HOÄI THAÙNH TÖ GIA

CHÖÔNG 5

Vi baïn laø moät muïc sö vaø baïn muoán Hoäi thaùnh taêng tröôûng. Ñoù laø moät yù muoán raát thoâng thöôøng trong voøng caùc muïc sö. Theá nhöng taïi sao baïn muoán Hoäi thaùnh cuûa baïn taêng tröôûng? Nguyeân nhaân saâu xa trong loøng baïn laø gì?

Coù phaûi baïn muoán Hoäi thaùnh cuûa baïn taêng tröôûng ñeå baïn caûm thaáy thaønh coâng phaûi khoâng? Coù phaûi caûm thaáy mình ñöôïc toân troïng vaø coù aûnh höôûng treân ngöôøi khaùc phaûi khoâng? Coù phaûi baïn muoán coù uy quyeàn treân ngöôøi khaùc phaûi khoâng? Baïn muoán trôû neân giaøu coù phaûi khoâng?Ñoù laø nhöõng nguyeân nhaân sai traät khi muoán Hoäi thaùnh cuûa baïn taêng tröôûng!

Neáu baïn muoán Hoäi thaùnh taêng tröôûng ñeå Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc vinh hieån khi ngaøy caøng coù nhieàu cuoäc ñôøi ñöôïc bieán ñoåi bôûi Ñöùc Thaùnh Linh, vaø ñoù laø lyù do ñuùng ñaéng ñeå öôùc mong Hoäi thaùnh taêng tröôûng.

Dó nhieân coù theå chuùng ta löøa doái chính mình, suy nghó raèng ñoäng cô cuûa chuùng ta laø trong saïch trong khi noù thaät söï ích kyû.

Laøm sao chuùng ta coù theå bieát ñoäng cô thaät söï cuûa chuùng ta? Laøm theá naøo chuùng ta bieát mình thaät söï muoán xaây döïng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi hay chæ ñôn giaûn laø ñang xaây döïng vöông quoác rieâng cho mình.

Moät caùch laø chuùng ta xem phaûn öùng trong loøng khi thaáy caùc muïc sö khaùc thaønh coâng. Neáu chuùng ta nghó raèng ñoäng cô cuûa mình laø trong saïch, muoán vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø Hoäi thaùnh Ngaøi taêng tröôûng, nhöng khaùm phaù raèng coù nhöõng söï ghen tò vaø tranh caïnh trong loøng mình khi nghe Hoäi thaùnh khaùc taêng tröôûng, baøy toû raèng ñoäng cô cuûa chuùng ta chöa trong saïch. Ñieàu ñoù chöùng toû raèng chuùng ta chöa quan taâm Hoäi thaùnh taêng tröôûng nhöng chæ Hoäi thaùnh cuûa chuùng ta taêng tröôûng maø thoâi. Vì sao theá? Bôûi vì ñoäng cô cuûa chuùng ta laø ích kyû.

Chuùng ta coù theå kieåm tra ñoäng cô cuûa mình baèng caùch xem phaûn öùng ôû trong loøng khi nghe moät Hoäi thaùnh vöøa môùi ñöôïc thaønh laäp taïi khu vöïc mình. Neáu chuùng ta caûm thaáy sôï haõi, ñoù laø daáu hieäu cho thaáy chuùng ta quan taâm veà vöông quoác rieâng cuûa mình hôn laø vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Ngay caû nhöõng muïc sö cuûa Hoäi thaùnh lôùn ñang taêng tröôûng cuõng coù theå tra xeùt ñoäng cuûa mình baèng caùch naøy. Vì theá caùc muïc sö phaûi hoûi chính hoï moät vaøi caâu hoûi nhö laø: “coù phaûi toâi ñaõ töøng quan taâm môû mang Hoäi thaùnh môùi baèng caùch sai phaùi hoaëc nhöôøng laïi nhöõng tín höõu vaø nhöõng laõnh ñaïo quan troïng töø nôi giöõa voøng hoäi chuùng ñeå Hoäi thaùnh toâi trôû neân nhoû hôn khoâng?” Moät muïc sö, ngöôøi ñaõ kòch lieät choáng laïi yù töôûng ñoù thì ñang xaây döïng Hoäi thaùnh vì vinh hieån rieâng cuûa mình (Traùi laïi thì moät muïc sö cuûa Hoäi thaùnh lôùn coù theå môû mang nhöõng Hoäi thaùnh môùi cuõng vì vinh hieån rieâng cuûa mình chæ ñeå khoe khoang mình ñaõ thaønh laäp bao nhieâu Hoäi thaùnh môùi). Moät caâu hoûi khaùc oâng ta coù theå hoûi chính mình laø: “coù phaûi toâi hôïp taùc vôùi muïc sö cuûa Hoäi thaùnh nhoû hôn hoaëc laø mình xa caùch hoï nhaèm ñeå laøm mình trôû neân quan troïng hôn chaêng?” hoaëc “toâi coù saún loøng vôùi chöùc vuï muïc sö chæ coù töø 12 ñeán 20 ngöôøi trong moät Hoäi thaùnh tö gia, hay laø ñieàu quaù khoù khaên cho caùi toâi cuûa mình?”[1]

Phong Traøo Hoäi Thaùnh Taêng Tröôûng

(The Church Growth Movement)

Trong caùc nhaø saùch Cô Ñoác xuyeân khaép Hoa Kyø vaø Canaña, coù nhieàu keä saùch daønh rieâng cho Hoäi thaùnh taêng tröôûng. Nhöõng quyeån saùch naøy vaø nhöõng tö töôûng trong ñoù ñaõ lan roäng khaép caû theá giôùi. Nhieàu muïc sö theøm khaùt hoïc laøm theá naøo ñeå gia taêng soá ngöôøi tham döï vaøo Hoäi thaùnh cuûa mình vaø hoï thöôøng nhanh choùng nhaän laáy lôøi khuyeân töø caùc Hoäi thaùnh lôùn taïi Hoa Kyø laø nhöõng ngöôøi cho raèng söï thaønh coâng ñöôïc ñaùnh giaù bôûi kích côû cuûa giaùo sôû vaø soá ngöôøi döï nhoùm vaøo moãi Chuùa Nhaät.

Tuy nhieân, hoï cuõng coù chuùt ít thöøa nhaän raèng con soá tham döï vaø kích côû nhaø thôø thì khoâng thaät söï noùi leân chaát löôïng vieäc ñaøo taïo moân ñoà. Moät vaøi Hoäi thaùnh Hoa Kyø taêng tröôûng nhôø vaøo söï haáp daãn cuûa caùc giaùo lyù sai leõ thaät Kinh Thaùnh. Toâi ñaõ chuyeän vôùi nhieàu muïc sö treân theá giôùi, nhieàu ngöôøi trong soá hoï bò soác khi khaùm phaù voâ soá muïc sö Hoa Kyø tin vaø tuyeân boá raèng moät khi ngöôøi ñöôïc cöùu, hoï khoâng bao giôø ñaùnh maát söï cöùu roãi cuûa mình, maëc duø hoï tin ñieàu gì hay soáng nhö theá naøo. Töông töï nhö vaäy, nhieàu muïc sö Hoa Kyø coâng boá moät Phuùc AÂm “reû maït” daãn ngöôøi ta ñeán suy nghó raèng hoï coù theå höôûng ñöôïc thieân ñaøng maø khoâng caàn söï thaùnh khieát. Coù khaù nhieàu lôøi tuyeân boá veà moät Phuùc AÂm thònh vöôïng, theâm nhieân lieäu vaøo loøng tham cuûa con ngöôøi maø toân giaùo cuûa hoï coù nghóa laø khieán theâm nhieàu cuûa caûi maø hoï tích tröû ôû döôùi ñaát. Ñoù laø nhöõng muïc sö maø kyû thuaät taêng tröôûng cuûa hoï ñöøng neân baét chöôùc.

Toâi ñaõ ñoïc cho mình nhieàu saùch veà chuû ñeà Hoäi thaùnh taêng tröôûng vaø toâi coù caûm giaùc laãn loän veà chuùng. Coù nhieàu cuoán chöùa nhöõng lôøi khuyeân vaø chieán thuaät ôû möùc ñoä naøo ñoù phuø hôïp vôùi Kinh Thaùnh laøm chuùng ñaùng ñeå ñoïc. Nhöng haàu heát caùch ñieàu döï treân kieåu maãu Hoäi thaùnh truyeàn thoáng 1700 naêm nay hôn laø kieåu maãu Hoäi thaùnh theo Kinh Thaùnh. Keát quaû khoâng xaây döïng thaân theå cuûa Ñaáng Christ qua vieäc nhaân boäi moân ñoà vaø ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà nhöng laïi taäp trung vieäc xaây döïng hoäi chuùng lôùn cho caù nhaân, ñieàu maø luoân luoân ñoøi hoûi nhöõng giaùo sôû lôùn hôn, ñoøi hoûi theâm nhaân söï vaø chöông trình ñaëc bieät hôn vaø coù cô caáu gioáng nhö moät taäp ñoaøn thöông maïi hôn laø moät gia ñình.

Moät vaøi chieán thuaät Hoäi thaùnh taêng tröôûng hieän ñaïi gôïi yù taïo nhöõng buoåi nhoùm haáp daãn nhieàu ngöôøi chöa muoán theo Chuùa vì muïc ñích chieám theâm soá löôïng. Hoï khuyeân baøi giaûng phaûi ngaén, phaûi tích cöïc, ñöøng thôø phöôïng caûm xuùc quaù, hoaït ñoäng xaõ hoäi, ñöøng ñeà caäp ñeán tieàn baïc, v.v” Noù khoâng ñöa ñeán keát quaû ñaøo taïo moân ñoà laø ngöôøi töø choái chính vaø vaâng theo moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ. Ñieàu ñoù sinh ra nhöõng tín ñoà höõu danh nhöng khoâng phaân bieät ñöôïc vôùi theá gian laø nhöõng keû ñang ñi treân con ñöôøng roäng daãn ñeán hoûa nguïc. Ñaây khoâng phaûi laø chieán löôïc cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi chinh phuïc theá gian maø laø chieán löôïc cuûa ma quyû thaéng Hoäi thaùnh. Ñoù khoâng phaûi laø “Hoäi thaùnh taêng tröôûng” maø laø “theá gian taêng tröôûng”.

Kieåu Maãu Nhaïy Beùn “Tìm Ngöôøi”

(The Seeker-Sensitive Model)

Haàu heát chieán löôïc Hoäi thaùnh taêng tröôûng noåi tieáng taïi Hoa Kyø thöôøng ñeà caäp ñeán moät kieåu maãu “Nhaïy beùn “tìm ngöôøi”. Trong chieán löôïc naøy caùc buoåi nhoùm saùng Chuû Nhaät ñöôïc leân chöông trình (1) Caùc Cô Ñoác nhaân caûm thaáy thoaûi maùi khi môøi baïn beø chöa ñöôïc cöùu ñeán tham döï, (2) Ngöôøi chöa ñöôïc cöùu nghe Phuùc AÂm trong ngoân töø hoï coù theå lieân heä vaø hieåu ñöôïc. Caùc buoåi nhoùm nhoû trong giöõa tuaàn ñöôïc daønh cho moân ñoà hoùa. Baèng caùch naøy, moät vaøi Hoäi thaùnh rieâng bieät ñaõ taêng tröôûng khaù maïnh. Trong voøng caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng Hoa Kyø, nhöõng Hoäi thaùnh naøy coù tieàm naêng maïnh nhaát ñeå giaûng Phuùc AÂm vaø ñaøo taïo con ngöôøi cuõng nhö moïi ngöôøi ñöôïc coâng taùc trong nhöõng nhoùm nhoû vaø ñöôïc moân ñoà hoùa ôû ñoù. Ít nhaát thì caùc Hoäi thaùnh nhaïy beùn “tìm ngöôøi ñaõ thöïc hieän nhöõng chieán löôïc vöông ñeán ngöôøi chöa ñöôïc cöùu laø ñieàu haàu heát caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng khoâng laøm ñöôïc.

Nhöng maø kieåu maãu nhaïy beùn “tìm ngöôøi cuûa Hoa Kyø so vôùi kieåu maãu Kinh Thaùnh cho Hoäi thaùnh taêng tröôûng coù gì khaùc nhau khoâng?

Trong saùch Coâng Vuï, caùc söù ñoà vaø caùc nhaø truyeàn giaùo ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi keâu goïi ñeå giaûng Phuùc AÂm ôû nôi coâng coäng vaø cuõng töø nhaø naøy sang nhaø khaùc keøm theo daáu kyø pheùp laï thu huùt söï chuù yù cuûa ngöôøi ngoaïi. Vaø hoï ñaõ aên naên toäi vaø tin Chuùa Gieâ-su, coáng hieán chính mình cho lôøi cuûa caùc söù ñoà, vaø nhoùm nhau ñeàu ñaëng taïi tö gia, nôi hoï hoïc lôøi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, thöïc haønh caùc aân töù thuoäc linh, kyû nieäm döï tieäc thaùnh, cuøng nhau caàu nguyeän, v.v”, taát caû döôùi quyeàn laõnh ñaïo cuûa caùc tröôûng laõo / muïc sö / giaùm muïc. Caùc giaùo sö vaø caùc tieân tri ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi keâu goïi luoân naèm giöõa voøng caùc Hoäi thaùnh. Moãi moät ngöôøi phaûi chia seû Phuùc AÂm cho baïn beø vaø laùng gieàng khoâng coù chöông trình xaây caát nhaø thôø neân khoâng taêng tröôûng Hoäi thaùnh vaø cöôùp ñi nguoàn taøi nguyeân cuûa vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi duøng ñeå rao giaûng tin laønh vaø ñaøo taïo moân ñoà. Laõnh ñaïo ñöôïc huaán luyeän nhanh choùng baèng caùch hoïc vieäc hôn laø gôûi ñeán caùc chuûng vieän hoaëc tröôøng Kinh Thaùnh. Laøm ñieàu naøy keát quaû Hoäi thaùnh taêng tröôûng nhaân boäi trong moät thôøi gian, cho ñeán khi moïi ngöôøi coù taám loøng roäng môû Phuùc AÂm trong khu vöïc ñoù ñöôïc vöông tôùi.

So saùnh, thì chuùng ta thaáy kieåu maãu nhaïy beùn “tìm ngöôøi thöôøng loaïi tröø nhöõng daáu kyø vaø pheùp laï, vì theá noù ñaõ maát ñi phöông tieän quaûng caùo thu huùt vaø thuyeát phuïc thieân thöôïng.

Vì noù leä thuoäc quaù nhieàu vaøo phöông tieän quaûng caùo thu huùt thieân nhieân ñeå ngöôøi ta ñeán moät nhaø thôø chæ nôi ñoù nghe ñöôïc söù ñieäp. Kyû naêng dieãn thuyeát cuûa ngöôøi giaûng vaø naêng löïc loâi cuoán laø phöông tieän chính yeáu ñeå thuyeát phuïc ngöôøi nghe. Thì khaùc vôùi phöông caùch cuûa Phao-loâ, nhö oâng ñaõ vieát: “lôøi noùi vaø söï giaûng cuûa toâi chaúng phaûi baèng baøi dieãn thuyeát kheùo leùo cuûa söï khoân ngoan, nhöng taïi söï toû ra cuûa Thaùnh Linh vaø quyeàn pheùp, haàu cho anh em chôù laäp ñöùc tin mình treân söï khoân ngoan loaøi ngöôøi, beøn laø treân quyeàn pheùp Ñöùc Chuùa Trôøi” (1 Coârinhtoâ 2:4-5)

Nhieàu Söï Khaùc Bieät Hôn Nöõa

(More Differences)

Kieåu maãu nhaïy beùn “tìm ngöôøi thì loaïi tröø caùc söù ñoà vaø caùc nhaø truyeàn giaûng, vì hình aûnh chính laø muïc sö. Vaán ñeà laø: “coù phaûi loaïi tröø caùc söù ñoà vaø caùc nhaø truyeàn giaùo ôû coâng taùc rao giaûng vaø giao traùch nhieäm naøy cho caùc muïc sö laø caùch ñaït ñeán söï taêng tröôûng toát hôn khoâng?”[2]

Moät muïc sö nhaïy beùn “tìm ngöôøi giaûng moät laàn trong tuaàn vaøo buoåi thôø phöôïng Chuû Nhaät khi tín höõu ñöôïc khuyeát khích ñem ngöôøi chöa ñöôïc cöùu ñeán Hoäi thaùnh. Vì vaäy noùi chung laø ngöôøi chöa tin chæ ñöôïc nghe Phuùc AÂm moät tuaàn moät laàn. Nhöõng ngöôøi ngoaïi ñoù phaûi saün loøng ñeán Hoäi thaùnh, hoï phaûi ñöôïc caùc tín ñoà môøi. Trong khuoân maãu cuûa Kinh Thaùnh thì caùc söù ñoà vaø caùc nhaø truyeàn giaûng lieân tuïc rao giaûng Phuùc AÂm taïi nôi coâng coäng vaø nhaø rieâng, vaø heát thaûy tín höõu phaûi chia seû Phuùc AÂm cho baïn beø vaø laùng gieàng. Trong hai kieåu maãu naøy, caùi naøo ngöôøi ngoaïi ñöôïc nghe Phuùc AÂm nhieàu hôn?

Kieåu maãu nhaïy beùn “tìm ngöôøi caàn coù giaùo sôû ñeå tieáp nhaän ngöôøi haàu cho tín höõu khoâng môøi baïn mình tham döï vaø cuõng laø nôi maø ngöôøi ngoaïi khoâng bò hoã theïn khi tham döï. Ñieàu naøy ñoøi hoûi nguoàn kinh phí ñaùng keå. Moät cô sôû haáp daãn phaûi ñöôïc xaây döïng vaø toàn taïi tröôùc khi Phuùc AÂm ñöôïc rao ra. Taïi Hoa Kyø, cô sô nhö vaäy phaûi ñöôïc toïa laïc ôû ñòa ñieåm toát, thöôøng laø khu vöïc giaøu coù. Traùi laïi, moâ hình theo Kinh Thaùnh khoâng ñoøi hoûi tieàn baïc, cô sôû ñòa ñieåm naøo. Söï rao giaûng Phuùc AÂm khoâng chæ giôùi haïn bôûi con soá ngöôøi thích hôïp trong nhaø thôø vaøo ngaøy Chuû Nhaät.

Vaãn Coøn Nhieàu Söï Khaùc Bieät

(Still More Differences)

Khi so saùnh vaøi Hoäi thaùnh nhaïy beùn – tìm ngöôøi vôùi kieåu maãu Kinh Thaùnh thì vaãn coøn coù nhieàu söï khaùc bieät.

Caùc söù ñoà vaø caùc nhaø truyeàn giaûng trong saùch Coâng Vuï keâu goïi ngöôøi ta ñeán söï aên naên vaø tin Chuùa Gieâ-su Christ vaø chòu baùptem ngay. Khi caûi ñaïo taân tín höõu mong ñôïi trôû neân moân ñoà Ñaáng Christ, thoaû maõn ñieàu kieän cuûa Chuùa Gieâ-su ñaët ra cho caùc moân ñoà, ñöôïc lieät keâ trong Luca 14:26-33 vaø Giaêng 8: 31-32. Hoï baét ñaàu yeâu Chuùa Gieâ-su heát loøng, soáng theo lôøi Ngaøi vaùc thaäp töï giaù mình, töø boû moïi quyeàn lôïi sôû höõu taøi saûn trôû neân nhöõng quaûn lyù cuûa nhöõng ñieàu thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi.

Phuùc AÂm ñöôïc rao giaûng trong Hoäi thaùnh nhaïy beùn “tìm ngöôøi cuõng khaùc. Toäi nhaân ñöôïc daïy raèng Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï bieát bao, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaùp öùng nhu caàu ra laøm sao, vaø hoï chæ caàn “tieáp Gieâ-su” laø Cöùu Chuùa maø thoâi. Sau khi laäp laïi lôøi caàu nguyeän “ñôn sô” hoï khoâng ñöôïc daïy veà giaù phaûi traû ñeå laøm moân ñoà, hoï ñöôïc baûo ñaûm raèng mình ñaõ ñöôïc cöùu vaø naøi næ tham gia caùc lôùp hoïc giaùo lyù. Khi hoï tham gia caùc lôùp hoïc ñoù “thoâng thöôøng ngöôøi ta khoâng trôû laïi Hoäi thaùnh nöõa”. Khi tham gia nhöõng lôùp hoïc nhö vaäy, hoï phaûi traûi qua tieán trình hoïc hoûi coù heä thoáng, maø chæ taäp trung ñeán kieán thöùc veà giaùo lyù cuûa Hoäi thaùnh hôn laø trôû neân vaâng phuïc maïng leänh cuûa Ñaáng Christ. Ñænh cao cuûa chöông trình “moân ñoà hoùa” naøy laø khi tín höõu bieát daâng 1/10 leä töùc cho nhaø thôø. “Maø chuû yeáu ñeå traû nôï vaø cung löông cho chöùc saéc khoâng phuø hôïp trong Kinh Thaùnh, taøi trôï nhieàu cho nhöõng ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng thieát laäp, vaø cöôùp phaàn cuûa nhöõng ñieàu maø Ñöùc Chuùa Trôøi muoán uûng hoä”. Vaø hoï ñöôïc daãn ñeán nieàm tin mình ñaõ khaùm phaù ra “chöùc vuï” khi hoï thöïc hieän chöùc naêng taøi trôï cho nhöõng ñieàu chöa töøng ñeà caäp trong Kinh Thaùnh ôû trong Hoäi thaùnh truyeàn thoáng ñoù.

Seõ ra sao neáu chính phuû cuûa baïn lo laéng vì khoâng ñuû ngöôøi tình nguyeän nhaäp nguõ, vaø hoï quyeát ñònh trôû neân “nhaïy beùn “tìm ngöôøi” haõy töôûng töôïng hoï höùa vôùi nhöõng taân binh tieàm naêng raèng neáu gia nhaäp quaân nguõ thì khoâng ñoøi hoûi gì heát. Seõ ñöôïc traû löông nhöng khoâng. Hoï coù theå thöùc daäy khi naøo mình muoán. Hoï tham gia taäp huaán khi naøo mình muoán, cuõng coù theå xem Tivi. Neáu chieán tranh noå ra hoï coù theå löïa choïn hoaëc hoï muoán tham gia chieán ñaáu taïi chieán tröôøng hoaëc laø ñi daïo treân baûi bieån. Keát quaû seõ laø gì?

Khoâng nghi ngôø gì nöõa, quaân ñoäi seõ taêng daàn leân. Nhöng quaân ñoäi chaúng coøn laø quaân ñoäi thaät söï nöõa, khoâng thích hôïp cho söù meänh. Vaø ñoù cuõng laø keát quaû cuûa Hoäi thaùnh nhaïy beùn “tìm ngöôøi. Haï thaáp tieâu chuaån ñeå gia taêng soá ngöôøi tham döï ngaøy Chuù Nhaät thì baøo moøn coâng taùc moân ñoà hoùa vaø söï vaâng lôøi. Nhöõng Hoäi thaùnh nhaïy beùn “tìm ngöôøi ñoù coá thöû “giaûng Phuùc AÂm” vaøo trong nhöõng ngaøy Chuû Nhaät vaø “moân ñoà hoaù” vaøo caùc buoåi nhoùm giöõa tuaàn seõ khaùm phaù ra nhieàu nan ñeà neáu hoï baûo moïi ngöôøi trong buoåi nhoùm giöõa tuaàn raèng chæ coù moân ñoà môùi ñöôïc leân thieân ñaøng maø thoâi. Vaø roài moïi ngöôøi caûm thaáy döôøng nhö bò löøa doái vaøo ngaøy Chuû Nhaät. Vì theá, nhöõng Hoäi thaùnh ñoù cuõng löøa doái nhöõng tín höõu ñi nhoùm giöõa tuaàn, trình baøy söï ñaøo taïo moân ñoà vaø vaâng phuïc Chuùa coù theå ñöôïc choïn löïa chöù khoâng phaûi laø söï ñoøi hoûi cho nhöõng ngöôøi ñöôïc thöøa höôûng thieân ñaøng.[3]

Toâi cuõng bieát raèng coù moät vaøi Hoäi thaùnh truyeàn thoáng coù nhieàu maët theo kieåu maãu Kinh Thaùnh hôn nhöõng Hoäi thaùnh khaùc. Daàu gì ñi nöõa, khuoân maãu Kinh Thaùnh thì roõ raøng hieäu quaû nhaát trong vieäc nhaân boäi moân ñoà vaø ñaøo taïo moân ñoà.

Taïi sao ngaøy hoâm nay chuùng ta khoâng theo kieåu maàu Kinh Thaùnh? Nhöõng lôøi baøo chöõa döôøng nhö laø voâ taän, nhöng phaân tích cho cuøng, lyù do ngöôøi ta khoâng theo kieåu maãu Kinh Thaùnh vì truyeàn thoáng, voâ tín vaø söï baát tuaân. Nhieàu ngöôøi noùi raèng khuoân maãu Kinh Thaùnh laø ñieàu khoâng theå thöïc hieän ñöôïc trong thôøi ñaïi ngaøy nay. Nhöng söï thaät laø khuoân maãu Kinh Thaùnh ñöôïc aùp duïng nhieàu nôi treân theá giôùi. Ví duï, söï taêng tröôûng buøng noå cuûa Hoäi thaùnh taïi Trung Hoa hôn nöûa theá kyû qua, laø keát quaû cuûa vieäc tín höõu ñôn sô laø theo khuoân maãu Kinh Thaùnh. Coù phaûi laø Ñöùc Chuùa Trôøi taïi Trung Hoa khaùc vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi taïi nôi khaùc khoâng?

Taát caû moïi ñieàu naøy muoán noùi leân raèng nhöõng muïc sö neân caån troïng vôùi nhöõng phöông phaùp taêng tröôûng maø Hoa Kyø quaûng baù treân toaøn caàu. Hoï seõ thaønh coâng hôn nhieàu ñeå ñaït ñöôïc muïc tieâu moân ñoà hoùa cuûa Ñaáng Christ neáu hoï chòu böôùc theo kieåu maãu taêng tröôûng Hoäi thaùnh cuûa Kinh Thaùnh.

Haäu Quaû (The Aftermath)

Theo söï quan saùt cuûa toâi laø nhieàu ngöôøi ñeà xuaát daïy doã Hoäi thaùnh taêng tröôûng hieän ñaïi thì khoâng lieân heä vôùi nhöõng muïc sö bình thöôøng treân theá giôùi. Ña soá caùc muïc sö quaûn nhieäm baày döôùi 100 tín ñoà. Nhieàu muïc sö naøy trôû neân ngaõ loøng sau khi coá aùp duïng kyû thuaät Hoäi thaùnh taêng tröôûng nhöng khoâng thaønh coâng hoaëc keát quaû ngöôïc laïi duø cho khoâng phaûi loãi cuûa hoï. Döôøng nhö khoâng ai xöng nhaän moät vaøi yeáu toá chung vöôït quaù taàm kieåm soaùt cuûa muïc sö ñaõ giôùi haïn söï taêng tröôûng Hoäi thaùnh cuûa hoï. Baây giôø haõy suy xeùt moät soá yeáu toá ñoù.

Ñieàu ñaàu tieân vaø quan troïng baät nhaát laø söï taêng tröôûng cuûa Hoäi thaùnh bò giôùi haïn bôûi daân soá ñòa phöông. Roû raøng laø caùc Hoäi thaùnh truyeàn thoáng lôùn nhaát thì toïa laïc taïi nhöõng khu ñoâ thò lôùn. Nôi ñoù thöôøng coù haøng trieäu ngöôøi neân deå loâi keùo vaøo Hoäi thaùnh. Tuy nhieân neáu soá löôïng quyeát ñònh söï thaønh coâng cuûa Hoäi thaùnh thì khoâng neân xeùt theo con soá nhöng theo phaàn traêm daân soá. Treân caên baûn ñoù, vaøi Hoäi thaùnh chæ 10 tín ñoà nhöng thaønh coâng hôn nhöõng Hoäi thaùnh khaùc 10,000 tín ñoà. Moät Hoäi thaùnh coù 10 tín ñoà trong moät ngoâi laøng coù 50 ngöôøi thì thaønh coâng hôn moät Hoäi thaùnh coù 10,000 tín ñoà trong moät thaønh phoá coù 5 trieäu daân. (Tuy nhieân, nhöõng muïc sö vôùi 10 tín ñoà ñoù seõ khoâng bao giôø ñöôïc môøi giaûng ôû hoäi nghò veà Hoäi thaùnh taêng tröôûng)

Yeáu Toá Giôùi Haïn Thöù Hai Cuûa Hoäi Thaùnh Taêng Tröôûng

(A Second Limiting Factor To Church Growth)

Thöù nhì laø söï taêng tröôûng cuûa Hoäi thaùnh bò giôùi haïn bôûi möùc ñoä baûo hoøa giöõa voøng nhöõng ngöôøi Hoäi thaùnh deã tieáp nhaän trong cuøng khu vöïc. Vaøo thôøi ñieåm naøo ñoù, nhieàu ngöôøi trong moät khu vöïc môû loøng cho Phuùc AÂm vaø moät khi vöông tôùi soá ngöôøi ñoù roài thì Hoäi thaùnh seõ khoâng phaùt nöõa maø chæ nhöõng ngöôøi ôû Hoäi thaùnh naøy chuyeån qua Hoäi thaùnh khaùc. (Ñaây laø caùch nhieàu Hoäi thaùnh lôùn taêng tröôûng “treân söï hy sinh cuûa caùc Hoäi thaùnh khaùc treân cuøng khu vöïc).

Dó nhieân laø hieän nay, ngöôøi ta khoâng coù roäng môû Phuùc AÂm vaøo cuøng moät thôøi ñieåm nhöng hoï trôû neân meàm maïi bôûi taùc ñoáng cuûa Ñöùc Thaùnh Linh. Vì theá raát coù theå nhöõng ngöôøi kheùp kín seõ trôû neân roäng môû Phuùc AÂm. Neáu nhö vaäy Hoäi thaùnh coù theå taêng tröôûng. Ñieàu maø chuùng ta xem nhö laø “phuïc höng” xaûy ra khi nhieàu ngöôøi ñoùng kín seõ trôû neân deã tieáp nhaän Phuùc AÂm. Tuy vaäy, chuùng ta khoâng neân queân raèng chæ moät ngöôøi trôû neân roäng môû Phuùc AÂm cuõng laø söï phuïc höng nhöng ôû möùc ñoä nhoû hôn. Moãi moät cuoäc phuïc höng lôùn ñieàu baét ñaàu vôùi chæ bôûi moät ngöôøi deã tieáp nhaän. Vì vaäy muïc sö khoâng neân xem thöôøng ngaøy cuûa nhöõng ñieàu nhoû moïn.

Chuùa Gieâ-su sai caùc moân ñoà Ngaøi ñi ra truyeàn giaûng Phuùc AÂm taïi caùc thaønh phoá nôi maø Ngaøi ñaõ bieát raèng khoâng deã ñeå tieáp thu Phuùc AÂm nôi khoâng coù moät ngöôøi naøo seõ aên naên toäi (xem Luca 8:5). Nhöng Chuùa Gieâ-su vaãn sai hoï ñeán ñoù. Vaø nhöõng moân ñoà ñoù coù thaønh coâng khoâng? Khoâng, thaäm chí laø khoâng coù ai quy ñaïo (vaø khoâng coù Hoäi thaùnh taêng tröôûng) nhöng hoï vaãn thaønh coâng vì hoï vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su.

Cuõng vaäy Chuùa Gieâ-su cuõng sai nhieàu muïc sö ñeán laøng maïc, thaønh phoá, khu ngoaïi oâ nôi laø Ngaøi bieát chæ raát ích phaàn traêm nhöõng ngöôøi seõ coù theå chaáp nhaäp Phuùc AÂm. Nhöõng muïc sö naøo trung tín phuïc vuï nhöõng hoäi chuùng nhoû thì hoï ñaõ thaønh coâng trong caùc nhìn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, thaäm chí laø khi hoï coù theá thaát baïi trong con maét cuûa vaøi chuyeân gia Hoäi thaùnh phaùt trieån.

Taát caû nhöõng muïc sö trong moãi moät khu vöïc cuõng ñöôïc khích leä, söï thaät laø vì loøng nhaân töø lôùn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø trong söï ñaùp traû lôøi caàu thay cuûa daân söï Ngaøi, neân Ngaøi ñang laøm vieäc ñeå khieán nhöõng ngöôøi kheùp kín trôû neân nhöõng ngöôøi roäng môû Phuùc AÂm. Ngaøi taùc ñoäng treân nhöõng ngöôøi chöa ñöôïc cöùu qua löông taâm, söï saùng taïo cuûa Ngaøi, trong nhöõng hoaøn caûnh, qua nhöõng söï xeùt ñoaùn treân theá gian, qua nhöõng lôøi chöùng soáng ñoäng töø nôi Hoäi thaùnh, söï rao giaûng Phuùc AÂm, vaø söï thuyeát phuïc cuûa Ñöùc Thaùnh Linh. Vì vaäy hôõi caùc muïc sö haõy can ñaûm, tieáp tuïc vaâng lôøi, caàu nguyeän vaø truyeàn giaûng. Tröôùc moãi cuoäc phuïc höng treân bình dieän roäng thì phaûi coù söï ñoùi khaùt phaán höng. Vaø luoân luoân coù ai ñoù öôùc mong moät cuoäc phuïc höng. Haõy giöõ nhöõng giaác mô!

Yeáu Toá Giôùi Haïn Thöù Ba Cuûa Hoäi thaùnh Taêng Tröôûng

(A third limiting Fator to church growth)

Nhaân toá thöù ba giôùi haïn söï taêng tröôûng cuûa nhöõng Hoäi thaùnh rieâng laø khaû naêng cuûa muïc sö. Ña soá caùc muïc sö khoâng coù kyû naêng caàn thieát ñeå chaêm soùc hoäi chuùng lôùn, vaø ñaây khoâng phaûi laø loãi cuûa hoï. Chæ ñôn giaûn laø hoï khoâng ñöôïc ôn toå chöùc, ñieàu haønh hoaëc kyû naêng giaûng daïy caàn thieát cho Hoäi thaùnh lôùn maø thoâi. Roû raøng laø nhöõng muïc sö nhö theá khoâng ñöôïc keâu goïi ñeå laøm muïc sö cho hoäi chuùng ñoâng ñuùc, vaø hoï seõ maéc sai laàm neáu coá gaén thöû laøm muïc sö cho baát cöù hoäi chuùng naøo maø khoâng phaûi laø Hoäi thaùnh tö gia vaø Hoäi thaùnh truyeàn thoáng kích côû trung bình.

Gaàn ñaây toâi coù ñoïc moät quyeån saùch noãi tieáng veà ñeà taøi laõnh ñaïo muïc sö tröôûng cuûa moät Hoäi thaùnh lôùn nhaát nöôùc Myõ. Khi toâi ñoïc quyeån saùch maø oâng ñaõ vieát ñaày nhöõng lôøi khuyeân kinh nghieäm cuûa mình cho caùc muïc sö hieän nay, tö töôûng noãi leân trong toâi laø: “OÂng baûo vôùi chuùng toâi caùch ñeå trôû neân muïc sö “nhöng oâng daïy laøm theá naøo ñeå trôû thaønh laõnh ñaïo ñieàu haønh moät taäp ñoaøn lôùn” vaø khoâng coù löïa choïn naøo khaùc cho muïc sö tröôûng to lôùn Hoa Kyø cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng. OÂng caàn moät soá löôïng lôùn nhöõng nhaø quaûn lyù vaø nhaân vieân troïn thôøi gian. Taùc giaû quyeån saùch maø toâi ñang ñoïc coù ñuû kyû naêng ñeå trôû thaønh moät taäp ñoaøn laøm aên lôùn ngoaøi theá gian (thaät vaäy trong saùch oâng thöôøng tröng daãn töø nhöõng chuyeân gia tö vaán quaûn lyù thöông nghieäp lôùn noãi tieáng, aùp duïng lôøi khuyeân cuûa hoï cho ñoïc giaû cuûa oâng laø caùc muïc sö). Nhöng nhieàu ngöôøi, neáu khoâng phaûi laø haàu heát ñoïc giaû cuûa oâng khoâng phaûi laø caùc nhaø laõnh ñaïo vaø khoâng coù kyû naêng ñieàu haønh nhö oâng coù.

Trong cuøng quyeån saùch ñoù, taùc giaû baøy toû caùch chaân thaønh nhieàu bieán coá xaûy ra khi oâng xaây döïng giaùo hoäi cuûa mình, oâng ñaõ coù nhöõng sai traät traàm troïng, nhöõng loãi laàm maø khieán oâng phaûi traû giaù caû gia ñình hoaëc chöùc vuï töông lai cuûa mình.

Nhöng bôûi aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi oâng ñöôïc soáng coøn. Tuy nhieân, vôùi nhöõng kinh nghieäm cuûa oâng nhaéc toâi veà nhieàu tröôøng hôïp khi caùc muïc sö cuûa Hoäi thaùnh truyeàn thoáng tranh ñaáu ñeå coù cuøng söï thaønh coâng, laøm nhöõng laàm loãi töông töï ñeå roài phaûi chòu khoå veà söï ñoå vôû hoaøn toaøn. Moät soá ngöôøi phoù thaùc chính mình cho Hoäi thaùnh maø boû rôi con caùi vaø huûy hoân nhaân. Nhieàu ngöôøi ñaõ chòu khuûng hoaûng tin thaàn hoaëc chöùc vuï taøn luïi hoaøn toaøn. Nhöõng ngöôøi khaùc quaù thaát voïng vaø cuoái cuøng ñaõ töø boû moïi chöùc vuï. Nhöng nhieàu ngöôøi khaùc thì vaãn soáng coøn, vaø ñoù laø nhöõng gì coù theå noùi veà hoï. Hoï cöù soáng cuoäc ñôøi aâm thaàm tuyeät voïng vaø töï hoûi söï hy sinh cao caû coù xöùng ñaùng chaêng?

Khi toâi ñoïc saùch ñoù, ñieàu tieáp tuïc in ñaäm trong taâm trí toâi laø söï khoân ngoan cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân, khoâng coù gì gioáng nhö nhöõng Hoäi thaùnh truyeàn thoáng hieän ñaïi, vaø khoâng muïc sö naøo chòu traùch nhieäm chaên moät baøy lôùn hôn 25 ngöôøi hoaëc nhieàu ngöôøi hôn. Nhö toâi ñaõ xaùc ñònh chöông tröôùc, nhieàu muïc sö nghó raèng hoäi chuùng cuûa hoï quaù nhoû, thì phaûi neân xem xeùt laïi chöùc vuï hoï trong aùnh saùng cuûa lôøi Chuùa. Neáu hoï coù 55 ngöôøi, Hoäi thaùnh cuûa hoï coù theå thaät söï laø quaù lôùn. Neáu coù moät ngöôøi laõnh ñaïo coù naêng löïc giöõa voøng hoï, hoï phaûi caàu nguyeän ñeå choïn thaønh ba Hoäi thaùnh tö gia, vaø neân baùn nhaø thôø vôùi muïc tieâu ñaøo taïo moân ñoà vaø xaây döïng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi trong caùch cuûa Ngaøi.

Neáu ñieàu naøy döôøng nhö quaù caùch maïng, ít nhaát hoï neân baét ñaàu ñaøo taïo laõnh ñaïo töông lai hoaëc xaây döïng nhöõng nhoùm nhoû, hoaëc neáu hoï ñaõ thaät söï coù nhöõng nhoùm nhoû roài thì ñeå moät soá trôû thaønh nhöõng Hoäi thaùnh tö gia töï trò vaø haõy xem ñieàu seõ xaûy ra.

Nhöõng Kyõ Thuaät Khaùc Cuûa Hoäi Thaùnh Taêng Tröôûng Thôøi Nay

(Other Modern Church-growth Techniques)

Coù nhieàu kyõ thuaät ñang ñöôïc quaûng baù hoâm nay nhö laø ñieàu thieát yeáu cho söï taêng tröôûng Hoäi thaùnh beân caïnh khuoân maãu nhaïy beùn “tìm ngöôøi. Nhieàu kyû thuaät naøy khoâng hôïp Kinh Thaùnh vaø ñöôïc xeáp vaøo danh muïc “cuoäc chieán thuoäc linh” vaø chuùng quaûng caùo döôùi nhöõng caùi teân nhö: “ñaïp ñoã ñoàn luõy”, “caàu nguyeän chieán traän”, vaø “vaïch ra baûn ñoà thuoäc linh”.

Chuùng ta seõ xem nhöõng vieäc naøy trong moät chöông sao veà vaán ñeà traän chieán thuoäc linh. Tuy nhieân, ngaén goïn chuùng ta phaûi hoûi taïi sao thöïc haønh nhöõng ñieàu nhö theá ñöôïc xem laø caàn thieát cho söï phaùt trieån Hoäi thaùnh hoâm nay laïi hoaøn toaøn xa laï vôùi caùc söù ñoà.

Coù nhieàu phöông tieän môùi nhaèm phaùt trieån Hoäi thaùnh chæ laø keát quaû cuûa kinh nghieäm moät soá muïc sö: “Toâi ñaõ laøm ñieàu naøy, ñieàu kia vaø Hoäi thaùnh taêng tröôûng. Vaø neáu baïn laøm nhö vaäy, roài Hoäi thaùnh cuûa baïn cuõng seõ taêng tröôûng”. Tuy nhieân, khoâng coù lieân heä thaät giöõa söï taêng tröôûng Hoäi thaùnh hoï vôùi nhöõng ñieàu laï kyø hoï ñaõ laøm. Ñieàu naøy ñöôïc lieân tuïc chöùng minh khi caùc muïc sö khaùc ñaõ laøm theo nhöõng daïy doã kyø laï vaø thöïc hieän nhöõng ñieàu töông töï, nhöng Hoäi thaùnh chaúng ñöôïc taêng tröôûng chuùt naøo.

Muïc sö cuûa Hoäi thaùnh taêng tröôûng coù theå ñöôïc nghe “khi chuùng ta khôûi söï la heùt ma quyû taïi thaønh phoá chuùng ta, thì söï phuïc höng seõ xaûy ñeán cho Hoäi thaùnh. Neáu baïn muoán côn phuïc höng ñeán vôùi Hoäi thaùnh cuûa mình vì theá baïn phaûi la heùt vaøo ma quyû.”

Theá nhöng taïi sao coù nhöõng cuoäc phuïc höng kyø dieäu treân khaép caû theá giôùi trong 2000 naêm qua cuûa lòch söû cuûa Hoäi thaùnh nhöng khoâng coù moät ai la heùt vôùi ma quyû. Ñieàu naøy chöùng toû raèng, ngay caû muïc sö kia nghó raèng söï phuïc höng laø keát quaû cuûa söï la heùt ma quyû, thì oâng ñaõ sai laàm. Hôn nöõa, daân cö trong thaønh phoá cuûa oâng baét ñaàu trôû neân chaáp nhaän Phuùc AÂm, coù leû laø keát quaû cuûa vieäc caàu nguyeän hieäp moät cuûa Hoäi thaùnh, vaø muïc sö kia ñaõ coù maët ñeå giaûng Phuùc AÂm ngay khi taám loøng cuûa daân söï roäng môû. Thoâng thöôøng nhaát, söï taêng tröôûng Hoäi thaùnh laø keát quaû cuûa vieäc truyeàn giaûng Phuùc AÂm ñuùng nôi ñuùng luùc (Ñöùc Thaùnh Linh giuùp ñôû chuùng ta trôû neân ñuùng luùc vaø ñuùng nôi).

Neáu la heùt vaøo ma quyû treân nhöõng thaønh phoá ñaõ ñem laïi söï phuïc höng cho Hoäi thaùnh cuûa muïc sö naøo ñoù, theá thì taïi sao sau moät thôøi gian daøi cuûa cuoäc phuïc laéng xuoáng vaø chaám döùt? Neáu la heùt ma quyû laø chìa khoùa thì chuùng ta cöù ñöùng vöõng ñeå tieáp tuïc la heùt thì moïi ngöôøi trong thaønh phoá seõ trôû laïi vôùi Ñaáng Christ. Nhöng ñaâu ñöôïc nhö vaäy?

Söï thaät thì quaù roõ raøng khi chuùng ta suy nghó ñôn giaûn, nhöõng phöông phaùp taêng tröôûng Hoäi thaùnh chæ laø caàu nguyeän, truyeàn giaûng, daïy doã, ñaøo taïo moân ñoà, cuøng vôùi söï giuùp ñôû cuûa Ñöùc Thaùnh Linh, v.v” Vaø thaäm chí nhöõng phöông caùch Kinh thaùnh ñuùng cuõng khoâng baûo ñaûm cho söï taêng tröôûng Hoäi thaùnh vì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ taïo döïng con ngöôøi laø nhöõng taùc nhaân coù löông tri töï do. Hoï coù quyeàn choïn löïa aên naên hoaëc khoâng aên naên. Ngöôøi ta cuõng coù theå noùi raèng ngay caû Chuùa Gieâ-su thaát baïi veà maët taêng tröôûng Hoäi thaùnh ôû thôøi ñieåm naøo ñoù khi Ngaøi ñeán thaêm vieáng nhöng hoï khoâng aên naên.

Taát caû nhöõng ñieàu naøy noùi leân chuùng ta chæ caàn thöïc haønh nhöõng phöông phaùp hôïp Kinh thaùnh vaøo vieäc xaây döïng Hoäi thaùnh. Coøn ñieàu gì khaùc chæ laø phí thôøi gian. Ñoù laø nhöõng vieäc laøm phuø hôïp vôùi goã, coû khoâ, rôm raï vaø moät ngaøy naøo ñoù noù seõ bò chaùy trong löûa nhöng khoâng ñöôïc thöôûng (1Coârinhtoâ 3:15).

Cuoái cuøng, muïc tieâu khoâng chæ laø phaùt trieån veà soá löôïng, nhöng phaûi ñaøo taïo moân ñoà. Neáu Hoäi thaùnh taêng tröôûng khi chuùng ta coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà, thì ngôïi khen Ñöùc Chuùa Trôøi.

 


[1] Ñaây laø moät öu ñieåm khaùc cuûa moâ hình hoäi thaùnh tö gia – laø nhöõng muïc sö khoâng tranh ñaáu ñeå coù hoäi chuùng lôùn vì nhöõng lyù do sai traät vì kích côõ hoäi thaùnh bò giôùi haïn bôûi kích thöôùt nhaø ôû.

[2] Ñaây thöôøng laø nguyeân nhaân ngaøy hoâm nay chuùng ta coù nhieàu nhaø truyeàn giaùo, giaùo sö, tieân tri, vaø ngay caû söù ñoà laøm muïc sö hoäi thaùnh, vì theá nhieàu chöùc vuï ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi thieát laäp khoâng ñöôïc ñaët ñuùng vò trí hoaëc khoâng ñöôïc ñaët ñeå ôû baát cöù nôi ñaâu trong hoäi thaùnh truyeàn thoáng. Vaø nhöõng toâi tôù khoâng phaûi laøm muïc sö laïi laøm muïc sö hoäi thaùnh, töôùt ñoaït phöôùc haïnh lôùn khoûi hoäi thaùnh neáu hoï giuùp ñôõ ôû phaïm vi lôùn hôn trong cô caáu phuø hôïp vôùi kinh thaùnh. Döôøng nhö moïi ngöôøi quen xaây döïng vöông quoác cuûa chính mình qua hình thöùc hoäi thaùnh truyeàn thoáng maø khoâng quan taâm ñeán söï keâu goïi thaät söï cuûa mình laø gì. Bôûi vì nhieàu muïc sö coù quyeàn quyeát ñònh treân phaàn möôøi cuûa “daân söï hoï” vaø phaàn lôùn soá taøi chính ñoù ñöa vaøo ngaân quyû xaây döïng vaø duy trì nhaø thôø, neân nhöõng toâi tôù khoâng ñöôïc keâu goïi laøm muïc sö phaûi laøm muïc sö cuûa hoäi thaùnh nhö laø phöông tieän ñeå coù taøi chaùnh cho coâng vieäc thaät söï ñöôïc keâu goïi.

[3] Neân nhôù raèng nhöõng ñoøi hoûi maø Chuùa Gieâ su lieät keâ vôùi moân ñoà thaät cuûa Ngaøi trong Luca 14:26-33 laø khoâng noùi cho nhöõng ngöôøi ñaõ laøm tín ñoà nhö laø böôùc keá tieáp trong haønh trình thuoäc linh cuûa hoï. Nhöng Ngaøi ñang noùi vôùi ñoaøn daân laøm moân ñoà cuûa Ngaøi laø böôùc ñi duy nhaát Chuùa Gieâ su keâu goïi, böôùc cöùu roãi. Ñieàu naøy ngöôïc laïi vôùi nhöõng gì ñöôïc daïy doã trong nhöõng hoäi thaùnh nhaïy beùn tìm ngöôøi gia nhaäp.

Paglago ng iglesia

Kabanata 5

Kung ganoon, ikaw ay isang pastor at gusto mong lumago ang iyong iglesia. Karaniwang pagnanais iyan ng mga pastor. Nguni’t bakit gusto mong lumago ang iyong iglesia? Ano ang matapat na dahilan sa iyong puso?

Nais mo bang lumago ang iyong iglesia upang makaramdam ka ng tagumpay? Nais mo bang igalang ka at makaramdam ng pagiging ma-impuwensiya? Umaasa ka bang magkaroon ng kayamanan? Lahat ng mga iyon ay maling dahilan upang naisin mo ang paglago ng iyong iglesia.

Kung gusto mong lumago ang iyong iglesia upang mapuri ang Diyos habang higit na maraming buhay ang napagbabago ng Espiritu Santo, iyan ang tamang dahilan ng iyong pagnanais ng paglago ng iyong iglesia. Siyempre, posibleng dinadaya lamang natin ang ating sarili, ipinagpapalagay na tapat ang ating mga motibo nguni’t ang katunayan sila’y makasarili.

Paano natin malalaman ang ating tunay na motibo? Paano natin malalaman kung tunay nating gustong itayo ang kaharian ng Diyos o kaharian lang natin ang gusto nating itayo?

Isang paraan ay sa pamamagitan ng pagbabantay ng ating kalooban sa tagumpay ng ibang pastor. Kung iniisip natin na tapat ang ating mga motibo, kung iniisip natin na tapat ang ating kagustuhang lumago ang kaharian ng Diyos at ang kanyang iglesia, nguni’t matutuklasan natin ang inggit o selos sa ating puso kapag naririnig natin ang paglago ng ibang iglesia, ibinubunyag na hindi tapat ang ating mga motibo. Ipinakikitang hindi tayo talaga interesado sa paglago ng iglesia, kundi sa paglago ng ating iglesia. At bakit ganyan? Dahil ang ating mga motibo ay may bahid ng pagkamakasarili.

Masisita rin natin ang ating motibo sa pagbantay sa ating niloloob kapag naririnig natin ang umpisa ng isang iglesia sa ating lugar. Kung may nararamdama tayong pagbabanta, iyan ay tanda na higit tayong interesado sa ating sariling kaharian kaysa kaharian ng Diyos.

Kahit mga pastor ng malalaki o lumalagong iglesia ay makasusuri ng kanilang motibo sa parehong paraan. Ang mga pastor na ito ay maaaring magtanong sa kanilang sarili ng mga tanong na gaya ng, “Maiisip ko kayang magtatag ng bagong iglesia sa pagpapadala ng mga magagaling na pinuno o tao sa aking kongregasyon, na magreresulta sa pagliit ng aking iglesia?” Ang isang pastor na tumatangging gawin ang ideang ito ay maaaring nagtatayo ng kanyang iglesia para sa kanyang sariling kapurihan. (Sa kabilang dako, ang isang pastor ng malaking iglesia ay maaaring magtatag ng mga bagong iglesia para rin sa kanyang sariling kapurihan, upang maipangalandakan niya kung ilang mga iglesia ang naipanganak ng kanyang iglesia.) Ang isa pang tanong na maaaring tanungin sa kanyang sarili ay, “Nakikihalubilo ba ako sa mga pastor ng maliliit na iglesia o dumistansiya ba ako, na pakiramdam ko’y nakaaangat ako sa kanila?” O, “gusto ko bang maging pastor ng labindalawa o dalawampu lamang na tao sa isang tahanang iglesia, o masyadong mahirap iyan para sa aking amor propio?

Ang Kilusang Paglago ng iglesia (The Church Growth Movement)

Sa mga Cristianong bookstore sa Amerika at Canada, kadalasang may mga buong seksiyon ng istante na nakalaan sa libro tungkol sa paglago ng iglesia.Ang mga librong ito at mga konseptong napapaloob dito ay kumalat sa buong mundo. Ang mga pastor ay gutom sa pagkatuto kung paano paramihin ang mga dumadalo sa kanilang mga iglesia, at kadalasang mahusay sila sa pagsunod sa mga payo ng mga Amerikanong pastor ng mega- iglesia na naturingang matagumpay dahil sa laki ng kanilang mga gusali at bilang ng mga taong dumadalo kada Linggo.

Nguni’t iyong mga higit na nag-iisip ay nakapagtatanto na ang bilang ng dumadalo at ang laki ng gusali ay hindi kinakailangang indikasyon ng kalidad ng paglikha ng alagad. Ilang iglesiang Amerikano ay lumaki dahil sa nakaeengganyong doktrina na kasutilan ng katotohanang biblikal. Nakausap ko ang mga pastor sa buong mundo na nagulat nang nalamang napakaraming pastor na Amerikano ang naniniwala at naghahayag na kapag nailigtas na ang isang tao, hindi niya kailanman mawawala ang kanyang kaligtasan kahit ano pa man ang kanyang paniniwalaan o paano niya gampanan ang kanyang buhay. Gayundin, maraming pastor na Amerikano ay naghahayag ng pinaikling Magandang Balita ng murang pagpapala, na nagdadala sa mga tao upang isiping mapapasa-langit sila nang walang kabanalan. Lubhang ilan pa ang naghahayag ng Magandang Balita ng kasaganaan, inaapuyan ang katakawan ng mga taong ang relihiyon ay isang paraan upang makakuha ng marami pang kayamanan sa mundo. Ang mga pastor na iyon na may paraan ng pagpapalago ng iglesia ay hindi dapat tularan.

Nabasa ko ang nakatokang libro sa akin tungkol sa paksang paglago ng iglesia, at iba iba ang aking pagtingin sa mga ito. Marami ang nagtataglay ng estratehiya at payo na, sa ilang antas, ay batay sa modelong biblikal, kaya nagiging kawili-wili silang basahin. Nguni’t halos lahat ay batay sa 1700-taong-gulang na modelong iglesiang institusyunal, sa halip na modelong biblikal na iglesia. Samakatuwid, ang pokus ay hindi sa pagtatayo ng katawan ni Cristo sa pagpaparami ng alagad at tagalikha-ng-alagad, kundi ang pagtatayo ng isahang kongregasyong institusyunal, na laging nangangailangan ng malalaking gusali, higit na natatanging tauhang- iglesia at programa, at istrukturang parang korporasyon sa halip na pamilya.

Ilang modernong estratehiya sa pagpapalago ng iglesia ay mukhang nagmumungkahi na, upang makakalap lamang ng miyembro, ay nagsasagawa ng mga nakasisiyang serbisyo para sa mga taong ayaw sumunod kay Jesus. Ipinapayo nila ang maikli, positibong sermon lamang, hindi-nagpapahayag ng pagsamba, maraming aktibidades na sosyal, hindi babanggitin ang tungkol sa salapi, at marami pang iba. Hindi ito nagreresulta sa paglikha ng mga alagad na nagtatakwil sa kanilang sarili at sumusunod sa lahat ng utos ni Cristo. Nagreresulta ito sa mga nagsasabing sila’y Cristiano na hindi maibubukod sa mundo at patungo sa malawak na landas ng impiyerno. Hindi ito estratehiya ng Diyos upang panalunan ang mundo kundi estratehiya ni Satanas upang panalunan ang iglesia. Hindi ito “paglago ng iglesia” kundi “paglago ng mundo.”

Ang Modelong Sensitibo-sa-Naghahanap (The Seeker-Sensitive Model)

Ang pinaka-popular na Amerikanong estratehiya ng paglago ng iglesia ay kadalasang itinuturing na “sensitibo-sa-naghahanap”. Sa estratehiyang ito, dinidayenyo ang mga serbayyo sa Linggo ng umaga upang (1) kumportableng mag-anyaya ang mga Cristiano ng kaibigang di-ligtas, at (2) ang mga taong di-ligtas ay makakarinig ng Magandang Balitang hindi nakasasama ng loob na maaari nilang matanggap at maintindihan. Ang mga serbayyo sa gitna ng linggo at maliliit na grupo ay reserbado upang mag-alagad sa mga nananampalataya.

Sa paraang ito, ilang indibidwal na iglesia ay lubhang lumaki. Sa mga Amerikanong iglesiang institusyunal, maaaring ang mga ito ang may pinakamalaking potensyal upang magbigay ng Magandang Balita at mag-alagad sa mga tao, basta’t lahat ay kasali sa maliit na grupo (na kadalasang hindi) at inaalagad doon, at basta hindi nakokompromayo ang Magandang Balita (na laging nangyayari kung ang layunin ay hindi manakit ng damdamin, dahil nakakasakit ng amor propio ang totoong Magandang Balita). Mabuti na lang at ikasalananagawa ng mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap ang ilang estratehiya upang abutin ang mga hindi ligtas na tao, ayang bagay na wala sa mga iglesiang institusyunal.

Nguni’t paano maikukumpara ang Amerikanong modelong sensitibo-sa-naghahanap sa modelong biblikal para sa pagpapalago ng iglesia?

Sa libro ng Mga Gawa, mga apostoles na tinawag-ng-Diyos at Evangheliko ay nagsermon sa madla at sa bahay-bahay, na kasalananasamahan ng mga tanda at milagrong nanghikayat sa atensyon ng mga di-mananampalataya. Iyong mga nagsayi at naniwala sa Panginoong Jesus ay tumutok sa turo ng mga apostoles, at regular na nagtipon sa mga bahay kung saan natutuhan nila ang Kasulatan, gumamit ng mga kaloob ng Espiritu, ipinagdiwang ang Banal na Hapunan ng Panginoon, sama-samang nagdasal, at iba pa, lahat sa ilalim ng pamumuno ng namumuno/pastor/tagapangasiwa. Ang mga natawag-ng-Diyos na propeta ay nag-ikot sa mga iglesia. Lahat ay nagbahagi sa Magandang Balita sa mga kaibigan at kapitbahay. Walang mga gusaling ipapatayo na makapagpapabagal ng paglago ng iglesia at nakawin mula sa kaharian ng Diyos ang mga kayamanang makatutulong sa pagkalat ng Magandang Balita at lumikha ng mga alagad. Mabilis na natuto ang mga pinuno sa trabaho sa halip na ipinapadala sa mga seminaryo o Diyos school. Lahat nang ito ay nagresulta sa malawak na paglago ng iglesia sa ayang limitadong panahon, hanggang naabot lahat ang mga taong bukas ang isip sa isang lugar.

Sa pagkukumpara, ang modelong sensitibo-sa-naghahanap ay karaniwang salat sa tanda at milagro, kaya kulang ito sa makalangit na patalastas, panghihikayat at kumbiksiyon. Mahigpit na nakadepende sa natural na paraan ng pagbebenta at patalastas upang hikayatin ang mga tao sa isang gusaling magpaparinig sa kanila ng mensahe. Ang mga kakayahang pananalumpati at kapangyarihan ng pangungumbinsi ng pastor ang pangunahing paraan ng panghikayat. Naiiba talaga ito sa mga metodo ni Pablo, na nagsabing, “Sa aking pananalita at pangangaral ay hindi ko sinubukang hikayatin kayo sa pamamagitan ng mahuhusay na talumpati at karunungan ng tao. Subali’t nangaral ako sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Espiritu upang ang inyong pananampalataya ay masandig sa kapangyarihan ng Diyos at hindi sa karunungan ng tao” (1 Cor. 2:4-5).

Marami pang Kaibahan (More Differences)

Ang modelog sensitibo-sa-naghahanap ay talagang walang apostol at Ebangheliko, dahil ang pangunahing tao ay ang pastor. Isang tanong: Ang pag-aalay ba sa apostol at Ebangheliko ng kanilang papel ng Ebangheliyasyon at ibinibigay ito sa pastor ay magaling na paraan ng pagpapalago ng iglesia? [1]

Ang pastor na sensitobo-sa-naghahanap ay nagsesermon minsan isang Linggo sa Lingguhang serbisyo kung saan hinihikayat ang mga Cristiano upang magdala ng mga di-ligtas. Kaya, karaniwan, ang Magandang Balita ay naririnig lamang minsan isang linggo ng mga kasama ng mga miyembro ng iglesiang di-ligtas. Ang mga di-ligtas na iyon ay dapat pumayag na pumunta sa iglesia, at inaanyayahan sila ng mga miyembrong pumapayag mag-imbita sa kanila sa iglesia. Sa modelong biblikal, mga apostoles at Ebangheliko ay patuloy na nagtuturo ng Magandang Balita sa madla sa pribadong lugar, at lahat ng mananampalataya ay nagbabahagi ng Magandang Balita sa kanilang kaibigan at kapitbahay. Sa dalawang modelong ito, kanino makaririnig ng Ebanghelyo ang karamihang di-ligtas?

Ang modelong sensitibo-sa-naghahanap ay nangangailangan ng katanggap-tanggap na gusali na hindi ikahihiya ng mga mananampalataya sa pagbisita ng kanilang mga kasamang di-ligtas. Lagi itong nangangailangan ng malaking salapi. Bago “maikalat” ang Magandang Balita, dapat magkaroon ng o magpatayo ng isang katanggap-tanggap na gusali. Sa Amerika ang gusaling iyan ay dapat matagpuan sa isang magandang kinalalagyan, kadalasang sa lugar ng mga mayayaman. Salungat dito, ang modelong biblikalbiblikal ay hindi nangangailangan ng tanging gusali, tanging lokasyon o salapi. Ang pagkalat ng Magandang Balita ay hindi limitado sa bilang ng mga taong kakasya sa natatanging gusali tuwing Linggo.

Higit na Marami Pang Kaibahan (Still More Differences)

Kapag ikinukumpara ang ilang iglesiang sensitibo-sa-naghahanap sa modelong biblikalbiblikal, mayroon pang higit na maraming pagkakaiba.

Ang mga apostol at Ebangheliko sa libro ng Mga Gawa ay tinatawag upang magsissi, manampalataya sa Panginoong Jesus at agarang mapabautismuhan. Inaasahan ang mga tao, sa kanilang pagbabagong-loob, na maging alagad ni Cristo, tinutupad ang mga kundisyong inilatag ni Jesus sa pagiging alagad, na inisa-isa sa Lucas 14:26-33 at Juan 8:31-32. Inumpisahan nilang mahalin nang lubos si Jesus, isinasabuhay ang Kanyang salita, pinapasan ang kanilang krus, at isinusuko ang kanilang mga karapatan sa pag-aari, bagong tagapangasiwa niyansg pag-aari ng Diyos.

Ang Magandang Balitang laging naproproklama sa mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap ay iba. Sinasabihan ang mga makasalanan kung gaano sila kamahal ng Diyos, kung paano Niya mapupunuan ang kanilang mga pangangailangan, at kung paano sila maligtas sa “pagtanggap kay Jesus bilang Tagapagligtas.” Pagkatapos ng pagdasal nila ng “panalangin ng pagligtas.” Ni hindi nasabihan sa pagbilang ng halaga ng pagiging alagad, kadalasan silang binibigyang-kaseguruhan ng tunay na kaligtasan at pinasasali sa issang klase upang matuto ng paglago kay Cristo. Kapag sumali sila sa klaseng ito (marami ang hindi na bumabalik sa iglesia), isinusubo sila sa isang sistematikong proseso ng pagkatuto na napo-pokus sa pagkakaroon ng marami pang kaalaman tungkol sa doktrinang- iglesia sa halip na ang pagsunod sa mga utos ni Cristo. Ang tuktok ng “pagiging alagad” na programang ito ay kapag sa wakas ay nagbibigay na sa iglesia ng ikapu ng kanyang suweldo ang mananampalataya (upang ibayad sa sangla at suweldo ng mga di-biblikal na tauhan, na nagiging napakasamang pamamahala, na sumumuporta sa maraming hindi pinapayagan ng Diyos at ninanakawan iyong nais ng Diyos na suportahan) at dinadala sa paniniwalang “nahanap niya ang kanyang ministeryo” kapag nag-uumpisa siyang gumawa ng ilang papel pangsuporta sa ilalim ng iglesiang institusyunal na ni minsan ay hindi binanggit sa Banal na Salita. Ano ang mangyayari kung ang gobyerno ng inyong bansa, nababahala dahil nagkukulang ng mga lalaking nag-aalay ng sarili para sa kanyang hukbo, ay nagpasiyang maging “sensitibo-sa-naghahanap”? Ipagpalagay mong kung sumali sila, ipinangako nilang walang aasahan sa kanila—ang kanilang mga suweldo ay libreng handog, hindi pinaghirapan at hindi karapat-dapat. Maaari silang gumising sa umaga kung kailan nila gusto. Maaari silang magsanay ng mga treyning drill kung gusto nila, nguni’t may opsyon din silang manood ng TV kung gusto nila. Kapag sumiklab ang digmaan, mapipili nila kung gusto nilang sumali sa giyera o pumunta sa baybayin. Ano ang magiging resulta?

Walang dudang ang mga ranggo ng hukbo ay dadami!Nguni’t ang hukbo ay hindi na hukbo, hindi nababagay sa kanyang trabaho.At iyan ang mangyayari sa mga iglesiang sensitibo-sa-naghahanap. Ang pagbababa ng pamantayan ay nagpapalobo ng dumadalo sa Linggo, nguni’t binubuwag ang pagiging alagad at pagsunod. Ang mga sensitibo-sa-naghahanap na iglesiang iyon na nanunubok “magturo ng Magandang Balita” sa Linggo at “gumawa ng pag-aalagad” sa mga serbisyo sa gitna ng Linggo ay magkaka-problema kung sasabihin nila sa mga tao sa serbisyo sa gitna ng linggo na ang pupunta lamang sa langit ay iyong mga alagad ni Jesus. Mararamdaman ng mga tao na napagsinungalingan sila sa Linggo ng umaga. Kaya ang mga iglesiang ito ay dapat ring mandaya sa serbisyo sa gitna ng linggo, inihahayag ang pagiging alagad at pagsunod bilang opsyon sa halip na pangangailangan pa sa patungong-langit na tao. [2]

Talagang naiintindihan ko na ilang iglesiang institusyunal ay nagsasama ng ilang aspekto ng modelong biblikal na hindi ginagawa ng iba. Magkagayunman, ang modelong biblikal ay malinaw na siyang pinaka-epektibo sa pagpaparami ng mga alagad at tagalikha-ng-alagad.

Bakit hindi sinusunod ang modelong biblikal ngayon? Ang talaan ng mga dahilan ay walang-hanggan, nguni’t ang dulo nito, ito’y hindi nasusunod dahil sa tradisyon, hindi-paniniwala at pagsuway. Maraming nagsasabi na ang modelong biblikal ay hindi posible sa ating mundo ngayon. Nguni’t ang katotohanan, ang modelong biblikal ay sinusunod sa maraming lugar sa mundo ngayon. Ang maatikabong paglago ng iglesia sa Tsin sa nakaraang kalahating-dantaon, halimbawa, ay dahil sinunod lamang ng mga mananampalataya ang modelong biblikal. Iba ba ang Diyos sa Tsina kaysa saanman?

Lahat nang ito ay nagsasabing dapat maging mulat ang mga di-Amerikanong pastor sa mga metodong Amerikanong pagpapalago-ng- iglesia na umiiral sa buong mundo. Magiging higit silang matagumpay sa pagsasagawa ng layunin ni Cristo sa paglikha ng mga alagad kapag sinunod nila ang biblikal na modelo ng pagpapalago ng iglesia.

Ang Bunga (The Aftermath)

Naging obserbasyon ko na maraming tagapagpatupad ng modernong pagtuturo ng pagpapalago-ng- iglesia ay walang ugnayan sa karaniwang pastor sa buong mundo. Ang pinakamalaking bahagi ng pastor ay nagkakandili ng kawan ng kulang sa isandaang tao. Marami sa mga pastor na ito ay nawawalan ng loob kapag sumusubok sa mga paraan ng pagpapalago ng iglesia at hindi nagtatagumpay o binabalikan sila nang hindi nila kasalanan. Parang walang umaamin na maraming salik na hindi saklaw ng kontrol ng mga pastor na lilimita sa paglago ng kanilang iglesia. Isa-isahin natin ang ilan sa kanila.

Una sa lahat, ang paglago ng iglesia ay nililimita ng laki ng lokal na populasyon. Maliwanag na karamihan sa malalaking institusyunal na iglesia ay nakikita sa mga bayan at siyudad. Kadalasan ay milyong tao ang pinaghuhugutan nila ng mga miyembro ng iglesia. Subali’t kung ang mga bilang ay tunay na batayan ng tagumpay, ang isang iglesia ay susuriin, hindi sa kanyang laki, kundi sa porsiyento sa lokal na populasyon. Sa batayang iyan, ang ilang iglesiang may sampung tao ay higit na matagumpay kaysa sa ibang iglesiang may sampung libo. Ang isang iglesiang may sampung miyembro sa isang baryo ng limampung tao ay higit na matagumpay kaysa sa isang iglesiang may sampung libo sa isang lunsod ng limang milyon. (Bagama’t ang sampung-taong pastor ay hindi kailanman hihilinging magsalita tungkol sa pagpapalago ng iglesia sa isang kumbensiyon.)

Pangalawang Salik na Naglilimita sa Paglago ng iglesia (A Second Limiting Factor to Church Growth)

Pangalawa, ang paglago ng iglesia ay nililimita ng antas ng pagkapuno ng lahat mga iglesia sa isang rehiyon ng mga taong bukas ang isip. Sa isang panahon, mayroon lamang bilang ng tao sa isang lugar na bukas ang isip sa Magandang Balita. Kapag naabot na ang lahat sa kanila, walang iglesia ang lalago, maliban kung ang ilan sa nakuha nang mga tao ay lilipat sa ibang iglesia (na siyang dahilan ng paglago ng malalaking iglesia—sa pagkatalo ng ibang iglesia sa kanilang rehiyon). Siyempre, bawa’t napapanahong Cristiano ay hindi bukas ang isip sa Magandang Balita sa isang

pagkakataon, nguni’t bumukas ang isip sa ilalim ng impluwensiya ng Espiritu Santo. Kaya, maaaring bubukas din ang isip ng mga taong sa kasalukuyan ay sarado ang isip. Kapag nangyari ito, lalago ang mga iglesia. Ang siyang itinuturing nating “revival” ay nangyayari kapag maraming sarado ay biglang bubukas. Nguni’t huwag nating kalimutan na ang isang taong bumubukas ay revival din, bagama’t sa higit na maliit na timbangan. Bawa’t malaking revival ay nagsisimula sa isa lamang taong nagbubukas. Kaya pastor, huwag mong tuyain ang araw ng maliliit na simula.

Ipinadala ni Jesus ang kanyang mga alagad upang ituro ang Magandang Balita sa mga lunsod na alam Niyang bukas ang isip, kung saan ni isang tao ay magsisi (tingnan ang Lu. 9:5). Subali’t ipinadala pa rin Niya sila upang ipamahagi ang Magandang Balita doon. Nabigo ba ang mga alagad? Hindi, kahit na walang nagbagong-loob (at walang paglago ng iglesia) sila ay nagtagumpay, dahil sinunod nila si Jesus.

Gayundin, ipinapadala pa rin ni Jesus ang mga pastor sa mga nayon, lunsod at lugar na alam Niyang maliit lamang na bahagdan ng mga tao ay magiging bukas ang isip sa Magandang Balita. Ang mga pastor na iyon na matapat naglilingkod sa kanilang maliliit na kongregasyon ay matagumpay sa mata ng Diyos, kahit bigo sa mata ng ilang eksperto sa paglago ng iglesia.

Lahat ng pastor sa lahat ng dako ay dapat ding hikayatin ng katotohanang, dahil sa dakilang habag ng Diyos, at bilang sagot sa panalangin ng Kanyang mga tao, gumagawa Siya ng paraan upang tulungan ang mga sarado upang ibukas ang isip. Sinusubukan Niyang impluwensiyahan ang mga di-ligtas sa pamamagitan ng kanilang konsensiya, ang Kanyang Likha, ang mga pangyayari, ang Kanyang paghuhukom sa lupa, ang buhay na patotoo ng Kanyang iglesia, at ang paghahatol ng Espiritu Santo. Kaya pastor, lakasan mo ang iyong loob. Manatiling sumusunod, nagdarasal at nagsesermon. Bago ang malakihang revival, una ay nangangailangan ng isang revival. Manatiling nangangarap!

Pangatlong Nakalilimitang Salik sa Paglago ng iglesia (A Third Limiting Factor to Church Growth)

Ang pangatlong salik na naglilimita sa paglago ng mga indibidwal na iglesia ay ang kakayahan ng pastor. Karamihan sa mga pastor ay walang kakayahan upang pangasiwaan ang isang malaking kongregasyon, at hindi nila ito kasalanan. Talaga lamang hindi sila nabiyayaan ng kakayahang mag-organisa, mamahala o magsermon/magkaroon ng mga kakayahan sa pagsermon, mga kinakailangang ituro sa pagiging malaking kongregasyon. Malinaw na ang mga naturang pastor ay hindi natawag ng Diyos upang magpastor sa malalaking kongregasyon, at mali sila kung susubukan nilang magpastor sa higit na malaki kaysa sa karaniwang iglesiang institusyunal o tahanang iglesia.

Kamakailan ay nabasa ko ang isang popular na libro tungkol sa paksa ng pagiging pinuno na sinulat ng pinunong pastor ng isa sa pinakamalalaking iglesia sa Amerika. Habang binabasa ko ang mga pahinang pinuno niya ng kanyang mayamang pagpapayo para sa modernong mga pastor, ang pangunahing naisip ko ay ito: “Hindi niya sinasabi sa atin kung paano maging pastor—sinasabi niya sa atin kung paano maging opisyal na ehekutibo sa isang malaking korporasyon.” At walang ibang pagpipilian ang pinunong pastor ng Amerikanong mega- iglesia. Kailangan niya ng malaking tauhan ng mga katulong, at ang pamamahala ng mga tauhan ay isang ganap na trabaho. Ang sumulat ng librong binabasa ko ay may sapat na kakayahan upang maging pinunong opisyal ehekutibo sa isang malaking sekular na korporasyon. (Totoo, sa kanyang libro ay lagi niyang binabanggit ang mga tanyag na consultant ng pamamahala ng negosyo, at ginagamit ang kanilang payo sa tagabasa niyang mga pastor.) nguni’t marami, kundi man karamihan ng kanyang mambabasa, ay walang kakayahang mamuno o mamahala gaya niya.

Sa parehong aklat, matapat na ikinuwento ng sumulat kung paano, sa maraming pagkakataon habang itinatayo ang kanyang malaking kongregasyon, siya’y nagkamit ng halos-nakamamatay na mga pagkakamali, pagkakamaling ang kapalit ay maaaring ang kanyang pamilya o ang kanyang kinabukasan sa ministeryo. Sa pagpapala ng Diyos, nakaligtas siya. Bagama’t ang kanyang mga karanasan ay nagpaalala sa akin ng maraming pagkakataong ang ilang pastor na institusyunal, na nagsikap ng parehong tagumpay, ay gumawa ng parehong pagkakamali at lubos na nasira. Ang ilan, na lubusang tumututok sa kanilang mga iglesia, ay nakawala ng mga anak, o nasira ang samahan sa kanilang asawa. Ang iba ay nawalan ng katinuan o malubhang pagkapabiblia sa ministeryo.Ang iba ay naging lubhang dis-ilusyunado na sa wakas ay iniwang lubusan ang ministeryo. Maraming nakaligtas, nguni’t iyanlamang ang maaaring banggitin. Nagpapatuloy silang mamuhay sa tahimik na kawalan ng pag-asa, nagtataka kung karapat-dapat ba ang sakripisyo nilang higit-sa-makataong-kakayahan.

Habang binabasa ko ang naturang libro, panay na nasusugan sa aking isip ang karunungan ng sinaunang iglesia, kung saan walang anumang kagaya ng iglesiang institusyunal, at walang pastor ang responsable sa kawan na mas malaki sa dalawampu’t lima o higit pang mga tao. Gaya ng sinabi ko sa nakaraang kabanata, maraming mga pastor na nagpapalagay sa kanilang mga kongregasyon na lubhang maliit ay dapat tingnan ang kanilang kongregasyon sa liwanag ng Banal na Kasulatan. Kung mayroon silang limampung tao, maaaring sobrang malaki na ang kanilang mga iglesia. Kapag may pamunuang may kakayahan dito, maaari nilang taimtim na isipin ang paghahati sa tatlong tahanang iglesia at ibenta ang kanilang gusali, na may layuning lumikha ng mga alagad at itayo ang kaharian ng Diyos sa Kanyang paraan.

Kung nagmumukhang masyadong radikal, maaari nilang umpisahan sa pag-alagad ng mga susunod na pinuno, o kung mayroon na silang maliliit na grupo, pakawalan ang iba upang maging malayang tahanang iglesia at tingnan kung ano ang mangyayari.

Iba Pang Paraan ng Modernong Pagpapalago ng iglesia (Other Modern Church-Growth Techniques)

Mayroon pang ibang isinusulong ngayon bilang mahalagang paraan para sa paglago ng iglesia bukod sa modelong sensitibo-sa-naghahanap. Marami sa mga paraang ito ay hindi biblikal nakahanay sa kategoryang “espiritwal na paghahamok.” Ipinapatalastas sila sa pangalang “pagpapabagsak ng mga muog,” “pakikihamok na panalangin,” at “espiritual na pagmamapa.”

Titingnan natin ang ilan sa mga ito sa susunod na kabanata tungkol sa labanang espiritwal. Nguni’t sa madaling sabi, maaari tayong magtaka kung bakit ang mga paraang ito na talagang hindi kilala ng mga apostol ay maituturing na mahalaga sa paglago ng iglesia ngayon.

Marami sa mga bagong paraan ng paglago ng iglesia ay resulta ng mga karanasan ng ilang pastor na nagsasabing, “ginawa ko ito at iyan at lumago ang aking iglesia. Kaya kung gagawin mo rin, lalago rin ang iyong iglesia.” Subali’t ang totoo niyan, walang tunay na koneksiyon ang paglago ng kanilang iglesia sa mga naiibang bagay na ginawa nila, kahit inisip nilang mayroon. Laging napapatotohanan ito kapag sa pagtuturo, ginagawa ang mga parehong paraan, at hindi kailanman lumalago ang kanilang mga iglesia.

Ang isang pastor ng paglago-ng- iglesia ay maaaring marinig na magsabing, “Kapag nagsimula tayong magsisigaw sa mga demonyo sa ating lunsod, sasambulat ang revival sa ating iglesia Kaya kailangan mong magsisisigaw sa mga demonyo kung gusto mong dumating ang revival sa iyong iglesia.”

Nguni’t bakit nagkaroon ng napakaraming magagandang revival sa buong mundo sa nakaraang 2,000 taon ng kasaysayan ng iglesia nang walang nagsisisigaw sa mga demonyo ng lunsod? Ipinakikita nito na, kahit inisip ng pastor na iyon na ang revival ay resulta ng pagsisisigaw sa mga demonyo, nagkakamali siya. Maaari pang, ang mga tao sa kanyang lunsod ay nagsimulang maging bukas ang isip bilang resulta ng nagkakaisang panalangin ng iglesia, at ang pastor na iyan ay nagkataong naroon at nagtuturo ng Magandang Balita nang bumukas sila. Kadalasan, ang paglago-ng- iglesia ay resulta ng pagiging nandoon sa tamang lugar sa tamang panahon. (At tinutulungan tayo ng Espiritu Santo upang pumaroon sa tamang lugar sa tamang panahon.)

Kung ang pagsisigaw sa mga demonyo sa mga lunsod ay nagdala ng revival sa iglesia ng isang pastor, bakit, pagkaraan ng ilang panahon, bumagal ang revival at nawala, na laging nangyayari? Kung ang pagsisigawsa demonyo ay ang susi, sana ay kung hindi tayo hihinto sa kasisigaw sa mga demonyo, lahat sa lunsod ay lalapit kay Cristo. Nguni’t hindi.

Ang katotohanan ay malinaw kapag pinag-isipan lang natin. Ang tanging biblikal na paraan ng pagpapalago ng iglesia ay panalangin, sermon, pagtuturo, paglikha-ng-alagad, ang tulong ng Espiritu Santo, at iba pa. At kahit ang mga biblikal na paraang iyon ay hindi nangangako ng paglago ng iglesia, dahil ginawa ng Diyos ang mga tao bilang malayang ahente ng magandang asal. Mapipili nilang magsisi o hindi magsisi. Masasabing kahit si Jesus ay nabigo sa pagpapalago ng iglesia sa ilang panahon nang hindi nagsisi ang mga dinalaw niyang mga lunsod.

Lahat nang ito ay nagsasabing kailangan lamang nating gawin ang biblikal na paraan sa pagpapalago ng iglesia. Lahat ng iba pa ay pagsasayang ng panahon. Sila ay gawaing gumagamit ng kahoy, dayami, at damo na isang araw ay masusunog sa apoy at hindi magagantimpalaan (tingnan ang 1 Cor. 3:12-15).

Bilang pangwakas, ang layunin ay hindi lamang dapat na paglago sa bilang, kundi paglikha ng mga alagad. Kung lalago ang iglesia habang lumilikha tayo ng alagad, purihin ang Diyos!

 


[1] Ito ang pangunahing dahilan ngayon kung bakit napakarami nating Ebangheliko, guro, propeta at kahit apostoles na nagpapastor sa mga simbahan. Marami sa mga ministeryong ibinigay-ng-Diyos ay hindi nabibigyan ng karampatang lugar o anumang lugar sa istruktura ng institusyunal na simbahan, kaya ang mga ministrong hindi-pastoral ay nagpapastor sa mga simbahan, ninanakawan ang simbahan o higit na pagpapala sa katawan ng mananampalataya sa ilalim ng istrukturang biblikal. Parang nanunumbalik ang lahat sa pagpapatayo ng sariling kaharian sa porma ng simbahang institusyunal, na di alintana ang kanilang tunay na tawag. Dahil ipinagpapalagay na may karapatan ang mga pastor sa ikapu ng“kanilang mga tao, karamihan diyan ay napupunta sa pagtatayo at pagmementena ng mga gusali, mga ministrong di-pastoral ay nagpapasyang magpastor sa mga simbahan upang makakuha ng suportang pinansiyal para sa mga ministeryong tunay silang tinatawag.

[2] Tandaan na ang mga pangangailangang inisa-isa ni Jesus upang maging tunay Niyang alagad sa Lucas 14:26-33 ay hindi sinasabi sa mga taong mananampalataya na, na parang iniaalay Niya sa kanila ang pangalawang hakbang sa paglalakbay na espiritwal. Bagkus, nakikipag-usap siya sa karamihan. Ang pagiging alagad Niya ay siyang tanging unang hakbang na inialay ni Jesus, na hindi bumababa sa hakbang ng kaligtasan. Ito ay tumatayong taliwas sa itinuturo sa maraming simbahang sensitibo-sa-naghahanap.

제 5 장 (Chapter Five)

교회성장 (Church Growth)

당신이 목사라면 당연히 자신의 교회가 성장하기를 원할 것이다. 그것은 목회자들 사이에서 매우 일반적인 욕망이다. 하지만 당신은 왜 당신의 교회가 성장하기를 원하는가? 마음속의 진정한 이유는 무엇이라고 생각하는가?

당신은 교회가 성장함으로 성취감을 느끼고 싶어서인가? 당신은 존경받고 싶고 영향력 있다고 느끼고 싶어서인가? 당신은 사람들을 지배하고 싶어서인가? 당신은 돈을 벌고 싶어서인가? 그것들은 모두 교회를 성장시키려는 잘못된 동기들이다.

만일 당신은 교회가 성장하여 점점 더 많은 사람들이 성령님에 의해 변화 받아 하나님께 영광을 돌릴 수 있기만을 원한다면, 그것이야말로 교회성장을 바라는 올바른 이유이다.

우리는 우리의 동기가 실제로는 이기적이나, 순수한 것처럼 생각할 때 우리 자신을 속일 수 있다.

우리가 어떻게 하면 우리의 진정한 동기를 알 수 있을까? 우리가 진정으로 하나님의 나라를 세우려는 것인지 아니면 우리 자신의 왕국을 지으려는 것인지를 어떻게 알 수 있을까?

한 가지 방법은 다른 목회자들의 성공에 대한 우리 내면의 반응을 보는 것이다. 만일 우리가 우리의 동기가 순수하다고 생각하고, 진심으로 하나님의 나라가 확장되고 그분의 교회가 성장하는 것을 원하는데도 다른 교회의 성장을 들었을 때에 우리 마음속에 있는 시기나 질투를 발견한다면, 우리의 동기가 순수하지 않음을 보여준다. 이것은 우리가 진정으로 교회성장에 관심이 있는 것이 아니라 우리 자신의 교회성장에 관심이 있다는 것을 보여준다. 그리면 왜서 그럴까? 그것은 우리의 동기가 적어도 부분적으로 이기적이기기 때문이다.

우리는 또한 우리 지역에서 새로운 교회가 개척되었다는 소식을 듣게 되였을 때 우리 내면의 반응을 보면서 우리의 동기를 확인할 수 있다. 만일 우리가 위협을 느낀다면, 그것은 우리가 하나님의 나라보다 우리 자신의 왕국에 대해 더 관심이 있다는 표시이다.

대형 교회거나 성장하고 있는 교회의 목회자들도 이 같은 방법으로 자신의 동기를 확인할 수 있다. 이러한 목회자들은 또한 자신에게 이 같은 질문을 해볼 수 있다. “나는 나의 교회가 작아질지라도 회중들 가운데서 주요 지도자들을 파견하여 새로운 교회를 개척하려고 생각해 본 적 있는가?” 이런 생각을 거부하는 목사들은 자신의 영광을 위해 자신의 교회를 구축할 가능성이 많다. (반면에, 대형 교회의 목사도 새로운 교회를 개척할 수 있다. 다만, 그것을 통해 자신의 교회에서 얼마나 많은 교회를 세웠는지 자랑하기 위해서일 수 있다.) 자신한테 할 수 있는 또 다른 질문은 “나는 작은 교회의 목회자들과 교제하고 있는가? 아니면 그들과 거리를 두려 하고 자신이 그들보다 우월하다고 느끼는가?” 또는 “나는 불과12~20명밖에 안 모이는 가정교회에서 목회할 의향이 있는가? 아니면 그것은 내 자존심을 너무 상하게 하는 것인가?”[1]

교회성장 운동(The Church Growth Movement)

미국과 캐나다 전역 기독교 서점에는, 교회성장에 관한 책들이 전반 선반을 가득 채울 정도로 많이 진열되어 있다. 이런 책들과 그 책들의 내용은 전 세계에 퍼져가고 있다. 목사들은 교회의 출석을 높이는 방법을 알아내기 위해 갈급해 있으며, 그들은 종종 교회건물의 크기와 주일예배에 참석하는 사람들의 숫자로 보기에 성공적이라고 간주되는 미국의 대형교회 목사들의 조언을 채택하기에 급급하다.

그러나 좀 더 분별력이 있는 사람들은 출석인수와 건물 크기는 제자 삼는 사역의 질을 나타내는데 필수적이지 않음을 알고 있다. 일부 미국 교회들은 성경적인 진리를 왜곡하는 매력적인 교회로 말미암아 성장해 왔다. 나는 전 세계 많은 목사들과 대화하는 가운데 그들이 한 번 구원받은 사람은 그의 구원을 이루기 위해 무엇을 믿고 어떻게 살든지 관계없다고 선언하는 수많은 미국 목회자들에 의해 충격받았다고 말하는 것을 들을 수 있었다. 마찬가지로, 많은 미국 목회자들은 저렴한 은혜의 복음을 주장하며 사람들이 거룩함없이도 천국에 갈 수 있다고 생각하게 만든다. 꽤 많은 목사들은 번영신학을 주장하여 신앙을 이 땅에 더 많은 재물을 쌓기 위한 수단으로 생각하는 사람들의 탐욕만 부추긴다. 그런 목사들의 교회성장 기술은 절대로 모방애서는 안될 것이다.

나도 교회성장의 주제에 대한 책들을 읽어보았는데 그들에 대한 내 느낌은 혼잡스럽다. 많은 책의 전략들과 조언들은 어느 정도, 그리고 성경적이어서 읽을만한 가치가 있었다. 하지만, 거의 모든 것들은, 성경적인 교회모식이 아닌, 1,700년의 역사를 가진 제도적 교회 모식을 기반으로 한다. 따라서, 제자와 제자 삼는 자들을 배가시켜 그리스도의 몸을 세워가는 것이 아닌, 항상 큰 건물, 더욱 전문적인 교회의 직원들과 프로그램을 수요하는 개별적인 제도적 교회를 세우는 것에 초점이 맞춰져 있으며 그 구조는 가족보다는 기업에 더 가깝다.

일부 현대적인 교회성장 전략은 숫자상으로 커지기 위해서는 교회 활동은 예수님을 따르려 하지 않는 사람들에게 더 매력적으로 만들어져야 한다고 한다. 그들은 설교는 짧고, 긍정적이어야만 하고, 예배는 유형무실해야 하며, 많은 사회 활동을 벌리고, 돈에 관해서는 언급하지 말아야 한다는 등의 조언을 하고 있다. 이런것을 통하여 자기를 부인하고 모든 그리스도의 계명에 순종하는 제자를 삼을수가 없다. 그것들은 세상에서 구별되지 않는, 지옥으로 향한 넓은 길에 있는 자칭 그리스도인들만 만들어 낸다. 이것은 세상을 이기려는 하나님의 전략 아니라 교회를 이기려는 사탄의 전략이다. 이것은 “교회성장”이 아닌 더욱 “세속화” 되는 것이다.

구도자 맞춤형 모식(The Seeker-Sensitive Model)

가장 인기 있는 미국의 교회성장 전략은 종종 “구도자 맞춤형” 모식으로 알려져 있다. 이 전략에 의하면 주일 아침 예배는 (1) 그리스도인들이 구원받지 못한 친구들을 초대하는 것을 편하게 느낄 수 있게끔 설계되어야 하고, 그리고 (2) 복음을 전할 때 구원받지 못한 사람들의 비위를 거스르지 말아야 하고, 그들이 이해할 수 있고 또 관계있다고 느끼게끔 해야 한다. 주중 예배와 소그룹 모임들은 신자들을 제자훈련 시키기 위해 마련되어야 한다.

이 방법으로, 일부 개별 교회들은 매우 큰 성장을 이루었다. 미국의 제도적 교회들 중에서, 이런 교회들은 모든 사람이 소그룹모임에 소속되어 있고(종종 그렇지 않다) 제자훈련을 받는다면, 그리고 복음이 타협되지 않는다면(사람들에게 불쾌감을 주지 않으려는 것이 목표가 될 때에는 항상 복음과 타협하게 된다. 왜냐하면 진정한 복음은 인간의 자부심을 공격하기 때문이다) 전도하고 제자를 삼음에 있어서 가장 큰 잠재력이 있다. 적어도 구도자 맞춤형 교회들은 대부분의 제도적 교회들에서 갖지 못한, 구원받지 못한 사람들에게 나아가기 위한 전략들을 실천해가고 있다.

하지만 교회성장에 있어서 미국의 구도자 맞춤형 교회모식은 성경적인 모식과 비교할 때 어떻게 다른가?

사도행전에서 하나님께 부르심을 받은 사도들과 복음 전도자들은 공개적으로 복음을 전파하고, 집집마다 다니면서 전파하였는데 가는 곳마다 표적과 이적이 함께 있었는데 이것은 불신자들의 주의를 끌었었다. 회개하고 주 예수를 믿은 사람들은 사도들의 가르침에 전념하고, 정기적으로 집에 모여 하나님의 말씀을 배우고, 영적인 은사들을 행하고, 주의 만찬을 기념하고, 함께 기도하였는데 모두 장로/목사/감독들의 인도하에 있었다. 하나님의 부르심을 받은 교사들과 선지자들은 교회들을 돌아다녔었고, 모든 사람들은 친구들과 이웃들에게 복음을 나눴다. 교회의 성장을 늦추고, 복음을 전파하고 제자를 삼는 데 쓰일 수 있는 하나님 나라의 자원을 빼앗는 건물은 어디에서도 짓지 않았다. 지도자들은 신학원에 보내지지 않아도 재직 중에 훈련받을 수 있었다. 이 모든 것은 빠른시간내에 해당 지역의 모든 구도자들에게 복음을 전파되기까지 급속한 교회성장을 이루었다.

비교해보면, 구도자 맞춤형 모식은 일반적으로 표적과 이적을 동반하지 않는다. 그러므로 그것은 신적인 전파방식, 흡인력과 확신이 결여되었다. 그것은 말씀을 들을 수 있는 건물에 사람들을 유치하기 위해 자연적인 방식인 홍보 및 광고에 크게 의존한다. 설교자의 웅변 기술과 설득력은 사람들이 결단할 수 있는 관건적인 수단이 되었다. 이것은 바울의 방법과는 어떻게 다른지 보자 바울은 이렇게 썼다, “내 말과 내 전도함이 설득력 있는 지혜의 말로 하지 아니하고 다만 성령의 나타나심과 능력으로 하여 너희 믿음이 사람의 지혜에 있지 아니하고 다만 하나님의 능력에 있게 하려 하였노라”(고전 2:4-5).

더 많은 차이점들 (More Differences)

구도자 맞춤형 모식은 일반적으로 사도들과 복음 전도자들이 없는데 그것은 목사가 주체이기 때문이다. 이런 질문을 생각해보자. “사도들과 복음 전도자들을 복음전파의 역할에서 제거하고 목회자에게 그 책임을 부여하는 것이 교회성장을 이루는데 있어서 과연 더 좋은 방식일까?”[2]

구도자 맞춤형 목사는 구원받지 못한 사람들을 교회로 인도하도록 격려하는 교회에서 매주 한 번씩 설교한다. 따라서, 일반적으로 보아서는, 교회 속의 구원받지 못한 사람들은 일주일에 복음을 한 번밖에 들을 수가 없다. 이러한 구원받지 못한 사람들은 교회에 오기를 원해야 하고 또한 그들은 그들을 교회로 초대할 의향이 있는 교인들에 의해 초대받아야 한다. 성경적인 모식에서는, 사도들과 복음 전도자들은 공중장소에 및 개인적인 장소에서 지속적으로 복음을 선포하고, 모든 신자들은 자신의 친구들과 이웃 사람들과 복음에 대해 나눈다. 이 두 가지 모식중, 어느 모식을 통하면 더 많은 구원받지 못한 사람들이 복음을 들을 수 있을까?

구도자 맞춤형 모식은 신자들이 자신의 구원받지 못한 사람들을 초대하기에 부끄럽지 않을 만큼, 그리고 구원받지 못한 사람들이 방문하기에 부끄럽지 않을 만큼의, 수락할만한 교회건물을 필요로 한다. 이것은 항상 상당한 액수의 돈을 필요로 한다. 복음이 “전파”되기 전에 수락할만한 건물을 반드시 취득하거나 또는 건설해야 한다. 미국에서 그 건물은 반드시 부유한 교외의 좋은 위치에 있어야 한다. 대조적으로, 성경적인 모식은 특별한 건물, 특수 지역이나 돈을 필요로 하지 않는다. 복음 전파는 주일날 특별한 건물이 용납할 수 있는 사람 인수에 제한되지 않는다.

아직도 더 많은 차이점들(Still More Differences)

일부 구도자 맞춤형 교회들을 성경적인 모식들과 비교해보면, 심지어 더 많은 차이점들이 있다.

사도행전에서 사도들과 복음 전도자들은 사람들이 회개하고 주 예수를 믿고 즉시 세례를 받도록 했다. 그들은 회심과 함께 예수님이 누가복음 14:26-33과 요한복음 8:31-32에서 말씀하신 제자의 조건을 만족시키는 그리스도의 제자가 될 것을 예상했다. 그들은 예수님을 굉장히 사랑하기 시작했고, 그분의 말씀안에 거하였고, 그들의 십자가를 졌으며, 그들의 모든 소유를 포기하였으며 하나님께 속한 새로운 청지기가 되었다.

구도자 맞춤형 교회에서 자주 선포되는 복음은 다르다. 죄인들은 하나님이 그들을 얼마나 사랑하시는지, 그분이 어떻게 그들이 느끼는 필요를 충족시켜 주시는지, 그리고 어떻게 “예수님을 구주로 받아들임므로써” 구원을 받는지에 대해 듣게 된다. 그들이 짧게 “영접기도”를 한 후에는, 제자로서 치러야 할 대가에 대해서는 알려주지 않으며, 그들은 종종 자기들이 진정으로 구원받았으며 그리스도 안에서 성장하기 시작할 수 있는 단계를 밟았다고 확신한다. 만일 그들이 진짜 이런 단계에 가입한다면(많은 사람들은 교회에 다시는 돌아오지 않는다), 그들은 그리스도의 계명에 더 순종하는데 초점을 맞추기보다는 종종 교회의 특정 교리에 관해 더 많은 지식을 얻는 것에 초점을 두고 체계적인 학습 과정을 밟는다. 이런 “제자훈련”프로그램의 절정은 신자가 결과적으로 교회에 자신의 소득의 십 분의 일을 바치기 시작할 때이며(헌금은 주요하게 은행 대부금 및 비 성경적인 직원들의 급여를 지급하고, 하나님이 정하지 않은 많은 일들을 지원하고, 하나님이 정작 지원하시고자 하는 일들은 박탈하면서 청지기역할을 제대로 하지 않는다), 그가 제도적 교회에서 성경에서는 한 번도 언급한적이 없는 일부 지원 역할을 감당하기 시작하면서 그가 “자신의 사역을 발견”했다고 믿게 될 때이다.

만일 당신의 나라에서 군대에 입대하려는 사람이 충분하지 않음으로 인해 우려하고 있을 때 정부에서 “구도자 맞춤형”방식으로 대처하기로 결정한다면 어떤 일들이 일어날까? 정부가 만약 누구든지 참군 하기만 하면 그들에게 아무것도 요구하지 않을 것이라고 약속한다고 상상해보라 – 그들의 봉급은 공짜 선물이고, 노력 없이 받은 것이고, 공이 없이 받은 것이다. 그들은 매일 아침 자신이 원할 때 아무 때나 일어날 수 있다. 그들은 군사훈련에 참가할 수도 있지만, 원한다면 텔레비전을 시청할 수도 있다. 만일 전쟁이 발발하면, 그 전투에 참여하거나, 원한다면 해변에 갈 수도 있다. 이렇게 한다면 어떤 결과를 맞이할까?

의심의 여지가 없이 군대의 인수는 급격히 늘어날 것이다. 그러나 군대는 더 이상 군대가 아니며, 그 사명에 적합하지 않을 것이다. 그리고 그것이 바로 구도자 맞춤형 교회들이 맞이할 결과이다. 기준을 낮추면 주일 출석률을 높일 수는 있지만, 제자도와 순종은 좀 먹을 것이다. 구도자 맞춤형 교회들은 주일에는 “복음을 전파”하고 주중에는 “제자훈련”을 시키려고 시도하지만, 주중 모임에서 예수님의 제자들만 천국에 갈 수 있다고 가르친다면 그들은 한가지 문제에 부딪히게 된다. 바로 사람들은 주일 오전 예배에서 기편 당한 것처럼 느낄 수 있다. 따라서 이러한 교회들은 주중 모임의 사람들도 반드시 속여야 하는데, 바로 제자도와 순종은 천국에 가는 요구조건보다는 선택사항일 뿐이라고 말이다.[3]

나는 일부 제도적 교회에서 다른 제도적 교회와 달리 성경적인 모식의 측면을 통합하고 있다는 것을 확실히 알고 있다. 하지만 그에 관계없이, 성경적인 모식은 제자들과 제자 삼는 자들을 배가시키는 데 있어서 가장 효과적이라는 것은 분명하다.

그럼 왜 오늘날에는 성경적인 모식을 따르지 않을까? 그에 대한 변명은 끝이 없지만, 최종적으로 분석해보면 성경적인 모식을 따르지 않는 이유는 전통, 불신앙, 그리고 불순종이다. 많은 사람들이 성경적인 모식이 오늘날에는 불가능하다고 말한다. 그러나 사실은, 오늘날 세계 각지에서 성경적인 모식을 따르고 있다는 것이다. 예를 들면, 지난 반세기 동안 중국에서의 폭발적인 교회성장은 신자들이 성경적인 모식을 단순하게 따랐기 때문이다. 중국에서의 하나님이 다른 곳에서는 다를까?

이 모든 것은 전 세계적으로 퍼져가고 있는 미국의 교회성장 방법에 대해 미국 외의 목회자들이 조심해야함을 말하려는 것이다. 만일 그들이 교회성장에 있어서 성경적인 모식을 추구했었다면 제자를 삼는 그리스도의 목표를 달성하는 데 훨씬 더 성공적이었을 것이다.

여파 (The Aftermath)

나의 관찰에 의하면, 현대적인 교회성장 기법의 지지자들은 전 세계 일반적인 목회자들과 이탈되어 있다. 대다수 목사들이 목회하고 있는 회중 수는 백 명 미만이다. 그리고 이런 목사들은 그 교회성장 기법을 시도해보지만 효과 없거나 자신의 실수로 인한 것이 아닌 역효과를 경험하면서 마음이 식어가고 있다. 아무도 목회자의 통제를 벗어난 교회성장을 제약하는 여러 가지 요인들이 있다는 것을 인정하지 않는 것 같다. 그런 요인들의 일부를 지금 생각해 보도록 하자.

가장 먼저, 교회성장은 지역 인구의 크기에 제한 받는다. 가장 큰 제도적 교회들이 대도시 지역에서 발견되는 것은 분명하다. 그들에게는 종종 교회 회원으로 모을 수 있는 수백만 명의 사람들이 있다. 그러나 만일 숫자로 성공 여부를 가늠한다면, 교회의 크기가 아닌, 그 교회 회중들이 지역인구에서 차지하는 비율로 판단해야할 것이다. 그런 기준으로 본다면, 열 사람을 가진 일부 교회는 만 명을 가진 교회보다 훨씬 더 성공적이다. 오십 명이 사는 마을에는 열 명의 교인을 둔 교회는 오백만 명의 인구를 가진 도시에 있는 십만 명의 교인을 둔 교회보다 더 성공적이다. (하지만 그 열 명의 교인을 둔 목회자는 교회성장 대회에서 연설하도록 종래로 요청되지 않을 것이다.)

교회성장을 제약하는 두 번째 요인(A Second Limiting Factor to Church Growth)

 

둘째, 교회성장은 특정 지역에 있는 모든 교회 속의 구도자들의 포화 정도에 의해 제한받는다. 어떤 특정 시간에, 한 지역에서 복음에 마음을 연 사람들의 인수는 어느 정도밖에 되지 않는다. 일단 그 구도자들이 복음을 받아들이면, 이미 교회에 다니던 사람들이 다른 교회로 옮기지 않는 이상(이것이 바로 많은 대형교회들이 그 지역 내의 다른 교회들을 희생시키는 대가로 성장하는 방식이다), 어떠한 교회도 더 이상 성장하지 않는다.

물론, 모든 현재의 그리스도인들은 한때는 복음을 거부했었지만, 성령님의 역사로 복음을 받아들인 것이다. 따라서, 현재 복음을 거부하는 사람들도 언젠가는 받아 들일 가능성이 매우 크다. 그들이 받아들일 때면, 교회가 커질 수 있다. 복음을 거부하던 많은 사람들이 갑자기 받아들이게 될 때 우리가 흔히 “부흥”이라고 하는 현상이 나타난다. 그러나 우리는 사람이 복음을 받아들여도 똑같이 부흥이라는 것을 명심해야 한다. 단지 작은 규모일 뿐이다. 모든 큰 부흥은 한 사람이 복음을 받아들이면서부터 시작된다. 그러므로 목사들은 자게 시작하는 그날을 멸시하지 말아야 한다.

예수님은 그분의 제자들을 한 성으로 복음을 전파하러 보내실 때 그곳에서는 한 사람도 회개하지 않을 줄을 이미 아셨다(눅 9:5을 보라). 그러나 예수님은 여전히 그들을 복음을 전파하도록 보내셨다. 그렇다면 그 제자들은 실패한 것일까? 아니, 비록 회심자가 없었지만(그리고 교회성장도 없었고), 그들은 성공했다. 왜냐하면, 그들은 예수님께 순종했기 때문이다.

마찬가지로, 예수님은 여전히 마을, 도시, 그리고 교외로 목회자들을 보내시는데 그분은 그곳에서 작은 비율의 사람들만이 복음을 받아들일 것을 알고 계신다. 자신의 작은 교회에서 신실하게 섬기는 목회자들은 일부 교회성장 전문가들의 눈에는 실패로 보일 수 있으나 하나님이 보시기에는 성공적이다.

모든 지역의 목회자들은 하나님의 크신 자비로, 그리고 그분의 사람들의 중보에 대한 응답으로, 그분은 복음을 거부하는 사람들이 받아들일 수 있도록 일하신다는 사실에 의해 격려 받아야 한다. 그분은 사람들의 양심, 그분의 창조, 주위 환경, 그분의 일시적인 심판, 교회의 생명력 있는 증언, 복음의 선포와 성령님의 질책을 통하여 구원받지 못한 사람들에게 영향을 주려고 시도하신다. 그러므로 목사들은 심지를 굳건히 하여야 한다. 계속하여 순종하고 기도하며 설교하여야 한다. 모든 대규모 부흥이 있기 전에는 먼저 부흥에 대한 큰 수요가 존재한다. 그리고 거기에는 항상 부흥을 꿈꾸는 사람이 있다. 계속하여 꿈을 꾸라!

교회성장을 제약하는 세 번째 요인(A Third Limiting Factor to Church Growth)

개별적인 교회의 성장을 제약하는 세 번째 요인은 목회자의 능력이다. 대다수 목회자들은 대형교회를 감독하는 데 필요한 기술을 가지고 있지 않으며, 그것은 그들의 잘못이 아니다. 그들은 대형교회가 필요로 하는 조직력, 행정력, 설교기술과 교육기술을 갖고 있지 않다. 분명, 이러한 목회자들은 대형 교회에 부르심을 받은 것이 아니며, 그들은 평균 크기의 제도적 교회거나 가정교회 외의 다른 것을 시도하는 것은 잘못된 것일 수 있다.

나는 최근에 미국에서 가장 큰 교회 중의 하나를 목회하고 있는 담임목사가 쓴 지도력 주제에 관한 인기서적을 읽은 적이 있다. 그의 경험을 바탕으로 쓴 현대 목회자들에 대한 조언들을 읽었을 때, 나의 머리를 제일 먼저 스쳐 지나간 생각은 “그는 우리에게 목사가 되는 법을 말해주고 있는 것이 아니라 대기업의 최고 경영자가 되는 방법을 말해주고 있다”는 것이었다. 그리고 미국의 대형 제도적 교회 담임목사들에게는 다른 선택은 없다는 것이다. 그는 대량의 동역자가 필요하며 그들을 관리하기 위해 모든시간을 사용해야 한다. 내가 읽었던 책의 저자는 대형 세속 기업의 최고 경영자가 되기에 충분히 숙련되어 있다(실제로, 그의 책에서 그는 종종 유명한 대형 기업관리 고문들을 조언을 인용하여 목회자독자들에게 적용하였다.) 하지만 많은 독자들은, 만일 대부분이 아니라면, 그가 가지고 있는 리더십과 관리능력을 갖고 있지 않다.

같은 책에서 저자는 자신이 큰 교회를 세우면서 그의 가족과 사역의 미래를 망칠 뻔 했던 치명적인 실수들을 여러 번 저질렀음을 솔직하게 털어놓았다. 하나님의 은혜로, 그는 살아남았다. 그러나 그의 경험은 나로 하여금 똑같은 종류의 성공을 위해 애쓰다가 비슷한 오류를 범함으로 파선을 맞은 많은 다른 제도적 교회 목사들이 생각나게 하였다. 그들 중 일부는 교회에 자신을 헌신하였지만, 자신의 아이들을 잃었거나 결혼을 망쳤다. 일부는 신경쇠약에 시달리고 사역에 있어서 심각한 저조기를 맞았다. 기타는 환멸을 느끼고 궁극적으로 모든 사역을 포기하였다. 많은 사람들은 살아남았다고 할 수 있는 것이 전부다. 그들은 그들의 초인간적인 희생에 의문을 품고 조용히 절망 속에서 살아가고 있다.

그 책을 읽을수록, 나의 마음속에는 현대적인 제도적 교회와 달리 한 목회자가 25명 이상의 양 떼를 담당하지 않는 초대교회의 지혜가 점점 강화되었다. 내가 이전 장에서 언급한 바와 같이, 자신의 교회가 너무 작다고 생각하는 많은 목회자들은 성경에 비추어 자신의 사역을 다시 생각해봐야 할 것이다. 만일 회중 수가 50명이 되면, 그들의 교회는 실제로 너무 커져 있을 수 있다. 만일 그들 중에 가능한 지도자들이 있으면, 그들은 제자를 삼고 하나님의 방법으로 하나님 나라를 세워가기 위해 건물을 팔고 교회를 세 개의 가정교회로 나누는 것을 기도하면서 결정할 수 있다.

이렇게 하는 것이 너무 급진적으로 보이면, 그들은 적어도 미래의 지도자들을 키우기 위해 제자를 삼고, 소그룹을 시작할 수 있다. 만일 이미 소그룹들을 갖고 있다면, 그들 중 일부를 자율적인 가정교회로 풀어놓아 어떤 일들이 일어나는지를 지켜볼 수 있다.

기타 현대적인 교회성장 기술(Other Modern Church-Growth Techniques)

구도자 맞춤형 교회모식외에 오늘날 교회성장에 필수적이라고 홍보되고 있는 다른 기술들이 있다. 다른 기술의 대부분은 이 비 성경적이며 “영적 전쟁”에 분류된다. 그들은 “요새를 무너뜨리고”, “전쟁의 기도”, 그리고 “영적 지도”와 같은 이름들을 사용하여 선전한다.

우리는 이러한 사례들 중 일부를 영적 전쟁에 대해 이후 장에서 파헤쳐볼 것이다. 우리는 사도들에게는 완전히 생소했던 이러한 활동들이 왜서 오늘날에는 교회성장에 필수적이라고 간주되는지에 대해 궁금할 수 있다.

많은 새로운 교회성장 방법들은 “내가 이렇게 해보니까 내 교회가 성장했다. 그러니까 당신도 똑같은 방법으로 하면 당신의 교회도 꼭 성장할 것이다”라고 말하는 몇 명의 목회자들의 경험으로 말미암은 것이다. 그러나 사실은, 그들은 부인하겠지만, 교회의 성장과 그들이 했던 특정 일들 사이에는 실제 연결이 없었다. 이 점은 다른 목회자들이 그 독특한 가르침을 따르고, 똑같은 일을 한다 해도 그들의 교회는 성장하지 않는다는 것이 반복적으로 입증되고 있다.

교회성장을 이룬 목사들이 이렇게 말하는 것을 종종 듣게 된다. “우리가 도시 안의 귀신들을 향해 큰소리로 꾸짖기 시작했을 때 우리 교회는 부흥하기 시작하였다. 그러니까 당신들도 교회가 부흥하기를 원한다면 큰 소리로 귀신을 향해 꾸짖기 시작해야 한다.”

하지만 왜서 도시 속의 귀신들을 향해 큰 소리로 꾸짖은 적이 없는데도 교회 역사를 보면 과거 이천 년 동안 세계 각국에서 그렇게도 많은 놀라운 부흥들이 일어날 수 있었을까? 이것은 목사가 부흥은 귀신을 큰 소리로 꾸짖어서 일어났다고 생각할지라도, 그의 생각이 틀렸음을 보여준다. 그보다도 교회가 연합하여 기도한 결과로 그 도시의 사람들이 복음에 마음의 문을 열기 시작하였고 마침 목사가 복음을 전할 때 그들이 복음을 받아들인 것일 수 있다. 대부분의 경우, 교회성장은 교회가 적절한 시간에 적절한 장소에 있었기 때문에 일어난 것이다. (그리고 성령님은 우리가 적절한 시간에 적절한 장소에 있을 수 있도록 도와주신다.)

만일 도시 안의 귀신을 향하여 큰 소리로 꾸짖는 것이 특정 목사의 교회에 부흥을 갖다 준다면, 왜서 일정한 시간이 흐른 뒤, 부흥은 느려지다가 중단되는가? 귀신을 향하여 큰 소리로 꾸짖는 것이 관건이라면, 우리가 그냥 귀신을 향하여 꾸짖기만 하면, 도시의 모든 사람들이 그리스도께로 나아올것이다. 하지만 그렇지 않다.

우리가 조금만 생각해보면 진리를 명확해진다. 교회성장에 있어서 유일한 성경적인 방법은 기도, 설교, 가르침, 제자 삼기, 성령님의 도우심 등이다. 그리고 심지어 이런 성경적인 방법도 교회가 꼭 성장할 수 있다고 보증할 수 없다. 왜냐하면, 하나님은 사람들에게 자유의지를 주셨기 때문이다. 사람들은 회개하거나 회개하지 않거나 선택할 수 있다. 심지어 예수님도 어떤 때에는 방문한 도시가 회개하지 않음으로 인하여 교회를 성장시키는 데 실패했다고 할 수 있다.

이 모든 것은 우리가 오직 성경적인 방법으로 교회를 세워가야 함을 말하기 위해서이다. 다른 모든 것들은 시간 낭비이며 그런 공적들은 나무, 풀, 짚으로 만든 것이기에 마지막 날에 불에 타버릴 것이고 아무 상도 받지 못할 것이다(고전 3:12-15을 보라).

마지막으로, 우리의 목표를 단지 숫자적인 성장이 아니라 제자를 삼는 것에 두어야 한다. 우리가 제자를 삼음에 따라 교회가 성장하고 있다면 곧 하나님을 찬양해야 할 것이다!

 


[1]가정교회의 또 다른 장점은 교회의 크기가 집의 크기에 의해 제한되어 있기 때문에 목사들은 잘못된 동기로 큰 교회를 구축하려는 노력을 하지 않는다는 것이다.

[2]이것은 오늘날 왜 그토록 많은 복음 전도자, 교사, 선지자, 심지어 사도들이 교회를 목회하고 있는지에 대한 이유이다. 하나님께서 주신 많은 사역들이 제도적 교회의 구조 내에서 제대로 펼쳐지지 못하고 비 목회 사역자들이 교회를 목회함으로 인해 성경적인 교회구조내에서 더 많은 지체들이 받을 수 있는 큰 축복을 빼앗아 간다. 그것은 모든 사람들이 자신의 진정한 소명과는 관계없이, 제도적 교회의 모식에서 자신의 왕국을 세우는 것으로 되돌아 가는 것 같다. 왜냐하면 목사들은 “그들의 사람들”로 하여금 십일조를 내게 할 권리를 가지고 있으며, 대부분의 십일조는 건물을 세우고 유지하는데 사용되기 때문이다. 비목회사역자들은 자신이 실제로 부르심을 받은 사역을 위한 재정 지원을 받기 위해 교회를 목회하는데 의존한다.

[3]누가복음 14:26-33에서 예수님이 진정한 제자가 되기 위한 요구조건을 열거하신 것은 이미 신자가 된 사람에게 영적 성장의 두 번째 단계를 제시하신 것이 아니라는 것을 기억하라. 오히려, 그분은 무리에게 말씀하셨다. 그분의 제자가 되는 것은 예수님이 제시한 유일한 단계이며 그것은 구원을 받는 단계이기도 하다. 이것은 대부분의 구도자 민감형 교회에서 가르치는 것과는 현저히 다르다.

O Crescimento da Igreja

Capítulo Cinco (Chapter Five)

Então você é um pastor e quer que sua igreja cresça. Esse é um desejo muito comum entre pastores. Mas por que quer que sua igreja cresça? Honestamente, qual é o motivo do seu coração?

Você quer que sua igreja cresça para que se sinta bem sucedido? Quer se sentir respeitado e influente? Quer ter poder sobre as pessoas? Espera ficar rico? Todos esses são motivos errados para querer que sua igreja cresça.

Agora, se quiser que sua igreja cresça para que Deus seja glorificado enquanto mais e mais vidas são transformadas pelo Espírito Santo, então esse é o motivo certo para desejar o crescimento da igreja.

É possível que estejamos enganando a nós mesmos, pensando que nossos motivos são puros quando de fato são na verdade egoístas.

Como podemos conhecer nossos motivos verdadeiros? Como podemos saber se queremos construir o reino de Deus o simplesmente o nosso reino?

Um modo é pelo monitoramento de nossas reações internas ao sucesso de outros pastores. Se pensarmos que nossos motivos são puros, se achamos que sinceramente queremos que o Reino de Deus e que Sua igreja cresçam, mas descobrimos um pouco de inveja e ciúmes em nosso coração quando ouvimos sobre o crescimento de outra igreja, isso revela que nossos motivos não são tão puros. Mostra que realmente não estamos tão interessados no crescimento da Igreja, e sim no crescimento da nossa igreja. E por que isso? Porque nossos motivos são pelo menos parcialmente egoístas.

Também podemos checar nossos motivos monitorando nossa reação interna quando ouvimos sobre outra igreja que está abrindo em nossa área. Se nos sentimos ameaçados, é um sinal que estamos mais preocupados com nosso próprio reino que o Reino de Deus.

Mesmo pastores de igrejas grandes ou em crescimento podem checar seus motivos dessa mesma maneira. Tais pastores também podem se fazer perguntas como: “Eu consideraria enviar e abrir de mão líderes e pessoas chave da minha congregação para plantar novas igrejas, resultando na redução da minha igreja?” Um pastor que for muito resistente a essa ideia está provavelmente construindo sua igreja para sua própria glória. (Por outro lado, o pastor de uma igreja grande também poderia plantar igrejas para sua própria glória, só para poder se gabar de quantas igrejas nasceram de sua igreja.) Outra pergunta que poderíamos fazer é: “Eu me associo com pastores de igrejas menores ou tenho me distanciado deles, sentindo-me melhor que eles?” Ou: “Eu estaria disposto a pastorear apenas de doze a vinte pessoas em uma igreja no lar, ou isso seria duro de mais para o meu ego?”[1]

O Movimento de Crescimento da Igreja (The Church Growth Movement)

Em livrarias evangélicas pela América e Canadá, existem às vezes seções inteiras de prateleiras dedicadas a livros sobre o crescimento de igrejas. Esses livros e seus conceitos têm se espalhado pelo mundo. Os pastores estão famintos para aprender como aumentar o número de atendentes de suas igrejas, e muitas vezes são bem rápidos em adotar conselhos de pastores de mega igrejas americanas que são considerados bem sucedidos em virtude do tamanho de seus prédios e do número de pessoas que comparecem aos domingos.

Contudo, aqueles que são um pouco mais perspicazes entendem que o número de atendentes e o tamanho do prédio não são necessariamente indicações da qualidade da formação de discípulos. Algumas igrejas americanas têm crescido devido a doutrinas pervertidas da verdade bíblica. Eu tenho falado a pastores ao redor do mundo que ficam chocados ao saber que multidões de pastores americanos acreditam e declaram que uma vez que uma pessoa é salva, nunca poderá perder sua salvação, independentemente do que acredita ou de como vive sua vida. Similarmente, muitos pastores americanos proclamam um evangelho aguado, de graça barata, levando pessoas a crer que podem ir para o céu sem santidade. Vários outros proclamam um evangelho de prosperidade, alimentando o orgulho de pessoas das quais a religião é um meio de acumular ainda mais tesouros na terra. Esses são pastores dos quais as técnicas de crescimento de igrejas não devem ser imitadas.

Eu já li minha cota de livros sobre o assunto, e tenho um mistura de sentimentos a respeito deles. Muitos têm estratégias e conselhos que são, até certo ponto, bíblicos, fazendo valer a pena ler o livro. Contudo, a maioria é baseada no modelo da igreja institucional de 1700 anos, ao invés do modelo bíblico. Consequentemente, o foco não é construir o corpo de Cristo através da multiplicação de discípulos e discipuladores, mas construir congregações institucionais individuais, o que sempre requer prédios maiores, liderança de programas mais especializados e uma estrutura que é mais parecida com a de uma corporação de negócios que de uma família.

Algumas estratégias modernas de crescimento de igrejas parecem sugerir que, pelo bem de ganhar membros, os cultos sejam mais atraentes às pessoas que não querem seguir a Jesus. Eles aconselham sermões curtos e sempre positivos, louvor sem expressão, muitas atividades sociais, que o dinheiro nunca seja mencionado, e assim por diante. Isso não resulta na formação de discípulos que se neguem e obedeçam a todos os mandamentos de Cristo. Resulta em crentes professos que estão no caminho largo para o inferno. Essa não é a estratégia de Deus para ganhar o mundo, mas a de Satanás para ganhar a Igreja. Não é “crescimento da Igreja” e sim “crescimento do mundo.”

O Modelo Seeker-Sensitive (The Seeker-Sensitive Model)

A estratégia americana de crescimento de igrejas mais popular é muitas vezes chamada de modelo “seeker-sensitive”. Nessa estratégia, os cultos das manhãs de domingo são designados para que (1) cristãos se sintam confortáveis para convidar amigos incrédulos e (2) que os mesmos ouçam ao evangelho em termos não-ofensivos, aos quais possam se relacionar e entender. Cultos e pequenos grupos no meio da semana são reservados para discipular os salvos.

Desse modo, algumas igrejas individuais têm crescido muito. Entre igrejas institucionais americanas, essas podem ter o maior potencial para evangelizar e discipular pessoas, desde que todos sejam incorporados aos pequenos grupos (o que muitas vezes não acontece) e lá discipulados, e que o evangelho não seja comprometido (o que sempre acontece quando o alvo é não ser ofensivo, pois o evangelho é ofensivo ao orgulho humano). Pelo menos igrejas seeker-sensiteve têm implementado alguma estratégia para alcançar os perdidos, algo que a maioria das igrejas institucionais não têm feito.

Mas como o modelo americano seeker-sensitive se compara ao modelo bíblico quanto ao crescimento de igrejas?

No livro de Atos, apóstolos e evangelistas chamados por Deus pregavam o evangelho publicamente e de casa em casa, acompanhados de sinais e maravilhas que atraíam a atenção dos pecadores. Aqueles que se arrependiam e acreditavam no Senhor Jesus se dedicavam aos ensinamentos dos apóstolos, e regularmente se reuniam em casas onde aprendiam a Palavra de Deus, exerciam dons espirituais, celebravam a ceia, oravam juntos e assim por diante, tudo de baixo da administração de presbíteros/pastores/bispos. Professores e profetas chamados por Deus circulavam entre as igrejas. Todos compartilhavam o evangelho com amigos e vizinhos. Não havia prédios para construir, atrasar o crescimento das igrejas e roubar o Reino de Deus de recursos que ajudariam a espalhar o evangelho e fazer discípulos. Líderes eram treinados rapidamente no trabalho ao invés de serem mandados para seminários e faculdades teológicas. Tudo isso resultava no crescimento exponencial das igrejas por tempo limitado, até que todas as pessoas receptivas de uma área fossem alcançadas.

Em comparação, o modelo seeker-sensitive não tem sinais e maravilhas, portanto não tem o meio divino de propaganda, atração e convicção. Ele depende de meios naturais de marketing e propaganda para atrair pessoas a um prédio onde podem ouvir a mensagem. O talento oratório do pastor e seu poder de persuasão são seus principais meios de convicção. Isso difere tanto dos métodos que Paulo escreveu: “Minha mensagem e minha pregação não consistiram de palavras persuasivas de sabedoria, mas consistiram de demonstração do poder do Espírito, para que a fé que vocês têm não se baseasse na sabedoria humana, mas no poder de Deus” (1 Co. 2:4-5).

Mais Diferenças (More Differences)

O modelo seeker-sensitive geralmente não tem apóstolos e evangelistas, porque a figura principal é o pastor. Uma pergunta: A eliminação de apóstolos e evangelistas de seus cargos de evangelização e a doação dessa responsabilidade a pastores é um meio superior de conseguir o crescimento de igrejas?[2]

O pastor seeker-sensitive prega uma vez por semana em um culto de domingo, onde cristãos são encorajados a levar pessoas não-salvas. Portanto, falando de modo geral, o evangelho só pode ser ouvido uma vez por semana por associados dos membros da igreja. Estes incrédulos devem estar dispostos a irem à igreja e devem ser convidados por membros da igreja que estão dispostos a convidá-los. No modelo bíblico, apóstolos e evangelistas proclamam continuamente o evangelho em lugares públicos e privados, e todos os crentes compartilham o evangelho com seus amigos e vizinhos. Desses dois modelos, por qual mais incrédulos ouviriam o evangelho?

O modelo seeker-sensitive requer um prédio aceitável para que os crentes não tenham vergonha de convidar seus associados incrédulos e para que estes não tenham vergonha de visitar. Isso sempre requer uma soma substancial de dinheiro. Antes do evangelho poder ser “espalhado,” um prédio aceitável deve ser obtido ou construído. Na América esse prédio precisa ser bem localizado, normalmente em subúrbios ricos. Em contraste, o modelo bíblico não precisa de prédios, locais especiais ou dinheiro. O espalhar do evangelho não é limitado ao número de pessoas que cabem em prédios especiais aos domingos.

Ainda Mais Diferenças (Still More Differences)

Quando comparamos algumas igrejas seeker-sensitive com o modelo bíblico, existem ainda mais diferenças.

Os apóstolos e evangelistas do livro de Atos chamavam pessoas para se arrependerem, acreditarem no Senhor Jesus e serem batizadas imediatamente. Era esperado que na sua conversão, a pessoa se tornasse discípula de Cristo, de acordo com as condições de Jesus para o discipulado, listadas em Lucas 14:26-33 e João 8:31-32. Eles começaram a amar a Jesus acima de tudo, vivendo Sua palavra, levando suas cruzes, abrindo mão de todos os seus direitos de posses e se tornando novos mordomos do que agora pertencia a Deus.

O evangelho que é muitas vezes proclamado em igrejas seeker-sensitive é diferente. Dizem aos pecadores o quanto Deus os ama, como Ele pode prover em suas necessidades e como podem ser salvos por “aceitar a Jesus como Salvador.” Depois de fazerem uma pequena “oração de salvação,” nunca sendo avisados a calcular o custo do discipulado, eles são, muitas vezes, assegurados que são genuinamente salvos e são solicitados a se juntarem a uma classe, onde começarão a crescer em Cristo. Se eles se juntarem a essa classe (muitos nunca voltam à igreja), a maioria das vezes, são levados por um processo de aprendizado sistemático que foca em ganhar conhecimento das doutrinas da igreja ao invés de se tornar mais obediente aos mandamentos de Cristo. O auge desse programa de “discipulado” é quando o crente eventualmente começa a dar o dízimo de seu salário à igreja (para pagar principalmente a hipoteca e salários não-bíblicos da equipe de liderança, o que soma a uma mordomia horrível, sustentando muitas coisas que não são ordenadas por Deus e roubando daquelas que Deus quer que sejam sustentadas) e é levado a acreditar que “encontrou seu ministério” quando começa a executar um papel auxiliador na igreja institucional que nunca foi mencionado nas Escrituras.

O que aconteceria se o governo de sua nação, preocupado com a falta de homens no exército, decidisse se tornar “seeker-sensitive”? Imagine que eles prometessem ao recrutas em potencial que nada seria esperado deles — seus pagamentos seriam de graça, desmerecidos. Poderiam se levantar de manhã a hora que quisessem. Poderiam participar dos treinamentos se quisessem, mas teriam a opção de assistir TV ao invés disso. Se uma guerra começasse poderiam escolher participar das batalhas ou ir à praia. Qual seria o resultado?

Com certeza, o status do exército iria crescer! Mas não seria mais um exército, estando despreparado para seu propósito. E é isso que as igrejas seeker-sensitive se tornam. Baixar os padrões faz o número de atendentes aumentar aos domingos, mas acaba com o discipulado e a obediência. Aquelas igrejas seeker-sensitive que tentam “pregar o evangelho” nos domingos e fazer “discipulado” no meio da semana descobrem que têm um problema se disserem às pessoas que vão aos cultos do meio da semana que somente os discípulos de Jesus vão para o céu. As pessoas vão sentir que foram enganadas nos domingos de manhã. Portanto, tais igrejas devem enganar as pessoas nos cultos do meio da semana também, colocando discipulado e obediência como opções ao invés de requisitos.[3]

Eu entendo que algumas igrejas institucionais incorporam aspectos do modelo bíblico que outras não. Independente disso, o modelo bíblico é, com certeza, o mais efetivo em multiplicar discípulos e discipuladores.

Por que o modelo bíblico não é seguido hoje? A lista de desculpas parece sem fim, mas na analise final, os motivos são tradição, descrença e desobediência. Muitos dizem que é impossível seguir o modelo bíblico no mundo de hoje. Mas o fato é que ele está sendo seguido em muitos lugares ao redor do mundo. O crescimento explosivo da Igreja na China no meio século passado, por exemplo, é resultado de crentes simplesmente seguirem o modelo bíblico. Deus é diferente na China que em outros lugares?

Tudo isso é para dizer que pastores que não são americanos devem tomar cuidado com métodos americanos de crescimento de igrejas que são promovidos ao redor do globo. Eles teriam muito mais sucesso em alcançar o objetivo de Cristo de fazer discípulos, se seguissem o modelo bíblico de crescimento da Igreja.

As Consequências (The Aftermath)

Tenho observado que muitos devotos dos ensinamentos modernos de crescimento de igrejas não entram em contato com pastores de nível médio ao redor do mundo. A grande maioria de pastores pastoreia rebanhos que consistem em menos de cem pessoas. Muitos desses pastores ficam desanimados depois de tentar técnicas de crescimento que não funcionam ou cujo tiro sai pela culatra, não por culpa deles. Parece que ninguém admite que existem vários fatores, além do controle dos pastores que limitam o crescimento de suas igrejas. Vamos levar em consideração alguns deles agora.

Primeiramente, o crescimento da igreja é limitado ao tamanho da população local. É óbvio que a maioria das grandes igrejas institucionais são encontradas em grandes áreas metropolitanas. Muitas vezes elas têm milhões de pessoas para se tornarem membros. Contudo, se números são uma determinação verdadeira de sucesso, então a igreja deveria ser julgada, não por tamanho, mas por sua porcentagem da população local. Com essa base, algumas igrejas com dez pessoas têm mais sucesso que outras com dez mil. Uma igreja de dez membros em uma comunidade de cinquenta pessoas tem mais sucesso que uma de dez mil em uma comunidade de 5 milhões. (Mesmo assim, os pastores de dez pessoas nunca serão convidados para falar em convenções de crescimento de igrejas.)

Um Segundo Fator Limitante para o Crescimento de Igrejas (A Second Limiting Factor to Church Growth)

Segundo, o crescimento das igrejas é limitado ao nível de saturação entre as pessoas receptivas por todas as igrejas de uma dada região. Em um certo tempo, existe somente um número de pessoas em uma área que têm os corações abertos ao evangelho. Uma vez que os receptivos são alcançados, nenhuma igreja crescerá, amenos que algumas pessoas que já vão à igreja se transfiram a outra (que é como muitas igrejas grandes têm crescido — do custo de outras igrejas dentro de suas regiões).

É claro que todo cristão de hoje já foi não-receptivo ao evangelho a um ponto ou outro e se tornou receptivo debaixo da influência do Espírito Santo. Portanto, é muito possível que pessoas que agora não estão abertas ao evangelho se tornem receptivas. Quando isso ocorre, as igrejas podem crescer. O que várias vezes chamamos de “reavivamento” ocorre quando muitas pessoas não-receptivas se tornam receptivas de repente. Contudo, não devemos esquecer que uma pessoa se tornar receptiva também é um reavivamento, mas em escala menor. Cada grande reavivamento começa com uma pessoa se tornando receptiva. Portanto, pastores, não desprezem o dia de pequenos começos.

Jesus enviou Seus discípulos para pregar o evangelho em cidades que sabia que não seriam receptivas, onde nenhuma pessoa se arrependeria (veja Lc. 9:5). Mesmo assim Ele mandou que pregassem o evangelho lá. Esses discípulos voltaram sem sucesso? Não, mesmo não tendo convertidos (e nenhum crescimento de igreja) eles obtiveram sucesso, porque obedeceram a Jesus.

Do mesmo modo, Jesus ainda manda pastores a vilas, cidades e subúrbios onde sabe que somente uma pequena porcentagem das pessoas será receptiva ao evangelho. Esses pastores, que com fé servem a suas pequenas congregações, têm sucesso aos olhos de Deus, mesmo sendo fracassos aos olhos de alguns experts em crescimento de igrejas.

Todos os pastores em todas as áreas devem se sentir encorajados pelo fato de, por causa da grande misericórdia de Deus, e em resposta às intercessões de Seu povo, Ele estar trabalhando para tornar receptivas, pessoas não-receptivas. Ele tenta influenciar os descrédulos por meio de suas consciências, Sua criação, as circunstâncias, Seus julgamentos, o testemunho vivo de Sua igreja, a pregação do evangelho e a convicção do Espírito Santo. Portanto, pastores, tenham esperança. Continuem obedecendo, orando e pregando. Antes de cada reavivamento em grande escala existe a necessidade de um reavivamento. E sempre existe alguém que está sonhando com um reavivamento. Continue sonhando!

Um Terceiro Fator Limitantes no Crescimento de Igrejas (A Third Limiting Factor to Church Growth)

Um terceiro fator que limita o crescimento de igrejas individuais é a habilidade do pastor. A maioria dos pastores não tem a habilidade necessária para administrar uma grande congregação, e não é culpa deles. Eles simplesmente não possuem o dom de organização, administração ou a habilidade de pregar/ensinar, que são necessárias para uma grande congregação. Claramente, tais pastores não foram chamados por Deus para pastorear grandes congregações, e estariam errados em tentar pastorear outra coisa além de igrejas institucionais médias ou igrejas nos lares.

Recentemente li um livro popular sobre liderança, pelo pastor titular de uma das maiores igrejas da América. Enquanto lia as páginas que ele tinha enchido de conselhos experientes a pastores modernos, meu pensamento prioritário era esse: “Ele não está nos dizendo como ser pastor — ele está nos falando como ser o diretor geral de uma organização enorme.” E não há outra escolha para o pastor titular de uma mega igreja institucional americana. Ele precisa de uma equipe de ajudantes, e dirigir esta equipe é um trabalho integral. O autor do livro que li tinha habilidades suficientes para ser diretor geral de uma grande organização secular. (Aliás, em seu livro ele citava, várias vezes, famosos consultores de grandes negócios, aplicando seus conselhos a seus pastores leitores.) Mas muitos, se não a maioria de seus leitores, não têm as habilidades de liderança e administração que ele tem.

Naquele mesmo livro, o autor relatou com toda franqueza como, em várias ocasiões enquanto construía sua enorme congregação, cometeu erros quase fatais, coisas que poderiam ter custado sua família ou seu futuro no ministério. Pela graça de Deus ele sobreviveu. Contudo, suas experiências me lembraram de muitos momentos que outros pastores institucionais, em busca do mesmo tipo de sucesso, fizeram erros similares e foram completamente arruinados. Alguns, se devotando às suas igrejas, perderam seus filhos ou arruinaram seus casamentos. Alguns sofreram crises nervosas ou sérias sobrecargas ministeriais. Outros ficaram tão desiludidos que abandonaram o ministério de vez. Muitos outros sobreviveram, mas isto é praticamente tudo que se pode dizer sobre eles. Continuam tendo vidas de quieto desespero, se perguntando se seus sacrifícios sobrenaturais valeram a pena.

Enquanto lia aquele livro em particular, ele continuamente reforçava em minha mente a sabedoria da igreja primitiva, onde nada havia que lembrasse as igrejas institucionais modernas, e portanto, nenhum pastor era responsável por um rebanho maior ou de mais ou menos vinte e cinco pessoas. Conforme já falei em um capítulo anterior, muitos pastores que pensam que suas congregações são muito pequenas devem reconsiderar seu ministério à luz das Escrituras. Se eles têm cinquenta pessoas, suas igrejas podem ser, na verdade, grandes de mais. Se existe liderança capaz dentro da igreja, com muita oração podem considerar se dividir em três igrejas nos lares e fechar o templo, com o objetivo de fazer discípulos e construir o Reino de Deus à maneira de Deus.

Se isso parecer muito radical, podem pelo menos começar a discipular futuros líderes, ou começar pequenos grupos, ou se já têm alguns pequenos grupos, liberar alguns para serem igrejas nos lares autônomas e ver o que acontece.

Outras Técnicas Modernas para o Crescimento de Igrejas (Other Modern Church-Growth Techniques)

Existem outras técnicas sendo promovidas hoje como essenciais para o crescimento de igrejas, além do modelo de igreja seeker-sensitive. Muitas dessas outras técnicas não são bíblicas e entram na categoria de “campanha espiritual.” Elas são anunciadas com nomes do tipo “destruindo fortalezas”, “campanha de oração” e “mapeamento espiritual.”

Vamos falar dessas práticas em um capítulo mais adiante sobre batalhas espirituais. Contudo, sendo breve, podemos nos perguntar por que tais práticas, que eram completamente desconhecidas para os apóstolos são consideradas essenciais para o crescimento de igrejas hoje.

Muitos dos novos meios de crescimento de igrejas são resultados de experiências de alguns pastores que dizem: “Eu fiz isso e aquilo e minha igreja cresceu. Então, se você fizer as mesmas coisas sua igreja também vai crescer.” Contudo, a verdade é que não havia conexão real entre o crescimento da igreja deles e as coisas peculiares que fizeram, mesmo que pensem o contrário. Isso é provado repetidamente quando outros pastores seguem esses ensinamentos peculiares, fazem coisas idênticas, e suas igrejas não crescem.

É possível ouvir um pastor de crescimento de igrejas dizer: “Aconteceu um reavivamento em nossa igreja quando começamos a gritar com os demônios de nossa cidade. Então, se você quiser um reavivamento na sua igreja vocês precisam gritar com os demônios.”

Mas por que têm acontecido tantos reavivamentos maravilhosos ao redor do mundo nos últimos 2000 da história da igreja, onde não havia pessoas gritando com demônios nas cidades? Isso mostra que, mesmo que o pastor tenha pensado que o reavivamento foi um resultado de gritar com demônios, ele estava errado. É mais provável que as pessoas daquela cidade se tornaram receptivas ao evangelho, talvez como resultado das orações da igreja e aconteceu que aquele pastor estava pregando quando eles se tornaram receptivos. A maioria das vezes, o crescimento da igreja é resultado de estar no lugar certo na hora certa. (E o Espírito Santo nos ajuda a estar no lugar certo na hora certa.)

Se gritar com demônios pela cidade trouxe um reavivamento à igreja de um certo pastor, por que, depois de um tempo, o reavivamento diminuiu e acabou, como sempre acontece? Se gritar com demônios é a chave, então faz sentido que se continuarmos gritando com os demônios, todos na cidade virão a Cristo. Mas isso não acontece.

A verdade é óbvia quando paramos para pensar um pouco. Os únicos meios bíblicos de crescimento de igrejas são oração, pregação, formação de discípulos, ajuda do Espírito Santo e assim por diante. E mesmo esses meios bíblicos não garantem o crescimento da igreja, porque Deus fez as pessoas agentes morais livres. Elas podem escolher se arrepender ou não. Poderia ser dito que, às vezes, até Jesus fracassou no crescimento da igreja, quando as cidades que Ele visitava não se arrependiam.

Tudo isso é para dizer que nós só precisamos praticar meios bíblicos para construir a Igreja. Todo o resto é perca de tempo. São trabalhos que consistem de madeira, palha e feno que um dia serão queimados e não serão recompensados (veja 1 Co. 3:12-15).

Finalmente, o objetivo não deve ser só o crescimento em número, mas na formação de discípulos. Se a igreja crescer enquanto fazemos discípulos, então glória a Deus!

 


[1] Esta é outra vantagem do modelo de igreja no lar — os pastores não se esforçam para ter grandes congregações pelos motivos errados, pois o tamanho da congregação é limitado ao tamanho da casa.

[2] Esse é um grande motivo de porque temos tantos evangelistas, professores, profetas e até apóstolos pastoreando igrejas. Muitos ministérios dados por Deus não recebem seu lugar de direito ou lugar algum dentro da estrutura da igreja institucional, e então, ministros não pastorais acabam pastoreando igrejas, roubando a igreja da bênção maior que poderiam ser para o grupo maior de crentes dentro da estrutura bíblica. Parece que todos têm se voltado para construir seu próprio reino na forma de igreja institucional, independentemente de seu verdadeiro chamado. Porque supostamente, os pastores têm direito ao dízimo do “seu povo,” e muito dele vai para a construção e manutenção dos prédios, ministros não pastorais recorrem ao pastoreio de igrejas para receber apoio financeiro para o ministério que foram realmente chamados.

[3] Lembre-se que os requerimentos que Jesus listou para que fossemos Seus verdadeiros discípulos, em Lucas 14:26-33, não foram ditos a pessoas que já eram salvas, como se estivesse oferecendo a elas um segundo passo em sua jornada espiritual. Pelo contrário, Ele estava falando às multidões. Tornar-se Seu discípulo foi o único passo que Jesus ofereceu, que é nada menos que o passo da salvação. Isso entra em contraste com o que é ensinado na maioria das igrejas seeker-sensitive.

Chrześcijanin antynomista

Rozdział 5

Antynomizm – w teologii oznacza system przekonań, według których jakaś szczególnagrupa religijna nie ma żadnych zobowiązań do przestrzegania etycznych czy moralnych praw danych przez tą religię, a zbawienie jest wyłącznie przez predestynację. Antynomizm jest całkowitym przeciwieństwem legalizmu, gdzie obowiązuje przekonanie, że to posłuszeństwo religijnemu zestawowi przepisów daje zbawienie.

Jest godzina 11:40, niedzielny poranek w twoim kościele. Hymny i pieśni zostały odśpiewane, ofiara zebrana, przychodzi czas na czytanie Słowa Bożego i kazanie. Pastor podchodzi do kazalnicy, otwiera wielką czarną księgę, bierze głęboki oddech i wyrzuca ręce wysoko w górę, autorytatywnie wykrzykując: “Człowiek usprawiedliwiony jest z uczynków, a nie jedynie z wiary!”

Jaka byłaby reakcja większości ludzi w kościele? Czy posądziliby pastora o herezję? Czy zareagowaliby z niechęcią na takie zaprzeczenie przesłankom listów Pawła, mówiącym o zbawieniu oraz prawdom odkrytym podczas Reformacji? Czy nazwaliby go legalistą? A może zechcieliby się zastanowić nad tym, co powiedział cytując wers Jk 2:24?

Ci, którzy zareagowaliby ze złością, są prawdopodobnie tylko z nazwy chrześcijanami. Są ludźmi zwiedzonymi. Nie pojmują oni natury zbawienia przez wiarę, sądzą, że czyny mogą stać w sprzeczności z wiarą. Jednak prawda jest inna: czyny nierozerwalnie wynikają z wiary i światopoglądu. Marcin Luter pisał: “Naprawdę, niemożliwe jest oddzielić uczynki od wiary, podobnie jak niemożliwe jest oddzielić ciepło i światło od ognia”

[1]

.

Luter ukuł termin opisujący tych, którzy byli przekonani, że skoro zbawienie jest darem Bożej łaski, to posłuszeństwo wobec Bożych praw nie jest konieczne. Nazwał ich antynomistami. Słowo pochodzi od anti – przeciw, oraz nomos – prawo.

Współczesny kościół pełen jest antynomistów, i gdyby Luter dziś żył, sprzeciwiałby się tej herezji i wzywał do reformacji. Nie brakowałoby mu biblijnego poparcia przeciw tej herezji, ponieważ Jezus, Paweł, Piotr, Jakub, Jan i Juda wszyscy ostrzegali przed błędem antynomizmu. Tak naprawdę, Luter miałby więcej wersów, aby poprzeć tą współczesną sprawę, niż miał ich do poparcia prawd Reformacji. Nowotestamentowe ostrzeżenia przed błędami antynomizmu są o wiele liczniejsze niż te przeciwko błędom legalizmu.

W Nowym Testamencie jest zdecydowanie więcej ostrzeżeń przed antynomizmem niż przed legalizmem.

Dwa tragiczne w swych skutkach błędy

W czasach Lutra legalizm był wszechobecny. Większość ludzi chodzących do kościoła było przekonanych, że na zbawienie można zapracować. Dlatego kupowali odpusty, przemierzali Europę by oglądać relikwie, odprawiali pokutę w różnych miejscach. Był to powszechnie uznany sposób, by mieć wpływ na czas swojego pobytu w czyśćcu. W tym procederze zatracił się ludziom sens Ewangelii.

Podczas studiów nad Listem do Rzymian Luter odkrył, że zbawienie jest darem otrzymywanym przez wiarę. Cudownie narodził się na nowo i natychmiast zaczął podważać te frymarczne zachowania współczesnych mu ludzi i opowiadać im o prawdach, które odkrył i, które go odmieniły. (Jego wiara zaczęła działać!) Była na tym tle wielka walka, jednak ostatecznie, dzięki pracy Lutra i innych reformatorów, wielu uwierzyło w ewangelię Bożej łaski.

Niemniej w głoszeniu ewangelii łaski istniało wrodzone niebezpieczeństwo, o którym wiedzieli sami reformatorzy. Oni widzieli to zagrożenie, że życie Bożą łaską, może dla niektórych oznaczać zgodę na grzech w ich życiu. Teraz nie brało się pod uwagę dobrych uczynków. W ten sposób kolejna herezja mogła zastąpić starą, obie jednak są równie zwodnicze i godne potępienia. Tak więc, reformatorzy starali się podkreślić, że szczera wiara w Chrystusa pobudza do posłuszeństwa Chrystusowi.

Dziś, setki lat później, spotkało nas to, czego reformatorzy obawiali się. Inaczej niż w czasach Marcina Lutra, kiedy rządził legalizm, ludzi współcześnie chodzących do kościołów nie trzeba przekonywać, że ich martwe uczynki nie mogą ich zbawić. Teraz, trzeba im raczej mówić, że to ich martwa wiara nie może ich zbawić. Zbyt wielu nabyło akcje fałszywej ewangelii, która obiecuje niebo pomimo życia bez świętości. Łaska, której ufają jest raczej pozwoleniem na to, by grzeszyć i nie ma nic wspólnego z posłuszeństwem Chrystusowi. Jednak, Jezus Chrystus, który jest wczoraj i dziś ten sam, i na zawsze, ciągle ostrzega przed działaniami pozornymi, brakiem spójności między wiarą a czynami wszędzie: “Nie każdy, kto mówi: Panie, Panie wejdzie do Królestwa Bożego, lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mego, który jest w niebie” (Mt 7:21, podkreślenia dodano).

Czym jest legalizm?

Legalizm to termin teologiczny, jak żaden inny, źle stosowany i źle interpretowany. Każdy, kto głosi wyrzeczenie się siebie, posłuszeństwo i świętość może zostać uznany za legalistę. Jakże często ludzie, którzy tylko z nazwy są chrześcijanami używają takich stwierdzeń: “Chodziłem do bardzo legalistycznego kościoła, gdzie pastor często krytykował oglądanie filmów, w których jest pełno seksu i przemocy” Takie twierdzenie świadczy, że człowiek ten nie rozumie w ogóle czym jest legalizm. Dążenie do utrzymania w swoim życiu standardów świętości zaczerpniętych ze Słowa Bożego nie jest legalizmem. Nie jest też próbą zarobienia na zbawienie uczynkami, co unieważnia śmierć Chrystusa. Jeśli ktoś mówi: “Kiedyś chodziłem do bardzo legalistycznego kościoła, gdzie pastor często powtarzał, że możesz zdobyć swoje miejsce w niebie jeśli nie będziesz oglądał filmów z przemocą i seksem” to taki człowiek prawidłowo pojmuje termin legalizm.

Legalizm to szukanie zachowań i postaw, które, daleko różne, od drogi do zbawienia wskazanej przez Boga w Jezusie Chrystusie, mają stanowić zabezpieczenia naszego zbawienia. Uwaga – herezja. Legalista zrobi wszystko by udowodnić samemu sobie, że może zapracować na niebo. Co jest niemożliwe, bo wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej. Nie można sobie zasłużyć na niebo. Szaleństwo legalisty polega na tym, że ma nadzieję na coś, co jest niemożliwe, że może być na tyle dobry, aby zasłużyć na niebo. Oczywiście, dawno temu skończyły się możliwości, aby być na tyle dobrym, aby zasłużyć na niebo, gdy po raz pierwszy Bóg uczynił nas odpowiedzialnymi za grzech. Teoretycznie, gdyby ktoś żył bezgrzesznie mógłby pójść do nieba bez potrzeby Zbawiciela, lecz ponieważ wszyscy zgrzeszyliśmy to potrzebna nam jest inna droga zbawienia. Oczywiście, może to być wyłącznie droga przez Bożą łaskę. Dobrą nowiną ewangelii jest to, że Bóg objął nas swoją łaską nie idąc na kompromis ze świętością, przez Jezusa Chrystusa, który stał się naszym zastępcą.

Oto przykład prostej definicji legalizmu:

UCZYNKI —> ZBAWIENIE

Strzałkę należy odczytać jako “dają”. Legalista myśli, że jego uczynki spowodują jego zbawienie. Wynika to głównie z faktu, że nie poznał on miłości i dobroci Boga, przez co ta miłość nie może odnowić jego serca. Stąd często walcząc o Bożą przychylność legalista stwarza wrażenie posłuszeństwa Bogu i Prawu. Jednak intencje jego są inne.

Inną formą legalizmu jest:

WIARA + UCZYNKI —> ZBAWIENIE

Taki człowiek myśli, że połączenie wiary z uczynkami gwarantuje mu zbawienie. Ufa swym uczynkom. Takie postawy widział Paweł u Galacjan i bardzo się im sprzeciwiał.

Biblijna formuła zbawienia to:

WIARA —> ZBAWIENIE+ UCZYNKI

Ci, którzy naprawdę wierzą Ewangelii nie tylko są zbawieni, lecz przemieniani przez łaskę Bożą i przejawiają Boże dzieło w ich życiu radosnym posłuszeństwem. W przeciwieństwie do legalisty, posłuszeństwo prawdziwego wierzącego wytryskuje z jego wnętrza, ponieważ jego serce zostało zmienione.

Antynomista jest przekonany, że:

WIARA —> ZBAWIENIE- UCZYNKI

Taki człowiek przypuszcza, że jego wiara daje mu zbawienie, nawet jeśli jego czyny nie potwierdzają przemiany. Ponadto często nie rozumie co najmniej pięciu innych rzeczy: (1) natury zbawczej wiary, (2) Bożego zamiaru zbawiania ludzi, (3) pełnego dzieła Bożej łaski w życiu tych, którzy uwierzyli, (4) stosunku chrześcijanina do Bożego prawa oraz (5) prawdziwej natury i konieczności pokuty. Zastanówmy się nad tymi pięcioma elementami.

Natura zbawczej wiary

Są jednak ludzie, którzy uważają, że wiara to tylko przeczytanie i zapamiętanie praw teologicznych. Uważają, że jeśli się zgodzą z tymi twierdzeniami, to jest to już zbawcza wiara. Ci ludzie wiedzą, że Jezus oddał swoje życie, by zapłacić za grzechy każdego z nas, wiedzą również, że zbawienie dokonuje się przez wiarę i często myślą, że są zbawieni.

Oczywiście, nawet diabeł wie o tym, że Jezus umarł na krzyżu za grzechy każdego z ludzi! Szatan również wie, że ludzie otrzymują zbawienie przez wiarę, a nie dzięki uczynkom. Czy dzięki tej wiedzy Pan Bóg widzi go sprawiedliwym?

Prawdziwa zbawcza wiara jest czymś znacznie więcej niż sposobem myślenia. Biblia określa wiarę jako “pewność tego, czego się spodziewamy, przekonanie o tym, czego nie widzimy” (Hbr 11:1, podkreślenia dodano). To wiara sercem daje zbawienie (p. Rz 10:10). Prawdziwa wiara manifestuje się w spójności myśli, mowy i czynów. Jest widoczna dla innych.

Ci, którzy wyznają antynomizm, z pewnością podejmują działania nie zawsze w zgodzie z tym, co głoszą. A nawet przeciwstawiają wiarę uczynkom. Z pobożną miną twierdzą, że skoro zbawienie jest tylko z Bożej łaski, to nie ma powodu zastanawiać się nad tym, co się robi, aby uzyskać pewność zbawienia, nie trzeba “ufać uczynkom”.

Sam Jezus, Jan Chrzciciel oraz apostołowie Jan, Paweł, Piotr i Jakub głosili coś innego. I tak, Jan napisał, że miłość, którą okazujemy innym wierzącym jest jednym z kilku dowodów, że rzeczywiście jesteśmy narodzeni na nowo:

My wiemy [zwróć uwagę na słowo wiemy], że przeszliśmy ze śmierci do żywota, bo miłujemy braci; kto nie miłuje, pozostaje w śmierci… Jeśli zaś ktoś posiada dobra tego świata, a widzi brata w potrzebie i zamyka przed nim serce swoje, jakże w nim może mieszkać miłość Boża? Dzieci, miłujmy nie słowem ani językiem, lecz czynem i prawdą. Po tym poznamy, żeśmy z prawdy i uspokoimy przed nim swoje serca, że, jeśliby oskarżało nas serce nasze, Bóg jest większy niż serce nasze i wie wszystko. (1 J 3:14, 17-20, podkreślenia dodano).

Jan wierzył, że nasze uczynki są świadectwem Bożego działania w naszym życiu. To zupełnie co innego, niż wierzyć, że tym, co robimy możemy zasłużyć na zbawienie. Nasze dobre uczynki nie są zasługami – są one potwierdzeniem. Są dowodem, że mamy relację z Bogiem i wynikiem zbawienia. Gdy patrzymy na dzieła naszego życia, miejmy nadzieję, że możemy powiedzieć: “Chwała Panu za dowody Bożej łaski w moim życiu!” Nasze dobre uczynki “zostały dokonane w Bogu” (J 3:21).

Jan napisał w pierwszym liście:

Kto z Boga się narodził, grzechu nie popełnia, gdyż posiew Boży jest w nim i nie może grzeszyć, gdyż z Boga się narodził. Po tym poznaje się dzieci Boże i dzieci diabelskie. Kto nie postępuje sprawiedliwie, nie jest z Boga, jak też ten, kto nie miłuje brata swego (1 J 3:9-10).

Czy Jan wierzył, że nowe narodzenie wpływa na sposób w jaki człowiek żyje? Bezwzględnie tak! Ci, którzy naprawdę narodzili się na nowo z Boga, czynią sprawiedliwość i kochają innych wierzących. Nie chodzi o to, że prawdziwy wierzący nigdy nie grzeszy czy zawsze przejawia doskonałą miłość (p. 1 J 1:8-9; 4:17-18), lecz o to, że sprawiedliwość i miłość charakteryzują jego życie, w przeciwieństwie do życia grzesznych, których charakteryzują zazwyczaj niesprawiedliwe zachowania i egoizm. Jan powtarzał wielokrotnie, że sprawiedliwe życie i miłość do współbraci w wierze są dowodem zbawienia :

To [zawartość listu] napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny (1 J 5:13, podkreślenia dodano).

Jan wierzył, że chrześcijanie powinni badać swoje życie, aby uzyskać pewność tego, że Boża łaska działa w ich życiu, jego zdaniem istnieje mocne powiązanie między wiarą a zachowaniem.

Paweł również w swoich listach zawarł uwagi na temat wiary i uczynków.

Apostoł Paweł wierzył i głosił, że posłuszeństwo i dobre czyny są nierozerwalnie związane z wiarą i tym, co się wyznaje. W Liście do Rzymian pisał o “posłuszeństwie wiary” (Rz 1:5, 16:26). Powszechnie interpretuje się to tak, że wiarę charakteryzuje posłuszeństwo. Jeśli używam zwrotu: “posłuszeństwo Boba”, to sugeruję, że Bob jest posłuszny. Jeśli mówię o “radości ze zbawienia”, mam na myśli, że kiedy zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy zbawieni cieszymy się tym. Radość jest efektem świadomości zbawienia. Nie można zbawienia i radości traktować zamiennie. Zwrot zastosowany przez Pawła “posłuszeństwo wiary” wielu antynomistów tłumaczy sobie tak, że nie muszą być posłuszni, ponieważ posłuszeństwo i wiara są zamiennikami. Na przykład zwrot “posłuszeństwo Boba” nie oznacza, że nie potrzebuję Boba, ponieważ mam jego posłuszeństwo, inaczej nie potrzebuję zbawienia, bo mam radość, doskonale nadający się zamiennik.

Paweł uczył, że Ewangelia jest czymś czemu należy uwierzyć, uważał również, że należy być jej posłusznym. Napisał do chrześcijan w Tesalonice, że Bóg tym, którzy “nie są posłuszni Ewangelii naszego Pana Jezusa,… w ogniu płomienistym wymierzy karę” (2 Tes 1:8-9, podkreślenia dodano)

[2]

.

Co takiego w ewangelii wymaga posłuszeństwa? Po pierwsze: Bóg nakazuje, aby wierzyć ewangelii, czyniąc z wiary akt posłuszeństwa (Mk 1:15). Jak można twierdzić, że posłuszeństwo i wiara są sobie przeciwne, jeśli wiara jest aktem posłuszeństwa?

Po drugie: Jezus przykazał, aby pokutować i wierzyć ewangelii. Przykazał również, aby głosić “pokutę i przebaczenie grzechów” (Łk 24:47), i to właśnie robił Paweł, ogłaszając, że ludzie “powinni pokutować, nawrócić się do Boga i spełniać uczynki godne upamiętania” (Dz 26:20). Pokuta jest aktem posłuszeństwa, reakcja na B oże przykazanie. Zbawienie w życiu człowieka jest wynikiem aktu posłuszeństwa, który jest aktem wiary.

Paweł w liście do Tesaloniczan, chwalił ich “dzieło wiary i trud miłości” (1 Tes 1:3, podkreślenia dodano). Jego zdaniem wiara i uczynki łączą się ze sobą. Podobnie jak apostoł Jan, wierzył, że prawdziwa wiara objawia się w działaniu. Napisał do Galacjan, którzy myśleli, że obrzezanie było konieczne do zbawienia i przez to już byli o krok od zwiedzenia

Bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani nieobrzezanie nic nie znaczy, lecz wiara, która jest czynna w miłości (Ga 5:6, podkreślenia dodano).

Podobnie jak apostoł Jan, Paweł wierzył, że prawdziwa wiara działa w miłości. Miłość jest pierwszym owocem wiary. Można sparafrazować słowa Pawła w taki sposób: “Ponieważ w Chrystusie Jezusie zewnętrzne znaki jak: obrzezanie, czy nieobrzezanie nic nie znaczą, to dzięki wierze Bóg może współdziałać ku dobremu, a w konsekwencji świadomości ogromu Bożej miłości, człowiek chce i czyni dobrze. ”

List do Hebrajczyków o wierze.

Autor Listu do Hebrajczyków wierzył, że posłuszeństwo Jezusowi Chrystusowi jest istotne dla zbawienia. Napisał:

A osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego (Hbr 5:9).

Oczywiście, mógł również powiedzieć, że Jezus stał się źródłem wiecznego zbawienia dla wszystkich, którzy wierzą w niego, i byłoby to to samo. Dla autora Listu do Hebrajczyków wiara, o której wspomina w tym liście 30 razy, w naturalny sposób wydaje uczynki. Każdy z “bohaterów wiary” z 11 rozdziału zrobił coś, ponieważ wierzył.

Zwróć uwagę na to, że w 3 i 4 rozdziale Listu do Hebrajczyków autor używa słów niewiara i nieposłuszeństwo jako wyrazów bliskoznacznych, synonimów:

Widzimy więc, że „nie mogli wejść z powodu niewiary” …. „którym najpierw była zwiastowana dobra nowina, z powodu nieposłuszeństwa nie weszli” (Hbr 3:19; 4:6, podkreślenia dodano).

Większość Izraelitów nie uwierzyło dobrej nowinie, stąd nie byli posłuszni Bogu, a ponieważ nie byli posłuszni Bożemu przykazaniu, dowiedli, że nie wierzą Jego obietnicy.

Jan Chrzciciel i Jezus na temat uczynków

Jan Chrzciciel wierzył, że związek między wiarą a zachowaniem jest nierozerwalny. Przypatrzmy się jak wymiennie używał słów wierzyć i być posłusznym:

Kto wierzy [pisteuo] w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha [apeitheo] Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim (Jana 3:36, podkreślenia dodano).

Czy należy to objaśniać bardziej ? Jak może ktoś z nas powiedzieć, że źle jest badać własne życie, aby sprawdzić swój stan duchowy? Pamiętajmy, abyśmy nie “ufali swym uczynkom, że nas zbawią”. Powtarzam: powinniśmy badać swoje uczynki, ponieważ Pismo wyraźnie mówi, że nasza wiara może być fałszywą. Oparcie się na wierze w błędne prawdy i wiara, że to nas zbawi jest niebezpieczne tak samo jak pokładać zaufanie w naszych uczynkach, że nas zbawią. Jedynym sposobem, by ochronić się przed takim niebezpieczeństwem, jest badanie własnych uczynków, aby sprawdzać, czy wypływają one z głębokiej wiary w Jezusa.

Również Jezus podkreślał, że wiara przejawia się w uczynkach. Powiedział tym, którzy uwierzyli w Niego, że powinni wykonywać te same uczynki, które On czynił

[3]

(p. J 14:12). Powiedział, że ci, którzy “wykonują dobre uczynki” będą cieszyć się “zmartwychwstaniem”, a “ci, którzy czynili złe uczynki” “powstaną na sąd” (J 5:29). Ostrzegał również, że tylko ci, którzy czynią wolę Ojca wejdą do nieba, a prawdziwych i fałszywych chrześcijan będzie można odróżnić po owocach (p. Mt 7:19-23). Skoro Jezus nie uczył zbawienia z uczynków to jedyną możliwą interpretacją Jego ostrzeżenia jest to, że zbawczą wiarę potwierdza posłuszeństwo.

Jezus nauczał również, że tylko ci, którzy czynią wolę Jego Ojca, są Jego braćmi i siostrami (p. Mt 12:49-50). Jak dowiedzieliśmy się z poprzedniego rozdziału, Jezus wzywał ludzi, by wyrzekali się siebie samych, aby brali swój krzyż, szli za nim i dbali o swoje dusze, by ich nie stracić, a nie mówił dużo o wierze. (p. Mk 8:34-38). Wzywał ludzi do ponoszenia kosztów uczniostwa, szczerego poddania się Bogu i prawdziwej wiary.

Starając się wyjaśnić, co to znaczy, wierzyć w niego, Jezus posunął się tak daleko, że powiedział ludziom, że muszą się nim karmić (p. J 6:47-56), o czym powinniśmy pamiętać przy okazji każdej Wieczerzy Pańskiej. Wierzyć w Jezusa to stać się jedno z nim. Podczas chrztu wodnego, ktoś, kto dopiero się nawrócił, publicznie deklaruje swoją gotowość do budowania jedności z Jezusem, uczestniczenia w Jego śmierci, pogrzebie i zmartwychwstaniu.

Wierzyć w Jezusa to połączyć się z nim: “Kto się łączy z Panem, jest z nim jednym duchem” (1 Kor 6:17). Wierzyć w Jezusa to trwać w nim: “Trwajcie we mnie, a ja w was,… Jeśli kto nie trwa we mnie, ten zostaje wyrzucony precz jak zeschnięta latorośl; takie zbierają i wrzucają w ogień gdzie spłoną” (J 15:4,6). Czy można uzyskać taką jedność z Chrystusem i czy pozostanie ona bez wpływu na jego zachowanie?

Co pisał Jakub na temat zbawczej wiary

Sądzę, że najbardziej klasyczną definicję zbawczej wiary i sprawiającą najwięcej problemów zwolennikom antynomizmu, znajdujemy w liście Jakuba we fragmencie, który już rozważaliśmy w poprzednich rozdziałach:

Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków. Czy wiara może go zbawić? (Jk 2:14).

Odpowiedzią na pytanie Jakuba jest oczywiście: Nie. Wiara bez uczynków nie może zbawić. Jakub postawił pytanie retoryczne. Współcześni antynomiści jednak chcieliby, abyśmy mimo wszystko uwierzyli, że wiara bez uczynków może zbawić. Na podstawie czego utrzymują swoje przekonanie pomimo tego, co powiedział Jakub? Ich wyjaśnienie nauczania Jakuba jest bardzo skomplikowane i jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek czytający to po raz pierwszy był w stanie zrozumieć je. Niektórzy antynomiści starają się przekonać ludzi, którzy dopiero poznają tajniki zbawienia, aby uwierzyli, że Jakub nie mówi tutaj o zbawieniu od wiecznego potępienia, lecz o zbawieniu z “grzesznego życia śmierci na tej ziemi”

[4]

. Czy rzeczywiście Jakub starał się przekonać czytelników, aby uwierzyli, że wierze muszą towarzyszyć uczynki, jeśli chcą być zbawieni od “grzesznego życia śmierci” na tej ziemi?

Zwrot: “grzeszne życie śmierci” oznacza życie grzeszne, pozostawanie w grzechu. A być zbawiony od “grzesznego życia śmierci na tej ziemi” znaczy tyle, co życie w posłuszeństwie i czynieniu dobra.

Antynomiści chcą, abyśmy uwierzyli, że Jakub korygował wielki błąd teologii swoich czytelników; bo oni myśleli, że mogą żyć posłusznym życiem z wiarą, w której nie ma posłuszeństwa! Czy to możliwe, aby Jakub uważał swoich czytelników za tak nierozsądnych, że nie wiedzieli tego, co jest oczywiste? A antynomistom byłoby na rękę myśleć, że przez to, że brak nam rozsądku, uwierzymy w tę mocno naciąganą interpretację nauczania Jakuba?

Odpierając dalej argumenty antynomizmu zauważamy, że szerszy kontekst przed i po w wypowiedzi Jakuba na temat relacji między wiarą a uczynkami dotyczy przyszłego sądu (p. Jk 2:12-13; 3:1). Autor miał na myśli wieczne zbawienie, a nie chwilowe wybawienie od “grzesznego życia śmierci” na ziemi.

Wiara działa przez miłość

Tego typu interpretacja jest jeszcze bardziej absurdalna, jeśli przeczytamy, co dalej napisał Jakub:

Jeśli brat albo siostra nie mają się w co przyodziać i brakuje im powszedniego chleba, a ktoś z was powiedziałby im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie, a nie dalibyście im tego, czego ciało potrzebuje, cóż to pomoże? Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie (Jk 2:15-17).

Niektórzy zwolennicy antynomizmu wierzą, że martwa wiara nadal jest wiarą, która zbawia: to tylko martwa zbawcza wiara, która jest przeciwieństwem żywej zbawczej wiary. Lecz Jakub podkreśla, że wiara bez uczynków nie może nikogo zbawić i, że wiara bez uczynków jest martwa.

Interesującym przykładem, którym Jakub ilustruje martwą wiarę, jest chrześcijanin, który nic nie robi, aby pomóc bratu czy siostrze, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej. Podobnie jak Jezus, Jan i Paweł, Jakub wierzy, że owocem prawdziwej wiary jest miłość do braci, która manifestuje się we wrażliwości na potrzeby drugiego człowieka poprzez pomoc w zaspokajaniu ich potrzeb.

Jakub pisze dalej o tym, że prawdziwa wiara nie może być pozbawiona uczynków:

Lecz powie ktoś: Ty masz wiarę, a ja mam uczynki; pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, a ja ci pokażę wiarę z uczynków moich. Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? Dobrze czynisz; demony również wierzą i drżą. Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2:18-20).

Nasze czyny mówią głośniej niż słowa, Jakub dowodzi, że wiary nie możemy inaczej udowodnić niż czynami. Inaczej rzecz ujmując czyny mówią to, czego nie wyrażamy słowami. Należy podkreślić, że ci, którzy twierdzą, że mają wiarę, że Bóg jest jeden (Pwt. 6:4), lecz nie ma to odbicia w ich zachowaniu, oszukują sami siebie. Demony wierzą, że Bóg jest jeden, a zachowują się tak, jak wierzą – drżą! Tylko “głupi chłopcy”, wszyscy antynomiści nie zdają sobie sprawy z tego, że wiara bez uczynków jest absolutnie “bezużyteczna” (Jk 2:20 ang.), co oznacza, że prowadzi donikąd.

Żywa wiara Abrahama

Jakub wskazuje nam jako przykład Abrahama, który został usprawiedliwiony z wiary, jako człowieka, który miał żywą wiarę:

Czyż Abraham, praojciec nasz, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego? Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała. I wypełniło się Pismo, które mówi: I uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało ku usprawiedliwieniu, i nazwany został przyjacielem Boga. Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary (Jk 2:21-24).

Czy można ująć to jaśniej? Wiara Abrahama była żywą wiarą, posłuszną Bogu. To stwierdzenie Jakuba wielu mogłoby uznać za herezję, gdyby nie świadomość, że ten tekst znajduje się w Piśmie: “Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary” (2:24).

Czy ten tekst Jakuba nie sprawia kłopotów w interpretacji wiary wykładanej przez antymonistów? Przypuśćmy, że Jakub nie miał na myśli tego, że Abraham został usprawiedliwiony przed Bogiem z uczynków, ale, że został usprawiedliwiony przed człowiekiem. Trudno w to uwierzyć. Czy Jakub przekonywał swoich czytelników, którzy wierzyli, że ludzie nie zwracają uwagi na czyny, a jedynie na słowa, że jest to błędem wymagającym zmiany sposobu myślenia? Czy rzeczywiście tym Jakub zajmował się?

Należy podkreślić, że Jakub nigdzie nie napisał, że Abraham był usprawiedliwiany przed człowiekiem. Ponadto, gdy Abraham był gotów złożyć Izaaka w ofierze, poza nim i Izaakiem nie było nikogo, kto by to widział. Jak więc jego czyn mógłby być dowodem jego posłuszeństwa, które zobaczyliby ludzie i na tej podstawie go usprawiedliwili. To Bóg był tam obecny i, kiedy zobaczył posłuszeństwo Abrahama, powiedział:

Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic, bo teraz wiem, że boisz się Boga, gdyż nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego . . . Przysiągłem na siebie samego, mówi Pan: Ponieważ to uczyniłeś i nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego, będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak licznie potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody nieprzyjaciół swoich, i w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego (Rdz 22:12, 16-18).

Pan Bóg chciał wypróbować wiarę Abrahama, chciał wiedzieć, co Abraham w takiej chwili zrobi, jaką podejmie decyzję (p. Rdz 22:1). Jakub podkreślił, że gdy Abraham posłuchał Boga, wypełniło się Pismo, które mówi: “Abraham uwierzył Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość” (Jk 2:23). Kto usprawiedliwił Abrahama? Bóg czy człowiek? Oczywiście, że Bóg.

Podkreślmy, że Bóg uważał Abrahama za człowieka sprawiedliwego, wiele lat przed tą próbą, jak mówi Pismo (p. Rdz 15:6; Rz 4:3), jednak posłuszeństwo Abrahama w tym względzie ujawniało jego głęboką, żywą wiarę Bogu, która rosła od pierwszej chwili spotkania z nim. Jego wiara stawała się doskonała i objawiała się w jego czynach. Wiara, dzięki której Abraham został ogłoszony przez Boga sprawiedliwym, jest prawdziwą wiarą, która objawia się posłuszeństwem.

Czy Jakub nie polemizuje z Pawłem?

Czy Paweł napisał, że “człowiek bywa usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu”? (Rz 3:28, podkreślenie dodano). Czy to nie przeczy tezie Jakuba o usprawiedliwieniu z uczynków, jeśli ten, podobnie jak Paweł, pisał o usprawiedliwieniu przed Bogiem?

Nie. Paweł i Jakub podobnie mówią o usprawiedliwieniu przed Bogiem, a ich sprzeczne twierdzenia, są sprzecznymi z pozoru. Paweł zwracał się do legalistów, którzy uważali Prawo za środek do zbawienia. Chciał, aby oni dowiedzieli się, że na zbawienie nie można zarobić kiepskimi próbami zachowywania Prawa. Zbawienie jest darem udzielonym z Bożej łaski i przyjmowanym wiarą.

Jakub zwracał się do tych, którzy wykręcili prawdę o zbawieniu z łaski przez wiarę, sprowadzając ją do zgody na grzeszne życie. Mottem tych ludzi było: “usprawiedliwieni wyłącznie przez wiarę”, lecz, podobnie jak współcześni antynomiści, zmienili definicję wiary tak, aby sprowadzała się ona do wyznania. Wyznanie to nie wymagało konsekwencji zmian w życiu, w zachowaniu i czynach. Jakub obalił ten błąd, w jednoznaczny sposób wskazując istotę zagadnienia: “Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary” (2:24). Jakub napisał tak, ponieważ dobrze wiedział, że nasze uczynki demonstrują naszą wiarę, przez którą jesteśmy usprawiedliwieni przed Bogiem.

W Piśmie czytamy, że na werdykt sądu ostatecznego, o wiecznym przeznaczeniu poszczególnych ludzi będą miały wpływ ich uczynki (p. Mt 12:36-37; 25:31-46; J 5:28-29; Ap 20:12-13), a to dlatego, że uczynki potwierdzają naszą wiarę. Dlatego Jakub może twierdzić, nasze uczynki usprawiedliwiają nas przed Bogiem.

Wywód Jakuba o zbawczej naturze wiary, kończy się kolejnymi przykładami ludzi, którzy zostali zbawieni dzięki wierze, która objawiała się w ich czynach:

W podobny sposób i Rahab, nierządnica, czyż nie z uczynków została usprawiedliwiona, gdy przyjęła posłów i wypuściła ich inną drogą? Bo jak ciało bez ducha jest martwe, tak i wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2:25-26).

Co stałoby się z Rahab, gdyby nie zechciała pomóc wywiadowcom? (o ile to pytanie w ogóle ma sens)? Zginęłaby w Jerychu razem ze wszystkimi innymi. Jednak jej żywa wiara jest przykładem dla wszystkich, którzy chcą być zbawieni od gniewu Bożego. Rahab nie była antynomistką.

Niektórzy zwolennicy antynomizmu wskazują złoczyńcę na krzyżu, jako przykład człowieka, który został zbawiony, bo uwierzył, ale nie poszły za tym czyny. Nawrócił się umierając. Trzeba ten fragment przeczytać dokładnie. Pokutujący złoczyńca wisząc na krzyżu uwierzył i pokutował. Po pierwsze: Otwarcie wyznał, że był grzesznikiem. Po drugie: ogłosił, że Jezus był niewinny i nie zasługiwał na śmierć a także nie pozwolił drugiemu złoczyńcy obrażać Jezusa. Po trzecie: zobaczył. Jezus jest źródłem zbawienia, i publicznie, wobec całego tłumu wrogo do Jezusa nastawionych gapiów, poprosił go, by się za nim Jezus wstawił w niebie (p. Łk 23:40-43). Nawrócił się w ostatnim momencie swojego życia i nie miał zbyt wiele czasu by swoją wiarę poprzeć czynami. Jednak, w ciągu kilku minut, okazał więcej wiary niż wielu tak zwanych chrześcijan w czasie całego swego życia.

Druga prawda często pomijana przez antymonistów:

Bożym zamiarem jest zbawianie ludzi

Na długo zanim Nowy Testament został napisany i Jezus chodził po ziemi, Bóg wyraźnie objawił swoje zamiary, co do zbawienia ludzi – chciał, zrobić z nich świętych. Na przykład, Pan powiedział przez proroka Jeremiasza:

Oto idą dni – mówi Pan – że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż ja byłem ich Panem – mówi Pan – lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich – mówi Pan – odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę (Jr 31:31-34).

To proroctwo jest cytowane w całości w Liście do Hebrajczyków 8:8-12 a autor tego listu nie pozostawia cienia wątpliwości, że chodzi tu o wszystkich wierzących nowego przymierza.

Po pierwsze: zwróć uwagę na to, że Bóg obiecuje ustanowić nowe przymierze, które nie będzie podobne do poprzedniego (31:31-32). W czym będzie ono inne? Stare przymierze wielu z Izraelitów złamało, Nowe Przymierze będzie inne. Dlaczego? Ponieważ Bóg wykona nadnaturalną pracę w życiu ludzi, z którymi je zawrze.

W szczególności Pan złoży swoje prawo w ich sercach, w rezultacie On będzie ich Bogiem a oni będą Jego ludźmi (31:33). W starym przymierzu, Pan chciał być Bogiem Izraelitów, a oni mieli być Jego ludem. Jednak oni złamali to przymierze. Nie byli mu posłuszni, swoim zachowaniem pokazali, że On nie był ich Bogiem, a oni tak naprawdę nie byli Jego ludem. Niemniej przez Jeremiasza Pan obiecał, że nowe przymierze przywróci stan rzeczy: on będzie ich Bogiem, a oni będą Jego ludźmi. W nowym przymierzu ludzie staną się znowu posłuszni Bogu. To posłuszeństwo będzie wynikiem ich wiary Bogu i Bożej pracy z nimi.

W Nowym Przymierzu Bóg będzie budował relację z ludźmi, którzy mu wierzą, przebaczy im ich grzechy, a oni rzeczywiście będą “znać Pana”. Jan napisał: “A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania Jego zachowujemy. Kto mówi: “znam go” a przykazań Jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma” (1 J 2:3-4). Od dawna Bożym zamiarem wobec nas było, abyśmy go naprawdę znali.

Inne, podobne, proroctwo, odnoszące się do nowego przymierza znajduje się w księdze Ezechiela 36:27. Tam Bóg obiecał: “Mojego Ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać”. Wynikiem włożenia Ducha Świętego do naszego wnętrza będzie posłuszeństwo. Gdyby jedynym zamiarem Boga było przebaczenie nam, nie dałby swego Ducha Świętego. On chce nie tylko nam przebaczyć, ale też zmieniać nas. On chce byśmy nie tylko wiedzieli, co jest sprawiedliwe, ale też mogli postępować sprawiedliwie, do tego potrzebna jest Jego łaska. Bóg chciał, aby Jezus stał się podobny do nas, a także, byśmy mogąc go naśladować stawali się podobni do Jezusa. Właśnie tak napisał apostoł Paweł: “Bo tych, których przedtem znał, przeznaczył właśnie, aby się stali podobni do obrazu Syna Jego” (Rz 8:29 ). Taki był Jego zamiar od samego początku.

Trzecia prawda, niewygodna antynomistom to:

Pełne dzieło Bożej Łaski w życiu tych, którzy wierzą.

Z poprzednich wywodów wynika jeszcze jedna kwestia. Antynomiści wierzą, że Bóg w swej łaskawości przebacza nam, lecz nie zdają sobie sprawy z tego, że Bóg daje znacznie więcej niż łaskę. W tej nowej relacji z Bogiem, Jego łaska również przemienia nas.

Boża łaska została zdefiniowana jako niezasłużona przychylność i tak jest. Pomimo buntu, Bóg posłał swojego Syna, aby Ten był ofiarą przebłagalną i dzięki tej ofierze mamy dostęp do obfitości ponad miarę. Nie zasłużyliśmy na tę łaskę. A jednak niektórzy, jak napisał Juda: “Zamienili łaskę Boga naszego w rozpustę” (Jud 1:4). Niektórym ludziom się zdaje, że Boża przychylność oznacza zgodę na grzech, tym samym obniżają oni wartość tego daru, który kosztował Boga życie Jego Syna, i dalej żyją troszcząc się jedynie o siebie i swoje potrzeby i zachcianki.

Oczywiście, nie jest to odpowiedź jakiej Bóg oczekuje od tych, którzy przyjęli Jego łaskę. On spodziewa się, że nasze serca stopimy, gdy padniemy na twarz przed nim, zawstydzeni, pokutujący i pełni wdzięczności. Jak napisał Paweł, Boża łaska poucza nas: abyśmy wyrzekli się wszelkiej bezbożności, i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli” (Tt 2:12). Widać wyraźnie, że od samego początku głoszenia Ewangelii pojawiali się również antynomiści, pomimo że nie byli tak nazywani. Paweł obalił w swych listach logikę antynomizmu i jej wykrzywione widzenie Bożej łaski. W Liście do Rzymian pisał:

Cóż więc powiemy? Czy mamy pozostać w grzechu, aby łaska obfitsza była? Przenigdy! Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy? (Rz 6:1-2).

Oto antynomistyczna logika w najgorszym wydaniu: Trwając w grzechu, dajmy Bogu możliwość zwiększania Jego łaski dla nas! Paweł do takiej ideologii odnosił się z odrazą: “Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?” (Rz 6:2). Paweł odwołuje się do mocy Bożej łaski ku przemianie w nowym narodzeniu. Ci, którzy naprawdę uwierzyli w Jezusa umarli dla grzechu.

W kilku następnych wersach wyjaśnia dokładnie, co się wydarzyło: dzięki temu, że Jezus umarł i został wskrzeszony z martwych, jeśli wierzymy mu i mamy z nim relację, mamy również swój udział w tej śmierci. Także my umarliśmy i zostaliśmy przywróceni do życia, abyśmy “nowe życie prowadzili” (Rz 6:4). Gdy umarliśmy wraz z Chrystusem, moc grzechu nad nami została złamana. Grzech to duchowa moc, która trzymała nas w niewoli, lecz teraz nie jesteśmy już więcej Jego niewolnikami, ponieważ “kto umarł uwolniony jest od grzechu” (Rz 6:7). Pomimo że ciągle możemy być kuszeni i popadać w grzech, nasza sytuacja jest już inna niż przed nowym narodzeniem. Wtedy grzech był częścią naszej duchowej natury i panował nad nami. Zdecydowanie łatwiej nam było ulec grzechowi niż Bogu. Niemniej, po nawróceniu jest całkiem możliwe, abyśmy byli posłusznymi Bogu. Ci, którzy w wierze poddali siebie Chrystusowi w posłuszeństwo, uzyskali od niego moc, by postępować w sposób święty.

Łaska, aby być świętym

Obietnica dobrej nowiny o Bożej łasce to nie tylko możliwość przebaczenia, lecz również to, że możemy zostać świętymi. Pismo wskazuje, że istnieje początkowa transformacja w nowym narodzeniu, rozpoczyna się dzieło Boże, które objawia się przez oczyszczanie naszego życia. Stały proces Bożego działania w życiu wierzącego, w Biblii nazywany jest uświęceniem. Pochylmy się z uwagą nad przesłaniem następującego fragmentu:

“Albo czy nie wiecie, że niesprawiedliwi Królestwa Bożego nie odziedziczą? Nie łudźcie się! Ani wszetecznicy, ani bałwochwalcy ani cudzołożnicy, ani rozpustnicy, ani mężołożnicy, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy Królestwa Bożego nie odziedziczą. A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego” (1 Kor 6:9-11).

W kościele w Koryncie we wspólnocie znajdowali się ludzie, którzy przed nawróceniem oddawali się różnym nałogom, dobrze znanym ludzkości, lecz zostali uwolnieni i przemienieni przez Ducha Świętego. Czyż nie jest smutne to, że gdy Bóg poprzez swoją łaskę, chce przebaczyć homoseksualistom, złodziejom, cudzołożnikom i pijakom i uwolnić ich od ich nałogów, w kościele organizowane są grupy wsparcia, które pomagają “chrześcijanom” zrozumieć i walczyć z ich uzależnieniami? Boże słowo świadczy o uwalniającej z grzechu mocy ewangelii, jednak ludzie w kościele często uciekają się do świeckiej nauki i psychologii w popularnym wydaniu. W przeciwieństwie do wielu chrześcijan w kościele, Paweł nie wstydził się ewangelii, ponieważ wiedział, że “jest ona mocą Bożą ku zbawieniu, każdego, kto wierzy” (Rz 1:16). Greckie słowo oznaczające “zbawienie”, sozo, może być tłumaczone jako uwolnienie. Boża moc w ewangelii może uwolnić każdego z każdego uzależnienia.

A jednak ogromna większość ludzi we współczesnym kościele wstydzi się, albo nie zna mocy Ewangelii, która uwalnia. Pod przykrywką „miłości”, mówi się nałogowym grzesznikom, że Bóg w swej łasce akceptuje ich, takimi jacy są. Z pewnością prawdą jest to, że Bóg kocha każdego człowieka, jednak może rozwijać swoją relację jedynie z tymi, którzy uwierzą w dzieło Jego Syna i odwrócą się od grzechu. Jeśli to zrobią, Bóg nie zostawi ich w takim stanie, lecz uwolni. Osobiście byłem świadkiem wielu uwolnień homoseksualistów, alkoholików, narkomanów, cudzołożników i wszeteczników z ich nałogów i grzechów natychmiast gdy pokutowali i wzywali Jezusa. Czyż Bóg nie jest na tyle potężny? Jak czytamy w 1 Liście do Koryntian 6:9-11, jest potężny!

Mówić prawdę w miłości.

Jeśli naprawdę kochamy ludzi, którzy są uwiązani grzechem, będziemy mówić im prawdę. Czy sądzimy, że bardziej kochamy niż Bóg, gdy współczująco doradzamy ludziom, aby zmagali się, podczas gdy oni nadal trwają w grzechu, z którego Bóg pragnie ich uwolnić? Czy Jezus był zbyt twardy, gdy powiedział kobiecie, która została złapana na cudzołóstwie: “Idź i nie grzesz więcej” (J 8:11). Czy nie powinien być bardziej współczujący i powiedzieć: “Akceptują cię, taką, jaka jesteś. Oczywiście, jesteś “uzależniona od seksu” i niewątpliwie może to mieć swoje źródło w sposobie traktowania ciebie przez bliskich w dzieciństwie. Twoje zachowanie pokazuje, że ciągle pragniesz miłości, której nigdy nie dał ci ojciec. Nie czuj się więc winna. Wina może mieć bardzo niszczący wpływ na ludzką osobowość. Sugeruję, abyś poszła i przyłączyła się do grupy wsparcia dla ludzi wychodzących z uzależnienia od seksu. Po pewnym czasie, mam nadzieję, że będziesz w stanie pokonać swoje uzależnienie z pomocą mocy wyższej” ?

Przesłanie Jezusa dla nas wszystkich, którzy raz spotkaliśmy go jest takie: “Idź i nie grzesz więcej”. Przez moc Ducha Świętego w autentycznym nowym narodzeniu, moc grzechu zostaje łamana, umożliwiając posłuszeństwo. Ci, którzy naprawdę narodzili się na nowo są teraz nowym stworzeniem w Chrystusie (p. 2 Kor 5:17), które z pewnością może powiedzieć: “Z Chrystusem zostałem ukrzyżowany, żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus” (Ga 2:20).

Bóg pracuje z nimi, “według upodobania sprawia zarówno chcenie, jak i wykonanie” (Flp 2:13) i obiecuje, że wydoskonali dobre dzieło, które w nich rozpoczął (Flp 1:6). Już wcześniej doszliśmy do wniosku, Bóg, gdyby chciał nam tylko przebaczyć, to Duch Święty nie musiałby działać w naszych sercach i naszym życiu. Oczywiście celem działania Ducha Świętego jest przede wszystkim prowadzić nas do świętości. Boża łaska czyni znacznie więcej niż przebaczenie – uwalnia nas i przemienia.

Czwarta koncepcja, której antynomiści nie rozumieją to:

Relacja: chrześcijanie a Boże Prawo

Ulubionym ich wyrażeniem jest: “Tak cieszę się, że nie jestem pod Prawem, tylko pod Łaską”. Jest to biblijny zwrot wyrwany z kontekstu. Zazwyczaj używają go w znaczeniu: “Tak się cieszę, że nie muszę martwić się o to co Bóg aprobuje, a co nie, jak to było pod Prawem”. Takie podejście ujawnia błąd tragiczny w skutkach interpretacji ważnego biblijnego wyrażenia.

Rzeczywiście Nowy Testament informuje nas, że ci, którzy są w Chrystusie, nie są “pod Prawem, lecz pod łaską” (Rz 6:14). Niemniej, Pismo bardzo wyraźnie mówi, cokolwiek to wyrażenie oznacza, że nie znaczy ono, jakoby ci, którzy są pod łaską mieli zgodę na grzeszenie. Przez wyjęcie kilku wersów z kontekstu zwolennicy antynomizmu zmieniają znaczenie tego biblijnego zwrotu, a ich tłumaczenie stoi w opozycji do całego Pisma. Na przykład Paweł w Liście do Rzymian 3:31 pisze:

Czy zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy.

Widać wyraźnie, że część tego, co Paweł napisał w Liście do Rzymian jest obroną przed żydowskim argumentem, że jego ewangelia łaski poprowadzi ludzi do grzechu. Możemy sobie wyobrazić, jak jego antagoniści krzyczą : “Jeśli ludzie są zbawieni przez wiarę a nie przez posłuszeństwo Prawu, jak mówisz, to unieważniacie Prawo Boże!”

“Wręcz przeciwnie” – odpowiada Paweł. “Wy, którzy usiłowaliście być zbawieni przez zachowywanie Prawa, nigdy nawet nie zbliżyliście się do posłuszeństwa sami. Lecz ci, którzy wierzą w Jezusa, narodzili się na nowo. Boże prawo jest wpisane w ich sercach, moc grzechu złamana i zamieszkuje w nich Duch Boży. Dzięki tym rzeczom i innym, zaczynają zachowywać literę i ducha moralnych aspektów Prawa. Czy unieważniamy Prawo przez wiarę? Wręcz przeciwnie, utwierdzamy Prawo”.

Co Paweł miał na myśli?

Dalej, w tym samym Liście do Rzymian, Paweł rozwinął to rozważanie, że “nie jesteśmy pod prawem, lecz pod łaską”. Przeczytajmy kontekst tego stwierdzenia:

Cóż tedy? Czy mamy grzeszyć, dlatego że nie jesteśmy pod zakonem, lecz pod łaską? Przenigdy! Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni, czy to grzechu ku śmierci, czy też posłuszeństwa ku sprawiedliwości? (Rz 6:15-16, podkreślenia dodano).

Pomimo że nie jesteśmy pod prawem, nie znaczy to, że Bóg zgadza się, byśmy dalej grzeszyli. Paweł wskazał na niekonsekwencję takiej interpretacji, pokazując, co prawdziwy wierzący robi od chwili nawrócenia: Oddaje siebie Bogu, stając się jego posłusznym sługą, a wynikiem tego jest sprawiedliwość. Wcześniej, nie mając żadnego wyboru, rasa ludzka oddawała siebie w niewolę grzechu, a wynikiem była duchowa i wieczna śmierć.

Problemem jest, że tak wielu nominalnych chrześcijan nigdy nie oddało siebie Bogu, nie stało się posłusznymi Bogu służącymi i przez to są chrześcijanami tylko z nazwy. Usłyszeli ewangelię, która obiecuje im niebo bez potrzeby pokuty. Uczynienie Jezusa Chrystusa Panem, jest, ich zdaniem, jedną z opcji w pewnej drodze do nieba. Na pewno mamy prawo wyboru, myślą sobie, ponieważ gdyby było inaczej to zbawienie nie byłoby z łaski. Poza tym, czyż Biblia nie mówi, że nie jesteśmy pod Prawem, tylko pod łaską?

Jednak, wyraźnie Paweł twierdzi, że nie ma nic bardziej błędnego. Kiedy czynisz Jezusa swoim Panem wykonujesz swój pierwszy krok w drodze do nieba. Tylko Jezus jest początkiem tej drogi. Oddanie się jemu, uczynienie siebie posłusznym jemu jest reakcją na wiarę, która niesie zbawienie i jedynym sposobem, aby przyjąć Boży dar sprawiedliwości.

Prawo Chrystusowe

To, że nie jesteśmy pod Bożym Prawem przekazanym przez Mojżesza, nie znaczy, że nie jesteśmy pod Bożym Prawem danym przez Chrystusa. Paweł podkreśla w powyższym fragmencie, że nie powinniśmy grzeszyć. Jezus odnosi się do standardów życia. Prawo musi istnieć, aby można było ocenić czy coś jest grzechem czy nie. : “Gdzie nie ma prawa, nie ma też przestępstwa” (Rz 4:15).

W nowym przymierzu istnieje prawo, które nas obowiązuje. Nie jest ono środkiem do zbawienia, ponieważ zbawienie jest z Bożej łaski. Jednak jest oczywiste, że należy go przestrzegać, ponieważ po to zostało nam dane. To prawo jest nazwane przez Pismo “Prawem Chrystusowym”. Prawo Chrystusa obejmuje wszystko, co przykazał Chrystus, podobnie jak “prawo Mojżeszowe” zawiera wszystko, co nakazał Mojżesz. Pamiętajmy o tym, że Jezus powiedział nam, abyśmy ludzi czynili uczniami, ucząc ich przestrzegać wszystkich Jego przykazań (p. Mt 28:18-20).

Oto kolejny fragment Pisma, w którym Paweł podkreśla, że nie jest pod Prawem Mojżeszowym, lecz Chrystusowym:

Będąc wolnym wobec wszystkich, oddałem się w niewolę wszystkim, abym jak najwięcej ludzi pozyskał. I stałem się dla Żydów jako Żyd, aby Żydów pozyskać; dla tych, którzy są pod zakonem, jakobym był pod zakonem, chociaż sam pod zakonem nie jestem, aby tych, którzy są pod zakonem, pozyskać. Dla tych, którzy są bez zakonu, jakobym był bez zakonu, chociaż nie jestem bez zakonu Bożego, lecz pod zakonem Chrystusowym, aby pozyskać tych, którzy są bez zakonu (1 Kor 9:19-21, podkreślenia dodano).

Jak daje się porównać prawo Chrystusowe z prawem Mojżeszowym? Badanie przykazań Chrystusa pokazuje, że, w niektórych przypadkach, wyraźnie odłożył na bok poszczególne starotestamentowe prawa. W innych przypadkach, ustanowił nowe prawa, których nie było w starym przymierzu. A jeszcze kiedy indziej wyjaśniał ducha i aprobował szczególne przykazania Prawa. Zastanówmy się nad każdym z tych trzech przypadków.

Pierwszym przykładem jest odrzucenie przez Jezusa dietetycznych zakazów starego przymierza. Czytamy w Ewangelii Marka, że Pan ogłosił “całe jedzenie czyste” (Mk 7:19). Pod nowym przymierzem możemy jeść bekon bez poczucia winy

[5]

.

Drugi przypadek to ustanowienie przez Chrystusa przykazania o chrzcie wodnym, coś, co nie było wymagane od nikogo z ludu Bożego starego przymierza (p. Mt 28:19). Jezus dał nam również coś, co sam nazwał nowym przykazaniem, aby kochać siebie nawzajem tak, jak On nas umiłował (p. J 13:34).

Przykład do trzeciego przypadku to aprobata Jezusa dla siódmego przykazania: zakazu cudzołóstwa. W czasie głoszenia Kazania na Górze, Jezus wyjaśnił ducha tego zakazu, ujawniając pierwotny zamiar Boży. Wydaje się bardzo prawdopodobne, że wielu Jego ówczesnych słuchaczy uważało siebie samych za świętych jeśli chodziło o udział w cudzołóstwie, jednak nikt nie tłumaczył się ze swoich pełnych pożądania spojrzeń i myśli. Jezus podkreślił, że źle jest romansować z żoną swego bliźniego, ale również źle jest rozbierać ją w wyobraźni.

Wszyscy, jako chrześcijanie, mamy zdolność do wewnętrznej motywacji aby wykonywać prawo Chrystusowe, wiedząc, że dobrowolnie poddaliśmy się pod Jego jurysdykcję. Przykazania Jezusa podkreślają moralne wymagania starego przymierza

[6]

.

I w końcu, piąta biblijna koncepcja, którą antynomiści często lekceważą:

Prawdziwa natura i potrzeba pokuty

Niektórzy zwolennicy antynomizmu ignorują włączenie do Nowego Testamentu pokuty jako wymagania koniecznego do zbawienia. Niektórzy dowodzą, że mówić niezbawionym ludziom, że muszą pokutować, to mówić im, że ich uczynki mają wkład w zbawienie, co uważa się za legalizm. Zwyczajnie nie jest to prawda. Pokuta jest rzeczywiście uczynkiem, lecz jak każdy inny uczynek nie ma żadnego wkładu jeśli chodzi o zapłatę za zabawienie. Podobnie jak każdy inny uczynek w życiu prawdziwego wierzącego, pokuta jest dziełem, które idzie za wiarą, i jest pierwszym uczynkiem żywej wiary. Pokuta jest jedyną właściwą odpowiedzią na ewangelię.

Inni antynomiści, którzy są nieco lepiej zaznajomieni z Pismem, zdają sobie sprawę z tego, że twierdzenie, żeby wykluczyć pokutę z głoszenia ewangelii jest równoznaczne z powiedzeniem, że głoszenie Jana Chrzciciela, Jezusa, Piotra i Pawła było błędne. Podejmują więc taką strategię, która zmienia definicję pokuty. W ich własnym wydaniu, pokuta to tylko zmiana stosunku do Jezusa i to tak, to zdumiewające, że nie musi mieć wpływu na zachowanie człowieka. Poszukajmy więc definicji pokuty w Biblii. Co kaznodzieje Nowego Testamentu mieli na myśli, gdy wzywali ludzi do pokuty?

Paweł wierzy, że prawdziwa pokuta wymaga nie tylko zmiany nastawienia, lecz zmiany zachowania. Wspominając swoje widzenie Jezusa na drodze do Damaszku i późniejszą wieloletnią służbę, złożył świadectwo królowi Agryppie:

Dlatego też, królu Agryppo, nie byłem nieposłuszny temu widzeniu niebieskiemu, (20) lecz głosiłem najpierw tym, którzy są w Damaszku, potem w Jerozolimie i po całej krainie judzkiej, i poganom, aby się upamiętali i nawrócili do Boga i spełniali uczynki godne upamiętania (Dz 26:19-20, podkreślenia dodano).

Jan Chrzciciel również wierzył, że pokuta jest czymś więcej niż zmianą umysłu, co do pewnych teologicznych faktów. Wzywał swoich słuchaczy do pokuty. Gdy pytali go, co powinni zrobić, wyliczył im szczególne zmiany zachowania (p. Łk 3:3, 10-14). Wyśmiewał faryzeuszy i Saduceuszy za to, że szli tylko za poruszeniem pokuty, ostrzegając ich przed ogniami piekielnymi jeśli naprawdę nie będą pokutować:

Plemię żmijowe, kto was ostrzegł przed przyszłym gniewem? (8) Wydawajcie więc owoc godny upamiętania; niech wam się nie zdaje, że możecie wmawiać w siebie: Ojca mamy Abrahama; powiadam wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi. (10) A już i siekiera do korzenia drzew jest przyłożona; wszelkie więc drzewo, które nie wydaje owocu dobrego, zostaje wycięte i w ogień wrzucone (Mt 3:7-10, podkreślenia dodano).

Jezus głosił to samo przesłanie pokuty, co Jan (p. Mt 3:2; 4:17). Przypomniał, że, że Niniwa pokutowała, gdy głosił Jonasz (p. Łk 11:32). Każdy, kto przeczytał Księgę Jonasza wie, że u mieszkańców Niniwy dokonało się coś więcej, niż zmiana myślenia; zmienili również swoje postępowanie i odwrócili się od grzechu.

Czym jest biblijna pokuta? Jest to rozmyślna zmiana zachowania w odpowiedzi na autentyczną wiarę zrodzoną w sercu.

Konieczność pokuty

Jak ważna jest pokuta? Czy można być zbawionym bez pokuty? Odpowiedź zgodna ze Słowem Bożym brzmi: nie. Jan Chrzciciel głosił ewangelię (i Łukasz nazywa to “tą ewangelią”), w której centralnym przesłaniem była pokuta (p. Łk 3:1-18). Ci, którzy nie pokutowali mieli iść do piekła (p. Mt 3:10-12; Łk 3:17).

Jezus głosił pokutę od samego początku swej służby (p. Mt 4:17). Ostrzegał ludzi, że jeśli nie będą pokutować, zginą (p. Łk 13:3,5).

Gdy Jezus wysłał swoich uczniów na głoszenie do różnych miast, “poszli i wzywali do upamiętania” (Mk. 6:12, podkreślenia dodano).

Po swym zmartwychwstaniu Jezus powiedział uczniom, aby zanieśli przesłanie pokuty na cały świat, ponieważ jest to klucz, który otwiera drzwi przebaczenia:

I rzekł im: Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać i że, począwszy od Jerozolimy, w imię Jego ma być głoszone wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów (Łk 24:46-47, podkreślenia dodano).

Apostołowie byli posłuszni poleceniom Jezusa. Gdy apostoł Piotr mówił swoje kazanie w dniu Zielonych Świąt, przekonani przez niego słuchacze, gdy uświadomili sobie prawdę o Człowieku, którego właśnie ukrzyżowali, pytali Piotra, co powinni zrobić. Odpowiedział im, że przede wszystkim powinni pokutować (p. Dz 2:38).

Pierwsze publiczne kazanie Piotra w przysionku Salomonowym miało podobne przesłanie. Grzechy nie zostaną zmazane bez pokuty

[7]

:

Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze, (Dz 3:19a, podkreślenia dodano).

Jak już dowiedzieliśmy się ze świadectwa Pawła złożonego królowi Agrypie, jego ewangelia zawsze zawierała przesłanie o pokucie. W Atenach ostrzegał swych słuchaczy, że każdy musi stanąć na sądzie przed Chrystusem, a ci, którzy nie pokutowali nie będą przygotowani na ten wielki dzień:

Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali, gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił, potwierdzając to wszystkim przez wskrzeszenie go z martwych (Dz 17:30-31, podkreślenia dodano).

W swym pożegnalnym przemówieniu do starszych z Efezu, Paweł wyliczył pokutę wraz z wiarą jako podstawowy składnik zbawienia:

Jak nie uchylałem się … wzywając zarówno Żydów, jak i Greków do upamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa (Dz 20:20a, 21; podkreślenia dodano).

Autor Listu do Hebrajczyków powiedział, że “pokuta z martwych uczynków” jest najbardziej fundamentalną doktryną Chrystusa (p. Hbr 6:1).

Nam nadzieję, że ta lista biblijnych dowodów wystarczy, aby przekonać każdego, że relacja z Bogiem zaczyna się od pokuty. Nie ma przebaczenia grzechów bez pokuty. Jeśli nie pokutowałeś, gdy za pierwszym razem “zaakceptowałeś Jezusa”, wykonując “uczynki godne upamiętania”, to nie jesteś zbawiony. Jeśli nie pokutowałeś dotąd, nadal nie jesteś zbawiony.

Czego Bóg oczekuje od nas w pokucie?

Kiedy człowiek pierwszy raz wierzy Ewangelii, początkowo powinien pokutować z wszystkich znanych grzechów. Oczywiście, nie może pokutować ze wszystkich złych rzeczy, które robi, ponieważ nie wie o wszystkim, co robi źle. Jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem za to, o czym wiemy (p. Łk 23:34; 1 Tm 1:13). W miarę wzrostu duchowego nowy wierzący nabiera zrozumienia Bożej woli (p. Ef 5:10), a więc będzie stała pokuta. Jest to proces uświęcenia.

W niektórych przypadkach, będzie potrzeba odszkodowania czy prośby o przebaczenie za wcześniejsze złe postępowanie. Oczywiście, jeśli ktoś ukradł wczoraj 20 złotych, dziś wierzy w Jezusa i nadal posiada ukradzione pieniądze, nadal jest złodziejem. Ma coś, co należy do kogoś innego, jak więc może twierdzić, że jest uczniem Chrystusa? Sumienie prawdziwego nowego wierzącego nie pozwoli mu spocząć, dopóki nie zwróci tego, co ukradł.

Oczywiście nie wszystko zło daje się naprawić, lecz każda ukradziona rzecz, którą można zwrócić, powinna być zwrócona. Każde zło, które może być naprawione, powinno być naprawione. Może trzeba napisać listy, może wykonać telefon, prosząc o przebaczenie urażonych ludzi. Gdyby każdy nominalny chrześcijanin na świecie pokutował, byłaby to prawdziwa rewolucja.

Legalizm a antynomizm – dwa słowa, które opisują równie fatalne teologie. Które z tych dwóch słów częściej słyszysz z ust wyznających chrześcijaństwo? Jak wielu z nich nigdy nie słyszało nawet o antynomizmie? Pomimo że Nowy Testament ostrzega przed nim wiele częściej niż przed legalizmem, antynomizm pozostaje przewodnią teologią w wielu współczesnych chrześcijańskich kręgach.

Antynomizm często błędnie nazywa autentycznych chrześcijan legalistami. Autentyczni chrześcijanie nie przejmują się tym, ponieważ, w przeciwieństwie do antynomistów, spodziewają się prześladowań, wiedzą, że: “wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą” (2 Tm 3:12, podkreślenia dodano). Raczej dbają o chwałę Boża niż ludzką, wyglądając dnia, w którym usłyszą swego Pana, mówiącego: “Dobrze, sługo dobry i wierny! … byłeś wierny,… wejdź do radości pana swego” (Mt 25:21, podkreślenia dodano). Tylko ci, którzy byli dobrzy i wierni swemu Mistrzowi wejdą do Jego radości.

 


[1]

John Dillenberger, ed., Martin Luther (New York: Doubleday, 1961), s. 24.

[2]

Piotr użył tego samego zwrotu pisząc o niezbawionych: “Jakiż koniec czeka tych, którzy nie wierzą Ewangelii Bożej” (1 Pt 4:17). Podobny jest opis wydarzeń z pierwszego kościoła sporządzony przez Łukasza: “wielkie też mnóstwo kapłanów było posłuszne wierze” (Dz 6:7 B.G.).

[3]

Niektórzy twierdzą, że Jezusowi chodziło tylko o Jego cuda, gdy mówił o Swych dziełach w J 14:11-12. Jednak z kontekstu wynika, że chodzi o coś więcej. Gdyby cechą charakterystyczną wszystkich prawdziwych wierzących było to, że czynią te same i większe cuda, jakie czynił Chrystus to bardzo niewielu prawdziwych chrześcijan w ogóle żyło kiedykolwiek.

[4]

Jest to cytat z listu, który otrzymałem od osoby sprzeciwiającej się mojej interpretacji fragmentu Listu Jakuba 2:14-26. Wydaje się, że w tak dwuznacznych zwrotach specjalizują się teolodzy, którzy zaraz po politykach i pokerzystach są największymi światowymi oszustami. Zaprawdę, nie istnieje bardziej gęsta mgła, niż mgła teologów.

[5]

Ta prawda jest poparta przez widzenie, jakie Bóg dał Piotrowi w Dz 0:10-15 i słowami Pawła w 1 Tm 4:3-5.

[6]

W następnych dwóch rozdziałach będziemy przyglądać się “prawu Chrystusowem” i temu jak przypomina ono prawo Mojżeszowe.

[7]

Podobnie stało się, kiedy Bóg objawił Piotrowi, że podanie mogą również być zbawieni przez prostą wiarę w Jezusa, a Piotr ogłosił w domu Korneliusza: “Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje” (Dz 10:34b-35, podkreślenia dodano). W Dz 5:32 Piotr stwierdził, że Bóg dał Ducha Świętego tym, którzy “są mu posłuszni”. Wszyscy prawdziwi chrześcijanie mają w swoich sercach Ducha Świętego (p. Rz 8:9; Ga 4:6).


[Dorota1]

To jest niezrozumiałe

[Dorota2]

Mam nadzieję, że to lapsus w tłumaczeniu, Bóg dał nam wolną wole, a więc wybór i odpowiedzialność za wybory przed pierwszym grzechem. On nas uczynił odpowiedzialnymi za nasze zachowania – wszystkie, a nie tylko grzechy.

[Dorota3]

Tytuł nie ma nic wspólnego z treścią

[Dorota4]

Mentalność, charakterystyczny sposób myślenia i odnoszenia się do rzeczywistości, wynik przyjęcia określonych zasad i wartości, które wyznaczają sposób zachowania jednostki lub grupy społecznej.

[Dorota5]

Substytut po polsku znaczy namiastką, gorszym zamiennikiem?

[Dorota6]

Substytut ma pejoratywne zanczenie, a ty używasz go jako prównanie.

[Dorota7]

Trochę maslo maslane, ale nie wiem, co ono znacyz i czemu służy.

[nieznany8]

Odpowiedź do Dorota (05.11.2009, 20:37): “…”

[Dorota9]

Grzech nie kusi jest wynikiem ulegania kuszeniu

[Dorota10]

Co to znaczydaanie Ducha Świętog do wnętrza?

Wbudowana kara

ROZDZIAŁ PIĄTY

Cieszę się, że czytając dotarłeś już tutaj, ponieważ wkrótce twoje życie będzie się dramatycznie zmieniać. W rzeczywistości, twoje wieczne przeznaczenie właśnie zmienia kierunek.

Podsumujmy to, czego dowiedzieliśmy się do tej pory.

Po pierwsze: Bóg istnieje. Jest to oczywiste patrząc na to, co stworzył.

Po drugie: Bóg jest wszechmocny, wielki, inteligentny, mądry, kochający i moralny. To również jest oczywiste, kiedy patrzymy na jego stworzenie.

Po trzecie: wszyscy wiemy, że egoizm jest niewłaściwy, ponieważ każdy z nas urodził się z sumieniem danym nam przez Boga.

Po czwarte: każdy z nas staje samooskarżając się przed Bogiem, ponieważ osądzamy innych ludzi. Krytykujemy ich za to, czego sami się dopuszczamy.

W końcu: Bóg jest uosobieniem doskonałej miłości i musi reagować, kiedy są popełniane czyny samolubne, ponieważ kocha każdego tak samo. Jeśli nie zareagowałby będąc świadkiem niesprawiedliwości, to słusznie mógłby zostać oskarżony o to, że kocha bardziej przestępcę niż ofiarę. Dlatego Bóg musi ukarać tego, który zachowuje się samolubnie.

Wielu ludzi uważa, że kochający Bóg nie mógłby nikogo ukarać, ale musisz zauważyć, że prawdą jest coś wprost przeciwnego: kochający Bóg musi karać czyny samolubne.

Wyobraźmy sobie, że jesteś rodzicem dwójki dzieci. Jedno twoje dziecko jest bardzo dobre, a drugie bardzo złe. Złe dziecko ciągle krzywdzi to dobre. W rzeczywistości, dobre dziecko jest całe posiniaczone i ma rany na całym ciele.

Kochasz swoje dzieci, ale czy to oznacza, że nigdy nie ukarzesz złego dziecka za to, że bije to dobre? Oczywiście, że nie! Jeśli nie zdyscyplinujesz złego dziecka, sąsiedzi powiedzą: „Ten człowiek jest okropnym rodzicem. On w ogóle nie kocha swojego dziecka.” Czy nie mam racji? Oni oskarżą cię o to, że nie jesteś kochającym rodzicem! Jeśli kochasz dziecko, które jest zaczepiane, to ukarzesz to samolubne. (A złe dziecko ukarzesz dlatego, bo także je kochasz i nie chcesz, by wyrosło na bandytę.)

Bóg nie jest inny, z wyjątkiem tego, że Jego miłość do nas o wiele przewyższa miłość, jaką jakikolwiek rodzic ma dla swojego własnego dziecka. O ile więcej więc Bóg musi ukarać tych, którzy zachowują się egoistycznie! Jeśli wierzysz, że Bóg jest kochający, to nie masz wyboru i musisz również uwierzyć, że On ukarze tych, którzy są samolubni. Jeśli On nie karze nieposłusznych, to by znaczyło, że w ogóle nie jest kochający.

Dzień zapłaty jest blisko

To, że Bóg gniewa się za popełniane zło jest kolejną oczywistością. Bóg stworzył system, który automatycznie sprowadza gniew na ludzi, którzy kierują się wyłącznie swoim własnym interesem, nie dbając o to, czy ktoś inny z tego powodu nie cierpi. I to wie każdy.

Wiele dramatów, które były wyprodukowane dla telewizji, kina czy teatru, przedstawia fundamentalny temat jakim jest dobro kontra zło. Każdy ma nadzieję, że dobry bohater wygra, a zły „dostanie to, na co zasłużył”. I tak się zazwyczaj dzieje.

W rzeczywistości nie każdy konflikt jest rozwiązywany w ciągu godziny. Nie każdy zły czyn prowadzi też do natychmiastowego wymierzenia sprawiedliwości. Ale dzień zapłaty nadchodzi. Ci, którzy mieczem wojują, od miecza zginą. Co zasiejesz, to zbierzesz. Co dajesz, to do ciebie wróci.

To jest wbudowane w system – samolubni cierpią za swój egoizm. Na pewno niektórzy ludzie pozornie „wyłamują się z systemu”. Kontynuują swoją skupioną na sobie drogę przez lata. Ale w końcu i oni padną ofiarą swoich własnych czynów.

Wróćmy raz jeszcze do cudzołóstwa. Mąż oszukuje swoją żonę. Postępuje samolubnie. Co sprawia, że cierpi? Po pierwsze, ma wyrzuty sumienia. Sumienie zostało mu dane przez Boga. I to sumienie jest częścią systemu, w którym Boża kara za egoizm jest tak oczywista.

Czy rozumiesz? Ludzie nie mówią: „Cieszę się życiem z powodu nieczystego sumienia”. Nie, oni mówią: „Cierpię z powodu nieczystego sumienia”. To ich cierpienie jest częścią systemu, który Bóg uczynił, aby ukarać egoizm.

Samolubny mężczyzna, który oszukał swoją żonę może także zniszczyć swoje małżeństwo i stracić dzieci. Ale nie tylko – może kosztować go to również płacenie przez wiele lat alimentów. Utraci szacunek ze strony swoich znajomych, a także innych członków rodziny. Czy widzisz, że te konsekwencje są częścią wbudowaną w system?

Winny łoś?

Pomyśl o tym: Bóg nie musiał stworzyć nas w sposób, w jaki to uczynił – na swój obraz i podobieństwo. Mogliśmy być stworzeni, aby się rozmnażać bez małżeństwa jak łosie: najsilniejszy samiec ma przywilej wyłączności – to on łączy się z wszystkimi samicami. Wiem, że to brzmi absurdalnie, ale nie dla łosi! To jest jedyny sposób, jaki zna łoś, aby zbliżyć się, kiedy nadchodzi czas godów. Nie martwi się, co się stanie kiedy złączy się z dziesięcioma samicami w jednym sezonie. A dlaczego? Ponieważ łoś nie został stworzony na obraz Boga.

Nie wszystkie łosie są jednakowo stworzone. Ich królestwem rządzi dobór naturalny. Kiedy samiec łosia połączy się z samicą, z którą w poprzednim sezonie połączył się inny łoś, nie musi się on obawiać tego, czego obawia się cudzołożnik. Dlaczego? Ponieważ Bóg tak to zaprojektował. Czy rozumiesz? Kara jest wbudowana w społeczeństwo ludzi, ale nie w społeczność łosi.

Cudzołożnicy ponoszą również ryzyko zakażenia się syfilisem, grzybicą oraz AIDS. Czy myślisz, że łosie, które mają wiele partnerek martwią się o te okropne rzeczy? Oczywiście, że nie. Dlaczego? Ponieważ w taki sposób stworzył to Bóg.

Ludzie, którzy mówią, że nie wierzą, że kochający Bóg mógłby ukarać grzech, muszą otworzyć wreszcie swoje oczy na rzeczywistość. Grzech jest karany każdego dnia. To jest wbudowane w system. Nawet nauka medyczna mówi nam, że takie egoistyczne uczucia jak nienawiść, zgorzkniałość i zazdrość sprawiają, że nasze ciała są bardziej podatne na chorobę. To jest kolejny dowód na to, że Bóg sądzi i będzie osądzał wszelki grzech.

Biblia, nawet w ostrzejszych słowach niż ja, potwierdza tę ewidentną prawdę:

Albowiem gniew Boży z nieba objawia się… (Rz 1:18a; dodano uwydatnienie).

Zauważ, że jest napisane „objawia się”, a nie „zamierza się objawić”. Tak, Boży gniew objawi się w przyszłości, ale apostoł Paweł zaznacza w tym miejscu, że Boży gniew objawia się również właśnie teraz. Czytajmy dalej:

Albowiem gniew Boży z nieba objawia się przeciwko wszelkiej bezbożności i nieprawości ludzi, którzy przez nieprawość tłumią prawdę. Ponieważ to, co o Bogu wiedzieć można, jest to dla nich jawne, gdyż Bóg im to objawił… lecz znikczemnieli w myślach swoich, a ich nierozumne serce pogrążyło się w ciemności…

… Dlatego wydał ich Bóg na łup sromotnych namiętności; kobiety ich bowiem zamieniły przyrodzone obcowanie na obcowanie przeciwne naturze, podobnie mężczyźni zaniechali przyrodzonego obcowania z kobietą, zapałali jedni ku drugim żądzą, mężczyźni z mężczyznami popełniając sromotę i ponosząc na sobie samych należną za ich zboczenie karę. (Rz 1:18-19, 21b, 26-27; dodano uwydatnienie).

Nie musisz czytać Biblii, aby wiedzieć, że homoseksualizm jest niewłaściwy. Wszystko, czego potrzebujesz to podstawowa znajomość anatomii człowieka, a wtedy z łatwością odkryjesz, że mężczyźni nie są stworzeni do tego, aby uprawiać seks z innymi mężczyznami. To jest oczywiste.

Mimo tego, mężczyźni i kobiety buntując się przeciwko Bogu są nieposłuszni Jego prawu i ostatecznie doświadczają konsekwencji swoich czynów. Jest to szczególnie oczywiste w naszym współczesnym świecie, w którym rozprzestrzenia się plaga AIDS.

Nie zrozum mnie źle, nie potępiam przemądrzale homoseksualistów, sam bowiem wielokrotnie buntowałem się przeciwko Bożemu prawu. Ja, tak samo jak ty, byłem nieposłuszny swojemu sumieniu popełniając wiele samolubnych czynów. I tak jak ty, cierpiałem wewnętrzne konsekwencje z powodu mojego grzechu.

Co to oznacza dla mnie i dla ciebie?

Jest oczywiste z wielu przyczyn, że Bóg jest święty i że karze egoizm. Jakie to przyczyny?

Po pierwsze, On musi ukarać egoizm, jeśli jest Bogiem miłości, którym jest.

Po drugie, ponieważ widzimy Boży system kar – jest on częścią naszej rzeczywistości.

I po trzecie, ponieważ Biblia potwierdza to, czego uczy nas nasza rzeczywistość: Bóg jest sprawiedliwy i święty i On karze i będzie karał każdy grzech. W rzeczywistości, Biblia więcej mówi o Bożej złości, wściekłości i gniewie niż o Jego miłości.

Co to oznacza dla mnie i dla ciebie? To oznacza, że jeśli popełnimy jakikolwiek samolubny czyn, musimy zostać ukarani. Do jakiego stopnia musimy być ukarani? Czy te wbudowane kary, które są częścią naszej codziennej rzeczywistości rekompensują nasze egoistyczne zachowania?

Po pierwsze, musimy wziąć pod uwagę kogo obraziliśmy. A obraziliśmy Stwórcę wszystkiego, Tego, który jest przedwiecznym, wszechmocnym i wszystkowiedzącym Bogiem.

Po drugie, musimy wziąć pod uwagę okropną naturę naszego grzechu. Niewielu z nas w pełni rozumie jak ohydny jest egoizm. W Bożych oczach jest najbardziej obrzydliwą, wstrętną rzeczą. Egoizm dumnie szuka swojego samozadowolenia, zarozumiale wspina się coraz wyżej używając ludzi, którzy są stworzeni na Boże podobieństwo, za kamień ułatwiający przejście. Jest to sprzeczne z Bożą naturą ponieważ, jak mówi Biblia, On jest miłością (zobacz 1 J 4:8).

Po trzecie, musimy przyznać jak bardzo Bóg kocha tych, przeciwko którym zachowujemy się egoistycznie. Bardziej niż to możemy zrozumieć, Bóg kocha tych ludzi, których my używamy lub zaniedbujemy albo osądzamy czy ranimy. Jeśli Bóg puściłby to płazem to doszlibyśmy do wniosku, że On nie kocha tak naprawdę tych, którzy przez nas cierpią.

Po czwarte, musimy wziąć pod uwagę, że Bóg jest uosobieniem doskonałej moralności i doskonałej sprawiedliwości. Moralny Sędzia wszechświata musi wymagać rekompensaty za złamane prawo, w przeciwnym razie nie byłby sprawiedliwym sędzią.

Co Biblia mówi o tych, którzy wydają sąd nad innymi, a sami prowadzą życie pełne samolubnych ambicji? Raz jeszcze, przeczytaj dla siebie:

Nie ma przeto usprawiedliwienia dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem, sądząc drugiego, siebie samego potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo. Bo wiemy, że sąd Boży słusznie spada na tych, którzy takie rzeczy czynią. Czy mniemasz, człowiecze, który osądzasz tych, co takie rzeczy czynią, a sam je czynisz, że ujdziesz sądu Bożego? [Tutaj Paweł pisze o Bożym przyszłym sądzie.] Albo może lekceważysz bogactwo dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi?

Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności, da żywot wieczny; tych zaś, którzy o uznanie dla siebie zabiegają i sprzeciwiają się prawdzie, a hołdują nieprawości, spotka gniew i pomsta. Tak, utrapienie i ucisk spadnie na duszę każdego człowieka, który dopuszcza się zła… (Rz 2:1-9; dodano uwydatnienie).

Kiedy apostoł Paweł pisze o przyszłym cierpieniu i boleści to oczywiste, że ma na myśli to co Biblia nazywa piekłem.

Piekło

Wygląda na to, że coraz mniej kaznodziejów wspomina piekło, ale Jezus nigdy nie mógłby być do nich zaliczony. Ponieważ Jezus kochał swoich słuchaczy i nie chciał, aby spędzili tam wieczność, ostrzegał ich przed piekłem dość często.

W samej ewangelii Mateusza znalazłem 38 odnośników wprost lub nie-wprost do przyszłego Bożego sądu i piekła.[1] Pozwól, że podzielę się z tobą kilkoma z nich. W ewangelii Mateusza 18:8-9 Jezus mówi:

„Jeśli więc ręka twoja albo noga twoja cię gorszy, utnij ją i odrzuć od siebie; lepiej jest dla ciebie wejść do żywota kalekim lub chromym, niż mając obydwie ręce lub obydwie nogi być wrzuconym do ognia wiecznego. A jeśli cię twoje oko gorszy, wyłup je i odrzuć od siebie; lepiej jest dla ciebie z jednym okiem wejść do żywota, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła ognistego” (dodano uwydatnienie).

Czy Jezus naprawdę chciał, żebyśmy odcięli swoje ręce i wyłupali sobie oczy, jeśli prowadzą nas one do grzechu? Jeśli ktoś odczytuje te słowa dosłownie, to wszyscy powinniśmy być ślepi, kulawi i kalecy! Nie, Jezus użył tej figury retorycznej, którą nazywamy hiperbolą, aby wyolbrzymić efekt.

Kiedy mówisz swoim dzieciom: „Muszę cię wołać tysiąc razy, zanim w końcu mi odpowiesz!” to jest to hiperbola. Używasz jej, kiedy chcesz coś wzmocnić.

Jezus miał szczególnie słuszną uwagę do ukazania, a mianowicie to, że „Piekło jest tak strasznym miejscem, że warto byłoby nawet uciąć sobie ręce czy stopy czy wydłubać oczy, aby tylko trzymać się od niego z daleka.” To oznacza, że piekło musi być bardzo okropnym miejscem.

Zauważ, że w cytowanym wersie Jezus dwa razy opisuje piekło jako miejsce pełne ognia. Raz mówi, że jest to wieczny ogień. W grece, w której Nowy Testament był oryginalnie pisany, słowo tłumaczone jako piekło brzmi „gehenna”. Wszyscy, którzy słuchali Jezusa dokładnie wiedzieli, o czym On mówi, kiedy używał tego słowa.

Gehenną była gigantyczna kupa śmieci w dolinie Hinnom, która znajdowała się tuż za bramami Jerozolimy. Ciągłe wysypywanie tam śmieci z całej Jerozolimy powodowało permanentnie zapalanie się ognia. Odrzucający fetor i zjełczały smród powodował mdłości. Tego, co nie strawił ogień, zjadały larwy i robaki. Według ewangelii Marka, Jezus wspominał to robactwo:

„A jeśli cię gorszy ręka twoja, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie wejść kaleką do żywota, niż mieć dwoje rąk, a pójść do piekła, w ogień nieugaszony, gdzie robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie” (Mk 9:43-44; dodano uwydatnienie).

Jezus nas kocha i dlatego tak bardzo ostrzega nas przed ostateczną karą za grzech. Piekło jest miejscem wiecznego, nieugaszonego ognia. Ludzie, którzy tam skończą będą ukarani na zawsze, tak jak Jezus powiedział:

„Wtedy powie i tym po lewicy: Idźcie precz ode mnie, przeklęci, w ogień wieczny, zgotowany diabłu i jego aniołom… I odejdą ci na kaźń wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego” (Mt 25: 41,46; dodano uwydatnienie).

Przy innej okazji Jezus opisał przyszłe cierpienia, których będą wiecznie doświadczać ludzie niezbawieni:

„Tak będzie przy końcu świata; wyjdą aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych, i wyrzucą ich w piec ognisty; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 13: 49-50; dodano uwydatnienie).

Niektórzy mogą protestować, mówiąc: „Nie wierzę, że Bóg mógłby ukarać kogoś na wieki!”

Ci, którzy tak mówią nie rozumieją Kim jest ten, któremu się sprzeciwiają – Bóg Wszechświata.

Nie do końca pojmują także okropnej natury swojego trwającego całe życie egoizmu.

Nie zdają sobie także sprawy z tego, jak bardzo Bóg kocha tych, przeciwko którym popełniają swoje samolubne czyny.

Ani nie rozumieją doskonałej Bożej moralności i sprawiedliwości.

Nie uwzględniają także nieprawdopodobnej łaski, którą Bóg okazywał im przez ich całe życie, cierpliwie czekając aż się upamiętają i będą żałować swoich samolubnych ścieżek.

Nie zastanawiają się, jak Bóg wielokrotnie ostrzegał ich przed ich strasznym losem poprzez konsekwencje, których doświadczali za swoje egoistyczne czyny – m. in. dręczące sumienie i pozostałe negatywne reperkusje, które są rezultatem grzechu.

Piekło na ziemi

Tymczasowe cierpienie, które przechodzimy służy jedynie po to, aby ostrzec nas przed wiecznym cierpieniem, którego doświadczymy, jeśli będziemy kontynuować nasz samolubny styl życia.

Ludzie, którzy mówią: „Myślę, że to życie jest tym wszystkim, czym jest piekło”, mają częściowo rację. Ten sam Bóg, który wbudował tymczasową karę w strukturę naszej rzeczywistości jest tym samym Bogiem, który pośle niesprawiedliwych do piekła. Kiedy cierpimy za nasze grzechy na ziemi, doświadczamy odrobinę tego, czym jest piekło.

Ale to nie ma znaczenia co myślą niektórzy. Ważne jest bowiem, co powiedział Bóg. Jeśli Bóg mówi, że istnieje wieczne piekło, w którym ludzie będą wiecznie cierpieć, to tak jest. Nie ma różnicy co ktoś o tym sądzi, nikt też nie ma prawa osądzać Boga.

Jak Bóg sam powiedział przez proroka Izajasza:

„Biada temu, kto się spiera za swoim stwórcą, skorupka wśród glinianych skorupek! Czy glina może powiedzieć do tego, kto ją formuje: Co robisz?” (Iz 45:9).

Ogromnie znaczące jest, że człowiek, który myśli, że Bóg nie mógłby nikogo posłać do wiecznego piekła, nie zauważa czegoś innego, a mianowicie tego, że Bóg przygotował sposób, dzięki któremu każdy może uciec od kary, na jaką zasłużył.

Cena za tę potencjalną ucieczkę została zapłacona przez samego Boga – który cierpiał niewyobrażalne męki po to, aby nam mogła zostać okazana łaska.

O tym jest kolejny rozdział. To jest ten rozdział, na który do tej pory cię przygotowywałem. Jestem pełen nadziei, że jesteś już teraz gotowy, aby odpowiedzieć na najlepszą nowinę, jaką kiedykolwiek usłyszało ludzkie ucho!

§

„Albowiem Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi zmiłować. O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga!” (Rz 11:32-33).

Przypisy

[1.] Zobacz ew. Mateusza 3:7, 3:10-12, 5:20, 5:22, 5:29, 7:1-2, 7:13-14, 7:19, 7:21-23, 7:26-27, 8:12, 10:15, 10:28, 10:33, 11:22, 11:24, 12:32, 12:36-37, 12:41-42, 13:30, 13:41-42, 13:49-50, 15:13-14, 18:6-9, 18:34-35, 21:41-44, 22:7, 22:11-13, 23:13-15, 23:33, 24:21-31, 24:37-42, 24:48-51, 25:11-13, 25:30, 25:41, 25:46, 26:24

Gukura Kwishengero (Church Growth)

Igice Ca Gatanu (Chapter Five)

Uri umwengere yifuza ugukura kw’ishengero ryiwe? Iki ni icipfuzo abungere bose bahurira ko. Ni kuki ugomba kw’ishengero ryawe rikura? Ishura n’umutima w’ukuri?

Ushaka kw’ishengero ryawe rikura ngo babone ko ushoboye igikorwa? Ushaka icubahiro n’abantu bagukurikira? Ushaka kugira ubushobozi ku bantu? Ushaka gutungira kw’ishengero? Izo nyishu zose ni mbi n’aho zirimwo ukwifuza ugukura kw’ishengero.

Gushaka ko ishengero ryawe rikura Imana igashimagizwa kukw’abantu bashishikara guhindurwa na Mpwemu Yera ni yo mvo yotuma wifuza ugukura kw’ishengero.

Turashobora kwibesha ngw’ivyiyumviro vy’imitima yacu ni vyiza ntitumenye ko tuganzwa n’umutima wo kwikunda.

Tumenya gute intumbero ziri imbere muri twebwe? Tumenya gute ko dushaka kwubaka ubwami bw’Imana canke kwiyubakira ubwami bwacu?

Tubimenya dusuzumye inyifato yacu igihe abandi bungere baroraniwe mu gikorwa. Nimba tuvuga ko intumbero z’imitima yacu ari nziza, nimba tuvuga ko twifuza ugukura kw’ubwami bw’Imana n’ishengero ryayo tugasanga har’ishari n’ipfuhe mu mitima kukw’ayandi mashengero yateye imbere intumbero z’imitima yacu zizoba ari mbi cane. Bisigura ko tutanezwe ugukura kw’ishengero ahubwo twironderera ugukura kw’idini ryacu gusa. Biva kuki none? Biva k’ukwikunda kuruta Imana n’abantu bayo.

Turashobora gutahura intumbero zo mu mitima yacu igihe havutse ishengero rishasha mu karere turimwo. Igihe bitujugumije duce dutahura ko umwitwarariko wacu ari mubi.

Abungere b’amashengero manini-manini na bo barashobora gusuzuma intumbero y’imitima yabo. Ni bibaze ibibazo bikurikira, “ubwo ndashobora gutanguza ishengero rishasha nkemera kurungika bamwe mu barongozi n’abantu bo mw’ishengero ryanje mu gikorwa c’Imana nkemera kw’ishengero ryanje rigabanuka” Umwungere adashobora kwemera ico ciyumviro azoba ariko yubaka ishengero rimuzanira icubahiro ciwe. (Hamwe n’ivyo, umwungere w’ishengero rinini arashobora gutanguza amashengero mashasha arondera icubahiro ciwe igihe yihayagiza mu mutima wiwe kukw’amaze kuvyara amashengero menshi.) Ikindi kibazo ashobora kwibaza ni “Mbega ndemera gukorera hamwe n’abandi bungere b’amashengero mato-mato canke shinshobora kuko ntangana nabo?” “Ndashobora kwemera kuragira abantu cumi na babiri canke mirongwibiri mw’ishengero ryo mu nzu? Ivyo narabirengeye.”

[1]

 

Ibihe Vy’Ugukura Kw’Ishengero (The Church Growth Movement)

Mu bibanza vy’ibitabo vy’abakristo muri Amerika na Canada har’ibitabo vyinshi bivuga k’ugukura kw’ishengero. Ivyo bitabo n’inyigisho zirimwo vyarakwiragiye mw’isi. Abungere banyotewe kubona amashengero yabo yuzura ni bo bemera impanuro zose zanditswe n’abungere bo muri Amerika bazwi ko bafise amashengero yuzuye abantu. Abo bungere biyumvirako ubunini bw’insegero zabo n’igitigiri c’abinjira ku wamungu ari vyo bishitsa umugambi w’Imana.

Abantu bazi ibintu n’ibindi barazi neza kw’igitigiri c’abaza mu makoraniro n’ubunini bw’insengero bitandukanye cane n’igikorwa co kugira abigishwa. Har’amashengero muri Amerika yuzuye abantu kuko yigisha ibihumanya. Ndamaze kuvugana n’abungere benshi kw’isi bababazwa no kwumva ko muri Amerika har’abantu bigisha kw’igihe umuntu akijijwe adashobora gutakaza agakiza n’aho yogendera mu vyaha. N’kuko nyene, hari abungere benshi muri Amerika bigisha ubuntu buzimbutse bwemeza abantu ko bashobora kuja mw’ijuru batejejwe. Har’abandi bigisha ubutumwa bw’imihezagiro gusa butuma abantu kwifuza ivy’isi ntibabwirwe ko bazobisiga mw’isi. Ubwo buhinga bubi bwo kwuzuza amashengero ntidushobora kubwigana.

Ndamaze gusoma umuganda w’ibitabo bivuga k’ugukura kw’ishengero, ukwo nsoma ni ko nzazanirwa. Vyinshi muri vyo, birimwo ubuhinga n’impanuro zisa n’iza Bibiliya. Ni co gituma bihurumbirwa n’isi yose. Nka vyose, bishingiye ku karorero k’ishengero ryo mu myaka 1700 gusa, ishengero ryo muri Bibiliya ntirivugwamwo. Vyerekana kw’intumbero yabo atari ukwubaka umubiri wa Kristo ngo bagire abigishwa n’abakozi bagira abigishwa ahubwo intumbero yabo ni ukwiyubakira amadini. Ni co gituma indoto zabo zo kugira insengero nini-nini, abakozi n’integuro z’ubwenge bituma bagereranywa n’amashirahamwe yo mw’isi.

Ubuhinga bumwe mu bwo kwagura ishengero ry’iki gihe ni ukwongereza ibitigiri. Ubwo buhinga bwigisha kuryosha amakoraniro kugira ngw’abantu bayazamwo baryoherwe n’aho badashaka kuba abigishwa ba Yesu. Ubutumwa bwo gukuyakuya abantu, amasengesho y’uruheyiheyi, gukora ibikorwa uko bavyiyumvamwo, aho ntituvuze ku nyigisho z’imihezagiro n’ibindi ni vyo biranga ayo makoraniro. Ivyo vyose tudondaguye n’aho bizana abantu mw’ishengero ntibifasha mu gikorwa co kugira abigishwa bumvira amategeko yose ya Kristo. Ni co gituma tubona hari abakristo badatandukanye na gato n’abatizera, bompi baja i kuzimu ni batahindura. Ubwo buhinga ntibushobora gukiza isi ahubwo bukoreshwa na Satani kugira ngo yigarurire ishengero. Ukwo s’“ugukura kw’ishengero” ni “ugukura kw’isi.”

Kuryohera Abantu (The Seeker-Sensitive Model)

Ubundi buhinga bugezweho mu gukuza ishengero muri Amerika bwitwa “kuryohera abantu”. Mur’ubu buhinga, amakoraniro yo ku wamungu mu gitondo ategerezwa (1) kubwira abakristo gutumira bagenzi babo batara kizwa, (2) kuryohera amatwi y’abantu batarakizwa bitavye amakoraniro yabo. Amakoraniro yo hagati mu ndwi n’imirwi mitomito ijejwe kugira abigishwa.

Ivyo biri mu vyatumye haba amashengero yaguka cane. Mur’ayo mashengero manini-manini yo muri Amerika ivyo babifashe nk’uburyo bwiza bwo kuvuga ubutumwa no kugira abigishwa. Basabwa kwinjiza umuntu wese wo mw’ishengero mu mirwi mitomito (kenshi ntavyobagira) akahigishirizwa inyigisho zitavanze (ivyo ntibivugwa i wabo kukw’intumbero yabo ari ukworohereza abantu, ubutumwa bwiza butegerezwa guhangana n’ubwibone bw’abantu). Amashengero arondera kuryohera abantu yarateguye ubuhinga bwo gushikira abantu batarakizwa, birababaje kubona amashengero yigisha ukuri atamenya ingene ashikira abatarakizwa.

Mbega har’isano riri hagati y’ubuhinga bw’amashengero y’iki gihe n’ubuhinga bwa bibiliya mu gukuza ishengero?

Mu gitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa, intumwa n’abavugabutumwa bahamagawe n’Imana baravuga ubutumwa mu Bantu benshi no mu nzu ku yindi bakora ibimenyetso n’utwumiza. Ubwo ni bwo buhinga bakoresha. Abihana bakizera Umwami Yesu baguma mu vyo intumwa zigisha. Bakoranira mu mazu biga ijambo ry’Imana bagakorera mu ngabire za Mpwemu. Barasangira ingaburo y’Umwami, bagasenga n’ibindi nk’ivyo. Barongorwa n’abashingantahe b’ishengero/abungere/abazezwashengero. Abavugishwa n’Imana n’abigisha nk’uko bahamagawe n’Imana, bagendagenda mu mashengero bashikiriza ic’Umwami agomba. Umuntu wese yabwira ubutumwa bwiza abagenzi n’ababanyi biwe. Ntibubaka insengero kuko zikereza ugukura kw’ishengero zikagandagura amafaranga yokoreshejwe mw’ivugabutumwa no kugira abigishwa mu bwami bw’Imana. Abarongozi bigishirizwa mu bikorwa, ntibarungikwa mu mashule ya Bibiliya. Ibi ni vyo vyatumye ishengero rikura bihebuje, abantu bose batumberewe barashikirwa n’ubutumwa bwiza.

Ubuhinga bwo kuryohera abantu ntibugira ibimenyetso n’ibitangaza, nta bubasha buva mw’ijuru burimwo ngo bushobore gutumira no kwemeza abantu. Ubwo buhinga bushingiye ku bubasha bw’umubiri bwo gutumira no gukundisha abantu urusengero ni bwo butumwa bwabo. Ubwenge bw’uwigisha n’inkomezi ziwe zogutahuza abantu ni bwo butumwa bwiwe. Biratandukanye n’ubuhinga Paulo yakoresha nk’ukw’avyivugira “Imvugo yanje n’ukwigisha kwanje ntivyarimw’amajambo y’ubwenge yo kwemeza abantu ariko vyaserukamwo Mpwemu n’ubushobozi, kugira ng’ukwizera kwanyu ntiguhagarare mu bwenge bw’abantu ariko guhagarare mu bushobozi bw’Imana” (1 Kor. 2:4-5).

Ubundi budasa (More Differences)

Amashengero akoresha ubuhinga bwo kuryohera abantu mw’ishengero ntagiramwo intumwa n’abavugabutumwa, umukozi abonekamwo ni umwungere. Ikibazo: Igihe umwungere ari we akora ibintu vyose mw’ishengero ritagira intumwa n’abavugabutumwa mbega iryo shengero rirashobora gukura?

[2]

 

Umwungere avuga ubutumwa bwo kuryohera abantu arungika abakristo kuzana abatarakizwa mw’ishengero. Vyumvikana ko haba umusi wo kubwiriza abadakijijwe bari mw’ishengero. Ariko Bibiliya yerekana kw’intumwa n’abavugabutumwa bavuga ubutumwa ku mugaragaro no mpisho. Uwizera wese yakubitirwa kubwira abagenzi n’ababanyi biwe ubutumwa bwiza. Wumva ubuhinga butuma hakizwa benshi ni ubuhe?

Ubuhinga bwo kuryohera abantu bukenera inyubako nziza zidashobora gutera isoni abatumira n’abatumirwa. Izo nsengero zikegeta amafaranga Atari make. Biyumvira ko hategerezwa kwubakwa urusengero rw’akarorera kugira ng’ubutumwa “buvugwe.” Muri Amerika urusengero rw’akarorero rutegerezwa kuba mu kibanza ciza kirimwo abatunzi. Aho bitandukaniye n’ubuhinga bwakoreshwa n’ishengero dusanga muri Bibiliya ni ukw’ata nsengero zubakwa mur’ico gihe, kugira ubutumwa buvugwe nta kibanza canke amafaranga vyakenerwa. Nta sano riri hagati y’ ubutumwa n’urusengero.

Ubundi Budasa (Still More Differences)

Har’itandukaniro rikomeye hagati y’amashengero arondera kuryohera abantu n’ishengero dusanga muri Bibiliya.

Intumwa n’abavugabutumwa tubona mu vyakozwe n’intumwa babwira abantu kwihana, kwizera Umwami Yesu no kubatizwa buno nyene. Abakijijwe bahinduka abigishwa ba Kristo bakwije ibiranga abigishwa nk’uko Yesu avyerekana muri Luka 14:26-33 na Yohana 8:31-32. Abo bigishwa bakunda Yesu kuruta vyose, baguma mw’ijambo ryiwe, bikorera imisaraba yabo, bariyanka bakazezwa ubutunzi bw’Imana.

Ubutumwa buvugwa n’ayo mashengero aryohera abantu ntibuyoberana. Abanyavyaha babwirwa kw’Imana ibakunda, ishoboye kwishura imitwaro yabo kandi ko bakizwa igihe “bemeye Yesu nk’Umukiza.” Bahejeje kugira igisabisho citwa “isengesho ryo kwihana” baremezwa ko bakijijwe bagasabwa gukurikira ivyigwa vyo gukura muri Kristo, ntibigishwa guharura igiciro co kugira abigishwa. Iyo bahawe ivyo vyigwa, babihejeje abenshi ntibasubira kuza mw’ishengero. Bahabwa ivyigwa bishingiye ku mikorere n’ivyizerwa vy’ishengero ryabo. Ntibigishwa kugira abigishwa bumvira amategeko ya Kristo. Intumbero yabo si “ukugira abigishwa” ni ugushikana uwizera ku gutanga ikigiracumi kw’ishengero (rishobore kuriha amadeni no guhemba abakozi tudasanga muri Bibiliya. Bigisha nabi ibanga ry’ubunyabigega. Bashigikira ibintu Imana irwanya bagasahura ibigenewe gushigikira igikorwa c’Imana) no kwiyumvira kw’“igikorwa cagutse” kukw’abantu bashinzwe ibikorwa bitari mu vyanditswe.

Nk’ubu igihugu cawe kibuze abagabo b’indyamunyu baja mu rugamba kigaca cikoranyiriza “ingwiza murongo” zije kurwana urugamba ubona ingaruka yoba iyihe? Biragaragara kw’abiyandikishije batazokora icatumye biyandikisha—imishahara yabo yose bayihabwa nk’ingabire batakoreye kandi batari bakwiye kuronka. Bavyuka igihe bashakiye. Bimenyereza igihe bashikiye, barashobora no kwirabira imboneshakure igihe c’imyimenyerezo. Urugamba rukamvye, barashobora kuja kurwana canke bakaja ku kiyaga kwifatira akayaga. Inkurikizi zirazwi ?

Bimeze gurtyo, abiyandikisha boba injojo! Arikw’ico nticoba kikiri igisirikare, nticoshobora iryo banga. N’amashengero arondera ingwizamurongo amera gurto nyene. Kwiyobagiza ibisabwa abigishwa vyongereza igitigiri c’abinjira mw’isengero ku wamungu bigasibanganya igikorwa co kugira abigishwa bumvira. Ayo mashengero yuzuyemwo ingwizamurongo agerageza “kuvuga ubutumwa” ku wamungu no “kugira abigishwa” hagati mu ndwi. Ni co gituma badashobora kubwira abantu babo yuko abigishwa ba Yesu gusa ari bo bemerewe kuja mw’ijuru. Babivuze, abanyashengero ntibogaruka mu makoraniro yabo yo ku wamungu mu gitondo. Ayo mashengero ategerezwa kuguma mu bubeshi abwira abantu ko kugira abigishwa no kwumvira bigirwa n’umuntu avyishakiye ntibishobora kubuza umuntu kuja mw’ijuru.

[3]

 

Ndatahura ko har’amashengero menshi agerageza kwumvira Bibiliya. Ntakabuza, inyigisho ya Bibiliya yo kugira abigishwa no kuramura abakozi ni co citegerezo cacu twese.

Ni kuki amashengero menshi adakurikiza akarorero ka Bibiliya? Ibituma ni vyinshi cane arikw’indunduro yavyo ni imwe: imigenzo, ukutizera n’ukutumvira ni vyo bituma Bibiliya idakurikizwa. Abenshi bavuga ko gukurikiza Bibiliya bidashoboka mur’iki gihe turimwo. Ico ni ikinyoma kukw’ahantu henshi kw’isi bakurikiza Bibiliya. Umuvuduko w’ugukura kw’ishengero mu Bushinwa mu kinjana giheze watumwe no kugira abigishwa nk’uko Bibiliya ivyigisha. Mbega Imana ikorera mu Bushinwa si yo dusenga?

Bisigura yukw’abungere badakwiye kwigana ubuhinga bwose bwo kwagura ishengero bukoreshwa muri Amerika n’aho bwuzuye kw’isi yose. Iyo bwisunga ico Bibiliya ivuga k’ugukura kw’ishengero, ubwo buhinga bwobaye bwiza.

Inkurikizi (The Aftermath)

Igitigiri c’abakunda inyigisho z’ishengero ry’iki gihe ni gisumba igitigiri c’abungere beza kw’isi. Abungere benshi bafise amashengero y’abantu badashika ijana. Abenshi muri bo bagerageje ubwo buhinga bwo gukuza ishengero, ntirikura kandi bitabavako. Nta muntu atazi ko har’ibintu vyinshi abungere batazi bituma amashengero yabo adakura. Turabe bimwe muri vyo.

Ugukura kw’ishengero kugarukira ku gitigiri c’abantu baba mu karere ririmwo. Amashengero manini-manini usanga ari mu bisagara binini-binini. Har’amamiliyoni y’abantu bashobora kugiramwo abanyeshengero. Tuvuze kw’igitigiri ari co cerekana kw’ishengero riroraniwe, duca twitegereza ishengero twisunze igitigiri c’abagize igisagara iryo shengero ririmwo. Dufatiye ngaho, dushobora kuvuga ko har’amashengero agizwe n’abantu cumi asumba ugukura ayafise abantu ibihumbi cumi. Ishengero rifise abakristo cumi ku mutumba ugizwe n’abantu mirongwitanu risumba ugukura ishengero ry’abantu ibihumbi cumi riri mu gisagara c’abantu imiliyoni zitanu. (Ikibabaje n’ukw’abo bungere b’abantu cumi badashobora guhabwa akanya ko kwigisha mu nganda z’ugukura kw’ishengero kuko biyumvirwa ko badashoboye igikorwa c’ubwungere.)

Ikintu ca Kabiri Kizibira Ugukura Kw’Ishengero

(A Second Limiting Factor to Church Growth)

Ugukura kw’ishengero kuzibirwa n’ukurundana kw’amashengero mu ntara imwe. Har’ ibisagara bifise abantu benshi bemera ubutumwa kuruta ibindi. Igihe abo bantu bose bizeye, igitigiri c’abanyeshengero ntigisubira kuduga kiretse har’abasengera mu rindi shengero bimukiye yo (nikw’amashengero menshi manini-manini yuzura—anyaga ayandi mashengero).

Umukristo wese arafise igihe yigeze kwanka ubutumwa n’igihe yabwemera kuko yahisemwo kwumvira Mpwemu Yera. Bisigura kw’abantu batemera ubutumwa uyu musi bazobwemera ejo. Igihe babwizeye, igitigiri c’abanyeshengero kirongerekana. “Ikanguro” ni igihe abantu benshi bizera ubutumwa bigeze kwanka. Ntitwibagire kw’igihe umuntu umwe yizeye ubutumwa ari ikanguro ritoya. Ikanguro rinini ritangurira ngaho. Mwungere, ntukengere intango ntoya.

Yesu yarungitse abigishwa biwe kubwira ubutumwa ibisagara bimwe-bimwe kandi azi neza ko bitazokwizera ubwo butumwa, nta muntu n’umwe yihanye (raba Luka 9:5). N’aho bimeze gurtyo, yarabarungitse kubuvuga. Twovuga kw’abo bigishwa bananiwe? Oya, n’aho abantu batihanye (igitigiri kitongerekanye), abo bigishwa bararoraniwe kuko bumviye Yesu.

Nk’uko nyene, Yesu aracarungika abungere mu misozi, ibisagara n’intara zifise abantu bakeya biteguye kwizera ubutumwa bwabo. Abo bungere barongora amashengero yabo mu bwizigirwa, bararoraniwe mu nyonga z’Imana n’aho abahinga bigisha ivyo gukura kw’ishengero bavuga ko bananiwe.

Abungere bategerezwa kurema kukw’Imana ifasha abatizera kwizera ubutumwa kubw’ ubuntu bw’imana n’amasengesho y’abantu bayo. Mu kwemeza abadakijijwe, Imana icishiriza mw’ijwi ry’imitima yabo, ivyo yaremye, ibihe bitandukanye, urubanza rwo kw’isi, intahe y’ishengero, ubutumwa bwiza n’ukwemezwa na Mpwemu Yera. Bungere ni mukomere. Mubandanye kwumvira, musenge muvuge ubutumwa. Ikanguro ritarashika habaho inyota y’ikanguro. Hama hari abantu barota kandi banyotewe ikanguro. Ntimureke kurota!

Ikintu ca Gatatu Kizibira Ugukura Kw’Ishengero

(A Third Limiting Factor to Church Growth)

Ica gatatu kibuza ugukura kw’ishengero ni ububasha buke bw’umwungere. Abungere benshi ntibagira ububasha bwo kurongora ishengero rinini kandi s’ikosha ryabo. Iyo ngabire ntayo bafise. Ntibashobora gutunganya canke kuvuga/kwigisha amakoraniro manini-manini. Abo bungere ntibahamagawe n’Imana kurongora amashengero manini-manini. Igikorwa cose bakora ni ukwiruhiriza ubusa kiretse ukurongora ishengero.

Mperuka gusoma igitabo c’uburongozi kizwi cane canditswe n’umwungere mukuru w’ishengero rinini muri Amerika. Igihe nsoma impanuro yahaye abungere, naguma nibwira nti: “Ntariko atubwira uko twoba abungere— atubwira ingene twoba abayobozi b’amashirahamwe manini-manini.” Ico ni co abungere b’amashengero manini-manini yo muri Amerika barota. Bakenera abakozi benshi babafasha ibikorwa. Gutunganiriza abo bakozi bisaba kwitanga cane. Uyo mwanditsi agereranywa n’umuyobozi w’ishirahamwe ryo mw’isi. (Kanatsinda, igitabo ciwe kivuga cane ku bayobozi b’amahinguriro manini-manini. Abungere basoma ico gitabo ntibakwiye gukurikiza uturorero yatanze ku mashirahamwe yabo mw’isi.) Abantu benshi basoma ico gitabo ntibashobora kugira ubwenge bwo kurongora no gutunganya ivy’ishengero nk’uyo mwanditsi.

Mur’ico gitabo nyene, amwanditsi yaravuze ingene yakoze amakosha incuro nyinshi mu kwubaka ishengero ryiwe. Yarashize mu gatengo umuryango wiwe n’igikorwa yahamagariwe. Kuba akiriho ni ubuntu bw’Imana. Ivyo yaciyemwo binyibutsa ingene abungere benshi bacumukura ngo bashobore kuroranirwe nk’uyo mwungere. Nta nkeka bazokora amakosha yakoze, kandi barashobora bakaranduka. Abungere benshi bitangira amashengero yabo bagaheba abana babo bagasambura ingo. Bamwe barahahamutse kubera ingorane bikwegeye batabizi kuko biyumvira kw’Imana ishaka ko bayikorera mu gusambura ingo zabo. Barasambuye ibikorwa vy’amaboko yabo. Har’abandi bahevye barahunga ibikorwa batanguje ubwabo. Abandi benshi bakiriho nta vyizigiro bagifise kuko bikwegeye akarambaraye.

Uko nabandanya nsoma ico gitabo ni ko natahura kw’ibikorerwa mu mashengero menshi y’iki gihe bitigeze bikorwa mw’ishengero rya mbere. Nta mwungere yazezwa ishengero ry’abantu barenga mirongwibiri na batanu. Nk’uko nabivuze mu bice vya mbere, abungere biyumvira kw’amashengero yabo ari matoya ni basuzume ico ivyanditswe vyigisha. Ufise abantu mirongwitanu, menya kw’ishengero ryawe riramaze kuba rinini cane. Nimba uri umurongozi mwiza, saba ubwenge ugabure iryo shengero mu mashengero atatu yo mu nzu muce mugurisha iyo nyubako yanyu. Ayo mahera muyakoreshe mu gikorwa co kugira abigishwa mwubake ubwami nkukw’Imana ibishaka.

Wumvako bigumye cane, tangura gutegura abarongozi b’ejo. Tangura imirwi mito-mito canke imirwi mito-mito ufise mw’ishengero tangura kuyiha umwidegemvyo yemererwe gukora nk’amashengero yo mu nzu yigenge maze wirabire.

Ubundi Buhinga Ab’Iki Gihe Bakoresha mu Kwagura Ishengero

(Other Modern Church-Growth Techniques)

Har’ubundi buhinga ab’iki gihe bita bwiza kuko bwongereza igitigiri c’abanyeshengero turetse ubwo kugira abanyeshengero b’ingwizamurongo. Ubwo na bwo ntibwisunga Bibiliya. Ni ubuhinga bwo kurwana “intambara yo mu mpwemu.” Hakoreshwa amajambo nka “gusambura ibisika,” “Isengesho ryo kunesha”no”kugenekereza akarere k’intambara.”

Tuzobona bimwe mur’ivyo mu bindi bice vyahariwe intambara yo mu mpwemu, n’aho nyene, tuzokwibaza igituma imikorere n’ubuhinga intumwa zitigeze gukoresha vyafashe ikibanza kinini mu nyigisho z’ugukura kw’ishengero.

Vyinshi mu bituma ishengero rikura bishingiye ku buzima bw’umwungere kukw’umwungere avuga ati “nagize iki kintu abanyeshengero banje barongerekana. Nawe ugikoze abanyeshengero bawe bazokwongerekana.” Mu bisanzwe ukwongerekana kw’abanyeshengero babo ntikwatumwe n’ivyo bintazi bakoze nah’ari kwo biyumvira. Ikimenyamenya ni ukw’igihe abandi bungere biganye ivyo yakoze bagakora nka we, abanyeshengero babo ntibongerekana na gato.

Umwungere afise abanyeshengero benshi arashobora kuvuga ati, “Igihe twatangura gusenda abadayimoni biziziye igisagara cacu, ikanguro ryaciye rishka mw’ishengero ryacu. Nawe tangura gusenda abadayimoni ishengero ryawe rizoca rironka ikanguro.”

Ni kuki habaye ikanguro mw’ishengero ibihe bitandukanye mu myaka 2,000 iheze kandi ata muntu yasemerera asenda abadayimoni mu bisagara? Nta nkeka, umwungere yiyumvira kw’ikanguro ryazanywe n’ugusenda abadayimoni aribesha. Ikanguro ryabaye kukw’abantu bagize ivyo bisagara bitandukanye bemeye ubutumwa bwiza kukw’ amasengesho y’ishengero kanaka kubw’ivyo bisagara yatubiranye n’igihe uyo mwungere agiye kuvuga ubutumwa mur’ivyo bisagara. Imitima yabo bantu yari maze kwugurukira ubutumwa. Kenshi cane, igitigiri c’abanyeshengero congerekana igihe uri mu kibanza ciza ku mwanya mwiza. (Mpwemu Yera ni we adufasha kuba mu kibanza ciza ku mwanya mwiza.)

Nimba gusenda abadayimoni vyatumye ishengero ry’umwungere kanaka rigira ikanguro, ni kuki iryo kanguro rigenda rigabanuka gushika aho ritakivugwa ukundi? Nimba ugusenda abadayimoni ari rwo rufunguruzo, igihe cose dushishikaye mu gikorwa co gusenda abadayimoni umuntu wese aba mur’ico gisagara ategerezwa kuza kuri Kristo. Turazi ko bataza bose.

Ukuri kugaragara tuvyiyumviriyeko gatoya. Ibituma ishengero rikura muri Bibiliya ni gusenga, kuvuga ubutumwa, kwigisha, kugira abigishwa, kurongorwa na Mpwemu Yera n’ibindi nk’ivyo. Ivyo bituma dusanga muri Bibiliya ntivyama bituma ishengero rikura kukw’Imana yahaye umuntu wese umwidegemvyo wo guhitamwo gukizwa canke guhona. Barashabora guhitamwo kwihana canke kutihana. Nimba ugukura kw’ishengero kugaragazwa n’iyongerekana ry’abanyeshengero, Kristo ubwiwe azoba yarananiwe gukuza ishengero kuko har’ibisagara yabwira ubutumwa ntivyihane na gato.

Ibi vyose vyerekana ko dutegerezwa kugira ico Bibiliya yigisha mu kwubaka ishengero. Ibindi vyose ni uguta umwanya. Har’ibikorwa vy’ibiti, ivyatsi n’ibishakashaka bizoturirwa n’umuriro ku musi wa nyuma, bene kubikora ntibazobihererwa impembo (1Kor. 3:12-15).

Mu kurangiza, intumbero yacu ntiyoba kwongereza ibitigiri gusa, tugire abigishwa. Ishengero rikuze kuko rigira abigishwa, Imana irashimwa!

 


[1]

Iyindi nyungu y’ishengero ryo mu nzu—abungere ntibirundaniriza abakristo mw’ishengero, igitigiri c’abantu ntikirenga abokoranira mu nzu.

[2]

Iki ni co gituma mur’iki gihe har’abavugabutumwa, abigisha, abavugishwa n’Imana n’intumwa ziyobora amashengero. Abakozi bahamagawe n’Imana ntibagihabwa ikibanza kibakwirikiye mu mitegekere y’amashengero y’iki gihe, arikw’abakozi batahamagariwe kuyobora aka ari bo bazezwa amashengero bakagunga imigisha bohaye ishengero kuko bakorera mu mihamagaro y’abandi. Ni nk’igihe abantu bagenzwa no kwubaka ubwami bwabo babicishiriza mu kwubaka ishengero, n’aho ata muhamagaro abifitiye. Kuko bizwi yukw’abungere bahabwa ibigiracumi n’ “abantu babo’”, Amahera menshi mu yo batoza mu mashengero akoreshwa mu kwubaka canke gushariza impome z’urusengero, abakozi batahamagariwe kuyobora ni bo bayobora amashengero mu kwironderera amafaranga yo gukora ibikorwa bumva ko bahamagariwe vy’ukuri.

[3]

Ibuka kw’ibintu Yesu arondera k’umwigishwa w’ukuri muri Luka 14:26-33 bitabwirwa abizera. Ntituhave twiyumvira kw’igikorwa co kugira abigishwa ari intambuko ya kabiri umukirsto afata kukw’avyishakiye. Yesu yabwiye ayo majambo ishengero ryamugendanira. Kuba umwigishwa wa Yesu ni yo ntambuko imwe rudende Yesu yavuze. Iyo ntambuko ntitandukanye n’iyo gukizwa. Ibi birwanya ivyigishwa mu mashengero afise abakristo b’ingwizamurongo.

교회성장 (Church Growth)

제 5 장 (Chapter Five)

당신이 목사라면 당연히 자신의 교회가 성장하기를 원할 것이다. 그것은 목회자들 사이에서 매우 일반적인 욕망이다. 하지만 당신은 왜 당신의 교회가 성장하기를 원하는가? 마음속의 진정한 이유는 무엇이라고 생각하는가?

당신은 교회가 성장함으로 성취감을 느끼고 싶어서인가? 당신은 존경받고 싶고 영향력 있다고 느끼고 싶어서인가? 당신은 사람들을 지배하고 싶어서인가? 당신은 돈을 벌고 싶어서인가? 그것들은 모두 교회를 성장시키려는 잘못된 동기들이다.

만일 당신은 교회가 성장하여 점점 더 많은 사람들이 성령님에 의해 변화 받아 하나님께 영광을 돌릴 수 있기만을 원한다면, 그것이야말로 교회성장을 바라는 올바른 이유이다.

우리는 우리의 동기가 실제로는 이기적이나, 순수한 것처럼 생각할 때 우리 자신을 속일 수 있다.

우리가 어떻게 하면 우리의 진정한 동기를 알 수 있을까? 우리가 진정으로 하나님의 나라를 세우려는 것인지 아니면 우리 자신의 왕국을 지으려는 것인지를 어떻게 알 수 있을까?

한 가지 방법은 다른 목회자들의 성공에 대한 우리 내면의 반응을 보는 것이다. 만일 우리가 우리의 동기가 순수하다고 생각하고, 진심으로 하나님의 나라가 확장되고 그분의 교회가 성장하는 것을 원하는데도 다른 교회의 성장을 들었을 때에 우리 마음속에 있는 시기나 질투를 발견한다면, 우리의 동기가 순수하지 않음을 보여준다. 이것은 우리가 진정으로 교회성장에 관심이 있는 것이 아니라 우리 자신의 교회성장에 관심이 있다는 것을 보여준다. 그리면 왜서 그럴까? 그것은 우리의 동기가 적어도 부분적으로 이기적이기기 때문이다.

우리는 또한 우리 지역에서 새로운 교회가 개척되었다는 소식을 듣게 되였을 때 우리 내면의 반응을 보면서 우리의 동기를 확인할 수 있다. 만일 우리가 위협을 느낀다면, 그것은 우리가 하나님의 나라보다 우리 자신의 왕국에 대해 더 관심이 있다는 표시이다.

대형 교회거나 성장하고 있는 교회의 목회자들도 이 같은 방법으로 자신의 동기를 확인할 수 있다. 이러한 목회자들은 또한 자신에게 이 같은 질문을 해볼 수 있다. “나는 나의 교회가 작아질지라도 회중들 가운데서 주요 지도자들을 파견하여 새로운 교회를 개척하려고 생각해 본 적 있는가?” 이런 생각을 거부하는 목사들은 자신의 영광을 위해 자신의 교회를 구축할 가능성이 많다. (반면에, 대형 교회의 목사도 새로운 교회를 개척할 수 있다. 다만, 그것을 통해 자신의 교회에서 얼마나 많은 교회를 세웠는지 자랑하기 위해서일 수 있다.) 자신한테 할 수 있는 또 다른 질문은 “나는 작은 교회의 목회자들과 교제하고 있는가? 아니면 그들과 거리를 두려 하고 자신이 그들보다 우월하다고 느끼는가?” 또는 “나는 불과12~20명밖에 안 모이는 가정교회에서 목회할 의향이 있는가? 아니면 그것은 내 자존심을 너무 상하게 하는 것인가?”[1]

교회성장 운동(The Church Growth Movement)

미국과 캐나다 전역 기독교 서점에는, 교회성장에 관한 책들이 전반 선반을 가득 채울 정도로 많이 진열되어 있다. 이런 책들과 그 책들의 내용은 전 세계에 퍼져가고 있다. 목사들은 교회의 출석을 높이는 방법을 알아내기 위해 갈급해 있으며, 그들은 종종 교회건물의 크기와 주일예배에 참석하는 사람들의 숫자로 보기에 성공적이라고 간주되는 미국의 대형교회 목사들의 조언을 채택하기에 급급하다.

그러나 좀 더 분별력이 있는 사람들은 출석인수와 건물 크기는 제자 삼는 사역의 질을 나타내는데 필수적이지 않음을 알고 있다. 일부 미국 교회들은 성경적인 진리를 왜곡하는 매력적인 교회로 말미암아 성장해 왔다. 나는 전 세계 많은 목사들과 대화하는 가운데 그들이 한 번 구원받은 사람은 그의 구원을 이루기 위해 무엇을 믿고 어떻게 살든지 관계없다고 선언하는 수많은 미국 목회자들에 의해 충격받았다고 말하는 것을 들을 수 있었다. 마찬가지로, 많은 미국 목회자들은 저렴한 은혜의 복음을 주장하며 사람들이 거룩함없이도 천국에 갈 수 있다고 생각하게 만든다. 꽤 많은 목사들은 번영신학을 주장하여 신앙을 이 땅에 더 많은 재물을 쌓기 위한 수단으로 생각하는 사람들의 탐욕만 부추긴다. 그런 목사들의 교회성장 기술은 절대로 모방애서는 안될 것이다.

나도 교회성장의 주제에 대한 책들을 읽어보았는데 그들에 대한 내 느낌은 혼잡스럽다. 많은 책의 전략들과 조언들은 어느 정도, 그리고 성경적이어서 읽을만한 가치가 있었다. 하지만, 거의 모든 것들은, 성경적인 교회모식이 아닌, 1,700년의 역사를 가진 제도적 교회 모식을 기반으로 한다. 따라서, 제자와 제자 삼는 자들을 배가시켜 그리스도의 몸을 세워가는 것이 아닌, 항상 큰 건물, 더욱 전문적인 교회의 직원들과 프로그램을 수요하는 개별적인 제도적 교회를 세우는 것에 초점이 맞춰져 있으며 그 구조는 가족보다는 기업에 더 가깝다.

일부 현대적인 교회성장 전략은 숫자상으로 커지기 위해서는 교회 활동은 예수님을 따르려 하지 않는 사람들에게 더 매력적으로 만들어져야 한다고 한다. 그들은 설교는 짧고, 긍정적이어야만 하고, 예배는 유형무실해야 하며, 많은 사회 활동을 벌리고, 돈에 관해서는 언급하지 말아야 한다는 등의 조언을 하고 있다. 이런것을 통하여 자기를 부인하고 모든 그리스도의 계명에 순종하는 제자를 삼을수가 없다. 그것들은 세상에서 구별되지 않는, 지옥으로 향한 넓은 길에 있는 자칭 그리스도인들만 만들어 낸다. 이것은 세상을 이기려는 하나님의 전략 아니라 교회를 이기려는 사탄의 전략이다. 이것은 “교회성장”이 아닌 더욱 “세속화” 되는 것이다.

구도자 맞춤형 모식(The Seeker-Sensitive Model)

가장 인기 있는 미국의 교회성장 전략은 종종 “구도자 맞춤형” 모식으로 알려져 있다. 이 전략에 의하면 주일 아침 예배는 (1) 그리스도인들이 구원받지 못한 친구들을 초대하는 것을 편하게 느낄 수 있게끔 설계되어야 하고, 그리고 (2) 복음을 전할 때 구원받지 못한 사람들의 비위를 거스르지 말아야 하고, 그들이 이해할 수 있고 또 관계있다고 느끼게끔 해야 한다. 주중 예배와 소그룹 모임들은 신자들을 제자훈련 시키기 위해 마련되어야 한다.

이 방법으로, 일부 개별 교회들은 매우 큰 성장을 이루었다. 미국의 제도적 교회들 중에서, 이런 교회들은 모든 사람이 소그룹모임에 소속되어 있고(종종 그렇지 않다) 제자훈련을 받는다면, 그리고 복음이 타협되지 않는다면(사람들에게 불쾌감을 주지 않으려는 것이 목표가 될 때에는 항상 복음과 타협하게 된다. 왜냐하면 진정한 복음은 인간의 자부심을 공격하기 때문이다) 전도하고 제자를 삼음에 있어서 가장 큰 잠재력이 있다. 적어도 구도자 맞춤형 교회들은 대부분의 제도적 교회들에서 갖지 못한, 구원받지 못한 사람들에게 나아가기 위한 전략들을 실천해가고 있다.

하지만 교회성장에 있어서 미국의 구도자 맞춤형 교회모식은 성경적인 모식과 비교할 때 어떻게 다른가?

사도행전에서 하나님께 부르심을 받은 사도들과 복음 전도자들은 공개적으로 복음을 전파하고, 집집마다 다니면서 전파하였는데 가는 곳마다 표적과 이적이 함께 있었는데 이것은 불신자들의 주의를 끌었었다. 회개하고 주 예수를 믿은 사람들은 사도들의 가르침에 전념하고, 정기적으로 집에 모여 하나님의 말씀을 배우고, 영적인 은사들을 행하고, 주의 만찬을 기념하고, 함께 기도하였는데 모두 장로/목사/감독들의 인도하에 있었다. 하나님의 부르심을 받은 교사들과 선지자들은 교회들을 돌아다녔었고, 모든 사람들은 친구들과 이웃들에게 복음을 나눴다. 교회의 성장을 늦추고, 복음을 전파하고 제자를 삼는 데 쓰일 수 있는 하나님 나라의 자원을 빼앗는 건물은 어디에서도 짓지 않았다. 지도자들은 신학원에 보내지지 않아도 재직 중에 훈련받을 수 있었다. 이 모든 것은 빠른시간내에 해당 지역의 모든 구도자들에게 복음을 전파되기까지 급속한 교회성장을 이루었다.

비교해보면, 구도자 맞춤형 모식은 일반적으로 표적과 이적을 동반하지 않는다. 그러므로 그것은 신적인 전파방식, 흡인력과 확신이 결여되었다. 그것은 말씀을 들을 수 있는 건물에 사람들을 유치하기 위해 자연적인 방식인 홍보 및 광고에 크게 의존한다. 설교자의 웅변 기술과 설득력은 사람들이 결단할 수 있는 관건적인 수단이 되었다. 이것은 바울의 방법과는 어떻게 다른지 보자 바울은 이렇게 썼다, “내 말과 내 전도함이 설득력 있는 지혜의 말로 하지 아니하고 다만 성령의 나타나심과 능력으로 하여 너희 믿음이 사람의 지혜에 있지 아니하고 다만 하나님의 능력에 있게 하려 하였노라”(고전 2:4-5).

더 많은 차이점들 (More Differences)

구도자 맞춤형 모식은 일반적으로 사도들과 복음 전도자들이 없는데 그것은 목사가 주체이기 때문이다. 이런 질문을 생각해보자. “사도들과 복음 전도자들을 복음전파의 역할에서 제거하고 목회자에게 그 책임을 부여하는 것이 교회성장을 이루는데 있어서 과연 더 좋은 방식일까?”[2]

구도자 맞춤형 목사는 구원받지 못한 사람들을 교회로 인도하도록 격려하는 교회에서 매주 한 번씩 설교한다. 따라서, 일반적으로 보아서는, 교회 속의 구원받지 못한 사람들은 일주일에 복음을 한 번밖에 들을 수가 없다. 이러한 구원받지 못한 사람들은 교회에 오기를 원해야 하고 또한 그들은 그들을 교회로 초대할 의향이 있는 교인들에 의해 초대받아야 한다. 성경적인 모식에서는, 사도들과 복음 전도자들은 공중장소에 및 개인적인 장소에서 지속적으로 복음을 선포하고, 모든 신자들은 자신의 친구들과 이웃 사람들과 복음에 대해 나눈다. 이 두 가지 모식중, 어느 모식을 통하면 더 많은 구원받지 못한 사람들이 복음을 들을 수 있을까?

구도자 맞춤형 모식은 신자들이 자신의 구원받지 못한 사람들을 초대하기에 부끄럽지 않을 만큼, 그리고 구원받지 못한 사람들이 방문하기에 부끄럽지 않을 만큼의, 수락할만한 교회건물을 필요로 한다. 이것은 항상 상당한 액수의 돈을 필요로 한다. 복음이 “전파”되기 전에 수락할만한 건물을 반드시 취득하거나 또는 건설해야 한다. 미국에서 그 건물은 반드시 부유한 교외의 좋은 위치에 있어야 한다. 대조적으로, 성경적인 모식은 특별한 건물, 특수 지역이나 돈을 필요로 하지 않는다. 복음 전파는 주일날 특별한 건물이 용납할 수 있는 사람 인수에 제한되지 않는다.

아직도 더 많은 차이점들(Still More Differences)

일부 구도자 맞춤형 교회들을 성경적인 모식들과 비교해보면, 심지어 더 많은 차이점들이 있다.

사도행전에서 사도들과 복음 전도자들은 사람들이 회개하고 주 예수를 믿고 즉시 세례를 받도록 했다. 그들은 회심과 함께 예수님이 누가복음 14:26-33과 요한복음 8:31-32에서 말씀하신 제자의 조건을 만족시키는 그리스도의 제자가 될 것을 예상했다. 그들은 예수님을 굉장히 사랑하기 시작했고, 그분의 말씀안에 거하였고, 그들의 십자가를 졌으며, 그들의 모든 소유를 포기하였으며 하나님께 속한 새로운 청지기가 되었다.

구도자 맞춤형 교회에서 자주 선포되는 복음은 다르다. 죄인들은 하나님이 그들을 얼마나 사랑하시는지, 그분이 어떻게 그들이 느끼는 필요를 충족시켜 주시는지, 그리고 어떻게 “예수님을 구주로 받아들임므로써” 구원을 받는지에 대해 듣게 된다. 그들이 짧게 “영접기도”를 한 후에는, 제자로서 치러야 할 대가에 대해서는 알려주지 않으며, 그들은 종종 자기들이 진정으로 구원받았으며 그리스도 안에서 성장하기 시작할 수 있는 단계를 밟았다고 확신한다. 만일 그들이 진짜 이런 단계에 가입한다면(많은 사람들은 교회에 다시는 돌아오지 않는다), 그들은 그리스도의 계명에 더 순종하는데 초점을 맞추기보다는 종종 교회의 특정 교리에 관해 더 많은 지식을 얻는 것에 초점을 두고 체계적인 학습 과정을 밟는다. 이런 “제자훈련”프로그램의 절정은 신자가 결과적으로 교회에 자신의 소득의 십 분의 일을 바치기 시작할 때이며(헌금은 주요하게 은행 대부금 및 비 성경적인 직원들의 급여를 지급하고, 하나님이 정하지 않은 많은 일들을 지원하고, 하나님이 정작 지원하시고자 하는 일들은 박탈하면서 청지기역할을 제대로 하지 않는다), 그가 제도적 교회에서 성경에서는 한 번도 언급한적이 없는 일부 지원 역할을 감당하기 시작하면서 그가 “자신의 사역을 발견”했다고 믿게 될 때이다.

만일 당신의 나라에서 군대에 입대하려는 사람이 충분하지 않음으로 인해 우려하고 있을 때 정부에서 “구도자 맞춤형”방식으로 대처하기로 결정한다면 어떤 일들이 일어날까? 정부가 만약 누구든지 참군 하기만 하면 그들에게 아무것도 요구하지 않을 것이라고 약속한다고 상상해보라 – 그들의 봉급은 공짜 선물이고, 노력 없이 받은 것이고, 공이 없이 받은 것이다. 그들은 매일 아침 자신이 원할 때 아무 때나 일어날 수 있다. 그들은 군사훈련에 참가할 수도 있지만, 원한다면 텔레비전을 시청할 수도 있다. 만일 전쟁이 발발하면, 그 전투에 참여하거나, 원한다면 해변에 갈 수도 있다. 이렇게 한다면 어떤 결과를 맞이할까?

의심의 여지가 없이 군대의 인수는 급격히 늘어날 것이다. 그러나 군대는 더 이상 군대가 아니며, 그 사명에 적합하지 않을 것이다. 그리고 그것이 바로 구도자 맞춤형 교회들이 맞이할 결과이다. 기준을 낮추면 주일 출석률을 높일 수는 있지만, 제자도와 순종은 좀 먹을 것이다. 구도자 맞춤형 교회들은 주일에는 “복음을 전파”하고 주중에는 “제자훈련”을 시키려고 시도하지만, 주중 모임에서 예수님의 제자들만 천국에 갈 수 있다고 가르친다면 그들은 한가지 문제에 부딪히게 된다. 바로 사람들은 주일 오전 예배에서 기편 당한 것처럼 느낄 수 있다. 따라서 이러한 교회들은 주중 모임의 사람들도 반드시 속여야 하는데, 바로 제자도와 순종은 천국에 가는 요구조건보다는 선택사항일 뿐이라고 말이다.[3]

나는 일부 제도적 교회에서 다른 제도적 교회와 달리 성경적인 모식의 측면을 통합하고 있다는 것을 확실히 알고 있다. 하지만 그에 관계없이, 성경적인 모식은 제자들과 제자 삼는 자들을 배가시키는 데 있어서 가장 효과적이라는 것은 분명하다.

그럼 왜 오늘날에는 성경적인 모식을 따르지 않을까? 그에 대한 변명은 끝이 없지만, 최종적으로 분석해보면 성경적인 모식을 따르지 않는 이유는 전통, 불신앙, 그리고 불순종이다. 많은 사람들이 성경적인 모식이 오늘날에는 불가능하다고 말한다. 그러나 사실은, 오늘날 세계 각지에서 성경적인 모식을 따르고 있다는 것이다. 예를 들면, 지난 반세기 동안 중국에서의 폭발적인 교회성장은 신자들이 성경적인 모식을 단순하게 따랐기 때문이다. 중국에서의 하나님이 다른 곳에서는 다를까?

이 모든 것은 전 세계적으로 퍼져가고 있는 미국의 교회성장 방법에 대해 미국 외의 목회자들이 조심해야함을 말하려는 것이다. 만일 그들이 교회성장에 있어서 성경적인 모식을 추구했었다면 제자를 삼는 그리스도의 목표를 달성하는 데 훨씬 더 성공적이었을 것이다.

여파 (The Aftermath)

나의 관찰에 의하면, 현대적인 교회성장 기법의 지지자들은 전 세계 일반적인 목회자들과 이탈되어 있다. 대다수 목사들이 목회하고 있는 회중 수는 백 명 미만이다. 그리고 이런 목사들은 그 교회성장 기법을 시도해보지만 효과 없거나 자신의 실수로 인한 것이 아닌 역효과를 경험하면서 마음이 식어가고 있다. 아무도 목회자의 통제를 벗어난 교회성장을 제약하는 여러 가지 요인들이 있다는 것을 인정하지 않는 것 같다. 그런 요인들의 일부를 지금 생각해 보도록 하자.

가장 먼저, 교회성장은 지역 인구의 크기에 제한 받는다. 가장 큰 제도적 교회들이 대도시 지역에서 발견되는 것은 분명하다. 그들에게는 종종 교회 회원으로 모을 수 있는 수백만 명의 사람들이 있다. 그러나 만일 숫자로 성공 여부를 가늠한다면, 교회의 크기가 아닌, 그 교회 회중들이 지역인구에서 차지하는 비율로 판단해야할 것이다. 그런 기준으로 본다면, 열 사람을 가진 일부 교회는 만 명을 가진 교회보다 훨씬 더 성공적이다. 오십 명이 사는 마을에는 열 명의 교인을 둔 교회는 오백만 명의 인구를 가진 도시에 있는 십만 명의 교인을 둔 교회보다 더 성공적이다. (하지만 그 열 명의 교인을 둔 목회자는 교회성장 대회에서 연설하도록 종래로 요청되지 않을 것이다.)

교회성장을 제약하는 두 번째 요인(A Second Limiting Factor to Church Growth)

 

둘째, 교회성장은 특정 지역에 있는 모든 교회 속의 구도자들의 포화 정도에 의해 제한받는다. 어떤 특정 시간에, 한 지역에서 복음에 마음을 연 사람들의 인수는 어느 정도밖에 되지 않는다. 일단 그 구도자들이 복음을 받아들이면, 이미 교회에 다니던 사람들이 다른 교회로 옮기지 않는 이상(이것이 바로 많은 대형교회들이 그 지역 내의 다른 교회들을 희생시키는 대가로 성장하는 방식이다), 어떠한 교회도 더 이상 성장하지 않는다.

물론, 모든 현재의 그리스도인들은 한때는 복음을 거부했었지만, 성령님의 역사로 복음을 받아들인 것이다. 따라서, 현재 복음을 거부하는 사람들도 언젠가는 받아 들일 가능성이 매우 크다. 그들이 받아들일 때면, 교회가 커질 수 있다. 복음을 거부하던 많은 사람들이 갑자기 받아들이게 될 때 우리가 흔히 “부흥”이라고 하는 현상이 나타난다. 그러나 우리는 사람이 복음을 받아들여도 똑같이 부흥이라는 것을 명심해야 한다. 단지 작은 규모일 뿐이다. 모든 큰 부흥은 한 사람이 복음을 받아들이면서부터 시작된다. 그러므로 목사들은 자게 시작하는 그날을 멸시하지 말아야 한다.

예수님은 그분의 제자들을 한 성으로 복음을 전파하러 보내실 때 그곳에서는 한 사람도 회개하지 않을 줄을 이미 아셨다(눅 9:5을 보라). 그러나 예수님은 여전히 그들을 복음을 전파하도록 보내셨다. 그렇다면 그 제자들은 실패한 것일까? 아니, 비록 회심자가 없었지만(그리고 교회성장도 없었고), 그들은 성공했다. 왜냐하면, 그들은 예수님께 순종했기 때문이다.

마찬가지로, 예수님은 여전히 마을, 도시, 그리고 교외로 목회자들을 보내시는데 그분은 그곳에서 작은 비율의 사람들만이 복음을 받아들일 것을 알고 계신다. 자신의 작은 교회에서 신실하게 섬기는 목회자들은 일부 교회성장 전문가들의 눈에는 실패로 보일 수 있으나 하나님이 보시기에는 성공적이다.

모든 지역의 목회자들은 하나님의 크신 자비로, 그리고 그분의 사람들의 중보에 대한 응답으로, 그분은 복음을 거부하는 사람들이 받아들일 수 있도록 일하신다는 사실에 의해 격려 받아야 한다. 그분은 사람들의 양심, 그분의 창조, 주위 환경, 그분의 일시적인 심판, 교회의 생명력 있는 증언, 복음의 선포와 성령님의 질책을 통하여 구원받지 못한 사람들에게 영향을 주려고 시도하신다. 그러므로 목사들은 심지를 굳건히 하여야 한다. 계속하여 순종하고 기도하며 설교하여야 한다. 모든 대규모 부흥이 있기 전에는 먼저 부흥에 대한 큰 수요가 존재한다. 그리고 거기에는 항상 부흥을 꿈꾸는 사람이 있다. 계속하여 꿈을 꾸라!

교회성장을 제약하는 세 번째 요인(A Third Limiting Factor to Church Growth)

개별적인 교회의 성장을 제약하는 세 번째 요인은 목회자의 능력이다. 대다수 목회자들은 대형교회를 감독하는 데 필요한 기술을 가지고 있지 않으며, 그것은 그들의 잘못이 아니다. 그들은 대형교회가 필요로 하는 조직력, 행정력, 설교기술과 교육기술을 갖고 있지 않다. 분명, 이러한 목회자들은 대형 교회에 부르심을 받은 것이 아니며, 그들은 평균 크기의 제도적 교회거나 가정교회 외의 다른 것을 시도하는 것은 잘못된 것일 수 있다.

나는 최근에 미국에서 가장 큰 교회 중의 하나를 목회하고 있는 담임목사가 쓴 지도력 주제에 관한 인기서적을 읽은 적이 있다. 그의 경험을 바탕으로 쓴 현대 목회자들에 대한 조언들을 읽었을 때, 나의 머리를 제일 먼저 스쳐 지나간 생각은 “그는 우리에게 목사가 되는 법을 말해주고 있는 것이 아니라 대기업의 최고 경영자가 되는 방법을 말해주고 있다”는 것이었다. 그리고 미국의 대형 제도적 교회 담임목사들에게는 다른 선택은 없다는 것이다. 그는 대량의 동역자가 필요하며 그들을 관리하기 위해 모든시간을 사용해야 한다. 내가 읽었던 책의 저자는 대형 세속 기업의 최고 경영자가 되기에 충분히 숙련되어 있다(실제로, 그의 책에서 그는 종종 유명한 대형 기업관리 고문들을 조언을 인용하여 목회자독자들에게 적용하였다.) 하지만 많은 독자들은, 만일 대부분이 아니라면, 그가 가지고 있는 리더십과 관리능력을 갖고 있지 않다.

같은 책에서 저자는 자신이 큰 교회를 세우면서 그의 가족과 사역의 미래를 망칠 뻔 했던 치명적인 실수들을 여러 번 저질렀음을 솔직하게 털어놓았다. 하나님의 은혜로, 그는 살아남았다. 그러나 그의 경험은 나로 하여금 똑같은 종류의 성공을 위해 애쓰다가 비슷한 오류를 범함으로 파선을 맞은 많은 다른 제도적 교회 목사들이 생각나게 하였다. 그들 중 일부는 교회에 자신을 헌신하였지만, 자신의 아이들을 잃었거나 결혼을 망쳤다. 일부는 신경쇠약에 시달리고 사역에 있어서 심각한 저조기를 맞았다. 기타는 환멸을 느끼고 궁극적으로 모든 사역을 포기하였다. 많은 사람들은 살아남았다고 할 수 있는 것이 전부다. 그들은 그들의 초인간적인 희생에 의문을 품고 조용히 절망 속에서 살아가고 있다.

그 책을 읽을수록, 나의 마음속에는 현대적인 제도적 교회와 달리 한 목회자가 25명 이상의 양 떼를 담당하지 않는 초대교회의 지혜가 점점 강화되었다. 내가 이전 장에서 언급한 바와 같이, 자신의 교회가 너무 작다고 생각하는 많은 목회자들은 성경에 비추어 자신의 사역을 다시 생각해봐야 할 것이다. 만일 회중 수가 50명이 되면, 그들의 교회는 실제로 너무 커져 있을 수 있다. 만일 그들 중에 가능한 지도자들이 있으면, 그들은 제자를 삼고 하나님의 방법으로 하나님 나라를 세워가기 위해 건물을 팔고 교회를 세 개의 가정교회로 나누는 것을 기도하면서 결정할 수 있다.

이렇게 하는 것이 너무 급진적으로 보이면, 그들은 적어도 미래의 지도자들을 키우기 위해 제자를 삼고, 소그룹을 시작할 수 있다. 만일 이미 소그룹들을 갖고 있다면, 그들 중 일부를 자율적인 가정교회로 풀어놓아 어떤 일들이 일어나는지를 지켜볼 수 있다.

기타 현대적인 교회성장 기술(Other Modern Church-Growth Techniques)

구도자 맞춤형 교회모식외에 오늘날 교회성장에 필수적이라고 홍보되고 있는 다른 기술들이 있다. 다른 기술의 대부분은 이 비 성경적이며 “영적 전쟁”에 분류된다. 그들은 “요새를 무너뜨리고”, “전쟁의 기도”, 그리고 “영적 지도”와 같은 이름들을 사용하여 선전한다.

우리는 이러한 사례들 중 일부를 영적 전쟁에 대해 이후 장에서 파헤쳐볼 것이다. 우리는 사도들에게는 완전히 생소했던 이러한 활동들이 왜서 오늘날에는 교회성장에 필수적이라고 간주되는지에 대해 궁금할 수 있다.

많은 새로운 교회성장 방법들은 “내가 이렇게 해보니까 내 교회가 성장했다. 그러니까 당신도 똑같은 방법으로 하면 당신의 교회도 꼭 성장할 것이다”라고 말하는 몇 명의 목회자들의 경험으로 말미암은 것이다. 그러나 사실은, 그들은 부인하겠지만, 교회의 성장과 그들이 했던 특정 일들 사이에는 실제 연결이 없었다. 이 점은 다른 목회자들이 그 독특한 가르침을 따르고, 똑같은 일을 한다 해도 그들의 교회는 성장하지 않는다는 것이 반복적으로 입증되고 있다.

교회성장을 이룬 목사들이 이렇게 말하는 것을 종종 듣게 된다. “우리가 도시 안의 귀신들을 향해 큰소리로 꾸짖기 시작했을 때 우리 교회는 부흥하기 시작하였다. 그러니까 당신들도 교회가 부흥하기를 원한다면 큰 소리로 귀신을 향해 꾸짖기 시작해야 한다.”

하지만 왜서 도시 속의 귀신들을 향해 큰 소리로 꾸짖은 적이 없는데도 교회 역사를 보면 과거 이천 년 동안 세계 각국에서 그렇게도 많은 놀라운 부흥들이 일어날 수 있었을까? 이것은 목사가 부흥은 귀신을 큰 소리로 꾸짖어서 일어났다고 생각할지라도, 그의 생각이 틀렸음을 보여준다. 그보다도 교회가 연합하여 기도한 결과로 그 도시의 사람들이 복음에 마음의 문을 열기 시작하였고 마침 목사가 복음을 전할 때 그들이 복음을 받아들인 것일 수 있다. 대부분의 경우, 교회성장은 교회가 적절한 시간에 적절한 장소에 있었기 때문에 일어난 것이다. (그리고 성령님은 우리가 적절한 시간에 적절한 장소에 있을 수 있도록 도와주신다.)

만일 도시 안의 귀신을 향하여 큰 소리로 꾸짖는 것이 특정 목사의 교회에 부흥을 갖다 준다면, 왜서 일정한 시간이 흐른 뒤, 부흥은 느려지다가 중단되는가? 귀신을 향하여 큰 소리로 꾸짖는 것이 관건이라면, 우리가 그냥 귀신을 향하여 꾸짖기만 하면, 도시의 모든 사람들이 그리스도께로 나아올것이다. 하지만 그렇지 않다.

우리가 조금만 생각해보면 진리를 명확해진다. 교회성장에 있어서 유일한 성경적인 방법은 기도, 설교, 가르침, 제자 삼기, 성령님의 도우심 등이다. 그리고 심지어 이런 성경적인 방법도 교회가 꼭 성장할 수 있다고 보증할 수 없다. 왜냐하면, 하나님은 사람들에게 자유의지를 주셨기 때문이다. 사람들은 회개하거나 회개하지 않거나 선택할 수 있다. 심지어 예수님도 어떤 때에는 방문한 도시가 회개하지 않음으로 인하여 교회를 성장시키는 데 실패했다고 할 수 있다.

이 모든 것은 우리가 오직 성경적인 방법으로 교회를 세워가야 함을 말하기 위해서이다. 다른 모든 것들은 시간 낭비이며 그런 공적들은 나무, 풀, 짚으로 만든 것이기에 마지막 날에 불에 타버릴 것이고 아무 상도 받지 못할 것이다(고전 3:12-15을 보라).

마지막으로, 우리의 목표를 단지 숫자적인 성장이 아니라 제자를 삼는 것에 두어야 한다. 우리가 제자를 삼음에 따라 교회가 성장하고 있다면 곧 하나님을 찬양해야 할 것이다!

 


[1]가정교회의 또 다른 장점은 교회의 크기가 집의 크기에 의해 제한되어 있기 때문에 목사들은 잘못된 동기로 큰 교회를 구축하려는 노력을 하지 않는다는 것이다.

[2]이것은 오늘날 왜 그토록 많은 복음 전도자, 교사, 선지자, 심지어 사도들이 교회를 목회하고 있는지에 대한 이유이다. 하나님께서 주신 많은 사역들이 제도적 교회의 구조 내에서 제대로 펼쳐지지 못하고 비 목회 사역자들이 교회를 목회함으로 인해 성경적인 교회구조내에서 더 많은 지체들이 받을 수 있는 큰 축복을 빼앗아 간다. 그것은 모든 사람들이 자신의 진정한 소명과는 관계없이, 제도적 교회의 모식에서 자신의 왕국을 세우는 것으로 되돌아 가는 것 같다. 왜냐하면 목사들은 “그들의 사람들”로 하여금 십일조를 내게 할 권리를 가지고 있으며, 대부분의 십일조는 건물을 세우고 유지하는데 사용되기 때문이다. 비목회사역자들은 자신이 실제로 부르심을 받은 사역을 위한 재정 지원을 받기 위해 교회를 목회하는데 의존한다.

[3]누가복음 14:26-33에서 예수님이 진정한 제자가 되기 위한 요구조건을 열거하신 것은 이미 신자가 된 사람에게 영적 성장의 두 번째 단계를 제시하신 것이 아니라는 것을 기억하라. 오히려, 그분은 무리에게 말씀하셨다. 그분의 제자가 되는 것은 예수님이 제시한 유일한 단계이며 그것은 구원을 받는 단계이기도 하다. 이것은 대부분의 구도자 민감형 교회에서 가르치는 것과는 현저히 다르다.

Chapter 5

 

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतपाईं एउटा पास्टर हुनुहुन्छ र आफ्नो माण्डली बृद्धि गर्न चाहनुहुन्छ । त्यो इच्छा सबै पास्टरहरूमा हुन्छ । तर तपाईं किन परमेश्वरको मण्डली बृद्धि गर्न चाहनुहुन्छ ७तिस तपाईंको हृदयमा भएको इमान्दारीताको कारण के हो ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रके तपाईं आफ्नो मण्डली बृद्धि भएर गएको देख्न र अनुभव गर्न चाहनुहुन्छ ७तिस के तपाईं आपूm सम्मानित भएको र प्रभावकारी भएको चाहनुहुन्छ ७तिस के तपाईं मानिसहरूलाई अधिकार दिन चाहनु हुन्छ ७तिस के तपाईं सम्पत्ति आर्जन गर्ने आशा राख्नु हुन्छ ७तिस यी सबै तपाईंको मण्डली बृद्धि गर्ने चाहनाको गलत कारणहरू हुन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि तपाईं आफ्नो मण्डली बृद्धि भएको देख्न चाहनु हुन्छ ताकि जसले गर्दा पवित्र आत्माद्वारा धेरैभन्दा धेरै जीवन परिवर्तन भएर परमेश्वर महिमित भएको देख्न चाहनु हुन्छ भने, त्यो नै तपाईंमा मण्डली बृद्धिको चाहना हुनुको सही अर्थ हो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रवास्तवमा हाम्रा अभिप्रायहरू स्वार्थी हुँदा–हुँदै पनि ती शुद्ध छन भनेर हामी बिचार गर्दछौं भने, हामी आपूmले आपैmलाई मूर्ख तुल्याउन सम्भव भइरहेको हुन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहामीले कसरी हाम्रो साँचो अभिप्रायहरूलाई जान्न सक्छौं ७तिस हामीले परमेश्वरको राज्य साँचो रूपमा निर्माण गर्न चाहन्छौं, कि आफ्नो मात्र राज्य निर्माण गर्न चाहन्छौं भन्ने कुरा कसरी थाहा पाउने ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रएउटा तरिका चाँहि अरु पास्टरहरूको सफलतालाई हाम्रो अन्तर प्रतिकृयाले के भन्छ सो बुझ्नु हो । यदि हामीलाई हाम्रा अभिप्रायहरू ठीक छन भन्ने लाग्छ भने, यदि हामी साँच्चै परमेश्वरको राज्य र उहाँको मण्डली बृद्धि गर्न चाहन्छौं भन्ने हामीलाई लाग्छ र हामी चाँहि अरुको मण्डली बृद्धि भएको देख्दा आफ्नो हृदय ईष्र्या वा डाहले भरिएको आपूmलाई पाउँछौं भने, यस कुराले हाम्रा अभिप्रायहरू अशुद्ध छन भन्ने प्रकट गर्दछ । यसले मण्डली बृद्धि गर्नमा हामीमा कुनै चासो नभएको तर हाम्रो आफ्नै मण्डली बृद्धि गर्न मात्र चाहेको देखाउँछ । अनि त्यसो किन हुन्छ ७तिस किनभने हाम्रा अभिप्रायहरू आंशिक रूपमा अभैm स्वार्थकै लागि छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रहाम्रो क्षेत्रमा सुरु भएको नयाँ मण्डलीको बारेमा जब हामी सुन्छौं, त्यस बेला हामीले हाम्रो भित्री प्रतिकृयाले हामीलाई के भन्छ भनेर हाम्रो अभिप्रायलाई जाँच गर्न पनि सक्छौं । यदि हामीलाई झटका लाग्यो भने, हामी परमेश्वरको राज्यभन्दा आफ्नै राज्यको बारेमा चिन्तित रहन्छौं भन्ने त्यो नै एउटा चिन्ह हो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयही तरिकाद्वारा ठूला र बृद्धि भइरहेका पास्टरहरूले पनि हामीहरूका अभिप्रायहरूको जाँच गर्न सक्छन । त्यस्ता पास्टरहरूले आपैmसँग त्यस्तो प्रकारका प्रश्नहरू गर्न सक्छन , “के मैले मेरो मण्डली सानै भए तापनि मण्डलीबाट मानिसहरू तथा मुख्य अगुवाहरूलाई पठाएर नयाँ मण्डली स्थापना गर्ने बारेमा कहिले सोँचेको छु ७तिस” जुन पास्टरले यस किसिमको बिचारको बिरोध गर्छ, त्यसले उसको मण्डली आफ्नै महिमाको लागि निर्माण गरेको जस्तो हुन्छ । (अर्कोतर्पm, एउटा ठूलो मण्डलीको पास्टरले नयाँ मण्डलीहरू आफ्नै महिमाको लागि स्थापना गर्न सक्छ, जसले गर्दा उसले आफ्नो मण्डलीबाट धेरै छोरी मण्डलीहरू स्थापना गरेकोमा गौरव गर्न सक्छ) । उसले आपैmसँग गर्न सक्ने प्रश्न यस प्रकारको हुन सक्छ, “के म सानो मण्डलीका पास्टरहरूसँग मेलमिलापमा छु वा तिनीहरूभन्दा आपूmलाई माथिको ठानेर म तिनीहरूदेखि आपैm टाढा तर्किएको छु ७तिस” वा “के म १२–१४ जनाको घरेलु मण्डलीको मात्र पास्टर हुन चाहेको हुँ वा त्यो मेरो अहंपनामा साह«ै कठीन हुने छैन ७तिस”@#

The Church Growth Movement

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली बृद्धिको अभियान

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअमेरिका र क्यानाडामा भएका ख्रीष्टियन पुस्तक भण्डारका ताकमा राखिएका सम्पूर्ण पुस्तकहरूका भागहरू मण्डली बृद्धिको बारेमा लेखिएका छन । यी पुस्तकहरू र तिनीहरूमा लेखिएका बिचारहरू संसारभरिनै प्रचारिएका छन । पास्टरहरू कसरी तिनीहरूको मण्डलीमा उपस्थित मानिसहरूको संख्या बढाउने भन्ने कुरो सिक्नका लागि भोकाएका छन र तिनीहरू प्रायः गरेर अमेरिकामा भएका दश हजार सदस्यहरू भएका पास्टरहरूको सल्लाह छिटो लिन्छन , जसले आफ्नो मण्डलीको आकार र आइतबार उपस्थित हुने मानिसहरूको संख्याको कारण आपूmलाई सफल भएको ठान्दछन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रजे भए तापनि, अलिक बुझ्न सक्नेहरूले उपस्थित हुने व्यक्तिहरू र भवनको आकार नै चेला बनाउने कामको गुणको एउटा चिनारी होइन भन्ने महसुस गर्दछन । केही अमेरिकन मण्डलीहरू आकर्षक सिद्धान्तहरूको कारण बृद्धि भएका छन , जुन बाइबलसम्बन्धी सत्यताको एउटा बिकृति हो । मैले संसारभरिका पास्टरहरूसँग यस बारेमा बोलिसकेको छु , जोहरूले अमेरिकामा बहुसंख्यक पास्टरहरूले एउटा व्यक्तिले एकपल्ट उद्धार पाइसकेपछि कहिले पनि मुक्ति गुमाउन सक्दैन भनेर विश्वास गर्छन र प्रचार पनि गर्छन तर उनीहरू के विश्वास गर्छन र कसरी जीवन जिउँछन भन्ने कुरामा ध्यान दिँदैनन भन्ने जानेर दुःखित भएका छन । यस्तै गरेर धेरै अमेरिकन पास्टरहरूले सस्तो अनुग्रहको पानीको बप्तिष्माको सु–समाचारको बारेमा प्रचार गर्दछन , जसले मानिसहरूलाई पवित्रताबिना स्वर्ग पुग्न सकिन्छ भन्ने सोँच्न प्रेरित गर्छन । कतिपयले उन्नतिको बारेमा प्रचार गरेर मानिसहरूमा लोभ तथा लालच हालिदिएर जसको धर्मको उद्देश्य नै धन प्राप्त गर्नु हो र त्यो तिनीहरूले पृथ्वीमा जम्मा गर्न सक्छन । ती पास्टरहरूको मण्डली बृद्धि गर्ने तरिकाहरूलाई हामीले अवश्य पनि अनुकरण गर्नु हुँदैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमैले मण्डली बृद्धिको बिषयमा लेखिएको पुस्तकको एउटा भाग पढिसकेको छु र तिनीहरूको बारेमा मैले आफ्ना अनुभवहरूसँगै मिसाएको छु । धेरैमा केही अंश, बाइबलीय तवरले पढनलाई रोचक पारेर रणकौशल र केही सत्यताहरू समेटिएको छ । जे भए तापनि, धेरै जसो बाइबलिय मण्डलीको नमुनामा भन्दा बरू १७बmउस सय वर्ष पूरानो साङ्गठनिक मण्डलीको नमुनामा आधारित छन । परिणामस्वरूप तिनीहरूको ध्यान चेलाहरू बनाउनु तथा चेलाहरू बनाउने व्यक्तिहरूको बृद्धि गरेर ख्रीष्टको शरीरको निर्माण गर्नमा केन्द्रित छैनन , तर व्यक्तिगत मण्डली निर्माण गर्नुमा छ, जसले सँधै ठूला भवनहरू, धेरै बिषेशता प्राप्त मण्डलीका कार्यकर्ताहरू र योजनाहरू अनि परिवारभन्दा बढी व्यवसायिक संस्था जस्ता कुराहरूको माँग गर्छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रकेही आधुनिक मण्डली बृद्धिका रणनीतिहरू यस्तो सुझाव दिने जस्ता देखिन्छन , कि सदस्यहरू बढाउनको लागि मण्डलीका सेवाहरू प्रभु येशूलाई पछ्याउन नचाहने मानिसहरूलाई आकर्षित गर्नलाई मात्र बनाउनुपर्छ । अधुरो सल्लाह दिन, सकारात्मक प्रवचन बाँडन, सार्थकबिहीन आराधना सेवा गर्न, सामाजिक कृयाकलापहरू गर्न, तर रूपैयाँ–पैसा कहिले पनि उल्लेख नगर्नको लागि र त्यस्तै अन्य कार्य गर्नको लागि तिनीहरूले सल्लाह दिन्छन । ख्रीष्टका सबै आज्ञा पालन गर्ने र आपैmलाई इन्कार गर्ने चेलाहरू निर्माण गर्ने कार्यले यस्तो परिणाम ल्याउँदैन । यो कुरा त ती ख्रीष्टियनहरूको जीवनबाट निस्कन्छ, जोहरू संसारबाट अलग गर्न नसकिने खालका हुन्छन र नरकको फराकिलो बाटोमा लागेका हुन्छन । यो रणनीति संसारलाई जित्ने परमेश्वरको रणनीति नभएर मण्डलीलाई जित्न खोज्ने शैतानको रणनीति हो । यो “मण्डली बृद्धि” नभएर “संसार बृद्धि” हो ।

The Seeker-Sensitive Model

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील नमुना

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसबैभन्दा प्रख्यात अमेरिकी मण्डली बृद्धि रणनीतिलाई प्रायः “ख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील” नमुनाको रूपमा उल्लेख गरिएको छ । यस रणनीतिमा आइतबार बिहानका सेवाहरू यसकारण वा उद्देश्यले तयार गरिन्छन , कि (१) ख्रीष्टियनहरूले ख्रीष्टमा नबाँचेका आफ्ना साथीहरूलाई आकर्षित गर्न र आनन्द महसुस गर्न सकुन र (२) ख्रीष्टमा नबाँचेका मानिसहरूले सु–समाचार मन परेर सुन्न र उनीहरूसँग सम्बन्धमा रहेर बुझ्न सकुन भनी । हप्ताको बीचतिर गरिने सेवाहरू साना झुण्डहरू विश्वासीहरूलाई चेला बनाउनको लागि छुटयाइन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयही बिधिद्वारा केही व्यक्तिगत मण्डलीहरू धेरै ठूला भएर बढिसकेका छन । अमेरिकी साङ्गठनिक मण्डलीहरूको बीचमा मानिसहरूलाई सु–समाचार सुनाउनु र चेला बनाउनु पर्ने आवश्यकता देखिन्छ, त्यो बेलासम्म, जहिलेसम्म प्रत्येक व्यक्ति सानो झुण्डमा सम्मिलित हुँदैनन (जहाँ तिनीहरू प्रायः हुँदैनन) र त्यहाँ चेलाहरू हुँदैनन , अनि जहिलेसम्म सु–समाचारसँग सम्झौता गरिन्दैन (लक्ष्य स्वीकारयोग्य हुनु पर्ने हो तर यो कुरा त्यहाँ सँधै हुन्छ, किनकि साँचो सु–समाचार मानिसलाई मन नपर्ने हुन्छ) । कम्तीमा पनि “ख्रीष्टलाई खोज्ने सम्बेदनशील” मण्डलीहरूले नबाँचेका मानिसहरूलाई सु–समाचार पु¥याउन केही रणनीति अप्नाएका छन, तर धेरै साङ्गठनिक मण्डलीहरूमा यस प्रकारको रणनीति अप्नाइएको छैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतर यसरी अमेरिकी नयाँ मण्डलीहरूको संवेदनशील नमुना मण्डलीलाई मण्डली बृद्धिको लागि बाइबलिय नमुनासँग तुलना गर्न सकिन्छ ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रप्रेरितको पुस्तकमा परमेश्वरले बोलाउनुभएका प्रेरितहरू र प्रचारकहरूले आश्चर्यकर्म र चिन्हहरूद्वारा सार्वजनिक ठाउँहरू र घर–घरमा गएर सु–समाचार प्रचार गरे, जसले अन्य जातिहरूको ध्यानाकर्षण ग¥यो । पश्चाताप गरेर प्रभु येशूमा विश्वास गर्नेहरूले आपैmलाई प्रेरितहरूको शिक्षामा समर्पण गरे र तिनीहरू निरन्तर रूपमा घर–घरमा सँगै भेटथे, जहाँ तिनीहरूले परमेश्वरको वचन सिक्थे, आत्मिक बरदानहरूको अभ्यास गर्थे, प्रभु भोजको उत्सव मनाउँथे, सँगसँगै मिलेर प्रार्थना गर्थे र त्यस्तै अरु थुपै्र कुराहरू तिनीहरूले एल्डरहरू÷पास्टरहरू÷निरीक्षकहरूको अधीनमा बसेर गर्थे । परमेश्वरले बोलावट दिनुभएका शिक्षकहरू र अगमवक्ताहरू मण्डली–मण्डलीमा पालै—पालो गरेर गई आफ्नो सेवकाई गर्दथे । हरेकले आफ्ना साथीहरू र छिमकीहरूलाई सु–समाचार बाँडचँुड गर्दथे । परमेश्वरको राज्य बृद्धि गर्नको लागि सु–समाचार प्रचार गर्न र चेला बनाउन सहायता पु¥याउने ७नतसोतहरूलाई लुटने अनि मण्डली बृद्धिमा कमी ल्याइदिने मण्डली भवन निर्माण गर्ने कुनै कुरा पनि त्यहाँ हुँदैनथ्यो । अगुवाहरूलाई बाइबल स्कूलहरू वा सेमिनारीहरूमा तालिमको लागि पठाउनुको अलावा तिनीहरूलाई छिटो काममा लगाउन सकिने प्रकारको तालिम दिइन्थ्यो । सबै ग्रहण गर्ने प्रकारका मानिसहरू भएको क्षेत्रमा नुपुगुञ्जेलसम्म सिमित समयको लागि प्रत्युत्पादात्मक मण्डली बृद्धिनै यी सबै कुराहरूको परिणाम थियो ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतुलना गर्दा, नयाँ मानिसहरूको संवेदनशील नमुना साधारणतया चिन्हहरू र आश्चर्यकर्महरूको खोक्रोपन मात्र हो, यसमा ईश्वरीय प्रवचन प्रचार, आकर्षण तथा परिवर्तनको कमी हुन्छ । यो कुरा स्वाभाविक बजार व्यवस्थापन र मानिसहरूलाई मण्डली भवनमा ल्याएर तिनीहरूलाई आकर्षण गर्नको लागि प्रचार–प्रसार कार्यमा भर पर्दछ, जहाँ तिनीहरूले परमेश्वरको वचन सुन्न सक्छन । प्रचारकको प्रचार गर्ने सीपहरू र उनको प्रत्युत्पादनका शक्तिहरू प्राथमिक रूपमा परिवर्तनको कारणहरू हुन । कसरी यो कुरा पावलको तरिकाबाट फरक छ त, जसले यसरी लेखे, “मेरो उपदेश र सन्देश घत लाग्दो र बुद्धिपूर्ण शब्दमा थिएन, तर पवित्र आत्माको र शक्तिको प्रदर्शनमा थियो, ताकि तिनीहरूको विश्वास मानिसको बुद्धिमा होइन, तर परमेश्वरको शक्तिमा आधारीत होस” (१कोरिन्थी २ः४–५) ।

More Differences

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रधेरै भिन्नताहरू

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील नमुना साधारणतया प्रेरितहरू र प्रचारकहरूको खोक्रोपना हो, किनभने प्रथम व्यक्ति त पास्टर नै हुन । एउटा प्रश्न ः के प्रचारक तथा पे्ररितहरूलाई तिनीहरूको प्रचार कार्यबाट हटाएर त्यो जिम्मेवारी वा काम पास्टरलाई दिनु मण्डली बद्धिको सबैभन्दा उत्तम उपाय हो त ७तिस@$

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील पास्टरले हप्ताको एकपटक आइतबारको सेवामा प्रचार गर्छन, जहाँ ख्रीष्टियनहरूलाई उद्धार नपाएका मानिसहरूलाई ल्याउनको लागि हौसला दिइन्छ । यसरी सामान्य रूपमा भन्नुपर्दा उद्धार नपाएकाहरूले हप्ताको एकपल्ट मात्र मण्डलीका सदस्यहरूबाट सु–समाचार सुन्न सक्छन । ती उद्धार नपाएका मानिसहरू मण्डलीमा आउन इच्छुक हुँदा मण्डलीका सदस्यहरूले तिनीहरूलाई निमन्त्रणा दिनु पर्दछ । जसले तिनीहरूलाई मण्डलीमा निमन्त्रणा दिन इच्छा गरिरहेका हुन्छन । बाइबलीय नमुनामा पे्ररितहरू र प्रचारकहरूले निरन्तर रूपमा सार्वजनिक तथा निजी ठाउँहरूमा सु–समाचार प्रचार गर्दछन र सबै विश्वासीहरूले तिनीहरूका साथीहरू र छिमेकीहरूलाई सु–समाचार बाँडचुँड गर्दछन । यी दुईवटा नमुनाहरूमा कुन चाँहिद्वारा उद्धार नपाएका मानिसहरूले सु–समाचार सुन्लान त ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील नमुनाले एउटा आनन्द दिने ठूलो भवनको माँग गर्छन , जसले गर्दा विश्वासीहरूले तिनीहरूका उद्धार नपाएका साथीहरूलाई निमन्त्रणा दिन लाजमा नपरून र तिनीहरूका साथीहरू पनि त्यहाँ जानलाई लाज मान्नु पर्ने छैन । यसले सँधै ठूलो रकमको माग गर्दछ । सु–समाचार ‘प्रचार’ गर्नुअगि स्वीकारयोग्य ठूलो भवनको निमार्ण गरिनुपर्छ । अमेरिकामा त्यो भवन एउटा असल स्थानमा हुनुपर्छ, हुनसके अति नै महङ्गो खालको ठाऊँमा हुनुपर्दछ । बिपरितार्थ बाइबलिय नमुनाअनुसार हो भने मण्डलीको निम्ति कुनै त्यस्तो बिशेष भवन, स्थान वा रूपैयाँ–पैसाको माग गर्दैन । सु–समाचार प्रचार गर्ने काम आइतबार विशेष भवनमा भेला हुने मानिसहरूको संख्यामा सिमित पारिन्दैन ।

Still More Differences

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअभैm अरु धेरै भिन्नताहरू छन

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रकेही ख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील मण्डलीहरूलाई बाइबलमा भएको मण्डलीको नमूनासँग दाँज्दा त्यहाँ अभैm धेरै भिन्नताहरू पाइन्छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रप्रेरितको पुस्तकमा प्रेरित प्रचारकहरूले मानिसहरूलाई पश्चाताप गर्न, प्रभु येशूमा विश्वास गर्न र तुरन्तै बप्तिष्मा लिन बोलाए । लूका १४ः२६–३३ र यूहन्ना ८ः३१–३२ मा बताएअनुसार मानिसहरूलाई तिनीहरूको जीवन परिवर्तनको साथै, ख्रीष्टको चेला बन्न र चेलापनको लागि आफ्नो जीवन अर्पण गर्नुपर्छ भन्ने प्रभु येशूले राख्नुभएको शर्त पूरा गर्न आशा राखिएको थियो । तिनीहरूले परमेश्वरको वचनमा रहेर, आफ्नो त्रूmस उठाएर र आफ्नो अधिकारमा भएको सबै धन–सम्पत्ति दिएर, परमेश्वरको अधिकारमा रहेको सम्पूर्ण कुराको नयाँ भण्डारे भएर परमेश्वरलाई औधी प्रेम गर्न थाले ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको–संवेदनशील मण्डलीहरूमा प्राय ः गरेर गरिने सु–समाचार प्रचार भिन्नै प्रकारको छ । पापीहरूलाई परमेश्वरले कति धेरै पे्रम गर्नुहुन्छ, कसरी तिनीहरूको आवश्यकता पूरा गर्नुहुन्छ र तिनीहरूले कसरी प्रभु येशूलाई मुक्तिदाताको रूपमा ग्रहण गरेर उद्धार पाउन सक्छन भनेर बताइन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमुक्तिको छोटो प्रार्थना गरिसकेपछि चेलाले चुकाउनु पर्ने मुल्यको बारेमा नबताइकन साँचो रूपमा तिनीहरूले उद्धार पाए भनी तिनीहरूलाई मुक्तिको निश्चयता दिइन्छ र बाइबल अध्ययनको कक्षामा भाग लिन बोलाइन्छ, जहाँ तिनीहरू ख्रीष्टमा बढन सक्छन । यदि तिनीहरूले यस्ता कक्षाहरूमा भाग लिने गरेमा (धेरैजना मण्डलीमा फर्केर आउँदैनन), तिनीहरूलाई प्राय ः गरेर व्यवस्थित रूपमा सिक्ने प्रकृयाद्वारा ख्रीष्टमा आज्ञाकारी बन्नुभन्दा बरू मण्डलीको बिशेष सिद्धान्तहरूको ज्ञान प्राप्त गर्न जोड दिइन्छ । यो चेलापनको योजनाको चरमबिन्दु विश्वासीले आफ्नो आम्दानीको दशांश मण्डलीमा निरन्तर रूपमा दिन थालेपछि पूरा हुन्छ (खास गरेर बन्धक र अबाइबलीय खेतालाहरूको तलब दिनको लागि, जुन डरलाग्दो व्यक्तिको हातमा जम्मा भएर परमेश्वरका अभिषिक्त जनलाई नभई ठग व्यक्तिहरूलाई सहायता गरिन्छ) र जब उसले साङ्गठनिक मण्डलीमा सहायता गर्ने भूमिका निभाउँछ, तब उसले सेवकाई गर्ने मौका पाएको छ भनी विश्वास गर्न प्रेरित गरिन्छ, जसको बारेमा धर्मशास्त्रमा कँही पनि उल्लेख गरिएको छैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि मानिसको राष्ट्रमा स्वेच्छाले सेनाको काम गर्ने मानिसहरू नपुगेको कारण तपाईंको राष्ट्रको सरकार एकदम चिन्तित भएर “नयाँ मानिसहरूको संवेदनशील” झुण्डहरू आपैm हुने निर्णय गरे भने के हुन्थ्यो होला ७तिस यदि तिनीहरू त्यस्तो झुण्डमा सहभागी भएमा प्रतिज्ञा गरिएको सम्भावित भर्नाको कल्पना गर्नुहोस , तिनीहरूबाट कुनै कुराको पनि आशा गर्न सकिने थिएन । तिनीहरूलाई तिरिएको चेक, तिनीहरूले नकमाएको र पाउनलाई योग्य नभएकाले सित्तैको उपहार स्वरूप हुने थियो । तिनीहरूलाई इच्छा लागेको बेला तिनीहरू बिहान जति बेला पनि उठन सक्थे । यदि तिनीहरूलाई इच्छा लागेमा तिनीहरूको परेड खेल्ने तालिमको अभ्यास गर्न सक्थे तर तिनीहरूले टी.भी. हेर्ने ऐच्छिक कुरा पनि त्यसको सट्टामा थियो । यदि युद्ध छेडियो भने, तिनीहरू युद्धमा सहभागी हुन जाने कि किनारातिर लाग्ने भन्ने कुरालाई पनि तिनीहरू छान्न सक्थे । यदि त्यसो हो भने ती सब कुराको परिणाम के हुने थियो होला ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसैन्य दर्जाहरू बढने थिए भन्ने कुरामा शंका त छैन ! तर सेना आफ्नो कामको लागि योग्य नभएकोले अब सेना फेरि कहिले सेना हुने थिएन । ख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील नमुना भएको मण्डलीहरूमा पनि ठीक यस्तै हुन्छ । तिनीहरूको आफ्नो स्तरलाई खसालेर आइतबार मानिसहरूको उपस्थिति धेरै संख्यामा भएकोले गर्दा प्रफुल्लित त हुन्छन तर तिनीहरूले चेलापन र आज्ञाकारीतालाई नष्ट गर्छन । आइतबारको दिन सु–समाचार प्रचार गर्ने र हप्ताको बीचमा गरिने सेवामा “चेला हुर्काउने” कोसिस गर्ने ती ख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील नमुना भएका मण्डलीहरूले यो कुरा पत्ता लगाएका छन, कि यदि तिनीहरूले मानिसहरूलाई हप्ताको बीचमा गरिने सेवाहरूमा प्रभु येशूका चेलाहरूमात्र स्वर्ग जानेछन भनेर बताएमा तिनीहरूको बीचमा समस्या उत्पन्न हुनेछ । त्यसपछि आइतबारको बिहानै तिनीहरूलाई भूmट बोलियो, कि भनेर मानिसहरूले महसुस गर्छन । यसरी यस्ता मण्डलीहरूले मानिसहरूलाई हप्ताको बीचमा गरिने सेवाहरूमा स्वर्गमा जान तयार भएको मानिसहरूको लागि चेलापन र आज्ञाकारीताको आवश्यकताभन्दा बरू ऐच्छिक रूपमा प्रस्तुत गरेर छल गर्दछन ।@%

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रम निश्चित रूपमा बुझ्दछु, कि केही साङ्गठनिक मण्डलीहरूले बाइबलिय नमुनाका पक्षहरूलाई समावेश गर्ने गर्दछन, जुन अरुहरूले समावेश गर्दैनन । बाइबलिय नमुना नै चेला बनाउन तथा चेला बनाउने मानिसहरू बृद्धि गर्नको लागि प्रभावकारी हुन्छ भन्ने कुरामा चाँहि त्यति ध्यान दिइन्दैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रआज किन बाइबलिय नमुनालाई पछयाइन्दैन ७तिस धेरै बहानाका सुचीहरू देखिन्छन , तर अन्तिममा विश्लेषण गरी हेर्दा, बाइबलिय नमुना पछयाइनुको कारण, परम्परा, अविश्वास र अनाज्ञाकारीता नै हो भन्ने देखिन्छ । बाइबलिय नमुना आजको हाम्रो संसारमा असम्भव कुरा हो भनेर धेरैले भन्ने गर्दछन । तर वास्तवमा बाइबलिय नमुनालाई आजको संसारमा धेरै ठाउँहरूमा पछयाइएको छ । उदाहरणको लागि, बिगत मध्य शताब्दीभरि चीनमा मण्डलीको आकस्मिक बृद्धि केवल विश्वासीहरूले बाइबलिय नमुनालाई पछ्याएको कारणले गर्दा भएको हो । के परमेश्वर चीनमा भन्दा अरु ठाउँमा भिन्नै हुनु हुन्छ त ७तिस

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयी सबै कुरा अमेरिकी पास्टरहरू, अमेरिकी मण्डली बृद्धि गर्ने तरिकाहरूदेखि होशियार हुनु पर्छ भन्नलाई हो, जुन कुरा संसारभरि नै लागु गरिएको छ । तिनीहरूले ख्रीष्टका चेलाहरू निर्माण गर्ने लक्ष्यलाई मण्डली बद्धिको बाइबलिय नमुनामा नै लागिरहेको भए पूरा गर्नलाई धेरै सफल भइसक्ने थिए ।

The Aftermath

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रदुष्परिणाम

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रआधुनिक मण्डली बृद्धिका धेरै सैद्धान्तिक शिक्षण पद्धतिहरू औषत पास्टरहरूलाई प्रभाव नपार्ने भएका छन भन्ने कुरा मैले अवलोकन गर्दा पाएको छु । धेरै पास्टरहरूले सयजनाभन्दा कम मानिसहरू भएका बगालको हेरचाह गर्ने गर्दछन । यी पास्टरहरूमध्ये धेरै जसोले मण्डली बृद्धिको काम नलाग्ने उपायहरू गरिसकेपछि वा तिनीहरूको आफ्नै गल्तीले नभए तापनि हतोत्साहित हुनुपरेको छ वा असफल भएका छन । पास्टरहरूसित तिनीहरूका मण्डलीहरूको बृद्धिलाई सिमित पारिदिने धेरै तरिकाहरू छन भनेर कसैले पनि मानिलिएको देखिन्दैन । अब हामी तिनीहरूमध्ये केहीलाई बिचार गरौं ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपहिलो र अति नै महत्वपूर्ण कुरा चाँहि मण्डली बृद्धि स्थानीय जनघनत्वको आकारद्वारा सिमित भएको हुन्छ । यो स्पष्ट छ, कि धेरै जसो ठूला साङ्गठनिक मण्डलीहरू ठूला महानगरिय क्षेत्रहरूमा स्थापित गरिएका हुन्छन । त्यहाँ लाखौं मानिसहरू भएकाले, त्यहाँबाट तिनीहरूले आफ्नो मण्डलीका सदस्यहरू ल्याउँदछन । यदि संख्या नै साँचो सफलताको संकल्प हो भने, मण्डली आकारद्वारा होइन, तर स्थानिय जनघनत्वको प्रतिशतबाट जाँचिएको हुनु पर्दछ । त्यसको आधारमा, दशजना मानिसहरू भएका केही मण्डलीहरू दश हजार मानिसहरू भएका अरु मण्डलीहरूभन्दा बढी सफल हुन्छन । पचासजना मानिसहरू भएको गाउँमा दशजना मानिसहरू भएको मण्डली छ भने पाँच लाख मानिसहरू भएको शहरमा दश हजारजना मानिसहरू भएको मण्डलीभन्दा त्यो गाउँको मण्डली झन बढी सफल भएको मानिन्छ । (तरै पनि ती दशजना मानिसहरू भएका मण्डलीका पास्टरहरूलाई कहिले पनि मण्डली बृद्धिको सम्मेलनमा बोल्न लगाइन्दैन) ।

A Second Limiting Factor to Church Growth

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली बृद्धिलाई सिमित पार्ने दोस्रो कारक

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डलीलाई सिमित पार्ने दोस्रो कारण हो निश्चित क्षेत्रमा भएका मण्डलीहरूले प्रभुलाई ग्रहण गरेका मानिसहरूलाई वचनले भिजाउने कार्यको बिभितताले गर्दाखेरि हो । कुनै निश्चित समयमा, कुनै कुनै क्षेत्रहरूमा मात्रै मानिसहरूको हृदय सु–समाचार सुन्नको लागि खुल्ला भएको हुन्छ । एकपल्ट ती ग्रहणयोग्य मानिसहरूकहाँ सु–समाचार पुगिसकेको हुन्छ तर पहिले नै मण्डली जाने मानिसहरू त्यस ठाउँमा गएर संगति सुरु नगरून्जेलसम्म त्यहाँ मण्डली बृद्धि हुँदैन । (त्यसरी नै धेरैजसो ठूल्ठूला मण्डलीहरू बृद्धि भएका छन — अरु मण्डलीहरूका क्षेत्रहरूभित्र खर्च गरेर) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रवास्तवमा, हरेक ख्रीष्टियनले एकैपल्टमा सु–समाचार ग्रहण गरेको हुँदैन तर उसले पवित्र आत्माको प्रवाहको नियन्त्रनमा सु–समाचारलाई ग्रहण गर्दछ । त्यसरी नै सुरुमै सु–समाचार ग्रहण गर्न नचाहनेहरूले पछि गएर सु–समाचार ग्रहण गर्न सम्भव छ । जब तिनीहरूले ग्रहण गर्दछन , तब मण्डली बृद्धि हुन सक्छ । जब सु–समाचार ग्रहण नगर्ने मानिसहरूले ग्रहण गर्न थाल्दछन तब हामीले भन्दै आएको “जागृति” भन्ने कुरो त्यहाँ हुन्छ । जे भए तापनि, हामीले बिर्सनु चाँहि हुँदैन, कि एकजनाले मात्रै पनि सु–समाचार ग्रहण ग¥यो भने, त्यो पनि जागृति नै हो । हरेक ठूला जागृतिहरू त्यही एकजना ग्रहण गर्नेहरूबाट नै सुरु हुन्छ । त्यसैले पास्टर, सानो शुरुवातको दिनलाई अवहेलना नगर्नुहोस ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रप्रभु येशूले आफ्ना चेलाहरूलाई शहरहरू हुँदो सु–समाचार प्रचार गर्न पठाउनु भयो, जहाँ मानिसहरू सम्भवत सु–समाचारलाई ग्रहण नगर्ने खालका थिए र त्यहाँ कुनै एउटा व्यक्तिले पनि पश्चाताप गर्ने छैन भनेर उहाँलाई राम्रोसित थाहा थियो (हेर्नुहोस , लूका ९ः५) । तरै पनि प्रभु येशूले त्यहाँ सु–समाचार प्रचार गर्न तिनीहरूलाई पठाउनु भयो । के ती चेलाहरू असफल भए त ७तिस अहँ, भएनन , तिनीहरूले मानिसहरूलाई परिवर्तन गर्न नसके तापनि (मण्डली बृद्धि नभए तापनि) तिनीहरू सफल भएका थिए, किनभने तिनीहरूले प्रभु येशूको आज्ञा पालन गरे ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रत्यसै गरेर, प्रभु येशूले अझै पनि पास्टरहरूलाई गाऊँहरू, शहरहरू र उपनगरहरूतिर पठाउनु हुन्छ, जहाँ मानिसहरूको सानो प्रतिशतले मात्र सु–समाचारलाई ग्रहण गर्नेछ भन्ने कुरा उहाँले जान्नु हुन्छ । आफ्नो सानो मण्डलीमा विश्वासयोग्य भएर सेवा गर्ने ती पास्टरहरू अरु केही मण्डली बृद्धि गर्न एकदम जान्ने मानिसहरूको दृष्टिमा असफल देखिए तापनि परमेश्वरको दृष्टिमा सफल हुन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रपरमेश्वरको महान कृपा र उहाँका मानिसहरूको अन्तरबिन्ति प्रार्थनाको कारण उहाँले सु–समाचार ग्रहण गर्न नचाहने मानिसहरूलाई ग्रहण गर्न चाहने बनाउनको लागि सहायता गरिरहनुभएको छ भन्ने तथ्यद्वारा हरेक क्षेत्रका सबै पास्टरहरू उत्साहित पनि भएको हुनु पर्छ । उहाँले उद्धार नपाएका मानिसहरूलाई तिनीहरूका विवेक, उहाँको सृष्टि, परिस्थितिहरू, उहाँको अस्थायी न्यायहरू, उहाँको मण्डलीका जीवित साक्षीहरू, सु–समाचार प्रचार र पवित्र आत्माले कायल पार्ने कुरालाई प्रयोग गरेर भए पनि प्रभाव पारेरै छोडनुहुन्छ । त्यसैले पास्टर साहसिलो हुनुहोस । आज्ञाकारी भई रहनुहोस , प्रार्थना गरिरहनुहोस र प्रचार गरिरहनुहोस । ठूलो धक्काको जागृति आउनअगि जागृतिको ठूलो खाँचोको महसुस पहिले भएको हुनु पर्छ । अनि त्यहाँ सँधै जागृतिको सपना बोकेर कोही बसिरहेको छ । सपना देखिरहनुहोस !

A Third Limiting Factor to Church Growth

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली बृद्धिलाई सिमित पार्ने तेस्रो कारक

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रव्यक्तिगत मण्डलीहरूको बृद्धिमा सिमित पार्ने तेस्रो कारक चाँहि पास्टरको दक्षता नै हो । धेरै पास्टरहरूसित ठूलो मण्डलीलाई निरीक्षण गर्ने आवश्यक खुबी नै हुँदैन र यो तिनीहरूको आफ्नै गल्ती पनि होइन । तिनीहरू साङ्गठनिक प्रशासनिक रूपमा वा प्रचार गर्ने÷शिक्षा दिने काममा ठूलो मण्डलीको लागि आवश्यक हुने प्रकारको क्षमतामा सामान्यतया त्यति राम्रो बरदानहरू पाएका हुँदैनन । स्पष्ट रूपमा भन्नु पर्दा, ती पास्टरहरूले ठूलो मण्डलीमा पास्टरको काम गर्ने परमेश्वरबाट बोलावट पाएका छैनन र तिनीहरू ठीक्कको साङ्गठनिक मण्डलीमा वा कुनै पनि घरेलु मण्डलीमा गलत तरिकाले पास्टर हुन खोजिरहेका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमैले हालसालै अमेरिकाको एउटा ठूलो मण्डलीका प्रमुख पास्टरहरूले लेख्नुभएको अगुवापन विषयको सु–प्रसिद्ध पुस्तक पढेको छु । मैले पृष्ठहरू पढदै जाँदा आधुनिक पास्टरहरूको लागि उहाँले दिनुभएको अनुभवयुक्त सुझावहरू ती पृष्ठहरूमा भरिएको पाएँ, मैले अस्वीकार गर्नु पर्ने प्रतिक्रिया यस्तो छ ः “उहाँले हामीलाई पास्टर कसरी बन्ने भनेर भनिरहनुभएको छैन—उहाँले हामीलाई कसरी ठूलो व्यापारिक केन्द्रको मुख्य हाकिम बन्ने भनेर भनिरहनुभएको छ ।” अनि अमेरिकी साङ्गठनिक मण्डलीका प्रमुख पाष्टरको लागि अर्को कुनै बिकल्प छैन । तिनलाई सहायता गर्ने सहकर्मीहरूको ठूलो झुण्ड चाहिन्छ र ती कर्मचारीहरूलाई ब्यवस्था गर्नु भनेको पूर्ण समय दिएर काम गर्नु हो । मैले पढेको त्यस पुस्तकको लेखक ठूलो असम्प्रदायिक व्यापारिक केन्द्रका मुख्य हाकिम हुने प्रकारको हुनु हुँदो रहेछ । (वास्तवमा उहाँको पुस्तकमा उहाँले प्रायः गरेर ठूला–ठूला ब्यापारिक प्रबन्धक परामर्शदाताहरूका सुझावहरूलाई पास्टरहरू सम्बन्धी शिक्षा लिन चाहने पास्टर पाठकहरूलाई सुझाव दिनको लागि उद्धृत गर्नुभएको थियो) तर उहाँका पाठकवर्गहरूदेखि बाहेक धेरैमा उहाँको जस्तो अगुवापन तथा प्रबन्धकको दक्षता हुँदैन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रत्यसै पुस्तकमा, लेखकले धेरै अवसरहरूमा उहाँले ठूलो मण्डली निर्माण गर्दा उहाँको धेरैजसो गम्भीर भूल र त्रुटिहरूले गर्दा आफ्नो परिवार र सेवकाइको उहाँको भविष्यसमेत कसरी झण्डै गुमाउनु प¥यो भन्ने जस्ता कुराहरूलाई पनि निष्कपट रूपमा प्रस्तुत गर्नुभएको छ । परमेश्वरको अनुग्रहले उहाँ टिक्नुभयो । यद्यपि उहाँका ती अनुभवहरूले मलाई धेरै उदाहरणहरूको सम्झना गराउँदछन । जब अरु साङ्गठनिक मण्डलीका पास्टरहरू त्यस्तै प्रकारको अवस्थाबाट भएर त्यस्तै खाले गल्तीहरू गर्दै सम्पूर्ण तवरले मण्डली लथालिङ्ग भएको कष्टबाट भएर गुज्रिरहनुपरेको छ । कतिले आपैmलाई तिनीहरूको मण्डलीहरूमै समर्पित भएर आफ्ना नानीहरू हराएका छन वा तिनीहरूको वैवाहिक जीवन नष्ट भएका छन । केही मानिसहरूलाई अङ्गभङ्ग भई कष्ट भोगेको वा सेवकाइकै सिलसिलामा जलनमा तडपिनु परेको छ । अन्तिममा गएर अरु कतिले चाँहि आफ्नो सेवकाइलाई माया गरेरै छाडिदिन्छन । अरु धेरै टिकिरहेका छन भनेर सजिलै भन्न मात्र सकिन्छ । तिनीहरू निरन्तर रूपमा तिनीहरूको उच्च मानव बलिदानले यसलाई मान्यता दिएको छ कि छैन भनेर डराउँदै अलिक चिन्तित भएर आफ्नो जीवन बिताइरहेका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमैले त्यो पुस्तक पढदै गर्दा निरन्तररूपमा मलाई सुरुको मण्डलीको बृद्धिले मेरो मनमा फेरि घचघच्याउने काम ग¥यो, जहाँ आधुनिक साङ्गठनिक मण्डलीहरूको कुनै दृश्य थिएन, पच्चीसजना मानिसहरू भएको झुण्डभन्दा ठूलो कुनै पनि झुण्डको लागि कुनै पनि पास्टरले जिम्मेवारी पाएको थिएन । योभन्दा अगाडिको अध्यायमा मैले उल्लेख गरेभैmँ, धेरै पास्टरहरू जसले तिनीहरूको मण्डली धेरै सानो छ भनेर सोच्ँदछन , तिनीहरूले तिनीहरूको सेवकाई धर्मशास्त्रसम्मत छ भनेर पुन ः बिचार गर्नु पर्दछ । यदि तिनीहरूसँग पचासजना मानिसहरू छन भने, वास्तवमा तिनीहरूको मण्डली अति ठूलो भयो । यदि त्यहाँभित्र सक्षम अगुवापन छ भने, तिनीहरूले प्रार्थनासहित तीनवटा घरेलु मण्डलीहरूमा त्यसलाई बिभाजन गर्न सक्छन र तिनीहरूले आफ्नो मण्डली भवन बेचेर चेलाहरू बनाउने र परमेश्वरको तरिकामा परमेश्वरको राज्य निर्माण गर्ने काममा लगाउन सक्छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि यो कुरा तिनीहरूलाई अतिवादी जस्तो लाग्छ भने, तिनीहरूले कम्तीमा पनि भविष्यका अगुवाहरूलाई चेला बनाउन सुरु गर्न सक्छन , अर्थात सानो झुण्डहरू सुरु गर्न सक्छन वा यदि तिनीहरूसँग पहिलेबाटै केही साना झुण्डहरू छन भने पनि तिनीहरूले ती झुण्डहरूलाई स्वतन्त्र घरेलु मण्डलीहरूको रूपमा के हुन्छ भनेर हेर्नलाई स्वतन्त्र रूपमा छोडिदिन सक्छन ।

Another Modern Church-Growth Technique

c? cfw’lgs d08nL a[l4sf k|0ffnLx¿

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रख्रीष्टलाई खोज्नेहरूको संवेदनशील मण्डली नमुनाको छेऊमा मण्डली बृद्धिको लागि आज मूलभूतरूपमा बिकसित गरिएका अरु पनि प्रणालीहरू अबाइबलिय र “आत्मिक युद्ध” को ७नतसेणी मुनी झर्दछन । तिनीहरू “किल्लाहरू भत्काउने”, “आत्मिक युद्ध” तथा “आत्मिक मानचित्र” जस्ता नामहरू प्रयोग गरेर प्रख्यात भएका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअब आउने अघिल्लो अध्यायमा हामी आत्मिक युद्धसम्बन्धी यी केही अभ्यासहरूको बारेमा बिचार गर्नेछौं । छोटकरीमा, हामीलाई अचम्भ लाग्नसक्छ, कि प्रेरितहरूलाई थाहा नभएका यस्ता प्रकारका अभ्यासहरू किन आज मण्डली बृद्धिको लागि अतिनै आवश्यक छ भनेर बिचार गरिन्छ ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रमण्डली बृद्धिका धेरै नयाँ कारणहरूमा केही पास्टरहरूको अनुभवहरूको परिणाम पनि पर्दछन । जसले भन्दछ, “मैले यो गरें, त्यो गरें र मेरो मण्डली बृद्धि भयो । त्यसैले यदि तपाईंले पनि त्यसै गर्नुभयो भने, तपाईंको मण्डली पनि बृद्धि हुनेछ ।” सत्य कुरा चाँहि के हो भने, तिनीहरूको मण्डलीहरूको बृद्धि र तिनीहरूले गरें भनेर भनेको कामको बीचमा कुनै सम्बन्ध नै छैन, यद्यपि तिनीहरूले अर्कै कुरा सोचेको हुन्छ । अरु पास्टरहरूले यस प्रकारको शिक्षालाई अनुकरण गरेर, तिनीहरूले सिकाएझैं गर्दाखेरि तिनीहरूको मण्डली कति पनि नबढेको प्रमाणहरू बारम्बार दोहोरिएका छन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रएउटा बृद्धि भएको मण्डलीको पास्टरले यसो भनिएको सुनिएला, “हाम्रो शहरमा हामीले जब शैतानलाई हपारेर गाली गर्न थाल्यौं, तब हाम्रो मण्डलीमा जागृति आयो । त्यसैले, यदि तपाईंको मण्डलीमा पनि जागृति आएको तपाईं चाहनु हुुन्छ भने, तपाईंले पनि शैतानलाई हपारेर गाली गर्नु पर्दछ ।”

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रतर मण्डली इतिहासको बिगत २००० बर्षसम्म त्यत्रो धेरै जागृतिहरू संसारभरि नै आए, त्यहाँ किन शहरहरूमा शैतानलाई हपारेर एकजनाले पनि गाली गर्नु परेन ७तिस यसले यो देखाउँछ, कि त्यो पास्टरले शैतानलाई हपारेर गाली ग¥यो भने जागृति आउँछ भन्ने सोँचेको भए तापनि तिनले त्यो गर्नुमा गल्ती गरेका थिए । वास्तवमा तिनको शहरका मानिसहरूले सायद मण्डलीको एकताको प्रार्थनाको परिणामस्वरूप सु–समाचारलाई ग्रहण गर्न सुरु गरेका थिए र तिनीहरूले सु–समाचार ग्रहण गर्ने समयमै पास्टरले त्यहाँ गएर सु–समाचार प्रचार गरेका थिए होलान । धेरै जसो मण्डलीको बृद्धि ठीक ठाउँमा, ठीक समयमा भएको परिणाम स्वरूप हुने गर्दछ । (अनि पवित्र आत्माले हामीलाई ठीक ठाउँमा ठीक समयमा हुनको लागि सहायता गर्नु हुन्छ) ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयदि कुनै पास्टरको मण्डलीको शहरमा शैतानलाई हपारेर गाली गरेको कारण जागृति ल्याइएको हो भने, किन केही समयपछि जागृति बिस्तारै सेलाउँदै गएर अन्तिममा सँधैको जस्तो भएको छ त ७तिस शैतानलाई हपारेर गाली गर्नु नै मुख्य कुरा हो भने, हामी पनि शैतानलाई हपारेर कराइरहँदा शहरमा भएको प्रत्येकजना आएर ख्रीष्टलाई ग्रहण गर्नेछन भन्ने कारण बन्दछ । तर तिनीहरू कोही पनि आउँदैनन ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रसामान्यरूपमा जब हामी सानो बिचार गर्छौैं, तब सत्य कुरा स्पष्ट हुन्छ । मण्डली बृद्धिका बाइबलिय कारणहरू केवल प्रार्थना, प्रचार, शिक्षा, चेला बनाउने कार्य, पवित्र आत्माको सहायता र यस्तै अरुहरू हुन । अनि यी बाइबलिय कारणहरूले मण्डली बृद्धिमा बाजी दिँदैनन भने पनि, परमेश्वरले मानिसहरूलाई नैतिक रूपमा स्वतन्त्रता दिनुभएको छ । पश्चाताप गर्ने कि नगर्ने भन्ने कुरा तिनीहरूले छान्न सक्छन । प्रभु येशू पनि कुनै शहरहरूमा जानुहुँदा कुनै–कुनै समयहरूमा ती शहरहरूमा मानिसहरूले पश्चाताप नगरेकाले मण्डली बृद्धिमा उहाँ असफल हुनु भयो भनेर भन्न सकिएला ।

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रयी सबै कुरा मण्डली निर्माण गर्ने कामको लागि बाइबलिय तरिकाले हामीले अभ्यास गर्नु आवश्यक छ भन्नु मात्र हो । अरु जे सुकै भए तापनि त्यो समयको बर्बादी हो । काठ, घाँस वा पराल प्रयोग गरेर बनाइएका ती कुराहरू एक दिन आगोमा जलेर नष्ट हुँदैछन र इनाम पाउने छैनन । (हेर्नुहोस–१कोरिन्थी ३ः१२–१५)

कतथभि.ूायलत(ाबmष्थिस् एचभभतष्सूश्रअन्तमा, लक्ष्य संख्यात्मक बृद्धिमा होइन तर चेला बनाउने काममा हुनुपर्छ । यदि हामीले चेला बनाउँदा मण्डली बृद्धि हुन्छ भने, परमेश्वरलाई प्रशंसा होस !

 


@# यहाँ अर्को घरेलु मण्डलीको नमूनाको मौका छ – पास्टरहरू गलत कारणहरूले गर्दा ठूलो विश्वासीहरू भएको मण्डली निर्माण गर्न प्रयत्न गरिरहेका छैनन, किनभने घरको आकारद्वारा मण्डलीको विश्वासीहरूको समूहको आकार सिमित पारिएको हुन्छ ।

@$ धेरै कारणहरूले आज धेरै प्रचारकहरू, शिक्षकहरू, अगमवक्ताहरू र प्रेरितहरूले मण्डलीहरूको हेरचाह गरिरहेका छन । परमेश्वरले दिनुभएका धेरै सेवकाइहरूलाई ठीक स्थान दिइएको छैन वा बैधानिक मण्डलीको ढाँचाभित्र तिनीहरूलाई कुनै पनि स्थान दिइएको हुँदैन र त्यसैले गर्दा अपाष्तरिय सेवकहरूले बाइबलिय ढाँचाभित्र भएका विश्वासीहरूको ठूलो मण्डलीको महान आशिषलाई लुटदै मण्डलीको हेरबिचार गर्ने कार्यको अन्त गरी दिन्छन । हरेकले आफ्नो साँचो बोलावटबिना नै एउटा बैधानिक मण्डलीको रूपमा भवनलाई आफ्नै राज्य निर्माण गर्नको लागि लिइएको जस्तो देखिन्छ । किनभने पास्टरहरूलाई, “तिनीहरूका मानिसहरूमाथि”, र दशांशमाथि अधिकार हुन्छ र ती सबै भवन निर्माण गर्न र भवनको स्याहार संहार गर्नको लागि जान्छन । अनि अपाष्तरिय सेवकहरू मण्डली हेरचाह गर्ने सेवकाइको निम्ति बोलाइएका हुन्छन तर तिनीहरू आर्थिक सहायता पाउन मात्र जान्छन ।

@% सम्झनुहोस , कि लूका १४ः२६–३३ प्रभु येशूले साँचो चेला हुनको लागि माँग गर्नुभएको कुरा पहिले नै विश्वासीहरू भइसकेको मानिसहरूलाई थिएन । यो त उहाँले तिनीहरूलाई तिनीहरूको आत्मिक यात्राको दोस्रो कदमको रूपमा प्रस्ताव राख्नुभएको थियो । बरू, उहाँले यो कुरा भीडँहरूसँग बोलिरहनुभएको थियो । प्रभु येशूको चेला हुनु उहाँले राख्नुभएको प्रस्तावको पहिलो कदम मात्र थियो, जुन चाँहि मुक्तिको कदमभन्दा कम छैन । यो कुरा नयाँ मानिसहरूको संवेदनशील मण्डलीहरूमा सिकाइएको कुराको ठीक बिपरित छ ।

Gukura kw’Itorero (Church Growth)

Igice cya Gatanu (Chapter Five)

None rero uri pastori kandi urifuza ko itorero ryawe rikura. Icyo ni icyifuzo rusange mu bapastori. Ariko se kubera iki ushaka ko itorero ryawe rikura? Uvugishije ukuri impamvu nyayo iri mu mutima wawe ni iyihe?

Mbese urashaka ko itorero ryawe rikura kugira ngo wumve ko wageze ku ntego? Urashaka kubahwa se ukumva ufite ijambo?Mbese urushaka kugira ububasha ku bantu? Urumva se ari bwo buryo washyikira ubutunzi?Izo zose ni impamvu zipfuye zo gushaka ko itorero ryawe rikura.

Niba ushaka ko itorero ryawe rikura kugira ngo Imana ihabwe icyubahiro uko ubugingo bw’abantu benshi bugenda buhindurwa n’Umwuka Wera, iyo rero ahubwo ni yo mpamvu nyayo yo kwifuza gukura kw’itorero ryawe.

Ariko kandi birashoboka ko twakwibeshya, tukibwira ko dusunitswe n’impamvu nziza kandi mu by’ukuri ari ukwishakira inyungu zacu bidukoresha.

Twamenya dute impamvu nyazo zidusunika?Twamenya dute niba koko dushaka kubaka ubwami bw’Imana cyangwa niba ari ubwami bwacu bwite dushaka kwiyubakira?

Uburyo bumwe ni ugusuzuma uko twakira mu mitima yacu gutera imbere kw’abandi bapastori. Niba twibwira ko duhagurukijwe n’impamvu nziza, tukumva rwose ko icyo duharanira ari ubwami bw’Imana n’uko itorero ryayo rikura, nyamara tukisangana ishyari mu mitima yacu igihe twumvise ko amatorero yandi yateye imbere, ibyo bigaragaza ko impamvu zituma twifuza gukura kw’itorero ryacu zidatunganye. Byerekana ko mu by’ukuri ikidushishikaje atari ugukura kw’itorero ry’Imana ahubwo ko ari ugukura kw’itorero ryacu. Ibyo se biterwa n’iki?Ni ukubera ko impamvu zidusunika zitaba ari izera rwose, niba atari n’ijana ku ijana nibura haba harimo igice kidatunganye kirimo kwikunda no kwishakira inyungu.

Dushobora na none kumenya impamvu zidusunika izo ari zo mu gusuzuma uko tubyifatamo mu mitima yacu igihe twumvise ko hari itorero rishya ryatangiye mu gace dutuyemo. Iyo twumvise bitubujije umutekano, icyo ni ikimenyetso cy’uko ikiduhangayitse ari ubwami bwacu aho kuba ubwami bw’Imana.

N’abapastori b’amatorero manini bashobora kwisuzuma bakoresheje ubu buryo. Abapastori nk’abo bashobora no kwibaza ibibazo bati, “Mbese njya ntekereza kuba natangiza andi matorero, nkaba narekura abantu b’ingirakamaro mu itorero ryanjye ngo bajye gutangiza ayo matorero, ku buryo bishobora gutera icyuho mu itorero rikagabanuka cyane?” Umupastori urwanya cyane bene icyo gitekerezo ashobora kuba arimo kwiyubakira itorero rye ku bw’icyubahiro cye bwite. (Ku rundi ruhande, umupastori w’itorero rinini ashobora gutangiza amatorero mashya ku bw’icyubahiro cye, kugira ngo gusa ashobore kwirata umubare w’amatorero yabyawe n’itorero rye.) Ikindi kibazo ashobora kwibaza ni nk’iki, “Mbese negerana n’abapastori b’amatorero mato cyangwa nabigije kure yanjye, numva ko mbarenze?” Cyangwa, “Mbese nakwemera gushumba itorero ryo mu rugo ry’abantu hagati ya cumi na babiri na makumyabiri, cyangwa ibyo byangora cyane nkumva binteye isoni?”[1]

Ibyo Gukura kw’Itorero

(The Church Growth Movement)

Mu nzu zigurishirizwamo ibitabo bya gikristo muri Amerika na Kanada, kenshi usanga hari ibihande byihariwe n’ibitabo bivuga ku gukura kw’itorero. Ibyo bitabo n’ibitekerezo bibikubiyemo byakwiriye hirya no hino mu isi.Abapastori bafite inzara yo kwiga ukuntu bakongera umubare w’abantu mu matorero yabo, nuko akenshi bakihutira kwakira inama zitanzwe n’abapastori b’amatorero rutūra(mega-church pastors) b’abanyamerika bagaragara ko bageze ku ntego bitewe n’ubunini bw’insengero zabo hamwe n’umubare w’abantu baza guterana ku cyumweru.

Nyamara abantu bisumbuyeho gato kugira ubushishozi, basanga ubwinshi bw’abaterana n’ubunini bw’urusengero atari byo bimenyetso byerekana urwego rwo guhindura abantu abigishwa.Amatorero amwe yo muri Amerika yakuze biturutse ku nyigisho ziteye isoni zigoreka ukuri kwa Bibiliya. Navuganye n’abapastori hirya no hino mu isi bababajwe no kumenya ko ibihumbi n’ibihumbi by’abapastori b’abanyamerika bizera kandi bakigisha ko iyo umuntu akijijwe biba birangiye adashobora kuzanyagwa agakiza ke, kabone n’ubwo yaba yizera ibintu bimeze bite cyangwa afite imyifatire imeze ite. Kandi abapastori benshi b’abanyamerika babwiriza ubutumwa bufunguye(nk’amata bashyizemo amazi) buvuga agakiza k’ubuntu kandi katavunanye, butuma abantu bibwira ko bashobora kuragwa ijuru batarinze gutunganya ingeso zabo. Undi mubare munini gato kurutaho ni uw’abapastori babwiriza ubutumwa bwo gukira, umuntu akagira amafaranga menshi, bagakongeza ingeso y’ubugugu abantu usanga gusenga kwabo cyangwa kubaha Imana kwabo ari uburyo bwo kwigwizaho imitungo yo babika hano mu isi. Abo ni abapastori bafite ubuhanga bwo gukuza itorero budakwiye rwose kwiganwa.

Ibyo bitabo bivuga ku gukura kw’itorero nanjye narabisomye ariko bintera urujijo. Ibyinshi birimo inama n’uburyo bw’imikorere umuntu yavuga ko ari ubwa Bibiliya, bigatuma umuntu yabisoma.Nyamara hafi ya byose bishingira ku myaka 1700 itorero-dini rimaze, aho gushingira ku rugero rw’itorero nk’uko Bibiliya irivuga. Bityo rero icyibandwaho cyane si ukubaka umubiri wa Kristo mu kugwiza abigishwa n’abahindura abandi abigishwa, ahubwo ni ukubaka amatorero-dini y’abantu ku giti cyabo akomeza gukenera iteka inyubako zirushijeho kuba nini, abakozi barushijeho kuba inzobere na za gahunda z’ubuhanga bwinshi, kandi ayo matorero-dini akagira imiterere nk’iy’ishyirahamwe/sosiyete y’ubucuruzi aho kuba umuryango.

Bumwe mu buryo bwo gukuza itorero bukoreshwa muri iki gihe busa n’ubuvuga ko, kugira ngo umuntu yongere umubare w’abantu gusa, amateraniro y’itorero agomba kugira ukuntu aryoshywa ku buryo bwakurura abantu badashaka gukurikira Yesu. Ubwo buryo bukavuga ko inyigisho/ikibwiriza kigomba kuba kigufi kandi hakaba harimo amagambo avuga ibintu byiza gusa, gusenga ariko abantu batagaragaza amarangamutima yabo, kutavuga na rimwe iby’amafaranga, n’ibindi.Ibi ntabwo bituma habaho guhindura abantu abigishwa biyanze kandi bumvira amategeko ya Kristo yose. Ahubwo icyo bibyara ni abantu bitwa ko ari abakristo ariko udashobora gutandukanya n’ab’isi kandi bari mu nzira ngari igana irimbukiro. Ubu ntabwo ari uburyo bw’Imana mu kwigarurira isi ahubwo ni uburyo bwa Satani mu kwigarurira itorero. Ntabwo ari “ugukura kw’itorero” ahubwo ni “ugukura kw’isi.”

Uburyo bwo Kwita ku Binezeza Abantu

(The Seeker-Sensitive Model)

Uburyo bw’abanyamerika bwo gukuza itorero bwamamaye ni ubwitwa “seeker-sensitive”(kumenya ibyo abaje guterana bishimira cyangwa ibyo banga).Muri ubu buryo, amateraniro yo ku cyumweru mu gitondo aba yateguwe mu buryo (1) abakristo bumva bisanzuye mu gutumira incuti zabo zidakijijwe, kandi (2) ku buryo abantu badakijijwe babwirwa ubutumwa mu magambo atabakomerekeje bashobora kwakira kandi bakayasobanukirwa.Amateraniro yo mu mibyizi n’amatsinda mato bigaharirwa inyigisho z’abakijijwe.

Hakoreshejwe ubu buryo, amatorero amwe yarakuze aba manini cyane. Mu matorero-dini yo muri Amerika, ayo ni yo afite ubushobozi bwinshi bwo kuba yabwiriza abantu ubutumwa bwiza akanabahindura abigishwa, baramutse babaye mu matsinda mato bose (akenshi ntibayajyamo) bakayatorezwamo kuba abigishwa, kandi ubutumwa bwiza buramutse bubwirijwe butagoretswe (buragorekwa iteka iyo intego ari ukugira ngo hatagira ubabara kuko ubutumwa bwiza nyabwo bukomeretsa ubwibone bwa kamere muntu). Nibura ariko aya matorero agendera ku kwifuza kw’imitima y’abaje guterana yashyizeho ingamba zo kubwiriza abadakijijwe, icyo ni ikintu amatorero-dini menshi atagira.

Ariko se iyo mikorere yo gushaka kugendera ku marangamutima y’abantu ihurira he n’uburyo bwa Bibiliya bwo gukura kw’itorero?

Mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa, intumwa n’ababwirizabutumwa bahamagawe n’Imana babwirizaga ubutumwa mu materaniro y’abantu benshi no mu Ngo, ibitangaza n’ibimenyetso bikagendana na bo kandi bigakora ku mitima y’abatizera. Abihanaga bakizera Umwami Yesu bashishikariraga inyigisho z’intumwa, iteka bagateranira mu Ngo ari na ho bigiraga Ijambo ry’Imana, bakahitoreza gukoresha impano z’Umwuka, bakizihiza Ifunguro Ryera, bagasengera hamwe, n’ibindi, byose bigakorerwa munsi y’ubuyobozi bw’abakuru b’itorero/abashumba/abepisikopi. Abigisha n’abahanuzi bahamagawe n’Imana bazengurukaga amatorero. Buri mukristo wese yabwiraga incuti ze n’abaturanyi be ubutumwa bwiza.Nta nsengero zubakwaga ngo bidindize gukura kw’itorero kandi ngo bisahure umutungo w’ubwami bw’Imana wagakoreshejwe mu gukwiza ubutumwa bwiza no guhindura abantu abigishwa.Abakozi b’Imana batorezwaga vuba mu murimo nyirizina aho kubanza koherezwa mu maseminari n’amashuri ya Bibiliya. Ibi byose byatumaga itorero rikura cyane kandi mu gihe gito, kugeza ubwo abantu bose bafite imitima yiteguriye kwakira ubutumwa bwiza bo mu karere runaka bagereweho.

Tugereranije imikorere rero, ya yindi igendera ku bishimisha abantu ubusanzwe nta bimenyetso n’ibitangaza biyibamwo,bityo ikaba ibuzemo ubushobozi bw’Imana bukurura abantu kandi bukabemeza.Igendera cyane ku buryo busanzwe bwo kwamamaza no guhamagarira abantu kuza mu nzu runaka ngo baze bumve ubutumwa. Kuba intyoza n’ubuhanga mu kuvuga by’umuvugabutumwa n’ubushobozi bwe bwo kwemeza abantu ibyo ababwira ni bwo buryo bw’ibanze bukoreshwa.Bitandukanye cyane n’ibya Pawulo yandika ati, “N’ibyo navugaga nkabwiriza ntibyari amagambo y’ubwenge yo kwemeza abantu, ahubwo byari ibigaragaza Umwuka n’imbaraga, kugira ngo kwizera kwanyu kudahagararira ku bwenge bw’abantu, ahubwo mu mbaraga z’Imana” (1 Cor. 2:4-5).

Andi Matandukaniro

(More Differences)

Ayo madini akoresha ubwo buryo bugendera ku marangamutima y’abantu ntagira intumwa n’ababwirizabutumwa, kuko uw’ingenzi uba akenewe ni pastori. Ikibazo: Mbese kwambura intumwa n’abavugabutumwa umurimo wabo w’ivugabutumwa ukawuha abapastori ni bwo buryo bwo kugira ngo itorero rirusheho gukura cyane?[2]

Umupastori ugendera ku byo abantu bashaka abwiriza rimwe mu cyumweru mu materaniro yo ku cyumweru abakristo bagakangurirwa kuzana abadakijijwe. Ubwo rero, muri rusange twavuga ko ubutumwa bwiza bubwirizwa rimwe mu cyumweru bwumvwa n’abo abanyetorero bazanye. Abo bantu badakijijwe bagomba kuba bafite ubushake bwo kuza mu rusengero, kandi bagomba gutumirwa n’abanyetorero bafite ubushake bwo kubatumira kuza mu materaniro. Mu buryo bwa Bibiliya, intumwa n’abavugabutumwa bakomezaga kubwiriza muri rubanda no mu Ngo, kandi abizera bose babwiraga incuti zabo n’abaturanyi ubutumwa bwiza. Muri ubu buryo bwombi se, ni ubuhe butuma abantu badakijijwe bashobora kugerwaho cyane n’ubutumwa bwiza?

Uburyo bwita ku byo abantu bashaka bukenera ko habaho urusengero rwiza rugaragara ku buryo abakristo badaterwa ipfunwe no kurutumiramo incuti zabo zidakijijwe kandi izo ncuti zabo zidakijijwe na zo zikumva bitaziteye isoni kurugenderera. Ibi rero iteka bisaba kugira amafaranga ahagije. Mbere y’uko ubutumwa bwiza “bukwizwa,” hagomba kubanza kuboneka urusengero rugaragara. Muri Amerika urwo rusengero rugomba kuba ruri ahantu heza, akenshi hakaba ari ahantu hatuye abakire. Aho bitandukaniye, uburyo bwa Bibiliya ntibugombera urusengero cyangwa inyubako idasanzwe, ahantu hadasanzwe cyangwa ngo bisabe amafaranga. Gukwirakwiza ubutumwa bwiza ntibigarukira ku mubare w’abantu bashobora gukwira mu rusengero ku Cyumweru.

Na None Andi Matandukaniro

(Still More Differences)

Iyo umuntu agereranyije imikorere y’amatorero amwe muri ayo agendera ku bishimisha abantu n’imikorere ya Bibiliya, usanga ndetse hari n’andi matandukaniro menshi.

Mu gitabo cy’Ibyakozwe, intumwa n’abavugabutumwa bahamagariraga abantu kwihana, bakizera Umwami Yesu kandi bagahera ko babatizwa. Abantu bamaze gukizwa bagombaga guhinduka abigishwa ba Kristo, bakuzuza ibyo Yesu asaba umuntu ushaka kuba umwigishwa, nk’uko byanditse muri Luka 14:26-33 na Yohana 8:31-32. Batangiraga gukunda Yesu bakamurutisha byose, bakagendera mu ijambo rye, bakikorera imisaraba yabo, kandi n’ibyo batunze byose bakabyegurira Imana, bagahinduka ibisonga by’Imana bumva neza ko ibyo batunze byose babicungiye Imana.

Ubutumwa bubwirizwa muri ya matorero agendera ku bishimisha abantu butandukanye n’ubwo. Abanyabyaha babwirwa ukuntu Imana ibakunda cyane, ukuntu ishobora gukemura ibibazo byabo, n’uburyo bashobora gukizwa “bizeye Yesu nk’Umukiza.” Iyo bamaze gusenga isengesho rigufi “ryo gukizwa,” batigeze banabwirwa iby’ikiguzi umuntu atanga ku kuba umwigishwa, akenshi bizezwa ko bakijijwe rwose maze bakabasaba ko bajya mu itsinda ry’inyigisho kugira ngo batangire gukura muri Kristo. Iyo bagiye muri iryo tsinda (abenshi ni abatongera gukandagira mu rusengero), bakurikira inyigisho zibanda ku kunguka ubumenyi ku by’imyizerere yihariye y’itorero aho kwigishwa kumvira amategeko ya Kristo. Umusōzo w’iyi gahunda y’inyigisho z’ “ubwigishwa” ni igihe umukristo ashyize agatangira gutanga mu itorero kimwe mu icumi cy’amafaranga yinjiza (cyane cyane ayo mafaranga akoreshwa mu kwishyura inguzanyo zo kubaka cyangwa kugura amazu ziba zarafashwe ndetse no guhemba abakozi b’itorero batagaragara muri Bibiliya, ibyo byose bikaba intandaro y’imicungire mibi y’umutungo, bagashyigikira ibitarashyizweho n’Imana ahubwo bakaburizamo uburenganzira bw’ibyo Imana yashakaga ko bishyigikirwa) maze bigatuma yibwira ko na we “yatangiye umurimo w’Imana” igihe atangiye kugira uruhare mu gushyigikira itorero-dini ridafite aho rivugwa na hamwe muri Bibiliya.

Byagenda bite leta y’igihugu cyawe, bitewe n’uko ihangayikishijwe n’ibura ry’abasore biyemeza kujya mu gisirikare ku bushake, ifashe icyemezo cyo gukoresha amareshya- mugeni ikagendera ku bishimisha abantu (“seeker-sensitive”)? Ibaze batangiye gusezeranira abantu bose babona ko bashobora kwinjira mu gisirikare, bakababwira ko nibinjira nta kintu na kimwe bazakora–mbese imishahara yabo izaba ari nk’impano biherewe ku buntu, batayikoreye batanayikwiriye. Bakababwira ko mu gitondo bazajya babyukira igihe bashakiye. Ko bazajya bakora imyitozo ya gisirikare igihe babishakiye, ariko ko igihe bumvise batabishaka bashobora no kwirebera televiziyo aho kujya muri iyo myitozo. Bakababwira kandi ko intambara iramutse iteye bashobora guhitamo niba bajya ku rugamba cyangwa niba bakwigira ku kiyaga (beach) kwoga no kwishimisha. Ingaruka zaba izihe?

Nta gushidikanya abantu bakwirunda mu gisirikare! Ariko igisirikare nticyaba kikiri igisirikare, nticyaba kikibereye inshingano zacyo. Kandi uko ni ko bijya bigendera amatorero agendera ku bishimisha abantu. Kumanura urwego rw’amahame agenga abakristo ukoroshya cyane ibintu, bikurura abantu benshi cyane baza guterana ku Cyumweru, nyamara bituma kuba umwigishwa no kumvira biyoyōka. Ayo matorero agendera ku bishimisha abantu agerageza “kubwiriza ubutumwa bwiza” ku Cyumweru hanyuma akigisha inyigisho zo “kuba umwigishwa” mu materaniro yo mu mibyizi birayagora kubwira abantu muri ayo materaniro yo mu mibyizi ko abigishwa ba Yesu ari bo bonyine bazajya mu ijuru. Icyo gihe abantu bakumva ko babwiwe ibinyoma mu materaniro yo ku Cyumweru mu gitondo. Ni yo mpamvu rero amatorero nk’ayo biba ngombwa ko no mu materaniro yo mu mibyizi (hagati mu cyumweru) abeshya abantu, akavuga ko kuba umwigishwa no kumvira ari ibintu umuntu akora abishatse atabishaka akarorēra aho kuba ibyangombwa bisabwa abagenzi bajya mu ijuru.[3]

Nta gushidikanya ko nsbanukiwe neza ko amatorero-dini amwe akoresha uburyo bwa Bibiliya usanga ayandi adakoresha. Uko biri kose, biragaragara neza ko imikorere ya Bibiliya ari yo ifite imbaraga cyane mu guhindura abantu benshi abigishwa no gutoza abahindura abandi abigishwa.

Kuki muri iki gihe imikorere ya Bibiliya idakurikizwa? Impamvu abantu bitwaza ni nyinshi cyane, ariko iyo ushishoje neza, igituma uburyo bwa Bibiliya budakurikizwa ni imigenzo, kutizera no kutumvira. Benshi bavuga ko uburyo bwa Bibiliya budashobora gukoreshwa mu isi y’iki gihe. Ariko ukuri ni uko muri iki gihe uburyo bwa Bibiliya burimo burakurikizwa hirya no hino mu isi. Urugero,gukura kw’itorero gutangaje mu Bushinwa mu myaka mirongo itanu ishize, nta yindi mpamvu atari uko abakristo bakurikije gusa imikorere ya Bibiliya.Mbese Imana yo mu Bushinwa si yo y’ahandi?

Ibi byose birashaka kuvuga ko abapastori bo mu bindi bihugu bagomba kuba maso bakitondera inyigisho zituruka mu itorero ry’Amerika zerekeranye n’uburyo bwo gukuza itorero zikwirakwizwa hirya no hino mu isi. Bakabaye bagera ku ntego kurushaho mu gusohoza umugambi wa Kristo wo guhindura abantu abigishwa baramutse bagendeye ku buryo bwa Bibiliya bwo gukura kw’itorero.

Inkurikizi/Ingaruka

(The Aftermath)

Icyo nabonye ni uko abenshi mu bashyigikiye inyigisho z’iki gihe ku gukura ku itorero ntaho bashobora guhurira n’abapastori bo ku rwego ruciriritse hirya no hino mu isi. Igice kinini cyane cy’abapastori gishumbye imikumbi itagera ku bantu ijana. Abenshi muri abo bapastori bacika intege nyuma yo kugerageza uburyo bw’ubuhanga bwo gukuza itorero bagasanga ntacyo bumaze cyangwa bukazana ingaruka mbi kandi ntako batagize ngo bubahirize ibisabwa byose.Nta n’umwe usa nk’aho ashaka kwemera ko hari ibintu byinshi abapastori badafite icyo bahinduraho bizitira gukura kw’amatorero yabo.Reka noneho turebe bimwe muri byo.

Icya mbere cy’ibanze, gukura kw’itorero bizitirwa n’umubare w’abaturage batuye agace itorero ririmo.Biragaragara cyane ko amatorero-dini manini cyane menshi abarizwa mu mijyi minini. Akenshi haba hari miliyoni z’abantu bashobora kubonamo abayoboke b’amatorero yabo.Nyamara niba umubare munini w’abantu, ari wo koko ugaragaza kugera ku ntego,noneho ubwo itorero ntiryapimirwa ku bunini bwaryo ahubwo ryapimirwa ku kureba niba ari abantu bangahe ku ijana by’abantu bose batuye ako gace. Muri ubwo buryo hari amatorero y’abantu icumi yageze ku ntego kurusha ay’abantu ibihumbi icumi. Itorero ry’abantu icumi mu mudugudu w’abantu mirongwitanu riba rikora neza ku buryo bugera ku ntego kurusha itorero ry’abantu ibihumbi icumi mu mujyi utuwe na miliyoni eshanu z’abantu. (Nyamara nta na rimwe abapastori bayobora amatorero y’abantu icumi bazigera bahabwa ijambo ngo bagire icyo bavuga mu nama yiga ku gukura kw’itorero.)

Inzitizi ya kabiri ku gukura kw’itorero

(A Second Limiting Factor to Church Growth)

Icya kabiri, gukura kw’itorero bizitirwa n’ukuntu abantu bafite imitima ikingukiye ubutumwa bwiza bamaze kugerwaho n’amatorero yose aba ari mu gace runaka.Mu gihe icyo ari cyo cyose, mu gace runaka haba hari abantu bafite imitima ikingukiye ubutumwa bwiza. Iyo abo bose rero bamaze kugerwaho, nta torero riba rigikura, keretse gusa abakristo bagenda bava mu itorero rimwe bajya mu rindi (kandi uko ni ko amatorero menshi manini yagiye akura–atwara abakristo bo mu yandi matorero yo mu turere atuyemo).

Na none birumvikana ko buri mukristo wese hari igihe yigeze kuba adafite umutima wo kwakira ubutumwa bwiza, ariko igihe kikagera akagira umutima woroshye bitewe n’umurimo Umwuka Wera amukozemo. Bityo rero, birashoboka cyane ko abantu ubu bafite imitima yinangiye bazahinduka bakagira imitima yoroheye ubutumwa bwiza. Iyo bahindutse,amatorero ashobora gukura. Icyo kenshi dukunze kwita “ububyutse” kiba igihe ba bandi benshi batakiraga ubutumwa bwiza bagize batya mu kanya gato abagahinduka abantu bafite imitima yakira ubutumwa bwiza. Nyamara kandi ntidukwiye kwibagirwa ko n’umuntu umwe uhindutse akagira umutima wakira na byo ari ububyutse, gusa ku rwego rwo hasi.Buri bubyutse bukomeye butangirira ku muntu umwe uhinduka akagira umutima wakira ubutumwa bwiza.Nuko rero bapastori, ntimugasuzugure amatangiriro mato.

Yesu yohereje abigishwa be kubwiriza ubutumwa bwiza mu mijyi yari azi ko ituyemo abantu bafite imitima itakira, aho nta muntu n’umwe washoboraga kwihana (reba Luka 9:5). Nyamara n’ubwo byari bimeze bityo, Yesu yarabohereje ngo bajye kubwirizayo ubutumwa bwiza.Mbese abo bigishwa nta cyo bagezeho? Oya, n’ubwo nta bantu bahindutse (nta no gukura kw’itorero) nyamara bageze ku ntego, kuko bumviye Yesu.

N’ubu kandi Yesu aracyatuma abapastori mu byaro, mu midugudu, no mu mijyi aho azi ko agace k’abantu gato gusa k’abahatuye ari ko gashobora kwakira ubutumwa bwiza. Abapastori baragirana umurava imikumbi yabo mitoya, mu maso y’Imana baba ari abantu bageze ku ntego,n’ubwo baba bagaragara nk’abananiwe mu maso y’abantu bamwe b’inzobere mu byo gukura kw’itorero.

Abapastori bose aho bari hose bakwiye gusubizwamo intege n’uko, ku bw’imbabazi nyinshi z’Imana, no ku bwo gusubiza amasengesho yo kwinginga kw’abantu bayo, ikora umurimo mu bantu bafite imitima yinangiye bakagira imitima yoroshye. Igerageza guhindura abadakijijwe ikoreye mu mitima-nama yabo, mu byaremwe byayo, mu mibereho y’ubuzima bagenda banyuramo, mu bihano itanga, mu buhamya bufatika bw’uburyo abakristo babayeho, mu butumwa bwiza bubwirizwa,no mu kwemeza imitima yabo mu mbaraga z’Umwuka Wera.Nuko rero, pastori komera.Komeza kumvira, gusenga no kubwiriza ubutumwa bwiza.Iteka mbere y’uko haba ububyutse bukomeye habanza kubaho inzara nyinshi yabwo. Kandi igihe cyose haba hari umuntu ufite inzozi z’ububyutse.Komeza urote!

Inzitizi ya Gatatu Ku Gukura Kw’Itorero

(A Third Limiting Factor to Church Growth)

Icya gatatu kiba inzitizi ku gukura kw’amatorero ni ubushobozi bwa pastori. Abenshi mu bapastori ntibagira ubushobozi buhagije bwo gushumba itorero rinini, kandi ibyo si amakosa yabo. Bivuga gusa ko nta mpano bafite yo gushyira kuri gahunda no kuyobora cyangwa ndetse n’ubushobozi bwo kubwiriza/kwigisha bikwiriye itorero rigari. Biragaragara neza ko abapastori nk’abo Imana iba itarabahamagariye kuyobora amatorero manini cyane, kandi baba bagomba gushumba amatorero aciriritse gusa cyangwa amatorero yo mu Ngo, atari ibyo baba bakoze amakosa.

Mperutse gusoma igitabo cyamamaye cyane kivuga ku buyobozi cyanditswe na pastori mukuru w’itorero rimwe mu manini cyane yo muri Amerika. Uko nakomezaga gusoma amapaji yujuje inararibonye ye mu nama agira abapastori b’iki gihe, igitekerezo cyakomezaga kunza mu mutwe cyari icyi: “Ntabwo arimo atubwira uko umuntu yaba umupastori–arimo aratubwira uko umuntu yaba umuyobozi mukuru wa sosiyete ikomeye.” Kandi nta yandi mahitamo umupastori w’itorero rutūra(mega-church) afite. Akeneye abakozi benshi bamufasha umurimo, kandi kuyobora abakozi bangana batyo ni umurimo ugusaba kuwiyegurira. Umwanditsi w’icyo gitabo nasomaga yari afite ubuhanga bwinshi nk’ubw’umuyobozi mukuru wa sosiyete ikomeye y’ubucuruzi. (Koko kandi mu gitabo cye kenshi yavugaga amagambo yavuzwe n’inzobere mu buyobozi bw’ibigo bikomeye by’ubucuruzi,inama batanga akaziha abapastori basoma icyo gitabo.) Ariko abenshi,ndetse niba atari hafi ya bose b’abasoma igitabo cye, nta buhanga n’ubushobozi mu kuyobora nk’ibye bafite.

Muri icyo gitabo nyine, umwanditsi yavugaga mu nkuru irambuye, uburyo mu kubaka itorero rye rinini cyane, incuro nyinshi yagiye akora amakosa akomeye cyane yashoboraga kumusenyera urugo cyangwa umurimo w’Imana akora.Ariko ku bw’ubuntu bw’Imana arabirokoka.Nyamara ibyo yavugaga yaciyemo, byanyibutsaga abandi bapastori benshi b’amatorero -dini, mu kugerageza gukura ngo bagere kuri urwo rwego umwanditsi yariho, byatumye bakora amakosa nk’ayo yakoze, ariko bo ibintu bikabacikana.Bamwe kubera kwitangira amatorero yabo byatumye babura abana babo cyangwa ingo zabo zigasenyuka.Abandi bagiye bata umutwe cyangwa bakagira ihahamuka ritewe n’uko inshingano zabarenze. Abandi ibyo bari biringiye birabura maze barazinukwa amaherezo bava no mu murimo rwose. Abandi benshi bararusimbutse, ariko ni icyo gusa umuntu yabivugaho nta kindi. Bakomeza kubaho ubuzima bwo kwiheba, bibaza niba icyo ari cyo gihembo cy’igitambo ndenga-kamere batanze.

Uko nasomaga icyo gitabo, byakomezaga gushimangira muri jye ubwenge itorer rya mbere ryakoresheje, aho utashoboraga gusanga ikintu na kimwe gisa n’amatorero-dini y’iki gihe, cyangwa umupastori uragiye umukumbi w’abantu barenga makumyabiri na batanu. Nk’uko nabivuze mu gice giheruka, abapastori benshi bibwira ko amatorero yabo ari mato cyane bari bakwiye kongera bagatekereza ku mirimo yabo bamurikiwe n’Ibyanditswe Byera.Niba bafite abantu mirongwitanu, mu by’ukuri amatorero yabo ahubwo yaba ari manini cyane bikabije. Niba harimo abayobozi bashoboye, baba bakwiye gusenga bakareba ukuntu barigabanyamo amatorero atatu yo mu rugo hanyuma bakagurisha urusengero,bagamije guhindura abantu abigishwa bakubaka ubwami bw’Imana mu buryo Imana ishaka.

Niba ibi byumvikana nk’ibikabije, nibura bakagombye gutangira gutoza abazaba abayobozi ejo, cyangwa bagatangira amatsinda mato, niba kandi basanzwe bafite amatsinda mato, amwe muri yo bayarekure bayahe umudendezo wo kuba amatorero yo mu rugo yigenga kugira ngo barebe uko bigenda.

Ubundi Buryo Bugezweho Bwo Gukura Kw’Itorero

(Other Modern Church-Growth Techniques)

Hari ubundi buryo bwamamaye muri iki gihe buvugwa ko ari ubwa ngombwa mu gukura kw’itorero hamwe na bwa bundi bwo kureba ibishimisha abantu. Ubwinshi muri ubwo buryo bundi bunyuranyije na Bibiliya ndetse bujya mu bwoko bw’ “intambara y’umwuka.” Iyo bamamaza ubwo buryo bakoresha imvugo ngo “gusenya ibihome,” “amasengesho y’urugamba”(warfare prayer) no “kumenya ikirere cy’aho uri” (spiritual mapping).

Imwe muri iyi mikorere turi buze kuyivugaho mu gice kindi kivuga ku ntambara y’umwuka.Muri macye, ariko na none, dushobora kwibaza igituma ubwo buryo butigeze bukoreshwa n’intumwa bwagirwa ubwa ngombwa cyane ku gukura kw’itorero muri iki gihe.

Ubwinshi mu buryo bwifashishwa mu gukura kw’itorero buturuka ku nararibonye y’abapastori bacye bavuga bati, “Nabigenje gutya na gutya,itorero ryanjye rirakura. Nuko rero nawe nukora uko nakoze,itorero ryawe nawe rizakura.” Nyamara ukuri ni uko, gukura kw’amatorero yabo ntaho byari bihuriye n’ibyo bintu bavuga ko bakoze, n’ubwo bo bibwiye ko ari cyo cyabiteye. Ibyo byagiye bigaragara kenshi ubwo abandi bapastori bakurikizaga izo nyigisho, bagakora neza neza ibyo abo bandi bakoze, ariko amatorero yabo aranga ntiyakura na gato.

Ushobora kumva umupastori uvuga ku gukura kw’itorero avuga ati, “Igihe twatangiye kuvugiriza induru abadayimoni mu mujyi wacu,ububyutse bwahise buturika mu itorero ryacu. Nuko rero mutangire kuvugiriza induru abadayimoni niba mushaka ko ububyutse buza mu itorero ryanyu.”

Ariko se kubera iki hagiye haba ububyutse bukomeye bwinshi hirya no hino mu isi muri iyi myaka 2,000 ishize y’amateka y’itorero kandi hatabayeho kuvugiriza induru abadayimoni mu mijyi?Ibyo byerekana ko, n’ubwo uwo mupastori yibwiye ko ububyutse bwazanywe no kuvugiriza abadayimoni induru, kwari ukwibeshya. Ahubwo ikigaragara ni uko, imitima y’abantu bo mu mujyi atuyemo yatangiye gukingukira ubutumwa bwiza, wenda ku bwo guhuriza hamwe amasengesho kw’itorero, noneho bigahurirana n’uko uwo mupastori yari aho abwiriza ubutumwa bwiza igihe imitima yabo yakingukaga. Akenshi cyane,gukura kw’itorero bituruka ku kuba ahantu hakwiye mu gihe gikwiye. ( Kandi Umwuka Wera adufasha kuba ahantu hakwiye no mu gihe gikwiye.)

Niba se kuvugiriza induru abadayimoni mu mijyi byarazanye ububyutse mu itorero ry’umupastori runaka, kuki nyuma y’igihe kirekire, bwa bubyutse bwagabanutse ndetse bukaza gushira, nk’uko iteka bijya bigenda?Niba kuvugiriza induru abadayimoni ari ryo banga, noneho dukomeje tukabavugiriza induru, abatuye umujyi bose bahindukirira Kristo. Ariko si ko bose bamuhindukirira.

Ukuri kurigaragaza iyo dufashe akanya gato gusa ko kubitekerezaho. Uburyo bumwe gusa bwa Bibiliya bwo gukura kw’itorero ni ugusenga, kubwiriza ubutumwa bwiza, kwigisha, guhindura abantu abigishwa, gufashwa n’Umwuka Wera, n’ibindi. Kandi n’ubwo buryo bwa Bibiliya ntibutanga icyizere cyo gukura kw’itorero, kuko Imana yaremye abantu ikabaha umudendezo wo guhitamo gukora ikibi cyangwa icyiza. Bashobora guhitamo kwihana cyangwa kutihana.Umuntu yavuga ko na Yesu hari ubwo gukuza itorero atabishoboraga nk’ubwo yagendereraga imijyi imwe n’imwe ikanga kwihana.

Ibi byose birashaka kuvuga ko tugomba gukoresha uburyo bwa Bibiliya gusa mu kubaka itorero. Ibindi byose ni uguta igihe. Ni imirimo y’ibiti, ibikenyeri, n’ibyatsi izakongorwa n’umuriro umunsi umwe kandi ikabura ingororano (reba 1 Kor. 3:12-15).

Kandi rero, intego ntikwiye kuba gukura kw’itorero mu bwinshi bw’abantu gusa, ahubwo ikwiye kuba guhindura abantu abigishwa, no guhimbaza Imana!

 


[1] Aha hari ikindi kintu cyiza cyo gukoresha uburyo bw’itorero ryo mur rugo–abapastori ntibarwanira kugira amatorero manini bitewe n’impamvu mbi kuko itorero ridashobora gukura kurenza ubunini bw’inzu riteraniramo.

[2] Iyi ni yo mpamvu ahanini muri iki gihe usanga abavugabutumwa benshi, abigisha, abahanuzi ndetse n’intumwa ari bo bashumbye amatorero. Imihamagaro myinshi ugasanga ntiri mu mwanya wayo cyangwa ntinagire umwanya mu mikorere y’itorero-dini, bityo abakozi b’imana badafite umuhamagaro w’ubupastori ugasanga ni bo bashumbye amatorero, bakabuza itorero umugisha mwinshi bakabereye abizera benshi mu buryo burushijeho kwaguka bw’umubiri wa Kristo baramutse bakurikije imikorere ya Bibiliya. Birasa nk’aho buri wese yahisemo kwiyubakira ubwami bwe mu buryo bw’itorero-dini, atitaye ku muhamagaro we nyakuri. Bitewe n’uko abapastori ngo bāba bafite uburenganzira ku bya cumi “by’abantu babo” , kandi amenshi muri ayo mafaranga y’ibyacumi ajya ku nyubako, abakozi b’Imana badafite umuhamagaro w’ubushumba bahitamo gushumba amatorero kugira gusa ngo bibonere amafaranga bashobora gukoresha mu mirimo bahamagariwe koko.

[3] Wibuke ko ibyo Yesu yasabye ko umwigishwa we nyakuri agomba kuba yujuje muri Luka 14:26-33 bitabwirwaga abantu bamaze gukizwa, nk’aho ababwira indi ntambwe ya kabiri bagomba gutera mu rugendo rwabo rw’umwuka. Ahubwo yabwiraga ibihumbi by’abantu bose bmwumvaga. Guhinduka umwigishwa we ni yo ntambwe yonyine ya mbere Yesu yasabaga, kandi iyo ni yo ntambwe yo gukizwa. Ibi bitandukanye n’ibyigishwa mu matorero menshi agendera ku bikurura abantu.

فصل پنجم (Chapter Five)

رشد کلیسا (Church Growth)

شما شبان کلیسا هستید و می خواهید که کلیسایتان پیشرفت کند. این خواستۀ بسیار رایجی میان شبان ها است. اما چرا چنین خواسته ای دارید؟ دلیل صادقانۀ آن در قلبتان چیست؟

آیا می خواهید کلیسایتان پیشرفت کند تا شما احساس موفقیت کنید؟ آیا می خواهید مورد احترام و بانفوذ باشید؟ آیا می خواهید در برابر مردم دارای قدرت باشید؟ امید به کسب ثروت دارید؟ تمام اینها دلایل نادرستی برای خواستن رشد کلیسا است.

اگر می خواهید کلیسایتان پیشرفت کند تا جانهای بسیاری توسط روح القدس دگرگون شوند و خداوند ستایش شود، دلیل خوبی برای خواستۀ خود دارید.

غیرممکن است که بتوانیم خود را گول بزنیم و فکر کنیم که انگیزه هایمان خالصانه اند در حالی که در واقع خودخواهانه اند.

چطور می توانیم انگیزۀ حقیقی خود را بشناسیم؟ چطور می توانیم بدانیم که آیا واقعاً می خواهیم ملکوت خدا را بسازیم یا ملکوت خود را؟

یک راه این است که بر واکنش های درونی خود نسبت به موفقیت شبان های دیگر به دقت توجه کنیم. اگر فکر می کنیم که انگیزه هایمان خالص هستند، اگر تصور می کنیم که صادقانه ملکوت خداوند را و رشد کلیسای او را می خواهیم، اما زمانی که پیشرفت کلیساهای دیگر را می بینیم، کمی رشک و حسد در دل خود احساس می کنیم، معلوم می شود که انگیزه هایمان خالص نیستند. مشخص می شود که آنچنان هم به رشد این کلیسا علاقمند نیستیم، بلکه تنها به فکر پیشرفت کلیسای خود هستیم. چرا اینگونه است؟ زیرا انگیزه هایمان حداقل اندکی خودخواهانه هستند.

همچنین می توانیم با دقت انگیزه های خود را تشخیص دهیم، در واکنش درونیمان زمانی که می شنویم کلیسائی در منطقۀ ما آغاز به کار می کند. اگر احساس تهدید کنیم، این علامت این است که ما بیشتر نگران ملکوت خود و نه ملکوت خداوند هستیم.

حتی شبان های کلیساهای بزرگ و در حال رشد هم می توانند به همین وسیله انگیزۀ خود را امتحان کنند. چنین شبان هائی می توانند سؤالهای دیگری نیز از خود بپرسند، مثلاً «آیا هرگز راجع به ایجاد کلیساهای جدید با مرخص کردن و آزاد گذاشتن برخی از رهبران کلیدی و تعدادی از عبادت کنندگان کلیسایم که منجر به کوچک شدن آن می شود، فکر می‌کنم؟» شبانی که در مقابل چنین ایده ای مقاومت می کند احتمالاً کلیسایش را برای جلال و شکوه خود می سازد. (از سوئی دیگر شبان کلیسای بزرگ می تواند کلیساهای جدید را هم برای شکوه خود ایجاد کند، بدینگونه که می تواند تعداد کلیساهائی را که تأسیس کرده، به رخ دیگران بکشد.) سؤال دیگری که می تواند از خود بپرسد این است که، «آیا با شبان های کلیساهای کوچک تر ارتباط دارم یا از آنها فاصله گرفته ام و خود را برتر از آنها می بینم؟» و یا، «آیا می توانم دوازده تا بیست نفر را در کلیسای خانگی شبانی کنم یا دور از شأن من است که چنین کاری کنم؟» 1

نهضت رشد کلیسا (The Church Growth Movement)

در کتاب فروشی های مسیحی سراسر آمریکا و کانادا، اغلب قفسه ها پر از کتاب هائی در بارۀ رشد مسیحیت است. این کتاب ها و مفاهیمی که در آنهاست در اطراف جهان گسترش یافته است. شبان ها بسیار مشتاق هستند که بدانند چطور تعداد افرادی که به کلیسایشان می آیند را افزایش دهند، و اغلب توصیه های شبانان کلیساهای غول پیکر را که به دلیل اندازۀ کلیسایشان و تعداد نفراتی که روزهای یکشنبه درآنها حضور می یابند موفق به نظر می آیند، سریع عمل می کنند.

آنهائی که کمی فهمیده تر هستند تشخیص می دهند که حضور مردم و وسعت بنا لزوماً دلیل کیفیت شاگردسازی نیست. برخی از کلیساهای آمریکائی به دلیل به کار گیری روش هائی که بر طبق حقایق موجود در انجیل نیستند پیشرفت کرده اند. من با شبان های سراسر دنیا صحبت کرده ام و آنها شوکه میشوند زمانی که متوجه میشنوند که برای مثال بسیاری از شبان های آمریکائی اعتقاد دارند زمانی که شخص رستگار شد دیگر هیچ وقت رستگاری خود را از دست نخواهد داد، حال به هر چه می خواهد اعتقاد داشته باشد یا هر طور که می‌خواهد زندگی کند. به همین ترتیب بسیاری ازشبان های آمریکائی پیامی سست و نادرست را بیان می دارند بدین مضمون که مردم بدون تقدس هم می توانند به بهشت وارد شوند. تعداد بیشتری هم انجیل اشتباهِ کامیابی را موعظه می کنند. آنها حرص و طمع مردمی را که دینشان وسیله ای برای افزودن ثروت است تحریک می‌کنند تا درروی زمین در رفاه باشند. اینها شبانهائی هستند که نباید از شیوه هایشان برا ی رشد کلیسا تقلید کرد.

من به سهم خود کتاب هائی در بارۀ رشد کلیساها خوانده ام و احساسات متضادی دربارۀ آنها دارم. بسیاری شامل شیوه ها و توصیه هائی هستند که تا حدی بر اساس انجیل هستند و ارزش خواندن دارند. اگرچه تقریباً همه شان بیشتر از اینکه بر اساس مدل انجیلی کلیسا باشند، بر اساس مدل هزار و هفتصد سالۀ کلیساهای رسمی هستند. در نتیجه، تمرکز آنها بر ساخت پیکر مسیح از طریق زیاد کردن شاگردان و شاگردسازان نیست، بلکه در پی ایجاد مؤسسات گردهمائی جداگانه هستند که همیشه ساختمان های بزرگ، کارمندان متخصص و برنامه های ویژه لازم دارند. ساختاری که بیشتر شبیه به شرکتهای تجاری است تا یک خانواده.

به نظر می رسد که برخی از شیوه های امروزی رشد کلیسا به ما اینگونه القاء می کنند که تنها به خاطر افزایش تعداد نفرات، کلیساها باید برای مردمی که نمی خواهند از مسیح پیروی کنند، جذاب باشند. آنها تنها موعظه های کوتاه و مثبت، پرستش بی معنی، فعالیت های بسیار و عدم اشاره به پول و غیره را پیشنهاد می کنند. اینها هیچ کدام منجر به ایجاد شاگردانی که از خود می گذرند و تمام فرامین مسیح را اطاعت می کنند، نمی شود. بلکه منجر به ایجاد کسانی می شود که ادعای مسیحیت دارند، متمایز از دنیا نیستند و در جاده ای پهناور به سوی دوزخ در حرکتند. این روش خداوند برای غلبه بر دنیا نیست، بلکه روش شیطان برای پیروز شدن بر کلیسا است. این «رشد کلیسا» نیست بلکه «رشد دنیا» است.

مدل محتاط نسبت به جویندگان

(The Seeker-Sensitive Model)

معروف ترین شیوۀ آمریکائی رشد کلیسا منسوب به مدل «محتاط نسبت به جویندگان» است. در این روش خدمات صبحهای یکشنبه طوری طراحی می شوند که (1) مسیحیان برای دعوت افراد نجات نایافته احساس راحتی کنند، و (2) افراد نجات نایافته پیغام انجیل را به صورتی که اهانت آمیز نباشد بشنوند و بتوانند آن را بفهمند و با آن ارتباط برقرار کنند. برنامه های میان هفته و گروههای کوچک، مخصوص شاگردسازی مؤمنان است.

بدین وسیله، برخی از کلیساها رشد یافته اند. میان کلیساهای رسمی آمریکائی، این روش می تواند بیشترین پتانسیل را برای بشارت و شاگرد کردن مردم داشته باشد، به شرطی که همه به گروههای کوچک پیوسته باشند (که اغلب نپیوسته اند) و د رآنها پیرو مسیح شوند، و به شرطی که پیغام انجیل به طور سازشگرایانه تغییر نیفتاده باشد (که اغلب تغییر یافته چراکه هدف این است که تند و تلخ سخن گفته نشود، در حالی که پیام حقیقی انجیل برای غرور بشر تلخ است). حداقل کلیساهائی که در برابر جویندگان محتاط هستند، روش هائی اجرا کرده اند که به افراد نجات نایافته برسند، چیزی که بیشتر کلیساهای رسمی ندارند.

اما مدل آمریکائی که در برابر جویندگان محتاطانه عمل می کند، چگونه با مدل انجیلی رشد کلیسا مقایسه می شود؟

در کتاب اعمال رسولان، رسولان فراخوانده شده از جانب خدا و مبشّران پیام انجیل را به طور عمومی و خانه به خانه همراه با نشانه ها و اعجازهائی که توجه غیر معتقدان را جلب می کرد اعلان کردند. آنهائی که توبه کردند و به مسیح ایمان آوردند خود را وقف تعالیم رسولان کردند، و به تدریج یکدیگر را در خانه هائی که کلام خدا در آنها تعلیم داده می شد ملاقات می کردند، موهبت های الهی را به کارمی بردند، شام خداوند را برگزار می کردند، باهم دعا می کردند و غیره. همۀ اینها تحت رهبری مشایخ/ شبان ها/ اسقف ها انجام می شد. معلمان و انبیاء خوانده شده از جانب خداوند در میان کلیساها رفت و آمد می کردند. همه پیام انجیل را با دوستان و همسایگانش در میان می گذاشتند. هیچ ساختمانی ساخته نمی شد که جریان رشد کلیسا را کُند کند و پادشاهی خداوند را از منابع گسترش پیغام انجیل و ایجاد شاگرد برای مسیح محروم کند. رهبران به جای اینکه به سمینارها و مدارس انجیل فرستاده شوند، به سرعت در حین کارتعلیم داده می شدند. همۀ اینها منجر به رشد سریع کلیسا در طول یک دورۀ محدود می شد، تا زمانی که در آن منطقه با همۀ مشتاقان ارتباط برقرار می شد.

در مقایسه، مدل عملکرد محتاط در برابر مشتاقان فاقد نشانه و اعجاز است، بنابراین فاقد ابزار الهی تبلیغ، جاذبه و اعتقاد راسخ است. این مدل به شدت به ابزار طبیعی بازاریابی و تبلیغ برای جذب مردم و به ساختمانی که در آن می توانند پیام را بشنوند، وابسته است. مهارت های سخنرانی واعظ و قدرت اقناعگری او ابزار اصلی او برای متقاعد کردن مردم است. این مدل چقدر با مدل پولس تفاوت دارد، او نوشت، «کلام و پیام من چیزی از سخنان اقناعگر حکمت در خود نداشت؛ بلکه برهان روح و قدرت بود، از آن روی که ایمان شما نه بر حکمت آدمیان که بر قدرت خدا استور باشد (اول قرنتیان 4:2-5).

تفاوت های بیشتر (More Differences)

مدل عملکرد محتاطانه در برابر مشتاقان، به طور کلی فاقد رسولان و مبشران است، زیرا شخصیت اصلی شبان است. آیا حذف کردن رسالت و بشارت از رسولان و مبشران، و دادن این مسؤولیتها به شبانان کمک به رشد کلیسا ها می کند؟2

شبانی که نسبت به مشتاقان عملکردی محتاطانه دارد هفته ای یکبار در تشریفات مذهبی یکشنبه ها که مسیحیان به آوردن افراد نجات نایافته تشویق می شوند، موعظه می کند. بنابراین اگر بخواهیم کلی صحبت کنیم، انجیل تنها یکبار در هفته، توسط دوستان نجات نایافتۀ اعضای کلیسا شنیده می شود. این انسانهای رستگار نشده باید خواهان آمدن به کلیسا باشند و می بایست توسط اعضای کلیسا دعوت شوند، و اعضا باید مشتاق باشند که آنها را دعوت کنند. در مدل انجیلی، رسولان و مبشران مدام، انجیل را در محلهای عمومی و در خلوت اعلام می کردند، و همۀ مؤمنان مژدۀ انجیل را با دوستان و همسایگانشان درمیان می گذاشتند. از طریق کدام یک از این دو بیشتر مردم نجات نایافته پیغام انجیل را می شنوند؟

مدل عملکرد محتاطانه در برابر مشتاقان، ساختمانی قابل قبول نیاز دارد که ایمانداران از دعوت دوستان نجات نایافته خود احساس شرمندگی نکنند و دوستان آنها هم شرمنده از آمدن به آن نباشند. برای چنین کاری همیشه مبلغ قابل توجهی پول لازم است. پیش از «گسترش» پیام انجیل باید بنایی قابل قبول فراهم یا ساخته شود. در آمریکا ساختمان باید در محل خوبی، معمولاً در حومۀ مرفه نشین شهر، باشد. بر خلاف آن، مدل مطابق انجیل ساختمان یا موقعیت خاص و پول را ضروری نمی داند. گسترش پیام انجیل به تعداد نفراتی که به ساختمان هائی خاص در روزهای یکشنبه می آیند بستگی ندارد.

باز هم تفاوت‌های بیشتری وجود دارد (Still More Differences)

زمانی که کلیساهائی را که در برابر مشتاقان شنیدن انجیل محتاطانه عمل می کنند با مدل انجیل مقایسه می کنیم، باز هم تفاوت های بیشتری می بینیم.

رسولان و مبشران در کتاب اعمال رسولان، مردم را به سوی توبه، ایمان به عیسای خداوند و بلافاصله بعد از آن غسل تعمید، دعوت می کردند. انتظار می رفت که مردم در گرویدن به مسیحیت با انجام شرایطی که مسیح برای شاگردی خود گذارده بود، شاگردان عیسی مسیح شوند. این شرایط در لوقا 26:14-33 و یوحنا 31:8-32 نام برده شده اند. آنها بلافاصله عاشق مسیح شدند، مطابق با کلام او زیستند، صلیب هایشان را بر دوش گرفتند، از هر آنچه داشتند دل کندند، و خود را سرپرست دارائی که خداوند به آنها سپرده بود دانستند.

انجیلی که در کلیساهائی که روشی محتاطانه دارند اعلام می شود متفاوت است. به گناهکاران گفته می شود که چقدر خداوند آنها را دوست دارد، چطور می تواند نیازهائی را که احساس می کنند برآورده سازد، و چگونه می توانند با «قبول مسیح به عنوان نجات دهنده» رستگار شوند. بعد از اینکه «دعای رستگاری» کوتاهی را می کنند و بدون اینکه با آنها دربارۀ قیمت شاگردی مسیح صحبت شود، اغلب مطمئن هستند که حقیقتاً نجات یافته اند. از آنها خواسته می‌شود تا به کلاسی بپیوندند و رشد خود را در مسیحیت آغاز کنند. اگر آنها به چنین گروهی بپیوندند (بسیاری از آنها به کلیسا باز نمی گردند)، اغلب دورۀ یادگیری منظمی را خواهند گذراند که بیشتر دربارۀ عقاید کلیسا است تا دربارۀ اینکه چطور مطیع فرامین مسیح باشند. اوج این برنامۀ «شاگردی» زمانی است که شخص معتقد سرانجام شروع می کند تا ده یک درآمد خود را به کلیسا بدهد (که در اصل برای رهن و حقوقهای مخالف انجیل پرداخت می شود، که در اصل نظارت مالی بسیار بدی است، حمایت مالی از چیزهائی که بیشترشان فرمان خداوند نیست و عدم تأمین چیزهائی که خدا حمایت از آنها را سفارش کرده است). زمانی که شروع می کند به اجرای نقشی حمایتی در کلیسای رسمی، که هیچ گاه در کتاب مقدس ذکر نشده است، باور می کند که «خدمت مذهبی خود را یافته» است.

اگر دولت شما نگران از اینکه به اندازۀ کافی داوطلب برای پیوستن به ارتش ندارد تصمیم بگیرد که روش برخورد محتاطانه را اتخاذ کند، چه رخ خواهد داد؟ تصور کنید آنها به سربازان احتمالی قول بدهند که اگر به ارتش بپیوندند، هیچ انتظاری از آنها نخواهند داشت – حقوق آنها، هدیه ای برایشان خواهد بود، بدون اینکه زحمتی بکشند و استحقاق آن را داشته باشند. می توانند هر زمانی که بخواهند از خواب بیدار شوند. فقط تمریناتی را که دلخواهشان بود انجام دهند، و اگر نخواستند می توانند تلویزیون تماشا کنند. اگر جنگ شد، می توانند انتخاب کنند که اگر دوست دارند در جنگ شرکت کنند یا به کنار دریا بروند. نتیجه چه خواهد بود؟

شکی نیست که تعداد زیادی به ارتش می پیوندند! اما ارتش دیگر ارتش نیست و برای هدفی که دارد مناسب نخواهد بود. در مورد کلیساهائی که چنین رویه ای دارند نیز چنین خواهد بود. کاستن از معیارها حضور مردم در کلیساها را در روزهای یکشنبه افزایش می دهد اما شاگردی و اطاعت را فاسد می کند. چنین کلیساهائی که تلاش می کنند یکشنبه ها «انجیل را بشارت دهند» و «شاگردی» را در برنامه های میان هفته انجام دهند، می دانند که اگر در این برنامه ها به مردم بگویند که تنها شاگردان مسیح به بهشت می روند، دچار مشکل خواهند شد. زیرا مردم احساس می کنند که در روزهای یکشنبه به آنها دروغ گفته شده است. بنابراین، این کلیساها می بایست مردم را در برنامه های میان هفته هم فریب دهند، یعنی به جای اینکه لزوم اطاعت و شاگردی را برای مردمی که در طریق بهشت هستند اعلام کنند، آن را اختیاری عنوان می کنند.3

مسلماً متوجه هستم که برخی از کلیساهای رسمی جنبه هائی از مدل بر اساس انجیل را در برنامه هایشان جای می دهند، کاری که بقیه انجام نمی دهند. با این حال مدلی که بر اساس انجیل است مؤثرترین راه برای زیاد کردن شاگردان و افراد شاگردساز است.

چرا امروز مدل انجیل پیروی نمی شود؟ فهرست بهانه ها بی پایان به نظر می رسند، اما در تحلیل نهائی، دلیل عدم پیروی از مدل بر اساس انجیل، سُنت، بی اعتقادی و نافرمانی است. بسیاری می گویند انجام مدل انجیل در دنیای امروز غیر ممکن است. اما حقیقت این است که امروز همین مدل در مکان های بسیاری از جهان دنبال می شود. به عنوان مثال پیشرفت بسیار زیاد کلیساها در چین در طول نیم قرن گذشته، به این دلیل است که معتقدان مدل انجیل را دنبال می کنند. آیا خداوند در چین متفاوت از جاهای دیگر است؟

همۀ این مطالب عنوان شد که شبان های غیر آمریکائی از روش های رشد کلیساهای آمریکائی که در تمام جهان در حال ترویج است، آگاه باشند. اگر آنها مدل مطابق انجیل را برای پیشرفت کلیساها اتخاذ کنند، در انجام هدف عیسی مسیح که همان شاگرد آفرینی برای اوست، بسیار موفق تر خواهند بود.

عواقب (The Aftermath)

بررسی هائی که انجام داده ام نشان میدهند که بسیاری از تعالیم رشد کلیسا به روش امروزی برای شبان های عادی سراسر دنیا ملموس نیستند. جمعیت کثیری از شبان ها گله هائی کمتر از صد نفر را شبانی می کنند. بسیاری از این شبان ها بعد ازاینکه روش های رشد کلیسا را امتحان می کنند و نتیجه نمی گیرند یا بدون اینکه تقصیری داشته باشند نتیجه ای معکوس می گیرند، دلسرد می شوند. بندرت کسی اقرار می‌کند که عواملی وجود دارند که خارج از محدودۀ شبان هستند و قادرند رشد کلیسایشان را محدود کنند. بیائید برخی از آنها را باهم بررسی کنیم.

درابتدا و بیش از هر چیز دیگری، رشد کلیسا به جمعیت منطقه بستگی دارد. واضح است که بسیاری از کلیساهای رسمی بزرگ در شهرهای عمده هستند. آنها اغلب میلیون ها نفر دارند که از میانشان اعضای کلیسا را جذب می کنند. اگر تعداد نفرات دلیلی بر موفقیت باشد، پس کلیسا را نه به وسیلۀ اندازه اش بلکه به وسیلۀ نسبت جمعیت منطقه باید ارزیابی کرد. بر این اساس، برخی از کلیساهای ده نفره بسیار موفق تر از کلیساهای ده هزار نفره هستند. کلیسای ده نفره ای که در روستائی با جمعیت پنجاه نفر قرار دارد موفق تر از کلیسای ده هزار نفره ای است که در شهری با پنج میلیون نفر واقع شده است. ( ولی هیچ گاه از شبان های کلیساهای ده نفره در همایش های مربوط به رشد کلیسا درخواست سخنرانی و صحبت نمی شود.)

دومین عامل محدود کنندۀ رشد کلیسا

(A Second Limiting Factor to Church Growth)

مسئلۀ دوم، رشد کلیسا به میزان اشباع مردم پذیرا توسط همۀ کلیساهای یک منطقه بستگی دارد. در هر زمانی تعداد زیادی از مردم هستند که درِ قلب هایشان برای پذیرفتن بشارت باز است. زمانی که همۀ انسانهای پذیرا در یک منطقه به کلیسائی بپیوندند، دیگر آن کلیسا رشد نخواهد کرد، مگر اینکه مردمی که عضو کلیسائی بوده اند به کلیسای دیگری بپیوندند (به همین شکل بسیاری از کلیساهای بزرگ به بهای کلیساهای دیگر منطقه شان رشد کرده اند).

البته، هر مسیحی کنونی زمانی پذیرای بشارت نبود اما تحت تأثیر روح القدس پذیرا شد. بنابراین، احتمال اینکه مردمی که اکنون پذیرا نیستند، روزی تغییر کنند بسیار زیاد است. زمانی که پذیرا شوند، کلیساها رشد می کنند. چیزی را که ما «بیداری» نامیده ایم، زمانی رخ می دهد که افراد ناپذیرا ناگهان پذیرنده می شوند. گرچه، نباید فراموش کنیم که حتی اگر یک نفر پذیرای بشارت شود، آن هم بیداری اما در مقیاسی کوچکتر است. هر بیداری بزرگی با پذیرا شدن یک نفر آغاز می شود. پس ای شبان، روز آغازهای کوچک را دست کم نگیر.

مسیح حواریون خود را فرستاد تا انجیل را در شهرهائی که می دانست ممکن است پذیرا نباشند و هیچ کس توبه نمی کند، اعلام دارند (لوقا 5:9 را ببینید). با این وجود مسیح آنها را فرستاد تا انجیل را اعلام کنند. آیا آنها ناموفق بودند؟ خیر، حتی با وجود اینکه هیچ نو ایمانی نداشتند و(هیچ پیشرفتی در کلیسا حاصل نشد) آنها موفق بودند، زیرا آنها فرمان مسیح را اطاعت کردند.

همچنین، مسیح هنوز هم شبان هائی را به روستاها، شهرها و حومه هائی که می داند تنها درصد کمی از مردم پذیرای بشارت خواهند بود می فرستد. شبانهائی که صادقانه خدمتگزار گروه کوچک عبادت کنندگان کلیسایشان هستند، در نظر خداوند موفق هستند، حتی اگر در نظر کارشناسان رشد کلیسا شکست خورده باشند.

همۀ شبان ها در هر منطقه ای باید توسط این حقیقت مورد تشویق قرار بگیرند که خداوند به خاطر رحمت بی کرانی که دارد، و در پاسخ به شفاعت مردمش، کمک می کند که مردم نا پذیرا، پذیرا شوند. او تلاش می کند تا به وسیلۀ وجدان آنها، خلقت خود، شرایط، قضاوت‌های در این دنیا، شهادت زندۀ کلیسا، بشارت کلام او، و الزام روح القدس بر انسانهای نجات نایافته اثر بگذارد. پس ای شبان امید داشته باش. به اطاعت از مسیح، دعا و موعظه ادامه بده. قبل از هر بیداری بزرگ نیاز برای بیداری وجود دارد. و همیشه کسی هست که رؤیا برای بیداری دارد. به این رؤیا ادامه دهید.

سومین عامل محدود کنندۀ رشد کلیسا

(A Third Limiting Factor to Church Growth)

عامل سومی که در رشد کلیساها مؤثر است، توانائی شبان است. اکثر شبان ها مهارت های لازم برای نظارت بر تعداد زیاد حاضران در کلیسا را ندارند، و این تقصیر خودشان نیست. دلیل این است که آنها از لحاظ اجرائی و سازمانی با استعداد نیستند و یا از مهارت های وعظ و تعلیم که برای جمعیت بزرگ عبادت کنندگان لازم است، برخوردار نیستند. واضح است که چنین شبان هائی از جانب خدا برای شبانی جمعیتی بزرگ فراخوانده نشده اند، و اشتباه می کنند اگر تلاش کنند که چیزی بیش از کلیسای رسمی متوسط یا کلیسای خانگی را شبانی کنند.

اخیراً کتابی معروف در مورد موضوع رهبری خواندم که نوشتۀ شبان ارشد یکی از بزرگترین کلیساها است. همان طور که صفحات پر از توصیه ها برای شبان های امروزی را می خواندم، مدام فکر می کردم که: «نویسنده به ما نمی گوید که چطور می توان شبان بودبلکه می گوید چطور می توان رئیس کل شرکت بزرگ بودشبان ارشد یک کلیسای غول پیکر آمریکا چارۀ دیگری ندارد. او به کارکنان زیادی نیاز دارد، و ادارۀ این کارکنان کاری تمام وقت است. نویسندۀ کتابی که من خواندم برای ریاست کل شرکتی بزرگ بسیار ماهر است. (در واقع، او در کتابش نقل قول های بسیاری از مدیران تجاری دارد و توصیه آنها را برای هدایت شبان ها به کار گرفته است.) اما اکثر خوانندگان او، یا شاید همه، مهارت های رهبری و مدیریت او را ندارند.

در همین کتاب، نویسنده رُک و راست، شرح می دهد که زمانی که جمعیت بزرگ عبادت کنندگان کلیسایش را گرد آوری می کرد، چطور دفعات زیادی اشتباهات تقریباً مخرب مرتکب شده بود، اشتباهاتی که می توانست به قیمت خانواده یا آیندۀ خدمت مذهبی او تمام شود. با لطف خدا، خطر را پشت سر گذاشته بود. تجربیات او مرا به یاد نمونه های زیادی انداخت. مثلاً زمانی که شبان های رسمی دیگر برای موفقیتهای مشابه تلاش می کنند و همان اشتباهات را مرتکب می شوند و در نتیجه از شکست مطلق رنج می بینند. برخی خود را وقف کلیسایشان می کنند، بچه هایشان را از دست می دهند و زندگی مشترکشان رو به ویرانی می رود. برخی دچار مرض روانی می‌شوند یا از خستگی و افسردگی دائمی رنج می برند. سایرین چنان از شبانی منزجر می‌شوند که نهایتاً تمام خدمات مذهبی خود را کنار می گذارند. بسیاری دیگر بزور خود را شناور نگاه میدارند، در حالی که روزهایشان را در ناامیدی بسر می‌برند و دائماً در این فکر هستند که آیا فداکاریهای فوق بشری آنها با ارزش است.

همانطوری که این کتاب را می خواندم، به مرور حکمت کلیسای اولیه در ذهن من قوت می یافت. کلیسائی که چیزی شبیه به کلیساهای امروزی نداشت، و هیچ شبانی مسئول گله ای بزرگتر از حدود بیست و پنج نفر نبود. همان طور که در فصل قبل هم عنوان کردم، بسیاری از شبان ها که تصور می کنند جمعیت عبادت کنندگان کلیسایشان خیلی کوچک است می بایست دوباره خدمت خود را در پرتوِ کتاب مقدس بررسی کنند. اگر آنها پنجاه نفر دارند، کلیسایشان بسیار بزرگ است. اگر رهبران توانا میانشان هست باید با دعا به تقسیم شدن به سه کلیسای خانگی فکر کنند و با هدف شاگرد آفرینی و بنیان نهادن ملکوت خداوند، ساختمان را بفروشند.

اگر این بیش از حد افراطی به نظر می رسد، حداقل می توانند رهبران آینده را برای شاگردی مسیح تعلیم دهند، یا گروههای کوچکی تشکیل بدهند، و یا اگر قبلاً تعدادی گروه کوچک تشکیل داده اند، برخی را آزاد بگذارند تا کلیساهای خانگی مستقلی را تشکیل دهند و ببینند چه رخ خواهد داد.

روش های امروزی دیگری برای رشد کلیسا

(Other Modern Church-Growth Techniques)

در کنار مدل برخورد محتاطانه در برابر جویندگان، روش های دیگری نیز وجود دارند که امروزه به عنوان شرط لازم برای رشد کلیسا متداول شده اند. بسیاری از این روش ها بر اساس انجیل نیستند و در زمرۀ «نبرد روحانی» قرار می گیرند. این روشها تحت عناوینی مانند «ویران کردن قلعه ها»، «دعای جنگی» و «طرح ریزی مذهبی» تبلیغ می شوند.

برخی از این روش ها را در فصل مربوط به نبرد روحانی بررسی خواهیم کرد. اگرچه، متعجب خواهیم شد از اینکه چرا شیوه هائی که برای رسولان کاملاً ناشناخته بود، امروز برای رشد کلیساها ضروری در نظر گرفته می شود.

بسیاری از ابزارهای جدید رشد کلیسا حاصل تجربیات شبان هائی است که می گویند، « من چنین و چنان کردم، و کلیسای من پیشرفت داشت. پس اگر شما هم چنین کنید، کلیسای شما هم رشد خواهد کرداگرچه حقیقت این است که هیچ ارتباطی میان رشد کلیسایشان و کارهائی که انجام داده‌اند وجود نداشته است، اما آنها اینطور تصور کرده اند. این مسئله بارها زمانی که شبان های دیگر همان تعالیم عجیب و غریب را دنبال کرده اند، همان کارها را تکرار کرده اند، اما کلیسایشان اصلاً رشدی نداشته است، ثابت شده است.

ممکن است از شبان کلیسائی که رشد کرده است شنیده باشید که می گوید، «زمانی که بر علیه ارواح پلید شهرمان پرخاش کردیم بیداری روحانی در کلیسایمان رواج یافت. پس شما هم اگر می خواهید بیداری به کلیسایتان بیاید همین کار را بکنید

اما چرا در طول دوهزار سال تاریخ کلیسا بیداریهای فوق العاده ای در اقصی نقاط جهان رخ داده بدون اینکه کسی بر ارواح پلید شهرها پرخاش کند؟ این نشان می دهد که شبان به اشتباه تصور می کرده است که بیداری حاصل فریاد زدن او بر ضد ارواح پلید بوده است. احتمالاً مردم شهر او پذیرای کلام خدا بودند. این شاید به دلیل دعای متحد کلیسا بوده، و اینکه این شبان زمانی که آنها پذیرا شدند، آنجا بوده و انجیل را موعظه کرده است. اغلب رشد کلیسا نتیجۀ این است که در زمان مناسب در جائی مناسب باشیم. (این روح القدس است که به ما کمک می کند تا در مکان و زمان مناسب باشیم.)

اگر پرخاش و فریاد بر ارواح پلید، بیداری به کلیسای یک شبان می آورد، چرا معمولاً بعد از مدتی، روند آن کُند و متوقف می شود؟ اگرنهیب دادن ارواح پلید تنها کلید بیداری است، پس می توانیم اینگونه استدلال کنیم که اگر به پرخاشمان ادامه دهیم همه در شهر به مسیح خواهند پیوست. اما این کار را نمی کنند.

اگر اندکی فکر کنیم، حقیقت کاملاً آشکار است. تنها ابزار رشد کلیسا بر اساس انجیل، دعا، موعظه، تعلیم، شاگرد سازی، یاری روح القدس، و غیره است. ولی حتی این ابزار انجیلی هم رشد کلیسا را تضمین نمی کنند، زیرا خداوند انسانها را موجوداتی دارای اختیار آفریده است، آنها می توانند توبه بکنند یا نکنند. میتوان گفت که حتی مسیح هم برخی مواقع در رشد کلیساها موفق نبود، زیرا برخی از شهرهائی که به دیدارشان رفته بود توبه نکردند.

تمام اینها برای گفتن این نکته است که ما تنها باید ابزار مطابق با انجیل را برای ایجاد کلیساها به کار ببریم. به کار بردن هر چیز دیگری، وقت تلف کردن است. آنها اعمالی هستند که از چوب، علف و کاه تشکیل شده اند و روزی خواهند سوخت و بی پاداش خواهند ماند (اول قرنتیان 12:3-15).

نهایتاً هدف نباید تنها رشد تعداد باشد، بلکه هدف اصلی ایجاد شاگرد برای مسیح است. اگر همچنان که شاگرد سازی می کنید کلیسا هم رشد کند، خداوند را ستایش کنید!

1 در اینجا مزیتی دیگر از مدل کلیسای خانگی را می بینیمشبان ها تلاش نمی کنند که به دلایل نادرست جمعیت عبادت کنندگان زیادی داشته باشند، زیرا تعداد افرادی که حضور می یابند محدود به اندازۀ خانه است.

2 این بیشتر دلیل این است که امروز تعداد بسیاری مبشر، معلم، نبی و حتی رسول در کلیساها شبانی می کنند. به خیلی از خدمت های خدادادی جایگاه مناسب یا فضایی در ساختار کلیساهای رسمی داده نشده است، و خادمان غیر شبان از ناچاری شبان می شوند، در حالی که کلیسا را از نعمت بزرگتری که می تواند برای عدۀ بیشتری از مؤمنان در یک محیط مطابق انجیل داشته باشند، محروم می کنند. به نظر می رسد هر کسی می خواهد بدون توجه به دعوت حقیقی خود پادشاهی خود را به شکل کلیسائی رسمی ایجاد کند. زیرا شبان ها نسبت به ده یک «مردم شان» حق دارند و بیشتر آن صرف ساخت و نگهداری بناها می شود، خادمان غیر شبان به شبانی کردن در کلیساها متوسل می شوند تا بتوانند از لحاظ مالی امکان خدمت های مذهبی را که بر عهده شان است انجام دهند.

3 به یاد داشته باشید که شرط هائی که مسیح در لوقا 26:14-33 برای شاگردی خود بر شمرد، خطاب به مردمی که قبلاً ایمان آورده بودند نبود، گویا که او مرحلۀ دوم سفری روحانی را به آنها پیشنهاد می دهد. بلکه او با جمعی کثیر سخن می گفت. شاگردی او اولین و تنها گامی بود که مسیح عنوان کرد، که البته این مرحله چیزی از مرحلۀ رستگاری کم ندارد. این درست بر خلاف تعالیم کلیساهائی که در برابر مشتاقان محتاطانه برخورد می کنند، است.

反律法主義的「基督徒」(The Antinomian “Christian”)

第五章(FIVE)

 

現在是星期日早上十一時四十分,你教會中的唱詩已經完畢,也已經收納了奉獻,現在是讀經和講道的時間。你的牧師走上講台,打開一本厚厚的黑色聖經,深呼吸一下,便舉起他的手,帶著權柄大聲呼喊:「人稱義是因著行為,不是單因著信!」

你教會中大多數人會有甚麼反應?會否被牧師明顯的異端思想嚇了一跳?會否感到很憤怒,因牧師的話與保羅論到救恩的經文相違,與宗教改革時重新發現的寶貴真理衝突?牧師會否被標籤為律法主義者?還是,他們知道牧師剛才只是讀出了雅各書二章24節?

人們若是激烈作出反對,便可代表眾多大錯特錯自稱是基督徒的人,不明白得救的信心是怎樣,以為行為是與信心相反,但事實上行為與真信心是不可分割。馬丁路得寫道:「行為與信心根本不可能分割,就如熱與光是不可能分割一樣。」1

馬丁路得自創了一個字,用來形容有些人認為救恩既是神施恩白白賜下,故是否遵守神的律法並不重要。馬丁路得稱那種人為反律法主義者(antinomians),那字的字根分別是「反」(anti)和「律法」(nomos)。

今天的教會充滿反律法主義者,假如馬丁路得仍然在生,一定會極力抵抗這種異端,發動改革。馬丁路得並非孤軍作戰,因耶穌、保羅、彼得、雅各、約翰和猶大都曾反對反律法主義的謬誤。事實上,與昔日發動宗教改革時候相比,馬丁路得今天抵抗反律法主義時,可以找到更多的聖經支持。新約聖經警告人小心反律法主義的謬誤的次數,遠遠多於警告人提防律法主義的錯謬的次數。

兩種致命的錯謬(Two Deadly Errors)

馬丁路得的時候,教會的律法主義變得根深柢固,大多數上教會的人都認為救恩是可以賺回來的。人們藉著買贖罪卷,到訪遺跡,作懺悔等,就可賺取功德,減輕數百倍、甚至數千倍將來會在煉獄所受的苦。福音卻不翼而飛了。

然而,馬丁路得研究羅馬書,發現救恩是用信心白白領受,更得著奇妙的重生,馬上以那叫他得釋放的真理挑戰當時的人。(他的信心產生行為!)立時激發了很多爭議,但最後透過馬丁路得和其他改革家的努力,很多人信了神恩典的福音。

可是,那種福音有一種固有的危險,改教家也明白這點。神的恩典可能會被拿來作犯罪的許可證,好行為的重要性受到忽略,新的異端思想可能會取代舊的那種,同樣是騙人和令人沉淪。所以,改革家也小心宣告,基督裡真正的信心會叫人順服基督。

過了數百年以後,改革家擔心的事今天成真了。馬丁路得的時候流行律法主義,但今天的教會卻是相反,需要有人指出死的信心不能救他們。太多人聽信了假的福音,以為不聖潔的人也能進天國。他們信靠神的恩典,卻不叫他們順服基督,反拿來作犯罪的許可證。可是,耶穌基督昨日、今日和永遠都是一樣的,仍警告各式各樣的反律法主義:「凡稱呼我主啊、主啊的人,不能都進天國。惟獨遵行我天父旨意的人,才能進去。」(太七21,加上強調)

律法主義是甚麼?(What is Legalism?)

或許,再沒有一個神學用語會比「律法主義」這詞更常被人誤解和誤用。今天若有人傳講自我犧牲、順服或聖潔,便可能會被人誤稱為律法主義者。聲稱的基督徒不時會說:「我從前上過一家很律法主義的教會,牧師反對人看R級的電影。」(譯按:美國電檢尺度,R級指17歲以下的觀眾必須有成人陪同)這種說話反映說話的人不明白律法主義是甚麼。律法主義不是指持守一套由神話語而來的聖潔準則,而是指人嘗試靠自己的行為賺得救恩。律法主義者不認為自己需要耶穌也能得救,以為自己可救自己。若有人說:「我從前上過一間很律法主義的教會,牧師講道說我們可靠著不看R級的電影,賺得自己在天國的位置。」若是這樣,就可正確用上「律法主義」這詞。

律法主義成為異端,是由於它提供另一種得救的方法,漠視神所提供唯一藉著基督的方法。律法主義者的愚昧,是他寄望不可能發生的事情,以為自己可以變為良善,並因這良善配進天國。當然,我們可以變為良善而配進天國的機會在很久之前已經沒有了:是自神第一次要我們為自己的罪負責時消失的。從理論上而言,假如有人可以終生不犯罪,確是可以不需要救主仍可進天國。但因為我們都犯了罪,所以若想要得救,便需要另一種方法。明確看來我們唯有靠著神的恩典才能得救,福音就是神向我們施恩,藉著耶穌作我們的代贖,神不需要降低祂聖潔的準則而讓我們得救。

以下簡單的公式或可以最清楚說明律法主義的定義:

行為⇨救恩

那箭頭的意思是「帶來」,律法主義者認為自己的行為可以帶來救恩。由於律法主義者仍未重生,故不會相信神和愛神,只會在外表上遵守律法,藉以賺得神的恩寵。

以下的公式可以說明另一種律法主義:

信心+行為⇨救恩

這種律法主義者將信心加上行為,認為信心加上行為便可保證自己會得救。那人某程度上是信靠自己的行為,保羅在加拉太書中就是反對這種律法主義。

以下的公式可以表達真正得救的途徑:

信心⇨救恩+行為

真正相信福音的人不但會得救,還會受到神的恩典而轉化,甘心樂意順服,彰顯出神在他們生命中的工作。真信徒與律法主義者不一樣,會打從內心願意順服,因他們的心已經改變。

最後,反律法主義則如下:

信心⇨救恩-行為

反律法主義者以為自己的信心帶來救恩,就算沒有顯出生命已被轉化的行為,也沒有相干。此外,這種人通常會誤解的觀念最少有五個:(1)得救的信心之本質, (2)神如何定意拯救人,(3)神恩典在信的人身上完全的工作,(4)基督徒與神律法的關係,(5)悔改的真義和必要性。這一章餘下的篇幅中,讓我們逐一看看這五方面。

得救的信心之本質(The Nature of Saving Faith)

反律法主義者以為信心純粹是頭腦上的承認,以為只要接受某些神學真理,就可構成得救的信心。這種人知道耶穌為眾人的罪死在十字架上,又知道得救不是靠行為,而是靠信心,就認為自己已經得救。

當然,即使魔鬼也知道耶穌為眾人的罪死在十字架上,撒旦也知道得救不是靠行為,而是靠信心。我們何以會認為知道這兩件事,就可以叫自己在神眼中得稱為義呢?

真正得救的信心絕對不只是頭腦上的承認,聖經定義信心是「信就是所望之事的實底,是未見之事的確據」(來十一,加上強調),心裡相信才能帶來救恩(參羅十10)。真正的信心總是可從外在的行動表明出來。

不過,反律法主義者不時會試圖將行為與信心割開,甚至視之為水火不容。他們會用敬虔的口吻指出,既然救恩純粹是出於神的恩典,就不應看任何行為來保證自己得救,免得「靠了行為」。

然而,我們稍後便會看到,耶穌、施洗約翰、使徒約翰、保羅、彼得和雅各都不是這樣想。舉一個例子,約翰寫道,我們想要肯定自己是否已經重生,其中一種方式是看看自己有否流露對信徒的愛:

我們因為愛弟兄,就曉得(留意「曉得」這字)是已經出死入生了。沒有愛心的,仍住在死中……凡有世上財物的,看見弟兄窮乏,卻塞住憐恤的心,愛神的心怎能存在他裡面呢?小子們哪,我們相愛,不要只在言語和舌頭上,總要在行為和誠實上。從此,就知道我們是屬真理的,並且我們的心在神面前可以安穩。我們的心若責備我們,神比我們的心大,一切事沒有不知道的。(約壹三14、17~20,加上強調)

約翰相信我們的行為可以向我們保證神在我們生命中的恩典作為,與靠行為賺得救恩的想法相距甚遠。我們的好行為不是功德–乃是明證,可格外保證我們已經得救,超越福音的應許提供的保證。我們看見自己生命中的作為,便可說:「讚美神證明祂在我生命中的恩典作為!」我們的好行為「是靠神而行」(約三21)。

約翰壹書中,約翰也寫道:

凡從神生的,就不犯罪,因神的道〔原文作種〕存在他心裡。他也不能犯罪,因為他是由神生的。從此就顯出誰是神的兒女,誰是魔鬼的兒女。凡不行義的,就不屬神,不愛弟兄的也是如此。(約壹三9~10)

約翰是否相信重生會改變一個人的生活方式?絕對相信。真正從神而生的人會行公義,愛弟兄。這不是說,真信徒永不會犯罪或總會顯出完全的愛(參約壹一8~9,四17~18),但公義和慈愛會成為他們生命的特徵,與未得救的人不一樣,主要表現出不義的行為和自私的心腸。約翰壹書中,約翰一再寫到活得公義和愛弟兄可以怎樣保證那些收信人的救恩:

我將這些話(我書信的內容)寫給你們信奉神兒子之名的人,要叫你們知道自己有永生。(約壹五13,加上強調)

約翰相信自稱是基督徒的人應察驗自己的生命,得著神恩典在他們身上作工的保證,因他也相信行為與信心絕對有關。

保羅論到信心與行為的關係(Paul on the Relationship Between Faith and Works)

使徒保羅不相信行為和順服可與信心割裂,也不認為這三者是水火不容。相反,羅馬書中,保羅寫到「信而順服」(羅一5,十六26)。這句話最簡明的解釋是指出,人有信心的特徵就是順服。若我說「鮑勃的順服」,最清楚的含義便是鮑勃顯得順服。若我說「救恩的喜樂」,便明顯是暗示救恩的特徵就是喜樂。無論如何,我都不會是指後者可以取代前者。可是,反律法主義者卻要說服我們,保羅談到「信心的順服」(譯按:「信而順服」的直譯)時,乃是指到我們不需順服,因信心可取代順服。這等於是說,「鮑勃的順服」這句話意味因我順服,故不需要鮑勃。或考慮另一個例子,即我不需要救恩,因我有喜樂,喜樂完全取代救恩。

保羅不但認為人須要相信福音,而且更須要服從福音。保羅吩咐帖撒羅尼迦的基督徒,「那不聽從我主耶穌福音的人……要受刑罰,就是永遠沉淪」(帖後一8~9,加上強調)。2

聖經何處要求我們服從福音?第一,神命令我們要相信福音,把相信等同於一種順服的行動(參可一15)。相信既是一種順服的行動,又怎麼可以說順服和信心是互相矛盾?

第二,耶穌命令人要悔改信福音,又吩咐我們傳講「悔改赦罪的道」(路二十四47)。保羅也是一樣,聲言人「應當悔改歸向神,行事與悔改的心相稱」(徒二十六20)。悔改是一種順服的行動,是對神命令的回應。人得救是始於這順服的行動,同時也是信心的行動。

保羅又寫信給帖撒羅尼迦的信徒,稱讚他們「信心的工夫和愛心的勞苦」(帖前一3,加上強調)。保羅並不認為信心與行為是兩件不能結合的事。好像使徒雅各一樣,保羅也相信真正的信心會有果效。他寫信給帖撒羅尼迦的基督徒,提醒他們小心不要被人引誘,以為必須受割禮才能得救:

原來在基督耶穌裡,受割禮不受割禮,全無功效。惟獨使人生發仁愛的信心,才有功效。(加五6,加上強調)

好像使徒約翰一樣,保羅相信真正的信心會透過愛心發生果效,愛是信心最重要的果子。保羅可以這樣意譯:「原來在基督耶穌裡,受割禮不受割禮也不意味甚麼:都只是人的工作,唯有信心才會展開人生命中神的工作,以致那人愛心的工作是源自神。」

希伯來書論信心(Hebrews on Faith)

希伯來書的作者相信,順服耶穌基督是得救的關鍵,因而寫道:

他既得以完全,就為凡順從他的人,成了永遠得救的根源。(來五9)

當然,希伯來書的作者本可以說,耶穌為凡相信他的人成了永遠得救的根源,也本是論到同一件事。對希伯來書的作者來說,信心(全書提到超過三十次)會自然生出行為。第十一章的「信心英雄」都因著信,作了某些事。

請留意希伯來書第三章和第四章中,作者如何運用不信和不信從兩個詞語指到相同的意思:

這樣看來,他們(以色列人)不能進入安息(應許之地),是因為不信的緣故了……既有必進安息的人,那先前聽見福音的,因為不信從,不得進去。(來三19,四6,加上強調)

因為大多數以色列人不相信福音,故此也不順服神。因為他們不遵行神所吩咐的事,就證明他們不相信神的應許。

施洗約翰與耶穌論行為(John the Baptist and Jesus on Works)

施洗約翰相信,信心與行為存在不可分割的關係,請看看他如何運用相信和信從兩個詞語指到相同的意思:

信(pisteuo)子的有永恆的生命,不信從(apisteuo)子的必不得見生命,上帝的義怒卻停留在他身上。(約三36,參呂譯,加上強調)

這實在說得清楚不過,怎麼可以說我們不可察驗自己的生命,來檢視自己的屬靈境況,免得「靠了行為救自己」呢?我們應該察驗自己的行為,因聖經清楚指明人是有可能帶有虛假的信心。靠沒有行為的信心救我們,與靠行為賺得救恩,兩者都同樣危險。最聰明的保障是察驗自己的行為,證實自己有真正得救的信心。

耶穌也相信行為會被信念影響,指出信他的人會作他所作同樣的事3(參約十四12),又預告「行善的」會「復活得生」,「作惡的」會「復活定罪」(約五29)。耶穌又警告只有遵行神旨意的人才會進天國,而從人們的果子就可分辨真假的信徒(參太七19~23)。除非耶穌是教導行為可賺取救恩,不然,唯一的正確解釋,便是警告真正的信心會由順服證實出來。

耶穌又警告只有遵行天父旨意的人才是他的兄弟姊妹(參太十二49~50)。我們從上一章已經知道,耶穌叫人悔改得救時,通常會隻字不提信心,卻會叫尋道者背乎自己,背起自己的十字架跟從他,免得失喪了自己的靈魂(參可八34~38)。耶穌叫人付代價作門徒,真心順服,真正相信。

當耶穌嘗試說明相信他是甚麼意思時,竟到了叫人們要把他吃掉的地步(參約六47~56),我們每次領受主餐時也會記得這事。相信耶穌,就是與耶穌合一。初信者接受洗禮,就是最先表現信心的行動,公開宣告他與耶穌一同受死,埋葬和復活。

相信耶穌,就是與他聯合:「但與主聯合的,便是與主成為一靈。」(林前六17) 相信耶穌,就是在他裡面:「你們要常在我裡面,我也常在你們裡面……人若不常在我裡面,就像枝子丟在外面枯乾,人拾起來,扔在火裡燒了。」(約十五4、6)若有人如此與基督合一,那人的行為又豈會不受影響?

雅各論得救的信心(James on Saving Faith)

我們前幾章已簡略看過雅各書的經文,以下一段可能是得救的信心最經典的定義,也是令反律法主義者最頭痛的經文:

我的弟兄們,若有人說自己有信心,卻沒有行為,有甚麼益處呢?這信心能救他麼?(雅二14)

雅各運用反問句,答案明顯是「不能」。沒有行為的信心不能救人。

現代的反律法主義者即使面對這明顯的真理,仍然想說服我們沒有行為的信心可以救人。他們怎麼可以不管雅各的說話,仍舊如此確信?他們用極複雜的方式解釋雅各的教導,原讀者極不可能會是那樣理解。簡單來說,有些反律法主義者想說服我們,雅各並不是論到得救脫離地獄,乃是論到從「地上致死的犯罪生活」中得救。4 按照這看法,雅各是想說服讀者相信,如果他們想從「地上致死的犯罪生活」中得救,就必須用信心作出行為。

「地上致死的犯罪生活」這句話的意思只可能是指犯罪的生活。從「地上致死的犯罪生活」中得救,這句話也只可能是指順服的生命,或是指作出好行為。故此,有些反律法主義者想說服我們,雅各是要糾正讀者一個嚴重的神學謬誤:他們以為自己可以過信心的順服生活,而竟沒有順服的行為!雅各會否以為自己的讀者會是這般愚蠢,不曉得這不證自明的簡單道理?反律法主義者豈是真的相信,我們會愚蠢得接受他們如此強解雅各清楚的教導?

我們進一步反駁反律法主義的論據時,便會發現雅各論到信心與行為的關係時,緊接著其前面和後面上下文的主題都是將來的審判(參雅二12~13,三1)。雅各心中是想到永恆的救恩,而不是從地上「致死的犯罪生活」暫時得救。

信心透過愛心工作(Faith Working Through Love)

我們再讀雅各的說話時,這種特別的反律法主義詮釋就顯得更是荒謬:

若是弟兄、或是姐妹,赤身露體,又缺了日用的飲食,你們中間有人對他們說:「平平安安的去吧,願你們穿得暖吃得飽。」卻不給他們身體所需用的,這有甚麼益處呢?這樣,信心若沒有行為就是死的。(雅二15~17)

有些反律法主義者想說服我們,死的信心仍然是得救的信心;這死的得救信心只是與活的得救信心形成對比。不過,雅各已言明信心若沒有行為就不能救任何人,而死的信心就是沒有行為的信心。

雅各舉例說明怎樣才是死的信心,用上自稱是基督徒的人不肯幫助窮困弟兄姊妹的例子,實在很有意思。雅各好像耶穌、約翰和保羅一樣,相信真信心的果子就是愛弟兄的心,從供應他們的迫切需要上就可顯明出來:

必有人說:「你有信心,我有行為。你將你沒有行為的信心指給我看,我便藉著我的行為,將我的信心指給你看。」你信神只有一位,你信的不錯;鬼魔也信,卻是戰驚。虛浮的人哪,你願意知道沒有行為的信心是死的麼?(雅二18~20)

雅各說得很正確,若有人說自己有信心,若沒有行為,就不能證明出來。另一方面,另一個人可能口頭上沒有那樣說,但他的行為就表明他內心的說話。行動勝於說話。所以,若有人說自己相信神只有一位(申六4),卻沒有相應的行為,就只是欺騙自己。鬼魔也信神只有一位,甚至牠們的信與表行一致–牠們戰驚!只有「虛浮的人」(反律法主義者等)才不知道信心沒有行為是「徒勞無用」(雅二20),即是一無是處。

亞伯拉罕活的信心(Abraham’s Living Faith)

雅各接續自己的論述,以因信稱義的亞伯拉罕作為例子,說明甚麼是活的信心:

我們的祖宗亞伯拉罕,把他兒子以撒獻在壇上,豈不是因行為稱義麼?可見信心是與他的行為並行,而且信心因著行為才得成全。這就應驗經上所說:「亞伯拉罕信神,這就算為他的義。」他又得稱為神的朋友。這樣看來,人稱義是因著行為,不是單因著信。(雅二21~24)

雅各豈不是說得清楚不過了?亞伯拉罕的信心是活的信心,是順服神的信心,他得稱為義不是靠沒有行為的信心,乃是靠有行為的信心來證實。雅各甚至聲明:「人稱義是因著行為,不是單因著信。」(雅二21~24)若這句話不是直接引自聖經,相信很多人一聽見便會看為是異端思想了。

某些反律法主義者如何擺脫雅各迫使他們面對的困局?他們推論雅各不是指到亞伯拉罕在神面前是靠行為稱義,只是在人面前才是靠行為稱義。這理論很荒謬,難道我們相信雅各的讀者會以為人可以在人面前不靠行為稱義,雅各覺得他們那樣想大錯特錯,於是寫信嚴斥他們?雅各豈是真的論到這問題?

請也留意,雅各從沒有說亞伯拉罕是在人面前得稱為義。此外,亞伯拉罕獻以撒時,並沒有其他人在場見到他順服的行為,因而靠那行為在人面前稱義。然而,神卻在察看,亞伯拉罕作出順服的行為後,神立時說:

現在我知道你是敬畏神的了,因為你沒有將你的兒子,就是你獨生的兒子,留下不給我……耶和華說你既行了這事,不留下你的兒子,就是你獨生的兒子,我便指著自己起誓說:「論福,我必賜大福給你;論子孫,我必叫你的子孫多起來,如同天上的星、海邊的沙,你子孫必得著仇敵的城門。並且地上萬國都必因你的後裔得福,因為你聽從了我的話。(創二十二12、16~18)

整件事都是從神而來的試驗(參創二十二1),為要看看亞伯拉罕會否遵行。再者,雅各指出,亞伯拉罕順服神時,就應驗經上所說:「亞伯拉罕信神,這就算為他的義。」(雅二23)亞伯拉罕是在誰面前得稱為義?是在人面前還是在神面前?明顯是在神面前。

這並不是說,亞伯拉罕未曾獻以撒前的幾年,神並沒有稱他為義,因聖經告訴我們神稱他為義(參創十五6;羅四3)。不過,亞伯拉罕幾乎獻上自己的兒子,這驚人的順服行為表明他從一開始就有活的信心。當下,他的行為成全了他的信心。亞伯拉罕被神稱義的信心,乃是活的信心,由他的順服證明出來。

雅各與保羅豈不自相矛盾?(Doesn’t James Contradict Paul?)

但是,保羅豈不是寫道「人稱義是因著信,不在乎遵行律法」(羅三28,加上強調)?那麼,若果雅各是論到我們是靠行為在神面前得稱為義,豈不是與保羅的說法自相矛盾?

不,保羅和雅各都是論到在神面前得稱為義,兩者看來矛盾,但並不難協調。保羅是向律法主義者說話,那些人認為律法是得救的途徑。保羅想他們知道,任何人都不能靠嘗試守律法而得救。救恩是免費的禮物,由神施恩賜下,憑著信心而得。

可是,雅各卻是向另一些人說話,他們扭曲因著信憑著恩典得救的真理,變成是犯罪的許可證,就像今天的反律法主義者,打出「因信稱義」的格言,將信心變成單單口頭上的認信,卻可以沒有相應的行為。雅各旨意是反駁這種謬誤,又說明自己的用意,好叫讀者不會弄錯他的重點:「人稱義是因著行為,不是單因著信。」(雅二24)雅各能夠如此說話,因我們透過行為可顯明自己的信心,而靠著信心就可在神面前稱義。

聖經教導我們,某些將來的審判中,各人永恆的結局會由他們的行為決定(參太十二36~37,二十五31~46;約五28~29;啟二十12~13),因為行為才可證實信心。所以,從這種意義來說,如雅各所言,人在神面前稱義是因著行為。

雅各最後用上多一個聖經人物的例子,藉其靠著有行為的信心得救的事實,說明怎樣才是得救的信心:

妓女喇合接待使者,又放他們從別的路上出去,不也是一樣因行為稱義麼?身體沒有靈魂是死的,信心沒有行為也是死的。(雅二25~26)

若果喇合只說自己有信心,卻沒有行為(但究竟可能嗎),可會發生甚麼事?喇合就會與耶利哥的人一同滅亡。但是,喇合有活的信心,可成為今天所有脫離神忿怒之人的榜樣。喇合並不是反律法主義者。

有些反律法主義者喜歡指到那十字架上的強盜,說明人有信心沒有行為仍能得救。可是,這些人應該更細心地讀經。那悔改的強盜臨死的時候,明顯藉著自己的行為顯明了自己活的信心。第一,那強盜公開承認自己是罪人。第二,那強盜宣告耶穌是無辜,不應受死,甚至為此與另一個強盜爭辯,責備那人。第三,那強盜求耶穌拯救他,並不以為愧,面對群眾的敵視和嘲弄,仍公開求耶穌救他(參路二十三40~43)。當然,那悔改的強盜可以用行動顯明自己的信心的機會非常有限,但在短短幾分鐘內,他所顯出的信心就已經比很多聲稱的基督徒一生所顯出的還多。

反律法主義者往往又會忽略另一個真理,就是:

神定意拯救人(God’s Intent in Saving People)

新約還未寫成,耶穌還未降世之前,神很早便啟示自己定意拯救人–渴望他們成為聖潔。舉一個例子,耶和華藉著先知耶利米說:

耶和華說:「日子將到,我要與以色列家和猶大家,另立新約,不像我拉著他們祖宗的手,領他們出埃及地的時候,與他們所立的約。我雖作他們的丈夫,他們卻背了我的約。」這是耶和華說的。耶和華說:「那些日子以後,我與以色列家所立的約,乃是這樣:我要將我的律法放在他們裡面,寫在他們心上。我要作他們的 神,他們要作我的子民。他們各人不再教導自己的鄰舍,和自己的弟兄,說:『你該認識耶和華。』因為他們從最小的、到至大的,都必認識我。我要赦免他們的罪孽,不再記念他們的罪惡。」這是耶和華說的。(耶三十一31~34)

希伯來書八章8至12節引述這整段預言,希伯來書的作者肯定認為那段經文可應用於所有新約的信徒身上。

第一,留意神應許會另立新約,不像從前所立的約(三十一31~32)。那約何以會有分別?大多數以色列人都觸犯了舊約,但卻不會再觸犯新約,為甚麼?因為神會在他們的生命中行出超自然的工作。

明確來說,神會把自己的律法放進他們心中,寫在他們的心上。於是,神便會作他們的神,他們便會作神的子民(三十一33)。舊約下,神定意要作以色列人的神,又要他們作自己的子民,卻是事與願違,因以色列人不守約,沒有順服神,證明神不真是他們的神,他們也不真是神的子民。不過,耶和華藉著耶利米應許新約下的人,神會作他們的神,他們會作神的子民,因他們會順服神。這些人願意順服,因神在他們心中作工。

新約下的人得到赦罪,都會真正「認識耶和華」,這暗示他們忠於神的關係。約翰寫道:「我們若遵守他的誡命,就曉得是認識他。人若說我認識他,卻不遵守他的誡命,便是說謊話的,真理也不在他心裡了。」(約壹二3~4)神很久之前就定意叫我們真正認識祂。

以西結書三十六章27節是另一段相似的預言,可應用在所有新約的信徒身上。神應許說:「我必將我的靈放在你們裡面,使你們順從我的律例,謹守遵行我的典章。」神將聖靈放進我們心中,便會叫我們變得順服。假若神只是想赦免我們,就不必將自己的聖靈放進我們心內。但神不只是想赦免我們,也想轉化我們的生命;不但想叫我們在律法上稱義,也想我們實際上稱義;不但想耶穌道成肉身,也想我們變得好像耶穌一樣。使徒保羅寫道:「因為他預先所知道的人(即是我們),就預先定下效法他兒子的模樣使他兒子在許多弟兄中作長子。」(羅八29)神從一開始就定下這旨意。

反律法主義者往往忽略的第三個真理,就是:

神在信的人生命中完全的恩典工作(The Full Work of God’s Grace in the Lives of Those Who Believe)

上面的題目自然帶來這主題。反律法主義者相信神有赦罪之恩,卻不知道神還賜下更大的恩典。恩典可以赦罪,也會轉化生命。

恩典被人定義為是不配得的恩寵,確是如此。儘管我們叛逆神,神仍差祂的兒子犧牲代死,賜給我們無可測度的豐富。我們不配得到那份恩典,可是有些人卻「將我們神的恩變作放縱情慾的機會」(猶4)。這是說,那些人認為神的恩典是犯罪的許可證,叫神付出的重價變得低賤,依舊隨己意走那滿足自己的道路。

當然,神不期望領受了恩典的人會這樣回應自己,而是渴望我們的心會被融化,俯伏在祂面前,感到羞愧,願意認罪,滿心感恩。保羅寫道,神的恩典教我們「除去不敬虔的心和世俗的情慾,在今世自守、公義、敬虔度日」(多二12)。

清楚看來,教會最早期的時候就已存在反律法主義者,只是沒有用上這稱呼而已。保羅書信一再駁斥反律法主義的邏輯和其扭曲的恩典觀,例如,保羅寫信給羅馬的信徒:

這樣,怎麼說呢?我們可以仍在罪中,叫恩典顯多麼? 斷乎不可。我們在罪上死了的人,豈可仍在罪中活著呢?(羅六1~2)

以下是最差勁的反律法主義邏輯:讓我們繼續犯罪,給神更多機會賜下恩典!保羅看來,這種生活方式的想法既是可憎,也是不可能。「我們在罪上死了的人,豈可仍在罪中活著呢?」(羅六2)保羅叫人考量重生時神恩典轉化生命的能力,人若真正信了耶穌,便已向罪死了。

接下來幾節經文中,保羅解釋這事如何發生:基督已受死和復活,我們既在基督裡面,就也都已死了,又從死裡復活,「一舉一動有新生的樣式」(羅六4)。我們在基督裡死了時,便破除了罪的勢力。罪是一種屬靈的力量,把我們擄去,但當下我們不再作罪的奴僕,因為「已死的人是脫離了罪」(羅六7)。雖然我們仍可能被罪試探,向罪屈服,但我們的情況已與重生之前很不一樣。從前罪是我們靈性的一部分,可以支配我們,我們幾乎不可能順服神。然而,現在我們極可能順服神,明顯所有委身基督的人現在也能信而順服,聖潔行事。

叫人成聖的恩典(Grace to be Holy)

神恩典的福音應許我們,我們不但可得赦罪,還會成為聖潔。聖經表示人重生的時候便先得著轉化,是神徹底潔淨我們時所作的工。然後,神仍會在我們的生命中作工,聖經通常會稱為是成聖的功夫。請思想以下經文中的奇妙信息:

你們豈不知,不義的人不能承受神的國麼?不要自欺,無論是淫亂的、拜偶像的、姦淫的、作孌童的、親男色的、偷竊的、貪婪的、醉酒的、辱罵的、勒索的、都不能承受神的國。你們中間也有人從前是這樣,但如今你們奉主耶穌基督的名,並藉著我們神的靈,已經洗淨,成聖稱義了。(林前六9~11)

哥林多教會中,有些在過去曾被人類所知最難纏的罪惡捆綁的前罪人,都已經被聖靈釋放和轉化了!神渴望赦免同性戀者、小偷、姦夫淫婦和酒徒,叫他們得著釋放,是出於恩典,可教會卻開辦支持團體,幫助「基督徒」了解和對付自己的癮好,這豈不可悲?神永恆的話語證實了福音叫人從罪中得釋放的能力,教會卻寧願相信世俗的理論和流行心理學。不像今天很多教會那樣,保羅並不以福音為恥,因他知道「福音本是神的大能,要救一切相信的」(羅一16)。保羅用來解作「救」的希臘字是sozo,這字可譯作釋放(deliverance)。神福音裡的大能可以叫人從任何東西中得著釋放。

可是,今天的教會不是以福音的大能為恥,就是不曉得福音有叫人從罪中得釋放的能力。愛心的假象下,上癮犯罪的人會聽到「憐憫之言」:神會用恩典接納他們的本相。固然,神有憐憫的愛,會按各人的本相愛所有人,但除非他們相信神的兒子,轉離罪惡,否則神就不會接納他們。那些人若是真的這樣行,神就不會撇下他們不管,乃是會釋放他們。我曾目睹同性戀者、酒徒、吸毒者、姦淫者悔改呼求耶穌,就立時從罪中得著釋放。神豈不是如此大有能力嗎?按照哥林多前書六章9至11節,神確實如此!

用愛心說誠實話(Speaking the Truth in Love)

如果我們真心愛被罪捆綁的人,就會告訴他們真相。若有人持續犯罪,神渴望叫那人得釋放,我們卻用憐憫之心叫他接納自己,難道是比神作得更有愛心?耶穌向那行淫時被拿的婦人說:「去吧,從此不要再犯罪了。」(約八11)他是否說得太苛刻?耶穌豈不應更有憐憫之心,說:「我接納妳的本相,妳明顯是『性上癮』,與妳成長的背景有莫大的關係。妳的行徑反映妳仍渴求父親沒有給妳的愛,所以不要感到罪疚,罪疚會深深傷害我們的人格。我建議妳順其自然,加入一個支持小組接受治療。隨著時間過去,我盼望妳在更高的力量幫助下,能夠克服自己的心癮。」

然而.我們遇見耶穌時,他告訴我們的信息卻是:「去吧,從此不要再犯罪了。」藉著聖靈的大能,人真正得著重生,便打破罪的勢力,能夠順服神。真正重生的人是新造的人(參林後五17),可以有把握地說:「我已經與基督同釘十字架,現在活著的,不再是我,乃是基督在我裡面活著。」(加二20)神在他們裡面動工,「為要成就他的美意」(腓二13),神又應許會成全自己在他們裡面展開的善工(參腓一6)。

我前面已提過,如果神只是想赦免我們,就不必將聖靈放在我們裡面。神賜下聖靈,最少某程度上是想叫我們成聖。神的恩典不只是赦罪–還叫我們得釋放,生命得到轉化。

反律法主義者往往誤解的第四個觀念,就是:

基督徒與神律法的關係(The Christian’s Relationship to God’s Law)

反律法主義者喜歡說:「我很慶幸自己不在律法之下,而在恩典之下。」雖然這是聖經的說法,反律法主義者卻斷章取義,等於是說「我很慶幸自己犯了罪也不必擔心」,或是「我很慶幸自己不用擔心神是否悅納我,不必像在律法之下的人那般」。這些解釋都是大錯特錯,曲解了一個很重要的聖經表述。

新約確實告訴我們,基督裡的人「不在律法之下,乃在恩典之下」(羅六14)。不過,聖經指明不管這說法是甚麼意思,也決不意味在恩典之下的人可以任意犯罪。反律法主義者把幾節經文抽離上下文,把有違整本聖經論調的意思強加在那聖經的表述中。例如,請思想羅馬書三章31節,保羅說:

這樣,我們因信廢了律法麼?斷乎不是,更是堅固律法。

清楚看來,保羅寫下羅馬書,某方面來說是為了反駁猶太人認為恩典的福音會導致人犯罪的說法。我們幾乎可聽見反對保羅的人向他大聲疾呼:「如果按你說的一樣,人得救是靠信心,不是靠守律法,你就是廢掉神的律法!」

「正正相反,」保羅回答。「你試圖靠守律法得救,自己卻從沒有完全遵守律法。但凡相信耶穌的人便已經重生,神的律法寫在他們的心中,罪的權勢不再支配他們的生命,神的靈內住在他們裡面。因此,他們反是遵守了律法道德方面的字義和精義。那麼,我們算是用信心廢掉神的律法嗎?斷乎不是!相反,我們堅固了律法。」

保羅是指到甚麼意思?(What Did Paul Mean?)

羅馬書較後的地方,保羅用上我們當下想到的表達:「我們在恩典之下,不在律法之下。」但請讀一下他說話的上下文:

這卻怎麼樣呢?我們在恩典之下,不在律法之下,就可以犯罪麼?斷乎不可!豈不曉得你們獻上自己作奴僕,順從誰,就作誰的奴僕麼?或作罪的奴僕,以至於死;或作順命的奴僕,以至成義。(羅六15~16,加上強調)

雖然我們不在律法之下,也決不暗示神會任憑我們犯罪。保羅指出這種想法與神的旨意勢不兩立,論到真信徒決志的時候都會發生的事:那人會將自己獻給神作順服的奴僕,因而成義。否則人就只會成為罪的奴僕,正如所有人相信耶穌前的境況,結局就是靈性的死和永恆的死。

很多聲稱的基督徒從沒有獻上自己作神順命的奴僕,這就是問題所在。他們聽到的福音應許他們不必悔改也能夠進天國。接受耶穌基督作生命的主宰?只是天路上可有可無的決定。他們以為那必然是可有可無的決定,否則救恩就不是恩典。再者,聖經豈不是說我們不在律法之下,而在恩典之下嗎?

但保羅言明,沒有思想比這更偏離真理。唯有接受耶穌基督作生命的主宰,才是得救的第一步。人若有得救的信心,唯一的回應就是獻上自己作順命的奴僕,也唯有如此才能得著神公義的恩賜。

基督的律(The Law of Christ)

我們不在神藉摩西頒布的律法之下,不就意味我們不在神藉基督賜下的律法之下。上面羅馬書的經文中,保羅明說我們不可犯罪。明顯,如果我們仍能犯罪,就表明我們仍有標準須要遵守。必定有律法才有罪,「那裡沒有律法,那裡就沒有過犯。」(羅四15)

新約之下,仍然有律法約束我們,這並非賺得救恩的途徑,因我們得救是本乎神的恩典。可是,新的律法仍意味要人服從,不然何必要賜下?聖經稱這律法作「基督的律」。基督的律包括一切基督吩咐我們的話,就如「摩西的律」包括一切摩西吩咐的話。要記得,耶穌吩咐我們使人作門徒,教訓他們遵守耶穌的一切命令(參太二十八18~20)。

我們再考慮另一段經文,保羅言明自己不在摩西律法之下,卻肯定是在基督的律之下:

我雖是自由的,無人轄管,然而我甘心作了眾人的僕人,為要多得人。向猶太人,我就作猶太人,為要得猶太人;向律法以下的人,我雖不在律法以下,還是作律法以下的人,為要得律法以下的人;向沒有律法的人,我就作沒有律法的人,為要得沒有律法的人。其實我在神面前,不是沒有律法,在基督面前,正在律法之下。(林前九19~21,加上強調)

那麼,基督的律與摩西的律相比起來又如何?只要研究一下基督的命令,便會發現某些情況下,耶穌明確擱置一些舊約的律法。另一些情況下,他設立一些舊約不存在的新律法。還有一些情況,他講解某些舊約律法的精義。讓我們看一看這三方面。

耶穌廢掉舊約的飲食規條,就是第一種情況的例子。馬可福音中,我們看到耶穌宣告「各樣食物都是潔淨」(可七19)。新約下我們可以吃豬肉,並沒有罪。5

基督設立洗禮的命令,乃是舊約神的子民不需遵守的儀式(參太二十八19),就是第二種情況的例子。耶穌又有一次說自己賜下一條新命令,就是叫我們彼此相愛,好像他怎樣愛我們一樣(參約十三34)。

耶穌修訂十誡的第七誡不可姦淫,就是第三種情況的例子。耶穌講論登山寶訓時,說明不可姦淫的精義,揭示神本來的心意。耶穌的聽眾想到犯姦淫的問題,極可能會看自己聖潔,可是他們內心卻常常充滿淫念。但耶穌指出,與鄰居的妻子通奸固然是錯,但思想上脫去那女子的衣服也同樣是錯。

我們所有真正在基督裡的人也有責任,有內在的推動力和能力服從基督的律。我們在基督的律之下,而耶穌的命令肯定包含了所有舊約的道德要求。6

最後,反律法主義者常會輕視的第五個聖經觀念,就是:

悔改的真義和必要(The True Nature and Necessity of Repentance)

有些反律法主義者完全忽視新約要求悔改是得救的必需條件。有些反律法主義者主張,告訴未得救的人需要悔改,就等於是告訴他們自己的行為可換來救恩,等同律法主義。但這想法根本不對。悔改確是一種行為,但好像其他行為一樣,都是無法賺得救恩。如同真信徒生命中的其他行為一樣,悔改是相信後而來的行為,是得救的信心最先帶來的工作。悔改是對福音唯一恰當的回應。

另一些反律法主義者略懂聖經,明白若主張傳福音可以不提及悔改,便等於是說施洗約翰、耶穌、彼得和保羅的教導都是美中不足。故此,這些人用上另一種策略,把悔改重新定義。根據他們的新定義,悔改只不過是對耶穌有一種新的認識,人的行為卻不是必然會受到影響,這實在令人驚訝。所以,讓我們找出聖經為悔改所下的定義,新約的傳道者叫人悔改時,是甚麼意思?

保羅相信真正的悔改不只需要改變思想,也要改變行為。保羅重述自己最先領受的異象和後來幾十年的事奉,在亞基帕王面前作見證:

亞基帕王啊,我故此沒有違背那從天上來的異象。先在大馬色,後在耶路撒冷,和猶太全地,以及外邦,勸勉他們應當悔改歸向神,行事與悔改的心相稱。(徒二十六19~20,加上強調)

施洗約翰也相信悔改不只是改變自己對某些神學事實的想法,他叫群眾悔改,人們問他應怎樣行時,他就列明好些指定的行為改變(參路三3、10~14)。施洗約翰嘲弄法利賽人和撒都該人只是裝作悔改,警告他們若不真正悔改,就難逃地獄的火:

毒蛇的種類,誰指示你們逃避將來的忿怒呢?你們要結出果子來,與悔改的心相稱。不要自己心裏說:「有亞伯拉罕為我們的祖宗。」我告訴你們,神能從這些石頭中給亞伯拉罕興起子孫來。現在斧子已經放在樹根上,凡不結好果子的樹,就砍下來,丟在火裡。( 太三7~10,加上強調)

耶穌也像施洗約翰一樣講論相同的悔改信息(參太三2,四17),他有一次說到約拿傳道的時候,尼尼微的人悔改(參路十一32)。人們若是讀過約拿書,便知道尼尼微的人不只是改變思想,也改變行為,轉離罪惡。

合乎聖經的悔改是怎樣?就是按著內心所生的真信心,願意改變自己的行為。

悔改的必要(The Necessity of Repentance)

悔改有多重要?人不悔改仍能得救嗎?根據聖經的看法,答案是不可能。

施洗約翰傳福音(路加稱為是「福音」),最中心的信息是叫人悔改(參路三1~18),不悔改的人便會下地獄(參太三10~12;路三17)。

耶穌一開始作服事時,已叫人悔改(參太四17)。耶穌警告眾人,他們若不悔改,便會滅亡(參路十三3、5)。

耶穌差派十二門徒到各城各鄉,「門徒就出去,傳道叫人悔改」(可六12,加上強調)。

耶穌復活後,叫十二使徒向全世界傳開悔改的信息,因那信息可通向罪得赦免的大門:

又對他們說:「照經上所寫的,基督必受害,第三日從死裡復活。並且人要奉他的名傳悔改赦罪的道,從耶路撒冷起直傳到萬邦。」(路二十四46~47,加上強調)

十二使徒服從耶穌的指示,使徒彼得在五旬節當日講道時,他的聽眾認罪,明白到自己釘上十字架那人的真相,便問彼得自己應怎樣行。彼得叫他們先要悔改(參徒二38)。

彼得第二次在所羅門廊公開講道,講同樣的信息。若不悔改,便不得除罪:7

所以你們當悔改歸正,使你們的罪得以塗抹。(徒三19上,加上強調)

我們從上文保羅在亞基帕王面前作的見證中得知,保羅總會傳講叫人悔改的福音信息。在雅典中,保羅警告自己的聽眾,各人都必會站在基督面前受審判,凡不悔改的人都是未作準備而迎接那日子:

世人蒙昧無知的時候,神並不監察,如今卻吩咐各處的人都要悔改。因為他已經定了日子,要藉著他所設立的人,按公義審判天下,並且叫他從死裡復活,給萬人作可信的憑據。」(徒十七30~31,加上強調)

保羅向以弗所的長老作出臨別贈言時,列出相信和悔改是得救的重要要素:

凡與你們有益的,我沒有一樣避諱不說的……又對猶太人、和希利尼人,證明當向神悔改,信靠我主耶穌基督。(徒二十20上、21,加上強調)

希伯來書的作者論到「懊悔死行」是基督最基本的入門教義(參來六1)。

我盼望以上列出的聖經證據足以說服任何人接受人與神的關係始於悔改,若不悔改就沒有赦罪。如果你當初「接受耶穌」時沒有悔改,沒有「行事與悔改的心相稱」,就是仍未得救。若你仍不悔改,就仍未得救。

神期望我們如何悔改?(Of What Does God Expect Us to Repent?)

若有人初次相信福音,就應該先為自己所知的一切罪悔改。當然,那人不可能為一切做錯的事悔改,因那人不知道自己所作的一切錯事。神只要我們為自己所知的事負責(參路二十三34;提前一13)。隨著初信者漸漸認識神的旨意(參弗五10),便會不斷悔改,這就是成聖的過程。

某些情況中,人需要為從前做錯的事作出補償,並請求對方寬恕。明顯,若有人昨天偷了二十美元,今天信了耶穌,但仍留著那筆贓款,那人就仍然是賊。那人仍然管有屬於別人的東西,又怎可自稱是基督徒呢?真正的初信者若不歸還那筆贓款,那人的良心就不會安息。

當然,有些錯事是無法彌補。但一切可歸還的東西,就應該歸還;能夠糾正的錯誤,就應該糾正。那人需要寫信或打電話,向自己得罪的一方賠罪。

如果世上所有聲稱的基督徒都悔改,會是何等的革命!

律法主義和反律法主義–兩個名詞形容到兩種同樣致命的神學。你從聲稱的基督徒口中較多聽到那一個名詞?他們有多少人從沒聽到反律法主義這詞?儘管新約叫人小心反律法主義,比起叫人小心律法主義的篇幅要多上幾倍,反律法主義仍然是現代教會圈子中最猖獗的神學。

反律法主義者不時會誤會真基督徒是律法主義者,但真基督徒卻不會介意,因他們不像反律法主義者,不怕受逼迫,知道「不但如此,凡立志在基督耶穌裡敬虔度日的,也都要受逼迫」(提後三12,加上強調)。真基督徒尋求神的稱讚,不求人的稱讚,仰望到那日主會對他們說:「好,你這又良善又忠心的僕人,你在不多的事上有忠心……可以進來享受你主人的快樂。」(太二十五21,加上強調)唯有又良善又忠心的僕人,才可得享主的快樂。

1 John Dillenberger編,Martin Luther (New York: Doubleday, 1961),頁24。

2 彼得論到未得救的人時,用上同一句話:「那不信從神福音的人,將有何等的結局呢?」(彼前四17)同樣,路加記載初期教會時,寫到「有許多祭司信從了這道」(徒六7)。

3 有些人堅持,約翰福音十四章11至12節中,耶穌論到自己所作的事時,只是指到他所行的神蹟。不過,上下文和我們的經驗都沒有明顯的理據去支持這種觀點。如果所有真信徒也會施行與基督一樣、甚至更大的神蹟,那麼從古到今算得上是真正的基督徒的人,實在是寥寥可數。

4 這句話是摘自某朋友寄給我的信,反對我對雅各書二章14至26節的解釋。這種含糊的句子是神學家的專長,這些人是繼政客和賭徒以外世上最擅長欺騙的人。沒有迷惑比神學家的迷惑更利害,此言非虛。

5 徒十10~15,神向彼得顯明的異象,及提前四3~5中保羅的話,都修訂了這真理。

6 接下來的兩章中,我們會更仔細看看「基督的律」,及這律與摩西的律有何共通之處。

7 同樣,神向彼得啟示外邦人只要相信耶穌也能得救時,彼得便向哥尼流一家說:「彼得就開口說、我真看出神是不偏待人,原來各國中那敬畏主行義的人,都為主所悅納。」(徒十34下~35,加上強調)。徒五32中,彼得也宣告神將聖靈賜給「順從之人」。所有真基督徒也有聖靈內住(參羅八9;加四6)。

反律法主义的「基督徒」(The Antinomian “Christian”)

第五章(FIVE)

现在是星期日早上十一时四十分,你教会中的唱诗已经完毕,也已经收纳了奉献,现在是读经和讲道的时间。你的牧师走上讲台,打开一本厚厚的黑色圣经,深呼吸一下,便举起他的手,带着权柄大声呼喊:「人称义是因着行为,不是单因着信!」

你教会中大多数人会有甚么反应?会否被牧师明显的异端思想吓了一跳?会否感到很愤怒,因牧师的话与保罗论到救恩的经文相违,与宗教改革时重新发现的宝贵真理冲突?牧师会否被标签为律法主义者?还是,他们知道牧师刚才只是读出了雅各布书二章24节?

人们若是激烈作出反对,便可代表众多大错特错自称是基督徒的人,不明白得救的信心是怎样,以为行为是与信心相反,但事实上行为与真信心是不可分割。马丁路得写道:「行为与信心根本不可能分割,就如热与光是不可能分割一样。」1

马丁路得自创了一个字,用来形容有些人认为救恩既是神施恩白白赐下,故是否遵守神的律法并不重要。马丁路得称那种人为反律法主义者(antinomians),那字的字根分别是「反」(anti)和「律法」(nomos)。

今天的教会充满反律法主义者,假如马丁路得仍然在生,一定会极力抵抗这种异端,发动改革。马丁路得并非孤军作战,因耶稣、保罗、彼得、雅各布、约翰和犹大都曾反对反律法主义的谬误。事实上,与昔日发动宗教改革时候相比,马丁路得今天抵抗反律法主义时,可以找到更多的圣经支持。新约圣经警告人小心反律法主义的谬误的次数,远远多于警告人提防律法主义的错谬的次数。

两种致命的错谬(Two Deadly Errors)

马丁路得的时候,教会的律法主义变得根深柢固,大多数上教会的人都认为救恩是可以赚回来的。人们借着买赎罪卷,到访遗迹,作忏悔等,就可赚取功德,减轻数百倍、甚至数千倍将来会在炼狱所受的苦。福音却不翼而飞了。

然而,马丁路得研究罗马书,发现救恩是用信心白白领受,更得着奇妙的重生,马上以那叫他得释放的真理挑战当时的人。(他的信心产生行为!)立时激发了很多争议,但最后透过马丁路得和其它改革家的努力,很多人信了神恩典的福音。

可是,那种福音有一种固有的危险,改教家也明白这点。神的恩典可能会被拿来作犯罪的许可证,好行为的重要性受到忽略,新的异端思想可能会取代旧的那种,同样是骗人和令人沉沦。所以,改革家也小心宣告,基督里真正的信心会叫人顺服基督。

过了数百年以后,改革家担心的事今天成真了。马丁路得的时候流行律法主义,但今天的教会却是相反,需要有人指出死的信心不能救他们。太多人听信了假的福音,以为不圣洁的人也能进天国。他们信靠神的恩典,却不叫他们顺服基督,反拿来作犯罪的许可证。可是,耶稣基督昨日、今日和永远都是一样的,仍警告各式各样的反律法主义:「凡称呼我主啊、主啊的人,不能都进天国。惟独遵行我天父旨意的人,才能进去。」(太七21,加上强调)

律法主义是甚么?(What is Legalism?)

或许,再没有一个神学用语会比「律法主义」这词更常被人误解和误用。今天若有人传讲自我牺牲、顺服或圣洁,便可能会被人误称为律法主义者。声称的基督徒不时会说:「我从前上过一家很律法主义的教会,牧师反对人看R级的电影。」(译按:美国电检尺度,R级指17岁以下的观众必须有成人陪同)这种说话反映说话的人不明白律法主义是甚么。律法主义不是指持守一套由神话语而来的圣洁准则,而是指人尝试靠自己的行为赚得救恩。律法主义者不认为自己需要耶稣也能得救,以为自己可救自己。若有人说:「我从前上过一间很律法主义的教会,牧师讲道说我们可靠着不看R级的电影,赚得自己在天国的位置。」若是这样,就可正确用上「律法主义」这词。

律法主义成为异端,是由于它提供另一种得救的方法,漠视神所提供唯一借着基督的方法。律法主义者的愚昧,是他寄望不可能发生的事情,以为自己可以变为良善,并因这良善配进天国。当然,我们可以变为良善而配进天国的机会在很久之前已经没有了:是自神第一次要我们为自己的罪负责时消失的。从理论上而言,假如有人可以终生不犯罪,确是可以不需要救主仍可进天国。但因为我们都犯了罪,所以若想要得救,便需要另一种方法。明确看来我们唯有靠着神的恩典才能得救,福音就是神向我们施恩,借着耶稣作我们的代赎,神不需要降低祂圣洁的准则而让我们得救。

以下简单的公式或可以最清楚说明律法主义的定义:

行为⇨救恩

那箭头的意思是「带来」,律法主义者认为自己的行为可以带来救恩。由于律法主义者仍未重生,故不会相信神和爱神,只会在外表上遵守律法,藉以赚得神的恩宠。

以下的公式可以说明另一种律法主义:

信心+行为⇨救恩

这种律法主义者将信心加上行为,认为信心加上行为便可保证自己会得救。那人某程度上是信靠自己的行为,保罗在加拉太书中就是反对这种律法主义。

以下的公式可以表达真正得救的途径:

信心⇨救恩+行为

真正相信福音的人不但会得救,还会受到神的恩典而转化,甘心乐意顺服,彰显出神在他们生命中的工作。真信徒与律法主义者不一样,会打从内心愿意顺服,因他们的心已经改变。

最后,反律法主义则如下:

信心⇨救恩-行为

反律法主义者以为自己的信心带来救恩,就算没有显出生命已被转化的行为,也没有相干。此外,这种人通常会误解的观念最少有五个:(1)得救的信心之本质, (2)神如何定意拯救人,(3)神恩典在信的人身上完全的工作,(4)基督徒与神律法的关系,(5)悔改的真义和必要性。这一章余下的篇幅中,让我们逐一看看这五方面。

得救的信心之本质(The Nature of Saving Faith)

反律法主义者以为信心纯粹是头脑上的承认,以为只要接受某些神学真理,就可构成得救的信心。这种人知道耶稣为众人的罪死在十字架上,又知道得救不是靠行为,而是靠信心,就认为自己已经得救。

当然,即使魔鬼也知道耶稣为众人的罪死在十字架上,撒旦也知道得救不是靠行为,而是靠信心。我们何以会认为知道这两件事,就可以叫自己在神眼中得称为义呢?

真正得救的信心绝对不只是头脑上的承认,圣经定义信心是「信就是所望之事的实底,是未见之事的确据」(来十一,加上强调),心里相信才能带来救恩(参罗十10)。真正的信心总是可从外在的行动表明出来。

不过,反律法主义者不时会试图将行为与信心割开,甚至视之为水火不容。他们会用敬虔的口吻指出,既然救恩纯粹是出于神的恩典,就不应看任何行为来保证自己得救,免得「靠了行为」。

然而,我们稍后便会看到,耶稣、施洗约翰、使徒约翰、保罗、彼得和雅各布都不是这样想。举一个例子,约翰写道,我们想要肯定自己是否已经重生,其中一种方式是看看自己有否流露对信徒的爱:

我们因为爱弟兄,就晓得(留意「晓得」这字)是已经出死入生了。没有爱心的,仍住在死中……凡有世上财物的,看见弟兄穷乏,却塞住怜恤的心,爱神的心怎能存在他里面呢?小子们哪,我们相爱,不要只在言语和舌头上,总要在行为和诚实上。从此,就知道我们是属真理的,并且我们的心在神面前可以安稳。我们的心若责备我们,神比我们的心大,一切事没有不知道的。(约壹三14、17~20,加上强调)

约翰相信我们的行为可以向我们保证神在我们生命中的恩典作为,与靠行为赚得救恩的想法相距甚远。我们的好行为不是功德–乃是明证,可格外保证我们已经得救,超越福音的应许提供的保证。我们看见自己生命中的作为,便可说:「赞美神证明祂在我生命中的恩典作为!」我们的好行为「是靠神而行」(约三21)。

约翰壹书中,约翰也写道:

凡从神生的,就不犯罪,因神的道〔原文作种〕存在他心里。他也不能犯罪,因为他是由神生的。从此就显出谁是神的儿女,谁是魔鬼的儿女。凡不行义的,就不属神,不爱弟兄的也是如此。(约壹三9~10)

约翰是否相信重生会改变一个人的生活方式?绝对相信。真正从神而生的人会行公义,爱弟兄。这不是说,真信徒永不会犯罪或总会显出完全的爱(参约壹一8~9,四17~18),但公义和慈爱会成为他们生命的特征,与未得救的人不一样,主要表现出不义的行为和自私的心肠。约翰壹书中,约翰一再写到活得公义和爱弟兄可以怎样保证那些收信人的救恩:

我将这些话(我书信的内容)写给你们信奉神儿子之名的人,要叫你们知道自己有永生。(约壹五13,加上强调)

约翰相信自称是基督徒的人应察验自己的生命,得着神恩典在他们身上作工的保证,因他也相信行为与信心绝对有关。

保罗论到信心与行为的关系(Paul on the Relationship Between Faith and Works)

使徒保罗不相信行为和顺服可与信心割裂,也不认为这三者是水火不容。相反,罗马书中,保罗写到「信而顺服」(罗一5,十六26)。这句话最简明的解释是指出,人有信心的特征就是顺服。若我说「鲍勃的顺服」,最清楚的含义便是鲍勃显得顺服。若我说「救恩的喜乐」,便明显是暗示救恩的特征就是喜乐。无论如何,我都不会是指后者可以取代前者。可是,反律法主义者却要说服我们,保罗谈到「信心的顺服」(译按:「信而顺服」的直译)时,乃是指到我们不需顺服,因信心可取代顺服。这等于是说,「鲍勃的顺服」这句话意味因我顺服,故不需要鲍勃。或考虑另一个例子,即我不需要救恩,因我有喜乐,喜乐完全取代救恩。

保罗不但认为人须要相信福音,而且更须要服从福音。保罗吩咐帖撒罗尼迦的基督徒,「那不听从我主耶稣福音的人……要受刑罚,就是永远沉沦」(帖后一8~9,加上强调)。2

圣经何处要求我们服从福音?第一,神命令我们要相信福音,把相信等同于一种顺服的行动(参可一15)。相信既是一种顺服的行动,又怎么可以说顺服和信心是互相矛盾?

第二,耶稣命令人要悔改信福音,又吩咐我们传讲「悔改赦罪的道」(路二十四47)。保罗也是一样,声言人「应当悔改归向神,行事与悔改的心相称」(徒二十六20)。悔改是一种顺服的行动,是对神命令的响应。人得救是始于这顺服的行动,同时也是信心的行动。

保罗又写信给帖撒罗尼迦的信徒,称赞他们「信心的工夫和爱心的劳苦」(帖前一3,加上强调)。保罗并不认为信心与行为是两件不能结合的事。好像使徒雅各布一样,保罗也相信真正的信心会有果效。他写信给帖撒罗尼迦的基督徒,提醒他们小心不要被人引诱,以为必须受割礼才能得救:

原来在基督耶稣里,受割礼不受割礼,全无功效。惟独使人生发仁爱的信心,才有功效。(加五6,加上强调)

好像使徒约翰一样,保罗相信真正的信心会透过爱心发生果效,爱是信心最重要的果子。保罗可以这样意译:「原来在基督耶稣里,受割礼不受割礼也不意味甚么:都只是人的工作,唯有信心才会展开人生命中神的工作,以致那人爱心的工作是源自神。」

希伯来书论信心(Hebrews on Faith)

希伯来书的作者相信,顺服耶稣基督是得救的关键,因而写道:

他既得以完全,就为凡顺从他的人,成了永远得救的根源。(来五9)

当然,希伯来书的作者本可以说,耶稣为凡相信他的人成了永远得救的根源,也本是论到同一件事。对希伯来书的作者来说,信心(全书提到超过三十次)会自然生出行为。第十一章的「信心英雄」都因着信,作了某些事。

请留意希伯来书第三章和第四章中,作者如何运用不信和不信从两个词语指到相同的意思:

这样看来,他们(以色列人)不能进入安息(应许之地),是因为不信的缘故了……既有必进安息的人,那先前听见福音的,因为不信从,不得进去。(来三19,四6,加上强调)

因为大多数以色列人不相信福音,故此也不顺服神。因为他们不遵行神所吩咐的事,就证明他们不相信神的应许。

施洗约翰与耶稣论行为(John the Baptist and Jesus on Works)

施洗约翰相信,信心与行为存在不可分割的关系,请看看他如何运用相信和信从两个词语指到相同的意思:

信(pisteuo)子的有永恒的生命,不信从(apisteuo)子的必不得见生命,上帝的义怒却停留在他身上。(约三36,参吕译,加上强调)

这实在说得清楚不过,怎么可以说我们不可察验自己的生命,来检视自己的属灵境况,免得「靠了行为救自己」呢?我们应该察验自己的行为,因圣经清楚指明人是有可能带有虚假的信心。靠没有行为的信心救我们,与靠行为赚得救恩,两者都同样危险。最聪明的保障是察验自己的行为,证实自己有真正得救的信心。

耶稣也相信行为会被信念影响,指出信他的人会作他所作同样的事3(参约十四12),又预告「行善的」会「复活得生」,「作恶的」会「复活定罪」(约五29)。耶稣又警告只有遵行神旨意的人才会进天国,而从人们的果子就可分辨真假的信徒(参太七19~23)。除非耶稣是教导行为可赚取救恩,不然,唯一的正确解释,便是警告真正的信心会由顺服证实出来。

耶稣又警告只有遵行天父旨意的人才是他的兄弟姊妹(参太十二49~50)。我们从上一章已经知道,耶稣叫人悔改得救时,通常会只字不提信心,却会叫寻道者背乎自己,背起自己的十字架跟从他,免得失丧了自己的灵魂(参可八34~38)。耶稣叫人付代价作门徒,真心顺服,真正相信。

当耶稣尝试说明相信他是甚么意思时,竟到了叫人们要把他吃掉的地步(参约六47~56),我们每次领受主餐时也会记得这事。相信耶稣,就是与耶稣合一。初信者接受洗礼,就是最先表现信心的行动,公开宣告他与耶稣一同受死,埋葬和复活。

相信耶稣,就是与他联合:「但与主联合的,便是与主成为一灵。」(林前六17) 相信耶稣,就是在他里面:「你们要常在我里面,我也常在你们里面……人若不常在我里面,就像枝子丢在外面枯干,人拾起来,扔在火里烧了。」(约十五4、6)若有人如此与基督合一,那人的行为又岂会不受影响?

雅各布论得救的信心(James on Saving Faith)

我们前几章已简略看过雅各布书的经文,以下一段可能是得救的信心最经典的定义,也是令反律法主义者最头痛的经文:

我的弟兄们,若有人说自己有信心,却没有行为,有甚么益处呢?这信心能救他么?(雅二14)

雅各布运用反问句,答案明显是「不能」。没有行为的信心不能救人。

现代的反律法主义者即使面对这明显的真理,仍然想说服我们没有行为的信心可以救人。他们怎么可以不管雅各布的说话,仍旧如此确信?他们用极复杂的方式解释雅各布的教导,原读者极不可能会是那样理解。简单来说,有些反律法主义者想说服我们,雅各布并不是论到得救脱离地狱,乃是论到从「地上致死的犯罪生活」中得救。4 按照这看法,雅各布是想说服读者相信,如果他们想从「地上致死的犯罪生活」中得救,就必须用信心作出行为。

「地上致死的犯罪生活」这句话的意思只可能是指犯罪的生活。从「地上致死的犯罪生活」中得救,这句话也只可能是指顺服的生命,或是指作出好行为。故此,有些反律法主义者想说服我们,雅各布是要纠正读者一个严重的神学谬误:他们以为自己可以过信心的顺服生活,而竟没有顺服的行为!雅各布会否以为自己的读者会是这般愚蠢,不晓得这不证自明的简单道理?反律法主义者岂是真的相信,我们会愚蠢得接受他们如此强解雅各布清楚的教导?

我们进一步反驳反律法主义的论据时,便会发现雅各布论到信心与行为的关系时,紧接着其前面和后面上下文的主题都是将来的审判(参雅二12~13,三1)。雅各布心中是想到永恒的救恩,而不是从地上「致死的犯罪生活」暂时得救。

信心透过爱心工作(Faith Working Through Love)

我们再读雅各布的说话时,这种特别的反律法主义诠释就显得更是荒谬:

若是弟兄、或是姐妹,赤身露体,又缺了日用的饮食,你们中间有人对他们说:「平平安安的去吧,愿你们穿得暖吃得饱。」却不给他们身体所需用的,这有甚么益处呢?这样,信心若没有行为就是死的。(雅二15~17)

有些反律法主义者想说服我们,死的信心仍然是得救的信心;这死的得救信心只是与活的得救信心形成对比。不过,雅各布已言明信心若没有行为就不能救任何人,而死的信心就是没有行为的信心。

雅各布举例说明怎样才是死的信心,用上自称是基督徒的人不肯帮助穷困弟兄姊妹的例子,实在很有意思。雅各布好像耶稣、约翰和保罗一样,相信真信心的果子就是爱弟兄的心,从供应他们的迫切需要上就可显明出来:

必有人说:「你有信心,我有行为。你将你没有行为的信心指给我看,我便借着我的行为,将我的信心指给你看。」你信神只有一位,你信的不错;鬼魔也信,却是战惊。虚浮的人哪,你愿意知道没有行为的信心是死的么?(雅二18~20)

雅各布说得很正确,若有人说自己有信心,若没有行为,就不能证明出来。另一方面,另一个人可能口头上没有那样说,但他的行为就表明他内心的说话。行动胜于说话。所以,若有人说自己相信神只有一位(申六4),却没有相应的行为,就只是欺骗自己。鬼魔也信神只有一位,甚至牠们的信与表行一致–牠们战惊!只有「虚浮的人」(反律法主义者等)才不知道信心没有行为是「徒劳无用」(雅二20),即是一无是处。

亚伯拉罕活的信心(Abraham’s Living Faith)

雅各布接续自己的论述,以因信称义的亚伯拉罕作为例子,说明甚么是活的信心:

我们的祖宗亚伯拉罕,把他儿子艾萨克献在坛上,岂不是因行为称义么?可见信心是与他的行为并行,而且信心因着行为才得成全。这就应验经上所说:「亚伯拉罕信神,这就算为他的义。」他又得称为神的朋友。这样看来,人称义是因着行为,不是单因着信。(雅二21~24)

雅各布岂不是说得清楚不过了?亚伯拉罕的信心是活的信心,是顺服神的信心,他得称为义不是靠没有行为的信心,乃是靠有行为的信心来证实。雅各布甚至声明:「人称义是因着行为,不是单因着信。」(雅二21~24)若这句话不是直接引自圣经,相信很多人一听见便会看为是异端思想了。

某些反律法主义者如何摆脱雅各布迫使他们面对的困局?他们推论雅各布不是指到亚伯拉罕在神面前是靠行为称义,只是在人面前才是靠行为称义。这理论很荒谬,难道我们相信雅各布的读者会以为人可以在人面前不靠行为称义,雅各布觉得他们那样想大错特错,于是写信严斥他们?雅各布岂是真的论到这问题?

请也留意,雅各布从没有说亚伯拉罕是在人面前得称为义。此外,亚伯拉罕献艾萨克时,并没有其它人在场见到他顺服的行为,因而靠那行为在人面前称义。然而,神却在察看,亚伯拉罕作出顺服的行为后,神立时说:

现在我知道你是敬畏神的了,因为你没有将你的儿子,就是你独生的儿子,留下不给我……耶和华说你既行了这事,不留下你的儿子,就是你独生的儿子,我便指着自己起誓说:「论福,我必赐大福给你;论子孙,我必叫你的子孙多起来,如同天上的星、海边的沙,你子孙必得着仇敌的城门。并且地上万国都必因你的后裔得福,因为你听从了我的话。(创二十二12、16~18)

整件事都是从神而来的试验(参创二十二1),为要看看亚伯拉罕会否遵行。再者,雅各布指出,亚伯拉罕顺服神时,就应验经上所说:「亚伯拉罕信神,这就算为他的义。」(雅二23)亚伯拉罕是在谁面前得称为义?是在人面前还是在神面前?明显是在神面前。

这并不是说,亚伯拉罕未曾献艾萨克前的几年,神并没有称他为义,因圣经告诉我们神称他为义(参创十五6;罗四3)。不过,亚伯拉罕几乎献上自己的儿子,这惊人的顺服行为表明他从一开始就有活的信心。当下,他的行为成全了他的信心。亚伯拉罕被神称义的信心,乃是活的信心,由他的顺服证明出来。

雅各布与保罗岂不自相矛盾?(Doesn’t James Contradict Paul?)

但是,保罗岂不是写道「人称义是因着信,不在乎遵行律法」(罗三28,加上强调)?那么,若果雅各布是论到我们是靠行为在神面前得称为义,岂不是与保罗的说法自相矛盾?

不,保罗和雅各布都是论到在神面前得称为义,两者看来矛盾,但并不难协调。保罗是向律法主义者说话,那些人认为律法是得救的途径。保罗想他们知道,任何人都不能靠尝试守律法而得救。救恩是免费的礼物,由神施恩赐下,凭着信心而得。

可是,雅各布却是向另一些人说话,他们扭曲因着信凭着恩典得救的真理,变成是犯罪的许可证,就像今天的反律法主义者,打出「因信称义」的格言,将信心变成单单口头上的认信,却可以没有相应的行为。雅各布旨意是反驳这种谬误,又说明自己的用意,好叫读者不会弄错他的重点:「人称义是因着行为,不是单因着信。」(雅二24)雅各布能够如此说话,因我们透过行为可显明自己的信心,而靠着信心就可在神面前称义。

圣经教导我们,某些将来的审判中,各人永恒的结局会由他们的行为决定(参太十二36~37,二十五31~46;约五28~29;启二十12~13),因为行为才可证实信心。所以,从这种意义来说,如雅各布所言,人在神面前称义是因着行为。

雅各布最后用上多一个圣经人物的例子,藉其靠着有行为的信心得救的事实,说明怎样才是得救的信心:

妓女喇合接待使者,又放他们从别的路上出去,不也是一样因行为称义么?身体没有灵魂是死的,信心没有行为也是死的。(雅二25~26)

若果喇合只说自己有信心,却没有行为(但究竟可能吗),可会发生甚么事?喇合就会与耶利哥的人一同灭亡。但是,喇合有活的信心,可成为今天所有脱离神忿怒之人的榜样。喇合并不是反律法主义者。

有些反律法主义者喜欢指到那十字架上的强盗,说明人有信心没有行为仍能得救。可是,这些人应该更细心地读经。那悔改的强盗临死的时候,明显借着自己的行为显明了自己活的信心。第一,那强盗公开承认自己是罪人。第二,那强盗宣告耶稣是无辜,不应受死,甚至为此与另一个强盗争辩,责备那人。第三,那强盗求耶稣拯救他,并不以为愧,面对群众的敌视和嘲弄,仍公开求耶稣救他(参路二十三40~43)。当然,那悔改的强盗可以用行动显明自己的信心的机会非常有限,但在短短几分钟内,他所显出的信心就已经比很多声称的基督徒一生所显出的还多。

反律法主义者往往又会忽略另一个真理,就是:

神定意拯救人(God’s Intent in Saving People)

新约还未写成,耶稣还未降世之前,神很早便启示自己定意拯救人–渴望他们成为圣洁。举一个例子,耶和华借着先知杰里迈亚说:

耶和华说:「日子将到,我要与以色列家和犹大家,另立新约,不像我拉着他们祖宗的手,领他们出埃及地的时候,与他们所立的约。我虽作他们的丈夫,他们却背了我的约。」这是耶和华说的。耶和华说:「那些日子以后,我与以色列家所立的约,乃是这样:我要将我的律法放在他们里面,写在他们心上。我要作他们的 神,他们要作我的子民。他们各人不再教导自己的邻舍,和自己的弟兄,说:『你该认识耶和华。』因为他们从最小的、到至大的,都必认识我。我要赦免他们的罪孽,不再记念他们的罪恶。」这是耶和华说的。(耶三十一31~34)

希伯来书八章8至12节引述这整段预言,希伯来书的作者肯定认为那段经文可应用于所有新约的信徒身上。

第一,留意神应许会另立新约,不像从前所立的约(三十一31~32)。那约何以会有分别?大多数以色列人都触犯了旧约,但却不会再触犯新约,为甚么?因为神会在他们的生命中行出超自然的工作。

明确来说,神会把自己的律法放进他们心中,写在他们的心上。于是,神便会作他们的神,他们便会作神的子民(三十一33)。旧约下,神定意要作以色列人的神,又要他们作自己的子民,却是事与愿违,因以色列人不守约,没有顺服神,证明神不真是他们的神,他们也不真是神的子民。不过,耶和华借着杰里迈亚应许新约下的人,神会作他们的神,他们会作神的子民,因他们会顺服神。这些人愿意顺服,因神在他们心中作工。

新约下的人得到赦罪,都会真正「认识耶和华」,这暗示他们忠于神的关系。约翰写道:「我们若遵守他的诫命,就晓得是认识他。人若说我认识他,却不遵守他的诫命,便是说谎话的,真理也不在他心里了。」(约壹二3~4)神很久之前就定意叫我们真正认识祂。

以西结书三十六章27节是另一段相似的预言,可应用在所有新约的信徒身上。神应许说:「我必将我的灵放在你们里面,使你们顺从我的律例,谨守遵行我的典章。」神将圣灵放进我们心中,便会叫我们变得顺服。假若神只是想赦免我们,就不必将自己的圣灵放进我们心内。但神不只是想赦免我们,也想转化我们的生命;不但想叫我们在律法上称义,也想我们实际上称义;不但想耶稣道成肉身,也想我们变得好像耶稣一样。使徒保罗写道:「因为他预先所知道的人(即是我们),就预先定下效法他儿子的模样使他儿子在许多弟兄中作长子。」(罗八29)神从一开始就定下这旨意。

反律法主义者往往忽略的第三个真理,就是:

神在信的人生命中完全的恩典工作(The Full Work of God’s Grace in the Lives of Those Who Believe)

上面的题目自然带来这主题。反律法主义者相信神有赦罪之恩,却不知道神还赐下更大的恩典。恩典可以赦罪,也会转化生命。

恩典被人定义为是不配得的恩宠,确是如此。尽管我们叛逆神,神仍差祂的儿子牺牲代死,赐给我们无可测度的丰富。我们不配得到那份恩典,可是有些人却「将我们神的恩变作放纵情欲的机会」(犹4)。这是说,那些人认为神的恩典是犯罪的许可证,叫神付出的重价变得低贱,依旧随己意走那满足自己的道路。

当然,神不期望领受了恩典的人会这样响应自己,而是渴望我们的心会被融化,俯伏在祂面前,感到羞愧,愿意认罪,满心感恩。保罗写道,神的恩典教我们「除去不敬虔的心和世俗的情欲,在今世自守、公义、敬虔度日」(多二12)。

清楚看来,教会最早期的时候就已存在反律法主义者,只是没有用上这称呼而已。保罗书信一再驳斥反律法主义的逻辑和其扭曲的恩典观,例如,保罗写信给罗马的信徒:

这样,怎么说呢?我们可以仍在罪中,叫恩典显多么? 断乎不可。我们在罪上死了的人,岂可仍在罪中活着呢?(罗六1~2)

以下是最差劲的反律法主义逻辑:让我们继续犯罪,给神更多机会赐下恩典!保罗看来,这种生活方式的想法既是可憎,也是不可能。「我们在罪上死了的人,岂可仍在罪中活着呢?」(罗六2)保罗叫人考虑重生时神恩典转化生命的能力,人若真正信了耶稣,便已向罪死了。

接下来几节经文中,保罗解释这事如何发生:基督已受死和复活,我们既在基督里面,就也都已死了,又从死里复活,「一举一动有新生的样式」(罗六4)。我们在基督里死了时,便破除了罪的势力。罪是一种属灵的力量,把我们掳去,但当下我们不再作罪的奴仆,因为「已死的人是脱离了罪」(罗六7)。虽然我们仍可能被罪试探,向罪屈服,但我们的情况已与重生之前很不一样。从前罪是我们灵性的一部分,可以支配我们,我们几乎不可能顺服神。然而,现在我们极可能顺服神,明显所有委身基督的人现在也能信而顺服,圣洁行事。

叫人成圣的恩典(Grace to be Holy)

神恩典的福音应许我们,我们不但可得赦罪,还会成为圣洁。圣经表示人重生的时候便先得着转化,是神彻底洁净我们时所作的工。然后,神仍会在我们的生命中作工,圣经通常会称为是成圣的功夫。请思想以下经文中的奇妙信息:

你们岂不知,不义的人不能承受神的国么?不要自欺,无论是淫乱的、拜偶像的、奸淫的、作娈童的、亲男色的、偷窃的、贪婪的、醉酒的、辱骂的、勒索的、都不能承受神的国。你们中间也有人从前是这样,但如今你们奉主耶稣基督的名,并借着我们神的灵,已经洗净,成圣称义了。(林前六9~11)

哥林多教会中,有些在过去曾被人类所知最难缠的罪恶捆绑的前罪人,都已经被圣灵释放和转化了!神渴望赦免同性恋者、小偷、奸夫淫妇和酒徒,叫他们得着释放,是出于恩典,可教会却开办支持团体,帮助「基督徒」了解和对付自己的瘾好,这岂不可悲?神永恒的话语证实了福音叫人从罪中得释放的能力,教会却宁愿相信世俗的理论和流行心理学。不像今天很多教会那样,保罗并不以福音为耻,因他知道「福音本是神的大能,要救一切相信的」(罗一16)。保罗用来解作「救」的希腊字是sozo,这字可译作释放(deliverance)。神福音里的大能可以叫人从任何东西中得着释放。

可是,今天的教会不是以福音的大能为耻,就是不晓得福音有叫人从罪中得释放的能力。爱心的假象下,上瘾犯罪的人会听到「怜悯之言」:神会用恩典接纳他们的本相。固然,神有怜悯的爱,会按各人的本相爱所有人,但除非他们相信神的儿子,转离罪恶,否则神就不会接纳他们。那些人若是真的这样行,神就不会撇下他们不管,乃是会释放他们。我曾目睹同性恋者、酒徒、吸毒者、奸淫者悔改呼求耶稣,就立时从罪中得着释放。神岂不是如此大有能力吗?按照哥林多前书六章9至11节,神确实如此!

用爱心说诚实话(Speaking the Truth in Love)

如果我们真心爱被罪捆绑的人,就会告诉他们真相。若有人持续犯罪,神渴望叫那人得释放,我们却用怜悯之心叫他接纳自己,难道是比神作得更有爱心?耶稣向那行淫时被拿的妇人说:「去吧,从此不要再犯罪了。」(约八11)他是否说得太苛刻?耶稣岂不应更有怜悯之心,说:「我接纳妳的本相,妳明显是『性上瘾』,与妳成长的背景有莫大的关系。妳的行径反映妳仍渴求父亲没有给妳的爱,所以不要感到罪疚,罪疚会深深伤害我们的人格。我建议妳顺其自然,加入一个支持小组接受治疗。随着时间过去,我盼望妳在更高的力量帮助下,能够克服自己的心瘾。」

然而.我们遇见耶稣时,他告诉我们的信息却是:「去吧,从此不要再犯罪了。」借着圣灵的大能,人真正得着重生,便打破罪的势力,能够顺服神。真正重生的人是新造的人(参林后五17),可以有把握地说:「我已经与基督同钉十字架,现在活着的,不再是我,乃是基督在我里面活着。」(加二20)神在他们里面动工,「为要成就他的美意」(腓二13),神又应许会成全自己在他们里面展开的善工(参腓一6)。

我前面已提过,如果神只是想赦免我们,就不必将圣灵放在我们里面。神赐下圣灵,最少某程度上是想叫我们成圣。神的恩典不只是赦罪–还叫我们得释放,生命得到转化。

反律法主义者往往误解的第四个观念,就是:

基督徒与神律法的关系(The Christian’s Relationship to God’s Law)

反律法主义者喜欢说:「我很庆幸自己不在律法之下,而在恩典之下。」虽然这是圣经的说法,反律法主义者却断章取义,等于是说「我很庆幸自己犯了罪也不必担心」,或是「我很庆幸自己不用担心神是否悦纳我,不必像在律法之下的人那般」。这些解释都是大错特错,曲解了一个很重要的圣经表述。

新约确实告诉我们,基督里的人「不在律法之下,乃在恩典之下」(罗六14)。不过,圣经指明不管这说法是甚么意思,也决不意味在恩典之下的人可以任意犯罪。反律法主义者把几节经文抽离上下文,把有违整本圣经论调的意思强加在那圣经的表述中。例如,请思想罗马书三章31节,保罗说:

这样,我们因信废了律法么?断乎不是,更是坚固律法。

清楚看来,保罗写下罗马书,某方面来说是为了反驳犹太人认为恩典的福音会导致人犯罪的说法。我们几乎可听见反对保罗的人向他大声疾呼:「如果按你说的一样,人得救是靠信心,不是靠守律法,你就是废掉神的律法!」

「正正相反,」保罗回答。「你试图靠守律法得救,自己却从没有完全遵守律法。但凡相信耶稣的人便已经重生,神的律法写在他们的心中,罪的权势不再支配他们的生命,神的灵内住在他们里面。因此,他们反是遵守了律法道德方面的字义和精义。那么,我们算是用信心废掉神的律法吗?断乎不是!相反,我们坚固了律法。」

保罗是指到甚么意思?(What Did Paul Mean?)

罗马书较后的地方,保罗用上我们当下想到的表达:「我们在恩典之下,不在律法之下。」但请读一下他说话的上下文:

这却怎么样呢?我们在恩典之下,不在律法之下,就可以犯罪么?断乎不可!岂不晓得你们献上自己作奴仆,顺从谁,就作谁的奴仆么?或作罪的奴仆,以至于死;或作顺命的奴仆,以至成义。(罗六15~16,加上强调)

虽然我们不在律法之下,也决不暗示神会任凭我们犯罪。保罗指出这种想法与神的旨意势不两立,论到真信徒决志的时候都会发生的事:那人会将自己献给神作顺服的奴仆,因而成义。否则人就只会成为罪的奴仆,正如所有人相信耶稣前的境况,结局就是灵性的死和永恒的死。

很多声称的基督徒从没有献上自己作神顺命的奴仆,这就是问题所在。他们听到的福音应许他们不必悔改也能够进天国。接受耶稣基督作生命的主宰?只是天路上可有可无的决定。他们以为那必然是可有可无的决定,否则救恩就不是恩典。再者,圣经岂不是说我们不在律法之下,而在恩典之下吗?

但保罗言明,没有思想比这更偏离真理。唯有接受耶稣基督作生命的主宰,才是得救的第一步。人若有得救的信心,唯一的响应就是献上自己作顺命的奴仆,也唯有如此才能得着神公义的恩赐。

基督的律(The Law of Christ)

我们不在神藉摩西颁布的律法之下,不就意味我们不在神藉基督赐下的律法之下。上面罗马书的经文中,保罗明说我们不可犯罪。明显,如果我们仍能犯罪,就表明我们仍有标准须要遵守。必定有律法才有罪,「那里没有律法,那里就没有过犯。」(罗四15)

新约之下,仍然有律法约束我们,这并非赚得救恩的途径,因我们得救是本乎神的恩典。可是,新的律法仍意味要人服从,不然何必要赐下?圣经称这律法作「基督的律」。基督的律包括一切基督吩咐我们的话,就如「摩西的律」包括一切摩西吩咐的话。要记得,耶稣吩咐我们使人作门徒,教训他们遵守耶稣的一切命令(参太二十八18~20)。

我们再考虑另一段经文,保罗言明自己不在摩西律法之下,却肯定是在基督的律之下:

我虽是自由的,无人辖管,然而我甘心作了众人的仆人,为要多得人。向犹太人,我就作犹太人,为要得犹太人;向律法以下的人,我虽不在律法以下,还是作律法以下的人,为要得律法以下的人;向没有律法的人,我就作没有律法的人,为要得没有律法的人。其实我在神面前,不是没有律法,在基督面前,正在律法之下。(林前九19~21,加上强调)

那么,基督的律与摩西的律相比起来又如何?只要研究一下基督的命令,便会发现某些情况下,耶稣明确搁置一些旧约的律法。另一些情况下,他设立一些旧约不存在的新律法。还有一些情况,他讲解某些旧约律法的精义。让我们看一看这三方面。

耶稣废掉旧约的饮食规条,就是第一种情况的例子。马可福音中,我们看到耶稣宣告「各样食物都是洁净」(可七19)。新约下我们可以吃猪肉,并没有罪。5

基督设立洗礼的命令,乃是旧约神的子民不需遵守的仪式(参太二十八19),就是第二种情况的例子。耶稣又有一次说自己赐下一条新命令,就是叫我们彼此相爱,好像他怎样爱我们一样(参约十三34)。

耶稣修订十诫的第七诫不可奸淫,就是第三种情况的例子。耶稣讲论登山宝训时,说明不可奸淫的精义,揭示神本来的心意。耶稣的听众想到犯奸淫的问题,极可能会看自己圣洁,可是他们内心却常常充满淫念。但耶稣指出,与邻居的妻子通奸固然是错,但思想上脱去那女子的衣服也同样是错。

我们所有真正在基督里的人也有责任,有内在的推动力和能力服从基督的律。我们在基督的律之下,而耶稣的命令肯定包含了所有旧约的道德要求。6

最后,反律法主义者常会轻视的第五个圣经观念,就是:

悔改的真义和必要(The True Nature and Necessity of Repentance)

有些反律法主义者完全忽视新约要求悔改是得救的必需条件。有些反律法主义者主张,告诉未得救的人需要悔改,就等于是告诉他们自己的行为可换来救恩,等同律法主义。但这想法根本不对。悔改确是一种行为,但好像其它行为一样,都是无法赚得救恩。如同真信徒生命中的其它行为一样,悔改是相信后而来的行为,是得救的信心最先带来的工作。悔改是对福音唯一恰当的回应。

另一些反律法主义者略懂圣经,明白若主张传福音可以不提及悔改,便等于是说施洗约翰、耶稣、彼得和保罗的教导都是美中不足。故此,这些人用上另一种策略,把悔改重新定义。根据他们的新定义,悔改只不过是对耶稣有一种新的认识,人的行为却不是必然会受到影响,这实在令人惊讶。所以,让我们找出圣经为悔改所下的定义,新约的传道者叫人悔改时,是甚么意思?

保罗相信真正的悔改不只需要改变思想,也要改变行为。保罗重述自己最先领受的异象和后来几十年的事奉,在亚基帕王面前作见证:

亚基帕王啊,我故此没有违背那从天上来的异象。先在大马色,后在耶路撒冷,和犹太全地,以及外邦,劝勉他们应当悔改归向神,行事与悔改的心相称。(徒二十六19~20,加上强调)

施洗约翰也相信悔改不只是改变自己对某些神学事实的想法,他叫群众悔改,人们问他应怎样行时,他就列明好些指定的行为改变(参路三3、10~14)。施洗约翰嘲弄法利赛人和撒都该人只是装作悔改,警告他们若不真正悔改,就难逃地狱的火:

毒蛇的种类,谁指示你们逃避将来的忿怒呢?你们要结出果子来,与悔改的心相称。不要自己心里说:「有亚伯拉罕为我们的祖宗。」我告诉你们,神能从这些石头中给亚伯拉罕兴起子孙来。现在斧子已经放在树根上,凡不结好果子的树,就砍下来,丢在火里。( 太三7~10,加上强调)

耶稣也像施洗约翰一样讲论相同的悔改信息(参太三2,四17),他有一次说到乔纳传道的时候,尼尼微的人悔改(参路十一32)。人们若是读过约拿书,便知道尼尼微的人不只是改变思想,也改变行为,转离罪恶。

合乎圣经的悔改是怎样?就是按着内心所生的真信心,愿意改变自己的行为。

悔改的必要(The Necessity of Repentance)

悔改有多重要?人不悔改仍能得救吗?根据圣经的看法,答案是不可能。

施洗约翰传福音(路加称为是「福音」),最中心的信息是叫人悔改(参路三1~18),不悔改的人便会下地狱(参太三10~12;路三17)。

耶稣一开始作服事时,已叫人悔改(参太四17)。耶稣警告众人,他们若不悔改,便会灭亡(参路十三3、5)。

耶稣差派十二门徒到各城各乡,「门徒就出去,传道叫人悔改」(可六12,加上强调)。

耶稣复活后,叫十二使徒向全世界传开悔改的信息,因那信息可通向罪得赦免的大门:

又对他们说:「照经上所写的,基督必受害,第三日从死里复活。并且人要奉他的名传悔改赦罪的道,从耶路撒冷起直传到万邦。」(路二十四46~47,加上强调)

十二使徒服从耶稣的指示,使徒彼得在五旬节当日讲道时,他的听众认罪,明白到自己钉上十字架那人的真相,便问彼得自己应怎样行。彼得叫他们先要悔改(参徒二38)。

彼得第二次在所罗门廊公开讲道,讲同样的信息。若不悔改,便不得除罪:7

所以你们当悔改归正,使你们的罪得以涂抹。(徒三19上,加上强调)

我们从上文保罗在亚基帕王面前作的见证中得知,保罗总会传讲叫人悔改的福音信息。在雅典中,保罗警告自己的听众,各人都必会站在基督面前受审判,凡不悔改的人都是未作准备而迎接那日子:

世人蒙昧无知的时候,神并不监察,如今却吩咐各处的人都要悔改。因为他已经定了日子,要借着他所设立的人,按公义审判天下,并且叫他从死里复活,给万人作可信的凭据。」(徒十七30~31,加上强调)

保罗向以弗所的长老作出临别赠言时,列出相信和悔改是得救的重要要素:

凡与你们有益的,我没有一样避讳不说的……又对犹太人、和希利尼人,证明当向神悔改,信靠我主耶稣基督。(徒二十20上、21,加上强调)

希伯来书的作者论到「懊悔死行」是基督最基本的入门教义(参来六1)。

我盼望以上列出的圣经证据足以说服任何人接受人与神的关系始于悔改,若不悔改就没有赦罪。如果你当初「接受耶稣」时没有悔改,没有「行事与悔改的心相称」,就是仍未得救。若你仍不悔改,就仍未得救。

神期望我们如何悔改?(Of What Does God Expect Us to Repent?)

若有人初次相信福音,就应该先为自己所知的一切罪悔改。当然,那人不可能为一切做错的事悔改,因那人不知道自己所作的一切错事。神只要我们为自己所知的事负责(参路二十三34;提前一13)。随着初信者渐渐认识神的旨意(参弗五10),便会不断悔改,这就是成圣的过程。

某些情况中,人需要为从前做错的事作出补偿,并请求对方宽恕。明显,若有人昨天偷了二十美元,今天信了耶稣,但仍留着那笔赃款,那人就仍然是贼。那人仍然管有属于别人的东西,又怎可自称是基督徒呢?真正的初信者若不归还那笔赃款,那人的良心就不会安息。

当然,有些错事是无法弥补。但一切可归还的东西,就应该归还;能够纠正的错误,就应该纠正。那人需要写信或打电话,向自己得罪的一方赔罪。

如果世上所有声称的基督徒都悔改,会是何等的革命!

律法主义和反律法主义–两个名词形容到两种同样致命的神学。你从声称的基督徒口中较多听到那一个名词?他们有多少人从没听到反律法主义这词?尽管新约叫人小心反律法主义,比起叫人小心律法主义的篇幅要多上几倍,反律法主义仍然是现代教会圈子中最猖獗的神学。

反律法主义者不时会误会真基督徒是律法主义者,但真基督徒却不会介意,因他们不像反律法主义者,不怕受逼迫,知道「不但如此,凡立志在基督耶稣里敬虔度日的,也都要受逼迫」(提后三12,加上强调)。真基督徒寻求神的称赞,不求人的称赞,仰望到那日主会对他们说:「好,你这又良善又忠心的仆人,你在不多的事上有忠心……可以进来享受你主人的快乐。」(太二十五21,加上强调)唯有又良善又忠心的仆人,才可得享主的快乐。

1 John Dillenberger編,Martin Luther (New York: Doubleday, 1961),頁24。

2 彼得論到未得救的人時,用上同一句話:「那不信從神福音的人,將有何等的結局呢?」(彼前四17)同樣,路加記載初期教會時,寫到「有許多祭司信從了這道」(徒六7)。

3 有些人堅持,約翰福音十四章11至12節中,耶穌論到自己所作的事時,只是指到他所行的神蹟。不過,上下文和我們的經驗都沒有明顯的理據去支持這種觀點。如果所有真信徒也會施行與基督一樣、甚至更大的神蹟,那麼從古到今算得上是真正的基督徒的人,實在是寥寥可數。

4 這句話是摘自某朋友寄給我的信,反對我對雅各書二章14至26節的解釋。這種含糊的句子是神學家的專長,這些人是繼政客和賭徒以外世上最擅長欺騙的人。沒有迷惑比神學家的迷惑更利害,此言非虛。

5 徒十10~15,神向彼得顯明的異象,及提前四3~5中保羅的話,都修訂了這真理。

6 接下來的兩章中,我們會更仔細看看「基督的律」,及這律與摩西的律有何共通之處。

7 同樣,神向彼得啟示外邦人只要相信耶穌也能得救時,彼得便向哥尼流一家說:「彼得就開口說、我真看出神是不偏待人,原來各國中那敬畏主行義的人,都為主所悅納。」(徒十34下~35,加上強調)。徒五32中,彼得也宣告神將聖靈賜給「順從之人」。所有真基督徒也有聖靈內住(參羅八9;加四6)。