Kieâng aên laø haønh ñoäng töï nguyeän khoâng aên thöùc aên hoaëc uoáng thöùc uoáng trong moät thôøi gian.

Kinh-thaùnh ghi laïi nhieàu ví duï veà nhöõng ngöôøi kieâng aên. Moät soá ngöôøi kieâng khoâng aên taát caû caùc thöùc aên, nhöõng ngöôøi khaùc kieâng khoâng aên chæ moät soá loaïi thöùc aên trong suoát thôøi gian kieâng aên. Moät ví duï veà ñôït kieâng aên ba tuaàn cuûa Ña-ni-eân, oâng khoâng aên “baùnh ngon….thòt hoaëc röôïi ngon” (Ña-ni-eân 10:3).

Cuõng coù moät vaøi ví duï khaùc nöõa trong Kinh-thaùnh veà nhöõng ngöôøi kieâng caû thöùc aên vaø nöôùc uoáng, nhöng loaïi kieâng aên toaøn phaàn naày raát hieám vaø neân coi ñoù laø vieäc sieâu nhieân neáu kieâng aên toaøn phaàn keùo daøi hôn ba ngaøy. Chaúng haïn, khi Moâi-se ñi 40 ngaøy ñeâm khoâng aên khoâng uoáng gì caû, oâng ôû trong söï hieän dieän cuûa chính Chuùa, ñeán noãi maët oâng röïc saùng (Xuaát 34:28-29). Sau laàn kieâng toaøn phaàn thöù nhaát, ngay sau ñoù oâng laïi kieâng aên toaøn phaàn 40 ngaøy laàn thöù hai (xem Phuïc 9:9,18). Hai laàn kieâng aên toaøn phaàn cuûa Moäi-se laø nhöõng laàn kieâng aên sieâu nhieân, vaø ñöøng moät ngöôøi naøo neân coá gaéng baét chöôùc gioáng Moâi-se. Neáu khoâng coù söï giuùp ñôõ sieâu nhieân cuûa Chuùa, thì khoâng söï giuùp ñôõ sieâu nhieân cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi thì moät ngöôøi coù theå soáng soùt trong voøng vaøi ngaøy maø khoâng coù nöôùc uoáng. Söï khoâ daãn ñeán cheát.

Kieâng uoáng nöôùc khoâng chæ raát nguy hieåm ñeán cho söùc khoûe cuûa moät ngöôøi, kieâng aên thöùc aên trong moät thôøi aên daøi cuõng nguy hieåm ñeán söùc khoûe, ñaëc bieät nhöõng ngöôøi ñaõ suy dinh döôõng saún moät phaàn naøo ñoù roài, thaäm chí nhöõng ngöôøi khoûe maïnh cuõng neân caån thaän neáu hoï ñang döï ñònh kieâng aên hôn moät tuaàn.

Taïi Sao Phaûi Kieâng AÊn? (Why Fast?)

Muïc ñích cô baûn chính cuûa söï kieâng aên laø ñeå cho chính ngöôøi ñoù coù theâm thôøi gian ñeå caàu nguyeän vaø tìm kieám Chuùa. Haàu nhö khoù coù theå tìm thaáy choã naøo ôû trong Kinh-thaùnh noùi ñeán söï kieâng aên maø khoâng ñeà caäp ñeán söï caàu nguyeän, ñieàu naày ñöa chuùng ta ñeán choã tin raèng kieâng aên maø khoâng caàu nguyeän thì thaät voâ ích. Chaúng haïn, trong caû hai ví duï tham khaûo veà vieäc kieâng aên trong saùch Coâng-vuï ñeàu ñeà caàp ñeán söï caàu nguyeän. Trong tröôøng hôïp thöù nhaát (xem Coâng-vuï 13:1-3), nhöõng ngöôøi tieân-tri vaø caùc thaày giaùo sö ôû taïi Hoäi thaùnh An-ti-oát chæ ñôn giaûn ñaõ “thôø phöôïng vaø kieâng aên”. Khi hoï ñaõ laøm vaäy, thì hoï ñaõ nhaän khaûi töôïng tieân tri, vaø keát quaû laø hoï sai Phao-loâ vaø Ba-na-ba ra ñi thöïc hieän haønh trình truyeàn giaûng ñaàu tieân cuûa hoï. Trong tröôøng hôïp thöù hai, Phao-loâ vaø Ba-na-ba boå nhieäm caùc tröôûng laõo cho caùc Hoäi thaùnh môùi taïi Ga-la-ti. Chuùng ta ñoïc thaáy,

Khi hai söù ñoà khieán löïa choïn nhöõng tröôûng laõo trong moãi Hoäi thaùnh, caàu nguyeän vaø kieâng aên xong, thì daâng caùc ngöôøi ñoù cho Chuùa laø Ñaáng mình ñaõ tin ñeán (Coâng-vuï 14:23).

Coù leõ trong tröôøng hôïp thöù hai naày, Phao-loâ vaø Ba-na-ba ñang theo göông Chuùa Gieâ-su, Ngaøi caàu nguyeän suoát caû ñeâm tröôùc khi choïn 12 söù ñoà (xem Luca 6:12). Nhöõng quyeát ñònh quan troïng, chaúng haïn nhö vieäc boå nhieäm caùc laõnh ñaïo thuoäc linh, caàn ñöôïc caàu nguyeän maõi cho ñeán khi coù quyeát ñònh roõ raøng raèng ngöôøi ñoù coù söï daãn daét cuûa Chuùa, vaø vieäc kieâng aên coù theå cho theâm thôøi gian ñeå caàu nguyeän cho ñeán cuøng. Neáu Taân-öôùc ñeà nghò khoâng quan heä tình duïc vôùi ngöôøi phoái ngaãu trong hoân nhaân ñeå chuyeân taâm theâm trong söï caàu nguyeän (xem 1Coâr 7:5), thì chuùng ta coù theå deã hieåu ñöôïc vieäc nhòn khoâng aên cuõng coù cuøng muïc ñích gioáng nhö vaäy.[1]

Vì vaäy khi chuùng ta caàn caàu nguyeän xin söï daãn daét cuûa Chuùa, cho nhöõng quyeát ñònh thuoäc linh quan troïng, thì vieäc kieâng aên coù theå ñi ñeán cuøng. Nhöõng lôøi caàu nguyeän cho caùc nhu caàu khaùc coù theå ñöôïc caàu nguyeän trong thôøi gian töông ñoái ngaén (chuùng ta khoâng caàn phaûi kieâng aên ñeå caàu nguyeän theo Baøi Caàu Nguyeän Chung). Caàu nguyeän xin söï daãn daét cuûa Chuùa phaûi caàn thôøi gian laâu hôn bôûi vì chuùng ta gaëp khoù khaên trong vieäc “laéng nghe tieán Chuùa”. Coù ñöôïc söï chaéc chaén trong söï höôùng daãn coù theå ñoøi hoûi thôøi gian caàu nguyeän nhieàu, vaø ñoù laø luùc kieâng aên ñem laø ích lôïi lôùn.

Nhöõng Lyù Do Kieâng AÊn Sai (Wrong Reasons to Fast)

Baây giôø chuùng ta ñaõ thieát laäp lyù do kieâng aên theo Kinh-thaùnh döôùi giao-öôùc môùi, thì chuùng ta cuõng neân xem xeùt nhöõng lyù do kieâng aên khoâng theo Kinh-thaùnh.

Moät soá ngöôøi kieâng aên vôùi hy voïng raèng kieâng aên seõ taêng theâm cô hoäi cuûa hoï veà vieäc Chuùa ñaùp lôøi caàu nguyeän cuûa hoï. Tuy nhieân, Chuùa Gieâ-su daïy chuùng ta raèng nhöõng phöông tieän cô baûn ñeå lôøi caàu nguyeän ñöôïc traû lôøi laø ñöùc tin, chöù khoâng phaûi kieâng aên (xem Ma-thi-ô 21:22). Haõy nhôù raèng söï kieâng aên khoâng thay ñoåi Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngaøi cuõng gioáng nhö vaäy tröôùc khi, trong khi vaø sau khi chuùng ta kieâng aên. Kieâng aên khoâng phaûi laø phöông tieän “baét buoäc Chuùa phaûi laøm ñieàu gì,” hoaëc noùi vôùi Ngaøi raèng, “Toát hôn heát laø Chuùa neân ñaùp lôøi caàu nguyeän hoaëc khoâng thì con seõ kieâng aên cho ñeán cheát!” Ñoù khoâng phaûi laø kieåu kieâng aên theo Kinh-thaùnh- ñoù laø kieåu tuyeät thöïc! Haõy chuyeän vua Ña-vít kieâng aên vaø caàu nguyeän vaøi ngaøy cho ñöùa con cuûa oâng vaø Beát-seâ-ba ñang ñau seõ soáng, nhöng ñöùa beù ñaõ cheát bôûi vì Chuùa ñang söûa phaït Ña-vít. Söï kieâng aên khoâng thay ñoåi ñöôïc hoaøn caûnh cuûa oâng. Ña-vít khoâng caàu nguyeän bôûi ñöùc tin vì oâng khoâng coù lôøi höùa ñeå ñöùng treân ñoù. Thöïc ra, oâng ta ñang caàu nguyeän vaø kieâng aên maâu thuaån vôùi yù muoán cuûa Chuùa, keát quaû cuoái cuøng ñeå chöùng minh ñieàu ñoù.

Kieâng aên khoâng phaûi laø ñieàu kieän tieân quyeát ñeå coù phaán höng nhöng moät soá ngöôøi nghó. Khoâng coù laáy moät ví duï kieâng aên naøo trong Kinh-thaùnh Taân-öôùc ñeå ñöôïc phaán höng. Nhöng thay vaøo ñoù, caùc söù ñoà chæ vaâng theo maïng lònh cuûa Chuùa Gieâ-su baèng caùch rao giaûng Phuùc AÂm. Neáu moät thaønh phoá khoâng ñaùp öùng vôùi Phuùc AÂm, thì hoï laïi vaâng lôøi Chuùa Gieâ-su, phuûi buïi khoûi chaân hoï vaø ñi ñeán thaønh phoá khaùc (Luca 9:5; Coâng-vuï 13:49-51). Hoï khoâng ôû ñoù maø kieâng aên vaø chôø ñôïi phaán höng xaûy ra.

Kieâng aên khoâng phaûi laø phöông tieän ñeå “haï xaùc thòt xuoáng,” khi theøm aên laø öôùc muoán hôïp phaùp vaø khoâng toäi loãi, khoâng gioáng “nhöõng öa muoán xaùc thòt” hieån nhieân nhö ñaõ lieät keâ trong saùch Ga-la-ti 5:19-21. Nhöng kieâng aên laø söï taäp taønh vieäc töï kieåm soaùt (tieát ñoä), vaø cuøng thoùi quen ñöôïc caàn ñeå böôùc theo Thaùnh Linh chöù khoâng theo Xaùc-thòt.

Kieâng aên vôùi muïc ñích chöùng minh mình laø ngöôøi thuoäc linh hoaëc quaûng caùo söï taän hieán cuûa mình cho Chuùa laø laõng phí thôøi gian vaø cho thaáy söï giaû hình. Ñaây laø lyù do maø ngöôøi Pha-ra-si kieâng aên, vaø Chuùa Gieâ-su ñaõ leân aùn hoï vì ñieàu naày (Xem Ma-thi-ô 6:16; 23:5).

Moät soá ngöôøi kieâng aên ñeå thaéng Satan. Nhöng ñieàu ñoù cuõng khoâng ñuùng. Kinh-thaùnh höùa raèng neáu chuùng ta choáng traû Satan bôûi ñöùc tin trong Lôøi Chuùa, thì noùi seõ laùnh xa chuùng ta (Xem Gia-cô 4:7; I Phi-e-rô 5:8-9). Khoâng caàn thieát kieâng aên ñeå chieán thaéng Satan.

Nhöng Chuùa Gieâ-su ñaõ khoâng noùi raèng moät soá quyû chæ coù theå ñuoåi ñöôïc baèng “caàu nguyeän vaø kieâng aên sao”?

Ñoaïn Kinh-thaùnh naày ñaõ ñeà caäp ñeán vieäc moät ai ñoù caàu nguyeän vaø kieâng aên ñeå giaûi cöùu cho moät ngöôøi bò quyû aùm, maø khoâng ñeà caäp ñeán vieäc moät tín höõu caàn phaûi kieâng aên ñeå chieán thaéng söï taán coâng cuûa Satan choáng laïi ngöôøi ñoù.

Nhö ñoaïn Kinh-thaùnh naày cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng chæ cho thaáy raèng chuùng ta coù theå coù ñöôïc uy quyeàn lôùn hôn treân ma quyû nhôø söï kieâng aên sao?

Haõy nhôù raèng khi moät soá moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su hoûi Ngaøi taïi sao hoï ñaõ thaát baïi trong vieäc ñuoåi quyû ra khoûi caäu beù trai, thì tröôùc heát Ngaøi traû lôøi laø bôûi vì vieäc ít ñöùc tin cuûa hoï (xem Ma-thi-ô 17:20). Cuõng coù theå Ngaøi ñaõ theâm vaøo lôøi chuù giaûi ôû cuoái trang “Nhöng thöù quyû naày neáu khoâng caàu-nguyeän vaø khoâng khieâng aên thì khoâng tröø noù ñöôïc” (Ma-thi-ô 17:21), nhöng ñaõ coù theå ñoaïn Kinh vaên naày thöïc söï khoâng coù trong saùch Phuùc AÂm Ma-thi-ô goác.

Ngay caû khi Chuùa Gieâ-su thöïc söï noùi nhöõng lôøi nhö vaäy, thì chuùng ta ñaõ sai khi keát luaän raèng kieâng coù theå laøm taêng theâm uy quyeàn cuûa ngöôøi ñoù treân ma quyû. Neáu Chuùa Gieâ-su ban cho ngöôøi naøo ñoù uy quyeàn treân ma quyû nhö Ngaøi ñaõ ban cho 12 moân ñoà cuûa Ngaøi (xem Ma-thi-ô 10:1), thì ngöôøi aáy coù uy quyeàn ñoù, vaø söï kieâng aên khoâng theå laø gia taêng uy quyeàn ñoù. Tuy nhieân, söï kieâng aên coù theå cho ngöôøi ñoù coù theâm thôøi gian caàu nguyeän vaø suy ngaãm Lôøi Chuùa, nhôø ñoù gia taêng ñöùc tin ngöôøi ñoù trong uy quyeàn Chuùa ñaõ ban cho.

Haõy nhôù raèng Neáu Chuùa Gieâ-su ñaõ thöïc söï noùi nhöõng Lôøi coøn ñang ñöôïc xem xeùt, thì cuõng chæ ñeà caäp ñeán moät loaïi quyû. Cho neân Kieâng aên ñoùng moät vai troø raát nhoû trong toaøn boä chöùc vuï giaûi cöùu, chöù khoâng phaûi laø taát caû trong vieäc giaûi cöùu.

Quaù Nhaán Maïnh Ñeán Vieäc Kieâng AÊn

(Overemphasis Regarding Fasting)

Ruûi thay, moät soá Cô ñoác nhaân ñaõ taïo ra moät toân giaùo kieâng aên, cho söï kieâng aên chieám moät vò trí noåi troäi trong ñôøi Cô-ñoác cuûa hoï. Tuy nhieân, khoâng coù söï ñeà caäp veà vieäc kieâng aên naøo heát trong caùc thö tín Taân-öôùc.[2] Khoâng coù söï höôùng daãn naøo cho caùc tín höõu veà vieäc kieâng aên khi naøo vaø baèng caùch naøo. Khoâng coù söï khích leä naøo daønh cho söï kieâng aên. Ñieàu naày cho chuùng ta thaáy raèng kieâng aên laø moät khía caïnh töông ñoái nhoû trong vieäc böôùc theo Chuùa Gieâ-su.

Theo giao-öôùc cuõ, döôøng nhö kieâng aên giöõ moät vò trí noåi troäi hôn. Thuôøng khi kieâng aên ñöôïc ñi keøm hoaëc vôùi nhöõng thôøi ñieåm than khoùc, chaúng haïn lieân quan ñeán caùc cheát cuûa ai hoaëc laø trong thôøi ñieåm aên naên, hoaëc vôùi luùc caàu nguyeän khaån thieát trong suoát nhöõng thôøi ñieåm ñaát nöôùc hoaëc caù nhaân bò khuûng hoûang (xem Caùc-quan-xeùt 20:24-28; I Sa-mu-eân 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Sa-mu-eân 1:12; 12:15-23; I Caùc-vua 21:20-29; 2 Caùc-vua 20:1-3; Exôra 8:21-23; 10:1-6; Neâheâmi 1:1-4; 9:1-2; EÂxôteâ 4:1-4,15-17; Thi-thieân 35:13-14; 69:10; EÂsai 58:1-7; Ñanieân 6:16-18; 9:1-3; Gioâeân 1:13-14; 2:12-17; Gioâna 3:4-10; Xachari 7:4-5).

Cöïu-öôùc cuõng daïy raèng chuyeân taâm caàu nguyeän maø boû qua söï vaâng lôøi ñoái vôùi caùc maïng lònh quan troïng hôn, chaúng haïn nhö khoâng chaêm soùc ngöôøi ngheøo laø sai (xem EÂsai 58:1-12; Xachari 7:1-14).

Chuùa Gieâ-su, Ngaøi ñaõ phuïc vuï döôùi giao-öôùc cuõ, taát nhieân Ngaøi khoâng bò toá caùo laø quaù nhaán maïnh ñeán vieäc kieâng aên. Ngaøi bò nhöõng ngöôøi Pha-ra-si toá caùo laø khoâng nhaán maïnh ñeán vieäc kieâng aên (xem Ma-thi-ô 9:14-15). Ngaøi ñaõ quôû traùch hoï vì quaù nhaán maïnh ñeán vieäc kieâng aên (xem Luca 18:9-12).

Maët khaùc Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy söï kieâng aên cho caùc moân ñoà Ngaøi trong suoát baøi giaûng cuûa Ngaøi ôû treân nuùi. Ngaøi ñaõ höôùng daãn hoï kieâng aên cho phaûi leõ, cho thaáy raèng Ngaøi ñaõ bieát tröôùc caùc moân ñoà seõ kieâng aên vaøo thôøi ñieåm naøo ñoù. Ngaøi cuõng höùa vôùi hoï raèng Ñöùc Chuùa Cha seõ ban thöôûng cho hoï khi hoï kieâng aên. Chính Ngaøi cuõng thöïc haønh kieâng aên ôû moät möùc ñoä naøo ñaáy (xem Ma-thi-ô 17:21).

Neân Kieâng AÊn Bao Laâu? (How Long Should One Last?)

Taát caû nhöõng kyø kieâng aên 40 ngaøy ñöôïc ghi laïi trong Kinh-thaùnh coù theå ñöôïc xem nhö laø sieâu nhieân. Chuùng ta ñaõ bieát Moâi-se kieâng aên 40 ngaøy 2 laàn trong söï hieän dieän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. EÂ-li cuõng ñaõ kieâng aên 40 ngaøy nhöng tröôùc ñoù ñaõ ñöôïc thieân söù nuoâi (xem I Caùc-vua 19:5-8). Cuõng coù moät vaøi yeáu toá raát sieâu nhieân cuûa ñoái vôùi söï kieâng aên 40 ngaøy cuûa Chuùa Gieâ-su. Ngaøi ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh daãn daét caùch sieâu nhieân vaøo trong ñoàng vaéng. Ngaøi ñaõ traûi qua söï caùm doã sieâu nhaân cuûa Satan trong cuoái kyø kieâng aên cuûa Ngaøi. Ngaøi cuõng ñöôïc caùc thieân söù thaêm vieáng trong cuoái kyø kieâng aên cuûa Ngaøi (xem Ma-thi-ô 4:1-11).

Maëc duø coù theå coù moät soá ngöôøi kieâng aên 40 ngaøy maø khoâng coù söï trôï giuùp sieâu nhieân naøo caû, nhöng nhieàu ngöôøi ñaõ coù theå ñaët tình traïng söùc khoûe cuûa mình vaøo söï nguy hieåm. Boán möôi ngaøy khoâng phaûi laø chæ tieâu cuûa Kinh-thaùnh.

Neáu moät ngöôøi tình nguyeän nhòn aên chæ moät böõa vôùi muïc ñích daønh thôøi gian ñeå tìm kieám Chuùa, thì ngöôøi ñoù ñaõ kieâng aên. YÙ töôûng cho raèng kieâng aên chæ coù theå ñöôïc tính baèng thuaät ngöõ caùc ngaøy (thôøi gian) laø sai.

Hai ví duï kieâng aên trong saùch Coâng-vuï maø chuùng ta ñaõ xem qua (xem Coâng-vuï 13:1-3; 14:23) roõ raøng khoâng laø nhöõng kyø kieâng aên daøi. Coù theå hoï ñaõ kieâng aên chæ moät böõa aên.

Bôûi vì muïc ñích chính cuûa vieäc kieâng aên laø ñeå coù nhieàu thôøi gian caàu nguyeän tìm kieám söï höôùng daãn cuûa Chuùa, cho neân toâi ñeà nghò baïn neân kieâng aên laâu chöøng naøo baïn caûm thaáy caàn kieâng aên ñeå cho ñeán khi baïn nhaän ñöôïc söï höôùng daãn roõ raøng maø baïn ñang tìm kieám. Haõy nhôù raèng, kieâng aên khoâng thuùc eùp Chuùa noùi vôùi baïn. Kieâng aên chæ coù theå caûi thieän ñöôïc söï nhaïy beùn cuûa baïn vôùi Ñöùc Thaùnh Linh. Ñöùc Chuùa Trôøi ñang phaùn vôùi baïn cho duø baïn kieâng aên hoaëc khoâng. Khoù khaên cuûa chuùng ta laø phaân bieät ñöôïc söï daãn daét cuûa Chuùa khoûi öôùc muoán rieâng cuûa chuùng ta.

Moät Vaøi Lôøi Khuyeân Thöïc Teá (Some Practical Advice)

Thuôøng thöôøng kieâng aên aûnh höôûng ñeán thaân theå vaät lyù trong nhieàu hình thöùc khaùc nhau. Coù theå ngöôøi ñoù traûi qua söï yeáu söùc, meät moûi, ñau ñaàu, noân möûa, meâ saûng, bao töû coàn caøo…. Neáu moät ngöôøi coù thoùi quen uoáng caø pheâ, traø, hoaëc caùc thöùc uoáng coù caffein, thì moät soá trieäu chöùng naøy coù theå xaûy ra do khoâng coù caffein. Trong nhöõng tröôøng hôïp nhö theá, nhöõng ngöôøi ñoù neân khoân ngoan khoâng duøng nhöõng loaïi thöùc uoáng ñoù vaøi ngaøy tröôùc khi kieâng aên. Neáu moät ngöôøi kieâng aên ñònh kyø hoaëc baùn kyø, thì ngöôøi ñoù seõ thaáy söï kieâng aên cuûa mình töø töø deã chòu hôn, cho duø ngöôøi ñoù seõ thöôøng thaáy yeáu söùc.

Kieâng aên neân döøng laïi töø töø, caøng kieâng aên laâu chöøng naøo, thì ngöôøi ñoù caøng neân caån thaän chöøng ñoù khi ngöøng kieâng aên. Neáu bao töû cuûa moät ngöôøi ñaõ khoâng tieâu hoùa thöùc aên cöùng trong ba ngaøy, thì khoâng khoân ngoan maáy neáu ngöôøi ñoù aên thöùc aên khoù tieâu ngay sau khi chaám döùt kieâng aên. Ngöôøi ñoù neân aên thöùc aên deã tieâu. Caøng kieâng aên laâu chöøng naøo thì caøng ñoøi hoûi nhieàu thôøi gian chöøng ñoù ñeå cho heä tieâu hoùa ñieàu chænh vieäc aên uoáng trôû laïi, nhöng chæ kieâng aên moät hai buoåi thì khoâng caàn thôøi gian ñieàu chænh ñaëc bieät naày.

[1] Baûn King James dòch I Coâr 7:5 vôï choàng ñoàng yù vôùi nhau khoâng quan heä ñeå hoï chuyeân taâm trong söï “kieâng aên vaø caàu nguyeän”. Phaân lôùn caùc baûng dòch hieän ñaïi dòch caâu naày chæ ñeà caäp ñeán söï caàu nguyeän maø thoâi.

[2] Ngoaïi tröø duy nhaát ñoù laø vieäc Phao-loâ ñeà caäp ñeán söï kieâng aên cuûa nhöõngngöôøi ñaõ laäp gia ñình trong I Coâr 7:5, nhöng söï ñeà caäp naày chæ thaáy trong baûn King James duy nhaát maø thoâi. Kieâng aên ñöôïc ñeà caäp ñeán Coâng-vuï 27:21,33-34; I Coâr 4:11 vaø 2 Coâr 6:5; 11:27. Tuy nhieân, ñaây laø nhöõng laàn kieâng aên khoâng coù muïc ñích thuoäc linh, nhöng chæ vì hoaøn caûnh khoù khaên hoaëc khoâng coù thöùc aên ñeå aên (kieâng aên baét buoäc)

Ang pag-aayuno ay boluntaryong gawain ng hindi pagkain o pag-inom sa isang tanging itinakdang panahon.

Itinatala ng Biblia ang maraming halimbawa ng mga taong nag-ayuno. Ang ilan ay hindi kumain ng lahat ng pagkain, at ang ilan ay iniwasan lamang ang pagkain ng natatanging pagkain sa panahon ng kanilang pag-aayuno. Ang halimbawa ng huli ay ang tatlong-linggong pag-aayuno ni Daniel, nang wala siyang kinaing “masarap na pagkain…karne o alak” (Dan. 10:3).

Mayroon ding ilang halimbawa sa Biblia ng mga taong kapwa nag-ayuno sa pagkain at tubig, nguni’t bihira ang uring ito ng ganap na pag-aayuno at dapat ituring na lubhang di pangkaraniwan kapag tumagal nang tatlong araw. Halimbawa, nang si Moises ay hindi kumain ni uminom ng anuman sa loob ng apatnapung araw, kasama niya Mismo ang Diyos, na pati mukha niya ay lumiwanag (tingnan ang Exo. 34:28-29). Agad siyang umulit ng apatnapung araw na pag-aayuno pagkatapos ng nauna (tingnan ang Deut. 9:9, 18). Ang dalawa niyang pag-aayuno ay napaka-di pangkaraniwan, at walang dapat magtangkang tularan dito si Moises. Imposible, maliban sa di pangkaraniwang pagtulong ng Diyos, para sa isang tao na mabuhay matapos ang ilang araw na walang tubig. Nakamamatay ang pagkawala ng tubig sa katawan. Nguni’t kung may pagkain, karamihan sa malulusog na tao ay mabubuhay sa loob ng ilang linggo.

Bakit Mag-ayuno? (Why Fast?)

Ang pangunahing layunin ng pag-aayuno ay makakuha ng mga benepisyong idinudulot ng pananalangin at paghanap sa Panginoon. Walang pagbabanggit ng pag-aayuno sa Biblia na hindi rin naglalaman ng panalangin, na nagsasabi sa atin na walang kabuluhan ang pag-aayunong walang panalangin. [1] Kapwa pagbanggit sa libro ng Mga Gawa, halimbawa, ay bumabanggit ng panalangin. Sa unang kaso (tingnan ang Gw. 13:1-3), ang mga propeta at guro sa Antioquia ay “naglilingkod sa Panginoon at nag-aayuno” lamang. Habang ginagawa nila ang mga ito, nakatanggap sila ng mapanghulang pahayag, at pagkatapos niyon ay ipinadala sana Pablo at Barnabas sa kanilang unang paglalakbay bilang misyunero. Sa pangalawang kaso, namimili sina Pablo at Barnabas ng mga pinuno sa mga bagong iglesia sa Galacia. Mababasa natin,

Sa bawa’t iglesia ay pumili sila ng mga matatandang mamumuno, at matapos manalangin at mag-ayuno, ang mga ito’y itinagubilin nila sa Panginoon na kanilang pinagtitiwalaan (Gw.14:23).

Marahil sa pangalawang kasong ito, sinusunod nina Pablo at Barnabas ang halimbawa ni Jesus, habang magdamag Siyang nanalangin bago Niya pinili ang labindalawa (tingnan ang Lu. 6:12). Mga mahahalagang desisyon, tulad ng pagpili ng mga espiritwal na pinuno, ay kailangang ipanalangin hanggan sa ang isang tao’y nakatitiyak na inaakay siya ng Panginoon, at ang pag-aayuno ay nakapagdudulot ng karagdagang panahon sa panalangin upang mangyari iyon. Kung pinapupurihan ng Bagong Tipan ang pansamantalang pag-iwas sa relasyong sekswal ng mag-asawa upang dagdagan ang debosyon sa pananalangin (tingnan ang 1 Cor. 7:5), madali nating maintindihan ang gayunding layunin ng pag-aayuno. [2]

Kung gayon, kapag kailangan nating ipanalangin ang pag-aakay ng Diyos para sa mahahalagang pasya, nakakatulong ang pag-aayuno. Ang mga panalangin para sa iba pang pangangailangan ay maaaring gawin nang kaunting panahon. Halimbawa, hindi natin kailangang mag-ayuno upang manalangin ng Panalangin ng Panginoon. Higit na mahaba ang mga panalangin upang humingi ng pamamatnubay dahil nahihirapan tayong “alamin ang tinig ng Diyos sa ating puso,” dahil ang tinig ng Diyos ay kadalasang nakikipagkompetensya sa anumang maling pagnanais o motibasyon, o kakulangan ng debosyon sa ating kalooban. Ang pagkuha ng katiyakan sa pamamatnubay ay maaaring mangailangan ng mahabang panahon sa panalangin, at iyan ang isang pagkakataon na maaaring makatulong ang pag-aayuno. Siyempre, ang paggugol lang ng panalangin para sa anumang mabuting hangarin ay hindi maituturing na anupaman kundi nagdudulot ng benepisyong espiritwal. Dahil diyan, dapat nating ituring ang pag-aayuno bilang kahanga-hangang paraan tungo sa kalakasang espiritwal ang kagalingan—basta’t sinasamahan ng panalangin ang ating pag-aayuno. Mababasa natin sa libro ng Mga Gawa na nakapangako ang mga naunang apostol “sa panalangin at sa ministeryo ng salita (Gw. 6:4). Tunay na ibinubunyag niya sa atin ang bahagi ng lihim ng kanilang espiritwal na kapangyarihan at kagalingan.

Mga Maling Dahilan ng Pag-aayuno (Wrong Reasons to Fast)

Ngayon at naitatag natin ang ilang dahilan ng pag-aayuno ayon sa Biblia sa ilalim ng Bagong Kasunduan, kailangan din nating tingnan ang ilang dahilan sa pag-aayuno na hindi ayon sa Biblia.

Nag-aayuno ang ilang tao sa pag-asang madaragdagan ang pagkakataong sasagutin ng Diyos ang kanilang mga ipinapanalangin. Nguni’t sinabi sa atin ni Jesus na ang pangunahing paraan ng pagsagot sa panalangin ay pananampalataya, at hindi pag-aayuno (tingnan ang Mt. 21:22). Hindi paraan ng “pagputol ng kamay ng Diyos” ang pag-aayuno, o isang paraan ng pagsasabi sa Kanya, “Kailangan Mong sagutin ang aking panalangin, kung hindi mamamatay ako!” Hindi iyan pag-aayunong ayon sa Biblia—iyan ay isang hunger strike! Tandaan na nag-ayuno at nanalangin si David nang maraming araw upang mabuhay ang maysakit niyang anak kay Bathsheba, nguni’t namatay ang sanggol dahil dinidisiplina ng Diyos si David. Hindi pinalitan ng pag-aayuno ang kanyang sitwasyon. Hindi nananalangin nang may pananampalataya si David dahil wala siyang pinanghahawakang pangako. Katunayhan, nananalangin at nag-aayuno siya taliwas sa kalooban ng Diyos, na pinagtibay ng kinalabasan.

Hindi isang pangangailangan ang pag-aayuno sa pagkakaroon ng pagpapalakas. Walang halimbawa sa Bagong Tipan ang pag-aayuno upang magpalakas. Bagkus, sinunod lamang ng mga apostol si Jesus sa pamamagitan ng pangangaral ng magandang balita. Kung hindi tumutugon ang isang lunsod, sinunod uli nila si Jesus,ipinapagpag ang alikabok sa kanilang paa at naglalakbay sa susunod na lunsod (tingnan ang Lu.e 9:5; Acts 13:49-51). Hindi sila nanatili at nag-ayuno, tinatangkang “binubuwag ang espiritwal na mga muog,” naghihintay ng pagpapalakas. Nguni’t pagkasabi nito, idadagdag ko na ang pag-aayunong may kasamang panalangin ay tunay na makakatulong sa mga nangangaral ng ebanghelyo, ginagawa silang higit na malakas na daluyan ng pagpapalakas. Marami sa mga mga espiritwal na higante na nababasa natin sa kasaysayaan ng iglesia ay lalaki at babae na naging ugali ang pananalangin at pag-aayuno.

Ang pag-aayuno ay hindi paraan ng “pagpapababa ng laman,” dahil ang pagnanais na kumain ay tama at hindi-kasalanang kagustuhan, hindi tulad ng malinaw na “kagustuhan ng laman” na nakatala sa Mga Taga-Galacia 5:19-21. Sa kabilang dako, ang pag-aayuno ay isang gawain ng pagpipigil sa sarili, at ang kalakasang ito ay kailangan sa pagsunod sa Espiritu at hindi sa laman.

Ang pag-aayuno upang patunayan ang pagiging espiritwal o pag-aanunsyo ng debosyon sa Diyos ay pagsasayang ng oras at pagpapakita ng pagpapanggap. Ito ang dahilan kung bakit nag-ayuno ang mga Pariseo, at hinatulana sila ni Jesus dahil dito (tingnan ang Mt. 6:16; 23:5).

Nag-aayuno ang ilang tao upang matalo si Satanas. Nguni’t hindi iyan ayon sa Biblia. Ipinangangako ng Biblia na kung nilalabanan natin si Satanas sa pamamagitan ng pananampalataya sa Salita ng Diyos, lalayo siya sa atin (tingnan ang San. 4:7; 1 Ped. 5:8-9). Hindi kinakailangan ang pag-aayuno.

Nguni’t hindi ba’t sinabi ni Jesus na ang ilang demonyo ay mapapaalis lamang sa pamamagitan ng “panalangin at pag-aayuno”?

Ginawa ang pahayag na iyan na naaayon sa pagpapalayas ng isang tanging demonyo sa isang tao, hindi tungkol sa isang mananampalatayang nangangailangang tumalo laban sa pagsalakay sa kanya ni Satanas, isang bagay na daranasin ng lahat ng mananampalataya.

Nguni’t hindi ba ipinapakita ng pahayag ni Jesus na higit na mapangingibabawan natin ang mga demonyo sa pamamagitan ng pag-aayuno?

Tandaan na nang marinig ni Jesus ang isang ulat na nabigong palabasin ng Kanyang mga alagad ang demonyo sa isang tanging bata, ang unang ginawa Niya ay ang ipamighati ang kakulangan nila ng pananampalataya (tingnan ang Mt. 17:17). Nang tanungin ng Kanyang mga alagad kung bakit sila nabigo, sumagot Siya na iyon ay dahil sa kaliitan ng kanilang pananampalataya (tingnan ang Mt. 17:20). Maaari rin siyang naglagay ng talababa, “Nguni’t ang uring ito ay hindi lalabas kung hindi gagamitan ng panalangin at pag-aayuno” (Matt. 17:21). Sinasabi kong maaaring idinagdag Niya ang mga salitang iyon bilang talababa dahil may patunay na ang partikular na pahayag ay maaaring hindi talaga isinama sa orihinal na Ebanghelyo ni Mateo. Sinasabi ng isang tala sa gilid ng aking Biblia (ang New American Standard Version, isang lubhang iginagalang na bersiyong Ingles) na marami sa mga orihinal na manuskrito ng Ebanghelyo ni Mateo ay hindi naglalaman ng partikular na pahayag na ito, ibig sabihin maaaring posible na kailanman ay hindi sinabi ni Jesus, “Nguni’t ang uring ito ay hindi lalabas kung hindi gagamitan ng panalangin at pag-aayuno.” May bentahe ang mga mananalita ng Ingles sa pagkakaroon ng maraming iba-ibang salin ang Biblia sa kanilang wika, samantalang maraming salin ng Biblia sa iba-ibang wika ay naisalin, hindi mula sa orihinal na Hebreo at Griegong manuskrito, kundi mula sa King James Version ng Biblia, isang saling higit na apat na raang taon na ngayon.

Sa kuwento ni Marcos ng parehong insidente, itinala ang sinabi ni Jesus bilang “Ang uring ito ay hindi mapapalabas ng anuman kundi panalangin” (Mc. 9:29), at itinala sa gilid ng Bibliang New American Standard Bible na maraming manuskrito ang nagdaragdag ng “at pag-aayuno” sa katapusan ng berso.

Kung talagang sinabi ni Jesus ang mga salitang iyon, mali pa rin tayo na ipagpalagay na kailangan ang pag-aayuno upang matagumpay na mapapalayas ng isang tao ang lahat ng demonyo. Kung ibinibigay ni Jesus sa isang tao ang kapangyarihan laban sa mga demonyo, na siyang ginawa Niya sa Kanyang labindalawang alagad (tingnan ang Mt. 10:1), kung gayon ay mayroon Siya nito, at hindi dinadagdagan ng pag-aayuno ang Kanyang kapangyarihan. Siyempre, ang pag-aayuno ay nakapagbibigay ng karagdagang panahon upang manalangin ang isang tao, kaya nadaragdagan ang espiritwal na pagamaramdamin at marahil ang kanyang pananampalataya sa kapangyarihan niyang dulot-ng-Diyos.

Gayudin tandaan na kung talagang ipinahayag ni Jesus ang naturang pangungusap, tungkol lamang ito sa isang uri ng demonyo. Bagama’t minsan nang nabigo ang mga alagad ni Jesus upang palabasin ang isang uri ng demonyo, matagumpay nilang napalayas ang maraming iba pang demonyo (tingnan ang Lu.10:17).

Sinasabi ng lahat nang ito na hindi natin kailangang mag-ayuno upang mapagtagumpayan ang mga pananalakay ni Satanas sa atin.

Sobrang Pagdidiin Tungkol sa Pag-aayuno (Overemphasis Regarding Fasting)

Sa malas ay ginawang relihiyon ng ilang Cristiano ang pag-aayuno, at binibigyan ito ng pinakamalaking bahagi ng kanilang Cristianong pamumuhay. Nguni’t ni isa tungkol sa pag-aayuno ay walang nakatala sa mga sulat sa Bagong Tipan. [3] Walang mga instruksiyong ibinibigay sa mga mananampalataya kung paano o kailan mag-ayuno. Walang ibinibigay na panghihikayat upang mag-ayuno. Ipinapakita nito sa atin na ang pag-aayuno ay hindi isang pangunahing aspekto ng pagsunod kay Jesus.

Sa Lumang Tipan, higit na binabanggit ang pag-aayuno. Kadalasang kaugnay ito ng mga panahon ng pagdadalamhati, tulad ng kapag may namatay o panahon ng pagsisisi o kasama ng taimtim na pananalangin sa panahon ng krisis, maging nasyunal o personal (tingnan ang Huk. 20:24-28; 1 Sam. 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Sam. 1:12; 12:15-23; 1 Ha. 21:20-29; 2 Cron. 20:1-3; Ez. 8:21-23; 10:1-6; Neh. 1:1-4; 9:1-2; Est. 4:1-3, 15-17; Awit 35:13-14; 69:10; Is. 58:1-7; Dan. 6:16-18; 9:1-3; Joel 1:13-14; 2:12-17; Jon. 3:4-10; Zech. 7:4-5). Naniniwala akong ang mga ito ay nananatiling balidong dahilan upang mag-ayuno ngayon.

Itinuturo rin ng Lumang Tipan na ang debosyon sa pag-aayuno nguni’t pagpapabaya sa pagsunod sa higit na mahahalagang utos, tulad ng pangangalaga sa mahihirap, ay hindi balanse (tingnan ang Is. 58:1-12; Zac. 7:1-14).

Tunay na hindi maaakusahan si Jesus sa lubos na pagsusulong sa pag-aayuno. Inakusahan Siya ng mga Pariseo sa hindi paggawa nito (tingnan ang Mt. 9:14-15). Binibiro Niya sila sa pag-aangat rito kaysa sa higit na mahahalagang espiritwal na bagay (tingnan ang Mt. 23:23; Lu.18:9-12).

Sa kabilang dako, binanggit din ni Jesus ang pag-aayuno sa Kanyang mga tagasunod sa Kanyang Sermon sa Bundok. Pinayuhan Niya silang mag-ayuno sa tamang kadahilanan, na nagpapakitang inasahan Niyang paminsan-minsan ay mag-ayuno ang Kanyang mga tagasunod. Ipinangako rin Niya sa kanila na gagantimpalaan sila ng Diyos dahil sa kanilang pag-aayuno. Siya mismo ay nag-ayuno rin sa natatanging paraan (tingnan ang Mt.17:21). At sinabi Niya na darating ang panahon na mag-aayuno ang Kanyang mga alagad, kapag nawala Siya sa kanilang piling (tingnan ang Lu. 5:34-35).

Gaano Katagal ang Pag-aayuno? (How Long Should One Fast?)

Tulad ng nasabi ko na, lahat ng apatnapung-araw na pag-aayunong naitala sa Biblia ay mauuring na higit-sa-karaniwan. Nakita na natin ang dalawang pag-aayuno ni Moises nang apatnapung araw sa piling ng Diyos. Nag-ayuno rin si Elias nang apatnapung araw, nguni’t bago iyon ay pinakain siya ng isang anghel (tingnan ang 1 Ha. 19:5-8). Mayroon ding mga elementong higit–sa-karaniwan sa apatnapung-araw na pag- aayuno ni Jesus. Inakay siya ng Espiritu Santo sa ilang sa paraang higit-sa-karaniwan. Nakaranas Siya ng mga higit-sa-karaniwang tukso mula kay Satanas nang malapit nang matapos ang Kanyang pag-aayuno. Dinalaw rin Siya ng mga anghel sa pagtatapos ng Kanyang pag-aayuno (tingnan ang Mt. 4:1-11). Ang mga pag-aayuno nang apatnapung araw ay hindi biblikal na pamantayan.

Kapag ang isang tao ay nagkukusang hindi kumain nang isang kainan sa panahon ng paghahanap sa Panginoon, nag-ayuno siya. Mali ang ideang nasusukat lang ang pag-aayuno sa pamamgitan ng mga araw.

Ang dalawang pag-aayunong nabanggit sa libro ng Mga Gawa na nakita na natin (tingnan ang Gw. 13:1-3; 14:23) ay malinaw na hindi mahahabang pag-aayuno. Maaaring isang-kainang pag-aayuno lang ang mga iyon.

Dahil ang pangunahing layunin ng pag-aayuno ay ang paghanap sa Panginoon, ang aking mga rekomendasyon ay mag-ayuno kayo sa haba ng panahong kailangan ninyo, hanggang nakuha na ninyo ang hinihiling sa Diyos.

Tandaan, ang pag-aayuno ay hindi pumipilit sa Diyos na makipag-usap sa inyo. Dinadagdagan lang ng pag-aayuno ang inyong pagiging maramdamin sa Espiritu Santo. Nakikipag-usap sa inyo ang Diyos mag-ayuno man kayo o hindi. Ang hamon sa atin ay ang pagbubukod ng Kanyang pag-akay sa ating sariling kagustuhan.

Ilang Praktikal na Payo (Some Practical Advice)

Karaniwang tinatablan ng pag-aayuno ang ating katawan sa iba-ibang paraan. Maaaring makaranas ng panghihina, pagkapagod, pananakit ng ulo, pagsusuka, pakiramdam na parang lumulutang, pananakit ng tiyan, at iba pa. Kung ang isang tao ay manginginom ng kape, tsaa o iba pang inuming may caffeine, ang ilan sa mga sintomas na ito ay ang pagkawala ng caffeine. Kung nakakaranas ng ganito, kailangang alisin na sa kinakain ang mga ito ilang araw bago simulan ang pag-aayuno. Kung regular o bahagyang regular ang pag-aayuno, matutuklasan ng isang tao na higit na madali ang mga sumusunod na pag-aayuno, bagama’t karaniwang makararanas siya ng kahinaan sa hindi bababa sa isa o dalawang linggo.

Kailangang tiyakin ng nag-aayuno ang pag-inom ng maraming malinis na tubig sa panahon ng kanyang pag-aayuno upang hindi matuyuan ang kanyang katawan.

Kailangang maingat at dahan-dahan ang pagputol sa ayuno, at mas mahaba ang ayuno, higit na maingat ang pagputol dito. Kung walang giniling ang tiyan sa loob ng tatlong araw, hindi mainam para sa isang tao na putulin ang pag-aayuno sa pamamagitan ng pagkain ng mga mahihirap gilingin. Dapat siyang magsimula sa mga pagkaing madaling gilingin at mga katas ng prutas. Mga mahahabang ayuno ay nangangailangan ng higit na mahabang panahon para sa digestive system upang muli itong makakain, bagama’t ang hindi pagkain nang minsan o dalawang kainan ay hindi nangangailangan ng natatanging panahon upang mag-break-in.

Kumbinsido ang ilan na ang maingat at katamtamang pag-aayuno ay tunay na isang paraan ng pangangalaga sa ating mga katawan, at isa ako sa mga iyon, dahil narinig ko ang ilang patotoo ng mga taong nagkasakit at napagaling habang nag-aayuno. Ipinagpapalagay na ang pag-aayuno ay isang paraan ng pagpapahinga at paglilinis ng katawan. Ito marahil ang dahilan kung bakit ang unang ayuno ay karaniwang pinakamahirap na mararanasan ng tao. Ang mga taong kailanman ay hindi nag-ayuno ang nangangailangan ng pinakamatinding paglilinis ng loob ng katawan.

Ang pisikal na pagkagutom sa panahon ng pag-aayuno ay karaniwang nawawala mula dalawa hanggang apat na araw ng pag-aayuno. Kapag babalik ang gutom (karaniwang pagkalipas ng ilang linggo ), iyan ay tanda na maingat nang tapusin ang inyong pag-aayuno, dahil iyan ang umpisa ng pagkagutom, kapag nagamit na ng katawan ang nakatagong taba at ngayon ay gumagamit na ng mahahalagang cell.

Sinasabi sa atin ng Biblia na nagutom si Jesus pagkatapos ng apatnapung araw ng pag-aayuno, at diyan Niya tinapos ang Kanyang pag-aayuno (tingnan ang Mt. 4:2).

[1] Nag-ayuno ako nang hanggang pitong araw na walang benepisyong nakuha, dahil lamang sa wala akong espiritwal na layunin at hindi ako naglaan ng karagdagang panahon sa panalangin.

[2] Ang King James Version ng 1 Corinto 7:5 ay nagpaparangal sa kapwa pahintulot ng mag-asawa na hindi magkaroon ng pagtatalik upang tumutok sa “pag-aayuno at pananalangin.” Karamihan sa modernong salin ng bersong ito ay hindi nagbabanggit ng pag-aayuno, kundi pananalangin lamang.

[3] Ang tanging eksepsyon ay ang pagbanggit ni Pablo sa pag-aayuno mg mag-asawa sa 1 Cor. 7:5, nguni’t sa sa mga Ingles na salin ng Biblia, makikita lang ito sa King James Version. Ang walang pahintulot na pag-aayuno ay Gw. 27:21, 33-34, 1 Cor. 4:11 at 2 Cor. 6:5; 11:27. Nguni’t ang mga pag-aayunong ito ay ginawa hindi sa layuning espiritwal kundi dahil sa mga panahon ng pagsubok o dahil walang pagkain.

금식은 일정 기간 음식 또는 음료를 먹지 않는 자발적인 행위이다.

성경은 금식한 사람들의 많은 사례를 기록했다. 어떤 사람들은 금식 기간에 모든 음식을 먹지 않았고 어떤 사람은 특정 음식만 먹지 않았다. 후자의 예는 다니엘의 3주 동안의 금식이 될 것이다. 그는 “좋은 떡을 먹지 아니하고 고기와 포도주를 입에 대지 않았다”(단 10:3).

성경에는 또한 음식과 물을 모두 금식한 사람들의 예가 있다. 그러나 이런 종류의 금식은 매우 드물며 3일 이상 지속하는 경우 초자연적인 현상으로 고려해야 한다. 예를 들어, 모세가 사십 일 동안 아무것도 먹지 않고 마시지 않았을 때, 그는 하나님의 임재아래에 있었으며 자신의 얼굴이 광채가 나기까지 하였다(출 34:28-29을 보라). 그 번의 금식 이후 얼마 지나지 않아 그는 두 번째 사십 일 금식을 반복하였다(신 9:9, 18을 보라). 그가 했던 두 번의 금식은 매우 초자연적이기에 아무도 이 점에서 모세를 모방하려고 시도해서는 안 된다. 하나님의 초자연적인 도움이 없이 사람이 물을 마시지 않고 며칠 이상 생존하는 것은 불가능하다. 탈수는 사망에 이르게 한다. 그러나 대부분의 건강한 사람들은 음식을 먹지 않고도 몇 주 동안은 생존할 수 있다.

왜 금식하는가? (Why Fast?)

금식의 주요 목적은 기도와 주님을 구하는 데 여분의 시간을 들이는 것을 통해 제공되는 혜택을 얻기 위함이다. 성경은 기도를 떠난 금식을 언급한 적이 없는데 우리가 기도하지 않고 금식만 하는 것은 무의미한 것임을 알게 해준다.[1] 예를 들어, 사도행전에서 언급한 두 번의 금식은 모두 기도에 대해서 언급하고 있다(행 13:1-3). 안디옥 교회의 선지자들과 교사들은 단순히 “주를 섬겨 금식하였다.” 그렇게 했기 때문에, 그들은 결국 예언과 계시를 받고 바울과 바나바를 그들의 첫 선교여행에 보냈다. 두 번째 경우에서, 바울과 바나바는 갈라디아의 새로운 교회에서 장로들을 임명하였다.

각 교회에서 장로들을 택하여 금식 기도 하며 그들이 믿는 주께 그들을 위탁하고(행 14:23).

아마도 이 두 번째 경우에서, 바울과 바나바는 예수님께서 열 두 제자를 택하기 위해서 밤새도록 기도하신(눅 6:12을 보라) 모범을 따라 했을 것이다. 영적 지도자를 세우는 것과 같이 중요한 결정을 내릴 때에는 한 사람이 주님의 인도하심을 확신할 때까지 기도해야 하는데 금식은 이런 기도를 하는데 더 많은 시간을 줄 수 있다. 만일 신약 성경이 기도할 틈을 얻기 위하여 잠시 동안 분방할 것을 권하였다면(고전 7:5을 보라), 우리는 잠시 동안 금식하는 것이 똑같은 목적을 위함임을 쉽게 이해할 수 있다.[2]

따라서 우리가 영적인 의사결정을 위하여 하나님의 인도하심을 위하여 기도할 때, 금식은 그 목적을 이루도록 도와준다. 많은 다른 필요를 위한 기도를 위한 금식은 상대적으로 짧을 수 있다. 예를 들어, 우리는 주님의 기도를 하기 위해서 금식을 할 필요가 없다. 우리가 “마음속에 있는 하나님의 음성을 분별하기” 어렵기 때문에 인도하심을 위한 기도는 더 많은 시간을 소요한다. 왜나하면, 하나님의 음성은 종종 우리 안에 있을 수 있는 어떤 잘못된 욕망이나 동기, 또는 헌신의 부족과 싸우기 때문이다. 인도하심에 대한 확신을 얻기 위해서는 기도를 연장할 필요가 있는데, 이 경우 금식은 도움이 된다.

물론, 그냥 좋은 목적을 위해 기도하는 데 시간을 보내는 것은 영적인 유익을 가져다 준다. 그 이유 때문에, 우리는 금식이 기도와 결합되어 있는 한, 그것을 우리의 영적인 힘과 효과성을 위한 훌륭한 수단으로 간주해야 한다. 우리는 사도행전에서 초기의 사도들이 “오로지 기도하는 일과 말씀 사역에 힘썼음”(행 6:4)을 알 수 있다. 그것은 우리에게 적어도 그들의 영적인 힘과 효과성의 비밀의 일부를 확실히 보여주고 있다.

일부 잘못된 금식 이유(Wrong Reasons to Fast)

우리가 새 언약에서 금식에 대한 몇 가지 성경적 이유를 확립한 이상, 금식에 대한 몇 가지 비성경적인 이유도 고려해야 할 것이다.

어떤 사람들은 금식하는 것을 통하여 하나님께서 그들의 기도를 응답하실 가능성을 높이기를 기대한다. 그러나 예수님은 기도 응답의 주요 방법은 금식이 아닌 믿음이라고 말씀하셨다(마 21:22을 보라). 금식은 “하나님의 팔을 비트는” 수단이거나 하나님께 “당신이 나의 기도를 들어주시지 않으면 나는 굶어 죽겠습니다”라고 말하는 것이 아니다. 그것은 성경적인 금식이 아니라 단식 투쟁이다! 다윗이 밧세바가 낳은 그의 아픈 아기를 살려 주시기를 며칠 동안 기도하였으나 다윗에 대한 하나님의 징계 때문에 아기가 죽었다는 사실을 기억하라. 금식은 그의 상황을 개변시키지 못했다. 다윗은 믿음으로 기도한 것이 아니었다. 왜냐하면, 그는 아이가 살 것이라는 아무런 약속도 받지 못했기 때문이다. 결과가 보여주듯이, 실제로 그는 하나님의 뜻을 거역하는 기도와 금식을 하였다.

금식은 부흥의 필수 조건이 아니다. 신약 성경에서 아무도 부흥을 위하여 금식한 적이 없다. 오히려 사도들은 단순히 예수님께 순종하여 복음을 전파하였다. 만일 한 성이 영접하지 않으면, 그들은 예수님께 순종하여 발의 먼지를 떨어버리고 다른 성으로 갔다(눅 9:5; 행 13:49-51을 보라). 그들은 그곳에 머물며 “영적인 요새를 무너뜨리기” 위해 노력하면서 부흥이 오기를 기다리지 않았다. 그러나 금식 기도가 복음 사역을 하는 사람들에게 확실히 유익이 되며 그들로 하여금 부흥을 위한 효과적인 일꾼이 되게 한다. 우리는 교회 역사에서의 영적 거인들은 모두 기도와 금식의 습관을 가진 사람들임을 볼 수 있다.

금식한다는 것은 “육체의 욕망을 내려놓는 것”을 의미하지 않는다. 왜냐하면, 먹으려는 욕구는 갈라디아서 5:19-21에 나와 있는 명백한 “육체의 소욕”과는 달리 합법적이며 죄가 아닌 욕구이기 때문이다. 반면에, 금식은 자기를 다스리는 훈련이며, 이 같은 미덕은 육체를 따르지 않고 성령님을 따르는 데에도 필요하다.

자신의 영성을 증명하거나 하나님께 대한 자신의 헌신을 광고하는 것을 목적으로 하는 금식은 시간 낭비이며 위선의 표시이다. 이것은 바리새인들이 금식하는 이유이며, 그 때문에 예수님은 그들을 비난하셨다(마 6:16; 23:5을 보라).

어떤 사람들은 사탄과의 싸움에서 승리하기 위해 금식한다. 그러나 그것은 비성경적인 것이다. 성경은 우리가 하나님의 말씀에 대한 믿음으로 사탄을 대적하면, 그들은 우리를 피할 것이라고 약속하셨다(약 4:7, 벧전 5:8-9을 보라). 금식이 필요하지 않다.

하지만 예수님은 어떤 귀신들은 오직 “기도와 금식”으로만 쫓아낼 수 있다고 말씀하시지 않았는가?

이 말씀은 단지 귀신 들린 사람들을 대상으로 한 말씀이지, 사탄의 개인적인 공격에 대적함으로써 승리를 얻어야 할 모든 신자들에 대한 말씀이 아니다.

하지만 예수님의 말씀은 우리가 금식으로 마귀에 대해 더 큰 권한을 얻을 수 있음을 나타내지 않는가?

예수님께서 제자들이 귀신 들린 아이를 능히 고치지 못함을 들으신 후, 처음 하신 일이 제자들의 믿음이 없음을 책망하신 것임을 기억할 것이다(마 17:17을 보라). 제자들이 예수님께 왜 자기들이 실패했는지를 물었을 때, 그분은 그들에게 믿음이 없었기 때문이라고 대답하셨다(마 17:20을 보라). 그분은 또한 각주로 “이런 종류의 귀신들은 기도와 금식이 없이는 쫓아낼 수 없다”(마 17:21)라고 추가하셨을 수 있다. 내가 그분께서 이런 말씀을 각주의 방식으로 추가하셨을 수 있다고 하는 것은 그 말씀이 마태복음의 원문에 포함되지 않았을 수 있기 때문이다. 나의 성경 (새로운 미국 표준 성경 the New American Standard Version, 높이 평가받고 있는 영문 번역본)의 여백에는 대부분의 마태복음 원문에는 그런 말씀이 없다고 씌어 있다. 그 뜻인즉 예수님은 “이런 종류의 귀신들은 기도와 금식이 없이는 쫓아낼 수 없다”라는 말씀을 가능하게 하신 적이 없음을 의미한다. 영어권 사람들은 그들의 언어로 된 성경의 여러 가지 번역본을 읽을 수 있는 혜택이 있다. 하지만 다른 언어로 된 많은 성경 번역본은 원래의 히브리어와 헬라어 사본을 직접 번역한 것이 아니라 400여 년 전에 번역된 킹 제임스 버전을 번역한 것이다.

같은 사건에 대하여 마가복음에서 예수님은 “기도 외에 다른 것으로는 이런 종류가 나갈 수 없느니라”(막 9:29)라고 말씀하셨다. 그리고 새로운 미국 표준 성경의 여백에는 많은 사본에는 “그리고 금식”이라는 말씀이 추가되어 있음을 밝히고 있다.

예수님께서 실제로 그 말씀을 하셨다고 하더라도 우리가 한 사람이 모든 귀신을 쫓아내기 위해서는 금식하는 것이 필요하다는 결론을 내리는 것은 잘못된 것이다. 만일 예수님께서 열 두 제자에게 귀신을 쫓아내는 권능을 주신 것처럼(마 10:1을 보라) 한 사람에게 그런 권능을 주셨다면, 그 사람은 이미 권능을 가지고 있기 때문에 금식하는 것이 자신의 권능을 더 늘려줄 수 없다. 물론, 금식은 그로 하여금 기도하는 데에 더 많은 시간을 보내게 함으로써 영적인 민감성을 높아지고 하나님께서 주신 권능 안에서 아마 믿음도 커가게 될 것이다.

또한, 예수님은 실제로 한 종류의 귀신들에 대해서만 그러한 말씀을 하셨음을 명심하라. 비록 예수님의 제자들이 한 특정 종류의 귀신들을 쫓는 데는 실패했지만, 그들은 성공적으로 다른 많은 귀신을 쫓아냈다(눅 10:17을 보라).

이 모든 것은 우리가 우리에 대한 사탄의 공격을 이기기 위해서 금식할 필요가 없다는 것을 말하기 위함이다.

금식에 관한 지나친 강조(Overemphasis Regarding Fasting)

어떤 그리스도인들은 불행하게도 금식을 하나의 종교로 만들고, 그것을 자신의 그리스도인으로서의 삶에서 지배적인 부분으로 생각한다. 그러나 신약 서신에서는 단 한 번도 금식을 언급한 적이 없다.[3] 신자들에게 금식을 어떻게 하고 언제 해야 할지에 대해 가르친 적이 없으며 금식할 것에 대한 격려도 없다. 이것은 우리에게 예수님을 따르는 데 있어서 금식이 중요한 요소가 아님을 보여준다.

구약에서 금식은 더 자주 언급되었다. 가장 많이는 한 사람이 죽었을 때와 같이 애도의 기간이거나 회개하는 기간, 혹은 국가적인 또는 개인적인 위기 때 하는 절박한 기도와 연결되었다(삿 20:24-28; 삼상 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 삼하 1:12; 12:15-23; 왕상 21:20-29; 대하 20:1-3; 스 8:21-23; 10:1-6; 느 1:1-4; 9:1-2; 에 4:1-3, 15-17; 시 35:13-14; 69:10; 사 58:1-7; 단 6:16-18; 9:1-3; 요 1:13-14; 2:12-17; 욘 3:4-10; 슥 7:4-5을 보라). 나는 이러한 것들이 오늘날 금식을 타당하다고 생각하는 이유라고 믿는다.

구약 성경은 또한 같은 가난한 자들을 돌보는 것과 같은 더 중요한 계명에 순종하지 않으면서 금식에만 치중하는 것은 균형을 잃은 것이라고 가르치고 있다(사 58:1-12; 슥 7:1-14을 보라).

물론, 예수님은 금식을 지나치게 조장시켰다는 비난을 받지 않을 것이다. 그분은 금식하지 않는다고 바리새인들에게 비난 받으셨다(마 9:14-15을 보라). 그분은 그들이 더 중요한 영적인 일들보다 금식을 더 중히 여김을 꾸짖으셨다(마 23:23; 눅 18:9-12을 보라).

반면에, 예수님은 산상수훈에서 그분을 따르는 자들에게 금식에 관하여 말씀하셨다. 그분은 그들이 올바른 동기로 금식할 것을 분부하셨는데, 이것은 그분께서 그들이 정기적으로 금식할 줄을 예상하셨음을 나타낸다. 그분은 또한 그들에게 하나님께서 그들의 금식에 대해 보상하심을 약속하셨다. 그분 자신도 어느 정도 금식하셨다(마 17:21을 보라). 그리고 그분은 그분의 제자들이 금식할 때가 올 것이며 그 때는 바로 그분이 그들을 떠나실 때라고 말씀하셨다(눅 5:34-35을 보라).

얼마나 오랫동안 금식해야 하는가?( How Long Should One Fast?)

내가 이전에 말했듯이, 성경에 기록된 사십 일 동안의 금식은 모두 초자연적인 것으로 분류할 수 있다. 우리는 이미 모세가 두 번 사십 일 동안 하나님의 임재 속에서 금식한 것을 살펴보았다. 엘리야도 사십 일 동안 금식하였으나 그는 미리 천사가 주는 떡을 먹었다(왕상 19:5-8). 예수님 사십 일 동안의 금식에도 매우 초자연적인 요소가 있다. 그는 초자연적으로 성령님에 의해 광야로 인도받으셨다. 그분의 금식이 끝날 무렵 사탄의 초자연적인 유혹을 경험하셨다. 또한, 금식이 끝날 때에 천사들이 그분의 수종을 들었다(마 4:1-11을 보라). 사십 일 금식은 성경의 규범이 아니다.

만일 한 사람이 자발적으로, 주님을 찾는 데 시간을 보내기 위한 목적으로 한 끼의 음식을 먹지 않는다면, 그는 금식한 것이다. 금식을 단지 금식한 날 수로 판단하는 것은 잘못된 것이다.

우리는 이미 살펴보았던 사도행전에서 언급한 두 번의 금식은 분명히 긴 시간의 금식이 아니었다(행 13:1-3; 14:23을 보라). 그것은 단지 한 끼의 금식일 수 있다.

금식은 주님을 추구하기 위한 목적으로 주로 하므로 나는 당신이 필요한 만큼 오랫동안 금식하여 당신이 하나님께 구한 것을 받을 때까지 하기를 권장한다.

금식은 하나님이 당신께 말씀하시기를 강요하는 것이 아님을 기억하라. 금식은 단지 성령님에 대한 당신의 민감도를 향상시킬 수 있다. 당신이 금식하는 여부를 떠나서 하나님은 당신에게 말씀하신다. 우리의 어려움은 자신의 욕망 속에서 그분의 인도하심을 분별해내는 것이다.

몇 가지 실용적인 조언(Some Practical Advice)

금식은 일반적으로 인체에 여러 면에서 영향을 미친다. 금식함으로써 사람들은 연악함, 피로, 두통, 메스꺼움, 현기증, 복부 경련 등을 경험할 수 있다. 만일 한 사람이 커피, 차 또는 다른 카페인 음료를 마시는 습관이 있다면, 이러한 증상 중 일부는 카페인 섭취를 중단한 데 있다. 이런 경우에 속한 사람들은 금식하기 며칠 전부터 그런 음료를 마시지 않는 것이 현명하다. 만일 한 사람이 정기적 또는 반 정기적으로 금식하다 보면, 그는 보통 적어도 처음 두 주에 어느 정도 연약함을 경험하게 되지만, 점차 자신의 금식이 쉬워짐을 발견하게 될 것이다.

금식할 때 탈수하지 않기 위해서는 충분한 물을 마시도록 해야 한다.

금식을 멈출 때에는 조심스럽게 천천히 진행해야 한다. 그리고 오랫동안 금식했을수록 멈출 때에는 더 조심해야 한다. 만일 한 사람의 위장이 사흘 동안 단단한 음식을 소화하지 않았다면, 소화하기 어려운 음식을 섭취하여 금식을 멈추는 것은 현명하지 못한다. 그는 소화하기 쉬운 음식과 과일 주스로 시작해야 한다. 긴 시간의 금식은 소화기계통이 다시 먹는 것을 조정하는 데 더 많은 시간을 필요하게 하지만, 한 두 끼의 금식은 특별한 조정 기간이 필요 없다.

일부 사람들은 적당한 금식은 실제로 우리 몸의 건강을 증진하는 수단임을 확신하는데 나도 그중의 한 명이다. 나는 아픈 사람들이 금식하면서 치유받았다는 증언을 많이 들었다. 금식은 몸을 휴식시키고 정화하는 수단으로 여겨진다. 아마 이 때문에 사람들이 첫 번째 금식 때 가장 힘들어 할 것이다. 금식한 적이 없는 사람들은 인체 내의 정화를 가장 많이 필요로 할 수 있다.

사람은 일반적으로 2~4일 동안 금식하면 배고픔을 느끼지 못한다. 배고픔이 다시 시작하는 것은(보통 몇 주 후), 조심스럽게 금식을 중단해야 한다는 신호이다. 왜냐하면, 그것은 신체가 저장된 지방을 다 활용하고 이제는 필수적인 세포를 활용하는 기아의 시작이기 때문이다. 성경은 예수님께서 사십 일 동안 금식하신 후 주리셨다고 우리에게 알려준다(마 4:2을 보라).

[1]나는 이레 동안 금식했지만 아무런 영적인 혜택도 받지 못한 적이 있다. 그 이유는 내가 영적인 목적이 없었고 기도하는데 여분의 시간을 할애하지 않았기 때문이다.

[2]킹 제임스 버전의 고린도전서 7:5에서는 부부가 “금식과 기도”에 전념하기 위하여 동의를 구해 얼마 동안 성관계를 갖지 말라고 명령하고 있다. 이 구절을 번역한 대부분의 현대 영어 번역본은 금식을 언급하지 않고 기도만 언급했다.

[3]유일한 예외는 고린도전서 7:5에서 결혼한 부부의 금식에 대한 바울의 언급일 것이다. 하지만 성경의 영어 번역본 중에서 이것은 다만 킹 제임스 버전에서만 발견된다. 비자발적인 금식에 대한 언급은 사도행전 27:21, 33-34, 고린도전서 4:11과 고린도후서 6:5; 11:27에서 찾을 수 있다. 이런 금식은 영적인 목적을 위해서가 아니라 어려운 상황이거나 먹을 것이 없어서 한 것이다.

O jejum é o ato voluntário de se abster de alimentos e/ou líquidos por certo tempo.

A Bíblia contém muitos exemplos de pessoas que jejuaram. Algumas se abstiveram de todo o tipo de comida e outras, de somente certos tipos durante seu jejum. Um exemplo do último seria o jejum de três semanas de Daniel, quando não comeu “nada saboroso… carne e vinho” (Dn. 10:3).

Há alguns exemplos nas Escrituras de pessoas que jejuaram de ambos, comida e água, mas esse tipo de jejum total era raro e deve ser considerado sobrenatural se durar mais de três dias. Por exemplo, quando Moisés ficou quarenta dias sem comer ou beber, ele estava na presença de Deus em pessoa, ao ponto de seu rosto brilhar (veja Ex. 34:28-29). Ele repetiu seu jejum de quarenta dias pouco tempo depois do primeiro (veja Dt. 9:9, 18). Os jejuns dele foram sobrenaturais, e ninguém deve tentar imitá-lo nisso. É impossível, a não ser pela ajuda sobrenatural de Deus, que uma pessoa sobreviva mais que alguns dias sem água. A desidratação leva à morte. A maioria das pessoas saudáveis pode sobreviver sem comida, mas apenas por poucas semanas.

Por que Jejuar? (Why Fast?)

O principal objetivo de jejuar é receber benefícios advindos de gastar tempo extra orando e buscando ao Senhor. Quase não há referência ao jejum na Bíblia sem que contenha uma referência à oração, levando-nos a crer que é inútil jejuar sem orar.[1] Ambas as referências ao jejum no livro de Atos, por exemplo, mencionam oração. No primeiro caso (veja At. 13:1-3), os profetas e mestres de Antioquia simplesmente “adoravam o Senhor e jejuavam”. Enquanto faziam isso, receberam uma revelação profética, e consequentemente enviaram Paulo e Barnabé em sua primeira viagem missionária. No segundo caso, Paulo e Barnabé apontavam presbíteros para as novas igrejas na Galácia. Lemos:

Paulo e Barnabé designaram-lhes presbíteros em cada igreja; tendo orado e jejuado, eles os encomendaram ao Senhor, em quem haviam confiado (At. 14:23).

Talvez, nesse segundo caso, Paulo e Barnabé estivessem seguindo o exemplo de Jesus, de quando Ele orou a noite inteira antes de escolher os doze (veja Lc. 6:12). Decisões importantes, como designar líderes espirituais, requerem oração até que a pessoa esteja certa de que tem a direção do Senhor, e o jejum tende a reservar mais tempo à oração para esse fim. Se o Novo Testamento recomenda abstinência sexual temporária entre casais para aumentar à devoção a oração (veja 1 Co. 7:5), podemos entender facilmente como a abstinência temporária de alimentos pode servir ao mesmo propósito.[2]

Portanto, quando precisamos orar pela direção de Deus sobre importantes decisões espirituais, o jejum vai servir para esse fim. Orações para muitas outras necessidades podem ser feitas em um tempo relativamente curto. Não precisamos jejuar, por exemplo, para fazer a oração do Pai nosso. Orações por direcionamentos levam mais tempo por causa de nossa dificuldade em “discernir a voz de Deus em nossos corações”, já que, muitas vezes, a voz de Deus compete com desejos e motivações erradas, ou a falta de devoção, que podem estar em nós. Receber segurança pode requerer um período mais extenso de oração, e este é um dos momentos em que o jejum é benéfico.

É claro que gastar tempo em oração, por qualquer bom motivo, é considerado um benefício espiritual. Por esse motivo, devemos considerar o jejum um ótimo meio para obter força e eficiência espiritual — desde que nosso jejum seja acompanhado de oração. Lemos no livro de Atos que os primeiros apóstolos eram dedicados “à oração e ao ministério da palavra” (At. 6:4). Certamente, isso nos revela pelo menos parte do segredo, do poder e da eficiência espiritual deles.

Motivos Errados para Jejuar (Wrong Reasons to Fast)

Agora que estabelecemos uma razão espiritual para jejuar sob o Novo Testamento, também devemos considerar algumas razões não bíblicas para jejuar.

Algumas pessoas jejuam esperando que isso aumente a chance de Deus responder seus pedidos de oração. Contudo, Jesus nos disse que a principal maneira de receber resposta de oração é fé, não jejum (veja Mt. 21:22). O jejum não é um meio de “torcer o braço de Deus”, ou uma maneira de dizer a Ele: “É melhor você responder minha oração ou eu me matarei de fome!” Isso não é jejum bíblico — é greve de fome! Lembre-se de que Davi jejuou por vários dias para que seu filho, o bebê de Bate-Seba, vivesse, mas ele morreu, pois o Senhor estava disciplinando Davi. O jejum não mudou sua situação. Davi não estava orando com fé porque não tinha promessa em que se apoiar. Na verdade, ele estava orando e jejuando contra a vontade de Deus, como provado pelo resultado.

O jejum não é um pré-requisito ao reavivamento. Não há exemplo de alguém no Novo Testamento que jejuou por um reavivamento. Os apóstolos simplesmente obedeceram a Jesus pregando o evangelho. Se uma cidade não respondesse, eles obedeciam a Jesus novamente, tirando o pó de seus pés e indo à próxima cidade (veja Lc. 9:5; At. 13:49-51). Eles não ficavam parados jejuando e tentando “quebrar as fortalezas espirituais”, esperando por um reavivamento. Contudo, isso sendo dito, devo adicionar que jejum e oração, com certeza, podem beneficiar os que ministram o evangelho, fazendo-os agentes mais eficientes do reavivamento. Muitos dos gigantes espirituais de quem ouvimos na história da Igreja foram homens e mulheres que tinham o hábito de orar e jejuar.

O jejum não é um modo de “desvalorizar a carne”, pois o desejo de comer é legítimo e não é pecado, diferente dos óbvios “desejos da carne” listados em Gálatas 5:19-21. Por outro lado, o jejum é um exercício de domínio próprio, e a mesma virtude é necessária para andarmos após o Espírito e não após a carne.

Jejuar pelo propósito de provar sua espiritualidade ou de fazer propaganda de sua devoção a Deus é uma perca de tempo e indicação de hipocrisia. Esse foi o motivo pelo qual os fariseus jejuavam, e Jesus os condenou por isso (veja Mt. 6:16; 23:5).

Alguns jejuam para obter vitória sobre Satanás. Mas isso não é bíblico. As Escrituras dizem que se resistirmos a Satanás pela fé na Palavra de Deus, ele fugirá de nós (veja Tg. 4:7; 1 Pd. 5:8-9). Jejum não é necessário.

Mas Jesus não disse que alguns demônios só podem ser expulsos por meio de “jejum e oração”?

Essa afirmação foi feita em referência a libertar alguém de certo tipo de demônio que o possui, não em referência a um crente que precisa ter vitória sobre os ataques pessoais de Satanás contra ele, algo a que todos os crentes são sujeitos.

Mas a afirmação de Jesus não indica que podemos ganhar maior autoridade sobre demônios através do jejum?

Lembre-se que quando Jesus ouviu um relatório de que Seus discípulos não conseguiram tirar um demônio de um menino, a primeira coisa que fez foi lamentar a falta de fé deles (veja Mt. 17:17). Quando Seus discípulos Lhe indagaram por que haviam falhado, Ele respondeu que era porque a fé deles era pequena (veja Mt. 17:20). Ele também pode ter comentado à parte: “Mas esta espécie só sai pela oração e pelo jejum” (Mt. 17:21). Digo que Ele pode ter adicionado essas palavra como nota de rodapé porque há evidências de que essa frase pode não estar incluída no evangelho original de Mateus. Um nota na margem da minha Bíblia (a New American Standard Version, uma versão em inglês muito respeitada) indica que muitos dos manuscritos originais do evangelho de Mateus não contém essa frase, o que significa que é possível que Jesus nunca tenha dito: “Mas esta espécie só sai pela oração e pelo jejum”. Falantes do inglês têm o benefício de ter muitos tipos diferentes de traduções bíblicas em sua língua, enquanto muitas traduções da Bíblia em outras línguas foram traduzidas, não dos manuscritos hebraicos e gregos originais, mas da Versão King James da Bíblia, uma tradução que tem mais de quatrocentos anos.

No registro de Marcos do mesmo incidente, Jesus diz: “Esta casta não pode sair senão por meio de oração” (Mc. 9:29)*, e está anotado na margem da Bíblia New American Standard que muitos manuscritos adicionam “e jejum” no fim do versículo.

Se Jesus realmente disse essas palavras, ainda estaríamos errados se concluíssemos que o jejum é necessário para que alguém expulse demônios com sucesso. Se Jesus dá a alguém autoridade sobre demônios, como fez com os doze discípulos (veja Mt. 10:1), essa pessoa tem autoridade, e o jejum não aumenta a autoridade de ninguém. É claro que ele pode dar a alguém mais tempo para orar, aumentando assim a sensibilidade espiritual e talvez sua fé em sua autoridade dada por Deus.

Também tenha em mente que se Jesus realmente tivesse feito a afirmação que estamos considerando, teria sido somente em referencia a um tipo de demônio. Mesmo que os discípulos de Jesus tenham falhado uma vez em expulsar uma espécie de demônio, eles obtiveram sucesso em expulsar muitos outros (veja Lc. 10:17).

Tudo isso é para dizer que não precisamos jejuar para ganhar vitória pessoal sobre os ataques de Satanás contra nós.

Ênfase demais a Respeito do Jejum (Overemphasis Regarding Fasting)

Infelizmente, alguns cristãos fizeram do jejum uma religião, dando a isso o lugar dominante em suas vidas cristãs. Contudo, não há referência alguma ao jejum nas epístolas do Novo Testamento.[3] Nenhuma instrução foi dada a crentes sobre como ou quando jejuar. Não há encorajamento ao jejum. Isso nos mostra que o jejum não é um aspecto de maior importância ao seguir a Jesus.

No Velho Testamento, o jejum é mencionado com mais frequência. Ele era associado a tempos de luto, como ligado à morte de alguém ou um tempo de arrependimento, ou com muitas orações durante tempos de crises nacionais ou pessoais (veja Jz. 20:24-28; 1 Sm. 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Sm. 1:12; 12:15-23; 1 Rs. 21:20-29; 2 Cr. 20:1-3; Ed. 8:21-23; 10:1-6; Ne. 1:1-4; 9:1-2; Et. 4:1-3, 15-17; Sl. 35:13-14; 69:10; Is. 58:1-7; Dn. 6:16-18; 9:1-3; Jl. 1:13-14; 2:12-17; Jn. 3:4-10; Zc. 7:4-5). Acredito que as razões desses versículos continuam válidas para o jejum hoje.

O Velho Testamento também ensina que a devoção ao jejum associado à negligência à obediência de mandamentos mais importantes, como cuidar dos pobres, é desbalanceada (veja Is. 58:1-12; Zc. 7:1:14).

Com certeza, Jesus não pode ser acusado de aumentar a importância do jejum. Ele foi acusado pelos fariseus de não praticá-lo (veja Mt. 9:14-15). Ele os repreendeu por dar mais importância ao jejum de que a coisas espirituais (veja Mt. 23:23; Lc. 18:9-12).

Por outro lado, Jesus falou sobre o jejum a Seus seguidores durante Seu Sermão do Monte. Ele os instruiu a jejuar pelos motivos certos, indicando que antecipava que Seus seguidores jejuariam às vezes. Também prometeu que Deus os recompensaria por seu jejum e, até certo ponto, também praticou jejum (veja Mt. 17:21). E disse que o tempo chegaria em que Seus discípulos jejuariam, quando Ele fosse tirado do meio deles (veja Lc. 5:34-35).

Por Quanto Tempo Alguém Deve Jejuar? (How Long Should One Fast?)

Como disse anteriormente, todos os jejuns de quarenta dias registrados na Bíblia podem ser classificados como sobrenaturais. Já consideramos os dois jejuns de quarenta dias de Moisés na presença do Senhor. Elias também jejuou por quarenta dias, mas foi alimentado por um anjo antes (veja 1 Rs. 19:5-8). Houve alguns elementos sobrenaturais no jejum de quarenta dias de Jesus: Ele foi levado pelo Espírito ao deserto de forma sobrenatural, passou por tentações sobrenaturais de Satanás e foi visitado por anjos no fim de Seu jejum (veja Mt. 4:1-11). Jejuns de quarenta dias não são a norma bíblica.

Se uma pessoa se abstém voluntariamente de fazer uma alimentação com o propósito de passar tempo buscando ao Senhor, ela jejuou. A ideia de que jejuns só podem ser medidos por dias é errônea.

Os dois jejuns mencionados no livro de Atos que já consideramos (veja At. 13:1-3; 14:23) não foram, aparentemente, muito longos. Eles podem ter sidos somente jejuns de carne.

Como o jejum visa principalmente ao propósito de buscar ao Senhor, minha recomendação é que você jejue pelo tempo necessário, até que ganhe o que está buscando de Deus.

Lembre-se, o jejum não força Deus a falar com você. O jejum só pode melhorar sua sensibilidade ao Espírito Santo. Deus fala com você quer você jejue ou não. Nossa dificuldade é distinguir a direção dEle de nossos próprios desejos.

Alguns Conselhos Práticos (Some Practical Advice)

Normalmente, o jejum afeta o corpo físico de várias formas. Uma pessoa pode sentir fraqueza, cansaço, dores de cabeça, náusea, tontura, cólicas e assim por diante. Se alguém tiver o hábito de tomar café, chá ou outras bebidas cafeinadas, alguns desses sintomas podem ser atribuídos à falta de cafeína. Em tais casos, seria uma boa ideia que esses indivíduos retirassem essas bebidas de suas dietas alguns dias antes de começar o jejum. Se alguém jejua regularmente, verá que seus jejuns se tornam cada vez mais fáceis, mesmo que sinta fraqueza durante as primeiras duas semanas. A pessoa deve ter certeza de que está bebendo bastante água durante seu jejum para que não se desidrate.

Jejuns devem ser quebrados cuidadosa e vagarosamente, e quanto maior o tempo de jejum, mais cuidado se deve tomar quando terminá-lo. Se o estômago de alguém não digeriu alimentos sólidos por três dias, seria tolice terminar o jejum comendo alimentos que são difíceis de digerir. Ele deve começar com comidas de fácil digestão e sucos de frutas. Quanto mais longo o jejum, maior o tempo para o sistema digestivo se ajustar a comer novamente, mas perder uma ou duas refeições não requer um período especial.

Alguns estão convencidos de que um jejum cuidadoso e moderado é, na verdade, um meio de promover saúde para nossos corpos; e eu sou um deles, tendo ouvido vários testemunhos de pessoas doentes que foram curadas enquanto jejuavam. Alguns acham que jejuar é um meio de descansar e limpar o corpo. Esse pode ser o motivo de o primeiro jejum de alguém ser, normalmente, o mais difícil de todos. Aqueles que nunca jejuaram são, provavelmente, os que mais precisam de limpeza física interna.

Na maioria dos casos, a fome vai embora entre dois a quatro dias do jejum. Quando a fome volta (normalmente depois de algumas semanas), isso é um sinal para que termine o jejum com cuidado, já que esse é o início da desnutrição, quando o corpo já usou toda a gordura acumulada e está agora usando células essenciais. As Escrituras dizem que Jesus teve fome depois de quarenta dias, e foi aí que terminou Seu jejum (veja Mt. 4:2).

[1] Já jejuei por sete dias sem receber benefício espiritual algum pelo simples fato de não ter um objetivo espiritual e não passar tempo extra em oração.

[2] A versão King James de 1 Coríntios 7:5 recomenda o consentimento entre maridos e esposas de se absterem de relações sexuais para que possam dedicar-se ao “jejum e oração”. A maioria das traduções modernas em inglês não mencionam jejum, somente oração.

* * Nota do tradutor: versículo da versão Revista e Atualizada.

[3]A única exceção seria a menção de Paulo a respeito do jejum feito pelos casais em 1 Coríntios 7:5, mas entre as traduções da Bíblia em inglês ela só é encontrada na Versão King James. O jejum involuntário é mencionado em Atos 27:21, 33-34, 1 Coríntios 4:11 e 2 Coríntios 6:5; 11:27. Contudo, esses não eram jejuns feitos com propósitos espirituais, mas somente por causa de circunstâncias graves ou por não haver comida.

Kwizonsesha ni kwiyima indya n’ico kunywa/ cank’ico kunywa gusa ikiringo runaka.

Bibiliya ivuga uturorero twinshi tw’abantu bisonzesheje. Bamwe biyimye kurya indya zose, abandi bifunga indya zimwe barya kanaka gusa igihe cose co kwisonzesha kwabo. Akarorero k’ivyo vya kabiri ni amasengesho y’indwi zitatu Daniyeli yagize, aho atarya “indya ziryoshe…inyama cank’umuvinyu” (Dan. 10:3).

Hari uturorero dukeya tw’abantu bifunze indya n’amazi, arik’ubu bwoko bwo kwisonzesha bwagirwa gake kabaho kandi utegerezwa kuba urongowe n’Imana ngo wisonzeshe imisi irenga itatu. Igihe Mose, yisonzesha imisi mirongwine atarya atanywa, yari imbere y’Imana, gushika n’aho ishusho ryiwe rica ibibatsi (raba Kuv. 34:28-29). Yarasubiye kwisonzesha imisi 40 ubugira kabiri (raba Gus. 9:9, 18). Yategekwa n’Imana kwisonzesha, kandi ntawushobora kwigane Mose adategetswe n’Imana. Ntibishoboka, kiretse Imana ubwayo ibigutegetse, k’umuntu ababandanya kubaho atanywa amazi imisi mikeya gusa. Gukama amazi mu mubiri birica. Abantu bafise amagara meza barashobora kubandanya kubaho imishamvu mikeya gusa.

Ni Kuki Twisonzesha? (Why Fast?)

Ukwisonzesha gufise inyungu zibiri, gusenga no kurondera ubugombe bw’Imana. Nta hantu na hamwe uzobona muri Bibiliya abantu bisonzesha nyakuri batariko barasenga. Nta nyungu yo kwisonzesha utariko urasenga.

[1]

Uturorero tubiri two kwisonzesha dusanga mu vyakozwe n’intumwa, twerekana ugusenga. Akarorero ka mbere (raba Ivyak. 13:1-3), intumwa n’abigisha i Antiyokiya bariko “barasenga no kwisonzesha.” Igihe babikora, bararonse uguhishurirwa batuma Paulo na Barunaba kuvuga ubutumwa. Akarorero ka kabiri, Paulo na Barunaba bariko bagena abakuru b’ishengero mu mashengero mashasha y’i Galatiya. Ni ho dusomako,

Kandi bamaze kubatorera abakuru mu mashengero yose, no gusenga bisonzesha, babaragiza Umwami Yesu uwo bizeye (Ivyak. 14:23).

Birashoboka ko mu karorero ka kabiri, Paulo na Barunaba bariko bigana Yesu, kuko yasenze ijoro ryose imbere yo kugenaa za ntumwa cumi na zibiri (raba Luka 6:12). Ingingo ngenderwako, imbere yo kugena abarongozi mu vy’impwemu, utegerezwa gusenga gushika wemezwe neza ko utahuye ubugombe bw’Umwami. Uko kwisonzesha kurangwa n’ugusenga umwanya munini. Nimba Isezerano Rishasha ritegekakw’ababiranye birinda gatoya kugira baronke umwanya wo gusenga (raba 1Kor. 7:5), turashobora gutahura iciza co kwirinda kurya.

[2]

Rero igihe dusaba Imana kuturongora imbere yo gufata ingingo mu mpwemu, ukwisonzesha kurafasha cane mur’ico gihe. Gusengera ibindi bintu bishobora kugirwa mu mwanya mutoya. Ntidukeneye kwisonzesha, igihe tugomba kugira isengesho rya Data wa twese. Gusaba kurongorwa n’Imana ni vyo bifata umwanya munini kuko “tudatahura cane ijwi ry’Imana,” kukw’ijwi ry’Imana rizimagizwa n’amajwi y’ivyo duhahamira n’izindi ntumbero mbi, canke kuko tutagira umwete. Kumenyeshwa ubugombe bw’Imana birashobora gufata umwanya muremure wo gusenga, aho ni ho kwisonzesha gukenerwa cane.

Kandi, gufata umwanya wo gusenga mu ntumbero nziza vyungura impwemu. Ni co gituma, twofata ukwisonzesha nk’inzira nziza yo kwikomeza no gushobozwa mu mpwemu—igihe cose ukwisonzesha kwacu kurangwa no gusenga. Dusoma mu gitabo c’ivyakozwe n’intumwa kw’intumwa za mbere zitaho “gusenga no kwigisha ijambo” (Ivyak. 6:4). Ivyo biduhishurira ibanga ry’ubushobozi n’inkomezi zabo.

Ukwisonzesha Kubi (Wrong Reasons to Fast)

Ko tumaze gushiraho itanguriro ryiza ryo kwisonzesha mw’Isezerano Rishasha, reka turabe rero intumbero zo kwisonzesha ivyanditswe bitemera.

Abantu benshi basenga biyumvirako Imana ica ibaha inyishu buno nyene. Yesu, yatubwiye yukw’ikintu ca mbere gituma amasengesho yacu yishurwa ni ukwizera, si ukwisonzesha (raba Mat. 21:22). Ukwisonzesha “ntiguhindura ukuboko kw’Imana,” kandi s’ukubwira Imana ngo, “Mana n’Utishura amasengesho yanje ndiyica n’inzara!” ukwo s’ukwisonzesha Bibiliya yemera—uko n’ukwiyahura! Ibukako Dawidi yasenze yisonzesha imisi itari mike ng’umwana yavyaye kuri Betisheba akire, arik’umwana yarapfuye kukw’Imana yarikw’ihana Dawidi. Ukwisonzesha kwiwe ntikwahinduye ikintu na kimwe. Dawidi ntiyasenze mu kwizera kukw’ata sezerano yar’afise ahagararako . Yisonzesheje asaba igihushanye c’ubugombe bw’Imana. Ivyo tubibwirwa n’inyishu yahawe.

Ukwisonzesha si ko kuzana ikanguro. Nta karorero na kamwe kabitwereka mw’Isezerano Rishasha. Ahubwo, intumwa zumviye Yesu ziravuga ubutumwa gusa. Igisagara canse kubakira, baca bumvira Yesu, bagakunkumura umukungugu w’ibirenge vyabo bakibandaniriza mu gisagara gikurikira (raba Luka 9:5; Ivyak. 13:49-51). Ntibaca biherera ngo bisonzeshe, basangangure “ibisika vy’ugarije impwemu zaho hantu,” ngo ni vyo bizana ikanguro. Nk’uko twabivuze, ukwisonzesha kurimwo ugusenga ni kwo gufasha abariko baravuga ubutumwa, bigatuma baba abakozi b’ikanguro. Abahizi mu kwizera dusoma muri kahise k’Ishengero bari abagore n’abagabo bisonzesha no gusenga.

Kwisonzesha s’”ukunesha umubiri,” kuko kurya ata caha kirimwo, ahubwo “ibikorwa vya kameremere” nk’uko bivugwa mu Bagalatiya 5:19-21. Kwisonzesha bituma umuntu ashobora kuganza umubiri wiwe, kandi ni ivyo biratuma turongorwa na Mpwemu.

Kwisonzesha ngo werekane ko uri umunyampwemu canke werekane ko ukunda Imana ni uguta umwanya kandi ni uburyarya. Ni co catuma Abafarisayo bisonzesha, kandi ni co catuma Yesu arabahambarira cane (raba Mat. 6:16; 23:5).

Abandi bisonzesha kugira ngo baneshe Satani. N’ivyo si vyo. Ivyanditswe bisezeranako turwanya Satani mu kwizera ijambo ry’Imana, na we agahunga (raba Yak. 4:7; 1Pet. 5:8-9). Nta kwisonzesha dukenera ngaho.

Yesu ntiyavuzeko hari abadayimoni bukurwa no “gusenga no kwisonzesha”?

Ivyo yabivuze igihe hari umuntu ategerezwa kubohorwa ubwoko kanaka bw’abada-yimoni, ariko ntibisigura ko dutegerezwa kwisonzesha ngo turonke inkomezi zo kunesha impyampi Satani aturasa, kukw’abizera bose barwana iyo ntambara.

None ayo majambo ya Yesu ntavugako dutegerezwa kwisonzesha tuneshe abadayimoni?

Ibuka yukw’igihe Yesu yumvakw’abigishwa biwe bananiwe gusenda umudayimoni yiganziye wa mwana babazanira, ikintu ca mbere ca mubabaje ni ukwizera guke bari bafise (Mat. 17:17). Igihe abigishwa bamubajije icatumye bananirwa, yabishuye yuko ari ukwizera kwabo guke (raba Mat. 17:20). Ni ho yongerako akandi kajambo ati, “[Ariko ben’urya ntakurwamwo n’ikindi atar’ugusenga no kwisonzesha” (Mat. 17:21). Iri jambo ryashizwe mu twamugina kuko ritari mu vyanditswe vy’injili ya Matayo. Uwanditse Bibiliya y’icongereza ( New American Standard Version, kandi yubahwa cane mu bavuga icongereza) yerekana kw’iryo jambo ritari mu vyanditswe vya kera, bishobokako Yesu atavuze yuko “ben’urya ntakurwamwo n’ikindi atar’ugusenga no kwisonzesha.” Abavuga icongereza bafise insobanuro zitandukanye za Bibiliya mu rurimi rwabo, arikw’izo nsobanuro zose ntiziva ku nyandiko za kera z’Igiheburayo n’Ikigiriki. Basobanura Bibiliya yitwa King James Version, iyo nsobanuro imaze imyaka amajana ane.

Mu njili yanditswe na Mariko mu zindi Bibiliya z’icongereza, Yesu yavuze iryo jambo ukundi, “Arabishura, ati Ben’irya ntikurwamwo n’ikindi atar’ugusenga (Mariko 9:29), arikw’izindi Bibiliya zongeyeko no “kwisonzesha.”

Nimba Yesu yaravuze ayo majambo koko, ntibituma twiyumvirako kwisonzesha bishoboza umuntu gusenda abadayimoni. Yesu ahaye umuntu ububasha bwo gukuramw’abadayimoni, nk’uko yabuhaye bamwe cumi na babiri (raba Mat. 10:1), biba bikoretse. Ukwisozensha ntigushobora kuzana canke kugwiza ubwo bubasha. Kwisonzesha guha umuntu akaryo keza ko gusenga, agateza intumbwe yo kwumviriza neza umutima wiwe. Ukwizera kwiwe kubandanya gukura mu bubasha yahawe.

Menya neza ko nimba Yesu yaravuze iryo jambo koko, yavuze ku bwoko bumwe bw’idayimoni. N’aho abigishwa ba Yesu bananiwe rimwe gusenda uyo mudayimoni, barashoboye gusenda ayandi madayimoni batisonzesheje (raba Luka 10:17).

Bisigura yuko tudakwiye kwisonzesha ngo tuneshe imyampi Satani adutera.

Gushimikira cane Kuvyo Kwisonzesha (Overemphasis Regarding Fasting)

Birababaje kubona hari abakristo bagize ukwisonzesha idini. Ukwisonzesha kwarafashe ikibanza kinini cane mu bukristo bwabo. Nta cete na kimwe co mw’Isezerano Rishasha kidutegeka kwisonzesha.

[3]

Nta tegeko abizera bahawe rivuga ingene umuntu ashobora kwisonzesha cank’igihe twomara mu masengesho. Nta n’akamo ko kwisonzesha twahawe. Vyerekana yuko kwisonzesha kudafise ikibanza kinini cane mu gukurikira Yesu.

Mw’isezerano rya Kera, huzuyemwo ivyo kwisonzesha. Yari amaborogo y’igihe hapfuye umuntu canke bashaka kwihana hamwe n’igihe umuntu canke igihugu gikeneye gutabarwa (raba Abac. 20:24-28; 1Sam. 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Sam. 1:12; 12:15-23; 1Abami. 21:20-29; 2 Ngom. 20:1-3; Ezira 8:21-23; 10:1-6; Neh. 1:1-4; 9:1-2; Est. 4:1-3, 15-17; Zab. 35:13-14; 69:10; Yes. 58:1-7; Dan. 6:16-18; 9:1-3; Yow. 1:13-14; 2:12-17; Yona 3:4-10; Zak. 7:4-5). Ivyo rero nivyo biharawe muri iki gihe cacu.

N’Isezerano rya Kera ubwaro ryigishako abisonzesha batumvira ivyagezwe nyamukuru nko gufasha aboro, ibiruhiriza ubusa (raba Yes. 58:1-12; Zak. 7:1-14).

Nta wobeshera Yesu ko yamamaje ukwisonzesha. Abafarisayo bamurwanya kukw’ati sonzesha (raba Mat. 9:14-15). Yesa yabarwanya kuko ukwisonzesha bakurutisha amategeko yo mu mpwemu (raba Mat. 23:23; Luka 18:9-12).

Ahandi na ho, Yesu yabwiye abigishwa biwe ibijanye no kwisonzesha muri ya nsiguro yiwe yo ku musozi. Yabategetse kwisonzesha ku ntumbero nziza, bisigurako har’igihe abigishwa biwe bategerezwa kwisonzesha. Yarabasezeranye yukw’Imana izokwishura ukwisonzesha kwabo. Na we yarisonzesha mu buryo kanaka (raba Mat. 17:21). Kandi yaravuzekw’igihe kirashitse aho abigishwa biwe bazokwisonzesha (raba Luka 5:34-35).

Mbeg’Umuntu Yokwisonzesha Imisi Ingahe? (How Long Should One Fast?)

Nk’uko nabivuze, ukwisonzesha kw’imisi mirongwine dusanga muri Bibiliya kwa tegekwa n’Imana gusa. Twabonyeko Mose y’isonzesheje incuro zibiri imisi mirongwine kuko yari imbere y’Imana. Eliya na we yarisonzesheje iyo misi, ariko yabanje gufungurirwa n’umumarayika imbere y’aho (raba 1Abami 19:5-8). N’ukwisonzesha kwa Yesu imisi mirongwine kwarimwo ibintu bidasanzwe. Yajanywe na Mpwemu Yera kwisonza. Yageragejwe ukudasanzwe igihe Satani yabonye kw’agomba guheza uko kwisonzesha. Yaragendewe n’abamarayika imbere yo kurangiza uko kwisonzesha kwiwe (raba Mat. 4:1-11). Imisi mirongwine s’itegeko rya Bibiliya.

N’igihe umuntu yifunze gufungura rimwe arondera Imana, aba yisonzesheje. Iciyumviro co kuvuga yuko ukwisonzesha ari imisi umara udafungura si co.

Twa turorero tubiri two kwisonzesha turi mu vyakozwe n’intumwa (raba Ivyak. 13:1-3; 14:23), ntiyari imisi myinshi. Bashobora kuba barafungura rimwe gusa.

Kukw’intumbero yo kwisonzesha ari ukurondera Umwami, impanuro yanje n’uko wokwisonzesha imisi ushaka, gushika igihe uronka uco urondera ku Mana.

Ibukako kwisonzesha atari ugutegeka Imana. Ukwisonzesha ni ukwumviriza Mpwemu Yera mu mutima wawe. Imana ivugana n’abayo bisonzesheje canke batisonzesheje. Ingorane dufise n’uko tugomba gusubiriza ubugombe bw’Imana n’ubw’i wacu.

Impanuro Ngenderwako (Some Practical Advice)

Kwisonzesha biruhisha umubiri mu nzira imwe cank’iyindi. Umuntu arashobora kugira intege nke, uburuhe, kuribwa umutwe, gusesemwa, no kubabara umutima, kuribwa mu nda, n’ibindi. K’umuntu anywa i kawa, icayi, cank’ibindi binyobwa bifise i kawa, bimwe mur’ivyo bimenyetso bitumwa n’uko yahagaritsee kunywa i kawa. Abo bantu bategerezwa kwirinda ivyo binyobwa imisi mikeya imbere yo gutangura kwisonzesha. Umuntu amenyereye kwisonzesha igihe kanaka, asanga arushirizaho kumenyera, n’aho ashobora kugira intege nke indwi imwe canke zibiri.

Umuntu arashobora kwitwararika kunywa amazi menshi igihe co kwisonzesha kwiwe kugira ngo ntabure amazi mu mubiri.

Mu kurangiza, umuntu ategerezwa kugenda buhorobuhoro. Uko ukwisonzesha gufata imisi myinshi, ni ko uyo muntu ategerezwa gusozera neza ukwisonzesha kwiwe. Igihe inda y’umuntu idaheruka kurya ibifungurwa bigumye nk’imisi itatu, ni bibi cane gutangurira ku ndya zigumye cane. Ategerezwa gutangurira ku ndya zoroshe hamwe n’ibinyobwa biva mu vyamwa. Ukwisonzesha imisi myinshi gufata imisi kugira ng’umuntu atangure kurya indya zigumye, ariko kutarya incuro zibiri cank’imwe ntigusaba ibintu vyinshi igihe co kurangiza.

Abantu benshi, nanje ndimwo, biyumvira yuko ukwisonzesha kutababaza umubiri cane kuzana amagara meza kurusha. ndamaze kwumva intahe z’abantu bisonzesheje barwaye bakaronka gukira. Kwisonzesha kuraruhurira kandi kwoza umubiri. Ni co gituma ukwisonzesha kwa mbere ari kwo kugora cane. Abatar’igera bisonzesha bamenyeko bakeneye kwoza imibiri yabo mu kwisonzesha.

Inzara ihera hagati y’umusi wa kabiri n’uwa kane igihe umuntu yisonzesha. Igihe usubiye kugira inzara (kenshi n’inyuma y’indwi nkeya), ni ikimenyetso co kurangiza ukwisonzesha kwawe, kuk’umubiri uba utanguye kwinunuza ivyunyunyu biwugize. Ivyanditswe bivugako Yesu yashonje ku musi ugira mirongwine yisonzesha aca arahagarika (raba Mat. 4:2).

[1]

Ndamaze kwisonzesha imisi ndwi ata nyungu. Vyatumwe n’intumbero mbi narimfise n’aho nafashe akanya gakwiye ko gusenga.

[2]

Bibiliya yitwa King James Version kuri 1 Korinto 7:5 ivugak’umugore n’umugabo bategerezwa kwumvikana kugira baronke akanya ko kwisonzesha no gusenga.” Insobanuro nyinshi z’icongereza zivuga akanya ko gusenga, ntizivuga k’ukwisonzesha.

[3]

Paulo gusa ni we avuga ku vyo kwisonzesha kw’abubatse muri 1 Kor. 7:5, ariko mu nsobanuro zose za Bibiliya z’icongereza iryo jambo turisanga muri Bibiliya y’icongereza yitwa King James Version. Ukwisonzesha kudatumwe n’ugushaka kw’umuntu tugusanga mu Vyak. 27:21, 33-34, 1 Kor. 4:11 na 2 Kor. 6:5; 11:27. Uko kwisonzesha s’uko mu mpwemu. Kugirwa kuko umuntu yabuze ivyo kurya canke ari mu bihe bibi.

금식은 일정 기간 음식 또는 음료를 먹지 않는 자발적인 행위이다.

성경은 금식한 사람들의 많은 사례를 기록했다. 어떤 사람들은 금식 기간에 모든 음식을 먹지 않았고 어떤 사람은 특정 음식만 먹지 않았다. 후자의 예는 다니엘의 3주 동안의 금식이 될 것이다. 그는 “좋은 떡을 먹지 아니하고 고기와 포도주를 입에 대지 않았다”(단 10:3).

성경에는 또한 음식과 물을 모두 금식한 사람들의 예가 있다. 그러나 이런 종류의 금식은 매우 드물며 3일 이상 지속하는 경우 초자연적인 현상으로 고려해야 한다. 예를 들어, 모세가 사십 일 동안 아무것도 먹지 않고 마시지 않았을 때, 그는 하나님의 임재아래에 있었으며 자신의 얼굴이 광채가 나기까지 하였다(출 34:28-29을 보라). 그 번의 금식 이후 얼마 지나지 않아 그는 두 번째 사십 일 금식을 반복하였다(신 9:9, 18을 보라). 그가 했던 두 번의 금식은 매우 초자연적이기에 아무도 이 점에서 모세를 모방하려고 시도해서는 안 된다. 하나님의 초자연적인 도움이 없이 사람이 물을 마시지 않고 며칠 이상 생존하는 것은 불가능하다. 탈수는 사망에 이르게 한다. 그러나 대부분의 건강한 사람들은 음식을 먹지 않고도 몇 주 동안은 생존할 수 있다.

왜 금식하는가? (Why Fast?)

금식의 주요 목적은 기도와 주님을 구하는 데 여분의 시간을 들이는 것을 통해 제공되는 혜택을 얻기 위함이다. 성경은 기도를 떠난 금식을 언급한 적이 없는데 우리가 기도하지 않고 금식만 하는 것은 무의미한 것임을 알게 해준다.[1] 예를 들어, 사도행전에서 언급한 두 번의 금식은 모두 기도에 대해서 언급하고 있다(행 13:1-3). 안디옥 교회의 선지자들과 교사들은 단순히 “주를 섬겨 금식하였다.” 그렇게 했기 때문에, 그들은 결국 예언과 계시를 받고 바울과 바나바를 그들의 첫 선교여행에 보냈다. 두 번째 경우에서, 바울과 바나바는 갈라디아의 새로운 교회에서 장로들을 임명하였다.

각 교회에서 장로들을 택하여 금식 기도 하며 그들이 믿는 주께 그들을 위탁하고(행 14:23).

아마도 이 두 번째 경우에서, 바울과 바나바는 예수님께서 열 두 제자를 택하기 위해서 밤새도록 기도하신(눅 6:12을 보라) 모범을 따라 했을 것이다. 영적 지도자를 세우는 것과 같이 중요한 결정을 내릴 때에는 한 사람이 주님의 인도하심을 확신할 때까지 기도해야 하는데 금식은 이런 기도를 하는데 더 많은 시간을 줄 수 있다. 만일 신약 성경이 기도할 틈을 얻기 위하여 잠시 동안 분방할 것을 권하였다면(고전 7:5을 보라), 우리는 잠시 동안 금식하는 것이 똑같은 목적을 위함임을 쉽게 이해할 수 있다.[2]

따라서 우리가 영적인 의사결정을 위하여 하나님의 인도하심을 위하여 기도할 때, 금식은 그 목적을 이루도록 도와준다. 많은 다른 필요를 위한 기도를 위한 금식은 상대적으로 짧을 수 있다. 예를 들어, 우리는 주님의 기도를 하기 위해서 금식을 할 필요가 없다. 우리가 “마음속에 있는 하나님의 음성을 분별하기” 어렵기 때문에 인도하심을 위한 기도는 더 많은 시간을 소요한다. 왜나하면, 하나님의 음성은 종종 우리 안에 있을 수 있는 어떤 잘못된 욕망이나 동기, 또는 헌신의 부족과 싸우기 때문이다. 인도하심에 대한 확신을 얻기 위해서는 기도를 연장할 필요가 있는데, 이 경우 금식은 도움이 된다.

물론, 그냥 좋은 목적을 위해 기도하는 데 시간을 보내는 것은 영적인 유익을 가져다 준다. 그 이유 때문에, 우리는 금식이 기도와 결합되어 있는 한, 그것을 우리의 영적인 힘과 효과성을 위한 훌륭한 수단으로 간주해야 한다. 우리는 사도행전에서 초기의 사도들이 “오로지 기도하는 일과 말씀 사역에 힘썼음”(행 6:4)을 알 수 있다. 그것은 우리에게 적어도 그들의 영적인 힘과 효과성의 비밀의 일부를 확실히 보여주고 있다.

일부 잘못된 금식 이유(Wrong Reasons to Fast)

우리가 새 언약에서 금식에 대한 몇 가지 성경적 이유를 확립한 이상, 금식에 대한 몇 가지 비성경적인 이유도 고려해야 할 것이다.

어떤 사람들은 금식하는 것을 통하여 하나님께서 그들의 기도를 응답하실 가능성을 높이기를 기대한다. 그러나 예수님은 기도 응답의 주요 방법은 금식이 아닌 믿음이라고 말씀하셨다(마 21:22을 보라). 금식은 “하나님의 팔을 비트는” 수단이거나 하나님께 “당신이 나의 기도를 들어주시지 않으면 나는 굶어 죽겠습니다”라고 말하는 것이 아니다. 그것은 성경적인 금식이 아니라 단식 투쟁이다! 다윗이 밧세바가 낳은 그의 아픈 아기를 살려 주시기를 며칠 동안 기도하였으나 다윗에 대한 하나님의 징계 때문에 아기가 죽었다는 사실을 기억하라. 금식은 그의 상황을 개변시키지 못했다. 다윗은 믿음으로 기도한 것이 아니었다. 왜냐하면, 그는 아이가 살 것이라는 아무런 약속도 받지 못했기 때문이다. 결과가 보여주듯이, 실제로 그는 하나님의 뜻을 거역하는 기도와 금식을 하였다.

금식은 부흥의 필수 조건이 아니다. 신약 성경에서 아무도 부흥을 위하여 금식한 적이 없다. 오히려 사도들은 단순히 예수님께 순종하여 복음을 전파하였다. 만일 한 성이 영접하지 않으면, 그들은 예수님께 순종하여 발의 먼지를 떨어버리고 다른 성으로 갔다(눅 9:5; 행 13:49-51을 보라). 그들은 그곳에 머물며 “영적인 요새를 무너뜨리기” 위해 노력하면서 부흥이 오기를 기다리지 않았다. 그러나 금식 기도가 복음 사역을 하는 사람들에게 확실히 유익이 되며 그들로 하여금 부흥을 위한 효과적인 일꾼이 되게 한다. 우리는 교회 역사에서의 영적 거인들은 모두 기도와 금식의 습관을 가진 사람들임을 볼 수 있다.

금식한다는 것은 “육체의 욕망을 내려놓는 것”을 의미하지 않는다. 왜냐하면, 먹으려는 욕구는 갈라디아서 5:19-21에 나와 있는 명백한 “육체의 소욕”과는 달리 합법적이며 죄가 아닌 욕구이기 때문이다. 반면에, 금식은 자기를 다스리는 훈련이며, 이 같은 미덕은 육체를 따르지 않고 성령님을 따르는 데에도 필요하다.

자신의 영성을 증명하거나 하나님께 대한 자신의 헌신을 광고하는 것을 목적으로 하는 금식은 시간 낭비이며 위선의 표시이다. 이것은 바리새인들이 금식하는 이유이며, 그 때문에 예수님은 그들을 비난하셨다(마 6:16; 23:5을 보라).

어떤 사람들은 사탄과의 싸움에서 승리하기 위해 금식한다. 그러나 그것은 비성경적인 것이다. 성경은 우리가 하나님의 말씀에 대한 믿음으로 사탄을 대적하면, 그들은 우리를 피할 것이라고 약속하셨다(약 4:7, 벧전 5:8-9을 보라). 금식이 필요하지 않다.

하지만 예수님은 어떤 귀신들은 오직 “기도와 금식”으로만 쫓아낼 수 있다고 말씀하시지 않았는가?

이 말씀은 단지 귀신 들린 사람들을 대상으로 한 말씀이지, 사탄의 개인적인 공격에 대적함으로써 승리를 얻어야 할 모든 신자들에 대한 말씀이 아니다.

하지만 예수님의 말씀은 우리가 금식으로 마귀에 대해 더 큰 권한을 얻을 수 있음을 나타내지 않는가?

예수님께서 제자들이 귀신 들린 아이를 능히 고치지 못함을 들으신 후, 처음 하신 일이 제자들의 믿음이 없음을 책망하신 것임을 기억할 것이다(마 17:17을 보라). 제자들이 예수님께 왜 자기들이 실패했는지를 물었을 때, 그분은 그들에게 믿음이 없었기 때문이라고 대답하셨다(마 17:20을 보라). 그분은 또한 각주로 “이런 종류의 귀신들은 기도와 금식이 없이는 쫓아낼 수 없다”(마 17:21)라고 추가하셨을 수 있다. 내가 그분께서 이런 말씀을 각주의 방식으로 추가하셨을 수 있다고 하는 것은 그 말씀이 마태복음의 원문에 포함되지 않았을 수 있기 때문이다. 나의 성경 (새로운 미국 표준 성경 the New American Standard Version, 높이 평가받고 있는 영문 번역본)의 여백에는 대부분의 마태복음 원문에는 그런 말씀이 없다고 씌어 있다. 그 뜻인즉 예수님은 “이런 종류의 귀신들은 기도와 금식이 없이는 쫓아낼 수 없다”라는 말씀을 가능하게 하신 적이 없음을 의미한다. 영어권 사람들은 그들의 언어로 된 성경의 여러 가지 번역본을 읽을 수 있는 혜택이 있다. 하지만 다른 언어로 된 많은 성경 번역본은 원래의 히브리어와 헬라어 사본을 직접 번역한 것이 아니라 400여 년 전에 번역된 킹 제임스 버전을 번역한 것이다.

같은 사건에 대하여 마가복음에서 예수님은 “기도 외에 다른 것으로는 이런 종류가 나갈 수 없느니라”(막 9:29)라고 말씀하셨다. 그리고 새로운 미국 표준 성경의 여백에는 많은 사본에는 “그리고 금식”이라는 말씀이 추가되어 있음을 밝히고 있다.

예수님께서 실제로 그 말씀을 하셨다고 하더라도 우리가 한 사람이 모든 귀신을 쫓아내기 위해서는 금식하는 것이 필요하다는 결론을 내리는 것은 잘못된 것이다. 만일 예수님께서 열 두 제자에게 귀신을 쫓아내는 권능을 주신 것처럼(마 10:1을 보라) 한 사람에게 그런 권능을 주셨다면, 그 사람은 이미 권능을 가지고 있기 때문에 금식하는 것이 자신의 권능을 더 늘려줄 수 없다. 물론, 금식은 그로 하여금 기도하는 데에 더 많은 시간을 보내게 함으로써 영적인 민감성을 높아지고 하나님께서 주신 권능 안에서 아마 믿음도 커가게 될 것이다.

또한, 예수님은 실제로 한 종류의 귀신들에 대해서만 그러한 말씀을 하셨음을 명심하라. 비록 예수님의 제자들이 한 특정 종류의 귀신들을 쫓는 데는 실패했지만, 그들은 성공적으로 다른 많은 귀신을 쫓아냈다(눅 10:17을 보라).

이 모든 것은 우리가 우리에 대한 사탄의 공격을 이기기 위해서 금식할 필요가 없다는 것을 말하기 위함이다.

금식에 관한 지나친 강조(Overemphasis Regarding Fasting)

어떤 그리스도인들은 불행하게도 금식을 하나의 종교로 만들고, 그것을 자신의 그리스도인으로서의 삶에서 지배적인 부분으로 생각한다. 그러나 신약 서신에서는 단 한 번도 금식을 언급한 적이 없다.[3] 신자들에게 금식을 어떻게 하고 언제 해야 할지에 대해 가르친 적이 없으며 금식할 것에 대한 격려도 없다. 이것은 우리에게 예수님을 따르는 데 있어서 금식이 중요한 요소가 아님을 보여준다.

구약에서 금식은 더 자주 언급되었다. 가장 많이는 한 사람이 죽었을 때와 같이 애도의 기간이거나 회개하는 기간, 혹은 국가적인 또는 개인적인 위기 때 하는 절박한 기도와 연결되었다(삿 20:24-28; 삼상 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 삼하 1:12; 12:15-23; 왕상 21:20-29; 대하 20:1-3; 스 8:21-23; 10:1-6; 느 1:1-4; 9:1-2; 에 4:1-3, 15-17; 시 35:13-14; 69:10; 사 58:1-7; 단 6:16-18; 9:1-3; 요 1:13-14; 2:12-17; 욘 3:4-10; 슥 7:4-5을 보라). 나는 이러한 것들이 오늘날 금식을 타당하다고 생각하는 이유라고 믿는다.

구약 성경은 또한 같은 가난한 자들을 돌보는 것과 같은 더 중요한 계명에 순종하지 않으면서 금식에만 치중하는 것은 균형을 잃은 것이라고 가르치고 있다(사 58:1-12; 슥 7:1-14을 보라).

물론, 예수님은 금식을 지나치게 조장시켰다는 비난을 받지 않을 것이다. 그분은 금식하지 않는다고 바리새인들에게 비난 받으셨다(마 9:14-15을 보라). 그분은 그들이 더 중요한 영적인 일들보다 금식을 더 중히 여김을 꾸짖으셨다(마 23:23; 눅 18:9-12을 보라).

반면에, 예수님은 산상수훈에서 그분을 따르는 자들에게 금식에 관하여 말씀하셨다. 그분은 그들이 올바른 동기로 금식할 것을 분부하셨는데, 이것은 그분께서 그들이 정기적으로 금식할 줄을 예상하셨음을 나타낸다. 그분은 또한 그들에게 하나님께서 그들의 금식에 대해 보상하심을 약속하셨다. 그분 자신도 어느 정도 금식하셨다(마 17:21을 보라). 그리고 그분은 그분의 제자들이 금식할 때가 올 것이며 그 때는 바로 그분이 그들을 떠나실 때라고 말씀하셨다(눅 5:34-35을 보라).

얼마나 오랫동안 금식해야 하는가?( How Long Should One Fast?)

내가 이전에 말했듯이, 성경에 기록된 사십 일 동안의 금식은 모두 초자연적인 것으로 분류할 수 있다. 우리는 이미 모세가 두 번 사십 일 동안 하나님의 임재 속에서 금식한 것을 살펴보았다. 엘리야도 사십 일 동안 금식하였으나 그는 미리 천사가 주는 떡을 먹었다(왕상 19:5-8). 예수님 사십 일 동안의 금식에도 매우 초자연적인 요소가 있다. 그는 초자연적으로 성령님에 의해 광야로 인도받으셨다. 그분의 금식이 끝날 무렵 사탄의 초자연적인 유혹을 경험하셨다. 또한, 금식이 끝날 때에 천사들이 그분의 수종을 들었다(마 4:1-11을 보라). 사십 일 금식은 성경의 규범이 아니다.

만일 한 사람이 자발적으로, 주님을 찾는 데 시간을 보내기 위한 목적으로 한 끼의 음식을 먹지 않는다면, 그는 금식한 것이다. 금식을 단지 금식한 날 수로 판단하는 것은 잘못된 것이다.

우리는 이미 살펴보았던 사도행전에서 언급한 두 번의 금식은 분명히 긴 시간의 금식이 아니었다(행 13:1-3; 14:23을 보라). 그것은 단지 한 끼의 금식일 수 있다.

금식은 주님을 추구하기 위한 목적으로 주로 하므로 나는 당신이 필요한 만큼 오랫동안 금식하여 당신이 하나님께 구한 것을 받을 때까지 하기를 권장한다.

금식은 하나님이 당신께 말씀하시기를 강요하는 것이 아님을 기억하라. 금식은 단지 성령님에 대한 당신의 민감도를 향상시킬 수 있다. 당신이 금식하는 여부를 떠나서 하나님은 당신에게 말씀하신다. 우리의 어려움은 자신의 욕망 속에서 그분의 인도하심을 분별해내는 것이다.

몇 가지 실용적인 조언(Some Practical Advice)

금식은 일반적으로 인체에 여러 면에서 영향을 미친다. 금식함으로써 사람들은 연악함, 피로, 두통, 메스꺼움, 현기증, 복부 경련 등을 경험할 수 있다. 만일 한 사람이 커피, 차 또는 다른 카페인 음료를 마시는 습관이 있다면, 이러한 증상 중 일부는 카페인 섭취를 중단한 데 있다. 이런 경우에 속한 사람들은 금식하기 며칠 전부터 그런 음료를 마시지 않는 것이 현명하다. 만일 한 사람이 정기적 또는 반 정기적으로 금식하다 보면, 그는 보통 적어도 처음 두 주에 어느 정도 연약함을 경험하게 되지만, 점차 자신의 금식이 쉬워짐을 발견하게 될 것이다.

금식할 때 탈수하지 않기 위해서는 충분한 물을 마시도록 해야 한다.

금식을 멈출 때에는 조심스럽게 천천히 진행해야 한다. 그리고 오랫동안 금식했을수록 멈출 때에는 더 조심해야 한다. 만일 한 사람의 위장이 사흘 동안 단단한 음식을 소화하지 않았다면, 소화하기 어려운 음식을 섭취하여 금식을 멈추는 것은 현명하지 못한다. 그는 소화하기 쉬운 음식과 과일 주스로 시작해야 한다. 긴 시간의 금식은 소화기계통이 다시 먹는 것을 조정하는 데 더 많은 시간을 필요하게 하지만, 한 두 끼의 금식은 특별한 조정 기간이 필요 없다.

일부 사람들은 적당한 금식은 실제로 우리 몸의 건강을 증진하는 수단임을 확신하는데 나도 그중의 한 명이다. 나는 아픈 사람들이 금식하면서 치유받았다는 증언을 많이 들었다. 금식은 몸을 휴식시키고 정화하는 수단으로 여겨진다. 아마 이 때문에 사람들이 첫 번째 금식 때 가장 힘들어 할 것이다. 금식한 적이 없는 사람들은 인체 내의 정화를 가장 많이 필요로 할 수 있다.

사람은 일반적으로 2~4일 동안 금식하면 배고픔을 느끼지 못한다. 배고픔이 다시 시작하는 것은(보통 몇 주 후), 조심스럽게 금식을 중단해야 한다는 신호이다. 왜냐하면, 그것은 신체가 저장된 지방을 다 활용하고 이제는 필수적인 세포를 활용하는 기아의 시작이기 때문이다. 성경은 예수님께서 사십 일 동안 금식하신 후 주리셨다고 우리에게 알려준다(마 4:2을 보라).

[1]나는 이레 동안 금식했지만 아무런 영적인 혜택도 받지 못한 적이 있다. 그 이유는 내가 영적인 목적이 없었고 기도하는데 여분의 시간을 할애하지 않았기 때문이다.

[2]킹 제임스 버전의 고린도전서 7:5에서는 부부가 “금식과 기도”에 전념하기 위하여 동의를 구해 얼마 동안 성관계를 갖지 말라고 명령하고 있다. 이 구절을 번역한 대부분의 현대 영어 번역본은 금식을 언급하지 않고 기도만 언급했다.

[3]유일한 예외는 고린도전서 7:5에서 결혼한 부부의 금식에 대한 바울의 언급일 것이다. 하지만 성경의 영어 번역본 중에서 이것은 다만 킹 제임스 버전에서만 발견된다. 비자발적인 금식에 대한 언급은 사도행전 27:21, 33-34, 고린도전서 4:11과 고린도후서 6:5; 11:27에서 찾을 수 있다. 이런 금식은 영적인 목적을 위해서가 아니라 어려운 상황이거나 먹을 것이 없어서 한 것이다.

Kwiyiriza ubusa ni ibintu umuntu akora ku bushake akibuza kurya cyangwa kunywa cyangwa akabyibuza byombi kumara igihe runaka.

Bibiliya irimo ingero nyinshi z’abantu biyirije ubusa. Bamwe bibuzaga ibyo kurya byose, abandi bakibuza ibyo kurya by’ubwoko runaka kumara igihe cyo kwiyiriza ubusa kwabo. Urugero rwo kwibuza ibyo kurya by’ubwoko runaka ni nka cya gihe Daniyeli yamaraga ibyumweru bitatu yiyiriza ubusa, ntiyaryaga “ibyo kurya biryoshye …inyama cyangwa vino” (Dan. 10:3).

Hari kandi ingero nke z’abantu biyirije ubusa bakibuza ibyo kurya n’amazi yo kunywa, ariko bene ubu buryo bwo kwiyiriza ubusa ntibukunze kubaho kandi bufatwa nk’ikintu cy’indengakamere igihe birenze iminsi itatu. Urugero, igihe Mose yamaraga iminsi mirongo ine atarya atanywa, yari imbere y’Imana ubwayo, ku buryo no mu maso he harabagiranye (reba Kuva 34:28-29). Yarongeye aamara indi minsi mirongo ine nyuma gato y’incuro ya mbere (reba Guteg. 9:9, 18). Yiyirije ubusa incuro ebyiri amara iminsi mirongo ine mu buryo bw’ibitangaza, kandi nta muntu ugomba kugerageza kumwigana muri ubu buryo bwo kwiyiriza ubusa. Uretse gufashwa n’Imana gusa mu buryo bw’ibitangaza, ubundi nta muntu ushobora kumara iminsi irenze itatu cyangwa ine atanywa amazi ngo abeho. Iyo umuntu ashizemo amazi mu mubiri arapfa. Gusa nk’abantu bafite ubuzima bwiza bafite imbaraga bashobora kumara ibyumweru bike nka bitatu cyangwa bine batanywa ariko barya.

Ni mpamvu ki Kwiyiriza ubusa?

(Why Fast?)

Impamvu y’ibanze yo kwiyiriza ubusa ni ukugira ngo umuntu ashyikire imigisha ibonekera mu kumara umwanya munini mu gusenga no gushaka mu maso y’Imana. Urebye hafi ya hose muri Bibiliya ahavugwa kwiyiriza ubusa havugwa no gusenga; ibyo bigatuma twizera ko kwiyiriza ubusa bitarimo gusenga nta cyo biba bivuze.[1] Urugero nko mu gitabo cy’Ibyakozwe n’intumwa ahavugwa kwiyiriza ubusa hombi havuga gusenga. Aha mbere (reba Ibyak 13:1-3), abahanuzi n’abigisha bo muri Antiyokiya “barimo biyiriza ubusa basenga.” Ubwo ni bwo bahawe ihishurirwa mu buhanuzi, hanyuma bohereza Pawulo na Barunaba mu rugendo rwabo rwa mbere rw’ivugabutumwa. Aha kabiri, Pawulo na Barunaba bashyiragaho abakuru b’itorero mu matorero mashya y’i Galatiya. Dusoma ngo,

Nuko bamaze kubatoraniriza abakuru mu matorero yose, basenga biiriza ubusa, babaragiza Umwami Yesu uwo bizeye (Ibyak. 14:23).

Ahari wenda Pawulo na Barunaba bateraga ikirenge mu cya Yesu, kuko yakesheje ijoro asenga mbere y’uko atoranya ba bandi cumi na babiri (reba Luka 6:12). Ibyemezo bikomeye nko gushyiraho abakozi b’Imana biba bigomba gusengerwa kugeza ubwo umenyeye neza udashidikanya ubushake bw’Imana; kandi kwiyiriza ubusa bituma urushaho kugira umwanya muremure ubisengera. Niba Isezerano Rishya ribwira abashakanye kwifata bakaba baretse imibonano mpuzabitsina ku bwo kugira ngo bongere ibihe byo gusenga (reba 1 Kor. 7:5), dushobora kumva ko no kwibuza ibyokurya ari ku bw’iyo mpamvu.[2]

Nuko rero igihe dukeneye gusenga dusaba Imana icyerekezo ku byemezo by’uburyo bw’umwuka bikomeye tugomba gufata, kwiyiriza ubusa bibidufashamo. Amasengesho yo gusengera ibindi bintu byinshi ashobora gufata igihe kigufi. Urugero ntidukeneye kwiyiriza ubusa ngo dusenge rya sengesho rya “Data wa twese uri mu ijuru”. Amasengesho yo gusaba icyerekezo ni yo afata igihe kirekire bitewe n’ingorane tugira zo “kumva ijwi ry’Imana mu mitima yacu,” kuko akenshi ijwi ry’Imana riba rirwana n’ibyifuzo n’ibitekerezo bibi, cyangwa kudakiranuka biri muri twe. Kugira ngo ugere ku kumenya neza udashidikanya ubushake bw’Imana bishobora gutwara igihe kirekire mu masengesho, ni nk’aho rero kwiyiriza ubusa bishobora gufasha umuntu.

Birumvikana ko kumara umwanya uwo ari wo wose usengera ikintu icyo ari cyo cyose ari byiza mu buryo bw’umwuka. Ni yo mpamvu tugomba kumva ko kwiyiriza ubusa ari uburyo bwiza cyane bwo guhabwa imbaraga z’umwuka —igihe kwiyiriza ubusa kwacu bifatanyije no gusenga. Dusoma mu gitabo cy’Ibyakozwe n’intumwa ko intumwa za mbere zitangiraga “gusenga no kugabura Ijambo ry’Imana” (Ibyak 6:4). Ibyo bitwereka rwose nibura agace gato k’ibanga ry’aho bakuraga imbaraga z’umwuka n’ubutsinzi.

Impamvu Mbi Zo Kwiyiriza Ubusa

(Wrong Reasons to Fast)

Ubwo noneho tumaze kubona impamvu nyazo mu buryo bwa Bibiliya zo kwiyiriza ubusa mu Isezerano Rishya, dushobora no kureba impamvu zo kwiyiriza ubusa zitari iza Bibiliya.

Abantu bamwe biryiriza ubusa biringira ko bishobora kongera amahirwe yabo yo gusubizwa n’Imana ku byifuzo baba barashyize imbere yayo. Nyamara Yesu yatubwiye ko uburyo bw’ibanze bwo kugira ngo dusubizwe ari ukwizera atari ukwiyiriza ubusa (reba Mat. 21:22). Kwiyiriza ubusa ntabwo ari “ukugonyoza ukuboko kw’Imana” ngo uvuvunure ku ngufu ibisubizo ushaka, cyangwa uburyo bwo kuyibwira ngo, “Subiza amasengesho yanjye cyangwa niyicishe inzara!” Ubwo si uburyo bwa Bibiliya bwo kwiyiriza ubusa–ibyo ni imyigaragambyo yo kwiyicisha inzara! Wibuke ko Dawidi yiyirije ubusa iminsi myinshi asengera umwana we yabyaranye na Batisheba ngo akire, ariko umwana yaranze arapfa kuko Imana yahanaga Dawidi. Kwiyiriza ubusa kwe ntacyo byahinduye. Dawidi ntabwo yasengeraga mu kwizera kuko nta sezerano yari afite ahagararaho. Mu byukuri ahubwo yiyirizaga ubusa asenga mu buryo bunyuranye n’ubushake bw’Imana nk’uko byerekanwa n’icyavuyemo.

Kwiyiriza ubusa si cyo cya ngombwa ngo ububyutse buze. Nta muntu n’umwe tubona mu Isezerano Rishya wiyirije ubusa asengera ububyutse. Ahubwo intumwa zumviye gusa Yesu zibwiriza ubutumwa bwiza. Iyo umudugudu runaka wangaga kwakira ubutumwa bwiza, na none bumviraga ibyo Yesu yababwiye bagakunkumura umukungugu wo mu nkweto zabo bakajya mu wundi mudugudu (reba Luka 9:5; Ibyak. 13:49-51). Ntabwo bicaye ngo bigumire ahongaho biyirize ubusa, bagerageza “gusenya ibihome byo mu mwuka,” bategereje ububyutse. Nyamara nubwo bimeze bityo, sinabura kuvuga ko kwiyiriza ubusa hamwe no gusenga bituma abavugabutumwa barushaho kugira imbaraga mu ivugabutumwa, bityo rero bakaba bazana ububyutse. Abenshi mu bihangange byo mu buryo bw’umwuka babayeho mu mateka y’itorero bari abagabo n’abagore bagize akamenyero ko kwiyiriza ubusa no gusenga.

Kwiyiriza ubusa ntabwo ari uburyo bwo “kunesha umubiri,” kuko gukenera kurya ni uburenganzira ntabwo ari ukwifuza kw’ibyaha, bitandukanye n’ibyifuzo bibi”by’ingeso za kamere” biri mu gitabo cy’Abagalatiya 5:19-21. Ku rundi ruhande kwiyiriza ubusa ni ukwimenyereza kwirinda, kandi ibyo birakenewe mu kumvira Umwuka tukirinda gukurikiza ibya kamere.

Kwiyiriza ubusa intego ari ukugira ngo umuntu yerekane ko ari umunyamwuka cyane cyangwa yamamaza ko yitanze ku Mana cyane ni uguta igihe kandi ibyo byerekana uburyarya. Icyo ni cyo cyatumaga Abafarisayo biyiriza ubusa, kandi Yesu yarabibagayiye (reba Mat. 6:16; 23:5).

Bamwe biyiriza ubusa kugira ngo baneshe Satani. Ariko si ko Bibiliya ivuga. Bibiliya ivuga ko niturwanya Satani duhagaze mu kwizera no mu Ijambo ry’Imana, azaduhunga (reba Yak. 4:7; 1 Pet. 5:8-9). Kwiyiriza ubusa si ngombwa.

Ariko se Yesu ntiyavuze ko abadayimoni bamwe birukanwa no “kwiyiriza ubusa no gusenga”?

Ayo magambo yavuzwe havugwa umuntu ugomba kubohorwa akirukanwamo abadayimoni b’ubwoko runaka, ntabwo havugwaga umwizera ugomba kwambara imbaraga ngo aneshe Satani igihe amugabyeho ibitero, ibyo ni ibintu buri mwizera wese ahura na byo.

Ariko ntabwo ayo magambo Yesu yavuze ashaka kuvuga ko dushobora kugira ubutware ku badayimoni burenze ubwo twari dufite?

Wibuke ko Yesu yumvise ko abigishwa be bananiwe kwirukana dayimoni wari mu mwana w’umuhungu, icya mbere cyamubabaje ni ukureba ukuntu nta kwizera bari bafite (reba Mat. 17:17). Abigishwa be bamubajije igituma uwo mudayimoni yabananiye, yabasubije ko ari ukubera kwizera kwabo guke (reba Mat. 17:20). Ashobora no kuba yarongereyeho ati, “Ariko bene uyu mudayimoni ntiyirukanwa n’ikindi keretse gusenga no kwiyiriza ubusa” (Mat. 17:21). Ndavuga ngo ashobora no kuba yarongeyeho ayo magambo kuko hari ibimenyetso bimwe byerekana ko ayo magambo by’umwihariko ashobora kuba atari mu butumwa bwiza bwa Matayo bw’umwimerere. Amagambo asobanura ari ku ruhande muri Bibiliya yanjye (yitwa the New American Standard Version, Bibiliya y’Icyongereza yemerwa cyane) avuga ko nyinshi mu nyandiko z’umwimerere z’ubutumwa bwiza bwa Matayo zitarimo ayo magambo; bishatse kuvuga ko bishoboka ko Yesu atigeze avuga ngo, “Ariko bene uwo ntavanwamo n’ikindi keretse gusenga no kwiyiriza ubusa.” Abantu bavuga icyongereza bagira amahirwe yo kugira Bibiliya nyinshi zo mu rurimi rwabo zitandukanye mu buryo zasobanuwemo, mu gihe Bibiliya zindi nyinshi zasobanuwe mu zindi ndimi, zitasobanuwe bahereye ku nyandiko z’umwimerere zo mu Giheburayo n’Ikigiriki ahubwo bahereye kuri Bibiliya y’Icyongereza yitwa King James Version , imaze imyaka irenga Magana ane isobanuwe.

Mu butumwa bwiza bwa Mariko avuga kuri iyo nkuru, handitse ko Yesu yavuze ngo, “Bene uwo ntavanwamo n’ikindi keretse gusenga” (Mar. 9:29), kandi mu magambo yo ku ruhande asobanura ya Bibiliya New American Standard avuga ko inyandiko nyinshi zongeraho ngo “no kwiyiriza ubusa” ku mpera z’uwo murongo.

Niba Yesu yaravuze ayo magambo koko, nabwo twaba tukibeshya twumvise ko kwiyiriza ubusa ari ngombwa kugira ngo umuntu abashe kwirukana abadayimoni bose. Iyo Yesu ahaye umuntu ububasha bwo kwirukana abadayimoni, nk’uko yabigenje ku bigishwa be cumi na babiri (reba Mat. 10:1), uwo muntu aba abuhawe, kandi kwiyiriza ubusa ntibibwongera. Kwiyiriza ubusa, na none birumvikana, bituma umuntu arushaho kumara umwanya munini mu masengesho, bityo rero bigatuma arushaho kumva neza mu buryo bw’umwuka ndetse wenda no kwizera kwe kukiyongera mu butware yahawe n’Imana.

Na none kandi ukomeze kwibuka ko niba koko Yesu yaravuze ayo magambo, yayavugiye ku bwoko bumwe bwa dayimoni. Nubwo abigishwa ba Yesu hari ubwo bigeze kunanirwa kwirukana ubwoko bumwe runaka bwa dayimoni, ariko birukanye abandi badayimoni benshi (reba Luka 10:17).

Ibi byose ni ukuvuga ko tudakeneye kwiyiriza ubusa ngo turusheho kunesha ibitero Satani atugabaho.

Gukabya Ibyo Kwiyiriza Ubusa

(Overemphasis Regarding Fasting)

Ikibabaje ni uko Abakrisito bamwe kwiyiriza ubusa babihinduye idini, bakabiha umwanya w’ibanze cyane mu buzima bwabo bwa gikrisito. Nyamara mu nzandiko zo mu Isezerano Rishya, nta na hamwe havuga ibyo kwiyiriza ubusa.[3] Nta mabwiriza cyangwa inama bihabwa abizera ku by’uko bakwiriye kugenza biyiriza ubusa cyangwa niba ari ryari bakwiriye kwiyiriza ubusa. Ntahashishikariza abizera kwiyiriza ubusa. Ibi bitwereka ko kwiyiriza ubusa atari cyo gikuru mu gukurikira Yesu.

Mu Isezerano rya Kera, kwiyiriza ubusa bivugwa kenshi. Akenshi byagendanaga n’ibihe by’icyunamo, nk’igihe habaga hari umuntu wapfuye, cyangwa mu bihe byo kwihana, cyangwa se mu bihe by’amasengesho akomeye igihe igihugu cyabaga cyatewe n’amakuba cyangwa umuntu ku giti cye (reba Abac. 20:24-28; 1 Sam. 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Sam. 1:12; 12:15-23; 1 Abami 21:20-29; 2 Ngoma 20:1-3; Ezira 8:21-23; 10:1-6; Neh. 1:1-4; 9:1-2; Esit. 4:1-3, 15-17; Zab. 35:13-14; 69:10; Yes. 58:1-7; Dan. 6:16-18; 9:1-3; Yow. 1:13-14; 2:12-17; Yona 3:4-10; Zek. 7:4-5). Kandi ndizera ko n’ubu izi zikiri impamvu nyazo zo kwiyiriza ubusa.

Isezerano rya Kera kandi ritubwira ko kwitanga cyane mu kwiyiriza ubusa ukirengagiza kumvira amategeko arusha ibyo kuba ingenzi, nko kwita ku bakene, ari amafuti (reba Yes. 58:1-12; Zek. 7:1-14).

Nta gushidikanya ko nta washinja Yesu gukabya gushyira imbere ibyo kwiyiriza ubusa. Ahubwo Abafarisayo bamushinjaga ko atiyiriza ubusa (reba Mat. 9:14-15). Yarabacyashye abahora ko babishyira imbere bakabirutisha ibindi bintu by’ingenzi cyane by’umwuka bibiruta (reba Mat. 23:23; Luka 18:9-12).

Ku rundi ruhande Yesu yabwiye abayoboke be ibyerekeye ibyo kwiyiriza ubusa muri ya Nyigisho ye yo ku Musozi. Yababwiye kwiyiriza ubusa ku bw’impamvu nyazo, yerekana ko yumvaga ko abayoboke be bari kuzajya biyiriza ubusa rimwe na rimwe. Kandi yanabasezeranyije ko Imana izabagororera ku bwo kwiyiriza ubusa kwabo. Yesu ubwe na we yariyirizaga ku rugero runaka (reba Mat. 17:21). Kandi yavuze ko igihe kizagera abigishwa be bakiyiriza ubusa, igihe azaba abakuwemo (reba Luka 5:34-35).

Umuntu Akwiriye kwiyiriza Ubusa Igihe kingana Iki?

(How Long Should One Fast?)

Nk’uko nigeze kubivuga mbere, kwiyiriza ubusa kose kw’iminsi mirongo ine tubona muri Bibiliya, bishyirwa mu rwego rw’ibitangaza. Twabonye incuro ebyiri Mose yiyirije ubusa amara iminsi mirongo ine imbere y’Imana. Eliya na we yiyirije ubusa iminsi mirongo ine, ariko yari yabanje kugaburirwa na marayika (reba 1 Abami 19:5-8). Hari kandi ibintu bimwe by’indengakamere mu minsi mirongo ine yo Yesu yiyiriza ubusa. Yajyanywe n’Umwuka Wera mu butayu mu buryo bw’ibitangaza. Yegereje gusoza iminsi ye yo kwiyiriza ubusa yahuye n’ibigeragezo bya Satani by’indengakamere. Kandi yagenderewe n’abamarayika arangije iminsi ye yo kwiyiriza ubusa (reba Mat. 4:1-11). Kwiyiriza iminsi mirongo ine si cyo gihe cyashyizweho na Bibiliya.

Iyo umuntu yibujije kurya ku bushake akagira ifunguro rimwe yibuza mu mafunguro yagombaga gufata ku munsi ku bwo kugira ngo afate umwanya yiherere ashake mu maso y’Imana, aba yiyirije ubusa. Igitekerezo cy’uko kwiyiriza ubusa bibarirwa mu minsi gusa si cyo.

Kwiyiriza ubusa kuvugwa kabiri mu gitabo cy’Ibyakozwe twabonye (reba Ibyak 13:1-3; 14:23) iyo urebye ubona ko kutari ukwiyiriza ubusa kw’igihe kirekire. Bishobora kuba kwari ukwiyiriza ubusa byo kureka ifunguro rimwe.

Bitewe n’uko intego y’ibanze yo kwiyiriza ubusa ari ukuba imbere y’Imana usenga, inama naguha ni uko wakwiyiriza ubusa igihe kirekire cyose wumva ukeneye, kugeza ubwo wumvise ko ugeze ku cyo washakiraga Imana.

Wibuke ko kwiyiriza ubusa atari ugutegeka Imana kukuganiriza. Kwiyiriza ubusa bishobora gutuma gusa urushaho kumva Umwuka Wera. Imana irakuganiriza waba wiyirije ubusa cyangwa utabwiyirije. Ingorane tugira ni ukumenya gutandukanya ijwi ryayo n’ibyifuzo byacu bwite..

Inama

(Some Practical Advice)

Kwiyiriza ubusa bikora ku mubiri mu buryo bwinshi butandukanye. Ushobora kumva ucitse intege, umunaniro, kurwara umutwe, kugira isesemi, isereri, kuribwa mu nda n’ibindi. Ku bamenyereye kunywa ikawa cyangwa icyayi, ibi twavuze wiyumvamo bishobora kwitirirwa ko ari ukubera guhagarika ikawa. Iyo bimeze bityo, abantu nk’abo ni byiza ko bahagarika kunywa bene ibyo binyobwa iminsi mike mbere y’uko batangira kwiyiriza ubusa. Iyo umuntu afite akamenyero ko kwiyiriza ubusa, bigenda birushaho kumworohera, nubwo ashobora kumva afite intege nke, cyane cyane nko mu cyumweru kimwe cyangwa bibiri bya mbere.

Kandi umuntu agomba kunywa amazi menshi igihe yiyirije ubusa kugira ngo atagwa umwuma.

Kandi ugomba kwitonda mu kurangiza kwiyiriza ubusa. Utangira ufungura utuntu tworoheje kandi duke, kandi uko urushaho kwiyiriza ubusa igihe kirekire ni na ko urushaho kwitonda mu kurangiza amasengesho. Igifu cy’umuntu umaze iminsi itatu atarya ntibyaba birimo ubwenge kurangiza ngo ahite agiha ibyo kurya bigikomereye. Agomba gutangirira ku byokurya byoroshye n’imitobe y’imbuto. Kwiyiriza ubusa igihe kirekire bifata na none igihe kirekire kugira ngo igifu cyongere gisubire kuri gahunda neza, ariko kwiyiriza ubusa ureka ifunguro rimwe cyangwa abiri ntibigombera kwitonda mu kurangiza uko kwiyiriza ubusa.

Hari abemera ko kwiyiriza ubusa mu buryo bw’ubwitonzi kandi budakabije bituma umuntu agira ubuzima bwiza umubiri ukagubwa neza, nanjye ndi umwe muri abo, aho mariye kumva umubare w’abantu benshi batanga ubuhamya bavuga ko bakize uburwayi bari bafite igihe barimo biyiriza ubusa. Kandi bavuga ko kwiyiriza ubusa ari uburyo bwo kuruhuka no gusukura umubiri. Birashoboka ko ari yo mpamvu incuro ya mbere yo kwiyiriza ubusa igorana cyane. Abatarigera biyiriza ubusa ni bo baba bakeneye ko imibiri yabo isukurwa cyane imbere muri yo.

Ubusanzwe nyuma y’iminsi iri hagati y’ibiri n’ine umuntu yiyiriza ubusa gusonza birashira. Iyo wumvise wongeye gusonza (ubusanzwe ni nka nyuma y’ibyumweru bibiri cyangwa bitatu), icyo kiba ari ikimenyetso cy’uko ukwiriye kurekeraho kwiyiriza ubusa, kuko noneho ubwo iba ari intangiriro yo kwicwa n’inzara, igihe umubiri uba warakoresheje ibinure byose wari ufite, ukaba utangiye gukoresha uturemangingo tuwugize. Bibiliya itubwira ko Yesu yumvise ashonje nyuma y’iminsi mirongo ine yiyiriza ubusa, kandi ubwo nibwo yahagaritse kwiyiriza (reba Mat. 4:2).

[1] Namaze iminsi igera kuri irindwi niyirije ubusa kandi ntibyagira icyo bimarira mu buryo bw’umwuka, bitewe n’uko gusa nta ntego narimfite ituma niyiriza ubusa kandi nta n’ibihe byo gusenga nongereye.

[2] Bibiliya King James kuri uyu murongo 1 Abakorinto 7:5 itegeka abagabo n’abagore ko bagomba kumvikana ku kuba baretse imibonano mpuzabitsina kugira ngo bafate ibihe byo “kwiyiriza ubusa no gusenga.” Abasobanuzi benshi ba Bibiliya mu Cyongereza muri iki gihe bavuga gusenga gusa ariko kwiyiriza ubusa ntibabivuga.

[3] Hamwe gusa tubona haba aria ho Pawulo avuga ku kwiyiriza ubusa ku bashakanye mu 1 Kor. 7:5, ariko muri Bibiliya zasobanuwe mu Cyongereza biri muri Bibiliya ya King James Version gusa. Hari ahavuga ku kwiyiriza ubusa bidaturutse ku bushake b’umuntu mu Ibyak 27:21, 33-34, 1 Kor. 4:11 na 2 Kor. 6:5; 11:27. Nyamara uko kwiyiriza ubusa ntikwari ku bw’impamvu z’umwuka, ahubwo byari ukubera ibihe biruhije cyangwa kuko nta byo kurya byabaga bihari.

روزه به معنای عدم خوردن غذا و یا آشامیدنی برای مدتی و به طور داوطلبانه است.

در انجیل موارد زیادی از کسانی است که روزه گرفتند. برخی در طول روزه از خوردن همۀ غذاها و برخی دیگر از خوردن غذاهای خاصی اجتناب می کردند. روزۀ سه هفته ایِ دانیال می تواند نمونه‌ای از دومین حالت باشد، زمانی که او «خوراك‌ لذیذ … گوشت‌ و شراب‌ نخورد» (دانيال 3:10).

همچنین در کتاب مقدس چند مثال از کسانی که آب و غذا نخوردند، وجود دارد اما این نوع روزۀ کلی بسیار نادر بود و اگر بیش از سه روز طول بکشد باید خارق العاده خوانده شود. مثلاً زمانی که موسی به مدت چهل روز بدون خوردن و آشامیدن چیزی رفت، در حضور خود خداوند بود، تا حدی که چهره اش درخشان شده بود (خروج 28:34-29 را ببینید). او مدتی پس از آن دوباره روزۀ چهل روزۀ دیگری گرفت (تثنيه 9:9 و 18 را ببینید). روزه های او ماوراء طبیعی بودند و هیچ کس نباید تلاش کند که در این زمینه از موسی تقلید کند. بدون کمک ماورایی خداوند برای هیچ کس ممکن نیست که بیش از چند روز بدون آب زنده باشد. کم شدن آب بدن منجر به مرگ می شود. اما بیشتر افراد سالم می توانند بدون غذا برای چند هفته زنده بمانند.

چرا روزه می گیریم؟ (?Why Fast)

ابتدایی ترین دلیل روزه این است که می توانیم وقت بیشتری را برای دعا و عبادت پروردگارمان صرف کنیم. به سختی می توان در انجیل مرجعی راجع به روزه پیدا کرد که شامل مرجعی دربارۀ دعا نباشد و همین نشان می دهد که روزه بدون دعا معنایی ندارد.¹ مثلا هر دو مورد در کتاب اعمال رسولان دربارۀ روزه، دعا را هم ذکر می کنند. در مورد اول (اعمال رسولان1:13-3 را ببینید)، رسولان و معلمان در حقیقت «در عبادت‌ خدا و روزه‌ مشغول‌ می‌بودند.» در حین این کار مکاشفه ای دریافت کردند و در نتیجه پولس و برنابا را به اولین ماموریت خود فرستادند. در دومین مورد، پولس و برنابا مشایخی را برای کلیساهای جدید در غلاطیه تعیین کردند. در این آیه می خوانیم،

در هر یک از کلیساها مشایخی را تعیین کردند و با نیایش و روزه ایشان را به دست آن خداوندی که به او گرویده بودند سپردند (اعمال رسولان 23:14).

شاید در این مورد دوم، پولس و برنابا از مسیح که قبل از انتخاب دوازده حواری خود، تمام شب را دعا کرد، تقلید می کردند (لوقا 12:6 را ببینید). گرفتن تصمیمات مهم مانند منصوب کردن رهبران روحانی نیاز به دعا دارد تا زمانی که شخص مطمئن شود که هدایت خداوند را دارد و روزه می تواند زمان بیشتری را برا ی این کار ایجاد کند. اگر عهد جدید پرهیز موقتی از روابط جنسی میان زن و شوهرها را برای افزایش زمان مخصوص دعا، تمجید می کند (اول قرنتیان 5:7 را ببینید)، پس می توانیم متوجه شویم که پرهیز موقتی از خوردن چطور می تواند در خدمت همان هدف باشد.²

بنابراین زمانی که لازم است برای گرفتن تصمیمات مهم با خداوند راز و نیاز کنیم، روزه کمک بزرگی است. دعا برای بسیاری از احتیاجات دیگر می تواند در مدت زمان کوتاهتری انجام شود. مثلاً برای دعای ربانی لزومی ندارد که روزه بگیریم. دعا برای طلب راهنمایی بیشتر طول می کشد زیرا «تشخیص صدای خداوند» در قلبمان کار بسیار مشکلی است نظر به اینکه صدای خداوند اغلب ممکن است با خواسته ها و نیات نادرست و یا کمبود دعا که ممکن است در درون ما وجود داشته باشد، در رقابت است. دعای طولانی با روزه برای کسب اطمینان در راهنمایی که از خداوند می خواهیم، نمونه ای از مفید بودن روزه است.

البته، صرف زمان برای دعا کردن و با اهداف خوب به سختی می تواند به عنوان چیزی به جز مزیت روحانی در نظر گرفته شود. به همین دلیل باید روزه را ابزاری عالی برای تقویت و سودمندی روحانی بدانیم – اما تا زمانی که روزۀ ما با دعا همراه باشد. در کتاب اعمال رسولان می خوانیم که اولین رسولان خود را «وقف به‌ عبادت‌ و خدمت کلام‌» کرده بودند (اعمال رسولان 4:6). مطمئناً همین، بخشی از راز و رمز آنها را برای قدرت و اثر روحانی آنها فاش می کند.

دلایل نادرست برای روزه گرفتن (Wrong Reasons to Fast)

حال که چند دلیل بر اساس کتاب مقدس و عهد جدید برای روزه گرفتن آوردیم، باید چند دلیل غیر انجیلی هم برای روزه ذکر کنیم.

برخی از مردم روزه می گیرند به این امید که خداوند پاسخ تقاضاهای آنها را در دعاهایشان بدهد. اما مسیح به ما گفت که اصلی ترین وسیله برای قبولی دعا ایمان است نه روزه (متی 22:21 را ببینید). روزه وسیله ای برای «قانع کردن خداوند» یا روشی برای اینکه به او بگوییم «یا دعای من را قبول می کنی و یا آنقدر غذا نمی خورم تا از گرسنگی بمیرم!»، نیست. چنین روزه ای بر اساس انجیل نیست – این کار تنها اعتصاب غذا است! یادتان باشد که داوود چندین روز برای کودک بیمارش روزه گرفت تا زنده بماند اما کودک مرد چرا که خداوند می خواست او را مجازات کند. روزه وضعیت او را تغییر نداد. داوود با ایمان دعا نمی کرد زیرا وعده ای نداشت که بر آن بایستد. در حقیقت او بر خلاف خواست خداوند دعا می کرد، چنانچه از نتیجه اش پیداست.

روزه پیش نیازی برای بیداری روحانی نیست. در عهد جدید هیچ مثالی از کسی که برای بیداری روزه گرفته باشد وجود ندارد. بلکه رسولان در حقیقت مسیح را با بشارت انجیل اطاعت کردند. اگر اهالی شهری بی توجه و بی علاقه بودند باز هم آنها از مسیح اطاعت می کردند، خاک پای خود را می تکاندند و به شهر دیگری می رفتند (لوقا 5:9؛ اعمال رسولان 49:13-51 را ببینید). آنها نمی ماندند که روزه بگیرند و تلاش کنند که سنگر روحانی را بشکنند و منتظر بهبودی و بیداری باشند. اما باید در کنار این مطالب اضافه کنم که روزه ای که به همراه دعا باشد مزیت هایی برای کسانی که در خدمت انجیل هستند دارد. به این صورت که آنها را تبدیل به عوامل مؤثر خدمت روحانی می کنند. بسیاری از قهرمانان روحانی در تاریخ کلیسا، مردان و زنانی بودند که بسیار روزه می گرفتند و دعا می کردند.

روزه وسیله ای برای نادیده گرفتن جسم نیست زیرا خوردن، بر خلاف خواسته های جسم ذکر شده در غلاطیان 21-19: 5، خواسته ای کاملاً شرعی و بدون گناه است. روزه عملی است که تحت اختیار انسان است و پرداختن به روح به جای جسم نیاز به تقوا و پرهیزکاری دارد.

روزه گرفتن به منظور اثبات معنویت کسی یا نشان دادن اینکه خود را وقف خداوند کرده ایم، چیزی جز ریا نیست. فریسی ها هم به همین دلیل روزه می گرفتند و مسیح آنها را به همین خاطر سرزنش کرد (متی 16:6؛ 23:5 را ببینید).

برخی از مردم روزه می گیرند تا بر شیطان غلبه کنند. چنین دلیلی نیز بر اساس انجیل نیست. کتاب مقدس به ما وعده داده است که اگر با ایمان به کلام خداوند در برابر شیطان پایداری کنیم، او از ما خواهد گریخت (یعقوب 7:4؛ اول پطرس 8:5-9 را ببینید). روزه گرفتن واجب نیست.

اما آیا مسیح نگفت که برخی ارواح پلید توسط «دعا و روزه» بیرون خواهند رفت؟

این گفته در ارجاع به رها کردن انسان از نوع خاصی از روح پلید که او را تسخیر کرده است، عنوان شده است، نه برای مومنی که می خواهد در برابر هجوم های شیطان، چیزی که برای همۀ مومنان پیش می آید، پیروز شود.

اما آیا گفتۀ مسیح نشان نمی دهد که ما با روزه و دعا قدرت بیشتری در برابر ارواح پلید خواهیم داشت؟

به یاد بیاورید که زمانی که مسیح شنید که حواریون او نتوانسته اند پسری را از شر روحی پلید آزاد کنند، اولین کاری که کرد این بود که به خاطر کمبود ایمانشان اظهار تاسف کرد. (متی 17:17 را ببینید). وقتی حواریون از او پرسیدند که چرا قادر به بیرون کردن روح پلید نبودند، مسیح به آنها گفت که به علت کمی ایمانشان بود (متی 20:17 را ببینید). همچنین ممکن است به عنوان پاورقی اضافه کرده باشد که، «لیکن این‌ جنس‌ جز به‌ دعا و روزه‌ بیرون‌ نمی‌رود‌» (متی 21:17). گفتم او ممکن است این کلمات را به عنوان پاورقی اضافه کرده باشد زیرا شواهدی وجود دارد که نشان می دهند برخی از گفته ها در واقع در نسخۀ اصلی انجیل متی وجود نداشته اند. یادداشتی در حاشیۀ انجیل من (نسخۀ استاندارد آمریکایی که نسخۀ انگلیسیِ بسیار معتبری است) نشان می دهد که بسیاری از نسخ خطی اصلی انجیل متی این گفتۀ خاص را ندارند و این بدان معناست که امکان دارد مسیح هرگز نگفته باشد که، «لیکن‌ این‌ جنس‌ جز به‌ دعا و روزه‌ بیرون‌ نمی‌رود‌.» انگلیسی زبانها این مزیت را دارند که ترجمه های مختلفی از انجیل را به زبان خود دارند، درحالی که بسیاری از ترجمه های انجیل به زبانهای دیگر از نسخۀ عبری و یا نسخ خطی یونانی ترجمه نشده اند بلکه برگردانی از نسخۀ کینگ جیمز هستند، ترجمه ای که اکنون چهارصد سال قدمت دارد.

در انجیل مرقس، گفتۀ مسیح اینگونه ثبت شده است: «این‌ جنس‌ به‌ هیچ‌ وجه‌ بیرون‌ نمی‌رود جز به‌ دعا» (مرقس 29:9)، و در حاشیۀ نسخۀ استاندارد آمریکایی جدید ذکر شده است که بسیاری از نسخ خطی «و روزه گرفتن» را به آخر آیه اضافه می کنند.

اگر مسیح واقعاً این سخن را گفته باشد، بازهم درست نیست که ما نتیجه بگیریم که روزه گرفتن برای بیرون کردن ارواح پلید ضروری است. اگر مسیح به کسی در مورد این ارواح اختیاراتی بدهد، همانطوری که به دوازده حواری خود داد (متی 1:10)، پس آن شخص این اختیار را دارد و روزه نمی تواند قدرت او را افزایش دهد. البته روزه گرفتن می تواند به شخص زمان بیشتری را برای دعا بدهد و بدین شکل حساسیت معنوی شخص و ایمان او به قدرت خدادادی اش بالا می رود.

همچنین یادتان باشد که اگر مسیح واقعاً این سخن را گفته باشد، منظور او نوع خاصی از روح پلید بوده است. اگرچه حواریون مسیح یکبار از بیرون کردن روح پلیدی ناکام بودند اما دفعات زیادی در بیرون کردن ارواح پلیددیگر موفق بودند (لوقا 17:10).

آنچه تا کنون گفته شد برای اثبات این است که ما به روزه گرفتن برای پیروز شدن بر حملات شیطان نیازی نداریم.

تاکید بیش از حد بر روزه (Over Emphasis Regarding Fasting)

برخی از مسیحیان با دادن اهمیت زیاد به روزه در زندگیشان از آن دین ساخته اند. اما در رساله های عهد جدید اشاره‌ای به روزه وجود ندارد. هیچ دستورالعملی وجود ندارد که به مومنان بگوید چطور و چه زمانی باید روزه بگیرند. روزه گرفتن تشویق نشده است و همین مساله نشان می دهد که روزه از جنبه های اصلی پیروی از مسیح نیست.

روزه در عهد عتیق بیشتر ذکر شده است و اغلب با عزاداری برای مرگ کسی، توبه و یا دعاهای پر شور در زمان بحران های شخصی و یا ملی مربوط بوده است (داوران 24:20-28؛ اول سموئيل 7:1-8؛ 1:7-6؛ 11:31-13؛ دوم سموئيل 12:1؛ 15:12-23؛ اول پادشاهان 20:21-29؛ دوم قرنتیان 1:20-3؛ عزرا 21:8-23؛ 1:10-6؛ نحميا 1:1-4؛ 1:9-2؛ استر 1:4-3، 15-17؛ مزمور 13:35-14؛ 10:69؛ اشعيا 1:58-7؛ دانيال 16:6-18؛ 1:9-3؛ يوئيل 13:1-14؛ 12:2-17؛ يونس 4:3-10؛ زکريا 4:7-5 را ببینید). به نظر من اینها امروز هم دلایل خوبی برای روزه گرفتن هستند.

همچنین ازتعلیم های عهد عتیق این است که روزه گرفتن در حالی که از فرامین مهم تر سرپیچی می کنیم، درست نیست (اشعيا 1:58-12، زکريا 1:7-14 را ببینید).

مسیح مطمئناً نمی تواند متهم به ترویج بیش از حد روزه باشد. او توسط فریسی ها به خاطر روزه نگرفتن متهم شده بود (متی 14:9-15 را ببینید). او آنها را به این دلیل که روزه را از مسائل معنوی مهم تر قرار داده بودند، سرزنش کرد (متی 23:23؛ لوقا 9:18-12 را ببینید).

از سویی دیگر، مسیح در موعظۀ سر کوه خود با حواریونش از روزه صحبت کرد. او به آنها گفت که به دلایل درست روزه بگیرند و همین مطلب نشان می دهد که او پیش بینی کرده بود که پیروانش برخی مواقع روزه خواهند گرفت. او همچنین به آنها گفت که خداوند به آنها به خاطر روزه گرفتن پاداش خواهد داد. او خود نیز تا حدی روزه می گرفت (متی 21:17 را ببینید). و او گفت زمانی خواهد آمد که او از آنها گرفته خواهد شد و حواریونش روزه خواهند گرفت (لوقا34:5-35 را ببینید).

تا چه مدتی باید روزه گرفت؟ (?How Long Should One Fast)

همانطوری که قبلاً گفتم تمام روزه های چهل روزه ای که در انجیل ثبت شده است، روزه هایی خارق العاده هستند. قبلاً روزه های چهل روزۀ موسی که دو بار در حضور خداوند اتفاق افتاد، بررسی کردیم. ایلیا هم به مدت چهل روز روزه گرفت اما توسط فرشته ای تغذیه می شد (اول پادشاهان 5:19-8 را ببینید). در روزۀ چهل روزۀ مسیح هم چند عامل ماورایی وجود داشت. او به طور ماورایی توسط روح القدس به صحرا هدایت شد. در روزهای آخر روزه اش وسوسه های ماورایی شیطان را تجربه کرد و فرشتگان او را خدمت کردند (متی1:4-11 را ببینید). روزه های چهل روزه در انجیل قاعده و معیار نیستند.

اگر شخصی برای صرف وقت بیشتر با خداوند از خوردن وعده ای غذا اجتناب کند، روزه گرفته است. این طرز فکر که روزه باید بر حسب تعداد روزها ارزشیابی شود، نادرست است.

دو روزه ای که در کتاب اعمال رسولان است و ما قبلاً بررسی کرده ایم (اعمال رسولان 1:13-3؛ 23:14 را ببینید) ظاهراً روزه های طولانی مدتی نبودند و شاید تنها حذف یک وعده غذا بودند.

از آنجایی که روزه اساساً به منظور پوییدن خداوند است، من به شما پیشنهاد می کنم که به مدتی که نیاز دارید روزه بگیرید تا زمانی که آنچه از خداوند می طلبید را به دست آورید.

به یاد داشته باشید که روزه خداوند را مجبور نمی کند که با شما صحبت کند. روزه تنها حساسیت شما را نسبت به روح القدس بالا می برد. خداوند با شما صحبت می کند چه روزه بگیرید و چه نگیرید. تنها سختی که با آن مواجه می شویم این است که هدایت های او را از خواسته های خود تشخیص دهیم.

چند توصیۀ عملی (Some Practical Advice)

روزه معمولاً بدن را به شیوه های مختلف مورد تاثیر قرار می دهد. شخص ممکن است دچار ضعف، خستگی، حالت تهوع، سردرد، سرگیجه، درد شکم و غیره شود. اگر کسی عادت به نوشیدن قهوه، چای و دیگر نوشیدنی های کافئین دار دارد، برخی از این علائم می تواند به خاطر عدم استفاده کافئین باشد. در چنین مواردی، عاقلانه است که این نوع نوشیدنی ها را چند روز قبل از روزه گرفتن از رژیم غذاییشان حذف کنند. اگر کسی مرتباً و یا به صورت نیمه مرتب روزه بگیرد، متوجه خواهد شد که روزه گرفتن به تدریج برایش آسانتر خواهد بود، اگرچه معمولاً کمی ضعف را در هفتۀ اول و یا هفتۀ دوم احساس خواهد کرد.

شخص باید مطمئن شود که در طول روزه به میزان کافی آب بنوشد که بدنش با کم آبی مواجه نشود.

روزه باید به آرامی و با دقت شکسته شود. هر چقدر مدت روزه طولانی‌تر باشد، باید در این مساله هوشیارتر عمل کنیم. اگرسه روز است که غذای جامد وارد معدۀ شخص نشده است، بسیار اشتباه است که او روزۀ خود را با غذاهایی که هضمشان سخت است باز کند. او باید با غذاهایی که هضمشان آسان صورت می پذیرد و آب میوه شروع کند. در روزه های طولانی تر معده به زمان بیشتری احتیاج دارد تا دوباره هضم را آغاز کند، اما باز کردن روزه ای که حذف یک یا دو وعده غذا است نیاز به روش خاصی ندارد.

برخی متقاعد شده اند که روزه های ملایم برای سلامتی بدن خوب است، و من هم یکی از آنها هستم، زیرا بسیار شنیده ام که برخی افراد در حالی که در روزه بودند شفا یافتند. تصور می شود که روزه وسیله ای برای استراحت و پاک کردن بدن است. شاید به همین دلیل باشد که معمولاً اولین روزۀ فرد سخت ترین روزۀ اوست. آنهایی که هرگز روزه نگرفته اند احتمالاً بیشتر از همه به پاک شدن درونی بدن نیاز دارند.

فردی که روزه می گیرد بعد از دو تا چهار روز دیگر احساس گرسنگی نمی کند. زمانی که دوباره (معمولاً بعد از چند هفته) احساس گرسنگی کند، وقت آن رسیده که روزه اش را پایان دهد زیرا بدن تمام چربی های اندوخته را مصرف کرده است و حالا سلول های ضروری را مصرف می کند. کتاب مقدس به ما می گوید که مسیح بعد از چهل روز گرسنه شد و در این زمان روزۀ خود را پایان داد (متی 2:4).

1 من هفت روز بدون مزیتی معنوی روزه گرفتم، به این دلیل که هدفِ روحانی نداشتم و هیچ وقت اضافه ای را در دعا صرف نکردم.

2 نسخۀ کینگ جیمز از اول قرنتیان 5:7 رضایت دوجانبۀ زن و شوهر برای پرهیز از روابط جنسی به منظور وقف زمان برای «روزه و دعا» را تشویق کرده است. بیشتر ترجمه های امروزی این آیه در مورد روزه حری نمی زنند و تنها دعا را ذکر می کنند.

9