Ngöôøi ñaøn baø thöa raèng: Laïy Chuùa, toâi nhìn thaáy Chuùa laø moät ñaáng tieân tri. Toå phuï chuùng toâi ñaõ thôø laïy treân hoøn nuùi naày; coøn daân Giu-ña laïi noùi raèng nôi ñaùng thôø laïy laø taïi thaønh Gieâ-ru-sa-lem. Ñöùc Chuùa Gieâ-su phaùn raèng: Hôõi ngöôøi ñaøn baø, haõy tin ta, giôø ñeán, khi caùc ngöôi thôø laïy Cha, chaúng taïi treân hoøn nuùi naày, cuõng chaúng taïi thaønh Gieâ-ru-sa-lem. Caùc ngöôi thôø laïy söï caùc ngöôi khoâng bieát, chuùng ta thôø laïy söï chuùng ta bieát, vì söï cöùu roãi bôûi ngöôøi Giu-ña maø ñeán. Nhöng giôø haàu ñeán, vaø ñaõ ñeán roài, khi nhöõng keû thôø phöôïng thaät laáy taâm thaàn vaø leõ thaät maø thôø phöôïng Cha: AÁy ñoù laø nhöõng keû thôø phöôïng maø Cha öa thích vaäy. Ñöùc Chuùa Trôøi laø Thaàn, neân ai thôø laïy Ngaøi thì phaûi laáy taâm thaàn vaø leõ thaät maø thôø laïy (Giaêng 4:19-24).

Nhöõng lôøi naày ra töø moâi mieäng cuûa Chuùa Gieâ-su ñaët neàn taûng cho söï hieåu bieát cuûa chuùng ta veà nhöõng khía caïnh thôø phöôøng quan troïng nhaát. Ngaøi noùi “nhöõng keû thôø phöôïng thaät” vaø moã taû cho bieát nhöõng phaåm chaát cuûa hoï. Ñieàu naày cuõng chæ ra coù nhöõng keû keû thôø phöôïng khoâng thaät. Coù theå hoï nghó hoï ñang phöôïng Chuùa nhöng thaät söï hoï khoâng thôø phöôïng bôûi vì hoï khoâng hoäi ñuû nhöõng yeâu caàu cuûa Ngaøi.

Chuùa Gieâ-su ñaõ coâng boá nhöõng ñaëc tính cuûa nhöõng ngöôøi thôø phöôïng thaät laø – hoï thôø phöôïng trong “taâm thaàn vaø leõ thaät”. Do vaäy coù theå noùi raèng nhöõng ngöôøi thôø phöôïng giaû laø nhöõng ngöôøi thôø phöôïng trong “xaùc thòt vaø söï giaû taïo”. Theo xaùc thòt, nhöõng ngöôøi thôø phöôïng giaû coù theå ñi qua nhöõng söï chuyeån ñoäng thôø phöôïng, nhöng taát caû chæ laø söï bieåu dieãn ôû beân ngoaøi, vaø noù khoâng xuaát phaùt töø taám loøng yeâu meán Chuùa.

Söï thôø phöôïng Chuùa thaät chæ coù theå ñeá töø taám loøng yeâu meán Chuùa. Vì vaäy, thôø phöôïng khoâng phaûi chæ laø moät ñieàu gì ñoù chuùng ta laøm khi Hoäi thaùnh nhoùm laïi, nhöng laø ñieàu gì ñoù chuùng ta laøm moät moãi giaây phuùt trong ñôøi soáng cuûa chuùng ta khi chuùng ta vaâng theo maïng lònh cuûa Ñaáng Christ. Ngaïc nhieân thay, ngöôøi phuï nöõ maø Chuùa Gieâ-su ñang noùi chuyeän ñaõ laäp gia ñình naêm laàn vaø baây giôø ñang soáng vôùi moät ngöôøi ñaøn oâng khaùc, ñaõ muoán tranh luaän veà moät nôi thích hôïp ñeå thôø phöôïng Chuùa! Baø ta laø hình aûnh ñaïi dieän tieâu bieåu cuûa nhieàu ngöôøi suøng kính ñeán döï caùc buoåi nhoùm thôø phöôïng trong khi ñôøi soáng haèng ngaøy cuûa hoï ñang noåi loaïn choáng nghòch Chuùa. Hoï khoâng phaûi laø nhöõng ngöôøi thôø phöôïng thaät.

Ñaõ coù laàn Chuùa Gieâ-su quôû traùch ngöôøi Pha-ra-si vaø caùc thaày thoâng giaùo veà söï thôø phöôïng giaû taïo vaø khoâng töø loøng cuûa hoï:

Hôõi keû giaû hình! EÂ-sai ñaõ noùi tieân tri veà caùc ngöôi phaûi laém, maø raèng: “Daân naày laáy moâi mieáng thôø kính ta; Nhöng loøng chuùng noù xa ta laém. Söï chuùng noù thôø laïy ta laø voâ ích, Vì chuùng noù daïy theo nhöõng ñieàu raên maø chæ bôûi ngöôøi ta ñaët ra” (Ma-thi-ô 15:7-9).

Maëc duø ngöôøi Do-thaùi vaø ngöôøi Sa-ma-ri trong thôøi Chuùa Gieâ-su hieån nhieân raát nhaán maïnh ñeán nôi choán thôø phöôïng cuûa hoï, nhöng Chuùa Gieâ-su noùi nôi choán khoâng quan troïng. Ñuùng hôn laø tình traïng taám loøng vaø thaùi ñoä cuûa moãi moät chuùng ta ñoái vôùi Chuùa môùi quyeát ñònh chaát löôïng thôø phöôïng cuûa ngöôøi ñoù.

Nhieàu ñieàu ñöôïc goïi laø “thôø phöôïng” trong Hoäi thaùnh ngaøy hoâm nay khoâng khaùc gì laø nhöõng buoåi nhoùm cheát ñöôïc nhöõng ngöôøi thôø phöôïng cheát gaây ra. Ngöôøi ta ñang hoïc veït lôøi cuûa moät ngöôøi naøo ñoù moät caùch thieáu suy nghó veà Ñöùc Chuùa Trôøi khi chuùng ta haùt “nhöõng baøi haùt thôø phöôïng,” vaø söï thôø phöôïng cuûa hoï laø voâ ích, vì loái soáng cuûa hoï phaûn boäi laïi nhöõng gì thöïc söï trong loøng hoï.

Ñöùc Chuùa Trôøi thaø thích nghe lôøi ñôn sô, chaân thaät “Con yeâu Cha” töø moät trong nhöõng con caùi vaâng phuïc thaät cuûa Ngaøi hôn laø chòu ñöïng söï oàn aøo cuûa haøng ngaøn Cô ñoác nhaân döï nhoùm saùng Chuùa Nhaät haùt “Lôùn baáy duy Ngaøi”.

Thôø Phöôïng Trong Taâm Thaàn (Worshipping in Spirit)

Moät soá ngöôøi noùi raèng thôø phöôïng “trong taâm thaàn” coù nghóa laø caàu nguyeän vaø haùt tieáng môùi, nhöng ñieàu ñoù döôøng nhö laø moät söï giaûi thích ngöôïng eùp caên cöù theo lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su. Ngaøi noùi raèng: “Nhöng giôø haàu ñeán, vaø ñaõ ñeán roài, khi nhöõng keû thôø phöôïng thaät laáy taâm thaàn vaø leõ thaät maø thôø phöôïng Cha,” chæ cho thaáy raèng ñaõ coù nhöõng ngöôøi thôø phöôïng hoäi ñuû ñöôïc nhöõng ñieàu kieän thôø phöôïng “trong taâm thaàn” khi Ngaøi noùi lôøi naày cuûa Ngaøi. Taát nhieân, khoâng coù ai noùi tieáng laï maõi cho ñeán ngaøy Leã Nguõ Tuaàn. Vì vaäy, baát cöù tín höõu naøo coù theå noùi tieáng laï hoaëc khoâng, ñeàu coù theå thôø phöôïng Ñöùc Chuùa Trôøi baèng taâm thaàn vaø leõ thaät. Taát nhieân caàu nguyeän vaø haùt trong taâm thaàn coù theå giuùp ngöôøi tín höõu ñoù trong söï thôø phöôïng, nhöng ngay caû vieäc caàu nguyeän baèng tieáng laï coù theå trôû thaønh leã nghi khoâng thaät loøng.

Söï soi saùng thuù vò trong söï thôø phöôïng cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñöôïc thaáy trong Coâng-vuï 13:1-2:

Trong Hoäi thaùnh taïi thaønh An-ti-oát coù maáy ngöôøi tieân tri vaø maáy thaày giaùo sö, töùc laø: Ba-na-ba, Si-meâ-oân goïi laø Ni-gieâ, Lu-si-uùt ngöôøi Sy-ren, Ma-na-hem laø ngöôøi ñoàng döôõng vôùi vua chö haàu Heâ-roát, cuøng Sau-lô. Ñöông khi moân ñoà thôø phöôïng Chuùa vaø kieâng aên, thì Ñöùc Thaùnh Linh phaùn raèng: “Haõy ñeå rieâng Ba-na-ba vaø Sau-lô ñaëng laøm coâng vieäc ta ñaõ goïi laøm.”

Chuù yù khuùc Kinh-thaùnh noùi: hoï “ñang phuïc vuï Chuùa”. Döôøng nhö coù lyù khi cho raèng noù coù nghóa laø hoï ñang thôø phöôïng Ngaøi, do ñoù chuùng ta bieát raèng söï thôø phöôïng thaät laø phuïc vuï Chuùa. Tuy nhieân Ñieàu ñoù chæ thaät söï ñuùng, khi Ñöùc Chuùa Trôøi laø muïc tieâu cuûa tình yeâu vaø söï yeâu meán cuûa chuùng ta.

Nhöõng Caùch Ñeå Thôø Phöôïng (Ways to Worship)

Saùch Thi-thieân, coù theå ñöôïc xem nhö laø saùch thaùnh ca cuûa Y-sô-ra-eân, thuùc ñaåy chuùng ta thôø phöôïng Chuùa baèng nhieàu caùch khaùc nhau. Chaúng haïn, chuùng ta ñoïc trong Thieân-thi 32:

ÔÙ caùc ngöôøi coù loøng ngay thaúng, haõy reo möøng! (Thi-thieân 32:11b).

Maëc duø söï thôø phöôïng yeân laëng, toân kính coù choã cuûa noù, vaäy thì noù cuõng coù choã ñeå reo möøng.

Hôõi ngöôøi coâng bình, haõy vui veû nôi Ñöùc Gieâ-hoâ-va; Söï ngôïi khen ñaùng cho ngöôøi ngay thaúng. Haõy duøng ñaøn caàm caûm taï Ñöùc Gieâ-hoâ-va; Haõy duøng ñaøn saét möôøi daây maø haùt ngôïi khen Ngaøi. Khaù haùt cho Ngaøi moät baøi ca môùi, Vaø kheùo gaûy nhaïc khí vôùi tieáng vui möøng (Thi-thieân 33:1-3).

Taát nhieân chuùng ta neân haùt thôø phöôïng Chuùa, nhöng chuùng ta cuõng neân haùt caùch vui möøng ñoù cuõng laø söï baøy toû ra tình traïng taám loøng cuûa con ngöôøi ñoù. Chuùng ta cuõng coù theå caëp theo vieäc haùt caùch vui möøng vôùi nhieàu nhaïc khí khaùc nhau. Tuy nhieân, toâi phaûi ñeà caäp ñeán ñoù laø trong caùc buoåi thôø phöôïng cuûa Hoäi thaùnh, caùc nhaïc khí baèng ñieän thöôøng quaù lôùn ñeán noãi aùt heát nhöõng lôøi ngôïi khen. Nhöõng nhaïc khí ñoù neân vaëc nhoû aâm thanh laïi hoaëc taét chuùng ñi. Taùc giaû Thaùnh-thi ñaõ khoâng bao giôø gaëp phaûi vaán ñeà ñoù!

Nhö vaäy, toâi seõ chuùc phöôùc Chuùa troïn ñôøi toâi; Nhaân danh Chuùa toâi seõ giô tay leân (Thi-thieân 63:4).

Nhö laø moät daáu hieäu ñaàu phuïc vaø toân kính, khi chuùng ta giô tay leân ngôïi khen Chuùa.

Hôõi caû traùi ñaát, Khaù caát tieáng reo möøng Ñöùc Chuùa Trôøi. Haõy haùt ra söï vinh hieån cuûa danh Ngaøi, Haõy ngôïi khen vaø toân vinh Ngaøi. Haõy thöa cuøng Ñöùc Chuùa Trôøi raèng: ‘Caùc vieäc Chuùa ñaùng sôï thay!’ Nhaân vì quyeàn naêng raát lôùn cuûa Chuùa, nhöõng keû thuø nghòch Chuùa ñeàu seõ suy phuïc Chuùa. Caû traùi ñaát seõ thôø laïy Chuùa, Vaø haùt ngôïi khen Ngaøi; Chuùng seõ ca tuïng danh Chuùa (Thi-thieân 66:1-4).

Chuùng ta neân noùi vôùi Chuùng Ngaøi thaät ñaùng sôï thay vaø ngôïi khen Ngaøi vì nhieàu ñaëc tính tuyeät vôøi cuûa Ngaøi. Caùc Thi-thieân laø choã tuyeät vôøi ñeå tìm thaáy nhöõng lôøi thích hôïp ñeå ngôïi khen Chuùa. Chuùng ta caàn phaûi vöôït qua giôùi haïn nhöõng lôøi laëp ñi laëp laïi lieân tuïc “Con ngôïi khen Chuùa!” Coù quaù nhieàu ñieàu hôn nöõa ñeå noùi Ngaøi.

Haõy ñeán, cuùi xuoáng maø thôø laïy; Khaù quì goái xuoáng tröôùc maët Ñöùc Gieâ-hoâ-va, laø Ñaáng Taïo Hoùa chuùng toâi! (Thi-thieân 95:6).

Ngay caû tö theá cuûa chuùng ta coù theå baøy toû söï thôø phöôïng, Hoaëc khi ñöùng, quyø hoaëc saáp mình.

Nguyeän caùc thaùnh Ngaøi möøng rôõ veà söï vinh hieån, Haùt vui veû taïi treân giöôøng mình! (Thi-thieân 149:5).

Nhöng chuùng ta khoâng phaûi ñöùng hoaëc quyø ñeå thôø phöôïng- thaäm chí chuùng ta coù theå naèm ôû treân göôøng.

Haõy caûm taï maø vaøo caùc cöûa Ngaøi, Haõy ngôïi khen maø vaøo haønh lang Ngaøi, Khaù caûm taï Ngaøi, chuùc tuïng danh cuûa Ngaøi (Thi-thieân 100:4).

Taát nhieân söï ngôïi khen Chuùa laø moät phaàn cuûa söï thôø phöôïng cuûa chuùng ta.

Nguyeän chuùng noù nhaûy muùa maø ngôïi khen danh Ngaøi (Thi-thieân 149:5).

Ngay caû chuùng ta coù theå nhaûy muùa ngôïi khen Chuùa. Nhöng söï nhaûy muùa ñoù khoâng phaûi laø thuù giaûi trí xaùc thòt vaø nhuïc duïc maø hoaøn toaøn thaùnh khieát.

Haõy thoåi keøn ngôïi khen Ngaøi, Gaûy ñaøn saét ñaøn caàm maø ca tuïng Ngaøi! Haõy ñaùnh troáng côm vaø nhaûy muùa, maø haùt ngôïi khen Ngaøi! Haõy gaûy nhaïc khí baèng daây vaø thoåi saùo, maø ca tuïng Ngaøi! Haõy duøng chaäp choûa doäi tieáng, Maõ la keâu reàn, maø ngôïi khen Ngaøi! Phaøm vaät chi thôû, haõy ngôïi khen Ñöùc Gieâ-hoâ-va! Ha-leâ-lu-gia! (Thi Thieân 150:3-6).

Caùm ôn Chuùa vì nhöõng ngöôøi coù ôn aâm nhaïc. Caùc aân töù cuûa hoï coù theå ñöôïc duøng ñeå ngôïi khen Chuùa neáu hoï chôi nhaïc töø taám loøng yeâu meán Chuùa.

Nhöõng Baøi Haùt Thuoäc Linh (Spiritual Songs)

Haõy haùt cho Ñöùc Gieâ-hoâ-va moät baøi ca môùi; Vì Ngaøi ñaõ laøm nhöõng söï laï luøng (Thi-thieân 98:1a).

Khoâng coù ñieàu gì sai vôùi vieäc haùt baøi haùt cuõ, neáu baøi haùt ñoù ñaõ trôû thaønh moät nghi thöùc. Do ñoù chuùng ta caàn baøi haùt môùi ñeán töø taám loøng. Trong Taân-öôùc, chuùng ta bieát Ñöùc Thaùnh Linh seõ giuùp ñôõ chuùng ta phoå nhöõng baøi haùt môùi:

Nguyeàn xin lôøi cuûa Ñaáng Christ ôû ñaày trong loøng anh em, vaø anh em dö daät moïi söï khoân ngoan. Haõy duøng nhöõng ca vònh, thô thaùnh, baøi haùt thieâng lieâng maø daïy vaø khuyeân nhau, vì ñöôïc ñaày ôn Ngaøi neân haõy heát loøng haùt khen Ñöùc Chuùa Trôøi (Coâ-loâ-se 3:16).

Ñöøng say röôïu, vì röôïu xui cho luoâng tuoàng; nhöng phaûi ñaày daãy Ñöùc Thaùnh Linh. Haõy laáy ca vònh, thô thaùnh, vaø baøi haùt thieâng lieâng maø ñoái ñaùp cuøng nhau, vaø heát loøng haùt möøng ngôïi khen Chuùa. Haõy thöôøng thöôøng nhaân danh Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ chuùng ta, vì moïi söï taï ôn Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Cha chuùng ta (EÂ-pheâ-soâ 5:18-20).

Phao-loâ ñaõ vieát raèng chuùng ta neân duøng “ca vònh, thô thaùnh vaø baøi haùt thieâng lieâng” haùt vôùi nhau, nhö vaäy chaéc seõ coù söï khaùc nhau giöõa taát caû ba loaïi baøi haùt naày. Söï nghieân cöùu veà nhöõng töø Hy-laïp nguyeân thuûy coù giuùp ích ñoâi chuùt, nhöng coù leõ “ca vònh” coù nghóa laø thöïc söï haùt nhöõng Thi-thieân trong Kinh-thaùnh coù keøm theo nhaïc khí. Maët khaùc “Thaùnh ca” ñaõ coù theå laø nhöõng baøi haùt caûm taï do nhieàu tín höõu khaùc nhau trong caùc Hoäi thaùnh phoå nhaïc. “Nhöõng baøi haùt thieâng lieâng” coù theå laø nhöõng baøi haùt xuaát phaùt töø trong loøng ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh ban cho vaø gaàn gioáng nhö aân töù tieân tri ngoaïi tröø laø nhöõng lôøi noùi ra baèng lôøi haùt.

Söï ngôïi khen vaø thôø phöôïng neân laø moät phaàn trong ñôøi soáng haèng ngaøy cuûa chuùng ta- khoâng phaûi chæ laø ñieàu chuùng laøm khi nhoùm laïi. Suoát moãi moät ngaøy, chuùng ta coù theå haàu vieäc Chuùa vaø kinh nghieäm moái thoâng coâng gaàn guõi vôùi Ngaøi.

Ngôïi Khen – Ñöùc Tin Haønh Ñoäng (Praise- Faith in Action)

Söï ngôïi khen vaø thôø phöôïng laø söï baøy toû bình thöôøng cuûa ñöùc tin cuûa chuùng ta trong Chuùa. Neáu chuùng ta thöïc söï tin lôøi höùa cuûa Lôøi Ngaøi, thì chuùng ta seõ nhöõng ngöôøi vui möøng, ñaày daãy lôøi ngôïi khen daâng leân Chuùa. Gioâ-sueâ vaø daân Y-sô-ra-eân ñaõ phaûi vui möøng tröôùc; roài thì nhöõng töôøng thaønh môùi ñoå xuoáng. Kinh-thaùnh raên baûo chuùng ta “phaûi vui möøng trong Chuùa luoân luoân” (Phi-líp 4:4) vaø “taï ôn Chuùa trong moïi söï” (I Teâ-sa-loâ-ni-ca 5:18a).

Moät trong nhöõng ví duï noåi baät nhaát veà quyeàn naêng cuûa söï ngôïi khen ñöôïc tìm thaáy trong 2 Söû kyù 20 khi quoác gia Giu-ña bò quaân Moâ-aùp vaø Am-moân xaâm chieám. Ñeå ñaùp laïi caàu nguyeän cuûa Vua Gioâ-hoâ-sa-phaùt, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ höôùng daãn daân Y-sô-ra-eân:

Chôù sôï, chôù kinh haõi bôûi côù ñaùm quaân ñoâng ñaûo naøy: Vì traän giaëc naày chaúng phaûi cuûa caùc ngöôi ñaâu, beøn laø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngaøy mai, haõy ñi xuoáng ñoùn chuùng noù…. Trong traän naày caùc ngöôi seõ chaúng caàn gì tranh chieán; haõy daøn ra, ñöùng yeân laëng maø xem thaáy söï giaûi cöùu cuûa Ñöùc Gieâ-hoâ-va ôû cuøng caùc ngöôi. Hôõi Giu-ña vaø Gieâ-ru-sa-lem! (2 Söû kyù 20:15b-17a).

Caâu chuyeän keå tieáp:

Buoåi sôùm mai, chuùng ñeàu choãi daäy thaät sôùm, keùo ra ñoàng vaéng Theâ-coâ-a; ñöông luùc chuùng ñi, Gioâ-sa-phaùt ñöùng taïi ñoù, maø noùi raèng: Hôõi ngöôøi Giu-ña vaø daân cö thaønh Gieâ-ru-sa-lem! Haõy nghe ta: ‘Khaù tin caäy Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi caùc ngöôi, thì caùc ngöôi seõ vöõng chaéc; haõy tin caùc ñaáng tieân tri Ngaøi, thì caùc ngöôi seõ ñöôïc may maén’. Khi ngöôøi ñaõ baøn nghò vôùi daân söï, beøn laäp nhöõng ngöôøi ca xöôùng cho Ñöùc Gieâ-hoâ-va maëc aùo leã thaùnh maø ñi ra tröôùc cô binh ngôïi khen Chuùa raèng: Haõy ngôïi khen Ñöùc Gieâ-hoâ-va, vì söï thöông xoùt Ngaøi haèng coù ñôøi ñôøi. Ñöông luùc chuùng khôûi ca haùt vaø ngôïi khen, thì Ñöùc Gieâ-hoâ-va ñaët phuïc binh xoâng vaøo daân Am-moân, daân Moâ-aùp vaø nhöõng keû ôû nuùi Seâ-i-rô ñaõ ñeán haõm ñaùnh Giu ña; vaø caùc daân aáy ñeàu bò baïi. Daân Am-moân vaø daân Moâ-aùp daáy leân ñaùnh daân ôû nuùi Seâ-i-rô, ñaëng dieät chuùng noù ñi; khi ñaõ dieät daân ôû Seâ-i-rô roài, thì chuùng laïi trôû gieát laãn nhau. Khi daân Giu-ña ñeán thaùp canh nôi ñoàng vaéng, nhìn ñeán ñaùm quaân ñoâng ñaûo, thì thaáy nhöõng thaây naèm saûi treân ñaát, chaúng coù moät ai thoaùt khoûi ñöôïc. Gioâ-sa-phaùt vaø daân söï ngöôøi ñeán cöôùp laáy taøi vaät cuûa chuùng, thaáy coù nhieàu cuûa caûi, xaùc cheát, vaø ñoà quí baùu, beøn cöôùp laáy cho ñeán chöøng ñem ñi khoâng ñaëng; hoï cöôùp laáy taøi vaät trong ba ngaøy, vì laø raát nhieàu (2 Söû kyù 20:20-25).

Nhöõng lôøi ngôïi khen ñem ñeán söï baûo veä vaø quan phoøng!

Caùc caâu Kinh-thaùnh nghieân cöùu theâm veà chuû ñeà quyeàn naêng cuûa söï ngôïi khen Phi-líp 4:6-7 (söï ngôïi khen ñem ñeán söï bình an), 2 Söû kyù 5:1-14 (söï ngôïi khen ñem ñeán söï hieän dieän cuûa Chuùa), Coâng vuï 13:1-2 (Söï ngôïi khen khieán cho muïc ñích vaø keá hoaïch cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc baøy toû), Coâng-vuï 16:22-26 (söï ngôïi khen ñem ñeán söï gìn giöõ vaø söï phoùng thích ra khoûi tuø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi).

Sinabi ng babae [kay Jesus], “Ginoo, isa kang propeta, hindi nga ba?” Dito sa bundok na ito sumamba ang aming mga ninuno, nguni’t sinasabi ninyong mga Judio na sa Jerusalem lamang dapat sambahin ang Diyos. Sinabi naman ni Jesus, “Maniwala ka sa akin, darating na ang panahon na sasambahin ninyo ang Ama hindi na sa bundok na ito o sa Jerusalem. Hindi ninyo kilala ang inyong sinasamba, sapagka’t ang kaligtasan ay nagmumula sa mga Judio. Subali’t dumarating na ang panahon at ngayon na nga, na ang mga tunay na sumasamba sa kanya sa espiritu at sa katotohanan. Sapagka’t ganyan ang uri ng pagsambang kinalulugdan ng Ama. Ang Diyos ay Espiritu kaya dapat siyang sambahin sa espiritu at sa katotohanan.” (John 4:19-24).

Inilalatag ng mga salitang ito mula sa bibig ni Jesus ang pundasyon ng ating pagkakaintindi sa pinakamahahalagang bahagi ng pagsamba. Tinutukoy Niya ang “mga tunay na sumasamba” at inilarawan ang kanilang mga katangian. Ipinakikita nito na may mga taong sumasamba nguni’t hindi tunay na sumasamba. Maaaring ipinagpapalagay nila na sumasamba sila sa Diyos nguni’t talagang hindi dahil hindi nila natutupad ang Kanyang mga hinihingi.

Inihayag ni Jesus ang katangian ng mga tunay na sumasamba—sumasamba sila “sa espiritu at katotohanan.” Kung gayon masasabing mga huwad na sumasamba ay ang mga sumasamba “sa laman at kawalang-katapatan.” Mga makalaman at huwad na sumasamba ay maaaring tumupad sa mga pangangailangan ng pagsamba, nguni’t lahat ay palabas, dahil hindi nanggagaling sa isang pusong nagmamahal sa Diyos. Ang tunay na pagsamba sa Diyos ay manggagaling lamang sa isang pusong nagmamahal sa Diyos. Kung gayon, ang pagsamba ay hindi lang natin ginagawa kapag nagtitipon ang iglesia, kundi bagay na ginagawa natin sa lahat ng sandali ng ating buhay habang sinusunod natin ang mga kautusan ni Cristo. Kamangha-manghang ang babaing kausap ni Jesus ay lima ang naging asawa at ngayon ay may kinakasama siya, at gusto niyang makipagtalo tungkol sa tamang lugar upang sumamba sa Diyos! Isinasagisag niya talaga ang maraming relihiyosong taong sumasama sa pagsamba samantalang pang-araw-araw na nabubuhay na salungat sa Diyos. Hindi sila tunay na sumasamba.

Minsan ay pinagalitan ni Jesus ang mga tagapagturo ng kautusan at mga Pariseo para sa kanilang huwad at wala sa pusong pagsamba:

Mga mapagkunwari! Tama nga ang sinabi ni propeta Isaias tungkol sa inyo, “Ang paggalang sa akin ng bayang ito ay pakunwari lamang, sapagka’t sa bibig at hindi sa puso ito bumubukal. Walang kabuluhan ang kanilang pagsamba, sapagka’t itinuturo nilang galing sa Diyos ang kanilang mga utos” (Mt. 15:7-9, idinagdag ang pagdidiin).

Bagama’t malinaw na higit na idinidiin ng mga Judio at Samaritano sa kapanahunan ni Jesus kung saan sumasamba ang mga tao, sinabi ni Jesus na hindi mahalaga ang lokasyon. Bagkus, ang kalagayann ng puso ng bawa’t tao at ang kanyang niloloob tungkol Diyos ang nagpapasya ng kalidad ng kanyang pagsamba.

Malaking bahagi ni tinatawag na “pagsamba” sa mga iglesia ngayon ay walang iba kundi patay na ritwal na ginagawa ng mga patay na sumasamba. Walang-katapatang inuulit ng mga tao ang salita ng iba tungkol sa Diyos habang inaawit ang mga “awit ng pagsamba,” at walang kabuluhan ang kanilang pagsamba, dahil ipinagkakanulo ng kanilang istilo ng pamumuhay kung ano ang talagang nasa kanilang puso.

Nanaisin pa ng Diyos na marinig ang isang payak ngunit tapat na “Mahal kita” mula sa isang tunay Niyang masunuring anak kaysa tiisin ang walang pusong ugong ng sanlibong Cristianong umaawit ng “How Great Thou Art.”

Pagsamba sa Espiritu (Worshipping in Spirit)

Ang ilan ay nagsasabi na ang pagsamba “sa espiritu” ay ang manalangin at umawit sa iba’t ibang wika, nguni’t mukhang iyan ay pilit na interpretasyon kung ang salita ni Jesus ang pag-uusapan. Sinabi niya na “ darating ang oras, at ngayon na, na ang mga tunay na sumasamba ay sasamba sa Ama sa espiritu at katotohanan,” ipinapakitang mayroon nang tumupad sa mga kundisyon para sa pagsamba “sa espiritu” nang ginawa Niya ang Kanyang pahayag. Siyempre, walang nagsalita ng iba’t ibang wika hanggang sa Pentecostes. Kung gayon, ang sinumang mananampalataya, makakapagsalita man siya sa iba’t ibang wika o hindi, ay maaaring mumamba sa espiritu at sa katotohanan. Ang pananalangin at pag-awit sa iba’t ibang wika ay tunay na makakatulong sa isang mananampalataya sa kanyang pagsamba, nguni’t kahit ang pananalangin sa iba’t ibang wika ay maaaring maging walang-pusong ritwal.

Isang interesanteng kaisipan sa pagsamba ng sinaunang iglesia ay makikita sa Mga Gawa 13:1-2:

May mga propeta at mga guro sa iglesia sa Antioquia. Kabilang dito sina Bernabe, Simeon na tinatawag ding Itim, Lucio na taga-Cirene, Manaen na kababata ni Herodes na pinuno ng Galilea at Saulo. Habang sila’y nag-aayuno at sumasamba sa Panginoon, sinabi sa kanila ng Espiritu Santo, “Ibukod ninyo sina Bernabe at Saulo. Sila’y pinili ko para sa tanging gawaing inilaan ko sa kanila” (idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sinabi ng pahayag na ito na sila’y “naglilingkod sa Panginoon.” Tila makatwirang ipalagay na sinasamba nila Siya, at kung gayon malalaman natin na ang tunay na pagsamba ay paglingkod sa Panginoon. Nguni’t totoo lang iyan kung ang Panginoon ang tagatanggap ng ating pag-ibig at pagtangkilik.

Mga Paraan ng Pagsamba (Ways to Worship)

Pinapayuhan tayo ng libro ng Awit, na masasabing hymnbook ng Israel, na sambahin ang Diyos sa iba-ibang paraan. Halimbawa, sa Awit 32 mababasa natin:

“Sumigaw sa galak ang lahat ng sa kanya’y sumusunod” (Awit 32:11b, idinagdag ang pagdidiin).

Bagama’t ang tahimik at magalang na pagsamba ay may kinalalagyan, gayundin ang pagsigaw sa galak.

Lahat ng matuwid ay dapat na magsaya, dahil sa ginawa ng Diyos sa kanila; kayong masunuri’y magpuri sa kanya! Ang Diyos na si Yahweh ay pasalamatan. Tugtugin ang alpa’t awit ay saliwan; isang bagong awit, awiting malakas, kasaliw ang tugtog ng alpang marilag! (Awit 33:1-3, idinagdag ang pagdidiin).

Siyempre, dapat tayong umawit sa Panginoon sa pagsamba, nguni’t ang ating pag-awit ay kailangang maging masaya, na sa pang panlabas na indikasyon ng kundisyon ng ating puso. Maaari rin nating samahan ang masayang pag-awit ng iba-ibang instrumento. Nguni’t babanggitin ko, na sa maraming pagtitipon sa iglesia, ang de-koryenteng mga instrumento ay napakalakas at nilulunod na nila ang pag-awit. Dapat silang pahinain o isara.

Habang ako’y nabubuhay, ako’y magpasalamat, at ako ay dadalangin na kamay ko’y nakataas (Ps. 63:4, idinagdag ang pagdidiin).

Bilang tanda ng pagsuko at paggalang, maitataas natin ang ating mga kamay sa Diyos.

Sumigaw sa galak ang mga nilalang! At purihin ang Diyos na may kagalakan; wagas na papuri sa kanya’y ibigay! Awitan siya’t luwalhatiin siya! Ito ang sabihin sa Diyos na may kagalakan; wagas na papuri sa kanya’y ibigay! Awitan siya’t luwalhatiin siya! Ito ang sabihin sa Diyos na Dakila: “Ang mga gawa mo ay kahanga-hanga; yuyuko sa takot ang mga kaaway, dahilan sa taglay mong kapangyarihan. Ang lahat sa lupa ika’y sinasamba, awit ng papuri yaong kinakanta; ang iyong pangala’y pinupuri nila” (Awit 66:1-4, idinagdag ang pagdidiin).

Dapat nating sabihin sa Panginoon na kahanga-hanga Siya at purihin Siya dahil sa Kanyang kahanga-hangang katangian. Ang mga Awit ay mainam na pahayag upang humanap ng akmang salita upang purihin ang Diyos. Kailangan nating igpawan ang patuloy na pag-ulit sa “Pinupuri kita, Panginoon!” Higit na marami pa ang masasabi sa Kanya.

Tayo na’t lumapit, sa kanya’y sumamba at magbigay-galang, lumuhod sa harap ni Yahweh na siyang sa ati’y may lalang (Awit 95:6).

Kahit ang pustura natin ay maaaring pagpapahayag ng pagsamba, maging ito’y nakatayo, nakaluhod o nakayuko.

Sa tagumpay na natamo, magalak ang mga hirang, sa kanilang pagdiriwang ay magsaya’t mag-awitan; hayaang magalak na umawit sa kanilang higaan [1] (Awit 149:5, idinagdag ang pagdidiin).

Nguni’t hindi natin kailangang tumayo o lumuhod sa pagsamba—maaari pang tayo’y nakahiga.

Pumasok sa kanyang templo na ang puso’y nagdiriwang, umaawit, nagpupuri sa loob ng dakong banal; purihin ang ngalan niya at siya’y pasalamatat (Awit 100:4, idinagdag ang pagdidiin).

Ang pagbibigay ng pasalamat ay talagang dapat maging bahagi ng ating pagsamba.

Purihin sa pagsasayaw, purihin ang kanyang ngalan (Awit 149:3, idinagdag ang pagdidiin).

Maaari rin nating purihin ang Panginoon sa pagsasayaw. Nguni’t hindi ang pagsasayaw na nagpapakita ng bahagi ng katawan, sensual o nang-aaliw.

Purihin sa tugtog ng mga trumpeta, awitan sa saliw ng alpa at lira ! sa tugtog ng tambol, magsayaw, purihin, mga alpa’t plauta, lahat ay tugtugin! Mga alpa at lira! Ang Diyos ay purihin sa tugtog ng pompiyang, sa lakas ng tugtog siya’y papurihan. Purihin si Yahweh lahat ng nilalang! Purihin si Yahweh! (Awit 150:3-6).

Salamat sa Diyos sa mga magagaling sa musika. Ang kanilang mga kaloob ay maaaring gamitin upang papurihan ang Diyos kung tutugtugin nila ang kanilang mga instrument mula sa isang pusong puno ng pag-ibig.

Mga Espiritwal na Awitin (Spiritual Songs)

Kumanta ng bagong awit at kay Yahweh ay ialay, pagka’t mga ginawa niya ay kahanga-hangang tunay! (Awit 98:1a, idinagdag ang pagdidiin).

Walang masama sa pag-awit ng lumang awit, kung hindi ito magiging ritwal. Kung magkagayon, kailangan natin ng isang bagong awiting nanggagaling sa ating puso. Sa Bagong Tipan, malalaman natin na tutulungan tayo ng Espiritu Santo upang lumikha ng bagong awitin:

Ang salita ni Cristo’y hayaan ninyong lubusang manatili sa inyong puso. Turuan ninyo at paalalahanan ang isa’t isa nang may buong karunungan. Buong puso kayong umawit ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal, nang may pagpapasalamat sa Diyos (Col. 3:16).

Huwag kayong maglalasing, sapagka’t mauuwi iyan sa magulong pamumuhay. Sa halip ay dapat kayong mapuspos ng espiritu. Mag-awitan kayo ng mga salmo, mga himno at mga awiting espiritwal; buong puso kayong umawit at magpuri sa Panginoon. Lagi kayong magpasalamat sa Diyos na ating Ama dahil sa lahat ng bagay, sa pangalan ng ating Panginoong Jesu-Cristo (Efe. 5:18-20).

Isinulat ni Pablo na kailangan nating magsiawit ng mga “salmo, himno, at awiting espiritwal,” kaya malamang na may pagkakaiba ang tatlo. Ang pag-aaral sa orihinal ns salitang Griego ay hindi nakakatulong, nguni’t marahil ang “salmo” ay ang aktwal na pag-awit ng salmo mula sa Biblia at sinasamahan ng mga instrument. Sa kabilang dako, ang himno ay maaaring ang mga pangkalahatang awit ng pasasalamat na ginawa ng iba-ibang mananampalataya sa mga iglesia. “Espiritwal na awitin” naman ay maaaring ang mga awiting kusang ipinagkakaloob ng Espiritu Santo at katulad ng simpleng kaloob na pagpapahayag ng mensaheng mula sa Diyos, bagama’t sa halip na binibigkas ay inaawit.

Ang pagpuri at pagsamba ay dapat bahagi ng pang-araw-araw nating buhay—hindi lamang bagay na ginagawa natin tuwing nagtitipon iglesia. Sa buong araw makapag-lingkod tayo sa Panginoon at dumanas ng malapit na pakikipagkapwa sa Kanya.

Pagpuri—Pananampalatayang Kumikilos (Praise—Faith in Action)

Ang pagpuri at pagsamba ay karaniwang pagpapakita ng ating pananampalataya sa Diyos. Kung tunay nating pinaniniwalaan ang mga pangako ng Salita ng Diyos, magiging masayahin tayo, puno ng papuri sa Diyos. Sina Josue at ang mga tao sa Israel ay kailangan munang sumigaw; pagkatapos nabuwag ang mga dingding. Hinihikayat tayo ng Biblia, “magalak kayong lagi sa Panginoon” (Fil. 4:4) and “at magpasalamat kayo sa Diyos sa lahat ng pagkakataon” (1 Tes. 5:18a).

Isa sa pinakapangunahing halimbawa ng kapangyarihan ng pagpuri ay makikita sa 2 Cronica 20 nang ang bayan ng Juda ay nilulusob ng mga hukbo nina Moab at Ammon. Bilang tugon sa panalangin ni Haring Jehoshafat, pinayuhan ng Diyos ang Israel:

Huwag kayong matakot ni masiraan ng loob dahil sa maraming kaaway. Harapin ninyo sila bukas….Hindi na kayo kailangang lumaban. Makikita ninyo ang pagtatagumpay ni Yahweh para sa inyo (2 Cro. 20:15b-17).

Sa pagpapatuloy ng kuwento:

Kinabukasan, maaga silang lumabas patungo sa ilang ng Tekoa. Nguni’t bago sila umalis, sinabi sa kanila ni Jehoshafat, “Makinig kayo, mga taga-Juda at Jerusalem. Magtiwala kayo sa Diyos ninyong si Yahweh at magiging matatag kayo. Maniwala kayo sa Kanyang mga propeta at magtatagumpay kayo. Matapos niyang paalalahanan ang mga tao, pumili siya ng mga mang-aawit na magpupuri kay Yahweh dahil sa Kanyang kahanga-hangang kabanalan. Inilagay niya ang mga ito sa unahan ng hukbo at habang daa’y umaawit: “Purihin si Yahweh, pag-ibig Niya’y tunay, laging tapat kailanman.” Nang marinig ng mga kaaway ang awitin, ginulo sila ni Yahweh. Dahil dito, sila-sila ang nagkagulo. Ang sinalakay ng mga Ammonita at Moabita ay ang kasama nilang taga-Edom, at nilipol nila ang mga ito. Pagkatapos, sila-sila ang nagpatayan. Umakyat ang mga taga-Juda sa tore na nasa disyerto at nagmanman sa mga kaaway. Wala silang nakitang nakatakas. Lahat ay patay na nakahandusay sa lupa. Napakaraming sasamsam si Jehoshafat at ng kanyang mga kasama. Halos hindi nila madala ang nasamsam nilang kawan, mga kagamitan, damit at maraming mahahalagang bagay. Tatlong araw nila itong hinakot nguni’t sa sobrang dami ay hindi nila nakuhang lahat (2 Cro. 20: 20-25, idinagdag ang pagdidiin).

Ang pagpuring puno ng pananampalataya ay nagdudulot ng proteksiyon at probisyon!

Para sa karagdagang pag-aaral tungkol sa paksang kapangyarihan ng pagpuri, tingnan ang Fil. 4:6-7 (nakapagdudulot ng kapayapaan ang pagpuri), 2 Cro. 5:1-14 (ang pagpuri ay nagdudulot ng presensya ng Diyos), Gw. 13:1-2 (inilalantad ng pagpuri ang mga layunin at plano ng Diyos), Gw. 16:22-26 (idinudulot ng pagpuri ang pangangalaga ng Diyos at paglaya sa bilangguan).

[1] Translator’s own insertion of last phrase—transalated from the original text, because, although not included in Bible being used, it is crucial to the meaning of the document.

여자가 이르되 주여 내가 보니 선지자로소이다 우리 조상들은 이 산에서 예배하였는데 당신들의 말은 예배할 곳이 예루살렘에 있다 하더이다 예수께서 이르시되 여자여 내 말을 믿으라 이 산에서도 말고 예루살렘에서도 말고 너희가 아버지께 예배할 때가 이르리라 너희는 알지 못하는 것을 예배하고 우리는 아는 것을 예배하노니 이는 구원이 유대인에게서 남이라 아버지께서 참되게 예배하는자들은 영과 진리로 예배할 때가 오나니 곧 이 때라 아버지께서는 자기에게 이렇게 예배하는 자들을 찾으시니라 하나님은 영이시니 예배하는 자가 영과 진리로 예배할지니라(요 4:19-24).

예수님의 이 말씀은 우리가 예배의 가장 중요한 요소를 이해할 수 있는 토대를 마련하였다. 그분은 “참되게 예배하는 자”의 자격조건을 설명하셨다. 이것은 예배자는 맞지만 참되게 예배하지 않는 사람들이 있음을 보여준다. 그들은 자신들이 하나님께 예배 드린다고 생각할지 모르지만, 실제로는 그렇지 않다. 왜냐하면, 그들은 하나님의 요구 사항에 부합되지 않기 때문이다.

예수님은 참된 예배자의 특징을 선언하셨다. 그들은 “영과 진리”로 예배한다. 따라서 거짓 예배자를 “육과 거짓”으로 예배하는 자라고 말할 수 있다. 거짓 예배자는 육적으로 예배의 흐름을 따라갈 수는 있지만, 그것은 하나의 쇼에 불과하다. 왜냐하면, 그것은 하나님을 사랑하는 마음으로부터 나온 행위가 아니기 때문이다.

하나님께 대한 참된 예배는 오직 하나님을 사랑하는 마음에서 나온다. 따라서, 예배는 단지 우리가 교회에서 모일 때마다 하는 일이 아니라, 삶의 매 순간마다 그리스도의 계명에 순종하면서 살아가는 삶이다. 놀랍게도, 예수님과 대화했던 여자는 다섯 번 결혼했고 지금은 한 남자와 동거하고 있었다. 그녀는 어디가 하나님을 예배하는 적절한 장소인지에 대해 예수님과 토론하고 있었다! 그녀는 하나님께 반역하는 일상을 살면서 그분께 예배 드리려는 많은 종교적인 사람들의 모습을 잘 보여준다. 그들은 참된 예배자가 아니다.

예수님은 어느 한 번 서기관들과 바리새인들의 거짓되고 헛된 경배를 책망하셨다.

외식하는 자들아 이사야가 너희에 관하여 잘 예언하였도다 일렀으되 이 백성이 입술로는 나를 공경하되 마음은 내게서 멀도다 사람의 계명으로 교훈을 삼아 가르치니 나를 헛되이 경배하는도다 하였느니라 하시고(마 15:7-9, 강조 추가).

예수님 시대의 유대인과 사마리아인들은 사람이 어디에서 예배할지를 크게 중시했지만, 예수님은 위치가 중요하지 않다고 말씀하셨다. 오히려, 각 사람의 하나님을 향한 마음과 태도가 그가 드리는 예배의 품질을 결정한다.

오늘날 많은 교회에서 드려지는 “예배”는 죽은 예배자들에 의해 연기되는 죽은 예식에 불과하다. 사람들은 “찬양”을 부를 때 어리석게도 다른 사람의 하나님에 대한 말을 앵무새처럼 되뇌인다. 그리고 그들의 삶의 방식이 그들의 진정한 속내를 드러내고 있기에 그들의 예배는 헛될 수밖에 없다.

하나님은 수많은 그리스도인들이 주일 아침에 “당신은 위대하십니다”라고 무심하게 읇조리는 것보다, 오히려 자신께 진정으로 순종하는 자녀가 “당신을 사랑합니다”라고 간단하게 말하는 것을 더 듣고 싶으실 것이다.

영으로 예배하다(Worshipping in Spirit)

일부 사람들은 “영으로” 예배한다는 것은 방언으로 기도하고 노래하는 것을 의미한다고 말한다. 하지만 예수님의 말씀에 비추어보면, 이 해석은 다소 억지스러워 보인다. 그분은 “아버지께서 참되게 예배하는자들은 영과 진리로 예배할 때가 오나니 곧 이 때라…예배하는 자가 영과 진리로 예배할지니라”라고 말씀하셨는데 이 말씀은 “영으로 예배하는” 조건을 충족하는 사람들이 이미 있었음을 나타낸다. 물론, 아무도 오순절 날까지는 방언을 말하지 않았다. 그러므로 모든 신자는 그가 방언할 수 있는지 여부를 떠나서, 영과 진리로 하나님을 예배할 수 있다. 방언으로 기도하고 노래하는 것은 확실히 신자가 예배하는 데에 도움을 줄 수 있다. 하지만 방언기도도 무정한 의식이 될 수 있다.

사도행전 13:1은 초대 교회의 예배에 대한 흥미로운 통찰력을 제시하고 있다.

안디옥 교회에 선지자들과 교사들이 있으니 곧 바나바와 니게르라 하는 시므온과 구레네 사람 루기오와 분봉 왕 헤롯의 젖동생 마나엔과 및 사울이라 주를 섬겨 금식할 때에 성령이 이르시되 내가 불러 시키는 일을 위하여 바나바와 사울을 따로 세우라 하시니(강조 추가).

이 구절에서 그들이 “주를 섬겼다”고 말씀하고 있음을 주목하라. 우리가 이 말씀은 그들이 주님을 예배했다는 의미라고 생각하는 것은 합리적이다, 따라서 우리는 참된 예배는 주님을 섬기는 것임을 알 수 있다. 그러나 그것은 우리가 깊이 사랑하는 대상이 오직 주님일 때에만 성립된다.

예배 드리는 방법(Ways to Worship)

이스라엘의 찬송가라고도 할 수 시편은 우리가 여러 가지 방법으로 하나님께 예배 드리도록 권면한다. 예를 들어, 시편 32편은 다음과 같이 말씀한다.

마음이 정직한 너희들아 다 즐거이 외칠지어다(시 32:11 하, 강조 추가).

조용하고 공손하게 예배를 드릴 수도 있지만, 그래서 즐겁게 외치면서 예배를 드릴 수 있다.

너희 의인들아 여호와를 즐거워하라 찬송은 정직한 자들이 마땅히 할 바로다 수금으로 여호와께 감사하고 열 줄 비파로 찬송할지어다 새 노래로 그를 노래하며 즐거운 소리로 아름답게 연주할지어다(시 33:1-3, 강조 추가).

물론, 우리는 예배 때 주님을 찬송해야 한다, 그러나 우리의 노래는 즐거워야 한다. 이것은 우리의 마음 상태를 반영하는 또 다른 외적인 표시이다. 우리는 또한 다양한 악기로 즐거운 노래를 연주할 수 있다. 하지만, 나는 많은 교회 모임에서, 전기 악기들이 종종 너무 높게 연주되어 노랫 소리를 완전히 덮어버리고 있음을 언급해야만 하겠다. 그런 악기 소리는 낮추거나 꺼버려야 한다. 시편 기자들은 종래로 그런 문제가 없었다!

이러므로 나의 평생에 주를 송축하며 주의 이름으로 말미암아 나의 손을 들리이다(시 63:4, 강조 추가).

항복과 존경의 표시로, 우리는 하나님께 우리의 손을 들 수 있다.

온 땅이여 하나님께 즐거운 소리를 낼지어다 그의 이름의 영광을 찬양하고 영화롭게 찬송할지어다 하나님께 아뢰기를 주의 일이 어찌 그리 엄위하신지요 주의 큰 권능으로 말미암아 주의 원수가 주께 복종할 것이며 온 땅이 주께 경배하고 주를 노래하며 주의 이름을 노래하리이다 할지어다(시 66:1-4, 강조 추가).

우리는 주님께 그분이 얼마나 엄위하신 분이신지를 말해야 하며 그분의 놀라운 역사를 찬양해야 한다. 시편은 하나님을 찬양하는데 적합한 단어를 찾을 수 있는 좋은 곳이다. 우리는 “주님, 나는 당신을 찬양합니다!”라는 반복적인 고백보다 훨씬 더 많은 말들을 할 수 있다.

오라 우리가 굽혀 경배하며 우리를 지으신 여호와 앞에 무릎을 꿇자(시 95:6, 강조 추가).

심지어 우리의 자세까지도 예배의 표현이 될 수 있다. 서 있든지, 무릎을 꿇든지, 아니면 허리를 굽히든지 다 가능하다.

성도들은 영광 중에 즐거워하며 그들의 침상에서 기쁨으로 노래할지어다(시 149:5, 강조 추가).

그러나 우리는 서 있거나 무릎을 꿇어야만 예배 드릴 수 있는 것은 아니다 – 우리는 침상에 누워서도 예배 드릴 수 있다.

감사함으로 그 문에 들어가며 찬송함으로 그의 궁정에 들어가서 그에게 감사하며 그의 이름을 송축할지어다(시 100:4, 강조 추가).

감사 드리는 것은 마땅히 우리의 예배의 일부가 되어야 한다.

춤 추며 그의 이름을 찬양하며(시 149:3, 강조 추가).

우리는 심지어 춤을 추면서 주님을 찬양할 수 있다. 그러나 육적이고, 관능적이거나 순전히 오락적인 춤은 추지 말아야 한다.

나팔 소리로 찬양하며 비파와 수금으로 찬양할지어다 소고 치며 춤 추어 찬양하며 현악과 퉁소로 찬양할지어다 큰 소리 나는 제금으로 찬양하며 높은 소리 나는 제금으로 찬양할지어다 호흡이 있는 자마다 여호와를 찬양할지어다 할렐루야(시 150:3-6).

음악적으로 재능 있는 사람들에 대해 하나님께 감사 드린다. 그들이 사랑하는 마음으로 악기를 연주한다면 그들의 은사는 하나님을 영화롭게 하는 데 쓰임 받을 수 있다.

신령한 노래(Spiritual Songs)

새 노래로 여호와께 찬송하라 그는 기이한 일을 행하사(시 98:1 상, 강조 추가).

옛 노래를 부르는 것이 의식적이만 않다면 아무 문제가 없다. 만일 그런 경우 라면, 우리는 마음으로부터 나온 새 노래가 필요하다. 신약 성경에서, 우리는 성령님이 우리가 새 노래를 부르도록 도와주심을 알게 된다.

그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하여 모든 지혜로 피차 가르치며 권면하고 시와 찬송과 신령한 노래를 부르며 감사하는 마음으로 하나님을 찬양하고(골 3:16).

술 취하지 말라 이는 방탕한 것이니 오직 성령으로 충만함을 받으라 시와 찬송과 신령한 노래들로 서로 화답하며 너희의 마음으로 주께 노래하며 찬송하며 범사에 우리 주 예수 그리스도의 이름으로 항상 아버지 하나님께 감사하며(엡 5:18-20).

바울은 우리가 “시와 찬송과 신령한 노래”로 서로 화답해야 한다고 썼다. 그러므로 이 세 가지는 서로 차이가 있음이 분명하다. 헬라어 원어에 대한 공부가 약간의 도움이 될 수는 있지만, “시”는 아마도 악기의 연주에 따라 성경의 시편을 노래하는 것을 의미할 것이다. 반면에, “찬송”은 교회의 여러 신자에 의해 만들어진 일반적인 감사의 노래들일 것이다. “신령한 노래”는 성령님에 의해 즉흥적으로 부르는 노래이며, 불러진다는 점을 제외하면, 예언의 은사와 비슷하다.

찬양과 예배는 우리가 교회에서 모일 때 하는 무언가가 아니라, 우리의 일상 생활의 일부분이 되어야 한다. 우리는 매 하루를 통하여 주님을 섬길 수 있으며 그분과의 친밀한 교제를 경험할 수 있다.

찬양 – 믿음의 행동(Praise–Faith in Action)

찬양과 예배는 하나님에 대한 우리의 믿음의 정상적인 표현이다. 만일 우리가 진정 하나님의 말씀의 약속을 믿는다면, 우리는 하나님에 대한 찬양으로 가득한 즐거운 사람이 될 것이다. 여호수아와 이스라엘 백성들은 먼저 소리쳐야만 했었다. 그러자 벽이 무너졌다. 성경은 우리가 “주 안에서 항상 기뻐하고”(빌 4:4), “범사에 감사하라”(살전 5:18 상)라고 훈계한다.

역대하 20장에는 찬양의 능력에 관한 가장 뛰어난 사례 중 하나가 기록되었으며, 때는 유다가 모압과 암몬 군대의 침략을 받을 때였다. 여호사밧 왕의 기도에 대한 응답으로 하나님은 이스라엘에게 아래와 같이 지시하셨다.

너희는 이 큰 무리로 말미암아 두려워하거나 놀라지 말라 이 전쟁은 너희에게 속한 것이 아니요 하나님께 속한 것이니라 내일 너희는 그들에게로 내려가라…이 전쟁에는 너희가 싸울 것이 없나니 대열을 이루고 서서 너희와 함께 한 여호와가 구원하는 것을 보라 (대하 20:15 하-17).

이야기는 계속된다.

이에 백성들이 아침에 일찍이 일어나서 드고아 들로 나가니라 나갈 때에 여호사밧이 서서 이르되 유다와 예루살렘 주민들아 내 말을 들을지어다 너희는 너희 하나님 여호와를 신뢰하라 그리하면 견고히 서리라 그의 선지자들을 신뢰하라 그리하면 형통하리라 하고 백성들과 더불어 의논하고 노래하는 자들을 택하여 거룩한 예복을 입히고 군대 앞에서 행진하며 여호와를 찬송하여 이르기를 여호와께 감사하세 그의 인자하심이 영원하도다 하게 하였더니 그 노래와 찬송이 시작될 때에 여호와께서 복병을 두어 유다를 치러 온 암몬 자손과 모압과 세일산 주민들을 치게 하시므로 그들이 패하였으니 곧 암몬과 모압 자손이 일어나 세일 산 주민들을 쳐서 진멸하고 세일 주민들을 멸한 후에는 그들이 서로 쳐죽였더라 유다 사람이 들 망대에 이르러 그 무리를 본즉 땅에 엎드러진 시체들뿐이요 한 사람도 피한 자가 없는지라 여호사밧과 그의 백성이 가서 적군의 물건을 탈취할새 본즉 그 가운데에 재물과 의복과 보물이 많이 있으므로 각기 탈취하는데 그 물건이 너무 많아 능히 가져갈 수 없을 만큼 많으므로 사흘 동안에 거두어들이고(대하 20:20-25, 강조 추가).

믿음으로 가득한 찬양은 하나님의 보호하심과 공급하심을 경험하게 한다!

찬양의 능력에 관한 주제에 대한 자세한 연구를 위해 빌립보서 4:6-7(찬양은 평화를 가져온다), 역대하 5:1-14(찬양은 하나님의 임재를 경험하게 한다), 사도행전 13:1-12(찬양은 하나님의 목적과 계획을 보게 한다), 사도행전 16:22-26(찬양은 하나님의 보호하심과 탈옥을 경험하게 한다).

Disse a mulher: “Senhor, vejo que é profeta. Nossos antepassados adoraram neste monte, mas vocês, judeus, dizem que Jerusalém é o lugar onde se deve adorar”. Jesus declarou: “Creia em mim, mulher: está próxima a hora em que vocês não adorarão o Pai nem neste monte, nem em Jerusalém. Vocês, samaritanos, adoram o que não conhecem; nós adoramos o que conhecemos, pois a salvação vem dos judeus. No entanto, está chegando a hora, e de fato já chegou, em que os verdadeiros adoradores adorarão o Pai em espírito e em verdade. São estes os adoradores que o Pai procura. Deus é espírito, e é necessário que os seus adoradores o adorem em espírito e em verdade”. (Jo. 4:19-24).

Essas palavras dos lábios de Jesus lançaram o alicerce para o nosso entendimento dos aspectos mais importantes da adoração. Ele falou de “verdadeiros adoradores” e descreveu suas qualificações. Isso indica que há adoradores, que não são verdadeiros. Eles podem pensar que estão adorando a Deus, mas na verdade não estão, pois não preenchem Seus requisitos.

Jesus declarou o que caracteriza verdadeiros adoradores — eles adoram “em espírito e em verdade”. Portanto, pode ser dito que falsos adoradores são aqueles que adoram “em carne e insinceridade”. Adoradores falsos e carnais podem parecer verdadeiros, mas é tudo mentira, já que não têm um coração que ama a Deus.

A verdadeira adoração só pode vir de um coração que ama a Deus. Portanto, a adoração não é somente algo que fazemos quando a igreja se reúne, mas algo que fazemos a cada momento de nossas vidas enquanto obedecemos aos mandamentos de Cristo. O que é interessante é que a mulher com quem Jesus estava falando tinha sido casada cinco vezes, estava vivendo com um homem e queria debater sobre o local próprio para adorar a Deus! Ela é um perfeito exemplo de muitas pessoas religiosas que vão aos cultos enquanto em seu viver diário se rebelam contra Deus. Elas não são adoradores verdadeiros.

Uma vez, Jesus repreendeu os escribas e fariseus por sua falsa adoração:

Hipócritas! Bem profetizou Isaías acerca de vocês, dizendo: “Este povo me honra com os lábios, mas o seu coração está longe de mim. Em, vão me adoram. Seus ensinamentos não passam de regras ensinadas por homens” (Mt. 15:7-9, ênfase adicionada).

Os judeus e samaritanos nos dias de Jesus enfatizavam muito o local onde o povo adorava, mas Jesus disse que o local não é importante. O que importa é a condição dos corações das pessoas para com o Senhor; isso sim, determina a qualidade de sua adoração.

Muito do que é chamado “adoração” nas igrejas de hoje não passa de um ritual morto encenado por adoradores mortos. As pessoas repetem, sem pensar, as palavras de outras pessoas sobre Deus quando cantam “canções de adoração”, e seu louvor é em vão, pois seus estilos de vida mostram o que realmente está em seus corações.

Deus prefere ouvir um simples “eu te amo” de coração de um de Seus filhos obedientes e verdadeiros a aguentar a monotonia de mil crentes em um domingo de manhã cantando “Quão Grande És Tu”.

Adorando em Espírito (Worshipping in Spirit)

Alguns dizem que adorar “em espírito” significa orar e cantar em outras línguas, mas essa interpretação parece forçada, se vista à luz das palavras de Jesus. Ele disse que “está chegando a hora, e de fato já chegou, em que os verdadeiros adoradores adorarão o Pai em espírito e em verdade”, indicando que já havia pessoas que O adoravam “em espírito” quando disse isso. É claro que ninguém falou em línguas até o dia de Pentecoste. Portanto, qualquer crente, podendo falar em línguas ou não, pode adorar a Deus em espírito e em verdade. Certamente, orar e falar em línguas pode ajudar um cristão em sua adoração, mas até orar em línguas, pode se tornar um ritual superficial.

Temos uma perspectiva interessante do louvor da igreja primitiva em Atos 13:1-2:

Na igreja de Antioquia havia profetas e mestres: Barnabé, Simeão, chamado Níger, Lúcio de Cirene, Manaém, que fora criado com Herodes, o tetrarca, e Saulo. Enquanto adoravam o Senhor e jejuavam, disse o Espírito Santo: “Separem-me Barnabé e Saulo para a obra a que os tenho chamado” (ênfase adicionada).

Note que esta passagem diz que “adoravam o Senhor”. Parece razoável pensar que estavam ministrando a Ele; e portanto, aprendemos que a verdadeira adoração ministra ao Senhor. Contudo, isso só é real quando o Senhor é o objeto de nosso louvor e afeição.

Formas de Adorar (Ways to Worship)

O livro de Salmo, que pode ser chamado de hinário de Israel, nos encoraja a adorar ao Senhor de várias formas diferentes. Por exemplo, lemos em Salmos 32:

Cantem de alegria, todos vocês que são retos de coração (Sl. 32:11b, ênfase adicionada).

Mesmo que a adoração quieta e reverente tenha a sua hora, cantar de alegria também tem.

Cantem de alegria ao Senhor, vocês que são justos; aos que são retos fica bem louvá-lo. Louvem o Senhor com harpa; ofereçam-lhe música com lira de dez cordas. Cantem-lhe uma nova canção; toquem com habilidade ao aclamá-lo (Sl. 33:1-3, ênfase adicionada).

Devemos, é claro, cantar ao Senhor em adoração, mas nossa canção deve ser de alegria, que é outra indicação da condição do coração de alguém. Também podemos acompanhar nossa canção de alegria com vários instrumentos musicais. Contudo, devo mencionar que em muitas reuniões nas igrejas, os instrumentos musicais elétricos são tão altos que abafam as canções por completo. Eles devem ser abaixados ou desligados. O salmista nunca teve esse problema!

Enquanto eu viver te bendirei, e em teu nome levantarei as minhas mãos (Sl. 63:4, ênfase adicionada).

Como sinal de rendição e reverência, podemos levantar nossas mãos a Deus.

Aclamem a Deus, povos de toda terra! Cantem louvores ao seu glorioso nome; louvem-no gloriosamente! Digam a Deus: “Quão temíveis são os teus feitos! Tão grande é o teu poder que os teus inimigos rastejam diante de ti! Toda a terra te adora e canta louvores ao teu nome (Sl. 66:1-4, ênfase adicionada).

Devemos dizer ao Senhor quão magnífico Ele é e adorá-Lo por Seus maravilhosos atributos. O livro de Salmos é um ótimo lugar para encontrarmos palavras apropriadas com as quais possamos adorar a Deus. Precisamos ir além da repetição contínua de “Eu te louvo Senhor!” Há tantas outras coisas para dizermos a Ele.

Venham! Adoremos prostrados e ajoelhados diante do Senhor, o nosso Criador (Sl. 95:6, ênfase adicionada).

Até nossa postura pode ser uma expressão de adoração, seja de pé, de joelhos ou prostrados.

Regozijem-se os seus fiéis nessa glória e em seus leitos cantem alegremente (Sl. 149:5, ênfase adicionada)!

Não precisamos estar em pé ou ajoelhados para adorar — podemos estar deitados, na cama.

Entrem por suas portas com ações de graças, e em seus átrios, com louvor; dêem-lhe graça e bendigam o seu nome (Sl. 100:4, ênfase adicionada).

Com certeza, dar graças deve ser parte de nossa adoração.

Louvem eles o seu nome com danças (Sl. 149:3a, ênfase adicionada).

Podemos adorar a Deus até com danças. Mas não devem ser danças carnais, sensuais ou por simples diversão.

Louvem-no ao som de trombeta, louvem-no com lira e a harpa, louvem-no com tamborins e danças, louvem-no com instrumentos de cordas e com flautas, louvem-no com címbalos sonoros, louvem-no com címbalos ressonantes. Tudo o que tem vida louve ao Senhor! Aleluia (Sl. 150:3-6, ênfase adicionada)!

Graças a Deus por aqueles que têm dons musicais. Seus dons podem ser usados para glorificar a Deus se tocarem seus instrumentos com os corações cheios de amor.

Canções Espirituais (Spiritual Songs)

Cantem ao Senhor um novo cântico, pois ele fez coisas maravilhosas (Sl. 98:1a, ênfase adicionada).

Não há nada de errado em cantar músicas antigas, a menos que isso se torne um ritual. Então precisamos de um novo cântico que vem de nossos corações. Aprendemos no Novo Testamento que o Espírito Santo nos ajuda a compor novas músicas:

Habite em vocês a palavra de Cristo; ensinem e aconselhem-se uns aos outros com toda a sabedoria, e cantem salmos, hinos e cânticos espirituais com gratidão a Deus em seu coração (Cl. 3:16).

Não se embriaguem com vinho, que leva à libertinagem, mas deixem-se encher pelo Espírito, falando entre si com salmos, hinos e cânticos espirituais, cantando e louvando de coração ao Senhor, dando graças constantemente a Deus Pai por todas as coisas, em nome de nosso Senhor Jesus Cristo (Ef. 5:18-20).

Paulo escreveu que devemos falar uns com os outros com “salmos, hinos e cânticos espirituais”, portanto, deve haver uma diferença entre os três. Um estudo das palavras gregas originais acrescenta pouco, mas talvez, “salmos” significasse cantar os salmos da Bíblia acompanhados de instrumentos musicais. “Hinos”, por outro lado, podem ter sido músicas de ação de graças em geral compostas por vários cristãos das igrejas. “Cânticos espirituais” eram provavelmente, canções espontâneas dadas pelo Espírito Santo e parecidas ao simples dom de profecia, com a diferença de que as palavras seriam cantadas.

Louvor e adoração devem ser parte de nossa vida diária — não somente algo que fazemos quando a igreja se reúne. Durante os dias, podemos ministrar ao Senhor e experimentar uma comunhão muito próxima com Ele.

Louvor — Fé em Ação (Praise — Faith in Action)

Louvor e adoração são expressões normais de nossa fé em Deus. Se realmente acreditamos nas promessas da Palavra de Deus, seremos pessoas alegres, cheias de louvor a Deus. Josué e o povo de Israel tiveram que gritar primeiro, e então os muros caíram. A Bíblia nos adverte a nos alegrarmos “sempre no Senhor” e a dar “graças em todas as circunstâncias” (1 Ts. 5:18a).

Um dos maiores exemplos do poder da adoração é encontrado em 2 Crônicas 20, quando a nação de Judá estava sendo invadida pelos exércitos moabitas e amonitas. Em resposta às orações do rei Josafá, Deus instruiu Israel:

Não tenham medo nem fiquem desanimados por causa desse exército enorme. Pois a batalha não é de vocês, mas de Deus. Amanhã, desçam contra eles…Vocês não precisarão lutar nessa batalha. Tomem suas posições, permaneçam firmes e vejam o livramento que o Senhor lhes dará, ó Judá, ó Jerusalém (2 Cr. 20:15b-17a).

A narrativa continua:

De madrugada partiram para o deserto de Tacoa. Quando estavam saindo, Josafá lhes disse: “Escutem-me, Judá e povo de Jerusalém! Tenham fé no Senhor, o seu Deus, e vocês serão sustentados; tenham fé nos profetas do Senhor, e terão a vitória”. Depois de consultar o povo, Josafá nomeou alguns homens para cantarem ao Senhor e louvarem pelo esplendor de sua santidade, indo à frente do exército, cantando: “Dêem graças ao Senhor, pois o seu amor dura para sempre”. Quando começaram a cantar e a entoar louvores, o Senhor preparou emboscadas contra os homens de Amom, de Moabe e dos montes e Seir, que estavam invadindo Judá, e eles foram derrotados. Os amonitas e os moabitas atacaram os dos montes de Seir para destruí-los e aniquilá-los. Depois de massacrarem os homens de Seir, destruíram-se uns aos outros. Quando os homens de Judá foram para o lugar onde se avista o deserto e olharam para o imenso exército, viram somente cadáveres no chão; ninguém havia escapado. Então Josafá e os seus soldados foram saquear os cadáveres e encontraram entre eles grande quantidade de equipamentos e roupas, e também objetos de valor; passaram três dias saqueando, mas havia mais do que eram capazes de levar (2 Cr. 20:20-25, ênfase adicionada).

Louvor cheio de fé traz proteção e provisão!

Para maior aprofundamento no estudo sobre o poder do louvor, veja Filipenses 4:6-7 (o louvor traz paz), 2 Crônicas 5:1-14 (o louvor traz a presença de Deus), Atos 13:1-2 (o louvor traz os propósitos e planos de Deus à luz) e Atos 16:22-26 (o louvor traz a preservação de Deus e libertação de prisões).

Uno mugore aramubwira [Yesu], “ati Mugenzi, ndabona k’ur’umuntu avugishwa n’Imana. Basogokuruza bacu basengera kur’uyu musozi, ariko mweho mugira ngw’ i Yerusalemu ni ho hantu hakwiye gusengerwa.” Yesu aramubwira, “ati Nyizera nyina wanje; igihe kuja kuza, si kur’uyu musozi cank’i Yerusalemu muzosengera Data….arikw’igihe kiza, kandi kirashitse, ni ho abasenga b’ukuri bazosengera Data mu mpwemu no mu kuri, kuko Data arondera abamusenga bameze bartyo. Imana ni mpwemu, kand’abayisenga bakwiye kuyisenga mu mpwemu no mu kuri” (Yohana 4:19-24).

Aya majambo ya Yesu ni rwo rufatiro rwo gutahura ivyo gusenga. Yesu aravuga “abayisenga b’ukuri” n’ibibaranga. Bisigurako hari abantu bayisenga mu buryarya. Bashobora kwiyumvira ko basenga Imana kand’atari vyo kuko badashitsa ibisabwa.

Yesu yaravuze ibiranga abasenga b’ukuri—basenga “mu mpwemu no mu kuri.” Turashobora kuvuga kw’abatayisenga mu kuri bayisenga “mu mubiri no mu buryarya.” Abatayisenga mu kuri, barashobora kwigana abasenga, ariko bo ubwabo ntibasenga kuko badakunda Imana.

Gusenga Imana vy’ukuri biva ku mutima ukunda Imana. Gusenga, s’igikorwa tugira igihe ishengero rikoranye, abubaha Kristo basenga badahumeka. Biratangaje, kubona uyo mugore yarikw’avugana na Yesu yari amaze kugira abagabo batanu kandi n’uwo yarafise mur’ako kanya atari rwiwe, arikw’agashaka kuvuga ivy’ikibanza co gusengeramwo Imana! Agereranywa n’abanyedini binjira mu makoraniro yo gusenga bakayigarariza mu vyo bakora. Ntibasenga mu kuri.

Yesu yarigeze gukankamira Abafarisayo n’abanyabwenge b’ivyanditswe kubera uburyarya bwo mu mitima yabo:

Mwa ndyarya mwe, Yesaya yavuze neza ivyo yavugishwa n’Imana kuri mwebwe, “at’Aba bantu banyubahisha iminwa yabo, arikw’imitima yabo iri kure yanje. Bansengera ubusa, kukw’inyigisho bigisha ar’ivyagezwe n’abantu” (Mat. 15:7-9, dushimikiye ku nsobanuro).

N’ah’Abayuda n’Abasamariya b’igihe ca Yesu bashimikira cane ku kibanza co gusengeramwo, Yesu yavuze kw’atari co gikenewe cane. Ahubwo, uk’umutima w’umuntu wese uhagaze n’ingendo y’uwo muntu mu nyonga z’Imana ni vyo biranga ugusenga.

Vyinshi mu vyo bita “gusenga” n’ibikorwa bipfuye bikorwa n’abapfu. “Indirimbo zo mu mpwemu” nyinshi usanga ari ugusubiramwo abandi baririmvyi. Ukwo gusenga ntikugira ubushobozi kukw’ingeso z’abitwa ko basenga zirwanya ivyo bamamaza.

Imana yonezerezwa n’ijambo rimwe rivuye mu mutima w’umwigishwa w’ukuri rivuga ngo “Mana ndagukunda” ha kwumviriza indirimbo z’abaririmvyi injojo baririmba ibitava mu mitima yabo igihe cose bakoranye ku wamungumugitondo ngo “Uri nkuru Mana.”

Gusenga mu Mpwemu (Worshipping in Spirit)

Har’abavugako gusenga “mu mpwemu” ar’ugusenga no kuririmba mu zindi ndimi, ariko si vyo ugereranije n’ivyo Yesu yavuze. Yavuzeko “igihe kiza, kandi kirashitse, ni ho abasenga b’ukuri bazosengera Data mu mpwemu no mu kuri,” bisigurako har’abantu bashobora gusenga “mu mpwemu“ igihe yarikw’aravuga. Kandi tuzikw’abantu batanguye gusenga mu zindi ndimi ku musi wa Pentekote. Rero, uwizera wese, ar’uwuvuga mu zindi ndimi cank’atazivuga, ashobora gusenga Imana mu mpwemu no mu kuri. Kuririmba no gusenga mu zindi ndimi bishobora gufasha uwizera mur’uku gusenga, ariko no gusenga mu zindi ndimi birashobora kugirwa umuntu adasenga ibivuye ku mutima.

Tubona ugesenga kwagizwe n’ishengero rya mbere mu Vyakozwe n’intumwa 13:1-2:

Kandi muri Antiyokiya, mw’ishengero ryaho, har’abavugishwa n’Imana n’abigisha; umwe ni Barunaba na Simeyoni ari we Nigeru, na Lukiyoni Umunyakurene, na Manayeni yarerewe hamwe n’umwami Herode, hariho na Sauli. Bariko barasenga Umwami Imana bisonzesheje, Mpwemu Yera aravuga, “ati Ni mundobanurire Barunaba na Sauli bankorere igikorwa nabahamagariye” (dushimikiye ku nsobanuro).

Bibiliya y’icongereza ivugako bariko “bakorera Umwami.” Bisigurako bariko barasenga, tubonako gusenga kw’ukuri ar’ugukorera Imana. Ivyo bishoboka igihe dukunda no kwihebera Umwami.

Inzira zo Gusenga (Ways to Worship)

Igitabo ca Zaburi dushobora kucita igitabo c’indirimbo z’ab’Isirayeli, kiduhanura gusenga Imana mu nzira zitandukanye. Akarorero, muri Zaburi 32 dusoma ngo:

“Yemwe abafise imitima itunganye mwese, muvuze impundu” (Zab 32:11b, dushimikiye ku nsobanuro).

N’aho vyogirwa mu gacerere, gusenga gufise ikibanza kugirirwamwo, no kuvuza impundu gufise ikibanza ciza.

Munezererwe Uhoraho, yemwe bagororotsi. Gushima kurabereye abatunganye. Mushimishe Uhoraho ikembe, mumuririmbire muvuza ishimwe ryiwe mu nanga y’imirya cumi. Mumuririmbire indirimbo nsha: mucurarangishe ubuhinga muyomanze (Zab. 33:1-3, dushimikiye ku nsobanuro).

Igihe dusenga, dutegerezwa kuririmbira Umwami, arik’ukuririmba kwacu gutegerezwa kuba mu munezero, ni k’umutima utegerezwa kumera. Turashobora guherekeza umunezero wacu n’ibicurarangisho vy’umuzika. Ntegerezwa kuvugako mu makoraniro menshi, ibikoresho vy’umuzika birusha ijwi ukuririmba. Bitegerezwa kugabanwa ijwi canke bikazimwa. Uwaririmvye zaburi nta kibazo nk’ico yar’afise!

Uko ni ko nzoguhimbaza, nkiriho: Nzotarika amaboko mw’izina ryawe (Zab. 63:4, dushimikiye ku nsobanuro).

Nk’ikimenyetso co kwishikana no kwubaha, turashobora gutarika amaboko ku Mana.

Yemw’abari mw’isi yose, muvugirize Imana impundu, muririmbe mwerekana icubahiro c’izina ryayo, muhimbaze ishimiwe ryayo. Mubwire Imana, “mut’erega ibikorwa vyawe biteye ubwoba! Ubushobozi bwawe bwinshi buzotuma abansi bawe bose bakwunamira baguhema. Abo mw’isi bose bazogusenga, bakuririmbire: Bazoririmbira izina ryawe” (Zab. 66:1-4, dushimikiye ku nsobanuro).

Dutegerezwa kubwira Umwami ingene ari mwiza n’ibituma aba mwiza. Zaburi ni co kibanza ciza tworondereramwo amajambo yo gushima Uhoraho. Dukwiriye kurengera amajambo y’isubiramwo twamenyereye nka “Ndagushima, Mwami!” Harihw’ayandi.

Nimuze tumusenge, twunamwe; Dupfukamire Uhoraho Umuremyi (Zab. 95:6).

N’ingene twifata mu kumusenga vyerekana ingene umutima wacu uri, duhagaze, dupfukamye canke twunamye.

Abakunzi biwe bavugirize impundu mur’ico cubahiro: Baririmbishwe n’akanyamuneza bari ku mariri yabo (Zab. 149:5, dushimikiye ku nsobanuro).

Ntidukwiriye guhagarara canke gupfukama gusa igihe dusenga—twosenga turi no ku mariri yacu.

Mushike mu birimba vyiwe mushima, no mu nyubakwa ziwe muhimbaza; mumukengurukire, mushemagize izina ryiwe (Zab. 100:4, dushimikiye ku nsobanuro).

Gushima kugira ikibanza iyo dusenga.

Bashimire izina ryiwe mu mvyino (Zab. 149:3, dushimikiye ku nsobanuro).

Turashobora gushima Umwami n’imvyino. Arikw’imvyino ntizibe iz’umubiri, cank’izo kwiyereka canke kunezereza abantu.

Muyishimishe ijwi ry’inzamba, muyishimishe ikembe n’inanga; Muyishimishe agashako k’ingoma n’imvyino, Muyishimishe ibifise imirya n’imyironge, Muyishimishe kuvuza cane ivyitwa matowazi, Muyishimishe kuvuza matowazi mw’ijwi rirengera. Igihumeka cose ni gishime Uhoraho! Haleluya! (Zab. 150:3-6).

Imana ishimwe ko yashizeho abacuraranzi. Ingabire zabo zirashobora guhimbaza igihe bacuraranze bivuye ku mutima.

Indirimbo zo mu Mpwemu (Spiritual Songs)

Ni muririmbire Uhoraho indirimbo nsha, kuko yakoze ibitangaza (Zab. 98:1a, dushimikiye ku nsobanuro).

Nta kibi co kuririmba indirimbo za kera, ikibi ni kumenyera indirimbo imwe. Ni ho duca dukenera indirimbo nsha iva mu mutima. Mw’Isezerano Rishasha, dutegerezwa kumenyako Mpwemu Yera adufasha gutegura indirimbo nshasha:

Ijambo rya Kristo ribe muri mwebwe rigwiriye rigwiriye, ririmw’ubwenge bwose: mwigishanye, muhanurane, muririmba zaburi n’indirimbo n’amatazirano y’ivya Mpwemu, muririmbire Imana mu mitima yanyu mubiheshwa n’ubuntu bwayo (Kol. 3:16).

Kandi ntimukaborerwe vino, irimw’ubuhumbu, ariko mwuzure Mpwemu. Mubwirane zaburi n’indirimbo n’amatazirano y’ivya Mpwemu, muririmba, mucurarangira Umwami wacu mu mitima yanyu; Imana, Data wa twese, muyishimire imisi yose, mw’izina ry’Umwami wacu Yesu (Efe. 5:18-20).

Paulo yavuzeko turirimba “zaburi, amatazirano, n’indirimbo zo mu mpwemu,” hategerezwa kuba itandukaniro hagati y’ivyo bitatu. Ijambo ry’Ikigiriki ryasobanura “zaburi”risigura kuririmba no gucuraranga. “Amatazirano,” ashobora kuba indirimbo zose abera baririmba mu gushima Imana mu mashengero atandukanye. “Amatazirano yo muri Mpwemu” ashobora kuba indirimbo ziva kuri Mpwemu zikagereranywa n’ingabire yo kuvugishwa n’Imana, arikw’ingabire zindi zo kuvuga zishobora guca mu ndirimbo.

Gusenga no gutazira bitegerezwa kuba mu buzima bwacu bwa misi yose—s’ibintu tugira iyo dukoranye gusa. Imisi yose dushobora gukorera Umwami no kurushirizaho kumwegera.

Gutazira—Ukwizera mu Bikorwa ( Praise—Faith in Action)

Gusenga no gutazira vyerekana ukwizera kwacu mu Mana. Igihe twizera amasezerano ari mw’ijambo ry’Imana, biduha umunezero, bikatwuzuza amatazirano. Yosuwa n’ab’Isirayeli babwiwe kuvuza akamo, impome zirasambuka. Bibiliya iduhanura “kunezerwa mu Mwami igihe cose” (Fil. 4:4) no “gushima muri vyose” (1 Tes. 5:18a).

Akarorero kadasanzwe katwereka ububasha buri mu gutazira tugasanga mu 2 Ngoma 20 igihe ihanga ry’Abayuda ryaterwa n’iganbo z’i Mowabu na b’Amoni. Umwami Yehoshafati asenze Imana, Imana imubwira iti:

Nta co mutinya, canke ngo muranduke Imitima kubw’ayo masinzi y’ingabo, kukw’intambara atar’iy’iyanyu, ariko n’iy’Imana. Ejo muze mumanuke mubatege….mur’iyo ntambara ntimuzorinda kurwana, ariko muze mutonde urugamba, mwihagararire gusa, murabe agakiza Uhoraho azobakirisha, yemwe Bayuda namwe b’i Yerusalemu (2 Ngo. 20:15b-17).

Inkuru irabandanya:

Bukeye bwaho barazinduka, bafata inzira ngo baje mu bugararwa bw’i Tekowa; bagitangura kugenda, Yohoshafati ahagarara ngaho, aravuga, ati “Ni muntege amatwi, yemwe Bayuda, namwe ababa i Yerusalemuu; mwizere Uhoraho Imana yanyu, mubone gushikama; mwizere n’abavugishwa na we, mubone gutsinda.” N’ukw’amaze kuja inama n’abantu, ashirakw’abo kuririmba Uhoraho no kumutazira, bashazishije ukwera, kugira ngo bagende bitangiye imbere y’ingabo, baririmbe, bati “Ni mushime Uhoraho kukw’imbabazi ziwe zamah’ibihe bidashira.” Nuko bakiririmba no gutazira, Uhoraho ashirah’abo guca igico abari baje gutera i Buyuda, ari bo Bamoni n’Abanyamowabu n’abavuye ku musozi Seyiri, baca basubiranamwo. Kukw’Abamoni n’Abanyamowabu baciye bahindukirana abavuye ku musozi Seyiri, kugira ngo babice, babageseze; nuko bamazw guherengereza abo Banyaseyiri, bisubiraniramw’ubwabo, umuntu wese na mugenzi we bashirako baricana . Hanyuma Abayuda bashitse ku munara wo kushibamako wo mubugararwa, baginze ngo bararaba ayo masinzi y’ingabo, basanga n’imirambararo hasi, ata warushe akira n’umwe. Maze Yoheshafati n’ingabo ziwe bagiye ngo bisahurire isahu, bahasanga ibigenda vy’ibitayega, n’impuzi, n’ibintu vyinshi, n’utugenegene tw’igiciro, nuko bamaze kubakoba, bibananira kubitwara kuko vyari vyinshi; bamara imisi itatu bisahurira isahu, kuko vyar’isinzi” (2 Ngo. 20: 20-25, dushimikiye ku nsobanuro).

Ugutazira kuva ku kwizera kuzana ukurindwa no guhazwa!

Ushaka kumenya vyinshi k’ubushobozi buri mu gutazira, raba Fil. 4:6-7 (gutazira kuzana amahoro), 2Ngo. 5:1-14 (gutazira kuzana ukubaho kw’Imana), Ivyak. 13:1-2 (gutazira guhishura intumbero n’imigambi y’Imana), n’ivyak. 16:22-26 (gutazira gukura mw’ibohero).

여자가 이르되 주여 내가 보니 선지자로소이다 우리 조상들은 이 산에서 예배하였는데 당신들의 말은 예배할 곳이 예루살렘에 있다 하더이다 예수께서 이르시되 여자여 내 말을 믿으라 이 산에서도 말고 예루살렘에서도 말고 너희가 아버지께 예배할 때가 이르리라 너희는 알지 못하는 것을 예배하고 우리는 아는 것을 예배하노니 이는 구원이 유대인에게서 남이라 아버지께서 참되게 예배하는자들은 영과 진리로 예배할 때가 오나니 곧 이 때라 아버지께서는 자기에게 이렇게 예배하는 자들을 찾으시니라 하나님은 영이시니 예배하는 자가 영과 진리로 예배할지니라(요 4:19-24).

예수님의 이 말씀은 우리가 예배의 가장 중요한 요소를 이해할 수 있는 토대를 마련하였다. 그분은 “참되게 예배하는 자”의 자격조건을 설명하셨다. 이것은 예배자는 맞지만 참되게 예배하지 않는 사람들이 있음을 보여준다. 그들은 자신들이 하나님께 예배 드린다고 생각할지 모르지만, 실제로는 그렇지 않다. 왜냐하면, 그들은 하나님의 요구 사항에 부합되지 않기 때문이다.

예수님은 참된 예배자의 특징을 선언하셨다. 그들은 “영과 진리”로 예배한다. 따라서 거짓 예배자를 “육과 거짓”으로 예배하는 자라고 말할 수 있다. 거짓 예배자는 육적으로 예배의 흐름을 따라갈 수는 있지만, 그것은 하나의 쇼에 불과하다. 왜냐하면, 그것은 하나님을 사랑하는 마음으로부터 나온 행위가 아니기 때문이다.

하나님께 대한 참된 예배는 오직 하나님을 사랑하는 마음에서 나온다. 따라서, 예배는 단지 우리가 교회에서 모일 때마다 하는 일이 아니라, 삶의 매 순간마다 그리스도의 계명에 순종하면서 살아가는 삶이다. 놀랍게도, 예수님과 대화했던 여자는 다섯 번 결혼했고 지금은 한 남자와 동거하고 있었다. 그녀는 어디가 하나님을 예배하는 적절한 장소인지에 대해 예수님과 토론하고 있었다! 그녀는 하나님께 반역하는 일상을 살면서 그분께 예배 드리려는 많은 종교적인 사람들의 모습을 잘 보여준다. 그들은 참된 예배자가 아니다.

예수님은 어느 한 번 서기관들과 바리새인들의 거짓되고 헛된 경배를 책망하셨다.

외식하는 자들아 이사야가 너희에 관하여 잘 예언하였도다 일렀으되 이 백성이 입술로는 나를 공경하되 마음은 내게서 멀도다 사람의 계명으로 교훈을 삼아 가르치니 나를 헛되이 경배하는도다 하였느니라 하시고(마 15:7-9, 강조 추가).

예수님 시대의 유대인과 사마리아인들은 사람이 어디에서 예배할지를 크게 중시했지만, 예수님은 위치가 중요하지 않다고 말씀하셨다. 오히려, 각 사람의 하나님을 향한 마음과 태도가 그가 드리는 예배의 품질을 결정한다.

오늘날 많은 교회에서 드려지는 “예배”는 죽은 예배자들에 의해 연기되는 죽은 예식에 불과하다. 사람들은 “찬양”을 부를 때 어리석게도 다른 사람의 하나님에 대한 말을 앵무새처럼 되뇌인다. 그리고 그들의 삶의 방식이 그들의 진정한 속내를 드러내고 있기에 그들의 예배는 헛될 수밖에 없다.

하나님은 수많은 그리스도인들이 주일 아침에 “당신은 위대하십니다”라고 무심하게 읇조리는 것보다, 오히려 자신께 진정으로 순종하는 자녀가 “당신을 사랑합니다”라고 간단하게 말하는 것을 더 듣고 싶으실 것이다.

영으로 예배하다(Worshipping in Spirit)

일부 사람들은 “영으로” 예배한다는 것은 방언으로 기도하고 노래하는 것을 의미한다고 말한다. 하지만 예수님의 말씀에 비추어보면, 이 해석은 다소 억지스러워 보인다. 그분은 “아버지께서 참되게 예배하는자들은 영과 진리로 예배할 때가 오나니 곧 이 때라…예배하는 자가 영과 진리로 예배할지니라”라고 말씀하셨는데 이 말씀은 “영으로 예배하는” 조건을 충족하는 사람들이 이미 있었음을 나타낸다. 물론, 아무도 오순절 날까지는 방언을 말하지 않았다. 그러므로 모든 신자는 그가 방언할 수 있는지 여부를 떠나서, 영과 진리로 하나님을 예배할 수 있다. 방언으로 기도하고 노래하는 것은 확실히 신자가 예배하는 데에 도움을 줄 수 있다. 하지만 방언기도도 무정한 의식이 될 수 있다.

사도행전 13:1은 초대 교회의 예배에 대한 흥미로운 통찰력을 제시하고 있다.

안디옥 교회에 선지자들과 교사들이 있으니 곧 바나바와 니게르라 하는 시므온과 구레네 사람 루기오와 분봉 왕 헤롯의 젖동생 마나엔과 및 사울이라 주를 섬겨 금식할 때에 성령이 이르시되 내가 불러 시키는 일을 위하여 바나바와 사울을 따로 세우라 하시니(강조 추가).

이 구절에서 그들이 “주를 섬겼다”고 말씀하고 있음을 주목하라. 우리가 이 말씀은 그들이 주님을 예배했다는 의미라고 생각하는 것은 합리적이다, 따라서 우리는 참된 예배는 주님을 섬기는 것임을 알 수 있다. 그러나 그것은 우리가 깊이 사랑하는 대상이 오직 주님일 때에만 성립된다.

예배 드리는 방법(Ways to Worship)

이스라엘의 찬송가라고도 할 수 시편은 우리가 여러 가지 방법으로 하나님께 예배 드리도록 권면한다. 예를 들어, 시편 32편은 다음과 같이 말씀한다.

마음이 정직한 너희들아 다 즐거이 외칠지어다(시 32:11 하, 강조 추가).

조용하고 공손하게 예배를 드릴 수도 있지만, 그래서 즐겁게 외치면서 예배를 드릴 수 있다.

너희 의인들아 여호와를 즐거워하라 찬송은 정직한 자들이 마땅히 할 바로다 수금으로 여호와께 감사하고 열 줄 비파로 찬송할지어다 새 노래로 그를 노래하며 즐거운 소리로 아름답게 연주할지어다(시 33:1-3, 강조 추가).

물론, 우리는 예배 때 주님을 찬송해야 한다, 그러나 우리의 노래는 즐거워야 한다. 이것은 우리의 마음 상태를 반영하는 또 다른 외적인 표시이다. 우리는 또한 다양한 악기로 즐거운 노래를 연주할 수 있다. 하지만, 나는 많은 교회 모임에서, 전기 악기들이 종종 너무 높게 연주되어 노랫 소리를 완전히 덮어버리고 있음을 언급해야만 하겠다. 그런 악기 소리는 낮추거나 꺼버려야 한다. 시편 기자들은 종래로 그런 문제가 없었다!

이러므로 나의 평생에 주를 송축하며 주의 이름으로 말미암아 나의 손을 들리이다(시 63:4, 강조 추가).

항복과 존경의 표시로, 우리는 하나님께 우리의 손을 들 수 있다.

온 땅이여 하나님께 즐거운 소리를 낼지어다 그의 이름의 영광을 찬양하고 영화롭게 찬송할지어다 하나님께 아뢰기를 주의 일이 어찌 그리 엄위하신지요 주의 큰 권능으로 말미암아 주의 원수가 주께 복종할 것이며 온 땅이 주께 경배하고 주를 노래하며 주의 이름을 노래하리이다 할지어다(시 66:1-4, 강조 추가).

우리는 주님께 그분이 얼마나 엄위하신 분이신지를 말해야 하며 그분의 놀라운 역사를 찬양해야 한다. 시편은 하나님을 찬양하는데 적합한 단어를 찾을 수 있는 좋은 곳이다. 우리는 “주님, 나는 당신을 찬양합니다!”라는 반복적인 고백보다 훨씬 더 많은 말들을 할 수 있다.

오라 우리가 굽혀 경배하며 우리를 지으신 여호와 앞에 무릎을 꿇자(시 95:6, 강조 추가).

심지어 우리의 자세까지도 예배의 표현이 될 수 있다. 서 있든지, 무릎을 꿇든지, 아니면 허리를 굽히든지 다 가능하다.

성도들은 영광 중에 즐거워하며 그들의 침상에서 기쁨으로 노래할지어다(시 149:5, 강조 추가).

그러나 우리는 서 있거나 무릎을 꿇어야만 예배 드릴 수 있는 것은 아니다 – 우리는 침상에 누워서도 예배 드릴 수 있다.

감사함으로 그 문에 들어가며 찬송함으로 그의 궁정에 들어가서 그에게 감사하며 그의 이름을 송축할지어다(시 100:4, 강조 추가).

감사 드리는 것은 마땅히 우리의 예배의 일부가 되어야 한다.

춤 추며 그의 이름을 찬양하며(시 149:3, 강조 추가).

우리는 심지어 춤을 추면서 주님을 찬양할 수 있다. 그러나 육적이고, 관능적이거나 순전히 오락적인 춤은 추지 말아야 한다.

나팔 소리로 찬양하며 비파와 수금으로 찬양할지어다 소고 치며 춤 추어 찬양하며 현악과 퉁소로 찬양할지어다 큰 소리 나는 제금으로 찬양하며 높은 소리 나는 제금으로 찬양할지어다 호흡이 있는 자마다 여호와를 찬양할지어다 할렐루야(시 150:3-6).

음악적으로 재능 있는 사람들에 대해 하나님께 감사 드린다. 그들이 사랑하는 마음으로 악기를 연주한다면 그들의 은사는 하나님을 영화롭게 하는 데 쓰임 받을 수 있다.

신령한 노래(Spiritual Songs)

새 노래로 여호와께 찬송하라 그는 기이한 일을 행하사(시 98:1 상, 강조 추가).

옛 노래를 부르는 것이 의식적이만 않다면 아무 문제가 없다. 만일 그런 경우 라면, 우리는 마음으로부터 나온 새 노래가 필요하다. 신약 성경에서, 우리는 성령님이 우리가 새 노래를 부르도록 도와주심을 알게 된다.

그리스도의 말씀이 너희 속에 풍성히 거하여 모든 지혜로 피차 가르치며 권면하고 시와 찬송과 신령한 노래를 부르며 감사하는 마음으로 하나님을 찬양하고(골 3:16).

술 취하지 말라 이는 방탕한 것이니 오직 성령으로 충만함을 받으라 시와 찬송과 신령한 노래들로 서로 화답하며 너희의 마음으로 주께 노래하며 찬송하며 범사에 우리 주 예수 그리스도의 이름으로 항상 아버지 하나님께 감사하며(엡 5:18-20).

바울은 우리가 “시와 찬송과 신령한 노래”로 서로 화답해야 한다고 썼다. 그러므로 이 세 가지는 서로 차이가 있음이 분명하다. 헬라어 원어에 대한 공부가 약간의 도움이 될 수는 있지만, “시”는 아마도 악기의 연주에 따라 성경의 시편을 노래하는 것을 의미할 것이다. 반면에, “찬송”은 교회의 여러 신자에 의해 만들어진 일반적인 감사의 노래들일 것이다. “신령한 노래”는 성령님에 의해 즉흥적으로 부르는 노래이며, 불러진다는 점을 제외하면, 예언의 은사와 비슷하다.

찬양과 예배는 우리가 교회에서 모일 때 하는 무언가가 아니라, 우리의 일상 생활의 일부분이 되어야 한다. 우리는 매 하루를 통하여 주님을 섬길 수 있으며 그분과의 친밀한 교제를 경험할 수 있다.

찬양 – 믿음의 행동(Praise–Faith in Action)

찬양과 예배는 하나님에 대한 우리의 믿음의 정상적인 표현이다. 만일 우리가 진정 하나님의 말씀의 약속을 믿는다면, 우리는 하나님에 대한 찬양으로 가득한 즐거운 사람이 될 것이다. 여호수아와 이스라엘 백성들은 먼저 소리쳐야만 했었다. 그러자 벽이 무너졌다. 성경은 우리가 “주 안에서 항상 기뻐하고”(빌 4:4), “범사에 감사하라”(살전 5:18 상)라고 훈계한다.

역대하 20장에는 찬양의 능력에 관한 가장 뛰어난 사례 중 하나가 기록되었으며, 때는 유다가 모압과 암몬 군대의 침략을 받을 때였다. 여호사밧 왕의 기도에 대한 응답으로 하나님은 이스라엘에게 아래와 같이 지시하셨다.

너희는 이 큰 무리로 말미암아 두려워하거나 놀라지 말라 이 전쟁은 너희에게 속한 것이 아니요 하나님께 속한 것이니라 내일 너희는 그들에게로 내려가라…이 전쟁에는 너희가 싸울 것이 없나니 대열을 이루고 서서 너희와 함께 한 여호와가 구원하는 것을 보라 (대하 20:15 하-17).

이야기는 계속된다.

이에 백성들이 아침에 일찍이 일어나서 드고아 들로 나가니라 나갈 때에 여호사밧이 서서 이르되 유다와 예루살렘 주민들아 내 말을 들을지어다 너희는 너희 하나님 여호와를 신뢰하라 그리하면 견고히 서리라 그의 선지자들을 신뢰하라 그리하면 형통하리라 하고 백성들과 더불어 의논하고 노래하는 자들을 택하여 거룩한 예복을 입히고 군대 앞에서 행진하며 여호와를 찬송하여 이르기를 여호와께 감사하세 그의 인자하심이 영원하도다 하게 하였더니 그 노래와 찬송이 시작될 때에 여호와께서 복병을 두어 유다를 치러 온 암몬 자손과 모압과 세일산 주민들을 치게 하시므로 그들이 패하였으니 곧 암몬과 모압 자손이 일어나 세일 산 주민들을 쳐서 진멸하고 세일 주민들을 멸한 후에는 그들이 서로 쳐죽였더라 유다 사람이 들 망대에 이르러 그 무리를 본즉 땅에 엎드러진 시체들뿐이요 한 사람도 피한 자가 없는지라 여호사밧과 그의 백성이 가서 적군의 물건을 탈취할새 본즉 그 가운데에 재물과 의복과 보물이 많이 있으므로 각기 탈취하는데 그 물건이 너무 많아 능히 가져갈 수 없을 만큼 많으므로 사흘 동안에 거두어들이고(대하 20:20-25, 강조 추가).

믿음으로 가득한 찬양은 하나님의 보호하심과 공급하심을 경험하게 한다!

찬양의 능력에 관한 주제에 대한 자세한 연구를 위해 빌립보서 4:6-7(찬양은 평화를 가져온다), 역대하 5:1-14(찬양은 하나님의 임재를 경험하게 한다), 사도행전 13:1-12(찬양은 하나님의 목적과 계획을 보게 한다), 사도행전 16:22-26(찬양은 하나님의 보호하심과 탈옥을 경험하게 한다).

Umugore aramubwira [Yesu] ati, “Databuja, menye yuko uri umuhanuzi. Ba sogokuruza bacu basengeraga kuri uyu musozi, namwe mukagira ngo i Yerusalemu ni ho hakwiriye gusengerwa.” Yesu aramusubiza ati, “Mugore, nyizera. Igihe kizaza, ubwo bazaba batagisengera Data kuri uyu musozi cyangwa i Yerusalemu….Ariko igihe kiraje ndetse kirasohoye, ubwo abasenga Imana by’ukuri basengera Data mu mwuka no mu kuri, kuko Data ashaka ko bene abo ari bo bamusenga. Imana ni Umwuka, n’abayisenga bakwiriye kuyisengera mu mwuka no mu kuri” (Yohana 4:19-24).

Aya magambo ava mu kanwa ka Yesu ashyiraho urufatiro rw’imyumvire yacu y’uburyo bw’ingenzi bwo gusenga. Yavuze ku “basenga Imana by’ukuri” avuga n’uko bagomba kuba bameze. Ibi byerekana ko hari abasenga Imana ariko batayisenga by’ukuri. Bashobora kwibwira ko basenga Imana ariko mu by’ukuri batayisenga kuko batuzuza ibyo isaba.

Yesu yavuze ibiranga abasenga Imana by’ukuri–basenga “mu mwuka no mu kuri.” Bityo rero dushobora kuvuga ko abasenga Imana b’ibinyoma ari abasenga “mu mubiri kandi batabikuye ku mutima.” Abanyamubiri, basenga Imana mu binyoma bashobora gusenga amasengesho menshi, ariko byose biba ari ukwiyerekana gusa, kuko bitaba bituruka mu mutima ukunda Imana.

Gusenga Imana nyabyo bituruka gusa mu mutima ukunda Imana. Gusenga/kuramya rero ntabwo ari igihe gusa itorero riteranye, ahubwo ni ikintu dukora buri gihe cyose mu bugingo bwacu uko twumviye amategeko ya Kristo. Ikintu gitangaje, umugore Yesu yavuganaga na we yari yarashatse incuro eshanu kandi n’icyo gihe yabanaga n’undi mugabo, ariko yashakaga kujya impaka ku byerekeye ahantu nyaho ho gusengera Imana! Mbega ukuntu atubera ikitegererezo cy’abanyedini benshi bajya mu materaniro gusenga nyamara kandi mu buzima bwabo bwa buri munsi ari ibyigomeke ku Mana. Ntabwo abo ari abasenga Imana by’ukuri.

Yesu yigeze gucyaha Abafarisayo n’abanditsi ku bwo gusenga kwabo kw’ibinyoma kandi kutava ku mutima:

Mwa ndyarya mwe, Yesaya yahanuye ibyanyu neza ati, “Ubu bwoko bunshimisha iminwa, ariko imitima yabo imba kure. Bansengera ubusa, kuko inyigisho bigisha ari amategeko y’abantu” (Mat. 15:7-9).

Nubwo Abayuda n’Abasamariya bo mu gihe cya Yesu bigaragara neza ko bashyiraga cyane agaciro ku hantu ho gusengera, Yesu yavuze ko ahantu atari ho ha ngombwa. Ahubwo uburyo umutima w’umuntu umeze n’uburyo afashe Imana mu mutima we ni byo biha agaciro gusenga kwe.

Ibyinshi mu byitwa “kuramya”bikorwa mu matorero muri iki gihe nta kindi uretse imihango ipfuye ikorwa n’abaramya bapfuye. Abantu ugasanga basubiramo gusa nka gasuku amagambo bumvanye abandi bavuga Imana mu gihe baririmba “indirimbo zo kuramya,” kuramya kwaba ni ukubusa, kuko imyifatire yabo igaragaza ibiri mu mitima yabo.

Imana yahitamo kumva ijambo rigufi ryoroheje ariko rivuye ku mutima ngo “Ndagukunda” riturutse ku mutima w’umwe mu bana bayo aho kwihanganira urusaku rw’amagambo atavuye ku mutima rw’ibihumbi by’abakristo bo ku cyumweru mu gitondo baririmba ngo “Mbega Ukuntu Uhambaye”( “How Great Thou Art”).

Gusenga Mu Mwuka

(Worshipping in Spirit)

Bamwe bavuga ko gusenga “mu mwuka” bivuga gusenga mu zindi ndimi, ariko ibyo ntabwo ari byo ukurikije amagambo ya Yesu. Yaravuze ati “igihe kiraje, ndetse kirasohoye, ubwo abasenga Imana by’ukuri basenga Data mu mwuka no mu kuri,” byerekana ko hari abari bahari bujuje ibisabwa kugira ngo basenge “mu mwuka” igihe Yesu yavugaga ayo magambo. Nta gushidikanya kandi ko nta muntu wari warigeze avuga mu ndimi mbere y’umunsi wa pantekote. Nuko rero buri mwizera wese, yaba avuga mu ndimi cyangwa atazivuga, ashobora gusenga mu mwuka no mu kuri. Gusenga no kuririmba mu zindi ndimi bishobora rwose gufasha umwizera mu kuramya, ariko no gusenga mu ndimi bishobora kugeza aho bikaba umuhango gusa w’ibintu bitava ku mutima.

Ishusho ishimishije y’ukuntu ab’itorero rya mbere baramyaga Imana iri mu gitabo cy’Ibyak 13:1-2:

Mu Itorero ryo muri Antiyokiya hariho abahanuzi n’abigisha, ari bo Barunaba na Simoni witwaga Nigeru na Lukiyosi w’Umunyakurene na Manayeni wareranywe n’umwami Herode, hariho na Sawuli. Ubwo basengaga Umwami Imana biyiriza ubusa, Umwuka Wera yarababwiye ati, “Mundobanurire Barunaba na Sawuli, bankorere umurimo mbahamagariye gukora.”

Reba ayo magambo ngo ubwo “basengaga Umwami Imana.” Umuntu yavuga ko baramyaga Imana, ibi bikanatwigisha ko kuramya nyako kuba kwerekeye ku Mana. Ariko na none ibyo bishoboka igihe gusa Umwami Imana ari we dushyizeho urukundo rwacu.

Uburyo Bwo Kuramya

(Ways to Worship)

Igitabo cya Zaburi, twakwita ko ari nka cyo cyari igitabo cy’indirimbo zo gushimisha Imana cyabo, kiduhamagarira kuramya Imana mu buryo bwinshi butandukanye. Urugero dusoma muri Zaburi 32 ngo:

“Mwa bafite imitima itunganye mwese mwe, ibyishimo bibatere kuvuza impundu” (Zab 32:11b).

Nubwo kuramya Imana mu buryo butuje ari byiza ariko no kuzamura ijwi rirenga mu karuru k’ibyishimo na byo biratunganye.

Mwa bakiranutsi mwe, mwishimire Uwiteka, gushima gukwiye abatunganye. Mushimishe Uwiteka inanga, mumuririmbirire ishimwe kuri nebelu y’imirya cumi. Mumuririmbire indirimbo nshya, mucurangishe inanga ubwenge, muyivugishe ijwi rirenga (Zab. 33:1-3).

Birumvikana ko tugomba kuririmbira Uwiteka turamya, ariko kandi kuririmba kwacu kugomba kuba ari ukw’ibyishimo, ibyo na byo bigaragaza uko umutima uba umeze. Dushobora kandi guherekeresha uko kuririmba kwacu kw’ibyishimo gucuranga ibicurangisho by’uburyo butandukanye. Ariko sinabura kuvuga ko mu materaniro y’amatorero menshi, akenshi ibicurangisho bikoreshwa n’amashanyarazi bisakuza cyane ntiwumve n’indirimbo iririmbwa. Bigomba kugabanywa amajwi cyangwa bakabizimya. Uwaririmbye zaburi we icyo kibazo ntacyo yari afite!

Uko ni ko nzaguhimbaza nkiriho, Izina ryawe ni ryo nzamanikira amaboko (Zab. 63:4).

Dushobora kuzamurira Imana amaboko nk’ikimenyetso cyo kuyiyegurira rwose.

Mwa bari mu isi bose mwe, muvugirize Imana impundu. Muririmbe icyubahiro cy’izina ryayo, mwogeze ishimwe ryayo. Mubwire Imana muti, “Imirimo yawe ko iteye ubwoba! Imbaraga zawe nyinshi zizatuma abanzi bawe bose bakugomokera, bakagushyeshya. Abo mu isi bose bazagusenga bakuririmbire, bazaririmbira izina ryawe” (Zab. 66:1-4).

Ugomba kubwira Uwiteka ukuntu ateye ubwoba kandi tukamuhimbariza ibye byinshi bitangaje. Zaburi ni ho hantu heza cyane usanga amagambo akwiriye yo guhimbaza Imana. Ugomba kurenga ya mvugo y’akamenyero yo gusubiramo buri kanya ngo “Ndaguhimbaza Mwami!” Hari byinshi cyane byo kumubwira.

Nimuze tumuramye twunamye, dupfukamire Uwiteka Umuremyi wacu (Zab. 95:6).

Nuko twifashe gusa byonyine bishobora kuba uburyo bwo kuramya, twaba duhagaze, dupfukamye cyangwa twunamye.

Abakunzi be bishimire icyubahiro abahaye, baririmbishwe n’ibyishimo, baririmbire ku mariri yabo (Zab. 149:5).

Ariko ntitugomba kuba duhagaze cyangwa dupfukamye kugira ngo turamye Imana–dushobora no kuba turyamye.

Mwinjire mu marembo ye mushima, no mu bikari bye muhimbaza, mumushime, musingize izina rye (Zab. 100:4).

Gushima bigomba kuba rwose mu kuramya kwacu.

Bashimishe izina rye imbyino (Zab. 149:3).

Dushobora no guhimbaza Uwiteka mu mbyino. Ariko izo mbyino zigomba kuba Atari inyamubiri, zo kwizunguza gusa cyangwa gushimisha abantu gusa.

Muyishimishe ijwi ry’impanda, muyishimishe nebelu n’inanga. Muyishimishe ishako n’imbyino, muyishimishe ibifite imirya n’imyironge. Muyishimishe ibyuma bivuza amajwi mato, muyishimishe ibyuma birenga. Ibihumeka byose bishime Uwiteka (Zab. 150:3-6).

Imana ishimwe ku bw’abafite impano mu bya muzika. Impano zabo zishobora gukoreshwa mu guha Imana icyubahiro, bacuranze biturutse ku mutima w’urukundo.

Indirimbo Z’umwuka

(Spiritual Songs)

Muririmbire Uwiteka indirimbo nshya, kuko yakoze ibitangaza (Zab. 98:1a).

Nta kosa ririmo kuririmba indirimbo yak era, keretse ihindutse umuhango. Ariko kandi dukeneye indirimbo nshya iturutse mu mitima yacu. Mu Isezerano Rishya tubona ko Umwuka Wera azadufasha guhanga indirimbo nshya:

Ijambo rya Krisito ribe muri mwe rigwiriye rifite ubwenge bwose, mwigishanye, muhugurane muri zaburi n’indirimbo n’ibihimbano by’umwuka, muririmbirana Imana ishimwe mu mitima yanyu (Kolo. 3:16).

Kandi ntimugasinde inzoga zirimo ubukubaganyi, ahubwo mwuzure Umwuka. Mubwirane Zaburi n’indirimbo n’ibihimbano by’Umwuka, muririmba mucurangira Umwami wacu mu mitima yanyu. Mujye mushima Imana Data wa twese ku bw’ibintu byose, mubiyishimira mu izina ry’Umwami wacu Yesu Kristo (Ef. 5:18-20).

Pawulo yanditse avuga ko tugomba kuririmbirana “Zaburi, n’indirimbo, n’ibihimbano by’umwuka,” ni ukuvuga rero ko hagomba kuba hari itandukaniro hagati y’ibyo bitatu. Iyo urebye ayo magambo mu Kigiriki cy’umwimerere usobanukirwa nibura gato, ariko birashoboka ko “zaburi” bivuga kuririmba zaburi nyine zo muri Bibiliya biherekejwe n’amajwi y’ibicurangisho. Naho “Indirimbo,” zo bikavuga indirimbo zisanzwe zo gushimisha Imana zahimbwe n’abahanzi b’abizera batandukanye bo mu matorero. “Ibihimbano by’Umwuka” bishobora kuba zari indirimbo zihimbiweho ako kanya zitanzwe n’Umwuka Wera twagereranya n’impano y’ubuhanuzi, uretse gusa ko amagambo aba aririmbwa.

Guhimbaza no kuramya bikwiye kuba mu buzima bwacu bwa buri munsi–ntabwo ari igihe habaye amateraniro mu itorero gusa. Buri munsi dushobora guhimbaza Uwiteka kandi tukagirana ubusabane na We.

Guhimbaza–Kwizera Gushyizwe Mu Bikorwa

( Praise–Faith in Action)

Guhimbaza no kuramya ni bwo buryo bwacu busanzwe bwo kugaragaza uko twizera Imana. Niba koko twizera amasezerano y’Ijambo ry’Imana, tuzaba abantu barangwa n’ibyishimo kandi buzuye guhimbaza Imana. Yosuwa n’ubwoko bw’Abisirayeli barabanje barasakuza bakoma akarūru, hanyuma inkike ziragwa. Bibiliya iduhamagarira “kwishimira mu Mwami iteka” (Fili. 4:4) kandi ngo “muri byose dushime” (1 Tes. 5:18a).

Rumwe mu ngero zifatika z’imbaraga ziri mu guhimbaza ruri mu 2 Ngoma 20 igihe Abayuda baterwaga n’ingabo z’Abamori n’iz’Abamoni. Imana isubiza gusenga k’umwami Yehoshafati yabwiye Abisirayeli iti:

Mwitinya kandi mwe gukurwa umutima n’izo ngabo nyinshi, kuko urugamba atari urwanyu ahubwo ni urw’Imana. Ejo muzamanuke mubatere… Muri iyo ntambara ntimuzagomba kurwana, muzahagarare mwireme inteko gusa, mwirebere agakiza Uwiteka azabaha yemwe Bayuda n’ab’i Yerusalemu (2 Ngoma 20:15b-17).

Inkuru irakomeza:

Bukeye bwaho bazinduka kare mu gitondo, barasohoka bajya mu butayu bw’i Tekowa. Bagisohoka Yehoshafati arahagarara aravuga ati, “Nimunyumve yemwe Bayuda namwe abatuye i Yerusalemu, mwizere Uwiteka Imana yanyu mubone gukomezwa, mwizere n’abahanuzi bayo mubone kugubwa neza.” Nuko amaze kujya inama n’abantu, ashyiraho abo kuririmbira Uwiteka, bagahimbaza ubwiza bwo gukiranuka kwe, barangaje imbere y’ingabo bavuga bati, “Nimuhimbaze Uwiteka, kuko imbabazi ze zihoraho iteka ryose.“ Batangiye kuririmba no guhimbaza, Uwiteka ashyiraho abo gucira igico Abamoni n’Abamowabu, n’abo ku musozi Seyiri bari bateye i Buyuda, baraneshwa. Kuko Abamoni n’Abamowabu bari bahagurukijwe no gutera abaturage bo ku musozi Seyiri ngo babice babarimbure rwose, nuko bamaze gutsemba ab’i Seyiri baherako barahindukana, bararimburana. Hanyuma Abayuda bageze ku munara w’abarinzi wo mu butayu, basanga ingabo zose zabaye imirambo irambaraye hasi, ari nta n’umwe wacitse ku icumu. Maze Yehoshafati n’ingabo ze bagiye kubanyaga, intumbi bazisangana iby’ubutunzi bwinshi n’iby’umurimbo by’igiciro cyinshi bīcūje ubwabo, byari byinshi cyane bituma batabasha kubimara, bamara iminsi itatu bakinyaga iminyago kuko yari myinshi.”(2 Ngoma 20: 20-25).

Guhimbaza kuzuye kwizera kuzana kurindwa no gutungishwa!

Ushaka gukomeza kwiga ku mbaraga zo guhimbaza, wareba Fili. 4:6-7 (guhimbaza bizana amahoro), 2 Ngoma 5:1-14 (guhimbaza Bizana kubaho kw’Imana), Ibyak 13:1-2 (guhimbaza bihishura intego n’imigambi y’Imana), n’Ibyak 16:22-26 (guhimbaza bituma habaho kurindwa n’Imana kandi imbohe zikabohorwa).

زن گفت: «ای آقا، می بینم که تو نبی هستی. پدران ما در روی این کوه عبادت می کردند اما شما یهودیان می گوئید باید خدا را دراورشلیم عبادت کرد.» عیسی گفت: «ای زن، باور کن زمانی خواهد آمد که پدر را نه بر روی این کوه پرستش خواهید کرد و نه در اورشلیم. شما سامریان آن چه را نمی شناسید می پرستید اما ما آنچه را که می شناسیم عبادت می کنیم، زیرارستگاری به وسیلۀ قوم یهود می آید. اما زمانی می آید ــ و این زمان هم اکنون شروع شده است ــ که پرستندگان حقیقی ، پدررا با روح و راستی عبادت خواهند کرد، زیرا پدر طالب این گونه پرستندگان می باشد. خدا روح است و هر که او را می پرستد باید با روح و راستی عبادت نماید» (یوحنا 19:4-24).

این سخنان از دهان عیسی پایه و اساس درک ما از جنبه های مهم عبادت می شود. او از «پرستندگان حقیقی» صحبت می کند و ویژگی های آنها را توصیف می کند. این نشان می دهد که افرادی هستند که پرستش می کنند اما پرستندگان حقیقی نیستند. آنها ممکن است تصور کنند که خداوند را عبادت می کنند اما اینطور نیست زیرا آنها شرایط لازم را رعایت نمی کنند.

مسیح ویژگی های پرستندگان حقیقی را توضیح داد، آنها «با روح و راستی » عبادت می کنند. بنابراین می توان گفت پرستندگان دروغین «با جسم و دورویی» عبادت می کنند. عبادت کنندگان دروغین شاید حرکات دعا را انجام دهند ولی تمام کارهای آنها نمایش است زیرا عبادت آن‌ها از قلبی پاک که عشق خداوند در آن لانه دارد، ریشه نمی گیرد.

عبادت حقیقی خداوند تنها می تواند از قلبی بیاید که خداوند را دوست دارد. بنابراین عبادت چیزی نیست که تنها در گردهمایی های کلیسا انجام دهیم، بلکه زمانی که از فرامین مسیح اطاعت می کنیم، هر لحظه در حال عبادت هستیم. جالب است که زنی که مخاطب مسیح بود پنج بار ازدواج کرده بود و در آن زمان با مردی زندگی می کرد و می خواست بداند مکان درست برای عبادت خداوند کجاست! این زن نمایانگر بسیاری از انسانهای مذهبی است که در برنامه های عبادتی حضور می یابند در حالی که در زندگی روزمره شان در تمرد با خداوند هستند. اینان عبادت کنندگان حقیقی نیستند.

مسیح فریسیان و کاتبان را به خاطر عبادت نادرست و عاری از احساسشان ملامت کرد:

ای ریاکاران! اشعیاء در باره شما درست پیشگوئی کرد وقتی گفت : « این قوم با زبان خود ، به من احترام می گذارند ، اما دلهایشان از من دور است. عبادت آنها بیهوده است زیرا اوامر انسانی را به جای احکام الهی تعلیم میدهند» (متی 7:15-9، همراه با تاکید).

اگرچه یهودیان و سامری ها در روزگار عیسی اهمیت زیادی می دادند به مکانی که در آن عبادت انجام می شود، مسیح گفت که مکان اهمیتی ندارد. بلکه شرایط و حالت قلب و روح شخص در برابر خداوند است که کیفیت عبادت او را تعیین می کند.

بیشتر آنچه امروز در کلیساها «عبادت» نامیده می شود، چیزی بیش از تشریفات مذهبی بی حس و روح از عبادت کنندگانی مرده نیست. مردم زمان خواندن «سرودهای عبادت» بدون فکر و طوطی وار صحبت های فردی دیگر را دربارۀ خداوند تکرار می کنند، و عبادت آنها بیهوده است، زیرا شیوۀ زندگی آنها آنچه واقعاً در دلشان است را فاش می کند.

خداوند ترجیح می دهد از یکی از فرزندان مطیع خود دوستت دارمِ ساده و از دل برآمده ای بشنود تا اینکه وزوز کردن های هزاران مسیحی را در صبح روزهای یکشنبه بشنود که همه با هم می خوانند: «خداوندا تو چقدر بزرگ هستی.»

عبادت با روح (Worshipping in Spirit)

برخی می گویند که عبادت با روح به معنای عبادت و سرود خواندن به زبانهای دیگر است، اما به نظرمی رسد چنین تفکری تعبیری نادرست از سخنان عیسی باشد. او گفت: «اما زمانی می آید و این زمان هم اکنون شروع شده است، که پرستندگان حقیقی، پدر را با روح و راستی عبادت خواهند کرد،» و این نشان می دهد که زمانی که عیسی این سخنان را ایراد می کرد، کسانی بودند که شرایط عبادت «با روح» را رعایت می‌کردند. البته تا قبل از روز پنطیکاست کسی به زبانها صحبت نمی کند. بنابراین همۀ مومنان چه بتوانند به زبانها سخن بگویند و چه نتوانند، می توانند با روح و راستی خدا را عبادت نماید. دعا و سرود به زبانهای دیگر مطمئناً می تواند به مومنان در عبادتشان کمک کند، اما حتی دعا به زبانها هم می تواند تبدیل به تشریفاتی بی حس و بی روح شود.

در اعمال رسولان 1:13-2، دربارۀ عبادت در کلیسای اولیه نکات جالبی ذکر شده است:

در آن زمان در کلیسای انطاکیه عده ای نبی و معلم از قبیل برنابا و شمعون ملقب به نیجر و لوکیوس قیروانی و مناحم (که با هیرودیس پادشاه ، بزرگ شده بود) و شائول حضور داشتند. یک روز که آن‌ها روزه دار و مشغول عبادت خداوند بودند روح القدس به ایشان فرمود : «برنابا و شائول را مأمور انجام آن کاری که من برای آنها مقرر کرده ام بنمائید» (همراه با تاکید).

توجه کنید که این متن می گوید آنها «مشغول عبادت خداوند»¹ بودند. به نظر منطقی است که فکر کنیم آنها او را پرستش می کردند و بنابراین متوجه می شویم که عبادت واقعی خدمت به خداست. اما این مسئله تنها زمانی درست است که خداوند مقصود عشق و توجه ما است.

شیوه های عبادت (Ways to Worship)

کتاب مزامیر، که می توان آن را کتاب سرودهای مذهبی بنی اسراییل دانست، ما را به عبادت خداوند به روشهای مختلف دعوت می کند. مثلا در مزامیر 32 می خوانیم:

«اي‌ همـۀ راست‌ دلان‌ ترنّـم‌ نماييـد» (مزمور 11:32 همراه با تاکید).

اگرچه عبادت آرام و با متانت جایگاه خود را دارد ولی ترنم و فریاد هم زیباست:

اي‌ صالحان‌ در خداوند شادي‌ نماييد،زيرا كه‌ تسبيح‌ خواندن‌ راستان‌ را مي‌شايد. خداوند را با بربط‌ حمد بگوييد؛ با عود ده‌ تار او را سرود بخوانيد. سرودي‌ تازه‌ براي‌ او بسراييد؛ نيكو بنوازيد با آهنگ‌ بلند (مزمور 1:33-3، همراه با تاکید).

البته که باید برای عبادت با خداوند سرود بخوانیم اما خواندنمان باید شادمانه باشد و این هم یکی از نشانه های حالت های قلبی شخص است. حتی می توان سرود های شاد را با آلات موسیقی همراه کرد. اما باید اضافه کنم که در برخی کلیساها آلات موسیقی صدای بسیار بلندی دارند و این سبب از بین رفتن صدای سرود خواندن می شود. صدای اینگونه وسایل باید کم شود و یا باید آنها را خاموش کرد. مزمورخوانان هرگز چنین مشکلی نداشتند!

از اين‌ رو تا زنده‌ هستم‌ تو را متبارك‌ خواهم‌ خواند. و دستهاي‌ خود را به‌ نام‌ تو خواهم‌ برافراشت‌ (مزمور 4:63، همراه با تاکید).

به عنوان نشانه ای از توبه و تسلیم می توانیم دستانمان را به سمت خداوند بالا بگیریم.

اي‌ تمامي زمين‌، براي‌ خدا بانگ شادماني‌ بزنيد! جلال‌ نام‌ او را بسراييد، و در تسبيح‌ او جلال‌او را توصيف نماييد! خدا را گوييد: «چه‌ مَهيب‌ است‌ كارهاي‌ تو! از شدت‌ قوّت‌ تو دشمنانت‌ نزدتو تذلل‌ خواهند كرد! تمامي زمين‌ تو را پرستش‌ خواهند كرد و تو را خواهند سراييد و به‌ نام‌ توترنم‌ خواهند نمود» (مزمور 1:66-4، همراه با تاکید).

ما باید به خداوند بگوییم که چقدر پر هیبت است و او را به خاطر صفات عالی اش ستایش کنیم. مزامیر بخش فوق العاده ای از کتاب مقدس است برای یافتن کلماتی که با آنها بتوان خداوند را ستایش کرد. ما باید ورایِ تکرار عباراتی همچون «خداوندا تو را ستایش می کنم» برویم. چیزهای بسیار زیادی وجود دارد که می توانیم با خداوند در میان بگذاریم.

بياييد عبادت‌ و سجده‌ نماييم‌ و به‌ حضور آفريننده‌ خود خداوند زانو زنيم‌! (مزمور 6:95).

حتی وضعیت بدن ما، ایستادن، زانو زدن و یا خم شدن، هم می تواند حالتی از عبادت باشد.

مقدّسان‌ از جلال‌ فخر بنمايند. و بر بسترهاي‌ خود ترنّم‌ بكنند (مزمور 5:149، همراه با تاکید).

اما مجبور نیستیم که برای عبادت بایستیم و یا زانو بزنیم، حتی می توانیم در بستر آرمیده باشیم.

با شكرگزاري‌ از دروازه‌هاي‌ خانه‌ او داخل‌ شويد؛ سرود خوانان‌ به‌ صحنهاي‌ او بياييد. او را پرستش‌ كنيد و نام‌ مقدسش‌ را گرامي‌ بداريد (مزمور 4:100، همراه با تاکید).

شکرگزاری باید بخشی از عبادت ما باشد.

نام‌ او را با رقص‌ تسبيح‌ بخوانند (مزمور 3:149، همراه با تاکید).

ما حتی می توانیم خداوند را با رقصیدن ستایش کنیم. اما نه رقص شهوانی، جسمانی و برای سرگرمی.

او را به‌ آواز كَرِنّا تسبيح ‌بخوانيد. او را با بربط‌ و عود تسبيح‌ بخوانيد. او را با دف‌ و رقص‌ تسبيح‌ بخوانيد. او را با ذوات‌ وتار و ني‌ تسبيح‌ بخوانيد. او را با صنجهاي‌ بلندآواز تسبيح‌ بخوانيد. او را با صنجهاي‌ خوش صدا تسبيح‌ بخوانيد. هركه‌ روح‌ دارد، خداوند را تسبيح‌ بخواند. هلّلوياه‌! (مزمور 3:150-6).

خدا را شکر به خاطر وجود آنهایی که عطیۀ موسیقی به آنها داده شده است. عطیۀ آنها برای ستایش خداوند استفاده می شود اگر آلات موسیقی خود را با قلبی مالامال از عشق بنوازند.

سرودهای روحانی (Spiritual Songs)

براي‌ خداوند سرود تازه‌ بسراييد زيرا كارهاي‌ عجيب‌ كرده‌ است‌ (مزمور 1:98، همراه با تاکید).

خواندن آوازهای قدیمی هیچ ایرادی ندارد مگر اینکه تبدیل به تشریفات مذهبی شود. ما به سرودی نیاز داریم که از دل برآید. در عهد جدید، یاد می گیریم که روح القد ما را کمک می کند که سرودهای جدید بسراییم:

اجازه بدهید که پیام مسیح با تمام ثروتمندیش سر تا سر وجود شما را فرا گیرد. یکدیگر را با نهایت خردمندی تعلیم و پند دهید و با سپاسگزاری در دلهای خود زبور و تسبیحات و سرودهای روحانی برای خدا بخوانید (کولسیان 16:3).

مست شراب نشوید ، زیرا شراب شما را به سوی کارهای زشت می کشاند بلکه از روح القدس پر شوید. با استفاده از زبور و تسبیحات و سرود های روحانی با یک دیگر گفتگو کنید و با تمام دل برای خداوند بسرائید و آهنگ بسازید. بنام خداوند ما عیسی مسیح هر روز برای همه چیز سپاسگزار خدای پدر باشید (افسسیان 18:5-20).

پولس گفت که ما باید با «زبور و تسبیحات و سرود های روحانی» با همدیگر بخوانیم، بنابراین این سه با هم متفاوتند. مطالعۀ لغات اصلی یونانی اندکی کمک کننده است، شاید «مزامیر» به معنای خواندن مزامیر از روی انجیل و به همراه آلات موسیقی باشد. «تسبیحات» از سویی دیگر، ممکن است آوازهای شکرگزاری که توسط مومنان مختلف در کلیساها ساخته می شود باشد. «سرودهای روحانی» احتمالاً آوازهای خودانگیز است که توسط روح القدس داده می شود و شباهت دارد به عطیۀ نبوت با این تفاوت که سخنان باید خوانده شوند.

ستایش و پرستش باید بخشی از زندگی روزمرۀ ما باشد، نه کاری که تنها در جلسات کلیسا انجام دهیم. در تمام طول روز می توانیم به خداوند خدمت کنیم و رفاقتی نزدیک را با او تجربه کنیم.

ستایش، ایمان در عمل (Praise- Faith in Action)

ستایش و پرستش بیانی عادی از ایمان ما به خداوند هستند. اگر ما واقعاً به وعده های کلام خداوند ایمان داشته باشیم، انسانهایی شاد و پر از ستایش خداوند خواهیم بود. یهوشوع و مردم بنی اسراییل مجبور شدند که فریاد بکشند؛ سپس دیوارها فرو ریخت. انجیل ما را تشویق می کند که «پیوسته در خداوند شاد باشیم» (فلیپیان 4:4) و «برای هر چه که پیش بیآید خدا را شکر کنیم» (اول تسالونیکیان 18:5).

یکی از مهم ترین مثالهای قدرت ستایش دردوم تواریخ 20 یافت می شود زمانی که ملت یهودا مورد هجوم ارتش موآب و بني‌عَمُّون قرار گرفته بود. در پاسخ به دعای شاه یهوشافاط، خداوند به بنی اسرایی امر کرد که:

از اين‌ گروه‌ عظيم‌ ترسان‌ و هراسان‌ مباشيد زيراكه‌جنگ‌ از آن‌ شما نيست‌ بلكه‌ از آن‌ خداست.‌ فردا به‌ نزد ايشان‌ فرود آييد… در اين‌ وقت‌ بر شما نخواهد بود كه‌ جنگ‌ نماييد. بايستيد و نجات‌ خداوند را كه‌ با شما خواهد بود مشاهده‌ نماييد. اي‌ يهودا و اورشليم‌ ترسان‌ و هراسان‌ مباشيد و فردا به‌ مقابل‌ ايشان‌ بيرون‌ رويد و خداوند همراه‌ شما خواهد بود» (دوم تواريخ 15:20-17).

داستان اینطور ادامه می یابد:

و بامدادان‌ برخاسته‌، به‌ بيابان‌ تَقُوع‌ بيرون‌ رفتند و چون‌ بيرون‌ مي‌رفتند، يَهُوشافاط‌ بايستاد و گفت‌: «مرا بشنويد اي‌ يهودا و سكنة‌ اورشليم‌! بر يَهُوَه‌ خداي‌ خود ايمان‌ آوريد و استوار خواهيد شد، و به‌ انبياي‌ او ايمان‌ آوريد كه‌ كامياب‌ خواهيد شد.» و بعد از مشورت‌ كردن‌ با قوم‌، بعضي‌ را معين‌ كرد تا پيش‌ روي‌ مُسَلّحان‌ رفته‌، براي‌ خداوند بسرايند و زينت‌ قدوسيت‌ را تسبيح‌ خوانند و گويند: «خداوند را حمد گوييد زيرا كه‌ رحمت‌ او تا ابدالآباد است‌.» و چون‌ ايشان‌ به‌ سراييدن‌ و حمد گفتن‌ شروع‌ نمودند، خداوند به‌ ضد بني‌عَمُّون‌ و موآب‌ و سكنه‌ جبل‌ سَعِير كه‌ بر يهودا هجوم‌ آورده‌ بودند، كمين‌ گذاشت‌ و ايشان‌ مُنْكَسِر شدند. زيرا كه‌ بني‌عَمُّون‌ و موآب‌ بر سكنه‌ جبل‌ سَعِير برخاسته‌، ايشان‌ را نابود و هلاك‌ ساختند، و چون‌ از ساكنان‌ سَعِير فارغ‌ شدند، يكديگر را به‌ كار هلاكت‌ امداد كردند. و چون‌ يهودا به‌ ديده ‌بانگاه‌ بيابان‌ رسيدند و به‌ سوي‌ آن‌ گروه‌ نظر انداختند، اينك‌ لاشه‌ها بر زمين‌ افتاده‌، و احدي‌ رهايي‌ نيافته‌ بود. يَهُوشافاط‌ با قوم‌ خود به‌ جهت‌ گرفتن‌ غنيمت‌ ايشان‌ آمدند و در ميان‌ آنها اموال‌ و رخوت‌ و چيزهاي‌ گرانبها بسيار يافتند، و براي‌ خود آنقدر گرفتند كه‌ نتوانستند ببرند، و غنيمت‌ اينقدر زياد بود كه‌ سه‌ روز مشغول‌ غارت‌ مي‌بودند (دوم تواريخ 20:20-25، همراه با تاکید).

ستایش مملو از ایمان با خود حمایت می آورد.

برای مطالعۀ بیشتر موضوع قدرت ستایش، فلیپیان 6:4-7 (ستایش صلح می آورد)، دوم تواريخ 1:5-14 (ستایش حضور خداوند را موجب می شود)، اعمال رسولان 1:13-2 (ستایش تحقق اهداف و برنامه های خداوند به سوی نور را سبب می شود)،اعمال رسولان 22:16-26 (ستایش حمایت خداوند و رهایی از بند را سبب می شود).

1 ترجمۀ تحت اللفظی این عبارت «مشغول خدمت به خداوند بودند» است اما مترجمِ کتاب مقدس به این صورت آن را ترجمه کرده است. (مترجم)

109