Phaoloâ ñaõ vieát cho Timoâtheâ:

Haõy giöõ chính mình con vaø söï daïy doã cuûa con; phaûi beàn ñoã trong moïi söï ñoù, vì laøm nhö vaäy thì con vaø keû nghe con seõ ñöôïc cöùu (1Tim 4:16).

Tröôùc heát, moãi moät muïc sö neân ghi nhôù lôøi khuyeán caùo naày vaøo loøng, chuù yù caån thaän, ñoái vôùi chính ngöôøi ñoù, bieát chaéc raèng ngöôøi ñoù ñang laøm göông maãu tin kính.

Thöù hai, ngöôøi ñoù neân chuù yù caån thaän söï daïy doã cuûa mình, bôûi vì söï cöùu roãi ñôøi ñôøi cuûa ngöôøi ñoù vaø cuûa nhöõng ngöôøi laéng nghe ngöôøi ñoù phuï thuoäc vaøo nhöõng gì ngöôøi ñoù daïy, nhö Phaoloâ ñaõ vieát caâu treân.[1] Neáu moät muïc sö cöù khaêng khaêng giöõ laáy giaùo lyù sai laàm cuûa mình hoaëc boû qua vieäc daïy leõ thaät cho ngöôøi ta, thì keát quaû coù theå laø thaûm hoïa ñôøi ñôøi cho oâng vaø nhöõng ngöôøi khaùc.

Tuy vaäy, khoâng coøn phaûi bieän baïch ñoái vôùi muïc sö moân ñoà moân ñoà daïy giaùo lyù sai traät, vì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ban cho oâng Ñöùc Thaùnh Linh vaø Lôøi cuûa Ngaøi ñeå daãn daét oâng vaøo leõ thaät. Traùi laïi, nhöõng vò muïc sö coù ñoäng cô sai traät thöôøng chæ hoïc veït nhöõng söï giaûng daïy phoå bieán cuûa nhöõng ngöôøi khaùc, maø khoâng nguyeân cöùu Lôøi cho chính mình, vaø deã bò sai traät trong giaùo lyù vaø söï daïy doã cuûa hoï. Söï an toaøn ñeå choáng laïi ñieàu naày laø vò muïc sö ñoù phaûi thanh taåy loøng mình, ñeå bieát chaéc raèng ñoäng cô cuûa mình laø (1) laøm haøi loøng Chuùa vaø (2) giuùp ñôõ nhöõng ngöôøi khaùc chuaån bò saün saøng ñöùng tröôùc maët Chuùa Gieâ-su, hôn laø trôû neân giaøu coù, quyeàn theá hoaëc noåi tieáng cho rieâng mình. Ngoaøi ra, ngöôøi ñoù phaûi sieâng naêng nghieân cöùu Lôøi Chuùa ñeå ngöôøi ñoù coù söï hieåu bieát thaáu ñaùo vaø quaân bình veà Lôøi Chuùa. Phaoloâ cuõng vieát cho Timoâtheâ,

Haõy chuyeân taâm cho ñöôïc ñeïp loøng Ñöùc Chuùa Trôøi nhö ngöôøi laøm coâng khoâng choã traùch ñöôïc, laáy loøng ngay thaúng giaûng daïy lôøi cuûa leõ thaät (2Tim 2:15).

Vieäc ñoïc, nghieân cöùu vaø suy gaãm Lôøi Chuùa neân laø ñieàu kyû luaät maø ngöôøi muïc sö phaûi thöïc haønh lieân tuïc. Ñöùc Thaùnh-Linh seõ giuùp oâng hieåu Lôøi Ñöùc Chuùa Trôøi toát hôn khi ngöôøi ñoù sieâng naêng nghieân cöùu, thì chaéc chaén raèng vò muïc sö ñoù seõ “dieãn giaûi chính xaùc Lôøi Leõ Thaät”. Moät trong nhöõng nan ñeà lôùn nhaát trong Hoäi thaùnh ngaøy hoâm nay laø caùc muïc sö giaûi thích sai Lôøi Chuùa vaø haäu quaû daãn daân söï ñeán choã sai laïc vì côù söï daïy doã cuûa hoï. Vieäc naày coù theå khaù nghieâm troïng. Gia-cô ñaõ caûnh baùo,

Hôõi anh em, trong voøng anh em chôù coù nhieàu ngöôøi töï laäp laøm thaày, vì bieát nhö vaäy, mình seõ phaûi chòu xeùt ñoaùn caøng nghieâm hôn (Gia-cô 3:1).

Vì lyù do naày, baét buoäc ngöôøi muïc sö moân ñoà moân ñoà phaûi bieát caùch giaûi thích Lôøi Chuùa, vôùi muïc tieâu hieåu bieát ñuùng vaø truyeàn ñaït ñuùng noäi dung yù nghóa cuûa ñoaïn vaên ñoù muoán noùi.

Vieäc giaûi thích ñuùng Lôøi Chuùa gioáng nhö vieäc giaûi thích lôøi cuûa baát cöù ngöôøi naøo khaùc. Neáu chuùng ta muoán hieåu ñuùng yù muoán noùi cuûa baát kyø taùc giaû naøo hoaëc dieãn giaû naøo, thì chuùng ta phaûi aùp duïng caùc quy taéc giaûi thích naøo ñoù, caùc quy taéc ñoù döïa treân söï hieåu bieát thoâng thöôøng. Trong chöông naày, chuùng ta seõ xem xeùt ba quy taéc quan troïng nhaát veà vieäc giaûi thích Kinh thaùnh ñuùng ñaén. Caùc quy taéc ñoù laø, (1) ñoïc caùch coù hieåu bieát, (2) ñoïc theo vaên maïch vaø (3) ñoïc moät caùch thaønh thaät.

Quy taéc soá 1: Ñoïc caùch coù hieåu bieát. Giaûi thích nhöõng gì baïn ñoïc theo nghóa ñen neáu khoâng coù yù ñònh roõ raøng ñöôïc hieåu theo nghóa boùng hoaëc nghóa töôïng hình

(Rules #1: Read intelligently. Interpret what you read literally unless it is obviously intended to be understood as figurative or symbolic).

Cuõng gioáng nhö taát caû caùc loaïi vaên chöông, Kinh thaùnh chöùa ñöïng ñaày nhöõng phöông phaùp tu töø, chaúng haïn nhö aån duï, cöôøng ñieàu hoùavaø nhaân hoïc. Nhöõng phöông phaùp naày neân ñöôïc giaûi thích ñuùng nhö vaäy.

Pheùp aån duï laø söï so saùnh töông ñoàng giöõa hai vaät cô baûn khoâng gioáng nhau. Kinh thaùnh chöùa ñöïng nhieàu aån duï. Moät aån duï coù theå ñöôïc thaáy trong lôøi Cuûa Ñaáng Christ trong suoát Böõa Tieäc Cuoái Cuøng (Tieäc Thaùnh):

Khi ñöông aên, Ñöùc Chuùa Gieâ-su laáy baùnh, taï ôn roài, beû ra ñöa cho moân ñoà maø raèng: “Haõy laáy aên ñi, naày laø thaân theå ta”. Ngaøi laïi laáy cheùn, taï ôn roài ñöa cho moân ñoà maø raèng: “Heát thaûy haõy uoáng ñi; vì naày laø huyeát ta, huyeát cuûa söï giao öôùc ñaõ ñoå ra cho nhieàu ngöôøi ñöôïc tha toäi” (Mat 26:26-28).

Coù phaûi Chuùa Gieâ-su ñaõ muoán noùi raèng baùnh Ngaøi ban cho moân ñoà cuûa Ngaøi laø thaân theå Ngaøi theo nghóa ñen vaø nöôùc nho hoï uoáng laø huyeát cuûa Ngaøi theo nghóa ñen khoâng? Söï hieåu bieát thoâng thöôøng baûo chuùng ta laø Khoâng. Kinh thaùnh noùi roõ raèng ñoù laø baùnh vaø nöôùc nho maø Chuùa Gieâ-su ñaõ ban cho hoï, vaø ñaõ khoâng noùi gì veà baùnh vaø nöôùc nho ñoù bieán thaønh thòt vaø huyeát theo nghóa ñen trong baát kyø thôøi ñieåm naøo vaøo luùc ñoù. Coù maët taïi Böõa Tieäc Cuoái Cuøng ñoù, caû Phierô laãn Giaêng ñeàu khoâng kyù thuaät laïi moät ñieàu nhö theá trong caùc thö tín cuûa hoï, vaø chaúng ñuùng chuùt naøo khi noùi raèng caùc moân ñoà chaéc ñaõ coù thôøi gian nhaøn haï döï phaàn vaøo böõa tieäc aên thòt ngöôøi!

Moät soá ngöôøi tranh luaän raèng, “Nhöng Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi raèng baùnh vaø nöôùc nho laø thaân vaø huyeát cuûa Ngaøi, vì vaäy toâi seõ tin nhöõng gì Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi!”

Ñaõ coù laàn Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi raèng Ngaøi laø caùi cöûa (Giaêng 10:9). Coù phaûi Ngaøi ñaõ trôû thaønh caùi cöûa coù baûn leà vaø tay caàm ñeå cöûa theo nghóa boùng khoâng? Ñaõ coù laàn Chuùa Gieâ-su noùi raèng Ngaøi laø goác nho vaø chuùng ta laø nhaùnh (Giaêng 15:5). Coù phaûi Chuùa Gieâ-su ñaõ trôû thaønh goác nho theo nghóa ñen? Chuùng ta ñaõ trôû thaønh nhaùnh nho theo nghóa ñen? Ñaõ coù laàn Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi raèng Ngaøi laø aùnh saùng cuûa theá gian vaø baùnh töø trôøi xuoáng (Giaêng 9:5; 6:41). Coù phaûi Chuùa Gieâ-su cuõng laø aùnh saùng maët trôøi vaø oå baùnh mình?

Roõ raøng, taát caû nhöõng töø ngöõ naày laø phöông phaùp tu töø ñöôïc goïi laø nhöõng aån duï, söï so saùnh cuûa hai vaät cô baûn khoâng gioáng nhau nhöng coù moät soá ñieåm töông ñoàng. Theo moät caùch naøo ñoù, Chuùa Gieâ-su gioáng nhö caùi cöûa vaø goác nho. Lôøi Chuùa Gieâ-su trong Böõa Tieäc Cuoái Cuøng cuõng laø nhöõng aån duï roõ raøng. Goác nho gioáng nhö huyeát cuûa Ngaøi (Theo moät caùch naøo ñoù). Baùnh mì gioáng nhö thaân theå Ngaøi (theo moät caùch naøo ñoù).

Nhöõng Nguï Ngoân Cuûa Ñaáng Christ (Christ’s Parables)

Nhöõng nguï ngoân cuûa Ñaáng Christ laø nhöõng so saùnh, gioáng nhö nhöõng aán duï, nhöng nhöõng so saùnh naày luoân coù töø gioáng nhö, nhö hoaëc gioáng vaäy. Nhöõng aån duï naày cuõng daïy doã nhöõng baøi hoïc thuoäc linh baèng caùch so saùnh nhöõng söï töông ñoàng giöõa hai söï vaät cô baûn khaùc nhau. Ñoù laø ñieåm quan troïng caàn ghi nhôù khi chuùng ta giaûi thích Kinh thaùnh; neáu khoâng chuùng ta coù theå phaïm loãi tìm nghóa trong moãi chi tieát nhoû nhaët cuûa moãi moät nguï ngoân. Nhöõng aån duï vaø so saùnh luoân ñaït ñeán choã keát thuùc trong söï töông ñoàng vaø khôûi ñaàu ôû choã baát töông ñoàng. Chaúng haïn, neáu toâi noùi vôùi vôï toâi, “Maét em gioáng nhö hoà bôi”, coù nghóa laø toâi muoán noùi raèng maét naøng xanh, say ñaém vaø haáp daãn. Toâi khoâng coù yù noùi raèng caù bôi trong ñoù, chim ñaäu treân ñoù, vaø noù bò ñoâng ñaù trong suoát muøa ñoâng.

Chuùng ta haõy xem ba nguï ngoân cuûa Chuùa Gieâ-su, taát caû nhöõng söï so saùnh, tröôùc tieân laø nguï ngoân ñaùnh caù:

Nöôùc thieân ñaøng cuõng gioáng nhö moät tay löôùi thaû xuoáng bieån, baét ñuû moïi thöù caù. Khi löôùi ñöôïc ñaày roài, thì ngöôøi ñaùnh caù keùo leân bôø; ñoaïn, ngoài maø choïn gioáng toát ñeå rieâng ra, ñem boû vaøo roå, coøn gioáng xaáu thì neùm ñi. Ñeán ngaøy taän theá cuõng nhö vaäy: Caùc thieân söù seõ ñeán vaø chia keû aùc vôùi ngöôøi coâng bình ra, neùm nhöõng keû aùc vaøo loø löûa; ôû ñoù seõ coù khoùc loùc vaø nghieán raêng (Mat 13:47-50).

Coù phaûi nöôùc thieân ñaøng vaø vieäc ñaùnh caù gioáng nhau veà maët cô baûn? Tuyeät ñoái khoâng! Nhöõng ñieàu naày khaùc nhau raát nhieàu, nhöng coù moät soá ñieàu töông ñoàng. Cuõng gioáng nhö caù bò ñaùnh giaù xeùt vaø chia ra laøm hai loaïi, loaïi toát vaø loaïi xaáu khi keùo töø löôùi leân, thì trong nöôùc thieân ñaøng cuõng gioáng nhö vaäy. Moät ngaøy kia keû aùc vaø ngöôøi coâng bình hieän ñang chung soáng vôùi nhau, seõ bò phaân chia. Nhöng ñoù laø choã nhöõng ñieàu töông ñoàng keát thuùc. Caù bôi, ngöôøi ñi. Ngöôøi ñaùnh caù chia caù ra. Caùc thieân söù seõ chia nhöõng keû aùc khoûi ngöôøi coâng bình. Caù ñöôïc ñaùnh giaù bôûi muøi vò aên ngon nhö theá naøo sau khi naáu leân. Ngöôi ta ñöôïc ñaùnh giaù bôûi söï vaâng lôøi hoaëc söï baát tuaân cuûa hoï ñoái vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi. Caù toát thì boû vaøo gioû vaø caù xaáu thì bò vöùt ñi. Ngöôøi coâng bình höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø keû aùc bò neùm vaøo hoaû nguïc.

Nguï ngoân naày laø moät ví duï hoaøn haûo veà moãi moät aån duï vaø söï so saùnh laø söï so saùnh khoâng hoaøn haûo bieát döôøng bao veà maët cô baûn vì nhöõng söï vaät ñöôïc so saùnh ñoù khoâng töông ñoàng veà maët cô baûn. Chuùng ta khoâng muoán vöôït quaù yù ñònh cuûa ngöôøi noùi, cho raèng nhöõng ñieàu khoâng töông ñoàng thöïc söï laø nhöõng ñieàu töông ñoàng. Chaúng haïn, taát caû chuùng ta bieát raèng thöïc söï “caù toát” keát thuùc laø bò naáu trong löûa, vaø “caù xaáu” boû laïi trong vaøo nöôùc bôi ñi vaøo ngaøy khaùc nöõa. Chuùa Gieâ-su ñaõ khoâng ñeà caäp ñeán chuyeän ñoù! Chaéc ñieàu ñoù ñaõ ñi ngöôïc laïi muïc ñích cuûa Ngaøi.

Nguï ngoân cuï theå naøy khoâng daïy (khoâng quan taâm ñeán ñieàu ngöôøi ta noùi) moät chieán löôïc “truyeàn giaùo baèng caùch ñaùnh caù”, ôû ñoù chuùng ta noå löïc keùo moïi ngöôøi vaøo trong Hoäi thaùnh, toát vaø xaáu, duø hoï muoán ñi ñeán hay khoâng! Nguï ngoân naày cuõng khoâng daïy raèng baõi bieån laø nôi toát nhaát ñeå laøm chöùng. Nguï ngoân naày cuõng khoâng chöùng minh raèng söï Caát Leân cuûa Hoäi thaùnh seõ xaûy ra vaøo cuoái thôøi kyø Ñaïi Naïn. Nguï ngoân naày khoâng daïy raèng söï cöùu roãi cuûa chuùng ta hoaøn toaøn laø söï choïn löïa toái cao cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vì caù ñöôïc choïn trong nguï ngoân naày coù lieân quan ñeán lyù do choïn löïa cuûa chuùng. Ñöøng goø eùp nhöõng yù nghóa khoâng baûo chöùng vaøo trong nguï ngoân cuûa Chuùa Gieâ-su!

Haõy Giöõ Söï Saün Saøng (Remaining Ready)

Ñaây laø moät nguï ngoân quen thuoäc khaùc nöûa cuûa Chuùa Gieâ-su, nguï ngoân Möôøi Ngöôøi Nöõ Ñoàng Trinh:

Khi aáy, nöôùc thieân ñaøng seõ gioáng nhö möôøi ngöôøi nöõ ñoàng trinh kia caàm ñeøn ñi röôùc chaøng reå. Trong caùc naøng ñoù, coù naêm ngöôøi daïi vaø naêm ngöôøi khoân. Ngöôøi daïi khi caàm ñeøn ñi thì khoâng ñem daàu theo cuøng mình. Song ngöôøi khoân khi caàm ñeøn ñi thì ñem daàu theo trong bình mình. Vì chaøng reå ñeán treã, neân caùc naøng thaûy ñeàu buoàn nguû vaø nguû guïc. Ñeán khuya, coù tieáng keâu raèng: Kìa, chaøng reå ñeán, haõy ñi ra röôùc ngöôøi! Caùc nöõ ñoàng trinh beøn thöùc daäy caû, söûa soaïn ñeøn mình. Caùc ngöôøi daïi noùi vôùi caùc ngöôøi khoân raèng: Xin bôùt daàu cuûa caùc chò cho chuùng toâi, vì ñeøn chuùng toâi gaàn taét. Nhöng caùc ngöôøi khoân traû lôøi raèng: Khoâng, e chaúng ñuû cho chuùng toâi vaø caùc chò; thaø caùc chò haõy ñi ñeán ngöôøi baùn daàu maø mua. Song trong khi hoï ñang ñi mua, thì chaøng reå ñeán; keû naøo chöïc saün, thì ñi vôùi ngöôøi cuøng vaøo tieäc cöôùi, vaø cöûa ñoùng laïi. Chaëp laâu, nhöõng ngöôøi nöõ ñoàng trinh khaùc cuõng ñeán vaø xin raèng: Hôõi Chuùa, hôõi Chuùa, xin môû cho chuùng toâi! Nhöng ngöôøi ñaùp raèng: Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, ta khoâng bieát caùc ngöôi ñaâu. Vaäy, haõy tænh thöùc, vì caùc ngöôi khoâng bieát ngaøy, cuõng khoâng bieát giôø.

Baøi hoïc chính yeáu cuûa nguï ngoân naày laø gì? Ñieàu naày ñöôïc tìm thaáy trong caâu cuoái cuøng: Haõy tænh thöùc, vì caùc ngöôi khoâng bieát ngaøy, cuõng khoâng bieát giôø. Ñoù laø baøi hoïc caàn bieát.

Nhö toâi ñaõ ñeà caäp trong chöông tröôùc, Chuùa Gieâ-su ñaõ keå nguï ngoân cho caùc moân ñoà thaân caän nhaát cuûa Ngaøi (xem Mat 24:3; Maùc 13:3), hieån nhieân laø nhöõng ngöôøi ñang vaâng lôøi theo Ngaøi vaøo thôøi ñieåm ñoù. Vaäy nguï yù roõ raøng trong nguï ngoân naày laø söï thaät coù theå coù ñoái vôùi Phierô, Giaêng, Gia-cô vaø Anh-reâ khoâng saün saøng khi Chuùa Gieâ-su ñeán. Ñoù laø lyù do taïi sao Chuùa Gieâ-su ñaõ ñang caûnh baùo hoï. Do ñoù nguï ngoân naày daïy coù khaû naêng raèng nhöõng ngöôøi ñoù hieän taïi ñang saün saøng cho söï ñeán cuûa Ñaáng Christ coù theå khoâng chuaån bò khi Ngaøi thöïc söï ñeán. Taát caû möôøi ngöôøi nöõ ñoàng trinh ban ñaàu ñeàu saün saøng, nhöng naêm ngöôøi ñaõ khoâng coøn saün saøng. Neáu chaøng reå ñaõ ñeán sôùm hôn, thì chaéc taát caû möôøi ngöôøi ñeàu ñaõ ñöôïc vaøo cöûa ñeå döï tieäc cöôùi roài.

Nhöng yù nghóa cuûa naêm ngöôøi nöõ ñoàng trinh daïi vaø naêm ngöôøi khoân laø gì? Ñieàu ñoù coù chöùng minh ñöôïc raèng chæ moät nöõa caùc tín höõu coâng xöng seõ saün saøng khi Ñaáng Christ ñeán khoâng? Khoâng.

Coù phaûi chaøng reå ñeán vaøo luùc nöõa ñeâm cho bieát raèng Chuùa Gieâ-su seõ ñeán luùc nöõa ñeâm khoâng? Khoâng.

Taïi sao chaøng reå ñaõ khoâng yeâu caàu nhöõng ngöôøi nöõ ñoàng trinh khoân ngoan ñoàng caûm vôùi nhöõng ngöôøi baïn daïi cuûa hoï taïi cöûa? Neáu chaøng reå ñaõ yeâu caàu nhöõng ngöôøi khoân ñoàng caûm vôùi nhöõng ngöôøi daïi, thì chaéc ñaõ laøm hoûng toaøn boä quan ñieåm cuûa nguï ngoân, vì cuoái cuøng roài ngöôøi daïi chaéc cuõng ñaõ vaøo ñöôïc cöûa.

Coù leõ nguï ngoân ñaõ ñöôïc giaûi nghóa raèng vì nhöõng ngöôøi nöõ ñoàng trinh daïi khoâng coøn aùnh saùng nöõa vaø ñaõ ñi nguû, vaäy nhöõng tín höõu ngu daïi baét ñaàu böôùc ñi trong söï toái taêm thuoäc linh vaø nguû veà maët thuoäc linh roài, Vì vaäy cuoái cuøng daãn ñeán söï ñoaùn xeùt cuûa hoï. Coù leõ moät söï töông ñoàng coù theå ñöôïc tìm thaáy trong tieäc cöôùi cuûa nguï ngoân vaø tieäc cöôùi trong töông lai cuûa Chieân Con, nhöng bao laâu khoâng coù söï goø eùp nghóa trong nguï ngoân naày hoaëc nhöõng chi tieát khaùc cuûa noù thì söï giaûi nghóa coù theå caøng ñuùng höôùng chöøng ñoù.

Keát Traùi (Bearing Fruit)

Coù leõ söï giaûi nghóa hoaøn toaøn toài teä nhaát maø toâi ñaõ töøng nghe veà moät trong caùc nguï ngoân cuûa Ñaáng Christ laø söï giaûi nghóa nguï ngoân luùa mì vaø coû luøng cuûa moät muïc sö. Tröôùc tieân, chuùng ta haõy ñoïc nguï ngoân ñoù:

Ñöùc Chuùa Gieâ-su phaùn ví duï khaùc cuøng chuùng raèng: Nöôùc thieân ñaøng gioáng nhö ngöôøi kia gieo gioáng toát trong ruoäng mình. Nhöng ñöông khi ngöôøi ta nguû, thì keû thuø chuû ruoäng lieàn ñeán, gieo coû luøng vaøo trong luùa mì, roài ñi. Ñeán khi luùa mì lôùn leân, vaø troå boâng, thì coû luøng cuõng loøi ra. Caùc ñaày tôù cuûa chuû nhaø beøn ñeán thöa raèng: “Thöa chuû, chuû khoâng gieo gioáng toát trong ruoäng chuû sao? Vaäy thì coû luøng bôûi ñaâu maø ra?” Chuû ñaùp raèng: “AÁy laø moät keû thuø ñaõ laøm ñieàu ñoù”. Caùc ñaày tôù thöa raèng: “Vaäy chuû coù muoán chuùng toâi ñi nhoå coû ñoù chaêng?” Chuû raèng: “Chaúng neân, e khi nhoå coû luøng, hoaëc caùc ngöôi nhoå loän luùa mì ñi chaêng”. Haõy ñeå cho caû hai thöù cuøng lôùn leân cho ñeán muøa gaët; ñeán muøa gaët, ta seõ daën con gaët raèng: “Tröôùc heát haõy nhoå coû luøng, boù laïi töøng boù maø ñoát ñi; song haõy thaâu tröõ luùa mì vaøo kho ta” (Mathiô 13:24-30).

Baây giôø ñaây laø söï giaûi thich cuûa moät vò muïc sö noï:

Söï thaät laø khi luùa mì vaø coû luøng moïc leân, chuùng gioáng nhau. Khoâng ai coù theå noùi chuùng ta laø luùa mì hoaëc coû luøng. Trong Hoäi thaùnh vaø theá gian cuõng gioáng nhö vaäy. Khoâng ai coù theå phaân bieät ai laø Cô-ñoác-nhaân thaät ai laø nhöõng ngöôøi voâ tín. Hoï khoâng theå gioáng heät nhau ñöôïc bôûi hoï ñaõ soáng nhö theá naøo, vì nhieàu Cô-ñoác-nhaân khoâng coøn vaâng lôøi Ñaáng Christ nöõa chaúng khaùc hôn gì vôùi nhöõng ngöôøi voâ tín. Chæ coù Ñöùc Chuùa Trôøi môùi bieát loøng cuûa hoï, vaø Ngaøi seõ phaân loaïi hoï ra vaøo luùc taän theá.

Dó nhieân, ñoù khoâng phaûi laø quan ñieåm cuûa nguï ngoân luùa mì vaø coû luøng! Thöïc teá, nguï ngoân naày daïy raèng caùc tín höõu thöïc söï coù theå phaân bieät vôùi nhöõng ngöôøi khoâng tin. Chuù yù thaáy raèng caùc ñaày tôù ñaõ nhaän bieát coû luøng ñaõ ñöôïc troàng vaøo khi luùa mì troå boâng (xem c.26). Coû luøng khoâng keát quaû gì caû, ñoù laø caùch chuùng ñöôïc nhaän dieän ra moät caùch deã daøng laø coû luøng. Toâi nghó quan troïng laø Chuùa Gieâ-su ñaõ choïn nhöõng caâu coû luøng khoâng keát quaû ñeå ñaïi dieän cho nhöõng keû aùc seõ nhoùm laïi vaøo luùc taän theá vaø seõ bò neùm vaøo hoaû nguïc.

Nhöõng ñieåm cô baûn cuûa nguï ngoân naày roõ raøng: Nhöõng ngöôøi ñöôïc cöùu thöïc söï coù keát quaû; coøn nhöõng ngöôøi khoâng ñöôïc cöùu thì khoâng. Daãu raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng ñang ñoaùn phaït keû aùc khi hoï coøn ñang soáng giöõa nhöõng ngöôøi ñöôïc cöùu, nhöng moät ngaøy naøo ñoù Ngaøi seõ taùch hoï ra khoûi nhöõng ngöôøi coâng bình vaø neùm hoï vaøo hoaû nguïc.

Thöïc söï Chuùa Gieâ-su ñaõ coù lôøi giaûi nghóa cuûa nguï ngoân naày caùch cuï theå, vì vaäy khoâng caàn ngöôøi naøo ñoù tìm yù nghóa quan troïng naøo ngoaøi nhöõng gì Ngaøi ñaõ giaûi nghóa:

Baáy giôø, Ñöùc Chuùa Gieâ-su cho chuùng veà, roài vaøo nhaø; moân ñoà ñeán gaàn maø hoûi Ngaøi raèng: Xin thaày giaûi lôøi ví duï veà coû luøng trong ruoäng cho chuùng toâi. Ngaøi ñaùp raèng: Keû gieo gioáng toát, laø Con ngöôøi; ruoäng, laø theá gian; gioáng toát, laø con caùi nöôùc thieân ñaøng; coû luøng, laø con caùi quæ döõ; keû nghòch thuø gieo coû aáy, laø ma quæ; muøa gaët, laø ngaøy taän theá; con gaët, laø caùc thieân söù. Coøn ngöôøi ta nhoå coû luøng maø ñoát trong löûa theå naøo, thì ngaøy taän theá cuõng seõ nhö vaäy; Con ngöôøi seõ sai caùc thieân söù Ngaøi thaâu moïi göông xaáu vaø nhöõng keû laøm aùc khoûi nöôùc Ngaøi, vaø quaêng nhöõng ngöôøi ñoù vaøo loø löûa, laø nôi seõ coù khoùc loùc vaø nghieán raêng. Khi aáy, nhöõng ngöôøi coâng bình seõ choùi raïng nhö maët trôøi trong nöôùc cuûa Cha mình. Ai coù tai, haõy nghe! (Mat 13:36-43).

Cöôøng Ñieäu Hoùa (Hyperbole)

Phöông phaùp tu töø thoâng thöôøng thöù hai ñöôïc tìm thaáy trong Kinh thaùnh ñoù laø pheùp cöôøng ñieäu hoaù. Cöôøng ñieàu hoùa laø söï theâu deät coù chuû yù nhaèm muïc ñích nhaán maïnh. Khi ngöôøi meï noùi vôùi con cuûa mình, “Meï ñaõ keâu con veà nhaø aên côm caû ngaøn laàn roài,” ñoù laø pheùp cöôøng ñieäu hoùa. Ví duï veà pheùp cöôøng ñieäu hoùatrong Kinh thaùnh laø lôøi Chuùa Gieâ-su noùi veà vieäc caét tay phaûi cuûa ngöôi:

Laïi neáu tay höõu xui cho ngöôi phaïm toäi, thì haõy chaët maø lieäng noù cho xa ngöôi ñi; vì thaø chòu moät phaàn thaân theå ngöôi phaûi hö, coøn hôn laø caû thaân theå vaøo ñòa nguïc (Mat 5:30).

Neáu Chuùa Gieâ-su ñaõ coù yù muoán noùi theo nghóa ñen laø moãi moät ngöôøi trong chuùng ta duøng tay phaûi cuûa mình phaïm toäi theo caùch naøo ñoù, neân caét boû tay phaûi cuûa mình, thì chaéc haún moãi moät ngöôøi trong chuùng ta ñieàu maát caùnh tay phaûi. Caøng hôn theá nöõa, Chuùa Gieâ-su ñaõ ñang daïy chuùng ta raèng toäi loãi coù theå ñöa chuùng ta vaøo hoaû nguïc, caùch ñeå traùnh toäi loãi laø caát boû khoûi nhöõng ñieàu caùm doã vaø nhöõng ñieàu khieán cho chuùng ta vaáp ngaõ.

Pheùp Nhaân Hoïc (Anthropomorphism)

Phöông phaùp tu töø thöù ba maø chuùng ta gaëp phaûi trong Kinh thaùnh laø pheùp nhaân hoïc. Hình ngöôøi hoïc laø töø ngöõ aån duï nôi nhöõng thuoäc tính cuûa con ngöôøi ñöôïc gaùn cho Ñöùc Chuùa Trôøi vì côù ñang giuùp ñôõ chuùng ta hieåu Ngaøi. Chaúng haïn, chuùng ta ñoïc trong Saùng-theá-kyù 11:5:

Ñöùc Gieâ-hoâ-va beøn ngöï xuoáng ñaëng xem caùi thaønh vaø thaùp cuûa con caùi loaøi ngöôøi xaây neân (Saùng 11:5).

Ñaây laø pheùp nhaân hoïc coù theå vì ñieàu ñoù döôøng nhö khoâng ñuùng Ñöùc Chuùa Trôøi toaøn tri theo nghóa ñen ñaõ phaûi laën loäi töø treân trôøi xuoáng thaùp Ba-beân ñeå ñieàu tra nhöõng gì loaøi ngöôøi ñang xaây!

Nhieàu hoïc giaû Kinh thaùnh xem moãi moät lôøi Kinh thaùnh ñaõ moâ taû nhöõng phaàn cuûa thaân theå Ñöùc Chuùa Trôøi, chaúng haïn nhö caùnh tay, tai, muõi, maét vaø toùc cuûa Ngaøi nhö laø thuyeát hình ngöôøi. Chaéc chaén, hoï noùi, Ñöùc Chuùa Trôøi toaøn naêng thöïc söï khoâng coù nhöõng phaàn chi theå nhö theá nhö con ngöôøi coù.

Tuy nhieân toâi khoâng ñoàng yù vì nhieàu lyù do. Tröôùc tieân, vì Kinh thaùnh daïy roõ raøng raèng chuùng ta ñaõ ñöôïc taïo döïng neân theo aûnh töôïng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø gioáng nhö Ngaøi:

Ñöùc Chuùa Trôøi phaùn raèng: “Chuùng ta haõy laøm neân loaøi ngöôøi nhö hình Ta vaø theo töôïng Ta” (Saùng 1:26).

Moät soá ngöôøi chaéc ñaõ noùi chuùng ta ñöôïc taïo neân theo hình vaø töôïng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi chæ trong yù thöùc maø chuùng ta coù söï töï nhaän thöùc, traùch nhieäm ñaïo ñöùc, khaû naêng lyù luaän. Tuy nhieân, chuùng ta haõy ñoïc moät caâu töông töï vôùi Saùng-theá-kyù 1:26, caâu noùi xaûy ra vaø chöông sau ñoù:

Vaû, A-ñam ñöôïc moät traêm ba möôi tuoåi, sanh moät con trai gioáng nhö hình töôïng mình, ñaët teân laø Seát (Saùng 5:3).

Ñieàu naày coù nghóa chaéc chaén raèng Seát gioáng cha cuûa mình veà dieän maïo beân ngoaøi. Neáu ñoù laø nhöõng gì noùi trong Saùng-theá 5:3, thì taát nhieân töø ngöõ gioáng nhö vaäy cuõng coù nghóa gioáng nhö nhau trong Saùng-theá 1:26. Kieán thöùc thoâng thöôøng vaø söï giaûi nghóa ñuùng ñaõ noùi leân ñieàu ñoù.

Hôn theá nöõa, chuùng ta coù moät soá moâ taû veà Ñöùc Chuùa Trôøi cuûa caùc taùc giaû Kinh thaùnh ñaõ thaáy Ngaøi. Chaúng haïn nhö, Moâi-se cuøng baûy möôi ba ngöôøi Y-sô-ra-eân khaùc ñaõ thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi:

Ñoaïn, Moâi-se vaø A-roân, Na-ñaùp vaø A-bi-hu cuøng baûy möôi tröôûng laõo Y-sô-ra-eân ñeàu leân nuùi, ngoù thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi cuûa Y-sô-ra-eân; döôùi chaân Ngaøi coù moät vaät gioáng bích ngoïc trong ngaàn, khaùc naøo nhö saéc trôøi thanh quang. Ngaøi chaúng tra tay vaøo nhöõng ngöôøi toân troïng trong voøng daân Y-sô-ra-eân; nhöng hoï ngoù thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi, thì aên vaø uoáng (Xuaát 24:9-11).

Neáu baïn ñaõ hoûi Moâi-se Ñöùc Chuùa Trôøi coù chaân vaø tay khoâng, thì oâng ñaõ noùi gì?[2]

Tieân tri Ñanieân cuõng ñaõ thaáy khaûi töôïng veà Ñöùc Chuùa Cha vaø Ñöùc Chuùa Con:

“Ta nhìn xem cho ñeán chöøng caùc ngoâi ñaõ ñaët, vaø coù Ñaáng Thöôïng-coå ngoài ôû treân. AÙo Ngaøi traéng nhö tuyeát, vaø toùc treân ñaàu Ngaøi nhö loâng chieân saïch. Ngoâi Ngaøi laø nhöõng ngoïn löûa, vaø caùc baùnh xe laø löûa höøng. …Ta laïi nhìn xem trong nhöõng söï hieän thaáy ban ñeâm, naày, coù moät ngöôøi gioáng nhö con ngöôøi ñeán vôùi nhöõng ñaùm maây treân trôøi; ngöôøi tôùi ñeán Ñaáng Thöôïng-coå vaø bò daãn ñeán tröôùc maët Ngaøi. Ngöôøi ñöôïc ban cho quyeàn theá, vinh hieån, vaø nöôùc, haàu cho heát thaûy caùc daân, caùc nöôùc, caùc thöù tieáng ñeàu haàu vieäc ngöôøi. Quyeàn theá ngöôøi laø quyeàn theá ñôøi ñôøi chaúng qua ñi, vaø nöôùc ngöôøi khoâng bao giôø phaûi huûy phaù” (Ñanieân 7:9-10, 13-14).

Neáu baïn ñaõ hoûi Ñanieân neáu Ñöùc Chuùa Trôøi coù toùc traéng vaø coù hình daïng bôûi ñoù Ngaøi môùi coù theå ngoài treân ngoâi khoâng? Thì oâng ñaõ noùi gì?

Vôùi taát caû baèng chöùng nhö vaäy, toâi ñöôïc thuyeát phuïc Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Ñöùc Chuùa Cha coù hình daùng vinh hieån gioáng nhö hình daùng cuûa moät ngöôøi ôû moät möùc ñoä naøo ñoù, maëc duø Ngaøi khoâng ñöôïc taïo neân bôûi thòt vaø huyeát, vì Ngaøi laø thaàn (Giaêng 4:24).

Laøm theá naøo ñeå cho baïn coù theå phaân bieät ñöôïc phaàn Kinh thaùnh naøo neân giaûi nghóa theo nghóa ñen vaø phaàn naøo neân giaûi nghóa theo nghóa boùng hoaëc theo töôïng hình? Ñieàu ñoù seõ coù theå deã daøng cho baát cöù ngöôøi naøo lyù luaän theo caùch loâ-gíc. Giaûi thích theo nghóa ñen neáu nhö khoâng coù söï thay theá coù hieåu bieát naøo khaùc ñeå giaûi nghóa nhöõng gì ñöôïc vieát theo nghóa boùng hoaëc töôïng hình. Chaúng haïn, caùc tieân tri Cöïu-öôùc vaø saùch Khaûi-huyeàn chöùa ñöïng nhieàu bieåu töôïng, moät soá ñöôïc giaûi thích roài, moät soá thì chöa. Nhöng nhöõng bieåu töôïng naày khoâng gaëp khoù khaên gì ñeå nhaän ra chuùng.

Quy taéc soá 2: Haõy ñoïc theo vaên maïch. Moãi moät ñoaïn Kinh thaùnh phaûi ñöôïc giaûi nghóa caên cöù treân nhöõng ñoaïn Kinh thaùnh xung quang vaø toaøn boä Kinh thaùnh. Boái caûnh lòch söû vaø vaên hoùacuõng seõ ñöôïc xem xeùt baát cöù khi naøo coù theå ñöôïc

(Rules #2: Read contextually, Every passage must be interpreted in light of the surrounding passages and the entire Bible. The historical and cultural context should also be considered whenever possible).

Vieäc ñoïc caùc caâu Kinh thaùnh maø khoâng xem xeùt ñeán vaên maïch vaø caùc caâu Kinh thaùnh lieân quan gaàn nhaát cuûa chuùng coù leõ laø nguyeân nhaân chuû yeáu daãn ñeán vieäc giaûi nghóa sai Kinh thaùnh.

Ñieàu naày coù theå khieán cho Kinh thaùnh noùi baát cöù ñieàu gì baïn muoán Kinh thaùnh noùi baéng caùch taùch lyù caùc caâu Kinh thaùnh ra khoûi vaên maïch. Chaúng haïn, coù phaûi baïn ñaõ bieát raèng Kinh thaùnh noùi Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng toàn taïi? Trong Thi-thieân 4 chuùng ta ñoïc thaáy, “Khoâng coù Ñöùc Chuùa Trôøi” (Thi 14:1). Tuy nhieân, neáu chuùng ta muoán giaûi thích nhöõng lôøi naày chính xaùc, thì chuùng ta phaûi ñoïc nhöõng lôøi ñoù trong vaên maïch: “Keû ngu daïi noùi trong loøng raèng: “chaúng coù Ñöùc Chuùa Trôøi”” (Thi 14:1). Baây giôø caâu Kinh thaùnh coù nghóa khaùc hoaøn toaøn!

Moät ví duï khaùc nöõa: Ñaõ coù laàn toâi coù nghe moät muïc sö giaûng baøi giaûng veà nhu caàu cuûa caùc Cô-ñoác-nhaân laø caàn “ñöôïc baùp teâm baèng löûa”. OÂng ta ñaõ baét ñaàu söù ñieäp cuûa mình baèng caùch ñoïc nhöûng lôøi cuûa Giaêng Baùp-tít trong Mat 3:11: “Veà phaàn ta, ta laáy nöôùc maø laøm pheùp baùp teâm cho caùc ngöôi aên naên; song Ñaáng ñeán sau ta coù quyeàn pheùp hôn ta, ta khoâng ñaùng xaùch giaøy Ngaøi. AÁy laø Ñaáng seõ laøm pheùp baùp teâm cho caùc ngöôi baèng Ñöùc Thaùnh Linh vaø baèng löûa.”

Chæ döïa treân moät caâu naày, oâng ta ñaõ laøm neân moät baøi giaûng. Toâi nhôù lôøi oâng ta ñaõ noùi, “Bôûi vì quyù vò ñöôïc baùp-teâm Thaùnh-Linh khoâng thì chöa ñuû! Chuùa Gieâ-su cuûa muoán quyù vò baùp-teâm baèng löûa, gioáng nhö Giaêng Baùp-tít ñaõ coâng boá!” OÂng ta ñaõ tieáp tuïc giaûi nghóa raèng ñaõ moät khi chuùng ta ñöôïc “baùp teâm baèng löûa,” thì chuùng ta seõ ñaày loøng soát saéng cho coâng vieäc Chuùa. Cuoái cuøng oâng ta ñaõ keâu goïi ai muoán ñöôïc caàu nguyeän “baùp teâm baèng löûa”.

Thaät khoâng may, Vò muïc sö ñoù ñaõ phaïm moät loãi laàm kinh ñieån ñem moät caâu Kinh thaùnh ra khoûi vaên maïch.

Giaêng Baùp-tít ñaõ muoán noùi gì khi oâng noùi raèng Chuùa Gieâ-su seõ laøm baùp-teâm baèng löûa? Ñeå kieám caâu traû lôøi, taát caû chuùng ta caàn phaûi laøm laø ñoïc hai caâu Kinh thaùnh tröôùc ñoù, vaø moät caâu sau ñoù. Chuùng ta haõy baét ñaàu baèng hai caâu tröôùc noù. Giaêng ñaõ noùi ôû ñoù:

Vaø ñöøng töï khoe raèng: “AÙp-ra-ham laø toå chuùng ta; vì ta noùi cho caùc ngöôi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi coù theå khieán ñaù naày sanh ra con caùi cho AÙp-ra-ham ñöôïc. Baây giôø caùi buùa ñaõ ñeå keà reã caây; vaäy heã caây naøo khoâng sanh traùi toát, thì seõ phaûi ñoán vaø chuïm”(Mat 3:9-10).

Tröôùc tieân chuùng phaûi bieát raèng phaàn toái thieåu caùc thính giaû cuûa Giaêng ngaøy ñoù bao haøm caû ngöôøi Do-thaùi, laø nhöõng ngöôøi cho raèng söï cöùu roãi cuûa hoï döïa treân huyeát thoáng hoï haøng cuûa hoï. Do vaäy, söù ñieäp cuûa Giaêng mang tính chaát truyeàn giaùo.

Chuùng ta cuõng bieát raèng Giaêng ñaõ ñang caûnh baùo nhöõng ngöôøi chöa ñöôïc cöùu ñang ôû trong söï nguy hieåm bò neùm vaøo löûa. Ñieàu naày döôøng nhö coù lyù khi keát luaän raèng “löûa” maø Giaêng ñaõ noùi ñeán trong caâu 10 laø cuøng moät loaïi löûa maø oâng ñaõ noùi trong caâu 11.

Söï thaät naøo caøng trôû neân roõ raøng hôn khi chuùng ta ñoïc trong caâu 12:

Tay Ngaøi caàm nia maø deâ thaät saïch saân luùa mình, vaø Ngaøi seõ chöùa luùa vaøo kho, coøn rôm raï thì ñoát trong löûa chaúng heà taét.

Trong caû caâu 10 vaø 12, löûa maø Giaêng ñang noùi ñeán laø löûa cuûa hoaû nguïc. Trong caâu 12, oâng ñaõ noùi caùch aån duï raèng Chuùa Gieâ-su seõ chia ngöôøi ta ra laøm hai nhoùm ngöôøi “luùa mì”, Ngaøi seõ “ñem caát vaøi kho,” coøn rôm ra, thì Ngaøi seõ ñoát “trong löûa chaúng heà taét”.

Caên cöù vaøo nhöõng caâu Kinh thaùnh xung quang, chaéc Giaêng ñaõ muoán noùi trong caâu 11 raèng Chuùa Gieâ-su seõ baùp teâm ngöôøi ta hoaëc laø baèng Ñöùc Thaùnh-Linh, neáu hoï laø nhöõng ngöôøi tin, hoaëc baèng löûa, neáu ñoù laø nhöõng ngöôøi voâ tín. Vì ñoù laø ñieàu muoán, neân khoâng moät ngöôøi naøo giaûng vôùi caùc Cô-ñoác-nhaân raèng hoï caàn ñöôïc baùp-teâm baèng löûa!

Ngoaøi vieäc xem xeùt vaên maïch gaàn nhaát cuûa nhöõng caâu Kinh thaùnh naày,thì chuùng ta cuõng neân xem kyõ heát Taân-öôùc. Chuùng ta coù theå tìm thaáy ñöôïc ví duï naøo trong saùch Coângvuï noùi raèng caùc Cô-ñoác ñaõ “ñöôïc baùp-teâm baèng löûa” khoâng? Khoâng. söï vieäc gaàn guõi nhaát laø söï moâ taû cuûa Luca veà ngaøy Leã Nguõ Tuaàn khi caùc moân ñoà ñöôïc baùp-teâm trong Ñöùc Thaùnh-Linh vaø caùc löôõi baèng löûa taïm thôøi xuaát hieän treân ñaàu hoï. Nhöng Luca khoâng bao giôø noùi ñaây laø söï “baùp-teâm baèng löûa”. Hôn theá nöõa, chuùng ta coù theå tìm thaáy söï coå vuõ hoaëc söï chæ daïy naøo trong caùc thö tín göûi cho caùc tín höõu laø phaûi “chòu baùp-teâm baèng löûa”: khoâng? Khoâng. Vì vaäy, khaù an toaøn ñi ñeán keát luaän raèng caùc Cô-ñoác-nhaân khoâng neân tìm kieám pheùp baùp-teâm baèng löûa.

Moät Phuùc AÂm Giaû Ñöôïc Laáy Ra Töø Kinh Thaùnh

(A False Gospel Derived From Scripture)

Thöôøng xuyeân chính Phuùc AÂm bò trình baøy sai bôûi caùc muïc sö vaø giaùo sö, bôûi vì hoï khoâng xem xeùt vaêm maïch, daãn ñeán vieäc giaûi thích sai Kinh thaùnh. Söï daïy doã sai laàm lieân quan ñeán aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi nhan nhaûn vì chính lyù do naày.

Chaúng haïn, caâu noùi cuûa Phaoloâ veà söï cöùu roãi laø saûn phaåm cuûa aân suûng chöù khoâng phaûi cuûa vieäc laøm, ñöôïc tìm thaáy trong EÂpheâsoâ 2:8, ñaõ bò laïm duïng ñeå khueách tröông thaønh moät Phuùc AÂm giaû, vì taát caû vaên maïch ñaõ bò boû qua. Phaoloâ ñaõ vieát:

Vaû, aáy laø nhôø aân suûng, bôûi ñöùc tin, maø anh em ñöôïc cöùu, ñieàu ñoù khoâng phaûi ñeán töø anh em, beøn laø söï ban cho cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. AÁy chaúng phaûi bôûi vieäc laøm ñaâu, haàu cho khoâng ai khoe mình (EÂpheâsoâ 2:8-9).

Nhieàu ngöôøi chæ chuù yù khoâng caâu noùi cuûa Phaoloâ veà söï cöùu roãi bôûi aân suûng, moät quaø taëng, chöù khoâng phaûi laø keát quaû cuûa vieäc laøm. Töø choã ñoù thoâi, cuõng ñaõ maâu thuaån vôùi lôøi chöùng cuûa haøng traêm caâu Kinh thaùnh, nhöõng lôøi ñoù trích ra maø khoâng coù lieân quan giöõa söï cöùu roãi vaø neân thaùnh. Moät soá ngöôøi thaäm chí caøng tieán xa khi noùi raèng vaäy neân, söï aên naên khoâng caàn thieát phaûi coù cho söï cöùu roãi. Ñaây laø moät ví duï kinh ñieån veà vieäc Kinh thaùnh ñaõ bò giaûi nghóa sai nhö theá naøo vì côù ñaõ boû qua vaên maïch.

Tröôùc tieân, chuùng ta xem xeùt ñoaïn Kinh thaùnh thöïc ra ñang xem xeùt noùi gì trong tính troïn veïn cuûa noù. Phaoloâ khoâng noùi raèng chuùng ta ñaõ ñöôïc cöùu bôûi aân suûng, nhöng chuùng ta ñaõ ñöôïc cöùu nhôø aân suûng, bôûi ñöùc tin. Ñöùc tin laø moät phaàn phöông trình cöùu roãi nhieàu nhö laø aân suûng. Kinh thaùnh ñaõ coâng boá raèng ñöùc tin khoâng coù vieäc laøm thì voâ ích, cheát vaø khoâng theå cöùu ñöôïc (xem Gia-cô 2:14-26). Do vaäy, Phaoloâ khoâng daïy raèng söï neân thaùnh laø khoâng caàn thieát trong söï cöùu roãi. OÂng noùi raèng nhöõng noã löïc cuûa chính chuùng ta khoâng phaûi laø nhöõng ñieàu ñoù cöùu chuùng ta, nhöng ñoù chæ laø khi chuùng ta ñaùp öùng vôùi aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi baèng ñöùc tin thì söï cöùu roãi môùi thöïc söï xaûy ra trong ñôøi soáng cuûa chuùng ta. Keát quaû cuûa söï cöùu roãi luoân luoân laø söï vaâng lôøi, boâng traùi cuûa ñöùc tin chaân thaät. Baèng caùch xem caån thaän vaên maïch maø khoâng caàn ñi ñaâu xa ngay caâu keá tieáp, ñieàu naày ñöôïc chöùng minh. Phaoloâ noùi:

Vì chuùng ta laø vieäc Ngaøi laøm ra, ñaõ ñöôïc döïng neân trong Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ ñeå laøm vieäc laønh maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ saém saün tröôùc cho chuùng ta laøm theo (EÂpheâsoâ 2:10).

Toaøn boä lyù do chuùng ta ñöôïc cöùu bôûi Ñöùc Thaùnh-Linh, baây giôø laø taïo vaät môùi trong Ñaáng Christ, vì vaäy chuùng ñaõ coù theå böôùc ñi trong coâng vieäc laønh cuûa söï vaâng phuïc. Do vaäy phöông trình cöùu roãi cuûa Phaoloâ gioáng nhö theá naày:

AÂn suûng + Ñöùc tin = Söï cöùu roãi + Vaâng phuïc

Ñieàu ñoù coù nghóa laø, aân suûng coâng vôùi ñöùc tin baèng (hay keát quaû laø) söï cöùu roãi coäng vôùi söï vaâng phuïc. Khi aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc ñaùp öùng bôûi ñöùc tin, keát quaû luoân laø söï cöùu roãi vaø nhöõng coâng vieäc laønh.

Song nhöõng ai ñaõ ñem nhöõng lôøi cuûa Phaoloâ ra khoûi vaên maïch cuûa noù thì hoï ñaõ döïng ra moät coâng thöùc gioáng nhö theá naày:

AÂn suûng + Ñöùc tin – Vaâng lôøi = Söï cöùu roãi

Ñieàu ñoù coù nghóa laø, aân suûng coäng ñöùc tin khoâng coù (hoaëc tröø ñi) söï vaâng lôøi baèng (hoaëc keát quaû) söï cöùu roãi. Ñoù laø söï taø giaùo khaùc xa vôùi Kinh thaùnh muoán noùi.

Neáu chuùng ta ñoïc theâm moät ít nöõa vaên maïch cuûa nhöõng lôøi cuûa Phaoloâ, thì chuùng ta cuõng sôùm phaùt hieän thaáy raèng tình caûnh ôû EÂpheâsoâ cuõng gioáng nhö moïi nôi Phaoloâ ñaõ giaûng daïy. Coù nghóa laø, nhöõng ngöôøi Do-thaùi ñaõ ñang daïy cho nhöõng ngöôøi ngoaïi môùi tin Chuùa cuûa Phao-loâ raèng hoï ñaõ phaûi chòu caét bì vaø giöõ moät soá leã nghi theo luaät cuûa Moâi-se neáu hoï muoán ñöôïc cöùu. Ñieàu naày naèm trong boái caûnh caét bì vaø caùc coâng vieäc leã nghi khaùc maø Phaoloâ ñaõ coù trong taâm trí khi oâng ñaõ vieát veà “caùc coâng vieäc” ñoù khoâng cöùu ñöôïc chuùng ta (xem EÂpheâsoâ 2:11-22).

Neáu chuùng ta ñoïc theâm moät chuùt nöõa thoâi, xem xeùt theâm vaên maïch cuûa toaøn boä thö tín cuûa Phaoloâ göûi cho Hoäi thaùnh EÂpheâsoâ, thì chuùng ta thaáy raát roõ raøng Phaoloâ ñaõ tin raèng söï neân thaùnh raát ñoái vôùi söï cöùu roãi:

Phaøm nhöõng söï gian daâm, hoaëc söï oâ ueá, hoaëc söï tham lam, cuõng chôù neân noùi ñeán giöõa anh em, theo nhö caùch xöùng ñaùng cho caùc thaùnh ñoà. Chôù noùi lôøi tuïc tæu, chôù gieãu côït, chôù giaû ngoä taàm phaøo, laø nhöõng ñieàu khoâng ñaùng, nhöng thaø caûm taï ôn Chuùa thì hôn. Vì anh em phaûi bieát roõ raèng keû gian daâm, oâ ueá, tham lam, töùc laø keû thôø hình töôïng, khoâng moät keû naøo ñöôïc döï phaàn keá nghieäp cuûa nöôùc Ñaáng Christ vaø Ñöùc Chuùa Trôøi. Ñöøng ñeå cho ai laáy lôøi giaû traù phænh doã anh em; vì aáy laø nhaân nhöõng ñieàu ñoù maø côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi giaùng treân caùc con baïn nghòch (EÂpheâsoâ 5:3-6).

Neáu Phaoloâ ñaõ tin raèng aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi cuoái cuøng roài cuõng cöùu roãi moät soá ngöôøi voâ luaân, baát khieát hoaëc tham lam khoâng chòu aên naên, thì chaéc oâng ñaõ khoâng bao giôø vieát nhöõng lôøi ñoù. YÙ nghóa nhöõng lôøi cuûa Phaoloâ muoán noùi ñöôïc kyù thuaät laïi trong saùch EÂpheâsoâ 2:8-9 chæ coù theå ñöôïc hieåu ñuùng trong vaên maïch cuûa toaøn boä thö tín cuûa oâng göûi cho Hoäi thaùnh EÂpheâsoâ.

Söï Thaát Baïi Cuûa Hoäi Thaùnh Ga-la-ti

(The Galatian Fiasco)

Lôøi cuûa Phaoloâ trong thö tín cuûa oâng göûi cho Hoäi thaùnh Galati ñaõ bò giaûi nghóa ngoaøi vaên maïch cuûa chuùng gioáng nhö vaäy. Keát quaû ñaõ laø söï boùp meùo Phuùc AÂm, chính ñieàu naày Phaoloâ ñang hy voïng söûa sai trong thö tín cuûa mình göûi cho nhöõng ngöôøi Galati.

Toaøn boä chuû ñeà thö tín cuûa Phaoloâ göûi cho ngöôøi Galati laø “Ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin, chöù khoâng phaûi bôûi vieäc laøm theo luaät phaùp”. Nhöng Phaoloâ ñaõ coù muoán cho ñoäc giaû cuûa mình seõ keát luaän raèng vaøo thieân ñaøng khoâng caàn thieát phaûi neân thaùnh khoâng? Taát nhieân laø khoâng.

Tröôùc tieân, chuùng ta chuù yù thaáy raèng laïi moät laàn nöõa Phaoloâ ñaõ choáng ñoái nhöõng ngöôøi Do Thaùi ñeán Galati vaø ñang daïy cho nhöõng ngöôøi môùi tin Chuùa raèng hoï seõ khoâng ñöôïc cöùu neáu hoï khoâng chòu pheùp caét bì vaø vaâng giöõ Luaät Phaùp Moâi-se. Phaoloâ ñaõ nhieàu laàn ñeà caäp cuï theå ñeán vaán ñeà pheùp caét bì trong thö tín cuûa oâng, vì ñoù döôøng nhö ñaõ trôû thaønh söï nhaán maïnh chuû yeáu cuûa nhöõng ngöôøi tuaân giöõ luaät phaùp Do-thaùi (Ga 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Phaoloâ ñaõ khoâng taâm caùc tín höõu ôû Galati coù quaù vaâng lôøi maïng linh cuûa Ñaáng Christ; OÂng quan taâm laø hoï coù coøn ñaët ñöùc tin cuûa hoï nôi Ñaáng Christ ñeå ñöôïc cöùu roãi khoâng, nhöng trong chæ pheùp caét bì vaø trong nhöõng noå löïc yeáu ôùt ñeå giöõ luaät giöõ Luaät Phaùp Moâi-se.

Khi chuùng ta xem xeùt toaøn boä vaên maïch cuûa thö tín göûi ñi cho Hoäi thaùnh Galati, chuùng ta chuù yù thaáy oâng vieát trong chöông 5:

Nhöng, ví baèng anh em nhôø Thaùnh Linh chæ daãn, thì chaúng heà ôû döôùi luaät phaùp. Vaû, caùc vieäc laøm cuûa xaùc thòt laø roõ raøng laém: AÁy laø gian daâm, oâ ueá, luoâng tuoàng, thôø hình töôïng, phuø pheùp, thuø oaùn, tranh ñaáu, ghen gheùt, buoàn giaän, caõi laãy, baát bình, beø ñaûng, ganh goå, say söa, meâ aên uoáng, cuøng caùc söï khaùc gioáng nhö vaäy. Toâi noùi tröôùc cho anh em, nhö toâi ñaõ noùi roài: “Heã ai phaïm nhöõng vieäc theå aáy thì khoâng ñöôïc höôûng nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi”. (Ga 5:18-21).

Neáu Phaoloâ ñaõ muoán chuyeån taûi cho Hoäi thaùnh Galati raèng hoï ñaõ coù theå baát khieát maø ñöôïc vaøo thieân ñaøng, vaäy chaéc oâng ñaõ khoâng bao giôø vieát nhöõng lôøi nhö theá naày. Söù ñieäp cuûa oâng khoâng phaûi laø nhöõng ngöôøi baát khieát ñaõ coù theå vaøo thieân ñaøng, nhöng nhöõng ngöôøi laøm cho aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï hy sinh cuûa Ñaáng Christ ñaõ bôûi thaønh voâ ích bôûi söï coá gaéng tìm kieám söï cöùu roãi cuûa hoï bôûi pheùp caét bì vaø Luaät Phaùp Moâi-se khoâng theå naøo cöùu ñöôïc. Khoâng phaûi pheùp caét bì ñem ñeán söï cöùu roãi. Ñöùc tin trong Chuùa Gieâ-su môùi ñem ñeán söï cöùu roãi laøm thay ñoåi caùc tín höõu trôû thaønh nhöõng taïo vaät môùi thaùnh khieát:

Vì ñieàu yeáu caàn chaúng phaûi söï chòu caét bì, hay laø söï chaúng chòu caét bì, beøn laø trôû neân ngöôøi môùi (Ga 6:15).

Laïi moät laàn nöõa, Taát caû nhöõng ñieàu naày cho thaáy vieäc xem xeùt vaên maïch trong khi giaûi nghóa Kinh thaùnh thaät quan troïng bieát bao. Caùch duy nhaát maø Phuùc AÂm coù theå bò beùo meùo baèng phöông tieän cuûa Lôøi Chuùa laø baèng caùch boû qua vaên maïch. Chuùng ta chæ coù theå töï hoûi veà taám loøng cuûa caùc “muïc sö” ñang laøm ñieàu naày theo caùch raønh raønh nhö theá ñoù thì khoâng theå laø chuyeän voâ tình ñöôïc nhöng laø coá yù.

Chaúng haïn, ñaõ coù laàn toâi nghe moät muïc sö ñaõ coâng boá raèng chuùng ta khoâng neân ñeà caäp ñeán côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khi chuùng ta giaûng Phuùc AÂm, bôûi vì Kinh thaùnh noùi raèng, “maø khoâng nhaän bieát loøng nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñem ngöôi ñeán söï aên naên sao?” (Roâ 2:4). Do ñoù theo ngöôøi naày, caùch thích hôïp ñeå coâng boá Phuùc AÂm laø chæ noùi ñeán tình yeâu vaø söï nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi maø thoâi. Ñoù chaéc laø ñieàu ngöôøi ta nghó seõ daãn ngöôøi ta ñeán choã aên naên.

Nhöng khi chuùng ta ñoïc vaên maïch cuûa rieâng caâu naày maø vò muïc sö ñdaõ trích töø chöông hai cuûa saùch Roâma, thì chuùng ta khaùm phaù ra raèng caâu Kinh thaùnh naày ñöôïc boïc bôûi nhöõng caâu Kinh thaùnh noùi veà söï phaùn xeùt vaø côn thaïnh noä thaùnh cuûa Ngaøi! Vaên maïch gaàn nhaát cho thaáy raèng khoâng coù chuùt khaû naêng naøo Phaoloâ coù yù muoán noùi nhö nhöõng gì vò muïc sö ñoù ñaõ giaûng. Ñoaïn ñoù noùi raèng:

Vaû, chuùng ta bieát raèng söï phaùn xeùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñoái vôùi keû laøm nhöõng vieäc nhö theá, laø hieäp vôùi leõ thaät. Hôõi ngöôøi ñoaùn xeùt keû phaïm nhöõng vieäc döôøng aáy maø mình cuõng phaïm kia, vaäy ngöôi töôûng raèng chính mình ngöôi seõ traùnh khoûi söï phaùn xeùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi sao? Hay laø ngöôi khinh deå söï dö daät cuûa loøng nhaân töø, nhòn nhuïc, khoan dung Ngaøi, maø khoâng nhaän bieát loøng nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñem ngöôi ñeán söï aên naên sao? Bôûi loøng ngöôi cöùng coûi, khoâng aên naên, thì töï chaát chöùa cho mình söï giaän veà ngaøy thaïnh noä, khi seõ hieän ra söï phaùn xeùt coâng bình cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Ñaáng seõ traû laïi cho moãi ngöôøi tuøy theo coâng vieäc hoï laøm: Ai beàn loøng laøm laønh, tìm söï vinh hieån, söï toân troïng vaø söï chaúng heà cheát, thì baùo cho söï soáng ñôøi ñôøi; coøn ai coù loøng choáng traû, khoâng vaâng phuïc leõ thaät, maø vaâng phuïc söï khoâng coâng bình, thì baùo cho hoï söï giaän vaø côn thaïnh noä. Söï hoaïn naïn khoán khoù giaùng cho moïi ngöôøi laøm aùc, tröôùc cho ngöôøi Giu-ña, sau cho ngöôøi Gôø-reùc (Roâ 2:2-9).

Söï ñeà caäp cuûa Phaoloâ ñoái vôùi loøng nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laø noùi veà loøng nhaân töø maø Ñöùc Chuùa Trôøi baøy toû trong vieäc laøm chaäm treã laïi côn giaän cuûa Ngaøi! Vaø moät ngöôøi töï hoûi laøm sao vò muïc sö ñaõ coù theå noùi moät caâu ngôù ngaãn nhö vaäy caên cöù vaøo vaên maïch roäng hôn cuûa Kinh thaùnh, ñaày daãy nhöõng ví duï cuûa nhieàu ngöôøi giaûng caùch coâng khai caûnh baùo caù toäi nhaân aên naên.

Söï Nhaát Quaùn Cuûa Kinh Thaùnh (Scriptures Consistency)

Bôûi vì Kinh thaùnh ñöôïc soi daãn bôûi moät Thaân vò, cho neân thoâng ñieäp cuûa Kinh thaùnh nhaát quaùn hoaøn toaøn. Ñoù laø lyù do taïi sao chuùng ta coù theå tin caäy vaên maïch ñeå giuùp chuùng ta giaûi nghóa nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi muoán noùi trong thoâng ñieäp ñaõ ban cho. Ñöùc Chuùa Trôøi seõ khoâng noùi ñieàu gì ñoù chæ trong moät caâu maø maâu thuaån vôùi moät caâu khaùc nöõa, vaø neáu thaáy Ngaøi ñaõ coù noùi nhö vaäy, thì chuùng ta caàn phaûi tieáp tuïc nguyeân cöùu cho ñeán khi söï giaûi nghóa cuûa chuùng ta cho hai caâu ñoù hoaø hôïp vôùi nhau. Chaúng haïn, trong moät vaøi choã trong Baøi Giaûng treân Nuùi cuûa Chuùa Gieâ-su, tröôùc tieân coù theå cho thaáy döôøng nhö Ngaøi ñang maâu thuaån, thaäm chí ñang chöõa sai, moät luaät luaân lyù cuûa Cöïu-öôùc. Chaúng haïn:

Caùc ngöôi coù nghe lôøi phaùn raèng: “Maét ñeàn maét, raêng ñeàn raêng” Song ta baûo caùc ngöôi, ñöøng choáng cöï keû döõ. Traùi laïi, neáu ai vaû maù beân höõu ngöôi, haõy ñöa maù beân kia cho hoï luoân (Mat 5:38-39).

Chuùa Gieâ-su ñaõ trích tröïc tieáp Luaät Phaùp Moâi-se vaø ñaõ noùi ñieàu ñoù döôøng nhö ñaõ maâu thuaån vôùi chính luaät phaùp Ngaøi ñaõ tríc

Isinulat ni Pablo kay Timoteo:

Pakaingatan mo ang iyong pagkilos at pagtuturo; patuloy mong gawin ang mga bagay na ito upang maligtas ka, pati na ang mga nakikinig sa iyo (1 Tim. 4:16, idinagdag ang pagdidiin).

Dapat isapuso ng bawa’t ministro ang payong ito, na unang-unang pinagtutuunan ang kanyang sarili,at tinitiyak na nagbibigay-halimbawa ng pagka-makaDiyos.

Pangalawa, dapat niyang pagtuunan ng masusing atensyon ang kanyang pagtuturo, dahil ang kanyang walang-hanggang kaligtasan at pati na rin ng kanyang mga tagapakinig ay nakasalalay sa kanyang itinuturo, tulad ng isinulat ni Pablo sa naturang sipi.

[1]

Kung niyayakap ng isang ministro ang isang taliwas na doktrina o nakakaligtaang sabihin ang katotohanan sa mga tao, ang resulta ay habambuhay na nakasisira sa kanya at sa iba.

Nguni’t walang dahilan ang ministrong tagalikha-ng-alagad upang magturo ng maling doktrina, dahil ibinigay sa kanya ng Diyos ang Espiritu Santo at ang Kanyang Salita upang gabayan siya patungo sa katotohanan. Taliwas dito, ang mga ministrong may maling motibo ay inuulit lamang ang mga popular na pagtuturo ng iba, at hindi mismo inaaral ang Salita, at malamang na nagkakamali sa kanilang doktrina at pagtuturo. Ang pananggalang dito ay ang paglilinis ng ministro ng kanyang puso, at tinitiyak na ang kanyang motibo ay upang (1) bigyang-kasiyahan ang Diyos at (2) tulungan ang mga tao upang maging handa sa pagharap kay Jesus, sa halip na maging mayaman, makapangyarihan o popular. Dagdag pa rito, kailangang masinsinan ang kanyang pag-aaral ng Salita ng Diyos upang maging mahusay at balanse ang pagkaintindi niya dito. Isinulat din ni Pablo kay Timoteo,

Sikapin mong maging kalugud-lugod sa paningin ng Diyos, isang manggagawang walang dapat ikahiya at tapat na nagtuturo ng katotohanan (2 Tim. 2:15).

Ang pagbasa, pag-aral at pagmumuni sa Salita ng Diyos ay isang dasiplinang dapat patuloy na ginagawa ng isang ministro. Tiyak na tutulungan siya ng Espiritu Santo upang intindihin ang Salita ng Diyos habang masinsinan ang kanyang pag-aaral, at tinitiyak na “mahusay niyang mapanghahawakan ang salita ng katotohanan.” Isa sa mga matitinding problema sa iglesia ngayon ay ang hindi mahusay na pagbibigay-kahulugan sa Salita ng Diyos kaya naililigaw ang mga taong tinuturuan nila. Ito ay lubhang seryoso. Nagbabala si Santiago,

Mga kapatid, hindi dapat na maging guro ang marami sa inyo, dahil alam ninyo na tayong mga nagtuturo ay hahatulan nang mas mahigpit kaysa iba (San. 3:1)

Dahil dito kailangang alam ng ministrong tagalikha-ng-alagad kung paano bigyan ng tamang kahulugan ang Salita ng Diyos, na may layuning tumpak na pagkakaintindi at pagbabahagi sa kahulugang itinalaga ng bawa’t teksto.

Ang tamang interpretasyon ng Salita ng Diyos ay ginagawa sa paraang tulad ng tamang pagbibigay-kahulugan sa mga salita ninuman. Kung nais nating maintindihang mabuti ang tunay na kahulugan ng isang autor o mananalita, kailangan nating gamitin ang nakatakdang tuntunin sa interpretasyon, mga tuntuning batay sa sentido komon. Sa kabanatang ito, tintingnan natin ang tatlong pinakamahalagang tuntunin ng mahusay sa interpretasyon ng Biblia. Ito ay (1) Matalinong Pagbasa, (2) Pagbasa ng Konteksto, at (3) Pagbasa nang Tapat.

Tuntunin #1: Bumasa nang may katalinuhan. Literal na bigyang-interpretasyon ang iyong binasa maliban kung malinaw na may intensiyon itong intindihin bilang sagisag o talinhaga.

Ang Banal na Salita, tulad ng lahat ng literatura, ay puno ng matalinhagang pananalita gaya ng metapora, hyperbole o pagpapalabis sa katotohanan at anthropomorphism o ang pag-uukol ng katawang-tao sa isang Diyos . Dapat silang ituring bilang mga ganito. Ang metapora ay ang pagkukumpara ng mga pagkakatulad ng di-magkaparehong bagay. Ang Banal na Salita ay naglalaman ng maraming metapora. Ang isa ay makikita sa salita ni Cristo sa Banal na apunan:

Habang sila’y kumakain, dumampot si Jesus ng tinapay, at matapos magpasalamat sa Diyos ay pinaghati-hati Niya iyon, ibinigay sa mga alagad at sinabi, “Kunin ninyo ito at kainin. Ito ang Aking katawan.” Pagkatapos, dumampot Siya ng kopa, nagpasalamat sa Diyos at ibinigay iyon sa kanila. Sinabi Niya, “Uminom kayong lahat nito sapagka’t ito ang aking dugo; pinapagtibay nito ang tipan” ng Diyos. Ang Aking dugo ay mabubuhos para sa kapatawaran ng kasalanan ng marami (Mt. 26:26-28).

Ibig sabihin ba ni Jesus na ang tinapay na ibinigay Niya sa Kanyang mga alagad ay literal na katawan Niya at ang alak na ininom nila ay literal na dugo Niya? Sinasabi ng ating sentido komon na Hindi. Ang simpleng Sinasabi ng Magandang Balita ay tinapay at alak ang ibinigay ni Jesus sa kanila, at kailanman ay wala itong sinasabi na literal na napalitan ang mga ito ng katawan at dugo. Ni si Pedro o Juan, na nandoonBanal na apunan, ay nag-ulat na may ganitong pangyayari sa kanilang mga sulat, at hindi kailanman magiging madali para sa mga alagad na tanggapin ang pagiging kanibal! Ang ilan ay nagtatalo, “Nguni’t sinabi ni Jesus na ang tinapay at alak ay Kanyang katawan at dugo, kaya paniniwalaan ko ang sinabi ni Jesus!”

Sinabi rin minsan ni Jesus na Siya ang pintuan (tingnan ang Jn. 10:9). Naging literal na pintuan ba siya na may bisagra at hawakan? Sinabi minsan ni Jesus na Siya ang puno ng ubas at tayo ang mga sanga (tingnan ang Jn. 15:5). Literal bang naging puno ng ubas si Jesus? Literal ba tayong naging sanga? Sinabi minsan ni Jesus na Siya ang ilaw ng sanlibutan at ang tinapay na bumaba mula sa langit (tingnan ang Jn. 9:5; 6:41). Si Jesus rin ba ay sinag ng araw at pan de bara?

Malinaw na ang lahat ng ekspresyong ito ay talinhagang tinatawag na metapora, ang pagkukumpara ng dalawang bagay na hindi magkapareho nguni’t may mga pagkakatulad. Sa ilang paraan, si Jesus ay parang pintuan at puno ng ubas. Ang mga pahayag ni Jesus ay malinaw na metapora din. Ang alak ay parang dugo Niya (sa ilang katangian). Ang tinapay ay parang katawan Niya (sa ilang katangian).

Ang Mga Talinhaga ni Cristo (Christ’s Parables)

Ang mga talinhaga ni Cristo’y simile, o pagtutulad, na gaya rin ng mga metapora, bagama’t ang mga pagtutulad ay langing nagdaragdag ng mga salitang gaya ng, parang o kaya. Nagtuturo sila ng mga leksiyong espiritwal sa pamamagitan ng pagkukumpara ng pagkakatulad ng dalawang bagay na likas na hindi magkatulad. Iyan ang isang mahalagang puntong kailangan nating isaisip habang binibigyang-kahulugan natin sila; kung hindi, maaari tayong magkamali sa paghahanap ng kahalagahan ng bawa’t detalye ng bawa’t talinhaga. Ang mga metapora at pagtutulad ay laging nakararating sa isang punto ng pagwawakas ng pagkakatulad at pagsisimula ng di-pagkakatulad. Halimbawa, kung sinabi ko sa aking asawa, “Parang lawa ang iyong mga mata,” ibig kong sabihin asul ang kanyang mga mata, malalalim at nakakaengganyo. Hindi ko ibig sabihin na lumalangoy ang mga isda doon, na dumadapo ang mga ibon doon, at sa taglamig ay nagiging yelo iyon.

Titingnan natin ang tatlo sa mga talinhaga ni Jesus, lahat ay pagtutulad, at ang una’y ang Talinhaga ng Lambat:

Ang kaharian ng langit ay katulad din ng isang malaking lambat na inihagis sa lawa at nakahuli ng sari-saring isda. Nang mapuno ang lambat, hinila ito sa pampang. Naupo ang mga ito habang tinitipon nila sa sisidlan ang mabubuting isda at itinatapon naman ang mga isdang hindi mapakikinabangan. Gayundin ang mangyayari sa katapusan ng daigdig, darating ang mga anghel, ihihiwalay ang masasama sa mga matuwid, at ihahagis ang masasama sa mga naglalagablab na apoy. Doo’y magnanangis sila at magngangalit ang kanilang mga ngipin.” (Mt. 13:47-50).

Ang kaharian ng langit ba at ang lambat ay likas na magkapareho? Talagang hindi! Sila ay ibang-iba nguni’t may kaunting pagkakatulad. Tulad ng pagtataya at pagbubukod sa mga isda sa dalawang kategorya, ang mabubuti at ang mga hindi napakikinabangan, kapag inalis mula sa isang lambat, ganyan din sa kaharian ng Diyos. Isang araw ang mga masasama at mabubuti, na kasalukuyang magkakasamang naninirahan, ay mapaghihiwalay. Nguni’t diyan nagtatapos ang kanilang pagkakatulad. Ang mga isda ay lumalangoy; ang mga tao’y naglalakad. ang mga mangingisda’y naghihiwalay ng mga isda. Ang mga anghel ay maghihiwalay ng mga masasama sa mabubuti. Ang mga isda ay nahahatulang malinamnam pagkaluto. Ang mga tao ay nahahatulan ng kanilang pagsunod o di-pagsunod sa Diyos. Ang mga mabubuting isda ay inilalagay sa mga lalagyan at ang mga isdang hindi mapakikinabangan ay itinatapon. Ang mga mabubuting tao ay magmamana ng kaharian ng Diyos at ang mga masasamang tao ay itinatapon sa impiyerno.

Ang talinhagang ito ay mahusay na halimbawa kung paanong bawa’t metapora at pagtutulad, kung tutuusin ay hindi perpektong halimbawa dahil ang mga bagay na ikinukumpara ay likas na hindi magkatulad. Ayaw nating lampasan ang kahulugang nais ng mananalita, ipagpalagay natin na ang mga pagkakaiba ay tunay na pagkakatulad. Halimbawa, alam nating lahat na ang “mabuting isda” ay magwawakas sa pagkakaluto nito sa apoy, at ang “di-napakikinabangang isda” ay babalik sa tubig upang lumangoy pa ng isang araw. Hindi binanggit iyan ni Jesus! Nakasama sana sa Kanyang layunin.

Ang talinhagang ito ay hindi nagtuturo (kahit ano pa man ang sabihin ninuman) ng estratehiya ng “Ebanghelismo ng lambat,” na pinagsisikapan nating hulihin ang lahat papuntang iglesia, mabubuti at masasama, gustuhin man nilang pumasok o hindi! Hindi itinuturo ng talinhagang ito na ang pampang ang pinakamahusay ng lugar upang magpatotoo. Hindi pinatutunayan ng talinhagang ito na ang Dagit ng iglesia ay nangyayari sa katapusan ng panahon ng pagsubok. Hindi itinuturo ng talinhagang ito na ang ating kaligtasan ay tunay na pinakadakilang paghirang ng Diyos dahil ang mga piniling isda sa talinhaga ay walang kinalaman sa dahilan ng pagkapili sa kanila. Huwag ipilit ang kahalagahang hindi kailangan sa mga talinhaga ni Jesus!

Pananatiling Handa (Remaining Ready)

Ito ay isa pang karaniwang talinhaga ni Jesus, ang Talinhaga ng Sampung Dalaga:

Ang kaharian ng langit ay maitutulad dito. May sampung dalagang lumabas upang sumalubong sa lalaking ikakasal. Bawa’t isa’y may dalang ilawan. Ang lima sa kanila’y hangal at ang lima nama’y matatalino. Ang mga hangal ay nagdala ng kanilang mga ilawan nguni’t hindi nagbaon ng langis. Ang matatalino nama’y nagbaon ng langis, bukod pa sa nasa kanilang ilawan. Naantala ang pagdating ng lalaking ikakasal kaya’t inantok at nakatulog sila sa paghihintay. Nguni’t nang hatinggabi na’y may sumigaw, ‘narito na ang lalaking ikakasal! Lumabas na kayo upang salubungin siya! Agad bumangon ang sampung dalaga at inayos ang kanilang ilawan. Sinabi ng mga hangal sa matatalino, ‘bigyan naman ninyo kami kahit kaunting langis. Aandap-andap na ang aming mga ilawan.’ Baka hindi ito magkasya sa ating lahat. Mabuti pa’y pumunta muna kayo sa tindahan at bumili ng para sa inyo,’ tugon naman ng matatalino. Kaya’t lumakad ang limang hangal na dalaga. Habang bumibili sila, dumating ang lalaking ikakasal. Ang limang nakahanda ay kasama niyang pumasok sa kasalan, at isinara ang pinto. “Pagkatapos, dumating naman ang limang hangal na dalaga. ‘Panginoon, panginoon, papasukin po ninyo kami!’ sigaw nila. “Nguni’t tumugon siya, ‘Tandaan ninyo, hindi ko kayo nakikilala.’”Pagkatapos nito’y sinabi ni Jesus, “Kaya’t magbantay kayo, sapagka’t hindi ninyo alam ang araw o ang oras man” (Mt. 25:1-13).

Ano ang pangunahing aral ng talinhagang ito? Matatagpuan sa huling pangungusap: Manatiling handa sa pagbabalik ng Panginoon, dahil maaaring maantala Siya ng mas matagal kaysa sa inaasahan ninyo. Iyan lang iyan.

Gaya ng binanggit ko sa nakaraang kabanata, sinabi ni Jesus ang talinhagang ito sa ilang malalapit na alagad Niya (tingnan ang Mt. 24:3; Mc. 13:3), na malinaw na matalimang sumusunod sa Kanya sa panahong iyon. Malinaw na ipinahiwatig sa talinhagang ito ang katotohanang posibleng hindi maging handa sina Pedro, Santiago, Juan at Andres pagbalik ni Jesus. Kaya nagbibigay ng babala si Jesus sa kanila. Kaya itinuturo ng talinhagang ito na may posibilidad na iyong mga kasalukuyang handa sa pagbabalik ni Cristo ay maaaring hindi maging handa kapag talagang bumalik na Siya. Lahat ng sampung dalaga ay pawang handa noong umpisa, nguni’t lima sa kanila ang hindi naging handa. Kung bumalik sana nang mas maaga ang lalaking ikakasal, lahat ng sampung dalaga ay nakadalo sa piging.

Nguni’t ano ang kahalagahan ng pagkakaroon ng limang hangal at limang matatalinong dalaga? Ibig sabihin ba niyan na kalahati lamang sa nagsasabing sila’y mananampalataya ay handa sa pagbabalik ni Cristo? Hindi.

Ano ang kahalagahan ng langis? Sinasagisag ba nito ang Espiritu Santo? Hindi. Ibinubunyag ba nito sa atin na iyon lamang nabautismuhan sa Espiritu Santo ang makakapunta sa langit? Hindi.

Ibinubunyag ba ng pagdating sa hatinggabi ng lalaking ikakasal ang pagbabalik ni Jesus sa hatinggabi? Hindi.

Bakit hindi sinabihan ng lalaking ikakasal ang mga matatalinong dalaga na kilalanin nila sa pinto ang mga dalagang hangal? Kung sinabihan ng lalaking ikakasal ang mga matatalinong dalaga upang kilalanin ang mga hangal, maaaring mawalang-saysay ang pinupunto ng buong talinhaga, dahil maaaring nakapasok din ang mga hangal na dalaga.

Marahil masasabing tulad ng pagkawala ng ilaw ng mga dalaga at sila’y nakatulog, gayundin ang mga hangal na mananampalataya na magsisimulang maglakad sa espiritwal na kadiliman at magkaroon ng pagtulog na espiritwal, na siyang magdadala sa kanila sa paghatol. Marahil ang isang pagkakatulad ay makikita sa piging ng kasalan sa talinhaga, at sa susunod na piging ng kasalan ng Kordero, nguni’t hanggang diyan lamang tayo dadako na hindi magpumilit ng kahulugan sa talinhagang ito o ng kanyang iba-ibang detalye.

Pamumunga (Bearing Fruit)

Marahil ang sukdulang pinakamasamang interpretasyon na aking narinig tungkol sa isa sa mga talinhaga ni Cristo ay ang pagpapaliwanag ng isang ministro sa Talinhaga Tungkol sa mga Damo sa Triguhan. Basahin muna natin ang talinhaga:

Nagsalaysay muli si Jesus sa kanila ng isa pang talinhaga. Sinabi Niya, “Ang kaharian ng langit ay katulad ng isang taong naghasik ng mabuting binhi sa kanyang bukid. Isang gabi, habang natutulog ang mga tao, dumating ang kanyang kaaway, naghasik ng mapanirang damo sa triguhan at saka umalis. Nang tumubo at magbunga ang mga trigo, lumitaw din ang mapanirang damo. Kaya’t pumunta ang mga utusan sa may-ari ng bukid at nagtanong, ‘Hindi po ba mabuting binhi lamang ang inihasik ninyo sa inyong bukid? Bakit po may damo ngayon?’ Sumagot Siya, ‘Isang kaaway ang may kagagawan nito.’ Tinanong Siya ng mga utusan, ‘Bubunutin po ba namin ang mga damo?’ ‘Huwag, baka mabunot pati ang mga trigo,’ sagot Niya. ‘Hayaan na lamang ninyong lumago kapwa ang damo at ang trigo hanggang sa anihan. Pag-aani’y sasabihin ko sa mga tagapag-ani, ipunin muna ninyo ang mga damo at inyong pagbigkis-bigkisin at saka sunugin. Pagkatapos, ipunin naman ninyo ang trigo sa aking kamalig.’ ” (Mt. 13:24-30).

Ngayon ito ang paliwanag ng nabanggit na ministro:

Kapag tumubo ang trigo at damo, magkapareho sila. Walang makapagsasabi kung trigo o damo sila. Ganyan din sa mundo at sa iglesia. Walang makapagsasabi kung sino ang mga tunay na Cristiano at kung sino ang mga di-nananampalataya. Hindi sila makikilala sa kanilang uri ng pamumuhay, dahil maraming Cristiano ang hindi rin sumusunod kay Cristo tulad ng hindi pagsunod ng mga di-nananampalataya. Ang Diyos lamang ang nakakaalam ng kanilang puso at sa katapusan, Siya ang magbubukod sa kanila.

Hindi iyan, siyempre, ang punto ng Talinhaga Tungkol sa mga Damo sa Triguhan! Sa totoo lang, itinuturo nito na ang mga mananampalataya ay napakadaling ibukod sa mga di-nananampalataya. Pansinin na napagtanto ng mga utusan na tumubo din ang mga damo nang magbunga ang mga trigo (tingnan ang b. 26). Palagay ko mahalaga na pinili ni Jesus ang mga walang bungang damo upang isagisag ang mga masasama na matitipon sa katapusan at itapon sa inpiyerno.

Payak ang mga pangunahing puntos ng talinhagang ito: Ang mga tunay na naligtas ay namumunga; ang mga di-naligtas ay hindi. Kahit hindi pa hinahatulan ng Diyos ang mga masama habang nakikipamuhay sila sa mga nailigtas na, isang araw ay ibubukod Niya sila mula sa mga mabubuti at itatapon Niya sila sa impiyerno.

Talagang ipinaliwanag ni Jesus ang talinhagang ito, kaya walang pangangailangan ang sinuman upang hanapin ang kahalagahan sa labas ng Kanyang paliwanag:

Pagkatapos, iniwan ni Jesus ang mga tao at pumasok Siya sa bahay. Lumapit ang Kanyang mga alagad at sinabi sa Kanya, “Ipaliwanag nga po ninyo sa amin ang talinhaga tungkol sa mapanirang damong tumubo sa bukid.” Sumagot si Jesus, “Ang naghahasik ng mabubuting binhi ay ang Anak ng Tao, ang bukid ay ang daigdig, ang mabuting binhi ay ang mga taong kabilang sa kaharian at ang mapanirang damo naman ay ang mga kabilang sa Masama. Ang kaaway na naghasik ng damo ay walang iba kundi ang diyablo. Ang panahon ng pag-aani ay ang katapusan ng daigdig at ang mga tagapag-ani naman ay ang mga anghel. Kung paanong ang mga damo ay tinitipon at sinusunog, ganoon din ang mangyayari sa katapusan ng daigdig. Ipag-uutos ng Anak ng Tao sa Kanyang mga anghel na tipunin nila mula sa Kanyang kaharian ang lahat ng gumagawa ng masama. Ihahagis nila ang mga ito sa lumalagablab na pugon at doon ay mananangis sila at magngangalit ang kanilang mga ngipin. Nguni’t ang mga gumagawa ng matuwid ay magliliwanag na parang araw sa kaharian ng kanilang Ama. Makinig ang may pandinig!” (Mt. 13:36-43).

Pagpapalabis sa Katotohanan (Hyperbole)

Isang pangalawang pananalinhaga sa Biblia ay hyperbole o pagpapalabis sa katotohanan. Ang hyperbole ay sinadyang pagpapalabis upang magdiin. Kapag sinabi ng ina sa kanyang anak, “tinawag kitang maghapunan nang sanlibong beses,” iyan ay pagpapalabis. Isang halimbawa ng hyperbole sa Biblia ay ang pahayag ni Jesus tungkol sa pagputol mo ng iyong kanang kamay:

Kung ang iyong kanang kamay naman ay nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa impiyerno (Mt. 5:30).

Kung literal na ibig sabihin ni Jesus na ang lahat ng nagkakasala gamit ang kanang kamay ay putulin ang naturang kamay, marami sa atin ang walang kanang kamay! Siyempre, ang problema sa kasalanan ay wala talaga sa ating kamay. Malamang na itinuturo ni Jesus na maaaring dalhin tayo ng kasalanan sa impiyerno, at ang paraan upang iwasan ang kasalanan ay alisin ang mga tukso at mga bagay na titisod sa atin.

Pag-uukol ng Katawang-tao sa isang Diyos (Anthropomorphism)

Ang pangatlong pananalinhaga sa Biblia ay ang anthropomorphism. Ito ay ekspresyong metaporikal kung saan ang mga katangiang pantao ay iniuukol sa Diyos upang matulungan tayong intindihin Siya. Halimbawa, mababasa natin sa Genesis 11:5:

Bumaba si Yahweh upang tingnan ang lunsod at ang toreng itinayo ng mga tao (Gen. 11:5).

Ito ay maaaring ituring na anthropomorphism dahil malamang na hindi literal na gagawin ng makapangyarihang Diyos ang paglalakbay mula sa langit pababa sa Babel upang imbestigahan ang itinatayo ng mga tao!

Maraming biblikal na iskolar ang nagtuturing na anthropomorphism ang lahat ng biblikal na pahayag na naglalarawan ng bahagi ng katawan ng Diyos, tulad ng Kanyang mga bisig, kamay, ilong, mata at buhok. Talaga, sabi nila, ang makapangyarihang Diyos ay walang tunay na mga bahaging gaya ng tao.

Subali’t hindi ako sumasang-ayon, sa maraming dahilan. Una, dahil simpleng itinuturo ng Biblia na tayo ay nilikha sa larawan at wangis ng Diyos.

Pagkatapos, sinabi ng Diyos: “Ngayon, likhain natin ang tao ayon sa Ating larawan, ayon sa Ating wangis” (Gen. 1:26, idinagdag ang pagdidiin).

Ang ilan ay magsasabi na nilikha tayo sa larawan at wangis ng Diyos sa puntong mayroon tayong pagsisino sa sarili, tungkuling moral, ang kakayahang mag-isip, at iba pa. Nguni’t basahin natin ang isang pahayag na halos sintulad ng Genesis 1:26, isang nangyari sa susunod na ilang kabanata:

Si Adan ay 130 taon nang maging anak niya si Set na kanyan kawangis (Gen. 5:3, idinagdag ang pagdidiin).

Siguradong ibig sabihin nito na si Set ay kapareho ng pisikal na anyo ng kanyang ama. Kung iyan ang ibig sabihin sa Genesis 5:3, totoong ang parehong ekspresyon ay pareho rin ang kahulugan sa binabanggit sa Genesis 1:26. Idinidikta ng sentido komon at mahusay na interpretasyon na tama iyan.

Dagdag pa rito, mayroon tayong ilang paglalarawan sa Diyos ng ilang biblikal na autor na nakakita sa Kanya. Halimbawa, si Moises, kasama ng pitumpu’t tatlong iba pang taga-Israel, ang nakakita sa Diyos:

Umakyat nga sa bundok sina Moises, Aaron, Nadab, Abihu at ang pitumpung pinuno ng Israel. Doo’y nakita nila ang Diyos ng Israel; ang kanyang tuntungan ay parang bughaw na safiro at nakakasilaw na parang langit. Nguni’t walang masamang nangyari sa kanila kahit nakita nila ang Diyos. At sila’y kumain at uminom doon (Exo. 24:9-11).

Kung tinanong mo si Moises kung may kamay at paa ang Diyos, ano kaya ang sinabi niya?

[2]

May pangitain din ang propetang si Daniel sa Diyos Ama at Diyos Anak:

Habang ako’y nakatingin, mayroong naglagay ng mga trono. Naupo sa isa sa mga ito ang Nabubuhay Magpakailanpaman. Puting-puti ang kanyang kasuotan at gayundin ang kanyang buhok. Ang trono Niya’y nagliliyab. Parang bukal ang apoy na dumadaloy mula sa Kanya. Pinaglilingkuran Siya ng milyun-milyon, bukod pa sa daan-daang milyon na nakatayo sa harap Niya. Humanda na Siya sa paggagawad ng hatol at binuksan ang mga aklat….patuloy ang aking pangitain. Nakita ko sa alapaap sa langit ang parang isang tao. Lumapit siya sa Nabubuhay Magpakailanpaman. Binigyan Siya ng kapamahalaan, ng karangalan at ng kaharian upang paglingkuran Siya ng lahat ng tao sa bawa’t bansa at wika. Ang pamamahala Niya ay hindi magwawakas, at ang kanyang kaharian ay hindi mawawasak. (Dan. 7:9-10, 13-14).

Kung tinanong mo si Daniel kung may puting buhok ang Diyos at may katawang maaaring umupo sa ayang trono, ano kaya ang sinabi Niya?

Dahil sa lahat ng ito, kumbinsido akong ang Diyos Ama ay may maluwalhating hugis na may pagkakatulad sa hugis ng isang tao, bagama’t hindi Siya yari sa laman at dugo, kundi isang espiritu (tingnan ang Jn. 4:24).

Paano mo mawawari kung aling bahagi ng Biblia ang literal na bigyan mo ng interpretasyon o kung alin ang ituturing mong matalinhaga? Lubhang madali iyan sa sinumang marunong sa lohikal na pag-iisip. Literal na ipakahulugan ang lahat maliban kung wala nang ibang matalinong alternatibo kundi bigyan ito ng kahulugang nagsasagisag. Ang mga propeta ng Lumang Tipan at ang aklat ng Pahayag, halimbawa, ay malinaw na puno ng simbolismo, at ang ilan ay may paliwanag, at ilan ay wala. Nguni’t ang mga simbolismo ay hindi mahirap kilalanin.

Tuntunin #2: Basahin ang konteksto. Bawa’t sipi ay kailangang maipaliwanag ng mga nakapaligid na sipi at ng buong Biblia. Kung kinakailangan, ang kontekstong historikal at kultural ay isaalang-alang din. (Rule #2: Read contextually. Every passage must be interpreted in light of the surrounding passages and the entire Bible. The historical and cultural context should also be considered whenever possible.)

Ang pagbasa ng Kasulatan nang hindi tinitingnan ang nakapaligid na kontekstong biblikal ay siyang dahilan marahil ng pagbibigay ng maling kahulugan.

Posibleng maaaring ipabigkas sa Biblia ang anumang nais mong sabihin nito sa pamamagitan ng pag-aalay sa kanila sa konteksto. Halimbawa, alam mo ba na sinasabi ng Biblia na hindi tunay ang Diyos? Sa Awit 14 mababasa natin, “Wala namang Diyos” (Awit 14:1). Nguni’t kung nais nating mahusay na bigyang-kahulugan ang mga salitang iyon, dapat natin silang basahin sa kanilang konteksto: “Sinabi ng hangal sa kanyang puso, ‘Wala Namang Diyos’” (Awit 14:1, idinagdag ang pagdidiin). Ngayon lubhang nag-iba ang kahulugan ng kasulatan!

Isa pang halimbawa: Minsan ay narinig ko ang isang ministrong nagsermon tungkol sa pangangailangan ng mga Cristianong “mabautismuhan sa apoy.” Inumpisahan niya ang kanyang sermon sa pagbasa ng mga salita ni Juan na tagapapagbautismo mula sa Mateo 3:11: “Binabautismuhan ko kayo sa tubig bilang tanda ng inyong pagsisisi at pagtalikod sa kasalanan. Nguni’t ang darating na kasunod ko ang siyang magbabautismo sa inyo sa Espiritu Santo at sa apoy. Higit siyang makapangyarihan sa akin; ni hindi man lamang ako karapat-dapat magdala ng kanyang sandalyas.

Batay sa isang bersong ito, nakagawa siya ng semon. Naalala ko ang kanyang pagsabing, “Dahil lamang sa nabautismuhan kayo ng Espiritu Santo, hindi iyan sapat! Nais rin ni Jesus na bautismuhan kayo sa apoy, tulad ng ipinahayag ni Juan na tagapagbautismo!” At ipinaliwanag niya na kapag “nabautismuhan na tayo sa apoy,” mapupuno tayo ng sigasig upang magtrabaho para sa Panginoon. Sa katapusan ay tinawag niya sa harap ang mga nagnanais “mabautismuhan sa apoy.”

Sa malas, ang ministrong iyon ay gumawa ng klasikong kamalian ng pag-intindi sa Biblia na labas sa konteksto nito.

Ano ang ibig sabihin ni Juan na tagapagbautismo nang sabihin niyang magbabautismo sa apoy si Jesus? Upang matagpuan ang sagot, ang tanging gagawin natin ay basahin ang dalawang berso bago iyon at ang isa pagkatapos niyon. Mag-umpisa tayo sa dalawang nakaraang berso: Doon sinabi ni Juan na:

At huwag ninyong akalain na makakaiwas kayo sa parusa ng Diyos dahil sinasabi ninyo na ama ninyo si Abraham. Sinasabi ko sa inyo na kahit sa mga batong ito ay makakalikha ang Diyos ng tunay na mga anak ni Abraham. Ngayon pa lamang ay nakahanda na ang palakol sa ugat ng mga punong kahoy; ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy (Mt. 3:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Una nating malalaman na bahagi ng tagapakinig ni Juan sa araw na iyon ay binubuo ng mga Judio na nag-aakalang ang kanilang kaligtasan ay batay sa kanilang angkan. Kaya, Ebanghelistiko ang sermon ni Juan.

Malalaman din natin na binabalaan ni Juan ang mga di-ligtas na tao na nanganganib silang matapon sa apoy. Mukhang makatwirang ipalagay na “ang apoy” na tinutukoy ni Juan sa berso 10 ang siya ring apoy na binabanggit niya sa berso 11.

Higit na lilinaw ang katotohanang ito kapag binasa natin ang berso 12:

“Hawak na Niya ang Kanyang kalaykay upang alisin ang dayami. Titipunin Niya sa kamalig ang trigo nguni’t ang ipa ay susunugin sa apoy na di mamamatay kailanman” (Mt. 3:12, idinagdag ang pagdidiin).

Sa kapwa berso 10 at 12, ang apoy na tinutukoy ni Juan ay ang apoy ng impiyerno. Sa berso 12, matalinhagang binabanggit niya na hahatiin ni Jesus sa dalawang grupo ang mga tao—trigo na “titipunin Niya sa kamalig,” at ipa, na susunigin Niya “sa apoy na di mamamatay kailanman.” Ayon sa sinasabi ng nakapaligid na berso, babautismuhan ni Jesus ang mga tao alinman sa Espiritu Santo, kung sila ay mananampalataya, o sa apoy, kung sila ay di-mananampalataya. Dahil dito, walang sinuman ang magsesermon sa mga Cristiano na kailangan nilang mabautismuhan sa apoy!

Sa pagdako natin sa labas ng konteksto ng mga nakapaligid na berso, tingnan din natin ang kabuuan ng Bagong Tipan. Makahahanap ba tayo ng halimbawa sa aklat ng Mga Gawa na ang mga Cristiano ay nasabing “nabautismuhan sa apoy”? Hindi. Ang pinakamalapit na bagay ay ang paglalarawan ni Lucas sa araw ng Pentecostes nang mabautismuhan ang mga alagad sa Espiritu Santo at pansamantalang nanalagi sa taas ng kanilang mga ulo ang mga dila ng apoy. Nguni’t kailanman ay hindi sinabi ni Lucas na ito ay “pagbabautismo sa apoy.” Dagdag pa, makakakita ba tayo ng pagpapayo o instruksiyon sa mga sulat na dapat “mabautismuhan sa apoy” ang mga Cristiano? Hindi. Kung gayon, lubhang maaaring ipagpalagay na walang sinumang Cristiano ang maghahangad na mabautismuhan sa apoy.

Isang Taliwas na Magandang Balita Mula sa Biblia (A False Gospel Derived From Scripture)

Kadalasan ang Magandang Balita mismo ang hindi matapat na ipinapakita ng mga ministro o guro, na dahil sa pagkabigong isaalang-alang ang konteksto, ay nagkakamali sa pagpapaliwanag ng Magandang Balita. Dahil dito, maraming umiiral na maling pagtuturo tungkol sa pagpapala ng Diyos.

Halimbawa, ang pahayag ni Pablo tungkol sa kaligtasan na bunga ng pagpapala at hindi ng mga gawa, na matatagpuan sa Efeso 2:8, ay inabuso upang isulong ang taliwas na Magandang Balita, dahil lamang sa pagwawalang-bahala sa konteksto. Isinulat ni Pablo:

Sapagka’t dahil sa kagandahang-loob ng Diyos kayo ay naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya; at ang kaligtasang ito’y kaloob ng Diyos at hindi sa pamamagitan ng inyong sarili; hindi ito bunga ng inyong mga gawa kaya’t walang dapat ipagmalaki ang sinuman (Efe. 2:8-9).

Marami ang tumutuon lamang sa mga pahayag ni Pablo tungkol sa kaligtasan sa pamamagitan ng pagpapala, isang handog, at hindi bunga ng mga gawa. Mula diyan, taliwas sa patotoo ng ilang daang sipi sa Biblia, sinasabi nila na walang kaugnayan ang kaligtasan at kabanalan. Marami ang magsasabi ng higit pa diyan, na ang pagsisisi ay hindi kailangan upang maligtas. Ito ay klasikong halimbawa kung paano nalilihis sa tamang paliwanag ang Biblia dahil winawalang-bahala ang konteksto.

Una, tingnan natin ang aktwal na naturang sipi sa kabuuan nito. Hindi sinasabi ni Pablo na tayo ay naligtas sa pagpapala, kundi naligtas tayo sa kagandahang-loob sa pamamagitan ng pananampalataya. Ang pananampalataya ay sadyang bahagi rin ng sukatan ng kaligtasan tulad ng pagpapala. Idinedeklara ng Biblia na ang pananampalatayang walang gawa ay walang silbi, patay, at hindi nakaliligtas (tingnan ang San. 2:14-26). Kung gayon, hindi itinuturo ni Pablo na ang kabanalan ay walang katuturan sa kaligtasan. Sinasabi niya na hindi ang ating sariling pagsisikap ang nagliligtas sa atin; ang batayan ng ating kaligtasan ay ang pagpapala ng Diyos. Hindi tayo kailanman maliligtas kung walang pagpapala ang Diyos, nguni’t mangyayari lamang ang kaligtasan sa ating buhay kapag tumutugon tayo sa pagpapala ng Diyos nang may pananampalataya. Ang resulta ng kaligtasan ay laging pagsunod, ang bunga ng tunay na pananampalataya. Sa pamamagitan ng pagtingin sa kontekstong hindi nalalayo sa susunod na berso, napagtitibay ito. Sinasabi ni Pablo:

Sapagka’t tayo’y nilalang ng Diyos, nilikha sa pamamagitan ni Cristo Jesus upang iukol natin ang ating buhay sa paggawa ng mabuti. Iyan ang layuning pinili ng Diyos para sa atin noong una pa man (Efe. 2:10).

Ang ganap na dahilan ng pagbuhay muli sa atin ng Espiritu Santo, bago na ngayong nilikha kay Cristo, ay upang makasama tayo sa mabubuting gawa ng pagsunod. Kung gayon, ang sukatan ng kaligtasan ni Pablo ay nagmumukhang ganito:

Pagpapala + Pananampalataya = Kaligtasan + Pagsunod

Ibig sabihin, pagpapala at pananampalataya ay (o nagreresulta sa) kaligtasan at pagsunod. Kapag sinuklian na pananampalataya ang pagpapala ng Diyos, ang bunga ay laging kaligtasan at mabubuting gawa.

Bagama’t ang mga nag-alay sa konteksto ng salita ni Pablo ay nakagawa ng pormulang ganito:

Pagpapala + Pananampalataya – Pagsunod = Kaligtasan

Ibig sabihin, pagpapala at pananampalataya na walang (o alisin ang) pagsunod ay (o nagreresulta sa kaligtasan. Iyan ay hidwang paniniwala kung tungkol sa Biblia ang pag-uusapan.

Kung babasahin lang natin nang higit na malalim ang konteksto ng mga salita ni Pablo, malalaman natin na ang sitwasyon sa Efeso ay pareho sa halos lahat ng dakong pinagturuan ni Pablo. Ibig sabihin, itinuturo ng mga Judio sa mga Hentil na kababalik-loob na kailangan nilang magpatuli at sundin ang ilang seremonya sa sinaunang Kautusan kung gusto nilang maligtas. Nasa ilalim ng konteksto ng pagpapatuli at mga gawang pang-seremonya ang nasa isip ni Pablo nang isulat niya ang tungkol sa “mga gawa” na hindi nagliligtas sa atin (tingnan ang Efe. 2:11-22).

Kung babasahin pa natin ang mga susunod na pahayag, upang matingnan ang konteksto ng kabuuang sulat ni Pablo sa mga taga- Efeso, malinaw na makikita natin na naniniwala si Pablo na mahalaga ang kabanalan sa kaligtasan:

Kayo’y mga hinirang ng Diyos, kaya’t hindi dapat mabanggit man lamang na kayo’y nakikiapid o gumagawa ng anumang uri ng kahalayan o pag-iimbot. Huwag din kayong gagamit ng anumang malaswa o walang kabuluhang pananalita at pagbibirong di nararapat. Sa halip, magpasalamat kayo sa Diyos. Alam na ninyong walang bahagi sa kaharian ni Cristo at ng Diyos ang taong nakikiapid, mahalay, o sakim sapagka’t ang kasakiman ay isang uri ng pagsamba sa diyus-diyosan. Huwag kayong padaya sa sinuman sa pamamagitan ng mga pangangatuwirang walang kabuluhan, sapagka’t dahil nga sa mga ito, ang Diyos ay napopoot sa mga suwail (Efe. 5:3-6, idinagdag ang pagdidiin).

Kung naniniwala si Pablo na sa katapusan ay ililigtas ng pagpapala ng Diyos ang sinumang di-nagsissing nakikiapid o gumagawa ng kahalayan, hindi sana niya isinulat ang mga salitang iyon. Ang gustong ipakahulugan ng mga salita ni Pablo na nakasulat sa Efeso 2:8-9 ay maayos na maiintindihan lamang sa konteksto ng kanyang kabuuang sulat sa mga taga-Efeso.

Ang Ganap na Kabiguan sa Galacia (Ang Galatian Fiasco)

Ang mga salita ni Pablo sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia ay naipakahulugan din sa labas ng konteksto. Ang resulta ay ang pagkabaluktot ng Magandang Balita, ang mismong nais ni Pablong ituwid sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia. Ang kabuuang tema ng sulat ni Pablo sa mga taga-Galacia ay “Kaligtasan sa pamamatigan ng pananampalataya, at hindi sa pamamagitan ng mga gawa sa Kautusan.” Nguni’t intensyon ba ni Pablo na ipagpalagay ng kanyang mambabasa na hindi kailangan ang kabanalan upang pumasok sa kaharian ng Diyos? Siyempre hindi. Una, mapapansin natin na nilalabanan muli ni Pablo ang mga Judio na pumunta sa Galacia at nagtuturo sa mga kabakalik-loob na hindi sila maliligtas hangga’t di sila nagpatuli at sumunod sa Kautusan ni Moises. Binabanggit-banggit ni Pablo ang partikular na isyu ng pagpapatuli sa kanyang sulat, dahil mukhang iyon ang idinidiin ng mga mambabatas na Judio (tingnan ang Gal. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Hindi mahalaga kay Pablo na ang mga mananampalatayang taga-Galacia ay nagiging lubhang masunurin sa mga utos ni Cristo; nababahala siya na hindi na nila pinahahalagahan ang pananampalataya kay Cristo upang maligtas, kundi sa pagpapatuli at mga sarili nilang pagsisikap upang sundin ang sinaunang Kautusan. Sa pagtingin natin sa kabuuang konteksto ng sulat ni Pablo sa mga taga-Galacia, mapapansin natin ang kanyang binabanggit sa kabanata 5:

Kung pinapatnubayan kayo ng Espiritu, wala na kayo sa ilalim ng Kautusan. Hindi maikakaila ang mga hilig ng laman: pakikiapid, kahalayan at kalaswaan; pagkapoot sa isa’t isa, pag-aaway-away, pagseselos, pagkakagalit at kasakiman, pagkakampi-kampi at pagkakabaha-bahagi, pagkainggit, paglalasing, kalayawan, at iba pang katulad nito. Muli ko kayong binabalaan: ang gumagawa ng mga ito ay hindi magkakaroon ng bahagi sa kaharian ng Diyos (Gal. 5:18-21, idinagdag ang pagdidiin).

Kung ninais iparating sa mga taga-Galacia na maaari silang maging masama at makakapasok sa langit, hindi sana niya isinulat ang mga salitang ito. Ang mensahe niya ay hindi ang pagpunta sa langit ng mga hindi banal na tao, kundi ang hindi-pagkakaligtas ng mga nagwawalang-bahala sa pagpapala ni Cristo at sakripisyo ni Cristo sa pamamagitan ng pagsubok nilang maligtas sa pagpapatuli at Kautusan. Hindi ang pagpapatuli ang nagliligtas. Ito ang pananampalataya kay Jesus na nagreresulta sa kaligtasan na nagpapabago sa mga mananampalataya upang maging bagong nilalang:

Hindi mahalaga kung tuli man o hindi ang isang tao. Ang mahalaga’y kung siya nga ay naging bagong nilalang (Gal. 6:15).

Muli, ang lahat nang ito’y nagpapakita ng kahalagahan ng pagsasaalang-alang sa konteksto kapag binibigyang-kahulugan ang Biblia. Ang tanging paraan ng pagkabaluktot ng Magandang Balita sa pamamagitan ng Salita ng Diyos ay ang pagwawalang-bahala sa konteksto. Napag-iisip lang tayo tungkol sa puso ng mga “ministrong” tahasang sinasadyang gumawa nito.

Halimbawa, minsan ay narinig kong idineklara ng isang ministro na hindi natin dapat binabanggit ang galit ng Diyos sa pagbabahagi natin ng Magandang Balita, dahil sinasabi ng Biblia na, “napakabuti ng Diyos kaya binibigyan ka Niya ng pagkakataong magsisi” (Ro. 2:4). Kung gayon, ayon sa kanya, ang tamang paraan ng pagpapahayag ng Magandang Balita ay magsalita lamang tungkol sa pag-ibig at kagandahang-loob ng Diyos. Iyan ang ipinagpapalagay na magdadala sa mga tao sa pagsisisi.

Nguni’t kung babasahin natin ang konteksto ng kaisa-isang bersong sinipi ng ministrong iyon sa ikalawang kabanata ng Roma, makikita natin na nababalot ito ng mga berso tungkol sa paghuhukom ng Diyos at banal na poot! Ipinakikita ng nakapaligid na konteksto na walang posibilidad na ang kahulugan ni Pablo ay ang sinabi ng ministro:

Nalalaman nating makatarungan ang hatol ng Diyos laban sa mga gumagawa ng mga iyon. Akala mo ba’y makakaiwas ka sa parusa ng Diyos kung hahatulan mo ang mga gumagawa ng masasamang gawaing ginagawa mo rin naman? O baka naman gusto mo pang hamakin ang Diyos dahil Siya ay napakabait, mapagpigil at mapagpaumanhin! Hindi mo ba alam na napakabuti ng Diyos kaya binibigyan ka Niya ng pagkakataong magsisi at tumalikod sa kasalanan? Nguni’t sa katigasan ng iyong ulo at di pagsisisi, lalo mong pinapabigat ang parusang igagawad sa iyo sa araw na iyon, kung kailan ihahayag ang poot at makatuwirang paghatol ng Diyos. Sapagka’t igagawad Niya sa lahat ng tao ang naaayon sa kanilang mga ginawa. Bibigyan Niya ng buhay na walang hanggan ang mga taong patuloy na gumagawa ng mabuti, naghahangad ng karangalan, kadakilaan at kawalang kamatayan. Nguni’t matinding galit at poot ang sasapitin ng mga taong makasarili at ayaw sumunod sa katotohanan kundi sa kasamaan. Paghihirap at kapighatian ang daranasin ng bawa’t gumagawa ng masama, una ang mga Judio at gayundin ang mga Griego (Rom. 2:2-9, idinagdag ang pagdidiin).

Ang pagbanggit ni Pablo sa kabaitan ng Diyos ay tungkol sa pag-aantala ng Kanyang poot! At nakapagtatakang makagagawa ang isang ministro ng talagang hindi totoong pahayag sa higit na malalim na konteksto ng Biblia, na puno ng mga halimbawa ng ministrong hayagang nagbibigay-babala sa mga makasalanan upang magsisi.

Ang Pagkakaayon ng Kabuuan ng Biblia (Scripture’s Consistency)

Dahil ang Biblia ay binigyang-inspirasyon ang isang Tao, ang kabuuang mensahe nito ay magkakaayon. Kaya mapagkakatiwalaan natin ang konteksto upang tulungan tayong umintindi sa kahulugan ng Diyos sa bawa’t pahayag. Hindi magsasabi ng anuman ang Diyos sa isang berso na salungat ng isa pang berso, at kung magkagayunman, kailangang pagsumikapan nating aralin hanggang magkaayon ang pag-intindi natin sa kapwa berso. Halimbawa, sa maraming lugar sa sermon ni Jesus sa Bundok, sa una ay parang sinasalungat Niya, at iwinawasto, ang isang kautusang moral sa Lumang Tipan. Halimbawa:

Narinig ninyong sinabi, ‘Mata sa mata at ngipin sa ngipin.’ Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, huwag ninyong paghihigantihan ang masamang tao. Kung sinampal ka sa kanang pisngi, iharap mo rin sa kanya ang kaliwa (Mat. 5:38-39).

Tahasang nagpahayag si Jesus mula sa Kautusan ni Moises at pagkatapos ay naghayag ng pangungusap na parang taliwas sa mismong kautusang binanggit Niya. Paano natin bibigyang-kahulugan ang sinabi Niya? Binago ba ng Diyos ang Kanyang palagay sa isang isyu ng batayang magandang asal? Katanggap-tanggap ba ang paghihiganti sa lumang kasunduan nguni’t hindi sa bago? Ang konteksto ang siyang tutulong sa atin.

Ang pangunahing kausap ni Jesus ay ang Kanyang mga Alagad (tingnan ang Mt. 5:1-2), mga taong ang tanging pagkakilala sa Salita ng Diyos ay mula sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo na nagtuturo sa kanilang mga sinagoga. Narinig nilang ipahayag ang salita ng Diyos, “Mata sa mata, at ngipin sa ngipin,”isang kautusang ang kahulugan ay binaluktot ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo sa pagwalang-bahala sa konteksto. Hindi intensyon ng Diyos na ipakahulugan ang kautusang iyon bilang pangangailangan ng Kanyang mga tauhan na laging paghigantihan ang maliliit na kamalian. Katunayan sinabi niya sa Kautusan na sa Kanya ang paghihiganti (tingnan ang Deut. 32:35), at ang Kanyang mga tauhan ay dapat gumawa ng mabuti sa kanilang mga kaaway (tingnan ang Exo. 23:4-5). Nguni’t hindi inalintana ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ang mga kautusang iyon at nag-imbento ng sariling interpretasyon para sa “mata sa matang” utos ng Diyos, iyong makapagbibigay sa kanila ng karapatang maghiganti.

[3]

Winalang-bahala nila ang konteksto.

Ang utos ng Diyos tungkol sa “mata sa mata, at ngipin sa ngipin” ay matatagpuan sa konteksto ng Kanyang mg utos na nagtatalaga ng katarungan sa mga hukuman ng Israel (tingnan ang Exo. 21:22-24; Deut. 19:15-21). Ang paglalaan ng probisyon para sa isang sistemang hukuman ay pagpapakita ng pagpapabulaan ng paghihiganti. Ang mga walang kinikilingang hukom na tumitingin sa mga ebidensiya ay higit na nakapagpapatupad ng hustisya kaysa mga nasasaktan at may kinikilingang indibidwal. Inaasahan ng Diyos na ang mga hukuman at hukom ay magpatupad ng mga hatol na ayon sa krimen. Ibig sabihin, “mata sa mata, ngipin sa ngipin.”

Dahil sa lahat ng ito, napag-iisa natin ang sa unang tingin ay magkasalungat. Tinutulungan lamang ni Jesus ang Kanyang mga tagapakinig, mga taong nabuhay sa maling pagtuturo, upang intindihin ang tunay na layunin ng Diyos para sa kanila tungkol sa paghihiganti, na naibunyag na sa Kautusan ni Moises nguni’t binaluktot ng mga Pariseo. Hindi sinasalungat ni Jesus ang Kautusang ibinigay Niya kay Moises. Ibinubunyag lamang Niya ang intensyon ng orihinal na kahulugan.

Tinutulungan din tayo nitong intindihin nang tama kung ano ang inaasahan sa atin ni Jesus tungkol sa matitinding alitan, mga uring maaaring magdala sa atin sa hukuman. Hindi inasahan ng Diyos na balewalain ng mga taga-Israel; kung magkagayon, hindi sana siya nagtatag ng sistemang hukuman. Gayundin, hindi inaasahan ng Diyos ang mga Cristiano na balewalain ang pagkakasala sa kanila ng kapwa mananampalataya (o di mananampalataya). Itinatalaga ng Bagong Tipan na ang mga hindi nagkakasundong Cristiano ay gumamit ng tulong sa pamamagitan ng kapwa mananampalataya (tingnan ang 1 Cor. 6:1-6). At walang mali sa pagdadala sa korte ng isang Cristiano sa di-mananampalataya tungkol sa alitan ng masisidhing opensa. Malalaking kasalanan gaya ng pagsira ng iyong mata o ngipin! Ang mga maliliit na kasalanan ang binabanggit ni Jesus, gaya ng pananampal sa pisngi, o paghabla dahil sa maliliit na bagay (gaya ng iyong damit), o pagpilit na higitan mo pa ang iyong ginagawa. Gusto ng Diyos na gayahin Siya ng Kanyang mga tao at magpakita ng matinding kagandahang-loob sa mga walang damdaming makasalanan at masasamang tao.

Tungkol pa rin dito, maraming mga mananampalatayang nag-aakalang sumusunod kay Jesus ang tumangging ihabla ang mga nahuli nilang magnanakaw. Ang akala nila ay “inihaharap nila ang kabilang pisngi,” bagama’t ang totoo ay pinapayagan nila ang mga magnanakaw na muli silang pagnakawan, at tinuturuan ang magnanakaw na walang parusa ang krimen. Ang mga Cristianong tulad nito ay hindi namumuhay sa pag-ibig sa lahat ng mga taong pagnanakawan ng naturang magnanakaw! Nais ng Diyos na mapatawan ng parusa ang mga magnanakaw at magsisi. Nguni’t kung may nagawang maliit na pagkakamali sa iyo ang ibang tao, gaya ng pananampal, huwag siyang dalhin sa korte o sampalin din siya. Pakitaan siya ng habag at pag-ibig.

Pagpapakahulugan sa Luma sa Pamamagitan ng Bagong Kaalaman (Interpreting the Old in Light of the New)

Hindi lamang natin dapat ipakahulugan ang Bagong Tipan sa kaalaman ng Lumang Tipan, dapat ay lagi din nating ipakahulugan ang Lumang Tipan sa kaalaman ng Bagong Tipan. Halimbawa, ilang matapat na mananampalataya ang nakabasa sa mga kautusan ni Moises tungkol sa pagkain atg ipinagpalagay na kailangang sundin nila ang kautusang iyon. Nguni’t kung babasahin lang nila ang dalawang pahayag sa Bagong Tipan, malalaman nila na hindi aangkop ang mga kautusan ni Moises sa mga nasa ilalim ng Bagong Kasunduan:

“Hanggang ngayon ba ay hindi pa rin ninyo ako maunawaan?” tanong ni Jesus. “Hindi ba ninyo alam na hindi ang anumang mula sa labas ng tao ang nakapagpaparumi sa kanya, sapagka’t hindi naman iyon pumapasok sa kanyang puso, kundi sa tiyan, at pagkatapos ay idudumi.” Sa ganitong paraan ay ipinahayag ni Jesus na ang lahat ng pagkain ay maaaring kainin (Mc. 7:18-19).

Maliwanag ang sinasabi ng Espiritu na sa mga huling araw ay iiwan ng ilan ang pananampalataya. Susunod sila sa mga mapanlinlang na espiritu at sa mga katuruan ng mga demonyo. Ang mga katuruang ito’y pinalalaganap ng mga taong sinungaling at may mga manhid na budhi. Ipinagbabawal nila ang pag-aasawa at ang ilang uri ng pagkain, mga pagkaing nilikha ng Diyos upang kaining may pasasalamat ng mga mananampalataya at nakauunawa ng katotohanan. Ang lahat ng nilikha ng Diyos ay mabuti at walang dapat ipalagay na masama; sa halip ay dapat tanggaping may pagpapasalamat sapagka’t ang mga ito’y nililinis ng salita ng Diyos at ng panalangin (1 Tim. 4:1-5).

Sa ilalim ng bagong kasunduan, hindi tayo sakop sa Kautusan ni Moises, kundi sa Kautusan ni Cristo (tingnan ang 1 Cor. 9:20-21). Bagama’t isinnulong ni Jesus ang mga aspektong moral ng Kautusan ni Moises (kung gayon ay isinasama sila sa Kautusan ni Cristo ), hindi Niya itinuro o Kanyang mga alagad na obligado ang mga Cristiano upang sundin ang mga kautusan ni Moises tungkol sa pagkain.

Nguni’t malinaw na ang mga naunang Cristiano, na lahat ay nagbagong-buhay na Judio, ay nagpatuloy na sumunod sa mga lumang kasunduang kautusan sa pagkain dahil sa kanilang mga kultural na paniniwala (tingnan ang Gw. 10:9-14). At nang nag-umpisang maniwala kay Jesus ang mga Hentil, hinikayat sila ng mga Cristianong Judio na sundin ang mga kautusan sa pagkain dahil lamang sa paggalang sa mga nakapaligid na Judio na maaaring magalit (tingnan ang Gw. 15:1-21). Kaya, walang masama kung sundin ng mga Cristiano ang kautusan sa pagkain basta huwag lang nilang isipin na ang pagsunod sa mga iyon ang nagliligtas sa kanila.

Ilan sa mga unang Cristiano ay napaniwala din na mali ang pagkain ng karneng inihandog sa mga diyos. Pinayuhan ni Pablo ang mga mananampalataya (na gaya niya ay hindi kumporme sa paniniwalang iyon) na tanggapin nang may pag-ibig ang “mahihina sa pananampalataya” (tingnan ang Ro. 14:1), at huwag gumawa ng anumang labag sa kanilang konsensya. Kapag nagpipigil sa pagkain ang isang tao dahil sa paniniwala sa Diyos (kahit ang mga paniniwalang iyon ay walang batayan), dapat siyang bigyang-pugay dahil sa kanyang debosyon, hindi hahatulan dahil sa di niya pagkakaintindi. Gayundin, ang mga hindi kumakain ng ilang pagkain dahil sa sariling paniniwala ay hindi dapat humatol sa mga hindi nagpipigil. Bawa’t pangkat ay dapat tumanggap sa isa’t isa, dahil ito ang iniuutos ng Diyos (tingnan ang Ro. 14:1-23).

Anu’t ano pa man, dahil ang Biblia ay progresibong pahayag, dapat ay lagi nating pakahulugan ang pinakalumang pahayag (Lumang Tipan) sa kaalaman ng pinakabagong pahayag (ang Bagong Tipan). Wala sa anumang pahayag ng Diyos ay magkasalungat; laging magkakatugma ito.

Kontekstong Pangkultura at Pangkasaysayan (Kultural Cultural and Historical Context)

Hangga’t maaari, dapat din nating tingnan ang pangkultura at pangkasaysayang konteksto ng mga pahayag na inaaral natin. Ang pag-alam ng mga pambihirang aspekto ng kultura, heograpiya at kasaysayan ng isang tagpuang biblikal ay kadalasang makatutulong sa atin upang magkaroon ng pagkaunawang minsan ay ating nakakaligtaan. Siyempre, kinakailangan dito ng ilang mga aklat maliban sa Biblia. Ang isang magandang Bibliang pang-aral ay kadalasang nagtataglay ng tulong sa bahaging ito.

Narito ang ilang halimbawa kung paano tayo maliliwanagan ng impormasyong pangkultura at pangkasaysayan kapag nagbabasa ng Biblia:

1.) Minsan ay nababasa natin sa Biblia ang mga taong umaakyat sa bubungan (tingnan ang Gw. 10:9) o bumababa mula sa bubong (tingnan ang Mc. 2:4). Natutulungan tayong unawain na karaniwang patag ang mga bubong sa Israel sa panahon ng Biblia, at may mga hagdanan sa labas patungo sa mga bubong na iyon sa karamihang tahanan. Kung hindi natin alam iyan, maaari nating isipin ang isang tauhang biblikal na sumasaklang sa taas ng bubong at nakahawak sa tsimenea!

2.) Mababasa natin sa Mc. 11:12-14 na isinumpa ni Jesus ang isang puno ng igos na walang bunga, kahit na “hindi panahon ng igos.” Makatutulong na malamang ang mga puno ng igos ay karaniwang may ilang igos kahit wala sa panahon, kaya makatwiran si Jesus sa kanyang ekspektasyon.

3.) Mababasa natin sa Lu. 7:37-48 ang tungkol sa isang babaing pumasok sa isang bahay ng Pariseong kinakainan ni Jesus. Sinasabi ng Biblia na habang nakatayo siya sa likod ni Jesus at umiiyak, hinugasan niya ang Kanyang paa ng luha, pinunasan ng kanyang buhok, at hinalikan at binuhusan ng pabango. Magtataka tayo kung paano nangyari ang bagay na iyon. Gumapang ba siya sa ilalim ng mesa? Paano siya nakalampas sa binti ng lahat ng mga kumakain?

Ang kasagutan ay makikita natin sa pahayag ni Lucas na si Jesus ay “nakahilig sa mesa” (Lu. 7:37). Ang karaniwang paraan ng pagkain sa panahong iyon ay humilig sa isang tagiliran sa sahig sa paligid ng mababang mesa, itinataas ang sarili gamit ang isang braso at kumakain gamit ang isang braso at kamay. Sa posturang ito inasikaso ng babae si Jesus.

Tinutulungan din tayo nito na intindihin kung paano makahilig si Juan sa dibdib ni Jesus sa Banal na Hapunan upang magtanong sa Kanya. Nakahilig si Juan sa kanyang tagiliran at ang kanyang likod ay nakaharap kay Jesus at simpleng humilig siya sa dibdib ni Jesus upang maingat na magtanong (tingnan ang Jn. 13:23-25). Ang tanyag na larawan ni Da Vinci ng Banal na Hapunan, na nagpapakita kay Jesus na nakaupo sa mesa kasama ang anim sa kanyang alagad sa bawa’t tabi, ay nagbubunyag ng biblikal na kamangmangan ng pintor. Kinailangan niya ng kontekstong pangkasaysayan!

Isang Karaniwang Tanong Tungkol sa Damit (A Common Question About Clothes)

Isang katanungang laging itinatanong sa akin ng mga pastor sa buong mundo ay ito: “Katanggap-tanggap ba para sa mga Cristianong babae upang magsuot ng pantalon, samantalang sa Biblia ay pinagbabawalan silang magsuot ng kasuotang lalaki?”

Ito ay magandang tanong na masasagot natin sa pamamagitan ng paggamit ng mga tamang tuntunin sa pagpapakahulugan at sa pamamagitan ng kontekstong kultural.

Una, titingnan natin ang biblikal na pagbabawal sa mga babae sa pagsusuot ng panlalaking kasuotan (at gayon din naman ang kabaligtaran):

Ang mga babae ay huwag magsusuot ng kasuotang panlalaki o ang mga lalaki ng kasuotang pambabae. Sinumang gumawa nito ay kasuklam-suklam kay Yahweh na inyong Diyos (Deut. 22:5).

Dapat nating umpisahan sa pagtatanong, “Ano ang intensyon ng Diyos sa pagbibigay ng utos na ito?” ang layunin ba Niya ay upang pagbawalan sa pagsusuot ng pantalonpantalon ang mga babae?

Hindi, marahil ay hindi iyan ang Kanyang intensyon, dahil walang lalaki sa Israel ang nagsusuot ng pantalon nang sinabi ito ng Diyos. Ang mga pantalon ay hindi itinuturing na kasuotan ng lalaki o kasuotan ninuman. Katunayan, ang mga kasuotan ng kalalakihan noon ay mukhang kasuotan ng babae sa panahon ngayon! Iyan ay maliit na impormasyong makatutulong sa mahusay na pagpapakahulugan ng sinasabi ng Biblia.

Kaya ano ang naging intensyon ng Diyos?

Mababasa natin na ksinumang magsuot ng kasuotan ng kabilang kasarian ay kasuklam-suklam sa Panginoon. Mukhang seryoso iyan Kung kukuha ng bandana ng babae ang isang lalaki at ilagay niya sa kanyang ulo nang tatlong segundo, kasuklam-suklam ba siya sa Diyos? Nakakaduda naman iyan.

Marahil ay higit na maaaring ang ayaw ng Diyos ay ang sadyang pananamit ng mga tao upang magmukhang sila ay kasama sa kabilang kasarian. Bakit gagawin ninuman ang ganyan? Dahil lamang sa nais ng taong makaakit ng sinuman na may parehong kasarian, isang kasamaang tinatawag na transvestitism. Palagay ko ay maiintindihan natin kung paano maituturing iyan na kasuklam-suklam sa Diyos.

Kung gayon hindi tamang ipagpalagay ninuman na hindi dapat magsuot ng pantalon ang mga babae batay sa Deuteronomio 22:5, liban kung ginagawa niya ito bilang isang transvestite. Basta nagmumukha pa rin siyang babae, hindi siya nagkakasala sa pagsuot ng pantalon.

Siyempre, itinuturo ng Biblia na dapat magdamit nang disente ang mga babae(tingnan ang 1 Tim. 2:9), kaya ang mga masisikip at nagbubunyag na pantalon ay hindi tama (gayundin ang mga masisikip na baro at palda) dahil maaaring malibugan ang mga lalaki. Marami sa mga damit na isinusuot sa madla ng mga kababaihan sa mga Kanluraning bansa ay hindi tama at ang mga uring isinusuot lamang ng mga nagbebenta ng aliw sa umuunlad na mga bansa. Walang Cristianong babae ang dapat nakadamit ng panlabas na kasuotan nang may layuning magmukhang “seksi.”

Ilan Pang Ibang Kaisipan (A Few Other Thoughts)

Napaka-interesante na hindi ako kailanman naitanong ng mga pastor sa Tsina tungkol sa pagsusuot ng pantalon ng mga babae. Marahil ay sapagka’t sa napakahabang panahon, karamihan sa mga babae doon ay nakapantalon. Natatanong lang ako tungkol sa mga babae at pantalon sa mga bansang karamihan sa babae ay hindi nagsusuot ng pantalon. Ipinakikita nito ang kanilang kulturalkultural na pagkiling.

Interesante rin sa akin na hindi tinatanong ang parehong katanungan ng mga babaing ministro sa Myanmar, kung saan tradisyunal na isinusuot ng mga lalaki ay ang tinatawag nating palda, na tinatawag nilang longgi. Muli, ang nagbubuo ng kasuotang lalaki at babae ay nag-iiba sa bawa’t kultura, kaya mag-ingat tayo na hindi ipipilit ang ating pagkakaintinding kultural kultural sa Biblia.

Bilang pangwakas, nagtataka ako kung bakit maraming mga lalaking umaasang hindi magpantalon ang mga babae batay sa Deuteronomio 22:5 ang hindi naoobligang gamitin sa kanila ang Levitico 19:27 na nagsasabing,

Huwag kayong pagugupit nang pabilog at huwag magpaahit at magpapaputol ng balbas (Lev. 19:27).

Paanong ang mga lalaki, sa pagsuway sa Levitico19:27, ay magpaahit ng bigay-ng-Diyos nilang balbas nang ganap, balbas na malinaw na magbubukod sa kanila sa mga babae, at saka husgahan ang mga babaing nagpapantalon na gusto nilang magmukhang lalaki? Parang lubhang pagpapanggap!

Isa ring maliit na impormasyong pangkasaysayan ang tumutulong sa atin upang intindihin ang intensyon ng Diyos sa Levitico19:27. Ang pagpapagupit nang pabilog sa mga balbas ay bahagi ng paganong ritwal. Ayaw ng Diyos na ang Kanyang mga tao ay magmukhang tapat sa mga paganong idolo.

Sino ang Nagsasalita? (Who is Speaking?)

Kailangan nating laging pansinin kung sino ang gumagawa ng pagsasalita sa isang pahayag, dahil ang maliit na impormasyong kontekstual na iyan ay makatutulong sa ating pagpapakahulugan nito. Bagama’t lahat ng nasa Biblia ay inspiradong nakasama sa Biblia, hindi lahat ng nasa Biblia ay inspiradong Salita ng Diyos. Ano ang ibig kong sabihin?

Sa maraming pahayag sa Biblia, ang mga hindi inspiradong salita ng mga tao ay nakatala. Kung ganoon, hindi natin dapat isipin na lahat ng sinasalita ng mga tao ay inspirado ng Diyos.

Halimbawa, ang ilan ay nagkakamali sa pag-ulit ng mga salita ni Job at mga kaibigan nito na parang ang mga ito ay inspiradong salita ng Diyos. May dalawang dahilan kung bakit mali ito. Una, nagtalo sina Job at kanyang mga kaibigan sa tatlumpu’t apat na kabanata. Hindi sila nagkaunawaan. Malinaw na hindi sinasalungat ng Diyos ang Kanyang sarili.

Pangalawa, sa pagtatapos ng aklat ni Job, nagsasalita mismo ang Diyos, at pinagagalitan Niya kapwa si Job at kanyang mga kaibigan sa pagsasabi ng mga bagay na hindi wasto (tingnan ang Job 38-42).

Dapat din tayong mag-ingat kapag nagbabasa ng Bagong Tipan. Maraming beses na inihayag ni Pablo na ang ilang bahagi ng kanyang panulat ay mga opinyon lamang niya (tingnan ang 1 Cor. 7:12, 25-26, 40).

Sino ang Kinakausap? (Who is Being Addressed?)

Hindi lamang natin dapat tanungin kung sino ang nagsasalita sa alinmang pahayag, kailangan din nating pansinin kung sino ang kinakausap. Kung hindi, maaari nating ipalagay na ang isang bagay ay angkop sa atin na hindi naman. O maaari natin intindihing ang isang bagay na angkop sa atin ay hindi angkop.

Halimbawa, ang ilan ay mag-aangkin ng isang pangakong makikita sa Awit 37, at naniniwalang angkop ito sa kanila:

Kay Yahweh mo hanapin ang kaligayahan, at ang pangarap mo’y iyong makakamtan (Awit 37:4).

Nguni’t angkop ba ang pangako sa sinumang nakaaalam o nakababasa nito? Hindi, kung babasahin natin ang konteksto, makikita nating angkop lamang sa ilang taong makagagawa ng limang kundisyon:

Umasa ka sa Diyos, ang mabuti’y gawin, at mananahan kang ligtas sa lupain. Kay Yahweh mo hanapin ang kaligayahan, at ang pangarap mo’y iyong makakamtan. (Awit 37:3-4).

Kaya makikita natin kung gaano kahalaga ang pagpansin sa kung sino ang kinakausap.

Ito ang isa pang halimbawa:

At nagsalita si Pedro, “Tingnan po Ninyo, iniwan na namin ang lahat at kami’y sumunod sa Inyo.” Sumagot si Jesus, “Tandaan ninyo: ang sinumang nag-iwan ng kanyang tahanan, o mga kapatid, mga magulang, mga anak, mga lupain, dahil sa Akin at sa Magandang Balita, ay tatanggap sa buhay na ito ng isandaang ulit pa ng mga iyon; mga bahay, mga kapatid, mga ina, mga anak, at mga lupain, nguni’t may kalakip na pag-uusig. At sa panahong darating, magtatamo siya ng buhay na walang hanggan (Mc. 10:28-30).

Lubhang karaniwan sa ilang grupo na angkinin ang “isandaang ulit na kapalit” kapag nagbibigay ang sinuman ng salapi upang suportahan ang isang taong nagtuturo ng Magandang Balita. Nguni’t angkop ba ang pangakong ito sa mga naturang tao? Hindi, nakatalaga ito sa mga taong tunay na nang-iiwan ng kanilang mga pamilya, mga lupain o tahanan upang ituro ang Magandang Balita, gaya ni Pedro, na nagtanong kay Jesus kung ano ang ibibigay Niya at ibibigay ng Kanyang mga alagad.

Napakainteresanteng ang mga laging nagtuturo ng tungkol sa isandaang ulit na kapalit ay nakapokus lamang sa mga bahay at lupain, at hindi kailanman sa mga bata at pagpapahirap na ipinangako rin! Siyempre, hindi ipinangangako ni Jesus na ang mga nang-iiwan ng kanilang tahanan ay nakakatanggap ng pag-aari ng isandaang tahanan bilang kapalit. Ipinangangako niya na kapag iniwan nila ang kanilang mga pamilya at tahanan, ang mga miyembro ng bago nilang mga espiritwal na pamilya ay magbubukas ng kanilang mga tahanan bilang tirahan. Ang mga tunay na alagad ay walang pag-iintindi sa pag-aari dahil sila mismo ay walang pag-aari—sila ay tagabantay lamang ng pag-aari ng Diyos.

Isang Pangwakas na Halimbawa (A Final Example)

Kapag binasa ng mga tao ang tinatawag na “Olivet Discourse” ni Jesus, na makikita sa Mateo 24-25, ang ilan ay magkakaroon ng maling akalang nakikipag-usap Siya sa mga di-ligtas na mga tao, at kung magkagayon ay ipagpalagay nilang ang sinabi Niya ay walang kinalaman sa kanila. Mababasa nila ang Talinhaga ng Walang Katapatang Alipin at ang Talinhaga ng Sampung Dalaga na parang ang mga ito ay para sa mga di-mananampalataya. Nguni’t gaya ng nasabi ko na, kapwa para sa ilang malalapit na alagad ni Jesus ang mga ito (tingnan ang Mt. 24:3; Mc. 13:3). Kaya, kung sina Pedro, Santiago, Juan at Andres ay kinailangan bigyang-babala sa posibilidad ng walang kahandaan pagbalik ni Jesus, tayo ay gayon din. Ang mga babala ni Jesus sa Olivet Discourse ay nauukol sa lahat ng mananampalataya, kahit ang mga hindi nag-aakala ng ganito dahil hindi nila binibigyang-pansin kung sino ang tinutukoy ni Jesus.

Tuntunin #3 Matapat na Magbasa. Huwag ipilit ang iyong teolohiya sa isang teksto. Kung may nabasa kang salungat sa pinaniniwalaan mo, huwag mong subukang palitan ang Biblia; palitan ang iyong paniniwala. (Rule #3 Read Honestly. Don’t force your theology into a text. If you read something that contradicts what you believe, don’t try to change the Bible; change what you believe.)

Lahat tayo ay tumitingin sa Biblia nang may sariling palagay. Dahil diyan, kadalasan ay napakahirap nating basahin nang matapat ang Biblia. Naipipilit natin ang ating mga paniniwala sa Biblia sa halip na hayaan nating hubugin nito ang ating teolohiya. Kung minsan naghahanap pa tayo ng mga pahayag upang suportahan ang ating mga doktrina, at winawalang-bahala iyong mga sumasalungat sa ating paniniwala. Tinatawag itong “tekstong-pagpapatunay.”

Narito ang isang halimbawang kamakailan ay natagpuan ko, kung paanong ipilit ang teolohiya sa isang teksto. Isang guro ang unang nakabasa sa Mateo 11:28-29, isang kilalang kasulatan ni Jesus:

Lumapit kayo sa Akin, kayong lahat na nahihirapan at nabibigatang lubha sa inyong pasanin, at kayo’y bibigyan Ko ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang Aking pamatok at sundin ninyo ang Aking mga itinuturo sapagka’t Ako’y maamo at mapagkumbabang loob. Matatagpuan ninyo sa Akin ang kapahingahan (Mt. 11:28-29).

Pagkatapos ay ipinaliwanag ng guro na nag-aalay si Jesus ng dalawang magkaibang kapahingahan. Ang unang kapahingahan (umano) ay ang kapahingahan ng kaligtasan sa11:28, at ang pangalawang kapahingahan ay ang kapahingahan ng pag-aalagad sa 11:29. Ang unang kapahingahan ay natatanggap sa paglapit kay Jesus; ang pangalawanag kapahingahan ay natatanggap sa pamamagitan ng pagtalima sa Kanya bilang Panginoon, o ang pagpasan sa Kanyang pamatok.

Nguni’t iyan ba ang kahulugang nais ni Jesus? Hindi, iyan ay ang pagpupumilit ng kahulugan sa teksto na hindi ipinahayag o ipinahahayag. Hindi sinabi ni Jesus na nag-aalay Siya ng dalawang uri ng kapahingahan. Nag-aalay Siya ng isang kapahingahan sa mga nahihirapan at nabibigatang lubha, at ang tanging paraan upang matanggap ang kaaya-ayang kapahingahan iyan ay ang pagpasan sa pamatok ni Jesus, ibig sabihin, pagtalima sa Kanya. Iyan ang malinaw na kahulugan ni Jesus.

Bakit naisip ng gurong iyon ang ganyang pagpapakahulugan? Dahil ang malinaw na kahulugan ng teksto ay hindi kumporme sa kanyang paniniwala na may dalawang uri ng patungong-langit na Cristiano—mga mananampalataya at alagad. Kaya hindi niya ipinakahulugan nang matapat ang pahayag.

Siyempre, tulad ng nakita natin sa napakaraming mga pahayag sa Biblia sa mga nakaraang pahina ng aklat na ito nang tinitingnan natin ang partikular na teolohiya, ang interpretasyon ng gurong iyon ay hindi angkop sa konteksto ng kabuuan ng itinuro ni Jesus. Walang itinuro saanman ang Bagong Tipan na may dalawang uri ng patungong-langit na Cristiano, mga mananampalataya at mga alagad. Lahat ng tunay na mananampalataya ay alagad. Ang mga hindi alagad ay hindi mananampalataya. Ang pag-aalagad ay bunga ng tunay na pananampalataya.

Pagsikapan nating basahin nang matapat ang Biblia, nang may pusong busilak. Kung gayon, ang resulta ay higit na debosyon at pagsunod kay Cristo.

[1]

Malinaw na hindi pinaniwalaan ni Pablo ang walang kondisyong habambuhay na seguridad, dahil kung magkagayon ay hindi sana niya sinabi kay Timoteo, isang ligtas na tao, na kinailangan niyang gumawa ng isang bagay upang matiyak ang kanyang kaligtasan.

[2]

Minsan ay nakita rin ni Moises ang likod ng Diyos nang “dumaan Siya.”Itinaas ng Diyos ang Kanyang kamay na parang iniiwasan Niyang makita ni Moises ang Kanyang mukha; tingnan ang Exo. 33:18-23.

[3]

Kailangan ding pansinin na una nang sinabi ni Jesus sa Kanyang sermon na hangga’t hindi nahihigitan ng kabutihan ng mga takapakinig ang sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo, hindi sila papasok sa langit (tingnan ang Mt. 5:20). At nagpatuloy si Jesus sa pagbubunyag ng ilang tiyak na pagkakamali ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo.

바울은 서신에서 디모데에게 이렇게 썼다.

네가 네 자신과 가르침을 살펴 이 일을 계속하라 이것을 행함으로 네 자신과 네게 듣는 자를 구원하리라(딤전 4:16, 강조 추가).

사역자마다 이 권면을 마음속에 새기고, 우선 먼저 자신을 살펴 경건의 좋은 본을 세워야 한다.

둘째, 그는 응당 자신의 가르침에 각별히 주의 기울여야 한다. 왜냐하면, 바울이 위의 인용구절에 쓴 것처럼 대로 그의 구원과 그의 말을 듣는 자들의 구원은 그가 가르치는 것에 의존하기 때문이다.[1] 만일 사역자가 거짓 교리를 포용하고 사람들에게 진실을 말하지 않는다면, 그 결과는 그와 타인에게 영원한 불행을 줄 수 있다.

제자 삼는 사역자가 거짓 교리를 가르치는 것은 변명할 수가 없다. 왜냐하면, 하나님께서 그에게 성령님과 그분의 말씀을 주셔서 그를 진리로 인도하셨기 때문이다. 대조적으로, 잘못된 동기를 가진 사역자들은 종종 앵무새처럼 다른 인기 있는 사람들의 가르침을 되풀이 하거나, 스스로 말씀을 공부하지 않고, 그들의 교리와 가르침에 오류를 범하는 경향이 있다. 이를 방지하기 위해서 사역자는 그의 마음을 깨끗이 하고 그의 동기가 (1) 하나님을 기쁘시게 하고, (2) 사람들을 개인적으로 부유하고, 힘 있고, 인기를 누리는 것이 아닌 마지막 날에 예수님 앞에 온전히 설수 있도록 도와주는 것이 되어야 한다. 또한, 그는 말씀에 대해 철저하고 균형 잡힌 이해를 갖기 위해서하나님의 말씀을 부지런히 연구해야 한다. 바울은 디모데에게 또한, 이렇게 썼다.

너는 진리의 말씀을 옳게 분별하며 부끄러울 것이 없는 일꾼으로 인정된 자로 자신을 하나님 앞에 드리기를 힘쓰라(딤후 2:15).

하나님의 말씀을 읽고, 공부하고, 묵상하는 것은 사역자가 지속적으로 연습해야 할 학문이 되어야 한다. 성령님은 그가 말씀을 열심히 연구할수록 더 잘 이해할 수 있도록 도와주시므로 그는 “진리의 말씀을 정확하게 다룰 수” 있게 된다. 오늘날 교회의 가장 큰 문제점 중 하나가 사역자들이 하나님의 말씀을 잘못 해석하고 있으며 결과적으로 그들이 가르치는 사람들을 잘못 인도하고 있다는 것이다. 이것은 매우 심각한 문제이다. 야고보는 이렇게 경고했다.

내 형제들아 너희는 선생된 우리가 더 큰 심판을 받을 줄 알고 선생이 많이 되지 말라(약 3:1).

이런 이유 때문에 제자 삼는 사역자가 어떤 성경 구절이든지 정확하게 이해하고 뜻하는 바를 전달하는 것을 목표로, 어떻게 하나님의 말씀을 해석할지를 아는 것은 필수적이다.

하나님의 말씀을 제대로 해석하는 것은 다른 사람의 말을 정확하게 해석하는 것과 같은 방식으로 이루어진다. 만일 우리가 어떤 저자 또는 강사가 의도하는 바를 정확하게 이해하려면, 우리는 반드시 상식을 기반으로 한 특정 규칙을 적용해야 한다. 이 장에서 우리는 성경 해석의 세 가지 가장 중요한 규칙을 고려할 것이다. 그 세 가지는, (1)지능적으로 읽기, (2)문맥으로 읽기, 그리고 (3)정직하게 읽기이다.

첫 번째 규칙: 지능적으로 읽기. 당신이 읽은 것이 비유나 상징적으로 이해하도록 분명히 의도되지 않았다면 문자 그대로 해석한다.

성경은 모든 문학처럼, 비유, 과장법 및 의인법 등 수사법으로 가득하다. 그들은 이런 방법으로 해석해야 한다.

비유는 기본적으로 다른 두 가지 사물의 유사성을 비교한 것이다. 성경에는 많은 비유가 포함되어 있다. 최후의 만찬 때 그리스도의 말씀에서도 하나의 비유를 찾을 수 있다.

그들이 먹을 때에 예수께서 떡을 가지사 축복하시고 떼어 제자들에게 주시며 이르시되 받아서 먹으라 이것은 내 몸이니라 하시고 또 잔을 가지사 감사 기도 하시고 그들에게 주시며 이르시되 너희가 다 이것을 마시라 이것은 죄 사함을 얻게 하려고 많은 사람을 위하여 흘리는 바 나의 피 곧 언약의 피니라(마 26:26-28).

예수님은 제자들에게 주신 떡이 문자 그대로 그분의 몸이고, 그들이 마신 포도주가 문자 그대로 그분의 피라고 뜻하셨을까? 상식적으로 그렇지 않음을 알 수 있다. 성경은 명백하게 예수님이 그들에게 주신 것은 떡과 포도주라고 말씀하시며, 어느 시점에도 떡과 포도주가 몸과 피로 변화되었다는 말씀은 없다. 최후의 만찬에 참석한 베드로와 요한도 그들의 서신서에서 그런 변화에 대해 언급한 적이 없었으며, 제자가 이렇게 쉽게 식인종이 되었을 가능성은 더더욱 없다.

일부는 “하지만, 예수님이 떡과 포도주는 그분의 몸과 피라고 말씀하셨기에 나는 예수님이 하신 말씀을 믿겠다!”라고 반박한다.

예수님은 그분이 문이라고 하신 적이 있다(요 10:9을 보라). 그분은 문자 그대로 경첩과 손잡이가 있는 문이 되었는가? 예수님은 그분은 포도 나무이고 우리는 가지라고 하신 적이 있다(요 15:5을 보라). 예수님은 문자 그대로 포도 나무가 되셨는가? 우리는 문자 그대로 포도 나무 가지가 되었는가? 예수님은 그분은 세상의 빛이며 하늘에서 내려 온 떡이라고 하신 적이 있다(요 9:5; 6:41을 보라). 예수님은 또한, 햇빛이고 한 덩어리의 떡이신가?

분명히, 이러한 표현들은 모두 비유라는 수사법을 사용한 것이며, 기본적으로 다른 두 가지 사물의 유사한 부분을 비교한 것이다. 어떤 면에서 예수님은 문과 포도나무와 같다. 최후의 만찬에서 하신 예수님의 말씀도 분명히 비유이다. 포도주는 그분의 피(어떤 면에서)와 같았고, 떡은 그분의 몸(어떤 면에서)과 같았다.

그리스도의 비유(Christ’s Parables)

그리스도의 비유는 모두 직유이다. 직유는 은유와 비슷하지만, 항상 같이, 처럼, 듯이 등 단어들과 함께 쓰인다. 그들은 본질적으로 다른 두 가지 사물의 유사성을 비교하여 영적인 교훈을 가르친다. 그것은 우리가 비유를 해석함에 있어서 기억해야 할 중요한 점이다; 그렇지 않으면 우리는 모든 비유의 세세한 부분까지 중요하게 생각하는 오류에 빠질 수 있다. 은유와 직유는 항상 유사성이 끝나고 차이점의 시작하는 곳에 도달한다. 예를 들어, 내가 아내에게 “당신의 눈은 호수 같다”고 했을 때, 나는 그녀의 눈이 푸르고 깊어 매력적이라는 것을 의미한다. 나는 그곳에 물고기가 헤엄치고, 새들이 앉으며, 그리고 겨울에는 그곳이 얼음으로 꽁꽁 얼어 붙을거라는 뜻이 아니다.

아래에 예수님이 직유로 하신 세 가지 비유를 고려해보겠는데, 먼저 그물의 비유부터 보도록 하자.

또 천국은 마치 바다에 치고 각종 물고기를 모는 그물과 같으니 그물에 가득하매 물 가로 끌어 내고 앉아서 좋은 것은 그릇에 담고 못된 것은 내버리느니라 세상 끝에도 이러하리라 천사들이 와서 의인 중에서 악인을 갈라 내어 풀무 불에 던져 넣으리니 거기서 울며 이를 갈리라(마 13:47-50).

천국과 그물은 본질적으로 같은 것인가? 절대 그렇지 않다! 그들은 매우 많이 다르다. 하지만, 그들에게는 몇 가지 유사성이 있다. 사람들이 그물 안의 물고기를 좋은 것과 못된 것으로 가르는 것처럼 천국에서도 그러할 것이다. 어느 날인가 현재 함께 살고 있던 악인과 의인은 분리될 것이다. 하지만 유사성은 그곳에서 끝난다. 물고기는 헤엄치나 사람은 걸어 다닌다. 어부들은 물고기를 가려내나 천사들은 의인과 악인을 가려낸다. 물고기는 조리 한 후에 맛을 얼마나 잘 내느냐에 의해 판단되지만, 사람은 하나님께 대한 그들의 순종과 불순종에 의해 판단된다. 좋은 물고기는 그릇에 담지만, 나쁜 물고기는 버려진다. 의인은 하나님의 나라를 상속받지만, 악인은 지옥에 던져진다.

이 비유는 비교되는 사물들이 기본적으로 다르기 때문에 모든 은유와 직유가 궁극적으로 불완전한 비교임을 보여주는 완벽한 예이다. 우리는 말하는 사람의 의도를 넘어서 차이점이 실제로 닮은 점이라고 가정하지 말아야 한다. 예를 들어, 우리는 모두 “좋은 물고기”는 실제로 불에 구워져 조리되지만, “나쁜 물고기”는 물속으로 돌아가 한동안 더 살수 있을 거라는 것을 알고 있다. 예수님은 그런 의미로 말씀하신 것이 아니다! 그것은 그분의 목적을 파괴하는 것이다.

이 특별한 비유는, 우리가 좋은 사람이나 나쁜 사람이든지, 원하든 원하지 않던 간에 교회로 사람들을 끌어 오려는 “그물식 전도”전략을 가르치지 않는다! 이 비유는 해변이 전도하기 가장 좋은 곳이라고 가르치지 않는다. 이 비유는 교회의 휴거가 환란 기간의 끝에서 발생한다는 것을 증명하지 않는다. 이 비유는 선택당한 물고기들은 그들 자신과는 아무 상관이 없이 선택받았기에 우리의 구원도 순전히 하나님의 주권적인 선택이라고 가르치지 않는다. 예수님의 비유에 부당한 중요성을 강제적으로 부여하지 말라!

항상 준비되어 있으라(Remaining Ready)

예수님의 또 하나의 비유인 열 처녀의 비유를 보도록 하자.

그 때에 천국은 마치 등을 들고 신랑을 맞으러 나간 열 처녀와 같다 하리니 그 중의 다섯은 미련하고 다섯은 슬기 있는 자라 미련한 자들은 등을 가지되 기름을 가지지 아니하고 슬기 있는 자들은 그릇에 기름을 담아 등과 함께 가져갔더니 신랑이 신랑이 더디 오므로 다 졸며 잘새 밤중에 소리가 나되 보라 신랑이로다 맞으러 나오라 하매 이에 그 처녀들이 다 일어나 등을 준비할새 미련한 자들은 슬기 있는 자들에게 이르되 우리 등불이 꺼져가니 너희 기름을 좀 나눠달라 하거늘 슬기 있는 자들이 대답하여 이르되 우리와 너희가 쓰기에 다 부족할까 하노니 차라리 파는 자들에게 가서 너희 쓸 것을 사라 하니 그들이 사러 간 사이에 신랑이 오므로 준비하였던 자들은 함께 혼인 잔치에 들어가고 문은 닫힌지라 그 후에 남은 처녀들이 와서 이르되 주여 주여 우리에게 열어 주소서 대답하여 이르되 진실로 너희에게 이르노니 내가 너희를 알지 못하노라 하였느니라 그런즉 깨어 있으라 너희는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라(마 25:1-13).

이 비유의 기본적인 교훈은 무엇인가? 그것은 마지막 구절에서 찾을 수 있다. 그런즉 깨어 있으라 너희는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라. 그것이 전부다.

내가 이전 장에서 언급한 바와 같이, 예수님은 이 비유를 그 당시 그분께 순종하며 따랐던 가장 가까운 제자 중 일부에게만(마 24:3; 막 13:3을 보라) 말씀하셨다. 그러므로 이 비유는 예수님이 재림하셨을 때 베드로와 야고보와 요한과 안드레도 준비되어 있지 않을 가능성이 있다는 것을 분명하게 암시한다. 바로 그 때문에 예수님은 그들을 경고하셨다. 따라서 이 비유는 지금 그리스도의 재림을 위한 준비가 되어 있는 사람도 그분이 실제로 재림하실 때에는 준비되어 있지 않을 가능성이 있음을 가르치고 있다. 열 처녀는 처음에는 모두 준비되어 있었지만, 그중 다서명은 나중에 준비되어 있지 못했다. 만일 신랑이 빨리 돌아 왔더라면, 열명 모두 혼인 잔치에 참석할 수 있었을 것이다.

그러나 다섯 명의 미련한 자와 다섯 명의 슬기 있는 자는 무엇을 의미하는가? 그것은 자칭 그리스도인 중 절반만이 그리스도가 재림할 때 준비되어 있을 거라는 것을 증명하는가? 아니다.

기름은 무엇을 의미하는가? 그것은 성령님을 나타내는가? 아니다. 그것은 단지 성령세례를 받은 사람만이 천국에 갈 수 있다는 것을 우리에게 보여 주는가? 아니다.

신랑이 밤중에 돌아왔으므로 예수님도 한밤중에 재림하신다는 것을 보여주는가? 아니다.

왜 신랑은 슬기 있는 처녀들에게 문에서 그들의 미련한 친구들을 찾아보라고 하시지 않았을까? 만일 신랑이 그렇게 하였다면, 미련한 자들이 궁극적으로 혼인 잔치에 참여하게 되므로 이 비유의 전체 중점을 망치게 된다.

아마도 그것은 미련한 처녀들이 등불이 꺼지므로 잠이 든 것처럼 미련한 신자들도 영적인 어둠 속에서 걷다가 영적으로 잠들게 되면 궁극적으로 비난을 면치 못할 것이라고 말할 수도 있다. 아마도 이 비유에 나오는 혼인 잔치가 미래의 어린 양의 혼인 잔치와 유사하다고 볼 수 있다. 하지만, 이 비유 혹은 세부적인 내용에 따른 의미를 강요하지 않고 해석할 수 있는 것은 그 정도까지이다.

열매를 맺으라(Bearing Fruit)

아마도 내가 들었던 그리스도의 비유에 대한 최악의 해석은 한 목사의 곡식과 가라지의 비유에 대한 해석일 것이다. 먼저 이 비유를 읽어 보자.

예수께서 그들 앞에 또 비유를 들어 이르시되 천국은 좋은 씨를 제 밭에 뿌린 사람과 같으니 사람들이 잘 때에 그 원수가 와서 곡식 가운데 가라지를 덧뿌리고 갔더니 싹이 나고 결실할 때에 가라지도 보이거늘 집 주인의 종들이 와서 말하되 주여 밭에 좋은 씨를 뿌리지 아니하였나이까 그런데 가라지가 어디서 생겼나이까 주인이 이르되 원수가 이렇게 하였구나 종들이 말하되 그러면 우리가 가서 이것을 뽑기를 원하시나이까 주인이 이르되 가만 두라 가라지를 뽑다가 곡식까지 뽑을까 염려하노라 둘 다 추수 때까지 함께 자라게 두라 추수 때에 내가 추수꾼들에게 말하기를 가라지는 먼저 거두어 불사르게 단으로 묶고 곡식은 모아 내 곳간에 넣으라 하리라(마 13:24-30).

한 목사의 해석을 보도록 하자.

곡식과 가라지가 자랄 때에는 모습이 똑같다. 아무도 어느 것이 곡식이고 어느 것이 가라지인지 알 수 없다. 이 세상과 교회에서도 마찬가지다. 아무도 누가 진정한 그리스도인이며, 누가 불신자인지 알 수 없다. 많은 그리스도인이 불신자보다 그리스도께 더 많이 순종하지 않기 때문에, 그들의 삶만 보아서는 구별할 수 없다. 오직 하나님만이 그들의 마음을 아시기에, 그분은 마지막에 신자들을 구별해 낼 것이다.

물론, 그것은 곡식과 가라지 비유의 요점이 아니다! 현실 속에서 보면, 신자들은 실제로 불신자와 매우 많이 구별됨을 알 수 있다. 종들이 싹이 나고 결실할 때에 가라지가 심어졌음을 깨달았다는 것을 확인할 수 있다. 가라지는 열매를 맺지 못하므로, 쉽게 확인할 수 있다. 나는 예수님이 열매 맺지 못하는 가라지를 선택하여 마지막에 거두어 내어 지옥에 던져질 악인들에 비유하신 것이 중요하다고 생각한다.

이 비유의 중점은 분명하다. 진정으로 구원받은 사람은 열매를 맺으나 구원받지 못한 사람은 열매를 맺지 못한다. 비록 하나님께서 구원받은 사람들 속에 사는 악인들을 즉각적으로 심판하시지는 않지만, 언젠가는 그들을 의인들 가운데서 거두어 내어 지옥에 던져 넣으실 것이다.

예수님은 실제로, 이 비유에 대한 해석을 제공하셨다. 그러므로 누구도 그분의 해석 이외의 어떠한 의미도 찾을 필요가 없다.

이에 예수께서 무리를 떠나사 집에 들어 가시니 제자가 나아와 이르되 밭의 가라지의 비유를 우리에게 설명하여 주소서 대답하여 이르시되 좋은 씨를 뿌리는 이는 인자요 밭은 세상이요 좋은 씨는 천국의 아들들이요 가라지는 악한 자의 아들들이요 가라지를 뿌린 원수는 마귀요 추수 때는 세상 끝이요 추수꾼은 천사들이니 그런즉 가라지를 거두어 불에 사르는 것 같이 세상 끝에도 그러하리라 인자가 그 천사들을 보내리니 그들이 그 나라에서 모든 넘어지게 하는 것과 또 불법을 행하는 자들을 거두어 내어 풀무 불에 던져 넣으리니 거기서 울며 이를 갈게 되리라 그 때에 의인들이 자기 아버지 나라에서 해와 같이 빛나리라 귀 있는 자는 들으라(마 13:36-43).

과장법(Hyperbole)

성경에서 두 번째로 자주 사용된 수사법은 과장법이다. 과장법은 특정 사물을 강조하기 위하여 의도적으로 지나치게 표현하는 것이다. 어머니가 그녀의 아이에게 “나는 너에게 집에 돌아와 저녁 식사를 하라고 천 번 전화 하였다”라고 말하는 것은 과장법이다. 성경에서 과장법의 예로 오른손을 찍어 내버리라는 예수님의 말씀을 들 수 있다.

또한, 만일 네 오른손이 너로 실족하게 하거든 찍어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하니라(마 5:30).

만일 예수님께서 문자 그대로 우리 중에 오른손으로 죄를 지은 사람은 모두 그 손을 잘라내야 한다는 것을 의미하셨다면, 우리는 모두 오른손을 잃어야 할 것이다! 물론, 죄의 문제는 사실 우리 손에 있는 것은 아니다. 그보다도, 예수님은 죄는 우리를 지옥으로 보낼 수 있으며, 죄를 피할 수 있는 방법은 유혹과 우리로 하여금 넘어지게 하는 것들을 제거하는 것임을 가르치셨다.

의인법(Anthropomorphism)

우리가 성경에서 만나게 되는 세 번째 수사법은 의인법이다. 의인법은 우리가 그분을 이해하도록 돕기 위해서 하나님께 인간의 속성을 부여하는 은유적인 표현이다. 예를 들어, 창세기 11:5은 이렇게 썼다.

여호와께서 사람들이 건설하는 그 성읍과 탑을 보려고 내려오셨더라(창 11:5).

이것은 틀림없이 비유이다. 왜냐하면, 전지하신 하나님께서 문자 그대로 하늘나라에서 바벨로 내려오셔서 사람들이 무엇을 건설하는지 조사하셨을 가능성이 없기 때문이다!

많은 성경학자들은 팔, 손, 코, 눈과 머리카락처럼 하나님의 몸의 부분들을 묘사하는 매 성경 말씀마다 의인법을 사용하였다고 본다. 물론, 전능하신 하나님은 실제로 인간처럼 이러한 부분들이 없다.

하지만, 나는 여러 가지 이유 때문에 그것에 동의하지 않는다. 첫째, 왜냐하면, 성경은 명백하게 우리가 하나님의 형상과 모양대로 창조되었다고 가르친다.

하나님이 이르시되 우리의 형상을 따라 우리의 모양대로 우리가 사람을 만들고(창 1:26, 강조 추가).

일부 사람은 우리는 자기 인식, 도덕적 책임, 이성의 능력 등 면에서만 하나님의 형상과 모양대로 만들어졌다고 말한다. 그러나 우리는 창세기 1:26과 아주 유사한 말씀을 몇 장 뒤에서 보게 된다.

아담은 백삼십 세에 자기의 모양 곧 자기의 형상과 같은 아들을 낳아 이름을 셋이라 하였고(창 5:3, 강조 추가).

이 말씀은 틀림없이 셋이 그의 아버지와 신체적인 외모가 비슷했다는 것을 의미한다. 만일 그것이 창세기 5:3의 의미라면, 창세기 1:26의 같은 표현도 같은 의미일 것이다. 상식적이고 온전한 해석은 그 같은 결론을 얻게 된다.

또한, 일부 하나님을 본 성경 저자들의 그분에 관한 묘사들이 있는데, 예를 들어, 모세는 73명의 다른 이스라엘 백성과 함께 하나님을 보았다.

모세와 아론과 나답과 아비후와 이스라엘 장로 칠십 인이 올라가서 이스라엘의 하나님을 보니 그의 발 아래에는 청옥을 편 듯하고 하늘 같이 청명하더라 하나님이 이스라엘 자손들의 존귀한 자들에게 손을 대지 아니하셨고 그들은 하나님을 뵙고 먹고 마셨더라(출 24:9-11).

만일 당신이 모세에게 하나님이 손과 발을 가지셨는지를 묻는다면, 그는 무슨 말을 했을까?[2]

선지자 다니엘도 성부 하나님과 성자 하나님의 환상을 보았다.

내가 보니 왕좌가 놓이고 옛적부터 항상 계신 이가[성부 하나님] 좌정하셨는데 그의 옷은 희기가 눈 같고 그의 머리털은 깨끗한 양의 털과 같고 그의 보좌는 불꽃이요 그의 바퀴는 타오르는 불이며 불이 강처럼 흘러 그의 앞에서 나오며 그를 섬기는 자는 천천이요 그 앞에서 모셔 선 자는 만만이며 심판을 베푸는데 책들이 펴 놓였더라…내가 또 밤 환상 중에 보니 인자 같은 이[성자 하나님]가 하늘 구름을 타고 와서 옛적부터 항상 계신 이에게 나아가 그 앞으로 인도되매 그에게 권세와 영광과 나라를 주고 모든 백성과 나라들과 다른 언어를 말하는 모든 자들이 그를 섬기게 하였으니 그의 권세는 소멸되지 아니하는 영원한 권세요 그의 나라는 멸망하지 아니할 것이니라(단 7:9-10, 13-14).

만일 당신이 다니엘에게 하나님이 하얀 머리털과 형체가 있어 왕좌에 앉을 수 있지 않는가 하고 묻는다면, 그는 무슨 말을 했을까?

이 모든 것으로 보아, 나는 성부 하나님은 비록 육과 피가 아닌 영이시지만(요 4:24을 보라), 인간의 모습과 비슷한 영광스러운 형체를 가지셨다고 확신한다.

성경 말씀을 해석함에 있어서 어느 부분은 문자적으로 해석하고 어느 부분은 비유적 또는 상징적으로 해석해야 할지를 분별할 수 있을까? 그것은 논리적인 사로를 가진 사람에게는 쉬운 일이다. 우리는 비유적 또는 상징적으로 쓰인 것을 다른 방법으로 해석할 수 없는 경우를 제외한 모든 것은 문자적으로 해석해야 한다. 예를 들어, 구약의 예언서들과 계시록은 상징으로 가득한데, 어떤 부분은 해석되었고, 어떤 부분은 해석되어 있지 않다. 하지만, 상징적으로 쓰인 부분을 알아보기는 어렵지 않다.

두 번째 규칙: 문맥으로 읽으라. 모든 단락은 앞뒤 단락과 성경 전체에 비추어 해석되어야 한다. 가능한 한 역사와 문화적인 배경도 고려되어야 한다.

성경을 잘못 해석하는 주요 원인은 앞뒤 문맥과 성경적인 배경을 고려하지 않았기 때문이다.

성경을 문맥을 떠나서 해석한다면, 당신이 하고 싶은 말을 성경이 하게 할 수도 있다. 예를 들어, 성경은 하나님이 존재하지 않는다고 말하는 것을 알고 있는가? 시편 14편에서 우리는 “하나님이 없다”(시 14:1)라는 말씀을 읽게 된다. 하지만, 만일 우리가 그 말씀을 정확하게 해석하려면, 우리는 그 말씀의 문맥을 읽어야 한다. “어리석은 자는 그 마음에 이르기를 ‘하나님이 없다’ 하는도다”(시 14:1, 강조 추가). 이제 이 구절은 완전히 다른 의미를 갖게 된다!

또 다른 예를 들면: 나는 어느 한 번 한 목사가 그리스도인들은 “불의 세례”를 받아야 한다는 설교를 들었다. 그 목사는 마태복음 3:11의 말씀 “나는 너희로 회개하게 하기 위하여 물로 세례를 베풀거니와 내 뒤에 오시는 이는 나보다 능력이 많으시니 나는 그의 신을 들기도 감당하지 못하겠노라 그는 성령과 불로 너희에게 세례를 베푸실 것이요.” 란 세례 요한의 말씀을 읽으면서 설교를 시작하였다.

이 구절을 근거로, 그는 설교하였다. 나는 그가 설교 중에 “당신이 성령으로 세례 받은 것만으로는 충분하지 않다! 세례 요한이 선포한 것처럼 예수님은 당신에게 불로 세례를 베푸시기를 원하신다”라고 말한 것을 기억한다. 그리고 그는 계속하여 우리가 “불의 세례를 받기”만 하면, 우리는 주님을 위해 일하려는 열심으로 가득 할 것이라고 설명했다. 마지막으로 그는 “불의 세례”를 받고 싶어하는 사람들을 제단앞으로 불렀다.

불행하게도, 그 목사는 문맥을 떠나 성경을 해석하는 전형적인 실수를 했다.

세례 요한이 예수님은 불의 세례를 베푸실 것이라고 말한 것은 무슨 의미였을까? 답을 찾기 위해서 우리가 모두 해야 할 일은 해당 구절 앞의 두 구절과 뒤의 한 구절을 읽는 것이다. 먼저 앞의 두 구절부터 시작하자. 요한은 이렇게 말했다.

속으로 아브라함이 우리 조상이라고 생각하지 말라 내가 너희에게 이르노니 하나님이 능히 이 돌들로도 아브라함의 자손이 되게 하시리라 이미 도끼가 나무 뿌리에 놓였으니 좋은 열매를 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지리라(마 3:9-10, 강조 추가).

우선 먼저, 우리는 적어도 요한의 청중들 가운데는 자신들의 혈통으로 구원받았다고 생각하는 유대인들이 포함되어 있음을 알아야 한다. 따라서, 요한은 복음을 전파하고 있었던 것이다.

우리는 또한, 요한이 구원받지 못한 사람은 불 속에 던져질 위험이 있다고 경고하고 있었다는 것을 알 수 있다. 그러므로 요한이 10절에서 말한 “불”은 11절에서 말한 불과 같다고 보는 것이 합리적일 것이다.

우리가 12절을 읽어보면 이 사실은 더욱 명확해진다.

손에 키를 들고 자기의 타작 마당을 정하게 하사 알곡은 모아 곳간에 들이고 쭉정이는 꺼지지 않는 불에 태우시리라(마 3:12, 강조 추가).

10절과 12절에서 요한이 말한 불은 지옥의 불이었다. 12절에서 그는 예수님이 사람들을 두 그룹 – “곳간에 모아 들일” 알곡과, “꺼지지 않는 불로 태울” 쭉정이로 나눌것이라고 비유적으로 말하였다.

앞뒤 구절에 비추어 보면, 요한은 11절에서 예수님이 신자들에게는 성령의 세례를, 불신자들에게는 불의 세례를 베푸실 것이라는 것을 의미하였음이 틀림없다. 그렇기 때문에, 아무도 그리스도인들에게 불의 세례를 받아야 한다고 설교해서는 안 된다!

우리는 이 구절의 앞뒤 문맥뿐 아니라 신약의 나머지 말씀들도 살펴봐야 한다. 우리는 사도행전에서 그리스도인이 “불의 세례”를 받았었다는 예를 찾을 수 있는가? 없다. 가장 흡사한 사건은 오순절 날 제자가 성령의 세례를 받고 불의 혀처럼 갈라지는 것들이 그들의 머리위에 나타났다는 누가의 묘사일 것이다. 하지만, 누가는 종래로 그것이 “불의 세례”라고 말한 적이 없다. 또한, 우리는 서신서에서 그리스도인들은 “불의 세례”를 받아야 한다는 권고나 지시를 찾을 수 있는가? 없다. 따라서, 그리스도인들은 불의 세례를 추구하지 말하야 한다는 결론을 내리는 것은 매우 안전하다.

성경에서 나온 거짓 복음(A False Gospel Derived From Scripture)

문맥을 고려하지 않고 성경을 해석하는 목사와 교사들 때문에 종종 복음이 잘못 전파되고 있다. 이 이유 때문에 하나님의 은혜에 대한 거짓 가르침은 도처에 널려 있다.

예를 들어,구원은 행위가 아닌 은혜에 의하여 받은 것이라는 에베소서 2:8의 말씀은 거짓 복음을 홍보하기 위해 악용되고 있는데 그것은 모두 앞뒤 문맥을 무시하였기 때문이다. 바울은 이렇게 썼다.

너희는 그 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았으니 이것은 너희에게서 난 것이 아니요 하나님의 선물이라 행위에서 난 것이 아니니 이는 누구든지 자랑하지 못하게 함이라(엡 2:8-9).

많은 사람은 바울이 진술한 구원에 관해서 단지 은혜에 의하고, 하나의 선물이며, 행위의 결과가 아니라는 것에만 초점을 두고 있다. 그렇게 함으로써, 그들은 성경의 수백개의 증언에 반해서 구원과 거룩함 사이에는 아무 연결이 없다는 결론을 내린다. 일부는 심지어 구원이 이루어지기 전까지는 회개할 필요가 없다고까지 말한다. 이것은 문맥이 무시됨으로써 성경이 잘못 해석되는 전형적인 예이다.

우선, 이 성경 말씀이 전반적으로 무엇을 말씀하시려는지 생각해보자. 바울은 우리가 은혜에 의하여 구원을 받았다고 말하지 않고, 우리가 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았다고 하였다. 믿음은 구원을 이루는 등식에서 은혜와 같은 위치에 있다. 성경은 행함이 없는 믿음은 유익이 없고, 죽은 것이며, 구원할 수 없다고 하였다(약2:14-26을 보라). 따라서 바울은 거룩함이 구원과 관계없다고 가르치는 것이 아니다. 그는 우리의 노력이 우리를 구원하지 못한다는 것을 말하고 있다. 우리 구원의 기초는 하나님의 은혜이다. 우리가 결코 하나님의 은혜가 없이 구원을 받을 수 없지만, 오직 우리가 삶 속에서 하나님의 은혜에 믿음으로 응답할 때에만 구원이 실제로 이루어진다. 구원의 결과는 항상 순종과 진정한 믿음의 열매이다. 다음 구절을 보더라도 이 점을 입증할 수 있다. 바울은 이렇게 말했다.

우리는 그가 만드신 바라 그리스도 예수 안에서 선한 일을 위하여 지으심을 받은 자니 이 일은 하나님이 전에 예비하사 우리로 그 가운데서 행하게 하려 하심이니라(엡 2:10).

우리가 성령님에 의해 재창조된 모든 이유는 바로, 지금 그리스도의 새로운 피조물이 된, 우리가 순종함으로 선한 일을 행할 수 있게 하기 위해서이다. 따라서 바울의 구원 등식은 다음과 같다.

은혜 + 믿음 = 구원 + 순종

즉, 은혜 더하기 믿음은 구원 더하기 순종과 같다. 하나님의 은혜가 믿음에 의해 응답받는 경우, 그 결과는 항상 구원과 선한 일이다.

그러나 바울의 말을 문맥으로 해석하지 않는 사람은 아래와 같은 등식을 지어낸다.

은혜 + 믿음 – 순종 = 구원

즉, 은혜에 순종이 없는 믿음을 더하면 구원과 같다. 그것은 성경에 관한 한 어디까지나 이단이다.

만일 우리가 바울의 말의 맥락을 조금 더 읽는다면, 우리는 곧 에베소의 상황은 바울이 설교했던 모든 곳과 같다는 것을 발견할 수 있다. 즉, 유대인들은 바울의 새롭게 회심한 이방인들에게 그들이 구원받으려면 반드시 할례를 받고 모세의 율법의 의식들을 지켜야 한다고 가르치고 있었던 것이다. 바울이 “행위”가 사람을 구원할 수 없다고 쓸 때 마음속에 생각했던 것이 바로 할례와 율법적인 의식이었다(엡 2:11-22을 보라).

만일 우리가 에베소 교회에 쓴 바울의 서신을 좀 더 전체적인 맥락에서 읽는다면, 우리는 바울이 거룩함이 구원에 필수적이라고 믿었다는 것을 명확하게 알 수 있다.

음행과 온갖 더러운 것과 탐욕은 너희 중에서 그 이름조차도 부르지 말라 이는 성도에게 마땅한 바니라 누추함과 어리석은 말이나 희롱의 말이 마땅치 아니하니 오히려 감사하는 말을 하라 너희도 정녕 이것을 알거니와 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자 곧 우상 숭배자는 다 그리스도와 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못하리니 누구든지 헛된 말로 너희를 속이지 못하게 하라 이로 말미암아 하나님의 진노가 불순종의 아들들에게 임하나니(엡 5:3-6, 강조 추가).

만일 바울이 하나님의 은혜가 회개하지 않는 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자들을 궁극적으로 구원한다고 믿었다면, 그는 이러한 내용을 쓰지 않았을 것이다. 에베소서 2:8-9에 기록된 말씀 속에 담긴 바울의 의도된 의미는 오직 그가 에베소에 쓴 서신을 전체적인 맥락에서 해석할 때에만이 정확하게 파악할 수 있다.

갈라디아인의 패배(The Galatian Fiasco)

바울이 쓴 갈라디아서도 마찬가지로 문맥을 떠나 해석되었다. 그 결과 복음이 왜곡되었는데, 이 점은 곧바로 바울이 그의 서신에서 바로잡으려 했던 것이었다.

갈라디아 교회에 쓴 바울서신의 전반적인 주제는 “율법에 대한 행위가 아닌 믿음으로 구원받는다”는 것이다. 그렇다면 바울은 그의 독자들이 거룩함이 하나님의 나라에 들어가기 위해서 필요하지 않다는 결론에 이르도록 작정했을까? 물론 그렇지 않다.

우선, 우리는 바울이 다시 한 번 갈라디아에 와서 새로운 회심자들에게 할례를 받지 않고 모세의 율법을 지키지 않는다면 그들이 구원받을 수 없다고 가르치고 있었던 유대인들과 맞서 싸웠음을 알 수 있다. 바울은 그의 서신에서 반복적으로 할례에 대한 문제를 언급하였는데, 그것이 유대인 율법주의자들의 주안점이었기 때문이었다(갈 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13,15을 보라). 바울은 갈라디아 신자들이 그리스도의 계명에 너무 순종하는 것을 우려한 것이 아니라, 그들이 구원을 이루기 위해 그리스도안에 믿음을 두는 것이 아닌 할례를 행하고 자기의 노력으로 모세의 율법을 지키는데 의지할까봐 우려했다.

우리가 갈라디아 교회에게 보낸 바울의 서신을 전반적인 맥락에서 보면, 그가 제5장에서 다음과 같이 쓴 것을 발견할 수 있다.

너희가 만일 성령의 인도하시는 바가 되면 율법 아래에 있지 아니하리라 육체의 일은 분명하니 곧 음행과 더러운 것과 호색과 우상 숭배와 주술과 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함과 이단과 투기와 술 취함과 방탕함과 또 그와 같은 것들이라 전에 너희에게 경계한 것 같이 경계하노니 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 것이요(갈 5:18-21, 강조 추가).

만일 바울이 갈라디아 신자들에게 그들이 거룩하지 않아도 천국에 갈 수 있다는 것을 전달하려 했었다면, 그는 그 같은 내용을 적지 않았을 것이다. 그의 메시지는 거룩하지 못한 사람들이 천국에 갈 수 있다는 것이 아니라, 하나님의 은혜와 그리스도의 희생을 폐하고 할례와 모세의 율법을 통해 구원을 얻으려는 사람은 구원받지 못한다는 것이다. 할례는 구원을 이루지 못한다. 예수님을 믿는 믿음만이 신자를 거룩한 새로운 피조물로 변화시키는 구원을 이룬다.

할례나 무할례자가 아무것도 아니로되 오직 새로 지으심을 받는 것만이 중요하니라(갈 6:15).

이 모든 것은 성경을 해석할 때 문맥을 고려하는 것이 얼마나 중요한 것인지를 다시금 보여준다. 복음이 하나님의 말씀에 의해 왜곡될 수 있는 유일한 방법은 바로 문맥을 무시하는 것이다. 우리는 고의적으로, 뻔뻔스럽게 이런 일을 하는 “사역자들”의 마음이 궁금할 수밖에 없다.

예를 들어, 한 번은 한 목사가 성경은 “하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하신다”(롬 2:4)고 말씀하시기에 우리가 복음을 전파할 때에는 하나님의 진노에 관해서는 언급하지 말아야 한다고 말하는 것을 들었다. 따라서, 그의 말에 따르면, 복음을 전파하는 적절한 방법은 오직 하나님의 사랑과 선하심만 말하는 것이다. 그렇게 함으로써 아마도 사람들을 회개하게 인도할 것이다.

하지만, 우리가 그 목사가 로마서 2장에서 인용한 구절의 앞뒤 구절을 읽어보면, 그 구절은 하나님의 심판과 거룩한 진노로 에워 쌌음을 발견하게 된다! 문맥상으로 보았을 때 그 목사가 말한 것이 바울의 의도와 같을 가능성이 없다는 것을 알 수 있다.

이런 일을 행하는 자에게 하나님의 심판이 진리대로 되는 줄 우리가 아노라 이런 일을 행하는 사람아, 네가 하나님의 심판을 피할 줄로 생각하느냐 혹 네가 하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하심을 알지 못하여 그의 인자하심과 용납하심과 길이 참으심이 풍성함을 멸시하느냐 다만 네 고집과 회개하지 아니한 마음을 따라 진노의 날 곧 하나님의 의로우신 심판이 나타나는 그날에 임할 진노를 네게 쌓는도다 하나님께서 각 사람에게 그 행한 대로 보응 하시되 참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자에게는 영생으로 하시고 오직 당을 지어 진리를 따르지 아니하고 불의를 따르는 자에게는 진노와 분노로 하시리라 악을 행하는 각 사람의 영에는 환난과 곤고가 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게며(롬 2:2-9, 강조 추가).

하나님의 인자하심에 대한 바울의 언급은 하나님이 진노를 늦추신다는 것을 보여준다! 그리고 어떤 사람은 공개적으로 죄인들에게 회개하라고 경고하는 설교자들의 예로 가득한 성경의 큰 맥락 속에서, 어떻게 사역자가 그런 터무니없는 말을 할 수 있는지 궁금해할 것이다.

성경의 일관성(Scripture’s Consistency)

성경은 하나님의 묵시로 쓰인 것이기 때문에, 그 메시지는 처음부터 끝까지 일관적이다. 때문에 우리는 전후 맥락을 신뢰하여 특정 구절에서 나타내려는 하나님의 의도를 해석할 수 있다. 하나님은 한 구절에서 다른 구절과 충돌되게 말씀하시지 않을 것이다. 그리고 만일 그런 경우가 있다면, 우리는 두 구절에 대한 우리의 해석이 조화될 때까지 공부를 계속해야 한다. 예를 들어, 예수님은 산상수훈 중 여러 곳에서, 구약 성경의 도덕적 율법에 모순되거나 심지어 그것을 수정하는 듯한 말씀을 하셨다. 예를 들면 다음과 같다.

또 눈에는 눈으로, 이는 이로 갚으라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 악한 자를 대적 하지 말라 누구든지 네 오른편 뺨을 치거든 왼편도 돌려 대며(마 5:38-39).

예수님은 이 계명을 모세의 율법에서 직접 인용하신 후 그것과 모순되는 듯한 말씀을 하셨다. 우리는 그분의 말씀을 어떻게 해석해야 하는가? 하나님께서 기본적인 도덕성에 대한 마음을 바꾸셨는가? 복수하는 것이 구약에서는 허용하는 행위였지만, 신약에서는 아닌가? 문맥을 보면 우리한테 도움이 될 것이다.

예수님은 주로 그분의 제자들에게 말씀하셨는데(마 5:1-2을 보라), 그들이 전에 하나님의 말씀을 접할 수 있는 유일한 기회는 회당에서 율법 학자들과 바리새인들의 가르침을 받는 것이었다. 거기에서 그들은 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 율법을 듣게 되는데 그 의미는 이미 문맥을 무시하고 가르치는 율법 학자들과 바리새인들에 의해 왜곡된 후 였다. 하나님은 사람들이 항상 사소한 잘못에 대해 개인적인 복수를 하라는 뜻으로 그 계명이 해석되기를 원하지 않으셨다. 그분은, 사실, 모세의 율법에서 복수는 그분의 것이고(신 32:35을 보라), 사람은 마땅히 그들의 원수에게 선을 행하여야 한다고 말씀하셨다(출 23:4-5을 보라). 그러나 율법 학자들과 바리새인들은 그 계명을 무시하고 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 계명을 자기방식대로 해석하여, 그들에게 개인적인 복수를 할 수 있는 권리에 대해 편리를 주었다.[3] 그들은 문맥을 무시하였다.

“눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 계명은 하나님께서 이스라엘 법정에서 정의로운 재판이 이루어지게 하기 위해 주신 계명들 가운데서 발견된다(출21:22-24; 신 19:15-21을 보라). 하나님께서 재판제도를 세우신 자체가 개인적인 복수에 대해 기뻐하시지 않음을 보여준다. 증거를 조사하는 공정한 재판장은 피해를 당하거나 편견이 있는 개인들보다 정의를 훨씬 더 잘 행사할 수 있다. 하나님은 법정과 재판장들이 공정하게 범죄를 처벌할 것을 기대하신다. 따라서, “눈은 눈으로, 이는 이로 갚아야 한다.”

그러므로 우리가 처음에 모순되는 것처럼 생각했던 것이 조화를 이룰 수 있게 된다. 예수님은 단순히, 삶 속에서 거짓 가르침을 받고 있던 그의 청중들에게, 이미 모세의 율법에 있지만, 바리새인들에 의해 왜곡된, 개인 복수에 대한 하나님의 진정한 뜻을 이해하도록 돕고 계셨다. 예수님은 그분이 모세에게 주신 율법을 어기지 않으셨다. 그분은 단지 그것의 원래 의미를 보여주셨을 뿐이다.

이것은 또한, 우리로 하여금 법정까지 갈 수 있는 큰 분쟁에 대해서 예수님께서 우리에게 기대하시는 바를 알게 해준다. 하나님은 이스라엘 사람들이 동료에 의해 받은 어떠한 피해나 고통도 그냥 넘어가기를 원하지 않으셨다, 그렇지 않으면 그분이 법정을 만드시지 않았을 것이다. 마찬가지로, 하나님은 그리스도인들도 동료 신자(또는 불신자)에 의해 받은 어떠한 피해나 고통도 그냥 넘어가는 것을 원하지 않으신다. 신약 성경은 서로 화해 할 수 없는 그리스도인들은 동료 신자의 중재를 도움받을 수 있다고 하였다(고전 6:1-6을 보라). 그리고 큰 침해에 관해서 그리스도인과 불신자가 법정까지 가는 것은 아무 문제가 없다. 큰 침해란 당신의 눈 또는 이가 뽑힐 정도로 피해를 입는 것을 말한다! 사소한 침해는 예수님이 말씀하신, 뺨을 맞거나, 또는 작은 일(옷 같은 것) 때문에 고소당하거나, 또는 1마일을 걷도록 강요당하는 것 같은 일을 말한다. 하나님은 그분의 백성들이 그분을 본받고 무지한 죄인들과 악인들에게 특별한 은혜를 보여주기를 원하신다.

이 같은 사로 대로, 예수님께 순종한다는 생각으로, 일부 마음 좋은 신자들은 그들에게서 물건을 훔친 사람들에 대해 법적 고소를 거부하고 있다. 그들은 자기들이 “다른 뺨을 돌려대는” 줄로 알고 있지만, 실제로는 도둑들이 다시 훔칠 수 있도록 방임하고 있으며 그들에게 범죄에 대한 결과가 없다는 것을 가르치고 있는 것이다. 이러한 그리스도인들은 같은 도둑에 의해 도난당한 다른 모든 사람을 향해 사랑으로 걸어가고 있는 것이 아니다! 하나님은 도둑들이 정의의 심판을 받고 회개하기를 원하신다. 하지만, 누군가 당신의 뺨을 때리는 것 같은 사소한 침해를 주었을 때에는 그를 법정에 고소하거나 다시 때리지 말고 그에게 자비와 사랑을 보여주라.

신약에 근거하여 구약을 해석하라(Interpreting the Old in Light of the New)

신약 성경을 구약 성경에 근거하여 해석할 뿐 아니라 구약 성경을 신약 성경에 근거하여 해석해야 한다. 예를 들어, 일부 신실한 신자들은 모세의 음식 법을 읽고 그리스도인들은 이러한 율법에 따라 자신의 식단을 제한해야 한다는 결론을 내리는 경우가 있다. 그러나 만일 그들이 신약 성경의 두 구절만 읽었더라면 모세의 음식 법은 새 언약 아래에서는 적용되지 않음을 발견할 것이다.

예수께서 이르시되 너희도 이렇게 깨달음이 없느냐 무엇이든지 밖에서 들어가는 것이 능히 사람을 더럽게 하지 못함을 알지 못하느냐 이는 마음으로 들어가지 아니하고 배로 들어가 뒤로 나감이라 이러므로 모든 음식물을 깨끗하다 하시니라(막 7:18-19).

그러나 성령이 밝히 말씀하시기를 후일에 어떤 사람들이 믿음에서 떠나 미혹하는 영과 귀신의 가르침을 따르리라 하셨으니 자기 양심이 화인을 맞아서 외식함으로 거짓말하는 자들이라 혼인을 금하고 어떤 음식물은 먹지 말라고 할 터이나 음식물은 하나님이 지으신 바니 믿는 자들과 진리를 아는 자들이 감사함으로 받을 것이니라 하나님께서 지으신 모든 것이 선하매 감사함으로 받으면 버릴 것이 없나니 하나님의 말씀과 기도로 거룩하여짐이라(딤전 4:1-5).

새 언약 아래에서, 우리는 모세의 율법이 아닌, 그리스도의 율법을 따라야 한다(고전 9:20-21을 보라). 비록 예수님이 모세의 율법의 도덕적 측면을 분명히 인정하셨지만(따라서 그것을 그리스도의 율법안에 통합하셨다), 본인이나 사도들은 그리스도인들은 모세의 음식 법을 지켜야 할 의무가 있다고 가르치지 않으셨다.

그러나 초기 그리스도인이 모두 회심한 유대인이었으므로 그들의 문화적인 신념으로 말미암아 구약의 음식 법을 계속하여 지켰음이 분명하다(행 10:9-14). 그리고 이방인들이 예수님을 믿기 시작하면서 초기 유대인 그리스도인들은 그들에게 모세의 음식 법을 지키도록 요구하였는데 이는 순전히 주변의 유대인들에 대한 배려로 말미암은 것이다(행 15:1-21을 보라). 따라서, 그들은 그 법을 지키는 것을 통하여 구원을 받는 것이라고 믿지 않는다면 그리스도인으로서 모세의 음식 법을 지키는 것은 아무 문제가 없다.

초기 그리스도인 중 일부는 또한, 우상에게 제물로 바친 고기를 먹는 것은 잘못된 것이라고 생각했다. 바울은(자신처럼) 그렇게 생각하지 않는 신자들에게 그들의 “믿음이 연약한” 형제들을 사랑으로 대하고, 그들이 양심의 가책을 받게 하는 일은 아무것도 하지 말라고 가르쳤다(롬 14:1을 보라). 만일 한 사람이 하나님 앞에서의 신념 때문에 특정한 음식을 먹지 않는다면(그런 신념이 근거가 없더라도), 그는 오해에 대한 심판보다는 헌신에 대한 칭찬을 받을 것이다. 마찬가지로, 개인적인 신념으로 특정한 음식을 먹지 않는 사람은 그 음식을 먹는 사람을 판단해서는 안 된다. 두 부류의 사람은 마땅히 서로를 사랑으로 품어야 한다. 왜냐하면, 이것은 분명한 하나님의 명령이기 때문이다(롬 14:1-23을 보라).

성경은 점진적 계시되어 있기 때문에, 어떤 경우라도, 우리는 항상 가장 오래된 계시(구약 성경)는 가장 새로운 계시(신약 성경)에 근거하여 해석해야 한다. 하나님께서 계시한 것 중에 어느 것도 모순되는 것이 없으며 항상 상호 보완적이다.

문화적 그리고 역사적 배경(Cultural and Historical Context)

가능한 한, 우리는 또한, 우리가 공부하는 성경 구절의 문화적, 역사적 배경을 고려해야 한다. 성경 속의 한 상황이 처해 있는 독특한 측면인 문화적, 지리적, 역사적 배경에 대한 요해는 종종 우리로 하여금 우리가 놓쳤을 수도 있는 통찰력을 얻게 하는 데 도움이 된다. 물론, 이것은 성경 외의 다른 책들의 도움을 필요로 한다. 좋은 성경공부는 보통 이 방면의 도움을 포함한다.

다음은 성경을 읽을 때 역사적 또는 문화적 정보가 어떻게 우리로 하여금 혼란에 빠지지 않도록 도와주는지에 대한 몇 가지 예이다.

1.) 우리는 때때로 성경에서 사람들이 지붕에 올라가거나(행 10:9을 보라), 지붕을 뜯어 구멍을 내는 장면들을 보게 된다(막 2:4을 보라). 성경이 씌어질 당시 이스라엘에서 가정집의 지붕은 일반적으로 평평했고, 대부분의 집은 그 평지붕까지 올라갈 수 있도록 외부에 계단이 있었다는 것을 아는 것은 우리한테 도움이 된다. 만일 우리가 그 사실을 모른다면, 우리는 어떤 성경 인물이 지붕을 올라타고 굴뚝을 붙잡고 있는 모습을 상상할 수도 있다!

2.) 우리가 마가복음 11:12-14에서 예수님이 “무화과의 때”가 아님에도 불구하고 무화과나무가 열매 없음을 저주하는 장면을 읽을 수 있다. 그것은 무화과나무가 제 계절이 아닐지라도 보통 몇 개의 열매는 맺는다는 사실을 안다면 예수님의 기대가 불합리하다고 여기지 않을 것이다.

3.) 우리는 누가복음7:37-48에서 한 여자가 예수님이 식사하고 계시는 한 바리새인의 집에 들어갔음을 읽게 된다. 성경은 그녀가 예수님의 뒤에 서서 울며, 눈물로 그분의 발을 적시고, 자기 머리털로 닦고, 그 발에 입을 맞추고, 향유를 부었다고 말씀한다. 우리는 예수님이 식탁 위에 앉아서 식사하시는 중에 어떻게 이런 일이 진행될 수 있었는지 궁금할 것이다. 그녀가 식탁 아래로 기어들어 갔을까? 그녀는 어떻게 식사하는 다른 사람들의 다리를 빠져나갔을까?

그 답은 “식탁에 기대어 앉으셨다”(눅 7:37, ESV)는 누가의 기록에서 찾을 수 있다. 그 당시 사람은 식사할 때 낮은 식탁을 에워싸고 옆으로 누운 자세로 한쪽 팔로 몸을 받쳐 세우고 다른 팔과 손으로 음식을 먹었다. 예수님은 이 자세로 그 여자에게 향유를 부음 받았다.

이것은 또한, 우리가 최후의 만찬에서 요한이 예수님께 질문하려고 예수님의 품에 의지하여 누운 이유를 이해하는 데 도움이 된다. 요한은 예수님께 등을 돌린 상태로 그분의 옆에 누워 있다가 예수님의 품에 허리를 기대고 직접 질문하였을 것이다(요 13:23-25을 보라). 다빈치의 유명한 그림인 최후의 만찬에서 예수님을 중심으로 식탁의 양쪽에 제자가 여섯 명씩 앉아 있는 것을 볼 수 있는데 이것은 화가의 성경에 대한 무지를 드러내고 있다. 그는 역사적 배경을 알 필요가 있다!

의복에 대한 보편적인 질문(A Common Question About Clothes)

나는 종종 전 세계의 목사들로부터 이 같은 질문을 받는다. “성경에서 여자는 남자의 옷을 입지 못하도록 하고 있는데 그리스도인 여자는 바지를 입을 수 있습니까?”

이것은 우리가 일부 해석규칙들과 약간의 문화적 배경을 적용하여 대답할 수 있는 좋은 질문이다.

우선, 성경에서 여자가 남자의 옷을 입지 못하도록(남자도 여자의 옷을 입지 못한다)고한 말씀을 보도록 하자.

여자는 남자의 의복을 입지 말 것이요 남자는 여자의 의복을 입지 말 것이라 이같이 하는 자는 네 하나님 여호와께 가증한 자이니라(신 22:5).

우리는 먼저 “이 계명을 주신 하나님의 의도가 무엇인가?”부터 질문해봐야 할 것이다. 여자가 바지를 입는 것을 금하는 것이 그분의 목표일까?

아니다, 그것은 그분의 의도일 수가 없다. 왜냐하면, 하나님께서 이 말씀을 하실 때에 이스라엘에는 바지를 입는 남자가 없었기 때문이다. 그 당시 바지는 남성의 옷이나 사람의 옷으로 간주되지 않았었다. 사실, 사람들이 성경이 기록되었을 당시 남자들이 입은 의복들은 오늘날 대부분의 우리에게 있어서 더 많이는 여자 의복처럼 보였을 것이다! 우리가 하나님께서 말씀하시려는 바를 올바르게 해석하기 위해서는 역사와 문화적인 정보가 필요하다.

그렇다면 하나님의 의도는 무엇이었을까?

우리는 사람이 이성의 옷을 입는 것은 주님에 가증한 것임을 읽었다. 그것은 꽤 심각한 일이다. 만일 한 남자가 여자의 수건을 3초 동안 머리에 쓰고 있는다면, 그것만으로 그가 하나님께 가증스러운 존재가 될까? 아주 의심스럽다.

하나님은 사람들이 의도적으로 이성으로 보이려고 입는 것을 반대하셨을 가능성이 더 크다. 왜 사람들이 그런 짓을 하려고 할까? 그것은 사람들이 동성을 유혹하고 싶어하기 때문인데 이런 증상을 일명 복장도착증이라고 하는 데 성도착의 일종이다. 나는 우리가 그것이 왜 하나님께 가증한 것인지를 이해할 수 있다고 생각한다.

따라서 한 여자가 복장도착자가 아닌 이상, 신명기 22:5을 근거로 그녀가 바지를 입는 것이 잘못됐다는 결론을 내리는 것은 마땅하지 않다. 그녀가 여자로 보이는 이상, 그녀가 바지를 입는 것은 죄가 되지 않는다.

물론, 성경은 여자들은 단정하게 옷을 입어야 한다고 가르치고 있으며(딤전 2:9을 보라), 몸에 꼭 맞고 노출이 심한 바지는(몸에 꼭 맞는 옷과 치마도 마찬가지다) 부적절하다고 가르치고 있다. 왜냐하면, 그것은 남자들을 정욕에 빠지게 할 수 있기 때문이다. 많은 서양 국가들의 여성들이 공개적으로 착용하는 옷들은 완전히 부적절하며, 이런 옷들은 개발 도상국에서 매춘부들만 착용한다. 어떤 여성 그리스도인도 “섹시” 하게 보이기 위해 옷을 입지 말아야 한다.

몇 가지 그밖의 생각들(A Few Other Thoughts)

흥미로운 것은, 내가 종래로 중국의 목회자들로부터 여성이 바지를 입는 것에 관한 질문을 받은 적이 없다는 것이다. 그것은 아마도 대부분의 중국 여성들이 오랫동안 바지를 입어왔기 때문일 수 있다. 나는 단지 대부분 여성들이 바지를 입지 않는 나라의 목회자들로부터 여성과 바지에 관한 질문을 받았었다. 이것은 그들의 문화적 편견을 보여준다.

또한, 나를 흥미롭게 하는 것은, 남자들이 전통적으로 롱기라고 부르는, 우리에게는 치마처럼 보이는 의복을 입는 미얀마에서는 여성 사역자들이 종래로 이와 비슷한 질문을 한 적이 없다는 것이다. 다시 한 번, 여성과 남성의 의류구성은 문화에 따라 다르다는 것을 알 수 있다. 이 때문에 우리는 성경을 해석함에 있어서 우리의 문화적인 이해를 강요하지 않도록 주의해야 한다.

마지막으로, 나는 수많은 남자들이 신명기 22장5절 말씀에 따라 여자들이 바지를 착용하지 않기를 기대하면서도 왜 레위기 19장27절 말씀은 자신한테 적용하지 않는지 궁금하다.

머리 가를 둥글게 깎지 말며 수염 끝은 손상하지 말며(레 19:27).

어떻게 남자들이 자기들은, 레위기 19:27의 말씀을 거역하여, 그들을 여자들로부터 명확하게 구분시켜주는 하나님이 주신 수염을 모두 깎으면서, 남자처럼 보이기 위해 바지를 착용하는 여자들을 비난할 수 있는가? 그것은 조금 위선적으로 보일 수 있다!

부수적으로, 약간의 역사적인 자료는 우리가 레위기 19:27의 말씀 속에 담긴 하나님의 의도를 이해하는 데 도움을 준다. 얼굴 주위의 수염을 깎는 것은 이교도의 우상 숭배 의식의 일부였다. 하나님은 그분의 백성이 이방 우상에 헌신한 것으로 나타나는 것을 원하지 않으셨다.

누가 말하고 있는가?(Who is Speaking?)

우리는 항상 주어진 성경 구절에서 말하고 있는 사람이 누구인지를 유의해야 하는 데 그런 문맥에 관한 정보는 우리가 정확하게 해석하는 데 도움이 된다. 비록 성경의 모든 말씀이 하나님의 감동으로 기록된 것이지만, 성경 안의 모든 것이 하나님의 감동으로 된 말씀은 아니다. 무슨 뜻일까?

성경의 많은 구절을 보면, 하나님의 말씀이 아닌 사람의 말이 기록되었다. 따라서, 우리는 성경 속의 사람들이 한 말들이 모두 하나님의 감동으로 된 것으로 생각해서는 안 된다.

예를 들어, 어떤 사람은 욥과 그의 친구들의 말을 하나님의 말씀처럼 인용하는 오류를 범한다. 그것이 오류라고 하는 데에는 두 가지 이유가 있다. 첫째로, 욥과 그의 친구들은 서른네 장에 걸쳐 변론했다. 그들은 서로 다른 주장을 하였다. 하나님은 자신을 부정하지 않으시기 때문에, 분명한 것은 그들이 한 말들을 다 하나님의 감동으로 된 것만이라고 할 수 없다.

둘째로, 욥기의 마지막 부분에, 하나님 그분께서 말씀하시는데, 그분은 욥과 그의 친구들이 옳지 못한 말을 한 것에 대해 질책하셨다(욥38-42을 보라).

신약 성경을 읽을 때에도, 우리는 똑같이 주의하여야 한다. 바울은 자신의 서신 중, 몇 곳에서 어떤 부분은 자기만의 견해라고 명백하게 밝혔다(고전 7:12,25-26,40).

누구에게 한 말인가?(Who is Being Addressed?)

우리는 주어진 성경 구절에서 누가 말하고 있는지를 물어야 할뿐 아니라, 또한, 그 말은 누구에게 한 것인지를 주목해야 한다. 만일 우리가 그것을 주의하지 않는다면, 우리는 우리에게 해당하지 않는 것을 적용해야 한다고 잘못 해석할 수 있거나, 또는 우리에게 해당되는 말씀을 적용되지 않는다고 해석할 수 있다.

예를 들어, 일부는 시편 37:4의 약속이 그들에게 적용된다고 주장한다.

그가 네 마음의 소원을 네게 이루어 주시리로다(시 37:4).

하지만, 그 약속은 그것을 읽거나 알고있는 모든 사람에게 적용될까? 아니다. 우리가 문맥을 읽어보면, 겨우 다섯 조건을 충족시키는 사람들에게만 적용됨을 알 수 있다.

여호와를 의뢰하고 선을 행하라 땅에 머무는 동안 그의 성실을 먹을 거리로 삼을지어다 또 여호와를 기뻐하라 그가 네 마음의 소원을 네게 이루어 주시리로다(시 37:3-4).

그러므로 우리는 누구에게 말한 것인가를 주목하는 것이 얼마나 중요한지를 알 수 있다.

또 다른 예를 보자.

베드로가 여짜와 이르되 보소서 우리가 모든 것을 버리고 주를 따랐나이다 예수께서 이르시되 내가 진실로 너희에게 이르노니 나와 복음을 위하여 집이나 형제나 자매나 어머니나 아버지나 자식이나 전토를 버린 자는 현세에 있어 집과 형제와 자매와 어머니와 자식과 전토를 백 배나 받되 박해를 겸하여 받고 내세에 영생을 받지 못할 자가 없느니라(막 10:28-30).

일부 교회권에서 복음을 전파하는 사람을 물질로 지원하는 사람은 “백배를 돌려받는다”고 주장하는 것이 유행하고 있다. 하지만, 이 약속이 그런 사람들에게 적용될까? 아니다. 이 약속은 예수님께 그와 다른 제자가 받을 상이 무엇인가 하고 여쭸던 베드로처럼, 복음을 전파하기 위해 실제로 가족, 전토, 집을 떠난 사람들에게 하신 것이다.

흥미롭게도, 항상 백배를 돌려받는다고 설교하는 사람은 초점을 주로 집과 전토에 두지, 자식이나 박해에 두지 않는다! 물론, 예수님은 집을 떠난 사람은 대가로 백 개의 주택을 보상받을 것이라고 약속하지 않으셨다. 그분은 그들이 그들의 가족과 집을 떠나면, 그들의 새로운 영적인 가족들은 그들의 집을 개방하여 그들에게 숙박을 제공할 것이라는 뜻이다. 진정한 제자들은 소유권에 대해 신경 쓰지 않는다. 왜냐하면, 그들은 아무것도 소유한 것이 없기 때문이다 – 그들은 단지 하나님의 청지기일 뿐이다.

마지막 예(A Final Example)

사람들이 예수님의 “감람산 강론”으로 알려진 마태복음 24-25장의 말씀을 읽을 때, 일부는 그분이 구원받지 못한 자들에게 말씀하신 것이라고 잘못 생각함으로써 그 말씀들이 자기들에게 아무런 적용거리가 없다고 결론 내린다. 그들이 악한 종의 비유와 열 처녀의 비유를 구원받지 못한 자들에게 하신 것처럼 생각하며 읽는다. 하지만, 내가 이미 말했듯이, 두 비유는 모두 예수님의 가장 가까운 제자 중의 일부에게 하신 것이다(마 24:3; 막 13:3을 보라). 그러므로 만일 베드로와 야고보와 요한과 안드레는 그들이 예수님의 재림에 준비되어 있지 않을 가능성에 대해 경고받을 필요성이 있으며, 우리도 마찬가지다. 감람산 강론에서의 예수님의 경고는 모든 신자에게 적용되며, 또한, 예수님이 누구에게 말씀하신 것인지를 깨닫지 못함으로 인해 그렇게 생각하지 않는 사람들에게도 적용된다.

세 번째 규칙: 정직하게 읽기. 당신의 신학을 말씀에 강제적으로 주입하지 말라. 만일 당신이 믿는 것과 모순되는 말씀을 읽었다면, 그 말씀을 바꾸려 하지 말고, 당신이 믿고 있던 것을 바꾸라.

우리는 모두 사전에 형성된 편견을 가지고 성경에 접근한다. 그 이유 때문에, 우리는 종종 성경을 정직하게 읽기를 매우 어려워한다. 우리는 성경이 우리의 신학을 다듬게 하기보다는, 오히려 우리의 믿음을 성경 말씀에 강요하는 것으로 끝난다. 우리는 때론 심지어 우리의 교리를 뒷받침해줄 말씀을 성경에서 사냥하며 우리의 믿음과 위배되는 것은 무시한다. 이렇게 하는 것을 “제멋대로 갖다 붙이기”(proof-texting)라고 한다.

아래의 것은 내가 최근에 부딪힌 신학을 말씀에 강요한 사례이다. 한 교사가 먼저 예수님의 말씀인 마태복음 11:28-29을 읽었다.

수고하고 무거운 짐 진 자들아 다 내게로 오라 내가 너희를 쉬게 하리라 나는 마음이 온유하고 겸손하니 나의 멍에를 메고 내게 배우라 그리하면 너희 마음이 쉼을 얻으리니(마 11:28-29).

그리고는 교사는 계속하여 예수님이 두 가지 서로 다른 쉼을 주신다고 설명했다. 첫 번째 쉼(아마도)은 11장 28절의 구원을 받음으로 얻는 쉼이고, 두 번째 쉼은 11장 29절의 제자가 받는 쉼이라고 했다. 첫 번째 쉼은 예수님 나아 감으로 받고, 두 번째 쉼은 그분을 주님으로 삼거나, 그분의 멍에를 짐으로 받는 것이라고 했다.

그러나 그것이 예수님이 의미하는 바일까? 아니, 말씀을 보면 그런 의미가 명시되지도 않았고 암시되지도 않았다. 예수님은 두 가지 쉼을 준다고 말씀하시지 않았다. 그분은 수고하고 무거운 짐 진자에게 한 가지 쉼을 주시며, 그 쉼을 받을 수 있는 유일한 방법은 예수님의 멍에를 지는 것이며, 그것은 바로 그분께 순종하는 것이다. 그것이야말로 예수님의 명백한 의미이다.

왜 그 교사는 그러한 해석을 하게 되었을까? 그것은 그 말씀의 명백한 의미가 천국을 약속받은 그리스도인은 신자와 제자 두 가지 종류가 있다는 자신의 믿음과 맞지 않았기 때문이다. 그래서 그는 이 말씀 구절을 정직하게 해석하지 않았다.

물론, 우리가 전에 이 책에서 인용한 많은 성경 말씀을 보면서 그 교사의 신학을 고려해보면 그의 해석은 예수님이 가르치신 나머지 부분과 맥락이 맞지 않다는 것을 알 수 있다. 신약 성경 아무 데도 천국을 약속받은 그리스도인은 신자와 제자 두 가지 종류가 있다고 가르쳐주지 않는다. 모든 진정한 신자들은 제자다. 제자가 아닌 사람은 신자도 아니다. 제자가 되는 것은 진정한 믿음의 열매이다.

우리 모두 순결한 마음으로, 정직하게 성경을 읽기 위해 노력하자. 만일 우리가 그렇게 하면, 그 결과 그리스도께 더 큰 헌신과 순종을 하게 될 것이다.

[1]분명한 것은, 바울은 무조건적인 영생보장을 믿지 않았다, 그렇지 않으면 그가 구원받은 디모데가 자신의 구원을 보장하기 위해서 뭔가를 해야 할 필요가 있다고 말하지 않았을 것이다.

[2]모세도 하나님이 “지나가실” 때 그분의 등을 본 적이 한 번 있다. 하나님은 그분의 손으로 모세를 덮었다가 손을 거둠으로써 모세가 그분의 얼굴을 보지 못하게 하셨다. 출 33:18-23을 보라.

[3]또한, 예수님이 그분의 청중들의 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 그들이 결코 천국에 들어가지 못한다고 좀전의 설교 중에 말씀하셨음을 주목해야 할 것이다(마 5:20을 보라). 예수님은 계속하여 서기관들과 바리새인들의 구체적인 부족점을 드러내셨다.

Paulo escreveu a Timóteo:

Atente bem para a sua própria vida e para a doutrina, perseverando nesses deveres, pois, agindo assim, você salvará tanto a si mesmo quanto aos que o ouvem (1 Tm. 4:16, ênfase adicionada).

Cada ministro deve levar essa admoestação ao coração, prestando muita atenção, primeiramente em si mesmo, para ter certeza que está deixando um exemplo de santidade.

Segundo, ele dever prestar atenção aos seus ensinamentos, porque sua salvação eterna e daqueles que o ouvem depende daquilo que ensina, assim como Paulo escreveu no versículo citado acima.[1] Se um ministro adota uma doutrina falsa ou negligencia falar a verdade às pessoas, o resultado poderá ser eternamente desastroso para ele e outros.

Contudo, não há desculpas para o ministro fazedor de discípulos ensinar falsas doutrinas, já que Deus o deu o Espírito Santo e Sua Palavra para guiá-lo na verdade. Em contraste, muitos ministros com motivos errados simplesmente repetem os ensinos populares de outros, não estudam a Palavra por si só, e estão aptos a errar em suas doutrinas e ensinos. Um meio de proteção contra isso é o ministro purificar seu coração, para ter certeza que seus motivos são (1) agradar a Deus e (2) ajudar as pessoas a se prepararem para ficar diante de Jesus, ao invés de se tornarem ricas, poderosas ou populares. Adicionalmente, ele deve estudar a Palavra de Deus diligentemente para que tenha um entendimento total e balanceado. Paulo também escreveu a Timóteo:

Procure apresentar-se a Deus aprovado, como obreiro que não tem do que se envergonhar e que maneja corretamente a palavra da verdade (2 Tm. 2:15).

Ler, estudar e meditar na Palavra de Deus deveria ser uma disciplina que um ministro pratica continuamente. O Espírito Santo o ajudará a entender melhor a Palavra de Deus enquanto estuda diligentemente, assegurando assim que irá “lidar fielmente com a palavra da verdade.” Um dos maiores problemas na igreja hoje é que ministros interpretam incorretamente a Palavra de Deus e consequentemente iludem as pessoas que ensinam. Isso pode ser bem sério. Tiago advertiu:

Meus irmãos, não sejam muitos de vocês mestres,j pois vocês sabem que nós, os que ensinamos, seremos julgados com maior rigor (Tg. 3:1).

Por esse motivo, é necessário que o ministro fazedor de discípulos saiba como interpretar corretamente a Palavra de Deus, com o alvo de entender perfeitamente e comunicar o significado planejado de qualquer texto.

Interpretar corretamente a Palavra de Deus é feito do mesmo modo que interpretar corretamente as palavras de qualquer um. Se quisermos entender corretamente o significado planejado de qualquer autor ou pregador, precisamos aplicar certas regras de interpretação, regras que são baseadas em senso comum. Nesse capítulo, vamos considerar as três regras mais importantes de interpretação bíblica honesta. Elas são, (1) Ler inteligentemente, (2) Ler pelo contexto e (3) Ler honestamente.

Regra n^o1: Leia inteligentemente. Interprete o que você lê literalmente a não ser que o entendimento figurado ou simbólico seja obviamente intencional.

As Escrituras, como toda literatura, é cheia de figuras de linguagem, como metáforas, hipérboles e antropomorfismos. Elas devem ser interpretadas como tais.

Uma metáfora é uma comparação de similaridades entre duas coisas diferentes. As Escrituras contém muitas metáforas. Uma pode ser encontrada nas palavras de Cristo durante a última ceia.

Enquanto comiam, Jesus tomou o pão, deu graças, partiu-o, e o deu aos seus discípulos, dizendo: “Tomem e comam; isto é o meu corpo”. Em seguida tomou o cálice, deu graças e o ofereceu aos discípulos, dizendo: “Bebam dele todos vocês. Isto pe o meu sangue da aliança, que é derramado em favor de muitos, para perdão de pecados” (Mt. 26:26-28).

Jesus quis dizer que o pão que deu aos Seus discípulos era literalmente Seu corpo e que o vinho que beberam era literalmente Seu sangue? O senso comum nos diz Não. As Escrituras nos dizem claramente que era pão e vinho que Jesus os deu, e não diz nada deles terem transformado literalmente, em carne e sangue em algum ponto. Nem Pedro nem João, presentes na última ceia, reportaram tal coisa em suas epístolas, e é muito improvável que os discípulos tenham brincado de representar os papéis de canibais!

Alguns argumentam: “Mas Jesus disse que o pão e o vinho eram Seu corpo e sangue, então eu vou acreditar no que Jesus disse!”

Jesus disse uma vez que Ele era a porta (veja João 10:9). Ele literalmente se transformou em uma porta com dobradiças e uma maçaneta? Jesus disse que era uma videira e que nós éramos os ramos (veja João 15:5). Ele literalmente se transformou em uma videira? Nós nos tornamos literalmente em ramos de videira? Jesus disse que era a luz do mundo e o pão que veio do céu (veja João 9:5; 6:41). Jesus também é a luz do sol e um pão de forma?

Claramente, todas essas expressões são figuras de linguagem chamadas metáforas, uma comparação entre duas coisas diferentes mas que compartilham algumas similaridades. De alguns modos, Jesus era como uma porta e uma videira. As frases de Jesus na última ceia eram obviamente metáforas também. O vinho era como Seu sangue (em alguns pontos). O pão era como Seu corpo (em alguns pontos).

As Parábolas de Cristo (Christ’s Parables)

As parábolas de Cristo são símiles, que são como metáforas; símiles, entretanto, sempre têm a palavra como. Elas também ensinam lições espirituais através das semelhanças entre duas idéias. Esse é um ponto importante para se lembrar enquanto as interpretamos; caso contrário podemos cometer o erro de procurar significado em cada pequeno detalhe de cada parábola. Metáforas e símiles sempre chegam ao ponto onde as similaridades acabam e as diferenças começam. Por exemplo, se eu disser à minha esposa: “Seus olhos são como lagos,” eu quero dizer que seus olhos são azuis, profundos e convidativos. Eu não quero dizer que peixes nadam neles, que pássaros pousam neles e que eles congelam durante o inverno.

Vamos levar em consideração três das parábolas de Jesus, todas símiles, a primeira sendo a Parábola da Rede:

O Reino dos céus é ainda como uma rede que é lançada ao mar e apanha toda sorte de peixes. Quando está cheia, os pescadores a puxam para a praia. Então se assentam e juntam os peixes bons em cestos, mas jogam fora os ruins. Assim acontecerá no fim desta era. Os anjos virão, separarão os perversos dos justos e lançarão aqueles na fornalha ardente, onde haverá choro e ranger de dentes (Mt. 13:47-50).

O céu e uma rede são basicamente a mesma coisa? Absolutamente não! Eles são muito diferentes, mas existem algumas similaridades. Assim como os peixes são separados em duas categorias, bons e ruins, quando puxados da rede, assim será no reino de Deus. Um dia o perverso e o justo, que agora estão vivendo juntos, serão separados. Mas é aí que as similaridades acabam. Peixes nadam, pessoas andam. Pescadores separam peixes. Anjos separarão os perversos dos justos. Peixes são julgados por quão gostosos eles são depois de preparados. Pessoas são julgadas por sua obediência ou desobediência a Deus. Peixes bons são colocados em recipientes e peixes ruins são jogados fora. Os justos herdam o reino de Deus e os perversos são lançados no inferno.

Essa parábola é um exemplo perfeito de como cada metáfora e símile é uma comparação imperfeita porque as coisas que estão sendo comparadas são diferentes. Não queremos ir além da intenção do orador, assumindo que as diferenças são na verdade similaridades. Por exemplo, nós sabemos que “peixes bons” acabam sendo preparados no fogo, e “peixes ruins” voltam para a água para nadar por mais um dia. Jesus não mencionou isso! Teria ido contra Seu propósito.

Essa parábola em particular não ensina (independente do que dizem) uma estratégia de “evangelismo de rede,” onde tentamos arrastar todos para dentro da igreja, bons ou ruins, queiram eles vim ou não! Essa parábola não ensina que a praia é o melhor lugar para evangelizar. Essa parábola não prova que o arrebatamento da igreja acontecerá no fim do tempo de tribulações. Ela não ensina que nossa salvação é uma escolha puramente divina de Deus porque os peixes escolhidos na parábola nada tinham a ver com o motivo de sua seleção. Não force significados sem garantia às parábolas de Jesus!

Permanecendo Preparado (Remaining Ready)

Aqui temos outra parábola familiar de Jesus, a Parábola das Dez Virgens:

O Reino dos céus será, pois, semelhante a dez virgens que pegaram suas candeias e saíram para encontrar-se com o noivo. Cinco delas eram insensatas, e cinco eram prudentes. As insensatas pegaram suas candeias, mas não levaram óleo. As prudentes, porém, levaram óleo em vasilhas, junto com suas candeias. O noivo demorou a chegar, e todas ficaram com sono e adormeceram. À meianoite, ouviu-se um grito: “O noivo se aproxima! Saiam para encontrá-lo!” Então todas as virgens acordaram e prepararam suas candeias. As insensatas disseram às prudentes: “Dêem-nos um pouco do seu óleo, pois as nossas candeias estão se apagando”. Elas responderam: “Não, pois pode ser que não haja o suficiente para nós e para vocês. Vão comprar óleo para vocês”. E saindo elas para comprar o óleo, chegou o noivo. As virgens que estavam preparadas entraram com ele para o banquete nupcial. E a porta foi fechada. Mais tarde vieram também as outras e disseram: “Senhor! Senhor! Abra a porta para nós!” Mas ele respondeu: “A verdade é que não as conheço!” Portanto, vigiem, porque vocês não sabem o dia nem a hora (Mt. 25:1-13)!

Qual é a lição principal dessa parábola? É encontrada na última sentença: Fiquem preparados para o retorno do Senhor, pois Ele pode demorar mais do que vocês esperam. É só isso.

Como já mencionei em um capítulo anterior, Jesus contou essa parábola para alguns de Seus discípulos mais íntimos (veja Mt. 24:3; Mc. 13:3), que estavam obviamente seguindo-o aquela hora. Então, está claramente indicado nessa parábola o fato que era possível que Pedro, Tiago, João e André não estivessem preparados quando Jesus voltasse. É por isso que Jesus estava os avisando. Portanto, essa parábola ensina que há uma possibilidade que aqueles que estão atualmente preparados para a volta de Cristo podem não estar preparados quando Ele realmente voltar. Todas dez virgens estavam inicialmente prontas, mas cinco se tornaram despreparadas. Se o noivo tivesse voltado mais cedo, todas dez teriam entrado na festa nupcial.

Mas qual é o significado de existirem cinco virgens tolas e cinco sábias? Isso significa que somente metade dos crentes professos estarão prontos quando Cristo retornar? Não.

Qual é o significado do óleo? Ele representa o Espírito Santo? Não. Ele revela que somente aqueles que foram batizados no Espírito Santo entrarão no céu? Não.

O noivo ter chegado à meia-noite revela que Jesus voltará na mesma hora? Não.

Porque o noivo não pediu para que as noivas sábias identificassem suas amigas tolas na porta? Se tivesse pedido para que as sábias identificassem as tolas, teria arruinado o propósito da parábola, já que as tolas teriam entrado.

Talvez possa ser dito que assim como as noivas tolas não tinham mais luz e foram dormir, assim os salvos tolos começarão a andar na escuridão espiritual e irão dormir espiritualmente, levando-os no final, à sua condenação. Talvez uma similaridade possa ser encontrada na festa nupcial da parábola e a futura festa nupcial do Cordeiro, mas isso é o mais longe que alguém pode ir sem forçar significado a essa parábola ou a seus vários detalhes.

Dando Fruto (Bearing Fruit)

Talvez a pior interpretação que já ouvi de uma das parábolas de Cristo foi a explicação de um pregador da Parábola do Joio. Primeiramente, vamos ler essa parábola:

Jesus lhes contou outra parábola, dizendo: “O Reino dos céus é como um homem que semeou boa semente em seu campo. Mas enquanto todos dormiam, veio seu inimigo e semeou o joio no meio do trigo e se foi. Quando o trigo brotou e formou espigas, o joio também apareceu. Os servos do dono do campo dirigiram-se a ele e disseram: ‘O senhor não semeou boa semente em seu campo? Então, de onde veio o joio?’ ‘Um inimigo fez isso’, respondeu ele. Os servos lhe perguntaram: ‘O senhor quer que o tiremos?’ Ele respondeu: ‘Não, porque, ao tirar o joio, vocês poderão arrancar com ele o trigo. Deixem que cresçam juntos até a hora da colheita. Então direi aos encarregados da colheita: ‘Juntem primeiro o joio e amarrem-no em feixes para ser queimado; depois juntem o trigo e guardem-no no meu celeiro’” (Mt.13:24-30).

Aqui está aquela explicação do certo pregador:

É um fato que quando o trigo e o joio brotam, são idênticos. Ninguém pode dizer se são trigo ou joio. É exatamente assim no mundo e na igreja. Ninguém pode dizer quem são os verdadeiros cristãos e quem são os ímpios. Eles não podem ser identificados por suas vidas, porque muitos cristãos não estão obedecendo a Cristo, assim como os perdidos. Somente Deus conhece seus corações, e Ele os selecionará no final.

É claro que esse não é o propósito da Parábola do Joio! Na realidade, ela ensina que os salvos são muito distinguíveis de não salvos. Note que os servos percebem que joio foi plantado quando trigo deu fruto (veja v. 26).O joio não dá fruto, e assim é facilmente identificado como tal. Eu acho significante que Jesus tenha escolhido joio estéril para representar os perversos que irão ser selecionados no final e lançados no inferno.

As ideias principais dessa parábola são claras: Os verdadeiramente salvos dão fruto; os não salvos, não. Mesmo que Deus ainda não esteja julgando os perversos enquanto vivem entre os salvos, um dia Ele os separará dos santos o os lançará no inferno.

Na verdade, Jesus deu explicações dessa parábola em particular, então não há necessidade de procurarem mais significados além do que Ele explicou:

Então ele deixou a multidão e foi para casa. Seus discípulos aproximaram-se dele e o pediram: “Explica-nos a parábola do joio no campo”. Ele respondeu: “Aquele que semeou a boa semente é o Filho do homem. O campo é o mundo, e a boa semente são os filhos do Reino. O joio são os filhos do Maligno, e o inimigo que semeia é o Diabo. A colheita é o fim desta era, e os encarregados da colheita são os anjos. Assim como o joio é colhido e queimado no fogo, assim também acontecerá no fim desta era. O Filho do homem enviará os seus anjos, e eles tirarão do seu Reino tudo o que faz tropeçar e todos os que praticam o mal. Eles os lançarão na fornalha ardente, onde haverá choro e ranger de dentes. Então os justos brilharão como o sol no Reino de seu Pai. Aquele que tem ouvidos, ouça (Mt. 13:37-43)

Hipérbole (Hyperbole)

Uma Segunda figura de linguagem encontrada na Bíblia é a hipérbole. Uma hipérbole é um exagero intencional feito para ênfase. Quando uma mãe diz a um filho: “Eu te chamei mil vezes para jantar,” isso é uma hipérbole. Um exemplo de hipérbole na Bíblia seria a frase de Jesus sobre cortar sua mão direita:

E se a sua mão direita o fizer pecar, corte-a e lance-a fora. É melhor perder uma parte de seu corpo do que ir todo ele para o inferno (Mt. 5:30).

Se Jesus quis dizer literalmente que todos que pecassem com sua mão direita devessem cortá-la fora, então todos estaríamos sem a mão direita! É claro que o problema com o pecado não está em nossas mãos. É mais provável que Jesus estava nos ensinando que o pecado pode nos mandar para o inferno, e a forma de evitar o pecado é removendo tentações e coisas que nos causam a tropeçar.

Antropomorfismo (Anthropomorphism)

Uma terceira figura de linguagem que encontramos nas Escrituras é o antropomorfismo. Trata-se de uma expressão metafórica onde características humanas são atribuídas a Deus para nos ajudar a entendê-Lo. Por exemplo, lemos em Gênesis 11:5:

O Senhor desceu para ver a cidade e a torre que os homens estavam construindo (Gn. 11:5).

Isso é provavelmente um antropocentrismo porque não parece provável que o Deus onisciente teria que literalmente viajar do céu à Babel para investigar o que as pessoas estavam construindo!

Muitos acadêmicos bíblicos consideram todas menções bíblicas sobre partes do corpo de Deus, como Seus braços, mãos, nariz, olhos e cabelo, como antropocentrismos. Com certeza eles dizem, o Deus todo-poderoso não tem tais partes como os humanos.

Contudo, eu descordaria por vários motivos. Primeiro, porque as Escrituras dizem claramente que nós fomos feitos a imagem e semelhança de Deus:

Então disse Deus: “Façamos o homem à nossa imagem , conforme a nossa semelhança” (Gn. 1:26a, ênfase adicionada).

Alguns dizem que fomos criados à imagem e semelhança de Deus só a respeito de nosso autoconhecimento, responsabilidade moral, capacidade de pensar e assim por diante. Contudo, vamos ler uma frase que é muito parecida com Gêneses 1:26, que está apenas alguns capítulos à frente:

Aos 130 anos, Adão gerou um filho à sua semelhança, conforme a sua imagem; e deu-lhe o nome de Sete (Gn. 5:3, ênfase adicionada).

Com certeza isso significa que Sete era muito parecido com seu pai fisicamente. Se for isso que Gênesis 5:3 quer dizer, certamente a expressão idêntica significa a mesma coisa em Gênesis 1:26. Senso comum e interpretação honesta dizem que sim.

Mais adiante, temos algumas descrições de Deus por autores bíblicos que O viram. Moisés, por exemplo, juntamente com outros setenta e três israelitas, viram a Deus:

Moisés, Arão, Nadabe, Abiu e setenta autoridades de Israel subiram e viram o Deus de Israel, sob cujos pés havia algo semelhante a um pavimento de safira, como o céu em seu esplendor. Deus, porém, não estendeu a mão para punir esses líderes do povo de Israel; eles viram a Deus, e depois comeram e beberam (Ex. 24:9-11, ênfase adicionada).

Se você tivesse perguntado a Moisés se Deus tivesse pés, o que ele teria dito?[2]

O profeta Daniel também teve uma visão de Deus Pai e Deus Filho:

Enquanto eu olhava, tronos foram colocados, e um ancião [Deus Pai] se assentou. Sua veste era branca como a neve; o cabelo era branco como a lã. Seu trono era envolto em fogo, e as rodas do trono estavam em chamas. De diante dele, saía um rio de fogo. Milhares de milhares o serviam; milhões e milhões estavam diante dele. O tribunal iniciou o julgamento, e os livros foram abertos… Em minha visão à noite, vi alguém semelhante a um filho de homem [Deus Filho], vindo com as nuvens dos céus. Ele se aproximou do ancião e foi conduzido à sua presença. Ele recebeu autoridade, glória e o reino; todos os povos, nações e homens de todas as línguas o adoraram. Seu domínio é um domínio eterno que não acabará, e seu reino jamais será destruído (Dn. 7:9-10. 13-14, ênfase adicionada).

Se você tivesse perguntado a Daniel se Deus tinha cabelo branco e uma forma, pela qual Ele pode sentar em um trono, o que ele teria dito?

Tudo isso sendo verdade, eu estou convencido que Deus Pai tem uma forma gloriosa que é de certa forma similar a forma de um ser humano, mesmo Ele não sendo de carne e sangue, e sim espírito (veja Jo 4:24).

Como você pode dicernir quais partes das Escrituras devem ser interpretadas literalmente e quais devem ser interpreradas figurativamente ou simbolicamente? Isso deve ser fácil para qualquer um que possa raciocinar logicamente. Interprete tudo literalmente a menos que não haja outra alternativa inteligente a não ser interpretar figurativamente ou simbolicamente. Os profetas do Velho Testamento e o livro de Apocalipse, por exemplo estão claramente, cheios de simbolismo, alguns dos quais são explicados e outros não. Mas não é difícil identificar os simbolismos.

Regra n^o2: Leia pelo contexto. Cada passagem deve ser interpretada na luz das passagens ao seu redor e da Bíblia inteira. O contexto cultural e histórico também deve ser considerado sempre que possível.

Ler as escrituras sem levar em consideração seu contexto imediato e bíblico é talvez a causa principal de má interpretação.

É possível fazer com que a Bíblia fale qualquer coisa que você quiser se isolar versículos de seus contextos. Por exemplo, você sabia que a Bíblia diz que Deus não existe? Em Salmos 14 podemos ler: “Deus não existe” (Sl. 14:1). Contudo, se quisermos interpretar essas palavras fielmente, devemos lê-la dentro do contexto: “Diz o tolo em seu coração: ‘Deus não existe’” (Sl. 14:1, ênfase adicionada). Agora esse versículo tem um significado completamente novo!

Outro exemplo: uma vez eu ouvi um pregador fazer um sermão na necessidade dos cristãos serem “batizados no fogo.” Ele começou ser sermão lendo as palavras de João Batista de Mateus 3:11: “Eu os batizo com água para arrependimento. Mas depois de mim vem alguém mais poderoso do que eu, tanto que não sou digno nem de lavar as suas sandálias. Ele os batizará com o Espírito Santo e com fogo.”

Ele preparou um sermão baseado nesse único versículo. Eu lembro dele dizer: “O fato de você ter sido batizado no Espírito Santo não é suficiente! Jesus também quer te batizar no fogo, assim como João Batista proclamou!” E ele continuou, explicando que uma vez fossemos “batizados no fogo,” ficariamos cheios de zelo pelo trabalho do Senhor. Finalmente ele fez um apelo para aqueles que quisessem ser “batizados no fogo.”

Infelizmente, aquele pregador em particular cometeu o erro clássico de tirar um versículo de seu contexto.

O que João Batista quis dizer quando disse que Jesus os batizaria com fogo? Para encontrar a resposta, tudo que temos a fazer é ler dois versículos antes daquele e um depois. Vamos começar com os dois anteriores. João disse:

Não pensem que vocês podem dizer a si mesmos: “Abraão é nosso pai”. Pois eu lhes digo que destas pedras Deus pode fazer surgir filhos de Abraão. O machado já está posto à raiz das árvores, e toda árvore que não der bom fruto será cortada e lançada ao fogo (Mt. 3:9-10, ênfase adicionada).

Primeiro, nós aprendemos que, naquele dia, parte da audiência de João consistia de judeus que achavam que sua salvação era baseada em sua linhagem. Portanto, o sermão de João era evangelístico.

Depois, também descobrimos que João os estava advertindo que pessoas não-salvas corriam perigo de ser lançadas no fogo. Parece razoável concluír que “o fogo” do qual João falava no versículo 10 é o mesmo do versículo 11.

Esse fato se torna ainda mais claro quando lemos o versículo 12:

Ele traz a pá em sua mão e limpará sua eira, juntando seu trigo no celeiro, mas queimará a palha com o fogo que nunca se apaga (Mt. 3:12, ênfase adicionada).

Em ambos versículos 10 e 12, o fogo ao qual João se referia era o fogo do inferno. No versículo 12, ele fala metaforicamente que Jesus dividirá as pessoas em dois grupos — trigo, que Ele juntará “no celeiro,” e palha, que queimará “com o fogo que nunca se apaga.”

À luz dos versículos ao redor, João devia querer dizer no verspiculo 11 que Jesus iria batizar as pessoas com o Espírito Santo, se fosse salvos, ou com fogo, se não fosse. Já que esse é o caso, ninguém deve pregar a cristãos dizendo que devem ser batizados no fogo!

Indo além do contexto imediato desses versículos, também devemos olhar para o resto do Novo Testamento. Podemos encontrar um versículo em Atos que diz que cristãos estavam sendo “batizados no fogo”? Não. O mais perto é a descrição de Lucas do dia do Pentecostes quando os discípulos foram batizados no Espírito Santo e línguas de fogo apareceram temporariamente sobre suas cabeças. Mas Lucas nunca disse que esse era um “batismo no fogo.” Mais adiante, podemos encontrar alguma exortação ou instrução nas epístolas para os cristãos serem “batizados no fogo”? Não. Portanto, é seguro concluír que nenhum cristão deve buscar um batismo no fogo.

Um Evangelho Falso Derivado das Escrituras (A False Gospel Derived From Scripture)

Muitas vezes, o próprio evangelho é máu interpretado por pregadore e professores que, por não considerarem o contexto, interpretam as Escrituras erroneamente. Falsos ensinos a respeito da graça de Deus são abundantes por esse motivo.

Por exemplo, o relato de Paulo sobre a salvação ser o produto da graça e não de obras, encontrado em Efésios 2:8, tem sido abusado para promover um falso evangelho, tudo porque o contexto foi ignorado. Paulo escreveu:

Pois vocês são salvos pela graça, por meio da fé, e isto não vem de vocês, é dom de Deus; não por obras para que ninguém se glorie (Ef. 2:8-9).

Muitos focam exclusivamente no relato de Paulo sobre a salvação ser pela graça, um presente e não um resultado de obras. Disso, contrário ao testemunho de centenas de passagens, eles dizem que não há conexção entre salvação e santidade. Alguns vão tão longe a ponto de dizer que o arrependimento não é necessário para a salvação. Esse é um exemplo clássico de como as Escrituras são má interpretadas pelo contexto ser ignorado.

Primeiramente, vamos considerar o que a passagem em si diz inteiramente. Paulo, não diz que fomos salvos pela graça, mas que fomos salvos pela graça por meio da fé. A fé faz tanto parte da equação da salvação quanto a graça. As Escrituras declaram que a fé sem obras é inútil, morta e não pode salvar (veja Tg. 2:14-26). Portanto, Paulo não está ensinando que a santidade é irrelevante na salvação. Ele está dizendo que não somos salvos por nossas próprias forças; a base de nossa salvação é a graça de Deus. Nunca poderiamos ser salvos sem a graça de Deus, mas é somente quando respondemos com fé à graça de Deus é que a salvação acontece em nossas vidas. O resultado da salvação é sempre obediência, o fruto da fé genuína. Isso é provado se olharmos o contexto, que está no versículo seguinte. Paulo diz:

Porque somos criação de Deus realizada em Cristo Jesus para fazermos boas obras, as quais Deus preparou antes para nós as praticarmos (Ef. 2:10).

O único motivo de termos sido regenerados pelo Espírito Santo e agora sermos novas criaturas em Cristo era para que pudessemos andar em boas obras e obediência. Portanto, a equação de salvação de Paulo é assim:

Graça + Fé = Salvação + Obediência

Isto é, graça mais fé é igual (ou resulta em) salvação mais obediência. Quando a graça de Deus é respondida com a fé, o resultado é sempre a salvação e boas obras.

Mesmo assim, aqueles que arrancaram as palavras de Paulo de seu contexto fizeram uma fórmula assim:

Graça + Fé – Obediência = Salvação

Isto é, graça mais fé sem (ou menos) obediênci é igual (ou resulta em) salvação. Isso é heresia de acordo com a Bíblia.

Se lermos um pouco mais do contexto das palavras de Paulo, também descobriremos que a situação em Éfeso era a mesma que em todos os lugares que Paulo pregava. Isto é, judeus estavam ensinado aos novos convertidos gentios de Paulo, que precisavam ser circuncidados e tinham que praticar algumas cerimonias da Lei Mosaica se quisessem ser salvos. Era dentro do contexto de circuncisão e trabalhos cerimoniais que Paulo tinha em mente quando escreveu sobre as “obras” que não nos salvam (veja Ef. 2:11-22).

Se lermos um pouco mais adiante, entendendo mais do contexto da carta de Paulo aos Efésios, vemos claramente que Paulo acreditava que santidade era essencial para a salvação.

Entre vocês não deve haver nem sequer menção de imoralidade sexual como também de nenhuma espécie de impureza e de cobiça; pois essas coisas não são próprias para os santos. Não haja obsenidade, nem conversas tolas, nem gracejos imorais, que são inconvenientes, mas, ao invés disso, ações de graças. Porque voçês podem estar certos disto: nenhum imoral, ou imputo, ou ganancioso , que é idólatra, tem herança no Reino de Cristo e de Deus. Ninguém os engane com palavras tolas, pois é por causa dessas coisas que a ira de Deus vem sobre os que vivem na desobediência (Ef. 5:3-6, ênfase adicionada).

Se Paulo acreditasse que a graça de Deus salvaria no final qualquer pessoa não-arrependida que fosse imoral, impura ou gananciosa, ele nunca teria escrito essas palavras. O significado intencionado das palavras de Paulo gravadas em Efésios 2:8-9, só pode ser entendido corretamente dentro do contexto da carta inteira aos Efésios.

O Fiasco da Galácia (The Galatian Fiasco)

As palavras de Paulo em sua carta aos gálatas têm sido interpretadas similarmente fora de seu contexto. O resultado tem sido a distorção do evangelho, exatamente o que Paulo tentava corrigir em sua carta aos gálatas.

O tema completo da carta de Paulo aos gálatas é “Salvação por meio da fé e não por obras da Lei.” Mas Paulo planejava que seus leitores concluíssem que santidade não era necessária para entrar no reino de Deus? Certamente nãp.

Primeiramente, notamos que Paulo estava mais uma vez combatendo judeus que foram à Galácia e estavam ensinando os novos convertidos que não poderiam ser salvos, a menos que fossem circuncidados e obedecessem a Lei de Moisés. Paulo menciona o assunto da circuncisão repetidamente em sua carta, já que essa parece ter sido a ênfase principal dos judeus legalistas (veja Gl. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Paulo não estava preocupado que os convertidos de Galácia estavam muito obediêntes aos mandamentos de Cristo, ele estava preocupado porque eles não estavam colocando sua fé em Cristo para sua salvação, e sim em circuncisão e seus próprios fracos esforços em manter a Lei Mosaica.

Quando consideramos todo o contexto da carta de Paulo aos gálatas, percebemos que ele escreve no capítulo 5:

Mas, se vocês são guiados pelo Espírito, não estão debaixo da Lei. Ora, as obras da carne são manifestas: imoralidade sexual, impureza e libertinagem; idolatria e feitiçaria; ódio, discórdia, ciúmes, ira, egoísmo, dissensões, facções e inveja; embriaguez, orgias e coisas semelhantes. Eu os advirto, como antes já adverti: Aqueles que praticam essas coisas não herdarão o Reino de Deus (Gl. 5:18-21, ênfase adicionada).

Se Paulo quisesse dizer aos gálatas que poderiam não ser santos e entrar no céu, ele não teria escrito essas palavras. Sua mensagem não é que pessoas não-santas poderiam ir para o céu, mas que aqueles que anulam a graça de Deus e o sacrifício de Cristo tentando adqurir a salvação pela circuncisão e pela Lei de Moisés não podem ser salvos. Não é a circuncisão que trás a salvação. É a fé em Jesus que resulta na salvação que muda salvos em novas criações santas.

De nada vala ser circuncidado ou não. O que importa é ser uma nova criação (Gl. 6:15).

Novamente, tudo isso mostra quão vital é que consideremos o contexto quando interpretamos as Escrituras. A única forma que o evangelho pode ser distorcido por meio da Palavra de Deus é ignorando o contexto. Só podemos nos espantar com os corações de “ministros” que fazem isso de forma tão rude que não pode ser outra coisa se não intencionado.

Por exemplo, uma vez eu ouvi um pregador dizer que nunca devemos mencionar a ira de Deus quando estivermos pregando o evangelho, poque a Bíblia diz que “a bondade de Deus leva ao arrependimento” (Rm. 2:4). Portanto, de acordo com ele, a maneira certa de pregar o evangelho era falar somente do amor e da bondade de Deus. Isso, supostamente, levaria as pessoas a se arrependerem.

Mas quando lemos o contexto do versículo solitário que o pastor mencionou do segundo capítulo de Romanos, descobrimos que ele está envolvido de passagens sobre o julgamento e a ira santa de Deus! O contexto imediato revela que não há possibilidade alguma que a intenção de Paulo era o que o pastor disse que é:

Sabemos que o juízo de Deus contra os que praticam tais coisas é conforme a verdade. Assim, quando você, um simples homem, os julga, mas pratica as mesmas coisas, pensa que escapará do juízo de Deus? Ou será que você despreza as riquezas da sua bondade, tolerância e paciência, não reconhecendo que a bondade de Deus o leva ao arrependimento? Contudo, por causa da sua teimosia e do seu coração obstinado, você está acumulando ira contra si mesmo, para o dia da ira de Deus, quando se revelará o seu justo julgamento; Deus “retribuirá a cada um conforme o seu procedimento”. Ele dará vida eterna aos que, persistindo em fazer o bem, buscam glória, honra e imortalidade. Mas haverá ira e indignação para os que são egoístas, que rejeitam a verdade e seguem a injustiça. Haverá tribulação e angúnstia para todo ser humano que pratica o mal: primeiro para o judeu, depois para o grego (Rm. 2:22-9, ênfase adicionada).

A referência de Paulo a bondade de Deus é a bondade que Deus mostra ao adiar Sua ira! Só podemos nos perguntar como um ministro pode falar uma coisa tão absurda à luz do contexto maior da Bíblia, que está cheia de exemplos de pregadores que advertiram publicamente os pecadores se arrependerem.

A Consistência das Escrituras (Scripture’s Consistency)

Porque a Bíblia é inspirada por apenas uma (só) Pessoa, sua mensagem é consistente. É por isso que podemos confiar no contexto para nos ajudar a interpretar o significado planejado por Deus em qualque passagem. Deus não diria uma coisa em um versículo que contradiria outro, e se parece dessa forma, devemos contunuar estudando até que nossa interpretação dos dois versículos fique em harmonia. Por exemplo, em vários lugares no Sermão do Monte de Jesus, pode parecer que Ele estava contradizendo, e até corrigindo uma lei moral do Velho Testamento. Por exemplo:

Vocês ouviram o que foi ditto: “Olho por olho e dente por dente.” Mas eu lhes digo: Não resistam ao perverso. Se alguém o ferir na face esquerda, ofereça-lhe tembém a outra (Mt. 5:38-39).

Jesus citou diretamente da Lei de Moisés e então disse uma coisa que parecia contradizer a lei que acabara de citar. Como devemos interpretar o que Ele disse? Deus mudou de ideia em um assunto de moralidade básica? Buscar vingança era uma coisa aceitável no Velho Testamento mas não no Novo? É o contexto que irá nos ajudar.

Jesus estava falando principalmente com Seus discípulos (veja Mt. 5:12), pessoas a quem a única exposição a Palavra de Deus foi através dos escribas e fariseus que ensinavam nas sinagogas. Ali, eles haviam ouvido a lei de Deus citada, “Olho por olho e dente por dente,” um mandamento que os escribas e fariseus tinham torcido ignorando seu contexto. Deus não tinha a intenção de que esse mandamento fosse interpretado como um requerimento para Seu povo sempre se vingar por pequenos erros. Aliás, Ele disse na Lei de Moisés que a vingança pertencia a Ele (veja Dt. 32:35), e que Seu povo devia fazer o bem aos seus inimigos (veja Ex. 23:4-5). Mas os escribas e fariseus ignoraram esses mandamentos e inventaram sua própria interpretação da lei de Deus de “olho por olho,” uma que os dava o direito à vingança pessoal.[3] Eles ignoraram o contexto.

O mandamento de Deus de “olho por olho e dente por dente” é encontrado dentro do contexto dos mandamentos que prescrevia a justiça do tribunal de Israel (veja Ex. 21:22-24; Dt. 19:15-21). Promover um sistema de corte judicial é em si mesmo uma revelação da desaprovação de Deus quanto a vingaça pessoal. Juízes imparciais que examinam provas são muito mais capazes de administrar a justiça que pessoas envovidas e ofendidas. Deus espera que juízes vão dar o punimento que o crime merece. Portanto, “olho por olho e dente por dente.”

Portanto, podemos entender o que a primeira vista parece contraditório. Jesus estava simplesmente ajudando Seu público, pessoas que tinham recebido ensinamentos errados por toda vida, a entender a verdadeira vontade de Deus a respeito da vingança pessoal, uma coisa que já tinha sido revelada na Lei de Moisés, mas tinha sido distorcida pelos fariseus. Jesus não estava contradizendo a lei que Ele tinha dado a Moisés. Ele só estava revelando seu significado original.

Isso também nos ajuda a entender corretamente que Jesus espera de nós a respeito de disputas maiores, o tipo que pode levar ao trubunal. Deus não esperava que os israelitas se vingassem de cada ofensa sofrida, caso contrário ele não teria estabelecido um sistema de corte. Da mesma forma, Deus não espera que cristãos queiram se vingar de qualquer ofensa sofrida de seus irmãos (ou próximos). O Novo Testamento diz que cristãos que não se reconciliam devem buscar ajuda mediadora de outros companheiros (veja 1 Co. 6:1-6). E não há nada de errado com um crente levar um ímpio a cortes judiciais a respeito de disputas de ofensas maiores. Ofensas maiores são coisas do tipo ter seu olho ou dente arrancado! Ofensas menores são os tipos de coisa que Jesus falou, com levar um tapa no rosto, ou ser processado por uma coisa pequena (tipo uma camisa), ou ser forçado a andar uma milha. Deus quer que Seu povo O imite e mostre graça extraordinária a pecadores imprudentes e pessoas más.

Nessas mesmas linhas, existem alguns crentes bem intencionados que, pensando estar obedecendo a Jesus, se recusam a denunciar aqueles que foram pegos roubando deles. Eles acham que estão “oferencendo a outra face,” quando na verdade estão permitindo que o ladrão roube mais uma vez, ensinando-o que não há consequências pelo crime. Tais cristãos não estão mostrando amor pelas pessoas que serão roubadas por esse mesmo ladrão! Deus quer que ladrões sofram a justiça e que se arrependam. Mas quando alguém lhe ofender por algo sem importância, como lhe dar um tapa no rosto, não o leve para o tribunal ou bata no rosto dele. Mostre misericórdia e amor.

Interpretando o Velho à Luz do Novo (Interpreting the Old in Light of the New)

Não devemos somente interpretar o Novo Testamento à luz do Velho Testamento, mas também o Velho à luz do Novo. Por exemplo, alguns cristãos sinceros leram as leis de Moisés referentes as restrições alimentares e concluíram que cristãos devem restringir suas dietas de acordo com aquelas leis. Contudo, se eles lessem apenas duas passagens do Novo Testamento, descobririam que essas leis de Moisés não se aplicam àqueles que estão debaixo da Nova Aliança.

“Será que vocês também não conseguem entender?”, perguntou-lhes Jesus. “ Não percebem qua nada que entre no homem pode pode torná-lo ‘impuro’? Porque não entra em seu coração, mas em seu estômago, sendo depois eliminado.” Ao dizer isso, Jesus declarou “puros” todos os alimentos (Mc. 7:18-19).

O Espírito diz claramente que nos últimos tempos alguns abandonarão a fé e seguirão espíritos enganadores e doutrinas de demônios. Tais ensinamentos vêm de homens hipócritas e mentirosos, que têm a consciência cauterizada e proíbem o casamento e o consumo de alimentos que Deus criou para serem recebidos com ação de graças pelos que crêem e conhecem a verdade. Pois tudo o que Deus criou é bom, e nada deve ser rejeitado, se for recebido com ação de graças, pois é santificado pela palavra de Deus e pela oração (1 Tm. 4:1-5).

Debaixo da Nova Aliança, não somos sujeitos a Lei de Moisés, mas a Lei de Cristo (veja 1 Co. 9:20-21). Mesmo que Jesus tenha confirmado os aspectos morais da Lei de Moisés (incorporando-as a Lei de Cristo), nem Ele nem os apóstolos ensinaram que os cristãos eram obrigados a manter as leis alimentares de Moisés.

Contudo, é bem claro que os primeiros cristãos, todos judeus convertidos, continuaram a manter a dieta do Velho Testamento por causa de convicções culturais (veja At. 10:9-14). E quando quando os gentils começaram a acreditar em Jesus, os primeiros cristãos judeus os pediram para seguir as leis de Moisés referentes as restrições alimentares simplesmente por consideração aos vizinhos judeus, que caso contrário pudessem se ofender (veja At. 15:1-21). Portanto, não há nada de errado em cristãos manterem essas leis de Moisés, desde que não confiem que manter essas leis é que os salva.

Alguns dos primeiros cristãos também estavam convencidos que era errado comer carnes que haviam sido sacrificadas a ídolos. Paulo instruiu os crentes que pensavam de outra forma (como ele) a andarem em amor com seus irmãos “fracos na fé” (veja Rm. 14:1), fazendo nada que os cause a violar suas consciências. Se alguém se abstem de comer certas coisas por convicção diante de Deus (mesmo que essas convições não tenham base), essa pessoa deve ser elogiada por sua devoção, não condenada por sua falta de entendimento. Do mesmo modo, aqueles que se abstem de certas comidas por convicção própria não devem julgar aqueles que não se abstem. Ambos os grupos devem andar em amor um para com o outro, já que Deus ordenou que isso fosse feito (veja Rm. 14:1-23).

De qualquer modo, porque a Bíblia é uma revelação progressiva, devemos sempre interpretar a revelação mais velha (o Velho Testamento) sob a luz da revelação mais nova (o Novo Testamento). Nenhuma das revelações que Deus dá é contraditória, é sempre complementar.

Contexto Histórico e Cultural (Cultural and Historical Context)

Sempre que possível, devemos considerar o contexto hitórico e cultural da passagem que estamos estudando. Ter alguma coisa em mente sobre aspectos únicos da cultura, geografia e história de um ambiente bíblico pode nos ajudar a ter um ponto de vista que caso contrário teríamos perdido. É claro que isso requer ajuda de outros livros além da Bíblia. Uma boa Bíblia de estudos normalmente terá informações dessa área.

Aqui estão alguns exemplos de como informações hitóricas e culturais podem nos ajudar a não nos confudir quando estivermos lendo a Bíblia:

1. Às vezes, lemos nas Escrituras de pessoas subindo em telhados (veja At. 10:9) ou fazendo buracos no telhado (veja Mc. 2:4). Ajuda a entender saber que os telhados eram normalmente planos em Israel nos tempos da Bíblia e havia escadas do lado de fora da maioria das casas que levavam a esses telhados planos. Se não soubermos disso podemos imaginar um personagem bíblico se arrastando pelo telhado e se agarrando a uma chaminé!

2. Lemos em Marcos 11:12-14 que Jesus amaldiçoou uma figueira por ela não ter figos, mesmo assim “não era tempo de figos.” Ajuda saber que figueiras normalmente têm alguns figos mesmo fora de época, portanto, Jesus não estava sendo irracional em suas expectações.

3. Lemos em Lucas 7:37-48 sobre uma mulher que entrou na casa de um fariseu onde Jesus estava jantando. As Escrituras dizem que ela ficou atrás de Jesus chorando e começou a molhar Seus pés com suas lágrimas, limpá-las com seus cabelos, beijar e ungir Seus pés com perfume. Nos perguntamos como tal coisa pode acontecer enquando Jesus estava sentado em uma mesa comendo. Ela engatinhou por baixo ba mesa? Como ela conseguiu passar pelas pernas de todos os outros convidados?

A resposta é encontrada na frase de Lucas que Jesus “reclinou-se à mesa” (Lc. 7:36). O modo costumeiro de se comer naqueles dias era se deitar de lado no chão ao redor de uma mesa baixa, se lavantando com um dos braços e se alimentanto com a outra mão. Nessa posição Jesus foi adorado pela mulher.

Uma Pergunta Comum Sobre Roupas (A Common Question About Clothes)

Uma pergunta que pastores ao reador do mundo sempre me fazem é: “É aceitável que mulheres cristãs usem calças, considerando que a Bíblia proíbe que mulheres usem roupas de homens?”

Essa é uma boa pergunta que podemos responder aplicando algumas regras de interpretação e um pouco de contexto cultural.

Primeiramente, vamos examinar a proibição da Bíblia contra mulheres usarem roupas de homens (e vice-versa):

A mulher não usará roupas de homem, e o homem não usará roupas de mulher, pois o Senhor, o seu Deus, tem aversão por todo aquele que assim procede (Dt. 22:5).

Devemos começar perguntando: “Qual foi a intenção de Deus ao dar esse mandamento?” O objetivo dEle era de não deixar mulheres usarem calças?

Não, essa não poderia ter sido Sua intenção, porque nenhum homem em Israel usava calças quando Deus disse isso originalmente. Calças não eram consideradas roupas de homem ou de qualquer um. Aliás, o que os homens usavam nos tempos bíblicos pareceria mais roupas de mulheres para a maioria de nós hoje! Isso é um pouco de informação histórica e cultural que nos ajuda a interpretar corretamente o que Deus estava tentando dizer.

Então qual era a intenção de Deus?

Lemos que qualquer um que usasse roupas do sexo oposto era uma abominação ao Senhor. Isso parece bem sério. Se um homem pegar o véu de uma mulher e colocá-lo na cabeça por três segundos ele vira uma abominação ao Senhor? Parece muito duvidável.

Seria mais provável que a oposição de Deus era para com pessoas que se vestiam para parecer propositalmente do sexo oposto. Por que alguém faria tal coisa? Só porque ele ou ela estaria esperando seduzir alguém do mesmo sexo, uma perversão sexual chamada travestismo. Acho que podemos como isso pode ser considerado uma abominação para Deus.

Portanto, ninguém pode concluir que mulheres não podem usar calças se baseando de Deuteronômio 22:5, a menos que ela esteja fazendo isso como travesti. Ela não estará pecando por usar calças, desde que ela ainda pareça mulher.

É claro que as Escrituras esinam que mulheres devem se vestir modestamente (veja 1 Tm. 2:9), portanto, calças justas e reveladoras não são apropriadas (assim como vestidos e saias justas) pois podem levar homens à cobiça. Muitas das roupas que mulheres usam publicamente em países ocidentais são completamente inapropriadas e são roupas que somente prostitutas usam em países em desenvolvimento. Nenhuma mulher cristã deve usar roupas publicamente com o intuito de parecer “sexy.”

Algumas Outras Ideias (A Few Other Thoughts)

É interessante que nenhum pastor da China tenha me perguntado sobre mulheres usando calças. É provável que seja porque a maioria das mulheres chinesas tem usado calças por um longo tempo. Somente pastores de países em que a maioria das mulheres não usa calça me fazem essa pergunta. Isso mostra o preconceito pessoal com relação as suas culturas.

Também me parece interessante que nenhuma pastora de Mianmar me tenha feito pergunta semelhante. Mianmar é um lugar onde homens tradicionalmente usam o que chamamos de saia, mas o que eles chaman de longgi. Novamente, o que constitui roupas de homens e mulheres varia de cultura para cultura, então precisamos tomar cuidado para não forçar nossa cultura no entendimento da Bíblia.

Finalmente, eu me pergunto por que tantos homes que esperam que mulheres não usem calças baseando-se em Deuteronômio 22:5 não se sentem obrigados a aplicar em si mesmos Levítico 19:27, que diz:

Não cortem o cabelo dos lados da cabeça, nem aparem as pontas da barba (Lv. 19:27).

Como homens que desobedecem Levítico 19:27, e raspam completamente suas barbas dadas por Deus, barbas que os distinguem claramente de mulheres, podem acusar mulheres que usam calças de tentar parecer homens? Parece meio hipócrita!

A propósito, um pouco de informação histórica nos ajuda a entender a intenção de Deus em Levítico 19:27. Arredondar o cabelo dos lados da babeça era parte de um ritual idólatra pagão. Deus não queria que Seu povo parecece devoto a ídolos pagãos.

Quem está Falando? (Who is Speaking?)

Sempre devemos notar quem está falando em qualquer passagem bíblica, já que essa pequena informação contextual nos ajudará a interpretá-la corretamente. Mesmo que tudo na Bíblia tenha sido inspirado para estar na Bíblia, nem tudo da Bíblia é a inspirada Palavra de Deus. O que eu quero dizer?

As palavras não-inspiradas de pessoas estão gravadas em muitas passagens das Escrituras. Portanto, não devemos pensar que tudo dito por pessoas na Bíblia é inspirado por Deus.

Por exemplo, alguns cometem o erro de citar as palavras de Jó e seus amigos como se fossem inspiradas por Deus. Existem dois motivos de porque isso é um erro. Primeiro, Jó e seus amigos discutiram por trinta e quatro capítulos. Eles não concordaram. Obviamente, nem tudo que disseram pode ser a Palavra inspirada de Deus porque Deus não se contradiz.

Segundo, no fim do livro de Jó, Deus fala e repreende tanto a Jó quanto seus amigos por dizerem coisas incorretas (veja Jó 38-42).

Devemos tomar as mesmas preucações quando lermos o Novo Testamento. Em vários casos, Paulo diz claramente que certas partes de suas cartas eram somente suas opniões (veja 1 Co. 7:12, 25-26, 40).

Quem está Sendo Endereçado? (Who is Being Addressed?)

Não devemos nos perguntar somente quem está falando em qualquer passagem bíblica, também devemos notar quem está sendo endereçado. Se não, podemos interpretar mal alguma coisa pensando que é aplicável a nós quando não é. Ou podemos interpretar alguma coisa como não sendo aplicável a nós quando é.

Por exemplo, reivindicam a promessa encontrada em Salmo 37, acreditando que se aplica a eles:

Ele atenderá os desejos do seu coração (Salmo 37:4).

Mas essa promessa se aplica a todos que a leem ou a conhecem? Não, se lermos o contexto, descobrimos que ela só se aplica a certas pessoas que encontram cinco condições.

Confie no Senhor e faça o bem; assim você habitará na terra e desfrutará segurança. Deleite-se no Senhor, e ele atenderá aos desejos do seu coração (Sl. 37:3-4).

Então vemos quão importante que notemos quem está sendo endereçado.

Aqui está outro exemplo:

Entrão Pedro começou a dizer-lhe: “Nós deixamos tudo para seguir-te”. Respondeu Jesus: “Digo-lhes a verdade: Ninguém que tenha deixado casa, irmãos, irmãs, mãe, pai, filhos, ou campos, por causa de mim e do evangelho, deixará de receber cem vezes mais, já no tempo presente, casas, irmãos, irmãs, mães, filhos, e campos, e com eles perseguição; e, na era futura, a vida eterna. Contudo, muitos primeiros serão últimos, e os últimos serão primeiros” (Mc. 10: 28-30).

É bem popular em alguns círculos reivindicar o “cem vezes mais” quando dão dinheito para sustentar alguém que está pregando o evangelho. Mas essa promessa se aplica a tais pessoas? Não, ela é endereçada a pessoas que realmente deixam suas famílias, terrenos ou casas para pregar o evangelho, assim como Pedro, que perguntou a Jesus qual seria sua recompensa e dos outros discípulos.

Interessantemente, aqueles que sempre pregam sobre a recompensa de cem vezes mais tendem a focalizar principalmente nas casas e terrenos, e nunca nos filhos e perseguições que também foram prometidos! É claro que Jesus não estava falando que aqueles que deixam suas casa receberão escrituras de cem casas em troca. Ele estava prometendo que quando eles deixarem suas famílias e casas, os membros de suas novas famílias espirituais abrirão suas casas para alojamento. Verdadeiros discípulos não se importam com propriedades porque sabem que não têm posse de nada — são somente mordomos daquilo que é de Deus.

Um Exemplo Final (A Final Example)

Quando pessoas leem o que é conhecido como o “Sermão das Oliveiras” de Jesus, encontrado em Mateus 24-25, alguns acham erroneamente que Ele estava falando com ímpios, e portanto concluem que o que Ele diz não tem aplicação a elas. Elas leem as parábolas do Servo Mau e a parábola das Dez Virgens como se fossem endereçadas a ímpios. Mas como já disse antes, ambas foram endereçadas aos discípulos mais íntimos de Jesus (veja Mt. 24:3; Mc. 13:3). Portanto, se Pedro, Tiago, João e André precisavam ser advertidos da possibilidade de não estarem preparados para a volta de Jesus, nós também precisamos. O aviso do Sermão das Oliveiras de Jesus também pode ser aplicado a todos os crentes, mesmo aqueles que não pensam assim por não perceberem a quem Jesus estava falando.

Regra n^o3 Leia Honestamente. Não force sua teologia dentro do texto. Se você ler alguma coisa que contradiz o que acredira, não tente mudar a Bíblia; mude o que você acretida.

Todos abordamos as Escrituras com algumas inclinações. Por esse motivo, muitas vezes é difícil lermos a Bíblia honestamente. Nós acabamos forçando nossas crenças nas Escrituras, ao invés de deixá-la moldar nossa teologia. Ás vezes até procuramos passagens que sustentem nossas doutrinas, ignorando aquelas que contradizem nossas crenças. Isso é conhecido como “texto-prova.”

Aqui está um exemplo que encontrei recentemente de teologia forçada em um texto. Um professor em particular leu primeiro Mateus 11:28-29, uma frase bem conhecida de Jesus:

Venham a mim, todos os que estão cansados e sobrecarregados, e eu lhes darei descanso. Tomem sobre vocês o meu julgo e aprendam de mim, pois sou manso e humilde de coração, e vocês encontrarão descanso para as suas almas (Mt. 11:28-29).

O professor explicou que Jesus estava oferecendo dois tipos de descanso. O primeiro (supostamente) é o resto da salvação no 11:28, e o segundo é o descanso do discipulado no 11:29. O primeiro é recebido vindo a Jesus; o segundo é recebido se submetendo a Ele como Senhor, ou tomando Seu jugo.

Mas era essa a intenção de Jesus? Não isso é forçar um significado no texto que não foi declarado ou indicado. Jesus não disse que estava oferecendo dois descansos. Ele estava oferecendo um descanso para aqueles que estão cansados e sobrecarregados, e o único modo de receber esse único descanso é tomando o jugo de Jesus, que é submetendo-se a Ele. Esse é a intenção óbvia de Jesus.

Porque aquele professor propôs tal interpretação? Porque o significado óbvio da passagem não encaixa em sua crença de que existem dois tipos de crentes merecedores do céu — os crentes e os discípulos. Portanto, ele não interpretou essa passagem honestamente.

É claro, como vimos várias passagens nesse livro enquanto considerávamos essa teologia em particular, a interpretação daquele professor não encaixa no contexto das outras coisas que Jesus ensinou. Em lugar algum o Novo Testamento ensina que existam dois tipos de cristãos merecidos do céu, os crentes e os discípulos. Todos verdadeiros crentes são discípulos. Aqueles que não são discípulos não são cristãos. Discipulado é o fruto da fé genuína.

Vamos fazer o possível para ler a Bíblia honestamente, com corações puros. Se fizermos isso, o resultado será mais devoção e obediência a Cristo.

[1] Obviamente, Paulo não acreditava em segurança eterna incondicional, caso contrário ele não teria dita a Timóteo, uma pessoa salva, que precisava fazer algo para que assegurasse sua salvação.

[2] Moisés também viu as costas de Deus enquanto Ele passava. Deus posicionou Sua mão de forma que Moisés não pode ver Sua face; veja Êxodo 33:18-23.

[3] Também deve ser notado que Jesus disse mais cedo em Seu sermão que a menos que a santidade de Sua audiência ultrapassasse a dos escribas e fariseus, eles não entrarian no céu (veja Mt. 5:20). Então Jesus continuou mostrando várias coisas específicas que os escribas e fariseus estavam fazendo de forma errada.

Czy wielu pastorów uważa określenie „kaznodzieja świętości” za pochlebne? Jak wielu chrześcijan używa tego terminu w pozytywnym znaczeniu tego słowa? Dlaczego świętość postrzegamy w kategoriach negatywnych, pomimo, że powiadamy, że wierzymy księdze, w której “święty” i “świętość” zostały zapisane ponad 600 razy także, w której znajdujemy obietnicę dotyczącą naszego życia w świętym mieście w przyszłości, będziemy mieszkać wraz ze „Świętym”, którego imię jest Święty, który dał nam Świętego Ducha i którego święty tron jest otoczony przez cztery żyjące stworzenia, które w dzień i w nocy nie przestają wołać: “Święty, święty, święty, jest Pan Bóg, Wszechmogący”? (p. Ap 21:2; Iz 40:25; Kpł 22:32; 1 Tes 4:8; Ps 47:8; Ap 4:8, podkreślenia dodano).

Pamiętajmy, że Kazanie na Górze jest kazaniem o świętości, że Jezus był kaznodzieją świętości. Świętość i jej nierozerwalność ze zbawieniem jest tematem Kazania na Górze.

Kazanie na Górze zostało zapisane w Ewangelii Mateusza, w rozdziałach 5, 6 i 7. Do tej pory przyglądaliśmy się jedynie zapisom rozdziału piątego. W nim w informacjach o błogosławieństwach znaleźliśmy konkretne wskazówki dotyczące sposobu życia ludzi, którzy chcą swoją wieczność przeżyć w niebie. Już wiemy, że Jezus nie przyszedł, aby obalić Prawo i nie zdjął z nas obowiązku przestrzegania prawa. Dowiedzieliśmy się również, że aby wejść do Królestwa Niebieskiego powinniśmy żyć sprawiedliwie, zachowując Prawo nie tylko literalnie, ale żyć zgodnie z jego duchem. Pamiętajmy, że nie chodzi o to, by ludzie widzieli naszą sprawiedliwość, ale byśmy byli sprawiedliwi naprawdę.

Kolejny, 6 rozdział Ewangelii Mateusza i pierwsza część rozdziału 7 omawiają następne przykazania, które Jezus zostawił swym uczniom. Czy zachowywanie ich może wpłynąć na nasze zbawienie? Z całą pewnością tak. Gdybyśmy mieli wątpliwości, to zakończenie rozdziału 7 rozwiewa je zupełnie.

Pochylmy się znowu nad tekstem. Spróbujmy zadać każdy sobie pytanie, na które odpowiedź wiele nam wyjaśni: Gdyby słuchacze Jezusa nie wierzyli, że jest On zbawicielem, to po co mieliby być mu posłuszni? Po co mieliby w ogóle go słuchać, tym bardziej, że oczekuje zachowań, które mogą mieć zasadniczy wpływ na każdą dziedzinę ich życia? Oni wierzyli, chcieli być posłuszni. Byli gotowi praktykować swoją wiarę i czynić to, czego oczekiwał Jezus.

Szósty rozdział zaczyna się.

W pierwszej części Jezus zakłada, że jego uczniowie będą postępować sprawiedliwie. Chciał, by jego słuchacze postępowali uczciwie nie tylko wtedy, gdy patrzą na nich inni ludzie, ale stale, a zwłaszcza, gdy nikt nie widzi. Krytykował tych faryzeuszy, którzy wyglądali na ludzi świętych, jednak w swoich sercach pielęgnowali rzeczy nieświęte. Jezus uświadamiał swoich uczniów, że dla Pana Boga najważniejsze są intencje naszych zachowań, Pan Bóg bada nasze serca, czasami jakieś zachowanie wygląda na święte i jest, ale decyzja o takim zachowaniu wynika z zupełnie innych pobudek:

Baczcie też, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie. (2) Gdy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak to czynią obłudnicy w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają zapłatę swoją. (3) Ale ty, gdy dajesz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja, (4) aby twoja jałmużna była ukryta, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie (Mt 6:1-4, podkreślenia dodano).

Jezus podkreślał wagę wspierania najbiedniejszych dzieląc się z nimi swoimi pieniędzmi (to zagadnienie było przedmiotem rozważań w 3 rozdziale tej książki). Prawo nakazywało taką postawę wobec biednych (p. Wj 23:11; Kpł 19:10; 23:22; 25:35; Pwt 15:7-11) i uczeni w Piśmie oraz faryzeusze robili to trąbiąc, aby ostentacyjnie wezwać biednych po odbiór datków w czasie publicznych zgromadzeń. Jak wielu chrześcijan (i kościołów) nie zajmuje się tymi, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej? Ci chrześcijanie nie sprawdzają motywacji swojego działania w ogóle, a w szczególności w dziedzinie dawania jałmużny ubogim! Jeśli poddawał krytyce wskazanych tu faryzeuszy i uczonych w Piśmie, zwłaszcza za to, że dobre uczynki robili głównie dla reklamy własnej świętości, to podobnie rzecz ma się z chrześcijanami, którzy ignorują dolę biednych? Czy nasza sprawiedliwość przewyższa sprawiedliwość tamtych?

Echem odbijają się słowa Pawła w 1 Kor 3:10-15, że nasze dobre uczynki zostaną pozbawione zapłaty ze względu na nasze motywacje do ich wykonywania. Prawdziwi naśladowcy Chrystusa powinni z czystym sercem podchodzić do czynienia dobra, choć nie wszyscy tak robią. Paweł napisał, że można nawet ewangelię głosić ze złych pobudek (p. Flp 1:15-17). Najlepszym sposobem, aby przekonać się o tym, czy jesteśmy szczerzy w czynieniu dobra, to czy pomagamy dla aktu pomocy, czy dla rozgłosu.

Jezus uczył swoich uczniów, że będą modlić się i pościć. Nie powiedział “Jeśli się modlicie”, tylko “Gdy się modlicie”. Jezus wiedział, że wielu ludzi modli się i pości, choć ich serca są pełne fałszu. Taka postawa może też łatwo stać się udziałem chrześcijan. Gdyby tak się stało, straciliby zapłatę, którą otrzymaliby mając czyste motywacje. Ostrzegał ich więc:

A gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy, gdyż oni lubią modlić się, stojąc w synagogach i na rogach ulic, aby pokazać się ludziom; zaprawdę powiadam wam: Otrzymali zapłatę swoją. Ale ty, gdy się modlisz, wejdź do komory swojej, a zamknąwszy drzwi za sobą, módl się do Ojca swego, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie. A modląc się, nie bądźcie wielomówni jak poganie; albowiem oni mniemają, że dla swej wielomówności będą wysłuchani. Nie bądźcie do nich podobni, gdyż wie Bóg, Ojciec wasz, czego potrzebujecie, przedtem zanim go poprosicie.

. . .

A gdy pościcie, nie bądźcie smętni jak obłudnicy; szpecą bowiem twarze swoje, aby ludziom pokazać, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają zapłatę swoją. (17) Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i umyj twarz swoją. (18) Aby nie ludzie cię widzieli, że pościsz, lecz Ojciec twój, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie.(Mt 6:5-8, 16-18).

Ponownie, zapytajmy jak wielu chrześcijan spędza czas na modlitwie i poście? A jak wielu tego nie robi? Czy można ich sprawiedliwość porównać do sprawiedliwości uczonych w Piśmie i faryzeuszy, którzy czynili jedno i drugie (choć nie zawsze z dobrych powodów)?

Święta modlitwa

Jezus uczył nas również jak się mamy modlić. Przedstawiona przez Jezusa modlitwa to objawienie Jego oczekiwań co do naszego oddania, posłuszeństwa i priorytetów

[1]

:

A wy tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię twoje, przyjdź Królestwo twoje, bądź wola twoja, jak w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj… (Mt 6:9-11).

Prawdziwi uczniowie czczą imię Boże, szanują Boga, czczą i podchodzą do Boga z bojaźnią.

Oczywiście, ci, którzy modlą się, aby imię Boże było święcone, powinni sami być święci, święcąc imię Boże, w przeciwnym wypadku będzie to hipokryzją. Tak więc, ta modlitwa odzwierciedla nasze pragnienie, aby inni poddali siebie Bogu, tak jak my to zrobiliśmy. Zapytałem w poprzednim rozdziale do jakiego stopnia człowiek, który zabawia się oglądaniem aktorów, bluźniących imieniu Bożemu i jego Synowi, wyraża tęsknotę za tym, aby imię Boże było święcone? Moje obserwacje podpowiadają mi, że wielu nominalnych tak zwanych chrześcijan robi to regularnie, zwłaszcza widzę to w Stanach Zjednoczonych. Czy byłbyś obrażony, gdyby aktorzy w filmie używali twojego nazwiska jako przekleństwa?

Druga prośba w tej modlitwie jest podobna: “Przyjdź Królestwo twoje”. Myśl o królestwie niesie ze sobą ideę Króla, który rządzi swym królestwem. Chrześcijanin uczeń pragnie zobaczyć swego Króla, tego, który rządzi jego życiem, rządzi całą ziemią. Och, wtedy każdy zegnie swoje kolana przed Królem Jezusem w posłuszeństwie wiary!

Trzecie życzenie to jakby echo pierwszego i drugiego: “Bądź wola twoja, jak w niebie tak i na ziemi”. Jak możemy modlić się w ten sposób szczerze jeśli nie jesteśmy poddani Bożej woli w naszym własnym życiu? Prawdziwy uczeń pragnie, aby wola Boża wypełniła się na ziemi tak, jak to jest w niebie – doskonale i całkowicie.

Naszym chlebem powszednim powinna być miłość do Boga, życie w jego obecności i wypełnianie jego woli. To o wiele ważniejsze niż jedzenie.

Czwarte życzenie jest konsekwencją poprzednich. Odzwierciedla właściwy porządek naszych priorytetów i koncentruje uwagę na dzisiejszym chlebie. Ten, kto się modli w ten sposób koncentruje się na Bogu i jego woli, a nie na swoich lękach i chciwości.

Tak więc Modlitwa Pańska jest modlitwą świętości od początku do końca:

I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom; i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego; albowiem twoje jest Królestwo i moc, i chwała na wieki wieków. Amen. Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych. (Mt 6:12-15).

Prawdziwy uczeń Jezusa chce być święty, tak więc, gdy zgrzeszy, czuje się z tym źle

[2]

. Kochając Boga stara się Go nie ranić swoimi grzechami, a jeśli zgrzeszy cierpi, że obraził Boga. Wie, że każdy grzech oddziela go od Boga i dlatego gotów jest błagać o wybaczenie Boga, którego wielkie miłosierdzie zna. Musi prosić o przebaczenie, a jest to piąta prośba Modlitwy Pańskiej.

Jednak pamiętajmy, że Bóg wybaczy nam, jeśli my wybaczymy tym, którzy wobec nas źle się zachowali. Ponieważ tak wiele nam przebaczono, mamy obowiązek przebaczać każdemu, kto prosi o przebaczenie i kochać tych, którzy o to nie proszą. Jeśli my odmówimy przebaczenia, Bóg nam nie może przebaczyć.

Szósta i ostatnia prośba jest również związana ze świętością: “Nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw od złego [bądź “tego złego”]. Prawdziwy uczeń tak bardzo pragnie świętości, że prosi Boga, aby nie prowadził go do sytuacji, w których może być kuszony, aby nie poddał się. Dodatkowo, prosi Boga, aby ratował go od wszelkiego zła, które może go pochwycić w pułapkę. Ta ostatnia prośba z modlitwy Jezusa jest wielkim wołaniem o Bożą pomoc w tym, aby być świętym.

Dlaczego wszystkie te prośby są stosowne? Ostatni wiersz mówi nam: Bóg jest wielkim Królem, który króluje swym królestwem, a my znajdujemy się pod jego panowaniem. On jest wszechmocny i, jeśli Go kochamy, chcemy pełnić jego wolę. Wszelka chwała należy do niego na wieki: “Ponieważ twoje jest królestwo, potęga, chwała i moc na wieki” (Mt 6:13). Jeśli Go kochamy, chcemy być Mu posłuszni.

Co jest tematem Modlitwy Pańskiej? Świętość. Uczniowie Chrystusa pragną, czcić imię Boże, żyć pod Bożą władzą również tu na ziemi, wypełniać Jego wolę wszędzie. To jest ważniejsze niż uzyskanie chleba powszedniego. Znają ogrom jego miłości i chcą żyć tak, by podobać się jemu, a gdy mimo to zgrzeszą, wiedza, że mogą prosić o przebaczenie. Ponieważ znają siłę Bożego przebaczenia, są przebaczający wobec swoich winowajców. Pragną żyć w świętości, wiedzą, że pokusie trzeba się przeciwstawić, by nie popaść w grzech.

Uczeń Jezusa i jego materialne dobra

Kolejny aspekt Kazania na Górze, niepokoi wielu chrześcijan, którzy gromadzą dobra materialne dla samego posiadania i splendoru bogactwa:

Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie je mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje podkopują i kradną; ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój – tam będzie i serce twoje. Światłem ciała jest oko. Jeśli tedy oko twoje jest zdrowe, całe ciało twoje jasne będzie. A jeśliby oko twoje było chore, całe ciało twoje będzie ciemne. Jeśli tedy światło, które jest w tobie, jest ciemnością, sama ciemność jakaż będzie! Nikt nie może dwom panom służyć, gdyż albo jednego nienawidzić będzie, a drugiego miłować, albo jednego trzymać się będzie, a drugim pogardzi. Nie możecie Bogu służyć i mamonie (Mt 6:19-24).

Jezus radził, byśmy z dystansem podchodzili do gromadzenia sobie na ziemi skarbów. Czym więc są te “skarby”? Rzeczy o wielkiej wartości często są przechowywane w skarbcach, rzadko bywają po prostu używane. Jezus powiada, że one przyciągają mole, złodziei i rdzewieją. Mole chętnie zjadają to, co jest przetrzymywane na strychach i końcówki ubrań zebranych w stosy w rogach piwnic, garaży i magazynów. Złodzieje włamują się i kradną te rzeczy, których tak naprawdę ludzie nie potrzebują: sztukę, biżuterię, kosztowne gadżety i to, co można zastawić. Zazwyczaj nie zabierają łóżek, kuchenek czy jedzenia (przynajmniej w bogatych krajach).

Pamiętajmy, że należymy do Boga my i wszystko co “posiadamy”. Jesteśmy szafarzami Bożych pieniędzy, tak więc każda decyzja o ich wydaniu jest decyzją duchową. Sposób, jaki wydajemy pieniądze pokazuje, kto kontroluje nasze życie. Gdy zbieramy “skarby”, gromadząc pieniądze i kupując więcej niż potrzebujemy, tracimy możliwość uzyskania Bożego zaopatrzenia. Powinniśmy się częściej zastanawiać, jak postępujemy z tym, co Bóg nam powierzył.

Co więc lepszego można robić? Jezus przykazał nam, abyśmy składali nasze skarby w niebie. Jak możemy to robić? Pan powiedział nam w Ewangelii Łukasza: “Sprzedajcie swoje posiadłości i dawajcie jałmużnę. Uczyńcie sobie sakwy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej nie ma przystępu, ani mól nie niszczy” (Łk 12:33). Wspomagając bezrobotnych, bezdomnych i tych, którzy są słabi, składamy skarb w niebie. Jezus mówi nam, abyśmy to, czego z pewnością nie zabierzemy do nieba, wykorzystywali, by zyskiwać skarb w niebie. Jak wielu chrześcijan robi tak? Dlaczego ogromna większość chrześcijan w Ameryce Północnej, cieszących się jednym z najwyższych standardów życia na świecie, nie zadaje sobie trudu choćby oddawania dziesięciny ze swoich przychodów, a co jest wymagane przez Prawo

[3]

?

Ciemne oko

Co miał Jezus na myśli, gdy mówił o tym, że oko jest “lampą (światłem) ciała”. To również dotyczy sposobu patrzenia na pieniądze i materialne dobra.

Po raz kolejny Jezus konfrontuje dwie życiowe postawy. Jedną ludzi o czystych oczach, którzy spoglądają na to, co buduje. Drugą, ludzi, którzy mają złe oczy (zaciemnione), którymi patrzą z pożądliwością i nienasyceniem. Możemy wnioskować, że jeden, ten o jasnym oku, służy Bogu, a drugi, o ciemnym oku, służy mamonie.

Człowiek o jasnych oczach symbolizuje tego, kto szuka prawdy i pozwala, aby światło prawdy wchodziło do jego wnętrza. On służy Bogu. Osoba o ciemnych oczach odcina światło prawdy i nie wpuszcza go, ponieważ uważa, że już zna prawdę. Dlatego też jest pełna ciemności, wierząc kłamstwom. Ona wierzy, że celem życia jest samo gratyfikacja. Pieniądz jest jej bogiem.

Co to znaczy, że pieniądz jest bogiem? Oznacza to, że w życiu człowieka to pieniądze odgrywają najistotniejszą rolę, a nie Bóg. Pieniądze kierują życiem człowieka, pochłaniają jego energię, myśli i czas. Są głównym źródłem jego radości, kocha je

[4]

. To dlatego Paweł porównał chciwość z bałwochwalstwem, stwierdzając, że żaden chciwiec nie wejdzie do Królestwa Bożego (p. Ef 5:5; Kol 3:5-6).

Nie można służyć jednocześnie Bogu i pieniądzom, sami wybieramy kto lub co jest najważniejsze. Zauważ, że Jezus podkreśla, że ważne jest służenie Bogu. Jeśli służymy jemu, podporządkujemy mu wszystko, co posiadamy. Nie jest to decyzja ku “głębszemu poświęceniu” w przyszłości. Ta decyzja jest wynikiem prawdziwego nawrócenia.

Chciwy biedak

Zaabsorbowanie materialnymi sprawami jest złe nie tylko w przypadku luksusów. Można być pochłoniętym przez te sprawy nawet wtedy, gdy są to podstawowe potrzeby. Dalej Jezus mówił:

Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się o życie swoje, co będziecie jedli albo co będziecie pili, ani o ciało swoje, czym się przyodziewać będziecie. Czyż życie nie jest czymś więcej niż pokarm, a ciało niż odzienie? Spójrzcie na ptaki niebieskie, że nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a Ojciec wasz niebieski żywi je; czyż wy nie jesteście daleko zacniejsi niż one?A któż z was, troszcząc się, może dodać do swego wzrostu jeden łokieć? A co do odzienia, czemu się troszczycie? Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną; nie pracują ani przędą. A powiadam wam: Nawet Salomon w całej chwale swojej nie był tak przyodziany, jak jedna z nich. Jeśli więc Bóg tak przyodziewa trawę polną, która dziś jest, a jutro będzie w piec wrzucona, czyż nie o wiele więcej was, o małowierni? Nie troszczcie się więc i nie mówcie: Co będziemy jeść? albo: Co będziemy pić? albo: Czym się będziemy przyodziewać? Bo tego wszystkiego poganie szukają; albowiem Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane. Nie troszczcie się więc o dzień jutrzejszy, gdyż dzień jutrzejszy będzie miał własne troski. Dosyć ma dzień swego utrapienia (Mt 6:25-34).

Dla wielu z czytelników ta wypowiedź jest trudna do zrozumienia. Kiedy ostatni raz zdarzyło ci się martwić o jedzenie, picie czy ubranie? Jednak, biedak, też może zazdrościć i to jest złe. Może być całkowicie pochłonięty zdobywaniem rzeczy niezbędnych do życia. Jeśli to jest złe, o ileż bardziej źle jest być pochłoniętym przez to, co nieistotne? Jezus oczekuje od swoich uczniów, by skupili się na najważniejszych rzeczach: jego królestwie i jego sprawiedliwości. Jeśli chrześcijanina nie stać na płacenie dziesięciny, lecz stać go na jedzenie dla psa, kablówkę, opłaty za nowy samochód czy meble, nowomodne ubrania czy śmietnikowe jedzenie (dosł. junk food) czy znaczy to, że żyje zgodnie z chrześcijańskim standardem szukania najpierw jego królestwa i sprawiedliwości? Nie, taki człowiek, jeśli wydaje mu się, że jest naśladowcą Jezusa, sam siebie oszukuje.

Drzazgi i belki

Następny zestaw przykazań Jezusa skierowanych do jego uczniów dotyczy grzechu osądzania i wynajdywania błędów:

Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą. A czemu widzisz źdźbło w oku brata swego, a belki w oku swoim nie dostrzegasz? Albo jak powiesz bratu swemu: Pozwól, że wyjmę źdźbło z oka twego, a oto belka jest w oku twoim? Obłudniku, wyjmij najpierw belkę z oka swego, a wtedy przejrzysz, aby wyjąć źdźbło z oka brata swego (Mt 7:1-5).

Co to znaczy sądzić kogoś innego? Sędzia to osoba, która orzeka o winie lub niewinności podsądnego. To jego praca i nie ma nic złego w tym, że to robi tak długo jak osądza zgodnie z dowiedzionymi faktami. Sędziowie mają sądzić ludzi, mierząc ich standardem prawa tej ziemi. Gdyby nie było sędziów, sprawiedliwość nigdy nie byłaby wykonywana na kryminalistach.

Niemniej, wielu ludzi myśli, że może wypatrywać wad u innych. To jest złe. Co więcej, często osądzają ludzi na podstawie, togo, co widzą, nie znając faktów, wyciągają błędne wnioski. Aby jeszcze pogorszyć sprawę, tacy samozwańczy sędziowie zazwyczaj przykładają do innych miarę, której sami nie spełniają, co czyni z nich hipokrytów. “Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem” (J 8:7).

Właśnie o takim zachowaniu mówił Jezus. Apostoł Jakub napisał: “Nie narzekajcie, bracia, jedni na drugich, abyście nie byli sądzeni; oto sędzia już u drzwi stoi” (Jk 5:9). Jest to jeden z najczęściej występujących w kościele grzechów, a ci, którzy są winni osądzania innych, sami stawiają siebie w niebezpiecznej pozycji znalezienia się pod sądem. Gdy mówimy przeciwko innemu wierzącemu, wskazując na jego uchybienia innym, odgrywamy rolę sędziego. Łamiemy tę złotą zasadę, ponieważ nie chcemy, aby inni mówili źle o nas pod naszą nieobecność. Gdy mówimy do innego wierzącego o jego uchybieniach, podczas gdy sami mamy większe braki, stajemy się człowiekiem, który ma w oku belkę. Jeśli przyjrzymy się swoim własnym zachowaniom, być może łatwiej znaleźć nam będzie pokorę i miłość, by rozmawiać o błędach popełnionych przez kogoś z tą właśnie osobą. Większość ludzi, którzy żyją w świętości, których znam rzadko służy radą, czy uwagami w sytuacjach kryzysu, ponieważ ich zdaniem, większość ludzi nie chce tego słuchać. Być może właśnie to miał Jezus na myśli, gdy wypowiadał następne zdanie:

Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie pereł swoich przed wieprze, by ich snadź nie podeptały nogami swymi i obróciwszy się, nie rozszarpały was (Mt 7:6).

Podobnie mówi się w Przypowieściach: “Nie karć szydercy, aby cię nie znienawidził; karć mądrego, a będzie cię miłował” (Prz 9:8).

Zachęta do modlitwy

W końcu dochodzimy do ostatniej części kazania Jezusa. Zaczyna się ona do zachęcających do modlitwy obietnic:

Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą. Czy jest między wami taki człowiek, który, gdy go syn będzie prosił o chleb, da mu kamień? Albo, gdy go będzie prosił o rybę, da mu węża? Jeśli tedy wy, będąc złymi, potraficie dawać dobre dary dzieciom swoim, o ileż więcej Ojciec wasz, który jest w niebie, da dobre rzeczy tym, którzy go proszą (Mt 7:7-11).

“Acha! – mogą powiedzieć niektórzy czytelnicy. – Oto jest fragment Kazania na Górze, który nie ma nic wspólnego ze świętością”. Wszystko zależy od tego, o co prosimy, pukamy czy czego szukamy w modlitwie. Jako ludzie, którzy “pragną i łakną sprawiedliwości” tęsknimy do posłuszeństwa we wszystkim, co Jezus przykazał w poprzedzającym kazaniu, a te pragnienia z pewnością odbijają się w naszych modlitwach.

W modlitwie, którą Jezus przekazał również w tym kazaniu jest wyrażone pragnienie Bożej woli i uświęcenia. Dodatkowo, w Ewangelii Łukasza ta sama modlitwa kończy się obiecując wynagrodzenie: “Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec niebieski da Ducha Świętego tym, którzy go proszą” (Łk 11:13). Sądzę, że Jezus nie miał na myśli luksusów, gdy obiecywał “dobre dary”. To Duch Święty był “dobrym darem”, ponieważ Duch Święty uświęca nas i pomaga nam szerzyć ewangelię, która czyni ludzi świętymi. A święci ludzie idą do nieba.

Zakończenie

Wiersz, który jest podsumowaniem wszystkiego, o czym była dotąd mowa w kazaniu. Wielu komentatorów tłumaczy go opacznie. Jest więc powiązany z poprzednimi zaleceniami, a pytaniem jest: “Ile z tego, czego nauczał Jezus jest tu podsumowane?” Przeczytajmy i pomyślmy:

“A więc wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; taki bowiem jest zakon i prorocy” (Mt 7:12).

Nie może to być podsumowaniem tych kilku ostatnich wersów na temat modlitwy, ponieważ nie miało by to sensu.

Pamiętajmy o tym, że wcześniej w tym kazaniu, Jezus ostrzegał przed błędnym myśleniem, że przyszedł obalić zakon i proroków (p. 7:17). Od tego miejsca całe Jego kazanie, aż do wersu, do którego właśnie dotarliśmy, służy na poparcie tamtej tezy. W tym miejscu następuje podsumowanie wszystkiego, o czym mówił na podstawie Prawa i Proroków: “A więc wszystko, cobyście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie; taki bowiem jest zakon i prorocy” (Mt 7:12). Zwrot “Prawo i Prorocy” wiąże wszystko, co Jezus powiedział między Mt 5:17 a 7:12.

Związek między zbawieniem a zachowywaniem tego, co znamy jako “złotą regułę” jest wyjaśniony w dwóch następujących później wersach:

Wchodźcie przez ciasną bramę; albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują (Mt 7:13-14).

Wąska brama i droga, które prowadzą do życia jest symbolem zbawienia. Ta szeroka brama i droga, które prowadzą do zniszczenia, droga większości, symbolizuje potępienie.

Jak sądzę, ponownie należy podkreślić, że wąska droga jest drogą naśladowania Jezusa, posłuszeństwa wobec jego przykazań. To trudna droga. Szeroka droga zaś jest zupełnym przeciwieństwem, również celu. Jak wielu chrześcijan kroczy wąską drogą, o której jest mowa w Mt 5:17 – 7:12? Jeśli idziesz wraz z tłumami, możesz być pewien, że jesteś na szerokiej drodze.

Może wzbudzić niepokój myśl, że Jezus nie odniósł się w tym kazaniu do wiary. Jednak wielokrotnie podkreślaliśmy, że istnieje nierozerwalne powiązanie między wiarą i zachowaniem, wiarą i uczynkami. Ludzie, którzy są posłuszni Jezusowi, okazują swoja wiarę uczynkami. Ci, którzy nie są Mu posłuszni, nie wierzą, że On jest Synem Bożym. Kiedy człowiek się nawraca, jako dar uzyskuje zbawienie, ale pan Bóg również towarzyszy mu przy przemianie, która zachodzi również dzięki jego łasce. Nasza świętość jest w rzeczywistości odbiciem jego świętości.

Jak rozpoznawać fałszywych religijnych liderów

Dalej Jezus ostrzega słuchaczy przed fałszywymi prorokami, religijnymi liderami, którzy będą prowadzić niczego nie podejrzewających ludzi w dół drogi ku zniszczeniu. To ludzie, których przesłanie nie pochodzi rzeczywiście od Boga, a więc także fałszywi nauczyciele. Jak rozpoznać fałszywych proroków, liderów, nauczycieli. W ten sam sposób, jak można poznać człowieka, który tylko mówi, że wierzy:

Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w odzieniu owczym, wewnątrz zaś są wilkami drapieżnymi! Po ich owocach poznacie ich. Czyż zbierają winogrona z cierni albo z ostu figi? Tak każde dobre drzewo wydaje dobre owoce, ale złe drzewo wydaje złe owoce. Nie może dobre drzewo rodzić złych owoców, ani złe drzewo rodzić dobrych owoców. Każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, wycina się i rzuca w ogień. Tak więc po owocach poznacie ich. (Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie (Mt 7:15-23).

Fałszywi nauczyciele, to ludzie z pozoru mówiący samą prawdę. Mogą nazywać Jezusa swoim Panem, prorokować, wypędzać demony i czynić cuda. Lecz “przebranie owcze” ukrywa fakt, że są “wilkami drapieżnymi”. Nie są prawdziwymi owcami. W jaki sposób można rozpoznać czy są prawdziwi czy fałszywi? Poznajemy po „owocach”, które zostają po ich działalności.

O jakich owocach mówił Jezus? Ci, którzy są prawdziwi, nauczają i wykonują wolę Ojca. Ci, którzy są fałszywi, uczą kłamstwa i “czynią nieprawość” (7:23). Do naszej odpowiedzialności należy porównanie ich nauczania i życia z tym, czego nauczał Jezus i co nakazał.

Obecnie kościół obfituje w fałszywych nauczycieli i nie powinno to być zaskoczeniem, ponieważ zarówno Jezus jak i Paweł ostrzegali nas przed tym, że gdy będzie zbliżał się koniec, tak będzie (p. Mt 24:11; 2 Tm 4:3-4). Najczęściej spotykaną herezją fałszywych nauczycieli naszych czasów jest informacja, że w niebie znajdą się nieświęci. Ponoszą oni odpowiedzialność za potępienie milionów ludzi. O nich John Wesley napisał:

Jakże to strasznie jest! – gdy ambasadorzy Boży zamieniają przedstawicieli w zło – gdy ci, którzy mają za zadania nauczać ludzi drogi do nieba, w rzeczywistości uczą ich drogi do piekła… Gdyby zapytać: “Dlaczego ktokolwiek miałby to robić?” Odpowiadam: dziesięć tysięcy mądrych i szanowanych mężów; wszyscy ci, bez względu na denominację, którzy zachęcają pysznych, żartownisiów, kochanków tego świata, ludzi rozkoszy, niesprawiedliwych i niedobrych, luźne, beztroskie i nieszkodliwe stworzenia, ludzi, którzy nie cierpią wyrzutów dla sprawiedliwości, aby sobie wyobrażali, że są w niebie. To są fałszywi prorocy w najwyższym sensie tego słowa. To zdrajcy, zarówno Boga, jak i człowieka… Stale zaludniają rzeczywistość nocy; a gdziekolwiek pójdą biedne dusze są niszczone, “piekło powinno zostać przeniesione, aby wyjść im na spotkanie!”

[5]

.

Ciekawe jest to, że Wesley w szczególności mówił o tych fałszywych nauczycielach, przed którymi ostrzegał Jezus w Ewangelii Mateusza 7:15-23.

Podkreślam , że Jezus mówił, że ci, którzy nie przynoszą dobrych owoców, zostaną wrzuceni do piekła (p. 7:19). Dotyczy to nie tylko nauczycieli i proroków, lecz każdego. Jezus powiedział: “Nie każdy, kto mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios, lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie” (Mt 7:21). Jeszcze raz podkreślam kazanie na Górze jest kazaniem o związku między zbawieniem i świętością. Ludzie, którzy nie są posłuszni Jezusowi zmierzają do piekła.

Zauważ również związek jaki Jezus czyni między tym, jaki jest człowiek wewnętrznie i tym jaki jest na zewnątrz. “Dobre” drzewo wydaje dobre owoce. “Złe” drzewo nie może wydawać dobrych owoców. Źródłem dobrego owocu, który pojawia się na zewnątrz jest natura tego człowieka. Bóg zmienił naturę tych, którzy naprawdę uwierzyli w Jezusa

[6]

.

Podsumowanie

Jezus kończy całe swoje kazanie przykładem. Jak można się było tego spodziewać jest to ilustracja związku między posłuszeństwem a zbawieniem:

Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce. I spadł deszcz ulewny, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, ale on nie runął, gdyż był zbudowany na opoce. A każdy, kto słucha tych słów moich, lecz nie wykonuje ich, przyrównany będzie do męża głupiego, który zbudował swój dom na piasku. I spadł ulewny deszcz, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, i runął, a upadek jego był wielki (Mt 7:24-27).

To nie jest formuła na “życiowy sukces”, jak tego niektórzy nauczają. Istota jest tutaj pokazana przez kontekst i nie chodzi o to, jak finansowo prosperować w trudnych czasach wierząc w obietnice Jezusa. Jest to podsumowanie wszystkiego, co Jezus powiedział w swym Kazaniu na Górze. Ci, którzy wykonują to, co On mówi są mądrzy, przetrwają i nie muszą bać się gniewu Bożego. Ci, którzy nie są Mu posłuszni, są głupcami i będą ogromnie cierpieć, “ponosząc karę; zatracenie wieczne” (2 Tes 1:9).

Odpowiedź na zastrzeżenie

Czy Kazanie na Górze Jezusa było skierowane tylko do tych uczniów, którzy żyli przed Jego ofiarną śmiercią i zmartwychwstaniem? Czy nie byli oni pod Prawem jako tymczasowym środkiem zbawienia, lecz po śmierci Jezusa za ich grzechy, gdy zostali zbawieni przez wiarę, unieważniając w ten sposób środek zbawienia wyjaśniony w tym kazaniu?

Jest to zła teoria. Nikt nigdy nie został zbawiony z uczynków. Zbawienie zawsze było z wiary, zarówno przed jak i w czasie Starego Przymierza. Paweł dowodzi w 4 rozdziale Listu do Rzymian, że Abraham i Dawid byli usprawiedliwieni z wiary, a nie z uczynków.

Co więcej, było niemożliwe, aby ktokolwiek ze słuchaczy Jezusa mógł być zbawiony z uczynków, ponieważ oni wszyscy zgrzeszyli i brakowało im chwały Bożej, podobnie jak nam (p. Rz 3:23). Wyłącznie Boża łaska mogła ich zbawić, a tylko wiara może przyjąć łaskę.

Niestety zbyt wielu współczesnych chrześcijan uważa, że wszystkie przykazania Jezusa mają na celu tylko to, abyśmy poczuli się winni i dostrzegli niemożność zapracowania na zbawienie uczynkami. Teraz, gdy już “pojęliśmy przesłanie” i gdy zostaliśmy zbawieni z łaski, możemy ignorować większość jego przykazań. O ile oczywiście, nie chcemy, aby inni zostali “zbawieni”. Wtedy znowu możemy wyciągnąć te przykazania, aby pokazać ludziom jak są grzeszni, aby zostali zbawieni z “wiary”, która jest pozbawiona uczynków.

Jezus nie mówił uczniom: “Idźcie na cały świat i czyńcie uczniami, i zagwarantujcie, aby wiedzieli, że gdy raz poczuli się winni i zostali zbawieni przez wiarę, Moje przykazania spełniły swoje zadanie w ich życiu”. Nie, lecz powiedział: “Idźcie więc na cały świat i czyńcie uczniami wszystkie narody, … ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem…” (Mt 28:19-20, podkreślenia dodano)

[1]

Niestety niektórzy twierdzą, że nie jest to modlitwa, którą chrześcijanie powinni stosować, ponieważ nie jest “w imieniu Jezusa”. Niemniej, gdyby zastosować taką logikę, musielibyśmy dojść do wniosku, że wiele modlitw apostołów zapisanych w Księdze Dziejów i listach, nie było “chrześcijańskimi modlitwami”.

[2]

Ten wers jest jednym z wielu, który mówi nam, że uczniowie nie są doskonali czy bezgrzeszni. Niemniej, dowodzi również tego, że prawdziwi wierzący przejmują się tym, gdy grzeszą.

[3]

Zgodnie z wynikami badań Gallup, tylko 25% ewangelicznych chrześcijan w Ameryce daje dziesięcinę. 40% twierdzi, że Bóg jest najważniejszą rzeczą w ich życiu, a jednak ci, którzy zarabiają między 50-75.000 rocznie średnio dają 1.5% swych dochodów na cele dobroczynne, w tym dobroczynność religijną, w tym samym czasie wydając średnio 12% swych dochodów na zajęcia czasu wolnego. George Barna przekazuje w książce “Drugie przyjście kościoła” (The Second Coming of the Church), że jego badania wskazują, że niechrześcijanie częściej dają pieniądze na organizacje non-profit i biednych, niż nowo narodzeni chrześcijanie.

[4]

Przy innej okazji Jezus stwierdził, że nie można służyć Bogu i mamonie równocześnie. Łukasz mówi nam: “A słyszeli to wszystko faryzeusze, którzy byli chciwi i naśmiewali się z Niego” (Łk 16:14).

[5]

The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), John Wesley, przedruk z wydania 1872r. Wesleyan Methodist Book Room, London, str. 441, 416.

[6]

Nie mogę się tutaj oprzeć sposobności skomentowania popularnego powiedzenia, z którego korzysta się, aby usprawiedliwić grzechy innych: “Nie wiemy, co jest w ich sercach”. W przeciwieństwie do tego, Jezus powiedział, że to, co na zewnątrz, ujawnia wnętrze. W pewnym miejscu powiedział nam, że “z obfitości serca mówią usta” (Mt 12:34). Gdy ktoś mówi słowa nienawiści to wskazuje na nienawiść wypełniającą jego serce. Powiedział również, że to: “z wnętrza, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, wszeteczeństwa, kradzieże, morderstwa, cudzołóstwo, chciwość, złość, podstęp, lubieżność, zawiść, bluźnierstwa, pycha, głupota” (Mk 7:21-22). Jeśli ktoś popełnia cudzołóstwo, to wiemy, co jest w jego sercu: cudzołóstwo.

Czy jesteś gotowy, aby odpowiedzieć na to, co Bóg, poprzez Swojego Syna Jezusa, zrobił dla ciebie – teraz, kiedy zrozumiałeś dlaczego On musiał umrzeć na krzyżu?

Być może zastanawiasz się: „Co mógłbym kiedykolwiek zrobić, aby być wartym tego, by posiąść korzyści płynące z cierpienia Jezusa? Może powinienem wspiąć się na kolanach na jakąś wysoką górę? Może życie mnicha w odosobnieniu uczyniłoby mnie tego wartym? A co jeśli obiecam chodzić do kościoła każdego dnia? Czy to wystarczy?”

Odpowiedź na te pytania może cię zaskoczyć: Nie ma absolutnie nic, co mógłbyś zrobić, aby uczynić samego siebie wartym otrzymania Bożego przebaczenia.

To jest właśnie wiadomość krzyża Jezusa: Grzeszni ludzie nie mają nawet cienia szansy, aby uzyskać prawo przebywania z Bogiem w oparciu o swoje własne zasługi.

Jedyną nadzieją, jaką mamy, aby zostać wybawionym od należnej nam kary jest to, że w jakiś sposób Bóg nam przebaczy. Ofiarna śmierć Jezusa zapewnia sposób, za pomocą którego Bóg może sprawiedliwie wybaczyć nasze grzechy. Zbawienie jest dziełem Boga – nie człowieka.

Nasze grzechy mogą być przebaczone jedynie przez Jego łaskę. Myślenie, że sami możemy w jakikolwiek sposób zasłużyć na to, co Bóg dobrowolnie nam oferuje jest pysznym znieważeniem przeciwko konieczności okropnego cierpienia, którego doświadczył Jezus i Bożej niezasłużonej łaski nad nami.

Co musimy zrobić?

W jaki sposób możemy skorzystać z tego, co Bóg uczynił dostępnym dla nas przez Jezusa Chrystusa?

W Biblii są wymienione dwa warunki: pokuta i wiara. Żaden z nich osobno nie czyni nas godnymi, ale razem otwierają drzwi dla Bożego zbawienia, które wejdzie w nasze życie.

Przyjrzyjmy się najpierw pokucie.

Większość z nas kiedy słyszy słowo „pokutować” ma przed sobą obraz groźnego kaznodziei, który wchodzi do miasta, aby potępiać mieszkańców za ich grzechy. Jego przesłanie nigdy nie jest dobrze przyjęte, ponieważ mówi jedynie o tym, jak niegodziwi są mieszkańcy i o nadchodzącym sądzie. Jego słuchacze odchodzą z przekonaniem, że jeśli tylko się poprawią to zasłużą na miejsce w Bożej chwale.

Ten rodzaj przesłania niezmiernie wypacza wyobrażenie prawdziwego obrazu Bożego planu dla ludzkości. Mówienie grzesznikom, że powinni oczyścić swoje życie nie wspominając im o śmierci Jezusa na krzyżu powinno być zbrodnią.

Biblia jasno mówi, że pokuta jest absolutnie konieczna do zbawienia. Żadna osoba nie może mieć nadziei na odpuszczenie grzechów, jeśli nie pokutuje. Z drugiej strony, pokuta sama w sobie nie może nikogo zbawić. Ona musi iść w parze z wiarą.

Ponieważ konieczność pokuty dla uzyskania zbawienia została w niektórych kręgach teologicznych umniejszona, zamierzam na kilku następnych stronach wykazać, że nie możesz być zbawiony od Bożego gniewu bez wcześniejszego żalu za grzechy. Omówię również, co dokładnie znaczy upamiętanie się.

Głoszący upamiętanie

Jan Chrzciciel, prekursor Jezusa, głosił bardzo proste przesłanie:

„Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Boże” (Mt 3:2; dodano uwydatnienie).

Biblia mówi, że odkąd Jezus po raz pierwszy zaczął głosić, Jego przesłanie było takie same jak Jana Chrzciciela:

Odtąd począł Jezus kazać i mówić: „Upamiętajcie się, przybliżyło się bowiem Królestwo Niebios” (Mt 4:17; dodano uwydatnienie).

Prawdopodobnie pamiętasz słowa, które cytowałem mówiąc o komentarzu Jezusa do dwóch ówczesnych tragedii. W odniesieniu do ludzi, którzy umarli, Jezus dwukrotnie powiedział swoim uczniom:

„Powiadam wam … jeśli się nie upamiętacie, wszyscy tak samo poginiecie” (Łk 13:3, 5; dodano uwydatnienie).

Kiedy Jezus posyłał swoich dwunastu uczniów, aby głosili w różnych miastach, jaką wieść nieśli? Biblia mówi:

A oni poszli i wzywali do upamiętania (Mk 6:12; dodano uwydatnienie).

Jakie było przesłanie, które Jezus powiedział uczniom już po swoim zmartwychwstaniu?

I rzekł im: „Jest napisane, że Chrystus miał cierpieć i trzeciego dnia zmartwychwstać i że począwszy od Jerozolimy, w imię jego ma być głoszone wszystkim narodom upamiętanie dla odpuszczenia grzechów” (Łk 24:46-47; dodano uwydatnienie).

Apostołowie byli posłuszni instrukcjom Jezusa. Kiedy Piotr głosił w dzień Pięćdziesiątnicy, jego oskarżeni słuchacze po uświadomieniu sobie prawdy o Człowieku, którego niedawno ukrzyżowali, zapytali Piotra, co powinni zrobić. Odpowiedział, że przede wszystkim najpierw powinni upamiętać się (zobacz Dz 2:38).

Drugie publiczne wystąpienie Piotra w portyku Salomona zawierało identyczne przesłanie:

„Przeto upamiętajcie się i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze” (Dz 3:19; dodano uwydatnienie).

Czy apostoł Paweł głosił upamiętanie? Zdecydowanie tak. W Atenach słyszymy, jak ogłasza:

„Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali, gdyż wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat sprawiedliwie przez męża, którego ustanowił, potwierdzając to wszystkim przez wskrzeszenie go z martwych” (Dz 17:30-31; dodano uwydatnienie).

W swoim pożegnalnym kazaniu do starszych w Efezie, Paweł stwierdza:

„…Jak nie uchylałem się od zwiastowania … wzywając zarówno Żydów, jak i Greków do upamiętania się przed Bogiem i do wiary w Pana naszego, Jezusa.” (Dz 20:20a, 21; dodano uwydatnienie).

Podczas swojej obrony przed królem Agryppą, Paweł mówi:

„Dlatego też, królu Agryppo, nie byłem nieposłuszny temu widzeniu niebieskiemu, lecz głosiłem najpierw tym, którzy są w Damaszku, potem w Jerozolimie i po całej krainie judzkiej, i poganom, aby się upamiętali i nawrócili do Boga i spełniali uczynki godne upamiętania.” (Dz 26:19-20; dodano uwydatnienie).

Autor listu do Hebrajczyków mówi, że „odwrócenie się od martwych uczynków” jest najbardziej fundamentalną doktryną Jezusa (zobacz Hb 6:1).

Na szczęście, lista biblijnych dowodów jest wystarczająca, aby przekonać każdego, że relacja z Bogiem zaczyna się od upamiętania. Bez tego nie ma przebaczenia grzechów.

Czym jest upamiętanie?

Jeśli upamiętanie jest konieczne do zbawienia, jest sprawą najwyższej wagi, abyśmy zrozumieli, co dokładnie oznacza „pokutować” czy „upamiętać się”. Właściwie, kiedy zrozumiemy, że grzech jest tym, co oddziela nas od Boga i zdamy sobie sprawę, że grzech pochodzi z egoizmu, wtedy definicja upamiętania stanie się oczywista. Upamiętać się oznacza odwrócić się od wszelkiego grzechu i egoizmu. Oznacza być posłusznym Bogu. Oznacza zejść z tronu swojego życia i posadzić na nim Jezusa. To oznacza, że uznajemy Jezusa naszym Panem i stajemy się Jego niewolnikami. Oznacza, że przestajemy żyć dla samych siebie, a zaczynamy żyć dla Boga i dla innych.

Jeśli przyczyną, dla której zostaliśmy wcześniej oddzieleni od Boga były nasze nieposłuszne grzeszne czyny, wtedy jeśli planujemy nawiązać relację z Bogiem konieczna jest pokuta.

Pokuta wymaga więcej niż tylko zmiany naszego myślenia z naszej strony. Konieczna jest również zmiana w naszych czynach.

Jan Chrzciciel, który wzywał ludzi do upamiętania, nie mógł wyrazić jaśniej tego, że pokuta wymaga działania. Posłuchaj, co mówił:

„Wydawajcie więc owoce godne upamiętania. A nie próbujcie wmawiać w siebie: Ojca mamy Abrahama; powiadam wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Abrahamowi. A już i siekiera do korzenia drzew jest przyłożona; wszelkie więc drzewo, które nie wydaje owocu dobrego, zostaje wycięte i w ogień wrzucone” (Łk 3:8-9; dodano uwydatnienie).

Prawdziwe upamiętanie przynosi owoce, albo czyny. Zauważ, że Jan Chrzciciel ogłasza, że ludzie, którzy nie pokutują pójdą do piekła. Kontynuujmy:

I pytały go tłumy: „Cóż więc mamy czynić?” A on odpowiadając, rzekł im: „Kto ma dwie suknie, niechaj da temu, który nie ma, a kto ma żywność, niech uczyni podobnie” (Łk 3:10-11).

Pamiętaj, że upamiętanie zawiera w sobie odwrócenie się od egoizmu. Jeśli ktoś prawdziwie pokutuje, to ma to wpływ na to, co czyni ze swoim mieniem. Współczuje tym, którzy mają mniej szczęścia. Jeśli Jezus jest prawdziwie naszym Panem, wszystko, co posiadamy jest Jego.

Jan kontynuuje:

Przychodzili też celnicy, by dać się ochrzcić, i mówili do niego: „Nauczycielu, co mamy czynić?” On zaś rzekł do nich: „Nie pobierajcie nic ponad to, co dla was ustalono” (Łk 3:12-13).

Jeśli ktoś prawdziwie pokutuje, to wpływa to na jego uczciwość wobec pracowników i klientów. Jan stwierdza:

Pytali go też żołnierze, mówiąc: „A my co mamy czynić?” I rzekł im: „Na nikim nic nie wymuszajcie ani nie oskarżajcie fałszywie dla zysku, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie” (Łk 3:14).

Jeśli ktoś szczerze pokutuje, przestaje kraść, zaczyna dbać o innych i odwraca się od chciwości.

Czy widzisz, że upamiętanie się wymaga zmiany w postawie oraz w działaniu? I czy zauważyłeś, że wszystko to, co Jan powiedział do swoich rozmówców można by podsumować w tych słowach: „Przestań być samolubny”?

Jeśli ma miejsce prawdziwe upamiętanie, nie będziemy już dłużej działać pod wpływem naszych egoistycznych pobudek, ale pod wpływem miłości. Znakiem rozpoznawczym Chrześcijanina jest największa miłość do Boga i bezinteresowna miłość do innych.

Mały człowiek, który prawdziwie pokutował

Jest w Biblii historia o niskim człowieku zwanym Zacheuszem, który był celnikiem. Aby zrozumieć tę historię, musisz najpierw zrozumieć, że w Izraelu za czasów Jezusa, słowa celnik i oszust były synonimami. Rząd rzymski sprzedawał prawo do pobierania podatków tym, którzy zaoferowali najwyższą cenę i im więcej pieniędzy zebrał poborca podatkowy, tym więcej mógł zatrzymać dla siebie. Ludzka natura jest jaka jest (samolubna), a celnicy zwyczajnie oszukiwali wielu podatników.

Zacheusz był typowym celnikiem: nieuczciwym i zamożnym. Przeczytajmy jego historię:

I wszedłszy [Jezus] do Jerycha, przechodził przez nie. A oto mąż, imieniem Zacheusz, przełożony nad celnikami, człowiek bogaty, pragnął widzieć Jezusa, kto to jest, lecz nie mógł z powodu tłumu, gdyż był małego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wszedł na drzewo sykomory, aby go ujrzeć, bo tamtędy miał przechodzić.

A gdy Jezus przybył na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: „Zacheuszu, zejdź śpiesznie, gdyż dziś muszę się zatrzymać w twoim domu.” I zszedł śpiesznie, i przyjął go z radością.

A widząc to, wszyscy szemrali, mówiąc: „Do człowieka grzesznego przybył w gościnę.” [Oczywiście, żaden z tych zrzędzących nigdy nie zachował się samolubnie, nieprawdaż?] Zacheusz zaś stanął i rzekł do Pana: „Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób.”

A Jezus rzekł do niego: „Dziś zbawienie stało się udziałem domu twego, ponieważ i on jest synem Abrahamowym. Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zaginęło” (Łk 19:1-10).

Wiemy, że Zacheusz pokutował. Jego zachowanie pokazuje to ewidentnie. Jezus musiał być o tym przekonany, ponieważ powiedział, że zbawienie przyszło do domu tego poborcy podatkowego w ten dzień, w którym się upamiętał.

Jeśli prawdziwie pokutujemy, musimy przestać wykorzystywać innych ludzi. Jedną rzeczą jest zarabianie pieniędzy przez pobieranie odpowiednich opłat za towary i usługi, a czym innym jest zarabianie pieniędzy przez oszukiwanie ludzi.

Zatem, jeśli chcesz wypełnić pierwszy wymóg, aby być zbawionym od gniewu Bożego, to pokutuj. Każdy akt egoizmu, którego jesteś świadom powinien być natychmiast przerwany. Módl się i proś o Boże przebaczenie dla twojego samolubnego życia. A jeśli przyjdą łzy, pozwól im płynąć.

Pokuta nie sprawi, że staniesz się godny – nie sprawi, że zasłużysz na zbawienie – tylko ofiarna śmierć Jezusa nas zbawia. Ale upamiętanie się pokazuje – bardziej niż cokolwiek innego – że spełniłeś także drugi warunek: uwierzyłeś ewangelii.

Pokuta i wiara idą ręka w rękę. Nie możesz mieć jednego bez drugiego. Dokładnie tak, jak powiedział Jezus: „Upamiętajcie się i wierzcie ewangelii” (Mk 1:15; dodano uwydatnienie).

Czym jest ewangelia?

Słowo „ewangelia” oznacza „dobra nowina”. To jest to, w co musimy uwierzyć.

Co jest dobrą nowiną? To, że Jezus Chrystus, bezgrzeszny Boży Syn, umarł na krzyżu, cierpiał płacąc za nasze grzechy, odwrócił gniew Boga, na który zasłużyliśmy i zmartwychwstał, aby żyć na wieki.

Jeśli pokutowałeś i szczerze uwierzyłeś tej dobrej nowinie, jesteś zbawiony. Nie pójdziesz do piekła. Masz zagwarantowane miejsce w niebie, na zawsze! To jest coś, co jest niezwykle ekscytujące! (Nawiasem mówiąc, aniołowie w niebie naprawdę się tym ekscytują; zobacz Łk 15:1-10).

Spójrzmy na kilka fragmentów, które mówią nam, że wiara w ewangelię jest absolutnie konieczna do zbawienia. Najpierw przeczytajmy prawdopodobnie najlepiej znany werset z całej Biblii, ewangelia Jana 3:16:

„Albowiem Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (dodano uwydatnienie).

To znaczy o wiele więcej niż stwierdzenie, że Jezus był postacią historyczną, która chodziła po ziemi 2000 lat temu. Uwierzyć w Niego oznacza uwierzyć we wszystko, co Bóg objawił o Nim. Musimy wierzyć w to, kim On jest i czego dokonał.

Przede wszystkim i po pierwsze musimy uwierzyć, że Jezus jest Synem Boga. Jeśli Jezus nie jest Bożym Synem, wtedy był splamiony grzechem, jak każdy z nas i w związku z tym nie mógłby być naszym zastępcą. Człowiek w celi śmierci nigdy nie mógłby zaoferować swojego życia, aby zapłacić za uwolnienie innego współtowarzysza z celi śmierci, ponieważ jest winny swoje własne życie. Tylko Ten, kto jest bez grzechu może być naszym prawowitym zastępcą.

W Dziejach Apostolskich, Filip ewangelista nie mógł ochrzcić eunucha Etiopczyka dopóki ten nie wyznał swojej wiary, że Jezus Chrystus jest Synem Boga:

A Filip otworzył swoje usta i zwiastował mu dobrą nowinę o Jezusie, począwszy od tego ustępu Pisma. A gdy tak jechali drogą, przybyli nad jakąś wodę, a eunuch rzekł: „Oto woda; cóż stoi na przeszkodzie, abym został ochrzczony?” Filip zaś powiedział mu: „Jeśli wierzysz z całego serca, możesz.” A odpowiadając, rzekł: „Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym”. I kazał zatrzymać wóz, zeszli obaj, Filip i eunuch do wody i ochrzcił go. (Dz 8:35-38; dodano uwydatnienie).

Oczywiście czym innym jest powiedzieć, że wierzy się, że Jezus jest Synem Boga, a czym innym naprawdę w to uwierzyć. Wielu ludzi mówi, że wierzy, że Jezus jest Synem Boga, ale jest oczywiste, że tak naprawdę nie wierzą w to, bo nie widać tego w ich czynach.

Jeśli ja rzeczywiście wierzę, że Jezus jest Synem Boga, wtedy będę zainteresowany zgłębianiem tego, co powiedział Jezus. Zdam sobie sprawę z tego, że On ma prawo mówić mi, jak mam przeżyć swoje życie. A ja chcę być Mu posłuszny.

Kiedy ktoś prawdziwie uwierzy, że Jezus jest Synem Boga, to będzie pokutować. Jak już wcześniej stwierdziłem, upamiętanie się i wiara idą ze sobą ręka w rękę. Jeśli szczerze wierzysz, będziesz pokutować. Twoje działania będą dowodem twojej wiary.

Nie wystarczy tylko uwierzyć, że Jezus jest Synem Boga, ale musimy także uwierzyć, że On umarł za nasze grzechy. To Jego śmierć sprawiła, że nasze zbawienie stało się możliwe. Jak mówi apostoł Paweł:

A przypominam wam, bracia, ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie, i przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowacie tak, jak wam ją zwiastowałem, chyba że nadaremnie uwierzyliście. Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy według pism… (1 Kor 15:1-3; dodano uwydatnienie).

Raz jeszcze powtórzę: jeśli uwierzymy, że Jezus umarł zamiast nas, to w sposób naturalny chcemy pokutować z powodu naszych grzechów. Nie pragniemy już dłużej żyć dla samych siebie, chcemy żyć dla Jezusa:

A umarł za wszystkich, aby ci, którzy żyją, już nie dla siebie samych żyli, lecz dla tego, który za nich umarł i został wzbudzony (2 Kor 5:15; dodano uwydatnienie).

W końcu musimy także uwierzyć, że Jezus powstał z martwych. Zmartwychwstanie Jezusa jest ostatecznym dowodem na to, że kara za nasze grzechy została zapłacona całkowicie i że Boży gniew odwrócił się od tych wszystkich, którzy uwierzą w Jezusa.

Co więcej, zmartwychwstanie Jezusa pokazuje, że my także będziemy żyć po śmierci. Ci, którzy prawdziwie wierzą są połączeni z Nim w jedno poprzez Bożą pracę. Jesteśmy w Chrystusie. Teraz, ponieważ Jezus żyje, my także będziemy żyć na wieki:

Który został wydany za grzechy nasze i wzbudzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego [nasz wyrok został spłacony całkowicie – teraz mamy prawo stanąć przed Bogiem] (Rz 4:25; dodano uwydatnienie).

A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w swoich grzechach. Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie [ci chrześcijanie, którzy umarli], poginęli [w piekle] … A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli (1 Kor 15:17-18,20; dodano uwydatnienie).

Czy naprawdę wierzysz, że Jezus jest Synem Bożym i że umarł za twoje grzechy? Czy wierzysz, że śmierć Jezusa w pełni odwróciła Boży gniew, na który zasłużyłeś? Czy wierzysz, że Jezus powstał z martwych?

Dobrze! Twoje wszystkie grzechy zostały przebaczone; twoja wina została odsunięta; i nie musisz się martwić tym, że staniesz twarzą w twarz z Bożym gniewem, na który zasługujesz! Masz przed sobą wspaniałą przyszłość!

Czy mogę być pewny, że pójdę do nieba?

Wielu ludzi nigdy sobie nie uświadomiło, że to jest możliwe, aby wiedzieć z całą pewnością już tutaj na ziemi, że po swojej śmierci pójdą do nieba. Kiedy pokutujemy i wierzymy w ewangelię to natychmiast mamy taką gwarancję, jak wyraził to apostoł Jan:

To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny (1 J 5:13; dodano uwydatnienie).

Przyczyną, dla której wiele osób nie uważa, że to możliwe, aby mieć pewność wiecznego życia jest ta, że myślą oni, że to ich dobre uczynki zbawią ich. Zbyt wielu ludzi ma jedynie nadzieję, że zrobili wystarczająco dużo dobrych rzeczy i niewiele złych rzeczy, więc nie pójdą do piekła tylko do nieba.

A prawda jest taka, że nikt nie jest wystarczająco dobry, aby dostać się do nieba – to niemożliwe, aby zasłużyć na ten przywilej, co jak myślę uświadomiłeś sobie czytając poprzednie sześć rozdziałów tej książki.

Biblia jest zupełnie przejrzysta w tej kwestii: dobre uczynki nie mogą nas zbawić. Tylko nasza wiara może zagwarantować nam zbawienie. Nasze zbawienie jest darmowym podarunkiem, jaki daje nam Bóg ze względu na swoją miłość, łaskę i miłosierdzie. Poniżej przedstawiłem kilka wybranych fragmentów z wielu w Piśmie, które pokazują tę sprawę:

Albowiem łaską [niezasłużoną przychylnością] zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z [dobrych] uczynków, aby się kto nie chlubił (Ef 2:8-9; dodano uwydatnienie).

Zbawił nas nie z uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego … (Tyt 3:5a; dodano uwydatnienie).

Gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni [ustanowieni sprawiedliwymi przed Bogiem] darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę (Rz 3:23-25a; dodano uwydatnienie).

Jeśli byłoby możliwe, abyśmy zostali zbawieni dzięki naszym dobrym uczynkom, wtedy nie byłoby potrzeby, aby Jezus umierał. Jak powiedział apostoł Paweł – wtedy Jego śmierć byłaby stratą czasu:

Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie [prawo do stania przed Bogiem], dokonuje się przez Prawo [wypełnienie go], to Chrystus umarł na darmo. (Gal 2:21).

Pobożny czy sprawiedliwy?

Prawdopodobnie słyszałeś historię, jaką Jezus opowiedział o Faryzeuszu i celniku. Faryzeusze za czasów Jezusa byli bardzo religijni, żyli dokładnie według kodeksu ustanowionego przez człowieka. Słowo celnik jest innym określeniem poborcy podatkowego, co jak zapewne pamiętasz w czasach Jezusa było synonimem słowa oszust.

Historia o Faryzeuszu i celniku idealnie ilustruje, że ci, którzy ufają swoim dobrym uczynkom nie będą zbawieni. Ale ci, którzy przyznają się do swojej grzeszności i przychodzą do Boga z wiarą w Jezusa, będą zbawieni:

Powiedział też [Jezus] do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika.

Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony. (Łk 18:9-14).

Zauważ, że poborca podatkowy modlił się „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika”. Dosłownie greckie tłumaczenie mówi: „Panie, bądź mi przychylny.” Czy pamiętasz co oznacza przychylność? Oznacza „odwrócić złość” albo „odwrócić gniew”.

Boży gniew nie może być powstrzymany, jeśli ma On pozostać doskonałą miłością i doskonałą sprawiedliwością. Zatem Boży gniew nie został powstrzymany – został skierowany na Jezusa, naszego zastępcę. I to jest właśnie sposób, w jaki uniknęliśmy tego, na co zasłużyliśmy. Nasze zbawienie jest darmowe dla nas, ale nie dla Jezusa – ono kosztowało Go niewyobrażalne cierpienie.

Kiedy ktoś stara się zbawić siebie samego poprzez dobre uczynki, to pysznie oznajmia, że nie potrzebuje Jezusa, ponieważ może być swoim własnym zbawicielem. Co więcej, nieświadomie wyraża opinię, że Jezus był głupcem, ponieważ cierpiał tak bardzo bez żadnej istotnej przyczyny. Taka osoba myśli także, że Stwórcy musiało się coś pomieszać, kiedy planował kulminacyjny punkt całej historii świata – śmierć swojego jednorodzonego Syna na górze Kalwaria.

Bez jakiejkolwiek przesady idea, że możemy zbawić siebie sami dzięki naszym dobrym uczynkom jest najbardziej nikczemną herezją jaką kiedykolwiek wymyślono i stoi całkowicie w opozycji do wszystkiego, czego naucza Biblia, co prezentuje prawdziwe chrześcijaństwo, do wszystkiego, co mądry i kochający Bóg zaplanował dla ludzkości.

Modlitwa grzesznika o zbawienie

Najlepiej by było, gdybyś pomodlił się do Boga wprost ze swojego serca, używając swoich własnych słów, mówiąc jak żałujesz i ogłaszasz swoją wiarę w Jezusa. Ale jeśli masz trudności z mówieniem do Boga, poniżej jest modlitwa, którą możesz wykorzystać jeśli tylko pomodlisz się z głębi swego serca. Mów głośno:

Boże, przyznaję, że jestem winnym grzesznikiem, który zasługuje, aby otrzymać twoją sprawiedliwą karę. Dziękuję, że mnie ostrzegłeś o ostatecznych konsekwencjach mojego grzechu i że mogę uniknąć spędzenia wieczności w piekle. Byłem samolubny, ale dzisiaj pokutuję, a zmiana w moim zachowaniu udowodni to. Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym, że umarł na krzyżu za moje grzechy, że odwrócił Boży gniew, na który zasłużyłem i że powstał z martwych. On jest Panem i odtąd jest moim Panem, któremu będę posłuszny. Nie wierzę, że jakikolwiek mój dobry uczynek zbawi mnie, ale wierzę, że moje zbawienie jest możliwe jedynie przez to, co Jezus dokonał na krzyżu. Od dzisiaj On jest moim Zbawicielem. Dziękuję za zbawienie mnie! W imieniu Jezusa, Amen.

Paulo yandikiye Timoteyo ati:

Wirinde ubwawe no ku vyo wigisha. Wame ushishikara ivyo, kuko ni wagira urtyo uzokwikizanya n’abakwumva (1 Tim. 4:16, hashimikiwe ku nsobanuro).

Umukozi wese ategerezwa kuzirikana iyi mpanuro, aririnda ubwiwe, akaba icitegerezo c’ukwezwa.

Ubwa kabiri, ategerezwa kwiyubara ku vyo yigisha. Ugushishikara mu gakiza kwiwe n’ukw’abantu bamwumviriza gushingiye ku vyo yigisha nk’uko Paulo yavyanditse mu murongo duhejeje gusoma.

[1]

Iyo umukozi akebereje mu nyigisho z’ibinyoma ntabe acigisha abantu ukuri kw’ijambo ry’Imana, ashira mu kaga abantu bamwumviriza.

Nta citwazo na kimwe umukozi agira abigishwa yogira ngo yigishe inyigisho z’ibinyoma. Imana yaramuhaye Mpwemu Yera n’Ijambo Ryayo bimuyoborere mu kuri. Abakozi bafise intumbero mbi ntibitaho kwiga ijambo ry’Imana. Bishinga kwigana inyigisho z’agaharawe zituma bacokera mu vyizerwa bizimiza n’inyigisho z’ibinyoma. Ikintu cotuma adacokerayo ni ukweza umutima wiwe, akemezwa neza kw’intumbero yiwe ari uguhimbaza Imana (1) n’ugufasha abantu (2) ngo bitegurire guhagarara imbere ya Yesu, si ukwironderera amatungo, kuba agahambaye na rurangiranwa. Ategerezwa kwiga ijambo ry’Imana mu bwitonzi nta ngere ashobore gutahura neza ivyo yigisha adacisha ku ruhande. Paulo yongera kwandikira Timoteyo ati,

Wame ugira umwete wo kwiha Imana nk’uwumaze kurama, umukozi atarinda guteterwa, aramiriza neza mw’ijambo ry’ukuri (2 Tim. 2:15).

Gusoma, kwiga no kwumvira ijambo ry’Imana ni wo mwitwarariko w’umukozi. Mpwemu Yera arushiriza kumutahuza ijambo ry’Imana ukw’ashishikara aryiyigisha, ni vyo bimweza, bitumwe n’ukw’“afise ijambo ry’ukuri kandi arigendera.” Imwe mu ngorane z’ishengero ry’iki gihe ni ukw’abakozi benshi basobanura ijambo ry’Imana ukutariko, abumvira inyigisho zabo bagahenebera. Ni co gituma Yakobo yagabishije abantu, ati

Bene Data, muri mwebwe ntihakabe benshi barondera kuba abigisha: murazi ko tuzocirwa urubanza ruruta iz’abandi (Yak. 3:1).

Ni co gituma umukozi agira abigishwa ategerezwa kumenya gusobanura neza ijambo ry’Imana, atahure kandi yigishe neza inyigisho iri mu canditswe cose.

Gusobanura neza ijambo ry’Imana ni co kimwe n’ugusobanura neza amajambo yavuzwe n’uwundi muntu. Ico gikorwa ntikirangwa n’ugutahura gusa amajambo yanditswe canke yasiguwe n’uwundi muntu, harimwo ivyitonderwa igihe usobanura, ayo mategeko ni yo atuma abantu batahura ivyo wasobanuye. Mur’iki gice, turaraba ivyitonderwa bikuru-bikuru bitatu igihe usobanura Bibiliya. Ivyo na vyo ni (1) Gusoma ugatahura, (2) Gusoma witondera ibivugwa mu bindi bice, no (3) Gusoma utagira aho uhengamiye.

Icitonderwa #1: Soma utahure. Sobanura nk’uko vyanditswe kiretse umugani n’imvugo ngereranyo.

Ivyanditswe, nk’izindi nyanditko zose, vyuzuyemwo imigani myinshi, harimwo imvugo ngereranyo, imvugo ndenzarugero n’imvugo isanisha abantu n’ibintu cank’ibikoko. Ivyo vyose bitegerezwa kwitwararikwa igihe usobanura.

Imvugo ngereranyo igereranya ibintu bibiri bidasa. Ivyanditswe vyuzuyemwo imvugo ngereranyo. Hari akarorero kamwe dusanga mu majambo ya Yesu atanguza ingaburo Yera :

Bariko bararya, Yesu yabira umutsima, awuhezagiye arawumanyagura, awuha abigishwa, ati “Ni mwabire, murye, uyu ni umubiri wanje.” Yabira igikombe, agishimira Imana, arakibaha, ati “Ni mukinywereko mwese, kukw’iki ar’amaraso yanje y’isezerano, aviriye benshi ngo baharirwe ivyaha” (Mat. 26:26-28).

Mbega Yesu yabwiye abigishwa biwe k’umutsima abahaye ari umubiri wiwe nya mubiri cank’umuvinyu ari amaraso yiwe nya maraso? Inyishu ubwenge bwacu butanga ni Oya. Ivyanditswe bivugako yabahaye umutsima n’umuvinyu, nta hantu na hamwe herekana ko vyahindutse, n’umubiri n’amaraso yiwe ntivyigeze guhinduka. Kandi Petero canke Yohana, bahawe iyo ngaburo y’Umwami kuri uyo musi, ntaho bigeze bandika mu vyete vyabo k’umutsima n’umuvinyu vyaciye bihunduka umubiri n’amaraso ya Yesu, nta hantu na hamwe abigishwa biwe biswe ba nangayivuza!

Hari abavuga ngo, “Yesu yavuze k’umutsima n’umuvinyu ari umubiri n’amaraso yiwe, nizera amajambo Yesu yivugiye ubwiwe!”

Ibukako Yesu yavuzeko ari irembo (raba Yohana 10:9). Wokwemezako Yesu yahindutse irembo nya rembo rifise imyugarizo? Mbega ko Yesu yiyise umuzabibu natwe atwita amashami (raba Yohana 15:5), wovugako yahindutse igiti c’uruzabibu koko? Mbega natwe turi amashami nya mashami y’uryo ruzababu? Yesu yiyise umuco w’isi n’umukate uva mw’ijuru (raba Yohana 9:5; 6:41). Wovugako Yesu ari umuco ukomoka ku zuba n’akamanyu k’umutsima?

Ayo majambo yose yitwa imvugo ngereranyo, ni imvugo igereranya ibintu bidasa ariko bifitaniye isano kanaka. Ni co gituma Yesu agereranywa n’irembo n’uruzabibu. Amajambo Yesu yavuze igihe yatanguza Ingaburo Yera ni imvugo ngereranyo. Umuvinyu ugereranywa n’amaraso yiwe (ku rugero kanaka). Umutsima ukagereranywa n’ umubiri wiwe (ku rugero kanaka).

Imigani ya Kristo (Christ’s Parables)

Imigani ya Kristo ni uturorero, iratandukanye gatoya n’imvugongereranyo kuko uturorero dukoresha utujambo nka, ni canke niho. Intumbero y’uturorero ni ugushigikira inyigisho kanaka mu kugereranya ibintu bidafitaniye isano. Kwibuka ivyo ni ngirakamaro igihe dusobanura; turashobora kuzimira igihe tugomba kurondera insiguro y’akantu kose kavuga mu mugani wose. Imvugo ngereranyo n’uturorero bigira aho bigarukira. Akarorero, mbwiye umukenyezi wanje nti, “Amaso yawe asa n’ikiyaga,” mba mvuze kw’amaso yiwe asa n’ubururu, atuje kandi akwega umutima wanje. Simba mvuzeko arimw’ifi, kw’inyoti zishobora kuyakirikimbiramwo, kw’akimirana igihe c’igikonyozi.

Reka turabe imigani itatu ishigikira ivyo navuze vyose, usanga ari uturorero gusa, uwa mbere ni umugani w’urusenga:

Kand’ubwami bwo mw’ijuru busa n’urusenga runiniya rwaterewe mu kiyaga, rukoranya ifi z’amoko yose. Rwuzuye, barukwegera i musozi, baricara bararobanura nziza mu gisangaza, mbi barazita. Uko ni ko bizoba ku muhero w’isi. Abamarayika bazoza, barobanure ababi mu bagororotsi, babaterere mw’itanure ry’umuriro; ni ho hazoba amarira no kuryanya insya z’amenyo (Mat. 13:47-50).

Mbega ubwami bw’Imana ni urusenga runiniya koko? Namba na gato! Biratandukanye cane n’aho bifatiniye isano ritoya. Nku’kw’ifi zirobanurwamwo kubiri, izikenewe n’izida-kenewe igihe zikurwa mu rusenga, ni ko bimeze no mu bwami bw’Imana. Umusi umwe ababi n’abagororotsi bazotandukanywa n’aho basanzwe babana kuri iyi si. Ni ho akarorero kagarukira. Ifi ntizitambuka, abantu baratambuka. Umurovyi ni we ararobanura ifi. Abamarayika ni bo bazorobanura ababi mu bagororotsi. Ifi zitandukanywa ku buryohe bwazo iyo zitetse. Abantu batandukanywa ku kwumvira Imana kwabo. Ifi nziza zishirwa mu bisangaza ifi mbi zikajugunywa. Abagororotsi baragwa ubwami bw’Imana ababi bagatererwa i kuzimu.

Uyu mugani werekana ingene imvugo ngereranyo n’uturorero bidahagije mu kugereranya ibintu bidasa. Ntidukwiye kwiyumvirako ukudasa gushobora guhinduka ugususa. Turazi twese kw’“ifi nziza” zitekwa ku muriro, “ifi mbi” zisubizwa mu mazi zikamarayo uwundi musi. Si vyo Yesu yashaka kwigisha! Intumbero yiwe ni iyindi.

Uyu mugani ntiwigisha (n’aho umuntu ashobora kubisobanuro uko avyishakiye) ubuhinga bwo “kurobesha urusenga”. Ubwo buhinga burobera abantu bose mw’ishe-ngero, abeza n’ababi, abashaka n’abadashaka gukurikira Umwami! Uyu mugani ntuvugako ubutumwa butegerezwa kuvugirwa i musozi. Uyu mugani ntiwemezako ishengero rizoduzwa mw’ijuru ihamwa riheze. Uyu mugani ntiwigisha ko har’abantu baremewe gukizwa n’abaremewe guhona kukw’ifi zarobanuwe ataco zibanje gukora nk’uko tubibona mur’uyu mugani. Ntuhumanye imigani ya Yesu n’insobanuro mbi!

Kwama Twiteguye (Remaining Ready)

Nguy’uwundi mugani wa Yesu usa n’uwa mbere, umugani w’inkumi cumi:

Ico gihe ubwami bwo mw’ijuru buzosa n’inkumi cumi, zazanye amatara yazo, zija gusanganira umukwe. Batanu muri bo bar’ibijuju, bandi batanu bar’abanyabwenge. Kuko vya bijuju, mu kujana amatara yavyo, bitajanye n’amavuta. Arikw’ abanya- bwenge bo, bajanye n’amavuta mu macupa yabo hamwe n’amatara yabo. Umukwe agitebaganye bose barahunyiza, barasinzira. Mu gicugu humvikana urwamo, ngo, “Nguyu umukwe! Ni musohoke mumusanganire.” Buno za nkumi zose zirazanza-muka, zitunganya amatara yazo. Vya bijuju bibwira abanyabwenge, biti “Ni muduhe se ku mavuta yanyu, kukw’amatara yacu arikw’arazima.” Arikw’abanyabwenge barabishura, “kumbure Ntiyodwikira twese: ivyiza ni muje ku badandaza mwigu-rire.” Bakigiye kugura umukwe arashika, abiteguye binjirana na we mu bukwe, urugi rurugarwa. Mu nyuma za nkumi zindi na zo ziraza, ziti, “Mupfasoni, mupfasoni, n’utwugururire.” Na we arabishura, ati “Ndababwire ukuri: Simbazi.” Nuko mwame mugavye kuko mutazi umusi canke isaha (Mat. 25:1-13).

Inyigisho ya mbere iri mur’uyu mugani ni iyihe? Tuyisanga mu ryungane rihereza: Mwame mugavye, umusi azogarukirako urashobora guteba kuruta uko mwiyumvira. Inyigisho ngiyo.

Nk’uko nabivuze mu bice biheruka, uyu mugani Yesu yawubwiye bamwe mu bigishwa biwe (raba Mat. 24:3; Mariko 13:3), bamukurikira mur’ico gihe. Bisigura ko Petero, Yakobo, Yohana na Ndereya bashobora gusangwa batiteguye igihe co kugaruka kwa Yesu. Ni co catumye Yesu abagabisha. Uyu mugani wigisha ko batanu gusa ni bo biteguriye kugaruka kwa Yesu. Izo nkumi cumi zose zariziteguye ku ntango, ariko zitanu muri zo ntiziteguye neza. Iyo Umukwe agaruka vuba, za nkumi zose cumi zarikwinjira mu bukwe.

None inkumi zitanu z’ibijuju na zitanu ziciye ubwenge zitwigisha iki? Mbega bisigurako icakabiri c’abizera ni co kizoba kikirindiriye ukugaruka kwa Kristo? Oya si vyo na gato.

Amavuta asobanura iki? Asobanura Mpwemu Yera? Oya. Mbega bitwereka kw’ababa-tijwe muri Mpwemu Yera gusa ni bo bazoja mw’ijuru? Oya.

Mbega k’Umukwe yaje mu gicugu, ukugaruka kwiwe kuzoba mu gicugu? Oya.

Ni kuki Umukwe atabwiye za nkumi zitanu ziciye ubwenge zirabeko ari za zindi zitanu ngo zugururirwe? Iyo agira gurtyo, uyu mugani nta nsiguro woba ugifise, kuko vya bipfu vyociye vyinjira.

Kumbure twovugwako vya bijuju vyabonye bitagifise umuco bica vyigira kuryama, nk’abizera b’ibijuju bagendera mu mwiza utuma basinzira mu mpwemu bigatuma bacirwa urubanza. Kumbure isano riri mu bukwe bw’uyu mukwe n’ubukwe bw’Umwagazi w’Intama, ivyo bishoboka gusa igihe umuntu adashaka kuvugisha uyu mugani ico yiyumvira.

Kwama Ivyamwa (Bearing Fruit)

Insobanuro mbi ihebuje nigeze kwumva ku migani ya Yesu ni insobanuro yahawe umugani w’urwamfu mu buro yatanzwe n’umusiguzi ntarinze kuvuga izina. Reka dusome uyo mugani:

Abacira uwundi mugani, at’Ubwami bwo mw’ijuru busa n’umuntu yabivye imbuto nziza mu ndimiro yiwe. Abantu basinziriye, haza umwansi wiwe abiba urwamfu mu buro hagati, arigira. Bumaze gusesa no kuyangika, urwamfu ruca ruraboneka. Abashumba ba nyene urugo baraza baramubaza, bati “mbega mutungwa, nti wabivye imbuto nziza mu ndimiro yawe? Non’urwamfu rwavuye hehe?” Nawe ati, “Ni umuntu w’umwansi yagize artyo!” Ba bashumba baramubaza, bati “none ugomba ko tuja kurutororokanya?” At’“Oyaye, kuko kumbure mu kurandura urwamfu mworandurana n’uburo. Mureke bikurane vyompi gushitsa mw’igenya. Maze mu gihe c’igenya nzobwira abagenyi, nti Mubanze mutororokanye urwamfu, muruhambire imikama, muruturire; arik’uburo mubwimburire mu kigega canje’” (Mat. 13:24-30).

Ehe insobanuro yatanzwe na wa musiguzi:

Igihe uburo n’urwamfu bishuritse, vyompi birasusa. Ntushobora gutandukanya uburo n’urwamfu. Ni ko bimeze mw’isi n’ishengero. Ntawushobora gutandukanya abakristo n’abatizera. Ntibashobora gutandukanywa n’ingene babaho ubuzima bwabo, kukw’abakristo benshi batumvira Kristo nk’uko bimeze kubatizera. Imana gusa ni yo izi imitima yabo, yahisemwo kuzobatandukanya igihe c’iherezo.

Iyo si yo ntumbero y’uyu mugani w’urwamfu mu buro! Vy’ukuri, wigisha ko hari itandukaniro rinini hagati y’abizera n’abatizera. Abakozi babonye ko urwamfu ruri mu murima rugishuritse (akarongo ka 26). Igituma rugaragara ni kubera yuko rutama ivyamwa. Yesu yagereranije urwamfu n’ababi kuko bazotororokanywa batabwe i kuzimu.

Uyu mugani werekana ko: Abakijijwe koko bama ivyamwa; abadakijijwe ntibama ivyamwa. Imana ntirikw’ihana abanyavyaha n’aho babana n’abakijijwe, ariko yarashizeho umusi izobatandu-kanya n’abagororotsi ikabajugunyira i kuzimu.

Yesu yatanze insobanuro y’uyu mugani kugira ngo ntihagire abawuha insobanuro itari yo:

Ubiba imbuto nziza ni Umwana w’umuntu. Indimiro ni isi. Imbuto nziza ni bo bana b’ubwami. Urwamfu ni abana ba wa Mubi. Umwansi yarubivye ni wa Murwanizi. Igenya ni umuhero w’isi. Abagenyi ni abamarayika. Nk’uk’urwamfu rutororokanywa rugaturirwa mu muriro, ni ko bizoba ku muhero w’isi. Umwana w’umuntu azotuma abamarayika biwe, n’abo bazotororokanya ibitsitaza vyose n’abakoze ibizira, babakure mu bwami bwiwe. Bazobaterera mw’itanure ry’umuriro, ni ho hazoba kurira no kuryanya insya z’amenyo. Bun’abagororotsi bazokwaka nk’izuba mu bwami bwa Se. Uri n’amatwi ni yumve (Mat. 13:36-43).

Imvugo Ndenzarugero (Hyperbole)

Iyindi mvugo y’imigani dusanga muri Bibiliya ni imvugo ndenzarugero. Imvugo ndenzarugero ni kurenza urugero igihe ushimangira iciyumviro. Iyo umuvyeyi abwiye umwana wiwe, “Naguhamagaye incuro igihumbi uze kurya,” abo akoresheje imvugo ndenzarugero. Akarorero k’imvugo ndenzarugero muri Bibiliya ni igihe Yesu yavuga ivyo guca ukuboko kw’iburyo:

Ukuboko kwake kw’i buryo ni kwagutsitaza, uguce igikonjo, ugute kure: vyokubera vyiza gupfa urugingo rumwe, hak’umubiri wawe wose woja muri Gehinomu (Mat. 5:30).

Iyo Yesu abayaravuze koko ko dutegerezwa guca ukuboko kw’iburyo igihe kudukoresheje icaha, nta muntu n’umwe yarikuba agifise ukuboko kw’iburyo! Kanatsinda, igituma ducumura ntikiri mu maboko yacu. Yesu yarikw’atwigisha kw’icaha gishobora kutujana i kuzimu, kwirinda icaha ni gukuraho ibiducumuza n’ibidutsitaza vyose.

Imvugo Isanisha Abantu n’Imana, ibikoko n’ibindi (Anthropomorphism)

Ubwoko bwa gatatu bw’imigani dusanga mu vyanditswe ni imvugo isanisha abantu n’ibikoko. Ngaha iyo mvugo ifata ibiranga umuntu ikabishira ku Mana kugira ngo bidufashe gutahura Imana. Akarorero, dusoma mw’ Itanguriro 11:5:

Maze Uhoraho amanukanwa no kuraba ico gisagara n’uwo munara, abana b’abantu bubatse (Ita. 11:5).

Iyi mvugo isanisha Imana n’umuntu kuko womenga kw’Imana yafashe urugendo iramanuka gushika i Babeli kurondera inkuru ku nyubako y’abantu kandi dusanzwe tuzi kw’izi vyose!

Abize ivya Bibiliya benshi bavuga kw’amajambo avuga ingingo z’umubiri w’Imana, nk’ibiganza Vyiwe, amaboko, izuru, amaso n’umushatsi, ari imvugo ngereranyo. Bavugako Imana ishobora vyose, ntishobora kugira ingingo nk’iz’abantu.

Ndashobora kubihakana, n’aho bimeze gurtyo, kubw’imvo zitandukanye. Iya mbere, kukw’ivyanditswe bivuga ko twaremwe mw’ishusho ry’Imana:

Imana iravuga iti, “Tureme umuntu mw’ishusho ryacu, ase natwe” (Ita. 1:26, hashimikiwe ku nsobanuro).

Bamwe bavuga ko twaremwe mw’ishusho ry’Imana kandi ko dusa nayo kuko dufise ugutahura, dushobora gukora, dufise ububasha bwo kwiyumvira n’ibindi nk’ivyo. Reka dusome igice gisa n’ico nk’uko tugisanga mw’ Itanguriro 1:26, ivyabaye mu bice bikurikira:

Nuko Adamu amaze imyaka ijana na mirongwitatu avyara umuhungu afise ishusho yiwe, asa na we, amwita Seti (Ita. 5:3, hashimikiwe ku nsobanuro).

Ibi bisobanura ko Seti yasa na Se ku buryo bw’umubiri. Nimba ari vyo Itanguriro 5:3, risigura ca gice co mw’Itanguriro 1:26 kukw’ari kwo kivuga. Ubwenge bwo gusobanura bwemeza kw’ari vyo.

Nk’uko nyene, turabona ingene abandi banditsi muri Bibiliya bavuga uko babonye Imana. Akarorero, Mose, hamwe n’abisirayeki mirongwirindwi na batatu, barabonye Imana:

Maze Mose adugana na Aroni na Nadabu na Abihu, na ba bakuru b’Abisirayeli mirongwirindwi: babona Imana y’Abisirayeli; musi y’ibirenge vyayo hameze nk’umusezero w’amabuye yitwa safiro, usa n’ijuru ubwaryo iyo ryiharanguye. Kandi ba bakuru b’Abisirayeli ntihagira ico ibagira; n’uko birabira Imana bararya, baranywa (Kuv. 24:9-11).

Ubajije Mose kw’Imana ifise amaguru n’amaboko, akwira gute?

[2]

Uwavugishwa n’Imana yitwa Daniyeli na we yarahishuriwe Imana Data n’ Imana Mwana:

Nkomeza kwitegereza, bakiriko barashirah’intebe z’ubwami; maze hava uwa mbere na mbere [Imana Data] aravyagira; imyambaro yiwe yera nka shelegi, kand’umushatsi wiwe wasa n’ubwoya bw’intama yera derere; intebe y’ubwami bwiwe yari nk’ibirimi vy’umuriro. Kand’amakurudumu yayo yari nk’umuriro waka. Uruzi rw’umuriro rwiburuka ruva imbere yiwe; ibihumbi n’ibihumbi baramukorera, kand’amasinzi n’amasinzi bari bahagaze imbere yiwe. Imanza zirashingwa, ibitabo birazingururwa …. Kandi mu vyo neretswe mw’ijoro, nagize ntya mbona haje uwusa n’Umwana w’umuntu [Mana Mwana], azananye n’ibicu vyo kw’ijuru, aza kuri wa Wundi wa mbere na mbere, baramumushikiriza, aca ahabwa inganji n’icubahiro n’ubwami kugira ngw’amoko yose n’amahanga n’abavuga indimi zitari zimwe bamusabe: ingoma yiwe ni ingoma itazovaho, kand’ubwami bwiwe ni ubwami butazohangura. (Dan. 7:9-10, 13-14).

Ubajije Daniyeli kw’Imana ifise umushatsi wera n’umutumba kandi ko yicara ku ntebe y’ingaji, yokwishura gute?

Mfatiye ngaho, ndashobora kuvuga ko Mana Data afise umubiri w’ubwiza nah’ufise ishusho ry’umuntu, ariko uyo mubiri ntugizwe n’inyama n’amaraso, ni Mpwemu (raba Yohana 4:24).

Umuntu ashobora kumenya gute ibice vy’ivyanditswe bisobanurwa uko vyanditswe n’ibisobanurwa hisunzwe imvugo ngereranyo? Umuntu atahura neza arashobora kubimenya. Sobanura ikintu nk’uko canditswe kiretse imigani n’uturorero. Ivyavugishijwe n’Imana mw’Isezerano rya Kera hamwe n’igitabo c’ivyahishuriwe Yohana vyuzuye ibimenyetso. Usanga hari ibimenyetso bisobanuwe n’ibimenyetso bidasobanuye. Ibimenyetso biragaragara.

Icitonderwa #2: Soma utirengagiza ibivugwa mu bindi bice. Igice cose gisobanurwe hisunzwe ibice cakuwemwo hamwe n’ibindi vyanditswe vya Bibiliya. Imico na kahise vyanditswemwo bitegerezwa kwisungwa aho bishoboka hose.

Gusobanura ivyanditswe hatisunzwe kahise kavyo canke ibindi vyanditswe vya Bibiliya ni yo ntango y’ukuzazanirwa.

Urashobora kuvugisha Bibiliya ico ugomba kw’ivuga igihe utoragura ivyanditswe ubikura mu bindi vyanditswe. Wari ko har’igice c’icanditswe kivuga kw’Imana itabaho? Muri Zaburi 14 dusoma ngo “Nta Mana iriho” (Zab. 14:1). Tugomvye gusobanura ayo majambo nk’uko bibereye, dutegerezwa gusoma iryungane ryose: “Igipfapfa cibwira mu mutima, ngo ‘Nta Mana iriho’” (Zab. 14:1, hashimikiwe ku nsobanuro). Uyo murongo uciye ugira insobanuro idasanzwe!

Akandi karorero: Narigeze kwumva umusiguzi avuga kw’abakristo bategerezwa “kubatizwa mu muriro.” Yatanguriye insiguro yiwe ku majambo ya Yohana Umubatizi dusanga muri Matayo 3:11: “N’ukuri jeho ndababatiza mu mazi ngo mwihane; arik’uzoza hanyuma yanje andusha ubushobozi, ntibimbereye no kumutwaza inkweto. Uyo azobabatiza muri Mpwemu Yera no mu muriro.”

Afatiye kur’uyo murongo umwe gusa, yarabiciye biracika. Ndibuka avuga ati, “Umubatizo wa Mpwemu Yera gusa ntuhagije! Yesu agomba kubabatiza mu muriro, nk’uko vyavuzwe na Yohana Umubatizi!” Arabandanya, ati tumaze “kubatizwa mu muriro” ni ho twuzura umwete wo gukorera Umwami. Arangiza ahamagara abantu bagomba “kubatizwa mu muriro.”

Uyo musiguzi yagize ikosha risanzwe rikorwa n’abandi igihe basokora icanditswe mu murwi w’ibindi bice kirimwo.

Mbega ni kuki Yohana Umubatizi yavuzeko Yesu azobabatiza mu muriro? Ushaka inyishu, soma imirongo yitangira ico canditswe hamwe n’uwundi murongo ukurikira. Reka duhere kuri ya murongo yitangira ico canditswe. Ni ho Yohana yavuze ati:

Mwoye kwiyumvira mu mitima, muti “Dufise Aburahamu, ni we sogokuruza”. Ndababwira yukw’aya mabuye Imana ishobora kuyavyuramw’abana ba Aburahamu. Arikw’incabiti igenekerejwe ku bitsina vy’ibiti; n’uko rero igiti cose kitama ivyiza kiracibwa, kigatererwa mu muriro (Mat. 3:9-10, hashimikiwe ku nsobanuro).

Yohana yarikw’abwiriza Abayuda biyumvirako baheshwa agakiza n’ubwoko bwabo. Yarikw’avuga ubutumwa.

Turabona kandi ko Yohana yagabishije abanyavyaha ababwira ko bazotabwa mu muriro. Biratahurikak’“umuriro” Yohana avuga ku karongo ka 10 ari wo avuga ku karongo ka 11.

Bigaragara cane dusomye akarongo ka 12:

“Urutaro rwiwe ruri mu kuboko kwiwe, kand’azokubura imbuga yiwe neza, yimburire ingano ziwe mu kigega, maz’umuguruka awuturire mu muriro utazima” (Mat. 3:12, hashimikiwe ku nsobanuro).

Yohana avuga ku muriro w’i kuzimu ku mirongo ya 10 na 12. Ku murongo wa 12, akoresha imvugo ngereranyo avuga ko Yesu azoshira abantu mu mirwi ibiri—ingano, “zizokwimburirwa mu kigega” n’umuguruka “uzotongorwa n’umuriro udashira.”

Dufatiye kuri kahise, dusanga Yohana avuga ko Yesu azobatiza abantu bizera muri Mpwemu Yera ku karongo ka 11, canke umuriro ku bantu batizera. Ni ko biri, abakristo ntibakwiye kwigishwako bakeneye umubatizo w’umuriro!

Mu gushigikira iyo nyigisho, duca twihweza ico Isezerano Rishasha rivuga. Mu vyakozwe n’intumwa hari ahantu tubwirwa kw’abakristo “babatijwe mu muriro”? Oya. Ntibishobora kugereranwa n’ivyo Luka avuga ku musi wa Pentekoti, abigishwa babatijwe muri Mpwemu Yera ibirimi vy’umuriro biboneka ku mitwe yabo umwanya motoya. Ariko Luka ntavuga kw’ari “umubatizo w’umuriro.” Mbega har’ahantu mu vyete vyandikiwe abakristo, dusanga babwirwa “kubatizwa mu muriro”? Ntaho. Kirazira kubwira abakristo babatizwe mu muriro.

Ubutumwa Bw’Ibinyoma Bakura Mu Vyanditswe

(A False Gospel Derived From Scripture)

Abasiguzi n’abigisha badaserangura neza ivyanditswe ni bo bahirika ivyanditswe. Ni co gituma hari inyigisho nyishi z’ibinyoma kubijanye n’ubuntu bw’Imana.

Akarorero, Paulo yavuze kw’agakiza katazanwa n’ibikorwa, kazanwa n’ubuntu nk’uko vyanditswe muri Efeso 2:8. Abakozi benshi b’ibinyoma barahiritse uyo murongo kuko birengagije inyigisho zitangwa n’ibindi vyanditswe. Paulo we yanditse ati:

Ubuntu ni bwo bwabakijije kubw’ukwizera: na vyo nyene ntivyavuye kuri mwebwe, ni ingabire y’Imana; ntivyavuye ku bikorwa, kugira ngo hoye kugira uwirarira (Ef. 2: 8-9).

Abenshi bagerageza guhirika ayo majambo ya Paulo yemeza ko twahawe agakiza ku buntu kuko birengagiza ibindi vyanditswe vyinshi, bavuga kw’ata huriro riri hagati y’agakiza n’ukwezwa. Hari abandi bavuga ko n’aho umuntu atihanye arashobora gukizwa. Ako ni akarorero kagaragaza ingene ivyanditswe bishobora gusobanurwa nabi igihe cose insobanuro itisunze ico ibindi vyanditswe vyigisha.

Twihweze insobanuro y’uwo murongo wose duhejeje kuvuga. Paulo ntavuga ko twakijijwe ku buntu gusa, avuga ko ubuntu ari bwo bwadukijije kubw’ukwizera. Mu gukizwa, ubuntu bugira ikabanza kingana n’ico ukwizera kugira. Ivyanditswe bivuga ko ukwizera kutagira ibikorwa ari ubusa, kuba gupfuye, ntigushobora gukiza (raba Yak. 2:14-26). Paulo ntiyavuze k’ukwezwa kudafise ikibanza mu gakiza. Avuga kw’ivyo dukora bidashobora kudukiza; urufatiro rw’agakiza ni ubuntu bw’Imana. Ntitwari gukizwa iyo ubuntu bw’Imana butabaho, igihe ubuntu bw’Imana bwakiriwe mu kwizera buzana agakiza, ariko ntibigarukira ngaho. Agakiza kazana ukwumvira, ni vyo biranga ukwizera kuzima. Ivyanditswe bikikuje uyo murongo biravyemeza cane. Paulo ati:

Kuko tur’ibiremwa vyayo, twaremewe muri Kristo Yesu ngo dukore ibikorwa vyiza, ivyo Imana yateguye kera ngo tubigenderemwo (Ef. 2:10).

Turi ibiremwa bishasha muri Kristo. Mpwemu Yera yatugize bashasha ngo tugendere mu bikorwa vyiza vyo kwumvira. Ivyo bitanga igiharuro gikurikira:

Ubuntu + Kwizera = Agakiza + Kwumvira

Wongeye kwizera ku buntu bingana (canke bitanga) agakiza n’ukwumvira. Igihe twakiriye ubuntu bw’Imana mu kwizera, turonka agakiza n’ibikorwa vyiza.

Arikw’abantu bakuye amajambo ya Paulo mu mirongo iyasobanura bahinduye ico giharuro uku gukurikira:

Ubuntu + Kwizera – Kwumvira = Agakiza

Bisigura ngo: ushize ukwizera ku buntu ugakuramwo (canke ukiyobagiza) kwumvira bingana (canke bitanga) agakiza. Ico ni igihushanye c’ico Bibiliya itwigisha.

Dusomye iyindi mirongo Paulo yanditse, tubona ko Efeso yari ifise ibihe bisa n’ivy’ahandi hantu hose Paulo yabwirije. Abayuda bategetse abanyamahanga bizeye ubutumwa bwa Paulo ko bategerezwa gukebwa no kwitondera amabwirizwa ya Mose. Ivyo ni vyo “bikorwa” Paulo yavuze ko bidashobora kudukiza (raba Ef. 2:11-22).

Tubandanije gusoma, tubona kw’iyindi mirongo Paulo yandikiye Abanyefeso yerekana ko yemera k’ukwezwa ari ngirakamaro mu gakiza:

Arik’ubushakanyi n’ibihumanya vyose cank’ukwifuza ntimukabishire no mu kanwa, mube nk’uko bibereye abera: cank’ibiteye isoni, cank’amajambo y’ubupfu, cank’ibitwenza bibi, kukw’ivyo bitabereye, ikibereye ni ugushima Imana. Kukw’ibi mubizi neza, yukw’ata mushakanyi, cank’igihume cank’uwifuza (ni we asenga ibigirwamana) azogira ico aragwa mu bwami bwa Kristo n’Imana. Ntihakagire umuntu abahendesha amajambo y’ubusa: kukw’ivyo ari vyo bizanira uburake bw’Imana abantu b’intabarirwa (Ef. 5:3-6, hashimikiwe ku nsobanuro).

Iyo Paulo yemera k’ubuntu bw’Imana bukiza umunyangeso mbi, igihume cank’uwifuza atihanye, ntiyari kwandika ayo majambo. Insiguro y’amajambo Paulo yanditse, abanyefeso 2:8-9, iratahurika cane igihe turavye iyindi mirongo igize ico cete.

Akajagari K’Ab’I Galatiya (The Galatian Fiasco)

Amajambo Paulo yandikiye ab’i Galatiya yarasobanuwe nabi n’abantu batisunze ibindi vyanditswe bigize ico cete. Ni co gituma hari abantu bahindura ubutumwa bwiza. Igihe Paulo yandikira ab’i Gakatiya yashaka guhubura iyo ngeso.

Iciyumviro nyamukuru c’icete Paulo yandikiye ab’i Galatiya ni “Agakiza kazanwa n’ukwizera, si ibikorwa vy’ivyagezwe.” Mbega Paulo yashaka kw’abasoma ivyo yanditse batahura k’ukwezwa kudakenewe ku bantu baja mw’ijuru? Oya namba.

Ica mbere, Paulo yanditse arwanya Abayuda bigisha abizera b’i Galatiya bababwira ko badashobora gukizwa badakebwe no kwitondera amabwirizwa ya Mose. Paulo avuga ku kibazo co gukebwa incuro nyinshi mur’ico cete, kukw’ivyagezwe vy’Abayuda vyagishimikirako cane (raba Gal. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Paulo ntiyanditse abashimira ko bitondera amabwirizwa ya Kristo, ahubwo yarabagaye kuko batacizera Kristo mu gakiza kabo. Yabagaye kuko bitondera ivyo gukebwa n’ibikorwa vyabo vy’intege nke biri mu vyagezwe vya Mose.

Twihweze ico Paulo yavuze mu cete yandikiye ab’i Gakatiya mu gice ca 5:

Ariko namba murongorwa na Mpwemu, ntimuganzwa n’ivyagezwe. Kand’ibikorwa vy’akameremere kacu biramenyekana, ni ibi: ubushakanyi, ibihumanya, ivy’isoni nke, gusenga ibigirwamana, uburozi, ubwansi, intonganya, ishari, uburake, ikeba, kwitandukanya, ibice, igono, kuborerwa, kudandahirwa, n’ibindi ben’ivyo, ivyo ndabibaburiye, nk’uko nabibaburiye kera, yukw’abakora ibisa birtyo batazoragwa ubwami bw’Imana (Gal. 5:18-21, hashimikiwe ku nsobanuro).

Iyo Paulo aba ashaka kumenyesha ab’i Galatiya ko bashobora kuja mw’ijuru n’aho batejejwe, ntiyari kwandika ayo amajambo. Ahubwo yanditse abamenyesha kw’abatejejwe badashobora kuja mw’ijuru. Abahindura ubusa ubuntu bw’Imana, ni abantu bakurikira Kristo baronderera agakiza mu gukebwa no gushitsa ivyagezwe vya Mose. Nta gakiza kari mu gukebwa. Kwizera Yesu ni kwo kuzana agakiza gahindura abizera ibiremwa bishasha:

Kuko gukebwa ata kimazi, no kudakebwa nta kimazi, ikigira ikimazi ni icaremwe gisha (Gal. 6:15).

Ibi vyose vyerekana kw’ari nkenerwa kwisunga iyindi mirongo igihe usobanura ivyanditswe. Umuntu avyiyobagiza mu gusobanura kwiwe ahinduka umwigisha w’ibinyoma. Ni co gituma dushobora kuvuga ko kuba “umukozi” b’ibinyoma ari uguhitamwo kw’umuntu.

Akarorero, narigeze kwumva umusiguzi abuza abantu kuvuga k’uburake bw’Imana mu nsiguro zabo ngw’ahubwo bavuge ko “ukugira neza kw’Imana ari kwo gushikana abantu ku kwihana” (Rom. 2:4). Ati, kuvuga ubutumwa neza ni kuvuga k’urukundo n’imbabazi z’Imana gusa. Ivyo ni vyo bituma abantu bihana.

Ariko igihe twihweje ivyanditswe uyo murongo wakuwemwo mu gice ca kabiri c’icete candikiwe Abaroma, dusanga ivyanditswe bivuga ku rubanza rw’Imana n’uburake bwiwe bweranda! Iyo mirongo Paulo yanditse ntihuza n’ivyavuzwe na wa musiguzi:

Ariko turazi ko urubanza rw’Imana ari urw’ukuri, urwo icira abakora ibisa birtyo. Wewe ga muntu, uhinyura abakora ibisa birtyo, nawe ubikora, mbega wiyumvira y’uko uzokira urubanza Imana ica? Cank’ukengera itunga ryo kugira neza kw’Imana kugushikana ku kwihana? Ariko kuk’ufise umutima ukomantaye utihana, wirindiriza uburake buzoba ku musi wo kuraka, ah’amateka abereye y’Imana azohishurwa, izokwishura umuntu wese ibikwiranye n’ivyo yakoze. Abarondera ubwiza n’icubahiro no kudapfa, bahora bakora ivyiza bihanganye, izobishura ubugingo budashira. Ariko kubakebana ntibumvire ivy’ukuri, ariko bakumvira ukugabitanya, hazoba uburake no guhambarirwa. N’amarushwa n’ivyago ku bugingo bw’umuntu wese akora ibibi, uhereye ku Muyuda, ukageza ku Mugiriki (Rom. 2:2-9, hashimikiwe ku nsobanuro).

Paulo avuga kw’Imana yihanganira abantu ikabashikana ku gakiza, abatihana ibarindiriza uburake bwayo! Umuntu arashobora kwibaza igituma umukozi w’Imana atanga insiguro irwanya inyigisho ihurizwako n’ivyanditswe vyose bigize Bibiliya. Hari uturorero twinshi abasiguzi bahurizako mu kugabisha abantu badashaka kwihana.

Uguhuriza Hamwe kw’Ivyanditswe (Scripture’s Consistency)

Kubera ko Bibiliya yahumekewe n’Umuntu umwe, ubutumwa bwayo bushimikira ku kintu kimwe. Ni co gituma twizigira kw’imiringo yose ya Bibiliya yashiriweho kwunganira ubutumwa bw’Imana dusanga mu bice vyose. Imana ntishobora kuvuga mu gice na kimwe c’ivyanditswe ibinyuranye n’ivyo ivuga mu bindi bice, igihe ubona umengo biranyuranye, utegerezwa kugira umwete wo kwiga iyo mirongo gushika ah’insobanuro yayo ihuriza hamwe. Akarorero, ahantu henshi mu butumwa bwa Yesu ku musozi, urashobora kwiyumvira kw’avuga ibihushanye, ahandi ukagira ngw’ahubuye inyigisho canke ivyo abantu bizera mw’Isezerano rya Kera. Akarorero:

Mwarumvise ko vyavuzwe, “ngw’Ijisho rihorwe irindi, n’iryinyo rihorwe irindi.” Ariko jeho ndababwire : Ntimurwanye umunyakibi: ugukubise urushi mu musaya w’i buryo umuhindukirize n’uwundi (Mat. 5:38-39).

Yesu yasubiyemwo umurongo wanditswe mu mabwirizwa ya Mose aca avuga nk’uwushinga icagezwe gishasha gihushanye n’ica Mose. Mbega ayo majambo yiwe twoyasobanura gute? Mbeg’Imana yarahinduye iciyumviro? Mbega ukwihora kwari kwemewe mw’isezerano rya kera? Hari imirongo idufasha kubitahura.

Yesu yabwiye ayo majambo abigishwa biwe (raba Mat. 5:1-2) kuko bari basanzwe bayigishwa n’abanyabwenge b’ivyanditswe n’abafarisayo mu masinagogi yabo. Mur’ivyo bibanza bigisha ngo “Ijisho rihorwe irindi, iryinyo rihorwe irindi,” ico cagezwe cahinduwe n’abanyabwenge b’ivyanditswe hamwe n’abafarisayo kuko birengagije imirongo igize ico gice. Imana ntiyagomba kw’iryo tegeko risobanurwa nk’uburenganzira bwo kwihora. Mbere no mu mategeko ya Mose yaravuze k’uguhora ari ukwayo (raba Gus. 32:35), kandi kw’abantu bayo bagirira neza abansi babo (raba Kuv. 23:4-5). Arikw’abanyabwenge b’ivyanditswe hamwe n’abafarisayo barirengagije ayo mabwirizwa bishingira insobanuro yabo nshasha ngo “iryisho rihorwe irindi” ari ukwihora.

[3]

Birengagije imirongo itari mike.

Itegeko ry’Imana “jisho rihorwe irindi, n’iryinyo rihorwe irindi” turisanga mu yindi mirongo ivuga kuvyo kuburana muri Isirayeli (raba Kuv. 21:22-24; Gus. 19:15-21). Inzego z’ubucamanza ntizashiriweho ukwihora. Imana yashinze kw’ibirego n’imburano vyihwezwa kandi bigakurikiranwa n’abacamanza batagira aho begamiye, n’aho bishika bagafumbatishwa. Imana yagomba ko sentare n’abacamanza batanga ibihano bikwiranye n’ivyaha vyakozwe. Bisigura ngo “ijisho rihorwe irindi, n’iryinyo rihorwe irindi”.

Ni co gituma bitoroshe kunywanisha ayo majambo Yesu yavuze hamwe n’icagezwe ca Mose. Yesu yarikw’aha abari ngaho insobanuro kama y’ico cagezwe kuko kuva babaho bagendera mu nyigisho z’ibinyoma bahabwa n’Abafarisayo. Ni co gituma batari bwa menye kw’Imana yanka ukwihora. N’ukw’Abafarisayo babihiritse, vyari bimaze guhishurwa mu mategeko ya Mose. Yesu ntiyari kunyuranya n’amategeko yahaye Mose. Ahubwo yaje gushishura ubutumwa buri mur’ayo mategeko kuva agishingwa.

Ayo majambo ni yo adutahuza icifuzo ca Yesu igihe turi mu mburano. Imana ntiyashaka ko Abisirayeli bigira abejo iyo mwene wabo acumuye, ni co gituma yashinze sentare muri bo. Nk’uko nyene, Imana ntishaka kw’abakristo bigira sindabibazwa igihe abandi bizera (cank’abatizera) bakoze ivyaha. Isezerano Rishasha rivuga kw’abakristo bashamiranye borendera umuhuza muri bene Data (raba 1Kor. 6:1-6). Igihe umukristo yitwariye uwutizera kuko yamurenganije, si icaha. Ivyo vyaha bigereranywa n’ ukunokorwa ijisho canke guhongorwa iryinyo! Ivyaha bito-bito ni vyo Yesu agereranya no gukubitwa urushi mu musaya, canke kuburanywa kuber’ipfundo (nk’ishati yawe), canke kurenza umuntu umusozi umwe. Imana igomba kw’abantu bayo bayihimbaza mu kwerekana ubuntu butangaje ku vyaha bitobito n’abantu babi.

Tukiri ngaho nyene, hari abizera biyumvira ko bumvira Kristo igihe batitwarira abasahuye. Biyumvira kw’arikwo “guhindukiza uwundi musaya”. Ukwo ni ukwirererako ibisuma n’abononyi kuko ubereka kw’ata nkurikizi mbi ku caha. Abakristo nk’abo nta karorero keza bereka abasahurwa, mbere n’ibisuma bizoshishikara kukw’ivyaha bikora bidahanwa! Imana igomba kw’ibisuma bihanwa bikihana. Arikw’igihe umuntu agutsitayeko gatoya, agukubise ku musaya, ntumujane muri sentare canke umusubize ikibi. Mwereke urukundo n’imbabazi.

Gusobanura Isezerano rya Kera Twisunga Rishasha

(Interpreting the Old in Light of the New)

Ntidukwiriye kwama dusobanura Isezerano Rishasha twisunga irya Kera gusa, dutegerezwa ahubwo kwama dusobanura Isezerano rya Kera twisunga Isezerano Rishasha. Akarorero, hari abakristo benshi, igihe basomye indya zitaribwa mw’Isezerano rya Kera, bajana na rwo bakigisha ko hari indya abakristo badashobora kurya nk’uko biri mu vyanditswe. Bitumwa n’uko bisunga ivyanditswe bibiri gusa mw’Isezerano Rishasha ryose. Ese icompa bagatahura kw’ivyazira mu mategeko ya Mose bisigaye bifungurwa n’akayabagu mw’Isezerano Rishasha:

Na we arababaza, ati “mbega na mwe mur’imburabwenge murtyo? Ntimutahura yukw’ata kintu kir’inyuma iyo kigiye imbere mu muntu gishobora ku muhumanya, kuko kitagiye mu mutima wiwe, ariko kija mu nda, kigaca mu nzira yaco?” (Yemeje kw’ata ndya ihumanya) (Mariko 7:18-19).

Ariko Mpwemu avuga avyeruye yuko mu bihe bizoza bamwe bazota ivyizerwa, bagashira umutima kuvy’impwemu zizimiza no kuvy’inyigisho z’abadayimoni, bavugisha uburyarya bw’abanyabinyoma, bokejwe icapa mu mitima yabo ibagiriza ikibi, babuza kwabirana, babuza n’ivyo kurya, kandi ari vyo Imana yaremye kugira ngw’abizera, bakamenya ivy’ukuri, babirye bashima. Ico imana yaremye cose ni ciza, nti harimw’ico gutabwa, iyo cakiriwe n’uwushima: kuko kiba gihezagiwe n’ijambo ry’Imana no gusenga (1 Tim. 4:1-5).

Ntiduhambirwa ku vyagezwe vya Mose, duhambirwa ku mategeko ya Kristo mw’Isezerano Rishasha (raba 1Kor. 9:20-21). N’aho Yesu yunganiye ivyagezwe yahaye Mose (kuko bidushikana ku mategeko ya Kristo), haba We haba abigishwa biwe nta numwe yigishije kw’abakristo bategerezwa guca bugufi musi y’ivyagezwe vya Mose.

Biragaragara, abakristo bo hambere benshi bari abayuda, ni co gituma bazirikana ivyagezwe nk’ukw’imico yabo yabitegeka (raba Ivyak. 10:9-14). Ukw’abanyamahanga bashishikara kwizera Yesu, ni ko basabwa kwirinda indya ziziririjwe dusanga mu mategeko ya Mose kugira ngo ntibatsitaze Bayuda bamaze kwizera (raba Ivyak. 15:1-21). Abakristo birinda indya zaziririzwa mu mategeko ya Mose bategerezwa kwizera kw’agakiza kabo kadahagaze kur’ivyo bizira.

Bamwe mu bakristo ba mbere babwirwa ko kizira kurya inyama zaterekewe ibigirwamana. Paulo abwira abakristo batiyumvira gurtyo (nawe arimwo) ko bagendera mu rukundo rwa bene Data “kuva ku ntango y’ukwizera kwabo” (raba Rom. 14:1), birinde gutsitaza abandi. Iy’umuntu yirinzi indya kanaka kubw’icubahiro c’Imana (n’aho ivyo vyiyumviro vyiwe atari vyo), ni ashimirwe ukwo kwitangira Imana, nta gawe kukw’ adatahura. Nk’uko nyene, abirinda indya kanaka kubw’icubahiro c’Imana ntibacire imanza abazirya. Iyo mirwi ibiri itegerezwa kubana mu rukundo, ni vyo bishimisha Imana (raba Rom. 14:1-23).

Kubera yuko Bibiliya ari uguhishurwa kubandanya, dutegerezwa gusobanura uguhishurirwa kwa kera (Isezerano rya Kera) twisunze uguhishurirwa gushasha (Isezerano Rishasha). Nta guhishurirwa na kumwe Imana yigeze itanga kurwanya ukuhasanzwe; kwama kwunganirana.

Imico na Kahise k’Icanditswe (Cultural and Historical Context)

Bishobotse, dutegerezwa kwitwararika imico n’igihe handikwa igice canke umurongo turiko turiga. Kumenya imico, intara na kahise k’abantu batumberewe mu gice kanaka biradufasha gutahura cane. Kugira ngw’ivyo bishoboke, utegerezwa kugira ibitabo bidondora Bibiliya na Bibiliya nziza yo kwigiramwo. Ivyo birafasha cane.

Ntange uturorero twerekana ingene imico na kahise bidushoboza gutahura inkuru bigatuma tutazazanirwa igihe dusobanura Bibiliya:

1.) Har’igihe tubona mu vyanditswe abantu baja gusengera mu cumba co hejuru (raba Ivyak. 10:9) canke basambura idari ry’inzu (raba Mariko 2:4). Birafasha ku menyako icumba co hejuru hari mw’igorofa igihe ca Bibiliya, har’ivyuririzo vyajana hejuru kur’izo gorofa. Tudatahuye ico kintu, turashobora kwiyumvira kw’ari itegeko rya Bibiliya ryo gusengera hejuru ku mazi akuguru kamwe hasi akandi hejuru!

2.) Muri Mariko 11:12-14, Yesu yaravumye umusukoni kuko utagira insukoni, n’aho “kitari igihe co kwama insukoni.” Birafasha kumenya yukw’imisukoni igira insukoni nkeya n’ahw’atari igihe co kwama insukoni, Yesu ntiyihenze kuja kur’uwo musukoni.

3.) Muri Luka 7:37-48, maraya yinjiye mu nzu y’umufarisayo yatumiye Yesu amuzimane. Ivyanditswe bivuga kw’igihe nya mugore yinjira yahagaze inyuma ya Yesu, atonyangiriza amosozi ku birenge vya Yesu abihanaguza umushatsi wiwe, abisiga amavuta abisomagura. Ubona ivyo vyari gushoboka Yesu yicaye ku meza arikw’ arafungura. Mbega yicaye musi y’imeza? Yari guca gute mu maguru y’abari ku meza?

Inyishu tuyisanga mu majambo ya Luka avuga ko Yesu yari “yunamye ku meza” (Luka 7:37). Mu mico y’ico gihe, abantu bafungurira ku meza ntoya bakicara barambiriza ku ruhande, bishimikiza ukuboko kumwe hasi bakarisha ukundi. Ni co gituma uyo mugore yaronse akaryo ko kumusenga.

Ivyo bidutahuza ingene Yohana yashobora kwegamira Yesu ku gikiriza igihe c’Ingaburo Yera amubaza ibibazo. Yohana yegamira Yesu arabisha umugongo wiwe kuri Yesu, ni co gituma yashobora kumubaza ibibazo mu mpisho (raba Yohana 13:23-25). Igicapo rurangiranwa c’uwitwa DaVinci cerekana Yesu ari ku meza n’abigishwa biwe batandatu uruhande rumwe n’abandi batandatu ku rundi ruhande igihe c’Ingaburo Yera, cerekanako nyene kugicapa adatahura Bibiliya. Ntiyamenye kahise k’ivyo vyanditswe!

Ikibazo Kimenyereye Kubazwa kuvy’Impunzu (A Common Question About Clothes)

Ikibazo abungere bakunda kumbaza ni iki: “abakenyezi bakijijwe baremerewe kwambara ipantaro, ntituzi ko Bibiliya ibuza abagore kwambara impuzu z’abagabo?”

Iki kibazo turashobora kucishura twisunze amategeko yo gusobanura ivyanditswe mu kwisunga imico y’ico gihe.

Reka turabe ingene Bibiliya ibuza abagore kwambara impuzu z’abagabo:

Ntihaze hagire izina mukobwa yambarana impuzu n’izinamuhungu, canke ngo hagire izinamuhungu yambarana n’izinamukobwa: kuk’ukoze ivyo wese aba abaye ikizira k’Uhoraho Imana yanyu (Gus. 22:5).

Twibaze duti, “Mbega ni kuki Imana yatanze iri tegeko?” Ntiyashaka kw’abagore bambara ipantaro?

Oya, siyo ntumbero yayo kukw’ igihe Imana yavuga ivyo, nta mugabo yambara ipantaro mu Bisirayeli. Nta mugabo cank’umugore yambara ipantaro mur’ico gihe. Ahubwo mu gihe ca Bibiliya, impuzu abagabo bambara nizo abagore bambara mur’iki gihe! Kahise n’imico ni vyo bidufasha gusobanura neza iryo tegeko ry’Imana.

Mbega Imana yari itumbereye iki?

Twasomye ko kwambara impuzu z’ikindi gitsina ari ikizira ku Mana. Nta gufyina. Iyo umugabo afashe umwitwikiro w’umugore akawushira ku mutwe wiwe imisegonda itatu, mbega ni ikizira k’Uhoraho? Sindavyemera.

Imana yanka umuntu yambara impuzu y’ikindi gitsina kugira ngw’igitsina ciwe ntikimenyekane. Ni kuki hari abantu babigira? Babigira ngo bahumbishe abantu basangiye igitsina, ubwo ni ubuhumbu bw’ abasangiye ibitsina. Ni co gituma ari ikizira k’Uhoraho.

Nta muntu n’umwe ashobora kwemeza kw’ari icaha umugore yambaye ipantaro nk’uko bamwe babeshera Gusubira mu vyagezwe 22:5, kibera icaha ababigira ngo bahumbishe abo basangiye igitsina. Agumye ari umugore akambara ipantaro nta caha kirimwo.

Kanatsinda, ivyanditswe bitegeka umugore kwikwiza iyo yambaye (raba 1Tim. 2:9), za pantaro karuhariwe mu kwerekana akaranga (cank’impuzu zose zerekana akarango canke twa tujipo tugufi twitwa mini) kuko zituma abagabo babifuza. Nyinshi mu mpuzu abagore bo mu bihugu vya buraya bambara ntizibereye, ikibabaje ni ukw’ari zo zambarwa n’indaya zo mu bihugu bikenye. Nta mugore akijijwe yambara ngw’“akwegere abamwitegereza mu kwifuza.”

Ibindi Vyiyumviro Bikeya (A Few Other Thoughts)

Birataganje kubona ntarigera mbazwa n’abungere bo mu bushinwa ikibazo c’abagore bambara ipantaro. Ngira ni kubera yukw’abashinwakazi bambaye amapantaro uhereye kera cane. Kenshi ikibazo c’abagore n’amapantaro kibazwa mu bihugu bidafise abagore bambara amapantaro. Imico iratandukanye.

Biratangaje kandi kubona ntabazwa bene ico kibazo n’abagore bakorera mu gihugu citwa Myanmar, ahw’abagabo bambara impuzu zimeze nk’amajipo, ariko bo bayita longgi. Ibigize impuzu z’abagore n’iz’abagabo birasa canke bigatandukana tandukana nk’ukw’ imico itandukana. Twirinde kwemeza abandi ivy’imico yacu dufatiye kuri Bibiliya.

Mu kurangiza, ni kuki abagabo badashaka kw’abagore bambara amapantaro bitwaza Gusubira mu vyagezwe 22:5 bakiyobagiza ivyanditswe kuri bo mu Balewi 19:27:

Ntimuze mukebere umushatsi wo mu misaya, canke ngo mucacure imitwe y’ubwanwa bwanyu (Lew. 19:27).

Ni kuki abagabo barenga ivyanditswe mu Balewi 19:27 bakamwa canke bagakebera ubwanwa bahawe n’Imana kandi aribwo bubatandukanya n’abagore, ariko bagaserereza abagore bambara amapantaro ngo bigana abagabo? Ubwo ni uburyarya!

Ntaribagira, har’inkuru ifatiye kuri kahise idutahuza icatumye Imana itanga ico cagezwe mu Balewi 19:27. Gukebera ubwanwa cari ikintu kimwe mu bintu biranga abasenga ibigirwamana.

Ni Nde Arikw’Aravuga? (Who is Speaking?)

Dutegerezwa kwitwararika uwuvuga mu canditswe cose kigize Bibiliya, birafasha cane igihe dusobanura ivyanditswe. N’aho ikintu cose kiri muri Bibiliya cahumekewe, ikintu cose canditswe muri Bibiliya si ijambo Imana ririmwo impwemu y’Imana. Bisigura iki?

Mu bice vyinshi vy’ivyanditswe, hari amajambo abantu bavuze barongowe n’Imana n’ayandi bavuze batarongowe nayo. Ni co gituma tudashobora kuvuga kw’ikiri muri Bibiliya cose ca humetswe n’Imana.

Akarorero, kwiyumvira kw’amajambo ya Yobu na bagenzi biwe yahumekewe n’Imana ni ikosha rininiya. Hari ibintu bibiri bisigura ayo makosha. Ica mbere, dusanga impari za Yobu na bagenzi mu bice mirongwine na bine. Ntaho bigeze bahuza. Ivyo bihari vyabo ntivyari bihumekewe n’Imana kukw’Imana itivuguruza.

Ica kabiri, mu gusozera igitabo ca Yobu, Imana ivuga ikankamira Yobu na bagenzi biwe kubera amajambo y’ubupfu bavuze (raba Yobu 38-42).

Ni ko natwe dutegerezwa kwirinda igihe dusoma canke dusobanura Isezerano Rishasha. Hari igihe Paulo yavuga kandi akerekana iciyumviro ciwe (raba 1Kor. 7:12, 25-26, 40).

Ni Nde Abwirwa? (Who is Being Addressed?)

Ntidukwiye kwibaza gusa uwuriko aravuga, dutegerezwa kwihweza neza n’uwubwirwa. Iyo tutagize ico kintu, turashobora kwiyumvira kw’igice kanaka kibwirwa twebwe igihe kibwirwa abandi. Canke ico tubwirwa tukagisobanura nk’ikibwirwa abandi.

Akarorero, hari abantu biyitira isezerano ryo muri Zaburi 34, rivuga ngo:

Uhimbarwe n’Uhoraho na we azoguha ivyo umutima wawe ugomba (Zab 37:4)

Mbeg’iryo sezerano ribwirwa umuntu wese arisoma canke arizi? Oya, turavye iyindi mirongo, dusanga ribwirwa abantu bakwije ibikurikira:

Wizegire Uhoraho, ukore ivyiza, guma mu gihugu, ushishikare vy’ukuri. Uhimbarwe n’Uhoraho, na we azoguha ivyo umutima wawe ugomba (Zaburi 37:3-4).

Turabona ingene ari nkenerwa kumenya uwubwirwa.

Akandi karorero:

Maze Petero atangura kumubwira[Yesu], ati “raba, twebwe twararetse vyose turagukurikira.” Yesu arababwira, ati “Ndababwire ukuri, nta waretse inzu, canke bene nyina, canke bashiki biwe, canke nyina, canke Se, cank’abana, cank’itongo, kubwanje no kubw’ubutumwa bwiza, atazobishumbushwa ijana mur’iki gihe ca none, amazu, na bene nyina, na bashiki biwe, na ba nyina, n’abana, n’itongo, bisukiranijwe no guhamwa, kandi mu gihe kizoza azohabwa ubugingo budashira” (Mariko 10:28-30).

Biroroshe kwatura “k’uzoshumbushwa ijana ku rindi” igihe utanze amahera yo gushigikira umuvugabutumwa kanaka. Mbeg’iryo sezerano rivuga k’umuntu nk’uyo? Oya, ryahawe abantu baheba imiryango yabo, amatongo n’amazu kubera kuvuga ubutumwa, nk’uko Petero yabikoze. Ni co gituma yabajije Yesu ico bazoshumbushwa.

Biratangaje kubona kw’abantu bigisha gushumbushwa incuro ijana bavuga ku nzu n’amatongo gusa, abana n’ihamwa ntibigera babivuga kandi biri mw’isezerano! Mbere Yesu ntiyasezeranye k’uwuzoheba inzu yiwe azoshumbushwa amazu ijana. Yasezeranye yukw’igihe uhevye imuryango n’inzu, uzokwugurirwa irembo n’abo usanze mu bwami bw’Imana. Abigishwa b’ukuri ntibarazwa ishinga no kugira ivyo bisangije kukw’ata butunzi bafise bokwiyitira—ivyo bafise vyose babibikijwe n’Imana.

Akarorero Ka Nyuma (A Final Example)

Igihe abantu basoma “Insiguro ya Yesu kuri Elayono” nk’uko yanditswe muri Matayo 24-25, biyumvira ko yariko abwira abantu badakijijwe bagasozera bavuga kw’iyo nsiguro itabaraba na gato. Bavuga yuko imigani y’umushumba mubi n’uw’inkumi cumi yabwirwa abatizera. Ariko nk’uko maze kubivuga, iyo migani yompi yabwirwa abigishwa ba Yesu (raba Mat. 24:3; Mariko 13:3). Kubera yuko Petro, Yakobo, Yohana na Ndereya bagabishijwe ngo Yesu ntagaruke batiteguye, natwe turakeneye kugabishwa. Impanuro za Yesu mu nsiguro yiwe y kuri Elayono ziraba uwizera wese abimenya canke atabimeya.

Icitonderwa #3 Soma utagira aho uhengamiye. Ntuhindure ivyo usomye. N’iyo wosoma ibinyuranye n’ivyo wizera, ntugerageze guhindura Bibiliya; Hindura ivyo wizera.

Twese dusoma ivyanditswe dufise ivyo twizera. Kubera ivyo, biratugora gusoma Bibiliya tudahengamye. Turuhira gushira ivyo twizera mu vyanditswe ha kureka Bibiliya ihundure ivyo twizera. Hari n’igihe turondera imirongo yo shigikira ivyo twizera, mu kwirengagiza imirongo ihushanya n’ivyo twizera. Vyitwa “Kwemeza-ivyanditswe.”

Ndabahe akarorero k’umuntu yemeza ivyanditswe ivyizerwa vyiwe. Uyo musiguzi yatanguye gusoma muri Matayo 11:28-29, amajambo ya Yesu tumenyereye:

Ni muze kuri jewe mwese abananiwe n’abaremerewe, ndabaruhura. Mwikorere ingata yanje, munyigireko; kuko nd’umurwaneza, niyoroheje mu mutima; namwe muzoronka uburuhukiro bw’imitima yanyu (Mat. 11:28-29)

Uyo musiguzi avuga ko Yesu yarikw’atanga ubwoko bubiri bw’uburukuko. Uburuhuko bwa mbere (nk’uko yiyumvira) ni uburuhuko bw’agakiza buvugwa kuri 11:28, ubwa kabiri ni uburuhuko bw’abagira abigishwa kuri 11:29. Uburuhuko bwa mbere buboneka igihe umuntu yizeye Yesu; ubwa kabiri ni igihe umuntu atanguye kumwumvira, canke kwikoreza ingata ya Yesu.

Mbeg’ico ni co Yesu yar’atumbereye? Oya, ukwo ni ugushira ivyizerwa vyawe mu vyanditswe kandi atahuriro canke isano na rimwe bifitaniye. Yesu ntiyavuze kw’atanze uburuhuko bubiri. Abananiwe n’abaremerewe yabahaye uburuhuko bumwe gusa, kandi inzira imwe gusa yokuburonka ni kwikoreza ingata ya Yesu, ni kwo kumwumvira. Iyo ni yo yari intumbero ya Yesu.

Ni kuki uyo musiguzi yatanze yabisobanuye gurtyo? Ni ukw’ico canditswe kidashigikira ivyizerwa vyiwe bivuga ko hari ubwoko bubiri bw’abakristo—abizera n’abigishwa. Ni co gituma atasobanuye ico canditswe neza.

Kanatsinda, nkuko twabibonye mu bindi vyanditswe vyinshi ku ntango y’iki gitabo, insobanuro y’uwo musiguzi ntihuza n’izindi nyigisho Yesu yatanze. Mbega Isezerano Rishasha ryigisha ko mw’ijuru hazoba ubwoko bubiri bw’abakristo, abizera n’abigishwa? Abizera b’ukuri ni abigishwa. Abatari abigishwa s’abizera. Kuba umwigishwa n’icamwa c’ukwizera kw’ukuri.

Twihatire gusoma Bibiliya tutagira aho duhengamiye, imitima yacu itagira uburyarya. Nitwabigenza durtyo, tuzokwumvira twongere twihebere Kristo.

[1]

Biragaragara, Paulo yizera k’uwukijijwe ashobora gutakaza agakiza. Iyo ataba avyizera, ntiyari kubwira Timoteyo, umuntu dusanzwetuzi ko yar’akijijwe, ngo yitondere ibizotuma akira we n’abamwumviriza.

[2]

Mose yarabonye n’ibitugu vy’Imana igihe “Yarengana.” Imana yamukingirije urushi ntabone mu nyonga ziwe; raba Kuv. 33:18-23.

[3]

Ni vyiza kumenyesha ko Yesu yari amaze kubwira abamwumviriza ngo ukugororoka kwabo ni kutasumba ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo, ntibazoja mw’ijuru (raba Mat. 5:20). Yesu yarabandanije ahishura inzira zitandukanye zerekana kw’abanyabwenge n’abafarisayo ari ruhebwa.

바울은 서신에서 디모데에게 이렇게 썼다.

네가 네 자신과 가르침을 살펴 이 일을 계속하라 이것을 행함으로 네 자신과 네게 듣는 자를 구원하리라(딤전 4:16, 강조 추가).

사역자마다 이 권면을 마음속에 새기고, 우선 먼저 자신을 살펴 경건의 좋은 본을 세워야 한다.

둘째, 그는 응당 자신의 가르침에 각별히 주의 기울여야 한다. 왜냐하면, 바울이 위의 인용구절에 쓴 것처럼 대로 그의 구원과 그의 말을 듣는 자들의 구원은 그가 가르치는 것에 의존하기 때문이다.[1] 만일 사역자가 거짓 교리를 포용하고 사람들에게 진실을 말하지 않는다면, 그 결과는 그와 타인에게 영원한 불행을 줄 수 있다.

제자 삼는 사역자가 거짓 교리를 가르치는 것은 변명할 수가 없다. 왜냐하면, 하나님께서 그에게 성령님과 그분의 말씀을 주셔서 그를 진리로 인도하셨기 때문이다. 대조적으로, 잘못된 동기를 가진 사역자들은 종종 앵무새처럼 다른 인기 있는 사람들의 가르침을 되풀이 하거나, 스스로 말씀을 공부하지 않고, 그들의 교리와 가르침에 오류를 범하는 경향이 있다. 이를 방지하기 위해서 사역자는 그의 마음을 깨끗이 하고 그의 동기가 (1) 하나님을 기쁘시게 하고, (2) 사람들을 개인적으로 부유하고, 힘 있고, 인기를 누리는 것이 아닌 마지막 날에 예수님 앞에 온전히 설수 있도록 도와주는 것이 되어야 한다. 또한, 그는 말씀에 대해 철저하고 균형 잡힌 이해를 갖기 위해서하나님의 말씀을 부지런히 연구해야 한다. 바울은 디모데에게 또한, 이렇게 썼다.

너는 진리의 말씀을 옳게 분별하며 부끄러울 것이 없는 일꾼으로 인정된 자로 자신을 하나님 앞에 드리기를 힘쓰라(딤후 2:15).

하나님의 말씀을 읽고, 공부하고, 묵상하는 것은 사역자가 지속적으로 연습해야 할 학문이 되어야 한다. 성령님은 그가 말씀을 열심히 연구할수록 더 잘 이해할 수 있도록 도와주시므로 그는 “진리의 말씀을 정확하게 다룰 수” 있게 된다. 오늘날 교회의 가장 큰 문제점 중 하나가 사역자들이 하나님의 말씀을 잘못 해석하고 있으며 결과적으로 그들이 가르치는 사람들을 잘못 인도하고 있다는 것이다. 이것은 매우 심각한 문제이다. 야고보는 이렇게 경고했다.

내 형제들아 너희는 선생된 우리가 더 큰 심판을 받을 줄 알고 선생이 많이 되지 말라(약 3:1).

이런 이유 때문에 제자 삼는 사역자가 어떤 성경 구절이든지 정확하게 이해하고 뜻하는 바를 전달하는 것을 목표로, 어떻게 하나님의 말씀을 해석할지를 아는 것은 필수적이다.

하나님의 말씀을 제대로 해석하는 것은 다른 사람의 말을 정확하게 해석하는 것과 같은 방식으로 이루어진다. 만일 우리가 어떤 저자 또는 강사가 의도하는 바를 정확하게 이해하려면, 우리는 반드시 상식을 기반으로 한 특정 규칙을 적용해야 한다. 이 장에서 우리는 성경 해석의 세 가지 가장 중요한 규칙을 고려할 것이다. 그 세 가지는, (1)지능적으로 읽기, (2)문맥으로 읽기, 그리고 (3)정직하게 읽기이다.

첫 번째 규칙: 지능적으로 읽기. 당신이 읽은 것이 비유나 상징적으로 이해하도록 분명히 의도되지 않았다면 문자 그대로 해석한다.

성경은 모든 문학처럼, 비유, 과장법 및 의인법 등 수사법으로 가득하다. 그들은 이런 방법으로 해석해야 한다.

비유는 기본적으로 다른 두 가지 사물의 유사성을 비교한 것이다. 성경에는 많은 비유가 포함되어 있다. 최후의 만찬 때 그리스도의 말씀에서도 하나의 비유를 찾을 수 있다.

그들이 먹을 때에 예수께서 떡을 가지사 축복하시고 떼어 제자들에게 주시며 이르시되 받아서 먹으라 이것은 내 몸이니라 하시고 또 잔을 가지사 감사 기도 하시고 그들에게 주시며 이르시되 너희가 다 이것을 마시라 이것은 죄 사함을 얻게 하려고 많은 사람을 위하여 흘리는 바 나의 피 곧 언약의 피니라(마 26:26-28).

예수님은 제자들에게 주신 떡이 문자 그대로 그분의 몸이고, 그들이 마신 포도주가 문자 그대로 그분의 피라고 뜻하셨을까? 상식적으로 그렇지 않음을 알 수 있다. 성경은 명백하게 예수님이 그들에게 주신 것은 떡과 포도주라고 말씀하시며, 어느 시점에도 떡과 포도주가 몸과 피로 변화되었다는 말씀은 없다. 최후의 만찬에 참석한 베드로와 요한도 그들의 서신서에서 그런 변화에 대해 언급한 적이 없었으며, 제자가 이렇게 쉽게 식인종이 되었을 가능성은 더더욱 없다.

일부는 “하지만, 예수님이 떡과 포도주는 그분의 몸과 피라고 말씀하셨기에 나는 예수님이 하신 말씀을 믿겠다!”라고 반박한다.

예수님은 그분이 문이라고 하신 적이 있다(요 10:9을 보라). 그분은 문자 그대로 경첩과 손잡이가 있는 문이 되었는가? 예수님은 그분은 포도 나무이고 우리는 가지라고 하신 적이 있다(요 15:5을 보라). 예수님은 문자 그대로 포도 나무가 되셨는가? 우리는 문자 그대로 포도 나무 가지가 되었는가? 예수님은 그분은 세상의 빛이며 하늘에서 내려 온 떡이라고 하신 적이 있다(요 9:5; 6:41을 보라). 예수님은 또한, 햇빛이고 한 덩어리의 떡이신가?

분명히, 이러한 표현들은 모두 비유라는 수사법을 사용한 것이며, 기본적으로 다른 두 가지 사물의 유사한 부분을 비교한 것이다. 어떤 면에서 예수님은 문과 포도나무와 같다. 최후의 만찬에서 하신 예수님의 말씀도 분명히 비유이다. 포도주는 그분의 피(어떤 면에서)와 같았고, 떡은 그분의 몸(어떤 면에서)과 같았다.

그리스도의 비유(Christ’s Parables)

그리스도의 비유는 모두 직유이다. 직유는 은유와 비슷하지만, 항상 같이, 처럼, 듯이 등 단어들과 함께 쓰인다. 그들은 본질적으로 다른 두 가지 사물의 유사성을 비교하여 영적인 교훈을 가르친다. 그것은 우리가 비유를 해석함에 있어서 기억해야 할 중요한 점이다; 그렇지 않으면 우리는 모든 비유의 세세한 부분까지 중요하게 생각하는 오류에 빠질 수 있다. 은유와 직유는 항상 유사성이 끝나고 차이점의 시작하는 곳에 도달한다. 예를 들어, 내가 아내에게 “당신의 눈은 호수 같다”고 했을 때, 나는 그녀의 눈이 푸르고 깊어 매력적이라는 것을 의미한다. 나는 그곳에 물고기가 헤엄치고, 새들이 앉으며, 그리고 겨울에는 그곳이 얼음으로 꽁꽁 얼어 붙을거라는 뜻이 아니다.

아래에 예수님이 직유로 하신 세 가지 비유를 고려해보겠는데, 먼저 그물의 비유부터 보도록 하자.

또 천국은 마치 바다에 치고 각종 물고기를 모는 그물과 같으니 그물에 가득하매 물 가로 끌어 내고 앉아서 좋은 것은 그릇에 담고 못된 것은 내버리느니라 세상 끝에도 이러하리라 천사들이 와서 의인 중에서 악인을 갈라 내어 풀무 불에 던져 넣으리니 거기서 울며 이를 갈리라(마 13:47-50).

천국과 그물은 본질적으로 같은 것인가? 절대 그렇지 않다! 그들은 매우 많이 다르다. 하지만, 그들에게는 몇 가지 유사성이 있다. 사람들이 그물 안의 물고기를 좋은 것과 못된 것으로 가르는 것처럼 천국에서도 그러할 것이다. 어느 날인가 현재 함께 살고 있던 악인과 의인은 분리될 것이다. 하지만 유사성은 그곳에서 끝난다. 물고기는 헤엄치나 사람은 걸어 다닌다. 어부들은 물고기를 가려내나 천사들은 의인과 악인을 가려낸다. 물고기는 조리 한 후에 맛을 얼마나 잘 내느냐에 의해 판단되지만, 사람은 하나님께 대한 그들의 순종과 불순종에 의해 판단된다. 좋은 물고기는 그릇에 담지만, 나쁜 물고기는 버려진다. 의인은 하나님의 나라를 상속받지만, 악인은 지옥에 던져진다.

이 비유는 비교되는 사물들이 기본적으로 다르기 때문에 모든 은유와 직유가 궁극적으로 불완전한 비교임을 보여주는 완벽한 예이다. 우리는 말하는 사람의 의도를 넘어서 차이점이 실제로 닮은 점이라고 가정하지 말아야 한다. 예를 들어, 우리는 모두 “좋은 물고기”는 실제로 불에 구워져 조리되지만, “나쁜 물고기”는 물속으로 돌아가 한동안 더 살수 있을 거라는 것을 알고 있다. 예수님은 그런 의미로 말씀하신 것이 아니다! 그것은 그분의 목적을 파괴하는 것이다.

이 특별한 비유는, 우리가 좋은 사람이나 나쁜 사람이든지, 원하든 원하지 않던 간에 교회로 사람들을 끌어 오려는 “그물식 전도”전략을 가르치지 않는다! 이 비유는 해변이 전도하기 가장 좋은 곳이라고 가르치지 않는다. 이 비유는 교회의 휴거가 환란 기간의 끝에서 발생한다는 것을 증명하지 않는다. 이 비유는 선택당한 물고기들은 그들 자신과는 아무 상관이 없이 선택받았기에 우리의 구원도 순전히 하나님의 주권적인 선택이라고 가르치지 않는다. 예수님의 비유에 부당한 중요성을 강제적으로 부여하지 말라!

항상 준비되어 있으라(Remaining Ready)

예수님의 또 하나의 비유인 열 처녀의 비유를 보도록 하자.

그 때에 천국은 마치 등을 들고 신랑을 맞으러 나간 열 처녀와 같다 하리니 그 중의 다섯은 미련하고 다섯은 슬기 있는 자라 미련한 자들은 등을 가지되 기름을 가지지 아니하고 슬기 있는 자들은 그릇에 기름을 담아 등과 함께 가져갔더니 신랑이 신랑이 더디 오므로 다 졸며 잘새 밤중에 소리가 나되 보라 신랑이로다 맞으러 나오라 하매 이에 그 처녀들이 다 일어나 등을 준비할새 미련한 자들은 슬기 있는 자들에게 이르되 우리 등불이 꺼져가니 너희 기름을 좀 나눠달라 하거늘 슬기 있는 자들이 대답하여 이르되 우리와 너희가 쓰기에 다 부족할까 하노니 차라리 파는 자들에게 가서 너희 쓸 것을 사라 하니 그들이 사러 간 사이에 신랑이 오므로 준비하였던 자들은 함께 혼인 잔치에 들어가고 문은 닫힌지라 그 후에 남은 처녀들이 와서 이르되 주여 주여 우리에게 열어 주소서 대답하여 이르되 진실로 너희에게 이르노니 내가 너희를 알지 못하노라 하였느니라 그런즉 깨어 있으라 너희는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라(마 25:1-13).

이 비유의 기본적인 교훈은 무엇인가? 그것은 마지막 구절에서 찾을 수 있다. 그런즉 깨어 있으라 너희는 그 날과 그 때를 알지 못하느니라. 그것이 전부다.

내가 이전 장에서 언급한 바와 같이, 예수님은 이 비유를 그 당시 그분께 순종하며 따랐던 가장 가까운 제자 중 일부에게만(마 24:3; 막 13:3을 보라) 말씀하셨다. 그러므로 이 비유는 예수님이 재림하셨을 때 베드로와 야고보와 요한과 안드레도 준비되어 있지 않을 가능성이 있다는 것을 분명하게 암시한다. 바로 그 때문에 예수님은 그들을 경고하셨다. 따라서 이 비유는 지금 그리스도의 재림을 위한 준비가 되어 있는 사람도 그분이 실제로 재림하실 때에는 준비되어 있지 않을 가능성이 있음을 가르치고 있다. 열 처녀는 처음에는 모두 준비되어 있었지만, 그중 다서명은 나중에 준비되어 있지 못했다. 만일 신랑이 빨리 돌아 왔더라면, 열명 모두 혼인 잔치에 참석할 수 있었을 것이다.

그러나 다섯 명의 미련한 자와 다섯 명의 슬기 있는 자는 무엇을 의미하는가? 그것은 자칭 그리스도인 중 절반만이 그리스도가 재림할 때 준비되어 있을 거라는 것을 증명하는가? 아니다.

기름은 무엇을 의미하는가? 그것은 성령님을 나타내는가? 아니다. 그것은 단지 성령세례를 받은 사람만이 천국에 갈 수 있다는 것을 우리에게 보여 주는가? 아니다.

신랑이 밤중에 돌아왔으므로 예수님도 한밤중에 재림하신다는 것을 보여주는가? 아니다.

왜 신랑은 슬기 있는 처녀들에게 문에서 그들의 미련한 친구들을 찾아보라고 하시지 않았을까? 만일 신랑이 그렇게 하였다면, 미련한 자들이 궁극적으로 혼인 잔치에 참여하게 되므로 이 비유의 전체 중점을 망치게 된다.

아마도 그것은 미련한 처녀들이 등불이 꺼지므로 잠이 든 것처럼 미련한 신자들도 영적인 어둠 속에서 걷다가 영적으로 잠들게 되면 궁극적으로 비난을 면치 못할 것이라고 말할 수도 있다. 아마도 이 비유에 나오는 혼인 잔치가 미래의 어린 양의 혼인 잔치와 유사하다고 볼 수 있다. 하지만, 이 비유 혹은 세부적인 내용에 따른 의미를 강요하지 않고 해석할 수 있는 것은 그 정도까지이다.

열매를 맺으라(Bearing Fruit)

아마도 내가 들었던 그리스도의 비유에 대한 최악의 해석은 한 목사의 곡식과 가라지의 비유에 대한 해석일 것이다. 먼저 이 비유를 읽어 보자.

예수께서 그들 앞에 또 비유를 들어 이르시되 천국은 좋은 씨를 제 밭에 뿌린 사람과 같으니 사람들이 잘 때에 그 원수가 와서 곡식 가운데 가라지를 덧뿌리고 갔더니 싹이 나고 결실할 때에 가라지도 보이거늘 집 주인의 종들이 와서 말하되 주여 밭에 좋은 씨를 뿌리지 아니하였나이까 그런데 가라지가 어디서 생겼나이까 주인이 이르되 원수가 이렇게 하였구나 종들이 말하되 그러면 우리가 가서 이것을 뽑기를 원하시나이까 주인이 이르되 가만 두라 가라지를 뽑다가 곡식까지 뽑을까 염려하노라 둘 다 추수 때까지 함께 자라게 두라 추수 때에 내가 추수꾼들에게 말하기를 가라지는 먼저 거두어 불사르게 단으로 묶고 곡식은 모아 내 곳간에 넣으라 하리라(마 13:24-30).

한 목사의 해석을 보도록 하자.

곡식과 가라지가 자랄 때에는 모습이 똑같다. 아무도 어느 것이 곡식이고 어느 것이 가라지인지 알 수 없다. 이 세상과 교회에서도 마찬가지다. 아무도 누가 진정한 그리스도인이며, 누가 불신자인지 알 수 없다. 많은 그리스도인이 불신자보다 그리스도께 더 많이 순종하지 않기 때문에, 그들의 삶만 보아서는 구별할 수 없다. 오직 하나님만이 그들의 마음을 아시기에, 그분은 마지막에 신자들을 구별해 낼 것이다.

물론, 그것은 곡식과 가라지 비유의 요점이 아니다! 현실 속에서 보면, 신자들은 실제로 불신자와 매우 많이 구별됨을 알 수 있다. 종들이 싹이 나고 결실할 때에 가라지가 심어졌음을 깨달았다는 것을 확인할 수 있다. 가라지는 열매를 맺지 못하므로, 쉽게 확인할 수 있다. 나는 예수님이 열매 맺지 못하는 가라지를 선택하여 마지막에 거두어 내어 지옥에 던져질 악인들에 비유하신 것이 중요하다고 생각한다.

이 비유의 중점은 분명하다. 진정으로 구원받은 사람은 열매를 맺으나 구원받지 못한 사람은 열매를 맺지 못한다. 비록 하나님께서 구원받은 사람들 속에 사는 악인들을 즉각적으로 심판하시지는 않지만, 언젠가는 그들을 의인들 가운데서 거두어 내어 지옥에 던져 넣으실 것이다.

예수님은 실제로, 이 비유에 대한 해석을 제공하셨다. 그러므로 누구도 그분의 해석 이외의 어떠한 의미도 찾을 필요가 없다.

이에 예수께서 무리를 떠나사 집에 들어 가시니 제자가 나아와 이르되 밭의 가라지의 비유를 우리에게 설명하여 주소서 대답하여 이르시되 좋은 씨를 뿌리는 이는 인자요 밭은 세상이요 좋은 씨는 천국의 아들들이요 가라지는 악한 자의 아들들이요 가라지를 뿌린 원수는 마귀요 추수 때는 세상 끝이요 추수꾼은 천사들이니 그런즉 가라지를 거두어 불에 사르는 것 같이 세상 끝에도 그러하리라 인자가 그 천사들을 보내리니 그들이 그 나라에서 모든 넘어지게 하는 것과 또 불법을 행하는 자들을 거두어 내어 풀무 불에 던져 넣으리니 거기서 울며 이를 갈게 되리라 그 때에 의인들이 자기 아버지 나라에서 해와 같이 빛나리라 귀 있는 자는 들으라(마 13:36-43).

과장법(Hyperbole)

성경에서 두 번째로 자주 사용된 수사법은 과장법이다. 과장법은 특정 사물을 강조하기 위하여 의도적으로 지나치게 표현하는 것이다. 어머니가 그녀의 아이에게 “나는 너에게 집에 돌아와 저녁 식사를 하라고 천 번 전화 하였다”라고 말하는 것은 과장법이다. 성경에서 과장법의 예로 오른손을 찍어 내버리라는 예수님의 말씀을 들 수 있다.

또한, 만일 네 오른손이 너로 실족하게 하거든 찍어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하니라(마 5:30).

만일 예수님께서 문자 그대로 우리 중에 오른손으로 죄를 지은 사람은 모두 그 손을 잘라내야 한다는 것을 의미하셨다면, 우리는 모두 오른손을 잃어야 할 것이다! 물론, 죄의 문제는 사실 우리 손에 있는 것은 아니다. 그보다도, 예수님은 죄는 우리를 지옥으로 보낼 수 있으며, 죄를 피할 수 있는 방법은 유혹과 우리로 하여금 넘어지게 하는 것들을 제거하는 것임을 가르치셨다.

의인법(Anthropomorphism)

우리가 성경에서 만나게 되는 세 번째 수사법은 의인법이다. 의인법은 우리가 그분을 이해하도록 돕기 위해서 하나님께 인간의 속성을 부여하는 은유적인 표현이다. 예를 들어, 창세기 11:5은 이렇게 썼다.

여호와께서 사람들이 건설하는 그 성읍과 탑을 보려고 내려오셨더라(창 11:5).

이것은 틀림없이 비유이다. 왜냐하면, 전지하신 하나님께서 문자 그대로 하늘나라에서 바벨로 내려오셔서 사람들이 무엇을 건설하는지 조사하셨을 가능성이 없기 때문이다!

많은 성경학자들은 팔, 손, 코, 눈과 머리카락처럼 하나님의 몸의 부분들을 묘사하는 매 성경 말씀마다 의인법을 사용하였다고 본다. 물론, 전능하신 하나님은 실제로 인간처럼 이러한 부분들이 없다.

하지만, 나는 여러 가지 이유 때문에 그것에 동의하지 않는다. 첫째, 왜냐하면, 성경은 명백하게 우리가 하나님의 형상과 모양대로 창조되었다고 가르친다.

하나님이 이르시되 우리의 형상을 따라 우리의 모양대로 우리가 사람을 만들고(창 1:26, 강조 추가).

일부 사람은 우리는 자기 인식, 도덕적 책임, 이성의 능력 등 면에서만 하나님의 형상과 모양대로 만들어졌다고 말한다. 그러나 우리는 창세기 1:26과 아주 유사한 말씀을 몇 장 뒤에서 보게 된다.

아담은 백삼십 세에 자기의 모양 곧 자기의 형상과 같은 아들을 낳아 이름을 셋이라 하였고(창 5:3, 강조 추가).

이 말씀은 틀림없이 셋이 그의 아버지와 신체적인 외모가 비슷했다는 것을 의미한다. 만일 그것이 창세기 5:3의 의미라면, 창세기 1:26의 같은 표현도 같은 의미일 것이다. 상식적이고 온전한 해석은 그 같은 결론을 얻게 된다.

또한, 일부 하나님을 본 성경 저자들의 그분에 관한 묘사들이 있는데, 예를 들어, 모세는 73명의 다른 이스라엘 백성과 함께 하나님을 보았다.

모세와 아론과 나답과 아비후와 이스라엘 장로 칠십 인이 올라가서 이스라엘의 하나님을 보니 그의 발 아래에는 청옥을 편 듯하고 하늘 같이 청명하더라 하나님이 이스라엘 자손들의 존귀한 자들에게 손을 대지 아니하셨고 그들은 하나님을 뵙고 먹고 마셨더라(출 24:9-11).

만일 당신이 모세에게 하나님이 손과 발을 가지셨는지를 묻는다면, 그는 무슨 말을 했을까?[2]

선지자 다니엘도 성부 하나님과 성자 하나님의 환상을 보았다.

내가 보니 왕좌가 놓이고 옛적부터 항상 계신 이가[성부 하나님] 좌정하셨는데 그의 옷은 희기가 눈 같고 그의 머리털은 깨끗한 양의 털과 같고 그의 보좌는 불꽃이요 그의 바퀴는 타오르는 불이며 불이 강처럼 흘러 그의 앞에서 나오며 그를 섬기는 자는 천천이요 그 앞에서 모셔 선 자는 만만이며 심판을 베푸는데 책들이 펴 놓였더라…내가 또 밤 환상 중에 보니 인자 같은 이[성자 하나님]가 하늘 구름을 타고 와서 옛적부터 항상 계신 이에게 나아가 그 앞으로 인도되매 그에게 권세와 영광과 나라를 주고 모든 백성과 나라들과 다른 언어를 말하는 모든 자들이 그를 섬기게 하였으니 그의 권세는 소멸되지 아니하는 영원한 권세요 그의 나라는 멸망하지 아니할 것이니라(단 7:9-10, 13-14).

만일 당신이 다니엘에게 하나님이 하얀 머리털과 형체가 있어 왕좌에 앉을 수 있지 않는가 하고 묻는다면, 그는 무슨 말을 했을까?

이 모든 것으로 보아, 나는 성부 하나님은 비록 육과 피가 아닌 영이시지만(요 4:24을 보라), 인간의 모습과 비슷한 영광스러운 형체를 가지셨다고 확신한다.

성경 말씀을 해석함에 있어서 어느 부분은 문자적으로 해석하고 어느 부분은 비유적 또는 상징적으로 해석해야 할지를 분별할 수 있을까? 그것은 논리적인 사로를 가진 사람에게는 쉬운 일이다. 우리는 비유적 또는 상징적으로 쓰인 것을 다른 방법으로 해석할 수 없는 경우를 제외한 모든 것은 문자적으로 해석해야 한다. 예를 들어, 구약의 예언서들과 계시록은 상징으로 가득한데, 어떤 부분은 해석되었고, 어떤 부분은 해석되어 있지 않다. 하지만, 상징적으로 쓰인 부분을 알아보기는 어렵지 않다.

두 번째 규칙: 문맥으로 읽으라. 모든 단락은 앞뒤 단락과 성경 전체에 비추어 해석되어야 한다. 가능한 한 역사와 문화적인 배경도 고려되어야 한다.

성경을 잘못 해석하는 주요 원인은 앞뒤 문맥과 성경적인 배경을 고려하지 않았기 때문이다.

성경을 문맥을 떠나서 해석한다면, 당신이 하고 싶은 말을 성경이 하게 할 수도 있다. 예를 들어, 성경은 하나님이 존재하지 않는다고 말하는 것을 알고 있는가? 시편 14편에서 우리는 “하나님이 없다”(시 14:1)라는 말씀을 읽게 된다. 하지만, 만일 우리가 그 말씀을 정확하게 해석하려면, 우리는 그 말씀의 문맥을 읽어야 한다. “어리석은 자는 그 마음에 이르기를 ‘하나님이 없다’ 하는도다”(시 14:1, 강조 추가). 이제 이 구절은 완전히 다른 의미를 갖게 된다!

또 다른 예를 들면: 나는 어느 한 번 한 목사가 그리스도인들은 “불의 세례”를 받아야 한다는 설교를 들었다. 그 목사는 마태복음 3:11의 말씀 “나는 너희로 회개하게 하기 위하여 물로 세례를 베풀거니와 내 뒤에 오시는 이는 나보다 능력이 많으시니 나는 그의 신을 들기도 감당하지 못하겠노라 그는 성령과 불로 너희에게 세례를 베푸실 것이요.” 란 세례 요한의 말씀을 읽으면서 설교를 시작하였다.

이 구절을 근거로, 그는 설교하였다. 나는 그가 설교 중에 “당신이 성령으로 세례 받은 것만으로는 충분하지 않다! 세례 요한이 선포한 것처럼 예수님은 당신에게 불로 세례를 베푸시기를 원하신다”라고 말한 것을 기억한다. 그리고 그는 계속하여 우리가 “불의 세례를 받기”만 하면, 우리는 주님을 위해 일하려는 열심으로 가득 할 것이라고 설명했다. 마지막으로 그는 “불의 세례”를 받고 싶어하는 사람들을 제단앞으로 불렀다.

불행하게도, 그 목사는 문맥을 떠나 성경을 해석하는 전형적인 실수를 했다.

세례 요한이 예수님은 불의 세례를 베푸실 것이라고 말한 것은 무슨 의미였을까? 답을 찾기 위해서 우리가 모두 해야 할 일은 해당 구절 앞의 두 구절과 뒤의 한 구절을 읽는 것이다. 먼저 앞의 두 구절부터 시작하자. 요한은 이렇게 말했다.

속으로 아브라함이 우리 조상이라고 생각하지 말라 내가 너희에게 이르노니 하나님이 능히 이 돌들로도 아브라함의 자손이 되게 하시리라 이미 도끼가 나무 뿌리에 놓였으니 좋은 열매를 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지리라(마 3:9-10, 강조 추가).

우선 먼저, 우리는 적어도 요한의 청중들 가운데는 자신들의 혈통으로 구원받았다고 생각하는 유대인들이 포함되어 있음을 알아야 한다. 따라서, 요한은 복음을 전파하고 있었던 것이다.

우리는 또한, 요한이 구원받지 못한 사람은 불 속에 던져질 위험이 있다고 경고하고 있었다는 것을 알 수 있다. 그러므로 요한이 10절에서 말한 “불”은 11절에서 말한 불과 같다고 보는 것이 합리적일 것이다.

우리가 12절을 읽어보면 이 사실은 더욱 명확해진다.

손에 키를 들고 자기의 타작 마당을 정하게 하사 알곡은 모아 곳간에 들이고 쭉정이는 꺼지지 않는 불에 태우시리라(마 3:12, 강조 추가).

10절과 12절에서 요한이 말한 불은 지옥의 불이었다. 12절에서 그는 예수님이 사람들을 두 그룹 – “곳간에 모아 들일” 알곡과, “꺼지지 않는 불로 태울” 쭉정이로 나눌것이라고 비유적으로 말하였다.

앞뒤 구절에 비추어 보면, 요한은 11절에서 예수님이 신자들에게는 성령의 세례를, 불신자들에게는 불의 세례를 베푸실 것이라는 것을 의미하였음이 틀림없다. 그렇기 때문에, 아무도 그리스도인들에게 불의 세례를 받아야 한다고 설교해서는 안 된다!

우리는 이 구절의 앞뒤 문맥뿐 아니라 신약의 나머지 말씀들도 살펴봐야 한다. 우리는 사도행전에서 그리스도인이 “불의 세례”를 받았었다는 예를 찾을 수 있는가? 없다. 가장 흡사한 사건은 오순절 날 제자가 성령의 세례를 받고 불의 혀처럼 갈라지는 것들이 그들의 머리위에 나타났다는 누가의 묘사일 것이다. 하지만, 누가는 종래로 그것이 “불의 세례”라고 말한 적이 없다. 또한, 우리는 서신서에서 그리스도인들은 “불의 세례”를 받아야 한다는 권고나 지시를 찾을 수 있는가? 없다. 따라서, 그리스도인들은 불의 세례를 추구하지 말하야 한다는 결론을 내리는 것은 매우 안전하다.

성경에서 나온 거짓 복음(A False Gospel Derived From Scripture)

문맥을 고려하지 않고 성경을 해석하는 목사와 교사들 때문에 종종 복음이 잘못 전파되고 있다. 이 이유 때문에 하나님의 은혜에 대한 거짓 가르침은 도처에 널려 있다.

예를 들어,구원은 행위가 아닌 은혜에 의하여 받은 것이라는 에베소서 2:8의 말씀은 거짓 복음을 홍보하기 위해 악용되고 있는데 그것은 모두 앞뒤 문맥을 무시하였기 때문이다. 바울은 이렇게 썼다.

너희는 그 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았으니 이것은 너희에게서 난 것이 아니요 하나님의 선물이라 행위에서 난 것이 아니니 이는 누구든지 자랑하지 못하게 함이라(엡 2:8-9).

많은 사람은 바울이 진술한 구원에 관해서 단지 은혜에 의하고, 하나의 선물이며, 행위의 결과가 아니라는 것에만 초점을 두고 있다. 그렇게 함으로써, 그들은 성경의 수백개의 증언에 반해서 구원과 거룩함 사이에는 아무 연결이 없다는 결론을 내린다. 일부는 심지어 구원이 이루어지기 전까지는 회개할 필요가 없다고까지 말한다. 이것은 문맥이 무시됨으로써 성경이 잘못 해석되는 전형적인 예이다.

우선, 이 성경 말씀이 전반적으로 무엇을 말씀하시려는지 생각해보자. 바울은 우리가 은혜에 의하여 구원을 받았다고 말하지 않고, 우리가 은혜에 의하여 믿음으로 말미암아 구원을 받았다고 하였다. 믿음은 구원을 이루는 등식에서 은혜와 같은 위치에 있다. 성경은 행함이 없는 믿음은 유익이 없고, 죽은 것이며, 구원할 수 없다고 하였다(약2:14-26을 보라). 따라서 바울은 거룩함이 구원과 관계없다고 가르치는 것이 아니다. 그는 우리의 노력이 우리를 구원하지 못한다는 것을 말하고 있다. 우리 구원의 기초는 하나님의 은혜이다. 우리가 결코 하나님의 은혜가 없이 구원을 받을 수 없지만, 오직 우리가 삶 속에서 하나님의 은혜에 믿음으로 응답할 때에만 구원이 실제로 이루어진다. 구원의 결과는 항상 순종과 진정한 믿음의 열매이다. 다음 구절을 보더라도 이 점을 입증할 수 있다. 바울은 이렇게 말했다.

우리는 그가 만드신 바라 그리스도 예수 안에서 선한 일을 위하여 지으심을 받은 자니 이 일은 하나님이 전에 예비하사 우리로 그 가운데서 행하게 하려 하심이니라(엡 2:10).

우리가 성령님에 의해 재창조된 모든 이유는 바로, 지금 그리스도의 새로운 피조물이 된, 우리가 순종함으로 선한 일을 행할 수 있게 하기 위해서이다. 따라서 바울의 구원 등식은 다음과 같다.

은혜 + 믿음 = 구원 + 순종

즉, 은혜 더하기 믿음은 구원 더하기 순종과 같다. 하나님의 은혜가 믿음에 의해 응답받는 경우, 그 결과는 항상 구원과 선한 일이다.

그러나 바울의 말을 문맥으로 해석하지 않는 사람은 아래와 같은 등식을 지어낸다.

은혜 + 믿음 – 순종 = 구원

즉, 은혜에 순종이 없는 믿음을 더하면 구원과 같다. 그것은 성경에 관한 한 어디까지나 이단이다.

만일 우리가 바울의 말의 맥락을 조금 더 읽는다면, 우리는 곧 에베소의 상황은 바울이 설교했던 모든 곳과 같다는 것을 발견할 수 있다. 즉, 유대인들은 바울의 새롭게 회심한 이방인들에게 그들이 구원받으려면 반드시 할례를 받고 모세의 율법의 의식들을 지켜야 한다고 가르치고 있었던 것이다. 바울이 “행위”가 사람을 구원할 수 없다고 쓸 때 마음속에 생각했던 것이 바로 할례와 율법적인 의식이었다(엡 2:11-22을 보라).

만일 우리가 에베소 교회에 쓴 바울의 서신을 좀 더 전체적인 맥락에서 읽는다면, 우리는 바울이 거룩함이 구원에 필수적이라고 믿었다는 것을 명확하게 알 수 있다.

음행과 온갖 더러운 것과 탐욕은 너희 중에서 그 이름조차도 부르지 말라 이는 성도에게 마땅한 바니라 누추함과 어리석은 말이나 희롱의 말이 마땅치 아니하니 오히려 감사하는 말을 하라 너희도 정녕 이것을 알거니와 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자 곧 우상 숭배자는 다 그리스도와 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못하리니 누구든지 헛된 말로 너희를 속이지 못하게 하라 이로 말미암아 하나님의 진노가 불순종의 아들들에게 임하나니(엡 5:3-6, 강조 추가).

만일 바울이 하나님의 은혜가 회개하지 않는 음행하는 자나 더러운 자나 탐하는 자들을 궁극적으로 구원한다고 믿었다면, 그는 이러한 내용을 쓰지 않았을 것이다. 에베소서 2:8-9에 기록된 말씀 속에 담긴 바울의 의도된 의미는 오직 그가 에베소에 쓴 서신을 전체적인 맥락에서 해석할 때에만이 정확하게 파악할 수 있다.

갈라디아인의 패배(The Galatian Fiasco)

바울이 쓴 갈라디아서도 마찬가지로 문맥을 떠나 해석되었다. 그 결과 복음이 왜곡되었는데, 이 점은 곧바로 바울이 그의 서신에서 바로잡으려 했던 것이었다.

갈라디아 교회에 쓴 바울서신의 전반적인 주제는 “율법에 대한 행위가 아닌 믿음으로 구원받는다”는 것이다. 그렇다면 바울은 그의 독자들이 거룩함이 하나님의 나라에 들어가기 위해서 필요하지 않다는 결론에 이르도록 작정했을까? 물론 그렇지 않다.

우선, 우리는 바울이 다시 한 번 갈라디아에 와서 새로운 회심자들에게 할례를 받지 않고 모세의 율법을 지키지 않는다면 그들이 구원받을 수 없다고 가르치고 있었던 유대인들과 맞서 싸웠음을 알 수 있다. 바울은 그의 서신에서 반복적으로 할례에 대한 문제를 언급하였는데, 그것이 유대인 율법주의자들의 주안점이었기 때문이었다(갈 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13,15을 보라). 바울은 갈라디아 신자들이 그리스도의 계명에 너무 순종하는 것을 우려한 것이 아니라, 그들이 구원을 이루기 위해 그리스도안에 믿음을 두는 것이 아닌 할례를 행하고 자기의 노력으로 모세의 율법을 지키는데 의지할까봐 우려했다.

우리가 갈라디아 교회에게 보낸 바울의 서신을 전반적인 맥락에서 보면, 그가 제5장에서 다음과 같이 쓴 것을 발견할 수 있다.

너희가 만일 성령의 인도하시는 바가 되면 율법 아래에 있지 아니하리라 육체의 일은 분명하니 곧 음행과 더러운 것과 호색과 우상 숭배와 주술과 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함과 이단과 투기와 술 취함과 방탕함과 또 그와 같은 것들이라 전에 너희에게 경계한 것 같이 경계하노니 이런 일을 하는 자들은 하나님의 나라를 유업으로 받지 못할 것이요(갈 5:18-21, 강조 추가).

만일 바울이 갈라디아 신자들에게 그들이 거룩하지 않아도 천국에 갈 수 있다는 것을 전달하려 했었다면, 그는 그 같은 내용을 적지 않았을 것이다. 그의 메시지는 거룩하지 못한 사람들이 천국에 갈 수 있다는 것이 아니라, 하나님의 은혜와 그리스도의 희생을 폐하고 할례와 모세의 율법을 통해 구원을 얻으려는 사람은 구원받지 못한다는 것이다. 할례는 구원을 이루지 못한다. 예수님을 믿는 믿음만이 신자를 거룩한 새로운 피조물로 변화시키는 구원을 이룬다.

할례나 무할례자가 아무것도 아니로되 오직 새로 지으심을 받는 것만이 중요하니라(갈 6:15).

이 모든 것은 성경을 해석할 때 문맥을 고려하는 것이 얼마나 중요한 것인지를 다시금 보여준다. 복음이 하나님의 말씀에 의해 왜곡될 수 있는 유일한 방법은 바로 문맥을 무시하는 것이다. 우리는 고의적으로, 뻔뻔스럽게 이런 일을 하는 “사역자들”의 마음이 궁금할 수밖에 없다.

예를 들어, 한 번은 한 목사가 성경은 “하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하신다”(롬 2:4)고 말씀하시기에 우리가 복음을 전파할 때에는 하나님의 진노에 관해서는 언급하지 말아야 한다고 말하는 것을 들었다. 따라서, 그의 말에 따르면, 복음을 전파하는 적절한 방법은 오직 하나님의 사랑과 선하심만 말하는 것이다. 그렇게 함으로써 아마도 사람들을 회개하게 인도할 것이다.

하지만, 우리가 그 목사가 로마서 2장에서 인용한 구절의 앞뒤 구절을 읽어보면, 그 구절은 하나님의 심판과 거룩한 진노로 에워 쌌음을 발견하게 된다! 문맥상으로 보았을 때 그 목사가 말한 것이 바울의 의도와 같을 가능성이 없다는 것을 알 수 있다.

이런 일을 행하는 자에게 하나님의 심판이 진리대로 되는 줄 우리가 아노라 이런 일을 행하는 사람아, 네가 하나님의 심판을 피할 줄로 생각하느냐 혹 네가 하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하심을 알지 못하여 그의 인자하심과 용납하심과 길이 참으심이 풍성함을 멸시하느냐 다만 네 고집과 회개하지 아니한 마음을 따라 진노의 날 곧 하나님의 의로우신 심판이 나타나는 그날에 임할 진노를 네게 쌓는도다 하나님께서 각 사람에게 그 행한 대로 보응 하시되 참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자에게는 영생으로 하시고 오직 당을 지어 진리를 따르지 아니하고 불의를 따르는 자에게는 진노와 분노로 하시리라 악을 행하는 각 사람의 영에는 환난과 곤고가 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게며(롬 2:2-9, 강조 추가).

하나님의 인자하심에 대한 바울의 언급은 하나님이 진노를 늦추신다는 것을 보여준다! 그리고 어떤 사람은 공개적으로 죄인들에게 회개하라고 경고하는 설교자들의 예로 가득한 성경의 큰 맥락 속에서, 어떻게 사역자가 그런 터무니없는 말을 할 수 있는지 궁금해할 것이다.

성경의 일관성(Scripture’s Consistency)

성경은 하나님의 묵시로 쓰인 것이기 때문에, 그 메시지는 처음부터 끝까지 일관적이다. 때문에 우리는 전후 맥락을 신뢰하여 특정 구절에서 나타내려는 하나님의 의도를 해석할 수 있다. 하나님은 한 구절에서 다른 구절과 충돌되게 말씀하시지 않을 것이다. 그리고 만일 그런 경우가 있다면, 우리는 두 구절에 대한 우리의 해석이 조화될 때까지 공부를 계속해야 한다. 예를 들어, 예수님은 산상수훈 중 여러 곳에서, 구약 성경의 도덕적 율법에 모순되거나 심지어 그것을 수정하는 듯한 말씀을 하셨다. 예를 들면 다음과 같다.

또 눈에는 눈으로, 이는 이로 갚으라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 악한 자를 대적 하지 말라 누구든지 네 오른편 뺨을 치거든 왼편도 돌려 대며(마 5:38-39).

예수님은 이 계명을 모세의 율법에서 직접 인용하신 후 그것과 모순되는 듯한 말씀을 하셨다. 우리는 그분의 말씀을 어떻게 해석해야 하는가? 하나님께서 기본적인 도덕성에 대한 마음을 바꾸셨는가? 복수하는 것이 구약에서는 허용하는 행위였지만, 신약에서는 아닌가? 문맥을 보면 우리한테 도움이 될 것이다.

예수님은 주로 그분의 제자들에게 말씀하셨는데(마 5:1-2을 보라), 그들이 전에 하나님의 말씀을 접할 수 있는 유일한 기회는 회당에서 율법 학자들과 바리새인들의 가르침을 받는 것이었다. 거기에서 그들은 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 율법을 듣게 되는데 그 의미는 이미 문맥을 무시하고 가르치는 율법 학자들과 바리새인들에 의해 왜곡된 후 였다. 하나님은 사람들이 항상 사소한 잘못에 대해 개인적인 복수를 하라는 뜻으로 그 계명이 해석되기를 원하지 않으셨다. 그분은, 사실, 모세의 율법에서 복수는 그분의 것이고(신 32:35을 보라), 사람은 마땅히 그들의 원수에게 선을 행하여야 한다고 말씀하셨다(출 23:4-5을 보라). 그러나 율법 학자들과 바리새인들은 그 계명을 무시하고 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 계명을 자기방식대로 해석하여, 그들에게 개인적인 복수를 할 수 있는 권리에 대해 편리를 주었다.[3] 그들은 문맥을 무시하였다.

“눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”는 하나님의 계명은 하나님께서 이스라엘 법정에서 정의로운 재판이 이루어지게 하기 위해 주신 계명들 가운데서 발견된다(출21:22-24; 신 19:15-21을 보라). 하나님께서 재판제도를 세우신 자체가 개인적인 복수에 대해 기뻐하시지 않음을 보여준다. 증거를 조사하는 공정한 재판장은 피해를 당하거나 편견이 있는 개인들보다 정의를 훨씬 더 잘 행사할 수 있다. 하나님은 법정과 재판장들이 공정하게 범죄를 처벌할 것을 기대하신다. 따라서, “눈은 눈으로, 이는 이로 갚아야 한다.”

그러므로 우리가 처음에 모순되는 것처럼 생각했던 것이 조화를 이룰 수 있게 된다. 예수님은 단순히, 삶 속에서 거짓 가르침을 받고 있던 그의 청중들에게, 이미 모세의 율법에 있지만, 바리새인들에 의해 왜곡된, 개인 복수에 대한 하나님의 진정한 뜻을 이해하도록 돕고 계셨다. 예수님은 그분이 모세에게 주신 율법을 어기지 않으셨다. 그분은 단지 그것의 원래 의미를 보여주셨을 뿐이다.

이것은 또한, 우리로 하여금 법정까지 갈 수 있는 큰 분쟁에 대해서 예수님께서 우리에게 기대하시는 바를 알게 해준다. 하나님은 이스라엘 사람들이 동료에 의해 받은 어떠한 피해나 고통도 그냥 넘어가기를 원하지 않으셨다, 그렇지 않으면 그분이 법정을 만드시지 않았을 것이다. 마찬가지로, 하나님은 그리스도인들도 동료 신자(또는 불신자)에 의해 받은 어떠한 피해나 고통도 그냥 넘어가는 것을 원하지 않으신다. 신약 성경은 서로 화해 할 수 없는 그리스도인들은 동료 신자의 중재를 도움받을 수 있다고 하였다(고전 6:1-6을 보라). 그리고 큰 침해에 관해서 그리스도인과 불신자가 법정까지 가는 것은 아무 문제가 없다. 큰 침해란 당신의 눈 또는 이가 뽑힐 정도로 피해를 입는 것을 말한다! 사소한 침해는 예수님이 말씀하신, 뺨을 맞거나, 또는 작은 일(옷 같은 것) 때문에 고소당하거나, 또는 1마일을 걷도록 강요당하는 것 같은 일을 말한다. 하나님은 그분의 백성들이 그분을 본받고 무지한 죄인들과 악인들에게 특별한 은혜를 보여주기를 원하신다.

이 같은 사로 대로, 예수님께 순종한다는 생각으로, 일부 마음 좋은 신자들은 그들에게서 물건을 훔친 사람들에 대해 법적 고소를 거부하고 있다. 그들은 자기들이 “다른 뺨을 돌려대는” 줄로 알고 있지만, 실제로는 도둑들이 다시 훔칠 수 있도록 방임하고 있으며 그들에게 범죄에 대한 결과가 없다는 것을 가르치고 있는 것이다. 이러한 그리스도인들은 같은 도둑에 의해 도난당한 다른 모든 사람을 향해 사랑으로 걸어가고 있는 것이 아니다! 하나님은 도둑들이 정의의 심판을 받고 회개하기를 원하신다. 하지만, 누군가 당신의 뺨을 때리는 것 같은 사소한 침해를 주었을 때에는 그를 법정에 고소하거나 다시 때리지 말고 그에게 자비와 사랑을 보여주라.

신약에 근거하여 구약을 해석하라(Interpreting the Old in Light of the New)

신약 성경을 구약 성경에 근거하여 해석할 뿐 아니라 구약 성경을 신약 성경에 근거하여 해석해야 한다. 예를 들어, 일부 신실한 신자들은 모세의 음식 법을 읽고 그리스도인들은 이러한 율법에 따라 자신의 식단을 제한해야 한다는 결론을 내리는 경우가 있다. 그러나 만일 그들이 신약 성경의 두 구절만 읽었더라면 모세의 음식 법은 새 언약 아래에서는 적용되지 않음을 발견할 것이다.

예수께서 이르시되 너희도 이렇게 깨달음이 없느냐 무엇이든지 밖에서 들어가는 것이 능히 사람을 더럽게 하지 못함을 알지 못하느냐 이는 마음으로 들어가지 아니하고 배로 들어가 뒤로 나감이라 이러므로 모든 음식물을 깨끗하다 하시니라(막 7:18-19).

그러나 성령이 밝히 말씀하시기를 후일에 어떤 사람들이 믿음에서 떠나 미혹하는 영과 귀신의 가르침을 따르리라 하셨으니 자기 양심이 화인을 맞아서 외식함으로 거짓말하는 자들이라 혼인을 금하고 어떤 음식물은 먹지 말라고 할 터이나 음식물은 하나님이 지으신 바니 믿는 자들과 진리를 아는 자들이 감사함으로 받을 것이니라 하나님께서 지으신 모든 것이 선하매 감사함으로 받으면 버릴 것이 없나니 하나님의 말씀과 기도로 거룩하여짐이라(딤전 4:1-5).

새 언약 아래에서, 우리는 모세의 율법이 아닌, 그리스도의 율법을 따라야 한다(고전 9:20-21을 보라). 비록 예수님이 모세의 율법의 도덕적 측면을 분명히 인정하셨지만(따라서 그것을 그리스도의 율법안에 통합하셨다), 본인이나 사도들은 그리스도인들은 모세의 음식 법을 지켜야 할 의무가 있다고 가르치지 않으셨다.

그러나 초기 그리스도인이 모두 회심한 유대인이었으므로 그들의 문화적인 신념으로 말미암아 구약의 음식 법을 계속하여 지켰음이 분명하다(행 10:9-14). 그리고 이방인들이 예수님을 믿기 시작하면서 초기 유대인 그리스도인들은 그들에게 모세의 음식 법을 지키도록 요구하였는데 이는 순전히 주변의 유대인들에 대한 배려로 말미암은 것이다(행 15:1-21을 보라). 따라서, 그들은 그 법을 지키는 것을 통하여 구원을 받는 것이라고 믿지 않는다면 그리스도인으로서 모세의 음식 법을 지키는 것은 아무 문제가 없다.

초기 그리스도인 중 일부는 또한, 우상에게 제물로 바친 고기를 먹는 것은 잘못된 것이라고 생각했다. 바울은(자신처럼) 그렇게 생각하지 않는 신자들에게 그들의 “믿음이 연약한” 형제들을 사랑으로 대하고, 그들이 양심의 가책을 받게 하는 일은 아무것도 하지 말라고 가르쳤다(롬 14:1을 보라). 만일 한 사람이 하나님 앞에서의 신념 때문에 특정한 음식을 먹지 않는다면(그런 신념이 근거가 없더라도), 그는 오해에 대한 심판보다는 헌신에 대한 칭찬을 받을 것이다. 마찬가지로, 개인적인 신념으로 특정한 음식을 먹지 않는 사람은 그 음식을 먹는 사람을 판단해서는 안 된다. 두 부류의 사람은 마땅히 서로를 사랑으로 품어야 한다. 왜냐하면, 이것은 분명한 하나님의 명령이기 때문이다(롬 14:1-23을 보라).

성경은 점진적 계시되어 있기 때문에, 어떤 경우라도, 우리는 항상 가장 오래된 계시(구약 성경)는 가장 새로운 계시(신약 성경)에 근거하여 해석해야 한다. 하나님께서 계시한 것 중에 어느 것도 모순되는 것이 없으며 항상 상호 보완적이다.

문화적 그리고 역사적 배경(Cultural and Historical Context)

가능한 한, 우리는 또한, 우리가 공부하는 성경 구절의 문화적, 역사적 배경을 고려해야 한다. 성경 속의 한 상황이 처해 있는 독특한 측면인 문화적, 지리적, 역사적 배경에 대한 요해는 종종 우리로 하여금 우리가 놓쳤을 수도 있는 통찰력을 얻게 하는 데 도움이 된다. 물론, 이것은 성경 외의 다른 책들의 도움을 필요로 한다. 좋은 성경공부는 보통 이 방면의 도움을 포함한다.

다음은 성경을 읽을 때 역사적 또는 문화적 정보가 어떻게 우리로 하여금 혼란에 빠지지 않도록 도와주는지에 대한 몇 가지 예이다.

1.) 우리는 때때로 성경에서 사람들이 지붕에 올라가거나(행 10:9을 보라), 지붕을 뜯어 구멍을 내는 장면들을 보게 된다(막 2:4을 보라). 성경이 씌어질 당시 이스라엘에서 가정집의 지붕은 일반적으로 평평했고, 대부분의 집은 그 평지붕까지 올라갈 수 있도록 외부에 계단이 있었다는 것을 아는 것은 우리한테 도움이 된다. 만일 우리가 그 사실을 모른다면, 우리는 어떤 성경 인물이 지붕을 올라타고 굴뚝을 붙잡고 있는 모습을 상상할 수도 있다!

2.) 우리가 마가복음 11:12-14에서 예수님이 “무화과의 때”가 아님에도 불구하고 무화과나무가 열매 없음을 저주하는 장면을 읽을 수 있다. 그것은 무화과나무가 제 계절이 아닐지라도 보통 몇 개의 열매는 맺는다는 사실을 안다면 예수님의 기대가 불합리하다고 여기지 않을 것이다.

3.) 우리는 누가복음7:37-48에서 한 여자가 예수님이 식사하고 계시는 한 바리새인의 집에 들어갔음을 읽게 된다. 성경은 그녀가 예수님의 뒤에 서서 울며, 눈물로 그분의 발을 적시고, 자기 머리털로 닦고, 그 발에 입을 맞추고, 향유를 부었다고 말씀한다. 우리는 예수님이 식탁 위에 앉아서 식사하시는 중에 어떻게 이런 일이 진행될 수 있었는지 궁금할 것이다. 그녀가 식탁 아래로 기어들어 갔을까? 그녀는 어떻게 식사하는 다른 사람들의 다리를 빠져나갔을까?

그 답은 “식탁에 기대어 앉으셨다”(눅 7:37, ESV)는 누가의 기록에서 찾을 수 있다. 그 당시 사람은 식사할 때 낮은 식탁을 에워싸고 옆으로 누운 자세로 한쪽 팔로 몸을 받쳐 세우고 다른 팔과 손으로 음식을 먹었다. 예수님은 이 자세로 그 여자에게 향유를 부음 받았다.

이것은 또한, 우리가 최후의 만찬에서 요한이 예수님께 질문하려고 예수님의 품에 의지하여 누운 이유를 이해하는 데 도움이 된다. 요한은 예수님께 등을 돌린 상태로 그분의 옆에 누워 있다가 예수님의 품에 허리를 기대고 직접 질문하였을 것이다(요 13:23-25을 보라). 다빈치의 유명한 그림인 최후의 만찬에서 예수님을 중심으로 식탁의 양쪽에 제자가 여섯 명씩 앉아 있는 것을 볼 수 있는데 이것은 화가의 성경에 대한 무지를 드러내고 있다. 그는 역사적 배경을 알 필요가 있다!

의복에 대한 보편적인 질문(A Common Question About Clothes)

나는 종종 전 세계의 목사들로부터 이 같은 질문을 받는다. “성경에서 여자는 남자의 옷을 입지 못하도록 하고 있는데 그리스도인 여자는 바지를 입을 수 있습니까?”

이것은 우리가 일부 해석규칙들과 약간의 문화적 배경을 적용하여 대답할 수 있는 좋은 질문이다.

우선, 성경에서 여자가 남자의 옷을 입지 못하도록(남자도 여자의 옷을 입지 못한다)고한 말씀을 보도록 하자.

여자는 남자의 의복을 입지 말 것이요 남자는 여자의 의복을 입지 말 것이라 이같이 하는 자는 네 하나님 여호와께 가증한 자이니라(신 22:5).

우리는 먼저 “이 계명을 주신 하나님의 의도가 무엇인가?”부터 질문해봐야 할 것이다. 여자가 바지를 입는 것을 금하는 것이 그분의 목표일까?

아니다, 그것은 그분의 의도일 수가 없다. 왜냐하면, 하나님께서 이 말씀을 하실 때에 이스라엘에는 바지를 입는 남자가 없었기 때문이다. 그 당시 바지는 남성의 옷이나 사람의 옷으로 간주되지 않았었다. 사실, 사람들이 성경이 기록되었을 당시 남자들이 입은 의복들은 오늘날 대부분의 우리에게 있어서 더 많이는 여자 의복처럼 보였을 것이다! 우리가 하나님께서 말씀하시려는 바를 올바르게 해석하기 위해서는 역사와 문화적인 정보가 필요하다.

그렇다면 하나님의 의도는 무엇이었을까?

우리는 사람이 이성의 옷을 입는 것은 주님에 가증한 것임을 읽었다. 그것은 꽤 심각한 일이다. 만일 한 남자가 여자의 수건을 3초 동안 머리에 쓰고 있는다면, 그것만으로 그가 하나님께 가증스러운 존재가 될까? 아주 의심스럽다.

하나님은 사람들이 의도적으로 이성으로 보이려고 입는 것을 반대하셨을 가능성이 더 크다. 왜 사람들이 그런 짓을 하려고 할까? 그것은 사람들이 동성을 유혹하고 싶어하기 때문인데 이런 증상을 일명 복장도착증이라고 하는 데 성도착의 일종이다. 나는 우리가 그것이 왜 하나님께 가증한 것인지를 이해할 수 있다고 생각한다.

따라서 한 여자가 복장도착자가 아닌 이상, 신명기 22:5을 근거로 그녀가 바지를 입는 것이 잘못됐다는 결론을 내리는 것은 마땅하지 않다. 그녀가 여자로 보이는 이상, 그녀가 바지를 입는 것은 죄가 되지 않는다.

물론, 성경은 여자들은 단정하게 옷을 입어야 한다고 가르치고 있으며(딤전 2:9을 보라), 몸에 꼭 맞고 노출이 심한 바지는(몸에 꼭 맞는 옷과 치마도 마찬가지다) 부적절하다고 가르치고 있다. 왜냐하면, 그것은 남자들을 정욕에 빠지게 할 수 있기 때문이다. 많은 서양 국가들의 여성들이 공개적으로 착용하는 옷들은 완전히 부적절하며, 이런 옷들은 개발 도상국에서 매춘부들만 착용한다. 어떤 여성 그리스도인도 “섹시” 하게 보이기 위해 옷을 입지 말아야 한다.

몇 가지 그밖의 생각들(A Few Other Thoughts)

흥미로운 것은, 내가 종래로 중국의 목회자들로부터 여성이 바지를 입는 것에 관한 질문을 받은 적이 없다는 것이다. 그것은 아마도 대부분의 중국 여성들이 오랫동안 바지를 입어왔기 때문일 수 있다. 나는 단지 대부분 여성들이 바지를 입지 않는 나라의 목회자들로부터 여성과 바지에 관한 질문을 받았었다. 이것은 그들의 문화적 편견을 보여준다.

또한, 나를 흥미롭게 하는 것은, 남자들이 전통적으로 롱기라고 부르는, 우리에게는 치마처럼 보이는 의복을 입는 미얀마에서는 여성 사역자들이 종래로 이와 비슷한 질문을 한 적이 없다는 것이다. 다시 한 번, 여성과 남성의 의류구성은 문화에 따라 다르다는 것을 알 수 있다. 이 때문에 우리는 성경을 해석함에 있어서 우리의 문화적인 이해를 강요하지 않도록 주의해야 한다.

마지막으로, 나는 수많은 남자들이 신명기 22장5절 말씀에 따라 여자들이 바지를 착용하지 않기를 기대하면서도 왜 레위기 19장27절 말씀은 자신한테 적용하지 않는지 궁금하다.

머리 가를 둥글게 깎지 말며 수염 끝은 손상하지 말며(레 19:27).

어떻게 남자들이 자기들은, 레위기 19:27의 말씀을 거역하여, 그들을 여자들로부터 명확하게 구분시켜주는 하나님이 주신 수염을 모두 깎으면서, 남자처럼 보이기 위해 바지를 착용하는 여자들을 비난할 수 있는가? 그것은 조금 위선적으로 보일 수 있다!

부수적으로, 약간의 역사적인 자료는 우리가 레위기 19:27의 말씀 속에 담긴 하나님의 의도를 이해하는 데 도움을 준다. 얼굴 주위의 수염을 깎는 것은 이교도의 우상 숭배 의식의 일부였다. 하나님은 그분의 백성이 이방 우상에 헌신한 것으로 나타나는 것을 원하지 않으셨다.

누가 말하고 있는가?(Who is Speaking?)

우리는 항상 주어진 성경 구절에서 말하고 있는 사람이 누구인지를 유의해야 하는 데 그런 문맥에 관한 정보는 우리가 정확하게 해석하는 데 도움이 된다. 비록 성경의 모든 말씀이 하나님의 감동으로 기록된 것이지만, 성경 안의 모든 것이 하나님의 감동으로 된 말씀은 아니다. 무슨 뜻일까?

성경의 많은 구절을 보면, 하나님의 말씀이 아닌 사람의 말이 기록되었다. 따라서, 우리는 성경 속의 사람들이 한 말들이 모두 하나님의 감동으로 된 것으로 생각해서는 안 된다.

예를 들어, 어떤 사람은 욥과 그의 친구들의 말을 하나님의 말씀처럼 인용하는 오류를 범한다. 그것이 오류라고 하는 데에는 두 가지 이유가 있다. 첫째로, 욥과 그의 친구들은 서른네 장에 걸쳐 변론했다. 그들은 서로 다른 주장을 하였다. 하나님은 자신을 부정하지 않으시기 때문에, 분명한 것은 그들이 한 말들을 다 하나님의 감동으로 된 것만이라고 할 수 없다.

둘째로, 욥기의 마지막 부분에, 하나님 그분께서 말씀하시는데, 그분은 욥과 그의 친구들이 옳지 못한 말을 한 것에 대해 질책하셨다(욥38-42을 보라).

신약 성경을 읽을 때에도, 우리는 똑같이 주의하여야 한다. 바울은 자신의 서신 중, 몇 곳에서 어떤 부분은 자기만의 견해라고 명백하게 밝혔다(고전 7:12,25-26,40).

누구에게 한 말인가?(Who is Being Addressed?)

우리는 주어진 성경 구절에서 누가 말하고 있는지를 물어야 할뿐 아니라, 또한, 그 말은 누구에게 한 것인지를 주목해야 한다. 만일 우리가 그것을 주의하지 않는다면, 우리는 우리에게 해당하지 않는 것을 적용해야 한다고 잘못 해석할 수 있거나, 또는 우리에게 해당되는 말씀을 적용되지 않는다고 해석할 수 있다.

예를 들어, 일부는 시편 37:4의 약속이 그들에게 적용된다고 주장한다.

그가 네 마음의 소원을 네게 이루어 주시리로다(시 37:4).

하지만, 그 약속은 그것을 읽거나 알고있는 모든 사람에게 적용될까? 아니다. 우리가 문맥을 읽어보면, 겨우 다섯 조건을 충족시키는 사람들에게만 적용됨을 알 수 있다.

여호와를 의뢰하고 선을 행하라 땅에 머무는 동안 그의 성실을 먹을 거리로 삼을지어다 또 여호와를 기뻐하라 그가 네 마음의 소원을 네게 이루어 주시리로다(시 37:3-4).

그러므로 우리는 누구에게 말한 것인가를 주목하는 것이 얼마나 중요한지를 알 수 있다.

또 다른 예를 보자.

베드로가 여짜와 이르되 보소서 우리가 모든 것을 버리고 주를 따랐나이다 예수께서 이르시되 내가 진실로 너희에게 이르노니 나와 복음을 위하여 집이나 형제나 자매나 어머니나 아버지나 자식이나 전토를 버린 자는 현세에 있어 집과 형제와 자매와 어머니와 자식과 전토를 백 배나 받되 박해를 겸하여 받고 내세에 영생을 받지 못할 자가 없느니라(막 10:28-30).

일부 교회권에서 복음을 전파하는 사람을 물질로 지원하는 사람은 “백배를 돌려받는다”고 주장하는 것이 유행하고 있다. 하지만, 이 약속이 그런 사람들에게 적용될까? 아니다. 이 약속은 예수님께 그와 다른 제자가 받을 상이 무엇인가 하고 여쭸던 베드로처럼, 복음을 전파하기 위해 실제로 가족, 전토, 집을 떠난 사람들에게 하신 것이다.

흥미롭게도, 항상 백배를 돌려받는다고 설교하는 사람은 초점을 주로 집과 전토에 두지, 자식이나 박해에 두지 않는다! 물론, 예수님은 집을 떠난 사람은 대가로 백 개의 주택을 보상받을 것이라고 약속하지 않으셨다. 그분은 그들이 그들의 가족과 집을 떠나면, 그들의 새로운 영적인 가족들은 그들의 집을 개방하여 그들에게 숙박을 제공할 것이라는 뜻이다. 진정한 제자들은 소유권에 대해 신경 쓰지 않는다. 왜냐하면, 그들은 아무것도 소유한 것이 없기 때문이다 – 그들은 단지 하나님의 청지기일 뿐이다.

마지막 예(A Final Example)

사람들이 예수님의 “감람산 강론”으로 알려진 마태복음 24-25장의 말씀을 읽을 때, 일부는 그분이 구원받지 못한 자들에게 말씀하신 것이라고 잘못 생각함으로써 그 말씀들이 자기들에게 아무런 적용거리가 없다고 결론 내린다. 그들이 악한 종의 비유와 열 처녀의 비유를 구원받지 못한 자들에게 하신 것처럼 생각하며 읽는다. 하지만, 내가 이미 말했듯이, 두 비유는 모두 예수님의 가장 가까운 제자 중의 일부에게 하신 것이다(마 24:3; 막 13:3을 보라). 그러므로 만일 베드로와 야고보와 요한과 안드레는 그들이 예수님의 재림에 준비되어 있지 않을 가능성에 대해 경고받을 필요성이 있으며, 우리도 마찬가지다. 감람산 강론에서의 예수님의 경고는 모든 신자에게 적용되며, 또한, 예수님이 누구에게 말씀하신 것인지를 깨닫지 못함으로 인해 그렇게 생각하지 않는 사람들에게도 적용된다.

세 번째 규칙: 정직하게 읽기. 당신의 신학을 말씀에 강제적으로 주입하지 말라. 만일 당신이 믿는 것과 모순되는 말씀을 읽었다면, 그 말씀을 바꾸려 하지 말고, 당신이 믿고 있던 것을 바꾸라.

우리는 모두 사전에 형성된 편견을 가지고 성경에 접근한다. 그 이유 때문에, 우리는 종종 성경을 정직하게 읽기를 매우 어려워한다. 우리는 성경이 우리의 신학을 다듬게 하기보다는, 오히려 우리의 믿음을 성경 말씀에 강요하는 것으로 끝난다. 우리는 때론 심지어 우리의 교리를 뒷받침해줄 말씀을 성경에서 사냥하며 우리의 믿음과 위배되는 것은 무시한다. 이렇게 하는 것을 “제멋대로 갖다 붙이기”(proof-texting)라고 한다.

아래의 것은 내가 최근에 부딪힌 신학을 말씀에 강요한 사례이다. 한 교사가 먼저 예수님의 말씀인 마태복음 11:28-29을 읽었다.

수고하고 무거운 짐 진 자들아 다 내게로 오라 내가 너희를 쉬게 하리라 나는 마음이 온유하고 겸손하니 나의 멍에를 메고 내게 배우라 그리하면 너희 마음이 쉼을 얻으리니(마 11:28-29).

그리고는 교사는 계속하여 예수님이 두 가지 서로 다른 쉼을 주신다고 설명했다. 첫 번째 쉼(아마도)은 11장 28절의 구원을 받음으로 얻는 쉼이고, 두 번째 쉼은 11장 29절의 제자가 받는 쉼이라고 했다. 첫 번째 쉼은 예수님 나아 감으로 받고, 두 번째 쉼은 그분을 주님으로 삼거나, 그분의 멍에를 짐으로 받는 것이라고 했다.

그러나 그것이 예수님이 의미하는 바일까? 아니, 말씀을 보면 그런 의미가 명시되지도 않았고 암시되지도 않았다. 예수님은 두 가지 쉼을 준다고 말씀하시지 않았다. 그분은 수고하고 무거운 짐 진자에게 한 가지 쉼을 주시며, 그 쉼을 받을 수 있는 유일한 방법은 예수님의 멍에를 지는 것이며, 그것은 바로 그분께 순종하는 것이다. 그것이야말로 예수님의 명백한 의미이다.

왜 그 교사는 그러한 해석을 하게 되었을까? 그것은 그 말씀의 명백한 의미가 천국을 약속받은 그리스도인은 신자와 제자 두 가지 종류가 있다는 자신의 믿음과 맞지 않았기 때문이다. 그래서 그는 이 말씀 구절을 정직하게 해석하지 않았다.

물론, 우리가 전에 이 책에서 인용한 많은 성경 말씀을 보면서 그 교사의 신학을 고려해보면 그의 해석은 예수님이 가르치신 나머지 부분과 맥락이 맞지 않다는 것을 알 수 있다. 신약 성경 아무 데도 천국을 약속받은 그리스도인은 신자와 제자 두 가지 종류가 있다고 가르쳐주지 않는다. 모든 진정한 신자들은 제자다. 제자가 아닌 사람은 신자도 아니다. 제자가 되는 것은 진정한 믿음의 열매이다.

우리 모두 순결한 마음으로, 정직하게 성경을 읽기 위해 노력하자. 만일 우리가 그렇게 하면, 그 결과 그리스도께 더 큰 헌신과 순종을 하게 될 것이다.

[1]분명한 것은, 바울은 무조건적인 영생보장을 믿지 않았다, 그렇지 않으면 그가 구원받은 디모데가 자신의 구원을 보장하기 위해서 뭔가를 해야 할 필요가 있다고 말하지 않았을 것이다.

[2]모세도 하나님이 “지나가실” 때 그분의 등을 본 적이 한 번 있다. 하나님은 그분의 손으로 모세를 덮었다가 손을 거둠으로써 모세가 그분의 얼굴을 보지 못하게 하셨다. 출 33:18-23을 보라.

[3]또한, 예수님이 그분의 청중들의 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 그들이 결코 천국에 들어가지 못한다고 좀전의 설교 중에 말씀하셨음을 주목해야 할 것이다(마 5:20을 보라). 예수님은 계속하여 서기관들과 바리새인들의 구체적인 부족점을 드러내셨다.

Pawulo yandikiye Timoteyo ati:

Wirinde ku bwawe no ku nyigisho wigisha; uzikomeze kuko nugira utyo uzikizanya n’abakumva (1 Tim. 4:16).

Buri mukozi w’imana wese akwiye gushyira iyi mpanuro ku mutima, akirinda mbere na mbere ubwe, akareba neza ko arimo atanga icyitegererezo cyiza cyo kubaha Imana.

Ubwa kabiri , akwiye kwitondera cyane inyigisho yigisha, ku bw’agakiza ke k’iteka ryose kandi no ku bw’agakiza k’iteka ryose k’abamwumva bakagendera ku byo abigisha, nk’uko Pawulo yanditse mu Cyanditswe twabonye haruguru.[1] Iyo umukozi w’Imana yakiriye inyigisho z’ibinyoma cyangwa ntiyiteho kubwira abantu ukuri, bishobora kumuviramo kurimbuka iteka ryose we n’abandi.

Kandi rero nta n’icyo umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa yakwitwaza yigisha ibinyoma, kuko Imana yamuhaye Umwuka Wera n’Ijambo ryayo ngo bimuyobore mu kuri. Bitandukanye n’iby’abakozi b’Imana baba barahagurukijwe n’impamvu mbi usanga basubiramo gusa nka gasuku iby’abandi bigisha byamamaye mu bantu, ntibige Ijambo ubwabo, bityo bakaba bashobora kuyoba cyane mu myizerere yabo no mu byo bigisha. Kugira ngo umukozi w’Imana yirinde ibyo agomba gutunganya umutima we, akareba neza ko impamvu imusunika gukorera Imana ari ugushaka (1) kunezeza Imana (2) gufasha abantu kwitegurira kuzahagarara imbere ya Yesu, aho kwishakira kuba abatunzi gusa, gukomera no kwamamara. Na none kandi agomba kugira umwete wo kwiga Ijambo ry’Imana kugira ngo arisobanukirwe neza kandi ku buryo butabogamye. Pawulo na none yandikiye Timoteyo ati,

Ujye ugira umwete wo kwishyira Imana nk’ushimwa, umukozi udakwiriye kugira ipfunwe, ukwiriranya neza ijambo ry’ukuri (2 Tim. 2:15).

Gusoma, kwiga, no gutekereza ku Ijambo ry’Imana bigomba kuba umwitozo umukozi w’Imana akora iteka. Umwuka Wera azamufasha gusobanukirwa neza kurushaho Ijambo ry’imana uko akomeza kugira umwete wo kuryiga, bityo agashobora “gukwiriranya neza ijambo ry’ukuri.” Kimwe mu bibazo bikomereye cyane itorero muri iki gihe ni uko abakozi b’imana basobanukirwa nabi Ijambo ry’Imana hanyuma bakayobya abo bigisha. Ibyo bishobora kubaviramo akaga. Yakobo yarihanangirije ati,

Bene Data, ntihakabe benshi muri mwe bashaka kuba abigisha: muzi yuko tuzacirwa urubanza ruruta iz’abandi (Yak. 3:1).

Ku bw’iyo mpamvu ni ngombwa ko umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa amenya neza gusobanura Ijambo ry’Imana, afite intego yo gusobanukirwa no kugeza ku bandi neza ubusobanuro nyabwo bw’ibyanditswe ibyo ari byo byose ahuye na byo.

Gusobanura mu buryo nyabwo Ijambo ry’Imana ni kimwe no gusobanura neza amagambo y’undi muntu uwo ari we wese. Iyo dushaka gusobanukirwa neza icyo umuntu yashatse kuvuga cyangwa kwandika, hari amategeko runaka tugomba kugenderaho, amategeko ashingiye ku gushyira mu gaciro. Muri iki gice turareba amategeko atatu y’ingenzi mu gusobanura Bibiliya mu buryo bukwiye. Ayo ni aya: (1) Gusomana ubwenge (Read intelligently), (2) Gusoma ukurikije ibivugwa muri rusange (Read contextually), no (3) Gusomana ubunyangamugayo (Read honestly).

Itegeko rya 1: Gusomana ubwenge. Umva ibyo usoma nk’uko byanditswe neza neza, keretse niba ari imvugo ngereranyo igomba kumvikana nk’igishushanyo cyangwa ikimenyetso.

Ibyanditswe Byera, kimwe n’izindi nyandiko zose cyangwa ibitabo, byuzuyemo imvugo yo kugereranya ibintu n’ibindi, nk'”imvugo yitirira ikintu ikindi” (metaphors), “imvugo ikabya ibintu” (hyperboles) n’“imvugo isānisha Imana n’abantu” (anthropomorphisms). Bigomba gufatwa bityo.

Imvugo yitirira ikintu ikindi ni ukugereranya ibintu bisa ku bintu bibiri ubusanzwe bitandukanye. Ibyanditswe bikoresha iyo mvugo cyane. Hamwe umuntu ashobora kuyisanga ni nko mu magambo ya Kristo yavuze igihe yatangizaga Ifunguro Ryera:

Bakirya Yesu yenda umutsima arawushimira, arawumanyagura, awuha abigishwa be arababwira ati, “Nimwende murye, uyu ni umubiri wanjye.” Yenda igikombe aragishimira, arakibaha, arababwira ati, “Munywere kuri iki mwese, kuko aya ari amaraso yanjye y’isezerano rishya, ava ku bwa benshi ngo bababarirwe ibyaha” (Mat. 26:26-28).

Mbese Yesu yashakaga kuvuga ko umugati yari abahaye ari umubiri we koko neza neza maze na divayi banyoye ikaba ari amaraso ye koko? Ushyize mu gaciro wumva ko atari byo. Ibyanditswe bivuga neza ko ari umugati na divayi yabahaye, kandi ntacyo bivuga cy’uko byaba byarahise bihinduka ngo bibe koko umubiri n’amaraso na rimwe. Yaba Petero cyangwa Yohana nk’abantu bari bari ahongaho igihe cy’Ifunguro Ryera, nta n’umwe wigeze avuga icyo kintu mu nzandiko ze, kandi ntibyumvikana ukuntu abigishwa byari kuborohera gutangira kurya inyama z’umuntu!

Hari uvuga ati, “Jyewe kuko Yesu yavuze ko umugati na divayi ari umubiri we n’amaraso ye, ubwo rero jye ndizera ibyo Yesu yavuze!”

Na none Yesu yigeze kuvuga ko ari we rembo/urugi/umuryango (reba Yohana 10:9). None se Yesu yahereye ko aba umuryango n’amapata na serire n’ibindi koko? Yesu ubundi yavuze ko ari umuzabibu natwe tukaba amashami (reba Yohana 15:5). Mbese Yesu yahindutse koko igiti cy’umuzabibu? Twebwe se twahindutse amashami y’igiti koko? Ahandi Yesu yavuze ko ari umucyo w’isi kandi ko ari umugati wamanutse mu ijuru (reba Yohana 9:5; 6:41). None se Yesu ni umucyo akaba n’umugati icyarimwe?

Biragaragara ko aho hose ari imvugo yo kugereranya, imvugo yitirira ikintu ikindi, kugereranya ibintu ubusanzwe bidahuye ariko bikaba bifite ibintu bihuriyeho. Mu buryo bumwe Yesu yari nk‘umuryango kandi akaba nk‘umuzabibu. N’amagambo Yesu yavuze atanga Ifunguro Ryera, biragaragara ko nayo yari imvugo yitirira ikintu ikindi. Divayi yari nk’amaraso ye (mu buryo runaka). Umugati washushanyaga umubiri we (mu buryo runaka).

Imigani ya Kristo

(Christ’s Parables)

Imigani ya Kristo ni ibigereranyo (similes), ni kimwe n’imvugo yitirira ikintu ikindi, ariko mu bigereranyo ho iteka haba harimo ijambo nka, kimwe na cyangwa nuko rero. Na byo byigisha bikoresheje kugereranya ibintu bisa biri ku bintu bibiri ubusanzwe bitameze kimwe. Icyo ni ikintu cy’ingenzi umuntu agomba kwibuka igihe abisobanura, naho ubundi wakora ikosa ryo gushaka gusobanura icyo buri kantu kose kari muri buri mugani gashatse kuvuga. Imvugo yitirira ikintu ikindi n’ibigereranyo byose bigira aho bigera maze bya bintu byahurirwagaho n’ibintu byombi bikarangira ahubwo amatandukaniro yabyo agatangira kugaragara. Urugero mbwiye umugore wanjye nti, “Amaso yawe ni pisine/ibidendezi by’amazi yo kogamo (pools),” mba nshatse kuvuga ko amaso ye ari ubururu, yimbitse kandi ari ay’igikundiro. Ntabwo nshatse kuvuga ko ifi ziyogamo, ko inyoni ziyagwamo, cyangwa ko mu gihe cy’ubukonje bukabije ahinduka urubura.

Reka turebe imwe mu migani ya Yesu, kandi yose ni ibigereranyo, uwa mbere ni umugani w’urushundura:

Nuko kandi ubwami bwo mu ijuru bugereranywa n’urushundura bajugunya mu nyanja, ruroba ifi z’amoko yose. Iyo rwuzuye barukururira ku nkombe, bakicara bagatoranyamo inziza bakazishyira mu mbehe, imbi bakazita. Uko ni ko bizaba ku mperuka y’isi: abamarayika bazasohoka batoranye abanyabyaha mu bakiranutsi, babajugunye mu itanura ry’umuriro, ni ho bazaririra bakahahekenyera amenyo (Mat. 13:47-50).

Mbese ubwami bwo mu ijuru n’urushundura mu miterere yabyo ubusanzwe ni kimwe? Oya nta na mba! Biratandukanye cyane, ariko hari ibintu bicye bihuriyeho. Nk’uko ifi zisuzumwa zigatandukanywa mu bice bibiri, izikenewe n’izidakenewe, iyo zikuwe mu rushundura, ni na ko bizagenda mu bwami bwo mu ijuru. Ubu abanyabyaha n’abakiranutsi barabana baragendana, ariko umunsi umwe bazatandukanywa. Ariko aho ni ho bya bindi bihuriweho birangirira. Ifi ziroga; abantu baragenda. Abarobyi batoranya ifi. Abamarayika bazatandukanya abanyabyaha n’abakiranutsi. Ifi zitoranywa bakurikije uko ziryoha zihiye. Abantu bacirwa urubanza hakurikijwe uko bagandukiye Imana cyangwa bayigomeye. Ifi nziza zishyirwa mu bubiko imbi bakazijugunya. Abakiranutsi bazaragwa ubwami bw’Imana hanyuma abanyabyaha batabwe mu muriro.

Uyu mugani ni rwo rugero rwiza cyane rw’ukuntu buri kigereranyo na buri mvugo yitirira ikintu ikindi amaherezo byerekana ko mu by’ukuri ubundi ibigereranywa biba ntaho bihuriye kuko biba bitandukanye muri kamere yabyo. Ntidukwiye kurenga ngo dutange insobanuro irenze ibyo nyirubwite yashakaga kuvuga, ngo ibidahuye tuvuge ko bihuye. Urugero twese tuzi ko mu by’ukuri “ifi nziza” ibyazo birangirira mu nkono bayiteka, naho “ifi mbi” zisubira mu mazi zikaba zongewe undi munsi. Yesu ibyo ntiyabivuze! Byajyaga kubangamira intego ye.

Uyu mugani ntiwigisha uburyo bw'”ivugabutumwa ry’urushundura”(n’ubwo buri wese ari ko avuga), aho usanga tugerageza gukururira buri muntu wese mu itorero, ababi n’abeza, bashaka kuza cyangwa batabishaka! Uyu mugani ntuvuga ko ku nkombe z’ikiyaga ari ho hantu heza ho kuvugira ubutumwa. Uyu mugani ntunemeza ko kuzamurwa kw’itorero bizaba kw’iherezo rya cya gihe cyo gutoteza gukomeye. Nta n’ubwo uyu mugani ushaka kutubwira ko agakiza kacu ari Imana ihitamo uwo igaha n’uwo itagaha kuko za fi zatoranijwe nta cyo zari zakoze ngo abe ari zo zitoranywa. Ntugatwerere umugani wa Yesu ubusobanuro budafite ishingiro!

Kuba Maso

(Remaining Ready)

Hari undi mugani tumenyereye cyane, umugani w’abakobwa cumi:

Icyo gihe ubwami bwo mu ijuru buzagereranywa [busa] n’abakobwa cumi bajyanye amatabaza yabo, bajya gusanganira umukwe. Ariko muri abo cumi, abatanu bari abapfu, abandi batanu bari abanyabwenge. Abapfu bajyanye amatabaza yabo ntibajyana n’amavuta, ariko abanyabwenge bo bajyana amavuta mu mperezo zabo hamwe n’amatabaza yabo. Umukwe atinze bose barahunikira, barasinzira. Ariko nijoro mu gicuku habaho urusaku ngo ‘Umukwe araje, nimusohoke mumusanganire!’ Maze ba bakobwa bose barahaguruka baboneza amatabaza yabo. Abapfu babwira abanyabwenge bati, ‘Nimuduhe ku mavuta yanyu, kuko amatabaza yacu azima.’ Ariko abanyabwenge barabahakanira bati, ‘Oya, ntiyadukwira twese, ahubwo nimujye mu bahanjuzi muyigurire.’ Bagiye kugura, umukwe araza, abari biteguye binjirana na we mu bukwe, urugi rurakingwa. Hanyuma ba bakobwa bandi nabo baraza, barahamagara bati, ‘Nyakubahwa, dukingurire.’ Na we arabasubiza ati, ‘Ndababwira ukuri yuko ntabazi.’ Nuko mube maso kuko mutazi umunsi cyangwa igihe (Mat. 25:1-13).

Ni iyihe nyigisho y’ingenzi dukura muri uyu mugani? Tuyisanga mu nteruro ya nyuma: Mube maso mutegereje kugaruka k’Umwami, kuko ashobora gutinda kurusha igihe mwari mumwiteguye. Ni ibyo.

Nk’uko nari nabivuze mu gice giheruka, Yesu yaciriye uyu mugani bamwe mu bigishwa be b’inkoramutima (reba Mat. 24:3; Mariko 13:3), bigaragara ko bamukurikiraga bamugandukira cyane icyo gihe. Icyumvikana neza rero muri uyu mugani ni uko byashobokaga ko Yesu ashobora kugaruka agasanga Petero, Yakobo, Yohana na Andereya batiteguye. Ni cyo gituma Yesu yabihanangirizaga. Bityo uyu mugani uratwigisha ko bishoboka ko abiteguye uyu munsi bategereje kugaruka kwa Kristo bashobora kuzaba batiteguye igihe azaba agarutse koko. Ba bakobwa uko ari icumi ubundi bose bari batangiye biteguye, ariko batanu baza gusangwa batiteguye. Iyo umukwe aza kugaruka mbere, ba bandi bose cumi baba barashoboye kwinjira mu birori by’ubukwe.

None se kuba havugwa batanu b’abapfu na batanu b’abanyabwenge bishatse kuvuga iki? Mbese birasobanura ko Kristo nagaruka azasanga kimwe cya kabiri cy’abizera ari bo biteguye gusa? Oya.

Amavuta se asobanura iki? Arasobanura Umwuka Wera se? Oya. Bishatse se kuvuga ko ababatijwe mu Mwuka Wera ari bo bonyine bazajya mu ijuru? Oya.

Kugaruka k’umukwe hagati mu gicuku se birerekana ko Yesu azagaruka mu gicuku hagati? Oya.

Mbese kuki umukwe atabwiye ba bakobwa batanu b’abanyabwenge ngo bajye kureba bagenzi babo b’abapfu ku muryango? Iyo umukwe aza gutuma abanyabwenge gushaka ba bandi b’abapfu umugani uba waratakaje intego yawo, kuko amaherezo ba batanu b’abapfu na bo bari kwinjira.

Ahāri twavuga ko bitewe n’uko ba bakobwa b’abapfu batari bagifite urumuri bigiriye kuryama, bityo rero abizera batangiye kugendera mu mwijima wo mu buryo bw’umwuka barasinzira mu mwuka, nuko bikabageza ku gucirwaho iteka. Ahāri na none umuntu yagereranya ibi birori by’ubukwe bivugwa muri uyu mugani n’ibirori by’ubukwe bw’Umwana w’intama bizaba mu ijuru; aho ni ho umuntu yagarukira adashatse kwishyiriraho ibye umugani ubwawo utavuga cyangwa ngo ajye gusobanura buri kantu kose kavugwa mu mugani.

Kwera Imbuto

(Bearing Fruit)

Ngirango nabēra nta nsobanuro mbi nigeze numva nk’iyo numvanye umuvugabutumwa umwe asobanura ibya wa mugani wa Kristo w’amasaka n’urukungu. Reka tubanze tuwusome:

Nuko abacira undi mugani aravuga ati, “Ubwami bwo mu ijuru bugereranywa [busa] n’umuntu wabibye imbuto nziza mu murima we, nuko abantu basinziriye, umwanzi araza abiba urukungu mu masaka ye, aragenda. Nuko amaze kumera no kwera, urukungu na rwo ruraboneka. Abagaragu be baraza babaza umutware bati, “Mutware, ntiwabibye imbuto nziza mu murima wawe? None urukungu rurimo rwavuye he?” Ati, “Umwanzi ni we wagize atyo!” Abagaragu baramubaza bati, “Noneho urashaka ko tugenda tukarurandura?” Na we ati, “Oya; ahari nimurandura urukungu murarurandura n’amasaka, mubireke bikurane byombi bigere igihe cyo gusarurwa. Mu isarura nzabwira abasaruzi nti, ‘Mubanze muteranye urukungu muruhambire imitwaro rutwikwe, maze amasaka muyahunike mu kigega cyanjye'” (Mat. 13:24-30).

Dore rero uko uwo muvugabutumwa yawusobanuraga:

Biragaragara ko igihe amasaka yameraga n’urukungu rukamera byombi byasaga cyane. Nta muntu n’umwe wagashoboye kubitandukanya. Uko ni na ko bimeze mu isi no mu itorero. Nta n’umwe ushobora kumenya umukristo nyakuri ngo amutandukanye n’utizera. Ntiwabamenyera ku buryo bitwara mu mibereho yabo, kuko abakristo benshi ntaho batandukaniye n’abatizera mu kutumvira Kristo. Imana yonyine ni yo izi imitima yabo, ku mperuka izabavangura. .

Birumvikana rwose ko icyo atari cyo uwo mugani w’urukungu mu masaka ushaka kuvuga! Mu by’ukuri uwo mugani uravuga ahubwo ko abizera byoroshye cyane kubamenya ukabatandukanya n’abapagani. Urabona ko igihe amasaka yari amaze kumera no kwera abagaragu bamenye ko hatewemo urukungu (reba umurungo wa 26). Urukungu nta mbuto rwera; icyo ni cyo umuntu amenyeraho bitamuruhije ko ari urukungu. Ndumva bifite icyo bivuga kubona Yesu yaratoranyije ko ikintu kitagira imbuto nk’urukungu ari cyo agereranya n’abanyabyaha bazateranyirizwa hamwe ku munsi w’imperuka maze bagatabwa mu muriro.

Iby’ingenzi uyu mugani ushatse kuvuga biragaragara cyane: Abakijijwe nyakuri bera imbuto; abadakijijwe nta mbuto bera. N’ubwo Imana itaracira iteka ku banyabyaha babana n’abakijijwe, umunsi umwe izabatandukanya n’abakiranutsi maze ibajugunye mu muriro.

Ubundi Yesu uyu mugani wo yanawutangiye insobanuro, nta n’impamvu yatuma umuntu yimena umutwe ashakisha ibindi birenze uko yawusobanuye:

Ubiba imbuto nziza ni Umwana w’umuntu, umurima ni isi, imbuto nziza ni zo bana b’ubwami, urukungu ni abana b’Umubi, umwanzi warubibye ni Umwanzi, isarura ni imperuka y’isi, Abasaruzi ni abamarayika. Nk’uko urukungu rurandurwa rugatwikwa, ni ko bizaba ku mperuka y’isi. Umwana w’umuntu azatuma abamarayika be, bateranye ibintu bigusha byose n’inkozi z’ibibi babikure mu bwami bwe, babajugunye mu itanura ry’umuriro. Ni ho bazaririra bakahahekenyera amenyo. Icyo gihe abakiranutsi bazarabagirana nk’izuba mu bwami bwa se. Ufite amatwi niyumve. (Mat. 13:36-43).

Imvugo ikabya

(Hyperbole)

Indi mvugo ikunze kuboneka cyane muri Bibiliya ni imvugo ikabya/ihanika (hyperbole). Iyo mvugo ikoreshwa mu buryo bwo gukabya ishusho y’ibintu cyane ugamije kubishimangira no kumvikanisha uburemere bwabyo. Iyo umubyeyi abwiye umwana we ati, “Naguhamagaye incuro igihumbi ngo utahe uze kurya,” ni iyo mvugo iba ikoreshejwe. Urugero rw’iyo mvugo ikabya muri Bibiliya twarufatira kuri ya magambo ya Yesu avuga ngo umuntu akwiye guca ikiganza cye cy’iburyo akagita:

N’ikiganza cyawe cy’iburyo nikikugusha, ugice ugite kure. Ibyiza ni uko wabura urugingo rwawe rumwe, biruta ko umubiri wawe wose wajugunywa muri Gehinomu (Mat. 5:30).

Niba Yesu yarashakaga kuvuga koko ko buri wese muri twe ukoze icyaha agikoresheje ikiganza cye cy’iburyo agomba kugica akagita, twese ntawe uba agifite ikiganza cy’iburyo! Birumvikana ko gukora ibyaha mu by’ukuri bidaturuka ku biganza byacu. Ahubwo ikigaragara cyane ni uko Yesu yarimo atwigisha ko icyaha gishobora kuduta muri Gehinomu, kandi ko uburyo bwo kukirinda ari ugukuraho ibitugerageza n’ibindi bintu byose byashobora kutugusha.

Imvugo Isānisha Imana n’abantu

(Anthropomorphism)

Imvugo ya gatatu iboneka mu Byanditswe Byera ni imvugo isānisha Imana n’abantu (anthropomorphism). Iyo mvugo ikoresha uburyo bwo kwitirira Imana ibintu ubusanzwe bigirwa n’abantu, intego ari ugufasha abantu gusobanukirwa Imana neza. Urugero dusoma mu Itangiriro 11:5 ngo:

Uwiteka amanurwa no kureba umudugudu n’inzu ndende, abana b’abantu bubatse (Itang. 11:5).

Iyi ni imvugo yo gusānisha Imana n’abantu kuko bitumvikana ukuntu Imana izi byose igomba gufata urwo rugendo rwose rwo kuva mu ijuru ijya i Babeli kugenzura inyubako abantu bazamuye!

Abahanga b’abashakashatsi ba Bibiliya bavuga ko amagambo yose ya Bibiliya avuga ku bice by’umubiri w’Imana, nk’amaboko yayo, ibiganza, izuru, amaso n’umusatsi, ari iyo mvugo isānisha Imana n’abantu. Bakavuga ko mu by’ukuri, Imana ishobora byose idafite bene ibyo bice by’umubiri nk’abantu.

Ariko jye sinemeranya na bo bitewe n’impamvu zitandukanye. Ubwa mbere, kubera ko Ibyanditswe bivuga ko twaremwe mu ishusho y’Imana:

Imana iravuga iti, “Tureme umuntu mu ishusho yacu ase natwe” (Itang. 1:26).

Bamwe bashobora kuvuga ko twaremwe mu ishusho y’ Imana tugasa na yo mu buryo gusa bw’uko dufite natwe ubushobozi bwo kwimenya tukamenya ko turiho (self-awareness), tukagira inshingano zo kumenya ko tugomba kwitwara neza mu bunyangamugayo, ubushbozi bwo gutekereza n’ibindi. Nyamara reka dusome andi magambo asa cyane n’ayo mu Itangiriro 1:26, avugwa nyuma y’ibice bicye gusa ukomeje gusoma uvuye aho:

Kandi Adamu amaze imyaka ijana na mirongo itatu avutse, abyara umuhungu ufite ishusho ye, usa na we, amwita Seti (Itang. 5:3).

Ibi biragaragaza nta gushidikanya ko Seti yasaga na se mu buryo agaragara mu miterere ye y’umubiri. Niba ari cyo bisobanura rero mu Itangiriro 5:3, ntitwashidikanya ko na none ayo magambo amwe ari cyo avuga mu Itangiriro 1:26. Imyumvire myiza n’insobanuro ishyize mu gaciro bikumvisha ko ibyo ari cy bivuga.

Byongeye kandi hari Ibyanditswe Byera bivuga imiterere y’Imana byanditswe n’abantu bayibonye. Urugero ni Mose ari kumwe n’abandi Bisirayeli mirongo irindwi na batatu babonye Imana:

Maze Mose na Aroni na Nadabu na and Abihu, n’abakuru b’Abisirayeli mirongo irindwi bareba Imana y’Abisirayeli: munsi y’ibirenge byayo hameze nk’amabuye ashashwe ya safiro ibonerana, ahwanye n’ijuru ry’umupyēmure ubwaryo. Kandi abatoranijwe b’Abisirayeli ntiyarambura ikiganza cyayo ngo ibarwanye. Bareba Imana, bararya, baranywa (Kuva 24:9-11).

Iyo uza kubaza Mose niba Imana ifite ibiganza n’ibirenge, urumva aba yarakubwiye ngo iki?[2]

Umuhanuzi Daniyeli na we yeretswe Imana Data n’Imana Umwana:

Nkomeza kwitegereza kugeza aho bashyiriyeho intebe z’ubwami, haza Umukuru nyir’ibihe byose [Imana Data] aricara. Imyambaro ye yeraga nka shelegi, umusatsi we wasaga nk’ubwoya bw’intama bwera. Intebe y’ubwami bwe yasaga n’ibirimi by’umuriro ugurumana. Imbere ye hatembaga umuriro, uduhambagiza baramukoreraga kandi inzovu incuro inzovu bari bamuhagaze imbere. Imanza zirashingwa, ibitabo birabumburwa ….Hanyuma nkitegereza ibyo neretswe nijoro, mbona haje usa n’umwana w’umuntu [Imana Umwana] aziye mu bicu byo mu ijuru, aza umujyo umwe asanga wa Mukuru nyir’ibihe byose bamumugeza imbere. Nuko ahabwa ubutware n’icyubahiro n’ubwami, kugira ngo abantu b’amoko yose y’indimi zitari zimwe bajye bamukorera. Ubutware bwe ni ubutware bw’iteka ryose butazashira, kandi ubwami bwe ni ubwami butazakurwaho (Dan. 7:9-10, 13-14).

Iyo uza kubaza Daniyeli niba Imana igira umusatsi wera cyangwa niba iteye ku buryo ishobora kwicara ku ntebe, urumva yari kukubwira iki?

Nshingiye kuri ibyo byose, jye nemera neza ko Imana Data ifite ukuntu iteye mu buryo bw’icyubahiro n’ubwiza ariko ikaba imeze nk’umuntu, n’ubwo yo ari umwuka ikaba idafite inyama n’amaraso (reba Yohana 4:24).

Mbese wakoresha ute ubushishozi mu Byanditswe kugira ngo umenye niba wabifata nk’uko ubisoma cyangwa niba ari ibigereranyo cyangwa ibishushanyo? Ubundi ibyo ntibyaruhanyije ku muntu wese utekereza neza. Ibyanditswe byose ubifate nk’uko byanditswe, keretse niba nta bundi buryo bw’ubwenge bwakoreshwa uretse gusobanura ibyanditswe mu buryo bw’imigani. Urugero nk’ubuhanuzi bwo mu Isezerano rya Kera hamwe n’igitabo cy’Ibyahishuwe, biragaragara ko birimwo ibigereranyo n’ibishushanyo byinshi, bimwe muri byo birasobanuye, ibindi nta busobanuro. Ariko ibyo bigereranyo usanga bitaruhije kubisobanukirwa.

Itegeko rya 2: Soma ukurikije ibivugwa muri rusange (contextually). Buri gice cyose cyo mu Byanditswe kigomba gusobanurwa hakurikijwe ibindi bice bigikikije ndetse na Bibiliya yose. Kandi n’amateka n’umuco bigomba gutekerezwaho igihe cyose bishoboka.

Gusoma Ibyanditswe utitaye ku kivugwa muri rusange aho ngaho no muri Bibiliya yose bishobora kuba ari yo ntandaro ya mbere ituma abantu bagoreka Ibyanditswe.

Birashoboka kuvugisha Bibiliya ibyo ushaka kuyivugisha byose ufashe agace gato ukwako ukagatandukanya n’andi magambo biri kumwe. Urugero, wari uzi ko Bibiliya ivuga ko Imana itabaho? Muri Zaburi 14 haranditswe ngo, “Nta Mana iriho” (Zab. 14:1). Dushatse gusobanura ayo magambo neza nyamara, tugomba kuyasomana n’andi biri kumwe: “Umupfapfa ajya yibwira ati, ‘Nta Mana iriho'” (Zab. 14:1). Noneho uyu murongo uhinduye cyane insobanuro!

Urundi rugero: Nigeze kumva umuvugabutumwa yigisha avuga ko abakristo bagomba “kubatizwa mu muriro.” Atangira kubwiriza yasomye amagambo ya Yohana Umubatiza ari muri Matayo 3:11: “Jyeweho ndababatirisha amazi ngo mwihane, ariko uzaza hanyuma yanjye andusha ubushobozi, ntibinkwiriye no kumutwaza inkweto. Ni we uzababatirisha Umwuka Wera n’umuriro.”

Ashingira kuri uwo murongo maze arabwiriza. Ndibuka avuga ati, “Kuba warabatijwe mu Mwuka Wera gusa ntibihagije! Yesu arashaka kukubatiza no mu muriro nk’uko Yohana Umubatiza yavuze!” Arakomeza ati iyo tumaze “kubatizwa mu muriro,” twuzura ishyaka ryo gukorera Umwmi. Hanyuma arangije ahamagara abantu bashaka “kubatizwa mu muriro.”

Ikibabaje, uwo muvugabutumwa yakoze ikosa rikunze gukorwa ryo gufata ijambo ukarikura mu yandi biri kumwe.

Yohana Umubatiza yashakaga kuvuga iki avuga ko Yesu azabatiza mu muriro? Igisubizo ukibona usomye imirongo ibiri ibanziriza uwo murongo n’undi umwe uwukurikira. Reka dutangirire kuri iyo ibiri iwubanziriza. Yohana arababwihana arababwira ati:

Ntimukibwire muti, “Dufite Aburahamu ni we sogokuruza”; ndandababwira yuko Imana ibasha guhindurira Aburahamu abana muri aya mabuye. Ndetse ubu intorezo igezwe ku bishyitsi by’ibiti, nuko igiti cyose kitera imbuto nziza kizacibwa, kijugunywe mu muriro (Mat. 3:9-10).

Icya mbere tubonamo ni uko abenshi mu bari bateze Yohana amatwi ari Abayuda bumvaga ko agakiza kabo gashingiye ku nkomoko yabo. Bityo rero iyi nyigishBityo rero iyi nyigisho ya Yohana kwari ukubwiriza.

Ikindi tubona ni uko Yohana yarimo aburira abantu yuko abadakijijwe bari mu kaga ko kuzatabwa mu muriro. Umuntu yaba ashyize mu gaciro avuze ko “umuriro” Yohana avuga mu murongo wa 10 ari na wo avuga mu murongo wa 11.

Ibi birushaho gusobanuka neza ndetse iyo dusomye umurongo wa 12:

“Intara ye iri mu kuboko kwe kandi azeza imbuga ye cyane, amasaka ye azayahunika mu kigega, ariko umurama wo azawucanisha umuriro utazima” (Mat. 3:12).

Haba mu murongo wa 10 no mu wa 12, hombi umuriro Yohana avuga ni umuriro wa Gehinomu. Mu murongo wa 12, aravuga mu buryo bugereranya bwo kwitirira ikintu ikindi avuga koYesu azagabanya abantu mo ibice bibiri–amasaka, ari yo “azashyira mu kigega,” n’umurama azacanisha “umuriro utazima.”

Dukurikije imirongo ikikije uwo murongo, Yohana agomba kuba yarashakaga kuvuga mu murongo wa 11 ko Yesu azabatiza bamwe mu Mwuka Wera, niba ari abizera, abandi akababatiza mu muriro, niba ari abatizera. Ubwo ari uko bimeze nta muntu ukwiye kwigisha ko abakristo bagomba kubatizwa mu muriro!

Turenze igice cy’ibyanditswe iyo mirongo irimo, tugomba no kureba icyo ibindi Byanditswe byose by’Isezerano Rishya bivuga. Mbese hari aho dushobora kubona urugero mu gitabo cy’Ibyakozwe n’Intumwa rw’abakristo bavugwa ko “babatijwe mu muriro”? Oya. Ikintu gipfa kujya gusa n’ibyo ni uburyo Luka avuga uko ku munsi wa pantekote byagenze ubwo abigishwa babatizwaga mu Mwuka Wera indimi z’umuriro zikagaragara ku mitwe yabo. Ariko Luka ntabwo yigeze avuga ko kwari “ukubatizwa mu muriro.” Cyangwa se hari aho dushobora kubona na hamwe mu nzandiko zitandukanye zandikiwe abakristo, aho baba barigeze bahugurirwa “kubatizwa mu muriro”? Oya. Ni cyo gituma nta mpungenge mu kwanzura tuvuga ko nta mukristo ukwiriye gushaka umubatizo wo mu muriro.

Ubutumwa bw’ibinyoma buturuka ku Byanditswe Byera

( A False Gospel Derived From Scripture)

Kenshi na kenshi ubutumwa bwiza ubwabwo bujya butangwa nabi n’abavugabutumwa n’abigisha bumva nabi Ibyanditswe kuko badashoboye gusobanukirwa ibyo icyo gice cyose ibyo Byanditswe birimo gishatse kuvuga muri rusange. Ni yo mpamvu inyigisho z’ibinyoma zigwiriye ku byerekeye ubuntu bw’Imana.

Urugero, amagambo ya Pawulo mu Abefeso 2:8 avuga ko agakiza ari ku buntu atari ku bw’imirimo, yakoreshejwe nabi hanyuma bayabyazamo ubutumwa bw’ibinyoma bitewe no kudasobanukirwa icyo yari abivugiye igihe yabivugiye n’uburyo yabivuzemo. Pawulo yaranditse ati:

Mwakijijwe n’ubuntu ku bwo kwizera, ntibyavuye kuri mwe ahubwo ni impano y’Imana. Ntibyavuye no ku mirimo kugira ngo hatagira umuntu wirarira (Ef. 2:8-9).

Abenshi bibanda kuri ayo magambo gusa ya Pawulo avuga ku gukizwa n’ubuntu atari ku bw’imirimo. Bahereye aho bagatana, ku buryo bunyuranyije n’icyo amagana y’ibindi Byanditswe yemeza, bakavuga ko gukizwa ntaho bihuriye no kwera no gukiranuka. Bamwe ndetse bajya kure bakageza n’aho bavuga ko ku bw’iyo mpamvu kwihana atari ngombwa ngo umuntu akizwe. Uru ni urugero rufatika rw’ukuntu Ibyanditswe bigorekwa bitewe n’uko icyo igice byanditswemo kivuga muri rusange kitumvikanye.

Reka tubanze turebe icyo mu by’ukuri ayo magambo avuga mu bwuzure bwayo. Pawulo ntavuga ko twakijijwe n’ubuntu, ahubwo avuga ko twakijijwe n’ubuntu ku bwo kwizera. Kwizera, kimwe n’ubuntu, ni kimwe mu bigomba kuhaba kugira ngo agakiza kabeho. Ibyanditswe byemeza ko kwizera kutagira imirimo ntacyo kumaze, kuba gupfuye, kandi ntigushobora gukiza (reba Yak. 2:14-26). Bityo rero Pawulo ntavuga ko gukiranuka ntacyo bimaze mu gakiza. Aravuga ko imbaraga zacu atari zo zidukiza; ishingiro ry’agakiza kacu ni ubuntu bw’Imana. Ntitwari gushobora gukizwa iyo hatabaho ubuntu bw’Imana, ariko mu by’ukuri igihe twakiriye ubwo buntu bw’Imana mu kwizera ni ho agakiza kabaho mu bugingo bwacu. Iteka agakiza gakurikirwa no kumvira, ni yo mbuto yo kwizera kuzima. Tutagiye kure tukareba gusa umurongo ukurikiraho icyo uvuga, ibyo birumvikana neza. Pawulo aravuga ati:

Kuko turi abo yaremye ituremeye imirimo myiza muri Kristo Yesu, iyo Imana yiteguriye kera kugira ngo tuyigenderemo (Ef. 2:10).

Impamvu rero twahinduwe bashya n’Umwuka Wera, ubu tukaba turi ibyaremwe bishya muri Kristo, kwari ukugira ngo dushbore kugendera mu mirimo myiza yo kumvira. Uko Pawulo rero avuga agakiza biteye bitya:

Ubuntu + Kwizera = Gukizwa + Kumvira

Bishatse kuvuga ngo, ubuntu wongeyeho kwizera bibyara (cyangwa bitanga) gukizwa hamwe no kumvira. Iyo ubuntu bw’Imana bwakiriwe hakabaho kwizera, iteka icyo bibyara ni agakiza n’imirimo myiza.

Nyamara abatandukanyije amagambo ya Pawulo n’ibindi Byanditswe biri kumwe na yo, baremangatanije ishusho y’agakiza iteye itya:

Ubuntu + Kwizera – Kumvira = Agakiza

Biravuga ko, ubuntu woneyeho kwizera hatarimo (cyangwa ukuyemo) kumvira bibyara (cyangwa bitanga) gukizwa. Ukurikije Bibiliya ubwo ni ukuyoba.

Iyo dukomeje gusoma gato tukareba ibindi Byanditswe biri kumwe n’ayo magambo Pawulo yavuze, na none duhita duhishurirwa ko muri Efeso ibintu byari bimeze nk’uko byameraga ahandi hose Pawulo yabwirizaga ubutumwa bwiza. Ni ukuvuga ko Abayuda bigishaga abizeye bashya bo mu banyamahanga ko bagomba gukebwa no kubahiriza imwe mu mihango yo mu mategeko ya Mose niba bashaka gukizwa. Ni imirimo yo gukebwa n’indi mihango Pawulo yari afite mu bitekerezo igihe yavugaga ko gukizwa kwacu bitavuye no ku “mirimo” (reba Ef. 2:11-22).

Iyo dukomeje tukigera imbere dusoma, kugira ngo twongere turebe muri rusange icyo urwandiko rwa Pawulo rwavugaga yandikira Abefeso, tubona neza ko Pawulo yizeraga ko kwera no gukiranuka ari ngombwa cyane kugira ngo umuntu akizwe:

Ariko gusambana n’ibyonona byose no kurarikira ntibikavugwe rwose muri mwe nk’uko bikwiriye abera, cyangwa ibiteye isoni cyangwa amagambo y’ubupfu, cyangwa amashyengo mabi kuko ibyo bidakwiriye, ahubwo mushime Imana. Kuko ibi mubizi neza yuko ari nta musambanyi cyangwa ukora ibyonona cyangwa urarikira, ari we usenga ibigirwamana, ufite ibyo azaragwa mu bwami bwa Kristo n’Imana. Ntihakagire umuntu ubohēsha amagambo y’ubusa, kuko ibyo ari byo bizanira umujinya w’Imana abatayumvira (Ef. 5:3-6).

Iyo Pawulo aza kuba yizera ko ubuntu bw’Imana buhagije gukiza umusambanyi udashaka kubivamo, cyangwa ukora ibyonona cyangwa urarikira, ntaba yarigeze yandika aya magambo. Icyo Pawulo yari agamije kuvuga mu magambo yanditse mu Abefeso 2:8-9 gishobora kumvikana neza gusa ufatiye ayo magambo muri rusange rw’urwandiko rwe rwose yandikiye Abefeso.

Uko Igitabo cy’Abagalatiya cyagoretswe

(The Galatian Fiasco)

Amagambo ya Pawulo mu rwandiko rwe yandikiye Abagalatiya na yo yasobanuwe hadakurikijwe impamvu rusange y’urwandiko. Icyo byabyaye ni ukugoreka ubutumwa bwiza, kandi ari byo nyine Pawulo yashakaga gukosora yandikira Abagalatiya.

Inanganyamatsiko y’urwandiko rwa Pawulo yandikira Abagalatiya ni “Agakiza gaheshwa no kwizera, ntibituruka ku mirimo y’amategeko.” Ariko se Pawulo yari agamije ko abazasoma urwandiko rwe bazumva ko kwera no gukiranuka atari ngombwa kugira ngo wemererwe kwinjira mu bwami bw’Imana? Birumvikana ko atari byo.

Ubwa mbere turabona ko aha na none Pawulo yarwanaga n’Abayuda bari baje i Galatiya bakajya bigisha abizeye bashya ko badashobora gukizwa badakebwe kandi batubahirije amategeko ya Mose. Pawulo avuga kenshi mu rwandiko rwe kuri icyo kintu cyo gukebwa by’umwihariko, kuko bigaragara ko abo banyamategeko b’Abayuda ari cyo bibandagaho cyane (reba Gal. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Pawulo ntiyari ahangayikishijwe n’uko abizera b’Abagalatiya barimo bakabya cyane kumvira amategeko ya Kristo; yari ahangayikishijwe n’uko kwizera kwabo batakigushyira kuri Kristo ku bwo gukizwa kwabo, ahubwo bakagushyira ku gukebwa no mu kugerageza gukurikiza amategeko ya Mose.

Iyo tureba impamvu muri rusange y’urwandiko rwa Pawulo yandikiye Abagalatiya, tubona ko mu gice cya 5 yandika ati:

Ariko niba muyoborwa n’Umwuka, ntimuba mugitwarwa n’amategeko. Dore imirimo ya kamere iragaragara ni iyi: gusambana no gukora ibiteye isoni n’iby’isoni nke, no gusenga ibishushanyo, no kuroga no kwangana no gutongana, n’ishyari n’umujinya n’amahane, no kwitandukanya no kwirema ibice, no kugomanwa no gusinda, n’ibiganiro bibi n’ibindi bias bityo. Ndababwira hakiri kare nk’uko nababwiye kera, yuko abakora ibisa bityo batazaragwa ubwami bw’Imana (Gal. 5:18-21).

Iyo Pawulo aza kuba agamije ko Abagalatiya bumva ko babaho ubuzima butejejwe kandi bakazajya mu ijuru, ntaba yarigeze yandika narimwe amagambo nk’ayo. Ubutumwa bwe ntibwavugaga ko abantu batejejwe bashobora kujya mu ijuru, ahubwo yavugaga ko abahindura ubusa ubuntu bw’Imana n’igitambo cya Kristo bagerageza kugera ku gakiza ku bwo gukebwa n’amategeko ya Mose badashobora gukizwa. Si ugukebwa kuzana agakiza. Kwizera Yesu ni byo bitanga agakiza gahindura abizera ibyaremwe bishya byera:

Kuko gukebwa kutagira umumaro cyangwa kudakebwa, keretse kuba ikiremwa gishya (Gal. 6:15).

Na none ibi byose ni ukutwereka ko ari ngombwa cyane kureba muri rusange ikigamijwe mu gice Ibyanditswe birimo kugira ngo ubisobanukirwe neza. Uburyo bumwe gusa ubutumwa bwiza bushobora kugorekwa biciye mu Ijambo ry’Imana ni mu kudasobanukirwa icyo Ibyanditswe byose ubifatiye hamwe muri rusange bishatse kuvuga (context). Dushobora gusa kwibaza ku mitima y'”abakozi b’Imana” bakora bene ibyo mu buryo bigaragara cyane ko babikoze babigambiriye.

Urugero, nigeze kumva umuvugabutumwa avuga ko tutagomba narimwe kuvuga ijambo “umujinya w’Imana” igihe tubwiriza ubutumwa bwiza, ngo kuko Bibiliya ivuga ngo, “kugira neza kw’Imana ni ko kukurehereza kwihana” (Rom. 2:4). Ngo bityo rero, uburyo nyabwo bwo kubwiriza ubutumwa bwiza ni ukuvuga gusa ku rukundo rw’Imana no kugira neza kwayo. Ngo ibyo byatuma abantu bagera ku kwihana.

Nyamara iyo turebeye uwo murongo mu byanditswe umuvugabutumwa yawukuyemo, igice cya kabiri cy’igitabo cy’Abaroma, tubona ko uwo murongo ukikijwe n’ibyanditswe bivuga ku rubanza rw’Imana n’umujinya wayo wera! Igihita kigaragara muri ibyo byanditswe ni uko bidashoboka na gato ko ibyo Pawulo yashakaga kuvuga byagira aho bihurira n’ibyo uwo muvugabutumwa yabwirizaga:

Ariko tuzi yuko iteka Imana izacira ku bakora bene ibyo ari iry’ukuri. Wowe muntu ucira urubanza abakora bene ibyo nawe ukabikora, mbese wibwira yuko uzakira iteka ry’Imana, kandi usuzugura ubutunzi bwo kugira neza kwayo, n’ubw’imbabazi zayo, n’ubwo kwihangana? Ntuzi yuko kugira neza kw’Imana ari ko kukurehereza? Ariko kuko ufite umutima unangiye utihana, wirindirije umujinya uzaba ku munsi w’uburakari, ubwo amateka y’ukuri y’Imana azahishurwa, kuko Imana izītura umuntu wese ibikwiriye ibyo yakoze. Abashaka ubwiza n’icyubahiro no kudapfa, babishakisha gukora ibyiza badacogora, izabītura ubugingo buhoraho. Ariko abafite imitima ikunda kwirema ibice ntibumvire iby’ukuri ahubwo bakumvira gukiranirwa, izabītura umujinya n’uburakari n’amakuba n’ibyago. Ni byo izateza umuntu wese ukora ibyaha, uhereye ku Muyuda ukageza ku Mugiriki (Rom. 2:2-9).

Kugira neza kw’Imana Pawulo avuga ni uburyo Imana itinza umujinya wayo! Umuntu rero akibaza ukuntu umukozi w’Imana ashobora kuvuga ibintu nk’ibyo bidafite ishingiro, kandi areba ukuntu Bibiliya yuzuye ingero nyinshi z’abavugabutumwa baburiraga abanyabyaha mu ruhame babahamagarira kwihana.

Kutivuguruza kw’Ibyanditswe byera

(Scripture’s Consistency)

Bitewe n’uko Bibiliya yahumetswe n'”Umuntu” umwe, ubutumwa bwayo ni bumwe kuva ku ntangiriro ukageza ku iherezo ryayo. Iyo ni yo mpamvu dushobora kwiringira ko uburyo bwo gukoresha icyo ibyanditswe bivuga muri rusange (context) bwadufasha kumenya icyo Imana yari igamije kuvuga mu gice icyo ari cyo cyose cy’Ibyanditswe. Ntabwo Imana yavuga ikintu mu murongo umwe ngo kivuguruze undi murongo, kandi iyo bibaye nk’aho byumvikana bityo, tugomba gukomeza tugacukumbura kugeza ubwo imyumvire yacu kuri iyo mirongo yombi ihuza. Urugero, nko muri ya nyigisho ya Yesu yigishiriza ku musozi, bias nk’aho wagira ngo yavuguruzaga cyangwa agakosora amategeko yo mu Isezerano rya Kera. Urugero:

Mwumvise ko byavuzwe ngo, “ijisho rihōrerwe irindi, n’iryinyo rihōrerwe irindi.” Ariko jyewe ho ndababwira kutabuza umuntu mubi kubagirira nabi: ugukubise urushyi mu musaya w’iburyo, umuhindurire n’uw’ibumoso (Mat. 5:38-39).

Yesu yavugaga ibyanditswe mu mategeko ya Mose hanyuma ako kanya agahera ko avuga ibintu bisa nk’aho bivuguruza ayo mategeko yavuze. Wasobanura ute ibyo yavuze? Mbese Imana yaba yarahinduye imyumvire yayo ku byerekeranye n’uko abantu bakwiye kwifata? Mbese kwihōrera byari byemewe mu Isezerano rya Kera ariko mu Rishya bikaba bibujijwe? Kurebera hamwe muri rusange icyo ibyanditswe bivuga ni byo byadufasha gusobanukirwa.

Abo Yesu yabwiraga mbere na mbere ni abigishwa be (reba Mat. 5:1-2), abantu bari barumvise Ijambo ry’Imana biciye gusa mu nyigisho z’Abafarisayo n’abanditsi bigishirizaga mu masinagogi yabo. Aho ni ho bari barumviye amategeko y’Imana avugwa ngo, “Ijisho rihorwe irindi, n’iryinyo rihorwe irindi,” itegeko Abafarisayo n’abanditsi bari baragoretse ubusobanuro bwaryo bitewe no kutumva uko ibyanditswe biri kumwe naryo bivuga muri rusange. Ntabwo intego y’Imana yari uko iryo tegeko risobanurwa mu buryo bw’uko abantu bayo bagomba iteka kwihōrera ku gakosa ako ari ko kose bakorewe. Mu by’ukuri ahubwo mu mategeko ya Mose yavuze ko guhōra ari ukwayo (reba Guteg. 32:35), kandi ko abantu bayo bagomba kugirira neza abanzi babo (reba Kuva 23:4-5). Ariko abanditsi n’Abafarisayo birengagije ayo mategeko maze bihimbira insobanuro yabo y’itegeko ry’Imana ry’ “ijisho ku rindi”, ari ryo ryabaye intandaro yo kumva bafite uburenganzira bwo kwihōrera.[3] Ntibitaye ku cyo ibyanditswe bivuga muri rusange.

Itegeko ry’Imana ku byerekeye “ijisho ku jisho, n’iryinyo ku ryinyo” turisanga mu bijyanye n’amategeko y’Imana agaragaza uko ubutabera bukwiye kugenda mu nkīko za Isirayeli (reba Kuva 21:22-24; Guteg. 19:15-21). Gushyiraho imikorere y’inkīko ubwabyo biragaragaza ko Imana itishimiraga ibyo kwihōrera. Abacamanza batabera bashishoza bagashingira ku bimenyetso ni bo bashobora guca urubanza neza batabogamye kurusha abantu bahemukiwe bafite uruhande bamaze kubogamiramo. Imana icyo ishaka ni uko inkīko n’abacamanza bagena batabogamye ibihano bikwiranye neza neza n’ibyaha byakozwe. Ari byo rero bivugwa ngo, “ijisho ku jisho, n’iryinyo ku ryinyo.”

Ubwo bimeze bityo rero, noneho dushobora guhuza ibyasaga nk’aho bivuguruzanya. Yesu we yarimo afasha abamuteze amatwi, abantu bari barigishijwe inyigisho z’ibinyoma ubuzima bwabo bwose, abafasha gusobanukirwa neza ubushake nyakuri bw’Imana ku byo kwihōrera, kuko byari byarahishuwe mu mategeko ya Mose ariko bikagorekwa n’Abafarisayo. Yesu ntiyarimo avuguruza amategeko yahaye Mose. Ahubwo yerekanaga gusa insobanuro yayo y’umwimerere.

Ibi na none bidufasha kumva neza icyo Yesu adushakaho ku byerekeranye n’amakimbirane akomeye, bene ya yandi yatuma tujya mu rukiko. Imana ntiyashakaga ko hari akantu na gato kakwirengangizwa mu byaha Umwisirayeli yagiriwe na mugenzi we w’Umwisirayeli, bitari ibyo ntiyakabaye yarashyizeho uburyo bw’inkiko. Ni na ko kandi Imana idashaka ko hagira icyaha na kimwe kirengagizwa mu byo Umukristo yahemukiwe na mugenzi we w’umwizera (cyangwa utizera). Isezerano Rishya rivuga ko Abakristo bagiranye ibibazo iyo badashoboye kwiyunga ubwabo bagomba gushaka abandi bene Se b’abizera bakaza kubunga (reba 1 Kor. 6:1-6). Kandi nta kibi kirimo Umukristo kujyana utizera mu rukiko rusanzwe rw’isi igihe yamuhemukiye cyangwa bafitanye amakimbirane akomeye. Ibyaha bikomeye ni nk’umuntu kukumena ijisho cyangwa kugukubita akagukura iryinyo! Icyaha cyoroheje ni nk’ibyo Yesu yavuze nko gukubitwa urushyi ku itama, cyangwa guhuguzwa ikintu gito (nk’ishati), cyangwa se gutegekwa ku gahato kugenda igikingi kimwe (one mile). Imana yifuza ko abantu yayo bayigāna bakagirira imbabazi nyinshi abanyabyaha batagira icyo bitaho n’abantu babi.

Mu bijyanye n’ibyo turimo kuvuga, hari abakristo beza rwose, mu kwibwira ko ari ukumvira Yesu, bagiye banga kujyana mu nkiko abantu bafashe bība ibyabo. Bibwiraga ko barimo “guhindukiza undi musaya,” ariko ahubwo mu by’ukuri babaga barimo gutiza umujura umurindi wo kuzongera akiba n’abandi, nko kumwigisha ko mbese gukora icyaha nta ngaruka bigira. Bene abo Bakristo ntibaba bagaragarije urukundo undi muntu uwo ari we wese uzibwa n’uwo mujura ubutaha! Imana ishaka ko abajura bakanirwa urubakwiye kandi bakihana. Ariko umuntu aguhemukiye mu buryo budakomeye, nko kugukubita urushyi ku itama, ntukwiye kumujyana mu rukiko cyangwa ngo umukubite nawe. Ahubwo mwereke imbabazi n’urukundo.

Gusobanura Irya Kera tumurikiwe n’Irishya

(Interpreting the Old in Light of the New)

Ntitugomba gusa gusobanura Isezerano Rishya dushingiye ku Rya Kera ahubwo tugomba iteka gusobanura ibyanditswe byo mu Isezerano rya Kera dukoresheje Isezerano Rishya. Urugero hari abakristo b’abizerwa basomye amategeko ya Mose yerekeye ibyo kuziririza ibyo kurya hanyuma bakumva ko hari ibyo kurya runaka abakristo batagomba kurya bakurikije ayo mategeko ya Mose. Nyamara baramutse basomye nk’ahantu habiri gusa mu Isezerano Rishya basobanukirwa ko ayo mategeko ya Mose yo kuziririza ibyo kurya atareba abagengwa n’Isezerano Rishya:

Nuko arababwira [Yesu] ati, “Mbese namwe ntimugira ubwenge? Ntimuzi yuko ikintu kinjiye mu muntu kivuye inyuma atari cyo kimuhumanya, kuko kitajya mu mutima we ahubwo kijya mu nda, kikanyura mu nzira yacyo?” (Bityo yatangaje ko ibyokurya byose bitunganye) (Mariko 7:18-19).

Ariko Umwuka avuga yeruye ati “Mu bihe bizaza bamwe bazagwa bave mu byizerwa, bite ku myuka iyobya n’inyigisho z’abadayimoni” bayobejwe n’uburyarya bw’abigisha b’abanyabinyoma, bafite inkovu z’ibyaha mu mitima yabo nk’iz’ubushye, babuza kurongorana, baziririza ibyo kurya Imana yaremye kugira ngo abizera bakamenya ukuri babirye bashima, kuko ibyo Imana yaremye byose ari byiza, ntiharimo icyo gutabwa iyo cyakiranywe ishimwe, kuko cyezwa n’ijambo ry’Imana no gusenga (1 Tim. 4:1-5).

Mu Isezerano Rishya ntidutwarwa n’amategeko ya Mose, ahubwo dutwarwa n’amategeko ya Kristo (reba 1 Kor. 9:20-21). Nubwo nta gushidikanya ko Yesu yashyigikiye amategeko ya Mose mu byerekeranye n’imyifatire (akayashyira mu mategeko ya Kristo), nyamara yaba we cyangwa intumwa nta n’umwe wigeze yigisha ko abakristo bagomba gukomeza kugendera ku mategeko ya Yesu ku byerekeranye n’ibyo kurya.

Ariko na none birumvikana neza, ko Abakristo ba mbere, kuko bose bari Abayuda bahindutse, bakomeje kugendera ku mategeko y’isezerano rya kera agenga iby’imirire bitewe n’imyemerere ya gakondo yabo (reba Ibyakozwe 10:9-14). Hanyuma aho abanyamahanga batangiriye kwizera Yesu, Abakristo ba mbere b’Abayuda babasaba ko bakurikiza amategeko ya Mose yo kuziririza ibyo kurya bimwe na bimwe ku bwo kugira ngo gusa bubahirize bagenzi babo b’Abayuda byashobora gusitaza batabikoze (reba Ibyakozwe 15:1-21). Bityo rero nta kosa ririmo ko umukristo yubahiriza amategeko ya Mose yo kuziririza ibyo kurya, apfa gusa kuba atizera ko kubahiriza ayo mategeko ari byo bimuhesha agakiza.

Bamwe mu bakristo ba mbere na none bumvaga ko kurya inyama zatambiwe ibigirwamana ari icyaha. Pawulo ahugura abizera babibonaga ukundi (nka we ubwe ndetse) ababwira ko bagomba kugendera mu rukundo ntibabangamire bene Data bafite “kwizera kudakomeye” (reba Rom. 14:1), ngo batagira ikintu na kimwe bakora cyakomeretsa imitima yabo. Niba umuntu yirinze kurya ibyo kurya runaka kubw’imyizerere ye yo kubaha Imana (n’ubwo iyo myizerere ye yaba idafite ishingiro), akwiriye gushimwa ku bwo kubaha Imana kwe, ntabwo ari uwo gucirwaho iteka kubera imyumvire ye micye. Na none kandi abibuza kurya ibyo kurya runaka bitewe n’impamvu zabo bwite ntibakwiye gucira urubanza abirira byose. Abo bose bakwiye kubana mu rukundo, nk’uko Imana ibitegeka (reba Rom. 14:1-23).

Ibyo ari byo byose , bitewe n’uko Bibiliya ari ihishurirwa rigenda rikomerezaho, tugomba iteka gusobanura ihishurirwa rya kera cyane (Isezerano Rya Kera) tumurikiwe n’ihishurirwa rishya cyane (Isezerano Rishya). Nta hishurirwa na rimwe Imana yigeze itanga ngo rize rivuguruza irindi; iteka ihishurirwa riza ryuzuzanya n’irindi.

Gukurikiza Amateka n’Umuco

(Cultural and Historical Context)

Igihe icyo ari cyo cyose bishoboka na none, tugomba kureba amateka n’umuco biherekeje ibyo Byanditswe Byera turimo kwiga. Kumenya ikintu runaka umuco wihariye, cyangwa se imiterere y’ahantu havugwa muri Bibiliya n’amateka yaho bidufasha cyane mu gusobanukirwa ibintu ubundi tutakarushye tumenya. Na none birumvikana ko ibi bisaba kwifashisha ibindi bitabo bitari Bibiliya. Kwiga Bibiliya neza ubundi bisaba kugira ubwo bumenyi bundi.

Dore ingero nkeya hano z’ukuntu kugira ubumenyi ku mateka n’umuco bishobora kuturinda kuvangirwa igihe dusoma Bibiliya:

1.) Tujya dusoma mu Byanditswe Byera ukuntu abantu bamwe bazamukaga hejuru y’inzu (reba Ibyak. 10:9) cyangwa bagacukura hejuru y’inzu (reba Mariko 2:4). Birafasha kumenya ko muri Isirayeli muri icyo gihe cya Bibiliya inzu zaho zabaga zubatse ku buryo hejuru hasa nk’ahashashe, no kumenya ko inzu hafi ya zose zabaga hanze zifite ingazi zizamuka hejuru kuri ibyo bisenge bishashe. Iyo ibyo tutabizi, mu gihe dusomye muri Bibiliya ko umuntu yazamutse hejuru y’inzu, dushobora kumubona mu bitekerezo byacu arimo kugerageza kurira yinaganika ku biti by’igisenge agasingira agasongero k’inzu akagakomeza ngo atamanuka akitura hasi!

2.) Dusoma muri Mariko 11:12-14 ko Yesu yavumye igiti cy’umutini kuko kitari gifite imbuto, n’ubwo “kitāri igihe cyo kwera kw’imitini.” Birafasha kumenya ko imitini n’iyo atari igihe cyayo cyo kwera iba ifiteho imbuto nkeya; nuko rero Yesu ntiyari yibeshye ajya kuyishakiraho imbuto.

3.) Tubona muri Luka 7:37-48 umugore winjiye mu nzu y’umufarisayo aho Yesu yarīraga. Ibyanditswe bivuga ko yaje agahagarara inyuma ya Yesu hafi y’ibirenge bye arira, agatangira kumutonyangiriza amarira ku birenge abihanaguza umusatsi we, akabisoma abisiga amavuta meza ameze nk’amadahano.Twibaza ukuntu ibintu nk’ibyo byashoboka kandi Yesu yicaye ku meza afungura. Ese uwo mugore yaseseye munsi y’ameza? Yashoboye ate guca mu maguru y’abandi bari bicaye ku meza basangira na Yesu?

Igisubizo kiboneka mu magambo ya Luka avuga ko Yesu “yari yihengetse ku meza” (Luka 7:37). Uburyo bagenzaga barya muri icyo gihe, birambikaga hasi bagasa n’abaryamira urubavu begereye akameza kagufi, ukuboko kumwe bakakwishingikiriza, ukundi akaba ari ko barisha. Ni muri ubu buryo wa mugore yashoboye gushyikira ibirenge bya Yesu akamuramya.

Ibi na none bidufasha gusobanukirwa ukuntu Yohana yashoboye kwegamira mu gituza cya Yesu igihe cya rya Funguro Ryera Yesu araye ari bupfe, maze akamubaza ikibazo. Yohana yari yishingikirije ku rubavu umugongo awuteye Yesu na we ariko yihengetse bafungura, hanyuma Yohana ahindukiza umutwe awurambika mu gituza cya Yesu ngo amubaze ikibazo cye mu ibanga (reba Yohana 13:23-25). Igihangano cyamamaye cyane cy’umugabo DaVinci ashushanya Ifunguro Ryera rya Yesu n’Abigishwa be, aho agaragaza Yesu yicaye ku meza n’Abigishwa be batandatu uruhande rumwe n’abandi batandatu urundi ruhande, kigaragaza ubujiji bw’uwo muhanzi ku bya Bibiliya. Yari akeneye kumenya amateka agendanye n’ibyo!

Ikibazo Gikunze kubazwa ku myambarire

(A Common Question About Clothes)

Ikibazo nkunze kubazwa kenshi n’abapastori mu isi yose ni iki: “Mbese biremewe ko abagore bakijijwe bambara amapantalo, kandi Bibiliya ibuza abagore kwambara imyambaro y’abagabo?”

Icyo ni ikibazo cyiza dushobora gusubiza dukoresheje uburyo bwiza bukurikije amategeko yo gusobanura kandi mu kureba ibijyanye n’umuco.

Reka tubanze turebe uko Bibiliya ibuza abagore kwambara imyambaro y’abagabo (n’abagabo kwambara iy’abagore):

Umugore cyangwa umukobwa ntakambarane n’umugabo, kandi umugabo ntakambarane n’umugore, kuko ukora atyo wese ari ikizira Uwiteka Imana yawe yanga urunuka (Guteg. 22:5).

Dukwiye gutangira twibaza tuti, “Imana yari igamije iki mu gutanga iri tegeko?” Mbese intego yayo yari ukubuza abagore kwambara amapantalo?

Oya, icyo si cyo yari igamije, kuko nta mugabo muri Isirayeli wambaraga ipantalo igihe Imana yavugaga ibyo mbere na mbere. Ipantalo ntiyari umwaqmbaro w’umugabo cyangwa uw’undi uwo ari we wese ku bijyanye n’iryo tegeko. Ndetse ahubwo imyambaro abagabo bambaraga icyo gihe abenshi tubona yarasaga cyane n’imyambaro y’abagore muri iki gihe! Ako ni gato ku bijyanye n’amateka n’umuco kadufasha gusobanura neza icyo Imana yashakaga kuvuga.

None Imana yari igamije iki?

Wabonye ko uwambaraga wese imyambaro y’ikindi gitsina yabaga ari ikizira ku Uwiteka. Ibyo birakomeye cyane. Mbese umugabo afashe igitambaro cyo mu mutwe cy’umugore akacyitega mu mutwe amasegonda macye, ubwo aba ahindutse ikizira ku Uwiteka? Ibyo umuntu yabishidikanyaho cyane.

Ahubwo ikigaragara ni uko icyo Imana yarwanyaga ari uko umugore yakwambara nk’umugabo agambiriye kuba nk’umugabo cyangwa umugabo akambara imyambaro y’abagore agambiriye gusa n’umugore. Mbese kuki umuntu yakora bene ibyo? Ni uko aba yiringiye ko mu kwambara atyo byatuma akurura umuntu bahuje igitsina, ubwo ni uburyo bwo kwangirika mu byerekeye ubusabane mpuzabitsina bwitwa mu rurimi rw’icyongereza “transvestitism”. Ndibwira ko dushobora kumva ukuntu ibyo byaba ikizira ku Uwiteka.

Bityo rero nta wafata umwanzuro avuga mu by’ukuri ko ari icyaha ku mugore kwambara ipantalo ahereye ku Gutegeka kwa kabiri 22:5, keretse uwo mugore abikora muri bwa buryo twvuze haruguru bwa “transvestitism”. Ariko mu gihe agaragara neza ko ari umugore, nta cyaha aba akoze mu kwambara ipantalo.

Ariko nyine na none Bibiliya ivuga ko abagore bakwiye kwambara imyambaro ikwiriye (reba 1 Tim. 2:9), bityo rero amapantalo abafata cyane akerekana uko bateye kose ntabwo akwiriye (cyo kimwe n’amakanzu cyangwa amajipo abahambiriye cyane) kuko bishobora kugusha abagabo mu irari. Imyinshi mu myambaro abagore bo mu bihugu by’I Bulayi na Amerika bambara ntikwiriye ahubwo imeze nk’imyambaro yambarwa n’indaya mu bihugu bikiri mu nzira y’amajyambere. Nta mugore cyangwa umukobwa w’umurokore wari ukwiriye kwambara imyambaro imugaragaza uko ateye kose, ibyo ab’isi bita mu ndimi z’amahanga ngo kuba “sexy.”

Ibindi bitekerezo bicye

(A Few Other Thoughts)

Biratangaje kubona nta mupasitoro wo mu Bushinwa urigera na rimwe ambaza ku byerekeranye n’abagore bambara amapantalo. Ahari ni ukubera ko Abashinwakazi bambara amapantalo kuva kera cyane. Nakunze kubazwa icyo kibazo cy’abagore bambara amapantalo n’abapasitoro bo mu bihugu aho abagore benshi batambara amapantalo. Ibyo byerekana uko umuco wabo uba uhabanye n’ibyo.

Na none biratangaje kubona nta mukozi w’Imana w’umugore muri Myanmar urambaza icyo kibazo, aho usanga abagabo bambara umwambaro wa gakondo twakwita nk’ijipo, ariko bo bawita “longgi”. Twongere tuvuge ko imyambaro y’abagore n’iyabagabo itandukana bishingiye ku muco wa buri hantu; bityo rero tugomba kureba neza kugira ngo tudasanga twitiranyije imyumvire y’umuco wacu n’ibyo Bibiliya ivuga.

Hanyuma kandi ntangazwa n’uko abagabo benshi badashaka ko abagore bambara amapantalo bishingiye ku Gutegeka kwa Kabiri 22:5 nyamara bo ntibumve ko bagomba kubahiriza ibyanditse mu Abalewi 19:27:

Inkokora z’imisatsi yanyu ntimukazogoshere kugira ngo izenguke, ntimukonone inkokora z’ubwanwa bwanyu (Lewi19:27).

Ni gute abagabo bashobora gusuzugura Abalewi 19:27, bakogosha bakamaraho ubwanwa bahawe n’Imana, ubwo bwanwa ari na bwo bubatandukanya neza n’abagore, hanyuma barangiza bagatangira gushinja abagore bambara amapantalo ko bashaka kugerageza gusa n’abagabo? Ibyo ni nk’aho ari uburyarya!

Ariko hari akantu gato ku bumenyi bw’amateka kadufasha kumva icyo Imana yari igamije mu Abalewi 19:27. Kogosha ubwanwa bazenguka wari umwe mu mihango ya gipagani yakorwaga basenga ibigirwamana. Imana ntiyashakaga ko abantu bayo bagira ishusho imwe n’iy’abasenga ibigirwamana.

Ni nde urimo avuga?

(Who is Speaking?)

Iteka tugomba kumenya urimo avuga muri buri gice cya Bibiliya, kuko kubimenya bishobora kudufasha gusobanura neza. N’ubwo buri kintu cyose kiri muri Bibiliya biba byaravuye ku gushaka kw’Imana ngo kibemwo, ariko buri kintu cyose kiri muri Bibiliya ntabwo ari Ijambo ryahumetswe n’Imana. Ndashaka kuvuga iki?

Mu byanditswe byinshi bya Bibiliya, harimo amagambo yagiye avugwa n’abantu ubwabo adahumetswe n’Imana. Kubw’ibyo rero ntidukwiye kwibwira ko icyavuzwe cyose muri Bibiliya cyabaga gihumetswe n’Imana.

Urugero, hari abajya bakora ikosa ryo gufata amagambo yavuzwe na Yobu na bagenzi be nk’ayahumetswe n’Imana. Hari impamvu ebyiri zituma ibyo biba ikosa. Ubwa mbere, Yobu n’incuti ze bagiye impaka mu bice mirongo itatu na bine byose. Ntibigeze bumvikana. Birumvikana ko ibyo bavuze byose bitaba byarahumetswe n’Imana kuko Imana itivuguruza.

Ubwa kabiri, mu kurangira kw’igitabo cya Yobu, Imana ubwayo iravuga, kandi icyaha Yobu na bagenzi be bose ko ibyo bavuze atari byo (Yobu 38-42).

Tugomba kwitonda muri ubwo buryo no mu gihe dusoma Isezerano Rishya. Henshi tubona aho Pawulo avuga yeruye ko bimwe mu byo yanditse ari ibitekerezo bye bwite (1 Kor. 7:12, 25-26, 40).

Ni nde urimo kubwirwa?

(Who is Being Addressed?)

Si ukumenya gusa urimo kuvuga muri buri gice cyose dusomye muri Bibiliya, ahubwo tugomba no kumenya urimo kubwirwa. Bitabaye ibyo, dushobora gusobanura nabi tukibwira ko ibyo dusomye ari twe bireba kandi atari ko bimeze. Cyangwa tukumva nabi maze ibitureba ntitubyiyerekezeho ahubwo tukabishyira ku bandi.

Urugero, bamwe bafata isezerano riri muri Zaburi 34 bakumva ko ari iryabo:

Na we azaguha ibyo umutima wawe usaba (Zaburi 37:4).

Ariko se iryo sezerano rireba umuntu wese urisomye cyangwa urizi wese? Oya, iyo dusomye andi magambo ari kumwe na ryo, tubona ko rireba gusa abantu runaka bujuje ibyangombwa bigera kuri bitanu:

Wiringire Uwiteka ukore ibyiza, guma mu gihugu ukurikize umurava. Kandi wishimire Uwiteka, na we azaguha ibyo umutima wawe usaba (Zaburi 37:3-4).

Ubwo rero turabona ukuntu ari ibyangombwa cyane kumenya urimo kubwirwa.

Dore urundi rugero:

Nuko Petero aramubwira ati “Dore twebweho twasize byose turagukurikira.” Yesu aramubwira ati, “Ndababwira ukuri yuko ntawasize inzu, cyangwa bene, se cyangwa bashiki be, cyangwa nyina, cyangwa se, cyangwa abana, cyangwa amasambu ku bwanjye no ku bw’ubutumwa bwiza, utazahabwa ibibiruta incuro ijana muri iki gihe cya none, ari amazu, ari bene se, ari bashiki be, ndetse nab a nyina, n’abana n’amasambu, hamwe no kurenganywa, maze mu gihe kizaza akazahabwa ubugingo buhoraho” (Mariko 10:28-30).

Ni ibintu byamamaye cyane ahantu hamwe na hamwe usanga abantu bishyuza “incuro ijana” iyo batanze amafaranga bashyigikira umukozi w’Imana urimo abwiriza ubutumwa bwiza. Ariko se iryo sezerano rireba bene abo bantu? Oya, rireba mu by’ukuri abantu basiga koko imiryango yabo, amasambu yabo, cyangwa amazu yabo ku bw’ubutumwa bwiza, nk’uko Petero yagenje, ari na ko kubaza icyo we n’abandi bigishwa ba Yesu bazagororerwa.

Icyo umuntu yakwibazaho ni uko abakunze kwigisha kuri ibyo byo gushumbushwa incuro ijana, bibanda cyane ku mazu n’amasambu, ariko nta na rimwe bajya bavuga ku bana no kurenganywa kandi birimo na byo muri iryo sezerano! Birumvikana ko Yesu atarimo asezeranya abantu ko uzasiga inzu ye azashumbushwa amazu ijana. Yasezeranyaga ko uzasiga urugo rwe n’umuryango we, abagize umuryango we mushya w’umwuka bazamukingurira imiryango y’ingo zabo bakamucumbikira. Abigishwa nyakuri ntibahangayikishwa n’imitungo kuko nta cyo baba bakita icyabo bwite–baba ari ibisonga gusa ariko ibyo batunze biba ari iby’Uwiteka.

Urugero rwa nyuma

(A Final Example)

Iyo abantu basoma amagambo ya Yesu akunze kwitwa ayo ku musozi wa Elayono “Olivet Discourse,” tubona muri Matayo 24-25, bamwe bibwira bibeshya ko yabwiraga abadakijijwe/abatizera, nuko bakumva ko ibyo bitabareba. Basoma Umugani w’umugaragu mubi n’umugani w’abakobwa cumi bakumva ari abatizera babwirwa. Nyamara nk’uko namaze kubivuga, iyo migani yombi yabwirwaga bamwe mu bigishwa ba Yesu b’inkoramutima (Mat. 24:3; Mariko 13:3). Nuko rero niba Petero, Yakobo, Yohana na Andereya baragombaga kuburirwa ko bashobora gusangwa batiteguye Yesu agarutse, natwe turabikeneye cyane. Ayo magambo ya Yesu yo kuburira abantu yavugiye ku musozi wa Elayono areba buri mukristo wese, ndetse n’abo bibwira ko bo atabareba bitewe n’uko bananiwe kumenya urimo kubwirwa.

Itegeko rya 3. Soma ibintu nk’uko byanditse. Ntushake kuvugisha ibyanditswe icyo bitavuga ushyiramo tewolojiya yawe. Niba usomye ikintu kivuguruza ibyo wizeraga, wigerageza guhindura Bibiliya, ahubwo hindura imyizerere yawe.

( Rule #3 Read Honestly. Don’t force your theology into a text. If you read something that contradicts what you believe, don’t try to change the Bible; change what you believe.)

Buri muntu asoma ibyanditswe hari ibitekerezo asanzwe abifiteho. Ku bw’ibyo bijya bikomera gusoma Bibiliya nk’uko iri. Ahubwo amaherezo usanga tuvugishije ibyanditswe ibyo twebwe twizera, aho kugira ngo tureke Bibiliya ibe ari yo iduha umurongo w’imyizerere. Ndetse rimwe na rimwe tugashakisha ibyanditswe bishyigikira imyizerere yacu, ibinyuranyije n’imyumvire yacu tukabyirengagiza. Ibyo mu cyongereza byitwa”proof-texting.” Ni nko kwiyubakaho igikuta cy’ibyanditswe bishyigikira imyumvire yawe, ibindi ntiwemere ko bikugeraho.

Dore urugero rw’ibyo mperutse kubona by’aho umuntu avugisha ibyanditswe ibyo we yisanganiwe muri tewolojiya ye. Umwigisha umwe ntiriwe mvuga izina yatangiye asoma Matayo 11:28-29, ayo ni amagambo azwi cyane Yesu yavuze:

Mwese abarushye n’abaremerewe nimuze munsange ndabaruhura. Mwemere kuba abagaragu banjye munyigireho, kuko ndi umugwaneza kandi noroheje mu mutima, namwe muzabona uburuhukiro mu mitima yanyu (Mat. 11:28-29)

Nuko uwo mwigisha akomeza asobanura avuga ko Yesu yavugaga uburuhukiro bw’uburyo bubiri. Uburuhukiro bwa mbere (ngo bwaba) ari ubw’agakiza muri 11:28, naho uburuhukiro bwa kabiri ngo bukaba ubwo kuba umwigishwa muri 11:29. Uburuhukiro bwa mbere ububona usanze Yesu; uburuhukiro bwa kabiri ububona umugandukiye nk’umwami, cyangwa mu kuba umugaragu we.

Ariko se koko iyo ni yo nsobanuro Yesu yari agamije? Oya, iyo ni insobanuro umuntu aba ahaye ibyanditswe, ariko ibyo bintu ntabyigeze bivugwa ndetse nta n’uwabikomojeho. Yesu ntiyigeze avuga ngo atanze uburuhukiro bw’uburyo bubiri. Yatanze uburuhukiro bumwe ku barushye n’abaremerewe, kandi uburyo bumwe gusa buhari bwo kubona ubwo buruhukiro ni ukwemera kuba umugaragu wa Yesu, bisobanuye kumugandukira. Iyo ni yo nsobanuro ya Yesu yumvikana kandi igaragara muri ibyo byanditswe.

Kuki uwo mwigisha yazanye bene iyo nsobanuro? Ni uko insobanuro igaragara y’ibyo byanditswe idahuza n’imyizerere ye asanganywe y’uko hari ubwoko bubiri bw’abakristo kandi bwombi bukaba buri mu nzira ijya mu ijuru–abizera n’abigishwa. Ubwo rero ntiyasobanuye ibi byanditswe nk’uko biri mu buryo bw’ubunyangamugayo.

Nyine birumvikana ko, nk’uko twagiye tubibona mu bindi byanditswe byinshi twavuze muri iki gitabo tuvuga kuri iyo myizerere by’umwihariko, iyo nsobanuro y’uwo mwigisha ntihuza n’izindi nyigisho za Yesu zijyanye n’ibyo. Nta na hamwe mu Isezerano Rishya havuga ko hari ubwoko bubiri bw’abakristo bajya mu ijuru, abizera basanzwe n’abigishwa. Abizera bose nyakuri baba ari abigishwa. Abatari abigishwa ntabwo baba ari abizera. Kuba umwigishwa ni imbuto yo kwizera nyako.

Reka duharanire gusomana Bibiliya ubunyangamugayo n’imitima iboneye tuyisome uko iri. Nitubigenza dutyo, ikizavamo ni ukurushaho kwiyegurira Imana no kugandukira Kristo.

[1] Biragaragara ko Pawulo atizeraga iby'”umutekano w’agakiza k’iteka utagize icyo ugusaba gukora” (unconditional eternal security), iyo bimera bityo ntiyari kubwira Timoteyo, umuntu wakijijwe, ko agomba kugira icyo akora kugira ngo arwane ku busugire bw’agakiza ke.

[2] Mose na none yigeze kubona mu mugongo h’Imana igihe “yanyuraga bugufi bwe.” Imana yamutwikirije ikiganza kugira ngo imukingirize ye kubona mu maso hayo; reba Kuva 33:18-23.

[3] Umuntu akwiye kwibuka kandi na none ko Yesu yari yarabivuze mbere mu nyigisho ze abwira abari bamuteze amatwi yuko gukiranuka kwabo nikutaruta ukw’abanditsi n’ukw’Abafarisayo, batazinjira mu bwami bwo mu ijuru (reba Mat. 5:20). Hanyuma Yesu agakomeza yerekana uburyo butandukanye abanditsi n’Abafarisayo bateshukagamo.

پولس به تیموتائوس نوشت:

بدقت مراقب زندگی و تعالیمی که می‌دهی باش، و آنچه را که راست و درست است انجام بده، تا خدا تو را برکت دهد و برای کمک به دیگران بکار برد (اول تیموتائوس 16:4، همراه با تأکید).

اولاً، هر خادمی می بایست این پند را از ته دل بپذیرد و مراقب خویشن باشد و مطمئن شود که سرمشقی درست از خداشناسی است.

ثانیاً، باید کاملاً مراقب تعلیم خود باشد، زیرا همانطوری که در ترجمۀ دیگر، پولس در آیۀ فوق الذکر نوشت¹، رستگاری جاویدان او و آنهایی که به او گوش می سپارند، به تعالیم او بستگی دارد. اگر خادمی عقاید نادرست را بپذیرد و یا درگفتن حقیقت به مردم غفلت بورزد، بی شک عاقبتی مصیبت بار در انتظار او و دیگران خواهد بود.

ضمناً برای خادم شاگردساز هیچ عذری وجود ندارد که عقاید نادرست را تعلیم دهد زیرا خداوند به او روح القدس و کلامش را داده است تا او را به سوی حقیقت راهنمایی کند. در مقابل، خادمانی که انگیزه های نادرست دارند اغلب تنها تعالیم معروف دیگران را طوطی وار ادا می کنند ، خود کلام خداوند را مطالعه نمی کنند و بنابراین متمایل به خطا در تعالیم و عقاید خود هستند. هرخادمی برای اینکه جلوی این مشکل را بگیرد لازم است که دل خود را پاک کند و اطمینان یابد که هدف او اولاً خرسند نمودن خداوند و دوماً آماده کردن مردم برای حضور در مقابل مسیح باشد، نه اینکه در پی کسب ثروت ، قدرت ویا شهرت باشد. علاوه بر این، آنها باید کلام خداوند را با پشت کار مطالعه کنند تا درک کامل و درست از آن پیدا کنند. پولس همچنین به تیموتائوس نوشت:

در راه خدمت به خدا سخت بکوش تا او از تو راضی شود و هنگامی که خدمتت را ارزیابی می کند، شرمنده نشوی. سعی کن مفهوم کلام خدا را خوب درک کنی و آن را خوب تعلیم دهی (دوم تیموتائوس 15:2).

مطالعه و خواندن کلام خداوند و تفکر دربارۀ آن باید برنامه ای مداوم برای هر خادم باشد. زمانی که با تلاش و کوشش مطالعه می کند، روح القدس او را یاری خواهد نمود تا کلام خداوند را بهتر درک کند و بنابراین، اطمینان خواهد یافت که «از کلام حقیقت بدرستی استفاده خواهد کرد.» امروزه، یکی از مشکلات بزرگ در کلیساها این است که خادم ها کلام خداوند را به درستی تفسیر نمی کنند و در نتیجه مردمی را که تعلیم می دهند را به خطا می اندازند. این مشکل ساده ای نیست. یعقوب گفت:

برادران عزیز، سعی نکنید اشتباهات دیگران را فوری به ایشان گوشزد کنید، زیرا همۀ ما دچار اشتباه می شویم؛ و ما معلمین دینی که احکام خدا را می دانیم، اگر مرتکب اشتباه گردیم، شدیدتر از دیگران مجازات خواهیم شد (یعقوب 1:3).

به همین دلیل ضروری است که خادم شاگردساز با هدف درک و انتقال معنای مورد نظر هرمتن خاصی، بتواند به درستی کلام خداوند را تفسیر کند.

تفسیر درست کلام خداوند درست مانند تفسیر صحبت های هر کس دیگری انجام می شود. اگر بخواهیم مقصود نویسنده یا صحبت کننده ای را به درستی بفهمیم، باید قوانین خاص تفسیر را به کار ببریم، قوانینی که بر اساس درک اکثریت استوار است. در این فصل، سه قانون مهم تفسیر انجیل را بررسی می کنیم. این سه قانون عبارتند از، (1) هوشیارانه بخوانید، (2) با درک متن بخوانید، (3) صادقانه بخوانید.

Rule #1: Read intelligently. Interpret what you read literally unless

.it is obviously intended to be understood as figurative or symbolic

قانون شماره 1: هوشیارانه بخوانید. هر بخشی را که می خوانید به طور تحت اللفظی

تفسیر کنید مگر اینکه به صورت نمادین و تمثیلی قابل درک باشد.

کتاب مقدس هم مانند متون ادبی پر از مَثَل و صحبت های مجازی مانند استعاره، مبالغه و انسان انگاری است و باید بنابر همین تفسیر و تعبیر شود.

استعاره مقایسۀ شباهت ها میان دو چیز است که در اصل شباهتی ندارند. کتاب مقدس پر از استعاره است. یکی از این استعاره ها را می توان در سخنان مسیح در شام آخر یافت:

وقتی شام می خوردند، عیسی یک تکه نان برداشت و شکر نمود؛ سپس آن را تکه‌تکه کرد و به شاگردان داد و فرمود: «بگیرید بخورید، این بدن من است.» پس از آن، جام را برداشت و شکر کرد، و به آنها داده، فرمود: «هر یک از شما از این جام بنوشید. چون این خون من است که با آن، این پیمان جدید را مهر می کنم. خون من ریخته می‌شود تا گناهان بسیاری بخشیده شود.» (متی 26:26-28).

آیا منظور مسیح این بود که تکه نانی که به حواریونش داد واقعاً تن او و شرابی که به آنها داد خون اوست؟ درک اکثریت به ما می گوید، خیر. بنا بر کتاب مقدس آنچه مسیح به حواریون خود داد نان و شراب ساده بود و چیزی مبنی بر اینکه این دو زمانی تبدیل به تن و خون مسیح شده باشند، وجود ندارد. نه پطرس و نه یوحنا که در شام آخر حضور داشتند، چنین چیزی در رساله هایشان عنوان نکرده اند، و بسیار بعید است که حواریون زمانی نقش آدمخوار را ایفا کرده باشند!

برخی می گویند، «خود مسیح گفت که نان و شراب، تن و خون او بود، پس ما هم به چیزی که مسیح گفت ایمان داریم!»

مسیح ، یک بار گفت که من دَر هستم (یوحنا 9:10 را ببینید). آیا او واقعاً تبدیل به دری همراه با دستگیره و لولا شد؟ یکبار هم گفت که من تاک هستم و شما شاخه ها (یوحنا5:15 را ببینید). آیا او واقعاً تاک شد؟ آیا ما واقعاً تبدیل به شاخه شدیم؟ زمانی او گفت که من نور جهان و نان نازل شده از آسمانم (یوحنا 5:9؛ 41:6 را ببینید). آیا مسیح واقعاً نور و یا تکه ای نان است؟

مسلماً تمام این گفته ها به صورت تمثیلی بیان شده اند و استعاره هستند، یعنی مقایسه دو چیز که در اصل شباهتی ندارند ولی در عین حال نکات مشترکی دارند. مسیح تا حدی شبیه به در و تاک انگور است. سخنان مسیح در شام آخر هم به وضوح استعاره هستند. شراب مانند خون او (از جهاتی) بود. نان هم (از جهاتی) شبیه به او بود.

مَثَل های مسیح (Christ’s Parables)

مَثَل های مسیح، تشبیه هستند، که همان استعاره است با این تفاوت که تشبیه همیشه شامل کلماتِ مانند، همچون و چنان است. این تشبیهات هم با مقایسۀ شباهت میان دو چیز که شباهتی ندارند، درس های معنوی می دهند. برای تفسیر آنها نکتۀ مهمی وجود دارد که باید در نظر بگیریم؛ در غیر این صورت ممکن است دچار اشتباه شویم و در جزئیات هر مَثَل به دنبال معنا باشیم. استعاره و تشبیه همیشه به جایی می رسند که شباهت ها پایان می یابند و تفاوت ها آغاز می شوند. برای مثال، اگر من به همسرم بگویم که، «چشم های تو مانند دریاست،» منظورم این است که چشم های او آبی، ژرف، و جذاب هستند. منظورم این نیست که در آنها ماهی شنا می کند، پرنده ها روی آن می نشینند و در زمستان یخ می زنند.

بیائید سه مَثَل مسیح که همه تشبیه هستند را با هم بررسی کنیم. اولی مَثَل تور ماهی گیری است:

«باز می‌توان ملکوت خدا را اینچنین توصیف کرد. ماهیگیران تور ماهیگیری را داخل آب می‌اندازند و انواع گوناگون ماهی در تورشان جمع می شود. سپس آن را به ساحل می‌کشند و ماهیهای خوب را از بد جدا می‌کنند و خوبها را در ظرف می ریزند و بدها را دور می اندازند. در آخر دنیا نیز همینطور خواهد شد. فرشته‌ها آمده، انسانهای خوب را از بد جدا خواهند کرد؛ انسانهای بد را داخل آتش خواهند افکند که در آنجا گریه خواهد بود و فشار دندانها بر هم» (متی 47:13-50).

آیا ملکوت آسمان و تور ماهی گیری در اصل یکی هستند؟ مسلماً خیر! آنها بسیار متفاوت هستند، اما چند شباهت وجود دارد. درست همانطوری که ماهی ها هم زمانی که تور به ساحل کشیده می شود، به دو دسته، مطلوب و نا مطلوب، تقسیم می شوند، ملکوت خداوند هم همینگونه خواهد بود. روزی، افراد بدکار و درستکار که در حال حاضر با هم زندگی می کنند، از هم جدا خواهند شد. اما شباهت‌ها در اینجا پایان می یابند. ماهی شنا می کند، انسانها راه می روند. ماهی گیر ها ماهی ها را جدا می کنند. فرشته ها بدکاران و نیکوکاران را از هم جدا می کنند. مرغوب بودن ماهی بسته به طعم آن پس از پخته شدن است. مردم، اما، با فرمانبرداری و نافرمانی مورد قضاوت قرار می گیرند. ماهی های خوب در محفظه نگهداری می شوند اما ماهی های نامرغوب دور ریخته می شوند. انسانهای نیکوکار وارث ملکوت خداوند می شوند و انسانهای بد کار به دوزخ افکنده می شوند.

این مَثَل نمونه ای کامل است از اینکه چطور استعاره و تشبیه، نهایتاً مقایسه هایی ناقص هستند زیرا چیزهایی که مقایسه می شوند اصالتاً متفاوت هستند. نمی خواهیم با این تصور که تفاوت ها در واقع شباهت هستند، ماورای مقصود صحبت کننده برویم. برای مثال همۀ ما می دانیم که «ماهی خوب» پس از پخته شدن خورده می شود و عمرش پایان می یابد و «ماهی نامرغوب» روز بعد به آبها باز می گردد و شنا می کند. مسیح این نکته را ذکر نکرد! و این ممکن است بر ضد مقصود او به کار رود.

این مَثَل بر خلاف آنچه برخی می گویند، روش «بشارت با تور» را آموزش نمی دهد به این معنا که همه را اعم از خوب و بد، و صرف نظر از اینکه آنها می خواهند بیایند یا نه، به کلیسا بکشاند! همچنین آموزش نمی دهد که ساحل بهترین مکان برای شهادت دادن است. هدفش این نیست که تعلیم بدهد که ربوده شدن کلیسا در انتهای زمان عذاب خواهد بود. این مَثَل تعلیم نمی‌دهد که رستگاری ما به طور مطلق از جانب خداوند است به این دلیل که ماهی های انتخاب شده کاری در قبال علت انتخاب شدنشان نمی توانستند بکنند. بیایید معانی بیجا را وارد مَثَل های مسیح نکنیم.

آماده ماندن (Remaining Ready)

در اینجا یکی دیگر از مَثَل های مسیح را می خوانیم، مَثَل ده باکره:

«وقایع ملکوت خدا شبیه ماجرای آن ده دختر جوانی است که ندیمه های عروسی بودند. این ندیمه ها چراغهای خود را روشن کردند تا به پیشواز داماد بروند. پنج تن از این ندیمه ها که عاقل بودند، در چراغهای خود روغن کافی ریختند تا ذخیره داشته باشند؛ اما پنج تن دیگر که نادان بودند، روغن کافی نریختند. چون آمدن داماد بطول انجامید، ندیمه ها را خواب در ربود. اما در نیمه های شب، در اثر سروصدا از خواب پریدند: داماد می آید! برخیزید و به پیشوازش بروید!

ندیمه ها فوراً برخاستند و چراغهای خود را آماده کردند. پنج دختری که روغن کافی نیاورده بودند، چون چراغهایشان خاموش می شد، از پنج دختر دیگر روغن خواستند. ولی ایشان جواب دادند: اگر از روغن خود به شما بدهیم، برای خودمان کفایت نخواهد کرد. بهتر است بشتاب بروید و برای خودتان بخرید. ولی وقتی آنان رفته بودند، داماد از راه رسید و کسانی که آماده بودند، با او به جشن عروسی داخل شدند و در بسته شد. کمی بعد، آن پنج دختر دیگر رسیدند و از پشت در فریاد زدند: آقا، در را باز کنید! اما جواب شنیدند: بروید! دیگر خیلی دیر شده است! پس شما بیدار بمانید و آماده باشید چون نمی‌دانید در چه روز و ساعتی من باز می گردم» (متی 1:25-13).

مهم ترین پیام این مَثَل چیست؟ تعلیمی که این مَثَل در بر دارد در جملۀ آخر یافت می شود: برای بازگشت خداوند آماده بمان، چرا که ممکن است دیرتر از انتظار تو سربرسد. بطور خلاصه همین!

چنانچه در فصل قبل هم اشاره کردم، مسیح این مَثَل را برای نزدیک ترین حواریون خود گفت (متی 3:24؛ مرقس 3:13 را ببینید) که در آن زمان مطیعانه از او پیروی می کردند. بنابراین مسئله ای که در این مَثَل بسیار مشهود است، این حقیقت است که حتی پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس هم ممکن بود زمانی که مسیح بازمی گردد آماده نباشند. به همین دلیل بود که مسیح به آنها اخطار داد. پس این مَثَل به ما یاد می دهد آنهایی که اکنون برای بازگشت مسیح آماده هستند ممکن است زمانی که او واقعاً باز می گردد آماده نباشند. هر ده باکره در ابتدا آماده بودند، اما پنج نفر از آنها آمادگی خود را از دست دادند. اگر داماد زودتر می آمد، همۀ این ده باکره می توانستند وارد جشن عروسی شوند.

اما اینکه در این مَثَل پنج نفر دانا و پنج نفر نادان هستند چه معنایی دارد؟ آیا این مسئله ثابت می کند که زمانی که مسیح بازمی گردد، تنها نصف کسانی که ادعای ایمان دارند آماده خواهند بود؟ خیر.

منظور از روغن چیست؟ آیا روغن روح القدس را نشان می دهد؟ خیر. آیا بر ما آشکار می سازد که تنها آنهایی که در روح القدس غسل داده شده اند، به بهشت خواهند رفت؟ خیر.

آیا بازگشت داماد در نیمه شب بیانگر این است که مسیح نیز در نیمه شب باز می گردد؟ خیر.

چرا داماد از باکرگان دانا درخواست نکردند که دوستان نادان خود را پشت در تشخیص دهند؟ اگر او از دانایان خواسته بود که دوستان نادانشان را تشخیص دهند، کل مَثَل به هم می خورد، چرا که نادان ها هم نهایتاً وارد جشن می شدند.

شاید بتوان گفت، همانطوری که باکره های نادان دیگرچراغ نداشتند و خوابیدند، معتقدان نادان هم در تاریکی معنوی و روحانی گام بر می دارند و به خواب روحانی می روند و همین سبب محکومیتشان می شود. شاید شباهتی میان جشن عروسی در این مَثَل و ضیافت بره باشد، اما این حد تعبیر این مَثَل است. تعبیرات بیشتر از این، جزئیاتی را به زور وارد این داستان می‌کند که غیر ضروری هستند.

ثمره آوردن (Bearing Fruit)

شاید یکی از اشتباه ترین تفسیری که تا به حال دربارۀ مَثَل های مسیح شنیده ام، توضیح مَثَل تلخه و گندم توسط یکی واعظ است. بیائید اول این مَثَل را با هم بخوانیم:

عیسی مَثَل دیگری به این شرح برای ایشان آورد: «آنچه در ملکوت خداوند روی می دهد، مانند ماجرای آن شخصی است که در مزرعۀ خود تخم خوب کاشته بود. یک شب وقتی او خوابیده بود، دشمن او آمد و لابلای تخم گندم، علف هرز کاشت و رفت. وقتی گندم رشد کرد و خوشه داد، علف هرز هم با آن بالا آمد. کارگران او آمدند و به او خبر دادند که: آقا، این مزرعه که شما تخم خوب در آن کاشتید، پر از علف هرز شده است. جواب داد: این کار دشمن است. گفتند: می‌خواهید برویم علف های هرز را از خاک بیرون بکشیم؟ جواب داد: نه! نه! این کار را نکنید. ممکن است هنگام در آوردن آنها، گندمها نیز از ریشه در بیایند. بگذارید تا وقت درو، هر دو با هم رشد کنند، آنگاه به دروگرها خواهم گفت علف هرز را دسته کنند و بسوزانند و گندم را در انبار ذخیره نمایند» » (متی 24:13-30).

آنچه در ادامه می خوانید توضیحات آن واعظ است:

این یک حقیقت است که وقتی گندم و تلخه جوانه می زنند، مشابه هستند. هیچ کس نمی تواند تشخیص دهد که کدام گندم و کدام یک تلخه است. در کلیسا و دنیا هم همینطور است. هیچ کس نمی تواند بگوید چه کسی حقیقتاً مسیحی و چه کسی بی ایمان است. نمی توان آنها را به وسیلۀ روش زندگیشان تشخیص داد زیرا بسیاری از مسیحیان بیش از بی ایمانان از مسیح اطاعت نمی کنند. تنها خداوند می داند چه در قلبهایشان است و تنها اوست که آنها را از یکدیگر جدا می کند.

مسلماً آنچه این واعظ گفته، نکتۀ موجود در مَثَل گندم و تلخه نیست! این مَثَل در واقع به ما آموزش می دهد که معتقدان و غیر معتقدان کاملاً قابل تمایز هستند. توجه کنید که خادمان زمانی که گندم رویید و خوشه برآورد، فهمیدند که تلخه هم کاشته شده است (آیۀ 26 را نگاه کنید). تلخه میوه نمی آورد و به همین دلیل هم به آسانی قابل شناسایی است. به نظر من بسیار مهم است که مسیح، تلخه های بی ثمر را انتخاب کرد تا بدکارانی را که در نهایت جمع آوری شده و به دوزخ افکنده می شوند، نشان دهد.

نکات مهم این مَثَل بسیار واضح هستند: آنهایی که واقعاً نجات یافته اند میوه می آورند؛ نجات نیافتگان ثمره ای به بار نمی آورند. اگرچه خداوندبدکاران را زمانی که میان نجات یافتگان زندگی می کنند محاکمه نمی کند، اما روزی آنها را از نیکوکاران جداکرده به دوزخ خواهد افکند.

مسیح در واقع توضیحی برای این مَثَل خاص ارائه داد، پس لزومی ندارد که دنبال معنای دیگری ماورای آنچه خود او گفته است باشیم:

پس از آن، عیسی از نزد جماعت به خانه رفت. آنگاه شاگردانش از او تقاضا کردند که معنی حکایت گندم و علف هرز را برای ایشان بیان کند. عیسی فرمود: «بسیار خوب. من همان کسی هستم که تخم خوب در مزرعه می کارد. مزرعه این دنیاست و تخمهای خوب آنانی هستند که پیرو ملکوت خداوند می باشند، و علفهای هرز پیروان شیطانند. دشمنی که علفهای هرز را لابلای گندمها کاشت، شیطان است. فصل درو، آخر زمان است، و دروگرها، فرشته‌ها می باشند. همانطور که در این حکایت، علفهای هرز را دسته کردند و سوزاندند، در آخر زمان نیز همینطور خواهد شد. من فرشتگان خود را خواهم فرستاد تا هر چیزی را که باعث لغزش می‌شود و هر انسان بدکاری را از ملکوت خداوند جدا کنند، و آنها را در کورۀ آتش بریزند و بسوزانند، جایی که گریه و فشار دندان بر دندان است. در آن زمان، انسانهای نیک در ملکوت پدرم خدا، همچون خورشید خواهند درخشید. اگر گوش شنوا دارید، خوب گوش دهید» (متی 36:13-43).

مبالغه (Hyperbole)

دومین نوع از گفتار تمثیلی در انجیل مبالغه است. مبالغه، اغراقی تعمدی است که برای تأکید گفته می شود. زمانی که مادری به فرزندش می گوید، «هزار بار صدایت کردم تا برای شام بیایی خانه،» در واقع مبالغه می کند. مثالی از مبالغه در انجیل، گفتۀ عیسی مسیح دربارۀ بریدن دست راست است:

و اگر دست راستت باعث می‌شود گناه کنی، آنرا ببر و دور بینداز. بهتر است که یک دست داشته باشی، تا اینکه با دو دست به جهنم بروی (متی 30:5).

اگر منظور مسیح این بود که هر کدام از ما که با دست راستش گناه می کند، باید آن را ببرد، پس همۀ ما باید بدون دست راست باشیم! مسلماً مشکلی که ما با گناه داریم محدود به دستهایمان نیست. به احتمال بسیار زیاد، مسیح می خواست به ما یاد بدهد که گناه ما را به دوزخ می کشاند و برای اجتناب از گناه باید وسوسه ها و همۀ چیزهایی که باعث لغزش می شوند را باید از بین برد.

انسان انگاری (Anthropomorphism)

سومین نوع گفتار تمثیلی که در کتاب مقدس یافت می شود، انسان انگاری است. انسان انگاری ، گفتاری استعاری است که در آن ویژگی های انسان به خدا نسبت داده می شود تا به ما کمک کند که او را بفهمیم. برای مثال در کتاب پیدایش 5:11 می خوانیم:

هنگامی که خداوند به شهر و برجی که در حال بنا شدن بود نظر انداخت (پیدایش 5:11)

این آیه نمونه از انسان انگاری است زیرا بعید به نظر می رسد که خدایی که همه چیز را می داند از بهشت پایین آمده باشد تا مردمی را که در حال ساخت بودند ببیند!

بسیاری از پژوهشگران انجیل همۀ گفته های انجیل را که اعضای بدن خداوند مانند بازو، دست ها، بینی، چشم ها و مو ها را شرح می دهند، به عنوان انسان انگاری در نظر می گیرند. حرف آنها این است که، مطمئناً خداوند اعضای بدن انسانی که در برخی آیات به او نسبت داده می شود را ندارد.

من در‌واقع بنا به دلایلی مخالف هستم. اولاً به این دلیل که کتاب مقدس به وضوح می گوید که ما به شکل خداوند آفریده شده ایم:

سرانجام خدا فرمود: «انسان را شبیه خود بسازیم» (پیدایش 26:1، همراه با تأکید).

برخی می گویند ما تنها به این معنا که خودآگاهی، وظیفۀ اخلاقی، قدرت تفکر و غیره داریم، شبیه به خداوند آفریده شده ایم. اما بیائید با هم بخشی دیگر از انجیل را که شبیه به آیه 26 از فصل یک پیدایش است و چند فصل بعد ذکر شده است را بخوانیم:

وقتی آدم صد و سی ساله بود، پسرش شیث به دنیا آمد. او شبیه پدرش آدم بود (پیدایش 3:5، همراه با تأکید).

مسلماً منظور از این آیه این است که شیث به لحاظ فیزیکی شبیه به پدرش بود. اگر آیۀ 3 از فصل پنجم این معنا را داشته باشد مطمئناً عبارت مشابه آن در آیه 26 از فصل یک هم همان معنا را دارد. واضح است که تفسیر درست این برداشت را تائید می کند.

علاوه بر این، ما برخی توصیفات دربارۀ خداوند را توسط کسانی که او را دیدند در انجیل داریم. برای مثال، موسی و هفتاد و سه نفر از بنی اسرائیل خداوند را دیدند:

موسی و هارون و ناداب و ابیهو با هفتاد نفر از بزرگان اسرئیل از کوه بالا رفتند، و خدای اسرائیل را دیدند. به نظر می رسید که زیر پای او فرشی از یاقوت کبود به شفافی آسمان گسترده شده باشد. هر چند بزرگان اسرائیل خدا را دیدند، اما آسیبی به ایشان وارد نشد. آنها در حضور او خوردند و آشامیدند (خروج 9:24-11)

اگر از موسی می پرسیدید که آیا خدا دست و پا داشت چه پاسخی می داد؟² دانیال نبی هم تصویری از خدای پدر و خدای پسر داشت:

آنگاه تخت هایی دیدم که برای داوری برقرار شد و «وجود ازلی» بر تخت خود نشست. لباس او همچون برف سفید و موی سرش مانند پشم، خالص بود. تخت او شعله ور بود و بر چرخهای آتشین قرار داشت. رودخانه ای از آتش در برابرش جریان داشت. هزاران نفر او را خدمت می‌کردند و میلیونها نفر در حضورش ایستاده بودند. آنگاه دفترها برای داوری گشوده شد. …آنگاه در خواب وجودی شبیه انسان دیدم که روی ابرهای آسمان به آنجا آمد. او به حضور آن «وجود ازلی» آورده شد و اقتدار و جلال و قدرت سلطنت به او داده شد تا همۀ قومها از هر زبان و نژاد او را خدمت کنند. قدرت او ابدی و سلطنتش بی زوال است (دانیال 9:7-10، 13-14).

اگر از دانیال می پرسیدید که آیا خداوند موهای سفید داشت و به گونه ای بود که می توانست روی تخت بنشیند، چه پاسخی می داد؟

بنابر مطالبی که عنوان شد من معتقدم که خداوند پدر شکلی باشکوه دارد که تا حدی شبیه به انسان است، اما از گوشت و خون نیست بلکه روح است (یوحنا 24:4 را ببینید).

چطور می توان تشخیص داد که کدام بخش از کتاب مقدس باید به طور تحت اللفظی و کدام بخش به صورت نمادین و مجازی تفسیر شود؟ کسی که بتواند به طور منطقی استدلال کند به آسانی می تواند تشخیص دهد. همه چیز را به طور تحت اللفظی تفسیر کنید مگر اینکه مطلب نوشته شده تنها به طریق مجازی و استعاری قابل درک باشد. انبیاء عهد عتیق و کتاب مکاشفه، برای مثال، پر از نماد هستند که بعضی از آنها توضیح داده شده اند و برخی بدون توضیح هستند. اما تشخیص نماد کار سختی نیست.

Rule #2: Read contextually. Every passage must be interpreted in light

of the surrounding passages and the entire Bible. The historical

.and cultural context should also be considered whenever possible

قانون دوم: با درک متن بخوانید. هر عبارتی باید به کمک عبارات مجاور خود و کل انجیل

تفسیر شود. مفهوم تاریخی و فرهنگی نیز هر جا که ممکن است باید در نظر گرفته شود.

خواندن کتاب مقدس بدون اینکه زمینه های انجیلی و ضروری آنها را در نظر بگیریم می تواند مهم ترین دلیل تفسیر نادرست باشد.

این امکان وجود دارد که با جدا کردن نوشته های کتاب مقدس از متن اصلی و زمینۀ آن، کاری کرد که انجیل هر پیغامی را که شما می خواهید در بر داشته باشد. مثلاً آیا می دانستید که انجیل می گوید که خدا وجود ندارد؟ در فصل 14 مزامیر نوشته است که، «خدا وجود ندارد» (مزمور 1:14). اگر بخواهیم این جمله را به درستی متوجه شویم، باید آن را همراه با جملات اطرافش بخوانیم: «کسی که فکر می کند خدا نیست، احمق است» (مزمور 1:14، همراه با تأکید). حالا این جمله معنایی کاملاً متفاوت دارد!

مثالی دیگر: یک بار از واعظی شنیدم که به مسیحیان می گفت لازم است که در «آتش تعمید داده شوند.» او سخنان خود را با خواندن متی 11:3 که سخنان یحیای تعمید دهنده است، آغاز کرد: «من آنانی را که از گناهانشان توبه می‌کنند با آب غسل تعمید می دهم، اما شخص دیگری خواهد آمد که مقامش خیلی برتر از من است، آنقدر که من لیاقت ندارم کفشهایش را پیش پایش بگذارم. او شما را با روح القدس و آتش الهی تعمید خواهد داد.»

این واعظ بر اساس همین یک آیه موعظۀ خود را درست کرد. به یاد می آورم که گفت، «اگر تنها در روح القدس تعمید شوید کافی نیست! همانطوری که یحیای تعمید دهنده گفت، مسیح شما را در آتش تعمید خواهد داد!» در ادامه توضیح داد که وقتی در «آتش تعمید گرفتیم،» پر از حرارت و شوق برای خدمت در راه خداوند خواهیم بود. در آخر او مردم را به جلوی منبر برای «تعمید در آتش» دعوت کرد.

متأسفانه این واعظ اشتباهی بزرگ کرده و آیه را بدون مطالب اطرافش در نظرگرفته بود.

منظور یحیای تعمید دهنده از اینکه مسیح ما را با آتش تعمید خواهد داد، چیست؟ برای یافتن پاسخ به این سؤال لازم است که دو آیه قبل و یک آیه بعد از این آیه را بخوانیم. بیایید با دو آیه قبل از آن شروع کنیم. یحیی در این آیات گفت:

با این فکر که ما یهودی و از نسل ابراهیم هستیم، خود را فریب ندهید. این افکار بیهوده است. خدا می‌تواند از همین سنگها، نسلی برای ابراهیم بوجود آورد. و حال تیشۀ داوری خدا بر ریشۀ درختان گذاشته شده است. هر درختی که ثمر نیاورد، بریده و در آتش افکنده خواهد شد (متی 9:3-10، همراه با تأکید).

اول از همه متوجه می شویم که حداقل تعدادی از حضار که آن روز به سخنان یحیی گوش می دادند، یهودیانی بودند که فکر می کردند رستگاری آنها منوط به اصل و نسبشان است. پس موعظه ی او مبشرانه بود.

همچنین در می یابیم که یحیی آگاهی می داد که انسانهای نجات نایافته، به آتش افکنده خواهند شد. منظقی به نظر می رسد اگر نتیجه بگیریم که «آتشی» که یحیی در آیۀ 10 از آن سخن می گفت، همان آتشی است که در آیۀ 11 درباره اش صحبت می کند.

این حقیقت زمانی که آیۀ 12 را می خوانیم آشکارتر می شود:

او کاه را از گندم جدا کرده، آن را در آتشی خاموش نشدنی خواهد سوزاند؛ اما گندم را در انبار جمع خواهد نمود (متی 12:3، همراه با تأکید).

در هر دو آیۀ 10 و 12، آتشی که یحیی از آن صحبت می کند، آتش جهنم است. در آیۀ 12، او به حالت استعاری می گوید که مسیح مردم را به دو دسته تقسیم می کند ـ گندم که «در انبار جمع خواهد شد،» و کاه که با «آتشی که خاموشی ناپذیر است» خواهد سوخت.

به مدد آیات مجاور، متوجه می شویم که منظور یحیی در آیۀ 11 این است که مسیح انسانهای معتقد را با روح القدس و کافران را با آتش تعمید می دهد. پس هیچ کس نباید در موعظه اش بگوید که مسیحیان باید با آتش تعمید بگیرند!

برای اینکه کمی فراتر از این آیات برویم، باید باقی عهد جدید را نیز بخوانیم. آیا در کتاب اعمال رسولان می توانیم نمونه ای پیدا کنیم که به مسیحیان گفته شده باشد که «در آتش غسل داده شوند؟» خیر. نزدیک ترین مطلب به این مسئله تعریف لوقا از روز پنطیکاست است که حواریون با روح القدس تعمید یافتند و زبانهای آتش موقتاً بر سرشان پدیدار شد. اما لوقا هیچ گاه نگفت که این اتفاق «تعمید در آتش» بود. علاوه بر این، آیا در رساله ها نصیحتی و یا دستورالعملی پیدا می شود که بگوید مسیحیان باید «در آتش تعمید بگیرند؟» خیر. بنابراین، پس کاملاً درست است که نتیجه بگیریم، هیچ مسیحی ای نباید در آتش تعمید داده شود.

انجیل کاذب ناشی شده از کلام خدا (A False Gospel Derived From Scripture)

بسیاری از مواقع خود انجیل نیز توسط واعظان و معلمان اشتباه جلوه داده می شود چرا که آنها با عدم بررسی کل متن و زمینه‌ها و مفاهیم کتاب مقدس برخی مطالب را نادرست تفسیر می کنند. تعالیم غلط دربارۀ رحمت خداوند دقیقاً به همین دلیل فراوان است.

برای مثال، صحبت های پولس در افسسیان8:2، دربارۀ اینکه رستگاری حاصل فیض خداوند است نه اعمال ما، مورد سوء استفاده قرار گرفته و پیغامی نادرست از آن ساخته شده است به این دلیل که کل متن در نظر گرفته نشده است. پولس نوشت:

بنابراین، در اثر بخشش رایگان و مهربانی خدا و توسط ایمانتان به مسیح است که نجات یافته اید؛ و این کار شما نیست، بلکه هدیۀ خداست. نجات، نتیجۀ اعمال خوب ما نیست، از اینرو هیچکس نمی‌تواند به خود ببالد (افسسیان 8:2-9).

بسیاری، بر آن قسمت از صحبت های پولس که می گوید رستگاری حاصل فیض است و عطای خداوند است و از اعمال نیست، تمرکز می کنند. بر این اساس و برخلاف گواهی صدها بخش در کتاب مقدس، نتیجه می گیرند که میان رستگاری و تقدس هیچ ارتباطی وجود ندارد. برخی حتی پا فراتر گذاشته می گویند برای رسیدن به رستگاری نیازی به توبه نیست. این نمونه ای برجسته است از اینکه چطور به دلیل نادیده گرفتن مفهوم کلی، مطالب کتاب مقدس به اشتباه تعبیر می شود.

بیایید در ابتدا آنچه متن تحت مطالعه، حقیقتاً می گوید را کاملاً بررسی کنیم. پولس نمی گوید که ما به وسیلۀ فیض و رحمت نجات می یابیم، بلکه می گوید ما به وسیلۀ رحمت و به واسطۀ ایمان نجات می یابیم. ایمان هم مانند رحمت بخشی از معادلۀ رستگاری است. بر طبق کتاب مقدس ایمان بدون عمل بیهوده و مرده است و موجب نجات هیچ کس نمی شود(یعقوب 14:2-26 را ببینید). بنابراین پولس نمی گوید که تقدس ارتباطی با رستگاری ندارد بلکه می گوید تلاش‌ها و اعمال ما نیست که ما را نجات می دهد؛ پایه و اساس رستگاری ما رحمت خداوند است. بدون رحمت او هرگز نجات نمی یابیم، اما در واقع واکنش ما به رحمت خداوند ایمان ماست و اینگونه است که رستگاری در زندگیمان رخ می دهد. نتیجۀ رستگاری همواره اطاعت است که ثمرۀ ایمانی اصیل است. با در نظر گرفتن مطالب مجاور آن هم نه فراتر از آیۀ بعد از آن، این مسئله ثابت می شود. پولس می گوید:

این خداست که ما را از نو آفریده و این زندگی جدید را از فیض وجود عیسی مسیح به ما داده است؛ و از زمانهای دور دست، نقشۀ خدا این بوده که ما این زندگی جدید را صرف خدمت به دیگران نماییم (افسسیان 10:2).

علت اینکه ما دوباره توسط روح القدس متولد شده ایم و حال آفریدگانی جدید در مسیح هستیم، این بود که بتوانیم در اعمال نیکی که از اطاعت سرچشمه می‌گیرند، گام برداریم. پس معادلۀ پولس برای رستگاری اینگونه به نظر می رسد:

فیض + ایمان = رستگاری + اطاعت

این معادله یعنی فیض به علاوۀ ایمان برابر است با (یا منتج می شود به) رستگاری به علاوۀ اطاعت. زمانی که فیض خداوند به ایمان منجر شود، نتیجه همیشه رستگاری و اعمال نیک خواهد بود.

اما آنهایی که سخنان پولس را از متن کلام جدا می کنند به این فرمول می رسند:

فیض +ایمان – اطاعت =رستگاری

این معادله یعنی به فیض علاوۀ ایمان منهای اطاعت برابر است با (یا منتج می شود به) رستگاری. تا جایی که به انجیل مربوط است این کفر است.

اگر کمی بیشتر از مطالبی که پولس گفته است را بخوانیم، خیلی زود متوجه می شویم که شرایط در افسس هم مانند همۀ جاهای دیگری بود که او موعظه کرده بود. یعنی یهودیان اینگونه تعلیم می دادند که غیر مسیحیانی که به مسیحیت می گروند اگر می خواهند رستگار شوند، باید ختنه شوند و برخی از جنبه های تشریفاتی یهودیان را عمل کنند. در جریان همین مسئلۀ ختنه و تشریفات مذهبی بود که پولس گفت «اعمال» ما، ما را نجات نمی دهد (افسسیان 11:2-22 را ببینید).

اگر کمی بیشتر بخوانیم و کل نامۀ پولس به افسسیان را درک کنیم، به وضوح می بینیم که پولس باور داشت که تقدس برای رسیدن به رستگاری عاملی لازم و ضروری است:

هشیار باشید که گناهانی نظیر طمع، بی عفتی و شهوت رانی در میان شما وجود نداشته باشد. چنان پاک زندگی کنید که هرگز کسی نتواند چنین تهمت هایی به شما بزند. گفتار کثیف، سخنان زشت و شوخی های خلاف ادب، شایستۀ شما نیست. بجای اینها، با یکدیگر دربارۀ نیکویی های خدا گفتگو کنید و شکرگزار باشید. این حقیقت چون روز روشن است که ملکوت خدا و مسیح، جای اشخاص بی عفت، ناپاک و طمعکار نیست؛ بلی، کسی که به مال و ناموس دیگران طمع دارد، بت‌پرست است، زیرا مال این دنیا را بیشتر از خدا دوست دارد و می پرستد. ممکن است بعضی‌ها بکوشند برای اینگونه گناهان بهانه‌هایی بتراشند. اما شما گول این اشخاص را نخورید، زیرا کسانی که مرتکب چنین گناهانی می شوند، زیر خشم و غضب خدا هستند (افسسیان 3:5-6، همراه با تأکید).

اگر پولس اعتقاد داشت که رحمت خداوند در نهایت کسی را که زناکار و عیاش و مال دوست است و توبه هم نمی کند نجات می دهد، هیچ گاه چنین سخنانی را نمی نوشت. منظور پولس از سخنانش که در افسسیان 8:2-9 ثبت شده تنها با خواندن کل نامه ای که به افسسیان نوشته است قابل درک است.

فاجعۀ غلاطیان (The Galatian Fiasco)

صحبت های پولس در نامه اش به غلاطیان هم به همین صورت خارج از متن اصلی تفسیر شده است واین منجر به تحریف انجیل شده است، دقیقاً چیزی که پولس می خواست در نامه اش به غلاطیان تصحیح کند.

موضوع کلی رسالۀ پولس به غلاطیان «رستگاری توسط ایمان و نه توسط اعمال تورات» است. اما آیا منظور پولس این است که تقدس برای ورود به ملکوت خداوند لازم نیست؟ مسلماً منظور او این نبوده است.

قبل از هر چیزی متوجه می شویم که پولس باز هم با یهودیانی نبرد می کرد که به غلاطیه آمده بودند و به افرادی که به تازگی ایمان آورده بودند تعلیم می دادند که نجات نخواهند یافت مگر اینکه ختنه شوند و قوانین تورات را رعایت کنند. پولس مسئلۀ ختنه را بارها در رساله اش عنوان می کند، و به نظر می رسد که این مسئله است که افراد افراطی یهودی بسیار بر آن تأکید داشته اند (غلاطیان 3:2، 7-9، 12؛ 2:5-3، 6، 11؛ 12:6-13، 15 را ببینید). پولس نگران این نبود که معتقدان غلاطیه نسبت به فرامین مسیح بسیار مطیع هستند؛ او نگران این بود که آنها برای رستگاری بنای کار را در ایمان به مسیح نمی گذاشتند بلکه تصور می کردند که برای رستگاری مسئلۀ واجب، ختنه و تلاش های عاجزانه شان برای انجام شریعت موسی است.

زمانی که کل رسالۀ پولس به غلاطیان را بررسی می کنیم، متوجه می شویم که او در فصل 5 می نویسد:

اما هرگاه روح خدا شما را هدایت کند، دیگر لازم نخواهد بود برای انجام دستورهای خدا، به خود فشار بیاورید. هنگامی که از امیال و خواسته‌های نادرست خود پیروی می کنید، این گناهان وارد زندگی شما می شوند: زنا و انحرفات جنسی و بی عفتی؛ بت پرستی و جادوگری و احضار ارواح؛ دشمنی و دو بهم زنی؛ کینه توزی و خشم؛ خود خواهی و نفع طلبی، شکایت و انتقاد و بهانه جویی؛ در اشتباه دانستن دیگران و بر حق شمردن خود و اعضای گروه خود؛ حسادت و آدم کشی؛ مستی و عیاشی و چیزهایی از این قبیل. همانطور که قبلاً هم اشاره کردم، باز هم تکرار می‌کنم هر که این چنین زندگی کند، هرگز در ملکوت خدا جایی نخواهد داشت (غلاطیان 18:5-21، همراه با تأکید).

اگر پولس می خواست به غلاطیان بگوید که آنها می توانند بدون پاکدامنی به بهشت نائل شوند، هیچ گاه چنین کلماتی را نمی نوشت. منظور او این نبود که افراد ناپاک می توانند به بهشت بروند، بلکه او می خواست بگوید که آنهایی که تلاش می کنند رستگاری خود را از طریق ختنه و شریعت به دست آورند، با این کار فیض خداوند و فداکاری مسیح را انکار می‌کنند و هیچ گاه نجات نمی یابند. ختنه سبب رستگاری نمی شود. ایمان به مسیح است که به رستگاری منجر می شود که معتقدان را به اشخاص پاک و جدید، تبدیل می کند:

حال، مهم نیست که ختنه شده‌ایم یا نه. تنها چیزی که مهم است، این است که آیا واقعاً دگرگون شده‌ایم و انسان جدیدی گردیده ایم؟ (غلاطیان 15:6)

همۀ اینها باز هم نشان می دهند که زمانی که آیات کتاب مقدس را تفسیر می کنیم، در نظر گرفتن متن کلام چقدر مهم است. با نادیده گرفتن مفهوم کلام است که کلام خداوند تحریف می شود. تنها دربارۀ قلب خادمان می توان متحیر بود که به طور آشکار و عمداً کلام را چنین تحریف می کنند.

برای مثال، یک بار شنیدم که واعظی می گفت، زمانی که دربارۀ انجیل موعظه می کنیم، نباید ازخشم خداوند حرفی بزنیم، زیرا بر طبق انجیل، «نیکی خدا تو را به توبه وا می دارد» (رومیان 4:2). بنابراین، بر طبق سخنان این واعظ، راه درست بشارت تنها صحبت از عشق و نیکی خداوند است و همین مردم را به توبه وا می دارد.

اما زمانی که مطالب مجاور آیه ای را که این واعظ از فصل دوم رومیان نقل می کند، می خوانیم، متوجه می شویم که این آیه توسط آیاتی دربارۀ خشم مقدس خداوند و داوری خداوند احاطه شده است! آیات مجاور نشان می دهند که امکان ندارد منظور پولس همانی باشد که این واعظ گفته است:

اما می‌دانیم که خدا هر کسی را که مرتکب چنین اعمالی شود، عادلانه و به سختی مجازات خواهد کرد. ای آدمی، تصور می‌کنی که خدا دیگران را برای این گناهان مجازات خواهد کرد، اما از گناهان تو چشم‌پوشی خواهد نمود؟ اگر خدا تا بحال نسبت به تو صبر و تحمل نشان داده است، آیا این را نتیجۀ ضعف او می دانی؟ آیا متوجه نیستی که خدا در تمام این مدت که تو را مجازات نکرده، در‌واقع به تو فرصت داده تا از گناهانت دست بکشی؟ بلی، مهربانی خدا برای این بوده است که تو توبه کنی. اگر دل خودت را سخت کنی و توبه نکنی برای خود مجازات وحشتناکی فراهم می آوری، زیرا بزودی روز خشم و غضب خدا فرا می‌رسد روزی که در آن خدا تمام مردم جهان را عادلانه محکوم خواهد کرد، و به هر کس مطابق کارهایش پاداش یا کیفر خواهد داد. او به آنانی که با صبر و تحمل اراده‌اش را بجا می‌آورند و خواستار جلال و بزرگی و زندگی جاویدند، زندگی جاوید عطا خواهد کرد. اما آنانی را که با حقیقت وجود خدا ضدیت می‌کنند و به راه‌های گناه آلود خود می روند، بشدت مجازات خواهد کرد. بلی، ایشان مورد خشم و غضب خدا واقع خواهند شد. رنج و عذاب گریبانگیر همۀ کسانی خواهد گردید که گناه می ورزند، از یهودی گرفته تا غیر یهودی (رومیان 2:2-9، همراه با تأکید).

منظور پولس از نیکی خداوند، مهربانی او در به تأخیر انداختن خشمش است! باعث تعجب است که چطور یک خادم در پرتو آیه های انجیل که پر است از نمونه هایی در بارۀ واعظانی که عموماً گناهکاران را با اخطار به سوی توبه دعوت می کردند،چنین عبارت پوچ و ناپسندی می سازد.

ثبات کلام مقدس (Scripture’s Consistency)

از آنجایی که انجیل توسط یک نفر وحی شده، پیامی مستحکم و با ثبات دارد. به همین دلیل است که برای تفسیر معنای کلام خداوند در هر بخشی از انجیل می توانیم به متن کلام اعتماد کنیم و از آن استفاده کنیم. خداوند در هیچ آیه ای چیزی که با آیه ای دیگر در تضاد باشد، نمی گوید و اگر به نظر برسد که چنین چیزی در دو آیه رخ داده است باید آنقدر مطالعه کنیم تا تفسیر ما از دو آیه یکسان شود. برای مثال، در موارد زیادی در موعظۀ سر کوه مسیح، در نظر اول به نظر می رسد که انگار او درحال مخالفت یا حتی اصلاح قوانین اخلاقی عهد قدیم است. مثلاً:

گفته شده که اگر کسی چشم دیگری را کور کند، باید چشم او را کور کرد و اگر دندان کسی را بشکند، باید دندانش را شکست. اما من می‌گویم که اگر کسی به تو زور گوید، با او مقاومت نکن؛ حتی اگر به گونۀ راست تو سیلی زند، گونۀ دیگرت را نیز پیش ببر تا به آن نیز سیلی بزند (متی 38:5-39).

مسیح در اینجا مستقیماً از شریعت نقل قول می کند و بعد عبارتی می گوید که به نظر می رسد مخالف این قانون در شریعت است. چطور می توانیم آنچه مسیح گفت را تفسیر کنیم؟ آیا خداوند نظر خود را دربارۀ مسئله ای از اخلاقیات تغییر داده است؟ آیا انتقام گرفتن بر اساس عهد قدیم درست، اما بر اساس عهد جدید نادرست است؟ در اینجا نیز متن اصلی و مطالب مجاور ما را یاری خواهند کرد.

مسیح در اصل با حواریون خود صحبت می کرد (متی 1:5-2 را ببینید)، کسانی که قبل از این تنها ارطباتشان با کلام خداوند، از طریق کاتبان و فریسی های ریاکار بود که در کنیسه ها تعلیم می دادند. در کنیسه ها به عنوان قانون خداوند شنیده بودند که، «چشم در برابر چشم و دندان در برابر دندان،» فرمانی که توسط فریسی ها و کاتبان بدون در نظر گرفتن مقصود کلام، پیچ و تاب داده شده بود. منظور خداوند این نبود که مردمش همیشه در برابر اشتباهات جزئی در پی انتقام شخصی باشند. او در واقع در شریعت موسی گفته انتقام و جزا از آن خداوند است (تثنیه 35:32 را ببینید)، و مردمش باید کارهای نیک در قبال دشمنانشان انجام دهند (خروج 4:23-5 را ببینید). اما فریسی ها وکاتبان این فرامین را نادیده گرفته بودند و تفسیر خود را برای قانون «چشم برای چشم» اختراع کرده بودند؛ تفسیر و برداشتی که به آنها حق انتقام شخصی را می داد.³ آنها متن اصلی کلام را نادیده گرفته بودند.

فرمان خداوند دربارۀ «چشم در برابر چشم و دندان در برابر دندان» در میان فرامینی که برای اجرای عدالت در دادگاه های بنی اسراییل تعیین کرده است، یافت می‌شود (خروج 22:21-24 و تثنیه 15:19-21 را ببینید). تعیین نظام دادگاهی خود نشان می دهد که خداوند انتقام شخصی را قبول ندارد. داوران منصفی که مدارک و شواهد را بررسی می کنند برای اجرای عدالت قابلیت بیشتری دارند، تا افرادی که غرورشان جریحه دار است و از روی غرض عمل می کنند. خداوند انتظار دارد که دادگاه ها و قضات بی طرفانه مجازات را مناسب با جرم تعیین کنند. بنابراین، « چشم در برابر چشم و دندان در برابر دندان.»

بدین شکل، ما قادریم که چیزهایی را که در ابتدا متناقض با هم به نظر می رسند هماهنگ کنیم. هدف مسیح این بود که حضاری که تمام عمرشان تحت تعالیم غلط بوده اند، متوجه خواست واقعی خداوند دربارۀ انتقام شخصی بشوند، مسئله ای که قبلاً در شریعت موسی وجود داشت اما توسط فریسی ها تحریف شده بود. مسیح با آنچه در شریعت موسی بود مخالفت نمی کرد بلکه در واقع معنای اصلی و ابتدایی آن را برای مردم توضیح می داد.

بدین وسیله می توانیم متوجه شویم که مسیح از ما ، در رابطه با اختلافاتی که ما را به دادگاه می کشاند، چه انتظاری دارد. خواست خداوند این نبود که بنی اسرائیلی ها از هرگونه ضرری که از جانب دوستانشان به آنها وارد می شود چشم پوشی کنند، در غیر این صورت نظام دادگاهی را ایجاد نمی کرد. در مورد مسیحیان نیز، خواست خداوند این نیست که از هرگونه ضرری از جانب سایر ایمانداران (یا بی ایمانان) به آنها وارد می شود چشم پوشی کنند. بر اساس عهد جدید مسیحیانی که با هم اختلاف دارند از کمک دیگر مسیحیان استفاده می کنند (اول قرنتیان 1:6-6 را ببینید). و اگر شخص مسیحی به دلیل اختلافاتی که جرم بزرگی هستند، بی ایمانی را به محکمه بکشاند، کار اشتباهی انجام نداده است. جرم های بزرگی از قبیل از بین بردن چشم و دندان و جرمهای کوچک، چنانچه مسیح گفته است، مانند سیلی که بر گونه نواخته می شود و یا در مورد اعتراض کم ارزشی (مثلاً صاحب شدن پیراهن) از آنها شکایت بشود، یا اینکه یک فرسخ بروند. خداوند می خواهد که مردمش از او سرمشق بگیرند و رحمتی خارق العاه در برابر گنهکاران بی فکر و مردمان بد، نشان دهند.

مسیحیان خوش نیتی نیز وجود داشته اند که فکر می کرده اند که از مسیح اطاعت می کنند زمانی که کسانی که از آنها دزدی می کردند را تحویل قانون نمی دادند با این تصور که «گونۀ دیگر خود را به روی آنها می گرداندند» و در واقع دزد را قادر می ساختند که دوباره دزدی کند چرا که به او یاد می دادند که خلافی که مرتکب شده است هیچ عقوبتی ندارد. چنین مسیحیانی در حق افراد دیگری که اموالشان مورد سرقت همان دزد قرار بگیرد، بدی می کنند! خداوند می خواهد دزد مزۀ عدالت و توبه را بچشد. ولی وقتیکه کسی علیه شما جرم کوچکی مانند سیلی زدن مرتکب می شود، او را به دادگاه نکشانید بلکه نسبت به او عشق و بخشندگی نشان بدهید.

تفسیر عهد قدیم توسط عهد جدید (Interpreting the Old in Light of the New)

نه تنها باید عهد قدیم را توسط عهد جدید بلکه عهد قدیم را نیز باید توسط عهد جدید تفسیر کنیم. برای مثال، برخی از مؤمنان، قوانین موسی دربارۀ رژیم غذایی را خوانده اند و به این نتیجه رسیده اند که رژیم غذایی مسیحیان باید بر طبق همین قوانین باشد. اگر آنها فقط دو بخش از عهد جدید را بخوانند، متوجه خواهند شد که رژیم غذایی موسی برای آنهایی که تحت تأثیر عهد جدید هستند قابل اجرا نیست:

عیسی به ایشان فرمود: «شما نیز این مسایل را درک نمی کنید؟ مگر نمی‌دانید که آنچه می خورید، به روحتان لطمه ای نمی‌زند و آن را نجس نمی سازد؟ زیرا خوراک با قلب و روح شما کاری ندارد، بلکه از معدۀ شما عبور می کند» (با این گفته، عیسی نشان داد که هر نوع خوراک، پاک و حلال است) (مرقس 18:7-19).

اما روح القدس صریحاً می‌فرماید که در زمانهای آخر، بعضی در کلیسا از پیروی مسیح رویگردان شده، بدنبال معلمینی خواهند رفت که از شیطان الهام می گیرند. این معلم نماها با بی پروایی دروغ خواهند گفت و آنقدر آنها را تکرار خواهند کرد که دیگر وجدانشان آنها را معذب نخواهد ساخت. بعنوان مثال خواهند گفت که ازدواج کردن و گوشت خوردن کار اشتباهی است؛ در حالیکه می‌دانیم خدا این چیزها را عنایت فرموده تا ایماندارانی که پیرو حقیقتند، با شکرگزاری از آنها بهره مند شوند. هر چه که خدا آفریده، خوب است و باید با شادی از آنها استفاده کنیم. البته باید برای آنها از خدا شکرگزاری نمود، و طلب برکت کرد، زیرا خوراک با دعا و کلام خدا پاک می‌شود (اول تیموتائوس 1:4-5).

بر اساس عهد جدید ما تابع شریعت موسی نیستیم بلکه تابع شریعت مسیحیم (اول قرنتیان 20:9-21). اگرچه مسیح جنبه‌های اخلاقی شریعت موسی را تائید کرد (و در نتیجه آنها را به شریعت مسیح وارد کرد)، اما خود او یا رسولانش به مردم آموزش ندادند که باید بر طبق رژیم غذایی شریعت موسی عمل کنند.

واضح است که مسیحیان اولیه که یهودیانی بودند که به مسیحیت گرویده بودند،در ابتدا رژیم غذایی بر اساس عهد قدیم را به دلیل عقاید فرهنگیشان دنبال می کردند (اعمال رسولان 9:10-14 را ببینید). و زمانی که اُمتهای دیگر به مسیح ایمان آوردند، مسیحیانی که از یهودیت به مسیحیت گرویده بودند از آنها می خواستند که رژیم غذایی شریعت موسی را دنبال کنند و فرقی با همسایگان یهودی خود – که ممکن است آزرده شوند – نداشته باشند ( اعمال رسولان 1:15-21 را ببینید). بنابراین پیروی از رژیم غذایی شریعت موسی تا زمانی که به عنوان شرطی برای نجات مطرح نشود هیچ اشکالی ندارد.

همچنین برخی از مسیحیان اولیه به این عقیده بودند که خوردن گوشتی که برای بت ها ذبح شده نادرست است.پولس به معتقدانی که در این مورد طور دیگری فکر می کردند (مانند خودش) آموزش می داد که پذیرای برادران خود که در «ایمان ضعیف هستند» باشند (رومیان 1:14 را ببینید) و کاری نکنند که سبب آزار آنها شود. اگر کسی در برابر خداوند از خوردن غذاهایی که خوردنشان بر طبق عقایدش (حتی اگر این عقاید بی اساس باشند) نادرست است، اجتناب کند، باید به دلیل صداقت و صمیمیتش ستوده شود نه اینکه به دلیل درک نادرستش محکوم شود. به همین صورت کسانی که بر طبق عقایدشان از خوردن غذاهایی اجتناب می کنند، نباید آنهایی که اجتناب نمی کنند را محکوم کنند. هر دو دسته باید بامحبت با یکدیگر کنار بیایند چرا که مسلماً حکم خداوند همین است (رومیان 1:14-23 را ببینید).

به هر حال از این روی که مکاشفات انجیل تدریجی است، باید عهد قدیم را توسط عهد جدید تفسیر کنیم. هیچ کدام از مکاشفاتی که خداوند داده است با هم در تناقض نیستد بلکه یکدیگر را کامل می کنند.

مفهوم متن فرهنگی و تاریخی (Cultural and Historical Context)

همچنین می توانیم هر زمانی که امکانش وجود دارد مفهوم و زمینۀ تاریخی آن بخش هایی از کتاب مقدس را که در حال مطالعه شان هستیم، بررسی کنیم. دانستن مطالبی دربارۀ ویژگی های خاص فرهنگ، جغرافیا و تاریخ واقعه ای که در انجیل است اغلب به ما کمک می کند تا بصیرت لازم را به دست آوریم. بدون داشتن این بصیرت ممکن است اشتباه کنیم. مسلماً برای چنین کاری در کنار انجیل به کتاب های دیگری نیاز خواهیم داشت. مطالعۀ درست انجیل ما را در این زمینه کمک خواهد کرد.

در ادامه مثال هایی را می بینیم که نشان می دهند چطور اطلاعات تاریخی و فرهنگی می توانند ما را کمک کنند که هنگام مطالعۀ انجیل دچار اشتباه و سردرگمی نشویم:

1. برخی مواقع در کتاب مقدس می خوانیم که مردم به روی بام می رفتند (اعمال رسولان 9:10 را ببینید) یا بام را می شکافتند (مرقس 4:2 را ببینید). با خواندن این بخش ها متوجه می شویم که در آن روزگار بام ها در اسرائیل، مسطح بوده اند و خانه ها پلکانی داشته اند که به پشت بام متنهی می شده است. اگر این را ندانیم ممکن است تصور کنیم که برخی از شخصیت های انجیل در قلۀ شیروانی قدم بر می دارند یا دودکش را محکم چسبیده اند!
2. در مرقس 12:11-14 می خوانیم که مسیح درخت انجیری را که میوه نداشت نفرین کرد، با وجود اینکه «فصل انجیر نبود.» اگر بدانیم که درخت انجیر حتی زمانی که فصلش نباشد هم میوه می دهد، متوجه می‌شویم که مسیح توقع بیجایی نداشت.
3. در لوقا37:7-48 می خوانیم که زنی به خانۀ شخصی فریسی وارد شد و مسیح نیز در آن خانه بر سر سفره بود. بر اساس متون کتاب مقدس این زن پشت سر مسیح نشست و با اشکهایش شروع کرد به شستن پاهای او و با گیسوانش آنها را خشک کرد آنها را بوسید و با عطر تدهین کرد. ممکن است تعجب کنیم که چطور چنین چیزی انجام شد زمانی که مسیح بر سر سفره در حال تناول غذا بود. آیا زن به زیر میز خزید؟ چطور از میان پاهای دیگر مهمانان گذشت؟

پاسخ در سخن لوقا ست که می گوید مسیح «پشت میز دراز کشیده بود» (لوقا 37:7). در آن زمان روش رایج خوردن این بود که شخص سر میزی کوتاه به روی پهلو بر روی زمین دراز می کشید و یک دست خود را تکیه گاه قرار می داد و با دست دیگر غذا می خورد. مسیح به این صورت توسط آن زن ستوده شد.

همچنین از این بخش از کتاب مقدس درمی یابیم که چطور یوحنا در شام آخر توانست به مسیح تکیه دهد و به سوی سینۀ او خم شود و از او سؤالی بپرسد. یوحنا پشت به مسیح دراز کشیده بود و وقتی می خواست سؤالی بپرسد به سوی سینۀ مسیح برگشت (یوحنا 23:13-25 را ببینید). نقاشی معروف داوینچی از شام آخر که نشان می دهد مسیح وشش شاگرد در هر طرف او دور میز هستند، نشان دهندۀ جهالت او نسبت به مطالب انجیل است. لازم بود که اندکی دانش تاریخی نسبت به این موضوع پیدا می کرد!

سؤالی رایج دربارۀ لباس (A Common Question About Clothes)

یکی از سؤالاتی که اغلب شبان ها در سرار دنیا از من می پرسند این است که: «آیا درست است که زنان مسیحی شلوار بپوشند در حالی که بر اساس انجیل زنان نباید لباس مردانه بپوشند؟»

این سؤال خوبی است که می توانیم با استفاده از برخی قوانین درست تفسیر و از طریق زمینه و شرایط فرهنگی آن را پاسخ دهیم.

در ابتدا باید ممنوعیت پوشیدن لباس مردانه برای زنان (و برعکس) را بر اساس انجیل بررسی کنیم:

زن نباید لباس مردانه بپوشد و مرد نباید لباس زنانه به تن کند. این کار در نظر خداوند، خدایتان نفرت انگیز است (تثنیه5:22).

باید با این سؤال آغاز کنیم، «هدف خداوند از چنین فرمانی چه بود؟» آیا هدفش این بود که زنان را از پوشیدن شلوار منع کند؟

خیر، منظور خداوند این نمی تواند باشد زیرا زمانی که خداوند این را گفت هیچ مردی در اسرائیل شلوار نمی پوشید. شلوار لباس خاص مردان یا کس دیگری نبود. در واقع در زمان نزول انجیل لباسی که مردان می پوشیدند امروز برای ما بیشتر زنانه به نظر می رسد! این مطالب اندکی از اطلاعات تاریخی و فرهنگی است که کمک می کند تا منظور خداوند را به درستی دریابیم.

پس مقصود خداوند چه بود؟

خواندیم که هرکسی لباس جنس مخالف را بپوشد مورد نفرت خداوند است. این مسئله به نظر جدی می آید. اگر مردی روسری زنی را بگیرد و به مدت سه ثانیه آن را روی سر خود بگذارد، مورد نفرت خداوند قرار خواهد گرفت؟ چنین چیزی به نظر مشکوک می آید.

به احتمال زیاد منظور خداوند کسانی بوده که عمداً طوری لباس می پوشند تا مانند جنس مخالف به نظر بیایند. چرا کسی باید چنین کاری کند؟ تنها به این دلیل که کسی را که همان جنسیت را دارد بفریبد – که این نوعی انحراف جنسی و اخلاقی است. فکر می کنم حالا می توانیم بفهمیم که چطور چنین چیزی مورد نفرت خداوند است.

پس کسی نمی تواند از تثنیه 5:22 اینگونه استنتاج کند که زنان نباید شلوار بپوشند، مگر اینکه به دلیل انحراف اخلاقی چنین کاری بکند. زمانی که شلوار می پوشد و همچنان زن به نظر می آید دچار گناه نمی شود.

البته بر اساس کتاب مقدس زنان باید جامۀ برازنده داشته باشند (اول تیموتائوس 9:2 را ببینید)، پس شلوارهای چسبان و بدن نما مناسب نیستند (همینطور پیراهن و دامن های تنگ و چسبان) چرا که ممکن است مردان را به شهوت بکشانند. بیشتر لباس هایی که زنان در جوامع غربی می پوشند کاملاً نامناسب هستند و درست مانند لباسهایی است که فاحشه ها در کشورهای در حال توسعه می پوشند. هیچ زن مسیحی نباید لباسی بپوشد که در نظر عموم «شهوت انگیز» به چشم بیاید.

چند تفکر دیگر (A Few Other Thoughts)

جالب است بدانیم که در چین هیچ شبانی دربارۀ شلوار پوشیدن زنان از من سؤالی نپرسید. شاید به این دلیل که بیشتر زنان چینی از زمانهای دور شلوار می پوشیدند. این سؤال بیشتر در کشورهایی از من پرسیده شد که بیشتر زن ها شلوار نمی پوشند و این مسائل فرهنگی و شخصی را نشان می دهد.

همچنین جالب است که در میانمار نیز – جایی که مردان به طور سنتی دامن می پوشند و آن را لانگی می نامند – هیچ خادم مؤنثی سؤالی شبیه به این از من نپرسید.آنچه باعث می شود لباس مردان و زنان از جایی به جای دیگر متفاوت باشد، فرهنگ است. پس باید دقت کنیم که برداشت های فرهنگی خود را وارد انجیل نکنیم.

در نهایت، تعجب می کنم از مردانی که بر اساس تثنیه 22:5 زنان را از پوشیدن شلوار منع می کنند اما لاویان 27:19 را دربارۀ خودشان به کار نمی برند، این آیه می گوید:

مثل بت پرست ها موهای ناحیۀ شقیقۀ خود را نتراشید و گوشه های ریش خود را نچینید (لاویان 27:19).

چطور مردان می توانند بر خلاف آیه بیست و هفت از فصل نوزده لاویان ریش خود را که خدادادی است و کاملاً آنها را از زنان متمایز می کند، بتراشند ولی زنان را به اینکه شلوار می پوشند متهم کنند که سعی می‌کنند مانند مردان به نظر بیایند؟ چنین کاری اندکی ریاکارانه به نظر می آید!

اتفاقاً کمی اطلاعات تاریخی کمک می کند تا منظور خداوند از لاویان 27:19 را بفهمیم. تراشیدن موهای ناحیه شقیقه بخشی از تشریفات مذهبی بت پرستان بوده است. خداوند نمی خواست که مردمش علاقمند به بت های کافران به نظر بیایند.

چه کسی سخن می گوید؟ (?Who is Speaking)

همیشه باید دقت داشته باشیم که در بخش های مختلف انجیل چه کسی صحبت کننده است، چرا که بدین وسیله نیز می توانیم در تفسیر بهتر عمل کنیم. گرچه هرچه در انجیل است، الهام شده است، اما هر چیزی که در انجیل است کلام الهام شده از جانب خداوند نیست. می خواهید بدانید منظور من چیست؟

در بسیاری از متون کتاب مقدس صحبت های الهام نشدۀ مردم ثبت شده است. پس نباید فکر کنیم که هر سخن مردم که در انجیل است، از الهام خداوند است.

برای مثال، برخی به اشتباه صحبت های ایوب و دوستانش را طوری نقل می کنند که انگار کلام خداوند است. به دو دلیل این مسئله اشتباه است. اول، ایوب و دوستانش در سی و چهار فصل بحث واستدلال می کنند و در آخر به توافق نمی رسند. واضح است که همۀ چیزهایی که آنها می گویند کلام خداوند نیست زیراخداوند با خودش مخالفت نمی کند.

دوم، اواخر کتاب ایوب، خداوند خود سخن می گوید و ایوب و دوستانش را به دلیل عنوان کردن سخنان نادرست ملامت می کند (ایوب 38-42 را ببینید).

ما هم باید زمانی که عهد جدید را می خوانیم احتیاط کنیم. در موارد بسیاری پولس به وضوح بیان می دارد که بخش هایی از نوشته هایش تنها نظرات خودش است (اول قرنتیان 12:7، 25-26، 40 را ببینید).

مخاطب کیست؟ (?Who is Being Addressed)

ما نه تنها باید بدانیم که چه کسی صحبت می کند بلکه توجه به این مسئله که مخاطب کیست هم لازم و ضروری است. چه اگر این توجه را مبذول نداریم، ممکن است چیزی را که کاربردی برایمان ندارد مهم تصور کنیم و از کنار چیزی که مهم و کاربردی است به آسانی عبور کنیم.

برای مثال برخی تصور می کنند وعده ای که در کتاب مزامیراست، برای آنها کاربرد دارد:

او (خدا) آرزوی دلت را به تو خواهد داد (مزامیر 4:37).

اما آیا این وعده برای هر کسی که آن را می خواند و یا می شنود کاربرد دارد؟ خیر، اگر آیات مجاور را بخوانیم متوجه خواهیم شد که این وعده و عهد تنها برای افرادی که شرایط قبلی را به جای آورند کاربرد دارد:

بر خداوند توکل نما و نیکویی کن تا در زمین خود در کمال امنیت زندگی کنی. با خدا خوش باش و اوآرزوی دلت را به تو خواهد داد (مزامیر 3:37-4).

می بینیم که شناختن مخاطب بسیار مهم است. در ادامه مثال دیگری را با هم می خوانیم:

آنگاه پطرس گفت: «من و سایر شاگردان از هر چه داشتیم گذشتیم. ما همه چیز خود را از دست دادیم تا بتوانیم شما را پیروی کنیم.» عیسی جواب داد: «خاطر جمع باشید، اگر کسی چیزی را بخاطر من و انجیل از دست بدهد، مثل خانه، برادر، خواهر، پدر، مادر، فرزند و اموال خود، خدا به او صد برابر بیشتر خانه، برادر، خواهر، مادر و فرزند و زمین خواهد داد، همراه با رنج و زحمت. تمام اینها در این دنیا از آن او خواهد بود و در عالم آینده نیز زندگی جاوید نصیب او خواهد شد» (مرقس 28:10-30).

در برخی محافل زمانی که برای حمایت مالی، پولی به کسی که از مبشر انجیل است، داده می شود، ادعایی تحت عنوان «پاداش صدچندان» مطرح می شود. اما آیا این وعده و قول به این افراد صدق می کند؟ خیر، این وعده خطاب به کسانی است که واقعاً خانواده، کشزارها، یا خانه هاشان ا ترک می کنند تا انجیل را اعلام کنند. پطرس نیز همین کار را انجام داد و از مسیح پرسید پاداش او و حواریون دیگر چه خواهد بود.

جالب است بدانیم که کسانی که دربارۀ پاداش صدچندان موعظه می کنند، اساساً بر خانه ها و کشتزارها تاکید می کنند و از فرزندان و رنجی که وعده داده شده است سخن به میان نمی آورند! مسیح هیچ گاه نوید این را نداد که کسانی که خانه هایشان را ترک می کنند در عوض صد خانه به دست خواهند آورد. او وعده داد کسانی که خانه و کاشانۀ خود را ترک می کنند، اعضای خانوادۀ معنویشان پذیرایشان خواهند بود. پیروان حقیقی به ملک و مالکیت فکر نمی کنند زیرا آنها خود چیزی ندارند بلکه تنها ناظر آنچه از آن خداوند است، هستند.

مثال آخر (A Final Example)

زمانی که مردم سخنان مسیح را که به «صحبت کوه زیتون» معروف و در متی 24-25 است می خوانند، به اشتباه تصور می کنند که مسیح خطاب به افراد نجات نایافته سخن می گوید و بنابراین به اشتباه نتیجه می گیرند که این سخنان برای آنها کاربردی ندارد. آنها مثلهای خدمتکار بی وفا و ده باکره را طوری می خوانند که انگار آنها خطاب به بی ایمانان است. اما چنانچه پیشتر نیز گفتم، هر دو مَثَل خطاب به حواریون نزدیک مسیح عنوان شده است (متی3:24؛ مرقس 3:13 را ببینید). بنابراین اگر مسیح پطرس، یعقوب، یوحنا و آندریاس را آگاهی می دهد که ممکن است هنگام بازگشت او آماده نباشند، در مورد ما نیز چنین چیزی امکان دارد. سخنان مسیح زیر کوه زیتون برای همۀ مؤمنان کاربرد دارد، حتی آنهایی که توجه نمی کنند مخاطبان مسیح چه کسانی هستند و فکر می کنند عبارات گفته شده در مورد آنها نیست.

.Rule #3 Read Honestly. Don’t force your theology into a text

If you read something that contradicts what you believe, don’t

.try to change the Bible, change what you believe

قانون شمارۀ 3: صادقانه بخوانید. برداشت خود از الهیات را وارد متن نکنید.

اگر چیزی می خوانید که با اعتقادات شما متفاوت است، انجیل را تغییر

ندهید بلکه اعتقادات خود را تغییر دهید.

همۀ ما کتاب مقدس را با اندکی پیش داوری می خوانیم و به همین دلیل هم اغلب برایمان بسیار سخت است که صادقانه آن بخوانیم. به جای اینکه اجازه دهیم انجیل الهیات ما را شکل دهد، باورهای خود را وارد کتاب مقدس می کنیم. حتی برخی مواقع در تلاشیم بخش هایی از کتاب مقدس را که عقیدۀ ما را تأیید می کند شکار کنیم و آن قسمت هایی که مخالف باورهای ما هستند را نادیده می گیریم.

در اینجا مثالی از اِعمال باورهای دینی شخص به انجیل را که به تازگی با آن برخورد داشتم ذکر می کنم. معلمی ابتدا متی 28:11-29 که نقل قول معروفی از مسیح است را خواند:

ای تمام کسانی که زیر یوغ سنگین، زحمت می کشید، نزد من آیید و من به شما آرامش خواهم داد. یوغ مرا به دوش بکشید و بگذارید من شما را تعلیم دهم، چون من مهربان و فروتن هستم، و به جانهای شما راحتی خواهم بخشید (متی 28:11-29).

این معلم در ادامه توضیح داد که مسیح دو نوع سبکباری را پیشنهاد می کرد. اولی در 28:11 ( به طور فرضی) سبکباری رستگاری است و دیگری در 29:11 سبکباری شاگرد بودن است. اولی با آمدن به سوی مسیح و دومی با تسلیم در مقابل او و بر گردن نهادن یوغ او حاصل می شود.

اما آیا واقعاً منظور مسیح این است؟ خیر، این دقیقاً اِعمال معنایی به متن است که نه گفته شده است و نه اشره ای به آن شده است. مسیح نگفت که دو سبکباری را به ما تقدیم می کند. او سبکباری را به رنجبران و گرانباران پیشنهاد می دهد و تنها راه حصول این سبکباری بر گردن نهادن یوغ اوست که همان تسلیم در برابر اوست. منظور مسیح دقیقاً همین است.

چرا این معلم چنین نتیجه ای گرفته بود؟ زیرا او باور داشت که دو نوع مسیحی وجود دارند که در طریق بهشت هستند – معتقدان و شاگردان. و معنای آشکار این متن با باور او سازگار نبود. بنابراین او این متن را صادقانه تفسیر نکرد.

البته در این کتاب ما بخش های دیگر کتاب مقدس را نیز دربارۀ این مسئله با هم بررسی کردیم و می دانیم که تفسیر این معلم با باقی سخنان مسیح سازگاری ندارد. در هیچ بخشی از عهد جدید متنی مبنی بر وجود دو نوع مسیحی که به سوی بهشت میروند، یعنی معتقدان و شاگردان، وجود ندارد. همۀ معتقدان واقعی شاگرد مسیح هستند. آنهایی که شاگرد نیستند معتقد هم نیستند. شاگردی ثمرۀ ایمان اصیل است.

بیایید تلاش کنیم که انجیل را صادقانه و از صمیم قلب بخوانیم. اگر چنین کنیم نتیجه، جانسپاری و اطاعت بیشتر ما از مسیح خواهد بود.

1 مشخص است که، پولس به اطمینان ابدی بلاشرط اعتقادی ندارد، زیرا اگر چنین اعتقادی داشت، هیچ گاه به تیموتائوس که شخصی نجات یافته بود نمی گفت که باید کاری انجام دهد تا از رستگاری خود اطمینان یابد.

2 موسی همچنین یکبار هم پشت خداوند را زمانی که «عبور می کرد» دید. خداوند دست خود را طوری نگه داشت که موسی چهرۀ او را نبیند؛ خروج 18:33-23 را ببینید.

3 همچنین این نکته باید ذکر شود که مسیح قبلاً در موعظه اش به حضار گفته بود که تنها در صورتی که عدالتشان از کاتبان و فریسیان پیشی بگیرد به ملکوت آسمان راه نخواهند یافت (متی 20:5 را ببینید). او سپس نکات خاصی را که در آن فریسیان و کاتبان قصور می ورزیدند مشخص کرد.

34

有多少牧師被人冠以「聖潔牧師」的稱號，會覺得是一種讚美呢？有多少聲稱的基督徒會不從貶義的角度去運用這詞語呢？為何這麼多人口裡說相信聖經，心裡卻又會對聖潔有這樣負面的印象？聖經裡「聖潔的」或「聖潔」這兩個詞出現的次數超過六百次，又應許將來會有一座聖城，「聖者」會住在其中，他的名是聖潔的，又會賜下自己的聖靈，有四活物環繞他聖潔的寶座，晝夜不停說：「聖哉、聖哉、聖哉、主神是全能者。」（參啟二十一2；賽四十25；利二十二32；帖前四8；詩四十七8；啟四8，加上強調）

如果登山寶訓的上半部分教導了我們某些東西，所教的就是耶穌所傳的道乃是聖潔。聖潔和聖潔與得救的關係–就是他的主題。

登山寶訓記在馬太福音第五、六和七章，至此我們只細看了第五章。我們從八福中得知進天國的人會有的特質，又發現耶穌不是來廢掉律法，反而是指出自始至終守律法都是重要。我們又知道除非我們的義勝於文士和法利賽人的義，否則就不得進天國，這些人只守律法的字義，卻輕忽律法的精義。

馬太福音第六和七章的前半章是登山寶訓的下半部分，包括更多基督向信徒頒下的誡命。遵守這些誡命與得救是否有關？肯定有關，我們將會看到，第七章的後半章會闡明這方面，絕無差錯。

讓我們繼續看一下耶穌命令自己的真信徒要怎樣行，就是相信他是神兒子彌賽亞的人。我們應該也需要問一個有啟發性的問題：如果耶穌的聽眾不相信他，又為何要順服他？他們為何會聽從耶穌的要求，改變自己各方面的生活？答案很明顯：因為他們相信，所以願意遵行。他們藉著自己的行為就表明自己的信心。

第六章開始（Chapter Six Begins）

留心這第一部分中，耶穌假定信徒會行公義。然而，耶穌不想他們變得像法利賽人一樣，只著重外表上的聖潔，只為了討人歡心。耶穌提醒自己的門徒，追求聖潔的動機應該是為討神喜悅，而不是為打動人心：

你們要小心，不可將善事行在人的面前，故意叫他們看見。若是這樣，就不能得你們天父的賞賜了。所以你施捨的時候，不可在你前面吹號，像那假冒為善的人，在會堂裡和街道上所行的，故意要得人的榮耀。我實在告訴你們，他們已經得了他們的賞賜。你施捨的時候，不要叫左手知道右手所作的，要叫你施捨的事行在暗中，你父在暗中察看，必然報答你。（太六1～4，加上強調）

耶穌完全期望門徒會賙濟窮人（我們從這書第三章已得知），律法有此要求（參出二十三11；利十九10，二十三22，二十五35；申十五7～11），文士和法利賽人也遵行了，並在施捨時吹號，表面上是呼喚窮人作公開賙濟。可是，有多少聲稱的基督徒（及聲稱的基督教會）對窮人一毛不拔？他們根本沒有賙濟，又何用察驗自己賙濟的動機。如果文士和法利賽人受著自私的理由驅使而作出嘩眾取寵的賙濟，聲稱的基督徒又被何種理由驅使自己忽視窮人的慘況呢？我們的義是否勝於文士和法利賽人的義呢？

哥林多前書三章10至15節中，保羅呼應這說法，表明人若動機不純正，即使作了好行為，也不會得到賞賜。真基督徒作各樣好事時，都應帶有純正的動機，可是卻並非人人會這樣做。保羅寫道，甚至傳福音也可以帶有不良的動機（參腓一15～17）。我們想要確保自己施捨的動機純正，最佳的方法就是盡可能暗地裡施捨。

耶穌也期望門徒禱告和禁食，並不是說「如果你們禱告時」，卻是說「你們禱告的時候」，就假定了他們必會禱告。但是，他們可能會摻雜了不正當的動機，好像未重生的人禱告和禁食一樣。若是這樣，他們就會失去動機純正時禱告和禁食所會得著的賞賜。所以，耶穌勸戒他們：

你們禱告的時候，不可像那假冒為善的人，愛站在會堂裡，和十字路口上禱告，故意叫人看見。我實在告訴你們，他們已經得了他們的賞賜。你禱告的時候，要進你的內屋，關上門，禱告你在暗中的父，你父在暗中察看，必然報答你。你們禱告，不可像外邦人，用許多重複話，他們以為話多了必蒙垂聽。你們不可效法他們，因為你們沒有祈求以先，你們所需用的，你們的父早已知道了……

你們禁食的時候，不可像那假冒為善的人，臉上帶著愁容，因為他們把臉弄得難看，故意叫人看出他們是禁食。我實在告訴你們，他們已經得了他們的賞賜。你禁食的時候，要梳頭洗臉，不叫人看出你禁食來，只叫你暗中的父看見，你父在暗中察看，必然報答你。（太六5～8、16～18）

再次，有多少聲稱的基督徒極少會投上時間祈禱，也從未禁食？文士和法利賽人都會禱告和禁食（儘管動機不良），那些基督徒的義是否比得上文士和法利賽人的義？

聖潔祈禱（Holy Praying）

耶穌又告訴門徒應怎樣祈禱，示範如何禱告，啟示出他期望門徒要委身順服，並有怎樣的優先次序：1

所以你們禱告，要這樣說：「我們在天上的父，願人都尊你的名為聖。願你的國降臨。願你的旨意行在地上，如同行在天上。我們日用的飲食，今日賜給我們。」（太六9～11）

真門徒最看重的應該是神的名被尊為聖，這是說，神的名會被人尊重尊敬，被視為神聖。

當然，若有人祈求神的名被尊為聖，那人本身也應該持守聖潔，親自尊神的名為聖，否則便是假冒為善。所以，這禱告反映我們渴望別人好像我們一樣委身給神。上一章中，我曾問到，人們看電影視為消遣，不介意演員一再褻瀆神和聖子的名，反映這人多大程度上渴望神的名被尊為聖？按我的觀察，很多聲稱的基督徒也會作這事，起碼美國就有這情況。電影中的演員用你的名字作為粗話，你不會生氣嗎？

主禱文的第二個祈求也相仿：「願你的國降臨。」提到國家，就會令人想到統治那國的君王，基督徒渴望看見自己的王，祂掌管我們的一生，又統管全地。啊，萬人都會信而順服，向他們的王屈膝跪拜！

第三個祈求呼應第一個和第二個祈求：「願你的旨意行在地上，如同行在天上。」再次，我們生活上若不順服神的旨意，又豈能真心作出這祈求？真門徒渴求神的旨意完完全全行在地上，如同行在天上。

神的名被尊為聖，神的旨意行在地上，神的國降臨，都比起我們「日用的飲食」更重要，故此排在第四位。即使這樣，這祈求本身也反映我們正確的優先次序，全然沒有貪心可言。門徒祈禱時，是事奉神，不是事奉瑪門。

續說模範禱文（The Model Prayer Continues）

至此主禱文的祈求都是源於聖潔的主題，這主題會貫穿整篇禱文：

「免我們的債，如同我們免了人的債。不叫我們遇見試探，救我們脫離凶惡。因為國度、權柄、榮耀，全是你的直到永遠，阿們。」你們饒恕人的過犯，你們的天父也必饒恕你們的過犯。你們不饒恕人的過犯，你們的天父也必不饒恕你們的過犯。（太六12～15）

耶穌的真門徒渴求聖潔，故當他們犯罪的時候，就會感到極大的痛苦。2 他們知道自己的不順服已經得罪神，感到羞愧，很想自己不聖潔的污點可以除掉，但感謝神，慈愛的天父會願意赦免他們。不過，他們必須懇切祈求神的赦免，那就是主禱文的第五個祈求。

然而，我們是否得著寬恕，就視乎我們是否寬恕別人。因為神已經赦免了我們這麼多，所以我們也有責任寬恕凡求我們寬恕自己的人，甚至要愛沒有求我們寬恕的人。如果我們不肯寬恕，神就不會寬恕我們。神不寬恕的人會否進天國呢？我們再次發現這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。

第六個祈求（即最後一個祈求）也是明顯與聖潔有關：「不叫我們遇見試探，救我們脫離凶惡（或譯作「脫離那惡者」）。」真門徒極其渴求聖潔，到一地步會祈求神不要叫自己陷入受試探的局面，免得自己屈服。此外，他也會祈求神救自己脫離任何可能會絆倒自己的邪惡。主禱文的最後一個祈求，就等於呼求神幫助自己成為聖潔。

為何這六個祈求適合信徒作為禱告的內容？最後一句告訴我們：神是大君王，統管自己的國度，我們是祂的僕人。神是全能的神，沒有人膽敢違抗祂的旨意，一切榮耀都會永遠屬於祂：「因為國度、權柄、榮耀，全是你的直到永遠。」（太六13）神配得人順服。

主禱文最重要的主題是甚麼？就是聖潔。基督的門徒渴求神的名被尊為聖，神的國會在地上建立，神的旨意會完全行在地上。他們會看這一切比自己「日用的飲食」更重要，渴望自己在神面前得蒙喜悅，即使有時失腳，也會想得著赦免。他們蒙了赦免，也會寬恕別人，又渴求完全成聖，因而渴望逃避試探，因試探會增加自己犯罪的機會。

門徒和物質資產（The Disciple and His Material Possessions）

登山寶訓接下來的主題，可能是令聲稱的基督徒最感到苦惱的教導，因為他們生活的主要動機就是積聚錢財：

不要為自己積儹財寶在地上，地上有蟲子咬，能銹壞，也有賊挖窟窿來偷。只要積儹財寶在天上，天上沒有蟲子咬，不能銹壞，也沒有賊挖窟窿來偷。因為你的財寶在那裡，你的心也在那裡。眼睛就是身上的燈，你的眼睛若瞭亮，全身就光明。你的眼睛若昏花，全身就黑暗，你裡頭的光若黑暗了，那黑暗是何等大呢！ 一個人不能事奉兩個主，不是惡這個愛那個，就是重這個輕那個，你們不能又事奉神，又事奉瑪門。（太六19～24）

耶穌命令我們不要為自己積聚財寶在地上，「財寶」是甚麼？財寶通常收藏在藏寶箱中，埋藏在某一處，從不實際使用。耶穌形容財寶會招來蟲子、銹蝕和盜賊。換句話說，財寶「非不可缺少」。蟲子會蛀壞我們閣樓和櫃子最裡面的東西，卻不會蛀壞我們常穿的衣服。我們從不使用的玩具和「工具」才會生銹，並且堆積在地下室一角、車庫裡或儲物櫃中。盜賊闖入偷走人們實際上用不著的東西：藝術品、珠寶、貴重的小玩意及可典當的東西，卻通常不會偷去床鋪、爐具或食物（最少富裕國家的盜賊不會這樣）。

重點是說，我們是屬神的，故我們「擁有」的一切也是屬神的。我們是管家，管理神的金錢，所以一切花錢的決定都是屬靈的決定。我們怎樣運用金錢，可反映誰是我們生命的主宰。我們屯積「財寶」，累積金錢，購買不必要的東西時，便顯明耶穌不是我們生命的主宰，因為如果耶穌是我們生命的主宰，我們便會用他託付我們的金錢完成一些更佳美的事。

甚麼才是更佳美的事呢？耶穌命令我們積存財寶在天上。我們怎樣才能做到呢？路加福音中，耶穌告訴我們：「你們要變賣所有的，賙濟人，為自己預備永不壞的錢囊、用不盡的財寶在天上，就是賊不能近，蟲不能蛀的地方。」（路十二33）我們捐贈給慈善機構，便可積存財寶在天上。耶穌叫我們把肯定會貶值成一文不值的東西，用來投資一些永不會貶值的東西。有多少聲稱的基督徒會這樣做？北美自稱是基督徒的人大都享受世界上最高級的生活，何以竟連十分之一的收入都不肯捐給窮人，漠視這律法的要求呢？3

昏花的眼睛（The Bad Eye）

耶穌講到眼睛就是「身上的燈」，到底是甚麼意思呢？他這樣說必定是與我們如何看金錢和物質有關，因為在上下文中，耶穌是論到這方面。

耶穌首先把積聚財寶在地上和積聚財寶在天上的人作出比較，然後又再比較兩種人，頭一種人眼睛瞭亮，全身光明，另一種人卻是眼睛昏花，全身黑暗。接下來幾節經文中，耶穌把得救與未得救的人作出對照，頭一種人事奉神，另一種人事奉金錢。所以，我們可以有把握地推論，眼睛瞭亮的人就是積聚財寶在天上的人，又是事奉神的人，然而眼睛昏花的人，卻積聚財寶在地上，又事奉金錢。

從另一些經文得知，「昏花的眼睛」是一句成語，意思是指到人的內心有貪婪（參太二十15及箴二十八22）。「眼睛瞭亮」正正相反，故必定是指到人的內心沒有貪婪。眼睛瞭亮的人全身光明，就是充滿真理，可是眼睛昏花的人卻充滿黑暗。請記得，眼睛昏花的人積存財寶在地上，金錢就是他的神。

奉金錢為神，是甚麼意思呢？這意味金錢佔據了你生命中只有神才應該有的位置。金錢主導你的人生，消耗你的精力、思想和時間，成了你快樂之源。你愛金錢。4 故此，保羅說貪心與拜偶像是一樣，言明貪心的人不會承受神的國（參弗五5；西三5～6）。

這段經文中，耶穌不是將兩種基督徒作出對照，乃是要比較真假信徒。積存財寶在地上的人充滿黑暗，事奉金錢，不事奉神，從自己的行為表明自己的不信。再一次，我們看見這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。

貪得無厭的窮人（The Covetous Poor）

並非貪求奢侈品才算是錯，若有人貪求生活必需品，也可能不對。耶穌再說：

所以我告訴你們，不要為生命憂慮，吃甚麼，喝甚麼，為身體憂慮穿甚麼。生命不勝於飲食麼？身體不勝於衣裳麼？ 你們看那天上的飛鳥，也不種，也不收，也不積蓄在倉裡，你們的天父尚且養活牠，你們不比飛鳥貴重得多麼？你們那一個能用思慮，使壽數多加一刻呢？何必為衣裳憂慮呢？你想野地裏的百合花，怎麼長起來，它也不勞苦，也不紡線。 然而我告訴你們，就是所羅門極榮華的時候，他所穿戴的，還不如這花一朵呢。你們這小信的人哪，野地裡的草，今天還在，明天就丟在爐裡，神還給它這樣的妝飾，何況你們呢？所以不要憂慮，說：「吃甚麼？」「喝甚麼？」「穿甚麼？」這都是外邦人所求的。你們需用的這一切東西，你們的天父是知道的。你們要先求他的國，和他的義這些東西都要加給你們了。所以不要為明天憂慮，因為明天自有明天的憂慮，一天的難處一天當就夠了。（太六25～34）

這書大多數的讀者根本不可能與耶穌所論到的人有半點瓜葛，你上一次何時曾為食衣住行憂慮？

然而，耶穌的說話肯定適用於我們。如果貪求生活必需品並不正確，那麼貪求非必需品就更不正確了。耶穌期望門徒只專心尋求兩件事：就是求神的國和神的義。聲稱的基督徒無法負擔十一奉獻，卻能負擔寵物的食物、有線電視、新車或新傢俱的開支、時尚產品或服飾、零食等，這些人是否算得上達到基督先求神的國和神的義的標準？不，這些人只是自欺欺人，以為自己是信徒。

刺和梁木（Specks and Logs）

耶穌接下來吩咐門徒，不要犯上論斷和挑錯處的毛病：

你們不要論斷人，免得你們被論斷。因為你們怎樣論斷人，也必怎樣被論斷。你們用甚麼量器量給人，也必用甚麼量器量給你們。為甚麼看見你弟兄眼中有刺，卻不想自己眼中有梁木呢？ 你自己眼中有梁木，怎能對你弟兄說「容我去掉你眼中的刺」呢？ 你這假冒為善的人，先去掉自己眼中的梁木，然後才能看得清楚，去掉你弟兄眼中的刺。（太七1～5）

論斷人是甚麼意思呢？法官尋找被帶到法庭的人犯了甚麼錯，那是法官的工作，故此，只要證據確鑿，法官審判人並沒有錯。法官理應審判人，用當地法律的準則衡量人。假如某地方沒有法官，罪犯便可以橫行無忌。

可是，很多人似乎以為自己是法官，所以常常尋找別人的錯處，這樣做卻是錯的。此外，這些人通常未曾了解實情，就論斷人，作出偏差的結論。更糟糕的是，這些「法官」經常會用自己都達不到的標準來論斷人，因而成了假冒為善的人：「你們中間誰是沒有罪的，誰就可以先拿石頭打她。」（約八7）

耶穌正是論到這種行為。使徒雅各寫道：「弟兄們，你們不要彼此埋怨，免得受審判。看哪，審判的主站在門前了。」（雅五9）這種罪行是教會最常見的問題，若有人論斷別人，就很可能也會被人論斷。我們中傷其他信徒，向人指出那人的錯處，就是在扮演法官。我們觸犯了那黃金定律，因我們也不想有人在背後中傷自己。若我們自己有更多錯處，卻論及別人的錯處，就成了那自己眼中有梁木的人。

然而，請注意耶穌沒有禁止人考量別人的靈性，他接著說：

不要把聖物給狗，也不要把你們的珍珠丟在豬前，恐怕牠踐踏了珍珠，轉過來咬你們。（太七6）

我們若要服從這命令，就必須衡量甚麼人才算是「屬靈上的狗或豬」，這是說那些人不會欣賞貴重的屬靈事物，像是神的話語。我們很快會見到耶穌如何吩咐門徒藉著屬靈領袖的果子去衡量他們。

勉勵禱告（Encouragement to Pray）

最後，我們來到登山寶訓的最後一段。這一段首先提出的，是一些激勵人去禱告的應許：

你們祈求，就給你們；尋找，就尋見；叩門，就給你們開門。因為凡祈求的，就得著；尋找的，就尋見；叩門的，就給他開門。你們中間，誰有兒子求餅，反給他石頭呢？求魚，反給他蛇呢？你們雖然不好，尚且知道拿好東西給兒女，何況你們在天上的父，豈不更把好東西給求他的人麼？（太七7～11）

「啊哈！」有讀者這樣說；「這段登山寶訓的經文與聖潔無關。」

這全視乎我們祈禱的時候是為了甚麼東西去祈求、叩門和尋找。我們既然「饑渴慕義」，就會渴望遵守耶穌在前面的教導中所吩咐我們的一切命令，也必定會在祈禱中反映這種渴望。事實上，登山寶訓中主禱文表達了渴望神的旨意得著成全，也渴望成聖。此外，路加福音中，同一篇主禱文的結尾還寫著：「你們雖然不好，尚且知道拿好東西給兒女。何況天父，豈不更將聖靈給求他的人麼？」（路十一13）看來，耶穌應許給我們「好東西」時，並不是想到奢侈品之類，而是想到聖靈才是「好東西」，因為聖靈會叫我們成為聖潔，幫助我們傳揚福音，叫其他人也成為聖潔。聖潔的人會進天國。

結語（A Summarizing Statement）

我們來到最後一節經文，應該視為是結語，總結耶穌前面談及的一切。很多註釋書的作者也忽略了這節經文，但我們絕不可以錯過。這節經文是用「所以」作開始，故明顯是結語，因而與前面的教導連繫上來，而問題是：這節經文會總結多少耶穌前面講到的話？讓我們讀一下，再作思想：

所以無論何事，你們願意人怎樣待你們，你們也要怎樣待人，因為這就是律法和先知的道理。（太七12）

這句話不可能只是總結前幾節論及祈禱的經文，否則便沒有意義。

請記得耶穌一開始講論時，曾經警告人們不要想他來是要廢掉律法和先知（參太五17）。從那部分的經文至此處的結語中，耶穌基本上只是修訂、講解和補充神舊約的命令。所以，耶穌當下是總結他一切吩咐的命令，都是衍生自律法和先知：「所以無論何事，你們願意人怎樣待你們，你們也要怎樣待人，因為這就是律法和先知的道理。」（七12）「律法和先知」這句話連接起馬太福音五章17節至七章12節中耶穌的話。

接下來的兩節經文說明，得救與遵守我們所謂的「黃金定律」，兩者有何關係：

你們要進窄門，因為引到滅亡，那門是寬的，路是大的，進去的人也多。引到永生，那門是窄的，路是小的，找著的人也少。（太七13～14）

明顯看來，窄門和引到永生的窄路很少人找著，是象徵得救；闊門和引到滅亡的闊路是大多數人走上的路，乃是象徵沉淪。如果耶穌前面講到的話帶有任何意義，如果這篇講道帶有任何邏輯上的演進，如果耶穌是有理智的傳道人，那麼，最自然的解釋便是說，窄路就是跟隨耶穌的路，遵守他的命令，闊路就正好相反。有多少聲稱的基督徒正在走耶穌啟示的窄路？若果你正隨波逐流，便肯定是正在走闊路。

耶穌發表這篇救恩講道時，住口不提信心或相信他，實在叫很多聲稱的基督徒感到苦惱。可是，人們若是明白信心與行為存在不可分割的關係，這篇講道就沒有問題。人若順服耶穌，便會藉著自己的行為表明自己的信心。人若不順服耶穌，便表示他不相信耶穌是神的兒子。我們得救是顯明神向我們施恩，也會在我們生命中發動轉化的工作。我們的聖潔就是神的聖潔。

如何辨別假的宗教領袖（How to Recognize False Religious Leaders）

接下來，耶穌叫自己的聽眾小心假先知和假領袖，這些人引誘不存疑心的人踏上沉淪的闊路，傳講並非從神而來的信息，故此假先知也屬於這一類人。如何才能辨別誰是假領袖呢？用辨別假信徒的方法，就可辨別出假領袖：

你們要防備假先知，他們到你們這裏來，外面披著羊皮，裡面卻是殘暴的狼。憑著他們的果子，就可以認出他們來。荊棘上豈能摘葡萄呢？蒺藜裏豈能摘無花果呢？這樣，凡好樹都結好果子，惟獨壞樹結壞果子。好樹不能結壞果子，壞樹不能結好果子。凡不結好果子的樹，就砍下來，丟在火裡。所以憑著他們的果子，就可以認出他們來。凡稱呼我主啊、主啊的人，不能都進天國。惟獨遵行我天父旨意的人，才能進去。當那日必有許多人對我說：「主啊、主啊，我們不是奉你的名傳道，奉你的名趕鬼，奉你的名行許多異能麼？」我就明明的告訴他們說：「我從來不認識你們，你們這些作惡的人，離開我去吧。」（太七15～23）

假教師很詭詐，外表看來好像真教師，會口稱耶穌為主，說預言，趕鬼和行神蹟，卻只是「披著羊皮的狼」，並不是真綿羊。真假教師可以怎樣分辨呢？察驗他們的「果子」，便可曉得他們的性情。

耶穌是論到那些果子呢？就是順服他一切教導的果子。真教師會教導和遵行天父的旨意，但假教師卻會教導虛謊和「作惡」（七23）。我們有責任比較真假教師的教訓，按照耶穌作出的教導和命令而活。.

今天的教會充滿假教師，我們應不足為奇，因為穌和保羅也都預先警告我們，末日臨近時，我們就應預計假教師會出現（參太二十四11；提後四3～4）。我們今天最猖獗的假先知，就是教導不聖潔也能進天國的人。這些人要為數以千萬計永遠沉淪的人負責。約翰衛斯理（John Wesley）寫到這些人，便說：

實在很可怕！–神的使者變成魔鬼的傀儡！–這些人本來受託教導人進天國之道，實際上卻教導了地獄之路……若有人問：「啊，誰曾這樣做？」……我便會回答，有數以萬計又聰明又德高望重的人曾這樣做，別管是屬於哪個宗派，這些人叫驕傲的、不務正業的、慾火攻心的、貪愛世界的、愛享樂的、不義或不仁的、輕率又無用的、沒有為義的緣故遭受責備的等人，以為自己可進天國。這些是名副其實的假先知，是神和人的叛徒……不斷叫更多人走進地獄，他們無論甚麼時候離世，「地獄也會從下面上來迎接他們」！5

約翰衛斯理正是論到馬太福音七章15至21節中耶穌警告人小心的假教師。

留心，耶穌再清楚地指明，不結好果子的人會下地獄（參七19），與今天很多假教師所說的剛好相反。這原則不只適合於教師和先知，也適用於所有人。耶穌說：「凡稱呼我主啊、主啊的人，不能都進天國。惟獨遵行我天父旨意的人，才能進去。」（太七21）原諒我再說一次，這篇講道是關乎到得救、聖潔和這兩者的關係。人若不順服耶穌，便會走向地獄。

也要留心耶穌指出人內外的情況是有關聯，「好」樹結好果子，「壞」樹不能結好果子。那人外面流露的好果子是來自內在的性情，凡真正相信耶穌的人也會被神改變內在的性情。6

最後的總結（The Final Summary）

耶穌用一個例子總結整篇講道，你也會想到，這例子是關乎到順服與得救的關係：

所以凡聽見我這話就去行的，好比一個聰明人，把房子蓋在磐石上。雨淋、水沖、風吹，撞著那房子，房子總不倒塌，因為根基立在磐石上。凡聽見我這話不去行的，好比一個無知的人，把房子蓋在沙土上。雨淋、水沖、風吹，撞著那房子，房子就倒塌了，並且倒塌得很大。（七24～27）

有些人解釋耶穌這最後的例子是「成功生活」的公式，但事實並不是這樣，上下文的內容表明這比喻的主題不是如何在艱難之時靠著相信耶穌的應許而發達。這例子是要總結出耶穌在登山寶訓中論到的一切。聽見耶穌的話就去行的，就是聰明人，會屹立不倒，不用害怕神的忿怒。不順服耶穌的人是愚蠢人，會損失慘重，要受「永遠沉淪的刑罰」（帖後一9）。

回答反對的聲音（Answer to an Objection）

耶穌的登山寶訓會否不可能只適用於耶穌受死和復活前的信徒呢？那些人豈不是暫時靠律法作得救的途徑，但耶穌為他們的罪受死後，他們便是靠著信心得救，因而抵銷這篇講道中解釋的得救方法嗎？

這理論並不高明，從沒有人可以靠自己的行為得救，總是要靠信心得救，舊約之前和舊約期間都是一樣。羅馬書第四章中，保羅指出亞伯拉罕和大衛都是因信稱義，不是因著行為。

再者，耶穌的聽眾都不可能靠行為得救，因他們都犯了罪，虧缺了神的榮耀（參羅三23）。只有神的恩典才能救他們，只有憑信心才能領受神的恩典。

很可惜，今天太多教會把耶穌的命令都只視為是叫我們感到罪疚，從而明白自己無法靠行為賺得救恩，僅此而已。現在我們「接收了這信息」，已經憑著信得救，便可忽視大部分耶穌的命令。當然，我們想叫別人「得救」時，便再次擺出這些命令，叫人自知有罪，於是可憑著沒有行為的信心得救。

耶穌沒有叫門徒：「你們要去，使萬民作我的門徒，確保他們明白自己一旦自覺有罪，然後便憑著信得救，我的命令就完成了在他們生命中的目標。」相反，耶穌說：「你們要去，使萬民作我的門徒……凡我所吩咐你們的，都教訓他們遵守……。」（太二十八19～20，加上強調）

1 可惜，有些人主張基督徒不應如此祈禱，因這禱告最後沒有「奉主名求」。可是，若用上這種邏輯，則可以斷定使徒行傳和新約書信中很多使徒的禱告都不是「基督徒的禱告」，因都沒有寫上「奉主名求」。

2 這節經文告訴我們（還有很多同類經文），真門徒並非完美或完全不犯罪。然而，這節經文證明真信徒犯罪時會感到憂慮不安。

3 根據蓋洛普民意調查（Gallup poll），北美福音派的基督徒只有四分一會作十一奉獻。四成的人會說神是人生中最重要的，可是每年收入達五萬到七萬五千美元的人，平均只會捐獻1.5%的收入給慈善機構，包括宗教慈善機構。而這些人在追求享樂上的花費，卻是12%的收入。巴納（George Barna）於自己所寫的The Second Coming of the Church一書中指出，他的調查表示非基督徒比起已經重生的基督徒更熱衷向非牟利的組織和窮人捐款。

4 另一場合中，耶穌同樣講到人不可能又事奉神，又事奉瑪門。路加告訴我們：「法利賽人是貪愛錢財的，他們聽見這一切話，就嗤笑耶穌。」（路十六14）

5 約翰衛斯理，The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996)，1872年由Wesleyan Methodist Book Room再版，頁441、416。

6 我不禁想借此機會評價一下某種人們慣常用來試圖為人擺脫罪名的借口：「我們不知道他們的內心如何。」正正相反，耶穌說外表可以反映內心。另一場合中，耶穌告訴我們，「心裡所充滿的，口裡就說出來」（太十二34）人口裡發出仇恨的話，就表示那人心中充滿仇恨。耶穌也告訴我們，「從人心裡發出惡念、苟合、偷盜、凶殺、姦淫、貪婪、邪惡、詭詐、淫蕩、嫉妒、謗讟、驕傲、狂妄」（可七21～22）。人犯姦淫時，我們確實知道那人內心有甚麼：就是姦淫。

有多少牧师被人冠以「圣洁牧师」的称号，会觉得是一种赞美呢？有多少声称的基督徒会不从贬义的角度去运用这词语呢？为何这么多人口里说相信圣经，心里却又会对圣洁有这样负面的印象？圣经里「圣洁的」或「圣洁」这两个词出现的次数超过六百次，又应许将来会有一座圣城，「圣者」会住在其中，他的名是圣洁的，又会赐下自己的圣灵，有四活物环绕他圣洁的宝座，昼夜不停说：「圣哉、圣哉、圣哉、主神是全能者。」（参启二十一2；赛四十25；利二十二32；帖前四8；诗四十七8；启四8，加上强调）

如果登山宝训的上半部分教导了我们某些东西，所教的就是耶稣所传的道乃是圣洁。圣洁和圣洁与得救的关系–就是他的主题。

登山宝训记在马太福音第五、六和七章，至此我们只细看了第五章。我们从八福中得知进天国的人会有的特质，又发现耶稣不是来废掉律法，反而是指出自始至终守律法都是重要。我们又知道除非我们的义胜于文士和法利赛人的义，否则就不得进天国，这些人只守律法的字义，却轻忽律法的精义。

马太福音第六和七章的前半章是登山宝训的下半部分，包括更多基督向信徒颁下的诫命。遵守这些诫命与得救是否有关？肯定有关，我们将会看到，第七章的后半章会阐明这方面，绝无差错。

让我们继续看一下耶稣命令自己的真信徒要怎样行，就是相信他是神儿子弥赛亚的人。我们应该也需要问一个有启发性的问题：如果耶稣的听众不相信他，又为何要顺服他？他们为何会听从耶稣的要求，改变自己各方面的生活？答案很明显：因为他们相信，所以愿意遵行。他们借着自己的行为就表明自己的信心。

第六章开始（Chapter Six Begins）

留心这第一部分中，耶稣假定信徒会行公义。然而，耶稣不想他们变得像法利赛人一样，只着重外表上的圣洁，只为了讨人欢心。耶稣提醒自己的门徒，追求圣洁的动机应该是为讨神喜悦，而不是为打动人心：

你们要小心，不可将善事行在人的面前，故意叫他们看见。若是这样，就不能得你们天父的赏赐了。所以你施舍的时候，不可在你前面吹号，像那假冒为善的人，在会堂里和街道上所行的，故意要得人的荣耀。我实在告诉你们，他们已经得了他们的赏赐。你施舍的时候，不要叫左手知道右手所作的，要叫你施舍的事行在暗中，你父在暗中察看，必然报答你。（太六1～4，加上强调）

耶稣完全期望门徒会赒济穷人（我们从这书第三章已得知），律法有此要求（参出二十三11；利十九10，二十三22，二十五35；申十五7～11），文士和法利赛人也遵行了，并在施舍时吹号，表面上是呼唤穷人作公开赒济。可是，有多少声称的基督徒（及声称的基督教会）对穷人一毛不拔？他们根本没有赒济，又何用察验自己赒济的动机。如果文士和法利赛人受着自私的理由驱使而作出哗众取宠的赒济，声称的基督徒又被何种理由驱使自己忽视穷人的惨况呢？我们的义是否胜于文士和法利赛人的义呢？

哥林多前书三章10至15节中，保罗呼应这说法，表明人若动机不纯正，即使作了好行为，也不会得到赏赐。真基督徒作各样好事时，都应带有纯正的动机，可是却并非人人会这样做。保罗写道，甚至传福音也可以带有不良的动机（参腓一15～17）。我们想要确保自己施舍的动机纯正，最佳的方法就是尽可能暗地里施舍。

耶稣也期望门徒祷告和禁食，并不是说「如果你们祷告时」，却是说「你们祷告的时候」，就假定了他们必会祷告。但是，他们可能会掺杂了不正当的动机，好像未重生的人祷告和禁食一样。若是这样，他们就会失去动机纯正时祷告和禁食所会得着的赏赐。所以，耶稣劝戒他们：

你们祷告的时候，不可像那假冒为善的人，爱站在会堂里，和十字路口上祷告，故意叫人看见。我实在告诉你们，他们已经得了他们的赏赐。你祷告的时候，要进你的内屋，关上门，祷告你在暗中的父，你父在暗中察看，必然报答你。你们祷告，不可像外邦人，用许多重复话，他们以为话多了必蒙垂听。你们不可效法他们，因为你们没有祈求以先，你们所需用的，你们的父早已知道了……

你们禁食的时候，不可像那假冒为善的人，脸上带着愁容，因为他们把脸弄得难看，故意叫人看出他们是禁食。我实在告诉你们，他们已经得了他们的赏赐。你禁食的时候，要梳头洗脸，不叫人看出你禁食来，只叫你暗中的父看见，你父在暗中察看，必然报答你。（太六5～8、16～18）

再次，有多少声称的基督徒极少会投上时间祈祷，也从未禁食？文士和法利赛人都会祷告和禁食（尽管动机不良），那些基督徒的义是否比得上文士和法利赛人的义？

圣洁祈祷（Holy Praying）

耶稣又告诉门徒应怎样祈祷，示范如何祷告，启示出他期望门徒要委身顺服，并有怎样的优先次序：1

所以你们祷告，要这样说：「我们在天上的父，愿人都尊你的名为圣。愿你的国降临。愿你的旨意行在地上，如同行在天上。我们日用的饮食，今日赐给我们。」（太六9～11）

真门徒最看重的应该是神的名被尊为圣，这是说，神的名会被人尊重尊敬，被视为神圣。

当然，若有人祈求神的名被尊为圣，那人本身也应该持守圣洁，亲自尊神的名为圣，否则便是假冒为善。所以，这祷告反映我们渴望别人好像我们一样委身给神。上一章中，我曾问到，人们看电影视为消遣，不介意演员一再亵渎神和圣子的名，反映这人多大程度上渴望神的名被尊为圣？按我的观察，很多声称的基督徒也会作这事，起码美国就有这情况。电影中的演员用你的名字作为粗话，你不会生气吗？

主祷文的第二个祈求也相仿：「愿你的国降临。」提到国家，就会令人想到统治那国的君王，基督徒渴望看见自己的王，祂掌管我们的一生，又统管全地。啊，万人都会信而顺服，向他们的王屈膝跪拜！

第三个祈求呼应第一个和第二个祈求：「愿你的旨意行在地上，如同行在天上。」再次，我们生活上若不顺服神的旨意，又岂能真心作出这祈求？真门徒渴求神的旨意完完全全行在地上，如同行在天上。

神的名被尊为圣，神的旨意行在地上，神的国降临，都比起我们「日用的饮食」更重要，故此排在第四位。即使这样，这祈求本身也反映我们正确的优先次序，全然没有贪心可言。门徒祈祷时，是事奉神，不是事奉玛门。

续说模范祷文（The Model Prayer Continues）

至此主祷文的祈求都是源于圣洁的主题，这主题会贯穿整篇祷文：

「免我们的债，如同我们免了人的债。不叫我们遇见试探，救我们脱离凶恶。因为国度、权柄、荣耀，全是你的直到永远，阿们。」你们饶恕人的过犯，你们的天父也必饶恕你们的过犯。你们不饶恕人的过犯，你们的天父也必不饶恕你们的过犯。（太六12～15）

耶稣的真门徒渴求圣洁，故当他们犯罪的时候，就会感到极大的痛苦。2 他们知道自己的不顺服已经得罪神，感到羞愧，很想自己不圣洁的污点可以除掉，但感谢神，慈爱的天父会愿意赦免他们。不过，他们必须恳切祈求神的赦免，那就是主祷文的第五个祈求。

然而，我们是否得着宽恕，就视乎我们是否宽恕别人。因为神已经赦免了我们这么多，所以我们也有责任宽恕凡求我们宽恕自己的人，甚至要爱没有求我们宽恕的人。如果我们不肯宽恕，神就不会宽恕我们。神不宽恕的人会否进天国呢？我们再次发现这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。

第六个祈求（即最后一个祈求）也是明显与圣洁有关：「不叫我们遇见试探，救我们脱离凶恶（或译作「脱离那恶者」）。」真门徒极其渴求圣洁，到一地步会祈求神不要叫自己陷入受试探的局面，免得自己屈服。此外，他也会祈求神救自己脱离任何可能会绊倒自己的邪恶。主祷文的最后一个祈求，就等于呼求神帮助自己成为圣洁。

为何这六个祈求适合信徒作为祷告的内容？最后一句告诉我们：神是大君王，统管自己的国度，我们是祂的仆人。神是全能的神，没有人胆敢违抗祂的旨意，一切荣耀都会永远属于祂：「因为国度、权柄、荣耀，全是你的直到永远。」（太六13）神配得人顺服。

主祷文最重要的主题是甚么？就是圣洁。基督的门徒渴求神的名被尊为圣，神的国会在地上建立，神的旨意会完全行在地上。他们会看这一切比自己「日用的饮食」更重要，渴望自己在神面前得蒙喜悦，即使有时失脚，也会想得着赦免。他们蒙了赦免，也会宽恕别人，又渴求完全成圣，因而渴望逃避试探，因试探会增加自己犯罪的机会。

门徒和物质资产（The Disciple and His Material Possessions）

登山宝训接下来的主题，可能是令声称的基督徒最感到苦恼的教导，因为他们生活的主要动机就是积聚钱财：

不要为自己积攒财宝在地上，地上有虫子咬，能锈坏，也有贼挖窟窿来偷。只要积攒财宝在天上，天上没有虫子咬，不能锈坏，也没有贼挖窟窿来偷。因为你的财宝在那里，你的心也在那里。眼睛就是身上的灯，你的眼睛若瞭亮，全身就光明。你的眼睛若昏花，全身就黑暗，你里头的光若黑暗了，那黑暗是何等大呢！ 一个人不能事奉两个主，不是恶这个爱那个，就是重这个轻那个，你们不能又事奉神，又事奉玛门。（太六19～24）

耶稣命令我们不要为自己积聚财宝在地上，「财宝」是甚么？财宝通常收藏在藏宝箱中，埋藏在某一处，从不实际使用。耶稣形容财宝会招来虫子、锈蚀和盗贼。换句话说，财宝「非不可缺少」。虫子会蛀坏我们阁楼和柜子最里面的东西，却不会蛀坏我们常穿的衣服。我们从不使用的玩具和「工具」才会生锈，并且堆积在地下室一角、车库里或储物柜中。盗贼闯入偷走人们实际上用不着的东西：艺术品、珠宝、贵重的小玩意及可典当的东西，却通常不会偷去床铺、炉具或食物（最少富裕国家的盗贼不会这样）。

重点是说，我们是属神的，故我们「拥有」的一切也是属神的。我们是管家，管理神的金钱，所以一切花钱的决定都是属灵的决定。我们怎样运用金钱，可反映谁是我们生命的主宰。我们屯积「财宝」，累积金钱，购买不必要的东西时，便显明耶稣不是我们生命的主宰，因为如果耶稣是我们生命的主宰，我们便会用他托付我们的金钱完成一些更佳美的事。

甚么才是更佳美的事呢？耶稣命令我们积存财宝在天上。我们怎样才能做到呢？路加福音中，耶稣告诉我们：「你们要变卖所有的，赒济人，为自己预备永不坏的钱囊、用不尽的财宝在天上，就是贼不能近，虫不能蛀的地方。」（路十二33）我们捐赠给慈善机构，便可积存财宝在天上。耶稣叫我们把肯定会贬值成一文不值的东西，用来投资一些永不会贬值的东西。有多少声称的基督徒会这样做？北美自称是基督徒的人大都享受世界上最高级的生活，何以竟连十分之一的收入都不肯捐给穷人，漠视这律法的要求呢？3

昏花的眼睛（The Bad Eye）

耶稣讲到眼睛就是「身上的灯」，到底是甚么意思呢？他这样说必定是与我们如何看金钱和物质有关，因为在上下文中，耶稣是论到这方面。

耶稣首先把积聚财宝在地上和积聚财宝在天上的人作出比较，然后又再比较两种人，头一种人眼睛瞭亮，全身光明，另一种人却是眼睛昏花，全身黑暗。接下来几节经文中，耶稣把得救与未得救的人作出对照，头一种人事奉神，另一种人事奉金钱。所以，我们可以有把握地推论，眼睛瞭亮的人就是积聚财宝在天上的人，又是事奉神的人，然而眼睛昏花的人，却积聚财宝在地上，又事奉金钱。

从另一些经文得知，「昏花的眼睛」是一句成语，意思是指到人的内心有贪婪（参太二十15及箴二十八22）。「眼睛瞭亮」正正相反，故必定是指到人的内心没有贪婪。眼睛瞭亮的人全身光明，就是充满真理，可是眼睛昏花的人却充满黑暗。请记得，眼睛昏花的人积存财宝在地上，金钱就是他的神。

奉金钱为神，是甚么意思呢？这意味金钱占据了你生命中只有神才应该有的位置。金钱主导你的人生，消耗你的精力、思想和时间，成了你快乐之源。你爱金钱。4 故此，保罗说贪心与拜偶像是一样，言明贪心的人不会承受神的国（参弗五5；西三5～6）。

这段经文中，耶稣不是将两种基督徒作出对照，乃是要比较真假信徒。积存财宝在地上的人充满黑暗，事奉金钱，不事奉神，从自己的行为表明自己的不信。再一次，我们看见这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。

贪得无厌的穷人（The Covetous Poor）

并非贪求奢侈品才算是错，若有人贪求生活必需品，也可能不对。耶稣再说：

所以我告诉你们，不要为生命忧虑，吃甚么，喝甚么，为身体忧虑穿甚么。生命不胜于饮食么？身体不胜于衣裳么？ 你们看那天上的飞鸟，也不种，也不收，也不积蓄在仓里，你们的天父尚且养活牠，你们不比飞鸟贵重得多么？你们那一个能用思虑，使寿数多加一刻呢？何必为衣裳忧虑呢？你想野地里的百合花，怎么长起来，它也不劳苦，也不纺线。 然而我告诉你们，就是所罗门极荣华的时候，他所穿戴的，还不如这花一朵呢。你们这小信的人哪，野地里的草，今天还在，明天就丢在炉里，神还给它这样的妆饰，何况你们呢？所以不要忧虑，说：「吃甚么？」「喝甚么？」「穿甚么？」这都是外邦人所求的。你们需用的这一切东西，你们的天父是知道的。你们要先求他的国，和他的义这些东西都要加给你们了。所以不要为明天忧虑，因为明天自有明天的忧虑，一天的难处一天当就够了。（太六25～34）

这书大多数的读者根本不可能与耶稣所论到的人有半点瓜葛，你上一次何时曾为食衣住行忧虑？

然而，耶稣的说话肯定适用于我们。如果贪求生活必需品并不正确，那么贪求非必需品就更不正确了。耶稣期望门徒只专心寻求两件事：就是求神的国和神的义。声称的基督徒无法负担十一奉献，却能负担宠物的食物、有线电视、新车或新家具的开支、时尚产品或服饰、零食等，这些人是否算得上达到基督先求神的国和神的义的标准？不，这些人只是自欺欺人，以为自己是信徒。

刺和梁木（Specks and Logs）

耶稣接下来吩咐门徒，不要犯上论断和挑错处的毛病：

你们不要论断人，免得你们被论断。因为你们怎样论断人，也必怎样被论断。你们用甚么量器量给人，也必用甚么量器量给你们。为甚么看见你弟兄眼中有刺，却不想自己眼中有梁木呢？ 你自己眼中有梁木，怎能对你弟兄说「容我去掉你眼中的刺」呢？ 你这假冒为善的人，先去掉自己眼中的梁木，然后才能看得清楚，去掉你弟兄眼中的刺。（太七1～5）

论断人是甚么意思呢？法官寻找被带到法庭的人犯了甚么错，那是法官的工作，故此，只要证据确凿，法官审判人并没有错。法官理应审判人，用当地法律的准则衡量人。假如某地方没有法官，罪犯便可以横行无忌。

可是，很多人似乎以为自己是法官，所以常常寻找别人的错处，这样做却是错的。此外，这些人通常未曾了解实情，就论断人，作出偏差的结论。更糟糕的是，这些「法官」经常会用自己都达不到的标准来论断人，因而成了假冒为善的人：「你们中间谁是没有罪的，谁就可以先拿石头打她。」（约八7）

耶稣正是论到这种行为。使徒雅各布写道：「弟兄们，你们不要彼此埋怨，免得受审判。看哪，审判的主站在门前了。」（雅五9）这种罪行是教会最常见的问题，若有人论断别人，就很可能也会被人论断。我们中伤其它信徒，向人指出那人的错处，就是在扮演法官。我们触犯了那黄金定律，因我们也不想有人在背后中伤自己。若我们自己有更多错处，却论及别人的错处，就成了那自己眼中有梁木的人。

然而，请注意耶稣没有禁止人考虑别人的灵性，他接着说：

不要把圣物给狗，也不要把你们的珍珠丢在猪前，恐怕牠践踏了珍珠，转过来咬你们。（太七6）

我们若要服从这命令，就必须衡量甚么人才算是「属灵上的狗或猪」，这是说那些人不会欣赏贵重的属灵事物，像是神的话语。我们很快会见到耶稣如何吩咐门徒借着属灵领袖的果子去衡量他们。

勉励祷告（Encouragement to Pray）

最后，我们来到登山宝训的最后一段。这一段首先提出的，是一些激励人去祷告的应许：

你们祈求，就给你们；寻找，就寻见；叩门，就给你们开门。因为凡祈求的，就得着；寻找的，就寻见；叩门的，就给他开门。你们中间，谁有儿子求饼，反给他石头呢？求鱼，反给他蛇呢？你们虽然不好，尚且知道拿好东西给儿女，何况你们在天上的父，岂不更把好东西给求他的人么？（太七7～11）

「啊哈！」有读者这样说；「这段登山宝训的经文与圣洁无关。」

这全视乎我们祈祷的时候是为了甚么东西去祈求、叩门和寻找。我们既然「饥渴慕义」，就会渴望遵守耶稣在前面的教导中所吩咐我们的一切命令，也必定会在祈祷中反映这种渴望。事实上，登山宝训中主祷文表达了渴望神的旨意得着成全，也渴望成圣。此外，路加福音中，同一篇主祷文的结尾还写着：「你们虽然不好，尚且知道拿好东西给儿女。何况天父，岂不更将圣灵给求他的人么？」（路十一13）看来，耶稣应许给我们「好东西」时，并不是想到奢侈品之类，而是想到圣灵才是「好东西」，因为圣灵会叫我们成为圣洁，帮助我们传扬福音，叫其它人也成为圣洁。圣洁的人会进天国。

结语（A Summarizing Statement）

我们来到最后一节经文，应该视为是结语，总结耶稣前面谈及的一切。很多注释书的作者也忽略了这节经文，但我们绝不可以错过。这节经文是用「所以」作开始，故明显是结语，因而与前面的教导连系上来，而问题是：这节经文会总结多少耶稣前面讲到的话？让我们读一下，再作思想：

所以无论何事，你们愿意人怎样待你们，你们也要怎样待人，因为这就是律法和先知的道理。（太七12）

这句话不可能只是总结前几节论及祈祷的经文，否则便没有意义。

请记得耶稣一开始讲论时，曾经警告人们不要想他来是要废掉律法和先知（参太五17）。从那部分的经文至此处的结语中，耶稣基本上只是修订、讲解和补充神旧约的命令。所以，耶稣当下是总结他一切吩咐的命令，都是衍生自律法和先知：「所以无论何事，你们愿意人怎样待你们，你们也要怎样待人，因为这就是律法和先知的道理。」（七12）「律法和先知」这句话连接起马太福音五章17节至七章12节中耶稣的话。

接下来的两节经文说明，得救与遵守我们所谓的「黄金定律」，两者有何关系：

你们要进窄门，因为引到灭亡，那门是宽的，路是大的，进去的人也多。引到永生，那门是窄的，路是小的，找着的人也少。（太七13～14）

明显看来，窄门和引到永生的窄路很少人找着，是象征得救；阔门和引到灭亡的阔路是大多数人走上的路，乃是象征沉沦。如果耶稣前面讲到的话带有任何意义，如果这篇讲道带有任何逻辑上的演进，如果耶稣是有理智的传道人，那么，最自然的解释便是说，窄路就是跟随耶稣的路，遵守他的命令，阔路就正好相反。有多少声称的基督徒正在走耶稣启示的窄路？若果你正随波逐流，便肯定是正在走阔路。

耶稣发表这篇救恩讲道时，住口不提信心或相信他，实在叫很多声称的基督徒感到苦恼。可是，人们若是明白信心与行为存在不可分割的关系，这篇讲道就没有问题。人若顺服耶稣，便会借着自己的行为表明自己的信心。人若不顺服耶稣，便表示他不相信耶稣是神的儿子。我们得救是显明神向我们施恩，也会在我们生命中发动转化的工作。我们的圣洁就是神的圣洁。

如何辨别假的宗教领袖（How to Recognize False Religious Leaders）

接下来，耶稣叫自己的听众小心假先知和假领袖，这些人引诱不存疑心的人踏上沉沦的阔路，传讲并非从神而来的信息，故此假先知也属于这一类人。如何才能辨别谁是假领袖呢？用辨别假信徒的方法，就可辨别出假领袖：

你们要防备假先知，他们到你们这里来，外面披着羊皮，里面却是残暴的狼。凭着他们的果子，就可以认出他们来。荆棘上岂能摘葡萄呢？蒺藜里岂能摘无花果呢？这样，凡好树都结好果子，惟独坏树结坏果子。好树不能结坏果子，坏树不能结好果子。凡不结好果子的树，就砍下来，丢在火里。所以凭着他们的果子，就可以认出他们来。凡称呼我主啊、主啊的人，不能都进天国。惟独遵行我天父旨意的人，才能进去。当那日必有许多人对我说：「主啊、主啊，我们不是奉你的名传道，奉你的名赶鬼，奉你的名行许多异能么？」我就明明的告诉他们说：「我从来不认识你们，你们这些作恶的人，离开我去吧。」（太七15～23）

假教师很诡诈，外表看来好像真教师，会口称耶稣为主，说预言，赶鬼和行神迹，却只是「披着羊皮的狼」，并不是真绵羊。真假教师可以怎样分辨呢？察验他们的「果子」，便可晓得他们的性情。

耶稣是论到那些果子呢？就是顺服他一切教导的果子。真教师会教导和遵行天父的旨意，但假教师却会教导虚谎和「作恶」（七23）。我们有责任比较真假教师的教训，按照耶稣作出的教导和命令而活。.

今天的教会充满假教师，我们应不足为奇，因为稣和保罗也都预先警告我们，末日临近时，我们就应预计假教师会出现（参太二十四11；提后四3～4）。我们今天最猖獗的假先知，就是教导不圣洁也能进天国的人。这些人要为数以千万计永远沉沦的人负责。约翰韦斯利（John Wesley）写到这些人，便说：

实在很可怕！–神的使者变成魔鬼的傀儡！–这些人本来受托教导人进天国之道，实际上却教导了地狱之路……若有人问：「啊，谁曾这样做？」……我便会回答，有数以万计又聪明又德高望重的人曾这样做，别管是属于哪个宗派，这些人叫骄傲的、不务正业的、欲火攻心的、贪爱世界的、爱享乐的、不义或不仁的、轻率又无用的、没有为义的缘故遭受责备的等人，以为自己可进天国。这些是名副其实的假先知，是神和人的叛徒……不断叫更多人走进地狱，他们无论甚么时候离世，「地狱也会从下面上来迎接他们」！5

约翰韦斯利正是论到马太福音七章15至21节中耶稣警告人小心的假教师。

留心，耶稣再清楚地指明，不结好果子的人会下地狱（参七19），与今天很多假教师所说的刚好相反。这原则不只适合于教师和先知，也适用于所有人。耶稣说：「凡称呼我主啊、主啊的人，不能都进天国。惟独遵行我天父旨意的人，才能进去。」（太七21）原谅我再说一次，这篇讲道是关乎到得救、圣洁和这两者的关系。人若不顺服耶稣，便会走向地狱。

也要留心耶稣指出人内外的情况是有关联，「好」树结好果子，「坏」树不能结好果子。那人外面流露的好果子是来自内在的性情，凡真正相信耶稣的人也会被神改变内在的性情。6

最后的总结（The Final Summary）

耶稣用一个例子总结整篇讲道，你也会想到，这例子是关乎到顺服与得救的关系：

所以凡听见我这话就去行的，好比一个聪明人，把房子盖在盘石上。雨淋、水冲、风吹，撞着那房子，房子总不倒塌，因为根基立在盘石上。凡听见我这话不去行的，好比一个无知的人，把房子盖在沙土上。雨淋、水冲、风吹，撞着那房子，房子就倒塌了，并且倒塌得很大。（七24～27）

有些人解释耶稣这最后的例子是「成功生活」的公式，但事实并不是这样，上下文的内容表明这比喻的主题不是如何在艰难之时靠着相信耶稣的应许而发达。这例子是要总结出耶稣在登山宝训中论到的一切。听见耶稣的话就去行的，就是聪明人，会屹立不倒，不用害怕神的忿怒。不顺服耶稣的人是愚蠢人，会损失惨重，要受「永远沉沦的刑罚」（帖后一9）。

回答反对的声音（Answer to an Objection）

耶稣的登山宝训会否不可能只适用于耶稣受死和复活前的信徒呢？那些人岂不是暂时靠律法作得救的途径，但耶稣为他们的罪受死后，他们便是靠着信心得救，因而抵销这篇讲道中解释的得救方法吗？

这理论并不高明，从没有人可以靠自己的行为得救，总是要靠信心得救，旧约之前和旧约期间都是一样。罗马书第四章中，保罗指出亚伯拉罕和戴维都是因信称义，不是因着行为。

再者，耶稣的听众都不可能靠行为得救，因他们都犯了罪，亏缺了神的荣耀（参罗三23）。只有神的恩典才能救他们，只有凭信心才能领受神的恩典。

很可惜，今天太多教会把耶稣的命令都只视为是叫我们感到罪疚，从而明白自己无法靠行为赚得救恩，仅此而已。现在我们「接收了这信息」，已经凭着信得救，便可忽视大部分耶稣的命令。当然，我们想叫别人「得救」时，便再次摆出这些命令，叫人自知有罪，于是可凭着没有行为的信心得救。

耶稣没有叫门徒：「你们要去，使万民作我的门徒，确保他们明白自己一旦自觉有罪，然后便凭着信得救，我的命令就完成了在他们生命中的目标。」相反，耶稣说：「你们要去，使万民作我的门徒……凡我所吩咐你们的，都教训他们遵守……。」（太二十八19～20，加上强调）

1 可惜，有些人主張基督徒不應如此祈禱，因這禱告最後沒有「奉主名求」。可是，若用上這種邏輯，則可以斷定使徒行傳和新約書信中很多使徒的禱告都不是「基督徒的禱告」，因都沒有寫上「奉主名求」。

2 這節經文告訴我們（還有很多同類經文），真門徒並非完美或完全不犯罪。然而，這節經文證明真信徒犯罪時會感到憂慮不安。

3 根據蓋洛普民意調查（Gallup poll），北美福音派的基督徒只有四分一會作十一奉獻。四成的人會說神是人生中最重要的，可是每年收入達五萬到七萬五千美元的人，平均只會捐獻1.5%的收入給慈善機構，包括宗教慈善機構。而這些人在追求享樂上的花費，卻是12%的收入。巴納（George Barna）於自己所寫的The Second Coming of the Church一書中指出，他的調查表示非基督徒比起已經重生的基督徒更熱衷向非牟利的組織和窮人捐款。

4 另一場合中，耶穌同樣講到人不可能又事奉神，又事奉瑪門。路加告訴我們：「法利賽人是貪愛錢財的，他們聽見這一切話，就嗤笑耶穌。」（路十六14）

5 約翰衛斯理，The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996)，1872年由Wesleyan Methodist Book Room再版，頁441、416。

6 我不禁想借此機會評價一下某種人們慣常用來試圖為人擺脫罪名的借口：「我們不知道他們的內心如何。」正正相反，耶穌說外表可以反映內心。另一場合中，耶穌告訴我們，「心裡所充滿的，口裡就說出來」（太十二34）人口裡發出仇恨的話，就表示那人心中充滿仇恨。耶穌也告訴我們，「從人心裡發出惡念、苟合、偷盜、凶殺、姦淫、貪婪、邪惡、詭詐、淫蕩、嫉妒、謗讟、驕傲、狂妄」（可七21～22）。人犯姦淫時，我們確實知道那人內心有甚麼：就是姦淫。