Vì ao öôùc moân ñoà tuaân theo moïi maïng lònh cuûa Ñaáng Christ ñaõ truyeàn, neân ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà seõ quan taâm ñeán Baøi giaûng treân nuùi cuûa Chuùa Gieâ-su. Khoâng coù baøi giaûng naøo cuûa Chuùa Gieâ-su ñöôïc kyù thuaät laïi daøi hôn, vaø ôû ñaây goàm ñaày ñuû maïng lònh cuûa Chuùa. Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà seõ muoán laøm theo cuõng nhö daïy doã moân ñoà mình moïi ñieàu Chuùa Gieâ-su truyeàn trong Baøi giaûng ñoù.

Vaø nhö vaäy, neân toâi saép chia seû nhöõng gì toâi hieåu bieát ñöôïc veà baøi giaûng ñöôïc ghi laïi töø ñoaïn 5-7. Toâi khuyeân moïi toâi tôù Chuùa neân daïy moân ñoà mình baøi giaûng naøy töøng caâu moät. Hy voïng ñieàu toâi vieát ra ñaây seõ giuùp ñôõ vieäc naøy.

Döôùi ñaây laø söôøn cuûa baøi giaûng treân nuùi, chæ cho thaáy caùi nhìn chung vaø nhaán maïnh nhöõng noäi dung chính.

I. Chuùa Gieâ-su nhoùm hoïp thính giaû cuûa Ngaøi (5:1- 2)

II. Phaàn giôùi thieäu (5:3-20)

A. Ñaëc tính vaø nhöõng phöôùc haïnh cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc (5:3-12)

B. Nhaéc nhôû ñeå tieáp tuïc laø muoái vaø aùnh saùng (5:13-16)

C. Moái lieân heä cuûa luaät phaùp vôùi moân ñoà cuûa Ñaáng Christ (5:17-20)

III.Baøi giaûng: Phaûi coâng bình hôn thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pha-ri-si (5:21-7:12)

A. Yeâu meán laãn nhau, ñöøng nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si (5:21-26)

B. Tình duïc trong saïch, ñöøng nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si (5:27-32)

C. Haõy chaân thaät, ñöøng nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si (5:33-37)

D. Ñöøng traû thuø nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si laøm (5:38-42)

E. Ñöøng gheùt keû thuø nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si laøm (5:43-48)

F. Laøm ñieàu thieän vôùi ñoäng cô ñuùng, ñöøng nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si (6:1-18)

1. Cho ngöôøi ngheøo vôùi ñoäng cô ñuùng (6:2-4)

2. Caàu nguyeän vôùi ñoäng cô ñuùng (6:5-6)

3. Noùi theâm veà söï caàu nguyeän vaø tha thöù (6:7-15)

a. Chæ daãn veà söï caàu nguyeän (6:7-13)

b. Caàn thieát phaûi tha thöù (6:8-15)

4. Kieâng aên vôùi ñoäng cô ñuùng (6:16-18)

G. Ñöøng haàu vieäc tieàn baïc nhö thaày thoâng giaùo vaø Pha-ri-si laøm (6:19-4)

H. Ñöøng tìm loãi trong anh em mình (7:1-5)

I. Ñöøng phí thôøi gian noùi leõ thaät cho ngöôøi voâ ôn (7:6)

J. Khích leä caàu nguyeän (7:7-11)

IV. Keát luaän: Toùm taét baøi giaûng

A. Lôøi keát (7:12)

B. Nhaéc nhôû phaûi vaâng lôøi (7:13-14)

C. Caùch nhaän bieát tieân tri vaø tín ñoà giaû (7:15-23)

D. Lôøi caûnh caùo cuoái cuøng cho ngöôøi khoâng vaâng lôøi vaø keát luaän (7:24-27)

Chuùa Gieâ-su Nhoùm Hoïp Thính Giaû

(Jesus Gathers His Audience)

Ñöùc Chuùa Gieâ-su xem thaáy ñoaøn daân ñoâng, beøn leân nuùi kia; khi Ngaøi ñaõ ngoài, thì caùc moân ñoà ñeán gaàn. Ngaøi beøn môû mieäng maø truyeàn daïy raèng: (Mat 5:1-2)

Döôøng nhö Chuùa Gieâ-su muoán giaûm bôùt löôïng thính giaû khi Ngaøi böôùc ra khoûi “ñaùm ñoâng” ñeå leân nuùi. Chuùng ta nghe raèng “Moân ñoà ñi theo Ngaøi”, nhö theá noùi leân raèng chæ nhöõng ai ñoùi khaùt nghe Ngaøi môùi haáp taáp leân nuùi nôi Ngaøi ngoài. Roõ raøng chæ laø soá ít ñöôïc goïi laø “daân chuùng” (7:28)

Chuùa Gieâ-su baét ñaàu baøi giaûng, giaûng cho moân ñoà Ngaøi vaø töø luùc khôûi ñaàu lôøi gôïi yù chuû ñeà quan troïng maø Ngaøi seõ daïy. Ngaøi baûo cuøng hoï laø hoï seõ ñöôïc phöôùc neáu coù ñöôïc moät soá phaåm chaát, maø nhöõng phaåm chaát naøy thuoäc veà thieân ñaøng. Ñoù laø chuû ñeà chung cuûa Ngaøi cho baøi giaûng – chæ nhöõng ngöôøi trong saïch môùi höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi. Caùc phöôùc laønh ñöôïc tìm thaáy trong ñoaïn 5:3-12, gaëp nhieàu laàn trong chuû ñeà naøy.

Chuùa Gieâ-su lieät keâ moät soá neùt ñaëc tröng noùi leân phaåm haïnh cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc, vaø Ngaøi cuõng höùa daønh nhöõng phöôùc haïnh ñaëc bieät cho hoï. Ñoäc giaû baát caån thöôøng cho raèng moãi Cô ñoác nhaân thaáy mình chæ coù trong moät vaø duy nhaát moät phöôùc laønh maø thoâi. Tuy nhieân, ñoäc giaû caån thaän nhaän thaáy raèng Chuùa Gieâ-su khoâng coù lieät keâ nhieàu loaïi tín ñoà khaùc nhau ñeå nhaän nhöõng phöôùc laønh khaùc nhau, nhöng moïi keû tin ñeàu seõ nhaän laõnh chæ moät phöôùc haïnh bao goàm moïi phöôùc haïnh töông lai: vui höôûng nöôùc thieân ñaøng. Khoâng coù caùch thoâng minh naøo hôn trong vieäc dieãn giaûi Lôøi cuûa Ngaøi:

Phöôùc cho nhöõng keû coù loøng khoù khaên, vì nöôùc thieân ñaøng laø cuûa nhöõng keû aáy!

Phöôùc cho nhöõng keû than khoùc, vì seõ ñöôïc yeân uûi!

Phöôùc cho nhöõng keû nhu mì, vì seõ höôûng ñöôïc ñaát!

Phöôùc cho nhöõng keû ñoùi khaùt söï coâng bình, vì seõ ñöôïc no ñuû!

Phöôùc cho nhöõng keû hay thöông xoùt, vì seõ ñöôïc thöông xoùt!

Phöôùc cho nhöõng keû coù loøng trong saïch, vì seõ thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi!

Phöôùc cho nhöõng keû laøm cho ngöôøi hoøa thuaän, vì seõ ñöôïc goïi laø con Ñöùc Chuùa Trôøi!

Phöôùc cho nhöõng keû chòu baét bôù vì söï coâng bình, vì nöôùc thieân ñaøng laø cuûa nhöõng keû aáy!

Khi naøo vì côù ta maø ngöôøi ta maéng nhieác, baét bôù, vaø laáy moïi ñieàu döõ noùi vu cho caùc ngöôi, thì caùc ngöôi seõ ñöôïc phöôùc. Haõy vui veû, vaø nöùc loøng möøng rôõ, vì phaàn thöôûng caùc ngöôi ôû treân trôøi seõ lôùn laém; bôûi vì ngöôøi ta cuõng töøng baét bôù caùc ñaáng tieân tri tröôùc caùc ngöôi nhö vaäy. (Mat 5:3-12)

Nhöõng Phöôùc Haïnh vaø Nhöõng Neùt Ñaëc Tröng Cuûa Phaåm Haïnh

(The Blessings And Charater Traits)

Tröôùc heát haõy suy xeùt moïi phöôùc haïnh ñaõ höùa Chuùa Gieâ-su noùi raèng nhöõng keû ñöôïc phöôùc seõ (1) höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng, (2) ñöôïc yeân uûi, (3) höôûng ñöôïc ñaát, (4) seõ ñöôïc no ñuû, (5) ñöôïc thöông xoùt, (6) thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi, (7) ñöôïc goïi laø con cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, (8) ñöôïc höôûng nöôùc thieân ñaøng (laëp laïi phaàn (1))

Chuùa Gieâ-su muoán chuùng ta nghó raèng chæ nhöõng ai ngheøo trong taâm linh, cuøng nhöõng ai bò baét bôù vì söï coâng nghóa môùi höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng hay khoâng. Chæ ai coù loøng trong saïch môùi thaáy ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø chæ nhöõng ngöôøi laøm cho ngöôøi ta hoøa thuaän ñöôïc goïi laø con Ñöùc Chuùa Trôøi, trong khi hoï chaúng ñöôïc höôûng nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi? Chaúng leõ nhöõng ngöôøi laøm cho ngöôøi ta hoøa thuaän khoâng nhaän ñöôïc söï thöông xoùt, vaø nhöõng ngöôøi ñöôïc thöông xoùt laïi khoâng ñöôïc goïi laø con Ñöùc Chuùa Trôøi phaûi khoâng? Roõ raøng keát luaän nhö vaäy laø sai. Vì theá, toát nhaát neân keát luaän raèng nhöõng phöôùc haïnh ñöôïc höùa laø nhöõng phöôùc haïnh moïi maët ñöôïc chöùa ñöïng trong moät phöôùc haïnh lôùn” ñoù laø höôûng nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi.

Baây giôø chuùng ta xem xeùt nhöõng neùt ñaëc tröng ñöôïc Chuùa Gieâ-su moâ taû: (1) ngheøo khoù trong taâm linh, (2) than khoùc, (3) nhu mì, (4) ñoùi khaùt söï coâng nghóa, (5) keû thöông xoùt, (6) loøng trong saïch, (7) laøm hoøa thuaän, (8) chòu baét bôù.

Coù phaûi Chuùa Gieâ-su muoán chuùng ta nghó raèng moät ngöôøi coù theå coù loøng trong saïch nhöng chöa chaéc ñöôïc thöông xoùt khoâng? Coù ai bò baét bôù vì söï coâng nghóa, nhöng khoâng phaûi laø ngöôøi ñoùi khaùt söï coâng nghóa khoâng? Dó nhieân laø khoâng. Nhieàu neùt ñaëc tröng phaåm haïnh cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc laø nhöõng neùt ñaëc tröng chung, ôû chöøng möïc naøo ñoù laø cho moïi ngöôøi ñöôïc phöôùc.

Noùi caùch roõ raøng caùc phöôùc laønh moâ taû nhöõng ñaëc tröng cuûa phaåm haïnh cuûa moân ñoà thaät cuûa Chuùa Gieâ-su. Vieäc lieät keâ nhöõng neùt ñaëc tröng Chuùa Gieâ-su muoán xaùc nhaän raèng hoï laø nhöõng ngöôøi ñöôïc phöôùc, ñöôïc cöùu roãi vaø vui höôûng nöôùc thieân ñaøng moät ngaøy khoâng xa. Hieän nay, coù theå hoï khoâng caûm thaáy ñöôïc phöôùc vì bò baét bôù vaø theá gian nhìn vaøo thì khoâng coi hoï laø ngöôøi ñöôïc phöôùc nhöng trong maét Ñöùc Chuùa Trôøi hoï thaät söï ñöôïc phöôùc.

Nhöõng ai khoâng phuø hôïp vôùi söï moâ taû cuûa Chuùa Gieâ-su nhö vaäy hoï khoâng ñöôïc phöôùc vaø khoâng höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng. Moãi muïc sö ñaøo taïo moân ñoà phaûi coù traùch nhieäm baûo ñaûm cho daân söï trong baày cuûa mình nhaän thöùc ñieàu ñoù.

Nhöõng Ñaëc Tröng Phaåm Haïnh Cuûa Ngöôøi Ñöôïc Phöôùc

(The Character Traits of the Blessed)

Taùm ñaëc tröng cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc laø chuû ñeà cho söï dieãn giaûi. Ví duï ñieåm toát naøo cho söï “ngheøo khoù trong taâm linh”? Toâi coù khuynh höôùng suy nghó raèng Chuùa Gieâ-su moâ taû ñaëc tröng caàn thieát tröôùc tieân ñeå cho ngöôøi nghe chieám höõu ñöôïc neáu ngöôøi ñoù muoán ñöôïc cöùu – phaûi nhaän thöùc tình traïng suy suïp thuoäc linh cuûa mình. Moät ngöôøi tröôùc heát phaûi nhaän bieát nhu caàu caàn moät Cöùu Chuùa thì anh ta môùi coù theå ñöôïc cöùu vaø giöõa voøng nhöõng thính giaû cuûa Chuùa Gieâ-su ñaõ nhaän thöùc tình traïng beä raïc thuoäc linh cuûa chính mình. So vôùi nhöõng keû kieâu ngaïo trong voøng Y-sô-ra-eân laø nhöõng keû bò toái taêm ñoái vôùi toäi loãi, thì hoï ñöôïc phöôùc bieát laø bao!

Ñaëc tröng ñaàu tieân naøy loaïi tröø moïi keû töï cho mình laø toát roài, nhöõng keû nghó raèng mình xöùng ñaùng cho söï cöùu roãi. Ngöôøi ñöôïc phöôùc thaät söï laø keû nhaän ra raèng mình khoâng coù ñieàu gì daâng cho Ñöùc Chuùa Trôøi vaø coâng ñöùc rieâng cuûa mình chæ nhö laø “mieáng gieû raùch” (EÂsai 64:6)

Chuùa Gieâ-su khoâng muoán baát kyø ai nghó töï mình noã löïc ñeå nhaän ñöôïc ñaëc tröng cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc. Khoâng, nhöõng keû ñöôïc phöôùc, laø ñöôïc phöôùc bôûi chính Ñöùc Chuùa Trôøi. Noù töø aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi maø coù.

Nhöõng keû maø Chuùa Gieâ-su noùi ñöôïc phöôùc thì khoâng chæ vì nhöõng phöôùc haïnh chôø ñôïi ôû treân thieân ñaøng nhöng cuõng vì nhöõng coâng vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi laøm trong ñôøi soáng hoï ngay treân ñaát. Khi toâi thaáy nhöõng ñaëc tröng cuûa ngöôøi ñöôïc phöôùc trong ñôøi soáng toâi, ñieàu naøy nhaéc toâi khoâng phaûi töï toâi laøm ra nhöng ñoù laø vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi laøm trong ñôøi soáng toâi bôûi aân suûng cuûa Ngaøi.

Keû Than Khoùc (The Mournful)

Neáu phaåm haïnh ñaàu tieânñöôïc neâu leân vì noù laø ñaëc tröng caàn thieát cuûa thieân ñaøng thì ñaëc tröng thöù hai naøy cuõng raát coù yù nghóa: “Phöôùc cho keû than khoùc” (Mat 5:4). Coù phaûi Chuùa Gieâ-su moâ taû taám loøng aên naên ñau ñôùn khoâng? Toâi nghó theá, ñaëc bieät khi Kinh Thaùnh noùi roõ raøng raèng nhöõng söï buoàn raàu thuoäc linh sinh ra söï aên naên, ñoù laø ñieàu caàn thieát cho söï cöùu roãi (xem 2 Coâr 7:10). Chuùa Gieâ-su moâ taû ngöôøi thaâu thueá ñaám ngöïc than khoùc laø taám göông cuûa loaïi ngöôøi ñöôïc phöôùc naøy. OÂng ñaõ cuoái ñaàu haï mình trong ñeàn thôø, ñaám ngöïc keâu xin söï thöông xoùt. Khoâng gioáng nhö ngöôøi Pha-ri-si beân caïnh, khi caàu nguyeän oâng ta nhaéc Ñöùc Chuùa Trôøi raèng mình ñaõ daâng hieán phaàn möôøi, kieâng aên tuaàn hai laàn, noäp thueá ñeå ñöôïc tha thöù toäi loãi cho mình. Trong caâu chuyeän ñoù ngöôøi thaâu thueá laø keû ñöôïc phöôùc coøn ngöôøi Pha-ri-si thì khoâng (xem Luca 18:9-14). Toâi mong ñôïi cho nhöõng thính giaû cuûa Chuùa Gieâ-su ñöôïc thuyeát phuïc bôûi Ñöùc Thaùnh Linh trôû neân than khoùc. Söï an uûi cuûa Ñöùc Thaùnh Linh laø cuûa chính hoï.

Neáu nhö Chuùa Gieâ-su khoâng ñeà caäp ñeán söï than khoùc tröôùc tieân cho ngöôøi aên naên trôû laïi cuøng Chuùa, thì coù leõ Ngaøi dieãn taû noãi buoàn cuûa nhöõng tín ñoà thaät caûm nhaän khi hoï ñoái dieän vôùi theá gian ñang choáng nghòch Ñöùc Chuùa Trôøi laø Ñaáng yeâu thöông hoï. Phaoloâ dieãn taû noù nhö laø “söï buoàn raàu lôùn, loøng haèng ñau ñôùn” (Roâma 9:2)

Keû Nhu Mì (The Gentle)

Phaåm haïnh thöù ba ñoù laø nhu mì cuõng ñöôïc lieät keâ trong Kinh Thaùnh nhö laø boâng traùi cuûa Ñöùc Thaùnh Linh (xem Ga 5:22-23). Söï nhu mì khoâng phaûi laø thaùi ñoä töï vaän haønh chæ nhöõng ai nhaän nhöõng aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø ñöôïc Thaùnh Linh ôû cuøng cuõng ñöôïc phöôùc ñeå trôû neân nhu mì. Moät ngaøy kia hoï seõ höôûng ñöôïc ñaát khi Ñöùc Chuùa Trôøi taïo döïng ñaát môùi cho nhöõng ngöôøi coâng bình. Nhöõng tín ñoà höõu danh voâ thöïc khoe khoang trôû neân caûnh tænh. Hoï khoâng thuoäc vaøo haøng nhöõng keû ñöôïc phöôùc.

Keû Ñoùi Khaùt Söï Coâng Nghóa

(Hungering for Righteousness)

Phaåm haïnh thöù tö laø ñoùi khaùt söï coâng nghóa dieãn taû ñöôïc söï khao khaùt Ñöùc Chuùa Trôøi ôû beân trong maø moät tín ñoà taùi sanh coù ñöôïc. Ngöôøi ñoù ñau loøng khi thaáy nhöõng söï baát nghóa trong theá gian maø coøn ñoïng laïi trong chính mình. Ngöôøi ñoù gheùt toäi loãi vaø yeâu meán söï coâng nghóa (xem Thi 97:10, 119:128,163)

Thoâng thöôøng khi ñoïc ñeán chöõ coâng nghóa trong Kinh Thaùnh thì laäp töùc chuùng ta hieåu laø “möùc ñoä coâng nghóa hôïp phaùp maø Ñaáng Christ ban cho chuùng ta”, nhöng ñoù khoâng phaûi laø ñieàu Kinh Thaùnh luoân luoân coù nghóa nhö vaäy. Thöôøng coù nghóa laø “phaåm chaát cuûa ñôøi soáng coâng nghóa theo tieâu chuaån cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi”. Roõ raøng ñoù laø ñieàu Chuùa Gieâ-su muoán noùi ôû ñaây, vì khoâng coù lyù do gì maø tín ñoà phaûi ñoùi khaùt ñieàu maø hoï ñaõ ñöôïc ban cho. Nhöõng keû ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh sanh laïi luoân khao khaùt soáng coâng chính, vaø hoï ñöôïc baûo ñaûm “seõ ñöôïc no ñuû” (Mat 5:6). Chaéc chaén raèng Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi aân suûng cuûa Ngaøi seõ hoaøn taát coâng vieäc Ngaøi ñaõ khôûi söï trong ñôøi soáng hoï (xem Philíp 1:6).

Keû Hay Thöông Xoùt (The Merciful)

Ñaëc tröng thöù naêm laø söï thöông xoùt cuõng laø phaåm chaát maø moät ngöôøi ñöôïc taùi sanh töï nhieân seõ coù ñöôïc khi Ñöùc Chuùa Trôøi thöông xoùt soáng trong hoï. Ai khoâng coù loøng thöông xoùt seõ chaúng ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi ban phöôùc vaø toû ra raèng hoï khoâng nhaän laõnh ñöôïc aân suûng cuûa Ngaøi. Söù ñoà Giacô cuõng ñoàng tình raèng: “Söï xeùt ñoaùn khoâng thöông xoùt cho nhöõng ngöôøi khoâng toû loøng thöông xoùt” (Giacô 2:13). Neáu moät ngöôøi ñöùng tröôùc maët Chuùa ñeå nhaän aùn xeùt ñoaùn khoâng thöông xoùt, thì baïn nghó ngöôøi ñoù seõ ôû thieân ñaøng hay ñòa nguïc.[1] Caâu traû lôøi thì quaù roõ raøng.

Chuùa Gieâ-su töøng keå caâu chuyeän veà moät ñaày tôù nhaän laõnh söï thöông xoùt lôùn töø nôi chuû nhöng sau ñoù laïi khoâng vui loøng toû chuùt thöông xoùt cho keû maéc nôï mình. Khi chuû bieát söï vieäc nhö vaäy thì oâng lieàn “giao haén ta cho keû cai nguïc cho ñeán khi haén traû heát nôï.” (Mat 18:34). Moïi nôï naàn ñaõ ñöôïc tha cuûa haén truôùc kia, nay trôû laïi. Sau ñoù Chuùa Gieâ-su caûnh caùo moân ñoà Ngaøi “Cha ta cuõng seõ laøm nhö vaäy neáu ai trong caùc ngöôi khoâng chòu tha thöù cho anh em mình” (Mat 18:35). Vì theá töø choái tha thöù cho anh em hoaëc chò em trong Chuùa daãn ñeán haäu quaû laø nhöõng toäi loãi cuûa chuùng ta tröôùc kia ñaõ ñöôïc tha thöù nay bò keå laïi. Ñieàu ñoù daãn ñeán chuùng ta bò giao cho keû cai nguïc ñeå phaûi traû nhöõng gì chuùng ta khoâng theå traû noåi. Ñieàu naøy ñoái vôùi toâi nghe khoâng gioáng nhö ôû thieân ñaøng. Nhöõng ai khoâng thöông xoùt seõ khoâng nhaän laõnh söï thöông xoùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Hoï khoâng thuoäc haøng nhöõng ngöôøi ñöôïc phöôùc.

Keû Coù Loøng Trong Saïch (The Pure in Heart)

Ñaëc tính thöù saùu thuoäc veà thieân ñaøng laø loøng trong saïch. Khoâng nhö nhöõng tín ñoà höõu danh voâ thöïc, maø moân ñoà cuûa Ñaáng Christ khoâng chæ thaùnh khieát beân ngoaøi. Loøng hoï ñöôïc laøm cho trong saïch bôûi aân suûng cuûa Ngaøi. Hoï yeâu meán Chuùa thaät loøng, ñieàu naøy aûnh höôûng ñeán tö töôûng vaø ñoäng cô cuûa hoï Chuùa Gieâ-su höùa hoï seõ thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi.

Laàn nöõa cho toâi ñöôïc hoûi coù ai daùm tin raèng coù nhöõng tín ñoà thaät nhöng khoâng coù loøng trong saïch vì theá khoâng thaáy ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng? Coù theå naøo Chuùa noùi cuøng hoï “ngöôi coù theå vaøo thieân ñaøng nhöng khoâng theå thaáy maët Ta” khoâng? Khoâng, roõ raøng moïi ngöôøi thaät söï thuoäc thieân ñaøng phaûi coù loøng trong saïch.

Nhöõng Ngöôøi Laøm Hoøa Thuaän (The Peacemaker)

Nhöõng ngöôøi laøm hoøa ñöôïc neâu ra keá tieáp. Hoï seõ ñöôïc goïi laø nhöõng ngöôøi con Ñöùc Chuùa Trôøi. Moät laàn nöõa, Chuùa Gieâ-su ñang dieãn taû moät ngöôøi theo Ñaáng Christ chaân thaät bôûi vì ai tin Chuùa Gieâ-su, ngöôøi ñoù laø moät ngöôøi con cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Nhöõng ai ñöôïc sanh bôûi Thaàn Linh laø nhöõng ngöôøi laøm hoøa trong ít nhaát ba ñieàu:

Ñieàu thöù nhaát: hoï ñaõ ñöôïc laøm hoøa vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Ñaáng tröôùc kia nghòch thuø vôùi hoï (xem Roâma 5:10)

Ñieàu thöù hai: hoï soáng heát söùc mình trong söï hoøa thuaän vôùi nhöõng ngöôøi khaùc. Hoï khoâng ñöôïc moâ taû bôûi söï chia reû vaø caõi coï. Söù ñoà Phaoloâ vieát raèng nhöõng ngöôøi reøn mình trong söï caûi vaû, ghen tò, giaän döõ, tranh chaáp, chia reû vaø beø phaùi seõ khoâng höôûng ñöôïc nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi (xem Galati 5:19-20). Nhöõng tín ñoà chaân thaät chaúng ngaïi ñi theâm moät kiloâmeùt nöõa ñeå coù theå traùnh moät söï xung ñoät vaø giöõ hoøa khí trong caùc moái quan heä cuûa mình. Hoï khoâng töï cho mình laøm hoøa vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi trong khi khoâng hoøa thuaän cuøng moät ngöôøi anh em mình (xem Mathiô 5:23-24; 1 Giaêng 4:30).

Ñieàu thöù ba: Qua chia seõ Phuùc AÂm, nhöõng ngöôøi theo Ñaáng Christ chaân thaät cuõng giuùp nhöõng ngöôøi khaùc laøm hoøa vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi vaø laøm hoøa vôùi ngöôøi xung quanh hoï. Coù theå ñeå toùm goïn caâu naøy trong Baøi Giaûng Treân Nuùi, Giacô ñaõ vieát: “Vaû, boâng traùi cuûa ñieàu coâng bình thì gieo trong söï hoøa bình, cho nhöõng keû naøo laøm söï hoøa bình vaäy” (Giacô 3:18)

Nhöõng Ngöôøi Bò Baét Bôù (The Perscuted)

Cuoái cuøng, Chuùa Gieâ-su goïi phöôùc thay cho nhöõng keû bò baét bôù vì côù coâng bình. Roû raøng ôû ñaây Ngaøi ñang noùi veà nhöõng ngöôøi soáng coâng bình, khoâng phaûi nhöõng ngöôøi chæ nghó raèng söï coâng bình cuûa Ñaáng Christ ñöôïc ban cho hoï. Nhöõng ngöôøi vaâng theo caùc maïng leänh cuûa Ñaáng Christ laø nhöõng ngöôøi maø daân khoâng tin baét bôù. Hoï seõ thöøa höôûng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi.

Söï baét bôù naøo maø Chuùa Gieâ-su ñang ñeà caäp ôû ñaây? Tra taán ñaùnh ñaäp chaêng? Hay laø bò gieát chaêng? Khoâng, Ngaøi lieät keâ chi tieát laø bò nhuïc maï vaø noùi lôøi choáng nghòch vì côù Ngaøi. Ñieàu naøy moät laàn nöõa baøy toû raèng khi moät ngöôøi laø moät Cô Ñoác nhaân chaân thaät, thì ngöôøi ñoù thaät roõ raøng ñoái vôùi nhöõng ngöôøi khoâng tin, neáu khoâng thì nhöõng ngöôøi khoâng tin seõ khoâng noùi nhöõng ñieàu xaáu nghòch cuøng ngöôøi. Coù bao nhieâu ngöôøi xöng mình laø Cô Ñoác nhaân maø chuùng ta khoâng theå phaân bieät vôùi nhöõng ngöôøi khoâng tin, vaø khoâng coù ai trong voøng caùc ngöôøi baát tín noùi lôøi nghòch cuøng ngöôøi? Hoï thaät söï khoâng phaûi laø nhöõng Cô Ñoác nhaân gì caû. Nhö Chuùa Gieâ-su phaùn, “Khoán cho caùc ngöôi, khi moïi ngöôøi seõ khen caùc ngöôi, vì toå phuï hoï cuõng xöû vôùi caùc tieân tri giaû nhö vaäy!” (Luca 6:26). Khi moïi ngöôøi noùi toát laønh veà baïn, ñoù laø moät daáu hieäu baïn laø moät tín ñoà sai traät. Theá gian gheùt nhöõng Cô Ñoác nhaân chaân thaät (xem Giaêng 15:18-21; Galati 4:29; 2 Timoâtheâ 3:12; 1 Giaêng 3:13-14)

Muoái vaø AÙnh Saùng (Salt and Light)

Coù moät laàn Chuùa Gieâ-su laøm vöõng loøng caùc moân ñoà vaâng lôøi Ngaøi raèng hoï thaät ñang ôû giöõa moät daân söï ñöôïc bieán ñoåi vaø phöôùc haïnh, laø daân ñöôïc ñònh ñeå thöøa höôûng vöông quoác cuûa thieân ñaøng, Ngaøi ñaõ ñöa ra moät lôøi caûnh baùo. Khoâng gioáng nhö nhieàu ngöôøi giaûng ñaïo thôøi nay laø nhöõng ngöôøi quaû quyeát lieân tuïc cho nhöõng deâ thuoäc linh raèng hoï seõ khoâng bao giôø maát söï cöùu roãi maø hoï coù. Chuùa Gieâ-su yeâu meán nhöõng moân ñoà chaân thaät cuûa Ngaøi ñuû ñeå caûnh baùo raèng hoï raèng hoï coù theå mang chính mình ra khoûi danh saùch cuûa nhöõng ngöôøi ñöôïc phöôùc.

Caùc ngöôi laø muoái cuûa ñaát; song neáu maát maën ñi, thì seõ laáy gioáng chi maø laøm cho maën laïi? Muoái aáy khoâng duøng chi ñöôïc nöõa, chæ phaûi quaêng ra ngoaøi vaø bò ngöôøi ta ñaïp döôùi chôn. Caùc ngöôi laø söï saùng cuûa theá gian; moät caùi thaønh ôû treân nuùi thì khoâng khi naøo bò khuaát ñöôïc: cuõng khoâng ai thaép ñeøn maø ñeå döôùi caùi thuøng, song ngöôøi ta ñeå treân chôn ñeøn, thì noù soi saùng moïi ngöôøi ôû trong nhaø. Söï saùng caùc ngöôi haõy soi tröôùc maët ngöôøi ta nhö vaäy, ñaëng hoï thaáy nhöõng vieäc laønh cuûa caùc ngöôi, vaø ngôïi khen Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi (Ma-thô-ô 5:13-16).

Haõy chuù yù raèng Chuùa Gieâ-su khoâng khích leä nhöõng moân ñoà cuûa Ngaøi trôû neân muoái hoaëc trôû neân aùnh saùng. Ngaøi noùi (caùch aån duï) hoï ñaõ laø muoái vaø Ngaøi khích leä hoï giöõ ñoä maën. Ngaøi noùi (caùch aån duï) raèng hoï ñaõ laø aùnh saùng, vaø khích leä hoï ñöøng ñeå aùnh saùng cuûa hoï bò che kín nhöng haõy ñeå noù luoân chieáu saùng. Ñieàu naøy thaät khaùc bieät vôùi nhieàu baøi giaûng ñöôïc giaûng cho nhöõng “Cô ñoác nhaân” veà nhu caàu cuûa hoï ñeå trôû neân muoái vaø aùnh saùng. Neáu ngöôøi naøo ñaõ khoâng phaûi laø muoái vaø aùnh saùng, hoï khoâng phaûi laø moân ñoà cuûa Ñaáng Christ. Hoï khoâng ôû giöõa voøng nhöõng ngöôøi ñöôïc phöôùc. Hoï khoâng ñöôïc leân thieân ñaøng.

Trong thôøi Chuùa Gieâ-su, muoái ñöôïc duøng chuû yeáu nhö laø moät chaát baûo quaûn cho caùc loaïi thòt. Laø moät moân ñoà vaâng lôøi theo Ñaáng Christ, chuùng ta laø chaát baûo quaûn theá gian ñaày toäi loãi naøo khoûi trôû neân thoái naùt vaø hö hoaïi. Nhöng neáu chuùng ta trôû neân gioáng nhö theá gian trong cuoäc soáng cuûa mình, chuùng ta thaät söï “khoâng coøn toát cho baát cöù ñieàu gì nöõa” (caâu 13). Chuùa Gieâ-su caûnh baùo nhöõng ngöôøi ñöôïc phöôùc haõy giöõ ñoä maën, baûo quaûn nhöõng tính chaát ñaët bieät cuûa mình. Hoï phaïi giöõ söï khaùc bieät vôùi theá gian xung quanh hoï, keûo hoï trôû neân “maát maën” ñaùng bò “quaêng ra ngoaøi ñöôøng vaø bò chaø ñeïp döôùi chaân”. Ñaây laø moät trong nhöõng lôøi caûnh caùo roõ raøng nghòch cuøng söï thoái lui chæa thaúng vaøo nhöõng tín ñoà chaân thaät maø ñöôïc tìm thaáy trong Taân Öôùc. Neáu muoái thaät söï laø muoái, noù phaûi maën. Cuõng gioáng nhö vaäy, nhöõng ngöôøi ñi theo Chuùa Gieâ-su haønh söï gioáng nhö nhöõng ngöôøi ñi theo Chuùa Gieâ-su, neáu khoâng thì hoï khoâng phaûi laø nhöõng ngöôøi ñi theo Chuùa Gieâ-su, ngay caû neáu khi tröôùc hoï ñaõ laø nhöõng ngöôøi laøm nhö vaäy.

Nhöõng ngöôøi ñi theo Ñaáng Christ chaân chính cuõng laø aùnh saùng cuûa theá gian. AÙnh saùng luoân chieáu ra. Neáu noù khoâng chieáu ra, noù khoâng phaûi laø aùnh saùng. Trong söï ví saùnh naøy, aùnh saùng töôïng tröng cho nhöõng coâng vieäc thieän cuûa chuùng ta laøm (xem Mathiô 5:16). Chuùa Gieâ-su khoâng khích leä nhöõng ngöôøi khoâng coù coâng vieäc thieän neân khuaáy ñoäng laøm vaøi vieäc thieän, nhöng khích leä nhöõng ngöôøi laøm vieäc thieän ñöøng daáu nhöõng coâng vieäc hoï laøm khoûi nhöõng ngöôøi khaùc. Vaø khi chuùng ta laøm nhö vaäy, ngöôøi ta seõ ngôïi khen Cha thieân thöôïng cuûa chuùng ta bôûi vì coâng vieäc Ngaøi laøm trong chuùng ta laø nguoàn cuûa söï nhöõng vieäc thieän maø chuùng ta laøm. ÔÛ ñaây chuùng ta thaáy moät söï caân baèng tuyeät ñeïp cuûa coâng vieäc aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï hôïp taùc cuûa chuùng ta vôùi Ngaøi; caû hai caàn thieát cho baát cöù ai ñeå ñöôïc neân thaùnh.

Moái Lieân Heä Cuûa Luaät Phaùp Vôùi Moân Ñoà Cuûa Ñaáng Christ

(The Law’s relationship to Christ’s Followers)

Baây giôø chuùng ta baét ñaàu moät ñoaïn môùi (theo nhö baûn dòch NASB). Ñaây laø phaàn trung ñieåm raát quan troïng, moät lôøi giôùi thieäu vaøo phaàn lôùn cuûa nhöõng gì maø Ñaáng Christ seõ noùi trong phaàn coøn laïi cuûa baøi giaûng cuûa Ngaøi.

Caùc ngöôi ñöøng töôûng ta ñeán ñaëng phaù luaät phaùp hay laø lôøi tieân tri; ta ñeán, khoâng phaûi ñeå phaù, song ñeå laøm cho troïn. Vì ta noùi thaät cuøng caùc ngöôi, ñöông khi trôøi ñaát chöa qua ñi, thì moät chaám moät neùt trong luaät phaùp cuõng khoâng qua ñi ñöôïc cho ñeán khi moïi söï ñöôïc troïn. Vaäy, ai huûy moät ñieàu cöïc nhoû naøo trong nhöõng ñieàu raên naøy, vaø daïy ngöôøi ta laøm nhö vaäy, thì seõ bò xöng laø cöïc nhoû trong nöôùc thieân ñaøng; coøn nhö ai giöõ nhöõng ñieàu raên aáy, vaø daïy ngöôøi ta nöõa, thì seõ ñöôïc xöng laø lôùn trong nöôùc thieân ñaøng. Vì ta phaùn cho caùc ngöôi raèng, neáu söï coâng bình cuûa caùc ngöôi chaúng troåi hôn söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi doøng Pharisi, thì caùc ngöôi chaéc khoâng vaøo nöôùc thieân ñaøng. (Mathiô 5:17-20)

Neáu Chuùa Gieâ-su caûnh baùo thính giaû cuûa Ngaøi laø nhöõng keû nghó raèng Ngaøi deïp boû luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri, thì chuùng ta coù theå an toaøn keát luaän raèng ít nhaát coù vaøi thính giaû cuûa Ngaøi ñaõ cho raèng Ngaøi laø nhö vaäy. Taïi sao hoï coù giaû ñònh nhö vaäy thì chuùng ta chæ coù bieát ñoaùn maø thoâi. Coù leõ ñaây laø nhöõng lôøi quôû naëng cuûa Chuùa Gieâ-su ñoái vôùi nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi quyeán duï nhöõng ngöôøi khaùc nghó raèng Ngaøi phaù luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri.

Duø sao ñi nöõa, Chuùa Gieâ-su roõ raøng muoán caùc moân ñoà cuûa Ngaøi nhaän bieát sai laàm veà giaû ñònh naøy. Ngaøi laø Ñaáng haø hôi thieân thöôïng cuûa toaøn Cöïu Öôùc, vì theá Ngaøi seõ khoâng huûy phaù baát cöù ñieàu gì maø Ngaøi ñaõ phaùn qua Moâi-se vaø qua caùc Ñaáng tieân tri. Nhöng ngöôïc laïi, nhö Ngaøi ñaõ phaùn, Ngaøi ñeán ñeå laøm troïn luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri.

Noùi moät caùch chính xaùc, Ngaøi ñaõ laøm troïn luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri nhö theá naøo? Coù vaøi ngöôøi nghó raèng Chuùa Gieâ-su noùi veà söï laøm troïn nhöõng lôøi döï baùo tröôùc veà Ñaáng Meâsia. Maëc duø Chuùa Gieâ-su ñaõ (hoaëc seõ) laøm troïn moïi lôøi döï baùo veà Ñaáng Meâsia, nhöng ñoù khoâng phaûi toaøn veïn nhöõng gì coù trong taâm trí Ngaøi. Trong vaên caûnh ôû ñaây, Ngaøi cuõng noùi veà taát caû nhöõng gì ñöôïc vieát trong luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri, töø “chöõ cöïc nhoû hoaëc moät chaám moät neùt” (c.18) cuûa luaät phaùp cho ñeán nhöõng ñieàu raên “cöïc nhoû” (c.19)

Moät soá ngöôøi khaùc thì cho raèng Chuùa Gieâ-su coù yù raèng Ngaøi laøm troïn luaät phaùp qua thoaû maõn nhöõng ñoøi hoûi cuûa luaät phaùp thay cho chuùng ta qua ñôøi soáng vaâng phuïc vaø hy sinh ñeán cheát cuûa Ngaøi (xem Roâma 8:4). Nhöng ñoù cuõng khoâng phaûi nhöõng gì ôû trong taâm trí cuûa Ngaøi nhö vaên caûnh baøy toû. Trong caâu keá tieáp, Chuùa Gieâ-su khoâng ñeà caäp gì veà söï soáng hay cheát cuûa Ngaøi nhö laø moät ñieàm aùm chæ veà söï laøm troïn luaät phaùp. Nhöng maø trong caâu tieáp theo, Ngaøi neâu roõ raèng luaät phaùp lieân quan ít nhaát cho ñeán khi “trôøi vaø ñaát qua ñi” vaø “moïi söï ñöôïc troïn,” aùm chæ ñieàu xa hôn sau caùi cheát cuûa Ngaøi treân thaäp töï giaù. Sau ñoù Ngaøi tuyeân boá raèng thaùi ñoä cuûa con ngöôøi ñoái cuøng luaät phaùp seõ aûnh höôûng tôùi ñòa vò cuûa hoï ôû treân thieân ñaøng (c.19), vaø ngöôøi ta phaûi vaâng theo luaät phaùp toát hôn nhöõng thaày thoâng giaùo hoaëc ngöôøi Pharisi, neáu khoâng thì hoï seõ khoâng ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng (c.20)

Roõ raøng raèng ngoaøi vieäc laøm troïn nhöõng lôøi tieân tri baùo tröôùc veà Ñaáng Meâsia, hình boùng vaø theå loaïi cuûa luaät phaùp, vaø nhöõng ñoøi hoûi cuûa luaät phaùp thay cho chuùng ta, Chuùa Gieâ-su cuõng nghó veà con ngöôøi giöõ caùc ñieàu raên cuûa luaät phaùp vaø laøm nhöõng gì caùc ñaáng tieân tri ñaõ phaùn daïy. Noùi moät caùch khaùc, Chuùa Gieâ-su laøm troïn luaät phaùp qua söï baøy toû yù ñònh chaân thaät vaø nguyeân thuûy cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong luaät phaùp, uûng hoä vaø giaûi thích noù caùch ñaày troïn, vaø hoaøn chænh nhöõng thieáu huït trong söï hieåu bieát cuûa con ngöôøi veà luaät phaùp.[2] Chöõ “laøm troïn” ñöôïc dòch trong caâu 17 trong tieáng Hy-laïp cuõng coù theå ñöôïc dòch trong Taân Öôùc nhö laø hoaøn taát, keát thuùc, ñoå ñaày, vaø ñöôïc thi haønh ñaày troïn. Ñoù chính laø nhöõng gì Chuùa Gieâ-su ñònh ñeå laøm, baét ñaàu töø boán caâu sau ñoù.

Khoâng, Chuùa Gieâ-su khoâng ñeán ñeå huûy phaù luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri, nhöng maø ñeå laøm troïn luaät phaùp. Ñieàu ñoù coù nghóa laø “ñoå noù cho ñaày”. Khi toâi daïy phaàn naøy cuûa Baøi Giaûng Treân Nuùi, toâi thöôøng ñöa cho moïi ngöôøi moät ly coù nöôùc ñeán moät nöûa nhö laø moät ví duï cuûa söï maëc khaûi Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho trong luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri. Chuùa Gieâ-su khoâng ñeán ñeå phaù huûy luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri (vaø khi toâi noùi ñieàu naøy, toâi haønh ñoäng döôøng nhö laø toâi seõ quaêng boû caùi ly coù möïc nöôùc ñeán moät nöûa ñi); Ngaøi ñeán ñeå laøm troïn luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri (vaøo luùc naøy toâi laáy chai nöôùc vaø ñoå vaøo ly cho noù ñaày ñeán thaønh ly). Ñieàu ñoù seõ giuùp ngöôøi ta hieåu nhöõng gì maø Chuùa Gieâ-su muoán noùi.

Taàm Quan Troïng Cuûa Vieäc Giöõ Luaät Phaùp

(The Importance of Keeping the Law)

Veà nhöõng ñieàu raên ñöôïc tìm thaáy trong luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri, Chuùa Gieâ-su khoâng theå noùi caùch maïnh meû hôn. Ngaøi ñoøi hoûi caùc moân ñoà Ngaøi vaâng theo. Nhöõng ñieàu raên ñoù thaät maõi luoân laø quan troïng. Thaät theá, hoï toân troïng nhöõng ñieàu raên naøy nhö theá naøo seõ quyeát ñònh söï toân troïng maø hoï seõ nhaän ôû treân thieân ñaøng: “Vaäy, ai huûy moät ñieàu cöïc nhoû naøo trong nhöõng ñieàu raên naøy, vaø daïy ngöôøi ta laøm nhö vaäy, thì seõ bò xöng laø cöïc nhoû trong nöôùc Thieân ñaøng; coøn nhö ai giöõ nhöõng ñieàu raên aáy, vaø daïy ngöôøi ta nöõa, thì seõ ñöôïc xöng laø lôùn trong nöôùc thieân ñaøng” (Mathiô 5:19)

Theo sau ñoù chuùng ta coù caâu 20: “Vì ta phaùn cho caùc ngöôi raèng, neáu söï coâng bình cuûa caùc ngöôi chaúng troåi hôn söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi doøng Pharisi, thì caùc ngöôi chaéc khoâng vaøo nöôùc thieân ñaøng.”

Haõy bieát raèng ñaây khoâng phaûi laø moät yù töôûng môùi, nhöng laø moät caâu keát luaän ñöôïc gaén lieàn vôùi nhöõng caâu treân bôûi caùc töø noái. Giöõ caùc ñieàu raên thaät laø quan troïng bieát bao! Moät ngöôøi caàn phaûi giöõ caùc ñieàu raên naøy toát hôn caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñeå ñöôïc vaøo vöông quoác thieân ñaøng.

Neáu khoâng nhö theá thì ngöôøi ñoù seõ traùi nghòch cuøng Ñaáng Christ, nhöõng toâi tôù haàu vieäc Chuùa trong laõnh vöïc ñaøo taïo moân ñoà seõ khoâng bao giôø laøm vöõng loøng baát cöù moät ai veà söï cöùu roãi neáu söï coâng bình cuûa hoï khoâng vöôït quaù söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi.

Chuùa Gieâ-su Ñang Noùi Veà Loaïi Coâng Bình Naøo?

(Of What kind of Righteousness Was Jesus Speaking)

Khi Chuùa Gieâ-su noùi söï coâng bình cuûa chuùng ta phaûi troåi hôn söï coâng bình cuûa nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi, coù phaûi Ngaøi ñeà caäp ñeán coâng bình phaùp lyù ñöôïc ban cho chuùng ta nhö laø moät quaø taëng mieãn phí chaêng? Khoâng, Ngaøi khoâng noùi veà coâng bình phaùp lyù vì lyù do toát laønh. Tröôùc tieân, trong khuoân khoå ñoaïn vaên khoâng coù hôïp vôùi söï dieãn giaûi naøy. Tröôùc vaø sau lôøi naøy (vaø qua caû toaøn Baøi Giaûng Treân Nuùi), Chuùa Gieâ-su noùi veà söï giöõ caùc ñieàu raên, ñieàu ñoù coù nghóa laø soáng coâng bình. Söï dieãn giaûi töï nhieân nhaát cuûa caùc lôøi Ngaøi laø chuùng ta phaûi soáng coâng bình hôn nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi. Vaø thaät laø nöïc cöôøi khi nghó raèng Chuùa Gieâ-su baét nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi phaûi giöõ laáy moät tieâu chuaån maø Ngaøi laïi khoâng baét caùc moân ñoà cuûa chính Ngaøi giöõ laáy. Thaät laø ngoác thay khi nghó raèng Chuùa Gieâ-su leân aùn caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi vì phaïm nhöõng toäi loãi maø Ngaøi laïi khoâng leân aùn nhöõng moân ñoà cuûa Ngaøi, ñôn giaûn laø vì hoï ñaõ caàu nguyeän moät “lôøi caàu nguyeän cöùu roãi”.[3]

Vaán ñeà cuûa chuùng ta laø chuùng ta khoâng muoán nhaän yù nghóa roõ raøng cuûa caâu naøy, bôûi vì noù nghe gioáng nhö laø quaù nghieâm ngaët. Nhöng nan ñeà thaät söï laø chuùng ta khoâng hieåu moái quan heä lieân keát khoâng theå taùch rôøi giöõa söï coâng bình ñöôïc ban cho vaø söï coâng bình thöïc haønh. Nhöng may thay söù ñoà Giaêng thì hieåu ñieàu naøy, oâng vieát “Ví baèng caùc con bieát Ngaøi laø coâng bình, thì haõy bieát raèng ngöôøi naøo laøm theo söï coâng bình, aáy laø keû bôûi Ngaøi maø ra” (IGiaêng 2:29).

Chuùa Gieâ-su coù theå theâm vaøo trong lôøi 5:20 naøy cuûa Ngaøi, “Vaø neáu ngöôi aên naên, thaät söï taùi sanh vaø nhaän laáy baèng moät ñöùc tin soáng moùn quaø coâng bình mieãn phí cuûa ta, thì söï coâng bình thöïc haønh haøng ngaøy cuûa ngöôi thaät seõ vöôït quaù söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi khi ngöôi coâng taùc vôùi quyeàn naêng Ñöùc Thaùnh Linh cuûa Ta ôû trong loøng ngöôi.”

Laøm Sao Ñeå Ñöôïc Thaùnh Khieát

Hôn Caùc Thaày Thoâng Giaùo Vaø Ngöôøi Pharisi

(How to Be Holier than the Scribes and Pharisees)

Caâu hoûi thöôøng ñeán trong taâm trí khi phaûn öùng ñoái vôùi lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su trong caâu 5:20 laø ôû ñaây: Nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi thöïc teá coâng bình nhö theá naøo? Caâu traû lôøi laø: Khoâng coù coâng bình laém.

Moät laàn khaùc, Chuùa Gieâ-su noùi veà hoï nhö “moà maû toâ traéng beà ngoaøi cho ñeïp, maø beà trong thì ñaày xöông ngöôøi cheát vaø moïi thöù dô daùy” (Mathiô 23:27). Ñieàu ñoù coù nghóa laø hoï loä veû coâng bình beà ngoaøi nhöng beà trong cuûa loøng laø gian aùc. Hoï giöõ töøng chöõ theo vaên töï trong luaät phaùp raát taøi tình nhöng hoï phôùt lôø tinh thaàn cuûa luaät phaùp, thöôøng baøo chöõa cho chính hoï baèng caùch boùp meùo hoaëc ngay caû thay ñoåi caùc ñieàu raên cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Khuyeát ñieåm taøng aån naøy trong nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi laø taàm ngaém chính cuûa Chuùa Gieâ-su trong haàu heát phaàn coøn laïi cuûa Baøi Giaûng Treân Nuùi. Chuùng ta thaáy raèng Ngaøi ñaõ trích daãn moät soá ñieàu raên quen thuoäc cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø sau moãi trích daãn, Ngaøi baøy toû söï khaùc bieät giöõa giöõ theo vaên töï vaø giöõ theo tinh thaàn cuûa töøng luaät phaùp. Trong khi laøm nhö vaäy, Ngaøi ñaõ vaïch traàn boä maët giaû hình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi vaø baøy toû nhöõng ñoøi hoûi chaân thaät töø nôi caùc moân ñoà cuûa Ngaøi.

Chuùa Gieâ-su ñaõ khôûi xöôùng moãi ví duï vôùi nhöõng chöõ, “caùc ngöôi coù nghe”. Ngaøi ñang noùi vôùi nhöõng ngöôøi maø coù theå laø chöa bao giôø ñoïc nhöng maø chæ nghe veà caùc cuoän saùch Kinh Cöïu Öôùc ñöôïc ñoïc ra bôûi caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi trong caùc nhaø hoäi. Coù theå noùi raèng thính giaû cuûa Ngaøi suoát cuoäc ñôøi ñaõ ngoài döôùi söï daïy doã sai traät khi nghe caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi dieãn giaûi boùp meùo Lôøi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaø quan saùt ñôøi soáng baát khieát cuûa hoï.

Yeâu Thöông Ngöôøi Khaùc,

Khoâng Nhö Nhöõng Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi

(Love each other, Unlike the Scribles and Pharisees)

Qua söû duïng ñieàu raên thöù saùu nhö laø maáu choát khôûi xöôùng cuûa Ngaøi, Chuùa Gieâ-su baét ñaàu daïy caùc moân ñoà cuûa Ngaøi nhöõng ñoøi hoûi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ôû nôi hoï, vaø cuøng luùc ñoù Ngaøi cuõng vaïch traàn boä maët giaû hình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi.

Caùc ngöôi coù nghe lôøi phaùn cho ngöôøi xöa raèng: “Ngöôi chôù gieát ai”; vaø raèng: “Heã ai gieát ngöôøi thì ñaùng bò toøa aùn xöû ñoaùn.” Song ta phaùn cho caùc ngöôi: Heã ai giaän anh em mình thì ñaùng bò toøa aùn xöû ñoaùn ; ai maéng anh em mình raèng: “Ra-ca”, thì ñaùng bò toøa coâng luaän xöû ñoaùn ; ai maéng anh em mình laø “ñoà ñieân”, thì ñaùng bò löûa ñòa nguïc haønh phaït. (Mat 5:21-22)

Tröôùc heát haõy chuù yù raèng Chuùa Gieâ-su ñang caûnh caùo veà moät ñieàu gì ñoù maø coù theå laøm cho moät ngöôøi ñi xuoáng ñòa nguïc. Ñoù laø chuû ñeà chính cuûa Ngaøi – Chæ nhöõng con ngöôøi thaùnh khieát môùi höôûng ñöôïc vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi chaéc chaén ñaõ giaûng nghòch cuøng söï gieát ngöôøi vaø tröng daãn ñieàu raên thöù saùu caûnh caùo keû gieát ngöôøi seõ bò ñöa ra toøa.

Tuy nhieân Chuùa Gieâ-su muoán moân ñoà cuûa Ngaøi bieát ñieàu maø thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pha-ri-si döôøng nhö khoâng nhaän ra – chæ vi phaïm nheï hôn cuõng ñaõ bò ñöa ra toøa, toøa aùn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Vì raát quan troïng phaûi yeâu thöông laãn nhau (ñoù laø ñieàu raên lôùn thöù hai). Khi chuùng ta noùng giaän vôùi anh em mình chuùng ta neân xem mình ñaõ coù toäi vôùi toøa aùn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Neáu chuùng ta baøy toû söï noùng giaän baèng noùi nhöõng lôøi ñoäc ñòa vôùi anh ta thì vi phaïm chuùng ta coøn nghieâm troïng hôn, vaø chuùng ta coi mình ñaõ phaïm toäi tröôùc toøa aùn toái cao cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Vaø neáu ñi xa hôn nöõa, phun ra söï haän thuø cuûa chuùng ta baèng nhöõng lôøi nhuïc maï thaäm teä thì mình phaïm toäi ñuû tröôùc maët Chuùa ñeå bò quaêng vaøo ñòa nguïc.[4] Ñieàu naøy thaät nghieâm troïng.

Moái töông giao cuûa chuùng ta vôùi Chuùa ñöôïc ño löôøng baèng moái töông giao cuûa chuùng ta vôùi anh em. Neáu chuùng ta gheùt anh em mình, ñieàu ñoù toû ra raèng chuùng ta khoâng coù söï soáng ñôøi ñôøi. Giaêng vieát:

“Heã ai gheùt anh em mình laø keû gieát ngöôøi vaø caùc con bieát raèng keû gieát ngöôøi khoâng coù söï soáng ñôøi ñôøi trong ngöôøi ñoù” (1Giaêng 3:15)

“Ví coù ai noùi raèng: Ta yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi, maø laïi gheùt anh em mình, thì laø keû noùi doái; vì keû naøo chaúng yeâu anh em mình thaáy, thì khoâng theå yeâu Ñöùc Chuùa Trôøi mình chaúng thaáy ñöôïc” (IGiaêng 4:20)

Thaät quan troïng phaûi yeâu meán laãn nhau nhö Chuùa Gieâ-su daïy, haõy coá gaéng giaûi hoøa khi chuùng ta laøm vaáp phaïm laãn nhau (xem Mat 8:15-17).

Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc:

“AÁy vaäy, neáu khi naøo ngöôi ñem daâng cuûa leã nôi baøn thôø, maø nhôù laïi anh em coù ñieàu gì nghòch cuøng mình, thì haõy ñeå cuûa leã tröôùc baøn thôø, trôû veà giaûng hoøa vôùi anh em tröôùc ñaõ; roài haõy ñeán daâng cuûa leã.” (Mat 5:23-24)

Ñieàu naøy noùi raèng neáu töông giao cuûa chuùng ta vôùi anh em mình khoâng ñuùng, thì moái töông giao cuûa mình vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng khoâng ñuùng. Ngöôøi Pha-ri-si maéc toäi laø coi troïng nhöõng ñieàu nhoû maø xem nheï nhöõng ñieàu toái quan troïng” loïc con ruoài nhoû maø nuoát con laïc ñaø “nhö Ngaøi ñaõ noùi (Mat 23:23-24). Hoï nôùi roäng taàm quan troïng cuûa phaàn möôøi vaø caùc cuûa daâng, nhöng boû qua ñieàu heä troïng hôn laø ñieàu raên thöù hai, yeâu meán laãn nhau. Thaät giaû hình khi ñem cuûa leã ñeán daâng nhö theå toû loøng yeâu meán Chuùa nhöng laïi vi phaïm meänh leänh quan troïng thöù hai. Ñaây laø ñieàu Chuùa Gieâ-su choáng nghòch.

Vaãn vôùi söï nghieâm nhaët ôû toøa aùn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc

“Khi ngöôi ñi ñöôøng vôùi keû nghòch mình, phaûi laäp töùc hoøa vôùi hoï, keûo hoï noäp ngöôi cho quan aùn, quan aùn giao ngöôi cho thaày ñoäi, maø ngöôi phaûi ôû tuø. Quaû thaät, ta noùi cuøng ngöôi, ngöôi traû coøn thieáu moät ñoàng tieàn, thì khoâng ra khoûi tuø ñöôïc” (Mathiô 5:23-26)

Toát nhaát laø chuùng ta traùnh xa coång xöû aùn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi qua vieäc soáng hoøa thuaän vôùi anh em mình caøng nhieàu caøng toát. Neáu moät anh em hay chò em naøo noùng giaän vôùi chuùng ta vaø mình töø choái khoâng muoán giaûi hoaø, thì ñoù laø “treân ñöôøng ñeán toøa aùn”, haønh trình cuoäc ñôøi chuùng ta ñeán tröôùc maët Chuùa, chuùng chaéc chaén seõ raát hoái tieác. Ñieàu Chuùa Gieâ-su noùi ôû ñaây töông töï nhö lôøi caûnh caùo cuûa ngaøi cho ñöùa ñaày tôù khoâng chòu tha nôï (Mat 18:23-35). Anh naøy ñöôïc tha nôï nhöng töø choái tha nôï cho ngöôøi khaùc neân nôï anh ta quay trôû laïi vaø chính mình bò giao cho keû cai nguïc “cho ñeán chöøng anh traû heát nôï naàn” (Mat 18:34). Cuõng vaäy, ôû ñaây Chuùa Gieâ-su caûnh caùo haäu quaû thaûm khoùc ñôøi ñôøi khi khoâng yeâu thöông anh em mình nhö Chuùa mong ñôïi.

Ñôøi Soáng Tình Duïc Tinh Saïch,

Khoâng Nhö Caùc Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi

(Be Sexually Pure, Unlike the Scribles and Pharisees)

Ñieàu raên thöù baûy laø chuû ñeà ví duï thöù hai cuûa Chuùa Gieâ-su veà nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi giöõ theo vaên töï trong khi choái boû tinh thaàn cuûa luaät phaùp. Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi caùc moân ñoà cuûa Ngaøi trong saïch trong ñôøi soáng sinh lyù hôn laø nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi.

Caùc ngöôi coù nghe lôøi phaùn raèng: Ngöôi chôù phaïm toäi taø daâm. Song ta phaùn cho caùc ngöôi bieát: heã ai ngoù ñôøn baø maø ñoäng tình tham muoán, thì trong loøng ñaõ phaïm toäi taø daâm cuøng ngöôøi roài. Vaäy neáu con maét beân höõu xui cho ngöôi phaïm toäi, thì haõy moùc maø quaêng noù cho xa ngöôi ñi; vì thaø chòu moät phaàn thaân theå ngöôi phaûi hö, coøn hôn laø caû thaân theå bò neùm vaøo ñòa nguïc. Laïi neáu tay höõu xui cho ngöôi phaïm toäi, thì haõy chaët maø lieäng noù cho xa ngöôi ñi; vì thaø chòu moät phaàn thaân theå ngöôi phaûi hö, coøn hôn laø caû thaân theå vaøo ñòa nguïc. (Mathiô 5:27-30)

Haõy chuù yù, moät laàn nöõa Chuùa Gieâ-su naém laáy chuû ñeà chính cuûa Ngaøi – Chæ nhöõng con ngöôøi thaùnh khieát môùi höôûng ñöôïc vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngaøi caûnh baùo laàn nöõa veà ñòa nguïc vaø ñieàu maø moät ngöôøi coù theå laøm ñeå traùnh khoûi noù.

Caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi khoâng theå laøm ngô veà ñieàu raên thöù 7, vì theá hoï vaâng phuïc noù theo beà ngoaøi giöõ mình trung thaønh vôùi nhöõng ngöôøi vôï cuûa hoï. Nhöng hoï hoang töôûng laøm tình vôùi nhöõng ñaøn baø khaùc. Hoï loät traàn nhöõng ñaøn baø trong taâm trí maø hoï daùn maét ñeán ôû giöõa nôi phoá chôï. Hoï laø nhöõng keû ngoaïi tình trong loøng, vaø nhö vaäy laø vi phaïm ñeán tinh thaàn cuûa ñieàu raên thöù baûy. Nhieàu ngöôøi trong nhaø thôø khoâng coù gì khaùc bieät vôùi nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi phaûi khoâng?

Dó nhieân Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ñònh cho con ngöôøi giao phoái sinh duïc hoaøn toaøn tinh saïch. Roõ raøng raèng neáu quan heä tình duïc vôùi vôï cuûa keû laân caän mình laø sai, thì noù cuõng sai khi suy töôûng ñang quan heä tình duïc vôùi naøng.

Coù ngöôøi naøo trong nhöõng thính giaû cuûa Chuùa Gieâ-su bò keát aùn chaêng? Coù theå laø hoï coù. Hoï neân laøm gì? Hoï neân laäp töùc aên naên theo nhö Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy. Duø theá naøo ñi nöõa, vôùi baát cöù giaù naøo, nhöõng keû daâm duïc neân döøng ngay nhuïc duïc mình, vì nhöõng ai phoù thaùc mình theo nhuïc duïc ñi xuoáng ñòa nguïc.

Dó nhieân khoâng ai bieát leõ phaûi laïi nghó Chuùa Gieâ-su coù yù noùi raèng nhöõng ngöôøi tham nhuïc duïc ñoù neân moùc maét hoaëc chaët caùnh tay theo nghóa ñen nhö vaäy. Moät ngöôøi daâm duïc moùc ñi moät maét thì ñôn giaûn trôû thaønh ngöôøi daâm duïc moät maét. Chuùa Gieâ-su cöôøng ñieäu hoùa vaø nghieâm trang nhaán maïnh taàm quan troïng veà vaâng lôøi tinh thaàn cuûa ñieàu raên thöù baûy. Söï ñôøi ñôøi leä thuoäc vaøo noù.

Theo nhö ví duï cuûa Ñaáng Christ, ngöôøi haàu vieäc chuùa trong vieäc ñaøo taïo moân ñoà seõ höôùng daïy caùc moân ñoà mình “chaët ñöùt” nhöõng gì laøm cho hoï vaáp ngaõ. Neáu nhö ñieàu ñoù laø truyeàn hình caùp, daây caùp caàn ñöôïc ngaét ra. Neáu noù laø Tivi, thì Tivi caàn ñöôïc caát boû ñi. Neáu noù laø nhöõng taïp chí ñoùng mua haøng thaùng, noù caàn phaûi ñöôïc chaám döùt. Neáu noù laø internet, thì noù caàn caét ñi. Khoâng coù gì trong nhöõng ñieàu ñoù xöùng ñaùng ñeå phaûi chòu ôû trong ñòa nguïc ñôøi ñôøi, vaø bôûi vì ngöôøi haàu vieäc ñaøo taïo moân ñoà yeâu thöông baày chieân mình thaät loøng, ngöôøi seõ noùi cho moân ñoà mình bieát leõ thaät naøy vaø caûnh baùo hoï, nhö laø Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm.

Phaïm Toäi Taø Daâm Theo Moät Caùch Khaùc

(Another Way to Commit Adultery)

Ví duï keá tieáp cuûa Chuùa Gieâ-su phaàn lôùn coù lieân heä vôùi ví duï chuùng ta môùi vöøa xem qua, vaø coù leõ vì theá neân ñöôïc nhaéc ñeán keá tieáp. Noù neân ñöôïc xem nhö laø moät chi tieát môû roäng hôn laø moät chuû ñeà môùi. Chuû ñeà naøy laø, “Moät ñieàu khaùc maø ngöôøi Pharisi laøm ñöôïc coi nhö ngang haøng vôùi toäi taø daâm.”

“Laïi coù noùi raèng: neáu ngöôøi naøo ñeå vôï mình, thì haõy cho vôï caùi tôø ñeå. Song ta phaùn cuøng caùc ngöôi: Neáu ngöôøi naøo ñeå vôï maø khoâng phaûi vì côù ngoaïi tình, thì ngöôøi aáy laøm cho vôï mình ra ngöôøi taø daâm; laïi neáu ngöôøi naøo cöôùi ñaøn baø bò ñeå, thì cuõng phaïm toäi taø daâm” (Mathiô 5:31-32)

Ñaây laø moät ví duï khaùc veà caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñaõ giöõ vaên töï cuûa luaät phaùp trong khi ruoàng boû tinh thaàn cuûa noù.

Haõy taïo neân moät vieãn caûnh ngöôøi Pharisi trong thôøi Chuùa Gieâ-su. Coù moät ngöôøi ñaøn baø raát haáp daãn soáng ñoái dieän vôùi nhaø oâng beân kia ñöôøng, laø ngöôøi maø oâng luoân theøm khaùt. OÂng taùn tænh vôùi baø moãi ngaøy khi gaëp baø. Baø hình nhö bò thu huùt bôûi oâng, vaø duïc voïng cuûa oâng ñoái vôùi baø theâm nhieàu leân. OÂng raát thích nhìn baø côûi ñoà, vaø thöôøng xuyeân lieân töôûng ñeán baø trong tình duïc hoang töôûng cuûa mình. OÀi öôùc chi oâng coù theå coù baø!

Nhöng oâng coù moät vaán ñeà. OÂng ñaõ coù gia ñình vaø baø ta cuõng vaäy, vaø toân giaùo cuûa oâng laïi caám khoâng cho phaïm toäi taø daâm. OÂng khoâng muoán phaù vôõ ñieàu raên thöù baûy (maëc duø oâng ñaõ phaù vôõ noù moãi laàn oâng theøm khaùt duïc voïng). OÂng coù theå laøm gì ñaây?

Coù moät giaûi quyeát! Neáu caû hai ñeàu ly dò vôùi ngöôøi phoái ngaãu hieän taïi cuûa mình, oâng coù theå cöôùi ngöôøi tình nhaân trong taâm trí mình. Nhöng ly dò coù hôïp phaùp khoâng? Moät ngöôøi Pharisi baïn oâng noùi laø ñöôïc! Vaø coù moät lôøi Kinh Thaùnh hoã trôï cho ñieàu ñoù! Phuïc-truyeàn-luaät-leä-kyù 24:1 noùi veà haõy ñöa cho vôï oâng moät tôø ñeå khi oâng ly dò baø. Ly dò phaûi ñöôïc hôïp phaùp trong moät vaøi tröôøng hôïp! Nhöng maø nhöõng tröôøng hôïp ñoù laø gì? OÂng ñoïc kyõ nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi phaùn:

Khi moät ngöôøi nam cöôùi vôï, neáu naøng chaúng ñöôïc ôn tröôùc maët ngöôøi, bôûi ngöôøi thaáy nôi naøng moät söï xaáu hoå naøo, thì ngöôøi ñöôïc vieát moät tôø ñeå, trao vaøo tay naøng, ñuoåi khoûi nhaø mình” (Phuïc truyeàn 24:1)

A-ha! OÂng coù theå ly dò vôï mình neáu oâng tìm thaáy vaøi khieám nhaõ nôi naøng! Naøng khoâng haáp daãn nhö ngöôøi ñaøn baø ôû beân kia ñöôøng.

Theá laø oâng ly dò vôï mình caùch hôïp phaùp baèng caùch ñöa cho naøng tôø ñeå (baïn coù theå laáy tôø ñôn ly dò taïi vaên phoøng caâu laïc boä ñòa phöông cuûa ngöôøi Pharisi), vaø nhanh choùng cöôùi ngöôøi ñaøn baø hoang töôûng cuûa oâng, phaàn baø cuõng ñöôïc hôïp phaùp ly dò. Taát caû nhöõng ñieàu ñoù xaûy ra maø khoâng chuùt caûm giaùc toäi loãi bôûi vì luaät phaùp cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc tuaân giöõ!

Moät Caùi Nhìn Khaùc (A Different View)

Nhöng dó nhieân Ñöùc Chuùa Trôøi nhìn nhöõng vieäc aáy khaùc bieät. Söï “khieám nhaõ” maø Ngaøi noùi trong Phuïc-truyeàn 24:1-4 cho ly dò phaûi laø ñieàu voâ luaân lyù, coù theå laø ñieàu gaàn nhö laø ngoaïi tình. Ñieàu coù coù nghóa laø moät ngöôøi choàng coù theå hôïp phaùp ly dò vôï mình neáu oâng khaùm phaù ra raèng naøng quan heä laêng nhaêng tröôùc hoaëc trong cuoäc soáng hoân nhaân cuûa hoï.

Trong taâm trí cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, ngöôøi ñaøn oâng hoang töôûng toâi moâ taû ôû treân khoâng khaùc gì moät keû phaïm toäi ngoaïi tình. OÂng ñaõ phaù vôõ ñieàu raên thöù baûy. Thaät ra, OÂng coøn phaïm toäi naëng hôn nhöõng keû phaïm toäi ngoaïi tình thöôøng bôûi vì oâng vi phaïm toäi “ngoaïi tình gaáp ñoâi”. Ñieàu ñoù laø nhö theá naøo? Thöù nhaát, chính mình oâng phaïm toäi ngoaïi tình. Chuùa Gieâ-su sau ñoù phaùn raèng, “Vaû, ta phaùn cuøng caùc ngöôi, neáu ai ñeå vôï mình khoâng phaûi vì côù ngoaïi tình, vaø cöôùi vôï khaùc, thì ngöôøi aáy phaïm toäi taø daâm” (Mathiô 19:9)

Thöù hai, bôûi vì ngöôøi vôï baáy giôø bò ly dò phaûi tìm moät ngöôøi choàng khaùc ñeå coù choã nöông thaân, trong taâm trí cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôøi Pharisi ñaõ laøm chaúng khaùc gì baét eùp ngöôøi vôï cuûa mình aên ôû vôùi moät ngöôøi ñaøn oâng khaùc. Vì theá, oâng phaûi gaùnh chòu toäi loãi “ngoaïi tình” cho naøng.[5] Chuùa Gieâ-su phaùn, “Song ta phaùn cuøng caùc ngöôi: Neáu ngöôøi naøo ñeå vôï maø khoâng phaûi vì côù ngoaïi tình, thì ngöôøi aáy laøm cho vôï mình ra ngöôøi taø daâm; laïi neáu ngöôøi naøo cöôùi ñaøn baø bò ñeå, thì cuõng phaïm toäi taø daâm” (Mathiô 5:32)

Chuùa Gieâ-su coù theå seõ xeùt xöû ngöôøi Pharisi ñaày nhuïc duïc naøy vôùi toäi “ngoaïi tình tam caáp”, neáu nhö lôøi cuûa Ngaøi, “laïi neáu ngöôøi naøo cöôùi ñaøn baø bò ñeå” (Mathiô 5:32), coù yù raèng Ñöùc Chuùa Trôøi baét ngöôøi Pharisi chòu traùch nhieäm cho toäi “ngoaïi tình” nôi ngöôøi choàng môùi cuûa vôï cuõ mình.[6]

Ñaây laø moät ñeà taøi noùng boûng trong thôøi Chuùa Gieâ-su, nhö laø chuùng ta ñoïc trong moät choã khaùc khi nhöõng ngöôøi Pharisi tham vaán Ngaøi, “Khoâng cöù vì côù gì ngöôøi ta coù pheùp ñeå vôï mình chaêng? (Mathiô 19:3). Caâu hoûi cuûa hoï ñaõ baøy toû loøng mình. Roõ raèng ít ra cuõng coù vaøi ngöôøi trong ñaùm hoï muoán tin raèng ly dò laø hôïp phaùp trong moïi tröôøng hôïp.

Toâi phaûi theâm vaøo raèng thaät laø moät ñieàu hoå theïn khi nhöõng Cô Ñoác nhaân laáy nhöõng caâu Kinh Thaùnh veà söï ly dò naøy, dieãn giaûi sai traät vaø aùp ñaët nhöõng goâng cuøm naëng neà treân ñôøi soáng con caùi Ñöùc Chuùa Trôøi. Chuùa Gieâ-su ôû ñaây khoâng noùi veà nhöõng Cô Ñoác nhaân bò ly dò khi oâng hoaëc baø laø moät toäi nhaân trong quaù khöù, vaø nay tìm ñöôïc moät ngöôøi baïn toát vaø yeâu meán Ñaáng Christ, tieán ñeán hoân nhaân vôùi ngöôøi ñoù. Ñieàu ñoù khoâng theå naøo xem nhö laø toäi ngoaïi tình ñöôïc! Vaø neáu ñieàu ñoù laø nhöõng gì maø Chuùa Gieâ-su noùi ñeán ôû ñaây, chuùng ta caàn thay ñoåi tin laønh, vì noùi khoâng coøn chu caáp söï tha thöù cho moïi toäi loãi cuûa caùc toäi nhaân nöõa. Töø baây giôø trôû ñi, chuùng ta seõ caàn giaûng” Chuùa Gieâ-su ñaõ cheát cho baïn, vaø neáu baïn aên naên vaø tin nôi Ngaøi, baïn coù theå ñöôïc tha thöù moïi toäi loãi mình. Nhöng neáu baïn bò ly dò, ñöøng bao giôø cöôùi ngöôøi khaùc nöõa neáu khoâng thì baïn seõ soáng trong ngoaïi tình, vaø Kinh Thaùnh noùi raèng nhöõng ngöôøi ngoaïi tình seõ ñi xuoáng ñòa nguïc. Cuõng nhö vaäy, neáu baïn bò ly dò vaø laäp gia ñình laïi, tröôùc khi baïn ñeán vôùi Ñaáng Christ baïn caàn phaïm theâm moät toäi nöõa laø ly dò ngöôøi phoái ngaãu hieän taïi cuûa mình. Neáu khoâng thì baïn seõ tieáp tuïc soáng trong ngoaïi tình vaø nhöõng keû ngoaïi tình thì khoâng ñöôïc cöùu.”[7] Ñoù coù phaûi laø tin laønh khoâng?[8]

Soáng Thaønh Thaät,

Khoâng Nhö Nhöõng Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi

(Be Honest, Unlike the Scribles and Pharisees)

Ví duï thöù ba cuûa Chuùa Gieâ-su veà cö xöû khoâng coâng bình vaø aùp duïng sai Lôøi Kinh Thaùnh cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi lieân quan ñeán ñieàu raên cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå noùi söï chaân thaät. Caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñaõ khai trieån moät caùch raát saùng taïo ñeå noùi doái. Chuùng ta hoïc töø Mathiô 23:16-22 raèng hoï khoâng coi chính mình buoäc phaûi giöõ caùc lôøi höùa nguyeän neáu hoï ñaõ theà bôûi ñeàn thôø, baøn thôø, hoaëc baàu trôøi. Nhöng, neáu hoï theà bôûi vaøng trong ñeàn thôø, cuûa leã daâng treân baøn thôø, hoaëc bôûi Ñöùc Chuùa Trôøi treân baàu trôøi, thì hoï buoäc phaûi giöõ lôøi höùa cuûa hoï! Ñieàu ñoù nhö laø moät ngöôøi lôùn suy nghó theo loái moät treû con raèng mình ñöôïc mieãn khoâng caàn phaûi noùi söï thaät neáu ñeå cheùo hai ngoùn tay daáu sau löng cuûa mình. Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi nhöõng moân ñoà cuûa Ngaøi noùi thaät.

Caùc ngöôi coøn coù nghe lôøi phaùn cho ngöôøi xöa raèng: Ngöôøi chôù theà doái, nhöng ñoái vôùi Chuùa, phaûi giöõ veïn lôøi theà mình. Song ta phaùn cuøng caùc ngöôi raèng ñöøng theà chi heát: Ñöøng chæ trôøi maø theà, vì laø ngoâi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi; ñöøng chæ ñaát maø theà, vì laø beä chaân cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi; ñöøng chæ thaønh Gieârusalem maø theà, vì laø thaønh cuûa Vua lôùn. Laïi cuõng ñöøng chæ ñaàu ngöôi maø theà, vì töï ngöôi khoâng theå laøm cho moät sôïi toùc neân traéng hay laø ñen ñöôïc. Song ngöôi phaûi noùi raèng: Phaûi, phaûi; khoâng, khoâng. Coøn ñieàu ngöôøi ta noùi theâm ñoù, bôûi nôi quæ döõ maø ra (Mathiô 5:33-37)

Lôøi raên nguyeân thuûy cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi veà nhöõng lôøi höùa nguyeän khoâng noùi gì veà thieát laäp moät lôøi nguyeàn bôûi söï theà nguyeän döïa treân moät söï gì khaùc. Ñöùc Chuùa Trôøi muoán daân söï Ngaøi luoân noùi söï thaät, vì theá khoâng bao giôø phaûi caàn ñeán theà thoát.

Khoâng coù ñieàu gì sai vôùi lôøi theà nguyeän. Thaät ra, nhöõng lôøi theà nguyeän nhaèm vaâng phuïc Ñöùc Chuùa Trôøi raát laø toát. Söï cöùu roãi baét ñaàu vôùi moät lôøi theà böôùc theo Chuùa Gieâ-su. Nhöng khi ngöôøi ta caàn phaûi theà nguyeän bôûi moät ñieàu gì ñoù ñeå thuyeát phuïc ngöôøi khaùc tin hoï, ñoù laø daáu hieäu cho bieát hoï thöôøng noùi doái. Ngöôøi luoân noùi söï thaät thì khoâng bao giôø caàn phaûi theà. Coøn Hoäi thaùnh ngaøy nay ñaày daãy nhöõng keû noùi doái, vaø nhöõng keû haàu vieäc thöôøng laø nhöõng ngöôøi laõnh ñaïo ôû trong söï doái traù vaø löøa ñaûo.

Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà laäp neân moät taám göông veà söï chaân thaät vaø daïy doã caùc moân ñoà mình luoân noùi söï thaät. Ngöôøi ñoù bieát Giaêng caûnh baùo raèng taát caû nhöõng keû doái traù seõ bò quaêng vaøo hoà löûa chaùy phöøng vôùi dieâm sinh (xem Khaûi thò 21:8)

Ñöøng Traû Thuø Gioáng Nhö

Caùc Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi

(Don’t take Revenge, as do the Scribles and Pharisees)

Ñieàu keá tieáp treân danh muïc buoàn loøng cuûa Chuùa Gieâ-su laø söï sai ñöôøng traät loái cuûa haøng nguõ Pharisi veà moät caâu raát quen thuoäc trong Cöïu Öôùc. Chuùng ta ñaõ xem qua phaân ñoaïn naøy trong phaàn noùi veà dieãn giaûi Kinh Thaùnh.

Caùc ngöôi coù nghe lôøi phaùn raèng: Maét ñeàn maét, raêng ñeàn raêng. Song ta baûo caùc ngöôi, ñöøng choáng cöï keû döõ. Traùi laïi, neáu ai vaû maù beân höõu ngöôi, haõy ñöa maù beân kia cho hoï luoân; neáu ai muoán kieän ngöôi ñaëng loät caùi aùo vaèn, haõy ñeå hoï laáy luoân caùi aùo daøi nöõa; neáu ai muoán baét ngöôi ñi moät daëm ñöôøng, haõy ñi hai daëm vôùi hoï. Ai xin cuûa ngöôi, haõy cho, ai muoán möôïn cuûa ngöôi, thì ñöøng trôù (Mathiô 5:38-42).

Luaät phaùp cuûa Moâise coâng boá raèng khi moät ngöôøi bò keát aùn tröôùc toøa aùn laøm toån thöông ngöôøi khaùc, hình phaït cuûa ngöôøi ñoù neân töông ñöông vôùi toån haïi maø mình ñaõ gaây ra. Neáu ngöôøi ñoù laøm gaõy raêng keû khaùc, trong söï coâng baèng hôïp lyù, raêng cuûa ngöôøi ñoù neân bò laøm gaãy. Ñieàu raên naøy ñöôïc ban ra ñeå chaéc raèng söï coâng baèng ñöôïc thi haønh trong caùc vuï kieän taïi toøa aùn ñoái vôùi nhöõng vi phaïm traàm troïng. Nhöng moät laàn nöûa, caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñaõ beû cong noùi, bieán noù trôû neân moät maïng leänh maø söï theo ñuoåi traû thuø laø moät baét buoäc thaùnh. Hoï hình nhö nhaän laáy moät chính saùch “Khoâng dung thöù”, saên ñuoåi söï traû thuø ngay caû ñoái vôùi nhöõng vi phaïm nhoû nhoi nhaát.

Duø theá naøo ñi nöõa, Ñöùc Chuùa Trôøi luoân luoân ñoøi hoûi nhieàu hôn töø nôi daân söï Ngaøi. Traû thuø roõ laø moät ñieàu Ngaøi caám ngaët (xem Phuïc truyeàn 32:35). Cöïu Öôùc coù daïy daân söï Ñöùc Chuùa Trôøi neân toû loøng nhaân laønh ñoái vôùi keû thuø cuûa hoï (xem Xuaát 23:4-5; Chaâm ngoân 25:21-22). Chuùa Gieâ-su uûng hoä chaân lyù naøy qua lôøi daïy cho caùc moân ñoà Ngaøi ñöa luoân maù kia cho keû thuø vaû vaø khi ñoái dieän vôùi nhöõng keû aùc thì haõy ñi theâm moät daëm vôùi hoï. Vaø khi hoï laàm loãi ñoái cuøng chuùng ta, Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chuùng ta thöông xoùt ñaùp traû söï toát laønh cho nhöõng gian aùc maø hoï laøm cho chuùng ta.

Nhöng Chuùa Gieâ-su coù ñoøi hoûi chuùng ta cho pheùp ngöôøi khaùc lôïi duïng mình caùch quaù ñaùng, cho pheùp hoï taøn phaù ñôøi soáng cuûa chuùng ta neáu maø hoï muoán laøm nhö vaäy hay sao? Coù sai traät gì khoâng khi kieän moät ngöôøi khoâng tin Chuùa ra toøa, tìm kieám söï coâng baèng cho nhöõng haønh ñoäng traùi luaät phaùp ñaõ vi phaïm nghòch cuøng chuùng ta? Khoâng. Chuùa Gieâ-su ôû ñaây khoâng phaûi coù noùi veà tìm kieám coâng baèng caàn thi haønh ñoái vôùi nhöõng vi phaïm traàm troïng trong toøa aùn, nhöng noùi veà theo ñuoåi traû thuø nhoû moïn caù nhaân, nhöõng vi phaïm thoâng thöôøng. Haõy chuù yù, Chuùa Gieâ-su khoâng noùi raèng chuùng ta neân ñöa coå mình cho keû vöøa môùi ñaâm nhaùt dao vaøo löng chuùng ta cho noù xieát boùp. Ngaøi khoâng noùi chuùng ta neân cho keû khaùc nhaø mình khi hoï ñoøi laáy xe hôi mình. Chuùa Gieâ-su chæ ñôn giaûn daïy chuùng ta haõy toû ra chaáp nhaän vaø thöông xoùt vôùi möùc ñoä cao thöôïng khi chuùng ta haèng ngaøy ñoái dieän vôùi nhöõng vi phaïm nhoû moïn vaø nhöõng thaùch thöùc thoâng thöôøng trong caùch cö xöû vôùi ngöôøi ích kyû. Ngaøi muoán chuùng ta nhaân töø hôn nhöõng keû ích kyû nghó, vaø khoâng toû ra ích kyû vôùi tieàn baïc mình, roäng raûi ban phaùt vaø cho möôïn. Vôùi chuaån möïc ñoù, caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi khoâng coù ñeán gaàn ñöôïc.

Taïi sao coù nhieàu ngöôøi xöng mình laø Cô Ñoác nhaân maø laïi raát deã daøng bò xuùc phaïm? Taïi sao hoï laïi nhanh töùc giaän bôûi nhöõng vi phaïm nhoû gaáp möôøi laàn so vôùi bò taùt vaøo maù? Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà thieát laäp moät taám göông ñöa luoân maù kia cuûa mình vaø daïy moân ñoà cuûa mình laøm theo gioáng nhö vaäy.

Chôù Gheùt Keû Thuø Cuûa Mình

Nhö Nhöõng Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi Laøm

(Don’t Hate Your Enemies, As Do the Scribles and Pharisees)

Roát laïi, Chuùa Gieâ-su lieät keâ theâm moät ñieàu raên Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho maø caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñaõ söûa thay ñeå thích nghi vôùi loøng caêm gheùt cuûa hoï.

Caùc ngöôi coù nghe lôøi phaùn raèng: Haõy yeâu ngöôøi laân caän, vaø haõy gheùt keû thuø nghòch mình. Song ta noùi cuøng caùc ngöôi raèng: Haõy yeâu keû thuø nghòch, vaø caàu nguyeän cho keû baét bôù caùc ngöôi, haàu cho caùc ngöôi ñöôïc laøm con cuûa Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi; bôûi vì Ngaøi khieán maët trôøi moïi leân soi keû döõ cuøng keû laønh, laøm möa cho keû coâng bình cuøng keû ñoäc aùc. Neáu caùc ngöôi yeâu nhöõng keû yeâu mình, thì coù ñöôïc thöôûng gì ñaâu? Nhöõng keû thaâu thueá haù chaúng laøm nhö vaäy sao? Laïi neáu caùc ngöôi tieáp ñaõi anh em mình maø thoâi, thì coù laïi gì hôn ai? Ngöôøi ngoaïi haù chaúng laøm nhö vaäy sao? Theá thì caùc ngöôi haõy neân troïn veïn, nhö Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi laø troïn veïn (Mathiô 5:43-48).

Trong Cöïu Öôùc, Ñöùc Chuùa Trôøi coù phaùn, “haõy yeâu keû laân caän ngöôi” (Leâvi 19:18), nhöng caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñònh nghóa caùch tieän lôïi nhöõng keû laân caän chæ laø nhöõng ngöôøi yeâu meán hoï. Moïi ngöôøi khaùc laø keû thuø, vaø vì Ñöùc Chuùa Trôøi phaùn daïy chæ yeâu meán ngöôøi laân caän cuûa chuùng ta thoâi, neân gheùt keû thuø cuûa chuùng ta phaûi laø ñieàu chí lyù. Nhöng theo nhö Chuùa Gieâ-su, ñieàu ñoù hoaøn toaøn khoâng phaûi laø nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi coù yù noùi.

Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy doã sau naøy trong caâu chuyeän ngöôøi Samari nhaân laønh raèng chuùng ta neân coi moïi ngöôøi laø ngöôøi laân caän mình.[9] Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chuùng ta yeâu meán taát caû moïi ngöôøi, ngay caû keû thuø cuûa chuùng. Ñoù laø chuaån möïc cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi cho con daân Ngaøi, moät tieâu chuaån maø chính Ngaøi cuõng soáng theo. Ngaøi ban naéng möa cho keû troàng troït, khoâng chæ cho ngöôøi toát laønh nhöng cuõng treân keû gian aùc nöõa. Chuùng ta caàn noi theo göông cuûa Ngaøi, baøy toû loøng nhaân töø ñoái vôùi nhöõng ngöôøi khoâng xöùng ñaùng. Khi chuùng ta laøm, ñieàu ñoù baøy toû chuùng ta laø “con caùi cuûa Cha chuùng ta ôû treân trôøi” (Mathiô 5:45). Ngöôøi ñích thöïc ñöôïc taùi sanh haønh ñoäng gioáng nhö Cha mình.

Tình yeâu thöông maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñoøi hoûi chuùng ta baøy toû ñoái vôùi keû thuø cuûa chuùng ta khoâng phaûi laø moät caûm xuùc laø moät chaáp thuaän nhöõng gian aùc cuûa hoï. Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng ñoøi hoûi chuùng ta coù nhöõng caûm giaùc laâng laâng aám aùp veà nhöõng ngöôøi choáng nghòch chuùng ta. Ngaøi khoâng baûo chuùng ta noùi ñieàu khoâng chaân thaät raèng nhöõng keû thuø cuûa chuùng ta laø nhöõng ngöôøi toát ñeïp. Nhöng Ngaøi ñoøi hoûi chuùng ta nhaân töø ñoái cuøng hoï vaø saün taâm haønh ñoäng vöông tôùi muïc ñích ñoù, ít ra baèng lôøi chaøo thaêm vaø caàu nguyeän cho hoï.

Haõy chuù yù raèng Chuùa Gieâ-su laàn nöõa cuûng coá chuû ñeà chính cuûa Ngaøi – Chæ coù ngöôøi thaùnh khieát môùi höôûng ñöôïc nöôùc thieân ñaøng. Ngaøi noùi vôùi caùc moân ñoà Ngaøi raèng neáu hoï chæ yeâu thöông nhöõng ngöôøi yeâu thöông mình, thì hoï chaúng khaùc gì caùc daân ngoaïi vaø nhöõng ngöôøi thaâu thueá, laø hai loaïi ngöôøi maø moïi ngöôøi daân Giuña ñeàu taùn ñoàng ñi vaøo ñòa nguïc. Noùi moät caùch khaùc, ngöôøi maø chæ yeâu thöông keû yeâu mình seõ ñi xuoáng ñòa nguïc.

Laøm Vieäc Laønh Vôùi Ñoäng Cô Ñuùng,

Khoâng Nhö Caùc Thaày Thoâng Giaùo vaø Ngöôøi Pharisi

(Do Good For The Right Motives, Unlike the Scribles and Pharisees)

Chuùa Gieâ-su khoâng chæ ñoøi hoûi nhöõng ngöôøi ñi theo Ngaøi phaûi thaùnh khieát, nhöng Ngaøi ñoøi hoûi hoï thaùnh khieát vì nhöõng lyù do ñuùng. Raát coù theå xaûy ra coù ngöôøi laøm theo caùc ñieàu raên cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi nhöng maø khoâng ñeïp loøng Ngaøi neáu söï vaâng lôøi cuûa ngöôøi ñoù phaùt xuaát ra töø moâng ñoäng cô sai laàm. Chuùa Gieâ-su keát aùn caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi bôûi vì hoï ñaõ laøm taát caû caùc coâng vieäc laønh mình vôùi lyù do duy nhaát laø gaây aán töôïng ngöôøi khaùc (xem Mathiô 23:5). Ngaøi ñoøi hoûi caùc moân ñoà Ngaøi phaûi khaùc bieät.

Haõy giöõ, ñöøng laøm söï coâng bình mình tröôùc maët ngöôøi ta, cho hoï ñeàu thaáy. Baèng khoâng, thì caùc ngöôi chaúng ñöôïc phaàn thöôûng gì cuûa Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi. Vaäy, khi ngöôi boá thí, ñöøng thoåi keøn tröôùc maët mình, nhö boïn giaû hình laøm trong nhaø hoäi vaø ngoaøi ñöôøng, ñeå ñöôïc ngöôøi ta toân kính. Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, boïn ñoù ñaõ ñöôïc phaàn thöôûng cuûa mình roài. Song khi ngöôi boá thí, ñöøng cho tay taû bieát tay höõu laøm vieäc gì, haàu cho söï boá thí ñöôïc kín nhieäm; vaø Cha ngöôi, laø Ñaáng thaáy trong choã kín nhieäm, seõ thöôûng cho ngöôi (Mathiô 6:1-4)

Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi raèng nhöõng ngöôøi ñi theo Ngaøi boá thí cho keû ngheøo khoå. Luaät phaùp truyeàn phaûi laøm nhö vaäy (xem Xuaát 23:11; Leâvi 19:10; 23:22; 25:35; Phuïc truyeàn 15:7-11), nhöng caùc thaày thoâng vaø ngöôøi Pharisi laøm ñieàu ñoù vôùi nhöõng tieáng keøn thoåi vang, coù veû laø ñeå keâu goïi nhöõng keû ngheøo ñeán vôùi nhöõng söï phaân phoái roäng raûi nôi coâng cuûa hoï. Nhöng coù bao nhieâu ngöôøi xöng mình laø Cô Ñoác nhaân maø khoâng ban cho keû ngheøo gì caû? Hoï khoâng coi noù quan troïng ñeán noãi caàn xem xeùt caùc ñoäng cô khi boá thí. Neáu ích kyû khieán caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi quaûng baù nhöõng söï boá thí cuûa mình, thì ñieàu gì khieán nhöõng keû xöng mình laø Cô Ñoác nhaân khoâng ñeå yù ñeán hoaøn caûnh khoán khoå cuûa keû ngheøo? Trong ñieàu naøy, söï coâng bình cuûa hoï coù vöôït quaù söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi chaêng?

Nhö söù ñoà Phao-loâ vang tieáng trong 1 Coârinhtoâ 3:10-15, chuùng ta coù theå laøm caùc ñieàu laønh vì nhöõng lyù do sai laàm. Neáu ñoäng cô chuùng ta khoâng trong saïch, nhöõng vieäc laønh cuûa chuùng ta seõ khoâng coù phaàn thöôûng. Söù ñoà Phao-loâ vieát raèng moät ngöôøi coù theå giaûng tin laønh töø nhöõng ñoäng cô khoâng trong saïch (xem Philíp 1:15-17). Nhö Chuùa Gieâ-su mieâu taû, moät caùch toát laønh ñeå chaéc raèng söï boá thí cuûa chuùng ta xuaát phaùt töø ñoäng cô trong saïch laø boá thí neáu coù theå ñöôïc caøng kín nhieäm caøng toát, ñöøng ñeå tay traùi bieát tay phaûi mình ñang laøm gì. Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà daïy doã caùc moân ñoà mình boá thí cho keû ngheøo (chu caáp cho hoï coù nhöõng phöông tieän), vaø ngöôøi ñoù aâm thaàm thöïc thi nhöõng gì mình giaûng daïy.

Lôøi Caàu Nguyeän vaø Kieâng AÊn Vì Nhöõng Lyù Do Ñuùng

(Prayer And Fasting for the Right Reasons)

Chuùa Gieâ-su cuõng ñoøi hoûi nhöõng keû ñi theo Ngaøi caàu nguyeän vaø kieâng aên, vaø hoï seõ laøm nhöõng ñieàu naøy khoâng phaûi ñeå cho ngöôøi ta thaáy nhöng ñeå laøm ñeïp loøng Cha mình. Neáu khoâng thì hoï seõ khoâng coù gì khaùc hôn nhöõng thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi ñöôïc ñònh cho ñòa nguïc, laø nhöõng keû caàu nguyeän vaø kieâng aên chæ ñeå nhaän lôøi khen ngôïi töø nôi ngöôøi ta, moät phaàn thöôûng taïm bôï. Chuùa Gieâ-su khuyeân daïy nhöõng keû theo Ngaøi:

Khi caùc ngöôøi caàu nguyeän, ñöøng laøm nhö boïn giaû hình; vì hoï öa ñöùng caàu nguyeän nôi nhaø hoäi vaø goùc ñöôøng, ñeå cho thieân haï ñeàu thaáy (Thính giaû cuûa Chuùa Gieâ-su bieát roõ Ngaøi ñang noùi veà ai). Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, boïn ñoù ñaõ ñöôïc phaàn thöôûng cuûa mình roài. Song khi ngöôi caàu nguyeän, haõy vaøo phoøng rieâng, ñoùng cuûa laïi, roài caàu nguyeän Cha ngöôi, ôû nôi kín nhieäm ñoù; vaø Cha ngöôi, laø Ñaáng thaáy trong choã kín nhieäm, seõ thöôûng cho ngöôi.

Khi caùc ngöôi kieâng aên, chôù laøm boä buoàn raàu nhö boïn giaû hình; vì hoï nhaên maët, cho moïi ngöôøi bieát hoï kieâng aên (Laàn nöõa, thính giaû cuûa Chuùa Gieâ-su bieát roõ Ngaøi ñaõ noùi veà ai). Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, boïn ñoù ñaõ ñöôïc phaàn thöôûng cuûa mình roài. Song khi ngöôi kieâng aên, haõy xöùc daàu treân ñaàu, vaø röûa maët, haàu cho ngöôøi ta khoâng xem thaáy ngöôi ñang kieâng aên, nhöng chæ Cha ngöôi laø Ñaáng ôû nôi kín nhieäm xem thaáy maø thoâi; vaø Cha ngöôi thaáy trong choã kín nhieäm seõ thöôûng cho ngöôi (Mathiô 6:5-6; 16-18).

Coù bieát bao nhieâu ngöôøi xöng mình laø Cô Ñoác nhaân khoâng coù ñôøi soáng caàu nguyeän vaø chöa bao giôø kieâng aên?[10] Trong ñieàu naøy, laøm sao söï coâng bình cuûa hoï saùnh vôùi söï coâng bình cuûa caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi, laø nhöõng ngöôøi thöïc haønh caû hai ñieàu naøy (tuy vôùi nhöõng lyù do sai traät)?

Theâm Böôùc Nöõa Veà Lôøi Caàu Nguyeän vaø Söï Tha Thöù

(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Khi ñang noùi veà ñeà taøi caàu nguyeän, Chuùa Gieâ-su ñi ra ngoaøi ñeà moät chuùt xíu ñeå ñöa ra nhöõng lôøi daïy doã chi tieát hôn cho caùc moân ñoà Ngaøi veà vaán ñeà hoï neân phaûi caàu nguyeän nhö theá naøo. Chuùa Gieâ-su muoán chuùng ta caàu nguyeän theo caùch thöùc maø chuùng ta khoâng só nhuïc Cha cuûa Ngaøi baèng caùch choái boû qua lôøi caàu nguyeän cuûa chuùng ta ñoái vôùi nhöõng gì Ngaøi ñaõ baøy toû veà chính mình Ngaøi. Ví duï, vì Ñöùc Chuùa Trôøi bieát nhöõng gì chuùng ta caàn tröôùc khi chuùng ta caàu xin Ngaøi (Ngaøi bieát moïi söï), neân khoâng moät lyù do gì phaûi duøng nhöõng lôøi laëp ñi laëp laïi khi chuùng ta caàu nguyeän:

Vaû, khi caùc ngöôi caàu nguyeän, ñöøng duøng nhöõng lôøi laëp voâ ích nhö ngöôøi ngoaïi; vì hoï töôûng vì côù lôøi mình noùi nhieàu thì ñöôïc nhaäm. Vaäy, caùc ngöôi ñöøng nhö ho; vì Cha caùc ngöôi bieát caùc ngöôi caàn söï gì tröôùc khi chöa xin Ngaøi (Mathiô 6:7-8)

Thaät theá, nhöõng lôøi caàu nguyeän cuûa chuùng ta baøy toû chuùng ta bieát Ñöùc Chuùa Trôøi roõ nhö theá naøo. Nhöõng ai bieát Ngaøi nhö Ngaøi baøy toû ôû trong Lôøi cuûa Ngaøi caàu nguyeän vôùi muïc ñích yù Ngaøi seõ ñöôïc neân vaø Ngaøi ñöôïc vinh hieån. Loøng khao khaùt toät cuøng cuûa hoï laø ñöôïc thaùnh khieát, hoaøn toaøn ñeïp loøng Ngaøi. Ñieàu naøy ñöôïc phaûn chieáu trong lôøi caàu nguyeän göông maãu cuûa Chuùa Gieâ-su maø chuùng ta goïi laø “Baøi caàu nguyeän chung”, chöùa ñöïng nhöõng lôøi daïy doã keá tieáp cuûa Chuùa Gieâ-su cho caùc moân ñoà Ngaøi. Noù baøy toû nhöõng ñoøi hoûi cuûa Ngaøi trong caùc thöù töï öu tieân vaø ñôøi soáng taän hieán cuûa chuùng ta:[11]

Vaäy, caùc ngöôi haõy haõy caàu nhö vaày: Laïy Cha chuùng toâi ôû treân trôøi; danh Cha ñöôïc thaùnh; nöôùc Cha ñöôïc ñeán; yù Cha ñöôïc neân, ôû ñaát nhö trôøi! Xin cho chuùng toâi hoâm nay ñoà aên ñuû ngaøy (Mathiô 6:7-11).

Moái quan taâm nhaát cuûa caùc moân ñoà Ñaáng Christ neân laø danh cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc thaùnh, ñöôïc toân cao, ñöôïc kính troïng vaø ñöôïc ñoái xöû nhö laø thaùnh.

Dó nhieân, nhöõng ai caàu nguyeän raèng danh Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc thaùnh thì chính mình hoï neân laø thaùnh, toân kính danh cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Noù seõ laø giaû doái neáu chuùng ta laøm khaùc ñi. Vì theá lôøi caàu nguyeän naøy phaûn chieáu loøng khao khaùt cuûa chuùng ta ñoù laø nhöõng ngöôøi khaùc cuõng seõ suy phuïc vaø ñeán cuøng Ñöùc Chuùa Trôøi nhö chuùng ta ñaõ laøm.

Lôøi xin thöù hai cuûa baøi caàu nguyeän maãu cuõng töông töï: “Nöôùc Ngaøi ñeán”. YÙ töôûng veà moät vöông quoác haøm yù raèng coù moät vò Vua cai trò vöông quoác Ngaøi. Moân ñoà Cô Ñoác khao khaùt thaáy ñöôïc vò Vua cuûa mình, laø ñaáng cai trò ñôøi soáng cuûa mình, cai trò treân caû ñaát. OÂi, öôùc chi moïi ngöôøi seõ quyø goái toân cao Vua Gieâ-su trong ñöùc tin suy phuïc.

Lôøi xin thöù ba vang leân nhö lôøi nguyeän thöù nhaát vaø thöù hai: “YÙ Cha ñöôïc neân, ôû treân ñaát nhö ôû treân trôøi.” Laàn nöõa, laøm sao chuùng ta coù theå thaät loøng caàu nguyeän ñöôïc lôøi caàu nguyeän nhö theá maø khoâng caàn phaûi suy phuïc yù muoán cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong ñôøi soáng cuûa chuùng ta? Moân ñoà thaät mong muoán yù Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc neân ôû treân ñaát gioáng nhö ôû treân trôøi” caùch troïn veïn vaø hoaøn haûo.

Caàu xin Danh Ngaøi ñöôïc toân thaùnh, yù Ngaøi ñöôïc neân, nöôùc Ngaøi ñöôïc ñeán ñoái vôùi chuùng ta neân quan troïng hôn laø thöïc phaåm duy trì söï soáng,” thöùc aên haøng ngaøy” cuûa chuùng ta. Lôøi caàu xin naøy ñöôïc xeáp thöù tö coù lyù do cuûa noù. Ngay caû trong chính ñieàu ñoù phaûn chieáu moät thöù töï öu tieân ñuùng cuûa chuùng ta, vaø khoâng chuùt loøng tham aên ñöôïc tìm thaáy ôû ñaây. Moân ñoà cuûa Ñaáng Christ haàu vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi, khoâng haàu vieäc ma-moân. Hoï khoâng taäp trung vaøo vieäc chaát chöùa cuûa caûi ñaày aáp treân ñaát naøy.

Toâi cuõng coù theå theâm raèng yeâu caàu thöù tö döôøng nhö theå hieän lôøi caàu nguyeän maãu naøy laø lôøi neân ñöôïc caàu nguyeän vaøo moãi buoãi saùng khi baét ñaàu moät ngaøy môùi.

Lôøi Caàu Nguyeän Maãu Tieáp Theo

(The Model Prayer Continues)

Nhöõng moân ñoà cuûa Ñaáng Christ coù bao giôø phaïm toäi khoâng? Hieãn nhieân ñoâi khi laø coù, vì Chuùa Gieâ-su daïy hoï caàu xin söï tha thöù cho caùc toäi loãi cuûa mình.

Xin tha toäi loãi cho chuùng toâi, nhö chuùng toâi cuõng tha keû phaïm toäi nghòch cuøng chuùng toâi; Xin chôù ñeå chuùng toâi bò caùm doã, maø cöùu chuùng toâi khoûi ñieàu aùc! Vì nöôùc, quyeàn, vinh hieån ñeàu thuoäc veà Cha ñôøi ñôøi. Amen. Vaû, neáu caùc ngöôi tha loãi cho ngöôøi ta, thì Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi cuõng seõ tha thöù caùc ngöôi. Song neáu khoâng tha loãi cho ngöôøi ta, thì Cha caùc ngöôi cuõng seõ khoâng tha loãi cho caùc ngöôi (Mathiô 6:12-15)

Nhöõng moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su nhaän bieát söï khoâng vaâng lôøi cuûa hoï laøm buoàn loøng Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø khi hoï phaïm toäi, hoï caûm thaáy bò xaáu hoã. Hoï muoán caùi veát nhô ñoù ñöôïc caát ñi, vaø bieát ôn thay, Cha thieân thöôïng ñaày aân suûng cuûa hoï saün loøng tha thöù hoï. Nhöng hoï phaûi caàu xin tha thöù, vaø ñaây laø lôøi caàu xin thöù naêm trong baøi caàu nguyeän chung.

Nhöng hoï ñöôïc tha thöù phuï thuoäc treân ñieàu kieän hoï tha thöù cho nhöõng ngöôøi khaùc. Bôûi vì hoï ñöôïc tha thöù raát nhieàu toäi loãi, hoï coù nhieäm vuï phaûi tha thöù baát cöù ai caàu xin hoï tha thöù (vaø yeâu thöông vaø tìm caùc laøm hoøa vôùi nhöõng ai khoâng xin hoï). Neáu hoï choái töø khoâng tha thöù, Ñöùc Chuùa Trôøi seõ khoâng tha thöù hoï.

Lôøi xin thöù saùu vaø laø lôøi xin sau choùt cuõng laø moät ñieàu phaûn chieáu roõ raøng loøng khao khaùt cuûa ngöôøi moân ñoà thaät ñeå ñöôïc thaùnh khieát: “Xin chôù ñeå chuùng toâi bò caùm doã, maø cöùu chuùng toâi khoûi ñieàu aùc [hay laø keû aùc].” Ngöôøi moân ñoà thaät mong öôùc ñöôïc thaùnh khieát ñeán ñoä ngöôøi caàu xin Ñöùc Chuùa Trôøi ñöøng daãn daét mình vaøo trong moät choã naøo maø mình coù theå bò caùm doã, keûo mình khoâng khaùng cöï noåi. Hôn theá nöõa, ngöôøi caàu xin Ñöùc Chuùa Trôøi cöùu mình ra khoûi baát cöù ñieàu aùc naøo coù theå naém baét laáy mình. Ñaây chaéc chaén laø moät lôøi ñeå caàu nguyeän moãi buoåi saùng cuûa moãi ngaøy, tröôùc khi chuùng ta haønh trình böôùc vaøo theá gian ñaày toäi loãi vaø caùm doã naøy.

Nhöõng ai bieát Ñöùc Chuùa Trôøi hieåu taïi sao saùu lôøi nguyeän cuûa baøi caàu nguyeän chung naøy raát thích hôïp. Lyù do ñöôïc toû baøy trong haøng cuoái cuøng cuûa baøi caàu nguyeän: “Vì [hay bôûi vì] nöôùc, quyeàn vaø vinh hieån ñieàu thuoäc veà Ngaøi maõi maõi” (Mathiô 6:13). Ñöùc Chuùa Trôøi laø moät vò Vua vó ñaïi, laø Ñaáng cai trò treân vöông quoác maø trong ñoù chuùng ta laø nhöõng toâi tôù Ngaøi. Ngaøi laø Ñaáng toaøn naêng, vaø khoâng ai daùm choáng laïi yù muoán Ngaøi. Moïi vinh hieån qui thuoäc veà Ngaøi maõi maõi. Ngaøi ñaùng ñeå chuùng ta vaâng phuïc theo.

Chuû ñeà chính cuûa baøi caàu nguyeän chung laø gì? Söï thaùnh khieát. Moân ñoà Ñaáng Christ mong muoán danh Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc thaùnh, vaø söï cai trò cuûa Ngaøi ñöôïc thieát laäp treân ñaát, vaø yù Ngaøi ñöôïc neân caùch toaøn veïn ôû khaép moïi nôi. Ñaây laø ñieàu quan troïng ñoái vôùi hoï hôn laø baùnh aên haøng ngaøy. Hoï muoán laøm ñeïp loøng tröôùc maët Ngaøi, vaø khi hoï thaát baïi, hoï muoán söï tha thöù töø nôi Ngaøi. Nhö daân söï ñöôïc tha thöù, hoï môû roäng loøng tha thöù ñeán vôùi nhöõng ngöôøi khaùc. Hoï mong muoán ñöôïc hoaøn toaøn thaùnh khieát ñeán noåi hoï mong muoán traùnh khoûi söï caùm doã vì noù laøm taêng cô hoäi cho hoï phaïm toäi. Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà daïy doã nhöng ñieàu naøy cho caùc moân ñoà cuûa mình.

Moân Ñoà vaø Taøi Saûn Vaät Chaát Cuûa Mình

(The Disciple and His Material Possessions)

Chuû ñeà tieáp theo cuûa Baøi Giaûng Treân Nuùi coù tieàm naêng laøm xaùo troän nhieàu Cô Ñoác nhaân vôùi ñoäng cô chính trong ñôøi soáng laø tích luõy vaät chaát cho nhieàu theâm maõi:

Caùc ngöôi chôù chöùa cuûa caûi ôû döôùi ñaát, laø nôi coù saâu moái, ten reùt laøm hö, vaø keû troäm ñaøo ngaïch khoeùt vaùch maø laáy; nhöng phaûi chöùa cuûa caûi ôû treân trôøi, laø nôi chaúng coù saâu moái, ten reùt laøm hö, cuõng chaúng coù keû troäm ñaøo ngaïch khoeùt vaùch maø laáy. Vì chöng cuûa caûi ngöôi ôû ñaâu, thì loøng ngöôi cuõng ôû ñoù. Con maét laø ñeøn cuûa thaân theå. Neáu maét ngöôi saùng suûa thì caû thaân theå ngöôi seõ ñöôïc saùng laùng; nhöng neáu maét ngöôi xaáu, thì caû thaân theå seõ toái taêm. Vaäy, neáu söï saùng laùng trong ngöôi chæ laø toái taêm, thì söï toái taêm naày seõ lôùn bieát laø döôøng bao! Chaúng ai ñöôïc laøm toâi hai chuû; vì seõ gheùt ngöôøi naày maø yeâu ngöôøi kia, hoaëc troïng ngöôøi naøy maø khinh ngöôøi kia. Caùc ngöôi khoâng coù theå laøm toâi Ñöùc Chuùa Trôøi laïi laøm toâi Ma-moân nöõa (Mathiô 6:19-24).

Chuùa Gieâ-su truyeàn leänh cho chuùng ta khoâng tích tröû cuûa caûi cho chính mình treân ñaát naøy. Vaäy thì “cuûa caûi” ñöôïc xaùc ñònh nhö theá naøo? Theo nguyeân vaên “cuûa caûi” laø kho baùu ôû trong caùi röông, chaát chöùa taïi moät nôi naøo ñoù, khoâng bao giôø ñöôïc duøng cho baát cöù ñieàu gì thöïc tieån. Chuùa Gieâ-su ñònh nghóa noù nhö nhöõng ñieàu thu huùt saâu moái, ten reùt vaø keû troäm. Noùi moät caùch khaùc laø “nhöõng thöù khoâng caàn thieát.” Saâu moái aên nhöõng gì ôû saâu tuoát ôû taän beân kia nhöõng caùi tuû cuûa chuùng ta, khoâng phaûi laø nhöõng gì chuùng ta thöôøng maëc. Ten reùt baøo moøn nhöõng ñoà vaät chuùng ta ít khi duøng tôùi. Keû troäm thöôøng hay troäm laáy nhöõng ñieàu maø ngöôøi ta thaät khoâng caàn ñeán: Tranh aûnh, nöõ trang, nhöõng thieát bò ñaét tieàn, vaø nhöõng gì coù theå ñem ñi caàm.

Nhöõng moân ñoà thaät ñaõ “boû heát moïi söï mình coù” (xem Luca 14:33). Hoï ñôn giaûn chæ laø nhöõng quaûn lyù tieàn baïc cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, vaäy neân moãi quyeát ñònh tieâu xaøi tieàn baïc laø moät quyeát ñònh thuoäc linh. Chuùng ta laøm gì vôùi tieàn baïc cuûa mình phaûn chieáu ai laø ngöôøi ñang ñieàu khieån ñôøi soáng chuùng ta. Khi chuùng ta tích luõy “cuûa caûi”, thaâu gom chaát chöùa tieàn baïc vaø mua caùi gì khoâng caàn thieát, chuùng ta toû baøy raèng Chuùa Gieâ-su khoâng phaûi laø Ñaáng ñang ñieàu khieån hoaøn vuõ, bôûi vì neáu Ngaøi ñang ñieàu khieån thì chuùng ta seõ laøm nhöõng ñieàu toát hôn vôùi tieàn baïc maø Ngaøi tin caäy phoù thaùc cho chuùng ta.

Nhöõng ñieàu toát hôn ñoù laø gì? Chuùa Gieâ-su ra leänh cho chuùng ta chaát chöùa cuûa caûi cuûa chuùng ta ôû treân trôøi. Laøm sao ñieàu ñoù coù theå xaûy ra? Ngaøi baûo chuùng ta trong saùch tin laønh Luca: “Haõy baùn gia taøi mình maø boá thí. Haõy saém cho mình tuùi khoâng hö, vaø cuûa baùu khoâng heà hao keùm ôû treân trôøi, laø nôi keû troäm khoâng ñeán gaàn, saâu moït khoâng laøm hö naùt. Vì cuûa baùu caùc ngöôi ôû ñaâu, thì loøng cuõng ôû ñoù” (Luca 12:33).

Qua boá thí cho coâng vieäc töø thieän, chuùng ta chaát chöù cuûa caûi ôû nôi treân trôøi. Chuùa Gieâ-su baûo chuùng ta haõy laáy ñieàu maø giaù trò chaéc chaén seõ giaûm xuoáng cho ñeán choã khoâng coøn ñaùng gì caû, vaø ñaàu tö noù vaøo ñieàu maø khoâng heà hö maát. Ñoù laø ñieàu ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà laøm vaø daïy caùc moân ñoà mình laøm gioáng nhö vaäy.

Caëp Maét Xaáu (The Bad Eyes)

Chuùa Gieâ-su coù yù gì khi Ngaøi noùi veà ngöôøi maét saùng laø nhöõng ai coù thaân theå ñaày aùnh saùng vaø ngöôøi maét toái laø nhöõng ai coù thaân theå ñaày toái taêm? Lôøi cuûa Ngaøi phaûi coù ñieàu gì ñoù lieân heä ñeán tieàn baïc vaø nhöõng ñieàu vaät chaát, bôûi vì aáy laø nhöõng gì Ngaøi noùi tröôùc vaø sau ñoù.

Chöõ “xaáu” trong caâu 6:2 trong tieáng Hy-laïp ñöôïc dòch ra gioáng nhö chöõ “ganh” trong Mathiô 20:15. Nôi ñoù chuùng ta ñoïc veà ngöôøi chuû noùi vôùi ngöôøi laøm cuûa mình, “Hay laø ngöôi thaáy ta aên ôû töû teá maø laáy maét ganh sao?” Hieãn nhieân con maét theo nghóa ñen thì khoâng theå ganh ñöôïc. Vì theá söï dieãn ñaït “con maét ganh (hoaëc xaáu)” noùi chæ veà moät ngöôøi vôùi loøng tham lam. Ñieàu naøy giuùp chuùng ta hieåu hôn veà nhöõng gì Ñaáng Christ haøm yù trong Mathiô 6:22-23, nhöõng caâu naøy trong khuoân khoå phaân ñoaïn naøy cho thaáy vaán ñeà laø tieàn baïc.

Ngöôøi vôùi con maét saùng töông tröng cho keû cho pheùp aùnh saùng cuûa leõ thaät ñeán vôùi mình. Vì theá ngöôøi phuïc vuï Ñöùc Chuùa Trôøi vaø tích tröû cuûa caûi khoâng phaûi ôû treân ñaát, nhöng beøn laø ôû treân trôøi. Ngöôøi vôùi con maét toái taêm ñoùng cöûa khoâng cho aùnh saùng leõ thaät vaøo bôûi vì haén nghó mình ñaõ coù leõ chaân thaät roài, vaø vì theá ngöôøi coù ñaày daãy toái taêm, tin vaøo nhöõng ñieàu giaû doái. Haén tích luõy cuûa caûi treân daát. Haén tin raèng muïc ñích ñôøi soáng mình laø thoûa maõn caùi toâi. Tieàn baïc laø chuùa cuûa haén. Haén khoâng höôùng böôùc veà thieân ñaøng.

Coi tieàn baïc nhö laø chuùa, ñieàu naøy coù nghóa gì? Noù coù nghóa raèng tieàn baïc chieám vò trí treân ñôøi soáng baïn maø ñaùng lyù choã ñoù chæ thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi maø thoâi. Tieàn baïc ñieàu khieån ñôøi soáng baïn. Noù tieâu heát söùc löïc, suy nghó vaø thôøi gian cuûa baïn. Noù laø nguoàn vui möøng chính cuûa ñôøi soáng baïn. Baïn yeâu meán noù.[12] Ñaáy laø ñieàu maø söù ñoà Phao-loâ saùnh söï tham lam ngang haøng vôùi thôø thaàn töôïng, noùi raèng khoâng coù keû naøo tham lam coù theå höôûng ñöôïc vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi (xem EÂpheâsoâ 5:5; Coâloâse 3:5-6).

Ñöùc Chuùa Trôøi vaø tieàn baïc caû hai muoán laøm chuû treân ñôøi soáng chuùng ta, vaø Chuùa Gieâ-su noùi chuùng ta khoâng theå cuøng luùc haàu vieäc caû hai. Laàn nöõa chuùng thaáy Chuùa Gieâ-su giöõ laáy chuû ñeà chính cuûa Ngaøi – Chæ coù keû thaùnh khieát seõ höôûng ñöôïc vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngaøi laøm saùng toû raèng nhöõng keû ñaày daãy söï toái taêm, coù chuùa mình laø tieàn baïc, vaø keû tích luõy cuûa caûi treân ñaát, khoâng coù böôùc ñi treân con ñöôøng heïp laø ñöôøng daãn ñeán söï soáng ñôøi.

Keû Ngheøo Tham Lam (The Covetous Poor)

Taâm trí bò loâi cuoán vôùi nhöõng ñieàu vaät chaát khoâng chæ sai traät neáu nhö nhöõng ñieàu ñoù laø nhöõng moùn sa sæ phaåm. Moät ngöôøi coù theå bò sai laàm bò loâi cuoán vôùi nhöõng ñieàu vaät chaát ngay caû khi nhöõng ñieàu ñoù laø nhöõng caàn thieát caên baûn. Chuùa Gieâ-su daïy tieáp:

Vaäy neân ta phaùn cuøng caùc ngöôi raèng: Ñöøng vì söï soáng mình maø lo ñoà aên uoáng; cuõng ñöøng vì thaân theå mình maø lo ñoà maëc. Söï soáng haù chaúng quí troïng hôn ñoà aên sao, thaân theå haù chaúng quí troïng hôn quaàn aùo sao? Haõy xem loaøi chim trôøi: chaúng coù gieo, gaët, cuõng chaúng coù thaâu tröû vaøo kho taøng, maø Cha caùc ngöôi treân trôøi nuoâi noù. Caùc ngöôi haù chaúng phaûi laø quí troïng hôn loaøi chim sao? Vaû laïi, coù ai trong voøng caùc ngöôi lo laéng maø laøm cho ñôøi mình ñöôïc daøi theâm moät khaéc khoâng? Coøn veà phaàn quaàn aùo, caùc ngöôi laïi lo laéng maø laøm chi? Haõy ngaém xem nhöõng hoa hueä ngoaøi ñoàng moïc leân theå naøo; chaúng laøm khoù nhoïc, cuõng khoâng keùo chæ; nhöng ta phaùn cuøng caùc ngöôi, daãu vua Saloâmoân sang troïng ñeán ñaâu, cuõng khoâng ñöôïc maëc aùo toát nhö moät hoa naøo trong gioáng ñoù. Hôõi keû ít ñöùc tin, loaøi coû ngoaøi ñoàng, laø gioáng nay coøn soáng, mai boû vaøo loø, maø Ñöùc Chuùa Trôøi coøn cho noù maëc ñeïp theå aáy thay, huoáng chi laø caùc ngöôi! AÁy vaäy, caùc ngöôi chôù lo laéng maø noùi raèng: Chuùng ta seõ aên gì? Uoáng gì? Maëc gì? Vì moïi ñieàu ñoù, caùc daân ngoaïi vaãn thöôøng tìm, vaø Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi voán bieát caùc ngöôi caàn duøng nhöõng ñieàu ñoù roài. Nhöng tröôùc heát, haõy tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï coâng bình cuûa Ngaøi, thì Ngaøi seõ cho theâm caùc ngöôi moïi ñieàu aáy nöõa. Vaäy, chôù lo laéng chi vaø ngaøy mai; vì ngaøy mai seõ lo veà vieäc ngaøy mai. Söï khoù nhoïc ngaøy naøo ñuû cho ngaøy aáy (Mathiô 6:25-34)

Nhieàu ngöôøi ñoïc saùch naøy seõ khoâng coù theå laøm sao lieân heä ñöôïc vôùi nhöõng thính giaû maø Chuùa Gieâ-su ñang noùi chuyeän. Laàn cuoái cuøng baïn lo laéng veà ñoà aên, thöùc uoáng hoaëc laø quaàn aùo laø khi naøo?

Nhöng lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su chaéc chaén aùp duïng cho chuùng ta. Neáu bò cuoán loâi vôùi nhöõng ñieàu thieát yeáu cuûa cuoäc soáng laø ñieàu sai traät, thì bò cuoán loâi bôûi nhöõng ñieàu khoâng thieát yeáu seõ caøng sai traät hôn laø döôøng bao? Chuùa Gieâ-su ñoøi hoûi caùc moân ñoà Ngaøi taäp trung tìm kieám hai ñieàu chính yeáu: Vöông quoác cuûa Ngaøi vaø söï coâng bình cuûa Ngaøi. Khi moät ngöôøi xöng mìn laø Cô Ñoác nhaân khoâng ñuû khaû naêng ñeå daâng phaàn möôøi (toâi coù theå theâm vaøo: ñaây laø moät maïng leänh trong giao öôùc cuû), nhöng coù ñuû khaû naêng cho nhöõng vaät chaát khoâng thieát yeáu, ngöôøi ñoù coù soáng theo chuaån möïc cuûa Ñaáng Christ trong vieäc kieám vöông quoác vaø söï coâng bình cuûa Ngaøi hay khoâng?

Ñöøng Laøm Ngöôøi Tìm Loãi Laàm

(Don’t Be A Fault-Finder)

Nhöõng ñieàu raên keá tieáp cuûa Chuùa Gieâ-su cho nhöõng keû theo Ngaøi quan taâm ñeán nhöõng vi phaïm vì söï ñoaùn xeùt vaø tìm kieám loãi laàm:

Caùc ngöôi ñöøng ñoaùn xeùt ai, ñeå mình khoûi bò ñoaùn xeùt. Vì caùc ngöôi ñoaùn xeùt ngöôøi ta theå naøo, thì hoï cuõng ñoaùn xeùt laïi theå aáy; caùc ngöôi löôøng cho ngöôøi ta möïc naøo, thì hoï cuõng löôøng laïi cho möïc aáy. Sao ngöôi doøm thaáy caùi raùc trong maét anh em ngöôi, maø chaúng thaáy caây ñaø trong maét mình? Sao ngöôi daùm noùi vôùi anh em raèng: Ñeå toâi laáy caùi raùc ra khoûi maét anh, maø chính ngöôi coù caây ñaø trong maét mình? Hôõi keû giaû hình! Tröôùc heát phaûi laáy caây ñaø khoûi maét mình ñi, roài môùi thaáy roõ maø laáy caùi raùc ra khoûi maét anh em mình ñöôïc.

Maëc duø Chuùa Gieâ-su khoâng tröïc tieáp hoaëc giaùn tieáp truy toá caùc thaày thoâng giaùo vaø ngöôøi Pharisi trong phaân ñoaïn naøy, nhöng chaéc chaén hoï bò keát aùn veà toäi naøy khi ñem ra xem xeùt kyû löôûng; hoï saên tìm loãi laàm nôi Ngaøi!

Chuùa Gieâ-su coù yù gì trong lôøi caûnh baùo veà xeùt ñoaùn ngöôøi khaùc?

Tröôùc tieân, chuùng ta haõy xem nhöõng gì Ngaøi khoâng coù yù truyeàn ñaït. Ngaøi khoâng coù yù raèng chuùng ta khoâng neân phaân bieät vaø laøm nhöõng xaùc ñònh caên baûn veà phaåm chaát cuûa ngöôøi khaùc qua quan saùt caùc haønh ñoäng cuûa hoï. Ñieàu ñoù raát laø roõ raøng. Ngay sau phaàn naøy, Chuùa Gieâ-su daïy caùc moân ñoà Ngaøi ñöøng quaêng ngoïc trai cho heo hoaëc ñöa nhöõng ñoà thaùnh cho choù (xem 7:6). Ngaøi noùi roõ nghóa boùng veà moät loaïi ngöôøi, aùm chæ hoï nhö nhöõng con heo hoaëc choù, laø nhöõng ngöôøi khoâng traân troïng giaù trò cuûa nhöõng ñieàu thaùnh khieát “ngoïc trai” ñöôïc ban cho hoï. Nhöõng ngöôøi naøy roõ laø nhöõng ngöôøi chöa ñöôïc cöùu. Vaø roõ raèng chuùng ta phaûi xeùt ñoaùn phaân bieät loaïi ngöôøi naøo laø heo vaø choù neáu chuùng ta vaâng theo maïng leänh naøy.

Hôn nöõa, Chuùa Gieâ-su ngaén goïn chæ baûo nhöõng ngöôøi theo Ngaøi laøm sao ñeå phaân bieät caùc giaùo sö giaû, “nhöõng soùi ñoäi loát chieân” (Xem 7:15), qua kieåm xeùt boâng traùi cuûa hoï. Ñeå vaâng theo nhöõng lôøi daïy doã cuûa Chuùa Gieâ-su, roõ raøng chuùng ta phaûi xem xeùt ñôøi soáng cuûa ngöôøi khaùc vaø laøm nhöõng phaùn xeùt phaân bieät.

Söù ñoà Phao-loâ daïy baûo nhöõng tín ñoà taïi thaønh Coârinhtoâ töông töï nhö vaäy:

Nhöng toâi vieát khuyeân anh em ñöøng laøm baïn vôùi keû naøo töï xöng laø anh em, maø laø gian daâm, hoaëc tham lam, hoaëc thôø hình töôïng, hoaëc chöôûi ruûa, hoaëc say söa, hoaëc chaét boùp, cuõng khoâng neân aên chung vôùi ngöôøi theå aáy. (1 Coârinhtoâ 5:11)

Ñeå vaâng theo lôøi daïy naøy ñoøi hoûi chuùng ta xem xeùt ñôøi soáng cuûa nhöõng ngöôøi khaùc vaø laøm nhöõng phaùn xeùt veà hoï döïa treân nhöõng gì chuùng ta quan saùt thaáy.

Söù ñoà Giaêng cuõng noùi chuùng ta raèng chuùng ta coù theå deã daøng phaân bieät ai thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi vaø ai thuoäc veà ma quæ. Bôûi nhìn vaøo ñôøi soáng cuûa nhöõng ngöôøi khaùc, noù thaät laø roõ ñeå nhaän bieát ai laø ngöôøi ñöôïc cöùu vaø ai khoâng phaûi laø ngöôøi ñöôïc cöùu (xem 1 Giaêng 3:10).

Taát caû nhöõng ñieàu naøy laø nhö vaäy, phaân bieät phaåm chaát cuûa nhöõng ngöôøi khaùc baèng caùch xem xeùt caùc haønh ñoäng cuûa hoï vaø xeùt ñoaùn neáu hoï thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi hay laø thuoäc veà ma quæ khoâng phaûi laø toäi xeùt ñoaùn maø Chuùa Gieâ-su caûnh baùo nghòch cuøng. Vaäy thì Chuùa Gieâ-su coù yù gì?

Haõy ñeå yù raèng Chuùa Gieâ-su ñang noùi veà tìm kieám loãi laàm nhoû moïn, caùi daèm nôi ngöôøi anh em mình (haõy chuù yù Chuùa Gieâ-su duøng chöõ anh em ba laàn trong phaân ñoaïn naøy). Chuùa Gieâ-su khoâng caûnh baùo hoï phaùn xeùt nhöõng ngöôøi khoâng phaûi laø tín ñoà baèng caùch quan saùt nhöõng loãi laàm toû töôøng cuûa hoï nhö Ngaøi seõ chæ daãn caùch ngaén goïn cho chuùng ta ñeå laøm ngay trong baøi giaûng naøy. Ñaây laø nhöõng lôøi daïy doã cho Cô Ñoác nhaân neân cö xöû nhö theá naøo vôùi nhöõng Cô Ñoác nhaân khaùc. Hoï khoâng neân tìm kieám nhöõng loãi laàm nhoû moïn cuûa nhau, vaø ñieàu naøy caàn neân laø nhö vaäy nhaát laø khi chính mình hoï bò muø khoâng thaáy nhöõng loãi laàm lôùn hôn trong chính ñôøi soáng mình. Trong nhöõng tình caûnh nhö vaäy, hoï laø keû giaû hình. Nhö ñaõ coù moät laàn Chuùa Gieâ-su noùi vôùi moät ñaùm quan aùn giaû hình “Ai trong caùc ngöôi laø ngöôøi voâ toäi, haõy tröôùc nhöùt neùm ñaù vaøo ngöôøi” (Giaêng 8:7).

Söù ñoà Giacô, taùc giaû thö tín maø thöôøng ñöôïc saùnh song song vôùi Baøi Giaûng Treân Nuùi, vieát töông töïa nhö vaäy, “Hôõi anh em, chôù oaùn traùch nhau, haàu cho khoûi bò xeùt ñoaùn ; kìa, Ñaáng xeùt ñoaùn ñöùng tröôùc cöûa” (Giacô 5:9). Coù leû caâu naøy cuõng giuùp chuùng ta hieåu nhöõng gì maø Chuùa Gieâ-su caûnh baùo nghòch cuøng “tìm kieám loãi laàm cuûa nhöõng anh em tín ñoà khaùc vaø phaùt thanh ñaïi chuùng nhöõng gì chuùng ta tìm ñöôïc, phaøn naøn ñoái nghòch cuøng nhau. Ñaây laø moät trong nhöõng toäi phoå bieán nhaát trong Hoäi thaùnh, vaø nhöõng ai vi phaïm ñieàu naøy ñaët chính mình vaøo moät vò theá raát nguy hieåm ñeå bò ñoaùn xeùt. Khi chuùng ta noùi nghòch cuøng moät ngöôøi anh em tín ñoà, vaïch chæ ra nhöõng loãi laàm cuûa ngöôøi ñoù cho nhöõng ngöôøi khaùc, chuùng ta vi phaïm” luaät vaøng”, bôûi vì chuùng ta khoâng muoán nhöõng ngöôøi khaùc noùi xaáu veà mình khi chuùng ta vaéng maët.

Chuùng ta coù theå ñeán vôùi ngöôøi anh em tín ñoà veà loãi laàm cuûa ngöôøi ñoù trong tình yeâu thöông, nhöng chæ khi chuùng ta coù theå laøm nhö vaäy moät caùch khoâng doái traù, chaéc raèng chuùng ta khoâng phaïm toäi (hoaëc nhieàu toäi) gioáng nhö toäi loãi cuûa ngöôøi maø chuùng ta ñoái naïi. Nhöng noù hoaøn toaøn voâ ích toán thôøi gian laøm nhö theá vôùi ngöôøi khoâng phaûi laø tín ñoà, laø ñieàu döôøng nhö laø chuû ñeà cuûa caâu keá tieáp. Chuùa Gieâ-su phaùn,

Ñöøng cho choù nhöõng ñoà thaùnh, vaø ñöøng quaêng hoät trai mình tröôùc maët heo, keûo noù ñaïp döôùi chôn, vaø quay laïi caén xeù caùc ngöôi (Mathiô 7:6)

Trong chaâm ngoân cuõng coù moät caâu töông töï nhö vaäy,” Chôù traùch keû nhaïo baùng, e noù gheùt con; haõy traùch ngöôøi khoân ngoan, thì ngöôøi seõ yeâu meán con” (Chaâm ngoân 9:8)

Söï Khích Leä Caàu Nguyeän (Encouragement To Pray)

Roát laïi, chuùng ta ñaõ ñeán phaàn cuoái cuûa thaân Baøi Giaûng cuûa Chuùa Gieâ-su. Noù baét ñaàu vôùi vaø lôøi höùa khích leä caàu nguyeän:

Haõy xin, seõ ñöôïc; haõy tìm, seõ gaëp; haõy goõ cöûa, seõ môû cho. Bôûi vì, heã ai xin thì ñöôïc; ai tìm thì gaëp; ai goõ cöûa thì ñöôïc môû. Trong caùc ngöôi coù ai, khi con mình xin baùnh, maø cho ñaù chaêng? Hay laø con mình xin caù, maø cho raén chaêng? Vaäy neáu caùc ngöôi voán laø xaáu, coøn bieát cho con caùi mình caùc vaät toát thay, huoáng chi Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi laïi chaúng ban caùc vaät toát cho nhöõng ngöôøi xin Ngaøi sao? (Mathiô 7:7-11).

“A-ha!” Moät ñoäc giaû ôû nôi naøo ñoù coù theå noùi, “Ñaây laø moät phaàn cuûa Baøi Giaûng Treân Nuùi maø khoâng coù gì lieân quan ñeán söï thaùnh khieát”

Ñieàu ñoù ñeàu leä thuoäc vaøo nhöõng gì chuùng ta caàu xin, goû cöûa vaø tìm kieám trong lôøi nguyeän caàu. Laø nhöõng ngöôøi “ñoùi khaùt söï coâng bình”, chuùng ta mong muoán vaâng theo moïi lôøi Chuùa Gieâ-su daïy trong Baøi Giaûng cuûa Ngaøi, vaø loøng mong muoán ñoù chaéc chaén ñöôïc phaûn chieáu trong lôøi caàu nguyeän cuûa chuùng ta. Thaät theá, baøi caàu nguyeän kieåu maãu maø Chuùa Gieâ-su ôû phaàn treân ñaõ chia seõ ôû trong Baøi Giaûng naøy laø söï baøy toû cuûa moät loøng khao khaùt cho söï thaùnh khieát vaø cho yù muoán Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc neân. Theâm vaøo ñoù, trong Luca caùc lôøi höùa trong lôøi caàu nguyeän naøy döôùi söï xem xeùt keát thuùc vôùi, “Vaäy neáu caùc ngöôi laø ngöôøi xaáu, coøn bieát cho con caùi mình vaät toát thay, huoáng chi Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi laïi chaúng ban Ñöùc Thaùnh Linh cho ngöôøi xin Ngaøi! (Luca 11:13). Hieãn nhieân, Chuùa Gieâ-su khoâng caàn thieát nghó ñeán nhöõng moùn ñoà xa xí phaåm khi Ngaøi höùa ban cho chuùng ta” vaät toát.” Trong taâm trí Ngaøi, Ñöùc Chuùa Trôøi laø moät “moùn quaø toát” bôûi vì Ñöùc Thaùnh Linh laøm cho chuùng ta neân thaùnh khieát vaø giuùp chuùng ta môû roäng tin laønh vaø qua ñoù laøm nhieàu ngöôøi khaùc thaùnh khieát. Vaø nhöõng ngöôøi thaùnh khieát thì ñöôïc leân thieân ñaøng.

Lôøi Toùm taét (A Summaiing Statement)

Baây giôø chuùng ta ñeán moät caâu maø neân ñöôïc xem nhö laø moät lôøi toùm taéc thöïc tieån nhöõng gì Chuùa Gieâ-su daïy doã cho ñeán ñieåm naøy. Nhieàu ngöôøi bình luaän khoâng thaáy ñieàu naøy, nhöng raát laø quan troïng cho chuùng ta thaáy. Caâu naøy roõ laø moät lôøi toùm taéc baét ñaàu vôùi chöõ aáy vaäy. Vì theá, noù noái keát vôùi nhöõng lôøi daïy tröôùc ñoù, vaø caâu hoûi ôû ñaây laø: Bao nhieâu trong nhöõng gì maø Chuùa Gieâ-su noùi ñöôïc toùm taéc laïi? Haõy ñoïc noù leân vaø suy nghó:

AÁy vaäy, heã ñieàu chi maø caùc ngöôi muoán ngöôøi ta laøm cho mình, thì cuõng haõy laøm ñieàu ñoù cho hoï, vì aáy laø luaät phaùp vaø lôøi tieân tri (Mathiô 7:12)

Lôøi naøy khoâng theå chæ laø caâu toùm taéc cuûa vaøi caâu tröôùc veà söï caàu nguyeän, neáu khoâng noù seõ khoâng hôïp lyù.

Haõy nhôù raèng trong phaàn ñaàu cuûa Baøi Giaûng, Chuùa Gieâ-su ñaõ caûnh baùo nghòch cuøng yù töôûng sai laàm raèng Ngaøi ñeán ñeå huûy phaù Luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri (Mathiô 5:17). Töø ñieåm ñoù trong Baøi Giaûng cuûa Ngaøi cho ñeán caâu maø chuùng ta hieän ñang ñoái dieän. Ngaøi khoâng laøm ñieàu gì quan troïng ngoaøi vieäc uûng hoä vaø giaûi thích caùc ñieàu raên cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi trong Cöïu Öôùc. Vì theá, Ngaøi toùm taét moïi ñieàu Ngaøi ñaõ truyeàn laø nhöõng ñieàu maø Ngaøi laáy ra töø Luaät Phaùp vaø caùc lôøi tieân tri: “AÁy vaäy heã ñieàu chi maø caùc ngöôi muoán ngöôøi ta laøm cho mình, thì cuõng haõy laøm ñieàu ñoù cho hoï, vì aáy laø luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri” (Mathiô 7:12). Cuïm töø, “Luaät phaùp vaø caùc lôøi tieân tri,” noái lieàn moïi ñieàu Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi giöõ Mathiô 5:17 vaø Mathiô 7:12).

Giôø thì Chuùa Gieâ-su baét ñaàu ñi ñeán phaàn keát cuûa Baøi Giaûng cuûa Ngaøi, Ngaøi laëp laïi chuû ñeà chính cuûa Ngaøi theâm laàn nöõa – Chæ coù nhöõng keû thaùnh khieát höôûng ñöôïc vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi:

Haõy vaøo cöûa heïp, vì cöûa roäng vaø ñöôøng khoaûng khoùa i daãn ñeán söï hö maát, keû vaøo ñoù cuõng nhieàu. Song cöûa heïp vaø ñöôøng chaät daãn ñeán söï soáng, keû kieám ñöôïc thì ít (Mathiô 7:13-14).

Cöûa heïp vaø ñöôøng chaät roõ raèng daãn ñeán söï soáng maø ít ngöôøi tìm ñöôïc laø bieåu töôïng cuûa söï cöùu roãi. Cöûa roäng vaø ñöôøng khoaûng khoùa i daãn ñeán söï hö maát laø loái cuûa soá ñoâng con ngöôøi bieåu töôïng cho söï huûy dieät. Neáu moïi ñieàu Chuùa Gieâ-su noùi tröôùc caâu naøy khoâng coù yù nghóa gì heát, neáu baøi giaûng naøy coù baát kyø moät chuoåi logic naøo, neáu Chuùa Gieâ-su coù baát cöù söï thoâng minh cuûa moät ngöôøi truyeàn ñaït naøo, thì söï dieãn giaûi caên baûn nhaát seõ laø con ñöôøng heïp laø con ñöôøng theo Chuùa Gieâ-su, vaâng giöõ caùc maïng leänh Ngaøi. Con ñöôøng roäng seõ laø ngöôïc laïi. Coù bao nhieàu ngöôøi xöng mình laø nhöõng Cô Ñoác nhaân ñang böôùc ñi trong con ñöôøng heïp nhö ñaõ mieâu taû trong baøi giaûng naøy? Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà chaéc chaén laø phaûi ôû treân con ñöôøng heïp naøy, vaø cuõng daãn daét nhöõng moân ñoà mình böôùc ñi treân cuøng moät con ñöôøng ñoù.

Vaøi ngöôøi xöng mình laø Cô Ñoác nhaân laáy laøm boái roái vì Chuùa Gieâ-su khoâng noùi gì veà ñöùc tin hoaëc ñaët nieàm tin vaøo Ngaøi trong baøi giaûng naøy laø baøi maø Ngaøi noùi raát nhieàu vaø söï cöùu roãi vaø söï hö maát. Nhöõng ai hieåu moái töông quan khoâng theå taùch rôøi giöõa nieàm tin vaø loái soáng, nhöng baøi giaûng naøy trình toû khoâng coù nam ñeà naøo. Nhöõng ai vaâng theo Chuùa Gieâ-su baøy toû ñöùc tin mình bôûi nhöõng coâng vieäc laøm. Nhöõng ai khoâng vaâng theo Ngaøi khoâng tin Ngaøi laø Con cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Khoâng chæ söï cöùu chuoäc laø moät daáu chæ veà aân suûng Ñöùc Chuùa Trôøi ñoái vôùi chuùng ta, nhö cuõng vaäy trong söï bieán ñoåi ñöôïc xaûy ra trong ñôøi soáng cuûa chuùng ta. Söï thaùnh khieát cuûa chuùng ta chính laø söï thaùnh khieát cuûa ngaøi.

Laøm Sao Nhaän Bieát Nhöõng Laõnh Ñaïo Toân Giaùo Giaû

(How To Recognize False Religious Leaders)

Nhö Chuùa Gieâ-su tieáp tuïc ñuùt keát nhöõng nhaän xeùt, Ngaøi caûnh baùo thính giaû Ngaøi veà caùc tieân tri giaû laø nhöõng keû daãn daét nhöõng ngöôøi khoâng bieát phaân bieät vaøo con ñöôøng roäng daãn ñeán söï hö maát. Hoï laø nhöõng keû thaät söï khoâng ñeán töø nôi Ñöùc Chuùa Trôøi, nhöng giaû daïng nhö laø ñeán töø nôi Ngaøi. Taát caû nhöõng thaày giaùo vaø laõnh ñaïo giaû ñeàu ñöôïc xeáp vaøo loaïi naøy. Laøm sao chuùng ta coù theå nhaän dieän ñöôïc hoï?

Haõy coi chöøng tieân tri giaû, laø nhöõng keû mang loát chieân ñeán cuøng caùc ngöôi, song beà trong thaät laø muoâng soùi hay caén xeù. Caùc ngöôi nhôø nhöõng traùi noù maø nhaän bieát ñöôïc. Naøo coù ai haùi traùi nho nôi buïi gai, hay laø traùi vaû nôi buïi taät-leâ? Vaäy, heã caây naøo toát thì sanh traùi toát; nhöng caây naøo xaáu thì sanh traùi xaáu. Caây toát chaúng sanh ñöôïc traùi xaáu, maø caây xaáu cuõng chaúng sanh ñöôïc traùi toát. Heã caây naøo chaúng sanh traùi toát, thì phaûi ñoán maø chuïm ñi. AÁy vaäy, caùc ngöôi nhôø nhöõng traùi noù maø nhaän bieát ñöôïc. Chaúng phaûi heã nhöõng keû noùi cuøng ta raèng: Laïy Chuùa, laïy Chuùa, thì ñeàu ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng ñaâu; nhöng chæ keû laøm theo yù muoán cuûa Cha ta ôû treân trôøi maø thoâi. Ngaøy ñoù, seõ coù nhieàu ngöôøi thöa cuøng ta raèng: Laïy Chuùa, laïy Chuùa, chuùng toâi haù chaúng töøng nhôn danh Chuùa maø noùi tieân tri sao? Nhôn danh Chuùa maø tröø quæ sao? Vaø laïi nhôn danh Chuùa maø laøm nhieàu pheùp laï sao? Khi aáy, ta seõ phaùn roõ raøng cuøng hoï raèng: Hôõi keû laøm gian aùc, ta chaúng bieát caùc ngöôi bao giôø, haõy lui ra khoûi ta!

Roõ raøng, Chuùa Gieâ-su bieåu loä raèng nhöõng giaùo sö giaû raát laø kheùo löøa doái. Chuùng coù vaøi ngoaïi ñieåm bieåu loä laø thaät. Chuùng coù theå goïi Chuùa Gieâ-su laø Chuùa mình, noùi tieân tri, ñuoåi quæ vaø laøm nhieàu pheùp laï. Nhöng “loát chieân” chæ che ñaäy nhöõng con “soùi caén xeù”. Chuùng khoâng phaûi laø nhöõng chieân thaät. Laøm sao bieát ñöôïc neáu chuùng laø thaät hay giaû? Phaåm chaát thaät cuûa chuùng ñöôïc nhaän dieän baèng caùch xem xeùt “boâng traùi” cuûa chuùng.

Nhöõng boâng traùi gì maø Chuùa Gieâ-su ñang noùi ôû ñaây? Roû chuùng khoâng phaûi laø boâng traùi cuûa caùc pheùp laï. Hôn nöõa, chuùng laø boâng traùi cuûa söï vaâng theo taát caû moïi ñieàu Chuùa Gieâ-su daïy doã. Nhöõng ai thaät laøm theo yù cuûa Cha. Nhöõng ai laø giaû doái “laøm nhöõng ñieàu gian aùc” (7:23). Vaäy, traùch nhieäm cuûa chuùng ta laø so saùnh ñôøi soáng hoï vôùi nhöõng gì Chuùa Gieâ-su truyeàn daïy.

Nhöõng giaùo sö giaû loäng haønh ñaày daãy trong Hoäi thaùnh thôøi nay vaø chuùng ta khoâng neân ngaïc nhieân, bôûi vì Ñöùc Chuùa Chuùa Gieâ-su vaø söù ñoà Phaoloâ caû hai ñeàu caûnh baùo tröôùc cho chuùng ta khi noùi veà ngaøy sau roát caøng ñeán gaàn, chuùng ta khoâng neân troâng mong gì khaùc hôn ñieàu ñoù (xem Mathiô 24:11-12; 2 Timoâtheâ 4:3-4). Nhöõng tieân tri döõ daèn nhaát cuûa thôøi chuùng ta laø nhöõng keû daïy raèng thieân ñaøng ñoùn chôø nhöõng keû khoâng thaùnh khieát. Hoï chòu traùch nhieäm cho söï hö maát ñôøi ñôøi cuûa haøng trieäu trieäu ngöôøi. Veà nhöõng ngöôøi ñoù, OÂng John Wesley vieát:

Ñaây laø ñieàu teä haïi laøm sao! “Khi nhöõng söù giaû cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi phoù ñöa caùc hoaït ñoäng cho ma quæ!… Khi nhöõng keû ñöôïc sai phaùi ñi daïy doã muoân daân con ñöôøng daãn ñeán thieân ñaøng maø thaät ra laïi daïy hoï con ñöôøng daãn ñeán ñòa nguïc” neáu ñöôïc hoûi,” Taïi sao, ai ñaõ maõi laøm “ñieàu naøy?” “Toâi traû lôøi, Möôøi ngaøn ngöôøi khoân ngoan vaø toân troïng; vaø taát caû nhöõng ai, khoâng keå heä phaùi, laø nhöõng ngöôøi khuyeán khích keû kieâu ngaïo, caïnh tranh, say ñaém, keû yeâu meán theá gian, keû tìm theo söï khoùa i laïc, keû khoâng coâng bình hoaëc keû gian aùc, nhaøn roãi, baát caàn, ngaây ngoâ, nhöõng con ngöôøi voâ duïng, keû khoâng chòu söï phæ baùng vì côù coâng bình, ñeå töôûng raèng mình ñang ñi ôû treân ñöôøng daãn ñeán thieân ñaøng. Ñaây laø nhöõng tieân tri giaû theo nghóa toái cao cuûa töø naøy. Ñaây laø nhöõng keû phaûn boäi Ñöùc Chuùa Trôøi vaø nhaân loaïi” Hoï ñang tieáp tuïc daãn nhieàu ngöôøi vaøo trong nhöõng töøng soá cuûa boùng ñeâm; vaø khi naøo hoï ñuoåi theo sau linh hoàn keû ngheøo khoå, hoï beøn huûy dieät, “ñòa nguïc seõ ñöôïc chuyeån dôøi töø beân döôùi ñeå ñoùn chaøo hoï khi hoï ñeán!”[13]

Thaät lyù thuù, oâng Wesley ñaõ nhaän xeùt moät caùch khaù roõ raøng cuï theå veà nhöõng giaùo sö giaû laø nhöõng keû Chuùa Gieâ-su caûnh baùo nghòch cuøng trong Mathiô 7:15-23.

Haõy chuù yù raèng Chuùa Gieâ-su moät laàn nöõa ñaõ noùi roõ, traùi nghòch vôùi nhöõng gì maø nhieàu giaùo sö giaû baûo chuùng ta ngaøy nay, raèng nhöõng ai khoâng sanh traùi toát seõ bò quaêng vaøo ñòa nguïc (xem 7:19). Hôn theá nöõa, ñieàu naøy aùp duïng khoâng chæ cho caùc giaùo sö vaø tieân tri giaû maø thoâi, nhöng cuõng aùp duïng cho taát caû moïi ngöôøi. Chuùa Gieâ-su noùi, “Chaúng phaûi heã nhöõng keû noùi cuøng ta raèng: Laïy Chuùa, laïy Chuùa, thì ñeàu ñöôïc vaøo nöôùc thieân ñaøng ñaâu; nhöng chæ keû laøm theo yù muoán cuûa Cha ta ôû treân trôøi maø thoâi” (Mathiô 7:21). Ñieàu gì laø chaân thaät cho nhöõng tieân tri laø chaân thaät cho taát caû moïi ngöôøi. Ñaây laø chuû ñeà chính cuûa Chuùa Gieâ-su “Chæ nhöõng keû thaùnh khieát seõ ñöôïc höôûng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi. Nhöõng ai khoâng vaâng phuïc Chuùa Gieâ-su bò ñònh phoù cho ñòa nguïc.

Cuõng haõy chuù yù moái lieân keát Chuùa Gieâ-su laøm giöõa moät ngöôøi laø nhö theá naøo ôû beà trong vaø ngöôøi ñoù laø nhö theá naøo ôû beà ngoaøi. Nhöõng caây “toát” sanh ra traùi toát. Nhöõng caây “xaáu” khoâng theå sanh ra traùi toát ñöôïc. Nguoàn cuûa traùi toát baøy toû ra ngoaøi laø baûn chaát cuûa con ngöôøi. Bôûi aân suûng Ngaøi, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ bieán ñoåi baûn chaát cuûa nhöõng ai thaät loøng tin vaøo Chuùa Gieâ-su.[14]

Lôøi Caûnh Baùo Cuoái Cuøng vaø Toùm Taét

(A Final Warning and Summary)

Chuùa Gieâ-su ñaõ keát luaän baøi giaûng cuûa Ngaøi vôùi moät lôøi caûnh baùo cuoái cuøng vaø ví duï toùm taéc. Nhö baïn mong chôø, noù laø moät minh hoïa veà chuû ñeå cuûa Ngaøi – Chæ nhöõng keû thaùnh khieát môùi höôûng ñöôïc vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi.

Vaäy, keû naøo nghe vaøo laøm theo lôøi ta phaùn ñaây, thì gioáng nhö moät ngöôøi khoân ngoan caát nhaø mình treân hoøn ñaù. Coù möa sa, nöôùc chaûy, gioù lay, xoâ ñoäng nhaø aáy; song khoâng saäp, vì ñaõ caát treân ñaù. Keû naøo nghe lôøi ta phaùn ñdaây, maø khoâng laøm theo, khaùc naøo ngöôøi daïi caát nhaø mình treân ñaát caùt. Coù möa sa, nöôùc chaûy, gioù lay, xoâ ñoäng nhaø aáy, thì bò saäp, hö hoaïi raát nhieàu (Mathiô 7:24-27).

Minh hoïa sau cuøng cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng phaûi laø moät phöông thöùc cho “thaønh coâng trong cuoäc soáng” nhö nhieàu ngöôøi aùp duïng noù. Khuoân khoå phaân ñoaïn naøy cho thaáy raèng Ngaøi khoâng phaûi ñang ñöa lôøi khuyeân laøm theá naøo ñeå coù taøi chaùnh thònh vöôïng trong nhöõng thôøi ñieåm khoù khaên qua ñaët nieàm tin vaøo nhöõng lôøi höùa cuûa Ngaøi. Ñaây laø toùm taéc veà moïi ñieàu Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi trong Baøi Giaûng Treân Nuùi cuûa Ngaøi. Nhöõng ai laøm ñieàu Ngaøi daïy laø khoân ngoan vaø seõ tröôøng toàn; hoï khoâng caàn kinh sôï côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khi noù giaùng xuoáng. Nhöõng ai khoâng vaâng theo lôøi Ngaøi laø nhöõng keû daïi vaø seõ maát maùt raát lôùn, traû giaù “cho hình phaït hö maát ñôøi ñôøi” (2 Teâsaloânica 1:9).

Traû Lôøi Nhöõng Thaéc Maéc (Answer to A Question)

Baøi Giaûng Treân Nuùi cuûa Chuùa Gieâ-su coù theå naøo chæ ñöôïc aùp duïng cho nhöõng keû böôùc theo Ngaøi laø nhöõng keû ñaõ soáng tröôùc söï cheát hy sinh vaø soáng laïi cuûa Ngaøi chaêng? Coù phaûi hoï ôû döôùi Luaät Phaùp nhö laø phöông caùch cöùu roãi taïm thôøi cuûa hoï, nhöng sau khi Chuùa Gieâ-su cheát vì toäi loãi cuûa hoï, thì sau ñoù ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin, vì theá laøm cho chuû ñeà ñaõ trình baøy caùch chi tieát trong baøi giaûng naøy khoâng coøn ñöôïc coâng nhaän chaêng?

Lyù thuyeát naøy thaät laø teä haïi. Chöa töøng coù ai ñöôïc cöùu bôûi coâng vieäc laøm cuûa mình. Noù luoân luoân laø bôûi ñöùc tin, tröôùc vaø trong giai ñoaïn Giao Öôùc cuû. Söù ñoà Phaoloâ bieän luaän trong Roâma 4 raèng AÙpraham (tröôùc khi coù giao öôùc cuû) vaø Ñavít (trong gian ñoaïn giao öôùc cuû) caû hai ñöôïc xöng coâng bình bôûi ñöùc tin vaø khoâng bôûi nhöõng coâng vieäc laøm.

Hôn theá nöõa, moät ñieàu khoâng theå xaûy ra cho baát cöù moät thính giaû naøo cuûa Chuùa Gieâ-su coù theå ñöôïc cöùu bôûi nhöõng coâng vieäc laøm, bôûi vì hoï taát caû ñeàu phaïm toäi vaø thieáu maát söï vinh hieån cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi (xem Roâma 3:23). Chæ aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi môùi coù theå cöùu hoï, vaø chæ ñöùc tin môùi coù theå nhaän laõnh ñöôïc aân suûng cuûa Ngaøi.

Khoâng may thay, raát nhieàu ngöôøi trong Hoäi thaùnh ngaøy nay coi nhöõng maïng leänh cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng nhö ñeå phuïc vuï muïc ñích cao hôn, maø ñeå laøm cho chuùng ta maëc caûm toäi loãi vì theá chuùng ta seõ thaáy khoâng theå naøo nhaän laáy ñöôïc söï cöùu roãi bôûi nhöõng coâng vieäc laøm. Giôø thì chuùng ta ñaõ “nhaän ñöôïc thoâng ñieäp” vaø ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin, chuùng ta coù theå phôùt lôø phaàn lôùn nhöõng lôøi raên cuûa Ngaøi. Dó nhieân, tröø khi chuùng ta muoán laøm cho nhöõng ngöôøi khaùc “ñöôïc cöùu”. Sau ñoù chuùng ta coù theå ruùt ra caùc maïng leänh laàn nöõa ñeå toû baøy cho nhöõng ngöôøi khaùc bieát hoï toäi loãi nhö theá naøo ñeå hoï coù theå seõ ñöôïc cöùu bôûi moät “ñöùc tin” maø khoâng caàn ñeán caùc coâng vieäc laøm.

Tuy nhieân, Chuùa Gieâ-su khoâng baûo caùc moân ñoà Ngaøi, “Vaäy, haõy ñi khaép theá gian vaø taïo laäp caùc moân ñoà, vaø haõy chaéc raèng hoï bieát ñieàu ñoù, khi naøo hoï thaáy maëc caûm toäi loãi vaø sau ñoù ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin, nhöõng maïng leänh cuûa ta nhaèm phuïc vuï muïc ñích cuûa hoï treân ñôøi soáng hoï.” Nhöng maø Ngaøi baûo, “Vaäy haõy ñi vaø ñaøo taïo moân ñoà töø khaép caùc nöôùc “daïy doã hoï giöõ moïi ñieàu ta ñaõ phaùn daën caùc ngöôi.” (Mathiô 20:19-20, theâm phaàn nhaán maïnh). Ngöôøi ñaøo taïo moân ñoà chæ laøm ñieàu ñoù maø thoâi.

[1] Thaät laø lyù thuù ngay caâu sau trong saùch Giacô laø: “Hôõi anh em, neáu ai noùi mình coù ñöùc tin, xong khoâng coù vieäc laøm, thì ích chi chaêng? Ñöùc tin ñoù cöùu ngöôøi ñoù ñöôïc chaêng?” Giacô 2:14

[2] Ñieàu naøy cuõng seõ thaät vôùi nhöõng gì chæ veà “phöông dieän leã nghi cuûa luaät phaùp” cuõng nhö “khía caïnh ñaïo ñöùc cuûa luaät phaùp”. Maëc duø söï dieãn giaûi ñaày ñuû hôn cuûa Chuùa lieân quan ñeán laøm troïn luaät nghi leã seõ ñöôïc thöïc hieän bôûi Ñöùc Thaùnh Linh cho caùc söù ñoà sau khi Chuùa soáng laïi. Hieän nay chuùng ta hieåu taïi sao khoâng caàn phaûi daâng sinh teá döôùi giao öôùc môùi vì chính Gieâ-su laø chieân con cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Chuùng ta cuõng theo Cöïu öôùc veà luaät thaùnh saïch vì Chuùa Gieâ-su coâng boá moïi thöùc aên ñeàu ñöôïc trong saïch (xem Maùc 7:19). Chuùng ta khoâng caàn söï caàu thay cuûa thaày teá leã thöôïng phaåm ôû döôùi ñaát vì Chuùa Gieâ-su hieän nay laø thaày teá leã thöôïng phaåm cuûa chuùng ta, vaø v.v… Tuy nhieân khoâng nhö luaät leã nghi khoâng phaàn naøo cuûa luaät ñaïo ñöùc bò söûa ñoåi bôûi vì Chuùa Gieâ-su laøm vaø phaùn tröôùc hoaëc sau söï cheát vaø phuïc sinh cuûa Ngaøi. Hôn theá nöõa Chuùa Gieâ-su ñaõ dieãn giaûi vaø xaùc nhaän luaät ñaïo ñöùc cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø caùc söù ñoà cuõng laøm nhö theá bôûi söï haø hôi cuûa Ñöùc Thaùnh Linh. Nhöõng phöông dieän ñaïo ñöùc cuûa luaät Moâise ñeàu goàm toùm trong luaät cuûa Ñaáng Christ, luaät cuûa giao öôùc môùi. Cuõng haõy nhôù raèngluùc ñoù Chuùa Gie su ñöông daïy cho ngöôøi Do Thaùi ôû döôùi luaät phaùp cuûa Moâise. Vì theá lôøi cuûa Ngaøi trong Mat 5:17-20 caàn phaûi dieãn giaûi trong aùnh saùng cuûa söï khaûi thò lieân tuïc trong Taân öôùc.

[3] Hôn theá nöõa neáu Chuùa Gieâ-su noùi veà vieäc ñöôïc ñaët vaøo, söï coâng nghóa hôïp phaùp maø chuùng ta nhaän nhö moùn quaø cuûa ñöùc tin chuùng ta nôi Ngaøi thì taïi sao ít nhaát Ngaøi khoâng gôïi yù tôùi noù? Taïi sao Ngaøi phaûi noùi ñieàu laøm cho daân ít hoïc ñang nghe Ngaøi deã bò hieåu laàm, laø nhöõng ngöôøi hoï khoâng bao giôø nghó raèng söï coâng bình ñöôïc ñaët vaøo?

[4] Ñieàu naøy aùp duïng cho moái quan heä vôùi anh chò em trong Chuùa. Chuùa Gieâ-su goïi moät soá ngöôøi laõnh ñaïo toân giaùo laø ñoà ngu (xem Mat 23:17) y nhö kinh thaùnh noùi chung (xem Chaâm 1:7; 13:20)

[5] Dó nhieân Chuùa khoâng keå laø phaïm toäi ngoaïi tình khi baø taùi hoân; baø chæ laø naïn nhaân do toäi loãi cuûa choàng baø. Roõ raøng lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su seõ khoâng coù yù nghóa gì cho ñeán khi baø taùi hoân. Neáu khoâng thì thaät laø voâ nghóa khi baø bò xem nhö keû ngoaïi tình.

[6] Moät laàn nöõa Chuùa khoâng coù keå ngöôøi choàng môùi phaïm toäi ngoaïi tình. Oâng ta ñöông laøm moät vieäc nghóa laø cöôùi vaø chu caáp cho moät ngöôøi nöõ bò ly dò. Tuy nhieân neáu ñaøn oâng khuyeán khích ñaøn baø ly dò choàng ñeå cho mình cöôùi naøng thì oâng aáy seõ bò ñònh toäi ngoaïi tình. Vaø ñoù coù theå laø toäi maø Chuùa Gieâ-su ñang suy nghó.

[7] Dó nhieân coù nhöõng tình huoáng khaùc coù theå ñöôïc dieãn taû. Ví duï moät nöõ tín ñoà bò choàng chöa ñöôïc cöùu ly dò thì dó nhieân coâ ta seõ khoâng phaïm toäi ngoaïi tình neáu taùi hoân vôùi moät tín ñoà khaùc.

[8] Trong chöông sau baøn ñeán ly dò vaø taùi toân toâi seõ baøn baïc ñeán vaàn ñeà naøy kyõ hôn.

[9] Chính thaày daïy luaät mô öôùc xöng coâng bình cho chính mình, neân hoûi Chuùa Gieâ-su “ai laø nöôøi laân caän cuûa toâi?” Baïn neân bieát raèng anh ta ñaõ bieát caâu traû lôøi. Chuùa Gie su ñaùp laïi anh ta baèng caâu chuyeän cuûa ngöôøi Samari laø doøng gioáng maø ngöôøi Do Thaùi gheùt, nhöng toû ra laø ngöôøi laân caän cuûa ngöôøi Do Thaùi bò naïn (xem Luca 10:25-37)

[10] Phaàn sau cuûa saùch naøy toâi daønh nguyeân moät chöông noùi veà söï kieâng aên.

[11] Khoâng may thay moät soá ngöôøi cho raèng ñaây khoâng phaûi laø lôøi caàu nguyeän maø tín ñoà ñang laøm vì khoâng ñöôïc caàu nguyeän trong danh Gieâ-su. Tuy nhieân neáu aùp duïng loâ-gíc nhö vaäy chuùng ta phaûi keát luaän nhieàu lôøi caàu nguyeän cuûa caùc söù ñoà ghi laïi trong saùch Coâng-vuï vaø caùc thö tín khoâng ñöôïc goïi laø “lôøi caàu nguyeän cuûa tín ñoà”.

[12] Trong tröôøng hôïp khaùc Chuùa Gieâ-su cuõng noùi nhö vaäy veà vieäc khoâng theå haàu vieäc Chuùa vaø thaàn Ma-moân. Vaø Luca cho chuùng ta bieát: “Ngöôøi Pha-ri-si laø keû ham tieàn taøi, nghe moïi ñieàu ñoù beøn cheâ cöôøi Ngaøi” (Luca 16:14). Vì theá, laàn nöõa ñaây laø baøi giaûng treân nuùi Chuùa Gieâ-su phôi baøy roõ raøng thoùi quen vaø söï daïy doã cuûa Pha-ri-si.

[13] Nhöõng coâng vieäc cuûa John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996) ñöôïc taùi xuaát baûn vaøo naêm 1872 bôûi ngöôøi Giaùm lyù, bôûi phoøng saùch Giaùm lyù, Luaân Ñoân, trang 441,416.

[14] Toâi khoâng theå boû qua cô hoäi ñeå bình luaän ôû ñaây veà bieän minh thoâng thöôøng ngöôøi ta duøng ñeå bieän hoä toäi loãi nôi ngöôøi khaùc: “toâi khoâng theå bieát ñieàu gì coù trong loøng hoï”. Nhöng ngöôïc laïi vôùi ñieàu naøy Chuùa Gieâ-su phaùn ôû ñaây ñeàu toû ra beân ngoaøi bieåu loä ñeàu coù ôû beân trong. Moät choã khaùc thì Ngaøi phaùn :”Loøng ñaày daãy thì mieäng noùi ra” (Mat 12:34). Khi moät ngöôøi noùi nhöõng lôøi ghen gheùt thì bieåu loä söï ghen gheùt ñaày daãy trong loøng hoï. Chuùa Gieâ-su cuõng baûo chuùng ta raèng: “Vì thaät laø töï trong loøng ngöôøi maø ra nhöõng aùc töôûng, söï daâm duïc, troäm cöôùp, gieát ngöôøi, taø daâm, tham lam, gian aùc, hoang ñaøng, loäng ngoân, kieâu ngaïo, ñieân cuoàng” (Maùc 7:21-22). Khi moät ngöôøi phaïm toäi taø daâm thì chuùng ta bieát ñieàu gì coù trong loøng: ñoù laø taø daâm.

Dahil sa pagnanais na ito ng paglikha ng mga alagad, at pagtuturo sa kanila ng lahat ng iniutos ni Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay lubhang interesado sa Sermon sa Bundok ni Jesus. Wala nang nakatalang hahaba pang sermon ni Jesus, at puno ito ng Kanyang mga utos. Nanaisin ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang sumunod at gayundin turuan ang kanyang mga alagad ng lahat ng itinuro Niya sa sermong iyon.

Dahil dito, ibabahagi ko ang aking pagkakaintindi sa sermon na nasa kabanata 5-7 ng Mateo. Hinihikayat ko ang mga ministrotro upang ituro sa kanilang mga alagad ang Sermon sa Bundok kada berso. Umaasa akong ang aking isinulat ay makakatulong sa adhikang ito.

Narito ang balangkas ng Sermon sa Bundok, upang bigyan tayo ng pangkalahatang kabuuan at pahalagahan ang mga pangunahing tema.

I.) Tinitipon ni Jesus ang Kanyang tagapakinig (5:1-2)

II.) Introduksiyon (5:3-20)

A.) Ang mga katangian at pagpapalala ng mga pinagpala (5:3-12)

B.) Pagpapayo upang ipagpatuloy ang pagiging asin at ilaw (5:1-16)

C.) Ang ugnayan ng Utos at mga tagasunod ni Cristo (5:17-20)

III.) Ang Sermon: Maging higit na mabuti kaysa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:21-7:12)

A). Mahalin ang isa’t isa, huwag gumaya sa mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:21-26)

B.) Maging kapuri-puri sa inyong sekswalidad, hindi katulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:27-32)

C.) Maging tapat, di gaya ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:33-37)

D.) Huwag maghiganti, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:38-42)

E.) Huwag kasuklaman ang inyong mga kaaway, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (5:43-48)

F.) Magpakabuti dahil sa tamang motibo, di tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (6:1-18)

1.) Magbigay sa mga mahihirap nang may tamang motibo (6:2-4)

2.) Manalangin nang may tamang motibo (6:5-6)

3.) Isang paglihis tungkol sa panalangin at kapatawaran (6:7-15)

a.) Mga aral tungkol sa panalangin (6:7-13)

b.) Ang pangangailangan ng pagpapatawad sa isa’t isa (6:8-15)

4.) Pag-aayuno nang may tamang motibo (6:16-18)

G.) Huwag paglingkuran ang salapi, tulad ng mga tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (6:19-34)

H.) Huwag humanap ng mga maliliit na kamalian ng iyong kapatiran (7:1-5)

I.) Huwag magsayang ng oras sa pamamahagi ng katotohanan sa ayaw makinig (7:6)

J.) Panghikayat upang manalangin (7:7-11)

IV.) Konklusyon: Isang Buod ng Sermon

A.) Isang pahayag na nagbubuod (7:12)

B.) Isang pagpapayo upang sumunod (7:13-14)

C.) Paano kilalanin ang mga huwad na propeta at huwad na mananampalataya (7:15-23)

D.) Isang pinal na babala laban sa di-pagsunod at isang buod (7:24-27)

Tinitipon ni Jesus ang Kanyang tagapakinig (Jesus Gathers His Audience)

Nang makita ni Jesus ang napakaraming tao, umakyat Siya sa bundok. Pagkaupo Niya lumapit ang Kanyang mga alagad at sila’y tinuruan Niya (Mt. 5:1-2).

Mukhang sinadya ni Jesus na liitan ang Kanyang tagapakinig sa paglayo sa “napakaraming tao” at umakyat sa bundok. Sinabi sa atin na “Lumapit ang Kanyang mga alagad,” na parang sinasabing iyon lamang gutom na makinig sa Kanya ang nakahandang magpakapagod sa pag-akyat ng bundok na sa wakas ay pinagpahingahan Niya. Kitang-kitang may kaunti; tinatawag silang “napakarami” sa 7:28.

At inumpisahan na ni Jesus ang Kanyang sermon, nakikipag-usap sa Kanyang mga alagad, at mula umpisa mahihinuha natin ang pangkalahatang tema. Sinasabi Niya sa kanila na sila ay pinagpala kung nasa kanila ang tanging katangian, dahil ang mga katangiang iyon ay inaangkin ng mga papuntang-langit. Iyan ang magiging pangkalahatang tema sa sermon—Iyon lamang mga banal ang magmamana sa Kaharian ng Diyos. Ang Mga Mapapalad na itinuturing, na matatagpuan sa 5:3-12, ay hitik sa temang ito.

Inisa-isa ni Jesus ang ilang iba-ibang katangiang nagbubukod sa mga pinagpalang tao, ipinangako Niya ang ilang ispesipikong pagpapala sa kanila. Ipinapalagay ng mga karaniwang mambabasa na bawa’t Cristiano ay matatagpuan ang sarili sa isa sa mga ito, at isa lang, na Mapalad. Nguni’t napagtatanto ng mga maiingat na mambabasa na hindi nililista ni Jesus ang iba-ibang uri ng mananampalataya na makakatanggap ng iba-ibang pagpapala, kundi lahat ng tunay na mananampalataya ay tatanggap ng isang susunod na pagpapalang sumasakop-sa-lahat: pagmamana sa kaharian ng langit. Wala nang higit na matalinong paraan upang bigyang-kahulugan ang Kanyang mga salita:

Mapalad ang mga taong walang inaasahan kundi ang Diyos, sapagka’t mapapabilang sila sa kaharian ng langit.

Mapalad ang mga nagdadalamhati, sapagka’t aaliwin sila ng Diyos.

Mapalad ang mga mapagpakumbaba, sapagka’t mamanahin nila ang daigdig. Mapalad ang mga nagugutom at nauuhaw sa katuwiran, sapagka’t sila’y bubusugin.

Mapalad ang mga mahabagin, sapagka’t kahahabagan sila ng Diyos.

Mapalad ang mga may malinis na puso, sapagka’t makikita nila ang Diyos. Mapalad ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan, sapagka’t sila’y ituturing na mga anak ng Diyos.

Mapalad ang mga inuusig nang dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos, sapagka’t mapapabilang sila sa kaharian ng langit.

Mapalad ang mga nilalait at inuusig ng mga tao, at pinaparatangan ng lahat ng uri ng kasamaan na pawang kasinungalingan nang dahil sa Akin. Magsaya kayo at magalak sapagka’t malaki ang inyong gantimpala sa langit. Gayundin ang ginawa ng mga tao sa mga propetang nauna sa inyo (Mt. 5:3-12).

Ang Mga Pagpapala at Mga Katangian (The Blessings and Character Traits)

Una, titingnan natin ang lahat ng mga ipinangakong pagpapala. Sinabi ni Jesus na ang mga mapalad ay (1) magmamana sa kaharian ng langit, (2) tatanggap ng aliw, (3) magmamana sa daigdig, (4) mabubusog, (5) tatanggap ng habag, (6) makakakita sa Diyos, (7) maituturing na mga anak ng Diyos, at (8) magmamana sa kaharian ng langit (pag-uulit sa #1).

Kagustuhan ba ng Diyos na isipin nating iyon lamang walang inaasahan at inuusig dahil sa katuwiran ang magmamana ng kaharian ng Diyos? Iyon lamang bang may mapalad na puso ang makakakita sa Diyos at iyon lamang gumagawa ng paraan para sa kapayapaan ang matatawag na anak ng Diyos, samantalang wala sa kanila ang magmamana sa kaharian ng Diyos? Hindi ba makakatanggap ng kahabagan ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan at hindi ba matatawag na anak ng Diyos ang mga may habag? Malinaw na maling kongklusyon ang lahat nang ito. Kung gayon, tama lang na ipagpalagay na ang maraming pagpapalang ipinangako ay ang kabuuang pagpapala ng isang malaking pagpapala—ang pagmamana ng kaharian ng Diyos.

Ngayon ay titingnan natin ang iba-ibang katangiang inilarawan ni Jesus: (1) kababaang-loob, (2) pagdadalamhati, (3) mapagkumbaba (4) pagkagutom sa katuwiran, (5) kahabagan, (6) mapalad na puso, (7) paggawa ng paraan para sa kapayapaan, at (8) inuusig.

Nais ba ni Jesus na isipin natin na ang isang tao ay maaaring maging mapalad sa puso nguni’t hindi mahabagin? Ang isang tao ba’y maaaring usigin para sa katuwiran nguni’t hindi siya nagugutom at nauuhaw para sa katuwiran? Muli, malinaw na hindi. Ang maraming katangian ng mapalad ay ang malaking pagpapalang maaaring pinagbabahaginan ng lahat ng mapalad.

Malinaw na ang Mapalad ay naglalarawan ng mga katangian ng tunay na tagasunod ni Jesus. Sa pag-iisa-isa ng mga katangiang iyon sa Kanyang mga alagad, tiniyak ni Jesus sa kanila na sila ay mapalad na taong nailigtas at isang araw ay mapapasa-kanila ang langit. Sa kasalukuyan ay maaaring hindi nila nararamdaman ang pagiging mapalad dahil sa kanilang mga pagdurusa, at ang mundong nakatingin ay hindi sila itinuturing na mapalad, nguni’t sa paningin ng Diyos ay mapalad sila.

Ang mga taong hindi umaayon sa paglalarawan ni Jesus ay hindi pinagpala at hindi magmamana sa kaharian ng langit. Bawa’t pastor na tagalikha-ng-alagad ay nakakaramdam ng obligasyon upang tiyaking lahat ng tao sa kanyang kawan ay nakakaalam niyan.

Ang Mga Katangian ng mga Pinagpala (Ang Character Traits of ang Blessed)

Ang walong katangian ng mga pinagpala ay isasailalim sa ilang pagpapakahulugan. Halimbawa, ano ang mabuti sa “walang inaasahan”? Naiisip ko na inilalarawan ni Jesus ang kauna-unahang katangiang kailangan ng isang tao kung nais niyang maligtas—kailangan niyang mapagtanto ang sarili niyang espiritwual na kahirapan. Kailangan ng isang tao na makita ang kanyang pangangailangan ng isang Tagapagligtas upang siya ay maligtas, ay naroon ang ganoong uri ng tao sa tagapakinig ni Jesus na nakapagtanto ng kanilang sariling kahirapan. Lubhang pinagpala sila kumpara sa mga mapagmataas sa Israel na lubhang bulag sa kanilang mga kasalanan!

Inaalay ng unang katangian ang lahat ng pagka-makasarili at anumang kaisipan tungkol sa pagiging karapat-dapat sa kaligtasan. Ang tunay na taong pinagpala ay ang taong napagtatanto na wala siyang anumang maiaalay sa Diyos at ang kanyang sariling katuwiran ay tulad ng “maruruming basahan” (Aya. 64:6, KJV).

Ayaw ni Jesus na isipin ninuman na sa kanyang sariling pagssiikap lamang ay magkakaroon siya ng mga katangian ng isang pinagpala. Hindi, ang mga tao ay pinagpala, ibig sabihin, pinagpala ng Diyos kung nasa kanila ang mga katangian ng mga pinagpala. Nagmumula lahat ito sa pagpapala ng Diyos. Ang mga pinagpalang tinutukoy ni Jesus ay pinagpala, hindi lamang dahil sa naghihintay sa kanila sa langit, kundi dahil sa ginawa ng Diyos sa kanilang buhay sa daigdig. Kapag nakikita ko ang mga katangian ng mga pinagpala sa aking buhay, dapat nitong ipaalala sa akin hindi ng nagawa ko, kundi kung ano ang nagawa ng Diyos sa akin sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala.

Ang mga Nagdadalamhati (The Mournful)

Kung ang unang katangian ay naunang naitala dahil ito ang kauna-unahang katangiang kailangan ng patungong-langit, marahil ang pangalawang katangian ay makahulugang naitala: “Mapalad ang mga nagdadalamhati” (Mt. 5:4). Inilalarawan kaya ni Jesus ang matinding pagsisisi? Iyan ang aking palagay, lalo na dahil malinaw sa Biblia na ang makadiyos na dalamhati ay nagreresulta sa isang pagsisisisng kailangan para sa kaligtasan (tingnan ang 2 Cor. 7:10). Ang malungkot na maniningil ng buwis na minsan ay tinukoy ni Jesus ay isang halimbawa ng ganitong uri ng pinagpalang tao. Mababang-loob niyang iniyuko ang kanyang ulo sa Templo, pinapalo ang kanyang dibdib at humihingi ng habag ng Diyos. Hindi tulad ng katabing Pariseo na habang nagdarasal, mapagmataas na ipinaaalala sa Diyos na nagbibigay siya ng ikapu at nag-aayuno dalawang beses isang linggo, ang maniningil ng buwis ay umalis sa lugar na iyon na napatawad sa kanyang mga kasalanan. Sa kuwentong iyon, pinagpala ang maniningil ng buwis; hindi pinagpala ang Pariseo (tingnan ang Lu. 18:9-14). Marahil ay mayroong mga tao sa tagapakinig ni Jesus na, sa ilalim ng Espiritu Santo, ay nagdadalamhati. Malapit nang mapasa-kanila ang pag-aliw ng Espiritu Santo!

Kung hindi tinutukoy ni Jesus ang nauunang dalamhati ng nagsisising taong bago pa lang lumalapit kay Cristo, marahil ay inilalarawan Niya ang dalamhating nararamdaman ng lahat ng tunay na mananampalataya habang laging hinaharap ang isang mundong sumusuway sa Diyos na nagmamahal sa kanila. Inihayag ito ni Pablo na “ matinding kalungkutan at di mapawing pagdaramdam ng [kanyang] puso (Ro. 9:2).

Ang Mahinahon (The Gentle)

Ang pangatlong katangian, ang pagkamahinahon, ay nakatala rin sa Biblia bilang isa sa mga bunga ng Espiritu (tingnan ang Gal. 5:22-23). Ang pagkamahinahon ay katangiang hindi galing sa sarili. Ang mga nakatanggap ng pagpapala ng Diyos at ang pananahan ng Espiritu Santo ay pinagpala rin upang maging mahinahon. Isang araw ay mamanahin nila ang daigdig, dahil ang mga matuwid lamang ang mananahan sa bagong daigdig na lilikhain ng Diyos. Ang mga Cristiano sa pangalan lamang na magagaspang at bayolente ay dapat mag-ingat. Hindi sila kabilang sa mga pinagpala.

Pagkagutom sa Katuwiran (Hungering for Righteousness)

Ang pang-apat na katangian, ang pagkagutom at pagkauhaw sa katuwiran, ay naglalarawan sa ipinagkaloob-ng-Diyos na panloob na pananabik ng lahat ng tunay na naipanganak-muling tao. Nagdadalamhati Siya sa lahat hindi matuwid sa mundo at sa naiiwan sa Kanya. Kinasusuklaman Niya ang kasalanan (tingnan ang Awit 97:10; 119:128, 163) at minamahal ang katuwiran.

Kadalasan, kapag nababasa natin ang katuwiran sa Biblia, agad nating isinasalin, “ang ligal na katayuan ng katuwiran na ipinataw sa atin ni Cristo, nguni’t hindi iyan ang laging ibig sabihin ng salita. Kadalasan ang ibig nitong sabihin ay, “ang kalidad ng matuwid na pamumuhay sa pamantayan ng Diyos.” Iyan ang malinaw na kahulugang nais ni Jesus dito, dahil walang dahilan ang isang Cristiano upang maghangad ng mayroon na sa kanya. Ang mga naipanganak sa Espiritu ay naghahangad na mamuhay nang matuwid, at may katiyakan sila na “mabubusog” (Mt. 5:6), tiyak na ang Diyos, sa pamamagitan ng Kanyang pagpapala, ay ganap na gagawin ang sinimulan Niya sa kanila (tingnan ang Fil. 1:6).

Nakikini-kinita rin ng mga salita dito ni Jesus ang panahon ng bagong daigdig, isang daigdig “na pinaghaharian ng katuwiran” (2 Ped. 3:13). At mawawala na ang kasalanan. Lahat ay magmamahal sa Diyos nang buong puso at mamahalin ang kapwa gaya ng kanyang sarili. Tayong nagugutom at nauuhaw ngayon para sa katuwiran ay mabubusog. Sa katapusan ang ating taimtim na dalangin ay masasagot, “Sundin nawa ang Iyong kalooban dito sa lupa tulad ng sa langit” (Mt. 6:10).

Ang Mahabagin (The Merciful)

Ang panlimang katangian, kahabagan, ay isa ring likas na taglay ng bawa’t taong naipanganak-muli dahil sa pananahan ng mahabaging Diyos sa kanya. Ang mga hindi nagtataglay ng habag ay hindi pinagpala ng Diyos at ibinubunyag na hindi sila tagatanggap ng Kanyang pagpapala. Sumasang-ayon ang apostol na si Santiago: “Walang awa na hahatulan ng Diyos ang di-marunong maawa” (San. 2:13). Kung ang isang tao ay haharap sa Diyos at tatanggap ng walang awang hatol, palagay mo ba pupunta siya sa langit o sa impiyerno? Maliwanag ang sagot.

Minsan ay nagkuwento si Jesus tungkol sa isang alipin na tumanggap ng malaking awa sa kanyang amo, nguni’t hindi naman nagbigay na awa sa kapwa alipin nya. Nang malaman ng kanyang amo ang nangyari, “siya’y ipinabilanggo hanggang sa mabayaran ang lahat ng kanyang utang” (Mt.18:34). Pinabayaran ang lahat ng kanyang utang na napatawad na. Kaya binalaan ni Jesus ang kanyang mga alagad, “Gayundin ang gagawin sa inyo ng Aking Ama na nasa langit kung hindi ninyo patatawarin nang buong puso ang inyong mga kapatid” (Mt. 18:35). Kaya ang hindi pagpapatawad ng kapatid na humihingi ng tawad ay nagreresulta sa pagbabalik ng napatawad nang kasalanan natin. Magiging sanhi iyan ng pagpapaubaya sa atin sa ating mga pinagkakautangan hangga’t di tayo nakakabayad ng utang na hindi natin kayang bayaran. Hindi nagmumukhang langit iyan sa akin. Muli, ang mga taong hindi naaawa ay hindi tatanggap ng awa mula sa Diyos. Hindi sila kasama sa mga pinagpala.

Ang mga Malinis ang Puso (The Pure in Heart)

Ang ikaanim na katangian ng patungong-langit ay kalinisan ng puso. Hindi tulad ng maraming Cristiano sa pangalan, ang mga tapat na tagasunod ni Cristo ay hindi lamang banal sa panlabas na anyo. Dahil sa pagpapala ng Diyos, nalinisan ang kanilang mga puso. Talagang mahal nila ang Diyos mula sa puso, at naaapektuhan ang kanilang mga dalangin at motibo. Ipinangako ni Jesus na makikita nila ang Diyos.

Muli, tatanungin ko, mapaniniwalaan ba natin na may mga tunay na mananampalatayang Cristiano na hindi malinis ang puso at kung gayon ay hindi makikita ang Diyos?Sasabihin ba ng Diyos sa kanila, “Makakapunta ka sa langit, nguni’t kailanman ay hindi mo Ako makikita”? Hindi, malinaw na bawa’t tunay na patungong-langit na tao ay may malinis na puso.

Mga Gumagawa ng Paraan para sa Kapayapaan (The Peacemakers)

Ang mga gumagawa ng paraan para sa kapayapaan ay susunod na nakatala. Matatawag silang anak ng Diyos. Muli, maaaring inilalarawan ni Jesus ang bawa’t tunay na tagasunod ni Cristo, dahil lahat ng naniniwala kay Cristo ay anak ng Diyos (tingnan ang Gal. 3:26).

Ang mga ipinanganak sa Espiritu ay gumagawa ng paraan para sa kapayapaan sa tatlong paraan:

Una, tinanggap na sila ng Diyos, siya na dati nilang kaaway (tingnan ang Ro. 5:10). Pangalawa, namumuhay sila sa kapayapaan, hangga’t kaya nila, kasama ng ibang tao. Hindi sila namumuhay sa kaguluhan. Isinulat ni Pablo na ang mga namumuhay sa kaguluhan, pagseselos, galit, alitan, awayan at pagbubukod ay hindi magmamana ng kaharian ng Diyos (tingnan ang Gal. 5:19-21). Ang mga tunay na mananampalataya ay higit na mag-iingat upang hindi makipaglaban at maging payapa ang kanilang mga ugnayan. Hindi nila inihahayag na tinatanggap sila ng Diyos samantalang hindi nagmamahal sa kanilang kapatid (tingnan ang Mt. 5:23-24; 1 Jn. 4:20).

Pangatlo, sa pagbabahagi ng Magandang Balita, ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay tumutulong din sa iba upang tanggapin sila ng Diyos at ng kapwa nila. Marahil, tinutukoy din ni Santiago ang bersong ito sa Sermon sa Bundok, isinulat ni Santiago, “Namumunga ng katuwiran ang binhi ng kapayapaang itinatanim ng taong maibigin sa kapayapaan” (San. 3:18).

Ang Inuusig (The Persecuted)

Sa katapusan, tinawag ni Jesus na pinagpala ang mga inuusig dahil sa katuwiran. Malinaw na tinutukoy Niya ang mga taong namumuhay na matuwid, hindi lang ang mga nag-aakala na ang katuwiran ni Cristo ay ipinataw sa kanila. Ang mga taong sumusunod sa mga utos ni Cristo ang inuusig ng mga di-naniniwala. Mamanahin nila ang kaharian ng Diyos.

Anong uri ng pang-uusig ang tinutukoy ni Jesus? Matinding pagpapahirap? Pagkamartir? Hindi, ispesipikong itinala Niya ang pang-iinsulto dahil sa Kanya. Ipinakikita muli nito na kapag ang isang tao’y tunay na Cristiano, maliwanag ito sa mga di nananampalataya, kung hindi, hindi siya pagsasalitaan ng masama. Ilang tinatawag na Cristiano ang hindi maibubukod sa mga di nananampalataya na walang ni isang di nananampalataya ang nagsasalita laban sa kanya? Hindi sila talagang totoong Cristiano. Tulad ng sinabi ni Jesus , “Kahabag-habag kayo, kung kayo’y pinupuri ng lahat ng tao, sapagka’t gayundin ang ginawa ng kanilang mga ninuno sa mga huwad na propeta.” (Lu. 6:26). Kapag pinupuri kayo ng lahat ng tao, iyan ay tanda na huwad kayong mananampalataya. Kinasusuklaman ng mundo ang mga tunay na Cristiano (tingnan din ang Jn.15:18-21; Gal. 4:29; 2 Tim. 3:12; 1 Jn. 3:13-14).

Asin at Ilaw (Salt and Light)

Pagtiyak ni Jesus sa Kanyang mga masunuring alagad na sila nga ay kabilang sa mga napagbago at pinagpalang taong nakatalagang magmana sa kaharian ng langit, pinag-ingat Niya sila. Hindi tulad ng maraming modernong ministro na laging nagbibigay-katiyakan sa mga espiritwal na kambing na kailanman ay hindi nila maiwawala ang umano’y taglay nilang kaligtasan, lubhang mahal ni Jesus ang Kanyang tunay na alagad upang bigyan sila ng babala na maaari silang maiwaglit sa hanay ng mga pinagpala.

Kayo ang asin ng sangkatauhan. Nguni’t kung ang asin ay mawalan na ng alat, paano pa ito mapapaalat muli? Hindi ba wala na itong kabuluhan kundi ang itapon at tapakan ng mga tao? Kayo ang ilaw ng sanlibutan. Ang isang lunsod na nakatayo sa ibabaw ng burol ay hindi maitatago. Wala din namang taong nagsisindi ng ilaw at pagkatapos ay inilalagay iyon sa ilalim ng malaking takalan. Sa halip, inilalagay iyon sa talagang patungan upang matanglawan ang lahat ng nasa bahay. Gayundin naman, dapat ninyong paliwanagin ang inyong ilaw sa harap ng mga tao upang makita nila ang inyong mabubuting gawa at papurihan ang inyong Ama na nasa langit. (Mt. 5:13-16)

Pansinin na hindi pinayuhan ni Jesus ang Kanyang mga alagad upang maging asin o maging ilaw. Sinabi Niya (matalinhaga) na sila ay asin na, at pinayuhan Niya sila na manatiling maalat. Sinabi Niya (matalinhaga) na sila ay ilaw na at pinayuhan Niya sila na huwag itatago ang kanilang ilaw, kundi manatiling magliwanag. Lubhang taliwas ito sa maraming sermon na ibinibigay sa mga nagsasabing sila’y Cristiano sa pangangailangan

nilang maging asin at ilaw. Kung hindi pa asin at ilaw ang mga tao, hindi sila alagad ni Cristo. Hindi sila kasama sa mga pinagpala. Hindi sila pupunta sa langit.

Sa panahon ni Jesus, ang asin ay pangunahing ginagamit sa pagpreserba ng mga karne. Bilang masunuring tagasunod ni Cristo, tayo ang nagprepreserba sa makasalanang mundong ito upang hindi tuluyang maging sira at bulok. Kung maging tulad tayo ng mundo sa ating ugali, tunay tayong “walang kabuluhan” (b. 13). Binalaan ni Jesus ang mga pinagpala upang manatiling maalat, pinananatili ang natatanging katangian. Dapat silang manatiling kakaiba sa mundong nakapaligid, kung hindi baka sila’y maging “hindi maalat,” at karapat-dapat na “itapon at tapak-tapakan.” Ito ang isa sa mga malinaw na babala laban sa pagtalikod na nakikita sa Bagong Tipan na nakatalaga sa mga tunay na mananampalataya. Kung ang asin ay tunay na asin, maalat ito. Gayundin, ang mga tagasunod ni Jesus ay kumikilos na parang tagasunod ni Jesus, kung hindi, hindi sila tagasunod ni Jesus, kahit minsan ay naging tagasunod Niya sila.

Ang mga tunay na tagasunod ni Cristo ay ilaw din ng daigdig. Laging nagliliwanag ang ilaw. Kung hindi ito nagliliwanag, hindi ito ilaw. Sa katwirang ito, sinasagisag ng ilaw ang ating mga mabubuting gawa (tingnan ang Mt. 5:16). Hindi pinapayuhan ni Jesus ang mga walang mabubuting gawa upang magsimulang gumawa, kundi ang mga may gawa na huwag itago ang kabutihan sa iba. Sa paggawa nito, pinapupurihan nila ang kanilang Ama sa langit dahil ang Kanyang gawain sa kanila ang pinanggagalingan ng kanilang kabutihan. Makikita natin dito ang magandang balanse ng mapagpalang gawa ng Diyos at pakikipagtulungan natin sa Kanya; kapwa kailangan ang mga ito sa pagiging banal.

Ang Ugnayan ng Kautusan sa mga Tagasunod ni Cristo (The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

Ngayon ay mag-uumpisa tayo ng bagong talata (sa NASB). Ito ay seksiyong kinasasalalayan ng malaking kahalagahan, isang introduksiyon sa maraming sasabihin ni Cristo sa natitirang bahagi ng Kanyang sermon.

Huwag ninyong akalaing naparito ako upang ipawalang-bisa ang Kautusan o mga Propeta. Hindi ako naparito upang alisin kundi tuparin. Tandaan ninyo: maglalaho ang langit at ang lupa, nguni’t ni isang tuldok o kudlit man ng Kautusan ay di mawawalan ng bisa hangga’t hindi natutupad ang lahat. Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Sinasabi Ko sa inyo, kung ang pagsunod ninyo sa kalooban ng Diyos ay tulad lamang ng pagsunod ng mga tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo, hinding-hindi kayo makakapasok sa kaharian ng langit (Mt. 5:17-20).

Kung binalaan ni Jesus ang Kanyang tagapakinig laban sa pag-iisip na inaalay Niya ang mga Kautusan o mga Propeta, maaari nating ipagpalagay na ilan rin sa mga nakikinig sa Kanya ang nagpalagay nang ganoon. Kung bakit ganoon ang palagay nila, hindi natin alam. Marahil ang mariing galit ni Jesus sa maaayon sa batas na tagapagturo ng Kautusan at Pariseo ang nag-udyok sa ilan upang isiping inaalay Niya ang Kautusan at ang mga Propeta.

Gayumpaman, malinaw na nais ni Jesus na mapagtanto ang kamalian ng ganitong palagay. Siya ang banal na tagabigay-inspirasyon ng buong Lumang Tipan, kaya marapat na hindi Niya aalisin ang lahat nang sinabi Niya sa pamamagitan ni Moises at ng mga Propeta. Sa halip, ang gagawin Niya, sabi Niya, ay tuparin ang Kautusan at mga Propeta.

Paano Niya talaga matutupad ang Kautusan at mga Propeta? Ipinagpapalagay ng ilan na ang tinutukoy ni Jesus na tutuparin ay ang mga prediksyong messianic. Bagama’t talagang tinupad ni Jesus (o tutuparin pa) ang bawa’t prediksyon, hindi iyanang kabuuan ng nasa isip Niya. Malinaw na ang konteksto’y nagpapakita na ang tinutukoy rin Niya ang lahat ng nasusulat sa Kautusan at mga Propeta, hanggang sa “kaliit-liitang letra o guhit” (b. 18) ng Kautusan, at sa “kaliit-liitan” (b. 19) sa mga utos.

Ipinagpapalagay ng ilan na ang sinasabi ni Jesus ay tutuparin Niya ang Kautusan sa pagtupad sa mga pangangailangan para sa atin sa pamamagitan ng Kanyang masunuring buhay at pagpapakasakit na kamatayan (tingnan ang Ro. 8:4). Nguni’t iyan, na ibinubunyag din ng konteksto, ay hindi ang nasa isip Niya. Sa mga sumusunod na berso, walang binabanggit si Jesus tungkol sa Kanyang buhay o kamatayan bilang batayan ng pagtupad Niya sa Kautusan. Bagkus, sa mismong kasunod na pangungusap, inihayag Niya na mahalaga ang Kautusan hanggang “sa pagkawala ng langit at lupa” at “lahat ay nagawa na,” mga batayang higit na matagal pa kaysa kamatayan Niya sa krus. Pagkatapos ay inihayag Niya na ang mga niloloob ng mga tao tungkol sa Kautusan ay makakaapekto rin sa kanilang kalagayan sa langit (b. 19), at dapat sundin ng mga tao ang Kautusan nang higit pa sa mga tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo, kung hindi, di sila makakapasok sa langit (b. 20). Malinaw na maliban sa pagtupad lamang ng mga prediksyong messianic, uri, at anino ng Kautusan, pati rin ang pagtupad sa mga pangangailan ng kautusan para sa atin, iniisip rin ni Jesus ang pagsunod ng Kanyang tagapakinig sa utos ng Kautusan at ang paggawa ng sinasabi ng mga Propeta. Sa isang banda, tutuparin ni Jesus ang Kautusan sa pagbunyag ng totoo at orihinal na pakay dito, buong pagsulong at pagpapaliwanag dito, at pagpuno sa pagkukulang ng pagkakaintindi dito ng Kanyang tagapakinig. [1] Ang salitang Griegong isinalin na tuparin sa berso 17 ay isinalin din sa Bagong Tipan bilang ganap, tapos, punuin, at isagawa. Iyan ang talagang gagawin ni Jesus, na nag-umpisa pagkatapos lamang ng apat na pangungusap.

Hindi, hindi dumating si Jesus upang alisin Kautusan at mga Propeta, kundi upang tuparin ang mga ito, ibig sabihin, “punuin sila.” Kapag itinuturo ko ang bahaging ito ng Sermon sa Bundok, kadalasang ipinakikita ko sa lahat ang isang baso ng tubig na kalahati ang laman upang magsilbing halimbawa ng pahayag ng Diyos sa Kautusan at Mga Propeta. Hindi dumating si Jesus upang alisin ang Kautusan at Mga Propeta (habang sinasabi ko ito, parang itinatapon ko ang basong puno ng kalahating tubig). Bagkus, tutuparin Niya ang Kautusan at Mga Propeta (at dito kukuha ako ng bote ng tubig at pupunuin ko ang baso). Nakatutulong iyan upang maintindihan ng mga tao ang ibig sabihin ni Jesus.

Ang Kahalagahan ng Pagsunod sa Kautusan (The Importance of Keeping ang Law)

Tungkol sa pagsunod sa mga utos na nakikita sa Kautusan at Mga Propeta, mariing ipinakita ni Jesus ang Kanyang punto. Inasahan Niyang sundin ng Kanyang mga alagad ang mga ito. Tunay silang napakahalaga. Katunayan, kung paano nila pahalagahan ang mga ito ang siyang magtatakda ng katayuan nila sa langit: “Kaya’t sinumang magpawalang-bisa sa kaliit-liitang bahagi nito, at magturo nang gayon sa mga tao, ay magiging pinakamababa sa kaharian ng langit. Nguni’t ang sumusunod sa Kautusan at nagtuturo sa mga tao na tuparin iyon ay magiging dakila sa kaharian ng langit” (5:19).

At dadako tayo sa berso 20: “Kaya [2] sinasabi Ko sa inyo, kung ang pagsunod ninyo sa kalooban ng Diyos ay tulad lamang ng pagsunod ninyo sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, hinding-hindi kayo makakapasok sa kaharian ng langit.”

Pansinin na ito’y hindi bagong kaisipan, kundi isang pangwakas na pahayag na kaugnay ng mga nakaraang berso sa pamamagitan ng pang-ugnay na kaya. Gaano kahalaga ang pagsunod sa mga utos? Dapat sundin ang mga ito nang higit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang makapasok sa kaharian ng langit. Muli makikita natin na umaayon si Jesus sa Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng langit.

Baka sasalungat siya kay Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay hindi magtitiyak ng pagkakaroon ninuman ng kaligtasan na ang katuwiran ay hindi lumampas sa mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo.

Anong Uri ng Katuwiran ang Tinutukoy ni Jesus? (Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Nang inihayag ni Jesus na ang ating katuwiran ay kailangang humigit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo, tinutukoy ba Niya ang ligal na katayuan ng katuwirang ipinataw sa atin bilang libreng regalo? Hindi, at may magandang dahilan. Una, hindi angkop ang interpretasyon sa konteksto. Bago at pagkatapos ng pahayag na ito (at sa buong Sermon sa Bundok), ang binabanggit ni Jesus ay tungkol sa pagsunod sa mga utos, ibig sabihin, mamuhay nang matuwid. Ang pinakalikas na interpretasyon sa Kanyang mga salita ay ang mamuhay tayo nang higit na matuwid kaysa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo. At kakatwa namang isipin na ginagamitan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ng isang pamantayang hindi Niya ginagamit sa sarili Niyang mga alagad. Kalokohan ang pag-iisip na hatulan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo sa paggawa ng kasalanang kapag ginawa ng Kanyang mga alagad ay hindi Niya sila hatulan dahil lamang sa pagdasal nila ng “panalanging nakaliligtas.” [3]

Ang problema natin ay ayaw nating tanggapin ang malinaw na kahulugan ng berso, dahil ang dating sa atin ay ligalismo. Nguni’t ang tunay na problema natin ay hindi natin naiintindihan ang hindi naihihiwalay na ugnayan ng ipinaratang na katuwiran at praktikal na katuwiran. Nguni’t naintindihan iyan ni Apostol Pablo. Isinulat niya: “Mga anak,huwag kayong padaya kaninuman! Ang sinumang gumagawa ng matuwid ay isang matuwid tulad ni Cristo. (1 Jn. 3:7). Hindi rin natin naiintindihan ang ugnayan ng bagong pagsilang at ang praktikal na katuwiran na naintindihan din ni Juan: “Kung alam ninyong si Cristo’y matuwid, dapat din ninyong malaman na ang bawa’t gumagawa ng matuwid ay anak ng Diyos ” (1 Jn. 2:29).

Idinagdag sana ni Jesus sa Kanyang pahayag sa 5:20, “At kung kayo ay magsisi, at tunay na muling isinilang, at tanggapin sa pamamagitan ng buhay na pananampalataya ang Aking libreng regalo ng katuwiran, talagang mahihigitan ng inyong praktikal na katuwiran ang sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo habang nakikipagtulungan kayo sa kapangyarihan ng Aking Espiritung nananahan sa inyo.”

Kung Paano Maging Higit na Banal Kaysa mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

Ang tanong na likas na maiisip bilang tugon sa pahayag ni Jesus sa 5:20 ay ito: Gaano tunay na katuwid ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo? Ang sagot ay: Hindi gaano.

Sa isa pang pagkakataon, tinukoy sila ni Jesus na “libingang pinaputi , magaganda sa labas, nguni’t ang loob ay bulok at puno ng kalansay” (Mt. 23:27). Ibig sabihin, sa panlabas na anyo ay matuwid sila, nguni’t masasama ang kalooban. Nagtagumpay sila sa pagsunod sa titik ng Kautusan, nguni’t ipinagwalang-balaha ang espiritu nito, kadalasan ay binibigyang-katuwiran ang kanilang sarili sa pagbabaluktot o pati pag-iiba ng mga kautusan ng Diyos.

Itong likas na kakulangan sa mga tagapagturo ng katutusan at mga Pariseo ay, sa katunayan, mahalagang pokus ng natitirang bahagi ni Sermon sa Bundok. Makikita natin na inulit Niya ang ilan sa mga kilalang utos ng Diyos, at pagkatapos ng isang sipi, ibinunyag ang kaibahan ng pagsunod sa titik at espiritu ng bawa’t utos. Sa ganitong paraan, paulit-ulit Niyang ipinakita ang taliwas na turo at pagpapanggap ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, at ibinunyag Niya ang tunay Niyang inaasahan sa kanyang mga alagad.

Inumpisahan ni Jesus ang bawa’t halimbawa sa mga salitang, “Narinig ninyo.” Nakikipag-usap Siya sa mga taong marahil ay ni hindi nakapagbasa man lang ng Lumang Tipan na binasa ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo sa mga sinagoga. Masasabing ang Kanyang tagapakinig ay namulat sa maling turo sa buong buhay nila, habang pinakinggan nila ang mga baluktot na komentaryo tungkol sa Salita ng Diyos mula sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo at nakita nila ang walang kabanalang istilo ng pamumuhay ng mga ito.

Mahalin ang Isa’t Isa, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (Love Each Other, Unlike the Scribes and the Pharisees)

Sa paggamit ng ikaanim na utos bilang reperensya, inumpisahang ituro ni Jesus sa Kanyang mga alagad ang hinihingi ng Diyos sa kanila, habang ibinubunyag Niya ang pagpapanggap ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo.

N arinig ninyo ang iniutos ng Diyos sa inyong mga ninuno, ‘Huwag kang papatay; ang sinumang pumatay ay mananagot sa hukuman.’ Nguni’t sinasabi Ko naman sa inyo, ang sinumang napopoot sa kanyang kapatid ay mananagot sa hukuman, ang humahamak sa kanyang kapatid ay mananagot sa Sanedrin, at sinumang magsabi sa kanyang kapatid, ‘Ulol ka!’ ay nanganganib na maparusahan sa apoy ng impiyerno (Mt. 5:21-22).

Una, pansinin na nagbibigay-babala si Jesus tungkol sa isang bagay na magiging sanhi ng pagpunta sa impiyerno ng isang tao. Iyan ang pangunahing tema Niya—Ang mga banal lamang ang magmamana ng kaharian ng Diyos.

Ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay nagturo laban sa pagpatay, binabanggit ang ikaanim na utos, malinaw na nagbibigay-babala na ang pagpatay ay magdadala ninuman sa korte.

Nguni’t nais ni Jesus na malaman ng Kanyang mga alagad kung ano ang hindi nalalaman ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo—higit na maraming “maliliit” na kasalanang makapagdadala kaninuman sa korte, ang korte ng Diyos. Dahil napakahalagang magmahalan tayo (ang pinakadakilang utos), kapag nagalit tayo sa kapatid, dapat na nating ituring na nahatulan tayo sa korte ng Diyos. Kapag binigkas natin ang ating galit sa pagsasalita nang masama laban sa Kanya, higit pang malala ang ating kasalanan, at dapat nating ituring ang ating sarili na nahatulan sa pinakamataas na korte ng Diyos. At kung lumampas pa tayo diyan, ibinubuga ang galit sa kapatid, lubhang makasalanan tayo sa harap ng Diyos at kailangang itapon sa impiyerno! Malala na iyan!

Ang ugnayan natin sa Diyos ay nasusukat ng ating ugnayan sa ating mga kapatid. Kung nasusuklam tayo sa kapatid, ibinubunyag niyan na wala sa atin ang buhay na walang hanggan. Isinulat ni Juan,

Mamamatay-tao ang napopoot sa kanyang kapatid, at nalalaman ninyong ang buhay na walang-hanggan ay wala sa mamamatay-tao (1 Jn. 3:15).

Ang nagsasabing, “Iniibig ko ang Diyos,” subali’t napopoot naman sa kanyang kapatid ay isang sinungaling. Kung ang kapatid na kanyang nakikita ay hindi niya magawang ibigin, paano niya maiibig ang Diyos na hindi niya nakikita? (1 Jn. 4:20).

Napakahalagang tayo’y magmahalan, na siyang iniutos ni Jesus; pagsikapang makipagbati kapag nagkakasakitan tayo (tingnan ang Mt.18:15-17).

Nagpatuloy si Jesus:

Kaya’t kung mag-aalay ka ng handog sa dambana para sa Diyos at naalala mong may sama ng loob sa iyo ang iyong kapatid, iwan mo muna ang iyong handog sa harap ng dambana at makipagkasundo ka sa kanya. Pagkatapos, magbalik ka at maghandog sa Diyos (Mt. 5:23-24).

Ibig sabihin nito na kung ang ating ugnayan sa ating kapatid ay hindi tama, hindi rin tama ang ating ugnayan sa Diyos. Nahatulan ang mga Pariseo ng pagpapalaki sa maliliit na bagay at pinaliliit ang mahahalaga, “sinasala ninyo ang kulaisap sa inyong inumin, nguni’t nilulunok naman ninyo ang mga kamelyo” na siyang binanggit ni Jesus (Mt. 23:23-24). Idiniin nila ang kahalagahan ng pag-iikapu at pag-aalay ng handog, nguni’t nakaligtaan ang higit pang mahalaga, ang pangalawang pinakadakilang utos, ang magmahal sa kapwa. Tunay na pagpapanggap ang pagdadala ng handog, upang animo’y magpakita ng pagmamahal sa Diyos, habang sinusuway ang Kanyang pangalawang pinakadakilang utos! Ito ang binibigyang-balala ni Jesus na huwag gawin.

Tungkol pa rin sa kahigpitan ng korte ng Diyos, nagpatuloy si Jesus:

Kung may ibig magsakdal sa iyo, makipag-ayos ka kaagad sa kanya bago makarating sa hukuman ang inyong kaso. Kung hindi ay dadalhin ka niya sa hukom, at ibibigay ka nito sa tanod, at ikukulong ka naman sa bilangguan. Tandaan mo: hindi ka makakalabas doon hangga’t hindi mo nababayaran ang kahuli-hulihang piso na dapat mong bayaran (Mt. 5:23-26).

Pinakamagaling ang hindi umabot sa hukuman ng Diyos sa pamamagitan ng pakikipamuhay sa ating mga kapatid nang may kapayapaan. Kung may galit sa atin ang ating kapatid at tumatanggi tayong makipagkasundo “sa daan patungong korte,” ibig sabihin, sa ating paglalakbay sa buhay upang humarap sa Diyos, talagang pagsisisihan natin. Ang sinabi dito ni Jesus ay tulad ng Kanyang babala sa paggaya sa alilang ayaw magpatawad sa Mateo 18:23-35. Ang alilang napatawad at hindi nagpatawad ay tumanggap muli ng napatawad nang pagkakautang, at ipinaubaya siya sa kanyang pinagkakautangan “hangga’t hindi niya nabayaran ang lahat ng kanyang utang” (Mt. 18:34). Dito nagbibigay-babala din si Jesus sa matinding bunga ng hindi pagmamahal sa ating mga kapatid na siyang inaasahan ng Diyos.

Maging Sekswal na Malinis, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at mga Pariseo (Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ang ikapitong utos ang paksa ng pangalawang halimbawa ni Jesus kung paano sinunod ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ang titik samantalang winalang-bahala ang espiritu ng Utos. Inasahan ni Jesus ang pagiging sekswal na malinis ng Kanyang mga alagad nang higit pa sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo.

Narinig ninyong sinabi, ‘Huwag kang mangangalunya. Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, ang sinumang tumingin sa isang babae nang may mahalay na pagnanasa ay nangangalunya na sa babaing iyon sa kanyang puso. Kung ang kanang mata mo ay nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, dukutin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa impiyerno. Kung ang iyong kanang kamay naman ang nagiging sanhi ng iyong pagkakasala, putulin mo ito at itapon! Mabuti pang mawalan ka ng isang bahagi ng iyong katawan kaysa ang buo mong katawan ang itapon sa (Mt. 5:27-30).

Pansinin muli na sumusunod si Jesus sa Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Nagbabala Siyang muli tungkol sa impiyerno at kung ano ang gagawin upang maiwasan ito. Ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay hindi maipagwalang-bahala ang ikapitong utos, kaya sa panlabas ay sinunod nila ito, at naging tapat sa kanilang mga asawa. Subali’t nagpantasya silang nakikipagtalik sa ibang babae. Sa kanilang isip ay hinuhubaran nila ang mga babae habang pinapanood nila ang mga ito sa palengke. Nangangalunya sila sa kanilang kalooban, at kung gayon ay sinusuway ang espiritu ng ikapitong utos. Ilan sa iglesia ngayon ang hindi naiiba?

Siyempre, intensyon ng Diyos na ang mga tao ay maging malinis sa sekswal na buhay. Malinaw na kung mali ang pakikipagtalik sa asawa ng iyong kapitbahay, mali din ang pag-iisip ng relasyong sekswal kasama siya. Hindi nagdaragdag si Jesus ng higit na mahigpit na utos sa itinakda na ng Utos ni Moises. Ang pangsampung utos ay malinaw na nagtataglay ng pagbabawal laban sa pagnanasa: “Huwag mong pagnanasaang maangkin ang sambahayan ng iyong kapwa” (Exo. 20:17).

Nahatulan ba ang sinuman sa mga tagapakinig ni Jesus? Maaari. Ano sana ang kanilang ginawa? Nagsisi sana sila agad na siyang iniutos ni Jesus. Anu’t anuman, ang mga nagnanasa ay dapat huminto sa pagnanasa, dahil ang mga gumagawa nito ay pupunta sa impiyerno.

Siyempre, walang matinong tao ang nagpapalagay na ang mga taong nagnanasa ay literal na dumukot sa kanyang mata o pumutol ng kamay. Simple lamang na ang taong nagnanasa na dumukot ng kanyang mata ay nagiging nagnanasang-iisa-ang mata!

Madamdamin at taimtim na idiniin ni Jesus ang kahalagahan ng pagsunod sa espiritu ng ikapitong utos. Nakadepende dito ang walang-hanggan.

Sa pagsunod sa halimbawa ni Cristo, ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay magpapayo sa kanyang mga alagad upang “putulin” ang anumang nagiging sanhi ng pagkadapa. Kung ito ay cable TV, kailang putulin ang cable. Kung regular na TV, kailang matanggal ang TV. Kung suskrisyon sa isang magasin, kailangang makansela. Kung internet, kailangang putulin. Kung bukas na bintana, kailangan maitarangka. Wala sa mga bagay na ito ang karapat-dapat maging sanhi ng pananatili sa impiyerno, at dahil tunay na mahal ng ministrong tagalikha-ng-alagad ang kanyang kawan, sasabihin niya sa kanila ang katotohanan at balaan sila, tulad ng ginawa ni Jesus.

Isa pang Paraan Upang Mangalunya (Another Way to Commit Adultery)

Ang susunod na halimbawa ni Jesus ay lubhang katulad ng nakita na natin, kaya marahil ay sunod itong binanggit. Dapat itong tingnan bilang pagpapalawig, at hindi bagong paksa. Ang paksa ay, “Isa pang bagay na ginagawa ng mga Pariseo na maituturing na pangangalunya.”

Sinabi rin naman, ‘Kapag pinalayas at hiniwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa, ito’y dapat niyang bigyan ng kasulatan ng paghihiwalay.” Nguni’t sinasabi Ko sa inyo, kapag pinalayas at hiniwalayan ng lalaki ang kanyang asawa, maliban kung ito’y nangangalunya, at sinumang makipag-asawa sa babaing pinalayas at hiniwalayan ay nagkakasala rin ng pangangalunya” (Mt. 5:31-32).

Narito ang isang halimbawa kung paano binaluktot ng mga tagapagturo ng kautusan at Pariseo ang utos ng Diyos upang pangatwiranan ang makasalanan nilang istilo ng pamumuhay.

Lumikha tayo ng imahinaryong Pariseo sa panahon ni Jesus. Sa kabila ng kalye ay nakatira ang magandang babaing ninanasa niya. Lumalandi siya sa kanya pag nakita ito araw-araw. Mukhang nagugustuhan din siya, kaya ang pagnanasa niya ay tumitindi. Nais niya itong makitang hubad, at lagi niya itong naiisip sa kanyang mga sekswal na pantasya. O, kung mapapasakanya lamang ito!

Nguni’t may problema siya. Siya ay may-asawa, at ipinagbabawal ng kanyang relihiyon ang pangangalunya. Ayaw niyang suwayin ang ikapitong utos (bagama’t sinusuway na niya ito sa bawa’t pagnanasa). Ano ang magagawa niya?

Mayroong solusyon. Kung hiwalay siya sa kanyang asawa, maaari niya itong pakasalan! Nguni’t pinapayagan ba ang paghihiwalay? Ang kapwa Pariseo ay nagsasabing Oo! May pahayag sa Biblia ukol dito. Sinasabi ng Deuteronomio 24:1 ang pagbibigay ng kasulatan sa iyong asawa kapag hiniwalayan mo siya. Ang paghihiwalay ay ligal sa ilang pagkakataon! Nguni’t anu-ano ang mga pagkakataong iyon? Babasahin niya nang masinsinan ang sinabi ng Diyos:

Kung mag-aasawa ang isang lalaki nguni’t dumating ang panahon na ayaw na niya ang babae dahil may natuklasan siya ritong hindi kaaya-aya, at gumawa siya ng kasulatan ng paghihiwalay, ibinigay ito sa babae, at pinalayas ito sa kanyang pamamahay… (Deut. 24:1).

Aha! Maaari niyang hiwalayan ang kanyang asawa kung nakakakita siya ng bagay na hindi disente rito. At nakakita siya! Hindi siya kaakit-akit na tulad ng babae sa kabilang kalye! (Ang halimbawang ito’y hindi imposible. Ayon kay Rabbi Hillel, na nagkaroon ng pinakamaraming pagtuturo tungkol sa paghihiwalay sa panahon ni Jesus, ligal na mahihiwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa kung nakakita siya ng higit na kaakit-akit dito, dahil magiging “hindi disente” ang pagtingin niya sa kanyang asawa. Itinuro din ni Rabbi Hillel na mahihiwalayan ng lalaki ang kanyang asawa kung masyadong maalat ang kanyang luto, o nakikipag-usap siya sa ibang lalaki, o hindi nagkaanak ng lalaki.)

Kaya ang Pariseo nating nagnanasa ay ligal na maihihiwalay ang asawa sa pagbibigay niya ng kasulatang kinakailangan at madali niyang mapapangasawa ang babaing pinapantasya. At ni hindi makakaramdam ng pangongonsensya dahil sinunod niya ang Utos ng Diyos!

Ibang Pananaw (A Different View)

Siyempre, iba ang pagtingin ng Diyos sa mga bagay-bagay. Hindi Niya nilinaw kung ano ang “hindi disente” na binabanggit sa Deutoronomio 24:1, o kung ito ay karapat-dapat maging dahilan ng paghihiwalay. Katunayan, ang pahayag na iyon ay walang sinasabi kung kailan ligal o hindi ligal ang paghihiwalay. Nagtataglay lamang ito ng pagbabawal laban sa dalawang-ulit na hiwalay o minsang-hiwalay/minsang nabalong babae na nakikipag-asawa muli sa kanyang unang asawa. Pagpilit ng kahulugan sa teksto ang pagsasabing batay sa pahayag ay may nakikitang “hindi disente” sa mata ng Diyos na nagpapahintulot sa hiwalayan. Anu’t anupa man, sa isip ng Diyos, ang inilarawan kong lalaki ay hindi naiiba sa nangangalunya. Sinuway niya ang ikapitong utos. Katunayan, higit siyang makasalanan kaysa sa ordinaryong nangangalunya, dahil nagkakasala siya ng “dobleng-pangangalunya.” Paano iyan? Una, siya mismo ay nangangalunya. Pagkuwan ay sinabi ni Jesus, “Sinumang lalaking magpalayas at humiwalay sa kanyang asawa, maliban kung ang asawa niya’y nangangalunya, at mag-asawa ng iba, ay nagkakasala ng pangangalunya” (Mt. 19:9).

Pangalawa, dahil maghahanap ng asawa upang mabuhay ang ngayo’y hiwalay nang asawa niya, sa isip ng Diyos nakagawa ang Pariseo ang katumbas ng pagpilit sa kanyang asawa upang makipagtalik sa ibang lalaki. Kung gayon, nagkasala siya dahil sa “pangangalunya” ng asawa niya. Sinabi ni Jesus, “Kapag pinalayas at hiniwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa, maliban kung ito ay nangangalunya, itinutulak niya ang kanyang asawa sa kasalanang pangangalunya” (Mt. 5:32, idinagdag ang pagdidiin).

Maaari pang inaakusahan ni Jesus ang mapagnasang Pariseo ng “tatlong ulit na pangangalunya” kung ang Kanyang pahayag na “at sinumang makipag-asawa sa babaing pinalayas at hiniwalayan ay nagkakasala rin ng pangangalunya” (Mt. 5:32), ay nangangahulugang inaakusahan ng Diyos ang Pariseo dahil sa “pangangalunya” ng bagong asawa ng dati niyang asawa. [4]

Ito ay mainit na isyu sa kapanahunan ni Jesus, tulad ng mababasa natin sa isang lugar kung saan tinanong Siya ng ilang Pariseo, “naaayon ba sa kautusan na palayasin at hiwalayan ng isang lalaki ang kanyang asawa sa kahit anong dahilan?” (Mt. 19:3). Ibinubunyag ng kanilang tanong ang kanilang mga puso. Malinaw na nais paniwalaan ng ilan sa kanila na makatarungan ang paghihiwalay kahit anong dahilan.

Idadagdag ko rin na nakakahiya kung kukunin ng mga Cristiano ang mga pahayag na ito tungkol sa paghihiwalay, at ipaliwanag nang mali, mabigat na mahuhusgahan ang mga anak ng Diyos. Hindi tinutukoy ni Jesus ang Cristianong nakipaghiwalay nang hindi pa siya ligtas, at nang makakita ng karapat-dapat na asawang nagmamahal din kay Cristo, ay pinakasalan siya. Hindi iyan katumbas ng pangangalunya. Kung iyan ang ibig sabihin ni Jesus, kailangan nating palitan ang magandang balita, dahil hindi na ito nagdudulot ng kapatawaran ng kasalanan ng mga makasalanan. Mula ngayon kailangan nating ipangaral, “Namatay si Jesus para sa iyo, at kung magsisi at manampalataya ka sa Kanya, mapapatawad lahat ang iyong kasalanan. Nguni’t kung nakipaghiwalay ka, tiyakin mong hindi ka mag-aasawang muli kundi nabubuhay ka sa pangangalunya, at sinasabi ng Diyos na pupunta sa impiyerno ang mga nangangalunya. Gayundin, kung hiwalay ka at nag-asawang muli, bago ka tumanggap kay Cristo ay kailangan mong gumawa ng isa pang kasalanan at hiwalayan ang kasalukuyan mong asawa. Kung hindi lagi kang mamumuhay na nangangalunya, at hindi ligtas ang mga nangangalunya.” [5] Magandang balita ba iyan? [6]

Maging Tapat, di Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ang pangatlong halimbawa ni Jesus ng di matuwid na gawi at aplikasyon ng Biblia ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay kaugnay sa utos ng Diyos na sabihin ang katotohanan. Ang tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay nakahanap ng malikhaing paraan upang magsinungaling. Malalaman natin sa Mateo 23:16-22 na hindi nila itinuring ang kanilang sarili na obligadong tuparin ang mga pangakong sinumpaan sa altar, o sa Diyos sa langit, naobliga silang tuparin ang kanilang pangako. Katumbas ito ng malaking taong nag-iisip na parang bata na maaari siyang hindi magsabi ng katotohanan basta nakakrus ang kanyang mga daliri sa kanyang likod. Inaasahan ni Jesus ang Kanyang mga alagad na sabihin ang katotohanan.

Narinig din ninyong iniutos ng Diyos sa inyong mga ninuno, ‘Huwag kang sumumpa nang walang katotohanan; sa halip, tuparin mo ang iyong sinumpaang panata sa Panginoon. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, huwag na kayong manunumpa kapag kayo’y nangangako. Huwag ninyong sasabihing, ‘Saksi ko ang langit,’ sapagka’t ito’y trono ng Diyos; o kaya’y, ‘Saksi ko ang lupa,’ sapagka’t ito’y kanyang tuntungan. Huwag din ninyong sasabihing, ‘Saksi ko ang Jerusalem,’ sapagka’t ito’y lunsod ng dakilang Hari. Huwag mo ring ipanumpa ang iyong ulo, sapagka’t ni isang buhok sa iyong ulo ay hindi mo kayang paputiin o paitimin. Sabihin mo na lang na ‘Oo’ kung oo at ‘Hindi’ kung hindi, sapagka’t ang anumang sumpang idaragdag dito ay buhat na sa Masama (Mt. 5:33-37).

Ang orihinal na utos ng Diyos tungkol sa mga pangako ay walang sinabing panunumpa sa isa pang bagay. Ang intensyon ng Diyos ay sabihin ng Kanyang mga tao ang katotohanan sa lahat ng sandali, upang walang pangangailangang manumpa, kailanman. Walang masama sa panunumpa, dahil ang sumpa ay isang pangako lamang. Katunayan, mabuti ang pangangakong pagsunod sa Diyos. Ang kaligtasan ay nagsisimula sa sumpang pagsunod kay Jesus. Nguni’t kapag kailangang sumumpa ng mga tao sa isang bagay upang mapaniwala ang iba, pagtanggap iyan na karaniwan silang nagsisinungaling. Ang mga taong laging nagsasabi ng katotohanan ay hindi na kailangang manumpa, kailanman. Nguni’t maraming mga iglesia ngayon ay puno ng sinungaling, at ang mga ministro ay kadalasang mga pinuno ng kasinungalingan.

Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagbibigay-halimbawa ng pagkamatapat at tinuturuan ang kanyang mga alagad na laging magsabi ng katotohanan. Alam niya na nagbabala si Juan na lahat ng sinungaling ay itatapon sa lawa ng nagliliyab na asupre (tingnan ang Pah. 21:8).

Huwag Maghiganti, Tulad ng mga Tagapagturo ng Kautusan at Pariseo (Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

Ang susunod sa listahan ni Jesus ng mga karaingan ay ang pagbaluktot ng mga Pariseo ng isang kilalang berso sa Lumang Tipan. Nakita na natin ang pahayag na iyan sa kabanata tungkol sa pagpapakahulugan.

Narinig ninyong sinabi, ‘Mata sa mata at ngipin sa ngipin. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, huwag ninyong paghihigantihan ang masamang tao. Kung sinampal ka sa kanang pisngi, iharap mo rin sa kanya ang kaliwa. Kung isakdal ka ninuman upang makuha ang iyong damit panloob, ibigay mo ito sa kanya pati ang iyong damit pangbalabal. Kung pilitin ka ng manlulupig na pasanin ang kanyang dala ng isang milya, pasanin mo iyon ng dalawang milya. Bigyan mo ang nanghihingi sa iyo at huwag mong tanggihan ang nanghihiram sa iyo” (Mt. 5:38-42).

Ang Utos ni Moises ay nagdeklarang kapag napatunayan sa korte na nagkasala ang isang tao sa pananakit sa kapwa, ang kaparusahan ay dapat katumbas ng ginawa niya. Kapag inalis niya ang ngipin ng iba, makatarungan na alisin din ang kanyang ngipin. Ang utos na ito ay ibinigay upang tiyaking magkaroon ng hustisya sa malalalang pagkakasala. Itinalaga ng Diyos ang sistema ng mga hukom sa ilalim ng Utos upang hadlangan ang krimen, panatilihin ang hustisya at iwasan ang paghihiganti. At iniutos ng Diyos sa mga hukom upang maging patas sa kanilang paghusga. Kailangan nilang magpataw ng “mata sa mata at ngipin sa ngipin.” Nguni’t ang kataga at utos na iyan ay laging nakikita sa mga pahayag tungkol sa hustisya sa mga korte.

Nguni’t muli, binaluktot ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ang utos na maging pagtatakdang ang paghihiganti ay isang banal na obligasyon. Malinaw na gumawa sila ng isang polisiyang “walang pagpapatawad”, at naghihiganti kahit sa kaliit-liitang pagkakamali.

Nguni’t laging inasahan ng Diyos ang higit pa sa Kanyang mga tao. Ang paghihiganti ay isang bagay na tahasang ipinagbawal Niya (tingnan ang Deut. 32:35). Ang Lumang Tipan ang nagturo na ang mga tao ng Diyos ay magpakita ng kabutihan sa kanilang mga kaaway (tingnan ang Exo. 23:4-5; Kaw. 25:21-22). Inindorso ni Jesus ang katotohanang ito sa pagsasabi sa Kanyang mga alagad upang iharap ang kabilang pisngi at higitan pa ang pasensiya kapag nakikitungo sa masasamang tao. Kapag ginawan tayo ng masama, gusto ng Diyos na maging mahabagin tayo, susuklian ng kabutihan ang kasamaan.

Nguni’t inaasahan ba tayo ni Jesus na payagan ang mga tao upang lubusan tayong lokohin at sirain ang ating buhay kung nais nila? Mali bang dalhin sa korte ang di mananampalataya, maghanap ng hustisya para sa kasalanan laban sa atin? Hindi. Hindi tinutukoy ni Jesus ang paghanap ng hustisya para sa malalaking pagkakasala sa korte, kundi tungkol sa paghihiganti sa bawa’t maliit na opensa. Pansining hindi sinabi ni Jesus na dapat nating ihandog ang ating leeg upang sakalin ng taong nanaksak sa atin sa likod. Hindi Niya sinabing ibigay natin ang ating bahay kung hinihingi ang ating sasakyan. Sinasabi lamang ni Jesus na magpakita tayo ng pasensiya at habag nang sukdulan kapag nagagawan tayo ng maliliit na kasalanan at normal na pagsubok sa pakikitungo sa makasariling mga tao. Nais Niya tayong higit na mabait kaysa sa inaasahan ng makasariling mga tao. Sa pamantayang iyan, ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay hindi nakapasa.

Bakit maraming nagsasabing silang Cristiano ay madaling nasasaktan? Bakit sila madaling maapektuhan ng mga kasalanang sampung beses na maliit kaysa pagkasampal sa pisngi? Ligtas ba ang mga taong ito? Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagtatakda ng halimbawa ng pagharap sa kabilang pisngi, at tinuturuan niya ang kanyang mga alagad upang gawin din ito.

Huwag Ninyong Kasuklaman ang Inyong mga Kaaway, na Tulad ng mga Tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo (Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Sa pagtatapos, inilista ni Jesus ang isa pang bigay-ng- Diyos na utos na binago ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang pagbigyan ang kanilang masasamang puso.

Narinig ninyong sinabi, ‘Ibigin mo ang iyong kapwa at kamuhian mo ang iyong kaaway. Nguni’t ito naman ang sinasabi ko, ibigin ninyo ang inyong mga kaaway at ipanalangin ninyo ang mga umuusig sa inyo, upang kayo’y maging tunay na anak ng inyong Ama na nasa langit. Sapagkaa’t pinasisikat Niya ang araw sa mabubuti gayundin sa masasama, at nagpapaulan Siya sa mga matuwid at sa mga di-matuwid. “Kung ang mga nagmamahal sa inyo ang siya lamang ninyong mamahalin, anong gantimpala ang inyong maaasahan? Hindi ba’t ginagawa rin iyan ng mga maniningil ng buwis? At kung ang mga kapatid lamang ninyo ang inyong binabati, ano ang ginagawa ninyong higit kaysa iba? Hindi ba’t ginagawa rin iyan ng mga Hentil? Kaya maging ganap kayo, gaya ng inyong Ama na nasa langit.” (Mt. 5:43-48).

Sa Lumang Tipan, sinabi ng Diyos, “Ibigin mo ang iyong kapwa gaya ng pag-ibig mo sa iyong sarili” (Lev. 19:18), nguni’t minarapat ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo na ang kanilang kapwa ay iyon lamang nagmamahal sa kanila. Lahat ay mga kaaway na, at dahil sinabi ng Diyos na mahalin ang kapwa, marapat lamang na kasuklaman natin ang ating mga kaaway. Nguni’t ayon kay Jesus, hindi iyan ang intensyon ng Diyos.

Pagkuwan ay itinuro ni Jesus sa kuwento ng Mabait na Samaritano na dapat nating ituring ang bawa’t tao bilang kapwa. Naisng Diyos na mahalin natin ang lahat , pati na ang ating mga kaaway. Iyan ang pamantayan ng Diyos sa Kanyang mga anak, pamantayang isinasabuhay din Niya. Nagpapadala Siya ng araw at ulan na nagpapatubo ng mga tanim, hindi lamang sa mga mabubuti, kundi pati rin sa mga masasama. Dapat nating sundin ang Kanyang halimbawa, na magpakita ng kabutihan sa mga hindi karapat-dapat. Kapag ginawa natin iyan, ibig sabihin ay “anak tayo ng [ating] Ama na nasa langit” (Mt. 5:45). Mga tunay na taong isinilang-muli ay kumikilos na paraang ikinikilos ng kanilang Ama.

Ang pag-ibig na inaasahan ng Diyos na ipakita natin sa ating mga kaaway ay hindi emosyon o pag-ayon sa kanilang kasamaan. Hindi hinihingi ng Diyos na maging malapit sa mga sumasalungat sa atin. Hindi Niya sinasabing magsinungaling tayo, na ang ating mga kaaway ay kaaya-ayang mga tao. Nguni’t inaasahan Niya na mahabag tayo sa kanila at gagawin natin iyan kahit sa pagbati at pagdarasal para sa kanila.

Pansinin na idiniin muli ni Jesus ang Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Sinabi Niya sa Kanyang mga alagad na kung mahal lang nila ang mga nagmamahal sa kanila, hindi sila naiiba sa mga Hentil at maniningil ng buwis, dalawang uri ng taong tinitiyak ng mga Judiong pupunta sa impiyerno.

Gumawa ng Mabuti Dahil sa Tamang Motibo, di Tulad ng mga Tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo (Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and the Pharisees)

Hindi lamang inaasahan ni Jesus na maging banal ang Kanyang mga tagasunod, inaasahan Niya silang maging banal sa tamang motibo. Lubhang posible na sundin ang mga utos ng Diyos at maging hindi kaaliw-aliw sa Kanya kung ang pagsunod ay ginagawa sa maling dahilan. Hinatulan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo dahil ginawa lahat nila ang kabutihan bilang pakitang-tao sa iba (tingnan ang Mt. 23:5). Inaasahan Niya ang kanyang mga alagad na maging iba.

Pag-ingatan ninyong hindi pakitang-tao lamang ang paggawa ninyo ng mabuti. Kapag ganyan ang ginawa ninyo, wala kayong matatamong gantimpala buhat sa inyong Ama na nasa langit. Kaya nga, kapag naglilimos ka, huwag mo nang ipag-ingay pa gaya ng ginagawa ng mga mapagkunwari. Naglilimos sila sa mga sinagoga at sa mga lansangan upang sila’y mapuri ng mga tao. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Sa halip, kapag naglilimos ka, huwag mo nang ipaalam ito sa pinakamatalik mong kaibigan. Gawin mong lihim ang iyong paglilimos, at ang iyong Ama na nakakakita ng iyong kabutihang ginagawa mo nang lihim ang siyang magbibigay ng gantimpala sa iyo (Mt. 6:1-4).

Inasahan ni Jesus na ang Kanyang mga tagasunod ay maglilimos sa mga mahihirap. Itinakda ng Utos ito (tingnan ang Exo. 23:11; Lev. 19:10; 23:22; 25:35; Deut. 15:7-11), nguni’t ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo ay ginawa ito nang may pagpapangalandakan, upang ipakita sa mga tao ang kanilang pagbibigay. Nguni’t ilan sa mga nagsasabing sila’y Cristiano ang walang ibinibigay sa mga mahihirap? Ni hindi sila nakadama ng pangangailangang isipin ang mga motibo ng paglilimos. Kung ang pagkamakasarili ang naging motibo ng mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo upang ipaalam ang kanilang pagbibigay, ano ang nagtutulak sa mga nagsasabing sila’y Cristiano upang ipagwalang-bahala ang kapalaran ng mga mahihirap? Sa puntong iyan, nahihigitan ba ng kanilang katuwiran ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo?

Tulad ng pag-ulit ni Pablo sa 1 Corinthians 3:10-15, maaari nating gawin ang mabubuting bagay para sa maling dahilan. Kung hindi dalisay ang ating mga motibo, hindi gagantimpalaan ang ating mga gawa. isinulat ni Pablo na maaaring ituro ang ang magandang balita dahil sa hindi dalisay na dahilan (tingnan ang Fil. 1:15-17). Tulad ng pagtakda ni Jesus, ang isang mabuting paraan upang ang pagbibigay natin ay may magandang motibo ay ang lihim na pagbibigay hangga’t maaari, hindi ipinaaalam sa ating kaliwang kamay ang ginagawa ng kanang kamay. Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagtuturo sa kanyang mga alagad upang magbigay sa mga mahihirap (basta may kakayahan), at marahang ginagawa niya ang kanyang sinasabi.

Panalangin at Pag-aayuno sa Tamang Dahilan (Prayer and Fasting for Right Reasons)

Inasahan din ni Jesus na magdasal at mag-ayuno ang Kanyang mga alagad, at gawin nila ang mga bagay na iyon, hindi upang makita ng mga tao, kundi aliwin ang kanilang Ama. Kung hindi, pareho rin sila ng mga patungong-impiyernong mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, na nananalangin at nag-aayuno upang makakuha lamang ng papuri ng tao, isang pansamantalang gantimpala. Pinayuhan ni Jesus ang Kanyang mga tagasunod:

Kapag nananalangin kayo, huwag kayong tumulad sa mga mapagkunwari. Mahilig silang manalanging nakatayo sa mga sinagoga at sa mga kanto upang makita ng mga tao. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Nguni’t kapag mananalangin ka, pumasok ka sa iyong silid at isara mo ang pinto. Saka ka manalangin sa iyong Ama na hindi mo nakikita, at ang iyong Ama na nakakakita ng ginagawa mo sa lihim ang siyang magbibigay sa iyo ng gantimpala.

Kapag kayo’y nag-aayuno, huwag kayong magmukhang malungkot tulad ng mga mapagkunwari. Hindi sila nag-aayos ng sarili upang mapansin ng mga tao na sila’y nag-aayuno. Tandaan ninyo: tinanggap na nila ang kanilang gantimpala. Sa halip, kapag nag-aayuno ka, lagyan mo ng langis at ayusin mo ang iyong buhok upang huwag mapansin ng mga tao na ikaw ay nag-aayuno. Ang iyong Ama na hindi mo nakikita ang tanging makakaalam nito. Siya, na nakakakita ng ginagawa mo nang lihim, ang siyang magbibigay ng gantimpala sa iyo. (Mt. 6:5-6, 16-18).

Ilang nagsasabing sila’y Cristiano ang walang buhay-panalangin at hindi kailanman nag-ayuno? [7] Sa puntong iyan, paano ikinukumpara ang kanilang katuwiran sa mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo, na gumagawa ng mga ito (bagama’t sa maling dahilan)?

isang Paglihis Tungkol sa Panalangin at Pagpapatawad (A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Habang nasa paksa ng panalangin, lumihis nang kaunti si Jesus upang ihandog ang higit na ispesipikong pagtuturo sa Kanyang mga alagad tungkol sa kung paano sila dapat manalangin. Nais ni Jesus na manalangin tayong hindi nang-iinsulto sa Kanyang Ama sa pagtanggi, sa pamamagitan ng ating mga dalangin, ng Kanyang ibinunyag tungkol sa Sarili Niya. Halimbawa, dahil alam ng Diyos ang kailangan natin bago humingi sa Kanya (alam Niya lahat), ay hindi dahilan upang gumamit ng mga salitang paulit-ulit na walang ibig sabihin kapag nagdarasal:

Sa pananalangin ninyo’y huwag kayong gagamit ng maraming salitang walang kabuluhan, gaya ng ginagawa ng mga Hentil. Ang akala nila’y papakinggan sila ng Diyos dahil sa haba ng kanilang sinasabi. Huwag ninyo silang tutularan. Alam na ng inyong Ama na nasa langit ang inyong kailangan bago pa ninyo ito hingin sa kanya. (Mt. 6:7-8).

Totoo, ibinubunyag ng ating mga panalangin kung gaano natin kilala ang Diyos. Ang mga nakakikilala sa Kanya dahil Siya ay ibinubunyag ng Kanyang salita ay nananalangin upang ang kalooban Niya ang masunod at Siya ay papurihan. Ang pinakagusto nila ay maging banal, tunay na kaaliw-aliw sa Kanya. Nasasalamin ito sa modelong panalangin, ang tinatawag nating Panalangin ng Panginoon, sunod na nakadagdag sa mga pagtuturo ni Jesus sa Kanyang mga alagad. Ibinubunyag nito ang Kanyang mga inaasahan para sa ating mga pangangailangan at debosyon: [8]

Ganito kayo manalangin: “Ama naming nasa langit, sambahin nawa ang Iyong pangalan. Nawa’y maghari Ka sa amin. Sundin nawa ang iyong kalooban dito sa lupa tulad ng sa langit. Bigyan mo kami ngayon ng aming pagkain sa araw-araw” (Mt. 6:7-11).

Ang pangunahing alalahanin dapat ng mga alagad ni Cristo ay sambahin ang pangalan ng Diyos, na igalang ito, at ituring na banal.

Siyempre, ang mga nananalangin na sambahin ang pangalan ng Diyos ay banal din dapat, sinasamba ang pangalan ng Diyos. Pagpapanggap ang hindi paggawa nito. Kaya sinasalamin ng panalanging ito ang pagnanais natin na isuko ng iba ang kanilang sarili tulad ng ginawa natin.

Ang pangalawang pakiusap ng modelong panalangin ay pareho: “Nawa’y maghari Ka sa amin.” Ang idea ng isang kaharian ay nagpapahiwatig na may Haring namamahala ng Kanyang Kaharian. Ang Cristianong alagad ay nananabik makita ang Hari, Siya na namamahala ng kanyang buhay, at namamahala sa buong mundo. O, na bawat isa ay manikluhod kay Haring Jesus sa masunuring pananampalataya!

Ang pangatlong pakiusap ay pag-uulit ng una at pangalawa: “Sundin nawa ang Iyong kalooban, dito sa lupa tulad ng sa langit.” Muli, paano tayo matapat na magdasal ng ganitong panalangin na hindi susuko sa kalooban ng Diyos sa ating buhay? Ang tunay na alagad ay nagnanais na ang kalooban ng Diyos ay masunod dito sa lupa tulad ng sa langit—nang ganap.

Na sambahin ang pangalan ng Diyos, na ang kalooban Niya ay masunod, na Siya ay maghari, ay dapat higit na mahalaga sa atin kaysa magkaroon ng masustansiyang pagkain, ang ating “pagkain sa araw-araw.” Itong ikaapat na pakiusap ay may dahilan upang maging pang-apat. Kahit sa kanyang sarili, sinasalamin nito ang tamang pagkasunud-sunod ng ating mga kailangan, at walang pahiwatig ng kasakiman ang nakikita dito. Ang mga alagad ni Cristo ay nagsisilbi sa Diyos at hindi sa kasakiman. Hindi sila nakapokus sa pagpaparami ng kayamanan sa mundo.

Idadagdag ko rin na ang pang-apat na pakiusap ay mukhang nagpapakita na ang modelo ng panalanging ito ay siyang dapat gawin araw-araw, at sa umpisa ng bawa’t araw.

Nagpapatuloy ang Modelong Panalangin (The Model Prayer Continues)

Nagkakasala rin ba ang mga alagad ni Cristo? Nakikitang paminsan-minsan ay oo, dahil tinuruan sila ni Jesus na humingi ng kapatawaran para sa kanilang mga kasalanan.

“At patawarin Mo kami sa aming mga kasalanan, tulad ng pagpapatawad namin sa mga nagkakasala sa amin. At huwag mo kaming hayaang matukso, kundi iligtas mo kami sa Masama. Sapagka’t Iyo ang kaharian, at ang kapangyarihan, at ang kaluwalhatian, magpakailanman. Amen.” Sapagka’t kung pinapatawad ninyo ang mga nagkakasala sa inyo, patatawarin din kayo ng inyong Ama na nasa langit. Nguni’t kung hindi ninyo pinapatawad ang iba, hindi rin naman patatawarin ng inyong Ama ang inyong mga kasalanan (Mt. 6:12-15).

Napagtanto ng mga alagad ni Jesus na ang kanilang pagsuway ay nagpapasama ng kalooban ng Diyos, at kung nagkakasala sila, sila’y nahihiya. Gusto nilang mabura ang mantsa, at salamat naman at ang mapagpalang Ama nila sa langit ay nakahandang patawarin sila. Nguni’t kailangan nilang humingi ng tawad, ang ikalimang pakiusap na nakikita sa Panalangin ng Panginoon.

Nguni’t ang pagkapatawad nila ay may kundisyon, dapat nilang patawarin ang iba. Dahil malaki ang pinatawad sa kanila, may obligasyon silang patawarin ang lahat ng nakikiusap ng kanilang pagpapatawad (at ang umibig at maghangad ng pagkakasundo para doon sa mga ayaw). Kung ayaw nilang magpatawad, hindi sila patatawarin ng Diyos.

Ang ikaanim at panghuling pakiusap ay isa ring malinaw na nagsasalamin ng pagnanais ng totoong alagad na maging banal: “At huwag mo kaming hayaang matukso, kundi iligtas Mo kami sa Masama [o ‘sa masamang iyon’].” Masidhi ang pananabik ng totoong alagad sa kabanalan na hinihiling niya sa Diyos na huwag siyang hayaang madala sa isang sitwasyong matutukso siya, at baka ipahintulot niya ito. Dagdag pa rito, ipinakikiusap niya sa Diyos na iadya siya sa anumang masamang aakit sa kanya. Tunay na dakilang panalangin ito upang dasalin sa umpisa ng bawa’t araw, bago tayo lumabas sa mundo ng kasamaan at tukso. At tunay ng maaasahan natin ang Diyos na tugunan itong ating panalangin na iniutos Niyang dasalin natin!

Naiintindihan ng mga nakakikilala sa Diyos kung bakit lahat ng anim na pakiusap ng panalanging ito ay tamang-tama. Ang dahilan ay naibunyag sa pangwakas na linya ng panalangin: “Sapagka’t [o dahil] Iyo ang kaharian, at ang kapangyarihan,at ang kaluwalhatian, magpakailanmanr” (Mt. 6:13). Ang Diyos ay isang dakilang haring namamahala sa Kanyang buyong kaharian at tayo ay Kanyang mga alipin. Siya ay makapangyarihan-sa-lahat, at walang sinuman ang dapat sumuway sa Kanyang kalooban. Lahat ng kaluwalhatian ay sa Kanya magpakailanman. Karapat-dapat Siyang sundin.

Ano ang pangunahing tema ng panalangin ng Panginoon? Kabanalan. Nais ng mga alagad ni Cristo na sambahin ang pangalan ng Diyos, na maitatag ang Kanyang kaharian dito sa lupa, at masunod nang ganap ang Kanyang kalooban sa lahat ng dako. Higit na mahalaga ito kaysa sa pang-araw-araw nilang pagkain. Nais nilang maging kaaliw-aliw sa Kanyang paningin, at kung sila’y mabigo, nais nilang patawarin Niya sila. Bilang taong napatawad, pinatatawad rin nila ang iba. Nananabik silang maging ganap na banal, sa puntong nais nilang iwasan ang tukso, dahil ang tukso ay nagpapalawig ng kanilang mga pagkakataon upang sila’y magkasala. Ang tagalikha-ng-alagad ay nagtuturo ng mga bagay na ito sa kanyang mga alagad.

Ang Alagad at ang Kanyang mga Materyal na Pag-aari (The Disciple and His Material Possessions)

Ang susunod na paksa ng Sermon sa Bundok ay may potensyal na manligalig sa mga nagsasabing sila’y Cristiano na ang pangunahing motibasyon sa buhay ay ang pagkamal ng mga materyal na bagay:

Huwag kayong mag-impok ng mga kayamanan dito sa lupa; dito’y may naninirang insekto at kalawang, at may nakakapasok na magnanakaw. Sa halip, mag-impok kayo ng kayamanan sa langit; doo’y walang naninirang insekto at kalawang, at walang nakakapasok na magnanakaw. Sapagka’t kung saan naroroon ang kayamanan, naroroon din ang iyong puso. Ang mata ang ilaw ng katawan. Nguni’t kung malabo ang iyong paningin, mapupuno ng kadiliman ang iyong katawan. At kung ang liwanag mo’y madilim, ikaw nga ay tunay na nasa kadiliman. Walang aliping makakapaglingkod nang sabay sa dalawang panginoon, sapagka’t kapopootan niya ang isa at iibigin ang pangalawa, paglilingkuran niya nang tapat ang isa at hahamakin ang ikalawa. Hindi kayo maaaring maglingkod nang sabay sa Diyos at sa kayamanan. (Mt. 6:19-24).

Mag-impok ng kayamanan dito sa lupa. At ano ang nagbubuo ng “kayamanan”? Literal na mga kayamanan ay karaniwang itinatago sa mga baul, o sa isang lugar, at hindi kailanman ginagamit sa praktikal na pangangailangan. Ang depinisyon ni Jesus sa mga ito ay mga bagay na nang-aakit sa mga insekto, kalawang at magnanakaw. Isa pang paraan ng pagsabi rito ay “hindi-kailangan.” Kinakain ng mga insekto ang mga nasa kasuluk-sulukan ng ating mga lalagyan, hindi mga damit na lagi nating isinusuot. Kinakain ng kalawang ang mga bagay na bibihira nating ginagamit. Sa higit na maunlad na mga bansa, ninanakaw ang mga hindi gaanong kailangan ng mga tao: sining, alahas, mamahaling gamit, at mga naisasanla.

Ang mga tunay na alagad ay “nagsuko na ng mga materyal na pag-aari” (tingnan ang Lu. 14:33). Tagapamahala lang sila ng salapi, kaya bawa’t desisyon upang gumasta ay isang espiritwal na desisyon. Kung ano ang ginagawa natin sa ating salapi ay nagsasalamin ng kung sino ang humahawak ng ating buhay. Kung nag-iipon tayo ng mga “kayamanan,” nagtatago ng salapi o bumibili ng mga hindi kailangan, ibinubunyag natin na hindi tayo pinanghahawakan ni Jesus, dahil kung hawak Niya tayo, iingatan nating gamitin sa higit na mabubuting bagay ang salaping ipinagkatiwala Niya sa atin.

Anu-ano ang mga mabubuting bagay na iyon? Iniuutos ni Jesus na mag-ipon tayo ng kayamanan sa langit. Paano posible iyan? Sinasabi Niya sa Magandang balita, sa aklat ni Lucas: “Ipagbili ninyo ang inyong ari-arian, at ipamahagi sa dukha ang pinagbilhan; gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala” (Lu. 12:33).

Sa pagbibigay ng salapi upang tulungan ang mga dukha at ikalat ang magandang balita, nag-iipon tayo ng kayamanan sa langit. Sinasabi sa atin ni Jesus na kunin ang siguradong mawawalan ng halaga, at ilagay ito sa bagay na hindi mawawalan ng halaga. Iyan ang ginagawa ng ministrong lumilikha-ng-alagad, at tinuturuan niya ang kanyang mga lagad na gawin din ito.

Ang Masamang Mata (The Bad Eye)

Ano ang ibig sabihin ni Jesus nang magsalita Siya tungkol sa mga taong may malinaw na mata at mga katawang puno ng liwanag at mga taong may masamang mata na ang katawan ay puno ng kadiliman? Marahil ay may kinalaman sa salapi ang Kanyang mga salita at materyal na bagay, dahil iyan ang mga binabanggit Niya noong una at nang huli.

Ang Griegong salitang isinalin na “masama” sa 6:23 ay ang parehong salitang isinalin sa Mateo 20:15 bilang “naiinggit.” Mababasa natin doon ang tungkol sa isang amo na nagsabi sa kanyang manggagawa, “Naiinggit ba ang iyong mata dahil mapagbigay ako?” Malinaw na ang isang mata ay hindi maaaring literal na naiinggit. Ibig sabihin ang ekspresyon na “isang matang naiinggit (o masama)” ay tumutukoy sa isang taong may mga pagnanasang naiinggit. Matutulungan tayo nito upang intindihin ang ibig sabihin ni Cristo sa Mateo 6:22-23.

Ang taong may malinaw na mata ay nagsasagisag ng isang may malinis na puso, na pinapapasok ang liwanag ng katotohanan sa kanya. Kung gayon sinisilbihan niya ang Diyos at nag-iipon ng kayamanan, hindi sa lupa, kundi sa langit kung nasaan ang kanyang puso. Ang taong may masamang mata ay hindi nagpapapasok ng liwanag ng katotohanan, dahil ang akala niya ay nasa kanya na ang katotohanan, kaya puno siya ng kadiliman, at naniniwala sa kasinungalingan. Nag-iipon siya ng kayamanan sa lupa, na kinaroroonan ng kanyang puso. Naniniwala siyang ang dahilan ng kanyang buhay ay pagpapasarap. Ang salapi ay kanyang Diyos. Hindi siya patungong-langit.

Ano ang ibig sabihin ng pagturing sa salapi bilang Diyos? Ibig sabihin, may tanging lugar ang salapi sa iyong buhay na dapat ay sa Diyos lamang. Salapi ang nagdadala ng iyong buhay. Kinokonsumo nito ang iyong lakas, isip at panahon. Ito ang pangunahing pinanggagalingan ng iyong saya. Iniibig mo ito. [9] Kaya itinumbas ni Pablo ang kasakiman sa pagsamba sa diyus-diyosan, sinasabing hindi mamanahin ng taong sakim ang kaharian ng Diyos (tingnan ang Efe. 5:5; Col. 3:5-6).

Kapwa Diyos at kayamanan ay nagnanais maging amo ng ating buhay, at sinabi ni Jesus na hindi natin sila parehong mapagsisilbihan. Muli makikita natin na nanatili si Jesus sa Kanyang pangunahing tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Lubhang niliwanag Niya na ang mga taong puno ng kadiliman, na ang Diyos ay salapi, na nasa lupa ang puso at nag-iipon dito ng kayamanan, ay wala sa makitid na daang patungo sa buhay.

Ang Dukhang Mapagnasa (The Covetous Poor)

Ang pagkaabala sa mga materyal na bagay ay hindi lamang mali kapag ang mga iyon ay mga bagay na marangya. Ang isang tao ay maaari ring mali ang pagkaabala sa mga materyal na bagay kahit lubhang kailangan ang mga iyon. Nagpatuloy si Jesus:

Kaya’t sinasabi Ko sa inyo, huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong kakainin at sa inyong iinumin upang kayo’y mabuhay o kaya’y tungkol sa susuutin ng inyong katawan. Hindi ba’t ang buhay ay higit na mahalaga kaysa pagkain at ang katawan kaysa damit? Masdan ninyo ang mga ibon. Hindi sila nagtatanim ni umaani man o kaya’y nagtitipon sa kamalig, nguni’t pinapakain sila ng inyong Ama na nasa langit. Hindi ba’t higit kayong mahalaga kaysa mga ibon? Sino sa inyo ang makakapagpahaba ng kanyang buhay nang kahit isang oras sa pamamagitan ng kanyang pagkabalisa? At bakit kayo nababalisa tungkol sa pananamit? Isipin ninyo kung paano tumutubo ang mga bulaklak sa parang; hindi sila nagtatrabaho ni gumagawa ng damit. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, kahi’t si Solomon na napakayaman ay hindi nakapagdamit ng singganda ng isa sa mga bulaklak na ito. Kung dinaramtan ng Diyos ang damo sa parang, na buhay ngayon, at kinabukasan ay iginagatong sa kalan, kayo pa kaya? Kay liit ng inyong pananampalataya sa kanya! Kaya’t huwag kayong mag-alalang baka kayo kapusin sa pagkain, inumin o damit. Hindi ba’t ang mga Hentil ang nababahala tungkol sa mga bagay na iyan? Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Nguni’t higit sa lahat ay pagsikapan ninyo na kayo’y pagharian ng Diyos at mamuhay nang ayon sa Kanyang kalooban, at ibibigay Niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan. Kaya nga, huwag ninyong ikabalisa ang para sa araw ng bukas; dahil ang bukas ang bahala sa sarili nito. Sapat na ang inyong mga suliranin sa bawa’t araw (Mt. 6:25-34).

Hindi maiuugnay ng maraming mambabasa ng aklat na ito ang kanilang sarili sa mga taong kinakausap ni Jesus. Kailan ang huling pagkakataong nabalisa kayo tungkol sa pagkakaroon ng pagkain, inumin o damit?

Nguni’t ang mga salita ni Jesus ay tunay na may kaugnayan sa ating lahat. Kung mali ang pagkaabala sa mga pangangailangan sa buhay, gaano pa ang kamalian ng pagkaabala sa mga hindi kailangan? Inaasahan ni Jesus na dalawang bagay ang magiging pangunahing pokus ng Kanyang mga alagad: ang Kanyang kaharian at ang Kanyang katuwiran. Kapag hindi nakayanan ng taong nagsasabing siya ay Cristiano ang pagbibigay ng ikapu (idadagdag ko na isa itong utos sa lumang kasunduan), nguni’t nakakayanan ang maraming materyal na bagay na hindi kailangan, nabubuhay ba siya sa pamantayan ni Cristo na hanapin muna ang Kanyang kaharian at ang Kanyang katuwiran? Malinaw ang sagot.

Huwag Maging Mapaghanap ng Kapintasa (Don’t be a Fault-Finder)

Ang susunod na set ng mga utos ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod ay tungkol sa mga kasalanan ng paghatol at pamimintas:

Huwag kayong humatol, nang kayo’y di hatulan. Sapagka’t hahatulan kayo ng Diyos ayon sa paghatol ninyo sa iba, at susukatin kayo ayon sa panukat na ginagamit ninyo sa iba. Bakit mo pinapansin ang puwing sa mata ng iyong kapatid nguni’t hindi mo pinapansin ang trosong nasa iyong mata? Paano mong masasabi sa iyong kapatid, ‘Halika’t aalisin ko ang puwing mo,’ gayong troso ang nasa mata mo? Mapagkunwari! Alisin mo muna ang trosong nasa iyong mata at sa gayon, makakakita kang mabuti at maaalis mo ang puwing ng iyong kapatid (Mt. 7:1-5).

Bagama’t hindi sinakdal ni Jesus, direkta man o di-direkta, ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo sa pahayag na ito, talagang nagkasala sila ng ganitong kasalanan; pinintasan nila Siya!

Ano talaga ang ibig sabihin ni Jesus sa babalang ito laban sa paghatol sa iba?

Una, tingnan natin ang hindi Niya ibig sabihin. Hindi Niya ibig sabihin na hindi tayo maging mapanuri at gumawa ng mga pagtaya tungkol sa ugali ng mga tao sa pagtingin sa kanilang mga gawi. Lubhang malinaw ito. Agad sumunod sa seksiyong ito, nagturo si Jesus sa perlas sa mga baboy o ibigay ang mga bagay na banal sa mga aso (tingnan ang 7:6). Malinaw na matalinhaga ang pagtukoy Niya sa mga uri ng tao, ang pagtukoy sa kanila bilang baboy at aso, mga taong hindi nagpapahalaga sa mga banal na bagay, “mga perlas,” na ibinibigay sa kanila. Malinaw na sila ay di-ligtas. At totoong dapat tayong maghatol kung ang mga tao ay baboy o aso kung nais nating sundin ang utos na ito.

Bilang karagdagan, sumunod na sinabi ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod kung paano hatulan ang mga gurong mapagpanggap, “mga asong-gubat na nakadamit-tupa” (tingnan ang 7:15), sa pagsuri ng kanilang bunga. Malinaw na upang sundin ang mga turo ni Jesus, tingnan muna natin ang istilo ng pamumuhay ng mga tao at gumawa ng paghatol.

Gayundin, sinabi ni Pablo sa mga mananampalatayang taga-Corinto:

Ang tinutukoy ko na huwag ninyong papakisamahan ay ang nagsasabing sila’y Cristiano nguni’t nakikiapid, sakim, sumasamba sa diyus-diyosan, nanlalait, naglalasing, at nagnanakaw. Ni huwag kayong makikisalo sa ganyang uri ng tao (1 Cor. 5:11).

Upang sundin ang utos na ito, kailangan nating tingnan ang istilo ng pamumuhay ng mga tao at hatulan sila batay sa ating obserbasyon.

Sinabi rin sa atin ni Apostol Juan na madali nating malalaman kung sino ang sa Diyos at kung sino ang sa demonyo. Sa pagtingin sa istilo ng pamumuhay ng mga tao, malinaw kung sino ang ligtas at kung sino ang di-ligtas (tingnan ang 1 Jn. 3:10).

Dahil sa lahat ng ito, ang paghatol sa mga tao sa pamamagitan ng pagtingin sa kanilang mga gawi upang malaman kung sila’y sa Diyos o sa demonyo ay hindi ang kasalanan ng paghatol na babala ni Cristo. Kaya ano ang ibig sabihin ni Jesus?

Pansinin na ang sinasabi ni Jesus ay tungkol sa paghanap ng mga maliliit na kasalanan, puwing, ng isang kapatid (pansinin na ginagamit ni Jesus ang salitang kapatid tatlong beses sa pahayag na ito). Hindi nagbibigay-babala si Jesus laban sa paghatol na hindi mananampalataya ang mga tao sa pagtingin sa kanilang mga kasalanan (na susunod Niyang ituturo sa atin sa sermon ding ito). Bagkus, ito ay mga turo kung paano tingnan ng mga Cristiano ang kapwa Cristiano. Hindi sila dapat naghahanap ng maliliit na pagkakasala lalo na kung sila ay bulag sa sariling higit na malaking pagkakasala. Sa ganoon, sila’y mapagpanggap. Tulad ng minsa’y sinabi ni Jesus sa napakaraming mapagpanggap na hukom, “Ang sinuman sa inyo na walang kasalanan ang siyang maunang bumato sa kanya” (Jn. 8:7).

Si spostol Santiago, na ang sulat ay laging kaugnay ng Sermon sa bundok, ay nagsulat din, “Mga kapatid, huwag na kayong magsisihan sa isa’t isa upang hindi kayo hatulan ng Diyos, sapagka’t malapit nang dumating ang Hukom” (San. 5:9). Marahil tinutulungan din tayo nito upang intindihin ang isang babala ni Jesus sa—paghatol sa mga kapwa mananampalataya at ipinagsasabi ang ating nakita, sinisisi ang isa’t isa. Isa ito sa pinakapangkaraniwang kasalanan sa iglesia, at ang mga nagkakasala ay naglalagay sa sarili sa alanganing posisyon upang mahatulan. Kapag nagsalita tayo laban sa kapwa mananampalataya, at sinasabi natin sa iba ang kanyang kasalanan, sinusuway natin ang ginintuang utos, dahil ayaw nating pag-usapan tayo nang masama kapag tayo’y wala.

Maaari nating lapitan nang may pagmamahal ang kapwa mananampalataya tungkol sa kanyang kamalian, nguni’t gagawin lang ito kung siguradong walang pagpapanggap, at hindi tayo nagkakasala ng parehong kasalanang ipinararatang natin sa kanya. Nguni’t pagsasayang lamang ng oras pag ginawa ito sa isang di-mananampalataya, na siyang paksa sa susunod na berso. Sinabi ni Jesus,

Huwag ninyong ibigay sa mga aso ang bagay na banal, baka pagkatapos ay kayo pa ang balingan at sakmalin nila. Huwag ninyong ihagis sa baboy ang inyong mga perlas sapagka’t yuyurakan lamang nila ang mga iyon (Mt. 7:6).

Gayundin, sinasabi ng isang kawikaan, “Punahin mo ang mapangutya at magagalit pa sa iyo, nguni’t punahin mo ang matalino at iibigin ka nito” (Kaw. 9:8). Sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad sa isa pang pagkakataon na pagpagin ang alikabok sa kanilang paa upang tutulan ang mga di tumatanggap sa kanilang magandang balita. Pag nakilala ang mga “aso” sa pamamagitan ng kawalan nila ng pasasalamat sa katotohanan, ayaw ng Diyos na magsayang ng panahon ang kanyang mga tagasilbi upang abutin ang mga ito samantalang hindi pa nabibigyan ng pagkakataon ang iba.

Panghikayat upang Manalangin (Encouragement to Pray)

Bilang panghuli ay dadako na tayo sa katapusang bahagi ng katawan ng sermon ni Jesus. Nag-uumpisa ito sa nakahihikayat na panalanging pangako:

Humingi kayo at kayo’y bibigyan; humanap kayo at kayo’y makakatagpo; kumatok kayo at kayo’y pagbubuksan. Sapagka’t ang bawa’t humihingi ay tatanggap; ang bawa’t humahanap ay makakatagpo; at ang bawa’t kumakatok ay pagbubuksan. Bibigyan ba ninyo ng bato ang inyong anak kapag siya’y humihingi ng tinapay? Bibigyan ba ninyo siya ng ahas kapag siya’y humihingi ng isda? Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Ama na nasa langit? Bibigyan Niya ng mabubuting bagay ang sinumang humihingi sa kanya! (Mt. 7:7-11).

“Aha!” isang mambabasa saanman ang maaaring magsabi, “Narito ang isang bahagi ng Sermon sa Bundok na walang kinalaman sa kabanalan.”

Depende iyan sa kung ano ang ating hinihingi, kinakatok at hinahanap sa panalangin. Tulad ng mga “nagugutom at nauuhaw sa katuwiran,” nananabik tayong sumunod sa lahat ng iniutos ni Jesus sa Kanyang sermon, at ang pananabik na iyan ay nasasalamin sa lahat ng ating panalangin. Katunayan, ang modelong panalasnging ibinahagi noon ni Jesus sa sermon na ito ay isang ekspresyon ng pagnanais na matupad ang kalooban ng Diyos para sa kabanalan.

Dagdag pa rito, ang bersiyon ni Lucas sa pangakong panalanging ito ay nagtatapos sa, “Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong ama na nasa langit! Ibibigay Niya ang Espiritu Santo sa mga humihingi sa Kanya! (Luc. 11:13). Hindi iniisip ni Jesus ang mga mararangyang bagay nang ipinangako Niya ang mga “mabubuting handog.” Sa Kanyang isip, ang Espiritu Santo ay “mabuting handog,” dahil ginagawa tayong banal ng Espiritu Santo at tinutulungan tayo upang ikalat ang magandang balita na nagpapabanal sa ibang tao. Ang mga banal na tao ay pupunta sa langit.

Ang iba pang mabubuting handog ay anumang nasa ilalim ng kalooban ng Diyos. Malinaw na ang lubos na inaalala Diyos ay ang Kanyang kalooban at ang Kanyang kaharian, kaya dapat nating asahan na ang lahat ng ating panalangin para sa anumang magdaragdag ng ating kapakinabangan sa kaharian ng Diyos ay laging masasagot.

Isang Pahayag na Naglalagom (A Summarizing Statement)

Ngayon ay dadako na tayo sa isang bersong dapat ituring na pahayag na naglalagom ng halos lahat ng sinabi ni Jesus hanggang sa puntong ito. Nakakaligtaan ito ng ilang tagapagturo, nguni’t kailangang hindi natin kaligtaan. Itong partikular na berso ay malinaw na isang pahayag na naglalagom, dahil nag-uumpisa sa salitang samakatwid. Kung gayon ay kaugnay ito ng mga nakaraang turo, at ang tanong ay: Gaano sa sinabi ni Jesus ang nilalagom nito? Basahin at pag-isipan natin:

Samakatwid, [10] gawin ninyo sa inyong kapwa ang nais ninyong gawin nila sa inyo. Ito ang buod ng Kautusan at mga isinulat ng mga Propeta (Mt. 7:12).

Ang pahayag na ito’y hindi maaaring lagom lamang ng ilang bersong nauna rito tungkol sa panalangin, kung magkagayon ay walang kabuluhan.

Tandaan na sa unang bahagi ng Kanyang sermon, nagbabala si Jesus laban sa kamalian ng pag-iisip na dumating Siya upang alisin ang Kautusan o ang mga Propeta (tingnan ang Mt. 5:17). Mula sa puntong iyon ng Kanyang sermon hanggang sa bersong narating na natin, wala Siyang ginawa kundi isulong at ipaliwanag ang mga utos ng Diyos sa Lumang Tipan. Kung gayon, nilalagom na Niya ang lahat ng iniutos Niya, na kinuha Niya sa Kautusan at mga Propeta: “Samakatwid, gawin ninyo sa inyong kapwa ang nais ninyong gawin nila sa inyo. Ito ang buod ng “Kautusan at mga isinulat ng mga Propeta,” (7:12). Ang pariralang “ng Kautusan at mga isinulat ng ma Propeta,” ay nag-uugnay ng lahat na sinabi ni Jesus sa loob ng Mateo 5:17 hanggang 7:12.

Ngayon, habang sinisimulan ni Jesus ang kongklusyon ng Kanyang sermon, idinidiin Niyang muli ang Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos:

Pumasok kayo sa makipot na pintuan. Sapagka’t maluwang ang pintuan at malapad ang daang papunta sa kapahamakan, at ito ang dinaraanan ng marami. Nguni’t makipot ang pintuan at makitid ang daang papunta sa buhay, at kakaunti ang nagdaraan doon (Mt. 7:13-14).

Malinaw na ang makitid na pintuan at ang daang papunta sa buhay, na nahahanap ng iilan, ay sagisag ng kaligtasan. Ang maluwang na pintuan at malapad na daan patungong kapahamakan, ang ruta ng karamihan, ay sagisag ng kapahamakan. Kung lahat ng sinabi ni Jesus bago ang pahayag na ito ay may ibig sabihin, kung may lohikal na pagsulong ang sermon na ito, kung nagtataglay ng katalinuhan si Jesus bilang tagahatid ng kaalaman, kung gayon ang pinaka-natural na pagpapakahulugan ay, ang makitid na daan ang daang pagsunod kay Jesus, at ng Kanyang mg utos. Ang maluwang na daan ay ang kabaligtaran. Ilang mga taong nagsasabing sila ay Cristiano ang papunta na sa makitid na daang inilarawan dito sa sermon? Ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay talagang nasa makitid na daan, at inaakay niya ang kanyang mga alagad sa parehong daan.

Palaisipan sa ilang taong nagsasabing sila ay Cristiano na walang sinabi si Jesus tungkol sa pananampalataya ay paniniwala sa Kanya dito sa sermon kung saan marami Siyang sinabi tungkol sa kaligtasan at kapahamakan. Subali’t sa mga nakakaintindi ng hindi mahihiwalay na ugnayan ng paniniwala at ugali, walang problema sa sermon na ito. Ipinapakita ng mga taong sumusunod kay Jesus ang kanilang pananampalaya sa pamamagitan ng kanilang gawa. Ang mga hindi sumusunod sa Kanya ay hindi naniniwalang Siya ay anak ng Diyos. Ang ating kaligtasan ay hindi lamang indikasyon ng pagpapala ng Diyos sa atin, gayundin ang pagbabagong naganap sa ating mga buhay. Ang ating kabanalan ay tunay na kabanalan Niya.

Paano Kilalanin ang mga Hindi Tunay na Pinuno ng Relihiyon (How to Recognize False Religious Leaders)

Sa pagpapatuloy ni Jesus sa Kanyang pangwakas na pahayag, sunod Siyang nagbabala tungkol sa mga hindi tunay na propeta na nagdadala sa mga hindi nag-iisip sa malawak na daan tungo sa kapahamakan. Sila ang mga hindi totoong sa Diyos, kundi nagpapanggap lamang. Lahat ng taliwas na guro at pinuno ay kasama dito. Paano sila makikilala?

Mag-ingat kayo sa mga hindi tunay na propeta. Lumalapit sila sa inyo na parang tupa, nguni’t ang totoo’y mababangis na asong-gubat. Makikilala ninyo sila sa kanilang mga gawa. Mapipitas ba ang ubas sa puno ng dawag, o ang igos sa matitinik na halaman? Mabuti ang bunga ng mabuting puno, subali’t masama ang bunga ng masamang puno. Hindi maaaring mamunga ng masama ang mabuting puno at hindi maaaring mamunga ng mabuti ang masamang puno. Ang bawa’t punong hindi mabuti ang bunga ay puputulin at itatapon sa apoy. Kaya’t makikilala ninyo ang mga hindi tunay na propeta ayon sa kanilang mga gawa. Hindi lahat ng tumatawag sa Akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng aking Ama na nasa langit. Sa araw ng paghuhukom marami ang magsasabi sa Akin, ‘Panginoon, hindi po ba kami ay nagpahayag ng mensahe mula sa Diyos, nagpalayas ng mga demonyo at gumawa ng mga himala sa iyong pangalan? Nguni’t sasabihin Ko sa kanila, ‘Hindi Ko kayo nakikilala. Lumayo kayo sa Akin, kayong mga gumagawa ng kasamaan (Mt. 7:15-23).

Malinaw na ipinakita ni Jesus na ang mga hindi tunay na guro ay lubhang mapagpanggap. May mga ilang panlabas na pagkakakilanlan ng pagiging totoo. Maaaring tawagin nila si Jesus na Panginoon, maaari silang maging propeta, magpaalis ng demonyo at gumawa ng mga milagro. Nguni’t ang “damit ng tupa” ay nagtatago lamang ng “mababangis na asong-gubat.” Hindi sila kasama sa tunay na tupa. Paano malalaman kung totoo sila o hindi? Ang tunay nilang ugali ay makikilala sa pagtingin sa kanilang “bunga.”

Ano ang mga bungang tinutukoy ni Jesus? Malinaw na hindi sila bunga ng mga milagro. Bagkus, bunga sila ng pagsunod sa lahat ng itinuro ni Jesus. Ang mga tunay na tupa ay gumagawa ng kalooban ng Ama. Ang mga hindi tunay ay “gumagawa ng kasamaan” (7:23). Ang tungkulin natin, kung gayon, ay ikumpara ang kanilang buhay sa itinuro at iniutos ni Jesus.

Marami sa iglesia ngayon ang mga hindi tunay na guro, at hindi tayo dapat magulat, dahil kapwa tayo binalaan ni Jesus at Pablo na, habang papalapit ang katapusan, huwag tayong aasa ng higit na kaunti pa dito (tingnan ang Mt. 24:11; 2 Tim. 4:3-4). Ang pinaka-umiiral na hindi tunay na propeta sa ating panahon ay ang mga nagtuturong hinihintay ng langit ang mga hindi banal. Responsable sila sa walang-hanggang kapahamakan ng milyun-milyong tao. Sumulat si John Wesley tungkol sa kanila,

Terible ito!—kapag ang mga embahador ng Diyos ay nagiging ahente ng demonyo!—kapag silang itinalagang magturo ng mga tao ng daang patungong langit ay nagtuturo sa kanila ng daan patungong impiyerno….Kung tatanungin, “Bakit, sino naman ang gumawa…nito?”…Sasagot ako, Sampung libong magagaling at kapuri-puring tao; pati na ang mga, kabilang sa anumang denominasyon, mga nanghihikayat ng mga mapagmalaki, mga naglilimayon, ang mapupusok, ang nagmamahal sa mundo, ang mahilig sa aliw, ang hindi makatarungan at masungit, ang maluwag, pabaya, di-nakapipinsala, walang-silbing tao, ang taong walang budhi alang-alang sa katuwiran, upang isiping nasa daan na siya patungong langit. Ito ang mga hindi tunay na propeta sa sukdulang kahulugan ng salita. Ito ang mga traidor sa kapwa Diyos at tao…sila ang patuloy na tumatao sa mga sulok-sulok ng gabi; at sa tuwing sinusundan nila ang mga pobreng kaluluwang kanilang sinira, “aalisin ang impiyerno sa ilalim nila upang salubungin sila sa kanilang pagdating!” [11]

Iteresanteng ispesipikong nagkokomento si Wesley tungkol sa mga hindi tunay na guro na tinutukoy ni Jesus nang magbigay-babala Siya sa Mateo 7:15-23.

Pansinin na may kapayakang muling sinabi ni Jesus, taliwas sa sinasabi sa atin ng maraming hindi tunay na guro, na ang mga hindi magbunga ng mabuting bunga ay ihahagis sa impiyerno (tingnan ang 7:19). Dagdag pa rito, ukol ito hindi lamang sa mga guro at propeta, kundi sa lahat. Sinabi ni Jesus, “Hindi lahat ng nagsasabi sa akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit; kundi ang mga tao lamang na sumusunod sa kalooban ng Aking Ama na nasa langit” (Mt. 7:21). Kung ano ang totoo para sa mga propeta ay totoo para sa lahat. Ito ang pangunahing tema ni Jesus—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos. Ang mga taong hindi sumusunod kay Jesus ay nakatalaga sa impiyerno.

Pansinin din ang ugnayan na ginawa ni Jesus sa kung sino ang isang tao sa kanyang panloob na anyo at kung sino siya sa panlabas na anyo. Mga “mabubuting” puno ay magbubunga ng mabuting bunga. Ang mga “masasamang” puno ay hindi magkakaroon ng mabuting bunga. Ang pinanggalingan ng mabuting bungang nakikita sa panlabas na anyo ay ang likas na katauhan ng isang tao. Dahil sa Kanyang pagpapala, pinabago ng Diyos ang katauhan ng mga taong tunay na nananampalataya kay Jesus. [12]

Isang Pangwakas na Babala at Lagom (A Final Warning and Summary)

Tinapos ni Jesus ang Kanyang sermon sa isang babala at halimbawang paglalagom. Tulad ng iyong inaasahan, paglalarawan ito ng Kanyang tema—Ang mga banal lamang ang magmamana sa kaharian ng Diyos.

Kaya’t ang bawa’t nakikinig at nagsasagawa ng mga salita kong ito [literal na “ginagawa niya ang mga ito”]ay maitutulad sa isang taong matalino na nagtayo ng kanyang bahay na ang pundasyon ay bato. Umulan nang malakas, bumaha, at binayo ng malakas na hangin ang bahay na iyon, nguni’t hindi nagiba sapagka’t nakatayo iyon sa bato. Ang bawa’t nakikinig ng aking salita nguni’t hindi naman nagsasagawa ng mga aral na ito [literal na “hindi ginagawa ang mga ito”] ay maitutulad naman sa isang taong hangal na nagtayo ng kanyang bahay sa may buhanginan. Umulan nang malakas, bumaha at binayo ng malakas na hangin ang bahay. Ito ay bumagsak at lubusang nawasak (Mt. 7:24-27).

Ang pangwakas na halimbawa ni Jesus ay hindi pormula ng “tagumpay sa buhay” na tulad ng paggamit ng iba. Ipinakikita ng konteksto na hindi Siya nagpapayo kung paano umunlad sa mga mahihirap na panahon sa pamamagitan ng pananampalataya sa Kanyang mga pangako. Ito ang lagom ng lahat ng sinabi ni Jesus sa Kanyang Sermon sa Bundok. Ang mga gumagawa ng Kanyang sinasabi ay marunong at tatagal; hindi sila kailangang matakot sa galit ng Diyos. Ang mga hindi sumusunod sa Kanya ay hangal at maghihirap, titiisin “ang parusang walang hanggang kapahamakan” (2 Tes.1:9).

Sagot sa isang Tanong (Answer to an Question)

Hindi ba posible na ang Sermon sa Bundok ni Jesus ay para lamang sa Kanyang mga tagasunod na namuhay bago ang Kanyang paghahain ng buhay at muling pagkabuhay? Hindi ba’t nasa ilalim sila ng Kautusan bilang pansamantalang paraan ng kaligtasan, at nang mamatay si Jesus dahil sa kanilang kasalanan ay naligtas ng pananampalataya, at kung gayon ay pinawawalang-bisa ang tema ng sermong ito?

Masama ang teoryang ito. Walang sinuman ang naligtas ng kanyang mga gawa. Laging dahil sa pananampalataya, bago o sa panahon ng lumang kasunduan. Nangangatwiran si Pablo sa Roma 4 na kapwa sina Abraham (bago ang lumang kasunduan) at David (sa lumang kasunduan) ay napagtibay ng pananampalataya at hindi gawa.

Dagdag pa rito, imposibleng ang mga tagapakinig ni Jesus ay naligtas ng kanilang gawa, dahil lahat sila ay nagkasala at hindi nakaabot sa kaluwalhatian ng Diyos (tingnan ang Rom. 3:23). Tanging ang pagpapala ng Diyos ang magliligtas sa kanila, at pananampalataya lamang ang makatatanggap ng Kanyang pagpapala.

Sa malas, napakarami sa iglesia ngayon ang tumitingin sa mga utos ni Jesus bilang walang silbi kundi ang konsensyahin tayo upang makita nating imposible ang kaligtasan sa pamamagitan ng mga gawa. Ngayon at ‘nakuha na natin ang mensahe” at naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya, maaari nating ipagwalang-bahala ang marami sa Kanyang mga utos. Maliban, siyempre, kung nais nating “maligtas” ang iba. Nang sa ganoon ay mahuhugot nating muli ang mga utos upang ipakita sa mga tao kung gaano ang kanilang kasalanan upang maligtas sila ng isang “pananampalatayang” walang gawa.

Gayumpaman, hindi sinabi ni Jesus sa Kanyang mga alagad na “Kaya’t humayo kayo at gumawa ng mga alagad, at siguraduhing mapagtanto nila na, kapag nakonsensya sila at pagkatapos ay naligtas ng pananampalataya, nagawa na ng Aking mga utos ang layunin nito sa kanilang buhay.” Bagkus, sinabi Niya, “Kaya’t habang kayo’y humahayo, gawin ninyong alagad Ko ang mga tao sa lahat ng bansa…turuan ninyo silang sumunod sa lahat ng iniutos Ko sa inyo” (Mt. 28:19-20, idinagdag ang pagdidiin). Iyan ang ginagawa talaga ng mga ministrong tagalikha-ng-alagad.

[1] Magiging totoo ito sa laging itinuturing na “seremonyal na aspekto ng Kautusan” pati ang “aspektong moral ng Kautusan,” bagama’t karamihan sa Kanyang higit na malalim na pagpapaliwanag tungkol sa pagtupad Niya sa seremonyal na utos ay ibibigay ng Banal na Espiritu sa mga apostol pagkatapos ng Pagkabuhay Niyang muli. Naiintindihan na natin kung bakit hindi kailangan ng mga alay na hayop sa ilalim ng bagong kasunduan, dahil si Jesus ang kordero ng Diyos. Hindi rin natin sinusunod ang mga utos sa pagkain ng lumang kasunduan dahil inihayag ni Jesus na malinis ang lahat ng pagkain (tingnan ang Mc. 7:19). Hindi natin kailangan ang pamamagitan ng makalupang mataas na pari dahil si Jesus na ang ating Mataas na Pari, at iba pa. Nguni’t di tulad ng seremonyal na utos, walang bahagi ng utos na moral ang napalitan ng sinabi o ginawa ni Jesus, bago o pagkatapos Niyang mamatay at muling mabuhay. Bagkus, pinalawak at isinulong ni Jesus ang kautusang moral ng Diyos, gaya rin ng ginawa ng mga alagad na binigyang-inspirasyon ng Espiritu pagkabuhay Niyang muli. Ang aspektong moral ng Kautusan ni Moises ay nakadagdag lahat sa utos ni Cristo, ang utos ng bagong kasunduan. Tandaan din na nakikipag-usap sa araw na iyon si Jesus sa mga Judio sa ilalim ng kautusan ni Moises. Kaya ang Kanyang mga salita sa Mt. 5:17-20 ay kailangang maipakahulugan batay sa umiiral Niyang pahayag na matatagpuan sa Bagong Tipan.

[2] Translator’s note: I inserted the word “Kaya” which is “For” (although not in the Bleib version that I am using as reference, because it is crucial to the original text.

[3] Dagdag pa rito, kung ang tinutukoy ni Jesus ay ang ipinaratang, ligal na katuwiran na natanggap natin bilang regalo dahil nanampalataya tayo sa Kanya, bakit hindi man lang Niya ipinahiwatig ito? Bakit Siya nagsabi ng isang bagay na hindi maiintindihan ng mga taong walang pinag-aralan na Kanyang kinakausap, na hindi kailanman mahuhulaan na ang tinutukoy Niya ay ipinaratang na katuwiran?

[4] Muli, hindi hinuhusgahan ng Diyos ang bagong asawa ng pangangalunya. Gumagawa siya ng mabuting bagay, pinakakasalan at sinusustentuhan ang isang babaing hiwalay sa asawa. Subali’t kung hinikayat ng isang lalaki ang isang babae upang hiwalayan ang kanyang asawa upang mapakasalan siya, nagkakasala siya ng pangangalunya, at marahil iyan ang naiisip ni Jesus dito.

[5] Siyempre, mayroong ibang sitwasyong mabibigyang-pansin. Halimbawa, ang Cristianong babaing di ligtas ang asawa na naghiwalay sa kanya ay hindi maituturing na nangangalunya kung nag-asawa siya ng lalaking Cristiano.

[6] Sa isang susunod na kabanata tungkol sa paghihiwalay at muling pag-aasawa, palalawigin ko ang paliwanag tungkol sa isyu.

[7] Sa mga susunod na mga pahina ng aklat na ito, idinagdag ko ang isang buong kabanata tungkol sa paksang pag-aayuno.

[8] Sa malas, inaangkin ng iba na hindi ito panalanging dapat gamitin ng mga Cristiano dahil hindi ito ipinanalangin “sa pangalan ni Jesus.” Nguni’t kung gagamitin ang lohikang iyan, ipagpapalagay natin na maraming panalangin ng mga apostol na nakatala sa aklat ng Mga Gawa at mga Sulat ay hindi panalanging Cristiano.”

[9] Sa ibang okasyon, gumawa si Jesus ng parehong pahayag tungkol sa imposibleng pninilbihan sa Diyos at salapi, at sinasabi sa atin ni Lucas, “Nang marinig ito ng mga Pariseo, kinutya nila si Jesus sapagka’t sakimsila sa salapi” (Lu. 16:14). Kaya muli, dito sa Sermon sa Bundok, malinaw na ibinubunyag ni Jesus ang gawain at pangaral ng mga Pariseo.

[10] Translator’s note: this particular word is included (although absent in the translated Bible being used) because it is crucial to the text.

[11] The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), ni John Wesley, muling inimprenta mula sa edisyong 1872 na inisyu ng Wesleyan Methodist Book Room, London, pp. 441, 416.

[12] Hindi ko matanggihan ang pagkakataong magkomento rin dito tungkol sa isang karaniwang ekspresyong ginagamit ng mga tao kapag binibigyang-katwiran ang mga kasalanan ng iba: “Hindi natin alam ang nasa puso nila.” Salungat dito, sinabi dito ni Jesus na ibinubunyag ng panlabas ang nasa loob. Sa ibang lugar, sinabi Niya, “Kung ano ang nag-uumapaw sa puso ay siyang sinasabi ng bibig” (Mt. 12:34). Kapag pagkasuklam ang mga salita ng isang tao, ipinapakitang pagkasuklam ang nasa puso nito. Sinabi rin ni Jesus sa atin na “sapagka’t sa loob, sa puso ng tao, nagmumula ang masasamang isipang nag-uudyok sa kanya upang makiapid, magnakaw, pumatay, mag-imbot, gumawa ng kasamaan tulad ng pandaraya, kahalayan, pagkainggit, paninirang-puri, pagmamayabang, at kahangalan” (Mc. 7:21-22). Kapag gumawa ang isang tao ng pangangalunya, alam natin ang nasa puso niya: pangangalunya.

제자를 삼고, 그들을 그리스도 모든 계명에 순종하게끔 가르치려는 소망 때문에 제자 삼는 사역자는 예수님의 산상수훈에 매우 깊은 관심을 둘 것이다. 산상수훈은 예수님의 가장 긴 설교이며, 그분의 계명으로 가득 찼다. 제자 삼는 사역자라면 예수님이 설교 중 명령하신 모든 것을 자신이 순종할 뿐 아니라 제자들에게 가르치기를 원할 것이다.

그러므로 나는 마태복음 5장부터 7장까지 기록된 그 설교에 대해 내가 이해하고 있는 것을 나눌 것이다. 나는 사역자들이 그들의 제자들에게 산상수훈을 강해식으로 가르치기를 권장한다. 바라건대, 내가 쓴 것들이 도움이 되었으면 좋겠다.

아래의 것은 산상수훈의 윤곽인데, 우리에게 전반적인 개관을 보여주고 주제를 강조하고 있다.

I.) 예수님이 그분의 청중을 모으시다(5:1-2)

II.) 서론(5:3-20)

A.) 복이 있는 사람들의 성격특성과 축복(5:3-12)

B.) 계속해서 소금과 빛이 되라는 훈계(5:13-16)

C.) 그리스도를 따르는 자들과 율법의 관계(5:17-20)

III) 설교: 서기관들과 바리새인들보다 더 의롭게 살라(5:21-7:12)

A.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 서로 사랑하라(5:21-26)

B.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 성적으로 순결하라(5:27-32)

C.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 정직하라(5:33-37)

D.) 서기관들과 바리새인들같이, 원수를 갚지 말라(5:38-42)

E.) 서기관들과 바리새인들같이, 네 원수를 미워하지 말라(5:43-48)

F.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 올바른 동기로 선을 행하라(6:1-18)

1.) 올바른 동기로 구제하라(6:2-4)

2.) 올바른 동기로 기도하라(6:5-6)

3.) 기도와 용서에 대한 교훈(6:7-15)

a.) 기도에 관한 지침(6:7-13)

b.) 용서의 필요성(6:8-15)

4.) 올바른 동기로 금식하라(6:16-18)

G.) 서기관과 바리새인들처럼, 재물을 섬기지 말라(6:19-34)

H.) 형제의 작은 결함을 비판하지 말라(7:1-5)

I.) 감상할줄 모르는 자들과 진리를 담론하는 데 시간을 낭비하지 말라(7:6)

J.) 기도에 대한 격려(7:7-11)

IV) 결론: 설교의 요약

A.) 요약 문(7:12)

B.) 순종에 대한 훈계(7:13-14)

C.) 거짓 선지자와 거짓 신자를 알아내는 방법(7:15-23)

D.) 불순종에 대한 마지막 경고와 요약(7:24-27)

예수님이 그분의 청중을 모으시다(Jesus Gathers His Audience)

예수께서 무리를 보시고 산에 올라가 앉으시니 제자가 나아온지라 입을 열어 가르쳐 이르시되(마 5:1-2).

예수님은 의도적으로 “무리”에서 빠져나와 산에 올라가심으로 그분의 청중들의 크기를 줄인 것 같다. 우리는 “제자가 나아왔다”는 것을 읽게 되는데, 그것은 마치도 그분의 말씀을 듣기에 굶주린 사람들만이 그분을 따라 헉헉거리며 산을 오르기를 원했음을 보여준다. 분명한 것은 사람들이 꽤 많았다는 것이다; 7장 28절을 보면 그들을 “무리”라고 표현했다.

그 뒤 예수님은 그분의 제자들에게 설교하기 시작하셨는데, 처음부터 우리는 그분의 가장 중요한 주제가 무엇인지를 알 수 있었다. 그분은 그들에게 어떤 특징을 소유하면 복이 있는 사람인지를 알려주셨다. 왜냐하면, 그런 특징은 천국을 약속받은 사람한테만 나타나기 때문이다. 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받을 것이라는 것이 곧 그분 설교의 전반적인 주제가 될 것이다. 사람들은 5:3-12의 말씀을 팔복이라 하는 데 모두 이 주제를 드러낸다.

예수님은 복이 있는 사람들의 부동한 특성들을 열거하시면서, 그들에게 많은 구체적인 축복들을 약속하셨다. 무심한 독자들은 종종 각 그리스도인은 팔복중의 한 가지, 오직 한 가지만 소유할 수 있다고 가정하지만, 세심한 독자들은 예수님이 서로 다른 축복을 받게 될 부동한 종류의 그리스도인들을 열거하신 것이 아니라, 모든 진정한 신자들이 다 하나의 포괄적인 미래의 축복인 천국을 상속받게 된다는 것을 뜻하심을 인식한다. 그분의 말씀에 대한 다른 방법의 해석은 있을 수 없다.

심령이 가난한 자는 복이 있나니 천국이 그들의 것임이요

애통하는 자는 복이 있나니 그들이 위로를 받을 것임이요

온유한 자는 복이 있나니 그들이 땅을 기업으로 받을 것임이요

의에 주리고 목마른 자는 복이 있나니 그들이 배부를 것임이요

긍휼히 여기는 자는 복이 있나니 그들이 긍휼히 여김을 받을 것임이요

마음이 청결한 자는 복이 있나니 그들이 하나님을 볼 것임이요

화평하게 하는 자는 복이 있나니 그들이 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것임이요

의를 위하여 박해를 받은 자는 복이 있나니 천국이 그들의 것임이라

나로 말미암아 너희를 욕하고 박해하고 거짓으로 너희를 거슬러 모든 악한 말을 할 때에는 너희에게 복이 있나니

기뻐하고 즐거워하라 하늘에서 너희의 상이 큼이라 너희 전에 있던 선지자들도 이같이 박해하였느니라(마 5:3-12).

축복과 성격특성(The Blessings and Character Traits)

먼저, 약속받은 모든 축복을생각해 보자. 예수님은 복이 있는 사람은 (1) 천국을 상속받을 것이고, (2) 위로를 받을 것이고, (3) 땅을 기업으로 받을 것이고, (4) 배부를 것이고, (5) 긍휼히 여김을 받을 것이고, (6) 하나님을 볼 것이고, (7) 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것이며, (8) 천국을 상속받을 것이다(첫 번째 약속을 반복함).

예수님은 우리가 심령이 가난한 자와 의를 위하여 박해를 받은 자들만이 천국을 상속받는다고 생각하기를 원하셨을까? 마음이 청결한 자는 하나님을 볼 것이고 화평케 하는 자는 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것이지만, 둘 다 하나님이 나라는 상속받지 못할까? 화평케 하는 자는 긍휼히 여김을 받지 못하고 긍휼히 여기는 자는 하나님의 아들이라 일컬음을 받지 못할까? 이것들은 분명히 잘못된 결론일 것이다. 따라서 오직 약속받은 많은 축복은 하나의 큰 축복인 하나님의 나라를 상속받는 것 안의 다양한 축복이라고 결론짓는 것만이 안전하다.

이번에는 예수님이 묘사한 서로 다른 특성들을 생각해 보자. (1) 심령이 가난하고, (2) 애통하고, (3) 온유하고, (4) 의에 주리고 목마르고, (5) 긍휼히 여기고, (6) 마음이 청결하고, (7) 화평하며, (8) 박해를 받았다.

예수님은 우리가 한 사람이 마음은 청결하지만, 무자비할 수 있다고 생각하기를 원하실까? 한 사람이 의를 위하여 박해를 받지만, 의에 주리고 목마르지 않을 수 있을까? 다시 말하지만, 그럴 수 없다. 복이 있는 사람들의 성격특성들은 모든 복이 있는 사람들에 의해 어느 정도 다양하게 공유되고 있다.

분명히, 팔복은 예수님을 진정으로 따르는 자들의 성격특성을 묘사한다. 그런 성격특성을 제자들에게 열거하는 것을 통하여, 예수님은 그들에게 그들은 구원받은, 언젠가는 천국에서 기쁨을 누릴, 복이 있는 사람들임을 확인시켜 주셨다. 현재, 그들은 받고 있는 고통 때문에 스스로 축복받았다고 느끼지 못할 수 있고, 그들을 지켜보는 세상 사람은 그들에게 복이 없다고 여길 수도 있지만, 하나님 보시기에 그들은 복이 있다.

예수님의 묘사에 부합되지 않는 사람은 복이 있는 사람이 아니며 천국을 상속받지 못할 것이다. 모든 제자 삼는 목사들은 그들이 목회하고 있는 무리 내의 사람들로 하여금 이 점을 알게 할 의무를 느껴야 한다.

복이 있는 사람들의 성격특성(The Character Traits of the Blessed)

복이 있는 사람의 8가지 성격특성은 해석에 따라 어느 정도 달라질 수 있다. 예를 들어, “심령이 가난하다”는 것은 어떤 도덕적 미덕을 드러내는가? 나는 예수님이 구원받는 사람이 소유해야 할 첫 번째 필요한 특성을 설명한다고 생각하는 경향이 있다 – 그는 반드시 자신의 영적 빈곤을 인식해야 한다. 사람은 구원받기 전에 반드시 구주에 대한 그의 필요를 가장 먼저 볼 수 있어야 하며, 예수님의 청중들 사이에는 바로 그런 자신의 불쌍함을 인식한 사람들이 있었다. 자신의 죄를 깨닫지 못한 이스라엘의 교만한 자들에 비해 그들은 얼마나 복된 가!

첫 번째 특성은 모든 구원을 받기에 부족함이 없고 합당하다고 생각하는 사람들을 제외한다. 진정으로 복이 있는 사람은 자기에게는 하나님께 드릴만 한 것이 아무것도 없고 자기의 의는 다 “더러운 옷”(사 64:6)과 같음을 깨달은 사람이다.

예수님은 누구도 순전히 자신의 노력으로만 복이 있는 사람들의 특성을 가질 수 있다고 생각하기를 원하지 않으셨다. 아니, 만일 사람들이 이런 특성을 가지고 있다면, 그것은 그들이 복이 있는 사람이고 하나님께서 그들을 축복하셨기 때문이다. 그것은 모두 하나님의 은혜로부터 온 것이다. 예수님이 말씀하신 복이 있는 사람은 단지 천국의 축복이 그들을 기다리고 있어서 뿐 아니라, 이 땅에서 하나님께서 그들의 삶 속에 이룩하신 일 때문이다. 매번 내 삶 속에 있는 복이 있는 사람들의 특성을 볼 때마다, 그것은 나로 하여금 내가 이룬 것이 아닌, 하나님께서 그분의 은혜로 내안에서 이루신 일을 생각나게 한다.

애통하는 자(The Mournful)

만일 첫 번째 특성이 제일 먼저 나열된 이유가 그것이 천국에 갈 수 있는 제일 필요한 특성이라면, 아마도 두 번째 특성도 의미 있게 나열된 것 같다. “애통하는 자는 복이 있나니”(마5:4). 예수님께서 진심의 회개와 양심의 가책을 묘사하고 계셨을까? 나는 그렇다고 생각한다. 특별히 성경은 하나님의 뜻대로 하는 근심은 후회할 것이 없는 구원에 이르게 하는 회개를 이룬다고 명확히 밝히고 있기 때문이다(고후 7:10을 보라). 예수님께서 어느 한 번 말씀하신 슬픔에 잠긴 세리가 바로 이런 종류의 복이 있는 사람의 예이다. 그는 성전에서 겸손하게 머리를 숙이고, 가슴을 치며 하나님의 긍휼을 구하며 울부짖었다. 소득의 십일조를 드리며 일주일에 두 번씩 금식한다고 하나님께 자랑하스럽게 기도하던 인근의 바리새인과는 달리, 그 세리는 자신의 죄를 용서받고 그곳을 떠났다. 그 이야기에서 세리는 복이 있는 사람이었으나 바리새인은 아니었다(눅 18:9-14을 보라). 나는 예수님의 청중들가운데 성령님의 질책을 받고 애통하는 자가 있었다고 생각된다. 그리고 그들은 곧 성령님의 위로를 받게 될 것이다!

만일 예수님께서 그분께 나아오는 회개 한 사람들이 처음 느끼게 되는 애통을 말씀하시지 않았다면, 아마도 그분은 진정한 신자들이 세상 사람들이 그들을 사랑하는 하나님에 대한 반역을 지속적으로 대면하면서 느끼는 슬픔을 설명했을 것이다. 바울은 그것을 “나에게 큰 근심이 있는 것과 마음에 그치지 않는 고통이 있다”(롬 9:2)고 표현하였다.

온유한 자(The Gentle)

세 번째 특성인, 온유함은 성경에서 또한, 성령의 열매 중 하나로 열거되었다(갈 5:22-23을 보라). 온유함은 자체생성 된 속성이 아니다. 하나님의 은혜를 받고 성령님이 내주하시는 사람은 온유하게 변화 받도록 축복받았다. 그들은 언젠가는 이 땅을 기업으로 받게 되는데, 그것은 오직 의인만이 하나님이 지으신 새 땅에 거할 수 있기 때문이다. 거칠고, 폭력적인 자칭 그리스도인들은 조심해야 한다. 그들은 복이 있는 사람 중 속하지 않는다.

의에 주린 자(Hungering for Righteousness)

네 번째 특성인, 의에 주리고 목 마른 것은 모든 진실로 거듭난 사람들이 소유한 하나님이 주신 내적 갈망이다. 의에 주린 자는 이 세상과 자신한테 남아 있는 모든 불의를 슬퍼한다. 그는 악을 미워하고(시 97:10; 119:128,163) 의를 사랑한다.

우리가 성경 속에서 정의란 단어를 읽을 때마다, 자주 즉각적으로 “그리스도께서 우리에게 전가한 법적인 입장”으로 번역하지만, 그것은 정확한 해석이 아니다. 많은 경우에, 그것은 “하나님의 기준으로 의롭게 살아가려는 소질”을 의미한다. 예수님은 여기에서 분명히 그러한 의도로 말씀하셨는데, 왜냐하면, 그리스도인으로서 자신이 이미 소유하고 있는 것에 굶주려 있을 이유가 없기 때문이다. 성령님에 의해 거듭난 사람은 의롭게 살 수 있기를 갈망하며, 그들은 또한, 하나님의 은혜로 “배부를” 확신이 있는데(마 5:6), 그것은 그들안에서 착한 일을 시작하신 이가 이루실 것이기 때문이다(빌1:6).

여기서 예수님은 “의가 있는 곳인”(벧후 3:13) 새 땅의 시간을 예견하셨다. 그때가 되면 죄가 없을 것이다. 모든 사람은 전심으로 하나님을 사랑하고 이웃을 자기 몸처럼 사랑할 것이다. 그때가 되면 지금 의에 주리고 목말라 있는 우리는 배부를 것이다. 마지막으로 우리의 진심으로 된 기도는 모두 응답받을 것이며, “뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어질 것이다”(마 6:10).

긍휼히 여기는 자(The Merciful)

다섯 번째 특성인 긍휼도 모든 거듭난 사람들이 그들안에 살아계시는 자비의 하나님에 의해 자연스럽게 소유하고 있는 미덕이다. 긍휼을 소유하지 않은 자들은 하나님께 축복받지 못했고, 그분의 은혜를 받지 못했음을 드러낸다. 사도 야고보도 “긍휼을 행하지 아니하는 자에게는 긍휼 없는 심판이 있으리라”(약 2:13)라고 말했다. 만일 한 사람이 하나님 앞에서 긍휼이 없는 심판을 받는다면, 당신은 그가 가야 할 곳이 천국이라고 생각하는가 아니면 지옥이라고 생각하는가?[1] 답은 분명하다.

어느 한 번, 예수님은 주인에게 큰 긍휼을 받은 하인이 그의 동료 하인한테는 긍휼을 베풀지 않은 이야기를 말씀하셨다. 주인은 이 사실을 알게 된 후, “빚을 다 갚도록 그를 옥졸들에게 넘겼다”(마 18:34). 모든 이전에 탕감받은 빚은 다시 계산되었다. 그 후 예수님은 “너희가 각각 마음으로부터 형제를 용서하지 아니하면 너의 하늘 아버지께서도 너희에게 이처럼 하시리라”(마18:35)고 그분의 제자들을 경고하셨다. 따라서 우리가 우리에게 용서를 구하는 그리스도 안의 형제나 자매를 용서하기를 거부한다면, 하나님은 우리가 전에 용서받은 죄를 다시금 계산하실 것이다. 그렇게 되면, 우리는 영원히 갚을 수 없는 빚을 갚을 때까지 고문당할 것이다. 나에게 그것은 천국을 말하는 것 같지 않다. 다시 말하지만, 긍휼을 베풀지 않는 사람은 하나님으로부터 긍휼히 여김을 받을 수 없다. 그들은 복이 있는 사람들이 아니다.

마음이 청결한 자(The Pure in Heart)

천국을 약속받은 사람들의 여섯 번째 특성은 마음의 청결함이다. 많은 자칭 그리스도인들과는 달리, 그리스도를 진정으로 따르는 자들은 단지 겉으로만 거룩하지 않다. 하나님의 은혜로, 그들의 마음은 청결해졌다. 그들은 진심으로 하나님을 사랑하고, 그것은 자신의 묵상과 동기에 영향을 미친다. 예수님은 그들이 하나님을 볼 것임을 약속하셨다.

나는 다시 한 번 이런 질문을 하고 싶다. 우리는 마음이 청결하지 않음으로 인해 하나님을 볼 수 없는 진정한 그리스도인이 존재한다고 생각하는가? 하나님께서 그들에게 “당신은 나를 보지 못하고도 천국에 올 수 있다”라고 말씀하실까? 아니, 분명히 모든 진정으로 천국을 약속받은 사람이라면 청결한 마음을 가지고 있다.

화평하게 하는 자(Peacemakers)

화평하게 하는 자는 다음과 같다. 그들은 하나님의 아들이라고 일컬음을 받을 것이다. 예수님은 다시 한 번 모든 그리스도를 진정으로 따르는 자들을 가리키는데, 그것은 그리스도를 믿는 모든 사람은 하나님의 아들이기 때문이다(갈 3:26),

성령님에 의해 거듭난 사람은 최소한 다음 세 가지 방면에서 화평하게 하는 자들이다.

첫째로, 전에 하나님의 원수가 되었던 그들은 하나님과 화목하게 되었다,(롬 5:10을 보라).

둘째로, 그들은 될수록 다른 사람들과 화평하게 지낸다. 그들에게는 분쟁과 싸움이 적다. 바울은 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함이 있는 사람은 하나님의 나라를 상속받지 못할 것이라고 썼다(갈 5:19-21을 보라). 진정한 신자들은 싸움을 피하고 평화로운 관계를 유지하기 위해서는 십 리를 더 걸을 수도 있다. 그들은 자기들의 형제는 사랑하지 않으면서 하나님과 화목하다고 주장하지 않는다(마 5:23-24; 요일 4:20을 보라).

셋째로, 복음을 전함으로써, 그리스도를 진정으로 따르는 자들은 다른 사람이 하나님과 그리고 그들의 동료와 화목할 수 있게 도와준다. 아마도 산상수훈의 이 말씀 때문에 야고보가 이렇게 썼을 수 있다. “화평하게 하는 자들은 화평으로 의의 열매를 거두느니라”(약 3:18).

박해를 받은 자(The Persecuted)

마지막으로, 예수님은 의를 위하여 박해 받은 자들을 축복하셨다. 물론, 그분은 단지 그리스도의 의로움이 그들에게 전가 된 것으로만 생각하는 사람들이 아닌, 의롭게 사는 사람들을 말씀하셨다. 그리스도의 계명을 지키는 사람은 불신자들의 박해를 받는 사람들이다. 그들은 하나님의 나라를 상속할 것이다.

예수님은 어떤 종류의 박해를 말씀하셨을까? 고문? 순교? 아니, 그분은 특별히 그분의 연고로 모욕당하는 것을 말씀하셨다. 이것은 다시 한 번 한 사람이 진정한 그리스도인이라면, 불신자와 확연히 다를 것이다. 그렇지 않으면 불신자들이 그들을 향해 악한 말을 하지 않을 것이다. 얼마나 많은 소위 그리스도인이 불신자와 하나도 구별되지 않음으로 하여 한 명의 불신자도 그들을 대적하여 말하지 않을까? 그들은 진정한 그리스도인이 아니다. 왜냐하면, 예수님은 “모든 사람이 너희를 칭찬하면 화가 있도다 그들의 조상이 거짓 선지자들에게 이처럼 하였느니라”(눅 6:26)고 말씀하셨기 때문이다. 모든 사람이 당신에 대해 좋게 말하고 있다는 것은 당신이 가짜 신자임을 나타낸다. 이 세상은 진정한 그리스도인들을 미워한다(요 15:18-21; 갈 4:29; 딤후 3:12; 요일 3:13-14).

소금과 빛(Salt and Light)

일단 예수님께서 그분의 순종하는 제자들에게 그들이 확실히 천국을 상속받을, 변화 받고 축복받은 사람들에 속한다고 보증하셨다면, 그것은 곧 그들에 대한 경고이다. 영적 염소들에게 그들은 영원히 그들이 소유하고 있다고 생각하는 구원을 상실하지 않을 것이라고 지속적으로 보증하는 수많은 현대적인 설교자들과 달리, 예수님은 제자들에게 그들이 실제로 복이 있는 사람들의 범주에서 자신을 제거할 수도 있다는 것을 경고할 수 있을 만큼 그분의 제자들을 충분히 사랑하신다.

너희는 세상의 소금이니 소금이 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 후에는 아무 쓸 데 없어 다만 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이니라 너희는 세상의 빛이라 산 위에 있는 동네가 숨겨지지 못할 것이요 사람이 등불을 켜서 말 아래에 두지 아니하고 등경 위에 두나니 이러므로 집 안 모든 사람에게 비치느니라 이같이 너희 빛이 사람 앞에 비치게 하여 그들로 너희 착한 행실을 보고 하늘에 계신 너희 아버지께 영광을 돌리게 하라(마 5:13-16).

예수님은 그분의 제자가 소금이 되거나 빛이 되라고 훈계하신 것이 아니다. 그분은(비유적으로) 그들은 이미 소금이 되었다고 말씀하셨으며, 그들이 맛을 잃지 말라고 훈계하셨다. 그분은(비유적으로) 그들은 이미 빛이 되었다고 말씀하셨으며, 그들의 빛을 숨기지 말고, 계속하여 비추라고 훈계하셨다. 예수님의 말씀은 자칭 그리스도인들에게 그들이 소금과 빛이 되어야 할 필요에 대해 했던 수많은 설교와 다르다. 만일 한 사람이 이미 소금과 빛이 되어 있지 않다면, 그들은 그리스도의 제자가 아니다. 그들은 복이 있는 사람들에 속하지 않는다. 그들은 천국에 갈 수 없다.

예수님의 시대에, 소금은 고기의 방부제로 주로 사용되었다. 그리스도의 순종하는 제자로서, 우리는 이 죄로 가득한 세상을 완전히 썩어가고 부패해지는 데로부터 보존해 준다. 하지만, 우리의 행함이 이 세상과 같아진다면, 우리는 진정으로 “아무 쓸데없어”(13절)질 것이다. 예수님은 복이 있는 자들에게 맛을 잃지 말고 자신의 유일한 특성을 보존하기를 경고하셨다. 그들은 반드시 주위의 세상과 구별되어야 하며, “맛을 잃지 말아야” 하는 데 그렇지 않으면 “밖에 버려져 사람에게 밟히게 된다.” 이것은 진정한 신자들이 뒤로 후퇴하지 말라는 신약 성경의 여러 분명한 경고 중의 하나이다. 만일 소금이 진짜라면, 짠맛을 낼 것이다. 마찬가지로, 예수님의 따르는 사람은 예수님을 따르는 자답게 행동해야 하는 데, 그렇지 않으면 심지어 이전에 그리스도인이었던 사람도 지금은 그리스도인이 아닐 수 있다.

그리스도를 진정으로 따르는 자는 또한, 세상의 빛이다. 빛은 항상 빛난다. 만일 빛을 낼 수가 없다면 빛이 아니다. 이 비유에서, 빛은 우리의 착한 행실을 상징한다(마 5:16). 예수님은 착한 행실이 없는 사람들이 착한 행실을 억지로 짜내라는 뜻이 아니라, 착한 행실이 있는 사람들이 자신의 착한 행실을 다른 사람들에게 숨기지 말라는 뜻이다. 이렇게 함으로써 그들은 그들의 하늘에 계신 아버지께 영광을 돌릴 것이다. 왜냐하면, 그분께서 그들안에서 행하셨기에 그들이 착한 행실을 할 수 있었기 때문이다. 여기에서 우리는 하나님의 은혜로운 행하심과 우리의 그분과의 동역이 아름다운 균형을 이루는 것을 보게 된다, 누구든지 거룩하여지기 원하는 사람에게는 이 두 가지가 모두 필요하다.

그리스도를 따르는 자들과 율법의 관계(The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

이제 우리는 새로운 단락을 보도록 하겠는데, 이것은 아주 중요한 부분이며, 그리스도의 대부분의 나머지 설교말씀에 대한 서론이다.

내가 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하지 말라 폐하러 온 것이 아니요 완전하게 하려 함이라 진실로 너희에게 이르노니 천지가 없어지기 전에는 율법의 일점 일획도 결코 없어지지 아니하고 다 이루리라 그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라 내가 너희에게 이르노니 너희 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 결코 천국에 들어가지 못하리라(마 5:17-20).

만일 예수님께서 자신이 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하는 그분의 청중들을 경고하는 것이라면, 우리는 적어도 그분의 청중 중 일부가 확실히 그러한 생각을 하고 있었음을 결론 내릴 수 있다. 그들이 왜 이러한 가정을 했는지를 우리는 추측할 수밖에 없다. 아마도 그것은 일부 사람들을 미혹하여 예수님이 율법과 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하게 하는 서기관과 바리새인들에 대한 예수님의 엄격한 질책일 것이다.

어쨌든지, 예수님은 그분의 제자가 이러한 가정의 오류를 인식하기를 명확하게 원하셨다. 그분께서 전체 구약 성경을 묵시하셨기에, 그분은 모세와 선지자들을 통하여 말씀하신 모든 것을 절대로 폐할 수가 없다. 그와 반대로, 그분은 말씀하신 바와 같이, 율법과 선지자를 완전하게 하실 것이다.

그렇다면 예수님은 어떻게 율법과 선지자를 완전하게 하실까? 일부는 예수님께서 단지 메시아의 예언에 대한 성취만 말씀하셨다고 생각한다. 비록 예수님께서 확실히 모든 메시아의 예언을 성취하셨지만(또는 하실 것이지만), 그분께서 뜻하신 바는 그것만이 아니었다. 문맥을 보면, 그분께서는 분명히 모든 율법과 선지서에 의해 쓰인 “일점 일획”(18절)과 계명 중의 “지극히 작은 것”(19절)에 이르기까지 모두 이루실 것을 말씀하셨다.

기타 사람은 예수님께서 그분의 순종적인 삶과 희생적인 죽음을 통하여 우리에게 율법의 요구가 이루어지게 하려 하셨다고 추측한다(롬 8:4을 보라). 그러나 문맥을 살펴보면, 그것이 예수님께서 뜻하신 바가 아님을 알 수 있다. 18절에서 예수님은 율법을 완전하게 하기 위한 참조점으로써 그분의 삶이나 죽음에 대해서는 아무것도 말씀하시지 않았다. 오히려, 바로 그다음 구절에서, 그분은 율법은 적어도 “천지가 없어지기 전까지는” 우리와 관련이 있으며, “다 이루어 질 것”이다고 말씀하셨는데 이 참조 점은 그분이 십자가에서 죽으신 시점에 비해 훨씬 후의 일이다. 그 후 그분은 율법에 대한 사람들의 태도는 심지어 그들의 천국에서의 위치에도 영향을 미친며(19절), 사람들이 서기관과 바리새인보다 율법을 더 잘 지켜야만 천국에 들어갈 수 있다고 선언하셨다(20절).

물론, 메시아 예언, 유형, 율법의 그림자, 그리고 율법의 요구가 우리에게 이루어지는 것을 성취하는 것 외에도, 예수님은 그분의 청중들이 율법의 계명을 지키고, 선지자의 말씀을 행할 수 있기를 바랐다. 어떤 의미에서, 예수님은 율법에 대한 하나님의 진정한 그리고 원래의 의도를 드러냄으로써 율법을 완전하게 하고, 율법을 완전하게 긍정하고 해석하며, 율법에 대한 청중의 부족한 이해를 완전하게 하실 수 있다.[2] 17절에서 완전하게 한다는 헬라어 단어는 신약 성경에서, 온전하다, 이루다, 충만하다, 다 하다로 번역되어 있다. 이런 것이 바로 예수님께서 해석하시고자 했던 것이었으며, 네 구절 뒤부터 실현하시기 시작한다.

예수님은 율법과 선지자를 폐하러 오신 것이 아니라, 완전하게 하시기 위해 오셨으며, “충만할 때까지 완전하게 하셨다.” 내가 산상수훈의 이 부분을 가르칠 때, 종종 사람들에게 물이 절반 담긴 컵을 하나님께서 율법과 선지자에게 주신 계시의 예로 보여준다. 예수님은 율법과 선지자를 폐하러 오신 것이 아니다(이 말을 할 때, 나는 물이 절반 담긴 컵의 물을 쏟아 버릴 것처럼 행동한다). 오히려, 그분은 율법과 선지자를 완전하게 하려고 위해 오셨다(이때 나는 물 한 병을 가져다가 그 컵이 찰 때까지 물을 붇는다). 그렇게 하면 사람들이 예수님께서 무엇을 뜻하셨는지를 이해하는 데 도움이 된다.

율법을 지키는 것의 중요성(The Importance of Keeping the Law)

율법과 선지서에 기록된 계명을 지키는 것에 대하여, 예수님은 더는 강하게 말씀하실 수가 없었다. 그분은 그분의 제자가 계명을 지키기를 바라셨다. 그것들은 여전히 매우 중요했다. 사실, 사람들이 계명을 어떻게 대하는가가 천국에서의 그들의 상태를 결정한다. “그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라”(5:19).

그리고 20절을 보면: “내가 너희에게 이르노니 너희 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 결코 천국에 들어가지 못하리라”라고 말씀하신다.

이것은 새로운 생각이 아니라, “그러므로“란 접속사로 이전 구절과 연결된 결론적인 구절임을 알 수 있다. 계명을 지키는 것이 얼마만큼 중요할까? 한 사람이 천국에 들어가기 위해서는 서기관과 바리새인보다 율법을 더 잘 지켜야 한다. 다시 한 번 우리는 예수님은 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 그분의 주제를 견지하신다는 것을 볼 수 있다.

그리스도를 대적하지 않기 위해서는, 제자 삼는 사역자는 어떤 사람이라도 그의 의가 서기관과 바리새인들의 의보다 낫지 않다면 그의 구원을 보증하지 말아야 한다.

예수님은 어떤 종류의 의를 말씀하셨을까?(Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

예수님께서 우리의 의는 반드시 서기관과 바리새인들의 의보다 나아야 한다고 말씀하실 때, 그분은 우리에게 선물로 주실 법적인 의를 말씀하셨을까? 아니, 예수님은 그것을 가리키지 않으셨는데 그 이유는 다음과 같다. 첫째, 문맥으로 보았을 때 이 해석은 적합하지 않다. 이 말씀의 전후 구절(그리고 전체 산상수훈)을 보면, 예수님은 계명을 지키는 것, 즉 의롭게 사는 것에 대해 말씀하셨다. 그분의 말씀에 대한 가장 자연스러운 해석은 바로 우리가 반드시 서기관과 바리새인보다 더 의롭게 살아야 한다는 것이다. 그리고 예수님께서 자신의 제자들에게는 적용하지 않는 기준을 서기관과 바리새인들에게 요구하신다고 보는 것은 어리석은 생각이다. 예수님께서 서기관과 바리새인들은 정죄하시면서 같은 죄를 지은 그분의 제자들은 정죄하시지 않는데 그 이유가 단순히 그들이 “구원받는 기도”를 했기 때문이라고 생각하는 것은 얼마나 어리석은가?[3]

우리의 문제는 율법주의자로 보여지지 않기 위해서 말씀의 명백한 의미를 받아들이려 하지 않는다는 것이다. 하지만, 우리의 진짜 문제는 우리가 예수님이 우리에게 전가한 의와 우리의 행위상의 의가 상호 분리할 수 없는 관계가 있다는 것을 모른다는 것이다. 하지만, 사도 요한은 그것을 이해했으며 이렇게 썼다. “자녀들아 아무도 너희를 미혹하지 못하게 하라 의를 행하는 자는 그의 의로우심과 같이 의롭다”(요일 3:7). 또한, 우리는 새롭게 태어난 사람과 의롭게 사는 사람의 상호관계를 몰랐지만, 요한은 알고 있었다. “의를 행하는 자마다 그에게서 난 줄을 알리라”(요일 2:29).

예수님은 5장 20절의 말씀에 다음과 같이 추가하실 수 있었다, “만일 너희가 회개하고, 진정으로 거듭났다면, 산 믿음으로 내가 주는 의를 받게 되며, 네가 내주하시는 성령님과 동역하면 서기관과 바리새인들보다 더 의롭게 살 수 있다.”

어떻게 하면 서기관들과 바리새인들보다 더 거룩해질까?(How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

5장 20절의 말씀에 대한 응답으로 자연스럽게 다음과 같은 질문이 든다. 서기관과 바리새인들은 정확히 어느 정도로 의로운가? 그 대답은, 별로이다.

다른 한 번, 예수님은 그들이 “회칠한 무덤 같으니 겉으로는 아름답게 보이나 그 안에는 죽은 사람의 뼈와 모든 더러운 것이 가득하도다”(마 23:27)고 말씀하셨다. 즉, 그들은 겉으로는 의로워 보이지만, 내적으로는 악하다. 그들은 율법을 문자적으로는 잘 지키지만, 영적인 의미를 무시하고, 종종 자신을 정당화하기 위하여 말씀을 왜곡하거나 심지어 하나님의 계명을 고치기까지 한다.

서기관들과 바리새인들의 이 본질적인 결함은 실제로 예수님의 산상수훈 중 남은 부분의 주요 초점이 되었다. 우리는 그분께서 하나님의 잘 알려진 계명들을 많이 인용하셨고, 인용하신 후 문자적으로 순종하는 것과 영적으로 순종하는 것의 차이를 설명하셨음을 볼 수 있다. 그렇게 함으로써, 그분은 반복적으로 서기관들과 바리새인들의 거짓 가르침과 위선을 폭로하셨고, 그분의 제자들을 향한 진실한 기대를 밝히셨다.

예수님은 매번 예를 드시기 전마다 “너희가 들었으나”란 말씀을 하셨다. 그분은 구약성경을 가능하게 한 번도 읽어본 적이 없는, 단지 회당에서 서기관들과 바리새인들에게서 듣기만 했던 사람들에게 말씀하셨다. 그것은 그분의 청중들이 모든 삶 속에서 거짓 가르침만 받아왔다고 말할 수 있는데, 그것은 그들이 하나님의 말씀을 왜곡한 서기관들과 바리새인들의 말만 들어왔고, 그들의 거짓된 삶만 보아왔었기 때문이다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 서로를 사랑하라(Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님은 그분의 여섯 번째 계명을 시점으로, 그분의 제자들에게 하나님의 기대를 가르치기 시작하셨는데 그와 동시에 서기관들과 바리새인들의 위선을 폭로하셨다.

옛 사람에게 말한 바 살인하지 말라 누구든지 살인하면 심판을 받게 되리라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 형제에게 노하는 자마다 심판을 받게 되고 형제를 대하여 라가라 하는 자는 공회에 잡혀가게 되고 미련한 놈이라 하는 자는 지옥 불에 들어가게 되리라(마 5:21-22).

먼저, 예수님께서 한 사람을 지옥으로 이끌 수도 있는 것들에 대해 경고하신 점을 유의하라. 그것은 그분의 주제인데 바로 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 것이다.

서기관들과 바리새인들은 여섯 번째 계명을 인용하며 살인을 반대하였는데, 살인은 한 사람으로 하여금 법정에서 심판을 받아야 함을 분명히 경고하였다.

그러나 예수님은 그분의 제자가 서기관들과 바리새인들이 인식하지 못한듯한 “작은” 위반도 법정에서 심판을 받아야 하며, 더욱이 하나님의 심판을 받아야 함을 알게 하고 싶으셨다. 우리는 서로 사랑하는 것(두 번째 큰 계명)이 매우 중요하기 때문에, 우리가 형제에게 화를 낼 때에는 우리 자신이 벌써 하나님의 법정에서 정죄당했음을 알아야 한다. 만일 우리가 그 형제에게 악한 말을 하여 분노를 말로 표현한다면, 우리의 죄는 더욱 심각해지며, 하나님의 최고 법정에서 봤을 때 자신은 이미 유죄 선언을 받았음을 인식해야 한다. 만일 우리가 그보다 더하여, 재차 악한 말로 형제에게 증오를 뿜어 낸다면, 우리는 하나님 앞에서 이미 지옥에 던져질만큼 충분히 죄를 지은 것이다.[4] 그것은 심각한 일이다!

우리와 하나님 사이의 관계는 우리와 형제와의 관계에 의해 보아낼 수 있다. 만일 우리가 형제를 미워하면, 그것은 우리가 영생을 소유하지 못했음을 드러낸다. 요한은 이렇게 썼다.

그 형제를 미워하는 자마다 살인하는 자니 살인하는 자마다 영생이 그 속에 거하지 아니하는 것을 너희가 아는 바라(요일 3:15).

누구든지 하나님을 사랑하노라 하고 그 형제를 미워하면 이는 거짓말하는 자니 보는바 그 형제를 사랑하지 아니하는 자는 보지 못하는 바 하나님을 사랑할 수 없느니라(요일 4:20).

우리가 서로 사랑하고, 예수님이 명하신 대로, 우리가 우리에게 죄지은자와 화해하는 것은 매우 중요하다(마 18:15-17을 보라).

예수님은 계속하여 말씀하셨다.

그러므로 예물을 제단에 드리려다가 거기서 네 형제에게 원망들을 만 한 일이 있는 것이 생각나거든 예물을 제단 앞에 두고 먼저 가서 형제와 화목하고 그 후에 와서 예물을 드리라(마 5:23-24).

이것은 우리가 형제와의 관계가 좋지 않으면, 하나님과의 관계도 좋지 않다는 말씀이다. 바리새인들은 “하루살이는 걸러 내고 낙타는 삼킨다”(마 23:23-24)는 예수님의 말씀처럼 사소한 것을 중요하게 생각하고, 중요한 것은 사소하게 생각한다. 그들은 십일조와 예물을 드리는 것의 중요성은 강조하지만, 그보다 더 중요한, 서로 사랑하라는, 두 번째 큰 계명의 중요성은 무시한다. 예수님의 두 번째로 중요한 계명은 지키지 않으면서, 예물을 드리는 것으로 하나님에 대한 자기의 사랑을 보여주는 것은 얼마나 위선적인가! 예수님은 바로 이런 것을 경고하고 계셨다.

예수님은 계속하여 하나님 심판의 엄중성을 말씀하셨다.

너는 고발하는 자와 함께 길에 있을 때에 급히 사화하라 그 고발하는 자가 너를 재판관에게 내어 주고 재판관이 옥리에게 내어 주어 옥에 가둘까 염려하라 진실로 네게 이르노니 네가 한 푼이라도 남김이 없이 다 갚기 전에는 결코 거기서 나오지 못하리라(마 5:25-26).

하나님의 법정에서 벗어나, 될 수 있는 한, 우리의 형제들과 평화롭게 사는 것이 가장 좋다. 만일 형제나 자매가 우리에게 화를 냈을 때, 우리가 “법정으로 가는 길” 곧 하나님의 앞에 설 때까지, 삶 속에서 그들과 화해하기를 고집스럽게 거부한다면, 우리는 분명히 후회하게 될 것이다. 여기에서 하신 예수님의 말씀은 마태복음 18:23-35에서 나오는 용서하기를 거부하는 종의 모습과 매우 유사하다. 용서받았지만, 용서하기를 거부한 그 종은 빚을 다시 갚도록 되었으며, 그는 “빚을 다 갚을 때까지” 옥졸들에게 넘겨졌다(마 18:34). 여기서 예수님은 마찬가지로, 하나님께서 바라시는 대로 형제를 사랑하지 않으면 무서운 영원한 결과를 맞이할 것이라고 경고하셨다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 성적으로 순결하라(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

일곱째 계명은 서기관들과 바리새인들이 어떻게 율법을 문자적으로 해석하지만, 영적인 의미를 무시하는지에 대한 예수님의 두 번째 예의 주제이다. 예수님은 그분의 제자가 서기관들과 바리새인들보다 성적으로 더 순결하기를 바라셨다.

또 간음하지 말라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 음욕을 품고 여자를 보는 자마다 마음에 이미 간음하였느니라 만일 네 오른 눈이 너로 실족하게 하거든 빼어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하며 또한, 만일 네 오른손이 너로 실족하게 하거든 찍어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하니라(마 5:27-30).

다시 한 번, 예수님께서는 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 주제를 유지하고 계심을 유의하라. 그분은 지옥과 그곳으로부터 벗어나기 위해 반드시 해야 할 일에 대해 경고하셨다.

서기관들과 바리새인들은 일곱 번째 계명을 무시할 수 없으므로, 겉으로는 자신의 아내에게 충실한 척한다. 그러나 그들은 다른 여성과 사랑을 나누는 상상을 한다. 그들은 시장에서 여자들을 보면 옷을 벗은 모습을 상상한다. 그들은 마음속으로 간음했으며, 따라서 일곱째 계명의 영적인 의미를 어겼다. 오늘날 교회 안의 상황은 얼마나 다를까?

물론, 하나님은 사람들이 성적으로 완전히 순결하기를 바라신다. 분명한 것은, 만일 이웃의 아내와 성관계를 맺는 것이 잘못된 것이라면, 그녀와 성관계를 맺는 것을 상상하는 것도 잘못된 것이다. 예수님은 이미 모세의 율법에 의해 요구된 것에 더 엄격한 법을 추가하지 않으셨다. 열 번째 계명은 명확하게 정욕에 대한 금지를 포함하고 있다. “네 이웃의 아내를 탐내지 말라”(출 20:17).

예수님의 청중 중에 정죄받은 사람이 있었는가? 아마 있었을 수 있다. 그들은 무엇을 했야 했는가? 예수님의 지시를 따라 그들은 즉시 회개해야 한다. 정욕에 빠진 사람은 무슨 일이 있든지, 어떤 대가를 치르든지, 음행을 멈춰야 한다. 그렇지 않으면 지옥에 갈 수밖에 없기 때문이다.

물론, 합리적인 사람은 예수님께서 문자 그대로 음욕을 품은 사람들의 눈을 뽑아 내버리거나 손을 찍어 내버리라는 뜻이라고 생각하지 않을 것이다. 한 사람이 음욕을 품어 한눈을 뽑힌다 해도 그는 애꾸눈인 호색자일 뿐이다! 예수님은 극적이고 엄숙하게 일곱 번째 계명의 영적인 의미를 순종하는 것의 중요성을 강조하고 계셨다. 영생은 그것에 달려 있다.

그리스도의 본을 따라서, 제자 삼는 사역자도 그의 제자들에게 그들로 하여금 실족하게 하는 것이 무엇이든 간에 모두 찍어 내버리라고 훈계하여야 할 것이다. 만일 그것이 케이블 TV라면, 케이블 연결을 끊어야 하고, 그것이 일반TV라면, 텔레비전을 제거해야 한다. 만일 그것이 구독하고 있는 잡지라면, 구독을 취소해야 한다. 만일 그것이 인터넷이라면, 인터넷 접속을 끊어야 한다. 만일 그것이 열려 있는 창문이라면, 닫아야 한다. 그런 일은 지옥에서 영원히 보내야 할 가치가 없으며, 제자 삼는 사역자는 그의 양 떼를 진심으로 사랑하기 때문에, 예수님이 그러셨던 것처럼, 그들에게 진실을 말하고 경고할 것이다.

간음의 또 다른 방식(Another Way to Commit Adultery)

예수님의 다음 예는 우리가 금방 고려했던 내용과 많이 관련되어 있는데, 아마도 그 이유 때문에 다음 순서에 언급했을 수 있다. 그것은 새로운 주제보다 오히려 앞의 주제에 대한 진일보 심화라고 해야 할 것이다. 그 주제는 “바리새인들의 또 다른 방식의 간음”이다.

또 일렀으되 누구든지 아내를 버리려거든 이혼 증서를 줄 것이라 하였으나 나는 너희에게 이르노니 누구든지 음행한 이유 없이 아내를 버리면 이는 그로 간음하게 함이요 또 누구든지 버림 받은 여자에게 장가드는 자도 간음함이니라(마 5:31-32).

다음은 서기관들과 바리새인들이 하나님의 율법을 왜곡하여 자기들의 죄로 물든 삶의 방식에 부응시킨 예이다.

예수님 시절의 바리새인을 상상해보자. 길 건너편에 그가 음욕을 품은 매력적인 여자가 살고 있다. 그는 매일 그녀를 볼 적마다 그녀와 새롱거린다. 그녀는 그에게 매력을 느끼기 시작한 것 같고, 그녀를 향한 그의 정욕은 날로 불타오른다. 그는 그녀의 벗은 모습을 보고 싶어하고, 정기적으로 그녀에 대한 성적환상을 한다. 오, 그가 그녀를 소유할 수만 있다면!

그러나 문제가 있다. 그는 결혼했고, 그의 종교는 간음을 금지한다. 그는 일곱 번째 계명을 어기고 싶지 않다(비록 그가 매번 음욕을 품을 적마다 이미 계명을 어겼지만). 그는 무엇을 할 수 있을까?

한 가지 해결책이 있다! 만일 그가 현재의 배우자와 이혼한다면, 그는 자신의 마음속의 연인과 결혼할 수 있다! 그러나 이혼을 하는 것이 합법적일까? 동료 바리새인은 그에게 “합법적이다“고 말해준다. 그것에 대한 성경 말씀도 있다! 신명기 24:1을 보면 아내와 이혼할 때 이혼증서를 주는 것에 대한 말씀이 있다. 이혼은 특정 상황에서 반드시 합법적으로 해야 한다! 그러나 그 상황은 무엇인가? 그 바리새인은 하나님의 말씀을 자세히 읽어본다.

사람이 아내를 맞이하여 데려온 후에 그에게 수치되는 일이 있음을 발견하고 그를 기뻐하지 아니하면 이혼 증서를 써서 그의 손에 주고 그를 자기 집에서 내보낼 것이요…(신 24:1).

아! 그는 아내에게서 그에게 수치가 되는 것을 발견하기만 하면, 아내와 이혼할 수 있다! 그리고 그는 발견했다! 그녀는 길 건너편의 여자만큼 매력이 없다는 것이다!(이것은 억지스러운 예가 아니다. 예수님 시절 이혼에 대해 가장 인기 있는 가르침을 주었던 랍비 힐레에 따르면, 한 남자는 자기의 아내보다 더 매력적인 여자를 발견하면 합법적으로 아내와 이혼할 수 있었는데, 왜냐하면, 다른 매력적인 여자가 현재 아내로 하여금 그의 눈에 “수치스럽게” 보이게 하였기 때문이다. 랍비 힐레는 또한, 만일 아내가 그의 음식에 소금을 너무 많이 넣거나, 그에게 아들을 낳아주지 못하면, 그가 아내와 이혼할 수 있다고 가르쳤다).

그러므로 이 음욕을 품은 바리새인은 아내에게 필요한 증서를 주고 합법적으로 이혼할 수 있으며 환상 속의 여인과 빨리 결혼할 수 있다. 그리고 그는 한치의 죄책감도 느끼지 않아도 되는데 그것은 그가 하나님의 율법을 지켰기 때문이다.

부동한 관점(A Different View)

물론, 하나님은 사물을 부동한 관점으로 보실 수 있다. 그분은 결코 신명기 24:1-4에 언급된 “수치되는”일이 실제로 무엇이며, 심지어 그것이 이혼을 위한 정당한 이유인지 여부를 규정하신 적이 없다. 사실, 그 단락은 이혼이 합법적인지에 대한 말씀이 아니다. 그 단락에는 두 번 이혼하거나 한 번 이혼한 과부가 그녀의 첫 남편과 재혼하는 것에 대한 금지가 포함되어 있다. 이 단락의 말씀만 보고 하나님이 보시기에 “수치되는”일은 이혼을 합법화한다고 결론짓는 것은 강제적으로 의미를 주입하는 것이다.

어떤 경우라도, 하나님의 마음속에서, 내가 금방 묘사한 가상의 사람은 간부와 차별이 없다. 그는 일곱 번째 계명을 어기었다. 사실, 그는 일반적인 간부보다 더 간악하다. 왜냐하면, 그는 “이중간음”을 범했기 때문이다. 어떻게 된 일인가? 먼저, 그는 자신한테 간음죄를 지었다. 예수님은 나중에 “누구든지 음행한 이유 외에 아내를 버리고 다른 데 장가 드는 자는 간음함이라”(마 19:9)고 말씀하셨다.

둘째로, 그의 이혼당한 아내는 생존하기 위해 반드시 다른 남편을 찾아야 하는 데, 이것이 하나님께는 바리새인이 그의 아내가 다른 남자와 섹스를 하게끔 강요한 것으로 보이신다. 따라서, 그는 그녀가 “간음”[5]하게 한 죄를 지었다. 예수님은 “누구든지 음행한 이유 없이 아내를 버리면 이는 그로 간음하게 함이요“(마5:32, 강조 추가)라고 말씀하셨다.

만일 “또 누구든지 버림받은 여자에게 장가드는 자도 간음함이라”(마 5:32)는 예수님의 말씀이 하나님께서 바리새인이 그의 전 부인의 새 남편이 범한 “간음”에 대해 책임져야 한다는 것을 의미한다면,[6]예수님은 그 음탕한 바리새인을 “삼중 간음”으로 고소하실 것이다.

성경의 다른 곳에서도 어떤 바리새인들이 예수님께 “사람이 어떤 이유가 있으면 그 아내를 버리는 것이 옳으니이까”(마 19:3)라고 질문하는 것으로 보아, 예수님 시절에 이것이 뜨거운 논쟁거리였음을 알 수 있다. 그들의 질문은 그들의 속내를 드러낸다. 분명한 것은, 적어도 그들 중 일부는 합법적으로 이혼할 수 있는 이유가 있다고 믿었다.

나는 그리스도인들이 이혼에 대한 이 말씀을 잘못 해석하여 하나님의 자녀들에게 무거운 족쇄를 채우는 것이 얼마나 부끄러운 일인지에 대해 반드시 더 말해야겠다. 예수님은 여기에서 아직 거듭나기 전에 이혼한 그리스도인이 예수님을 사랑하는 훌륭한 짝을 찾아 결혼하는 것을 가리키지 않는다. 그것은 간음에 해당되 않는다. 만일 그것이 예수님의 뜻이었다면, 죄인들의 모든 죄에 대한 용서가 더는 제공되지 않기 때문에, 우리는 복음을 변경할 수밖에 없다. 그렇게 되면 지금부터 우리는 이렇게 설교해야 할 것이다, “예수님은 당신을 위해 죽으셨다. 만일 당신이 회개하고 그분을 믿는다면, 당신은 당신이 지은 모든 죄를 용서받을 수 있다. 그러나 만일 당신이 이혼 했다면, 당신은 재혼하지 말아야 하는 데 그렇지 않으면 간음하며 살게 될 것이다. 그리고 성경은 간음한 사람은 지옥에 갈 것이라고 말씀한다. 또한, 만일 당신이 이혼한 후 재혼했다면, 당신은 그리스도께 나아오기 전에, 한 번 더 죄를 범하고 현재 배우자와 이혼해야 한다. 그렇지 않으면 당신은 계속하여 간음하며 살게 되고 간음한 사람은 구원받지 못한다.”[7]이것이 복음이란 말인가?[8]

서기관들과 바리새인들과 달리, 정직하라(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님의 세 번째 예인 서기관들과 바리새인들의 불의한 행위 및 성경 말씀에 대한 오용은 진실을 말하라는 하나님의 계명과 관련된다. 서기관들과 바리새인들은 거짓말을 할 수 있는 매우 독창적인 방법을 개발했다. 우리는 마태복음 23:16-22에서 보다시피 그들은 성전으로, 제단으로, 하늘로 맹세하면 자신의 맹세를 지켜야 할 의무가 없다고 생각하지만, 그들이 성전의 금이나, 제단 위의 예물이나 하늘 위의 하나님으로 맹세하면, 그들은 자신의 맹세를 지킬 의무가 있다고 생각한다! 이런 사람은 어린아이들같이 손가락을 끼고 뒷짐을 지면, 진실을 말하지 않아도 된다고 생각하는 것과 같다. 예수님은 그분의 제자가 진실을 말하기를 원하신다.

또 옛 사람에게 말한 바 헛 맹세를 하지 말고 네 맹세한 것을 주께 지키라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 도무지 맹세하지 말지니 하늘로도 하지 말라 이는 하나님의 보좌임이요 땅으로도 하지 말라 이는 하나님의 발등상임이요 예루살렘으로도 하지 말라 이는 큰 임금의 성임이요 네 머리로도 하지 말라 이는 네가 한 터럭도 희고 검게 할 수 없음이라 오직 너희 말은 옳다 옳다, 아니라 아니라 하라 이에서 지나는 것은 악으로부터 나느니라(마 33:37).

맹세에 관한 하나님의 원래 계명을 보면, 다른 무엇으로 맹세하라는 언급이 없다. 하나님은 그분의 백성이 항상 진실을 말하기를 원하셨기에, 따라서 맹세할 필요도 없었을 것이다.

맹세는 서약이나 약속에 지나지 않기 때문에 맹세하는 것은 아무 잘못이 없다. 사실, 하나님께 순종하겠다는 맹세는 아주 좋다. 구원은 예수님을 따르겠다는 맹세로부터 시작된다. 그러나 사람들이 다른 사람들을 설득하기 위해 다른 무엇으로 맹세할 수밖에 없을 때, 그것은 그들이 거짓말한다는 간접적인 시인이다. 항상 진실을 말하는 사람은, 맹세할 필요가 없다. 그러나 오늘날 많은 교회는 거짓말쟁이로 가득하며, 사역자들은 종종 거짓과 기만의 선두 주자들이다.

제자 삼는 사역자는 정직한 모범을 보이고, 그의 제자들에게 항상 진실을 말하라고 가르친다. 그는 거짓말하는 자들은 불과 유황으로 타는 못에 던져질 것이라는 요한의 경고를 알고 있다(계 21:8을 보라).

서기관들과 바리새인들같이, 원수를 갚지 말라(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

예수님의 불만목록 중의 다음 항목은 구약 성경의 매우 잘 알려진 구절에 대한 바리새인의 남용이다. 우리는 이미 이 구절을 성경적 해석에 관한 장에서 살펴보았다.

또 눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 악한 자를 대적하지 말라 누구든지 네 오른편 뺨을 치거든 왼편도 돌려 대며 또 너를 고발하여 속옷을 가지고자 하는 자에게 겉옷까지도 가지게 하며 또 누구든지 너로 억지로 오 리를 가게 하거든 그 사람과 십 리를 동행하고 네게 구하는 자에게 주며 네게 꾸고자 하는 자에게 거절하지 말라(마 5:38-42).

모세의 율법은 한 사람이 다른 사람에게 피해를 줬다고 유죄판결을 받았으면, 그는 그 피해에 상응한 처벌을 받아야 한다고 선언했다. 만일 그가 다른 사람의 이를 부숴버렸다면, 공정성과 정의에 의해, 그의 이도 부서져야 할 것이다. 이 계명은 법정에서 주요 범죄에 대한 정의를 확보하기 위해 주어졌다. 하나님은 율법에 따라 법정과 재판관의 제도를 만드셔서 범죄를 억제하고, 정의를 확보하고, 원수를 갚는 것을 막으셨다. 그리고 하나님은 재판관은 공정해야 한다고 명령하셨다. 그들은 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”라는 계명을 따르지만, 그 문구와 계명은 항상 법정에서 정의에 관한 구절에서 발견된다.

그러나 서기관들과 바리새인들은 다시 한 번 계명을 왜곡하여 개인적인 원수를 갚는 것을 거룩한 의무로 만들어 버렸다. 분명한 것은, 그들은 관용이라곤 전혀 없이, 작은 침해에 대해서도 원수를 갚으려 한다.

하지만, 하나님은 그분의 백성에게 항상 더 많은 걸 기대하신다. 원수를 갚는 것은 그분이 명시적으로 금지하신 것이다(신 32:35을 보라). 구약 성경은 하나님의 백성은 자신의 원수에게 자비를 보여줘야 한다고 가르친다(출 23:4-5; 잠 25:21-22을 보라). 예수님은 제자들에게 악인을 상대할 때에는 한 뺨을 때리면 다른 뺨을 돌려대고, 억지로 오 리를 가게 하거든 그 사람과 십 리를 동행하라고 가르치시면서 이 점을 확인하셨다. 사람들이 우리에게 잘못하였을 때, 하나님은 우리가 선으로 악을 갚고 그들에게 자비를 베풀기를 원하신다.

그러나 예수님은 우리가 다른 사람들이 우리를 이용하고, 원하는 대로 우리의 삶을 파괴하도록 허용하기를 기대하실까? 우리가 불신자들을 법정에 고소하고 우리에게 저지른 불법 행위에 대한 정의를 추구하는 것이 잘못된 것일까? 아니, 예수님은 법정에서 큰 범죄에 대한 정당한 정의를 취득하는 것에 대해 말씀하신 것이 아니라, 사소한 침해에 대한 개인적인 복수를 말씀하셨다. 우리는 예수님께서 우리의 등을 찌른 사람에게 목을 졸라매도록 우리의 목을 내어주라고 말씀하시지 않았음을 알 수 있다. 그분은 누군가가 우리에게 자동차를 요구하면, 그 사람에게 집까지 주라고 말씀하신 적이 없다. 예수님은 단순히 우리에게 우리가 매일 겪게 되는 사소한 침해와 이기적인 사람들을 대면하면서 발생하는 문제들에 대해 높은 수준의 관용과 자비를 보여줘야 함을 말씀하셨다. 그분은 우리가 이기적인 사람들의 기대 이상으로 친절하기를 원하신다. 서기관들과 바리새인들은 그 기준과는 거리가 멀다.

왜 수많은 자칭 그리스도인이 이렇게 쉽게 침해를 받는가? 왜 그들은 뺨을 맞는 것보다는 열 배나 더 작은 침해에 대해서도 이렇게 쉽게 화를 내는가? 이들은 과연 구원받았을까? 제자 삼는 사역자는 다른 뺨을 돌려대는 모범을 보여주며, 그의 제자들도 그렇게 하도록 가르친다.

서기관들과 바리새인들같이, 네 원수를 미워하지 말라(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

마지막으로, 예수님은 서기관들과 바리새인들이 그들의 증오의 마음을 수용하기 위해 고쳐버린 하나님이 주신 계명을 나열하셨다.

또 네 이웃을 사랑하고 네 원수를 사랑하며 너희를 박해하는 자를 위하여 기도하라 이같이 한즉 하늘에 계신 너희 아버지의 아들이 되리니 이는 하나님이 그 해를 악인과 선인에게 비추시며 비를 의로운 자와 불의한 자에게 내려주심이라 너희가 너희를 사랑하는 자를 사랑하면 무슨 상이 있으리요 세리도 이같이 아니하느냐 또 너희가 너희 형제에게만 문안하면 남보다 더하는 것이 무엇이냐 이방인들도 이같이 아니하느냐 그러므로 하늘에 계신 너희 아버지의 온전하심과 같이 너희도 온전하라(마 5:43-48).

구약 성경에서 하나님은 “네 이웃 사랑하기를 네 자신과 같이 사랑하라”(레 19:18)라고 말씀하셨지만, 서기관들과 바리새인들은 편리하게 이웃은 자기들을 사랑하는 사람들이고 다른 사람은 다 원수라고 보며, 하나님께서 우리의 이웃만 사랑하라고 하셨기에 우리가 우리의 원수를 미워하는 것은 정당하다고 생각한다. 하지만, 예수님에 따르면, 그것은 전혀 하나님이 의도하신 것이 아니다.

예수님은 나중에 선한 사마리아인의 이야기를 통하여 우리가 응당 모든 사람을 이웃으로 생각해야 함을 가르치셨다.[9]하나님은 우리가 우리의 원수를 포함한 모든 사람을 사랑하기를 원하신다. 그것은 하나님이 그분의 자녀를 위한 기준이며, 그분 자신이 살아가는 삶의 기준이다. 그분은 해를 악인과 선인에게 비추시며 비를 의로운 자와 불의한 자에게 내려주신다. 우리는 응당 그분을 본받아, 받을 자격이 없는 사람들에게 친절을 보여줘야 한다. 우리가 그같이 할 때, 그것은 우리가 “하늘에 계신 [우리] 아버지의 아들”(마 5:45)임을 보여준다. 정통적인 거듭난 사람은 그들의 아버지처럼 행동한다.

하나님께서 우리가 우리의 원수들을 향해 보여주기를 원하시는 사랑은 감정이거나, 그들의 불의에 대한 승인이 아니다. 하나님은 우리가 우리에게 대항하는 이들에 대해 따뜻한 감정을 배양하라고 요구하시지 않는다. 그분은 우리가 우리의 적들이 정말 멋진 사람들이라고 거짓말하라고 말씀하시지 않았다. 하지만, 그분은 우리가 그들을 향해 자비를 베풀고, 적어도 그들에게 문안하고 그들을 위해 기도하는 등 자원적인 행동을 하기를 기대하셨다.

예수님께서 다시 한 번 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다는 그분의 주제를 강조하셨음을 확인할 수 있다. 그분은 제자들에게 만일 그들이 단지 그들을 사랑하는 사람들만 사랑한다면, 그들이 모든 유대인의 보기에 지옥으로 갈 것 같은 두 부류의 사람인 이교도 이방인과 세리보다 나을 것이 없다고 말씀하셨다. 이 말씀은 단지 그들을 사랑하는 사람들을 사랑하는 사람은 지옥에 갈 것이라고 말하는 것과 같다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 올바른 동기로 선을 행하라(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님은 그분을 따르는 자들이 거룩하기를 기대하셨을 뿐 아니라 그들이 올바른 동기로 거룩해지기를 기대하셨다. 한 사람이 하나님의 계명에 순종해도 만일 그의 순종이 잘못된 동기에서 비롯되면 여전히 그분을 매우 불쾌하게 할 수 있다. 예수님은 서기관들과 바리새인들을 질책하셨는데, 그것은 그들이 모든 행위를 사람에게 보이기 위해 하였기 때문이다(마 23:5을 보라). 그분은 그분의 제자들은 다르기를 기대하신다.

사람에게 보이려고 그들 앞에서 너희 의를 행하지 않도록 주의하라 그리하지 아니하면 하늘에 계신 너희 아버지께 상을 받지 못하느니라 그러므로 구제할 때에 외식하는 자가 사람에게서 영광을 받으려고 회당과 거리에서 하는 것 같이 너희 앞에 나팔을 불지 말라 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 구제할 때에 오른손이 하는 것을 왼손이 모르게 하여 네 구제함을 은밀하게 하라 은밀한 중에 보시는 너의 아버지께서 갚으시리라(마 6:1-4).

예수님은 그분을 따르는 자들은 가난한 사람들을 구제할 것을 기대하셨다. 하나님은 율법을 통해 그것을 명령하셨고(출 23:11; 레 19:10; 23:22; 25:35; 신 15:7-11), 서기관들과 바리새인들은 나팔을 불며 표면적인 구제를 하였는데, 가난한 자들을 모아 공개적인 배급을 받게 하였다. 그러나 얼마나 많은 자칭 그리스도인이 가난한 사람들에게 아무것도 주지 않는지 모른다. 그들은 구제해본 적이 없기에 그 동기를 점검해볼 필요조차 없다. 만일 이기심이 서기관들과 바리새인들로 하여금 그들의 구제를 광고하게 했다면, 자칭 그리스도인들로 하여금 가난한 사람들의 곤경을 무시하게 한 것은 무엇일까? 이런 점에서, 그들의 의가 서기관들과 바리새인들의 의를 능가했는가?

바울이 고린도전서 3:10-15에서 되풀이한 것처럼, 우리는 잘못된 동기로 선행을 할 수도 있다. 만일 우리의 동기가 순수하지 않다면, 우리의 선행은 상을 받지 못할 것이다. 바울은 불순한 동기로 복음을 전파하는 것도 가능하다고 밝혔다(빌1:15-17을 보라). 예수님께서 지시하신 것처럼, 우리가 구제하는 동기가 순전한지를 확인하는 좋은 방법은 구제할 때에 될수록 은밀하게 하여 오른손이 하는 것을 왼손이 모르게 하는 것이다. 제자 삼는 사역자는 그의 제자들에게 가난한 자들을 구제하라고(그들이 할 수 있다면) 가르치며, 그도 자신이 가르치는 대로 조용하게 실천한다.

올바른 동기로 기도하고 금식하라(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

예수님은 또한, 그분을 따르는 자들이 기도하고 금식하기를 기대하시고, 그들이 그것을 하는 이유가 사람에게 보이기 위함이 아니라 그들의 아버지를 기쁘시게 하기 위함이기를 바라신다. 그렇지 않으면 그들은 지옥에 가는 서기관들과 바리새인들과 다를 바가 없다. 서기관들과 바리새인들이 기도하고 금식하는 유일한 이유는 매우 일시적인 보상인 사람들의 칭찬을 받기 위함이다. 예수님은 그분을 따르는 자들에게 이렇게 권고하셨다.

또 너희는 기도할 때에 외식하는 자와 같이 하지 말라 그들은 사람에게 보이려고 회당과 큰 거리 어귀에 서서 기도하기를 좋아하느니라 내가 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 기도할 때에 네 골방에 들어가 문을 닫고 은밀한 중에 계신 네 아버지께 기도하라 은밀한 중에 보시는 네 아버지께서 갚으시리라

금식할 때에 너희는 외식하는 자들과 같이 슬픈 기색을 보이지 말라 그들은 금식하는 것을 사람에게 보이려고 얼굴을 흉하게 하느니라 내가 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 금식할 때에 머리에 기름을 바르고 얼굴을 씻으라 이는 금식하는 자로 사람에게 보이지 않고 오직 은밀한 중에 계신 네 아버지께 보이게 하려 함이라 은밀한 중에 보시는 네 아버지께서 갚으시리라(마 6:5-6, 16-18).

얼마나 많은 자칭 그리스도인들이 기도 생활을 하지 않고, 금식해본 적이 없는지 모른다.[10]이런 점에서, 그들의 의가 이 모든 것을 행하는(잘못된 이유임에도 불구하고) 서기관들과 바리새인보다 나은 것이 무엇인가?

기도와 용서의 주제로 돌아오다(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

기도의 주제를 말씀하시는 동안, 예수님은 본제를 조금 벗어나 제자들에게 기도하는 방법에 관하여 더욱 구체적인 지침을 주셨다. 예수님은 우리가 기도할 때 그분께서 자신에 대해 계시한 것을 우리가 부정함으로 그분의 아버지를 모욕하지 않기를 원하셨다. 예를 들어, 하나님은 우리가 그분께 간구하기 전에 이미 우리가 필요로 하는 것을 알고 계시기 때문에(그분은 모든 것을 아신다), 우리가 기도할 때 무의미한 반복을 할 이유가 없다.

또 기도할 때에 이방인과 같이 중언부언하지 말라 그들은 말을 많이 하여야 들으실 줄 생각하느니라 그러므로 그들을 본받지 말라 구하기 전에 너희에게 있어야 할 것을 하나님 너희 아버지께서 아시느니라(마 6:7-8).

진실로, 우리의 기도는 우리가 하나님을 얼마나 잘 알고 있는지를 드러낸다. 그분이 말씀 속에서 자신을 계시함으로 그분을 아는 사람은 그분의 뜻이 이루어지고 그분께 영광을 돌린다. 그들의 가장 큰 소원은 거룩하여져서 온전히 하나님을 기쁘시게 하는 것이다. 이것은 예수님의 모범적인 기도에서 반영되는데 우리는 그 기도를 주님의 기도라고 부른다. 그것은 우리의 우선순위와 헌신에 대한 그분의 기대를 드러낸다.[11]

그러므로 너희는 이렇게 기도하라 하늘에 계신 우리 아버지여 이름이 거룩히 여김을 받으시오며 나라가 임하시오며 뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어지이다 오늘 우리에게 일용할 양식을 주시옵고(마 6:9-11).

그리스도의 제자가 가져야 할 최고의 관심사는 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받고, 존경받는 것이다.

물론, 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받게 해달라고 기도하는 사람은 그들 자신이 거룩해 짐으로써 하나님의 이름을 거룩히 해야 한다. 그렇지 않으면 그들은 위선적이다. 따라서 이 기도는 다른 사람들도 우리처럼 하나님께 복종하기를 원하는 우리의 소원을 반영한다.

모범기도의 두 번째 간구도 비슷하다. “나라가 임하시오며.” 나라에 대한 생각은 그 나라를 지배하는 한 왕이 있다는 것을 의미한다. 그리스도인 제자는 그의 삶을 주관하시고, 온 땅을 지배하시는 그의 왕을 볼 수 있기를 소망한다. 아, 모든 사람이 순종의 믿음으로 왕이신 예수님께 무릎을 꿇고 경배드려야 할 것이다!

세 번째 간구는 첫 번째와 두 번째 간구의 되풀이이다. “뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어지이다.” 다시 한 번, 우리가 자신의 삶 속에서 하나님께 복종하지 않고 어떻게 이러한 기도를 진심으로 할 수 있겠는가? 진정한 제자는 하나님의 뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 완전하게 이루어지기를 갈망한다.

하나님의 이름이 거룩히 여김을 받으며, 그분의 뜻이 이루어지고, 그분의 나라가 임하는 것은 우리에게 있어서 “일용 할 양식”을 얻는 것보다 더 중요해야 한다. 이 네 번째 간구가 네 번째에 배치된 것은 그럴만 한 이유가 있다. 이 간구는 우리가 가져야 할 정확한 우선순위를 반영하며 탐욕에 대한 언급은 한마디도 찾아볼 수 없다. 그리스도의 제자는 재물이 아닌 하나님을 섬긴다. 그들은 초점을 이 땅에 보물을 쌓아두는 것에 두지 않는다.

그리고 이 네 번째 간구는 모범기도는 우리가 매일 하루를 시작할 때마다 해야함을 보여주는 듯 하다.

모범기도는 계속하다(The Model Prayer Continues)

그리스도의 제자들은 종래로 죄를 짓지 않을까? 그들도 분명히 때로는 죄를 지었을 것이다. 왜냐하면, 예수님께서 그들에게 그들의 죄에 대한 용서를 구하도록 가르쳤었기 때문이다.

우리가 우리에게 죄지은 자를 사하여 준 것 같이 우리 죄를 사하여 주시옵고 우리를 시험에 들게 하지 마시옵고 다만 악에서 구하시옵소서(나라와 권세와 영광이 아버지께 영원히 있사옵나이다 아멘) 너희가 사람의 잘못을 용서하면 너희 하늘 아버지께서도 너희 잘못을 용서하시려니와 너희가 사람의 잘못을 용서하지 아니하면 너희 아버지께서도 너희 잘못을 용서하지 아니하시리라(마 6:12-15).

예수님의 제자들은 그들의 불순종이 하나님을 기쁘시게 못하고, 그들이 죄를 지으면 부끄러움을 느낀다는 것을 알고 있다. 그들은 얼룩을 제거하려 하고, 고맙게도 은혜로우신 하늘 아버지께서 기꺼이 용서해 주신다. 그러나 그들은 반드시 용서를 구해야 하는 데 그것은 곧 주님의 기도의 다섯 번째 간구이다.

그러나 그들이 용서받는 것은 그들이 다른 사람들에 대한 용서를 조건으로 한다. 왜냐하면, 그들은 많이 용서받았기에 그들도 그들에게 용서를 구하는 모든 사람을 용서해줄 의무가 있다(그리고 용서를 구하지 않는 사람도 사랑하고 그들과 화해하기를 힘써야 한다). 만일 그들이 용서하기를 거부하면 하나님은 그들을 용서하지 않으실 것이다.

여섯 번째이자 마지막인 간구도 분명히 진정한 제자가 거룩해지려는 소원을 반영하였다. “우리를 시험에 들게 하지 마시옵고 다만 악에서 구하시옵소서.” 그러므로 진정한 제자는 거룩함을 추구하기에 하나님께 그가 유혹될 수 있거나 실족할 수 있는 상황에 놓이지 않게 해달라고 간구한다. 또한, 그는 하나님께서 그가 빠질 수 있는 모든 악에서 구원해 달라고 간구한다. 물론, 이것은 우리가 악하고 유혹으로 가득한 이 세상으로 나아가기 전에 하루를 시작하면서 할 수 있는 좋은 기도이다. 그리고 우리는 당연히 그분께서 우리에게 가르쳐 주신 이 기도를 응답해 주실 것이라고 기대할 수 있다!

하나님을 아는 사람은 왜 이 기도의 여섯 가지 간구가 적절한지를 이해한다. 그 이유는 기도의 마지막 줄에 공개되었다. “나라와 권세와 영광이 아버지께 영원히 있사옵나이다”(마 6:13). 하나님은 그분의 나라를 통치하시는 위대하신 왕이며 우리는 그분의 종이다. 그분은 전능하시며 아무도 그분의 뜻을 거역할 수 없다. 모든 영광은 영원히 그분께 있다. 그분은 우리의 순종을 받을만한 분이시다.

주님의 기도의 지배적인 주제는 무엇일까? 거룩함이다. 그리스도의 제자들은 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받고, 그분의 통치가 이 땅 위에 세워짐으로 하여 그분의 뜻이 모든 곳에 완전하게 이루어지기를 소망한다. 이것은 그들에게 있어서 자신의 일용할 양식보다 더 중요하다. 그들은 하나님을 기쁘시게 하기를 원하며, 그들이 실패했을 때, 그들은 그분께 용서를 구한다. 용서받은 사람으로서, 그들은 다른 사람도 용서해준다. 그들은 완벽하게 거룩해지기를 원한다. 그들은 유혹을 피하기를 소원하는 데, 그것은 유혹은 그들이 죄를 지을 가능성을 커지게 하기 때문이다. 제자 삼는 사역자는 그분의 제자들에게 이런 것들을 가르치고 있다.

제자와 그의 물질적 소유(The Disciple and His Material Possessions)

산상수훈의 다음 주제는 물질의 축적을 삶의 주요동력으로 삼는 자칭 그리스도인들에게는 매우 큰 불쾌감을 줄 수 있다.

너희를 위하여 보물을 땅에 쌓아 두지 말라 거기는 좀과 동록이 해하며 도둑이 구멍을 뚫고 도둑질하느니라 오직 너희를 위하여 보물을 하늘에 쌓아 두라 거기는 좀이나 동록이 해하지 못하며 도둑이 구멍을 뚫지도 못하고 도둑질도 못하느니라 네 보물이 있는 그곳에는 네 마음도 있느니라 눈은 몸의 등불이니 그러므로 네 눈이 성하면 온 몸이 밝을 것이요 눈이 나쁘면 온 몸이 어두울 것이니 그러므로 네게 있는 빛이 어두우면 그 어둠이 얼마나 더하겠느냐 한 사람이 두 주인을 섬기지 못할 것이니 혹 이를 미워하고 저를 사랑하거나 혹 이를 중히 여기고 저를 경히 여김이라 너희가 하나님과 재물을 겸하여 섬기지 못하느니라(마 6:19-24).

예수님은 우리에게 자신을 위하여 땅에 보물을 쌓아 두지 말라고 명령하셨다. 그렇다면 “보물”은 무엇을 의미할까? 문자 그대로 보물은 보물 상자에 넣어서 어딘가에 보관되며 실제로 어떤 곳에도 사용되지 않는다. 예수님은 그것들은 좀벌레와 동록과 도둑을 끌어온다고 말씀하셨다. 다른 말로 하면 그것은 “중요하지 않은 것”이다. 좀벌레는 우리가 자주 입는 옷이 아닌 옷장의 맨 끝 부분을 해한다. 동록도 우리가 거의 사용하지 않는 것들을 해한다. 많은 선진국에서, 도둑들은 대부분의 경우 사람들이 필요로 하지 않는 예술품, 보석, 비싼 장치, 그리고 저당 잡힐 수 있는 물건과 같은 것들을 훔친다.

진정한 제자들은 “자기의 모든 소유를 버린다”(눅 14:33을 보라). 그들은 단순히 하나님의 재물을 관리할 청지기이기 때문에 재물을 지출하는 모든 결정은 영적인 결정이다. 우리가 우리의 재물을 어떻게 관리하는가를 보면 누가 우리의 삶을 주관하는지를 보아낼 수 있다. 우리가 “보물”을 쌓아두며, 재물을 저축하고 필수적이지 않은 물건들을 구매하고 있다면, 그것은 예수님이 우리를 주관하고 계시지 않음을 드러내는데, 만일 그분이 주관하셨다면, 우리는 그분께서 우리에게 위임하신 재물로 더 나은 일을 할 수 있었을 것이다.

더 나은 일이란 무엇인가? 예수님은 우리에게 하늘에 보물을 쌓아 두라고 명령하셨다. 어떻게 그런 일이 가능할까? 그분은 누가복음에서 이렇게 말씀하셨다. “너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라”(눅 12:33).

가난한 자들을 구제하고 복음을 전파함으로써, 우리는 하늘에 보물을 쌓아둔다. 예수님은 우리가 가치를 잃고 쓸모없어지기 마련인 것들을 영원히 가치가 떨어지지 않을 것들에 투자하라고 말씀하신다. 제자 삼는 사역자가 하는 일이 바로 그런 것들이며, 그분 역시 제자들에게 똑같이 하라고 가르치고 있다.

나쁜 눈(The Bad Eye)

“눈이 성하면 온 몸이 밝을 것이고, 나쁜 눈을 가진 사람은 온 몸이 어두울 것이라”고 하신 예수님의 말씀은 무슨 의미일까? 그분의 말씀은 꼭 돈과 물질과 연관이 있을 것이다. 왜냐하면, 그분은 전 후 구절에서 모두 그 부분에 대해 말씀하셨기 때문이다.

6장 23절에서 “나쁘면”으로 번역된 헬라어 단어는 마태복음 20장 15절에서 “악하게(부러워하는)”로 번역되었다. 거기서 우리는 한 주인이 한 품꾼에게 “내가 선하므로 네가 악하게 보느냐(또는 내가 후하니까 네 눈이 부러워하느냐)”고 말하는 것을 읽을 수 있다. 분명히 눈은 문자 그대로 부러워 할 수 없다. 따라서 “부러워 하는(또는 나쁜) 눈”이란 표현은 탐욕스러운 사람을 가리킨다. 이것은 우리가 그리스도께서 마태복음 6:22-23에서 의미하신 바를 더 잘 이해할 수 있도록 도와준다.

성한 눈을 가진 사람이란 진리의 빛이 그에게 들어오게 하는, 순수한 마음을 가진 사람을 말한다. 따라서 그는 하나님를 섬기며, 땅이 아닌 그의 마음이 있는 하늘에 보물을 쌓아둔다. 나쁜 눈을 가진 사람은 진리의 빛이 그에게 들어오지 못하도록 마음을 닫았다. 왜냐하면, 그는 자기가 이미 진리를 가지고 있다고 생각하기 때문이다. 따라서 그는 어둠으로 가득하며 거짓말을 믿는다. 그는 자기의 마음이 있는 땅에 보물을 쌓아두며, 그의 삶의 목적은 자기만족이라고 믿는다. 돈이 그의 신이다. 그는 천국을 상속받지 못한다.

돈을 자신의 신으로 모신다는 것은 무슨 뜻일까? 그것은 당신의 마음에 오직 하나님만이 계셔야할 자리에 돈이 자리잡고 있는 것을 말한다. 돈이 당신의 삶을 주도하고 있는 것이다. 돈은 당신의 에너지, 생각과 시간을 소모한다. 돈만이 당신의 기쁨의 주요 원천이다. 당신은 돈을 사랑한다.[12] 그 이유 때문에 바울은 탐하는 자와 우상 숭배자를 동일시하였고, 탐하는 자는 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못한다고 하였다(엡 5:5; 골 3:5-6을 보라).

하나님과 재물은 모두가 우리 삶의 주인이 되고 싶어하며, 예수님의 말씀처럼 우리는 하나님과 재물을 겸하여 섬기지 못한다. 다시 한 번, 우리는 예수님께서 “오직 거룩한 자만이 하나님 나라를 상속받는다”라는 그분의 주제를 유지하고 계심을 볼 수 있다. 그분은 어둠으로 가득한 사람은, 돈을 신으로 삼고, 땅에 마음을 두고 땅위에 보물을 쌓아두고 있으며, 생명으로 통하는 좁은길로 가지 않음을 분명하게 지적하셨다.

탐욕스러운 가난한 자(The Covetous Poor)

사치품을 탐내는 것만이 사람들을 물질에 빠지게 하는 것은 아니다. 이러한 일은 기본 필수품일 경우에도 마찬가지다. 예수님은 계속하여 말씀하셨다.

그러므로 내가 너희에게 이르노니 목숨을 위하여 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 몸을 위하여 무엇을 입을까 염려하지 말라 목숨이 음식보다 중하지 아니하며 몸이 의복보다 중하지 아니하냐 공중의 새를 보라 심지도 않고 거두지도 않고 창고에 모아들이지도 아니하되 너희 하늘 아버지께서 기르시나니 너희는 이것들보다 귀하지 아니하냐 너희 중에 누가 염려함으로 그 키를 한 자라도 더할 수 있겠느냐 또 너희가 어찌 의복을 위하여 염려하느냐 들의 백합화가 어떻게 자라는가 생각하여 보라 수고도 아니하고 길쌈도 아니하느니라 그러나 내가 너희에게 말하노니 솔로몬의 모든 영광으로도 입은 것이 이 꽃 하나만 같지 못하였느니라 오늘 있다가 내일 아궁이에 던져지는 들풀도 하나님이 이렇게 입히시거든 하물며 너희일까보냐 믿음이 적은 자들아 그러므로 염려하여 이르기를 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 무엇을 입을까 하지 말라 이는 다 이방인들이 구하는 것이라 너희 하늘 아버지께서 이 모든 것이 너희에게 있어야 할 줄을 아시느니라 그런즉 너희는 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라 그리하면 이 모든 것을 너희에게 더하시리라 그러므로 내일 일을 위하여 염려하지 말라 내일 일은 내일이 염려할 것이요 한 날의 괴로움은 그 날로 족하니라(마 6:25-34).

이 책의 많은 독자들은 예수님께서 말씀하신 사람들과 많이 다를 것이다. 당신이 먹을 것, 마실 것, 입을 것을 위해 마지막으로 염려해본 것은 언제인가?

그러나 예수님의 말씀은 확실히 우리 모두에게 적용된다. 만일 우리가 생활 필수품을 추구하는 데에 신경쓰고 있는 것이 잘못된 것이라면, 필수품이 아닌 것을 추구하는 데에 신경을 쓰는 것은 얼마나 더 잘못된 것일까? 예수님은 그분의 제자가 두 가지 일을 추구하는 데에 집중하기를 바라셨다. 그의 나라와 그의 의이다. 자칭 그리스도인이 십일조(구약의 계명임)는 낼 수 없지만, 많은 필요하지 않은 물질적인 것들을 살수 있다면, 그는 과연 그리스도의 기준인 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라는 계명대로 살았는가? 답은 분명하다.

흠잡는 사람이 되지 말라 (Don’t be a Fault-Finder)

예수님께서 그분을 따르는 자들에게 주신 다음 계명은 비판과 흠 잡는 죄에 관한 것이다.

비판을 받지 아니하려거든 비판하지 말라 너희가 비판하는 그 비판으로 너희가 비판을 받을 것이요 너희가 헤아리는 그 헤아림으로 너희가 헤아림을 받을 것이니라 어찌하여 형제의 눈 속에 있는 티는 보고 네 눈 속에 있는 들보는 깨닫지 못하느냐 보라 네 눈 속에 들보가 있는데 어찌하여 형제에게 말하기를 나로 네 눈 속에 있는 티를 빼게 하라 하겠느냐 외식하는 자여 먼저 네 눈 속에서 들보를 빼어라 그 후에야 밝히 보고 형제의 눈 속에서 티를 빼리라(마 7:1-5).

비록 예수님은 이 구절에서 직접 또는 간접적으로 서기관들과 바리새인들을 가리키지는 않으셨지만, 그들은 확실히 그런 죄를 짓고 있었음이 분명하다. 그들은 예수님의 흠을 잡으려 하였다!

다른 사람을 비판하지 말라는 예수님의 이 경고는 무엇을 의미할까?

먼저, 그분의 뜻이 아닌 것을 생각해 보자. 그분은 우리가 사람들의 행동을 관찰함으로써 그들의 성격에 대한 기본적인 판단을 하고 분별하지 말아야함을 의미하시지는 않았다. 그것은 아주 분명하다. 바로 이 말씀을 하신 후, 예수님은 제자들에게 그들의 진주를 돼지앞에 던지지 말고 거룩한 것을 개에게 주지 말라고 지시하셨다(7:6을 보라). 그분은 분명히 특정 부류의 사람들을 돼지와 개에 비유하심으로써 그들이 받은 “진주”와 같은 거룩한 것들의 가치를 인식하지 못함을 말씀하셨다. 그들은 분명히 구원받지 못한 사람들이다. 그리고 우리가 이 계명을 지키려 한다면 반드시 사람들이 돼지나 개인지를 판단해야 한다.

또한, 예수님은 제자들에게 “양의 옷을 입은 이리”와 같은 거짓 교사(7:15을 보라)는 그들이 맺은 열매로써 판단할 수 있다고 알려주셨다. 분명히, 우리가 예수님의 가르침을 따르기 위해서는 반드시 사람들의 생활방식을 관찰하고 판단을 해야 한다.

마찬가지로, 바울은 고린도 신자들에게 이렇게 썼다.

이제 내가 너희에게 쓴 것은 만일 어떤 형제라 일컫는 자가 음행하거나 탐욕을 부리거나 우상 숭배를 하거나 모욕하거나 술 취하거나 속여 빼앗거든 사귀지도 말고 그런 자와는 함께 먹지도 말라 함이라(고전 5:11).

이 가르침에 순종하기 위해서 우리는 사람들의 생활방식을 검토하고 우리의 관찰을 근거로 그들에 대한 판단을 내려야 한다.

사도 요한은 또한, 우리에게 누가 하나님께 속한 자이고 누가 악마에게 속한 자인지를 쉽게 분별할 수 있다고 알려주었다. 사람들의 생활방식을 보면 누가 구원받고 누가 구원받지 못했는지가 분명하다(요일 3:10을 보라).

이 모든 것으로 보아, 한 사람이 하나님께 속한 자인지 아니면 악마에게 속한 자인지를 판단하기 위해 그 사람의 행동을 살펴보고 분별하는 것은 예수님께서 경고하신 비판하는 죄가 아니다. 그렇다면 예수님은 무엇을 의미하셨을까?

우리는 예수님께서 형제의 작은 결함, 얼룩을 찾는 것에 대해 말씀하고 계심을 확인할 수 있다(예수님은 이 단락에서 형제란 단어를 세 번 사용하셨는다는 점을 유의하라). 예수님은 우리가 사람들의 명백한 결함을 관찰함으로 그들이 불신자라고 판단하는 것에 대해 경고하시지 않았다(왜나하면 그분은 그 부분에 대해 바로 이 설교에서 우리에게 곧 지시할 것이기 때문이다). 오히려, 이것은 그리스도인이 그리스도인을 대하는 방법에 관한 가르침이다. 그들은 서로의 흠을 잡으려 해서는 안되는데, 특별히 자신의 큰 결함은 보지 못할 때 더욱 그러하다. 이러한 경우, 그들은 위선적이 된다. 예수님께서 한 번은 위선적인 재판관들에게 이렇게 말씀하셨다. “너희 중에 죄 없는 자가 먼저 돌로 치라”(요 8:7).

사도 야고보의 서신서는 산상수훈과 아주 유사한데, 그는 이렇게 썼다. “형제들아 서로 원망하지 말라 그리하여야 심판을 면하리라 보라 심판주가 문 밖에 서 계시니라”(약 5:9). 아마도 이것 또한, 우리가 신자끼리 서로 흠을 잡고, 그것에 대해 서로 원망하는 것에 대한 예수님의 경고를 이해하는 데 도움을 줄 것이다. 이것은 교회 속에 가장 널리 퍼져있는 죄 중 하나이며, 이런 죄를 지은 사람은 판단을 받는 위험한 위치에 놓여지게 된다. 우리가 다른 동료 신자들을 비판하며, 그의 잘못을 다른 사람들에게 지적한다면, 우리는 황금률을 위반하고 있는 것이다. 왜냐하면, 우리도 다른 사람들이 우리가 없을 때 우리의 나쁜말을 하는 것을 원하지 않기 때문이다.

우리는 사랑하는 마음으로 동료 신자의 잘못을 지적할 수 있는데, 오직 우리가 위선이 없고, 우리가 대면하는 사람과 같은 죄(또는 더 심한 죄)를 짓지 않았을 경우에만 그렇게 할 수 있다. 그러나 불신자와 이렇게 하는 것은 완전히 시간 낭비이다. 예수님의 다음 말씀은 그것을 말해주는 듯하다.

거룩한 것을 개에게 주지 말며 너희 진주를 돼지 앞에 던지지 말라 그들이 그것을 발로 밟고 돌이켜 너희를 찢어 상하게 할까 염려하라(마 7:6).

마찬가지로, 잠언을 보면, “거만한 자를 책망하지 말라 그가 너를 미워할까 두려우니라 지혜 있는 자를 책망하라 그가 너를 사랑하리라”(잠 9:8)고 한다. 예수님은 딴 때에 제자들에게 복음을 거부하는 사람들에 대해서는 발의 먼지를 떨어버리라고 말씀하셨다. 제자가 일단 이런 사람들이 진리를 알아보지 못하는 “개”들임을 분별했다면, 하나님은 다른 사람들도 아직 복음을 접할 수 있는 기회가 주어지지 않은 상황에서 그분의 종들이 이런 사람들에게 자신의 시간을 낭비하는 것을 원하시지 않는다.

기도에 대한 격려(Encouragement to Pray)

마지막으로 우리는 예수님의 설교 본문의 마지막 부분에 와 있는데 그것은 기도를 격려하는 약속으로 시작한다.

구하라 그리하면 너희에게 주실 것이요 찾으라 그리하면 찾아낼 것이요 문을 두드리라 그리하면 너희에게 열릴 것이니 구하는 이마다 받을 것이요 찾는 이는 찾아낼 것이요 두드리는 이에게는 열릴 것이니라 너희 중에 누가 아들이 떡을 달라 하는 데 돌을 주며 생선을 달라 하는 데 뱀을 줄 사람이 있겠느냐 너희가 악한 자라도 좋은 것으로 자식에게 줄 줄 알거든 하물며 하늘에 계신 너희 아버지께서 구하는 자에게 좋은 것으로 주시지 않겠느냐(마 7:7-11).

“아!” 어떤 독자들이 이렇게 말하는 것을 들을 수 있다. “산상수훈 중 이 부분의 말씀은 거룩함과 관계가 없다.”

그것은 우리가 기도중에 무엇을 구하고, 두드리고, 찾는지에 달려있다. “의에 주리고 목마른 자”로서 우리는 예수님의 설교에서 명령하신 모든 것을 순종하기를 원하며, 그 갈망은 우리의 기도에도 확실히 반영된다. 사실 예수님께서 전에 이 설교에서 하신 모범기도는 하나님의 뜻이 이루어지는 것과 거룩함에 대한 열망의 표현이었다.

또한, 누가복음을 보면, 이처럼 기도를 격려하는 약속은 다음과 같이 마무리 된다. “너희가 악할지라도 좋은 것을 자식에게 줄 줄 알거든 하물며 너희 하늘 아버지께서 구하는 자에게 성령을 주시지 않겠느냐?”(눅 11:13). 예수님은 우리에게 “좋은 것”을 약속 하실 때 고급스러운 것을 생각하신 것이 아니다. 그분은 마음속으로 성령이야말로 “좋은 것”이라고 생각하셨는데, 왜냐하면, 성령님은 우리로 하여금 거룩해 지게 하며 복음을 전파하는 것을 도와 다른 사람들을 거룩하게 만들기 때문이다. 그리고 거룩한 사람은 천국에 간다.

다른 “좋은 것”은 하나님의 뜻안에 있는 모든 것이 될 수 있다. 하나님은 분명히 그분의 뜻과 그분의 나라에 가장 깊은 관심을 가지셨으며, 따라서 우리는 우리가 하나님의 나라에서 더 쓰임받기 위해 하는 기도는 항상 응답 받을 것이라고 기대한다.

맺음말(A Summarizing Statement)

이제 우리는 예수님께서 이 시점까지 하신 모든 말씀을 요약하는 구절에 도착한다. 많은 주석가들은 이 구절을 놓치지만, 우리는 놓치지 말아야 한다. “그러므로“란 단어로 시작하는 이 구절은 분명히 맺음말이다. 따라서 그것은 이전의 가르침과 연결되는데, 그렇다면 이러한 질문이 들 것이다. 이 구절은 예수님께서 하신 말씀들을 얼마만큼 요약하고 있는가? 한 번 읽어보고 생각해 보자.

그러므로 무엇이든지 남에게 대접을 받고자 하는 대로 너희도 남을 대접하라 이것이 율법이요 선지자니라(마 7:12).

이 구절은 단지 그 전의 기도에 관한 몇 구절의 말씀에 대한 요약이 아닌데, 그렇지 않으면 이치에 맞지 않다.

예수님께서 설교 초기에 그분이 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로잘못 생각하는 것에 대해 경고하셨음을 기억하라(마 5:17을 보라). 그 시점부터 지금 도착한 이 구절에 이르기까지 그분은 본질적으로 하나님의 구약 성경의 계명들을 긍정하고 해석하셨다. 따라서, 그분은 지금 자신의 모든 명령을 요약하고 계시며, 이 모든 것은 율법과 선지자로부터 유래되었다. “그러므로 무엇이든지 남에게 대접을 받고자 하는 대로 너희도 남을 대접하라 이것이 율법이요 선지자니라“(7:12). “율법이요 선지자니라”란 문구는 예수님께서 마태복음 5:17부터 7:12까지 하신 모든 말씀을 연결시켜 준다.

지금, 예수님께서는 그분의 설교를 마무리 짓기 시작하면서 다시 한 번 오직 거룩한 자만이 천국을 상속받는다는 그분의 주제를 되풀이 하셨다.

좁은 문으로 들어가라 멸망으로 인도하는 문은 크고 그 길이 넓어 그리로 들어가는 자가 많고 생명으로 인도하는 문은 좁고 길이 협착하여 찾는 자가 적음이라(마 7:13-14).

분명히 찾는 자가 적으며 생명으로 인도하는 좁은 문과 협착한 길은 구원의 상징이다. 대부분 사람들이 찾는 멸망으로 인도하는 큰 문과 넓은 길은 지옥의 상징이다. 만일 예수님이 이 말씀 전에 한 모든 말씀이 모종의 의미를 지니고, 이 설교가 논리적으로 전개되었고, 예수님이 이성적으로 의사전달을 했다면, 좁은 길에 대한 가장 자연스러운 해석은 바로 그것은 예수님을 따르고 그분의 계명을 지키는 길을 의미할 것이다. 넓은 길은 정 반대일 것이다. 얼마나 많은 자칭 그리스도인이 이 설교에서 묘사한 좁은 길에 서 있을까? 제자 삼는 사역자는 당연히 좁은 길에 서 있으며, 그는 자기의 제자들도 같은 길을 갈 수 있도록 이끌어 가고 있다.

이 설교가 자칭 그리스도인들을 곤혹스럽게 하는 것은 바로 예수님은 구원과 멸망에 관해 많은 말씀을 하셨지만, 예수님을 믿는 믿음에 관해서는 아무 말씀도 하시지 않았다는 점이다. 하지만, 믿음과 행동은 분리할 수 없음을 이해하는 사람들에게 있어서 이 설교는 아무 문제도 되지 않는다. 예수님께 순종하는 사람은 자신의 행동을 통하여 믿음을 보여준다. 그분께 순종하지 않는 사람은 그분이 하나님의 아들이라고 생각하지 않는다. 우리의 구원이 우리를 향한 하나님의 은혜의 징표일 뿐 아니라, 우리의 삶 속에 일어나는 변화도 그분의 은혜로 말미암은 것이다. 우리의 거룩함인즉 그분의 거룩함이다.

거짓 종교 지도자를 분별하는 방법(How to Recognize False Religious Leaders)

예수님은 그분의 결론 발언을 계속하시면서, 그분의 제자들에게 거짓 선지자들이 분별없는 자들을 넓은 길로 인도하여 멸망에 이르게 함을 경고하셨다. 그들은 진정으로 하나님께 속한 사람들이 아니다. 비록 그런 것처럼 위장하지만 말이다. 모든 거짓 교사들과 지도자들은 이 부류에 속한다. 어떻게 그들을 알아낼 수 있을까?

거짓 선지자들을 삼가라 양의 옷을 입고 너희에게 나아오나 속에는 노략질하는 이리라 그들의 열매로 그들을 알지니 가시나무에서 포도를, 또는 엉겅퀴에서 무화과를 따겠느냐 이처럼 좋은 나무마다 아름다운 열매를 맺고 못된 나무가 나쁜 열매를 맺나니 좋은 나무가 나쁜 열매를 맺을 수 없고 못된 나무가 아름다운 열매를 맺을 수 없느니라 아름다운 열매를 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지느니라 이러므로 그들의 열매로 그들을 알리라 나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라 그날에 많은 사람이 나더러 이르되 주여 주여 우리가 주의 이름으로 선지자 노릇 하며 주의 이름으로 귀신을 쫓아 내며 주의 이름으로 많은 권능을 행하지 아니하였나이까 하리니 그 때에 내가 그들에게 밝히 말하되 내가 너희를 도무지 알지 못하니 불법을 행하는 자들아 내게서 떠나가라 하리라(마 7:15-23).

분명히 예수님은 거짓 교사가 매우 기만적임을 지적하셨다. 그들은 겉으로 보기에는 아주 진실해 보인다. 그들은 예수님을 그들의 주님으로 부르고, 선자자 노릇을 하며, 귀신을 쫓아 내며, 권능을 행할 수도 있다. 그러나 그들은 양의 옷을 입은 탐욕스러운 이리들이다. 그들은 진정한 양이 아니다. 그들이 진짜인지 가짜인지를 어떻게 알 수 있을까? 그들의 진정한 신분은 그들의 “열매”로 알 수 있다.

예수님이 말씀하신 열매는 무엇인가? 분명히, 그것은 권능의 열매가 아니다. 오히려, 그것은 예수님의 모든 가르침에 대한 순종의 열매이다. 진정한 양들은 아버지의 뜻대로 행할 것이다. 가짜는 “불법을 행한다”(7:3). 그렇다면, 우리의 책임은 그들의 삶을 예수님이 가르치고 명령하신 것에 비교해 보는 것이다.

거짓 교사들은 오늘날 교회 속에 편만해 있으며, 우리는 그로 말미암아 놀랄 필요가 없는데 왜냐하면, 예수님과 바울은 우리가 말세가 다가옴에 따라 이런 사람들이 나타날 것을 예견해야 함을 미리 경고하셨다(마 24:11; 딤후 4:3-4을 보라). 우리 시대의 가장 널리 알려진 거짓 선지자는 천국은 거룩하지 않은 사람을 기다린다고 가르치는 사람들이다. 그들은 수백만 명이 영원한 지옥살이를 하는 것에 대한 책임을 져야 한다. 존 웨슬리는 그들에 대해 이렇게 썼다

이것은 얼마나 끔찍한 일인가! – 하나님의 대사가 마귀의 대리인이 되고- 가르치는 일에 헌신한 사람들이 천국으로 가는 길이 아닌 지옥으로 가는 길을 가르치고 있다…만약 누군가 나에게 “왜, 누가 이런 일을 했는가?”고 묻는다면, 나는 수만 명의 현명하고 존경받는 사람들이라고 대답할 것이다. 이들은 교파를 불문하고 교만한 자, 빈들거리는 자, 정욕에 빠진 자, 세상을 사랑하는 자, 쾌락을 추구하는 자, 불의하거나 박정한 자, 안일하고, 부주의하고, 악의 없고, 쓸모없는 존재, 그리고 의로움 때문에 비난을 받은 적이 없는 사람들을 부추겨 그들로 하여금 자기들이 천국으로 갈 수 있다고 생각하게 만든다. 이런 사람들이 바로 거짓 선지자들이다. 이들은 하나님을 배신하고 또한, 사람을 배신한다… 이들은 지속적으로 사람들을 어두움의 세계로 끌어간다; 그리고 이들을 따라간 자들은 불쌍한 영혼마저 파멸된다. “지옥이 땅 밑에서 올라와 이들을 삼켜 버렸으면 좋겠다!”[13]

흥미롭게도, 웨슬리는 특별히 예수님이 마태복음 7:15-23에서 경고하신 거짓 교사에 대해 언급하고 있다.

우리는 예수님께서 많은 거짓 교사가 가르치는 것과는 달리, 아름다운 열매를 맺지 아니하는 자는 지옥에 던져진다고 명백하게 말씀하셨음을 확인할 수 있다(7:19을 보라). 또한, 이 말씀은 교사와 선지자에만 적용되는 것이 아니라 모든 사람에게 적용된다. 예수님은 “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21)고 말씀하셨다. 선지자뿐 아니라 모든 사람도 마찬가지다. 이것이 바로 예수님의 주제이다–오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다. 예수님께 순종하지 않는 사람은 지옥에 갈 수밖에 없다.

또한, 예수님은 사람의 내면과 외면을 연결시키고 있음을 유의하라. “좋은” 나무는 아름다운 열매를 맺고 “나쁜” 나무는 아름다운 열매를 맺을 수 없다. 외적으로 드러나는 아름다운 열매의 원천은 사람의 본성이다. 하나님의 은혜로 그분은 예수님을 진정으로 믿는 사람들의 본성을 변화시켰다.[14]

마지막 경고 및 요약(A Final Warning and Summary)

예수님은 마지막에 하나의 경고 및 요약의 예로 그분의 설교를 결론 지었다. 당신이 예상한 것처럼, 그것은 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다는 그분의 주제에 대한 예증이다.

그러므로 누구든지 나의 이 말을 듣고 행하는 자는 그 집을 반석 위에 지은 지혜로운 사람 같으리니 비가 내리고 창수가 나고 바람이 불어 그 집에 부딪치되 무너지지 아니하나니 이는 주추를 반석 위에 놓은 까닭이요 나의 이 말을 듣고 행하지 아니하는 자는 그 집을 모래 위에 지은 어리석은 사람 같으리니 비가 내리고 창수가 나고 바람이 불어 그 집에 부딪치매 무너져 그 무너짐이 심하니라(마 7:24-27).

예수님의 마지막 예는 일부 사람들이 생각하는 “성공적인 인생”에 대한 공식이 아니다. 문맥을 보면 그분은 어떻게 하면 어려운 시기에 그분의 약속을 믿음으로써 물질적인 번영을 이룰 것인가에 대한 조언을 주신 것이 아니다. 이것은 예수님이 하신 산상수훈의 모든 내용을 요약한 것이다. 그분의 말씀대로 행한 사람은 지혜로운 사람이며 무너지지 아니할 것이며; 그들은 하나님의 진노를 두려워 할 필요가 없다. 그분께 순종하지 않는 사람은 어리석은 사람이며 엄청난 고통을 겪게 되며, “영원한 멸망의 형벌”을 받게 된다(살후1:9).

질문에 대한 답변(Answer to an Question)

예수님의 산상수훈은 그분의 희생과 죽음, 그리고 부활 이전에 살았던 그분의 추종자들에게만 적용될 가능성은 없을까? 그들은 율법아래 있음으로 임시적으로 구원 받았다가, 예수님이 그들의 죄를 위해 죽은 후, 믿음으로 말미암아 구원을 받았으므로 이 설교의 주제를 폐하여도 되지 않을까?

이런 이론은 잘못된 것이다. 아무도 자신의 행위로써 구원받은 사람은 없다. 구약 시대에도, 그 이전에도 항상 믿음으로 구원받았다. 바울은 로마서 4장에서 아브라함(구약 전)과 다윗(구약시대)은 모두 믿음으로 의롭게 된 것이지 행위로써 의롭게 된 것이 아님을 주장하였다.

또한, 예수님의 청중들 중 아무도 행위로써 구원받을 수 없었는데 그것은 그들이 모두 죄를 범하였고 하나님의 영광에 이르지 못하였기 때문이다(롬 3:23). 오직 하나님의 은혜만이 그들을 구원할 수 있으며, 오직 믿음으로 하나님의 은혜를 받을 수 있다.

불행하게도, 오늘날 교회에는 너무 많은 사람이 예수님의 계명을 단지 우리가 죄인임을 인식하게 하는 것만으로 여김으로써 우리가 행위로써 구원을 받을 수 없고, 지금 우리가 “복음을 들었으며”, 믿음으로 말미암아 구원을 받았기에 우리는 그분의 대부분의 계명을 무시할 수 있다고 생각한다. 물론, 다른 사람들을 “구원”하기 위해서는 계명을 다시 꺼내서 사람이 얼마나 죄악스러운지를 보여주며 행위가 아닌 “믿음”으로만 구원받을 수 있다고 말해준다.

그럼에도 불구하고, 예수님은 제자들에게 “전 세계로 나아가서 제자를 삼고 일단 그들이 죄책감을 느끼고 믿음으로 구원을 받게 되면, 내 계명은 그들의 삶에서의 목적을 다 하였다”고 말씀하시지 않았다. 오히려, 그분은 제자들에게 이렇게 말씀하셨다. “그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아…내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라“(마 28:19-20, 강조 추가). 제자 삼는 사역자는 바로 그 일을 행한다.

[1]흥미롭게도, 야고보서의 그 다음 구절은 “내 형제들아 만일 사람이 믿음이 있노라 하고 행함이 없으면 무슨 유익이 있으리요 그 믿음이 능히 자기를 구원하겠느냐”(약 2:14)이다.

[2]비록 예수님이 의식법을 이루신 것에 대한 더 자세한 설명이 성령님을 통하여 예수님의 부활후 사도들에게 주어질 것이지만, 사람들이 “율법의 도덕적 측면”과 “율법의 의식적 측면”에 대하여 말하는 것은 맞는 말일 것이다. 우리는 지금 신약에서 왜 동물을 희생시킬 필요가 없는지 알고 있다. 왜냐하면 예수님은 하나님의 어린 양이기 때문이다. 우리는 예수님이 모든 음식물은 깨끗하다고 선언 하셨기에 구약의 음식법을 따를 필요가 없다(막 7:19을 보라). 우리는 지상의 대제사장의 중보를 필요로 하지 않는다. 왜냐하면 지금 우리의 대제상장은 예수님이기 때문이다. 의식법과는 달리, 도덕법의 어떠한 부분도 예수님의 죽음과 부활 전후에 예수님에 의해 변경된 것은 없다. 오히려 예수님은 도덕법을 자세히 설명하시고 또 긍정하셨다. 그분이 부활하신 후에 사도들도 성령님의 감동으로 그렇게 행하였다. 모세의 율법의 도덕적 측면은 모두 그리스도의 새 언약의 율법에 포함되어 있다. 또한 예수님은 모세의 율법을 지키는 유대인들에게 말씀하고 계셨음을 기억해야 할 것이다. 따라서 마태복음 5:17-20에 기록된 그분의 말씀은 신약 성경에서 발견된 그분의 지속적인 계시에 따라 해석해야 한다.

[3]또한, 만일 예수님이 우리가 그분을 믿음으로 인해 선물로 전가 받게 되는 율법적인 의를 말씀하셨다면, 그분은 왜 그것에 대해 암시조차 하시지 않았을까? 그분은 왜 교육받지 못한 청중들이 쉽게 오해할 수 있는 말씀을 하셨을까? 그들은 그분께서 전가한 의에 대해 말씀하실 줄을 짐작조차 못할 것이다.

[4]이것은 우리와 그리스도안에 있는 형제 자매들과의 관계에 적용된다. 예수님은 성경이 보편적으로 말씀하듯이(잠 1:7; 13:20을 보라) 일부 종교 지도자들이 어리석다고 말씀하셨다(마 23:17을 보라).

[5]물론, 하나님은 그녀가 재혼 할 때 그녀가 간음을 범했다고 보지 않으셨다. 그녀는 단지 남편의 죄로 인한 피해자였다. 분명한 것은, 그녀가 재혼하지 않는 한, 예수님의 말씀은 의미가 없게 된다. 그렇지 않으면, 그녀가 간음을 범했다고 보는 것은 의미가 없다.

[6]다시 한 번, 하나님은 그녀의 새로운 남편이 간음을 범했다고 하지 않으실 것이다. 그는 선한 일을 하고 있으며 이혼 당한 여자와 재혼하고 그녀의 생활을 돌봐주고 있다. 그러나 만일 한 남자가 한 여자가 자기와 결혼하게 하기 위해서 그녀를 남편과 이혼하도록 부추긴다면, 그는 간음 죄를 짓고 있는 것이다. 예수님은 아마도 그런 죄를 염두에 두셨을 것이다.

[7]물론, 다른 상황도 있을 수 있다. 예를 들어, 구원받지 못한 남편에게서 이혼 당한 그리스도인 여자가 그리스도인 남자와 결혼하는 것은 간음을 범한 것이 아니다.

[8]이혼과 재혼에 관한 장에서, 나는 이 문제를 좀 더 철저하게 다룰 것이다.

[9]어떤 율법교사가 자기를 옳게 보이려고 예수님께 “내 이웃이 누구이니까?”라고 물었다. 당신은 그가 이미 정답을 아는 줄로 생각했음을 보아낼 수 있다. 예수님은 유대인들에게 미움 받는 종족인 한 사마리아인이 강도를 만난 유대인에게 자신이 이웃임을 증명한 이야기를 통하여 그에게 답하셨다(눅 10:25-37을 보라).

[10]이 책의 뒷부분에서, 나는 금식의 주제에 관해 전체 장을 통하여 다루었다.

[11]불행하게도, 일부 사람들은 그리스도인들은 이 기도를 하지 말아야 한다고 주장하는데 그 이유는 이 기도가 “예수님의 이름으로” 기도하지 않았기 때문이라고 한다. 그러나 이 논리를 적용하면, 우리는 사도행전과 서신서에 기록 된 사도들의 많은 기도가 “그리스도인의 기도”가 아니라는 결론을 내릴수 밖에 없다.

[12]다른 경우에도, 예수님은 하나님과 재물을 겸하여 섬기는 것이 불가능하다는 것에 관해 같은 말씀을 하셨으며 누가는 “바리새인들은 돈을 좋아하는 자들이라 이 모든 것을 듣고 비웃었다”(눅 16:14)고 썼다. 때문에 다시 한 번 예수님은 산상수훈에서 바리새인들의 행함과 가르침에 대하여 분명하게 폭로하셨다.

[13] The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), by John Wesley, reprinted from the 1872 edition issued by the Wesleyan Methodist Book Room, London, pp. 441, 416.

[14]나는 이 기회에 사람들이 다른 사람의 죄를 위해 변명할 때 일반적으로 사용하는 표현인 “우리는 그들의 마음을 모른다”는 말에 대해 언급하지 않을 수 없다. 이 말과는 상반되게, 예수님은 여기에서 외적으로 들어나는 것이 내면을 보여준다고 말씀하셨다. 다른 곳에서, 그분은 “마음에 가득한 것을 입으로 말한다”(마 12:34)고 말씀하셨다. 한 사람이 미워하는 말을 할 때, 그것은 그의 마음이 미움으로 가득 차 있음을 나타낸다. 예수님은 또한 “속에서 곧 사람의 마음에서 나오는 것은 악한 생각 곧 음란과 도둑질과 살인과 간음과 탐욕과 악독과 속임과 음탕과 질투와 비방과 교만과 우매함이라”(막 7:21-22)고 우리에게 말씀하셨다.한 사람이 간음을 범했을 때 우리는 그가 마음속으로도 간음을 범했음을 분명히 안다.

Por causa de seu desejo de fazer discípulos, ensinando-os a obedecer a todos os mandamentos de Cristo, o ministro fazedor discípulos estará muito interessado no Sermão do Monte de Jesus. Não há sermão de Jesus registrado que seja mais longo, e está cheio de Seus mandamentos. O discipulador vai querer não somente obedecer ao que foi mandado naquele sermão, como também ensinar tudo a seus discípulos.

Sendo assim, compartilharei o que entendo do sermão que está registrado em Mateus do capítulo 5 ao 7. Também encorajo ministros a ensinarem o Sermão do Monte, versículo por versículo, a seus discípulos. Espero que tudo o que escrevi seja útil a esse propósito.

Abaixo está um esboço do Sermão do Monte, para nos dar uma visão geral e enfatizar os temas principais.

I.) Jesus reúne Sua audiência (5:1-2)

II.) Introdução (5:3-20)

A) As características e bênçãos dos abençoados (5:3-12)

B.) Advertência para continuarem a ser sal e luz (5:13-16)

C.) A relação da Lei com os seguidores de Cristo (5:17-20)

III.) O Sermão: Sejam mais santos que os escribas e fariseus (5:21-7:12)

A.) Amem uns aos outros, diferentemente dos escribas e fariseus (5:21-26)

B.) Sejam sexualmente puros, ao contrário dos escribas e fariseus (5:27-32)

C.) Sejam honestos, diferentemente dos escribas e fariseus (5:33-37)

D.) Não se vinguem, como os escribas e fariseus (5:38-42)

E.) Não odeiem seus inimigos, como os escribas e fariseus (5:43-48)

F.) Façam o bem pelos motivos certos, ao contrário dos escribas e fariseus (6:1-18)

1.) Deem ao pobre pelos motivos certos (6:2-4)

2.) Orem pelos motivos certos (6:5-6)

3.) Uma digressão a respeito da oração e perdão (6:7-15)

a.) Instruções a respeito da oração (6:7-13)

b.) A necessidade de perdoar uns aos outros (6:14-15)

4.) Jejuem pelos motivos certos (6:16-18)

G.) Não sirvam ao dinheiro como os escribas e fariseus (6:19-34)

H.) Não procurem defeitos em seus irmãos (7:1-5)

I.) Não gastem seu tempo dando a verdade aos que não apreciam (7:6)

J.) Encorajamento à oração (7:7-11)

IV.) Conclusão: Um resumo do Sermão

A.) Uma frase de resumo (7:12)

B.) Uma advertência para obedecer (7:13-14)

C.) Como reconhecer falsos profetas e falsos cristãos (7:15-23)

D.) Um aviso final contra a desobediência e um resumo (7:24-27)

Jesus Reúne Sua Audiência (Jesus Gathers His Audience)

Vendo as multidões, Jesus subiu ao monte e se assentou. Seus discípulos aproximaram-se dele, e ele começou a ensiná-los, dizendo (Mt. 5:1-2).

Parece que Jesus reduziu propositalmente o tamanho de Sua audiência quando saiu do meio da “multidão” e subiu o monte. É nos dito que “Seus discípulos aproximaram-se dele,” como se estivesse indicando que somente aqueles que estavam famintos para ouvi-Lo estavam dispostos a suar para subir o monte onde Ele finalmente descansou. Aparentemente, eles eram muitos, pois são chamados de “multidões” em 7:28.

Então Jesus começou Seu sermão, falando aos Seus discípulos, e desde o início temos uma dica de qual seria Seu tema predominante. Ele lhes diz que são bem-aventurados se possuírem certas características, pois as mesmas pertencem aos merecedores do céu. Esse será o tema geral desse sermão — Somente os santos herdarão o reino de Deus. As bem-aventuranças, como são chamadas, encontradas em 5:3-12, abundam nesse tema.

Jesus enumera várias características diferentes dos bem-aventurados, e prometeu várias bênçãos específicas a elas. Leitores casuais muitas vezes assumem que cada cristão deve ter uma, e somente uma bem-aventurança. Contudo, leitores cuidadosos percebem que Jesus não estava listando tipos diferentes de crentes que receberão bênçãos variadas, mas todos os verdadeiros cristãos que receberão uma bênção futura universal: a herança do reino dos céus. Não há outro modo inteligível de interpretarmos Suas palavras:

Bem-aventurados os pobres de espírito, pois deles é o reino dos céus.

Bem-aventurados os que choram, pois serão consolados (Mt. 5:3-4).

Bem-aventurados os mansos, porque herdarão a terra (Mt. 5:5; JFA).

Bem-aventurados os que têm fome e sede de justiça, pois serão saciados.

Bem-aventurados os misericordiosos, pois obterão misericórdia.

Bem-aventurados os puros de coração, pois verão a Deus.

Bem-aventurados os pacificadores, pois serão chamados filhos de Deus.

Bem-aventurados os perseguidos por causa da justiça, pois deles é o reino dos céus.

Bem-aventurados serão vocês quando, por minha causa, os insultarem, os perseguirem e levantarem todo tipo de calúnia contra vocês. Alegrem-se e regozijem-se, porque grande é a sua recompensa nos céus, pois da mesma forma perseguiram os profetas que viveram antes de vocês (Mt. 5:6-12).

As Bem-aventuranças e os Traços de Caráter (The Blessings and Character Traits)

Primeiro, vamos considerar todas as bênçãos prometidas. Jesus disse que os bem-aventurados devem (1) herdar o reino dos céus, (2) receber conforto, (3) herdar a terra, (4) ser saciados, (5) receber misericórdia, (6) ver a Deus, (7) ser chamados filhos de Deus e (8) herdar o reino dos céus (uma repetição do n^o 1).

Jesus quer que pensemos que somente os pobres de espírito e aqueles que foram perseguidos por causa da justiça herdarão o reino de Deus? Somente os puros de coração verão a Deus e somente os pacificadores serão chamados filhos de Deus, porém nenhum deles herdará o reino de Deus? Os pacificadores não receberão misericórdia e os misericordiosos não serão chamados filhos de Deus? Obviamente todas essas conclusões estariam erradas. Portanto, só é seguro concluir que as várias bênçãos prometidas são pedaços de uma grande bênção — a herança do Reino de Deus.

Agora vamos considerar as diferentes qualidades que Jesus descreveu: (1) os pobres de espírito, (2) os que choram, (3) os humildes, (4) os que têm fome e sede de justiça, (5) os misericordiosos, (6) os puros de coração, (7) os pacificadores e (8) os perseguidos.

Jesus quer que pensemos que alguém pode ser puro de coração e não misericordioso? Alguém pode ser perseguido por causa da justiça, mas não ter fome e sede de justiça? Mais uma vez, obviamente não. Os vários traços de caráter dos bem-aventurados são os traços multiplicados, até certo ponto, por todos os bem-aventurados.

Claramente, as bem-aventuranças descrevem os traços de caráter dos verdadeiros seguidores de Jesus. Numerando essas características a Seus discípulos, Jesus lhes assegurou que esses seriam os bem-aventurados que eram salvos e que entrariam no céu um dia. Atualmente, eles podem não se sentir tão abençoados por causa de seus sofrimentos, e o mundo a sua volta pode não considerá-los abençoados, mas aos olhos de Deus, eles são.

As pessoas que não se encaixam na descrição de Jesus não são bem-aventuradas e não herdarão o reino dos céus. Cada discipulador deve sentir a obrigação de se assegurar que as pessoas de seu rebanho saibam disso.

As Características dos Bem-aventurados (The Character Traits of the Blessed)

As oito características dos bem-aventurados estão sujeitas até certo ponto à interpretação. Por exemplo, qual é a virtude em ser “pobre de espírito”? Eu tendo a pensar que Jesus estava descrevendo a primeira característica necessária que uma pessoa deve ter para ser salva — ela deve perceber sua própria pobreza de espírito. Uma pessoa precisa primeiramente enxergar a necessidade de um Salvador antes de poder ser salva, e havia esse tipo de pessoa na audiência de Jesus que tinha acabado de perceber sua própria miséria. Como eles eram bem-aventurados comparados aos orgulhosos de Israel que eram tão cegos por não exergarem seus pecados!

Essa primeira característica elimina toda independência e qualquer pensamento de salvação por mérito. Um verdadeiro bem-aventurado é aquele que percebe que nada tem para oferecer a Deus e que sua própria retidão é como “trapo imundo” (Is. 64:6).

Jesus não queria que as pessoas pensassem que poderiam ter as características dos bem-aventurados por esforço próprio. Não, as pessoas são bem-aventuradas, isto é, bem-aventuradas por Deus se tiverem as características dos bem-aventurados. Tudo vem da graça de Deus. Os bem-aventurados de quem Jesus falava eram abençoados, não só por causa do que os aguardava no céu, mas por causa do trabalho que Jesus tinha feito em suas vidas na terra. Quando vejo as características dos bem-aventurados em minha vida, elas não devem me lembrar do que eu fiz, mas do que Deus fez em mim por Sua graça.

Os que Choram (The Mournful)

Se a primeira característica foi listada no início porque é a primeira necessidade de merecedores do céu, talvez a segunda também foi listada de forma significativa: “Bem-aventurados os que choram” (Mt. 5:4). Será que Jesus estava descrevendo arrependimento sincero e remorso? Eu acho que sim, especialmente porque as Escrituras são claras quando dizem que tristeza que vem de Deus resulta em um arrependimento que é necessário para a salvação (veja 2 Co. 7:10). O triste coletor de impostos sobre quem Jesus falou certa vez é um exemplo desse tipo de pessoa bem-aventurada. Ele baixou sua cabeça humildemente no templo, batendo no peito e clamando a Deus por misericórdia; o oposto do fariseu ao seu lado que enquanto orava, lembrava a Deus orgulhosamente que tinha dizimado e jejuado duas vezes por semana; o coletor de impostos deixou aquele lugar perdoado de seus pecados. Naquela história, o coletor de impostos foi abençoado; o fariseu não (veja Lc. 18:9-14). Acredito que havia aqueles na audiência de Jesus que, pela convicção do Espírito Santo, estavam chorando. O conforto do Espírito Santo logo seria deles!

Se Jesus não estava falando da lamentação inicial das pessoas arrependidas que estão vindo a Jesus, então talvez Ele estava descrevendo a tristeza que todos os verdadeiros crentes sentem enquanto continuam a encarar um mundo que está em rebelião contra o Deus que os ama. Paulo expressou isso como “grande tristeza e constante angústia em meu coração” (Rm. 9:2).

O Humilde (The Gentle)

A terceira característica, mansidão, também está listada nas Escrituras como um dos frutos do Espírito (veja Gl. 5:22-23). Mansidão não é um atributo gerado por si só. Aqueles que receberam a graça de Deus e morada do Espírito também são abençoados para se tornarem mansos. Um dia eles herdarão a terra, já que somente os justos irão morar na terra que Deus vai criar. Cristãos professos que são rudes e violentos devem tomar cuidado. Eles não estão entre os bem-aventurados.

Os Famintos por Justiça (Hungering for Righteousness)

A quarta característica, fome e sede de justiça, descreve o desejo interior dado por Deus, que todos os que renasceram possuem. Deus sofre por toda a injustiça praticada no mundo e contra aquele que permanece nEle. Ele odeia o pecado (veja Sl. 97:10; 119:128, 163) e ama a justiça.

Muitas vezes, quando lemos a palavra justiça nas Escrituras, imediatamente a traduzimos para: “a posição legal de justiça imputada a nós por Cristo,” mas não é sempre isso que a palavra significa. Várias vezes ela significa: “a qualidade de viver corretamente pelo padrão de Deus.” É óbvio que esse era o significado que Jesus tinha em mente nessa passagem, porque não há razão para um cristão ter fome do que já tem. Aqueles que nasceram do Espírito buscam viver corretamente, e eles têm a garantia de que “serão satisfeitos” (Mt. 5:6), certos de que Deus, por Sua graça, completará o trabalho que começou neles (veja Fp. 1:6).

As palavras de Jesus aqui também preveem o tempo da nova terra, uma terra “onde habita a justiça” (2 Pd. 3:13). Então não haverá pecado. Todos amarão a Deus de todo o coração e o próximo como a si mesmo. Então, nós que não estaremos mais com fome e sede de justiça seremos satisfeitos. Finalmente, nossa oração do fundo do coração será respondida: “seja feita a tua vontade, assim na terra como no céu” (Mt. 6:10).

Os Misericordiosos (The Merciful)

A quinta característica, misericórdia, também é outra que todos os renascidos possuem por natureza como resultado de ter o misericordioso Deus morando neles. Aqueles que não possuem misericórdia não são bem-aventurados de Deus e revelam que não participam de Sua graça. O apóstolo Tiago concorda: “será exercido juízo sem misericórdia sobre quem não foi misericordioso” (Tg. 2:13). Se alguém ficar diante de Deus e receber um julgamento sem misericórdia, você acha que ele vai para o céu ou para o inferno? [1] A resposta é óbvia.

Uma vez, Jesus contou uma história de um servo que tinha recebido grande misericórdia de seu mestre, mas que não estava disposto a estender essa graça a seu servo. Quando seu mestre descobriu o que tinha acontecido, “entregou-o aos torturadores, até que pagasse tudo o que devia” (Mt. 18:34). Toda sua dívida que havia sido perdoada foi restabelecida. Então, Jesus advertiu Seus discípulos: “Assim também lhes fará meu Pai celestial, se cada um de vocês não perdoar de coração a seu irmão” (Mt. 18:35). Portanto, recusar a perdoar um irmão ou irmã em Cristo que pede por perdão resulta na restituição de pecados que já haviam sido perdoados. Isso resulta em nós sermos entregues aos torturadores até pagarmos o que nunca poderemos pagar. Isso com certeza não parece com o céu para mim. Novamente, as pessoas que não são misericordiosas não receberão misericórdia de Deus. Elas não estão entre os bem-aventurados.

Os Puros de Coração (The Pure in Heart)

A sexta característica dos merecedores do céu é pureza do coração. Ao contrário de tantos cristãos professos, verdadeiros cristãos não são santos somente do lado de fora. Pela graça de Deus, seus corações se tornaram puros. Eles realmente amam a Deus de coração e isso afeta suas meditações e motivos. Jesus prometeu que eles verão a Deus.

Deixe-me perguntar novamente, devemos acreditar que existam verdadeiros cristãos que não são puros de coração e que portanto não verão a Deus? Será que Deus irá falar para eles: “Vocês podem entrar no céu, mas nunca poderão me ver”? Não, obviamente, todos verdadeiros merecedores do céu têm um coração puro.

Os Pacificadores (The Peacemakers)

Os pacificadores são os próximos da lista. Eles serão chamados filhos de Deus. Novamente, Jesus devia estar descrevendo todos os verdadeiros seguidores de Cristo, pois todos os crentes em Cristo são filhos de Deus (veja Gl. 3:26).

Aqueles que nascem do Espírito são pacificadores pelo menos de três maneiras:

Primeira, eles fizeram paz com Deus, que anteriormente era seu inimigo (veja Rm. 5:10).

Segunda, eles vivem em paz, o máximo possível, com outras pessoas. Não são caracterizados por dissensões e rixas. Paulo escreveu que aqueles que praticam discórdia, ciúmes, ira, dissensões e facções não herdarão o reino de Deus (veja Gl 5:19-21). Verdadeiros cristãos andarão a milha extra para evitar uma briga e manter a paz em seus relacionamentos. Eles não afirmam estar em paz com Deus enquanto não amarem seus irmãos (veja Mt. 5:23-24. 1 Jo. 4:20).

Terceira, eles compartilham o evangelho. Os verdadeiros seguidores de Cristo também ajudam outros a fazerem paz com Deus e seus companheiros. Talvez, lembrando-se desse versículo do Sermão do Monte, Tiago tenha escrito: “O fruto da justiça semeia-se em paz para os pacificadores” (Tg. 3:18).

Os Perseguidos (The Persecuted)

Finalmente, Jesus chamou bem-aventurados aqueles que são perseguidos por causa da justiça. Obviamente, Ele estava falando de pessoas que vivem corretamente, não dos que acham que a justiça de Deus foi imposta a eles. As pessoas que obedecem os mandamentos de Cristo são as que são perseguidas pelos incrédulos. Elas herdarão o Reino de Deus.

A que tipo de perseguição Jesus estava Se referindo? Tortura? Martírio? Não. Ele listou especificamente, ser insultado e receber calúnias por causa dEle. Isso indica novamente que quando alguém é verdadeiramente cristão, o fato se torna óbvio aos ímpios, caso contrário, não o insultariam. Quantas pessoas que se dizem cristãs são tão indistinguíveis dos ímpios que nenhum perdido as insulta? Na verdade elas não são cristãs. Como Jesus disse: “Ai de vocês quando todos falarem bem de vocês, pois assim os antepassados deles trataram os falsos profetas” (Lc. 6:26). Quando todos falarem bem de você é um sinal que você é um falso profeta. O mundo odeia verdadeiros cristãos (veja Jo. 15:18-21; Gl. 4:29; 2 Tm. 3:12; 1 Jo. 3:13-14).

Sal e Luz (Salt and Light)

Uma vez que Jesus havia assegurado a Seus obedientes discípulos que eles realmente estavam entre os transformados e bem-aventurados que estavam destinados a herdar o reino dos céus, Ele levantou uma palavra de precaução; diferente de muitos pregadores modernos que continuam a afirmar a bodes espirituais que nunca perderão a salvação que supostamente têm. Jesus amava Seus verdadeiros discípulos o suficiente para os advertir de que poderiam se retirar da categoria dos bem-aventurados.

Vocês são o sal da terra. Mas se o sal perder o seu sabor, como restaurá-lo? Não servirá para nada, exceto para ser jogado fora e pisado pelos homens. Vocês são a luz do mundo. Não se pode esconder uma cidade construída sobre um monte. E, também, ninguém acende uma candeia e a coloca debaixo de uma vasilha. Ao contrário, coloca-a no lugar apropriado, e assim ilumina a todos os que estão na casa. Assim brilhe a luz de vocês diante dos homens, para que vejam as suas boas obras e glorifiquem ao Pai de vocês, que está nos céus (Mt. 5:13-16).

Note que Jesus não exortou Seus discípulos a se tornarem sal ou se tornarem luz. Ele disse (metaforicamente) que eles já eram sal, e os exortou a continuarem salgados. Ele disse (metaforicamente) que já eram luz, e os exortou a não deixarem sua luz ficar escondida, mas a continuarem brilhando. Que contraste aos muitos sermões dados por crentes professos sobre a necessidade de se tornarem sal e luz. Se as pessoas não são sal e luz, não são discípulas de Cristo. Elas não estão entre os bem-aventurados. Elas não irão para o céu.

Nos tempos de Jesus, o sal era usado principalmente como um conservador de carnes. Como obedientes seguidores de Cristo, devemos conservar este mundo pecaminoso de se tornar completamente podre e corrupto. Mas se nosso comportamento se tornar como o do mundo, nós realmente não serviremos “para nada” (v. 13). Jesus advertiu os bem-aventurados a continuarem salgados, conservando suas características únicas. Eles devem continuar distintos do mundo ao seu redor, para não se tornarem “não-salgados,” merecendo ser “jogado fora e pisado pelos homens.” Esse é um dos muitos avisos claros do Novo Testamento direcionados aos verdadeiros crentes contra a recaída. Se o sal realmente for sal, ele é salgado. Da mesma forma, seguidores de Jesus agem como seguidores de Jesus; caso contrário, não são, mesmo que um dia tenham sido.

Os verdadeiros seguidores de Jesus também são a luz do mundo. A luz sempre brilha. Se não brilhar, não é luz. Nessa analogia, a luz representa nossas boas obras (veja Mt. 5:16). Jesus não estava exortando aqueles que não tinham obras para realizarem algumas, mas exortando aqueles que têm obras para não esconderem sua bondade dos outros. Aqui, vemos um lindo equilíbrio do trabalho gracioso de Deus e nossa cooperação com Ele; ambos são necessários para sermos santos.

A Relação da Lei com os Seguidores de Cristo (The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

Agora começamos um novo parágrafo (na NVI). É uma seção essencial de grande importância, uma introdução ao muito que Cristo dirá no restante de Seu sermão.

Não pensem que vim abolir a Lei ou os Profetas; não vim abolir, mas cumprir. Digo-lhes a verdade: Enquanto existirem céus e terra, de forma alguma desaparecerá da Lei a menor letra ou o menor traço, até que tudo se cumpra. Todo aquele que desobedecer a um desses mandamentos, ainda que dos menores, e ensinar os outros a fazerem o mesmo, será chamado menor no Reino dos céus; mas todo aquele que praticar e ensinar estes mandamentos será chamado grande no Reino dos céus. Pois eu lhes digo que se a justiça de vocês não for muito superior à dos fariseus e mestres da lei, de modo nenhum entrarão no Reino dos céus (Mt. 5:17-20).

Se Jesus advertiu Sua audiência a não pensar que estava abolindo a Lei ou os profetas, podemos concluir seguramente que pelo menos alguns de Sua audiência estavam assumindo isso. Só podemos imaginar a razão de tal suposição. Talvez tenha sido por causa da severa censura de Jesus aos escribas e fariseus legalistas que tentavam alguns a pensar que Ele estava abolindo a Lei e os Profetas.

Sem levar isso em consideração, ficou claro que Jesus queria que seus discípulos percebessem o erro de tal suposição. Ele foi o inspirador divino do Velho Testamento inteiro, então com certeza não aboliria tudo o que havia dito através de Moisés e dos Profetas. Pelo contrário, Ele iria, como disse, cumprir as Leis e os Profetas.

Como exatamente Ele cumpriria a Lei e os Profetas? Alguns acham que Jesus estava falando somente sobre as profecias messiânicas. Mesmo que Jesus tenha cumprido (ou ainda irá cumprir) todas as profecias messiânicas, não era só isso que Ele tinha em mente. O contexto indica claramente que Ele também estava falando a cerca de tudo o que estava escrito na Lei e nos Profetas, até “a menor letra ou o menor traço” (v. 18) da Lei, e até os “menores” (v. 19) dos mandamentos.

Outros acham que Jesus quis dizer que iria cumprir a Lei cumprindo suas exigências em nosso favor usando Sua vida de obediência e morte de sacrifício (veja Rm. 8:4). Mas isso, como o contexto também revela, não é o que Ele tinha em mente. Nos versículos que se seguem, Jesus não mencionou Sua vida ou morte como ponto de referência para o cumprimento da Lei. Ao invés disso, na próxima frase Ele disse que a Lei seria relevante pelo menos “enquanto existirem céus e terra” e até “que tudo se cumpra,” as referências apontam para muito depois de Sua morte na cruz (v. 19), e que o povo deveria obedecer a Lei ainda melhor que o escribas ou fariseus, caso contrário não entrariam no céu (v. 20).

Obviamente, além de somente cumprir as professas messiânicas, tipos e sombras da Lei, assim como cumprir as exigências da Lei em nosso favor, Jesus também estava pensando em Sua audiência que devia guardar os mandamentos da Lei e fazer o que os Profetas disseram. Por um lado, Jesus cumpriria a Lei revelando a intenção original e verdadeira de Deus nela; confirmando-a, explicando-a e completando o que faltava ao entendimento de Sua audiência. [2] A palavra grega traduzida cumprir no versículo 17 também é traduzida no Novo Testamento como completar, terminar, saciar, e levar adiante completamente. Era exatamente isso que Jesus estava pronto a fazer, começando apenas quatro frases depois.

Não, Jesus não veio abolir e sim cumprir a Lei e os Profetas, isso é “completá-los inteiramente.” Quando ensino essa porção do Sermão do Monte, normalmente mostro a todos um copo de água pela metade como exemplo da revelação que Deus deu na Lei e nos Profetas. Jesus não veio abolir a Lei e os Profetas (enquanto digo isso, finjo que vou jogar o meio copo de água fora); pelo contrário, ele veio completar a Lei e os Profetas (nesse ponto eu pego uma garrafa de água e encho o copo até a borda). Isso ajuda as pessoas a entenderem o que Jesus quis dizer.

A Importância de Manter a Lei (The Importance of Keeping the Law)

Quanto à obediência aos mandamentos encontrados na Lei e nos Profetas, Jesus não poderia ter mostrado Seu propósito de forma mais rigorosa. Ele esperava que Seus discípulos lhes obedecessem. Eles eram tão importantes como sempre. Aliás, a forma como eles respeitassem os mandamentos determinaria seu status no céu: “Todo aquele que desobedecer a um desses mandamentos, ainda que dos menores, e ensinar os outros a fazer o mesmo, será chamado menor no Reino dos céus; mas todo aquele que praticar e ensinar esses mandamentos, será chamado grande no Reino dos céus” (5:19).

Então chegamos ao versículo 20: “Pois eu lhes digo que se a justiça de vocês não for muito superior à dos fariseus e mestres da lei, de modo nenhum entrarão no Reino dos céus.”

Note que essa não é uma ideia nova, mas uma frase conclusiva que está conectada aos versículos anteriores pela conjunção pois. Qual é a importância de guardarmos os mandamentos? Devemos cumpri-los, melhor ainda que os escribas e fariseus para entrarmos no reino dos céus. Vemos novamente que Jesus estava mantendo Seu tema — Somente os santos herdarão o Reino de Deus.

A fim de não contradizer a Cristo, o discipulador nunca garantirá a salvação de alguém que não seja mais santo que os escribas e fariseus.

Que Tipo de Santidade Jesus estava Falando? (Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Quando Jesus disse que nossa santidade deve ser maior que a dos escribas e fariseus, será que não estava se referindo à posição legal de santidade que seria imposta a nós como um dom grátis? Não, Ele não estava; e por um bom motivo. Primeiro, o contexto não se encaixa nessa interpretação. Antes e depois dessa instrução (e durante todo o Sermão do Monte), Jesus estava falando sobre manter os mandamentos, isto é, viver corretamente. A interpretação mais natural de Suas palavras é que precisamos viver mais corretamente que os escribas e fariseus. E que absurdo seria pensar que Jesus estava colocando os fariseus em um nível que Seus próprios discípulos não estavam. Que besteira pensar que Jesus condenaria os escribas e fariseus por cometer pecados que não condenariam também Seus discípulos simplesmente porque eles haviam feito a “oração da salvação.” [3]

Nosso problema é que não queremos aceitar o significado óbvio do versículo, porque parece legalismo. Mas nosso verdadeiro problema é que não entendemos a correlação inseparável entre santidade imposta e santidade prática. Mas o apóstolo João entendia. Ele escreveu: “Filhinhos, não deixem que ninguém os engane. Aquele que pratica a justiça é justo” (1 Jo. 3:7). Também não entendemos a correlação entre o renascimento e a santidade prática como João também entendia: “Se vocês sabem que ele é justo, saibam também que todo aquele que pratica a justiça é nascido dele” (1 Jo. 2:29).

Jesus poderia ter adicionado a Sua frase de 5:20: “E se vocês se arrependerem, renascerem verdadeiramente e receberem Meu dom gratuito de santidade através da fé viva, a santidade prática de vocês com certeza excederá a dos escribas e fariseus enquanto cooperam com Meu Espírito que habita nos corações de vocês.”

Como ser mais Santo que os Escribas e Fariseus (How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

A pergunta que naturalmente viria à mente em resposta à frase de Jesus em 5:20 é essa: Quanto exatamente os escribas e fariseus eram santos? A resposta é: Não muito.

Em outro momento, Jesus se referiu a eles como “sepulcros caiados: bonitos por fora, mas por dentro estão cheios de ossos e de todo tipo de imundicie” (Mt. 23:27). Isto é, pareciam santos por fora, mas eram corruptos por dentro. Eles faziam um bom trabalho mantendo as palavras da Lei, mas ignoravam o espírito dela, torcendo ou até alterando por várias vezes os mandamentos de Deus para se justificarem.

Essa falha essencial dos escribas e fariseus era, de fato, o foco principal de Jesus na maioria do restante do Sermão do Monte. Percebemos que Ele citou vários mandamentos conhecidos, e após cada citação revelava a diferença entre manter apenas as palavras e o espírito de cada lei. Fazendo isso, Ele expôs repetidamente os falsos ensinos e a hipocrisia dos escribas e fariseus, e revelou Suas verdadeiras expectativas para Seus discípulos.

Jesus começou cada exemplo com as palavras: “Vocês ouviram o que foi dito.” Ele estava provavelmente falando a pessoas que nunca haviam lido, somente ouvido os rolos do Velho Testamento sendo lidos pelos escribas e fariseus nas sinagogas. Pode ser dito que Sua audiência havia recebido falsos ensinamentos a vida inteira, já que ouviam os comentários torcidos dos escribas e fariseus a respeito da Palavra de Deus e observavam seus estilos de vida não sagrados.

Amem uns aos Outros, Diferentemente dos Escribas e Fariseus (Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

Usando o sexto mandamento como Seu primeiro ponto de referência, Jesus começou a ensinar aos Seus discípulos as expectativas de Deus para eles, ao mesmo tempo em que revelava a hipocrisia dos escribas e fariseus.

Vocês ouviram o que foi dito aos seus antepassados: “Não matarás,” e “quem matar estará sujeito a julgamento.” Mas eu lhes digo que qualquer que se irar contra seu irmão estará sujeito a julgamento. Também, qualquer que disser a seu irmão: “Racá,” será levado ao tribunal. E qualquer que disser: “Louco!” corre o risco de ir para o fogo do inferno (Mt. 5:21-22).

Primeiro, note que Jesus estava advertindo sobre algo que poderia resultar em alguém ir para o inferno. Esse era seu tema principal — Somente os santos herdarão o Reino de Deus.

Os escribas e fariseus pregavam contra assassinato, citando o sexto mandamento; aparentemente avisando que assassinato poderia levar alguém ao tribunal.

Contudo, Jesus queria que Seus discípulos soubessem o que os escribas e fariseus pareciam não saber — havia infrações “menores” que poderiam levar pessoas ao tribunal, aparentemente o tribunal de Deus. Amar uns aos outros (o segundo maior mandamento) é tão importante que, quando ficamos com raiva de um irmão devemos nos considerar culpados no tribunal de Deus. Se verbalizarmos nossa raiva falando de forma cruel com ele, nossa infração será ainda mais séria, e devemos nos considerar culpados no tribunal supremo de Deus. E se formos além disso, emitindo ódio por um irmão com calúnia, somos culpados o suficiente diante de Deus para sermos lançados no inferno! Isso é sério! [4]

Nosso relacionamento com Deus é medido por nosso relacionamento com nossos irmãos. Se odiamos um irmão, isso revela que não temos a vida eterna. João escreveu:

Quem odeia seu irmão é assassino, e vocês sabem que nenhum assassino tem a vida eterna em si mesmo (1 Jo. 3:15).

Se alguém afirmar: “Eu amo a Deus”, mas odiar seu irmão, é mentiroso, pois quem não ama seu irmão, a quem vê, não pode amar a Deus, a quem não vê (1 Jo. 4:20).

Realmente, é muito importante que amemos uns aos outros e, como Jesus mandou, trabalhemos pela reconciliação quando formos ofendidos pelos outros (veja Mt. 18:15-17).

Jesus continuou:

Portanto, se vocês estiver apresentando sua oferta diante do altar e ali se lembrar de que seu irmão tem algo contra você, deixe sua oferta ali, diante do altar, e vá primeiro reconciliar-se com seu irmão; depois volte e apresente sua oferta (Mt. 5:23-24).

Isso mostra que se nosso relacionamento com nosso irmão não estiver certo, então nosso relacionamento com Deus não está certo. Os fariseus eram culpados de aumentar o que era de menor importância e minimizar o que era de maior importância. “Vocês coam um mosquito e engolem um camelo,” como Jesus disse (Mt. 23:23-24). Eles enfatizavam a importância do dízimo e das ofertas, mas negligenciavam o que era muito mais importante, o segundo maior mandamento: amar uns aos outros. Que hipocrisia, levar uma oferta para mostrar supostamente o amor da pessoa por Deus, enquanto viola Seu segundo mandamento mais importante! Era sobre isso que Jesus estava advertindo.

Ainda no assunto da rigidez da corte de Deus, Jesus continuou:

Entre em acordo depressa com seu adversário que pretende levá-lo ao tribunal. Faça isso enquanto ainda estiver com ele a caminho, pois, caso contrário, ele poderá entregá-lo ao juiz, e o juiz ao guarda, e você poderá ser jogado na prisão. Eu lhe garanto que você não sairá de lá enquanto não pagar o último centavo (Mt. 5:25-26).

É melhor ficar longe do tribunal de Deus de uma vez por todas vivendo em paz com nossos irmãos o quanto for possível. Se um irmão ou irmã estiver com raiva de nós e nos recusarmos a tentar a reconciliação “a caminho” do tribunal, ou seja, em nossa jornada pela vida para ficarmos diante de Deus, com certeza poderemos nos arrepender. O que Jesus disse aqui é muito parecido com Sua advertência contra qualquer imitação do servo inflexível em Mateus 18:23-25. O servo que foi perdoado, mas se recusou a perdoar teve sua dívida reintegrada, e foi entregue aos torturadores “até que pagasse tudo o que devia” (Mt. 18:34). Aqui, Jesus também está avisando sobre as horríveis consequências eternas de não amarmos nosso irmão como Deus espera.

Sejam Sexualmente Puros, não como os Escribas e Fariseus (Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

O sétimo mandamento foi o assunto do segundo exemplo de Jesus de como os escribas e fariseus obedeciam as palavras enquanto negligenciavam o espírito da Lei. Jesus esperava que Seus discípulos fossem mais puros sexualmente que os escribas e fariseus.

Vocês ouviram o que foi dito: “Não adulterarás.” Mas eu lhes digo: Qualquer que olhar para uma mulher para desejá-la, já cometeu adultério com ela no seu coração. Se o seu olho direito o fizer pecar, arranque-o e lance-o fora. É melhor perder uma parte do seu corpo do que ser todo ele lançado no inferno. E se a sua mão direita o fizer pecar, corte-a e lance-a fora. É melhor perder uma parte do seu corpo do que ir todo ele para o inferno (Mt. 5:27-30).

Note novamente que Jesus estava mantendo Seu tema principal — Somente os santos herdarão o Reino de Deus. Ele avisou sobre o inferno e o que devemos fazer para ficarmos fora dele.

Os escribas e fariseus não podiam ignorar o sétimo mandamento; então, eles obedeciam-no por fora, permanecendo fiéis as suas esposas. Mesmo assim, eles fantasiavam fazer amor com outras mulheres. Eles despiam mentalmente as mulheres que viam no mercado. Eram adúlteros de coração e, portanto, estavam transgredindo o espírito do sétimo mandamento. Quantos na igreja não são diferentes?

É claro que Deus queria que todos fossem completamente puros sexualmente. Obviamente, se é errado ter um relacionamento sexual com a mulher do seu próximo, também é errado ficar pensando em um relacionamento sexual com ela. Jesus não estava adicionando uma lei mais restrita ao que já era requerido pela Lei de Moisés. O décimo mandamento continha uma clara proibição contra a cobiça: “Não cobiçarás a mulher do teu próximo” (Ex. 20:17).

Será que havia alguns culpados na audiência de Jesus? Provavelmente sim. O que eles deveriam fazer? Deveriam se arrepender imediatamente, como Jesus instruiu. Não importa o quanto custe, aqueles que cobiçavam deveriam parar, pois aqueles que cobiçam vão para o inferno.

É claro que nenhuma pessoa lógica acha que Jesus quis dizer que as pessoas que cobiçam devem literalmente arrancar um olho ou cortar uma mão. Alguém que cobiça e arranca um olho se torna simplesmente um cobiçador de um olho! Jesus estava enfatizando dramática e solenemente a importância de obedecer ao espírito do sétimo mandamento. Sujeite-se a isso eternamente.

Seguindo o exemplo de Cristo, o discipulador irá alertar seus discípulos a “cortar” qualquer coisa que os esteja fazendo tropeçar. Se for uma TV a cabo, o cabo precisa ser desconectado. Se for uma TV comum, ela precisa ser removida. Se for a assinatura de uma revista, ela deve ser cancelada. Se for a internet, ela deve ser desconectada. Se for uma janela aberta, as cortinas devem ser fechadas. Não vale a pena passar a eternidade no inferno por causa de nenhuma dessas coisas, e porque o discipulador realmente ama o rebanho dEle, ele lhes dirá a verdade e lhes avisará, assim como Jesus o fez.

Outro Modo de Cometer Adultério (Another Way to Commit Adultery)

O próximo exemplo de Jesus tem muito a ver com o que acabamos de analisar, e é provavelmente por isso que é mencionado em seguida. Deve ser considerado uma continuação ao invés de um novo assunto. O assunto é: “Outra coisa que os fariseus fazem que é equivalente ao adultério.”

Foi dito: “Aquele que se divorciar de sua mulher deverá dar-lhe certidão de divórcio.” Mas se eu lhes digo que todo aquele que se divorciar de sua mulher, exceto por imoralidade sexual, faz que ela se torne adúltera, e quem se casar com a mulher divorciada estará cometendo adultério (Mt. 5:31-32).

Aqui está um exemplo de como os escribas e fariseus torciam a lei de Deus para acomodarem-na a seus estilos de vida pecaminosos.

Vamos criar um fariseu imaginário nos dias de Jesus. Atravessando a rua de sua casa, mora uma mulher atraente que ele tem cobiçado. Ele a paquera todos os dias que a vê. Ela parece atraída por ele, e seu desejo por ela cresce. Ele adoraria vê-la despida, e a imagina regularmente em suas fantasias sexuais. Ah, se ele pudesse tê-la!

Mas ele tem um problema. É casado e sua religião proíbe o adultério. Ele não quer quebrar o sétimo mandamento (mesmo já o tendo quebrado todas as vezes em que cobiçou). O que pode fazer?

Há uma solução! Se fosse divorciado de sua esposa atual, poderia se casar com a amante de sua mente! Mas a lei permite o divórcio? Um amigo fariseu diz, Sim! Há um versículo para isso! Deuteronômio 24:1 fala sobre dar o certificado de divórcio a sua esposa quando se divorciar dela. O divórcio deve estar dentro de certas circunstâncias para estar dentro da lei! Mas quais são essas circunstâncias? Ele lê cauletosamente o que Deus diz:

Se um homem casar-se com uma mulher e depois não a quiser mais por encontrar nela algo que ele reprova, dará certidão de divórcio à mulher e a mandará embora (Dt. 24:1).

Aháh! Ele pode se divorciar de sua mulher se encontrar alguma indecência nela! E ele encontra! Ela não é tão atraente como a mulher do outro lado da rua! (Esse não é um exemplo forçado. De acordo com o Rabbi Hillel, que nos tempos de Jesus tinha o ensino mais popular a respeito do divórcio, um homem poderia se divorciar de sua mulher dentro da lei se encontrasse alguém que fosse mais atraente, pois isso faria sua esposa atual parecer “indecente” aos seus olhos. Rabbi Hillel também ensinou que um homem poderia se divorciar de sua esposa se ela pusesse muito sal em sua comida ou falasse com outro homem ou não lhe desse um filho).

Então, nosso fariseu cobiçoso e dentro da lei se divorcia de sua mulher dando-lhe o certificado de divórcio rapidamente e casa-se com a mulher de suas fantasias. E tudo sem um pouco de culpa, pois a Lei de Deus foi obedecida!

Um Ponto de Vista Diferente (A Different View)

É claro que Deus vê as coisas de forma diferente. Ele nunca estipulou o que realmente era o “algo que ele reprova” mencionado em Deuteronômio 24:1, ou mesmo se isso era um motivo legítimo para o divórcio. Aliás, essa passagem não diz quando o divórcio está dentro da lei ou não. Ela só contém uma proibição contra a mulher divorciada duas vezes ou divorciada uma vez e viúva recasar com seu primeiro marido. Dizer que há algum tipo de “indecência” aos olhos de Deus que faça o divórcio legítimo baseando-se nessa passagem é forçar o significado no texto.

De qualquer modo, para Deus, o homem imaginário que acabei de descrever não é diferente de qualquer adúltero. Ele quebrou o sétimo mandamento. Na verdade, ele é até mais culpado que o adúltero, pois é culpado de “adultério duplo.” Como isso pode acontecer? Primeiro, ele mesmo cometeu adultério. Jesus disse mais adiante: “Eu lhes digo que todo aquele que se divorciar de sua mulher, exceto por imoralidade sexual, e se casar com outra mulher, estará cometendo adultério” (Mt. 19:9).

Segundo, porque sua esposa divorciada precisa procurar outro marido para sobreviver, aos olhos de Deus o fariseu fez o equivalente a forçar sua esposa a ter sexo com outro homem. Portanto, ele contrai a culpa por seu “adultério”. [5] Jesus disse: “Mas eu lhes digo que todo aquele que se divorciar de sua mulher, exceto por imoralidade sexual, faz que ela se torne adúltera” (Mt. 5:32, ênfase adicionada).

Jesus poderia até estar acusando nosso fariseu cobiçoso de “adultério triplo” se Sua frase: “e quem se casar com a mulher divorciada estará cometendo adultério” (Mt. 5:32), significar que Deus culpa o fariseu pelo “adultério” do novo marido de sua ex-esposa. [6]

Esse era um tema popular nos dias de Jesus, como lemos em outro lugar onde os fariseus O questionaram: “É permitido ao homem se divorciar de sua mulher por qualquer motivo?” (Mt. 19:3). Sua pergunta revela seus corações. Obviamente, pelo menos alguns deles queriam acreditar que o divórcio estava dentro da lei seja qual fosse o motivo.

Também preciso dizer que vergonha é quando cristãos pegam essas mesmas passagens sobre o divórcio, as interpretam mal e colocam correntes pesadas nos filhos de Deus. Jesus não estava falando sobre o cristão que se divorciou antes de ser salvo, e que quando encontra uma maravilhosa esposa em potencial que também ama a Cristo, se casa com ela. Isso não é equivalente a adultério. Se for isso que Jesus quis dizer, teremos que mudar o evangelho, pois ele não mais oferece perdão por todos os pecados dos pecadores. De agora em diante teremos que pregar: “Jesus morreu por você, e se você se arrepender e acreditar nEle, terá todos seus pecados perdoados. Contudo, se você foi divorciado nunca se recase, pois estará vivendo em adultério, e a Bíblia diz que adúlteros irão para o inferno. Também, se você foi divorciado e recasou, antes de vir para Cristo precisa cometer mais um pecado e se divorciar de sua esposa atual. Caso contrário continuará vivendo em adultério e adúlteros não são salvos.” [7] É esse o evangelho? [8]

Sejam Honestos, Diferentemente dos Escribas e Fariseus (Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

O terceiro exemplo de Jesus sobre má conduta e uso incorreto das Escrituras pelos escribas e fariseus está relacionado ao mandamento de Deus sobre dizer a verdade. Aprendemos em Mateus 23:16-22 que eles não se sentiam obrigados a manter seus votos se jurassem pelo templo, pelo altar ou pelo céu. Contudo, se jurassem pelo ouro do templo, pela oferta no altar ou por Deus no céu, eles eram obrigados a manter seus votos! Um adulto era equivalente a uma criança que pensa estar isenta de dizer a verdade desde que seus dedos estejam cruzados atrás de suas costas. Jesus espera que Seus discípulos digam a verdade.

Vocês também ouviram o que foi dito aos seus antepassados: “Não jure falsamente, mas cumpra os juramentos que você fez diante do Senhor”. Mas eu lhe digo: Não jurem de forma alguma: nem pelos céus, porque é o trono de Deus; nem pela terra, porque é o estrado de seus pés; nem por Jerusalém, porque é a cidade do grande Rei. E não jure pela sua cabeça, pois você não pode tornar branco ou preto nem um fio de cabelo. Seja o seu “sim”, “sim”, e o seu “não”, “não”; o que passar disso vem do Maligno (Mt. 5:33-37).

O mandamento original de Deus a respeito de juramentos nada dizia sobre fazer votos jurando por outras coisas. Deus queria que Seu povo falasse a verdade o tempo todo, então nunca haveria necessidade de jurar.

Não há nada de errado em fazer um voto, pois isso nada mais é que uma promessa. Na verdade, votos para obedecer a Deus são muito bons. A salvação começa com o voto de seguir a Jesus. Mas quando as pessoas precisam jurar por algo para convencer outros a acreditarem nelas, isso mostra claramente que elas normalmente mentem. Pessoas que sempre dizem a verdade nunca precisam jurar. Ainda assim, muitas igrejas, hoje, estão cheias de mentirosos e os ministros são, muitas vezes, os líderes em fraudes e trapaças.

O discipulador deixa um exemplo de honestidade e ensina seus discípulos a sempre dizerem a verdade. Ele sabe que João nos advertiu dizendo que todos os mentirosos serão lançados no inferno dentro do lago de fogo que arde com enxofre (Ap. 21:8).

Não se Vingue, como os Escribas e Fariseus (Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

O próximo item na lista de desgosto de Jesus era a perversão farisaica de um versículo bem conhecido do Velho Testamento. Já consideramos essa passagem no capítulo sobre interpretação bíblica.

Vocês ouviram o que foi dito: “Olho por olho e dente por dente”. Mas eu lhes digo: Não resistam ao perverso. Se alguém o ferir na face direita, ofereça-lhe também a outra. E se alguém quiser processá-lo e tirar-lhe a túnica, deixe que leve também a capa. Se alguém o forçar a caminhar com ele uma milha, vá com ele duas. Dê a quem lhe pede, e não volte as costas àquele que deseja pedir-lhe algo emprestado (Mt. 5:38-42).

A Lei de Moisés declara que quando uma pessoa é julgada culpada no tribunal por prejudicar outra pessoa, sua punição deve ser equivalente ao mal que causou. Se ele arrancasse o dente de alguém, em lealdade e justiça, seu dente deveria ser arrancado. Esse mandamento foi dado para garantir que a justiça por ofensas maiores fosse feita no tribunal. Deus instituiu um sistema de cortes e juízes debaixo da Lei para dissuadir o crime, garantir a justiça, e frear a vingança. E mandou que os juízes fossem imparciais e justos em seus julgamentos. Eles deveriam exigir “olho por olho e dente por dente.” Mas essa frase e mandamento são sempre encontrados em passagens sobre a justiça em tribunais.

Contudo, mais uma vez, os escribas e fariseus torceram o mandamento, tornando-o um mandamento que fazia a vingança pessoal uma obrigação santa. Aparentemente, eles adotaram uma política de “tolerância zero”, buscando vingança pelas menores ofensas.

Mas Deus sempre esperou mais de Seu povo. A vingança é algo que Ele proibiu estritamente (veja Dt. 32:35). O Velho Testamento ensinou que o povo de Deus deve mostrar bondade aos seus inimigos (veja Ex. 23:4-5; Pv. 25:21-22). Jesus confirmou essa verdade dizendo aos Seus discípulos para oferecerem a outra face e andar mais uma milha quando se tratasse de pessoas más. Quando somos injustiçados, Deus quer que sejamos misericordiosos, pagando o mal com o bem.

Mas Jesus espera que permitamos que pessoas tirem muita vantagem de nós, deixando-os arruinar nossas vidas se desejarem? É errado levar um ímpio a um tribunal buscando justiça por um ato ilegal cometido contra nós? Não. Jesus não estava falando sobre obter justiça por ofensas maiores em cortes, mas sobre vingança pessoal por pequenas infrações. Note que Jesus não disse que devemos oferecer nosso pescoço para ser estrangulado a alguém que acabou de nos esfaquear pelas costas. Ele não disse que devemos dar a alguém nossa casa quando pedem nosso carro. Jesus estava simplesmente dizendo para mostrarmos misericórdia e tolerância em alto nível quando encontrarmos diariamente pequenas ofensas e desafios normais ao lidar com pessoas egoístas. Ele quer que sejamos mais bondosos do que elas esperam que sejamos. Os escribas e fariseus nem chegaram perto desse padrão.

Por que tantos cristãos professos são ofendidos tão facilmente? Por que se angustiam tão rapidamente por ofensas que são dez vezes menores que receber um tapa no rosto? Essas pessoas são salvas? O discipulador deixa um exemplo oferecendo a outra face e ensina seus discípulos a fazerem o mesmo.

Não Odeiem Seus Inimigos, como os Escribas e Fariseus (Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Finalmente, Jesus listou mais um mandamento dado por Deus que os escribas e fariseus alteraram para acomodar seus corações cheios de ódio.

Vocês ouviram o que foi dito: “Ame seu próximo e odeie seu inimigo”. Mas eu lhes digo: Amem os seus inimigos e orem por aqueles que os perseguem, para que vocês venham a ser filhos de seu Pai que está nos céus. Porque ele faz raiar o seu sol sobre os maus e bons e derrama chuva sobre os justos e injustos. Se vocês amarem aqueles que os amam, que recompensa vocês receberão? Até os publicanos fazem isso! E se saudarem apenas os seus irmãos, o que estarão fazendo de mais? Até os pagãos fazem isso! Portanto, sejam perfeitos como perfeito é o Pai celestial de vocês (Mt. 5:43-48).

No Velho Testamento, Deus disse: “ame cada um o seu próximo assim como a si mesmo” (Lv. 19:18), mas os escribas e fariseus definiram convenientemente que o próximo era somente as pessoas que os amavam. Todos os outros eram inimigos, e já que Deus só disse para amarmos nosso próximo, deve ser apropriado odiar nossos inimigos. Contudo, de acordo com Jesus isso não chega perto do que Deus quis dizer.

Mais tarde Jesus ensinaria na história do Bom Samaritano que devemos considerar todas as pessoas como nosso próximo. [9] Deus quer que amemos a todos, incluindo nossos inimigos. Esse é o padrão de Deus para Seus filhos, um padrão pelo qual Ele mesmo vive. Ele manda sol e chuva para a plantação tanto das pessoas boas, como das más. Devemos seguir Seu exemplo, mostrando bondade às pessoas que não merecem. Quando fazemos isso mostramos que somos “filhos de [nosso] Pai que está nos céus” (Mt. 5:45). Pessoas autenticamente renascidas agem como seu Pai.

O amor que Deus espera que mostremos a nossos inimigos não é uma emoção ou aprovação de sua maldade. Deus não espera que cultivemos sentimentos por aqueles que se opõem a nós. Ele não está nos mandando falar coisas que não são verdade, que nossos inimigos são pessoas maravilhosas. Mas Ele espera que sejamos misericordiosos com eles e trabalhemos para esse fim, pelo menos cumprimentando-os e orando por eles.

Note que mais uma vez Jesus reforçou Seu tema principal — somente os santos herdarão o Reino de Deus. Ele disse a Seus discípulos que se amassem somente aqueles que os amavam, não eram melhores que os gentios pagãos e coletores de impostos, dois tipos de pessoas que todos judeus teriam concordado que iriam para o inferno. Era outra maneira de dizer que pessoas que amam somente aqueles que os amam vão para o inferno.

Faça o Bem pelos Motivos Certos, ao Contrário dos Escribas e Fariseus (Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

Jesus não só espera que Seus seguidores sejam santos, mas que sejam santos pelos motivos corretos. É bem possível obedecer aos mandamentos de Jesus e ainda assim não agradá-lo, se a obediência se originar de um motivo errado. Jesus condenou os escribas e fariseus porque faziam todas as boas obras para simplesmente impressionar os outros (veja Mt. 23:5). Ele espera que Seus discípulos sejam diferentes.

Tenham o cuidado de não praticar suas “obras de justiça” diante dos outros para serem vistos por eles. Se fizerem isso, vocês não terão nenhuma recompensa do Pai celestial. Portanto, quando você der esmola, não anuncie isso com trombetas, como fazem os hipócritas das sinagogas e nas ruas, a fim de serem honrados pelos outros. Eu lhes garanto que eles já receberam sua plena recompensa. Mas quando você der esmola, que a sua mão esquerda não saiba o que está fazendo sua mão direita, de forma que você preste a sua ajuda em segredo. E seu Pai, que vê o que é feito em segredo, o recompensará (Mt. 6:1-4).

Jesus esperava que Seus seguidores dessem esmolas aos pobres. A Lei mandava (veja Ex. 23:11; Lv. 19:10; 23:22; 25:35; Dt. 15:7-11), mas os escribas e fariseus tocavam trombetas ostensivamente para chamar os pobres às suas generosas distribuições públicas. Mesmo assim, quantos cristãos professos nada dão aos pobres? Eles nem chegaram ao ponto de precisar examinar seus motivos de dar esmolas. Se egocentrísmo motivou os escribas e fariseus a anunciar publicamente suas doações, o que motiva cristãos professos a ignorar o apuro dos pobres? Com respeito a isso, a santidade deles supera a dos escribas e fariseus?

Como Paulo repetiria em 1 Coríntios 3:10-15, podemos fazer coisas boas pelos motivos errados. Se nossos motivos não forem puros, nossas boas obras não serão recompensadas. Paulo disse que é possível até pregar o evangelho pelos motivos errados (veja Fp. 1:15-17). Como Jesus aconselhou, um bom modo de termos certeza que estamos dando esmolas por motivos puros é dar secretamente, sem deixar nossa mão esquerda saber o que a direita está fazendo. O discipulador ensina seus discípulos a dar aos pobres (provendo que eles tenham recursos), e pratica em silêncio o que prega.

Oração e Jejum pelos Motivos Certos (Prayer and Fasting for the Right Reasons)

Jesus também esperava que Seus seguidores orassem e jejuassem, e que fizessem tais coisas, não para serem vistos por outras pessoas, mas para agradarem a Seu Pai. Caso contrário, elas não seriam diferentes dos escribas e fariseus que iam em direção ao inferno, que oravam e jejuavam para receber o louvor do povo, uma recompensa bem temporária. Jesus advertiu Seus seguidores:

E quando vocês orarem, não sejam como os hipócritas. Eles gostam de ficar orando em pé nas sinagogas e nas esquinas, a fim de serem vistos pelos outros. Eu lhes asseguro que eles já receberam sua plena recompensa. Mas quando você orar, vá para seu quarto, feche a porta e ore a seu Pai, que está em secreto. Então seu Pai, que vê em secreto, o recompensará.

Quando jejuarem, não mostrem uma aparência triste como os hipócritas, pois eles mudam a aparência do rosto a fim de que os outros vejam que eles estão jejuando. Eu lhes digo verdadeiramente que eles já receberam sua plena recompensa. Ao jejuar, arrume o cabelo e lave o rosto para que não pareça aos outros que você está jejuando, mas apenas a seu Pai, que vê em secreto. E seu Pai, que vê em secreto, o recompensará (Mt. 6:5-6, 16-18).

Quantos cristãos professos nunca tiveram uma vida de oração e nunca jejuaram? [10] Com respeito a isso, como a santidade deles se compara à dos escribas e fariseus, que praticam ambas (apesar de pelos motivos errados)?

Uma Digressão à Respeito da Oração e Perdão (A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Enquanto estamos no assunto da oração, Jesus deu algumas instruções mais específicas a Seus discípulos à respeito de como deveriam orar. Ele quer que oremos de tal forma que não insultemos Seu Pai, negando, através das orações, o que Ele tem nos revelado sobre Si mesmo. Por exemplo, já que Deus sabe do que precisamos antes de pedirmos (Ele sabe tudo), não há razão para usarmos repetições insignificantes quando oramos:

E quando orarem, não fiquem sempre repetindo a mesma coisa, como fazem os pagãos. Eles pensam que por muito falarem serão ouvidos. Não sejam iguais a eles, porque o seu Pai sabe do que vocês precisam, antes mesmo de o pedirem (Mt. 6:7-8).

Na verdade, nossas orações revelam o quanto conhecemos a Deus. Aqueles que O conhecem como é revelado em Sua Palavra oram para que a Sua vontade seja feita e que Ele seja glorificado. O maior desejo de seus corações é ser santo, agradando a Ele completamente. Isso é refletido no modelo de oração de Jesus, o que chamamos de Oração do Pai Nosso, que é o próximo ponto incluido nas intruções de Jesus aos Seus discípulos. Ela revela o que Ele espera de nossas prioridades e devoção: [11]

Vocês orem assim: Pai nosso, que estás nos céus! Santificado seja o teu nome. Venha o teu Reino; seja feita a tua vontade, assim na terra como no céu. Dá-nos hoje o nosso pão de cada dia (Mt. 6:9-11).

A preocupação principal dos discípulos de Jesus deve ser que o nome de Deus seja glorificado, respeitado, reverenciado e tratado como santo.

É claro que aqueles que oram para que o nome de Deus seja glorificado devem ser santos, glorificando o nome de Deus. Caso contrário, seria hipocrisia. Portanto, essa oração reflete o nosso desejo de que outros se submetam a Deus, assim como nós temos feito.

O segundo pedido da oração modelo é similar: “Venha o teu Reino.” A ideia de um reino implica que há um rei reinando em seu reino. O discípulo cristão deseja ver seu Rei, aquele que reina sobre sua vida, reinar sobre toda a terra. Que todos os joelhos se dobrem ao Rei Jesus em obediência e fé!

O terceiro pedido repete o primeiro e o segundo: “seja feita a tua vontade, assim na terra como no céu.” Novamente, como podemos fazer essa oração sinceramente sem nos submetermos à vontade de Deus em nossas vidas? O verdadeiro discípulo deseja que a vontade de Deus seja feita na terra assim como no céu — perfeita e completa.

Que o nome de Deus seja glorificado, que Sua vontade seja feita e que o Reino dEle venha devem ser mais importantes a nós que ter o alimento que sustenta, nosso “pão de cada dia.” Esse quarto pedido foi colocado em quarto por um motivo. A oração em si mesma reflete uma ordem correta de nossas prioridades, e nenhum sinal de orgulho é encontrado aqui. Os discípulos de Cristo servem a Deus e não às riquezas. O foco deles não é acumular tesouros terrenos.

Deixe-me adicionar que esse quarto pedido parece indicar que esse modelo de oração deve ser feito diariamente, no início de cada dia.

A Oração Modelo Continua (The Model Prayer Continues)

Os discípulos de Cristo pecam? Aparentemente, às vezes sim, já que Jesus os ensinou a pedir perdão por seus pecados.

Perdoa nossas dívidas, assim como perdoamos aos nossos devedores. E não nos deixes cair em tentação, mas livra-nos do mal porque teu é o Reino, o poder e a glória para sempre. Amém. Pois se perdoarem as ofensas uns dos outros, o Pai celestial também lhes perdoará. Mas se não perdoarem uns aos outros, o Pai celestial não lhes perdoará as ofensas (Mt. 6:12-15).

Os discípulos de Jesus percebem que sua desobediência ofende a Deus, e quando pecam, se sentem envergonhados. Eles querem que a mancha seja removida, e felizmente seu Pai celestial gracioso está disposto a perdoá-los. Mas eles devem pedir perdão, o quinto pedido encontrado no Pai Nosso.

Contudo, o perdão deles é condicional a eles perdoarem aos outros. Porque foram perdoados de tantas coisas, têm a obrigação de perdoar a todos os que lhes pedirem perdão (e amar e trabalhar pela reconciliação com aqueles que não pedirem). Se eles se recusarem a perdoar, Deus não os perdoará.

O sexto e último pedido, sem dúvida também reflete o desejo do verdadeiro discípulo de ser santo: “E não nos deixes cair em tentação, mas livra-nos do mal [ou do ‘maligno’].” O verdadeiro discípulo deseja tanto a santidade que pede a Deus para não deixá-lo entrar em uma situação em que possa ser tentado, para que não caia. Mais adiante, ele pede que Deus o livre de qualquer mal que possa capturá-lo. Com certeza essa é uma ótima oração para ser feita no início de cada dia, antes de irmos a um mundo de maldades e tentações. E com certeza podemos esperar que Deus responda a essa oração que nos mandou fazer.

Aqueles que conhecem a Deus entendem porque todos os seis pedidos dessa oração são tão apropriados. A razão é revelada na última linha: “Porque teu é o Reino, o poder e a glória para sempre” (Mt. 6:13). Deus é um grande Rei que reina sobre seu Reino, no qual somos Seus servos. Ele é todo-poderoso e ninguém deve ousar resistir a Sua vontade. Toda a glória pertence a Ele para sempre. Ele é digno de ser obedecido.

Qual é o tema dominante na oração do Pai Nosso? Santidade. Os discípulos de Cristo desejam que o nome de Deus seja glorificado, que Seu Reino seja estabelecido na terra e que Sua vontade seja feita perfeitamente em todos os lugares. Isso é até mais importante para eles que o pão de cada dia. Eles querem ser agradáveis aos olhos de Deus e quando fracassam, querem o perdão dEle. Como pessoas perdoadas, estendem perdão aos outros. Desejam ser perfeitamente santos, a ponto de desejarem evitar a tentação, porque a tentação aumenta suas chances de pecar.

O Discípulo e Suas Posses Materiais (The Disciple and His Material Possessions)

O próximo tópico do Sermão do Monte é potencialmente muito perturbador para crentes professos que têm como motivação principal da vida a acumulação sempre maior de bens materiais:

Não acumulem para vocês tesouros na terra, onde a traça e a ferrugem destroem, e onde os ladrões arrombam e furtam. Mas acumulem para vocês tesouros nos céus, onde a traça e a ferrugem não destroem, e onde os ladrões não arrombam nem furtam. Pois onde estiver o seu tesouro, aí também estará o seu coração. Os olhos são a candeia do corpo. Se os seus olhos forem bons, todo o seu corpo será cheio de luz. Mas se os seus olhos forem maus, todo o seu corpo será cheio de trevas. Portanto, se a luz que está dentro de vocês são trevas, que tremendas trevas são! Ninguém pode servir a dois senhores; pois odiará um e amará o outro, ou se dedicará a um e desprezará o outro. Vocês não podem servir a Deus e ao Dinheiro (Mt. 6:19-24).

Jesus mandou que não acumulássemos tesouros na terra. Então, o que constitui um “tesouro”? Tesouros, no sentido literal, são guardados em baús, escondidos em algum lugar e nunca usados para coisas práticas. Jesus os definiu como coisas que atraem traças, ferrugens e ladrões. Outro modo de dizer isso seria: “não essenciais.” Traças comem o que está no fundo de nossos guarda-roupas, não o que usamos com frequencia. A ferrugem destrói as coisas que quase não usamos. Em países mais desenvolvidos, na maioria das vezes, os ladrões roubam coisas que as pessoas não precisam verdadeiramente: quadros, joias, objetos caros, e o que pode ser penhorado.

Um verdadeiro discípulo precisa “renunciar a tudo o que possui” (veja Lc. 14:33). Ele é somente um mordomo do dinheiro de Deus; por isso, cada decisão de gastar dinheiro é uma decisão espiritual. O que fazemos com nosso dinheiro reflete quem está controlando nossas vidas. Quando acumulamos “tesouros,” amontoando dinheiro e comprando o que não é essencial, revelamos que Jesus não está no controle pois se estivesse, estaríamos fazendo melhor uso do dinheiro que confiou a nós.

O que são essas coisas melhores? Jesus nos mandou acumular tesouros no céu. Como isso é possível? Ele nos diz no evangelho de Lucas: “Vendam o que têm e dêem esmolas. Façam para vocês bolsas que não se gastem com o tempo, um tesouro nos céus que não se acabe, onde ladrão algum chega perto e nenhuma traça destrói” (Lc. 12:33).

Quando damos dinheiro para ajudar os pobres e espalhamos o evangelho, estamos acumulando tesouros no céu. Jesus está nos dizendo para pegar o que, com certeza, irá deteriorar a ponto de ficar sem valor algum e investir em algo que nunca deteriorará. É isso que o discipulador faz, e consequentemente, ensina seus discípulos a fazerem.

O Olho Mau (The Bad Eye)

O que Jesus quis dizer quando falou sobre as pessoas com olhos bons e corpos cheios de luz, e pessoas com olhos maus e corpos cheios de trevas? Suas palavras devem ter alguma coisa a ver com dinheiro e bens materiais, porque era sobre isso que Ele estava falando antes e depois.

A palavra grega traduzida “mau” em 6:23 é a mesma palavra traduzida em Mateus 20:15 como “inveja.” Lá, lemos sobre um senhor que diz a seu trabalhador: “O seu olho está com inveja porque eu sou generoso?*” Obviamente um olho não pode ficar literalmente com inveja. Portanto, a expressão “um olho invejoso (ou mau)” fala sobre alguém com desejos ávidos. Isso nos ajuda a entender melhor o que Cristo quis dizer em Mateus 6:22-23.

A pessoa com o olho bom simboliza alguém puro de coração, que permite que a luz da verdade entre nela. Portanto, ele serve a Deus e acumula tesouros, não na terra, mas no céu onde está o seu coração. A pessoa com o olho mau não permite que a luz da verdade entre, pois acha que já tem a verdade, e portanto, está cheio de trevas, acreditando em mentiras. Ele acumula tesouros na terra, onde está seu coração. Ele acredita que o propósito de sua vida seja a gratificação própria. O dinheiro é seu deus. Ele não está destinado ao céu.

O que significa ter o dinheiro como seu deus? Significa que ele tem um lugar em sua vida que somente Deus deveria ter por direito; ele dirige sua vida; ele consome sua energia, pensamentos e tempo; é a fonte principal de sua alegria; você o ama. [12] É por isso que Paulo igualou a ganância à idolatria, dizendo que nenhum ganancioso herdará o Reino de Deus (veja Ef. 5:5; Cl. 3:5-6).

Ambos, Deus e o dinheiro querem ser mestres de nossas vidas, e Jesus disse que não podemos servir aos dois. Novamente, vemos que Jesus ficou com Seu tema principal — Somente os santos herdarão o Reino de Deus. Ele deixou bem claro que as pessoas que estão cheias de trevas, que têm o dinheiro como deus, têm o coração na terra e acumulam tesouros terrenos, não estão na estrada estreita que leva à vida.

Os Pobres Invejosos (The Covetous Poor)

Preocupação com bens materiais não são erradas somente quando eles forem luxuosos. Uma pessoa pode estar se preocupando de forma errada com bens materiais até mesmo quando essas necessidades são básicas. Jesus continuou:

Portanto eu lhes digo: Não se preocupem com sua própria vida, quanto ao que comer ou beber; nem com seu próprio corpo, quanto ao que vestir. Não é a vida mais importante que a comida, e o corpo mais importante que a roupa? Observem as aves do céu: não semeiam nem colhem nem armazenam em celeiros; contudo, o Pai celestial as alimenta. Não têm vocês muito mais valor do que elas? Quem de vocês, por mais que se preocupe, pode acrescentar uma hora que seja à sua vida? Por que vocês se preocupam com roupas? Vejam como crescem os lírios do campo. Eles não trabalham nem tecem. Contudo, eu lhes digo que nem Salomão, em todo o seu esplendor, vestiu-se como um deles. Se Deus veste assim a erva do campo, que hoje existe e amanhã é lançada ao fogo, não vestirá muito mais a vocês, homens de pequena fé? Portanto, não se preocupem, dizendo: “Que vamos comer?” ou “Que vamos beber?” ou “Que vamos vestir?” Pois os pagãos é que correm atrás dessas coisas; mas o Pai celestial sabe que vocês precisam delas. Busquem, pois, em primeiro lugar o Reino de Deus e a sua justiça, e todas essas coisas lhes serão acrescentadas. Portanto, não se preocupem com o amanhã, pois o amanhã trará suas próprias preocupações. Basta a cada dia o seu próprio mal (Mt. 6:25-35).

Muitos leitores desse livro podem não se relacionar com pessoas na mesma situação que as que Jesus estava se dirigindo. Quando foi a última vez que você se preocupou em ter comida, bebida ou roupas?

Contudo, as palavras de Jesus têm aplicação a todos nós. Se for errado se preocupar com os essenciais da vida, quanto mais se preocupar com os não essenciais? Jesus espera que Seus discípulos focalizem principalmente em buscar duas coisas: Seu Reino e Sua justiça. Quando um cristão professo não pode dizimar (um mandamento da antiga aliança, devo adicionar), mas pode comprar coisas materiais não essenciais, ele está alcançando o padrão de Cristo de buscar Seu Reino e justiça? A resposta é óbvia.

Não Seja uma Pessoa que Procura por Defeitos (Don’t be a Fault-Finder)

Os próximos mandamentos de Jesus aos Seus seguidores são a respeito dos pecados de julgar e encontrar defeitos:

Não julguem, para que vocês não sejam julgados. Pois da mesma forma que julgarem, vocês serão julgados; e a medida que usarem, também será usada para medir vocês. Por que você repara no cisco que está no olho do seu irmão, e não se dá conta da viga que está em seu próprio olho? Como você pode dizer ao seu irmão: “Deixe-me tirar o cisco do seu olho”, quando há uma viga no seu? Hipócrita, tire primeiro a viga do seu olho, e então você verá claramente para tirar o cisco do olho do seu irmão (Mt. 7:1-5).

Mesmo que Jesus não tenha acusado os escribas e fariseus nessa passagem, eles com certeza eram culpados desse pecado sob consideração: eles encontraram defeito nEle!

O que exatamente Jesus quis dizer nessa advertência contra julgar os outros?

Primeiro, vamos levar em consideração o que Ele não quis dizer. Ele não quis dizer que não devemos discernir e determinar essenciais sobre o caráter das pessoas ao observarmos suas ações. Isso é bem claro. Diretamente após essa seção, Jesus instruiu Seus discípulos a não lançarem pérolas aos porcos ou dar aos cães o que é sagrado (veja 7:6). Obviamente, Ele estava falando figurativamente de certos tipos de pessoas, referindo-Se a elas como porcos e cães, pessoas que não apreciam o valor das coisas sagradas, “pérolas,” que lhes estão sendo dadas. Elas são, obviamente, pessoas perdidas; e com certeza, devemos julgar se as pessoas são porcos e cães se formos obedecer a esse mandamento.

Mais adiante, Jesus logo disse aos Seus discípulos como julgar falsos profetas que estão “vestidos de peles de ovelhas, mas por dentro são lobos” (veja 7:15): inspecionando seus frutos. Claramente, para obedecer as instruções de Jeus devemos observar o estilo de vida das pessoas e fazer julgamentos.

Similarmente, Paulo disse aos crentes de Contínto:

Mas agora estou lhes escrevendo que não devem associar-se com qualquer que, dizendo-se irmão, seja imoral, avarento, idólatra, caluniador, alcoólatra ou ladrão. Com tais pessoas vocês nem devem comer (1 Co. 5:11).

Obedecer a essa instrução requer que examinemos os estilos de vida das pessoas e façamos julgamentos sobre elas, nos baseando no que observamos.

O apóstolo João também nos disse que podemos discernir facilmente quem pertence a Deus e quem pertence ao Diabo. Olhando para os estilos de vida das pessoas, é fácil identificar os salvos e os perdidos (veja Jo. 3:10).

Tudo isso sendo verdade, discernir o caráter das pessoas examinando suas ações e julgando se pertencem a Deus ou ao Diabo não é o pecado sobre o qual Cristo nos advertiu. Então, o que Jesus quis dizer?

Jesus estava falando sobre encontrar pequenos defeitos, ciscos, em um irmão (note que Jesus usa a palavra irmão três vezes nessa passagem). Ele não estava nos advertindo sobre julgar pessoas dizendo que não são crentes por observarmos defeitos evidentes (como logo nos instruirá a fazer neste mesmo sermão); pelo contrário, essas são instruções de como cristãos devem tratar cristãos. Eles não devem procurar pequenos defeitos uns nos outros, especialmente quando eles mesmos são cegos aos seus próprios defeitos, que são ainda maiores. Em tais casos eles são hipócritas. Como Jesus disse certa vez a uma multidão de juízes hipócritas: “Se algum de vocês estiver sem pecado, seja o primeiro a atirar a pedra nela” (Jo. 8:7).

O apóstolo Tiago, autor da epístola que é quase paralela ao Sermão do Monte, escreveu similarmente: “Irmãos, não se queixem uns dos outros, para que não sejam julgados. O Juíz já está às portas!” (Tg. 5:9). Talvez isso também nos ajude a entender algo sobre o que Jesus estava nos advertindo — encontrar defeitos em outros companheiros cristãos e, então, espalhar o que encontramos, reclamando uns dos outros. Esse é um dos pecados mais predominantes na Igreja, e aqueles que são culpados se colocam em uma perigosa posição: a de serem julgados. Quando falamos contra um companheiro cristão, mostrando seus defeitos aos outros, estamos violando a lei de ouro, porque não queremos que os outros falem mal de nós em nossa ausência.

Podemos falar amavelmente a um companheiro cristão sobre seu defeito, mas somente quando for possível fazê-lo sem hipocrisia, certos de que não somos culpados (ou mais culpados) do mesmo pecado que é a pessoa que estamos confrontando. Contudo, é uma completa perca de tempo fazer isso com um ímpio, o que parece ser o assunto do próximo versículo. Jesus disse:

Não dêem o que é sagrado aos cães, nem atirem suas pérolas aos porcos; caso contrário, estes as pisarão e, aqueles, voltando-se contra vocês, os despedaçarão (Mt. 7:6).

Similarmente, um provérbio diz: “Não repreendas o escarnecedor, para que não te odeie; repreenda o sábio, e ele te amará” (Pv. 9:8). Outra vez, Jesus disse aos Seus discípulos para baterem o pó de suas sandálias contra aqueles que rejeitaram o evangelho. Uma vez que os “cães” tenham sido identificados por sua falta de apreciação pela verdade, Deus não quer que Seus servos percam tempo tentando alcançá-los enquanto outros não tiveram a mesma oportunidade.

Encorajamento para Orar (Encouragement to Pray)

Finalmente chegamos à última seção do corpo do sermão de Jesus. Ela começa com algumas promessas de oração encorajadoras:

Peçam, e lhes será dado; busquem, e encontrarão; batam, e a porta lhes será aberta. Pois todo o que pede, recebe; o que busca, encontra; e àquele que bate, a pora será aberta. Qual de vocês, se seu filho pedir pão, lhe dará uma pedra? Ou se pedir peixe, lhe dará uma cobra? Se vocês, apesar de serem maus, sabem dar boas coisas aos seus filhos, quanto mais o Pai de vocês, que está nos céus, dará coisas boas aos que lhe pedirem! (Mt. 7:7-11).

“Ahá!” um leitor em algum lugar pode estar dizendo. “Aqui está uma parte do Sermão do Monte que nada tem a ver com santidade.”

Tudo isso depende do que estamos pedindo, onde estamos batendo e o que buscamos em oração. Como aqueles que “têm fome e sede de justiça,” desejamos obedecer a todos os mandamentos que Jesus deu em Seu sermão, e esse desejo é com certeza refletido em nossas orações. Aliás, o modelo de oração que Jesus compartilhou mais cedo nesse mesmo sermão foi a expressão de desejo para que a vontade de Deus seja feita e para que haja santidade em nós.

Mais adiante, (levando em consideração) a versão de Lucas dessas mesmas promessas de oração termina assim: “Se vocês, apesar de serem maus, sabem dar boas coisas aos seus filhos, quanto mais o Pai que está nos céus dará o Espírito Santo a quem o pedir!” (Lc. 11:13). Jesus não estava pensando em coisas luxuosas quando nos prometeu “boas coisas.” Em Sua mente, o Espírito Santo é uma “boa coisa,” porque Ele nos faz mais santos e nos ajuda a espalhar o evangelho, o que faz com que outras pessoas se tornem santas. E pessoas santas vão para o céu.

Outras boas coisas são aquelas que estão dentro da vontade de Deus. Obviamente, a prioridade de Deus é a Sua vontade e Seu Reino; portanto, devemos esperar que nossas orações por algo que aumentará nossa utilidade no Reino de Deus sempre serão respondidas.

Uma Frase Conclusiva (A Summarizing Statement)

Agora chegamos a um versículo que deveria ser considerado um resumo de praticamente tudo o que Jesus disse até esse ponto. Muitos comentaristas não percebem isso, mas é importante que percebamos. Esse versículo em particular é obviamente um resumo, já que começa com a palavra assim. Portanto, ele está ligado às instruções anteriores, e a pergunta é: Ele resume quanto daquilo que Jesus falou? Vamos ler e pensar:

Assim, em tudo, façam aos outros o que vocês querem que eles lhes façam; pois esta é a Lei e os Profetas (Mt. 7:12).

Essa frase não pode ser um resumo somente dos poucos versículos antes dela; a respeito da oração, caso contrário, não faria sentido.

Lembre-se que no início de Seu sermão, Jesus advertiu contra o erro de pensarmos que veio para abolir a Lei ou os Profetas (veja Mt. 5:17). Daquele ponto em Seu sermão até o versículo em que chegamos, Ele falou praticamente nada a não ser confirmar e explicar os mandamentos de Deus no Velho Testamento. Portanto, agora Ele resume tudo o que mandou, tudo o que explicou da Lei e dos Profetas: “Assim, em tudo, façam aos outros o que vocês querem que eles lhes façam; pois esta é a Lei e os Profetas” (7:12, ênfase adicionada). A frase “a Lei e os Profetas,” conecta tudo o que Jesus disse entre Mateus 5:17 e 7:12.

Agora, enquanto Jesus começa a conclusão de Seu sermão, Ele volta ao Seu tema principal mais uma vez — Somente os santos herdarão o Reino de Deus:

Entrem pela porta estreita, pois larga é a porta e amplo o caminho que leva à perdição, e são muitos os que entram por ela. Como é estreita a porta, e apertado o caminho que leva à vida! São poucos os que a encontram (Mt. 7:13-14).

Obviamente, a porta e o caminho estreitos que levam à vida, que poucos encontram, são uma simbologias da salvação. A porta e o caminho largos que levam à destruição, o caminho da maioria, simbolizam a perdição. Se tudo o que Jesus disse anteriormente a essa frase significa alguma coisa, se esse sermão tem uma lógica progressiva, se Jesus tinha qualquer perspicácia como comunicador, então a interpretação mais natural seria que o caminho estreito é o caminho seguindo a Jesus, obedecendo aos Seus mandamentos. O caminho largo seria o oposto. Quantos cristãos professos estão no caminho estreito descrito nesse sermão? O discipulador, com certeza, está no caminho estreito, e guia seus discípulos no mesmo caminho.

É incompreensível a alguns cristãos professos que Jesus nada tenha dito sobre fé ou crença nEle nesse sermão em que disse tanto sobre salvação e perdição. Contudo, para aqueles que entendem a correlação inseparável entre crença e comportamento, esse sermão não apresenta problema algum. Pessoas que obedecem a Jesus mostram sua fé pelas obras. Aqueles que não O obedecem, não acreditam que Ele é o Filho de Deus. Nossa salvação não é só uma amostra da graça de Deus para nós, é também a transformação de nossas vidas. Nossa santidade é na verdade Sua santidade.

Como Reconhecer Falsos Líderes Religiosos (How to Recognize False Religious Leaders)

Enquanto Jesus continuava Suas observações finais, avisou Seus discípulos sobre falsos profetas que levam os desatentos ao caminho da destruição. Os falsos profetas são aqueles que não pertencem realmente a Deus, mas se disfarçam como tais.Todos os falsos líderes e profetas entram nessa categoria. Como podem ser identificados?

Cuidado com os falsos profetas. Eles vêm a vocês vestidos de peles de ovelhas, mas por dentro são lobos devoradores. Vocês os reconhecerão por seus frutos. Pode alguém colher uvas de um espinheiro ou figos de ervas daninhas? Semelhantemente, toda árvore boa dá frutos bons, mas a árvore ruim dá frutos ruins. A árvore boa não pode dar frutos ruins, nem a árvore ruim pode dar frutos bons. Toda árvore que não produz bons frutos é cortada e lançada ao fogo. Assim, pelos seus frutos vocês os reconhecerão! Nem todo aquele que me diz: “Senhor, Senhor”, entrará no Reino dos céus, mas apenas aquele que faz a vontade de meu Pai que está nos céus. Muitos me dirão naquele dia: “Senhor, Senhor, não profetizamos em teu nome? Em teu nome não expulsamos demônios e não realizamos muitos milagres?” Então eu lhes direi claramente: Nunca os conheci. Afastem-se de mim vocês, que praticam o mal! (Mt. 7:15-23).

Jesus indicou claramente que falsos profetas são muito enganosos. Eles têm algumas indicações exteriores de serem genuínos; podem dizer que Jesus é seu Senhor, profetizar, expulsar demônios e fazer milagres. Mas as “peles de ovelhas” só escondem os “lobos devoradores.” Eles não são ovelhas de verdade. Como podemos saber se são verdadeiros ou falsos? Examinando seus “frutos” podemos identificar o verdadeiro caráter deles.

Quais são os frutos dos quais Jesus falava? Obviamente, não são frutos de milagres. São frutos de obediência a tudo o que Jesus ensinou. Aqueles que são verdadeiras ovelhas fazem a vontade do Pai. Aqueles que são falsas ovelhas “praticam o mal” (7:23). Então, nossa responsabilidade é comparar suas vidas com o que Jesus ensinou e mandou.

As igrejas hoje estão cheias de falsos profetas, e isso não deve nos surpreender, porque tanto Jesus como Paulo nos avisaram que devemos esperar nada menos que isso quando o fim estiver se aproximando (veja Mt. 24:11; 2 Tm. 4:3-4). Os falsos profetas mais predominantes de nossos dias são aqueles que ensinam que o céu aguarda os não-santos. Eles são responsáveis pela perdição eterna de milhões de pessoas. A respeito delas, John Wesley escreveu:

Como isso é horrível! — quando os embaixadores de Deus se tornam agentes do Diabo! — Quando aqueles que são comissionados a ensinar aos homens o caminho para o céu ensinam, na verdade, o caminho para o inferno….Se perguntarem: “Por que?Quem fez isso?”…Eu respondo: dez mil homens sábios e honrados; até mesmo aqueles, de qualquer denominação, que incentivam o orgulhoso, o leviano, o exaltado, o amante do mundo, o homem de prazeres, o injusto ou mau, o cômodo, o inocente, o imprestável, o homem que não é repreendido a segurança da retidão, para imaginar que ele está no caminho para o céu. Esses são falsos profetas de maior juízo do mundo. Eles são traidores tanto de Deus como do homem….Eles estão constantemente povoando o domínio das trevas; e quando seguem as pobres almas que destruiram, “o inferno sairá das profundezas para encontrá-los em sua chegada!” [13]

Interessantemente, Wesley estava comentando especificamente sobre os falsos profetas sobre quem Jesus falava em Mateus 7:15-23.

Note que Jesus disse claramente, mais uma vez, o contrário do que muitos falsos profetas dizem hoje: que aqueles que não derem bons frutos serão lançados no inferno (veja 7:19). Mais adiante, isso se aplica não só a falsos mestres e profetas, mas a todos. Jesus disse: “Nem todo aquele que me diz:’Senhor, Senhor”, entrará no Reino dos céus, mas apenas aquele que faz a vontade de meu Pai que está nos céus” (Mt. 7:21). O que se aplica aos profetas se aplica a todos. Esse é o tema principal de Jesus — Somente os santos herdarão o Reino de Deus. As pessoas que não estão obedecendo a Deus estão destinadas ao inferno.

Note também a conexão que Jesus fez entre o que uma pessoa é por dentro e por fora. “Boas” árvores produzem bons frutos. Árvores “ruins” não podem produzir frutos bons. A fonte do bom fruto que se mostra pelo lado de fora é a natureza da pessoa. Por Sua graça, Deus tem mudado a natureza daqueles que têm verdadeiramente crido em Jesus. [14]

Um Aviso e Resumo Final (A Final Warning and Summary)

Jesus concluiu Seu sermão com um aviso final e exemplo resumidor. Como é de se esperar, é uma ilustração de Seu tema — Somente os santos herdarão o Reino de Deus.

Portanto, quem ouve estas minhas palavras e as pratica é como um homem prudente que construiu a sua casa sobre a rocha. Caiu a chuva, transbordaram os rios, sopraram os ventos e deram contra aquela casa, e ela não caiu, porque tinha seus alicerces na rocha. Mas quem ouve estas minhas palavras e não as pratica é como um insensato que construiu a sua casa sobre a areia. Caiu a chuva, transbordaram os rios, sopraram os ventos e deram contra aquela casa, e ela caiu. E foi grande a sua queda (Mt. 7:24-27).

A ilustração final de Jesus não é uma fórmula para termos “sucesso na vida” como alguns a usam. O contexto mostra que Ele não estava dando conselhos práticos financeiros para os tempos difíceis tendo fé em Suas promessas. Esse é o resumo de tudo o que Jesus disse em Seu Sermão do Monte. Aqueles que fazem o que Ele manda são sábios e permanecerão; eles não precisam temer a ira de Deus quando ela descer. Aqueles que não O obedecem são insensatos e sofrerão grandemente, pagando “a pena de destruição eterna” (2 Ts. 1:9).

Resposta para uma Pergunta (Answer to an Question)

Não é possível, que o Sermão do Monte de Jesus só se aplicava àqueles seguidores que viveram antes de Sua morte sacrificial e ressurreição? Eles não estavam debaixo da Lei, como meio temporário de salvação, mas depois que Jesus morreu por seus pecados, foram salvos pela fé, invalidando, portanto, o tema exposto nesse sermão?

Essa teoria é ruim. Ninguém foi salvo por suas obras. Sempre tem sido pela fé, antes e durante a antiga aliança. Paulo argumenta em Romanos 4 que Abraão (antes da antiga aliança) e Davi (durante a antiga aliança) foram justificados pela fé e não por obras.

Além do mais, é impossível que qualquer um na audiência de Jesus pudesse ser salvo pelas obras, porque todos tinham pecado e sido destituídos da glória de Deus (veja Rm. 3:23). Somente a graça de Deus poderia salvá-los, e somente a fé poderia receber Sua graça.

Infelizmente, muitos na igreja, hoje, veem os mandamentos de Jesus sem um propósito maior que nos fazer sentir culpados para que vejamos a impossibilidade de receber a salvação pelas obras. Agora que “entendemos a mensagem” e fomos salvos pela fé, podemos ignorar a maioria de Seus mandamentos. A menos, é claro, que queiramos “salvar” os outros. Então, podemos usar todos os mandamentos novamente para mostrar aos outros como eles são pecaminosos para que sejam salvos pela “fé” que invalida as obras.

No entanto, Jesus não disse aos Seus discípulos: “Vão a todo o mundo e façam discípulos, e uma vez que eles se sintam culpados e sejam salvos pela fé, Meus mandamentos terão cumprido seus propósitos em suas vidas.” Ao invés disso, ele disse: “Portanto, vão e façam discípulos de todas as nações…ensinando-os a obedecer a tudo o que eu lhes ordenei” (Mt. 19:20-21, ênfase adicionada). Discipuladores estão fazendo somente isso.

[1] É interessante notar que o próximo versículo no livro de Tiago é: “De que adianta, meus irmãos, alguém dizer que tem fé, se não tem obras? Acaso a fé pode salvá-lo?” (Tg. 2:14).

[2] Isso seria verdade sobre os “aspectos cerimoniais da Lei” assim como os “aspectos morais da Lei,” como são muitas vezes chamados; contudo, explicações a respeito do Seu cumprimento das leis cerimoniais seriam dadas pelo Espírito Santo aos apóstolos depois de Sua ressurreição. Agora entendemos porque não há necessidade de sacrificarmos animais debaixo da nova aliança, porque Jesus era o Cordeiro de Deus. Também não seguimos as leis a respeito das refeições porque Jesus declarou que todos os alimentos são puros (veja Mc. 7:19). Não precisamos da intermediação de um sacerdote terreno, porque agora Jesus é nosso Sumo Sacerdote, e assim por diante. Contudo, diferentemente da lei cerimonial, nenhuma parte da lei moral foi alterada por qualquer coisa que Jesus tenha dito ou feito, antes ou depois de Sua morte e ressurreição. Pelo contrário, Jesus esclareceu e confirmou a lei moral de Deus, assim como os apóstolos fizeram pela inspiração do Espírito após Sua ressurreição. Os aspectos morais da Lei Mosaica estão todos incluídos na lei de Cristo, a lei da nova aliança. Também mantenha em mente que, naquele dia, Jesus estava a judeus debaixo da Lei Mosaica. Portanto, Suas palavras em Mateus 5:17-20 devem ser interpretadas à luz de Sua revelação constante encontrada no Novo Testamento.

[3] Além disso, se Jesus estivesse falando sobre a santidade legal imposta que recebemos como dom por acreditar nEle, por que, então não nos deu pelo menos uma dica? Por que Ele diria alguma coisa que poderia ser mal interpretada pelas pessoas iletradas a quem Ele falava, que nunca adivinhariam que Ele estava falando sobre santidade imposta?

[4] Isso se aplica a nosso relacionamento com nossos irmãos e irmãs em Cristo. Jesus chamou certos líderes religiosos de insensatos (veja Mt. 23:17), assim como as Escrituras em geral (veja Pv. 1:7; 13:20).

[5] É claro que Jesus não a culpa pelo adultério quando se recasar; ela foi apenas a vítima do pecado de seu marido. Obviamente, as palavras de Jesus não fazem sentido, a menos que ela se recase. Caso contrário, não faz sentido que seja considerada adúltera.

[6] Novamente, Deus não culparia o novo marido de adultério. Ao se casar e se tornar o provedor para uma mulher divorciada, ele está fazendo algo virtuoso. Contudo, se um homem encorajasse uma mulher a se divorciar de seu esposo para que se casasse com ela, então ele seria culpado de adultério, e talvez seja este o pecado que Jesus tinha em mente aqui.

[7] Existem, é claro, outras situações que podem ser endereçadas. Por exemplo, a mulher cristã cujo esposo incrédulo pede o divórcio, certamente não é culpada de adultério se recasar-se com um homem cristão.

[8] Endereçarei-me a esse assunto mais detalhadamente no capítulo sobre divórcio e recasamento.

[9] Foi um judeu, professor da Lei, que, querendo se justificar, perguntou a Jesus: “Quem é o meu próximo?” Pode ter certeza que ele achava que já tinha a resposta certa. Jesus lhe respondeu com a parábola do samaritano, membro de uma raça que era odiada pelos judeus, que provou ser o próximo do judeu mal tratado (veja Lc. 10:25-37).

[10] Mais adiante nesse livro, incluí um capítulo inteiro dedicado ao jejum.

[11] Infelizmente, alguns alegam que essa não é uma oração que cristãos devam fazer , pois não é realizada “no nome de Jesus.” Contudo, se aplicarmos essa lógica, teremos que concluir que muitas das orações dos apóstolos registradas nas epístolas e no livro de Atos não eram “orações cristãs.”

* Nota do tradutor: versículo traduzido do inglês.

[12] Em outra ocasião, Jesus disse a mesma coisa sobre a impossibilidade de servir a Deus e as riquezas, e Lucas nos diz: “Os fariseus, que amavam o dinheiro, ouviam tudo isso e zombavam de Jesus” (Lc. 16:14). Então, novamente, aqui no Sermão do Monte, Jesus estava expondo claramente as práticas e ensinamentos dos fariseus.

[13] The Works od John Wesley (As Obras de John Wesley) (Baker: Grand Rapids, 1996), de John Wesley, reimpressão da edição de 1872 lançada pela Wesleyan Methodist Book Room, Londres, pag. 441, 416 [Trecho traduzido do ingles].

[14] Não posso deixar passar a oportunidade de comentar também sobre uma expressão comum que pessoas usam quando tentam justificar os pecados dos outros: “Não sabemos o que está em seu coração.” Contrário a isso, Jesus disse que o exterior revela o interior. Em outro lugar Ele disse: “Pois a boca fala do que está cheio o coração” (Mt. 7:34). Quando pessoas falam palavras de ódio, isso indica que o coração delas está cheio de ódio. Jesus também nos disse que “do interior do coração dos homens vêm os maus pensamentos, as imoralidades sexuais, os roubos, os homicídios, os adultérios, as cobiças, as maldades, o engano, a devassidão, a inveja, a calúnia, a arrogância e a insensatez” (Mc. 7:21-22). Quando uma pessoa comete adultério, sabemos o que está em seu coração: adultério.

Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie (Mt 11:28-30).

Ten fragment jest wykorzystywany w wielu kazaniach ewangelizacyjnych i chyba nikt nie zaprzeczy, że jest to zaproszenie do zbawienia. Jezus oferuje wytchnienie zmęczonym. Nie chodzi tu o fizyczny odpoczynek dla tych, którzy są fizycznie zmęczeni, a raczej odpoczynek dla duszy (w. 29), która jest obciążona grzechem i winą. Oferował zbawienie. W jaki sposób możemy je przyjąć? Jezus powiedział, że przez wzięcie na siebie Jego jarzma.

Antynomiści uważają, że Jezus prawdopodobnie nosi podwójne jarzmo, które chce dzielić z nami. Dowodem na taką interpretację są słowa Jezusa, kiedy mówi: “Moje jarzmo”, wskazując, że musi to być jarzmo wokół Jego szyi. I oczywiście – tak zapewne myśli antynomista – Jezusowi nie mogło chodzić o przeniesienie tego jarzma ze swego karku na mój, więc to On dźwiga podwójne, które jest przeznaczone dla dwóch wołów! Chce zatem, abyś był “połączony jarzmem” z Nim przez wiarę; nierozerwalnie złączeni razem w naszej podróży do nieba.

To jest naciągana interpretacja, całkowicie mija się z celem. Mowa Jezusa o jarzmie jest symboliczna i odnosi się do poddania się Jego autorytetowi. On nie nosi podwójnego jarzma na swojej szyi, którym chce się dzielić. On, Mistrz, trzyma jarzmo w swych rękach, stojąc przed całkiem dzikim wołem, który pracuje pod ciężarem winy, połączony jarzmem z grzechem. Do niego Jezus woła: “jeśli chcesz odpocząć, jest tylko jeden sposób. Weź Moje jarzmo na siebie. Ja chcę być twoim Mistrzem, lecz ty podejmujesz decyzję, żeby się Mi poddać. Zostań moim uczniem; ucz się ode Mnie, a wielki ciężar spoczywający na twojej duszy zostanie zabrany. Moje granice będą cię chronić, jeśli je uznasz, będzie ci łatwiej żyć, ponieważ Mój Święty Duch będzie cię wspierał w tym, byś był mi posłuszny i szanował wyznaczone granice. Gdy już raz uwierzysz w moją bezwarunkową miłość do siebie i poddasz się Mojemu panowaniu, odrodzisz się duchowo i wtedy zobaczysz, jak dobre są moje przykazania, a przestrzeganie ich nie będzie dla ciebie uciążliwe” (p. 1J 5:3). Takie jest konsekwentne przesłanie zbawienia Jezusa.

Noszenie jarzma symbolizuje ograniczenie wolności, wejście pod autorytet kogoś innego. W Piśmie Świętym obraz jarzma przewija się często. Ci, którzy naprawdę wierzą Jezusowi, poddają się Jego autorytetowi. Jarzmo jest zakładane wołu w jednym celu: aby uzyskać posłuszeństwo zwierzęcia. Ono nie wie, czego jego mistrz chce od niego, lecz poddaje się jego woli. Jest gotowe do pracy.

Definicja uświęcenia

Zastanówmy się, czym jest uświęcenie, wzrastanie w świętości przeżywane przez tych, którzy narodzili się na nowo. Być uświęconym oznacza: “być oddzielonym do świętego użytku”. Jest to słowo, które w piękny sposób opisuje Boży plan dla każdego człowieka, który uwierzył Bogu. Nowy Testament używa tego słowa w czasie przeszłym i teraźniejszym. Wierzący ”zostali uświęceni” oraz ”są uświęcani”. Czas przeszły ujawnia Boży zamiar – On przebaczył nam nasze grzechy i dał nam swego Ducha Świętego, aby nas oddzielić do uświęcenia

[1]

. Czas teraźniejszy wskazuje na stały proces im bardziej poznajemy Jego i Jego miłość do nas, tym bardziej On daje nam szanse pracować dla siebie

[2]

.

Dla tych, którzy tak naprawdę nie uwierzyli Bogu jest to tylko teoria. Jednak wielu jest przekonanych, że zostali usprawiedliwieni w Chrystusie, choć dalej prowadzą życie nieświęte. W Piśmie Świętym jest zapisane, że wraz ze sprawiedliwością przychodzi uświęcenie:

Ale wy dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem (…) A takimi niektórzy z was byli; aleście obmyci, uświęceni, i usprawiedliwieni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa i w Duchu Boga naszego (1Kor 1:30; 6:11, podkreślenia dodano).

Jan napisał:

Jeżeli wiecie, że jest sprawiedliwy, wiedzcie też, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, z niego się narodził (…) Dzieci, niech was nikt nie zwodzi; kto postępuje sprawiedliwie, sprawiedliwy jest, jak On jest sprawiedliwy (1J 2:29; 3:7).

Wielu chrześcijan chętnie słucha kazań, z kategorii uświęcenia. W tych kazaniach mówcy zachęcają słuchaczy do oddania wszystkich dziedzin życia panowaniu Chrystusa. Niemniej, słuchanie kazań staje się sztuką samą w sobie, ponieważ ci ludzie często w ogóle nie mają zamiaru oddać czegokolwiek ze swojego życia pod panowanie Jezusa, a w szczególności tego, co wymaga wyrzeczenia. Jednak obłudnie przekonują sami siebie, że jest jakaś zaleta w słuchaniu tych kazań, nie zważając na to, czy one coś zmieniają w ich życiu, czy nie. Jakub ostrzegał przed takim podejściem: “Lecz bądźcie wykonawcami Słowa, a nie tylko słuchaczami, oszukującymi samych siebie” (Jk 1:22).

Słuchacze, którzy nie wykonują tego, co jest zapisane w Piśmie Świętym, oszukują samych siebie, chociaż myślą, że są zbawieni, to tak naprawdę nie są. Tacy chrześcijanie są często przyczyną frustracji wielu pobożnych pastorów, którzy dziwią się, że ludzie z ich zborów się nie zmieniają i że świętość tych osób nie wzrasta. Taki stan rzeczy wynika stąd, że ludzie ci nie zgodzili się na Boże ograniczenia w swoim życiu, ,nie wzięli na siebie jarzma Jezusa, bo nie narodzili się na nowo. Oni myślą, że narodzili się na nowo, ponieważ kiedyś pomodlili się modlitwa zbawienia, bo zbawienie jest z Łaski, a nie z uczynków. Jednak ich życie nie może się zmienić, ponieważ nie oddali go tak naprawdę Jezusowi. Wszelkie próby przekonania ich do zachowania się bardziej na wzór Chrystusa będą nieskuteczne, póki nie zechcą dobrowolnie oddać swego życia Bogu.

Początkiem uświęcenia jest decyzja, że oddam swoje życie Bogu we władanie; uświęcenie może nastąpić jedynie wtedy, gdy poddamy się Bogu i Jego prawu. Gdy podejmiemy swoją decyzję i oddamy Bogu władzę nad naszym życiem, Bóg nauczy nas rozpoznawać Jego wolę oraz duchowe prawdy, to właśnie jest proces uświęcenia. Najpierw zakładamy jarzmo Chrystusa; następnie uczymy się od Niego, jak sam powiedział (Mt 11:29). “Wzrastamy w łasce i poznaniu naszego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa” (2P 3:18, podkreślenia dodano).

Początkowo trudno nam rozpoznać Bożą wolę oraz Boże działanie, nie zdajemy sobie też sprawy z tego, ile zmian w naszym życiu pociągnie ta decyzja, lecz, jak napisał Paweł, “dochodzimy do tego, co jest miłe Panu” (Ef 5:10). To dlatego modlitwa Pawła za Koryntian jest prośbą, aby wzrastało ich duchowe poznanie i wiedza

[3]

. Dlatego też Paweł często zwraca się w swoich listach bezpośrednio do czytelników: “Czyż nie wiecie, że… ?”

[4]

. Paweł wiedział, że gdyby Koryntianie znali teologiczne prawdy, takie jak fakt, że ich ciała są świątyniami Ducha Świętego, zachowywaliby się inaczej. Stąd ważne jest, by chrześcijanie modlili się o umiejętność poznania prawdy i dzięki tej prawdzie wzrastali duchowo. Dzięki pragnieniu lepszego poznania Bożej miłości i duchowych tajemnic, chrześcijanie chętnie studiują Pismo Święte. Mają też do pomocy w tej nauce ludzi, których Bóg powołał do nauczania Słowa. Tego Jezus chce, powiedział: “Idźcie więc i czyńcie uczniami (…) ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem (Mt 28:19-20). Prawdziwe uczniostwo to uczenie się Bożych prawd.

Zmierzając do doskonałości

W Drugim Liście do Koryntian Paweł napisał: “Mając tedy te obietnice, umiłowani, oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha, dopełniając świątobliwości swojej w bojaźni Bożej” (2Kor 7:1). My, ludzie wierzący Bogu, niekoniecznie jesteśmy doskonali, choć zdarza się, że do tego przekonują nas ekstremiści. Bywa, że upadamy, grzeszymy, pomimo wiary i relacji z Bogiem. Oczyszczanie życia jest procesem, który trwa. List Pawła należy rozważać w kontekście całego Nowego Testamentu. Pomimo upadków, ci, którzy naprawdę wierzą Bogu, stają się sprawiedliwi. Należy podkreślić, że Paweł nie zachęca do tego, aby czytelnicy zaczęli zachowywać się w sposób święty, lecz raczej ponagla ich do tego, aby doskonalili swoją świętość. Można doskonalić tylko to, co się posiada. Jego słowa sugerują, że prawdziwi korynccy chrześcijanie już starali się żyć życiem świętym, a ich świętość wymagała doskonalenia. Tym jest biblijne uświęcenie – doskonaleniem świętości. Te słowa pomogą nam również zrozumieć, że procesu uświęcenia w naszym życiu Bóg nie wykonuje poza nami, lecz współdziała z nami w tym procesie. My musimy oczyszczać siebie ze złych przyzwyczajeń, nawyków, myśli i zachowań. Autor Listu do Hebrajczyków mówi: “Dążcie (…) do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana” (Hbr 12:14). Bóg nie gwałci naszej woli, czeka aż sami podejmiemy suwerenną decyzję, by Mu uwierzyć, a w konsekwencji tej decyzji i relacji z Bogiem ponosimy odpowiedzialność za proces uświęcenia, jak jest to napisane w Piśmie Świętym

[5]

.

Z drugiej strony, pamiętajmy, że uświęcenie jest procesem, w którym współuczestniczy Bóg. Paweł napisał również: “Mając tę pewność, że Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, będzie je też pełnił aż do dnia Chrystusa Jezusa” (Flp 1:6). O tej równowadze Paweł pisze w Liście do Filipian:

Przeto, umiłowani moi, jak zawsze, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność byliście posłuszni; z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie (2:12-13, podkreślenia dodano).

Paweł pisał o ludziach, którzy uwierzyli Bogu i żyli życiem świętym, nawet, gdy Paweł był nieobecny we wspólnocie. Oczywiście Bóg, skoro Go zaprosili do swojego życia, działał w nich poprzez Ducha Świętego, a oni pogłębiając swoją relację z Bogiem, chcieli współpracować z Nim ku dobremu w ich życiu. Uświęcenie odbywa się przy naszej współpracy z Bogiem.

Proces uświęcenia

Zastanówmy się, jak przebiega proces uświęcenia, jak Bóg współdziała w tym procesie z człowiekiem. Zacznijmy od początku.

Oczywiście, Bóg zajmuje się człowiekiem na długo przed tym, zanim dany człowiek podejmie decyzje, że odda Mu swoje życie. Bóg opracował plan zbawienia ludzi, a Jego Syn ten plan wypełnił, umierając za nasze grzechy i zmartwychwstając. Bóg często stawia na drodze człowieka innych ludzi, którzy działając w Jego imieniu, pobudzają go do potrzeby nawiązania relacji z Nim. Ta relacja zaczyna się, kiedy pojawia się w nas przekonanie o naszych grzechach i potrzebie zbawienia.

Kiedy pojawia się przekonanie o grzechach, należy dokonać wyboru, co z tym zrobić. Odpowiedzią z naszej strony, jeśli szukamy relacji z Bogiem, jest pokuta za grzechy i wiara, że Jezus uwolnił nas od kary

[6]

. Tak więc pokuta i wiara stanowią naszą odpowiedzialność.

To pokuta – odwrócenie się od naszych grzechów – jest jednocześnie zaproszeniem dla Boga, by podjął pracę nad naszym życiem. Jego Duch święty wykonuje w nas pracę, łamiąc okowy grzechu. Duch, zagłuszony grzechami, rodzi się na nowo, na podobieństwo Chrystusa i zaczyna się proces, w którym stajemy się nowymi stworzeniami w Nim (p. 1P 1:3; Ef 4:24; 2Kor 5:17). Bóg staje się naszym duchowym Ojcem.

W wyniku tego procesu pojawia się coraz większa chęć stawania się świętym, bo Bóg, z którym mamy relację jest Święty. W Piśmie Świętym w wielu miejscach

[7]

czytamy, że: cudzołóstwo, wszeteczeństwo, niemoralność, nieczystość, zmysłowość, zniewieściałość, homoseksualizm, pożądanie, złodziejstwo, oszustwo, pijaństwo, hulanki, przeklinanie, wrogość, walki, zazdrość, wybuchy gniewu, kłótnie, rozdwojenie, podziały, zawiść, bałwochwalstwo, czary, morderstwo i kłamstwo, nie są owocami świętości.

Nie jest prawdą, że ktoś, kto uwierzył Bogu nie może popełnić któregoś z tych grzechów. Bóg każdego z nas wyposażył w wolną wolę i nie zabiera jej z chwila naszego nawrócenia. Jednak, kiedy mamy relacje z Bogiem, pojawia się w nas wewnętrzny opór przed zachowaniami, które naszego Boga ranią. W ten sposób wzrasta w nas umiejętność przeciwstawiania się pokusom. Jeśli jednak nie uda się wytrwać i ulegamy pokusie, pojawia się żal, dopóki nie wyznamy swego grzechu Bogu. Jednak trwanie, życie w tych grzechach jest dowodem, że człowiek, który to robi, nie odziedziczy królestwa Bożego, przed czym Pismo ostrzega wielokrotnie.

Czy wszystkie grzechy są takie same w oczach Bożych?

Niektórzy twierdzą, że wszystkie grzechy są jednakowe. To tak, jakby mówili, że nałogowe trwanie w jednym z wymienionych wyżej grzechów, jest porównywalne z jednorazowym upadkiem. Być może jest to logiczne, lecz w niczym nie zmienia wymienionej listy grzechów, ani nie wzmacnia argumentów przeciw moim rozważaniom. Jeśli wszystkie grzechy są jednakowe w Bożych oczach, to musimy znacznie rozszerzyć listę grzechów wyłączających z udziału w Królestwie i włączyć do niej każdy grzech i w ten sposób dojść do wniosku, że nikt tak naprawdę nie jest zbawiony! Jednak, na szczęście, niewdzięczność, zmartwienie i spanie w czasie kazań nie znalazły się na listach grzechów z listów Pawła, które wyłączają z udziału w Królestwie!

Oczywiście, że w oczach Bożych, wszystkie grzechy są jednakowe. Jezus mówił o mniejszych i (przez implikację) większych przykazaniach (p. Mt 5:19). Mówił o większym grzechu i (przez implikację) mniejszym grzechu (p. J 19:11). Uważał jedno przykazanie za największe i pierwsze (Mt 22:38), a następne jako drugie względem tego. Wspomniał o jednym grzechu, którzy jest nieprzebaczalny (p. Mt 12:31-32). Napominał faryzeuszy, którzy lekceważyli “to co ważniejsze w zakonie; sprawiedliwość, miłosierdzie i wierność” na korzyść mniej ważnych jak dziesięcina (Mt 23:23, podkreślenia dodano).

Jednak Prawo Mojżeszowe wskazuje, że jedne grzechy są większe, a inne nie. Pewne niektóre zachowania są obłożone większą karą. Wiemy również, że pierwszych dziesięć przykazań, a nie dwanaście czy czterdzieści, są dla Izraela przykazaniami specjalnej wagi. To wskazuje na fakt, że Bóg uważa niektóre przykazania za ważniejsze od innych.

W ósmym rozdziale Księgi Ezechiela czytamy, że Pan pokazał Ezechielowi cztery kolejne sceny, które ujawniały szczególne grzechy występujące w Izraelu. Każdy z nich Bóg nazwał większą obrzydliwością od poprzedniej.

Apostoł Jan stwierdził, że jest taki grzech “który nie prowadzi do śmierci” i taki, który “prowadzi do śmierci” (1J 5:16-17).

Widać wyraźnie, że nie wszystkie grzechy są jednakowe w oczach Bożych. Wszystkie grzechy oddzielają nas od Boga i wszystkie grzechy zasmucają Boga, lecz nie każdy grzech zasmuca Go jednakowo. Wszyscy wiedzą, że zarówno zamordować jak i policzyć się z kimś

jest złem, niemniej każdy wie, że to pierwsze jest znacznie poważniejsze niż drugie.

Początkowa i stale postępująca przemiana

Jeśli uwierzyłeś Bogu, oddałeś Mu swoje życie, Bóg sam zaczął czyścić twoje życie z zachowań, które najbardziej Go ranią. Doświadczyłeś początkowej przemiany, lecz Bogu to nie wystarcza. Jego celem dla ciebie jest doskonałość, możesz więc spodziewać się stałej przemiany. Ilustruje to poniższy rysunek:

————–Insert Chart Here———-

Po lewej stronie, 2/3 wykresu, cała ludzkość jest podzielona na dwie grupy: zbawionych i niezbawionych. Oczywiście, nie istnieją żadne inne kategorie, jesteś albo w jednej, albo w drugiej.

W miarę przemieszczania się z lewej strony na prawo, następuje postęp od perfidii do świętości. Kategoria NIEZBAWIENI obejmuje ludzi, którzy są najbardziej perfidni (skrajnie po lewej stronie) oraz równie źli.

Idąc na prawo, przechodzisz grubą kreskę, która reprezentuje nawrócenie i nowe narodzenie. Gdy ją przekroczysz, znajdujesz się między zbawionymi. Niemniej zbawieni po lewej stronie są mniej święci niż ci, którzy przeszli bardziej na prawo. Nie wszyscy chrześcijanie są jednakowo święci.

Mimo wszystko, zmiana, która następuje po przekroczeniu linii, jest ogromna i dlatego linia nawrócenia jest tak gruba. Nie ma cienkiej linii między zbawionymi a niezbawionymi. Apostoł Jan napisał, że jest oczywiste, kto jest zbawiony, a kto nie (p. 1J 3:10).

Osoba zbawiona jest uświęcana przez współpracę z Duchem Świętym, przesuwa się ku prawej stronie, coraz bliżej prawej części wykresu, opisanej jako DOSKONAŁOŚĆ. Oczywiście, obecnie tylko Bóg jest doskonały.

Zwróć uwagą, że pod kolumną NIEZBAWIENI, zamieściłem listę grzechów. Trwanie w tych grzechach jest dowodem tego, że człowiek nie narodził się na nowo. W Piśmie Świętym jest o tym mowa.

Po kolumną ZBAWIENI wyliczyłem owoce Ducha i kilka odpowiednich wersów. Owoce mogą rosnąć i dojrzewać, podobnie jest z owocem Ducha w naszym życiu. Możemy wzrastać w miłości, pokoju, cierpliwości itd.

Mam nadzieję, że opis z kolumny NIEZBAWIENI nie dotyczy ciebie. Jeśli dotyczy, musisz pokutować i uwierzyć w Jezusa, przekraczając linię nawrócenia. Jeśli zrobisz to, natychmiast narodzisz się na nowo i przeżyjesz Bożą wstępną przemianę.

Gdy już raz narodzisz się na nowo, Bóg na różne sposoby, które prześledzimy, wykonuje stałą pracę przemiany w nas. Niemniej, najpierw musimy zrozumieć to, że powodzenie Bożego działania jest bardzo mocno uzależnione od naszej współpracy. On niczego nie wymusza na naszej wolnej woli, a z drugiej strony daje nam mnóstwo motywacji, by z Nim współpracować.

Co motywuje nas do walki z grzechem i do tego, abyśmy stawali się coraz bardziej podobni do Jezusa? Istnieją co najmniej trzy motywacje, w które Bóg nas zaopatruje: miłość, nadzieja i bojaźń. Wszystkie są uzasadnione i biblijne. Mówiąc bardziej szczegółowo, są to: (1) miłość do Boga, (2) nadzieja nagrody, (3) bojaźń kary.

Miłość do Boga

Posłuszeństwo wyrastające z miłości wydaje się być najwyższą formą posłuszeństwa, taką, w której Bóg ma największe upodobanie. Ideałem jest, abyśmy byli posłuszni Bogu, ponieważ Go kochamy – każdy prawdziwy wierzący realizuje to w pewnym wymiarze. Jezus mówił o tego rodzaju posłuszeństwie miłości:

…jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie (…) Kto ma przykazania mój i przestrzega ich, ten mnie miłuje; a kto mnie miłuje tego też będzie miłował Ojciec i Ja miłować go będę, i objawię mu samego siebie (J 14:15.21).

Podobnie pisał Apostoł Jan:

Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe (1J 5:3).

Jak możemy nie kochać Boga, jeśli rozumiemy to, co dla nas zrobił? Jak możemy nie czuć wdzięczności za Jego zdumiewające wyrzeczenie się siebie dla nas? Jak możemy nie starać się podobać Temu, który kocha nas tak bardzo?

Wyobraźmy sobie takie zdarzenie, że przechodzisz ulicę na ruchliwym skrzyżowaniu i przez nieuwagę wchodzisz pod nadjeżdżający autobus. Jakiś przechodzień rzuca się naprzód z trudnością wypychając cię, ale sam zostaje potrącony. Natychmiast zostaje zawieziony do szpitala, gdzie okazuje się, że do końca życia będzie przykuty do wózka inwalidzkiego.

Czy nie odczuwałbyś długu wdzięczności dla tego, kto uratował cię, płacąc za to tak wysoką cenę? Czy nie czułbyś się zobowiązany do odwzajemnienia się, choć to nie byłoby możliwe? Miłość do kogoś, kto okazał tak wiele miłości, motywowałaby cię do zrobienia czegoś, co mogłoby sprawić mu przyjemność. Gdyby czegoś chciał, zrobiłbyś wszystko, co możliwe, aby spełnić jego pragnienie. Podobnie jest z tymi, którzy uwierzyli Jezusowi. Nic nie mogą poradzić na to, kochają Go i dlatego, że Go kochają, starają się usilnie o to, aby się Jemu podobać poprzez swoje posłuszeństwo.

Nadzieja nagrody

Drugą motywacją, jakiej Bóg udziela tym, którzy są Mu posłuszni, jest nadzieja nagrody. Oczywiście, zbawienie jest udzielane z Bożej łaski. Nie chodzi o to, żeby powiedzieć, że inne dary nie są udzielane w odpowiedzi na nasze uczynki. Zarówno obecne jak i przyszłe błogosławieństwa są często obiecywane w Piśmie jako nagroda za posłuszeństwo. Paweł napisał, że “pobożność do wszystkiego jest przydatna, ponieważ ma obietnicę żywota teraźniejszego i przyszłego” (1Tm 4:8). Rzeczywiście, Bóg “nagradza tych, którzy Go szukają” (Hbr 11:6).

Nadzieja nagrody może być uważana za egoistyczną motywację, nieporównywalną do motywacji napędzanych czystą miłością do Boga. Czy Pan nie wolałby raczej tego, abyśmy służyli Mu dlatego, że Go kochamy, a nie ze względu na osobiste korzyści (jak to jest wyraźnie pokazane próbami Joba)?

Kiedyś też tak myślałem, a mimo wszystko, to Bóg zainicjował program nagród za posłuszeństwo. Jak każdy dobry rodzic, woli, aby dzieci słuchały Go z czystej miłości, lecz wie o tym, jak większość rodziców, że synowska miłość często nie wystarcza. Rodzice więc obiecują dzieciom nagrody za dobre zachowanie i to jest skuteczne. Poza tym ziemskie nagrody, jakie otrzymujemy, chwalą dobroć Boga, który kocha błogosławić swoje dzieci.

Musimy również pamiętać o tym, że egoizm to służenie sobie kosztem innych. Tak więc nie koniecznie wszystkie korzyści są egoistyczne. Bez cienia dezaprobaty Pismo Święte opisuje prawdziwych chrześcijan jako tych, którzy “przez trwanie w dobrym uczynku dążą do chwały i czci, i nieśmiertelności...” (Rz 2:7, podkreślenia dodano). Przypuszczam, że większość z nas, uwierzyło w Chrystusa z powodu troski o siebie – chcemy iść do nieba i uniknąć piekła, jednak nasz akt uwierzenia w Chrystusa nie może być uważany za egoistyczny. Przyjęcie życia wiecznego nie odebrało nikomu innemu tego samego błogosławieństwa, a wręcz przeciwnie, dzięki temu zwiększyło się prawdopodobieństwo, że inni zostaną zbawieni.

A zatem przyjęcia zbawienia z powodu zainteresowania sobą nie można sklasyfikować jako coś egoistycznego. Podobnie rzecz ma się z nagrodami, które Bóg obiecuje pobożnym. Nie są one uzyskiwanie kosztem innych – Boża Łaska, Jego nagrody są nieograniczone. Nie konkurujemy z innymi o kawałek ciasta.

Skoro tak jest, pragnienie nagrody nie powinno być uważane za grzeszne, złe czy egoistyczne, szczególnie ze względu na fakt, że Bóg jest inicjatorem i to On obiecuje te nagrody. Gdyby było coś złego w pragnieniu otrzymania nagrody, którą Bóg obiecuje, to On byłby winny kuszenia nas do czegoś złego, a to zrobiłoby z Niego grzesznika, co, oczywiście, jest niemożliwe.

Odpłata zgodnie z uczynkami

W całym Piśmie pobożni mają liczne obietnice szczególnej nagrody za posłuszeństwo. Na przykład, wiemy, że w przyszłym Królestwie po powrocie Chrystusa, Bóg zamierza odpłacić każdemu zgodnie z jego uczynkami:

Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego (Mt 16:27, podkreślenia dodano).

Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku (Ap 22:12, podkreślenia dodano).

Rekompensata i odpłaty, o których mówi Jezus, obejmują nie tylko ogólną odpłatę, którą wszyscy zbawieni i niezbawieni wspólnie będą dzielić w postaci piekła czy nieba. Obiecane nagrody są również specyficzne i indywidualne, udzielane w zależności od osobistych uczynków każdego. Paweł, pisząc o służbie swojej i Apollosa, stwierdził:

Bo ten, co sadzi, i ten, co podlewa, jedno mają zadanie i każdy własną zapłatę odbierze według swojej pracy (1Kor 3:8, podkreślenia dodano; p. również w. 9-15).

Nasza przyszła zapłata będzie zależna od naszych uczynków, z uwzględnieniem naszych szczególnych darów, talentów i możliwości. Bardziej wyjaśnia to przypowieść Jezusa o talentach (p. Mt 25:14-30). Bóg oczekuje więcej od tych, którym więcej dano. Jezus powiedział: “Komu wiele dano od tego wiele będzie żądać się będzie” (Łk 12:48).

Czas odpłaty

Pismo Święte nie zawsze jasno określa, kiedy zostanie odpłacone pobożnemu. Niektóre obietnice wyraźnie mówią o tym życiu, podczas gdy inne dotyczą następnego. Jeszcze inne są niejasne. Najpierw zastanówmy się nad kilkoma obietnicami wyraźnie odnoszącymi się do tego życia:

Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą: Aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi (Ef 6:2-3, podkreślenia dodano).

I nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, i nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni, odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną dadzą w zanadrze wasze; albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą (Łk 6:37-38).

Bo kto chce być zadowolony z życia i oglądać dni dobre, ten niech powstrzyma język swój od złego, a wargi swoje od mowy zdradliwej (1P 3:10, podkreślenia dodano).

Ale kto wejrzał w doskonały zakon wolności i trwa w nim, nie jest słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą; ten będzie błogosławiony w swoim działaniu (J 1:25, podkreślenia dodano).

A oto kilka przykładów obietnic wyraźnie dotyczących naszego przyszłego życia:

Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych, ślepych. I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych (Łk 14:13-14, podkreślenia dodano).

Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami (Mt 5:12, podkreślenia dodano).

Sprzedajcie majętności swoje, a dawajcie jałmużnę. Uczyńcie sobie sakwy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej nie ma przystępu, ani mól nie niszczy (Łk 12:33, podkreślenia dodano).

Odpłata w niebie z pewnością obejmuje większą chwałę Bożą i większe możliwości służenia Mu – dwie rzeczy, jakich prawdziwi uczniowie pragną bardziej niż czegokolwiek innego.

Nagroda odebrana na ziemi, powinna być traktowana jako błogosławieństwo, jakkolwiek rozumiemy błogosławieństwo. Nie ograniczaj Bożych błogosławieństw tylko do wewnętrznego poczucia szczęścia czy mrowienia na kręgosłupie!

I na końcu kilka obietnic, których czas wypełnienia jest niejasny:

Ale miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie, nie spodziewając się zwrotu, a będzie obfita nagroda wasza, i synami Najwyższego będziecie, gdyż On dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych (Łk 6:35, podkreślenia dodano).

Ale ty, gdy dajesz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja, aby twoja jałmużna była ukryta, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie.

(…) Ale ty, gdy się modlisz, wejdź do komory swojej, a zamknąwszy drzwi za sobą, módl się do Ojca swego, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie. (…) Ale ty, gdy pościsz, namaść głowę swoją i umyj twarz swoją. Aby nie ludzie cię widzieli, że pościsz, lecz Ojciec twój, który jest w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odpłaci tobie (Mt 6:3-4.6.17-18, podkreślenia dodano).

…służąc dobrą wolą jako Panu, a nie ludziom, wiedząc, że każdy, czy niewolnik, czy wolny, otrzyma od Pana zapłatę za to, co dobrego uczyni (Ef 6:7-8).

Bóg prowadzi rejestr nawet najdrobniejszych dobrych uczynków, zamierzając odpłacić za nie:

Albowiem kto by napoił was kubkiem wody w imię tego, że należycie do Chrystusa, zaprawdę powiadam wam, nie straci zapłaty swojej (Mk 9:41).

Czy pragniesz cieszyć się większym błogosławieństwem twego niebieskiego Ojca, zarówno teraz jak i w niebie? Oczywiście, że tak! To bądź Mu posłuszny jeszcze bardziej, a otrzymasz odpłatę. Jezus powiedział:

On zaś rzekł: Błogosławieni są raczej ci, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go. (Łk 11:28, podkreślenia dodano).

Strach przed karaniem

Poza miłością do Boga i nadzieją na zapłatę jest jeszcze co najmniej jeden sposób w jaki Bóg motywuje swoje dzieci do posłuszeństwa – przez strach przed ukaraniem. Podejrzewam, że ten trzeci rodzaj motywacji Bóg chciałby używać jak najrzadziej. Mimo wszystko, jest on równie ważny i biblijny. Większość rodziców używa wszystkich trzech środków w celu zmotywowania dzieci do posłuszeństwa i żaden z nich nie powinien być uważany za godny potępienia.

Wbrew temu, niektórzy twierdzą, że bojaźń Boża jest sprzeczna z kochaniem Go. Czyż Pismo nie mówi, że “doskonała miłość usuwa bojaźń”? (1J 4:18).

Bojaźń, o której pisze Jan, że usuwa ją miłość, nie jest bojaźnią, która jest świętym szacunkiem dla Boga. Jest to strach wiecznego potępienia, który zacznie się w dniu sądu (1J 4:17). Zrozumienie i przyjęcie miłości Bożej, i od tej chwili przebywanie w Jego miłości (p. J 15:10) usuwa strach przed piekłem, na które przedtem zasługiwaliśmy.

Miłość i bojaźń Boża zgodnie z Nowym Testamentem nie są sprzeczne. Wierzący mają przykazane, bać się Boga (p. 1P 2:17). Mówi się im, aby byli poddani sobie nawzajem w “bojaźni Chrystusowej” (Ef 5:21), aby “z bojaźnią i drżeniem sprawowali swoje zbawienie” (Flp 2:12) i aby dążyli do świętości “w bojaźni Bożej” (2Kor 7:1). Piotr przestrzega czytelników swego listu, aby żyli w bojaźni Bożej w czasie pielgrzymowania swego, wiedząc, że Bóg bezstronnie osądzi każdego z nich, zgodnie z ich uczynkami (1P 1:17).

Dyscyplina w Koryncie

Niestety dyscyplina Boża jest dla wielu chrześcijan całkiem obcą koncepcją, lecz z pewnością nie jest obca Biblii. Od Adama i Ewy do Ananiasza i Safiry, od Izraelitów, którzy poginęli na pustyni, do chrześcijan, którzy chorowali w Koryncie – Boża dyscyplina jest widoczna w Piśmie Świętym. Czasami Jego dyscyplina może być surowa, gdy jest powód ku temu. Zastanówmy się nad ważnymi słowami Pawła skierowanymi do członków Kościoła w Koryncie:

Przeto, ktokolwiek by jadł chleb i pił z kielicha Pańskiego niegodnie, winien będzie ciała i krwi Pańskiej. Niechże więc człowiek samego siebie doświadcza i tak niech je z chleba tego i z kielicha tego pije. Albowiem kto je i pije niegodnie, nie rozróżniając ciała Pańskiego, sąd własny je i pije. Dlatego jest między wami wielu chorych i słabych, a niemało zasnęło. Bo gdybyśmy sami siebie osądzali, nie podlegalibyśmy sądowi. Gdy zaś jesteśmy sądzeni przez Pana, znaczy to, że nas wychowuje, abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni (1Kor 11:27-32, podkreślenia dodano).

Po pierwsze: zwróćmy uwagę na skutki Bożej dyscypliny, o których Paweł pisze jako o Bożym sądzie, czyli fakt, że niektórzy Koryntianie byli słabi i chorzy, a niektórzy nawet pomarli.

Jaka była przyczyna sądu Bożego? Brali udział w Wieczerzy Pańskiej w niegodny sposób (1Kor 11:27). Co Paweł miał na myśli? Z kontekstu możemy wyciągnąć wniosek, że wiedział, iż niektórzy biorą udział w Wieczerzy Pańskiej, będąc jednocześnie nieposłusznymi Bogu. Na przykład: Paweł napisał, aby najpierw zbadali samych siebie, przed Komunią, i ostrzegał ich, że narażają się na sąd, jeśli nie osądzają właściwie ciała (1Kor 11:29). Wydaje się rozsądne wnioskować, że właściwe osądzenie ciała będzie równoważnikiem innych odpowiednich zwrotów znajdujących się w kontekście, mianowicie tych, które mówią, że powinniśmy badać i osądzać siebie samych. Wiemy, że to “uczynki ciała” wpędzają nas w problemy (p. Rz 8:12-14, 1Kor 9:27). Właściwe osądzenie ciała oznacza rozpoznanie i poddanie jego grzesznej natury walczącej przeciwko Duchowi.

[Ania Marz1]

Możemy uniknąć Bożego gniewu, jeśli będziemy osądzać siebie, to jest, nie będziemy poddawać się grzesznej naturze, stale badając siebie samych i wyznając nasze grzechy, jeśli to konieczne.

Czy chrześcijanin może iść do piekła?

Jak pisze apostoł, Bóg wychowuje nas “abyśmy wraz ze światem nie zostali potępieni” (1Kor 11:32). Oczywiście, świat będzie skazany na wieczne potępienie. Tak więc Bóg dyscyplinuje grzeszących wierzących, aby nie poszli do piekła (ponownie wskazując, że niebo jest tylko dla świętych).

Wzbudza to kilka ważnych kwestii. Po pierwsze: czy istnieje rzeczywiste zagrożenie, aby prawdziwy wierzący mógł skończyć w piekle?

Odpowiedź brzmi: tak. Jeśli prawdziwy wierzący wróci do popełniania grzechów wyłączających, czyli tych, o których w Piśmie Świętym jest napisane, że dopuszczone do życia powodują wyłączenie z Królestwa Bożego (p. 1Kor 5:11; 6:9-10, Ga 5:19-21, Ef 5:5-6), utraci życie wieczne. Bóg nie zabrał nam wolnej woli ani zdolności do grzeszenia. W przeciwieństwie do tego, co mówi wielu współczesnych nauczycieli, Biblia naucza, że każdy wierzący, który stale podąża za swoją grzeszną naturą, co Pismo nazywa ciałem, jest zagrożony duchową śmiercią. Paweł w Liście do Koryntian napisał:

Tak więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według ciała. Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie; ale jeśli Duchem sprawy ciała umartwiacie, żyć będziecie. Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi (Rz 8:12-14, podkreślenie dodano).

Są dwa powody, byśmy mogli myśleć, że Paweł zajmował się tutaj duchowym życiem wierzących chrześcijan.

Po pierwsze: zwraca się do nich jako do braci.

Po drugie: przez Ducha mieli oni możliwość umartwiania (uśmiercenia – przyp. tłum.) uczynków ciała, co dotyczy wyłącznie wierzących, w których Duch zamieszkuje.

Zauważ, że Paweł ostrzega chrześcijan w Rzymie, że jeśli będą żyli według ciała, to muszą umrzeć. Czy odnosił się do fizycznej, czy do duchowej śmierci? Wydaje się logiczne, że pisze tu o duchowej śmierci, skoro wszyscy, nawet ci, “którzy umartwiają sprawy ciała” wcześniej czy później muszą umrzeć fizycznie. Czy nie jest to również prawdą, że ci, którzy żyją według ciała często cieszą się długim życiem fizycznym?

Jedynym właściwym wnioskiem, jaki może być wyciągnięty z tych faktów, jest to, że prawdziwy wierzący chrześcijan może umrzeć duchowo, żyjąc według ciała. Tak więc nie można uważać, że lista grzechów wyłączających wymienionych przez Pawła w 1Kor 6:9-10, Ga 5:19-21 oraz Ef 5:5-6 dotyczy wyłącznie tych, którzy nie wyznają wiary w Chrystusa. Dotyczy ona również tych, którzy wierzą w Chrystusa. (W rzeczywistości, w tym kontekście “listy wyłączeń” są napisane jako ostrzeżenia dla wierzących.) To ci, którzy są prowadzeni przez Ducha, opierają się ciału, są prawdziwymi dziećmi Bożym, jak jasno stwierdza Paweł (Rz 8:14).

Więcej dowodów na to, że chrześcijanin może umrzeć duchowo

Podobne słowa napisał Paweł do Galacjan. Ostrzegając ich, że ci, którzy czynią uczynki ciała nie odziedziczą Królestwa Bożego, pisze dalej:

Nie błądźcie, Bóg się nie da z siebie naśmiewać; albowiem co człowiek sieje, to i żąć będzie. Bo kto sieje dla ciała swego, z ciała żąć będzie skażenie, a kto sieje dla Ducha, z Ducha żąć będzie żywot wieczny. A czynić dobrze nie ustawajmy, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia (Ga 6:7-9, podkreślenie dodano).

Zauważ, że porównano dwie osoby. Jedna sieje dla swego ciała, druga dla Ducha. Pierwsza zbiera skażenie (inny przekład mówi: “zniszczenie”), a druga zbiera żywot wieczny. Skażenie (zniszczenie) jest przeciwieństwem życia wiecznego, zatem musi tu chodzić o duchową śmierć. Zwróćcie, proszę, uwagę na to, że żęcie życia wiecznego jest obiecane wyłącznie tym, którzy sieją dla Ducha i którzy trwają w sianiu dla Ducha. Ci, którzy sieja dla ciała nie żną życia wiecznego, lecz zniszczenie. Jak ostrzegał Paweł: Nie błądźcie w tym! (Ga 6:7). A jednak tak wielu dziś błądzi.

Sianie dla ciała było przedmiotem osobistej troski apostoła, który, jak każdy inny prawdziwy chrześcijanin, nadal posiadał grzeszną naturę. Napisał do Koryntian:

A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony (1Kor 9:25-27, podkres´lenia dodano).

Jeśli mamy nadzieję otrzymać naszą niezwiędłą nagrodę to, podobnie jak sportowcy przygotowujący się do Olimpiady, również musimy ćwiczyć samokontrolę. Paweł stwierdza, że umartwia i ujarzmia swoje ciało, ponieważ gdyby tego nie robił, ryzykowałby dyskwalifikacją

[8]

odbierającą wszelkie nadzieje na zwycięstwo. Najbliższy kontekst tych słów Pawła wyraźnie wskazuje na to, że nie martwi się on o możliwości służby, czy niebiańskich odpłat, lecz o utratę ostatecznego zbawienia. I rzeczywiście, w następnych wersach (1Kor 10:1-14) apostoł ostrzega Koryntian, aby nie szli za tragicznym przykładem Izraelitów, którzy pomimo początkowego błogosławieństwa i przywileju, ostatecznie poginęli na pustyni, ponieważ nie trwali w posłuszeństwie wiary. W przeciwieństwie do Izraelitów, którzy poginęli, korynccy wierzący powinni uciekać od chciwości, bałwochwalstwa, niemoralności (grzechów, które wcześniej Paweł wymienił na swej “liście wykluczającej” 1Kor 6:9-10), wystawiania Boga na próbę i narzekania, przestrzegając ich: “A tak, kto mniema, że stoi, nie baczy, aby nie upadł” (1Kor 10:12).

Jakub dodaje swoje “Amen”

Zastanówmy się nad tym, co Jakub napisał do chrześcijan na temat znoszenia prób. Ci, którzy zwycięsko wytrwają należą do ludzi, którzy “otrzymają koronę życia”, to jest zbawienie. Ci, którzy wrócą do notorycznego grzeszenia umrą:

Błogosławiony mąż, który wytrwa w próbie, bo gdy wytrzyma próbę, weźmie wieniec żywota, obiecany przez Boga tym, którzy go miłują. Niechaj nikt, gdy wystawiony jest na pokusę, nie mówi: Przez Boga jestem kuszony; Bóg bowiem nie jest podatny na pokusy ani sam nikogo nie kusi. Lecz każdy bywa kuszony przez własne pożądliwości, które go pociągają i nęcą; potem, gdy pożądliwość pocznie, rodzi grzech, a gdy grzech dojrzeje, rodzi śmierć. Nie błądźcie, umiłowani bracia moi (Jk 1:12-16, podkreślenia dodano).

Jakub stwierdza, że to nie Bóg nas kusi, lecz “każdy jest kuszony przez własne pożądliwości, które go pociągają i nęcą” (Jk 1:14). Dzieje się tak, “gdy pożądliwość pocznie rodzi grzech” (Jk 1:15). Ostatecznie, gdy już grzech dojrzeje, rodzi śmierć. Ile czasu trzeba na to, aby grzech dojrzał i przyniósł śmierć jest kwestią domysłów. Z pewnością pojedynczy grzech nie skutkuje natychmiastową śmiercią duchową. Niemniej trwanie w grzechu czy nałogowe chodzenie w ciele ostatecznie doprowadzi do duchowej śmierci. Jakub ostrzega nas, abyśmy nie dali się zwodzić w tej dziedzinie.

Niektórzy twierdzą, że Jakub ostrzegał przed fizyczną śmiercią, a nie chodziło mu o duchową, jak to możliwe? Przecież wszyscy umrą fizycznie, zarówno grzesznicy jak i święci.

Dodatkowo, jak mogą niektórzy twierdzić, że Jakub zwracał się w tym fragmencie do niewierzących? Nie jest możliwe, aby grzech przyniósł śmierć im, ponieważ oni już są “martwi w grzechach swoich” (Ef 2:1). Jakub wyraźnie zwracał się do chrześcijan: “umiłowani bracia” (Jk 1:16, podkreślenia dodano).

Ten sam autor napisał na zakończenie listu:

Bracia moi, jeśli kto spośród was zboczy od prawdy, a ktoś go nawróci, niech wie, że ten, kto nawróci grzesznika z błędnej drogi jego, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów (Jk 5:19-20).

Zwróć uwagę na to, że Jakub zwracał się do braci. Stwierdził, że “jeśli kto spośród was zboczy od prawdy”, a więc musiał mieć na myśli wierzących, którzy pierwotnie w trwali w prawdzie, lecz odstąpili od niej. Ci, którzy nie odstąpili od doktryny są wyraźnie zaznaczeni przez autora słowami: “ktoś nawróci grzesznika z błędnej drogi jego” (Jk 5:20). Ci ludzie zboczyli z drogi świętości.

Jeśli jednak nawrócimy tego, który zboczył, tak jak opisał to Jakub, “wybawimy dusze jego od śmierci”. Zwróć uwagę na to, że autor nie powiedział, że wybawimy jego ciało od śmierci, lecz raczej jego duszę. Ponownie widzimy, że jedyny uczciwy wniosek, jaki możemy wyciągnąć, jest taki, że Jakub wierzył, że duchowo żywa osoba może ostatecznie umrzeć duchowo, wracając do życia w grzechu.

Piotr przyłącza się do chóru

Nie tylko Paweł i Jakub zgadzali się w tym względzie, lecz również Piotr. Ostrzegając wierzących przed zwiedzeniem przez fałszywych nauczycieli, napisał:

Przemawiając bowiem słowami nadętymi a pustymi, nęcą przez żądze cielesne i rozwiązłość tych, którzy dopiero co wyzwolili się od wpływu pogrążonych w błędzie, obiecując im wolność, chociaż sami są niewolnikami zguby; czemu bowiem ktoś ulega, tego niewolnikiem się staje. Jeśli bowiem przez poznanie Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa wyzwolili się od brudów świata, lecz potem znowu w nie uwikłani dają im się opanować, to stan ich ostateczny jest gorszy niż poprzedni. Lepiej bowiem byłoby dla nich nie poznać drogi sprawiedliwości, niż poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania. Sprawdza się na nich treść owego przysłowia: Wraca pies do wymiocin swoich, oraz: Umyta świnia znów się tarza w błocie (2P 2:18-22, podkreślenia dodano).

Po pierwsze, zauważ, że Piotr napisał o pokusach wzbudzanych przez fałszywych nauczycieli: “ci, którzy dopiero co wyzwolili się od wpływu pogrążonych w błędzie” (2P 2:18). Najwyraźniej pisze o prawdziwych chrześcijanach, ponieważ wyzwolili się, choć zaledwie spod wpływu tych, którzy żyją w błędzie – niewierzących. Wyraźnie również stwierdza, że ci “wyzwolili się od brudów świata przez poznanie Pana i Zbawiciela” (2P 2:20). Może to oznaczać wyłącznie to, że narodzili się na nowo i już nie żyli więcej w grzechu. (Zauważ, co Piotr uważa za znak prawdziwego wierzącego.) Byli duchowo żywi.

Lecz napisał dalej, że “ponownie uwikłali się” w to, co przedtem zanieczyszczało ich i dali się im opanować (2P 2:20). Efekt jest taki, że “ich stan ostateczny jest gorszy niż poprzedni” (2P 2:20). Jeśli tak było to, czy ciągle mogli być duchowo żywi i zwróceni ku niebu? Oczywiście, że nie. Piotr porównuje ich do psów wracających do swoich wymiocin i świń tarzających się w błocie. Czy mamy sądzić, że tacy ludzie są duchowo żywymi dziećmi Bożymi, napełnionymi Duchem Świętym, na pewnej drodze do nieba?

[9]

Świadectwo Jana

Apostoł Jan oczywiście wierzył w to, że duchowo żywa osoba może stać się duchowo martwa:

Jeśli ktoś spostrzeże, że brat popełnia grzech, który nie sprowadza śmierci, niech się modli, a przywróci mu życie, mam na myśli tych, których grzech nie sprowadza śmierci. Istnieje taki grzech, który sprowadza śmierć. W takim wypadku nie polecam, aby się modlono. Każde bezprawie jest grzechem, są jednak grzechy, które nie sprowadzają śmierci. Wiemy, że każdy, kto się narodził z Boga, nie grzeszy, lecz Narodzony z Boga strzeże go, a Zły go nie dotyka (BT, 1J 5:16-18).

Po pierwsze, zwróć uwagę na to, że Jan mówi o grzeszącym chrześcijaninie.

Po drugie, zwróć uwagę na to, że Jan nie wierzy w to, aby każdy grzech, jaki chrześcijanin może popełnić, mógł spowodować natychmiastową jego śmierć, jak twierdzą niektórzy ekstremiści. Niemniej, wierzy w to, że jest “grzech, który sprowadza śmierć” i nie ma sensu modlić się o brata, który taki grzech popełnia. Będziemy jeszcze rozważać to, czym taki grzech jest, lecz teraz wystarczy stwierdzenie, że on istnieje.

Czy Jan sugerował, że taki grzech prowadzi do fizycznej śmierci? Wielu tak myśli, ponieważ ich wiedza teologiczna wskazuje, że osoba wierząca Bogu nie może umrzeć duchowo. Niemniej, gdy czytamy ten werset wspólnie z wcześniejszymi i następnymi, to od razu widzimy, że wieczne życie jest motywem przewodnim tego, o czym pisze (p. 1J 5:13, 20). Grzech prowadzący do śmierci to grzech, który kończy życie wieczne.

Jezus ostrzegał swych uczniów przed piekłem

Jezus również wierzył, że bycie zbawionym dzisiaj, nie jest ostateczną gwarancją zbawienia w przyszłości. Ostrzegał swoich uczniów aby “bali się tego, który może i duszę i ciało zniszczyć w piekle.” (Mt 10:28). Rozważ także Jego słowa zapisane w Ewangelii Łukasza, również skierowane do Jego uczniów:

Niechaj biodra wasze będą przepasane i świece zapalone. Wy zaś bądźcie podobni do ludzi oczekujących pana swego, aby mu zaraz otworzyć, kiedy powróci z wesela, przyjdzie i zapuka. Błogosławieni owi słudzy, których pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających. Zaprawdę, powiadam wam, iż się przepasze i posadzi ich przy stole, i przystąpiwszy, będzie im usługiwał. Czy przyjdzie o drugiej, czy o trzeciej straży, a zastanie ich tak, błogosławieni oni! To wiedzcie, że gdyby wiedział gospodarz, o której godzinie złodziej przyjdzie, nie dopuściłby do tego, by podkopano dom jego. I wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o takiej godzinie, której się nie spodziewacie. A Piotr rzekł: Panie, czy do nas mówisz w tym podobieństwie, czy też do wszystkich? A Pan rzekł: Któż jest tym wiernym i roztropnym szafarzem, którego ustanowił pan nad czeladzią swoją, aby im dawał wyżywienie w czasie właściwym? Błogosławiony ów sługa, którego pan jego, gdy przyjdzie, zastanie tak czyniącego. Zaprawdę, powiadam wam, że postawi go nad całym mieniem swoim. Jeśliby zaś ów sługa rzekł w sercu swoim: Pan mój zwleka z przyjściem, i zacząłby bić sługi i służebnice, jeść, pić i upijać się, przyjdzie pan sługi owego w dniu, w którym tego nie oczekuje, i o godzinie, której nie zna, usunie go i wyznaczy mu los z niewiernymi (?k 12:35-46, podkres´lenia dodano).

To samo ostrzeżenie Jezusa zapisuje Mateusz. Jezus rozwija tam kwestię

[Dorota2]

ostatecznego losu niewiernego sługi: “Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Mt 24:51). Tak więc, według słów Jezusa, ktoś, kto służy Panu, swemu Mistrzowi, może powrócić do poprzedniego stylu życia i zostać potępionym.

Zauważ, że zły sługa z tej przypowieści został opisany jako człowiek, który nienawidzi swoich kolegów niewolników i pijak. Popełnia dwa

[Dorota3]

grzechy, które cechują człowieka niezbawionego (p. 1J 3:13-15; 1Kor 6:10).

Zwróć uwagę również, że Jezus opowiada tę historię swoim uczniom (Łk 12:22. 41). To, że dzisiaj masz relację z Bogiem, nie gwarantuje, że wytrwasz w wierze. Musimy trwać w żywej wierze. Przypowieści z Ewangelii Mateusza: “O dziesięciu pannach” oraz “O talentach” także ilustrują powyższe stwierdzenie (Mt 25:1-30).

Jezus w tej opowieści sugeruje czytelnikowi, że nie istnieje doktryna bezwarunkowego wiecznego bezpieczeństwa, a zewnętrzna ciemność, gdzie “jest płacz i zgrzytanie zębów” nie jest miejscem, w którym mniej owocni chrześcijanie będą przez pewien czas narzekać na utratę niebiańskich nagród!

[10]

Po raz kolejny Jezus ostrzegał Kościół w Sardes o niebezpieczeństwie powrotu do poprzedniego życia nowo narodzonych członków. Widocznie, większość chrześcijan w Sardes wróciła do życia w grzechu; tak więc byli zagrożeni śmiertelnym niebezpieczeństwem, że nie zostaną ubrani w białe szaty, że Jezus nie przyzna się do znajomości z nimi przed swym Ojcem, i że ich imiona zostaną usunięte z księgi żywota. Niemniej ciągle jeszcze był czas na pokutę. Czytajmy uważnie dalszy ciąg:

A do anioła zboru w Sardes napisz: To mówi Ten, który ma siedem duchów Bożych i siedem gwiazd: Znam uczynki twoje: Masz imię, że żyjesz, a jesteś umarły. Bądź czujny i utwierdź, co jeszcze pozostało, a co bliskie jest śmierci; nie stwierdziłem bowiem, że uczynki twoje są doskonałe przed moim Bogiem. Pamiętaj więc, czego się nauczyłeś i co usłyszałeś, i strzeż tego, i upamiętaj się. Jeśli tedy nie będziesz czujny, przyjdę jak złodziej, a nie dowiesz się, o której godzinie cię zaskoczę. Lecz masz w Sardes kilka osób, które nie skalały swoich szat, więc chodzić będą ze mną w szatach białych, dlatego że są godni. (Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami (Ap 3:1-5, podkreślenia dodano.).

Jak to możliwe, w świetle tego wszystkiego czego nauczali: Jezus, Piotr, Jakub, Jan i Paweł, że jest tak wielu współczesnych nauczycieli, którzy utrzymują, że jeśli ktoś został naprawdę zbawiony, nie może stracić zbawienia, bez względu na to jak żyje? Jest to pierwotne kłamstwo diabła, który powiedział osobie duchowo żywej, zastanawiającej się nad popełnieniem grzechu: “Na pewno nie umrzecie!” (Rdz 3:4). Dlaczego więcej chrześcijan nie rozpoznaje pierwotnego kłamstwa Szatana, które jest pomnażane przez współczesną fałszywą doktrynę?

[11]

Gdy wierzący przestanie wierzyć

Życie w niesprawiedliwości nie jest jedynym niebezpieczeństwem dla wierzącego. Jeśli prawdziwy wierzący przestanie wierzyć, utraci swoje zbawienie, ponieważ zbawienie jest obiecane tylko tym, którzy wierzą i trwają w wierze. Jeśli chodzi o zbawienie, grecki Nowy Testament często używa słowa „wierzyć” w czasie ciągłym. Zbawienie jest dla tych, którzy wierzą i trwają wierze, a nie dla tych, którzy uwierzyli kiedyś w przeszłości. Właśnie dlatego i jeszcze z kilku innych powodów, Nowy Testament jest pełen przestróg, które zachęcają wierzących, aby trwali również na drodze sprawiedliwości. Jezus ostrzegał swoich uczniów, że “kto wytrwa do końca, zbawiony będzie” (Mt 10:22).

Zauważ warunkowe „jeśli” w słowach Pawła do chrześcijan z Kolosów:

I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych, jeśli tylko wytrwacie w wierze, ugruntowani i stali, i nie zachwiejecie się w nadziei, opartej na ewangelii, którą usłyszeliście, która jest zwiastowana wszelkiemu stworzeniu pod niebem, a której ja, Paweł, zostałem sługą (Kol 1:21-23, podkreślenia dodano).

Wielu kalwinistów twierdzi, że Paweł miał na myśli to, że wszyscy prawdziwi chrześcijanie będą trwali w wierze aż do śmierci, a jeśli w jakimś momencie ktoś przestanie wierzyć, to dowodzi, że przede wszystkim nigdy naprawdę nie uwierzył i nigdy nie był naprawdę zbawiony. Ponieważ zdarza się, że wielu ludzi mających głęboką relację z Bogiem, których życie jest pełne owoców Ducha Świętego, powraca do starego modelu życia, kalwiniści utrzymują również, że fałszywi chrześcijanie, w których oczywiście nie zamieszkuje Duch Święty, mogą sprawiać wrażenie, że nadal są blisko Boga. Mogą nawet przynosić więcej owoców niż niektórzy autentyczni chrześcijanie, a jednak pójść do piekła, ponieważ nigdy rzeczywiście nie posiadali zbawczej wiary! Tak więc kalwinista, jest konsekwentny w swej teologii, musi zawsze żyć ze świadomością takiej możliwości, że jego wiara może okazać się fałszywa, jeśli kiedyś przestanie wierzyć. Jeśli jedyna wiara, jaka zbawia, to wiara, która dotrwa do śmierci, to kalwinista nigdy nie może być pewien swego zbawienia, ponieważ aż do dnia swej śmierci nie wie, czy jego wiara jest prawdziwa. Dopiero wtedy wie, że jego wiara wytrwała do końca jego życia i tym samym okazała się prawdziwa.

Oczywiście, tego Paweł nie nauczał w Liście do Kolosan (1:23). Chciał, aby chrześcijanie w Kolosach wiedzieli, że obecnie są pojednani z Bogiem i że utrzymają swój nienaganny stan przed Nim, jeśli będą trwali w wierze.

Zwróć uwagę na warunkowe „jeśli” dotyczące zbawienia Koryntian:

A przypominam wam, bracia, ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie, i przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem, chyba że nadaremnie uwierzyliście (1 Kor 15:1-2, podkreślenie dodano).

Paweł upewniał ich o zbawieniu na podstawie ich wiary. Mieli nadal być zbawieni, jeśli zdecydowanie będą trzymać się Ewangelii. Nie powiedział im, że czas im powie czy rzeczywiście byli zbawieni, jeśli wytrwają w wierze aż do śmierci.

Strzeż swego serca przed niewiarą

Autor Listu do Hebrajczyków ostrzegał przed realnym niebezpieczeństwem popadnięcia w niewiarę czy grzech, które skradają się do nas. Zauważ, że zwrócił się do braci chrześcijan

[12]

:

Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego, niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego, ale napominajcie jedni drugich każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa “dzisiaj”, aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność, jaką mieliśmy na początku (Hbr 3:12-14, podkreślenie dodano).

Jesteśmy współuczestnikami Chrystusa tak długo, jak długo “zachowujemy niewzruszenie ufność”. Grzech może nas zwieść i zatwardzić, powinniśmy więc strzec się zarówno niewiary jak i grzechu, skradających się do nas.

Nieco dalej autor Listu do Hebrajczyków cytuje jeden z najbardziej znanych wersetów Starego Testamentu, z Księgi Habakuka (2:4), po czym dodaje swój natchniony komentarz:

…a sprawiedliwy mąż z wiary żyć będzie; lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych, którzy wierzą i zachowują duszę (Hbr 10:38-39, podkreślenie dodano).

Czy może to być bardziej wyraźne?

Wszczepione i odłamane

Podobnie jak w wielu innych miejscach Pisma, fragment z Listu do Rzymian jest dowodem na to, że prawdziwy wierzący może utracić zbawienie, jeśli porzuci wiarę. Każdy uczciwy czytelnik musi to przyznać:

Do was zaś, którzy jesteście z pogan, mówię: Skoro już jestem apostołem pogan, służbę moją chlubnie wykonuję; może w ten sposób pobudzę do zawiści rodaków moich i zbawię niektórych z nich. Jeśli bowiem odrzucenie ich jest pojednaniem świata, to czym będzie przyjęcie ich, jeśli nie powstaniem do życia z martwych? A jeśli zaczyn jest święty, to i ciasto; a jeśli korzeń jest święty, to i gałęzie. Jeśli zaś niektóre z gałęzi zostały odłamane, a ty, będąc gałązką z dzikiego drzewa oliwnego, zostałeś na ich miejsce wszczepiony i stałeś się uczestnikiem korzenia i tłuszczu oliwnego, to nie wynoś się nad gałęzie; a jeśli się chełpisz, to pamiętaj, że nie ty dźwigasz korzeń, lecz korzeń ciebie. Powiesz tedy: Odłamane zostały gałęzie, abym ja był wszczepiony. Słusznie! Odłamane zostały z powodu niewiary, ty zaś trwasz dzięki wierze; wzbijaj się w pychę, ale się strzeż. Jeśli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, nie oszczędzi też ciebie. Zważ tedy na dobrotliwość i surowość Bożą – surowość dla tych, którzy upadli, a dobrotliwość Bożą względem ciebie, o ile wytrwasz w dobroci, bo inaczej i ty będziesz odcięty. Ale i oni, jeżeli nie będą trwali w niewierze, zostaną wszczepieni, gdyż Bóg ma moc wszczepić ich ponownie. Bo jeżeli ty, odcięty z dzikiego z natury drzewa oliwnego, zostałeś wszczepiony wbrew naturze w szlachetne drzewo oliwne, o ileż pewniej zostaną wszczepieni w swoje drzewo oliwne ci, którzy z natury do niego należą (Rz 11:13-24, podkreślenia dodano).

Wyraźnie widać, że istnieje możliwość stracenia pozycji w Bożym drzewie zbawienia. Stoimy w wierze i mamy zagwarantowane swoje miejsce, jeśli tylko wytrwamy w dobroci

[13]

.

Znów o Bożej dyscyplinie

Mając w pamięci powyższe, wróćmy teraz do słów Pawła o Bożej dyscyplinie z Pierwszego Listu do Koryntian (11:27-34) i zadajmy kolejne pytanie: Czy Boża dyscyplina gwarantuje, że grzeszący chrześcijanin będzie pokutował i nie zostanie potępiony wraz ze światem?

Oczywista odpowiedź brzmi: “nie”, i to z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że liczne wersy, które rozważaliśmy wcześniej wskazują na to, że prawdziwy wierzący może utracić zbawienie, wyrzekając się swojej wiary bądź wracając do poprzedniego modelu życia. Każdy wierzący, który błądzi jest niewątpliwie kochany przez Boga, i Pismo naucza, że On karci tych, których kocha (p. Hbr 12:6). Niemniej, ponieważ wyraźnie istnieje taka możliwość, aby wierzący wrócił do niesprawiedliwości bądź niewiary i umarł duchowo, możemy dojść tylko do takiego wniosku, że Boża dyscyplina nie zawsze sprowadza z powrotem tych, którzy odchodzą.

Po drugie, Bóg nigdy nie tratuje naszej wolnej woli, jeśli chodzi o nasze zbawienie. Jeśli nie chcemy Mu służyć, nie musimy tego robić i Biblia zawiera sporo przykładów ludzi, których Bóg karcił, a którzy nie pokutowali. Król Asa – człowiek, który początkowo był bardzo pobożnym królem. Później jednak, zgrzeszył i nie chciał pokutować, nawet kiedy cierpiał z powodu choroby stóp, która była następstwem grzechu i karą Boga. Ostatecznie umarł z powodu tej choroby (p. 2Krn 14-16).

Możliwe, że zgodnie z przekazem autora Listu do Hebrajczyków, Boże dzieci niewłaściwie zareagują na Jego karcenie:

…i zapomnieliście o napomnieniu, które się zwraca do was jak do synów: Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; (…) Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć? (Hbr 12:5.9).

Gdy karceni przez naszego Ojca lekceważymy czy upadamy na duchu znaczy to, że zostajemy pokonani przez to karcenie i rezygnujemy. Bóg jednak chce, abyśmy poddali się Jego dyscyplinie i żyli. Wniosek z tego jest taki, że jeśli nie poddamy się, nie będziemy żyli, lecz umrzemy. Autor musiał pisać o duchowym życiu (a przez to o duchowej śmierci), po prostu dlatego, że wszyscy posłuszni chrześcijanie ostatecznie umrą fizycznie, nie wspominając o tym, że wielu, którzy nie są poddaniu “Ojcu duchów” będzie żyło długo.

To znowu prowadzi nas do następnego pytania: Co z przedwczesną fizyczną śmiercią? Jeśli takie jest Boże karcenie, którego celem jest, abyśmy “wraz ze światem nie zostali potępieni”, to czy Pan nie sprowadza każdego grzeszącego chrześcijanina do domu, zanim umrze duchowo?

Gdyby tak zawsze miało być, to nie byłoby możliwości utraty zbawienia. Jeśli ktoś był zbawiony, nie musiałby w ogóle martwić się o to, że odrzuci wiarę czy wróci do grzechu, ponieważ mógłby mieć pewność, że Pan skróci jego życie, zanim umrze duchowo i straci zbawienie. Taka myśl jest sprzeczna z wieloma miejscami Pisma, wyraźnie wskazującymi na to, że prawdziwie zbawiona osoba może stracić zbawienie. Jaka jest więc odpowiedź?

Może pewien przykład z życia pomoże nam tutaj: obywatel może złamać prawo i zostać skazanym przez sąd. Jeśli jednak ucieknie z kraju, wydostaje się poza obszar jurysdykcji swego kraju, a w konsekwencji unika kary, jednak traci również przywileje dane obywatelom jego kraju.

Może jeszcze inny przykład: syn mógł być nieposłuszny ojcu i doświadczyć jego dyscypliny, lecz jeśli ucieknie z domu, aby pobłażać sobie w tym, co nie podoba się jego ojcu, nie musi obawiać się ojcowskiego karania. Usunął się sam z rodziny. Tak więc podobnie jest z tymi, którzy porzucają swoją wiarę i wracają z całego serca do podążania za ciałem. Pociecha obiecanego karcenia czy przedwczesna śmierć – już ich nie dotyczą. Utracili wszystko, co mieli. Oczywiście, taki człowiek może umrzeć przedwcześnie, lecz jego ostatecznym przeznaczeniem nie jest niebo.

Niemniej jednak ci, spośród Bożych dzieci, którzy popadną w grzech, lecz ich serca ciągle są skłonne służyć Bogu, stają na pozycji przyjęcia kary od swego Ojca, jeśli sami siebie nie osądzą przez wyznanie i pokutę. Te dzieci są generalnie posłuszne; nie uciekają i nie porzucają swej rodziny, lecz są tylko w pewnym stopniu nieposłuszne. Jeśli będą trwały w swym uporze, nie wyznając grzechu i nie pokutując z niego, mogą zostać osądzone przez przedwczesną fizyczną śmierć, lecz nadal są zbawione.

Na przykład Bóg może powołać któreś ze swoich dzieci na pastora. Jeśli to dziecko Boże opiera się powołaniu, może cierpieć z powodu jakiejś formy Bożej dyscypliny. Jeśli trwa w nieposłuszeństwie, może przedwcześnie umrzeć, lecz pójdzie do nieba. Nie “żył według ciała”, lecz “Duchem umartwiał uczynki ciała”. W jego życiu pojawił się owoc, lecz nie spełniał Bożych oczekiwań. Nie jest więc podobny do chrześcijanina, który porzucił swą wiarę czy wrócił do życia w grzechu.

Możemy zapytać: “Cóż jest takiego strasznego w przedwczesnej śmierci i pójściu do nieba? Czy nie będzie to bardziej opłacalne niż karanie?”

Takie pytanie ujawnia brak zrozumienia, jak bardzo Bóg w następnym życiu wynagrodzi pobożnych. Jeśli nawet jeden kubek zimnej wody zostanie nagrodzony; jeśli cierpliwe znoszenie “nieznacznego chwilowego ucisku przynosi przeogromną obfitość wiekuistej chwały” (2Kor 4:17); jeśli przez dzielenie się z potrzebującymi składamy “skarb w niebie” (Łk 12;33), to każda dodatkowa sekunda służby Bogu na ziemi może być uważana za nieporównywalną sposobność. Jakże smutne jest, gdy tracimy czas, którego nigdy już możemy nie odzyskać. W przyszłości będziemy spoglądać wstecz i bardzo żałować. O ileż bardziej będzie to prawdą dla tych, którzy przedwcześnie zmarli i nie mieli możliwości służyć więcej Panu na ziemi?

Czy wszystkie choroby wskazują na Bożą dyscyplinę?

Z tego, co Paweł napisał do Koryntian, jasno wynika, że choroby, słabości i przedwczesna śmierć mogą być przejawem Bożej dyscypliny. Pomimo że można powiedzieć, że wszystkie tego rodzaju zdarzenia wskazują na Boże karcenie, jest wiele innych miejsc w Piśmie, poza Listem do Koryntian (11:27-32), które potwierdzają taką możliwość

[14]

.

Zatem mądrze jest ze strony chrześcijanina, który cierpi fizycznie, aby spędził nieco czasu na badaniu samego siebie. Jeśli doświadcza Bożej dyscypliny, wydaje się nieprawdopodobne, aby doznał ulgi bez pokuty i Bożego przebaczenia.

Boża dyscyplina z pewnością pojawia się również w innej formie niż choroby. Bóg może zorganizować różne okoliczności na nieskończoną ilości sposobów, aby doprowadzić do swego celu. Jakub, który kiedyś udawał swego brata, aby zwieść ojca, wstał pewnego dnia rano ożeniony z kobietą, która udawała jego narzeczoną! Wielu nieposłusznych chrześcijan obudziło się w podobnych okolicznościach, gdy Pan delikatnie uczył ich na temat siania i zbierania.

Poza tym wszystkim, nie powinniśmy zapominać o tym, że Boża dyscyplina jest przejawem Jego miłości do nas. Karcony chrześcijanin nie powinien zabawiać się myślami, które mówią coś innego. Jezus powiedział: “Wszystkich, których miłuję, karcę i smagam; bądź tedy gorliwy i upamiętaj się” (Ap 3:19, podkreślenie dodano). Autor Listu do Hebrajczyków mówi nam, że Bóg zajmuje się nami jak każdy dobry ojciec swoim synem:

Przeto pomyślcie o tym, który od grzeszników zniósł tak wielkie sprzeciwy wobec siebie, abyście nie upadli na duchu, utrudzeni. Wy nie opieraliście się jeszcze aż do krwi w walce przeciw grzechowi i zapomnieliście o napomnieniu, które się zwraca do was jak do synów: „Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje”.

Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? A jeśli jesteście bez karania, które jest udziałem wszystkich, tedy jesteście dziećmi nieprawymi, a nie synami. Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć? (Tamci bowiem karcili nas według swego uznania na krótki czas, ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w jego świętości. Żadne karanie nie wydaje się chwilowo przyjemne, lecz bolesne, później jednak wydaje błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie zostali wyćwiczeni (Hbr 12:3-11).

Biorąc pod uwagę to, co właśnie przeczytaliśmy, wydaje się, że powinniśmy bardziej starać się o to, abyśmy nie

[Ania Marz4]

byli karceni! Autor powyższego listu napisał, że “wszyscy staliśmy się uczestnikami” Bożego karcenia, a ci, którzy nie uczestniczą w nim są “dziećmi nieprawymi” (Hbr 12:8).

Bóg pragnie, abyśmy uczestniczyli w Jego świętości i taki był Jego zamiar od samego początku. Karcenie nie jest zabawne, lecz gdy już się zakończy, wywołuje w naszym życiu sprawiedliwość. Psalmista napisał: “Zanim zostałem upokorzony, błądziłem, ale teraz strzegę twego słowa (…) dobrze mi, żem został upokorzony, abym się nauczył ustaw twoich” (Ps 119:67.71).

Gdy Kościół zarządza Bożą dyscyplinę

Jest jeszcze jeden aspekt Bożego karcenia, nad którym musimy się zastanowić. Jest również coś, co Bóg używa, aby motywować nas do bycia świętymi – dyscypliny zarządzonej przez Kościół.

Niestety, słowa Jezusa w tym temacie rzadko są wykonywane, przede wszystkim dlatego, że tak wiele Kościołów i poszczególnych chrześcijan nie skupia się, ani indywidualnie, ani zbiorowo, na świętości. Niemniej, prawdziwi chrześcijanie, którzy starają się podobać Panu, nie zignorują tego, co powiedział Jezus.

A jeśliby zgrzeszył brat twój, idź, upomnij go sam na sam; jeśliby cię usłuchał, pozyskałeś brata swego. Jeśliby zaś nie usłuchał, weź z sobą jeszcze jednego lub dwóch, aby na oświadczeniu dwu lub trzech świadków była oparta każda sprawa. A jeśliby ich nie usłuchał, powiedz zborowi; a jeśliby zboru nie usłuchał, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik (Mt 18:15-17).

Można się tylko zastanawiać, co stało by się, gdyby te przykazania były przestrzegane we wszystkich kościołach. Niewątpliwie w wielu z nich zmalałaby ilość uczestników. Z pewnością, jako członkowie ciała Chrystusa, mamy obowiązek, co do naszej osobistej świętości, lecz jesteśmy również odpowiedzialni za świętość innych wierzących i czystość Kościoła Chrystusa.

Logiczne wydaje stwierdzenie, że słowa Jezusa dotyczące dyscypliny kościelnej mają zastosowanie wtedy, gdy jakiś brat grzeszy przeciwko nam osobiście, a nie wtedy, gdy brat grzeszy w ogóle. Taką interpretację popierają w pewnym stopniu słowa Jezusa zapisane w Ewangelii Łukasza: “Miejcie się na baczności. Jeśliby zgrzeszył twój brat, strofuj go, a jeśli się upamięta, odpuść mu. A jeśliby siedemkroć na dzień zgrzeszył przeciwko tobie, i siedemkroć zwrócił się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego, odpuść mu” (Łk 17:3-4, podkreślenie dodano). Zwróć uwagę na to, że Jezus powiedział: “Jeśli zgrzeszy przeciwko tobie“. Powiedział również, abyśmy przebaczali każdemu pokutującemu bratu, którego napomnimy. Możemy przebaczać wyłącznie osobiste przewinienia innych wobec nas, a nie ich grzechy w ogóle. Co więcej, zauważamy, że po słowach na temat dyscypliny kościelnej, w 18 rozdziale Ewangelii Mateusza, znajduje się przypowieść o „Złym Słudze”, która pojawiła się wywołana pytaniem Piotra o to, jak często należy przebaczać bratu. To pytanie i odpowiedź Jezusa wskazują na to, że chodzi tu o osobiste przewinienia.

Właściwa kolejność

Oczywiście, w kościelną dyscyplinę mało kiedy powinien być zaangażowany cały Kościół

[15]

. Dyscyplinowanie może zacząć jedna osoba, która jest oddana życiu w świętości

[Dorota5]

. Musi być święta co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, jeśli nie jest święta w pewnym stopniu, będzie jak ów człowiek z belką w oku, który usiłuje wyjąć źdźbło z oka kogoś innego (p. Mt 7:3-5). Jakie mam prawo poprawiania grzeszącego brata, jeśli jestem jeszcze większym grzesznikiem? Po drugie, jeśli popełnione wykroczenie jest osobiste, to człowiek obrażony musi być na tyle święty, aby pragnąć pojednania. Zbyt wielu z nas, gdy zostajemy urażeni, mówimy o tym ze wszystkimi, tylko nie z tym, który nas uraził, woląc plotkę niż dzieło pojednania. Pismo ostrzega, że gdy to robimy, znajdujemy się w niebezpieczeństwie osądu (p. Mt 7:1-2; Jk 4:11; 5:9).

Wyobraźmy sobie taką sytuację, gdy wierzący brat grzeszy

[16]

i to przeciwko tobie. Powinieneś w miłości, łagodnie i pokornie skonfrontować się z nim. Najczęściej okazuje się, że tamten w ogóle nie zdawał sobie sprawy z tego, co zrobił i natychmiast poprosił o przebaczenie. Oczywiście, masz obowiązek przebaczyć mu i w tym momencie możesz zakwestionować to, czy nie jesteś przewrażliwiony. Wiele zranień, na które cierpimy, powinno być przeoczonych z założenia, że druga osoba nie miała zamiaru ranić. Jeśli, na przykład, wydawało ci się, że twój pastor unikał cię w kościele, to nie znaczy, że faktycznie tak było. Mógł po prostu być zajęty, zajmując się innymi.

Istnieje też taka możliwość, że gdy skonfrontujesz winnego, może okazać się, że on pokarze ci twój udział w tym naruszeniu. Może powiedzieć ci, że zrobił to, co zrobił, ponieważ ty go obraziłeś. Oczywiście w takim przypadku to on powinien był przyjść do ciebie! Mimo wszystko, teraz możesz już zrozumieć, że to ty byłeś faktyczną przyczyną problemu i musisz prosić o przebaczenie. Wtedy twój brat jest zobowiązany do przebaczenia ci i następuje pojednanie.

Drugi i trzeci krok

Powiedzmy, że jednak nic z tego się nie dzieje i winowajca odmawia przyznania się do winy i poproszenia o przebaczenie. Wtedy powinieneś „wziąć ze sobą jednego lub dwóch, aby na oświadczeniu dwu lub trzech świadków była oparta każda sprawa”(Mt 18:16).

Oczywiście, zanim będziesz mógł przekonać jednego czy dwóch innych, aby stanęli wobec winowajcy, będziesz musiał ich przekonać w swojej sprawie. Mogą zechcieć przepytać tego człowieka, zanim staną po twojej stronie. Mogą nawet zostać przekonani, że przypuszczalny winowajca jest niewinny i poprawiać ciebie! Jeśli tak się dzieje, ty powinieneś prosić winowajcę o przebaczenie.

Jeśli jesteś w stanie przekonać dwie, trzy osoby do swojej sprawy, wtedy ty razem z nimi powinniście skonfrontować ponownie winnego. Jak dobrze pójdzie, ich obecność obok ciebie wystarczy, aby przekonać go do przyznania się do winy i postarania się o twoje przebaczenie, co da pojednanie.

Rzadko tak się dzieje, lecz jeśli nadal odmawia przyznania się, to sprawa powinna zostać przedstawiona całemu Kościołowi

[17]

. Oczywiście, wymaga to zaangażowania przywództwa Kościoła; niewątpliwie będą dociekać wszystkiego, zanim zdecydują przyłączyć się do twojej sprawy.

Istnieje taka możliwość, że odkryją, iż obie strony mają słuszne skargi i obie muszą przebaczyć sobie nawzajem. Niemniej, jeśli przyłączą się do ciebie, możesz być przekonany, że twoje oskarżenie przeciwko bratu jest słuszne.

Gdy okaże się, że cały Kościół stanął po twojej stronie i planuje się skonfrontować go publicznie, albo będzie pokutował, albo opuści Kościół. Jest mało prawdopodobne, żeby trzeba go było ekskomunikować. Jezus powiedział, że należy go traktować jak “poganina i celnika” (Mt 18:17). To znaczy, że ma być traktowany jako człowiek nieodrodzony, kim właściwie jest. Ktoś naprawdę narodzony na nowo nie będzie się opierał zbiorowemu przekonaniu całego Kościoła. Tak więc, powinien być traktowany jak niewierzący – jako ktoś, kto wymaga zewangelizowania i narodzenia na nowo.

Jeśli winowajca pokutuje…

Jeśli w którymkolwiek momencie stosowania kościelnej dyscypliny winowajca poprosi cię o przebaczenie, powinieneś mu przebaczyć, bo inaczej sam doświadczysz Bożej dyscypliny. Natychmiast po poleceniach dotyczących dyscypliny, jaka ma być stosowana w kościele, Jezus opowiada historię o słudze, któremu król darował ogromny dług, ale ten sługa nie chciał darować innemu słudze, który był mu winny znacznie mniej i kazał dłużnika wsadzić do więzienia. Gdy król usłyszał o tym wydarzeniu, “rozgniewał się i wydał go katom, żeby mu oddał cały dług” (Mt 18:34). Następnie Jezus obiecał: “Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści z serca swego bratu swemu” (Mt 18:35).

Widać wyraźnie, że nieprzebaczający sługa z powodu nieprzebaczenia ostatecznie został ukarany za swoje długi, pomimo, że mu je wcześniej darowano. Czy nieprzebaczający ludzie są zbawieni? Jezus poważnie ostrzegał, że dopóki nie przebaczą grzechów innym, ich wykroczenia nie zostaną im przebaczone (p. Mt 6:14-15).

Fałszywe przebaczenie

Czy mamy obowiązek przebaczać tym, którzy zawinili wobec, nas, lecz nigdy nie uznali swej winy? Czy mamy traktować winowajcę tak, jakby nic się nie stało? To są bardzo ważne pytania, które męczą umysły wielu chrześcijan.

Po pierwsze, musimy zdać sobie sprawę z tego, że nie istnieje prawdziwe pojednanie bez komunikacji, pokuty i przebaczenia. Łatwo to zrozumieć w kontekście małżeństwa. Gdy jedno z małżonków obrazi drugie, pojawia się między nimi napięcie. Być może przestają rozmawiać ze sobą i śpią oddzielnie.

Co może odnowić relację? Tyko porozumienie się, pokuta i przebaczenie. Mogą udawać, że nic się nie stało, na siłę uśmiechać się do siebie i rozmawiać o innych sprawach, lecz między nimi ciągle coś stoi. Ich relacja została zniszczona i będzie tak dopóki nie będzie porozumienia, pokuty i przebaczenia.

Jeśli ktoś jest jedynym winowajcą to osoba obrażona może próbować przebaczyć, starając się zapomnieć o tym, co się stało i funkcjonować przez jakiś czas tak, jakby nic się nie stało. Jednak za każdym razem, gdy widzi winowajcę, ma poczucie krzywdy oraz dręczące pytanie: “Dlaczego nie mogę przebaczyć?”.

Jest tak dlatego, że stara się zrobić coś, co jest nie do wykonania, coś, czego sam Bóg nie robi. Bóg przebacza wyłącznie tym, którzy pokutują i nie oczekuje od urażonego wierzącego, że będzie udawał, że nic się nie stało, równocześnie przekonując samego siebie, że winowajca jest wspaniałą osobą pozbawioną słabości. Właśnie dlatego Jezus polecił nam, aby konfrontować się z winowajcą i, jeśli nie pokutuje, przeprowadzić go przez kolejne kroki kościelnej dyscypliny. Jeśli w jakimś miejscu tego procesu winowajca pokutuje, wtedy musimy mu przebaczyć. Nigdy nie usłyszelibyśmy z ust Jezusa tego, co powiedział na temat kościelnej dyscypliny, gdyby oczekiwał, że urażony po prostu przebaczy i pójdzie swoją drogą. Powtórzmy, Jezus powiedział:

Miejcie się na baczności. Jeśliby zgrzeszył twój brat, strofuj go, a jeśli się upamięta, odpuść mu. A jeśliby siedemkroć na dzień zgrzeszył przeciwko tobie, i siedemkroć zwrócił się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego, odpuść mu (Łk 17:3-4, podkreślenia dodano).

Wierzący mogą kochać wszystkich, w tym również niepokutującego winowajcę, tak jak Bóg kocha wszystkich, jest to możliwe i tego się od nich oczekuje, lecz miłość niekoniecznie oznacza bezwarunkowe przebaczenie. Bóg kocha wszystkich, lecz nie każdy otrzymuje od Niego przebaczenie.

Trudne przypadki

Co należy zrobić w przypadku, gdy ze względu na niezależne od nas okoliczności, nie da się postąpić zgodnie z zasadami kościelnej dyscypliny nakreślonymi przez Jezusa? Na przykład, zostałeś poważnie urażony przez wpływowego wierzącego, powiedzmy pastora, i on nie chce się z tobą umówić na spotkanie. Może być i taka sytuacja, że stajesz naprzeciw winowajcy, który nie chce pokutować, a ty nie jesteś w stanie znaleźć nikogo, kto by chciał iść do niego razem z tobą.

W takich przypadkach można zastosować słowa Pawła: “Ze wszystkimi, o ile to od was zależy, pokój miejcie” (Rz 12:18). Zrób to, co możesz; tego Bóg od ciebie wymaga.

Bez względu na sytuacje, Pan zawsze chce, abyśmy nadstawili drugi policzek i poszli dodatkowy kilometr. Jak już wcześniej powiedziałem, nie oznacza to, że mamy pozwalać na to, aby nas inni obrażali, lecz powinniśmy wyjść poza to, czego zwykle ludzie oczekują. W szczególności dotyczy to naszych kontaktów z niewierzącymi. Oni nie twierdzą, że są uczniami Chrystusa, więc próba przeprowadzenia ich przez proces przekazany Kościołowi byłaby głupotą.

Jak już wcześniej powiedziałem, choć Bóg nie przebacza nikomu, jeśli nie ma pokuty, nadal kocha zatwardziałych ludzi i w miłości, z otwartymi ramionami oczekuje, aby przyjąć ich w każdej chwili. Taka też powinna być nasza postawa wobec każdego zatwardziałego winowajcy. Nie możemy przebaczyć, dopóki nie ma pokuty, lecz możemy kochać i modlić się, oczekując z otwartymi ramionami miłości. Ojciec syna marnotrawnego nie wybrał się w daleką podróż, aby zaoferować swemu synowi niskoprocentową pożyczkę, lecz nie odwrócił się plecami, gdy zobaczył wracającego zawstydzonego syna. Podbiegł do niego i objął go. Józef nie ujawnił się braciom, gdy pierwszy raz pojawili się w Egipcie, lecz gdy jakiś czas później okazali pokutę, przyjął ich ze łzami.

Druga strona medalu

Co należy robić, gdy ty staniesz się przedmiotem kościelnej dyscypliny? Jakiś brat przychodzi do ciebie, mówiąc, że go uraziłeś. Co powinieneś zrobić? Powinieneś przełknąć wszelką pychę, która może się pojawiać, uważnie słuchać i zastanowić się nad tym, co mówi. Jeśli uważasz, że jego narzekanie jest usprawiedliwione, powinieneś przeprosić i prosić o przebaczenie. Jeśli uważasz inaczej, powinieneś z łagodnością przedyskutować swoje wrażenia i popracować nad zrozumieniem i pojednaniem. Oby było to skuteczne.

Jeśli wraca z jednym czy dwoma braćmi i stoją oni za urażonym nawet po wysłuchaniu twojej wersji historii, powinieneś poważnie rozważyć to, co mówią i przyznać się do błędu, prosząc o przebaczenie.

Jeśli jesteś przekonany, że wszyscy trzej mylą się, a oni przedstawią sprawę Kościołowi, powinieneś dobrowolnie spotkać się z liderem, który będzie tego chciał i rozważnie wyjaśnić swoją wersję historii. Jeśli cały Kościół stanie po stronie urażonego brata, powinieneś zdać sobie sprawę z tego, że ty się mylisz, przyznać to i prosić o przebaczenie.

Przeciwieństwo kościelnej dyscypliny

Kościelna dyscyplina jest formą Bożego karania, ponieważ jest to Jego przykazanie. Istnieje jeszcze inny sposób, w jaki Pan motywuje nas, do uświęcenia i środek, dzięki któremu utrzymuje swój prawdziwy Kościół w czystości.

W kościołach, gdzie jest pełno pseudochrześcijan sprawy mają się zupełnie inaczej. Znam pewnego pobożnego pastora, który nie zgodził się zaśpiewać w duecie z mężczyzną, członkiem jego Kościoła, który żył w cudzołóstwie. Cudzołożnik był członkiem rodziny, która przez wiele lat stanowiła filary tego Kościoła i gdy się dowiedzieli o tej pastorskiej obrazie, starali się go usunąć ze stanowiska. Twierdzili, że jest zbyt osądzający i nietolerancyjny i większość Kościoła zgodziła się z tym. W konsekwencji udało im się go usunąć. Jest to zaprzeczenie kościelnej dyscypliny, a nie

[Ania Marz6]

inny sposób utrzymywania przez Boga Kościoła w czystości.

Powinniśmy przemyśleć wszystkie trzy rodzaje motywacji: miłość Bożą, nadzieję nagrody i strach przed dyscypliną – jako dalsze dowody na cudowną łaskę Bożą wobec nas. Są to dary, których On udziela z łaski, nikomu nie musi ich dawać. Wszelka chwała niech będzie Jemu za jego świętość!

[1]

W 1Kor 1:2; 6:11; Hbr 2:11; 10:10, 14 widzimy przykłady występowania słowa „uświęcenie” w pierwszym znaczeniu.

[2]

W Rz 6:19, 22; 1Tes 4:3; 1Tes 5:23; Hbr 12:14; 1P 1:2 występują przykłady użycia słowa „uświęcenie” w drugim znaczeniu.

[3]

Por. na przykład: Ef 1:15-19; 3:14-19; Flp 1:9-11; Kol 1:9-12; Flm 1:6.

[4]

Por. Rz 6:3; 6:16; 7:1; 11:2; 1Kor 3:16; 5:6; 6:2-3; 9,15-16.19; 9:13.24.

[5]

W następnym rozdziale wyliczę setki wersetów, które wskazują na odpowiedzialność człowieka w dziele uświęcenia.

[6]

Por. na przykład: Mk 1:15; J 14:1; Dz 17:30; Ap 3:3.

[7]

Por. 1Kor 6:9-10, Ga 5:19-21, Ef 5:5-6, 1J 3:15 oraz Ap 21:8.

[8]

Greckie słowo przetłumaczone tutaj jako “zdyskwalifikowany” (odrzucony) to adokimos i używa się go również w 2Kor 13:5 , aby opisać tych, w których Chrystus nie mieszka: “Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli [adokimos]?”

[9]

Ten fragment pomaga nam również zrozumieć, czym jest “odstępca”, jak się często to określa. Żeby rzeczywiście “odstąpić/odpaść”, najpierw trzeba być we właściwym miejscu. To, co współcześnie nazywa się odstępstwem, to nic więcej, jak tylko przypadek grzesznika, który coraz bardziej grzeszy, a ustami wyznaje wiarę w Chrystusa. Nigdy nie manifestował wiary ani nie widać było, że kiedykolwiek “uwolnił się od brudów tego świata przez poznanie Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa” (2P 2:20). Nie ma podstaw do tego, aby go oskarżyć o to, że “porzucił pierwszą swoją miłość” (p. Ap 2:4), ponieważ Jezus nigdy nie był jego pierwszą miłością.

[10]

W dalszym rozdziale zacytuję jednego z najbardziej znanych ewangelicznych nauczycieli w Ameryce, który przedstawia tą absurdalną teorię.

[11]

Dwa odpowiednie cytaty, warte przeczytania to: Ez 18:24-32 oraz 33:12-19.

[12]

W przeciwieństwie do tego, w co wierzą kalwiniści, autor nie zwracał się do żydowskich braci, którzy byli brani pod uwagę wyłącznie jako ci, którzy mogli uwierzyć w Jezusa. Napisał do braci, którzy już byli “uczestnikami Chrystusa” (3:14), a nie do braci, którzy zastanawiali się nad tym, aby stać się uczestnikami Chrystusa. Dodatkowo przestrzegał ich, aby „zachowali aż do końca niewzruszoną ufność, jaką mieli na początku” (3:14), a więc zwracał się tylko do tych, którzy już tą ufność mieli. Co więcej, autor ostrzegał tych braci, aby nie było u żadnego z nich “złego, niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego” (3:12). Ci, którzy jeszcze nie narodzili się na nowo, mają złe, niewierzące serca, zatem nie stoją wobec niebezpieczeństwa, aby ich serca stały się złe i niewierzące. W końcu, ci bracia byli w niebezpieczeństwie “odpadnięcia od Boga żywego”, podczas gdy bracia, którzy tylko rozmyślają nad Chrystusem, jeszcze nawet do Boga nie przyszli.

[13]

Ci, którzy ciągle nie mają przekonania, że chrześcijanin może utracić zbawienie, powinni przemyśleć wszystkie następujące fragmenty Nowego Testamentu: Mt 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Łk 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; J 6:66-71; 8:31-32.51; 15:1-6; Dz 11:21-23; 14:21-22; Rz 6:11-23; 8:12-14.17; 11:20-22; 1Kor 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2Kor 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Ga 5:1-4; 6:7-9; Flp 2:12-16; 3:17; 4:1; Kol 1:21-23; 2:4-8.18-19; 1Tes 3:1-8; 1Tm 1:3-7.18-20; 4:1-16; 5:5-6.11-15; 6:9-12.17-21; 2Tm 2:11-18; 3:13-15; Hbr 2:1-3; 3:6-19; 4:1-1; 5:8-9; 6:4-20; 10:19-39; 12:1-17.25-29; Jk 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2P 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1J 2:15.28; 5:16; 2J 1:6-9; Jud 1:20-21; Ap 2:7.10-11.17-26; 3:4-5.8-12.14-22; 21:7-8; 22:18-19.

[14]

Na przykład: Wj 15:26; Lb 12:1-15; Pwt 7:15; 28:22, 27-28, 35, 58-61; 1 Sm 5:1-12; 1Krl 8:35-39; 2Krl 5:21-27; 2Krn 16:10-13; 21:12-20; 26:16-21; Ps 38:3; 106:13-15; 107:17-18; Iz 10:15-16; J 5:5-14; Dz 5:1-11; 1Kor 5:1-5; 11:27-34; Jk 5:13-16; Ap 2:20-23.

[15]

Powinniśmy pamiętać o tym, że pierwszy Kościół (w okresie pierwszych 300 lat) tworzyły małe zgromadzenia, które spotykały się w domach. Tylko w takich okolicznościach ma sens osądzać dwukrotnie niepokutującego członka i stawianie go przed całym Kościołem na sąd, który może być ekskomuniką. W warunkach większego Kościoła, sprowadzenie takiej osoby przed całe ciało spowodowałoby prawdopodobnie tylko walkę w ciele, składającym się z wielu wierzących, którzy nawet nie znają go, w przeciwieństwie do tego, jak było w Kościele domowym.

[16]

Zupełnie czym innym jest, gdy zgrzeszy przeciwko tobie niewierzący, ponieważ nie jest on poddany Chrystusowi. Próba poprawienia go może skończyć się zgodnie z Prz 9:7: „kto karci szydercę ten ściąga na się hańbę; a kto gani bezbożnika, ten się plami”.

[17]

Powtórzmy, jak to było zaznaczone w poprzednim przypisie, że pierwszy Kościół (przez około 300 lat od powstania) tworzyły małe liczbowo grupy, które spotykały się w domach, miejscu dającym znacznie bardziej bezpieczne środowisko do przeprowadzenie trzeciego stopnia kościelnej dyscypliny. W większym Kościele, ten trzeci stopień powinien być tak zorganizowany, aby taka osoba została przyprowadzona przez małą grupę składającą się z ludzi, którzy znają obie strony.

[Ania Marz1]

Było tak: Właściwe osądzenie ciała oznacza rozpoznanie i poddanie grzesznej natury w ramach walki przeciwko Duchowi. Dla mnie w takiej formie niezrozumiałe..

[Dorota2]

Kogo rozwijamy Jezusa czy ostrzeżenie?

[Dorota3]

W tekście Ewangelii jest, że się znęca nad nimi, a nie ich nienawidzi?

[Ania Marz4]

Tu chyba „nie” powinno być usunięte??

[Dorota5]

To jest w ogóle niezrozumiały zwrot – wyjaśnij co to znaczy , dalszy tekst te354-363 tego nie wyjasnia

[Ania Marz6]

Nie znam oryginału, ale jeśli nie wstawimy „nie”, to będzie raczej bez sensu.

Ciekawy jestem, czy bezbarwna gąsienica rozumie, co jej się wkrótce przydarzy kiedy okręca się swoim kokonem. Czy ciężko pracuje instynktownie, nie pojmując tego czy raczej oczekuje z ekscytacją, aż stanie się nowym i rozwiniętym stworzeniem? Czy dzieje się tak dlatego, że wyobraża sobie siebie jako pięknego motyla, podejmując tak wielki wysiłek? Oczywiście nikt z nas nie wie, o czym może myśleć gąsienica.

Ale mimo wszystko, gąsienica jest doskonałym przykładem Bożej mocy, która zmienia coś zwykłego, przeciętnego w coś niezwykle pięknego. Najpierw larwa ograniczona do powolnego czołgania się z jednej rośliny na drugą, teraz motyl frunący w doskonałym stylu do egzotycznych miejsc. Najpierw niedostrzegany przez nikogo robak, teraz motyl doceniany za niezwykłą delikatność, kiedy trzepocze skrzydłami. Najpierw w niebezpieczeństwie zdeptania przez nieuważne dzieci, teraz motyl, który jest nieuchwytną nagrodą. Najpierw pogardzany, teraz rywalizuje z kwiatami.

Czy jest możliwe, aby Bóg ponownie stworzył ludzkie stworzenie, zmienił je z potępionej, chorej z powodu grzechu, samolubnej istoty w kogoś kto promieniuje miłością, żyje w harmonii z innymi oraz znajduje największą radość w służeniu innym?

To nie tylko jest możliwe, ale Bóg rozpoczął już ten proces w tobie. Twoja metamorfoza jest czymś, co rozpoczyna się wewnątrz i co objawia się na zewnątrz. Jezus objawił cud przemiany człowieka w jednej ze swoich rozmów z Nikodemem:

A był człowiek z faryzeuszów imieniem Nikodem, dostojnik żydowski. Ten przyszedł do Jezusa w nocy i rzekł mu: „Mistrzu! Wiemy, że przyszedłeś od Boga jako nauczyciel; nikt bowiem takich cudów czynić by nie mógł, jakie Ty czynisz, jeśliby Bóg z nim nie był.”

Odpowiadając Jezus, rzekł mu: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego.”

Rzekł mu Nikodem: „Jakże się może człowiek narodzić, gdy jest stary? Czyż można powtórnie wejść do łona matki swojej i urodzić się?”

Odpowiedział Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest. Nie dziw się, że ci powiedziałem: ‘Musicie się na nowo narodzić.’ Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha.” (J 3:1-8).

Zauważ, że Jezus powiedział, że jest to niemożliwe, aby wejść do Królestwa Bożego bez powtórnego narodzenia. Wyjaśnił Nikodemowi, że ktoś jest nowonarodzony, kiedy pokłada swoją wiarę w Jezusie i w tym, co On zrobił na krzyżu (zobacz J 3:14-16). Jeśli tak uczyniłeś, to wtedy, mój drogi, jesteś narodzony na nowo!

Jezus w oryginale użył terminu odrodzony, ale niestety został on wyeksploatowany poprzez zbyt częste używanie go w naszym społeczeństwie. Czyste znaczenie tej frazy zostało zanieczyszczone kiedy wszyscy mówią o „odrodzonym doświadczeniu” – wszystko jedno czy chodzi o znalezienie nowej żony czy o nowe płatki śniadaniowe.

Jednakże Jezus mówił o odrodzeniu, które jest znaczące – nikt nie może wejść do nieba, jeśli go nie doświadczy. To odrodzenie jest duchowe. My, którzy wierzymy w Jezusa mamy dosłowne doświadczenie duchowego odrodzenia. Przypatrzmy się temu dokładniej.

Ukryty ty

Biblia naucza, że każda osoba jest czymś więcej niż tylko ciałem posiadającym mózg, kości i mięśnie. Według Słowa Bożego, mamy trzy sfery – ducha, duszę i ciało. Apostoł Paweł mówi o tym jasno w swoim błogosławieństwie do chrześcijan w Tessalonice:

A sam Bóg pokoju niechaj was w zupełności poświęci, a cały duch wasz i dusza, i ciało niech będą zachowane bez nagany na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (1 Tes 5:23; dodano uwydatnienie).

Oczywiście, twoje ciało jest tym, co możesz zobaczyć w lustrze. Twoja dusza jest w twoim umyśle, emocjach i intelekcie. Współcześni ludzie mają jednak znikome pojęcie o ludzkim duchu, nazywając go „podświadomością”. Pozostaje on ukryty przed ludzkim zrozumieniem. Jednakże Boże Słowo wyjaśnia dokładnie, czym jest ludzki duch.

Jezus powiedział, że Bóg jest duchem (zobacz J 4:24). To nie oznacza, że jest On jedynie bezosobową siłą czy niewyraźną chmurą. Jezus powiedział, że Bóg ma postać (zobacz J 5:37), a my zostaliśmy stworzeni na Jego podobieństwo. Jednakże Bóg nie jest zbudowany z ciała i krwi, ale z „materii duchowej”. Oczywiście, możemy zrozumieć to jedynie w pewnym stopniu.

My także jesteśmy istotami duchowymi i tak jak Bóg, nasz duch ma kształt i formę. Biblia odnosi się do ludzkiego ducha jako do „wewnętrznego człowieka.” Na przykład apostoł Paweł stwierdza:

Bo choć zewnętrzny człowiek niszczeje, to jednak ten nasz wewnętrzny odnawia się z każdym dniem (2 Kor 4:16; dodano uwydatnienie).

Zatem istnieje zewnętrzny człowiek i wewnętrzny człowiek. Zewnętrzny człowiek to ciało, które niszczeje czy starzeje się, a wewnętrzny człowiek to nasz duch. Raz jeszcze zauważ, że duch jest opisywany jako człowiek. Wewnętrzny człowiek nie staje się starszy, ponieważ jest wieczny. On będzie żyć na zawsze i dlatego jak mówi Paweł „odnawia się z każdym dniem.”

Apostoł Piotr opisuje ducha jako „ukrytego wewnętrznego człowieka” (1 P 3:4). Ponownie duch jest nazywany „osobą”, która jest ukryta. Twój duch jest osobą. Twój duch jest prawdziwym tobą. W pewnym sensie, twoje ciało jest jedynie opakowaniem, w którym żyje twój duch. Kiedy twoje ciało umrze, twój duch będzie żył dalej, idąc do jednego z dwóch miejsc: nieba lub piekła.

Odrodzenie ducha

Kiedy Jezus rozmawiał z Nikodemem i powiedział mu, że potrzebuje narodzić się na nowo, Nikodem natychmiast pomyślał o fizycznym odrodzeniu: „Jakże się człowiek może narodzić, gdy jest stary? Czy może wejść powtórnie do łona matki swojej i urodzić się?” (J 3:4)

Jezus wyjaśnił to mówiąc, że tu nie chodzi o fizyczne odrodzenie, które jest wymagane, aby wejść do nieba, ale o odrodzenie duchowe: „Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha, duchem jest” (J 3:6).

Kiedy pokutujemy i zawierzamy ewangelii, to jest to wynik odrodzenia naszego ducha, który jest prowadzony przez Ducha Bożego. Te niesamowite zmiany, które mają miejsce są raczej wewnętrzne niż zewnętrzne. Ale te wewnętrzne zmiany manifestują się na zewnątrz, jak to powiedział Jezus: „Wiatr wieje, dokąd chce, i szum jego słyszysz, ale nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd idzie; tak jest z każdym, kto się narodził z Ducha” (J 3:8).

Chociaż nie widzimy wiatru, to wiemy kiedy nadchodzi, ponieważ porusza liśćmi i wygina gałęzie. Ta sama prawda dotyczy odrodzenia ludzkiego ducha. Kiedy człowiek się odradza, nie możesz zobaczyć swoimi fizycznymi oczami tego, co wydarza się w jego niewidzialnym duchu. Ale możesz zobaczyć dowody tego w jego życiu. Jego życie zaczyna cechować niezwykła miłość do Boga i innych.

To jest też przyczyna dla której jedna z tych nowo narodzonych osób podarowała ci tę książkę! On albo ona kocha cię i jest bardziej skupiona na twoim wiecznym przeznaczeniu niż na swojej własnej reputacji.

Jeden z najlepszych sposobów, aby dowiedzieć się, czy dana osoba naprawdę narodziła się na nowo przez Ducha Świętego to zobaczyć, czy koncentruje się na wiecznym przeznaczeniu innych ludzi. Ty prawdopodobnie odczułeś już potrzebę dzielenia się tym, czego się ostatnio nauczyłeś z tymi, którzy jeszcze tego nie wiedzą. Ale zanim przekażesz tę książkę dalej, upewnij się, że sam przeczytałeś wszystkie jej rozdziały!

Narodzić się w Bożej rodzinie

Zadziwiająco, kiedy nasz duch odradza się przez Ducha Bożego w cudowny sposób stajemy się dziećmi Samego Boga. Nasz duch jest dosłownie narodzony z Boga i On staje się naszym Niebiańskim Ojcem. Nie ma piękniejszej prawdy niż ta!:

Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa… Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy… Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy (Gal 3:26, 1 J 3:1-2; dodano uwydatnienie).

Co więcej, kiedy rodzimy się na nowo, Boży Duch wchodzi do naszego życia:

Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga…? (1 Kor 6:19).

Boży Duch, Duch Święty jest trzecią Osobą Trójcy. Dlatego możemy mówić, że Sam Bóg poprzez Ducha Świętego, wchodzi do naszego życia! Wiem, że to brzmi nieprawdopodobnie, ale tak jest! Nie powinniśmy być zaskoczeni, ponieważ sam Jezus obiecał nam:

„Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki – Ducha prawdy, którego świat [ci, którzy nie są zbawieni] poznać nie może, bo go nie widzi i nie zna; wy go znacie, bo przebywa wśród was i w was będzie” (J 14:16-17; dodano uwydatnienie).

Zauważ, że Duch Święty to nie jest „to”, ale jest opisywany przez zaimek osobowy On. On jest osobą. On jest Bogiem. I On żyje w tobie. Ale dotyczy to tylko tych, którzy uwierzyli w Jezusa. Nikt inny nie ma w sobie Ducha Bożego.

Naturalnie kiedy Bóg przychodzi, aby żyć w tobie, to nadejdą zmiany w twoim życiu. Jeśli Bóg jest miłością, to byłoby niemożliwe dla Niego, aby żył w tobie bez Swojej miłości. Dlatego możemy powiedzieć z pewnością, że Boża miłość współistnieje z twoim duchem. Jest to zbieżne z tym, co mówi Biblia:

Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który jest nam dany (Rz 5:5).

Zatem: jeśli pokutowałeś i uwierzyłeś w Jezusa, Bóg uczynił dużo więcej dla ciebie niż tylko wybaczył ci twoje grzechy! On zapewnił ci sprawiedliwość i traktuje cię tak, jakbyś nigdy nie zgrzeszył. Dodatkowo, On sprawił, że odrodziłeś się na nowo i możesz być teraz Jego dzieckiem. Bóg dał ci Swojego Świętego Ducha i Sam zamieszkał w tobie i dał ci nową naturę bezinteresownej miłości w twoim duchu! Należysz do Boga i On należy do ciebie!

Wiesz, myślę, że to jest początek cudownej znajomości!

§

„Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe” (2 Kor 5:17).

Kubera ishaka ryo kugira abigishwa bumvira amategeko ya Kristo, umukozi agira abigishwa anezererwa Insiguro ya Yesu yo ku musozi. Ntituzi uburebure bw’iyo nsiguro ya Yesu, ico tuzi n’uko bwuzuyemw’amategeko yiwe. Umukozi agira abigishwa agaragaza ukwumvira kwiwe mu kwigisha abigishwa biwe amategeko yose ya Yesu mur’iyo nsiguro.

Ngomba kuvuga ivyo ntahura mur’iyo nsiguro dusanga muri Matayo 5-7 nkatera akamo abakozi bose ngo bigishe abigishwa babo iyo nsiguro yo ku musozi akarongo ku kandi. Nkumbure ivyo nanditse birashobora kubagirira ikimazi.

Musangamw’ibice bigize insiguro yo ku musozi, ni vyo biduha iciyumviro ngenderwako n’ishimikiro dusangamwo.

I.) Yesu akoranya abashaka kumwumviriza (5:1-2)

II.) Intangamarara (5:3-20)

A.) Imigisha n’ibiranga abahirwe (5:3-12)

B.) Akamo ko kuguma turi umunyu n’umuco (5:13-16)

C.) Itegeko ry’imigenderanira ya Kristo n’abamukurikira (5:17-20)

III.) Insiguro: Kuruta Abafarisayo n’abanyabwenge ukugororoka (5:21-7:12)

A). Kuruta Abafarisayo n’abanyabwenge gukundana (5:21-26)

B.) Kwirinda ubuhumbu kuruta Abafarisayo n’abanyabwenge (5:27-32)

C.) Kuvuga ukuri kuruta Abafarisayo n’abanyabwenge b’ivyanditswe (5:33-37)

D.) Ntiwihore nk’Abafarisayo n’abanyabwenge (5:38-42)

E.) Ntiwanke abansi bawe nk’Abafarisayo n’abanyabwenge (5:43-48)

F.) Kora iciza n’umutima mwiza ntube nk’Abafarisayo n’abanyabwenge (6:1-18)

1.) Fasha aboro n’umutima mwiza (6:2-4)

2.) Senga ku ntumbero nziza (6:5-6)

3.) Gukebura abasenga n’abaharira (6:7-15)

a.) Inyigisho zo gusenga (6:7-13)

b.) Itegeko ryo guharira (6:8-15)

4.) Isonzeshe ku ntumbero nziza (6:16-18)

G.) Ntujakarire amahera nk’Abafarisayo n’abanyabwenge (6:19-34)

H.) Ntushingwe kurondera amakosha ya bene so (7:1-5)

I.) Ntute umwanya wawe ubwira ukuri abatakunezwe (7:6)

J.) Akamo ko gusenga (7:7-11)

IV.) Incamake: Indunduro y’Insiguro

A.) Amajambo yo kurangiza (7:12)

B.) Impanuro yo kwumvira (7:13-14)

C.) Uko twomenya abizera n’abavugishwa b’ibinyoma (7:15-23)

D.) Incamake n’impanuro za nyuma ku batumvira (7:24-27)

Yesu akoranya abashaka kumwumviriza (Jesus Gathers His Audience)

Abonye iryo shengero, aduga umusozi. Amaze kwicara, abigishwa biwe baramwegera. Yanzika kuvuga, arabigisha (Mat. 5:1-2).

Yesu yagabanije igitigiri c’abamwuviriza mu kuduga umusozi yitandukanya n’ “ishengero” ryari ngaho. Tubwirwa yukw’“abigishwa biwe bamwegereye,” abashaka kumwumviriza bemeye umuruho wo kuduga umusozi ngo bamumvye. Abo bari bakeya; ni ryo “shengero”, 7:28.

Yesu aratangura insiguro yiwe. Kuva ku ntango turabona ico yari atumbereye muri iyo nsiguro. Ababwira ko bazoba bahiriwe ni bagira ingeso kanaka. Izo ngeso ziranga abaja mw’ijuru. Urwo ni ryo rifatiro rw’insiguro yiwe—abera nibo bazoragwa ubwami bw’Imana. Abahirwe nyabo, dusanga muri 5:3-12, ni bo bavugwa muri iyi nsiguro.

Yesu yaradondaguye ibiranga abahirwe basezeraniwe imigisha itandukanye. Hari abantu bavuga k’umukristo wese ategerezwa kugira ingeso imwe gusa muri zo. Abandi bizera ko Yesu atarikw’adondagura ubwoko bw’abantu batandukanye bazohabwa imigisha, ariko yavuga kw’ abakristo bose babushitse ari bo bazohabwa umugisha rusangi muri kazoza: kuragwa ubwami bwo mw’ijuru. Nta buryo bwiza busumba ubu dushobora kuronka ngo dusobanure amajambo ya Yesu.

Hahirwa aboro mu mitima yabo, kuk’ubwami bwo mw’ijuru ar’ubwabo.

Hahirwa abatuntuye, kukw’aribo bazokwirurwa.

Hahirwa abatekereza, kukw’ari bo bazoragwa isi.

Hahirwa abafise inzara n’inyota vyo kugororoka, kukw’ari bo bazohazwa.

Hahirwa abagira imbabazi, kukw’ari bo bazozigirirwa.

Hahirwa abafise imitima itanduye, kukw’ari bo bazobona Imana.

Hahirwa ababanguranya, kukw’ari bo bazokwitwa abana b’Imana.

Hahirwa abahamwa bahorwa ukugororoka, kuk’ubwami bwo mw’ijuru ar’ ubwabo.

Namwe muzoba muhiriwe aho bazobatuka bakabahama bakabarementaniriza ibibi vyose babampoye. Munezerwe, muhimbarwe, kukw’impera zanyu ari nyinshi mw’ijuru: kukw’ari ko bahama abavugishwa n’Imana ba mbere (Mat. 5:3-12).

Imigisha n’Ibiyiranga (The Blessings and Character Traits)

Dutangurire ku migisha yose yasezeranywe. Yesu yavuze (1) kw’abahirwe bazoragwa ubwami bwo mw’ijuru, (2) bazokwirurwa, (3) bazoragwa isi, (4) bazohazwa, (5) bazogirirwa imbabazi, (6) bazobona Imana, (7) bazokwitwa abana b’Imana, kandi (8) ubwami bwo mw’ijuru ar’ubwabo (hasubiwemwo #1).

Mbega Yesu atumenyesha kw’aboro mu mitima n’abahamwa kuber’ukugororoka ari bo bazoragwa ubwami bw’Imana? Abafise imitima itanduye gusa ni bo bazobona Imana, ababanguranya ni bo bazokwitwa abana b’Imana, ariko ntibazoragwa ubwami bw’Imana? Mbega ababangurukanya ntibazogirirwa imbabazi cank’abagira imbabazi ntibazokwitwa abana b’Imana? Biragaragara kw’atari vyo na gato. Ahubwo, iyo migisha yose ivugwa ihishijwe mu mugisha rusangi witwa—kuragwa ubwami bw’Imana.

Twiheze ingeso zitandukanye Yesu yavuze: (1) aboro mu mitima, (2) abatuntuye, (3) abatekereza, (4) abafise inzara n’inyota vyo kugororoka, (5) abagira imbabazi, (6) abafise imitima itanduye, (7) ababangurukanya, n’ (8) abahamwa.

Mbega Yesu ashaka kutumenyesha k’umuntu ashobora kugira umutima utanduye ntagire imbabazi? Har’uwushobora guhamwa kuber’ukugororoka ariko ntagire inzara n’inyota vyo kugororoka? Siko bimeze. Ibiranga umuhirwe ni vyo bigize ingeso z’abizera bose.

Insiguro yo ku musozi igaragaza ingeso z’abakurikira Yesu mu kuri. Igihe yadondagurira abigishwa biwe izo ngeso, Yesu yabatahuje ko bahiriwe, ko bakijijwe kandi bazoba mw’ijuru mu munezero kuri wa musi. Mur’iki gihe, barashobora kutabona ko ari abahirwe ariko mu nyonga z’Imana niko bari.

Abadakwije ivyo Yesu yasavye s’abahirwe kandi ntibazoragwa ubwami bwo mw’ijuru. Umwungere agira abigishwa ntahunyiza umukuku wiwe utaramenya ukwo kuri.

Ibiranga Abahirwe (The Character Traits of the Blessed)

Izo ngeso umunani ziranga abahirwe zishobora gusobanurwa mu buryo bwinshi. Akarorero, mbega kuba “umworo mu mutima” ni bwo bweranda? Yesu yerekanye ikintu nya mukuru umuntu ashaka gukizwa ategerezwa kugira—ategerezwa kumenya ko ari umworo. Imbere yo gukizwa umuntu wese ategerezwa kwemera ko akeneye Umukiza, abo ni bo bantu batahura ubukene bwabo. Ese ingene bahiriwe kuruta Abisirayeli bikakisha badashobora kubona ivyaha vyabo!

Nta muntu ashobora kwikiza canke akizwe kubera ibikorwa vyiwe. Umuhirwe ni umuntu atahura kw’ata kintu ashobora guha Imana imukize kandi agatahura yuko ukugororoka kwiwe ubwiwe kumeze nk’”uducocerwa” (Yes. 64:6, Bibiliya yitwa KJV).

Yesu yatahuje abantu kw’ata n’umwe ashobora kwiha ingeso ziranga abahirwe. Umuhirwe ni umuntu afise ibiranga abahirwe vyemewe n’Imana. Vyose tubihabwa ku buntu bw’Imana. Yesu yavuze kw’abantu bahiriwe, atari kubera umunezero bazohabwa mw’ijuru gusa, ariko no kubera igikorwa Imana ikorera muri bo ngaha kw’isi. Igihe mbonye ibimenyetso biranga abahirwe muri jewe, sinibuka ivyo nakoze, nibuka igikorwa c’ubuntu bw’Imana muri jewe.

Abatuntuye (The Mournful)

Nimba ikimenyetso ca mbere kivugwa ari yo ngeso ya mbere dukeneye nk’abantu baja mw’ijuru, ikimenyetso cashizwe mu kibanza ca kabiri, gifise insiguro idasanzwe: “Hahirwa abatuntuye” (Mat. 5:4). Mbega Yesu yavuze k’ukwihana canke k’ukubabara? Ni ko niyumvira kukw’ivyanditswe bivuga k’umubabaro wo mu buryo bw’Imana uzana ukwihana (raba 2Kor. 7:10). Umubabaro wa wamutoza kori Yesu yatanze kw’akarorero ni ikimenyetso kiranga umuhirwe. Yarunamitse umutwe mu ngoro aciye bugufi, yikubita mu gikiriza atakamba asaba Imana imbabazi. Si nka wa Mufarisayo yibutsa Imana mu bwibone bwinshi kw’atanga ibigiracumi no kwisonzesha kabiri mu ndwi igihe yarikw’arasenga Wa mutoza kori yavuye ngaho ahariwe ivyaha vyiwe. Mur’iyo nkuru, umuhirwe ni umutoza kori; Umufarisayo nta mahirwe yar’afise (raba Luka 18:9-14). Ndazi ko hari abantu nk’abo mu bo yariko arabwira, batuntuye mu mitima igihe Mpwemu Year yabemeza. Indemesho iva kuri Mpwemu Yera ni rwabo!

Nimba Yesu atarikw’avuga ku ntuntu uwihanye wese agira igihe yiwera Kristo, yarikw’avuga ku mibabaro abizera bagira igihe bihweza ubugarariji buri muri iyi si. Paulo yavuze ati “mfise intuntu nyinshi n’umubabaro udahengeshanya mu mutima” (Rom. 9:2).

Abatekereza (The Gentle)

Ugutekereza ni ikimenyetso ca gatatu kivugwa nk’icamwa ca Mpwemu (raba Gal. 5:22-23). Gutekereza s’ivy’umuntu yigira. Abantu bamaze kwakira ubuntu bw’Imana bagaha Mpwemu Year ikibanza muri bo ni bo bagira ugutekereza. Hari umusi bazoragwa isi kukw’abagororotsi ni bo Imana yabikiye isi nsha yiremeye. Abiyita abakristo bakigira agahambaye no gutsitaza abandi baragaba. Ntibari mu gitigiri c’abahirwe.

Kugira Inzara yo Kugororoka (Hungering for Righteousness)

Kugira inzara n’inyota vyo kugororoka ni ikimenyetso ca kane cerekana ishaka Imana ishira mu bantu bavutse ubwa kabiri, ni bo batuntuzwa n’ukugabitanya kuri mw’isi. Banka icaha (raba Zab. 97:10; 119:128, 163) bagakunda ukugororoka.

Igihe dusoma mu vyanditswe ijambo ukugororoka, twihutira kurisobanura nk’”ikibanza co kugororoka Kristo yaduhaye”, ariko ntiryama risobanurwa gurtyo. Hari igihe risobanurwa nk’“ ingeso yo kugendera mu bugororotsi nkukw’Imana ibishaka.” Iyi ni yo nsobanuro y’amajambo Yesu yavuze ngaha, kuko umukristo adashobora kugira inzara y’ico amaze kuronka. Abavyawe na Mpwemu bifuza kubaho mu bugororotsi, kandi barasezeranywe “guhazwa” (Mat. 5:6) Kubw’ubuntu bwayo, Imana izosozera igikorwa yatanguje muri bo (raba Flp. 1:6).

Aya majambo ya Yesu ahishura ivy’isi nsha “irangwamwo ukugororoka” (2 Pet. 3:13). Nta caha kirimwo. Umuntu wese azobayo azokundisha Imana umutima wiwe wose akunde na bagenzi biwe nk’uko yikunda. Twebwe abafisi inzara n’inyota vyo kugororoka mur’iyi si nitwe tuzohazwa mw’isi nsha. Ni ho isengesho ry’umutima wacu rizokwishurwa, “Ivyo ushaka bibe kw’isi nk’uko biri mw’ijuru” (Mat. 6:10).

Abagira Imbabazi (The Merciful)

Ikimenyetso ca gatanu ni ukugira imbabazi. Umuntu wese amaze kuvuka ubwa kabiri ategerezwa kugira iyo ngeso kukw’Imana iba muri we ari inye mbabazi. Abatagira imbabazi s’abahirwe kandi berekana ko atari abaragwa bayo. Intumwa Yakobo yavuze ati: “Kuk’urubanza rutagirira akagongwe uwutagize akagongwe” (Yak. 2:13). Iyo umuntu ahagaze imbere y’Imana agacibwa urutagira akagongwe, wiyumvira kw’azokwinjira mw’ijuru?

[1]

Inyishu irazwi.

Yesu yaciye umugani w’umushumba yaronse imbabazi za shebuja, we ntiyazigirira umushumba nkawe. Shebuja amenye ivyabaye, “amushikiriza abasoda gushik’aho ariha ivyo yari aheranye vyose” (Mat 18:34). Yaciye yishuzwa imyenda yose yar’amaze guharirwa. Ni ho Yesu yaca ahanura abigishwa biwe, ati “Na Data wo mw’ijuru ni kw’azobagira, ni mutaharirana, umuntu wese ngw’aharire mugenzi we bivuye ku mutima” (Mat. 18:35). Kwanka guharira mwene so muri Kristo yagusavye imbabazi bituma usubira guharurwako ivyaha wari umaze guharirwa. Ukudaharira bituma dushikirizwa abasoda gushik’aho turiha ivyo twari duheranye vyose. Ntibisa n’ukuja mw’ijuru. Abadatanga imbabazi ntibazozihabwa. S’abahirwe.

Imitima Itanduye (The Pure in Heart)

Ikimenyetso ca gatandatu kiranga abaja mw’ijuru ni ukugira umutima utanduye. Abo s’abiyita abakristo, bakurikira Kristo kandi ukwera kwabo s’ukwo hanze gusa. Imitima yabo yatunganijwe ku buntu bw’Imana. Bakundisha Imana imitima yabo yose, ivyo ni vyo bihindura ivyiyumviro n’intumbero z’ubuzima bwabo. Yesu yabasezeranye kubona Imana.

Nsubire mbaze nti, mbega turashobora kwemera ko hari abizera bafise imitima yanduye bazobona Imana? Mbeg’Imana irashobora kubabwira ngo, “ murashobora kwinjira mw’ijuru, ariko ntimuzombona kukw’imitima yanyu yanduye?” Oya na gato, uwizera wese ashaka kuja mw’ijuru ategerezwa kugira umutima utanduye.

Ababangurukanya (The Peacemakers)

Ababangurukanya bazokwitwa abana b’Imana. Yesu yarikw’avuga ibiranga abigishwa biwe nyakuri, kuk’uwizera Kristo wese ni umwana w’Imana (raba Gal. 3:26).

Abavyawe na Mpwemu babangurukanya mu buryo butatu n’imiburiburi:

Ubwa mbere, bihuza n’Imana ubwabo, kuko bari basanzwe ari abansi (raba Rom. 5:10).

Ubwa kabiri, babana n’abandi amahoro, aho bishoboka hose. Ntibarangwa n’intambara no kwica ibice. Paulo yanditse avuga kw’abagendera mu burake, ikeba, kwitandukanya, ibice badashobora kuragwa ubwami bw’Imana (raba Gal. 5:19-21). Abizera b’ukuri barwanira amahoro bakabungabunga imigenderanire yabo n’abandi. Ntibashobora kuvuga ko bihuje n’Imana igihe badakundana (raba Mat. 5:23-24; 1Yohana 4:20).

Ubwa gatatu, mu kuvuga ubutumwa bwiza, abigishwa ba Kristo bafasha abandi bantu kugiranira amahoro n’Imana hamwe na bene wabo. Kumbure Yakobo yanditse yisunga uyo murongo uri mu nsiguro ya Yesu ku musozi igihe yandika, ati “Kand’imbuto zo kugororoka zibibwa mu mahoro n’ababanguranya” (Yak. 3:8).

Abahamwa (The Persecuted)

Ubwa nyuma, Yesu yise abahirwe abantu bose bahamwa kubw’ukugororoka. Yarikw’avuga ku bantu babaho mu kugororoka, s’abiyumvira ivy’ukugororoka. Abumvira amabwirizwa ya Kristo ni bo bahamwa n’abatizera. Ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana.

Ni ubuhe bwoko bw’ihamwa Yesu yarikw’aravuga? Gucibwa amazosi? Oya, yadomye urutoke k‘ugutukwa no kuvugwa nabi kubwiwe. Ni co cerekana k’umuntu yabaye umukristo mwiza. Abatizera barihuta kubibona, ahandi ho abanyamahanga ntibomuvuga nabi. Ni abakristo bangahe ushobora gutandukanya n’abatizera? Kuko biberaho ata munyamahanga n’umwe abavuga nabi. Ubwo s’ubukristo. Yesu yavuze ko “bazobona ibara, ah’abantu bose bazobashemagiza; kukw’ariko ba sekuruza babo bashemagije abigira abavugishwa n’Imana” (Luka 6:26). Igihe uvugwa neza n’abatizera bose, menyako ugeze ahatemba. Isi iranka abakristo b’ukuri (raba Yohana 15:18-21; Gal. 4:29; 2Tim. 3:12; 1 Yohana 3:13-14).

Umunyu n’Umuco (Salt and Light)

Yesu amaze gutahuza abigishwa biwe ababwira ko bari mu gitigiri c’abahirwe bazoragwa ubwami bwo mw’ijuru, ni ho yaca abagabisha. Aratandukanye n’abagisha b’iki gihe bemeza impene ko zidashobora gutakaza agakiza n’aho vyogenda gute, Yesu yakunze abigishwa biwe gushika aho abagabisha ngo ntibazohave bakurwa mu gitigiri c’abahirwe.

Mur’umunyu w’isi. Arik’umunyu, iy’ushize uburyohe, uba ukiryoshwa n’iki? Nta co uba ukimaze atar’ugutabwa hanze ugakandagirwa n’abantu. Mur’umuco w’isi. Igisagara cubatswe ku mpinga y’umusozi ntigishobora guhishwa. Nta bodomeka itara ngo baryubikekw’igisimbo, ariko baritereka ku gitereko caryo, ngo riboneshereze abari mu nzu bose. Abe arik’umuco wanyu ubonesha imbere y’abantu, ngo babone ibikorwa vyanyu vyiza, bahimbaze So wo mw’ijuru (Mat. 5:13-16).

Menya ko Yesu atahanuye abigishwa biwe ngo babe umunyu cank’ umuco. Yavuze (mu mvugo ngereranyo) ko bamaze kuba umunyu, abahanura kuguma nk’uko. Yabise (mu mvugo ngereranyo) umuco, abahanura ko batohisha umuco uva muri bo, ushishikare ubonesha. Biratandukanye n’inyigisho zihamagarira abakristo kuba umunyu n’umuco. Abatari umunyu n’umuco, s’abigishwa ba Kristo. S’abahirwe. Ntibariko baja mw’ijuru.

Mu gihe ca Yesu, umunyu wakoreshwa mu kubika inyama. Nk’abakurikira kandi bumvira Kristo, ni twe dushishikara kuzigama iyi si y’ivyaha ngo ntirandurwe na bugingo n’ubu. Tugize ingeso z’ab’isi, “ntaco tuzoba tukimaze” (akar. Ka 13). Yesu aragabisha abahirwe ngo bazigame uburyohe, ni zo ngeso zabo nziza zidasanzwe. Bategerezwa gutandukana n’isi ibakikuje kugira ngo ntibatakaze “uburyohe bwabo,” ngo bahave “batabwa hanze bakandagirwe n’abantu.” Iyi nkebuzo ni imwe muri nyinshi zivuga k’ugusubira inyuma kw’umukristo mw’Isezerano Rishasha. Nimba umunyu ari umunyu koko, utegerezwa kugira uburyohe, abakurikira Yesu nabo babaho nk’abakurikira Yesu nyene. Ahandi ho ntibashobora kuba abigishwa ba Yesu n’aho boba baravyigeze.

Abakurikira Kristo mu kuri ni umuco w’isi. Umuco wama ubonesha. Igihe utabonesha, ntuba ukiri umuco. Umuco ni ibikorwa vyacu vyiza (raba Mat. 5:16). Yesu ntiyabwiye abatagira ibikorwa ngo bihayagize, yahanuye abafise ibikorwa vyiza ntibahishe uburwaneza bwabo. Bagize bartyo, bazoba bashimagije Data wo mw’ijuru kukw’ibikorwa vyiwe ari ryo soko ry’uburwaneza bwabo. Ubu ni bwo buryo bwiza bwo gutahura igikorwa c’ubuntu bw’Imana n’ugukorana kwacu na we; vyompi ni nkenerwa ku muntu wese ashaka kwezwa.

Gucudika n’Abakurikira Yesu

(Relationship to Christ’s Followers)

Dutanguye igice gishasha. Ni igice gikomeye cane, ni intangamarara ngira kamaro cane kukw’itwibutsa ivyo Kristo yavuze mu nsiguro yiwe.

Ntimugire ngo naje gusenyura ivyagezwe cank’amajambo y’abavugishwa n’Imana. Si naje kubisenyura, naje kubishitsa. Ndababwire ukuri, Gushits’ah’ijuru n’isi bizoviraho, nta kanyuguti na kamwe cank’akazatsa bizova ku vyagezwe, gushitsa aho vyose bizoheraherezwa. N’uk’uzorenga ibwirizwa na rimwe ryo mu yoroshe hanyuma y’ayandi, akigisha abantu ngo bagire bartyo, mu bwami bwo mw’ijuru azokwitwa muto hanyuma y’abandi. Arik’uwuyitondera, akayigisha, uyo we azokwitwa mukuru mu bwami bwo mw’ijuru. Ariko ndababwira yuk’ukugororoka kwanyu ni kutaruta ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’ukw’Abafarisayo, mutazoruha mwinjira mu bwami bwo mw’ijuru (Mat. 5:17-20).

Nimba Yesu yagabishije abantu bariko baramwumviriza ngo ntibiyumvire ko yaje gusenyura ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana, bisigura ko bamwe mu bariko baramwumviriza ari ko biyumvira. Icatuma biyumvira gurtyo turashobora kuciyumvira natwe. Kumbure Yesu yarikw’arihanikiriza abigisha ivyagezwe n’Abafarisayo kuko bamurega yukw’ariko asenya ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana.

N’aho bimeze gurtyo, Yesu yagombakw’abigishwa biwe batahura kw’ivyo vyiyumviro ari bibi. Niwe yahumekeye isezerano rya kera ryose, ntashobora gusenyura ivyo yavugiye muri Mose n’abavugishwa n’Imana. Ahubwo, nk’uko yabivuze, yazanywe no gushitsa ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana.

None yaje gushitsa gute ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana? Bamwe biyumvira ko Yesu yarikw’avuga kwaje gushitsa ivyavugishijwe kuri Mesiya. N’aho yabishikije (cank’azobandanya kubishitsa), s’ivyo gusa vyamuzanye. Hari iyindi mirongo yerekana ko yaje gushitsa ivyanditswe vyose n’amajambo y’abavugishwa n’Imana, n’“akanyuguti cank’akazatsa” (akar.18) k’ivyagezwe, n’amabwirizwa “mato” kuruta ayandi yose (akar.19).

Hari abandi biyumvira ko Yesu yavuzekw’aje gushitsa ivyanditswe mu gushitsa ico ivyagezwe bidusaba mu kwitanga kwiwe gushika no ku rupfu (raba Rom.8:4). Arikw’ivyo, nkukw’iyindi mirongo ivyerekana, sivyo yar’afise mu ciyumviro. Mu mirongo ikurikira, ntahantu na hamwe Yesu yavuzeko ubugingo cank’urupfu rwiwe bifitaniye isano n’igikorwa co gushitsa ivyagezwe. Ahubwo, ku murongo ukurikirana uwo twasomye, yavuze kw’ivyagezwe bizokwubahwa gushika ah’”ijuru n’isi bizokurwaho”, har’imirongo yerekana ko bishika inyuma y’urupfu rwiwe. Ingene abantu biyumvira bizotuma baja canke bataja mw’ijuru (akar.19), kandi kw’abantu bategerezwa kwubaha ivyagezwe kuruta abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ahandi ho ntibazokwinjira mu bwami bwo mw’ijuru (akar. 20).

Nta nkeka, hamwe n’ugushitsa ivyavugishijwe kuri Mesiya n’ibigereranyo vyiwe dusanga muri Bibiliya, Yesu yashaka kw’abamwumviriza bitondera ivyagezwe no gukora ivyavugishijwe n’Imana. Mu buryo bumwe, Yesu yaje gushitsa ivyagezwe mu guhishura ico Imana yabishiriyeho, kubisobanura no kuvyunganira kugira ngw’ababwirwa bashobore gutahura.

[2]

Ijambo ry’ikigiriki ryasobanuwemwo ijambo gushitsa riri ku karongo ka 17 ni guheraheza, gusozera, kwuzuza, kurangura. Ivyo ni vyo Yesu yaje kugira, nk’uko ayo majambo ibisobanura.

Yesu ntiyazanywe no gusenyura ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana, ahubwo yazanywe no kuyashitsa, “kuyuzuza no kuyasozera”. Igihe nigisha iki gice c’insiguro yo ku musozi, nkunda kwereka abantu ikirawuri c’amazi ndakigereranya n’uguhishurirwa Imana yatanze mw’isezerano rya kera icishirije mu bavugishwa n’Imana. Yesu ntiyaje gusenyura ivyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana (nca ngira nk’uwugomba kujugunya ca kirawuri kirimw’amazi make). Ahubwo, yazanywe no kubishitsa (ni ho nca mfata icupa ry’amazi nkuzuza ca kirawuri gushitsa kikanengesera). Ni ho abantu baca batahura ivyo Yesu yavuze.

Akamaro ko Kwitondera Ivyagezwe (The Importance of Keeping the Law)

Kuvyerekeye kwitondera ivyo dusanga mu vyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana, Yesu ntiyari gushobora kubibuganiza abantu. Yari yiteze kw’abigishwa biwe bamwumvira. Kanatsinda, uburyo bitondera ivyagezwe bifitaniye isano rinini n’ivy’icaro bazogira mw’ijuru: “ Nuk’ uzorenga ibwirizwa na rimwe ryo mu yoroshe hanyuma y’ayandi, akigisha abantu ngo bagire bartyo, mu bwami bwo mw’ijuru azokwitwa muto hanyuma y’abandi. Arik’uwuyitondera, akayigisha, uyo we azokwitwa mukuru mu bwami bwo mw’ijuru” (5:19).

Umurongo wa 20: “Ariko ndababwira yuk’ukugororoka kwanyu ni kutaruta ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’ukw’Abafarisayo, mutazoruha mwinjira mu bwami bwo mw’ijuru.”

Menya kw’izi atari inyigisho nshasha, ahubwo ni incamake kubera akajambo ariko. Urabona akamaro ko kwitondera ivyagezwe? Dutegerezwa kuvyitondera kuruta abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo nimba dushaka ubwami bwo mw’ijuru. Yesu ntiyari kure ya ya nyigisho yiwe—Abafise imitima itanduye ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana.

Kiretse ahisemwo kurwanya Kristo, umukozi agira abigishwa ntashobora kwemeza umuntu kw’afise agakiza mu gihe ukugororoka kw’uyo muntu kutaruta ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo.

Ni Ukuhe Kugororoka Yesu Yavuga?

(Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Igihe Yesu yavuga yuko ukugororoka kwacu gutegerezwa kuruta ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo, ntiyarikw’avuga ku gihagararo co kugororoka twahawe nk’ingabire? Oya, sivyo kubera imvo idasanzwe. Ica mbere, iyindi mirongo ntiyemeranya n’iyo nsobanuro. Imbere n’inyuma y’iryo jambo (no mu nsiguro yiwe yose ku mu musozi), Yesu yavuga ku vyerekeye kwitondera amabwirizwa, ni ukugendera mu kugororoka. Intumbero y’amajambo yiwe ni uko tugendera mu kugororoka kuruta abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo. Kugira abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo icitegerezo c’ukwera ni ubujuju butagira izina. Mbega s’ubujuju kwiyumvira ko Yesu yarikw’acira imanza abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ku vyaha adashobora gucirakw’imanza abigishwa biwe igihe bobikoze ngo ni uko bagize rya “sengesho ryo kwakira agakiza”

[3]

Ingorane yacu ni uko tudashaka kwemera insobanuro kama y’uyu murongo, kukw’iyo nsobanuro isa n’ukugendera mu vyagezwe. Arikw’ingorane nyakuri ni uko tudashobora gutahura isano riri hagati yo guharurwako ukugororoka no kugendera ukugororoka. Intumwa Yohana yarabitahuye. Yanditse ati: “Bana bato, ntihakagire uwubazimiza: uwukora ibigororotse ni we agororoka, nk’uk’uwo agororoka” (1 Yohana 3:7). Canke ntidutahura isano riri hagati yo kuvuka ubwa kabiri no kugendera ukugororoka nka Yohana: “Uwukora ivy’ukugororoka wese yavyawe na we” (1 Yohana 2:29).

Yesu yari gushobora kwongera ku majambo yiwe yo kuri 5:20, “kand’iyo mwihanye, muba muvutse ubwa kabiri, muhabwa ingabire yanje yo kugororoka mu kwizera, ukugendera mu bugororotsi kwanyu kuzoruta ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’ukw’Abafarisayo igihe mwemeye gukorana na Mpwemu wanje aba muri mwebwe.”

Kwera Kuruta Abanyabwenge b’Ivyanditswe n’Abafarisayo

(How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

Inyishu iza mu bwenge kubera amajambo ya Yesu dusanga kuri 5:20 ni: mbeg’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bageza hehe kwera? Inyishu ni: si kure.

Ikindi gihe, Yesu yabise “imva zihomeshejwe ingwa, ziboneka inyuma zikuyengeje, arikw’imbere zuzuye amagupfa y’abapfuye n’ibihumanya vyose” (Mat. 23:27). Ni vyo, hanze baboneka ko bagororotse, imbere ari babi. Baragerageje kwitondera inyuguti z’ivyagezwe, ariko bibagira impwemu yavyo, bironderera ibituma mu guhindura canke kwonona amabwirizwa y’Imana.

Uyu mugaga w’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ukurwaho n’inyigisho za Yesu dusanga muri iyi nsiguro yo ku musozi. Tubonako yavuga amabwirizwa y’Imana azwi cane, kand’inyuma y’ibwirizwa ryose, yerekana itandukaniro riri hagati yo kwitondera inyuguti z’ivyagezwe n’impwemu yavyo. Yabigira ngo yerekana inyigisho z’ibinyoma n’uburyarya bw’abanyebwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo, kandi yarahishura ico yiteze ku bigishwa biwe.

Yesu yatanguza iryungane ryose n’ijambo, “Mwarumvise.” Bishoboka ko yabwira abantu batigeze gusoma ivyanditwe, ariko bumva abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo basoma imizingo y’Isezerano rya Kera mu masinagogi. Twovuga kw’abantu bamwe bari bamenyere kwicara bumviriza inyigisho z’ibinyoma igihe cose bumviriza abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo, abo ni bo bahindura insobanuro y’ijambo ry’Imana no kugendera mu ngeso zabo mbi.

Mukundane Kuruta Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo

(Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

Mu gukoresha ibwirizwa rya gatandatu nk’urufatiro rwiwe, Yesu atangura kwigisha abigishwa biwe ic’Imana ibashakako. Yabigize yerekana uburyarya bw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo.

Mwarumvise kw’abakera babwiwe, “ngo Ntukice”: “uwica aba ashikiwe no gutsindwa n’urubanza.” Ariko jeho ndababwira yuk’umuntu wese azorakira mugenzi we azoba ashikiwe no gutsindwa n’urubanza; uwuzotuka mugenzi we, ngo “wa kijuju we!” Azoba ashikiwe no gucibwa kw’iteka; uwuzomutuka, “ati wa gipfu we!” Azoba ashikiwe no gutabwa mu muriro wa Gehinomu (Mat. 5:21-22).

Ica mbere, menya ko Yesu yabagabisha ku bintu bishobora gutuma umuntu aja muri Gehinomu. Ni yo nsiguro yiwe ya mbere—abafise imitima itanduye gusa ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana.

Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo babuza abantu kwica, mu gusoma ibwirizwa rya gatandatu, kuko kwica bishobora gutuma umuntu atabwa mu vyuto.

Yesu yagomba kw’abigishwa biwe bamenya ico abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo batabona—har’ivyaha “bitobito” bishobora gutuma umuntu atsindwa muri sentare y’Imana. Kubera kw’ari nkenerwa cane gukundana (ibwirizwa rikuru rya kabiri), igihe dushavuriye mwene Data dutegerezwa kumenya ko tuzokwitaba muri sentare y’Imana. Igihe ishavu ryacu turisohoye mu majambo mabi, icaha kirongerekana, kandi dutegerezwa kumenya ko tuzorengutswa muri sentare y’Imana. Iyo tubandanije, tugatukana, Imana idufata nk’abanyavyaha bakwiriye gutabwa muri Gehinomu!

[4]

Birakomeye!

Imigenderanire dufitaniye n’Imana ibonekera mu migenderanire dufitaniye na bene Data. Iyo twanka mwene Data, nta bugingo budashira dufise. Yohana yanditse ati,

Uwanka mwene Data wundi ni umwicanyi; kandi murazi yukw’ata mwicanyi yogira ubugingo budashira ngo bugume muri we (1 Yohana 3:15).

Umuntu ni yavuga ati “Nkunda Imana”, akanka mwene Data wundi, aba ari umubeshi; kand’uwudakunda mwene Data yabonye ntashobora gukunda Imana atabonye (1 Yohana 4:20).

Nk’uko Yesu yabitegetse, dutegerezwa gukundana no kwiyuzuza igihe twacumuye kuri mwene Data wundi (raba Mat. 18:15-17).

Yesu arabandanya ati:

Ni wajana ishikanwa ryawe ku gicaniro, ukahibukira kw’arih’icupfa na mugenzawe, usige ishikanwa ryawe imbere y’igicaniro, ubanze ugende wikiranure na mugenzawe, uce ugaruka, ushikane ishikanwa ryawe (Mat. 5:23-24).

Bisigura kw’igihe imigenderanire yacu na bene Data itari mwiza, imigenderanire yacu n’Imana si myiza. Abafarisayo bagawe kuko bitwararika ivy’igiciro gitoya bakirengagiza ivy’igiciro kinini, “bamimina agatuku, bakayongobeza ingamiya” (Mat. 23:23-24). Bashimikira ku bigiracumi n’amashikanwa bakibagira ibikenewe cane, ni ibwirizwa rikuru rya kabiri, gukunda mugenzi wawe nk’uko wikunda. Mbega uburyarya bwo gushikanira Imana ng’uyeretse urukundo uyikunda kand’uriko urahonyanga ibwirizwa ryayo rikuru rya kabiri.

Tukiri kur’iyo nyigisho ya sentare y’Imana, Yesu abandanya avuga ati:

Wuzure vuba n’uwukurega mukiri mu nzira; uwukurega ntagushikirize umucamanza. Umucamanza akaguha umusoda, ugashirwa mw’ibohero. Ndakubwira ukuri yuk’utazohava na gatoya utishuye n’ikuta ry’imperera (Mat. 5:23-26).

Twirinde cane kuja muri sentare y’Imana mu kugiriranira amahoro na bene Data uko dushobora kwose. Iyo mwene Data adushavuriye tukanka kwihuza nawe “tuba dufashe inzira ijana kuri sentare” guhagarara imbere y’Imana, kandi ntihazobura ukwicuza. Ivyo ntibitandukanye na wa mugani w’umushumba mubi dusanga muri Matayo 18:23-35. umukozi yagiriwe imbabazi akanka kuzigirira uwuzimusavye bituma yishuzwa imyenda yari amaze guheberwa, ashikirizwa “abasoda” ngw “arihe ivyo aheranye vyose” (Mat. 18:34). Aha Yesu aragabisha abantu ku ngaruka mbi z’ibihe bidashira zizanwa n’ukudakunda bene Data canke ukudaharira.

Mwirinde Gusambana Kuruta Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo

(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ibwirizwa ry’indwi ni ryo Yesu yatanzekw’akarorero k’ingene abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bitondera inyuguti z’ivyagezwe kuruta impwem yavyo. Yesu yagomba kw’abigishwa biwe birinda gusambana kuruta abanyabwenge n’Abafarisayo.

Mwarumvise ko vyavuzwe ngo, “Ntu gasambane”; ariko jeho ndababwira yuk’umuntu wese araba umugore akamwifuza, aba amaze gusambana na we mu mutima wiwe. Ijisho ryawe ry’iburyo ni ryagutsitaza, urinogore, urite kure: vyokubera vyiza gupfa ijisho ryawe rimwe, hak’umubiri wawe wose utabwa muri Gehinomu. N’ukuboko kwawe kw’iburyo ni kwagutsitaza, uguce igikonjo, ugite kure: vyokubera vyiza gupfa urugingo rwawe rumwe, hak’umubiri wawe wose woja muri Gehinomu (Mat. 5:27-30).

Menya kandi ko no ngaha Yesu akiri ku nyigisho yiwe ya mbere—abafise imitima itanduye ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana. Yabwiye abantu ku vyerekeye Gehinomu n’ico bokora kugira ntibahonereyo.

Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ntibashobora kwibagira ibwirizwa ry’indwi, ni co gituma baboneka nk’abaryubahiriza, bakigira abizigirwa ku bagore babo. Ariko barangwa no gusambanya abandi bagore. Mu vyiyumviro vyabo barashobora kwambura impuzu abagore bahurira mu tuguriro. Basambanira mu mitima yabo, ni ho barenga ku mpwemu y’ibwirizwa ry’indwi. Ni bangahe dufise mw’ishengero bameze nk’abo basambanyi karuhariwe?

Imana yagomba kw’abantu birinda ubusambanyi. Ni bibi gusambanya umugore w’umubanyi canke uwo wese mutubakanye, ni bibi kwiyumvira gusambana na we. Yesu ntiyariko yongera imitwaro ku mabwirizwa yahaye Mose. Ibwirizwa rya cumi rirabuza ukwifuza: “Ntukifuze umugore w’umubanyi wawe” (Kuv. 20:17).

Hari abantu banyuzwe n’inyigisho za Yesu. Mbega bishitse baca bakora iki? Baca bihana nk’uko Yesu yavyigisha. Abifuza bategerezwa guhagarika ukwifuza kwabo hatisunzwe inyungu bakuramwo kukw’abifuza bazoja muri Gehinomu.

Nta muntu muzima yovugako Yesu yigisha abantu kwinogora amaso canke kwica ibikonjo. Uwifuza n’aho yokwinogora ijisho acika uwifuza w’ijisho rimwe. Uwifuza yica igikonjo, aguma yifuza n’ahw’afise ukuboko kumwe! Yesu yariko yerekana mu buryo bwisanzuye igiciro co kwumvira impwemu y’icagezwe c’indwi. Ijuru rihagaze ngaho.

Akurikije akarorero ka Kristo, umukozi agira abigishwa azohanura abigishwa biwe “bacacure” ibitsitaza vyose. Ari urutsinga rw’imbonesha kure, rutegerezwa gusokorwa. Ari imbonesha kure ubwayo, itegerezwa kuzima. Ari ikinyamakuru, utegerezwa kugiheba. Ari bwa buhinga bwa none bwitwa internet, butegerezwa guhindurwa. Ari idirisha ryuguruye, ryugarwe. Nta kintu na kimwe mur’ivyo kiruta ijuru, kandi kubera yuk’umukozi agira abigishwa ategerezwa gukunda intama ziwe, azozigabisha nk’uko Yesu yabigiriye abigishwa biwe.

Iyindi Nzira yo Gusambana (Another Way to Commit Adultery)

Akarorero ka Yesu gakurikira kagomba gusa n’ako duhejeje kuraba, kumbure ni co gituma bikurikirana. Ntitwiyumvire kw’ari inyigisho yiyongeyeko. Ni “ikindi kintu Abafarisayo bakora kingana no gusambana.”

Kandi vyaravuzwe ngw’ “Umuntu wese yirukana umugore wiwe n’amuhe icete co kuvavanura”; Ariko jeho ndababwira yuk’umuntu wese yirukana umugore wiwe atamuhoye ubusambanyi, aba amusambanishije: kand’uwabira uwahukanye azoba asambanye (Mat. 5:31-32).

Ng’ak’akarorero k’ingene abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bahindura ivyagezwe vy’Imana kugira ngo biborohereze mu buzima bwabo.

Dufate akarorero k’Umufarisayo wo mu gihe ca Yesu. Uyo mugabo afise umugore w’akaranga yifuza kw’ibarabara akunda gucako. Ukw’amukubise ijisho ni kw’amwifuza. Wa mugore aratanguye kumwiyegereza, umugabo nawe ati, urakaza neza. Atanguye kwifuza ico mumwereka ari amenya, ivyiyumviro vyiwe bitanguye kumwereka bariko barasambana. Ngw’ese ico mumpa!

Ariko uyu mugabo arafise ingorane. Arubatse, idini ryiwe riramubuza gusambanya. Ntashaka kurenga ibwirizwa ry’indwi (n’aho yama arirenga ukw’amwifuje kwose). None yokora iki?

Har’ihw’inyishu! Iyaba yarahukanye na wa mugore asigaye yita mubi, yorongoye uwuri mu ciyumviro ciwe! Mbega none biremewe kwahukana? Wa mufarisayo at’Ego cane! Mbega har’icagezwe conshigikira! Nawe ati Gusubira mu vyagezwe 24:1 havuga ko woha umugore wawe icete co kwahukana umwirukanye. Kwahukana birashobora kwemerwa mu gihe kanaka! Ni ryari none? Aratanguye gusoma ivy’Imana yavuze:

Umuntu ni yarongora umugeni, hanyuma ntamushime, kuko har’igiteye isoni yamubonyeko, amwandikire icete co kuvavanura, akimuhe, amwirukane mu rugo rwiwe… (Gus. 24:1).

Aha! Arashobora kumwirukana igihe amubonyeko igiteye isoni! Kand’arafise ic’abona! Nta nganya akaranga na wa wundi aba kw’ibarabara ryo hepfo yanje! (Aka karorero s’aka kure. Rabbi Hillel yari afise inyigisho ziharawe ku vyo kwahukana mu gihe ca Yesu. Umugabo yarashobora kwahukana bikemerwa igihe abonye uwundi mugore asumba akaranga umwe wa mbere. Uyo mugore yaca abonekako “igiteye isoni”. Rabbi Hillel yarigisha kandi k’umugabo ashobora kwirukana umugore wiwe igihe yarunze umunyu mwinshi, cank’avuganye n’uwundi mugabo, cank’atavyara abahungu.)

Wa mufarisayo araronse uburenganzira bwo kwirukana mukiwe no kumuha icete co kuvavanura ngo yirongorere wa mugore yifuza. Ivyo vyose abigize ata jwi rimwagiriza kuko yiyumvira ko yumviye ivyanditswe!

Indabo Nshasha (A Different View)

Imana ntiraba nk’abantu. Ntiyigeze isobanura ”igiteye isoni”kivugwa mu Gusubira mu vyagezwe 24:1-4. Ntiyatomoye ngw’ivuge imvo nyakuri yo kwahukana. Iki canditswe ntikivuga k’ukwahukana vyemerwa ryari. Kibuza gusa k’umugore yahukanye rimwe canke kabiri cank’ar’umupfakazi gusubira kurongorwa n’umugabo yamwirukanye. Kuvuga kw’igihe ari “igiteye isoni” kanaka mu nyonga z’Imana ni ho kwahukana vyemerwa ni nko kuvugisha ivyanditswe ico bitagomba kuvuga.

Uko bimeze kwose, mu ciyumviro c’Imana, wa muntu twafashe ko akarorero ntaho atandukaniye n’umusambanyi. Yarenze ibwirizwa ry’indwi. Mbere, aruta n’abasambanyi basanzwe, kuko yagirizwa “gusambana kabiri.” None bimeze gute? Ubwa mbere, ubwiwe aramaze gusambana. Mu nyuma Yesu yavuze ati, “Umuntu wese yirukana umugore wiwe atamuhoye ubusambanyi, akabira uwundi, aba asambanye” (Mat. 19:9).

Ubwa kabiri, umugore wiwe yahukanye ategerezwa kurondera uwundi mugabo bazobana mu buzima. Mu ciyumviro c’Imana biboneka ko wa mufarisayo yategetse umugore wiwe gusambana n’uwundi mugabo. Ni we yatumye mukiwe “asambana” (Mat. 5:32, hashimikiwe ku nsobanuro).

Yesu ashobora kuba yarikw’aharura icaha c’“ubusambanyi incuro gatatu” nimba amajambo yiwe, “umuntu wese arongora umugore yahukanye aba asambanye” (Mat. 5:32), bisigura yukw’Imana imuharurako n’icaha c’umugabo yarongoye uwahoze ari mukiwe.

[5]

Ibi vyarimw’ibihari mu gihe ca Yesu, hari ahandi hantu abafarisayo baza kumubaza, “Mbega biremerwa k’umuntu yirukana umugore wiwe kubw’inyanduruko y’ikintu cose?” (Mat. 19:3). Iki kibazo gihishura imitima yabo. Biragaragara, n’imiburiburi bamwe muri bo bashaka kwizera k’ukwahukana vyemewe n’amategeko.

Ntegerezwa kandi kuvuga ko biteye isoni kubona ingene abakristo bishimira iyi mirongo mu kwahukana, bayisobanura nabi, bakikoreza abana b’Imana imitwaro. Yesu ntiyarikw’avuga umukristo yahukanye atarakizwa, arongora canke arongorwa amaze gukizwa. Ubwo s’ubusambanyi. Nimba ivyo ari vyo Yesu yavuze, dutegerezwa guhindura ubutumwa bwiza, kuko ntibuzoba bugishobye kuzanira imbabazi abanyavyaha bihanye. Twoca twigisha duti, “Yesu yapfuye kubwawe, ihane umwizere ivyaha vyawe vyose guharirwa. Nimba umaze kwahukana, ni wirinde ntuzosubire kurongora kuko woba usambanye. Bibiliya yigisha kw’abasambanyi bazoherera mu muriro. Nimba warahukanye ugasubira kurongora utarakizwa, utegerezwa gukora ikindi caha kimwe co kwahukana n’uwo mwubakanye ubu kukw’atari rwawe. Utagize gurtyo uzoba uriko ugendera mu busambanyi kandi abasambanyi ntibakijijwe.”

[6]

Wumva ubwo ari ubutumwa bwiza?

[7]

Ba Imvugakuri, Ntube Nk’Abanyebwenge b’Ivyanditswe n’Abafarisayo

(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

Akarorero ka gatatu Yesu yatanze avuga ku ngeso y’uburyarya no kurenga amabwirizwa kw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ari igihushane c’itegeko ry’Imana ryo kuba imvugakuri. Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bari barashinze uburyo bushasha bwo kubesha. Muri Matayo 23:16-22 bavugako bashobora kudashitsa indahiro yabo igihe barahiye ku ngoro, igicaniro, cank’ijuru. Ariko, igihe barahiye ku nzahabu zo mu ngoro, amashikanwa yo ku gicaniro, cank’Imana yo mw’ijuru, bategerezwa gushitsa ivyo basezeranye! Bisa n’umuntu akuze yiyumvirako igihe asobanije intoke ku mugongo adashobora kuvuga ukuri. Yesu ategeka abigishwa biwe kuvuga ukuri

Mwarumvise kandi kw’abakera babwiwe, ngo “Ntukarahire wirahuruze, arik’uzo korere Uhoraho ivyo wamusezeraniye.” Ariko jeho ndababwire, ntukarahire namba; nturahire ijuru, kukw’ar’intebe y’Imana; cank’isi, kukw’ari yo ndava y’ibirenge vyayo; cank’i Yerusalemu, kukw’ar’umurwa w’Umwami ahambaye. Nturahire umutwe wawe, kuko udashobora guhindura agashatsi na kamwe ngo kere canke kirabure. Arikw’ijambo ryanyu ribe “Ego, ego” cank’”Oya, oya” ikirenze ivyo kiva kuri wa Mubi (Mat. 5:33-37).

Ibwirizwa ry’Imana rivuga ivy’indahiro ntiryigeze kuvuga ivy’ukurahira kw’izina ry’ikintu na kimwe. Imana yashaka kw’abantu bayo bavuga ukuri umwanya wose, bimeze gurtyo nta muntu yoba akeneye kurahira.

Nta kibi kiri mu gusezerana. Isezerano ringana n’indahiro. Kanatsinda, indahiro yo kwihebera Imana ni nziza cane. Agakiza kazanwa n’indahiro yo gukurikira Yesu. Arikw’igihe abantu batanguye kurahira mu mazina y’ibintu kugira ngw’abantu biwere ivyo tuvuze, ni ikimenyetso kigaragarira bose ko harimwo kubesha. Imvuga kuri ntizirinda kurahira ngo zemeze abantu.

Ingeso y’umukozi agira abigishwa ni yo ituma abigishwa biwe bavuga ukuri. Araziko Yohana yagabishije ababeshi bose ababwira ku bazotabwa mu muriro (raba Ivyah. 21:8).

Ntukihore, nk’Abanyabwenge b’Ivyanditswe n’Abafarisayo

(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

Igikurikira kuri rwa rutonde rwiwe rw’ingeso z’Abafarisayo zimubabaza tugisanga ku murongo ukurikira.

Mwarumvise ko vyavuzwe, “ngw’ijisho rihorwe irindi, n’iryinyo rihorwe irindi” ariko jeho ndababwira ntimukarwanye umunyakibi; Uwugukubise urushi mu musaya w’i buryo umuhindukirize n’uwundi; Umuntu ni yagomba kukuburanya ngw’akunyage ipfundo, umuhebere n’umutamana; uwugufata ngo umurenze umusozi umwe, umurenze n’uwa kabiri, uwugusaba, umuhe, uwugomba kukugurana, ntu mutere ibitugu” (Mat. 5:38-42).

Ivyagezwe vya Mose bivuga yuk’umuntu yitwariwe muri Sentere kuko yatukanye, igihano ciwe gitegerezwa kungana n’icaha yakuze. Ahongoye umuntu iryinyo, ubutungane bukurikijwe, na we ategerezwa guhongorwa irindi. Iki cagezwe catanzwe kugira ngw’ivyaha binibini bishikirizwe ubutungane. Imana yashizeho amasentare n’abacamanza igihe c’ivyagezwe kugira ngw’ivyaha biranduranwe n’imizi, ubutungane bukore igikorwa cabwo, agatima ko kwihorana gateshwe gate. Kandi Imana yategetse kw’abacamaza batagira aho bahengamiye igihe baca imanza. Bategerezwa gushitsa icagezwe “ijisho ku rindi n’iryinyo ku rindi” arikw’ayo majambo tuyasanga mu vyanditswe vyerekana ivy’imanza zicirwa muri sentare.

Ubugira kandi, n’aho nyene, abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo barahinduye ico cagezwe, bagihinduramw’icagezwe ceranda co kwihora. Bacitse abantu “batihanganirana”, bihorana no ku tuntu dutoduto.

Imana yamwe yitega vyinshi ku bantu bayo. Yarababujije Kwihora (raba Gus. 32:35). Isezerano rya kera ryerekana kw’abantu b’Imana bategerezwa kugirira imbabazi abansi babo (raba Kuv. 23:4-5; Imig. 25:21-22). Yesu yunganiye iyi nyigisho mu kubwira abigishwa biwe bazohore bahindukiza uwundi musaya, bagenda umusozi wa kabiri igihe bahanganye n’abanyakibi. Igihe ducumuweko, Imana igomba ko dutanga imbabazi, dusubize iciza abatugiriye nabi.

Mbega Yesu agomba ko twemerera abantu kutunyaga turorera, dusahurwe urukombamazi? Ni bibi kwitwarira uwutizera muri sentare? Oya. Yesu ntiyarikw’atubuza gutaka ubutungane igihe turenganijwe, ahubwo yanseko twihora, ikosha ari ritoya canke rinini. Menya ko Yesu atatubwiye kwemerera abaduhotora izosi uko bashaka. Ntiyavuze k’umuntu atunyaze imodoka duca tumuhebera n’inzu turimwo. Yesu yarikw’atubwira ko tugira imbabazi no kwihangana cane uko duhura n’ibitugerageza n’ibibi dukorerwa uko bukeye uko bwije. Agomba ko tuba agahore kuruta ukw’abantu batwiyumvira. Ico citegerezo, abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo ntaco bafise.

Ni kuki abiyita abakristo benshi batsitazwa n’ubusa? Ni kuki barakazwa n’utuntu dutoduto tudashobora kugereranywa no gukubitwa ku musaya? Mbega barakijijwe? Umukozi agira abigishwa aba icitegerezo mu guhindukiza uwundi musaya, kandi yigisha abigishwa biwe kugira nkawe.

Ntiwanke Abansi Bawe, nk’Abanyabwenge b’Ivyanditswe n’Abafarisayo

(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Ubwa nyuma, Yesu aravuga ikindi cagezwe c’Imana cahinduwe n’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo nk’ukw’imitima yabo iri.

Mwarumvise ko vyavuzwe ngo “Mukunde bagenzi banyu, mwanke abansi banyu.” Ariko jeho ndababwire, mukunde abansi banyu, musabire ababahama, kugira ngo mube abana ba So wo mw’ijuru, kukw’atuma izuba ryiwe rirasira ababi n’abeza, kand’aha imvura abagororotsi n’abagabitanya. Ni mwakunda ababakunda, muri n’impera ki? Mbeg’abatoza kori bo si ko bagira? Ni mwaramukanya n’incuti zanyu gusa, abandi muzoba mubarusha iki? Abanyamahanga bo si ko bagira? Mwebwe ni mube agahore, nkuk’uko So wo mw’ijuru ari agahore (Mat. 5:43-48).

Mw’isezerano rya Kera, Imana yaravuze iti, “Mukunde bagenzi banyu nkuko mwikunda” (Lew. 19:18), abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo basobanuye ko umugenzi ari umuntu abakunda. Abasigaye bose ni abansi, ngw’Imana yavuze ko dukunda ababanyi bacu gusa, birumvikana ko dushobora kwanka abansi bacu. Dufatiye ku vyo Yesu yavuze, ivyo si vyo Imana yari itumbereye.

Niho Yesu yabacira umugani w’Umusamariya w’imbabazi werekana ko dutegerezwa gufata umuntu wese nk’umubanyi wacu.

[8]

Imana ishaka ko dukunda abantu bose, abansi bacu barimwo. Ni co citegerezo c’abana b’Imana, na we ubwiwe aracitondera. Ntarungika imvura n’izuba ryiwe mu mirima y’abagororotsi gusa, ariko n’iy’abagabitanya. Dutegerezwa gukurikira akarorero kiwe, tukagirira ubuntu canecane abantu batoya cane. Tubikoze gurtyo, twerekana ko “turi abana ba Data wo mw’ijuru” (Mat. 5:45). Abavutse ubwa kabiri bakora nk’ivyo Se akora.

Urukundo Imana yacu igomba ko tugirira abansi bacu s’urushigikira canke ngo rwifatanye n’ububi bwabo. Imana ntishaka ko twihambira turondera ubucuti n’abantu baturwanya. Ntishaka ko tubesha tuvuga kw’abansi bacu ari abantu beza cane. Arikw’ishaka ko tubagirira imbabazi tukagira ibishoboka vyose ngo tubababarire, n’imiburiburi tukabaramutsa no kubasengera.

Menya ko Yesu yasubiye gushimangira ya nsiguro yiwe ya mbere—abafise imitima itanduye gusa ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana. Yabwiye abigishwa biwe ko ni bakunda ababakunda gusa, ntaco bazoba barushije abanyamahanga n’abatoza kori, ubwo ni bwo bwoko bubiri bw’abantu umuyuda wese yar’azi ko bubikiwe kuja i kuzimu. Yar’iyindi nzira yo kuvuga kw’abantu bakunda ababakunda gusa bazoja i kuzimu.

Kora Iciza n’Umutima Mwiza, Ntube nk’Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo

(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

Yesu ntashaka gusa kw’abigishwa biwe baba abera, ashaka ko bagira n’intumbero nziza mu mitima yabo. Urashobora kuba wumvira Imana arikw’igihe uyumvira ufise intumbero mbi yo mu mutima birabaza Imana. Yesu yakariye abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo kuko bakora ibikorwa vyiza ngo bashimwe n’abantu (raba Mat. 23:5). Ashaka kw’abigishwa biwe baba akarorero keza.

Mwirinde ntimugakorere ivyaza vyanyu imbere y’amaso y’abantu kugira ngo babarabe; ni mwagira murtyo, ntimuzogira impera kuri So wo mw’ijuru. Ni wagira ubuntu, ntuzuvugishe inzamba imbere yawe, nkukw’indyarya zibikora mu masinogogi no mu nzira [abariko barumviriza Yesu baratahura abavugwa abaribo]. Ariko weho ni wagira ubuntu, ntumenyeshe ukubamfu kwawe ic’ukuryo kwawe gukora; kugira ng’ubuntu bwawe bugirirwe mu mpisho: kandi So, abona ibihishijwe, azoguhera (Mat. 6:1-4).

Yesu ashaka kw’abigishwa biwe bafasha aboro. Ivyagezwe ni ko bivuga (raba Kuv. 23:11; Lew. 19:10; 23:22; 25:35; Gus. 15:7-11), arikw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bavuza inzamba iyo bagize ubuntu, baratondeka aboro ku mirongo ngo bakire imfashanyo bagomba kubaha. Mbega abakristo badafasha aboro ni bangahe. Ntibarashikira n’intambuko y’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo. Nimba abo babikoreshwa n’umutima wo kwikunda, none abakristo birengagiza aboro bakoreshwa n’uwuhe mutima? Dufatiye ngaho, wumva ukugororoka kwabo kuruta ukw’abanya-bwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo?

Nk’uko Paulo yavuze mu 1 Ab’I Korinto 3:10-15, turashobora kugira ibikorwa vyiza n’umutima mubi. Iyo intumbero y’umutima wacu atari nziza, ibikorwa vyiza twakoze nta mpera bizohabwa. Paulo yanditse avuga k’umuntu ashobora n’ukuvuga ubutumwa bwiza afise intumbero mbi (raba Flp. 1:15-17). Nk’uko Yesu yabivuze, inzira nziza yo gusuzuma kw’intumbero yo mu mitimaywacu ari nziza ni igihe dutanga. Reka rero ukubamfu kwacu nti kumenye ico ukuryo kwacu kugize aho bishoboka hose. Umukozi agira abigishwa yigisha abigishwa biwe kugirira ubuntu aboro (kubaha ivya nkenerwa), kandi yagendera ivyo yigisha.

Gusenga no Kwisonzesha ku Ntumbero Nziza

(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

Yesu ashaka kw’abantu bamukurikira basenga no kwisonzesha, bakabigira bahimbaza Imana, badahimbaza abantu. Batagize gurtyo, nta tandukaniro rizoba hagati y’abizera n’abatizera. Abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo basenga no kwisonzesha ngo bashimwe n’abantu, iyo mpera ni iy’igihe gito. Yesu yahanuye abigishwa biwe ati:

Iyo musenga nti mukabe nka za ndyarya, kuko bakunda gusenga bahagaze mu masinagogi no mu mayirabiri, ngo biyerekane imbere y’abantu [abariko bumviriza Yesu bari bazi ababwirwa ab’ari bo]; ndababwire ukuri: Baramaze guhabwa impera zabo. Ariko weho, iy’usenga, uje haruguru mu nzu yawe, wugare urugi, usenge So aba mu mpisho, kandi So, akuboneye mu mpisho azo guhera.

Kand’iyo mwisonzesha, ntimwijirirwe nkuko za ndyarya zibigira. Kuko biyoberanya mu maso ngo babonwe n’abantu ko bisonzesheje [ubugira kandi ababwirwa bari biyizi]. Ndababwire ukuri: Baramaze guhabwa impera zabo. Ariko weho, ni wisonzesha, wisige amavuta mu mutwe, wiyuhagire mu maso, ngo ntubonwe n’abantu ko wisonzesheje, arik’ubonwe na So aba mu mpisho, kandi So, abona ivyo mu mpisho azoguhera (Mat. 6:5-6, 16-18).

Abakristo badasenga canke bisonzeshe ni bangahe?

[9]

Mbega ukugororoka kwabo kurusha gute ukw’abanyabwenge b’ivyanditswe n’Abafarisayo bakora vyompi (n’aho babikorana intumbero mbi)?

Ijambo Kuvyo Gusenga no Kwisonzesha

(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Tukiri ngaho nyene, Yesu yarabwiye abigishwa biwe ingene basenga. Yesu agomba ko dusenga mu buryo budatukisha Se wo mw’ijuru, ku vyerekeye ivyo amaze guhishura kuri we ubwiwe. Akarorero, kubera kw’Imana izi ivyo dukenye tutarabisaba (izi ibintu vyose), ntidukwiriye gusubiramwo amajambo atagira akamaro:

Kandi ni mwasenga, nti mukabomboranye amanwa nkukw’abanyamahanga bagira: biyumvira yuko bazokwumvirwa kubw’amajambo yabo menshi. Ntimuze muse nabo ; kuko So azi ivyo mukennye mutaramusaba (Mat. 6:7-8).

Vy’ukuri, amasengesho yacu yerekana aho tugeza mu kumenya Imana. Abayizi nkukw’ihishurwa mu majambo yayo basaba kugira ng’ubugombe bwayo bube ibone gushimagizwa. Ico bipfuza kurusha ibindi vyose ni ukwera, kuyihimbaza cane. Ibi bihishurwa mu karorero ko gusenga Yesu yahaye abigishwa biwe, isengesho rya Data wa Twese, vyunganira impanuro Yesu yahaye abigishwa biwe. Rihishura ivyo yiteze ku migambi yacu n’ukwitanga kwacu:

[10]

Nuko musenge murtya: “Data wa twese wo mw’ijuru, izina rwawe ryubahwe, ubwami bwawe buze, ivyo ugomba bibe mw’isi nk’uko biba mw’ijuru. Uduhe ivyo kurya bidukwiriye uyu musi” (Mat. 6:7-11).

Ikintu abigishwa ba Kristo bitwararika kuruta ibindi vyose ni ukw’izina ry’Imana ryubahwa, risonerwa, rishirwa hejuru, kandi ryemerwa ko ari iryera.

Vy’ukuri, abasaba kw’izina ry’Imana ryubahwa ni abare, barubaha izina ry’Imana. Bitamewe gurtyo ni uburyarya. Iri sengesho ryerekana ko twumvira Imana nk’uko abandi bayumvira.

Igisabwa kigira kabiri dusanga mur’iryo sengesho gisa n’ica mbere: “Ubwami bwawe buze.” Iciyumviro tubona mu bwami n’uko haba Umwami aganza ubwami bwiwe. Umukirsto yigana Kristo yifuza kubona Umwami wiwe, umwe aganza ubugingo bwiwe, aganza isi yose. Kugira ngw’amavi yose azopfukamire Umwami Yesu abantu bagire ukwizera kwumvira!

Igisabwa ca gatatu cunganira ica mbere n’ica kabiri: “Ivy’ushaka bibe kw’isi, nkuko biba mw’ijuru.” Dushobora gute gusenga iryo sengesho twebwe ubwacu tutumvira ubugombe bwayo mu bugingo bwacu? Abigishwa nyabo bifuza k’ubugombe bw’Imana buba kw’isi nk’uko buri mw’ijuru—bukwiye kandi butunganye.

Kwubahiriza izina ry’Imana, k’ubugombe bwayo baba, k’ubwami bwayo buza, ni isengesho ritegerezwa kugira ikibanza kinini muri twebwe kuruta uguhabwa “ivyo kurya bidukwiriye ku musi.” Iki kintu ca kane cashizwe mu kibanza ca nyuma ku ntumbero. Nico gituma dushobora gutondeka neza ivyo dukeneye, aho ntabusambo burimwo. Abigishwa ba Kristo bakorera Imana ntibakorera amahera. Ntibirundaniriza ivy’isi.

Iki kintu ca kane ni isengesho rya buri musi, tugitangura umusi.

AKarorero ko Gusenga Karabandanya (The Model Prayer Continues)

Mbega abigishwa ba Kristo barigeze gucumura? Birashoboka ko bamwe bacumuye, kuko Yesu yabigishije gusaba imbabazi.

“Uduhebere imyenda yacu, nkuko natwe twahebeye abari n’imyenda yacu. Kandi ntutujane mu bitwosha nabi, ariko udukize wa Mubi. Kuk’ubwami n’ubushobozi n’icubahiro ar’ivyawe ibihe bidashira. Amen.” Kuko ni mwaharira abantu ivyaha vyabo, na So wo mw’ijuru azobaharira namwe. Ariko ni mutaharira abantu ivyaha vyabo, na So na we ntazobaharira ivyaha vyanyu (Mat. 6:12-15).

Abigishwa ba Yesu baratahura k’ubugarariji bwabo bubabaza Imana, igihe bacumuye, baramaramara. Bipfuza kw’ingese ikurwaho. Biranezereza kwumva ko Data wo mw’ijuru yihutira kubaharira. Ariko bategerezwa gusaba imbabazi, ni co gisabwa ca gatanu dusanga mw’isengesho rya Data wa twese.

Uguharirwa kwabo, gushimikiye ku buryo nabo baharira abandi. Kuko bahariwe vyinshi, nabo bategerezwa guharira ababasaba ikigongwe bose (gukunda no gukora ibishoboka vyose ngo bihuze n’abatavyitaho). Iyo banse guharira, Imana na yo ntibaharira.

Igisabwa ca gatandatu ari na co ca nyuma, cerekana ko umwigishwa nyakuri agerageza kwama yejejwe: “Ntutujane mu bitwosha nabi , arik’udukize wa Mubi.” Abigishwa nya kuri bifuza cane ukwera gushika aho basaba Imana ntibajane mu bintu vyoberageza, bakagwa mu caha. Vyongeye, barasaba kw’Imana ibarokora mu bibi bibizingiyeko. Iri isengesho riragutse kand’umuntu ashobora kurivuga igihe cose atanguye umusi mushasha, tutarinjira mw’isi yuzuye ikibi n’ibigeragezo. Imana yo idutegeka kurisenga, irafise inyishu y’amasengesho yose!

Abazi Imana baratahura igituma ibi bisabwa bitandatu vyo mur’iri sengesho ari ngenderwako. Imvo ihishurwa ku murongo wa nyuma w’iri sengesho: “Kuk’ubwami n’ubushobozi, n’icubahiro ar’ivyawe ibihe bidashira” (Mat. 6:13). Imana ni Umwami ahambaye aganza ubwami bwiwe natwe turi abakozi muri bwo. Ni nyen’inkomezi zose, kandi nta n’umwe ashobora guhangana n’ubugombe bwiwe. Icubahiro cose ni rwiwe ibihe bidashira. Akwiriye kwubahwa.

Ni iyihe nyigisho iruta izindi dusanga mw’isengesho rya Data wa twese? Ukwera. Abigishwa ba Kristo bifuza kw’izina ry’Imana rishirwa hejuru, inganji yiwe itsimbatare kw’isi yose, kand’ubugombe bwiwe buba hose. Ibi nivyo bikenewe cane kuruta vya vyokurya vyo ku musi. Bifuza kumuhimbara, iyo bananiwe baramusaba ikigongwe. Nk’abahirwe, bifuza kuba abera batunganye rwose gushika aho basaba kutajanwa mu bibagerageza, kukw’ibigeragezo bishobora kubacumuza. Umwigisha agira abigishwa yigisha abigishwa biwe ivyo bintu.

Umwigishwa n’Ubutunzi Bwiwe (The Disciple and His Material Possessions)

Inyigisho ikurikira insiguro yo ku musozi irashobora kunyiganyiza abiyita abakristo kukw’intumbero yabo ar’ukwirundaniriza ibintu mur’iyi si:

Ntimukirundanirize ubutunzi mw’isi, ah’inyenzi n’ingese bibumara, n’ibisuma bikimba bikabwiba. Ariko mwirundanirize ubutunzi mw’ijuru, ah’inyenzi n’ingese bitabumara, hatariho n’ibisuma vyimba ngo vyibe. Kukw’ah’ubutunzi bwawe buri, ari ho umutima wawe uzoba. Itara ry’umubiri n’ijisho. Ijisho ryawe iy’ari ryiza, umubiri wawe wose uba uri n’umuco. Arikw’ijisho ryawe iy’ari ribi, umubiri wawe wose uba uri n’umwiza. Nuko wa muco uba muri wewe, woramuka ubaye umwiza, uwo mwiza wongana ute. Nta wusaba abami babiri: kuko yokwnka umwe, agakunda uwundi, canke yoguma kur’umwe, akagaya wa wundi. Ntimushobora gusaba Imana n’itunga (Mat. 6:19-24).

Yesu yaratubujije kwirundaniriza ubutunzi kw’isi. Mbega “Itunga” ni iki? Mu bisanzwe itunga ni ikintu cose kibikwa mw’isandugu, gishingurwa mu bwigobeko, kidakoreshwa cane. Yesu yavuzekw’ari ibintu bikwega inyenzi, ingese, n’ibisuma. Mu yandi majambo ni, “ibintu bidasanzwe.” Inyenzi zirya impuzu duhisha cane, tudakunda kwambara. Ingese itonda ku bintu tudakunda gukoresha. Mu bihugu biteye imbere vyinshi, abasuma biba ibintu abantu batagikenera cane: ibishushanyo, imiringa, n’ivy’igiciro mu vyabajwe.

Abigishwa nyabo “barahevye ubutunzi bwabo” (raba Luka 14:33). Bahindutse abazezwa ubutunzi bw’Imana, rero ingingo yose yo gukoresha amahera iva mu mpwemu. Ico dukoza amahera dufise ni co ciganziye ubugingo bwacu. Igihe twirundanirije “ubutunzi”, twongera amahera ku yandi tugura ivy’igiciro gike, tuba twerekanye ko Yesu atari we atuganza, kukw’iyaba ari we atuganza, twogeze ibintu vy’igiciro igihe dukoresha amahera yatubikije.

Mbeg’ivyo bintu vyiza ni ibihe? Yesu adutegeka kwirundaniriza ubutunzi mw’ijuru. Mbega birashoboka? Atubwira mu butumwa bwa Luka ati: “Mugure ivyo mufise, mutange ibiguzi vyavyo kubw’ubuntu, mwibaririre imipfuko idashira, ubutunzi budashira buri mw’ijuru, ahategererwa n’igisuma, ata n’inyenzi zonona” (Luka 12:33).

Igihe dutanga amahera yacu ngw’afashe aboro no gukwiza ubutumwa, tuba twirundanirije ubutunzi mw’ijuru. Yesu atubwira gufata ivyo tuzi ko bitegerezwa kwononekara no gushira, tubiguze n’ibintu bizokwamaho. Ico ni co umukozi agira abigishwa akora akigisha abigishwa biwe kugira nk’uko nyene.

Ijisho Ribi (The Bad Eye)

Mbega Yesu yigishije iki igihe yavugako kw’abantu bafise amaso abona neza imibiri yabo iguma mu muco n’abantu bafise amaso atabona neza imibiri yabo iba mu mwiza? Ayo majambo yiwe ategerezwa kuba afitaniye isano n’amahera n’itunga ryo mw’isi, kukw’ivyo ni vyo yarikw’aravuga imbere n’inyuma y’uyu murongo.

Ijambo ry’ikigiriki ryasobanuwemwo ijambo “ribi” muri 6:23 ni ryo risobanuwe muri Matayo 20:15 nka “ribi canke ryifuza.” Aho tubona umutunzi abwira umushumba wiwe, ati “Ijisho ryawe ribabajwe n’uko ndi umurwaneza?” (menya neza kw’ayo majambo asobanuwe gurtyo muri Bibiliya y’icongereza) biragaragara kw’ijisho ridashobora kubabara. Duca dutahura imvugo ”ijisho ribabaye (canke) ribi” risobanura igisambo. Ibi biradufasha gutahura ico Kristo yavuze muri Matayo 6:22-23.

Umuntu afise ijisho ribona neza agereranywa n’umwe afise umutima utanduye, yemerera umuco w’ukuri kuza muri we. Akorera Imana yirundaniriza n’ubutunzi mw’ijuru ah’umutima wiwe uri. Umuntu w’ijisho ritabona neza azibira umuco w’ukuri ntiwinjire muri we, yiyumvirakw’azi ukuri kwose, kandi yizera ibinyoma. Yirundaniriza ubutunzi kw’isi aho umutima wiwe uri. Ntarikw’aja mw’ijuru. Kuko yibereyeho mu kwinezereza gusa. Amahera yahindutse Imana yiwe. Ntajuru azojamwo.

Kugira amahera kuba Imana yawe bisigura iki? Bisigura kw’amahera yafashe ikibanza Imana yategerezwa kugira muri wewe. Amahera ni yo asigaye arongora umutima wawe. Yaranunuje inguvu zawe zose, ivyiyumviro n’umwanya wawe. Ni yo soko ry’umunezero wawe. Urayakunda.

[11]

Nico gituma Paulo yavuze ko ugukunda amahera arikwo gusenga ibigirwamana. Nta nkunzi y’amahera izobona ijuru (raba Ef. 5:5; Kol. 3:5-6).

Imana n’amahera ni nde wotangura guha ikaze mu bugingo bwawe? Yesu yavuze ko abo bami tudashobora kubakorera bompi. No ngaha dusanga Yesu yar’akiri kuri ya nyigisho yiwe—abafise imitima itanduye ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana. Yaravuze kw’abantu buzuye umwiza, bagize amafaranga Imana yabo, imitima yabo yabohewe kw’isi kuko birundaniriza ubutunzi kw’isi, ntibari mw’irembo ripfunganye rijana ku bugingo.

Kwifuza Ibitagira Igiciro (The Covetous Poor)

Kwitwararika ibintu vy’umubiri si bibi igihe ari ivy’igiciro. Umuntu arashobora kwitwararika ibintu bitagira igiciro. Ni co gituma Yesu avuga ati:

Ni co gitumye ndababwira, nti ntimukaganyire amagara yanyu ku vyo muzorya canke ku vyo muzonywa, cank’umubiri wanyu ku vyo muzokwambara. Mbeg’amagara ntaruta ivyo kurya, cank’umubiri nturuta ivyambarwa? Ni murabe ibiguruka vyo mu kirere, ntibibiba, ntibishwabura, kandi ntivyimburira mu bigega, ariko So wo mw’ijuru arabitunga: Mbega mwebwe ntimubiruta cane? Ni nde muri mwebwe yoshobozwa n’amaganya kwisumvya uko yareha nk’ukuboko kumwe? Ikibaganyisha impuzu n’iki? Ni murabe amashurwe yo ku misozi ingene akura, ntiyirigwa aratama, ntajisha impuzu; ariko ndababwira yuko na Salomo mu bwiza bwiwe bwose atar’asharije nka rimwe mur’ayo. Non’Imana ko yambika ivyatsi vyo ku misozi irtyo, biriho uyu musi, ariko nk’ejo bigatererwa mu ziko, mbega ntizorushiriza kubambika, mwebw’abu kwizera guke mwe? (Mat. 6:25-34).

Hari abasomyi benshi b’iki gitabo barashobora gusanga aya majambo Yesu avuze atabaraba. Hari aabantu batacibuka igihe biganyira kubera ivyo kurya, ivyo kunywa n’ivyo wambara?

Arikw’amajambo ya Yesu ategerezwa kwitonderwa n’abantu bose. Nimba kwitwararika ibigize ubu buzima ari bibi, ukwitwararika ibidakenewe mur’ubu buzima ni bibi cane? Yesu yashaka kw’abigishwa biwe bitwararika ibintu bibiri: Ubwami bwiwe n’ukugororoka kwiwe. Igihe umukristo adashobora gutanga ibigiracumi (kandi ari cagezwe gitoya co mw’Isezerano rya Kera), arikw’ agashobora kugura utuntu twinshi ata kamaro dufise muri mpwemu, wumva yitwararika ubwami bw’Imana n’ukugororoka kwayo? Inyishu irazwi.

Ntushingwe no Kurondera Amakosha Ku bandi (Don’t be a Fault-Finder)

Yesu yaciye akurikiza itegeko ribuza gucira imanza abandi no kurondera amakosha ku bandi:

Ntimugahinyurire mu mitima yanyu, namwe mukazohinyurwa. Kuko, uko muhinyura abandi, ari ko muzohinyurwa namwe; kand’ingero mugeramwo muzoyigererwa namwe. Urabira iki akabango kari mu jisho rya mugenzawe, kandi inkingi iri mu jisho ryawe ntuyitegereze? Wobwira ute mugenzawe, uti “zana ngutosore akabango kari mu jisho ryawe” nawe ufise inkingi mu jisho ryawe? Wa ndyarya we, banza witosore inkingi iri mu jisho ryawe, uheze ubone neza gutosora akabango kari mu jisho rya mugenzawe (Mat. 7:1-5).

N’aho Yesu atadomye urutoke ku banyabwenge b’ivyanditswe cank’Abafarisayo, ico caha kirabafata; Abantu batoye Yesu ikosha!

Mbega Yesu yarikw’avuga iki mur’iki gice mu vyo gucira abandi imanza?

Ica mbere, reka turabe ico atavuze. Ntiyavuze ko dushobora gucira abantu imanza kubera ivyo bakoze. Ibi birumvikana. Rero inyuma y’iki gice, Yesu yabwiye abigishwa biwe ngo ntibagaterere ingurube imarigarita zabo canke bahe imbwa ivyera vy’Imana (raba 7:6). Yakoresheje imvugo ngereranyo avuga abantu kanaka, abagereranya n’ingurube n’imbwa, abantu batanezererwa ivyera vy’Imana, “imarigarita” bahawe. Ni abantu badakijijwe, dutegerezwa kumenya gutandukanya imbwa n’ingurube nimba dushaka kwumvira itegeko ryiwe.

Ikirengeye vyose, Yesu yareretse abamukurikira ingene bashobora guhinyura abigisha b’ibinyoma, “amabingira yambaye insato z’intama” (raba 7:15), mu gusuzuma ivyo bama. Kugira dushobore kwubaha itegeko rya Yesu dutegerezwa kwitegereza ingeso z’abantu imbere yo guca imanza.

Nk’uko nyene, Paulo yabwiye abizera b’i Korinto ati:

Ariko burya nabandikiye ko mutivanga n’uwiyita mwene Data, namb’ar’ umusa-mbanyi, cank’uwifuza, cank’uwusenga ibigirwamana, cank’uwutukana, cank’uwu- borerwa, cank’umunyazi: umeze artyo, no gusangira ntimugasangire na we (1 Kor. 5:11).

Kugira ngo twumvire iyi nyigisho dutegerezwa gusuzuma ingeso z’abantu niho dushobora guca urubanza rubereye.

Intumwa Yohana yaratweretse ingene dutandukanya uw’Imana n’uwa wa Mubi. Uraba ingeso z’abo, urashobora kumenya abakijijwe n’abadakijijwe (raba 1Yohana 3:10).

Menya yuko icaha Kristo yarikw’aravuga ataru ukuraba ingeso z’abantu n’ibikorwa vyabo kugira ng’umenye abakijijwe n’abadakijijwe. None yavuga iki?

Yesu yarikw’avuga ku vyo kuraba amakosha matomato kuri mwene So, akanenge ( Yesu yakoresheje ijambo mwene Data incuro zitatu mur’uyu murongo).Yesu ntiyavuze yuko igihe turaba amakosha n’ivyaha vy’abadakijijwe tuba tubaciriye imanza (nk’uko tubibona muri ya nsiguro yiwe). Ahubwo, izi ni nyigisho z’ingene abakristo bategerezwa kubana n’abandi bakristo. Ntibategerezwa kurondera utunenge tw’abandi. Ivyo bigirwa n’abantu bibagira kuraba amakosha yabo ubwabo imbere yo kuraba ayabandi. Abo bitwa indyarya. Nk’uko Yesu yabibwiye umugwi w’abacamanza b’indyarya, ati “uwuzi kw’ata caha afise, abe uwa mbere kumutera ibuye” (Yohana 8:7).

Icete c’intumwa Yakobo gisa cane n’insiguro yo ku musozi, yanditse ati “ntimwidodomberanire, bene Data, kugirango ntimucirwekw’iteka; eh’umucamanza ahagaze ku rugi” (Yak. 5:9). Ibi ni vyo bidufasha kumenya bimwe mu vyo Yesu yagabishijeko abigishwa biwe—kurondera amakosha kuri bene Data no kwamamaza ivyo twabonye, kwidodomberanira. Iki ni co caha ciganziye ishengero, abacirwa imanza ni bo barwa mu mporero. Igihe tuvuze nabi mwene Data, twereka abandi amakosha yiwe, tuba turenze kw’itegeko ritugenga, kuko natwe ntidushimishwa no kuvugwa nabi.

Turashobora kwegera mwene Data mu rukundo igihe tumwereka icaha ciwe, ariko bigirwe ata buryarya, imbere yo kumuhanura dutegerezwa kuraba kw’ico caha tutagikora (canke ducumura cane kuruta uwo tugomba guhanura ). Guhanura umuntu atizera ni uguta umwanya, iyo ni yo nyigisho dusanga ku murongo ukurikira. Yesu avuga ati:

Ivyera vy’Imana ntimukabihe imbwa, kand’imarigarita zanyu ntimukaziterere ingurube, kugira ngo ntizizihonyange n’inzara zazo, maze zikabahindukirira, zikabatabagura (Mat. 7:6).

Ni nka wa mugani uvuga ngo “Ntiwihanize umucokoranyi, yohava akwanka; wihanize umunyabwenge, azogukunda” (Imig. 9:8). Ikindi gihe Yesu yabwiye abigishwa biwe gukunkumura umukungugu w’ibirenge vyabo aho bazokwanka kwizera ubutumwa bwabo. ”Imbwa” ntiyerekwa ukuri ni co gituma Imana idashaka ko abigishwa bayo bata umwanya kur’izo mbwa kandi hari abandi banyotewe kwumva ubwo butumwa bwiza.

Akamo ko Gusenga (Encouragement to Pray)

Dushitse ku gice ca nyuma c’insiguro ya Yesu. Gitangurira kw’isezerano ryo gusenga:

Musabe, muzohabwa; murondere muzoronka; muramutse muzokwugururirwa. Kuk’usaba wese ahabwa; urondera aronka; uwuramutsa yugururirwa. Har’umuntu muri mwebwe, umwana wiwe yo musaba umutsima, akamuha ibuye? Canke yomusaba ifi, akamuha inzoka? None mwebwe, ko muzi guha abana banyu ingabire nziza muri babi, mbega So wo mw’ijuru ntazorushiriza rwose guha ivyiza abamusavye! (Mat. 7:7-11).

“Aha!” har’uwushobora kwibwira ngo: “Ngiki gice c’insiguro kitavuga ku kwera.”

Vyose biva kuco dusaba, kudodora no kurondera mu gusenga. Nka bamwe “bagira inzara n’inyota yo kugororoka,” twifuza cane kwumvira ico Yesu adutegeka mu nsiguro yiwe yo ku musozi, kand’ico cifuzo kibonekera mu gusenga kwacu. Isengesho Yesu yigishije abigishwa biwe ryerekana inyota yo gushitsa ubugombe bw’Imana no kugendera mu kwera kwayo.

Vyongeye, mu njili ya Luka, iryo sengesho rirangizwa n’iryungane, “None mwebwe, ko muzi guha abana banyu ingabire nziza muri babi, mbega So wo mw’ijuru ntazorushiriza rwose guha Mpwemu Yera abamumusavye?” (Luka 11:13). Yesu yariko asotera ku bintu vy’agaciro igihe yadusezerana “ingabire nziza”. Mpwemu Yera niwe atweza kandi adushoboza kwamamaza ubutumwa bwiza bweza ababwakiriye. Kabejejwe ni bo bazoja mw’ijuru.

Izindi ngabire nziza ziri mu bugombe bw’Imana. Imana iritwararika ubugombe n’ ubwami bwayo cane, ni co gituma dutegerezwa kumenya kw’ico dusaba cose mu kwagura ubwami bw’Imana izokiduha.

Iryungane Ryo Kurangiza (A Summarizing Statement)

Dushitse ku murongo uvunagura amajambo n’inyigisho za Yesu tumaze kubona. Abadondora Bibiliya benshi ntibabitahuye, ariko we utegerezwa kubitahura. Uyu murongo uboneka neza cane nk’ijambo ry’incamake, kuko ritangura n’ijambo nuko. Dufatiye ku nyigisho tumaze kubona, reka mbazi nti: ni ncamake y’izihe nyigisho Yesu amaze kuvyga? Reka dusome duhekenyera:

Nukw’ivyo mugomba kw’abantu babagirira vyose mube ari ko mubagirira namwe; kukw’ivyo ari ivyagezwe n’ivy’abavugishijwe n’Imana (Mat. 7:12).

Iri ryungane ntirishobora kuba incamake y’imirongo mikeya gusa twasomwe ivuga kuvyo gusenga. Ntibishobora kwumvikana na gato.

Ibuka yukw’agitangura insiguro yiwe, Yesu yabwiye abantu kw’atazanywe no gusenyura ivyagezwe n’ivy’abavugishwa n’Imana (raba Mat. 5:17). Uhereye ku ntango y’insiguro yiwe ugashika kur’uyu murongo tugezeko, nta kindi yagize Atari ukwemeza n’ugushigikira amabwirizwa yo mw’isezerano rya Kera. Iyi ni incamake y’amabwirizwa yose, ivyo dusanga mu vyagezwe n’amajambo y’abavugishwa n’Imana: “Nukw’ivyo mushaka kw’abantu babagirira vyose mube ari ko mubagirira namwe; kukw’ivyo ar’ivyagezwe n’ivyavugishijwe vyose” (7:12). Ijambo , “ivyagezwe n’ivyavugishijwe,” rihuriza hamwe n’inyigisho za Yesu ziri hagati ya Matayo 5:17 na 7:12.

Mur’iyi ncamake, Yesu arashimangira ya nyigisho yiwe ya mbere—Abafise imitima itanduye gusa ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana:

Muce mw’irembo ripfunganye; kukw’irembo ryagutse, n’inzira y’igihamo, ari vyo bijana abantu mu mahonero, kand’abahaca ni benshi. Arikw’irembo ripfunganye, n’inzira ntoya, ni vyo bija mu bugingo, kand’abahaca ni bake (Mat. 7:13-14).

Irembo ripfunganye n’inzira ijana mu bugingo icamwo bake ni agakiza. Irembo ryagutse n’inzira y’igihamo bijana mu mahonero, ari yo nzira y’abanshi ni umuriro udashira. Ivyo Yesu yavuze imbere y’iri jambo birafise insiguro yavyo. Kubera yuko Yesu yar’afise ubwenge bwo gushikiriza inyigisho ziwe, insobanuro nziza y’irembo ripfunganye ni ugukurikira Yesu no kwumvira amategeko yiwe. Inzira y’igihamo ni igihushanye c’ivyo. Ni abakristo bangahe baca mur’iryo rembo ripfunganye tubwirwa mur’iyi nsiguro? Umukozi agira abigishwa aba mu nzira ipfunganye akayoborera abigishwa biwe muri yo.

Hari abakristo bibaza icatumye Yesu atavuga k’ukwizera canke ngw’atange inyigisho imwe rudende hakuvuga ibintu vyinshi bitandukanye kubijanye n’ubugingo n’amahonero. Kuri barya batahura isano riri hagati y’ivyizerwa n’ingeso, iyi nsiguro nta kibazo ibatera. Abantu bumvira Yesu bagaragaza ukwizera kwabo mu bikorwa. Abatamwumvira ntibizera n’ukw’ari Umwana w’Imana. Agakiza kacu ntikerekana gusa ubuntu bw’Imana kuri twebwe, kerekana n’ihinduka ryabaye mu bugingo bwacu. Ukwera kwacu niko kwera kwiwe koko.

Ingene Tumenya Abarongozi b’Ibinyoma

(How to Recognize False Religious Leaders)

Uko Yesu yashishikara agabisha abantu, ni ko yagabisha abigishwa biwe ku vyerekeye abavugishwa b’ibinyoma bashorera inzirakarengane mu nzira y’amahonero. Ntibari mu gutigiri c’abana b’Imana, n’aho bavyiyitira. Twomenya gute abigisha n’abarongozi b’ibinyoma?

Mwirinde abigira abavugishwa n’Imana; baza kuri mwebwe bambaye nk’intama arikw’imbere ar’amabingira y’inkazi. Muzobamenyera ku vyo bama. Mbega har’uwo kwamura inzabibu ku munyinya, cank’insukoni ku bitovu? Nukw’igiti ciza cose cama ivyiza, arikw’igiti kibi cama ibibi. Igiti ciza ntigishobora kwama ibibi, kand’igiti kibi ntigishobora kwama ivyiza. Igiti cose kitama ivyiza kiracibwa, kigatererwa mu muriro. Nuko muzobamenyera ku vyo bama. Umuntu wese amvumereza ati “Mwami, Mwami”; siwe azokwinjira mu bwami bwo mw’ijuru, atar’ukora ivyo Data wo mw’ijuru agomba. Benshi bazombwira kuri wa musi ngo, “Mwami, Mwami” ntitwavugishwa n’Imana mw’izina ryawe, ntitwasenda abadayimoni mw’izina ryawe, ntitwakora ibitangaza vyinshi mw’izina ryawe? Ni ho nzobajinjiburira, nti “Nta ho nigeze mbamenya; mviraho, mwa bakora ibizira mwe” (Mat. 7:15-23).

Yesu yerekana ubube gito bw’abigisha b’ibinyoma. Bafise ibimenyetso vyo hanze bihuma amaso ababitegereza. Yesu bamwita Umwami wabo, baravugishwa, barasenda abadayimoni bagakora ibitangaza. Ariko ni “amabingira y’inkazi”yihisha mu “nsato z’intama.” S’intama z’ukuri. None tumenya gute kw’ari bo canke atari bo? Tubamenya twitegereje “ivyo bama.”

Mbega ivyo vyamwa Yesu yavuze ni ibihe? Biragaragara, s’ivyamwa vy’ibitangaza. Ahubwo, ni ivyamwa vyo kwumvira itegeko n’inyigisho za Yesu. Intama zikora ubugombe bwa Data. Abanyabinyoma “bakora ibizira” (7:23). Duca tugereranya ingeso zabo n’ivyo Yesu yigishije.

Abigisha b’ibinyoma bari no mw’ishengero, ntibitangaje kuko Yesu na Paulo batugabishije kuva kera. Ukw’iherezo ryegereza, ivyo ntibizobura gushika (raba Mat. 24:11; 2Tim. 4:3-4). Abavugishwa b’ibinyoma bazwi cane mur’iki gihe ni bamwe bigisha kw’ijuru rizojamwo n’abagabitanya. Abo bazobazwa amamiliyoni y’abantu arikw’arahona kubera inyigisho zabo. Kuri bo, ni ho John Wesley yandika ati,

Birateye ubwoba!—Igihe abaserukira Imana bahinduka abakozi ba wa Mubi!—igihe abashiriweho kwigisha abantu inzira ija mw’ijuru babigisha iyijana i kuzimu….Igihe mbajijwe ngo, “Ni kuki, ni nde yubahutse gukora…nk’ibi?”…Nishura nti, ibihumbi vy’abanyabwenge n’abanyacubahiro; mbere na bamwe ntazi amadini bavamwo, baremesha abibone, ibipfu, ibinebwe, abakunzi b’isi, abinezereza, abagabitanya n’abarenganya abandi, aboroshe, inzirakarengane, bantayegayezwa, imburakimazi, abatitaho ivyo kugororoka, ngo biyumvire ko bari mu nzira ija mw’ijuru. Abo ni abavugishwa b’ibinyoma b’urwego rwa mbere. Bagunga Imana n’abantu …. bagwiza igitigiri c’abo mu bwami bw’umwiza; kand’igihe cose baronse umutima w’umworo barawusenyura, “ umunwa w’i kuzimu urarangaye binjire bagwire!”

[12]

Wesley yarikw’avuga ku bigisha b’ibinyoma Yesu yavuze ko twirinda muri Matayo 7:15-23.

Menya kandi ko Yesu yavugiye ku mugaragaro ibihushana n’ivy’abigisha b’ibinyoma bigisha. Yavuzeko abatigira ivyamwa vyiza bazotabwa i kuzimu (raba 7:19). Ikirengeye vyose ni ukw’ibi bitaraba gusa abigisha n’abavugishwa n’Imana, biraba umuntu wese. Yesu yavuze, ati “Umuntu wese amvumereza, ngo Mwami, Mwami siwe azokwinjira mu bwami bwo mw’ijuru, atar’uwukora ivyo Data wo mw’ijuru agomba” (Mat. 7:21). Ibibwirwa abavugishwa bibwirwa bose. Niyo nyigisho nya mukuru ya Yesu—Abafise imitima itanduye gusa nibo bazoragwa ubwami bw’Imana. Abatumvira Yesu bazoherera i kuzimu.

Rana neza isano Yesu yashize hagati y’ibiri imbere mu muntu n’ibiri hanze kur’uyo muntu. Ibiti “vyiza” vyama ivyamwa vyiza. Ibiti “bibi” ntibishobora kwama ivyamwa vyiza. Isoko ry’ivyamwa vyiza biboneka hanze ni kamere y’umuntu. Kubw’ubuntu bwayo, Imana yarahinduye kamere y’abizeye Yesu bose.

[13]

Impanuro n’Incamake (A Final Warning and Summary)

Yesu arangiza insiguro yiwe ku mpanuro n’incamake. Nkuko umaze kubimenyera ni —abafise imitima itanduye ni bo bazoragwa ubwami bw’Imana.

Uwumva aya majambo yanje wese, akayakora, asa n’umuntu w’ubwenge yubatse inzu yiwe ku rutare. Isegenya iragwa, inkukura iratwaza, igihuhuta kirahuhuta, bisurira kuri nya nzu, nti yagwa, kuko yar’imase ku rutare. Arik’uwumva ayo majambo yanje wese, ntayakore, asa n’umuntu w’imburabwenge, yubatse inzu yiwe ku musenyi. Isegenya iragwa, inkukura iratwaza, igihuhura kirahuhuta, bisurira kuri ya nzu, irasenyuka, kand’isenyerana ryayo riba rikomeye. (Mat. 7:24-27).

Yesu ntiyarangirije avuga ivyo “ivy’imihewagiro” nk’uko bamwe ba bivuga. Hari iyindi mirongo yerekana kw’atarikw’avuga ku vy’imihezagir ngw’abantu bahave bubaka ukwizera kwabo ku vy’imihezagiro. Iyi ni yo ncamake y’insiguro Yesu yatangiye ku musozi. Abitondera amategeko yiwe ni bo banyabwenge, ni bo barinda akaje. Ntibashobora gutinya igihe c’uburake bw’Imana. Abatumwumvira ni bo bipfu kandi bari mu buhombe, bazohanishwa “umuriro udashira” (2 Tes. 1:9).

Inyishu y’Ikibazo (Answer to an Question)

Insiguro yo ku musozi ntiyabwirwa abakurikira Yesu imbere y’ugupfa n’ukuzuka kwiwe? Agakiza ntibagaheshwa n’ukwitondera ivyagezwe? None Yesu amaze gupfa kubera ivyaha vyabo, ntibaciye bakizwa kubwo kwizera? Iyi nsiguro hari akamaro igifise?

Iyo nyigisho ni mbi cane. Nta muntu yigize akizwa kubw’ibikorwa vyiwe. Bose bakizwa ku bw’ukwizera, imbere n’igihe c’isezerano rya kera. Paulo yerekana neza mu Baroma 4 yuko Aburahamu (imbere y’isezerano rya Kera) na Dawidi (igihe c’isezerano rya Kera) batsindanishirijwe no kwizera atari ibikorwa vyabo.

Ikirengeye vyose, mu bantu bose bumviriza Yesu, nta n’umwe yari gukizwa n’ibikorwa vyiwe, kuko bose bakoze ivyaha ntibashikira ubwiza bw’Imana (raba Rom. 3:23). Ubuntu bw’Imana gusa nibwo bwashobora kubakiza, kandi ubwo buntu buronkeka mu kwizera.

Ikimbabaza ni ukw’abantu benshi mw’ishengero bavugako Yesu yavuze ivyo bintu vyose kugira ngo yongereze ku mitwaro abantu bari basanganywe. Iyo mitwaro ni ukwitondera ivyagezwe. Ngo yashaka kw’abantu bemere yuko badashobora gukizwa n’ibikorwa vy’ivyagezwe. Ko tumaze “gutahura iyo nsiguro” kandi kotumaze gukizwa kubwo kwizera, turashobora kwirengagiza ayo mategeko. Kumbure nimba dushaka gusa kw’abandi aba aribo “bakizwa” twebwe ntidukizwe. N’aho nyene dutegerezwa guca twereka abanyavyaha ivyaha vyabo bagakizwa n’”ukwizera” kutagira ibikorwa.

Ingorane zihari, ni uko Yesu atabwiye abigishwa biwe ati, “Mugende mw’isi yose mugire abigishwa, kandi bamenye yuko bakizwa n’ukwizera igihe batahuye ivyaha, abashaka nibo bazokwitondera amategeko yanje.” Ahubwo yababwiye ati, “Nuko ni mugende, muhindure amahanga yose abigishwa banje…mubigishe kwitondera ivyo nabageze” (Mat. 28:19-20, dushimikiye ku nsiguro). Ni co gikorwa c’umukozi agira abigishwa.

[1]

Umurongo ukurikira mu gitabo ca Yakobo ni, “Vyomara iki, iyo mwene Data, avuze kw’afise ukwizera, ariko ntagire ibikorwa? Mbega ukwo kwizera kwo mukiza?” (Yak. 2:14).

[2]

Ivyo birashoboka dufatiye ku “bikorwa vy’ivyagezwe” n’ “intumbero y’ivyagezwe” Mpwemu Yera ni we atanga insobanuro yo gushitsa ibikorwa vy’ivyagezwe inyuma y’izuka rya Yesu. Ubu turatahura igituma tutagikeneye kubaga ibimazi mw’isezerano rishasha, Yesu ni we mwagazi w’Imana. Kandi ntituziririza ivyo kurya kuko Yesu yavuze kw’indya zose zejejwe (raba Mariko 7:19). Ntidukeneye gusengerwa n’umuherezi mukuru kuko Yesu ari we muherezi mukuru twahawe. Atari ibikorwa vy’ivyagezwe gusa, intumbero y’ivyagezwe ntiyahinduwe n’ivyo Yesu yavuze canke yakoze imbere n’inyuma y’izuka ryiwe, ahubwo, Yesu yarasobanuye kandi arashigikira intumbero y’ivyagezwe vy’Imana, nkukw’abigishwa biwe babikoze inyuma y’izuka rya Yesu. Intumbero y’amabwirizwa ya Mose ni yo ntumbero y’amabwirizwa ya Kristo n’amabwirizwa y’isezerano rya kera. Menya kandi ko kur’uwo musi nyene Yesu yarikw’avugana n’abayuda baganzwa n’ivyagezwe vya Mose. Ni co gituma ivyo yavuze muri Mat. 5:17-20 bitegerezwa gusobanurwa hisunzwe uguhishurirwa kwiwe dusanga mw’Isezerano Rishasha.

[3]

Ikirengeye vyose, nimba Yesu yarikw’avuga k’uguharurwa ukugororoka duhabwa nk’ingabire igihe tumwizeye, ni kuki ataduduriyeko? Ni kuki yavuze ibintu bizazanisha abantu yarikw’arabwira kandi aziko batize, badashobora kw’ariko avuga ivy’uguharurwa nk’umugororotsi?

[4]

Ibi bivuga ku migenderanire yacu na bene Data. Hari abarongozi b’amadini Yesu yise ibipfu (rab Mat. 23:17), nk’ukw’ivyanditswe bivuga muri rusangi (raba Imig. 1:7; 13:20).

[5]

Imana ntishobora guharura icaha ku mugabo mushasha. Aba agize igokorwa ciza co kurongora no kwitwararika umugore yirukanywe. Hamwe n’ivyo, umugabo agobereye umugore w’abandi kwahukana kugira ngw’amurongore, ni ho aharurwako ubusambanyi, birashoboka kw’ari co caha Yesu yarikw’aravuga ngaha.

[6]

Hariho ibindi vyinshi dushobora kuvuga. Akarorero, umugore yizera akirukanwa n’umugabo atizera igihe arongowe n’uwundi mugabo yizera nta caha c’ubusambanyi kimuharurwako.

[7]

Muri ca gice co kwahukana no gusubira kwabirana, ibi narabivuzeko cane.

[8]

Yari umwigisha w’ivyagezwe w’umuyuda, ni we yabajije Yesu ikibazo ngw’amugeze, ati “umubanyi wanje ni nde?” yagira ngw’afise inyishu nziza. Yesu amwishura akoresheje umugani w’Umusamariya w’imbabazi, umuntu w’ubwoko abayuda bazinukwa, yagiriye neza umuyuda yambuwe no kugirirwa nabi (raba Luka 10:25-37).

[9]

Mu kurangiza iki gitabo, narashize ho igice cose ku vyo kwisonzesha.

[10]

Har’abantu bavuga kw’iri sengesho tudakwiriye kurisenga kuko ritarimw’”izina rya Yesu”. Dufatiye ngaho dusanga amasengesho menshi yagizwe mu gitabo c’ivyakozwe n’intumwa “atarimw’izina rya Yesu.”

[11]

Yesu yarigeze kuvuga ijambo risa n’iryo aho yavuga kw’atawushobora gukorera Imana n’amahera. Luka nawe avuga, ati “Abafarisayo, inkuzi z’amafaranga, bariko barumviriza ivyo vyose bashangashiwe” (Luka 16:14). Mur’iyi nsiguro yo ku musozi, Yesu arikw’aragaragaza inyigisho n’ibikorwa vy’Abafarisayo.

[12]

Ibikorwa vya John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), vyagizwe na John Wesley, bisubiragusohorwa muri 1872 bitangwa na Wesleyan Methodist Book Room, London, ku rupapuro rwa. 441, 416.

[13]

Sinogenda ntavuze amajambo abantu bakunda gukoresha iyo bahishira icaha kiri mu bandi: “Ntituzi ikiri mu mitima yabo.” Igihushanye c’ibi, Yesu yaravuze kw’ibiboneka inyuma ari vyo bihishura ibiri imbere mu muntu. Ahandi, aravuga ati, “Akanwa kasamira kuvuga ibibogaboga mu mutima” (Mat. 12:34). Igihe umuntu avuga amajambo y’urwanko, vyerekana k’urwanko rwuzuye mu mutima wiwe. Yesu yaratubwiye kandi ati “kukw’imbere mu mitima y’abantu havamw’ivyiyumviro bibi, ubushakanyi,ubusuma, ubwicanyi, ubusambanyi, ukwifuza, kugira nabi, ubugunge, ivy’isoni nke, ijisho ribi, ibitutsi, ubwibone, ubupfu (Mariko 7:21-22). Igihe umuntu asambanye, tumenya yuko mu mutima wiwe harimw’ubusambanyi.

제자를 삼고, 그들을 그리스도 모든 계명에 순종하게끔 가르치려는 소망 때문에 제자 삼는 사역자는 예수님의 산상수훈에 매우 깊은 관심을 둘 것이다. 산상수훈은 예수님의 가장 긴 설교이며, 그분의 계명으로 가득 찼다. 제자 삼는 사역자라면 예수님이 설교 중 명령하신 모든 것을 자신이 순종할 뿐 아니라 제자들에게 가르치기를 원할 것이다.

그러므로 나는 마태복음 5장부터 7장까지 기록된 그 설교에 대해 내가 이해하고 있는 것을 나눌 것이다. 나는 사역자들이 그들의 제자들에게 산상수훈을 강해식으로 가르치기를 권장한다. 바라건대, 내가 쓴 것들이 도움이 되었으면 좋겠다.

아래의 것은 산상수훈의 윤곽인데, 우리에게 전반적인 개관을 보여주고 주제를 강조하고 있다.

I.) 예수님이 그분의 청중을 모으시다(5:1-2)

II.) 서론(5:3-20)

A.) 복이 있는 사람들의 성격특성과 축복(5:3-12)

B.) 계속해서 소금과 빛이 되라는 훈계(5:13-16)

C.) 그리스도를 따르는 자들과 율법의 관계(5:17-20)

III) 설교: 서기관들과 바리새인들보다 더 의롭게 살라(5:21-7:12)

A.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 서로 사랑하라(5:21-26)

B.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 성적으로 순결하라(5:27-32)

C.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 정직하라(5:33-37)

D.) 서기관들과 바리새인들같이, 원수를 갚지 말라(5:38-42)

E.) 서기관들과 바리새인들같이, 네 원수를 미워하지 말라(5:43-48)

F.) 서기관들과 바리새인들과 달리, 올바른 동기로 선을 행하라(6:1-18)

1.) 올바른 동기로 구제하라(6:2-4)

2.) 올바른 동기로 기도하라(6:5-6)

3.) 기도와 용서에 대한 교훈(6:7-15)

a.) 기도에 관한 지침(6:7-13)

b.) 용서의 필요성(6:8-15)

4.) 올바른 동기로 금식하라(6:16-18)

G.) 서기관과 바리새인들처럼, 재물을 섬기지 말라(6:19-34)

H.) 형제의 작은 결함을 비판하지 말라(7:1-5)

I.) 감상할줄 모르는 자들과 진리를 담론하는 데 시간을 낭비하지 말라(7:6)

J.) 기도에 대한 격려(7:7-11)

IV) 결론: 설교의 요약

A.) 요약 문(7:12)

B.) 순종에 대한 훈계(7:13-14)

C.) 거짓 선지자와 거짓 신자를 알아내는 방법(7:15-23)

D.) 불순종에 대한 마지막 경고와 요약(7:24-27)

예수님이 그분의 청중을 모으시다(Jesus Gathers His Audience)

예수께서 무리를 보시고 산에 올라가 앉으시니 제자가 나아온지라 입을 열어 가르쳐 이르시되(마 5:1-2).

예수님은 의도적으로 “무리”에서 빠져나와 산에 올라가심으로 그분의 청중들의 크기를 줄인 것 같다. 우리는 “제자가 나아왔다”는 것을 읽게 되는데, 그것은 마치도 그분의 말씀을 듣기에 굶주린 사람들만이 그분을 따라 헉헉거리며 산을 오르기를 원했음을 보여준다. 분명한 것은 사람들이 꽤 많았다는 것이다; 7장 28절을 보면 그들을 “무리”라고 표현했다.

그 뒤 예수님은 그분의 제자들에게 설교하기 시작하셨는데, 처음부터 우리는 그분의 가장 중요한 주제가 무엇인지를 알 수 있었다. 그분은 그들에게 어떤 특징을 소유하면 복이 있는 사람인지를 알려주셨다. 왜냐하면, 그런 특징은 천국을 약속받은 사람한테만 나타나기 때문이다. 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받을 것이라는 것이 곧 그분 설교의 전반적인 주제가 될 것이다. 사람들은 5:3-12의 말씀을 팔복이라 하는 데 모두 이 주제를 드러낸다.

예수님은 복이 있는 사람들의 부동한 특성들을 열거하시면서, 그들에게 많은 구체적인 축복들을 약속하셨다. 무심한 독자들은 종종 각 그리스도인은 팔복중의 한 가지, 오직 한 가지만 소유할 수 있다고 가정하지만, 세심한 독자들은 예수님이 서로 다른 축복을 받게 될 부동한 종류의 그리스도인들을 열거하신 것이 아니라, 모든 진정한 신자들이 다 하나의 포괄적인 미래의 축복인 천국을 상속받게 된다는 것을 뜻하심을 인식한다. 그분의 말씀에 대한 다른 방법의 해석은 있을 수 없다.

심령이 가난한 자는 복이 있나니 천국이 그들의 것임이요

애통하는 자는 복이 있나니 그들이 위로를 받을 것임이요

온유한 자는 복이 있나니 그들이 땅을 기업으로 받을 것임이요

의에 주리고 목마른 자는 복이 있나니 그들이 배부를 것임이요

긍휼히 여기는 자는 복이 있나니 그들이 긍휼히 여김을 받을 것임이요

마음이 청결한 자는 복이 있나니 그들이 하나님을 볼 것임이요

화평하게 하는 자는 복이 있나니 그들이 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것임이요

의를 위하여 박해를 받은 자는 복이 있나니 천국이 그들의 것임이라

나로 말미암아 너희를 욕하고 박해하고 거짓으로 너희를 거슬러 모든 악한 말을 할 때에는 너희에게 복이 있나니

기뻐하고 즐거워하라 하늘에서 너희의 상이 큼이라 너희 전에 있던 선지자들도 이같이 박해하였느니라(마 5:3-12).

축복과 성격특성(The Blessings and Character Traits)

먼저, 약속받은 모든 축복을생각해 보자. 예수님은 복이 있는 사람은 (1) 천국을 상속받을 것이고, (2) 위로를 받을 것이고, (3) 땅을 기업으로 받을 것이고, (4) 배부를 것이고, (5) 긍휼히 여김을 받을 것이고, (6) 하나님을 볼 것이고, (7) 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것이며, (8) 천국을 상속받을 것이다(첫 번째 약속을 반복함).

예수님은 우리가 심령이 가난한 자와 의를 위하여 박해를 받은 자들만이 천국을 상속받는다고 생각하기를 원하셨을까? 마음이 청결한 자는 하나님을 볼 것이고 화평케 하는 자는 하나님의 아들이라 일컬음을 받을 것이지만, 둘 다 하나님이 나라는 상속받지 못할까? 화평케 하는 자는 긍휼히 여김을 받지 못하고 긍휼히 여기는 자는 하나님의 아들이라 일컬음을 받지 못할까? 이것들은 분명히 잘못된 결론일 것이다. 따라서 오직 약속받은 많은 축복은 하나의 큰 축복인 하나님의 나라를 상속받는 것 안의 다양한 축복이라고 결론짓는 것만이 안전하다.

이번에는 예수님이 묘사한 서로 다른 특성들을 생각해 보자. (1) 심령이 가난하고, (2) 애통하고, (3) 온유하고, (4) 의에 주리고 목마르고, (5) 긍휼히 여기고, (6) 마음이 청결하고, (7) 화평하며, (8) 박해를 받았다.

예수님은 우리가 한 사람이 마음은 청결하지만, 무자비할 수 있다고 생각하기를 원하실까? 한 사람이 의를 위하여 박해를 받지만, 의에 주리고 목마르지 않을 수 있을까? 다시 말하지만, 그럴 수 없다. 복이 있는 사람들의 성격특성들은 모든 복이 있는 사람들에 의해 어느 정도 다양하게 공유되고 있다.

분명히, 팔복은 예수님을 진정으로 따르는 자들의 성격특성을 묘사한다. 그런 성격특성을 제자들에게 열거하는 것을 통하여, 예수님은 그들에게 그들은 구원받은, 언젠가는 천국에서 기쁨을 누릴, 복이 있는 사람들임을 확인시켜 주셨다. 현재, 그들은 받고 있는 고통 때문에 스스로 축복받았다고 느끼지 못할 수 있고, 그들을 지켜보는 세상 사람은 그들에게 복이 없다고 여길 수도 있지만, 하나님 보시기에 그들은 복이 있다.

예수님의 묘사에 부합되지 않는 사람은 복이 있는 사람이 아니며 천국을 상속받지 못할 것이다. 모든 제자 삼는 목사들은 그들이 목회하고 있는 무리 내의 사람들로 하여금 이 점을 알게 할 의무를 느껴야 한다.

복이 있는 사람들의 성격특성(The Character Traits of the Blessed)

복이 있는 사람의 8가지 성격특성은 해석에 따라 어느 정도 달라질 수 있다. 예를 들어, “심령이 가난하다”는 것은 어떤 도덕적 미덕을 드러내는가? 나는 예수님이 구원받는 사람이 소유해야 할 첫 번째 필요한 특성을 설명한다고 생각하는 경향이 있다 – 그는 반드시 자신의 영적 빈곤을 인식해야 한다. 사람은 구원받기 전에 반드시 구주에 대한 그의 필요를 가장 먼저 볼 수 있어야 하며, 예수님의 청중들 사이에는 바로 그런 자신의 불쌍함을 인식한 사람들이 있었다. 자신의 죄를 깨닫지 못한 이스라엘의 교만한 자들에 비해 그들은 얼마나 복된 가!

첫 번째 특성은 모든 구원을 받기에 부족함이 없고 합당하다고 생각하는 사람들을 제외한다. 진정으로 복이 있는 사람은 자기에게는 하나님께 드릴만 한 것이 아무것도 없고 자기의 의는 다 “더러운 옷”(사 64:6)과 같음을 깨달은 사람이다.

예수님은 누구도 순전히 자신의 노력으로만 복이 있는 사람들의 특성을 가질 수 있다고 생각하기를 원하지 않으셨다. 아니, 만일 사람들이 이런 특성을 가지고 있다면, 그것은 그들이 복이 있는 사람이고 하나님께서 그들을 축복하셨기 때문이다. 그것은 모두 하나님의 은혜로부터 온 것이다. 예수님이 말씀하신 복이 있는 사람은 단지 천국의 축복이 그들을 기다리고 있어서 뿐 아니라, 이 땅에서 하나님께서 그들의 삶 속에 이룩하신 일 때문이다. 매번 내 삶 속에 있는 복이 있는 사람들의 특성을 볼 때마다, 그것은 나로 하여금 내가 이룬 것이 아닌, 하나님께서 그분의 은혜로 내안에서 이루신 일을 생각나게 한다.

애통하는 자(The Mournful)

만일 첫 번째 특성이 제일 먼저 나열된 이유가 그것이 천국에 갈 수 있는 제일 필요한 특성이라면, 아마도 두 번째 특성도 의미 있게 나열된 것 같다. “애통하는 자는 복이 있나니”(마5:4). 예수님께서 진심의 회개와 양심의 가책을 묘사하고 계셨을까? 나는 그렇다고 생각한다. 특별히 성경은 하나님의 뜻대로 하는 근심은 후회할 것이 없는 구원에 이르게 하는 회개를 이룬다고 명확히 밝히고 있기 때문이다(고후 7:10을 보라). 예수님께서 어느 한 번 말씀하신 슬픔에 잠긴 세리가 바로 이런 종류의 복이 있는 사람의 예이다. 그는 성전에서 겸손하게 머리를 숙이고, 가슴을 치며 하나님의 긍휼을 구하며 울부짖었다. 소득의 십일조를 드리며 일주일에 두 번씩 금식한다고 하나님께 자랑하스럽게 기도하던 인근의 바리새인과는 달리, 그 세리는 자신의 죄를 용서받고 그곳을 떠났다. 그 이야기에서 세리는 복이 있는 사람이었으나 바리새인은 아니었다(눅 18:9-14을 보라). 나는 예수님의 청중들가운데 성령님의 질책을 받고 애통하는 자가 있었다고 생각된다. 그리고 그들은 곧 성령님의 위로를 받게 될 것이다!

만일 예수님께서 그분께 나아오는 회개 한 사람들이 처음 느끼게 되는 애통을 말씀하시지 않았다면, 아마도 그분은 진정한 신자들이 세상 사람들이 그들을 사랑하는 하나님에 대한 반역을 지속적으로 대면하면서 느끼는 슬픔을 설명했을 것이다. 바울은 그것을 “나에게 큰 근심이 있는 것과 마음에 그치지 않는 고통이 있다”(롬 9:2)고 표현하였다.

온유한 자(The Gentle)

세 번째 특성인, 온유함은 성경에서 또한, 성령의 열매 중 하나로 열거되었다(갈 5:22-23을 보라). 온유함은 자체생성 된 속성이 아니다. 하나님의 은혜를 받고 성령님이 내주하시는 사람은 온유하게 변화 받도록 축복받았다. 그들은 언젠가는 이 땅을 기업으로 받게 되는데, 그것은 오직 의인만이 하나님이 지으신 새 땅에 거할 수 있기 때문이다. 거칠고, 폭력적인 자칭 그리스도인들은 조심해야 한다. 그들은 복이 있는 사람 중 속하지 않는다.

의에 주린 자(Hungering for Righteousness)

네 번째 특성인, 의에 주리고 목 마른 것은 모든 진실로 거듭난 사람들이 소유한 하나님이 주신 내적 갈망이다. 의에 주린 자는 이 세상과 자신한테 남아 있는 모든 불의를 슬퍼한다. 그는 악을 미워하고(시 97:10; 119:128,163) 의를 사랑한다.

우리가 성경 속에서 정의란 단어를 읽을 때마다, 자주 즉각적으로 “그리스도께서 우리에게 전가한 법적인 입장”으로 번역하지만, 그것은 정확한 해석이 아니다. 많은 경우에, 그것은 “하나님의 기준으로 의롭게 살아가려는 소질”을 의미한다. 예수님은 여기에서 분명히 그러한 의도로 말씀하셨는데, 왜냐하면, 그리스도인으로서 자신이 이미 소유하고 있는 것에 굶주려 있을 이유가 없기 때문이다. 성령님에 의해 거듭난 사람은 의롭게 살 수 있기를 갈망하며, 그들은 또한, 하나님의 은혜로 “배부를” 확신이 있는데(마 5:6), 그것은 그들안에서 착한 일을 시작하신 이가 이루실 것이기 때문이다(빌1:6).

여기서 예수님은 “의가 있는 곳인”(벧후 3:13) 새 땅의 시간을 예견하셨다. 그때가 되면 죄가 없을 것이다. 모든 사람은 전심으로 하나님을 사랑하고 이웃을 자기 몸처럼 사랑할 것이다. 그때가 되면 지금 의에 주리고 목말라 있는 우리는 배부를 것이다. 마지막으로 우리의 진심으로 된 기도는 모두 응답받을 것이며, “뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어질 것이다”(마 6:10).

긍휼히 여기는 자(The Merciful)

다섯 번째 특성인 긍휼도 모든 거듭난 사람들이 그들안에 살아계시는 자비의 하나님에 의해 자연스럽게 소유하고 있는 미덕이다. 긍휼을 소유하지 않은 자들은 하나님께 축복받지 못했고, 그분의 은혜를 받지 못했음을 드러낸다. 사도 야고보도 “긍휼을 행하지 아니하는 자에게는 긍휼 없는 심판이 있으리라”(약 2:13)라고 말했다. 만일 한 사람이 하나님 앞에서 긍휼이 없는 심판을 받는다면, 당신은 그가 가야 할 곳이 천국이라고 생각하는가 아니면 지옥이라고 생각하는가?[1] 답은 분명하다.

어느 한 번, 예수님은 주인에게 큰 긍휼을 받은 하인이 그의 동료 하인한테는 긍휼을 베풀지 않은 이야기를 말씀하셨다. 주인은 이 사실을 알게 된 후, “빚을 다 갚도록 그를 옥졸들에게 넘겼다”(마 18:34). 모든 이전에 탕감받은 빚은 다시 계산되었다. 그 후 예수님은 “너희가 각각 마음으로부터 형제를 용서하지 아니하면 너의 하늘 아버지께서도 너희에게 이처럼 하시리라”(마18:35)고 그분의 제자들을 경고하셨다. 따라서 우리가 우리에게 용서를 구하는 그리스도 안의 형제나 자매를 용서하기를 거부한다면, 하나님은 우리가 전에 용서받은 죄를 다시금 계산하실 것이다. 그렇게 되면, 우리는 영원히 갚을 수 없는 빚을 갚을 때까지 고문당할 것이다. 나에게 그것은 천국을 말하는 것 같지 않다. 다시 말하지만, 긍휼을 베풀지 않는 사람은 하나님으로부터 긍휼히 여김을 받을 수 없다. 그들은 복이 있는 사람들이 아니다.

마음이 청결한 자(The Pure in Heart)

천국을 약속받은 사람들의 여섯 번째 특성은 마음의 청결함이다. 많은 자칭 그리스도인들과는 달리, 그리스도를 진정으로 따르는 자들은 단지 겉으로만 거룩하지 않다. 하나님의 은혜로, 그들의 마음은 청결해졌다. 그들은 진심으로 하나님을 사랑하고, 그것은 자신의 묵상과 동기에 영향을 미친다. 예수님은 그들이 하나님을 볼 것임을 약속하셨다.

나는 다시 한 번 이런 질문을 하고 싶다. 우리는 마음이 청결하지 않음으로 인해 하나님을 볼 수 없는 진정한 그리스도인이 존재한다고 생각하는가? 하나님께서 그들에게 “당신은 나를 보지 못하고도 천국에 올 수 있다”라고 말씀하실까? 아니, 분명히 모든 진정으로 천국을 약속받은 사람이라면 청결한 마음을 가지고 있다.

화평하게 하는 자(Peacemakers)

화평하게 하는 자는 다음과 같다. 그들은 하나님의 아들이라고 일컬음을 받을 것이다. 예수님은 다시 한 번 모든 그리스도를 진정으로 따르는 자들을 가리키는데, 그것은 그리스도를 믿는 모든 사람은 하나님의 아들이기 때문이다(갈 3:26),

성령님에 의해 거듭난 사람은 최소한 다음 세 가지 방면에서 화평하게 하는 자들이다.

첫째로, 전에 하나님의 원수가 되었던 그들은 하나님과 화목하게 되었다,(롬 5:10을 보라).

둘째로, 그들은 될수록 다른 사람들과 화평하게 지낸다. 그들에게는 분쟁과 싸움이 적다. 바울은 원수 맺는 것과 분쟁과 시기와 분냄과 당 짓는 것과 분열함이 있는 사람은 하나님의 나라를 상속받지 못할 것이라고 썼다(갈 5:19-21을 보라). 진정한 신자들은 싸움을 피하고 평화로운 관계를 유지하기 위해서는 십 리를 더 걸을 수도 있다. 그들은 자기들의 형제는 사랑하지 않으면서 하나님과 화목하다고 주장하지 않는다(마 5:23-24; 요일 4:20을 보라).

셋째로, 복음을 전함으로써, 그리스도를 진정으로 따르는 자들은 다른 사람이 하나님과 그리고 그들의 동료와 화목할 수 있게 도와준다. 아마도 산상수훈의 이 말씀 때문에 야고보가 이렇게 썼을 수 있다. “화평하게 하는 자들은 화평으로 의의 열매를 거두느니라”(약 3:18).

박해를 받은 자(The Persecuted)

마지막으로, 예수님은 의를 위하여 박해 받은 자들을 축복하셨다. 물론, 그분은 단지 그리스도의 의로움이 그들에게 전가 된 것으로만 생각하는 사람들이 아닌, 의롭게 사는 사람들을 말씀하셨다. 그리스도의 계명을 지키는 사람은 불신자들의 박해를 받는 사람들이다. 그들은 하나님의 나라를 상속할 것이다.

예수님은 어떤 종류의 박해를 말씀하셨을까? 고문? 순교? 아니, 그분은 특별히 그분의 연고로 모욕당하는 것을 말씀하셨다. 이것은 다시 한 번 한 사람이 진정한 그리스도인이라면, 불신자와 확연히 다를 것이다. 그렇지 않으면 불신자들이 그들을 향해 악한 말을 하지 않을 것이다. 얼마나 많은 소위 그리스도인이 불신자와 하나도 구별되지 않음으로 하여 한 명의 불신자도 그들을 대적하여 말하지 않을까? 그들은 진정한 그리스도인이 아니다. 왜냐하면, 예수님은 “모든 사람이 너희를 칭찬하면 화가 있도다 그들의 조상이 거짓 선지자들에게 이처럼 하였느니라”(눅 6:26)고 말씀하셨기 때문이다. 모든 사람이 당신에 대해 좋게 말하고 있다는 것은 당신이 가짜 신자임을 나타낸다. 이 세상은 진정한 그리스도인들을 미워한다(요 15:18-21; 갈 4:29; 딤후 3:12; 요일 3:13-14).

소금과 빛(Salt and Light)

일단 예수님께서 그분의 순종하는 제자들에게 그들이 확실히 천국을 상속받을, 변화 받고 축복받은 사람들에 속한다고 보증하셨다면, 그것은 곧 그들에 대한 경고이다. 영적 염소들에게 그들은 영원히 그들이 소유하고 있다고 생각하는 구원을 상실하지 않을 것이라고 지속적으로 보증하는 수많은 현대적인 설교자들과 달리, 예수님은 제자들에게 그들이 실제로 복이 있는 사람들의 범주에서 자신을 제거할 수도 있다는 것을 경고할 수 있을 만큼 그분의 제자들을 충분히 사랑하신다.

너희는 세상의 소금이니 소금이 만일 그 맛을 잃으면 무엇으로 짜게 하리요 후에는 아무 쓸 데 없어 다만 밖에 버려져 사람에게 밟힐 뿐이니라 너희는 세상의 빛이라 산 위에 있는 동네가 숨겨지지 못할 것이요 사람이 등불을 켜서 말 아래에 두지 아니하고 등경 위에 두나니 이러므로 집 안 모든 사람에게 비치느니라 이같이 너희 빛이 사람 앞에 비치게 하여 그들로 너희 착한 행실을 보고 하늘에 계신 너희 아버지께 영광을 돌리게 하라(마 5:13-16).

예수님은 그분의 제자가 소금이 되거나 빛이 되라고 훈계하신 것이 아니다. 그분은(비유적으로) 그들은 이미 소금이 되었다고 말씀하셨으며, 그들이 맛을 잃지 말라고 훈계하셨다. 그분은(비유적으로) 그들은 이미 빛이 되었다고 말씀하셨으며, 그들의 빛을 숨기지 말고, 계속하여 비추라고 훈계하셨다. 예수님의 말씀은 자칭 그리스도인들에게 그들이 소금과 빛이 되어야 할 필요에 대해 했던 수많은 설교와 다르다. 만일 한 사람이 이미 소금과 빛이 되어 있지 않다면, 그들은 그리스도의 제자가 아니다. 그들은 복이 있는 사람들에 속하지 않는다. 그들은 천국에 갈 수 없다.

예수님의 시대에, 소금은 고기의 방부제로 주로 사용되었다. 그리스도의 순종하는 제자로서, 우리는 이 죄로 가득한 세상을 완전히 썩어가고 부패해지는 데로부터 보존해 준다. 하지만, 우리의 행함이 이 세상과 같아진다면, 우리는 진정으로 “아무 쓸데없어”(13절)질 것이다. 예수님은 복이 있는 자들에게 맛을 잃지 말고 자신의 유일한 특성을 보존하기를 경고하셨다. 그들은 반드시 주위의 세상과 구별되어야 하며, “맛을 잃지 말아야” 하는 데 그렇지 않으면 “밖에 버려져 사람에게 밟히게 된다.” 이것은 진정한 신자들이 뒤로 후퇴하지 말라는 신약 성경의 여러 분명한 경고 중의 하나이다. 만일 소금이 진짜라면, 짠맛을 낼 것이다. 마찬가지로, 예수님의 따르는 사람은 예수님을 따르는 자답게 행동해야 하는 데, 그렇지 않으면 심지어 이전에 그리스도인이었던 사람도 지금은 그리스도인이 아닐 수 있다.

그리스도를 진정으로 따르는 자는 또한, 세상의 빛이다. 빛은 항상 빛난다. 만일 빛을 낼 수가 없다면 빛이 아니다. 이 비유에서, 빛은 우리의 착한 행실을 상징한다(마 5:16). 예수님은 착한 행실이 없는 사람들이 착한 행실을 억지로 짜내라는 뜻이 아니라, 착한 행실이 있는 사람들이 자신의 착한 행실을 다른 사람들에게 숨기지 말라는 뜻이다. 이렇게 함으로써 그들은 그들의 하늘에 계신 아버지께 영광을 돌릴 것이다. 왜냐하면, 그분께서 그들안에서 행하셨기에 그들이 착한 행실을 할 수 있었기 때문이다. 여기에서 우리는 하나님의 은혜로운 행하심과 우리의 그분과의 동역이 아름다운 균형을 이루는 것을 보게 된다, 누구든지 거룩하여지기 원하는 사람에게는 이 두 가지가 모두 필요하다.

그리스도를 따르는 자들과 율법의 관계(The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

이제 우리는 새로운 단락을 보도록 하겠는데, 이것은 아주 중요한 부분이며, 그리스도의 대부분의 나머지 설교말씀에 대한 서론이다.

내가 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하지 말라 폐하러 온 것이 아니요 완전하게 하려 함이라 진실로 너희에게 이르노니 천지가 없어지기 전에는 율법의 일점 일획도 결코 없어지지 아니하고 다 이루리라 그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라 내가 너희에게 이르노니 너희 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 결코 천국에 들어가지 못하리라(마 5:17-20).

만일 예수님께서 자신이 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하는 그분의 청중들을 경고하는 것이라면, 우리는 적어도 그분의 청중 중 일부가 확실히 그러한 생각을 하고 있었음을 결론 내릴 수 있다. 그들이 왜 이러한 가정을 했는지를 우리는 추측할 수밖에 없다. 아마도 그것은 일부 사람들을 미혹하여 예수님이 율법과 선지자를 폐하러 온 줄로 생각하게 하는 서기관과 바리새인들에 대한 예수님의 엄격한 질책일 것이다.

어쨌든지, 예수님은 그분의 제자가 이러한 가정의 오류를 인식하기를 명확하게 원하셨다. 그분께서 전체 구약 성경을 묵시하셨기에, 그분은 모세와 선지자들을 통하여 말씀하신 모든 것을 절대로 폐할 수가 없다. 그와 반대로, 그분은 말씀하신 바와 같이, 율법과 선지자를 완전하게 하실 것이다.

그렇다면 예수님은 어떻게 율법과 선지자를 완전하게 하실까? 일부는 예수님께서 단지 메시아의 예언에 대한 성취만 말씀하셨다고 생각한다. 비록 예수님께서 확실히 모든 메시아의 예언을 성취하셨지만(또는 하실 것이지만), 그분께서 뜻하신 바는 그것만이 아니었다. 문맥을 보면, 그분께서는 분명히 모든 율법과 선지서에 의해 쓰인 “일점 일획”(18절)과 계명 중의 “지극히 작은 것”(19절)에 이르기까지 모두 이루실 것을 말씀하셨다.

기타 사람은 예수님께서 그분의 순종적인 삶과 희생적인 죽음을 통하여 우리에게 율법의 요구가 이루어지게 하려 하셨다고 추측한다(롬 8:4을 보라). 그러나 문맥을 살펴보면, 그것이 예수님께서 뜻하신 바가 아님을 알 수 있다. 18절에서 예수님은 율법을 완전하게 하기 위한 참조점으로써 그분의 삶이나 죽음에 대해서는 아무것도 말씀하시지 않았다. 오히려, 바로 그다음 구절에서, 그분은 율법은 적어도 “천지가 없어지기 전까지는” 우리와 관련이 있으며, “다 이루어 질 것”이다고 말씀하셨는데 이 참조 점은 그분이 십자가에서 죽으신 시점에 비해 훨씬 후의 일이다. 그 후 그분은 율법에 대한 사람들의 태도는 심지어 그들의 천국에서의 위치에도 영향을 미친며(19절), 사람들이 서기관과 바리새인보다 율법을 더 잘 지켜야만 천국에 들어갈 수 있다고 선언하셨다(20절).

물론, 메시아 예언, 유형, 율법의 그림자, 그리고 율법의 요구가 우리에게 이루어지는 것을 성취하는 것 외에도, 예수님은 그분의 청중들이 율법의 계명을 지키고, 선지자의 말씀을 행할 수 있기를 바랐다. 어떤 의미에서, 예수님은 율법에 대한 하나님의 진정한 그리고 원래의 의도를 드러냄으로써 율법을 완전하게 하고, 율법을 완전하게 긍정하고 해석하며, 율법에 대한 청중의 부족한 이해를 완전하게 하실 수 있다.[2] 17절에서 완전하게 한다는 헬라어 단어는 신약 성경에서, 온전하다, 이루다, 충만하다, 다 하다로 번역되어 있다. 이런 것이 바로 예수님께서 해석하시고자 했던 것이었으며, 네 구절 뒤부터 실현하시기 시작한다.

예수님은 율법과 선지자를 폐하러 오신 것이 아니라, 완전하게 하시기 위해 오셨으며, “충만할 때까지 완전하게 하셨다.” 내가 산상수훈의 이 부분을 가르칠 때, 종종 사람들에게 물이 절반 담긴 컵을 하나님께서 율법과 선지자에게 주신 계시의 예로 보여준다. 예수님은 율법과 선지자를 폐하러 오신 것이 아니다(이 말을 할 때, 나는 물이 절반 담긴 컵의 물을 쏟아 버릴 것처럼 행동한다). 오히려, 그분은 율법과 선지자를 완전하게 하려고 위해 오셨다(이때 나는 물 한 병을 가져다가 그 컵이 찰 때까지 물을 붇는다). 그렇게 하면 사람들이 예수님께서 무엇을 뜻하셨는지를 이해하는 데 도움이 된다.

율법을 지키는 것의 중요성(The Importance of Keeping the Law)

율법과 선지서에 기록된 계명을 지키는 것에 대하여, 예수님은 더는 강하게 말씀하실 수가 없었다. 그분은 그분의 제자가 계명을 지키기를 바라셨다. 그것들은 여전히 매우 중요했다. 사실, 사람들이 계명을 어떻게 대하는가가 천국에서의 그들의 상태를 결정한다. “그러므로 누구든지 이 계명 중의 지극히 작은 것 하나라도 버리고 또 그같이 사람을 가르치는 자는 천국에서 지극히 작다 일컬음을 받을 것이요 누구든지 이를 행하며 가르치는 자는 천국에서 크다 일컬음을 받으리라”(5:19).

그리고 20절을 보면: “내가 너희에게 이르노니 너희 의가 서기관과 바리새인보다 더 낫지 못하면 결코 천국에 들어가지 못하리라”라고 말씀하신다.

이것은 새로운 생각이 아니라, “그러므로“란 접속사로 이전 구절과 연결된 결론적인 구절임을 알 수 있다. 계명을 지키는 것이 얼마만큼 중요할까? 한 사람이 천국에 들어가기 위해서는 서기관과 바리새인보다 율법을 더 잘 지켜야 한다. 다시 한 번 우리는 예수님은 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 그분의 주제를 견지하신다는 것을 볼 수 있다.

그리스도를 대적하지 않기 위해서는, 제자 삼는 사역자는 어떤 사람이라도 그의 의가 서기관과 바리새인들의 의보다 낫지 않다면 그의 구원을 보증하지 말아야 한다.

예수님은 어떤 종류의 의를 말씀하셨을까?(Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

예수님께서 우리의 의는 반드시 서기관과 바리새인들의 의보다 나아야 한다고 말씀하실 때, 그분은 우리에게 선물로 주실 법적인 의를 말씀하셨을까? 아니, 예수님은 그것을 가리키지 않으셨는데 그 이유는 다음과 같다. 첫째, 문맥으로 보았을 때 이 해석은 적합하지 않다. 이 말씀의 전후 구절(그리고 전체 산상수훈)을 보면, 예수님은 계명을 지키는 것, 즉 의롭게 사는 것에 대해 말씀하셨다. 그분의 말씀에 대한 가장 자연스러운 해석은 바로 우리가 반드시 서기관과 바리새인보다 더 의롭게 살아야 한다는 것이다. 그리고 예수님께서 자신의 제자들에게는 적용하지 않는 기준을 서기관과 바리새인들에게 요구하신다고 보는 것은 어리석은 생각이다. 예수님께서 서기관과 바리새인들은 정죄하시면서 같은 죄를 지은 그분의 제자들은 정죄하시지 않는데 그 이유가 단순히 그들이 “구원받는 기도”를 했기 때문이라고 생각하는 것은 얼마나 어리석은가?[3]

우리의 문제는 율법주의자로 보여지지 않기 위해서 말씀의 명백한 의미를 받아들이려 하지 않는다는 것이다. 하지만, 우리의 진짜 문제는 우리가 예수님이 우리에게 전가한 의와 우리의 행위상의 의가 상호 분리할 수 없는 관계가 있다는 것을 모른다는 것이다. 하지만, 사도 요한은 그것을 이해했으며 이렇게 썼다. “자녀들아 아무도 너희를 미혹하지 못하게 하라 의를 행하는 자는 그의 의로우심과 같이 의롭다”(요일 3:7). 또한, 우리는 새롭게 태어난 사람과 의롭게 사는 사람의 상호관계를 몰랐지만, 요한은 알고 있었다. “의를 행하는 자마다 그에게서 난 줄을 알리라”(요일 2:29).

예수님은 5장 20절의 말씀에 다음과 같이 추가하실 수 있었다, “만일 너희가 회개하고, 진정으로 거듭났다면, 산 믿음으로 내가 주는 의를 받게 되며, 네가 내주하시는 성령님과 동역하면 서기관과 바리새인들보다 더 의롭게 살 수 있다.”

어떻게 하면 서기관들과 바리새인들보다 더 거룩해질까?(How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

5장 20절의 말씀에 대한 응답으로 자연스럽게 다음과 같은 질문이 든다. 서기관과 바리새인들은 정확히 어느 정도로 의로운가? 그 대답은, 별로이다.

다른 한 번, 예수님은 그들이 “회칠한 무덤 같으니 겉으로는 아름답게 보이나 그 안에는 죽은 사람의 뼈와 모든 더러운 것이 가득하도다”(마 23:27)고 말씀하셨다. 즉, 그들은 겉으로는 의로워 보이지만, 내적으로는 악하다. 그들은 율법을 문자적으로는 잘 지키지만, 영적인 의미를 무시하고, 종종 자신을 정당화하기 위하여 말씀을 왜곡하거나 심지어 하나님의 계명을 고치기까지 한다.

서기관들과 바리새인들의 이 본질적인 결함은 실제로 예수님의 산상수훈 중 남은 부분의 주요 초점이 되었다. 우리는 그분께서 하나님의 잘 알려진 계명들을 많이 인용하셨고, 인용하신 후 문자적으로 순종하는 것과 영적으로 순종하는 것의 차이를 설명하셨음을 볼 수 있다. 그렇게 함으로써, 그분은 반복적으로 서기관들과 바리새인들의 거짓 가르침과 위선을 폭로하셨고, 그분의 제자들을 향한 진실한 기대를 밝히셨다.

예수님은 매번 예를 드시기 전마다 “너희가 들었으나”란 말씀을 하셨다. 그분은 구약성경을 가능하게 한 번도 읽어본 적이 없는, 단지 회당에서 서기관들과 바리새인들에게서 듣기만 했던 사람들에게 말씀하셨다. 그것은 그분의 청중들이 모든 삶 속에서 거짓 가르침만 받아왔다고 말할 수 있는데, 그것은 그들이 하나님의 말씀을 왜곡한 서기관들과 바리새인들의 말만 들어왔고, 그들의 거짓된 삶만 보아왔었기 때문이다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 서로를 사랑하라(Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님은 그분의 여섯 번째 계명을 시점으로, 그분의 제자들에게 하나님의 기대를 가르치기 시작하셨는데 그와 동시에 서기관들과 바리새인들의 위선을 폭로하셨다.

옛 사람에게 말한 바 살인하지 말라 누구든지 살인하면 심판을 받게 되리라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 형제에게 노하는 자마다 심판을 받게 되고 형제를 대하여 라가라 하는 자는 공회에 잡혀가게 되고 미련한 놈이라 하는 자는 지옥 불에 들어가게 되리라(마 5:21-22).

먼저, 예수님께서 한 사람을 지옥으로 이끌 수도 있는 것들에 대해 경고하신 점을 유의하라. 그것은 그분의 주제인데 바로 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 것이다.

서기관들과 바리새인들은 여섯 번째 계명을 인용하며 살인을 반대하였는데, 살인은 한 사람으로 하여금 법정에서 심판을 받아야 함을 분명히 경고하였다.

그러나 예수님은 그분의 제자가 서기관들과 바리새인들이 인식하지 못한듯한 “작은” 위반도 법정에서 심판을 받아야 하며, 더욱이 하나님의 심판을 받아야 함을 알게 하고 싶으셨다. 우리는 서로 사랑하는 것(두 번째 큰 계명)이 매우 중요하기 때문에, 우리가 형제에게 화를 낼 때에는 우리 자신이 벌써 하나님의 법정에서 정죄당했음을 알아야 한다. 만일 우리가 그 형제에게 악한 말을 하여 분노를 말로 표현한다면, 우리의 죄는 더욱 심각해지며, 하나님의 최고 법정에서 봤을 때 자신은 이미 유죄 선언을 받았음을 인식해야 한다. 만일 우리가 그보다 더하여, 재차 악한 말로 형제에게 증오를 뿜어 낸다면, 우리는 하나님 앞에서 이미 지옥에 던져질만큼 충분히 죄를 지은 것이다.[4] 그것은 심각한 일이다!

우리와 하나님 사이의 관계는 우리와 형제와의 관계에 의해 보아낼 수 있다. 만일 우리가 형제를 미워하면, 그것은 우리가 영생을 소유하지 못했음을 드러낸다. 요한은 이렇게 썼다.

그 형제를 미워하는 자마다 살인하는 자니 살인하는 자마다 영생이 그 속에 거하지 아니하는 것을 너희가 아는 바라(요일 3:15).

누구든지 하나님을 사랑하노라 하고 그 형제를 미워하면 이는 거짓말하는 자니 보는바 그 형제를 사랑하지 아니하는 자는 보지 못하는 바 하나님을 사랑할 수 없느니라(요일 4:20).

우리가 서로 사랑하고, 예수님이 명하신 대로, 우리가 우리에게 죄지은자와 화해하는 것은 매우 중요하다(마 18:15-17을 보라).

예수님은 계속하여 말씀하셨다.

그러므로 예물을 제단에 드리려다가 거기서 네 형제에게 원망들을 만 한 일이 있는 것이 생각나거든 예물을 제단 앞에 두고 먼저 가서 형제와 화목하고 그 후에 와서 예물을 드리라(마 5:23-24).

이것은 우리가 형제와의 관계가 좋지 않으면, 하나님과의 관계도 좋지 않다는 말씀이다. 바리새인들은 “하루살이는 걸러 내고 낙타는 삼킨다”(마 23:23-24)는 예수님의 말씀처럼 사소한 것을 중요하게 생각하고, 중요한 것은 사소하게 생각한다. 그들은 십일조와 예물을 드리는 것의 중요성은 강조하지만, 그보다 더 중요한, 서로 사랑하라는, 두 번째 큰 계명의 중요성은 무시한다. 예수님의 두 번째로 중요한 계명은 지키지 않으면서, 예물을 드리는 것으로 하나님에 대한 자기의 사랑을 보여주는 것은 얼마나 위선적인가! 예수님은 바로 이런 것을 경고하고 계셨다.

예수님은 계속하여 하나님 심판의 엄중성을 말씀하셨다.

너는 고발하는 자와 함께 길에 있을 때에 급히 사화하라 그 고발하는 자가 너를 재판관에게 내어 주고 재판관이 옥리에게 내어 주어 옥에 가둘까 염려하라 진실로 네게 이르노니 네가 한 푼이라도 남김이 없이 다 갚기 전에는 결코 거기서 나오지 못하리라(마 5:25-26).

하나님의 법정에서 벗어나, 될 수 있는 한, 우리의 형제들과 평화롭게 사는 것이 가장 좋다. 만일 형제나 자매가 우리에게 화를 냈을 때, 우리가 “법정으로 가는 길” 곧 하나님의 앞에 설 때까지, 삶 속에서 그들과 화해하기를 고집스럽게 거부한다면, 우리는 분명히 후회하게 될 것이다. 여기에서 하신 예수님의 말씀은 마태복음 18:23-35에서 나오는 용서하기를 거부하는 종의 모습과 매우 유사하다. 용서받았지만, 용서하기를 거부한 그 종은 빚을 다시 갚도록 되었으며, 그는 “빚을 다 갚을 때까지” 옥졸들에게 넘겨졌다(마 18:34). 여기서 예수님은 마찬가지로, 하나님께서 바라시는 대로 형제를 사랑하지 않으면 무서운 영원한 결과를 맞이할 것이라고 경고하셨다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 성적으로 순결하라(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

일곱째 계명은 서기관들과 바리새인들이 어떻게 율법을 문자적으로 해석하지만, 영적인 의미를 무시하는지에 대한 예수님의 두 번째 예의 주제이다. 예수님은 그분의 제자가 서기관들과 바리새인들보다 성적으로 더 순결하기를 바라셨다.

또 간음하지 말라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 음욕을 품고 여자를 보는 자마다 마음에 이미 간음하였느니라 만일 네 오른 눈이 너로 실족하게 하거든 빼어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하며 또한, 만일 네 오른손이 너로 실족하게 하거든 찍어 내버리라 네 백체 중 하나가 없어지고 온 몸이 지옥에 던져지지 않는 것이 유익하니라(마 5:27-30).

다시 한 번, 예수님께서는 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속받는다는 주제를 유지하고 계심을 유의하라. 그분은 지옥과 그곳으로부터 벗어나기 위해 반드시 해야 할 일에 대해 경고하셨다.

서기관들과 바리새인들은 일곱 번째 계명을 무시할 수 없으므로, 겉으로는 자신의 아내에게 충실한 척한다. 그러나 그들은 다른 여성과 사랑을 나누는 상상을 한다. 그들은 시장에서 여자들을 보면 옷을 벗은 모습을 상상한다. 그들은 마음속으로 간음했으며, 따라서 일곱째 계명의 영적인 의미를 어겼다. 오늘날 교회 안의 상황은 얼마나 다를까?

물론, 하나님은 사람들이 성적으로 완전히 순결하기를 바라신다. 분명한 것은, 만일 이웃의 아내와 성관계를 맺는 것이 잘못된 것이라면, 그녀와 성관계를 맺는 것을 상상하는 것도 잘못된 것이다. 예수님은 이미 모세의 율법에 의해 요구된 것에 더 엄격한 법을 추가하지 않으셨다. 열 번째 계명은 명확하게 정욕에 대한 금지를 포함하고 있다. “네 이웃의 아내를 탐내지 말라”(출 20:17).

예수님의 청중 중에 정죄받은 사람이 있었는가? 아마 있었을 수 있다. 그들은 무엇을 했야 했는가? 예수님의 지시를 따라 그들은 즉시 회개해야 한다. 정욕에 빠진 사람은 무슨 일이 있든지, 어떤 대가를 치르든지, 음행을 멈춰야 한다. 그렇지 않으면 지옥에 갈 수밖에 없기 때문이다.

물론, 합리적인 사람은 예수님께서 문자 그대로 음욕을 품은 사람들의 눈을 뽑아 내버리거나 손을 찍어 내버리라는 뜻이라고 생각하지 않을 것이다. 한 사람이 음욕을 품어 한눈을 뽑힌다 해도 그는 애꾸눈인 호색자일 뿐이다! 예수님은 극적이고 엄숙하게 일곱 번째 계명의 영적인 의미를 순종하는 것의 중요성을 강조하고 계셨다. 영생은 그것에 달려 있다.

그리스도의 본을 따라서, 제자 삼는 사역자도 그의 제자들에게 그들로 하여금 실족하게 하는 것이 무엇이든 간에 모두 찍어 내버리라고 훈계하여야 할 것이다. 만일 그것이 케이블 TV라면, 케이블 연결을 끊어야 하고, 그것이 일반TV라면, 텔레비전을 제거해야 한다. 만일 그것이 구독하고 있는 잡지라면, 구독을 취소해야 한다. 만일 그것이 인터넷이라면, 인터넷 접속을 끊어야 한다. 만일 그것이 열려 있는 창문이라면, 닫아야 한다. 그런 일은 지옥에서 영원히 보내야 할 가치가 없으며, 제자 삼는 사역자는 그의 양 떼를 진심으로 사랑하기 때문에, 예수님이 그러셨던 것처럼, 그들에게 진실을 말하고 경고할 것이다.

간음의 또 다른 방식(Another Way to Commit Adultery)

예수님의 다음 예는 우리가 금방 고려했던 내용과 많이 관련되어 있는데, 아마도 그 이유 때문에 다음 순서에 언급했을 수 있다. 그것은 새로운 주제보다 오히려 앞의 주제에 대한 진일보 심화라고 해야 할 것이다. 그 주제는 “바리새인들의 또 다른 방식의 간음”이다.

또 일렀으되 누구든지 아내를 버리려거든 이혼 증서를 줄 것이라 하였으나 나는 너희에게 이르노니 누구든지 음행한 이유 없이 아내를 버리면 이는 그로 간음하게 함이요 또 누구든지 버림 받은 여자에게 장가드는 자도 간음함이니라(마 5:31-32).

다음은 서기관들과 바리새인들이 하나님의 율법을 왜곡하여 자기들의 죄로 물든 삶의 방식에 부응시킨 예이다.

예수님 시절의 바리새인을 상상해보자. 길 건너편에 그가 음욕을 품은 매력적인 여자가 살고 있다. 그는 매일 그녀를 볼 적마다 그녀와 새롱거린다. 그녀는 그에게 매력을 느끼기 시작한 것 같고, 그녀를 향한 그의 정욕은 날로 불타오른다. 그는 그녀의 벗은 모습을 보고 싶어하고, 정기적으로 그녀에 대한 성적환상을 한다. 오, 그가 그녀를 소유할 수만 있다면!

그러나 문제가 있다. 그는 결혼했고, 그의 종교는 간음을 금지한다. 그는 일곱 번째 계명을 어기고 싶지 않다(비록 그가 매번 음욕을 품을 적마다 이미 계명을 어겼지만). 그는 무엇을 할 수 있을까?

한 가지 해결책이 있다! 만일 그가 현재의 배우자와 이혼한다면, 그는 자신의 마음속의 연인과 결혼할 수 있다! 그러나 이혼을 하는 것이 합법적일까? 동료 바리새인은 그에게 “합법적이다“고 말해준다. 그것에 대한 성경 말씀도 있다! 신명기 24:1을 보면 아내와 이혼할 때 이혼증서를 주는 것에 대한 말씀이 있다. 이혼은 특정 상황에서 반드시 합법적으로 해야 한다! 그러나 그 상황은 무엇인가? 그 바리새인은 하나님의 말씀을 자세히 읽어본다.

사람이 아내를 맞이하여 데려온 후에 그에게 수치되는 일이 있음을 발견하고 그를 기뻐하지 아니하면 이혼 증서를 써서 그의 손에 주고 그를 자기 집에서 내보낼 것이요…(신 24:1).

아! 그는 아내에게서 그에게 수치가 되는 것을 발견하기만 하면, 아내와 이혼할 수 있다! 그리고 그는 발견했다! 그녀는 길 건너편의 여자만큼 매력이 없다는 것이다!(이것은 억지스러운 예가 아니다. 예수님 시절 이혼에 대해 가장 인기 있는 가르침을 주었던 랍비 힐레에 따르면, 한 남자는 자기의 아내보다 더 매력적인 여자를 발견하면 합법적으로 아내와 이혼할 수 있었는데, 왜냐하면, 다른 매력적인 여자가 현재 아내로 하여금 그의 눈에 “수치스럽게” 보이게 하였기 때문이다. 랍비 힐레는 또한, 만일 아내가 그의 음식에 소금을 너무 많이 넣거나, 그에게 아들을 낳아주지 못하면, 그가 아내와 이혼할 수 있다고 가르쳤다).

그러므로 이 음욕을 품은 바리새인은 아내에게 필요한 증서를 주고 합법적으로 이혼할 수 있으며 환상 속의 여인과 빨리 결혼할 수 있다. 그리고 그는 한치의 죄책감도 느끼지 않아도 되는데 그것은 그가 하나님의 율법을 지켰기 때문이다.

부동한 관점(A Different View)

물론, 하나님은 사물을 부동한 관점으로 보실 수 있다. 그분은 결코 신명기 24:1-4에 언급된 “수치되는”일이 실제로 무엇이며, 심지어 그것이 이혼을 위한 정당한 이유인지 여부를 규정하신 적이 없다. 사실, 그 단락은 이혼이 합법적인지에 대한 말씀이 아니다. 그 단락에는 두 번 이혼하거나 한 번 이혼한 과부가 그녀의 첫 남편과 재혼하는 것에 대한 금지가 포함되어 있다. 이 단락의 말씀만 보고 하나님이 보시기에 “수치되는”일은 이혼을 합법화한다고 결론짓는 것은 강제적으로 의미를 주입하는 것이다.

어떤 경우라도, 하나님의 마음속에서, 내가 금방 묘사한 가상의 사람은 간부와 차별이 없다. 그는 일곱 번째 계명을 어기었다. 사실, 그는 일반적인 간부보다 더 간악하다. 왜냐하면, 그는 “이중간음”을 범했기 때문이다. 어떻게 된 일인가? 먼저, 그는 자신한테 간음죄를 지었다. 예수님은 나중에 “누구든지 음행한 이유 외에 아내를 버리고 다른 데 장가 드는 자는 간음함이라”(마 19:9)고 말씀하셨다.

둘째로, 그의 이혼당한 아내는 생존하기 위해 반드시 다른 남편을 찾아야 하는 데, 이것이 하나님께는 바리새인이 그의 아내가 다른 남자와 섹스를 하게끔 강요한 것으로 보이신다. 따라서, 그는 그녀가 “간음”[5]하게 한 죄를 지었다. 예수님은 “누구든지 음행한 이유 없이 아내를 버리면 이는 그로 간음하게 함이요“(마5:32, 강조 추가)라고 말씀하셨다.

만일 “또 누구든지 버림받은 여자에게 장가드는 자도 간음함이라”(마 5:32)는 예수님의 말씀이 하나님께서 바리새인이 그의 전 부인의 새 남편이 범한 “간음”에 대해 책임져야 한다는 것을 의미한다면,[6]예수님은 그 음탕한 바리새인을 “삼중 간음”으로 고소하실 것이다.

성경의 다른 곳에서도 어떤 바리새인들이 예수님께 “사람이 어떤 이유가 있으면 그 아내를 버리는 것이 옳으니이까”(마 19:3)라고 질문하는 것으로 보아, 예수님 시절에 이것이 뜨거운 논쟁거리였음을 알 수 있다. 그들의 질문은 그들의 속내를 드러낸다. 분명한 것은, 적어도 그들 중 일부는 합법적으로 이혼할 수 있는 이유가 있다고 믿었다.

나는 그리스도인들이 이혼에 대한 이 말씀을 잘못 해석하여 하나님의 자녀들에게 무거운 족쇄를 채우는 것이 얼마나 부끄러운 일인지에 대해 반드시 더 말해야겠다. 예수님은 여기에서 아직 거듭나기 전에 이혼한 그리스도인이 예수님을 사랑하는 훌륭한 짝을 찾아 결혼하는 것을 가리키지 않는다. 그것은 간음에 해당되 않는다. 만일 그것이 예수님의 뜻이었다면, 죄인들의 모든 죄에 대한 용서가 더는 제공되지 않기 때문에, 우리는 복음을 변경할 수밖에 없다. 그렇게 되면 지금부터 우리는 이렇게 설교해야 할 것이다, “예수님은 당신을 위해 죽으셨다. 만일 당신이 회개하고 그분을 믿는다면, 당신은 당신이 지은 모든 죄를 용서받을 수 있다. 그러나 만일 당신이 이혼 했다면, 당신은 재혼하지 말아야 하는 데 그렇지 않으면 간음하며 살게 될 것이다. 그리고 성경은 간음한 사람은 지옥에 갈 것이라고 말씀한다. 또한, 만일 당신이 이혼한 후 재혼했다면, 당신은 그리스도께 나아오기 전에, 한 번 더 죄를 범하고 현재 배우자와 이혼해야 한다. 그렇지 않으면 당신은 계속하여 간음하며 살게 되고 간음한 사람은 구원받지 못한다.”[7]이것이 복음이란 말인가?[8]

서기관들과 바리새인들과 달리, 정직하라(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님의 세 번째 예인 서기관들과 바리새인들의 불의한 행위 및 성경 말씀에 대한 오용은 진실을 말하라는 하나님의 계명과 관련된다. 서기관들과 바리새인들은 거짓말을 할 수 있는 매우 독창적인 방법을 개발했다. 우리는 마태복음 23:16-22에서 보다시피 그들은 성전으로, 제단으로, 하늘로 맹세하면 자신의 맹세를 지켜야 할 의무가 없다고 생각하지만, 그들이 성전의 금이나, 제단 위의 예물이나 하늘 위의 하나님으로 맹세하면, 그들은 자신의 맹세를 지킬 의무가 있다고 생각한다! 이런 사람은 어린아이들같이 손가락을 끼고 뒷짐을 지면, 진실을 말하지 않아도 된다고 생각하는 것과 같다. 예수님은 그분의 제자가 진실을 말하기를 원하신다.

또 옛 사람에게 말한 바 헛 맹세를 하지 말고 네 맹세한 것을 주께 지키라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 도무지 맹세하지 말지니 하늘로도 하지 말라 이는 하나님의 보좌임이요 땅으로도 하지 말라 이는 하나님의 발등상임이요 예루살렘으로도 하지 말라 이는 큰 임금의 성임이요 네 머리로도 하지 말라 이는 네가 한 터럭도 희고 검게 할 수 없음이라 오직 너희 말은 옳다 옳다, 아니라 아니라 하라 이에서 지나는 것은 악으로부터 나느니라(마 33:37).

맹세에 관한 하나님의 원래 계명을 보면, 다른 무엇으로 맹세하라는 언급이 없다. 하나님은 그분의 백성이 항상 진실을 말하기를 원하셨기에, 따라서 맹세할 필요도 없었을 것이다.

맹세는 서약이나 약속에 지나지 않기 때문에 맹세하는 것은 아무 잘못이 없다. 사실, 하나님께 순종하겠다는 맹세는 아주 좋다. 구원은 예수님을 따르겠다는 맹세로부터 시작된다. 그러나 사람들이 다른 사람들을 설득하기 위해 다른 무엇으로 맹세할 수밖에 없을 때, 그것은 그들이 거짓말한다는 간접적인 시인이다. 항상 진실을 말하는 사람은, 맹세할 필요가 없다. 그러나 오늘날 많은 교회는 거짓말쟁이로 가득하며, 사역자들은 종종 거짓과 기만의 선두 주자들이다.

제자 삼는 사역자는 정직한 모범을 보이고, 그의 제자들에게 항상 진실을 말하라고 가르친다. 그는 거짓말하는 자들은 불과 유황으로 타는 못에 던져질 것이라는 요한의 경고를 알고 있다(계 21:8을 보라).

서기관들과 바리새인들같이, 원수를 갚지 말라(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

예수님의 불만목록 중의 다음 항목은 구약 성경의 매우 잘 알려진 구절에 대한 바리새인의 남용이다. 우리는 이미 이 구절을 성경적 해석에 관한 장에서 살펴보았다.

또 눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라 하였다는 것을 너희가 들었으나 나는 너희에게 이르노니 악한 자를 대적하지 말라 누구든지 네 오른편 뺨을 치거든 왼편도 돌려 대며 또 너를 고발하여 속옷을 가지고자 하는 자에게 겉옷까지도 가지게 하며 또 누구든지 너로 억지로 오 리를 가게 하거든 그 사람과 십 리를 동행하고 네게 구하는 자에게 주며 네게 꾸고자 하는 자에게 거절하지 말라(마 5:38-42).

모세의 율법은 한 사람이 다른 사람에게 피해를 줬다고 유죄판결을 받았으면, 그는 그 피해에 상응한 처벌을 받아야 한다고 선언했다. 만일 그가 다른 사람의 이를 부숴버렸다면, 공정성과 정의에 의해, 그의 이도 부서져야 할 것이다. 이 계명은 법정에서 주요 범죄에 대한 정의를 확보하기 위해 주어졌다. 하나님은 율법에 따라 법정과 재판관의 제도를 만드셔서 범죄를 억제하고, 정의를 확보하고, 원수를 갚는 것을 막으셨다. 그리고 하나님은 재판관은 공정해야 한다고 명령하셨다. 그들은 “눈은 눈으로, 이는 이로 갚으라”라는 계명을 따르지만, 그 문구와 계명은 항상 법정에서 정의에 관한 구절에서 발견된다.

그러나 서기관들과 바리새인들은 다시 한 번 계명을 왜곡하여 개인적인 원수를 갚는 것을 거룩한 의무로 만들어 버렸다. 분명한 것은, 그들은 관용이라곤 전혀 없이, 작은 침해에 대해서도 원수를 갚으려 한다.

하지만, 하나님은 그분의 백성에게 항상 더 많은 걸 기대하신다. 원수를 갚는 것은 그분이 명시적으로 금지하신 것이다(신 32:35을 보라). 구약 성경은 하나님의 백성은 자신의 원수에게 자비를 보여줘야 한다고 가르친다(출 23:4-5; 잠 25:21-22을 보라). 예수님은 제자들에게 악인을 상대할 때에는 한 뺨을 때리면 다른 뺨을 돌려대고, 억지로 오 리를 가게 하거든 그 사람과 십 리를 동행하라고 가르치시면서 이 점을 확인하셨다. 사람들이 우리에게 잘못하였을 때, 하나님은 우리가 선으로 악을 갚고 그들에게 자비를 베풀기를 원하신다.

그러나 예수님은 우리가 다른 사람들이 우리를 이용하고, 원하는 대로 우리의 삶을 파괴하도록 허용하기를 기대하실까? 우리가 불신자들을 법정에 고소하고 우리에게 저지른 불법 행위에 대한 정의를 추구하는 것이 잘못된 것일까? 아니, 예수님은 법정에서 큰 범죄에 대한 정당한 정의를 취득하는 것에 대해 말씀하신 것이 아니라, 사소한 침해에 대한 개인적인 복수를 말씀하셨다. 우리는 예수님께서 우리의 등을 찌른 사람에게 목을 졸라매도록 우리의 목을 내어주라고 말씀하시지 않았음을 알 수 있다. 그분은 누군가가 우리에게 자동차를 요구하면, 그 사람에게 집까지 주라고 말씀하신 적이 없다. 예수님은 단순히 우리에게 우리가 매일 겪게 되는 사소한 침해와 이기적인 사람들을 대면하면서 발생하는 문제들에 대해 높은 수준의 관용과 자비를 보여줘야 함을 말씀하셨다. 그분은 우리가 이기적인 사람들의 기대 이상으로 친절하기를 원하신다. 서기관들과 바리새인들은 그 기준과는 거리가 멀다.

왜 수많은 자칭 그리스도인이 이렇게 쉽게 침해를 받는가? 왜 그들은 뺨을 맞는 것보다는 열 배나 더 작은 침해에 대해서도 이렇게 쉽게 화를 내는가? 이들은 과연 구원받았을까? 제자 삼는 사역자는 다른 뺨을 돌려대는 모범을 보여주며, 그의 제자들도 그렇게 하도록 가르친다.

서기관들과 바리새인들같이, 네 원수를 미워하지 말라(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

마지막으로, 예수님은 서기관들과 바리새인들이 그들의 증오의 마음을 수용하기 위해 고쳐버린 하나님이 주신 계명을 나열하셨다.

또 네 이웃을 사랑하고 네 원수를 사랑하며 너희를 박해하는 자를 위하여 기도하라 이같이 한즉 하늘에 계신 너희 아버지의 아들이 되리니 이는 하나님이 그 해를 악인과 선인에게 비추시며 비를 의로운 자와 불의한 자에게 내려주심이라 너희가 너희를 사랑하는 자를 사랑하면 무슨 상이 있으리요 세리도 이같이 아니하느냐 또 너희가 너희 형제에게만 문안하면 남보다 더하는 것이 무엇이냐 이방인들도 이같이 아니하느냐 그러므로 하늘에 계신 너희 아버지의 온전하심과 같이 너희도 온전하라(마 5:43-48).

구약 성경에서 하나님은 “네 이웃 사랑하기를 네 자신과 같이 사랑하라”(레 19:18)라고 말씀하셨지만, 서기관들과 바리새인들은 편리하게 이웃은 자기들을 사랑하는 사람들이고 다른 사람은 다 원수라고 보며, 하나님께서 우리의 이웃만 사랑하라고 하셨기에 우리가 우리의 원수를 미워하는 것은 정당하다고 생각한다. 하지만, 예수님에 따르면, 그것은 전혀 하나님이 의도하신 것이 아니다.

예수님은 나중에 선한 사마리아인의 이야기를 통하여 우리가 응당 모든 사람을 이웃으로 생각해야 함을 가르치셨다.[9]하나님은 우리가 우리의 원수를 포함한 모든 사람을 사랑하기를 원하신다. 그것은 하나님이 그분의 자녀를 위한 기준이며, 그분 자신이 살아가는 삶의 기준이다. 그분은 해를 악인과 선인에게 비추시며 비를 의로운 자와 불의한 자에게 내려주신다. 우리는 응당 그분을 본받아, 받을 자격이 없는 사람들에게 친절을 보여줘야 한다. 우리가 그같이 할 때, 그것은 우리가 “하늘에 계신 [우리] 아버지의 아들”(마 5:45)임을 보여준다. 정통적인 거듭난 사람은 그들의 아버지처럼 행동한다.

하나님께서 우리가 우리의 원수들을 향해 보여주기를 원하시는 사랑은 감정이거나, 그들의 불의에 대한 승인이 아니다. 하나님은 우리가 우리에게 대항하는 이들에 대해 따뜻한 감정을 배양하라고 요구하시지 않는다. 그분은 우리가 우리의 적들이 정말 멋진 사람들이라고 거짓말하라고 말씀하시지 않았다. 하지만, 그분은 우리가 그들을 향해 자비를 베풀고, 적어도 그들에게 문안하고 그들을 위해 기도하는 등 자원적인 행동을 하기를 기대하셨다.

예수님께서 다시 한 번 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다는 그분의 주제를 강조하셨음을 확인할 수 있다. 그분은 제자들에게 만일 그들이 단지 그들을 사랑하는 사람들만 사랑한다면, 그들이 모든 유대인의 보기에 지옥으로 갈 것 같은 두 부류의 사람인 이교도 이방인과 세리보다 나을 것이 없다고 말씀하셨다. 이 말씀은 단지 그들을 사랑하는 사람들을 사랑하는 사람은 지옥에 갈 것이라고 말하는 것과 같다.

서기관들과 바리새인들과 달리, 올바른 동기로 선을 행하라(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

예수님은 그분을 따르는 자들이 거룩하기를 기대하셨을 뿐 아니라 그들이 올바른 동기로 거룩해지기를 기대하셨다. 한 사람이 하나님의 계명에 순종해도 만일 그의 순종이 잘못된 동기에서 비롯되면 여전히 그분을 매우 불쾌하게 할 수 있다. 예수님은 서기관들과 바리새인들을 질책하셨는데, 그것은 그들이 모든 행위를 사람에게 보이기 위해 하였기 때문이다(마 23:5을 보라). 그분은 그분의 제자들은 다르기를 기대하신다.

사람에게 보이려고 그들 앞에서 너희 의를 행하지 않도록 주의하라 그리하지 아니하면 하늘에 계신 너희 아버지께 상을 받지 못하느니라 그러므로 구제할 때에 외식하는 자가 사람에게서 영광을 받으려고 회당과 거리에서 하는 것 같이 너희 앞에 나팔을 불지 말라 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 구제할 때에 오른손이 하는 것을 왼손이 모르게 하여 네 구제함을 은밀하게 하라 은밀한 중에 보시는 너의 아버지께서 갚으시리라(마 6:1-4).

예수님은 그분을 따르는 자들은 가난한 사람들을 구제할 것을 기대하셨다. 하나님은 율법을 통해 그것을 명령하셨고(출 23:11; 레 19:10; 23:22; 25:35; 신 15:7-11), 서기관들과 바리새인들은 나팔을 불며 표면적인 구제를 하였는데, 가난한 자들을 모아 공개적인 배급을 받게 하였다. 그러나 얼마나 많은 자칭 그리스도인이 가난한 사람들에게 아무것도 주지 않는지 모른다. 그들은 구제해본 적이 없기에 그 동기를 점검해볼 필요조차 없다. 만일 이기심이 서기관들과 바리새인들로 하여금 그들의 구제를 광고하게 했다면, 자칭 그리스도인들로 하여금 가난한 사람들의 곤경을 무시하게 한 것은 무엇일까? 이런 점에서, 그들의 의가 서기관들과 바리새인들의 의를 능가했는가?

바울이 고린도전서 3:10-15에서 되풀이한 것처럼, 우리는 잘못된 동기로 선행을 할 수도 있다. 만일 우리의 동기가 순수하지 않다면, 우리의 선행은 상을 받지 못할 것이다. 바울은 불순한 동기로 복음을 전파하는 것도 가능하다고 밝혔다(빌1:15-17을 보라). 예수님께서 지시하신 것처럼, 우리가 구제하는 동기가 순전한지를 확인하는 좋은 방법은 구제할 때에 될수록 은밀하게 하여 오른손이 하는 것을 왼손이 모르게 하는 것이다. 제자 삼는 사역자는 그의 제자들에게 가난한 자들을 구제하라고(그들이 할 수 있다면) 가르치며, 그도 자신이 가르치는 대로 조용하게 실천한다.

올바른 동기로 기도하고 금식하라(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

예수님은 또한, 그분을 따르는 자들이 기도하고 금식하기를 기대하시고, 그들이 그것을 하는 이유가 사람에게 보이기 위함이 아니라 그들의 아버지를 기쁘시게 하기 위함이기를 바라신다. 그렇지 않으면 그들은 지옥에 가는 서기관들과 바리새인들과 다를 바가 없다. 서기관들과 바리새인들이 기도하고 금식하는 유일한 이유는 매우 일시적인 보상인 사람들의 칭찬을 받기 위함이다. 예수님은 그분을 따르는 자들에게 이렇게 권고하셨다.

또 너희는 기도할 때에 외식하는 자와 같이 하지 말라 그들은 사람에게 보이려고 회당과 큰 거리 어귀에 서서 기도하기를 좋아하느니라 내가 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 기도할 때에 네 골방에 들어가 문을 닫고 은밀한 중에 계신 네 아버지께 기도하라 은밀한 중에 보시는 네 아버지께서 갚으시리라

금식할 때에 너희는 외식하는 자들과 같이 슬픈 기색을 보이지 말라 그들은 금식하는 것을 사람에게 보이려고 얼굴을 흉하게 하느니라 내가 진실로 너희에게 이르노니 그들은 자기 상을 이미 받았느니라 너는 금식할 때에 머리에 기름을 바르고 얼굴을 씻으라 이는 금식하는 자로 사람에게 보이지 않고 오직 은밀한 중에 계신 네 아버지께 보이게 하려 함이라 은밀한 중에 보시는 네 아버지께서 갚으시리라(마 6:5-6, 16-18).

얼마나 많은 자칭 그리스도인들이 기도 생활을 하지 않고, 금식해본 적이 없는지 모른다.[10]이런 점에서, 그들의 의가 이 모든 것을 행하는(잘못된 이유임에도 불구하고) 서기관들과 바리새인보다 나은 것이 무엇인가?

기도와 용서의 주제로 돌아오다(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

기도의 주제를 말씀하시는 동안, 예수님은 본제를 조금 벗어나 제자들에게 기도하는 방법에 관하여 더욱 구체적인 지침을 주셨다. 예수님은 우리가 기도할 때 그분께서 자신에 대해 계시한 것을 우리가 부정함으로 그분의 아버지를 모욕하지 않기를 원하셨다. 예를 들어, 하나님은 우리가 그분께 간구하기 전에 이미 우리가 필요로 하는 것을 알고 계시기 때문에(그분은 모든 것을 아신다), 우리가 기도할 때 무의미한 반복을 할 이유가 없다.

또 기도할 때에 이방인과 같이 중언부언하지 말라 그들은 말을 많이 하여야 들으실 줄 생각하느니라 그러므로 그들을 본받지 말라 구하기 전에 너희에게 있어야 할 것을 하나님 너희 아버지께서 아시느니라(마 6:7-8).

진실로, 우리의 기도는 우리가 하나님을 얼마나 잘 알고 있는지를 드러낸다. 그분이 말씀 속에서 자신을 계시함으로 그분을 아는 사람은 그분의 뜻이 이루어지고 그분께 영광을 돌린다. 그들의 가장 큰 소원은 거룩하여져서 온전히 하나님을 기쁘시게 하는 것이다. 이것은 예수님의 모범적인 기도에서 반영되는데 우리는 그 기도를 주님의 기도라고 부른다. 그것은 우리의 우선순위와 헌신에 대한 그분의 기대를 드러낸다.[11]

그러므로 너희는 이렇게 기도하라 하늘에 계신 우리 아버지여 이름이 거룩히 여김을 받으시오며 나라가 임하시오며 뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어지이다 오늘 우리에게 일용할 양식을 주시옵고(마 6:9-11).

그리스도의 제자가 가져야 할 최고의 관심사는 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받고, 존경받는 것이다.

물론, 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받게 해달라고 기도하는 사람은 그들 자신이 거룩해 짐으로써 하나님의 이름을 거룩히 해야 한다. 그렇지 않으면 그들은 위선적이다. 따라서 이 기도는 다른 사람들도 우리처럼 하나님께 복종하기를 원하는 우리의 소원을 반영한다.

모범기도의 두 번째 간구도 비슷하다. “나라가 임하시오며.” 나라에 대한 생각은 그 나라를 지배하는 한 왕이 있다는 것을 의미한다. 그리스도인 제자는 그의 삶을 주관하시고, 온 땅을 지배하시는 그의 왕을 볼 수 있기를 소망한다. 아, 모든 사람이 순종의 믿음으로 왕이신 예수님께 무릎을 꿇고 경배드려야 할 것이다!

세 번째 간구는 첫 번째와 두 번째 간구의 되풀이이다. “뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 이루어지이다.” 다시 한 번, 우리가 자신의 삶 속에서 하나님께 복종하지 않고 어떻게 이러한 기도를 진심으로 할 수 있겠는가? 진정한 제자는 하나님의 뜻이 하늘에서 이루어진 것 같이 땅에서도 완전하게 이루어지기를 갈망한다.

하나님의 이름이 거룩히 여김을 받으며, 그분의 뜻이 이루어지고, 그분의 나라가 임하는 것은 우리에게 있어서 “일용 할 양식”을 얻는 것보다 더 중요해야 한다. 이 네 번째 간구가 네 번째에 배치된 것은 그럴만 한 이유가 있다. 이 간구는 우리가 가져야 할 정확한 우선순위를 반영하며 탐욕에 대한 언급은 한마디도 찾아볼 수 없다. 그리스도의 제자는 재물이 아닌 하나님을 섬긴다. 그들은 초점을 이 땅에 보물을 쌓아두는 것에 두지 않는다.

그리고 이 네 번째 간구는 모범기도는 우리가 매일 하루를 시작할 때마다 해야함을 보여주는 듯 하다.

모범기도는 계속하다(The Model Prayer Continues)

그리스도의 제자들은 종래로 죄를 짓지 않을까? 그들도 분명히 때로는 죄를 지었을 것이다. 왜냐하면, 예수님께서 그들에게 그들의 죄에 대한 용서를 구하도록 가르쳤었기 때문이다.

우리가 우리에게 죄지은 자를 사하여 준 것 같이 우리 죄를 사하여 주시옵고 우리를 시험에 들게 하지 마시옵고 다만 악에서 구하시옵소서(나라와 권세와 영광이 아버지께 영원히 있사옵나이다 아멘) 너희가 사람의 잘못을 용서하면 너희 하늘 아버지께서도 너희 잘못을 용서하시려니와 너희가 사람의 잘못을 용서하지 아니하면 너희 아버지께서도 너희 잘못을 용서하지 아니하시리라(마 6:12-15).

예수님의 제자들은 그들의 불순종이 하나님을 기쁘시게 못하고, 그들이 죄를 지으면 부끄러움을 느낀다는 것을 알고 있다. 그들은 얼룩을 제거하려 하고, 고맙게도 은혜로우신 하늘 아버지께서 기꺼이 용서해 주신다. 그러나 그들은 반드시 용서를 구해야 하는 데 그것은 곧 주님의 기도의 다섯 번째 간구이다.

그러나 그들이 용서받는 것은 그들이 다른 사람들에 대한 용서를 조건으로 한다. 왜냐하면, 그들은 많이 용서받았기에 그들도 그들에게 용서를 구하는 모든 사람을 용서해줄 의무가 있다(그리고 용서를 구하지 않는 사람도 사랑하고 그들과 화해하기를 힘써야 한다). 만일 그들이 용서하기를 거부하면 하나님은 그들을 용서하지 않으실 것이다.

여섯 번째이자 마지막인 간구도 분명히 진정한 제자가 거룩해지려는 소원을 반영하였다. “우리를 시험에 들게 하지 마시옵고 다만 악에서 구하시옵소서.” 그러므로 진정한 제자는 거룩함을 추구하기에 하나님께 그가 유혹될 수 있거나 실족할 수 있는 상황에 놓이지 않게 해달라고 간구한다. 또한, 그는 하나님께서 그가 빠질 수 있는 모든 악에서 구원해 달라고 간구한다. 물론, 이것은 우리가 악하고 유혹으로 가득한 이 세상으로 나아가기 전에 하루를 시작하면서 할 수 있는 좋은 기도이다. 그리고 우리는 당연히 그분께서 우리에게 가르쳐 주신 이 기도를 응답해 주실 것이라고 기대할 수 있다!

하나님을 아는 사람은 왜 이 기도의 여섯 가지 간구가 적절한지를 이해한다. 그 이유는 기도의 마지막 줄에 공개되었다. “나라와 권세와 영광이 아버지께 영원히 있사옵나이다”(마 6:13). 하나님은 그분의 나라를 통치하시는 위대하신 왕이며 우리는 그분의 종이다. 그분은 전능하시며 아무도 그분의 뜻을 거역할 수 없다. 모든 영광은 영원히 그분께 있다. 그분은 우리의 순종을 받을만한 분이시다.

주님의 기도의 지배적인 주제는 무엇일까? 거룩함이다. 그리스도의 제자들은 하나님의 이름이 거룩히 여김을 받고, 그분의 통치가 이 땅 위에 세워짐으로 하여 그분의 뜻이 모든 곳에 완전하게 이루어지기를 소망한다. 이것은 그들에게 있어서 자신의 일용할 양식보다 더 중요하다. 그들은 하나님을 기쁘시게 하기를 원하며, 그들이 실패했을 때, 그들은 그분께 용서를 구한다. 용서받은 사람으로서, 그들은 다른 사람도 용서해준다. 그들은 완벽하게 거룩해지기를 원한다. 그들은 유혹을 피하기를 소원하는 데, 그것은 유혹은 그들이 죄를 지을 가능성을 커지게 하기 때문이다. 제자 삼는 사역자는 그분의 제자들에게 이런 것들을 가르치고 있다.

제자와 그의 물질적 소유(The Disciple and His Material Possessions)

산상수훈의 다음 주제는 물질의 축적을 삶의 주요동력으로 삼는 자칭 그리스도인들에게는 매우 큰 불쾌감을 줄 수 있다.

너희를 위하여 보물을 땅에 쌓아 두지 말라 거기는 좀과 동록이 해하며 도둑이 구멍을 뚫고 도둑질하느니라 오직 너희를 위하여 보물을 하늘에 쌓아 두라 거기는 좀이나 동록이 해하지 못하며 도둑이 구멍을 뚫지도 못하고 도둑질도 못하느니라 네 보물이 있는 그곳에는 네 마음도 있느니라 눈은 몸의 등불이니 그러므로 네 눈이 성하면 온 몸이 밝을 것이요 눈이 나쁘면 온 몸이 어두울 것이니 그러므로 네게 있는 빛이 어두우면 그 어둠이 얼마나 더하겠느냐 한 사람이 두 주인을 섬기지 못할 것이니 혹 이를 미워하고 저를 사랑하거나 혹 이를 중히 여기고 저를 경히 여김이라 너희가 하나님과 재물을 겸하여 섬기지 못하느니라(마 6:19-24).

예수님은 우리에게 자신을 위하여 땅에 보물을 쌓아 두지 말라고 명령하셨다. 그렇다면 “보물”은 무엇을 의미할까? 문자 그대로 보물은 보물 상자에 넣어서 어딘가에 보관되며 실제로 어떤 곳에도 사용되지 않는다. 예수님은 그것들은 좀벌레와 동록과 도둑을 끌어온다고 말씀하셨다. 다른 말로 하면 그것은 “중요하지 않은 것”이다. 좀벌레는 우리가 자주 입는 옷이 아닌 옷장의 맨 끝 부분을 해한다. 동록도 우리가 거의 사용하지 않는 것들을 해한다. 많은 선진국에서, 도둑들은 대부분의 경우 사람들이 필요로 하지 않는 예술품, 보석, 비싼 장치, 그리고 저당 잡힐 수 있는 물건과 같은 것들을 훔친다.

진정한 제자들은 “자기의 모든 소유를 버린다”(눅 14:33을 보라). 그들은 단순히 하나님의 재물을 관리할 청지기이기 때문에 재물을 지출하는 모든 결정은 영적인 결정이다. 우리가 우리의 재물을 어떻게 관리하는가를 보면 누가 우리의 삶을 주관하는지를 보아낼 수 있다. 우리가 “보물”을 쌓아두며, 재물을 저축하고 필수적이지 않은 물건들을 구매하고 있다면, 그것은 예수님이 우리를 주관하고 계시지 않음을 드러내는데, 만일 그분이 주관하셨다면, 우리는 그분께서 우리에게 위임하신 재물로 더 나은 일을 할 수 있었을 것이다.

더 나은 일이란 무엇인가? 예수님은 우리에게 하늘에 보물을 쌓아 두라고 명령하셨다. 어떻게 그런 일이 가능할까? 그분은 누가복음에서 이렇게 말씀하셨다. “너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라”(눅 12:33).

가난한 자들을 구제하고 복음을 전파함으로써, 우리는 하늘에 보물을 쌓아둔다. 예수님은 우리가 가치를 잃고 쓸모없어지기 마련인 것들을 영원히 가치가 떨어지지 않을 것들에 투자하라고 말씀하신다. 제자 삼는 사역자가 하는 일이 바로 그런 것들이며, 그분 역시 제자들에게 똑같이 하라고 가르치고 있다.

나쁜 눈(The Bad Eye)

“눈이 성하면 온 몸이 밝을 것이고, 나쁜 눈을 가진 사람은 온 몸이 어두울 것이라”고 하신 예수님의 말씀은 무슨 의미일까? 그분의 말씀은 꼭 돈과 물질과 연관이 있을 것이다. 왜냐하면, 그분은 전 후 구절에서 모두 그 부분에 대해 말씀하셨기 때문이다.

6장 23절에서 “나쁘면”으로 번역된 헬라어 단어는 마태복음 20장 15절에서 “악하게(부러워하는)”로 번역되었다. 거기서 우리는 한 주인이 한 품꾼에게 “내가 선하므로 네가 악하게 보느냐(또는 내가 후하니까 네 눈이 부러워하느냐)”고 말하는 것을 읽을 수 있다. 분명히 눈은 문자 그대로 부러워 할 수 없다. 따라서 “부러워 하는(또는 나쁜) 눈”이란 표현은 탐욕스러운 사람을 가리킨다. 이것은 우리가 그리스도께서 마태복음 6:22-23에서 의미하신 바를 더 잘 이해할 수 있도록 도와준다.

성한 눈을 가진 사람이란 진리의 빛이 그에게 들어오게 하는, 순수한 마음을 가진 사람을 말한다. 따라서 그는 하나님를 섬기며, 땅이 아닌 그의 마음이 있는 하늘에 보물을 쌓아둔다. 나쁜 눈을 가진 사람은 진리의 빛이 그에게 들어오지 못하도록 마음을 닫았다. 왜냐하면, 그는 자기가 이미 진리를 가지고 있다고 생각하기 때문이다. 따라서 그는 어둠으로 가득하며 거짓말을 믿는다. 그는 자기의 마음이 있는 땅에 보물을 쌓아두며, 그의 삶의 목적은 자기만족이라고 믿는다. 돈이 그의 신이다. 그는 천국을 상속받지 못한다.

돈을 자신의 신으로 모신다는 것은 무슨 뜻일까? 그것은 당신의 마음에 오직 하나님만이 계셔야할 자리에 돈이 자리잡고 있는 것을 말한다. 돈이 당신의 삶을 주도하고 있는 것이다. 돈은 당신의 에너지, 생각과 시간을 소모한다. 돈만이 당신의 기쁨의 주요 원천이다. 당신은 돈을 사랑한다.[12] 그 이유 때문에 바울은 탐하는 자와 우상 숭배자를 동일시하였고, 탐하는 자는 하나님의 나라에서 기업을 얻지 못한다고 하였다(엡 5:5; 골 3:5-6을 보라).

하나님과 재물은 모두가 우리 삶의 주인이 되고 싶어하며, 예수님의 말씀처럼 우리는 하나님과 재물을 겸하여 섬기지 못한다. 다시 한 번, 우리는 예수님께서 “오직 거룩한 자만이 하나님 나라를 상속받는다”라는 그분의 주제를 유지하고 계심을 볼 수 있다. 그분은 어둠으로 가득한 사람은, 돈을 신으로 삼고, 땅에 마음을 두고 땅위에 보물을 쌓아두고 있으며, 생명으로 통하는 좁은길로 가지 않음을 분명하게 지적하셨다.

탐욕스러운 가난한 자(The Covetous Poor)

사치품을 탐내는 것만이 사람들을 물질에 빠지게 하는 것은 아니다. 이러한 일은 기본 필수품일 경우에도 마찬가지다. 예수님은 계속하여 말씀하셨다.

그러므로 내가 너희에게 이르노니 목숨을 위하여 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 몸을 위하여 무엇을 입을까 염려하지 말라 목숨이 음식보다 중하지 아니하며 몸이 의복보다 중하지 아니하냐 공중의 새를 보라 심지도 않고 거두지도 않고 창고에 모아들이지도 아니하되 너희 하늘 아버지께서 기르시나니 너희는 이것들보다 귀하지 아니하냐 너희 중에 누가 염려함으로 그 키를 한 자라도 더할 수 있겠느냐 또 너희가 어찌 의복을 위하여 염려하느냐 들의 백합화가 어떻게 자라는가 생각하여 보라 수고도 아니하고 길쌈도 아니하느니라 그러나 내가 너희에게 말하노니 솔로몬의 모든 영광으로도 입은 것이 이 꽃 하나만 같지 못하였느니라 오늘 있다가 내일 아궁이에 던져지는 들풀도 하나님이 이렇게 입히시거든 하물며 너희일까보냐 믿음이 적은 자들아 그러므로 염려하여 이르기를 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 무엇을 입을까 하지 말라 이는 다 이방인들이 구하는 것이라 너희 하늘 아버지께서 이 모든 것이 너희에게 있어야 할 줄을 아시느니라 그런즉 너희는 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라 그리하면 이 모든 것을 너희에게 더하시리라 그러므로 내일 일을 위하여 염려하지 말라 내일 일은 내일이 염려할 것이요 한 날의 괴로움은 그 날로 족하니라(마 6:25-34).

이 책의 많은 독자들은 예수님께서 말씀하신 사람들과 많이 다를 것이다. 당신이 먹을 것, 마실 것, 입을 것을 위해 마지막으로 염려해본 것은 언제인가?

그러나 예수님의 말씀은 확실히 우리 모두에게 적용된다. 만일 우리가 생활 필수품을 추구하는 데에 신경쓰고 있는 것이 잘못된 것이라면, 필수품이 아닌 것을 추구하는 데에 신경을 쓰는 것은 얼마나 더 잘못된 것일까? 예수님은 그분의 제자가 두 가지 일을 추구하는 데에 집중하기를 바라셨다. 그의 나라와 그의 의이다. 자칭 그리스도인이 십일조(구약의 계명임)는 낼 수 없지만, 많은 필요하지 않은 물질적인 것들을 살수 있다면, 그는 과연 그리스도의 기준인 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라는 계명대로 살았는가? 답은 분명하다.

흠잡는 사람이 되지 말라 (Don’t be a Fault-Finder)

예수님께서 그분을 따르는 자들에게 주신 다음 계명은 비판과 흠 잡는 죄에 관한 것이다.

비판을 받지 아니하려거든 비판하지 말라 너희가 비판하는 그 비판으로 너희가 비판을 받을 것이요 너희가 헤아리는 그 헤아림으로 너희가 헤아림을 받을 것이니라 어찌하여 형제의 눈 속에 있는 티는 보고 네 눈 속에 있는 들보는 깨닫지 못하느냐 보라 네 눈 속에 들보가 있는데 어찌하여 형제에게 말하기를 나로 네 눈 속에 있는 티를 빼게 하라 하겠느냐 외식하는 자여 먼저 네 눈 속에서 들보를 빼어라 그 후에야 밝히 보고 형제의 눈 속에서 티를 빼리라(마 7:1-5).

비록 예수님은 이 구절에서 직접 또는 간접적으로 서기관들과 바리새인들을 가리키지는 않으셨지만, 그들은 확실히 그런 죄를 짓고 있었음이 분명하다. 그들은 예수님의 흠을 잡으려 하였다!

다른 사람을 비판하지 말라는 예수님의 이 경고는 무엇을 의미할까?

먼저, 그분의 뜻이 아닌 것을 생각해 보자. 그분은 우리가 사람들의 행동을 관찰함으로써 그들의 성격에 대한 기본적인 판단을 하고 분별하지 말아야함을 의미하시지는 않았다. 그것은 아주 분명하다. 바로 이 말씀을 하신 후, 예수님은 제자들에게 그들의 진주를 돼지앞에 던지지 말고 거룩한 것을 개에게 주지 말라고 지시하셨다(7:6을 보라). 그분은 분명히 특정 부류의 사람들을 돼지와 개에 비유하심으로써 그들이 받은 “진주”와 같은 거룩한 것들의 가치를 인식하지 못함을 말씀하셨다. 그들은 분명히 구원받지 못한 사람들이다. 그리고 우리가 이 계명을 지키려 한다면 반드시 사람들이 돼지나 개인지를 판단해야 한다.

또한, 예수님은 제자들에게 “양의 옷을 입은 이리”와 같은 거짓 교사(7:15을 보라)는 그들이 맺은 열매로써 판단할 수 있다고 알려주셨다. 분명히, 우리가 예수님의 가르침을 따르기 위해서는 반드시 사람들의 생활방식을 관찰하고 판단을 해야 한다.

마찬가지로, 바울은 고린도 신자들에게 이렇게 썼다.

이제 내가 너희에게 쓴 것은 만일 어떤 형제라 일컫는 자가 음행하거나 탐욕을 부리거나 우상 숭배를 하거나 모욕하거나 술 취하거나 속여 빼앗거든 사귀지도 말고 그런 자와는 함께 먹지도 말라 함이라(고전 5:11).

이 가르침에 순종하기 위해서 우리는 사람들의 생활방식을 검토하고 우리의 관찰을 근거로 그들에 대한 판단을 내려야 한다.

사도 요한은 또한, 우리에게 누가 하나님께 속한 자이고 누가 악마에게 속한 자인지를 쉽게 분별할 수 있다고 알려주었다. 사람들의 생활방식을 보면 누가 구원받고 누가 구원받지 못했는지가 분명하다(요일 3:10을 보라).

이 모든 것으로 보아, 한 사람이 하나님께 속한 자인지 아니면 악마에게 속한 자인지를 판단하기 위해 그 사람의 행동을 살펴보고 분별하는 것은 예수님께서 경고하신 비판하는 죄가 아니다. 그렇다면 예수님은 무엇을 의미하셨을까?

우리는 예수님께서 형제의 작은 결함, 얼룩을 찾는 것에 대해 말씀하고 계심을 확인할 수 있다(예수님은 이 단락에서 형제란 단어를 세 번 사용하셨는다는 점을 유의하라). 예수님은 우리가 사람들의 명백한 결함을 관찰함으로 그들이 불신자라고 판단하는 것에 대해 경고하시지 않았다(왜나하면 그분은 그 부분에 대해 바로 이 설교에서 우리에게 곧 지시할 것이기 때문이다). 오히려, 이것은 그리스도인이 그리스도인을 대하는 방법에 관한 가르침이다. 그들은 서로의 흠을 잡으려 해서는 안되는데, 특별히 자신의 큰 결함은 보지 못할 때 더욱 그러하다. 이러한 경우, 그들은 위선적이 된다. 예수님께서 한 번은 위선적인 재판관들에게 이렇게 말씀하셨다. “너희 중에 죄 없는 자가 먼저 돌로 치라”(요 8:7).

사도 야고보의 서신서는 산상수훈과 아주 유사한데, 그는 이렇게 썼다. “형제들아 서로 원망하지 말라 그리하여야 심판을 면하리라 보라 심판주가 문 밖에 서 계시니라”(약 5:9). 아마도 이것 또한, 우리가 신자끼리 서로 흠을 잡고, 그것에 대해 서로 원망하는 것에 대한 예수님의 경고를 이해하는 데 도움을 줄 것이다. 이것은 교회 속에 가장 널리 퍼져있는 죄 중 하나이며, 이런 죄를 지은 사람은 판단을 받는 위험한 위치에 놓여지게 된다. 우리가 다른 동료 신자들을 비판하며, 그의 잘못을 다른 사람들에게 지적한다면, 우리는 황금률을 위반하고 있는 것이다. 왜냐하면, 우리도 다른 사람들이 우리가 없을 때 우리의 나쁜말을 하는 것을 원하지 않기 때문이다.

우리는 사랑하는 마음으로 동료 신자의 잘못을 지적할 수 있는데, 오직 우리가 위선이 없고, 우리가 대면하는 사람과 같은 죄(또는 더 심한 죄)를 짓지 않았을 경우에만 그렇게 할 수 있다. 그러나 불신자와 이렇게 하는 것은 완전히 시간 낭비이다. 예수님의 다음 말씀은 그것을 말해주는 듯하다.

거룩한 것을 개에게 주지 말며 너희 진주를 돼지 앞에 던지지 말라 그들이 그것을 발로 밟고 돌이켜 너희를 찢어 상하게 할까 염려하라(마 7:6).

마찬가지로, 잠언을 보면, “거만한 자를 책망하지 말라 그가 너를 미워할까 두려우니라 지혜 있는 자를 책망하라 그가 너를 사랑하리라”(잠 9:8)고 한다. 예수님은 딴 때에 제자들에게 복음을 거부하는 사람들에 대해서는 발의 먼지를 떨어버리라고 말씀하셨다. 제자가 일단 이런 사람들이 진리를 알아보지 못하는 “개”들임을 분별했다면, 하나님은 다른 사람들도 아직 복음을 접할 수 있는 기회가 주어지지 않은 상황에서 그분의 종들이 이런 사람들에게 자신의 시간을 낭비하는 것을 원하시지 않는다.

기도에 대한 격려(Encouragement to Pray)

마지막으로 우리는 예수님의 설교 본문의 마지막 부분에 와 있는데 그것은 기도를 격려하는 약속으로 시작한다.

구하라 그리하면 너희에게 주실 것이요 찾으라 그리하면 찾아낼 것이요 문을 두드리라 그리하면 너희에게 열릴 것이니 구하는 이마다 받을 것이요 찾는 이는 찾아낼 것이요 두드리는 이에게는 열릴 것이니라 너희 중에 누가 아들이 떡을 달라 하는 데 돌을 주며 생선을 달라 하는 데 뱀을 줄 사람이 있겠느냐 너희가 악한 자라도 좋은 것으로 자식에게 줄 줄 알거든 하물며 하늘에 계신 너희 아버지께서 구하는 자에게 좋은 것으로 주시지 않겠느냐(마 7:7-11).

“아!” 어떤 독자들이 이렇게 말하는 것을 들을 수 있다. “산상수훈 중 이 부분의 말씀은 거룩함과 관계가 없다.”

그것은 우리가 기도중에 무엇을 구하고, 두드리고, 찾는지에 달려있다. “의에 주리고 목마른 자”로서 우리는 예수님의 설교에서 명령하신 모든 것을 순종하기를 원하며, 그 갈망은 우리의 기도에도 확실히 반영된다. 사실 예수님께서 전에 이 설교에서 하신 모범기도는 하나님의 뜻이 이루어지는 것과 거룩함에 대한 열망의 표현이었다.

또한, 누가복음을 보면, 이처럼 기도를 격려하는 약속은 다음과 같이 마무리 된다. “너희가 악할지라도 좋은 것을 자식에게 줄 줄 알거든 하물며 너희 하늘 아버지께서 구하는 자에게 성령을 주시지 않겠느냐?”(눅 11:13). 예수님은 우리에게 “좋은 것”을 약속 하실 때 고급스러운 것을 생각하신 것이 아니다. 그분은 마음속으로 성령이야말로 “좋은 것”이라고 생각하셨는데, 왜냐하면, 성령님은 우리로 하여금 거룩해 지게 하며 복음을 전파하는 것을 도와 다른 사람들을 거룩하게 만들기 때문이다. 그리고 거룩한 사람은 천국에 간다.

다른 “좋은 것”은 하나님의 뜻안에 있는 모든 것이 될 수 있다. 하나님은 분명히 그분의 뜻과 그분의 나라에 가장 깊은 관심을 가지셨으며, 따라서 우리는 우리가 하나님의 나라에서 더 쓰임받기 위해 하는 기도는 항상 응답 받을 것이라고 기대한다.

맺음말(A Summarizing Statement)

이제 우리는 예수님께서 이 시점까지 하신 모든 말씀을 요약하는 구절에 도착한다. 많은 주석가들은 이 구절을 놓치지만, 우리는 놓치지 말아야 한다. “그러므로“란 단어로 시작하는 이 구절은 분명히 맺음말이다. 따라서 그것은 이전의 가르침과 연결되는데, 그렇다면 이러한 질문이 들 것이다. 이 구절은 예수님께서 하신 말씀들을 얼마만큼 요약하고 있는가? 한 번 읽어보고 생각해 보자.

그러므로 무엇이든지 남에게 대접을 받고자 하는 대로 너희도 남을 대접하라 이것이 율법이요 선지자니라(마 7:12).

이 구절은 단지 그 전의 기도에 관한 몇 구절의 말씀에 대한 요약이 아닌데, 그렇지 않으면 이치에 맞지 않다.

예수님께서 설교 초기에 그분이 율법이나 선지자를 폐하러 온 줄로잘못 생각하는 것에 대해 경고하셨음을 기억하라(마 5:17을 보라). 그 시점부터 지금 도착한 이 구절에 이르기까지 그분은 본질적으로 하나님의 구약 성경의 계명들을 긍정하고 해석하셨다. 따라서, 그분은 지금 자신의 모든 명령을 요약하고 계시며, 이 모든 것은 율법과 선지자로부터 유래되었다. “그러므로 무엇이든지 남에게 대접을 받고자 하는 대로 너희도 남을 대접하라 이것이 율법이요 선지자니라“(7:12). “율법이요 선지자니라”란 문구는 예수님께서 마태복음 5:17부터 7:12까지 하신 모든 말씀을 연결시켜 준다.

지금, 예수님께서는 그분의 설교를 마무리 짓기 시작하면서 다시 한 번 오직 거룩한 자만이 천국을 상속받는다는 그분의 주제를 되풀이 하셨다.

좁은 문으로 들어가라 멸망으로 인도하는 문은 크고 그 길이 넓어 그리로 들어가는 자가 많고 생명으로 인도하는 문은 좁고 길이 협착하여 찾는 자가 적음이라(마 7:13-14).

분명히 찾는 자가 적으며 생명으로 인도하는 좁은 문과 협착한 길은 구원의 상징이다. 대부분 사람들이 찾는 멸망으로 인도하는 큰 문과 넓은 길은 지옥의 상징이다. 만일 예수님이 이 말씀 전에 한 모든 말씀이 모종의 의미를 지니고, 이 설교가 논리적으로 전개되었고, 예수님이 이성적으로 의사전달을 했다면, 좁은 길에 대한 가장 자연스러운 해석은 바로 그것은 예수님을 따르고 그분의 계명을 지키는 길을 의미할 것이다. 넓은 길은 정 반대일 것이다. 얼마나 많은 자칭 그리스도인이 이 설교에서 묘사한 좁은 길에 서 있을까? 제자 삼는 사역자는 당연히 좁은 길에 서 있으며, 그는 자기의 제자들도 같은 길을 갈 수 있도록 이끌어 가고 있다.

이 설교가 자칭 그리스도인들을 곤혹스럽게 하는 것은 바로 예수님은 구원과 멸망에 관해 많은 말씀을 하셨지만, 예수님을 믿는 믿음에 관해서는 아무 말씀도 하시지 않았다는 점이다. 하지만, 믿음과 행동은 분리할 수 없음을 이해하는 사람들에게 있어서 이 설교는 아무 문제도 되지 않는다. 예수님께 순종하는 사람은 자신의 행동을 통하여 믿음을 보여준다. 그분께 순종하지 않는 사람은 그분이 하나님의 아들이라고 생각하지 않는다. 우리의 구원이 우리를 향한 하나님의 은혜의 징표일 뿐 아니라, 우리의 삶 속에 일어나는 변화도 그분의 은혜로 말미암은 것이다. 우리의 거룩함인즉 그분의 거룩함이다.

거짓 종교 지도자를 분별하는 방법(How to Recognize False Religious Leaders)

예수님은 그분의 결론 발언을 계속하시면서, 그분의 제자들에게 거짓 선지자들이 분별없는 자들을 넓은 길로 인도하여 멸망에 이르게 함을 경고하셨다. 그들은 진정으로 하나님께 속한 사람들이 아니다. 비록 그런 것처럼 위장하지만 말이다. 모든 거짓 교사들과 지도자들은 이 부류에 속한다. 어떻게 그들을 알아낼 수 있을까?

거짓 선지자들을 삼가라 양의 옷을 입고 너희에게 나아오나 속에는 노략질하는 이리라 그들의 열매로 그들을 알지니 가시나무에서 포도를, 또는 엉겅퀴에서 무화과를 따겠느냐 이처럼 좋은 나무마다 아름다운 열매를 맺고 못된 나무가 나쁜 열매를 맺나니 좋은 나무가 나쁜 열매를 맺을 수 없고 못된 나무가 아름다운 열매를 맺을 수 없느니라 아름다운 열매를 맺지 아니하는 나무마다 찍혀 불에 던져지느니라 이러므로 그들의 열매로 그들을 알리라 나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라 그날에 많은 사람이 나더러 이르되 주여 주여 우리가 주의 이름으로 선지자 노릇 하며 주의 이름으로 귀신을 쫓아 내며 주의 이름으로 많은 권능을 행하지 아니하였나이까 하리니 그 때에 내가 그들에게 밝히 말하되 내가 너희를 도무지 알지 못하니 불법을 행하는 자들아 내게서 떠나가라 하리라(마 7:15-23).

분명히 예수님은 거짓 교사가 매우 기만적임을 지적하셨다. 그들은 겉으로 보기에는 아주 진실해 보인다. 그들은 예수님을 그들의 주님으로 부르고, 선자자 노릇을 하며, 귀신을 쫓아 내며, 권능을 행할 수도 있다. 그러나 그들은 양의 옷을 입은 탐욕스러운 이리들이다. 그들은 진정한 양이 아니다. 그들이 진짜인지 가짜인지를 어떻게 알 수 있을까? 그들의 진정한 신분은 그들의 “열매”로 알 수 있다.

예수님이 말씀하신 열매는 무엇인가? 분명히, 그것은 권능의 열매가 아니다. 오히려, 그것은 예수님의 모든 가르침에 대한 순종의 열매이다. 진정한 양들은 아버지의 뜻대로 행할 것이다. 가짜는 “불법을 행한다”(7:3). 그렇다면, 우리의 책임은 그들의 삶을 예수님이 가르치고 명령하신 것에 비교해 보는 것이다.

거짓 교사들은 오늘날 교회 속에 편만해 있으며, 우리는 그로 말미암아 놀랄 필요가 없는데 왜냐하면, 예수님과 바울은 우리가 말세가 다가옴에 따라 이런 사람들이 나타날 것을 예견해야 함을 미리 경고하셨다(마 24:11; 딤후 4:3-4을 보라). 우리 시대의 가장 널리 알려진 거짓 선지자는 천국은 거룩하지 않은 사람을 기다린다고 가르치는 사람들이다. 그들은 수백만 명이 영원한 지옥살이를 하는 것에 대한 책임을 져야 한다. 존 웨슬리는 그들에 대해 이렇게 썼다

이것은 얼마나 끔찍한 일인가! – 하나님의 대사가 마귀의 대리인이 되고- 가르치는 일에 헌신한 사람들이 천국으로 가는 길이 아닌 지옥으로 가는 길을 가르치고 있다…만약 누군가 나에게 “왜, 누가 이런 일을 했는가?”고 묻는다면, 나는 수만 명의 현명하고 존경받는 사람들이라고 대답할 것이다. 이들은 교파를 불문하고 교만한 자, 빈들거리는 자, 정욕에 빠진 자, 세상을 사랑하는 자, 쾌락을 추구하는 자, 불의하거나 박정한 자, 안일하고, 부주의하고, 악의 없고, 쓸모없는 존재, 그리고 의로움 때문에 비난을 받은 적이 없는 사람들을 부추겨 그들로 하여금 자기들이 천국으로 갈 수 있다고 생각하게 만든다. 이런 사람들이 바로 거짓 선지자들이다. 이들은 하나님을 배신하고 또한, 사람을 배신한다… 이들은 지속적으로 사람들을 어두움의 세계로 끌어간다; 그리고 이들을 따라간 자들은 불쌍한 영혼마저 파멸된다. “지옥이 땅 밑에서 올라와 이들을 삼켜 버렸으면 좋겠다!”[13]

흥미롭게도, 웨슬리는 특별히 예수님이 마태복음 7:15-23에서 경고하신 거짓 교사에 대해 언급하고 있다.

우리는 예수님께서 많은 거짓 교사가 가르치는 것과는 달리, 아름다운 열매를 맺지 아니하는 자는 지옥에 던져진다고 명백하게 말씀하셨음을 확인할 수 있다(7:19을 보라). 또한, 이 말씀은 교사와 선지자에만 적용되는 것이 아니라 모든 사람에게 적용된다. 예수님은 “나더러 주여 주여 하는 자마다 다 천국에 들어갈 것이 아니요 다만 하늘에 계신 내 아버지의 뜻대로 행하는 자라야 들어가리라”(마 7:21)고 말씀하셨다. 선지자뿐 아니라 모든 사람도 마찬가지다. 이것이 바로 예수님의 주제이다–오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다. 예수님께 순종하지 않는 사람은 지옥에 갈 수밖에 없다.

또한, 예수님은 사람의 내면과 외면을 연결시키고 있음을 유의하라. “좋은” 나무는 아름다운 열매를 맺고 “나쁜” 나무는 아름다운 열매를 맺을 수 없다. 외적으로 드러나는 아름다운 열매의 원천은 사람의 본성이다. 하나님의 은혜로 그분은 예수님을 진정으로 믿는 사람들의 본성을 변화시켰다.[14]

마지막 경고 및 요약(A Final Warning and Summary)

예수님은 마지막에 하나의 경고 및 요약의 예로 그분의 설교를 결론 지었다. 당신이 예상한 것처럼, 그것은 오직 거룩한 자만이 하나님의 나라를 상속한다는 그분의 주제에 대한 예증이다.

그러므로 누구든지 나의 이 말을 듣고 행하는 자는 그 집을 반석 위에 지은 지혜로운 사람 같으리니 비가 내리고 창수가 나고 바람이 불어 그 집에 부딪치되 무너지지 아니하나니 이는 주추를 반석 위에 놓은 까닭이요 나의 이 말을 듣고 행하지 아니하는 자는 그 집을 모래 위에 지은 어리석은 사람 같으리니 비가 내리고 창수가 나고 바람이 불어 그 집에 부딪치매 무너져 그 무너짐이 심하니라(마 7:24-27).

예수님의 마지막 예는 일부 사람들이 생각하는 “성공적인 인생”에 대한 공식이 아니다. 문맥을 보면 그분은 어떻게 하면 어려운 시기에 그분의 약속을 믿음으로써 물질적인 번영을 이룰 것인가에 대한 조언을 주신 것이 아니다. 이것은 예수님이 하신 산상수훈의 모든 내용을 요약한 것이다. 그분의 말씀대로 행한 사람은 지혜로운 사람이며 무너지지 아니할 것이며; 그들은 하나님의 진노를 두려워 할 필요가 없다. 그분께 순종하지 않는 사람은 어리석은 사람이며 엄청난 고통을 겪게 되며, “영원한 멸망의 형벌”을 받게 된다(살후1:9).

질문에 대한 답변(Answer to an Question)

예수님의 산상수훈은 그분의 희생과 죽음, 그리고 부활 이전에 살았던 그분의 추종자들에게만 적용될 가능성은 없을까? 그들은 율법아래 있음으로 임시적으로 구원 받았다가, 예수님이 그들의 죄를 위해 죽은 후, 믿음으로 말미암아 구원을 받았으므로 이 설교의 주제를 폐하여도 되지 않을까?

이런 이론은 잘못된 것이다. 아무도 자신의 행위로써 구원받은 사람은 없다. 구약 시대에도, 그 이전에도 항상 믿음으로 구원받았다. 바울은 로마서 4장에서 아브라함(구약 전)과 다윗(구약시대)은 모두 믿음으로 의롭게 된 것이지 행위로써 의롭게 된 것이 아님을 주장하였다.

또한, 예수님의 청중들 중 아무도 행위로써 구원받을 수 없었는데 그것은 그들이 모두 죄를 범하였고 하나님의 영광에 이르지 못하였기 때문이다(롬 3:23). 오직 하나님의 은혜만이 그들을 구원할 수 있으며, 오직 믿음으로 하나님의 은혜를 받을 수 있다.

불행하게도, 오늘날 교회에는 너무 많은 사람이 예수님의 계명을 단지 우리가 죄인임을 인식하게 하는 것만으로 여김으로써 우리가 행위로써 구원을 받을 수 없고, 지금 우리가 “복음을 들었으며”, 믿음으로 말미암아 구원을 받았기에 우리는 그분의 대부분의 계명을 무시할 수 있다고 생각한다. 물론, 다른 사람들을 “구원”하기 위해서는 계명을 다시 꺼내서 사람이 얼마나 죄악스러운지를 보여주며 행위가 아닌 “믿음”으로만 구원받을 수 있다고 말해준다.

그럼에도 불구하고, 예수님은 제자들에게 “전 세계로 나아가서 제자를 삼고 일단 그들이 죄책감을 느끼고 믿음으로 구원을 받게 되면, 내 계명은 그들의 삶에서의 목적을 다 하였다”고 말씀하시지 않았다. 오히려, 그분은 제자들에게 이렇게 말씀하셨다. “그러므로 너희는 가서 모든 민족을 제자로 삼아…내가 너희에게 분부한 모든 것을 가르쳐 지키게 하라“(마 28:19-20, 강조 추가). 제자 삼는 사역자는 바로 그 일을 행한다.

[1]흥미롭게도, 야고보서의 그 다음 구절은 “내 형제들아 만일 사람이 믿음이 있노라 하고 행함이 없으면 무슨 유익이 있으리요 그 믿음이 능히 자기를 구원하겠느냐”(약 2:14)이다.

[2]비록 예수님이 의식법을 이루신 것에 대한 더 자세한 설명이 성령님을 통하여 예수님의 부활후 사도들에게 주어질 것이지만, 사람들이 “율법의 도덕적 측면”과 “율법의 의식적 측면”에 대하여 말하는 것은 맞는 말일 것이다. 우리는 지금 신약에서 왜 동물을 희생시킬 필요가 없는지 알고 있다. 왜냐하면 예수님은 하나님의 어린 양이기 때문이다. 우리는 예수님이 모든 음식물은 깨끗하다고 선언 하셨기에 구약의 음식법을 따를 필요가 없다(막 7:19을 보라). 우리는 지상의 대제사장의 중보를 필요로 하지 않는다. 왜냐하면 지금 우리의 대제상장은 예수님이기 때문이다. 의식법과는 달리, 도덕법의 어떠한 부분도 예수님의 죽음과 부활 전후에 예수님에 의해 변경된 것은 없다. 오히려 예수님은 도덕법을 자세히 설명하시고 또 긍정하셨다. 그분이 부활하신 후에 사도들도 성령님의 감동으로 그렇게 행하였다. 모세의 율법의 도덕적 측면은 모두 그리스도의 새 언약의 율법에 포함되어 있다. 또한 예수님은 모세의 율법을 지키는 유대인들에게 말씀하고 계셨음을 기억해야 할 것이다. 따라서 마태복음 5:17-20에 기록된 그분의 말씀은 신약 성경에서 발견된 그분의 지속적인 계시에 따라 해석해야 한다.

[3]또한, 만일 예수님이 우리가 그분을 믿음으로 인해 선물로 전가 받게 되는 율법적인 의를 말씀하셨다면, 그분은 왜 그것에 대해 암시조차 하시지 않았을까? 그분은 왜 교육받지 못한 청중들이 쉽게 오해할 수 있는 말씀을 하셨을까? 그들은 그분께서 전가한 의에 대해 말씀하실 줄을 짐작조차 못할 것이다.

[4]이것은 우리와 그리스도안에 있는 형제 자매들과의 관계에 적용된다. 예수님은 성경이 보편적으로 말씀하듯이(잠 1:7; 13:20을 보라) 일부 종교 지도자들이 어리석다고 말씀하셨다(마 23:17을 보라).

[5]물론, 하나님은 그녀가 재혼 할 때 그녀가 간음을 범했다고 보지 않으셨다. 그녀는 단지 남편의 죄로 인한 피해자였다. 분명한 것은, 그녀가 재혼하지 않는 한, 예수님의 말씀은 의미가 없게 된다. 그렇지 않으면, 그녀가 간음을 범했다고 보는 것은 의미가 없다.

[6]다시 한 번, 하나님은 그녀의 새로운 남편이 간음을 범했다고 하지 않으실 것이다. 그는 선한 일을 하고 있으며 이혼 당한 여자와 재혼하고 그녀의 생활을 돌봐주고 있다. 그러나 만일 한 남자가 한 여자가 자기와 결혼하게 하기 위해서 그녀를 남편과 이혼하도록 부추긴다면, 그는 간음 죄를 짓고 있는 것이다. 예수님은 아마도 그런 죄를 염두에 두셨을 것이다.

[7]물론, 다른 상황도 있을 수 있다. 예를 들어, 구원받지 못한 남편에게서 이혼 당한 그리스도인 여자가 그리스도인 남자와 결혼하는 것은 간음을 범한 것이 아니다.

[8]이혼과 재혼에 관한 장에서, 나는 이 문제를 좀 더 철저하게 다룰 것이다.

[9]어떤 율법교사가 자기를 옳게 보이려고 예수님께 “내 이웃이 누구이니까?”라고 물었다. 당신은 그가 이미 정답을 아는 줄로 생각했음을 보아낼 수 있다. 예수님은 유대인들에게 미움 받는 종족인 한 사마리아인이 강도를 만난 유대인에게 자신이 이웃임을 증명한 이야기를 통하여 그에게 답하셨다(눅 10:25-37을 보라).

[10]이 책의 뒷부분에서, 나는 금식의 주제에 관해 전체 장을 통하여 다루었다.

[11]불행하게도, 일부 사람들은 그리스도인들은 이 기도를 하지 말아야 한다고 주장하는데 그 이유는 이 기도가 “예수님의 이름으로” 기도하지 않았기 때문이라고 한다. 그러나 이 논리를 적용하면, 우리는 사도행전과 서신서에 기록 된 사도들의 많은 기도가 “그리스도인의 기도”가 아니라는 결론을 내릴수 밖에 없다.

[12]다른 경우에도, 예수님은 하나님과 재물을 겸하여 섬기는 것이 불가능하다는 것에 관해 같은 말씀을 하셨으며 누가는 “바리새인들은 돈을 좋아하는 자들이라 이 모든 것을 듣고 비웃었다”(눅 16:14)고 썼다. 때문에 다시 한 번 예수님은 산상수훈에서 바리새인들의 행함과 가르침에 대하여 분명하게 폭로하셨다.

[13] The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), by John Wesley, reprinted from the 1872 edition issued by the Wesleyan Methodist Book Room, London, pp. 441, 416.

[14]나는 이 기회에 사람들이 다른 사람의 죄를 위해 변명할 때 일반적으로 사용하는 표현인 “우리는 그들의 마음을 모른다”는 말에 대해 언급하지 않을 수 없다. 이 말과는 상반되게, 예수님은 여기에서 외적으로 들어나는 것이 내면을 보여준다고 말씀하셨다. 다른 곳에서, 그분은 “마음에 가득한 것을 입으로 말한다”(마 12:34)고 말씀하셨다. 한 사람이 미워하는 말을 할 때, 그것은 그의 마음이 미움으로 가득 차 있음을 나타낸다. 예수님은 또한 “속에서 곧 사람의 마음에서 나오는 것은 악한 생각 곧 음란과 도둑질과 살인과 간음과 탐욕과 악독과 속임과 음탕과 질투와 비방과 교만과 우매함이라”(막 7:21-22)고 우리에게 말씀하셨다.한 사람이 간음을 범했을 때 우리는 그가 마음속으로도 간음을 범했음을 분명히 안다.

Kubwo gushaka guhindura abantu abigishwa, abigisha kwitondera ibyo Kristo yategetse byose, umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa ashishikazwa cyane no gusobanukirwa inyigisho ya Yesu yigishirije ku musozi avuga abahiriwe abo ari bo. Nta yindi nyigisho ndende cyane nk’iyo mu zo Yesu yigishije zanditswe, kandi yuzuyemo amategeko yatanze. Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa azihatira kumvira no kwigisha ibyo Yesu yategetse byose muri iyo nyigisho.

Ubwo bimeze bityo ngiye kuvuga icyo numva muri iyo nyigoisho iri muri Matayo ibice 5-7. Ndashishikariza abakozi b’Imana kwigisha abigishwa babo iyo nyigisho yo ku musozi umurongo ku wundi. Nizere ko ibyo nanditse bizatanga umusanzu muri ubwo buryo.

Hepho hari urutonde rw’ibika bigize iyo nyigisho, nko kwerekana neza muri make insanganyamatsiko z’ingenzi ziyigize.

I.) Yesu yegerenya abari bamuteze amatwi (5:1-2)

II.) Intangiriro (5:3-20)

A.) Ibiranga abahiriwe n’imigisha bahabwa (5:3-12)

B.) Akangurira abantu gukomeza kuba umunyu n’umucyo (5:13-16)

C.) Aho amategeko ahuriye n’abayoboke ba Kristo (5:17-20)

III.) Inyigisho: Mukiranuke kurusha abanditsi n’Abafarisayo (5:21-7:12)

A). Mukundane, bitari nk’iby’abanditsi n’Abafarisayo (5:21-26)

B.) Mwirinde ubusambanyi, bitandukanye n’iby’abanditsi n’Abafarisayo (5:27-32)

C.) Mube inyangamugayo, ntimumere nk’abanditsi n’Abafarisayo (5:33-37)

D.) Ntimukihorere, nk’uko abanditsi n’Abafarisayo bagira (5:38-42)

E.) Ntimukange abanzi banyu, nk’uko abanditsi n’Abafarisayo bagenza (5:43-48)

F.) Mukore ibyiza musunitswe n’impamvu nziza, bitari nk’iby’abanditsi n’Abafarisayo (6:1-18)

1.) Mufashe abakene mubitewe n’impamvu nzima (6:2-4)

2.) Musenge mubitewe n’impamvu nyazo (6:5-6)

3.) Ibyerekeye gusenga no kubabarira (6:7-15)

a.) Amabwiriza yerekeye gusenga (6:7-13)

b.) Impamvu kubabarirana ari ngombwa (6:8-15)

4.) Mwiyirize ubusa mubitewe n’impamvu nyazo (6:16-18)

G.) Ntimukabe abagaragu b’amafaranga nk’abanditsi n’Abafarisayo (6:19-34)

H.) Ntimugakurikirane udukosa duto twa bene So (7:1-5)

I.) Ntimugate igihe cyanyu mugeza ukuri ku bantu batabyumva ngo bamenye ubwiza bwabyo (7:6)

J.) Ashishikariza abantu gusenga (7:7-11)

IV.) Umusozo: Inyigisho yose mu ncamake.

A.) Ijambo ry’incamake y’inyigisho (7:12)

B.) Ategeka kumvira (7:13-14)

C.) Uko umuntu yamenya abahanuzi b’ibinyoma n’abizera bayobye (7:15-23)

D.) Arangiza aburira abantu ku kaga ko kutumvira kandi avuga mu ncamake ibyo yigishije (7:24-27)

Yesu yiyegereza abamuteze amatwi

(Jesus Gathers His Audience)

Abonye abantu benshi azamuka umusozi, amaze kwicara abigishwa be baramwegera. Aterura amagambo ati (Mat. 5:1-2).

Birasa nk’aho Yesu yabikoze abishaka, agambiriye kugabanya ubwinshi bw’abari bamuteze amatwi, maze azamuka ku musozi yitarura “abantu benshi”. Hanyuma turabwirwa ngo “abigishwa be baramwegera,” bishatse nko kwerekana ko abari bafite inyota yo kumutega amatwi bonyine ari bo bagize ishyaka ryo kwiyemeza na bo bagahumagira bazamuka umusozi bakamusanga aho yicaye. Birasa nk’aho bari bake rwose; muri 7:28 bitwa “abantu benshi”.

Nuko Yesu atangira inyigisho ye, abwira abigishwa be, kandi agitangira umuntu ahita acishiriza akabona icyo insanganyamatsiko y’inyigisho ye iri bube cyo. Akababwira ko bazaba bahiriwe nibagira ibintu runaka bibaranga, kuko ibyo bintu bigirwa n’abarimo bajya mu ijuru. Iyo ni yo nsanganyamatsiko rusange muri iyo nyigisho–Abera mu ngeso zabo ni bo gusa bazaragwa ubwami bw’Imana. Kwerekana abahiriwe abo ari bo nk’uko umutwe w’amagambo ari muri 5:3-12 ukunze kwitwa ni yo nsanganyamatsiko.

Yesu yashyize ku rutonde ibimenyetso bitandukanye biranga abantu bahiriwe, kandi atanga n’amasezerano y’imigisha yihariye kuri bo. Abadakunze gusoma Bibiliya bagasoma bacisha hejuru, akenshi usanga bibwira ko buri mukristo agomba kwisanga mu cyiciro kimwe gusa cy’abahiriwe. Nyamara abasomana ubushishozi babona ko Yesu atavugaga ibyiciro bitandukanye by’abizera bazahabwa imigisha y’uburyo bunyuranye, ahubwo ni abizera bose nyakuri bazahabwa umugisha umwe ukubiyemwo iyindi yose: kuzaragwa ubwami bw’ijuru. Nta bundi buryo bw’ubuhanga bwo gusobanura amagambo ye:

Hahirwa abakene mu mitima yabo, kuko ubwami bwo mu ijuru ari ubwabo.

Hahirwa abashavura, kuko ari bo bazahozwa.

Hahirwa abagwaneza, kuko ari bo bazahabwa isi.

Hahirwa abafite inzara n’inyota byo gukiranuka, kuko ari bo bazahazwa.

Hahirwa abanyambabazi, kuko ari bo bazazigirirwa.

Hahirwa ab’imitima iboneye, kuko ari bo bazabona Imana.

Hahirwa abakiranura, kuko ari bo bazitwa abana b’Imana.

Hahirwa abarenganyirijwe gukiranuka, kuko ubwami bwo mu ijuru ari ubwabo.

Namwe muzahirwa ubwo bazabatuka bakabarenganya, bakababeshyera ibibi byinshi babampora. Muzanezerwe, muzishime cyane kuko ingororano zanyu ari nyinshi mu ijuru, kuko ari ko barenganyije abahanuzi ba mbere (Mat. 5:3-12).

Imigisha n’ibimenyetso biranga abahiriwe

(The Blessings and Character Traits)

Reka tubanze turebe imigisha yasezeranijwe. Yesu yavuze ko abahiriwe (1) bazaragwa ubwami bwo mu ijuru, (2) ko bazahozwa, (3) ko bazahabwa isi, (4) ko bazahazwa, (5) ko bazagirirwa imbabazi, (6) ko bazabona Imana, (7) ko bazitwa abana b’Imana, kandi (8) ko bazaragwa ubwami bwo mu ijuru (icyambere gisubiwemo ubwa kabiri).

Mbese Yesu ashaka ko twumva ko abazaragwa ubwami bwo mu ijuru ari abakene mu mitima yabo hamwe n’abarenganyirizwa gukiranuka gusa? Ab’imitima iboneye gusa ni bo bazabona Imana maze n’abakiranura abe ari bo gusa bazitwa abana b’Imana ariko ntibaragwe ubwami bwo mu ijuru? Mbese abakiranura ntibazagirirwa imbabazi cyangwa se abagira imbabazi bo ntibazitwa abana b’Imana? Birumvikana ko ibi byose byaba ari imyanzuro ipfuye. Nuko rero, umwanzuro muzima ni uko iyi migisha yose ikubiye mu mugisha umwe ukomeye cyane–kuragwa ubwami bwo mu ijuru.

Noneho reka turebe ibiranga abahiriwe Yesu yavuze: (1) abakene mu mutima, (2) abashavura, (3) abagwaneza, (4) abafite inzara n’inyota byo gukiranuka, (5) abanyambabazi, (6) ab’imitima iboneye, (7) abakiranura, n’ (8) abarenganywa.

Mbse Yesu arashaka ko twumva ko umuntu ashobora kugira umutima uboneye ariko ntabe umunyambabazi? Mbese umuntu yaba arenganyirizwa gukiranuka ariko akaba adafite inzara n’inyota byo gukiranuka? Na none turabona ko bidashoboka. Ibimenyetso byinshi bitandukanye biranga abahiriwe, bifite uko bihuriweho n’abahiriwe bose.

Biragaragara neza ko iyi nyigisho ya Yesu yerekana abahiriwe abo ari bo igaragaza ibiranga abayoboke be nyakuri. Yesu atondagurira abigishwa be ibiranga abahiriwe, yabemezaga ko ari bo bantu bahiriwe bakijijwe kandi ari bo umunsi umwe bazaragwa ubwami bwo mu ijuru. Muri iki gihe cya none bashobora kutabona ko bahiriwe bitewe n’imibabaro bafite, ndetse n’isi ibitegereza ishobora kutabafata nk’abahiriwe, ariko mu maso y’Imana ni abanyamugisha..

Abantu badafite ibyo byangombwa Yesu yavuze ntabwo bahiriwe kandi ntibazaragwa ubwami bwo mu ijuru. Buri mupastori wese uhindura abantu abigishwa yumva ahatirwa kureba neza ko abantu bo mu mukumbi we bazi neza ibyo bintu.

Ibiranga Abahiriwe

(The Character Traits of the Blessed)

Ibintu umunani biranga abahiriwe, hari urwego bishobora gusobanurwamo.Urugero, mbese kuba “umukene mu mutima” ni iki cyiza kibirimo? Ntekereza ko Yesu yavugaga ikintu cya mbere cya ngombwa kigomba kuranga ujya gukizwa–agomba kubanza akimenyaho ubukene bwo mu mutima afite. Umuntu agomba kubona ko akeneye Umukiza mbere y’uko akizwa, kandi mu bari bateze Yesu amatwi hari harimo abantu nk’abo bamaze kubona akaga barimo. Mbega ukuntu bari bahiriwe ubagereranyije n’abibone bo muri Isirayeli abo amaso yabo yari ahumye badashobora kubona ibyaha byabo!

Ikiranga abahiriwe cya mbere ni uko nta kantu ko kumva ko bakwiriye, bihagije, cyangwa igitekerezo icyo ari cyo cyose cyo kumva ko agakiza ari akabo nta kabuza. Umuntu uhiriwe nyakuri ni wa wundi wumva neza ko ntacyo afite yaha Imana kandi ko gukiranuka kwe guhwanye “n’ubushwambagara bufite ibizinga” (Yes. 64:6).

Yesu ntiyashakaga ko hari umuntu wakwibwira ko imbaraga ze gusa ubwazo zamugeza ku biranga abahiriwe. Oya, abantu bahabwa umugisha, bishaka kuvuga ko, bahabwa umugisha n’Imana mu gihe bujuje ibyangombwa biranga abahiriwe. Byose bishingiye ku buntu bw’Imana. Abahiriwe Yesu yavugaga bari bahiriwe bidatewe gusa n’ibibategereje mu ijuru, ariko bitewe n’umurimo Imana yakoze mu bugingo bwabo ku isi. Mu gihe mbonye ikintu kiranga uhiriwe mu bugingo bwanjye, ntibikwiye kunyibutsa ibyo nakoze jyewe, ahubwo bikwiye kunyibutsa icyo Imana yakoze mu bugingo bwanjye ku bw’ubuntu bwayo.

Abashavura

(The Mournful)

Niba icyambere kiranga abahiriwe kiri ku numero ya mbere bitewe n’uko ari cyo cya mbere cy’ingenzi mu biranga abajya mu ijuru, birashoboka ko n’icya kabiri gifite uwo mwanya bitewe no gukomera kwacyo: “Hahirwa abashavura” (Mat. 5:4). Mbese Yesu yaba yaravugaga kwihana bivuye ku mutima no kwicuza gukomeye? Ni ko nibwira cyane cyane ko Ibyanditswe bivuga ko agahinda ko mu buryo bw’Imana gatera kwihana kandi uko kwihana ni ukwa ngombwa cyane kugira ngo agakiza kabeho (2 Kor. 7:10). Wa mukoresha w’ikoro Yesu yavuze wari ushavuye yicuza ni urugero rwiza rw’umuntu uhiriwe. Yicishije bugufi cyane yubika umutwe we, yikubita mu gituza atakira Imana ngo imubabarire. Nyamara umufarisayo wari umuri hafi we si uko byari bimeze asenga, mu bwibone bwinshi yibutsaga Imana ko atanga kimwe mu icumi mu byo yungutse byose kandi ko yiyiriza ubusa kabiri mu cyumweru; wa mukoresha w’ikoro yatashye ababariwe ibyaha bye. Muri iyo nkuru, umukoresha w’ikoro ni we uhirwa ntabwo ari umufarisayo (Luka 18:9-14). Ndakeke ko mu bari bateze amatwi Yesu hari abari bafite agahinda mu mutima barimo kurira bitewe no kwemezwa n’Umwuka Wera. Mu kanya gato bendaga guhozwa n’Umwuka Wera!

Niba Yesu ataravugaga agahinda umuntu wihana bwa mbere agira aza kuri Yesu, wenda yavugaga agahinda abizera nyakuri bagira bagatewe no guhora babona ukuntu ab’isi bakomeza gutera umugongo Imana ibakunda.Pawulo yabivuze muri aya magambo ati “yuko mfite agahinda kenshi n’umubabaro udatuza mu mutima wanjye”(Rom. 9:2).

Abagwa neza

(The Gentle)

Icya gatatu kiranga abahirwa ni ubugwaneza; icyo na none tugisanga mu Byanditswe ku rutonde rw’imbuto z’Umwuka (Gal. 5:22-23). Ubugwaneza ntabwo ari ikintu umuntu yihangishaho.Abakiriye ubuntu bw’Imana kandi Umwuka Wera akabaturamo banahawe umugisha wo guhindurwa abagwaneza. Umunsi umwe bazaragwa isi, kuko abakiranutsi ari bo bonyine bazatura mu isi nshya Imana izarema. Abakristo b’umwaga n’urugomo bararye bari manga.Ntibari mu mubare w’abahirwa.

Inzara n’inyota byo gukiranuka

(Hungering for Righteousness)

Ikiranga abahirwa cya kane, inzara n’inyota byo gukiranuka,kivuga kwifuza kw’imbere mu mutima kuva ku Mana buri muntu wese wavutse bwa kabiri agira.Ababazwa cyane no gukiranirwa kose gukorerwa mu isi n’ugusigaye muri we ubwe.Yanga icyaha (Zab. 97:10; 119:128, 163) agakunda gukiranuka.

Kenshi cyane, iyo dusomye ijambo gukiranuka mu Byanditswe, duhera ko twumva ko rishaka kuvuga , “gukiranuka kuzima duhabwa na Kristo,” ariko si cyo iryo jambo buri gihe rishatse kuvuga. Akenshi rishatse kuvuga,”Kugira imyifatire myiza yo gukiranuka ku rugero rushimwa n’Imana.” Biragaragara neza ko ari cyo Yesu yashakaga kuvuga hano, kuko nta mpamvu umukristo yagira inzara n’inyota y’icyo yamaze gushyikira. Ababyawe n’Umwuka bifuza cyane kubaho bakiranuka, kandi bafite isezerano ry’uko “bazahazwa” (Mat. 5:6), ni ukuri koko Imana, ku bw’ubuntu bwayo, izasōza umurimo yatangiye muri bo (Fili. 1:6).

Amagambo ya Yesu hano kandi ahanura iby’igihe cy’isi nshya “iyo gukiranuka kuzabamo”(2 Pet. 3:13). Aho nta cyaha kizabayo.Umuntu wese azaba akunda Imana n’umutima we wose kandi akunda na mugenzi we nk’uko yikunda.Twebwe abazi inzara n’inyota yo gukiranuka icyo gihe tuzahazwa.Noneho amaherezo isengesho dusenga dukuye ku mutima rizaba rishubijwe rwose, “Ibyo ushaka bibeho mu isi nk’uko biba mu ijuru” (Mat. 6:10).

Abanyambabazi

(The Merciful)

Icya gatanu kiranga abahirwa, kugira imbabazi, na cyo ni ikintu buri muntu wese wavutse bwa kabiri agira ku bw’uko Imana y’imbabazi iba ituye muri we. Abatagira imbabazi ntibahabwa umugisha n’Imana kandi berekana ko badafite umugabane ku buntu bwayo. Intumwa Yakobo akabivugaho atya ati: “kuko utagira imbabazi atazababarirwa mu rubanza” (Yak. 2:13).Mbese umuntu ahagaze imbere y’Imana agacirwa urubanza rutababarira, urumva yajya mu ijuru cyangwa mu muriro?[1] Igisubizo kiragaragara.

Yesu yigeze guca umugani wagiriwe imbabazi na shebuja, ariko we yanga kugirira imbabazi na nkeya umugaragu mugenzi we. Igihe shebuja yaje kumenya ibyabaye, “yamuhaye abamwica urubozo (torturers) kugeza ubwo azamarira kwishyura umwenda wose” (Mat 18:34). Wa mwenda wose yari yababariwe mbere wongeye kumubarwaho. Nuko Yesu aburira abigishwa be ati “Na Data wo mu ijuru ni ko azabagira, nimutababarira umuntu wese mwene so mubikuye ku mutima” (Mat. 18:35).Nuko rero kwanga kubabarira mwene so muri Kristo ugusaba imbabazi bituma ibyaha byawe bya kera byari byarababariwe bisubira kukubarwaho.Ibyo bituma uhabwa abakwica urubozo kugeza umaze kwishyura umwenda utazigera ushobora kwishyura. Aho jye ntabwo numva ko ari mu ijuru uzaba ubabarizwa. Na none abantu batagira imbabazi biragaragara ko na bo batazahabwa imbabazi n’Imana.

Ntibari mu mubare w’abahirwa.

Ab’imitima iboneye

(The Pure in Heart)

Icya gatandatu kiranga abajya mu ijuru ni ukubonera k’umutima. Mu buryo butandukanye n’ubw’abandi bose bitwa abakristo, abayoboke ba Kristo bo ntabwo ari ishusho yo kwera igaragara inyuma gusa.Ku bw’ubuntu bw’Imana imitima yabo yagizwe iyera. Bakunda Imana rwose babikuye ku mutima,kandi ibyo bikanagendana n’ibitekerezo byabo n’imikorere yabo. Yesu yasezeranye ko abo bazabona Imana.

Mbese na none mbaze iki kibazo, tuvuge ko hari abakristo bizera ariko bafite imitima itaboneye bityo bakaba batazabona Imana?Mbese ubwo Imana izababwira iti, “Mushobora kuza mu ijuru ariko ntimushobora kuzigera mumbona”? Oya, birumvikana ko umuntu wese uri mu nzira ijya mu ijuru koko aba afite umutima uboneye.

Abakiranura

(The Peacemakers)

Abakiranura ni bo bakurikiraho kuri urwo rutonde. Bazitwa abana b’Imana. Na none ahangaha, Yesu agomba kuba yaravugaga buri muyoboke wese wa Kristo nyakuri, kuko uwizera Kristo wese ari umwana w’Imana (Gal. 3:26).

Ababyawe n’Umwuka ni abakiranura/abashaka amahoro, mu buryo butatu nibura:

Ubwa mbere bikiranuye n’Imana yahoze ari umwanzi wabo(Rom. 5:10).

Ubwa kabiri babana n’abantu bose amahoro mu buryo bushoboka bwose.Ntibarangwa n’intonganya n’amahane.Pawulo yanditse avuga ko abatongana, bakagira ishyari, n’umujinya n’amahane, no kwitandukanya no kwirema ibice batazaragwa ubwami bw’Imana (Gal. 5:19-21). Abizera nyakuri barongera bo bagatera indi ntambwe kugira ngo birinde intambara kandi bagumane amahoro mu mibanire yabo n’abandi. Ntibirata ngo bafitanye amahoro n’Imana kandi badakunda bene Se (Mat. 5:23-24; 1 Yohana 4:20).

Ubwa gatatu, ni mukugeza ubutumwa bwiza ku bandi, abayoboke nyakuri ba Kristo banafasha abandi kwikiranura n’Imana na bagenzi babo. Yakobo yaranditse, ahari aganisha kuri uwo murongo wo muri iyo nyigisho y’abahirwa, ati “Kandi imbuto zo gukiranuka zibibwa mu mahoro n’abahesha abandi amahoro” (Yak. 3:18).

Abarenganywa

(The Persecuted)

Hanyuma abarenganyirijwe gukiranuka Yesu yabise abanyamugisha.Biragaragara ko yavugaga abantu mu mibereho yabo babaho bakiranuka, si abibwira gusa ngo bahawe gukiranuka kwa Kristo. Abantu bumvira amategeko ya Kristo ni bo batotezwa cyane n’abatizera.Bazaragwa ubwami bw’Imana.

Mbese ni ukuhe kurenganywa Yesu yavugaga? Iyicwa rubozo? Gupfa uhorwa Imana? Oya, yavuze yeruye ko ari ugutukwa no kubeshyerwa ibibi byinshi umuntu ari we azira. Ibi na none birrerekana ko iyo umuntu ari umukristo nyakuri bigaragarira abatizera, naho ubundi abatizera ntibamuvugaho ibibi bamubeshyera. Ni bangahe bitwa abakristo nyamara ugasanga nta n’akantu na gato kabatandukanya n’abatizera ku buryo ndetse nta n’utizera wigera agira icyo abavugaho nabi? Ntabwo ari abakristo na gato. Nk’uko Yesu yavuze ati, “Muzabona ishyano abantu nibabavuga neza, kuko ari ko abasokuruza babo bagenje abahanuzi b’ibinyoma” (Luka 6:26). Igihe abantu bose bakuvuga neza, icyo ni ikimenyetso cy’uko uri umukristo utari uw’ukuri. Isi yanga abakristo nyabo (Yohana 15:18-21; Gal. 4:29; 2 Tim. 3:12; 1 Yohana 3:13-14).

Umunyu n’Umucyo

(Salt and Light)

Yesu amaze kumvisha abigishwa be bamugandukira ko bari koko mu mubare w’abahinduwe kandi bahawe umugisha babikiwe kuzaragwa ubwami bwo mu ijuru, aterura ijambo ryo kubihanangiriza. Mu buryo butandukanye n’ubw’abavugabutumwa b’iki gihe bahora bizeza ihene zo mu buryo bw’umwuka ko ngo zidashobora na rimwe gutakaza agakiza zitwa ngo zirafite, Yesu we yakundaga abigishwa nyakuri be ku buryo yababuriraga ngo bitonde kuko bashobora kuba bakwivutsa umugisha bakikura mu mubare w’abahiriwe.

Muri umunyu w’isi.Mbese umunyu nukayuka uzaryoshywa n’iki?Nta cyo uba ukimaze keretse kujugunywa hanze, abantu bakawukandagira.Muri umucyo w’isi. Umudugudu wubatswe ku mpinga y’umusozi ntubasha kwihisha.Nta bakongeza itabaza ngo baritwikirize intonga, ahubwo barishyira ku gitereko cyaryo rikamurikira abari mu nzu bose.Abe ari ko umucyo wanyu umurikira imbere y’abantu, kugira ngo babone imirimo yanyu myiza, bahereko bahimbaze So wo mu ijuru (Mat. 5:13-16).

Urabona ko Yesu atakanguriye abigishwa be kuba umunyu cyangwa guhinduka umucyo. Yavuze (mu mvugo igereranya) ko barangije kuba umunyu, nuko ahubwo abahamagarira gukomeza kugira uburyohe. Yavuze (agereranya) ko bamaze kuba umucyo, maze abahugurira kugira ngo urumuri rwabo batarureka ngo rutwikirwe, ahubwo ngo bakomeze bamurike. Mbega ukuntu ibi bihabanye cyane n’iby’inyigisho nyinshi zijya zihabwa abakristo mu matorero bakangurirwa kugira ngo babe umunyu n’umucyo.Niba umuntu ataramaze kuba umunyu n’umucyo, ubwo si umwigishwa wa Kristo.Ntabwo ari mu mubare w’abahirwa.Ntabwo ari mu nzira ijya mu ijuru.

Mu gihe cya Yesu umunyu wakoreshwaga cyane cyane mu kubika inyama ngo zitangirika. Natwe nk’abayoboke ba Yesu baganduka, ni twe dutuma iyi si y’ibyaha itabora burundu ngo yangirike. Ariko tubaye nk’isi uko igenda mu myifatire yacu, rwose “ntacyo tuba tukimaze” (umurongo 13). Yesu yihanangirije abahirwa ngo bakomeze kuba umunyu, bakomeze ibibaranga byabo byihariye. Bagomba gukomeza kwitandukanya n’isi ibazengurutse, kugira ngo “badakayuka,” bakaba bakwiriye “kujugunywa bagakandagirirwa hasi.” Aya ni amwe mu magambo y’ibyanditswe byinshi tubona mu Isezerano Rishya, asobanutse neza aburira abizera nyakuri kugira ngo badasubira inyuma. Iyo umunyu ari umunyu koko, uba ufite uburyohe. N’abayoboke ba Yesu bitwara nk’abayoboke ba Yesu koko, naho ubundi ntibaba ari abayoboke ba Yesu, n’ubwo baba barigeze kuba bo.

Abayoboke ba Kristo ni umucyo w’isi. Umucyo umurika iteka. Iyo utamurika, uwo ntuba ari umucyo. Mu kubigereranya, umucyo ni imirimo yacu myiza (Mat. 5:16). Yesu ntiyahamagariraga abatagira imirimo ngo batangire kuyishakamo, ahubwo yahuguraga abafite imirimo myiza ngo ibyiza byabo ntibakabihishe abantu. Muri ubwo buryo, bizatuma bahimbaza Se wo mu ijuru bitewe ni uko umurimo yakoze muri bo ari wo sōko y’ibyiza bakora. Aha turabona ukuntu umurimo w’ubuntu bw’Imana ugendera hamwe neza no gufatanya kwacu na yo; byombi birakenewe kugira ngo umuntu abe uwera.

Aho Abayoboke ba Kristo bahuriye n’Amategeko

(The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

Ubu dutangiye ikindi gika muri Bibiliya.Ni igice cy’ingenzi cyane gishamikiyeho byinshi, intangiriro y’ibyo Yesu avuga mu gice gisigaye cy’inyigisho ye yo ku musozi.

Mwitekereza ko naje gukuraho amategeko cyangwa ibyahanuwe. Sinaje kubikuraho, ahubwo naje kubisohoza. Kandi ndababwira ukuri yuko ijuru n’isi kugeza aho bizashirira, amategeko atazavaho inyuguti imwe cyangwa agace kayo gato, kugeza aho byose bizarangirira. Nuko uzica rimwe ryo muri ayo mategeko n’aho ryaba ryoroshye hanyuma y’ayandi, akigisha abandi kugira batyo, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mutoya rwose. Ariko uzayakora akayigisha abandi, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mukuru. Kandi ndababwira yuko gukiranuka kwanyu nikutaruta ukw’abanditsi n’ukw’Abafarisayo, mutazinjira mu bwami bwo mu ijuru (Mat. 5:17-20).

Niba Yesu yarihanangirije abari bamuteze amatwi ngo batibwira ko yaje gukuraho amategeko cyangwa abahanuzi, dushobora guhamya nta mpungenge ko hari abantu bamwe mu bari bari aho biwiraga batyo. Impamvu bibwiraga batyo twazikeka gusa. Wenda ni ukuntu Yesu yacyahaga cyane abanyamategeko b’abanditsi n’Abafarisayo byatumaga bamwe bumva ko arimo arakuraho amategeko n’abahanuzi.

Uko biri kose, biragragara neza ko Yesu yashaka ko abigishwa be basobanukirwa amakosa yabo mu kwibwira batyo. Ni we wahumetse Isezerano rya Kera ryose, rero birumvikana ko atajyaga gukuraho ibyo yavugiye muri Mose n’abahanuzi byose. Ahubwo nk’uko yabivuze, yarimo asohoza amategeko n’abahanuzi.

None ni mu buhe buryo neza neza yari gusohozamo Amategeko n’Abahanuzi? Bamwe batekereza ko Yesu yavugaga gusa ku byerekeranye no gusohoza ubuhanuzi buvuga kuri Mesiya. N’ubwo koko Yesu yasohoje ( cyangwa azanasohoza) buri buhanuzi buvuga kuri Mesiya, ariko ibyo sibyo gusa yari afite mu bitekerezo bye. Mu buryo busobanutse neza, Ibyanditswe ahongaho byerekana ko yavugaga gusohoza ibyanditswe byose mu mategeko n’abahanuzi, kugeza no ku “kanyuguti gato mu zindi cyangwa agace k’inyuguti” (umurongo wa 18) k’amategeko, ndetse n’itegeko “ryoroshye hanyuma y’ayandi yose” (umurongo wa 19).

Abandi na bo bakavuga ko Yesu yashakaga kuvuga ko azasohoza amategeko atunganya ibyo amategeko asaba byose mu cyimbo cyacu binyuze mu kumvira kwe n’urupfu rwe atwitangira (reba Rom. 8:4). Ariko ibyo, nk’uko amagambo dusoma aho abyerekana, ntabwo ari byo byari mu bitekerezo bye. Mu mirongo ikurikiraho, nta na kimwe Yesu yigeze avuga ku buzima bwe cyangwa urupfu rwe cyagaragaza ko ari byo byari ugusohoza amategeko. Ahubwo mu nteruro ikurikiraho, avuga ko amategeko azahorana agaciro kayo kugeza nibura “ijuru n’isi birangiye” ndetse kugeza aho “byose bizarangirira,” ingingo zumvikanisha ko ari ukugeza kera cyane nyuma y’urupfu rwe ku musaraba. Hanyuma avuga ko uko abantu bafata amategeko bizagira ingaruka ku rwego bazabamo mu ijuru (umurongo 19), kandi ko abantu bakwiriye gukurikiza amategeko no kurusha abanditsi n’Abafarisayo, ko niba bitagenze gutyo batazinjira mu ijuru (umurongo wa 20).

Biragaragara ko uretse kuba ari ugusohoza gusa ibyahanuwe kuri Mesiya, no kuba gusa igicucu cy’ibizaza, ndetse no gusohoza mu cyimbo cyacu ibyo amategeko asaba, Yesu yashakaga n’uko abamuteze amatwi bakomeza amategeko kandi bagakora ibyo Abahanuzi bavuze. Mu buryo bumwe,Yesu yagombaga gusohoza amategeko mu guhishura umugambi nyakuri Imana yari ifite mu kuyashyiraho, mu kuyashyigikira kandi akayasobanura neza, no kuzuza icyaburaga kugira ngo abari bamuteze amatwi bayasobanukirwe neza.[2] Ijambo ry’Ikigiriki rivuga gusohoza mu murongo wa17 na none mu Isezerano Rishya risobanurwa nko gusoza, kurangiza, kuzuza, no gutunganya neza rwose. Ibyo ni byo rwose Yesu yendaga gukora, ahereye ku nteruro ya gatanu ikurikiraho.

Oya, Yesu ntiyaje gukuraho Amategeko n’Abahanuzi, ahubwo yaje kuyasohoza, ni ukuvuga, “kuyuzuza neza akagera ku rugāra/agasēndēra.” Iyo nigisha iki gice cy’iyi nyigisho yo ku musozi, kenshi ntanga urugero nereka abantu ikirahure gicagase amazi mbigereranya n’ihishurirwa Imana yatanze mu mategeko n’Abahanuzi. Yesu ntiyaje gukuraho Amategeko n’Abahanuzi (iyo mvuga gutyo mera nk’ugiye kujugunya icyo kirahure gicagase). Ahubwo, yagombaga gusohoza Amategeko n’Abahanuzi (nuko ubwo ngafata icupa ry’amazi ngasuka muri cya kirahure nkuzuza ngasēndereza). Ibyo bifasha abantu kumva ibyo Yesu yashakaga kuvuga.

Akamaro ko gukomeza kubahiriza amategeko

(The Importance of Keeping the Law)

Ku byerekeye ibyo gukomeza kubahiriza Amategeko n’Abahanuzi, nta bundi buryo Yesu yari kubishimangira burenze aho. Yashakaga ko abigishwa be bayubahiriza. Yari ay’ingenzi cyane nk’uko yahoze. Mu by’ukuri ndetse, uko bazabaho mu ijuru byagombaga guterwa n’ukuntu bubahirije amategeko: “Nuko uzica rimwe ryo muri ayo mategeko n’aho ryaba ryoroshye hanyuma y’ayandi, akigisha abandi kugira batyo, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mutoya rwose. Ariko uzayakora akayigisha abandi, mu bwami bwo mu ijuru azitwa mukuru” (5:19).

Hanyuma tukagera ku murongo wa 20: “Kandi ndababwira yuko gukiranuka kwanyu nikutaruta ukw’abanditsi n’ukw’Abafarisayo, mutazinjira mu bwami bwo mu ijuru.”

Urabona ko icyo kitari igitekerezo gishya, ahubwo yari ingingo asorejeho ariko ifatanye n’indi mirongo yabanje. Mbese gukomeza kubahiriza amategeko bifite kamaro ki?Umuntu agomba kuyubahiriza cyane kurusha abanditsi n’Abafarisayo kugirango azinjire mu bwami bwo mu ijuru. Na none aha turabona ko Yesu agumye mu murongo w’insanganyamatsiko ye–Abakiranutsi/abera gusa ni bo bonyine bazaragwa ubwami bw’Imana.

Kugira ngo rero umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa atavuguruza Kristo, ntazigera na rimwe agira umuntu yizeza ko yashyikiriye agakiza kandi gukiranuka kwe kutararenze ukw’abanditsi n’Abafarisayo.

Mbese ni ugukiranuka bwoko ki Yesu yavugaga?

(Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Mbese igihe yavugaga ko kwizera kwacu kugomba kuruta ukw’abanditsi n’Abafarisayo, aho wenda ntiyaba yarashakaga kuvuga gukiranuka gushyitse duhabwa nk’impano ku buntu? Oya, si uko gukiranuka yavugaga, kandi bitewe n’impamvu ifite ishingiro. Icya mbere, ibyo yari ariho avuga muri rusange ntaho bihuriye n’iyo nsobanuro. Haba mbere cyangwa nyuma y’uko avuga ayo magambo (ndetse no mu nyigisho yose yo ku musozi), Yesu yariho avuga ibyerekeye kubahiriza amategeko, bisobanura kubaho ukiranuka. Insobanuro yoroheje y’ayo magambo ye ni uko tugomba kugira imyifatire myiza ikiranutse kurusha iy’abanditsi n’Abafarisayo. Byaba ari ibintu bitumvikana ukuntu Yesu yafatira abanditsi n’Abafarisayo ku rwego adashobora gufatiraho abigishwa be ubwe. Byaba ari ubupfapfa kwibaza ko Yesu yacira iteka abanditsi n’Abafarisayo kubw’ibyaha byabo ariko abigishwa be bo ntabacireho iteka ngo kuko gusa basenze isengesho ryo “kwakira agakiza.”[3]

Ikibazo tugira ni ukutemera insobanura igaragara neza y’uyu murongo, kuko yumvikana nk’aho ari ukubatwa n’amategeko. Ahubwo ikibazo nyacyo ni uko tutumva uburyo uku gukiranuka tubarwaho gusa tuguhawe nk’impano kugendana iteka mu buryo budatandukanywa no gukiranuka gusanzwe.Ariko intumwa Yohana we yarabisobanukiwe. Yaranditse ati: “Bana bato, ntihakagire ubayobya. Ukiranuka ni we mukiranutsi” (1 Yohana 3:7). Nta n’ubwo twumva isano iri hagati yo kuvuka bwa kabiri no gukiranuka nk’uko Yohana na none we abyumva neza: “Umuntu wese ukiranuka yabyawe na we” (1 Yohana 2:29).

Yesu aba yarongeye ku magambo ye muri 5:20 ati,”Kandi nimwihana, mukavuka ubwakabiri koko, mukakira mu kwizera kuzima impano yanjye ntanga ku buntu yo gukiranuka, gukiranuka kwanyu kuzaruta ukw’abanditsi n’Abafarisayo mu gihe mugendera mu mbaraga z’Umwuka wanjye uba muri mwe.”

Uko umuntu yakiranuka kurusha Abanditsi n’Abafarisayo

(How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

Ikibazo gihita kiza mu mutwe umuntu akimara kumva amagambo ya Yesu muri 5:20 ni iki: Mbese abanditsi n’Abafarisayo bakiranukaga bate mu by’ukuri? Igisubizo: Ntibakiranukaga cyane.

Ikindi gihe Yesu yabagereranije n’ “ibituro byasizwe ingwa, bigaragara inyuma ari byiza, nyamara imber byuzuye amagufwa y’abapfuye n’ibihumanya byose”(Mat. 23:27). Ni ukuvuga ko bakiranukaga mu buryo bw’inyuma gusa bugaragarira amaso y’abantu, ariko imbere mu mitima bakaba babi. Bakoze umurimo ukomeye mu gukomeza amategeko mu buryo bw’inyuguti, ariko birengagiza umwuka uyagenga, akenshi bagashaka kumvikanisha ko imigenzereze yabo ari myiza bagoreka amategeko y’Imana cyangwa bayahindura.

Icyo kizinga mu ngezo z’abanditsi n’Abafarisayo, urebye ahanini, ni cyo Yesu yibanzeho muri iyo nyigisho ye yo ku musozi. Tubona ko yakunze kugaruka ku mategeko y’Imana yari azwi cyane, kandi buri gihe nyuma yo kuvuga itegeko runaka, akagaragaza itandukaniro riri hagati yo kugendera ku mategeko mu buryo bw’inyuguti no kuyagenderamo mu buryo bwo kubahiriza umwuka wayo. Muri ubwo buryo yakomeje kugenda ashyira ahagaragara inyigisho z’ibinyoma n’uburyarya bw’abanditsi n’Abafarisayo, kandi akagaragaza uko yifuza abigishwa be bo bamera.

Buri rugero Yesu yajyaga gutanga yatangizaga aya magambo ngo, “Mwarumvise ngo” Abantu yabwiraga ni abantu bashobora kuba batari barigeze basoma, ariko bakaba bari baragiye basomerwa n’abanditsi n’Abafarisayo mu masinagogi, imizingo y’ibitabo by’Isezerano rya Kera. Umuntu yashobora kuvuga ko abo bantu bari bamuteze amatwi aria bantu bari baragendeye mu nyigisho z’ibinyoma ubuzima bwabo bwo, uko bakomezaga kumva aho abanditsi n’Abafarisayo basobanura Ijambo ry’Imana barigoreka kandi bagakomeza no kwitegereza imyifatire yabo itejejwe.

(Mukundane, ntimumere nk’abanditsi n’Abafarisayo)

Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees

Mu gutanga itegeko rya gatandatu ho urugero rwe rwa mbere, Yesu yatangiye yigisha abigishwa be icyo Imana ibashakaho, kandi na none agaragaza uburyarya bw’abanditsi n’Abafarisayo.

Mwumvise ko abakera babwiwe ngo, “Ntukice” kandi ngo “Uwica akwiriye guhanwa n’abacamanza.” Ariko jyeweho ndababwira yuko umuntu wese urakarira mwene se akwiriye guhanwa n’abacamanza, uzatuka mwene se ati, “wa mupfu we,” akwiriye guhanirwa mu rukiko, uzabwira mwene se ati, “wa gicucu we,” akwiriye gushyirwa mu muriro w’I Gehinomu (Mat. 5:21-22).

Icya mbere, urabona ko Yesu yaburiraga abantu ku bintu byatuma bajya muri gehinomu. Iyo ni yo yari insanganyamatsiko ye y’ibanze–Abakiranutsi gusa ni bo bazaragwa ubwami bw’Imana.

Abanditsi n’Abafarisayo bigishaga bamagana ubwicanyi, bakibutsa abantu itegeko rya gatandatu, mu bigaragara ari nko kuburira abantu ko ibyo bishobora kubageza imbere y’ubucamanza.

Nyamara Yesu, yashakaga ko abigishwa be bamenya icyo abanditsi n’Abafarisayo basa nk’aho batasobanukirwaga–hari ibyaha “bito” bishobora gutuma umuntu ajyanwa mu rukiko, biragaragara nk’aho ari urukiko rw’Imana ruvugwa. Bitewe n’uko ari ibya ngombwa cyane ko dukundana (itegeko rya kabiri riruta ayandi yose), igihe turakariye mwene Data tuba dukwiye kumva ko twamaze kugaragaraho icyaha mu rukiko rw’Imana. Iyo noneho uburakari bwacu tubushyize mu magambo mabi tubwira mwene Data, icyaha cyacu noneho kiba kirushijeho kuremera, kandi tugomba kumva ko mu rukiko rukuru rw’Imana twamaze guhamwa n’icyaha. Noneho iyo turenze aho, tugasuka urwango rwacu kuri mwene Data n’ikindi gitutsi, icyaha cyacu kiba gihagije imbere y’Imana kugira ngo tujugunywe muri gehinomu![4] Birakomeye!

Ubusabane bwacu n’Imana bupimirwa ku busabane bwacu na bene Data. Igihe twanga mwene Data, byerekana ko tudafite ubugingo buhoraho. Yohana yaranditse ati,

Umuntu wese wanga mwene Se ni umwicanyi, kandi muzi yuko nta mwicanyi ufite ubugingo buhoraho muri we (1 Yohana 3:15).

Umuntu navuga ati,”Nkunda Imana,”akanga mwene Se aba ari umunyabinyoma, kukoudakunda mwene Se yabonye atabasha gukunda Imana atabonye (1 Yohana 4:20).

Mbega ukuntu ari ibyangombwa ko dukundana kandi, nk’uko Yesu yategetse, tugaharanira ukuntu twakwiyunga igihe habayeho kubabazanya (Mat. 18:15-17).

Yesu arakomeza:

Nuko nujyana ituro ryawe ku gicaniro ukahibukira mwene So ko afite icyo mupfa, usige ituro ryawe imbere y’igicaniro ubanze ugende wikiranure na mwene So, uhereko ugaruke uture ituro ryawe (Mat. 5:23-24).

Ibi ni ukuvuga ko iyo umubano wacu na bene Data utari mwiza, ubwo n’umubano wacu n’Imana ntuba umeze neza. Ikosa ry’Abafarisayo ni uko bibandaga ku bintu bifite agaciro gake nyamara ahubwo iby’ingenzi cyane ntibabihe agaciro, “bakamimina umubu nyamara ingamiya bakayimira bunguri” nk’uko Yesu yabivuze (Mat. 23:23-24). Bashimangiraga cyane akamaro ko gutanga icyacumi n’amaturo, ariko bakirengagiza icy’ingenzi cyane kubiruta, itegeko rya kabiri riruta ayandi yose, gukundana. Mbega ukuntu ari uburyarya bukabije umuntu kuzana ituro, ngo arerekana urukundo akunda Imana, kandi arimo yica itegeko ryayo rya kabiri mu mategeko abiri akomeye kurusha ayandi yose! Ibi ni byo Yesu yaburiraga abantu ngo birinde.

Na none ku ngingo yo gukara k’urukiko rw’Imana Yesu arakomeza:

Wikiranure vuba n’ukurega mukiri mu nzira, ukurega ye kugushyikiriza umucamanza, umucamanza ataguha umusirikare akagushyira mu nzu y’imbohe. Ndakubwira ukuri yuko utazavamo rwose, keretse wishyuye umwenda wose hadasigaye ikuta na rimwe (Mat. 5:23-26).

Ni byiza cyane ko tutakwigera tugera mu rukiko rw’Imana mu kubana amahoro na bene Data mu buryo bushoboka bwose. Niba hari mwene Data twababaje kandi tugakomeza tukanga kugonda ijosi ngo twiyunge na we “mu gihe tukiri mu nzira igana urukiko,” ni ukuvuga mu gihe tukiri mu rugendo rwo muri ubu buzima twerekeza kuzahagarara imbere y’Imana, nta gushidikanya ko dushobora kuzabyicuza. Ibyo Yesu yavuze hano birasa cyane n’ukuntu yihanangirije abantu cyane ababurira ngo birinde batazamera nka wa mugaragu utababarira uri muri Matayo 18:23-35. Umugaragu wababariwe ariko we akanga kubabarira, umwenda we washubijweho, hanyuma atabwa mu maboko y’abamukubita “kugeza yishyuye ibyo yagombaga byose” (Mat 18:34).Na none hano Yesu aratuburira atubwira ingaruka ziteye ubwoba kandi z’iteka ryose zo kudakunda bene Data nk’uko Imana ibishaka.

Mube abera mu mibonano mpuzabitsina, ntimukabe nk’Abanditsi n’Abafarisayo

(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

Itegeko rya karindwi ni ryo Yesu yashingiyeho atanga urugero rw’ukuntu abanditsi n’Abafarisayo bakomezaga inyuguti gusa ariko bakirengagiza umwuka w’amategeko. Yesu yashakaga ko abigishwa be barusha abanditsi n’Abafarisayo gukiranuka mu byerekeranye n’ibitsina.

Mwumvise ko byavuzwe ngo, “Ntugasambane”. Jyeweho ndababwira yuko umuntu wese ureba umugore akamwifuza, aba amaze gusambana na we mu mutima we. Ijisho ryawe ry’iburyo nirigushuka rikakugusha, urinogore urite kure. Ibyiza ni uko wapfa ijisho rimwe, biruta ko umubiri wawe wose wajugunywa muri Gehinomu. N’ikiganza cyawe cy’iburyo nikikugusha, ugice ugite kure. Ibyiza ni uko wabura urugingo rwawe rumwe, biruta ko umubiri wawe wose wajugunywa muri Gehinomu. (Mat. 5:27-30).

Na none urabona ko Yesu akiri ku nsanganyamatsiko ye y’ibanze–Abakiranutsi gusa ni bo bazaragwa ubwami bw’Imana.Na none araburira abantu ngo birinde batazajya muri Gehinomu n’icyo bakora ngo bitazababaho.

Abanditsi n’Abafarisayo ntibashoboraga kwirengagiza itegeko rya karindwi, ubwo rero mu buryo bugaragara inyuma bararyubahirizaga, bagakomeza kuba abizerwa ku bagore babo. Nyamara mu bitekerezo baryamanaga n’abandi bagore. Mu bitekerezo bambikaga ubusa abagore babona mu masoko. Bari abasambanyi mu mutima, bityo bakica umwuka w’itegeko rya karindwi. Ni bangahe bameze batyo mu Itorero muri iki gihe?

Birumvikana ko Imana ishaka ko abantu baba abera mu byerekeye ibitsina. Birumvikana ko niba ari icyaha kuryamana n’umugore wa mugenzi wawe, ni n’icyaha gutekereza uryamanye na we. Ntabwo Yesu yarimo ashyiraho itegeko rikomeye kuruta ibyari bisanzwe bisabwa n’amategeko ya Mose. Itegeko rya cumi ryamaganaga irari ku buryo bugaragara: “Ntukifuze umugore wa mugenzi wawe” (Kuva 20:17).

Mbese mu bari bateze amatwi Yesu, hari abumvise batsinzwe n’urubanza? Birashoboka. Bakagombye kuba barakoze iki? Bakagombye kuba barahise bihana nk’uko Yesu yategetse. Icyo byaba bisaba cyose, uko igiciro cyaba kingana kose, abanyerari bakagombye guhita barekeraho kugira irari, kuko abararikira bazajya muri Gehinomu.

Mu by’ukuri umuntu wese utekereza neza ntiyakumva ko icyo Yesu yashakaga kuvuga ari uko umuntu ufite irari yakwinogora ijisho cyangwa ngo ikiganza cye agice koko. Umuntu ufite irari yinogoyemo ijisho rimwe, nta kindi gihinduka uretse ko akomeza kuba umunyerari ufite ijisho rimwe! Yesu yashimangiraga cyane akamaro ko kumvira umwuka w’itegeko rya karindwi.Ubugingo buhoraho niho bwari bushingiye.

Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa, ashingiye ku rugero rwa Kristo, azakangurira abayoboke be “gukuraho” ikintu icyo ari cyo cyose cyababera ikigusha. Niba ari umurongo wa televiziyo, uwo murongo ugomba guhagarikwa. Niba ari televiziyo muri rusange, televiziyo igomba gukurwaho. Niba ari ikinyamakuru runaka ubereye umwe mu bafatabuguzi bacyo, iryo fatabuguzi ugomba kurihagarika. Niba ari interineti, igomba guhagarara. Niba ari idirishya rikinguye, rigomba gukingwa. Nta na kimwe muri ibyo kingana no kuzaba muri gehinomu iteka ryose, kandi bitewe n’uko umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa akunda koko umukumbi we, azababwira ukuri kandi abihanangirize ngo birinde nk’uko Yesu yabigenje.

Ubundi buryo bwo Gusambana

(Another Way to Commit Adultery)

Urundi rugero rwa Yesu rukurikiraho rufitanye isano cyane na ruriya tumaze kubona, ari nay o mpamvu wenda ari rwo rukurikiraho. Rugomba gufatwa nk’amagambo yongeweho yo gusobanura neza, ntabwo ari indi ngingo nshya. Ingingo ni, “Ikindi kintu Abafarisayo bakora kingana n’ubusambanyi.”

Kandi byaravuzwe ngo, “Uzasenda umugore we, amuhe urwandiko rwo kumusenda”. Ariko jyeweho ndababwira yuko umuntu wese usenda umugore we atamuhora gusambana, aba amuteye gusambana, kandi uzacyura uwasenzwe azaba asambanye (Mat 5:31-32).

Uru ni urugero rw’ukuntu abanditsi n’Abafarisayo bagorekaga amategeko y’Imana kugira ngo babone uko bakingira ikibaba imibereho yabo y’ibyaha.

Reka dutekereze Umufarisayo runaka wo mu gihe cya Yesu. Ku rundi ruhande rw’umuhanda atuyeho hari umugore mwiza ararikira uhatuye. Buri munsi iyo amubonye aramwegera akamubwira utugambo tw’ubuhehesi amwishinzaho. Uwo mugore kandi na we arasa n’ugenda amukunda, ibyifuzo bya wa mugabo biragenda bikura. Arifuza kumubona yambaye ubusa, kandi buri gihe amutekereza baryamanye. Oo, icyamuha gusa akamugeraho!

Ariko afite ikibazo. Yarashatse afite umugore, kandi idini rye ribuza ubusambanyi. Ntashaka kwica itegeko rya karindwi (n’ubwo yamaze kuryica buri gihe uko agize irari). Abigenze ate?

Igisubizo kirabonetse! Atandukanye n’umugore bari kumwe, yakwirongorera rya habara ryo mu bitekerezo bye! Ariko se amategeko yemera gutandukana? Umufarisayo mugenzi we akamubwira ati Yego! Hari icyanditswe cyabyo! Gutegeka Kwa Kabiri 24:1 hari icyo havuga cyerekeye guha umugore wawe urwandiko rwo kumusenda igihe umusenze. Gutandukana bigomba kuba byubahirije amategeko bitewe n’ibintu runaka! Ariko se ibyo bintu ni ibihe? Agasoma yitonze icyo Imana yavuze:

Umuntu narongora umugeni maze ntamukundwakaze kuko hari igiteye isoni yamubonyeho, amwandikire urwandiko rwo kumusenda arumuhe, maze amwirukane mu nzu ye… (Guteg 24:1).

Ahaaa! Ashobora gusenda umugore we niba hari igiteye isoni yamubonyeho! Kandi yakibonye! Si mwiza nka wa mugore wo hakurya y’umuhanda! (Uru ntabwo ari urugero dupfuye gutanga rwo gushakisha gusa. Dushingiye ku magambo ya Rabbi Hillel, uzwi cyane ku nyigisho zamamaye zivuga ku gutandukana kw’abashakanye mu gihe cya Yesu, avuga ko umugabo yashoboraga gusenda umugore we igihe yabaga yabengutse undi umurusha ubwiza, kuko ibyo byabaga bihinduye umugore we “uteye isoni” kuri we. Rabbi Hillel yanavuze ko umuntu yashoboraga no gusenda umugore amuhoye ko ngo ateka umunyu mwinshi ukabije mu biryo, cyangwa ngo kuko yavuganye n’undi mugabo, cyangwa ngo kuko nta mwana w’umuhungu yamubyariye.)

Nuko rero wa Mufarisayo wacu w’umunyerari agasenda umugore we mu kumuha urwandiko ruteganywa n’amategeko maze vuba cyane agahita ashaka wa mugore uba mu bitekerezo bye. Kandi ibyo akabikora nta mutima umucira urubanza na gato ngo kuko amategeko y’Imana yubahirijwe!

Imyumvire itandukanye

(A Different View)

Birumvikana ko Imana yo ibibona ukundi. Ntabwo yigeze ivuga icyo”giteye isoni” kiri mu Guteg 24:1-4 mu by’ukuri icyo ari cyo, cyangwa se ngo ivuge niba iyo ari impamvu yemewe yo gutandukana kw’abashakanye. Mu by’ukuri icyo gice cy’Ibyanditswe ntacyo kivuga ku byerekeye kuvuga ko gutandukana byemewe cyangwa bitemewe. Harimo gusa ko bitemewe ko umugore umaze gusendwa kabiri cyangwa rimwe yongera gushakana n’umugabo we wa mbere. Kuvuga ko hagomba kubaho “igiteye isoni” mu maso y’umugabo, kugira ngo yemererwe gusenda umugore we, ibyo ni ugushaka kuvugisha ku ngufu Ibyanditswe icyo bitavuga.

Ibyo ari byo byose ku Mana, wa mugabo navuze haruguru ntaho atandukaniye n’umusambanyi. Yishe itegeko rya karindwi. Mu by’ukuri icyaha cye kinarushije uburemere iby’abandi basambanyi basanzwe, kuko we ari “umusambanyi incuro ebyiri.” Mu buhe buryo? Ubwa mbere, ubwe yasambanye. Yesu hanyuma yaje kuvuga ati, “Umuntu wese uzasenda umugore we atamuhora gusambana, akarongora undi azaba asambanye” (Mat 19:9).

Ubwa kabiri, bitewe n’uko wa mugore we yasenze agomba kujya kwishakira undi mugabo babana, mu maso y’Imana ni nk’aho uyu Mufarisayo yohereje umugore we ku ngufu kujya kuryamana n’undi mugabo. Bityo rero n’ubwo “busambanyi” bw’umugore we buramubarwaho.[5] Yesu yaravuze ati, “Umuntu wese usenda umugore we atamuhora gusamabana, aba amuteye gusambana” (Mat 5:32).

Yesu ashobora no kubara wa Mufarisayo ho kuba “umusambanyi incuro eshatu” niba uko yavuze ati , “kandi uzacyura uwasenzwe azaba asambanye” (Mat. 5:32), bisobanura ko Imana ibara kuri uwo Mufarisayo “ubusambanyi” bw’umugabo urongoye umugore we wa mbere yasenze.[6]

Iki cyari ikibazo gihagurukije impaka nyinshi mu gihe cya Yesu, nk’uko dusoma ahandi Abafarisayo bamubaza iki kibazo ngo, “Mbese amategeko yemera ko umuntu asenda umugore we amuhora ikintu cyose?” (Mat 19:3). Ikibazo cyabo kiragaragaza uko imitima yabo imeze. Biragaragara ko bamwe muri bo bashakaga kwizera ko amategeko yemera ko umuntu yasenda umugore bitewe n’impamvu iyo ari yo yose.

Ahangaha ngomba kongeraho ko biteye isoni kubona hari abakristo bajya bafata ibi byanditswe byerekeye gusenda, bakabisobanura mu buryo bugoramye, ugasanga barabohesha abana b’Imana ingoyi zikomeye. Yesu ntiyavugaga umukristo watandukanye n’uwo bashakanye atarakizwa, hanyuma amaze gukizwa agahura n’umuntu mwiza yishimiye na we ukunda Kristo bagashakana. Ibyo si ubusambanyi. Niba ari byo Yesu yashakaga kuvuga, twese rero tugomba guhindura ubutumwa tuvuga, kuko ubwo ntabwo ibyaha byose byaba bibabarirwa. Ubwo noneho reka dutangire kujya tubwiriza tuti, “Yesu yaragupfiriye, kandi niwihana ukamwizera, ibyaha byawe byose ushobora kubibabarirwa. Ariko niba waratandukanye n’uwo mwashakanye, uramenye utazongera gushaka nubikora uzaba ugiye kubaho ubuzima bw’ubusambanyi, kandi Bibiliya abasambanyi bazajya mu muriro. Kandi niba wari waratandukanye n’uwo mwashakanye hanyuma ukongera ugashaka, mbere y’uko uza kuri Kristo ugomba kongera ugakora ikindi cyaha ugatandukana n’uwo muri kumwe ubu. Naho ubundi uzakomeza kubaho mu busambanyi, kandi abasambanyi ntibakijijwe.”[7] Mbese ubwo ni ubutumwa bwiza?[8]

Ube umunyakuri, ntukabe nk’abanditsi n’Abafarisayo

(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

Urugero rwa gatatu Yesu yatanze rw’imyitwarire yo kudakiranuka no gukoresha nabi Ibyanditswe kw’abanditsi n’Abafarisayo rwerekeye ku itegeko ry’Imana ryo kuvuga ukuri. Abanditsi n’Abafarisayo bari barahimbye uburyo bw’amayeri bwo kubeshya. Matayo 23:16-22 hatwereka ko bumvaga ko badahatirwa gusohoza indahiro barahiriye ku rusengero, ku gicaniro cyangwa ku ijuru. Ariko iyo barahiriraga ku izahabu yo mu rusengero, ku gitambo kiri ku gicaniro, cyangwa ku Mana yo mu ijuru, ubwo ngo ni ho babaga bahatirwa kubahiriza indahiro barahiye! Ibyo ni nk’umwana wumva ko yemerewe kutavuga ukuri igihe asobekeranije intoki ze mu mugongo. Yesu ashaka ko abigishwa be bavuga ukuri.

Kandi mwumvise ko abakera babwiwe ngo, “Ntukarahire ibinyoma, ahubwo uzakorere Umwami Imana ibyo wayirahiye.” Ariko jyeweho ndababwira kutarahira rwose, n’aho ryaba ijuru kuko ari ryo ntebe y’Imana,cyangwa isi kuko ari yo ntebe y’ibirenge byayo, cyangwa i Yerusalemu kuko ari ururembo rw’Umwami ukomeye. Kandi ntukarahire umutwe wawe, kuko utabasha kweza agasatsi kamwe cyangwa ngo ukirabuze. Ahubwo ijambo ryanyu ribe, “Yee, yee” cyangwa “Oya, oya”; ibirenze ibyo bituruka ku Mubi (Mat 5:33-37).

Itegeko ry’Imana ry’umwimerere ku byerekeye indahiro ntacyo ryavugaga ku kintu runaka ugomba kurahiriraho. Icyo Imana yashakaga ku bantu bayo ni uko bavuga ukuri igihe cyose, ku buryo bitaba ngombwa kurahira na rimwe.

Nta cyaha kiri mu kurahira, kuko indahiro ni umuhigo gusa cyangwa isezerano umuntu asezerana. Mu by’ukuri indahiro yo kumvira Imana ni nziza cyane. Agakiza gatangirana no kurahira kuzakurikira Yesu. Ariko iyo umuntu arinze kurahirira ku kindi kintu kugira ngo yemeze abandi kumwizera, ni ikimenyetso kigaragaza neza ko ubusanzwe abeshya. Abantu basanzwe bavuga ukuri iteka, nta na rimwe bakenera kurahira. Nyamara amatorero menshi muri iki gihe yuzuye abanyabinyoma, kandi abakozi b’Imana ni bo kenshi na kenshi bari ku isonga mu kuriganya no kwishushanya.

Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa aba ikitegererezo cyo kugendera mu kuri kandi yigisha abigishwa be kuvugisha ukuri iteka. Aba asobanukiwe neza ko Yohana yaburiye abantu ko abanyabinyoma bose bazajugunywa mu nyanja yaka umuriro n’amazuku (reba Ibyah. 21:8).

Ntukihōrere nk’uko Abanditsi n’Abafarisayo babigenza

(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

Ikindi kintu ku rutonde rw’ibyababazaga Yesu ni ukuntu Abafarisayo bari baragoretse umurongo uzwi cyane mu Isezerano rya Kera.Ibyo byanditswe twari twabivuzeho mu gice kivuga ku buryo bwo gusobanura Bibiliya.

Mwumvise ko byavuzwe ngo, “Ijisho rihōrerwe irindi n’iryinyo rihōrerwe irindi.” Ariko jyeweho ndababwira kutabuza umuntu mubi kubagirira nabi; ugukubise urushyi mu musaya w’iburyo, umuhindurire n’uw’ibumoso, umuntu nashaka kukuburanya ngo agutware ikanzu yawe, umuhe n’umwitero, ugutegeka kujyana na we mu gikingi kimwe, umujyane no mu cya kabiri.Ukwaka umuhe kandi ushaka kugutira ntumwerekeze umugongo” (Matt. 5:38-42).

Amategeko ya Mose yavugaga ko umuntu uhamwe mu rukiko n’icyaha cyo gukomeretsa undi muntu, igihano cye kigomba kungana n’ibibazo yateje. Igihe yakubise umuntu akamukura iryinyo, mu gushyiro mu gaciro n’ubutabera bwose, na we iryinyo rye ryagombaga gukurwa. Iri tegeko ryashyiriweho kugira ngo ubutabera bwubahirizwe ku birego byagiye mu nkiko ku byaha bikomeye. Imana yashyizeho uburyo bw’inkiko n’abacamanza kugira ngo ibyaha bihanwe, ubutabera buboneke, kandi kugira ngo ntihabeho kwihōrera. Kandi Imana itegeka abacamanza kudaca urwa kibera cyangwa ngo babogame igihe baca imanza. Bagombaga guhōrera “ijisho irindi n’iryinyo irindi.” Ariko ayo magambo n’iryo tegeko iteka bigaragara mu bice by’Ibyanditswe bijyanye n’ubutabera mu nkiko.

Na none, nyamara, iri tegeko abanditsi n’Abafarisayo bari bararigoretse, barihinduramo yuko umuntu kwihōrera ari ari ikintu gitunganye cyategetswe n’Imana. Urebye bari barashyizeho politike yo “kutababarira na busa” (“zero tolerance”), bagashaka kwihōrera no ku kantu gato cyane ko kwihanganirwa.

Nyamara Imana iteka yakomeje gushaka ko abantu bayo baba intungane. Kwihōrera ni ikintu yamaganye mu buryo busesuye (reba Guteg. 32:35). Isezerano rya Kera ryigishaga ko umuntu agomba kugirira neza abanzi be (reba Kuva 23:4-5; Imig. 25:21-22). Yesu yashyigikiye iryo hame abwira abigishwa be guhindura undi musaya no kujya mu gikingi cya kabiri mu gihe basagariwe n’abantu babi. Igihe baduhemukiye, Imana ishaka tugira imbabazi, inabi tukayitūra ineza.

Ariko se Yesu ashaka ko tureka abantu bakatugenza uko bashaka, ubuzima bwacu bakabwangiza uko babyifuza? Mbese ni icyaha kujyana umupagani mu rukiko, dushaka ubutabera igihe twarenganyijwe? Oya. Yesu ntiyavugaga ku byerekeye kurenganurwa mu nkiko igihe twakorewe ibyaha bikomeye, ahubwo yavugaga ku byerekeye kwihōrera ubwacu igihe ari n’icyaha cyoroheje badukoreye. Urabona ko Yesu atavuze ngo ujye utega n’ijosi igihe umuntu amaze kugutera inkota mu mugongo. Ntiyavuze ngo ugutegetse kumuha imodoka ujye umuha n’inzu wari utuyemo. Yesu icyo yatubwiraga gusa ni ukugaragaza kwihangana n’imbabazi cyane mu dukosa batugirira mu buzima bwa buri munsi n’ibibazo duhura na byo mu kubana n’abantu bikunda. Ashaka ko tugira neza kurusha uko abantu bikunda babidukekagaho. Abanditsi n’Abafarisayo ntabwo bigeze bagera kuri urwo rwego na gato.

Kuki abantu benshi bitwa abakristo bababazwa n’ubusa? Kuki barakazwa vuba n’akantu gato incuro cumi ugereranyije no gukubitwa urushyi ku itama? Mbese abo bantu barakijijwe? Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa aba ikitegererezo mu gutega undi musaya kandi akigisha n’abigishwa be kugenza batyo.

Ntimukange abanzi banyu nk’uko abanditsi n’Abafarisayo bagira

(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Nuko hanyuma Yesu avuga irindi tegeko ry’Imana abanditsi n’Abafarisayo bari baragoretse kugira ngo babone uko basohoza iby’imitima yabo yuzuye urwango ishaka.

Mwumvise ko byavuzwe ngo, “Ukunde mugenzi wawe, wange umwanzi wawe.” Ariko jyeweho ndababwira nti, mukunde abanzi banyu, musabire ababarenganya, ni bwo muzaba abana ba So wo mu ijuru, kuko ategeka izuba rye kurasira ababi n’abeza, kandi abakiranutsi n’abakiranirwa abavubira imvura.Nimukunda ababakunda gusa, muzahembwa iki? Mbese abakoresha ikoro na bo ntibagira batyo? Nimuramutsa bene wanyu bonyine, abandi mubarusha iki?Mbese abapagani na bo ntibagira batyo? Namwe mube mukiranutse nk’uko So wo mu ijuru akiranuka (Mat 5:43-48).

Mu Isezerano rya Kera, Imana yaravuze iti, “Ukunde mugenzi wawe nk’uko wikunda” (Lewi 19:18), ariko abanditsi n’Abafarisayo bari barashyizeho indi nsobanuro ivuga ko mugenzi wawe ari umuntu ugukunda gusa. Abandi bose bakaba ari abanzi, kandi kuko Imana yavuze ko dukunda bagenzi bacu gusa, ubwo birumvikana ko bikwiriye kwanga abanzi bacu. Nyamara Yesu we, avuga ko icyo atari cyo Imana yari igamije.

Nyuma Yesu yaje kwigisha mu nkuru y’umusamariya mwiza ko tugomba kumva ko buri muntu wese ari mugenzi wacu.[9] Imana ishaka ko dukunda buri wese, ndetse n’abanzi bacu. Urwo ni rwo rwego Imana ishakamo abana bayo, urwego na yo ubwayo ibamo. Itanga imvura n’izuba bikuza imyaka, kandi ntibiha abantu beza gusa, ahubwo n’ababi irabaha. Ugomba gukurikiza urugero rwayo, tukagirira neza n’abantu batabikwiye. Iyo tugenje dutyo, byerekana ko turi “abana ba Data wo mu ijuru” (Mat 5:45). Abantu bavutse bwa kabiri nyakuri bagenza nka Se.

Urukundo Imana ishaka ko dukuda abanzi bacu si amarangamutima cyangwa gushyigikira ububi bwabo. Imana ntidusaba ko tugomba kuzura ibinezaneza igihe tubonye abaturwanya. Ntabwo itubwira kuvuga ibitari byo, ngo tuvuge ko abanzi bacu aria bantu beza bihebuje. Ariko icyo idushakaho ni ukubagirira imbabazi, tugakora n’ibikorwa bibyerekana, nibura mu kubaramutsa no kubasengera.

Urabona ko aha na none Yesu agishimangira ya nsanganyamatsiko ye y’ibanze–Abakiranutsi gusa ni bo bazaragwa ubwami bw’Imana. Yabwiye abigishwa be ko nibakunda ababakunda gusa, bazaba ntacyo barusha abapagani n’abakoresha ikoro, abo kandi bari abantu buri Muyuda wese yashoboraga kwemeza ko byanze bikunze bazajya muri gehinomu. Bwari ubundi buryo bwo kuvuga ko abantu bakunda ababakunda gusa bazajya mu muriro wa gehinomu.

Ukore ibyiza ubitewe n’impamvu nziza, ntukamere nk’Abanditsi n’Abafarisayo

(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

Ntabwo Yesu ashaka ko abayoboke be bakiranuka gusa, ahubwo ashaka ko bakiranuka ariko bitewe n’impamvu nyazo. Birashoboka cyane ko wakumvira amategeko y’Imana nyamara ukanga ntuyinezeze bitewe n’uko utabitewe n’impamvu nziza. Yesu yaciriye abanditsi n’Abafarisayo ho iteka kuko ibyiza byabo babikoreraga gushaka gushimwa n’abantu gusa nta kindi (reba Mat 23:5). Ashaka ko abigishwa be batamera batyo.

Mwirinde, ntimugakorere ibyiza byanyu imbere y’abantu kugira ngo babarebe, kuko nimugira mutyo ari nta ngororano muzagororerwa na So wo mu ijuru. Ahubwo nugira ubuntu, ntukavuze ihembe imbere yawe nk’uko indyarya zigira mu masinagogi no mu nzira[Abari bateze Yesu amatwi bari bazi neza abo yarimo kuvuga] ngo zishimwe n’abantu.Ndababwira ukuri yuko bamaze kugororerwa ingororano zabo.Ahubwo wehoho nugira ubuntu, ukuboko kwawe kw’ibumoso kwe kumenya icyo ukw’iburyo gukora, ahubwo ugire ubuntu bwawe wiherereye.Nuko So ureba ibyiherereye azakugororera. (Mat 6:1-4).

Yesu yashakaga ko abyoboke be bafasha abake. Amategeko yarabitegekaga (reba Kuva 23:11; Lewi 19:10; 23:22; 25:35; Guteg. 15:7-11), ariko abanditsi n’Abafarisayo barabikoraga biherekejwe n’impanda bavuzaga bahamagarira abakene kuza guhabwa imfashanyo mu ruhame. Nyamara se ni abakristo bangahe batajya bagira akantu na gato baha abakene? Nta no kurushya bagera ku rugero rwo kugeraho ngo bibaze impamvu ibatera gufasha abakene.Niba se abanditsi n’Abafarisayo baravuzaga impanda mu gufasha abakene barabiterwaga n’ubwirasi bwabo kugira ngo bigaragaze, abakristo b’iki gihe bo ni iki kibatera kwirengagiza uburenganzira bw’abakene? Mu bijyanye n’ibyo se, umuntu yavuga ko gukiranuka kwabo kuruta ukw’Abafarisayo?

Pawulo na we yunganira ayo magambo mu 1 Abakorinto 3:10-15 ati, dushobora gukora ibyiza tubitewe n’impamvu zitari nziza. Iyo impamvu zidutera gukora neza zidatunganye, imirimo yacu myiza ntabwo izabona ingororano.Pawulo yavuze ko umuntu ashobora no kubwiriza ubutumwa nyamara bidatewe n’impamvu nziza (reba Fili 1:15-17). Nk’uko Yesu yategetse, uburyo bwiza bwo kumenya ko gutanga kwacu gusunitswe n’impamvu zitunganye ni ugutanga mu ibanga mu buryo bushoboka bwose, nta kureka ngo ukuboko kw’ibumoso kumenye icyo ukw’iburyo gukora. Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa yigisha abayoboke be guha abakene (niba bafite ubushobozi), kandi na we agakora ibyo yigisha.

Kwiyiriza ubusa no gusenga ku bw’impamvu nyazo

(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

Yesu kandi yashakaga ko abayoboke be basenga bakiyiriza n’ubusa, kandi ibyo bakabikora, atari ukugira ngo biyerekane, ahubwo bakabikorera ku bwo gushimisha Se. Bitabaye ibyo ntaho baba batandukaniye na ba banditsi n’Abafarisayo bagana gehinomu, biyirizaga ubusa bagasenga ari ukugira gusa ngo bashimwe n’abantu, ingororano y’igihe gito cyane. Yesu yahuguye abayoboke be ati:

Nimusenga ntimukamere nk’indyarya, kuko bakunda gusenga bahagaze mu masinagogi no mu nzira ngo abantu babarebe [Abari bateze amatwi Yesu bumvaga neza abo avuga abo ari bo]. Ndababwira ukuri yuko bamaze kugororerwa ingororano zabo. Wehoho nusenga ujye winjira mu nzu ubanze ukinge urugi, uhereko usenge So mwihereranye.Nuko So ureba ibyiherereye azakugororera.

Kandi nimwiyiriza ubusa ntimukamere nk’indyarya zigaragaza umubabaro, kuko bagaragaza umubabaro kugira ngo abantu babarebe ko biyirije ubusa[Aha na none abari bateze amatwi Yesu bumvaga neza abo avuga abo ari bo].Ndababwira ukuri yuko bamaze kugororerwa ingororano zabo. Ariko weho niwiyiriza ubusa wisige amavuta mu mutwe, kugira ngo abantu batamenya ko wiyirije ubusa, keretse So uri ahiherereye, kandi So ureba ibyiherereye azakugororera (Mat 6:5-6, 16-18).

Ni abakristo bangahe ubuzima bwabo bwo gusenga busa n’ubutabaho ndetse batarigera biyiriza ubusa na rimwe?[10] Urebye ibyo se, gukiranuka kwabo guhuriye he n’ukw’abanditsi n’Abafarisayo bo babikoraga byombi (n’ubwo byabaga bitewe n’impamvu mbi)?

Ibindi ku byerekeye Gusenga no Kubabarira

(A Digression Regarding Prayer and Forgiveness)

Akiri kuri icyo cyo gusenga, Yesu yongeyeho aha abigishwa be amabwiriza y’uburyo bagomba gusengamo. Yesu ashaka ko dusenga mu buryo tutatuka Se duhakana, mu misengere yacu, ibyo ubwe yahishuye kuri We. Urugero, ubwo Imana izi ibyo dukeneye tutaranabiyisaba (Izi byose), nta mpamvu yo gukoresha amagambo atagize icyo avuze tuyasubiramo hato na hato igihe dusenga:

Namwe nimusenga, ntimukavuge amagambo muyasubiramo hato na hato nk’uko abapagani bagira, bibwira ko kuvuga amagambo menshi ari byo bituma bumvirwa. Nuko ntimugase na bo, kuko So azi ibyo mukennye mutaramusaba (Mat 6:7-8).

Mu by’ukuri, uburyo dusenga bigaragaza aho tugeza mu kumenya Imana.Abayizi nk’uko Ijambo ryayo riyigaragaza basenga basaba ngo ubushake bwayo bukorwe kandi ihabwe icyubahiro. Icyo bifuza kurusha ibindi ni ukuba abera, bakayishimisha rwose. Ibi bigaragara mu isengesho ry’ikitegererezo Yesu yatanze, iryo dukunze kwita isengesho ry’Umwami, riri mu mabwiriza akurikira Yesu yahaye abigishwa be. Rigaragaza ibyo ashaka ko dushyira imbere n’uburyo ashaka ko dusengamo:[11]

Nuko musenge mutya muti: “Data wa twese uri mu ijuru, Izina ryawe ryubahwe. Ubwami bwawe buze.Ibyo ushaka bibeho mu isi, nk’uko bibaho mu ijuru.Uduhe none ibyo kurya byacu by’uyu munsi” (Mat 6:9-11).

Ikintu cyakagombye gushishikaza abayoboke ba Kristo mbere na mbere ni uko izina ry’Imana rihabwa ikuzo, rikubahwa, rigashyirwa hejuru, kandi rigafatwa nk’iryera.

Birumvikana ko umuntu usenga ngo izina ry’Imana ryubahwe, yakagombye ubwe kuba akiranuka, akubahisha izina ry’Imana. Bitabaye ibyo byaba ari uburyarya. Bityo rero iri sengesho ryerekana ko twifuza ko abandi bagandukira Imana nk’uko natwe tuyigandukira.

Icya kabiri gisabwa muri iri sengesho na cyo gisa n’icyo cya mbere: “Ubwami bwawe buze.” Icyo gitekerezo cy’ubwami kirashaka kuvuga ko hari Umwami uganje mu bwami bwe. Umukristo w’umwigishwa yifuza cyane kubona Umwami we, wa wundi utegeka ubugingo bwe, ugenga isi yose. Oo, icyampa abantu bose bagapfukamira Umwami Yesu bakamwizera bakamwumvira!

Icya gatatu gitera mu ry’icya mbere n’icya kabiri: “Ibyo ushaka bibeho mu isi nk’uko bibaho mu ijuru.” Na none, ni buryo ki dushobora gusenga iryo sengesho tubikuye ku mutima kandi twebwe ubwacu tudakora ibyo Imana ishaka? Umwigishwa nyawe wa yifuza ko ibyo Imana ishaka byakorwa mu isi nk’uko bikorwa mu ijuru–neza kandi mu buryo bunonosoye.

Kubahwa kw’izina ry’Imana, gukorwa kw’ibyo ishaka, no kuza k’ubwami bwayo,byakagombye kuba ari byo by’ingenzi kuri twe kurusha kubona ibyo kurya bidutunga, “ibyo kurya byacu bya buri munsi.” Icya kane gisabwa cyashyizwe ku mwanya wa kane kubw’impamvu. Ubwacyo kigaragaza uburyo bukwiriye bwo gukurikiranya ibintu uko birutana mu kuba iby’ibanze, kandi nta kintu gisa no kurarikira cyangwa gukurura wishyira cyumvikanamo na gato.Abigishwa ba Kristo bakorera Imana ntabwo bakorera mamoni.Ntabwo intego yabo ari ukugwiza ubutunzi bw’isi.

Reka nongereho yuko iki cyifuzo cya kane gisa n’icyerekana ko ubu buryo bwo gusenga ari bwo bukwiriye gukurikizwa buri munsi, uko umunsi utangiye.

Iryo sengesho ry’ikitegererezo rirakomeza

(The Model Prayer Continues)

Mbese abigishwa ba Kristo bajya bakora ibyaha? Bisa nk’aho rimwe na rimwe babikora, kuko Yesu yabigishije gusaba imbabazi z’ibyaha byabo.

“Uduharire imyenda yacu, nk’uko natwe twahariye abarimo imyenda yacu.Ntuduhāne mu bitwoshya,ahubwo udukize umubi.Kuko ubwami n’ubushobozi n’icyubahiro ari ibyawe, none n’iteka ryose.Amen.”Kuko nimubabarira abantu ibyaha byabo, na So wo mu ijuru azababarira namwe. Ariko nimutababarira abantu, na So na we ntazabababarira ibyaha byanyu (Mat. 6:12-15).

Abigishwa ba Yesu basobanukirwa neza ko kutumvira kwabo bibabaza Imana, kandi igihe bakoze icyaha, bumva bibateye isoni. Bifuza ko icyo kizinga cyakurwaho, kandi Se wo mu ijuru wuzuye ubuntu yishimira rwose kubababarira. Ariko bagomba gusaba imbabazi, ari cyo cya gatanu gisabwa muri iri sengesho ry’Umwami.

Kubabarirwa kwabo nyamara,gushingiye ku buryo bababarira abandi. Bitewe n’uko na bo bababariwe byinshi cyane, bagomba kubabarira umuntu wese ubasabye imbabazi (no gukunda kandi no gushakisha uko bakwiyunga n’abatazibasabye). Nibanga kubababarira, Imana na yo ntizabababarira.

Icya gatandatu gisabwa ari na cyo cya nyuma, na cyo kigaragaza ko umwigishwa nyakuri agomba kuba akiranuka: “Ntuduhāne mu bitwoshya, ahubwo udukize umubi [cyangwa ‘wa mubi’].” Umwigishwa nyakuri aba yifuza kwera no gukiranuka cyane ku buryo asaba Imana ngo ntimureke ngo ajye mu bintu byamwoshya bikaba byamutera gutsindwa.Na none kandi agasaba Imana ngo imukize ibibi byashaka kumwizingiraho.Nta gushidikanya ko iri ari isengesho rikomeye umuntu yasenga mu ntangirro za buri munsi, mbere y’uko tujya mu isi yuzuye ibibi n’amoshya menshi. Kandi nta gushidikanya ko Imana igomba gusubiza iri sengesho ubwayo yatubwiye gusenga!

Abazi Imana bumva neza impamvu ibi bintu byose uko ari bitandatu bisabwa muri iri sengesho bikwiriye.Impamvu igaragarira mu gace karyo gasoza: “Kuko [cyangwa bitewe n’uko] ubwami, n’ubushobozi, n’icyubahiro, ari ibyawe none n’iteka ryose” (Mat. 6:13). Imana ni Umwami ukomeye utegeka ubwami bwe turimo nk’abagaragu be.Ashobora byose, nta muntu n’umwe wagatinyutse kurwanya ubushake bwe.Azahorana icyubahiro cyose iteka ryose.Akwiriye kubahwa.

Mbese ni iyihe nsanganyamatsiko yiganje cyane muri iri sengesho ry’Umwami?Kwera no gukiranuka. Abigishwa ba Kristo bifuza cyane ko izina ry’Imana ryubahwa, ko ubutegetsi bwayo bukwira isi yose, kandi ko ibyo ishaka bikorwa neza hose.Kandi ibyo bibarutira cyane n’ibyo kurya byabo bya buri munsi.Bifuza kuyinezeza, kandi mu gihe bibananiye, bayoisaba imbabazi. Nk’abantu bababariwe, na bo bababarira abandi.Bifuza cyane gukiranuka rwose, ku buryo bifuza kwirinda amoshya, kuko amoshya yatuma batsindwa bakagwa mu byaha. Umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa yigisha ibi bintu abigishwa be.

Umwigishwa n’ubutunzi bwe bw’iby’isi

(The Disciple and His Material Possessions)

Ingingo ikurikiyeho muri ya nyigisho yo ku musozi ishobora guhungabanya cyane Abakristo usanga icyo bashyize imbere mu buzima bwabo ari ukwigwizaho ubutunzi bw’iby’isi:

Ntimukibikire ubutunzi mu isi, aho inyenzi n’ingese ziburya, kandi abajura bacukura bakabwiba.Ahubwo mwibikire ubutunzi mu ijuru, aho inyenzi n’ingese zitaburya, kandi abajura ntibacukure ngo babwibe, kuko aho ubutunzi bwawe buri, ari ho n’umutima wawe uzaba.Itabaza ry’umubiri ni ijisho.Ijisho ryawe nirireba neza, umubiri wawe wose uzaba ufite umucyo, ariko niriba ribi, umubiri wawe wose uba ufite umwijima. Nuko umucyo ukurimo nuba umwijima, mbega uwo mwijima uko uba ari mwinshi!Ntawe ucyeza abami babiri kuko yakwanga umwe agakunda undi, cyangwa yaguma kuri umwe agasuzugura undi.Ntimubasha gukorera Imana n’ubutunzi (Mat. 6:19-24).

Yesu yategetse ko tutibikira ubutunzi mu isi. None se “ubutunzi”bugizwe n’iki ? Ubusanzwe ubutunzi bubikwa mu masanduku yabugenewe, akabikwa ahantu hiherereye, nta na rimwe bwigera bukoreshwa ibintu bisanzwe. Yesu yabusobanuye nk’ikintu gishobora gukurura inyenzi, ingese n’abajura.Ubundi buryo bwo kubusobanura bwaba, “ibintu bitari ngombwa cyane.” Inyenzi zirya ibiri hirya kure ku kibambasi mu kabati kabikwamo imyenda, ntabwo zirya imyenda dukunda kwambara kenshi. Ingese zangiza ibintu tudakunda gukoresha cyane. Mu bihugu biteye imbere cyane, ibyo abajura bakunze kwiba cyane, usanga mu by’ukuri ari ibintu abantu badakeneye cyane: imitāko, ibyo abantu bambara by’umurimbo nk’imikufi n’ibindi byo kwambara mu ijosi cyangwa ku maboko, n’ubutunzi bubitswe bushobora gutangwaho ingwati.

Abigishwa nyakuri baba “bararekuye ubutunzi bwabo bwose” (reba Luka 14:33). Baba ari ibisonga gusa byabikijwe amafaranga y’Imana ngo biyacunge, ubwo rero buri cyemezo cyo kugira ifaranga rikoreshwa kiba ari icyemezo cy’umwuka. Ibyo dukoresha amafaranga yacu bigaragaza ufite ubutware ku bugingo bwacu.Igihe dukomeza kurundanya “ubutunzi,” tukangiza amafaranga tugura ibitari ngombwa, tuba twerekana ko Yesu atadufiteho ubutware, kuko iyo aba yari abudufiteho, twagakoresheje neza amafaranga yatubikije dukora ibyiza kurushaho.

Ibyo byiza kurushaho ni ibihe?Yesu adutegeka kwibikira ubutunzi mu ijuru.Mbese ibyo bishoboka bite? Arabitubwira mu Butumwa bwiza bwa Luka: “Mugure ibyo mufite, mutange ku buntu.Mwidodere udusaho tudasaza, ari bwo butunzi budashira buri mu ijuru, aho umujura atabwegera n’inyenzi ntizibwonone” (Luka 12:33).

Mu gutanga amafaranga yo gufasha abakene no gukwiza ubutumwa, tuba twibikira ubutunzi mu ijuru.Yesu aratubwira gufata ibintu bita agaciro byanze bikunze, ndetse kugera aho bitakigira n’icyo bimaze, tukabishora mu kintu kitazigera gita agaciro na rimwe. Ibyo ni byo umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa akora, kandi akigisha abigishwa be kugenza batyo.

Ijisho Ribi

(The Bad Eye)

Yesu yashakaga kuvuga iki igihe yavugaga umuntu ufite ijisho rireba neza maze umubiri we wose ukaba umurikiwe, n’umuntu w’ijisho ribi maze umubiri we wose ukaba ufite umwijima?Ayo magambo ye agomba kuba hari icyo ahuriyeho n’amafaranga n’imitungo, kuko ibyo ni byo yavugagaho mbere yaho na nyuma yaho.

Ijambo ry’ikigiriki ryasobanuwe ngo “ribi” muri 6:23 ni ryo jambo ryasobanuwe muri Matayo 20:15 ngo “igitsure/ijisho ry’ishyari ” (“envious”).Aho tuhabona umuntu nyir’uruzabibu wabwiye umukozi we ati, “Urandeba igitsure kuko ngize ubuntu?” Birumvikana ko ijisho ridashobora kuba irinyeshyari ubwaryo. Ubwo rero iyo mvugo ngo ijisho “ry’ishyari/igitsure (cyangwa ribi) ” isobanura umuntu ufite ubugūgu no kugundira ibintu. Ibi bidufasha kumva neza kurushaho ibyo Kristo yashakaga kuvuga muri Matayo 6:22-23.

Umuntu w’ijisho ribona neza bishaka kuvuga umuntu w’umutima uboneye, ureka umucyo w’ukuri ukamwijiramo.Nuko bityo agakorera Imana kandi ubutunzi bwe ntabubike mu isi, ahubwo akabubika mu ijuru aho umutima we uri.Umuntu w’ijisho ribi akingiranira hanze umucyo w’ukuri hanze ntawemerere kumwinjiramo, kuko aba yibwira ko yamaze kumenya ukuri, nuko akuzura umwijima yizera ibinyoma. Ubutunzi bwe abubika mu isi aho umutima we uri.Yibwira ko intego y’ubuzima bwe ari ukwinezeza. Amafaranga ni imana ye.Ntabwo ari mu kujya mu ijuru.

Bivuga iki kugira amafaranga ho imana yawe? Bivuga ko amafaranga yafashe umwanya wagombaga kugirwaho uburenganzira n’Imana gusa mu mutima wawe. Amafaranga ni yo ayoboye ubugingo bwawe. Ni yo atwara imbaraga zawe, ibitekerezo byawe n’igihe cyawe. Ni yo sōko yawe nkuru y’ibyishimo byawe. Urayakunda.[12] Iyo ni yo mpamvu Pawulo yavuze ko kurarikira ari cyo kimwe no gusenga ibigirwamana, akavuga ko nta muntu urarikira ufite ibyo azaragwa mu bwami bwa Kristo n’Imana (reba Ef. 5:5; Kolo 3:5-6).

Imana ishaka kugenga ubugingo bwacu n’amafaranga akabishaka, kandi Yesu yavuze ko tutakorera Imana ngo dukorere n’amafaranga. Na none turabona ko Yesu agumye mu nsanganyamatsiko ye yatangiranye–Abakiranutsi gusa ni bo bazaragwa ubwami bw’Imana. Yasobanuye neza ko abantu buzuye umwijima, abo imana yabo ari amafaranga, abo imitima yabo iri mu isi kandi bikusanyaho ubutunzi bw’isi, batari mu nzira ifunganye ijyana mu bugingo.

Umukene urarikira

(The Covetous Poor)

Kwitwararika iby’isi ntibiba bibi gusa igihe ibyo bintu ari ibintu by’igiciro.Umuntu ashobora guhangayikishwa mu mafuti n’ibintu bisanzwe cyane by’ibanze umuntu akenera mu buzima.Yesu arakomeza ati:

Ni cyo gitumye [ni ukuvuga ngo nshingiye ku byo maze kubabwira] mbabwira nti, ntimukiganyire ngo mutekereze ubugingo muti, ‘Tuzarya iki?’ Cyangwa muti,”Tuzanywa iki?’ Mbese ubugingo ntiburuta ibyo kurya, umubiri nturuta imyambaro?Nimurebe ibiguruka mu kirere: ntibibiba, ntibisarura, ntibihunika mu bigega, kandi So wo mu ijuru arabigaburira na byo. Mwebwe se ntimubiruta cyane?Ni nde muri mwe wiganyira wabasha kwiyunguraho umukono umwe? None se ikibiganyisha imyambaro ni iki? Mutekereze uburabyo bwo mu gasozi uko bumera: ntibugira umurimo, ntibuboha imyenda, kandi ndababwira yuko Salomo mu bwiza bwe bwose, atarimbaga nk’akarabyo kamwe ko muri ubu. Ariko Imana ubwo yambika ubwatsi bwo mu gasozi ityo, buriho none ejo bakabujugunya mu muriro, ntizarushaho kubambika mwa bafite kwizera guke mwe?Nuko ntimukiganyire mugira ngo,”Tuzarya iki?” cyangwa ngo “Tuzanywa iki?” cyangwa ngo “Tuzambara iki?” Kuko ibyo byose abapagani babishaka, kandi So wo mu ijuru azi ko mubikwiriye byose. Ahubwo mubanze mushake ubwami bw’Imana no gukiranuka kwayo, ni bwo ibyo byose muzabyongerwa.Ntimukiganyire mutekereza iby’ejo, kuko ab’ejo baziganyira iby’ejo.Umunsi wose ukwiranye n’ibibi byawo (Matt. 6:25-34).

Abasomyi benshi b’iki gitabo ntibazashobora kumva abo Yesu yabwiraga. Mbese ni ryari waba uheruka guhangayikira ibyo kurya cyangwa ibyo kunywa cyangwa imyambaro?

Nyamara nta gushidikanya ko aya magambo ya Yesu atureba twese. Niba ari icyaha guhangayikishwa n’ibintu bikenewe cyane by’ibanze mu buzima, ni icyaha kingana iki noneho guhangayikishwa n’ibintu bidakenewe cyane bitari iby’ibanze? Yesu ashaka ko abigishwa be bibanda mbere na mbere ku bintu bibiri: ubwami bwe no gukiranuka kwe. Iyo umuntu witwa umukristo adashobora kubona ubushobozi bwo gutanga icyacumi (nongereho ko ari itegeko ryo mu Isezerano rya Kera), ariko agashobora kubona ubushobozi bwo kugura ibintu byinshi bitari iby’ibanze mu buzima, mbese aba abaho ku rwego Kristo amushakaho rwo kubanza mbere na mbere gushaka ubwami bw’Imana no gukiranuka kwayo?Igisubizo kirumvikana.

Ntukabe umuntu uhīga amakosa

(Don’t be a Fault-Finder)

Andi mategeko Yesu yahaye abayoboke be yerekeranye n’ibyaha byo gucira abandi imanza no kubashakishaho ibyaha:

Ntimugacire abandi urubanza mu mitima yanyu kugira ngo namwe mutazarucirwa, kuko urubanza muca ari rwo muzacirwa namwe, urugero mugeramo ari rwo muzagererwamo namwe.Ni iki gituma ubona agatotsi kari mu jisho rya mwene So, ariko ntiwite ku mugogo uri mu jisho ryawe? Cyangwa wabasha ute kubwira mwene So uti, “Henga ngutokore agatotsi kari mu jisho ryawe,” kandi ugifite umugogo uri mu jisho ryawe? Wa ndyarya we, banza wikuremo umugogo uri mu ryawe jisho, kuko ari bwo wabona uko utokora agatotsi mu jisho rya mwene So (Mat. 7:1-5).

Nubwo Yesu atadomye agatoki neza ngo ashinje Abafarisayo mu buryo butaziguye cyangwa buziguye muri aya magambo, nta gushidikanya ko bari bafite iki cyaha; bamubonagamo amakosa!

Ni iki mu by’ukuri Yesu yashakaga kuvuga yihanangiriza kudacira abandi urubanza?

Reka tubanze tuvuge icyo atashatse kuvuga. Ntabwo yashatse kuvuga yuko tutagomba gushishoza ngo tumenye abantu uko bateye mu kwitegereza ibikorwa byabo. Ibyo birasobanutse neza. Nyuma y’ayo magambo ako kanya, Yesu aha abigishwa be amabwiriza ababwira ko batagomba kujugunyira imaragarita zabo ingurube, cyangwa ngo ibyera babihe imbwa (reba 7:6).Yavugaga mu buryo bwo kugereranya, avuga abantu b’imiterere runaka, akabita ingurube n’imbwa, abantu batamenya agaciro k’ibintu byejejwe, “imaragarita,” bahawe. Biragaragara ko ari abantu badakijijwe. Kandi birumvikana ko ari ngombwa ko duca urubanza tukamenya niba abantu duhuye na bo ari ingurube cyangwa imbwa, niba tugomba koko gukurikiza iri itegeko.

Kandi nyuma yaho gato na none, Yesu abwira abayoboke be uburyo bwo gushishoza/guca urubanza ukamenya abigisha b’ibinyoma, “amasega yambaye uruhu rw’intama” (reba 7:15), ubamenya usuzumye imbuto zabo. Ikigaragara neza ni uko niba dushaka kumvira amabwiriza ya Yesu, tugomba gushishoza tugaca urubanza ku myitwarire y’abantu.

Mu buryo busa n’ubwo Pawulo yabwiye abizera b’Abakorinto ati:

Ahubwo none nabandikiye ko mutifatanya n’uwitwa mwene Data, niba ari umusambanyi cyangwa uwifuza ibibi, cyangwa usenga ibishushanyo cyangwa utukana, cyangwa umusinzi cyangwa umunyazi, umeze atyo ntimugasangire na we (1 Kor. 5:11).

Kugira ngo twumvire iri bwirizwa,bidusaba kwitegereza imibereho y’abantu hanyuma tugaca urubanza dushingiye ku byo tubona.

Intumwa Yohana na we atubwira ko dushobora kumenya umuntu w’Imana n’uwa Satani. Iyo urebye imyifatire y’abantu, ukijijwe n’udakijijwe baragaragara cyane (reba 1 Yohana 3:10).

Ubwo ibi byose bimeze gutyo rero, gushishoza ukamenya imitere y’umuntu ushingiye ku kwitegereza imikorere ye ugaca urubanza ugahamya ko ari uw’Imana cyangwa ari uwa satani ntabwo ari cyo cyaha Kristo yihanangirizaga abantu ngo birinde. None se ni iki Yesu yashakaga kuvuga?

Wibuke ko Yesu yavugaga ku byerekeye gushakisha udukosa duto, akatsi, kuri mwene So (urabona ko Yesu yakoresheje ijambo mwene So incuro eshatu muri iki gice). Yesu ntiyatwihanangirizaga kudacira urubanza abantu tuvuga ngo ntibakijijwe igihe twitegereje ibyaha byabo babamo bigaragara cyane (nk’uko ahita abiduhamo amabwiriza muri iyi nyigisho yo ku musozi).Ahubwo aya ni amabwiriza y’ukuntu Abakristo bagomba gufata Abakristo bene Se. Ntibakwiye kujya bashakanamo udukosa, cyane cyane igihe na bo ubwabo batireba ngo babone amakosa yabo manini arenze utwo duto.Muri icyo gihe bagaragara nk’indyarya. Nk’uko Yesu yigeze kubwira indyarya z’abacamanza zari zateranye ari nyinshi ati,”Muri mwe udafite icyaha, abe ari we ubanza kumutera ibuye” (Yohana 8:7).

Intumwa Yakobo, usanga urwandiko rwe rusa na ya nyigisho yo ku musozi ya Yesu, nawe yaranditse ati, “Ntimwitotomberane bene Data, mudacirwaho iteka dore umucamanza ahagaze ku rugi” (Yak. 5:9). Ahari ibi hari icyo bidufasha kumva mu byo Yesu yihanangirizagamo abantu–gushaka amakosa kuri mwene So w’umukristo wamara kuyabona ukihutira kujya kuyatangaza hose, witotombera mwene So. Ibi ni byo byaha byiganje cyane mu Itorero, kandi abakora bene ibyo bishyira mu kāga ko gucirwaho iteka. Iyo tuvuga mwene Data w’umwizera, tukagaragariza abandi amakosa ye, tuba twice itegeko rikomeye cyane, kuko twebwe tutakwifuza ko hari uwatuvuga nabi tudahari.

Dushobora kwegera mu buryo bw’urukundo mwene Data tukavugana na we ku makosa ye, ariko ibyo tukabikora mu buryo buzira uburyarya, ni ukuvuga igihe natwe tudafite ayo makosa (cyangwa tunamurusha) nk’ayo mwene Data tugiye kuganiriza ashinjwa. Nyamara na none ibi kubikora ku muntu udakijijwe ni uguta igihe cyane; ari na cyo kivugwa mu murongo ukurikiraho. Yesu yaravuze ati,

Ibyejejwe by’Imana ntimukabihe imbwa,kandi n’imaragarita zanyu ntimukazite imbere y’ingurube, kugira ngo zitaziribata maze zikabahindukirana zikabarya (Mat 7:6).

Mu migani na ho havuga kimwe n’ibyo ngo, “Ntuhane umukobanyi kugira ngo atakwanga, ariko nuhana umunyabwenge azagukunda” (Imig. 9:8). Ikindi gihe Yesu yabwiye abigishwa be ngo bajye bakunkumurira umukungugu wo mu birenge byabo abantu banze kumva ubutumwa bwiza. Igihe wamaze kumenya “imbwa” uzimenyeye ku kudakunda ukuri, Imana ntijya ishaka ko abagaragu bayo bata igihe bagerageza gushaka kuzibwiriza ubutumwa bwiza, kandi hari abandi bantu ayo mahirwe atarageraho.

Gukangurirwa Gusenga

(Encouragement to Pray)

Hanyuma tugera ku gice cya nyuma cy’iyo nyigisho yo ku musozi ya Yesu.Gitangirana amasezerano meza atera imbaraga ku byerekeye gusenga:

Musabe muzahabwa;mushake muzabona; mukomange ku rugi muzakingurirwa. Kuko umuntu wese usaba ahabwa,ushatse abona, n’ukomanga agakingurirwa. Mbese muri mwe hari umuntu umwana we yasaba umutsima akamuha ibuye,cyangwa yamusaba ifi akamuha inzoka? Ko muri babi kandi mukaba muzi guha abana banyu ibyiza, none So wo mu ijuru ntazarushaho guha ibyiza ababimusabye? (Mat. 7:7-11).

“Aha!” hari umusomyi ushobora kuba arimo kuvuga atyo. Ati “Iki gice cy’inyigisho yo ku musozi cyo ntaho gihuriye no gukiranuka.”

Byose biterwa n’icyo dusaba, dukomangira n’icyo dushaka igihe dusenga. Nk’ “abafite inzara n’inyota byo gukiranuka,” twifuza cyane kumvira ibyo Yesu yategetse byose muri iyi nyigisho yo ku musozi, kandi uko kwifuza kumwumvira kumvikana mu masengesho yacu. Mu by’ukuri, iri sengesho ry’ikitegererezo Yesu yatweretse haruguru muri iyi nyigisho yo ku musozi rigaragaza icyifuzo cyo gukiranuka n’icy’uko ibyo Imana ishaka bikorwa.

Ndetse mu butumwa bwa Luka aya masezerano yo gusenga arangiza avuga ngo, “None se ko muzi guha abana banyu ibyiza kandi muri babi, So wo mu ijuru ntazarushaho rwose guha Umwuka Wera abamumusabye?” (Luka 11:13). Yesu avuga ngo “ibyiza” ntabwo yavugaga ibintu by’igiciro nk’ibikoresho cyangwa imyambaro. Kuri We, Umwuka Wera ni “impano nziza,” kuko Umwuka Wera atuma dukiranuka kandi akadufasha kubwiriza ubutumwa butuma abandi bantu bakiranuka. Kandi abakiranuka ni bo bajya mu ijuru.

Ibindi bintu byiza bitari mu bushake bw’Imana ntacyo bivuze. Birumvikana ko icyo Imana yitayeho cyane ari ubwami bwayo no gukiranuka kwayo, kandi tugomba gutegereza twizeye ko amasengesho dusenga yose dusaba kurushaho kuba ab’ingirakamaro mu bwami bw’Imana agomba gusubizwa.

Amagambo abisubiramo muri macye

(A Summarizing Statement)

Noneho tugeze ku murongo twavuga ko ari incamacye y’ibyo Yesu yavuze byose kugeza kuri iyo ngingo. Abasobanuzi benshi ba Bibiliya bakunda kubica hejuru, ariko twe ni ngombwa cyane ko tutabinyuraho. Uyu murongo ku buryo bw’umwihariko, biragaragara neza ko ari amagambo avuga muri macye ibyavuzwe byose, urebye ukuntu utangizwa n’ijambo nuko rero. Bityo rero uwo murongo ufatanye n’amabwirizwa yatanzwe mbere; ariko ikibazo ni ikingiki: Ni ibingana iki uyu murongo uvuga muri macye? Reka tuwusome hanyuma tubitekerezeho:

Nuko ibyo mushaka ko abantu babagirira byose mube ari ko mubagirira namwe, kuko ayo ari yo mategeko n’ibyahanuwe (Mat. 7:12).

Aya magambo ntabwo ashobora kuba incamake y’imirongo micye gusa iyabanjirije ivuga ku gusenga, ntabwo byaba bisobanutse.

Wibuke ko mu ntangiriro y’inyigisho ye, Yesu yari yatangiye yihanangiriza abantu ngo batibwira ko yaje gukuraho Amategeko cyangwa Ibyahanuwe (Mat. 5:17). Uhereye kuri iyo ngingo ukagera kuri uyu murongo tugezeho, urebye nta kindi Yesu yakoze uretse gushyigikira no gusobanura amategeko y’Imana yo mu Isezerano rya Kera. Bityo rero noneho aha arasubiramo mu magambo macye ibyo yategetse byose, kandi byose n’ibyo yavanye mu mategeko n’ibyahanuwe: “Nuko ibyo mushaka ko abantu babagirira byose mube ari ko mubagirira namwe, kuko ayo ari yo mategeko n’ibyahanuwe (Mat. 7:12)”. Amagambo, “Amategeko n’Ibyahanuwe,” afatanya ibyo Yesu yavuze byose hagati ya Matayo 5:17 na 7:12.

Noneho Yesu atangira umusozo w’inyigisho ye, agashimangira na none insanganyamatsiko ye y’ibanze–Abakiranutsi gusa nibo bazaragwa ubwami bw’Imana:

Munyure mu irembo rifunganye, kuko irembo ari rigari, n’inzira ijyana abantu kurimbuka ari nini, kandi abayinyuramo ni benshi. Ariko irembo rifunganye, n’inzira ijya mu bugingo iraruhije, kandi abayinyuramo ni bake (Mat 7:13-14).

Biragaragara ko irembo rifunganye n’inzira ijya mu bugingo, inyurwamo na bake, ari ikigereranyo cy’agakiza. Irembo rigari n’inzira nini ijyana abantu kurimbuka, inyurwamo na benshi, ivuga gucirwaho iteka. Niba hari icyo ibyo Yesu yari yavuze byose mbere y’aya magambo bivuze, niba hari gahunda nziza y’urukurikirane rw’ibitekerezo, niba hari ubuhanga Yesu yari afite mu kuvugana n’abantu no gusohora ibitekerezo bye, insobanuro yumvikana ni iy’uko inzira ifunganye ari iyo gukurikira Yesu, wumvira amategeko ye. Inzira ngari ni ikinyuranyo cy’iyo. Mbese ni abitwa abakristo bangahe bari muri iyo nzira ifunganye ivugwa mu nyigisho yo ku musozi? Nta gushidikanya ko umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa ari mu nzira ifunganye, kandi ayobora abigishwa be muri iyo nzira.

Bizazānira abakristo bamwe ukuntu muri iyo nyigisho yo ku musozi yavuze cyane ku gakiza no gucirwaho iteka ariko ntagire ikintu na kimwe avuga kerekeranye no kwizera cyangwa kumwizera.Nyamara ku bumva isano iri hagati yo kwizera n’imyifatire iyi nyigisho nta kibazo bayigiraho.Abumvira Yesu bagaragariza kwizera kwabo mu bikorwa byabo. Abatamwumvira ntibizera ko ari Umwana w’Imana. Si agakiza gusa kagaragaza ubuntu Imana yatugiriye,ahubwo n’impinduka zabaye kuri twe zirabigaragaza. Gukiranuka kwacu ni ugukiranuka kwayo koko.

Uko umuntu amenya abanyedini b’ibinyoma

(How to Recognize False Religious Leaders)

Nk’uko Yesu yari akomeje amagambo ye yo gusoza, yihanangiriza abigishwa be abahanuzi b’ibinyoma bajyana abantu badashishoza mu nzira ngari ibajyana kurimbuka. Ni babandi batari ab’Imana nyakuri, nyamara bakishushanya nk’ab’Imana.Abigisha n’abakozi b’Imana bose b’ibinyoma bari muri icyo kiciro. Wabamenya ute?

Mwirinde abahanuzi b’ibinyoma baza aho muri basa n’intama, ariko imbere ari amasega aryana.Muzabamenyera ku mbuto zabo.Mbese hari abasoroma imizabibu ku migenge cyangwa imbuto z’umutini ku gitovu?Nuko igiti cyiza cyose cyera imbuto nziza, ariko igiti kibi cyera imbuto mbi.Igiti cyiza ntikibasha kwera imbuto mbi, kandi n’igiti kibi ntikibasha kwera imbuto nziza.Igiti cyose kitera imbuto nziza kiracibwa, kikajugunywa mu muriro.Nuko muzabamenyera ku mbuto zabo. Umuntu wese umbwira ati, “Mwami, Mwami,” si we uzinjira mu bwami bwo mu ijuru, keretse ukora ibyo Data wo mu ijuru ashaka.Benshi bazambaza kuri uwo munsi bati, “Mwami, Mwami, ntitwahanuraga mu izina ryawe, ntitwirukanaga abadayimoni mu izina ryawe, ntitwakoraga ibitangaza byinshi mu izina ryawe?” Nibwo nzaberurira nti, “Sinigeze kubamenya, nimumve imbere mwa nkozi z’ibibi mwe”(Mat. 7:15-23).

Biragaragara neza, Yesu yerekanye ko abigisha b’ibinyoma biyoberanya cyane.Bafite ibintu bigaragara inyuma nk’aho ari ab’ukuri.Bashobora kwita Yesu Umwami wabo, bashobora guhanura, kwirukana abadayimoni no gukora ibitangaza.Ariko urwo “ruhu rw’intama” ruhishe “isega riryana.” Si abo mu ntama nyakuri.Wamenya ute ko ari ab’ukuri cyangwa ko ari ab’ibinyoma?Imiterere yabo nyayo wayibwirwa n'”imbuto” bera.

Ni izihe mbuto Yesu yavugaga?Birumvikana ko atari imbuto z’ibitangaza. Ahubwo ni imbuto zo kumvira ibyo Yesu yigishije byose.Abo mu ntama nyazo bose bakora ibyo Data ashaka. Ab’ibinyoma bose ni “inkozi z’ibibi” (7:23). Ubwo rero icyo dukora ni ukugereranya ubuzima bwabo n’ibyo Yesu yigishije kandi yategetse.

Abigisha b’ibinyoma muri iki gihe baragwiriye mu Itorero, kandi ntibyari bikwiye kudutungura, kuko yaba Yesu cyangwa Pawulo bose babitumenyesheje hakiri kare, ko uko imperuka yegereza, nta kindi dukwiye kwitegura kubona uretse bene ibyo (reba Mat. 24:11; 2 Tim. 4:3-4). Abiganje cyane mu bahanuzi b’ibinyoma muri iki gihe ni abigisha ko ijuru ritegereje abakiranirwa. Abo ni bo nkomoko yo kurimbuka kw’iteka kw’amamiliyoni y’abantu. Kuri bo John Wesley yaranditse ati,

Mbega ishyano!–igihe abambasaderi b’Imana bahindutse abakozi ba Satani!–igihe abahawe inshingano yo kwigisha abantu inzira ijya mu ijuru batangiye ahubwo kubigisha inzira ijya muri gehinomu….Umbajije uti, “Kubera iki, ni nde waba warakoze…. ibyo?”…Ndasubiza nti, ni ibihumbi icumi by’abanyabwenge ndetse abantu biyubashye; abo bose, bo mu madini atandukanye, bashyigikira abibone, inkorabusa, ababaye imbata z’ingeso zabo mbi, abakunzi b’isi, ababa mu bibanezeza gusa, abarenganya cyangwa abagome, aboroshye cyane ujyana aho ushaka, abatagira icyo bitayeho, abatagize icyo batwaye, ibiremwa bitagira icyo bimaze, abatagira ikibazo na kimwe bahura na cyo kubwo gukiranuka, bakabashyigikira kwibwira ko ngo bari mu nzira ijya mu ijuru. Abo ni abahanuzi b’ibinyoma ku rwego rwo hejuru cyane rw’iryo jambo. Abo ni abagambanyi bagambanira Imana n’abantu….Bakomeza kongera umubare w’abajya ahantu h’umwijima; kandi iyo bakurikiye inzirakarengane barimburiye ubugingo, “ikuzimu hazamurwa no kubasanganira!”[13]

Igishimishije, Wesley yavugaga ku bigisha b’ibinyoma Yesu yavuzeho muri Matayo 7:15-23.

Urabona ko Yesu na none, mu buryo butandukanye n’ibyo abigisha b’ibinyoma benshi cyane batubwira muri iki gihe, yavuze yeruye ko, abatera imbuto nziza bose bazatabwa mu muriro (reba 7:19).Kandi ibi ntibireba gusa abigisha n’abahanuzi b’ibinyoma ahubwo bireba buri wese. Yesu yaravuze ati, “Umuntu wese umbwira ati, “Mwami, Mwami,” si we uzinjira mu bwami bwo mu ijuru, keretse ukora ibyo Data wo mu ijuru ashaka” (Mat. 7:21). Ibireba abahanuzi bireba na buri wese. Iyi ni yo nsinganyamatsiko y’ingenzi ya Yesu–Abakiranutsi gusa nib o bazaragwa ubwami bw’Imana. Abantu batumvira Yesu bari mu nzira ijya kurimbuka.

Na none reba ashyiraho isano iri hagati y’umutima w’umuntu imbere n’imyifatire ye y’inyuma.Ibiti byiza byera imbuto “nziza”.Ibiti “bibi” ntibibasha kwera imbuto nziza. Inkomoko y’imbuto nziza zigaragara inyuma ni imiterere y’umuntu.Imana mu buntu bwayo, yahinduye imiterere y’abantu bizeye Yesu nyabyo.[14]

Kwihanangiriza Gusōza n’Incamake

(A Final Warning and Summary)

Yesu yashoje inyigisho ye atanga urugero rwo kwihanangiriza abantu ngo babe maso kandi avuga mu magambo make ibyo yigishije. Nk’uko ushobora kubyibwira nawe, ni urugero rwo gusobanura neza insanganyamatsiko ye–Abakiranutsi ni bo gusa bazaragwa ubwami bw’Imana.

Nuko umuntu wese wumva ayo magambo yanjye akayakomeza [cyangwa, “akayashyira mu bikorwa”], azaba nk’umunyabwenge wubatse inzu ye ku rutare, imvura iragwa, imivu iratemba, umuyaga urahuha, byose byikubita kuri iyo nzu ntiyagwa, kuko yari ishinzwe ku rutare. Kandi umuntu wese wumva ayo magambo yanjye ntayakomeze [cyangwa, “ntayashyire mu bikorwa”], azaba ari nk’umupfapfa wubatse inzu ye ku musenyi, imvura iragwa, imivu iratemba, umuyaga urahuha, byose byikubita kuri iyo nzu iragwa, kandi kugwa kwayo kwabaye kunini (Mat. 7:24-27).

Uru rugero rwo gusoza Yesu yatanze ntabwo ari uburyo bwo “gutera imbere mu buzima” nk’uko bamwe barukoresha.Igihe rutanzwemo kiragaragaza ko atatangaga inama y’ukuntu umuntu yatera imbere mu butunzi no mu bihe bikomeye igihe yizeye amasezerano Yesu yamuhaye. Iyi ni incamake y’ibyo Yesu yari yavuze byose mu nyigisho ye yo ku musozi. Abakora ibyo avuga ni abanyabwenge kandi bazahagarara badatsinzwe; ntibagomba gutinya umujinya w’Imana igihe uje. Abatamwumvira ni abapfu kandi bazababazwa cyane, bahanishwe “igihano cyo kurimbuka kw’iteka” (2 Tes. 1:9).

Subiza ikibazo

(Answer to an Question)

Mbese wenda ntibishoboka ko ‘ Inyigisho yo ku Musozi’ ya Yesu yaba yararebaga gusa abayoboke be ba mbere y’urupfu rwe rwo kuducungura no kuzuka kwe?Mbese ntibaba baratwarwaga n’amategeko nk’uburyo bw’agakiza kabo k’igihe gito, ariko aho Yesu amariye gupfira ibyaha byabo, bakaba noneho barakijijwe no kwizera, bityo insanganyamatsiko yo muri iyi nyigisho yo ku musozi ikaba itagifite agaciro?

Iyo mitekerereze ni mibi.Nta muntu n’umwe wigeze akizwa n’imirimo ye. Ni kubwo kwizera; mu gihe cy’Isezerano rya Kera na mbere yaho. Pawulo mu Abaroma 4 agaragaza ko ari Aburahamu (wa mbere y’Isezerano rya Kera) cyangwa Dawidi (wo mu Isezerano rya Kera) nta watsindishirijwe n’imirimo ye ahubwo ni ukwizera.

Kandi ntibyashobokaga ko mu gihe cya Yesu haba umuntu wakizwa n’imirimo ye, kuko bose bakoze ibyaha ntibashyikira ubwiza bw’Imana (reba Rom. 3:23). Ubuntu bw’Imana ni bwo bwashoboraga kubakiza, kandi ubuntu bwayo bwakirwa mu kwizera gusa.

Ikibabaje ni uko, abenshi mu Itorero muri iki gihe babona amategeko ya Yesu nta kindi abereyeho atari ugutuma gusa twumva dushinjwa ibyaha ku buryo twumva ko tudashobora gushyikira agakiza kubw’imirimo. Bati noneho ubwo “twamaze kubyumva”kandi tukaba twarakijijwe kubwo kwizera, amategeko ye menshi dushobora kuyirengagiza.Keretse, nyine birumvikana, dushaka ko abandi “bakizwa”. Icyo gihe dushobora kuzana ya mategeko na none kugira ngo twereke abantu ukuntu ari abanyabyaha maze bakizwe no “kwizera” kutagira imirimo.

Nyamara Yesu ntabwo yigeze abwira abigishwa be ngo, “Nimujye mu isi yose muhindure abantu abigishwa, kandi murebe neza ko bumvise neza ko ari abanyabyaha, maze nibamara kumva ko batsinzwe n’urubanza hanyuma bagakizwa no kwizera, icyo gihe amategeko yanjye azaba yarangije umurimo wayo mu bugingo bwabo.” Ahubwo yaravuze ati, “Nuko mugende muhindure abantu bo mu mahanga yose abigishwa…mubigisha kwitondera ibyo nababwiye byose” (Mat. 28:19-20). Abakozi b’Imana bahindura abantu abigishwa ni ibyo bakora.

[1] Ikintu gishimishije ni uko umurongo ukurikiraho muri icyo gitabo cya Yakobo ari uyu, “Mbese bene Data, byavura iki niba umuntu avuga ko afite kwizera, nyamara akaba ari nta mirimo akora?Bene uko kwizera kwabasha kumukiza?” (Yak. 2:14).

[2] Ibyo byaba ukuri ku byo bakunze kwita “imihango” kimwe n’ibijyanye n’ “imyifatire ,” n’ubwo nyuma y’izuka Umwuka Wera yagombaga kuzaha intumwa ubusobanuro bwuzuye bw’uburyo Yesu yashohoje amategeko mu byerekeranye n’imihango. Ubu twumva impamvu atari ngombwa gutanga ibitambo by’inyamaswa mu Isezerano Rishya, kuko Yesu ari we wabaye Umwana w’Intama w’Imana.Kandi nta n’ubwo dukurikiza amategeko y’imirire yo mu Isezerano rya Kera kuko Yesu yemeje ko ibyo kurya byose nta gihumanye kirimo (reba Mariko 7:19). Ntidukeneye umutambyi mukuru utugerera ku Mana kuko ubu Yesu ari we Mutambyi Mukuru, n’ibindi. Nyamara mu buryo butandukanye n’iby’amategeko y’imihango, nta gace na kamwe k’amategeko y’imyifatire kigeze gahindurwaho na hato n’ibyo Yesu yavuze cyangwa yakoze mbere cyangwa nyuma yo gupfa no kuzuka kwe. Ahubwo Yesu yashimangiye cyane kandi ashyigikira amategeko y’Imana yerekeye imyifatire, nk’uko intumwa na zo zabigenje zihumekewe n’Umwuka nyuma y’izuka rye. Amategeko ya Mose ku by’imyifatire tuyasanga yose mu mategeko ya Kristo, amategeko y’Isezerano Rishya. Wibuke kandi ko abo Yesu yabwiraga icyo gihe ari Abayuda batwarwa n’amategeko ya Mose. Nuko rero amagambo ye muri Mat. 5:17-20 agomba gusobanurwa hakurikijwe uko agenda ahishura amabanga mu Isezerano Rishya.

[3] Byongeye kandi, niba Yesu yaravugaga gukiranuka kwemewe duhabwa ku buntu nk’impano ku bwo kumwizera, kuki nibura nta n’akajambo yabivuzeho kabigaragaza?Kuki yari kugomba gukoresha amagambo abantu batize cyane nk’abo yarimo abwira bashoboraga kutumva neza, ndetse ntibazapfe banamenye ko ari ugukiranuka duhabwa nk’impano yavugaga?

[4] Ibi bireba umubano uri hagati yacu na bene Data muri Kristo. Yesu yise abayobozi b’amadini bamwe abapfu (reba Mat 23:17), nk’uko muri rusange Ibyanditswe byera bivuga (reba Imig 1:7; 13:20).

[5] Birumvikana ko Imana itamubaraho ubusambanyi iyo yongeye gushaka; we yazize gusa ibyaha by’umugabo we. Biragaragara ko amagambo ya Yesu nta shingiro yaba afite keretse gusa yongeye kurongorwa ahandi.Naho ubundi nta bundi buryo yakwitwa umusambanyi.

[6] Na none Imana ntiyabara uwo mugabo wa kabiri ho ubusambanyi. Igikorwa akoze ni igikorwa cyiza, kurongora umugore wasenzwe utakigira kivurira agatangira kumwitaho. Nyamara umugabo aramutse ariwe watije umurindi umugore gutandukana n’umugabo we kugira ngo azamwirongorere, icyo gihe abarwaho icyaha cy’ubusambanyi, kandi birashoboka ko ari cyo cyaha Yesu yashakaga kuvuga ahangaha.

[7] Yego na none hari ibindi bintu umuntu agomba kugira icyo avugaho. Urugero nk’umukristokazi umugabo we udakijijwe asenze nta gushidikanya ko nta busambanyi abarwaho igihe agiye akishakira undi mugabo ukijijwe.

[8] Mu kindi gice kivuga ku rushako no gutandukana kw’abashakanye,nzabivugaho mu buryo bunonosoye kurushaho.

[9] Ni umwigishamategeko w’Umuyuda, washakaga kwishyira heza, wabajije Yesu ati, “Mugenzi wanjye ni nde?” Mu by’ukuri we yibwiraga ko yisanganiwe igisubizo nyakuri. Yesu amusubiza mu kumubwira inkuru y’Umusamariya, umuntu uturuka mu bwoko Abayuda bangaga, nyamara wagaragaje ko ari mugenzi w’Umuyuda bari bakubise bakanambura (reba Luka 10:25-37).

[10] Mu bice biri buze nyuma muri iki gitabo nashyizemo igice cyose kivuga ku kwiyiriza ubusa.

[11] Gusa birababaje ko hari abantu bamwe bavuga ko iri atari isengesho abakristo bakwiriye gukoresha kuko ridasenzwe “mu izina rya Yesu.” Nyamara turamutse tugendeye muri iyo mitekerereze, twavuga ko amasengesho yose y’intumwa dusanga mu gitabo cy’ibyakozwe n’intumwa ndetse no mu nzandiko atari “amasengesho y’abakristo.”

[12] Ikindi gihe Yesu yavuze amagambo nk’ayo avuga ko ntawe ushobora gukorera Imana na mamoni, hanyuma Luka akatubwira ati, “Abafarisayo kuko bari abakunzi b’ubutunzi, bumvise ibyo byose baramukoba cyane” (Luka 16:14).Na none rero hano muri iyi nyigisho yo ku musozi Yesu yaneguraga imikorere n’imyigishirize y’Abafarisayo.

[13] Biri mu gitabo kitwa The Works of John Wesley (“Imirimo ya John Wesley”) (Baker: Grand Rapids, 1996), cyanditswe na John Wesley, ubwo cyongeye kujyanwa mu icapiro hakurikijwe icyasohowe mu w’1872 n’icapiro ryitwa the Wesleyan Methodist Book Room, London, ku mpapuro zacyo za 441, 416.

[14] Sinakwihanganira kutaboneraho umwanya wo kugira icyo mvuga ku byerekeye imvugo ikunze gukoreshwa n’abantu bashaka kwirengagiza no koroshya ibyaha by’abandi ngo: “Ntituzi ibiri mu mitima yabo.” Mu kuvuguruza ibyo, Yesu yavuze ko ibiri inyuma bigaragaza ibiri imbere. Ahandi na ho yaravuze ati, “Ibyuzuye mu mutima ni byo akanwa kavuga” (Mat. 12:34). Iyo umuntu avuga amagambo yo kwangana, byerekana ko umutima we wuzuye urwango. Na none Yesu yatubwiye ko “imbere mu mitima y’abantu ari ho havamo imigambi mibi, guheheta no gusambana, kwiba no kwica, kwifuza kubi no kugira nabi, uburiganya n’iby’isoni nke, ijisho ribi n’ibitutsi, ubwibone n’ubupfu” (Mariko 7:21-22). Iyo umuntu asambanye, tuzi neza ikiba kiri mu mutima we: ubusambanyi.

خادم شاگردساز به این دلیل که می خواهد شاگردسازی کند و به آنان تعلیم دهد که از فرامین مسیح اطاعت کنند، بسیار علاقمند به موعظۀ سر کوه مسیح خواهد بود. این موعظه طولانی ترین موعظۀ ثبت شده از مسیح و پر از فرامین اوست. شاگرد خادم ساز نه تنها از این فرامین اطاعت می کند بلکه به شاگردانش نیز آنها را تعلیم می دهد.

به این صورت، از این موعظه که در فصل پنج تا هفت متی ثبت شده است، آنچه می دانم و درک می کنم با شما در میان خواهم گذاشت. به خادمان توصیه می کنم موعظۀ سر کوه را آیه به آیه به شاگردانشان آموزش دهند. امید می رود که آنچه نوشته ام کاملاً مفید باشد.

در این قسمت مطالب مهم موعظۀ سرکوه را به طور خلاصه می بینیم تا دیدگاهی اجمالی از آن پیدا کنیم و مضمون اصلی آن را مشخص کنیم.

1) عیسی حضارش را جمع می کند (1:5-2)

2) مقدمه (3:5-20)

ا) ویژگی ها و برکتهای شخص سعادتمند (3:5-12)

ب) پند برای نمک و نور جهان بودن (13:5-16)

ج) ارتباط شریعت با پیروان مسیح (17:5-20)

3) موعظه: از کاتبان و فریسیان عادلتر باشید (21:5-12:7)

ا) برخلاف کاتبان و فریسیان یکدیگر را دوست بدارید (21:5-26)

ب) برخلاف کاتبان و فریسیان در مسائل جنسی پاک باشید (27:5-32)

ج) برخلاف کاتبان و فریسیان صادق باشید (33:5-37)

د) انتقام نگیرید، کاری که کاتبان و فریسیان انجام می دهند (38:5-42)

ه) از دشمنان خود متنفر نباشید، چنانچه کاتبان و فریسیان هستند (43:5-48)

و) برخلاف کاتبان و فریسیان، کارهای خوب بر اساس نیت خوب انجام دهید (1:6-18)

• با نیتِ درست به فقرا کمک کنید (2:6-4)
• برای نیات درست دعا کنید (5:6-6)
• دوری از موضوع اصلی و صحبت دربارۀ دعا و بخشش (7:6-15)

* آموزشهایی دربارۀ دعا (7:6-13)

* ضرورت بخشیدن یکدیگر (8:6-15)

• با نیت درست روزه بگیریرد (16:6-18)

ز) مانند کاتبان و فریسیان در خدمت مال نباشید (19:6-34)

ک) در پی پیدا کردن عیب های کوچک برادران خود نباشید (1:7-5)

ل) وقت خود را در بازگویی حقیقت برای قدرنشناسان تلف نکنید (6:7)

م) تشویق برای دعا کردن (7:7-11)

4) نتیجه گیری: خلاصۀ موعظه

ا) گفتار خلاصه شده (12:7)

ب) دعوت به اطاعت (13:7-14)

ج) چطور انبیا و مؤمنان دروغین را تشخیص دهیم (15:7-23)

د) هشدار نهایی دربارۀ نافرمانی و خلاصۀ مطلب (24:7-27)

عیسی حضارش را جمع می کند (Jesus Gathers His Audience)

روزی که جمعیتی انبوه گرد آمده بودند، عیسی به همراه شاگردان خود بر فراز تپه ای بر آمد و بنشست. آنگاه شروع به تعلیم ایشان کرد (متی 1:5-2).

اینطور به نظر می رسد که مسیح تعداد حضار را با دور شدن از «گروه کثیر» و بالای کوه رفتن کاهش داد. گفته می شود که «حواریونش نزد او رفتند،» اینگونه به نظر میرسد که تنها آنهایی که تشنۀ گوش فرا دادن به او بودند به سختی از کوه بالا رفتند تا جایی که نهایتاً مسیح بنشست. ظاهراً تعداد حضار اندک بود؛ در 28:7 آنها «جمعیت» نامیده شده اند.

سپس مسیح با صحبت با حواریونش موعظۀ خود را آغاز کرد و از همان ابتدا می توانیم متوجه شویم که مضمون اصلی چه خواهد بود. او به آنها می گوید که برای سعادتمند شدن چه ویژگی هایی باید داشته باشند، زیرا این ویژگی ها متعلق به کسانی است که در مسیر بهشت هستند. مضمون کلی این موعظه این خواهد بود–تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. خوشابحالهایی که در 3:5-12 از آن سخن رفته است، به همین مضمون مربوط است.

مسیح چند ویژگی را که در مردم سعادتمند وجود دارد نام می برد، و تعدادی از برکات خاص را به آنها وعده می دهد. برخی از خوانندگان اغلب تصور می کنند که برای هر شخص مسیحی تنها یک خوشابحال مشمول می شود. اما کسانی که به دقت مطالعه می کنند، متوجه می شوند که مسیح در این آیات فهرست انواع مختلف معتقدانی را که برکات مختلفی دریافت می کنند عنوان نمی کند، بلکه تمام مؤمنان حقیقی یک برکت همه جانبه خواهند داشت، یعنی به ارث بردن ملکوت خداوند. هیچ حالت تعبیر منطقی دیگری برای کلام او وجود ندارد:

خوشابحال آنان که نیاز خود را به خدا احساس می کنند، زیرا ملکوت آسمان از آن ایشان است.

خوشابحال ماتم زدگان، زیرا ایشان تسلی خواهند یافت.

خوشابحال فروتنان، زیرا ایشان مالک تمام جهان خواهند گشت.

خوشابحال گرسنگان و تشنگان عدالت، زیرا سیر خواهند شد.

خوشابحال آنان که مهربان و با‌گذشتند، زیرا از دیگران گذشت خواهند دید.

خوشابحال پاکدلان، زیرا خدا را خواهند دید.

خوشابحال آنان که برای برقراری صلح در میان مردم کوشش می کنند، زیرا ایشان فرزندان خدا نامیده خواهند شد.

خوشابحال آنان که به سبب نیک کردار بودن آزار می بینند، زیرا ایشان از برکات ملکوت آسمان بهره مند خواهند شد.

هر گاه بخاطر من شما را ناسزا گفته، آزار رسانند و به شما تهمت زنند، شاد باشید. بلی، خوشی و شادی نمایید، زیرا در آسمان پاداشی بزرگ در انتظار شماست. بدانید که با پیامبران گذشته نیز چنین کردند (متی 3:5-12).

برکات و ویژگی های سیرت (The Blessing and Character Traits)

در ابتدا تمام برکات وعده داده شده را با هم بررسی می کنیم. مسیح گفت برکت یافته گان 1) ملکوت خداوند را به ارث خواهند برد، 2) تسلی خواهند یافت، 3) مالک جهان خواهند شد، 4) سیر خواهند شد، 5) از دیگران گذشت خواهند دید، 6) خدا را خواهند دید، 7) فرزندان خدا نامیده خواهند شد، 8) از برکات ملکوت آسمان بهره مند خواهند شد (تکرار شمارۀ یک).

آیا مسیح می خواهد که ما فکر کنیم تنها کسانی که روح فقیرانه دارند و آنهایی که به خاطر عدالت آزار دیده اند وارث ملکوت خداوند خواهند بود؟ آیا تنها پاکدلان خداوند را خواهند دید و تنها برپاکنندگان صلح فرزندان خدا خوانده خواهند شد؟ آیا برقرار کنندگان صلح بخشیده نخواهند شد و بخشایندگان فرزندان خدا خوانده نخواهند شد؟ مسلماً تمام این برداشتها نادرست است. بنابراین صحیح ترین نتیجه گیری این است که این برکات وعده داده شده، برکات متعددی هستند در یک برکت بزرگ که همانا به ارث بردن ملکوت خداوند است.

حالا باهم ویژگی هایی که مسیح شرح داد را می خوانیم: 1) آنانکه نیاز به خدا دارند،2) ماتم زدگان، 3) فروتنان، 4) گرسنگان و تشنگان عدالت، 5) مهربانانِ با گذشت، 6) پاکدلان، 7) برقرارکنندگان صلح، 8) آزاردیدگان برای عدالت.

آیا منظور مسیح این است انسان می تواند پاکدل باشد اما بخشنده نباشد؟ آیا انسانی وجود دارد که برای عدالت آزار ببیند اما جزء گرسنگان و تشنگان عدالت نباشد؟ بازهم پاسخ منفی است. ویژگی های مبارکان، ویژگی های متعددی است که تا حدی در همۀ آنها وجود دارد.

مسلماً، این موعظه ویژگی های درونی تمام پیروان حقیقی مسیح را شرح می دهد. او با نام بردن این ویژگی ها به حواریونش اطمینان داد که آنها انسانهای سعادتمندی هستند که نجات می یابند و نهایتاً در بهشت لذت خواهند برد. ممکن بود در آن زمان به دلیل رنج و عذابشان احساس سعادت نکنند، و مردم آنها را سعادتمند ندانند اما در نگاه خداوند آنها سعادتمند بودند.

آنهایی که در توصیفات مسیح نمی گنجند متبارک نیستند و وارث ملکوت خداوند نخواهند شد. هر شبان شاگرد سازی بر خود واجب می داند تا اطمینان یابد که مردمش این مسئله را می داند.

ویژگی‌های شخص برکت یافته (The Character Traits of the Blessed)

این هشت ویژگی تا حدی نیاز به تشریح دارند. برای نمونه، «احساس نیاز (فقر) برای خدا» چه ربطی به تقوا دارد؟ به نظر من منظور مسیح این است که اولین ویژگی لازم که شخص باید برای نجات یافتن داشته باشد، همین روح فقیرانه است – به این معنا که او باید فقر روحانی خود را تشخیص دهد. هر انسانی پیش از نجات یافتن باید نیاز خود را به یک نجات دهنده دریابد، و در میان حاضرین در برابر مسیح افرادی وجود داشتند که ناتوانی خود را تشخیص داده بودند. اینان در مقایسه با متکبران بنی اسرائیل که گناهان خود را نمی دیدند، بسیار سعادتمند بودند!

اولین ویژگی، تمام صلاحیت شخصی و اندیشۀ سزاوار بودن برای نجات را از ذهن می زداید. نجات یافتۀ حقیقی کسی است که می داند چیزی ندارد که تقدیم خداوند کند و درست کاری او هم مانند «کهنه لباسی چرکین» است (اشعیا 6:64 ترجمۀ قدیم).

مسیح نمی خواست کسی فکر کند که با تلاش خود میتواند ویژگی های متبارکان را به دست آورد. خیر، مردم متبارک می شوند، یعنی خداوند به آنان برکت می دهد اگر این ویژگی های فطری را داشته باشند. این برکت از رحمت خداوند سرچشمه می گیرد. متبارکانی که مسیح از آنها سخن می گفت مبارک بودند نه به دلیل آنچه در بهشت در انتظارشان بود بلکه به خاطر کاری که خداوند با جانهایشان در زمین انجام داده بود. زمانی که ویژگی های متبارکان را در زندگیمان می بینیم، نباید آنچه انجام داده ایم را به خاطر بیاوریم بلکه آنچه که خداوند با رحمت خویش در ما انجام داده است.

ماتم زدگان (The Mournful)

اگر اولین ویژگی به این دلیل اولین است که ضروری ترین شرط لازم برای کسانی است که راهی بهشت هستند، شاید ویژگی بعدی هم به دلیل خاصی دومین است: «خوشابحال ماتم زدگان» (متی 4:5). آیا منظور مسیح توبۀ قلبی و پشیمانی است؟ به نظر من اینطور است، به خصوص که در کتاب مقدس آمده است که اندوه به خاطر خدا به توبه ای منجر می شود که برای رستگاری لازم است (دوم قرنتیان 10:7 را ببینید). باجگیر غمگینی که عیسی راجع به او صحبت کرد نمونه ای از این نوع برکت است. او با فروتنی در معبد سر فرود آورده بر سینه می کوبید و گریه کنان از خدا طلب رحمت می کرد. مرد باجگیر، بر خلاف فریسی که در حین دعا با غرور به خداوند یادآوری می کرد که در هفته دو روز روزه می گیرد و ده یک خود را می دهد، درحالی به خانۀ خویش بازگشت که گناهانش آمرزیده شده بود. در این داستان نه فریسی، بلکه باجگیر سعادتمند شد (لوقا 9:18-14). شاید در میان جمعیتی که مسیح به آنان تعلیم میداد، کسانی حضور داشتند که در زیر الزام روح القدس ماتم زده بودند. تسلی روح القدس بزودی مطعلق به آنان می شد.

اگر منظور مسیح غمی که شخص را به توبه می کشاند نیست، پس شاید او از غم و اندوهی سخن می گفت که تمام مؤمنین راستین حس می کنند، زمانی که با جهانی روبرو می شوند که یاغیانه بر ضد خدایی هستند که دوستشان دارد. پولس آن را به عنوان «اندوهی بزرگ و دردی جانکاه در وجود خود» توصیف کرد (رومیان 2:9).

فروتنان (The Gentle)

سومین ویژگی یعنی فروتنی در کتاب مقدس به عنوان ثمرۀ روح نام برده شده است (غلاطیان 22:5-23 را ببینید). فروتنی صفت خود–تولید شده نیست. آنهایی که رحمت خداوند را دریافت کرده اند و روح القدس در آنها ساکن است برکت فروتنی را خواهند داشت. روزی وارث زمین خواهند شد، چرا که تنها درستکاران می توانند ساکنان زمین جدیدی که خداوند می آفریند، باشند. آنهایی که ادعای مسیحیت می کنند اما ظالم و خشن هستند باید بسیار مراقب باشند. آنها از برکت یافته گان نیستند.

گرسنگان و تشنگان عدالت (Hungering for Righteousness)

خاصیت چهارم، گرسنگی و تشنگی برای عدالت، احساس درونی خدادادی را توضیح می دهد که هر شخص دوباره متولد شده ای دارای آن است. او از هر چه بدی و ناعدالتی در دنیا و آنچه در خودش باقیست، اندوهگین می شود. او از گناه متنفر است (مزمور 10:97؛ 128:119، 163 را ببینید) و عدالت را دوست دارد.

اغلب، زمانی که لغت عدالت را در کتاب مقدس می خوانیم، بلافاصله آن را به عنوان «موضع قانونی عدالت که از جانب مسیح به ما داده شده است» تعبیر می کنیم، اما این لغت همیشه به این معنا نیست. بیشتر مواقع به معنای «کیفیت زندگی عادلانه بر حسب قوانین خداوند» است. مسلماً منظور مسیح هم همین بوده است، زیرا لزومی ندارد که شخص مسیحی برای آنچه دارد گرسنگی بکشد. آنهایی که دوباره از روح القدس متولد می شوند، خواستار اینند که عادلانه زندگی کنند و اطمینان دارند که سیر خواهند شد (متی 6:5) و ایمان دارند که خداوند با لطف و رحمت خویش کاری را که در آنها آغاز کرده است کامل خواهد کرد (فلیپیان 6:1).

همچنین، کلام مسیح در اینجا، روزگار زمین جدید را پیش بینی می کند، زمینی که در آن «عدالت و راستی حکمفرما خواهد بود» (دوم پطرس 13:3). و دیگر هیچ گناهی نخواهد بود. همه خداوند را با تمام وجود در قلب خود خواهند داشت و همه همسایگانشان را همچون خویشتن دوست خواهند داشت. ما که اکنون برای عدالت گرسنگی و تشنگی می کشیم سیر خواهیم شد. در نهایت، دعاهای قلبی ما پاسخ داده خواهند شد، «خواست تو آنچنان که در آسمان مورد اجراست، بر زمین نیز اجرا شود» (متی 10:6).

مهربانان (The Merciful)

پنجمین ویژگی یعنی مهربانی و بخشندگی، صفتی است که هرانسانی که تولد دوباره یافته است دارا می باشد چرا که خداوند بخشنده در او حضور دارد. آنهایی که بخشندگی ندارند، برکت خداوند را ندارند و آشکار می کنند که در رحمت او سهیم نیستند. یعقوب رسول در این باره گفت: «زیرا بر کسی که در این دنیا رحم نکرده است، رحم نخواهد شد» (یعقوب 13:2). اگر کسی در برابر خداوند بایستد و قضاوتی بدون رحمت دریافت کند، به نظر شما به بهشت خواهد رفت یا جهنم؟¹ پاسخ واضح است.

مسیح یک بار داستان خادمی را بازگو کرد که بسیار مورد رحمت اربابش قرار گرفت، اما به دوست خود رحم نکرد. زمانی که اربابش متوجه این موضوع شد، «دستور داد او را به زندان بیندازند و شکنجه دهند، و تا دینار آخر قرضش را نپرداخته، آزادش نکنند» (متی 34:18). تمامی دین او که قبلاً بر او بخشیده شده بود باز هم بر گردنش نهاده شد. سپس مسیح حواریون خود را آگاهی داد، «بلی، و این چنین پدر آسمانی من با شما رفتار خواهد کرد اگر شما برادرتان را از ته دل نبخشید» (متی 35:18). بنابراین، عدم بخشیدن برادر یا خواهر مسیحی که از ما تقاضای رحمت دارد باعث می شود گناهانمان که سابقاً بخشیده شده بودند دوباره برقرار شوند. این کار منجر می شود که به دست دژخیمان سپرده شویم تا دِینی را که توانایی پرداختش را نداریم، بپردازیم. این مسلماً بودن در بهشت نیست. باز تکرار میکنم، انسانهایی که بخشنده نیستند، مورد رحمت خداوند قرار نمی گیرند. آنها از برکت یافته گان نیستند.

پاکدلان (The Pure in Heart)

پاکی دل ششمین ویژگی انسانهایی است که در طریق بهشت هستند. بر خلاف بسیاری از کسانی که ادعای مسیحیت دارند، پیروان حقیقی مسیح تنها به ظاهر پاک نیستند. با لطف و رحمت پروردگار، قلب هایشان پاک شده است. آنها حقیقتاً خداوند را در دلهایشان دوست می دارند و این مسئله بر تفکرات و نیاتشان تأثیر می گذارد. مسیح وعده داد که آنها خداوند را خواهند دید.

باز هم از شما می پرسم، آیا مسیحیانی وجود دارند که پاک دل نیستند و در نتیجه خدا را نخواهند دید؟ آیا خداوند به آنها خواهد گفت که، «شما وارد بهشت خواهید شد اما مرا هرگز نخواهید دید؟» خیر، مسلماً هر شخص درستکاری که به سوی بهشت میرود قلبی پاک دارد.

برقرار کنندگان صلح (The Peacemakers)

برپاکنندگان صلح مورد بعدی صحبت مان هستند. آنها فرزندان خدا نامیده خواهند شد. در اینجا نیز منظور مسیح

می بایست پیروان واقعی او باشد چرا که هر که به او ایمان دارد پسر خدا خوانده خواهند شد (غلاطیان 26:3 را ببینید).

آنها که از روح القدس متولد شده اند حداقل به سه شکل برپاکنندگان صلح خواهند بود:

اولاً، با خدا که قبلاً با او در دشمنی بودند، در صلح هستند (رومیان 10:5 را ببینید).

ثانیاً، آنها تا جایی که امکان داشته باشد، با دیگر مردمان در صلح زندگی می کنند. نفاق و ستیز در وجود آنها نیست. پولس نوشت آنهایی که مرتکب دشمنی و دو بهم زنی؛ کینه توزی و خشم؛ خودخواهی و نفع طلبی؛ شکایت و انتقاد و بهانه جویی می شوند وارث ملکوت خداوند نخواهند بود (غلاطیان 19:5-21 را ببینید). مؤمنان حقیقی، راه بیشتری می روند تا از نزاع جلوگیری کنند و در رابطه شان صلح و آشتی را حفظ کنند. آنها ادعا نمی کنند که خدا را دوست دارند در حالی که از برادر خود بیزارند (متی 23:5-24؛ اول یوحنا 20:4 را ببینید).

ثالثاً، پیروان راستین مسیح با اعلام مژدۀ انجیل می‌توانند به دیگران کمک کنند تا با خداوند و رفقایشان در صلح باشند. شاید یعقوب با اشاره به موعظۀ سر کوه بود که نوشت «آنانی که صلح جو هستند، بذر صلح می کارند و نیکی و خیر درو می‌کنند» (یعقوب 18:3).

آزاردیدگان (The Persecuted)

در آخر مسیح کسانی را نیکبخت خواند که برای عدالت آزار دیده اند. واضح است که اواز مردمی سخن می گفت که با عدالت زندگی می کنند نه کسانی که تصور می کنند که عدل مسیح شامل آنها شده است. مردمی که فرامین مسیح را اطاعت می کنند آنهایی هستند که مورد آزار بی ایمانان قرار می گیرند. آنها وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

مسیح از چه نوع آزاری صحبت می کرد؟ شکنجه؟ شهادت؟ خیر! او مخصوصاً مورد افتراهای ناروا قرار گرفتن مؤمنان به سبب او را در فهرست وارد کرد. این نشان می دهد که بی ایمانان مسیحی واقعی را تشخیص می‌دهند، در غیر این صورت افراد مؤمن مورد افترا و دشنام افراد غیر معتقد قرار نمی گرفتند. چند نفر به اصطلاح مسیحی وجود دارند که طوری غیرقابل تمایز از غیر معتقدین هستند که حتی یک بی ایمان هم بر ضد آنها صحبت نمی کند؟ آنها در واقع اصلاً مسیحی نیستند. چنانچه مسیح گفت، «وای بر شما، آنگاه که مردم از شما تعریف و تمجید کنند، زیرا با انبیای دروغین نیز به همینگونه رفتار می کردند!» (لوقا 26:6). اینکه همه از شما نیک می گویند، نشان می دهد که شما معتقدی راستین نیستید. جهان از مسیحیان راستین بیزار است ( همچنین یوحنا 18:15-21؛ غلاطیان 29:4؛ دوم تیموتائوس 12:3؛ اول یوحنا 13:3-14 را ببینید).

نمک و نور (Salt and Light)

پس از اینکه مسیح به پیروان خود اطمینان داد که آنها در‌واقع از مردم مبارک و دگرگون شده ای هستند که وارث ملکوت آسمان خواهند بود، بعد به آنها هشدار داد. بر خلاف واعظان امروزی که مدام به بزهای روحانی اطمینان می دهند که آنها به هیچ وجه رستگاری خود را از دست نمی دهند، مسیح شاگردان راستین خود را آنقدر دوست داشت که به آنها آگاهی دهد که امکان خروج از ردۀ برکت یافته گان وجود دارد.

شما نمک جهان هستید و به آن طعم می بخشید. اما اگر شما نیز طعم خود را از دست دهید، وضع جهان چه خواهد شد؟ در اینصورت، شما را همچون نمکی بی مصرف دور انداخته، پایمال خواهند ساخت. شما نور جهان می باشید. شما همچون شهری هستید که بر تپه ای بنا شده و در شب می درخشد و همه آن را می بینند. پس نور خود را پنهان مسازید، بلکه بگذارید نور شما بر مردم بتابد، تا کارهای نیک شما را دیده، پدر آسمانی تان را تمجید کنند (متی 13:5-16).

توجه کنید که مسیح حواریون خود را نصیحت نکرد که نمک یا نور بشوند. او( به حالت استعاری) گفت که آنها نمک هستند و به آنها نصیحت کرد که نمک بمانند. او گفت ( به حالت استعاری) که آنها نور هستند و نباید اجازه دهند که که نورشان نهان شود بلکه باید به درخشیدن ادامه دهند. چقدر آنچه عیسی گفت مغایر است با موعظه هایی که به مدعیان مسیحیت داده می‌شود به آنها گفته می شود که نمک و نور بشوند. اگر مردم نمک و نور نیستند، پس شاگرد مسیح نیستند. از برکت یافته گان نیستند و به بهشت نمی روند.

در زمان مسیح نمک در وحلۀ اول برای نگهداری از گوشت استفاده می شد. به عنوان پیروان مطیع مسیح ما نیز

پشتیبان این جهان پر گناه از فساد مطلق هستیم. اما اگر ما هم در رفتارمان مانند جهان شویم، در واقع «دیگر به کاری نمی آییم» ( آیۀ 13). مسیح می خواست که نیکبختان با حفظ ویژگی های خاص خود همیشه نمکین باقی بمانند. آنها باید قابل تمایز از جهان اطراف خود باشند، مبادا «بی مزه شوند» ودیگر به کاری نیاید «جز آنکه برون افکنده شوند و پایمال گردند.» این آیه یکی از هشدارهای واضح عهد جدید دربارۀ لغزش است که خطاب به معتقدان راستین است. اگر نمک واقعاً نمک است، پس باید نمکین باشد. به همین صورت پیروان مسیح هم باید مانند پیروان او رفتار کنند در غیر این صورت، آنها پیرو او نیستند، حتی اگر زمانی بودند.

پیروان حقیقی مسیح نور جهان هم هستند. نور همیشه می درخشد. اگر ندرخشد، نور نیست. بنابر این استدلال، نور اعمال نیک ما را نشان می دهد (متی 16:5 را ببینید). مسیح آنهایی را که هیچ عملی نداشتند نصیحت نمی کرد تا آنها را برانگیزد، بلکه از کسانی که اعمال نیک انجام می دانند می خواست که نیکی خود را از دیگران مخفی نکنند. اینگونه پدر آسمانی خود را جلال می دهند زیرا کار او در آنها سبب نیکی می شود. در اینجا تعادل زیبایی میان فیض خداوند و همکاری ما با او می بینیم؛ هر دو اینها برای کسی که می خواهد مقدس باشد لازم است.

ارتباط شریعت با پیروان مسیح

(The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

در اینجا بخش جدیدی را آغاز می کنیم. این قسمت بسیار مهم و اساسی است، و در‌واقع مقدمه ای است برای آنچه مسیح در باقی موعظۀ خود می گوید.

گمان مبرید که آمده‌ام تا تورات موسی و نوشته‌های سایر انبیاء را منسوخ کنم. من آمده‌ام تا آنها را تکمیل نمایم و به انجام رسانم. براستی به شما می‌گویم که از میان احکام تورات، هر آنچه که باید عملی شود، یقیناً همه یک به یک عملی خواهند شد. پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود. این را نیز بگویم که تا شما از علما و پیشوایان دین یهود بهتر نشوید، محال است بتوانید وارد ملکوت آسمان شوید (متی 17:5-20).

اگر مسیح به حضار هشدار داد که نمی خواهد شریعت و نوشته های پیامبران را منسوخ کند، می توانیم به این نتیجه برسیم که در میان حضار کسانی بوند که چنین تصوری داشتند. دلیل این طرز فکر را ما تنها می توانیم حدس بزنیم. شاید دلیلش این باشد که مسیح کاتبان و فریسیان را به شدت ملامت کرد و همین باعث شده بود که برخی فکر کنند او شریعت موسی و نوشته های پیامبران را نسخ می کند.

مسیح به وضوح از حواریون خود می خواست که نادرست بودن چنین تصوری را تشخیص دهند. او خداوند الهام کنندۀ تمام عهد عتیق بود، و مسلماً هرگز آنچه را که خود توسط موسی و دیگر پیامبران گفته بود منسوخ نمی کرد. بر عکس، همانطور خود نیز گفت او می خواست شریعت و نوشته های پیامبران را کامل کند.

او دقیقاً چگونه می خواست شریعت و نوشته های پیامبران را کامل کند؟ برخی تصور می کنند که مسیح تنها دربارۀ پیش گویی هایی که در مورد نجات دهنده هستند سخن میگفت. اگرچه مسیح همۀ پیش گویی ها را یا تکمیل کرد و یا تکمیل خواهد کرد، اما منظور او دقیقاً این نبود. متن کلام نشان می دهد که او دربارۀ تمام نوشته های شریعت و پیامبران تا حد «همۀ احکام تورات» (آیۀ 18) تا «کوچکترین حکم» (آیۀ 19) صحبت می کرد.

برخی دیگر تصور می کنند منظور مسیح این بود که او با انجام واجبات شریعت از طرف ما و از طریق زندگی مطیعانه و مرگ فداکارانه اش آن را کامل خواهد کرد (رومیان 4:8 را ببینید). اما از متن کلام مشخص است که منظور مسیح این هم نبوده است. در آیات بعدی مسیح چیزی دربارۀ زندگی و مرگ خودش نمی گوید که آن را به عنوان کامل کردن شریعت بتوانیم در نظر بگیریم. بلکه بلافاصله در جملۀ بعدی می گوید که شریعت حداقل تا آسمان و زمین بر جای هستند هیچ حرف و نقطه ای از تورات از بین نخواهد رفت «تا همۀ آن تحقق یابد» و اینها از مسئله مرگ مسیح بر روی صلیب بسیار دور هستند. مسیح بعد از آن اعلام کرد که رفتار مردم نسبت به شریعت حتی بر جایگاه آنها در آسمان هم مؤثر است (آیۀ 19)، و اینکه مردم باید از شریعت حتی بهتر از کاتبان و فریسیان اطاعت کنند ، در غیر این صورت وارد ملکوت آسمان نخواهند شد (آیۀ 20).

واضح است که مسیح بعلاوۀ تکمیل پیشگویی های مربوط به نجات دهنده، الگوها، و سایۀ شریعت، و انجام واجبات شریعت از جانب ما، به اینکه مخاطبینش فرامین شریعت را حفظ کنند و آنچه پیامبران گفته اند عمل کنند هم فکر می کرد. در یک معنا، مسیح شریعت را با آشکار کردن نیت خداوند درآن، توضیح و تأیید آن، کامل می کرد و آنچه را که مخاطبینش متوجه نمی شدند توضیح می داد.² کلمۀ یونانی که در آیۀ 17 به «تکمیل کردن» ترجمه شده، در عهد جدید به کامل کردن، تمام کردن، پر کردن و تماماً به انجام رسانیدن هم ترجمه شده است. مسیح می خواست دقیقاً همین کار را بکند در چهار جملۀ بعدی این کار را آغاز می کند.

خیر! مسیح نیامد که شریعت و انبیاء را منسوخ کند، بلکه آمد تا آنها را کامل کند، یعنی «آنها را به کمال پُر کند». زمانی که این بخش از موعظۀ سر کوه را تعلیم می دهم، اغلب به حضار لیوان آبی که نیمه پر است نشان می دهم، به عنوان مثالی از مکاشفه ای که خداوند در شریعت و توسط انبیاء داده است. مسیح نیامد که شریعت و نوشته های رسولان را منسوخ کند (زمانی که این را می گویم طوری رفتار می کنم که انگار می خواهم لیوان نیمه پُر را دور بریزم). بلکه او می خواست شریعت و انبیاء را تکمیل کند (در این زمان من بطری آب را بر می دام و لیوان را تا آخر پر می کنم). این کار کمک می کند که مردم متوجه منظور مسیح بشوند.

اهمیت حفظ شریعت (The Importance of Keeping the Law)

مسیح در رابطه با حفظ فرامین شریعت و انبیاء نمی توانست منظور خود را با تاکید بیشتری بگوید. او انتظار داشت که حواریونش از او اطاعت کنند زیرا این فرامین بسیار با اهمیت بودند. در واقع، میزان پایبندی آنها به این فرامین جایگاه آنها را در آسمان مشخص می کرد: «پس اگر کسی از کوچکترین حکم آن (شریعت) سرپیچی کند و به دیگران نیز تعلیم دهد که چنین کنند، او در ملکوت آسمان از همه کوچکتر خواهد بود. اما هر که احکام خدا را اطاعت نماید و دیگران را نیز تشویق به اطاعت کند، در ملکوت آسمان بزرگ خواهد بود» (19:5).

بعد به آیۀ 20 می رسیم: «این را نیز بگویم که تا شما از علما و پیشوایان دین یهود بهتر نشوید، محال است بتوانید وارد ملکوت آسمان شوید.»

توجه کنید که این ایدۀ تازه ای نیست بلکه سخنی است که توسط حروف رابطِ این را نیز به آیات قبلی ارتباط دارد. حفظ فرامین چقدر اهمیت دارد؟ شخص باید آنها را بهتر از کاتبان و فریسیان حفظ کند تا به ملکوت آسمان وارد شود. بازهم مسیح منظور و هدف اصلی خود را بیان می‌کند – تنها افراد مقدس وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

خادم شاگردساز برای اینکه در تناقض با مسیح نباشد، هیچ گاه به کسی که دادگریش از کاتبان و فریسیان بیشتر نباشد، اطمینان داشتن نجات را نمی دهد.

مسیح از چه نوع عدالتی صحبت می کرد؟

(?Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking)

زمانی که مسیح گفت عدالت ما باید از عدالت کاتبان و فریسی ها پیشی بگیرد، آیا به جایگاه قانونی عدالت اشاره نمی‌کرد که مجاناً به ما نسبت داده می شود؟ خیر، منظور او این نبود و دلیل خوبی برای ردِ این مطلب وجود دارد. اول، چنین برداشتی در متن کلام نمی گنجد. قبل و بعد از این گفته (و در کلِ موعظۀ سر کوه)، مسیح در رابطه با حفظ فرامین صحبت می کرد که همان زندگی عادلانه است. بدیهی ترین برداشت از سخنان او این است که ما می بایست عادل تر از کاتبان و فریسی ها زندگی کنیم. چقدر نامعقول و ناپسند است که فکر کنیم مسیح جایگاهی را به کاتبان و فریسیان نسبت دهد که به حواریون خود نداد. چقدر احمقانه است که تصور کنیم که مسیح کاتبان و فریسیان را برای ارتکاب گناهانی محکوم کند در حالی که حواریون خود را به دلیل این که «دعای رستگاری» را خوانده بودند، برای ارتکاب همان گناهان محکوم نکند.³

مشکل ما این است که نمی خواهیم معنای واضح و آشکار این آیه را قبول کنیم، چرا که برایمان مانند افراط در مراعات قانون به نظر می آید. اما مشکل اصلی ما این است که رابطۀ جدانشدنی میان عدالتِ منسوب شده و عدالت عملی را نمی فهمیم. اما یوحنا این رابطه را دریافته بود. او نوشت: «فرزندان عزیزم، مراقب باشید کسی شما را در این مورد فریب ندهد: هر که اعمال نیک و راست انجام می دهد، به این علت است که درستکار و نیک است، همانگونه که مسیح نیک و درستکار بود» (اول یوحنا 7:3). ما همچنین رابطۀ میان تولد تازه و عدالت عملی را نمی دانیم اما یوحنا این را هم می‌دانست: «…پس این را نیز بدانید که هر که نیکی می کند، فرزند خداست» (اول یوحنا 29:2).

مسیح می توانست به سخنان خود در 20:5 اینها را هم بیافزاید، «و اگر توبه کنید و به واقع دوباره متولد شوید و از طریق ایمان عملی هدیۀ مرا که عدالت است دریافت کنید، با قدرت روح من که در شما ساکن است همکاری خواهید کرد، و عدالت عملی شما از عدالت کاتبان و فریسیان بیشتر خواهد شد.»

چطور مقدس تر از کاتبان و فریسیان باشیم؟

(?How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

سؤالی که در واکنش به گفته های مسیح در 20:5 طبیعتاً به ذهن خطور می کند، این است: فریسی ها و کاتبان دقیقاً چقدر دادگر و عادل بودند؟ پاسخ این است: نه زیاد.

در زمانی دیگر مسیح اینگونه به آنها اشاره می کند «وای بحال شما ای علمای دینی و فریسیان ریاکار! شما مانند قبرهای سفید شده ای هستید که ظاهری زیبا دارند اما داخل آن پر است از استخوانهای مردگان و کثافات!» (متی 27:23). این آیه نشان می دهد که آنها در ظاهر دادگر اما باطناً شریر بودند. آنها بخوبی متن شریعت موسی حفظ می کردند اما روح آن را نادیده گرفته بودند، و اغلب با پیچ و تاب دادن و حتی تغییر فرمان خداوند خود را توجیه می کردند.

این عیب اصلی فریسی ها و کاتبان در حقیقت مسئله ایست که مسیح در باقی موعظۀ سر کوه به آن پرداخته است. او تعدادی از فرامین شناخته شدۀ خداوند را نقل و تفاوت میان حفظ متن و روح هر فرمان را آشکار کرد. در انجام این کار او به مراتب تعالیم غلط و ریاکاری فریسی ها و کاتبان را فاش کرد، و انتظارات واقعی اش را از حواریون خود به طور آشکار عنوان کرد.

مسیح هر مثالی را با این کلمات آغاز کرد، «شما شنیده اید.» او با مردمی صحبت می کرد که شاید هرگز عهد قدیم را نخوانده بودند بلکه آن را از فریسی ها و کاتبان در کنیسه ها شنیده بودند. به راحتی می توان گفت که شاید مخاطبین او تمام زندگیشان را تحت تعالیم نادرست گذرانده بودند چرا که آنها نظریات پیچ و تاب داده شدۀ کاتبان و فریسیان را دربارۀ کلام خداوند می شنیدند و زندگی کفر آمیز آنها را مشاهده می کردند.

بر خلاف کاتبان و فریسیان یکدیگر را دوست بدارید

(Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

مسیح با استفاده از فرمان ششم به عنوان مرجع، تعلیم خود به حواریونش را در رابطه با انتظارات خداوند از آنها آغاز کرد، و در عین حال ریاکاری فریسی ها و کاتبان را فاش کرد.

گفته شده است که هر کس مرتکب قتل شود، محکوم به مرگ می باشد. اما من می‌گویم که حتی اگر نسبت به برادر خود خشمگین شوی و بر او فریاد بزنی، باید تو را محاکمه کرد؛ و اگر برادر خود را «ابله» خطاب کنی، باید تو را به دادگاه برد؛ و اگر به دوستت ناسزا گویی، سزایت آتش جهنم می‌باشد (متی 21:5-22).

اول، توجه کنید که مسیح دربارۀ چیزی هشدار می دهد که ممکن بود شخص را به سمت دوزخ ببرد. منظور اصلی او همین بود– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند شد.

فریسی ها و کاتبان با ذکر فرمان ششم که وضوحاً هشدار می دهد که قتل سبب محاکمه شدن شخص در دادگاه خواهد شد، علیه قتل موعظه می کردند.

اما مسیح می خواست حواریونش چیزی را بدانند که به نظر نمی رسید فریسیان و کاتبان قادر به تشخیص آن باشند– تخلفات کوچکتری نیز وجود داشت که می توانست افراد را به محکمه که قاعدتاً محکمۀ خداوند است، بکشاند. از آنجاییکه بسیار مهم است که یکدیگر را دوست بداریم (دومین فرمان بزرگ)، زمانی که از دست برادر خود خشمگین می شویم، باید خود را در دادگاه خداوند گناهکار به حساب بیاوریم. اگر خشم خود را با سخنان نامهربانانه به زبان بیاوریم، گناه ما حتی بزرگتر می شود، و باید خود را در عالی ترین دادگاه خداوند گناهکار بدانیم. و اگر پا را فراتر نهیم، و با تهمت برادر خود را مورد نفرت قرار دهیم، آنقدر گناهکار هستیم که به دوزخ افکنده شویم!⁴ این مسئله کاملاً جدی است!

رابطۀ ما با خداوند توسط رابطۀ ما با برادرانمان سنجیده می شود. اگر از برادری نفرت داریم، این نفرت نشان می دهد که ما دارای زندگی جاودان نیستیم. یوحنا نوشت:

هر که از برادر خود تنفر داشته باشد، در‌واقع قاتل است؛ و می دانید که هر کس قصد قتل کسی را داشته باشد، هرگز به زندگی ابدی دست نخواهد یافت (اول یوحنا 15:3).

اگر کسی ادعا می‌کند که خدا را دوست دارد، اما از همنوع خود متنفر است، دروغ می گوید؛ چون اگر کسی نتواند همنوعی را که می بیند، دوست داشته باشد، چگونه می‌تواند خدایی را که ندیده است دوست بدارد؟ (اول یوحنا 20:4)

چقدر مهم است که ما یکدیگر را دوست بداریم، و چنانچه مسیح فرمان داد برای آشتی قدم برداریم زمانی که یکدیگر را رنجانده ایم (متی 15:18-17 را ببینید). مسیح اینگونه ادامه داد:

پس اگر نذری داری و می‌خواهی گوسفندی در خانۀ خدا قربانی کنی، و همان لحظه بیادت آید که دوستت از تو رنجیده است، گوسفند را همانجا نزد قربانگاه رها کن و اول برو از دوستت عذر خواهی نما و با او آشتی کن؛ آنگاه بیا و نذرت را به خدا تقدیم کن (متی 23:5-24).

تمام این مطالب برای گفتن این مسئله است که اگر رابطه مان با برادرمان خوب نیست پس رابطۀ ما با خداوند هم درست نیست. گناه فریسی ها این بود که چیزی را که اهمیت کمی داشت بزرگ جلوه می دادند و چیزی را که اهمیت زیادی داشت کوچک جلوه می دادند، چنانچه مسیح گفت «پشه را از صافی می گذرانند و شتر را می بلعند» (متی 23:23-24). آنها اهمیت ده یک و قربانی دادن را بیان می کردند، ولی مسئله ای را که بسیار مهم تر بود، دومین فرمان بزرگ را که همان دوست داشتن یکدیگر بود نادیده می گرفتند. چقدر ریاکارانه است که قربانی را به قربانگاه ببریم تا عشق خود را نسبت به خداوند نشان دهیم اما دومین فرمان بزرگ را رعایت نکنیم! این همان چیزی بود که مسیح درباره اش هشدار می داد.

دربارۀ سختی دادگاه خداوند مسیح باز هم ادامه داد:

هر گاه کسی از تو شکایت کند و تو را به دادگاه ببرد، کوشش کن پیش از آنکه به دادگاه برسید و قاضی تو را به زندان بیندازد، با شاکی صلح کنی؛ و گر نه، در زندان خواهی ماند و تا دینار آخر را نپرداخته باشی، بیرون نخواهی آمد (متی 25:5-26).

بهترین کار این است که تا جایی که ممکن است با برادرانمان در صلح و آشتی زندگی کنیم و دور از محکمۀ خداوند باشیم. اگر برادر یا خواهری نسبت به ما خشمگین است و در «راه دادگاه» یعنی در این زندگی، ما لجوجانه قدمی برای آشتی برنداریم، در برابر خداوند خواهیم ایستاد و مسلماً پشیمان خواهیم شد. آنچه مسیح در اینجا گفت بسیار شبیه به هشدارهایی است که او در رابطه با هر نوع تقلید از خادمی که در متی 23:18-35 ذکر شده بود، داده است. قرض خادمی که بخشیده شده بود اما برادر خود را که به او مقروض بود نبخشید، دوباره به حساب او گذاشته شد و به دژخیمان سپرده شد «و تا دینار آخر قرضش را نپرداخته، آزادش نکنند» (متی 34:18). همچنین در اینجا نیز مسیح به ما هشدار می دهد که دوست نداشتن برادر خود، آنچنان که خداوند انتظار دارد، عواقب وخیمی دارد.

برخلاف کاتبان و فریسیان در مسائل جنسی پاک باشید

(Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

فرمان هفتم دربارۀ مثال دومی بود که چطور فریسی ها و کاتبان متن شریعت را حفظ می کردند ولی روح آن را نادیده می گرفتند.مسیح از حواریون خود انتظار داشت که از لحاظ جنسی پاک تر از فریسی ها و کاتبان باشند.

گفته شده است که زنا مکن. ولی من می‌گویم که اگر حتی با نظر شهوت آلود به زنی نگاه کنی، همان لحظه در دل خود با او زنا کرده‌ای. پس اگر چشمی که برایت اینقدر عزیز است، باعث می‌شود گناه کنی، آن را از حدقه در آور و دور افکن. بهتر است بدنت ناقص باشد، تا این که تمام وجودت به جهنم بیفتد. و اگر دست راستت باعث می‌شود گناه کنی، آن را ببر و دور بینداز. بهتر است یک دست داشته باشی، تا اینکه با دو دست به جهنم بروی (متی 27:5-30).

باز هم توجه داشته باشید که مسیح همچنان منظور اصلی خود را ادامه می دهد– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند بود. او باز هم دربارۀ دوزخ هشدار داد و اینکه انسان چه باید بکند تا از دوزخ دور بماند.

فریسی ها و کاتبان نمی توانستند فرمان هفتم را نادیده بگیرند، بنابراین با وفادار ماندن نسبت به همسرانشان ظاهراً از آن اطاعت می کردند. با این وجود در خیال خود با زنان دیگر رابطۀ جنسی برقرار می کردند. آنها در ذهن خود زنانی را که در بازارها می دیدند، برهنه تصور می کردند. آنها باطناً زناکار بودند و از روح فرمان هفتم تجاوز می کردند. چه بسیار کسانی که در کلیساهای امروز همین کار را انجام می دهند!

مسلماً خداوند می خواهد که مردم از لحاظ جنسی پاک و درست باشند. واضح است که اگر درست نیست با زن همسایه رابطۀ جنسی داشت، فکر کردن دربارۀ داشتن رابطۀ جنسی هم با او درست نیست. مسیح نمی خواست قانونی سخت تر به آنچه درشریعت موسی گفته شده اضافه کند. فرمان دهم به طور آشکار شهوت را منع می کند: «به زن همسایه ات طمع نکن» (خروج 17:20).

یقیناً در میان مخاطبین مسیح کسانی بودند که ملزم شدند. آنها باید چه می کردند؟ چنانچه مسیح آموزش داد آنها باید فوراً توبه می کردند. آنهایی که شهوت ران بودند، به هر قیمتی باید توبه می کردند زیراکسی که شهوت رانی می کند به دوزخ افکنده خواهد شد.

البته هیچ انسان منطقی فکر نمی کند که منظور مسیح این بوده که افراد شهوت ران باید چشم و دست خود را از بدن خود جدا کنند. انسان شهوت رانی که یک چشم خود را بیرون می افکند تبدیل می شود به شهوت رانِ یک چشم! مسیح می خواست بر اهمیت اطاعت از روح فرمان هفتم تاکید کند. حیات جاوید به آن بستگی داشت.

در پی این مثال مسیح،خادم شاگردساز به شاگردان خود پند می دهد که هر آنچه را که سبب لغزششان می شود از خود دور کنند. اگر تلویزیون ماهواره ای است که سبب لغزش می شود باید قطع شود. اگر تلویزیون معمولی است، باید از آنجا بیرون برده شود. اگر بخشی از مجله است باید حذف شود. اگر اینترنت است باید قطع شود. اگر پنجره است باید بسته شود. هیچ کدام از اینها ارزش زندگی ابدی در دوزخ را ندارند و از آنجایی که خادم شاگردساز مردم خود را دوست می دارد، حقیقت را به آنها گفته و آنها را آگاه خواهد کرد، همان کاری که مسیح هم انجام داد.

طریق دیگر ارتکاب زنا (Another Way to Commit Adultery)

مثال بعدی مسیح بسیار مربوط به آن مثالی است که کمی قبل بررسی کردیم، و شاید به همین دلیل بعد از آن ذکر شده است. در واقع باید آن را به عنوان تشریح جزئیات و نه موضوعی جدید در نظر گرفت. موضوع مطلب «کار دیگر فریسی ها که برابر با زنا بود.»

گفته شده است: اگر کسی می‌خواهد از دست زنش خلاص شود، کافی است طلاقنامه ای بنویسد و به او بدهد. اما من می‌گویم هر که زن خود را بدون اینکه خیانتی از او دیده باشد، طلاق دهد و آن زن دوباره شوهر کند، آن مرد مقصر است زیرا باعث شده زنش زنا کند؛ و مردی نیز که با این زن ازدواج کرده، زناکار است (متی 31:5-32).

این مثالی است از اینکه چطور کاتبان و فریسی ها قانون خداوند را پیچ و تاب می دادند تا زندگی پر گناه خود را با آن تطبیق دهند.

بیایید یک فریسی را در دوران مسیح تصور کنیم. در همسایگی او زنی جذاب زندگی می کند که این مرد نسبت به او احساس شهوت می کند. هر روز که این زن را می‌بیند با او لاس می زند. زن نیز به او کشش نشان می‌دهد و شهوت مرد نسبت به او روز به روز بیشتر می شود. دوست دارد که او را بدون لباس ببیند و در خیال خود رابطۀ جنسی با او را تصور می کند. آه! اگر می توانست فقط او را به دست آورد!

اما این مرد مشکلی دارد. او متأهل است و دینش او را از زنا بازداشته است. او نمی خواهد فرمان هفتم را زیر پا بگذارد (اگرچه او در واقع هر بار که شهوت رانی کرده است، این فرمان را هم زیر پا گذاشته است). حالا چه کار می تواند بکند؟

راه حلی وجود دارد! اگر همسر کنونی خود را طلاق دهد می تواند با معشوقی که در ذهن دارد ازدواج کند! اما آیا طلاق مشروع است؟ یک فریسی دیگر در پاسخ به این سوال یقیناً می گوید بله! نوشته ای در کتاب مقدس برای تأئید کار او وجود دارد! تثنیه 1:24 دربارۀ دادن طلاق نامه به همسر زمانی که او را طلاق می دهید چیزهایی می گوید. طلاق باید تحت شرایط خاصی قانونی باشد! اما چه شرایطی؟ او دقیقاً آنچه خداوند می گوید را می خواند:

اگر مردی پس از ازدواج با زنی، به عللی از او راضی نباشد، و طلاقنامه ای نوشته‌، بدستش‌ دهد، و او را رها سازد… (تثنیه1:24).

پس او می تواند همسرش را طلاق دهد اگر چیزی ناشایست در او بیابد! و این مرد یافته است! همسر او به جذابیت زنی که در خیابان می بیند نیست! (این مثال بعیدی نیست. بر طبق رابی هالِل، که معروف ترین تعالیم را دربارۀ طلاق در زمان مسیح داشت، مرد در صورتی که زنی زیباتر از همسر خود پیدا کند می تواند او را قانوناً طلاق دهد، زیرا این مسئله همسر او را در نظر او «شرم آور» می کند. از تعالیم او به این مورد می توان اشاره کرد که مرد می تواند همسر خود را به دلیل ریختن نمک زیاد در غذا یا صحبت با مرد دیگری، یا پسر نزاییدن طلاق دهد.)

بنابراین فریسی شهوت ران ما به طور قانونی همسر خود را با دادن یک سند رسمی طلاق می دهد و سریعاً با زن رویاهایش ازدواج می کند. و همۀ اینها بدون ایجاب ذره ای گناه انجام می شود، زیرا از قانون خداوند پیروی شده است!

دیدگاهی متفاوت (A Different View)

البته خداوند مسائل را طور دیگری می بیند. او هیچ گاه به صراحت نمی گوید «نا رضایتی» که در تثنیه 1:24-4 ذکر شده چه بود یا اینکه دلیل قابل قبولی برای طلاق است یا خیر. در حقیقت این متن چیزی دربارۀ اینکه چه زمانی طلاق قانونی یا غیر قانونی است، نمی گوید، بلکه تنها دربارۀ این مطلب است که زنی که از همسر خود طلاق گرفته و دوباره ازدواج کرده و از همسر دوم خود هم طلاق گرفته است، نمی تواند با همسر اول خود ازدواج کند. اگر بگوییم بر حسب این آیات، در نظر خداوند یک نوع «نا رضایتی» وجود دارد که طلاق را قانونی می کند در واقع القاء معنا به متن است.

به هر حال، از نظر خداوند، مردی که من برایتان تصویر کردم تفاوتی با شخص زناکار ندارد. این مرد فرمان هفتم را زیر پا گذاشته است. در حقیقت او از یک زناکار معمولی هم گناهکارتر است، زیرا او «دوبار زنا کرده است». می پرسید چرا؟ اولاً او خود مرتکب زنا شده است. مسیح سپس گفت، «هر کس زن خود را به هر علتی بغیر از علت زنا طلاق دهد و با زن دیگری ازدواج کند، زناکار محسوب می شود» (متی 9:19).

ثانیاً از آنجایی که همسر سابق او برای ادامۀ زندگی باید به دنبال شوهر دیگری باشد، در نگاه خداوند این فریسی کاری کرده است که همسرش هم مجبور به داشتن رابطۀ جنسی با شخص دیگری باشد. بنابراین، او موجبات زنای همسر خود را فراهم می کند.⁵ مسیح گفت، «هرکه زن خود را بدون اینکه خیانتی از او دیده باشد، طلاق دهد و آن زن دوباره شوهر کند، آن مرد مقصر است زیرا باعث شده زنش زنا کند» (متی 32:5، همراه با تأکید).

حتی ممکن است مسیح فریسی شهوت ران ما را به «زنای سه گانه» متهم کند اگر گفتۀ او، «و مردی نیز که با این زن ازدواج کرده، زناکار است» (متی 32:5)، به این معنا باشد که خداوند این فریسی را مسئول گناه شوهر جدید زن طلاق داده اش بداند.⁶

در روزگار مسیح این مسئله بسیار داغ بود، چنانچه در جایی دیگر می خوانیم که چند فریسی از مسیح پرسیدند «آیا شما اجازه می‌دهید مرد زن خود را طلاق دهد؟» (متی 3:19). سوال آنها آنچه را که در ذهنشان هست آشکار کرد. واضح است که حداقل برخی از آنها می خواستند باور کنند که طلاق به دلایلی مشروع است.

همچنین باید اضافه کنم که چقدر باعث تأسف است که برخی مسیحیان همین نوشته های کتاب مقدس را بر می درند، آنها را به غلط تعبیر می کنند و با آنها فرزندان خدا را به زنجیر می کشند. مسیح دربارۀ مسیحی صحبت نمی کرد که زمانی که نجات نیافته بود طلاق گرفته بود و بعد از یافتن زوجی مناسب که عاشق مسیح است با آن شخص ازدواج می کند. این کار به معنای زنا نیست. اگر منظور مسیح این بود باید انجیل را تغییر دهیم زیرا دیگر بخششی برای گناه گناهکاران ایجاد نمی کند. از اکنون باید اینطور موعظه کنیم «مسیح به خاطر شما مرد و اگر توبه کنید و به او ایمان بیاورید تمام گناهانتان بخشیده خواهد شد. اگر طلاق گرفته اید به هیچ عنوان ازدواج نکنید چرا که با ازدواج در زنا خواهید زیست و بر طبق انجیل زناکار به دوزخ افکنده می شود. همچنین اگر طلاق گرفته و دوباره ازدواج کرده اید، قبل از اینکه به سوی مسیح بیایید باید گناه دیگری مرتکب شوید و از همسر فعلی خود طلاق بگیرید. در غیر این صورت شما به زندگی در زنا ادامه خواهید داد و زناکاران رستگار نخواهند شد.»⁷ آیا پیام انجیل این است؟⁸

برخلاف کاتبان و فریسیان صادق باشید

(Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

سومین مثال مسیح از رفتار نادرست و کاربرد نادرست آیات کتاب مقدس توسط فریسی ها و کاتبان مربوط به فرمان خداوند دربارۀ گفتن حقیقت است. فریسی ها و کاتبان روشی بسیار خلاقانه برای دروغ گفتن ایجاد کرده بودند. ما از متی 16:23-22 متوجه می شویم که اگر به معبد، قربانگاه یا آسمان سوگند می خوردند خود را ملزم به حفظ نذر و پیمان خود نمی دانستند. اما اگر به طلای درون معبد، قربانی درون قربانگاه، و یا خداوند آسمانها سوگند می خوردند، ملزم به حفظ آن و عمل به آن بودند! این کار آنها مثل این بود که کودکی مجبور به راست گفتن نیست اگر انگشت هایش را پشت سرش گره کرده باشد. مسیح انتظار دارد که حواریونش حقیقت را بگویند.

باز گفته شده که قسم دروغ نخور و هر گاه به نام خدا قسم یاد کنی، آن را وفا کن. اما من می گویم: هیچ‌گاه قسم نخور، نه به آسمان که تخت خداست، و نه به زمین که پای انداز اوست، و نه به اورشلیم که شهر آن پادشاه بزرگ است؛ به هیچیک از اینها سوگند یاد نکن. به سر خود نیز قسم نخور، زیرا قادر نیستی مویی را سفید یا سیاه گردانی. فقط بگو: «بلی» یا «نه». همین کافی است. اما اگر برای سخنی که می گویی، قسم بخوری، نشان می‌دهی که نیرنگی در کار است (متی 33:5-37).

فرمان اصلی خداوند دربارۀ نذر و پیمان چیزی در مورد سوگن خوردن به چیز دیگری نمی گوید. خداوند از مردمش می خواست که همیشه راست گو باشند، پس هرگز نیازی به سوگند خوردن وجود نداشت.

پیمان بستن کار بدی نیست چرا که برابر با همان نذر یا عهد بستن است. در حقیقت پیمان بستن برای اطاعت از خداوند بسیار هم خوب است. نجات با پیمان پیروی از مسیح آغاز می شود. اما زمانی که مردم قسم می خورند تا دیگران را متقاعد کنند که راست می گویند، در واقع آشکارا اعتراف می کنند که معمولاًدروغ می گویند. کسانی که همیشه راست می گویند نیازی به قسم خوردن ندارند. با این وجود امروزه کلیساها پر از انسانهای دروغگو است، و رهبران اغلب در حیله و فریب پیشوا هستند.

خادم شاگردساز نمونه ای از راست گویی در مقابل مردم ایجاد می کند و به پیروان خود می آموزد که همیشه حقیقت گویی پیشه کنند. او می داند که یوحنا اخطار داده است که دروغگویان در دریاچۀ آتش و گوگرد افکنده خواهند شد (مکاشفه 8:21).

انتقام نگیرید، کاری که کاتبان و فریسیان انجام می دهند

(Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

مورد بعدی در فهرست نارضایتی های مسیح انحراف فریسی ها از یکی از معروف ترین آیات موجود در عهد عتیق بود. قبلاً این آیات را در فصل مربوط به تفسیر بر اساس انجیل بررسی کرده ایم.

گفته شده که اگر کسی چشم دیگری را کور کند، باید چشم او را کور کرد و اگر دندان کسی را بشکند، باید دندانش را شکست. اما من می‌گویم که اگر کسی به تو زور گوید، با او مقاومت نکن؛ حتی اگر به گونۀ راست تو سیلی زند، گونۀ دیگرت را نیز پیش ببر تا به آن نیز سیلی بزند. اگر کسی تو را به دادگاه بکشاند تا پیراهنت را بگیرد، عبای خود را نیز به او ببخش. اگر یک سرباز رومی به تو دستور دهد که باری را به مسافت یک میل حمل کنی، تو دو میل حمل کن. اگر کسی از تو چیزی خواست، به او بده؛ و اگر از تو قرض خواست، او را دست خالی روانه نکن (متی 38:5-42).

بر طبق شریعت موسی زمانی که شخصی به دلیل ضرب و جرح کسی به محکمه برده می شود، مجازات او باید برابر با جرمی که مرتکب شده است باشد. اگر دندان کسی را شکست باید دندان او نیز شکسته شود. این فرمان برای اطمینان از این صادر شد که در محکمه ها برای جرائم بزرگ عدالت اجرا خواهد شد. خداوند نظام محکمه ها و قضات را تحت شریعت ایجاد کرده بود تا از جرم و خلاف جلوگیری و عدالت را برقرار کند، و انتقام گرفتن را فرو بنشاند. خداوند فرمان داد که قضات بی طرف و در داوری خود عادل باشند. آنها باید «چشم را به عوض چشم و دندان را به عوض دندان» تعین می کردند. اما این عبارت و فرمان همیشه در متونی که راجع به عدالت در محکمه ها هستند یافت می شود.

اما فریسی ها و کاتبان این فرمان را هم پیچ و تاب داده بودند به طوری که انتقام گرفتن برایشان تبدیل به عملی مقدس شده بود. بنظر می‌رسد که در فلسفۀ آنها جایی برای ذره ای صبر و تحمل وجود نداشت وحتی برای کوچکترین آسیبی که می دیدند انتقام می گرفتند.

اما خداوند همیشه از مردم خود انتظارات بیشتری داشته است. انتقام چیزی است که او به صراحت ممنوع کرده بود (تثنیه 35:32 را ببیند). عهد عتیق به مردم آموزش می دهد که با دشمنان خود مهربان باشند (خروج 4:23-5؛ امثال 21:25-22 را ببینید). مسیح هم این موضوع را تأکید کرد زیرا به حواریون خود گفت روی دیگر خود را به طرف شخصی که سیلی می زند بازگردانند و با شخص بدکاری که آنها را مجبور می کند یک میل راه بروند، دو میل با او بروند. خدا از ما می خواهد زمانی که کسی به ما بدی می کند بخشنده باشیم و در واکنش به او خوبی کنیم.

اما آیا مسیح از ما توقع دارد که اجازه دهیم از ما سوء استفاده کنند و زندگی ما را به تباهی بکشند؟ آیا اشتباه است بی ایمانی را به دلیل کار غیر قانونی که بر علیه ما انجام داده به دادگاه بکشیم؟ خیر. مسیح دربارۀ برقراری عدالت در دادگاه صحبت نمی کرد بلکه منظور او از گفتن آن مطالب این بود که مردم برای اختلافات کوچک انتقام شخصی نباید بگیرند. توجه کنید که مسیح نگفت ما باید گردنمان را در اختیار کسی قرار دهیم که قبلاً از پشت به ما خنجر زده است. او نگفت که باید خانه مان را به کسی بدهیم که ماشینمان را می خواهد به زور از ما بگیرد. مسیح تنها از ما خواست زمانی که با آسیب های جزئی روزمره مواجه می شویم و در مقابله با انسانهای خودخواه دچار مشکل می شویم از خود بخشش و بردباری نشان دهیم. او می خواهد که ما مهربان تر از آنچه افراد خود خواه انتظار دارند، باشیم. فریسی ها و کاتبان به این معیار نزدیک نبودند.

چرا بسیاری از کسانی که ادعای مسیحیت دارند آسان دلخور می شوند؟ چرا با مسائلی که بارها جزئی تر از خوردن سیلی به صورت هستند از اطرافیان خود می رنجند؟ آیا این افراد نجات یافته هستند؟ خادم شاگرد ساز نمونه ای از کسی است که گونۀ دیگر خود را به طرف شخصی که سیلی می زند بازمی گرداند و به پیروان خود نیز می آموزد که چنین کنند.

از دشمنان خود متنفر نباشید، چنانچه کاتبان و فریسیان هستند

(Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

در نهایت، مسیح یکی دیگر از فرامین خداوند را که فریسی ها و کاتبان تغییر داده بودند تا متناسب با قلب پر کینه شان شود، نام برد.

شنیده اید که می‌گویند با دوستان خود دوست باش، و با دشمنانت دشمن؟ اما من می‌گویم که دشمنان خود را دوست بدارید، و هر که شما را لعنت کند، برای او دعای برکت کنید؛ به آنانی که از شما نفرت دارند، نیکی کنید، و برای آنانی که به شما ناسزا می‌گویند و شما را آزار می دهند، دعای خیر نمایید. اگر چنین کنید، فرزندان راستین پدر آسمانی خود خواهید بود، زیرا او آفتاب خود را بر همه می تاباند، چه بر خوبان، چه بر بدان؛ باران خود را نیز بر نیکوکاران و ظالمان می باراند. اگر فقط آنانی را که شما را دوست می دارند، محبت کنید، چه برتری بر مردمان پست دارید، زیرا ایشان نیز چنین می کنند. اگر فقط با دوستان خود دوستی کنید، با کافران چه فرقی دارید، زیرا اینان نیز چنین می کنند. پس شما کامل باشید، همانگونه که پدر آسمانی شما کامل است (متی 43:5-48).

در عهد عتیق خداوند گفت، «همسایۀ خود را چون جان خویش دوست بدارید» (لاویان 18:19)، اما فریسی ها و کاتبان به راحتی همسایه را تنها کسانی می دانستند که آنها را دوست دارند. باقی همه دشمن بودند و چون خداوند گفته بود تنها همسایۀ خود را دوست بدارید، پس تنفر از دشمنان باید مجاز باشد. از نظر مسیح چنین چیزی خواست خدا نیست.

مسیح بعدها در داستان سامری نیکو تعلیم می دهد که باید تصور کنیم همه همسایۀ ما هستند.⁹ خداوند از ما می خواهد که همه را، حتی دشمنان خود را دوست بداریم. این چیزی است که خداوند از فرزندان خود می خواهد و خود او هم چنین احساسی نسبت به همه دارد. او خورشید و باران را که سبب رشد گیاهان هستند برای همه، چه خوب و چه بد می فرستد. اگر ما هم چنین کاری بکنیم معلوم می شود که «فرزندان پدر آسمانی هستیم» (متی 45:5). کسانی که واقعاً دوباره متولد شده اند مانند پدر آسمانی خود رفتار می کنند.

عشقی که خداوند انتظار دارد نسبت به دشمنان خود نشان دهیم برای تایید شرارت آنها نیست. خداوند نمی خواهد که ما نسبت به کسانی که مخالف ما هستند در قلب خود احساس علاقه بپرورانیم. او از ما نمی خواهد بدروغ بگوییم که دشمنان ما انسانهای فوقالعاده ای هستند. اما توقع دارد که در مقابل آنها مهربان باشیم و حداقل با سلام کردن و دعا برای آنها رفتار خوبی با آنها داشته باشیم.

توجه کنید که در اینجا مسیح باز هم منظور اصلی خود را بیان می کند– تنها مقدسان وارث ملکوت خداوند خواهند شد. او به حواریون خود گفت اگر تنها کسانی را دوست بدارند که آنها را دوست دارند، از کافران و باجگیران بهتر نیستند، دو گروهی که هر یهودی می دانست که قطعاً در طریق دوزخ بودند. این روش دیگری بود برای گفتن اینکه اگر تنها دوستداران خود را دوست بدارند به دوزخ خواهند رفت.

برخلاف کاتبان و فریسیان، کارهای خوب بر اساس نیت خوب انجام دهید

(Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

مسیح از حواریون خود نه تنها انتظار دارد که مقدس باشند، بلکه قدوسیتشان باید به دلایل درست باشد. اگر اطاعت کسی انگیزه و نیتی نادرست داشته باشد، این احتمال وجود دارد که فرامین خداوند را اطاعت کند ولی خداوند از او ناخشنود باشد. مسیح فریسی ها و کاتبان را مورد اعتراض قرار داد چرا که آنها تمام اعمال نیک خود را تنها برای تحت تأثیر قرار دادن دیگران انجام می دادند (متی 5:23 را ببینید). او انتظار دارد که حواریونش با دیگران فرق داشته باشند.

مراقب باشید که اعمال نیک خود را در انظار مردم انجام ندهید، تا شما را ببینید و تحسین کنند، زیرا در اینصورت نزد پدر آسمانی تان اجری نخواهید داشت. هر گاه به فقیری کمک می کنی، در هر محفلی در بارۀ کار نیک خود سخن سر نده، چون به این ترتیب، اجری را که می بایست از خدا بگیری، از مردم گرفته ای. اما وقتی به کسی صدقه ای می‌دهی، نگذار حتی دست چپت از کاری که دست راستت می کند، آگاه شود، تا نیکویی تو در نهان باشد. آنگاه پدر آسمانی که امور نهان را می بیند، تو را اجر خواهد داد (متی 1:6-4).

مسیح توقع داشت که پیروانش به فقرا صدقه بدهند. شریعت آنرا فرمان داده بود (خروج 11:23؛ لاویان 10:19؛ 22:23؛ 35:25؛ تثنیه 7:15-11 را ببینید)، اما فریسی ها و کاتبان با ساز و کرنا این کار را می کردند و فقرا را به توزیعات عمومی سخاوتمندانۀ خود فرا می خواندند. امروزه بسیاری از آنانی که ادعای مسیحیت دارند هیچ چیز به فقرا نمی دهند؟ آنها حتی به این مرحله نرسیدند که نیات خود را برای دادن صدقه مورد امتحان قرار دهند. اگر خودخواهی انگیزۀ فریسی ها و کاتبان برای تبلیغ صدقه دادنشان به فقرا بود، انگیزۀ مدعیان امروزی مسیحیت برای نادیده گرفتن فقرا چیست؟ آیا عدالت این مسیحیان در این مورد از فریسی ها و کاتبان بیشتر است؟

همانطور که پولس در اول قرنتیان 10:3-15 می گوید، ممکن است ما کارهای نیک را با نیات نادرست انجام دهیم. اگر نیتمان خالص نباشد، اعمال نیکمان بی پاداش خواهند ماند. پولس نوشت که حتی ممکن است با نیت ناخالص موعظه کرد (فیلیپیان 15:1-17 را ببینید). همانطوری که مسیح توصیه کرد، بهترین راه برای اینکه نشان دهیم نیّتمان برای صدقه دادن خالص است، انجام مخفیانۀ این کار است، چنانچه حتی دست چپ ما متوجه نشود که دست راستمان چه می کند. خادم شاگردساز به حواریون خود یاد می دهد که به فقرا کمک کنند (اگر برایشان مقدور است)، و خود او هم در خفا هر چه تعلیم داده انجام می دهد.

دعا و روزه با نیات درست

(Prayer and Fasting for the Right Reasons)

مسیح همچنین انتظار داشت که پیروانش دعا کنند و روزه بگیرند و این کار ها را نه برای اینکه مردم آنها را ببینند بلکه برای خشنودی پدر آسمانی انجام بدهند. در غیر این صورت هیچ تفاوتی با فریسی ها و کاتبانی که در طریق دوزخ بودند نخواهند داشت. آنها روزه می گرفتند و دعا می کردند تا مورد ستایش و تمجید مردم قرار بگیرند و قاعدتاً همین پاداش موقتی تنها نسیب آنها بود. مسیح پیروانش را اینگونه نصیحت کرد:

و اما در بارۀ دعا. هر گاه دعا می کنی، مانند ریاکاران نباش که دوست دارند در عبادتگاه ها یا در گوشه و کنار خیابانها نماز بخوانند تا توجه مردم را به خود جلب کنند و خود را مؤمن نشان دهند (مخاطبین مسیح مسلماً می دانستند که او از چه کسانی صحبت می کند). مطمئن باش اجری را که باید از خدا بگیرند، همین جا از مردم گرفته اند. اما تو هر گاه دعا می کنی، در تنهایی و در خلوت دل، پدر آسمانی را عبادت نما؛ و او که کارهای نهان تو را می بیند، به تو پاداش خواهد داد.