندند و همه با هم در خانه ها غذائی تناول کنند و تلاش کنند تا ملاقات هائی درست مانند مسیحیان سه قرن اول شکل دهند.

شبان هائی که در کلیسایشان گروههای کوچک دارند می توانند برخی از این گروههای کوچک را رها سازند تا کلیساهای خانگی تشکیل دهند و ببینند که چه رخ می دهد. اگر گروههای کوچک سالم هستند و توسط شبانها/ مشایخ/ اسقف های فراخوانده از جانب خدا هدایت می شوند، باید به تنهائی هم فعالیت کنند. آنها بیش از کلیساهای غیر وابستۀ نوپا به کلیسای مادر نیاز ندارند. چرا آنها را رها نکنیم؟⁷ پول اعضاء، که به کلیسای مادر می رود، می تواند شبان کلیسای خانگی را حمایت مالی کند.

آیا توضیحات من دربارۀ کلیساهای خانگی به این معناست که چیز خوبی وجود ندارد که دربارۀ کلیساهای رسمی بگوئیم؟ مسلماً این طور نیست. کلیساهای رسمی تا زمانی که شاگردانی دارند که مسیح را اطاعت می‌کنند و در آنجا تعلیم می بینند، باید مورد تقدیر قرار بگیرند. اگرچه اعمال و ساختار آنها گاهی بیش از آنکه کمک باشند، مانعی هستند در برابر هدفی که مسیح پیش رویمان گذارده است و اغلب شبان کُش هستند.

درگردهمائیهای کلیسای خانگی چه رخ می دهد؟

(?What Happens at a House Church Gathering)

لزومی ندارد که همۀ کلیساهای خانگی به یک روش عمل کنند و تفاوت های زیادی می تواند وجود داشته باشد. هر کلیسای خانگی باید ویژگیهای کوچک فرهنگی و اجتماعی خود را منعکس کند– این یکی از دلایل موفقیت زیاد کلیساهای خانگی در بشارت مسیحیت است، به خصوص در کشورهائی که فرهنگ مسیحیت در آنها وجود ندارد. اعضای کلیساهای خانگی همسایگانشان را به کلیسا که برایشان کاملاً بیگانه است و در آن تشریفات مذهبی که آن هم کاملاً برایشان بیگانه است، انجام می شود، دعوت نمی کنند چرا که این دو موانع بزرگی در مسیر تغییر کیش هستند. بلکه آن‌ها همسایگانشان را به صرف غذا در کنار دوستانشان دعوت می کنند.

وعده غذائی معمولی غالباً جزئی اساسی در کلیساهای خانگی است. در خیلی از کلیساهای خانگی این وعده غذا شامل شام خداوند و یا خود آن است. هر کلیسای خانگی می تواند در بارۀ چگونگی نشان دادن اهمیت معنوی آن تصمیم بگیرد. همان طور که قبلاً گفته شد، شام اصلی خداوند در واقع وعده غذائی برای عید فصح بود که خود مفهوم معنوی به همراه داشت. برگزاری شام خداوند به عنوان وعده ای غذا یا بخشی از آن نمونۀ آشکاری از عادتی است که معتقدین اولیه زمانی که گرد هم می آمدند انجام می دادند. ما از مسیحیان اولیه می خوانیم:

در فراگیری تعالیم رسولان خویشتن را کوشا می نمودند و پایبند مشارکت برادرانه و تقسیم نان و دعا بودند….هر روز، یک دل و کوشا به معبد می رفتند و در خانه های خویش نان قست می کردند و طعام خود را باهمدیگر به شادی و صفای دل می خوردند (اعمال رسولان 42:2 و 46، با تأکید بیشتر).

مسیحیان اولیه به معنای واقعی کلمه قرص نان را میان یکدیگر تقسیم می کردند، چیزی که در فرهنگشان بود و عملاً در همه وعده غذاهائی که با هم می خوردند اتفاق می افتاد. آیا تقسیم نان در حین تناول غذا مفهوم معنوی خاصی برای مسیحیان اولیه داشت؟ انجیل به طور حتمی این را نمی گوید. هرچند، ویلیام بارکلی (William Barclay) در کتاب خود، شام خداوند مینویسد، «شکی نیست که شام خداوند به عنوان وعده غذائی در میان اعضای خانواده یا میان دوستان در خانه ای خصوصی آغاز شد… مسئلۀ تکۀ کوچکی نان و جرعه ای شراب اصلاً ارتباطی با شام خداوند و اصل آن ندارد… شام خداوند در اصل وعده غذائی خانوادگی در خا نه و میان چند دوست بود.» جالب است که هر عالمِ امروزی انجیل با بارکلی موافق است، اما کلیسا هنوز هم به جای پیروی از کلام خدا در این مسئله سُنت خود را انجام می دهد!

مسیح به حواریون خود فرمان داد که به شاگردانشان اطاعت تمام فرامین او را آموزش دهند، بنابراین زمانی که مسیح به آنها فرمان داد که به یاد او نان و شراب را با هم بخورند، آنها نیز باید همین را به شاگردان خود آموزش دهند. آیا این فرمان در غذائی معمولی قابل انجام است؟ مطمئناً زمانی که سخنان پولس را خطاب به قرنتیان می خوانیم این گونه به نظر می رسد:

پس چون گرد هم می آیید [ و منظور او ملاقات در ساختمان های کلیسا نیست، زیرا در آن زمان ساختمان کلیسائی وجود نداشت] شام خداوند را نمی خورید، چه آنگاه که بر سر سفره می نشینید، هر کس نخست شام خویش را می خورد؛ یکی گرسنه می ماند در حالی که دیگری مست است (اول قرنتیان 20:11-21، با تأکید بیشتر).

اگر پولس دربارۀ شام خداوند آنگونه که در کلیساهای امروزی برگزار می شود صحبت می کرد، این سخنان چه معنائی داشتند؟ آیا تا به حال درباره مشکل اشخاص در کلیساهای امروزی زمانی که ابتدا شام خود را می خورند و یکی گرسنه می ماند درحالی که دیگری مست است چیزی شنیده اید؟ چنین سخنانی تنها زمانی معنا می یابند که شام خداوند به همراه وعده غذائی واقعی انجام شود. پولس ادامه می دهد:

پس آیا خانه بهر خوردن و نوشیدن ندارید؟ یا کلیسای خدا را خوار می دارید [به یاد داشته باشید، پولس دربارۀ ساختمان کلیسا نمی نوشت، بلکه منظور او گردهم آمدن مردم، کلیسای واقعی خداوند، بود] و می خواهید کسانی را که هیچ ندارند شرمسار سازید؟ شما را چه گویم؟ ستایشتان کنم؟ در این باب ستایشتان نمی کنم (اول قرنتیان 22:11 ).

اگر آنچه در حال انجام بود در زمان صرف غذائی واقعی نبود، چطور مردمی که چیزی نداشتند احساس شرم می کردند؟ پولس به این حقیقت اشاره می کند که برخی از مؤمنان قرنتیان که زودتر از بقیه رسیده بودند، بدون اینکه منتظر دیگران بمانند غذای خود را خورده بودند. زمانی که آنهائی که فقیر بودند و غذائی نداشتند که با خود بیاورند تا هنگام شام میان همه تقسیم شود رسیدند، نه تنها گرسنه ماندند بلکه شرمسار نیز شدند، چرا که کاملاً واضح بود که چیزی با خود نیاورده اند.

بلافاصله بعد از این، پولس بیشتر دربارۀ شام خداوند نوشت، آئین دینی که «از خداوند یافت» (اول قرنتیان 23:11) و آنچه در اولین شام خداوند رخ داده بود را بر شمرد (اول قرنتیان 24:11-25 را ببینید). سپس به قرنتیان دربارۀ خوردن ناشایستۀ شام خداوند هشدار داد با بیان اینکه اگر کسی خود را نیازماید، در واقع محکومیت خود را به شکل ضعف، بیماری و مرگ زود هنگام می خورد و می آشامد (اول قرنتیان 26:11-32 را ببینید).

بعد اینگونه نتیجه گیری کرد:

پس بدین سان ای برادران، آنگاه که بهر شام گرد می آئید، منتظر یکدیگر بمانید. اگر کسی گرسنه است، در خانۀ خود بخورد تا بهر محکومیت خویش گرد هم نیائید( اول قرنتیان 33:11-34).

از روی قراین، گناهی که در زمان خوردن شام خداوند انجام شده بود، بی ملاحظگی نسبت به دیگران بود. پولس دوباره هشدار داد که کسانی که در جائی که قرار است غذائی معمولی را همه با هم بخورند، ابتدا غذای خود را می خورند در معرض محاکمه شدن (یا تأدیب شدن) توسط خداوند قرار دارند. راه حل ساده بود. اگر کسی به قدری گرسنه بود که نمی توانست منتظر دیگران بماند، باید قبل از اینکه به گرد هم بیاید چیزی در خانه می خورد. و آنهائی که زودتر می رسیدند باید برای وعده غذائی که در واقع یا شام خداوند بود یا جزئی از آن، منتظر کسانی که دیرتر می آمدند می ماندند.

زمانی که به کل متن می نگریم، مشخص می شود که منظور پولس این بود که شام خداوند که خورده می شد، باید طوری بود که برای خداوند خوشایند است، بدین گونه که عشق و توجه به یکدیگر در آن بازتاب می شد.

در هر حال کاملاً واضح است که کلیسای اولیه شام خداوند را به عنوان بخشی از وعدۀ غذائی معمولی در خانه ها بدون اینکه توسط روحانیون اداره شوند برگزار می شد.

نان و شراب (Bread and Wine)

ماهیت عناصری که در شام خداوند بودند مهم ترین مسئله نیست. اگر قرار است تلاش کنیم که شام خداوند را بطور اصلی تقلید کنیم، باید محتویات نان و نوع انگوری که از آن شراب ساخته شده بود را به طور دقیق بدانیم. (برخی از پدران کلیسا در طول چند قرن اول دستور اکید دادند که شراب باید با آب رقیق شود، در غیر این صورت عشا ربانی به درستی انجام نمی شود.)

نان و شراب از مهمترین عناصر رایج غذاهای یهودیان باستان بود. مسیح برای دو چیزی که بسیار رایج بودند، غذاهائی که در واقع همه به طور روزانه استفاده می کردند، اهمیت زیادی قائل شد. اگر او در فرهنگی دیگر در زمانی دیگر از تاریخ بود، ممکن بود اولین شام خداوند متشکل از پنیر و شیر بز، یا کیک برنج و آب آناناس باشد. پس هر آشامیدنی و غذائی می توانست در وعده ای معمولی که حواریون با هم تناول می کردند، نمایان گر جسم و خون مسیح باشد. مسئلۀ مهم اهمیت معنوی است. نباید منظور قانون را مورد غفلت قرار دهیم در حالی که سخت از آن قانون پیروی میکنیم.

لزومی ندارد که غذاهای معمولی را بسیار رسمی تلقی کنیم. مسیحیان اولیه، چنانچه قبلاً خواندیم، «در خانه های خویش نان قست می کردند و طعام خود را با همدیگر به شادی و صفای دل می خوردند» (اعمال رسولان 46:2، با تأکید بیشتر). ولی در بخشی از غذا که از فداکاری مسیح یاد میکنیم و عناصر مصرف می شوند باید جدی باشیم. همیشه قبل از خوردن شام خداوند در خور و مناسب است که خود آزمائی کنیم، چنانچه از سخنان موقر پولس که به معتقدین قرنتیان در رسالۀ اول به قرنتیان17:11-34 هشدار داد مشخص است. هرگونه سرپیچی از فرمان مسیح دربارۀ عشق ورزیدن نسبت به یکدیگر منجر به تنبیه شخص توسط خداوند می شود. هر نزاع و تفرقه ای باید قبل از غذا حل شود. همۀ مؤمنان باید خودآزمایی کنند و به گناهان خود اعتراف کند، که بنابر سخنان پولس این همان «داوری خویشتن» است.

روحی که از طریق جسم آشکار می شود

(The Spirit Manifested Through the Body)

قبل و بعد از هر جلسه ای که در آن عبادت، تعلیم و موهبت های الهی مطرح می شد، وعده غذائی معمولی می تواند وجود داشته باشد. هر کلیسای خانگی روال کار خود را تعیین می کند، و حتی این روال ممکن است از ملاقاتی تا ملاقاتی دیگر در همان کلیسای خانگی متفاوت باشد.

در کتاب مقدس کاملاً مشهود است که جلسات کلیساهای اولیه تقریباً متفاوت از خدمات کلیساهای رسمی امروزی بودند. به خصوص، رسالۀ اول قرنتیان 11-14 نسبت به آنچه مسیحیان اولیه در جلساتشان انجام می دادند به ما بصیرت کافی می دهد، و هیچ دلیلی ندارد که فکر کنیم روال کار کلیساهای اولیه را امروز نمی توان و نباید پی گرفت. همچنین واضح است که آنچه در جلسات کلیساهای اولیه رخ می داد، و پولس راجع به آن توضیح می دهد، تنها در گروههای کوچک قابل اجرا است. منطقی است که آنچه پولس توضیح می دهد درگردهمائی های بزرگ قابل انجام نبوده است.

من اولین کسی خواهم بود که اقرار می کند آنچه پولس در چهار فصل رسالۀ اول به قرنتیان توضیح می دهد را نمی فهمد. اگرچه، واضح به نظر می رسد که برجسته ترین ویژگی گردهمائی های توضیح داده شده در فصل های 11-14 از رسالۀ اول قرنتیان، حضور روح القدس میان آنها و آشکار شدن وی از طریق اعضای پیکر مسیح است. او برای سازندگی کل پیکر به هر شخص موهبتی عطا کرد.

پولس حداقل نُه عطا را نام می برد: نبوت، انواع زبان ها، عطای ترجمۀ آنها، کلام علم، کلام حکمت، قوۀ تمیز روحها، عطاهای شفا، ایمان، و قدرت انجام معجزات. او نمی گوید که تمام این عطاها در هر گرد همائی نمودار می شوند، بلکه مطمئناً به امکان استفاده از آنها اشاره می کند و برخی از تجلیات روح القدس را در رسالۀ اول به قرنتیان 26:14 به طور خلاصه بیان می کند:

چه نتیجه می گیریم ای برادران؟ آنگاه که گرد هم می آیید. هر کس می تواند سرودی، تعلیمی، مکاشفه ای، سخنی در زبان، ترجمه ای داشته باشد. تمام اینها بدان سان صورت پذیرد که موجب سازندگی شود.

بیائید این پنج تجلی معمول را برسی کنیم، و در فصل دیگری نُه عطای روح القدس را که در رسالۀ اول قرنتیان8:12-10 ذکر شده است کاملاً بررسی کنیم.

اولین مورد سرود است. سرودهائی که از جانب روح القدس عطا می شوند توسط پولس در دو نامۀ دیگر او به کلیساها، با تأکید او بر جایگاه آنها در گردهمائی های مسیحیان، ذکر شده است.

از شراب مست نشوید؛ این کار جز به کامجوئی نمی انجامد، بلکه از روح آکنده شوید. در میان خود مزامیر و سرودها و غزل های الهام شده بخوانید. آواز سر دهید و خداوند را از صمیم دل بستایید(افسسیان 18:5-19 ).

کلام مسیح به وفور نزد شما ساکن باشد، با تذکرهائی که به هم می دهید، یکدیگر را در کمال حکمت تعلیم دهید. بهر خدا از صمیم دل و با قدرشناسی، مزامیر و سرودها و غزل های الهام شده سر دهید(کولسیان 16:3).

تفاوت میان مزامیر، سرودها و غزل های الهام شده مشخص نیست، اما نکتۀ اساسی این است که همۀ آنها بر اساس کلام مسیح و الهام شده از جانب روح القدس هستند و باید توسط مؤمنان سروده شوند تا یکدیگر را تعلیم و پند دهند. مطمئناً بسیاری از سرودها و نغمه هائی که مؤمنان درطول تاریخ کلیساها سر داده اند در یکی از این گروه ها قرار می گیرند. متأسفانه، تعداد زیادی از سرودها و نغمه ها امروزی فاقد مفاهیم انجیلی هستند و این نشان می دهد که الهام شده از جانب روح القدس نیستند، و از آنجائی که بسیار سطحی هستند، ارزشی برای تعلیم و پند معتقدان ندارند. با این حال، معتقدانی که در کلیساهای خانگی جمع می شوند باید انتظار این را داشته باشند که روح القدس نه تنها به هر شخصی برای استفاده از سرودهای شناخته شدۀ مسیحی، چه جدید و چه قدیمی، الهام می کند، بلکه سرودهای خاصی را به برخی از اعضاء عطا می کند که می تواند برای سازندگی مورد استفاده قرار گیرد. حقیقتاً چقدر عالی است که کلیساها سرود مخصوص خود را، که الهام شده از جانب روح القدس است، داشته باشند!

تعلیم (Teaching)

دومین مورد در فهرست پولس تعلیم است. این هم نشان می دهد که هر کس میتواند در گردهمائی ها تعلیمی که الهام شده از جانب روح القدس است را مطرح کند. البته هر تعلیمی باید بررسی می شد تا مشخص شود که آیا بر طبق تعالیم رسولان است یا نه (همانطوری که همه پایبند آن بودند: اعمال رسولان 42:2 را ببینید.) و ما امروز هم باید همین کار را بکنیم. اما توجه داشته باشید که نه در اینجا و نه در عهد جدید هیچ نشانه ای وجود ندارد مبنی بر اینکه یک نفرِ به خصوص هر هفته در جلسات کلیساهای محلی موعظه می کرد و گردهمائی را اداره می کرد.

در معبد اورشلیم که رسولان در آن تعلیم می دادند گردهمائی های بزرگتری وجود داشت. می دانیم که به مشایخ هم مسئولیت هائی برای تعلیم در کلیساها داده می شد، و اینکه برخی از مردم برای خدمت تعلیم فراخوانده می شوند. پولس هم در عام و هم خانه به خانه بسیار تعلیم می‌داد (اعمال رسولان20:20 را ببینید). ولی در گردهمائی های کوچک مؤمنان، روح القدس ممکن است اشخاص دیگری را برای تعلیم، به غیر از رسولان، مشایخ یا معلمان به کار گیرد.

زمانی که بحث پیرامون تعلیم است، به نظر می رسد که ما نسبت به کلیساهای اولیه این مزیت را داریم که همه نسخه هائی از انجیل برای خود داریم و به جلساتمان می آوریم. از سویی دیگر، دسترسی آسان ما به انجیل سبب شده است که آئین را برتر از دوست داشتن خداوند با تمام وجود و دوست داشتن همسایه را به اندازۀ خودمان، قرار دهیم و در نتیجه فاقد حیاتی باشیم که کلام خداوند با خود می‌آورد. ما به حد مرگ پُر از آئین هستیم. بسیاری از گروهای کوچک که انجیل را مطالعه می کنند، مانند صبحهای یکشنبه کلاً نامربوط و کسل کننده هستند. یک قاعدۀ خوب که در رابطه با تعالیم کلیساهای خانگی می توانیم در پیش بگیریم این است: شاید بچه های بزرگتر خستگی خود را مخفی نکنند، اما احتمالاً بزرگترها این کار را می کنند. بچه ها حقیقت سنجهای خوبی هستند.

مکاشفه (Revelation)

مورد سوم فهرست پولس «مکاشفه» است. مکاشفه به معنای هر چیزی است که توسط خداوند بر برخی از اعضای این پیکر فاش می شود. برای مثال، پولس جریان دیدار یک بی ایمان از گردهمائی مسیحیان را ذکر می کند و اینکه چطور ممکن است توسط عطاهای نبوت «اسرار دل او …آشکار گردد.» نتیجه این است که او مورد «نکوهش» و «داوری» قرار خواهد گرفت و «با روی بر خاک می افتد و خدا را می پرستد و اعلام می کند که خدا به راستی در میان شماست» (اول قرنتیان 24:14-25).

در اینجا باز هم حضور روح القدس جنبه ای لازم از گردهمائی های کلیسا است، و چنین اتفاقات ماوراء طبیعی به دلیل حضور او رخ می داد. مسیحیان اولیه واقعاً اعتقاد داشتند که مسیح وعده داد که: «چون دو یا سه تن به نام من گرد آیند، آنجا میان آنها باشم» (متی 20:18). در صورت حضورخود مسیح در میان آنها، معجزه میتوانست رخ دهد. آنها به معنای واقعی «بر حسب روح خدا پرستش کردند» (فلیپیان 3:3).

در هر حال، نبوت، که بیشتر راجع به آن صحبت خواهم کرد، شامل مکاشفه در قلب مردم است. اما مکاشفه می تواند در مورد چیزهای دیگر و به وسیله های دیگر مانند خواب ها و رؤیاها به انسانها داده شود (اعمال رسولان 17:2 را ببینید).

زبانها و عطای ترجمۀ آنها (Tongues and Interpretation)

در فهرست پولس دو عطا وجود دارند که با هم کار می کنند: زبانها و عطای ترجمۀ آنها. در قُرنتس سخن گفتن به زبانها بسیار زیاد و حتی به حد افراط وجود داشت. یعنی مردم در جلسات کلیسا به زبانهای روح سخن می گفتند و ترجمه ای انجام نمی شد، بنابراین کسی نمی دانست چه گفته میشد. ممکن است با خود فکر کنیم که گناه قرنتیان چه بود، چراکه به نظر می آید مقصر روح القدس بود که به مردم زبانها را عطا کرده بود بدون اینکه موهبت ترجمه را به آنها عطا کند. پاسخی بسیار قانع کننده برای این پرسش وجود دارد که در فصل های بعد به آن خواهم پرداخت. به هر حال، پولس صحبت به زبانها را ممنوع نکرد (کاری که بسیاری از کلیساهای رسمی انجام می دهند). بلکه، ممنوع کردن سخن گفتن به زبان های مختلف را ممنوع کرد، و اعلام کرد که این فرمان خداوند است (اول قرنتیان 37:14-39)!⁸ سخن گفتن به زبان ها اگر به درستی استفاده می شد، موهبتی بود که که می توانست این پیکر را تهذیب کند و حضور ماوراء طبیعی خداوند را در میان آنها تصدیق کند. این خداوند بود که از طریق مردم سخن می گفت، و حقیقت و خواست خود را به یاد آنها می آورد.

پولس در فصل چهارده، برای برتری نبوت بر سخنان ترجمه نشده موردی قوی را می آورد. او شدیداً قرنتیان را به میل به نبوت تشویق کرد و این نشان می دهد که عطاهای روح القدس بیشتر نزد کسانی آشکار می شود که آنها را می طلبند. به همین صورت، پولس مؤمنان تسالونیکی را اینگونه نصیحت کرد، «روح را خاموش مسازید؛ عطاهای نبوت را ناچیز مگیرید» (اول تسالونیکیان 5:19). این نشان می دهد که مؤمنان ممکن است با برخورد نادرستی که نسبت به عطای نبوت دارند، روح القدس را «فرونشانند» یا «آتش آن را خاموش سازند.» بی شک به همین دلیل است که عطای نبوت اینقدر کم میان مؤمنان امروز آشکار می شود.

چطور آغاز کنیم (How to Start)

کلیساهای خانگی توسط روح القدس و از طریق خدمت مذهبی مؤسسی یا شیخ/ شبان/ اسقفی که به او توسط خداوند الهام الهی کلیسای خانگی عطا شده است، ایجاد میشوند. فراموش نکنید که شیخ/ شبان/ اسقف از منظر کیساهای رسمی ممکن است منسوب به شخص روحانی بالغ ولی غیر حرفه ای باشد. هیچ مؤسس کلیسای خانگی نیاز به تحصیلات رسمی خدمت مذهبی ندارد.

زمانی که الهام برای ایجاد کلیسای خانگی توسط روح القدس به شخص بنیان گذار داده شد، لازم است که او از خداوند طالب دیگر کسانی که ممکن است به او بپیوندند باشد. با تثبیت هدایت او، خداوند او را در مسیر کسانی قرار خواهد داد که رویائی مانند رویای او دارند. یا ممکن است نزد بی ایمانان پذیرا هدایت شود تا آنها را به سوی مسیح هدایت کند و در کلیسای خانگی آنها را مرید مسیح کند.

کسانی که کلیسائی خانگی را بنیان می نهند باید بدانند که زمان لازم است تا اعضاء در آن با یکدیگر احساس راحتی کنند و یاد بگیرند که با روح القدس ارتباط بیابند و لبریز از او شوند. آزمون و خطا هم در مسیر وجود خواهد داشت. مفهوم شرکت همۀ اعضاء، رهبری خادمانه بر اساس انجیل، مجهز کردن مشایخ، هدایت و عطاهای روح القدس، وعده غذای معمولی، فضائی صمیمی اما معنوی برای کسانی که تنها با خدمات کلیساهای رسمی آشنا هستند، بیگانه است. بنابراین داشتن لطف و صبر در روزهای ابتدائی کلیسای خانگی عاقلانه است. ساختار کلیسای خانگی ممکن است در ابتدا شبیه به مطالعۀ خانگی انجیل باشد، که در آن شخصی عبادت را هدایت می کند، دیگری تعالیمی را که از قبل آماده کرده است با دیگران در میان می گذارد، و بعد جلسه با مجالی برای دعای همگانی، هم صحبتی و تناول غذا به پایان می رسد. گرچه، زمانی که ساختار کلیسای خانگی بر طبق انجیل توسط گروه مطالعه می شود، شیخ/شبان/ اسقف باید اعضاء را به تلاش برای رسیدن به بهتریت از نظر خداوند تشویق کند. بعد، با شادمانی ادامه دهید!

جلسات کلیسای خانگی می تواند هر هفته در خانۀ یکی از اعضاء برگزار شود، یا همیشه در خانۀ یک نفر باشد. زمانی که هوا خوب است، برخی از کلیساهای خانگی گهگاه، به فضای زیبای بیرون خانه منتقل می شوند. هیچ اجباری نیست که جلسات صبح های یکشنبه برگزار شود، بلکه می توان هر زمانی که برای همۀ اعضاء خوب است جلسات را برگزار کرد. در آخر، بهترین حالت این است که با تعداد اعضای کم و حداکثر تا دوازده نفر شروع کنیم.

چطور از یک مؤسسه تبدیل به کلیسای خانگی شویم

(How to Transition from Institution to House Church)

به احتمال زیاد، بسیاری از شبان هائی که که این کتاب را می خوانند، در کلیساهای رسمی مشغول به کارند، و شاید تو، خوانندۀ عزیز هم یکی از آنها باشی. اگر سخنان من به دل شما نشسه است و نسبت به کلیسائی که توضیح دادم احساس اشتیاق دارید، پس حتما در ذهن خود به دنبال راهی برای ایجاد تحول هستید. تشویق میکنم که عجولانه پیش نروید. با آموزش حقایق انجیل و انجام هر آنچه در چهارچوب ساختار وجودی خود دارید آغاز کنید، تا بتوانید شاگردانی تعلیم دهید که از فرامین مسیح اطاعت کنند. شاگردان حقیقی زمانی که ساختار کلیسا بر مبنای انجیل را می فهمند بیشتر تمایل دارند که تعویض جا بدهند. بزها و مردم مذهبی بیشتر تمایل دارند که مانع چنین تبدیل و تحولی شوند.

ثانیاً، آنچه کتاب مقدس در این باره می گوید مطالعه کنید و به جماعت حاضر در کلیسا دربارۀ کلیسای خانگی و برکات اصلی آن تعلیم دهید. سرانجام می توانید برنامه های وسط هفته یا یکشنبه ها را لغوکنید و در خانه ها جلسات هفتگی برگزار کنید که توسط مؤمنان بالغ اداره شوند . همه را تشویق به حضور یافتن کنید. به طور فزاینده، این جلسات را طرح ریزی کنید تا بتوانید تا حد امکان مدل انجیلی کلیسای خانگی را به اجرا درآورید. سپس، به مردم فرصت دهید که لذت بردن از برکات گروه کوچکشان را آغاز کنند.

وقتی که همه از جلسات خانگی لذت می برند، می‌توانید اعلام کنید که یکشنبه ای در ماه آینده «یکشنبۀ کلیسای اولیه» خواهد بود. این یکشنبه، ساختمان کلیسا بسته خواهد شد و درست مانند کلیسای اولیه همه در خانه ها ملاقات خواهند داشت و از خوردن غذا در کنار یکدیگر، شام خداوند، هم صحبتی، دعا، عبادت، تعالیم مشترک و موهبت های الهی لذت خواهند برد. این نوعی موفقیت است، چنین جلساتی را می توانید یک یکشنبه درهر ماه برگزار کنید و به مرور آن را به دو و سه یکشنبه در ماه افزایش دهید. نهایتاً می توانید کاری کنید که هر کدام از گروهها، کلیسای خانگی مستقلی باشد، آزادانه رشد کند و شاید این گروهها هرچند ماه یکبار با هم جلسات بزرگتری را برگزار کنند.

تمام این جریان تبدیل و تحول که شرح دادم، شاید یک تا دوسالی طول بکشد.

یا اگر می خواهید محتاطانه تر عمل کنید، می توانید جلسات خانگی را با حضور علاقمندترین اعضاء شروع کنید و خودتان آن را هدایت کنید. (فراموش نکنید که لزومی ندارد کلیساهای خانگی حتماً در روزهای یکشنبه ملاقات داشته باشند.) می توان این کار را به عنوان یک آزمایش انجام داد و مطمئناً تجربه ای آموزنده برای همه خواهد بود.

اگر موفقیت آمیز بود، ناظری را تعیین کنید و گروه را آزاد بگذارید تا تبدیل به کلیسای مستقلی شود که تنها یک بار در ماه در برنامه های رسمی روز یکشنبه حضور می یابند. به این صورت کلیسای جدید هنوز هم بخشی از کلیسای مادر خواهد بود، و اعضای کلیساهای رسمی نگاهی منفی به آنها نخواهند داشت. همچنین می تواند بر افراد دیگر در کلیسا تأثیر بگذارد تا دربارۀ ملحق شدن به کلیسای خانگی بنیان نهاده شده توسط کلیسای رسمی فکر کنند.

اگر گروه اول رشد کند، آن را به دو قست تقسیم کنید به طوری که هر دو گروه رهبر و عطایای کافی در میان اعضایشان داشته باشند. دو گروه می توانند هر دو یا سه ماه یک بار جلسات بزرگتری در فرصت هائی که هر دو موافق هستند برگزار کنند.

صرف نظر از راهی که در پیش دارید، نگاهی مداوم به هدف خود داشته باشید، حتی زمان نا امیدی، که کم نخواهد بود. کلیساهای خانگی متشکل از مردم هستند و مردم معمولاً سبب مشکل می شوند. تسلیم نشوید!

بسیار بعید است که همۀ افراد کلیسای رسمی دست به چنین تبدیلی بزنند، پس باید تصمیم بگیرید که شخصاً از چه نقطه ای آغاز می کنید تا خود را کاملاً وقف کلیسای خانگی یا گروهی از کلیساهای خانگی بکنید و کلیسای رسمی را رها کنید. آن روز، برایتان روزی بسیار مهم خواهد بود.

کلیسای ایده‌آل ( The Ideal Church)

آیا در نظر خداوند، واقعاً شبان کلیسای خانگی مؤفق تر از شبان کلیسائی است که ساختمانی عظیم دارد و هزاران نفر در روزهای یکشبه در آن حضور می یابند؟ بله، اگر او با پیروی از مدل مسیح تعداد شاگردان مطیع و افراد شاگرد ساز را زیاد کند، به طوری که بر خلاف جلسات بزهای روحانی باشد که هفته ای یکبار برای دیدن کنسرت و گوش دادن به سخنرانی جالبی که پر از آیات خارج از متن است، گرد هم می آیند.

شبانی که تصمیم می گیرد مدل کلیسای خانگی را اجرا کند، هرگزجمعیت عبادت کنندگان زیادی نخواهد داشت. اما به مرور ثمره ای دیرپا خواهد داشت، چرا که شاگردان او شاگرد خواهند ساخت. بسیاری از شبان هائی که جمعیت عبادت کنندۀ «کوچک» در حدود چهل یا پنجاه نفر دارند و تلاش می کنند که که این تعداد را افزایش دهند باید طرز فکر خود را اعتدال دهند. کلیساهای آنها شاید در حال حاضر خیلی بزرگ باشد. شاید بهتر است دیگر برای رسیدن به ساختمانی بزرگتر دعا نکنند و به جای آن دربارۀ اینکه چه کسی باید رهبری دو کلیسای خانگی جدید را بکند، دعا کنند. (لطفاً زمانی که این مسئله رخ داد به فرقۀ خود نامی جدید و به خود لقب «اسقف» ندهید!)

باید دربارۀ کلیسا این طرز فکر که بزرگتر بهتر است را ریشه کن کنیم. اگر قرار است که بر اساس انجیل داوری کنیم، گروهای متشکل از صدها تماشاچی، و نه شاگرد، که در ساختمانی خاص ملاقات می کنند، تقریباً عجیب و بیگانه هستند. اگر هر یک از رسولان ابتدائی کلیساهای رسمی امروز را می دیدند، سخت تعجب می کردند!

ایراد نهائی (A Final Objection)

اغلب گفته می شود که در جهان غرب مسیحیت بخشی از فرهنگ مردم شده است و آنها به این دلیل طرح دیدار در جلسات خانگی را نمی پذیرند. واین به عنوان دلیلی برای پایبندی به مدل کلیساهای رسمی بیان می شود.

اولاً، ثابت شده است که اینگونه نیست، چرا که جنبش کلیسای خانگی حرکت سریعی در غرب دارد.

ثانیاً، در حال حاضرمردم برای مهمانی، خوردن غذا، هم صحبتی، مطالعۀ انجیل و گروههای خانگی به خوشی در خانه ها دیدار می کنند. پذیرفتن ایدۀ کلیسای خانگی تنها به کمی تغییر فکری نیاز دارد.

ثالثاً، درست است که مردم مذهبی، «بزهای روحانی،» هرگز نظریۀ کلیسای خانگی را نخواهند پذیرفت. آنها هرگز کاری نمی کنند که در نگاه همسایگانشان عجیب به نظر بیایند. اما شاگردان حقیقی مسیح، زمانی که پایه و اساس انجیلی مدل کلیسای خانگی را درک می کنند، مطمئناً آن را قبول می کنند. آنها سریع تشخیص می دهند که چقدر ساختمان های کلیسا برای شاگردی مسیح غیرضروری هستند. اگر می خواهید کلیسائی بزرگ با «چوب یا علف یا کاه» بنا کنید (اول قرنتیان 12:3 را ببینید)، شما به ساختمان نیاز خواهید داشت، اما نهایتاً تمامش در آتش خواهد سوخت. اما اگر می خواهید تعداد شاگردان و شاگردسازان را زیاد کنید، کلیسای عیسی مسیح را با «طلا، نقره یا جواهر» بسازید و بعد دیگر نیازی به حرام کردن پول و انرژی برای ساختمان ها ندارید.

جالب است که عظیم ترین جنبش بومی و بشارتی در جهان امروز، «بازگشت به اورشلیم» که جنبش کلیساهای خانگی چین است، روشی خاص برای بشارت به کشورهای پنجرۀ 40/10 اتخاذ کرده است.آنها می گویند، «ما هیچ تمایلی برای ساختن حتی یک ساختمان کلیسا در هیچ کجا نداریم! این کار سبب می شود که پیغام انجیل سریعتر گسترش یابد، کشف آن برای مقامات مخالف کلیسا مشکل تر است و ما را قادر می سازد که همۀ دارائیمان را مستقیماً به سوی انتشار پیام انجیل صرف کنیم.»⁹ مثالی عاقلانه و مطابق انجیل که می توانیم دنبال کنیم.

1 مطلب «عیسی و پول» را تحت عناوین انجیلی در صفحۀ اصلی سایت www.shepherdserve.org ببینید.

2 گرچه ممکن است افراط گرایانه به نظر برسد، تنها دلیل ساخت بنا برای کلیساها کمبود رهبرانی است که کلیساهای خانگی کوچک را نظارت کنند، که خود نتیجۀ شاگردی ضعیف رهبران در کلیساهایِ رسمی است. آیا ممکن است که شبان هایِ کلیساهایِ بزرگ رسمی، واقعاٌ در محروم کردن شبان های فراخوانده شده از جانب خدا در میان عبادت کنندگان خدمت مذهبی راستین آنها،گناهکار باشند؟ بله.

3 این نسبت یک به ده یا بیست، نباید به عنوان تندروی شبانی در پرتو مدل انجیلی مسیح برای ایجاد دوازده حواری در نظر گرفته شود و موسی برای هر ده نفر قضاتی تعیین کرد (خروج 25:18 را ببینید). بیشتر شبان های رسمی افراد بیشتری را نظارت می کنند بیش از آنکه به طور مؤثر و به تنهایی شاگرد سازی کنند.

4 شاید این سئوال برایمان پیش بیاید که چرا «شبان ارشد» یا «کمک شبان» در کتاب مقدس ذکر نشده است. باز هم، این القاب که در کلیساهای امروزی به دلیل ساختارشان، بسیار ضروری به نظر می رسند، در کلیساهای اولیه به دلیل ساختارشان غیرضروری بودند. کلیساهای خانگی بیست نفره شبان های ارشد، هم طراز و دستیار نیاز ندارند.

5 بسیاری از شبان ها نمی توانند سخنرانان خوبی باشند، حتی اگر فراخوانده از جانب خدا وخدمتگزاران علاقمند مسیح باشند. در واقع، آیا خیلی تندروانه است که بگوییم بسیاری از موعظه هایی که شبان ها ایراد می کنند، کسل کننده خسته کننده هستند؟ آنچه که منتقد کلیسا به عنوان «خیرۀ هزار متری» از آن یاد می کند میان نیمکت نشینان کلیسا بسیار معمول و عادی است. اما همین شبان هایی که سخنرانانی کسل کننده هستند، اغلب خوش صحبت هستند و زمانی که با یکدیگر صحبت می کنند مردم به ندرت حوصله شان سر می رود. به همین دلیل است که تدریس تعاملی در کلیساهای خانگی تقریباٌ همیشه جالب است. در اینگونه مواقع زمان به سرعت می گذرد، درست بر خلاف کلیساها که هنگام موعظه در آنها مردم مدام به شکلی پنهانی ساعت مچی خود را نگاه می کنند. شبان های کلیساهای خانگی نگران این نیستند که شاید کسل کننده باشند.

6 یکی از تعریفات دلخواه من از کلمۀ حماقت این است: انجام مکرر یک کار و امید برای رسیدن به نتیجه ای متفاوت. شبان ها می توانند سالها مردم را دربارۀ مسئولیت همه در شاگردسازی، تعلیم بدهند، اما اگر آنها کاری برای تغییر شکل آموزش و ساختار انجام ندهند، مردم باز هم به کلیساها خواهند آمد تا بنشینند، گوش فرادهند و بعد به خانه باز گردند. ای شبان! اگر باز هم به انجام کاری که در گذشته مردم را تغییر نداده است، ادامه بدهی، در آینده هم روش تو مردم را تغییر نخواهد داد. روش کار خود را تغییر بده!

7 مسلماً دلیل ابتدائی برای اینکه بسیاری از شبان ها مخالف انجام چنین طرحی هستند این است که آنها در واقع در حال ساخت ملکوت خود هستند نه ملکوت خداوند.

8 البته من مستحضر هستم که عده ای هستند که همۀ تجلیات ماوراءطبیعی روح القدس را به قرن اول که زمان متوقف شدن این تجلیات بود،موکول می کنند. بنابراین، دلیلی نداریم که به دنبال این باشیم که کلیسای اولیه چه تجربه کرد، و سخن گفتن به زبانها دیگر مسئلۀ معتبری نیست. من احساس همدردی زیادی با چنین مردمی که مانند صدوقی های امروزی هستند، ندارم. به عنوان کسی که در چند فرصت مختلف خداوند را به زبان ژاپنی عبادت کرده‌ام، بنابه ژاپنی زبانانیکه سخنان من را شنیده‌اند در حالی که هرگز این زبان را نیاموخته ام، می دانم که اعطای این موهبت ها توسط روح القدس متوقف نشده است. همچنین متحیرم که چرا این صدوقی ها مدعی هستند که روح القدس هنوز هم گناهکاران را فرا می خواند، محکوم می کند، و تهذیب می کند، اما حضور او را برای این معجزات انکار می کنند. ین نوع از «الهیات» حاصل بی ایمانی و عدم فرمانبرداری بشر است، از جانب کتاب مقدس حمایت نمی شود، و در واقع بر خلاف هدف مسیح عمل می کند. بر اساس آنچه پولس در اول قرنتیان 37:14 نوشت، این شکل از الهیات کاملاً نافرمانی نسبت به مسیح است.

9 Paul Hattaway، بازگشت به اورشلیم، ص58.

有一名年輕的共產黨員剛出獄，便寫信給他的未婚妻，與她解除婚約：

我們共產黨員經常不死即傷，會遭人槍擊，問吊，恥笑，失業，最差勁的事都會發生。我們不少人被殺或監禁，生活一貧如洗。我們就算無法維持最基本的生活開支，仍然會將自己賺得的金錢全數貢獻給黨。我們共產黨員沒有時間或金錢看很多電影、聽音樂會、吃T骨牛排，也沒有像樣的家或新車子。人家形容我們是狂熱份子，我們確實狂熱。我們一生只為了一個偉大的目標而活：爭取全世界奉行共產主義。我們共產黨員有一套生活哲學，非金錢所能買得。我們有奮鬥的理想，有人生的目標。我們把自我都投於人類偉大的運動中，縱使一生看來艱苦，自覺參與共產黨受苦，但每當想到各黨員也都為全人類貢獻了一點點更美好和真實的東西時，心裡便感到安慰。

世上有一件事叫我至死忠心，就是共產黨的理想，這是我的生命、呼吸、宗教、嗜好、戀人、妻子、主人、氣息和骨肉。我白天為共產主義奮鬥，晚上做夢也離不開它。時間過去，我只會越來越支持共產黨，熱心並不減退。所以，我無暇兼顧友情和愛情，甚至與人交談，我也不能不提到這主導和引領我人生的思想。我會因應共產主義的理想衡量人、書籍、思想和行動，也會留心這些人和事對共產主義的態度。我已因著自己的理想被囚禁、進監獄，如果有需要的話，也已經準備好為此而死，在所不惜。

雖然這位年輕的共產黨員被人瞞騙和迷惑了，卻是擁有一樣很多自稱基督徒的人所沒有的東西：委身。我們見到那年青人如此執迷不悟，可能會搖頭嘆息，但最少他用行動證明了他真心相信自己的信念，而這卻是自稱基督徒的人不常可以有的表現。

行動總是可以表明真信心，信心與行動有不可分割的關係。馬可路德撰寫羅馬書註釋的序言時，寫道：「行為與信心根本不可能分割，就如熱與光是不可能分割一樣。」1

你怎樣知道某人相信你告訴他的事？你會介意那人的舉動是否像是相信你。若你告訴他有一隻毒蜘蛛爬在他的腳上，於是他微笑，繼續與你交談，你便可肯定他並不相信你。同樣，人若相信耶穌的話，便會相應行事，那人順服便顯明他的信心。

很多聲稱的基督徒雖然說相信耶穌是神的兒子，但他們行事為人表明卻自己根本不相信。保羅寫道：「他們說是認識神，行事卻和他相背。」（多一16）

董事長耶穌（President Jesus）

想像一下你在一間跨國企業公司中工作，有一天，你於自己的崗位工作時，有一位衣冠楚楚的人從門外進來，與你素未謀面，但走到你的桌子，向你說：「史密斯先生，我是這間公司的董事長，請你立即清理自己凌亂的桌子！」你會怎樣做？當然，會取決於你是否相信那人真是董事長。董事長是全公司中權力最高的人，地位凌駕眾人，你決不會希望得罪他。所以，如果你相信那人是董事長，就會馬上服從他的話。如果你不服從他，便表示你根本不信那人是董事長。

這類比很清楚，人若相信耶穌，便會順從他。我們是因信耶穌得救，但那信心必須是順服的信心，不然就根本不是信心。故此，保羅於羅馬書中兩次提到「相信而順服」（參羅一5，十六26，新譯），他事奉的目標全是為了叫外邦人都「相信而順服」（參羅一5）。

有些人會爭論：「你的類比有缺陷，因耶穌不像公司的董事長那樣可畏。」

這種反對正揭示出問題的核心所在。如果公司董事長的類比有缺陷，那缺陷就只是由於耶穌遠超過任何董事長。耶穌是萬人的創造主，將來會審判活人死人，又有超過萬名之上的名。

可是在很多聲稱的基督徒心目中，耶穌只是救主，而不是主宰；只是友善的鄰居，而不是教會的頭。耶穌帶著一切的愛，卻並非有著天上地下一切權柄。耶穌是好朋友，卻不是萬王之王；是有趣的玩伴，卻並非萬膝所下拜的那位。耶穌良善，卻不是神。可是，實際上那樣的耶穌並不存在，若有人以為耶穌是那樣，就是最差勁的拜偶像者–這些人用自己的想像力創造了另一位神明。

使徒雅各一再警告人不要被迷惑，以為信心可以沒有順服的行為：

只是你們要行道，不要單單聽道，自己欺哄自己……若有人自以為虔誠，卻不勒住他的舌頭，反欺哄自己的心，這人的虔誠是虛的……我的弟兄們，若有人說自己有信心，卻沒有行為，有甚麼益處呢？這信心能救他麼？（雅一22、26，二14，加上強調）

雅各說得再清楚不過了，信心沒有行為不能救我們。我們的一言一行都反映出自己相信甚麼。此外，我們是可能會於這方面瞞騙了自己的心，接受了沒有意義的信仰。

雅各再說：

必有人說：「你有信心，我有行為。你將你沒有行為的信心指給我看，我便藉著我的行為，將我的信心指給你看。」你信神只有一位，你信的不錯；鬼魔也信，卻是戰驚。虛浮的人哪，你願意知道沒有行為的信心是死的麼？……這樣看來，人稱義是因著行為，不是單因著信……身體沒有靈魂是死的，信心沒有行為也是死的。（雅二18～20、24、26，加上強調）

雅各指出甚至魔鬼也有某程度上的信心2，也用行動表明牠們的信心：牠們恐懼戰驚。可是，有幾多聲稱的基督徒顯出自己比魔鬼更沒信心，對神毫不顯得畏懼？ 3

耶穌叫非信徒相信而順服（Jesus Called Non-Believers to Obedient Faith）

請留意雅各也挑戰人表現出沒有行為的信心（參二18）。真信心不可能與行為分割，故此真正得救的信心往往是由悔改開始。正是如此，耶穌呼籲人悔改得救時，往往是叫人委身和順服。耶穌叫人相信而順服，又懊惱很多人割裂信心與行為，故呼籲人悔改得救時，通常完全不會論到信心。真正跟隨耶穌的人會用行為顯明自己的信心。

令人驚訝的是，聲稱的基督徒不時會忽視耶穌叫人付代價委身，仍不知羞愧。即或有承認的，也會認為耶穌只是向與他進到更深關係的信徒發出這要求，並不是向未得救的人說，乃是向已領受神救贖恩典的人說。可是，很多所謂「信徒」既是如此解釋耶穌的話，認為耶穌是叫他們付代價委身，而不是要求未得救的人那樣做，他們卻仍然不按自己的解釋而行，實在令人悲哀。那些人認為自己可以選擇不順服，也從不肯順服。

第一步還是進深一步？（First Steps or a Deeper Walk?）

讓我們想一想耶穌叫人悔改得救的邀請，聲稱的基督徒卻不時會誤解這段經文是叫人與耶穌進到更深的關係：

於是（耶穌）叫眾人和門徒來，對他們說：「若有人要跟從我，就當捨己，背起他的十字架來跟從我。因為凡要救自己生命的，必喪掉生命。凡為我和福音喪掉生命的，必救了生命。人就是賺得全世界，賠上自己的生命，有甚麼益處呢？人還能拿甚麼換生命呢？凡在這淫亂罪惡的世代，把我和我的道當作可恥的，人子在他父的榮耀裡，同聖天使降臨的時候，也要把那人當作可恥的。」（可八34～38）

這段經文是邀請未信者悔改得救，還是叫信徒與主建立更深的關係？我們若誠實作出解讀，答案會是一清二楚。

第一，留心耶穌是同時向「眾人」和「門徒」說話（34節），顯然「眾人」不等於耶穌的「門徒」。事實上，耶穌「召集」那些人來聽他說話，希望不論是信徒或尋道者都明白他要講論的真理。請也注意耶穌先是說「若有（任何）人」（34節，參NIV的譯法），故他那段說話適用於所有人。

我們再讀下去，便會更清楚耶穌是向甚麼人說話。特定來說，耶穌是向四種人說話，分別是（1）「要跟從」他的人，（2）「要救自己生命」的人，（3）不想「賠上自己生命」的人，（4）「人子在榮耀裡與聖天使降臨時」不想被耶穌當作可恥」的人。上述四種表達方式也表示，耶穌是形容到渴望得救的人。難道我們認為會有必然可進天國的人會不想「跟從」耶穌，不想「救自己的生命」？難道我們認為真信徒會「喪掉生命」，又以耶穌和他的說話為恥，於耶穌再來時也被耶穌當作可恥的？清楚看來，這段經文中耶穌是論到如何得著永恆的救恩。

留意這段經文共有五節，後四節經文都是以「因為」這字作為開始（譯按：參NIV的譯法），故此上一節經文都有助解釋和擴充下一節經文的意思。我們解釋這段經文時，必須考慮其他幾節經文如何闡明經文之間的意思。讓我們逐節思想一下耶穌的說話吧。

第一句經文（Sentence #1）

若有人要跟從我，就當捨己，背起他的十字架來跟從我。（可八:34）

請再次留心，耶穌是向凡想跟從他作門徒的人說話，耶穌一開始只容許人們與他建立這種關係–作跟從他的門徒。

很多人只想與耶穌做朋友，卻不想跟從他，但這種選擇並不存在。除非人們順服耶穌，否則耶穌不會視那人作朋友。耶穌曾說：「你們若遵行我所吩咐的，就是我的朋友了。」（約十五14）

很多人想作為耶穌的弟兄，卻不想跟從他，可是耶穌也沒有向人提供這種選擇。除非人們順服，否則耶穌不會看那人作弟兄：「凡遵行我天父旨意的人，就是我的弟兄姐妹和母親了。」（太十二50，加上強調）

很多人想與耶穌同進天國，卻不想跟從他，耶穌卻表明這是不可能發生的事。只有順服的人才可進天國：「凡稱呼我主啊、主啊的人，不能都進天國。惟獨遵行我天父旨意的人，才能進去。」（太七21）

這節經文中，耶穌告訴凡想跟從他的人，除非他們背乎自己，否則便不可能跟從他。他們必須願意撇下自己的慾望，完全順服耶穌的旨意。跟從耶穌最重要就是背棄自己和順服。

不過，耶穌期望人們要多大程度背棄自己？耶穌是否論到天主教大齋期不准吃糖果的那等程度？第一節經文中，耶穌用上決不令人誤解的表達方式：「就當捨己，背起他的十字架。」耶穌原來的說法可能不是這樣，但卻是他當時流行運用的說法。這話是甚麼意思？

耶穌的時代中，只有哪種人才會背十字架？死囚。當然，當時任何人都決不想背十字架，因那會是他人生所能作的最後一件事。死囚背起自己的十字架時，就是背著那根自己快要被釘在上面的木頭，歷盡痛苦緩衝死去。那是慘絕人寰的時刻，卻是無可奈何要去面對。

故此，「背起某人的十字架」這說法等於是指進行某些人天性不想作的事，象徵極高程度的自我否定，進行自己厭惡的事。如果這是耶穌時代流行的用語，我們就幾乎可以想像父親勸戒頑劣兒子的情景：「兒子，你知道用完厠所自己有責任清理，現在背起你的十字架，去清潔厠所。」或妻子會向丈夫說：「親愛的，我知道你不想聽，但今天是我們交稅給羅馬政府的日子，我們又確實有錢交稅，好交給那欺詐人的稅吏。我們實在沒有選擇，你為何不背起你的十字架，今早前去交稅？」”4

第二句經文（Sentence #2）

耶穌說出第二句經文，進一步說明第一句經文的意思：

因為凡要救自己生命的，必喪掉生命。凡為我和福音喪掉生命的，必救了生命。（可八35）

再次，請留意這句經文是以「因為」這字作為開始，與上一句經文有關，用作澄清。耶穌當下比較兩種人，乃是前一句中暗示到的同樣兩種人–有一種人願意背棄自己，背起十字架跟從耶穌，另一種人則不肯。當下，有一種人被比作為基督和福音失去生命，而另一種人則不會那樣做。如果我們看看這兩種人有何關係，便必定會推論上一句經文中不肯背棄自己的人，就相當於第二句經文中想救自己生命、卻必喪掉生命的人。而上一句經文中願意背棄自己的人，就相當於第二句經文中喪掉生命、卻救了自己生命的人。

耶穌並非論到失去或救回自己肉身的生命，大部分與耶穌最密切的信徒也較預期英年早逝，因他們跟從耶穌，為他殉道。另外，這段經文後來的內容表明，耶穌是想到永恆的損失和得益。約翰福音十二章25節中，耶穌相似論到：「愛惜自己生命的，就失喪生命。在這世上恨惡自己生命的，就要保守生命到永生。」（加上強調）

第一句經文中那不肯背棄自己的人，就相當於第二句經文中那想救自己生命的人，因而我們可以合理推斷，「救自己生命」的意思是「為自己的人生作計劃」。我們對比另一個「為基督和福音失去生命」的人時，那意思就變得更清楚。那人願意背棄自己，背起自己的十字架，放棄自己的計劃，當下為了基督的旨意和遍傳福音而活。那人最終會「救了自己生命」，另一個人最終則會失去生命。那人努力討基督喜悅，而不討自己喜悅，最終會在天國裡找到快樂，可是另一人仍舊討自己喜悅，最終會發覺在地獄中悲慘不已，更失去一切掌管人生的自由。

第三和第四句經文（Sentences #3 & 4）

現在是第三和第四句經文：

人就是賺得全世界，賠上自己的生命，有甚麼益處呢？人還能拿甚麼換生命呢？（可八36～37）.

上述經文強調那人不肯背棄自己，想救自己生命，最終卻失去生命。當下兩節經文論到那人追求世界提供的東西，最終卻「賠上自己的生命」。耶穌揭示這種人有多愚蠢，以全世界的價值與那人的靈魂作出比較。當然，根本不可比較。理論上某人可以賺得全世界提供的東西，可是如果他最終會永遠下到地獄，就是犯了最糟糕的錯誤。

從第三和第四句經文中，我們也可洞悉到人們何以會不肯背棄自己跟從基督。他們渴望滿足自己，接受世界所給的滿足。不肯跟從基督的人受自私心驅使，追求罪中之樂，真正跟從基督的人卻出於愛主和順服逃避那些罪惡。人若想賺得世界所給的滿足，就會追求財富、權力和名譽，但真正跟從基督的人會先追求神的國和神的義，即或得到財富、權力和名譽，都會看為是神交托給他管理，用來榮耀神，並不自私。

第五句經文（Sentence #5）

最後，我們看到全段經文中的第五句，請再注意這一句也是用「因為」作連接詞：

（因為）凡在這淫亂罪惡的世代，把我和我的道當作可恥的，人子在他父的榮耀裡，同聖天使降臨的時候，也要把那人當作可恥的。（可八38）

這人也是不肯背棄自己，希望按照自己的計劃行事，追求世界提供的東西，因而最終會失去生命，賠上自己的靈魂。當下經文形容那種人的特徵是以耶穌和他的說話為恥，他會引以為恥，固然是由於他的不信。假如那人真心相信耶穌就是神的兒子，就肯定不會以耶穌和他的說話為恥。但那人是屬於「淫亂罪惡的世代」，耶穌再來時也會把那人看作是可恥的。顯然，耶穌不是論到已得救的人。

上述一切帶來甚麼結論？整段經文不可看為是呼召已走上天路的人更立志委身，這樣解釋並不合理，反而明顯是透過比較真正得救和未得救的人，揭示得救的方法。雖然某人不肯背棄自己，仍舊追求世界叛逆基督，完全是因著那人沒有真心相信基督，但是，耶穌並沒有論及信心或相信的方面。人若不信，就不會順服。耶穌並非宣告靠行為賺得救恩，卻是說人真心相信的時候，救恩便會帶來行為。按照耶穌的定義，根本就沒有「不委身的基督徒」這回事。

尼泊爾式的洗禮（Baptism, Nepalese Style）

呼召人悔改得救，就是呼召人委身基督。世界各地很多國家仍有逼迫，那些地方的初信者自然會深明大義，知道自己跟從基督，就必會付代價。

撒巴（Sundar Thapa）是一位尼泊爾的基督徒，已於信奉佛教的尼泊爾中建立了超過一百間教會。撒巴向我分享八個問題，是他向希望接受洗禮的初信者所問的問題：

1.）你是否願意被迫離開家園和父母？

2.）你是否願意失去父親會留給你的產業？

3.）若別人知道你是基督徒，你是否願意失去工作？

4.）你是否願意坐牢？

5.）你是否願意被警察毆打和折磨？

6.）有必要的話，你是否願意為基督而死？

7.）你是否願意向別人分享耶穌？

8.）你是否願意作十一奉獻給神的家？

如果初信者回答上述問題時都表示願意，他就必須簽訂一份同意書，才可以受洗。若我們身在尼泊爾，多少人夠資格成為基督徒呢？更重要的是，我們將來站在耶穌面前，又有多少人仍然會被看為是基督徒呢？

「信徒」不是門徒（”Believers” Who Aren’t Disciples）

現代的神學把「信徒」和「門徒」作出劃分，可能就最能說明人們如何把耶穌叫人悔改得救的呼籲，誤解為是叫人建立更「進深關係」的邀請。教會中很多人也確信不用成為基督的門徒也必能進天國。耶穌要求配稱為他門徒的人有極高的委身程度，以致很多聲稱的基督徒會欣然承認自己不合資格。但他們卻不會擔心，因為他們認為作門徒的一步是可有可無的。那些人不明白何為得救的信心，便推斷作門徒不等於作基督徒，因為作門徒須要付代價，然而救恩是白白得來的。

但如此理解實在有嚴重錯謬。任何人只要誠實查考一下新約，便會發現門徒都是極度委身的信徒–也唯有這些人才是真信徒。初期教會根本不存在「信徒」和「門徒」的現代劃分，凡相信耶穌的人就是他的門徒。事實上，「門徒稱為基督徒，是從安提阿起首」（徒十一26，加上強調）。

當時的人要相信耶穌，就要順服跟從他，如今仍然是一樣。救恩的確是人不配受的恩典，唯有靠活生生的信心才能領受。人若有這種信心而作出委身，他並沒有甚麼功勞，不過卻證明了他的信心。恩典赦免我們的罪，也同樣轉化我們的生命。

耶穌叫人作門徒的要求（Jesus’ Requirements for Discipleship）

就讓我們再次分析耶穌對於人要作他的門徒時所列出的要求，同時間也想一想聖經是否教導所有真信徒都是門徒。

路加福音十四章25節中，我們讀到「有極多的人和耶穌同行」，但耶穌並不滿足於此。那大群人可以與他共富貴，卻不可共患難，這並不合耶穌的心意。耶穌要求的是全心全意、毫無保留的委身，期望有最高程度的效忠和投入。於是，耶穌向他們說：

人到我這裏來，若不愛我勝過愛自己的父母、妻子、兒女、弟兄、姐妹和自己的性命（愛我勝過愛原文作恨）不能作我的門徒。（路十四26）

釋經的人若是明智，就不會主張耶穌是指到人必須按照字面的意思，要憎惡自己最親愛的人才能作他的門徒。耶穌明顯是運用誇張法的修辭技巧，就是誇大說話的重點。耶穌的意思，只可能是指到我們對自己最親愛的人所流露的愛，相比起我們對耶穌的愛，就如同恨一樣。耶穌必須是我們最愛的對象，他的門徒必須愛他超過一切，甚至超過自己的性命，願意為他死。

耶穌再說：「凡不背著自己十字架跟從我的，也不能作我的門徒。」（路十四27）

耶穌說出這段話，明顯也不是按照字面理解。他不會期望門徒背著木十字架四處走。「背起某人的十字架」必定是象徵某些東西，而不管是象徵甚麼，誰都不會猜想耶穌是論到某些很容易或愉快的事情吧？耶穌所指的，最低限度是要求門徒作自我犧牲的立志。

同時請留意，耶穌要求人背起自己的十字架，正是要求所有願意跟從他的人也要那樣做，我們前面研究馬可福音八章34至38節時，已明白了這方面。馬可福音八章34至38節中，耶穌清清楚楚定出得救的要求，清楚證明得救的要求與作門徒是同一件事。

耶穌繼續論到作門徒，勸告各人決定作他的門徒之前，要先計算代價：

你們那一個要蓋一座樓，不先坐下算計花費，能蓋成不能呢？ 恐怕安了地基，不能成功，看見的人都笑話他，說：「這個人開了工，卻不能完工。」或是一個王，出去和別的王打仗，豈不先坐下酌量，能用一萬兵，去敵那領二萬兵來攻打他的麼？ 若是不能，就趁敵人還遠的時候，派使者去求和息的條款。（路十四28～32）

按照上述的經文，誰有理由指出作基督的門徒無需付代價？

耶穌總結說：「這樣，你們無論甚麼人，若不撇下一切所有的，就不能作我的門徒。」（路十四33）我們要成為耶穌的門徒，就必須放棄自己擁有的一切，全都交給耶穌管理。我們成了管家，一切都屬於耶穌，又要按著他的旨意運用自己的財富，否則便不算是他的門徒。

清楚看來，耶穌是想表明作他的門徒是代價極重的委身。耶穌必須是我們生命中的首位，我們必須愛耶穌過於愛自己的生命和任何一切。

另一個要求（Another Requirement）

另一個場合中，耶穌又解釋作他門徒的意思。約翰寫道，耶穌在聖殿裡教導人：

耶穌說這話的時候，就有許多人信他。耶穌對信他的猶太人說：「你們若常常遵守我的道，就真是我的門徒。你們必曉得真理，真理必叫你們得以自由。」（約八30～32）

留意約翰兩次特別告訴我們，耶穌是向信他的人說出那段話。耶穌不是向那些初信者說：「你們最後會考慮要成為委身的門徒。」不，耶穌馬上要求他們作門徒，指出相信他就等於要作他的門徒。事實上，耶穌首先向初信者澄清的，就是如何可以弄清楚自己是不是他真正的門徒。他們的信心是否真實的？他們若遵守耶穌的道，就會曉得自己的信是真實的。

人遵守耶穌的道，等於活在耶穌的道中，對這道寸步不離，同時也暗示他渴望認識和服從耶穌的道，正如耶穌說：「你們必曉得真理，真理必叫你們得以自由。」（約八32，加上強調） 耶穌特別論到的是從罪中得釋放的自由（參約八34～36），並再次向我們說明，耶穌的真門徒會真正相信他，因而得著重生，生命的特徵就是不斷變得聖潔。

門徒的洗禮（The Baptism of Disciples）

馬太福音的結尾記下大使命，耶穌用上門徒這詞，他的用法絕對清楚表明了這詞的定義。耶穌說：「所以你們要去，使萬民作我的門徒，奉父子聖靈的名，給他們施洗。凡我所吩咐你們的，都教訓他們遵守。我就常與你們同在，直到世界的末了。」（太二十八19～20，加上強調）

我們首先看到，耶穌要的是門徒，並且要求這些門徒受洗。然而，我們又知道耶穌和新約的眾作者都異口同聲地指出，凡相信耶穌的人認信基督以後，都應該儘快受洗。因而再一次證明，真正的基督徒都是信徒。耶穌於大使命中肯定不是說我們只應為踏出一步立志委身作門徒的人受洗，而不應為凡相信基督的受洗。

從大使命中清楚可見，耶穌眼中的門徒，是渴望學習他一切的命令，並且立志遵守（參太二十八20）。學習顯然是一個過程，故此門徒不會一下子凡事順服。不過，真門徒都會服從基督，立志學習和遵行他的旨意，真信徒也會這樣，因為真信徒都會是門徒。

約翰的見證（John’s Testimony）

約翰福音和約翰壹書進一步證明了作信徒和作門徒是同一回事。請比較以下的經文：

我賜給你們一條新命令，乃是叫你們彼此相愛。我怎樣愛你們，你們也要怎樣相愛。你們若有彼此相愛的心，眾人因此就認出你們是我的門徒了。（約十三34～35，加上強調）

我們因為愛弟兄，就曉得是已經出死入生了。沒有愛心的，仍住在死中。（約壹三14）

基督的真門徒會以無私的心愛弟兄，已經出死入生、已經重生的人也會有這特徵。理由十分簡單，因為只有基督的門徒才是真正重生了的人。5

枝子連於葡萄樹（Abiding Branches in the Vine）

約翰福音十五章中最後一段呼籲人得救的經文，不時被解釋為叫人「進深與主同行」的呼召。耶穌在這段經文中具體說明了何謂他的門徒：

我是真葡萄樹，我父是栽培的人。凡屬我不結果子的枝子，他就剪去。凡結果子的，他就修理乾淨，使枝子結果子更多。現在你們因我講給你們的道，已經乾淨了。你們要常在我裡面，我也常在你們裡面。枝子若不常在葡萄樹上，自己就不能結果子，你們若不常在我裡面，也是這樣。我是葡萄樹，你們是枝子，常在我裡面的，我也常在他裡面，這人就多結果子，因為離了我，你們就不能作甚麼。人若不常在我裡面，就像枝子丟在外面枯乾，人拾起來，扔在火裡燒了。你們若常在我裡面，我的話也常在你們裡面，凡你們所願意的，祈求就給你們成就。你們多結果子，我父就因此得榮耀，你們也就是我的門徒了。（約十五1～8，加上強調）

有多少篇講道是勸募那些聲稱的基督徒「更靠近耶穌」，常在耶穌裡面，好叫他們能多結果子？但是，耶穌並不想我們以為「常在耶穌裡面」是必定進天國的人可以考慮的選擇。「常在耶穌裡面」就是等於得救，因為耶穌清楚指明：「人若不常在我裡面，就像枝子丟在外面枯乾，人拾起來，扔在火裡燒了。」（約十五6）「不常在耶穌裡面」的人是會沉淪。6 「常在耶穌裡面」的人會結果子，證明自己是耶穌的門徒，就如耶穌所說一樣（參約十五8）。我們再次看到，真正得救的人是會結果子的門徒。

枝子唯有連於葡萄樹，才能結出葡萄。枝子從葡萄樹得著生命之源和一切結果子需要的養分，葡萄樹與枝子的類比多能說明我們與基督的關係！我們相信基督時，便成了基督裡面活生生會結果子的枝子。葡萄樹的樹汁是枝子能結果子的泉源，同樣地，內住的聖靈也是信徒結果子的源頭。

聖靈會結出怎樣的果子？聖靈自然會結出聖潔的果子。加拉太書第五章中，保羅列出聖靈的果子，先提到愛，上文已經指出愛是基督真門徒的記號。保羅再列出喜樂、和平、忍耐、恩慈、良善、信實、溫柔、節制（參加五22），都是內住的聖靈會結出的果子，某程度上也是真信徒都會有的特徵。例如，我們讀到初期的門徒都「滿心喜樂，又被聖靈充滿」（徒十三52）。7

當然，果子需要時間變得成熟，聖靈的果子也是一樣。年輕基督徒的果子通常仍未成熟，但如果聖靈內住在某人裡面（聖靈確實內住在所有信徒裡面，參羅八9），就必定會結出聖靈的果子。

基督裡不結果子的枝子又如何？（What About the Fruitless Branch in Christ?）

不過，耶穌豈不是論到「在他裡面的」枝子也可能會不結果子嗎？是的，耶穌確有這樣說。可是，我們必須依照葡萄樹與枝子的類比，來解釋耶穌這段話。第一，留心「在他裡面」「不結果子的」枝子會被「剪去」（約十五2）。最低限度來說，這必定是指那本來連於葡萄樹的枝子，已不再連於葡萄樹。枝子被「剪去」後到底會怎樣，實在備受爭議。不過，枝子一旦被「剪去」，不再連於葡萄樹，便明顯不再「在葡萄樹上」。枝子若不「在葡萄樹上」，會發生甚麼事呢？耶穌在幾節經文後指明出來： 「人若不常在我裡面，就像枝子丟在外面枯乾，人拾起來，扔在火裡燒了」（約十五6）。

當然，我們解釋任何類比、比喻或暗喻時，也必須小心。比喻的定義是把兩樣基本上相異的東西作出比較。我告訴自己的妻子她的眼睛好像水池，是指她的眼睛又深又黑，黑而且藍，很是吸引。但相似的地方只在於此，我並不是說魚兒能在她眼內游泳，或鴨子可浮在上面，或她的眼睛冬天會結冰。

耶穌作出的類比也沒有分別，我們可能會錯誤從細節中尋找屬靈意義，遠超過那類比打算提出的相似之處。舉一個例子，我不會用耶穌「葡萄樹與枝子」的類比來證明基督徒在夏天會結出多些果子，就像葡萄樹一樣。若我這樣說，便是把沒有根據的意義讀進那類比中。

同樣，我也不會妄下判斷，斷定耶穌是想指出在他裡面的真信徒也可能會從不結果子，尤其是我們知道這整個類比的重點正是與這種想法相違。「在他裡面」不結果子的枝子代表離棄信仰的信徒（比較路八12～13），因而不能結果子，最終與基督斷絕關係，這才是最自然的推論。根據聖經的教導，這種事確實可能發生（我稍後的篇章中會再證明），儘管很多人認為不會。另一種唯一的可能性是，不結果子的枝子代表假信徒，看起來像是連於基督，明顯卻是死的，無法從基督支取生命，從不結果子上就顯明出來。不過，耶穌沒有指出枝子包括聲稱自己在耶穌裡面、實際上卻不在他裡面的人。清楚看來，耶穌是指出枝子是那些在他裡面的人。

神應許會親自修剪凡結果子的枝子，耶穌可能是論到人重生時，為要顯出最初相信和悔改的果子所必需要作的修剪。8 或是，耶穌是描述於願意配合神心意而行的信徒的生命中，神不斷進行的成聖過程（參腓二13）。無論如何，神被比喻為栽培葡萄樹的人，是指到神會除掉我們生命中祂不喜悅的東西，若有任何東西攔阻內住的聖靈結果子，都會被神剪下來。

小反對（A Small Objection）

偶爾有人會從雞蛋裡挑骨頭，問到關於亞利馬太的約瑟，聖經論到他是耶穌「秘密的門徒」（參約十九38）。如果亞利馬太的約瑟只是暗地裡忠於耶穌，又怎可以將他稱為門徒？豈不是與我寫到關乎真門徒所顯出的委身相矛盾？

先容許我說，我提出一段又一段經文證明某個真理以後，有人就會找出一段含糊的經文，似乎與我的教導互矛盾，這種事總是叫我煩惱。那人會引用那段經文，得意洋洋，彷彿那一段經文可以抵消所有我們已經仔細看過的經文一般。上述的反對就是其中一例。我寫到作門徒要付代價委身，完全是根據聖經。我說的話都是出自聖經。故此，要把亞利馬太的約瑟似乎秘密作門徒一事，跟耶穌教導作門徒要付代價委身一事調和起來，是大家的責任，而不是我一人的擔子。

現在，回答一下這反對吧：根據聖經記載，亞利馬太的約瑟非常忠於耶穌，「為人善良公義」（路二十三50）。不過，由於亞利馬太的約瑟是猶太人議會的要人，才「只因怕猶太人」而暗地裡作門徒（約十九38）。亞利馬太的約瑟必定是害怕其他猶太人議會中的成員。

明顯看來，亞利馬太的約瑟知道如果透露自己真正覺得耶穌如何，便會產生負面的後果，很可能會被逐出議會，因而失去在那些人面前為基督發出正面的影響力。我們從路加福音二十三章51節中得知，公會等人想要逮捕耶穌，審訊和判他有罪，但亞利馬太的約瑟「並沒有附從」公會等人的「所謀所為」。耶穌死後，亞利馬太的約瑟冒著被逐出議會的危險，「放膽進去見彼拉多，求耶穌的身體」（可十五43），然後又親自安置耶穌的身體，埋葬在自己的墓穴裡，這一切行動很可能會被猶太人議會發現！可是，自耶穌被釘十字架後，亞利馬太的約瑟看來已不再關心其他議會的成員會怎樣想了。

亞利馬太的約瑟明顯是委身基督，他只是暫時有限度地藏起他的忠心。除此以外，人們成為委身基督的門徒，的確有可能會害怕因此而產生負面的後果。亞利馬太的約瑟的生命中肯定有其他的果子，足以證實他是委身基督。

「屬肉體」的基督徒又怎樣？（What About “Carnal” Christians?）

另一種常會被人提出的反對，就是所謂「屬肉體的基督徒」。那是現代的分類，指到一些本應是真信徒的人不斷向肉體屈服，作出屬肉體的行為，因而與非基督徒難分難解。雖然那些人「接受了基督」（這是不合乎聖經的說法），卻不顯得委身基督。這些人大多沒有恆常與其他信徒團契，又犯上各式各樣的罪，卻仍然以為會受到神恩典的保守，必定可進天國。

這種屬肉體基督徒的觀念是從何而來的？乃是源自哥林多前書第三章，卻是大大曲解了保羅所寫的話：

弟兄們，我從前對你們說話，不能把你們當作屬靈的，只得把你們當作屬肉體，在基督裡為嬰孩的。我是用奶餵你們，沒有用飯餵你們，那時你們不能吃，就是如今還是不能。你們仍是屬肉體的，因為在你們中間有嫉妒分爭，這豈不是屬乎肉體，照著世人的樣子行麼？（林前三1～3）

《英王欽定譯本》（King James Version） 把NASB譯作「屬乎肉體」 的那字，譯作「屬肉體」，因而產生了「屬肉體的基督徒」這種說法。

但問題是，保羅是否要為某一類基督徒下定義，指出他們因著隨從自己肉體的傾向而變得與非基督徒沒有兩樣呢？很多人會回答「是的」，儘管這說法有違其餘新約聖經的教導。那些人會問：「保羅豈不是向那些基督徒說，他們『照著世人的樣子行』（三3），表示他們行事為人與未得救的人相差無幾？」

我們思想整段保羅論到哥林多信徒的話時，便可找到答案。我們會發現「屬肉體的哥林多信徒」肯定並非與未得救的人難分難解，因他們外在很多方面也顯出忠於基督，表現出自己活生生的信心。是的，他們好像所有基督徒一樣，有兩種人性，面對聖靈和肉體的爭戰。很多哥林多的信徒屬靈上仍不成熟，某程度上仍然順從自己老我的本性（肉體），行事不能彼此相愛，為自己寵愛的教師展開爭論，主餐時也缺乏關懷體諒。好些信徒更到法庭控告自己的弟兄。他們需要結出愛心的果子，保羅寫了很多經文，勸募他們要彼此相愛。

他們出現問題，主要是由於忽略了神對他們的期望。由於他們仍然是基督裡的嬰孩，保羅只可向他們餵養神話語的奶，而不能餵飯（參三2），因而他們的屬靈知識有限。故此保羅才寫信給他們，處理他們各式各樣的錯誤。保羅告訴他們神的期望後，便預期他們須要遵守。

屬靈、「屬肉體」的哥林多信徒（The Spiritual, “Carnal” Corinthians）

哥林多的信徒有那一些行為，可以表明他們帶有委身的信心呢？叫他們與非基督徒分別出來的特徵是甚麼呢？聖經揭示了好些方面：

第一，保羅最初去到哥林多傳道時，獲得空前的成功。神親自告訴保羅，很多哥林多人將會得救（參徒十八10），保羅留在哥林多有一年半之多。很多哥林多人「相信受洗」（徒十八8），受洗就是他們最先順服基督的行動。

保羅描寫一部分哥林多的基督徒時，寫到他們從前是淫亂的、拜偶像的、姦淫的、作孌童的、親男色的、偷竊的、貪婪的、醉酒的、辱罵的、勒索的（參林前六9～10）。但現在他們已經被洗淨和成聖，生命得到了轉化。憑著這點，就可反駁哥林多信徒與非基督徒沒有分別的說法。

此外，保羅指示哥林多的基督徒，「若有稱為弟兄是行淫亂的、或貪婪的、或拜偶像的、或辱罵的、或醉酒的、或勒索的，這樣的人不可與他相交，就是與他吃飯都不可。」（林前五11） 明顯看來，哥林多的基督徒本身沒有犯上這些罪，否則保羅便不會叫他們不要與那種人交往或吃飯。

哥林多前書某方面是一封回信，保羅之前收到他們寄來的信，牽涉到一些問題。哥林多的信徒請教保羅如何分辨是非，就表明他們渴望作出正確的事。單身的人結婚是否不對？吃祭過偶像的肉有沒有問題？很多哥林多的基督徒由於委身基督，不肯進食祭過偶像的肉，恐怕會得罪主，充分表明他們活生生的信心。

哥林多前書十一章2節中，保羅寫道：「我稱讚你們，因你們凡事記念我，又堅守我所傳給你們的。」哥林多的信徒豈是與非基督徒沒有分別呢？

哥林多的基督徒會恆常守主餐（儘管進行得不太恰當），就是順服耶穌的命令（參林前十一20～22）。他們也會恆常聚會作基督徒的敬拜（參林前十二、十四），當時的非信徒不會這樣做。

哥林多的信徒熱心追求屬靈恩賜（參林前十四12）。

哥林多前書和後書也充滿叫他們聖潔的勸告，表明保羅相信哥林多的信徒會聽從他所寫的話。保羅指示他們要逐出一個假冒為善的人（參林前五13），又要為耶路撒冷貧窮的基督徒籌款（參林前十六1～4），他們也早已熱心為他們募捐（參林後八10，九1～2）。哥林多的信徒透過這方面顯出自己愛弟兄的心，耶穌指出這種愛心是真門徒的記號（參約十三35）。

哥林多後書也表示，即使並非大多數哥林多的信徒都聽從了哥林多前書的指示，但也有很多信徒聽從了（參林後七6～12）。保羅寫作哥林多前書和後書之間，提多曾到哥林多，回來時報告哥林多教會願意順服（參林後七13～16）。那些基督裡的嬰孩已經長大。沒錯，哥林多教會還有一些問題，保羅很快會親自探訪他們，解決餘下來的問題。

結論？保羅寫到哥林多的基督徒「照著世人的樣子行」時，明顯不是指到他們各方面都與非基督徒沒有分別。他們只是有某方面的表現與非基督徒沒有分別，但在很多方面的行為都顯出他們是委身基督的門徒。

那些將會被燒燬的工作又怎樣？（What About Works That Will Burn?）

不時也有人會引用哥林多前書三章12至15節，根據保羅的說話支持是有一群屬肉體的基督徒存在。那段經文中，保羅豈不是向哥林多的信徒保證，即使他們的工程於審判時被燒了，但他們仍然會得救？這豈不是表明即使完全不結果子的人仍能得救？

那段經文的上下文揭露這種論據的謬誤。清楚看來，保羅是寫到個別信徒基於自己行為的質素會得著或失去的賞賜。保羅把教會比作「神所建造的房屋」（三9），又指出神已經立好的根基，「就是耶穌基督」（三11），於是寫到事奉神的人都「要謹慎怎樣在上面建造」（三10）。各人很可能建造出錯。保羅再用比喻提到六種可以運用的建築材料：「用金、銀、寶石、草、木、禾楷。」（三12，參新譯）前三種材料很貴重，也能抵擋火燒，後三種材料則沒甚價值，而且易燃。

按照保羅來說，各人用那種材料來建造神的建築物，現在不一定會顯明出來。不過，有一天便會顯明，因「各人的工程……有火發現，這火要試驗各人的工程怎樣」（三13）。保羅再說：

人在那根基上所建造的工程，若存得住，他就要得賞賜。人的工程若被燒了，他就要受虧損，自己卻要得救，雖然得救乃像從火裏經過的一樣。（林前三14～15）

那些工程是用「金、銀、寶石」構成，而那些工程則是用「草、木、禾楷」構成，受到激烈爭論。不過，倘若有人用假基督徒的磚頭和假福音的灰泥來「建造」神的房屋，毫無疑問，到了主試驗他們的工程時，便會發現這段經文很適用於他們身上。教會中很多不聖潔的人最終會發現自己在地獄之火中，而從前有信徒「贏得他們歸主」，或藉著傳講假恩典保證他們會得救，都會發現自己一切的努力於建造「神真正的聖殿」（三16）上是徒勞無功。那人所建造的都會被燒燬，自己「要受虧損」（三15），不會得著賞賜。然而，如果那人是真信徒，仍然「要得救，雖然得救乃像從火裏經過的一樣」（三15）。

清楚來看，保羅寫下這段經文，並非向「屬肉體的基督徒」保證就算他們全無果子，仍然可以確信自己會得救。保羅是寫到審判時會顯露各人工作的質素，各人會基於自己工作的質素得著或失去的賞賜。

沒錯，真基督徒有時可能會行得好像屬乎肉體，他們何時向肉體屈服，何時也可說是「照著世人的樣子行」。不過，基督的身體內，並不存在既是完全隨從肉體行事、卻又能進天國的「屬肉體基督徒」的特殊類別。羅馬書中，保羅論到：

你們若順從肉體活著必要死〔NIV譯作「滅亡」9〕，若靠著聖靈治死身體的惡行必要活著。因為凡被神的靈引導的，都是神的兒子。（羅八13～14，加上強調）

保羅也寫信給加拉太的基督徒：「凡屬基督耶穌的人，是已經把肉體、連肉體的邪情私慾，同釘在十字架上了。」（加五24）

若這發生了，你會怎樣做？（What Would You Have Done If…）

以下的故事很可能是虛構。據說中美洲偏遠的郷間有一所小教會，某一個星期日早上，崇拜如常快要開始時，教會後面的大門打開了，有兩個滿臉鬍子的人走進來，穿上軍服，帶著機槍，胸膛上垂掛著一串長長的機槍子彈。

會眾頓時出現恐慌，眾所周知，當地的共產黨遊擊隊會屠殺基督徒，絕不留情。難道他們的大限已到？

其中一人叫眾人安靜，開口說：「你們基督徒常談論到去見自己的救主，你說那救主就是神的兒子。你們今天走運了，幾分鐘之後便會知道你所信的神究竟是否存在！現在靠著教會兩邊的牆壁，排成直線！」

會眾馬上從座位起來，站到教會兩邊的牆壁。

「好，殺你們之前，我們想確保只殺掉真信徒。任何人若不是真心相信耶穌是神的兒子，可以從我們身後的大門出去，快快滾出去！」

很多人毫不猶豫地行動，幾分鐘內，走了一半的會眾。

最後一人出去以後，大門便鎖上。其中一個遊擊隊員從窗子觀看外面的人拼命逃跑，然後便放下機槍，面帶笑容，再說：「弟兄們，請寬恕我們。我們今早想與大家一同敬拜主，但只想與真正的基督徒一同敬拜。現在，一同讚美主吧！」那天早上的崇拜是何其不一樣！

這故事是想激發聲稱的基督徒去思想，假若自己今天在場的話，他們會怎樣做。不過，我們若是要相信這是真人真事，便需要忽略那兩個遊擊隊員說謊的事實。他們拿著機槍，恐嚇要殺人，又褻瀆基督，行事如此詭詐，卻是想與真信徒一同敬拜！這兩人的行為豈不像那些跑出去逃命的人一樣背棄了基督？

於是乎，我想稍為修改這虛構的故事，改寫故事的結局。雖然我的改寫也是虛構，但數以千計同類型的故事也是那樣結束：

幾分鐘內，走了一半的會眾。

最後一人出去後，大門便鎖上。其中一個遊擊隊員從窗子觀看外面的人拼命逃跑，然後便拿起機槍對準剩下虔誠的門徒，面露猙獰的笑容，再說：「預備好見你們的神吧。」便隨即按下機板，亂槍掃射。那天早上的崇拜是何其不一樣！

1 John Dillenberger編., Martin Luther (New York: Doubleday, 1961)，頁24。

2 當然，魔鬼沒有得救的信心，因神沒有向牠們賜下救恩。

3 查考一下聖經怎樣論到敬畏耶和華，可令人大開眼界。例如，詩人寫道：「敬畏耶和華是智慧的開端，凡遵行他命令的，是聰明人……敬畏耶和華，甚喜愛他命令的，這人便為有福。」（詩一一一10，一一二1）新約命令我們要敬畏神（參彼前二17），又勸戒我們「潔淨自己，除去身體靈魂一切的污穢，敬畏神得以成聖」（林後七1，加上強調）

4 如果「背起某人的十字架」不是當時流行的說法，卻是耶穌自創的說法，那麼最低限度來說，這句話也必定代表極高程度的自我否定。有些註釋書作者建議，這句話代表人踏出第一步決定餘生渡過向自己死的生活。另一些作者認為，耶穌是指信徒必須立志願意為他死。無論如何，這段經文中餘下的內容會擴充背起十字架的意思。

5 請也留意馬太福音二十五章31至46節的審判中，得救之人的特徵是藉供應基督弟兄的燃眉之急而顯出無私的愛，之前第三章已經細看了這段經文。

6 有些人認為被火燒的只是那些人的行為，但請留意經文不是這樣寫，會被燒的乃是枝子本身。

7 使徒行傳的第一批信徒因仁愛、和平、恩慈和良善而著名，參徒九31、36，十一24。

8 耶穌告訴門徒，他們因他講給他們的道，已經乾淨了（參約十五3），某程度上可支持這種想法。NASB那節經文中譯作「乾淨」的字與十五2譯作「修剪」的字是同一個字。

9 明顯看來，保羅不是警告他們肉身的死，因不管人的行為怎樣，人的肉身「總會死」。反之，保羅是警告人屬靈的死和永死。

有一名年轻的共产党员刚出狱，便写信给他的未婚妻，与她解除婚约：

我们共产党员经常不死即伤，会遭人枪击，问吊，耻笑，失业，最差劲的事都会发生。我们不少人被杀或监禁，生活一贫如洗。我们就算无法维持最基本的生活开支，仍然会将自己赚得的金钱全数贡献给党。我们共产党员没有时间或金钱看很多电影、听音乐会、吃T骨牛排，也没有象样的家或新车子。人家形容我们是狂热份子，我们确实狂热。我们一生只为了一个伟大的目标而活：争取全世界奉行共产主义。我们共产党员有一套生活哲学，非金钱所能买得。我们有奋斗的理想，有人生的目标。我们把自我都投于人类伟大的运动中，纵使一生看来艰苦，自觉参与共产党受苦，但每当想到各党员也都为全人类贡献了一点点更美好和真实的东西时，心里便感到安慰。

世上有一件事叫我至死忠心，就是共产党的理想，这是我的生命、呼吸、宗教、嗜好、恋人、妻子、主人、气息和骨肉。我白天为共产主义奋斗，晚上做梦也离不开它。时间过去，我只会越来越支持共产党，热心并不减退。所以，我无暇兼顾友情和爱情，甚至与人交谈，我也不能不提到这主导和引领我人生的思想。我会因应共产主义的理想衡量人、书籍、思想和行动，也会留心这些人和事对共产主义的态度。我已因着自己的理想被囚禁、进监狱，如果有需要的话，也已经准备好为此而死，在所不惜。

虽然这位年轻的共产党员被人瞒骗和迷惑了，却是拥有一样很多自称基督徒的人所没有的东西：委身。我们见到那年青人如此执迷不悟，可能会摇头叹息，但最少他用行动证明了他真心相信自己的信念，而这却是自称基督徒的人不常可以有的表现。

行动总是可以表明真信心，信心与行动有不可分割的关系。马可路德撰写罗马书注释的序言时，写道：「行为与信心根本不可能分割，就如热与光是不可能分割一样。」1

你怎样知道某人相信你告诉他的事？你会介意那人的举动是否像是相信你。若你告诉他有一只毒蜘蛛爬在他的脚上，于是他微笑，继续与你交谈，你便可肯定他并不相信你。同样，人若相信耶稣的话，便会相应行事，那人顺服便显明他的信心。

很多声称的基督徒虽然说相信耶稣是神的儿子，但他们行事为人表明却自己根本不相信。保罗写道：「他们说是认识神，行事却和他相背。」（多一16）

董事长耶稣（President Jesus）

想象一下你在一间跨国企业公司中工作，有一天，你于自己的岗位工作时，有一位衣冠楚楚的人从门外进来，与你素未谋面，但走到你的桌子，向你说：「史密斯先生，我是这间公司的董事长，请你立即清理自己凌乱的桌子！」你会怎样做？当然，会取决于你是否相信那人真是董事长。董事长是全公司中权力最高的人，地位凌驾众人，你决不会希望得罪他。所以，如果你相信那人是董事长，就会马上服从他的话。如果你不服从他，便表示你根本不信那人是董事长。

这模拟很清楚，人若相信耶稣，便会顺从他。我们是因信耶稣得救，但那信心必须是顺服的信心，不然就根本不是信心。故此，保罗于罗马书中两次提到「相信而顺服」（参罗一5，十六26，新译），他事奉的目标全是为了叫外邦人都「相信而顺服」（参罗一5）。

有些人会争论：「你的模拟有缺陷，因耶稣不像公司的董事长那样可畏。」

这种反对正揭示出问题的核心所在。如果公司董事长的模拟有缺陷，那缺陷就只是由于耶稣远超过任何董事长。耶稣是万人的创造主，将来会审判活人死人，又有超过万名之上的名。

可是在很多声称的基督徒心目中，耶稣只是救主，而不是主宰；只是友善的邻居，而不是教会的头。耶稣带着一切的爱，却并非有着天上地下一切权柄。耶稣是好朋友，却不是万王之王；是有趣的玩伴，却并非万膝所下拜的那位。耶稣良善，却不是神。可是，实际上那样的耶稣并不存在，若有人以为耶稣是那样，就是最差劲的拜偶像者–这些人用自己的想象力创造了另一位神明。

使徒雅各布一再警告人不要被迷惑，以为信心可以没有顺服的行为：

只是你们要行道，不要单单听道，自己欺哄自己……若有人自以为虔诚，却不勒住他的舌头，反欺哄自己的心，这人的虔诚是虚的……我的弟兄们，若有人说自己有信心，却没有行为，有甚么益处呢？这信心能救他么？（雅一22、26，二14，加上强调）

雅各布说得再清楚不过了，信心没有行为不能救我们。我们的一言一行都反映出自己相信甚么。此外，我们是可能会于这方面瞒骗了自己的心，接受了没有意义的信仰。

雅各布再说：

必有人说：「你有信心，我有行为。你将你没有行为的信心指给我看，我便借着我的行为，将我的信心指给你看。」你信神只有一位，你信的不错；鬼魔也信，却是战惊。虚浮的人哪，你愿意知道没有行为的信心是死的么？……这样看来，人称义是因着行为，不是单因着信……身体没有灵魂是死的，信心没有行为也是死的。（雅二18～20、24、26，加上强调）

雅各布指出甚至魔鬼也有某程度上的信心2，也用行动表明牠们的信心：牠们恐惧战惊。可是，有几多声称的基督徒显出自己比魔鬼更没信心，对神毫不显得畏惧？ 3

耶稣叫非信徒相信而顺服（Jesus Called Non-Believers to Obedient Faith）

请留意雅各布也挑战人表现出没有行为的信心（参二18）。真信心不可能与行为分割，故此真正得救的信心往往是由悔改开始。正是如此，耶稣呼吁人悔改得救时，往往是叫人委身和顺服。耶稣叫人相信而顺服，又懊恼很多人割裂信心与行为，故呼吁人悔改得救时，通常完全不会论到信心。真正跟随耶稣的人会用行为显明自己的信心。

令人惊讶的是，声称的基督徒不时会忽视耶稣叫人付代价委身，仍不知羞愧。即或有承认的，也会认为耶稣只是向与他进到更深关系的信徒发出这要求，并不是向未得救的人说，乃是向已领受神救赎恩典的人说。可是，很多所谓「信徒」既是如此解释耶稣的话，认为耶稣是叫他们付代价委身，而不是要求未得救的人那样做，他们却仍然不按自己的解释而行，实在令人悲哀。那些人认为自己可以选择不顺服，也从不肯顺服。

第一步还是进深一步？（First Steps or a Deeper Walk?）

让我们想一想耶稣叫人悔改得救的邀请，声称的基督徒却不时会误解这段经文是叫人与耶稣进到更深的关系：

于是（耶稣）叫众人和门徒来，对他们说：「若有人要跟从我，就当舍己，背起他的十字架来跟从我。因为凡要救自己生命的，必丧掉生命。凡为我和福音丧掉生命的，必救了生命。人就是赚得全世界，赔上自己的生命，有甚么益处呢？人还能拿甚么换生命呢？凡在这淫乱罪恶的世代，把我和我的道当作可耻的，人子在他父的荣耀里，同圣天使降临的时候，也要把那人当作可耻的。」（可八34～38）

这段经文是邀请未信者悔改得救，还是叫信徒与主建立更深的关系？我们若诚实作出解读，答案会是一清二楚。

第一，留心耶稣是同时向「众人」和「门徒」说话（34节），显然「众人」不等于耶稣的「门徒」。事实上，耶稣「召集」那些人来听他说话，希望不论是信徒或寻道者都明白他要讲论的真理。请也注意耶稣先是说「若有（任何）人」（34节，参NIV的译法），故他那段说话适用于所有人。

我们再读下去，便会更清楚耶稣是向甚么人说话。特定来说，耶稣是向四种人说话，分别是（1）「要跟从」他的人，（2）「要救自己生命」的人，（3）不想「赔上自己生命」的人，（4）「人子在荣耀里与圣天使降临时」不想被耶稣当作可耻」的人。上述四种表达方式也表示，耶稣是形容到渴望得救的人。难道我们认为会有必然可进天国的人会不想「跟从」耶稣，不想「救自己的生命」？难道我们认为真信徒会「丧掉生命」，又以耶稣和他的说话为耻，于耶稣再来时也被耶稣当作可耻的？清楚看来，这段经文中耶稣是论到如何得着永恒的救恩。

留意这段经文共有五节，后四节经文都是以「因为」这字作为开始（译按：参NIV的译法），故此上一节经文都有助解释和扩充下一节经文的意思。我们解释这段经文时，必须考虑其它几节经文如何阐明经文之间的意思。让我们逐节思想一下耶稣的说话吧。

第一句经文（Sentence #1）

若有人要跟从我，就当舍己，背起他的十字架来跟从我。（可八:34）

请再次留心，耶稣是向凡想跟从他作门徒的人说话，耶稣一开始只容许人们与他建立这种关系–作跟从他的门徒。

很多人只想与耶稣做朋友，却不想跟从他，但这种选择并不存在。除非人们顺服耶稣，否则耶稣不会视那人作朋友。耶稣曾说：「你们若遵行我所吩咐的，就是我的朋友了。」（约十五14）

很多人想作为耶稣的弟兄，却不想跟从他，可是耶稣也没有向人提供这种选择。除非人们顺服，否则耶稣不会看那人作弟兄：「凡遵行我天父旨意的人，就是我的弟兄姐妹和母亲了。」（太十二50，加上强调）

很多人想与耶稣同进天国，却不想跟从他，耶稣却表明这是不可能发生的事。只有顺服的人才可进天国：「凡称呼我主啊、主啊的人，不能都进天国。惟独遵行我天父旨意的人，才能进去。」（太七21）

这节经文中，耶稣告诉凡想跟从他的人，除非他们背乎自己，否则便不可能跟从他。他们必须愿意撇下自己的欲望，完全顺服耶稣的旨意。跟从耶稣最重要就是背弃自己和顺服。

不过，耶稣期望人们要多大程度背弃自己？耶稣是否论到天主教大斋期不准吃糖果的那等程度？第一节经文中，耶稣用上决不令人误解的表达方式：「就当舍己，背起他的十字架。」耶稣原来的说法可能不是这样，但却是他当时流行运用的说法。这话是甚么意思？

耶稣的时代中，只有哪种人才会背十字架？死囚。当然，当时任何人都决不想背十字架，因那会是他人生所能作的最后一件事。死囚背起自己的十字架时，就是背着那根自己快要被钉在上面的木头，历尽痛苦缓冲死去。那是惨绝人寰的时刻，却是无可奈何要去面对。

故此，「背起某人的十字架」这说法等于是指进行某些人天性不想作的事，象征极高程度的自我否定，进行自己厌恶的事。如果这是耶稣时代流行的用语，我们就几乎可以想象父亲劝戒顽劣儿子的情景：「儿子，你知道用完厕所自己有责任清理，现在背起你的十字架，去清洁厕所。」或妻子会向丈夫说：「亲爱的，我知道你不想听，但今天是我们交税给罗马政府的日子，我们又确实有钱交税，好交给那欺诈人的税吏。我们实在没有选择，你为何不背起你的十字架，今早前去交税？」”4

第二句经文（Sentence #2）

耶稣说出第二句经文，进一步说明第一句经文的意思：

因为凡要救自己生命的，必丧掉生命。凡为我和福音丧掉生命的，必救了生命。（可八35）

再次，请留意这句经文是以「因为」这字作为开始，与上一句经文有关，用作澄清。耶稣当下比较两种人，乃是前一句中暗示到的同样两种人–有一种人愿意背弃自己，背起十字架跟从耶稣，另一种人则不肯。当下，有一种人被比作为基督和福音失去生命，而另一种人则不会那样做。如果我们看看这两种人有何关系，便必定会推论上一句经文中不肯背弃自己的人，就相当于第二句经文中想救自己生命、却必丧掉生命的人。而上一句经文中愿意背弃自己的人，就相当于第二句经文中丧掉生命、却救了自己生命的人。

耶稣并非论到失去或救回自己肉身的生命，大部分与耶稣最密切的信徒也较预期英年早逝，因他们跟从耶稣，为他殉道。另外，这段经文后来的内容表明，耶稣是想到永恒的损失和得益。约翰福音十二章25节中，耶稣相似论到：「爱惜自己生命的，就失丧生命。在这世上恨恶自己生命的，就要保守生命到永生。」（加上强调）

第一句经文中那不肯背弃自己的人，就相当于第二句经文中那想救自己生命的人，因而我们可以合理推断，「救自己生命」的意思是「为自己的人生作计划」。我们对比另一个「为基督和福音失去生命」的人时，那意思就变得更清楚。那人愿意背弃自己，背起自己的十字架，放弃自己的计划，当下为了基督的旨意和遍传福音而活。那人最终会「救了自己生命」，另一个人最终则会失去生命。那人努力讨基督喜悦，而不讨自己喜悦，最终会在天国里找到快乐，可是另一人仍旧讨自己喜悦，最终会发觉在地狱中悲惨不已，更失去一切掌管人生的自由。

第三和第四句经文（Sentences #3 & 4）

现在是第三和第四句经文：

人就是赚得全世界，赔上自己的生命，有甚么益处呢？人还能拿甚么换生命呢？（可八36～37）.

上述经文强调那人不肯背弃自己，想救自己生命，最终却失去生命。当下两节经文论到那人追求世界提供的东西，最终却「赔上自己的生命」。耶稣揭示这种人有多愚蠢，以全世界的价值与那人的灵魂作出比较。当然，根本不可比较。理论上某人可以赚得全世界提供的东西，可是如果他最终会永远下到地狱，就是犯了最糟糕的错误。

从第三和第四句经文中，我们也可洞悉到人们何以会不肯背弃自己跟从基督。他们渴望满足自己，接受世界所给的满足。不肯跟从基督的人受自私心驱使，追求罪中之乐，真正跟从基督的人却出于爱主和顺服逃避那些罪恶。人若想赚得世界所给的满足，就会追求财富、权力和名誉，但真正跟从基督的人会先追求神的国和神的义，即或得到财富、权力和名誉，都会看为是神交托给他管理，用来荣耀神，并不自私。

第五句经文（Sentence #5）

最后，我们看到全段经文中的第五句，请再注意这一句也是用「因为」作连接词：

（因为）凡在这淫乱罪恶的世代，把我和我的道当作可耻的，人子在他父的荣耀里，同圣天使降临的时候，也要把那人当作可耻的。（可八38）

这人也是不肯背弃自己，希望按照自己的计划行事，追求世界提供的东西，因而最终会失去生命，赔上自己的灵魂。当下经文形容那种人的特征是以耶稣和他的说话为耻，他会引以为耻，固然是由于他的不信。假如那人真心相信耶稣就是神的儿子，就肯定不会以耶稣和他的说话为耻。但那人是属于「淫乱罪恶的世代」，耶稣再来时也会把那人看作是可耻的。显然，耶稣不是论到已得救的人。

上述一切带来甚么结论？整段经文不可看为是呼召已走上天路的人更立志委身，这样解释并不合理，反而明显是透过比较真正得救和未得救的人，揭示得救的方法。虽然某人不肯背弃自己，仍旧追求世界叛逆基督，完全是因着那人没有真心相信基督，但是，耶稣并没有论及信心或相信的方面。人若不信，就不会顺服。耶稣并非宣告靠行为赚得救恩，却是说人真心相信的时候，救恩便会带来行为。按照耶稣的定义，根本就没有「不委身的基督徒」这回事。

尼泊尔式的洗礼（Baptism, Nepalese Style）

呼召人悔改得救，就是呼召人委身基督。世界各地很多国家仍有逼迫，那些地方的初信者自然会深明大义，知道自己跟从基督，就必会付代价。

撒巴（Sundar Thapa）是一位尼泊尔的基督徒，已于信奉佛教的尼泊尔中建立了超过一百间教会。撒巴向我分享八个问题，是他向希望接受洗礼的初信者所问的问题：

1.）你是否愿意被迫离开家园和父母？

2.）你是否愿意失去父亲会留给你的产业？

3.）若别人知道你是基督徒，你是否愿意失去工作？

4.）你是否愿意坐牢？

5.）你是否愿意被警察殴打和折磨？

6.）有必要的话，你是否愿意为基督而死？

7.）你是否愿意向别人分享耶稣？

8.）你是否愿意作十一奉献给神的家？

如果初信者回答上述问题时都表示愿意，他就必须签订一份同意书，才可以受洗。若我们身在尼泊尔，多少人够资格成为基督徒呢？更重要的是，我们将来站在耶稣面前，又有多少人仍然会被看为是基督徒呢？

「信徒」不是门徒（”Believers” Who Aren’t Disciples）

现代的神学把「信徒」和「门徒」作出划分，可能就最能说明人们如何把耶稣叫人悔改得救的呼吁，误解为是叫人建立更「进深关系」的邀请。教会中很多人也确信不用成为基督的门徒也必能进天国。耶稣要求配称为他门徒的人有极高的委身程度，以致很多声称的基督徒会欣然承认自己不合资格。但他们却不会担心，因为他们认为作门徒的一步是可有可无的。那些人不明白何为得救的信心，便推断作门徒不等于作基督徒，因为作门徒须要付代价，然而救恩是白白得来的。

但如此理解实在有严重错谬。任何人只要诚实查考一下新约，便会发现门徒都是极度委身的信徒–也唯有这些人才是真信徒。初期教会根本不存在「信徒」和「门徒」的现代划分，凡相信耶稣的人就是他的门徒。事实上，「门徒称为基督徒，是从安提阿起首」（徒十一26，加上强调）。

当时的人要相信耶稣，就要顺服跟从他，如今仍然是一样。救恩的确是人不配受的恩典，唯有靠活生生的信心才能领受。人若有这种信心而作出委身，他并没有甚么功劳，不过却证明了他的信心。恩典赦免我们的罪，也同样转化我们的生命。

耶稣叫人作门徒的要求（Jesus’ Requirements for Discipleship）

就让我们再次分析耶稣对于人要作他的门徒时所列出的要求，同时间也想一想圣经是否教导所有真信徒都是门徒。

路加福音十四章25节中，我们读到「有极多的人和耶稣同行」，但耶稣并不满足于此。那大群人可以与他共富贵，却不可共患难，这并不合耶稣的心意。耶稣要求的是全心全意、毫无保留的委身，期望有最高程度的效忠和投入。于是，耶稣向他们说：

人到我这里来，若不爱我胜过爱自己的父母、妻子、儿女、弟兄、姐妹和自己的性命（爱我胜过爱原文作恨）不能作我的门徒。（路十四26）

释经的人若是明智，就不会主张耶稣是指到人必须按照字面的意思，要憎恶自己最亲爱的人才能作他的门徒。耶稣明显是运用夸张法的修辞技巧，就是夸大说话的重点。耶稣的意思，只可能是指到我们对自己最亲爱的人所流露的爱，相比起我们对耶稣的爱，就如同恨一样。耶稣必须是我们最爱的对象，他的门徒必须爱他超过一切，甚至超过自己的性命，愿意为他死。

耶稣再说：「凡不背着自己十字架跟从我的，也不能作我的门徒。」（路十四27）

耶稣说出这段话，明显也不是按照字面理解。他不会期望门徒背着木十字架四处走。「背起某人的十字架」必定是象征某些东西，而不管是象征甚么，谁都不会猜想耶稣是论到某些很容易或愉快的事情吧？耶稣所指的，最低限度是要求门徒作自我牺牲的立志。

同时请留意，耶稣要求人背起自己的十字架，正是要求所有愿意跟从他的人也要那样做，我们前面研究马可福音八章34至38节时，已明白了这方面。马可福音八章34至38节中，耶稣清清楚楚定出得救的要求，清楚证明得救的要求与作门徒是同一件事。

耶稣继续论到作门徒，劝告各人决定作他的门徒之前，要先计算代价：

你们那一个要盖一座楼，不先坐下算计花费，能盖成不能呢？ 恐怕安了地基，不能成功，看见的人都笑话他，说：「这个人开了工，却不能完工。」或是一个王，出去和别的王打仗，岂不先坐下酌量，能用一万兵，去敌那领二万兵来攻打他的么？ 若是不能，就趁敌人还远的时候，派使者去求和息的条款。（路十四28～32）

按照上述的经文，谁有理由指出作基督的门徒无需付代价？

耶稣总结说：「这样，你们无论甚么人，若不撇下一切所有的，就不能作我的门徒。」（路十四33）我们要成为耶稣的门徒，就必须放弃自己拥有的一切，全都交给耶稣管理。我们成了管家，一切都属于耶稣，又要按着他的旨意运用自己的财富，否则便不算是他的门徒。

清楚看来，耶稣是想表明作他的门徒是代价极重的委身。耶稣必须是我们生命中的首位，我们必须爱耶稣过于爱自己的生命和任何一切。

另一个要求（Another Requirement）

另一个场合中，耶稣又解释作他门徒的意思。约翰写道，耶稣在圣殿里教导人：

耶稣说这话的时候，就有许多人信他。耶稣对信他的犹太人说：「你们若常常遵守我的道，就真是我的门徒。你们必晓得真理，真理必叫你们得以自由。」（约八30～32）

留意约翰两次特别告诉我们，耶稣是向信他的人说出那段话。耶稣不是向那些初信者说：「你们最后会考虑要成为委身的门徒。」不，耶稣马上要求他们作门徒，指出相信他就等于要作他的门徒。事实上，耶稣首先向初信者澄清的，就是如何可以弄清楚自己是不是他真正的门徒。他们的信心是否真实的？他们若遵守耶稣的道，就会晓得自己的信是真实的。

人遵守耶稣的道，等于活在耶稣的道中，对这道寸步不离，同时也暗示他渴望认识和服从耶稣的道，正如耶稣说：「你们必晓得真理，真理必叫你们得以自由。」（约八32，加上强调） 耶稣特别论到的是从罪中得释放的自由（参约八34～36），并再次向我们说明，耶稣的真门徒会真正相信他，因而得着重生，生命的特征就是不断变得圣洁。

门徒的洗礼（The Baptism of Disciples）

马太福音的结尾记下大使命，耶稣用上门徒这词，他的用法绝对清楚表明了这词的定义。耶稣说：「所以你们要去，使万民作我的门徒，奉父子圣灵的名，给他们施洗。凡我所吩咐你们的，都教训他们遵守。我就常与你们同在，直到世界的末了。」（太二十八19～20，加上强调）

我们首先看到，耶稣要的是门徒，并且要求这些门徒受洗。然而，我们又知道耶稣和新约的众作者都异口同声地指出，凡相信耶稣的人认信基督以后，都应该尽快受洗。因而再一次证明，真正的基督徒都是信徒。耶稣于大使命中肯定不是说我们只应为踏出一步立志委身作门徒的人受洗，而不应为凡相信基督的受洗。

从大使命中清楚可见，耶稣眼中的门徒，是渴望学习他一切的命令，并且立志遵守（参太二十八20）。学习显然是一个过程，故此门徒不会一下子凡事顺服。不过，真门徒都会服从基督，立志学习和遵行他的旨意，真信徒也会这样，因为真信徒都会是门徒。

约翰的见证（John’s Testimony）

约翰福音和约翰壹书进一步证明了作信徒和作门徒是同一回事。请比较以下的经文：

我赐给你们一条新命令，乃是叫你们彼此相爱。我怎样爱你们，你们也要怎样相爱。你们若有彼此相爱的心，众人因此就认出你们是我的门徒了。（约十三34～35，加上强调）

我们因为爱弟兄，就晓得是已经出死入生了。没有爱心的，仍住在死中。（约壹三14）

基督的真门徒会以无私的心爱弟兄，已经出死入生、已经重生的人也会有这特征。理由十分简单，因为只有基督的门徒才是真正重生了的人。5

枝子连于葡萄树（Abiding Branches in the Vine）

约翰福音十五章中最后一段呼吁人得救的经文，不时被解释为叫人「进深与主同行」的呼召。耶稣在这段经文中具体说明了何谓他的门徒：

我是真葡萄树，我父是栽培的人。凡属我不结果子的枝子，他就剪去。凡结果子的，他就修理干净，使枝子结果子更多。现在你们因我讲给你们的道，已经干净了。你们要常在我里面，我也常在你们里面。枝子若不常在葡萄树上，自己就不能结果子，你们若不常在我里面，也是这样。我是葡萄树，你们是枝子，常在我里面的，我也常在他里面，这人就多结果子，因为离了我，你们就不能作甚么。人若不常在我里面，就像枝子丢在外面枯干，人拾起来，扔在火里烧了。你们若常在我里面，我的话也常在你们里面，凡你们所愿意的，祈求就给你们成就。你们多结果子，我父就因此得荣耀，你们也就是我的门徒了。（约十五1～8，加上强调）

有多少篇讲道是劝募那些声称的基督徒「更靠近耶稣」，常在耶稣里面，好叫他们能多结果子？但是，耶稣并不想我们以为「常在耶稣里面」是必定进天国的人可以考虑的选择。「常在耶稣里面」就是等于得救，因为耶稣清楚指明：「人若不常在我里面，就像枝子丢在外面枯干，人拾起来，扔在火里烧了。」（约十五6）「不常在耶稣里面」的人是会沉沦。6 「常在耶稣里面」的人会结果子，证明自己是耶稣的门徒，就如耶稣所说一样（参约十五8）。我们再次看到，真正得救的人是会结果子的门徒。

枝子唯有连于葡萄树，才能结出葡萄。枝子从葡萄树得着生命之源和一切结果子需要的养分，葡萄树与枝子的模拟多能说明我们与基督的关系！我们相信基督时，便成了基督里面活生生会结果子的枝子。葡萄树的树汁是枝子能结果子的泉源，同样地，内住的圣灵也是信徒结果子的源头。

圣灵会结出怎样的果子？圣灵自然会结出圣洁的果子。加拉太书第五章中，保罗列出圣灵的果子，先提到爱，上文已经指出爱是基督真门徒的记号。保罗再列出喜乐、和平、忍耐、恩慈、良善、信实、温柔、节制（参加五22），都是内住的圣灵会结出的果子，某程度上也是真信徒都会有的特征。例如，我们读到初期的门徒都「满心喜乐，又被圣灵充满」（徒十三52）。7

当然，果子需要时间变得成熟，圣灵的果子也是一样。年轻基督徒的果子通常仍未成熟，但如果圣灵内住在某人里面（圣灵确实内住在所有信徒里面，参罗八9），就必定会结出圣灵的果子。

基督里不结果子的枝子又如何？（What About the Fruitless Branch in Christ?）

不过，耶稣岂不是论到「在他里面的」枝子也可能会不结果子吗？是的，耶稣确有这样说。可是，我们必须依照葡萄树与枝子的模拟，来解释耶稣这段话。第一，留心「在他里面」「不结果子的」枝子会被「剪去」（约十五2）。最低限度来说，这必定是指那本来连于葡萄树的枝子，已不再连于葡萄树。枝子被「剪去」后到底会怎样，实在备受争议。不过，枝子一旦被「剪去」，不再连于葡萄树，便明显不再「在葡萄树上」。枝子若不「在葡萄树上」，会发生甚么事呢？耶稣在几节经文后指明出来： 「人若不常在我里面，就像枝子丢在外面枯干，人拾起来，扔在火里烧了」（约十五6）。

当然，我们解释任何模拟、比喻或暗喻时，也必须小心。比喻的定义是把两样基本上相异的东西作出比较。我告诉自己的妻子她的眼睛好像水池，是指她的眼睛又深又黑，黑而且蓝，很是吸引。但相似的地方只在于此，我并不是说鱼儿能在她眼内游泳，或鸭子可浮在上面，或她的眼睛冬天会结冰。

耶稣作出的模拟也没有分别，我们可能会错误从细节中寻找属灵意义，远超过那模拟打算提出的相似之处。举一个例子，我不会用耶稣「葡萄树与枝子」的模拟来证明基督徒在夏天会结出多些果子，就像葡萄树一样。若我这样说，便是把没有根据的意义读进那模拟中。

同样，我也不会妄下判断，断定耶稣是想指出在他里面的真信徒也可能会从不结果子，尤其是我们知道这整个模拟的重点正是与这种想法相违。「在他里面」不结果子的枝子代表离弃信仰的信徒（比较路八12～13），因而不能结果子，最终与基督断绝关系，这才是最自然的推论。根据圣经的教导，这种事确实可能发生（我稍后的篇章中会再证明），尽管很多人认为不会。另一种唯一的可能性是，不结果子的枝子代表假信徒，看起来像是连于基督，明显却是死的，无法从基督支取生命，从不结果子上就显明出来。不过，耶稣没有指出枝子包括声称自己在耶稣里面、实际上却不在他里面的人。清楚看来，耶稣是指出枝子是那些在他里面的人。

神应许会亲自修剪凡结果子的枝子，耶稣可能是论到人重生时，为要显出最初相信和悔改的果子所必需要作的修剪。8 或是，耶稣是描述于愿意配合神心意而行的信徒的生命中，神不断进行的成圣过程（参腓二13）。无论如何，神被比喻为栽培葡萄树的人，是指到神会除掉我们生命中祂不喜悦的东西，若有任何东西拦阻内住的圣灵结果子，都会被神剪下来。

小反对（A Small Objection）

偶尔有人会从鸡蛋里挑骨头，问到关于亚利马太的约瑟，圣经论到他是耶稣「秘密的门徒」（参约十九38）。如果亚利马太的约瑟只是暗地里忠于耶稣，又怎可以将他称为门徒？岂不是与我写到关乎真门徒所显出的委身相矛盾？

先容许我说，我提出一段又一段经文证明某个真理以后，有人就会找出一段含糊的经文，似乎与我的教导互矛盾，这种事总是叫我烦恼。那人会引用那段经文，得意洋洋，彷佛那一段经文可以抵消所有我们已经仔细看过的经文一般。上述的反对就是其中一例。我写到作门徒要付代价委身，完全是根据圣经。我说的话都是出自圣经。故此，要把亚利马太的约瑟似乎秘密作门徒一事，跟耶稣教导作门徒要付代价委身一事调和起来，是大家的责任，而不是我一人的担子。

现在，回答一下这反对吧：根据圣经记载，亚利马太的约瑟非常忠于耶稣，「为人善良公义」（路二十三50）。不过，由于亚利马太的约瑟是犹太人议会的要人，才「只因怕犹太人」而暗地里作门徒（约十九38）。亚利马太的约瑟必定是害怕其它犹太人议会中的成员。

明显看来，亚利马太的约瑟知道如果透露自己真正觉得耶稣如何，便会产生负面的后果，很可能会被逐出议会，因而失去在那些人面前为基督发出正面的影响力。我们从路加福音二十三章51节中得知，公会等人想要逮捕耶稣，审讯和判他有罪，但亚利马太的约瑟「并没有附从」公会等人的「所谋所为」。耶稣死后，亚利马太的约瑟冒着被逐出议会的危险，「放胆进去见彼拉多，求耶稣的身体」（可十五43），然后又亲自安置耶稣的身体，埋葬在自己的墓穴里，这一切行动很可能会被犹太人议会发现！可是，自耶稣被钉十字架后，亚利马太的约瑟看来已不再关心其它议会的成员会怎样想了。

亚利马太的约瑟明显是委身基督，他只是暂时有限度地藏起他的忠心。除此以外，人们成为委身基督的门徒，的确有可能会害怕因此而产生负面的后果。亚利马太的约瑟的生命中肯定有其它的果子，足以证实他是委身基督。

「属肉体」的基督徒又怎样？（What About “Carnal” Christians?）

另一种常会被人提出的反对，就是所谓「属肉体的基督徒」。那是现代的分类，指到一些本应是真信徒的人不断向肉体屈服，作出属肉体的行为，因而与非基督徒难分难解。虽然那些人「接受了基督」（这是不合乎圣经的说法），却不显得委身基督。这些人大多没有恒常与其它信徒团契，又犯上各式各样的罪，却仍然以为会受到神恩典的保守，必定可进天国。

这种属肉体基督徒的观念是从何而来的？乃是源自哥林多前书第三章，却是大大曲解了保罗所写的话：

弟兄们，我从前对你们说话，不能把你们当作属灵的，只得把你们当作属肉体，在基督里为婴孩的。我是用奶喂你们，没有用饭喂你们，那时你们不能吃，就是如今还是不能。你们仍是属肉体的，因为在你们中间有嫉妒分争，这岂不是属乎肉体，照着世人的样子行么？（林前三1～3）

《英王钦定译本》（King James Version） 把NASB译作「属乎肉体」 的那字，译作「属肉体」，因而产生了「属肉体的基督徒」这种说法。

但问题是，保罗是否要为某一类基督徒下定义，指出他们因着随从自己肉体的倾向而变得与非基督徒没有两样呢？很多人会回答「是的」，尽管这说法有违其余新约圣经的教导。那些人会问：「保罗岂不是向那些基督徒说，他们『照着世人的样子行』（三3），表示他们行事为人与未得救的人相差无几？」

我们思想整段保罗论到哥林多信徒的话时，便可找到答案。我们会发现「属肉体的哥林多信徒」肯定并非与未得救的人难分难解，因他们外在很多方面也显出忠于基督，表现出自己活生生的信心。是的，他们好像所有基督徒一样，有两种人性，面对圣灵和肉体的争战。很多哥林多的信徒属灵上仍不成熟，某程度上仍然顺从自己老我的本性（肉体），行事不能彼此相爱，为自己宠爱的教师展开争论，主餐时也缺乏关怀体谅。好些信徒更到法庭控告自己的弟兄。他们需要结出爱心的果子，保罗写了很多经文，劝募他们要彼此相爱。

他们出现问题，主要是由于忽略了神对他们的期望。由于他们仍然是基督里的婴孩，保罗只可向他们喂养神话语的奶，而不能喂饭（参三2），因而他们的属灵知识有限。故此保罗才写信给他们，处理他们各式各样的错误。保罗告诉他们神的期望后，便预期他们须要遵守。

属灵、「属肉体」的哥林多信徒（The Spiritual, “Carnal” Corinthians）

哥林多的信徒有那一些行为，可以表明他们带有委身的信心呢？叫他们与非基督徒分别出来的特征是甚么呢？圣经揭示了好些方面：

第一，保罗最初去到哥林多传道时，获得空前的成功。神亲自告诉保罗，很多哥林多人将会得救（参徒十八10），保罗留在哥林多有一年半之多。很多哥林多人「相信受洗」（徒十八8），受洗就是他们最先顺服基督的行动。

保罗描写一部分哥林多的基督徒时，写到他们从前是淫乱的、拜偶像的、奸淫的、作娈童的、亲男色的、偷窃的、贪婪的、醉酒的、辱骂的、勒索的（参林前六9～10）。但现在他们已经被洗净和成圣，生命得到了转化。凭着这点，就可反驳哥林多信徒与非基督徒没有分别的说法。

此外，保罗指示哥林多的基督徒，「若有称为弟兄是行淫乱的、或贪婪的、或拜偶像的、或辱骂的、或醉酒的、或勒索的，这样的人不可与他相交，就是与他吃饭都不可。」（林前五11） 明显看来，哥林多的基督徒本身没有犯上这些罪，否则保罗便不会叫他们不要与那种人交往或吃饭。

哥林多前书某方面是一封回信，保罗之前收到他们寄来的信，牵涉到一些问题。哥林多的信徒请教保罗如何分辨是非，就表明他们渴望作出正确的事。单身的人结婚是否不对？吃祭过偶像的肉有没有问题？很多哥林多的基督徒由于委身基督，不肯进食祭过偶像的肉，恐怕会得罪主，充分表明他们活生生的信心。

哥林多前书十一章2节中，保罗写道：「我称赞你们，因你们凡事记念我，又坚守我所传给你们的。」哥林多的信徒岂是与非基督徒没有分别呢？

哥林多的基督徒会恒常守主餐（尽管进行得不太恰当），就是顺服耶稣的命令（参林前十一20～22）。他们也会恒常聚会作基督徒的敬拜（参林前十二、十四），当时的非信徒不会这样做。

哥林多的信徒热心追求属灵恩赐（参林前十四12）。

哥林多前书和后书也充满叫他们圣洁的劝告，表明保罗相信哥林多的信徒会听从他所写的话。保罗指示他们要逐出一个假冒为善的人（参林前五13），又要为耶路撒冷贫穷的基督徒筹款（参林前十六1～4），他们也早已热心为他们募捐（参林后八10，九1～2）。哥林多的信徒透过这方面显出自己爱弟兄的心，耶稣指出这种爱心是真门徒的记号（参约十三35）。

哥林多后书也表示，即使并非大多数哥林多的信徒都听从了哥林多前书的指示，但也有很多信徒听从了（参林后七6～12）。保罗写作哥林多前书和后书之间，提多曾到哥林多，回来时报告哥林多教会愿意顺服（参林后七13～16）。那些基督里的婴孩已经长大。没错，哥林多教会还有一些问题，保罗很快会亲自探访他们，解决余下来的问题。

结论？保罗写到哥林多的基督徒「照着世人的样子行」时，明显不是指到他们各方面都与非基督徒没有分别。他们只是有某方面的表现与非基督徒没有分别，但在很多方面的行为都显出他们是委身基督的门徒。

那些将会被烧毁的工作又怎样？（What About Works That Will Burn?）

不时也有人会引用哥林多前书三章12至15节，根据保罗的说话支持是有一群属肉体的基督徒存在。那段经文中，保罗岂不是向哥林多的信徒保证，即使他们的工程于审判时被烧了，但他们仍然会得救？这岂不是表明即使完全不结果子的人仍能得救？

那段经文的上下文揭露这种论据的谬误。清楚看来，保罗是写到个别信徒基于自己行为的质素会得着或失去的赏赐。保罗把教会比作「神所建造的房屋」（三9），又指出神已经立好的根基，「就是耶稣基督」（三11），于是写到事奉神的人都「要谨慎怎样在上面建造」（三10）。各人很可能建造出错。保罗再用比喻提到六种可以运用的建筑材料：「用金、银、宝石、草、木、禾楷。」（三12，参新译）前三种材料很贵重，也能抵挡火烧，后三种材料则没甚价值，而且易燃。

按照保罗来说，各人用那种材料来建造神的建筑物，现在不一定会显明出来。不过，有一天便会显明，因「各人的工程……有火发现，这火要试验各人的工程怎样」（三13）。保罗再说：

人在那根基上所建造的工程，若存得住，他就要得赏赐。人的工程若被烧了，他就要受亏损，自己却要得救，虽然得救乃像从火里经过的一样。（林前三14～15）

那些工程是用「金、银、宝石」构成，而那些工程则是用「草、木、禾楷」构成，受到激烈争论。不过，倘若有人用假基督徒的砖头和假福音的灰泥来「建造」神的房屋，毫无疑问，到了主试验他们的工程时，便会发现这段经文很适用于他们身上。教会中很多不圣洁的人最终会发现自己在地狱之火中，而从前有信徒「赢得他们归主」，或借着传讲假恩典保证他们会得救，都会发现自己一切的努力于建造「神真正的圣殿」（三16）上是徒劳无功。那人所建造的都会被烧毁，自己「要受亏损」（三15），不会得着赏赐。然而，如果那人是真信徒，仍然「要得救，虽然得救乃像从火里经过的一样」（三15）。

清楚来看，保罗写下这段经文，并非向「属肉体的基督徒」保证就算他们全无果子，仍然可以确信自己会得救。保罗是写到审判时会显露各人工作的质素，各人会基于自己工作的质素得着或失去的赏赐。

没错，真基督徒有时可能会行得好像属乎肉体，他们何时向肉体屈服，何时也可说是「照着世人的样子行」。不过，基督的身体内，并不存在既是完全随从肉体行事、却又能进天国的「属肉体基督徒」的特殊类别。罗马书中，保罗论到：

你们若顺从肉体活着必要死〔NIV译作「灭亡」9〕，若靠着圣灵治死身体的恶行必要活着。因为凡被神的灵引导的，都是神的儿子。（罗八13～14，加上强调）

保罗也写信给加拉太的基督徒：「凡属基督耶稣的人，是已经把肉体、连肉体的邪情私欲，同钉在十字架上了。」（加五24）

若这发生了，你会怎样做？（What Would You Have Done If…）

以下的故事很可能是虚构。据说中美洲偏远的郷间有一所小教会，某一个星期日早上，崇拜如常快要开始时，教会后面的大门打开了，有两个满脸胡子的人走进来，穿上军服，带着机枪，胸膛上垂挂着一串长长的机枪子弹。

会众顿时出现恐慌，众所周知，当地的共产党游击队会屠杀基督徒，绝不留情。难道他们的大限已到？

其中一人叫众人安静，开口说：「你们基督徒常谈论到去见自己的救主，你说那救主就是神的儿子。你们今天走运了，几分钟之后便会知道你所信的神究竟是否存在！现在靠着教会两边的墙壁，排成直线！」

会众马上从座位起来，站到教会两边的墙壁。

「好，杀你们之前，我们想确保只杀掉真信徒。任何人若不是真心相信耶稣是神的儿子，可以从我们身后的大门出去，快快滚出去！」

很多人毫不犹豫地行动，几分钟内，走了一半的会众。

最后一人出去以后，大门便锁上。其中一个游击队员从窗子观看外面的人拼命逃跑，然后便放下机枪，面带笑容，再说：「弟兄们，请宽恕我们。我们今早想与大家一同敬拜主，但只想与真正的基督徒一同敬拜。现在，一同赞美主吧！」那天早上的崇拜是何其不一样！

这故事是想激发声称的基督徒去思想，假若自己今天在场的话，他们会怎样做。不过，我们若是要相信这是真人真事，便需要忽略那两个游击队员说谎的事实。他们拿着机枪，恐吓要杀人，又亵渎基督，行事如此诡诈，却是想与真信徒一同敬拜！这两人的行为岂不像那些跑出去逃命的人一样背弃了基督？

于是乎，我想稍为修改这虚构的故事，改写故事的结局。虽然我的改写也是虚构，但数以千计同类型的故事也是那样结束：

几分钟内，走了一半的会众。

最后一人出去后，大门便锁上。其中一个游击队员从窗子观看外面的人拼命逃跑，然后便拿起机枪对准剩下虔诚的门徒，面露狰狞的笑容，再说：「预备好见你们的神吧。」便随即按下机板，乱枪扫射。那天早上的崇拜是何其不一样！

1 John Dillenberger編., Martin Luther (New York: Doubleday, 1961)，頁24。

2 當然，魔鬼沒有得救的信心，因神沒有向牠們賜下救恩。

3 查考一下聖經怎樣論到敬畏耶和華，可令人大開眼界。例如，詩人寫道：「敬畏耶和華是智慧的開端，凡遵行他命令的，是聰明人……敬畏耶和華，甚喜愛他命令的，這人便為有福。」（詩一一一10，一一二1）新約命令我們要敬畏神（參彼前二17），又勸戒我們「潔淨自己，除去身體靈魂一切的污穢，敬畏神得以成聖」（林後七1，加上強調）

4 如果「背起某人的十字架」不是當時流行的說法，卻是耶穌自創的說法，那麼最低限度來說，這句話也必定代表極高程度的自我否定。有些註釋書作者建議，這句話代表人踏出第一步決定餘生渡過向自己死的生活。另一些作者認為，耶穌是指信徒必須立志願意為他死。無論如何，這段經文中餘下的內容會擴充背起十字架的意思。

5 請也留意馬太福音二十五章31至46節的審判中，得救之人的特徵是藉供應基督弟兄的燃眉之急而顯出無私的愛，之前第三章已經細看了這段經文。

6 有些人認為被火燒的只是那些人的行為，但請留意經文不是這樣寫，會被燒的乃是枝子本身。

7 使徒行傳的第一批信徒因仁愛、和平、恩慈和良善而著名，參徒九31、36，十一24。

8 耶穌告訴門徒，他們因他講給他們的道，已經乾淨了（參約十五3），某程度上可支持這種想法。NASB那節經文中譯作「乾淨」的字與十五2譯作「修剪」的字是同一個字。

9 明顯看來，保羅不是警告他們肉身的死，因不管人的行為怎樣，人的肉身「總會死」。反之，保羅是警告人屬靈的死和永死。