Trong chöông naøy chuùng ta seõ xem nhieàu khía caïnh cuûa chöùc vuï daïy doã. Daïy doã laø traùch nhieäm cuûa caùc söù ñoà, tieân tri, nhaø truyeàn giaùo,[1] muïc sö/tröôûng laõo/caùc giaùm muïc, caùc giaùo sö (dó nhieân roài), nhöng chöøng möïc naøo ñoù thì heát thaûy moïi ngöôøi tin theo Ñaáng Christ, ñeàu ñaøo taïo moân ñoà vaø daïy doã hoï vaâng theo maïng leänh cuûa Ñaáng Christ.[2]

Nhö toâi ñaõ nhaán maïnh töø tröôùc raèng, muïc sö hay laø ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñaøo ñaïo moân ñoà thì tröôùc heát daïy baèng göông soáng, keá ñoù laø daïy lôøi noùi. Ngöôøi aáy giaûng ñieàu mình thöïc haønh. Nhö söù ñoà Phaoloâ, laø ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà raát thaønh coâng ñaõ vieát:

“Haõy baét chöôùc toâi nhö toâi baét chöôùc Ñaáng Christ vaäy” (1 Coârinhtoâ 11:1).

Ñaây phaûi laø muïc tieâu cuûa moãi moät chöùc vuï – laø coù theå noùi caùch thaønh thaät vôùi nhöõng ngöôøi mình daãn daét “Haõy laøm nhö toâi. Neáu baïn muoán bieát moät moân ñoà cuûa Ñaáng Christ soáng ra sao thì haõy nhìn toâi.”

So saùnh ñieàu naøy, toâi nhôù toâi noùi vôùi hoäi chuùng nôi toâi laøm muïc sö tröôùc kia “Ñöøng theo toâi, haõy theo Ñaáng Christ!” Maëc duø khoâng noùi ra nhö vaäy, nhöng toâi phaûi thöøa nhaän mình khoâng phaûi laø göông neáu ñeå hoï noi theo. Thaät theá, toâi ñaõ thaät söï nhaän raèng toâi ñaõ khoâng theo Christ nhö toâi ñaùng phaûi theo nhöng roài baûo vôùi moïi ngöôøi raèng ñieàu toâi khoâng laøm. Thaät laø khaùc xa vôùi lôøi cuûa Phaoloâ noùi raát laø bao! Söï thaät laø, chuùng ta khoâng theå baûo ngöôøi khaùc baét chöôùc chuùng ta nhö chuùng ta baét chöôùc Ñaáng Christ, thì khoâng neân ôû trong chöùc vuï vì tín höõu xem muïc sö nhö laø nhöõng maãu möïc quan troïng.

Daïy Söï Hieäp Moät Baèng Göông Soáng

(Teaching Unity by Example)

Haõy aùp duïng tö töôûng naøy vaøo chuû ñeà ñaët bieät baèng taám göông cuûa chuùng ta, vaø ñoù laø ñeà taøi hieäp nhaát. Taát caû muïc sö/tröôûng laûo/giaùm muïc ñeàu öôùc muoán baøy hoï chaên daét ñöôïc hieäp moät. Hoï gheùt söï chia reû giöõa voøng nhöõng thaân theå ñòa phöông. Hoï bieát raèng nhöõng beø phaùi thì raát buoàn loøng Chuùa. Cuoái cuøng cuûa moïi söï Chuùa Gieâ-su baûo chuùng ta yeâu meán ngöôøi khaùc nhö Ngaøi ñaõ yeâu chuùng ta (xem Giaêng 13:34-35). Yeâu meán laãn nhau laø daáu hieäu cuûa chuùng ta laø moân ñoà Ñaáng Christ tröôùc maét cuûa theá gian. Neáu nhö vaäy, heát thaûy laõnh ñaïo khuyeân chieân haõy yeâu meán laãn nhau vaø coá gaéng hieäp nhaát.

Theá nhöng nhieàu ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñaùng phaûi daïy doã baèng göông soáng laø quan troïng hôn heát, thì chuùng ta thöôøng thieáu xoùt trong söï daïy doã veà tình yeâu vaø söï hieäp nhaát bôûi caùch chuùng ta soáng. Ví duï: ñeå baøy toû söï thieáu yeâu thöông vaø söï hieäp moät vôùi muïc sö khaùc. Chuùng ta mong ñôïi hoï laøm ñieàu maø chuùng ta khoâng laøm.

Söï thaät laø nhöõng lôøi quan troïng nhaát Chuùa Gieâ-su daïy laõnh ñaïo veà söï hieäp moät laø moái quan heä giöõa hoï vôùi caùc laõnh ñaïo khaùc. Ví duï trong buoåi tieäc chia ly, sau khi röûa chaân caùc moân ñoà, thì Ngaøi noùi vôùi hoï:

“Caùc ngöôi goïi ta baèng Thaày baèng Chuùa, caùc ngöôi noùi phaûi vì ta thaät vaäy. Vaäy, neáu ta laø Chuùa laø Thaày, maø ñaõ röûa chaân cho caùc ngöôi thì caùc ngöôi cuõng haõy röûa chaân laãn cho nhau. Vì ta ñaõ laøm göông cho caùc ngöôi, ñeå caùc ngöôi cuõng laøm nhö ta ñaõ laøm cho caùc ngöôi.” (Giaêng 13:13-15) (Chuù yù laø Chuùa Gieâ-su daïy baèng göông cuûa Ngaøi).

Caùc muïc sö thöôøng ñoaïn kinh vaên naøy ñeå daïy chieân yeâu meán laãn nhau, laø ñieàu khoâng thích hôïp. Tuy nhieân caùc lôøi trong ñoaïn naøy laø ñeà caäp ñeán laõnh ñaïo, 12 söù ñoà. Chuùa Gieâ-su bieát raèng Hoäi thaùnh töông lai cuûa Ngaøi coù ít hy voïng ñeå thaønh coâng trong söù maïng neáu laõnh ñaïo chia reû hoaëc neáu hoï tranh ñua vôùi nhau. Vì vaäy, Ngaøi ñaõ noùi caùch roõ raøng raèng Ngaøi mong ñôïi caùc laõnh ñaïo phuïc vuï laãn nhau caùch khieâm nhöôøng.

Trong phong tuïc cuûa thôøi ñaïi Chuùa Gieâ-su, Ngaøi baøy toû söï haï mình khieâm nhöôøng baèng caùch laøm moät coâng vieäc thaáp heøn nhaát cuûa moät toâi tôù trong nhaø, laø röûa chaân cho ngöôøi khaùc. Neáu Ngaøi ñeán vôùi neàn vaên hoùa khaùc vaøo thôøi ñieåm khaùc trong lòch söû, Ngaøi coù theå phaûi ñaøo hoá phaân vaø chuøi nhöõng thuøng raùc cho moân ñoà Ngaøi. Coù bao nhieâu laõnh ñaïo thôøi nay cuûa Chuùa saün loøng ñeå chöùng toû loaïi tình yeâu vaø söï khieâm nhöôøng nhö vaäy cho nhau?

Trong khoaûng thôøi gian chöa ñaày 1 giôø ñoàng hoà, Chuùa Gieâ-su nhaán maïnh lieân tuïc söù ñieäp quan troïng naøy. Vaøi phuùt sau khi röûa chaân cho hoï, Chuùa Gieâ-su noùi vôùi nhoùm laõnh ñaïo Hoäi thaùnh töông lai cuûa Ngaøi raèng:

“Ta ban cho caùc ngöôi moät ñieàu raên môùi, nghóa laø caùc ngöôi phaûi yeâu nhau, nhö ta ñaõ yeâu caùc ngöôi theå naøo, thì caùc ngöôi cuõng phaûi yeâu nhau theå aáy. Neáu caùc ngöôi yeâu nhau, thì aáy laø taïi ñieàu ñoù maø thieân haï seõ nhaän bieát caùc ngöôi laø moân ñoà ta” (Giaêng 13:34-35).

Nhöõng lôøi naøy chaéc chaén ñöôïc aùp duïng cho heát thaûy moân ñoà cuûa Ngaøi, nhöng luùc ban ñaàu Ngaøi phaùn vôùi caùc laõnh ñaïo veà moái quan heä cuûa hoï vôùi ngöôøi khaùc.

Moät laàn nöõa, chæ vaøi phuùt sau, Chuùa Gieâ-su noùi:

“Ñieàu raên cuûa ta ñaây naøy: Caùc ngöôi haõy yeâu nhau, cuõng nhö ta ñaõ yeâu caùc ngöôi. Chaúng coù söï yeâu thöông naøo lôùn hôn laø vì baïn höõu maø phoù söï soáng mình.” (Giaêng 15:12-13).

Chuù yù laø Chuùa Gieâ-su ñang noùi vôùi caùc laõnh ñaïo moät laàn nöõa. Trong vaøi giaây sau Ngaøi laïi noùi:

“Ta truyeàn cho caùc ngöôi nhöõng ñieàu raên ñoù, ñaëng caùc ngöôi yeâu meán laãn nhau vaäy” (Giaêng 15:17)

Roài sau ñoù vaøi phuùt, moân ñoà Ngaøi nghe Ngaøi caàu nguyeän cho hoï:

“Con khoâng ôû theá gian nöõa, nhöng hoï coøn ôû theá gian, vaø Con ñi veà cuøng Cha. Laïy Cha thaùnh, xin gìn giöõ hoï trong danh Cha, laø danh Cha ñaõ ban cho Con, ñeå hoï cuõng hieäp laøm moät nhö chuùng ta vaäy.” (Giaêng 17:11)

Cuoái cuøng chæ vaøi giaây sau ñoù, Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc caàu nguyeän vaø caùc moân ñoà Ngaøi nghe Ngaøi noùi:

“AÁy chaúng nhöõng vì hoï maø Con caàu xin thoâi ñaâu, nhöng cuõng vì keû seõ nghe lôøi hoï maø tin ñeán Con nöõa, ñeå cho ai naáy hieäp laøm moät, nhö Cha ôû trong Con, vaø Con ôû trong Cha, laïi ñeå cho hoï ôû trong chuùng ta, ñaëng theá gian tin raèng chính Cha ñaõ sai Con ñeán. Con ñaõ ban cho hoï söï vinh hieån maø Cha ñaõ ban cho Con, ñeå hieäp laøm moät nhö chuùng ta laø moät, Con ôû trong hoï vaø Cha ôû trong con, ñeå cho hoï toaøn veïn hieäp laøm moät vaø cho theá gian bieát chính Cha ñaõ sai Con ñeán vaø Cha ñaõ yeâu thöông hoï cuõng nhö Cha ñaõ yeâu thöông Con.” (Giaêng 17:20-23)

Vì theá, chöa ñaày 1 tieáng ñoàng hoà, ñaõ coù saùu laàn Chuùa Gieâ-su nhaán maïnh cho caùc nhaø laõnh ñaïo töông lai taàm quan troïng cuûa söï hieäp nhaát, ñöôïc baøy toû qua tình yeâu baèng caùch yeâu meán, khieâm nhöôøng vaø phuïc vuï laãn nhau. Roû raøng ñieàu naøy raát quan troïng ñoái vôùi Chuùa Gieâ-su. Söï hieäp nhaát cuûa hoï laø chìa khoùa ñeå theá gian tin Ngaøi.

Chuùng Ta Ñang Laøm Toát Theá Naøo

(How Well Are We Doing?)

Khoâng may thay, trong khi chuùng ta hy voïng baøy cuûa mình seõ hieäp nhaát trong tình yeâu, nhieàu ngöôøi trong chuùng ta tranh ñua vôùi ngöôøi khaùc vaø söû duïng caùc phöông phaùp phi ñaïo Ñöùc Cô Ñoác, ñeå xaây döïng Hoäi thaùnh cuûa mình laøm toån haïi ñeán Hoäi thaùnh khaùc. Nhieàu ngöôøi khoâng thoâng coâng vôùi caùc muïc sö khaùc vì khaùc giaùo lyù. Thaäm chí chuùng thieáu hieäp moät qua nhöõng baûn hieäu chuùng ta daùn tröôùc caùc giaùo sôû ñeå cho theá gian thaáy söù ñieäp ñeán cho moïi ngöôøi: “Chuùng toâi khoâng gioáng nhö nhöõng Cô Ñoác nhaân trong toøa nhaø thôø kia.” (Vaø chuùng ta ñaõ thaønh coâng trong vieäc daïy cho theá gian bieát mình thieáu hieäp moät, vaø baát kyø ngöôøi ngoaïi naøo bieát raèng Cô Ñoác giaùo laø moät toå chöùc chia reõ.)

Noùi ngaén goïn, chuùng ta khoâng laøm nhöõng gì maø chuùng ta giaûng, vaø cuoäc soáng chuùng ta daïy doã hoäi chuùng nhieàu hôn baøi giaûng veà söï hieäp nhaát. Thaät laø sai laàm khi nghó raèng caùc Cô Ñoác nhaân bình thöôøng seõ phaûi trôû neân hieäp nhaát vaø yeâu meán laãn nhau khi laõnh ñaïo cuûa hoï haønh ñoäng moät caùch khaùc bieät.

Dó nhieân, phöông phaùp giaûi quyeát duy nhaát laø söï aên naên. Chuùng ta aên naên vì ñaõ ñaët nhöõng göông xaáu cho tín ñoà vaø cho theá gian. Chuùng ta phaûi caát boû raøo caûn vaø chia reõ chuùng ta vaø baét ñaàu yeâu meán laãn nhau nhö Chuùa Gieâ-su ñaõ truyeàn daïy.

Theo caùch naøy, tröôùc heát chuùng ta phaûi gaëp muïc sö vaø nhöõng chöùc vuï khaùc, ngay caû caùc muïc sö cuûa caùc giaùo phaùi khaùc giaùo lyù. Toâi khoâng noùi raèng neân thoâng coâng vôùi muïc sö chöa ñöôïc taùi sanh, laø ngöôøi khoâng hoïc taäp vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su, hay laø nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa vì tö lôïi. Hoï laø soùi ñoäi loát chieân vaø Chuùa Gieâ-su daïy chuùng ta caùch nhaän ra hoï. Boâng traùi baøy toû baûn chaát cuûa hoï.

Tuy vaäy, toâi ñang noùi veà caùc muïc sö vaø caùc chöùc vuï ñang coá gaéng vaâng giöõ maïnh leänh cuûa Chuùa Gieâ-su, nhöõng anh chò em thaät trong Ñaáng Christ. Neáu baïn laøm moät muïc sö, baïn phaûi keát öôùc yeâu thöông muïc sö khaùc, baøy toû tình yeâu thöông ñoù qua nhöõng caùch thöïc teá tröôùc baøy chieân cuûa mình. Caùch baét ñaàu laø ñeán vôùi caùc muïc sö khaùc trong vuøng vaø xin hoï tha thöù vì ñaõ khoâng yeâu thöông hoï nhö ñaùng phaûi coù. Ñieàu ñoù seõ ñaùnh saäp vaøi böôùc töôøng ngaên caùch. Roài thì keát öôùc gaëp nhau thöôøng xuyeân ñeå duøng böûa, ñoäng vieân khích leä nhau vaø caàu nguyeän. Laøm ñöôïc vieäc naøy roài thì laàn hoài thaûo luaän caùch nheï nhaøng veà giaùo lyù coù khuynh höôùng chia reõ, coá gaéng giöõ hieäp nhaát cho duø baïn ñoàng yù hoaëc chöa ñoàng yù nhöõng ñieàu baïn thaûo luaän. Ñôøi soáng vaø chöùc vuï toâi thaät ñöôïc phong phuù khi toâi côû môû ñeå nghe nhöõng muïc sö khaùc khoâng coù cuøng giaùo lyù vôùi toâi. Toâi ñaùnh maát quaù nhieàu phöôùc laønh trong nhieàu naêm vì kheùp kính mình vôùi hoï.

Baïn cuõng coù theå baøy toû tình yeâu vaø söï hieäp nhaát baèng caùch môøi caùc muïc sö khaùc ñeán giaûng taïi Hoäi thaùnh cuûa baïn hoaëc nhoùm taïi Hoäi thaùnh tö gia. Hoäi thaùnh cuûa baïn coù theå nhoùm chung vôùi caùc Hoäi thaùnh khaùc hoaëc nhoùm vôùi nhöõng nhoùm cuûa Hoäi thaùnh tö gia.

Baïn cuõng coù theå ñoåi teân cuûa Hoäi thaùnh mình ñeå khoâng toû cho theá gian söï bieät laäp cuûa baïn vôùi thaân theå Ñaáng Christ. Baïn coù theå ruùt khoûi toå chöùc ñoàng hoùa vôùi thaân theå cuûa Ñaáng Christ, nhaèm nhaén nhuû vôùi moïi ngöôøi raèng baïn tin Chuùa Gieâ-su ñang xaây döïng chæ moät Hoäi thaùnh, chöù khoâng coù nhieàu Hoäi thaùnh khaùc nhau maø khoâng theå ñi chung ñöôïc. Toâi bieát ñieàu naøy nghe coù veû böùc phaùt, nhöng taïi sao phaûi uûng hoä vì Chuùa Gieâ-su khoâng muoán. Taïi sao coøn lieân keát vôùi nhöõng gì khoâng ñeïp loøng Chuùa? Trong Kinh thaùnh khoâng coù giaùo phaùi hoaëc toå chöùc ñaëc bieät naøo ñöôïc noùi ñeán. Khi caùc tín höõu Coârinhtoâ chia reõ vì caùc giaùo sö hoï öa thích, Phaoloâ maïnh meõ quôû traùch hoï, noùi raèng söï chia reõ baøy toû tính xaùc thòt vaø non treû thuoäc linh cuûa hoï (xem 1 Coârinhtoâ 3:1-7). Söï chia reõ cuûa chuùng ta coù baøy toû ñieàu gì teä hôn khoâng?

Baát cöù ñieàu gì laø chuùng ta xa caùch ngöôøi khaùc phaûi traùnh xa. Caùc Hoäi thaùnh tö gia phaûi traùnh vieäc ñaët teân hoaëc gia nhaäp vaøo baát cöù toå chöùc naøo coù teân. Trong Kinh thaùnh nhöõng Hoäi thaùnh rieâng bieät ñöôïc nhaän bieát chæ bôûi nhöõng ngoâi nhaø hoï nhoùm laïi. Nhieàu nhoùm Hoäi thaùnh tö gia ñöôïc xaùc nhaän chæ bôûi nhöõng thaønh phoá coù Hoäi thaùnh ñoù, vaø taát caû hoï xem mình laø phaàn cuûa Hoäi thaùnh chung, thaân theå cuûa Ñaáng Christ.

Chæ duy nhaát moät Vua vaø moät vöông quoác. Baát cöù moät ai töï daáy mình leân ñeå cho tín höõu hay nhöõng Hoäi thaùnh nhaän bieát vaø ñang xaây döïng vöông quoác cuûa mình trong voøng vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngöôøi ñoù neân chuaån bò öùng haàu Vua Ñaáng phaùn: “Ta seõ khoâng nhöôøng söï vinh hieån cuûa ta cho ngöôøi naøo khaùc” (EÂsai 48:11)

Ñieàu naøy moät laàn nöõa noùi raèng nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa neân laøm göông saùng veà söï vaâng phuïc Ñaáng Christ cho moïi ngöôøi vì con ngöôøi luoân ñi theo thaàn töôïng hoï muoán. Caùch soáng cuûa hoï tröôùc ngöôøi khaùc laø phöông phaùp daïy doã aûnh höôûng hôn heát. Nhöng Phaoloâ vieát cho tín höõu taïi thaønh Philíp:

“Hôõi anh em, haõy baét chöôùc toâi, laïi xem nhöõng keû aên ôû theo maãu möïc maø anh em thaáy trong chuùng toâi.” (Philíp 3:17)

Neân Daïy ñieàu Gì?

(What To Teach)

Nhö Phaoloâ, ngöôøi haàu vieäc ñaøo taïo moân ñoà coù moät muïc tieâu, ñoù laø: “Haàu cho trình dieän moïi ngöôøi trôû neân troïng veïn trong Ñaáng Christ ra tröôùc maët Ñöùc Chuùa Trôøi.” (Coâloâseâ 1:28b). Vì theá ai muoán gioáng nhö Phaoloâ thì seõ “laáy söï khoân ngoan raên baûo moïi ngöôøi, daïy doã moïi ngöôøi.” (Coâloâseâ 1:28a). Phaoloâ khoâng chæ daïy ñeå giaùo duïc hay laøm göông cho ngöôøi khaùc.

Moät muïc sö ñaøo taïo moân ñoà coù theå noùi nhö Phaoloâ “muïc ñích cuûa söï raên baûo, aáy laø söï yeâu thöông, bôûi loøng tin saïch, löông taâm toát vaø ñöùc tin thaät maø sanh ra.” (1Timoâtheâ 1:5). Ñoù laø, oâng muoán saõn sinh ra nhöõng cuoäc ñôøi thaùnh khieát, vaø gioáng nhö hình aûnh thaät cuûa Ñaáng Christ, nhöõng cuoäc ñôøi maø oâng ta phuïc vuï, ñoù laø lyù do taïi sao oâng daïy cho tín höõu vaâng giöõ moïi maïng leänh cuûa Ñaáng Christ. OÂng daïy leõ thaät, khích leä ngöôøi nghe, “haõy caàu söï bình an vôùi moïi ngöôøi cuõng phaûi tìm theo söï neân thaùnh, vì neáu khoâng neân thaùnh thì seõ khoâng thaáy ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi” (Heâbôrô 12:14)

chöùc vuï moân ñoà hoùa bieát raèng Chuùa Gieâ-su ñaõ truyeàn daïy cho moân ñoà Ngaøi phaûi ñaøo taïo moân ñoà mình vaâng theo moïi maïng leänh, chöù khoâng chæ moät phaàn (xem Mathiô 28:19-20). Vì theá muoán chaéc chaén khoâng boû qua söï daïy doã naøo maø Ñaáng Christ ñaõ truyeàn thì phaûi thöôøng xuyeân daïy töøng caâu qua saùch Phuùc AÂm vaø thö tín. Ñoù laø nôi ghi laïi vaø nhaán maïnh nhöõng maïnh leänh cuûa Chuùa Gieâ-su. Söï daïy doã theo loái giaûi kinh naøy cuõng baûo ñaûm raèng ñöôïc giöõ quaân baèng, khi chuùng ta chæ daïy veà chuû ñeà thì thöôøng coù khuynh höôùng taäp trung vaøo nhöõng ñieàu ngöôøi ta thích maø boû qua nhöõng chuû ñeà khaùc khoâng phoå bieán. Tuy nhieân giaùo sö giaûng daïy töøng caâu moät seõ khoâng chæ daïy veà tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi nhöng coøn quy veà söï kyû luaät vaø thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi nöõa, ngöôøi ñoù chæ daïy veà caùc phöôùc haïnh khi trôû neân nhöõng con caùi Chuùa nhöng cuõng daïy veà traùch nhieäm. Chæ nhaán maïnh nhöõng ñieàu khoâng quan troïng maø boû qua nhöõng ñieàu toái caàn thieát theo nhö Chuùa Gieâ-su ñaây laø loãi cuûa ngöôøi Pharisi (Mathiô 23:23-24)

Chieán Thaéng Sôï Daïy Giaûi Kinh

(Overcoming Fears of Expository Teaching)

Nhieàu muïc sö sôï daïy töøng caâu vì hoï khoâng coù ñuû kieán thöùc veà Kinh thaùnh, vaø hoï khoâng muoán hoäi chuùng nhaän ra hoï thieáu hieåu bieát. Dó nhieân ñoù laø söï kieâu ngaïo. Khoâng coù ai treân ñaát bieát moïi ñieàu trong Kinh thaùnh ngay caû Phierô phaûi xöng nhaän raèng nhöõng ñieàu Phaoloâ vieát raát khoù hieåu (2 Phierô 3:16).

Khi muïc sö daïy töøng caâu moät, ñeán caâu naøo hoaëc phaàn Kinh thaùnh naøo maø mình khoâng hieåu, ngöôøi aáy chæ ñôn giaûn baûo baày chieân raèng mình khoâng hieåu vaø löôùt qua. OÂng ta cuõng coù theå nhôø baøy chieân caàu nguyeän ñeå Ñöùc Thaùnh Linh giuùp mình hieåu, söï khieâm nhöôøng cuûa oâng ta seõ neâu moät taám göông toát cho baày chieân, chính noù laø moät baøi giaûng.

Muïc sö/tröôûng laõo/giaùm muïc cuûa Hoäi thaùnh tö gia coù thuaän lôïi hôn khi daïy cho nhoùm nhoû trong moät boái caûnh khoâng coù nghi thöùc, bôûi vì caâu hoûi coù theå ñöôïc ñaëc ra trong khi giaûng daïy. Ñieàu naøy cuõng môû roäng ñeå Ñöùc Thaùnh Linh ban söï hieåu bieát cho ngöôøi khaùc trong nhoùm veà caâu Kinh thaùnh ñöôïc hoïc hoûi. Keát quaû coù theå raát hieäu quaû hôn cho moïi ngöôøi.

Moät choå thuaän lôïi ñeå baét ñaàu daïy doã nhöõng maïng leänh cuûa Ñaáng Christ laø baøi giaûng treân nuùi, trong Mathiô 5-7. Taïi ñaây Chuùa Gieâ-su ban nhieàu maïng leänh vaø Ngaøi giuùp ñôû nhöõng keû tin goác Do Thaùi hieåu bieát luaät phaùp cuûa Moâise caùch ñuùng ñaéng. Phaàn sau cuûa saùch naøy, toâi seõ daïy troïn baøi giaûng treân nuùi töøng caâu moät ñeå minh hoïa caùch daïy.

Chuaån Bò Baøi Giaûng

(Sermon Preparation)

Khoâng coù moät baèng chöùng naøo trong Taân Öôùc noùi raèng baát kyø muïc sö / tröôûng laõo / giaùm muïc ñaõ töøng chuaån bò moät baøi giaûng haøng tuaàn ñöôïc soaïn thaûo kyû löôûng, ñöôïc vieát xuoáng thaønh baøi nhö nhieàu muïc sö hieän nay ñaõ laøm. Dó nhieân khoâng ai trong chuùng ta daùm töôûng töôïng Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm nhö theá! Söï daïy doã trong Hoäi thaùnh ñaàu tieân khoâng goø boù vaø tieáp caän hôn, theo phong caùch ngöôøi Do Thaùi, hôn laø söï huøng bieän theo kieåu ngöôøi Hylaïp vaø ngöôøi Lamaõ thöïc hieän, laø moät truyeàn thoáng laàn hoài thaâm nhaäp vaøo Hoäi thaùnh khi Hoäi thaùnh trôû neân hình thöùc. Neáu Chuùa Gieâ-su baûo moân ñoà ñöøng lo laéng phaûi noùi gì khi bò goïi ñeán toøa, maø höùa vôùi hoï raèng Ñöùc Thaùnh Linh seõ giuùp ñôû hoï coù nhöõng lôøi töï phaùt vaø khoâng theå bò baùc boû ñöôïc, thì chuùng ta cuõng mong ñôïi Ñöùc Chuùa Trôøi seõ giuùp caùc muïc sö trong buoåi nhoùm ôû Hoäi thaùnh ñeán möùc ñoä naøo ñoù.

Ñieàu naøy khoâng noùi raèng caùc muïc sö khoâng phaûi söûa soaïn chính mình baèng caùch caàu nguyeän vaø nghieân cöùu. Phaoloâ khích leä Timoâtheâ:

“Haõy chuyeân taâm cho ñeïp loøng Ñöùc Chuùa Trôøi nhö ngöôøi laøm coâng khoâng choå traùch ñöôïc, laáy loøng ngay thaúng giaûng daïy lôøi cuûa leõ thaät” (2 Timoâtheâ 2:15)

chöùc vuï naøo böôùc theo söï chæ daïy cuûa Phaoloâ “ñeå lôøi cuûa Ñaáng Christ ôû ñaày trong loøng anh em” (Coâloâse 3:16) seõ ñöôïc ñaày traøn lôøi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå hoï coù theå daïy doã töø söï “tuoân traøn” cuûa hoï. Vì vaäy hôõi muïc sö thaân yeâu, ñieàu quan troïng laø baïn phaûi ñaém chìm chính mình trong Kinh thaùnh. Neáu baïn hieåu bieát vaø say meâ veà ñeà taøi naøo ñoù thì moät chuùt chuaån bò theâm cuõng thaät söï ñeå truyeàn leõ thaät cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Hôn nöõa neáu daïy töøng caâu, baïn coù theå ñôn giaûn söõ duïng töøng caâu keá tieáp nhö laø daøn baøi. Theá thì söï chuaån bò cuûa baïn neân goàm söï suy gaãm trong söï caàu nguyeän treân nhöõng caâu Kinh thaùnh maø baïn chia seõ. Neáu baïn laø muïc sö cuûa Hoäi thaùnh tö gia thì baûn thaân söï daïy doã tieáp caän thì caàn thieát hôn laø daøn baøi giaûng. Khi daïy doã thì seõ ñöôïc thöôûng baèng söï giuùp ñôû cuûa Ngaøi. Vì theá haõy bôùt tin caäy vaøo chính mình, vaøo baøi giaûng, vaø söï chuaån bò cuûa mình, maø theâm söï tin caäy vaøo Chuùa. Laàn hoài khi baïn ñaït ñeán ñöùc tin vaø söï can ñaûm, thì chuaån bò baøi giaûng seõ ít hôn, cho ñeán chöøng baïn coù theå daïy toát vôùi chæ daøn baøi khaùi löôïc hoaëc laø khoâng coù daøn baøi naøo.

Heã ai ngöôïng nguøng tröôùc maët nhöõng ngöôøi khaùc thì thöôøng nhö döïa vaøo daøn baøi soaïn saün vì ngöôøi aáy sôï maéc sai laàm tröôùc ñaùm ñoâng. Ngöôøi aáy caàn nhaän ra raèng söï sôï haõi ñöôïc baét ngöôøi trong söï baát an vaø söï baát an ñöôïc baét nguoàn trong söï kieâu ngaïo. Toát hôn ngöôøi ñoù bôùt lo laéng khi hieän dieän tröôùc maët con ngöôøi nhöng haõy quan taâm hôn thính giaû mình ra maét Chuùa nhö theá naøo. Khoâng coù baøi dieãn thuyeát chuaån bò saün naøo coù theå run ñoäng ngöôøi nghe baèng söï daïy doã ñöôïc caûm ñoäng töø trong taám loøng ñöôïc xöùc daàu. Haõy nghó raèng söï truyeàn ñaït seõ bò ngaên trôû ra laøm sao khi söõ duïng baøi soaïn saün cuûa mình ñeå noùi chuyeän. Baøi noùi chuyeän seõ cheát! Baøi noùi chuyeän chöa ñöôïc chuaån bò seõ gaây aán töôïng chaân thaønh hôn laø baøi giaûng soaïn saün. Daïy doã khoâng phaûi laø ñoùng kòch maø ñoù laø truyeàn thoâng leõ thaät. Heát thaûy chuùng ta ñeàu bieát khi chæ nghe baøi dieãn thuyeát vaø khi chuùng ta nghe thì chuùng ta coù khuynh höôùng loïc ra.

Boán Tö Töôûng Nöõa

(Four More Thoughts)

1. Moät vaøi chöùc vuï nhö laø nhöõng con veït, thu gom tö lieäu baøi giaûng töø nhöõng saùch ngöôøi khaùc vieát ra. Hoï ñaõ ñaùnh maát phöôùc haïnh tuyeät vôøi ñeå ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh daïy doã caùch caù nhaân, vaø hoï cuõng phoå bieán nhöõng loãi laàm cuûa nhöõng taùc giaû maø hoï sao cheùp.

2. Nhieàu muïc söï baét chöôùc baøi giaûng vaø caùch giaûng cuûa caùc dieãn giaû khaùc, vaø nhöõng phong caùch thì thöôøng laø truyeàn thoáng. Ví duï, moät soá ngöôøi nghó raèng baøi giaûng chæ ñöôïc xöùc daàu khi giaûng nhanh vaø lôùn – hoäi chuùng phaûi chòu ñöïng nhöõng lôøi giaûng oàn aøo töø ñaàu ñeán cuoái.

3. Toâi ñaõ quan saùt nghe nhieàu baøi giaûng trong haøng traêm buoåi nhoùm vaø ñieàu ñoù laøm toâi ngaïc nhieâu khi quaù nhieàu dieãn giaû vaø giaùo sö khoâng ñeå yù ñeán nhieàu ngöôøi toû ra chaùn naûn hoaëc khoâng muoán nghe. Caùc muïc sö ôi, nhöõng ngöôøi nhìn coù veû buoàn chaùn thì ngao ngaùn laém roài! Heã ai khoâng nhìn baïn khi baïn giaûng thì coù leõ hoï khoâng laéng nghe. Ngöôøi khoâng muoán laéng nghe thì khoâng ñöôïc gaây döïng gì caû. Neáu nhöõng ngöôøi chaân thaønh maø cuõng buoàn chaùn vaø khoâng laéng nghe, thì baïn phaûi caûi tieán baøi giaûng cuûa mình. Cho theâm nhieàu ví du. Keå nhöõng caâu chuyeän coù lieân quan. Toâ ñieåm cho nhöõng aãn duï. Giöõ baøi giaûng ñôn giaûn. Daïy baèng taám loøng. Haõy laø chính mình, thay ñoåi gioïng noùi, ñeå maét nhìn vaøo ngöôøi nghe neáu coù theå, xöû duïng moät vaøi bieåu hieän treân khuoân maët, duøng ñieäu boä. Haõy di chuyeån. Ñöøng noùi quaù daøi. Neáu giaûng cho moät nhoùm nhoû, ñeå ngöôøi nghe thaéc maéc neáu coù thôøi gian thích hôïp.

4. YÙ töôûng cho laø moãi baøi giaûng coù ba ñieåm chính chæ laø söï saùng cheá cuûa con ngöôøi. Muïc tieâu laø ñaøo taïo moân ñoà chöù khoâng phaûi theo thuyeát giaùo thaàn hoïc hieän ñaïi. Chuùa Gieâ-su phaùn: “Haõy nuoâi chieân ta”, chöù khoâng phaûi “Gaây aán töôïng cho chieân ta”

Daïy Cho Ai (Who To Teach)

Theo khuoân maãu cuûa Chuùa Gieâ-su, chöùc vuï ñaøo taïo moân ñoà ôû möùc ñoä naøo ñoù, ñöôïc tuyeån choïn lieân quan ñeán ngöôøi ñöôïc daïy doã. Ñieàu ñoù coù theå laøm baïn ngaïc nhieân, nhöng laø söï thaät. Chuùa Gieâ-su thöôøng noùi vôùi ñaùm ñoâng baèng aån duï, vaø Ngaøi coù nguyeân nhaân ñeå laøm theá. Vì Ngaøi khoâng muoán heát thaûy moïi ngöôøi hieåu nhöõng gì Ngaøi noùi. Ñaây laø ñieàu roõ raøng trong Kinh thaùnh,

“Moân ñoà beøn ñeán gaàn Ngaøi maø hoûi raèng: Sau thaày duøng ví duï maø phaùn cuøng chuùng toâi vaäy? Ngaøi ñaùp raèng: Bôûi vì ñaõ ban cho caùc ngöôi ñeå ñöôïc bieát nhöõng vieäc maàu nhieäm cuûa nöôùc thieân ñaøng, song veà phaàn hoï thì khoâng ban cho bieát. Vì seõ cho theâm keû naøo ñaõ coù, thì hoï seõ ñöôïc dö daät, nhöng keû naøo khoâng coù, thì laïi caát luoân ñieàu hoï ñaõ coù nöõa. Vaäy neân ta phaùn ví duï cuøng chuùng, vì hoï xem maø khoâng thaáy, laéng tai maø khoâng nghe, vaø khoâng hieåu chi heát.” (Mathiô 13:10-13)

Ñaët aân hieåu bieát aån duï cuûa Ñaáng Christ chæ daønh cho cô hoäi aên naên vaø quyeát ñònh theo Ngaøi. Nhöõng ngöôøi choái töø cô hoäi aên naên, choáng nghòch yù muoán Ñöùc Chuùa Trôøi treân ñôøi soáng cuûa hoï, hoï seõ bò Ñöùc Chuùa Trôøi choáng nghòch laïi. Ñöùc Chuùa Trôøi choáng cöï keû kieâu ngaïo, nhöng ban aân suûng cho ngöôøi khieâm nhöôøng (xem 1 Phierô 5:5)

Töông töï, Chuùa Gieâ-su chæ daïy keû theo Ngaøi: “Ñöøng cho choù nhöõng ñoà thaùnh, vaø ñöøng quaêng haït trai mình tröôùc maët heo, keûo noù ñaïp döôùi chaân, vaø quay laïi caén xeù caùc ngöôi.” (Mathiô 7:6). Roõ raøng laø, Chuùa Gieâ-su noùi theo nghóa boùng. YÙ Ngaøi muoán noùi: “Ñöøng ban vaät giaù trò cho nhöõng ngöôøi khoâng bieát giaù trò cuûa noù”. Con heo thì khoâng nhaän ra giaù trò cuûa chaâu ngoïc vaø cuõng nhö con heo thuoäc linh khoâng nhaän ra giaù trò cuûa lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi khi hoï nghe veà ñieàu ñoù. Neáu hoï tin thaät söï lôøi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khi hoï nghe, hoï seõ chuù yù vaø vaâng lôøi.

Laøm sao nhaän bieát ai laø con heo thuoäc linh? Baïn quaêng moät vieân ngoïc treân loái noù ñi vaø xem thöû noù seõ laøm gì vôùi vieân ngoïc ñoù. Neáu noù coi thöôøng baïn seõ bieát noù laø con heo thuoäc linh. Neáu noù vaâng lôøi, baïn bieát noù khoâng phaûi laø con heo thuoäc linh.

Ñaùng thöông thay, coù quaù nhieàu muïc sö laøm nhöõng ñieàu Chuùa Gieâ-su baûo ñöøng neân laøm, cöù quaêng ngoïc trai tröôùc maët heo tieáp tuïc cho nhöõng keû daïy choáng nghòch hay choái boû lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi. Nhöõng chöùc vuï ñoù ñang laõng phí thôøi gian Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho hoï. Hoï phaûi phuûi buïi nôi baøn chaân hoï vaø ñi tieáp nhö maïng leänh Chuùa Gieâ-su.

Chieân, Deâ, Heo (The Sheep, Goats and Pigs)

Thöïc teá thì baïn khoâng theå moân ñoà hoùa ai khoâng muoán ñöôïc moân ñoà, laø ngöôøi khoâng muoán vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su. Nhieàu Hoäi thaùnh ñaày nhöõng ngöôøi nhö theá, hoï laø nhöõng Cô Ñoác nhaân theo hình thöùc, nhieàu ngöôøi trong boïn hoï nghó raèng mình ñöôïc taùi sanh vì côù mình coù kieán thöùc thaàn hoïc veà Chuùa Gieâ-su vaø Cô Ñoác giaùo. Hoï laø nhöõng con heo, deâ chöù khoâng phaûi laø nhöõng con chieân. Theá nhöng nhieàu muïc sö daønh 90% coá giöõ nhöõng con heo vaø baøy deâ vui veû trong khi ñoù sao laõng nhöõng con chieân thaät caàn ñöôïc giuùp ñôû phaàn thuoäc linh vaø caàn ñöôïc phuïc vuï! Hôõi muïc sö, Chuùa Gieâ-su muoán baïn nuoâi chieân Ngaøi, chôù khoâng phaûi heo vaø deâ! (xem Giaêng 21:17).

Nhöng laøm sao bieát ai laø chieân? Hoï laø nhöõng ngöôøi ñeán nhaø thôø sôùm nhaát nhöng veà sau cuøng. Hoï ñoùi khaùt hoïc bieát leõ thaät, vì Gieâ-su laø Chuùa cuûa hoï vaø hoï muoán laøm vui loøng Ngaøi. Hoï khoâng chæ ñi nhoùm vaøo ngaøy chuû nhaät, nhöng baát cöù khi naøo coù buoåi nhoùm. Hoï quan taâm ñeán caùc nhoùm nhoû. Hoï thöôøng ñaët caùc caâu hoûi. Hoï haùo höùc veà Chuùa. Hoï luoân luoân tìm cô hoäi ñeå phuïc vuï.

Hôõi muïc sö, haõy daønh heát thôøi gian vaø chuù yù ñeán nhöõng ngöôøi ñoù. Hoï laø nhöõng moân ñoà thaät. Vôùi heo vaø deâ chæ coù maët vaøo buoåi nhoùm, vaø chæ giaûng Phuùc AÂm khi hoï coù theå chòu ñöïng ñöôïc. Nhöng neáu baïn giaûng Phuùc AÂm thaät, hoï khoâng chòu ñöïng noãi. Hoaëc laø hoï seõ boû Hoäi thaùnh, hoaëc laø seõ kieám quyeàn löïc ñeå coá xua ñuoåi baïn ra khoûi chöùc vuï laõnh ñaïo. Neáu hoï thaønh coâng, thì phuûi buïi döôùi chaân baïn khi baïn ra ñi. (Trong moâ hình Hoäi thaùnh tö gia, khoâng coù ñieàu nhö theá xaûy ra, ñaët bieät laø khi Hoäi thaùnh nhoùm laïi nhaø baïn).

Cuõng vaäy, nhöõng ngöôøi truyeàn giaùo khoâng bò buoäc phaûi tieáp tuïc giaûng Phuùc AÂm cho cuøng con ngöôøi töø choái tin nhaän. Haõy ñeå keû cheát choân keû cheát (xem Luca 9:60). Baïn laø moät ñaïi söù cuûa Ñaáng Christ, ñang mang moät söù ñieäp quan troïng nhaát töø Vua cuûa caùc vua! Vò trí cuûa baïn raát cao troïng trong vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi vaø traùch nhieäm cuûa baïn laø lôùn thay, ñöøng maát thì giôø noùi veà Phuùc AÂm ñeán hai laàn cho nhöõng ngöôøi ñaõ töøng nghe ñeán noù.

Neáu baïn muoán trôû neân moät chöùc vuï ñaøo taïo moân ñoà, baïn phaûi choïn löïa ai seõ laø nhöõng ngöôøi baïn seõ ñaøo taïo, ñöøng phí thôøi giôø quùi giaù cho ngöôøi khoâng muoán vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su. Phaoloâ ñaõ vieát cho Timoâtheâ:

“Nhöõng ñieàu con ñaõ nghe nôi ta ôû tröôùc maët nhieàu ngöôøi chöùng, haõy giao phoù cho maáy ngöôøi trung thaønh, cuõng coù taøi daïy doã keû khaùc” (IITimoâtheâ 2:2)

Vöôn Tôùi Muïc Tieâu (Reaching the Goal)

Haõy töôûng töôïng trong giaây laùt ñieàu chöa töøng xaûy ra trong chöùc vuï Chuùa Gieâ-su theá nhöng laïi luoân luoân xaûy ra trong Hoäi thaùnh hieän ñaïi. Töôûng töôïng laø Chuùa Gieâ-su, sau khi töø keû cheát soáng laïi, ôû laïi treân ñaát naøy vaø thaønh laäp Hoäi thaùnh hieän nay vaø roài chaên baøy trong voøng 30 naêm. Haõy töôûng töôïng Ngaøi giaûng moãi chuû nhaät cho cuøng moät hoäi chuùng. Töôûng töôïng laø Phierô, Giacô vaø Giaêng ngoài haøng gheá ñaàu tieân ñeå nghe giaûng vaø cöù nhö vaäy vaøo moãi chuû nhaät trong voøng 20 naêm. Haõy töôûng töôïng Phierô nghieâng tai veà phía Giaêng vaø thì thaàm vaøo tai Giaêng: “Chuùng ta ñaõ nghe baøi giaûng naøy 10 laàn roài.”

Chuùng ta bieát caûnh traïng ñoù laø loá bòch, vì chuùng ta ñeàu bieát Chuùa Gieâ-su khoâng ñaët Ngaøi vaø chöùc vuï söù ñoà mình vaøo tình traïng nhö theá. Chuùa Gieâ-su ñaõ ñeán ñeå ñaøo taïo moät soá moân ñoà vaø thaät hieän trong khoaûng thôøi gian nhaát ñònh. Ngaøi ñaøo taïo Phierô, Giacô vaø Giaêng vaø moät soá ngöôøi khaùc khoaûng ba naêm. Ngaøi khoâng laøm baèng caùch giaûng cho hoï moãi tuaàn moät laàn vaøo ngaøy chuû nhaät. Nhöng Ngaøi thöïc hieän baèng caùch soáng vôùi hoï, traû lôøi nhöõng thaéc maéc, vaø taïo cô hoäi ñeå phuïc vuï. Vaø Ngaøi hoaøn taát coâng vieäc cuûa Ngaøi vaø ñi nôi khaùc.

Vaäy thì taïi sao chuùng ta phaûi laøm ñieàu maø Chuùa Gieâ-su chöa töøng laøm? Taïi sao chuùng ta coá gaéng thöïc hieän ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chæ baèng caùch rao giaûng vaøi thaäp nieân cho cuøng loaïi ngöôøi? Khi naøo chuùng ta muoán hoaøn taát coâng vieäc cuûa mình? Taïi sao sau vaøi naêm nhöõng moân ñoà chuùng ta laïi khoâng moân ñoà ngöôøi khaùc?

Toâi muoán noùi ñoù laø neáu chuùng ta laøm coâng vieäc caùch ñuùng ñaéng thì seõ coù moät luùc moân ñoà chuùng ta ñuû tröôûng thaønh, maø khoâng caàn chuùng ta phuïc vuï nöõa. Hoï neân töï do ñeå ñaøo taïo cho chính mình. Muïc ñích chuùng ta laø ñaït ñöôïc muïc tieâu Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ñaët cho mình vaø Chuùa Gieâ-su chæ cho chuùng ta caùch thöïc hieän. Nhöng ñaây toâi muoán ñeà caäp Hoäi thaùnh tö gia taêng tröôûng thì luoân luoân ñaøo taïo ngöôøi môùi vaø phaùt trieån laõnh ñaïo. Moät Hoäi thaùnh tö gia maïnh meõ seõ khoâng rôi vaøo voøng laån quaån cuûa cuøng muïc sö giaûng cho cuøng loaïi ngöôøi cho cuøng moät thaäp nieân.

Ñoäng Cô Ñuùng (Right Motives)

Ñeå thaønh coâng trong vieäc daïy doã nhaèm ñaøo taïo moân ñoà thì khoâng coù gì quan troïng hôn laø coù ñoäng cô ñuùng ñaéng. Khi moät ngöôøi böôùc vaøo chöùc vuï vì lyù do sai traät thì ngöôøi ñoù seõ laøm nhöõng ñieàu sai traät. Ñoù laø lyù do chính taïi sao coù quaù nhieàu söï daïy doã sai traät vaø quaù khích trong Hoäi thaùnh ngaøy nay. Khi ñoäng cô cuûa ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñaït ñöôïc tieáng taêm, ñöôïc thaønh coâng döôùi maét ngöôøi khaùc, hoaëc kieám ñöôïc nhieàu tieàn, thì ngöôøi aáy chaéc chaén thaát baïi trong maét Ñöùc Chuùa Trôøi. Ñieàu ñaùng buoàn laø ngöôøi aáy coù theå thaønh coâng khi ñaït ñöôïc muïc tieâu noãi tieáng, trôû neân thaønh coâng tröôùc maét ngöôøi khaùc, hoaëc laø kieám ñöôïc nhieàu tieàn, nhöng chaéc seõ coù moät ngaøy khi ñoäng cô sai traät ñoù phôi baøy ra taïi ngai phaùn xeùt cuûa Ñaáng Christ, vaø ngöôøi ñoù khoâng nhaän phaàn thöôûng trong coâng taùc cuûa mình. Neáu oâng ñöôïc cho pheùp vaøo nöôùc thieân ñaøng.[3] moïi ngöôøi ôû ñoù seõ bieát söï thaät veà oâng, khi oâng maát phaàn thöôûng vaø coù ñòa vò thaáp heøn trong vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi seõ minh chöùng cho ñieàu ñoù. Chuùa Gieâ-su caûnh caùo: Coù nhieàu caáp böïc treân thieân ñaøng laø ñieàu chaéc chaén

“Vaäy ai huûy moät ñieàu cöïc nhoû naøo trong nhöõng ñieàu raên naøy vaø daïy ngöôøi ta laøm nhö vaäy, thì seõ bò xöng laø cöïc nhoû trong nöôùc thieân ñaøng, coøn ai giöõ nhöõng ñieàu raên aáy vaø daïy ngöôøi ta nöõa, thì seõ xöng laø lôùn trong nöôùc thieân ñaøng.” (Mathiô 5:19)

Dó nhieân laø nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa vaâng lôøi ñeå daïy doã maïng leänh cuûa Ñaáng Christ seõ chòu khoå ôû treân ñaát naøy. Chuùa Gieâ-su höùa laø coù nhöõng khoù khaên cho ngöôøi vaâng lôøi Ngaøi (xem Mathiô 5:10-12; Giaêng 16:33). Hoï ít coù khaû naêng ñaït ñöôïc söï thaønh coâng theo theá gian, noåi tieáng vaø giaøu sang. Ñieàu maø hoï kieám ñöôïc trong töông lai laø phaàn thöôûng vaø söï khen ngôïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Baïn muoán ñieàu naøo hôn? Ñeà caäp ñeán ñieàu naøy, Phaoloâ ñaõ vieát:

“Theá thì Aboâloâ laø ai, vaø Phaoloâ laø ai, aáy laø keû toâi tôù, maø bôûi keû ñoù anh em ñaõ tin caäy, y nhö Chuùa ñaõ ban cho moïi ngöôøi. Toâi ñaõ troàng, Aboâloâ ñaõ töôùi, nhöng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ laøm cho lôùn leân. Vaäy, ngöôøi troàng, keû töôùi ñeàu khoâng ra gì, xong Ñöùc Chuùa Trôøi laø Ñaáng laøm cho lôùn leân. Ngöôøi troàng, keû töôùi ñeàu baèng nhau, ai naáy seõ nhaän phaàn thöôûng tuøy theo vieäc mình ñaõ laøm. Vaû, chuùng toâi laø baïn cuøng laøm vieäc vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi, anh em laø ruoäng Ñöùc Chuùa Trôøi caøy, nhaø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi xaây.

Theo ôn Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho toâi, toâi ñaõ laäp neàn nhö moät tay thôï kheùo, maø coù keû khaùc caát leân treân, nhöng ai naáy phaûi caån thaän veà söï mình xaây treân neàn ñoù. Vì, chaúng coù ai coù theå laäp moät neàn khaùc ngoaøi neàn ñaõ laäp, laø Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ. Neáu coù keû laáy vaøng, baïc, böûu thaïch, goã, coû khoâ, rôm raï maø xaây treân neàn aáy, thì coâng vieäc cuûa moãi ngöôøi seõ baøy toû ra. Ngaøy ñeán seõ toû töôøng coâng vieäc ñoù, noù seõ trình ra trong löûa, vaø coâng vieäc cuûa moãi ngöôøi ñaùng giaù naøo, löûa seõ chæ ra. Ví baèng coâng vieäc cuûa ai xaây treân neàn ñöôïc coøn laïi, thì thôï ñoù seõ laõnh phaàn thöôûng mình. Neáu coâng vieäc hoï bò thieâu huõy, thì maát phaàn thöôûng. Coøn veà phaàn ngöôøi ñoù, seõ ñöôïc cöùu, song döôøng nhö qua löûa vaäy” (I Coârinhtoâ 3:5-15)

Phaoloâ so saùnh chöùc vuï söù ñoà cuûa mình vôùi moät ngöôøi thôï caû laäp neàn moáng. Aboâloâ laø giaùo sö, ñeán thaønh Coârinhtoâ sau khi Phaoloâ thieát laäp Hoäi thaùnh taïi ñoù. Aboâloâ ñöôïc so saùnh nhö ngöôøi xaây treân neàn ñaõ ñöôïc laäp saün.

Haõy löu yù raèng caû Phaoloâ laãn Aboâloâ cuoái cuøng ñeàu ñöôïc thöôûng döïa treân chaát löôïng chöùc khoâng phaûi soá löôïng cuûa coâng taùc hoï (ICoârinhtoâ 3:13).

Noùi theo töôïng hình thì Phaoloâ vaø Aboâloâ coù theå xaây döïng nhaø Ñöùc Chuùa Trôøi baèng saùu loaïi vaät lieäu khaùc nhau, ba loaïi trong ñoù laø nhöõng vaät lieäu thöôøng, reû tieàn vaø deã chaùy, vaø ba vaät lieäu coøn laïi laø cao caáp, raát ñaét tieàn vaø khoâng chaùy ñöôïc. Moät ngaøy kia, nhöõng vaät lieäu xaây döïng maø hoï traân troïng seõ ñi qua löûa phaùn xeùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø goã, coû khoâ, rôm raï seõ bò thieâu huõy trong löûa, baøy toû ra chaát löôïng taïm thôøi vaø voâ giaù trò cuûa noù. Nhöng vaøng, baïc, ñaù quyù töôïng tröng coâng vieäc quùi giaù vaø tröôøng toàn trong maét Ñöùc Chuùa Trôøi, seõ chòu ñöôïc löûa thöû nghieäm.

Chuùng ta coù theå traùch raèng söï daïy doã khoâng theo Kinh thaùnh seõ bò ñoát ra tro vaøo ngaøy phaùn xeùt cuûa Ñaáng Christ. Vì theá baát cöù ñieàu gì ñöôïc nhôø vaøo söùc maïnh, phöông phaùp, moïi söï khoân ngoan cuûa xaùc thòt, cuõng nhö baát cöù ñieàu gì laøm trong ñoäng cô sai traät cuõng seõ bò luïi taøn nhö vaäy. Chuùa Gieâ-su caûnh caùo raèng baát cöù ñieàu gì chuùng ta laøm vì ñoäng cô ñeå con ngöôøi khen ngôïi seõ khoâng ñöôïc khen ngôïi (xem Mathiô 6:1-6; 16-18). Nhöõng loaïi coâng vieäc voâ giaù trò hieän nay roõ raøng döôùi maét con ngöôøi nhöng chaéc chaén taát caû seõ bò traàn truïi trong töông lai, nhö Phaoloâ caûnh caùo. Cuï theå neáu coâng vieäc cuûa toâi xeáp vaøo haïng goã, coû khoâ, rôm raï, thì toát hôn laø nhaän ra ngay baây giôø tröôùc khi quaù treå. Hieän nay caàn aên naên tröôùc ñaõ quaù muoän.

Tra Xeùt ñoäng Cô (Checking Our Motives)

Raát deã daøng löøa doái chính chuùng ta veà ñoäng cô cuûa mình. Toâi chaéc laø coù. Laøm theá naøo bieát ñöôïc lieäu ñoäng chuùng ta coù trong saïch khoâng?

Caùch toát nhaát laø caàu xin Ñöùc Chuùa Trôøi baøy toû cho chuùng ta neáu ñoäng cô naøo laø sai traät vaø roài theo doûi tö töôûng vaø nhöõng coâng vieäc chuùng ta. Chuùa Gieâ-su baûo vôùi chuùng ta laøm nhöõng ñieàu thieän nhö laø caàu nguyeän vaø daâng hieán trong nôi kín nhieäm vaø ñoù laø moät caùch ñeå bieát chính chuùng ta ñang laøm ñuùng, öôùc ao söï khen ngôïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi hôn laø ca tuïng cuûa con ngöôøi. Neáu chuùng ta chæ muoán vaâng lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi tröôùc maët con ngöôøi chöùng kieán, ñoù laø ñieàu raát sai laàm. Hoaëc neáu chuùng ta chæ traùnh nhöõng toäi loãi xaáu xa coù theå huõy dieät danh tieáng khi chuùng ta bò boû, nhöng laïi nuoâng chieàu nhöõng toäi loãi nhoû hôn maø khoâng ai bieát, ñieàu naøy chöùng minh ñoäng cô chuùng ta laø sai traät. Neáu chuùng ta thaät söï mong muoán laøm ñeïp loøng Ñöùc Chuùa Trôøi, Ñaáng bieát roû moãi moät tö töôûng, lôøi noùi vaø haønh ñoäng, chuùng ta seõ vaâng lôøi Ngaøi trong moïi luùc, töø vieäc nhoû ñeán vieäc lôùn, vieäc ngöôøi ta bieát hay ngöôøi ta khoâng bieát.

Töông töï, neáu ñoäng cô chuùng ta ñuùng, chuùng ta seõ khoâng chaïy theo söï phaùt trieån nhöùt thôøi cuûa Hoäi thaùnh chæ ñeå gia taêng soá löôïng tín ñoà giöõ leã maø boû qua coâng taùc ñaøo taïo moân ñoà ñeå vaâng theo maïng leänh cuûa Ñaáng Christ.

Chuùng ta daïy toaøn boä lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi chöù khoâng chæ taäp trung nhöõng ñeà taøi quen thuoäc laøm haáp daãn nhöõng tín ñoà xaùc thòt vaø khoâng thieâng lieâng.

Chuùng ta khoâng boùp meùo lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi hoaëc daïy nhöõng caâu Kinh thaùnh nghòch laïi vôùi ñoaûn vaên trong toaøn boä noäi dung Kinh thaùnh.

Chuùng ta ñöøng tìm kieám chöùc danh hay ñòa vò toân troïng chính mình. Ñöøng tìm kieám ñeå ñöôïc noåi tieáng.

Chuùng ta khoâng neân vui höôûng treân söï giaøu coù.

Chuùng ta seõ khoâng chöùa cuûa caûi döôùi ñaát, nhöng soáng ñôn giaûn vaø ban cho khi coù theå, laøm göông veà quaûn gia toát cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi tröôùc maët baày chieân.

Chuùng seõ quan taâm ñeán ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi nghó gì veà baøi giaûng chuùng ta hôn laø ñieàu con ngöôøi nghó.

Coøn ñoäng cô cuûa baïn thì sao?

Moät Giaùo Lyù Laøm Thaát Baïi Coâng Taùc Ñaøo Taïo Moân ñoà

(A Doctrine That Defeats Disciple-making)

chöùc vuï ñaøo taïo moân ñoà chaúng bao giôø giaûng daïy baát cöù ñieàu gì choáng nghòch laïi muïc tieâu ñaøo taïo moân ñoä. Vì theá ngöôøi aáy ñöøng bao giôø noùi ñieàu gì chæ ñeå ngöôøi ta caûm thaáy deã chòu maø khoâng vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su. Ñöøng bao giôø trình baøy aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi nhö laø moät phöông tieän ñeå phaïm toäi maø khoâng bò xeùt ñoùan. Hôn theá, ngöôøi ñoù phaûi daïy aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laø phöông tieän aên naên toäi vaø soáng moät cuoäc ñôøi ñaéc thaéng. Nhö chuùng ta bieát Kinh thaùnh coâng boá chæ nhöõng keû chieán thaéng môùi ñöôïc höôûng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi (xem Khaûi huyeàn 2:11, 3:5; 21:7).

Khoâng may thay, moät vaøi chöùc vuï hieän nay cöù naém nhöõng giaùo lyù phi Kinh thaùnh ñeå gaây thieät haïi lôùn cho muïc tieâu ñaøo taïo moân ñoà. Moät trong giaùo lyù ñoù ñaõ phoå bieán taïi Hoa Kyø laø “Söï an ninh ñôøi ñôøi voâ ñieàu kieän” hoaëc “moät ngöôøi ñöôïc cöùu thì khoâng theå bò hö maát”. Giaùo lyù naøy bieän hoä raèng ngöôøi ñöôïc sanh laïi chaúng bao giôø ñaùnh maát söï cöùu roãi cuûa hoï, baát luaän hoï soáng nhö theá naøo ñi nöõa. Vì hoï cho raèng cöùu roãi do aân suûng, cuøng moät aân suûng ñaõ cöùu hoï khi hoï caàu nguyeän tieáp nhaän söï cöùu roãi, seõ giöõ hoï ñöôïc cöùu maõi maõi. Vaø hoï baûo thuû cho raèng giaùo lyù naøo khaùc hôn thì töông ñöông vôùi vieäc ñöôïc cöùu nhôø coâng Ñöùc. Töï nhieân nhöõng quan ñieåm nhö theá gaây toån haïi lôùn cho söï thaùnh khieát. Vì söï vaâng lôøi Ñaáng Christ laø khoâng caàn thieát ñeå vaøo thieân ñaøng, nhö theá seõ khoâng coù ñoäng cô thuùc ñaãy ñeå vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su vaø ñaët bieät laø khi söï vaâng lôøi phaûi traû giaù.

Nhö toâi ñaõ noùi ôû phaàn tröôùc cuûa saùch naøy, aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho loaøi ngöôøi khoâng laøm suy yeáu vaâng lôøi Ngaøi. Kinh thaùnh noùi raèng söï cöùu roãi khoâng chæ nhôø aân suûng nhöng coøn qua ñöùc tin (xem EÂpheâsoâ 2:8)

Caû aân suûng laãn ñöùc tin ñeàu caàn thieát cho söï cöùu roãi. Ñöùc tin laø söï ñaùp laïi ñuùng ñaéng vôùi aân suûng Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø ñöùc tin thaät luoân luoân laø keát quaû cuûa söï aên naên vaø vaâng lôøi. Ñöùc tin khoâng coù vieäc laøm thì cheát, voâ ích, khoâng theå cöùu ai theo nhö Giacô ñaõ noùi (xem Giacô 2:14-26).

Ñoù laø lyù do taïi sao Kinh thaùnh lieân tuïc ñöôïc nhaéc nhôû raèng ñeå tieáp tuïc söï cöùu roãi thì döïa vaøo beàn vöõng trong ñöùc tin vaø vaâng phuïc. Nhöng coù nhieàu caâu Kinh thaùnh laøm saùng toû “ví duï Phaoloâ noùi trong thö cuûa oâng gôûi cho ngöôøi Coâloâse:

“Coøn anh em ngaøy tröôùc voán xa caùch Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø laø thuø nghòch cuûa Ngaøi bôûi yù töôûng vaø vieäc aùc mình, nhöng baây giôø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ nhôø söï cheát cuûa Con Ngaøi chòu laáy trong thaân theå cuûa xaùc thòt maø khieán anh em hoaø thuaän ñaëng laøm cho anh em ñöùng tröôùc maët Ngaøi caùch thaùnh saïch khoâng veát, khoâng choå traùch ñöôïc, mieãn laø anh em tin Chuùa caùch vöõng vaøng khoâng nuùng, chaúng heà dôøi khoûi söï troâng caäy ñaõ truyeàn ra bôûi ñaïo tin laønh maø anh em ñaõ nghe, laø ñaïo ñöôïc giaûng ra giöõa moïi vaät döïng neân döôùi trôøi.” (Coâloâse 1:21-23)

Khoâng coù gì roõ raøng hôn nöõa, chæ coù nhaø thaàn hoïc môùi coù theå boùp meùp hay vaën veïo yù cuûa Phaoloâ. Chuùa Gieâ-su khaúng ñònh laø chuùng ta khoâng choå traùch ñöôïc neáu chuùng ta beàn vöõng trong ñöùc tin. Leõ thaät naøy ñöôïc laäp laïi trong Roâma 11:13-24, 1Coârinhtoâ 15:1-2; vaø Heâbôrô 3:12-14; 10:38-39, vaø ñöôïc coâng boá roõ raøng söï cöùu roãi cuoái roát thì phuï thuoäc vaøo söï beàn ñoã cuûa ñöùc tin. Taát caû ñeàu chöùa moät töø chæ ñieàu kieän neáu

Ñieàu Caàn Thieát Cuûa Söï Thaùnh Khieát

(The Necessity of Holiness)

Ngöôøi tin Chuùa coù theå ñaùnh maát söï soáng ñôøi ñôøi neáu phaïm toäi khoâng? Caâu traû lôøi ñöôïc tìm thaáy trong nhieàu caâu Kinh thaùnh, nhö nhöõng caâu sau, vaø taát caû nhöõng caâu ñoù baûo ñaûm raèng heã ai tieáp tuïc phaïm toäi seõ khoâng höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi. Neáu moät keû tin quay trôû laïi thöïc haønh nhöõng loãi nhö toäi loãi maø Phaoloâ lieät keâ döôùi ñaây, thì ngöôøi ñoù ñaùnh maát söï cöùu roãi:

“Anh em haù chaúng bieát nhöõng keû khoâng coâng bình chaúng bao giôø höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi sao? Chôù töï doái mình. Phaøm nhöõng keû taø daâm, keû thôø thaàn töôïng, keû ngoaïi tình, keû laøm daùng yeåu ñieäu, keû ñaém nam saéc, keû troäm cöôùp, keû haø tieän, keû say söa, keû chöôûi ruûa, keû chaét boùp ñeàu chaúng höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi ñaâu” (I Coârinhtoâ 6:9-10)

“Vaû, caùc vieäc laøm cuûa xaùc thòt laø roõ raøng laém: AÁy laø gian daâm, oâ ueá, luoâng tuoàng, thôø hình töôïng, phuø pheùp, thuø oaùn, tranh ñaáu, ghen gheùt, buoàn giaän, caûi laãy, baát bình, beø ñaûng, gaây goå, say söa, meâ aên uoáng, cuøng caùc söï khaùc gioáng nhö vaäy. Toâi noùi tröôùc cho anh em nhö toâi ñaõ noùi roài: Heã ai phaïm nhöõng vieäc theå aáy thì khoâng höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi.” (Galati 5:19-21)

“Vì anh em phaûi bieát roõ raøng keû gian daâm, oâ ueá, tham lam, töùc laø keû thôø hình töôïng, khoâng moät keû naøo ñöôïc döï phaàn keá nghieäp cuûa nöôùc Ñaáng Christ vaø Ñöùc Chuùa Trôøi. Ñöøng ñeå cho ai laáy lôøi doái traù phænh doã anh em, vì cuõng laø nhôn nhöõng ñieàu ñoù maø côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi giaùng treân caùc con baïn nghòch.” (EÂpheâsoâ 5:5-6)

Haõy löu yù laø trong töøng tröôøng hôïp, Phaoloâ vieát cho tín höõu ñeå caûnh caùo hoï. Moãi laàn oâng caûnh caùo hoï chôù bò löøa doái, oâng chæ roû ñieàu oâng quan taâm laø moät soá tín ñoà nghó coù theå phaïm toäi nhö oâng ñaõ lieät keâ, maø vaãn höôûng nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi.

Chuùa Gieâ-su khuyeán caùo nhöõng moân ñoà thaân caän cuûa Ngaøi laø Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ raèng hoï coù theå bò neùm vaøo hoûa nguïc vì hoï khoâng saún loøng chôø Ngaøi trôû laïi. Löu yù laø nhöõng lôøi sau ñöôïc noùi cho hoï (xem Maùc 13:1-4) chöù khoâng phaûi cho ñaùm ñoâng voâ tín:

“Vaäy haõy tænh thöùc, vì caùc ngöôøi khoâng bieát ngaøy naøo Chuùa mình seõ ñeán, haõy bieát roõ, neáu ngöôøi chuû nhaø ñaõ hay canh naøo keû troäm seõ ñeán, thì tænh thöùc, khoâng ñeå cho ñaøo ngaïch nhaø mình. Vaäy thì caùc ngöôi (Phierô, Giacô, Giaêng, vaø Anhreâ) cuõng haõy tröïc cho saún vì con ngöôøi seõ ñeán trong giôø caùc ngöôi (Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ) khoâng ngôø:

“Ai laø ñaày tôù trung tín vaøo khoân ngoan, maø ngöôøi chuû ñaët cai trò ñaày tôù mình, ñaëng cho ñoà aên ñuùng giôø? Phöôùc cho ñaày tôù ñoù, khi chuû ñeán thaáy laøm nhö vaäy! Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, chuû seõ ñaët keû aáy coi soùc caû gia taøi mình. Neáu traùi laïi, laøm moät ñaày tôù xaáu, noù nghó thaàm raèng: Chuû ta ñeán chaäm, beøn ñaùnh keû cuøng laøm vieäc vôùi mình, vaø aên uoáng vôùi phöôøng say röôïu, thì chuû noù seõ ñeán trong giôø noù khoâng ngôø vaø ngaøy noù khoâng bieát. Chuû seõ ñaùnh xeù xöông vaø ñònh phaàn noù ñoàng vôùi keû giaû hình. Ñoù laø nôi coù khoùc loùc vaø nghieán raêng.” (Mathiô 24:42-51)

Luaân lyù cuûa caâu truyeän ôû ñaâu? Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ khoâng gioáng nhö caùc ñaày tôù baát trung trong aån duï naøy.[4]

Ñeå nhaán maïnh ñieàu Ngaøi vöøa noùi vôùi caùc moân ñoà thaân tín cuûa Ngaøi, Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc ngay ví duï veà 10 ngöôøi nöõ ñoàng trinh. Luùc ñaàu caû 10 ngöôøi nöõ ñoàng trinh chuaån bò chôø chaøng reå ñeán. Nhöng naêm ngöôøi veà sau khoâng saün saøng vaø bò loaïi ra khoûi tieäc cöôùi. Chuùa Gieâ-su ñaõ keát thuùc ví duï naøy vôùi nhöõng lôøi sau: “Vaäy haõy tænh thöùc (Phierô, Giacô, Giaêng vaø Anhreâ) vì caùc ngöôi (Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ) khoâng bieát ngaøy cuõng khoâng bieát giôø (Mathiô 25:13). Ñoù laø: “Naøy hôõi Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ ñöøng nhö naêm ngöôøi nöõ ngu daïi kia.” Neáu Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ khoâng coù traùch nhieäm phaûi saün saøng thì Chuùa Gieâ-su caûnh caùo hoï tröôùc.

Roài ngay sau ñoù, Chuùa Gieâ-su daïy hoï ví duï veà nhöõng talaâng. Cuøng moät söù ñieäp ñaõ ñöôïc laäp laïi: “Ñöøng gioáng nhö ñaày tôù chæ coù moät talaâng, ngöôøi ñaõ khoâng coù gì ñeå trình cho chuû, khi oâng chuû trôû laïi.” Vaø ôû cuoái ví duï naøy, ngöôøi chuû ñaõ tuyeân boá: “Haõy quaêng ñaày tôù voâ ích ñoù vaøo nôi toái taêm, nôi seõ coù khoùc loùc vaø nghieán raêng.” (Mathiô 25:30). Chuùa Gieâ-su khoâng coøn choå naøo ñeå laøm söù ñieäp Ngaøi roõ raøng hôn nöõa. Chæ coù nhöõng nhaø thaàn hoïc môùi coù theå boùp meùo yù nghóa cuûa Ngaøi. Coù söï hieåm hoaï laø Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ cuoái cuøng coù theå bò neùm vaøo ñòa nguïc neáu hoï khoâng vaâng lôøi Chuùa khi Ngaøi trôû laïi. Neáu ñieàu ñoù coù theå xaûy ra vôùi Phierô, Giacô, Giaêng, Anhreâ thì cuõng coù theå xaûy ra vôùi taát caû chuùng ta. Nhö Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa chæ nhöõng ngöôøi laøm theo yù muoán cuûa Cha Ngaøi seõ ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng. (xem Mathiô 7:21)[5]

Nhöõng ai giaûng daïy giaùo lyù sai laïc veà “söï an ninh ñôøi ñôøi voâ ñieàu kieän” thì roõ raøng choáng nghòch Ñaáng Christ maø uûng hoä Satan, hoï daïy ñieàu traùi ngöôïc vôùi ñieàu Chuùa Gieâ-su vaø caùc söù ñoà ñaõ daïy. Hoï laøm maát taùc duïng maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-su veà vieäc moân ñoà hoùa ñeå laøm theo taát caû maïng leänh cuûa Ngaøi, laøm caûn trôû ñöôøng heïp vaøo thieân ñaøng, vaø laïi coå ñoäng con ñöôøng daãn xuoáng ñòa nguïc.[6]

Moät Giaùo Lyù Hieän Ñaïi Khaùc Ñaùnh Baïi

Coâng Taùc Ñaøo Taïo Moân Ñoà

(Another Modern Doctrine that defeats Disciple-Making)

Khoâng chæ daïy veà söï an ninh ñôøi ñôøi voâ ñieàu kieän laø löøa doái ngöôøi ta söï thaùnh khieát khoâng quan troïng cho söï cöùu roãi sau cuøng. Nhöng tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng ñöôïc trình baøy ñaõ laøm maát ñi hieäu löïc coâng taùc moân ñoà hoùa. Nhieàu dieãn giaû thöôøng noùi vôùi khaùng thính giaû mình raèng: “Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu thöông anh chò em voâ ñieàu kieän”. Vaø ngöôøi ta dieãn dòch noù nhö theá naøy: “Ñöùc Chuùa Trôøi chaáp nhaän vaø beânh vöïc toâi baát chaáp toâi coù vaâng lôøi hay khoâng vaâng lôøi Ngaøi.” Tuy nhieân ñieàu naøy ñôn giaûn laø khoâng ñuùng söï thaät!

Nhieàu trong soá dieãn giaû loaïi naøy tin raèng Ñöùc Chuùa Trôøi chæ neùm vaøo ñòa nguïc nhöõng ai khoâng ñöôïc taùi sanh, vaø dó nhieân cho laø mình ñuùng vôùi nieàm tin naøy. Baây giôø chuùng ta suy xeùt ñieàu naøy, roõ raøng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng taùn thaønh nhöõng ngöôøi Chuùa neùm vaøo ñòa nguïc. Vaäy laøm sao noùi raèng Ngaøi yeâu thöông hoï? Leõ naøo ngöôøi ôû döôùi ñòa nguïc bò haønh phaït ñôøi ñôøi, khoán khoå vì côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laïi laø Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu thöông sao? Baïn coù nghó hoï seõ noùi baïn laø Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï khoâng? Dó nhieân khoâng. Ñöùc Chuùa Trôøi coù khaúng ñònh raèng Ngaøi yeâu hoï khoâng? Nhaát ñònh khoâng! Hoï caêm thuø Ngaøi, ñaây laø ñieàu taïi sao Ngaøi ñang hình phaït hoï trong ñòa nguïc. Ngaøi khoâng chaáp thuaän veà hoï hoaëc laø yeâu hoï.

Vì vaäy, tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho toäi nhaân treân ñaát roõ raøng laø tình yeâu thöông xoùt vaø chæ coù thôøi gian nhaát ñònh, chöù khoâng phaûi tình yeâu taùn ñoàng. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ thöông xoùt hoï giöõ laïi söï phaùn xeùt, ban cho hoï cô hoäi ñeå aên naên. Chuùa Gieâ-su ñaõ cheát cho hoï, döï bò cho hoï moät caùch ñöôïc tha thöù. Vôùi möùc ñoä ñoù vaø trong caùch ñoù, ngöôøi ta coù theå noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï, nhöng Ngaøi chaúng bao giôø taùn ñoàng veà hoï. Ngaøi chaúng bao giôø caûm thaáy yeâu hoï nhö ngöôøi Cha yeâu con mình. Hôn theá, Kinh thaùnh tuyeân boá: “Ñöùc Chuùa Trôøi thöông xoùt keû kính sôï Ngaøi nhö Cha thöông xoùt con caùi mình vaäy” (Thi thieân 103:13). Vì theá, coù theå noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng coù cuøng moät loøng thöông xoùt cho nhöõng ngöôøi khoâng kính sôï Ngaøi. Tình yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho toäi nhaân thì gioáng nhö loøng thöông xoùt cuûa moät quan toøa keát aùn keû gieát ngöôøi, chòu aùn chung thaân thay vì aùn töû hình.

Khoâng coù tröôøng hôïp naøo trong saùch Coâng vuï nôi coù ai rao truyeàn Phuùc AÂm maø noùi vôùi khaùnh giaû chöa tin cuûa mình raèng Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu thöông hoï. Nhöng hôn theá, nhöõng dieãn giaû thöôøng caûnh caùo khaùn giaû veà côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, keâu goïi hoï ñeán söï aên naên, cho hoï bieát raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng chaáp thuaän ñôøi soáng hoï, hoï ñang ôû trong söï huõy dieät neân hoï caàn phaûi quyeát ñònh thay ñoåi cho cuoäc ñôøi mình. Hoï coù noùi vôùi ngöôøi nghe raèng Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï (nhö nhieàu muïc sö hieän nay ñöa ngöôøi nghe ñeán vôùi suy nghó hoï khoâng coøn bò nguy hieåm, vaø hoï khoâng chaát chöùa söï thaïnh noä cho mình vaø khoâng caàn phaûi aên naên thay ñoåi)

Loøng Ñöùc Chuùa Trôøi Gheùt Toäi Nhaân

(God’s hatred of Sinners)

Ngöôïc laïi vôùi ñieàu kieän ñöôïc coâng boá veà tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho toäi nhaân ngaøy hoâm nay. Kinh thaùnh ñöôïc tuyeân boá raèng Ñöùc Chuùa Trôøi gheùt toäi nhaân:

“Keû kieâu ngaïo chaúng ñöùng noãi tröôùc maët Chuùa, Chuùa gheùt heát thaûy nhöõng keû laøm aùc, Chuùa seõ huõy dieät caùc keû noùi doái. Ñöùc Gieâhoâva goám ghieác ngöôøi ñoå huyeát vaø keû gian daâm” (Thi thieân 5:5-6)

“Ñöùc Gieâhoâva thöû ngöôøi coâng bình, nhöng loøng Ngaøi gheùt ngöôøi aùc vaø keû cuûa söï hung baïo” (Thi thieân 11:5).

“Ta ñaõ lìa nhaø ta, ñaõ boû saûn nghieäp ta, ñaõ phoù daân loøng ta raát yeâu meán cho keû thuø nghòch noù. Cô nghieäp ta ñoái vôùi ta nhö sö töû trong röøng, gaàm theùt nghòch cuøng ta, cho neân ta laáy laø gheùt” (Gieâreâmi 12:7-8)

“Caû söï hung aùc chuùng noù ñeàu ôû ghinh ganh, aáy taïi ñoù maø ta gheùt chuùng noù vì côù nhöõng vieäc aùc chuùng noù, ta seõ ñuoåi chuùng noù khoûi nhaø ta, ta seõ chaúng thöông yeâu chuùng noù nöõa. Heát thaûy quan tröôûng chuùng noùi laø keû baïn nghòch” (OÂseâ 9:15)

Löu yù laø taát caû nhöõng caâu Kinh thaùnh treân khoâng noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi chæ gheùt ñieàu con ngöôøi laøm nhöng coøn noùi Ngaøi gheùt hoï.

Ñieàu naøy roïi aùnh saùng vaøo lôøi noùi raäp khuoân maø ta thöôøng nghe: Ñöùc Chuùa Trôøi chæ gheùt toäi loãi nhöng yeâu toäi nhaân. Chuùng ta khoâng theå phaân chia moät ngöôøi vôùi haønh ñoäng hoï laøm. Vieäc hoï laøm baøy toû chính con ngöôøi hoï. Vì theá Ñöùc Chuùa Trôøi roõ raøng gheùt chính con ngöôøi phaïm toäi chöù khoâng chæ toäi loãi hoï phaïm. Neáu Ñöùc Chuùa Trôøi taùn thaønh ngöôøi maø laøm nhöõng ñieàu Ngaøi gheùt, thì Ngaøi raát maâu thuaån vôùi chính mình. Taïi toøa ngöôøi ta bò keát aùn vì toäi phaïm cuûa hoï, vaø hoï nhaän laõnh hình phaït thích hôïp.

Nhöõng Ngöôøi Bò Ñöùc Chuùa Trôøi Gheâ Tôûm.

(People Whom God Abhors)

Kinh thaùnh khoâng chæ xaùc nhaän raèng Ñöùc Chuùa Trôøi gheùt nhöõng caù nhaân naøo ñoù, nhöng cuõng tuyeân boá raèng Ngaøi gheâ tôûm moät soá toäi nhaân,hay noùi caùch khaùc hoï laø nhöõng ñoà vaät gheùt boû ñoái vôùi Ngaøi.Löu yù,moät laàn nöõa raèng Kinh thaùnh tröng daãn döôùi ñaây khoâng noùi raèng nhöõng gì ngöôøi naøy laøm, laø söï gheâ tôûm ñoái vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi, nhöng chính hoï môùi laø ñieàu gheâ tôûm vôùi Ngaøi.

Nhöõng caâu Kinh thaùnh naøy, khoâng noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi gheùt toäi loãi cuûa hoï, nhöng noùi Ñöùc Chuùa Trôøi gheùt hoï:[7]

“Ngöôøi nöõ khoâng pheùp maëc quaàn aùo cuûa ngöôøi nam,vaø ngöôøi nam cuõng chaúng ñöôïc maëc quaàn aùo cuûa ngöôøi nöõ,vì ai laøm ñieàu ñoù laáy laøm gôùm ghieác cho Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôi”(Phuïc truyeàn 22:5)

“Vì Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa trôøi ngöôi laáy laøm gôùm ghieác ngöôøi naøo laøm caùc ñieàu naøy vaø phaïm söï baát nghóa” (Phuïc 22:5)

“Caùc ngöôi seõ aên thòt con trai con gaùi mình,Ta seõ huõy dieät nhöõng nôi cao caùc ngöôi,phaù ñoå nhöõng hình maët trôøi.Vaø ñeå thaây caùc ngöôi choàng treân thay cuûa hình töôïng mình, taâm hoàn Ta seõ gheâ gôùm caùc ngöôi”(Leâvi 26:29-30)

“Keû kieâu ngaïo ñöùng noåi tröôùc maët Chuùa;Chuùa gheùt heát thaûynhöõng keû laøm aùc.Chuùa seõ huõy dieät caùc keû noùi doái;Ñöùc Gieâ-hoâ-va gôùm ghieác ngöôøi ñoå huyeát vaø keû gian laän”(Thi thieân 5:5-6)

“Vì Ñöùc Gieâ-hoâ-va gôùm ghieác keû gian taø; nhöng keát tình baàu baïn cuøng ngöôøi ngay thaúng”(Chaâm ngoân 3:32)

“Keû coù loøng gian taø laáy laøm gôùm ghieác cho Ñöùc Gieâ-hoâ-va; nhöng ai coù taùnh haïnh troïn veïn ñöôïc ñeïp loøng Ngaøi.”(Chaâm ngoân 11:20)

“Phaøm ai coù loøng kieâu ngaïo laáy loøng gôùm ghieác cho Ñöùc Gieâ-hoâ-va; quaû thaät noù seõ chaúng ñöôïc khoûi bò phaït.”(Chaâm ngoân 16:5)

“Ai xöng keû aùc laø coâng bình,vaø keû naøo leân aùn cho ngöôøi coâng bình,caû hai ñeàu laáy laøm gôùm ghieác cho Ñöùc Gieâ-hoâ-va.”(Chaâm ngoân 17:15)

Laøm sao chuùng ta coù theå hoøa hôïp nhöõng caâu Kinh thaùnh nhö treân laïi vôùi nhöõng caâu khaùc xaùc nhaän raèng tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho toäi nhaân?Vaäy laøm sao coù theå noùi ñöôïc raèng Ñöùc Chuùa Trôøi gôùm ghieác vaø gheùt toäi nhaân nhöng cuõng laïi yeâu thöông hoï?

Chuùng ta phaûi nhaän ra raèng khoâng phaûi taát caû caùc loaïi tình yeâu ñeàu nhö nhau.Moät vaøi loaïi tình yeâu khoâng coù ñieàu kieän.Noù ñöôïc goïi laø tình yeâu thöông xoùt.Tình yeâu ñoù noùi raèng:”Toâi yeâu baïn duø theá naøo ñi nöõa”Tình yeâu ñoù khoâng baøn ñeán haønh ñoäng con ngöôì. Ñoù laø loaïi tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho caùc toäi nhaân.

Traùi vôùi tình yeâu thöông xoùt laø tình yeâu coù ñieàu kieän.Noù coù theå ñöôïc goïi laø: “tình yeâu chaáp nhaän” ñoù laø tình yeâu caàn phaûi tìm kieám, hoaëc xöùng ñaùng ñeå chaáp nhaän. Tình yeâu ñoù noùi raèng: “Toâi yeâu baïn vì…” Vaøi ngöôøi nghó raèng neáu tình yeâu coù ñieàu kieän thì khoâng phaûi laø tình yeâu gì caû. Hoaëc hoï xem nheï tình yeâu nhö vaäy, noùi raèng ñoù laø tình yeâu vò kyû khoâng gioáng laø tình yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi.

Tuy nheân söï thaät laø Ñöùc Chuùa Trôøi sôû höõu loaïi tình yeâu coù ñieàu kieän nhö chuùng ta seõ thaáy trong Kinh thaùnh.Vì theá, ñöøng nhaïo cöôøi tình yeâu taùn thaønh (coù ñieàu kieän). Ñaây laø loaïi tình yeâu nguyeân thuûy Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho con caùi thaät cuûa Ngaøi.Chuùng ta phaûi khao khaùt nhieàu hôn chaáp nhaän tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi hôn laø tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi.

Coù Phaûi Tình Yeâu Chaáp Nhaän

Laø Loaïi Tình Yeâu Thaáp Keùm Khoâng?

(Is Approving Love An Inferior Love?)

Haõy döøng laïi vaø töï hoûi baïn caâu naøy: “Loaïi tình yeâu naøo maø toâi muoán ngöôøi khaùc daønh cho toâi – tình yeâu thöông xoùt hay tình yeâu chaáp nhaän.Toâi chaéc laø baïn thích ngöôøi ta yeâu baïn baèng tình yeâu “bôûi vì” chöù khoâng phaûi laø tình yeâu “maëc daàu”.

Baïn muoán nghe ngöôøi phoái ngaãu cuûa baïn noùi: “Em khoâng coù lyù do ñeå yeâu anh vaø anh khoâng coù ñieàu kieän gì thuùc ñaåy em baøy toû tình yeâu cuûa mình cho anh” Hoaëc baïn thích nghe nhö vaäy “Em yeâu anh vì quaù nhieàu lyù do, vì nhieàu ñieàu trong anh maø em ngöôõng moä”?Dó nhieân, chuùng ta thích ngöôøi phoái ngaãu yeâu chuùng ta baèng tình yeâu chaáp nhaän vaø ñoù laø loaïi tình yeâu thu huùt caùc caëp nam nöõ ñeán vôùi nhau va gaén hoï saét son vôùi nhau. Khi khoâng coøn gì ñeå ngöôõng moä nhau, hoaëc khi moïi tình yeâu chaáp nhaän khoâng coøn nöõa thì hieám hoân nhaân naøo toàn taïi ñöôïc. Neáu noù coøn toàn taïi tình yeâu thöông haïi.

Moïi ñieàu naøy cho bieát laø loaïi tình yeâu chaáp nhaän hay laø tình yeâu coù ñieàu kieän khoâng phaûi laø tình yeâu thaáp gì caû. Trong khi, tình yeâu thöông xoùt laø tình yeâu coù giaù trò nhaát ñeå baïn cho, thì tình yeâu chaáp nhaän laø loaïi tình yeâu xöùng ñaùng nhaát ñeå nhaän laõnh. Hôn theá nöõa, tình yeâu chaáp nhaän laø loaïi tình yeâu duy nhaát Chuùa Cha daønh cho Chuùa Gieâ-su ñeå naâng cao ñòa vò cuûa Ñaáng Christ. Ñöùc Chuùa Cha chöa töøng daønh ngay caû loaïi tình yeâu thöông xoùt cho Chuùa Gieâ-su,bôûi vì khoâng coù ñieàu chi ñaùng gheùt ôû trong Ñaáng Christ caû. Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm chöùng raèng:

“Naøy taïi sao Cha yeâu Ta: Aáy laø Ta phoù söï soáng mình ñeå ñöôïc laáy laïi” (Giaêng 10:17).

Vì vaäy chuùng ta thaáy Chuùa Cha yeâu Chuùa Gieâ-su vì Chuùa Gieâ-su ñaõ vaâng phuïc cho ñeán cheát. Khoâng coù ñieàu gì sai nhöng taát caû ñeàu ñuùng vôùi tình yeâu chaáp nhaän.Chuùa Gieâ-su ñaõ xöùng ñaùng cho tình yeâu cuûa Cha Ngaøi.

Chuùa Gieâ-su cuõng tuyeân boá Ngaøi ôû trong tình yeâu cuûa Cha Ngaøi baèng caùch vaâng giöõ ñieàu raên cuûa Cha.

“Nhö Cha ñaõ yeâu thöông Ta theå naøo, Ta cuõng yeâu caùc ngöôi theå aáy; haõy cöù ôû trong söï yeâu thöông Ta. Neáu caùc ngöôi vaâng giöõ caùc ñieàu raên cuûa Ta, thì seõ ôû trong söï yeâu thöông Ta, cuõng nhö chính Ta ñaõ vaâng giöõ caùc ñieàu raên cuûa Cha Ta vaø cöù ôû trong söï yeâu thöông Ngaøi.” (Giaêng 15:9-10).

Hôn nöõa, nhö Kinh thaùnh ñaõ chæ cho thaáy raèng chuùng ta theo göông Chuùa Gieâ-su vaø ôû trong söï yeâu thöông cuûa Ngaøi baèng caùch giöõ maïng leänh Ngaøi.Ngaøi ñang noùi caùch roõ raøng veà tình yeâu chaáp nhaän trong phaân ñoaïn naøy, daïy cuùng ta raèng chuùng ta coù theå vaø neân tìm kieám tình yeâu Ngaøi vaø chuùng ta cuõng coù theå caát chuùng ta ra khoûi tình yeâu Ngaøi baèng vieäc baát tuaân maïng lònh cuûa Ngaøi. Chuùng ta ôû trong tình yeâu Ngaøi chæ khi chuùng ta giöõ maïng lònh cuûa Ngaøi. Ñieàu nhö theá it1 khi ñöôïc daïy doã ngaøy nay, noù ñaùng phaûi coù vaäy bôûi vì ñoù laø lôøi Chuùa Gieâ-su phaùn.

Chuùa Gieâ-su chæ khaúng ñònh tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho nhöõng ai vaâng theo maïng lònh cuûa Ngaøi:

“Vì chính Cha yeâu thöông caùc ngöôi, nhaân caùc ngöôi ñaõ yeâu meán Ta vaø tin raèng Ta töø nôi Cha maø ñeán” (Giaêng 16:27).

“Ai coù caùc ñieàu raên cuûa Ta vaø vaâng giöõ laáy, aáy laø keû yeâu meán Ta; ngöôøi naøo yeâu meán Ta seõ ñöôïc Cha Ta yeâu laïi, Ta cuõng seõ yeâu ngöôøi, vaø toû cho ngöôøi bieát Ta. Neáu ai yeâu meán Ta, thì vaâng giöõ lôøi Ta, Cha Ta seõ thöông yeâu ngöôøi, chuùng Ta ñeàu ñeán cuøng ngöôøi”(Giaêng 14:21-23)

Löu yù, trong caâu Kinh thaùnh thöù hai, Chuùa Gieâ-su khoâng höùa vôùi nhöõng cô ñoác nhaân khoâng taän taâm raèng neáu hoï khôûi söï gìn giöõ lôøi Ngaøi thì Ngaøi seõ ñeán gaàn hôn vôùi hoï trong moät caùch ñaëc bieät. Hoøan toøan khoâng. Nhöng Chuùa Gieâ-su höùa neáu ai khôûi söï yeâu thöông vaø giöõ lôøi Ngaøi thì Cha Ngaøi seõ yeâu ngöôøi ñoù vaø caû hai Ngaøi vaø Cha seõ soáng trong ngöôøi ñoù vaø ñieàu naøy roõ raøng ñeà caäp ñeán vieäc taùi sanh. Heã ai ñöôïc sanh laïi ñeàu coù Cha vaø Con soáng trong hoï bôûi söï cö nguï cuûa Thaùnh Linh.(Roâ ma 8:9). Vì vaäy, moät laàn nöõa chuùng ta thaáy raèng nhöõng ngöôøi thaät söï ñöôïc sanh laïi laø ngöôøi aên naên toäi vaø baét ñaàu vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su vaø chæ coù hoï môùi nhaän ñöôïc tình yeâu cuûa Chuùa Cha.

Dó nhieân Chuùa Gieâ-su vaãn daønh tình yeâu thöông xoùt cho keû tin Ngaøi. Khi hoï baát tuaân, Ngaøi saün saøng thöù tha neáu hoï xöng toäi vaø tha thöù cho ngöôøi khaùc.

Keát Luaän (The Conclusion)

Taát caû nhöõng ñeàu naøy noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng yeâu con caùi vaâng lôøi cuûa Ngaøi nhö theå Ngaøi yeâu toäi nhaân. Ngaøi yeâu toäi nhaân chæ vôùi tình yeâu thöông xoùt vaø tình yeâu ñoù thì taïm thôøi, chæ toàn taïi cho ñeán khi hoï cheát. Cuøng moät luùc Ngaøi yeâu hoï baèng tình yeâu thöông xoùt, Ngaøi cuõng gheùt hoï, Ngaøi khoâng taùn ñoàng baûn chaát hoï. Ñoù laø ñieàu Thaùnh kinh daïy.

Maëc khaùc Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu con caùi Ngaøi nhieàu hôn ngöôøi chöa ñöôïc taùi sanh. Ñaàu tieân Ngaøi yeâu hoï chuû yeáu baèng tình yeâu chaáp nhaän vì hoï ñaõ aên naên vaø coá gaén vaâng giöõ maïng lònh Ngaøi. Khi hoï taêng tröôûng söï thaùnh khieát, thì Ngaøi caøng ít coù lyù do ñeå yeâu hoï vôùi tình yeâu thöông xoùt vaø Ngaøi caøng yeâu hoï hôn baèng tình yeâu chaáp nhaän, ñoù laø ñieàu chính xaùc vôùi nhöõng gì hoï öôùc ao.

Ñieàu naøy cuõng cho bieát nhieàu söï mieâu taû veà tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi giaùo sö vaø Muïc sö thôøi nay laø ñang ñi sai laïc vaø khoâng chính xaùc. Trong aùnh saùng cuûa ñieàu Kinh thaùnh cheùp, haõy ñeå daønh thôøi gian ñeå ñaùnh nhöõng saùo ngöõ veà tình yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi.

1. Khoâng coù ñieàu gì maø baïn laøm ñeå khieán Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu baïn nhieàu hôn hoaëc ít hôn nhö Ngaøi yeâu baïn hieän nay.

2. Chaúng coù ñieàu gì baïn coù theå laøm maø khieán Ñöùc Chuùa Trôøi heát yeâu baïn.

3. Tình yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi laø voâ ñieàu kieän.

4. Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu moïi ngöôøi nhö nhau.

5. Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu toäi nhaân nhöng gheùt toäi loãi.

6. Chaúng coù gì maø baïn laøm ñeå coù theå tìm hay xöùng ñaùng tình yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi.

7. Tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi daønh cho chuùng ta khoâng döïa treân haønh vi cuûa chuùng ta.

Heát thaûy nhöõng lôøi tuyeân boá treân ñaây daån ñi sai traät hoaëc laàm laïc khi haàu heát laø töø choái tình yeâu chaáp nhaän cuûa Chuùa vaø boùp meùo tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi.

Lieân quan ñeán (1), coù nhöõng ñeàu maø tín höõu coù theå laøm ñeå khieán Ñöùc Chuùa Trôøi chaáp nhaän yeâu thöông nhieàu hôn: Khi vaâng phuïc Ngaøi hôn trong söï vaâng lôøi vaø coù ñieàu hoï laøm maø khieán Ñöùc Chuùa trôøi bôùt yeâu thöông chaáp nhaän hoï ñoù laø baát tuaân. Vôùi toäi nhaân coù nhöõng ñieàu hoï coù theå laøm khieán Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï nhieàu hôn ñoù laø aên naên. Sau ñoù hoï caàn nhaän laõnh tình yeâu chaáp nhaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøinöõa. Vaøcoù ñieàu hoï laøm ñeå khieán Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu hoï ít hôn: ñoù laø cheát. VaøØ roài hoï cuõng ñaùnh maát tình yeâu duy nhaát Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho hoï, tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi.

Lieân quan ñeán (2), Moät cô ñoác nhaân coù theå ñaùnh maát tình yeâu chaáp nhaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi cöù tieáp tuïc phaïm nhöõng toäi tröôùc kia vaø ñaët chính mình vaøo vò trí chæ höôûng ñöôïc tình yeâu thöông xoùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Vaø moät laàn nöõa ngöôøi tin maø voâ tín cheát vaø ñieàu ñoù seõ ngaên chaën tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laø tình yeâu duy nhaát maø Ngaøi daønh cho hoï.

Lieân quan ñeán (3), tình yeâu chaáp nhaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi thì chaéc chaén coù ñieàu kieän vaø thaäm chí tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi coù ñieàu kieän laø khi ngöôøi ñoù coøn soáng trong thaân xaùc. Vaø sau caùi cheát, tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi chaám döùt, vì theá ñieàu kieän naøy coù thôøi haïn.

Lieân quan ñeán (4), döôøng nhö roõ raøng raèng Chuùa khoâng yeâu moãi ngöôøi nhö nhau, duø moïi ngöôøi toäi nhaân hay thaùnh ñoà cuõng vaäy, Ngaøi cuõng chaáp nhaän hay töø khöôùc cuõng ôû möùc ñoä khaùc nhau. Vaø chaéc chaén raèng tình yeâu Chuùa daønh cho toäi nhaân khaùc vôùi Ngaøi daønh cho thaùnh ñoà.

Lieân quan ñeán (5): Chuùa gheùt toäi nhaân cuøng toäi loãi cuûa hoï. Toát hôn neân noùi raèng Chuùa chæ thöông toäi nhaân baèng tình yeâu thöông xoùt nhöng gheùt toäi loãi hoï. Vaø ñöùng choå tình yeâu chaáp nhaän thì Chuùa gheùt hoï

Lieân quan (6) moãi ngöôøi coù theå vaø neân tìm tình yeâu chaáp nhaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Dó nhieân khoâng ai coù theå mua ñöôïc tình yeâu thöông xoùt cuûa Ngaøi, khi noù laø loaïi tình yeâu voâ ñieàu kieän.

Lieân quan (7) tình yeâu thöông xoùt cuûa Chuùa khoâng ñaët treân vieäc laøm cuûa chuùng ta, nhöng tình yeâu chaáp nhaän cuûa Ngaøi thì chaéc chaén coù.

Taát caû nhöõng ñieàu naøy muoán noùi raèng ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà neân trình baøy tình yeâu cuûa Chuùa caùch chính xaùc nhö noù ñöôïc moâ taû trong Kinh thaùnh, vì Ngaøi khoâng muoán moät ai bò löøa doái. Chæ ngöôøi naøo Chuùa yeâu chaáp nhaän thì môùi höôûng nöôùc thieân ñaøng, vaø Ñöùc Chuùa Trôøi chæ yeâu chaáp nhaän nhöõng ai ñöôïc sanh laïi vaø vaâng phuïc Chuùa Gieâ-su. Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà ñöøng bao giôø daïy doã nhöõng ñieàu daãn ngöôøi khaùc ra khoûi söï thaùnh khieát. Muïc tieâu cuûa ngöôøi ñoù phaûi gioáng cuûa Chuùa, laø khieán heát thaûy moân ñoà vaâng theo moïi lôøi Ngaøi truyeàn daïy.

[1] Vieäc giaûng tin laønh bôûi nhaø truyeàn giaùo coù theå ñöôïc xem laø hình thöùc daïy doã, vaø dó nhieân nhöõng nhaø truyeàn giaùo caàn coâng boá moät phuùc aâm ñuùng vôùi kinh thaùnh.

[2] Moïi tín höõu khoâng ñöôïc ban cho cuøng moät traùch nhieäm daïy tröôùc ñaùm ñoâng, nhöng heát thaûy phaûi coù traùch nhieäm daïy töøng ngöôøi khi moân ñeä hoaù (xem Mat 5:19; 28:19-20; Coâl 3:16; Heâb 5:12)

[3] Toâi noùi “neáu vì nhöõng soùi ñoäi loát chieân laø nhöõng “muïc sö” coù ñoäng cô tö kyû, hoï seõ bò neùm vaøo hoaû nguïc. Toâi cho laø hoï ñöôïc phaân bieät vôùi nhöõng muïc sö thaät coù ñoäng cô sai traät laø möùc ñoä cuûa nhöõng ñoäng cô sai traät.

[4] Thaät laø ngaïc nhieân coù moät soá giaùo sö bieát roõ söï thaät laø Chuùa Gieâ-su caûnh caùo moân ñoà thaân caän cuûa Ngaøi, vaø toâi tôù baát trung roõ raøng laø ñaïi dieän cho ngöôøi töøng laø tín ñoà, nhöng hoï laïi daïy nôi khoùc loùc vaø nghieán raêng laø moät choã thuoäc vaønh ñai cuûa thieân ñaøng. Nôi ñoù nhöõng tín ñoà baát trung taïm thôøi khoùc loùc vì bò maát phaàn thöôûng cho ñeán chöøng Chuùa Gieâ-su lau nöôùc maét hoï roài môøi vaøo thieân ñaøng.

[5] Dó nhieân nhöõng tín ñoà phaïm chæ moät toäi khoâng ñaùnh maát söï cöùu roãi töùc khaéc. Heã ai caàu xin söï tha thöù thì ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi tha (neáu hoï tha thöù cho ngöôøi nghòch thuø mình). Nhöõng keû khoâng caàu xin Chuùa tha thöù thì ñaët mình vaøo choã nguy hieåm bò Ñöùc Chuùa Trôøi kyû luaät. Chæ khi cöùng loøng ñoái vôùi söï kyû luaät cuûa Chuùa thì tín ñoà môùi coù nguy cô ñaùnh maát söï cöùu roãi. Chuùng ta seõ khaùm phaù nhieàu hôn trong chuû ñeà Söï Kyû Luaät Cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong chöông sau.

[6] Nhöõng ai chöa ñöôïc thieát phuïc laø moät cô ñoác nhaân coù theå ñaùnh maát söï cöùu roãi cuûa mình thì neân xem laïi heát thaûy nhöõng caâu kinh thaùnh sau: Mat 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Luca 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Giaêng 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Coângvuï 11:21-23; 14:21-22; Roâma 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1Coâr 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2Cor 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Ga 5:1-4; 6:7-9; Phil 2:12-16; 3:17-4:1; Col 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Teâ 3:1-8; 1Tim 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heâ 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; Giacô 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2Phierô 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1Giaêng 2:15-2:28; 5:16; 2Giaêng 6-9; Giuñe 20-21; Khaûi 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Saùch vôû cuûa nhöõng ngöôøi daïy doã giaùo lyù veà söï an ninh ñôøi ñôøi voâ ñieàu kieän goàm nhöõng caâu kinh thaùnh chæ nhaán maïnh söï thaønh tín cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong söï cöùu roãi, nhöng hoï khoâng noùi gì veà traùch nhieäm cuûa con ngöôøi, vì theá phaûi ñöôïc dieãn giaûi cho phuø hôïp vôùi nhöõng phaàn kinh thaùnh toâi lieät keâ ôû treân. Chæ vì Ñöùc Chuùa Trôøi höùa Ngaøi thaønh tín thì khoâng baûo ñaûm cho söï thaønh tín cuûa con ngöôøi. Chæ vì côù toâi höùa vôùi vôï toâi raèng toâi khoâng bao giôø boû naøng vaø toâi giöõ lôøi höùa mình, nhöng ñieàu naøy khoâng baûo ñaûm raèng coâ ta seõ khoâng bao giôø boû toâi.

[7] Roõ raøng Phaoloâ khoâng tin nôi baûo ñaûm cöùu roãi voâ ñieàu kieän, neáu vaäy thì oâng khoâng caàn daïy Timoâtheâ veà moät ngöôøi ñöôïc cöùu caàn phaûi laøm ñieàu gì ñoù ñeå chaéc chaén cho söï cöùu roãi cuûa mình.

Sa kabanatang ito titingnan natin ang maraming aspekto ng ministeryo ng pagtuturo. Ang pagtuturo ay tungkulin ng apostol, propeta, Ebangheliko, [1] pastor/namumuno/tagapangasiwa, mga guro (siyempre), at sa ilang antas, lahat ng tagasunod ni Cristo, dahil dapat ay lumilikha tayong lahat ng alagad, nagtuturo sa ating mga alagad na sundin ang utos ni Cristo. [2]

Gaya ng naidiin ko na, ang pastor o ministrong lumilikha ng alagad ay nagtuturo una sa kanyang halimbawa, at pangalawa, pabigkas. Itinuturo niya ang kanyang ginagawa. Ang apostol na si Pablo, isang matagumpay na tagalikha-ng-alagad, ang nagsulat na:

Tularan ninyo ako, gaya ng pagtulad ko kay Cristo (1 Cor. 11:1).

Ito ay dapat maging layunin ng bawa’t ministro—ang tapat na masabi sa kanyang pinamumunuan, “Tularan ninyo ako. Kung gusto ninyong malaman kung paano namumuhay ang isang tagasunod ni Cristo, tingnan n’yo lang ako.”

Bilang paghahambing, naaalala ko na sinabi ko sa isang kongregasyong pinastoran ko, “Huwag ninyo akong sundin…sundin ninyo si Cristo!” Bagama’t hindi sumagi sa isip ko noon, tinatanggap ko na hindi ako magandang halimbawa upang tularan. Katunayan, talagang inaamin ko na hindi ko sinusunod si Cristo na siyang nararapat, at sinasabi sa lahat na gawin ang hindi ko ginagawa! Talagang naiiba ito sa sinabi ni Pablo. Sa totoo lang, kung hindi natin masabi sa mga tao na tularan tayo dahil tinutularan natin si Cristo, wala tayo dapat sa ministeryo, dahil ginagamit ng mga tao ang mga ministro bilang kanilang modelo. Ang iglesia ay repleksiyon ng kanyang mga pinuno.

Pagtuturo ng Pagkakaisa sa Pagbibigay-Halimbawa (Teaching Unity by Example)

Gamitin ang konseptong ito sa pagtuturo ng isang partikular na paksa, ang paksa ng pagkakaisa. Lahat ng mga pastor/namumuno/tagapangasiwa ay nagnanaisna magkaisa ang kanilang mga kawan. Namumuhi sila sa paghahati-hati sa ilalim ng kanilang lokal na katawan. Alam nila na hindi nakasisiya sa Panginoon ang paghahati-hati. Kunsabagay, inutusan tayo ni Jesus na magmahalan gaya ng pagmamahal niya sa atin (tingnan ang Juan 13:34-35). Ang ating pag-ibig sa isa’t isa ang nagbibigay-tanda sa atin bilang Kanyang mga alagad sa harap ng nanonood na mundo. Dahil dito, karamihan sa mga namumuno ng mga kawan ay nagpapayo sa kanilang mga tupa upang ibigin ang isa’t isa at magsikap ng pagkakaisa.

Nguni’t, bilang ministrong dapat ay pangunahing nagtuturo sa pamamagitan ng ating halimbawa, hindi natin naaabot ang ating itinuturo tungkol sa pag-ibig at pagkakaisa sa pamamagitan ng ating pamumuhay. Kung, halimbawa, ipinakikita natin ang kakulangan ng pag-ibig at pakikiisa sa ibang pastor, nagpapadala tayo ng mensahe na sumasalungat sa itinuturo natin sa ating mga kongregasyon. Inaasahan natin silang gumawa ng hindi natin ginagawa. Ang katotohanan ay, ang pinakamahalagang salitang binigkas ni Jesus sa pagkakaisa ay sinabi sa mga pinuno tungkol sa ugnayan nila sa ibang mga pinuno. Halimbawa, sa bisberas ng Paskwa, pagkatapos Niyang hugasan ang paa ng Kanyang mga alagad, sinabi Niya sa kanila,

Tinatawag ninyo akong Guro at Panginoon, at tama kayo, sapagka’t ako nga iyon. Dahil akong Panginoon at Guro ninyo ay naghugas ng inyong mga paa, dapat din ninyong gawin ito sa isa’t isa (Jn.13:13-15). [Pansinin na nagturo si Jesus sa pamamagitan ng halimbawa.]

Kadalasang ginagamit ng mga pastor ang siping ito ng Kasulatan upang turuan ang kanilang mga kawan ng tungkol sa pag-ibig sa isa’t isa, na siyang nararapat. Bagama’t ang mga salita sa siping ito ay patungkol sa mga pinuno, ang labindalawang apostol. Alam ni Jesus na ang Kanyang iglesia sa kinabukasan ay may maliit na pag-asang magtagumpay sa kanyang misyon kapag ang mga pinuno ay nahahati o nakikipagkompetensiya sa isa’t isa. Kaya nilinaw niya na Inaasahan Niya ang Kanyang mga pinuno na mapagkumbabang manilbihan sa isa’t isa.

Sa konteksto ng kultura ng Kanyang panahon, ipinakita ni Jesus ang mapagkumbabang serbisyo sa pamamagitan ng paggawa ng isa sa pinakamababang gawain ng isang alila, ang paghugas ng paa. Kung dinalaw Niya ang ibang kultura sa ibang panahon ng kasaysayan, mahuhukay niya ang mga kasilyas o nahugasan niya ang mga basurahan ng Kanyang mga alagad. Ilan sa Kanyang modernong pinuno ang handang magpakita ng ganyang uri ng pag-ibig at pagpapakumbaba para sa isa’t isa?

Sa loob ng kulang sa isang oras, paulit-ulit na idiniin ni Jesus ang mahalagang mensaheng ito. Ilang minuto pagkahugas sa kanilang paa, sinabi ni Jesus sa Kanyang grupo ng susunod na mga pinuno ng iglesia:

Isang bagong utos ang ibinibigay ko sa inyo ngayon, mag-ibigan kayo! Kung paano ko kayong inibig, gayundin naman, mag-ibigan kayo. Kung kayo’y mag-iibigan, makikilala ng lahat na kayo’y mga alagad ko (Jn.13:34-35).

Ang mga salitang ito’y talagang may kinalaman sa lahat ng alagad ni Cristo, nguni’t una silang binigkas sa mga pinuno tungkol sa ugnayan nila sa ibang pinuno.

Minsan pa, pagkaraan ng ilang minuto, sinabi ni Jesus,

Ito ang aking utos: magmahalan kayo gaya ng pagmamahal ko sa inyo. Walang pag-ibig na hihigit pa sa pag-ibig ng isang taong nag-aalay ng kanyang buhay para sa kanyang mga kaibigan. (Jn. 15:12-13).

Pansinin na nakikipag-usap na naman si Jesus sa kanyang mga pinuno.

Sa loob ng ilang segundo, sinabi Niya uli,

Ito nga ang utos ko sa inyo: magmahalan kayo (Jn. 15:17).

Pagkaraan ng ilang sandali, narinig ng mga alagad ni Jesus ang panalangin Niya para sa kanila,

At ngayon, ako’y papunta na sa iyo; iiwanan Ko na ang sanlibutang ito, nguni’t sila ay nasa sanlibutan pa. Amang banal, ingatan Mo po sila sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong pangalan, ang pangalang ibinigay Mo sa Akin, upang kung paanong Ikaw at Ako ay iisa, gayundin naman sila’y maging isa. (Jn. 17:11, idinagdag ang pagdidiin).

Sa katapusan, makaraan lamang ang ilang Segundo, habang ipinagpatuloy ni Jesus ang Kanyang panalangin, narinig Siya ng Kanyang mga alagad na nagsabing,

Hindi lamang sila ang idinadalangin ko; idinadalangin ko pati ang mga mananalig sa Akin dahil sa pahayag ng aking mga tagasunod. Ama, maging isa nawa silang lahat. Kung paanong ikaw ay nasa akin at ako’y nasa iyo, gayundin naman, maging isa nawa sila sa atin upang ang mga tao sa daigdig ay maniwala na ikaw ang nagsugo sa Akin. Ibinigay ko na sa kanila ang karangalang ibinigay Mo sa akin upang sila’y ganap na maging isa, tulad Mo at Ako na iisa. Ako’y nasa kanila at ikaw ay nasa akin, upang lubusan silang maging isa. Dahil dito, makikilala ng mga tao sa daigdig na isinugo Mo Ako at sila’y minamahal Mo, katulad ng pagmamahal Mo sa Akin. (Jn. 17:20-23, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya, sa loob ng kulang na isang oras, idiniin ni Jesus nang anim na beses sa susunod na pinuno ang kahalagahan ng pagiging isa nila at ipinakikita ang kanilang pagkakaisa sa pamamagitan ng pagpapakumbabang pagmamahal at paninilbihan sa isa’t isa. Halatang napakahalaga nito kay Jesus. Ang kanilang pagkakaisa ay pangunahing salik sa paniniwala ng sanlibutan sa Kanya.

Paano na Tayo? (How Well Are We Doing?)

Sa malas, samantalang umaasa tayo na ang ating mga kawan ay iisa sa pag-ibig, marami sa atin ang nakikipagkompetensiya sa isa’t isa at gumagamit ng mga masamang paraan upang itayo ang ating mga iglesia sa kapinsalaan ng ibang iglesia. Marami sa atin ang umiiwas sa pakikipagkapwa sa ibang pastor na naiiba ang doktrina. Ipinapatalastas pa natin ang kakulangan ng pakikiisa sa pamamagitan ng mga tandang ipinakikita natin sa buong mundo na nakapaskil sa harap ng ating mga iglesia, at nagbibigay ng mensahe sa lahat: “Hindi kami katulad ng ibang Cristiano sa ibang gusaling iglesia.” (At nakagawa tayo ng magandang gawain sa pagpapakita sa mundo ng ating kakulangan sa pakikiisa, na alam ng maraming di-sumasampalataya na ang Kristianismo ay institusyong lubhang hati.)

Sa madaling sabi, hindi natin ginagawa ang ating itinuturo, at ang ating halimbawa ay nagtuturo sa ating mga kongrgasyon ng higit pa sa sinasabi ng ating mga sermon tungkol sa pagkakaisa. Kalokohang isiping ang karaniwang mga Cristiano ay magkakaisa at umibig sa isa’t isa kung iba naman ang ginagawa ng kanilang mga pinuno.

Ang tanging solusyon, siyempre, ay pagsisisi. Dapat tayong magsisi sa pagbibigay ng maling halimbawa sa mga mananampalataya at sa buong mundo. Dapat nating alisin ang mga balakid na naghahati sa atin at mag-umpisang magmahal sa isa’t isa tulad ng utos ni Jesus.

Ibig sabihin niyan na tayo, una sa lahat, ay makikipagtipon sa ibang pastor at ministro, kasama na ang ibang pastor ng iba-ibang doktrina. Hindi ko sinasabing makipagkapwa sa mga pastor na hindi muling isinilang, o hindi nagsisikap sumunod kay Jesus, o nasa ministeryo para sa sariling kapakanan. Sila ay mga lobo sa kasuotan ng tupa, at sinabi ni Jesus sa atin kung paano sila makikilala. Makikilala sila sa kanilang mga bunga.

Bagkus ay tinutukoy ko ang mga pastor at ministrong nagsisikap sumunod sa mga utos ni Jesus, tunay na magkakapatid kay Cristo. Kung ikaw ay pastor, dapat kang tapat na nagmamahal sa ibang mga pastor, at ipinakikita ang pagmamahal na iyan sa pamamagitan ng mga praktikal na paraan sa harap ng iyong kawan. Isang paraan upang magsimula ay ang pagpunta sa ibang mga pastor sa iyong lugar at hingin ang kanilang kapatawaran sa hindi mo pagpapakita ng pagmamahal na dapat mong ginagawa. Iyan ay dapat bubuwag sa ilang mga dingding. Pagkatapos ay magpasyang regular na magtipon upang maghapunan, manghikayat at magpayo sa bawa’t isa at manalangin. Kapag nangyari iyan, maaaring susunod ninyong pag-usapan nang may pagmamahal ang mga doktrinang naghahati sa inyo, at magsikap ng pagkakaisa umayon man kayo o hindi sa inyong mga pinag-usapan. Ang buhay ko at ministeryo ay lubhang napayaman nang sumang-ayon akong makinig sa mga minisrong hindi nabibilang sa sarili kong kampong doktrinal. Napagkaitan ako ng maraming pagpapala sa loob ng maraming taon sa aking pag-iisa.

Maaari rin ninyong ipakita ang pag-ibig at pagkakaisa sa pag-anyaya ng ibang pastor upang magsermon sa inyong iglesia o pagtitipon sa tahanang iglesia, o maaaring magkaroon ng sama-samang pagtitipon sa ibang iglesia o pagtitipon ng tahanang iglesia.

Maaari mong palitan ang pangalan ng iyong iglesia upang hindi nito ipatalastas sa mundo ang hindi mo pakikiisa sa lahat ng katawan ni Cristo. Maaari kang tumiwalag sa iyong denominasyon o asosasyong may pangalan upang makilala lamang na kasama ang katawan ni Cristo, na nagpapadala ng mensahe sa lahat na naniniwala kang nagtatayo si Jesus ng iisang iglesia, hindi maraming iglesiang hindi kayang makiisa sa iba.

Ito, alam ko, ay nagtutunog-radikal. Nguni’t bakit gagawin ang anuman upang iangat ang hindi kailanman intensiyon ni Jesus? Bakit sasali sa alinman na hindi magbibigay-kasiyahan sa Kanya? Walang mga denominasyon ang binabanggit sa Kasulatan. Nang naghati-hati ang mga taga-Corinto dahil sa paborito nilang mga guro, mariing sinuway sila ni Pablo sa pagsasabing ang kanilang paghahati-hati ay nagbubunyag ng kanilang pamumuhay ayon sa laman at pagiging sanggol sa panampalataya (tingnan ang 1 Cor. 3:1-7). Liliit ba rito ang ibinubunyag ng ating paghahati-hati?

Anumang magbubukod sa atin sa iba ay dapat iwasan. Ang mga tahanang iglesia ay dapat umiwas sa pagpapangalan sa kanila o pagsama sa mga asosasyong may pangalan. Sa Kasulatan, ang mga indibidwal na iglesia ay nakilala lamang sa tahanang pinagtitipunan nila. Ang mga grupo ng iglesia ay nakilala lamang sa mga lunsod na kanilang pinatitipunan. Lahat ay nagturing sa kanilang sarili bilang bahagi ng isang iglesiang iyon, ang katawan ni Cristo.

Iisa lamang ang hari at iisa ang kaharian. Ang sinumang nagbubukod sa kanyang sarili upang ang mga mananampalataya o iglesia ay makilala kasama niya ay nagtatayo ng kanyang sariling kaharian sa ilalim ng kaharian ng Diyos. Humanda siyang humarap sa Hari na nagsasabing, “Ang karangalan ko’y tanging akin lamang, walang makakahati kahit na sinuman” (Isa. 48:11).

Lahat nang ito ay muling nagsasabi na dapat nagpapakita ng tamang halimbawa sa lahat ng pagsunod kay Cristo ang mga ministro, dahil sinusununod ng mga tao ang kanilang halimbawa. Ang halimbawang isinasabuhay nila sa harap ng lahat ang pinakamaimpluwensiyang paraan ng pagtuturo. Gaya ng isinulat ni Pablo sa mga mananampalataya ng Filipos:

Mga kapatid, tumulad kayo sa halimbawang ipinakita Ko sa inyo. Pag-ukulan din ninyo ng pansin ang lahat ng sumusunod sa aming halimbawa (Fil. 3:17, idinagdag ang pagdidiin).

Ano ang Ituturo (What to Teach)

Tulad ni Pablo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay may layunin. Ang layuning iyan ay upang “maiharap namin sa Diyos ang bawa’t isa nang ganap at walang kapintasan dahil sa kanilang pakikipag-isa kay Cristo” (Col. 1:28b). Kaya siya, tulad rin ni Pablo, ay makapagsasabing, “Ang lahat ay aming pinapaalalahanan at tinuturuan nang may buong kaalaman (Col. 1:28a, idinagdag ang pagdidiin). Pansinin na hindi lamang nagturo si Pablo upang magbigay-kaalaman o magpasaya sa mga tao.

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay makapagsasabi kasama ni Pablo, “Ang layunin ng tagubiling ito ay upang magkaroon kayo ng pag-ibig na nagmumula sa pusong dalisay, malinis na budhi at tapat na pananampalataya” (1 Tim. 1:5). Ibig sabihin, nais niyang lumikha ng tunay na katulad-ni-Cristo at kabanalan sa mga buhay ng mga taong kanyang pinaninilbihan, kaya tinuturuan niya ang lahat ng mananampalataya upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Itinuturo Niya ang katotohanan, pinapaalalahanan ang kanyang mga tagapakinig upang “sikapin ninyong makasundo ang lahat, at magpakabanal sapagka’t hindi ninyo makikita ang Panginoon kung hindi kayo mamumuhay nang ganito” (Heb. 12:14).

Alam ng ministrong tagalikha-ng-alagad na iniutos ni Jesus sa Kanyang mga alagad na turuan ang kanilang mga alagad na sundin ang lahat, at hindi bahagi lamang, ng iniutos Niya sa kanila (tingnan ang Mt. 28:19-20). Nais niyang matiyak na hindi magpabaya sa pagtuturo ng anumang iniutos ni Cristo, kaya lagi siyang nagtuturo ng bawa’t berso sa pamamagitan ng Magandang Balita at mga sulat. Diyan nakatala ang mga utos ni Jesus at diyan sila idinidiin.

Ang uri ng pagtuturong ito ang nagtitiyak din na ang kanyang instruksiyon ay nananatiling balanse. Kung ang ituturo natin ay panay mensaheng may paksa, maaaring mag-pokus lang tayo sa mga popular na paksa sa mga tao at mapapabayaan natin ang mga hindi gaanong popular. Nguni’t ang gurong nagtuturo ng bawa’t berso ay hindi lamang nagtuturo ng tungkol sa pag-ibig ng Diyos, kundi pati na rin ang Kanyang disiplina at galit. Hindi lang niya ituturo ang tungkol sa pagpapala ng pagiging Cristiano, kund pati na ang mga tungkulin. Hindi niya gaanong tututukan ang mga maliliit na tema, na ididiin ang hindi gaanong mahalaga at pabayaan ang pinakamahalaga (Ayon kay Jesus, ito ay kasalanan ng mga Pariseo; tingnan ang Mt. 23:23-24.)

Pag-igpaw sa mga Takot ng Pagtuturong Expository (Overcoming Fears of Expository Teaching)

Maraming mga pastor ang natatakot magturo ng bawa’t berso dahil napakarami nilang hindi maintindihan sa Kasulatan, at ayaw nilang malaman ng kanilang kongregasyon ang hindi nila alam! At iyan, siyempre, ay pagmamalaki. Kahit si Pedro ay nagsabi na ilan sa mga bagay na isinulat ni Pablo ay mahirap intindihin (tingnan ang 2 Ped. 3:16).

Kapag ang isang pastor na nagtuturo ng bawa’t berso ay darating sa isang bahaging hindi niya maintindihan, kailangan lamang niyang sabihin sa kanyang kawan na hindi niya naiintindihan ang susunod na bahagi at lampasan niya ito. Maaari rin niyang ipakiusap ang kanyang kawan na ipanalangin sa Espiritu Santo upang tulungan siyang umintindi. Ang kanyang pagpapakumbaba ay magiging magandang halimbawa sa kanyang kawan, at magiging natatanging sermon.

Ang pastor/namumuno/tagapangasiwa ng isanng tahanang iglesia ay nakakalamang sa pagtuturo ng ayang maliit na grupo sa isang di-pormal na paligid, dahil maaaring magtanong habang nagtuturo. Binubuksan din nito ang posibilidad ng pagbibigay ng Espiritu Santo ng kaalaman sa ibang kasapi ng grupo tungkol sa inaaral. Ang resulta ay magiging higit na epektibong pagkatuto para sa lahat.

Isang magandang umpisa kapag nagtuturo ng mg utos ni Cristo ay ang Kanyang Sermon sa Bundok, na nakikita sa Mateo 5-7. Doon, nagbigay si Jesus ng maraming utos, at tinulungan Niya ang kanyang mga tagasunod na Judio upang intindihin nang tama ang mga kautusang ibinigay sa pamamagitan ni Moses. Sa mga susunod na bahagi ng aklat na ito, magtuturo ako sa pamamagitan ng Sermon sa Bundok berso kada berso upang ipakita kung paano ito ginagawa.

Paghahanda ng Sermon (Sermon Preparation)

Walang ebidensiya sa Bagong Tipan na sinumang pastor/namumuno/tagapangasiwa ay naghanda ng lingguhang talumpati/sermon, kumpleto sa maayos na inihandang mga punto at halimbawa na nakasulat sa porma ng balangkas, na siyang ginagawa ng maraming modernong ministro. Talagang hindi natin maubos misyip na ginagawa ni Jesus ito! Ang pagtuturo sa sinaunang iglesia ay higit na walang kahandaan at kasali ang lahat, sinusunod ang istilong Judio, sa halip na pananalumpati, na siysng ginagawa ng mga Griego at Romano, isng tradisyong nakuha ng iglesia nang naging institusyon ito. Kung sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad na huwag maghanda ng depensa kapag tinatawag sila sa korte, ipinangangakong bibigyan sila ng Espiritu Santo ng biglaan at hindi mapapasubaliang salita, aasahan natin na tutulungan din ng Diyos ang mga pastor sa mga pagtitipon ng iglesia!

Hindi ibig sabihin na hindi ihahanda ng mga ministro ang kanilang sarili sa panalangin at pag-aaral. Pinaalalahanan ni Pablo si Timoteo:

Sikapin mong maging kalugud-luDiyos sa paningin ng Diyos, isang manggagawang walang dapat ikahiya, at tapat na nagtuturo ng katotohanan (2 Tim. 2:15).

Ang mga ministrong sumusunod sa instruksiyon ni Pablo na “ang salita ni Cristo’y hayaan ninyong lubusang manatili sa inyong puso” (Col. 3:16) ay lubusang mapupuno ng salita ng Diyos na makapagtuturo sila sa kanilang “pag-apaw.” Kaya mahal na pastor, ang mahalaga ay ibabad mo ang iyong sarili sa Biblia. Kung maalam ka at maalab sa iyong paksa, kaunting paghahanda lamang ang tunay na kailangan upang ipamahagi ang katotohanan ng Diyos. Dagdag pa rito, kapag nagtuturo ka ng berso kada berso, gagamitin mo lamang ang bawa’t susunod na berso bilang balangkas. Ang iyong paghahanda ay ang iyong pagmumuni sa mga berso ng Bibliang iyong ituturo. Kung nagpapastor ka ng isang tahanang iglesia, ang kalikasan ng sali-saling pagtuturo ay higit na makapagpapabawas ng pangangailangan ng balangkas.

Ang ministrong may pananalig na tutulungan siya ng Diyos sa kanyang pagtuturo ay magagantimpalaan ng tulong ng Diyos. Kaya bawasan ang tiwala sa sarili, ang iyong paghahanda at ang iyong mga tala, at dagdagan ang sa Panginoon. Unti-unti, habang lumalawig ang iyong pananampalataya at kumpiyansa, maghanda ng higit na maikling tala ng sermon, hanggang kayanin mo ang isang balangkas o walang anumang balangkas. kailanman.

Ang taong nakikimi sa harap ng iba ang siyang nagdedepende sa inihandang mga tala dahil natatakot siyang magkaroon ng pagkakamali sa madla. Kailangan niyang matanto na ang kanyang takot ay nakakabit sa kawalang-tiwala na nakakabit sa pagmamalaki. Mas mabuti para sa kanya kung hindi siya gaanong mag-alala sa mata ng tao at higit na mag-alala kung paano siya tingnan pati ng kanyang mga tagapakinig sa mata ng Diyos. Walang nakahandang talumpati ang makakatinag sa mga tagapakinig gaya ng isang taimtim sa puso at nabasbasan-ng-Espiritong pagtuturo. Alalahanin kung paano nahahadlangan ang komunikasyon kung ang lahat ay gumagamit ng mga tala para sa kanilang pag-uusap! Mamamatay ang pag-uusap! Ang isang hindi napraktis na istilong pag-uusap ay higit na matapat kaysa sa isang nakahandang talumpati. Ang pagtuturo ay hindi pag-arte. Ito ay pagbabahagi ng katotohanan. Alam nating lahat kung nakikinig lang tayo sa isang talumpati, at kung nangyari iyan, may ugali tayong huminto sa pakikinig.

Apat Pang Kaisipan (Four More Thoughts)

(1) Ang ibang mga ministro ay parang loro, na kinukuha ang lahat ng kanilang sermon sa isinulat ng iba. Winawala nila ang nakasisiyang pagpapala ng pagtuturo ng Espiritu Santo, at malamang na ikinakalat nila ang mga pagkakamali ng sumulat ng kinopya nila.

(2) Maraming mga pastor ang gumagaya ng pagsesermon at istilo ng pagtuturo ng ibang ministro, mga istilong pawang tradisyunal. Halimbawa, ipinapalagay ng iba na nababasbasan lamang ang mga sermon kung ang mga ito ay malakas at mabilis. Tuloy, ang mga tagapakinig ay dumadanas ng pakikinig sa sermong isinisigaw mula umpisa hanggang wakas. Ang katotohanan ay hindi na nakikinig ang mga tao sa palagiang pagsigaw, gaya ng kanilang ginagawa sa walang-pagbabagong pananalita. Ang nagbabagong pananalita ay higit na kaakit-akit. Dagdag pa rito, ang pagsesermon ay tunay na mas malakas dahil ito ay nangangaral, samantalang ang pagtuturo ay karaniwang ginagawang parang nakikipag-usap dahil nagbibigay ito ng instruksiyon.

(3) Napansin ko ang daan-daang tagasermon-tagapakinig sa daan-daang serbisyo, at namamangha ako na napakaraming ministro at guro ang di-nakakapansinsa mga tanda na ang mga tao’y nababagot at/o hindi nakikinig. Pastor, ang mga taong mukhang bagot ay bagot! Ang mga hindi tumitingin sa iyo habang nagsasalita ka ay malamang, hindi nakikinig sa iyo. Hindi kailanman natutulungan ang mga taong hindi nakikinig. Kung ang mga tapat na tao ay nababagot at/o hindi nakikinig, kailangan mong pagandahin ang iyong mga sermon. Magbigay ng halimbawa. Magkuwento ng mga makabuluhang kuwento. Mag-imbento ng mga talinhaga. Simplehan mo. Ituro mo mula sa puso ang Salita. Maging tapat. Magpakatotoo. Iba-ibahin mo ang iyong boses. Tumingin sa mata ng higit na nakararami. Iba-ibahin ang ekspresyon ng mukha. Gamitin ang iyong kamay. Maglibot. Huwag magsalita nang napakahaba. Kung maliit ang grupo, payagan mo ang mga tanong, sa tamang panahon.

(4) Ang idea na bawa’t sermon ay dapat magkaroon ng tatlong punto ay imbensyon lang ng tao. Ang layunin ay lumikha ng mga alagad, hindi sumunod sa modernong teorya ng pangangaral. Ang sabi ni Jesus, “Pakainin mo ang aking mga tupa,” hindi “Antigin ang Aking mga tupa.”

Sino ang Tuturuan (Whom to Teach)

Sa pagsunod sa modelo ni Jesus, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay, kung tutuusin, mapanuri sa kung sino ang kanyang tuturuan. Magtataka ka diyan, nguni’t totoo. Kadalasan ay nagsalita si Jesus sa napakaraming tao sa pamamagitan ng mga talinhaga, at may dahilan Siya sa paggawa nito: hindi Niya gusto na maintindihan ng lahat ang Kanyang sinasabi. Malinaw ito sa Banal na Salita:

Lumapit ang mga alagad at tinanong si Jesus, “Bakit po Ninyo dinadaan sa talinhaga ang inyong pagtuturo sa kanila?” Sumagot siya, “Ipinagkaloob sa inyo ang karapatang maunawaan ang hiwaga tungkol sa kaharian ng langit, nguni’t hindi ito ipinagkaloob sa kanila. Sapagka’t ang mayroon ay bibigyan pa, at mananagana; nguni’t ang wala kahit ang kakaunting nasa kanya ay kukunin pa. Nagsasalita Ako sa kanila sa pamamagitan ng talinhaga sapagka’t tumitingin sila nguni’t hindi nakakakita, at nakikinig nguni’t hindi naman nakakarinig ni nakakaunawa man (Mt. 13:10-13).

Ang pribilehiyo ng pag-intindi sa mga talinhaga ni Crsito ay nakareserba lamang sa mga nagsisi at nagpasyang sundin Siya. Ang mga tumanggi sa pagkakataon upang magsisi, nilalabanan ang kalooban ng Diyos sa kanilang buhay, ay tinanggihan din ng Diyos. Sinasaway ng Diyos ang mapagmataas, nguni’t kinaluluguran Niya ang may mababang kalooban (tingnan ang 1 Ped. 5:5).

Gayundin, inutusan ni Jesus ang Kanyang mga tagasunod: “Huwag ninyong ibigay sa mga aso ang bagay na banal, baka pagkatapos ay kayo pa ang balingan at sakmalin nila. Huwag ninyong ibagay sa baboy ang inyong mga perlas sapagka’t yuyurakan lamang nila ang mga iyon” (Mt. 7:6). Malinaw na nagsasalita nang patalinhaga si Jesus. Ang ibig Niyang sabihin, “Huwag ninyong ibigay ang mahahalagang bagay sa mga hindi nakauunawa ng mahalaga.” Hindi alam ng mga baboy na mahalaga ang mga perlas, at gayundin ang mga espiritwal na baboy ay hindi pinahahalagahan ang Salita ng Diyos kapag naririnig nila. Kung naniniwala sila na tunay na Salita ng Diyos ang kanilang naririnig, bibigyang-pansin nila ito at susundin.

Paano mo malalaman kung ang isang tao ay isang espiritwal na baboy? Ihahagis mo ang isang perlas sa kanya at tingnan kung ano ang gagawin niya sa perlas na iyon. Kung babale-walain niya, malalaman mo na siya ay isang espiritwal na baboy. Kung susundin niya, malalaman mong hindi siya espiritwal na baboy.

Sa malas, napakaraming mga pastor ang gumagawa ng sinabi ni Jesus na huwag nilang gagawin, paulit-ulit na inihahagis ang kanilang mga perlas sa mga baboy, nagtuturo sa mga taong sumusuway o sumuway sa Salita ng Diyos. Sinnasayang ng mga ministrong iyon ang panahong kaloob sa kanila ng Diyos. Ipinagpag sana nila ang alikabok sa kanilang mga paa at humayo na noon pa, tulad ng ipinag-utos ni Jesus.

Mga Tupa, Kambing at Baboy (The Sheep, Goats and Pigs)

Ang totoo, hindi ka makapag-aalagad sa isang taong ayaw paalagad, isang taong hindi sumusunod kay Jesus. Maraming mga iglesia ang puno ng mga taong ganyan, mga taong Cristianong kultural lamang, at marami sa kanila ang nagpapalagay na napanganak silang muli dahil lamang sa, sa isip ay pumayag sila sa ilang katotohanang teolohika tungkol kay Jesus o Cristianismo. Mga baboy at kambing sila, hindi tupa. Nguni’t maraming pastor ang gumugugol ng 90% ng kanilang panahon upang paligayahin ang mga baboy at kambing na iyon, habang nakakaligtaan ang mga matutulungan nila at masisilbihan sa mga espiritwal na bagay, ang mga tunay na tupa! Pastor, nais ni Jesus na pakainin mo ang Kanyang tupa, hindi mga kambing at mga baboy (tingnan ang Jn. 21:17)!

Nguni’t paano mo malalaman kung sino ang mga tupa? Sila iyong mga nauunang pumupunta sa iglesia at huling umaalis. Nagugutom sila sa pag-alam sa katotohanan, dahil si Jesus ang kanilang Panginoon at gusto nila Siyang bigyang-kasiyahan. Pumupunta sila sa iglesia hindi lamang tuwing Linggo, kundi sa tuwing may pagtitipon. Nakikisali sila sa maliliit na grupo. Lagi silang nagtatanong. Nagagalak sila sa Panginoon. Naghahanap sila ng pagkakataong maglingkod.

Pastor, iukol mo ang mas maraming panahon at atensyon sa mga taong iyon. Sila ang mga alagad. Sa mga kambing at baboy na pumupunta sa iyong iglesia, ipangaral ang Magandang Balita hangga’t kaya mo. Nguni’t kung ipangangaral mo ang Magandang Balita, hindi nila ito matitiis nang matagal. Maaaring iwan nila ang iglesia, o kung mayroon silang kapangyarihan, susubukan nilang alisin ka sa iyong posisyon. Kung magtagumpay sila, ipagpag mo ang alikabok sa iyong paa habang ikaw ay papaalis. (Sa isang tahanang iglesia, hindi mangyayari ang ganitong bagay, lalo na kung ang iyong iglesia ay nagtitipon sa iyong bahay!)

Gayundin, ang mga Ebangheliko ay hindi dapat naoobliga upang ipangaral ang Magandang Balita sa mga taong laging sumusuway dito. Hayaan mong ang mga patay ang magpalibing sa kanilang mga patay (tingnan ang Lu. 9:60).

Embahador ka para kay Cristo, nagdadala ng pinakamahalagang mensahe mula sa Hari ng mga Hari! Ang iyung posisyon ay napakataas sa kaharian ng Diyos at napakadakila ng iyong tungkulin! Huwag mong sayangin ang iyong panahon sa pag-uulit na pagbibigay ng Magandang Balita kaninuman hangga’t hindi ito minsang napakinggan ng lahat. ari.Hari!

Kung ikaw ay magiging ministrong tagalikha-ng-alagad, dapat kang maging mapili kung kanino magtuturo, hindi nagsasayang ng iyong mahalagang oras sa mga taong ayaw sumunod kay Jesus. Sumulat si Pablo kay Timoteo,

Ang mga narinig mo sa akin sa harap ng maraming saksi ay ituro mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba (2 Tim. 2:2, idinagdag ang pagdidiin).

Ang Pagkamit ng Layunin (Reaching ang Goal)

Sandaling pag-isipan ang isang bagay na hindi nangyari sa ministeryo ni Jesus kundi laging nangyayari sa mga modernong iglesia. Isiping si Jesus, pagkabuhay na mag-uli, ay nanatili sa sanlibutan at nagsimula ng isang modernong iglesiang institusyunal, at nag-pastor dito nang tatlumpong taon. Isiping nagbibigay siya ng sermon tuwing Linggo sa parehong kongregasyon. Isipin sina Pedro, Santiago at Juan na nakaupo sa unang upuan sa isa sa mga pagtuturo ni Jesus, kung saan sila nakaupo nang dalawampung taon. Isipin si Pedro na nakahilig kay Juan at bumubulong sa kanyang taynga na dumadaing, “Narinig na natin ang sermong ito nang sampung ulit.”

Alam nating ang eksenang ganito ay talagang hindi totoo, dahil alam nating lahat na hindi kailanman ilalagay ni Jesus ang Kanyang sarili o Kanyang mga alagad sa ganitong sitwasyon. Pumunta dito si Jesus upang lumikha ng ilang alagad at gawin ito sa tanging paraan sa isang tanging panahon. Sa loob ng humigit-kumulang na tatlong taon, inalagad Niya sina Pedro, Santiago at Juan, at ilan pang iba. Hindi Niya ito ginawa sa pagsesermon sa kanila minsan bawa’t Linggo sa isang gusaling iglesia. Ginawa Niya ito sa pagsasabuhay ng Kanyang buhay sa harap nila, sinasagot ang kanilang mga tanong, at

binibigyan sila ng pagkakataon upang maglingkod. Nagawa Niya ang kanyang gawain at umalis na Siya.

Kaya bakit ginagawa natin ang hindi kailanman ginawa ni Jesus? Bakit natin sinusubukang gawin ang gusto ng Diyos sa pangangaral ng mga sermon sa parehong mga tao sa ilang dekada? Kailan pa natin matatapos ang ating gawain? Bakit pagkalipas ng ilang taon, hindi kaya ng ating mga alagad na lumikha ng sarili nilang mga alagad?

Ang punto ko ay, kung ginagampanan natin nang tama ang ating mga gawain, dumating sana ang panahon na lubhang magulang na ang ating mga alagad upang hindi na kailanganin ang ating ministeryo. Dapat na silang mapakawalan upang lumikha ng sarili nilang mga alagad. Dapat nating maabot ang layuning inilatag ng Diyos para sa atin, at tinuruan tayo ni Jesus kung paano ito gawin. Kunsabagay, sa isang umuunlad na tahanang iglesia may patuloy na pangangailangan upang mag-alagad ng mga tao at magpaunlad ng mga pinuno. Ang isang malusog na tahanang iglesia ay hindi mapapasama sa walang-hanggang siklo ng parehong ministrong nangangaral sa parehong mga tao sa maraming dekada.

Tamang Motibo (Right Motives)

Upang magtagumpay sa pagtuturong patungo sa paglikha ng mga alagad, walang hihigit pa sa kahalagahan kundi ang pagkakaroon ng tamang motibo. Kung nasa ministeryo ang isang tao sa maling kadahilanan, gagawa siya ng mga bagay na mali. Iyan ang pangunahing dahilan kung bakit napakaraming mali at hindi balanseng pagtuturo sa iglesia ngayon. Kapag ang motibo ng ministro ay magkaroon ang popularidad, maging matagumpay sa paningin ng iba, o kumita na maraming salapi, nakatalaga siyang mabibigo sa mata ng Diyos. Ang pinakamalungkot ay maaari man siyang magtagumpay sa pagkamit ng popularidad, magtagumpay sa mata ng iba, o kumita ng napakaraming salapi, nguni’t darating ang araw na malalantad ang kanyang maling motibo sa harap ng paghuhukom ni Cristo, at hindi siya magagantimpalaan para sa kanyang gawain. Kung papayagan siyang pumasok sa kaharian ng langit, [3] lahat doon ay makakaalam ng katotohanan tungkol sa kanya, dahil ibubunyag siya ng kakulangan niya ng gantimpala at kababaan ng posisyon niya sa kaharian. Walang dudang may iba-ibang ranggo sa langit. Nagbanta si Jesus:

Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Nguni’t ang sumusunod sa Kautusan at nagtuturo sa mga tao na tuparin iyon ay magiging dakila sa kaharian ng langit. (Mt. 5:19).

Siyempre ang mga ministrong susunod at magtuturo ng Kautusan ni Cristo ay uusigin habang nasa lupa. Ipinangako ni Jesus ang pang-uusig sa mga susunod sa Kanya (tingnan ang Mt. 5:10-12; Jn. 16:33). Sila ang may pinakamaliit na pagkakataong magkaroon ng tagumpay sa mundo, popularidad at kayamanan. Ang kanilang mapapala ay gantimpala sa susunod na panahon at pagpuri mula sa Diyos. Alin ang gugustuhin mo? Sa puntong ito, isinulat ni Pablo:

Sino ba si Apolos at sino si Pablo? Kami’y mga lingkod lamang ng Diyos na kinasangkapan Niya upang akayin kayo sa pananampalataya kay Cristo. Ginawa lamang ng bawa’t isa sa amin ang tungkuling ibinigay ng Panginoon. Ako ang nagtanim, si Apolos ang nagdilig, subali’t ang Diyos ang nagpatubo at nagpalago. Hindi ang nagtatanim o nagdidilig ang mahalaga kundi ang Diyos, sapagka’t Siya ang nagpapatubo at nagpapalago. Ang nagtatanim at nagdidilig ay parehong manggagawa lamang, at bawa’t isa’y tatanggap ng gantimpala ayon sa kanyang pagsisikap. Kami’y kapwa manggagawa ng Diyos at kayo ang kanyang bukirin.

Kayo rin ang gusali ng Diyos. Ayon sa kagandahang-loob ng Diyos sa akin, inilagay ko ang pundasyon, tulad ng isang mahusay na tagapagtayo. Iba naman ang nagpapatuloy sa pagtatayo ng gusali. Nguni’t dapat maging maingat ang bawa’t nagtatayo, sapagka’t wala nang ibang pundasyong maaaring ilagay maliban sa nailagay na, walang iba kundi si Jesu-Cristo. May nagtatayo na gumagamit ng ginto, pilak o mahahalagang bato; mayroon namang gumagamit ng kahoy, damo o dayami. Makikilala ang uri ng gawa ng bawa’t isa sa Araw ng Paghuhukom sapagka’t mahahayag sa pamamagitan ng apoy kung anong uri ang ginawa ng bawa’t isa. Kung ang itinayo sa ibabaw ng pundasyon ay hindi masunog, tatanggap ng gantimpala ang nagtayo noon. Nguni’t kung masunog naman, mawawalan siya ng gantimpala. Gayunman, maliligtas siya, kaya lang ay para siyang nagdaan sa apoy (1 Cor. 3:5-15).

Ikinumpara ni Pablo ang kanyang sarili sa isang mahusay na manggagawa na naglalagay ng pundasyon. Si Apolos, isang gurong pumunta sa Corinto pagkatapos itayo ni Pablo ang iglesia, ay ikinumpara ni Pablo sa isang taong nagpatayo sa nailagay nang pundasyon.

Pansinin na sina Pablo at Apolos ay kapwa magagantimpalaan batay sa uri, hindi sa dami, ng kanilang ginawa (tingnan ang 3:13).

Sa matalinhagang pananalita, sina Pablo at Apolos ay makapagpapatayo ng gusali ng Diyos sa pamamagitan ng anim na uri ng materyales, tatlo ay pangkaraniwan, na panay hindi mamahalin at nasusunog, at tatlong hindi pangkaraniwan, napakamahal at hindi nasusunog. Isang araw, ang kani-kanilang materyales ay sasailalim ng apoy ng paghuhukom ng Diyos, ang kahoy, dayami at damo ay susunugin ng apoy, upang ibunyag ang kanilang kawalang-silbi at lumilipas na uri. Ang ginto, pilak at mamahaling hiyas, na sumasagisag sa mga gawaing mahahalaga at walang-hanggan sa mata ng Diyos, ay makakatagal sa pagsubok ng apoy.

Makasisiguro tayo na ang di-makabibliang turo ay magiging abo at paghuhukom ni Cristo. Gayundin ang anumang ginagawa sa kapangyarihan, metodo o galing ng laman, pati na rin ang anumang ginagawa sa maling kadahilanan. Nagbanta si Jesus na anumang gagawin natin na nasususugan ng pagnanais ng pagpuri ng mga tao ay hindi magagantimpalaan (tingnan ang Mt. 6: 1-6, 16-18). Itong mga uri ng walang-halagang gawain ay maaaring hindi nakikita ng mata ng tao ngayon, nguni’t mabubunyag sa lahat sa kinabukasan, na tulad ng babala ni Pablo. Sa ganang akin, kung ang aking mga gawain ay yari sa kahoy, dayami at damo, nais kong malaman na ngayon kaysa sa susunod na panahon. Ngayon ang panahon ng pagsisisi; sa susunod na panahon, huli na ang lahat.

Pagsubok sa Ating Motibo (Checking Our Motives)

Napakadaling linlangin ang ating mga sarili tungkol sa ating motibo. Ganoon din ako. Paano natin malaman kung tapat ang ating motibo?

Ang pinakamahusay na paraan ay pakiusapan ang Diyos na ibunyag sa atin kung mali ang ating motibo, at bantayan ang ating mga isip at gawa. Sinabi ni Jesus sa atin na gumawa ng mabubuting mga bagay tulad ng pananalangin at pagtulong sa mga mahihirap nang lihim, at iyan ang isang paraan upang matiyak natin na tama ang ating ginagawa dahil gusto natin ang pagpuri ng Diyos sa halip na ang pagpuri ng mga tao. Kung sumusunod lamang tayo sa Diyos kapag binabantayan tayo ng mga tao, tanda iyan ng matinding kamalian. O, kung iniiwasan natin ang mga maiskandalong kasalanang makakasira sa ating reputasyon nguni’t gumagawa ng maliliit na kasalanan na maaaring hindi malaman ng sinuman, nagpapakita ito na mali ang ating motibasyon. Kung tunay nating pinagsisikapang bigyang-kasiyahan ang Diyos—na nakaaalam ng bawa’t isip, salita at gawa—kung gayon magsisikap tayong sundin Siya sa lahat ng panahon, sa mga bagay na malaki at maliit, mga bagay na nalalaman at hindi nalalaman ng iba.

Gayundin, kung tama ang ating motibo, hindi natin susundin ang mga usong gawain sa paglago ng iglesia na nagpaparami lamang ng dumadalo at pagpapabaya sa paglikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Cristo.

Ituturo natin lahat ng Salita ng Diyos at hindi lamang magpokus sa popular na paksang kinagigiliwan ng makamundo at hindi espiritwal na tao.

Hindi natin babaluktutin ang Salita ng Diyos o ituro ang Kasulatan sa isang paraang sumusuway sa kanilang konteksto sa ilalim ng kabuuan ng Biblia.

Hindi natin hahanapin ang mga titulo at lugar ng papuri para sa ating mga sarili. Hindi natin hinahanap ang katanyagan.

Hindi natin tatangkilikin ang mga mayayaman.

Hindi tayo mag-iipon ng kayamanan sa mundo, kundi mamuhay nang payak at ibigay ang lahat ng ating makakaya, nagbibigay-halimbawa sa mabuting pamamahala sa ating mga kawan.

Higit nating alalahanin ang palagay ng Diyos sa ating mga sermon kaysa kung ano ang iniisip ng mga tao.

Paano ang iyong mga motibo?

Isang Doktrinang Tumatalo sa Paglikha ng Alagad (A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay hindi kailanman nagtuturo ng anumang sumusuway sa layunin ng paglikha ng mga alagad. Kaya, kailanman ay hindi siya nagsasabi ng anumang nagbibigay ng magandang pakiramdam sa pagsuway sa Panginoong Jesus. Hindi niya inilalatag ang pagpapala ng Diyos bilang isang paraan ng paggawa ng kasalanan nang walang takot ng paghuhukom. Sa halip, inilalatag niya ang pagpapala ng Diyos bilang isang paraan ng pagsisisi sa kasalanan at mamuhay ng mapagtagumpay na buhay. Alam natin na ang Banal na Salita ay nagsasabing ang mga mapagtagumpay lamang ang magmamana ng kaharian ng Diyos (tingnan ang Pah. 2:11; 3:5; 21:7).

Ilang ministrong moderno, sa malas, ay humahawak sa di-makabsibliang doktrina na matinding sumisira sa layuning paglikha ng mga alagad. Isang doktrinang naturan na naging lubhang popular sa Estados Unidos ay ang walang kundisyong walang-hanggang seguridad, o “kapag naligtas laging ligtas.” Minementena ng doktrinang ito na ang mga taong naipanganak-muli ay hindi makakawala ng kanilang kaligtasan kahit paano sila mamuhay. Dahil ang kaligtasan ay galing sa pagpapala, anila, siya ring pagpapalang unang nagliligtas sa mga taong nananalangin upang makatanggap ng kaligtasan ang magpapanatili ng kanilang kaligtasan. Alinmang iba pang pananaw, anila, ay kapantay ng pagsasabing naliligtas ang mga tao dahil sa kanilang gawa.

Siyempre, ang naturang pananaw ay lubhang nakakasira sa kabanalan. Dahil ang pagsunod kay Cristo ay ipinapalagay na hindi mahalaga upang ang isang tao ay makapasok sa kaharian ng langit, maliit ang motibasyon upang sumunod kay Jesus, lalo na kung mahal ang katumbas ng pagsunod.

Tulad ng sinabi ko sa unahan ng aklat na ito, ang pagpapalang ibinibigay ng Diyos sa mga tao ay hindi nag-aabsuwelto ng kanilang tungkulin ng pagsunod sa Kanya. Isinnasaad ng Banal na Salita na ang kaligtasan ay hindi lamang sa pagpapala, kundi pati rin sa pamamagitan ng pananampalataya (tingnan ang Efe. 2:8). Ang pagpapala at pananampalataya ay kapwa kailangan sa kaligtasan. Ang pananampalataya ang tamang sagot sa pagpapala ng Diyos, at ang tunay na pananampalataya ay laging nagreresulta sa pagsisisi at pagsunod. Ang pananampalatayang walang gawa ay patay, walang-silbi, at hindi nakakaligtas, ayon kay Santiago (tingnan ang San. 2:14-26).

Kaya laging sinasabi ng Banal na Salita na ang pananatili ng kaligtasan ay nakadepende sa patuloy na pananampalataya at pagsunod. Napakaraming sipi sa Kasulatan ang napapaliwanag dito. Halimbawa, sinasabi ni Pablo sa kanyang sulat sa mga mananampalatayang taga-Colosas:

Dati, kayo’y malayo sa Diyos at naging kaaway Niya dahil sa inyong paggawa at pag-iisip ng masasama. Nguni’t sa pamamagitan ng pagkamatay ni Cristo, kayo ay ginawang kaibigan ng Diyos, nang sa gayon ay maiharap Niya kayong banal, walang kapintasan at walang dungis. Subali’t kailangan ninyong manatiling tapat at matatag sa inyong pananampalataya at huwag pabayaang mawala ang pag-asang dulot ng Magandang Balita na inyong narinig. Niloob ng Diyos na akong si Pablo ay maging tagapangaral ng Magandang Balitang ito na ipinahayag sa lahat ng tao sa buong daigdig (Col. 1:21-23, idinagdag ang pagdidiin).

Hindi na lilinaw pa. Isang teolohiko lamang ang magkakamali o babaluktot sa kahulugan ni Pablo. Patototohanan ni Jesus na wala tayong kasalanan kung magpapatuloy tayo sa pananampalataya. Ang parehong katotohanang ito ay idinidiin sa Ro. 11:13-24, 1 Cor. 15:1-2 at Heb. 3:12-14; 10:38-39, kung saan malinaw na binanggit na ang katapusang kaligtasan ay nakadepende sa pagpapatuloy ng pananampalataya. Lahat ay naglalaman ng salitang nagbibigay kundisyon, kung.

Ang Pangangailangan ng Kabanalan (The Necessity of Holiness)

Mawawala ba ng isang mananampalataya ang buhay na walang hanggan sa paggawa ng kasalanan? Ang sagot ay matatagpuan sa maraming bahagi ng Ebanghelyo, gaya ng sumusunod, na lahat ay nagtitiyak na ang mga gumagawa ng iba-ibang kasalanan ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos. Kung babalik sa paggawa ng kasalanan ang mananampalataya sa susunod na listahang kinalap ni Pablo, mawawala ng isang mananampalataya ang kaligtasan:

Hindi ba ninyo alam na ang mga makasalanan ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos? Huwag ninyong dayain ang inyong sarili. Ang mga nakikiapid, sumasamba si diyus-diyosan, nangangalunya, nakikipagtalik sa kapwa lalaki o kapwa babae, nagnanakaw, sakim, naglalasing, nanlalait ng kapwa, o nandaraya, ay walang bahagi sa kaharian ng Diyos (1 Cor. 6:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Hindi maikakaila ang mga hilig ng laman: pakikiapid, kahalayan at kalaswaan; pagsamba sa diyus-diyosan, pangkukulam, pagkapoot sa isa’t isa, pag-aaway-away, pagseselos, pagkakagalit at kasakiman, pagkakampi-kampi at pagkakabaha-bahagi, pagkakainggit, paglalasing, kalayawan, at iba pang katulad nito. Muli ko kayong binabalaan: ang gumagawa ng mga ito ay hindi magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng Diyos (Gal. 5:19-21, idinagdag ang pagdidiin).

Alam na ninyong walang bahagi sa kaharian ni Cristo at ng Diyos ang taong nakikiapid, mahalay, o sakim sapagka’t ang kasakiman ay isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan. Huwag kayong padaya kaninuman sa pamamagitan ng mga pangangatuwirang walang kabuluhan, sapagka’t dahil nga sa mga ito, ang Diyos ay napopoot sa mga suwail (Efe. 5:5-6,idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sa bawa’t halimbawa, sumusulat si Pablo sa mga mananampalataya, binabalaan sila. Dalawang beses niyang binalaan silang huwag padadaya, at sinasabing nababahala siya na ang ilang mananampalataya ay magpalagay na ang isang tao ay maaaring magkasala ng mga binanggit niya at makakapasok pa rin sa kaharian ng Diyos.

Binalaan ni Jesus ang kanyang pinakamalalapit na alagad, na sina Pedro, Santiago, Juan at Andres sa posibilidad ng kanilang pagkakatapon sa impiyerno dahil hindi sila handa sa Kanyang pagdating. Pansinin na ang mga sumusunod na salita ay para sa kanila (tingnan ang Mc. 13:1-4), at hindi ang napakaraming di-mananampalataya:

Kaya maghanda kayo, dahil hindi ninyo alam kung anong araw darating ang inyong Panginoon. Nguni’t tandaan ninyo, na kung ang ama ng tahanan ay nakakaalam kung anong oras ng gabi darating ang magnanakaw, nakapaghanda sana siya at hindi sana napagnakawan ang kanyang bahay. Dahil dito ikaw [Pedro, Santiago, Juan at Andres] ay maghanda rin; dahil ang Anak ng Tao ay darating sa oras na hindi mo (Pedro, Juan at Andres) akalaing Siya ay darating.Kaya’t maging handa kayo dahil hindi ninyo alam kung kailan darating ang inyong Panginoon. Tandaan ninyo ito: kung alam ng may-ari ng bahay kung anong oras ng gabi darating ang magnanakaw, siya’y maghahanda at hindi niya pababayaang pasukin ang kanyang bahay. Kaya’t lagi kayong maging handa, sapagka’t darating ang Anak ng Tao sa oras na hindi ninyo nalalaman.

Sino ang matapat at matalinong alipin? Hindi ba’t ang pinamamahala ng kanyang panginoon upang magpakain sa iba pang mga alipin sa takdang oras? Mapalad ang aliping iyon kapag dinatnan siyang tapat na anglilingkod sa pagbabalik ng kanyang panginoon! Sinasabi ko sa inyo, gagawin siyang tagapamahala ng kanyang panginoon sa lahat ng mga ari-arian nito. Nguni’t kung masama ang aliping iyon, sasabihin niya sa kanyang sarili, ‘Matatagalan pa ang pagbabalik ng aking panginoon.’ Kaya’t sisimulan niyang bugbugin ang ibang mga alipin, at makikipagkainan at makikipag-inuman sa mga lasenggo. Babalik ang panginoon ng aliping iyon sa araw na hindi niya alam. Buong higpit siyang paparusahan ng kanyang panginoon, at pagkatapos ay isasama sa mga mapagkunwari. Doo’y tatangis siya at magngangalit ang ngipin.” (Mt. 24:42-51, idinagdag ang pagdidiin).

Ang aral ng kuwento? “Pedro, Santiago, Juan at Andres, huwag gagaya sa hindi matapat na alipin sa talinhagang ito.” [4]

Upang idiin ang kasasabi pa lamang Niya sa Kanyang malalapit na alagad, itinuloy kaagad ni Jesus ang Talinhaga Tungkol sa Sampung Dalaga. Lahat ng sampung dalaga ay unang naghanda para sa pagdating ng nobyo, nguni’t lima sa kanila ang hindi naging handa at hindi isinama sa piging ng kasalan. Winakasan ni Jesus ang talinhaga sa mga salitang, “Kaya’t magbantay kayo [Pedro, Santiago, Juan at Andres], sapagka’t hindi ninyo [Pedro, Santiago, Juan at Andres] alam ang araw o ang oras man (Mt. 25:13) Ibig sabihin, huwag tumulad sa limang hangal na dalaga, Pedro, Santiago, Juan at Andres.” Kung walang posibilidad na hindi handa sina Pedro, Santiago, Juan at Pedro, walang pangangailangan para kay Jesus upang bigyan sila ng babala.

Kaya agad-agad ay sinabi sa kanila ni Jesus ang Talinhaga Tungkol sa Tatlong Alipin. Parehong mensahe na naman iyon. “Huwag tumulad sa isang alipin na walang anumang maipakita sa ibinigay ng kanyang amo pagbalik niya. Sa pagtatapos ng talinhaga, sinabi sa kanila ng amo, “Itapon ninyo sa kadiliman sa labas ang walang silbing taong iyan! Doo’y manangis siya at magngangalit ang kanyang mga ngipin” (Mt. 25:30). Lubhang malinaw ang mensahe ni Jesus. Isang teolohiko lamang ang makababaluktot sa Kanyang ibig sabihin. May panganib na sa katapusan, sina Pedro, Santiago, Juan at Andres ay maitapon lahat sa impiyerno kapag hindi sila naging masunurin pagbalik ni Jesus. Kung nariyan ang posibilidad para kina Pedro, Santiago, Juan at Andres, nandiyan din ang posibilidad na iyan para sa ating lahat. Tulad ng ipinangako ni Jesus, iyon lamang gagawa ng kalooban ng Kanyang Ama ang papasok sa kaharian ng langit (tingnan ang Mt. 7:21). [5]

Ang mga nagtuturo ng huwad na doktrina ng walang kundisyong walang-hanggang seguridad ay malinaw na sumusuway kay Cristo at tumutulong kay Satanas, na nagtuturo ng taliwas sa itinuturo ni Jesus at ng mga alagad. Matagumpay nilang pinawawalang-bisa ang utos ni Jesus na lumikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng Kanyang utos, hinahadlangan ang makitid na daan patungong langit, at pinalalawak ang maluwang na daan ng impiyerno. [6]

Isa Pang Modernong Doktrinang Tumatalo sa Paglikha ng Mga Alagad (Anther Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Hindi lamang ang pagtuturo ng walang kundisyong walang-hanggang seguridad ang nanlilinlang sa mga tao upang isiping ang kabanalan ay hindi mahalaga sa totoong kaligtasan. Kadalasang idinudulog ang pag-ibig ng Diyos sa isang paraang nagpapawalang-bisa sa paglikha ng mga alagad. Kadalasang maririnig ang mga ministro na nagsasabing, “Iniibig ka ng Diyos nang walang kundisyon.” Ipinakakahulugan ito ng mga tao na, “Tinatanggap ako ng Diyos at sinasang-ayunan Niya ako sundin ko man Siya o kahit hindi ko Siya sundin.” Nguni’t iyan ay hindi totoo.

Marami sa mga ministrong iyon ay naniniwala na itinatapon ng Diyos sa impiyerno ang mga taong hindi muling isinilang, at talagang tama sila sa paniniwalang iyan. Pag-isipan natin iyan. Malinaw na hindi sinasang-ayunan ng Diyos ang mga taong itinatapon Niya sa impiyerno. Kaya paano masasabing mahal Niya sila? Palagay n’yo ba, sasabihin nila sa inyo na mahal sila ng Diyos? Siyempre hindi. Sasabihin ba ng Diyos na mahal Niya sila? Ang mga tao bang itinatapon sa impiyerno ay mahal ng Diyos? Siyempre hindi. Kasuklam-suklam sila sa Kanya, kaya pinarurusahan Niya sila sa impiyerno. Hindi Niya sila sinasang-ayunan o minamahal.

Dahil dito, ang pag-ibig ng Diyos sa mga makalupang makasalanan ay malinaw na mahabaging pag-ibig na pansamantala lamang, hindi pag-ibig na sumasang-ayon. May habag Siya sa kanila, inaantala ang Kanyang paghuhukom at binibigyan sila ng pagkakataong magsisi. Namatay si Jesus para sa kanila, na nagbibigay ng pagkakataon upang sila’y mapatawad. Sa ganyang paraan, masasabing mahal sila ng Diyos. Nguni’t kailanman ay hindi Siya sumasang-ayon sa kanila. Wala siyang pagmamahal sa kanila tulad ng nararamdaman ng isang ama para sa kanyang anak. Kundi, sinasabi ng Magandang Balita, “Kung paano nahahabag ang ama sa anak niya, gayon siya nahahabag sa may takot sa kanya” (Awit 103:13, idinagdag ang pagdidiin). Kaya masasabing walang habag sa mga walang takot sa Kanya. Ang pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan ay higit na katulad ng habag ng isang hukom sa nahatulang mamamatay na nakatanggap ng panghabambuhay na pagkabilanggo sa halip na hatol ng kamatayan.

Walang isa mang kaso sa aklat ng Mga Gawa na ang sinumang nagtuturo ng Magandang Balita ay nagsabi sa di-ligtas na tagapakinig na mahal sila ng Diyos. Bagkus, ang mga biblikal na ministro ay madalas na nagbigay-babala sa kanilang mga tagapakinig tungkol sa galit ng Diyos at hinikayat silang magsisi, at ipinagbibigay-alam sa kanila na hindi sumasang-ayon ang Diyos sa kanila, at sila’y nasa panganib, at kinailangan nilang gumawa ng masidhing pagbabago sa kanilang buhay. Kung sinabi lamang nila sa kanilang mga tagapakinig na mahal sila ng Diyos (na tulad ng ginagawa ng mga modernong ministro), maaaring nalinlang nila ang kanilang mga tagapakinig upang isiping hindi sila nanganganib, na hindi sila nag-iipon ng galit para sa kanilang sarili, at hindi nila kinakailangang magsisi.

Ang Pagkamuhi ng Diyos sa mga Makasalanan (God’s Hatred of Sinners)

Kabaligtaran ng laging ipinahahayag tungkol sa pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan ngayon, kadalasang inihahayag ng Magandang Balita na kinamumuhian ng Diyos ang mga makasalanan.

Ang mga palalo’y di makakatagal sa iyong harapan, mga gumagawa ng kasalana’y iyong kinasusuklaman. Pinupuksa mo Yahweh, ang mga sinungaling, galit ka sa mamamatay-tao, at mga mapanlamang (Awit 5:5-6, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mabuti at masama ay Kanyang sinusuri; sa taong suwail siya’y lubos na namumuhi (Awit 11:5, idinagdag ang pagdidiin).

Sinasabi ni Yahweh, Pinabayaan Ko na ang aking bayan, itinakwil Ko na ang bansang

Sking hinirang. Ang mga taong Aking minahal ay ibinigay Ko na sa kamay ng kanilang kaaway. Lumaban sa akin ang Aking bayan, tulad ng mabangis na leon ng kagubatan; nagtataas sila ng kanilang tinig laban sa akin, kaya kinamumuhian ko sila. (Jer. 12:7-8, idinagdag ang pagdidiin).

Lahat ng kanilang kasamaan ay nagpasimula sa Gilgal; doon pa ma’y kinapootan ko na sila. Dahil sa kasamaan ng kanilang gawain sila’y palalayasin Ko sa Aking tahanan. Hindi Ko na sila mamahalin pa; mapaghimagsik ang lahat ng kanilang mga pinuno. (Hos. 9:15).

Pansinin na ang lahat ng nabanggit na sipi ay hindi nagsasabing kinamumuhian lamang ng Diyos ang ginagawa ng mga tao—sinasabi nilang kinamumuhian Niya sila. Nililinaw nito ang karaniwang kasabihang mahal ng Diyos ang makasalanan nguni’t kinamumuhian ang kasalanan. Hindi natin maihihiwalay ang isang tao sa kanyang ginagawa. Ang kanyang ginagawa ay nagpapakita kung sino siya. Kung gayon, makatwirang kinamumuhian ng Diyos ang mga nagkakasala, hindi lamang ang mga kasalanang ginagawa ng mga tao. Kung sumasang-ayon ang Diyos sa mga taong gumagawa ng kinamumuhian Niya, napaka-inkonsistent Niya sa Kanyang sarili. Sa mga panlupang korte, nalilitis ang mga tao, hindi lang ang mga kasalanang ginagawa nila, at natatanggap nila ang makatarungang hatol. Hindi natin kinamumuhian ang krimen ngunit sumasang-ayon sa mga gumagawa ng krimen.

Mga Taong Kinapopootan ng Diyos (People Whom God Abhors)

Hindi lamang sumasang-ayon ang Magandang Balita na napopoot ang Diyos sa ilang mga tao, inihahayag din nito na napopoot ang Diyos sa ilang uri ng makasalanang tao, o kaya ay kasuklam-suklam sila sa Kanya. Pansinin muli na ang sumusunod na sipi ng Magandang Balita ay hindi nagsasabi na ang mga ginagawa ng mga taong ito ay kasuklam-suklam sa Diyos, kundi sila mismo ay kasuklam-suklam sa Diyos. Hindi nila sinasabi na kinapopootan ng Diyos ang kanilang kasalanan, kundi kinapopootan sila ng Diyos: [7]

Ang mga babae ay huwag magsusuot ng kasuotang panlalaki o ang mga lalaki ng kasuotang pambabae. Sinumang gumawa nito ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 22:5, idinagdag ang pagdidiin).

Lahat ng mandaraya ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 25:16, idinagdag ang pagdidiin).

Sa tindi ng gutom ay kakainin ninyo pati ang inyong mga anak. Wawasakin ko ang inyong mga altar sa burol na sunugan ng insenso. Itatakwil ko kayo at itatambak ang inyong mga bangkay sa ibabaw ng inyong mga diyus-diyosan. (Lev. 26:29-30, idinagdag ang pagdidiin).

Ang mga palalo’y di makakatagal sa iyong harapan, mga gumagawa ng kasamaa’y iyong kinasusuklaman. Pinupuksa mo Yahweh ang mga sinungaling, galit ka sa mamamatay-tao, at mga mapanlamang (Awit 5:5-6, idinagdag ang pagdidiin).

Pagka’t si Yahweh ay nasusuklam sa mga isipang baluktot, nguni’t nalulugod Siya sa taong sa Kanya ay may takot (Kaw. 3:32, idinagdag ang pagdidiin).

Ang kaisipang masama kay Yahweh ay kasuklam-suklam, nguni’t ang lakad ng matuwid, kay Yahweh ay kasiyahan (Kaw. 11:20).

Kinamumuhian ni Yahweh ang lahat ng mayayabang, at sila’y tiyak na paparusahan

(Kaw. 16:5, idinagdag ang pagdidiin).

Ang humahatol sa walang kasalanan at ang umaayon sa kasamaan, kay Yahweh ay kapwa kasuklam-suklam (Kaw. 17:15, idinagdag ang pagdidiin).

Paano natin maitutugma ang mga naturang sipi sa Magandang Balita doon sa mga sumususog sa pag-ibig ng Diyos sa mga makasalanan? Paano masasabi na napopoot at nagagalit ang Diyos sa mga makasalanan, nguni’t mahal din Niya sila?

Kailangang kilalanin na hindi pareho ang lahat ng pag-ibig. Ang ilang pag-ibig ay walang kundisyon. Matatawag itong “mahabaging pag-ibig.” Ito ay isang pag-ibig na nagsasabing, “Mahal kita kahit na.” Nagmamahal ito sa mga tao kahit anupaman ang kanilang mga gawa. Iyan ang uri ng pag-ibig na ibinibigay ng Diyos sa mga makasalanan.

Ang iniiba sa mahabaging pag-ibig ay pag-ibig na may kundisyon. Maaaring ituring na “pag-ibig na sumasang-ayon.” Ito ay pag-ibig na nararapat. Ito ang pag-ibig na nagsasabing, “Mahal kita dahil sa.”

May mga nagpapalagay na kung ang isang pag-ibig ay may kundisyon, hindi talaga ito pag-ibig. O minamaliit nila ang ganitong uri ng pag-ibig, at sinasabing tunay na makasarili ang ganitong pag-ibig, at hindi katulad ng pag-ibig ng Diyos.

Subalit’ ang katotohanan ay, mayroong pag-big na may kundisyon ang Diyos, na malalaman natin sa Magandang Balita. Kung gayon, ang pag-ibig na sumasang-ayon ay hindi dapat alipustain. Ang pag-ibig na sumasang-ayon ay ang pangunahing pag-ibig na ibinibigay ng Diyos sa Kanyang mga tunay na anak. Dapat nating higit na naisin ang pag-ibig ng Diyos na sumasang-ayon kaysa ang Kanyang mahabaging pag-ibig.

Mababang Uri Ba ang Pag-ibig na Sumasang-ayon? (Is Approving Love an Inferior Love?)

Pag-isipan ang tanong na ito: Anong uri ng pag-ibig ang nanaisin ko—mahabaging pag-ibig o pag-ibig na sumasang-ayon?” Natitiyak kong nanaisin mong ibigin ka ng mga tao “dahil sa,” hindi “kahit na.”

Nanaisin mo bang sabihin ng iyong asawa na, “Wala akong dahilan upang ibigin ka, at wala sa katauhan mo ang mag-uudyok sa akin upang pakitaan kita ng maganda” o, “mahal kita dahil sa maraming bagay, dahil marami akong hinahangaan sa iyo”? Siyempre, nanaisin natin na ang ating asawa ay mahalin tayo nang pag-ibig na sumasang-ayon, at iyan ang pangunahing uri ng pag-ibig na nagbubuklod sa mga mag-asawa at nagpapanatili ng kanilang pagsasama. Kapag walang hinahangaan ang isang tao sa kanyang asawa, kapag ang lahat ng pag-ibig na sumasang-ayon ay nawala, kakaunti lang ang samahang mananatili. Kung magtatagal man sila, ang dahilan ay mahabaging pag-ibig, na nag-uugat sa maka-diyos na kalooban ng nagbibigay ng pag-ibig na iyan.

Dahil sa lahat ng ito, nakikita natin na ang sumasang-ayon, o pag-ibig na may kundisyon, ay hindi talaga mababang uri ng pag-ibig. Samantalang ang mahabaging pag-ibig ay kapuri-puring ibigay, ang pag-ibig na sumasang-ayon ang kapuri-puring pag-ibig na matatanggap. Dagdag pa rito, ang katotohanang ang pag-ibig na sumasang-ayon ang siya lamang uri ng pag-ibig na idinulot ng Ama kay Jesus ay nag-aangat ito sa tunay niyang iginagalang na lugar. Ang Diyos Ama ay hindi kailanman nagkaroon ni katiting na mahabaging pag-ibig para kay Jesus, dahil walang anuman hindi kaibig-ibig kay Cristo. Tumestigo si Jesus:

Dahil dito’y minamahal ako ng Ama, sapagka’t inialay Ko ang Aking buhay upang ito’y kunin Kong muli (Jn. 10:17, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya nakikita natin na mahal ng Ama si Jesus dahil sa pagiging masunurin ni Jesus upang mamatay. Marahil ay walang mali at lahat ay tama tungkol sa pag-ibig na sumasang-ayon. Naging karapat-dapat si Jesus sa pag-ibig ng Kanyang Ama.

Inihayag din ni Jesus na nanatili Siya sa pag-ibig ng Kanyang Ama sa pagsunod sa mga utos Kanyang Ama:

Kung paanong iniibig Ako ng Ama, gayundin naman, iniibig Ko kayo; manatili kayo sa Aking pag-ibig; tulad Ko, tinutupad Ko ang mga utos ng Aking Ama at Ako’y nananatili sa Kanyang pag-ibig (Jn. 15:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Dagdag pa rito, tulad ng sinasabi ng siping ito, kailangan nating sundin ang halimbawa ni Jesus, at manatili sa Kanyang pag-ibig sa pamamagitan ng pagsunod sa Kanyang mga utos. Malinaw na tinutukoy niya ang pag-ibig na sumasang-ayon sa siping ito, at sinasabi sa atin na maging karapat-dapat tayo sa Kanyang pag-ibig, at maaari nating maiwaglit ang ating sarili sa Kanyang pag-ibig sa hindi pagsunod sa Kanyang mga utos. Nananatili tayo sa Kanyang pag-ibig kung susundin lamang natin ang Kanyang mga utos.

Ang bagay na ito ay bihirang itinuturo ngayon, nguni’t dapat sana, dahil ito ang sinabi ni Jesus.

Pinatotohanan lamang ni Jesus ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos para sa mga sumusunod sa Kanyang mga utos.

Mahal kayo ng Ama; minamahal Niya kayo sapagka’t ako’y minahal ninyo at naniwala kayo na Alagad sa Diyos (Jn. 16:27, idinagdag ang pagdidiin).

Ang tumatanggap sa mga utos Ko at tumutupad nito ang siyang umiibig sa akin. Ang umiibig sa Akin ay umiibig sa Aking Ama; iibigin Ko rin siya at Ako’y lubusang magpapakilala sa Kanya….Ang umiibig sa Akin ay tumutupad ng Aking salita; iibigin siya ng Aking Ama at Kami’y tatahan at mananatili sa Kanya (Jn. 14:21, 23, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sa pangalawang sipi, hindi nangangako si Jesus sa mga hindi matapat na mananampalataya na kung nag-umpisa sila sa pagsunod sa Kanyang mga utos, lalapit Siya sa kanila sa isang tanging paraan. Hindi, nangangako si Jesus na kung sinuman ang mag-umpisang magmahal sa Kanya at sumunod sa Kanyang utos, iibigin ng Kanyang Ama ang taong iyon, at kapwa Siya at Kanyang Ama ay mananahan sa taong iyon, isang malinaw na pagtuturing sa pagiging muling isinilang. Lahat ng muling isinilang ay mayroong kapwa Ama at Anak na nananahan sa kanya sa nananahang Espiritu Santo (tingnan ang Ro. 8:9). Kaya muli nating makikita na ang mga tunay na muling isinilang ay iyong mga nagsisisi at nagsisimulang sumunod kay Jesus, at sila ang magkakaroon ng sumasang-ayong pag-ibig ng Ama.

Siyempre, inirereserba pa rin ni Jesus ang mahabaging pag-ibig para sa mga naniniwala sa Kanya. Kapag sumuway sila, handa Siyang patawarin sila kung ikukumpisal nila ang kanilang kasalanan at patawarin din ang iba.

Ang Kongklusyon (The Conclusion)

Lahat nang ito ay nagsasabing hindi minamahal ng Diyos ang masunurin Niyang mga anak nang tulad ng pagmamahal Niya sa mga makasalanan. Mahal Niya ang mga makasalanan nang mahabaging pag-ibig lamang, at ang pag-ibig na iyan ay pansamantala, na nagtatagal lamang hanggang mamatay sila. Habang minamahal Niya sila ng mahabaging pag-ibig, kinamumuhian Niya sila ng pagkamuhing nag-uugat sa Kanyang pagtanggi sa kanilang mga pagkatao. Ito ang itinuturo ng Magandang Balita.

Sa kabilang dako, mahal ng Diyos ang Kanyang mga anak nang higit pa sa mga hindi muling isinilang. Pangunahin Niya silang minamahal ng isang pag-ibig na sumasang-ayon dahil nagsisi sila at nagsisikap silang sumunod sa Kanyang mga utos. Habang lumalago ang kanilang kabanalan, lumiliit ang dahilan upang mahalin Niya sila ng mahabaging pag-ibig, at lumalaki ang dahilan upang mahalin Niya sila ng pag-ibig na sumasang-ayon, na siya nilang ninanais.

Sinasabi rin nito na marami sa pagpapakita ng pag-ibig ng Diyos ng mga modernong ministro ay lumilihis at hindi wasto. Sa paghahayag ng Magandang Balita, sandaling pagmunihan ang mga sumusunod na karaniwang kasabihan tungkol sa pag-ibig ng Diyos:

1.) Wala kang anumang magagawa upang mahalin ka ng Diyos nang higit o kulang sa pagmamahal Niya sa iyo ngayon.

2.) Wala kang magagawa na makapagpapatigil ng pagmamahal ng Diyos sa iyo.

3.) Walang kundisyon ang pag-ibig ng Diyos.

4.) Pareho ang pagmamahal ng Diyos sa lahat.

5.) Mahal ng Diyos ang makasalanan nguni’t kinamumuhian niya ang kasalanan.

6.) Wala kang anumang magagawa upan maging karapat-dapat sa pag-ibig ng Diyos.

7.) Ang pag-ibig ng Diyos sa atin ay hindi nakabatay sa ating mga ginagawa.

Lahat ng mga pahayag sa taas ay may kakayahang maglihis o kaya ay talagang kamalian, dahil ang karamihan ay lubos na nagtatanggi sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos at marami ang nagpapasinungaling sa Kanyang mahabaging pag-ibig.

Tungkol sa (1), may magagawa ang mga mananampalataya upang sang-ayunang mahalin sila ng Diyos nang higit pa: maaari silang higit na maging masunurin. At mayroon silang magagawa upang sang-ayunang mahalin sila ng Diyos nang higit na kaunti: pagsuway. Para sa mga makasalanan, may magagawa sila upang higit silang mahalin ng Diyos: magsisi. Nang sa gayon ay mamahalin sila ng Diyos nang pag-ibig na sumasang-ayon. At may magagawa sila upang higit na hindi sila mamahalin ng Diyos: mamatay. Kung magkagayon, mawawala nila ang tanging pag-ibig na inilaan ng Diyos para sa kanila, ang Kanyang mahabaging pag-ibig.

Tungkol sa (2), mawawala ng isang Cristiano ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos sa pagkamit muli ng kasalanan, inilulugar ang kanyang sarili upang danasin lamang ang mahabaging pag-ibig ng Diyos. At, muli, ang di-nananampalataya ay maaaring mamatay, at iyan ang magpapahinto sa Diyos ng Kanyang mahabaging pag-ibig, ang tanging pag-ibig na inilaan ng Diyos sa kanya.

Tungkol sa (3), ang pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos ay tunay na may kundisyon. At pati ang Kanyang mahabaging pag-ibig ay may kundisyon sa pagiging pisikal na pagkabuhay ng isang tao. Pagkamatay, nagwawakas ang mahabaging pag-ibig ng Diyos, kaya kondisyunal ito dahil pansamantala.

Tungkol sa (4), malamang na hindi minamahal ng Diyos ang lahat nang pantay-pantay, dahil ang lahat, makasalanan man at banal, ay tinatanggihan Niya sa iba-ibang antas. Totoong hindi pareho ang pagmamahal ng Diyos sa makasalanan at banal.

Tungkol sa (5), kinamumuhian ng Diyos ang mga makasalanan at kanilang mga kasalanan. Higit na tamang sabihin na mahal Niya ang mga makasalanan nang mahabaging pag-ibig at kinamumuhian Niya ang kanilang mga kasalanan. Kung pagbabatayan ang Kanyang pag-ibig na sumasang-ayon, kinamumuhian Niya sila.

Tungkol sa (6), dapat ay maging karapat-dapat ang sinuman at ang lahat sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos. Siyempre, walang karapat-dapat sa Kanyang mahabaging pag-ibig, dahil may kundisyon ito.

Bilang pangwakas, tungkol sa (7), ang mahabaging pag-ibig ng Diyos ay hindi batay sa mga gawain, na siyang taliwas sa pag-ibig na sumasang-ayon ng Diyos.

Ang ibig sabihin ng lahat ng ito ay dapat ihayag na mabuti ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang pag-ibig ng Diyos, na nakalarawan sa Biblia, dahil ayaw niyang malinlang ang sinuman. Ang mga tao lamang na minamahal ng Diyos nang pag-ibig na sumasang-ayon ay papasok sa langit, at sinasang-ayunang ibigin ang mga muling isinilang at susunod kay Jesus. Hindi ituturo ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang anumang maglalayo sa mga tao sa kabanalan. Ang layunin niya ay tulad ng layunin ng Diyos, ang lumikha ng mga alagad na susunod sa lahat ng utos ni Cristo.

[1] Ang pangangaral ng magandang balita ng mga ebanghelista ay maituturing na pagtuturo, at kailangang ipahayag ng mga ebanghelista biblik magandang balita nang tama.

[2] Hindi lahat ng mananampalataya ay nabigyan ng tungkuling magturo sa madla, nguni’t lahat ay may tungkuling magturo nang isahan upang lumikha ng alagad (tingnan ang Mt. 5:19; 28:19-20; Col. 3:16; Heb. 5:12).

[3] Sinasabi kong “kung” dahil ang mga lobong nakadamit tupa ay malinaw na “ministrong” may makasariling motibo, ay sila’y mapapasa-impiyerno. Wari ko ang pagkakaiba nila sa mga tunay na ministro na may maling motibo ay ang tindi ng kanilang maling motibasyon.

[4] Lubhang kamangha-mangha na ang ilang gurong hindi matakasan ang mga katotohanang binabalaan ni Jesus ang Kanyang pinakamalalapit na alagad at malinaw na sinasagisag ng hindi matapat na alipin ang isang mananampalataya, ang magsabing ang lugar ng tangisan at pagngangalitan ng ngipin ay isang lugar sa paligid-ligid ng langit. Doon, mga walang katapatang mananampalataya ay sinasabing pansamantalang iyakan ang kanilang pagkawala ng gantimpala hanggang punasan ni Jesus ang luha sa kanilang mata at anyayahan sila sa langit!

[5] Siyempre, ang mga Cristianong gumagawa ng isang kasalanan ay hindi agad nawawalan ng kanilang kaligtasan. Iyong mga humihingi ng kapatawaran para sa kanilang mga kasalanan ay napapatawad ng Diyos (kung patatawarin din nila ang nagkakasala sa kanila). Iyong mga hindi humihingi ng kapatawaran ng Diyos ay naglalagay sa kanilang sarili sa panganib ng pagdidisiplina ng Diyos. Sa pamamagitan lamang ng pagmamatigas nila ng kanilang puso sa patuloy na pagdisiplina ng Diyos ang may panganib na mawalan ng kanilang kaligtasan.

[6] Iyong mga hindi pa rin nakukumbinsi na mawawala ng isang Cristiano ang kanyang kaligtasan ay dapat bigyang-pansin ang mga sumusunod na sipi sa Bagong Tipan: Mt. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Lu. 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Jn. 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Gw. 11:21-23; 14:21-22; Ro. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Cor. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Cor. 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Gal. 5:1-4; 6:7-9; Fil. 2:12-16; 3:17-4:1; Col. 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Tes. 3:1-8; 1 Tim. 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heb. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; San. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 Ped. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1 Jn. 2:15-2:28; 5:16; 2 Jn. 6-9; Ju. 20-21; Pah. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Ang mga pruwebang sipi na ipinakikita ng mga nagtuturo ng doktrina ng walang kondisyong walang hanggang seguridad ay mga siping nagdidiin lamang ng katapatan ng Diyos sa kaligtasan, at walang binabanggit tungkol sa tungkulin ng tao. Kaya dapat silang bigyang-kahulugan upang umugnay sa maraming sipi sa Magandang Balita na nakatala dito. Hindi dahil ipinangangako ng Diyos ang Kanyang katapatan ay katiyakan na ito ng katapatan ninuman. Dahil lamang sa ipinangangako ko sa aking asawa na kailanman ay hindi ko siya iiwan at iyan ay susundin ko, hindi iyan katiyakan na hindi niya ako iiwan.

[7] Mapagtatalunan na lahat ng mga siping ito na nagpapakita ng galit ng Diyos at pagkapoot sa mga makasalanan ay mula sa Lumang Tipan. Nguni’t ang niloloob ng Diyos sa mga makasalanan ay hindi nagbago, mula sa Lumang Tipan hanggang sa Bagong Tipan. Ang nangyari kay Jesus at sa babaing taga-Canaan sa Mateo 15:22-28 ay mahusay na halimbawa sa Bagong Tipan sa niloloob ng Diyos sa mga makasalanan. Noong una, hindi man lang tinutugunan ni Jesus ang kanyang mga pakiusap, at tinagurian pa siyang isang aso. Ang walang humpay niyang pananampalataya ay nagresulta sa pagpapakita Niya ng habag. Ang niloloob ni Jesus sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ay hindi kailanman maituturing na pag-ibig na sumasang-ayon (tingnan ang Mateo 23).

이 장에서 우리는 가르침의 사역의 여러 측면을 고려할 것이다. 우리가 모두 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼고 가르치기 위해서는[1] 사도, 선지자, 복음 전도자,[2] 목사/장로/감독, 교사(물론), 그리고 어느 정도의 그리스도를 따르는 자들이라면 모두 가르침의 책임을 져야 한다.

내가 이전에 강조한 바와 같이, 제자 삼는 목사거나 사역자는 가르칠 때 먼저 자신이 본을 보여준 후 말로 가르쳐야 한다. 그는 자신이 설교하는 것을 실천해야 한다. 매우 성공적인 제자 삼는 사역자인 사도 바울은 이렇게 썼다.

내가 그리스도를 본받는 자가 된 것 같이 너희는 나를 본받는자가 되라(고전 11:1).

이것은 모든 사역자의 목표여야 한다 — 자신이 인도하는 사람들에게 이렇게 정직하게 말할 수 있어야 한다. “나를 본받으십시오. 만일 여러분이 그리스도를 따르는 사람은 어떠한 인생을 사는지 알고 싶다면, 저를 바라보기만 하면 됩니다.”

대조적으로, 나는 전에 목회했던 교회에서 했던 말이 기억난다, “나를 따라 하지 마십시오…그리스도를 따르십시오!” 비록 그 당시 사람들이 나를 따르지는 않았지만, 나는 내가 따라야 할 좋은 본이 되지 못했음을 인정했다. 사실, 나는 내가 그리스도를 제대로 따르지 않았음을 인정하였고, 내가 하지 않는 일을 다른 사람들에게 요구하였던 것이다! 이것은 바울이 했던 말과는 너무 달랐다. 사실은, 우리가 그리스도를 본받기 때문에 사람들에게 우리를 본받지 말라고 한다면 우리는 사역을 하지 말아야 할 것이다. 왜냐하면, 사람은 그들의 사역자들을 그들의 본보기로 삼기 때문이다. 지도자들의 모습이 교회의 모습을 반영한다.

연합의 본을 보여주며 가르치라(Teaching Unity by Example)

본을 보여주며 가르치라는 개념을 하나의 특정 주제인 연합의 주제에 적용해보자. 모든 목사/장로/감독들은 그들이 인도하는 양들이 연합할 것을 원한다. 그들은 그들의 지역 내 지체들 사이의 분열을 싫어한다. 그들은 당을 짓는 것이 주님을 기쁘시게 못한다는 것을 알고 있다. 결국, 예수님은 그분이 우리를 사랑한 것처럼 우리가 서로 사랑하라고 명령하셨다(요13:34-35을 보라). 서로에 대한 우리의 사랑은 우리를 지켜보는 세상 앞에서 우리가 그분의 제자임을 보여주는 증표이다. 이 때문에 대부분의 지도자는 그들의 양 떼가 서로 사랑하고 연합을 이루기 위해 노력할 것을 권면하고 있다.

그러나 가장 먼저 자신이 본을 보여줌으로써 가르쳐야 할 사역자인 우리는 자주 삶 속에서 사랑과 연합에 대한 우리의 가르침에 훨씬 미치지 못하고 있다. 예를 들어, 우리가 다른 목회자들을 사랑하고 그들과 연합하는 데 있어서 부족함을 보여줄 때, 우리는 교회에서 설교하는 것과는 대조되는 메시지를 보내는 것이다. 우리는 회중들에게 그들이 우리가 하지 않는 일을 하기를 기대한다.

사실, 예수님의 연합에 관한 가장 중요한 말씀은 지도자들에게 하신 것으로 다른 지도자들과의 관계에 대한 것이다. 예를 들어, 최후의 만찬에서, 예수님은 제자들의 발을 씻어 주신 후 그들에게 이렇게 말씀하셨다.

너희가 나를 선생이라 또는 주라 하니 너희 말이 옳도다 내가 그러하다 내가 주와 또는 선생이 되어 너희 발을 씻었으니 너희도 서로 발을 씻어 주는 것이 옳으니라 내가 너희에게 행한 것 같이 너희도 행하게 하려 하여 본을 보였노라(요 13:13-15)[예수님이 본을 보여주면서 가르치셨다는 점을 주목하라]

목사들은 종종 이 성경 구절을 사용하여 자신의 회중들에게 서로 사랑하라고 가르치는 데 이것은 적절하지 않다. 오히려, 이 구절의 말씀은 지도자들인 12명의 사도를 향한 것이다. 예수님은 그분의 미래 교회들이 분열되거나 서로 경쟁하는 경우 교회가 자기의 사명을 다 할 수 없다는 것을 알고 계셨다. 그래서 그분은 지도자들이 겸손하게 서로를 섬기기를 바라신다는 것을 명확하게 보여주셨다.

그 시대 문화적인 맥락에서, 예수님은 가정 하인들의 가장 낮은 작업 중의 하나인, 발을 씻어주는 것으로써 겸손한 섬김의 본을 보여 주셨다. 만일 그분이 역사의 다른 시간에 다른 문화를 방문했었다면, 그분은 화장실을 파거나 제자들의 쓰레기통을 청소했을 수도 있다. 그분의 현대 지도자 중 얼마나 많은 사람이 그러한 사랑과 겸손함을 보여주기를 원할까?

예수님은 한 시간도 흐르기 전 그곳에서 이 중요한 메시지를 반복적으로 강조하셨다. 그분은 그들의 발을 씻어주신 몇 분 후, 예수님은 그분의 미래 교회 지도자들에게 이렇게 말씀하셨다.

새 계명을 너희에게 주노니 서로 사랑하라 내가 너희를 사랑한 것 같이 너희도 서로 사랑하라 너희가 서로 사랑하면 이로써 모든 사람이 너희가 내 제자인 줄 알리라(요 13:34-35).

이 말씀들은 확실히 그리스도의 모든 제자에게 적용될 수 있지만, 원래는 다른 지도자들과의 관계에 관해서 지도자들에게 한 말씀이었다.

다시 한 번, 단 몇 분 후, 예수는 이렇게 말씀하셨다.

내 계명은 곧 내가 너희를 사랑한 것 같이 너희도 서로 사랑하라 하는 이것이니라 사람이 친구를 위하여 자기 목숨을 버리면 이보다 더 큰 사랑이 없나니(요 15:12-13).

예수님은 다시 한 번 지도자들에게 말씀하고 계신다는 것을 주목하라.

몇초 후, 그분은 이렇게 말씀하셨다,

내가 이것을 너희에게 명함은 너희로 서로 사랑하게 하려 함이라(요 15:17).

그 뒤로 몇 분이 지난 후, 예수님의 제자들은 그분이 그들을 위하여 기도 하시는 것을 듣게 된다,

나는 세상에 더 있지 아니하오나 그들은 세상에 있사옵고 나는 아버지께로 가옵나니 거룩하신 아버지여 내게 주신 아버지의 이름으로 그들을 보전하사 우리와 같이 그들도 하나가 되게 하옵소서(요 17:11, 강조 추가).

마지막으로, 불과 몇 초 후에, 예수님이 계속적으로 기도하시는 중에 제자들은 그분이 이렇게 말씀하시는 것을 듣게 된다.

내가 비옵는 것은 이 사람들만 위함이 아니요 또 그들의 말로 말미암아 나를 믿는 사람들도 위함이니 아버지여, 아버지께서 내안에, 내가 아버지안에 있는 것 같이 그들도 다 하나가 되어 우리 안에 있게 하사 세상으로 아버지께서 나를 보내신 것을 믿게 하옵소서 내게 주신 영광을 내가 그들에게 주었사오니 이는 우리가 하나가 된 것 같이 그들도 하나가 되게 하려 함이니이다. 곧 내가 그들 안에 있고 아버지께서 내 안에 계시어 그들로 온전함을 이루어 하나가 되게 하려 함은 아버지께서 나를 보내신 것과 또 나를 사랑하심 같이 그들도 사랑하신 것을 세상으로 알게 하려 함이로소이다(요 17:20-23, 강조 추가).

따라서 같은 공간에서 한 시간도 안 되는 사이에, 예수님은 여섯 번이나 그분의 미래 지도자들에게 연합의 중요성을 강조하였으며 서로 겸손하게 사랑하고 섬기는 것을 통하여 연합을 이루라는 것을 보여주셨다. 이것은 분명히 예수님께 매우 중요했다. 그들의 연합은 세상 사람들이 예수님을 믿을 수 있는 중요한 요소였다.

우리는 얼마나 잘 하고 있는가?(How Well Are We Doing?)

불행하게도, 우리가 우리의 양들이 사랑으로 연합되기를 바랄 때, 우리 중 많은 사람은 서로 경쟁하고 다른 교회의 대가로 비윤리적인 방식으로 교회를 세우고 있다. 우리 중 대부분은 교리가 다른 목회자들과의 교제를 피한다. 우리는 심지어 교회 건물 앞에 표어를 써 붙여 세상 사람들에게 우리가 연합되지 않음을 광고하고 있으며 “우리는 다른 교회 그리스도인들과 다르다”라는 메시지를 보낸다. (그리고 우리는 세상사람들에게 우리가 연합되지 않음을 잘 교육하고 있다. 왜냐하면, 대부분의 불신자들은 기독교를 매우 분열된 기관으로 알고 있기 때문이다.)

간단히 말해서, 우리는 말만하고 실행하지 않는다, 그리고 우리의 실제모습은 우리의 설교보다 회중들에게 연합에 관해 더 많은 것들을 가르친다. 지도자들의 언행이 일치하지 않을 때 보통 그리스도인이 연합하고 서로 사랑할 것이라고 생각하는 것은 어리석은 것이다.

유일한 해결책 또는 방법은 회개이다. 우리는 신자들과 세상 사람들에게 잘못된 본을 보여준 것에 대해 회개해야 한다. 우리는 반드시 우리를 분열하는 장벽들을 제거하고 예수님이 명령하신 대로 서로를 사랑하기 시작해야 한다.

그것은 우리가 먼저 교리적으로 서로 다른 목회자들을 포함한 다른 목회자들과 사역자들과 만나야 함을 의미한다. 나는 거듭나지 않았거나, 예수님께 순종하기 위해 노력하지 않거나, 또는 개인 이익을 위해 사역하는 목회자들과 교제하라는 뜻이 아니다. 그들은 양의 탈을 쓴 늑대들이며, 예수님은 어떻게 그들을 알아낼지 분명하게 알려주셨다. 그들은 그들이 맺은 열매로 알아낼 수 있다.

오히려, 나는 예수님의 계명을 지키기 위해 노력하는 목사들과 사역자들, 그리스도안에 있는 진정한 형제자매들을 가리킨다. 만일 당신이 목사라면, 당신은 다른 목사들을 사랑하고, 당신의 양들 앞에서 그 사랑을 실천하기 위해 최선을 다해야 한다. 그것을 시작하는 한 가지 방법은 주위의 다른 목회자들한테 가서 자신이 진심으로 사랑하지 않은 것에 대해 용서를 구하는 것이다. 그렇게 함으로써 가로막힌 벽들을 부숴야 한다. 그런 다음 정기적으로 함께 만나서 식사를 나누고, 서로를 격려하고, 권면하고, 기도하는 위한 모임들을 가지도록 한다. 그렇게 되면, 당신은 궁극적으로 분열의 경향이 있는 교리들에 대해 논의하기를 즐기게 되고, 논의하는 것들에 대해 동의 여부를 떠나 연합을 이루기 위해 노력하게 될 것이다. 내가 결과적으로 교리가 부동한 사역자들의 말들을 기꺼이 듣기 시작하였을 때, 나의 삶과 사역은 크게 풍성하게 되었다. 나는 마음의 문을 닫음으로 인해 수년 동안 많은 축복을 놏쳤다.

당신은 또한, 당신의 교회거나 가정교회 모임에 다른 목회자들을 초대하여 설교하게 하거나, 당신의 교회에서 다른 교회거나 가정교회 모임들과 합동예배를 드림으로써 당신의 사랑과 연합을 보여줄 수 있다.

당신은 당신 교회의 이름을 변경함으로써 그리스도의 나머지 지체들과의 불통일을 세상에 광고하지 않을 수 있다. 당신은 당신이 소속된 교단이거나 특정한 단체에서 퇴출하고 오직 그리스도의 몸 된 교회로 알고, 당신은 예수님이 서로 어울리지 않는 많은 다른 교회들이 아닌, 하나의 교회를 세우기를 원하신다는 것을 믿는다는 메시지를 모든 사람에게 보낼 수 있다.

이것이 급진적으로 들린다는 것을 나도 안다. 그런데 왜 예수님께서 종래로 분명하게 의도하신 적이 없는 것들을 지켜야만 하는가? 왜 그분을 불쾌하게 하는 일에 관여하고 있는가? 성경에는 교단 또는 특별한 단체에 관한 언급이 없다. 고린도교회가 자신이 좋아하는 교사들에 따라 분열되었을 때, 바울은 그들의 분열은 그들이 아직도 육신에 속한 자들이며 영적으로 어린아이임을 드러냈다고 단호하게 질책하였다(고전 3:1-7). 우리의 분열도 그 점을 보여주고 있지 않은가?

우리 사이를 벌어지게 하는 모든 것은 피해야 한다. 가정교회는 교회이름을 짓거나 어떠한 단체에 가입하는 것을 피면 해야 한다. 성경을 보면, 개별적인 교회들은 오직 그들이 만나는 집에 의해 식별되었다. 교회 안의 그룹들은 오직 그들이 위치한 도시들에 의해 식별되었다. 그들은 모두 자신들을 그리스도의 몸을 이루는 한 교회의 지체로 여겼다.

우리한테는 오직 한 왕과 한 나라가 있다. 누구든지 신자들이거나 교회들이 그를 알아주도록 스스로 높이는 자는 하나님 나라에서 자신의 나라를 구축하고 있는 것이다. 그는 “내 영광은 다른 자에게 주지 아니하리라”(사 48:11)라고 말씀하신 왕앞에 설 준비를 하는 편이 좋을 것이다.

이 모든 것은 다시금 사역자들은 모든 사람 앞에 응당 그리스도에 대한 순종의 좋은 본을 보여주어야 할 것이다. 왜냐하면, 사람들이 그들의 본을 따르기 때문이다. 다른 사람 앞에 보여준 그들의 본은 가장 영향력 있는 가르침의 방식이기 때문이다. 바울이 빌립보에 있는 신자들에게 썼던 것처럼.

형제들아 너희는 함께 나를 본받으라 그리고 너희가 우리를 본받은 것처럼 그와 같이 행하는 자들을 눈여겨 보라(빌 3:17, 강조 추가).

가르침의 내용(What to Teach)

바울처럼, 제자 삼는 사역자는 목표가 있다. 그 목표는 “각 사람을 그리스도 안에서 완전한 자로 세우려”(골 1:28 하)는 것이다. 그래서 그는 또한, 바울처럼, “각 사람을 권하고 모든 지혜로 각 사람을 가르칠“(골 1:28 상,강조 추가) 것이다. 바울이 단지 사람들을 교육하거나 대접만 하라고 가르친 것이 아님을 주목하라.

제자 삼는 사역자는 바울과 함께 “이 교훈의 목적은 청결한 마음과 선한 양심과 거짓이 없는 믿음에서 나오는 사랑이다”(딤전 1:5)라고 말할 수 있다. 즉, 그는 그가 섬기는 사람들의 삶 속에 진정한 그리스도의 형상과 거룩함이 나타나기를 원하는 데 그것이 바로 그가 그리스도의 모든 계명을 지키는 신자들을 가르치는 이유이다. 그는 진리를 가르치고, 청중들에게 “모든 사람과 더불어 화평함과 거룩함을 따르라 이것이 없이는 아무도 주를 보지 못하리라”(히 12:14)라고 권면한다.

제자 삼는 사역자는 예수님이 그분의 제자들에게 그들의 제자들도 예수님이 그들에게 명령하신 모든 것을 순종하게끔 가르쳐야 한다고 명령하셨다는 것을 알고 있다(마 28:19-20을 보라). 그는 그리스도가 명령하신 것은 아무것도 홀시하지 않고 가르쳤다고 확신할 수 있기를 바란다. 그래서 그는 정기적으로 예수님의 계명이 기록되고 재강조된 복음서와 서신서를 통해 구절마다 가르친다.

이런 강해식 가르침은 그의 가르침을 균형 잡아준다. 우리가 주제별 메시지만 가르친다면, 사람들에게 인기 있는 주제에만 집중하고 그렇지 않은 주제는 홀시하는 경향이 있다. 그러나 강해식 교사는 단지 하나님의 사랑에 대해서뿐 아니라, 그분의 훈계와 진노에 대해서도 가르친다. 그는 그리스도인으로서 받는 축복뿐 아니라 져야 할 책임에 대해서도 가르친다. 그가 사소한 주제를 크게 다루고, 덜 중요한 것을 강조하고, 가장 중요한 것을 무시할 가능성이 작다. (예수님에 의하면, 이것은 바리새인들이 범했던 잘못이었다; 마 23:23-24.)

강해식 가르침을 두려워하지 말라(Overcoming Fears of Expository Teaching)

많은 목사는 강해식으로 가르치는 것을 두려워한다. 왜냐하면, 그들은 성경 안의 많은 부분을 이해하지 못하고 있고 또한, 그들의 회중들이 그들이 얼마나 모르는지를 아는 것을 원하지 않기 때문이다! 물론, 그것은 잘난 척 하는 것이다. 이 세상에 누구도 성경의 모든 내용을 완벽하게 알 수는 없다. 심지어 베드로도 바울이 쓴 몇 가지가 이해하기 어렵다고 말한 적이 있다(벧후 3:16을 보라).

강해식으로 가르치는 목사가 이해하지 못하는 구절에 부딪쳤을 때, 그는 단순히 그 부분을 이해하지 못한다고 그의 회중들에게 알려주어야 하며 다음 구절로 이동하여야 한다. 그는 또한, 그의 회중들이 성령님께 그의 이해를 도와주시도록 기도드리도록 부탁할 수 있다. 그의 겸손은 회중들에게 좋은 본이 되며 그 자체가 설교가 된다.

가정교회의 목사/장로/감독은 비공식적인 분위기 속에서 소그룹을 가르칠 때 추가 이점이 있는데 그것은 그의 가르침 중에 질문을 받을 수 있기 때문이다. 이것은 성령님이 연구되고 있는 말씀에 대해 그룹의 다른 사람들에게 통찰력을 줄 수 있는 가능성을 열어 준다. 그 결과 모두가 더 효과적인 학습을 할 수 있게 된다.

그리스도의 계명을 가르칠 때에는 마태복음 5-7장의 산상수훈부터 시작하는 것이 좋다. 예수님은 많은 계명을 주셨고, 그분은 유대인 추종자들이 모세를 통해 주어진 율법을 바로 이해하는 데 도움을 주었다. 잠시 후 이 책에서, 나는 산상수훈을 어떻게 강해식으로 가르칠지를 보여줄 것이다.

설교준비(Sermon Preparation)

신약 성경 어디에도 목사/장로/감독들이 많은 현대 사역자들의 관행대로, 개요 양식에 조리 정연한 중점과 실례를 적은 주간 연설/설교를 준비했다는 증거는 없다. 물론 우리 중 누구도 예수님이 그런 일을 하셨다는 것은 상상도 할 수 없다! 초대교회에서 가르치는 방식은 교회가 제도화되면서 채택된 전통적인 그리스와 로마의 강론식보다는 유대인 방식을 따라 더 자연스럽고 상호 작용적이었다. 만일 예수님이 제자들에게 법정에 호출되었을 때 어떻게 변호할지 준비하지 말라고 하시고 성령님이 그들에게 자연스럽게, 반박할 말씀들을 주실 거라고 약속하신다면, 우리는 하나님이 교회의 모임에서 목회자들을 어느 정도 도울 수 있을 것으로 기대할 수도 있다!

이것은 목사가 기도하고 공부하면서 자신을 준비하지 않아도 된다는 뜻이 아니다. 바울은 디모데에게 이렇게 권면하였다.

너는 진리의 말씀을 옳게 분별하며 부끄러울 것이 없는 일꾼으로 인정된 자로 자신을 하나님 앞에 드리기를 힘쓰라(딤후 2:15).

바울의 가르침을 따라 “그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하”(골 3:16)려는 사역자들은 그들안에 가득 차서 흘러넘치는 하나님의 말씀으로 가르칠 수 있다. 그러므로 친애하는 목사여, 중요한 문제는 당신 자신이 성경에 빠져 있어야 한다는 점이다. 당신이 당신의 설교주제에 대해 지식과 열정으로 넘쳐 있다면, 하나님의 진리를 전달함에 있어서 더 준비해야 할 다른 것은 거의 없다. 또한, 당신이 강해식 설교를 한다면, 연속적인 구절을 개요로 삼을 수 있다. 그런 다음 당신이 해야 할 준비는 가르칠 구절들을 기도하면서 묵상하는 것이다. 만일 당신이 가정교회 목사라면, 상호작용적인 분위기 때문에 설교개요에 대한 필요성을 줄일 수 있다.

하나님이 그가 가르칠 때 도와주시라는 것을 믿는 사역자는 하나님의 도움을 보상받을 것이다. 그래서 자기 자신, 자기만의 준비, 자신의 노트를 적게 의지하고 주님을 더 의지해야 한다. 점차 당신은 믿음과 신심을 갖게 되며, 설교 노트를 적게 준비하게 되며, 개요만 준비하거나 개요를 준비하지 않아도 잘할 수 있게 될 것이다.

자의식이 강한 사람은 공공 실수를 너무 두려워하기 때문에 설교 할 때 준비된 노트에 의존할 가능성이 크다. 그는 자신의 두려움은 자존심에 뿌리내린 불안 때문이라는 것을 깨달아야 한다. 그는 자신이 사람들의 눈에 어떻게 보이는지에 대해서는 덜 근심하고 그와 그의 청중들이 하나님의 눈에 어떻게 보여지는지에 대해 더 관심 두어야 할 것이다. 어떠한 준비된 설교도 성령의 기름 부음이 있는 가르침보다 사람의 마음을 움직일 수 없을 것이다. 모든 사람이 준비된 노트대로만 대화한다면 얼마나 많은 교통이 저애받을지 생각해보라! 대화는 죽을 것이다! 준비하지 않은 대화형 방식은 준비된 연설보다 더 진실해 보인다. 가르치는 것은 연기하는 것이 아니다. 그것은 진리를 부여하고 있다. 우리가 연설을 듣고만 있을 때에는 자동적으로 집중하지 못하는 경향이 있다는 것을 우리 모두는 알고 있다.

이밖의 네 가지 생각들(Four More Thoughts)

(1) 일부 사역자들은 앵무새같이 다른 사람들이 쓴 책들에서 모든 설교 자료를 뽑아낸다. 그들은 개인적으로 성령님께 가르침을 받는 놀라운 축복을 놏치고 있으며 또한, 그들이 베낀 작가들의 오류를 전파할 가능성이 크다.

(2) 많은 목사는 종종 전통적인 다른 설교자들의 설교와 가르침의 방식을 모방한다. 예를 들어, 설교는 높고 빠르게 진행할 때 기름 부음 받는다고 일부 교회권에서는 주장한다. 그래서 교회 참석자는 처음부터 끝까지 소리치는 설교를 들어야만 한다. 현실은, 사람들이 단조로운 연설처럼, 과도한 고함에 집중할 수 없다는 것이다. 다양한 목소리가 훨씬 더 매혹적이다. 또한, 설교는 훈계이기 때문에 자연적으로 큰소리로 하지만 가르침은 교육이기 때문에 보통 대화방식으로 한다.

(3) 수백 차례의 교회예배에서 설교 청취자들을 관찰한 결과, 나를 놀라게 한 것은 너무 많은 설교자와 교사들은 사람들이 지루해하거나 또는 청취하지 않고 있는 상황을 의식하지 못한다는 것이다. 목사여, 지루해 보이는 사람은 정말로 지루해하고 있다! 당신이 말하는 동안 당신을 바라보고 있지 않는 사람은 듣고 있지 않을 가능성이 크다. 설교 말씀을 듣지 않는 사람은 최소한의 도움도 받지 못하게 된다. 만일 신실한 사람들이 사람들마저 지루해하거나 말씀을 듣고 있지 않다면, 당신의 설교는 개선되어야 한다. 더 많은 실례를 들어보라. 관련 예화를 들려주라. 비유를 들어보라. 단순하게 하라. 당신의 마음으로부터 나오는 말씀을 가르치라. 진심으로 하라. 자기 자신이 되라. 다양한 목소리로 진행하라. 가능한 한 많은 청취자와 시선을 맞추라. 얼굴 표정을 사용하라. 두손을 사용하라. 주변을 이동하면서 진행하라. 너무 길게 말하지 말라. 그룹이 작으면 적절한 시간에 사람들에게 질문할 기회를 주라.

(4) 모든 설교는 세 가지 중점을 가지고 있어야 한다는 생각은 인간적인 발상이다. 목표는 현대 설교이론을 따르는 것이 아니라 제자를 삼는 것이다. 예수님은 “내 양을 먹이라”라고 하셨지, “내 양을 감동시키라”라고 하지 않으셨다.

가르침의 대상(Whom to Teach)

예수님의 모식에 따르면, 제자 삼는 사역자는 그가 가르치는 대상을 어느 정도 선택할 수 있다. 그것이 당신을 놀라게 할 수 있지만, 사실이다. 예수님은 종종 비유로 사람들에게 말씀하셨는데, 그렇게 하신 이유가 있었다. 그분은 모든 사람이 그분의 말씀을 이해하기를 원하지 않으셨다. 성경을 보면 이점은 분명하다.

제자들이 예수께 나아와 이르되 어찌하여 그들에게 비유로 말씀하시나이까 대답하여 이르시되 천국의 비밀을 아는 것이 너희에게는 허락되었으나 그들에게는 아니 되었나니 무릇 있는 자는 받아 넉넉하게 되되 없는 자는 그 있는 것도 빼앗기리라 그러므로 내가 그들에게 비유로 말하는 것은 그들이 보아도 보지 못하며 들어도 듣지 못하며 깨닫지 못함이니라(마 13:10-13).

그리스도의 비유를 깨달을 수 있는 권한은 오직 회개하고 그분을 따르기로 결단한 사람들한테만 있다. 회개할 기회를 거절하고, 자신의 삶에 대한 하나님의 뜻에 반항하는 자들은 마찬가지로 하나님께 거절 받는다. 하나님은 교만한 자를 대적하시고 겸손한 자에게는 은혜를 주신다(벧전 5:5을 보라).

마찬가지로, 예수님은 그분의 추종자들에게 이렇게 말씀하셨다. “거룩한 것을 개에게 주지 말며 너희 진주를 돼지 앞에 던지지 말라 그들이 그것을 발로 밟고 돌이켜 너희를 찢어 상하게 할까 염려하라”(마 7:6). 물론, 예수님은 비유적으로 말씀하신 것이다. 그분의 뜻은 “값진 것을 그것의 가치를 모르는 사람들에게는 주지 말라는 것이다”이다. 돼지는 진주의 귀중함을 모르며 마찬가지로 영적인 돼지는 하나님의 말씀을 들었을 때 그것이 값진 것임을 알지 못한다. 만일 그들이 실제로 듣고 있는 것이 하나님의 말씀이라는 것을 믿었다면, 그들은 그 말씀을 최고로 생각하고 순종하려 할 것이다.

한 사람이 영적인 돼지인지를 어떻게 알 수 있을까? 그가 가는 길에 진주 하나를 던져보고 그가 그 진주를 어떻게 하는지를 보면 된다. 만일 그가 그것을 무시한다면, 이 사람이 영적인 돼지임을 알 수 있다. 만일 그 사람이 순종한다면, 그 사람은 영적인 돼지가 아님을 알게 된다.

불행하게도, 너무 많은 목사는 예수님이 그들에게 하지 말라고 하신 것을 하고 있다. 그들은 계속해서 돼지에게 진주를 던져주며, 하나님의 말씀을 저항 하거나 거부한 사람들을 가르치고 있다. 그런 사역자들은 하나님이 주신 시간을 낭비하고 있는 것이다. 그들은 예수님이 명하신 대로, 발에서 먼지를 털어버리고 진작 떠났어야 했다.

양, 염소, 돼지(The Sheep, Goats and Pigs)

사실, 당신은 예수님께 순종하지 않고 제자로 훈련받으려 하지 않는 사람은 제자로 삼을 수가 없다. 많은 교회는 이와 같은 사람들로 가득하다, 그들은 단지 문화적인 그리스도인이며, 그들 중 대부분은 예수님이나 기독교에 대한 몇 가지 신학적 사실에 정신적인 동의를 함으로써 거듭났다고 생각하고 있다. 그들은 돼지나 염소이지, 양이 아니다. 그러나 많은 목사는 그들이 영적으로 돕고 섬겨야 할 진정한 양들은 정작 무시하면서, 이러한 돼지와 염소들을 행복하게 해주기 위해 자신의 시간의 90%를 사용하고 있다! 목사여, 예수님은 당신이 염소나 돼지가 아닌 그분의 양들을 먹이라고 하셨다(요 21:17을 보라)!

하지만 당신은 누가 양인지를 어떻게 알 수 있을까? 그들은 교회에 가장 먼저 오고 가장 늦게 떠나는 사람들이다. 그들은 진리를 배우기에 갈급해 있는데 그것은 예수님이 자신의 주님이고 그분을 기쁘시게 해 드리고 싶기 때문이다. 그들은 주일 뿐 아니라 언제든지 모임이 있을 때마다 교회에 온다. 그들은 소그룹에 소속되어 있다. 그들은 종종 질문한다. 그들은 주님을 기뻐한다. 그들은 섬길 기회를 찾고 있다.

목사여, 당신의 대부분 시간과 관심을 그 사람들에게 쏟아부으라. 그들은 제자이다. 당신의 교회에 참석하는 염소와 돼지들에게는 그들이 참을 수 있는 한 계속하여 복음을 전파하라. 만일 당신이 진정한 복음을 전파한다면, 그들은 오래 버틸 수 없을 것이다. 그 사람들이 교회를 떠나거나 그들이 힘이 있다면 당신을 교회에서 제거해버리려고 시도할 것이다. 만일 그들이 성공하면 당신이 떠날 때에는 발의 먼지를 털어버리라(가정교회 모식에서는 이런 일이 일어날 수 없다, 특별히 당신의 집에서 모이는 교회에서는!).

마찬가지로, 복음 전도자들은 복음을 반복적으로 거부하는 같은 사람들에게는 계속해서 복음을 전해야 한다는 의무를 느낄 필요가 없다(눅 9:60 을 보라). 당신은 왕들의 왕으로부터 가장 중요한 메시지를 전달하는 그리스도의 대사이다! 당신의 위치는 하나님의 나라에서 매우 높으며 당신의 책임은 위대하다! 모든 사람이 복음을 한 번씩 듣기 전까지는 누구에게도 복음을 두 번씩 말하는 데 시간을 낭비하지 말라.

만일 당신이 제자 삼는 사역자가 되려면, 당신은 누구한테 가르쳐야 할지 선택해야 하며, 당신의 소중한 시간을 예수님께 순종하려 하지 않는 사람들에게 낭비하지 말아야 한다. 바울은 디모데에게 이렇게 썼다.

또 네가 많은 증인 앞에서 내게 들은 바를 충성된 사람들에게 부탁하라 그들이 또 다른 사람들을 가르칠 수 있으리라(딤후 2:2, 강조 추가).

목표에 도달하다(Reaching the Goal)

예수님의 사역에서는 일어날 수 없었지만, 현대 교회에서 늘 일어나는 일이 무엇인가를 잠깐 상상해보라. 예수님이 부활 후 이 땅에 머물면서 현대 제도적 교회 같은 교회를 시작하고 그곳에서 30년간 목회했다고 상상해보라. 그분이 같은 회중들에게 주일마다 설교하신다고 상상해보라. 베드로, 야고보와 요한이 20년 동안 매주 주일마다 가장 앞자리에 앉아 예수님의 설교를 듣는다고 생각해보라. 베드로가 요한한테 기대어 “우리가 똑같은 설교를 이미 열 번은 들었다”라고 귀에 속삭이는 모습을 상상해보라.

우리는 그런 장면이 말도 안 된다는 것을 알고 있다. 왜냐하면, 우리는 예수님이 절대로 그분 자신이거나 사도들을 그런 상황에 놓이게 하지 않으실 것을 알기 때문이다. 예수님은 특정한 시간 내에 특정한 방식으로 몇 명의 제자들을 삼으셨다. 약 3년의 기간 동안, 그분은 베드로와 야고보와 요한, 그리고 몇 명의 다른 제자들을 삼으셨다. 그분은 교회 건물에서 매주 주일마다 한 번씩 그들에게 설교하는 방식으로 하지 않으셨다. 그분은 그들과 함께 살면서 가르치고, 그들의 질문에 답변하고, 그들에게 섬길 수 있는 기회를 주는 방식으로 제자를 삼으셨다. 그분은 그분의 사명을 다하셨다.

그럼 왜 우리는 예수님이 하시지 않을 일을 하고 있을까? 왜 우리는 수십 년 동안 같은 사람들에게 설교하는 것을 통하여 하나님이 원하시는 것을 이루려고 시도하는가? 언제면 우리의 사명을 성취할 수 있을까? 왜 몇 년이 지나도, 우리의 제자들은 그들만의 또 다른 제자를 삼을 준비가 되어있지 않는가?

나의 요점은 만일 우리가 우리의 작업을 제대로 하고 있다면, 우리의 제자들은 정말로 더는 우리의 사역을 필요로 하지 않을 만큼 성숙해질 때가 올 것이라는 것이다. 그들은 제자를 삼지 못하는 상황에서 벗어나야 한다. 우리는 하나님이 우리 앞에 설정한 목표를 달성할 것이고, 예수님은 우리에게 어떻게 할지를 보여 주셨다. 덧붙여, 성장하고 있는 가정교회는 지속적으로 제자를 삼고 지도자들을 개발하는 것이 필요하다. 건강한 가정교회는 수십 년 동안 같은 설교자가 같은 사람들에게 설교하는 끝없는 순환에 빠지지 않는다.

정확한 동기(Right Motives)

제자를 삼도록 가르치는 데 성공하려면, 정확한 동기를 갖는 것보다 더 중요한 일은 없다. 누군가가 그릇된 동기로 사역하고 있을 때, 그는 그릇된 일을 하게 된다. 그것이 바로 오늘날 교회가 수많은 거짓과 편면적인 가르침으로 가득 찬 이유이다. 사역자의 동기가 인기를 얻어 다른 사람들 보기에 성공적이 되는 것이거나, 돈을 많이 버는 것이라면, 그는 하나님이 보시기에 실패하기 마련이다. 가장 슬픈 것은 그가 자신의 목표를 달성하는 데 성공하여 인기를 누리고 다른 사람들보다 먼저 성공하고, 많은 돈을 벌 수도 있다는 것이다. 하지만, 그의 잘못된 동기가 그리스도의 심판대 앞에 드러나는 날이 올 때에, 그는 자신이 한 일에 대해 아무런 상급도 받을 수 없다는 것이다. 만일 그가 천국에 들어가는 것이 허용된다면,[3] 모두가 그에 대한 진실을 알게 될 것이다. 왜냐하면, 천국에서 그는 상을 받지 못했고 낮은 위치에 있기 때문이다. 천국에 계급차이가 있다는 것은 의심의 여지가 없다. 예수님은 이렇게 경고하셨다.

그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라(마 5:19).

물론 그리스도의 계명을 지키고 가르치는 사역자들은 그로 말미암아 이 땅에서 고통을 당할 것이다. 예수님은 그분께 순종하는 자들에게 고통을 약속하셨다(마 5:10-12; 요 16:33을 보라). 그들은 세상적인 성공, 인기와 부를 얻을 가능성이 작다. 그들이 얻는 것은 앞으로 하나님이 주시는 상급과 칭찬이다. 어떤 것을 얻기를 더 원하는가? 이것에 관하여 바울은 이렇게 썼다.

그런즉 아볼로는 무엇이며 바울은 무엇이냐 그들은 주께서 각각 주신 대로 너희로 하여금 믿게 한 사역자들이니라 나는 심었고 아볼로는 물을 주었으되 오직 하나님께서 자라나게 하셨나니 그런즉 심는 이나 물을 주는 이는 아무것도 아니로되 오직 자라게 하시는 이는 하나님뿐이니라 심는 이와 물 주는 이는 한 가지이나 각각 자기가 일한 대로 자기의 상을 받으리라 우리는 하나님의 동역자들이요 너희는 하나님의 밭이요 하나님의 집이니라

내게 주신 하나님의 은혜를 따라 내가 지혜로운 건축자와 같이 터를 닦아 두매 다른 이가 그 위에 세우나 그러나 각각 어떻게 그 위에 세울까를 조심할지니라 이 닦아 둔 것 외에는 능히 다른 터를 닦아 둘자가 없으니 이 터는 곧 예수 그리스도라 만일 누구든지 금이나 은이나 보석이나 나무나 풀이나 짚으로 이 터 위에 세우면 각 사람의 공적이 나타날 터인데 그 날이 공적을 밝히리니 이는 불로 나타내고 그 불이 각 사람의 공적이 어떠한 것을 시험할 것임이라 만일 누구든지 그 위에 세운 공적이 그대로 있으면 상을 받고 누구든지 그 공적이 불타면 해를 받으리니 그러나 자신은 구원을 받되 불 가운데서 받은 것 같으리라(고전 3:5-15).

바울은 자신을 터를 닦은 지혜로운 건축자에 비유했다. 아볼로는 바울이 고린도 교회를 세운 후 그곳에 온 교사이고, 바울은 그를 이미 닦아 놓은 터 위에 세우는 자에 비유했다.

바울과 아볼로는 모두 궁극적으로 자신의 공적의 양이 아닌 질에 따라 보상될 것이라고 한 것을 주목하라(3:13을 보라).

비유적으로 말할 때, 바울과 아볼로는 여섯 가지 부동한 재료로 하나님의 건물을 세울 수 있는데, 그중 세 가지 재료는 일반적이고, 상대적으로 저렴하고 불에 타기 쉬우나, 나머지 세 가지는 흔치 않으며, 매우 비싸고 및 불에 타지 않는다. 어느 날, 각각의 건축 재료는 하나님의 심판의 불을 받을 것이며, 나무, 풀과 짚은 불에 타 없어질 것이며 그들의 가치 없음과 현세적인 품질을 드러내게 된다. 하나님이 보시기에 소중하고 영원한 공적을 대표하는 금, 은, 보석은 심판의 불길을 감당할 수 있을 것이다.

우리는 비성경적인 가르침은 그리스도의 심판의 불에 타서 재가 될 것을 확신할 수 있다. 육체의 능력, 방법, 또는 지혜로 한 모든 일과 잘못된 동기로 한 모든 일도 같은 결과를 맞이할 것이다. 예수님은 우리가 사람들의 칭찬에 대한 욕구에 의해 하는 모든 일은 보상되지 않는다고 경고하셨다(마 6:1-6,16-18을 보라). 이런 쓸모없는 일이 지금은 인간의 눈에 잘 보이지 않을 수 있지만, 미래에는 반드시 모든 사람에게 드러나게 될 것이라고 바울이 경고했다. 개인적으로, 만일 나의 공적이 나무, 풀 및 짚과 같은 종류에 속한다면, 나는 나중이 아닌 바로 지금 발견하고 싶다. 지금은 회개할 시간이 있다; 그때가 되면 너무 늦을 것이다.

우리의 동기를 점검하라(Checking Our Motives)

우리 동기에 대해서 자신을 기만하는 것은 매우 쉬운 일이다. 나도 분명히 그랬었다. 우리는 자신의 동기가 순수한지를 어떻게 알 수 있을까?

가장 좋은 방법은 우리의 동기가 잘못되었는지를 하나님께 물어보는 것이다. 그리고 우리의 생각과 행동을 점검해본다. 예수님은 우리에게 기도하는 것과 은밀한 중에 가난한 자들을 도와주는 것과 같은 선한 일을 하라고 하셨는데, 그것은 우리 자신이 선한 일을 하고 있는지를 확인할 수 있는 방법의 하나이다. 왜냐하면 우리가 사람들의 칭찬보다 하나님의 칭찬을 더 바라기 때문이다. 만일 우리가 사람들이 우리를 지켜볼 때만 하나님께 순종한다면, 그것은 무언가가 매우 잘못된 일이다. 또는, 만일 우리가 사람들한테 잡히면 명성을 흐리는 수치스러운 죄들은 피하려 하지만, 아무도 알아낼 수 없는 죄들은 방종한다면, 그것은 우리의 동기가 잘못되었음을 보여준다. 만일 우리가 우리의 모든 생각, 말과 행동을 아시는 하나님을 진정으로 기쁘시게 하려 한다면, 우리는 매 순간 일이 크든지 작든지 다른 사람들이 알든지 모르든지 그분께 순종하기 위해 노력할 것이다.

마찬가지로, 만일 우리의 동기가 올바르다면, 우리는 그리스도의 계명을 모두 순종하는 제자를 삼는 것을 희생시키면서 교회출석만을 향상 시키기 위한 교회성장 유행은 따르지 않을 것이다.

우리는 하나님의 모든 말씀을 가르칠 것이며, 단지 세상적이고 영적이지 못한 사람들을 끌기 위한 인기주제에만 초점을 두지는 않을 것이다.

우리는 하나님의 말씀을 왜곡하거나 또는 성경을 가르칠 때 전반 성경내에서의 문맥을 벗어나지 않을 것이다.

우리는 자신을 위한 지위와 명예를 추구하지 않을 것이다. 우리는 명성을 추구하지 않을 것이다.

우리는 부자들의 비위를 맞추지 않을 것이다.

우리는 이 땅에 보물을 쌓아두지 않을 것이며 단순하게 살고 우리의 양 떼들에게 좋은 청지기의 본을 수립하기 위해 우리가 가진 모든 것을 바칠 것이다.

우리는 우리의 설교에 대한 사람들의 생각보다 하나님이 어떻게 보시는가에 더 치중할 것이다.

당신의 동기는 어떠한가?

제자 삼는 것을 타격하는 하나의 교리(A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

제자 삼는 사역자는 결코 제자를 삼는 목표를 위배하는 것은 아무것도 가르치지 않는다. 따라서, 그는 결코 사람들로 하여금 주 예수님께 불순종하면서도 편안한 느낌이 들게 하는 말은 아무것도 하지 않는다. 그는 결코 하나님의 은혜를 죄를 짓고 심판을 두려워하지 않는 수단으로 보지 않았다. 오히려, 그는 하나님의 은혜를 죄를 회개하고 승리의 삶을 살아가는 수단으로 보았다. 성경은, 우리가 알다시피, 오직 이기는 자만이 하나님의 나라를 상속한다고 선언한다(계 2:11;3:5;21:7을 보라).

일부 현대 목사들은, 불행하게도, 제자를 삼는 목표에 큰 피해를 주는 비성경적인 교리들을 붙잡고 있다. 이런 교리들 중 미국에서 매우 큰 인기를 누리고 있는 하나가 무조건적인 영생보장, 또는 “한 번 받은 구원은 영원하다”는 것이다. 이 교리는 거듭난 사람은 그들이 어떻게 사는가와는 관계없이 그들의 구원은 절대로 박탈당하지 않을 것이라고 주장한다. 그것은 구원은 은혜로 받는 것이기에, 구원을 받기 위해 기도했던 사람은 은혜로 구원을 받으며, 똑같은 은혜는 그들의 구원을 유지해줄 것이라고 그들은 말한다. 그들은 기타 관점들은 모두 사람들이 자신들의 공로로 구원을 받는 것이라고 말하는 것과 마찬가지라고 본다.

물론, 이러한 관점은 거룩함에 대한 큰 손해이다. 그리스도께 순종하는 것이 한 사람이 천국에 들어가는 데 있어서 중요하지 않다고 본다면 예수님께 순종할만한 동기는 없게 되는데 특히 순종이 값비싼 대가를 치러야 할 경우는 더욱 그러하다.

내가 이 책의 앞부분에서 언급한 바와 같이, 하나님의 인간을 향한 은혜는 그분께 순종해야 할 책임은 면해주지 않는다. 성경에 의하면 구원은 단지 은혜에 의해서만 아니라 또한, 믿음으로 말미암아 받는다고 하였다(엡 2:8을 보라). 구원을 받기 위해서는 은혜와 믿음이 모두 필요하다. 믿음은 하나님의 은혜에 대한 적절한 응답이며, 진정한 믿음은 항상 회개와 순종을 낳는다. 야고보는 행함이 없는 믿음은 죽은 것이고 아무 유익이 없으며 자기를 구원할 수 없다고 하였다(약 2:14-26을 보라).

그것은 성경이 반복적으로 지속적인 구원은 지속적인 믿음과 순종에 의존한다고 선언한 이유이다. 이 점을 증거하는 많은 성경 말씀들이 있다. 예를 들어, 바울은 골로새 신자들에게 쓴 편지에서 이렇게 주장하였다.

전에 악한 행실로 멀리 떠나 마음으로 원수가 되었던 너희를 이제는 그의 육체의 죽음으로 말미암아 화목하게 하사 너희를 거룩하고 흠 없고 책망할 것이 없는 자로 그 앞에 세우고자 하셨으니 만일 너희가 믿음에 거하고 터 위에 굳게 서서 너희 들은 바 복음의 소망에서 흔들리지 아니하면 그리하리라 이 복음은 천하 만민에게 전파된 바요 나 바울은 이 복음의 일꾼이 되었노라(골 1:21-23, 강조 추가).

그것보다 더 명확할 수 없다. 오직 신학자만이 바울의 뜻을 오해하거나 왜곡할 수 있다. 만일 우리가 계속하여 믿음안에 거하면 예수님은 우리에게 흠 없음을 확인해 주실 것이다. 이 같은 진리는 로마서 11:13-24, 고린도전서 15:1-2과 히브리서3:12-14, 10:38-39에서도 쓰여 있는데 그것은 최종적인 구원은 지속적인 믿음에 달려 있음을 명백하게 나타내고 있다. 이 같은 말씀들은 모두 만일이라는 조건적인 단어를 포함하고 있다.

거룩함의 필요성(The Necessity of Holiness)

신자가 죄를 범함으로 영생을 잃을 수 있을까? 그에 대한 답은 많은 성경 말씀 속에서 찾을 수 있는데 아래와 같은 말씀들은 모두 각종 죄를 짓는 사람은 하나님의 나라를 상속하지 못함을 확인하고 있다. 만일 한 신자가 다음의 바울이 나열한 죄들을 다시금 짓는다면, 그는 궁극적으로 구원을 상실할 수 있다.

불의한 자가 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 줄을 아지 못하느냐 미혹을 받지 말라 음행하는 자나 우상 숭배하는 자나 간음하는 자나 탐색하는 자나 남색하는 자나 도적이나 탐욕을 부리는 자나 술 취하는 자나 모욕하는 자나 속여 빼앗는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못하리라(고전 6:9-10, 강조 추가).

육체의 일은 분명하니 곧 음행과 더러운 것과 호색과 우상 숭배와 주수로가 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함과 이단과 투기와 술 취함과 방탕함과 또 그와 같은 것들이라 전에 너희에게 경계한 것 같이 경계하노니 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 것이요(갈 5:19-21, 강조 추가).

너희도 정녕 이것을 알거니와 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자 곧 우상 숭배자는 다 그리스도와 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못하리니 누구든지 헛된 말로 너희를 속이지 못하게 하라 이로 말미암아 하나님의 진노가 불순종의 아들들에게 임하나니(엡 5:5-6, 강조 추가).

모든 경우마다, 바울은 서신으로 신자들을 경고하였음을 알 수 있다. 그는 두 번씩 그들에게 미혹받지 말라고 경고하였는데 이는 그가 어떤 신자들은 그가 나열한 죄들을 지으면서도 여전히 하나님의 나라를 상속할 수 있다고 생각할 수 있다는 것을 걱정하고 있음을 나타낸다.

예수님은 그의 가장 가까운 제자들인, 베드로와 야고보와 요한과 안드레에게 만일 그들이 그분의 재림을 맞이하기 위해 준비하지 않는다면 그들도 지옥에 던져질 수 있음을 경고하였다. 불신자들의 무리가 아닌 제자들에게(막 13:1-4을 보라) 했던 다음의 말씀들을 확인해보라.

그러므로 깨어 있으라 어느 날에 너희 주가 임할는지 너희가 알지 못함이니라 너희도 아는 바니 만일 집 주인이 도둑이 어느 시각에 올 줄을 알았더라면 깨어 있어 그 집을 뚫지 못하게 하였으리라 이러므로 너희도[베드로와 야고보와 요한과 안드레] 준비하고 있으라 생각하지 않은 때에 인자가 오리라

충성되고 지혜 있는 종이 되어 주인에게 그 집 사람들을 맡아 때를 따라 양식을 나눠 줄 자가 누구냐 주인이 올 때에 그 종이 이렇게 하는 것을 보면 그 종이 복이 있으리로다 내가 진실로 너희에게 이르노니 주인이 그의 모든 소유를 그에게 맡기리라 만일 그 악한 종이 마음에 생각하기를 주인이 더디 오리라 하여 동료들을 때리며 술친구들과 더불어 먹고 마시게 되면 생각하지 않은 날 알지 못하는 시각에 그 종의 주인이 이르러 엄히 때리고 외식하는 자가 받는 벌에 처하리니 거기서 슬피 울며 이를 갈리라(마 24:42-51, 강조 추가).

이 이야기는 무엇을 말해주는가? “베드로와 야고보와 요한과 안드레야, 이 비유에서 나오는 믿음이 없는 종처럼 되지 말라.”[4]

예수님은 가장 가까운 제자들에게 하신 말씀을 강조하기 위하여 인츰 열 처녀의 비유를 계속했다. 열 명의 처녀들은 처음에는 신랑을 맞을 준비가 되어 있었지만, 마지막에 그중 다섯 명은 준비하지 않으므로 결혼잔치에서 제외되었다. 예수님은 “그런즉 깨어 있으라[베드로와 야고보와 요한과 안드레], 너희[베드로와 야고보와 요한과 안드레]는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라”(마 25:13)는 말씀으로 이 비유를 마치셨다. 즉, “베드로와 야고보와 요한과 안드레야, 다섯 명의 어리석은 처녀들처럼 되지 말라”는 뜻이다. 만일 베드로와 야고보와 요한과 안드레가 준비되지 않았을 가능성이 없었다면 예수님이 경고하실 필요가 없었을 것이다.

그 후 예수님은 인츰 그들에게 달란트 비유를 하셨다. 그것 또한, 같은 메시지였다. “주인한테 한 달란트를 받은 사람처럼 그의 주인이 돌아왔을 때에 주인이 그에게 위탁한 것을 아무것도 보여줄 것이 없는 모습이 되지 말라”는 내용이다. 비유의 끝에서, 주인은 “이 무익한 종을 바깥 어두운 데로 내쫓으라 거기서 슬피 울며 이를 갈리라”(마 25:30)고 선언한다. 예수님은 그분의 메시지를 더는 명확하게 할 수가 없었다. 오직 신학자만이 그의 의미를 왜곡할 수 있다. 베드로와 야고보와 요한과 안드레도 예수님이 재림했을 때 순종하지 않았다면 결과적으로 모두 지옥에 던져질 수 있는 위험에 놓여 있다. 만일 그런 가능성이 베드로와 야고보와 요한과 안드레에게 존재한다면 우리 모두에게도 존재한다. 왜냐하면, 예수님은 “다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 천국에 들어갈 수 있다”(마 7:21을 보라)고 약속하셨기 때문이다.[5]

무조건적인 영생보장의 거짓 교리를 가르치는 사람은 분명히 그리스도를 대적하고 사탄에 동조하고 있는 것이며, 예수님과 사도들의 가르침에 위배되는 것을 가르치고 있다. 그들은 예수님의 모든 말씀을 순종하려는 제자를 삼으라는 예수님의 계명을 효과적으로 무효화시키고, 천국으로 향하는 좁은 길을 차단하고, 지옥으로 통하는 넓은 고속도로를 확대해가고 있다.[6]

제자 삼는 것을 방애하는 또 하나의 현대 교리(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

거룩함이 궁극적인 구원에 중요하지 않다고 사람들을 미혹하는 것은 단지 무조건적인 영생보장을 가르치는 것뿐이 아니다. 하나님의 사랑은 종종 제자 삼는 것을 저애하는 방식으로 사용된다. 설교자들이 종종 회중들에게 “하나님은 당신을 무조건적으로 사랑한다”고 말하는 것을 들을 수 있다. 사람은 그 말을 “하나님은 나의 순종 여부를 떠나서 나를 받아주고 열납하신다”고 해석한다. 하지만, 그것은 분명히 진실이 아니다.

대부분의 그 같은 설교자들은 하나님께서 거듭나지 않은 사람은 지옥으로 보낸다고 믿는다. 그리고 그들의 믿음은 확실히 정확하다. 그것에 대해 한 번 생각해보자. 분명히, 하나님은 그분이 지옥으로 보낸 사람은 열납하지 않는다. 그럼 어떻게 그분이 그들을 사랑한다고 말할 수 있는가? 지옥으로 던져진 사람들이 하나님의 사랑을 받은 사람들이 맞는가? 그들이 당신한테서 하나님이 그들을 사랑한다고 말할 것 같은가? 당연히 하지 않을 것이다! 그들은 그분께 혐오스러운 존재들이며 그 때문에 그들은 지옥에서 벌을 받게 된것이다. 그분은 그들을 열납하거나 사랑하시지 않는다.

그렇게 때문에, 이 세상 죄인들에 대한 하나님의 사랑은 분명히 잠시적인 자비로운 사랑이지 열납하는 사랑이 아니다. 그분은 죄인들에게 자비를 베풀고 심판을 늦추었으며 그들이 회개할 기회를 주셨다. 예수님은 그들을 위하여 죽으심으로 그들에게 용서받는 방법을 제공하셨다. 이로부터 봤을 때 우리는 하나님이 죄인들을 사랑한다고 말할 수 있다. 그러나 그분은 결코 그들을 열납 하지는 않으셨다. 그분은 그들에게 아버지가 자식을 향한 사랑 같은 것은 느끼신 적은 없다. 오히려, 성경은 “아버지가 자식을 긍휼히 여김 같이 여호와께서는 자기를 경외하는 자를 긍휼히 여기신다”(시 103:13, 강조 추가)고 선언한다. 따라서 하나님은 그분을 경외하지 않는 자한테는 같은 긍휼을 베풀지 않는다고 말할 수 있다. 죄인들을 향한 하나님의 사랑은 법관이 살인범에게 사형이 아닌 종신형을 선고하는 자비에 더 가깝다.

사도행전을 보면 복음을 전파했던 그 누구도 구원받지 못한 청중한테 하나님이 그들을 사랑한다고 말한 적이 없다. 오히려, 성경적인 설교자들은 종종 하나님의 진노에 대해 그들의 청중들을 경고하고 그들이 회개하기를 촉구했으며, 하나님이 그들을 열납하시지 않으며 그들은 위험에 직면해 있으며 그들의 생명은 극적인 변화가 필요함을 알려주었다. 만일 그들이 청중들에게 단지 하나님은 그들을 사랑한다는 말만 했다면(수많은 현대 사역자들이 하고 있는 것처럼), 그들은 그들의 청중들로 하여금 자신은 하나님의 진노를 사지 않으며 위험에 놓여 있지 않기에 회개할 필요가 없다는 생각에 빠지게 할 수 있다.

죄인에 대한 하나님의 미움(God’s Hatred of Sinners)

오늘날 죄인들을 향한 하나님의 사랑이 자주 선언되는 반면, 성경은 종종 하나님이 죄인들을 미워함을 말씀한다.

오만한 자들이 주의 목전에 서지 못하리이다 주는 모든 행악자를 미워하시며 거짓말하는 자들을 멸망시키시리이다 여호와께서는 피 흘리기를 즐기는 자와 속이는 자를 싫어하시나이다(시 5:5-6, 강조 추가).

여호와는 의인을 감찰하시고 악인과 폭력을 좋아하는 자를 마음에 미워하시도다(시 11:5, 강조 추가).

내가 내 집을 버리며 내 소유를 내던져 내 마음으로 사랑하는 것을 그 원수의 손에 넘겼나니 내 소유가 숲속의 사자 같이 되어서 나를 향하여 그 소리를 내므로 내가 그를 미워하였음이라(렘 12:7-8, 강조 추가).

그들의 모든 악이 길갈에 있으므로 내가 거기에서 그들을 미워하였노라 그들의 행위가 악하므로 내 집에서 그들을 쫓아내고 다시는 사랑하지 아니하니라 그들의 지도자들은 다 반역한 자니라(호 9:15).

위의 모든 성경 말씀을 보면 하나님은 사람들의 행함을 미워하신 것이 아니라 그들을 미워한다고 하셨음을 주목하라. 이로부터 우리는 하나님이 죄인은 사랑하지만, 죄는 미워한다는 말을 다시 생각해 볼 필요가 있다. 우리는 한사람을 그의 행위와 분리해서 생각할 수 없다. 그의 행위는 그가 어떤 사람인지를 드러내기 마련이다. 따라서 하나님이 죄가 아닌 죄를 지은 사람을 미원하는 것이 맞다. 만일 하나님이 그분이 미워하는 죄를 지은 사람들을 열납하신다면, 그분은 자기모순에 빠지게 된다. 인간의 법정에서, 사람은 자신의 죄행에 대한 재판을 받게 되며, 그들은 응당한 보응을 받게 된다. 우리는 죄행은 미워하면서, 범죄자를 열납하지는 않는다.

하나님이 싫어하시는 사람들(People Whom God Abhors)

성경은 하나님이 특정 개인들을 미워하신다고 단언할 뿐 아니라, 또한, 하나님이 몇 종류의 죄인들을 싫어하시며, 그들은 그분께 가증스럽다고 선언한다. 다음의 인용된 성경 말씀들이 사람들의 행위가 하나님께 가증스러운 것이 아니라, 그들 자체가 하나님께 가증스럽다고 했음을 다시 한 번 주목하라. 그 말씀들을 보면 하나님이 그들의 죄를 싫어하다고 하신 것이 아니라 하나님이 그들을 싫어하신다고 하였다.[7]

여자는 남자의 의복을 입지 말 것이요 남자는 여자의 의복을 입지 말 것이라 이같이 하는 자는 네 하나님 여호와께 가증한 자이니라(신 22:5, 강조 추가).

이런 일을 행하는 모든 자, 악을 행하는 모든 자는 네 하나님 여호와께 가증하니라(신 25:16, 강조 추가).

너희가 아들의 살을 먹을 것이요 딸의 살을 먹을 것이며 내가 너희의 산당들을 헐며 너희의 분향단들을 부수고 너희의 시체들을 부숴진 우상들 위에 던지고 내 마음이 너희를 싫어할 것이며(레 26:29-30, 강조 추가).

오만한 자들이 주의 목전에 서지 못하리이다 주는 모든 행악자를 미워하시며 거짓말하는 자들을 멸망시키시리이다 여호와께서는 피 흘리기를 즐기는 자와 속이는 자를 싫어하시나이다(시 5:5-6, 강조 추가).

대저 패역한 자는 여호와께서 미워하시나 정직한 자에게는 그의 교통하심이 있으며(잠 3:32, 강조 추가).

마음이 굽은 자는 여호와께 미움을 받아도 행위가 온전한 자는 그의 기뻐하심을 받느니라(잠 11:20, 강조 추가).

무릇 마음이 교만한 자를 여호와께서 미워하시나니 피차 손을 잡을지라도 벌을 면하지 못하리라(잠 16:5, 강조 추가).

악인을 의롭다 하고 의인을 악하다 하는 이 두 사람은 다 여호와께 미움을 받느니라(잠 17:15, 강조 추가).

우리는 어떻게 이 말씀들과 죄인에 대한 하나님의 사랑을 확신하는 사람들을 조화시킬 수 있을까? 하나님이 죄인들을 싫어하고 미워한다면서 또한, 동시에 그들을 사랑한다고 말할 수 있을까?

우리는 반드시 모든 사랑이 다 같은 것이 아님을 인식해야 한다. 일부 사랑은 조건적이다. 그것을 “자비로운 사랑”이라고 말할 수 있다. 그런 사랑은 “…에도 불구하고 당신을 사랑한다”는 것과 같다. 그것은 사람들의 행위와는 관계없이 사랑하는 사랑이다. 바로 그런 사랑이 하나님이 죄인을 향한 사랑이다.

자비로운 사랑과 대조적인 사랑은 조건적인 사랑이다. 그것은 “열납하는 사랑”이라고도 할 수 있다. 그것은 얻거나 받은 것이다. 조건적인 사랑은 “나는…때문에 당신을 사랑한다”라고 말한다.

일부 사람은 사랑이 조건적이 되면 더는 사랑이 아니라고 생각한다. 그들은 이런 사랑을 하찮게 생각하는 데 그것은 순전히 이기적이며, 하나님의 사랑과 다르다고 말한다.

하지만, 사실은 우리가 곧 성경에 볼 수 있겠지만, 하나님도 조건적인 사랑을 소유하고 계신다는 것이다. 따라서 열납하는 사랑은 멸시되지 말아야 한다. 열납하는 사랑은 하나님이 그분의 진정한 자녀를 향해 가지고 있는 첫 번째 사랑이다. 우리는 그분의 자비로운 사랑보다 열납하는 사랑을 더 소망해야 할 것이다.

열납하는 사랑은 열등한 사랑인가? (Is Approving Love an Inferior Love?)

잠깐 멈추고 자신에게 이런 질문을 해보라: “사람들이 나한테 어떤 사랑을 하기를 더 원하는가? – 자비로운 사랑인가 아니면 열납하는 사랑인가?” 나는 당신이 다른 사람들이 당신을 “…에도 불구하고” 사랑하기보다는 “…때문에” 당신을 사랑하기를 더 원함을 확신한다.

당신은 당신의 배우자가 당신에게 “나는 당신을 사랑할 이유가 없으며, 당신에게는 내가 당신을 좋아할만 한 것이 아무것도 없다”라는 말을 듣고 싶은가? 아니면 “내가 당신을 사랑하는 데에는 많은 이유가 있다. 당신에게는 내가 존경하는 부분이 너무 많다”는 말을 듣고 싶은가? 당연히 우리는 우리의 배우자가 열납하는 사랑으로 우리를 사랑하기를 원할 것이며, 그 사랑이야말로 연인들이 함께할 수 있도록 유지해주는 기본적인 사랑이다. 한 사람이 그의 배우자에 대해 존경하는 것이 아무것도 없을 때에, 모든 열납하는 사랑이 더는 존재하지 않을 때에, 그 혼인은 유지하기 어려울 것이다. 만일 그 혼인이 지속된다면, 그것은 하나님의 성품에서 유래된 자비로운 사랑의 덕분일 것이다.

그렇기 때문에, 우리는 열납하는 또는 조건적인 사랑은 열등한 사랑이 아님을 알 수 있다. 자비로운 사랑이 줄 수 있는 가장 칭찬할만한 사랑이라면, 받을 수 있는 가장 칭찬할만한 사랑은 열납하는 사랑이다. 또한, 열납하는 사랑이 하나님이 예수님께 가졌던 유일한 종류의 사랑이라는 사실은 그것을 정당한 존경을 받게끔 한다. 하나님 아버지는 종래로 예수님께 한 방울의 자비로운 사랑도 품으신 적이 없는데 그것은 그리스도안에 사랑받지 못할 만한 일이 전혀 없었기 때문이다. 예수님은 이렇게 증언하셨다.

내가 목숨을 버리는 것은 그것을 내가 다시 얻기 위함이니 이로 말미암아 아버지께서 나를 사랑하시느니라(요 10:17).

따라서 우리는 하나님 아버지가 예수님을 사랑하신 이유는 예수님이 죽기까지 순종했기 때문이라는 것을 알 수 있다. 열납하는 사랑은 아무 잘못된 점이 없으며 모든 것이 마땅하다. 예수님은 아버지의 사랑을 얻었으며 또한, 받기에 합당하셨다.

예수님은 아버지의 계명을 지킴으로써 그분의 사랑안에 거하셨다고 말씀하셨다.

아버지께서 나를 사랑하신 것 같이 나도 너희를 사랑하였으니 나의 사랑 안에 거하라 내가 아버지의 계명을 지켜 그의 사랑 안에 거하는 것 같이 너희도 내 계명을 지키면 내 사랑 안에 거하리라(요 15:9-10, 강조 추가).

이 성경 말씀처럼, 우리도 예수님의 계명을 지킴으로써 그분의 본을 따르고, 그분의 사랑안에 거할 수 있다. 그분은 이 구절에서 열납하는 사랑에 대해 분명하게 말씀하셨으며 우리가 능히 그리고 응당 그분의 사랑을 얻어야 하며, 우리가 그분의 계명을 지키지 않음으로 인해 그분의 사랑 밖으로 나올 수도 있음을 알려주셨다. 우리가 그분의 계명을 지켜야만 그분의 사랑안에 거할 수 있다. 오늘날 이러한 것들은 거의 가르쳐지지 않고 있으나, 예수님이 하신 말씀이기에 응당 가르쳐야 한다.

예수님은 그분의 계명을 지키는 사람들만이 하나님의 열납하는 사랑을 받을 수 있다고 말씀하셨다.

이는 너희가 나를 사랑하고 또 내가 하나님께로부터 온 줄 믿었으므로 아버지께서 친히 너희를 사랑하심이라(요 16:27, 강조 추가).

나의 계명을 지키는 자라야 나를 사랑하는 자니 나를 사랑하는 자는 내 아버지께 사랑을 받을 것이요 나도 그를 사랑하여 그에게 나를 나타내리라 …예수께서 대답하여 이르시되 사람이 나를 사랑하면 내 말을 지키리니 내 아버지께서 그를 사랑하실 것이요 우리가 그에게 가서 거처를 그와 함께 하리라(요 14:21,23, 강조 추가).

두 번째 인용구절에서, 예수님은 헌신하지 않은 신자들이 그분의 말씀을 지키기 시작하면 그분이 그들에게 특별한 방식으로 가까이하실 것이라고 약속하지 않으셨다. 예수님은 누구든지 그분을 사랑하고 그분의 말씀을 지키기 시작하면, 그분의 아버지께서 그들을 사랑하실 것이고, 그분과 그분의 아버지께서 그 사람안에 들어와서 함께 사실 것이라고 약속하셨는데 이것은 분명히 거듭남을 가리키고 있다. 모든 거듭난 사람들의 안에는 아버지와 아들의 성령이 함께 거하신다(롬 8:9을 보라). 그러므로 우리는 진정으로 거듭난 사람은 회개하고 예수님께 순종하기 시작한 사람들이고, 그들은 유일하게 아버지로부터 열납하는 사랑을 얻은 사람들임을 다시 한 번 알게 된다.

물론, 예수님은 그분을 믿는 자들에 대한 자비로운 사랑을 여전히 보유하고 계신다. 그들이 불순종할 때, 그분은 그들이 자신들의 죄를 자백하고 다른 사람들을 용서하면, 그들을 용서할 준비되어 계신다.

결론(The Conclusion)

이 모든 것은 하나님이 그분의 순종의 자녀를 사랑하시는 것이 그분이 죄인을 사랑하시는 것과 다름을 말하기 위함이다. 그분은 죄인들을 단지 자비로운 사랑으로 사랑하시며 그 사랑은 일시적이며 그들이 이 땅에 살아 있을 동안만 지속된다. 비록 그분이 자비로운 사랑으로 그들을 사랑하시는 동시에, 그분은 그들의 성품을 열납하지 못하기 때문에 그들을 미워하신다. 이것이 바로 성경이 가르치는 것이다.

한편, 하나님은 그분의 거듭난 자녀를 그렇지 않은 사람들보다 훨씬 더 사랑하신다. 그분은 그들이 회개하고 그분의 계명을 지키기 위해 노력하고 있기 때문에 주로 열납하는 사랑으로 그들을 사랑한다. 그들이 거룩하게 성장해갈 때, 그분은 자비로운 사랑으로 그들을 사랑하실 이유가 점점 적어지고, 갈수록 열납하는 사랑으로 그들을 사랑하게 될 것이다. 그것이 곧바로 그들이 원하는 사랑이다.

이것은 또한, 많은 현대 설교자들과 교사들에 의해 묘사되고 있는 하나님의 사랑은 오류가 있음을 말해주고 있다. 잠깐 시간을 내어 하나님의 사랑에 관한 다음의 익숙한 표현들을 성경 말씀에 비추어 평가해보기 바란다.

1.) 당신은 하나님이 당신을 지금보다 더 많거나 적게 사랑하시게 하기 위해 할 수 있는 일이 없다.

2.) 당신이 하나님이 당신을 향한 사랑을 멈추시게 하기 위해 할 수 있는 것은

아무것도 없다.

3.) 하나님의 사랑은 무조건적이다.

4.) 하나님은 모든 사람을 똑같이 사랑하신다.

5.) 하나님은 죄인은 사랑하시지만, 죄는 미워하신다.

6.) 당신이 하나님의 사랑을 얻거나 받기 위해 할 수 있는 것은 아무것도 없다.

7.) 우리를 향한 하나님의 사랑은 우리의 행위를 근거로 하지 않는다.

위의 표현들은 사람들을 잘못 인도할 수 있거나 완전히 거짓이다. 왜냐하면, 대부분은 하나님의 열납하는 사랑을 완전히 부정하고 많은 부분에서 그분의 자비로운 사랑을 잘못 표현했기 때문이다.

(1)에 관해서는, 하나님께서 그들에게 열납하는 사랑을 더 많이 하시게 하기 위해서 신자들이 할 수 있는 일이 있다. 그들은 더 많이 순종하면 된다. 그리고 하나님께서 그들에게 열납하는 사랑을 더 적게 하시게 하기 위해서 그들이 할 수 있는 일도 있다. 불순종하면 된다. 죄인들에게는 하나님이 그들을 더 사랑하시게 할 수 있는 것이 있는데 바로 회개이다. 회개 후 그들은 하나님의 열납하는 사랑을 얻게 된다. 그리고 하나님이 그들을 덜 사랑하시게 하는 것은 죽는 것이다. 그렇게 되면 그들은 하나님이 그들을 향해 가지고 계신 유일한 사랑인 자비로운 사랑을 잃게 된다.

(2)에 관해서는, 그리스도인은 자신의 옛 죄로 돌아감으로 하나님의 열납하는 사랑을 잃게 되고 다시금 하나님의 자비로운 사랑만 받는 처지가 될 수 있다. 그리고 불신자들이 죽게 되면 하나님께서 그들을 향한 유일한 사랑인 자비로운 사랑은 중지된다.

(3)에 관해서는, 하나님의 열납하는 사랑은 당연히 조걱적인다. 심지어 그분의 자비로운 사랑도 조건적으로 육체적으로 살아 있는 사람한테만 적용된다. 죽은 후에는, 하나님의 자비로운 사랑이 끝나므로 그 사랑은 일시적이고 조건적이다.

(4)에 관해서는, 하나님께서 모든 사람을 똑같이 사랑하시지 않을 가능성은 더욱 높다. 왜냐하면, 모든 죄인이나 성도들에 대해서 그분은 부동한 정도의 반대와 열납을 보여주셨기 때문이다. 물론, 죄인들과 성도들을 향한 하나님의 사랑도 같지 않은 것은 사실이다.

(5)에 관해서는, 하나님은 죄인들과 그들의 죄를 미워하신다. 그분이 죄인들을 자비로운 사랑으로 사랑하시고 그들의 죄는 미워하신다고 말하는 것이 더 나을 것 같다. 그분의 열납하는 사랑의 관점에서 본다면, 그분은 그들을 미워하신다.

(6)에 관해서는, 누구든지 그리고 모든 사람은 하나님의 열납하는 사랑을 쟁취해야 한다. 물론 아무도 그분의 자비로운 사랑은 쟁취하지 않을 것이다. 왜냐하면, 그 사랑은 무조건적으로 주시는 것이기 때문이다.

마지막으로,(7)에 관해서, 하나님의 자비로운 사랑은 행위에 근거한 것이 아니지만, 하나님의 열납하는 사랑은 확실히 그러하다.

이 모든 것은 제자 삼는 사역자는 응당 하나님의 사랑을 성경에서 묘사한 것처럼 정확하게 제시해야 한다는 것을 말하기 위함이다. 왜냐하면, 그분은 누구도 속임 당하는 것을 원하시지 않기 때문이다. 오직 하나님께 열납하는 사랑을 받은 사람만이 천국에 갈 수 있으며, 그리고 하나님은 오직 거듭나고 예수님께 순종하는 사람들만 열납하신다. 제자 삼는 사역자는 사람들이 거룩함으로부터 멀어지게 하는 것은 아무것도 가르치지 말아야 한다. 그의 목표는 하나님의 목표와 같으며, 그리스도의 모든 계명을 지키는 제자를 삼는 것이다.

[1]모든 신자는 대중적으로 사람들을 가르쳐야 할 책임은 없으나, 그들이 제자를 삼을 때에는 일대일로 가르칠 책임은 있다(마 5:19; 28:19-20; 골 3:16; 히 5:12을 보라).

[2]복음 전도자가 복음을 전파하는 것은 가르침의 한 형태로 간주되며 복음 전도자는 반드시 성경적으로 정확한 복음을 선포해야 한다.

[3]내가 “만일”이라고 말한 이유는 이기적인 동기에 의해 사역하는 사람들은 양의 탈을 쓴 늑대들이며 그들은 분명히 지옥에 던져질 것이기 때문이다. 나는 그들을 잘못된 동기를 가진 진정한 사역자들과 구별되게 하는 것은 잘못된 동기의 정도라고 생각한다.

[4]놀랍게도, 예수님께서 자신의 가장 가까운 제자들에게 경고했으며 믿음이 없는 종은 신자를 가리킨다는 사실을 부인할 수 없는 일부 교사들은 슬피 울며 이를 갈게 될 장소가 천국의 외각이라고 말한다는 것이다. 거기에서 믿음이 없는 신자들은 예수님이 그들의 눈물을 닦아주고 천국으로 그들을 환영 할 때까지 상급을 받지 못한 것에 대해 일시적으로 슬퍼할 것이라는 것이다!

[5]물론, 그리스도인이 하나의 작은 죄를 지었다고 해서 즉각적으로 구원을 상실하는 것은 아니다. 하나님께 자신의 죄에 대한 용서를 구하는 사람들은 용서받는다(만일 그들이 그들에게 죄를 지은 사람들을 용서한다면). 하나님의 용서를 구하지 않는 사람들은 하나님께 훈계받을 위험한 상황에 놓이게 된다. 그리고 하나님의 계속적인 훈계에도 마음이 강퍅해진다면, 그들은 구원을 상실할 수 있다.

[6]그리스도인이 구원을 상실할 수 있다는 것에 대해 아직도 믿지 못하는 사람들은 다음의 신약 성경의 말씀을 읽어야 할 것이다. 마 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51, 25:1-30; 눅 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; 요 6:66-71; 8:31, 51; 15:1-6; 행 11:21-23; 14:21-22; 롬 6:11-23; 8:12-14, 17, 11:20-22; 고전 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 고후 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; 갈 5:1-4, 6:7-9; 빌 2:12-16; 3:17-4:1; 골 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 살전 3:1-8; 딤전 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 딤후 2:11-18; 3:13-15; 히 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16; 5:8-9, 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; 약 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 벧후 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 요일 2:15-28; 5:16; 요이 6-9; 유 20-21; 계 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. 무조건적인 영생보장의 거짓 교리를 가르치는 사람들이 증거로 제출하는 말씀들을 보면 단순히 구원에 대한 하나님의 신실하심만 강조하고 인간의 책임에 대한 언급은 없다. 따라서 그런 말씀들은 내가 나열한 말씀들과 조화를 이루게끔 해석해야 한다. 하나님의 신실하심은 사람들의 신실함을 보장하지 않는다. 그것은 내가 나의 아내에게 나는 영원히 그녀를 떠나지 않겠다는 약속을 하고 그 약속을 지킨다고 해서 그녀가 나를 떠나지 않을 것이라는 것을 보장할 수는 없는 것과 같다.

[7]어떤 사람들은 죄인에 향한 하나님의 미움과 혐오를 보여주는 성경 구절은 모두 구약에 있다고 주장할 수있다. 그러나 구약부터 신약까지, 죄인을 향한 하나님의 태도는 변함이 없다. 마태복음 15:22-28에 기록된 예수님과 가나안 여자와의 만남은 죄인을 향한 하나님의 태도를 잘 보여주는 신약의 한 예이다. 예수님은 처음에 그녀의 간구에 대답조차 하지 않으셨으며 심지어 그녀를 개라고 부르기까지 하셨다. 그녀의 지속적인 믿음은 예수님으로 하여금 그녀에게 자비를 베푸시게 하였다. 서기관들과 바리새인들을 향한 예수님의 태도를 열납하는 사랑의 일종이라고 간주 할 수 없다(마태복음 23장을 보라).

Neste capítulo vamos levar em consideração vários aspectos do ministério de ensino. O ensino é responsabilidade dos apóstolos, profetas, evangelistas,[1] pastores/presbíteros/bispos, professores (é claro), e até certo ponto, de todos os seguidores de Cristo, já que todos devemos fazer discípulos, ensinando-os a obedecer a todos os mandamentos de Cristo.[2]

Como já enfatizei antes, o pastor ou o ministro discipulador ensina primeiramente através de seu exemplo, e depois verbalmente. Ele prega o que pratica. O apóstolo Paulo, um discipulador de muito sucesso, escreveu:

Tornem-se meus imitadores, como eu o sou de Cristo (1 Co. 11:1).

Esse deve ser o alvo de cada ministro — ser capaz de dizer honestamente para aqueles a quem lidera: “Ajam com eu ajo. Se quiserem saber como um seguidor de Cristo vive, me observem.”

Em comparação, lembro-me de ter dito a uma congregação que pastoreei: “Não sigam a mim…sigam a Cristo!” Mesmo não tendo percebido na hora, eu estava admitindo que não era um bom exemplo a ser seguido. O fato é que eu estava admitindo que não estava seguindo a Cristo como deveria, e ainda estava mandando-os fazer algo que eu não estava! Isso é tão diferente do que Paulo falou. Na verdade, se não pudermos dizer às pessoas para nos imitar porque estamos imitando a Cristo, então, não deveríamos estar no ministério, já que as pessoas usam ministros como seus modelos. A igreja é um reflexo de seus líderes.

Ensinando Unidade Através do Exemplo (Teaching Unity by Example)

Vamos aplicar esse conceito de ensino através do exemplo ao ensino de um tópico em particular. Todos pastores/presbíteros/bispos desejam que o rebanho que lideram seja unido. Eles odeiam divisão em seu corpo local. Sabem que facções são desagradáveis ao Senhor. Afinal de contas, Jesus mandou amar uns aos outros assim como Ele nos amou (veja Jo. 13:34-35). Nosso amor uns pelos outros é o que nos marca como Seus discípulos diante do mundo. Tudo isso sendo verdade, a maioria dos líderes de rebanhos adverte suas ovelhas a amar uns aos outros e lutar pela unidade.

Mesmo assim, como ministros que devem ensinar principalmente através do exemplo, muitas vezes falhamos em nosso ensino sobre amor e unidade por causa da maneira que vivemos. Por exemplo, quando mostramos falta de amor e unidade com outros pastores, mandamos uma mensagem que contradiz o que pregamos. Esperamos que eles façam o que não fazemos.

O fato é que, as palavras mais significantes de Jesus sobre unidade foram dirigidas a líderes com respeito aos seus relacionamentos com outros líderes. Na ultima ceia, por exemplo, depois de ter lavado os pés de Seus discípulos, Jesus falou:

Vocês Me chamam “Mestre” e “Senhor”, e com razão, pois eu o sou. Pois bem, se eu, sendo Senhor e Mestre de vocês, lavei-lhes os pés, vocês também devem lavar os pés uns dos outros. Eu lhes dei o exemplo, para que vocês façam como lhes fiz (Jo. 13:13-15). [Note que Jesus ensinou pelo exemplo.]

Muitas vezes, pastores usam essa passagem das Escrituras para ensinar seus rebanhos sobre ‘amar uns aos outros’, o que é apropriado. Contudo, as palavras nessa passagem foram dirigidas a líderes, aos doze apóstolos. Jesus sabia que Sua futura Igreja teria pouca chance de sucesso em sua missão se seus líderes estivessem divididos ou se competissem uns com os outros. Portanto, deixou claro que espera que Seus líderes sirvam uns aos outros humildemente.

No contexto da cultura de Seus dias, Jesus demonstrou serviço humilde fazendo uma das tarefas mais baixas de um servo doméstico, lavar os pés. Se Ele tivesse visitado uma cultura diferente em um tempo diferente da história, poderia ter limpado latrinas ou lavado as latas de lixo de Seus discípulos. Quantos de Seus líderes modernos estão dispostos a demonstrar esse tipo de amor e humildade a outros?

Em menos de uma hora, Jesus enfatizou repetidamente essa importante mensagem. Minutos depois de ter lavado seus pés, Jesus disse aos Seus futuros líderes de igrejas:

Um novo mandamento lhes dou: Amem-se uns aos outros. Como eu os amei, vocês devem amar-se uns aos outros. Com isso todos saberão que vocês são meus discípulos, se vocês se amarem uns aos outros (Jo. 13:34-35).

Com certeza, essas palavras têm aplicação a todos os discípulos de Cristo, mas foram originalmente dirigidas a líderes a respeito de seus relacionamentos com outros líderes.

Novamente, minutos mais tarde, Jesus disse:

O meu mandamento é este: Amem-se uns aos outros como eu os amei. Ninguém tem mais amor do que aquele que dá a sua vida pelos seus amigos (Jo. 15:12-13).

Note que Jesus estava novamente falando com líderes.

Segundos mais tarde, Ele disse novamente:

Este é o meu mandamento: Amem-se uns aos outros (Jo. 15:17).

Então, alguns minutos depois, os discípulos de Jesus o ouviram orar por eles:

Não ficarei mais no mundo, mas eles ainda estão no mundo, e eu vou para ti. Pai santo, protege-os em teu nome, o nome que me deste, para que sejam um, assim como somos um (Jo. 17:11, ênfase adicionada).

Finalmente, alguns segundos mais tarde, enquanto Jesus terminava Sua oração, Seus discípulos o ouviram falar:

Minha oração não é apenas por eles. Rogo também por aqueles que crerão em mim, por meio da mensagem deles, para que todos sejam um, Pai, como tu estás em mim e eu em ti. Que eles também estejam em nós, para que o mundo creia que tu me enviaste. Dei-lhes a glória que me deste, para que eles sejam um, assim como nós somos um: eu neles e tu em mim. Que eles sejam levados à plena unidade, para que o mundo saiba que tu me enviaste, e os amaste como igualmente me amaste (Jo. 17:20-23, ênfase adicionada).

Portanto, durante o período de menos de uma hora, Jesus enfatizou seis vezes a Seus futuros líderes a importância de serem unidos e demonstrarem sua unidade; a importância de amar e servir humildemente uns aos outros. Obviamente, isso era muito importante para Jesus. A unidade deles era um fator chave para o mundo crer nEle.

Como Estamos Indo? (How Well Are We Doing?)

Infelizmente, enquanto esperamos que nossos rebanhos se unam em amor, muitos de nós competem com outros e usam meios imorais para construir suas igrejas às custas de outras igrejas. Muitos de nós evitam qualquer comunhão com pastores que têm doutrinas diferentes das nossas. Até anunciamos nossa falta de unidade em placas que colocamos na frente de nossas igrejas para o mundo ver, mandando uma mensagem para todos: “Nós não somos como aqueles outros cristãos dos outros prédios .” (E nós fizemos um bom trabalho educando o mundo sobre a nossa falta de união, já que a maioria dos ímpios sabe que o cristianismo é uma instituição muito dividida.)

Simplificando, não praticamos o que pregamos, e nosso exemplo ensina nossas congregações muito mais que nossos sermões sobre unidade. É besteira pensar que cristãos normais vão se unir e amar uns aos outros quando seus líderes agem de forma diferente.

Obviamente, a única solução é o arrependimento. Devemos nos arrepender por dar o exemplo errado para os crentes e para o mundo. Devemos remover as barreiras que nos dividem e começar a amar uns aos outros como Jesus mandou.

Isso significa que, em primeiro lugar, devemos nos encontrar com outros pastores e ministros, incluindo aqueles que estão convencidos de doutrinas diferentes. Não estou falando de estar em comunhão com pastores que não nasceram de novo, que não estão tentando obedecer a Jesus, ou que estão no ministério para ganho próprio. Eles são lobos em peles de ovelhas, e Jesus nos disse exatamente como identificá-los. Eles são conhecidos por seus frutos.

Contudo, estou falando de pastores e ministros que estão se esforçando para obedecer aos mandamentos de Jesus, verdadeiros irmãos e irmãs em Cristo. Se você é pastor, deve se comprometer a amar outros pastores, mostrando esse amor de maneira prática ao seu rebanho. Um jeito de começar é ir a outros pastores de sua vizinhança e pedir perdão por não tê-los amado como devia. Isso deve quebrar algumas barreiras. Então, se comprometa em se encontrarem regularmente para uma refeição, encorajar, advertir um ao outro e orar. Quando isso acontecer, finalmente poderá discutir amavelmente as doutrinas que tendem a dividi-los, lutando pela unidade, concordando em tudo que discutirem, ou não. Minha vida e ministério foram enriquecidos significantemente quando finalmente concordei em ouvir ministros que não eram do mesmo campo doutrinário que eu. Perdi muitas bênçãos por ter me isolado por muito tempo.

Você também pode demonstrar seu amor e unidade convidando outros pastores para pregar em sua igreja ou reunião de igreja no lar; ou então, sua igreja pode ter reuniões combinadas com outras igrejas ou reuniões de igrejas nos lares.

Você pode mudar o nome de sua igreja para que ele não anuncie ao mundo sua desunião com o resto do corpo de Cristo. Pode sair de sua denominação ou associação nomeada e se identificar só como o corpo de Cristo, mandando uma mensagem para todos que você acredita que Jesus está construindo somente uma Igreja, e não muitas igrejas diferentes que não se dão bem umas com as outras.

Isso parece radical, eu sei. Mas por que fazer qualquer coisa para sustentar o que claramente Jesus nunca quis? Por que se envolver em coisas que O descontentam? Não existem denominações ou associações especiais mencionadas nas Escrituras. Quando os coríntios se dividiram por causa de mestres favoritos, Paulo os repreendeu firmemente, dizendo que suas divisões revelavam sua carnalidade e criancice espiritual (veja 1 Co. 3:1-7). Nossas divisões revelam alguma outra coisa?

Qualquer coisa que nos separa dos outros deve ser evitada. Igrejas nos lares devem evitar se dar nome ou se juntar a qualquer associação que tenha nome. Nas Escrituras, igrejas individuais eram identificadas somente pelas casas em que se reuniam. Grupos de igrejas eram identificados somente pelas cidades em que se encontravam. Todos consideravam fazer parte da única Igreja, o corpo de Cristo.

Há somente um Rei e um Reino. Qualquer um que se coloca em uma posição em que crentes ou igrejas se identifiquem com ele está construindo seu próprio reino dentro do Reino de Deus. É melhor se preparar para ficar diante do Rei, que diz: “Não darei minha glória a nenhum outro” (Is. 48:11c).

Novamente, tudo isso é para dizer que ministros devem mostrar o exemplo certo de obediência a Cristo diante de todos, porque as pessoas irão seguir seus exemplos. O exemplo que vivem diante de outros é o meio mais influente de ensino que há. Como Paulo escreveu para os crentes de Filipo:

Irmãos, sigam unidos o meu exemplo e observem os que vivem de acordo com o padrão que lhes apresentamos (Fp. 3:17, ênfase adicionada).

O Que Ensinar (What to Teach)

Como Paulo, o ministro que faz discípulos tem um alvo. Esse alvo é apresentar “todo homem perfeito em Cristo” (Cl. 1:28b). Então, ele, assim como Paulo, irá advertir e ensinar “a cada um com toda a sabedoria” (Cl. 1:28a). Note que Paulo não ensinou somente a educar ou entreter pessoas.

O discipulador pode dizer como Paulo: “O objetivo desta instrução é o amor que procede de um coração puro, de uma boa consciência e de uma fé sincera” (1 Tm. 1:5). Isto é, ele quer produzir verdadeira imitação e santidade de Cristo nas vidas das pessoas a quem serve, que é a razão de ensinar os crentes a obedecerem a todos os mandamentos de Cristo. Ele ensina a verdade, advertindo seus ouvintes a “viver em paz com todos e para serem santos; sem santidade ninguém verá o Senhor” (Hb. 12:14).

O discipulador sabe que Jesus mandou Seus discípulos ensinarem seus discípulos a obedecerem a tudo, e não apenas parte do que Ele mandou (veja Mt. 28:19-20). Ele quer ter a certeza de não negligenciar um único ponto que Cristo mandou; e então, regularmente ensinará versículo por versículo dos evangelhos e epístolas. É aí que os mandamentos de Jesus serão gravados e re-enfatizados.

Esse tipo de ensino expositório também garante que sua instrução continuará balanceada. Quando só ensinamos mensagens atuais, tendemos focalizar em tópicos populares e negligenciar aqueles que não são tão populares. Contudo, o professor que ensina versículo por versículo, não ensinará somente sobre o amor de Deus, mas também sobre Sua ira e disciplina. Ele não ensinará somente as bênçãos de ser cristão, mas também as responsabilidades. Será improvável que ele focalize temas superficiais, enfatizando o que é menos importante e negligenciando o mais importante. (De acordo com Jesus, os fariseus faziam isso; veja Mt. 23:23-24.)

Superando Medos de Ensinos Expositórios (Overcoming Fears of Expository Teaching)

Muitos pastores têm medo de ensinar versículo por versículo porque existem muitas coisas que não entendem nas Escrituras, e não querem que suas congregações saibam o quanto não sabem. É claro, isso é orgulho! Não existe uma pessoa na terra que entenda tudo nas Escrituras perfeitamente. Até Pedro disse que algumas coisas que Paulo escreveu eram difíceis de serem entendidas (veja 2 Pd. 3:16).

Quando um pastor que ensina versículo por versículo chega a um versículo ou passagem que não entende, ele deve simplesmente falar ao seu rebanho que não entende a próxima seção e pulá-la. Ele também pode pedir que orem para que o Espírito Santo o ajude a entender. Sua humildade será um bom exemplo para seu rebanho, um sermão por si só.

O pastor/presbítero/bispo de uma igreja no lar tem a vantagem extra de ensinar um pequeno grupo em um ambiente informal, pois perguntas podem ser feitas durante esse tempo. Isso também abre a possibilidade para o Espírito Santo dar entendimento a outros do grupo em relação às escrituras que estão sendo estudadas. O resultado pode ser um aprendizado muito mais efetivo para todos.

Um bom lugar para começar a ensinar os mandamentos de Jesus é Seu Sermão do Monte, encontrado em Mateus 5-7. Ali, Jesus deu muitos mandamentos, e ajudou Seus seguidores judeus a entenderem corretamente as leis dadas através de Moises. Um pouco mais adiante neste livro, ensinarei o Sermão do Monte, versículo por versículo para demonstrar como isso pode ser feito.

A Preparação do Sermão (Sermon Preparation)

Não há evidências no Novo Testamento sobre qualquer pastor/presbítero/bispo que prepara um sermão/discurso semanal completo com pontos claros e preparados e ilustrações escritas em esboços, como é a prática de vários ministros modernos. Com certeza, nenhum de nós pode imaginar Jesus fazendo tal coisa! O ensino na igreja primitiva era muito mais espontâneo e interativo, seguindo o estilo judeu, ao invés de discursado, como era a prática dos gregos e romanos; uma tradição que foi consequentemente adotada pela igreja quando ela se tornou institucionalizada. Se Jesus disse para Seus discípulos não prepararem defesa quando fossem chamados à corte judicial, prometendo que o Espírito Santo lhes daria palavras espontâneas e irrefutáveis, devemos esperar que Deus irá ajudar pastores em reuniões de igreja até certo ponto!

Isso não quer dizer que ministros não devem se preparar orando e estudando. Paulo advertiu a Timóteo:

Procure apresentar-se a Deus aprovado, como obreiro que não tem do que se envergonhar e que maneja corretamente a palavra da verdade (2 Tm. 2:15).

Ministros que seguem a instrução de Paulo de deixar que “habite ricamente em vocês a palavra de Cristo” (Cl. 3:16) ficarão tão cheios da Palavra de Deus que serão capazes de ensinar por sua “abundância.” Então, querido pastor, o importante é que você mergulhe na Bíblia. Se você conhece seu assunto e é apaixonado por ele, pouca preparação é realmente necessária para comunicar a verdade de Deus. Além do mais, se ensinar versículo por versículo, pode simplesmente usar cada versículo consecutivo como esboço. Sua preparação deve então consistir de oração e meditação nos versículos das Escrituras que estará ensinando. Se você pastoreia uma igreja no lar, a natureza interativa do ensino irá diminuir ainda mais a necessidade de esboços.

O ministro que tem fé que Deus o irá ajudar enquanto ensina, será recompensado com a ajuda de Deus. Então, confie menos em si mesmo, em sua preparação e anotações e mais no Senhor. Gradualmente, enquanto ganha fé e confiança, prepare menos anotações, até que possa prosseguir com apenas o esqueleto de um esboço ou esboço algum.

Aquele que é inibido diante de outros é provável que dependa mais de notas preparadas, pois tem medo de errar em público. Ele precisa perceber que seu medo está enraizado na insegurança que, por sua vez, está enraizada no orgulho. Ele ficaria melhor se parasse de se preocupar com o que as pessoas acham dele e se preocupar mais com o que Deus acha dele e de sua audiência. Nenhum sermão preparado pode tocar as pessoas como um ensino tocante vindo do Espírito. Pense como a comunicação seria atrapalhada se todos usassem anotações preparadas para suas conversas! As conversas morreriam! O estilo de conversas não preparadas é bem mais sincero que um discurso preparado. Ensinar não é atuar. É transmitir a verdade. Todos sabemos quando estamos ouvindo um discurso, e quando percebemos temos a tendência de automaticamente não prestar atenção.

Mais Quatro Pensamentos (Four More Thoughts)

(1) Alguns ministros são como papagaios, pegam todo o material para seus sermões de livros que outros escreveram. Eles estão perdendo uma benção maravilhosa de serem ensinados pessoalmente pelo Espírito Santo, e também é provável que propaguem os erros dos escritores que copiaram.

(2) Muitos pastores imitam o estilo de pregação e ensino de outros pregadores, estilos que são puramente tradicionais. Por exemplo, alguns grupos acreditam que os sermões só são ungidos quando são altos e rápidos. Aqueles que vão à igreja são expostos a sermões gritados do início ao fim. A verdade é que as pessoas normalmente deixam de prestar atenção na gritaria redundante, assim como na pregação monótona. Uma voz variada é muito mais cativante. Mais adiante, a pregação pode ser mais alta por ser exortativa, enquanto o ensino será normalmente feito em um tom de conversa, já que é instrucional.

(3) Eu tenho observado ouvintes de sermões em centenas de cultos de igrejas, e me impressiona o fato de tantos pastores e professores não perceberem as muitas indicações de que as pessoas estão entediadas e/ou não ouvindo. Pastor, as pessoas que parecem entediadas estão entediadas! Aqueles que não estão olhando para você enquanto fala provavelmente não estão ouvindo. As pessoas que não estão ouvindo não estão sendo ajudadas. Se pessoas sinceras estão entediadas e/ou não ouvindo, então, você precisa melhorar seus sermões: dê mais exemplos; conte estórias relevantes; invente parábolas; mantenha o sermão simples; ensine a Palavra de coração; seja sincero; seja você mesmo; varie sua voz; faça contato visual com o maior número de ouvintes possível; use alguma expressão facial; use suas mãos; mexa-se; não fale por muito tempo; se o grupo for pequeno, deixe as pessoas fazerem perguntas em qualquer hora razoável.

(4) A ideia que cada sermão dever ter três pontos é simplesmente uma invenção humana. O objetivo é fazer discípulos, não seguir teorias modernas sobre pregações. Jesus disse: “Cuide das minhas ovelhas” e não: “Impressione minhas ovelhas.”

A Quem Ensinar (Whom to Teach)

Seguindo o modelo de Jesus, o discipulador, até certo ponto, é seletivo a respeito de quem ensina. Isso pode lhe surpreender, mas é verdade. Muitas vezes Jesus falou às multidões em parábolas, e tinha um motivo para fazer isso: Ele não queria que todos entendessem o que estava dizendo. Isso está claro nas Escrituras:

Os discípulos aproximaram-se dele e perguntaram: “Por que falas ao povo por parábolas?” Ele respondeu: “A vocês foi dado o conhecimento dos mistérios do Reino dos céus, mas a eles não. A quem tem será dado, e este terá em grande quantidade. De quem não tem, até o que tem lhe será tirado. Por essa razão eu lhes falo por parábolas: Porque vendo, eles não vêem e, ouvindo, não ouvem nem entendem” (Mt. 13:10-13).

O privilégio de entender as parábolas de Cristo estava reservado somente para aqueles que tinham se arrependido e decidido seguir a Ele. Aqueles que rejeitaram a oportunidade de se arrepender, resistindo à vontade de Deus para suas vidas, também foram rejeitados por Deus. Deus resiste ao orgulhoso, mas dá graça ao humilde (veja 1 Pd. 5:5).

Similarmente, Jesus instruiu Seus seguidores: “Não dêem o que é sagrado aos cães, nem atirem suas pérolas aos porcos; caso contrário, estes as pisarão e, aqueles, voltando-se contra vocês, os despedaçarão” (Mt. 7:6). Obviamente, Jesus estava falando figurativamente. Ele quis dizer: “Não dê o que é valioso para aqueles que não apreciam seu valor”. Porcos não percebem que pérolas são preciosas, e assim porcos espirituais não dão valor a Palavra de Deus quando a ouvem. Se acreditassem que se tratava mesmo da Palavra de Deus o que estavam ouvindo, dariam sua atenção total e obedeceriam.

Como você sabe se alguém é um porco espiritual? Você joga uma pérola para ele e vê o que ele faz com ela. Se for indiferente, então você saberá que é um porco espiritual. Se obedecê-la, então, saberá que não é um porco espiritual.

Infelizmente, muitos pastores estão fazendo o que Jesus mandou não fazer: jogando continuamente suas pérolas aos porcos, ensinando pessoas que estão resistindo ou têm rejeitado a Palavra de Deus. Esses ministros estão gastando seu tempo dado por Deus. Eles deviam ter sacudido o pó de seus pés e continuado há muito tempo, assim como Jesus mandou.

As Ovelhas, os Bodes e os Porcos (The Sheep, Goats and Pigs)

O fato é, você não pode discipular alguém que não quer ser discipulado, alguém que não quer obedecer a Jesus. Muitas igrejas estão cheias de pessoas assim, que são cristãs culturais, muitos que acham que renasceram por terem simplesmente concordado mentalmente com alguns fatos teológicos sobre Jesus e o cristianismo. Elas são bodes e porcos, não ovelhas. Mesmo assim, muitos pastores gastam 90% de seu tempo tentando manter esses porcos e bodes felizes, enquanto negligenciam aqueles que deviam estar ajudando espiritualmente e servindo, as verdadeiras ovelhas! Pastor, Jesus quer que você alimente Suas ovelhas, não os bodes e porcos (veja Jo. 21:17)!

Mas como sabemos quem são as ovelhas? Elas são aquelas que chegam na igreja primeiro e saem por último. Elas estão com fome para aprender a verdade, porque Jesus é Senhor delas e querem agradá-Lo. Elas vão à igreja não só aos domingos, mas sempre que tem uma reunião. Envolvem-se em pequenos grupos. Muitas vezes fazem perguntas. Ficam animadas por causa do Senhor. Elas procuram oportunidades para servir.

Pastor, dedique a maioria de seu tempo e atenção a essas pessoas. Elas são os discípulos. Para os bodes e porcos que vão à sua igreja, pregue o evangelho pelo tempo que aguentarem. Mas se você pregar o evangelho verdadeiro, não aguentarão muito tempo. Eles sairão da igreja, ou se tiverem o poder, tentarão removê-lo de sua posição. Se conseguirem, abane o pó de seus pés enquanto sai. (Em um ambiente de igreja no lar, tal coisa não pode acontecer, especialmente se a igreja se reunir em sua casa!)

Do mesmo modo, evangelistas não devem se sentir na obrigação de pregar o evangelho às mesmas pessoas que o rejeitaram repetidamente. Deixe que os mortos sepultem os mortos (veja Lc. 9:60). Você é um embaixador de Cristo, levando a mensagem mais importante do Rei dos reis! Sua posição é muito alta no Reino de Deus e sua responsabilidade é enorme! Não gaste seu tempo falando para alguém o evangelho duas vezes, até que todos tenham ouvido uma vez.

Se você quiser ser um discipulador, deve selecionar quem vai ensinar, sem gastar seu tempo valioso com pessoas que não querem obedecer a Jesus. Paulo escreveu a Timóteo:

E as palavras que me ouviu dizer na presença de muitas testemunhas, confie-as a homens fiéis que sejam também capazes de ensinar outros (2 Tm. 2:2, ênfase adicionada).

Alcançando o Alvo (Reaching the Goal)

Imagine por um momento uma coisa que nunca poderia ter acontecido no ministério de Jesus, mas que acontece o tempo todo em igrejas modernas. Imagine que Jesus, depois de Sua ressurreição, tivesse ficado na terra e começado uma igreja, como a igreja institucional moderna, e então, a tivesse pastoreado por trinta anos. Imagine-O dando sermões todos os domingos na mesma congregação. Imagine Pedro, Tiago e João sentados no primeiro banco durante um dos sermões de Jesus, onde têm se sentado todos os domingos por vinte anos. Imagine Pedro virando para João e sussurrando em seu ouvido com um suspiro: “Já ouvimos esse sermão dez vezes.”

Sabemos que essa cena é absurda, porque sabemos que Jesus nunca colocaria a Si mesmo ou Seus discípulos em tal situação. Ele veio para fazer alguns discípulos e fazê-los de uma certa forma dentro de um certo tempo. Em um período de mais ou menos três anos Jesus discipulou Pedro, Tiago, João e alguns outros. Ele não fez isso pregando a eles uma vez por domingo em um prédio de igreja, mas vivendo na frente deles, respondendo às suas perguntas e dando a eles a oportunidade de servir. Ele completou Sua tarefa e foi adiante.

Então, por que fazemos coisas que Jesus nunca faria? Por que tentamos alcançar o que Deus quer, pregando às mesmas pessoas por décadas? Quando teremos completado nossa tarefa? Por que depois de alguns anos nossos discípulos ainda não estão preparados para fazer discípulos?

Meu ponto é, se estamos fazendo nosso trabalho corretamente, deve haver uma hora em que nossos discípulos estarão maduros o suficiente para não precisarem mais de nossa ministração. Eles devem ser liberados para fazer seus discípulos. Nós devemos alcançar o alvo que Deus colocou diante de nós, e Jesus nos mostrou como. A propósito, em uma igreja no lar em crescimento, existe uma necessidade contínua de discipular pessoas e desenvolver líderes. Uma igreja no lar saudável não cairá no círculo sem fim do mesmo líder pregar para as mesmas pessoas por décadas.

Motivos Certos (Right Motives)

Para ter sucesso no ensino que leva à formação de discípulos, não há nada mais importante que ter os motivos certos. Quando alguém está no ministério pelos motivos errados, ele fará as coisas erradas. Esta é a razão principal de existirem tantos ensinos falsos e desbalanceados na igreja hoje. Quando o motivo de um ministro é ganhar popularidade, ter sucesso aos olhos dos outros ou ganhar muito dinheiro, está destinado ao fracasso aos olhos de Deus. O mais triste é que ele pode obter sucesso em alcançar seu objetivo de ganhar popularidade, ter sucesso aos olhos dos outros ou ganhar muito dinheiro, mas o dia chegará que seus motivos errados serão expostos diante do trono do julgamento de Cristo, e não receberá recompensa por seu trabalho. Se lhe for permitido entrar no reino dos céus,[3] todos saberão a verdade sobre ele, já que sua falta de recompensa e sua baixa posição no Reino revelarão. Não há dúvida que existem diferentes posições no céu. Jesus avisou:

Todo aquele que desobedecer a um desses mandamentos, ainda que dos menores, e ensinar os outros a fazer o mesmo, será chamado menor no Reino dos céus; mas todo aquele que praticar e ensinar estes mandamentos será chamado grande no Reino dos céus (Mt. 5:19).

É claro que aqueles ministros que obedecem e ensinam os mandamentos de Cristo sofrerão por isso enquanto na terra. Jesus prometeu sofrimento para aqueles que O obedecem (veja Mt. 5:10-12; Jo. 16:33). Eles são os menos prováveis para ganhar sucesso terreno, popularidade e riqueza. O que ganham são recompensas futuras e louvores de Deus. Qual você prefere? Sobre isso, Paulo escreveu:

Afinal de contas, quem é Apolo? Quem é Paulo? Apenas servos por meio dos quais vocês vieram a crer, conforme o ministério que o Senhor atribuiu a cada um. Eu plantei, Apolo regou, mas Deus é quem fez crescer; de modo que nem o que planta nem o que rega são alguma coisa, mas unicamente Deus, que efetua a crescimento. O que planta e o que rega têm um só propósito, e cada um será recompensado de acordo com o seu próprio trabalho. Pois nós somos cooperadores de Deus; vocês são lavoura de Deus e edifício de Deus.

Conforme a graça de Deus que me foi concedida, eu, como sábio construtor, lancei o alicerce, e outro está construindo sobre ele. Contudo, veja cada um como constrói. Porque ninguém pode colocar outro alicerce além do que já está posto, que é Jesus Cristo. Se alguém constrói sobre esse alicerce usando ouro, prata, pedras preciosas, madeira, feno ou palha, sua obra será mostrada, porque o Dia a trará à luz; pois será revelada pelo fogo, que provará a qualidade da obra de cada um. Se o que alguém construiu se queimar, esse sofrerá prejuízo; contudo, será salvo como alguém que escapa através do fogo (1 Co. 3:5-15).

Paulo se comparou a um mestre de obras que constrói o alicerce. Comparou Apolo, um professor que foi a Corinto depois de Paulo ter estabelecido a igreja lá, a alguém que constrói em cima do alicerce que já foi lançado.

Note que Paulo e Apolo iriam, no fim, ser recompensados com base na qualidade, não na quantidade, de seu trabalho (veja 3:13).

Simbolicamente falando, Paulo e Apolo poderiam construir o prédio do Senhor com seis tipos diferentes de materiais, dos quais três são comuns, relativamente baratos e inflamáveis, e três são incomuns, muito caros, e não-inflamáveis. Um dia, os respeitáveis materiais de construção deles seriam submetidos ao fogo do julgamento de Deus, e a madeira, feno e palha seriam consumidos pelo fogo, revelando sua inutilidade e qualidade temporária. O ouro, prata e pedras preciosas, representando trabalhos que são preciosos e eternos aos olhos de Deus, resistiriam às chamas provadoras.

Podemos ter certeza que ensinos não-bíblicos serão queimados e virarão cinzas no julgamento de Cristo. E também qualquer coisa feita pelo poder, métodos ou sabedoria da carne, assim como qualquer coisa feita pelos motivos errados. Jesus avisou que qualquer coisa que possamos fazer que é motivada pelo desejo de louvores humanos não será recompensada (veja Mt. 6:1-6, 16-18). Esses tipos de trabalhos inúteis podem não ser evidentes aos olhos humanos agora, mas com certeza será revelado a todos no futuro, como Paulo avisou. Pessoalmente, se meus trabalhos fossem da categoria de madeira, feno e palha, preferiria descobrir agora do que mais tarde. Agora, há tempo para o arrependimento; depois, será tarde demais.

Checando Nossos Motivos (Checking Our Motives)

É muito fácil enganarmos a nós mesmos sobre nossos motivos. Eu, com certeza, já fiz isso. Como podemos descobrir se nossos motivos são puros?

O melhor caminho é pedir a Deus para nos revelar se nossos motivos são errados, e então monitorar nossos pensamentos e obras. Jesus nos mandou fazer boas obras como orar e dar esmolas aos pobres em segredo, e esse é um modo de assegurar que estamos indo bem porque desejamos louvar ao Senhor ao invés das pessoas. Se formos obedientes a Deus apenas quando estamos sendo observados, isso indica que algo está muito errado. Ou, se evitamos pecados escandalosos que arruinariam nossa reputação se fossemos pegos, mas nos entregamos a pecados menores que provavelmente ninguém ficaria sabendo, isso mostra que nossas motivações são erradas. Se estivermos verdadeiramente tentando agradar a Deus — que conhece cada um de nossos pensamentos, palavras e obras — então, faremos o possível para obedecê-Lo em todo o tempo, nas coisas grandes e pequenas, conhecidas ou não pelos outros.

Similarmente, se nossos motivos são corretos, não seguiremos as manias de crescimento de igrejas, que só servem para aumentar a presença nos cultos, às custas da formação de discípulos que obedecem a todos os mandamentos de Cristo.

Ensinaremos toda a Palavra de Deus e não focalizaremos apenas os tópicos populares que apelam a pessoas carnais e ímpias.

Não torceremos a Palavra de Deus ou ensinaremos passagens de modo que violem seus contextos dentro da Bíblia.

Não buscaremos títulos e lugares de honra a nós mesmos. Não tentaremos nos tornar conhecidos.

Não iremos fornecer aos ricos.

Não acumularemos tesouros na terra, mas viveremos simplesmente e daremos tudo o que pudermos, dando o exemplo de bons mordomos diante de nossos rebanhos.

Preocuparemo-nos mais com o que Deus pensa de nossos sermões do que com o que os outros pensam.

Como estão seus motivos?

Uma Doutrina que Destrói a Formação de Discípulos (A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

O discipulador nunca ensina algo que vai contra o ojetivo de fazer discípulos. Portanto, ele nunca diz algo que deixa as pessoas confortáveis em desobedecer ao Senhor Jesus. Ele nunca apresenta a graça de Deus como um meio de pecar sem temer o julgamento. Pelo contrário, apresenta a graça de Deus como um meio de se arrepender dos pecados e ter uma vida de superação. Como sabemos, as Escrituras dizem que somente os vencedores herdarão o Reino de Deus (veja Ap. 2:11, 3:5, 21:7).

Infelizmente, alguns ministros modernos seguram-se a doutrinas não-bíblicas que causam grande dano ao objetivo de fazer discípulos. Uma das doutrinas que tem se tornado muito popular nos Estados Unidos é aquela de segurança eterna incondicional, ou “uma vez salvo, sempre salvo.” Essa doutrina diz que pessoas renascidas nunca podem perder sua salvação, independentemente de como levam suas vidas. Eles dizem que, já que a salvação é pela graça, a mesma graça que no início salva as pessoas que oram para recebê-la, as manterá salvas. Qualquer outro ponto de vista, dizem, é equivalente a dizer que as pessoas são salvas por suas obras.

Naturalmente, tal ponto de vista é um grande prejuízo à santidade. Já que obediência a Cristo, supostamente não é essencial para alguém entrar no céu, há pouca motivação para obedecer a Jesus, especialmente quando a obediência é custosa.

Como eu já disse antes no livro, a graça que Deus estendeu sobre a humanidade não alivia a responsabilidade das pessoas de obedecê-Lo. As Escrituras dizem que a salvação não vem só pela graça, mas também pela fé (veja Ef. 2:8). Graça e fé são necessárias para a salvação. Fé é a reação própria à graça de Deus, e a verdadeira fé sempre resulta em arrependimento e obediência. A fé sem obras está morta, inútil e não pode salvar, de acordo com Tiago (veja Tg. 2:14-26).

É por isso que as Escrituras declaram repetidamente que a salvação depende de contínua fé e obediência. Existem várias passagens nas Escrituras que deixam isso bem claro. Por exemplo, Paulo escreve em sua carta aos colossenses:

Antes vocês estavam separados de Deus e, na mente de vocês, eram inimigos por causa do mau procedimento de vocês. Mas agora ele os reconciliou pelo corpo físico de Cristo, mediante a morte, para apresentá-los diante dele santos, inculpáveis e livres de qualquer acusação, desde que continuem alicerçados e firmes na fé, sem se afastarem da esperança do evangelho, que vocês ouviram e que tem sido proclamado a todos os que estão debaixo do céu. Esse é o evangelho do qual eu, Paulo, me tornei ministro (Cl. 1:21-23, ênfase adicionada).

Não é possível ser mais claro. Somente um teólogo pode torcer ou não entender o que Paulo quis dizer. Jesus confirmará que somos inculpáveis se continuarmos na fé. Essa mesma verdade é repetida em Romanos 11:13-24, 1 Coríntios 15:1-2 e Hebreus 3:12-14, 10:38-39, onde é dito claramente que a salvação final é possível pela fé contínua. Todos contêm a palavra condicional se.

A Necessidade de Santidade (The Necessity of Holiness)

Pode um salvo perder a salvação pecando? A resposta é encontrada em muitas escrituras, como as seguintes, que garantem que aqueles que praticam diversos pecados não herdarão o Reino de Deus. Se um salvo pode voltar à prática dos pecados das seguintes listas juntadas por Paulo, então, um salvo pode perder a salvação:

Vocês não sabem que os perversos não herdarão o Reino de Deus? Não se deixem enganar: nem imorais, nem idólatras, nem adúlteros, nem homossexuais passivos ou ativos, nem ladrões, nem avarentos, nem alcoólatras, nem caluniadores, nem trapaceiros herdarão o Reino de Deus (1 Co. 6:9-10, ênfase adicionada).

Ora, as obras da carne são manifestas: imoralidade sexual, impureza e libertinagem; idolatria e feitiçaria; ódio, discórdia, ciúmes, ira, egoísmo, dissensões, facções e inveja; embriaguez, orgias e coisas semelhantes. Eu os advirto, como antes já os adverti: Aqueles que praticam essas coisas não herdarão o Reino de Deus (Gl. 5:19-21, ênfase adicionada).

Porque vocês podem estar certos disto: nenhum imoral, ou impuro, ou ganancioso, que é idólatra, tem herança no Reino de Cristo e de Deus. Ninguém os engane com palavras tolas, pois é por causa dessas coisas que a ira de Deus vem sobre os que vivem na desobediência (Ef. 5:5-6, ênfase adicionada).

Note que em todos os casos, Paulo estava escrevendo para salvos, advertindo-os. Duas vezes ele os avisou para não serem enganados, indicando que estava preocupado que alguns salvos pudessem pensar que podem praticar os pecados listados e ainda assim herdar o Reino de Deus.

Jesus avisou Seus discípulos mais próximos, Pedro, Tiago, João e André da possibilidade de serem lançados no inferno por não estarem preparados para Sua volta. Note que as palavras a seguir foram dirigidas a eles (veja Mc. 13:1-4), e não a uma multidão de pecadores:

Portanto, vigiem, porque vocês não sabem em que dia virá o seu Senhor. Mas entendam isto: se o dono da casa soubesse a que hora da noite o ladrão viria, ele ficaria de guarda e não deixaria que a sua casa fosse arrombada. Assim, vocês [Pedro, Tiago, João e André] também precisam estar preparados, porque o Filho do homem virá numa hora em que vocês [Pedro, Tiago, João e André] menos esperam.

Quem é, pois, o servo fiel e sensato, a quem seu senhor encarrega dos de sua casa para lhes dar alimento no tempo devido? Feliz o servo que seu senhor encontrar fazendo assim quando voltar. Garanto-lhes que ele o encarregará de todos os seus bens. Mas suponham que esse servo seja mau e diga a si mesmo: “Meu senhor está demorando”, e então comece a bater em seus conservos e a comer e a beber com os beberrões. O senhor daquele servo virá num dia em que ele não o espera e numa hora que não sabe. Ele o punirá severamente e lhe dará lugar com os hipócritas, onde haverá choro e ranger de dentes (Mt. 24:42-51, ênfase adicionada).

E a moral da história? “Pedro, Tiago, João e André, não sejam como o servo desleal desta parábola.”[4]

Para ressaltar o que tinha acabado de dizer aos Seus discípulos mais íntimos, Jesus continuou imediatamente com a parábola das Dez Virgens. Inicialmente, todas as dez estavam preparadas para a chegada do noivo, mas cinco se tornaram despreparadas e foram excluídas da festa de casamento. Jesus finalizou a parábola com estas palavras: “Portanto, vigiem [Pedro, Tiago, João e André], porque vocês [Pedro, Tiago, João e André] não sabem o dia nem a hora” (Mt. 25:13)! Isso é, “Não sejam como as cinco virgens imprudentes, Pedro, Tiago, João e André.” Se não houvesse a possibilidade de Pedro, Tiago, João e André não estarem preparados, não haveria necessidade de Jesus tê-los advertido.

E então, imediatamente contou-lhes a Parábola dos Talentos. Era a mesma mensagem novamente. “Não sejam como o escravo que possuía um talento, que não tinha mais nada a entregar ao seu senhor além daquilo que lhe tinha sido entregue.” No fim da parábola o mestre declarou: “E lancem fora o servo inútil, nas trevas, onde haverá choro e ranger de dentes” (Mt. 25:30). Jesus não poderia fazer sua mensagem mais simples. Somente um teólogo poderia torcer seu significado. Havia o perigo de Pedro, Tiago, João e André serem lançados no inferno quando Jesus retornasse se não tivessem sido obedientes. Se essa possibilidade existia para Pedro,Tiago, João e André, ela também existe para todos nós. Como Jesus prometeu, somente aqueles que fazem a vontade de Seu Pai entrarão no Reino dos céus (veja Mt. 7:21).[5]

Claramente, aqueles que ensinam a doutrina falsa da segurança eterna incondicional trabalham contra Cristo e a favor de Satanás, ensinando o oposto do que Jesus e Seus apóstolos ensinaram. Eles neutralizam efetivamente o mandamento de Jesus de fazer discípulos que obedecerão a tudo o que Ele mandou, bloqueando a rua estreita para o céu e aumentando a estrada larga para o inferno.[6]

Outra Doutrina Moderna que Destrói a Formação de Discípulos (Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Não é só o ensinamento de segurança eterna incondicional que leva pessoas a pensar que santidade não é essencial para a salvação final. O amor de Deus é muitas vezes apresentado de modo que neutraliza a formação de discípulos. Várias vezes ouvimos pastores dizerem: “Deus te ama incondicionalmente.” As pessoas interpretam dessa forma, “Deus me aceita e me aprova sem levar em conta se eu O obedeço ou não.” Contudo, isso simplesmente não é verdade.

Muitos desses mesmos pregadores acreditam que Deus joga as pessoas que não nasceram de novo no inferno, e certamente estão corretos em sua crença. Agora vamos pensar sobre isso. Obviamente, Deus não aprova as pessoas que lança no inferno. Então como podemos dizer que Ele as ama? Ele ama as pessoas que lança no inferno? Você acha que eles iriam dizer que Deus as ama? É claro que não. Deus diria que os ama? Certamente que não! Eles são abomináveis a Ele, que é a razão de os estar punindo no inferno. Ele não os aprova ou os ama.

Isso sendo verdade, o amor de Deus por pecadores terrenos é claramente um amor misericordioso que é temporário, e não um amor de aprovação. Ele tem misericórdia deles, evitando Seu julgamento e dando-lhes a oportunidade de se arrependerem. Jesus morreu por eles, providenciando uma maneira de serem salvos. Desse modo, pode ser dito que Deus os ama. Mas Ele nunca os aprova. Ele nunca sente um amor por eles como um pai sente por seu filho. Na verdade, as Escrituras dizem: “Como um pai tem compaixão de seus filhos assim o Senhor tem compaixão dos que o temem” (Sl. 103:13, ênfase adicionada). Portanto, pode ser dito que Deus não tem a mesma compaixão por aqueles que não O temem. O amor de Deus pelos pecadores é parecido com a misericórdia de um juiz por um assassino condenado que recebe prisão perpétua ao invés de pena de morte.

Não há um único caso no livro de Atos onde alguém, pregando o evangelho diz à audiência não salva que Deus os ama. Na verdade, muitas vezes os pregadores bíblicos advertiam sua audiência sobre a ira de Deus e os chamavam ao arrependimento, falando que Deus não os aprovava, que estavam em perigo e que precisavam fazer mudanças radicais em suas vidas. Se eles tivessem dito à sua audiência que Deus os amava (como fazem muitos ministros modernos), poderiam tê-los iludido a pensar que não estavam em perigo, que não estavam acumulando ira para si mesmos e que não havia necessidade de se arrependerem.

O Ódio de Deus pelos Pecadores (God’s Hatred of Sinners)

Contrário ao que é muitas vezes proclamado hoje, sobre o amor de Deus pelos pecadores, as Escrituras dizem que Deus odeia pecadores:

Os arrogantes não são aceitos na tua presença; odeias todos os que praticam o mal. Destróis os mentirosos; os assassinos e os traiçoeiros o Senhor detesta (Sl. 5:5-6. ênfase adicionada).

O Senhor prova o justo, mas o ímpio e a quem ama a injustiça, a sua alma odeia (Sl. 11:5, ênfase adicionada).

Abandonei a minha família, deixei a minha propriedade e entreguei aquela a quem amo nas mãos dos seus inimigos. O povo da minha propriedade tornou-se para mim como um leão na floresta. Ele ruge contra mim, por isso eu o detesto (Jr. 12:7-8, ênfase adicionada).

Toda a sua impiedade começou em Gigal; de fato, ali os odiei. Por causa dos seus pecados eu os expulsarei da minha terra. Não os amarei mais; todos os seus líderes são rebeldes (Os. 9:15, ênfase adicionada).

Note que nenhuma das passagens acima diz que Deus só odeia o que as pessoas fazem — elas dizem que Ele as odeia. Isso brilha uma luz nesta coisa rotineira que Deus ama o pecador mas odeia o pecado. Não podemos separar uma pessoa do que ela faz. O que ele faz revela o que ele é. Portanto, Deus odeia as pessoas que pecam, e não só os pecados que cometem. Se Deus aprova as pessoas que fazem coisas que odeia, Ele é muito inconsistente consigo mesmo. Na corte judicial humana, pessoas são julgadas por seus crimes, e eles recebem a recompensa justa. Nós não odiamos o crime e aprovamos aqueles que os cometem.

Pessoas que Deus Odeia (People Whom God Abhors)

As Escrituras não só afirmam que Deus odeia certos indivíduos, elas também declaram que Ele odeia alguns tipos de pecadores ou que eles são abomináveis a Ele. Note que os versículos seguintes não dizem que o que essas pessoas fazem é abominável a Deus, e sim que elas são. As passagens não dizem que Deus abomina seus pecados, mas que Ele as abomina:[7]

A mulher não usará roupas de homem, e o homem e não usará roupas de mulher, pois o Senhor, o seu Deus, tem aversão por todo aquele que assim procede (Dt. 22:5, ênfase adicionada).

Pois o Senhor, o seu Deus, detesta quem faz essas coisas, quem negocia desonestamente (Dt. 25:16, ênfase adicionada).

Vocês comerão a carne dos seus filhos e das suas filhas. Destruirei os seus altares idólatras, despedaçarei os seus altares de incenso e empilharei os seus cadáveres sobre os seus ídolos mortos, e rejeitarei vocês (Lv. 26:29-30, ênfase adicionada).

Os arrogantes não são aceitos na tua presença; odeias todos os que praticam o mal. Destróis os mentirosos; os assassinos e os traiçoeiros o Senhor detesta (Sl 5:5-6, ênfase adicionada).

Pois o Senhor detesta o perverso, mas o justo é seu grande amigo (Pv. 3:32, ênfase adicionada).

O Senhor detesta os perversos de coração, mas os de conduta irrepreensível dão-lhe prazer (Pv. 11:20, ênfase adicionada).

O Senhor detesta os orgulhosos de coração. Sem dúvida serão punidos (Pv. 16:5, ênfase adicionada),

Absolver o ímpio e condenar o justo são coisas que o Senhor odeia (Pv. 17:15, ênfase adicionada).

Como podemos reconciliar tais passagens com aquelas que afirmam o amor de Deus pelos pecadores? Como é possível dizer que Deus abomina e odeia pecadores, mas que também os ama?

Devemos reconhecer que nem todo amor é igual. Existe o amor que não é condicional. Este pode ser chamado de “amor de misericórdia.” É um amor que diz: “Eu te amo apesar de.” Ele ama as pessoas independentemente de suas ações. Esse é o tipo de amor que Deus tem pelos pecadores.

Em contraste ao amor de misericórdia existe o amor condicional. Ele pode ser referido como “amor de aprovação.” É um amor que é adquirido ou merecido. É um amor que diz: “Eu te amo por causa disso.”

Alguns pensam que se o amor é condicional, não é amor; ou menosprezam tal amor, dizendo que é puramente egoísta e nada parecido com Deus.

Contudo, a verdade é que Deus possui o amor condicional, como logo veremos nas Escrituras. Portanto, não se deve desprezar o amor de aprovação. O amor de aprovação é o amor principal que Deus tem por Seus verdadeiros filhos. Devemos desejar o amor de aprovação de Deus muito mais que Seu amor de misericórdia.

O Amor de Aprovação é um Amor Inferior? (Is Approving Love an Inferior Love?)

Pare e faça a si mesmo essa pergunta: “Que tipo de amor eu preferiria que as pessoas tivessem por mim — amor de misericórdia ou amor de aprovação?” Eu tenho certeza que você irá preferir que as pessoas te amem “por causa de,” e não “apesar de.”

Você preferiria ouvir seu cônjuge falar: “Eu não tenho razão para te amar, e não há coisa alguma em você que me motive a lhe mostrar meu apoio”; ou, “Eu te amo por tantos motivos, porque existe tanta coisa em você que eu admiro”? É claro que preferiríamos que nossos cônjuges nos amassem com um amor de aprovação, e esse é o motivo principal que une os casais e os mantêm juntos. Quando não existe algo que uma pessoa admira em seu cônjuge, quando todo amor de aprovação deixa de existir, poucos casamentos permanecem. Se eles permanecerem, o crédito vai para o amor de misericórdia, que origina do caráter devoto do doador desse amor.

Tudo isso sendo verdade, vemos que amor condicional, ou de aprovação não é inferior. Enquanto amor de misericórdia é o mais louvável para se dar, o amor de aprovação é o mais louvável de se receber. Mais adiante, o fato do amor de aprovação ser o único tipo de amor que o Pai já teve por Jesus o eleva ao seu justo lugar de respeito. Deus o Pai nunca teve uma única gota de amor de misericórdia por Jesus, porque nunca houve algo de desagradável em Cristo. Jesus testificou:

Por isso é que meu Pai me ama, porque eu dou a minha vida para retomá-la (Jo. 10:17, ênfase adicionada).

Portanto, vemos que o Pai amava Jesus por causa da obediência de Jesus ao morrer. Não deve ter algo de errado com amor de aprovação, e sim tudo de certo. Jesus adquiriu e mereceu o amor de Seu Pai.

Jesus também declarou que permanecia no amor de Seu Pai obedecendo aos Seus mandamentos:

Como o Pai me amou, assim eu os amei; permaneçam no meu amor. Se vocês obedecerem aos meus mandamentos, permanecerão no meu amor, assim como tenho obedecido aos mandamentos de meu Pai e em seu amor permaneço (Jo. 15:9-10, ênfase adicionada).

Mais adiante, como as Escrituras indicam, devemos seguir o exemplo de Jesus, e permanecer em Seu amor obedecendo aos Seus mandamentos. Ele está claramente falando do amor de aprovação nesta passagem, nos dizendo que podemos e devemos adquiri-lo, e que podemos nos retirar dele através da desobediência aos Seus mandamentos. Permanecemos em Seu amor somente se obedecermos aos Seus mandamentos. Tal coisa é raramente ensinada hoje em dia; mas devia ser, porque é o que Jesus disse.

Jesus só confirma o amor de aprovação de Deus por aqueles que obedecem Seus mandamentos.

Pois o próprio Pai os ama, porquanto vocês me amaram e creram que eu vim de Deus (Jo. 16:27, ênfase adicionada).

Quem tem os meus mandamentos e lhes obedece, esse é o que me ama. Aquele que me ama será amado por meu Pai, e eu também o amarei e me revelarei a ele…Se alguém me ama obedecerá à minha palavra. Meu Pai o amará, nós viremos a ele e faremos morada nele (Jo. 14:21,23, ênfase adicionada).

Note que na segunda passagem Jesus não estava prometendo aos crentes descomprometidos que se começassem a guardar Suas palavras iria se aproximar deles de maneira especial. Ele estava prometendo que se alguém começasse a amá-Lo e a guardar Suas palavras, então, Seu Pai o amaria e tanto Ele como Seu Pai viveriam nessa pessoa, uma clara referência ao renascimento. Todos que renascem têm o Pai e o Filho vivendo nele pela habitação do Espírito Santo (veja Rm. 8:9). Então podemos ver novamente que aqueles que realmente renasceram são aqueles que se arrependeram e começaram a obedecer a Jesus, e portanto, são os únicos que recebem o amor de aprovação do Pai.

É claro que Jesus ainda reserva Seu amor de misericórdia para aqueles que acreditam nEle. Quando desobedecem, Ele os perdoa, se confessarem seus pecados e perdoarem seus devedores.

A Conclusão (The Conclusion)

Tudo isso mostra que Deus não ama Seus filhos obedientes da mesma forma que ama os perdidos. Ele só ama os perdidos com o amor de misericórdia, e tal amor é temporário, durando somente até que morram. Ao mesmo tempo em que os ama com o amor de misericórdia, Ele os odeia com um ódio derivado de Sua desaprovação de seu caráter. É isso que as Escrituras ensinam.

Por outro lado, Deus ama muito mais Seus filhos, que aqueles que não renasceram. Primeiro, Ele os ama com o amor de aprovação porque eles têm se arrependido e têm se esforçado para obedecer aos Seus mandamentos. Enquanto crescem em santidade, Ele tem cada vez menos razões para amá-los com o amor de misericórdia, e mais um motivo para amá-los com o amor de aprovação, que é exatamente o que querem.

Isso também mostra que muitos retratos do amor de Deus feitos por pregadores modernos e professores são ilusórios e inexatos. Separe um tempo para avaliar, à luz das Escrituras, os seguintes clichês sobre o amor de Deus:

1. Não há nada que possa fazer para Deus te amar mais ou menos do que já ama agora.

2. Não há nada que possa fazer para Deus deixar de te amar.

3. O amor de Deus é incondicional.

4. Deus ama a todos da mesma forma.

5. Deus ama o pecador mas odeia o pecado.

6. Não há nada que possa fazer para merecer o amor de Deus.

7. O amor de Deus por nós não é baseado em nossa performance.

Todas as frases acima são potencialmente enganosas ou completamente falsas, já que a maioria nega o amor de aprovação de Deus e muitas adulteram Seu amor de misericórdia.

Com respeito ao ponto 1, existe algo que crentes podem fazer para Deus amá-los mais com o amor de aprovação: podem ser mais obedientes. Também há algo que pode fazer Deus amá-los menos com o amor de aprovação: a sua desobediência. Há algo que os perdidos podem fazer para Deus amá-los muito mais: se arrependerem. Então, eles ganhariam o amor de aprovação de Deus. E há algo que poderiam fazer para Deus amá-los menos: morrer. Então, perderiam o único amor que Deus tinha por eles, Seu amor de misericórdia.

Com respeito ao ponto 2, um cristão pode perder o amor de aprovação de Deus se voltar a praticar pecados, colocando-se em uma posição para experimentar somente o amor de misericórdia de Deus. E novamente, o ímpio pode morrer, e isso acabaria com o amor de misericórdia de Deus, o único amor que Deus já teve por ele.

Com respeito ao ponto 3, o amor de aprovação de Deus com certeza é condicional. Até Seu amor de misericórdia é condicionado à pessoa estar fisicamente viva. Depois da morte, o amor de misericórdia de Deus acaba; portanto, é condicional, já que é temporário.

Relativo ao ponto 4, é mais provável que Deus não ame a todos igualmente, pois Ele aprova ou desaprova todos, tanto pecadores como santos, diferentemente. Certamente o amor de Deus não é o mesmo por pecadores e santos.

Com respeito ao ponto 5, Deus odeia pecadores e seus pecados. Pode ser melhor expressado como: Ele ama pecadores com um amor de misericórdia e odeia seus pecados. Do ponto de vista de Seu amor de aprovação, Ele os odeia.

Com respeito ao ponto 6, todos podem e devem adquirir o amor de aprovação de Deus. Obviamente, ninguém pode merecer Seu amor de misericórdia, já que é incondicional.

Finalmente, com respeito ao ponto 7, o amor de misericórdia de Deus não é baseado em nossa performance, mas o amor de aprovação com certeza é.

Tudo isso é para dizer que o discipulador dever apresentar o amor de Deus fielmente, como está escrito na Bíblia, pois não quer que pessoas se enganem. Somente as pessoas que Deus ama com o amor de aprovação entrarão no céu, e Deus só tem o amor de aprovação por aqueles que renascem e obedecem a Jesus. O discipulador nunca ensinaria o que pode levar as pessoas para longe da santidade. Seu alvo é o mesmo que o de Deus, fazer discípulos que obedeçam a todos os mandamentos de Cristo.

[1] A pregação do evangelho por evangelistas pode ser considerada uma forma de ensino; e evangelistas, com certeza, precisam proclamar um evangelho bíblico preciso.

[2] A responsabilidade de ensinar grupos de pessoas publicamente não foi dada a todos os cristãos, mas todos têm a responsabilidade de ensinar um-a-um enquanto fazem discípulos (veja Mt. 5:19; 28:19-20; Cl. 3:16; Hb. 5:12).

[3] Eu digo “se” porque aqueles que são lobos em peles de cordeiros são obviamente “ministros” que são motivados egoisticamente e serão lançados no inferno. Suponho que o que os separa de verdadeiros ministros com motivos errados seja o grau de suas motivações erradas.

[4] Incrivelmente, alguns professores, que não podem escapar dos fatos sobre os quais Jesus estava advertindo Seus discípulos mais íntimos e que o servo desleal representa claramente alguém que era salvo, dizem que o lugar de choro e ranger de dentes é um lugar à beira do céu. Lá, salvos desleais irão supostamente ficar de luto temporariamente por sua perca de recompensas até que Jesus enxugue as lágrimas de seus olhos e então dê a eles as boas vindas no céu!

[5] É claro que salvos que cometem um único pecado não perdem imediatamente sua salvação. Aqueles que pedem perdão por seus pecados são perdoados por Deus (se perdoarem aqueles que pecam contra eles). Aqueles que não pedem o perdão de Deus se colocam em perigo de serem disciplinados por Ele. Somente pelo endurecimento de seus corações às disciplinas do Senhor é que salvos correm o risco de perder a salvação.

[6] Aqueles que ainda não estão convencidos que um crente em Jesus pode perder sua salvação devem considerar todas as seguintes passagens do Novo Testamento: Mt. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Lc. 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Jo. 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; At. 11:21-23; 14:21-22; Rm. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Co. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Co. 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Gl. 5:1-4; 6:7-9; Fp. 2:12-16; 3:17-4:1; Cl. 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Ts. 3:1-8; 1 Tm. 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heb. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; Tg. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 Pd. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1 Jo. 2:15-2:28; 5:16; 2 Jo. 6-9; Jd. 20-21; Ap. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Os textos-provas apresentados por aqueles que ensinam a doutrina de segurança eterna incondicional são passagens que enfatizam a fidelidade de Deus na salvação, e não mencionam a responsabilidade humana. Portanto, elas precisam ser interpretadas para ficar em harmonia com as outras passagens que acabei de listar. O fato de Deus prometer Sua fidelidade não garante a fidelidade dos outros. O fato de eu prometer à minha esposa que nunca a deixarei e manter minha promessa, não garante que ela nunca me deixará.

[7] Pode ser argumentado que todas essas passagens que mostram o ódio e abominação do Senhor pelos pecadores são do Velho Testamento. Contudo, a atitude de Deus para com os pecadores não mudou do Velho para o Novo Testamento. O encontro de Jesus com a mulher cananeia em Mateus 15:22-28 é um ótimo exemplo no Novo Testamento da atitude de Deus para com pecadores. No início, Jesus nem mesmo respondeu às suas súplicas; Ele até se referiu a ela como um cachorro. Sua fé persistente resultou que ela recebeu misericórdia dEle. A atitude de Jesus para com os escribas e fariseus não pode ser considerada de aprovação e amor (veja Mt. 23).

Około dwa tysiące lat temu, Syn Boży, żyjący wówczas w ludzkim ciele na ziemi, mówił do tłumów ludzi, które zebrały się, aby Go słuchać na zboczu góry obok Morza Galilejskiego. Dziś nazywamy to zdarzenie Kazaniem na Górze.

Jezus był największym mistrzem komunikacji, jaki kiedykolwiek żył na świecie i nauczał ludzi, których my uważamy za niewykształconych wieśniaków. Wynika z tego, że Jego nauczanie było proste i łatwe do zrozumienia. Używał przedmiotów codziennego użytku do zilustrowania istoty, ale dziś niektórzy uważają, że trzeba mieć doktorat, żeby interpretować słowa Jezusa i – niestety – ich podstawowym założeniem jest to, że Jezus nie mógł mieć na myśli tego, co powiedział. Preparują więc elaboraty teorii, aby wyjaśnić, co Jezus rzeczywiście miał nam myśli. Są to teorie, których wieśniacy słuchający Jezusa nie wymyśliliby przez tysiąc lat, ani nie zrozumieliby ich, gdyby im ktoś je tłumaczył. Na przykład, niektórzy współcześni biblijni naukowcy chcą, abyśmy uwierzyli, że słowa Jezusa nie mają żadnego zastosowania ani w stosunku do Jego słuchaczy, ani do współczesnych chrześcijan, lecz znajdą zastosowanie dopiero w przyszłości, gdy będziemy żyli w Jego Królestwie! Jakże zdumiewająca teoria, szczególnie w świetle faktu, że Jezus, zwracając się do publiczności użył słowa “wy” (nie „oni”) ponad sto razy w tym krótkim kazaniu. Ci biblijni naukowcy robią z Jezusa kłamcę.

Pozwolę sobie również zwrócić uwagę na to, że kazanie Jezusa było skierowane nie tylko do Jego najbliższych uczniów, lecz do tłumów, które się wokół Niego zgromadziły (p. Mt 7:28) i miało bezpośrednie zastosowanie do każdej ludzkiej istoty, żyjącej od tamtego czasu na ziemi, jak to uczciwe przeczytanie tego sławnego kazania pokazuje.

Celem tego i następnego rozdziału jest zbadanie Kazania na Górze. Gdy będziemy się nad nim pochylać, odkryjemy, że jest to przesłanie o zbawieniu i świętości oraz związku między nimi. Jest to kazanie, które wielokrotnie ostrzega przed antynomizmem. Troszcząc się codziennie o tych biednych, lecz duchowo spragnionych ludzi, którzy zebrali się wokół Niego, Jezus chciał, aby zrozumieli to, co najważniejsze – jak mogą odziedziczyć Królestwo Niebios. Dobrze jest, abyśmy również zwrócili uwagę na to, co powiedział. To jest Ten, o którym Mojżesz napisał:

Wszak Mojżesz powiedział: Proroka, jak ja, spośród braci waszych wzbudzi wam Pan, Bóg; jego słuchać będziecie we wszystkim, cokolwiek do was mówić będzie. I stanie się, że każdy, kto by nie słuchał owego proroka, z ludu wytępiony będzie. I wszyscy prorocy, począwszy od Samuela, którzy kolejno mówili, zapowiadali te dni (Dz 3:22-23).

Zacznijmy od początku.

Błogosławieństwa

W pierwszej części kazania znajduje się coś, co nazywamy błogosławieństwami. Jezus wyliczając je, obiecuje łaskę ludziom o pewnych szczególnych cechach. Wymienia wiele różnych cech i błogosławieństw. Przypadkowy czytelnik Biblii czyta te błogosławieństwa tak, jak zwykle ludzie czytają horoskopy, myśląc, że każdy powinien znaleźć siebie w jednym – i tylko jednym – błogosławieństwie. Kiedy jednak przyjrzymy się bliżej, szybko zdajemy sobie sprawę z tego, że Jezus nie wymieniał różnych osób, które otrzymują różne błogosławieństwa, lecz jedną, która otrzymuje błogosławieństwo obejmujące wszystko – Boże Królestwo. Nie ma żadnej innej możliwości inteligentnego wyjaśnienia Jego słów.

Przeczytajmy pierwsze dwanaście wersów Kazania na Górze:

Tedy Jezus, widząc tłumy, wstąpił na górę. A gdy usiadł, przystąpili do niego jego uczniowie. I otworzywszy usta swoje, nauczał ich, mówiąc:

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem ich jest Królestwo Niebios.

Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.

Błogosławieni cisi, albowiem oni posiądą ziemię.

Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.

Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.

Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.

Błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożymi będą nazwani.

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie z powodu sprawiedliwości, albowiem ich jest Królestwo Niebios.

Błogosławieni jesteście, gdy wam złorzeczyć i prześladować was będą i kłamliwie mówić na was wszelkie zło ze względu na mnie!

Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami (Mt 5:1-12).

Błogosławieństwa i cechy charakteru

Najpierw zastanówmy się na obiecanymi błogosławieństwami. Błogosławieni (1) odziedziczą Królestwo Niebios; (2) zostaną pocieszeni; (3) odziedziczą ziemię; (4) będą nasyceni sprawiedliwością; (5) otrzymają łaskę; (6) zobaczą Boga; (7) będą nazwani dziećmi Bożymi; (8) odziedziczą Królestwo Niebios (powtórzenie pierwszego błogosławieństwa), gdzie otrzymają nagrodę.

Czy rzeczywiście Jezus chce, abyśmy myśleli, że wyłącznie ubodzy w duchu i ci, którzy byli prześladowani dla sprawiedliwości odziedziczą Królestwo Boże? Czy tylko czystego serca będą oglądać Boga i tylko pokój czyniący będą nazwani synami Bożymi, lecz ani jedni, ani drudzy nie odziedziczą Królestwa Bożego? Czy pokój czyniący nie otrzymają łaski a miłosierni nie będą nazwani synami Bożymi? Oczywiście nie o to chodzi Jezusowi.

Przyjrzyjmy się teraz różnym cechom opisanym przez Jezusa: (1) ubodzy w duchu; (2) płaczący; (3) cisi; (4) pragnący sprawiedliwości; (5) miłosierni; (6) czystego serca; (7) pokój czyniący i (8) prześladowani.

Czy Jezus chce nam powiedzieć, że ktoś może być czystego serca i równocześnie niemiłosierny? Czy można być prześladowanym dla sprawiedliwości i równocześnie nie pragnąć i nie łaknąć sprawiedliwości? Oczywiście ponownie powiemy, że nie.

Tak więc możemy spokojnie dojść do wniosku, że wiele obiecanych błogosławieństw składa się na jedno wielkie błogosławieństwo, jakim jest odziedziczenie Królestwa Niebios. Wiele wymienionych charakterystycznych cech błogosławionych to różnorodne cechy, które są wspólne dla wszystkich błogosławionych.

Widać wyraźnie, że te błogosławieństwa opisują cechy osobiste prawdziwych uczniów Jezusa. Wymieniając te cechy wraz z obietnicami różnorodnych błogosławieństw zbawienia, Pan zachęca swoich uczniów, aby te cechy rozwijali. Błogosławieni są ludzie zbawieni, zatem Jezus opisuje ludzi, zasługujących na niebo. Ludzie, do których opis Jezusa nie pasuje, nie są błogosławieni i nie odziedziczą Królestwa Niebios. Słusznym jest więc, abyśmy pytali samych siebie, czy pasujemy do opisu Jezusa. Jest to kazanie o zbawieniu, świętości i relacji między tymi dwoma.

Cechy osobiste błogosławionych

Wymienione przez Jezusa osiem cech błogosławionych ludzi można poddać pewnym wariacjom inteligentnej interpretacji. Co jest, na przykład, właściwego w byciu “ubogim w duchu”? Kiedyś uważałem, że Jezus opisuje pierwszą konieczną cechę, jaką musi mieć człowiek, idący do nieba – zdaje sobie sprawę ze swego duchowego ubóstwa. Aby być zbawionym, człowiek musi dostrzegać potrzebę Zbawiciela.

Pierwsza cecha eliminuje wszelką samowystarczalność i jakiekolwiek myśli o zasługiwaniu na zbawienie. Prawdziwie błogosławiona osoba to taka, która jest świadoma tego, że nie ma niczego do zaoferowania Bogu i, że jej sprawiedliwość jest jak “szaty splugawione” (Iz 64:6). Wie, że należy do tych, którzy są “bez Chrystusa, (…) nie mający nadziei i bez Boga na świecie” (Ef 2:12).

Jezus nie chce, aby ktokolwiek myślał, że to dzięki jego własnym wysiłkom może utrzymać standardy, które zostały przez Niego wyliczone. Nie, ludzie są błogosławieni, to jest błogosławieni przez Boga, jeśli posiadają charakterystyczne cechy błogosławionych. To wszystko wyrasta z łaski Bożej. Błogosławieni ludzie, o których mówi Jezus, są błogosławieni nie tylko dlatego, że czeka na nich niebo, lecz również ze względu na dzieło Boże, które zostało wykonane w nich w trakcie ich życia na ziemi. Gdy widzę cechy błogosławionego w swoim życiu, powinno mi to przypominać nie o tym, co ja zrobiłem, lecz o tym, co Bóg z łaski zrobił we mnie.

Jeśli pierwsza charakterystyczna cecha jest wymieniona jako pierwsza, ponieważ jest to najważniejsza konieczna cecha ludzi związanych niebem, to być może druga jest równie znacząca: “Błogosławieni, którzy się smucą” (Mt 5:4). Czy Jezus mógł mieć na myśli pokutę z głębi serca i wyrzuty sumienia? Myślę, że tak, w szczególności wobec tego, iż Pismo wyraźnie mówi, że dla zbawienia konieczne jest, aby po pokucie nastąpił pobożny żal (p. 2 Kor 7:10). Zasmucony celnik, który pokornie skłonił głowę w Świątyni, bijąc się w pierś i wołając o miłosierdzie Boże, rzeczywiście był osobą błogosławioną. Celnik, w przeciwieństwie do pysznego faryzeusza, który również modlił się w Świątyni, odszedł z tego miejsca usprawiedliwiony, z przebaczonymi grzechami (p. Łk 18:9-14).

Jeśli Jezus nie mówił tutaj o tym początkowym żalu pokuty osoby, która właśnie przychodzi do Niego, to być może opisywał smutek, jaki wszyscy prawdziwi chrześcijanie odczuwają, obserwując stale świat buntujący się przeciwko Bogu, który go kocha. Paweł wyraził to w następujący sposób: “mam wielki smutek i nieustanny ból w sercu moim” (Rz 9:2).

Trzecia cecha charakterystyczna, łagodność, jest wymieniona w Piśmie jako jeden z owoców Ducha (p. Ga 5:22-23). Łagodność nie jest przymiotem, który można stworzyć samemu. To ci, którzy otrzymali od Boga łaskę i w których zamieszkuje Duch są również błogosławieni tym, że stają się łagodni. Strzeżcie się szorstkich i gwałtownych “chrześcijan”. Jeśli jesteś taki, to nie należysz do tych, którzy odziedziczą ziemię, jesteś związany przez piekło, a nie pośród błogosławionych.

Pragnąć i łaknąć sprawiedliwości

Czwarta z wymienionych cech, pragnienie i głód sprawiedliwości, opisuje udzieloną przez Boga, wewnętrzną tęsknotę, którą posiada każda prawdziwie narodzona na nowo osoba. Zasmuca ją niesprawiedliwość w świecie i w niej samej, nienawidzi grzechu (p. Ps 97:10; 119:128,163), a kocha sprawiedliwość.

Zbyt często, gdy czytamy w Piśmie ”sprawiedliwość”, rozumiemy ją jako “prawną sprawiedliwość udzieloną nam przez Chrystusa”, lecz nie zawsze takie jest znaczenie tego słowa. Często oznacza ono: “jakość prawego życia zgodnie z Bożymi standardami”. Jest to oczywiste znaczenie zamierzone tutaj przez Jezusa, ponieważ nie ma żadnego powodu, aby chrześcijanin pragnął i łaknął sprawiedliwości, którą już posiada. Ma już nałożoną sprawiedliwość. Ci, którzy narodzili się z Ducha, tęsknią do tego, aby żyć sprawiedliwie i mają pewność tego, że któregoś dnia to pragnienie zostanie zaspokojone (Mt 5:6), z całą pewnością Bóg z łaski dokończy dzieła, które w nich rozpoczął (Flp 1:6).

Słowa Jezusa tutaj to również przewidywanie czasu nowej ziemi “w której mieszka sprawiedliwość” (2 P 3:13). Tam nie będzie grzechu. Wszyscy będą kochać Boga z całego serca i kochać bliźniego jak siebie samego. Ci, którzy teraz pragną i łakną sprawiedliwości będą wtedy nasyceni. W końcu otrzymamy odpowiedź na naszą modlitwę: “Bądź wola twoja jak w niebie tak i na ziemi” (Mt 6:10).

Piąta cecha, miłosierdzie, jest również w naturalny sposób w posiadaniu każdej narodzonej na nowo osoby, tylko dzięki temu, że mieszka w niej miłosierny Bóg. Ci, którzy nie mają miłosierdzia, nie są błogosławionymi Boga i ujawniają, że nie są uczestnikami Jego łaski. Zgadza się z tym Apostoł Jakub: “Nad tym, kto nie okazuje miłosierdzia, odbędzie się sąd bez miłosierdzia” (Jk 2:13). Jeśli stoisz przed Bogiem i odbierasz niemiłosierny sąd to jak ci się wydaje, idziesz do nieba czy do piekła? Odpowiedź jest oczywista.

Pewnego razu Jezus opowiedział historię o słudze, który otrzymał od swego pana ogromny akt łaski, lecz nie chciał tej łaski udzielić swemu znajomemu słudze. Gdy jego pan dowiedział się o tym, co się stało, “przekazał go katom, żeby mu oddał cały dług” (Mt 18:34). Cały poprzednio darowany dług sługi został przywrócony. Wtedy Jezus ostrzegł Swoich uczniów: “Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści z serca swego bratu swemu” (Mt 18:35). Powtórzmy, ludzie pozbawieni miłosierdzia, nie otrzymają miłosierdzia od Boga, nie należą do tych, którzy są błogosławieni.

Szósta cecha to czystość serca. W przeciwieństwie do wielu nominalnych chrześcijan, prawdziwi uczniowie Chrystusa nie są tylko na zewnątrz święci. Z Bożej łaski ich serca zostały oczyszczone, naprawdę kochają Boga z serca, a to wpływa na ich rozmyślania i motywacje. Jezus obiecał, że ci zobaczą Boga.

Czy mogę zapytać, czy mamy wierzyć w to, że są tacy prawdziwi chrześcijanie, którzy nie mają czystych serc i którzy nie zobaczą Boga? Czy Bóg powie im: “Możesz wejść do nieba, lecz Mnie nie możesz oglądać?” Nie, oczywiście każda prawdziwie niebem związana osoba, ma czyste serce.

Błogosławieni pokój czyniący

Następni na liście są ludzie czyniący pokój, oni zostaną nazwani synami Bożymi. Jezus musiał mieć na myśli każdego prawdziwego ucznia Chrystusa, ponieważ każdy, kto wierzy w Chrystusa, jest synem Bożym (p. Ga 3:26).

Ci, którzy narodzili się z Ducha czynią pokój co najmniej na trzy sposoby:

Po pierwsze: czynią pokój z Bogiem, którego przedtem byli wrogami.

Po drugie: żyją w pokoju, na tyle na ile to jest możliwe bez nieposłuszeństwa Bogu, z innymi ludźmi. Nie charakteryzuje ich rozdwojenie i konflikty. Paweł napisał, że ci, którzy są kłótliwi, zazdrośni, wybuchowi, rozdwojeni i którzy wywołują rozłamy, nie odziedziczą Królestwa Bożego (p. Ga 5:19-21). Prawdziwi wierzący, aby uniknąć kłótni, pójdą dodatkowy kilometr i zachowają pokój w swych relacjach. Nie twierdzą, że mają pokój z Bogiem, równocześnie będąc w konflikcie z bratem (p. Mt 5:23-24, 1 J 4:20).

Po trzecie: prawdziwi uczniowie Chrystusa, dzieląc się Ewangelią, pomagają również innym czynić pokój z Bogiem i innymi ludźmi.

Na koniec, Jezus nazywa błogosławionymi tych, którzy są prześladowani dla sprawiedliwości. Oczywiście, mówi o tych, którzy żyją sprawiedliwie. To ci, których prześladują niewierzący. To taki rodzaj ludzi, którzy odziedziczą Królestwo Boże.

O jakich prześladowaniach mówi Jezus? O torturach? Męczeństwie? Nie, w szczególności wymienił prześladowania w postaci zniewag i obmawiania z Jego powodu. Oznacza to, że jeśli ktoś jest prawdziwym chrześcijaninem to jest to oczywiste dla niewierzących, ponieważ w przeciwnym razie nie mówiliby oni nic złego przeciwko niemu. Jak wielu tak zwanych chrześcijan prawie niczym nie różni się od niewierzących tak, że ci drudzy nic złego nie mówią o tych pierwszych. Wcale nie są oni prawdziwymi chrześcijanami. Jak powiedział Jezus: “Biada wam, gdy wszyscy ludzie dobrze o was mówić będą; tak samo bowiem czynili fałszywym prorokom ojcowie ich” (Łk 7:26). Gdy wszyscy dobrze mówią o tobie, to jest to znak fałszywego wierzącego. Świat nienawidzi prawdziwych chrześcijan (p. również: J 15:18-21; Ga 4:29; 2 Tm 3:12; 1 J 3:13-14). Czy ktokolwiek nienawidzi ciebie? Jest to kazanie o zbawieniu, świętości i relacji między tymi dwoma.

Sól i światło

W kilku następnych wersach Jezus dalej opisuje swoich prawdziwych uczniów, błogosławionych, porównując ich do soli i światła, które posiadają oczywiste cechy: sól jest słona, a światło świeci. Jeśli nie jest słone, to nie jest sól. Jeśli nie świeci, to nie jest światło.

Wy jesteście solą ziemi; jeśli tedy sól zwietrzeje, czymże ją nasolą? Na nic więcej już się nie przyda, tylko aby była precz wyrzucona i przez ludzi podeptana. Wy jesteście światłością świata; nie może się ukryć miasto położone na górze. Nie zapalają też świecy i nie stawiają jej pod korcem, lecz na świeczniku, i świeci wszystkim, którzy są w domu. Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5:13-16).

W czasach Jezusa sól była używana głównie do konserwowania mięsa. Jako posłuszni naśladowcy Chrystusa jesteśmy konserwantami, które zachowują ten grzeszny świat przed całkowitym rozkładem i zepsuciem. Jeśli jednak nasze zachowanie stanie się takie samo jak świata to naprawdę nie nadamy się do niczego. Jezus ostrzegał błogosławionych, aby byli słoną solą, zachowując swoje unikalne cechy. Błogosławieni muszą różnić się od otaczającego ich świata, aby nie stali się “niesłoni”, zasługując na “wyrzucenie precz i podeptanie przez ludzi”. Jest to jedno z licznych, w Nowym Testamencie, wyraźnych ostrzeżeń przed stoczeniem się, skierowanych bezpośrednio do wierzących. Jeśli sól jest naprawdę słona, jest solą. Podobnie, naśladowcy Jezusa zachowują się tak jak naśladowcy Jezusa, ponieważ w przeciwnym wypadku nie są naśladowcami Jezusa, nawet jeśli kiedyś nimi byli.

Prawdziwi uczniowie Chrystusa są również światłem tego świata. Światło zawsze świeci. Jeśli nie świeci, nie jest światłem. W tej analogii światło reprezentuje nasze dobre uczynki (p. Mt 5:16). Chrystus przestrzega swoich uczniów, aby czynili swoje dobre uczynki tak, aby inni je widzieli. W ten sposób uwielbiony będzie ich niebieski Ojciec, ponieważ On jest źródłem ich dobrych uczynków.

Zwróć uwagę na to, że Jezus nie powiedział, że mamy dawać światło, lecz że nasze światło ma świecić przed innymi tak, aby je widzieli. Nie zachęcał tych, którzy nie mają uczynków, aby bębnili o nich, ale zachęcał tych, którzy je czynią, aby nie ukrywali swej dobroci. Uczniowie Chrystusa są światłem tego świata, są błogosławieni, z łaski Bożej, aby być światłością w ciemności.

Waga zachowywania Bożych przykazań

Teraz zaczniemy nowy podrozdział (jak w Biblii Warszawskiej – przyp. tłum.). Oto Jezus zaczyna mówić o Prawie i jego związku z wierzącymi.

Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios (Mt 5:17-20).

Jeśli Jezus ostrzegał swych słuchaczy, aby nie sądzili, że przyszedł usunąć Prawo bądź Proroków, to prawdopodobnie co najmniej niektórzy tak zakładali. Dlaczego tak było, możemy się tylko domyślać. Mogło to być spowodowane Jego surowym gromieniem legalistycznych uczonych w Piśmie i faryzeuszy.

Bez względu na powód, Jezus najwyraźniej chciał, aby wszyscy, wtedy i teraz, zdali sobie sprawę z tego, że takie założenie jest błędem. On był Bogiem, boskim inspiratorem całego Starego Testamentu, więc z pewnością On sam nie zamierzał usuwać wszystkiego, co powiedział przez Mojżesza i Proroków. Wręcz przeciwnie, On wypełniał Prawo i proroków.

Jak dokładnie miał wypełnić Prawo i proroków? Niektórzy uważają, że Jezus mówił tu tylko o wypełnieniu mesjańskich przepowiedni. Choć oczywiście, Jezus z pewnością wypełnił (i jeszcze wypełni) wszystkie mesjańskie zapowiedzi, tutaj miał całkowicie co innego na myśli. Z kontekstu widać wyraźnie, że mówił tutaj także o wszystkim, co było napisane w Prawie i u proroków, aż do “najmniejszej joty i kreski” (w. 18) Prawa i najmniejszego z przykazań (w. 19).

Inni teoretyzują, jakoby Jezus miał na myśli to, że On wypełni Prawo w ten sposób, że spełni wszystkie jego wymagania na rzecz nas, przez posłuszne życie i ofiarną śmierć, lecz, jak również pokazuje kontekst, nie o to tutaj chodziło. W następnych wersach Jezus nie wspomina niczego o swym życiu czy śmierci w odniesieniu do wypełnienia Prawa. I już w następnym zdaniu stwierdza, że Prawo będzie ważne, aż do czasu, gdy “niebo i ziemia przeminą” i “wszystko to się stanie”. Następnie ogłasza, że stosunek ludzi do Prawa wpłynie nawet na ich status w niebie (w. 19) i ludzie muszą słuchać Prawa nawet bardziej niż uczeni w Piśmie i faryzeusze, w przeciwnym razie nie wejdą do nieba (w. 20).

Oczywiście, oprócz wypełnienia mesjańskich proroctw, typów i cieni Prawa, Jezus mówił również o zachowywaniu przykazań Prawa i wykonywaniu tego, co prorocy powiedzieli. W pewnym sensie, Jezus wypełnił Prawo, objawiając Bożą prawdę i Boży zamiar ukryty w Prawie, w pełni popierając i wyjaśniając je oraz uzupełniając to, czego ludzkiemu zrozumieniu brakowało

[1]

. Greckie słowo tłumaczone w wersie 17 jako wypełnić jest również tłumaczone w Nowym Testamencie jako uzupełnić, udoskonalić, skończyć, napełnić oraz całkowicie wykonać. Dokładnie to Jezus miał zrobić, zaczynając cztery zdania dalej.

Jezus nie przyszedł obalić Prawa, lecz je wypełnić, to jest “napełnić do pełna”. Jeśli chodzi o przykazania, jakie znajdujemy w Prawie i u proroków, Jezus nie mógł tej sprawy postawić jaśniej. Oczekuje od wszystkich, że będą się do nich stosować. Były równie ważne jak zawsze. Rzeczywistość jest taka, że to jak ktoś ceni sobie przykazania, zdecyduje o tym, jak będzie ceniony w niebie: “Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios” (Mt 5:19)

[2]

.

W kolejnym wersie czytamy: „Albowiem powiadam wam: «Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios»”. Zauważ, że nie jest to nowa myśl, lecz końcowe stwierdzenie związane z poprzednimi wersami przez “albowiem”. Jak ważne jest zachowywanie przykazań? Należy ich przestrzegać nawet bardziej niż faryzeusze i uczeni w Piśmie, aby wejść do Królestwa! Ponownie widzimy, że jest to kazanie o zbawieniu i świętości oraz ich wzajemnej relacji.

O jakiej sprawiedliwości mówił Jezus?

Czy Jezus, stwierdzając, że nasza sprawiedliwość ma przerastać sprawiedliwość faryzeuszy i uczonych w Piśmie, nie miał na myśli prawnej sprawiedliwości, która będzie udzielana każdemu z nas jak dar? Nie, nie mówił o tym, co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze: kontekst na to nie wskazuje. Zarówno przed tym stwierdzeniem jak i po nim (i w całym Kazaniu na Górze) wszędzie mówi o zachowywaniu przykazań, czyli o sprawiedliwym życiu. Najbardziej naturalną interpretacją Jego słów jest to, że musimy żyć bardziej sprawiedliwie niż ci religijni przywódcy.

Po drugie: gdyby Jezus mówił o narzuconej, prawnej sprawiedliwości, to dlaczego ani razu o tym nie wspomniał? Dlaczego powiedział coś, co mogło być tak łatwo źle zinterpretowane przez niewykształconych wieśniaków, do których mówił, którzy nigdy nie wpadliby na to, że chodziło Mu o nadaną sprawiedliwość?

Nasz problem polega na tym, że nie chcemy przyjąć oczywistego znaczenia tego wersu, ponieważ brzmi on dla nas jak legalizm, a prawda jest taka, że nie rozumiemy nierozerwalnej więzi jaka jest między sprawiedliwością udzieloną i praktyczną. Apostoł Jan rozumiał to dobrze. Napisał: “Niech was nikt nie zwodzi, kto postępuje sprawiedliwie sprawiedliwy jest” (1 J 3:7). Nie rozumiemy również powiązania między nowym narodzeniem a praktyczną sprawiedliwością, tak jak rozumiał to Jan: “Każdy kto postępuje sprawiedliwie, z Niego się narodził” (1 J 2:29).

Jezus mógł rozwinąć swoje stwierdzenie z Ewangelii Mateusza (5:20) w taki sposób: “Jeśli będziesz pokutował, rzeczywiście narodzisz się na nowo, i otrzymasz przez żywą wiarę Mój dar sprawiedliwości, twoja praktyczna sprawiedliwość rzeczywiście przekroczy sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszy, gdy będziesz współpracował z zamieszkującym w tobie Moim Duchem”.

Sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszy

Następnym ważnym pytaniem, które pojawia się w związku ze słowami Jezusa z Mt 5:20, jest: Jak bardzo sprawiedliwi (w praktycznym sensie) byli uczeni w Piśmie i faryzeusze? Odpowiedź brzmi: Nie bardzo.

Przy innej okazji Jezus zwracał się do nich jako do “grobów pobielanych, które na zewnątrz wyglądają pięknie, ale wewnątrz są pełne trupich kości i wszelakiej nieczystości” (Mt 23:27). Znaczy to, że na zewnątrz wyglądali na sprawiedliwych, lecz w środku byli źli. Ogromnie starali się zachować literę Prawa, lecz ignorowali jego ducha, często usprawiedliwiając siebie w ten sposób, że wykrzywiali czy nawet zmieniali Boże przykazania.

Ta wewnętrzna słabość uczonych w Piśmie i faryzeuszy była rzeczywiście w polu widzenia większości tego, co zawiera Kazanie na Górze. Widzimy, że cytował wiele dobrze znanych Bożych przykazań, po czym wskazywał na różnicę między zachowywaniem litery Prawa, a jego ducha. Czyniąc to, stale ujawniał hipokryzję religijnych przywódców, a także pokazywał jakie są Jego rzeczywiste oczekiwania wobec prawdziwych uczniów.

Każdy przykład Jezus zaczyna słowami: “Słyszeliście”. Mówił do ludzi, którzy prawdopodobnie nie umieli czytać, lecz wielokrotnie słyszeli jak czytane były Pisma ze zwojów przez faryzeuszy czy uczonych w Piśmie w synagogach. Można powiedzieć, że słuchacze Jezusa całe swoje życie byli narażeni na fałszywe nauczanie, ponieważ słuchali zniekształconych komentarzy swych przywódców i obserwowali ich nieświęte życie.

Jako pierwszy przykład Jezus podał szóste przykazanie:

Słyszeliście, iż powiedziano przodkom: Nie będziesz zabijał, a kto by zabił, pójdzie pod sąd. A Ja wam powiadam, że każdy, kto się gniewa na brata swego, pójdzie pod sąd, a kto by rzekł bratu swemu: Racha, stanie przed Radą Najwyższą, a kto by rzekł: Głupcze, pójdzie w ogień piekielny. Jeślibyś więc składał dar swój na ołtarzu i tam wspomniałbyś, iż brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój na ołtarzu, odejdź i najpierw pojednaj się z bratem swoim, a potem przyszedłszy, złóż dar swój. Pogódź się rychło z przeciwnikiem swoim, póki jesteś z nim w drodze, aby cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia słudze, i abyś nie został wtrącony do więzienia. Zaprawdę powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, aż oddasz ostatni grosz (Mt 5:21-26).

Faryzeusze i uczeni w Piśmie pysznili się tym, że nie byli mordercami, to znaczy, że nikogo nie zamordowali i dlatego uważali, że zachowują szóste przykazanie. Niemniej, zrobili by to, gdyby to nie było zakazane. Uwidaczniało się to przez to, że tym, których nienawidzili robili wszystko, oprócz zabicia ich. Jezus wymienia kilka przykładów takich zachowań mordercy. Wyrzucali z siebie nienawistne słowa wobec tych, na których byli źli. Byli wewnętrznie zgorzkniali, nieprzebaczający i nieprzejednani, wplątani w procesy jako oskarżający lub też jako oskarżani za ich najbardziej egoistyczne śmiercionośne zachowania

[3]

. Byli mordercami w sercach, którzy powstrzymywali się jedynie przed dokonaniem fizycznego aktu.

Człowiek prawdziwie sprawiedliwy jest całkowicie inny. Jego standardy są znacznie wyższe. Wie, że Bóg oczekuje od niego, aby kochał swego brata i wie, że jeśli ta relacja z bratem nie jest dobra, to relacja z Bogiem nie jest właściwa. Nie będzie obłudnie wykonywał wszystkich religijnych czynności, udając, że kocha Boga, równocześnie nienawidząc brata (p. Mt 5:23-24). Jak napisał później apostoł Jan: “Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1J 4:20).

Uczeni w Piśmie i faryzeusze myśleli, że tylko przez sam akt morderstwa narażają się na winę, lecz Jezus ostrzegł, że to postawa powoduje, że ktoś zasługuje na piekło. Jak wielu nominalnych chrześcijan niczym nie różni się od faryzeuszy, będąc raczej napełnieni nienawiścią niż miłością? Prawdziwy chrześcijanin, jest tak błogosławiony przez Boga, że kocha innych miłością Bożą, dzięki Jego łasce (p. Rz 5:5).

Boża definicja cudzołóstwa

Siódme przykazanie stało się przedmiotem drugiego przykładu tego, jak można zachowywać literę, odrzucając ducha Prawa:

Słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. A Ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim. Jeśli tedy prawe oko twoje gorszy cię, wyłup je i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby całe ciało twoje miało pójść do piekła. A jeśli prawa ręka twoja cię gorszy, odetnij ją i odrzuć od siebie, albowiem będzie pożyteczniej dla ciebie, że zginie jeden z członków twoich, niż żeby miało całe ciało twoje znaleźć się w piekle (Mt 5:27-30).

Najpierw zwróćmy ponownie uwagę na to, że jest to kazanie o zbawieniu i świętości, i ich wzajemnej relacji. Jezus ostrzega przed piekłem i mówi, co trzeba robić, aby go uniknąć.

Uczeni w Piśmie i faryzeusze nie mogli ignorować siódmego przykazania, więc zewnętrznie przestrzegali go, zachowując wierność wobec swoich żon. Niemniej fantazjowali o miłości z innymi kobietami. Rozbierali w myślach kobiety, które obserwowali na rynkach, byli cudzołożnikami w sercach, przestępując w ten sposób ducha siódmego przykazania. Jak wielu nominalnych chrześcijan robi to samo?

Oczywiście, Bóg zamierzył, aby Jego ludzie byli całkowicie czyści jeśli chodzi o seks. Jak już wcześniej wspomniałem, jeśli zły był romans z żoną sąsiada, to złe również było marzenie o współżyciu z nią.

Czy ktokolwiek wśród słuchaczy Jezusa został przekonany? Prawdopodobnie tak. Co powinni byli zrobić? Natychmiast powinni byli pokutować tak, jak im Jezus polecił. Cokolwiek było do tego potrzebne, bez względu na koszty, ci, którzy mieli pożądliwe myśli, mieli natychmiast przestać, ponieważ taka pożądliwość prowadzi do piekła.

Oczywiście, nikt przy zdrowych zmysłach nie sądzi, że Jezus faktycznie miał na myśli to, żeby sobie literalnie wyłupić oko. Pożądliwy człowiek, który wyłupie sobie jedno oko, staje się po prostu jednookim pożądliwym człowiekiem! Jezus w dramatyczny i surowy sposób podkreślał wagę posłuszeństwa wobec ducha siódmego przykazania, od tego zależy wieczność.

Zostałeś przekonany? Odetnij więc to, co powoduje, że się potykasz. Jeśli jest to kablowa telewizja, odłącz kabel. Jeśli jest to zwykła telewizja, wyrzuć telewizor. Jeśli jest to coś, co oglądasz, gdy idziesz w jakieś szczególne miejsce, przestań tam chodzić. Jeśli jest to subskrybowany magazyn, zrezygnuj z niego. Jeśli internet – wyłącz go! Żadna z tych rzeczy nie jest warta spędzenia wieczności w piekle.

Boży pogląd na rozwód

Następny przykład podany przez Jezusa jest bardzo silnie związany z tym, co przed chwilą rozważaliśmy, i prawdopodobnie dlatego jest podany po nim. Powinien być raczej uważany za dalsze rozwinięcie tematu niż jako nowy temat. Mowa w nim o: “Następnej rzeczy równoważnej cudzołóstwu, jakiej się dopuszczasz”.

Powiedziano też: Ktokolwiek by opuścił żonę swoją, niech jej da list rozwodowy. A Ja wam powiadam, że każdy, kto opuszcza żonę swoją, wyjąwszy powód wszeteczeństwa, prowadzi ją do cudzołóstwa, a kto by opuszczoną poślubił, cudzołoży (Mt 5:31-32).

Jest to kolejna ilustracja tego, w jaki sposób uczeni w Piśmie i faryzeusze zachowywali literę Prawa, lecz odrzucali jego ducha.

Wyobraźmy sobie jakiegoś faryzeusza z czasów Jezusa. Po drugiej stronie ulicy, naprzeciw niego mieszka atrakcyjna kobieta, której pożąda. Flirtuje z nią codziennie, gdy ją widzi. Wydaje się mu, że ją pociąga, więc jego pragnienie jeszcze bardziej wzrasta. Chciałby ją zobaczyć nagą i często wyobraża sobie różne erotyczne sceny z jej udziałem. Och, gdyby tylko mógł ją mieć!

Ale jest problem: oboje są w związku małżeńskim, a jego religia zabrania cudzołóstwa. Nie chce łamać siódmego przykazania (pomimo, że już je łamał za każdym razem, gdy pożądał). Co może zrobić?

Jest pewne rozwiązanie! Jeśli oboje się rozwiodą to będzie mógł ożenić się z kochanką swych marzeń! Ale czy rozwód jest legalny? Tak! Jest werset na to! Księga Powtórzonego Prawa (24:1) mówi o tym, żeby dać list rozwodowy swej żonie, gdy się z nią rozwodzisz. Rozwód musi być zgodny z Prawem pod pewnymi warunkami! A jakie to są warunki? Czyta uważnie, co Bóg powiedział:

Jeżeli ktoś pojmie kobietę za żonę, a potem zdarzy się, że ona nie znajdzie upodobania w jego oczach, gdyż on odkrył w niej coś odrażającego, to wypisze jej list rozwodowy, wręczy jej go i odprawi ją ze swego domu… (Pwt 24:1).

Ach, tak! Może się rozwieść ze swoją żoną, jeśli znajdzie w niej coś odrażającego (w BT jest: odpychającego – przyp. tłum.). A on znalazł! Nie jest tak atrakcyjna jak ta kobieta z naprzeciwka!

[4]

.

Rozwodzi się więc zgodnie z Prawem ze swoją żoną, dając jej list rozwodowy (można taki dostać w lokalnym biurze lobbystycznym Klubu Faryzeuszy) i szybko żeni się z kobietą swoich fantazji, która również legalnie wzięła rozwód. A to wszystko bez grama poczucia winy, ponieważ wszystko było zgodne z Bożym Prawem.

Oczywiście, Bóg widzi te sprawy zupełnie inaczej. To coś odrażającego, potrzebnego do prawomocnego rozwodu, o czym Bóg mówił (Pwt 24:1-4), miało być czymś bardzo niemoralnym, być może czymś bliskim cudzołóstwu

[5]

. Mąż mógł się rozwieść prawnie ze swoją żoną, jeśli odkrył, że przed ślubem lub w trakcie małżeństwa prowadziła rozwiązłe życie.

Bożym zdaniem, ten wymyślony mężczyzna, którego opisałem, nie różni się niczym od cudzołożnika. Złamał siódme przykazanie. Tak naprawdę, jest nawet bardziej winny niż przeciętny cudzołożnik, ponieważ winny jest podwójnego cudzołóstwa. Jak to możliwe. Po pierwsze: sam popełnił cudzołóstwo. Jezus powiedział później: “Ktokolwiek by odprawił żonę swoją, z wyjątkiem przyczyny wszeteczeństwa, i poślubił inną, cudzołoży, a kto by odprawioną poślubił cudzołoży” (Mt 19:9).

Po drugie: dlatego, że teraz, jego była żona, aby przeżyć, musi szukać następnego męża, co w Bożym rozumieniu oznacza, że ów faryzeusz przymusił swoją żonę do uprawiania seksu z innym mężczyzną, ponosi więc odpowiedzialność za jej cudzołóstwo

[6]

. Jezus powiedział: “Każdy kto opuszcza żonę swoją, wyjąwszy powód wszeteczeństwa, prowadzi ją do cudzołóstwa…” (Mt 5:32, podkreślenia dodano).

Jezus mógł nawet oskarżyć naszego pożądliwego faryzeusza o potrójne cudzołóstwo, jeśli Jego stwierdzenie: “a kto by opuszczoną poślubił, cudzołoży” (Mt 5;32) znaczyło, że Bóg czyni go odpowiedzialnym za cudzołóstwo jego byłej żony z nowym mężem

[7]

.

To był gorący temat w czasach Jezusa, ponieważ czytamy w innym miejscu o tym, że niektórzy faryzeusze pytali Go: “Czy wolno odprawić żonę swoją dla każdej przyczyny?” (Mt 19:3). Jest to pytanie, które ujawnia stan ich serc. Oczywiście, przynajmniej niektórzy z nich chcieli wierzyć w to, że każdy powód jest dobry do rozwodu. Muszę przyznać jak wielkim wstydem jest to, gdy chrześcijanie biorą te same wersety o rozwodzie, błędnie je interpretują i wkładają ciężkie brzemiona na Boże dzieci. Jezus nie mówił o chrześcijanach, którzy rozwiedli się, gdy byli jeszcze grzesznikami, i którzy znalazłszy wspaniałego potencjalnego partnera, który również kocha Chrystusa, biorą ślub. Nie jest to w niczym nawet zbliżone do cudzołóstwa! Jeśli o tym miałby mówić Jezus to musimy zmienić Ewangelię, ponieważ nie mówi ona już więcej o przebaczeniu wszystkich grzechów grzesznikom. Od teraz, Jezus głosi: “Jezus umarł za ciebie i jeśli pokutujesz i uwierzysz Mu możesz mieć przebaczone wszystkie grzechy. Niemniej jednak, jeśli rozwiodłeś się to pamiętaj, żebyś nigdy więcej nie wchodził w związek małżeński, ponieważ w przeciwnym wypadku popełniasz cudzołóstwo, a Biblia mówi, że cudzołożnicy idą do piekła.

Również, jeśli rozwiodłeś się i ponownie ożeniłeś, zanim zostałeś chrześcijaninem, to musisz popełnić jeszcze jeden grzech i kolejny raz rozwieść się. W przeciwnym razie, nadal żyjesz w cudzołóstwie, a cudzołożnicy nie będą zbawieni”. Czy taka jest Ewangelia?

O wierności

Trzeci podany przez Jezusa przykład niesprawiedliwości i złego błędnego stosowania przez faryzeuszy i uczonych w Piśmie wersów odnosi się do przykazania mówienia prawdy. Rozwinęli oni bardzo twórczy sposób kłamania. Z Ewangelii Mateusza (23:16-22) dowiadujemy się, że nie byli zobowiązani do dotrzymywania słowa, jeśli przysięgali na świątynię, ołtarz lub niebo, ale jeśli przysięgali na złoto, które jest w świątyni, na ofiarę z ołtarza, na Boga, który jest w niebie, wtedy byli zobligowani do dotrzymania przysięgi! To taki dorosły odpowiednik dziecięcego podejścia, które mówi, że nie trzeba mówić prawdy, jeśli ma się skrzyżowane palce.

Tą hipokryzją zajął się Jezus w swym najsławniejszym kazaniu:

Słyszeliście także, że powiedziano przodkom: Nie będziesz fałszywie przysięgał, ale dotrzymasz Panu przysiąg swoich. A Ja wam powiadam, abyście w ogóle nie przysięgali ani na niebo, gdyż jest tronem Boga, ani na ziemię, gdyż jest podnóżkiem stóp jego, ani na Jerozolimę, gdyż jest miastem wielkiego króla; ani na głowę swoją nie będziesz przysięgał, gdyż nie możesz uczynić nawet jednego włosa białym lub czarnym. Niechaj więc mowa wasza będzie: Tak – tak, nie – nie, bo co ponadto jest, to jest od złego (Mt 5:33-37).

Pierwotnie, Boże przykazanie dotyczące przyrzeczeń (przysiąg, ślubów), nic nie mówiło o tym, że należy składać przysięgi na cokolwiek. Bóg po prostu chciał, aby Jego ludzie dotrzymywali słowa. Gdy ludzie muszą składać przysięgi, aby przekonać innych do zaufania im, jest to zwykłe przyznanie się do tego, że często kłamią. Nasze słowo powinno być dobre, bez konieczności przysięgania. Czy w tej dziedzinie twoja sprawiedliwość przerasta tą faryzeuszy i uczonych w Piśmie?

Grzech zemsty

Następny na liście pretensji, jakie miał Jezus do faryzejskiej perwersji, był bardzo dobrze znany wers ze Starego Testamentu:

Słyszeliście, iż powiedziano: Oko za oko, ząb za ząb. A Ja wam powiadam: Nie sprzeciwiajcie się złemu, a jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. A temu, kto chce się z tobą procesować i zabrać ci szatę, zostaw i płaszcz. A kto by cię przymuszał, żebyś szedł z nim jedną milę, idź z nim i dwie. Temu, kto cię prosi, daj, a od tego, który chce od ciebie pożyczyć, nie odwracaj się (Mt 5:38-42).

Prawo Mojżeszowe ogłaszało, że każdy, kto został w sądzie uznany za winnego zranienia drugiej osoby, miał otrzymać jako karę taką samą szkodę, jaką wyrządził. Jeśli wybił zęba, sprawiedliwie i słusznie, należało wybić mu zęba. Przykazanie to zostało dane, aby zapewnić sprawiedliwość w sądzie w przypadkach większych wykroczeń. Niemniej, uczeni w Piśmie i faryzeusze po raz kolejny zniekształcili je, zamieniając w przykazanie, które z zemsty czyniło święty obowiązek! Najwyraźniej przyjęli politykę “zero tolerancji”, szukając zemsty nawet za najmniejsze wykroczenia.

Jednak Bóg zawsze oczekuje od swoich ludzi czegoś więcej. Zemsta jest czymś, czego Pan wyraźnie zabrania (p. Pwt 32:35). Stary Testament nauczał, że Boży ludzie powinni okazywać dobro swoim przeciwnikom (p. Wj 23:4-5; Prz 25:21-22). Jezus popierał tę prawdę, mówiąc nam, żebyśmy nadstawili drugi policzek i szli dodatkowo dalej, gdy mamy do czynienia ze złymi ludźmi. Gdy ktoś nam źle czyni, Bóg chce, abyśmy byli miłosierni, odpłacając dobrem za zło.

Czy jednak rzeczywiście Jezus oczekuje, że pozwolimy na to, aby ludzie bardzo nas wykorzystywali i rujnowali nasze życie, jak im się podoba? Czy to źle podać niewierzącego do sądu, w poszukiwaniu sprawiedliwości za bezprawie popełnione na nas? Nie. Jezus nie mówił o uzyskiwaniu właściwej sprawiedliwości w sądzie za główne przestępstwa, lecz o osobistej zemście za drobne, zwykłe naruszenia. Zauważ, że Jezus nie powiedział, że powinniśmy nadstawiać karku, aby ktoś, kto nas właśnie pchnął w plecy, mógł nas udusić. Nie powiedział, że mamy oddawać swój dom, komuś, kto żąda samochodu. Jezusowi chodziło o to, abyśmy, po prostu, okazywali tolerancję i miłosierdzie wysokich lotów, gdy spotykamy się ze zwykłymi codziennymi zdarzeniami, które nas obrażają i z normalnymi wyzwaniami, wiążącymi się z obcowaniem z egoistycznymi ludźmi.

Nie oczekuje od nas, że pójdziemy dodatkowo sto kilometrów, lecz jeden. Chce, abyśmy byli bardziej dobrzy niż egoistyczni ludzie się spodziewają, i byli bezinteresowni, jeśli chodzi o nasze pieniądze, hojnie udzielając i pożyczając. Jest to standard, do którego uczeni w Piśmie i faryzeusze nawet nie zbliżyli się. Czy twoja sprawiedliwość jest większa od ich w tej dziedzinie?

Nie mogę oprzeć się pytaniu: Dlaczego tak wielu chrześcijan można tak łatwo urazić? Dlaczego tak szybko denerwują się przez urazy, które są dziesięciokrotnie mniejsze niż uderzenie w policzek? Czy ci ludzie są zbawieni?

Miłowanie bliźnich

W końcu Jezus wymienia jeszcze jedno Boże przykazanie, które zostało zmienione przez uczonych w Piśmie i faryzeuszy tak, aby pasowało do ich pełnych nienawiści serc:

Słyszeliście, iż powiedziano: Będziesz miłował bliźniego swego, a będziesz miał w nienawiści nieprzyjaciela swego. A Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie, bo słońce jego wschodzi nad złymi i dobrymi i deszcz pada na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? Czyż i celnicy tego nie czynią? A jeślibyście pozdrawiali tylko braci waszych, cóż osobliwego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest (Mt 5:43-48).

W Starym Testamencie, Bóg powiedział: “Miłuj bliźniego” (dosł. „sąsiada” – przyp. tłum.) (Kpł 19:18), lecz uczeni w Piśmie i faryzeusze bezproblemowo założyli, że jeśli Bóg chce, aby kochali bliźnich to znaczy, że chce, aby nienawidzili swych wrogów. To był ich święty obowiązek. Niemniej jednak, Jezus mówi, że Bóg nie to miał na myśli i nie o tym mówił.

Później Jezus w historii o Miłosiernym Samarytaninie nauczał, że każdy powinien być uważany za naszego bliźniego. Bóg chce, abyśmy kochali każdego, w tym naszych wrogów. Jest to Boży standard dla Jego dzieci, standard, według którego On sam żyje. On posyła deszcz i słońce, które dają wzrost życiodajnym roślinom, nie tylko dobrym ludziom, lecz także złym. Powinniśmy iść za Jego przykładem, okazując dobroć tym, którzy na to nie zasługują. Gdy tak robimy, ukazuje to, że jesteśmy “synami [naszego] Ojca, który jest w niebie” (Mt 5:45). Autentycznie narodzeni na nowo ludzie działają tak jak ich Ojciec.

Bóg oczekuje, że miłość, którą mamy okazywać naszym wrogom nie jest emocją czy zgodą na zło. Bóg nie wymaga od nas, abyśmy ciepło patrzyli na tych, którzy sprzeciwiają się nam, nie mówi, abyśmy mówili nieprawdę, że nasi wrogowie są wspaniałym ludźmi, lecz spodziewa się, że będziemy ich kochać i podejmować dobrowolne działania w tym kierunku, co najmniej pozdrawiając ich i modląc się o nich.

A co z tobą?

Pewnie już zdajesz sobie sprawę z tego, że uczeni w Piśmie i faryzeusze nie byli wcale sprawiedliwi. W pewnym stopniu byli sprawiedliwi na zewnątrz, lecz, podobnie jak wielu nominalnych chrześcijan, mieli w sobie nienawiść, pożądliwość, egoizm, chęć zemsty, brak miłosierdzia, chciwość i byli wykrzywiającymi Pismo kłamcami.

Niemniej, według słów Jezusa, prawdziwych wierzących charakteryzuje łagodność, pragnienie sprawiedliwości, miłosierdzie, czyste serce; czynią pokój i towarzyszą im prześladowania. Tak więc ta część Kazania na Górze powinna napełnić cię albo przekonaniem, że naprawdę narodziłeś się na nowo, albo strachem, ponieważ zdajesz sobie sprawę z tego, że nie różnisz się niczym od tych, których Jezus potępił.

Jeśli należysz do tej pierwszej kategorii to wiesz, jak wszyscy inni do niej należący, że jest zawsze miejsce na dalszy rozwój. Lecz doskonalenie jest twoim celem, ponieważ jest to Boży cel dla ciebie, jak powiedział Jezus (p. Mt 5:48 oraz Flp 3:12-14).

Jeśli należysz do drugiej kategorii, możesz pokutować i stać się niewolnikiem Jezusa, wierząc Mu. Natychmiast przeżyjesz to, że Bóg z łaski przeniesie cię do tej pierwszej kategorii!

[1]

Jest to prawdą w odniesieniu do tego co nazywamy “prawem ceremonialnym” jak również do “prawa moralnego”. Jednak większość Jego pełnego wyjaśnienia co do prawa ceremonialnego została przekazana apostołom przez Ducha Świętego już po zmartwychwstaniu. W tej chwili rozumiemy już dlaczego nie ma potrzeby aby w Nowym Przymierzu ofiarować zwierzęta; dlatego, że to Jezus był Barankiem Bożym. Nie przestrzegamy również starotestamentowych praw dotyczących diety, ponieważ Jezus ogłosił wszelkie pożywienie czystym (zob. Mk 7:19). Nie potrzebujemy wstawiennictwa ziemskiego najwyższego kapłana, ponieważ Jezus jest Najwyższym Kapłanem, itp. Nie tak jak z prawem ceremonialnym ma się sprawa z prawem moralnym. Żadna część prawa moralnego nie była anulowana bądź zastąpiona przez cokolwiek co Jezus powiedział bądź zrobił, przed czy po Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Jezus raczej rozszerzył i wsparł Boże moralne prawo, jak również apostołowie pod inspiracją Duch Świętego już po zmartwychwstaniu Chrystusa..

[2]

Chociaż słowa Jezusa były silną motywacją by nie anulować i nie nauczać innych by lekceważyli jakiegokolwiek przykazania, nawet mniejszego, to jednak dawały nadzieję, że populacja nieba będzie zawierała ludzi, którzy byli winni w tej sprawie.

[3]

Możliwym jest, że Jezus dawał do zrozumienia, iż skrybowie i Faryzeusze musieli zrozumieć, że zmierzali ku Bożemu sądowi. Byli w bardzo niekorzystnym położeniu mając Go za “przeciwnika sądowego”. Ostrzegał ich więc by uporządkowali swoje sprawy poza sądem. W innym wypadku będą musieli stanąć przed wiecznymi konsekwencjami.

[4]

Nie jest to zbyt daleko idący przykład. Według Rabina Hillela, którego nauczanie na temat rozwodu było najpopularniejsze w czasach Jezusa, mężczyzna mógł legalnie rozwieść się z żoną jeśli znalazł ładniejszą kobietę. Czyniło to bowiem obecną żonę “odpychającą” w jego oczach.

[5]

W Starym Przymierzu ci którzy popełniali cudzołóstwo byli kamienowani.

[6]

Oczywiście Bóg nie czyni jej odpowiedzialną za cudzołóstwo gdy ponownie się ożeni. Była ona jedynie ofiarą grzechu swego męża. Słowa Jezusa nie miałyby sensu gdyby w grę nie wchodziło ponowne zamążpójście. Inaczej byłoby bez sensownym uważać ją za cudzołożnicę.

[7]

Bóg nie czyni nowego męża odpowiedzialnym za cudzołóstwo. To rzecz szlachetna, ożenić się I zatroszczyć o rozwiedzioną kobietę. Jednakże jeśli mężczyzna zachęca kobietę do rozwodu, aby sam mógł ją poślubić, wtedy winny jest cudzołóstwa. Jest bardziej prawdopodobne, że taką sytuację Jezus miał tutaj na myśli.

Czy widziałeś film Dziesięć przykazań, nakręcony przez legendarnego Cecila B. DeMille’a? Nawet jeśli jesteś wśród nielicznych, którzy w jakiś sposób przegapili ten film, na pewno znasz historię Mojżesza i exodusu Izraelitów z egipskiej niewoli. Pamiętasz różne plagi – żaby, szarańcze, grad itd. – które spadły na Egipt? Poprzez dziesięć okropnych katastrof Bóg w końcu przekonał Faraona, że w jego najlepszym interesie leży uwolnienie wszystkich izraelskich niewolników.

Uwielbiam tę scenę w filmie, kiedy Mojżesz podnosi laskę, a Bóg dzieli Morze Czerwone tak, że Izraelici mogą przejść przez nie suchą stopą. Jednakże dzisiaj, kiedy wspominam ten film, który oglądałem jako dziecko, zdaję sobie sprawę, że pominąłem wtedy najważniejszy aspekt historii wyjścia Izraelitów z ziemi egipskiej. Ten dramat zawiera w sobie sekret Bożego planu dla ludzkości. Pozwól, że się z tobą nim podzielę.

Bezstronność Bożego sądu

Księgę Wyjścia rozpoczyna opis bestialskiego planu Faraona, którym – poprzez dokonanie dzieciobójstw – chciał ograniczyć rosnącą liczbę ludności Izraela. Bojąc się, że Izrael mógłby stać się mocniejszy niż Egipt, Faraon zarządził, że każde izraelskie niemowlę płci męskiej zostanie żywe wrzucone do Nilu.

Właśnie w tym tragicznym momencie narodził się Mojżesz. Może pamiętasz, jak dzięki pływającemu koszykowi, który zrobiła jego matka, stało się możliwym uratowanie Mojżesza przez córkę Faraona.

Osiemdziesiąt lat później, Bóg przykuł uwagę Mojżesza poprzez płonący krzew i powołał go, by wyprowadził Izraelitów z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Był tylko jeden problem: Faraon nie chciał uwolnić swojej taniej siły roboczej.

Bóg konsekwentnie zsyłał nieprawdopodobne plagi na Egipt. Zakończyły się nocą, podczas której zmarli wszyscy pierworodni synowie egipscy. Dopiero tej nocy Faraon i Egipcjanie pozwolili, aby Izraelici opuścili ich kraj.

Niektórzy ludzie, którzy nigdy nie zastanawiali się nad tym głębiej, zadają pytania o uczciwość Bożego sądu nad Egipcjanami. Pytają: „Co było takiego szczególnego w Izraelitach, że Bóg faworyzował ich bardziej niż Egipcjan?”

Odpowiedź nie jest taka trudna: Bóg działał w doskonałej miłości i dlatego również w doskonałej sprawiedliwości. Egipcjanie wykorzystywali Izraelitów przez lata, używali ludzi stworzonych na Boży obraz jako swoich niewolników. Wprowadzili w życie barbarzyński system dzieciobójstwa, który przyniósł niewypowiedziane cierpienie do izraelskich rodzin. Kochający Bóg nie mógł pozostać obojętny.

Na co zasłużyli starożytni Egipcjanie? Zasłużyli na śmierć. Ludzie, którzy zabijają dzieci innych ludzi zasługują na śmierć. Jednak Bóg okazywał im łaskę przez lata, dając im czas, aby pokutowali. Ale w końcu musiał zadziałać. To miłość i sprawiedliwość tego wymagały.

Bóg posłał Mojżesza, aby Izrael otrzymał wolność. Kiedy Faraon odmówił, a dodatkowo dodał Izraelitom pracy, Bóg zesłał pierwszą plagę – woda w Egipcie zamieniła się w krew. Nieprawdopodobne, ale Faraon zatwardził wtedy swoje serce! Dlatego Bóg zesłał drugą, a potem trzecią i czwartą uciążliwą plagę.

Po każdej pladze Faraon zatwardzał swoje serce. W końcu przyszedł ostatni sąd: wszyscy pierworodni synowie egipscy umarli w ciągu jednej nocy.

Każdy Boży sąd zawiera w sobie łaskę

Zbyt wielu ludzi widzi w tej historii jedynie Boży sąd. Ale czy możesz dostrzec w niej także niesamowitą Bożą łaskę? Faraon mógł odsunąć ostateczną Bożą karę, jeśli tylko by wziął pod uwagę Boże ostrzeżenie. Ale nie zrobił tego.

Myślę, że wszyscy zgodzimy się z tym, że Faraon i Egipcjanie zasłużyli nawet na gorszą karę niż ta, którą otrzymali. Nie ma wątpliwości, że gdyby śmierć ich pierworodnych synów nie doprowadziła do tego, że uwolnili Izraelskich niewolników, Bóg zesłałby na nich jeszcze bardziej surową karę. Ostatecznie mogli otrzymać to, na co zasłużyli naprawdę: całkowite unicestwienie.

Czy to było uczciwe, że wszyscy pierworodni synowie Egiptu zmarli? Tak, Egipcjanie jedynie zebrali to, co posiali. I co ważne: nadal otrzymali mniej niż na to zasłużyli.

Koszt, który nie jest poniesiony w tym życiu, będzie poniesiony w przyszłym. Częściowe poniesienie kosztów w tym życiu służy temu, aby nas ostrzec, ponieważ Bóg jest doskonale sprawiedliwy. Jak mówi Biblia, Bóg „odda każdemu według uczynków jego” (Rz 2:6). Tego możesz być pewny.

Nikt, naprawdę nikt, nie ma prawa narzekać, że Bóg potraktował go niesprawiedliwie. Nie tylko Bóg nie traktuje nas niesprawiedliwie, ale On traktuje nas bardzo łaskawie.

Nie jest tak, że otrzymaliśmy to, na co nie zasłużyliśmy, ale raczej że nie otrzymaliśmy tego, na co tak naprawdę zasłużyliśmy. Każdemu z nas została okazana większa łaska niż na nią kiedykolwiek zasłużyliśmy – zupełnie tak jak ludziom w starożytnym Egipcie.

Kiedy ktoś cierpiący mówi: „Czym sobie na to zasłużyłem?” okazuje pychę. Powinien raczej zapytać: „Dlaczego przechodzę przez to tak łatwo?”

Kiedy woda zamieniła się w Egipcie w krew, żaden Egipcjanin nie mógł powiedzieć: „Czym sobie na to zasłużyliśmy?”. Tylko dwa pytania mogły być słuszne w Bożych uszach: „Dlaczego Bóg był tak dobry, że odkładał obecny sąd przez tak długi czas?” i „Dlaczego teraz, kiedy Bóg nas sądzi, nadal nie otrzymujemy w pełni tego, na co naprawdę zasłużyliśmy?”

Egipcjanie powinni na swoich kolanach wyznawać: „Byliśmy samolubni, ale dziękujemy Bogu za całą łaskę, którą nam okazywał przez tak wiele lat. Doceniamy to, że nas ostrzega przed wiecznym sądem poprzez ten obecny. Teraz wiemy, że jeśli nie będziemy pokutować, w końcu dostaniemy wszystko na co zasługujemy.”

Nikt, nigdy, nie ma prawa być złym na Boga.

Dlaczego złe rzeczy dzieją się dobrym ludziom

W jednym ze swoich nauczań, Jezus wspomniał dwie tragedie, które w jasny sposób pokazują, jak – z Bożego punktu widzenia – powinna wyglądać nasza postawa wobec cierpienia. Zwłaszcza wtedy, gdy wygląda ono na niezasłużone:

W tym samym czasie przybyli do niego [Jezusa] niektórzy z wiadomością o Galilejczykach, których krew Piłat pomieszał z ich ofiarami. I odpowiadając, rzekł do nich: Czy myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż wszyscy inni Galilejczycy, że tak ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam, lecz jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy podobnie poginiecie. Albo czy myślicie, że owych osiemnastu, na których upadła wieża przy Syloe i zabiła ich, było większymi winowajcami niż wszyscy ludzie zamieszkujący Jerozolimę? Bynajmniej, powiadam wam, lecz jeżeli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie. (Łk 13:1-5).

Jezus wskazał na to, że ci, którzy zmarli w tych dwóch tragediach byli grzesznikami – ale nie większymi niż ktokolwiek inny. Grzesznik, który umarł otrzymał to, na co zasłużył. Grzesznik, który nadal żyje nie otrzymał jeszcze tego, na co zasłużył. Łaskawie dostaje czas, aby pokutować. Ale jeśli nie będzie pokutować on także otrzyma to, na co zasłużył.

Ci, którzy słuchali Jezusa (zupełnie jak ludzie dzisiaj) zadawali złe pytanie. Zamiast pytać „Chciałbym wiedzieć, co ci ludzie zrobili, że zasłużyli sobie na śmierć?” powinni zadać pytanie „Chciałbym wiedzieć, dlaczego ja jeszcze żyję?”

Jeśli bylibyśmy uczciwi i patrzyli na siebie tak, jak widzi nas Bóg, wtedy właściwe pytanie, które wszyscy powinniśmy sobie zadać brzmi: „Dlaczego nie cierpię bardziej za mój egoizm?” W zasadzie najbardziej odpowiednim pytaniem byłoby: „Dlaczego już teraz nie smażę się w piekle?”

Odpowiedź oczywiście jest taka, że Bóg okazuje nam wszystkim niezwykłą łaskę. Kiedy pytamy o Bożą sprawiedliwość, obnażamy naszą pychę. Sądzimy, że zasługujemy na lepsze traktowanie.

Dlaczego złe rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom? To pytanie zawiera błędne założenie. Wszyscy powinniśmy się zastanowić „Dlaczego cokolwiek dobrego dzieje się komukolwiek?” Według Jezusa, nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg (zobacz Mk 10:18). Ponieważ nikt z nas nie jest dobry, wszyscy zasłużyliśmy jedynie na zło.

Jezus kontynuuje swoją lekcję na temat Bożej niezasłużonej łaski:

I powiedział to podobieństwo: Pewien człowiek miał figowe drzewo zasadzone w winnicy swojej i przyszedł, by szukać na nim owocu, lecz nie znalazł. I rzekł do winogrodnika: Oto od trzech lat przychodzę, by szukać na tym figowym drzewie owocu, a nie znajduję. Wytnij je, po cóż jeszcze ziemię próżno zajmuje? A tamten odpowiadając rzecze: Panie, pozostaw je jeszcze ten rok, aż je okopię i obłożę nawozem, może wyda owoc w przyszłości; jeśli zaś nie, wytniesz je (Łk 13:6-9).

To jest doskonały obraz Bożej sprawiedliwości i łaski. Drzewo figowe, na którym nie ma owocu zasługuje na to, by je wyciąć. Ale została okazana mu łaska na jeszcze jeden rok – w nadziei, że przyniesie owoc. Jeśli nie zrodzi owocu w czwartym roku, zostanie ścięte. Kiedy ten czas nadejdzie, pytanie nie będzie brzmiało „Dlaczego zostało ścięte?” ale „Dlaczego nie zostało ścięte rok wcześniej?”

Niezasłużona łaska nad Izraelem

A co z Izraelitami? Czy oni zasłużyli poprzez swoją świętość i czystość, na to, by zostać uwolnionymi z egipskiej niewoli? Nie, Izraelici z całą pewnością także byli samolubni podczas swoich kontaktów z innymi. Na pewno nie byli tak okrutni jak Egipcjanie, ale nie prowadzili swojego życia w poświęceniu dla innych. Wiemy, że Mojżesz usiłował przerwać walkę dwóch Izraelitów (2 Moj 2:13). Co więcej, jedna z żydowskich tradycji mówi, że przyczyną dla której Bóg pozwolił, by Izraelici zostali podbici przez Egipt był ich grzech. Ponad to wielokrotnie już po wyjściu z Egiptu, Izraelici okazywali swój egoizm i chciwość (zobacz 4 Moj 11 :4, 31-34, 12:1-10, 14:1-4, 16:1-3).

Więc dlaczego Bóg ich uwolnił? Czy ich cierpienie w ciągu wielu lat – śmierć ich maleńkich dzieci, konieczność ciężkiej pracy – wystarczyło, by zapłacić za ich grzechy? Czy otrzymali wszystko, na co zasłużyli? Czy Bóg był zobligowany, by ich uwolnić ponieważ ich rachunek w relacji z Nim został wyrównany?

Zdecydowanie nie.

Jeśli Bóg pokazał coś oczywistego w noc wyjścia z Egiptu, to pokazał Izraelowi, że oni także otrzymali łaskę, na którą nie zasłużyli.

W dzień przed wyjściem z Egiptu, Bóg rozkazał, aby każda żydowska rodzina wzięła jednoroczną owcę i zabiła ją o zmierzchu. Następnie mieli wziąć trochę krwi z tej owcy i zrobić nią znak na drzwiach wejściowych, ponieważ Bóg zamierzał przejść przez Egipt i zabić każdego pierworodnego syna. Jednak Bóg obiecał, że pominie te domy izraelskie, na których zobaczy znak krwi. W ten sposób Izraelici mogli uniknąć Jego kary.

To była pierwsza Pascha Żydowska. Chrześcijanie w tym samym czasie świętują Wielkanoc, i mają rację, co wkrótce zobaczymy.

Co było doniosłego w święcie Paschy? Po pierwsze, zobaczyliśmy, że Bóg rozkazał każdej rodzinie podciąć gardło – jednorocznej owieczce – całej bialutkiej, puszystej i obrazującej niewinność – nie dorosłej owcy.

To brzmi nieco barbarzyńsko, zwłaszcza dla tych, którzy są jedynie przyzwyczajeni do kupowania nóżek owczych na stoisku mięsnym. Kiedy cieszymy się naszym posiłkiem, raczej nie myślimy o tym, jak ta śliczna, mała owieczka musiała być zabita zanim została ugotowana.

Dlaczego Bóg zarządził taką rzecz? Jeśli już coś musi być zabite to dlaczego nie stary koń czy wycieńczona świnia? Dlaczego niewinna, mała owieczka?

Bóg uczył w ten sposób Izraela zasady reprezentacyjnego zastąpienia, która mówi, że niewinny umiera za grzechy winnych. Owieczka została wybrana, ponieważ jest przykładem niewinności. Została zabita ponieważ otrzymała to, na co zasłużył każdy Izraelita – śmierć. I krew, która była pomazana na drzwiach domów chroniła tych, którzy byli wewnątrz przed Bożym gniewem, zobowiązując Go do „pójścia dalej”. Krew oznaczała, że sprawiedliwość została już dokonana w sprawie tych, którzy są w środku.

Doskonała ofiara

Jak śmierć owcy mogła wystarczająco zapłacić za grzechy ludzi? Odpowiedź brzmi: nie mogła. Nowy Testament naucza, że jest niemożliwym, aby krew zwierzęcia mogła zgładzić grzechy (zobacz Hb 10:4).

Te małe owieczki jedynie służyły do tego, aby reprezentować Doskonałą Ofiarę, która pewnego dnia całkowicie zadośćuczyni wymogom boskiej sprawiedliwości dla wszystkich ludzi.

Tą Doskonałą Ofiarą nie mogłoby być żadne zwierzę. Musiał to być człowiek. Tylko śmierć człowieka mogła całkiem zrekompensować ludzkie grzechy.

Ta osoba musiałaby być kimś więcej niż tylko człowiekiem, ponieważ śmierć jednej osoby może sprawiedliwie odkupić winę jedynie jednej innej osoby. Doskonałą Ofiarą mógłby być ktoś, kto jest wart o wiele więcej niż wszystkie ludzkie istoty połączone razem.

Ta osoba musiała być bez grzechu, doskonale niewinna, bez cienia egoizmu. Osoba splamiona grzechem nigdy nie mogłaby zadośćuczynić grzechom innych ludzi, ponieważ sama byłaby Bożym dłużnikiem.

Ta osoba, która mogłaby być Doskonałą Ofiarą mogła być jedynie Bogiem w ludzkim ciele.

Tą osobą był Jezus Chrystus.

To o Jezusie anioł mówił Józefowi, że „zbawi lud swój od grzechów jego” (Mt 1:21).

To Jezusa zapowiadał Jan Chrzciciel jako „Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata” (J 1:29).

To Jezusa apostoł Paweł nazwał „naszą paschą” (1 Kor 5:7).

To był Jezus – ten, który zdecydowanie szedł do Jerozolimy i który został ukrzyżowany podczas święta Paschy w 32 roku n.e.

To wydarzenie było kulminacją Bożego zamierzonego planu. Planu, który zawierał sposób na to, by potępieni mężczyźni i kobiety mogli uniknąć zasłużonego gniewu Bożego. Tego dnia boska sprawiedliwość została wykonana przez nieprzymuszonego, bezgrzesznego zastępcę. Teraz grzesznicy mogą skorzystać z wiecznej Bożej łaski.

Śmierć Chrystusa na krzyżu wypełniła to, co każdego święta Paschy przez tysiąclecia zwiastowała śmierć owcy: cena za nasze uwolnienie od Bożego gniewu została całkowicie zapłacona.

Kiedy Jezus zawołał z krzyża w swoim ostatnim tchnieniu „Wykonało się”, nasze zbawienie zostało nabyte – raz i dla wszystkich. To jest główny temat Biblii.

Odwrócenie Bożego gniewu

Zbyt wielu myśli, że celem dla którego Jezus przyszedł na świat było „pokazać nam, jak żyć.” Inni uważają, że Jego śmierć była jedynie jeszcze jednym nieszczęśliwym wypadkiem, kiedy dobra osoba jest męczennikiem jakiejś ważnej sprawy. Jezus na pewno uczył nas, jak żyć i to prawda, że umarł za ważną sprawę. Ale o wiele istotniejszą przyczyną dla której Jezus przyszedł na ziemię było to, by oddać swoje życie za nasze grzechy.

Jezus urodził się po to, aby umrzeć.

On wiedział o tym i ogłaszał:

„Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz by służyć i oddać swe życie na okup za wielu” (Mk 10:45; dodano uwydatnienie).

To był Boży zamierzony plan. Siedemset lat przed narodzinami Jezusa w Betlejem, prorok Izajasz zapowiedział Jego przyjście i cel, dla którego nadejdzie:

Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni. Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył, a Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich… [On] wielu usprawiedliwi i sam ich winy poniesie (Iz 53:5-6, 11b; dodano uwydatnienie).

Apostoł Paweł napisał, że śmierć Jezusa za nasze winy jest najważniejszą duchową prawdą chrześcijańskiej wiary:

Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism… (1 Kor 15:3; dodano uwydatnienie).

Jeden biblijny termin używany na opisanie tego, co Jezus zrobił na krzyżu to przebłaganie. Oznacza to „odwrócić gniew.” Apostoł Jan wyjaśnia, że Boża miłość najpełniej okazała się w przebłagalnym dziele Jego Syna:

W tym objawiła się miłość Boga do nas, iż Syna swego jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy przezeń żyli. Na tym polega miłość, że nie On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za grzechy nasze. (1 J 4:9-10; dodano uwydatnienie).

Największa korzyść, która dzięki ofierze Jezusa jest dla nas możliwa to odwrócenie Bożego gniewu (zobacz Rz 5:9). A to z kolei sprawia, że dla każdej osoby, która dostąpiła przebaczenia, dostępnych jest wiele innych błogosławieństw.

Czy ofiarna śmierć Jezusa automatycznie gwarantuje, że każda osoba uniknie piekła i będzie żyła na wieki w niebie? Nie, każdy musi spełnić pewne wymagania, jeśli chce doświadczyć tego, co Chrystus uczynił możliwym.

Zauważ w poniższym słowie, że chociaż śmierć Jezusa zapewnia nasze pojednanie z Bogiem, to naszą odpowiedzialnością jest, aby dostąpić pojednania:

Wszak Chrystus, gdy jeszcze byliśmy słabi, we właściwym czasie umarł za bezbożnych. Rzadko się zdarza, że ktoś umrze za sprawiedliwego; prędzej za dobrego gotów ktoś umrzeć. Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł. Tym bardziej więc teraz, usprawiedliwieni krwią jego, będziemy przez niego zachowani od gniewu. Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego, tym bardziej, będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życie jego. A nie tylko to, lecz chlubimy się też w Bogu przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przez którego teraz dostąpiliśmy pojednania. (Rz 5:6-11; dodano uwydatnienie).

Jak dostępujemy pojednania, które zostało nam dane? W następnym rozdziale odpowiem na to pytanie. Zobaczymy, czego Bóg oczekuje od każdego z nas.

Manifestacja krzyża

W śmierci Jezusa na krzyżu, widzimy Bożą świętość, sprawiedliwość i miłość doskonale złączone w jednym akcie. Boża miłość objawiła się w tym, że Jezus umarł w nasze miejsce, abyśmy nie cierpieli naszej zasłużonej kary.

Jezus powiedział „Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich” (J 15:13). Jak Bóg mógłby okazać większą miłość?

Boża sprawiedliwość objawiła się w tym, że On nie wybaczył nam bez poniesienia kary. Jeśli tak by zrobił, byłby słusznie oskarżony o niesprawiedliwość i w konsekwencji niedoskonałą miłość i moralność. Zatem Bóg wydał należny wyrok – Jego gniew wyleje się w sposób sprawiedliwy – ale na Bezgrzesznego Zastępcę, który dobrowolnie pójdzie na krzyż zamiast nas.

W jaki sposób Boży gniew mógł spaść na naszego Zastępcę?

Po pierwsze, Boży gniew spadł na Jezusa podczas męki biczowania i ukrzyżowania.

Kiedy krew sącząca się od korony cierniowej wciśniętej na głowę spływała po Jego twarzy, plecy Jezusa były poszarpane na kawałki przez rzymskie bicze. Każdy skórzany sznur bicza był zakończony kawałkami metalu i szarpał kości, zanurzając się w nich i rozdzierając bez litości. Każdy z nich wdzierał się w plecy Jezusa trzydzieści dziewięć razy. Historia podaje, że w tej samej sytuacji słabsi ludzie umierali z bólu. Ale to był dopiero początek cierpień Jezusa.

Następnie Jezus był zmuszony do niesienia na swoich krwawiących plecach krzyża, aż do momentu kiedy upadł na kolana z wyczerpania. Na miejscu ukrzyżowania, kaci zdarli z Niego ubranie i rozpostarli Jego ramiona, które były już splamione krwią. Z okrutną precyzją wbijali metalowe gwoździe w nadgarstki i stopy.

W końcu krzyż, do którego został przybity został podniesiony i postawiony w dołku, który utrzymywał go prosto.

Podczas ukrzyżowania, całe ciało ofiary opierało się na miejscach, w których gwoździe przechodziły przez stopy i nadgarstki. Ból był rozdzierający. Każdy oddech stawał się nieustającą walką. Jeśli skazany chciał wziąć oddech, musiał podciągnąć się na gwoździu wbitym w jego stopy. Tylko w ten sposób mógł uwolnić płuca.

To było najgorsze dla tych, których plecy zostały poranione przez biczowanie. Kiedy ofiara nabierała powietrza krzyż mógł obetrzeć jej dopiero co złamane kości, a wtedy z powodu bólu ofiara mogła zsunąć się z krzyża i zawisnąć jedynie na swoich przybitych rękach.

Większość z tych, którzy byli ukrzyżowani umarła na skutek uduszenia, ponieważ w końcu nie mieli siły, by nabrać powietrza na jeszcze jeden oddech. To dlatego żołnierze rzymscy na koniec złamali nogi dwóch złoczyńców, którzy byli ukrzyżowani po obu stronach Jezusa. To przyspieszyło ich śmierć.

Jezus był umęczony już wcześniej. Nie było potrzeby łamać Mu nóg. Jezus umarł na krzyżu w zaledwie kilka godzin.

Opuszczony dla ciebie

Tortura ukrzyżowania jest zbyt straszna, aby ją sobie wyobrazić, ale Jezus cierpiał o wiele więcej i to w sposób zupełnie niepojęty dla naszego ludzkiego umysłu.

W niewyjaśniony sposób, Boży gniew spadł na Jezusa i spowodował o wiele większy ból i cierpienie niż fizyczne doznanie krzyża. Cała wina ludzkości – nienawiść, pożądliwość, zło, duma, egoizm – została umiejscowiona w Jezusie.

W strasznym oczekiwaniu sprawiedliwości, Jezus upadł na swoją twarz i modlił się, aby jeśli to możliwe, ten kielich został od Niego oddalony. Ale raczej zamiast powiedzieć „Amen”, dodał „Wszakże nie moja, lecz twoja wola niech się stanie” (Łk 22:42).

Nie możemy ogarnąć cierpienia Jezusa na krzyżu – tortury wiecznego piekła zostały złączone w trzy godziny i złożone na jednego człowieka. On odczuł dotkliwą samotność, beznadzieję i rozpacz, winę, żal, strach, rosnące pragnienie tych, którzy cierpią niekończące się tortury potępienia.

Najgorsze ze wszystkiego było to, że Jezus czuł strach tych, którzy zdają sobie sprawę, że nie ma żadnej nadziei na ich pojednanie z Bogiem. Są wypędzeni na zawsze, wrzuceni w największe ciemności. Kiedy ta przygniatająca rzeczywistość bycia wypędzonym przez Jego Ojca wypełniła Jego świadomość, Jezus powiedział:

„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?”

Jego własny Ojciec odwrócił się od Niego, wylewając swój gniew na grzech tego świata tak długo, aż został zaspokojony – wtedy ciało Jezusa zawisło na krzyżu.

Tam zawisł Baranek Boży. Zbity, skopany, opluty, wyszydzony, obnażony i pokryty brudem, potem i krwią.

Tak Bóg nienawidzi egoizmu. Tak sprawiedliwy i prawy jest Bóg. I tak bardzo Bóg kocha ciebie.

Mur’iki gice twihweza ibintu bitandukanye bigize ibango ryo kwigisha. Kwigisha ni igikorwa c’intumwa, abavugishwa n’Imana, abavugabutumwa,[1] abungere/ abashingantahe b’ishengero/abazezwashengero n’ abigishwa (nk’uko bisanzwe). Mu buryo bumwe canke ubundi, abakurikira Kristo twese twahamagariwe kugira abigishwa bubaha amategeko yose ya Kristo.[2]

Nk’uko nigize kubivuga, umwungere cank’umukozi wese agira abigishwa yigisha mu mvugo no mu ngiro. Yigisha ivyo akora. Intumwa Paulo yashoboye igikorwa co kugira abigishwa ni we yanditse, ati:

Munyigana, nk’uko nanje nigana Kristo (1 Kor. 11:1).

Iyi ni yo ntumbero y’umukozi wese—kubwira abo uyobora, uti “Munyigane. Ushaka kumenya ingene abigishwa ba Kristo babayeho itegereze ingene mbayeho.”

Igihe narongora ishengero rinini, nararibwira nti “Ntimunyigane…Igane Kristo!” N’aho ntabitahura mur’ico gihe, nariko nemeza ko ntari icitegerezo ku bantu narongora. Kanatsinda, nariko nemeza ko ntigana Kristo nk’uko nategerezwa, nabwira abantu bagire ivyo jewe ubwanje ntashobora kugira! Biratandukanye cane n’ivyo Paulo yavuze. Tudashobora kubwira abantu batwigane nk’uko natwe twigana Kristo, iryo bango si ryacu kukw’abarongozi bategerezwa kuba icitegerezo. Ishengero rigira ishusho ry’abarirongora.

Kwigisha Ubumwe Bugaragarira Mu Ngeso (Teaching Unity by Example)

Turabire hamwe ukwigisha gushimikiye ku ngeso zacu dufatiye ku karorero ko kwigisha ubumwe. Abungere/abashingantahe b’ishengero/abazezwashengero barifuza kw’imikuku yabo igira umubiri umwe. Abafise iyo ntumbero, barwanya ukwicamwo ibice mu mashengero yabo. Ukwicamwo ibice ntiguhimbara Umwami. Yesu yaradutegetse gukundana nk’uko yadukunze (raba Yohana 13:34-35). Urukundo dukundana rumenyesha ab’isi ko turi abigishwa Biwe. Ni co gituma abarongozi bategerezwa guhanura intama zabo gukundana no gukomeza ubumwe.

Imbere y’izindi nyigisho dutanga, ingeso zacu ni zo abo twigisha barereka. Igihe ingeso zacu zidashingirwa intahe n’inyigisho z’urukundo n’ubumwe twigisha, turatsindwa. Igihe tugaragaje ubumwe n’urukundo rw’uruheyiheyi ku bandi bungere, ingeso zacu zirwanya ivyo twigisha mu mashengero yacu. Tuba tubwiye abanyeshengero bacu gukora ivyo natwe dukora.

Biboneka yukw’amajambo menshi Yesu yavuze kuvy’ubumwe yafatira cane ku migenderanire iri hagati y’ abarongozi na bagenzi babo. Akarorero, igihe c’ingaburo Yera ahejeje kwoza intumwa ziwe ibirenge, Yesu avuga, ati

Munyita Mwigisha na Shobuja; kandi mubivuga ko, kukw’ariko ndi. Nuko rero, ko jewe mbogeje ibirenge, ndi Shobuja n’Umwigisha, namwe mukwiye kwozanya ibirenge. Kuko mbahaye akarorero, kugira ngo nk’uko jewe mbagiriye, abe ari ko namwe mugira (Yohana 13:13-15). [Yesu yakoze ivyo yigisha.]

Kenshi, abungere bakoresha iki gice c’Ivyanditswe igihe bigisha imikuku yabo gukundana, kandi ni vyiza. Amajambo yo mur’iki gice yabwirwa abarongozi, za ntumwa cumi na zibiri. Yesu yamenye kw’igihe ishengero ryiwe ryicamwo ibice canke rikoriba rihiganwa riba ryerekanye ivyizigiro bikeya. Ni co gituma yategetse abigishwa biwe guca bugufi no kwikoreranira imitwaro.

Yesu yerekanye uguca bugufi igihe yakora igikorwa cakorwa n’umukozi mutoya wa nyuma mu gihe ciwe: kwoza ibirenge. Mu mico y’ibindi bihugu, yarikuzibura umusarani cank’agakubura mu nzu z’abigishwa biwe. Ni abarongozi bangahe bashobora kwerekana ubumwe n’urukundo bakunda bagenzi babo mur’ubwo buryo?

Isaha itarahera, Yesu asubiramwo iyo nyigisho. Ahejeje kwoza abigishwa biwe ibirenge, Yesu avuga ati:

Ndabaha icagezwe gisha, ni mukundane; Nk’uko nabakunze, abe ariko namwe mukundana. Ni mwagiriranira urukundo ni ho bose bazomenya ko mur’abigishwa banje (Yohana 13:34-35).

Ayo majambo abwirwa abigishwa bose ba Kristo cane cane abarongozi kugira ngo bitwararike imigenderanire yabo n’abandi.

Haheze iminota mikeya, Yesu yongera kuvuga ati,

Ngiki icagezwe canje: ni mukundane, nk’uko nabakunze. Nta wogira urukundo ruruta urw’uk’umuntu yigura abakunzi biwe (Yohana 15:12-13).

Menya kandi ko Yesu yavuga abwira abarongozi.

Buno nyene, yongerako ati,

Ivyo ndabibageze kugira ngo mukundane (Yohana 15:17).

Ako kanya nyene, asengera abigishwa biwe aranguruye ijwi, ati

Sinkiri mw’isi, ariko bo bari mw’isi, nanje ndaje kuri wewe. Data wera, ubazigamire mw’izina ryawe wampaye, ngo babe umwe nk’uko natwe turi umwe (Yohana 17:11, hashimikiwe ku nsobanuro).

Haheze akanya isase, Yesu ari kumwe n’abigishwa biwe n’ishengero ryamugendanira aravuga, ati

Sinsabira aba gusa, ariko nsabira n’abo bazonyizera kubw’ijambo ry’aba; kugira ngo bose babe umwe; nk’uko wewe, Data, uri muri jewe, nanje nkaba muri wewe, ngo na bo abe ari ko baba muri twebwe, ngw’isi yizere kw’ari wewe wantumye. Nanje nabahaye ubwiza wampaye; ngo babe umwe, nk’uko natwe tur’umwe; Jewe mbe muri bo, ube muri jewe, ngo bahingurwe babe umwe, kugira ngw’isi imenye kw’ari wewe wantumye, ukabakunda, nk’uko wankunze (Yohana 17:20-23, hashimikiwe ku nsobanuro).

Mw’isaha imwe, Yesu yavuze ku barongozi bashasha incuro zitandatu. Yavuzeko ubu-mwe bugaragirira mu guca bugufi, umuntu wese agakorera uwundi. Ivyo ni vyo Yesu yashimikiyeko cane. Ubumwe bwabo ni bwo rufunguruzo rwo kwizera kw’ab’isi.

Mbega Tubigejeje Hehe? (How Well Are We Doing?)

Ni akaga kubona twifuza kw’imikuku yacu igendera mu bumwe n’urukundo kandi duhiganwa n’abandi barongozi, twubaka amashengero yacu twifuza kw’ayandi yugarwa. Benshi muri twebwe tuzinukwa abungere bafise inyigisho zitandukanye n’iz’iwacu. Ibicapo dushira imbere y’insengero zacu ni vyo vyamamaza ukudashirahamwe kwacu. Bimwe muri vyo bitanga ubutumwa bukurikira: “Ntitumeze nk’abandi bakristo bo mu yandi mashengero.” (Ni co gituma igikorwa cose dukora cerekana ko tutagira ubumwe. Abatizera bazi yuk’ubukristo burangwa no kwicamwo imice.)

Muri make, ntitugendera muvyo twigisha, kandi ingeso zacu zisumba ijwi ubutumwa tuvugira mu mashengero yacu ku vyerekeye ubumwe. Ni ubujuju kwiyumvira kw’abakristo bashobora kuba mu bumwe n’urukundo abarongozi babo batabikora.

Umuti ni umwe, ni ukwihana. Dutegerezwa kwihana ingeso zacu mbi tugaragariza isi n’abizera. Dushingure uturimbi twokwicamwo imice dukundane nk’uko Yesu yadukunze.

Imbere ya vyose, twihutire kuvugana n’abungere n’abandi bakozi hamwe na bamwe tuvugako bigisha inyigisho zitandukanye n’izacu. Simvuze gufatanya n’abungere bataravuka ubwa kabiri, batumvira Yesu, canke abashaka gutungira mu gikorwa c’Imana. Ayo ni amabingira mu nsato z’intama. Yesu yavuzeko tuzobamenyera ku vyo bama.

N’aho bimeze gurtyo, ntiwibagire ko ndiko mvuga ku bungere n’abakozi bubaha amategeko ya Kristo mu vyo bakora vyose, bene Data muri Kristo. Mwungere, kunda abandi bungere. Garagariza imikuku yawe urwo rukundo mu buryo butandukanye. Gendera abandi bungere bo mu micungararo yawe, basabe imbabazi kuk’utabakunda nk’uko wategerezwa kubakunda. Ivyo birashobora gusangangura ibisika bimwe-bimwe. Mutegure imyanya yo gusangirira hamwe, mwirurana, muremeshanya no gusengeranira. Aho ni ho mushobora kuvugana mu rukundo ku nyigisho zibatandukanya. Mukorere mu bumwe n’aho mudahuza canke mutemeranya ku nyigisho kanaka. Ubugingo bwanje n’igikorwa canje vyarateye imbere cane igihe natangura kwumviriza abandi bakozi n’aho tudahuriza ku nyigisho kanaka. Ukwitandukanya n’abandi vyanyaze imigisha myinshi.

Urashobora kugaragaza ubumwe n’urukundo igihe utumira abandi bungere kwigisha mw’ishengero ryawe cank’ishengero ryo mu nzu. Ishengero ryawe rirashobora gutegurira hamwe n’irindi shengero ibikorane kanaka.

Urashobora guhindura izina ry’ishengero ryawe igihe rigaragariza abo mw’isi ko utandukanye n’abagize umubiri wa Kristo. Uca uhindura ibintu vyose biri mw’ishengero ryawe bituma utishushanya n’umubiri wa Kristo. Uba utanze ubutumwa buvuga ko wizerako Yesu afise ishengero rimwe gusa, rigizwe n’amashami yumvikana n’ayandi.

Ndaziko bitoroshe. Ni kuki wokora ico Yesu atigeze ashakako ukora? Ni kuki wokora ibitamushimisha? Nta dini cank’ishirahamwe rivugwa mu vyanditswe. Igihe ab’i Korinto bica ibice kubera abigisha babo, Paulo yarabakankamiye avuga k’ibice vyabo vyerekana ko ari abanyamubiri n’inzoya mu mpwemu (raba 1Kor. 3:1-7). Har’ikindi kintu imice isigura?

Dutegerezwa guhunga ikintu cose kidutandukanya. Amashengero yo mu nzu ategerezwa kwirinda amazina canke gushirahamwe n’amashirahamwe afise izina. Mu vyanditswe, amashengero yamenyekana ku nzu bakoraniramwo. Imirwi y’amashengero yamenyekana ku mazina y’ibisagara yari iherereyemwo. Abo bose bizera ko bagize ishengero rimwe, umubiri wa Kristo.

Hari Umwami umwe n’ubwami bumwe gusa. Umuntu wese yishira hejuru akiyitirira abizera canke amashengero kanaka, yubaka ubwami bwiwe mu bwami bw’ Imana. Yitegure guhagarara imbere y’Umwami “Adashobora gukaba Icubahiro Ciwe” (Yes. 48:11).

Ibi bisigura kw’abakozi b’Imana bategerezwa kugaragariza abantu bose babitegereza ko bumvira Kristo, kukw’abantu bakurikiza akarorero kabo. Akarorero batanga ni inyigisho ikomeye. Paulo yandikiye abizera b’i Filipi, ati:

Bene Data, munyigane, mwitegereze abagenda batwigana nkuko badufise ko icitegerezo (Fil. 3:17, hashimikiwe ku nsobanuro).

Ivyo Twigisha (What to Teach)

Nka Paulo, umukozi agira abigishwa afita intumbero. Iyo ntumbero ni “gushikiriza Kristo umuntu wese atunganye” (Kol. 1:28b). Nka Paulo, umukozi w’Imana ategerezwa “guhanura no kwigisha umuntu wese n’ubwenge bwose” (Kol. 1:28a, hashimikiwe ku nsobanuro). Paulo ntiyigisha mu majambo gusa canke ngo yigishe ibinezereze abantu.

Umukozi agira abigishwa ategerezwa kuvuga nka Paulo, ati “Inyanduruko y’ukwigisha kwacu ni kugira ngo bagire urukundo ruva mu mutima utanduye, utarimw’ijwi ribagiriza ikibi, n’ukwizera kutarimwo uburyarya” (1 Tim. 1:5). Vyerekana kw’agomba kugira abantu bafise ishusho rya Kristo kandi bagendera mu kwera. Ni co gituma yigisha abizera kwubaha amategeko yose ya Kristo. Yigisha ukuri, agahanura abamwumviriza “kurondera amahoro n’abantu bose n’ukwezwa [kugendera mu kwera] kuk’utejejwe atazobona Umwami” (Heb. 12:14).

Umukozi agira abigishwa aratahura ko Yesu yategetse abigishwa biwe kugira abigishwa bumvira amategeko yiwe yose yabategetse (raba Mat. 28:19-20). Ategerezwa gusuzuma kw’ata tegeko na rimwe rya Kristo ryirengagizwa. Yigisha umurongo ku wundi injili n’ivyete vyandikiwe amashengero. Aho ni ho amategeko ya Yesu yanditswe.

Kwigisha umurongo ku wundi bituma inyigisho ziwe zitahurwa ku rugero rwiza. Igihe twigisha ubutumwa bw’akarongo kamwe gusa, dushobora kuguma ku nyigisho ziharawe gusa, ibitagezweho tukabica ku ruhande. Uwigisha umurongo ku wundi, ntazokwigisha ku rukundo rw’Imana gusa, yigisha n’ivy’amateka y’Imana na vyo. Ntazokwigisha ku mihezagiro y’ubukristo gusa, yigisha inshingiro z’ivyanditswe na zo. Ntazohengamira ku nyigisho nini-nini canke ntonto, ntazoshimangira ibitagira ikimazi canke ngo yirengagize ibifise akamaro. (Nkuko Yesu avyerekana, ayo ni yo makosha y’abafarisayo; Mat. 23:23-24.)

Kunesha Ubwoba Bwo Kwigisha Umurongo ku Wundi

(Overcoming Fears of Expository Teaching)

Abungere benshi baratinya kwigisha umurongo ku wundi kuko har’ibintu vyinshi mu vyanditswe badatahura, kandi ntibashaka kw’amashengero yabo amenya ko hari ivyo batazi! Ubwo ni ubwibone. Nta muntu n’umwe kw’isi atahura ivyanditswe vyose. Na Petero yaravuze ko bimwe mu vyo Paulo yanditse bigoye gutahura (raba 2Pet. 3:16).

Igihe umwungere yigisha umurongo ku wundi agashika ku murongo adatahura, abwira umukuku wiwe kw’adatahura ico gice, akagisimba. Arashobora kubwira ishengero ryiwe rimusengere kuri Mpemu Yera amuhe ugutahura. Uguca bugufi kwiwe imbere y’ishengero ryiwe ni ubutumwa mu bundi.

Umwungere/umushingantahe w’ishengero/umuzezwashengero arongoye ishengero ryo munzu arashobora kwigisha neza ubwo bwoko bw’inyigisho kukw’ibibazo bishobora kubazwa igihe yigisha. Ubwo buhinga bukingurira Mpwemu Yera urugi rwo guha abantu ubwenge butahuza abandi bo mu murwi ivyanditswe biriko biravugwa. Ico ni icigwa ciza ku umuntu wese ari aho.

Umuntu ashaka kwigisha amategeko ya Kristo yohera ku nsiguro yo ku musozi dusanga muri Matayo 5-7. Yesu yarahatangiye amabwirizwa atari make. yarafashije abayuda bamukurikira gutahura neza amabwirizwa ya Mose. Kure mur’iki gitabo, har’inyigisho kuri ubwo butumwa, uzobona uko bikorwa.

Gutegura Ubutumwa (Sermon Preparation)

Nta cemeza ko mw’Isezerano Risha umwungere/umushingantahe w’ishengero/ umuzezwashengero yigeze gutegura inyigisho/ubutumwa bwo ku wamungu. Ntitubona aho bategura canke bandika ikintu cose n’uturorero twose baza gutanga, nk’ukw’abakozi benshi b’iki gihe babigenza. Nta muntu n’umwe ashobora kuvuga ko Yesu yandika ubutumwa n’uturorero aza gutanga mu nyigisho ziwe! Ukwigisha ko mw’ishengero rya mbere cari ikiyago giha umuntu wese uburenganzira bwo kuvuga canke kubaza ikibazo nkukw’imico y’abayuda imeze, ntikwari ukwivugana, nkukw’Abagiriki n’Abaroma babigenza. Ishengero ryatanguye kwisunga imico y’ab’isi aho ritanguriye gukurikiza imitegekere y’amashirahamwe ari kw’isi. Yesu yabujije abigishwa biwe kwiyumvira ico bazokwishura igihe barengukijwe mu butugane kuko Mpemu Yera azobaha ico bishura, ni co gituma twizera kw’Imana ishoboye gufasha no guha amajambo mashasha abungere igihe bigisha amashengero yabo!

Simvuze kw’abakozi badakwiriye kwitegura mu gusenga no gusoma ijambo ry’Imana. Paulo ni we yahanuye Timoteyo, ati:

Wame ugira umwete wo kwiha Imana nk’uwumaze kurama, umukozi atarinda guteterwa, aramiriza neza mw’ijambo ry’ukuri (2 Tim. 2:15).

Abakozi bumvira impanuro Paulo yatanze zivuga kw’“Ijambo rya Kristo riba muri twebwe rigwiriye” (Kol. 3:16) bafita amajambo y’Imana “yiburuka” muri bo igihe bigisha. Mwungere nkunda, usabwa kwibira muri Bibiliya. Nimba utahura kandi unezererwa inyigisho ushikiriza, har’integuro nkeya gusa ushobora kugira ugashikiriza ukuri Imana ishira mu mutima wawe. Vyongeye, igihe wigisha umurongo ku wundi utegerezwa kwitondera ico imirongo iwukikuje yigisha. Integuro yawe ibe ugusenga n’uguhekenyera ivyanditswe ushaka kwigisha. Urongoye ishengero ryo mu nzu na ho, ukw’abantu bashishikara kugira ico bashikirije ku nyigisho yawe nikw’inyota yo kuvuga ubutumwa bwanditswe igabanuka.

Igihe umukozi yizera kw’Imana ari yo imushoboza kwigisha, Imana iramufasha koko. Gabanya ukwiyizigira canke kwizigira integuro yawe n’ivyo wanditse, izigira Umwami. Shishikara kwizera no kwizigira Umwami, andika ibintu bike bishoboka gushika aho usigarana iciyumviro ngenderwako gusa.

Umuntu yiyizigira ubwiwe yishimira cane ivyo yanditse, ntashaka kwihenda ngw’ahave yibagira integuro yiwe. Umukozi amaze gurtyo ategerezwa gutahura yuk’ubwo bwoba buva ku bwibone bwiwe. Ntukwiye kwitwararika cane ingene uboneka mu maso y’abantu, itwararike cane ingene wewe n’abakwumviriza baboneka mu nyonga z’Imana. Nta nyigisho wotegura ifise ububasha bwo kunyiganyiza abantu kurusha inyigisho zibogaboga mu mutima wawe, izivugutiwe na Mpwemu Yera. Iyumvire ingene ikiyago comera igihe abantu bavuga amajambo banditse gusa! Nticoba ari ikiyago! Ikiyago c’abantu bavugana ibibogaboga mu mitima yabo kiruta ikiyago c’abavugana ivyo banditse gusa. Kwigisha s’ugutambatamba. Kwigisha ni uguhishura ukuri kanaka. Twese turamenya igihe turiko twigisha amajambo-jambo. Igihe bimeze gurtyo twumva tugomba kugarukiriza ngaho inyigisho.

Ibindi Vyiyumviro Bine (Four More Thoughts)

(1) Abakozi bamwe-bamwe bagereranywa na ka kanyoni gasubira abantu mu kanwa, ivyo bigisha babikura mu bitabo vyanditswe n’abandi bakozi. Ntibigishwa na Mpwemu Yera, ni co gituma basubiramwo amakosha yakozwe n’abanditse ivyo bitabo basoma.

(2) Abungere benshi bigana uburyo bwo kwigisha canke kuvuga ubutumwa babonye ku bandi bungere cank’abandi bigisha, ubwo buhinga burashaje. Akarorero, har’abantu biyumvira k’ubutumwa bufise inkomezi igihe buvuzwe mw’ijwi rirerire canke buvuzwe n’ingoga-na-n’ingoga. Ni co gituma abinjira mur’iryo shengero bose atakindi bumva Atari ubutumwa bw’induru gusa kuva ku ntango gushika kw’iherezo. Ico bakora, abo bantu bahunga ngo baruhurire amatwi yabo izo nduru, ni ko bimeze n’igihe umuntu yigisha nk’uwivuga amazina. Guhindura amajwi biryohera abumviriza ubutumwa bwawe. Ijwi ryo kuvuga ubutumwa si ryo jwi ryo guhanura, kwigisha kugirwa mw’ijwi ry’ikiyago.

(3) Igihe nitegereje abumviriza ubutumwa mu mashengero atandukanye, ntangazwa n’ukubona kw’ abigisha n’abavugabutumwa bigira nk’abatabona ibimenytetso vyerekana kw’abantu barambiwe/batariko barabumviriza. Mwungere, igihe abantu basa n’abarambiwe baba barambiwe koko! Abataguhanga amaso igihe wigisha ntibariko barakwumviriza. Abantu batakwumviriza ntibafashwa n’inyigisho zawe na gato. Igihe abahizi barambiwe kandi/canke batakikwumviriza, ukeneye guhindura ingene uvuga ubutumwa. Tanga uturorero. Vuga inkuru z’ukuri. C’imigani y’ukuri. Vyoroshe. Igisha ijambo riri mu mutima wawe. Ba imvuga kuri. Ba wewe. Hindura ijwi iyo bikenewe gusa. Hanga amaso abantu benshi bashoboka. Koresha ibimenyetso vy’ishusho ryawe. Koresha amaboko yawe. Genda genda. Nturondogore. Umurwi ari muto, reka abantu babaze ibibazo ku kintu cose badatahura.

(4) Iciyumviro c’uko ubutumwa bwose butegerezwa kugira ibice bitatu cazanywe n’ubwenge bw’abantu. Intumbero ni ukugira abigishwa, s’ugutanga inyigisho ziharawe. Yesu yavuze, ati “Gaburira intama zanje,” ntiyavuze ati “Hendahenda intama zanje.”

Abo Twigisha (Whom to Teach)

Dukurikije akarorero ka Yesu, tubona k’umukozi agira abigishwa ategerezwa kurobanura abantu yigisha. Birashobora kugutangaza, ariko ni ko bimeze. Yesu yabwira amakoraniro mu migani ku ntumbero kanaka: Ntiyashaka k’umuntu wese atahura ivyo yigisha. Ivyanditswe birabigaragaza:

Abigishwa baramwegera, baramubaza, “mbeg’ikigutera kubigishiriza mu migani n’iki?” Arabishura, ati “mwebwe mwahawe kumenya amabanga y’ubwami bwo mw’ijuru, ariko bo ntibabihawe. Kuk’ufise azohabwa, bikamucagatira; arik’udafise azokwakwa n’ico yar’asanzwe afise. Igituma mbabwirira mu migani, n’ukw’iyo baraba batabona, kand’iyo bumva, badatahura” (Mat. 13:10-13).

Abihanye no gukurikira Yesu ni bo bahawe gutahura imigani ya Yesu. Abanse kwihana, bakanka Imana, Imana irabarwanya. Imana irwanya abibone, ikagirira ubuntu abicishije bugufi (raba 1Pet. 5:5).

Nk’uko nyene, Yesu yabwiye abamugendanira, ati: “Ivyera vy’Imana ntimukabihe imbwa, kand’imarigarita zanyu ntimuziterere ingurube, kugira ngo ntizizihonyange n’inzara zazo, maze zikabahindukirira, zikabatabagura” (Mat. 7:6). Aho Yesu yigishije mu migani. Yavuze, ati “Ntimugahe ivy’igiciro ababisuzugura.” Ingurube ntizizi kw’imara-garita zifise igiciro, n’ingurube mu mpwemu ntiziha agaciro ijambo ry’Imana. Iyo bizera kw’ijambo babwirwa ari iry’Imana boryumviye, borihaye agaciro.

Womenya gute k’umuntu ar’ingurube mu mpwemu? Muterere imarigarita urabe ico ayikoresha. Ayikengereye, azoba ari ingurube mu mpwemu. Ayirukiye, azoba atari ingurube mu mpwemu.

Abungere benshi bariko bakora ivyo Yesu yababujije gukora, bashishikara guta imarigarita zabo imbere y’ingurube, bigisha abantu barwanya ijambo ry’Imana. Abo bakozi bafisha ubusa umwanya bahawe n’Imana nk’ingabire. Bategerezwa gukunkumura umuku-ngugu w’inkweto zabo bakaja mu bindi bibanza nk’uko Yesu yabitegetse.

Intama, Impene n’Ingurube (The Sheep, Goats and Pigs)

Umuntu adafise ugushaka, ntushobora kumuhindura umwigishwa, kukw’adashaka kwubaha Yesu. Akaga ni ukw’abantu buzuye mu mashengero menshi ari abo nyene, ni abantu bafise imico nk’iy’abakristo, abenshi muri bo biyumvira ko bamaze kuvuka ubwa kabiri kuk’ubwenge bwabo bwemeye inyigisho za teologiya zivuga ku vya Yesu n’ubukristo. Izo ni ingurube n’impene nsa, s’intama. Ibice 90% vy’umwanya w’abungere benshi vyononekarira k’ukunezereza ingurube n’impene. Abo bungere birengagiza intama z’ukuri zikwiriye kwitwararikwa ngo zishobore gukorera Imana! Mwungere, Yesu agomba ko uragira intama ziwe, si impene canke ingurube (raba Yohana 21:17)!

Womeya gute intama? Ni bamwe bazindukira mu makoraniro bagataha abandi bose batashe. Bafise inyota yo kumenya ukuri, bifuza kunezereza Umwami wabo Yesu. Ntibakorana ku wamungu gusa, bakorana igehe cose bikenewe. Bakorera mu mirwi mito- mito. Bafise ikibazo ntibacigumizamwo. Banezererwa Umwami. Bama bakorera Imana.

Mwungere, shira umwanya wawe ku bantu nk’abo. Abo ni bo bigishwa. Bwira ubutumwa impene n’ingurube zinjira mw’ishengero ryawe zikizwe. Ni wavuga ubutu-mwa bw’ukuri, ntizizo bwihanganira. Zizohunga ishengero canke zifise ububasha, zizokwirukana. Ni zabigenza gurtyo, kunkumura umukungugu w’ibirenge vyawe wigire. (Ivyo ntivyoshika mw’ishengero ryo mu nzu cane cane igihe rikoranira mu nzu yawe!)

Nk’uko nyene, abavugabutumwa ntibakwiriye kwama babwira ubutumwa abantu bamaze kwerekana ko batabushaka. Reka abapfu bahambe abapfu babo (raba Luka 9:60). Wewe userukira Kristo, ufise iganuke ry’Umwami w’abami! Ufise icicaro c’icubahiro mu bwami bw’Imana, igikorwa cawe ntigisanzwe! Ntute umwanya ubwira umuntu umwe ubutumwa incuro zibiri.

Ugomba kuba umukozi agira abigishwa, robanura abantu ukwiye kwigisha, ntute umwanya ku bantu badashaka kwubaha Yesu. Paulo yandikiye Timoteyo, ati

Kand’ivyo wanyumvanye mu maso y’ivyabona vyinshi, ubishikirize abantu bo kwizigirwa, bazoshobora kuvyigisha abandi (2 Tim. 2:2, hashimikiwe ku nsobanuro).

Gushitsa intumbero (Reaching the Goal)

Amashengero y’iki gihe akora ibintu Yesu atigeze akora. Iyumvire nk’igihe Yesu yazutse, yari kwigumira kw’isi agatanguza ishengero rinini cane nk’ayo tubona kw’isi, akarirongora imyaka mirongwitatu. Akigisha iryo shengero ku wamungu gusa. Petero, Yakobo na Yohana bakaguma ku ntebe z’imbere Yesu akama ari we yigisha imyaka irenga mirongwibiri. Petero akama yongorera Yohana mu gutwi ati, “Tumaze kwumva ubu butumwa incuro cumi zose.”

Turaziko bitagenze gurtyo kuko Yesu adashobora kugira ubuzima nk’ubwo canke ngw’abwifurize abigishwa biwe. Yesu yagize abigishwa bazwi mu buryo buzwi n’ikiringo kizwi neza. Yigishije Petero, Yakobo, Yohana n’abandi mu kiringo c’imyaka itatu. Ntiyabigisha rimwe mu ndwi mu rusengero kanaka. Yabana na bo, yishura ibibazo vyabo, akabaha akaryo ko gukorera Imana. Igikorwa ciwe carabandanije gushika uyu musi.

Ni kuki none dukora ivyo Yesu atokoze? Twokwitega gute gushitsa ubugombe bw’Imana igihe tubwira ubutumwa abantu bamwe gusa imyaka n’imyaka? Tuzoshitsa ryari igikorwa twahamagariwe? Ni kuki abigishwa bacu badashobora kugira abigishwa babo n’aho twobigisha imyaka n’imyaka?

Mvuze yukw’igihe dukoze neza igikorwa twahawe, abigishwa bacu bazokura ntibabe bagikenerako twama hafi yabo. Bitagenze gurtyo ntibashobora kugira abigishwa. Dutegerezwa gushikira intumbero Imana yadushize imbere, Yesu yaraduciriye umuhora. Ntararangiza, menya kw’ishengero ryo mu nzu rirangwa n’inyota yo kugira abigishwa no kuramura abarongozi bashasha. Ishengero ryiza ryo mu nzu ntirishobora kwama ryigishwa n’umuntu umwe imyaka yose.

Intumbero Nziza (Right Motives)

Kwigisha inyigisho zishigikira igikorwa co kugira abigishwa, bizanwa no kugira intumbero nziza mu gikorwa. Iyo umuntu afise intumbero mbi mu gikorwa, akora nabi. Ni vyo bizana inyigisho mbi n’uburyarya mw’ishengero. Igihe umukozi afise agatima ko kuba rurangiranwa, ko kubahwa n’abantu, canke ko kwironderera itunga mu gikorwa c’Imana, arananiwe mu nyonga z’Imana. Arashobora gushikira intumbero yiwe, akaba rurangi-ranwa, abantu bakamwubaha no kumushimagiza, agatungira mu gikorwa c’Imana, ikibabaza ni uko har’umusi intumbero ziwe mbi zizohishurirwa imbere y’intebe y’amateka ya Kristo, ivyo yakoze vyose bigahinduka umuguruka. N’iyo yokwemererwa kwinjira mw’ijuru,

[3]

umuntu wese azomenya ubupfu bwiwe, ukudashumbushwa n’uguhabwa icubahiro gitoya ni vyo bizobihishura. Hazoba impembo zitandukanye. Yesu yaburiye abantu, ati:

Nuk’uwuzorenga ibwirizwa na rimwe ryo muyoroshe hanyuma y’ayandi, akigisha abantu ngo bagire bartyo, mu bwami bwo mw’ijuru azokwitwa muto hanyuma y’abandi. Arik’uwuyitondera, akayigisha, uyo we azokwitwa mukuru mu bwami bwo mw’ijuru (Mat. 5:19).

Abakozi bumvira kandi bakigisha amategeko ya Kristo, bazohamwa aha mw’isi. Yesu yarahaye isezerano abakozi bose bamwumvira (raba Mat. 5:10-12; Yohana 16:33). Ni bato kw’isi, baboneka nk’abadashoboye mu buzima, s’abatunzi kandi si rurangiranwa. Abo basezeranywe amashimwe n’ingororano ziva ku Mana. Utoye iki mur’ivyo? Paulo ni we yanditse ati:

None Apolo ni iki? Kandi Paulo ni iki? Mbega s’abakozi batumye mwizera Imana, nk’ukw’Imana yahaye umuntu wese? Ni jewe nateye imbuto, Apolo arazivomera, arikw’Imana niyo yazikujije. N’uk’uwuzitera nta co amaze, cank’uwuzivomera, atar’Imana izikuza. Uwuzitera n’uwuzikuza ni bamwe: arik’umuntu wese azogererwa nk’uko yakoze igikorwa ciwe. Kukw’Imana ari yo dukorana, namwe mur’indimiro y’Imana, mur’inzu yubakwa n’Imana.

Nk’uko nahawe ubuntu n’Imana, nashizeh’itanguriro, nk’umwubakisha mukuru w’ubwenge, uwundi yubakako. Kukw’irindi tanguriro nta muntu ashobora kurishiraho, atar’iryashizweho, ni ryo Yesu Kristo. Arikw’iryo tanguriro, umuntu niyaryubakishakw’izahabu, cank’ifeza, cank’amabuye y’igiciro kinini, cank’ibiti, cank’ubwatsi, cank’ibishakashaka, igikorwa c’umuntu wese kizoseruka, wa musi uzogiserura, kuk’uzohishuranwa n’umuriro, kand’igikorwa c’umuntu wese uyo muriro uzokigeza ico kirimwo. Igikorwa c’umuntu, ico yubatse kur’iryo tanguriro, ni carama, azohabwa ingero; igikorwa c’umuntu ni casha, azobura ingero, yamara ubwiwe azokira, ariko nk’uwokowe mu muriro (1Kor. 3:5-15).

Paulo yiyita umwubakisha mukuru ashirah’itanguriro. Apolo, umwigisha yashitse i Korinto Paulo amaze gutanguza ishengero, Paulo amugereranya n’uwubaka kw’itanguriro rimaze gushirwaho.

Menya ko Paulo na Apolo bazohembwa hisunzwe ubwoko, si ubwinshi bw’ibikorwa vyabo (raba 3:13).

Mu mvugo ngereranyo, Paulo na Apolo bashobora kwubaka ingoro y’Imana n’ibikoresho vy’ubwoko butandatu, bitatu muri vyo turabimenyereye, ntibizimvye ariko umucanwa urabibasha cane, bitatu bisigaye ntitubimenyereye, birazimvye cane kandi ntibishobora gusha. Umusi umwe, ivyo bikoresho bubakishije bizoca mu muriro ari wo amateka y’Imana. Ibiti, ubwatsi n’ibishakashaka bizotongorwa, ni ho ubwoko bwavyo buzomenyakanako bwari bubi kandi butaramba. Izahabu, ifeza n’amabuye y’igiciro, ni ibikorwa biramba mu nyonga z’Imana, bizohangama bishizwe mu birimi vy’umuriro ubigeza.

Inyigisho zitisunga Bibiliya zizotongorwa n’umuriro w’amateka ya Kristo. Ni vyo bizoshikira ikintu cose cagizwe mu nkomezi, ubuhinga, cank’ubwenge bw’umubiri kiryanya Imana, co kimwe n’ikintu cose cokozwe ku ntumbero mbi. Yesu yaratumenye-sheje kw’ikintu cose dukora mu mutima wironderera amashimwe y’abantu ata mpembo tuzogihererwa (raba Mat. 6:1-6, 16-18). Ibikorwa birumvye, birashobora kudahinyurwa n’abantu gushika kuri nya musi, nk’uko Paulo abivuga. Ku bwanje, nimba ibikorwa vyanje ari ivy’ibiti, ivyatsi n’ibishakashaka, vyombera vyiza kubibona hatararengerana. Iki ni co gihe co kwihana; Ejo ntihagushikeko giturumbuka.

Gusuzuma Intumbero Zacu (Checking Our Motives)

Biroroshe kwihenda igihe dusuzuma intumbero z’imitima yacu. Vyama binshikira. Twomenya gute kw’intumbero zacu ari nziza canke mbi?

Uburyo burashe ni ugusaba Imana ikaduhishurira kw’intumbero zacu ari mbi canke nziza, natwe tugasuzuma ivyiyumviro n’ibikorwa vyacu. Yesu yaratubwiye ibikorwa vyiza dushobora kugira, gusenga, gufasha abakene mw’ibanga kukw’ari yo nzira yo kumenya ko dukoze iciza ngo dushimwe n’Imana canke dushimwe n’abantu. Twumviye Imana igihe tubonwa n’abantu gusa, bisigura ko hari ikitagenda neza muri twebwe. Canke, igihe twirinda ivyiha karuhariwe gusa kuko bishobora gusambura intahe zacu n’igikorwa dukora, ariko dukora ivyaha bitobito ataco twinona, vyerekana kw’intumbero zacu ari mbi. Igihe dushimisha Imana—yo izi ivyiyumviro vyacu vyose, ivyo tuvuga n’ivyo dukora—ni ho tumunezereza akanya kose, bigumye canke vyoroshe, bimenyekanye canke ntibimenyekane.

Intumbero zacu ari nziza, ntidukoresha ubuhinga bubi ngw’ishengero ryacu riboneke ko rikuze canke ngo dupfe kugira abigishwa batumvira amategeko ya Kristo.

Twigisha ijambo ry’Imana rishitse, ntiturondera inyigisho ziharawe canke zikundwa n’abatitaho ivya mpwemu.

Ntidusigura ijambo ry’Imana nk’uko tuvyishakiye canke ngo twigishe ibitari mu vyanditswe kukw’ari ugukaba ukuri kwa Bibiliya.

Ntiturondera ivyubahiro n’amashimwe. Ntiturondera kumenyekana.

Ntitubeshwaho n’ugushimisha abatunzi gusa.

Ntitwirundaniriza ubutunzi kw’isi, ariko tubaho twiyoroheje dutanga uko dushobozwa na Yo, twereka amasho yacu icitegerezo ciza c’ubunyabigega.

Twitwararika cane ivy’Imana yiyumvira k’ubutumwa tuvuga kuruta ivy’abantu biyumvira kuri twebwe.

Mbeg’intumbero zacu zimeze gute?

Inyigisho Zigwanya Ukugira Abigishwa (A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Umukozi agira abigishwa ntiyigisha ibirwanya igikorwa co kugira abigishwa. Ntiyigera yigisha abantu kwidibamira canke kutumvira Umwami Yesu. Ntiyigera yigisha ubuntu butuma abantu bashishikara gucumura badatinya urubanza rw’Imana. Yerekana k’ubuntu bw’Imana ari akaryo ko kwihana no kubaho ubuzima bunesha icaha. Ivyanditswe, nk’uko dusanzwe tubizi, bivuga kw’abanesha ari bo bazoragwa ubwami bw’Imana (raba Ivyah. 2:11; 3:5; 21:7).

Birababaje kubona har’abakozi bigisha inyigisho zirwanya Bibiliya zikonona umutima wo kugira abigishwa. Imwe mur’izo nyigisho ziharawe muri Amerika ni agakiza k’ibihe bidashira, ngo “ukijijwe uzokwama ukijijwe.” Izi nyigisho zemeza kw’abantu bavutse ubwa kabiri badashobora gutakaza agakiza n’iyo bogendera mu vyaha. Ngw’agakiza ni ku buntu , ubwo buntu butuma abantu bakizwa buzobazigamira mu gakiza. Ikindi bakunda kwigisha, ngw’abantu barashobora gukizwa kubera ibikorwa vyabo vyiza.

Mu bisanzwe, izo nyigisho zititura ukwezwa. Kubera yuko n’uwutuvira Kristo ashobora kuja mw’ijuru, nta gituma twumvira Kristo cane cane igihe kumwumvira kutaduha kwidegemvya.

Nk’uko nabivuze ku ntango y’iki gitabo, ubuntu Imana itanga ntibutuma abantu batumvira amategeko yayo. Ivyanditswe vyerekana kw’agakiza atari ku buntu gusa, n’ukwizera nakwo (raba Ef. 2:8). Ubuntu no kwizera bikenerwa vyompi kugira agakiza karonkeke. Ukwizera gutuma twakira ubuntu bw’Imana, kandi ukwizera nyakuri kubangabangana n’ukwihana n’ukwumvira. Ukwizera kutagira ibikorwa kuba gupfuye, ntaco kumaze, ntigushobora gukiza nk’uko Yakobo abivuga (raba Yakobo 2:14-26).

Ni co gituma ivyanditswe bidahengeshanya kwerekana kw’agakiza kazanwa kandi kagashigikirwa n’ukwizera hamwe n’ukwumvira. Har’ivyanditswe vyinshi bigaragaza ivyo mvuze. Paulo yavuze mu cete ciwe ku b’i Kolosayi ati:

Namw’abari baratandukanijwe n’Imana kera, mugahindurwa abansi bayo mu mitima yanyu n’ivyo mwakoze bibi, none yabuzurije na yo mu mubiri wiwe w’umuntu kubw’urupfu yapfuye, ngw’ibashikane imbere yayo mur’abera, mudafise agasembwa, mutagira ico mwogawa—asangwa muhora mwizeye, mushinzwe neza mutanyiganyiga, mudatirimuka mu vyizigiro biheshwa n’ubutumwa mwumvise bwavuzwe mu baremwe bose bo mw’isi n’ijuru, ubwo jewe Paulo nacikiye umukozi wabwo (Kol. 1:21-23, hashimikiwe ku nsobanuro).

Birasiga ubwenge kwumva hari abize teologiya bahindura ivyo Paulo yavuze. Gushishikara mu kwizera gutuma tutagira agasembwa mu nyonga za Yesu. Uku kuri gusubirwamwo mu Baroma 11:13-24, 1Kor. 15:1-2 n’Abaheburayo 3:12-14; 10:38-39. Ivyo vyanditswe vyemeza yukw’agakiza gashitswa igihe umuntu ashishikaye mu kwizera.

Akamaro k’Ukwezwa (The Necessity of Holiness)

Mbeg’umukristo ashobora gutakaza agakiza iyo agendeye mu vyaha? Inyishu tuyisanga mu vyanditswe bitandukanye vyemeza kw’abagendera mu vyaha batazoragwa ubwami bw’Imana. Uwizera asubiye mu vyaha nk’uko Paulo abivuga, arashobora gutakaza agakiza :

Ntimuzi kw’abagabitanya batazoragwa ubwami bw’Imana? Ntimuzimire: abasha- kanyi, cank ’abasenga ibigirwamana, cank’ abasambanyi, cank’ abagabo bendwa, cank’ abagabo bendana, cank’ ibisuma, cank’ abifuza, cank’ imborerwa, cank’ abatukana, cank’ abanyazi, ntibazoragwa ubwami bw’Imana (1Kor. 6:9-10, hashimikiwe ku nsobanuro).

Kand’ibikorwa vy’akameremere kacu biramenyekana, ni ibi: ubushakanyi, ibihumanya, ivy’isoni nke, gusenga ibigirwamana, uburozi, ubwansi, intonganya, ishari, uburake, ikeba, kwitandukanya,ibice, igono, kuborerwa, kudandahirwa, n’ibindi ben’ivyo, Ivyo ndabiba-buriye, nk’uko nabibaburiye kera, yukw’abakora ibisa birtyo batazoragwa ubwami bw’Imana (Gal. 5:19-21, hashimikiwe ku nsobanuro).

Kukw’ibi mubizi neza, yukw’ata mushakanyi, cank’ igihumane, cank’ uwifuza (ni we asenga ibigirwamana), azogira ico aragwa mu bwami bwa Kristo n’Imana. Ntihakagire umuntu abahendesha amajambo y’ubusa: kukw’ivy’ari vyo bizanira uburake bw’Imana abantu b’intabarirwa (Ef. 5:5-6, hashimikiwe ku nsobanuro).

Uko bimeze kwose, Paulo yandikiye abizera abagabisha. Yabagabishije incuro zibiri zose ngo ntibibeshe. Bisigura ko hari abizera bihenda igihe biyumvira ko bazoragwa ubwami bw’Imana kandi basanzwe bagendera mu caha.

Yesu yagabishije abigishwa biwe bamwama hafi, Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya avuga kw’abantu bose batitegurira ukugaruka kwiwe bazotabwa i kuzimu. Ayo majambo yabwirwa abigishwa (raba Mariko 13:1-4), ntiyabwirwa abatizera:

Nuko mwame mugavye, kuko mutazi umusi Umwami wanyu azozako. Arikw’ibi mubimenye, iyaba nyen’urugo yar’asanzwe azi igihe igisuma kiziramwo, yogavye, ntiyokunze kw’inzu yiwe yibwa. Nuko namwe [Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya] mwame mwiteguye, kuk’Umwana w’umuntu azoza mu gihe mutiyumviriye.

None ni nde mushumba wo kwizigirwa w’ubwenge shebuja yosigarana abo mu rugu rwiwe, ngw’abagaburire igihe kigeze? Hahirwa uwo mushumba shebuja agarutse azosanga akora artyo. Ndababwira ukuri yukw’azomuha kugaba ivy’afise vyose. Arik’umushumba mubi ni yibwira mu mutima wiwe, ati “Databuja aratevye”: maz’agatangura gukubita abashumba bagenzi biwe no gusangira n’ababorerwa; shebuja w’uwo mushumba azoza ku musi atamwiteze no mu gihe atazi, azomucamwo kubiri, amusangize umugabane wiwe n’indyarya; ni ho hazoba amarira no kuryana insya z’amenyo (Mat. 24:42-51, hashimikiwe ku nsobanuro).

Har’inyigisho dukuramwo? “Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya, ntimukagereranywe n’uyo mushumba mubi.”

[4]

Mu kwunganira ayo majambo yiwe, Yesu avuga umugani w’inkumi cumi. Izo nkumi cumi zose zariziteguriye umukwe, ariko zitanu muri zo ntizatashe ubukwe kuko zititeguye neza. Yesu yasozereye umugani wiwe ku majambo akurikira, “Nuko [Petero, Yakobo, Yohana na Nderera] mwame mugavye kuko [Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya] mutazi umusi cank’isaha” (Matayo 25:13). Bisigura ngo, “Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya, Ntimube ibipfu nka za nkumi zitanu.” Iyo Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya batari bakwiriye kugabishwa, Yesu ntiyociye n’amate hasi.

Yesu ashishikara mu kuvuga umugani w’italanto. Inyigisho ntirahinduka. “Ntimube nka wa mukozi yabuze inyungu yereka shebuja kuko yimbiye italanto yahawe.” Ni ho shebuja yavuga, ati “Uyo muntu wanje w’imburakimazi ni mumute hanze mu mwiza, ni ho hazoba kurira no kuryana insya z’amenyo” (Mat. 25:30). Yesu ntiyashobora kwisobanura kuruta ngaha. Uwiyumvira ko yize teologiya cane gusa ni we ashobora guhindura iyo nyigisho. Iyo Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya batabwa i kuzimu kuko batumviye Yesu ryari kuba ibara. Vyarashoboka kuri Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya iyo batumvira inyigisho za Yesu. Ni co gituma natwe twese dushobora gutabwa i kuzimu igihe twanse kwumvira inyigisho za Yesu. Yesu yavuze kw’abakora ubugombe bwa Se gusa ari bo bazoja mu bwami bw’ijuru (raba Mat. 7:21).

[5]

Abigisha inyigisho z’ibinyoma, bavugakw’abantu badashobora gutakaza agakiza, bariko barwanya Kristo bagashigikira Satani kuko bigisha igihushanye c’ivyo Yesu n’intumwa bigishije. Bahindura ubusa amategeko ya Yesu yo kugira abigishwa bitondera ivyagezwe vyiwe vyose. Bugara irembo ripfunganye ryo mw’ijuru, bakugurura iry’i kuzimu.

[6]

Izindi Nyigisho Ziharawe Zigwanya Ukugira Abigishwa

(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Inyigisho ziyovya abantu s’izigisha gusa k’uwizera adashobora gutakaza agakiza n’iyo yogendera mu vyaha, hari izindi zigisha k’ukwezwa Atari ngombwa cane mu buzima bw’uwizera. Urukundo rw’Imana rwigishwa mu buryo butari bwo bigasambura igikorwa co kugira abigishwa. Urashobora kwumva umuvugabutumwa abwira abanyavyaha ati, “Imana irabakunda cane.” Abo Bantu bagatahura yukw’ “Imana ibemera igihe bayumvira canke batayumvira.” Ubwo si bwo butumwa twahawe.

Abo bigisha nyene ni bo bizera kw’Imana ishiburira i kuzimu abantu bose bataravuka ubwa kabiri, ukwo kwizera ni kwo. Reka tuvyiyumvire ko gatoya. Biragaragara, abo bantu Imana ishiburira i kuzimu ntiba ibemera. None ni kuki bigishwa kw’ibakunda? Mbega abantu baja i kuzimu Imana irabakunda? Wiyumvirako k’uwuri i kuzimu yovuga kw’Imana imukunda? Oya namba. Mbega Imana yoyo yovuga kw’ibakunda? Ntibishoboka na gato! Ni igisesema kuri Yo, ni co gituma ibajugunyira i kuzimu. Ntibakunda kandi ntaho yigeze kubemera.

Ko bimeze gurtyo, turashobora kuvuga ko urukundo Imana ikunda abanyavyaha bari kw’isi ni urukundo rutuma ibagirira imbabazi zidahoraho, s’urukundo rutuma ibemera. Ibagirira imbabazi, ifatira urubanza rwayo ikabaha akaryo ko kwihana. Yesu yarabapfiriye, yarabahaye inzira yo guharirwamwo. Gushika ngaho, turashobora kuvuga kw’Imana ibakunda. Ariko ntiyigera ibemera. Ntiyigera ibagirira urukundo umuvyeyi agirira umwana wiwe. Ivyanditswe bivuga ngo, “Nk’uko se w’abana abagirira akagongwe, ni k’uhoraho agirira abamwubaha” (Zab. 103:13, hashimikiwe ku nsobanuro). Turashobora kuvuga kw’Imana atagirira abanyavyaha ikigumbagumba. Urukundo Imana igirira abanyavyaha rugereranywa n’imbabazi umucamanza agirira umwicanyi igihe amuciriye urwo guhera yo yari akwiriye urwo gupfa.

Nta hantu na hamwe mu gitabo c’ivyakozwe n’intumwa tubona umuvugabutumwa abwira abanyavyaha kw’Imana ibakunda. Muri Bibiliya, abavugabutumwa baraburira abantu ku burake bw’Imana bakabahamagarira kwihana. Barabamenyesha kw’Imana idashobora kubemera, bakababwira ko bategerezwa guhinduka bikagaragara. Iyo bahirahira kubwira abanyavyaha kw’Imana ibakunda (nk’ukw’abakozi benshi babigenza), bari kuba babagiriye nabi kukw’abo banyavyaha barikwiyumvira ko batari mu kaga, k’uburake bw’Imana butari kuri bo, bakiberaho ubukristo butazi icitwa kwihana.

Urwanko Imana Yanka Abanyavyaha (God’s Hatred of Sinners)

Biratandukanye n’ivyo abenshi bavuga babesha abanyavyaha ngw’Imana irabakunda, ivyanditswe biragaragaza kw’Imana izinukwa abanyavyaha:

Abibona ntibazohagarara mu nyonga zawe; Wanka inkozi z’ibibi zose. Uzohonya abanyabinyoma: Uhoraho yanka urunuka umwicanyi n’ingunge (Zab. 5:5-6, hashimikiwe ku nsobanuro).

Uhoraho asuzuma abagororotsi: arik’umunyakibi n’uwukunda umuryano, umutima wiwe urabanka (Zab. 11:5, hashimikiwe ku nsobanuro).

Nahevye inzu yanje, nataye ishamvu yanje; narekuriye inkundwakazi y’umutima wanje mu maboko y’abansi. Ishamvu yanje yampindukiye nk’intambwe yo mu kibira : irantontomoye, ni co gitumye ndayanka (Yer. 12:7-8, hashimikiwe ku nsobanuro).

Ibigabitanyo vyabo vyose vyagaragariye i Gilugali; Ni ho nabazinukiwe! Kubw’ibigabitanyo vy’ivyo bakoze nzobirukana mu nzu yanje! Sinzoba nkibakunda ukundi: abaganwa babo bose ni abagarariji (Hos. 9:15).

Ivyo vyanditswe ntibivuga gusa kw’Imana yanka abanyavyaha—bivuga kandi ko Ibazinukwa. Ibi bihinyanyurirwa muri rya jambo rimenyereye kuvugwa ngo: Imana ikunda abanyavyaha ikanka icaha. Ntidushobora gutandukanya umuntu n’ivyo akora. Ivyo akora vyerekana ico ari co. Ni co gituma Imana yanka abantu bakora icaha, ntiyanka ivyaha vyabo gusa. Imana ntishobora kwemera abantu bakora ivyo yanka, ntishobora kwirwanya ubwayo. Mu bucamanza bw’abantu, umuntu yagirwa n’icaha, aronka igihano gihwanye n’icaha yakoze. Ntidushobora kwanka ivyaha ngo dukunde ababikora.

Abantu Imana Izinukwa (People Whom God Abhors)

Ivyanditswe ntibivuga kw’Imana yanka abanyavyaha gusa, bivuga kandi kw’Imana izinukwa abanyavyaha, mu yandi majambo ni ibisesema ku Mana. Menya kandi kw’ivyanditswe bitavuga kw’Imana izinukwa ivyo abanyavyaha bakora, ariko nibo izinukwa. Ntibisigura kw’Imana yanka ivyaha bakora, Imana yanka ababikora:

[7]

Ntihaze hagire izinamukobwa yambarana impuzu n’izinamuhungu cank’izinamuhungu yambarana n’izinamukobwa: kuk’ukoze ivyo wese aba abaye ikizira k’Uhoraho Imana yanyu (Gus. 22:5, hashimikiwe ku nsobanuro).

Kukw’abakora bene ivyo bose, abakora ibidatunganye bose, baba babaye ikizira k’Uhoraho Imana yanyu (Gus. 25:16, hashimikiwe ku nsobanuro).

Muzorya abahungu banyu n’abakobwa banyu. Kandi nzokomvomvora ibitabo vyanyu vyo ku mpinga z’imisozi, nsiture ibishushanyo vyanyu vy’izuba, nshiburire imivyimba yanyu ku mirambararo y’ibigirwamana vyanyu, kandi nzobazinukwa mu mutima wanje (Lew. 26:29-30, hashimikiwe ku nsobanuro).

Abibona ntibazohagarara mu nyonga zawe; Wanka inkozi z’ibibi zose. Uzohonya abanyabinyoma: Uhoraho yanka urunuka umwicanyi n’ingunge (Zab. 5:5-6, hashimikiwe ku nsobanuro).

Kukw’ikidambidambi ni igisesema k’Uhoraho, arikw’abagororotsi bo, asangiye inbanga na bo (Imig. 3:32, hashimikiwe ku nsobanuro).

Abagoreka mu mitima ni igisesema k’Uhoraho, arikw’abatunganya mu nzira baramuhimbara (Imig. 11:20).

Umuntu wese w’ubwibone mu mutima ni igisesema k’Uhoraho;

Vy’ukuri akazobura guhanwa (Imig. 16:5, hashimikiwe ku nsobanuro).

Utsindanishiriza umunyakibi bo n’uwutsindisha umugororotsi, bompi nyene ni igisesema k’Uhoraho (Imig. 17:15, hashimikiwe ku nsobanuro).

Wumva ivyo vyanditswe vyemeranya n’abavuga kw’Imana ikunda abanyavyaha? Abanyavyaha bosesema gute Imana kand’ibakunda?

Dutegerezwa kwemenya k’urukundo rutangana. Har’urukundo rutaraba rw’uruhunyi. Turwita “urukundo rurenzako.” Ni urukundo ruvuga ngo, “Ndagukunda n’aho…” Rukunda abantu rutitaho ivyo bakora. Ni rwo rukundo Imana ikunda ibanyavyaha.

Urwo rukundo ruratandukanye n’urukundo ruvyeyi rushingiye ku bucuti. Turwita “urukundo rufatiye ku kintu kanaka.” Ni urukundo umuntu ashobora kuronka. Ni urukundo ruvuga ngo, “Ndagukunda kuko.”

Bamwe biyumvira kw’igihe urukundo rufatiye ku kintu kanaka, nta gukunda kuba kukirimwo. Har’abavuga k’urwo rukundo ari ukwikunda, ngo s’urw’Imana.

Ukuri ni uko urukundo Imana ikunda abantu rufita ico rufatiye ko, nk’uko tuza kubibona mu vyanditswe. Urukundo rufatira ku kintu kanaka s’urwo kwanjanjwako. Urukundo rufatira ku kintu kanaka Imana irugirira abana bayo nyakuri. Ni twifuze cane urukundo rutuma Imana itwemera kuruta urukundo rwayo rurenzako.

Mbega Urukundo rwatumye twemerwa ni ruto?

Hagarara wibaze ikibazo, uti: “Ni uruhe rukundo ngomba kw’abantu bangirira—-urwo kurenzako canke urufatiye ku bucuti dufitaniye?” ndazi ko ushaka kw’abantu bagukunda “kuko”, ntibagukunde “n’aho.”

Mbega wonezerwa kwumva uwomwubakanye akubwira ati, “Simbona igituma ndagukunda, kandi nta na kimwe cotuma ndakugirira neza” canke, ngo “hari ibintu vyinshi bituma ndakunda, har’ibintu vyinshi nkunda muri wewe”? Twoshima kw’abo twubakanye badukunda urukundo rufatiye ku kintu kanaka, urwo ni rwo urukundo ruhuza kandi rwubaka urugo. Igihe udafise ico ukunda ku wo mwubakanye, igihe ibituma umwemera bidahari, urwo rugo ntirushobora guhangama. Iyo ruramvye n’aho, rurangwa n’urukundo rwo kurenzako, kubera ugushishwa n’ingeso y’uwo mwubakanye.

Ibi vyose bitwereka yukw’urukundo rushingiye ku kintu kanaka, igituma kigaragara, atari rutoya namba. Urukundo rwo kurenzako ni rw’umuntu wese ategerezwa kugira, urukundo rufatiye ku mvo kanaka ni rwo rukundo umuntu ategerezwa kurondera. N’aho bimeze gurtyo, igituma urukundo rufatiye ku kintu kanaka rufise ikibanza ca mbere ni ukw’ari rwo rukundo Data afitiye Yesu. Imana ntiyigeze igirira Yesu urukundo rurenzako, kukw’ata kibi cigeze kuba muri Kristo. Yesu yarabishingiye intahe:

Igituma Data ankunda, ni uko ndekura ubugingo bwanje, mpeze nsubire kubwabira (Yohana 10:17, hashimikiwe ku nsobanuro).

Tubona kw’Imana yakunze Yesu kuko yumviye gushika ku rupfu. Ikintu ciza gusa ni co gituma umuntu akundwa urwo rukundo. Yesu akwiriye urwo rukundo rwa Se kuko yarukoreye.

Yesu yavuze k’ukwitondera amabwirizwa ya Se ari kwo kumuha kuguma muri urwo rukundo:

Nk’uko Data yankunze, ni ko nanje nabakunze: ni mugume mu rukundo rwanje. Ni mwitondera ivyagezwe vyanje, muzoguma mu rukundo rwanje, nk’uko nanje nitondeye ivyagezwe vya Data, nkaguma mu rukundo rwiwe (Yohana 15:9-10, hashimikiwe ku nsobanuro).

Nk’ukw’ivyanditswe bivuga, dutegerezwa gukurikira akarorero ka Yesu, tukaguma mu rukundo rwiwe kuko twitondera ivyagezwe vyiwe. Ico ni co gituma umuntu akundwa urwo rukundo. Atweretse ko dushobora gukora ibituma tugirirwa urwo rukundo, kandi turashobora kwikura m’ur’urwo rukundo igihe tutumvira ivyagezwe vyiwe. Tuguma mu rukundo rwiwe igihe twitondeye ivyagezwe vyiwe. Ivyo vyigishwa gake kabaho, bitegerezwa kwigishwa kukw’ari itegeko rya Yesu.

Yesu yemeje abitondera ivyagezwe vy’Imana ari bo bakundwa urwo rukundo:

Kuko Data na we ubwiwe abakunda, kuko mwankunze kandi mwizeye ko naturutse ku Mana (Yohana 16:27, hashimikiwe ku nsobanuro).

Uwuri n’ivyagezwe vyanje akavyitondera, uwo ni we ankunda, kandi uwunkunda azokundwa na Data, nanje nzomukunda kandi nzomwihishurira….Nihagira uwunkunda, azokwitondera ijambo ryanje, kandi Data azomukunda, maze tuzoza kuri we, tubane na we (Yohana 14:21, 23, hashimikiwe ku nsobanuro).

Mw’ijambo rya kabiri, amasezerano ya Yesu ntahawe abitwa abizera ariko batarahitamwo kwitondera amajambo yiwe, ngo bahave bizera kw’azobiyegereza. Oya, ayo masezerano yahawe umuntu wese akunda Yesu akitondera ijambo ryiwe. Se azokunda uyo muntu, kandi We na Se bazoza kuba mur’uyo muntu, ni kwo kuvuka ubwa kabiri. Umuntu wese amaze kuvuka ubwa kabiri Data na Mwana baba muri we bacishiriza muri Mpwemu Yera (raba Rom. 8:9). Dusubiye kubona kw’abamaze kuvuka ubwa kabiri koko ari abantu bamaze kwihana no gufata ingingo yo kwumvira Yesu, ni bo bashobora kuronka urwo rukundo.

Yesu aragirira abamwizera bose urukundo rurenzako. Igihe batumviye amategeko Yiwe, arabaharira kuko na bo baharira abandi.

Incamake (The Conclusion)

Ibi vyose bisigura kw’Imana idakunda abanyavyaha nkukw’ikunda abana bayo bayumvira. Ikunda abanyavyaha urukundo rurenzako, urukundo rw’akanya gatoya. Urwo rurangira ku musi bapfuye. Tukiri ngaho twovuga kw’Imana ibakunda urukundo rurenzako, ibafitiye urwanko ruzanwa n’ingeso zabo zitabereye. Ni kw’ivyanditswe bitwigisha.

Ku rundi ruhande, Imana ikunda abana bayo kuruta ukw’ikunda abataravuka ubwa kabiri. Imana ibakunda urukundo rushingiye ku kintu kanaka kuko bihanye kandi bahisemwo kwitondera ivyagezwe vyayo. Igihe bakobeje mu kwezwa, ntiba ikibanda urukundo rurenzako kukw’ifise ibituma ibakunda urukundo rushingiye ku kintu kanaka, ni rwo bifuza.

Ibi vyose vyerekana kw’amashusho abavugabutumwa benshi batanga ku rukundo rw’Imana azimiza kandi si yo. Mu kwisunga ico ivyanditswe bivuga, ni wiyumvire ku bintu bitandukanye bavuga k’urukundo rw’Imana:

1.) Nta kintu ushobora gukora cotuma Imana igukunda canke ikwanka.

2.) Nta kintu ushobora gukora cobuza Imana kugukunda.

3.) Urukundo rw’Imana ntirushingiye ku kintu na kimwe.

4.) Imana ikunda abantu bose ku rugezo rumwe.

5.) Imana ikunda abanyavyaha ariko yanka icaha.

6.) Nta kintu ushobora gukora gituma Imana ikwanka.

7.) Urukundo Imana idukunda ntirushingiye ku vyo dukora.

Ivyo vyose twavuze ngaho ni ibinyoma gusa kandi biyovya abatari bake, bamwe banka urukundo rw’Imana rushingiye ku kintu kanaka abandi bagasobanura nabi urukundo rwiwe rurenzako.

Ica mbere (1), har’ibintu abizera bashobora gukora bigatuma Imana ibemera cane: ni ukwumvira. Hari n’ikintu bashobora gukora kigatuma Imana itabemera: ni ukutayumvira. Ku banyavyaha, har’ikintu kimwe bashobora gukora kigatuma Imana ibakunda cane: ni kwihana. Imana ica ibagirira urukundo rushingiye ku kintu kuko babaye abayo. Har’ikindi kintu gituma Imana itabaha urwo rukundo: gupfa batihanye. Uwupfuye atihanye ntaba agikingiwe n’Imana canke ngw’imugirire urukundo rurenzako kukw’ apfuye atihanye.

Ica kabiri (2), umukristo arashobora gutakaza urukundo rwatuma Imana imwemera nk’uwayo igihe ahisemwo gusubira mu caha. Abo yijanye mu murwi w’abakundwa urukundo rurenzako. Ndabisubiyemwo, uwutizera apfuye ntaba akizigamwe na rwa rukundo rurenzako, urwo rukundo arugirirwa ngo yemere kwihana akiri kw’isi.

Ica gatatu (3), urukundo rutuma rw’Imana rushingiye ku kintu kanaka ruzanwa n’ikintu kanaka. Urukundo rurenzako na rwo rushoboka umuntu akiri muzima. Inyuma y’urupfu, Urukundo rurenzako rurarangira, urwo rukundo rugira aho rugarukira.

Ica kane (4), biragaragara kw’Imana idakunda abantu bose co kimwe, kuko bose hamwe, abera n’abanyavyaha abemera canke ntabemere ku rugero rutangana. Nta nkeka urukundo Imana ikunda abera n’urukundo ikunda abanyavyaha ntirungana.

Ica gatanu (5), Imana yanka abanyavyaha n’ivyaha bakora. Bitahurika neza igihe tuvuze kw’ikunda abanyavyaha urukundo rurenzako arikw’ikanka ivyaha bakora. Tugereranije urwo rukundo n’urukundo ikunda abiwe, dusanga Imana yanka abanyavyaha.

Ica gatandatu (6), umuntu wese arashobora kuronka urukundo rutuma yemerwa nk’uw’Imana. Kanatsinda, urukundo rwiwe rurenzako rushika kuri bose ataco urinze gukora, ukira kuba uri umunyavyaha.

Mu kurangiza, twihweje ikigira indwi (7), urukundo rw’Imana rurenzako ntirushingiye kuvyo twakora tutarakizwa, arik’urukundo rw’Imana rutwemera nk’abayo rushingiye ku vyo dukora igihe turi mu gakiza.

Ibi vyose bisigura k’umukozi agira abigishwa ategerezwa kuvuga ku vy’urukundo rw’Imana mu buryo bwiza, nkuko bivugwa muri Bibiliya, kukw’itagomba ko hagira uwibesha cank’abeshe aboyigisha. Abo Imana ikunda ibemera nk’abayo ni bo bazoja mw’ijuru, kandi abo ikunda urwo rukundo ni abantu bavutse ubwa kabiri kandi bumvira Yesu. Umukozi agira abigishwa ntashobora kwigisha ibitandukanya abantu canke bibashira kure yo kwiyeza. Intumbero yiwe ni nk’iy’Imana, kugira abigishwa bitondera amategeko yose ya Kristo.

[1]

Ukuvuga ubutumwa kw’abavugabutumwa ni uburyo bumwe bwo kwigisha, bavuga ubutumwa bwa Bibiliya.

[2]

Abizera bose ntibahawe kwigisha imirwi y’abantu ariko twese twahawe itegeko ryo kwigisha umuntu umwe-umwe tugira abigishwa (raba Mat. 5:19; 28:19-20; Kol. 3:16; Heb. 5:12).

[3]

Mvuze “N’iyo” kukw’amabingira yambaye insato z’intama ari “abakozi” bikunda, na bo bazetererwa i kuzimu. Niyumvira kw’ikintu kibatandukanya n’abakozi b’ukuri ni intumbero mbi n’inzego zose zishirirwaho iyo ntumbero.

[4]

Biratangaje kwumva har’abahakana ko Yesu atariko aburira abigishwa biwe kandi ko wa mushumba mubi agereranywa n’uwizera, bavuga kw’ikibanza co kurira no kuryana insya z’amenyo ar’ikibanza kiri hafi y’ijuru. Aho ni ho, abizera batabaye abizigirwa bazobabarizwa gatoya gushika aho Yesu azoza kubahanagura amosozi akabajana mw’ijuru!

[5]

Nta nkeka, igihe abakristo bakoze icaha ntibatakaza agakiza kabo. Abasaba ikigongwe c’ivyaha vyabo Imana irakibaha (basanzwe na bo baharira ababacumurako). Abadasaba ikigongwe Imana bishira mu kaga ko guhanwa n’Imana. Abadakangirwa n’Imana barashobora gutakaza agakiza kabo.

[6]

Abantu bataremera kw’abakristo bashobora gutakaza agakiza ni basome iyi mirongo y’Isezerano Rishasha. Mat. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Luka 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Yohana 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Ivyah. 11:21-23; 14:21-22; Rom. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Kor. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Kor. 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Gal. 5:1-4; 6:7-9; Fil. 2:12-16; 3:17-4:1; Kol. 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Tes. 3:1-8; 1 Tim. 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heb. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; Yak. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 Pet. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1Yohana 2:15-2:28; 5:16; 2Yohana 6-9; Yuda 20-21; Ivyah. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Ivyanditswe vyigishwa n’abavuga ko umuntu adashobora gutakaza agakiza n’aho yogendera mu vyaha usanga ari ivyanditswe bishimikira ku bwizigirwa bw’Imana mu kuzigama gakiza kacu, kandi nta co umuntu ategetswe gukora azigame agakiza kiwe. Bitegerezwa gusobanurwa mu gushigikira ivyanditswe maze kuvuga. Kubera kw’Imana isezerana kuba umwizigirwa nta cameza kw’abantu bose ari abizigirwa. Kubera nsezeranye umugore wanje ko ntazokwigera ndamuta kandi nkubahiriza ijambo ryanje, ntibisugurako we atazokwigera ampeba

[7]

Hari igihe bavuga kw’ivyo vyanditswe vyerekana ingene Imana izinukwa abanyavyaha ar’ivy’ Isezerano rya Kera. Ingene Imana ibona abanyavyaha ntiguhinduka uhereye kw’Isezerano rya Kera ugashika kuri Rishasha. Akarorero keza ni ikiyago ca Yesu n’umunyakaninikazi muri Matayo 15:22-28.Yesu ntiyashotse yumviriza ugutakamba kw’uyo mugore, mbere yamwise imbwa. Ugukovya kwiwe kwatumye Yesu amugirira akagongwe. Ikiyago ca Yesu n’abandishi n’abaferisayo cerekana ubwoko bw’urukundo abafitiye (raba Mat. 23).

이 장에서 우리는 가르침의 사역의 여러 측면을 고려할 것이다. 우리가 모두 그리스도의 모든 계명에 순종하는 제자를 삼고 가르치기 위해서는[1] 사도, 선지자, 복음 전도자,[2] 목사/장로/감독, 교사(물론), 그리고 어느 정도의 그리스도를 따르는 자들이라면 모두 가르침의 책임을 져야 한다.

내가 이전에 강조한 바와 같이, 제자 삼는 목사거나 사역자는 가르칠 때 먼저 자신이 본을 보여준 후 말로 가르쳐야 한다. 그는 자신이 설교하는 것을 실천해야 한다. 매우 성공적인 제자 삼는 사역자인 사도 바울은 이렇게 썼다.

내가 그리스도를 본받는 자가 된 것 같이 너희는 나를 본받는자가 되라(고전 11:1).

이것은 모든 사역자의 목표여야 한다 — 자신이 인도하는 사람들에게 이렇게 정직하게 말할 수 있어야 한다. “나를 본받으십시오. 만일 여러분이 그리스도를 따르는 사람은 어떠한 인생을 사는지 알고 싶다면, 저를 바라보기만 하면 됩니다.”

대조적으로, 나는 전에 목회했던 교회에서 했던 말이 기억난다, “나를 따라 하지 마십시오…그리스도를 따르십시오!” 비록 그 당시 사람들이 나를 따르지는 않았지만, 나는 내가 따라야 할 좋은 본이 되지 못했음을 인정했다. 사실, 나는 내가 그리스도를 제대로 따르지 않았음을 인정하였고, 내가 하지 않는 일을 다른 사람들에게 요구하였던 것이다! 이것은 바울이 했던 말과는 너무 달랐다. 사실은, 우리가 그리스도를 본받기 때문에 사람들에게 우리를 본받지 말라고 한다면 우리는 사역을 하지 말아야 할 것이다. 왜냐하면, 사람은 그들의 사역자들을 그들의 본보기로 삼기 때문이다. 지도자들의 모습이 교회의 모습을 반영한다.

연합의 본을 보여주며 가르치라(Teaching Unity by Example)

본을 보여주며 가르치라는 개념을 하나의 특정 주제인 연합의 주제에 적용해보자. 모든 목사/장로/감독들은 그들이 인도하는 양들이 연합할 것을 원한다. 그들은 그들의 지역 내 지체들 사이의 분열을 싫어한다. 그들은 당을 짓는 것이 주님을 기쁘시게 못한다는 것을 알고 있다. 결국, 예수님은 그분이 우리를 사랑한 것처럼 우리가 서로 사랑하라고 명령하셨다(요13:34-35을 보라). 서로에 대한 우리의 사랑은 우리를 지켜보는 세상 앞에서 우리가 그분의 제자임을 보여주는 증표이다. 이 때문에 대부분의 지도자는 그들의 양 떼가 서로 사랑하고 연합을 이루기 위해 노력할 것을 권면하고 있다.

그러나 가장 먼저 자신이 본을 보여줌으로써 가르쳐야 할 사역자인 우리는 자주 삶 속에서 사랑과 연합에 대한 우리의 가르침에 훨씬 미치지 못하고 있다. 예를 들어, 우리가 다른 목회자들을 사랑하고 그들과 연합하는 데 있어서 부족함을 보여줄 때, 우리는 교회에서 설교하는 것과는 대조되는 메시지를 보내는 것이다. 우리는 회중들에게 그들이 우리가 하지 않는 일을 하기를 기대한다.

사실, 예수님의 연합에 관한 가장 중요한 말씀은 지도자들에게 하신 것으로 다른 지도자들과의 관계에 대한 것이다. 예를 들어, 최후의 만찬에서, 예수님은 제자들의 발을 씻어 주신 후 그들에게 이렇게 말씀하셨다.

너희가 나를 선생이라 또는 주라 하니 너희 말이 옳도다 내가 그러하다 내가 주와 또는 선생이 되어 너희 발을 씻었으니 너희도 서로 발을 씻어 주는 것이 옳으니라 내가 너희에게 행한 것 같이 너희도 행하게 하려 하여 본을 보였노라(요 13:13-15)[예수님이 본을 보여주면서 가르치셨다는 점을 주목하라]

목사들은 종종 이 성경 구절을 사용하여 자신의 회중들에게 서로 사랑하라고 가르치는 데 이것은 적절하지 않다. 오히려, 이 구절의 말씀은 지도자들인 12명의 사도를 향한 것이다. 예수님은 그분의 미래 교회들이 분열되거나 서로 경쟁하는 경우 교회가 자기의 사명을 다 할 수 없다는 것을 알고 계셨다. 그래서 그분은 지도자들이 겸손하게 서로를 섬기기를 바라신다는 것을 명확하게 보여주셨다.

그 시대 문화적인 맥락에서, 예수님은 가정 하인들의 가장 낮은 작업 중의 하나인, 발을 씻어주는 것으로써 겸손한 섬김의 본을 보여 주셨다. 만일 그분이 역사의 다른 시간에 다른 문화를 방문했었다면, 그분은 화장실을 파거나 제자들의 쓰레기통을 청소했을 수도 있다. 그분의 현대 지도자 중 얼마나 많은 사람이 그러한 사랑과 겸손함을 보여주기를 원할까?

예수님은 한 시간도 흐르기 전 그곳에서 이 중요한 메시지를 반복적으로 강조하셨다. 그분은 그들의 발을 씻어주신 몇 분 후, 예수님은 그분의 미래 교회 지도자들에게 이렇게 말씀하셨다.

새 계명을 너희에게 주노니 서로 사랑하라 내가 너희를 사랑한 것 같이 너희도 서로 사랑하라 너희가 서로 사랑하면 이로써 모든 사람이 너희가 내 제자인 줄 알리라(요 13:34-35).

이 말씀들은 확실히 그리스도의 모든 제자에게 적용될 수 있지만, 원래는 다른 지도자들과의 관계에 관해서 지도자들에게 한 말씀이었다.

다시 한 번, 단 몇 분 후, 예수는 이렇게 말씀하셨다.

내 계명은 곧 내가 너희를 사랑한 것 같이 너희도 서로 사랑하라 하는 이것이니라 사람이 친구를 위하여 자기 목숨을 버리면 이보다 더 큰 사랑이 없나니(요 15:12-13).

예수님은 다시 한 번 지도자들에게 말씀하고 계신다는 것을 주목하라.

몇초 후, 그분은 이렇게 말씀하셨다,

내가 이것을 너희에게 명함은 너희로 서로 사랑하게 하려 함이라(요 15:17).

그 뒤로 몇 분이 지난 후, 예수님의 제자들은 그분이 그들을 위하여 기도 하시는 것을 듣게 된다,

나는 세상에 더 있지 아니하오나 그들은 세상에 있사옵고 나는 아버지께로 가옵나니 거룩하신 아버지여 내게 주신 아버지의 이름으로 그들을 보전하사 우리와 같이 그들도 하나가 되게 하옵소서(요 17:11, 강조 추가).

마지막으로, 불과 몇 초 후에, 예수님이 계속적으로 기도하시는 중에 제자들은 그분이 이렇게 말씀하시는 것을 듣게 된다.

내가 비옵는 것은 이 사람들만 위함이 아니요 또 그들의 말로 말미암아 나를 믿는 사람들도 위함이니 아버지여, 아버지께서 내안에, 내가 아버지안에 있는 것 같이 그들도 다 하나가 되어 우리 안에 있게 하사 세상으로 아버지께서 나를 보내신 것을 믿게 하옵소서 내게 주신 영광을 내가 그들에게 주었사오니 이는 우리가 하나가 된 것 같이 그들도 하나가 되게 하려 함이니이다. 곧 내가 그들 안에 있고 아버지께서 내 안에 계시어 그들로 온전함을 이루어 하나가 되게 하려 함은 아버지께서 나를 보내신 것과 또 나를 사랑하심 같이 그들도 사랑하신 것을 세상으로 알게 하려 함이로소이다(요 17:20-23, 강조 추가).

따라서 같은 공간에서 한 시간도 안 되는 사이에, 예수님은 여섯 번이나 그분의 미래 지도자들에게 연합의 중요성을 강조하였으며 서로 겸손하게 사랑하고 섬기는 것을 통하여 연합을 이루라는 것을 보여주셨다. 이것은 분명히 예수님께 매우 중요했다. 그들의 연합은 세상 사람들이 예수님을 믿을 수 있는 중요한 요소였다.

우리는 얼마나 잘 하고 있는가?(How Well Are We Doing?)

불행하게도, 우리가 우리의 양들이 사랑으로 연합되기를 바랄 때, 우리 중 많은 사람은 서로 경쟁하고 다른 교회의 대가로 비윤리적인 방식으로 교회를 세우고 있다. 우리 중 대부분은 교리가 다른 목회자들과의 교제를 피한다. 우리는 심지어 교회 건물 앞에 표어를 써 붙여 세상 사람들에게 우리가 연합되지 않음을 광고하고 있으며 “우리는 다른 교회 그리스도인들과 다르다”라는 메시지를 보낸다. (그리고 우리는 세상사람들에게 우리가 연합되지 않음을 잘 교육하고 있다. 왜냐하면, 대부분의 불신자들은 기독교를 매우 분열된 기관으로 알고 있기 때문이다.)

간단히 말해서, 우리는 말만하고 실행하지 않는다, 그리고 우리의 실제모습은 우리의 설교보다 회중들에게 연합에 관해 더 많은 것들을 가르친다. 지도자들의 언행이 일치하지 않을 때 보통 그리스도인이 연합하고 서로 사랑할 것이라고 생각하는 것은 어리석은 것이다.

유일한 해결책 또는 방법은 회개이다. 우리는 신자들과 세상 사람들에게 잘못된 본을 보여준 것에 대해 회개해야 한다. 우리는 반드시 우리를 분열하는 장벽들을 제거하고 예수님이 명령하신 대로 서로를 사랑하기 시작해야 한다.

그것은 우리가 먼저 교리적으로 서로 다른 목회자들을 포함한 다른 목회자들과 사역자들과 만나야 함을 의미한다. 나는 거듭나지 않았거나, 예수님께 순종하기 위해 노력하지 않거나, 또는 개인 이익을 위해 사역하는 목회자들과 교제하라는 뜻이 아니다. 그들은 양의 탈을 쓴 늑대들이며, 예수님은 어떻게 그들을 알아낼지 분명하게 알려주셨다. 그들은 그들이 맺은 열매로 알아낼 수 있다.

오히려, 나는 예수님의 계명을 지키기 위해 노력하는 목사들과 사역자들, 그리스도안에 있는 진정한 형제자매들을 가리킨다. 만일 당신이 목사라면, 당신은 다른 목사들을 사랑하고, 당신의 양들 앞에서 그 사랑을 실천하기 위해 최선을 다해야 한다. 그것을 시작하는 한 가지 방법은 주위의 다른 목회자들한테 가서 자신이 진심으로 사랑하지 않은 것에 대해 용서를 구하는 것이다. 그렇게 함으로써 가로막힌 벽들을 부숴야 한다. 그런 다음 정기적으로 함께 만나서 식사를 나누고, 서로를 격려하고, 권면하고, 기도하는 위한 모임들을 가지도록 한다. 그렇게 되면, 당신은 궁극적으로 분열의 경향이 있는 교리들에 대해 논의하기를 즐기게 되고, 논의하는 것들에 대해 동의 여부를 떠나 연합을 이루기 위해 노력하게 될 것이다. 내가 결과적으로 교리가 부동한 사역자들의 말들을 기꺼이 듣기 시작하였을 때, 나의 삶과 사역은 크게 풍성하게 되었다. 나는 마음의 문을 닫음으로 인해 수년 동안 많은 축복을 놏쳤다.

당신은 또한, 당신의 교회거나 가정교회 모임에 다른 목회자들을 초대하여 설교하게 하거나, 당신의 교회에서 다른 교회거나 가정교회 모임들과 합동예배를 드림으로써 당신의 사랑과 연합을 보여줄 수 있다.

당신은 당신 교회의 이름을 변경함으로써 그리스도의 나머지 지체들과의 불통일을 세상에 광고하지 않을 수 있다. 당신은 당신이 소속된 교단이거나 특정한 단체에서 퇴출하고 오직 그리스도의 몸 된 교회로 알고, 당신은 예수님이 서로 어울리지 않는 많은 다른 교회들이 아닌, 하나의 교회를 세우기를 원하신다는 것을 믿는다는 메시지를 모든 사람에게 보낼 수 있다.

이것이 급진적으로 들린다는 것을 나도 안다. 그런데 왜 예수님께서 종래로 분명하게 의도하신 적이 없는 것들을 지켜야만 하는가? 왜 그분을 불쾌하게 하는 일에 관여하고 있는가? 성경에는 교단 또는 특별한 단체에 관한 언급이 없다. 고린도교회가 자신이 좋아하는 교사들에 따라 분열되었을 때, 바울은 그들의 분열은 그들이 아직도 육신에 속한 자들이며 영적으로 어린아이임을 드러냈다고 단호하게 질책하였다(고전 3:1-7). 우리의 분열도 그 점을 보여주고 있지 않은가?

우리 사이를 벌어지게 하는 모든 것은 피해야 한다. 가정교회는 교회이름을 짓거나 어떠한 단체에 가입하는 것을 피면 해야 한다. 성경을 보면, 개별적인 교회들은 오직 그들이 만나는 집에 의해 식별되었다. 교회 안의 그룹들은 오직 그들이 위치한 도시들에 의해 식별되었다. 그들은 모두 자신들을 그리스도의 몸을 이루는 한 교회의 지체로 여겼다.

우리한테는 오직 한 왕과 한 나라가 있다. 누구든지 신자들이거나 교회들이 그를 알아주도록 스스로 높이는 자는 하나님 나라에서 자신의 나라를 구축하고 있는 것이다. 그는 “내 영광은 다른 자에게 주지 아니하리라”(사 48:11)라고 말씀하신 왕앞에 설 준비를 하는 편이 좋을 것이다.

이 모든 것은 다시금 사역자들은 모든 사람 앞에 응당 그리스도에 대한 순종의 좋은 본을 보여주어야 할 것이다. 왜냐하면, 사람들이 그들의 본을 따르기 때문이다. 다른 사람 앞에 보여준 그들의 본은 가장 영향력 있는 가르침의 방식이기 때문이다. 바울이 빌립보에 있는 신자들에게 썼던 것처럼.

형제들아 너희는 함께 나를 본받으라 그리고 너희가 우리를 본받은 것처럼 그와 같이 행하는 자들을 눈여겨 보라(빌 3:17, 강조 추가).

가르침의 내용(What to Teach)

바울처럼, 제자 삼는 사역자는 목표가 있다. 그 목표는 “각 사람을 그리스도 안에서 완전한 자로 세우려”(골 1:28 하)는 것이다. 그래서 그는 또한, 바울처럼, “각 사람을 권하고 모든 지혜로 각 사람을 가르칠“(골 1:28 상,강조 추가) 것이다. 바울이 단지 사람들을 교육하거나 대접만 하라고 가르친 것이 아님을 주목하라.

제자 삼는 사역자는 바울과 함께 “이 교훈의 목적은 청결한 마음과 선한 양심과 거짓이 없는 믿음에서 나오는 사랑이다”(딤전 1:5)라고 말할 수 있다. 즉, 그는 그가 섬기는 사람들의 삶 속에 진정한 그리스도의 형상과 거룩함이 나타나기를 원하는 데 그것이 바로 그가 그리스도의 모든 계명을 지키는 신자들을 가르치는 이유이다. 그는 진리를 가르치고, 청중들에게 “모든 사람과 더불어 화평함과 거룩함을 따르라 이것이 없이는 아무도 주를 보지 못하리라”(히 12:14)라고 권면한다.

제자 삼는 사역자는 예수님이 그분의 제자들에게 그들의 제자들도 예수님이 그들에게 명령하신 모든 것을 순종하게끔 가르쳐야 한다고 명령하셨다는 것을 알고 있다(마 28:19-20을 보라). 그는 그리스도가 명령하신 것은 아무것도 홀시하지 않고 가르쳤다고 확신할 수 있기를 바란다. 그래서 그는 정기적으로 예수님의 계명이 기록되고 재강조된 복음서와 서신서를 통해 구절마다 가르친다.

이런 강해식 가르침은 그의 가르침을 균형 잡아준다. 우리가 주제별 메시지만 가르친다면, 사람들에게 인기 있는 주제에만 집중하고 그렇지 않은 주제는 홀시하는 경향이 있다. 그러나 강해식 교사는 단지 하나님의 사랑에 대해서뿐 아니라, 그분의 훈계와 진노에 대해서도 가르친다. 그는 그리스도인으로서 받는 축복뿐 아니라 져야 할 책임에 대해서도 가르친다. 그가 사소한 주제를 크게 다루고, 덜 중요한 것을 강조하고, 가장 중요한 것을 무시할 가능성이 작다. (예수님에 의하면, 이것은 바리새인들이 범했던 잘못이었다; 마 23:23-24.)

강해식 가르침을 두려워하지 말라(Overcoming Fears of Expository Teaching)

많은 목사는 강해식으로 가르치는 것을 두려워한다. 왜냐하면, 그들은 성경 안의 많은 부분을 이해하지 못하고 있고 또한, 그들의 회중들이 그들이 얼마나 모르는지를 아는 것을 원하지 않기 때문이다! 물론, 그것은 잘난 척 하는 것이다. 이 세상에 누구도 성경의 모든 내용을 완벽하게 알 수는 없다. 심지어 베드로도 바울이 쓴 몇 가지가 이해하기 어렵다고 말한 적이 있다(벧후 3:16을 보라).

강해식으로 가르치는 목사가 이해하지 못하는 구절에 부딪쳤을 때, 그는 단순히 그 부분을 이해하지 못한다고 그의 회중들에게 알려주어야 하며 다음 구절로 이동하여야 한다. 그는 또한, 그의 회중들이 성령님께 그의 이해를 도와주시도록 기도드리도록 부탁할 수 있다. 그의 겸손은 회중들에게 좋은 본이 되며 그 자체가 설교가 된다.

가정교회의 목사/장로/감독은 비공식적인 분위기 속에서 소그룹을 가르칠 때 추가 이점이 있는데 그것은 그의 가르침 중에 질문을 받을 수 있기 때문이다. 이것은 성령님이 연구되고 있는 말씀에 대해 그룹의 다른 사람들에게 통찰력을 줄 수 있는 가능성을 열어 준다. 그 결과 모두가 더 효과적인 학습을 할 수 있게 된다.

그리스도의 계명을 가르칠 때에는 마태복음 5-7장의 산상수훈부터 시작하는 것이 좋다. 예수님은 많은 계명을 주셨고, 그분은 유대인 추종자들이 모세를 통해 주어진 율법을 바로 이해하는 데 도움을 주었다. 잠시 후 이 책에서, 나는 산상수훈을 어떻게 강해식으로 가르칠지를 보여줄 것이다.

설교준비(Sermon Preparation)

신약 성경 어디에도 목사/장로/감독들이 많은 현대 사역자들의 관행대로, 개요 양식에 조리 정연한 중점과 실례를 적은 주간 연설/설교를 준비했다는 증거는 없다. 물론 우리 중 누구도 예수님이 그런 일을 하셨다는 것은 상상도 할 수 없다! 초대교회에서 가르치는 방식은 교회가 제도화되면서 채택된 전통적인 그리스와 로마의 강론식보다는 유대인 방식을 따라 더 자연스럽고 상호 작용적이었다. 만일 예수님이 제자들에게 법정에 호출되었을 때 어떻게 변호할지 준비하지 말라고 하시고 성령님이 그들에게 자연스럽게, 반박할 말씀들을 주실 거라고 약속하신다면, 우리는 하나님이 교회의 모임에서 목회자들을 어느 정도 도울 수 있을 것으로 기대할 수도 있다!

이것은 목사가 기도하고 공부하면서 자신을 준비하지 않아도 된다는 뜻이 아니다. 바울은 디모데에게 이렇게 권면하였다.

너는 진리의 말씀을 옳게 분별하며 부끄러울 것이 없는 일꾼으로 인정된 자로 자신을 하나님 앞에 드리기를 힘쓰라(딤후 2:15).

바울의 가르침을 따라 “그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하”(골 3:16)려는 사역자들은 그들안에 가득 차서 흘러넘치는 하나님의 말씀으로 가르칠 수 있다. 그러므로 친애하는 목사여, 중요한 문제는 당신 자신이 성경에 빠져 있어야 한다는 점이다. 당신이 당신의 설교주제에 대해 지식과 열정으로 넘쳐 있다면, 하나님의 진리를 전달함에 있어서 더 준비해야 할 다른 것은 거의 없다. 또한, 당신이 강해식 설교를 한다면, 연속적인 구절을 개요로 삼을 수 있다. 그런 다음 당신이 해야 할 준비는 가르칠 구절들을 기도하면서 묵상하는 것이다. 만일 당신이 가정교회 목사라면, 상호작용적인 분위기 때문에 설교개요에 대한 필요성을 줄일 수 있다.

하나님이 그가 가르칠 때 도와주시라는 것을 믿는 사역자는 하나님의 도움을 보상받을 것이다. 그래서 자기 자신, 자기만의 준비, 자신의 노트를 적게 의지하고 주님을 더 의지해야 한다. 점차 당신은 믿음과 신심을 갖게 되며, 설교 노트를 적게 준비하게 되며, 개요만 준비하거나 개요를 준비하지 않아도 잘할 수 있게 될 것이다.

자의식이 강한 사람은 공공 실수를 너무 두려워하기 때문에 설교 할 때 준비된 노트에 의존할 가능성이 크다. 그는 자신의 두려움은 자존심에 뿌리내린 불안 때문이라는 것을 깨달아야 한다. 그는 자신이 사람들의 눈에 어떻게 보이는지에 대해서는 덜 근심하고 그와 그의 청중들이 하나님의 눈에 어떻게 보여지는지에 대해 더 관심 두어야 할 것이다. 어떠한 준비된 설교도 성령의 기름 부음이 있는 가르침보다 사람의 마음을 움직일 수 없을 것이다. 모든 사람이 준비된 노트대로만 대화한다면 얼마나 많은 교통이 저애받을지 생각해보라! 대화는 죽을 것이다! 준비하지 않은 대화형 방식은 준비된 연설보다 더 진실해 보인다. 가르치는 것은 연기하는 것이 아니다. 그것은 진리를 부여하고 있다. 우리가 연설을 듣고만 있을 때에는 자동적으로 집중하지 못하는 경향이 있다는 것을 우리 모두는 알고 있다.

이밖의 네 가지 생각들(Four More Thoughts)

(1) 일부 사역자들은 앵무새같이 다른 사람들이 쓴 책들에서 모든 설교 자료를 뽑아낸다. 그들은 개인적으로 성령님께 가르침을 받는 놀라운 축복을 놏치고 있으며 또한, 그들이 베낀 작가들의 오류를 전파할 가능성이 크다.

(2) 많은 목사는 종종 전통적인 다른 설교자들의 설교와 가르침의 방식을 모방한다. 예를 들어, 설교는 높고 빠르게 진행할 때 기름 부음 받는다고 일부 교회권에서는 주장한다. 그래서 교회 참석자는 처음부터 끝까지 소리치는 설교를 들어야만 한다. 현실은, 사람들이 단조로운 연설처럼, 과도한 고함에 집중할 수 없다는 것이다. 다양한 목소리가 훨씬 더 매혹적이다. 또한, 설교는 훈계이기 때문에 자연적으로 큰소리로 하지만 가르침은 교육이기 때문에 보통 대화방식으로 한다.

(3) 수백 차례의 교회예배에서 설교 청취자들을 관찰한 결과, 나를 놀라게 한 것은 너무 많은 설교자와 교사들은 사람들이 지루해하거나 또는 청취하지 않고 있는 상황을 의식하지 못한다는 것이다. 목사여, 지루해 보이는 사람은 정말로 지루해하고 있다! 당신이 말하는 동안 당신을 바라보고 있지 않는 사람은 듣고 있지 않을 가능성이 크다. 설교 말씀을 듣지 않는 사람은 최소한의 도움도 받지 못하게 된다. 만일 신실한 사람들이 사람들마저 지루해하거나 말씀을 듣고 있지 않다면, 당신의 설교는 개선되어야 한다. 더 많은 실례를 들어보라. 관련 예화를 들려주라. 비유를 들어보라. 단순하게 하라. 당신의 마음으로부터 나오는 말씀을 가르치라. 진심으로 하라. 자기 자신이 되라. 다양한 목소리로 진행하라. 가능한 한 많은 청취자와 시선을 맞추라. 얼굴 표정을 사용하라. 두손을 사용하라. 주변을 이동하면서 진행하라. 너무 길게 말하지 말라. 그룹이 작으면 적절한 시간에 사람들에게 질문할 기회를 주라.

(4) 모든 설교는 세 가지 중점을 가지고 있어야 한다는 생각은 인간적인 발상이다. 목표는 현대 설교이론을 따르는 것이 아니라 제자를 삼는 것이다. 예수님은 “내 양을 먹이라”라고 하셨지, “내 양을 감동시키라”라고 하지 않으셨다.

가르침의 대상(Whom to Teach)

예수님의 모식에 따르면, 제자 삼는 사역자는 그가 가르치는 대상을 어느 정도 선택할 수 있다. 그것이 당신을 놀라게 할 수 있지만, 사실이다. 예수님은 종종 비유로 사람들에게 말씀하셨는데, 그렇게 하신 이유가 있었다. 그분은 모든 사람이 그분의 말씀을 이해하기를 원하지 않으셨다. 성경을 보면 이점은 분명하다.

제자들이 예수께 나아와 이르되 어찌하여 그들에게 비유로 말씀하시나이까 대답하여 이르시되 천국의 비밀을 아는 것이 너희에게는 허락되었으나 그들에게는 아니 되었나니 무릇 있는 자는 받아 넉넉하게 되되 없는 자는 그 있는 것도 빼앗기리라 그러므로 내가 그들에게 비유로 말하는 것은 그들이 보아도 보지 못하며 들어도 듣지 못하며 깨닫지 못함이니라(마 13:10-13).

그리스도의 비유를 깨달을 수 있는 권한은 오직 회개하고 그분을 따르기로 결단한 사람들한테만 있다. 회개할 기회를 거절하고, 자신의 삶에 대한 하나님의 뜻에 반항하는 자들은 마찬가지로 하나님께 거절 받는다. 하나님은 교만한 자를 대적하시고 겸손한 자에게는 은혜를 주신다(벧전 5:5을 보라).

마찬가지로, 예수님은 그분의 추종자들에게 이렇게 말씀하셨다. “거룩한 것을 개에게 주지 말며 너희 진주를 돼지 앞에 던지지 말라 그들이 그것을 발로 밟고 돌이켜 너희를 찢어 상하게 할까 염려하라”(마 7:6). 물론, 예수님은 비유적으로 말씀하신 것이다. 그분의 뜻은 “값진 것을 그것의 가치를 모르는 사람들에게는 주지 말라는 것이다”이다. 돼지는 진주의 귀중함을 모르며 마찬가지로 영적인 돼지는 하나님의 말씀을 들었을 때 그것이 값진 것임을 알지 못한다. 만일 그들이 실제로 듣고 있는 것이 하나님의 말씀이라는 것을 믿었다면, 그들은 그 말씀을 최고로 생각하고 순종하려 할 것이다.

한 사람이 영적인 돼지인지를 어떻게 알 수 있을까? 그가 가는 길에 진주 하나를 던져보고 그가 그 진주를 어떻게 하는지를 보면 된다. 만일 그가 그것을 무시한다면, 이 사람이 영적인 돼지임을 알 수 있다. 만일 그 사람이 순종한다면, 그 사람은 영적인 돼지가 아님을 알게 된다.

불행하게도, 너무 많은 목사는 예수님이 그들에게 하지 말라고 하신 것을 하고 있다. 그들은 계속해서 돼지에게 진주를 던져주며, 하나님의 말씀을 저항 하거나 거부한 사람들을 가르치고 있다. 그런 사역자들은 하나님이 주신 시간을 낭비하고 있는 것이다. 그들은 예수님이 명하신 대로, 발에서 먼지를 털어버리고 진작 떠났어야 했다.

양, 염소, 돼지(The Sheep, Goats and Pigs)

사실, 당신은 예수님께 순종하지 않고 제자로 훈련받으려 하지 않는 사람은 제자로 삼을 수가 없다. 많은 교회는 이와 같은 사람들로 가득하다, 그들은 단지 문화적인 그리스도인이며, 그들 중 대부분은 예수님이나 기독교에 대한 몇 가지 신학적 사실에 정신적인 동의를 함으로써 거듭났다고 생각하고 있다. 그들은 돼지나 염소이지, 양이 아니다. 그러나 많은 목사는 그들이 영적으로 돕고 섬겨야 할 진정한 양들은 정작 무시하면서, 이러한 돼지와 염소들을 행복하게 해주기 위해 자신의 시간의 90%를 사용하고 있다! 목사여, 예수님은 당신이 염소나 돼지가 아닌 그분의 양들을 먹이라고 하셨다(요 21:17을 보라)!

하지만 당신은 누가 양인지를 어떻게 알 수 있을까? 그들은 교회에 가장 먼저 오고 가장 늦게 떠나는 사람들이다. 그들은 진리를 배우기에 갈급해 있는데 그것은 예수님이 자신의 주님이고 그분을 기쁘시게 해 드리고 싶기 때문이다. 그들은 주일 뿐 아니라 언제든지 모임이 있을 때마다 교회에 온다. 그들은 소그룹에 소속되어 있다. 그들은 종종 질문한다. 그들은 주님을 기뻐한다. 그들은 섬길 기회를 찾고 있다.

목사여, 당신의 대부분 시간과 관심을 그 사람들에게 쏟아부으라. 그들은 제자이다. 당신의 교회에 참석하는 염소와 돼지들에게는 그들이 참을 수 있는 한 계속하여 복음을 전파하라. 만일 당신이 진정한 복음을 전파한다면, 그들은 오래 버틸 수 없을 것이다. 그 사람들이 교회를 떠나거나 그들이 힘이 있다면 당신을 교회에서 제거해버리려고 시도할 것이다. 만일 그들이 성공하면 당신이 떠날 때에는 발의 먼지를 털어버리라(가정교회 모식에서는 이런 일이 일어날 수 없다, 특별히 당신의 집에서 모이는 교회에서는!).

마찬가지로, 복음 전도자들은 복음을 반복적으로 거부하는 같은 사람들에게는 계속해서 복음을 전해야 한다는 의무를 느낄 필요가 없다(눅 9:60 을 보라). 당신은 왕들의 왕으로부터 가장 중요한 메시지를 전달하는 그리스도의 대사이다! 당신의 위치는 하나님의 나라에서 매우 높으며 당신의 책임은 위대하다! 모든 사람이 복음을 한 번씩 듣기 전까지는 누구에게도 복음을 두 번씩 말하는 데 시간을 낭비하지 말라.

만일 당신이 제자 삼는 사역자가 되려면, 당신은 누구한테 가르쳐야 할지 선택해야 하며, 당신의 소중한 시간을 예수님께 순종하려 하지 않는 사람들에게 낭비하지 말아야 한다. 바울은 디모데에게 이렇게 썼다.

또 네가 많은 증인 앞에서 내게 들은 바를 충성된 사람들에게 부탁하라 그들이 또 다른 사람들을 가르칠 수 있으리라(딤후 2:2, 강조 추가).

목표에 도달하다(Reaching the Goal)

예수님의 사역에서는 일어날 수 없었지만, 현대 교회에서 늘 일어나는 일이 무엇인가를 잠깐 상상해보라. 예수님이 부활 후 이 땅에 머물면서 현대 제도적 교회 같은 교회를 시작하고 그곳에서 30년간 목회했다고 상상해보라. 그분이 같은 회중들에게 주일마다 설교하신다고 상상해보라. 베드로, 야고보와 요한이 20년 동안 매주 주일마다 가장 앞자리에 앉아 예수님의 설교를 듣는다고 생각해보라. 베드로가 요한한테 기대어 “우리가 똑같은 설교를 이미 열 번은 들었다”라고 귀에 속삭이는 모습을 상상해보라.

우리는 그런 장면이 말도 안 된다는 것을 알고 있다. 왜냐하면, 우리는 예수님이 절대로 그분 자신이거나 사도들을 그런 상황에 놓이게 하지 않으실 것을 알기 때문이다. 예수님은 특정한 시간 내에 특정한 방식으로 몇 명의 제자들을 삼으셨다. 약 3년의 기간 동안, 그분은 베드로와 야고보와 요한, 그리고 몇 명의 다른 제자들을 삼으셨다. 그분은 교회 건물에서 매주 주일마다 한 번씩 그들에게 설교하는 방식으로 하지 않으셨다. 그분은 그들과 함께 살면서 가르치고, 그들의 질문에 답변하고, 그들에게 섬길 수 있는 기회를 주는 방식으로 제자를 삼으셨다. 그분은 그분의 사명을 다하셨다.

그럼 왜 우리는 예수님이 하시지 않을 일을 하고 있을까? 왜 우리는 수십 년 동안 같은 사람들에게 설교하는 것을 통하여 하나님이 원하시는 것을 이루려고 시도하는가? 언제면 우리의 사명을 성취할 수 있을까? 왜 몇 년이 지나도, 우리의 제자들은 그들만의 또 다른 제자를 삼을 준비가 되어있지 않는가?

나의 요점은 만일 우리가 우리의 작업을 제대로 하고 있다면, 우리의 제자들은 정말로 더는 우리의 사역을 필요로 하지 않을 만큼 성숙해질 때가 올 것이라는 것이다. 그들은 제자를 삼지 못하는 상황에서 벗어나야 한다. 우리는 하나님이 우리 앞에 설정한 목표를 달성할 것이고, 예수님은 우리에게 어떻게 할지를 보여 주셨다. 덧붙여, 성장하고 있는 가정교회는 지속적으로 제자를 삼고 지도자들을 개발하는 것이 필요하다. 건강한 가정교회는 수십 년 동안 같은 설교자가 같은 사람들에게 설교하는 끝없는 순환에 빠지지 않는다.

정확한 동기(Right Motives)

제자를 삼도록 가르치는 데 성공하려면, 정확한 동기를 갖는 것보다 더 중요한 일은 없다. 누군가가 그릇된 동기로 사역하고 있을 때, 그는 그릇된 일을 하게 된다. 그것이 바로 오늘날 교회가 수많은 거짓과 편면적인 가르침으로 가득 찬 이유이다. 사역자의 동기가 인기를 얻어 다른 사람들 보기에 성공적이 되는 것이거나, 돈을 많이 버는 것이라면, 그는 하나님이 보시기에 실패하기 마련이다. 가장 슬픈 것은 그가 자신의 목표를 달성하는 데 성공하여 인기를 누리고 다른 사람들보다 먼저 성공하고, 많은 돈을 벌 수도 있다는 것이다. 하지만, 그의 잘못된 동기가 그리스도의 심판대 앞에 드러나는 날이 올 때에, 그는 자신이 한 일에 대해 아무런 상급도 받을 수 없다는 것이다. 만일 그가 천국에 들어가는 것이 허용된다면,[3] 모두가 그에 대한 진실을 알게 될 것이다. 왜냐하면, 천국에서 그는 상을 받지 못했고 낮은 위치에 있기 때문이다. 천국에 계급차이가 있다는 것은 의심의 여지가 없다. 예수님은 이렇게 경고하셨다.

그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라(마 5:19).

물론 그리스도의 계명을 지키고 가르치는 사역자들은 그로 말미암아 이 땅에서 고통을 당할 것이다. 예수님은 그분께 순종하는 자들에게 고통을 약속하셨다(마 5:10-12; 요 16:33을 보라). 그들은 세상적인 성공, 인기와 부를 얻을 가능성이 작다. 그들이 얻는 것은 앞으로 하나님이 주시는 상급과 칭찬이다. 어떤 것을 얻기를 더 원하는가? 이것에 관하여 바울은 이렇게 썼다.

그런즉 아볼로는 무엇이며 바울은 무엇이냐 그들은 주께서 각각 주신 대로 너희로 하여금 믿게 한 사역자들이니라 나는 심었고 아볼로는 물을 주었으되 오직 하나님께서 자라나게 하셨나니 그런즉 심는 이나 물을 주는 이는 아무것도 아니로되 오직 자라게 하시는 이는 하나님뿐이니라 심는 이와 물 주는 이는 한 가지이나 각각 자기가 일한 대로 자기의 상을 받으리라 우리는 하나님의 동역자들이요 너희는 하나님의 밭이요 하나님의 집이니라

내게 주신 하나님의 은혜를 따라 내가 지혜로운 건축자와 같이 터를 닦아 두매 다른 이가 그 위에 세우나 그러나 각각 어떻게 그 위에 세울까를 조심할지니라 이 닦아 둔 것 외에는 능히 다른 터를 닦아 둘자가 없으니 이 터는 곧 예수 그리스도라 만일 누구든지 금이나 은이나 보석이나 나무나 풀이나 짚으로 이 터 위에 세우면 각 사람의 공적이 나타날 터인데 그 날이 공적을 밝히리니 이는 불로 나타내고 그 불이 각 사람의 공적이 어떠한 것을 시험할 것임이라 만일 누구든지 그 위에 세운 공적이 그대로 있으면 상을 받고 누구든지 그 공적이 불타면 해를 받으리니 그러나 자신은 구원을 받되 불 가운데서 받은 것 같으리라(고전 3:5-15).

바울은 자신을 터를 닦은 지혜로운 건축자에 비유했다. 아볼로는 바울이 고린도 교회를 세운 후 그곳에 온 교사이고, 바울은 그를 이미 닦아 놓은 터 위에 세우는 자에 비유했다.

바울과 아볼로는 모두 궁극적으로 자신의 공적의 양이 아닌 질에 따라 보상될 것이라고 한 것을 주목하라(3:13을 보라).

비유적으로 말할 때, 바울과 아볼로는 여섯 가지 부동한 재료로 하나님의 건물을 세울 수 있는데, 그중 세 가지 재료는 일반적이고, 상대적으로 저렴하고 불에 타기 쉬우나, 나머지 세 가지는 흔치 않으며, 매우 비싸고 및 불에 타지 않는다. 어느 날, 각각의 건축 재료는 하나님의 심판의 불을 받을 것이며, 나무, 풀과 짚은 불에 타 없어질 것이며 그들의 가치 없음과 현세적인 품질을 드러내게 된다. 하나님이 보시기에 소중하고 영원한 공적을 대표하는 금, 은, 보석은 심판의 불길을 감당할 수 있을 것이다.

우리는 비성경적인 가르침은 그리스도의 심판의 불에 타서 재가 될 것을 확신할 수 있다. 육체의 능력, 방법, 또는 지혜로 한 모든 일과 잘못된 동기로 한 모든 일도 같은 결과를 맞이할 것이다. 예수님은 우리가 사람들의 칭찬에 대한 욕구에 의해 하는 모든 일은 보상되지 않는다고 경고하셨다(마 6:1-6,16-18을 보라). 이런 쓸모없는 일이 지금은 인간의 눈에 잘 보이지 않을 수 있지만, 미래에는 반드시 모든 사람에게 드러나게 될 것이라고 바울이 경고했다. 개인적으로, 만일 나의 공적이 나무, 풀 및 짚과 같은 종류에 속한다면, 나는 나중이 아닌 바로 지금 발견하고 싶다. 지금은 회개할 시간이 있다; 그때가 되면 너무 늦을 것이다.

우리의 동기를 점검하라(Checking Our Motives)

우리 동기에 대해서 자신을 기만하는 것은 매우 쉬운 일이다. 나도 분명히 그랬었다. 우리는 자신의 동기가 순수한지를 어떻게 알 수 있을까?

가장 좋은 방법은 우리의 동기가 잘못되었는지를 하나님께 물어보는 것이다. 그리고 우리의 생각과 행동을 점검해본다. 예수님은 우리에게 기도하는 것과 은밀한 중에 가난한 자들을 도와주는 것과 같은 선한 일을 하라고 하셨는데, 그것은 우리 자신이 선한 일을 하고 있는지를 확인할 수 있는 방법의 하나이다. 왜냐하면 우리가 사람들의 칭찬보다 하나님의 칭찬을 더 바라기 때문이다. 만일 우리가 사람들이 우리를 지켜볼 때만 하나님께 순종한다면, 그것은 무언가가 매우 잘못된 일이다. 또는, 만일 우리가 사람들한테 잡히면 명성을 흐리는 수치스러운 죄들은 피하려 하지만, 아무도 알아낼 수 없는 죄들은 방종한다면, 그것은 우리의 동기가 잘못되었음을 보여준다. 만일 우리가 우리의 모든 생각, 말과 행동을 아시는 하나님을 진정으로 기쁘시게 하려 한다면, 우리는 매 순간 일이 크든지 작든지 다른 사람들이 알든지 모르든지 그분께 순종하기 위해 노력할 것이다.

마찬가지로, 만일 우리의 동기가 올바르다면, 우리는 그리스도의 계명을 모두 순종하는 제자를 삼는 것을 희생시키면서 교회출석만을 향상 시키기 위한 교회성장 유행은 따르지 않을 것이다.

우리는 하나님의 모든 말씀을 가르칠 것이며, 단지 세상적이고 영적이지 못한 사람들을 끌기 위한 인기주제에만 초점을 두지는 않을 것이다.

우리는 하나님의 말씀을 왜곡하거나 또는 성경을 가르칠 때 전반 성경내에서의 문맥을 벗어나지 않을 것이다.

우리는 자신을 위한 지위와 명예를 추구하지 않을 것이다. 우리는 명성을 추구하지 않을 것이다.

우리는 부자들의 비위를 맞추지 않을 것이다.

우리는 이 땅에 보물을 쌓아두지 않을 것이며 단순하게 살고 우리의 양 떼들에게 좋은 청지기의 본을 수립하기 위해 우리가 가진 모든 것을 바칠 것이다.

우리는 우리의 설교에 대한 사람들의 생각보다 하나님이 어떻게 보시는가에 더 치중할 것이다.

당신의 동기는 어떠한가?

제자 삼는 것을 타격하는 하나의 교리(A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

제자 삼는 사역자는 결코 제자를 삼는 목표를 위배하는 것은 아무것도 가르치지 않는다. 따라서, 그는 결코 사람들로 하여금 주 예수님께 불순종하면서도 편안한 느낌이 들게 하는 말은 아무것도 하지 않는다. 그는 결코 하나님의 은혜를 죄를 짓고 심판을 두려워하지 않는 수단으로 보지 않았다. 오히려, 그는 하나님의 은혜를 죄를 회개하고 승리의 삶을 살아가는 수단으로 보았다. 성경은, 우리가 알다시피, 오직 이기는 자만이 하나님의 나라를 상속한다고 선언한다(계 2:11;3:5;21:7을 보라).

일부 현대 목사들은, 불행하게도, 제자를 삼는 목표에 큰 피해를 주는 비성경적인 교리들을 붙잡고 있다. 이런 교리들 중 미국에서 매우 큰 인기를 누리고 있는 하나가 무조건적인 영생보장, 또는 “한 번 받은 구원은 영원하다”는 것이다. 이 교리는 거듭난 사람은 그들이 어떻게 사는가와는 관계없이 그들의 구원은 절대로 박탈당하지 않을 것이라고 주장한다. 그것은 구원은 은혜로 받는 것이기에, 구원을 받기 위해 기도했던 사람은 은혜로 구원을 받으며, 똑같은 은혜는 그들의 구원을 유지해줄 것이라고 그들은 말한다. 그들은 기타 관점들은 모두 사람들이 자신들의 공로로 구원을 받는 것이라고 말하는 것과 마찬가지라고 본다.

물론, 이러한 관점은 거룩함에 대한 큰 손해이다. 그리스도께 순종하는 것이 한 사람이 천국에 들어가는 데 있어서 중요하지 않다고 본다면 예수님께 순종할만한 동기는 없게 되는데 특히 순종이 값비싼 대가를 치러야 할 경우는 더욱 그러하다.

내가 이 책의 앞부분에서 언급한 바와 같이, 하나님의 인간을 향한 은혜는 그분께 순종해야 할 책임은 면해주지 않는다. 성경에 의하면 구원은 단지 은혜에 의해서만 아니라 또한, 믿음으로 말미암아 받는다고 하였다(엡 2:8을 보라). 구원을 받기 위해서는 은혜와 믿음이 모두 필요하다. 믿음은 하나님의 은혜에 대한 적절한 응답이며, 진정한 믿음은 항상 회개와 순종을 낳는다. 야고보는 행함이 없는 믿음은 죽은 것이고 아무 유익이 없으며 자기를 구원할 수 없다고 하였다(약 2:14-26을 보라).

그것은 성경이 반복적으로 지속적인 구원은 지속적인 믿음과 순종에 의존한다고 선언한 이유이다. 이 점을 증거하는 많은 성경 말씀들이 있다. 예를 들어, 바울은 골로새 신자들에게 쓴 편지에서 이렇게 주장하였다.

전에 악한 행실로 멀리 떠나 마음으로 원수가 되었던 너희를 이제는 그의 육체의 죽음으로 말미암아 화목하게 하사 너희를 거룩하고 흠 없고 책망할 것이 없는 자로 그 앞에 세우고자 하셨으니 만일 너희가 믿음에 거하고 터 위에 굳게 서서 너희 들은 바 복음의 소망에서 흔들리지 아니하면 그리하리라 이 복음은 천하 만민에게 전파된 바요 나 바울은 이 복음의 일꾼이 되었노라(골 1:21-23, 강조 추가).

그것보다 더 명확할 수 없다. 오직 신학자만이 바울의 뜻을 오해하거나 왜곡할 수 있다. 만일 우리가 계속하여 믿음안에 거하면 예수님은 우리에게 흠 없음을 확인해 주실 것이다. 이 같은 진리는 로마서 11:13-24, 고린도전서 15:1-2과 히브리서3:12-14, 10:38-39에서도 쓰여 있는데 그것은 최종적인 구원은 지속적인 믿음에 달려 있음을 명백하게 나타내고 있다. 이 같은 말씀들은 모두 만일이라는 조건적인 단어를 포함하고 있다.

거룩함의 필요성(The Necessity of Holiness)

신자가 죄를 범함으로 영생을 잃을 수 있을까? 그에 대한 답은 많은 성경 말씀 속에서 찾을 수 있는데 아래와 같은 말씀들은 모두 각종 죄를 짓는 사람은 하나님의 나라를 상속하지 못함을 확인하고 있다. 만일 한 신자가 다음의 바울이 나열한 죄들을 다시금 짓는다면, 그는 궁극적으로 구원을 상실할 수 있다.

불의한 자가 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 줄을 아지 못하느냐 미혹을 받지 말라 음행하는 자나 우상 숭배하는 자나 간음하는 자나 탐색하는 자나 남색하는 자나 도적이나 탐욕을 부리는 자나 술 취하는 자나 모욕하는 자나 속여 빼앗는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못하리라(고전 6:9-10, 강조 추가).

육체의 일은 분명하니 곧 음행과 더러운 것과 호색과 우상 숭배와 주수로가 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함과 이단과 투기와 술 취함과 방탕함과 또 그와 같은 것들이라 전에 너희에게 경계한 것 같이 경계하노니 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 것이요(갈 5:19-21, 강조 추가).

너희도 정녕 이것을 알거니와 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자 곧 우상 숭배자는 다 그리스도와 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못하리니 누구든지 헛된 말로 너희를 속이지 못하게 하라 이로 말미암아 하나님의 진노가 불순종의 아들들에게 임하나니(엡 5:5-6, 강조 추가).

모든 경우마다, 바울은 서신으로 신자들을 경고하였음을 알 수 있다. 그는 두 번씩 그들에게 미혹받지 말라고 경고하였는데 이는 그가 어떤 신자들은 그가 나열한 죄들을 지으면서도 여전히 하나님의 나라를 상속할 수 있다고 생각할 수 있다는 것을 걱정하고 있음을 나타낸다.

예수님은 그의 가장 가까운 제자들인, 베드로와 야고보와 요한과 안드레에게 만일 그들이 그분의 재림을 맞이하기 위해 준비하지 않는다면 그들도 지옥에 던져질 수 있음을 경고하였다. 불신자들의 무리가 아닌 제자들에게(막 13:1-4을 보라) 했던 다음의 말씀들을 확인해보라.

그러므로 깨어 있으라 어느 날에 너희 주가 임할는지 너희가 알지 못함이니라 너희도 아는 바니 만일 집 주인이 도둑이 어느 시각에 올 줄을 알았더라면 깨어 있어 그 집을 뚫지 못하게 하였으리라 이러므로 너희도[베드로와 야고보와 요한과 안드레] 준비하고 있으라 생각하지 않은 때에 인자가 오리라

충성되고 지혜 있는 종이 되어 주인에게 그 집 사람들을 맡아 때를 따라 양식을 나눠 줄 자가 누구냐 주인이 올 때에 그 종이 이렇게 하는 것을 보면 그 종이 복이 있으리로다 내가 진실로 너희에게 이르노니 주인이 그의 모든 소유를 그에게 맡기리라 만일 그 악한 종이 마음에 생각하기를 주인이 더디 오리라 하여 동료들을 때리며 술친구들과 더불어 먹고 마시게 되면 생각하지 않은 날 알지 못하는 시각에 그 종의 주인이 이르러 엄히 때리고 외식하는 자가 받는 벌에 처하리니 거기서 슬피 울며 이를 갈리라(마 24:42-51, 강조 추가).

이 이야기는 무엇을 말해주는가? “베드로와 야고보와 요한과 안드레야, 이 비유에서 나오는 믿음이 없는 종처럼 되지 말라.”[4]

예수님은 가장 가까운 제자들에게 하신 말씀을 강조하기 위하여 인츰 열 처녀의 비유를 계속했다. 열 명의 처녀들은 처음에는 신랑을 맞을 준비가 되어 있었지만, 마지막에 그중 다섯 명은 준비하지 않으므로 결혼잔치에서 제외되었다. 예수님은 “그런즉 깨어 있으라[베드로와 야고보와 요한과 안드레], 너희[베드로와 야고보와 요한과 안드레]는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라”(마 25:13)는 말씀으로 이 비유를 마치셨다. 즉, “베드로와 야고보와 요한과 안드레야, 다섯 명의 어리석은 처녀들처럼 되지 말라”는 뜻이다. 만일 베드로와 야고보와 요한과 안드레가 준비되지 않았을 가능성이 없었다면 예수님이 경고하실 필요가 없었을 것이다.

그 후 예수님은 인츰 그들에게 달란트 비유를 하셨다. 그것 또한, 같은 메시지였다. “주인한테 한 달란트를 받은 사람처럼 그의 주인이 돌아왔을 때에 주인이 그에게 위탁한 것을 아무것도 보여줄 것이 없는 모습이 되지 말라”는 내용이다. 비유의 끝에서, 주인은 “이 무익한 종을 바깥 어두운 데로 내쫓으라 거기서 슬피 울며 이를 갈리라”(마 25:30)고 선언한다. 예수님은 그분의 메시지를 더는 명확하게 할 수가 없었다. 오직 신학자만이 그의 의미를 왜곡할 수 있다. 베드로와 야고보와 요한과 안드레도 예수님이 재림했을 때 순종하지 않았다면 결과적으로 모두 지옥에 던져질 수 있는 위험에 놓여 있다. 만일 그런 가능성이 베드로와 야고보와 요한과 안드레에게 존재한다면 우리 모두에게도 존재한다. 왜냐하면, 예수님은 “다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 천국에 들어갈 수 있다”(마 7:21을 보라)고 약속하셨기 때문이다.[5]

무조건적인 영생보장의 거짓 교리를 가르치는 사람은 분명히 그리스도를 대적하고 사탄에 동조하고 있는 것이며, 예수님과 사도들의 가르침에 위배되는 것을 가르치고 있다. 그들은 예수님의 모든 말씀을 순종하려는 제자를 삼으라는 예수님의 계명을 효과적으로 무효화시키고, 천국으로 향하는 좁은 길을 차단하고, 지옥으로 통하는 넓은 고속도로를 확대해가고 있다.[6]

제자 삼는 것을 방애하는 또 하나의 현대 교리(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

거룩함이 궁극적인 구원에 중요하지 않다고 사람들을 미혹하는 것은 단지 무조건적인 영생보장을 가르치는 것뿐이 아니다. 하나님의 사랑은 종종 제자 삼는 것을 저애하는 방식으로 사용된다. 설교자들이 종종 회중들에게 “하나님은 당신을 무조건적으로 사랑한다”고 말하는 것을 들을 수 있다. 사람은 그 말을 “하나님은 나의 순종 여부를 떠나서 나를 받아주고 열납하신다”고 해석한다. 하지만, 그것은 분명히 진실이 아니다.

대부분의 그 같은 설교자들은 하나님께서 거듭나지 않은 사람은 지옥으로 보낸다고 믿는다. 그리고 그들의 믿음은 확실히 정확하다. 그것에 대해 한 번 생각해보자. 분명히, 하나님은 그분이 지옥으로 보낸 사람은 열납하지 않는다. 그럼 어떻게 그분이 그들을 사랑한다고 말할 수 있는가? 지옥으로 던져진 사람들이 하나님의 사랑을 받은 사람들이 맞는가? 그들이 당신한테서 하나님이 그들을 사랑한다고 말할 것 같은가? 당연히 하지 않을 것이다! 그들은 그분께 혐오스러운 존재들이며 그 때문에 그들은 지옥에서 벌을 받게 된것이다. 그분은 그들을 열납하거나 사랑하시지 않는다.

그렇게 때문에, 이 세상 죄인들에 대한 하나님의 사랑은 분명히 잠시적인 자비로운 사랑이지 열납하는 사랑이 아니다. 그분은 죄인들에게 자비를 베풀고 심판을 늦추었으며 그들이 회개할 기회를 주셨다. 예수님은 그들을 위하여 죽으심으로 그들에게 용서받는 방법을 제공하셨다. 이로부터 봤을 때 우리는 하나님이 죄인들을 사랑한다고 말할 수 있다. 그러나 그분은 결코 그들을 열납 하지는 않으셨다. 그분은 그들에게 아버지가 자식을 향한 사랑 같은 것은 느끼신 적은 없다. 오히려, 성경은 “아버지가 자식을 긍휼히 여김 같이 여호와께서는 자기를 경외하는 자를 긍휼히 여기신다”(시 103:13, 강조 추가)고 선언한다. 따라서 하나님은 그분을 경외하지 않는 자한테는 같은 긍휼을 베풀지 않는다고 말할 수 있다. 죄인들을 향한 하나님의 사랑은 법관이 살인범에게 사형이 아닌 종신형을 선고하는 자비에 더 가깝다.

사도행전을 보면 복음을 전파했던 그 누구도 구원받지 못한 청중한테 하나님이 그들을 사랑한다고 말한 적이 없다. 오히려, 성경적인 설교자들은 종종 하나님의 진노에 대해 그들의 청중들을 경고하고 그들이 회개하기를 촉구했으며, 하나님이 그들을 열납하시지 않으며 그들은 위험에 직면해 있으며 그들의 생명은 극적인 변화가 필요함을 알려주었다. 만일 그들이 청중들에게 단지 하나님은 그들을 사랑한다는 말만 했다면(수많은 현대 사역자들이 하고 있는 것처럼), 그들은 그들의 청중들로 하여금 자신은 하나님의 진노를 사지 않으며 위험에 놓여 있지 않기에 회개할 필요가 없다는 생각에 빠지게 할 수 있다.

죄인에 대한 하나님의 미움(God’s Hatred of Sinners)

오늘날 죄인들을 향한 하나님의 사랑이 자주 선언되는 반면, 성경은 종종 하나님이 죄인들을 미워함을 말씀한다.

오만한 자들이 주의 목전에 서지 못하리이다 주는 모든 행악자를 미워하시며 거짓말하는 자들을 멸망시키시리이다 여호와께서는 피 흘리기를 즐기는 자와 속이는 자를 싫어하시나이다(시 5:5-6, 강조 추가).

여호와는 의인을 감찰하시고 악인과 폭력을 좋아하는 자를 마음에 미워하시도다(시 11:5, 강조 추가).

내가 내 집을 버리며 내 소유를 내던져 내 마음으로 사랑하는 것을 그 원수의 손에 넘겼나니 내 소유가 숲속의 사자 같이 되어서 나를 향하여 그 소리를 내므로 내가 그를 미워하였음이라(렘 12:7-8, 강조 추가).

그들의 모든 악이 길갈에 있으므로 내가 거기에서 그들을 미워하였노라 그들의 행위가 악하므로 내 집에서 그들을 쫓아내고 다시는 사랑하지 아니하니라 그들의 지도자들은 다 반역한 자니라(호 9:15).

위의 모든 성경 말씀을 보면 하나님은 사람들의 행함을 미워하신 것이 아니라 그들을 미워한다고 하셨음을 주목하라. 이로부터 우리는 하나님이 죄인은 사랑하지만, 죄는 미워한다는 말을 다시 생각해 볼 필요가 있다. 우리는 한사람을 그의 행위와 분리해서 생각할 수 없다. 그의 행위는 그가 어떤 사람인지를 드러내기 마련이다. 따라서 하나님이 죄가 아닌 죄를 지은 사람을 미원하는 것이 맞다. 만일 하나님이 그분이 미워하는 죄를 지은 사람들을 열납하신다면, 그분은 자기모순에 빠지게 된다. 인간의 법정에서, 사람은 자신의 죄행에 대한 재판을 받게 되며, 그들은 응당한 보응을 받게 된다. 우리는 죄행은 미워하면서, 범죄자를 열납하지는 않는다.

하나님이 싫어하시는 사람들(People Whom God Abhors)

성경은 하나님이 특정 개인들을 미워하신다고 단언할 뿐 아니라, 또한, 하나님이 몇 종류의 죄인들을 싫어하시며, 그들은 그분께 가증스럽다고 선언한다. 다음의 인용된 성경 말씀들이 사람들의 행위가 하나님께 가증스러운 것이 아니라, 그들 자체가 하나님께 가증스럽다고 했음을 다시 한 번 주목하라. 그 말씀들을 보면 하나님이 그들의 죄를 싫어하다고 하신 것이 아니라 하나님이 그들을 싫어하신다고 하였다.[7]

여자는 남자의 의복을 입지 말 것이요 남자는 여자의 의복을 입지 말 것이라 이같이 하는 자는 네 하나님 여호와께 가증한 자이니라(신 22:5, 강조 추가).

이런 일을 행하는 모든 자, 악을 행하는 모든 자는 네 하나님 여호와께 가증하니라(신 25:16, 강조 추가).

너희가 아들의 살을 먹을 것이요 딸의 살을 먹을 것이며 내가 너희의 산당들을 헐며 너희의 분향단들을 부수고 너희의 시체들을 부숴진 우상들 위에 던지고 내 마음이 너희를 싫어할 것이며(레 26:29-30, 강조 추가).

오만한 자들이 주의 목전에 서지 못하리이다 주는 모든 행악자를 미워하시며 거짓말하는 자들을 멸망시키시리이다 여호와께서는 피 흘리기를 즐기는 자와 속이는 자를 싫어하시나이다(시 5:5-6, 강조 추가).

대저 패역한 자는 여호와께서 미워하시나 정직한 자에게는 그의 교통하심이 있으며(잠 3:32, 강조 추가).

마음이 굽은 자는 여호와께 미움을 받아도 행위가 온전한 자는 그의 기뻐하심을 받느니라(잠 11:20, 강조 추가).

무릇 마음이 교만한 자를 여호와께서 미워하시나니 피차 손을 잡을지라도 벌을 면하지 못하리라(잠 16:5, 강조 추가).

악인을 의롭다 하고 의인을 악하다 하는 이 두 사람은 다 여호와께 미움을 받느니라(잠 17:15, 강조 추가).

우리는 어떻게 이 말씀들과 죄인에 대한 하나님의 사랑을 확신하는 사람들을 조화시킬 수 있을까? 하나님이 죄인들을 싫어하고 미워한다면서 또한, 동시에 그들을 사랑한다고 말할 수 있을까?

우리는 반드시 모든 사랑이 다 같은 것이 아님을 인식해야 한다. 일부 사랑은 조건적이다. 그것을 “자비로운 사랑”이라고 말할 수 있다. 그런 사랑은 “…에도 불구하고 당신을 사랑한다”는 것과 같다. 그것은 사람들의 행위와는 관계없이 사랑하는 사랑이다. 바로 그런 사랑이 하나님이 죄인을 향한 사랑이다.

자비로운 사랑과 대조적인 사랑은 조건적인 사랑이다. 그것은 “열납하는 사랑”이라고도 할 수 있다. 그것은 얻거나 받은 것이다. 조건적인 사랑은 “나는…때문에 당신을 사랑한다”라고 말한다.

일부 사람은 사랑이 조건적이 되면 더는 사랑이 아니라고 생각한다. 그들은 이런 사랑을 하찮게 생각하는 데 그것은 순전히 이기적이며, 하나님의 사랑과 다르다고 말한다.

하지만, 사실은 우리가 곧 성경에 볼 수 있겠지만, 하나님도 조건적인 사랑을 소유하고 계신다는 것이다. 따라서 열납하는 사랑은 멸시되지 말아야 한다. 열납하는 사랑은 하나님이 그분의 진정한 자녀를 향해 가지고 있는 첫 번째 사랑이다. 우리는 그분의 자비로운 사랑보다 열납하는 사랑을 더 소망해야 할 것이다.

열납하는 사랑은 열등한 사랑인가? (Is Approving Love an Inferior Love?)

잠깐 멈추고 자신에게 이런 질문을 해보라: “사람들이 나한테 어떤 사랑을 하기를 더 원하는가? – 자비로운 사랑인가 아니면 열납하는 사랑인가?” 나는 당신이 다른 사람들이 당신을 “…에도 불구하고” 사랑하기보다는 “…때문에” 당신을 사랑하기를 더 원함을 확신한다.

당신은 당신의 배우자가 당신에게 “나는 당신을 사랑할 이유가 없으며, 당신에게는 내가 당신을 좋아할만 한 것이 아무것도 없다”라는 말을 듣고 싶은가? 아니면 “내가 당신을 사랑하는 데에는 많은 이유가 있다. 당신에게는 내가 존경하는 부분이 너무 많다”는 말을 듣고 싶은가? 당연히 우리는 우리의 배우자가 열납하는 사랑으로 우리를 사랑하기를 원할 것이며, 그 사랑이야말로 연인들이 함께할 수 있도록 유지해주는 기본적인 사랑이다. 한 사람이 그의 배우자에 대해 존경하는 것이 아무것도 없을 때에, 모든 열납하는 사랑이 더는 존재하지 않을 때에, 그 혼인은 유지하기 어려울 것이다. 만일 그 혼인이 지속된다면, 그것은 하나님의 성품에서 유래된 자비로운 사랑의 덕분일 것이다.

그렇기 때문에, 우리는 열납하는 또는 조건적인 사랑은 열등한 사랑이 아님을 알 수 있다. 자비로운 사랑이 줄 수 있는 가장 칭찬할만한 사랑이라면, 받을 수 있는 가장 칭찬할만한 사랑은 열납하는 사랑이다. 또한, 열납하는 사랑이 하나님이 예수님께 가졌던 유일한 종류의 사랑이라는 사실은 그것을 정당한 존경을 받게끔 한다. 하나님 아버지는 종래로 예수님께 한 방울의 자비로운 사랑도 품으신 적이 없는데 그것은 그리스도안에 사랑받지 못할 만한 일이 전혀 없었기 때문이다. 예수님은 이렇게 증언하셨다.

내가 목숨을 버리는 것은 그것을 내가 다시 얻기 위함이니 이로 말미암아 아버지께서 나를 사랑하시느니라(요 10:17).

따라서 우리는 하나님 아버지가 예수님을 사랑하신 이유는 예수님이 죽기까지 순종했기 때문이라는 것을 알 수 있다. 열납하는 사랑은 아무 잘못된 점이 없으며 모든 것이 마땅하다. 예수님은 아버지의 사랑을 얻었으며 또한, 받기에 합당하셨다.

예수님은 아버지의 계명을 지킴으로써 그분의 사랑안에 거하셨다고 말씀하셨다.

아버지께서 나를 사랑하신 것 같이 나도 너희를 사랑하였으니 나의 사랑 안에 거하라 내가 아버지의 계명을 지켜 그의 사랑 안에 거하는 것 같이 너희도 내 계명을 지키면 내 사랑 안에 거하리라(요 15:9-10, 강조 추가).

이 성경 말씀처럼, 우리도 예수님의 계명을 지킴으로써 그분의 본을 따르고, 그분의 사랑안에 거할 수 있다. 그분은 이 구절에서 열납하는 사랑에 대해 분명하게 말씀하셨으며 우리가 능히 그리고 응당 그분의 사랑을 얻어야 하며, 우리가 그분의 계명을 지키지 않음으로 인해 그분의 사랑 밖으로 나올 수도 있음을 알려주셨다. 우리가 그분의 계명을 지켜야만 그분의 사랑안에 거할 수 있다. 오늘날 이러한 것들은 거의 가르쳐지지 않고 있으나, 예수님이 하신 말씀이기에 응당 가르쳐야 한다.

예수님은 그분의 계명을 지키는 사람들만이 하나님의 열납하는 사랑을 받을 수 있다고 말씀하셨다.

이는 너희가 나를 사랑하고 또 내가 하나님께로부터 온 줄 믿었으므로 아버지께서 친히 너희를 사랑하심이라(요 16:27, 강조 추가).

나의 계명을 지키는 자라야 나를 사랑하는 자니 나를 사랑하는 자는 내 아버지께 사랑을 받을 것이요 나도 그를 사랑하여 그에게 나를 나타내리라 …예수께서 대답하여 이르시되 사람이 나를 사랑하면 내 말을 지키리니 내 아버지께서 그를 사랑하실 것이요 우리가 그에게 가서 거처를 그와 함께 하리라(요 14:21,23, 강조 추가).

두 번째 인용구절에서, 예수님은 헌신하지 않은 신자들이 그분의 말씀을 지키기 시작하면 그분이 그들에게 특별한 방식으로 가까이하실 것이라고 약속하지 않으셨다. 예수님은 누구든지 그분을 사랑하고 그분의 말씀을 지키기 시작하면, 그분의 아버지께서 그들을 사랑하실 것이고, 그분과 그분의 아버지께서 그 사람안에 들어와서 함께 사실 것이라고 약속하셨는데 이것은 분명히 거듭남을 가리키고 있다. 모든 거듭난 사람들의 안에는 아버지와 아들의 성령이 함께 거하신다(롬 8:9을 보라). 그러므로 우리는 진정으로 거듭난 사람은 회개하고 예수님께 순종하기 시작한 사람들이고, 그들은 유일하게 아버지로부터 열납하는 사랑을 얻은 사람들임을 다시 한 번 알게 된다.

물론, 예수님은 그분을 믿는 자들에 대한 자비로운 사랑을 여전히 보유하고 계신다. 그들이 불순종할 때, 그분은 그들이 자신들의 죄를 자백하고 다른 사람들을 용서하면, 그들을 용서할 준비되어 계신다.

결론(The Conclusion)

이 모든 것은 하나님이 그분의 순종의 자녀를 사랑하시는 것이 그분이 죄인을 사랑하시는 것과 다름을 말하기 위함이다. 그분은 죄인들을 단지 자비로운 사랑으로 사랑하시며 그 사랑은 일시적이며 그들이 이 땅에 살아 있을 동안만 지속된다. 비록 그분이 자비로운 사랑으로 그들을 사랑하시는 동시에, 그분은 그들의 성품을 열납하지 못하기 때문에 그들을 미워하신다. 이것이 바로 성경이 가르치는 것이다.

한편, 하나님은 그분의 거듭난 자녀를 그렇지 않은 사람들보다 훨씬 더 사랑하신다. 그분은 그들이 회개하고 그분의 계명을 지키기 위해 노력하고 있기 때문에 주로 열납하는 사랑으로 그들을 사랑한다. 그들이 거룩하게 성장해갈 때, 그분은 자비로운 사랑으로 그들을 사랑하실 이유가 점점 적어지고, 갈수록 열납하는 사랑으로 그들을 사랑하게 될 것이다. 그것이 곧바로 그들이 원하는 사랑이다.

이것은 또한, 많은 현대 설교자들과 교사들에 의해 묘사되고 있는 하나님의 사랑은 오류가 있음을 말해주고 있다. 잠깐 시간을 내어 하나님의 사랑에 관한 다음의 익숙한 표현들을 성경 말씀에 비추어 평가해보기 바란다.

1.) 당신은 하나님이 당신을 지금보다 더 많거나 적게 사랑하시게 하기 위해 할 수 있는 일이 없다.

2.) 당신이 하나님이 당신을 향한 사랑을 멈추시게 하기 위해 할 수 있는 것은

아무것도 없다.

3.) 하나님의 사랑은 무조건적이다.

4.) 하나님은 모든 사람을 똑같이 사랑하신다.

5.) 하나님은 죄인은 사랑하시지만, 죄는 미워하신다.

6.) 당신이 하나님의 사랑을 얻거나 받기 위해 할 수 있는 것은 아무것도 없다.

7.) 우리를 향한 하나님의 사랑은 우리의 행위를 근거로 하지 않는다.

위의 표현들은 사람들을 잘못 인도할 수 있거나 완전히 거짓이다. 왜냐하면, 대부분은 하나님의 열납하는 사랑을 완전히 부정하고 많은 부분에서 그분의 자비로운 사랑을 잘못 표현했기 때문이다.

(1)에 관해서는, 하나님께서 그들에게 열납하는 사랑을 더 많이 하시게 하기 위해서 신자들이 할 수 있는 일이 있다. 그들은 더 많이 순종하면 된다. 그리고 하나님께서 그들에게 열납하는 사랑을 더 적게 하시게 하기 위해서 그들이 할 수 있는 일도 있다. 불순종하면 된다. 죄인들에게는 하나님이 그들을 더 사랑하시게 할 수 있는 것이 있는데 바로 회개이다. 회개 후 그들은 하나님의 열납하는 사랑을 얻게 된다. 그리고 하나님이 그들을 덜 사랑하시게 하는 것은 죽는 것이다. 그렇게 되면 그들은 하나님이 그들을 향해 가지고 계신 유일한 사랑인 자비로운 사랑을 잃게 된다.

(2)에 관해서는, 그리스도인은 자신의 옛 죄로 돌아감으로 하나님의 열납하는 사랑을 잃게 되고 다시금 하나님의 자비로운 사랑만 받는 처지가 될 수 있다. 그리고 불신자들이 죽게 되면 하나님께서 그들을 향한 유일한 사랑인 자비로운 사랑은 중지된다.

(3)에 관해서는, 하나님의 열납하는 사랑은 당연히 조걱적인다. 심지어 그분의 자비로운 사랑도 조건적으로 육체적으로 살아 있는 사람한테만 적용된다. 죽은 후에는, 하나님의 자비로운 사랑이 끝나므로 그 사랑은 일시적이고 조건적이다.

(4)에 관해서는, 하나님께서 모든 사람을 똑같이 사랑하시지 않을 가능성은 더욱 높다. 왜냐하면, 모든 죄인이나 성도들에 대해서 그분은 부동한 정도의 반대와 열납을 보여주셨기 때문이다. 물론, 죄인들과 성도들을 향한 하나님의 사랑도 같지 않은 것은 사실이다.

(5)에 관해서는, 하나님은 죄인들과 그들의 죄를 미워하신다. 그분이 죄인들을 자비로운 사랑으로 사랑하시고 그들의 죄는 미워하신다고 말하는 것이 더 나을 것 같다. 그분의 열납하는 사랑의 관점에서 본다면, 그분은 그들을 미워하신다.

(6)에 관해서는, 누구든지 그리고 모든 사람은 하나님의 열납하는 사랑을 쟁취해야 한다. 물론 아무도 그분의 자비로운 사랑은 쟁취하지 않을 것이다. 왜냐하면, 그 사랑은 무조건적으로 주시는 것이기 때문이다.

마지막으로,(7)에 관해서, 하나님의 자비로운 사랑은 행위에 근거한 것이 아니지만, 하나님의 열납하는 사랑은 확실히 그러하다.

이 모든 것은 제자 삼는 사역자는 응당 하나님의 사랑을 성경에서 묘사한 것처럼 정확하게 제시해야 한다는 것을 말하기 위함이다. 왜냐하면, 그분은 누구도 속임 당하는 것을 원하시지 않기 때문이다. 오직 하나님께 열납하는 사랑을 받은 사람만이 천국에 갈 수 있으며, 그리고 하나님은 오직 거듭나고 예수님께 순종하는 사람들만 열납하신다. 제자 삼는 사역자는 사람들이 거룩함으로부터 멀어지게 하는 것은 아무것도 가르치지 말아야 한다. 그의 목표는 하나님의 목표와 같으며, 그리스도의 모든 계명을 지키는 제자를 삼는 것이다.

[1]모든 신자는 대중적으로 사람들을 가르쳐야 할 책임은 없으나, 그들이 제자를 삼을 때에는 일대일로 가르칠 책임은 있다(마 5:19; 28:19-20; 골 3:16; 히 5:12을 보라).

[2]복음 전도자가 복음을 전파하는 것은 가르침의 한 형태로 간주되며 복음 전도자는 반드시 성경적으로 정확한 복음을 선포해야 한다.

[3]내가 “만일”이라고 말한 이유는 이기적인 동기에 의해 사역하는 사람들은 양의 탈을 쓴 늑대들이며 그들은 분명히 지옥에 던져질 것이기 때문이다. 나는 그들을 잘못된 동기를 가진 진정한 사역자들과 구별되게 하는 것은 잘못된 동기의 정도라고 생각한다.

[4]놀랍게도, 예수님께서 자신의 가장 가까운 제자들에게 경고했으며 믿음이 없는 종은 신자를 가리킨다는 사실을 부인할 수 없는 일부 교사들은 슬피 울며 이를 갈게 될 장소가 천국의 외각이라고 말한다는 것이다. 거기에서 믿음이 없는 신자들은 예수님이 그들의 눈물을 닦아주고 천국으로 그들을 환영 할 때까지 상급을 받지 못한 것에 대해 일시적으로 슬퍼할 것이라는 것이다!

[5]물론, 그리스도인이 하나의 작은 죄를 지었다고 해서 즉각적으로 구원을 상실하는 것은 아니다. 하나님께 자신의 죄에 대한 용서를 구하는 사람들은 용서받는다(만일 그들이 그들에게 죄를 지은 사람들을 용서한다면). 하나님의 용서를 구하지 않는 사람들은 하나님께 훈계받을 위험한 상황에 놓이게 된다. 그리고 하나님의 계속적인 훈계에도 마음이 강퍅해진다면, 그들은 구원을 상실할 수 있다.

[6]그리스도인이 구원을 상실할 수 있다는 것에 대해 아직도 믿지 못하는 사람들은 다음의 신약 성경의 말씀을 읽어야 할 것이다. 마 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51, 25:1-30; 눅 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; 요 6:66-71; 8:31, 51; 15:1-6; 행 11:21-23; 14:21-22; 롬 6:11-23; 8:12-14, 17, 11:20-22; 고전 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 고후 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; 갈 5:1-4, 6:7-9; 빌 2:12-16; 3:17-4:1; 골 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 살전 3:1-8; 딤전 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 딤후 2:11-18; 3:13-15; 히 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16; 5:8-9, 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; 약 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 벧후 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 요일 2:15-28; 5:16; 요이 6-9; 유 20-21; 계 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. 무조건적인 영생보장의 거짓 교리를 가르치는 사람들이 증거로 제출하는 말씀들을 보면 단순히 구원에 대한 하나님의 신실하심만 강조하고 인간의 책임에 대한 언급은 없다. 따라서 그런 말씀들은 내가 나열한 말씀들과 조화를 이루게끔 해석해야 한다. 하나님의 신실하심은 사람들의 신실함을 보장하지 않는다. 그것은 내가 나의 아내에게 나는 영원히 그녀를 떠나지 않겠다는 약속을 하고 그 약속을 지킨다고 해서 그녀가 나를 떠나지 않을 것이라는 것을 보장할 수는 없는 것과 같다.

[7]어떤 사람들은 죄인에 향한 하나님의 미움과 혐오를 보여주는 성경 구절은 모두 구약에 있다고 주장할 수있다. 그러나 구약부터 신약까지, 죄인을 향한 하나님의 태도는 변함이 없다. 마태복음 15:22-28에 기록된 예수님과 가나안 여자와의 만남은 죄인을 향한 하나님의 태도를 잘 보여주는 신약의 한 예이다. 예수님은 처음에 그녀의 간구에 대답조차 하지 않으셨으며 심지어 그녀를 개라고 부르기까지 하셨다. 그녀의 지속적인 믿음은 예수님으로 하여금 그녀에게 자비를 베푸시게 하였다. 서기관들과 바리새인들을 향한 예수님의 태도를 열납하는 사랑의 일종이라고 간주 할 수 없다(마태복음 23장을 보라).

Muri iki gice turi burebe impande zitandukanye z’umurimo wo kwigisha. Kwigisha ni inshingano y’intumwa, abahanuzi, abavugabutumwa,[1] abungeri/abakuru b’itorero/abepiskopi, abigisha (birumvikana), ndetse n’abayoboke ba Kristo bose, ku rugero runaka, kuko twese twahamagariwe guhindura abantu abigishwa, tubigisha kwitondera ibyo Kristo yategetse byose.[2]

Nk’uko nari nigeze kubishimangira, umupastori cyangwa undi mukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa mbere na mbere yigisha mu buryo bwo kuba intanga-rugero, hanyuma akigisha no mu magambo. Abwiriza ibyo akora.Intumwa Pawulo, wahebuje mu guhindura abantu abigishwa, yaranditse ati:

Mugere ikirenge mu cyanjye nk’uko nanjye nkigera mu cya Kristo(1 Kor. 11:1).

Iyi yakagombye kuba intego ya buri mukozi w’Imana–gushobora kubwira abo ayoboye abikuye ku mutima ati, “Munyigane.Niba mushaka kumenya uko umuyoboke wa Kristo yifata mu mibereho ye, munyitegereze.”

Mu kubigereranya, ndibuka mbwira itorero nigeze gushumba nti, “Ntimunkurikire…mukurikire Kristo !” N’ubwo ntabyumvaga muri icyo gihe, ariko ubwo narimo nemera ko ntari urugero rwiza rwo gukurikizwa. Mu by’ukuri narimo nemera ko jye ntayobotse Kristo nk’uko nagombaga, narangiza nkabwira abandi bose gukora ibyo jye ndakora! Ibi bitandukanye cyane n’ibyo Pawulo yavugaga. Ukuri ni uko, niba tudashobora kubwira abantu ngo batwigane kuko natwe twigana Kristo, tuba dukwiye kuva mu murimo w’Imana, kuko abantu bafata abakozi b’Imana nk’ibyitegererezo byabo. Itorero ni ishusho y’abayobozi baryo.

Kwigisha Ubumwe mu Gutanga Urugero

(Teaching Unity by Example)

Reka ubu buryo bwo kwigisha uba icyitegererezo tubukoreshe tuvuga ku kwigisha ubumwe.Abapastori bose/abakuru b’itorero/abepiskopi bifuza ko umukumbi bayoboye ubana mu bumwe. Banga ko amatorero yabo yiremamo ibice. Bazi ko kwicamo ibice ari ikizira ku Uwiteka. Ibyo ari byose Yesu yadutegetse gukundana nk’uko yadukunze (reba Yohana 13:34-35). Gukundana ni cyo kimenyetso kigaragariza isi itwitegereza ko turi abigishwa be. Bityo rero, abayoboye imikumbi bose bahamagarira intama zabo ko bagomba gukundana bagaharanira ubumwe bwabo.

Nyamara, twe nk’abakozi b’Imana bagomba mbere na mbere dukoresheje kuba icyitegererezo, kenshi turatsindwa cyane mu myigishirize yacu ku rukundo n’ubumwe mu mibereho yacu. Urugero,nk’igihe twerekanye kubura urukundo n’ubumwe hagati yacu n’abandi bapastori, tuba dutanga ubutumwa buvuguruza ubwo tubwiriza mu matorero yacu. Twarangiza tugashaka ko abo tuyoboye bakora ibyo twebwe tudakora.

Ikigaragara ni uko, amagambo akomeye Yesu yavuze ku byerekeye ubumwe yayabwiye abayobozi ababwira uko bakwiye kubana na bagenzi babo b’abayobozi nka bo. Urugero, nk’igihe yatangizaga Ifunguro Ryera, Yesu amaze kwoza abigishwa be ibirenge, yarababwiye ati,

Munyita Shobuja n’Umwigisha, ibyo mubivuga neza kuko ari ko ndi koko. Nuko rero, ubwo mbgeje ibirenge ndi Shobuja n’Umwigisha, ni ko namwe mukwiriye kubyozanya. Mbahaye icyitegererezo, kugira ngo mukore nk’uko mbakoreye ( Yohana 13:13-15). [Urabona ko Yesu yigishaga yitangaho icyitegererezo.]

Kenshi abapastori bakoresha iyi mirongo bahamagarira imikumbi yabo gukundana, kandi birakwiye.Nyamara amagambo ari muri iyi mirongo yabwirwaga abayobozi, intumwa cumi n’ebyiri.Yesu yari azi ko bitazorohera itorero rye kugera ku ntego abayobozi badafite ubumwe hagati yabo cyangwa bapiganwa. Ni yo mpamvu yabigaragaje mu buryo bwumvikana cyane, avuga ko ashaka ko abayobozi bo mu bwami bwe, buri wese aba umugaragu wa mugenzi we.

Nk’uko umuco wo mu gihe cya Yesu wari umeze, yagaragaje guca bugufi akora umurimo wari usuzuguritse cyane kurusha indi yose umukozi wo mu rugo yakoraga, kwoza ibirenge. Iyo Yesu aza kujya mu muco w’ahandi ikindi gihe kitari nk’icyo, wenda aba yaraviduye imisarani cyangwa akoza utudobo abigishwa be batamo imyanda/pubeli. Mbese ni bangahe mu bakozi be b’iki gihe bashaka kugaragariza bagenzi babo urukundo rumeze rutyo no guca bugufi?

Mu gihe kitageze ku isaha imwe, Yesu yasubiyemo kenshi ubwo butumwa bukomeye abutsindagira. Nyuma y’iminota micye gusa Yesu amaze kuboza ibirenge, yabwiye iryo tsinda ry’abayobozi b’itorero b’ejo hazaza ati:

Ndabaha itegeko rishya ngo mukundane nk’uko nabakunze, mube ari ko namwe mukundana. Ibyo ni byo bose bazabamenyeraho ko muri abigishwa banjye, nimukundana (Yohana 13:34-35).

Birumvikana ko ayo magambo areba abigishwa ba Kristo bose, ariko mbere na mbere yabwiwe abayobozi babwirwa uko bagomba kubana n’abandi bayobozi.

Na none mu minota micye, Yesu arongera ati,

Ngiri itegeko ryanjye: mukundane nk’uko nabakunze.Ntawe ufite urukundo ruruta urw’umuntu upfira incuti ze. (Yohana 15:12-13).

Wibuke ko aha na none Yesu yabwiraga abayobozi.

Mu masegonda macye na none arongera ati,

Ibyo mbibategekeye kugira ngo mukundane ( Yohana15:17 ).

Hanyuma na none mu minota micye, abigishwa ba Yesu bumva abasengera ngo,

Jye sinkiri mu isi ariko bo bari mu isi, naho jye ndaza kuri wowe.Data Wera, ubarindire mu izina ryawe wampaye, ngo babe umwe nk’uko natwe turi umwe (Yohana 17:11).

Hanyuma na none mu masegonda macye, Yesu agikomeza gusenga, abigishwa bumva avuga ati,

Sinsabira aba bonyine, ahubwo ndasabira n’abazanyizezwa n’ijambo ryabo, ngo bose babe umwe nk’uko uri muri jye, Data, nanjye nkaba muri wowe ngo na bo babe umwe muri twe, ngo ab’isi bizere ko ari wowe wantumye.Nanjye mbahaye ubwiza wampaye, ngo babe umwe nk’uko natwe turi umwe. Jyewe mbe muri bo nawe ube muri jye, ngo babe umwe rwose, ngo ab’isi bamenye ko ari wowe wantumye, ukabakunda nk’uko wankunze. (Yohana 17:20-23).

Rero mu kanya katagera ku isaha, Yesu yari amaze gushimangira incuro esheshatu abwira abayobozi be b’ejo hazaza agaciro k’ubumwe kandi berekanisha ubumwe bwabo guca bugufi bagakundana bagakorerana. Biragaragara ko ibi byari ibintu by’ingenzi cyane kuri Yesu. Ubumwe bwabo ni rwo rwari urufunguzo rwo kugira ngo ab’isi bamwizere.

Mbese turimo turabyubahiriza dute?

(How Well Are We Doing?)

Ikibabaje ni uko igihe twiringira ko abakristo tuyoboye baba umwe mu rukundo, abenshi muri twe dutangira gupiganwa tukanakoresha uburyo bugayitse bwo kubaka amatorero yacu dusenya ayandi. Abenshi muri twe duhungira kure gusabana n’abandi bapastori tudahuje inyigisho. Tunamamaza kubura ubumwe kwacu ku byapa dushyira ku miryango y’insengero zacu kugira ngo ab’isi babibone, dutangariza buri wese tuti: “Ntabwo twe tumeze nka ba bakristo bandi bo mu zindi nsengero.” (Kandi twakoze akazi gakomeye ko kwigisha isi tukayumvisha kubura ubumwe kwacu, kuko abatizera benshi bazi cyane ko idini rya gikristo ari idini ririmo ibice byinshi.)

Mu magambo macye, ntidukora ibyo twigisha, kandi icyitegererezo tubihaho ni cyo kigisha abakristo bacu kurusha inyigisho dutanga zerekeye ubumwe. Ni ubupfapfa kwibwira ko abakristo basanzwe bazagira ubumwe n’urukundo hagati yabo mu gihe abayobozi babo bakora ibitandukanye na byo.

Umuti nta wundi, birumvikana, ni ukwihana.Tugomba kwihana urugero rubi twatanze imbere y’abizera n’imbere y’ab’isi.Tugomba gukuraho inzitiro zidutanya tugatangira gukundana nk’uko Yesu yategetse.

Ibyo bivuga ko tugomba mbere na mbere guhura n’abandi bapastori n’abakozi b’Imana bandi, barimo n’abo tudahuje inyigisho (doctrine). Simvuga gusābāna n’abapastori batigeze bavuka bwa kabiri, badaharanira kumvira Kristo, cyangwa bari mu murimo kubw’inyungu zabo bwite. Abo ni amasega yambaye uruhu rw’intama, kandi Yesu yatubwiye uko dushobora kubamenya neza.Bamenyekanira ku mbuto zabo.

Ahubwo ndavuga abapastori n’abandi bakozi b’Imana bihatira gukomeza amategeko ya Yesu, bene Data nyakuri muri Kristo. Niba uri umupastori wakagombye kwitangira gukunda abandi bapastori, ukerekana urwo rukundo mu bikorwa imbere y’umukumbi wawe. Uburyo bumwe bwo kubitangira ni ugusanga abandi bapastori bo mu gace utuyemo ukabasaba imbabazi ko utabakunda uko wagombaga kubakunda. Ibyo bizagira ibisīka bisenyura. Noneho mwiyemeze kujya muhura musangire ifunguro, mukomezanye, muhugurane kandi musengere hamwe. Ibyo bimaze kuba, hanyuma mushobora no kuganira mu rukundo ku nyigisho zibatanya, mugaharanira ubumwe, mwakwemeranya cyangwa mutakwemeranya ku byo mujyaho impaka byose. Nungutse ibintu byinshi ubwo naje gushyira nkemera gutega amatwi abakozi b’Imana tutahuzaga mu nyigisho nemera. Nari narahombye cyane kumara imyaka myinshi muri uko kwiziba amatwi.

Ushobora no kwerekana urukundo rwawe n’ubumwe utumira abandi bapastori bakaza kubwiriza mu itorero ryawe cyangwa mu iteraniro ryo mu rugo cyangwa mushobora kugira ibiterane bihuza itorero ryawe n’ayandi cyangwa n’andi matsinda ateranira mu Ngo.

Ushobora guhindura izina ry’itorero ryawe ku buryo budatangariza isi ko hari ukutifatanya n’abandi mu mubiri wa Kristo. Ushobora kuva mu bintu byo kwitirirwa idini runaka ukifatanya gusa n’umubiri wa Kristo, ubwo ukaba utanga ubutumwa ku bantu bose ko wizera ko Yesu arimo yubaka itorero rimwe gusa, atari amatorero menshi atandukanye adashobora guhuza.

Ibi ndabizi birumvikana nk’ibikabije. Ariko se kuki twakora ibintu byashyigikira ibyo Yesu atigeze agambirira na rimwe gukora? Kuki twajya mu bintu bimubabaza? Nta madini cyangwa amashyirahamwe adasanzwe avugwa muri Bibiliya. Ubwo Abakorinto bari bacitsemo ibice bitewe n’uko hari abigisha bikundira kurusha abandi, Pawulo yarabacyashye, avuga ko amacakubiri yabo agaragaza ko ari abanyamubiri kandi ko ari abana bato mu mwuka (reba 1 Kor. 3:1-7). Ese amacakubiri yacu hari ikindi yerekana kitari icyo?

Ikintu cyose kidutanya ni icyo kwamaganwa. Amatorero yo mu Ngo agomba kwirinda kwiyita amazina cyangwa kujya mu mpuzamatorero zifite amazina. Mu Byanditswe Byera tubona ko itorero ryitirirwaga gusa urugo riteraniramo. Amatsinda y’amatorero yitirirwaga imijyi yabarizwagamo. Yose yumvaga ko agize itorero rimwe; umubiri wa Kristo.

Hari Umwami umwe gusa n’ubwami bumwe. Umuntu uwo ari we wese wishyiriye hejuru kugira ngo abizera cyangwa amatorero amwitirirwe aba arimo yubaka ubwami bwe mu bwami bw’Imana. Yari akwiye kwitegura ahubwo guhagarara imbere y’Umwami uvuga ati, “Icyubahiro cyanjye sinzagiha undi” (Yes. 48:11).

Ibi byose birashaka na none kuvuga ko abakozi b’Imana bakwiye gutanga urugero rukwiye rwo kumvira Kristo imbere y’abantu bose, kuko abantu bazakurikiza urugero rwabo. Urugero batanga mu buryo babayeho imbere y’abandi ni bwo buryo bukomeye bwo kwigisha. Nk’uko Pawulo yandikiye abizera b’i Filipi ati:

Bene Data, mugere ikirenge mu cyanjye muhuje imitima, kandi mwite ku bakurikiza ingeso zacu, izo mudufiteho icyitegererezo (Fili. 3:17 ).

Ibyo Tugomba Kwigisha

(What to Teach)

Nka Pawulo, umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa agira intego. Iyo ntego ni iyo “kugira ngo tumurikire Imana umuntu wese, amaze gutunganirizwa rwose muri Kristo” (Kolo. 1:28b). Nuko kimwe na Pawulo, “akamamaza Kristo aburira umuntu wese amwigishanya ubwenge bwose” (Kolo. 1:28a). Urabona ko Pawulo atigishirizaga kwungura abantu ubumenyi cyangwa kubashimisha gusa.

Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa ashobora gufatanya na Pawulo kuvuga ati, “Intego yo kwigisha kwacu ni ukugira ngo bagire urukundo ruva mu mutima uboneye kandi uticira urubanza, bagire no kwizera kutaryarya” (1 Tim. 1:5). Bisobanura ko ashaka kurema ishusho ya Kristo nyayo no kwera mu bugingo bw’abantu ashinzwe, ari cyo gituma yigisha abizera kumvira amategeko ya Kristo yose. Yigisha ukuri ahugurira abamwumva “kugira umwete wo kubana n’abantu bose amahoro n’uwo kwezwa, kuko utejejwe atazareba Umwami Imana” (Heb. 12:14).

Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa asobanukiwe ko Yesu yategetse abigishwa be ko bagomba kwigisha abigishwa babo kwitondera ibyo yabategetse byose, ntabwo ari bimwe gusa muri byo (reba Mat. 28:19-20). Areba neza ko nta na kimwe mu byo Kristo yategetse yaba yirengagije ngo areke kucyigisha, nuko rero iteka yigisha umurongo ku wundi mu butumwa bwiza no mu nzandiko zitandukanye za Bibiliya. Aho ni ho dusanga amategeko ya Yesu kandi ni ho yongera gushimangirwa.

Ubu buryo bwo kwigisha Ijambo uko ryakabaye kandi butuma kwigisha kwe hatabamo kongeraho cyangwa gukuraho ku byanditswe. Iyo twigisha gusa dukurikije ingingo runaka dushaka kwigishaho, usanga twibanze cyane ku nyigisho abantu bakunda, izo badakunda tukazireka. Ariko umwigisha wigisha umurongo ku murongo, ntiyigisha ku rukundo rw’Imana gusa, ahubwo yigisha no ku mategeko yayo ndetse n’umujinya wayo. Ntiyigisha avuga ku migisha yo kuba umukristo gusa, ahubwo avuga n’inshingano z’umukristo. Ntabwo atinda ku tuntu duto, ngo yibande ku bintu bidafite agaciro cyane maze ngo narangiza yirengagize iby’ingenzi. (Yesu yavuze ko Abafarisayo ari cyo kibazo bagiraga; reba Mat. 23:23-24.)

Gutsinda Ubwoba bwo Kwigisha Umurongo ku wundi

(Overcoming Fears of Expository Teaching)

Abapastori benshi batinya kwigisha umurongo ku murongo bitewe n’ uko haba hari byinshi badasobanukiwe mu Byanditswe Byera, hanyuma bagatinya ko abakristo babo bamenya ko batabizi! Ibyo, birumvikana, ni ubwibone. Nta muntu n’umwe ku isi usobanukiwe neza Ibyanditswe Byera byose. Na Petero yavuze ko mu nzandiko za Pawulo harimo bimwe biruhije gusobanukirwa (reba 2 Pet. 3:16).

Igihe umupastori wigisha umurongo ku murongo ageze ku murongo cyangwa amagambo adasobanukiwe, yakagombye gusa kubwira ab’itorero rye ko ibyo atabyumva neza akabisimbuka agakomeza. Ashobora no gusaba itorero kumusengera kugira ngo Umwuka Wera amufashe kubyumva. Kwicisha bugufi kwe kuzabera abo ayoboye urugero rwiza; ubwabyo ni inyigisho/ikibwirizwa ( sermon).

Umupastori/umukuru w’itorero/umwepiskopi w’itorero ryo mu rugo aba afite icyo arusha abandi mu kwigisha itsinda ry’abantu bacye kuko bashobora kumubaza n’ibibazo arimo arigisha. Ibi bitanga n’uburyo bwo kuba Umwuka Wera yahishurira abandi mu itsinda ku Byanditswe barimo biga. Ni uburyo bwiza bwo kwiga bushobora gufasha buri wese.

Ahantu heza ho gutangiriraho kwigisha amategeko ya Kristo ni muri ya nyigisho yigishirije ku musozi avuga abahiriwe abo ari bo iri muri Matayo 5-7. Yesu yahatangiye amategeko menshi, kandi afasha n’Abayuda bamuyobotse gusobanukirwa neza amategeko ya Mose. Mu kanya ndi buze kwigisha umurongo ku murongo nigisha kuri ya nyigisho Yesu yigishirije ku musozi nerekana uko byakorwa.

Gutegura Ikibwirizwa/Icyigisho

(Sermon Preparation)

Nta kintu na kimwe kigaragaza ko mu Isezerano Rishya hari umupastori/umukuru w’itorero/umwepiskopi n’umwe wigeze ategura inyigisho yaburi cyumweru, yuzuye neza iteguye ingingo ku ngingo n’ingero zo kubisobanura byanditse neza ku rupapuro, nk’uko tubona abakozi b’Imana benshi bo muri iki gihe babigenza. Mu by’ukuri nta n’umwe muri twe watekereza Yesu akora ibintu nk’ibyo! Kwigisha mu itorero rya mbere byaturukaga mu mutima ako kanya bitabanje gutegurwa kandi abantu bahererekanya amagambo, umwigisha abaza ibibazo bakamusubiza, hakurikijwe uburyo Abayuda babikoragamo, Atari uguhagarara hariya ngo umuntu avuge disikuru nk’uko Abagiriki n’Abaroma babigiraga, ari wo muco waje kwakirwa n’itorero rimaze kuba idini. Niba Yesu yarabwiye abigishwa be ngo ntibazategure ibyo bireguza nibajyanwa imbere y’abacamanza, akabasezeranira ko Umwuka Wera azabahera ahongaho amagambo atavuguruzwa, dukwiye kwizera ko Imana yafasha ishobora gufasha mu rwego runaka abapastori bahagaze mu materaniro!

Ibi ntabwo bishatse kuvuga ko abakozi b’Imana batagomba kwitegura mu gusenga no mu kwiga Ijambo. Pawulo yahuguye Timoteyo ati:

Ujye ugira umwete wo kwishyira Imana nk’ushimwa, umukozi udakwiriye kugira ipfunwe, ukwiriranya neza ijambo ry’ukuri (2 Tim. 2:15).

Abakozi b’Imana bakurikiza amabwiriza ya Pawulo ngo “Ijambo rya Kristo ribe muri mwe rigwiriye” (Kolo. 3:16) bazuzura Ijambo ry’Imana ku buryo bazajya bigisha bakura ku “bibasendereye.” Nuko rero ncuti pastori, icy’ingenzi kuri wowe ni uko wibira wese muri Bibiliya. Niba uzi neza ibyo ugiye kuvuga kandi bikurimo ubikunze, ntayindi myiteguro mu by’ukuri ikenewe kugira ngo ugeze ku bandi ukuri kw’Imana. Byongeye kandi, iyo wigisha umurongo ku wundi, ushobora kugenda ukoresha umurongo ukurikiyeho nk’ingingo yawe yindi ugiye kwigishaho. Noneho gutegura kwawe byaba gusenga utekereza ku mirongo uri bwigisheho. Iyo uyoboye itorero ryo mu rugo, kubera imiterere yo kuhigisha ari nk’ibiganiro abantu batanga ibitekerezo, gutegura isomo ho bizanarushaho kudakenerwa.

Umukozi w’Imana ufite kwizera ko Imana yumufasha arimo yigisha azagororerwa ubufasha bw’Imana. Ubwo rero ugabanye kwiyizera wowe ubwawe no kwizera ibyo wateguye ku mpapuro, ahubwo urusheho kwizera Imana. Buhoro buhoro uko ugenda wongera kwizera no gushira amanga, uzagenda ugabanya ibyo utegura ku mpapuro kugeza ubwo uzajya witwaza utuntu ducye two kwiyibutsa gusa ku ngingo uri buvugeho cyangwa ukatureka rwose.

Uwita cyane ku kuntu ahagaze imbere y’abantu n’uko bamubona ni we wishingikiriza cyane ku nteguro zo ku mpapuro kuko aba afite impungenge z’uko yakora ikosa mu ruhame. Akwiye kumenya ko ubwo bwoba bwe bushingiye ku mutekano mucye uturuka ku bwibone. Byamubera byiza kurushaho atitaye ku buryo agaragara imbere y’amaso y’abantu ahubwo agahangayikishwa cyane n’ukuntu we n’abamwumva bagaragara imbere y’amaso y’Imana. Ubutumwa butateguwe ku rupapuro bukora ku mitima y’ababwumva bufite amavuta y’Umwuka. Wibaze ukuntu ibiganiro by’abantu byaba bibishye, umuntu agiye abanza gutegura ku rupapuro ingingo ari buganireho na mugenzi we! Ikiganiro cyaba gipfuye! Kuvuga ibivuye ku mutima bitabanje gutegurwa bigaragaramo ukuri kurusha disikuru zateguwe. Kwigisha si ugukina sinema cyangwa ikinamico. Ni ukwinjiza ukuri mu bugingo bw’abantu. Twese turabimenya iyo umuntu arimo yivugira disikuru gusa, kandi iyo tubimenye, duhita dushaka kubivamo tukigendera.

Ibindi Bitekerezo Bine

(Four More Thoughts)

(1) Abakozi b’Imana bamwe bameze za gasuku, ibyo bigisha byose n’ibyo babwiriza babikura mu bitabo byanditswe n’abandi. Bahomba umugisha utangaje wo kwiyigishirizwa ubwabo n’Umwuka Wera, kandi bashobora gukomeza no gukwirakwiza inyigisho zipfuye z’abo banditsi bakopera.

(2) Abapastori benshi bigana uburyo abandi bavugabutumwa babwirizamo cyangwa bigishamo, uburyo bw’imigenzo gusa. Urugero, hari abantu bamwe bazi ko kubwiriza bigira amavuta y’Umwuka ari uko bavuze cyane n’ijwi rirenga kandi bihuta cyane. Nuko ugasanga abaje mu materaniro babwirijwe bameneka amatwi kuva ku ntangiriro kugeza ku iherezo. Ukuri ni uko abantu bagezaho bakarambirwa urwo rusaku ruhoraho, nk’uko barambirwa ijwi ry’injyana imwe gusa yo hasi. Guhinduka kw’ijwi rimwe witsa ubundi uzamura ni byo bikora ku mutima. Nyamara na none, kubwiriza ubusanzwe bisaba kuzamura ijwi kuko ari uguhamagarira abantu guhinduka naho kwigisha ubusanzwe bikorwa mu ijwi nk’iryo kuganira kuko ari ugusobanura amahame.

(3) Nagiye nitegereza abateze matwi inyigisho mu magana menshi y’amateraniro nagiyemo, biratangaje ukuntu abavugabutumwa benshi n’abigisha batajya babona ibimenyetso byinshi bigaragaza ko abantu barambiwe kandi batagikurikiye. Pastori we, abantu iyo basa nk’abarambiwe burya baba barambiwe! Abatakureba urimo uvuga burya bashobora kuba batarimo no kukumva. Abantu batarimo kumva ibivugwa burya ntabwo bafashwa na gato. Iyo abantu badafite uburyarya bagaragaje kurambirwa no kudakurikira, uba ukwiriye guhindura ugashaka ukuntu waryoshya inyigisho zawe. Tanga ingero nyinshi kurushaho. Vuga udukuru dufatika tujyanye n’inyigisho. Koresha imigani. Bigire ibintu byoroshye. Igisha Ijambo rivuye ku mutima. Ba uwo uri we. Genda uhindura ijwi.Huza amaso yawe n’ay’abaguteze amatwi. Koresha n’amaso n’umunwa n’umutwe usobanura. Koresha ibiganza byawe. Genda genda. Ntuvuge umwanya muremure cyane. Niba itsinda ari rito, ureke abantu bashobore kubaza ibibazo igihe icyo ari cyo cyose bitabangamye.

(4) Igitekerezo cy’uko inyigisho igomba kuba igizwe n’ingingo eshatu ni ibintu byishyiriweho n’abantu gusa. Intego ni uguhindura abantu abigishwa, ntabwo ari ugukurikiza amahame yo kuba intyoza yo muri iki gihe. Yesu yaravuze ati, “Ragira intama zanjye,” ntabwo yavuze “Ereka intama zanjye ko wowe uri umuntu udasanzwe mu kwigisha.”

Abo Tugomba kwigisha

(Whom to Teach)

Dukurikije urugero rwa Yesu, umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa, agomba kugira uko arobanura abo yigisha. Bishobora kugutangaza ariko ni ukuri. Yesu yigisha abantu benshi, akenshi yavugiraga mu migani, kandi yari afite impamvu yo gukora atyo: Ntiyashakaga ko buri wese asobanukirwa ibyo avuze. Ibyanditswe birabigaragaza neza:

Abigishwa baramwegera baramubaza bati, “Ni iki gituma ubigishiriza mu migani?” Arabasubiza ati, “Mwebweho mwahawe kumenya ubwiru bw’ubwami bwo mu ijuru ariko bo ntibabihawe, kuko ufite wese azahabwa kandi akarushirizwaho, Ariko udafite wese azakwa n’icyo yari afite. Igituma mbigishiriza mu migani ni iki: Ni uko iyo barebye batitegereza, n’iyo bumvise batumva kandi ntibasobanukirwe.”(Mat. 13:10-13).

Amahirwe yo gusobanukirwa imigani ya Kristo yari agenewe gusa abihannye bagahitamo kumukurikira. Abanze amahirwe bahawe yo kwihana, bakarwanya ubushake bw’Imana ku bugingo bwabo, Imana na yo yarabarwanyije. Imana irwanya abibone naho abicisha bugufi ikabahera ubuntu (reba 1 Pet. 5:5).

Na none Yesu yabwiye abigishwa be ati: “Ibyejejwe by’Imana ntimukabihe imbwa, kandi n’imaragarita zanyu ntimukazite imbere y’ingurube, kugira ngo zitaziribata maze zikabahindukirana zikabarya” (Mat. 7:6). Biragaragara ko Yesu yakoreshaga imvugo ngereranyo. Yashakaga kuvuga ngo, “Ntimugahe ibintu by’agaciro abatumva agaciro kabyo.” Ingurube ntizibona ko imaragarita ari ikintu cy’igiciro, n’ingurube mu buryo bw’umwuka ntiziha agaciro Ijambo ry’Imana iyo ziryumvise. Iyaba zizeraga ko ari Ijambo ry’Imana zirimo zumva, zaryitaho cyane kandi zikaryumvira.

Umenya ute ko umuntu ari ingurube mu buryo bw’umwuka? Umujugunyira imaragarita imwe maze ukareba icyo ayikoresha. Iyo ayisuzuguye, umenya ko ari ingurube mu buryo bw’umwuka. Iyo ayitayeho akumvira, umenya ko atari ingurube.

Ikibabaje ni uko abapastori benshi cyane bakora ibyo Yesu yababujije gukora, bagakomeza kujugunyira imaragarita zabo ingurube, bigisha abantu barwanya cyangwa banze Ijambo ry’Imana. Abo bakozi b’imana baba bapfusha ubusa igihe bahawe n’Imana. Bakabaye barakunguse umukungugu wo mu birenge byabo kera hanyuma bakikomereza bakajya ahandi, nk’uko Yesu yategetse.

Intama, Ihene n’Ingurube

(The Sheep, Goats and Pigs)

Ukuri ni uko udashobora gutoza umuntu kuba umwigishwa kandi we adashaka kuba umwigishwa, umuntu udashaka kumvira Yesu. Amatorero menshi yuzuyemo bene abo bantu, abantu b’abakristo by’umuhango gusa, abenshi muri bo bakumva ko bavutse ubwa kabiri kuko gusa ngo hari ibintu bemeye mu bwenge bwabo byigishwa kuri Yesu no ku idini rya gikristo. Ni ingurube n’ihene, ntabwo ari intama. Nyamara abapastori benshi bamara 90% by’igihe cyabo bagerageza gushimisha izo ngurube n’ihene, bakirengagiza abo bakagombye gufasha mu buryo bw’umwuka bakabakorera, intama nyakuri! Pastori, Yesu arashaka ko uragira intama ze, ntabwo ari ihene n’ingurube (reba Yohana 21:17)!

Ariko se intama uzimenya ute? Ni ba bandi baza ku rusengero kare mbere y’abandi bose kandi bagataha nyuma y’abandi. Baba basonzeye kumenya ukuri, kuko Yesu ari Umwami wabo kandi bakaba bashaka kumunezeza. Ntibaza ku rusengero ku cyumweru gusa, ahubwo igihe cyose hari amateraniro baraza. Binjira mu matsinda mato. Kenshi baba babaza ibibazo. Usanga banezererewe Umwami. Baba bashakisha akanya kose kaboneka ko kugira ngo bagire icyo bakora.

Pastori, igihe cyawe kinini ugihe abo bantu kandi ubiteho. Abo ni bo bigishwa. Naho ihene n’ingurube ziza mu itorero ryawe, uzibwirize ubutumwa bwiza niba zishobora kubwihanganira. Ariko niba ubwiriza ubutumwa bwiza koko, ntabwo zizabwihanganira igihe kirekire. Zizava mu itorero zigende, cyangwa niba ari abantu bafite ubushobozi, zizagerageza kuguhirika. Niba zibigezeho, kunguta umukungugu wo mu birenge byawe wigendere. (Mu mikorere y’itorero ryo mu rugo, ibintu nk’ibyo ntibishobora kubaho, cyane cyane iyo itorero rinateranira mu nzu yawe!)

Ni cyo kimwe, n’abavugabutumwa ntibakwiye kumva ko bahambirirwa gukomeza kubwiriza ubutumwa bwiza ku bantu bamwe bagiye babwanga incuro nyinshi. Reka abapfuye bihambire abapfuye babo (reba Luka 9:60). Uri ambasaderi wa Kristo, utwaye ubutumwa burusha ubundi butumwa bwose igiciro, buturutse ku Mwami w’abami! Umwanya ufite uri hejuru cyane mu bwami bw’Imana kandi inshingano yawe irahambaye! Reka gupfusha ubusa igihe cyawe ugira umuntu ubwiriza ubutumwa incuro ebyiri niba buri wese yamaze kubwumva.

Niba ushaka kuba umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa, ugomba kurobanura abantu wigisha, ukareka gutakaza igihe cyawe cy’agaciro gakomeye ku bantu badashaka kumvira Yesu. Pawulo yandikiye Timoteyo ati,

Kandi ibyo wanyumvanye imbere y’abahamya benshi, ubimenyeshe abantu b’abizerwa bazashobora kubyigisha abandi (2 Tim. 2:2).

Kugera ku Ntego

(Reaching the Goal)

Fata akanya wibaze ikintu kitari gushobora kubaho mu murimo wa Yesu hano mu isi ariko gikunze kubaho kenshi mu matorero y’iki gihe. Ibaze ko Yesu nyuma yo kuzuka kwe, yagumye ku isi hanyuma agatangira itorero-dini nk’ayo tubona hanze aha, maze akariyobora imyaka mirongwitatu. Umutekereze abwiriza ubutumwa abantu bamwe buri ku Cyumweru. Tekereza Petero, Yakobo na Yohana bicaye ku ntebe z’imbere Yesu arimo yigisha, aho akaba ari ho bamara imyaka makumyabiri bicara. Tekereza Petero yongorera Yohana yinanura yinuba ati, “Ubu butumwa tumaze kubwumva incuro cumi.”

Tuzi ko ibyo bitabaho, kuko twese tuzi ko Yesu atari gushobora na rimwe kwishyira cyangwa gushyira intumwa ze mu bihe nk’ibyo. Yesu yaje gutoza abigishwa kandi abikora mu buryo runaka no mu gihe runaka. Kumara igihe kigera ku myaka nk’itatu, yatoje Petero, Yakobo na Yohana, n’abandi bacye. Ntabwo yabikoze ababwiriza rimwe Ku Cyumweru mu nyubako y’urusengero. Yabikoze abana na bo bagasangira imibereho bakareba uko abaho, agasubiza ibibazo bamubaza, kandi akabaha umwanya na bo bagakora. Yarangizaga umurimo we akahava akajya ahandi agakomeza.

None se ni iki gituma dukora ibintu Yesu Atari gushobora gukora na rimwe? Kuki tugerageza gusohoza ibyo Imana ishaka mu guhora tubwiriza abantu bamwe gusa imyaka igashira indi igataha? Ubwo se ni ryari tuzapfa turangije umurimo twahawe? Mbese ni mpamvu ki abigishwa bacu, nyuma y’imyaka micye gusa, badashobora kuba bagenda na bo bagatoza abigishwa babo?

Icyo nshaka kuvuga ni uko, iyaba twakoraga umurimo wacu nk’uko bikwiye, igihe cyagera abigishwa bacu bakaba bakuze bihagije ku buryo batakidukeneye. Bakagombye kurekurwa bakajya na bo guhindura abandi abigishwa. Tugomba kugera ku ntego Imana yadushyize imbere, kandi Yesu yatweretse uko twabikora. Ku bw’amahirwe, mu itorero ryo murugo ritera imbere hahora hakenewe ko umuntu atoza abigishwa kandi agategura abayobozi. Itorero ryo mu rugo rimeze neza ntirishobora kugwa muri wa mutego wo kuba ari umuntu umwe uzahora abwiriza abantu bamwe imyaka igashira indi igataha.

Impamvu Nziza

(Right Motives)

Kugira ngo ushobore kwigisha bikugeza ku guhindura abantu abigishwa, nta kindi kiruta kuba ufite impamvu nziza zigusunika kubikora. Iyo umuntu ari mu murimo bitewe n’impamvu mbi, n’ibyo akora azabikora nabi. Iyo ni yo mpamvu ya mbere ituma muri iki gihe hariho inyigisho z’ibinyoma nyinshi n’izindi zigoramye mu itorero. Iyo umukozi w’Imana ikimusunika ari ukugira ngo amenyekane, agaragare ko yageze ku ntego mu maso y’abantu, cyangwa kugira ngo yibonere amafaranga menshi, aba yatsinzwe imbere y’amaso y’Imana. Igiteye agahinda cyane ni uko ashobora gusohoza imigambi ye yo kuba ikirangirire, gukomera imbere y’amaso y’abantu, cyangwa kugira amafaranga menshi, ariko umunsi uzaza ubwo ibyamusunikaga mu murimo bye bipfuye bizashyirwa ahabona imbere y’intebe y’imanza ya Kristo, maze akabura ingororano y’umurimo yakoze. Naramuka yemerewe kwinjira mu bwami bwo mu ijuru,[3] buri wese uri aho azamenya ibye; kubura ingororano kwe n’urwego rwe rwo hasi mu bwami ruzaba rubigaragaza. Nta gushidikanya ko mu ijuru hari inzego zitandukanye. Yesu yaratwihanangirije ati:

Nuko uzica rimwe ryo muri ayo mategeko n’aho ryaba ryoroshye hanyuma y’ayandi, akigisha abandi kugira batyo, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mutoya rwose. Ariko uzayakora akayigisha abandi, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mukuru (Mat. 5:19).

Yego ni byo koko abakozi b’Imana bumvira kandi bakigisha amategeko ya Kristo bazababazwa babizira hano mu isi. Yesu yavuze hakiri kare ko abamwubaha bazahura n’imibabaro (reba Mat. 5:10-12; Yohana 16:33). Hari amahirwe macye y’uko bagera ku iterambere ry’isi, kwamamara n’ubutunzi. Icyo bunguka ni ukuzashimwa n’Imana no kuzagororerwa na yo mu gihe kizaza. Mbese wahitamo iki? Kuri ibyo Pawulo yaranditse ati:

Mbese ye, Apolo ni iki? Kandi Pawulo ni iki? Si abagaragu batumye mwizera nk’uko Imana yabahaye umurimo? Ni jye wateye imbuto Apolo na we arazuhira, ariko Imana ni yo yazikujije.Nuko utera nta cyo aba ari cyo cyangwa uwuhīra, keretse Imana ikuza. Utera n’uwuhīra barahwanye kandi umuntu wese azahembwa nk’uko yakoze umurimo we, kuko twembi Imana ari yo dukorera namwe mukaba umurima w’Imana n’inzu yayo.

Nk’uko ubuntu bw’Imana nahawe bungana, nashyizeho urufatiro nk’umwubakisha mukuru w’ubwenge, undi yubakaho. Ariko umuntu wese yirinde uko yubakaho, kuko nta rundi rufatiro umuntu abasha gushyiraho keretse urwashyizweho, ari rwo Yesu Kristo. Ariko umuntu niyubaka kuri urwo rufatiro izahabu cyangwa ifeza, cyangwa amabuye y’igiciro cyinshi cyangwa ibiti, cyangwa ibyatsi cyangwa ibikenyeri, umurimo w’umuntu wese uzerekanwa. Urya munsi ni wo uzawerekana kuko uzahishuzwa umuriro, akaba ari wo kandi uzagerageza umurimo w’umuntu wese. Umurimo w’umuntu, uwo yubatse kuri urwo rufatiro nugumaho azahabwa ingororano, ariko umurimo w’umuntu nushya azabura inyungu, nyamara ubwe azakizwa ariko nk’ukuwe mu muriro. (1 Kor. 3:5-15).

Pawulo yigereranyije n’umwubatsi w’umuhanga cyane ushyiraho urufatiro. Apolo, umwigisha waje i Korinto Pawulo yaramaze kuhashinga itorero, Pawulo amugereranya n’uwubaka ku rufatiro rwamaze gushyirwaho.

Urabona ko Pawulo na Apolo ku iherezo bazahembwa hashingiwe ku bwiza, ntabwo ari ku bwinshi bw’ibyo bakoze (reba 3:13).

Mu mvugo ngereranyo, Pawulo na Apolo, bashobora kubaka inzu y’Imana bakoresheje ibikoresho by’ubwoko butandatu butandukanye; bitatu muri byo ni ibisanzwe bikunda no kuboneka cyane, birahendutse kandi birashya; bindi bitatu muri byo ntibisanzwe, birahenze cyane, kandi ntibishya. Umunsi umwe ibikoresho byabo bitandukanye bizacishwa mu muriro w’urubanza rw’Imana, hanyuma ibiti, ibyatsi n’ibikenyeri bizakongorwa n’umuriro, werekane ko bidakwiriye kandi ko ari iby’igihe gito. Izahabu, ifeza n’amabuye y’igiciro, bivuga imirimo yari iy’igiciro mu maso y’Imana kandi izahoraho, bizaca mu birimi by’umuriro wo kugerageza bidahiye.

Dushobora rwose kudashidikanya ko kwigisha kose kudahuye na Bibiliya kuzatwikwa kugahinduka ivu igihe cy’urubanza rwa Kristo. Kandi ni ko bizaba ku bintu byose byakorewe mu mbaraga, uburyo, cyangwa ubwenge bw’umubiri, kimwe n’imirimo yose yasunitswe n’impamvu zidakwiye. Yesu yavuze ko ikintu cyose tuzakorera gushimwa n’abantu kitazabona ingororano (reba Mat. 6:1-6, 16-18). Iyo mirimo yose y’imburamumaro ishobora kutagaragarira amaso y’abantu muri iki gihe, ariko nta gushidikanya ko mu gihe kizaza izahishurwa imbere y’amaso yose nk’uko Pawulo yavuze.Jyewe, imirimo yanjye iramutse ari iyo mu rwego rw’ibiti, ibyatsi n’ibikenyeri, nahitamo kubimenya ubu aho kuzabimenya ikindi gihe. Ubu hari igihe cyo kwihana; ariko icyo gihe cy’urubanza umuntu azaba yakererewe.

Gusuzuma Impamvu Zidusunika

(Checking Our Motives)

Biroroshye cyane kwibeshya ku mpamvu zidusunitse gukora umurimo w’Imana. Ndabizi ndashidikanya. Mbese twamenya dute ko impamvu ziduhagurukije ari nzima?

Uburyo bwiza cyane kurusha ubundi ni ukubaza Imana niba impamvu zacu ari mbi, hanyuma igasuzuma ibitekerezo n’ibikorwa byacu. Yesu yatubwiye gukora imirimo myiza nko gusenga no gufasha abakene mu ibanga; ubwo ni uburyo bumwe bwo kumenya neza ko turimo dukora neza duharanira gushimwa n’Imana atari ugushaka gushimwa n’abantu. Niba twumvira Imana gusa igihe abantu batureba, icyo ni ikimenyetso kigaragaza ko hari ibintu bigenda nabi cyane. Cyangwa iyo twirinda ibyaha bikabije byadukoza isoni turamutse dufashwe, ariko tukishora cyane mu byaha byoroheje tubona ko nta muntu uzigera abivumbura, ibyo byerekana ko impamvu zacu zidatunganye. Niba turimo tugerageza kunezeza Imana koko–Yo imenya buri gitekerezo cyacu cyose, buri jambo na buri gikorwa–tuzihatira iteka kuyumvira, mu bintu binini no mu bito, mu byo abantu bamenya no mu byo batamenya.

Ni cyo kimwe kandi, niba impamvu zacu zitunganye, ntabwo tuzakurikirana uburyo bukuza itorero mu ko mu kongera imibare gusa y’abantu baza guterana twirengagiza guhindura abantu abigishwa bumvira amategeko ya Kristo yose.

Tuzigisha Ijambo ry’Imana ryose uko ryakabaye, atari ukwibanda gusa ku nyigisho zinezeza ab’isi n’abanyamubiri.

Ntituzagoreka Ijambo ry’Imana cyangwa ngo twigishe mu buryo bwongera cyangwa bugabanya ku Byanditswe n’icyo bishaka kuvuga iyo urebeye Bibiliya muri rusange yose uko yakabaye.

Ntituzashakira amazina n’imyanya y’ibyubahiro. Ntituzashaka kumenyekana.

Ntituzita ku bakire gusa.

Ntituzibikira ubutunzi mu isi, ahubwo tuzabaho mu buryo bworoheje kandi dutange uko dushoboye, duha icyitegerezo cyo kuba ibisonga byiza imikumbi yacu.

Tuzahangayikishwa cyane n’icyo Imana ivuga ku kubwiriza kwacu kuruta icyo abantu babivugaho.

Mbese impamvu zawe ziteye zite?

Imyizerere Ihinyuza Ibyo Guhindura Abantu Abigishwa

(A Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa nta na rimwe yigisha arwanya intego yo guhindura abantu abigishwa. Bity rero, nta na rimwe yavuga ikintu cyatuma abantu bumva baguwe neza mu kutumvira Umwami Yesu. Nta na rimwe ashobora gusobanura ubuntu bw’Imana nk’uburyo bwo gukora ibyaha nta bwoba bwo gucirwaho iteka. Ahubwo asobanura ubuntu bw’Imana nk’uburyo bwo kwihana no kubaho ubuzima bunesheje. Nk’uko tubizi, Ibyanditswe bivuga ko, unesha gusa ari we uzaragwa ubwami bw’Imana (reba Ibyah. 2:11; 3:5; 21:7).

Ikibabaje ni uko abakozi b’Imana bamwe bo muri iki gihe, bakomeje kugendera mu myizerere yangije byinshi ku ntego yo guhindura abantu abigishwa. Imwe muri iyo myizerere yamamaye cyane muri Leta Zunze Ubumwe z’Amerika ni iy’umutekano w’iteka ryose nta kintu bishingiyeho (unconditional eternal security), cyangwa ngo “ukijijwe rimwe uba ukijijwe iteka ryose.” Iyo myizerere ivuga yuko umuntu iyo akijijwe biba birangiye adashobora kuzigera atakaza agakiza ke n’ubwo yakwitwara uko ashatse kose mu mibereho ye. Ngo kuko agakiza ari ku buntu, ngo bwa buntu bwakijije umuntu mbere asenga ngo yakire agakiza ngo ni bwo buzatuma akomeza gukizwa. Ikindi gitekerezo kinyuranyije n’ibyo, ngo ubwo uba ushatse kuvuga ko umuntu akizwa ku bw’imirimo ye.

Ubusanzwe imitekerereze nk’iyo ni ikintu kirwanya cyane kwera no gukiranuka. Niba kumvira Kristo bitari ngombwa kugira ngo umuntu ajye mu ijuru, nta kintu kigaragara cyatuma umuntu yumvira Yesu, cyane cyane iyo bigusaba ikiguzi kinini.

Nk’uko nari nabivuze mbere muri iki gitabo, ubuntu Imana igirira abantu ntibutuma bareka inshingano yabo yo kuyumvira. Ibyanditswe bivuga ko agakiza atari ku buntu gusa, ahubwo ko ari no ku bwo kwizera (reba Ef. 2:8). Ubuntu no kwizera byombi ni ngombwa kugira ngo umuntu abone agakiza. Kwizera ubundi kuza kubera ubuntu bw’Imana, kandi kwizera kuzima iteka gukurikirwa no kwihana no kumvira. Nk’uko Yakobo avuga, kwizera kutagira imirimo kuba gupfuye, ntacyo kumaze, kandi ntigushobora gukiza umuntu (reba Yak 2:14-26).

Ni cyo gituma Ibyanditswe bivuga kenshi ko kugira ngo umuntu agumane agakiza biterwa n’uko umuntu akomeje kwizera no kumvira. Hari Ibyanditswe byinshi bibisobanura neza. Urugero, mu rwandiko Pawulo yandikiye abizera b’Abakolosayi yaravuze ati:

Namwe abari mwaratandukanijwe n’Imana kera, mukaba mwari abanzi bayo mu mitima yanyu no ku bw’imirimo mibi, none yiyungishije namwe urupfu rw’umubiri we, ngo abashyire imbere yayo muri abera n’abaziranenge mutagawa, niba muguma mu byo twizera mwubatswe neza ku rufatiro, mutanyeganyega kandi mutimurwa ngo muvanwe mu byiringiro biheshwa n’ubutumwa mwumvise, bwabwirijwe mu baremwe bose bari munsi y’ijuru (Kolo. 1:21-23).

Nta kundi byasobanuka neza kurushaho. Keretse umunyatewolojiya (theologian) ni we wakwica cyangwa akagoreka ibyo Pawulo yasobanuraga. Yesu azakomeza kwemeza ko tutariho umugayo niba dukomeje kwizera. Ibyo byongera gushimangirwa mu ba Rom. 11:13-24, 1 Kor. 15:1-2 no mu ba Heb. 3:12-14; 10:38-39, aho bisobanurwa neza ko agakiza ko kugeza ku iherezo kazaterwa n’uko umuntu yagumye mu kwizera. Ibi byanditswe byose bigiye birimo ijambo niba.

Impamvu Kwera ari Ngombwa

(The Necessity of Holiness)

Mbese uwizera yabura ubugingo buhoraho bitewe no gukora ibyaha? Igisubizo tugisanga mu Byanditswe byinshi, nk’ibi bikurikira, byose usanga bihamya ko abakora ibyaha batazaragwa ubwami bw’Imana. Iyo uwizera asubiye mu byaha Pawulo yashyize ku rutonde rukurikira ashobora gutakaza ubugingo bwe iteka ryose:

Ntimuzi yuko abakiranirwa batazaragwa ubwami bw’Imana? Ntimwishuke. Abahehesi n’abasenga ibishushanyo cyangwa abasambanyi, cyangwa ibitingwa cyangwa abagabo bendana, cyangwa abajura cyangwa abifuza, cyangwa abasinzi cyangwa abatukana cyangwa abanyazi, bene abo ntibazaragwa ubwami bw’Imana (1 Kor. 6:9-10).

Dore imirimo ya kamere iragaragara ni iyi: gusambana no gukora ibiteye isoni n’ibyisoni nke, no gusenga ibishushanyo, no kuroga no kwangana no gutongana, n’ishyari n’umujinya n’amahane, no kwitandukanya no kwirema ibice, no kugomanwa no gusinda, n’ibiganiro bibi n’ibindi bias bityo. Ndababwira hakiri kare nk’uko nababwiye kera, yuko abakora ibisa bityo batazaragwa ubwami bw’Imana (Gal. 5:19-21).

Kuko ibi mubizi neza yuko ari nta musambanyi cyangwa ukora ibyonona cyangwa urarikira, ari we usenga ibigirwamana, ufite ibyo azaragwa mu bwami bwa Kristo n’Imana. Ntihakagire umuntu ubohēsha amagambo y’ubusa, kuko ibyo ari byo bizanira umujinya w’Imana abatayumvira (Ef. 5:5-6).

Urabona ko aho hose, Pawulo yandikiraga abizera, abihanangiriza. Yabihanangirije incuro ebyiri ngo ntibishuke, agaragaza ko yari ahangayikishijwe n’uko abizera bamwe bashobora kwibwira ko umuntu yakomeza akibera muri biriya byaha byose yashyize ku rutonde nyamara akanga akaragwa ubwami bw’Imana.

Yesu yihanangirije abigishwa be b’inkoramutima cyane, Petero, Yakobo, Yohana na Andereya ababwira ko bashobora kuba batabwa muri gehinomu baramutse babaye batiteguriye kugaruka kwe. Urabona ko amagambo akurikira ari bo yabwirwaga (reba Mariko 13:1-4), ntabwo yabwirwaga nyamwinshi y’abatizera:

Nuko mube maso kuko mutazi umunsi Umwami wanyu azazaho. Ariko ibi mubimenye, iyaba nyir’urugo yari amenye igicuku umujura azaziramo yabaye maso, ntiyamukundiye gucukura inzu ye. Nuko namwe [Petero, Yakobo, Yohana na Andereya] kuko igihe mudatekereza [Petero, Yakobo, Yohana na Andereya] ari cyo Umwana w’umuntu azaziramo.

Mbese ni nde mugaragu ukiranuka w’ubwenge, shebuja yasigiye abo mu rugo rwe kubagerera igerero igihe cyaryo? Uwo mugaragu arahirwa, shebuja naza agasanga abikora. Ndababwira ukuri yuko azamwegurira ibintu bye byose. Ariko umugaragu mubi niyibwira mu mutima we ati “Databuja aratinze”, maze agatangira gukubita abagaragu bagenzi be no gusangira n’abasinzi, shebuja w’uwo mugaragu azaza umunsi atamutegereje n’igihe atazi, amucemo kabiri amuhanane n’indyarya. Ni ho bazaririra bakahahekenyera amenyo (Mat. 24:42-51).

Ni irihe somo riri muri iyi nkuru? “Petero, Yakobo, Yohana na Andereya, muramenye mutazamera nk’uwo mugaragu mubi uvugwa muri uyu mugani.”[4]

Kugira ngo Yesu ashimangire neza ibyo yari amaze kubwira abigishwa be b’inkoramutima cyane, ako kanya yakomeje ababwira umugani w’abakobwa cumi. Bose uko ari icumi ubundi bari bategereje kuza k’umukwe, ariko bamwe baza kurangara ntibaba bakiteguye hanyuma ntibemererwa kwinjira mu birori by’ubukwe. Yesu yarangije uwo mugani muri aya magambo ati, “Nuko mube maso [Petero, Yakobo, Yohana na Andereya], kuko mutazi [Petero, Yakobo, Yohana na Andereya] umunsi cyangwa igihe” (Matayo 25:13). Bisobanura ngo, “Mwebwe Petero, Yakobo, Yohana na Andereya, ntimukamere nka ba bakobwa batanu b’abapfu” Iyo hataza kubaho izo mpungenge z’uko Petero, Yakobo, Yohana na Andereya bashobora kuzasangwa batiteguye, ntibyakabaye ngombwa ko Yesu abihanangiriza.

Hanyuma Yesu ako kanya abacira umugani w’italanto. Na none bwari ubutumwa bumwe. “Muramenye mutazamera nka wa mugaragu mubi wahawe italanto imwe hanyuma akabura icyo yungutse amurikira shebuja igihe yari agarutse.” Ku musozo w’uwo mugani, shebuja yaciye iteka ati, “N’uyu mugaragu nta cyo amaze, mumujugunye mu mwijima hanze, ni ho bazaririra bakahahekenyera amenyo” (Mat. 25:30). Nta bundi buryo burenze ubwo Yesu yari kumvikanishamo neza ubutumwa bwe. Keretse umunyatewolojiya gusa ni we wagoreka ibyo yashakaga kuvuga. Hari hari akaga k’uko Petero, Yakobo, Yohana na Andereya bashoboraga kuzatabwa mu muriro Yesu agarutse agasanga batarumviye. Niba ibyo byarashobokaga kuri Petero, Yakobo, Yohana na Andereya, birashoboka no kuri twese. Nk’uko Yesu yasezeranye, abakora ibyo Se wo mu ijuru ashaka, ni bo bonyine bazinjira mu bwami bwo mu ijuru (reba Mat. 7:21).[5]

Abigisha inyigisho y’ibinyoma y’umutekano w’iteka kandi nta cyo bishingiyeho (unconditional eternal security) barwanya Kristo ku mugaragaro kandi bashyigikiye Satani, bigisha ibinyuranye n’ibyo Kristo n’intumwa bigishaga. Bahindura ubusa itegeko rya Yesu ryo guhindura abantu abigishwa bazitondera ibyo yategetse byose, bagasiba inzira ifunganye igana mu ijuru, ahubwo bagakingura cyane inzira yagutse igana mu irimbukiro.[6]

Indi Myizerere y’iki gihe Irwanya Guhindura Abantu Abigishwa

(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

Ntabwo ari inyigisho y'”umutekano w’iteka nta cyo bishingiyeho” gusa iyobya abantu ngo bumve ko kwera no gukiranuka bitari ngombwa ngo umuntu aragwe ubugingo buhoraho. Urukundo rw’Imana na rwo kenshi rujya rwigishwa mu buryo buhindura ubusa ibyo guhindura abantu abigishwa. Abavugabutumwa wumva kenshi babwira ababateze amatwi ngo, “Imana irabakunda bitagize icyo bishingiyeho.” Abantu bumva ko bishatse kuvuga ngo, “Imana iranyemera kandi ikanyakira naba nyumviye cyangwa ntayumviye.” Nyamara ibyo si ukuri.

Abenshi muri abo bavugabutumwa bizera ko Imana izajugunya mu muriro abantu batavutse bwa kabiri, kandi koko ni byo ntibaba bibeshye iyo bizeye batyo. Noneho reka tubitekerezeho. Birumvikana ko, Imana itemera ibyo abantu izajugunya mu muriro bakora. None se kandi umuntu yavuga ate ko ibakunda? Mbese abantu batabwa mu muriro Imana irabakunda? Uribwira ko bashobora kukubwira ko Imana ibakunda? Oya, birumvikana. Imana se ishobora kuvuga ko ibakunda? Oya nawe urabyumva! Ntishaka no kubabona mu maso yayo, ari cyo gituma ibahanisha gutabwa muri gehinomu. Ntiyemera ibyabo ntinabakunda.

Ubwo bimeze bityo rero, urukundo Imana ifitiye abanyabyaha bo mu isi biragaragara ko ari urukundo rw’impuhwe rutazahoraho, kandi si urukundo rubemera rukabakira. Ibahirira impuhwe, igatinza urubanza rwayo kugira ngo ibahe amahirwe yo kwihana. Yesu yarabapfiriye, abashyiriraho uburyo bwo kubabarirwa. Muri ubwo buryo no muri urwo rwego, umuntu yavuga ko Imana ibakunda. Ariko ntabwo ibemera na gato cyangwa ngo ibishimire. Nta narimwe yumva ibakunze nk’uko umubyeyi yumva akunze umwana we. Ahubwo Ibyanditswe biravuga ngo, “Nk’uko se w’abana abagirira ibambe, ni ko Uwiteka arigirira abamwubaha” (Zab. 103:13).Umuntu ashobora rero kuvuga ko Imana itagira ibambe nk’iryo ku batayuba. Urukundo Imana ikunda abanyabyaha ni nk’impuhwe umucamanza agirira umwicanyi icyaha gihamye, maze aho kumucira urwo gupfa akamukatira gufungwa burundu.

Nta hantu na hamwe mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa wasanga umuntu wabwirije ubutumwa bwiza abantu badakijijwe ababwira ko Imana ibakunda. Ahubwo abavugabutumwa bo muri Bibiliya kenshi bihanangirizaga ababumva bababwira iby’umujinya w’Imana kandi babahamagarira kwihana, bakabamenyesha ko Imana itabishimiye, ko bari mu kaga, kandi ko hari byinshi bakwiye guhindura mu mibereho yabo. Iyo baba barabwiye ababumva ko Imana ibakunda gusa (kandi ni ko abakozi b’Imana benshi bo muri iki gihe bakora), baba barabaybeje bagatuma bibwira ko nta kaga barimo, ko batarimo bigwiriza umujinya w’Imana, kandi ko nta mpamvu bafite yo kwihana.

Urwango rw’Imana ku banyabyaha

(God’s Hatred of Sinners)

Mu buryo butandukanye n’ibikunze kubwirizwa cyane muri iki gihe bavuga ko Imana ikunda abanyabyaha, Ibyanditswe bivuga cyane ko Imana yanga abanyabyaha:

Abibone ntibazahagarara mu maso yawe, wanga inkozi z’ibibi zose. Uzarimbura abanyabinyoma, Uwiteka yanga urunuka umwicanyi n’umuriganya (Zab. 5:5-6).

Uwiteka agerageza abakiranutsi, ariko umunyabyaha n’ūkunda urugomo umutima we urabanga (Zab. 11:5).

Nasize inzu yanjye, nataye umwandu wanjye, uw umutima wanjye ukunda cyane namutanze mu maboko y’abanzi be. Umwandu wanjye wambereye nk’intare yo mu ishyamba, yaranguruye ijwi ryo kuntera ni cyo gituma mwanga (Yer. 12:7-8).

Ububi bwabo bwose bwagaragariye i Gilugali, ni ho nabangiye! Nzabirukana mu nzu yanjye mbahoye ububi bw’ibyo bakoze, sinzongera kubakunda ukundi, ibikomangoma byabo ni abagome (Hos. 9:15).

Urabona ko ibyo byanditswe byose biri haruguru bitavuga ngo Imana yanga gusa ibyo bakora–biravuga ngo irabanga. Ibi Bizana akantu k’umucyo ku bintu bikunze kuvugwa ngo Imana ikunda umunyabyaha ariko icyo yanga ni icyaha. Ntidushobora gutandukanya umuntu n’ibyo akora. Ibyo akora bigaragaza uwo ari we. Ni cyo gituma Imana iba ishyize mu gaciro iyo yanga umuntu ukora ibyaha, si ukwanga gusa ibyaha umuntu akora. Imana iramutse yishimiye abantu bakora ibyo yanga, yaba yivuguruza cyane. Mu nkiko zo mu isi, abantu bacirwa imanza z’ibyaha byabo, hanyuma bagakanirwa urubakwiye. Ntitwanga icyaha hanyuma ngo twishimire abakora ibyaha.

Abantu Imana yanga urunuka

(People Whom God Abhors)

Ntabwo Ibyanditswe byemeza gusa ko hari abantu Imana yanga, ahubwo binahamya ko hari abanyabyaha bamwe yanga urunuka, cyangwa ko abo bantu ari ikizira kuri yo. Na none reba Ibyanditswe bikurikira urasanga bitavuga ko ibyo abo bantu bakora ari byo kizira ku Mana, ahubwo bivuga ko abo bantu ubwabo ari bo kizira ku Uwiteka. Ntibivuga ngo Uwiteka yanga urunuka ibyaha ahubwo biravuga ngo Imana ibanga[7]urunuka:

Umugore cyangwa umukobwa ntakambarane n’umugabo, kandi umugabo ntakambarane n’umugore, kuko ukora atyo wese ari ikizira Imana yawe yanga urunuka (Guteg. 22:5).

Kuko abakora ibimeze nka bya bindi bose, abakora ibidatunganye bose, ari ikizira Uwiteka Imana yawe yanga urunuka (Guteg. 25:16).

Muzarya inyama z’abahungu banyu n’iz’abakobwa banyu, muzazirya. Kandi nzatsemba amasengero yanyu yo mu mpinga z’imisozi, nzatema nce ibishushanyo byanyu bishinzwe byerejwe izuba, nzajugunya intumbi zanyu ku bimene by’ibigirwamana byanyu, umutima wanjye uzabanga urunuka (Lewi 26:29-30).

Abibone ntibazahagarara mu maso yawe, wanga inkozi z’ibibi zose. Uzarimbura abanyabinyoma, Uwiteka yanga urunuka umwicanyi n’umuriganya (Zab. 5:5-6).

Kuko ikigoryi ari ikizira ku Uwiteka, ariko ibanga rye rimenywa n’abakiranutsi (Imig. 3:32).

Abafite umutima w’ubugoryi ni ikizira ku Uwiteka, ariko anezezwa n’abagenda batunganye (Imig. 11:20).

Umuntu wese w’ubwibone bwo mu mutima ni ikizira ku Uwiteka, ni ukuri rwose ntazabura guhanwa (Imig. 16:5).

Uha urubanza ababi kandi utsindisha abakiranutsi, bombi ni ikizira ku Uwiteka (Imig. 17:15).

Mbese Ibyanditswe nk’ibi twabihuza dute n’ibivuga noneho urukundo rw’Imana ku banyabyaha? Umuntu yashobora ate kuvuga ko Imana yanga urunuka abanyabyaha, ariko kandi ko na none ibakunda?

Bigomba kumvikana ko urukundo rwose rudasa n’urundi. Hari urukundo rutagira icyo ruca. Twarwita “urukundo rw’impuhwe.” Ni urukundo ruvuga ngo, “Ndagukunda n’ubwo.” Rukunda abantu rutitaye ku bikorwa byabo. Urwo ni rwo rukundo Imana ikunda abanyabyaha.

Urundi rutandukanye n’urukundo rw’impuhwe ni urukundo rufite icyo ruturutseho(conditional love). Twarwita “urukundo rwishimira umuntu.” Ni urukundo ruzanywe n’uko hari icyo wakoze cyangwa kuko urukwiriye. Ni urukundo ruvuga ngo, “Ngukunda kubera ko.”

Bamwe batekereza ko ngo niba urukundo rurinze kugira icyo ruturukaho, ngo ubwo urwo si urukundo na gato. Cyangwa bagaha bene urwo rukundo agaciro gacye bavuga ko ari ukwikunda, ko rutagereranywa n’urukundo rw’Imana.

Nyamara ukuri ni uko Imana igira urukundo rufite icyo ruturutseho nk’uko Ibyanditswe bigiye kubitwereka mu kanya. Bityo ntabwo urukundo rwishimira umuntu rugomba gukerenswa. Urukundo rwishimira umuntu (approving love) ni rwo rukundo Imana igirira mbere na mbere abana bayo nyakuri. Dukwiye kwifuza cyane urukundo rw’Imana rwo kutwishimira kurusha urukundo rwayo rw’impuhwe.

Mbese Urukundo Rwishimira Umuntu Ni Urukundo Ruto cyane?

( Is Approving Love an Inferior Love?)

Hagarara gato ubanze wibaze iki kibazo: “Ni uruhe rukundo nahitamo ko abantu bankunda—urukundo rw’impuhwe cyangwa urukundo runyishimira?” Nzi neza ko wahitamo ko abantu “bagukundira ko,” aho “kugukunda n’ubwo.”

Mbese wahitamo iki muri ibi, ari ukumva mugenzi wawe mwashakanye akubwira ati, “Nta mpamvu n’imwe mfite yo kugukunda, nta n’ikintu na kimwe ugira gituma numva nkwishimiye ngo nkwereke urukundo rwanjye” no kumva avuga ati, “Mfite impamvu nyinshi zintera kugukunda, kuko hari ibintu byinshi kuri wowe nkunda cyane”? Birumvikana ko twahitamo ko abo twashakanye badukunda urukundo rwo kutwishimira, kandi bene urwo rukundo ni rwo ruhuza umugabo n’umugore rukanatuma banagumana. Iyo nta kintu na kimwe umuntu ashima ku wo bashakanye, iyo urukundo rwishimira umuntu rwarangiye rwose, ni ingo nkeya zisigara zidasenyutse. Iyo zidasenyutse, ziba zisigaye zubakiye ku rukundo rw’impuhwe, rushingiye ku myifatire yo gukiranukira Imana nyirukurutanga afite.

Ubwo ibyo byose bimeze bityo, turabona ko urukundo rwishimira umuntu (approving), cyangwa urukundo rufite icyo ruturutseho (conditional love), atari urukundo ruto na gato. Urukundo rw’impuhwe ni rwiza kurugirira umuntu, ariko urukundo rwo kwishimira umuntu ni rwo rwiza kurugirirwa. Byongeye kandi, kubona urukundo rwo kwishimira umuntu ari rwo rukundo rwonyine Data yagiriye Yesu bituma rufata umwanya warwo w’icyubahiro rukwiriye. Imana Data nta na rimwe yigeze igirira Yesu n’agatonyanga k’urukundo rw’impuhwe, kuko nta kintu na kimwe kigayitse kigeze kiboneka mu bugingo bwa Kristo. Yesu yarabihamije:

Igituma Data ankunda ni uko ntanga ubugingo bwange ngo mbusubirane (Yohana 10:17).

Bityo tubona ko icyatumaga Data akunda Yesu ari ukubera kuganduka kwe akemera gupfa. Ku rukundo rwishimira umuntu nta kintu na kimwe kigomba kuba kidatunganye kandi byose bigomba kuba bitunganye. Yesu yakoreye urukundo rwa Se arugeraho kandi yari arukwiye.

Yesu yahamije ko igituma aguma mu rukundo rwa Se ari uko yitondera amategeko ye:

Uko Data yankunze ni ko nanjye nabakunze. Nuko rero mugume mu rukundo rwanjye. Nimwitondera amategeko yanjye muzaguma mu rukundo rwanjye; nk’uko nanjye nitondeye amategeko ya Data nkaguma mu rukundo rwe (Yohana 15:9-10).

Ikindi kandi, nk’uko iki Cyanditswe kibigaragaza, tugomba gukurikiza urugero rwa Yesu, tukaguma mu rukundo rwe ku bwo kwitondera amategeko ye. Biragaragara ko Yesu muri icyo cyanditswe avuga ku rukundo rwishimira umuntu, atubwira ko dushobora kandi ko tugomba gukorera urukundo rwe, kandi ko tuguma mu rukundo rwe ari uko twitondeye amategeko ye gusa. Ikintu nk’icyo ni gacye cyane cyigishwa muri iyi minsi, ariko cyakagombye kwigishwa, kuko ni byo Yesu yavuze.

Yesu ahamya urukundo rw’Imana rwishimira umuntu ku bitondera amategeko ye:

Kuko Data na we abakunda ubwe kuko mwankunze mukizera yuko navuye ku Mana (Yohana 16:27).

Ufite amategeko yanjye akayitndera ni we unkunda, kandi unkunda azakundwa na Data, nanjye nzamukunda mwiyereke….umuntu nankunda azitondera ijambo ryanjye, na Data azamukunda, tuzaza aho ari tugumane na we (Yohana 14:21, 23).

Urabona ko muri ibyo byanditswe bya kabiri Yesu abo yahaga isezerano atari abizera badashikamye ngo noneho niba batangiye kwitondera amagambo ye azabegera mu buryo budasanzwe. Oya, Yesu yasezeranaga ko uwo ari we wese uzatangira kumukunda akitondera ijambo rye, ko Se azakunda uwo muntu, ko kandi we na Se bombi bazaza bakaba muri uwo muntu, biravuga mu buryo bugaragara ku kuvuka bwa kabiri. Umuntu wese wavutse bwa kabiri aba afite muri we Data n’Umwana bombi mu buryo bw’Umwuka Wera uba muri we (reba Rom. 8:9). Nuko rero na none turabona ko abavutse bwa kabiri koko ari abihannye ibyaha bagatangira kumvira Yesu, bityo rero ni na bo bonyine bagororerwa urukundo rwa Data rwishimira umuntu.

Birumvikana ko Yesu akomeza no kugirira urukundo rw’impuhwe abamwizera. Iyo batumviye, aba yiteguye kubababarira iyo batuye ibyaha byabo kandi bakababarira abandi.

Umwanzuro

(The Conclusion)

Ibi byose bishatse kuvuga ko Imana idakunda abana bayo bayumvira kimwe n’uko ikunda abanyabyaha. Ikunda abanyabyaha urukundo rw’impuhwe gusa, kandi urwo rukundo ni urw’igihe gito gusa, rurangirana n’uko bapfuye.Hamwe no kubakunda urwo rukundo rw’impuhwe, inabanga urwango ruturuka ku kutishimira imyifatire yabo. Ibi ni byo Ibyanditswe Byera bivuga.

Ku rundi ruhande na none, Imana ikunda cyane abana bayo kurusha abandi bantu batavutse bwa kabiri. Mbere na mbere ibakunda urukundo rwo kubishimira kubera ko bihannye kandi bakaba baharanira kwitondera amategeko yayo. Uko bagenda batera intambwe mu kwera no gukiranuka, impamvu zo kubakunda urukundo rw’impuhwe zigenda zigabanuka ahubwo impamvu zo kubakunda urukundo rwo kubishimira zikagenda zirushaho kwiyongera; kandi icyo ni cyo baba bifuza.

Ibi kandi biravuga ko uburyo butandukanye abavugabutumwa n’abigisha b’iki gihe bakunze kuvugamo urukundo rw’Imana atari bwo kandi buyobya. Ukurikije icyo Ibyanditswe bivuga, fata akanya usuzume ibi bintu umenyereye kumva bivugwa ku rukundo rw’Imana:

1.) Nta kintu na kimwe wakora ngo bitume Imana yongera cyangwa igabanya urukundo igukunda ubu nonaha.

2.) Nta kintu na kimwe wakora ngo gitume Imana ireka kugukunda.

3.) Urukundo rw’Imana nta kintu rushingiraho, nta kiguzi rusaba.

4.) Imana ikunda abantu bose kimwe.

5.) Imana ikunda umunyabyaha ikanga icyaha.

6.) Nta kintu na kimwe wakora ngo Imana igukunde kubera icyo kintu wakoze.

7.) Urukundo Imana idukunda ntirushingiye ku byo dukora.

Ibi bintu byose byavuzwe haruguru bishobora kuyobya abantu kandi ibindi ni ibinyoma rwose, kuko ibyinshi muri byo bihakana byimazeyo urukundo rw’Imana rwishimira umuntu kandi ibindi bikavuga mu buryo butari bwo urukundo rw’impuhwe.

Turebye icya (1), hari icyo abizera bashobora gukora bigatuma Imana ibishimira ikabakunda kurushaho: bashobora kuyumvira kurushaho. Kandi hari icyo bashobora gukora bigatuma urukundo rw’Imana rwo kubishimira rugabanuka: kutumvira. Abanyabyaha, hari icyo bashobora gukora bigatuma Imana ibakunda kurushaho: kwihana. Bityo bashobora gushyikira urukundo rw’Imana rwo kubishimira. Kandi hari icyo bashobora gukora bigatuma urukundo Imana ibakunda rugabanuka: gupfa. Bityo baba babuze urukundo rumwe rusa Imana yabakundaga, urukundo rw’impuhwe.

Turebye icya (2), umukristo ashobora gutakaza urukundo rw’Imana rwo kumwishimira mu gusubira mu byaha, agatuma urukundo Imana ikomeza kumukunda ari urukundo rw’impuhwe gusa. Kandi na none utizera iyo apfuye, urukundo rw’impuhwe, ari na rwo rukundo rwonyine Imana yari imufitiye ruba rurangiye.

Ku byerekeye icya (3), nta gushidikanya ko urukundo rw’Imana rwo kwishimira umuntu rugira icyo rushingiraho. Kandi erega n’urukundo rw’impuhwe narwo ruterwa n’uko umuntu aba agihagaze ari muzima atarapfa ngo bamuhambe. Iyo umuntu amaze gupfa, urukundo rw’impuhwe rw’Imana rurarangira, ubwo rero rufite icyo rushingiraho kuko ari urw’igihe runaka rudahoraho.

Ibyerekeye icya (4), ikigaragara ko gishoboka cyane cyo ni uko Imana idakunda abantu bose kimwe, kuko bose, ari abanyabyaha ari n’abera, ibakunda cyangwa ibishimira mu buryo butandukanye. Nta gushidikanya ko urukundo Imana ikunda abanyabyaha atari rwo ikunda abakiranutsi.

Ku cya (5), Imana yanga abanyabyaha n’ibyaha byabo. Umuntu yaba abivuze neza kurushaho avuze ko Imana ikunda abanyabyaha urukundo rw’impuhwe ikanga ibyaha byabo. Mu byerekeranye n’urukundo rwayo rwo kwishimira umuntu, irabanga.

Ku cya (6), abantu bose n’umuntu uwo ari we wese yaumuntu uwo ari we wese yakagombye kugera ku rukundo rw’Imana rwo kumwishimira. Birumvikana na none ko nta muntu n’umwe wagira icyo akora ngo bitume Imana imukunda urukundo rw’impuhwe, kuko rwo nta cyo rushingiraho.

Ubwa nyuma ku cya (7), urukundo rw’impuhwe rw’Imana ntirushingira ku byo dukora, ariko urukundo rwayo rwo kwishimira umuntu rwo nta gushidikanya ko rubishingiraho.

Ibi byose birashaka kuvuga ko umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa agomba kuvuga urukundo rw’Imana mu buryo nyabwo, nk’uko ruvugwa muri Bibiliya, kuko adakwiye kwemera ko hari umuntu ubeshywa. Abantu bazajya mu ijuru bonyine gusa ni abo Imana ikunda urukundo rwo kubishimira, kandi abantu Imana ikunda urukundo rwo kubishimira gusa ni abavutse bwa kabiri kandi bakumvira Yesu. Umukozi w’Imana uhishwa nta na rimwe ashobora kwigisha ikintu cyatuma abantu bateshuka ku kwera. Intego ye iba ari imwe n’iy’Imana, ni uguhindura abantu abigishwa bitondera amategeko yose ya Kristo.

[1] Ababwirizabutumwa iyo babwiriza ubutumwa bwiza umuntu ashobora no kuvuga ko ari uburyo bwo kwigisha, kandi abvabwirizabutumwa bagomba kubwiriza ubutumwa buhuye na Bibiliya.

[2] Abizera bose ntibahawe inshingano yo kwigisha amatsinda y’abantu benshi mu ruhame, ariko bose bafite inshingano yo kwigisha, umuntu ku wundi, bahindura abantu abigishwa (reba Mat. 5:19; 28:19-20; Kolo. 3:16; Heb. 5:12).

[3] Ndavuga ngo “Naramuka” kuko ya masega yambaye uruhu rw’intama biragaragara neza ko ari “abakozi b’Imana” bari mu murimo ku bw’inyungu zabo, kandi bazatabwa mu muriro. Ndakeka ko ikibatandukanya n’abakozi b’Imana nyakuri basunitswe n’impamvu mbi ari ubusumbane bw’ububi bw’izo mpamvu zibasunitse mu murimo.

[4] Igitangaje ni uko, abigisha bamwe, badashobora kugira aho bahungira ukuri k’uko Yesu yaburiraga abigishwa be b’inkoramutima kandi ko wa mugaragu mubi asobanura uwizera, bavuga ko ha handi bazaririra bakahahekenyera amenyo ari ahantu hafi aho mu nkengero z’ijuru. Ngo aho abizera batakiranutse bazahamara igihe gito barizwa n’ingororano bahombye ngo kugeza ubwo Yesu azazira akabahanagura marira barize hanyuma akabakira mu ijuru!

[5] Birumvikana ko umukristo akoze icyaha kimwe adahita atakaza agakiza ke. Abasabye imbabazi z’ibyaha byabo Imana irabababarira (niba na bo bababarira ababacumuyeho). Abadasabye Imana imbabazi baba bishyize mu kaga ko guhanwa n’Imana. Gusa iyo bakomeje kunangira imitima yabo ntibite ku bihano bahawe n’Imana, icyo gihe abizera baba bari mu kaga ko kuba batakaza agakiza kabo.

[6] Abataremera ko umukristo ashobora gutakaza agakiza ke bakwiye kureba Ibyanditswe byose bikurikira byo mu Isezerano Rishya: Mat. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Luka 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Yohana 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Ibyak. 11:21-23; 14:21-22; Rom. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Kor. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Kor. 1:24; a5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Tim. 2:11-18; 3:13-15; Heb. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16: 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; Yak. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 Pet. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1 Yohana 2:15-2:28; 5:16; 2 Yohana 6-9; Yuda 1:20-21; Ibyah. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19. Ibyanditswe abigisha imyizerere y'”umutekano w’iteka nta cyo bishingiyeho” bakunze kugenderaho ni ibishimangira gusa ahubwo ubwizerwa bw’Imana mu gakiza, ariko nta cyo bivuga ku ruhare rw’umuntu. Bityo rero ibyo byanditswe bigomba gusobanurwa byuzuzanya na bya bi ndi byose maze gushyira ku rutonde. Kuba Imana yarasezeranije kwizerwa kwayo ntabwo bivuga ko n’umuntu kwizerwa kwe kugumyeho. Kuba jyewe nsezeranije umugore wanjye ko ntazigera musiga kandi koko ngakomeza isezerano ryanjye, ntibisobanura ko we atazigera ansiga.

[7] Hari uwashobra kujya impaka akavuga ati ibi byanditswe byose byerekana urwango Imana ifitiye abanyabyaha n’ukuntu ibanga urunuka ni ibyo mu Isezerano rya Kera. Nyamara uko Imana ifata abanyabyaha ntibyigeze bihinduka uhereye mu Isezerano rya Kera ukageza ku Rishya. Ibya Yesu na wa mugore w’umunyakanānikazi biri muri Matayo 15:22-28 ni urugero rwiza rwo mu Isezerano Rishya rutwereka uko Imana ifata abanyabyaha. Bakibonana ntabwo Yesu yashakaga no kumva gutakamba kwe, ndetse yamugereranyije n’imbwa. Ariko amaherezo kwizera kwe kudacogora kwatumye Yesu hari ineza amwereka. Imyifatire ya Yesu ku banditsi n’Abafarisayo byagorana kwemera ko yagaragazaga urukundo rwo kubishimira (reba Mat. 23).

در این فصل بسیاری از جنبه های خدمت تعلیم را مورد بررسی قرار خواهیم داد. تعلیم مسئولیت رسولان، پیامبران، مبشران،¹ شبان ها/مشایخ/ ناظران، معلمان(طبیعتاً)، و تا حدی تمام پیروان مسیح است، چنانچه همۀ ما باید با آموزش اطاعت از تمام فرامین مسیح به شاگردان خود، شاگردانی برای مسیح ایجاد کنیم.²

همانطوری که قبلاً تأکید کردم، شبان یا خادمی که برای مسیح شاگرد می سازد، ابتدا با زندگی خود به عنوان مثال و بعد به صورت شفاهی تعلیم می دهد. او آنچه خود انجام می دهد را تعلیم می دهد. پولس رسول، که یکی از موفقترین شاگردسازها بود، نوشت:

پس از من سرمشق بگیرید، چنانکه من نیز از مسیح سرمشق می گیرم. (اول قرنتیان 1:11)

این باید هدف همۀ خادمان باشد تا قادر باشند به کسانی که تحت رهبری او هستند بگویند، «مانند من رفتار کن. اگر می خواهید بدانید که پیرو مسیح چطور زندگی می کند، به من بنگرید.»

بر خلاف این، به خاطر می آورم که یکبار به گروهی از حضار کلیسایم گفتم، «از من پیروی نکنید…از مسیح پیروی کنید!» چون در آن زمان خود من هم از مسیح پیروی نمی کردم و داشتم قبول می کردم که نمونه ای خوب برای تقلید نیستم. در واقع، داشتم اقرار می کردم که آن طور که باید و شاید از مسیح پیروی نمی کنم، و در نتیجه به دیگران می گفتم کاری را انجام دهند که خودم انجام نمی دادم! چقدر متفاوت با آنچه پولس رسول گفت رفتار می کردم. در حقیقت اگر نمی توانیم به مردم بگوئیم که چون ما از مسیح تقلید می کنیم شما هم از ما تقلید کنید، نباید وارد خدمت شویم زیرا مردم از خادمانشان به عنوان یک مدل استفاده می کنند. کلیسا بازتاب رهبرانش است.

تعلیم اتحاد با مثال (Teaching Unity by Example)

بیائید این مفهوم تعلیم با مثال را برای موضوعی خاص مثل اتحاد به کار ببریم. همۀ شبان ها،مشایخ و اسقف ها دوست دارند اعضای گله ای که هدایت می کنند، با همدیگر متحد باشند. آنها از تفرقه میان پیکر های محلی خود متنفر هستند. آنها می دانند نفاق از نظر خداوند بسیار ناخوشایند است.گذشته از اینها، مسیح به ما فرمان داد که یکدیگر را دوست بداریم آنگونه که او ما را دوست داشت (یوحنا 34:13-35 را ببینید). عشق ما نسبت به یکدیگر چیزی است که ما را در مقابل چشمان جهانیان به عنوان شاگردان مسیح مشخص می کند. بیشتر رهبران رمه ها گوسفندانشان را نصیحت می کنند که یکدیگر را دوست داشته باشند و برای رسیدن به اتحاد تلاش کنند.

با این حال، به عنوان خادمانی که باید به وسیلۀ زندگی خودمان که مانند مثالی برای مردم است بهترین تعلیم را بدهیم، اغلب در تعالیممان دربارۀ عشق و اتحاد بسیار ناتوان هستیم، زیرا در زندگی خود چنین اتحادی را نشان نمی دهیم. برای مثال زمانی که در رابطه مان با دیگر شبان ها عشق و اتحاد نداریم، نشان می دهیم که آنچه انجام می دهیم در تناقض است با آنچه برای حضار کلیسایمان موعظه می کنیم. ما از آنها انتظار داریم کاری را بکنند که خود انجام نمی دهیم.

حقیقت این است که، مهم ترین سخنان مسیح دربارۀ اتحاد خطاب به رهبران و رابطۀ شان با رهبران دیگر بود. به عنوان مثال، در شام آخر بعد از اینکه مسیح پاهای حواریون خود را شست رو به آنها گفت،

شما مرا استاد و خداوند می خوانید، و درست می گویید چون همینطور نیز هست. حال اگر من که خداوند و استاد شما هستم، پاهای شما را شستم، شما نیز باید پایهای یکدیگر را بشویید. من به شما سرمشقی دادم تا شما نیز همینطور رفتار کنید. (یوحنا 13:13-15). [می بینید که مسیح با مثال تعلیم می داد.]

شبان ها برای اینکه به گله شان عشق نسبت به یکدیگر را آموزش دهند، معمولاً این بخش از کتاب مقدس را به کار می برند که بسیار مناسب است. در حالیکه این بخش خطاب به رهبران یعنی همان دوازده حواری مسیح گفته شده بود. مسیح می دانست که اگر رهبران کلیسای آینده اش دچار تفرقه شوند یا با هم در رقابت باشند، امید اندکی برای موفقیت در مأموریتشان وجود دارد. پس مسیح صراحتاً اعلام کرد که از رهبرانش انتظار دارد تا با فروتنی در خدمت یکدیگر باشند.

در فرهنگ آن روز، مسیح، خدمت فروتنانه را با انجام یکی از پست ترین کارهای یک مستخدم، یعنی شستن پاها نشان داد. اگر فرهنگی متفاوت را در زمانی دیگر از تاریخ ملاقات می کرد، ممکن بود فاضلاب تمیز کند یا سطل زبالۀ حواریونش را بشورد. چند نفر از رهبران امروزی او حاضرند که چنین عشق و فروتنی را نسبت به یکدیگر نشان دهند؟

مسیح، در مدت زمان کمتر از یک ساعت، چندین بار بر اهمیت این مسئله تأکید کرد. دقایقی بعد ازینکه پاهایشان را شست، به گروه رهبران آیندۀ کلیسا گفت:

پس حال، دستوری تازه به شما می دهم: یکدیگر را دوست بدارید همانگونه که من شما را دوست می دارم. محبت شما به یکدیگر، به جهان ثابت خواهد کرد که شما شاگردان من می باشید (یوحنا 34:13-35).

مسلماً این سخنان برای همۀ شاگردان مسیح کاربرد دارد، اما در اصل خطاب به رهبران و دربارۀ رابطه شان با دیگر رهبران عنوان شد.

دوباره و بعد از چند دقیقه، مسیح گفت،

ازشما می‌خواهم که به همان اندازه که من شما را دوست می دارم، شما نیز یکدیگر را دوست بدارید. بزرگترین محبتی که شخص می‌تواند در حق دوستانش بکند، این است که جان خود را در راه ایشان فدا سازد. محبت را باید اینچنین سنجید (یوحنا 12:15-13).

توجه کنید که مسیح باز هم خطاب به رهبران صحبت می کرد.

بعد از چند ثانیه دوباره گفت،

از شما می‌خواهم که یکدیگر را دوست بدارید (یوحنا 17:15).

بعد از چند دقیقه، حواریون مسیح شنیدند که او برای آنها دعا می کند،

بزودی من این جهان گذاشته، نزد تو خواهم آمد، ولی ایشان همین جا می مانند. پس ای پدر مقدس، این شاگردان را که به دست من سپرده ای، با توجهات پدرانه ات حفظ فرما تا مانند من و تو با هم یکی باشند و هیچیک از ایشان از دست نرود(یوحنا 11:17، با تأکید بیشتر).

نهایتاً، تنها پس از چند ثانیه، همچنان که مسیح دعا می کرد، حواریون او شنیدند که می گفت،

من فقط برای این شاگردان دعا نمی کنم؛ برای ایمان دارن آینده نیز دعا می‌کنم که بوسیلۀ شهادت ایشان به من ایمان خواهند آورد. برای تک تک ایشان دعا می‌کنم تا همه با هم یکدل و یکرأی باشند، همانطور که ای پدر، من و تو با هم یکی هستیم؛ تا همچنانکه تو در منی، و من در تو ایشان نیز با ما یک باشند، تا از این راه مردم جهان ایمان آورند که تو مرا فرستاده ای. جلالی را که به من بخشیدی به ایشان داده ام، تا آنان نیز مانند ما یکی گردند. من در ایشان و تو در من؛ تا به این ترتیب ایشان نیز به تمام معنا با هم یکی باشند، و مردم دنیا بدانند که تو مرا فرستاده ای و بفهمند که ایشان را دوست داری، به همان اندازه که مرا دوست داری (یوحنا 20:17-23،با تأکید بیشتر).

بنابراین در مدت زمان کمتر از یک ساعت، مسیح شش بار به رهبران آینده اهمیت اتحاد را گوشزد کرد و خواست تا اتحاد خود را با عشق و خدمت نسبت به یکدیگر نشان دهند. واضح است که این مسئله بسیار برای مسیح حائز اهمیت بود. اتحاد آنها عاملی کلیدی بود برای جهانی که به او ایمان دارد.

عملکرد ما چگونه است؟ (?How Well Are We Doing)

متأسفانه، در حالی که امیدواریم گله مان با عشق به اتحاد برسد، بسیاری از ما با هم رقابت می کنیم و از ابزارهای غیر اخلاقی سود می جوئیم تا کلیسای خود را به قیمت نابودی کلیسای دیگران بنا کنیم. بسیاری از ما، از هر نوع دوستی با شبان های دیگری که روشی متفاوت با روش ما دارند، اجتناب می کنیم. حتی عدم اتحاد خود را با علامت هائی که بر ساختمان های کلیسا داریم، به جهانیان نشان می دهیم، علائمی که دارای پیام هایی با این مضمون هستند: «ما مانند مسیحیان کلیساهای دیگر نیستیم.» (و واقعاً هم درنشان دادن عدم اتحاد خود به جهانیان بسیار خوب عمل کرده ایم، چرا که بیشتر غیرمسیحیان می دانند که مسیحیت چندین فرقه است. )

خلاصۀ کلام اینکه ما آنچه موعظه می کنیم را انجام نمی دهیم، و رویه زندگی و رفتار ما تعالیم بسیار مؤثرتری از موعظه هایمان دربارۀ اتحاد است برای جماعتهایمان. حماقت است که تصور کنیم مسیحیان با یکدیگر متحد خواهند شد و یکدیگر را دوست خواهند داشت در حالی که عملکرد رهبرانمان متفاوت است.

تنها راه حل، توبه است. باید از بودن سرمشق ها و الگوهای غلط در برابر معتقدان و جهانیان توبه کنیم. باید حصارهائی را که سبب تفرقه میانمان می شود از میان برداریم و چنان که مسیح فرمان داد یکدیگر را دوست بداریم.

به این صورت که اول از همه با شبان ها (حتی شبان هائی که روشی متفاوت دارند) و خادمان دیگر دیداری داشته باشیم. منظور من دوستی با شبان هائی که دوباره متولد نشده اند، برای اطاعت از مسیح در تلاش نیستند و یا به دلیل نفع شخصی در خدمت هستند، نیست. آنها گرگهائی در لباس میش هستند، و مسیح به ما دقیقاً گفت که چطور باید آنها را تشخیص دهیم. آنها از طریق ثمراتشان شناخته می شوند.

من دربارۀ شبان ها و خادم هائی صحبت می کنم که تلاش می کنند فرامین مسیح را حفظ کنند و خواهران و برادران حقیقی در مسیحیت هستند. اگر شبان هستی، باید نسبت به دوست داشتن شبان های دیگر متعهد باشی و این عشق را عملاً در مقابل گله ات نشان دهی. برای شروع می توانی نزد شبان های دیگر که در نزدیکی تو هستند بروی و از آنها طلب بخشش کنی که آنها را آنطور که باید دوست نداشته ای. این سبب فرو ریختن بعضی از دیوارها می شود. بعد قرار بگذارید که یکدیگر را مرتباً برای صرف غذا، تشویق و نصیحت همدیگر و دعا کردن ببینید. وقتی چنین اتفاقی بیفتد، سرانجام علاقمند می شوید که دربارۀ خط مشی هائی که سبب جدائی شما شده بود بحث کنید، و تلاش کنید که باهم متحد شوید چه دربارۀ مسائل مورد بحث نهایتاً به توافق برسید و چه اختلاف نظر داشته باشید. زندگی و خدمت من زمانی بسیار پربار شد که خواستم به خادمانی که خط مشی متفاوتی داشتند گوش فرا دهم.من سالها این همه موهبت را با خاموش نگاه داشتن خودم از دست داده بودم.

شما هم می توانید شبان های دیگر را برای بحث و تبادل نظر به کلیسای خود و جلسات کلیسای خانگی دعوت کنید و یا کلیسایتان می تواند با کلیساها و کلیساهای خانگی دیگر جلسات مشترک داشته باشد، اینگونه عشق و اتحاد خود را نشان می دهید.

می توانید نام کلیسای خود را تغییر دهید و به این صورت دیگر عدم اتحاد خود را با سایرین در پیکر مسیح، به جهان نشان نمی دهید. می توانید نام و لقب را کنار بگذارید و تنها با پیکر مسیح شناخته شوید، و این پیام را به همه بفرستید که ایمان دارید مسیح تنها یک کلیسا می سازد نه چند کلیسای مختلف که نمی توانند با هم کنار بیایند.

می دانم که به نظر افراطی می آید. اما چرا باید از چیزی که به وضوح خواست مسیح نیست حمایت کرد؟ چرا کاری کنیم که او را ناراحت می کند؟ هیچ عنوان یا انجمن خاصی در کتاب مقدس ذکر نشده است. زمانی که میان قرنتیان بر سر معلم مورد علاقه شان تفرقه افتاد، پولس با گفتن اینکه ستیزۀ آنها جسمانی بودن و خام بودن آنها در روحانیت را نشان می دهد، به شدت آنها را ملامت کرد (اول قرنتیان 1:3-7 را ببینید). آیا تفرقه و ستیز ما چیزی کمتر از این را نشان می دهد؟

باید از هرچه ما را از هم دور می کند، پرهیز کنیم. کلیساهای خانگی باید از اسم داشتن یا پیوستن به اجتماعی که دارای عنوان است اجتناب کنند. در کتاب مقدس، کلیساها تنها توسط خانه ای که در آن ملاقات انجام می شد قابل تشخیص بودند. چند کلیسا در یک شهر تنها با عنوان همان شهر مشخص می‌شدند همۀ آنها خود را جزئی از یک کلیسا، یعنی پیکر مسیح، می دانستند.

تنها یک پادشاه و یک ملکوت وجود دارد. هر کس که خود را در مقامی قرار می‌دهد که معتقدان و کلیساها به اسم او قابل تشخیص باشند، پادشاهی خود را در ملکوت خداوند برپا می کند. چنین کسی بهتر است آماده باشد که در برابر پادشاه اعظم بایستد که می گوید، «من به بتهای آنها اجازه نمی دهم در جلال من شریک شوند» (اشعیا 11:48).

همۀ اینها برای گفتن این مطلب است که خادم ها باید نمونۀ درست اطاعت از مسیح در مقابل همه باشند، زیرا مردم هم رفتار آنها را پیش می گیرند. روش زندگی آنها مؤثرترین ابزار تعلیم است. همانطور که پولس برای معتقدین در فیلیپی نوشت:

برادران عزیز، مرا سرمشق خود قرار دهید، و به کسانی توجه نمایید که مطابق نمونۀ ما رفتار می‌کنند (فیلیپیان 17:3، با تاکید بیشتر).

چه آموزش بدهیم (What to Teach)

هر خادم شاگردساز مانند پولس هدفی دارد. آن هدف «بلوغ هر انسان در مسیح» است (کولسیان 28:1ب). پس او هم مانند پولس، «هر انسانی را هشدار و تعلیم خواهد بخشید» (کولسیان 28:1 الف، با تأکید بیشتر). توجه کنید که پولس انسانها را تنها برای سرگرم کردن یا دانش آموختن تعلیم نمی داد.

خادم شاگردساز می تواند همراه پولس بگوید، «اما منظور من از این حکم این است که مسیحیان آنجا، از محبتی لبریز شوند که از دلی پاک و انگیزه‌ای درست و ایمانی اصیل سرچشمه می گیرد» (اول تیموتائوس 5:1). یعنی او می خواهد در جان مردمی که به ایشان خدمت می کند تصویری حقیقی از مسیح و تقدس به وجود آورد، به همین دلیل است که به معتقدان می آموزد که از تمام فرامین مسیح اطاعت کنند. او حقیقت را تعلیم می دهد و شنوندگان خود را آگاه می کند که «بکوشید تا با همۀ مردم در صلح و صفا بسر برید، و دلی پاک و زندگی مقدسی داشته باشید، زیرا تا پاک و مقدس نباشید، خداوند را نخواهید دید» (عبرانیان 14:12).

خادم شاگرد ساز می داند که مسیح به حواریون خود فرمان داد که به شاگردان خود اطاعت از همۀ فرامین او را آموزش بدهند، نه فقط بخشی از آنها را (متی 19:28-20 را ببینید). او می خواهد مطمئن باشد که ازهیچ بخشی از فرامین مسیح غفلت نکرده است، و بنابراین به تدریج آیه به آیه از اناجیل و رساله ها آموزش می دهد. فرامین مسیح در آنها ثبت و تأکید شده اند.

همچنین، این نوع تعلیم تفسیری متوازن بودن آموزش او را تضمین می کند. زمانی که تنها در مورد پیام های موضوعی تعلیم می دهیم، بیشتر بر موضوعهای محبوب مردم تمرکز می کنیم و به این صورت از آنهائی که خیلی معروف نیستند غفلت می کنیم. معلمی که آیه به آیه تعلیم می دهد، تنها عشق خداوند را آموزش نخواهد داد، بلکه دربارۀ تنبیه و خشم او نیز تعلیم می دهد. تعالیم او تنها دربارۀ برکات و موهبت های مسیحی بودن نیست بلکه مسئولیت ها را نیز یاد می دهد. چنین کسی بعید است که بر مسائل کوچک تأکید داشته باشد و مهمترین ها را فراموش کند. (بر طبق سخنان مسیح این خطای فریسیان بود؛ متی23:23-24 را ببینید).

فائق آمدن بر ترس در تعلیم تفسیری

(Overcoming Fears of Expository Teaching)

بسیاری از شبان ها از تعلیم آیه به آیه بیم دارند زیرا مطالب زیادی در کتاب مقدس است که آنها نمی فهمند، و نمی خواهند که جمعیتی که به کلیسایشان می آیند بدانند که آنها تا چه اندازه نمی دانند! البته این از غرور سرچشمه می گیرد. هیچ کس در دنیا وجود ندارد که تمام آنچه در کتاب مقدس وجود دارد را به طور کامل بفهمد. حتی پطرُس گفت که درک برخی از چیزهائی که پولس نوشته است سخت است (دوم پطرس 16:3 را ببینید).

شبانی که آیه به آیه تدریس می کند وقتی به آیه یا متنی می رسد که برایش قابل درک نیست، می تواند به راحتی به مردم خود بگوید که بخش بعدی را نمی فهمد و از آن بگذرد. همچنین می تواند از آنها بخواهد که دعا کنند تا روح القدس او را در فهم آن یاری دهد. تواضع او سرمشق خوبی است وفی النفسه موعظه ای برای مردم خواهد بود.

شبان/ شیخ/ ناظر کلیسای خانگی این امتیاز را دارد که در محیطی غیر رسمی به گروه کوچکی آموزش دهد، زیرا در زمان تدریس سؤالاتی پرسیده خواهد شد. اینگونه، هچنین امکان این به وجود می آید که روح القدس به افراد گروه دربارۀ بخش هائی از کتاب مقدس که در حال یادگیری آن هستند، بصیرت دهد. نتیجه این خواهد بود که همه بسیار مؤثرتر تعلیم خواهند دید.

زمانی که قصد تعلیم فرامین مسیح را داریم بهترین قسمت برای آغاز، موعظۀ سر کوه او است که در فصل های پنج تا هفت از متی یافت می شود. در این فصول مسیح فرامین بسیاری داد و به پیروان یهودی خود کمک کرد که فرامین صادر شده از جانب موسی را به درستی درک کنند. من در یکی از قسمتهای آیندۀ این کتاب به وسیله موعظۀ سرکوه تعلیم آیه به آیه را به طور کاربردی نشان خواهم داد.

آمادگی قبلی برای موعظه (Sermon Preparation)

هیچ گواهی در عهد جدید وجود ندارد که نشان دهد شبان/ شیخ/ ناظری موعظه یا نطقی هفتگی آماده کند، بدین گونه که نکات و توضیحات را به صورت طرح کلی نوشته باشد، کاری که بسیاری از خادمان امروزی انجام می دهند. مطمئناً هیچ کدام از ما تصور هم نمی کنیم که مسیح چنین کاری می کرد! تعلیم در کلیسای اولیه بسیار خودانگیزتر و تعاملی تر به سبک یهودی بوده است، نه به صورت سخنرانی که در اصل روش یونانی ها و رومیان بوده و توسط کلیسا بعد از زمانی که بصورت مؤسسه در آمد، اتخاذ شده است. اگر مسیح به حواریون خود گفت زمانی که به دادگاه احضار شدند دفاعیه ای آماده نکنند چرا که روح القدس به آنها کمک خواهد کرد که بطور فوری و انکارناپذیر سخن بگویند، پس می توانیم انتظار داشته باشیم که خداوند شبان ها را نیز تاحدی در جلسات کلیسا کمک خواهد کرد!

منظور من این نیست که خادمین نباید با دعا و مطالعه خود را آماده کنند. پولس تیموتائوس را اینگونه نصیحت کرد:

در راه خدمت به خدا سخت بکوش تا او از تو راضی شود و هنگامی که خدمتت را ارزیابی می کند، شرمنده نشوی. سعی کن مفهوم کلام خدا را خوب درک کنی و آن را خوب تعلیم دهی(دوم تیموتائوس 15:2).

خادمانی که راهنمائی و آموزش پولس را دنبال می کنند که «… بگذارید سخنان او (مسیح) زندگی‌تان را بارور سازد…» (کولسیان 16:3)، پر از کلام خدا خواهند بود و از زیادتی خود قادر به تعلیم خواهند بود. پس ای شبان عزیز، مسئلۀ مهم این است که خود را در انجیل غوطه ور سازی. اگر دربارۀ موضوع خود آگاهی داری و به آن علاقمندی، پس آمادگی بسیار کمی لازم داری تا دربارۀ حقیقت خداوند سخن بگویی. علاوه بر این اگر آیه به آیه تعلیم می دهی، می توانی از آیه هائی که دنبال هم می آیند به عنوان چکیده استفاده کنی. پس آمادگی تو شامل دعا و تمرکز بر آیاتی از کتاب مقدس که قرار است تدریس کنی، خواهد بود. اگر یک کلیسای خانگی را شبانی می کنی، محیط تعاملی تدریس بیشتر خواهد بود و نیازی به خلاصۀ جداگانۀ موعظه نخواهد بود.

پاداش خادمی که ایمان دارد که خدا او را در حین تدریس کمک خواهد کرد، کمک از جانب خداوند خواهد بود. پس کمتر به خودتان، آمادگیتان و یادداشت هایتان تکیه کنید و بیشتر به خداوند اعتماد کنید. زمانی که ایمان و اطمینان بیشتری به دست می آورید، آرام آرام یادداشت های کمتری برای موعظه هایتان آماده کنید تا زمانی که چکیده های بسیار کلی داشته باشید یا اصلاً یادداشتی با خود نداشته باشید.

کسی که در حضور دیگران کمرو است بیشتر احتمال دارد که از یادداشت هائی که از قبل آماده کرده است استفاده کند زیرا نگران است که در حضور مردم دچار اشتباه شود. چنین کسی باید بداند که ترس او ریشه در ناامنی دارد که آن هم ریشه در غرور دارد. بهتر است کمتر نگران این باشد که چطور در چشمان مردم دیده می شود و بیشتر نگران این باشد که چطور خود و مردمش پیش چشمان خداوند ظاهر خواهند شد. هیچ نطق از پیش آماده شده ای نمی تواند مانند تعلیمی خالصانه و تدهین شده از جانب روح القدس، مردم را متأثر سازد. به این فکر کنید که چقدر ارتباطات به تأخیر خواهد افتاد اگر همه برای مکالماتشان از قبل یادداشت هائی آماده کنند! مکالمه از بین خواهد رفت! گفت و شنودی که از قبل تمرین نشده باشد، صمیمانه تر از سخنرانی است که از قبل آماده شده باشد. تعلیم، فیلم بازی کردن عملی نیست بلکه حقیقتی است که با دیگران در میان می گذارید. ما همه می‌دانیم کِی به ما سخنرانی می شود، و زمانی که آنرا تشخیص می‌دهیم، نا خودآگاه ذهنمان را تعطیل می کنیم.

چهار تفکر دیگر (Four More Thoughts)

1. برخی از خادمان مانند طوطی هستند، تمام مطالب موعظه شان را از کتابهایی که دیگران نوشته اند برمی دارند. آنها این برکت بی نظیر را که شخصاً توسط روح القدس مورد تعلیم قرار بگیرند، از دست می دهند. همچنین این احتمال وجود دارد که خطاهای نویسندگانی که از مطالبشان استفاده می کنند را رواج دهند.
2. بسیاری از خادم ها از روش تدریس و موعظۀ واعظان دیگر تقلید می کنند، در حالی که این روش ها اغلب کاملاً سنتی هستند. برای مثال، در برخی محافل تصور می شود که موعظه ها تنها زمانی که بلند و سریع عنوان شوند، از روح القدس نشأت گرفته اند. پس حضار کلیسا از ابتدا تا انتها در معرض موعظه هائی هستند که با فریاد گفته می شوند. واقعیت این است که مردم اغلب به فریاد زدنهای تکراری توجه نمی کنند، درست مانند زمانی که یک سخنرانی یکنواخت می شنوند. صدائی که متغیر باشد جذاب تر است. علاوه بر این، موعظه طبیعتاً با صدائی بلندتر ایراد می شود چرا که پند دهنده است، درحالی که تعلیم به دلیل آموزشی بودن معمولاً بیشتر با لحن محاوره ای انجام می شود.
3. من در صدها برنامۀ کلیسائی به دقت کسانی را که به موعظه ها گوش می دهند بررسی کرده ام، و متحیر هستم از اینکه بسیاری از واعظ ها و معلم ها نسبت به علائم بی حوصلگی مردم و یا اینکه اصلاً گوش نمی دهند، بی توجه هستند. ای شبان، مردمی که به نظر بی حوصله می آیند در‌واقع بی حوصله هستند! آنهائی که به تو زمانی که صحبت می‌کنی نگاه نمی کنند، احتمالاً گوش نمی دهند. مردمی که گوش نمی دهند، حتی ذره ای هم مورد کمک و یاری قرار نگرفته اند. اگر مردمِ صادق و صمیمی، کسل به نظر می‌آیند و یا گوش نمی دهند، پس لازم است که موعظه های خود را اصلاح کنی. بیشتر مثال بزن. داستان های مربوط به بحث برایشان تعریف کن. نمونه ها و مثال ها را با هم ترکیب کن.ساده سخن بگو. انجیل را از قلب خود تعلیم بده. صادق باش. خودت باش. تُن صدایت را تغییر بده. تا جائی که می توانی با حضار تماس چشمی داشته باش. از حالت چهره و دست هایت استفاده کن. از جای خود حرکت کن و زیاد طولانی صحبت نکن. اگر گروه کوچک است، اجازه بده مردم در مواقع مناسب سؤالات خود را بپرسند.
4. این ایده که هر موعظه ائی باید سه نکته داشته باشد، فقط و فقط اختراع بشر است. هدف ایجاد شاگرد است، نه پیروی از تئوری های امروزی موعظه. مسیح گفت، «گوسفندان مرا خوراک دهید» نه اینکه « آنها را متأثرکنید.»

چه کسانی را تعلیم دهیم (whom to Teach)

بر طبق مدل مسیح، خادم شاگرد ساز، نسبت به اینکه چه کسی را آموزش می دهد باید تا حدی گلچین باشد. شاید این باعث تعجب شما شود ولی در واقع همینطور است. مسیح اغلب با امثال با جمعیت سخن می گفت و برای اینکار دلیلی داشت: او نمی خواست که همه متوجه شوند که او چه می گوید. این مسئله کاملاً در کتاب مقدس مشخص است:

در این موقع شاگردان، نزد او آمدند و از او پرسیدند: «چرا همیشه حکایت هایی تعریف می‌کنید که درکشان مشکل است؟» عیسی به ایشان فرمود: «قدرت درک اسرار ملکوت خدا فقط به شما عطا شده، و به دیگران چنین درکی بخشیده نشده است.» سپس به ایشان گفت: «به کسی که دارد، باز هم داده می شود، تا آنچه دارد زیاد شود. ولی از کسی که چیزی ندارد، آن مقدار کمی هم که دارد گرفته می شود. به همین دلیل است که من این حکایتها را می‌گویم تا مردم بشنوند و ببینند ولی نفهمند. (متی 10:13-13).

مزیت درک امثال مسیح مخصوص کسانی بود که توبه کرده بودند و تصمیم داشتند که از مسیح پیروی کنند. آنهائی که فرصت توبه را از دست دادند و برخلاف خواست خدا زندگی کردند، خداوند هم بر ضد آنها ایستادگی کرد. چرا که خدا مخالف متکبران است، لیکن بر فروتنان فیض خویش را عطا می کند (اول پطرس 5:5 را ببینید).

به همین ترتیب، مسیح به پیروان خود آموزش داد: «مروارید های خود را نزد خوکها نگذارید چون قادر به تشخیص ارزش آنها نمی باشند؛ آنها مرواریدها را لگدمال می‌کنند و برگشته، به شما حمله ور خواهند شد. به همین ترتیب، چیزهای مقدس را در اختیار انسانهای بدکار نگذارید» (متی 6:7).واضح است که مسیح با مثال صحبت می کرد. منظور او این بود که «چیزهائی که ارزشمند هستند را به کسانی که قدر آنها را نمی دانند ندهید.» خوک ها نمی دانند که مروارید چه ارزشی دارد و به همین صورت خوک های روحانی هم زمانی که کلام خداوند را می شنوند ارزش آن را نمی دانند. اگر آنها ایمان داشتند که آنچه می شنوند کلام خداوند است، بیشترین توجه را مبذول آن می کردند و از آن اطاعت می کردند.

چطور می توانیم متوجه شویم که کسی خوک روحانی است؟ مرواریدی را سر راهش قرار دهید و ببینید که با آن مروارید چه می کند. اگر به آن توجهی نکرد، پس متوجه می شویم که او خوکی روحانی است. ولی اگر از آن اطاعت کرد، پس خوک روحانی نیست.

متأسفانه بسیاری از شبان ها کاری را می کنند که خواست مسیح نیست، با تعلیم کسانی که کلام خداوند را نپذیرفته اند، مدام مروارید های خود را برا ی خوکان پرتاب می کنند. چنین خادمانی وقتی را که خداوند در اختیارشان قرار داده است تلف می کنند. آنها می بایست مدتها قبل خاک پاهایشان را می تکاندند و راه خود را پیش می گرفتند همان طوری که مسیح فرمان داد.

میش ها، بزها و خوکان (The Sheep, Goats and Pigs)

حقیقت این است که نمی توانید کسی را که نمی خواهد شاگرد مسیح باشد واز او اطاعت کند، شاگرد سازید. بسیاری از کلیساها پر از چنین افرادی هستند، افرادی که تنها از لحاظ فرهنگی مسیحی هستند و بسیاری فکر می کنند تنها به این دلیل که از نظر ذهنی حقایق مذهبی راجع به مسیح و مسیحیت را پذیرفته اند، دوباره متولد شده اند. اینها بزها و خوکانند، نه گوسفندان. با این وجود بسیاری از شبان ها 90 درصد از زمان خود را صرف شاد نگه داشتن این بزها و خوک ها می کنند و در حق از کسانی که می توانند از نظر روحی مورد یاری قرار بگیرند و به آنها خدمت دینی شود، یعنی همان گوسفندان واقعی، غفلت می کنند! ای شبان مسیح از تو می خواهد که گوسفندانش را خوراک دهی، نه بزها و خوکان را (یوحنا 17:21 را ببینید)!

اما چطور می توان گوسفندان را تشخیص داد؟ آنها کسانی هستند که زودتر از همه به کلیسا می آیند و دیرتر از

همه آنجا را ترک می کنند. آنها تشنۀ دانستن حقیقت هستند، زیرا مسیح خداوند آنهاست و آنها می خواهند او را خشنود کنند. آنها تنها یکشنبه ها به کلیسا نمی آیند بلکه هر زمانی که گردهمائی در کلیسا هست آنها هم حضور می یابند، به گروههای کوچک می پیوندند، اغلب سؤال می پرسند، دچار شور و هیجان نسبت به مسیح هستند ودر پی فرصتی برای خدمت هستند.

ای شبان بیشتر وقت و توجه خود را صرف این افراد بکن. اینها شاگردان مسیح هستند. برای بزها و خوکانی

که در کلیسایت حضور می یابند تا جائی که ضرفیتش را دارند، از انجیل بشارت بده. اما اگر انجیل واقعی را بشارت بدهی، آنها زیاد تحمل نخواهند کرد. یا کلیسا را ترک می کنند، و یا اگر قدرتش را داشته باشند تلاش خواهند کرد که تو را از جایگاهت بر کنار کنند، که اگر موفق شوند، خاک پای خود را هنگام رفتن بتکان. (در محیط کلیسای خانگی، چنین چیزی رخ نخواهد دادبه خصوص اگر جلسات کلیسا در خانۀ خودت برگزار شود!)

به همین شکل، مبشران نباید مدام انجیل را برای کسانی که چندین بار آن را رد کرده اند موعظه کنند. بگذار مردگان مردگان خویش را به خاک بسپارند (لوقا 60:9 را ببینید). شما سفیری از جانب مسیح هستید که مهمترین پیغام را از پادشاهِ پادشاهان به همراه دارید! جایگاه شما نزد خداوند بسیار والاست و مسئولیتی بسیار بزرگ بر دوش دارید. تا زمانی که مطمئن نشده اید که همه انجیل را شنیده اند، سعی نکنید آن را دوباره برای کسی بگوئید.

اگر می خواهید خادم شاگردساز باشید، باید بدانید که به چه کسانی باید تعلیم دهید، نه اینکه وقت پر ارزش خود

را برای افرادی که نمی خواهند از مسیح اطاعت کنند تلف کنید. پولس به تیموتائوس نوشت،

تعالیمی را که در حضور جمع از من شنیده ای، به افراد قابل اعتماد بسپار تا ایشان نیز بتوانند آنها را به دیگران تعلیم دهند (دوم تیموتائوس 2:2، با تأکید بیشتر).

رسیدن به هدف (Reaching the Goal)

لحظه ای به چیزی فکر کنید که هرگز در زیر نظر مسیح نمی توانست اتفاق بیفتد ولی مدام در کلیساهای امروزی رخ می دهد. تصور کنید که مسیح پس از قیام خود در زمین می ماند و کلیسائی مانند کلیساهای رسمی امروز ایجاد می کرد و به مدت سی سال آن را رهبری می کرد. تصور کنید که هر یکشنبه برای همان حضار همیشگی موعظه می کرد. پطرُس، یعقوب و یوحنا را تصور کنید که در طول یکی از موعظه های مسیح در نیمکت ردیف اول نشسته اند، جائی که به مدت بیست سال هر یکشنبه نشسته اند. تصور کنید که پطرُس رو به یوحنا خم می شود و در گوش او با ناله می گوید، «ما این موعظه را بیشتر از ده بار شنیده ایم.»

می دانیم که چنین صحنه ای مضحک است، زیرا همۀ ما می دانیم که مسیح هیچ گاه خود و رسولانش را در چنین موقعیتی قرار نداد. مسیح آمد که شاگردانی بسازد و این کار را به روشی خاص و در زمانی معین به انجام رسانید. بیش از حدود سه سال، پطرُس، یعقوب و یوحنا و برخی دیگر را تعلیم داد. و البته اینکار را با موعظۀ یکشنبه ها در کلیسا انجام نداد. او آنها را با روش زندگی خود، پاسخ دادن به سؤالاتشان و فرصت دادن به آنها برای خدمت، تعلیم داد. او کار خود را انجام داد و رفت.

پس ما چرا کاری را می کنیم که مسیح هرگز انجام نمی داد؟ چرا تلاش می کنیم با تکرار موعظه ها برای همان مردم به مدت ده ها سال، آنچه را که خداوند می خواهد به انجام برسانیم؟ کِی کارمان تمام می شود؟ چرا شاگردانمان بعد از

چند سال برای ساختن شاگردان خود آماده نیستند؟

منظور من این است که اگر کارمان را درست انجام می دهیم، باید زمانی برسد که شاگردانمان آنقدر بالغ باشند تا دیگر نیازی به خدمت ما نداشته باشند. آنها باید قادر باشند که خود شاگردانی بسازند. ما باید به هدفی که خداوند پیش رویمان گذاشته است نائل شویم و مسیح چگونگی انجام آن را به ما نشان داده است. ضمناً، در کلیسای خانگی که رو به پیشرفت است، پیوسته نیاز برای تعلیم مردم و ایجاد رهبر وجود دارد.کلیسای خانگی سالم هیچ گاه دچار این مشکل نمی شود که یک واعظ مدام همان موعظه را برای همان مردم تکرار کند.

انگیزه های درست (Right Motives)

برای اینکه در تعلیمی که شاگرد ساز است موفق با شیم، چیزی مهم تر از این وجود ندارد که انگیزه هایمان

درست باشد. زمانی که شخص بنا به دلایل نادرست در خدمت است، آنچه انجام می دهد اشتباه خواهد بود. به همین دلیل است که امروزه اینقدر تعالیم نادرست و نامتوازن درکلیساها وجود دارد. اگر هدف خادمی کسب شهرت، موفقیت در نظر مردم، یا به دست آوردن پول زیاد باشد، سرنوشت او این است که در نگاه خداوند مردود شود. غم انگیزترین مسئله این است که او ممکن است به هدفش که کسب شهرت، موفق بودن در مقابل دیگران و یا به دست آوردن پول زیاد است، برسد، اما روزی فراخواهد رسید که انگیزه های نادرست او در دادگاه مسیح فاش خواهد شد، و هیچ پاداشی برای کار خود دریافت نخواهد کرد.حتی اگر اجازۀ ورود به ملکوت آسمان را به دست آورد،³ زمانی که کمبود پاداشش یا جایگاه پائین او در ملکوت آشکار شود همۀ کسانی که آنجا هستند حقیقت را دربارۀ او خواهند دانست. شکی نیست که درجات متفاوتی در بهشت وجود دارد. مسیح هشدار داد:

پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کو چکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود (متی 19:5).

مسلم است که خادمانی که از فرامین مسیح اطاعت می کنند تا زمانی که در زمین هستند رنج خواهند برد. مسیح به کسانی که از او اطاعت می کنند وعده داده بود که آزار خواهند دید (متی 10:5-12؛ یوحنا 33:16 را ببینید). بعید است که آنها موفقیت، شهرت و ثروت دنیوی به دست آورند. آنچه آنها مسلماً به دست می آورند، پاداش و ستایش از جانب خداوند است. شما کدام را ترجیح می دهید؟ پولس در این رابطه نوشت:

من کیستم، و یا اپلس کیست که بخاطر ما بحث و جدل می کنید؟ از این کار شما تعجب می کنم.زیرا ما فقط خدمتگزاران خدا هستیم و هر یک عطا و خدمت خاصی داریم، و شما به کمک ما، به مسیح ایمان آورده اید. خدمت من این بود که بذر کلام خدا را در قلبهای شما بکارم، و خدمت اپلس این بود که آن را آبیاری کند. اما این خدا بود که باعث رشد آن در قلبهای شما گردید. مهم نیست که چه کسی می کارد، یا چه کسی آبیاری می کند. مهم، کار خداست که سبب رشد می شود. بین من و اپلس فرقی نیست و هر یک برای زحمتی که کشیده ایم، پاداش خواهیم گرفت.ما فقط همکاران خدا هستیم؛ و شما مزرعۀ خدا هستید، نه مزرعۀ ما؛شما عمارت خدا هستید، نه عمارت ما.

خدا از روی لطف خود به من آموخت که چگونه معماری کاردان باشم. من بنیاد عمارت را گذاشتم و اپلس بر روی آن، عمارت را ساخت. اما آنکه بر روی این بنیاد، عمارتی می سازد، باید بسیار مواظب باشد. زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند بنیاد محکم دیگری بسازد، جز آنکه از قبل داشتیم و آن بنیاد، عیسی مسیح است. اما بر این بنیاد واحد، می‌توان عمارتی با مصالح گوناگون بنا کرد.بعضی، عمارت را با طلا و نقره و جواهرات می‌سازند و بعضی دیگر با چوب و علف خشک و کاه! اما زمانی خواهد رسید، یعنی همان روزی که مسیح همه را داوری خواهد نمود، که کار معمار مورد آزمایش قرار خواهد گرفت تا معلوم شود با چه مصالحی عمارت را ساخته است.کار هر شخص از آتش گذرانده خواهد شد تا ارزش و اصالت آن مشخص گردد. آن معماری پاداش خواهد یافت که بر آن بنیاد، عمارتی با مصالح خوب ساخته باشد و حاصل کارش صحیح و سالم از بوتۀ آزمایش بیرون آید. اما اگر عمارتی که ساخته باشد، بسوزد، ضرر بزرگی به او خواهد رسید. اگر چه خود نجات خواهد یافت، اما همچون کسی خواهد بود که از میان شعله های آتش فرار کرده باشد (اول قرنتیان 5:3-15).

پولس خود را شبیه به معماری کاردان که بنیاد می گذارد، تشبیه کرده است. اپلس، معلمی که بعد از اینکه پولس کلیسائی در قرنتس بر پا کرده بود، به آنجا آمد، تشبیه شده به کسی که بر روی بنیاد از قبل نهاده شد، بنا می کند.

به یاد داشته باشید که هم پولس و هم اپلس در نهایت بر اساس کیفیت عملشان پاداش خواهند دید (13:3 را ببینید).

بطور تمثیلی پولس و اپلس می توانستند عمارت خداوند را با شش مادۀ متفاوت بنا کنند، که سه تا از آنها رایج، نسبتاً کم خرج و سوزنده هستند و سه تای دیگر غیر متداول، بسیار گران و نسوز هستند. روزی، موادی که عمارت را با آن ساخته اند در معرض آتش قضاوت خداوندی قرار خواهد گرفت و چوب، علف و کاه در آتش خواهد سوخت و نهاد بی ارزش و مادی آنها آشکار خواهد شد. طلا و نقره و جواهرات که نشان دهندۀ اعمال ارزشمند و جاوید در نظر خدا هستند، در شعله های آزمایش تاب خواهند آورد.

مطمئناً تعالیمی که بر اساس انجیل نیستند، در داوری مسیح به خاکستر بدل خواهند شد. این سرنوشت هر عملی است که بر اساس قدرت، روش و یا دانش جسمانی یا با انگیزه ای نادرست انجام پذیرد. مسیح هشدار داد که هر عملی که با هدف ستوده شدن از جانب مردم انجام شود، پاداشی نخواهد داشت (متی 1:6-6 و 16-18 را ببینید). همانطور که پولس گفت، شاید اکنون چنین اعمال بی ارزشی در نظر مردم آشکار نباشد اما در آینده برای همه آشکار خواهد شد. اگر اعمال خود من از چوب، علف و کاه بودند، ترجیح می دادم که اکنون به آن پی ببرم تا بعد. الآن زمان آن است که توبه کنید؛ زیرا آن زمان بسیار دیر خواهدبود.

بررسی انگیزه هایمان ( Checking Our Motives)

ما بسیار آسان می توانیم خود را دربارۀ انگیزه هایمان فریب دهیم. خود من هم مطمئناً چین کاری را کرده ام.

چطور می توانیم بفهمیم که انگیزه هایمان خالص هستند؟

بهترین کار این است که از خداوند بخواهیم که اگر انگیزه هائی نادرست داریم بر ما آشکار کند و بعد افکار و

اعمالمان را مورد بررسی قرار دهیم. مسیح به ما گفت اعمال حسنه مانند دعا کردن و غذا دادن به فقرا را در خفا انجام دهیم و اینگونه می توانیم مطمئن شویم که درست عمل می کنیم چرا که ما تحسین خداوند را می خواهیم نه تحسین مردم را. اگر ما تنها زمانی که مردم ما را نگاه می کنند فرمانبردار خداوند باشیم، اشتباهی بسیار بزرگ مرتکب می شویم. یا اگر از انجام گناهانی رسوا کننده که باعث نابودی اعتبار و آبروی ما می شوند، اجتناب کنیم، ولی گناهان کوچک که هیچ کس از آن خبردار نخواهد شد انجام دهیم، یعنی انگیزه هایمان نادرست بوده است. اگر صادقانه بخواهیم خداوند را که از همۀ افکار، اعمال و گفتارمان مطلع است، خشنود کنیم، تلاش خواهیم کرد که همیشه و در همۀ مسائل، کوچک یا بزرگ، چه معلوم و چه نا معلوم برای دیگران، از او اطاعت کنیم.

به همین صورت، اگر انگیزه هایمان درست باشد، به قیمت ساختن شاگردانی که همۀ فرامین مسیح را اطاعت می کنند، به دنبال رشد کلیسا، که امروزه بیشتر در جهت افزایش تعداد افراد است، نخواهیم بود.

کلام خداوند را بطور کامل آموزش خواهیم داد و تنها بر موضوعات معروف که مردم دنیوی و غیرروحانی را جذب می کند، تمرکز نخواهیم کرد.

کلام خداوند را پیچ و تاب نخواهیم داد و یا کتاب مقدس را به گونه ای که از مفهوم اصلیش تجاوز کند، آموزش نخواهیم داد.

به دنبال لقب و جائی برای افتخار برای خودمان نخواهیم بود. در پی شهرت نخواهیم بود.

به دنبال فراهم کردن تسهیلات برای دولتمندان نخواهیم بود.

ثروت مان را در زمین نخواهیم اندوخت، بلکه ساده زندگی خواهیم کرد و تا جائی که بتوانیم از دارائیمان خواهیم بخشید، تا سرمشقی خوب برای مردم باشیم.

بیشتر به آنچه خداوند دربارۀ موعظه های ما فکر می‌کند اهمیت قائل می شویم تا آنچه مردم فکر می کنند.

انگیزه های شما چگونه هستند؟

عقیده ای که شاگردسازی را شکست می دهد

(A Doctrine that defeats disciple-Making)

خادم شاگردساز هیچ گاه کاری بر خلاف شاگرد سازی انجام نمی دهد. بنابراین هیچ گاه چیزی نمی گوید که سبب شود مردم به راحتی از مسیح نافرمانی کنند. او هیچ گاه فیض خداوند را به عنوان اجازه برای ارتکاب گناه بدون ترس از مجازات، معرفی نمی کند. بلکه، فیض خداوند را به عنوان وسیله ای برای توبه از گناهان و جبران آنها در آینده می داند. همان طور که می دانیم بنابه کتاب مقدس تنها کسانی که پیروز گردند وارث ملکوت خداوند خواهند بود ( مکاشفه 11:2، 5:3، 7:21 را ببینید).

برخی از خادمان امروزی، متاسفانه، عقاید غیر انجیلی را دنبال می کنند که به جریان شاگرد سازی لطمات زیادی وارد می کند. یکی از عقایدی که بسیار در آمریکا رایج شده اطمینان ابدی بلاشرط است، به این معنا که «یکبار که نجات یابید، برای همیشه نجات یافته اید.» این عقیده بدین معناست که انسانهائی که تولد دوباره دارند، هر طوری که زندگی کنند، هیچ گاه رستگاری خود را از دست نخواهند داد. زیرا آنها می گویند، رستگاری و نجات با فیض است، همان فیضی که در ابتدا کسانی را که برای رسیدن به رستگاری دعا می کنند، و برای همیشه آنها را نجات یافته نگاه می دارد. به نظر آنان هر دیدگاه دیگری، به این معنا است که مردم با اعمال خودشان نجات می یابند.

طبیعتاً چنین نقطه نظری زیانی بزرگ برای تقدس است. زیرا اطاعت از مسیح را برای کسی که می خواهد به بهشت وارد شود ضروری نمیداند. پس انگیزۀ کمی برای اطاعت از مسیح، به خصوص زمانی که اطاعت ممکن است گران تمام شود، وجود دارد.

چنانچه در آغاز این کتاب گفتم، فیضی که خداوند برای بشر دارد او را از اطاعت از خداوند معاف نمی کند. بنابر کتاب مقدس، رستگاری نه تنها از طریق فیض خداوند بلکه همچنین از طریق ایمان حاصل می شود (افسسیان 8:2 را ببینید). فیض و ایمان هر دو برا ی رسیدن به رستگاری ضروری هستند. ایمان بهترین واکنش نسبت به فیض خداوند است، و ایمان حقیقی همیشه منجر به توبه و اطاعت می شود. چنانچه یعقوب گفت ایمان بدون عمل مرده است و انسان را نجات نخواهد داد (یعقوب 14:2 را ببینید).

به همین دلیل است که کتاب مقدس مدام اعلام می کند که رستگاری پیوسته بر پایۀ ایمان و اطاعت پیوسته، استوار است. بخش هائی در کتاب مقدس این مسئله را بسیار آشکار می کنند. برای مثال پولس در نامه ای به مؤمنان کولسی گفت:

این صلح شامل حال شما که زمانی از خداوند دور بودید نیز می شود. بلی، شما روزگاری از خدا رویگردان و با او دشمن بودید؛ نیت های بد و اعمال زشتتان، شما را از او جدا کرده بود. اما اکنون او شما را به حضور خود پذیرفته است. عیسی مسیح با فدا کردن بدن انسانی خود بر روی صلیب، ایجاد چنین رابطه‌ای را با خدا ممکن ساخته است. در نتیجۀ این فداکاری است که مسیح، شما را به پیشگاه خدا آورده است؛ و شما بدون هیچ اتهام و محکومیتی در حضور خدا ایستاده اید، بطوری که دیگر او خلافی در شما نمی‌بیند تا به سبب آن، شما را سرزنش کند. این به شرطی میسر است که بطور کامل به حقیقت ایمان داشته باشید و در آن محکم و ثابت بمانید و نگذارید امیدی که به هنگام شنیدن پیغام انجیل در شما بوجود آمد، متزلزل شود. این همان پیغامی است که به گوش تک تک شما رسید و اکنون نیز به سراسر دنیا می رسد، و من پولس، افتخار دارم آن را به دیگران اعلام نمایم(کولسیان 21:1-23 با تأکید بیشتر).

از این واضح تر نمی توانست باشد. تنها یک استاد الهیات می تواند اشتباه کند یا منظور پولس را تحریف کند.

مسیح ما را بی گناه خواهد دانست اگر در ایمانمان پایدار باشیم. این واقعیت در رومیان 13:11-24، اول قرنتیان1:15-2،

عبرانیان 12:3-14 و 38:10-39، تکرار شده، و به وضوح ذکر شده است که رستگاری نهائی به پایداری در ایمان بستگی دارد. همۀ این آیات شامل کلمات«به شرطی که» یا «اگر» هستند.

ضرورت تقدس (The Necessity of Holiness)

آیا مؤمن می تواند با گناه کردن زندگی جاودان را از دست بدهد؟ پاسخ در بسیاری از بخش های کتاب مقدس، مانند آیات زیر، یافت می شود.کسانی که گناهان مختلفی مرتکب می شوند وارث ملکوت خداوند نخواهند بود. اگر مؤمنی گناهانی که توسط پولس ذکر می شوند را مرتکب شود، رستگاری نهایی را از دست خواهد داد:

مگر نمی دانید که مردم نادرست از برکات سلطنت خدا بی نصیب خواهند ماند؟خود را فریب ندهید! شهوت رانان، بت پرستان و زانیان و آنانی که بدنبال زنان و مردان بدکاره می افتند، و همینطور دزدان، طمعکاران، مشروب خواران و کسانی که به دیگران تهمت می‌زنند و یا مال مردم را می خورند، در دنیای جدیدی که خدا سلطنت می کند، جایی نخواهند داشت (اول قرنتیان 9:6-10، همراه با تأکید).

هنگامی که از امیال و خواسته‌های نادرست خود پیروی می کنید، این گناهان وارد زندگی شما می شوند: زنا و انحرافات جنسی و بی عفتی؛ بت پرستی و جادوگری و احضار ارواح؛ دشمنی و دو بهم زنی؛ کینه توزی و خشم؛ خود خواهی و نفع طلبی، شکایت و انتقاد و بهانه جویی؛ در اشتباه دانستن دیگران و بر حق شمردن خود و اعضای گروه خود؛ حسادت و آدم کشی؛ مستی و عیاشی و چیزهایی از این قبیل. همانطور که قبلاً هم اشاره کردم، باز تکرار می‌کنم هر که این چنین زندگی کند، هرگز در ملکوت خدا جایی نخواهد داشت (غلاطیان 19:5-21، همراه با تأکید).

این حقیقت چون روز روشن است که ملکوت خدا و مسیح، جای اشخاص بی عفت، ناپاک و طمعکار نیست؛ بلی، کسی که به مال و ناموس دیگران طمع دارد، بت‌پرست است، زیرا مال این دنیا را بیشتر از خدا دوست دارد و می‌پرستد. ممکن است بعضی‌ها بکوشند برای اینگونه گناهان بهانه‌هایی بتراشند. اما شما گول این اشخاص را نخورید، زیرا کسانی که مرتکب چنین گناهانی می شوند، زیر خشم و غضب خدا هستند (افسسیان 5:5-6، همراه با تأکید).

توجه کنید که در همۀ موارد، پولس به مؤمنان می نویسد. دو بار به آنها هشدار داد که فریب نخورند، و این نشان می دهد که او نگران این بود که برخی از معتقدان ممکن است تصور کنند که شخص می تواند گناهانی که او نام برد را مرتکب شود و باز هم وارث ملکوت خداوند بشود.

مسیح به حواریون نزدیک خود پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس از امکان ورود آنها به دوزخ در صورتی که برای بازگشت او آماده نباشند، آگاهی داد. توجه کنید که سخنان زیر خطاب به آنها عنوان شد (مرقس 1:13-4 را ببینید)، و نه خطاب به گروهی از کافران:

پس آماده باشید چون نمی دانید خداوند شما چه روزی باز می گردد. اگر صاحب خانه می‌دانست که دزد در چه ساعتی می آید، بیدار می‌ماند و نمی‌گذاشت دزد وارد خانه‌اش شود. به همان ترتیب، شما (پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس) نیز برای آمدن ناگهانی من، همیشه آماده باشید تا غافلگیر نشوید. آیا شما خدمتگزاران دانا و وفادار خداوند هستید؟ آیا می‌توانید از اهل خانۀ من مواظبت کنید و به ایماندارانم هر روز خوراک دهید؟ خوشابحال شما اگر وقتی باز می گردم، شما را در حال انجام وظیفه ببینم. من اختیار تمام دارایی خود را به چنین خدمتگزاران وظیفه شناسی خواهم سپرد. ولی اگر شما خدمتگزاران بی‌وفایی باشید و بگویید: خداوندمان به این زودی نمی آید، و به همقطارانتان ظلم کنید و به عیاشی با میگساران بپردازید، آنگاه در لحظه‌ای که انتظار ندارید، خداوندتان خواهد آمد، و شما را به سختی تنبیه خواهد کرد و به سرنوشت ریاکاران دچار خواهد ساخت و به جایی خواهد انداخت که گریه و ناله و فشار دندان بر دندان باشد (متی 42:24-51، همراه با تأکید).

پیام اخلاقی داستان چیست؟ «پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس، مانند خادم بدکار این مَثَل نباشید.»⁴

مسیح برای اینکه اهمیت آنچه برای نزدیک ترین حواریونش گفته بود را نشان دهد، فوراً با مَثَل ده باکره سخنان خود را ادامه داد. همۀ باکره ها در ابتدا آمادۀ آمدن داماد بودند، اما پنج نفر از آنها آمادگی خود را از دست دادند و از مجلس عروسی رانده شدند. مسیح این مَثَل را با این کلمات پایان داد،«پس شما (پطروس، یعقوب، یوحنا و آندریاس) بیدار بمانید و آماده باشید چون نمی‌دانید در چه روز و ساعتی من باز می گردم.» (متی 13:25). که یعنی،«مانند پنج باکرۀ نادان نباشید، پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس.» اگر امکان این وجود نداشت که پطروس، یعقوب، یوحنا و آندریاس آماده نباشند، نیازی نبود که مسیح آنها را آگاهی دهد.

مسیح بلافاصله بعد از آن مَثَل قنطارها را برای آنها تعریف می کند. باز هم همان پیغام را انتقال می دهد. «مانند آن خادم نباشید که چیزی نداشت تا در قبال آنچه سرورش به او سپرده بود نشان دهد.» در آخر مَثَل ارباب گفت، « حالا خدمتگزار را که به درد هیچ کاری نمی خورد، بگیرید و در تاریکی بیندازید، تا در آنجا از شدت گریه، دندانهایش را بر هم بفشارد» (متی 30:25). مسیح واضح تر از این نمی توانست پیغام خود را برساند. تنها یک استاد الهیات می تواند معنای آن را تغییر دهد. این خطر وجود داشت که پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس هم به دوزخ افکنده شوند اگر در زمان بازگشت مسیح مطیع او نبودند. اگر این احتمال در مورد پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس وجود داشت، دربارۀ همۀ ما هم وجود دارد. چنانکه مسیح وعده داد، تنها کسانی که ارادۀ پدرش را به جا آورند وارد ملکوت آسمان خواهند شد (متی 21:7 را ببینید).⁵

آنهایی که عقیدۀ نادرست اطمینان ابدی بلاشرط را تعلیم می دهند کاملاً بر خلاف مسیح و شاگردانش و آنچه آنها تعلیم داده‌اند عمل می کنند، و در اصل به شیطان کمک می کنند. آنها به طور مؤثری فرامین مسیح برای ایجاد شاگردان مطیع را خنثی می کنند، راه باریک ورود به بهشت را سد می کنند و شاهراه رو به جهنم را عریض و عریض تر می کنند.⁶

عقیدۀ امروزی دیگری که شاگردسازی را شکست می دهد

(Another Modern Doctrine that Defeats Disciple-Making)

تنها تعلیم اطمینان ابدی بلاشرط نیست که مردم را فریب می دهد تا تصور کنند تقدس برای رستگاری نهایی ضروری نیست. عشق خداوند معمولاً به صورتی معرفی می‌شود که شاگردسازی را خنثی می کند. اغلب شنیده می شود که واعظان به حضار می گویند، «خدا بدون شرط شما را دوست دارد.» مردم اینطور برداشت می کنند که، «خدا مرا قبول می کند صرف نظر از اینکه از او اطاعت بکنم یا نکنم.» اگرچه مسلماً چنین چیزی درست نیست.

بسیاری از این واعظان معتقدند که خداوند کسانی را که دوباره متولد نشده اند به دوزخ می افکند و آنها مسلماً در عقیدۀ خود درست هستند.حالا بیائید دربارۀ این مسئله فکر کنیم. مشخص است که، خداوند کسانی را که به دوزخ می روند قبول ندارد. پس چطور می توان گفت که آنها را دوست دارد؟ آیا مردمی که به دوزخ افکنده می شوند مورد علاقۀ خداوند هستند؟ آیا فکر می کنید که آنها به شما خواهند گفت که خداوند آنها را دوست دارد؟ البته که نه. آیا خداوند خواهد گفت که آنها را دوست دارد؟ مسلماً خیر! خداوند از آنها منزجر است به همین دلیل او آنها را در جهنم مجازات می کند. او آنها را دوست ندارد و موافق آنها نیست.

بدینگونه، عشق خداوند برای گناهاکاران این دنیا مسلماً عشقی از روی رحمت است که موقتی است ولی عشقی به نشانۀ تأییدنیست. اوبا دادن فرصت توبه به آنها، لطف و رحمت خود را نسبت به آنها نشان می دهد. مسیح به خاطر آنها مرد تا راهی برای بخشیده شدن برایشان ایجاد کند. تا این حد و به این شکل می توان گفت که خدا آنها را دوست دارد. اما هرگز آنها را تأیید نمی کند. او هیچگاه عشقی را که پدری به فرززندش دارد، نسبت به آنها ندارد. بلکه بر اساس کتاب مقدس، «همانطوری که یک پدر فرزندانش را دوست دارد، همچنان خداوند نیز کسانی را که او را گرامی می دارند دوست دارد» (مزمور 13:103، همراه با تأکید). بنابراین می توان گفت که خداوند همان شفقت را نسبت به کسانی که او را گرامی نمی دارند، ندارد. عشق خداوند نسبت به گنهکاران مانند دلسوزی و رحمی است که یک قاضی نسبت به قاتل محکوم شده دارد و به جای حکم مرگ، به او مجازات حبس ابد می دهد.

در کتاب اعمال رسولان حتی یک مورد هم وجود ندارد که کسانی که موعظه می کنند به مردم نجات نایافته بگویند که خداوند آنها را دوست دارد. بلکه واعظان انجیل اغلب حاضران را از غضب خداوند آگاه می کردند و با عنوان این که خداوند کارهای آنها را تأیید نمی کند، آنها در خطر هستند و اینکه لازم است تغییراتی اساسی در زندگی خود به وجود آورند، آنها را به توبه کردن دعوت می کردند. اگر به حضار وشنوندگان می گفتند که خداوند آنها را دوست دارد (همان کاری که بسیاری از کلیساهای امروزی انجام می دهند)، ممکن بود که به آنها این تفکر را انتقال دهند که آنها در خطر نیستند، خشم خداوند را برای خود نمی اندوزند، و در نتیجه نیازی هم نیست که توبه کنند.

نفرت خداوند از گناهکاران (God’s Hatred of Sinners)

برخلاف آنچه که امروز دربارۀ عشق خداوند به گناهکاران گفته می شود، کتاب مقدس اغلب بیان می کند که خداوند از گناهکاران بیزار است:

تو تحمل دیدن متکبران را نداری و از همۀ بدکاران نفرت داری. ای خداوند تو از قاتلان و حیله گران بیزاری و دروغگویان را هلاک می کنی ( مزمور 5:5-6، همراه با تأکید).

خداوند بدکاران و درست کاران را امتحان می کند. او از آدم بدکار و ظالم بیزار است(مزمور 5:11 ، همراه با تأکید).

من بنی اسرائیل را ترک گفته و قوم برگزیدۀ خود را طرد کرده ام! عزیزان خود را تسلیم دشمن کرده ام. قوم من مانند شیر جنگل بر من غریده اند، پس من نیز از ایشان بیزار شده ام( ارمیا 7:12-8، همراه با تأکید)

تمامی شرارت ایشان از جلجال شروع شد. در آنجا بود که از ایشان نفرت پیدا کردم. آنها را از سرزمین خودم به سبب بت پرستی بیرون می کنم. دیگر آنها را دوست نخواهم داشت، چون تمام رهبرانشان یاغی هستند (هوشع 15:9).

توجه کنید که تمام مثال هائی که در بالا از کتاب مقدس ذکر شد، نمی گویند که خداوند از آنچه آنها انجام

می دهند متنفر است بلکه می گویند خدا از آنها متنفر است. این حقیقت، اشتباه واژۀ معروف را که «خداوند از گناهان متنفر است نه از گناهکاران»روشن می کند. ما نمی توانیم شخص را از اعمالش جدا کنیم. آنچه او انجام می دهد نشان دهندۀ شخصیت او است. پس خداوند از کسانی که مرتکب گناه می شوند متنفر است نه اینکه تنها از گناهان آنها بیزار باشد. اگر خداوند موافق مردمی باشد که کارهایی را انجام می دهند که او دوست ندارد، خود هم دچار بی ثباتی است. در دادگاههای بشری، مردم به خاطر جرایمشان محاکمه و عادلانه مجازات می شوند. ما نمی‌توانیم از جُرم متنفر باشیم اما کسی را که مرتکب آن شده تأیید کنیم.

مردمی که خداوند از آنها بیزار است (People Whom God Abhors)

کتاب مقدس نه تنها تأیید می کند که خداوند از افراد خاصی متنفر است، بلکه عنوان می کند که او از برخی گناهکاران بیزار است و یا اینکه آنها برای او موجب کراهت هستند. بار دیگر توجه کنید که مثال های زیر از کتاب مقدس نمی گویند که آنچه کناهکاران انجام می دهند در نظر خداوند مکروه هستند، بلکه دقیقاً می گویند خود آنها مکروه هستند. این آیات نمی گویند که خدا از گناهان آنها بیزار است بلکه می گویند خدا از آنهابیزار است.⁷

زن نباید لباس مردانه بپوشد و مرد نباید لباس زنانه به تن کند. این کار از نظر خداوند، خدایتاننفرت انگیز است (تثنیه 5:22، همراه با تأکید).

تمام کسانی که در معاملات کلاهبرداری می کنند مورد نفرت خداوند می باشند (تثنیه 16:25، همراه با تأکید).

بحدی که از شدت گرسنگی پسران و دختران خود را خواهید خورد. بت خانه هایی را که در بالای تپه ها ساخته اید خراب خواهم کرد، قربان گاه هایی را که بر آنها بخور می سوزانید با خاک یکسان خواهم نمود، جنازه های شما را بر بتهای بی جانتان خواهم انداخت و از شما نفرتخواهم داشت (لاویان 29:26-30، همراه با تأکید).

تو تحمل دیدن متکبران را نداری و از همۀ بدکاران نفرت داری. ای خداوند، تو از قاتلان و حیله گران بیزاری و دروغگویان را هلاک می‌کنی (مزمور5:5-6 ، همراه با تأکید).

زیرا خداوند از اشخاص کجرو نفرت دارد اما به درستکاران اعتماد می کند (امثال 32:3، همراه با تأکید).

خداوند از افراد بدطینت متنفر است، ولی از درستکاران خشنود می باشد (امثال 20:11).

خداوند از اشخاص متکبر نفرت دارد و هرگز اجازه نخواهد داد آنها از مجازات فرار کنند(امثال 5:16، همراه با تأکید).

خداوند از کسانی که بی گناه را محکوم و گناهکار را تبرئه می کنند متنفر است (امثال15:17، همراه با تأکید).

چطور می توان این آیات از کتاب مقدس را با این گفته که خداوند گناهکاران را دوست دارد، تطبیق داد؟ چطور می توان گفت که خداوند از گناه کاران بیزار و متنفر است ولی در عین حال آنها را دوست دارد؟

باید بدانیم که همۀ دوست داشتن ها به یک صورت نیستند. برخی از دوست داشتن ها مشروط نیستند که می توان آنها را «عشق از روی رحمت» نامید. این عشق می گوید، «من شما را دوست دارم علی‌رغم همه چیز.» این دوست داشتنی است که اعمال مردم را مد نظر قرار نمی دهد. این محبتی است که خداوند نسبت به گناه کاران دارد.

در نقطۀ مقابل عشق از روی رحمت، عشقِ مشروط قرار دارد که می توان آن را عشق به نشانۀ تأیید نامید. این عشق برای کسی است که لیاقت آن را دارد. این عشقی است که می گوید، «من دوستت دارم زیرا…»

برخی تصور می کنند که اگر عشق مشروط است، نمی تواند عشق باشد. و یا با گفتن اینکه چنین عشقی متکبرانه است، آن را تحقیر می کنند و می گویند که چنین دوست داشتنی بر خلاف عشق خداوند است.

اما حقیقت این است که خداوند دارای عشق مشروط است و ما به زودی این را در کتاب مقدس خواهیم دید.

بنابراین عشق به نشانۀ تأیید نباید مورد تمسخر و تحقیر قرار بگیرد. عشق به نشانۀ تأیید ابتدایی ترین عشقی است که خداوند نسبت به فرزندان درستکار خود دارد. ما باید بیشتر در طلب عشق به نشانۀ تأیید باشیم تا عشق از روی رحم و شفقت.

آیا عشق به نشانۀ تأیید، در رتبۀ پایین است؟

(?Is Approving Love an Inferior Love)

این سؤال را از خود بپرسید: «کدام عشق را از مردم انتظار دارم عشق از روی شفقت یا عشق به نشانۀ تأیید؟» مطمئنم که ترجیح می دهید مردم شما را «به دلیل» و نه «علی رغم» دوست داشته باشند.

دوست دارید که همسرتان به شما بگوید، «من دلیلی برای دوست داشتن تو ندارم، و چیزی در تو وجود ندارد که باعث شود به تو توجه نشان دهم» یا اینکه بگوید، «من تو را به دلایل زیادی دوست دارم، چیزهای زیادی در تو وجود دارند که من تحسین می کنم»؟ مسلماً همۀ ما ترجیح می دهیم که همسرانمان ما را با عشقی به نشانۀ تأیید دوست بدارند، و این نوع عشق است که زوجها را به سوی یکدیگر می کشاند و آنها را کنار هم نگه می دارد. وقتی چیزی وجود ندارد که شخص در زوج خود تحسین کند و عشق به نشانۀ تأیید وجود نداشته باشد، ازدواج ها دوام کمی خواهند داشت. اگر هم دوام داشته باشند، به دلیل عشق از روی رحم و شفقت است که ریشۀ آن به عشقی بر می گردد که از جانب خدا در وجود شخص دهندۀ عشق قرار داده شده است.

به این صورت می بینیم که عشق به نشانۀ تأیید و عشق مشروط به هیچ وجه در رتبۀ پایین نیست. در حالی که عشق از روی رحم و شفقت، ستودنی ترین عشقی است که داده می شود ، عشق به نشانۀ تأیید ستودنی ترین عشقی است که به دست آورده می شود. به علاوه این واقعیت که عشق به نشانۀ تأیید تنها نوعی از عشق است که پدر آسمانی نسبت به مسیح داشت، جایگاه واقعی این عشق را نشان می دهد. خداوند، پدر آسمانی هیچ گاه عشقی از روی رحم و شفقت نسبت به مسیح نداشته است زیرا چیزی در وجود مسیح نبود که دوست داشتنی نباشد.عیسی مسیح گواهی داد:

پدرم مرا دوست می دارد، چون من جانم را می‌دهم و باز پس می گیرم (یوحنا 17:10، همراه با تأکید).

پس می بینیم که پدر آسمانی مسیح را به دلیل فرمانبرداری او برای مرگ دوست داشت. هیچ چیز نادرستی دربارۀ عشق به نشانۀ تأیید وجود ندارد. مسیح عشق پدر آسمانی خود را به دست آورد و لایق آن بود.

او همچنین عنوان کرد که با نگاه داشتن احکام پدرش در محبت او مانده است:

همانطور که پدر مرا دوست دارد، من نیز شما را دوست دارم، پس در محبت من زندگی کنید.اگر از کلام من اطاعت نمایید، در من زندگی خواهید کرد، درست همانگونه که من ازاحکام پدرم اطاعت می نمایم و در محبت او زندگی می کنم (یوحنا 9:15-10، همراه با تأکید).

علاوه بر این، همانطور که کتاب مقدس نشان می دهد، ما باید از مسیح پیروی کنیم و با نگاه داشتن احکام او در محبت او بمانیم. او به وضوح از عشق به نشانۀ تأیید در این بخش صحبت می کند و به ما می گوید که می توانیم محبت او را به دست آوریم، و باید چنین کنیم، و اینکه اگر از او اطاعت نکنیم خود را از محبت او محروم خواهیم کرد. ما در محبت او می مانیم تنها اگر احکام او را نگه داریم. چنین چیزی امروزه به ندرت تعلیم داده می شود، اما باید تعلیم داده شود چرا که مطابق گفتۀ مسیح است.

مسیح عشق به نشانۀ تأیید خداوند را تنها برای آنهایی می داند که احکام او را نگه می دارند.

زیرا خود پدر، شما را دوست دارد چونکه شما مرا دوست دارید و ایمان دارید که من از نزد پدرم آمده‌ام (یوحنا 27:16، همراه با تأکید).

کسی مرا دوست دارد که هر چه می‌گویم اطاعت کند؛ و چون مرا دوست دارد، پدرم خدا نیز او را دوست خواهد داشت و من نیز او را دوست خواهم داشت و خود را به او نشان خواهم داد. …من خود را فقط به کسانی نشان می‌دهم که مرا دوست می‌دارند و هر چه می‌گویم اطاعت می کنند. پدرم خدا نیز ایشان را دوست دارد و ما نزد ایشان آمده، با ایشان زندگی خواهیم کرد (یوحنا 21:14، 23، همراه با تأکید).

توجه کنید که در عبارت دوم، مسیح به معتقدان غیر متعهد وعده نمی دهد که اگر کلام او را نگه دارند، به آنها بطور مخصوصی نزدیکتر خواهد شد. خیر، مسیح وعده داد که هر کسی که او را دوست بدارد و کلام او را نگه دارد، پدرش آن شخص را دوست خواهد داشت و هم خود او و هم پدرش نزد آن شخص منزل خواهند کرد، و این به وضوح به تولد دوباره اشاره می کند. هر که دوباره متولد شود پدر و پسر در کنار روح القدس در او ساکن خواهند بود (رومیان 9:8 را ببینید). بنابراین باز هم می بینیم که آنهایی که به درستی دوباره متولد شده اند، آنهایی هستند که توبه کرده اند و اطاعت از مسیح را آغاز کرده اند، و تنها کسانی هستند که عشقِ به نشانۀ تأیید پدر را به دست آورده اند.

البته، مسیح باز هم محبت از روی رحم و شفقت را برای آنهایی که به او اعتقاد دارند نگه می دارد. وقتی آنها نافرمانی می کنند، او آماده است که آنها را ببخشد، اگر به گناه خود اقرار کنند و دیگران را ببخشند.

نتیجه گیری ( The Conclusion)

آنچه تا کنون گفته شد برای عنوان این مطلب است که محبتی که خداوند نسبت به فرزندان مطیع خود دارد همان محبتی نیست که او نسبت به گناهکاران دارد. او گناهکاران را تنها از روی رحمت دوست دارد. این عشق موقتی است و تنها تا زمان مرگ آنها به طول می انجامد. در عین حال که آنها را از روی لطف و رحمت دوست دارد، به دلیل عدم تأیید رفتار و عملکردشان از آنها بیزار است. اینها همه تعالیم کتاب مقدس هستند.

از سویی دیگر خداوند فرزندان خود را بیش از کسانی که دوباره متولد نشده اند دوست دارد. او اصولاً آنها را با محبتی به نشانۀ تأییددوست دارد، زیرا آنها توبه کرده اند و تلاش می کنند که از فرامین او اطاعت کنند. همچنان که در تقدس پیش می روند و رشد می کنند، عشق خداوند از روی رحمت نسبت به آنها کمتر و کمتر می شود و عشق خداوند نسبت به آنها که به نشانۀ تأیید است و دقیقاً خواستۀ دل آنهاست، بیشتر و بیشتر می شود.

عنوان این مطالب به این منظور است که بدانیم تصویری که امروزه از عشق و محبت خداوند توسط واعظان و معلمان ترسیم می شود، نادرست و گمراه کننده است. به کمک آنچه کتاب مقدس می گوید، لحظه ای را برای ارزیابی واژه‌های معمول زیر دربارۀ عشق خداوند صرف کنید:

1. چیزی نمی توانید انجام دهید که عشق خداوند را نسبت به شما کمتر یا زیادتر کند، از آن میزان که او اکنون شما را دوست دارد.
2. چیزی وجود ندارد که با انجام آن خداوند محبت خود را نسبت به شما متوقف کند.
3. عشق خداوند بلاشرط است.
4. خداوند همه را به یک اندازه دوست دارد.
5. خداوند گناهکار را دوست دارد اما از گناه متنفر است.
6. چیزی وجود ندارد که با انجام آن لایق عشق خداوند شوید یا آن را به دست آورید.
7. عشق خداوند نسبت به ما به اعمال ما بستگی ندارد.

تمام گفته های بالا، نادرست هستند و می‌توانند گمراه‌کننده باشند، چرا که بیشتر این موارد عشق به نشانۀ تأیید را نفی می کنند و برخی هم عشق از روی رحمت را به طور نادرست معرفی می کنند.

در مورد جملۀ اول می توان گفت: چیزی وجود دارد که با انجام آن عشق به نشانۀ تأیید خداوند را نسبت به آنها بیشتر کند: آنها می توانند مطیع تر باشند. همچنین چیزی وجود دارد که عشق به نشانۀ تأیید خداوند را نسبت به آنها کمتر کند: عدم اطاعت. در مورد گناهکاران، چیزی وجود دارد که با انجام آن عشق خداوند نسبت به آنها بسیار بیشتر شود: توبه. به این وسیله آنها می توانند عشق به نشانۀ تأیید خداوند را به دست آورند. و چیزی وجود دارد که با انجام آن می توانند محبت خداوند را نسبت به خود کم کنند: مرگ. به این شکل آنها حتی محبت خداوند از روی رحمترا نیز از دست خواهند داد.

دربارۀ جملۀ دوم می توان گفت: هر مسیحی با بازگشت به سوی گناه می تواند عشق به نشانۀ تأیید خداوند را از دست بدهد و خود را در موقعیتی قرار دهد که تنها محبت از روی رحمت را داشته باشد. و باز هم شخص غیر معتقد ممکن است بمیرد و تنها محبت خداوند نسبت به او که همان محبت از روی رحمت است را نیز از دست بدهد.

در رابطه با جملۀ سوم: عشق به نشانۀ تأیید خداوند مسلماً مشروط است. و حتی محبت او از روی رحمت نیز مشروط به این است که شخص زنده باشد. بعد از مرگ این نوع از محبت پایان می یابد و چون موقتی است مشروط نیزهست.

در رابطه با جملۀ چهارم: به احتمال زیاد خداوند همه را به یک صورت دوست ندارد، زیرا او گناهکاران و مقدسان را به درجات متفاوت تأیید یا رد می کند. مسلماً خداوند گناهکاران و درستکاران را به یک صورت دوست ندارد.

در مورد جملۀ پنجم می توان گفت: خداوند از گناه و گناهکاران متنفر است. بهتر است بگوئیم که او گناهکاران را با محبتی از روی رحمت دوست دارد و از گناهان آنها متنفر است. ولی از نظر عشق به نشانۀ تأیید که نگاه کنیم خداوند از خود آنها متنفر است.

در رابطه با جملۀ ششم: همه می توانند و همه می بایست عشق به نشانۀ تأیید خداوند را به دست آورند. البته کسی نمی تواند محبت از روی رحمت خداوند را به دست آورد چرا که این محبت، محبتی مشروط نیست.

در رابطه با جملۀ هفتم: محبت از روی رحمت خداوند، به اعمال شخص بستگی ندارد ولی عشق از روی تأیید او وابسته به اعمال است.

تمام این مطالب گفته شد تا بدانیم که خادم شاگردساز باید محبت خداوند را به درستی و همانطوری که در انجیل آمده است نشان دهد، زیرا او نمی خواهد که کسی فریب بخورد. تنها کسانی که خداوند نسبت به ایشان عشق به نشانۀ تأیید دارد وارد بهشت می شوند، و خداوند تنها کسانی که دوباره متولد شده و از مسیح اطاعت می کنند را دوست دارد و اعمالشان را تأیید می کند. خادم شاگرد ساز هیچ گاه تعلیمی نخواهد داد که مردم را از پاکی دور کند. هدف او همان هدف خداوند یعنی ایجاد شاگردانی است که از فرامین مسیح اطاعت می کنند.

1 اعلام بشارت توسط مبشران می تواند نوعی از تعلیم باشد، و مبشران مطمئناً باید بشارتی که از نظر انجیل درست است را اعلام کنند.

2 به همۀ معتقدان مسئولیت تعلیم به صورت عمومی داده نمی شود، اما همه برای شاگردسازی مسئولیت تعلیم تک به تک را دارند (متی 19:5، 19:28-20؛ کولسیان 16:3؛ عبرانیان 12:5 را ببینید).

3 من می گویم «اگر» زیرا آنان که گرگ هائی در لباس بره هستند مسلماً «خادمانی» هستند که انگیزه هائی خودخواهانه دارند، و به دوزخ خواهند رفت. فکر می کنم آنچه آنها را از خادمان درستکار با انگیزه های نادرست جدا می کند، میزان نادرستی انگیزه های آنهاست.

4 بسیار جالب است برخی از معلمان که نمی توانند از این حقیقت فرار کنند که مسیح با یاران نزدیک خود صحبت می کرد و اینکه خادم بدکار وضوحاً شخصی معتقد را نشان می دهد، می گویند که جای گریه ها و دندان ساییدن ها جایی بیرون از، ولی نزدیک بهشت است. در آنجا معتقدان بدکار به طور موقت سوگواری خواهند کرد تا زمانی که مسیح اشک های آنها را از چشمانشان بزداید و آنها را به بهشت خوشامد بگوید.

5 مسلم است که مسیحیانی که تنها مرتکب یک گناه می شوندسریعاً رستگاری خود را از دست نمی دهند. آنهایی که از خداوند به خاطر گناهانشان طلب بخشش کنند، توسط خداوند بخشیده خواهند شد (اگر آنها هم کسانی را که در موردشان مرتکب گناه شده اند ببخشند). آنهایی که از خداوند طلب بخشش نمی کنند، ممکن است توسط خداوند مجازات شوند. معتقدان تنها با سخت کردن دلهایشان در مقابل اخطارهای مکرر خداوند، در معرض خطر از بین رفتن رستگاریشان قرار دارند.

6 آنهایی که هنوز هم قانع نشده اند که یک مسیحی می تواند رستگاری خود را از دست بدهد، باید تمام متن های عهد جدید که در زیر ذکر شده است را بخوانند: متی 21:18-35؛ 4:24-5، 11-13، 23-26، 42-51؛ 1:25-30؛ لوقا 11:8-15؛ 24:11-28؛42:12-46؛ یوحنا66:6-71؛31:8-32، 51؛ 1:15-6؛ اعمال رسولان 21:11-23؛ 21:14-22؛ رومیان 11:6-23؛ 12:8-14، 17؛ 20:11-22؛ اول قرنتیان 23:9-27؛ 1:10-21؛ 29:11-32؛ 1:15-2؛ دوم قرنتیان 24:1؛ 2:11-4؛ 21:12-5:13 ؛ غلاطیان 1:5-4؛ 7:6-9؛ فیلپیان 12:2-16؛ 17:3-1:4؛ کولسیان 21:1-23؛ 4:2-8، 18-19؛ اول تسالونیکیان 1:3-8؛ اول تیموتائوس 3:1-7، 18-20؛ 1:4-16؛ 5:5-6، 11-15، 9:6-12،17-19، 20-21؛ دوم تیموتائوس 11:2-18؛ 13:3-15؛ عبرانیان 1:2-3؛ 6:3-19؛ 1:4-16؛ 8:5-9؛ 4:6-9، 10-20؛ 19:10-39؛1:12-17، 25-29؛ یعقوب 12:1-16؛ 4:4-10؛ 19:5-20؛ دوم پطرس 5:1-11؛ 1:2-22؛ 16:3-17؛ اول یوحنا 15:2-28؛ 16:5؛ دوم یوحنا 6-9؛ یهودا 20:1-21؛ مکاشفه 7:2، 10-11، 17-26؛ 4:3-5، 8-12، 14-22؛ 7:21-8؛ 18:22-19. دلایل ثبت شده‌ای که توسط معلمان عقیدۀ اطمینان ابدی بلاشرط ارائه می‌شوند آیاتی هستند که وفاداری خداوند را در رابطه با نجات تشدید می‌کنند و سخنی از مسئولیت انسان نمی گویند.این آیات باید طوری تفسیر شوند تا با آیه‌های بالا در تطابق باشند. قول خداوند برای وفاداری خودش، ضمانت کنندۀ این نیست که انسانها نیز به قول خود وفا خواهند کرد. اگر من به همسرم قول بدهم که هرگز او را ترک نخواهم کرد و به این قول وفا کنم، این ضمانت نمی‌کند که او مرا ترک نخواهد کرد.

7 می توان استدلال کرد که تمام این آیه ها از کتاب مقدس که نفرت و بیزاری خداوند از گناهکاران را نشان می دهند از عهد قدیم هستند. ولی نظر خداوند نسبت به گناهکاران از عهد قدیم تا عهد جدید تغییری نکرده است. برخورد مسیح با زن کنعانی در متی 22:15-28 نمونه ای عالی در عهد جدید دربارۀ نظر خداوند نسبت به گناهکاران است. در ابتدا مسیح حتی پاسخ التماس های او را نمی داد و حتی از اوا به عنوان سگ نام برد. اما ایمان مسمج زن باعث شد که مسیح اندکی رحمت نسبت به او داشته باشد. رفتار مسیح با فریسیان و کاتبان به سختی می تواند نمونه ای از عشق از روی تأیید و تصدیق رفتار آنها باشد (متی 23 را ببینید).

38

約二千年前，神的兒子道成肉身降世，在加利利湖畔的山邊向群眾講話。今天我們會將耶穌當日的講論稱為「登山寶訓」。

耶穌是有史以來最偉大的講員，教導一群我們看為是未受過教育的人。所以，耶穌教導的內容既簡單又容易明白，運用日常生活的事物闡明他的重點。

可是，今天很多人認為某人要擁有博士學位，才能解明耶穌的說話。更可悲的是，好些解釋聖經的人竟基本假設耶穌不可能是直話直說，因而就編造複雜的理論解釋耶穌真正的意思，可是二千多年前耶穌的聽眾決不會想到那些理論，而且即使有人向他們講解，他們也不會明白。舉一個例子，有些現代的聖經「學者」想說服我們，耶穌的說話不適用於耶穌的聽眾或基督徒，卻只適用於我們活在他將來國度的時候！多令人驚訝的理論，然而事實上耶穌向自己的聽眾說話時，會用上「你們」這詞（不是「他們」），這篇簡短的講論中就用上超過一百次。那些「聖經學者」卻叫耶穌變成說謊專家了。

這一章和下一章旨在研究耶穌的登山寶訓，我們便會發現這篇信息關乎到救恩、聖潔和這兩者的關係，又一再叫人小心反律法主義。窮人和靈性上飢渴的人前來聽耶穌的說話，耶穌很關心他們，想他們明白最重要的事情–他們怎樣可以承受天國。我們必須留心耶穌的說話，他就是摩西寫到的那位：「主神要從你們弟兄中間，給你們興起一位先知像我，凡他向你們所說的，你們都要聽從。凡不聽從那先知的，必要從民中全然滅絕。」（徒三22～23）

讓我們從頭開始談起吧。

八福（The Beatitudes）

耶穌講道的第一部分稱為「八福」，向透露某些品格特質的人應許賜下特定的祝福。經文列明很多不同的品格特質，又應許很多特定的祝福。隨便的讀者讀八福時，通常會好像別人研究星座一樣，以為各人只會從中間找到一樣可形容自己的品格特質，只得一種福氣。可是，只要我們細心研讀，便會看出耶穌並非列出不同的人會得著不同的祝福，而是只有一種人會得著一種包含所有福氣的祝福：就是會承受天國的人。再沒有其他方法可合理解釋耶穌的話。

讓我們讀一下登山寶訓的前十二節：

耶穌看見這許多的人，就上了山，既已坐下，門徒到他跟前來。他就開口教訓他們說：

虛心（或譯作「心靈貧窮」）的人有福了，因為天國是他們的。

哀慟的人有福了，因為他們必得安慰。

溫柔的人有福了，因為他們必承受地土。

饑渴慕義的人有福了，因為他們必得飽足。

憐恤人的人有福了，因為他們必蒙憐恤。

清心的人有福了，因為他們必得見神。

使人和睦的人有福了，因為他們必稱為神的兒子。

為義受逼迫的人有福了，因為天國是他們的。

人若因我辱罵你們，逼迫你們，捏造各樣壞話毀謗你們，你們就有福了。應當歡喜快樂，因為你們在天上的賞賜是大的。在你們以前的先知，人也是這樣逼迫他們。」（太五1～12）

祝福與品格特質（The Blessings and Character Traits）

第一，請思想上述所應許的祝福，有福的人會（1）承受天國，（2）得著安慰，（3）承受地土，（4）公義上必得飽足，（5）得蒙憐恤，（6）必得見神，（7）得稱為神的兒女，（8）承受天國（重複祝福一）。

耶穌是否想我們認為，只有心靈貧窮（和合本譯作「虛心」）和為義受逼迫的人（祝福一和祝福八）才會承受天國呢？是否只有清心和使人和睦的人才會得稱為神的兒女，卻又不得承受天國？使人和睦的人不會得蒙憐恤？憐恤人的人不會得稱為神的兒女？顯然耶穌不打算我們會這樣想。

思想一下耶穌描寫那些不同的特質：（1）心靈貧窮，（2）哀慟，（3）溫柔，（4）饑渴慕義，（5）憐恤人，（6）清心，（7）使人和睦，及（8）受逼迫。

耶穌是否想我們以為人可能會是清心卻不憐恤人呢？人為義受逼迫，又豈能不饑渴慕義呢？明顯也不是。

因此，為安全起見，唯有推論這些應許的祝福，是一個大祝福裡所包含的多種多樣的祝福–那祝福就是承受天國。此外，那有福的人擁有的多項特質，都是凡有福的人會擁有的特質。

清楚看來，八福描寫出真基督徒的品格，耶穌說明這些特質，以隨著救恩而來的多重祝福的應許激勵信徒。有福的人就是得救的人，故此耶穌是形容到會進天國之人的特質。人若不切合耶穌的形容，就不是有福的人，故也不會承受天國。所以，我們適宜問問自己是否切合耶穌的形容。這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。

有福的人帶有的品格特質（The Character Traits of the Blessed）

耶穌列出的八種有福的人帶有的品格特質，可以有不同的合理解釋。舉一個例子，「心靈貧窮」是指到甚麼德行呢？

我傾向認為耶穌是形容到第一種重要的特質，人有了那種特質，才會得救–那人要意識到自己的靈性貧乏。人必須先覺得自己需要救主，才能得救。

這第一種特質叫人不會自滿自足，或以為自己配得救恩。真正有福的人會明白到自己沒有甚麼可獻給神，自己的公義不過如「污穢的衣服」（賽六十四6），又會看自己是「與基督無關……活在世上沒有指望、沒有神」（弗二12）。

耶穌不想有人以為靠著自己的努力，就可以達到他要列明的準則。不，即使人有了蒙福的特質，也不是自然便有福，乃是神賜福給那人，都是源自神的恩典。耶穌論到有福的人是有福的，不單是由於他們在天上有賞賜，也由於神已經在他們地上的生命中作工。當我看見自己生命中有福的特質，就會叫我想起神用恩典在我裡面成就了甚麼，而不是自己作了甚麼。

如果第一種特質排列在最先，是由於這是進天國首要的特質，那麼第二種特質的排列也許同樣有特別的意思：「哀慟的人有福了。」（太五4）耶穌會否是論到人真心悔改和後悔呢？我認為是的，尤其是由於聖經明說按著神的意思憂愁，就生出悔改的心，以致得救（參林後七10）。那稅吏心中哀慟，在聖殿裡謙卑垂頭，捶著胸呼求神的憐憫，實際上是有福的人。法利賽人也在聖殿裡禱告，卻不像他，稅吏回去倒算為義了，罪也得到赦免（參路十八9～14）。

如果耶穌不是論到人來到基督面前悔改，而先感到哀慟，那麼耶穌可能是論到真基督徒都會感到的哀慟，因他們面對一個叛逆神的世界。保羅形容那種哀慟「是大有憂愁，心裡時常傷痛」（羅九2）。

第三種特質是溫柔，聖經也將這特質列入聖靈的果子（參加五22～23）。溫柔不是由自己生出的品性，人領受了神的恩典和聖靈的內住，才會變得溫柔。「基督徒」若是待人嚴苛，性情兇暴，便要小心。你不會承受地土，下地獄是你的下場，因你不算是有福的人。

饑渴慕義（Hungering for Righteousness）

第四種特質是饑渴慕義，形容某種神所賜下內心的渴慕，真正重生的人都會得著。真正重生的人會因世上的不義和自己的不義憂傷，憎惡罪惡（詩九十七10，一一九128、163），喜愛公義。

我們在聖經中讀到「義」這字，通常都會立即解作是「由基督加給我們的律法上的義」，可是，這字所指的往往不是這個意思。這字的意思多半是「按著神的標準正確生活的素質」。耶穌此處顯然也是用上這意思，因基督徒沒有理由會渴求自己已經得著的義，他已經擁有那外加的義。聖靈所生的人渴望活得公義，又確信自己有天必會在公義上得「飽足」（太五6），肯定神會用恩典成就自己在他們裡頭展開的善工（參腓一6）。

耶穌的說話也預告新天新地的時候，「有義居在其中」（彼後三13），不會再有罪惡，各人也會全心全意愛神，又愛自己的鄰舍如同自己。我們現在饑渴慕義的人將會得飽足，「願你的旨意行在地上、如同行在天上」（太六10），這禱告將會得到應允。

憐憫和清心（Mercy and Purity）

第五種特質是憐憫，也是所有已經重生的人自然會有的特質，因為有憐憫的神住在他裡面。沒有憐憫的人不是神祝福的人，顯示那人未得著神的恩典。使徒雅各指出：「那不憐憫人的，也要受無憐憫的審判。」（雅二13）如果你站在神面前，受到神無憐憫的審判，你認為自己將會進天國，還是下地獄呢？1答案清楚不過吧。

耶穌曾經講到一個故事，有一個僕人蒙了主人極大的憐憫，卻不肯同樣地憐憫自己一位僕人朋友。主人知道發生了甚麼事以後，便「把他（那僕人）交給掌刑的，等他還清了所欠的債」（太十八34）。那僕人從前已經一筆勾銷的債務，當下要重新償還。然後，耶穌警告自己的門徒：「你們各人，若不從心裏饒恕你的弟兄，我天父也要這樣待你們了。」（太十八35）再次，不憐憫人的人不會得著從神而來的憐憫，也不算是有福的人。

第六種得進天國的特質是清心。真基督徒不像很多聲稱的基督徒那樣，只是表面上聖潔。真基督徒靠著神的恩典，內心已經變得純潔，真正從心而發地愛神，繼而改變他們的心意和動機。耶穌應許他們必會得見神。

容我再問一次，難道我們會相信真基督徒會不清心，因而不得見神嗎？神會否向他們說「你可以進天國，但永不得見我」呢？不會，明顯真正會進天國的人也會有純潔的心。

使人和睦的人有福了（Blessed to be Peacemakers）

接下來是使人和睦的人，他們必得稱為神的兒女。再次，耶穌必定是形容到所有的真基督徒，因為凡信基督的人都是神的兒女（參加三26）。

聖靈所生的人最少從三方面會帶來和睦：

第一，他們與神和好，從前卻是與神為敵。

第二，只要沒有得罪神，他們就會與別人和平共處，不喜歡紛爭和衝突。保羅寫道，若有人慣常爭競、忌恨、惱怒、結黨、紛爭，就不能承受神的國（參加五19～21）。真信徒寧願多走一里路，也會避免衝突，與別人和平相處。他們若是心裡恨弟兄，就不可說自己與神和好（參太五23～24；約壹四20）。

第三，真基督徒會分享福音，藉以幫助其他人與神與人和好。

受逼迫的人（The Persecuted）

最後，耶穌說為義受逼迫的人是有福的。明顯，耶穌是論到行公義生活的人，他們會受到非信徒的逼迫，卻必會承受神的國。

耶穌是論到那一種逼迫？受折磨？殉道？不，耶穌是特別論到有人因他的緣故遭到辱罵和毀謗。這意味到，有人成為真信徒後，與非信徒就明顯有別，不然非信徒不會惡意中傷他們。有多少所謂的基督徒是與非信徒沒有兩樣，以致完全沒有人會毀謗他們？這些人根本不是基督徒。耶穌說：「人都說你們好的時候，你們就有禍了，因為他們的祖宗待假先知也是這樣。」（路六26）所有人都說你好的時候，就表示你是假信徒，因世界憎恨真基督徒（另可參約十五18～21；加四29；提後三12；約壹三13～14）。

有人恨你嗎？這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。

鹽和光（Salt and Light）

接下來的幾節經文中，耶穌繼續形容真信徒（即有福的人）是怎麼樣，把他們比作鹽和光。鹽和光也有很明顯的特性，鹽有鹹味，光則可照明。若鹽沒有鹹味，就不是鹽；若光不能照明，就不是光。

你們是世上的鹽，鹽若失了味，怎能叫它再鹹呢？以後無用，不過丟在外面，被人踐踏了。你們是世上的光，城造在山上，是不能隱藏的。人點燈，不放在斗底下，是放在燈臺上，就照亮一家的人。你們的光也當這樣照在人前，叫他們看見你們的好行為，便將榮耀歸給你們在天上的父。（太五13～16）

耶穌的時代中，鹽主要是用作肉類防腐。我們身為順服的基督徒，就是要防止罪惡的世界變得完全墮落和腐敗。可是，如果我們變得好像世界的樣式，就會一無是處。耶穌警告有福的人要保持鹹味，維持自己獨一無二的特質，必須與四圍的世人分別出來，免得失去「鹹味」，「被丟在外面，被人踐踏」。新約有很多清楚的警告，提醒真信徒不要退後，此處就是其中一則警告。若鹽真是鹽，便會有鹹味。同樣，基督徒行事也應當像基督徒，否則便不是基督徒，即使他們曾經是基督徒。

真基督徒又是世上的光，光總會發亮，若光不發亮，就不是光。這類比中，光代表我們的好行為（參太五16）。基督勸戒信徒要有好行為，好叫其他人可以看到，如此就能榮耀他們的天父，因為天父是他們作好行為的源頭。

請留意耶穌不是說我們應造出光，而是說要由得我們的光發放出來，好叫別人能看見。耶穌不是勸沒有好行為的人裝扮一些出來，而是叫有行為的人不要隱藏自己的好意。基督徒是世上的光，靠著神的恩典在黑暗之處發光。

遵守神誡命的重要性（The Importance of Keeping God’s Commandments）

我們再進入一段新段落，耶穌開始論到律法與門徒的關係：

莫想我來要廢掉律法和先知，我來不是要廢掉，乃是要成全。我實在告訴你們，就是到天地都廢去了，律法的一點一畫也不能廢去，都要成全。所以無論何人廢掉這誡命中最小的一條，又教訓人這樣作，他在天國要稱為最小的。但無論何人遵行這誡命，又教訓人遵行，他在天國要稱為大的。我告訴你們，你們的義，若不勝於文士和法利賽人的義，斷不能進天國。（太五17～20）

要是耶穌警告自己的聽眾不要以為他要廢掉律法或先知，那我們就可以放心推論，耶穌的聽眾中最少也有一些人是抱有那種假設。他們為何這樣假設，我們只能猜測。可能是因為耶穌嚴斥律法主義的文士和法利賽人，所以令到有些聽眾以為耶穌想要廢掉律法和先知。

無論如何，耶穌肯定希望過去和現在的人都明白那種假設是錯的。耶穌是神，默示出整部舊約，因而必定不會想要廢掉自己藉著摩西和眾先知所說的話。相反，耶穌會成全律法和先知。

究竟耶穌會怎樣成全律法和先知呢？有些人認為，耶穌只是講到會成全彌賽亞的預言。雖然耶穌確實（或將會）成全了所有彌賽亞的預言，但他心目中並不是想到這事。清楚看來，上下文表示耶穌也是論到一切寫在律法和先知書中的話，及至律法的「一點一畫」（18節）和「最小一條」的誡命（19節）。

另一些人推論，耶穌是指到自己會親自一生順服，犧牲受死，滿足了律法的要求，藉以成全律法。但按上下文顯示，耶穌心目中不是這意思。接下來的幾節經文中，耶穌完全沒有提及自己的生命或受死是指向成全律法。反之，下一節經文中，耶穌言明「就是到天地都廢去了」，律法都仍有效，「都要成全」。耶穌再宣告人們對律法的態度會影響到自己在天國的地位（19節），若不比文士和法利賽人更遵守律法，就不會進天國（20節）。

明顯看來，耶穌不只是應驗了彌賽亞的預言及律法的預表和影兒，也期望人們會遵守律法的誡命，履行眾先知的說話。耶穌揭示神設立律法的真正原意，「徹底」填補文士和法利賽人實際帶來的漏洞，從這種意義來說，就是成全了律法。耶穌會徹底修訂和解釋律法，叫人對律法的理解變得完全。2 第17節譯作「成全」的希臘字，在新約中也被譯作完整、完成、充滿，及完全履行。耶穌正是要這樣做，四節經文後便會開始。

不，耶穌來不是要廢掉律法，卻是要成全律法，即「完滿成全律法」。耶穌論到律法和先知書中的誡命，重點講得再有力不過。耶穌期望人人也要遵守那些永垂不朽的誡命。事實上，人們怎樣看待誡命會決定自己在天國會被如何看待：「所以無論何人廢掉這誡命中最小的一條，又教訓人這樣作，他在天國要稱為最小的。但無論何人遵行這誡命，又教訓人遵行，他在天國要稱為大的。」（太五19）3

然後，我們來到第20節：「（所以）我告訴你們，你們的義，若不勝於文士和法利賽人的義，斷不能進天國。」（參NIV譯法）

留意這節經文沒有帶出新思想，卻是用上「所以」這連接詞，與前面幾節經文連接起來，作為小結。遵守誡命有多重要？人必須比文士和法利賽人更遵守律法，才能進天國！再一次，我們看見這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。

耶穌是論到那一種的義？（Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?）

耶穌說我們的義必須勝於文士和法利賽人的義，豈不是暗指到會白白賜給我們律法上的義？不，耶穌不是說這意思，最少有兩個合理原因：第一，上下文不切合這種解釋。這句話的前後（及貫穿整篇登山寶訓），耶穌論到遵守誡命，就是過正義的生活。故此，從最自然的角度來解釋耶穌這句話，就是指到我們生活上必須比文士和法利賽人來得公義。

第二，如果耶穌是論到那種我們相信他就白白可得到的義，為何他連最起碼的暗示也不給？為何耶穌講得如此惹人誤會，他的對象是一群沒有受過教育的人，又豈會想到他是談及那種白白可得到的義呢？

我們的問題在於我們不肯接受經文明顯的意思，因聽起來像是律法主義。不過，我們不明白神所賜的義和生活上的義本是不可分割，這才是我們真正的問題。使徒約翰明白這種不可分割的關係，便寫道：「小子們哪，不要被人誘惑，行義的才是義人。」（約壹三7）我們也不如約翰一樣明白重生和生活上的義互相關連：「你們若知道他是公義的，就知道凡行公義之人都是他所生的。」（約壹二29）

五章20節中，耶穌本可以如此補充：「若你們悔改，真正重生，憑著活的信心領受我白白所賜的義，那麼，你們生活上的義就必會勝於文士和法利賽人的義，因你們配合我內住聖靈的大能而行事。」

文士和法利賽人的義（The Righteousness of the Scribes and Pharisees）

馬太福音五章20節自然會令人想到另一個重要的問題：（從生活上來說）文士和法利賽人又有多公義？答案是：並不算太公義。

另一場合中，耶穌指出文士和法利賽人「好像粉飾的墳墓，外面好看，裡面卻裝滿了死人的骨頭，和一切的污穢」（太二十三27）。這是說，文士和法利賽人外表看來公義，內心卻是邪惡，固然嚴格遵守律法的字義，卻是忽視律法的精義，不時會扭曲或甚至竄改神的誡命，好叫自己顯得公義。

事實上，在餘下來登山寶訓的內容中，耶穌主要就是針對文士和法利賽人這種內在的缺陷。我們看到耶穌引述很多著名的十誡，然後各自揭示遵守那些誡命的字義和精義會有甚麼分別。耶穌這樣作，在他一再揭露文士和法利賽人的偽善的同時，又表明自己對門徒的真正期望。

耶穌闡釋各個例子時，都會以「你們聽見」這句話作開始。他的聽眾，大概都是一群未曾親身讀過舊約聖經，只聽過由文士和法利賽人在會堂裡所的念舊約聖經的人。可以說，耶穌的聽眾前半生都聽從了假教訓，只知道文士和法利賽人扭曲神話語的註解，遵照他們不聖潔的生活方式。

耶穌的第一個例子，說的是十誡中的第六誡：

你們聽見有吩咐古人的話，說：「不可殺人。」又說：「凡殺人的，難免受審判。」只是我告訴你們，凡向弟兄動怒的，難免受審判。凡罵弟兄是拉加的，難免公會的審斷。凡罵弟兄是魔利的，難免地獄的火。所以你在祭壇上獻禮物的時候，若想起弟兄向你懷怨，就把禮物留在壇前，先去同弟兄和好，然後來獻禮物。你同告你的對頭還在路上，就趕緊與他和息，恐怕他把你送給審判官，審判官交付衙役，你就下在監裡了。我實在告訴你，若有一文錢沒有還清，你斷不能從那裡出來。（太五21～26）

文士和法利賽人自恃沒有殺人而自高，這是說，他們沒有真正殺死任何人，心目中就看自己遵守了第六誡。可是，假如律法並非嚴禁殺人，他們就會喜歡殺人，因為他們用盡辦法對付自己憎恨的人，只是沒有殺死對方而已。耶穌列舉了他們一些如同殺人的行為：那些人向惹怒自己的人口吐惡言和辱罵，內心苦毒，不饒恕，不解怨，常捲入法律訴訟，不是因著殺人的自私行為控告別人，就是自己被人如此控告。4 文士和法利賽人內心都是殺人兇手，只是克制自己不作出具體行動。

然而，真正的義人卻是不一樣，標準會高得多。他曉得神期望自己愛弟兄，如果自己與弟兄的關係不好，與神的關係也不會好。他不會假冒為善裝作敬虔的樣子，心中恨弟兄，卻假裝愛對方（參太五23～24）。使徒約翰後來寫道：「不愛他所看見的弟兄，就不能愛沒有看見的神。」（約壹四20）

文士和法利賽人以為只有實際殺人才算為有罪，但耶穌警告，人若懷有殺人犯的態度，也會導致自己下地獄。真基督徒蒙神賜福，將神的愛澆灌在他們心裡，叫他們彼此相愛（羅五5），全是神的恩典。

神對姦淫的定義（God’s Definition of Adultery）

耶穌舉出第二個例子，說的是十誡中的第七誡，表明文士和法利賽人怎樣死守這律法的字義，忽略這律法的精義：

你們聽見有話說：「不可姦淫。」只是我告訴你們，凡看見婦女就動淫念的，這人心裡已經與她犯姦淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身丟在地獄裡。若是右手叫你跌倒，就砍下來丟掉，寧可失去百體中的一體，不叫全身下入地獄。（太五27～30）

首先，請再記得這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。耶穌叫人小心下地獄，又告訴他們應該怎樣做才不會下地獄。

文士和法利賽人不能不守第七誡，故唯有表面上遵守，仍忠於自己的妻子。可是，他們卻幻想自己與其他女人行淫，在市集看見其他女人，便在思想上脫去她們的衣服。這些人內心犯了姦淫，因而觸犯了第七誡的精義。多少聲稱的基督徒又會依樣劃葫蘆呢？

當然，神本意是叫自己的子民性方面完全純潔。正如我在這書中前面所提過的，如果與你鄰居的妻子發生性關係，明顯是錯的，就算是幻想自己與她發生性關係，也都是錯的。

耶穌的聽眾有否自覺有罪？大概有一些人會自覺有罪。他們應該怎樣做呢？應該立刻按耶穌的指示悔改，不管要作甚麼，不管代價多大，有了慾念的人要止住自己的慾念，因為這種人會下地獄。

當然，理智的人總不會認為，耶穌是叫人按照字面挖出自己的眼睛或砍下自己的手。有慾念的人挖出自己的眼睛，只會變成一個獨眼淫魔。耶穌是以戲劇性的方式，鄭重強調必須遵守第七誡的精義，永生就視乎於此。

你是否自覺有罪？那麼便要「切斷」一切叫你跌倒的東西。若那是有線電視，便要切斷有線電視；若那是普通的電視，便要丟掉電視；若那是你去到某處會見到的東西，便不要去那地方；若那是雜誌，便不要訂閱那份雜誌；若那是互聯網，便不要上網。不值得為這些東西永遠下到地獄裡。

神看離婚（God’s View of Divorce）

耶穌接下來舉出的例子，與上文剛考慮的情況息息相關，很可能是緊接上文而出現的原因。這例子應該是為了作進一步的詳述，不該看為一個新主題。主題就是：「人們所作另一種等同犯姦淫的事」：

又有話說：「人若休妻，就當給她休書。」只是我告訴你們，凡休妻的，若不是為淫亂的緣故，就是叫她作淫婦了。人若娶這被休的婦人，也是犯姦淫了。（太五31～32）

這例子又再說明文士和法利賽人如何死守律法的字義，卻是棄絕律法的精義。

讓我們想像一下，耶穌時代有一個法利賽人，那人居住的地方對面住了一個漂亮的女人，叫他起了非分之想。那法利賽人天天向那女人以目送情，那女人似乎也對他有興趣，叫他的慾望與日俱增。那法利賽人想看到她脫衣服，時常幻像與她發生關係。啊，那法利賽人心裡想，我能擁有她的話多好！

不過，那法利賽人有麻煩，他已經結婚，那女人也是有夫之婦，律法禁止他犯姦淫。那法利賽人不想觸犯十誡（他每次動慾念時，其實已經觸犯了），該怎麼辦？

那人想到解決方法！只要他和那女人都與自己的配偶離婚，就可名正言順再婚！律法允許人離婚嗎？是的！有經文允許人這樣做！申命記二十四章1節指出，你只管給妻子休書，就可與她離婚。某些情況下，離婚是律法所允許的！但哪些情況下才允許呢？那法利賽人便鑽研申命記的經文：

人若娶妻以後，見她有甚麼不合理的事（或譯作「有醜事」），不喜悅她，就可以寫休書交在她手中，打發她離開夫家……（申二十四1）

太好了！只要那法利賽人可以找到自己妻子的一點不是，就可與她離婚！而他確實找到！他的妻子不及街角對面那女人有吸引力！5

所以，那法利賽人遵照律法給妻子休書（你從法利賽人會所辦公室的大堂中就可找到一份），與她離婚，再馬上與他夢寐以求的女人結婚，那女人也剛合法地離婚了。兩人都沒有半點罪疚，因為他們都遵守了神的律法。

當然，在神看來，事情並不一樣。申命記二十四章1節中，若妻子「有醜事」，丈夫可跟她合法離婚，那種「醜事」是很不道德的事，大概與犯姦淫差不多。6 這是說，唯有當丈夫發現妻子婚前或婚後水性楊花，才可跟她合法離婚。

在神心目中，那想像出來的法利賽人根本就是犯了姦淫，觸犯了第七誡。事實上，那人的罪比起普通犯姦淫的人更重，因他犯了「雙重姦淫」。何以這樣？第一，他自己犯了姦淫。耶穌後來說：「凡休妻另娶的，若不是為淫亂的緣故，就是犯姦淫了。」（太十九9）

第二，那人休了自己的妻子，那妻子必須再嫁才能存活，在神看來，那法利賽人就等於迫使自己的妻子與另一個男人行淫，因而要為她的「姦淫」罪負責。7 耶穌說：「凡休妻的，若不是為淫亂的緣故，就是叫她作淫婦了。」（太五32，加上強調）

耶穌甚至可以指控那好色的法利賽人犯了「三重姦淫」，因耶穌說「人若娶這被休的婦人，也是犯姦淫了」（太五32），可能是指到神會要那法利賽人為自己前妻的後夫「犯姦淫」負責。8 耶穌的時代中，這是備受爭議的問題，我們從另一處經文中讀到，有些法利賽人質問耶穌：「人無論甚麼緣故，都可以休妻麼？」（太十九3）他們的問題反映他們的內心。明顯看來，最少有些法利賽人希望相信無論甚麼緣故都可以合法休妻。我必須補充，有些基督徒引用這些關乎離婚的經文，加以曲解，叫神的兒女背負很重的擔子，實在是可恥。耶穌不是論到有基督徒未信主前離婚，信主後找到一個愛主的美妙伴侶，與那人結了婚。這情況決不算是犯姦淫，而如果耶穌是講到這意思，我們便要更改福音，因福音不再向罪人帶來赦罪之恩。自此我們便要傳講：「耶穌為你受死，若你願意悔改相信他，便可得赦罪。可是，若你曾經離婚，便要確保自己永不可再婚，否則便等於犯姦淫，而聖經指明犯姦淫的人會下地獄。同樣，若你曾經離婚和再婚，你來就近基督之前，先要再多犯一宗罪，就是與你現在的配偶離婚。否則，你就是仍犯姦淫，而犯姦淫的人不會得救。」9 福音是這樣嗎？

論說話誠實（On Being Truthful）

耶穌舉出第三個例子，揭示文士和法利賽人如何行事不義和濫用聖經，這例子與神命令人說真話的誡命有關。文士和法利賽人想出了很有創意的方法說謊，我們從馬太福音二十三章16至22節得知，他們相信自己若是指著聖殿、祭壇或上天起誓，就不必遵守。可是，若他們是指著聖殿裡的金子起誓，或指著祭壇上的祭物起誓，或指著天上的神起誓，就不得不守！美國的小孩子以為自己交叉手指時，就可以不說真話，這些成年人和那些小孩的想法簡直是如出一轍。

耶穌接著便論到這方面的假冒為善：

你們又聽見有吩咐古人的話，說：「不可背誓，所起的誓，總要向主謹守。」只是我告訴你們，甚麼誓都不可起。不可指著天起誓，因為天是神的座位。不可指著地起誓，因為地是他的腳凳。也不可指著耶路撒冷起誓，因為耶路撒冷是大君的京城。又不可指著你的頭起誓，因為你不能使一根頭髮變黑變白了。你們的話，是，就說是。不是，就說不是。若再多說，就是出於那惡者。（太五33～37）

當然，起誓並沒有錯，純粹是作出承諾。耶穌沒有與他自己默示的舊約相抵觸，當下不是說起誓有錯。相反，耶穌是想糾正文士和法利賽人起誓的方式。神本來設立起誓的誡命時，沒有說過要指著任何東西起誓。神純粹希望自己的子民守信用。若有人要靠起誓來說服別人相信他們，便是默認自己時常說謊。我們該言而有信，不需要起誓。在這方面上，你的義是否勝於文士和法利賽人的義呢？

復仇的罪（The Sin of Revenge）

法利賽人曲解一段很著名的舊約經文，就是耶穌接下來看為是可悲的事：

你們聽見有話說：「以眼還眼，以牙還牙。」只是我告訴你們，不要與惡人作對。有人打你的右臉，連左臉也轉過來由他打。有人想要告你，要拿你的裏衣，連外衣也由他拿去。有人強逼你走一里路，你就同他走二里。有求你的，就給他。有向你借貸的，不可推辭。（太五38～42）

摩西的律法宣布，人在法庭上被判傷害他人身體的罪後，懲罰就要相等於那人對別人造成的傷害。若那人打掉別人的牙齒，為求公平和公義，也要打掉那人的牙齒。這誡命設立出來，是為了確保法庭審理嚴重罪案時秉公處理。可是，文士和法利賽人再一次曲解這誡命，視為是可以有仇必報的神聖義務！看來，他們採取了「零度寬容」的方針，即使是最細微的小事也要向人報復！

然而，神對自己子民的期望總是更大。神清楚禁止人報仇（參申三十二35），舊約教導神的子民要善待仇敵（參出二十三4～5；箴二十五21～22）。耶穌修訂這真理，叫我們面對惡人時，要轉過臉來由對方打，又寧願多走一里路。別人得罪我們時，神想我們恩慈待人，以善報惡。

不過，耶穌是否希望我們由得別人佔自己的便宜，由得他們任意摧殘我們的生命呢？我們上法庭控告未信者，為自己遭到的違法對待尋求公道，這是錯嗎？不，耶穌不是論到為嚴重的問題上告法庭尋求公正，而是指到私下為一些雞毛蒜皮的小事報仇。留心，耶穌並不是說，若有人用刀子刺我們的背，我們要轉過來給那人掐頸項。耶穌沒說有人要我們交出車子，我們就連房子也給他們。耶穌只是叫我們日常生活上被人稍為得罪，或遇到自私的人不太過分的刁難時，要盡量表現寬容和憐憫。耶穌沒有要求我們「多走一百里路」，只渴望我們「多走一里路」。耶穌希望我們會比自私的人所預期的還要恩慈，不要為金錢斤斤計較，慷慨施予和借給別人。文士和法利賽人卻達不到這標準，在這方面上，你的義是否勝於他們的義？

愛我們的鄰舍（Loving Our Neighbors）

最後，耶穌多列出一樣文士和法利賽人竄改了的誡命，為求容得下他們充滿憎恨的心：

你們聽見有話說：「當愛你的鄰舍，恨你的仇敵。」只是我告訴你們，要愛你們的仇敵，為那逼迫你們的禱告。這樣，就可以作你們天父的兒子，因為他叫日頭照好人，也照歹人；降雨給義人，也給不義的人。你們若單愛那愛你們的人，有甚麼賞賜呢？就是稅吏不也是這樣行麼？你們若單請你弟兄的安，比人有甚麼長處呢？就是外邦人不也是這樣行麼？所以你們要完全，像你們的天父完全一樣。（太五43～48）

舊約中神曾說：「要愛人如己。」（利十九18）但是，文士和法利賽人故意以為，既然神想他們愛自己的鄰舍，那就表示他們可以恨自己的仇敵，這更成了他們的神聖義務！可是，按耶穌看，神的本意並非如此，神也不曾這樣說話。

耶穌後來講到好撒馬利亞人的故事，指出我們應該看所有人都是自己的鄰舍。神想我們愛所有人，包括自己的仇敵，這是神要求自己兒女的標準，神自己也持守相同的標準。神賜下日光和雨水給義人，也給惡人。我們應該效法神的榜樣，恩待不配得恩待的人。我們這樣行的話，便表明自己是「（我們）天父的兒子」（太五45）。真正重生的人行事為人會好像他們的天父。

神期望我們向自己的仇敵表達愛，並不是一種情感，也不代表接受邪惡。神不要求我們對自己的仇敵有好感，不是叫我們言不由衷，說我們的仇敵是好人。不過，神確實期望我們會愛他們，願意用意志堅持到底，最少要向他們問安，為他們祈禱。

你又如何？（What About You?）

現在，你明白到文士和法利賽人根本不很公義，只有某程度上外表的義，卻好像很多聲稱的基督徒一樣，內心充滿憎恨、淫慾、自私、復仇、不仁、貪心，又是扭曲聖經的說謊者。然而，按耶穌看來，真信徒的特徵就是溫柔、饑渴慕義、憐恤、清心、使人和睦，並且受逼迫。所以，這部分的登山寶訓要麼能叫你安心，肯定自己已經重生，要麼能令你畏懼，因你知道自己與耶穌譴責的人不遑多讓 。如果你是屬於前一類的人，跟其他同屬這類的人一樣，就會知道自己仍有進步的空間。但是，你的目標應該是步向完美，因耶穌說這是神期望你有的目標（參太五48；另可參腓三12～14）。

若果你是屬於後一類的人，仍能悔改，憑著相信耶穌並作他的奴僕，就會立刻經歷到神用恩典把你變成前一類人！

1 雅各書接下來的一節經文是：「我的弟兄們，若有人說，自己有信心，卻沒有行為，有甚麼益處呢？」（雅二14）實在很有意思。

2 律法通常會被分成「禮儀律法」和「道德律法」，耶穌同樣希望人完全理解，但論到禮儀律法的方面，就要等到他復活後藉著聖靈向眾使徒啟示，才會作出更全面的講解。我們現在明白為何新約下不再需要動物獻祭，因耶穌已經成了神的羔羊。我們也不再遵守舊約的飲食規條，因耶穌宣告所有食物也是潔淨（參可七19）。我們不需要地上的大祭司代求，因耶穌當下就是大祭司，諸如此類。不過，有別於禮儀律法，耶穌受死和復活之前或之後，都從沒廢除或修改任何道德律法。相反，耶穌闡釋和修訂神的道德律法，在耶穌復活後，眾使徒也靠著聖靈感動這樣行。

3 雖然耶穌此處的話強烈提醒人不要廢掉或教導人漠視任何誡命，包括較次要的誡命，但是他的話也帶給人盼望，因原來天上的國民也包含一些從前犯過那些事的人。

4 耶穌可能是在模仿文士和法利賽人，他們慣常上法庭，故要知道自己也會進到神的法庭，若神成為他們「法庭上的對手」，便會對他們相當不利。因而耶穌叫他們不要捲入法庭，免得自己遭到永恆的惡果。

5 這例子並非穿鑿附會。根據拉比希列（Hillel）的記載（這人在耶穌的時代最出名教導人如何離婚），男人找到另一個更可愛的女人，因而覺得自己的妻子成了「一樁醜事」，就可與她離婚。拉比希列也教導人，若果妻子做飯下得鹽太多，或與其他男人說話，或沒有誕下男嬰，丈夫就可與她離婚。

6 舊約下，犯姦淫的人要被人石頭打死。

7 當然，那女人再嫁時，神不會看她犯了姦淫罪；她只是她丈夫犯罪的受害者。明顯看來，除非那女人真的再嫁，否則耶穌的說話就沒有意思。不然，那女人就不會被看為是犯了姦淫。

8 再次，神不會看那新丈夫犯了姦淫罪；他是作了一件美事，迎娶和照顧那被休的女人。不過，若果那人慫恿那女人與自己的前夫離婚，然後再娶她，便是犯了姦淫。耶穌心中很可能就是想到這種罪惡。

9 當然，還有其他情況須要處理。例如，基督徒妻子被未信主的丈夫休了，後來再嫁一個基督徒的話，肯定不算犯姦淫。

约二千年前，神的儿子道成肉身降世，在加利利湖畔的山边向群众讲话。今天我们会将耶稣当日的讲论称为「登山宝训」。

耶稣是有史以来最伟大的讲员，教导一群我们看为是未受过教育的人。所以，耶稣教导的内容既简单又容易明白，运用日常生活的事物阐明他的重点。

可是，今天很多人认为某人要拥有博士学位，才能解明耶稣的说话。更可悲的是，好些解释圣经的人竟基本假设耶稣不可能是直话直说，因而就编造复杂的理论解释耶稣真正的意思，可是二千多年前耶稣的听众决不会想到那些理论，而且即使有人向他们讲解，他们也不会明白。举一个例子，有些现代的圣经「学者」想说服我们，耶稣的说话不适用于耶稣的听众或基督徒，却只适用于我们活在他将来国度的时候！多令人惊讶的理论，然而事实上耶稣向自己的听众说话时，会用上「你们」这词（不是「他们」），这篇简短的讲论中就用上超过一百次。那些「圣经学者」却叫耶稣变成说谎专家了。

这一章和下一章旨在研究耶稣的登山宝训，我们便会发现这篇信息关乎到救恩、圣洁和这两者的关系，又一再叫人小心反律法主义。穷人和灵性上饥渴的人前来听耶稣的说话，耶稣很关心他们，想他们明白最重要的事情–他们怎样可以承受天国。我们必须留心耶稣的说话，他就是摩西写到的那位：「主神要从你们弟兄中间，给你们兴起一位先知像我，凡他向你们所说的，你们都要听从。凡不听从那先知的，必要从民中全然灭绝。」（徒三22～23）

让我们从头开始谈起吧。

八福（The Beatitudes）

耶稣讲道的第一部分称为「八福」，向透露某些品格特质的人应许赐下特定的祝福。经文列明很多不同的品格特质，又应许很多特定的祝福。随便的读者读八福时，通常会好像别人研究星座一样，以为各人只会从中间找到一样可形容自己的品格特质，只得一种福气。可是，只要我们细心研读，便会看出耶稣并非列出不同的人会得着不同的祝福，而是只有一种人会得着一种包含所有福气的祝福：就是会承受天国的人。再没有其它方法可合理解释耶稣的话。

让我们读一下登山宝训的前十二节：

耶稣看见这许多的人，就上了山，既已坐下，门徒到他跟前来。他就开口教训他们说：

虚心（或译作「心灵贫穷」）的人有福了，因为天国是他们的。

哀恸的人有福了，因为他们必得安慰。

温柔的人有福了，因为他们必承受地土。

饥渴慕义的人有福了，因为他们必得饱足。

怜恤人的人有福了，因为他们必蒙怜恤。

清心的人有福了，因为他们必得见神。

使人和睦的人有福了，因为他们必称为神的儿子。

为义受逼迫的人有福了，因为天国是他们的。

人若因我辱骂你们，逼迫你们，捏造各样坏话毁谤你们，你们就有福了。应当欢喜快乐，因为你们在天上的赏赐是大的。在你们以前的先知，人也是这样逼迫他们。」（太五1～12）

祝福与品格特质（The Blessings and Character Traits）

第一，请思想上述所应许的祝福，有福的人会（1）承受天国，（2）得着安慰，（3）承受地土，（4）公义上必得饱足，（5）得蒙怜恤，（6）必得见神，（7）得称为神的儿女，（8）承受天国（重复祝福一）。

耶稣是否想我们认为，只有心灵贫穷（和合本译作「虚心」）和为义受逼迫的人（祝福一和祝福八）才会承受天国呢？是否只有清心和使人和睦的人才会得称为神的儿女，却又不得承受天国？使人和睦的人不会得蒙怜恤？怜恤人的人不会得称为神的儿女？显然耶稣不打算我们会这样想。

思想一下耶稣描写那些不同的特质：（1）心灵贫穷，（2）哀恸，（3）温柔，（4）饥渴慕义，（5）怜恤人，（6）清心，（7）使人和睦，及（8）受逼迫。

耶稣是否想我们以为人可能会是清心却不怜恤人呢？人为义受逼迫，又岂能不饥渴慕义呢？明显也不是。

因此，为安全起见，唯有推论这些应许的祝福，是一个大祝福里所包含的多种多样的祝福–那祝福就是承受天国。此外，那有福的人拥有的多项特质，都是凡有福的人会拥有的特质。

清楚看来，八福描写出真基督徒的品格，耶稣说明这些特质，以随着救恩而来的多重祝福的应许激励信徒。有福的人就是得救的人，故此耶稣是形容到会进天国之人的特质。人若不切合耶稣的形容，就不是有福的人，故也不会承受天国。所以，我们适宜问问自己是否切合耶稣的形容。这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。

有福的人带有的品格特质（The Character Traits of the Blessed）

耶稣列出的八种有福的人带有的品格特质，可以有不同的合理解释。举一个例子，「心灵贫穷」是指到甚么德行呢？

我倾向认为耶稣是形容到第一种重要的特质，人有了那种特质，才会得救–那人要意识到自己的灵性贫乏。人必须先觉得自己需要救主，才能得救。

这第一种特质叫人不会自满自足，或以为自己配得救恩。真正有福的人会明白到自己没有甚么可献给神，自己的公义不过如「污秽的衣服」（赛六十四6），又会看自己是「与基督无关……活在世上没有指望、没有神」（弗二12）。

耶稣不想有人以为靠着自己的努力，就可以达到他要列明的准则。不，即使人有了蒙福的特质，也不是自然便有福，乃是神赐福给那人，都是源自神的恩典。耶稣论到有福的人是有福的，不单是由于他们在天上有赏赐，也由于神已经在他们地上的生命中作工。当我看见自己生命中有福的特质，就会叫我想起神用恩典在我里面成就了甚么，而不是自己作了甚么。

如果第一种特质排列在最先，是由于这是进天国首要的特质，那么第二种特质的排列也许同样有特别的意思：「哀恸的人有福了。」（太五4）耶稣会否是论到人真心悔改和后悔呢？我认为是的，尤其是由于圣经明说按着神的意思忧愁，就生出悔改的心，以致得救（参林后七10）。那税吏心中哀恸，在圣殿里谦卑垂头，捶着胸呼求神的怜悯，实际上是有福的人。法利赛人也在圣殿里祷告，却不像他，税吏回去倒算为义了，罪也得到赦免（参路十八9～14）。

如果耶稣不是论到人来到基督面前悔改，而先感到哀恸，那么耶稣可能是论到真基督徒都会感到的哀恸，因他们面对一个叛逆神的世界。保罗形容那种哀恸「是大有忧愁，心里时常伤痛」（罗九2）。

第三种特质是温柔，圣经也将这特质列入圣灵的果子（参加五22～23）。温柔不是由自己生出的品性，人领受了神的恩典和圣灵的内住，才会变得温柔。「基督徒」若是待人严苛，性情凶暴，便要小心。你不会承受地土，下地狱是你的下场，因你不算是有福的人。

饥渴慕义（Hungering for Righteousness）

第四种特质是饥渴慕义，形容某种神所赐下内心的渴慕，真正重生的人都会得着。真正重生的人会因世上的不义和自己的不义忧伤，憎恶罪恶（诗九十七10，一一九128、163），喜爱公义。

我们在圣经中读到「义」这字，通常都会立即解作是「由基督加给我们的律法上的义」，可是，这字所指的往往不是这个意思。这字的意思多半是「按着神的标准正确生活的素质」。耶稣此处显然也是用上这意思，因基督徒没有理由会渴求自己已经得着的义，他已经拥有那外加的义。圣灵所生的人渴望活得公义，又确信自己有天必会在公义上得「饱足」（太五6），肯定神会用恩典成就自己在他们里头展开的善工（参腓一6）。

耶稣的说话也预告新天新地的时候，「有义居在其中」（彼后三13），不会再有罪恶，各人也会全心全意爱神，又爱自己的邻舍如同自己。我们现在饥渴慕义的人将会得饱足，「愿你的旨意行在地上、如同行在天上」（太六10），这祷告将会得到应允。

怜悯和清心（Mercy and Purity）

第五种特质是怜悯，也是所有已经重生的人自然会有的特质，因为有怜悯的神住在他里面。没有怜悯的人不是神祝福的人，显示那人未得着神的恩典。使徒雅各布指出：「那不怜悯人的，也要受无怜悯的审判。」（雅二13）如果你站在神面前，受到神无怜悯的审判，你认为自己将会进天国，还是下地狱呢？1答案清楚不过吧。

耶稣曾经讲到一个故事，有一个仆人蒙了主人极大的怜悯，却不肯同样地怜悯自己一位仆人朋友。主人知道发生了甚么事以后，便「把他（那仆人）交给掌刑的，等他还清了所欠的债」（太十八34）。那仆人从前已经一笔勾销的债务，当下要重新偿还。然后，耶稣警告自己的门徒：「你们各人，若不从心里饶恕你的弟兄，我天父也要这样待你们了。」（太十八35）再次，不怜悯人的人不会得着从神而来的怜悯，也不算是有福的人。

第六种得进天国的特质是清心。真基督徒不像很多声称的基督徒那样，只是表面上圣洁。真基督徒靠着神的恩典，内心已经变得纯洁，真正从心而发地爱神，继而改变他们的心意和动机。耶稣应许他们必会得见神。

容我再问一次，难道我们会相信真基督徒会不清心，因而不得见神吗？神会否向他们说「你可以进天国，但永不得见我」呢？不会，明显真正会进天国的人也会有纯洁的心。

使人和睦的人有福了（Blessed to be Peacemakers）

接下来是使人和睦的人，他们必得称为神的儿女。再次，耶稣必定是形容到所有的真基督徒，因为凡信基督的人都是神的儿女（参加三26）。

圣灵所生的人最少从三方面会带来和睦：

第一，他们与神和好，从前却是与神为敌。

第二，只要没有得罪神，他们就会与别人和平共处，不喜欢纷争和冲突。保罗写道，若有人惯常争竞、忌恨、恼怒、结党、纷争，就不能承受神的国（参加五19～21）。真信徒宁愿多走一里路，也会避免冲突，与别人和平相处。他们若是心里恨弟兄，就不可说自己与神和好（参太五23～24；约壹四20）。

第三，真基督徒会分享福音，藉以帮助其它人与神与人和好。

受逼迫的人（The Persecuted）

最后，耶稣说为义受逼迫的人是有福的。明显，耶稣是论到行公义生活的人，他们会受到非信徒的逼迫，却必会承受神的国。

耶稣是论到那一种逼迫？受折磨？殉道？不，耶稣是特别论到有人因他的缘故遭到辱骂和毁谤。这意味到，有人成为真信徒后，与非信徒就明显有别，不然非信徒不会恶意中伤他们。有多少所谓的基督徒是与非信徒没有两样，以致完全没有人会毁谤他们？这些人根本不是基督徒。耶稣说：「人都说你们好的时候，你们就有祸了，因为他们的祖宗待假先知也是这样。」（路六26）所有人都说你好的时候，就表示你是假信徒，因世界憎恨真基督徒（另可参约十五18～21；加四29；提后三12；约壹三13～14）。

有人恨你吗？这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。

盐和光（Salt and Light）

接下来的几节经文中，耶稣继续形容真信徒（即有福的人）是怎么样，把他们比作盐和光。盐和光也有很明显的特性，盐有咸味，光则可照明。若盐没有咸味，就不是盐；若光不能照明，就不是光。

你们是世上的盐，盐若失了味，怎能叫它再咸呢？以后无用，不过丢在外面，被人践踏了。你们是世上的光，城造在山上，是不能隐藏的。人点灯，不放在斗底下，是放在灯台上，就照亮一家的人。你们的光也当这样照在人前，叫他们看见你们的好行为，便将荣耀归给你们在天上的父。（太五13～16）

耶稣的时代中，盐主要是用作肉类防腐。我们身为顺服的基督徒，就是要防止罪恶的世界变得完全堕落和腐败。可是，如果我们变得好像世界的样式，就会一无是处。耶稣警告有福的人要保持咸味，维持自己独一无二的特质，必须与四围的世人分别出来，免得失去「咸味」，「被丢在外面，被人践踏」。新约有很多清楚的警告，提醒真信徒不要退后，此处就是其中一则警告。若盐真是盐，便会有咸味。同样，基督徒行事也应当像基督徒，否则便不是基督徒，即使他们曾经是基督徒。

真基督徒又是世上的光，光总会发亮，若光不发亮，就不是光。这模拟中，光代表我们的好行为（参太五16）。基督劝戒信徒要有好行为，好叫其它人可以看到，如此就能荣耀他们的天父，因为天父是他们作好行为的源头。

请留意耶稣不是说我们应造出光，而是说要由得我们的光发放出来，好叫别人能看见。耶稣不是劝没有好行为的人装扮一些出来，而是叫有行为的人不要隐藏自己的好意。基督徒是世上的光，靠着神的恩典在黑暗之处发光。

遵守神诫命的重要性（The Importance of Keeping God’s Commandments）

我们再进入一段新段落，耶稣开始论到律法与门徒的关系：

莫想我来要废掉律法和先知，我来不是要废掉，乃是要成全。我实在告诉你们，就是到天地都废去了，律法的一点一画也不能废去，都要成全。所以无论何人废掉这诫命中最小的一条，又教训人这样作，他在天国要称为最小的。但无论何人遵行这诫命，又教训人遵行，他在天国要称为大的。我告诉你们，你们的义，若不胜于文士和法利赛人的义，断不能进天国。（太五17～20）

要是耶稣警告自己的听众不要以为他要废掉律法或先知，那我们就可以放心推论，耶稣的听众中最少也有一些人是抱有那种假设。他们为何这样假设，我们只能猜测。可能是因为耶稣严斥律法主义的文士和法利赛人，所以令到有些听众以为耶稣想要废掉律法和先知。

无论如何，耶稣肯定希望过去和现在的人都明白那种假设是错的。耶稣是神，默示出整部旧约，因而必定不会想要废掉自己借着摩西和众先知所说的话。相反，耶稣会成全律法和先知。

究竟耶稣会怎样成全律法和先知呢？有些人认为，耶稣只是讲到会成全弥赛亚的预言。虽然耶稣确实（或将会）成全了所有弥赛亚的预言，但他心目中并不是想到这事。清楚看来，上下文表示耶稣也是论到一切写在律法和先知书中的话，及至律法的「一点一画」（18节）和「最小一条」的诫命（19节）。

另一些人推论，耶稣是指到自己会亲自一生顺服，牺牲受死，满足了律法的要求，藉以成全律法。但按上下文显示，耶稣心目中不是这意思。接下来的几节经文中，耶稣完全没有提及自己的生命或受死是指向成全律法。反之，下一节经文中，耶稣言明「就是到天地都废去了」，律法都仍有效，「都要成全」。耶稣再宣告人们对律法的态度会影响到自己在天国的地位（19节），若不比文士和法利赛人更遵守律法，就不会进天国（20节）。

明显看来，耶稣不只是应验了弥赛亚的预言及律法的预表和影儿，也期望人们会遵守律法的诫命，履行众先知的说话。耶稣揭示神设立律法的真正原意，「彻底」填补文士和法利赛人实际带来的漏洞，从这种意义来说，就是成全了律法。耶稣会彻底修订和解释律法，叫人对律法的理解变得完全。2 第17节译作「成全」的希腊字，在新约中也被译作完整、完成、充满，及完全履行。耶稣正是要这样做，四节经文后便会开始。

不，耶稣来不是要废掉律法，却是要成全律法，即「完满成全律法」。耶稣论到律法和先知书中的诫命，重点讲得再有力不过。耶稣期望人人也要遵守那些永垂不朽的诫命。事实上，人们怎样看待诫命会决定自己在天国会被如何看待：「所以无论何人废掉这诫命中最小的一条，又教训人这样作，他在天国要称为最小的。但无论何人遵行这诫命，又教训人遵行，他在天国要称为大的。」（太五19）3

然后，我们来到第20节：「（所以）我告诉你们，你们的义，若不胜于文士和法利赛人的义，断不能进天国。」（参NIV译法）

留意这节经文没有带出新思想，却是用上「所以」这连接词，与前面几节经文连接起来，作为小结。遵守诫命有多重要？人必须比文士和法利赛人更遵守律法，才能进天国！再一次，我们看见这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。

耶稣是论到那一种的义？（Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?）

耶稣说我们的义必须胜于文士和法利赛人的义，岂不是暗指到会白白赐给我们律法上的义？不，耶稣不是说这意思，最少有两个合理原因：第一，上下文不切合这种解释。这句话的前后（及贯穿整篇登山宝训），耶稣论到遵守诫命，就是过正义的生活。故此，从最自然的角度来解释耶稣这句话，就是指到我们生活上必须比文士和法利赛人来得公义。

第二，如果耶稣是论到那种我们相信他就白白可得到的义，为何他连最起码的暗示也不给？为何耶稣讲得如此惹人误会，他的对象是一群没有受过教育的人，又岂会想到他是谈及那种白白可得到的义呢？

我们的问题在于我们不肯接受经文明显的意思，因听起来像是律法主义。不过，我们不明白神所赐的义和生活上的义本是不可分割，这才是我们真正的问题。使徒约翰明白这种不可分割的关系，便写道：「小子们哪，不要被人诱惑，行义的才是义人。」（约壹三7）我们也不如约翰一样明白重生和生活上的义互相关连：「你们若知道他是公义的，就知道凡行公义之人都是他所生的。」（约壹二29）

五章20节中，耶稣本可以如此补充：「若你们悔改，真正重生，凭着活的信心领受我白白所赐的义，那么，你们生活上的义就必会胜于文士和法利赛人的义，因你们配合我内住圣灵的大能而行事。」

文士和法利赛人的义（The Righteousness of the Scribes and Pharisees）

马太福音五章20节自然会令人想到另一个重要的问题：（从生活上来说）文士和法利赛人又有多公义？答案是：并不算太公义。

另一场合中，耶稣指出文士和法利赛人「好像粉饰的坟墓，外面好看，里面却装满了死人的骨头，和一切的污秽」（太二十三27）。这是说，文士和法利赛人外表看来公义，内心却是邪恶，固然严格遵守律法的字义，却是忽视律法的精义，不时会扭曲或甚至窜改神的诫命，好叫自己显得公义。

事实上，在余下来登山宝训的内容中，耶稣主要就是针对文士和法利赛人这种内在的缺陷。我们看到耶稣引述很多著名的十诫，然后各自揭示遵守那些诫命的字义和精义会有甚么分别。耶稣这样作，在他一再揭露文士和法利赛人的伪善的同时，又表明自己对门徒的真正期望。

耶稣阐释各个例子时，都会以「你们听见」这句话作开始。他的听众，大概都是一群未曾亲身读过旧约圣经，只听过由文士和法利赛人在会堂里所的念旧约圣经的人。可以说，耶稣的听众前半生都听从了假教训，只知道文士和法利赛人扭曲神话语的批注，遵照他们不圣洁的生活方式。

耶稣的第一个例子，说的是十诫中的第六诫：

你们听见有吩咐古人的话，说：「不可杀人。」又说：「凡杀人的，难免受审判。」只是我告诉你们，凡向弟兄动怒的，难免受审判。凡骂弟兄是拉加的，难免公会的审断。凡骂弟兄是魔利的，难免地狱的火。所以你在祭坛上献礼物的时候，若想起弟兄向你怀怨，就把礼物留在坛前，先去同弟兄和好，然后来献礼物。你同告你的对头还在路上，就赶紧与他和息，恐怕他把你送给审判官，审判官交付衙役，你就下在监里了。我实在告诉你，若有一文钱没有还清，你断不能从那里出来。（太五21～26）

文士和法利赛人自恃没有杀人而自高，这是说，他们没有真正杀死任何人，心目中就看自己遵守了第六诫。可是，假如律法并非严禁杀人，他们就会喜欢杀人，因为他们用尽办法对付自己憎恨的人，只是没有杀死对方而已。耶稣列举了他们一些如同杀人的行为：那些人向惹怒自己的人口吐恶言和辱骂，内心苦毒，不饶恕，不解怨，常卷入法律诉讼，不是因着杀人的自私行为控告别人，就是自己被人如此控告。4 文士和法利赛人内心都是杀人凶手，只是克制自己不作出具体行动。

然而，真正的义人却是不一样，标准会高得多。他晓得神期望自己爱弟兄，如果自己与弟兄的关系不好，与神的关系也不会好。他不会假冒为善装作敬虔的样子，心中恨弟兄，却假装爱对方（参太五23～24）。使徒约翰后来写道：「不爱他所看见的弟兄，就不能爱没有看见的神。」（约壹四20）

文士和法利赛人以为只有实际杀人才算为有罪，但耶稣警告，人若怀有杀人犯的态度，也会导致自己下地狱。真基督徒蒙神赐福，将神的爱浇灌在他们心里，叫他们彼此相爱（罗五5），全是神的恩典。

神对奸淫的定义（God’s Definition of Adultery）

耶稣举出第二个例子，说的是十诫中的第七诫，表明文士和法利赛人怎样死守这律法的字义，忽略这律法的精义：

你们听见有话说：「不可奸淫。」只是我告诉你们，凡看见妇女就动淫念的，这人心里已经与她犯奸淫了。若是你的右眼叫你跌倒，就剜出来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身丢在地狱里。若是右手叫你跌倒，就砍下来丢掉，宁可失去百体中的一体，不叫全身下入地狱。（太五27～30）

首先，请再记得这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。耶稣叫人小心下地狱，又告诉他们应该怎样做才不会下地狱。

文士和法利赛人不能不守第七诫，故唯有表面上遵守，仍忠于自己的妻子。可是，他们却幻想自己与其它女人行淫，在市集看见其它女人，便在思想上脱去她们的衣服。这些人内心犯了奸淫，因而触犯了第七诫的精义。多少声称的基督徒又会依样划葫芦呢？

当然，神本意是叫自己的子民性方面完全纯洁。正如我在这书中前面所提过的，如果与你邻居的妻子发生性关系，明显是错的，就算是幻想自己与她发生性关系，也都是错的。

耶稣的听众有否自觉有罪？大概有一些人会自觉有罪。他们应该怎样做呢？应该立刻按耶稣的指示悔改，不管要作甚么，不管代价多大，有了欲念的人要止住自己的欲念，因为这种人会下地狱。

当然，理智的人总不会认为，耶稣是叫人按照字面挖出自己的眼睛或砍下自己的手。有欲念的人挖出自己的眼睛，只会变成一个独眼淫魔。耶稣是以戏剧性的方式，郑重强调必须遵守第七诫的精义，永生就视乎于此。

你是否自觉有罪？那么便要「切断」一切叫你跌倒的东西。若那是有线电视，便要切断有线电视；若那是普通的电视，便要丢掉电视；若那是你去到某处会见到的东西，便不要去那地方；若那是杂志，便不要订阅那份杂志；若那是互联网，便不要上网。不值得为这些东西永远下到地狱里。

神看离婚（God’s View of Divorce）

耶稣接下来举出的例子，与上文刚考虑的情况息息相关，很可能是紧接上文而出现的原因。这例子应该是为了作进一步的详述，不该看为一个新主题。主题就是：「人们所作另一种等同犯奸淫的事」：

又有话说：「人若休妻，就当给她休书。」只是我告诉你们，凡休妻的，若不是为淫乱的缘故，就是叫她作淫妇了。人若娶这被休的妇人，也是犯奸淫了。（太五31～32）

这例子又再说明文士和法利赛人如何死守律法的字义，却是弃绝律法的精义。

让我们想象一下，耶稣时代有一个法利赛人，那人居住的地方对面住了一个漂亮的女人，叫他起了非分之想。那法利赛人天天向那女人以目送情，那女人似乎也对他有兴趣，叫他的欲望与日俱增。那法利赛人想看到她脱衣服，时常幻像与她发生关系。啊，那法利赛人心里想，我能拥有她的话多好！

不过，那法利赛人有麻烦，他已经结婚，那女人也是有夫之妇，律法禁止他犯奸淫。那法利赛人不想触犯十诫（他每次动欲念时，其实已经触犯了），该怎么办？

那人想到解决方法！只要他和那女人都与自己的配偶离婚，就可名正言顺再婚！律法允许人离婚吗？是的！有经文允许人这样做！申命记二十四章1节指出，你只管给妻子休书，就可与她离婚。某些情况下，离婚是律法所允许的！但哪些情况下才允许呢？那法利赛人便钻研申命记的经文：

人若娶妻以后，见她有甚么不合理的事（或译作「有丑事」），不喜悦她，就可以写休书交在她手中，打发她离开夫家……（申二十四1）

太好了！只要那法利赛人可以找到自己妻子的一点不是，就可与她离婚！而他确实找到！他的妻子不及街角对面那女人有吸引力！5

所以，那法利赛人遵照律法给妻子休书（你从法利赛人会所办公室的大堂中就可找到一份），与她离婚，再马上与他梦寐以求的女人结婚，那女人也刚合法地离婚了。两人都没有半点罪疚，因为他们都遵守了神的律法。

当然，在神看来，事情并不一样。申命记二十四章1节中，若妻子「有丑事」，丈夫可跟她合法离婚，那种「丑事」是很不道德的事，大概与犯奸淫差不多。6 这是说，唯有当丈夫发现妻子婚前或婚后水性杨花，才可跟她合法离婚。

在神心目中，那想象出来的法利赛人根本就是犯了奸淫，触犯了第七诫。事实上，那人的罪比起普通犯奸淫的人更重，因他犯了「双重奸淫」。何以这样？第一，他自己犯了奸淫。耶稣后来说：「凡休妻另娶的，若不是为淫乱的缘故，就是犯奸淫了。」（太十九9）

第二，那人休了自己的妻子，那妻子必须再嫁才能存活，在神看来，那法利赛人就等于迫使自己的妻子与另一个男人行淫，因而要为她的「奸淫」罪负责。7 耶稣说：「凡休妻的，若不是为淫乱的缘故，就是叫她作淫妇了。」（太五32，加上强调）

耶稣甚至可以指控那好色的法利赛人犯了「三重奸淫」，因耶稣说「人若娶这被休的妇人，也是犯奸淫了」（太五32），可能是指到神会要那法利赛人为自己前妻的后夫「犯奸淫」负责。8 耶稣的时代中，这是备受争议的问题，我们从另一处经文中读到，有些法利赛人质问耶稣：「人无论甚么缘故，都可以休妻么？」（太十九3）他们的问题反映他们的内心。明显看来，最少有些法利赛人希望相信无论甚么缘故都可以合法休妻。我必须补充，有些基督徒引用这些关乎离婚的经文，加以曲解，叫神的儿女背负很重的担子，实在是可耻。耶稣不是论到有基督徒未信主前离婚，信主后找到一个爱主的美妙伴侣，与那人结了婚。这情况决不算是犯奸淫，而如果耶稣是讲到这意思，我们便要更改福音，因福音不再向罪人带来赦罪之恩。自此我们便要传讲：「耶稣为你受死，若你愿意悔改相信他，便可得赦罪。可是，若你曾经离婚，便要确保自己永不可再婚，否则便等于犯奸淫，而圣经指明犯奸淫的人会下地狱。同样，若你曾经离婚和再婚，你来就近基督之前，先要再多犯一宗罪，就是与你现在的配偶离婚。否则，你就是仍犯奸淫，而犯奸淫的人不会得救。」9 福音是这样吗？

论说话诚实（On Being Truthful）

耶稣举出第三个例子，揭示文士和法利赛人如何行事不义和滥用圣经，这例子与神命令人说真话的诫命有关。文士和法利赛人想出了很有创意的方法说谎，我们从马太福音二十三章16至22节得知，他们相信自己若是指着圣殿、祭坛或上天起誓，就不必遵守。可是，若他们是指着圣殿里的金子起誓，或指着祭坛上的祭物起誓，或指着天上的神起誓，就不得不守！美国的小孩子以为自己交叉手指时，就可以不说真话，这些成年人和那些小孩的想法简直是如出一辙。

耶稣接着便论到这方面的假冒为善：

你们又听见有吩咐古人的话，说：「不可背誓，所起的誓，总要向主谨守。」只是我告诉你们，甚么誓都不可起。不可指着天起誓，因为天是神的座位。不可指着地起誓，因为地是他的脚凳。也不可指着耶路撒冷起誓，因为耶路撒冷是大君的京城。又不可指着你的头起誓，因为你不能使一根头发变黑变白了。你们的话，是，就说是。不是，就说不是。若再多说，就是出于那恶者。（太五33～37）

当然，起誓并没有错，纯粹是作出承诺。耶稣没有与他自己默示的旧约相抵触，当下不是说起誓有错。相反，耶稣是想纠正文士和法利赛人起誓的方式。神本来设立起誓的诫命时，没有说过要指着任何东西起誓。神纯粹希望自己的子民守信用。若有人要靠起誓来说服别人相信他们，便是默认自己时常说谎。我们该言而有信，不需要起誓。在这方面上，你的义是否胜于文士和法利赛人的义呢？

复仇的罪（The Sin of Revenge）

法利赛人曲解一段很著名的旧约经文，就是耶稣接下来看为是可悲的事：

你们听见有话说：「以眼还眼，以牙还牙。」只是我告诉你们，不要与恶人作对。有人打你的右脸，连左脸也转过来由他打。有人想要告你，要拿你的里衣，连外衣也由他拿去。有人强逼你走一里路，你就同他走二里。有求你的，就给他。有向你借贷的，不可推辞。（太五38～42）

摩西的律法宣布，人在法庭上被判伤害他人身体的罪后，惩罚就要相等于那人对别人造成的伤害。若那人打掉别人的牙齿，为求公平和公义，也要打掉那人的牙齿。这诫命设立出来，是为了确保法庭审理严重罪案时秉公处理。可是，文士和法利赛人再一次曲解这诫命，视为是可以有仇必报的神圣义务！看来，他们采取了「零度宽容」的方针，即使是最细微的小事也要向人报复！

然而，神对自己子民的期望总是更大。神清楚禁止人报仇（参申三十二35），旧约教导神的子民要善待仇敌（参出二十三4～5；箴二十五21～22）。耶稣修订这真理，叫我们面对恶人时，要转过脸来由对方打，又宁愿多走一里路。别人得罪我们时，神想我们恩慈待人，以善报恶。

不过，耶稣是否希望我们由得别人占自己的便宜，由得他们任意摧残我们的生命呢？我们上法庭控告未信者，为自己遭到的违法对待寻求公道，这是错吗？不，耶稣不是论到为严重的问题上告法庭寻求公正，而是指到私下为一些鸡毛蒜皮的小事报仇。留心，耶稣并不是说，若有人用刀子刺我们的背，我们要转过来给那人掐颈项。耶稣没说有人要我们交出车子，我们就连房子也给他们。耶稣只是叫我们日常生活上被人稍为得罪，或遇到自私的人不太过分的刁难时，要尽量表现宽容和怜悯。耶稣没有要求我们「多走一百里路」，只渴望我们「多走一里路」。耶稣希望我们会比自私的人所预期的还要恩慈，不要为金钱斤斤计较，慷慨施予和借给别人。文士和法利赛人却达不到这标准，在这方面上，你的义是否胜于他们的义？

爱我们的邻舍（Loving Our Neighbors）

最后，耶稣多列出一样文士和法利赛人窜改了的诫命，为求容得下他们充满憎恨的心：

你们听见有话说：「当爱你的邻舍，恨你的仇敌。」只是我告诉你们，要爱你们的仇敌，为那逼迫你们的祷告。这样，就可以作你们天父的儿子，因为他叫日头照好人，也照歹人；降雨给义人，也给不义的人。你们若单爱那爱你们的人，有甚么赏赐呢？就是税吏不也是这样行么？你们若单请你弟兄的安，比人有甚么长处呢？就是外邦人不也是这样行么？所以你们要完全，像你们的天父完全一样。（太五43～48）

旧约中神曾说：「要爱人如己。」（利十九18）但是，文士和法利赛人故意以为，既然神想他们爱自己的邻舍，那就表示他们可以恨自己的仇敌，这更成了他们的神圣义务！可是，按耶稣看，神的本意并非如此，神也不曾这样说话。

耶稣后来讲到好撒马利亚人的故事，指出我们应该看所有人都是自己的邻舍。神想我们爱所有人，包括自己的仇敌，这是神要求自己儿女的标准，神自己也持守相同的标准。神赐下日光和雨水给义人，也给恶人。我们应该效法神的榜样，恩待不配得恩待的人。我们这样行的话，便表明自己是「（我们）天父的儿子」（太五45）。真正重生的人行事为人会好像他们的天父。

神期望我们向自己的仇敌表达爱，并不是一种情感，也不代表接受邪恶。神不要求我们对自己的仇敌有好感，不是叫我们言不由衷，说我们的仇敌是好人。不过，神确实期望我们会爱他们，愿意用意志坚持到底，最少要向他们问安，为他们祈祷。

你又如何？（What About You?）

现在，你明白到文士和法利赛人根本不很公义，只有某程度上外表的义，却好像很多声称的基督徒一样，内心充满憎恨、淫欲、自私、复仇、不仁、贪心，又是扭曲圣经的说谎者。然而，按耶稣看来，真信徒的特征就是温柔、饥渴慕义、怜恤、清心、使人和睦，并且受逼迫。所以，这部分的登山宝训要么能叫你安心，肯定自己已经重生，要么能令你畏惧，因你知道自己与耶稣谴责的人不遑多让 。如果你是属于前一类的人，跟其它同属这类的人一样，就会知道自己仍有进步的空间。但是，你的目标应该是步向完美，因耶稣说这是神期望你有的目标（参太五48；另可参腓三12～14）。

若果你是属于后一类的人，仍能悔改，凭着相信耶稣并作他的奴仆，就会立刻经历到神用恩典把你变成前一类人！

1 雅各書接下來的一節經文是：「我的弟兄們，若有人說，自己有信心，卻沒有行為，有甚麼益處呢？」（雅二14）實在很有意思。

2 律法通常會被分成「禮儀律法」和「道德律法」，耶穌同樣希望人完全理解，但論到禮儀律法的方面，就要等到他復活後藉著聖靈向眾使徒啟示，才會作出更全面的講解。我們現在明白為何新約下不再需要動物獻祭，因耶穌已經成了神的羔羊。我們也不再遵守舊約的飲食規條，因耶穌宣告所有食物也是潔淨（參可七19）。我們不需要地上的大祭司代求，因耶穌當下就是大祭司，諸如此類。不過，有別於禮儀律法，耶穌受死和復活之前或之後，都從沒廢除或修改任何道德律法。相反，耶穌闡釋和修訂神的道德律法，在耶穌復活後，眾使徒也靠著聖靈感動這樣行。

3 雖然耶穌此處的話強烈提醒人不要廢掉或教導人漠視任何誡命，包括較次要的誡命，但是他的話也帶給人盼望，因原來天上的國民也包含一些從前犯過那些事的人。

4 耶穌可能是在模仿文士和法利賽人，他們慣常上法庭，故要知道自己也會進到神的法庭，若神成為他們「法庭上的對手」，便會對他們相當不利。因而耶穌叫他們不要捲入法庭，免得自己遭到永恆的惡果。

5 這例子並非穿鑿附會。根據拉比希列（Hillel）的記載（這人在耶穌的時代最出名教導人如何離婚），男人找到另一個更可愛的女人，因而覺得自己的妻子成了「一樁醜事」，就可與她離婚。拉比希列也教導人，若果妻子做飯下得鹽太多，或與其他男人說話，或沒有誕下男嬰，丈夫就可與她離婚。

6 舊約下，犯姦淫的人要被人石頭打死。

7 當然，那女人再嫁時，神不會看她犯了姦淫罪；她只是她丈夫犯罪的受害者。明顯看來，除非那女人真的再嫁，否則耶穌的說話就沒有意思。不然，那女人就不會被看為是犯了姦淫。

8 再次，神不會看那新丈夫犯了姦淫罪；他是作了一件美事，迎娶和照顧那被休的女人。不過，若果那人慫恿那女人與自己的前夫離婚，然後再娶她，便是犯了姦淫。耶穌心中很可能就是想到這種罪惡。

9 當然，還有其他情況須要處理。例如，基督徒妻子被未信主的丈夫休了，後來再嫁一個基督徒的話，肯定不算犯姦淫。