Trong chöông ñaàu tieân baøi giaûng treân nuùi cuûa Chuùa Gieâ-su, chuùng ta ñaõ xem moät soá lôøi Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi vôùi moân ñoà cuûa Ngaøi veà vai troø quaûn gia. Ngaøi ñaõ baûo hoï ñöøng chöùa cuûa caûi treân ñaát, nhöng ôû treân trôøi. Ngaøi ñaõ chæ ra, khoâng chæ, khoâng nhöõng söï ngu muoäi cuûa nhöõng ngöôøi ñaàu tö vaøo cuûa caûi taïm thôøi, maø coøn söï toái taêm trong loøng hoï (Ma-thi-ô 6:19-24).

Tieàn baïc laø oâng chuû toát cuûa nhöõng ngöôøi lo thaâu chöùa cuûa caûi treân ñaát, vì hoï phuïc vuï noù vaø noù cai trò ñôøi soáng hoï. Chuùa Gieâ-su ñaõ coâng boá raèng khoâng theå vöøa phuïc vuï Ñöùc Chuùa Trôøi vöøa phuïc vuï ma quyû ñöôïc, chæ ra roõ raøng raèng neáu Ñöùc Chuùa Trôøi laø Chuû thöïc söï cuûa chuùng ta, thì Ngaøi cuõng laø Chuû tieàn baïc cuûa chuùng ta. Tieàn baïc, hôn baát cöù ñieàu gì khaùc, caïnh traïnh vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi ñoái vôùi taám loøng cuûa ngöôøi ta. Ñieàu ñoù khoâng nghi ngôø gì taïi sao Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy raèng chuùng ta khoâng theå laøm moân ñoà cuûa Ngaøi ñöôïc neáu chuùng ta khoâng boû taát caû nhöõng gì mình coù (Luca 14:33). Moân ñoà cuûa Chuùa Gieâ-su chaúng coù gì caû. Hoï chæ ñôn giaûn laø quaûn gia cuûa nhöõng ñieàu thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø Ñöùc Chuùa Trôøi thích laøm vieäc lieân quan ñeán tieán baïc cuûa Ngaøi phaûn aùnh ñaëc tính cuûa Ngaøi vaø xa hôn nöõa laø vöông quoác cuûa Ngaøi.

Chuùa Gieâ-su ñaõ coù nhieàu ñieàu noùi veà vai troø quaûn gia, nhöng döôøng nhö lôøi Ngaøi thöôøng xuyeân bò boû qua bôûi nhöõng ngöôøi töï xöng mình laø moân ñoà cuûa Ngaøi. Phoå bieán nhieàu nhaát laø boùp meùo Kinh-thaùnh ñeå theâu deät leân “giaùo lyù thònh vöôïng” baèng nhieàu hình thöùc tinh teá vaø khoa tröông. Tuy nhieân, ngöôøi moân ñoà moân ñoà phaûi khao khaùt daïy cho daân söï vaâng theo taát caû maïng lònh cuûa Ñaáng Christ. Do vaäy, ngöôøi ñoù seõ daïy baèng lôøi noùi vaø söï laøm göông cuûa mình theo vai troø quaûn gia cuûa Kinh-thaùnh.

Chuùng ta haõy xem Kinh-thaùnh daïy nhö theá naøo veà vai troø quaûn gia, vaø cuøng luùc ñoù phôi baøy moät soá nhöõng ví duï thoâng thöôøng veà söï daïy doã sai traät veà söï thònh vöôïng. Ñieàu naày seõ khoâng theå naøo nghieân cöùu thaáu ñaùo ñöôïc. Toâi ñaõ vieát moät cuoán saùch chæ rieâng veà chuû ñeà naày coù theå ñoïc treân website Tieáng Anh cuûa chuùng toâi (ShepherdServe.org). Coù ñeà töïa “caùc ñeà taøi cuûa Kinh-thaùnh” vaø tieåu ñeà taøi laø “Chuùa Gieâ-su noùi veà tieàn baïc”.

Ngöôøi Chu Caáp Nhöõng Nhu Caàu

(The Supplier of Needs)

Baét ñaàu baèng lôøi ghi chuù tích cöïc, chuùng ta nhôù raèng, döôùi söï soi daãn cuûa Ñöùc Thaùnh Linh, Phao-loâ ñaõ vieát “Ñöùc Chuùa Trôøi toâi seõ laøm cho ñaày ñuû moïi söï caàn duøng cuûa anh em y theo söï giaøu coù cuûa Ngaøi ôû nôi vinh hieån trong Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ” (Phi-líp 4:19). Lôøi höùa quen thuoäc ñoù thöôøng ñöôïc caùc Cô ñoác nhaân trích vaø coâng boá, nhöng vaên maïch cuûa caâu naày thì sao? Khi chuùng ta ñoïc theo vaên maïch, thì chuùng ta phaùt hieän thaáy ngay lyù do Phao-loâ quaù tin caäy raèng Ñöùc Chuùa Trôøi seõ cung caáp ñaày ñuû moïi nhu caàu cuûa caùc tín höõu ôû thaønh Phi-líp:

Nhöng anh em giuùp toâi côn hoaïn naïn, thì ñaõ laøm ñieàu thieän. Hôõi ngöôøi Phi-líp, anh em cuõng bieát raèng luùc toâi khôûi giaûng Tin laønh, trong khi lìa xöù Ma-xeâ-ñoan, thì ngoaøi Hoäi thaùnh cuûa anh em, chaúng coù hoäi naøo khaùc hieäp vôùi toâi ñeå laäp thaønh söï trao ñoåi trong chuùng ta caû; vì taïi Teâ-sa-loâ-ni-ca, anh em ñaõ moät hai laàn gôûi ñoà cung caáp veà söï caàn duøng cho toâi vaäy. AÁy khoâng phaûi toâi caàu leã vaät, nhöng caàu söï keát quaû nhieàu bôûi leã vaät ñeán cho anh em. Vaäy, toâi ñaõ nhaän ñöôïc heát, vaø ñöông dö daät; toâi ñöôïc ñaày daãy vì ñaõ nhaän ñoà nôi EÙp-ba-phoâ-ñích maø anh em gôûi cho toâi, nhö moät thöù höông coù muøi thôm, töùc laø moät cuûa leã Ñöùc Chuùa Trôøi ñaùng nhaän, vaø ñeïp loøng Ngaøi. Ñöùc Chuùa Trôøi toâi seõ laøm cho ñaày ñuû moïi söï caàn duøng cuûa anh em y theo söï giaøu coù cuûa Ngaøi ôû nôi vinh hieån trong Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ (Phi-líp 4:14-19).

Phao-loâ ñaõ bieát chaéc raèng Chuùa Gieâ-su seõ thöïc söï chu caáp nhu caàu cuûa nhöõng ngöôøi ôû thaønh Phi-líp vì hoï ñaõ ñaùp öùng ñieàu kieän cuûa Chuùa Gieâ-su: Hoï ñang tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi tröôùc, ñöôïc chöùng minh caùc cuûa leã daâng hy sinh cuûa hoï cho Phao-loâ ñeå oâng ñaõ coù theå tieáp tuïc môû mang Hoäi thaùnh. Haõy nhôù raèng trong baøi giaûng treân nuùi cuûa Chuùa Gieâ-su, Ngaøi ñaõ noùi,

Vaø Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi voán bieát caùc ngöôi caàn duøng nhöõng ñieàu ñoù roài. Nhöng tröôùc heát, haõy tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï coâng bình cuûa Ngaøi, thì Ngaøi seõ cho theâm caùc ngöôi moïi ñieàu aáy nöõa (Ma-thi-ô 32-33).

Vì vaäy, chuùng ta thaáy raèng lôøi höùa cuûa Phao-loâ trong Phi-líp 4:19 khoâng ñöôïc aùp duïng cho moïi Cô ñoác nhaân chæ trích ra vaø coâng boá noùi. Ñuùng hôn, lôøi höùa naày chæ aùp duïng cho nhöõng ngöôøi tröôùc heát ñang tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi.

Chuùng Ta Thaät Söï Caàn Gì? (What Do We Really Need?)

Coù moät soá ñieàu khaùc chuùng ta coù theå hoïc ñöôïc töø lôøi höùa cuûa Chuùa Gieâ-su trong saùch Ma-thi-ô 6:32-33. Thænh thoaûng chuùng ta gaëp khoù khaên phaân bieät ñöôïc nhöõng nhu caàu cuûa chuùng ta vaø nhöõng ñieàu chuùng ta muoán. Tuy nhieân, Chuùa Gieâ-su ñaõ ñònh nghóa nhöõng nhu caàu cuûa chuùng ta laø gì roài. Ngaøi noùi, “Cha caùc ngöôi ôû treân trôøi voán bieát caùc ngöôi caàn duøng nhöõng ñieàu ñoù roài”.

“Nhöõng ñieàu” maø Chuùa Gieâ-su ñaõ ñang ñeà caäp ñeán ñoù seõ ñöôïc theâm vaøo cho nhöõng ai tröôùc heát tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi vaø söï coâng bình cuûa Ngaøi ñoù laø gì? Ñoù laø thöùc aên, ñoà uoáng vaø quaàn aùo. Khoâng ai coù theå tranh caõi veà ñieàu ñoù, bôûi vì ñoù laø nhöõng gì Chuùa Gieâ-su vöøa noùi tröôùc lôøi höùa ñang xem xeùt (Ma-thi-ô 6:25-31). Thöùc aên, ñoà uoáng vaø quaàn aùo laø nhöõng nhu caàu thuoäc theå thöïc söï duy nhaát cuûa chuùng ta. Thöïc ra, ñaây laø nhöõng ñieàu maø Chuùa Gieâ-su vaø nhoùm moân ñoà cuøng ñi vôùi Ngaøi ñeàu coù.

Roõ raøng, Phao-loâ cuõng ñaõ ñoàng yù vôùi ñònh nghóa cuûa Chuùa Gieâ-su veà nhu caàu cuûa chuùng ta, khi oâng vieát cho Ti-moâ-theâ:

Vaû, söï tin kính cuøng söï thoûa loøng, aáy laø moät lôïi lôùn. Vì chuùng ta ra ñôøi chaúng heà ñem gì theo, chuùng ta qua ñôøi cuõng chaúng ñem gì ñi ñöôïc. Nhö vaäy, mieãn laø ñuû aên ñuû maëc thì phaûi thoûa loøng; coøn nhö keû muoán neân giaøu coù, aét sa vaøo söï caùm doã, maéc baãy doø, ngaõ trong nhieàu söï tham muoán voâ lyù thieät haïi kia, laø söï laøm ñaém ngöôøi ta vaøo söï huûy dieät hö maát. Bôûi chöng söï tham tieàn baïc laø coäi reã moïi ñieàu aùc, coù keû vì ñeo ñuoåi noù maø boäi ñaïo, chuoác laáy nhieàu ñieàu ñau ñôùn (I Ti-moâ-theâ 6:6-10).

Phao-loâ ñaõ tin raèng thöùc aên vaø ñoà maëc laø taát caû nhöõng thöù chuùng ta thöïc söï caàn duøng veà maët thuoäc theå, neáu khoâng chaéc oâng ñaõ khoâng noùi chuùng ta neân thoûa loøng vôùi nhöõng ñieàu ñoù. Ñieàu ñoù daãn chuùng ta moät phöông dieän khaùc hôn moät chuùt lieân quan ñeán lôøi höùa cuûa oâng cho ngöôøi Phi-líp laø Ñöùc Chuùa Trôøi cuûa toâi seõ chu caáp moïi söï caàn duøng cuûa hoï! Caùch maø nhöõng ngöôøi giaûng ñaïo dieãn giaûi caâu ñoù, baïn seõ nghó caâu Kinh-thaùnh ñoù ñaõ noùi,” Ñöùc Chuùa Trôøi toâi seõ chu caáp moïi söï tham muoán cuûa baïn! “Hôn theá nöõa, neáu chuùng ta thoûa loøng vôùi thöùc aên vaø ñoà maëc, thì chuùng ta khoâng neân thoûa loøng hôn vôùi nhöõng gì chuùng ta thöïc söï coù, laø nhöõng gì phaàn lôùn chuùng ta ñeàu coù nhieàu hôn thöùc aên vaø ñoà maëc sao?

Khoâng Thoûa Loøng (Discontentment)

Nan ñeà cuûa chuùng ta laø chuùng ta nghó chuùng ta caàn nhieàu hôn chuùng ta ta thaät söï coù. Haõy xem laïi söï thaät laø khi Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ taïo döïng neân A-ñam vaø EÂ-va hoï chaún coù gì caû, song hoï soáng ôû trong moät thieân ñaøng. Dó nhieân, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ khoâng muoán chuùng ta vui thích vì thaâu tröõ cuûa caûi vaät chaát. Baïn coù bao giôø nghó ñeán söï thaät laø Chuùa Gieâ-su ñaõ chöa moät laàn môû voøi nöôùc hoaëc ñöùng döôùi voøi taém hoa sen trong phoøng taém chöa? Ngaøi chöa bao giôø giaët quaàn aùo Ngaøi trong maùy giaët; Ngaøi chöa bao giôø môû cöûa tuû laïnh. Ngaøi chöa bao giôø laùi xe hoaëc thaäm chí ñaïp xe ñaïp chuùt naøo. Chöa laàn naøo Ngaøi nghe radio, noùi chuyeän vôùi ai qua ñieän thoaïi, naáu thöùc aên treân beáp ga, hoaëc giaûng qua heä thoáng truyeàn thoâng coâng coäng. ngaøi chöa bao giôø xem video hoaëc chöông trình truyeàn hình, chöa bao giôø baät ñeøn ñieän, hoaëc ñöôïc laøm maùt bôûi heä thoáng maùy ñieàu hoøa nhieät ñoä hoaëc quaït ñieän. Ngaøi chöa bao giôø coù ñoàng hoà ñeo tay. Ngaøi ñaõ khoâng coù moät tuû ñaày quaàn aùo. Laøm sao Ngaøi ñaõ coù theå vui ñöôïc?

ÔÛ Myõ (coù leõ ôû nöôùc baïn cuõng vaäy), chuùng ta bò taán coâng doàn daäp bôûi nhöõng lôøi quaûng caùo cho thaáy raèng ngöôøi ta vui bieát chöøng naøo khi hoï thöôûng thöùc ñöôïc nhöõng thöù caûi caûi vaät chaát môùi cuûa hoï. Keát quaû laø chuùng ta bò taåy naõo (hoaëc “naõo bò vaãn ñuïc”) trong vieäc cho raèng haïnh phuùc ñeán töø choã chuùng ta coù theâm nhieàu thöù, va khoâng heà quan taâm ñeán vieäc chuùng ta tích luõy bao nhieâu roài, maø chuùng ta vaãn khoâng bao giôø thoûa loøng. Ñaây laø nhöõng gì Chuùa Gieâ-su coi nhö laø “söï löøa doái cuûa söï giaøu sang” (Ma-thi-ô 13:22). Cuûa caûi vaät chaát höùa ñem ñeán haïnh phuùc nhöng hieám khi thaáy ñem laïi ñieàu höùa heïn ñoù. Vaø khi chuùng ta tham döï vaøo cuoäc ñua ñieân cuoàng cuûa theá gian naày ñoøi hoûi coù theâm nhieàu cuûa caûi vaät chaát, thì chuùng ta thöïc söï trôû thaønh nhöõng ngöôøi thôø thaàn töôïng, laøm noâ leä cho ma-moân, laø nhöõng ngöôøi ñaõ queân Ñöùc Chuùa Trôøi vaø maïng lònh quan troïng nhaát cuûa Ngaøi laø yeâu meán Ngaøi vôùi caû taám loøng vaø yeâu nhöõng ngöôøi gaàn chuùng ta nhö chuùng ta vaäy. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ caûnh baùo ñieàu naày raát roõ vôùi daân Y-sô-ra-eân:

Ngöôi khaù caån thaän, e queân Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôi, khoâng giöõ gìn nhöõng ñieàu raên, maïng lònh, vaø luaät leä cuûa Ngaøi, maø ngaøy nay ta truyeàn cho ngöôi chaêng; laïi e sau khi ñaõ aên no neâ, caát nhaø toát ñaëng ôû, thaáy boø chieân cuûa mình theâm nhieàu leân, baïc, vaøng, vaø moïi taøi saûn mình dö daät roài, thì baáy giôø loøng ngöôi töï cao, queân Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôi, laø Ñaáng ñaõ ñem ngöôi ra khoûi xöù EÂ-díp-toâ, töùc khoûi nhaø noâ leä chaêng (Phuïc-truyeàn 8:11-14).

Töông töï, Chuùa Gieâ-su ñaõ caûnh baùo raèng “söï löøa doái cuûa söï giaøu coù” ñaõ coù theå laøm ngheït ngoøi ñôøi soáng thuoäc linh cuûa moät ngöôøi tín höõu thaät laø ngöôøi cho pheùp chính mình bò sao nhaõng (Ma-thi-ô 13:7,22). Phao-loâ cuõng ñaõ caûnh baùo raèng “Bôûi chöng söï tham tieàn baïc laø coäi reã moïi ñieàu aùc, coù keû vì ñeo ñuoåi noù maø boäi ñaïo, chuoác laáy nhieàu ñieàu ñau ñôùn” (I Ti-moâ-theâ 6:10). Chuùng ta ñöôïc taùc giaû saùch Heâ-bô-rô khuyeán caùo, “Chôù tham tieàn; haõy laáy ñieàu mình coù laøm ñuû roài, vì chính Ñöùc Chuùa Trôøi coù phaùn raèng: Ta seõ chaúng lìa ngöôi ñaâu, chaúng boû ngöôi ñaâu” (Heâ-bô-rô 13:5). Ñaây chæ laø nhöõng lôøi caûnh baùo cuûa moät soá caâu Kinh-thaùnh maãu lieân quan ñeán nhöõng moái hieåm hoïa cuûa söï giaøu sang.

Khi Tieàn Baïc Laøm Chuû (When Money is Master)

Coù leõ khoâng coù nhieät keá naøo toát hôn ño moái quan heä cuûa chuùng ta vôùi Chuùa hôn moái töông taùc cuûa chuùng ta vôùi tieàn baïc. Chuùng ta söû duïng thôøi gian vaø caùc phöông tieän ñeå kieám tieàn baïc, vaø chuùng ta laøm gì vôùi tieàn baïc sau khi chuùng ta coù ñöôïc tieàn baïc- bieåu loä raát roõ veà ñôøi soáng thuoäc linh cuûa chuùng ta. Tieàn baïc khi chuùng ta sôû höõu noù vaø ngay caû khi chuùng ta khoâng coù noù ñi chaêng nöõa, coù leõ cuõng bò caùm doã döõ doäi khi khoâng coù gì khaùc. Tieàn baïc coù theå deã daøng ñöùng ôû choã hoaøn toaøn coi thöôøng hai ñieàu raên lôùn nhaát, bôûi noù coù theå trôû thaønh chuùa treân moät Ñöùc Chuùa Trôøi duy nhaát, noù coù theå xuùi giuïc chuùng ta yeâu chuùng ta nhieàu hôn nhöõng ngöôøi laân caän cuûa chuùng ta. Maët khaùc, tieàn baïc coù theå ñöôïc duøng nhö moät phöông tieän ñeå chöùng toû tình yeâu cuûa chuùng ta ñoái vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi vaø nhöõng ngöôøi xung quanh chuùng ta.

Ñaõ coù laàn Chuùa Gieâ-su ñaõ keå nguï ngoân veà moät ngöôøi ñaõ cho pheùp tieàn baïc cai trò mình hôn Chuùa:

Ngaøi laïi phaùn cuøng chuùng lôøi ví duï naày: Ruoäng cuûa moät ngöôøi giaøu kia sinh lôïi nhieàu laém, ngöôøi beøn töï nghó raèng: Ta phaûi laøm theå naøo? Vì khoâng coù ñuû choã chöùa heát saûn vaät. Laïi noùi: Naày, vieäc ta seõ laøm: Ta phaù caû kho taøng vaø caát caùi khaùc lôùn hôn, thaâu tröõ saûn vaät vaø gia taøi vaøo ñoù; roài seõ noùi vôùi linh hoàn ta raèng: Linh hoàn ôi, maày ñaõ ñöôïc nhieàu cuûa ñeå daønh duøng laâu naêm; thoâi, haõy nghæ, aên uoáng, vaø vui veû. Song Ñöùc Chuùa Trôøi phaùn cuøng ngöôøi raèng: Hôõi keû daïi! Chính ñeâm nay linh hoàn ngöôi seõ bò ñoøi laïi; vaäy nhöõng cuûa caûi ngöôi ñaõ saém saün seõ thuoäc veà ai? Heã ai thaâu tröõ cuûa cho mình maø khoâng giaøu coù nôi Ñöùc Chuùa Trôøi thì cuõng nhö vaäy (Luca 12:16-21).

Chuùa Gieâ-su ñaõ moâ taû ngöôøi ñaøn oâng giaøu coù naày nhö keû daïi. Maëc daàu ñöôïc chuùc phöôùc coù söùc khoûe, ñaát toát vaø caùc kyû naêng trang traïi, nhöng ngöôøi naày khoâng bieát Ñöùc Chuùa Trôøi, neáu khoâng oâng ta chaéc ñaõ khoâng thaâu tröõ cuûa thöøa cuûa mình vaø veà höu soáng moät ñôøi soáng vui thuù an nhaøn ích kyû. Ñuùng hôn thì oâng ta neân tìm kieám Chuùa ñeå bieát neân laøm gì vôùi phöôùc haïnh cuûa mình, vì bieát raèng mình chæ laø quaûn gia cuûa Chuùa thoâi. Dó nhieân, Ñöùc Chuùa Trôøi chaéc ñaõ muoán oâng chia seû söï giaøu coù dö daät cuûa mình vaø tieáp tuïc coâng vieäc ñeå coù theå tieáp tuïc chia seû söï giaøu coù cuûa mình. Coù leõ chæ coù moät giaûi phaùp thay theá khaùc coù theå nhaän ñöôïc laø neân ngöng coâng vieäc trang traïi vaø daâng mình cho moät soá chöùc vuï töï hoã trôïï, neáu ñoù laø nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ keâu goïi oâng ta laø.

Ngöôøi noâng daân giaøu coù trong nguï ngoân cuûa Chuùa Gieâ-su ñaõ tính toaùn quaù sai veà ngaøy cheát cuûa mình. OÂng ta nghó raèng mình coøn coù nhieàu naêm coøn laïi, khi oâng ta chæ coøn coù vaøi tieáng ñoà ñi vaøo coõi ñôøi ñôøi. Quan ñieåm cuûa Chuùa Gieâ-su khoâng sai laàm chuùt naøo: chuùng ta neân soáng moãi ngaøy döôøng nhö ñoù laø ngaøy cuoái cuøng cuûa chuùng ta, luoân luoân saün saøng ñeå ñöùng tröôùc Chuùa ñeå khai trình.

Hai Quan Ñieåm (Two Perspectives)

Taàm nhìn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khaùc vôùi taàm nhìn cuûa con ngöôøi bieát bao! ngöôøi nhaø giaøu trong nguï ngoân cuûa Chuùa Gieâ-su chaéc ñaõ laø ngöôøi maø nhieàu ngöôøi bieát oâng phaûi ghen tò vôùi oâng, nhöng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ thöông haïi oâng. OÂng ta laø ngöôøi giaøu trong maét cuûa loaøi ngöôøi, nhöng ngheøo trong maét cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Ñaõ coù theå oâng ta neân thaâu tröõ cuûa caûi cho mình ôû thieân ñaøng seõ thuoäc veà oâng maõi maõi, nhöng oâng ñaõ choïn thaâu tröõ cuûa caûi treân ñaát nôi maø khoâng coù lôïi gì cho oâng khi oâng cheát. Caên cöù vaøo nhöõng gì Chuùa Gieâ-su ñaõ daïy veà nhöõng ngöôøi tham lam, thì vieäc Chuùa Gieâ-su ñaõ muoán chuùng ta nghó ngöôøi ñaøn oâng giaøu coù naày vaøo thieân ñaøng khi oâng ta cheát döôøng nhö hoaøn toaøn khoâng chaéc chaén chuùt naøo.

Nguï ngoân naày seõ giuùp taát caû chuùng ta nhôù raèng moïi thöù chuùng ta coù laø taëng phaåm töø Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø Ngaøi mong muoán chuùng ta trôû thaønh nhöõng quaûn gia trung tín cuûa Ngaøi. Nguï ngoân naày khoâng nhöõng aùp duïng cho nhöõng ngöôøi giaøu coù veà cuûa caûi vaät chaát, maø coøn cho baát cöù nhöõng ai bò caùm doã xem cuûa caûi vaät chaát quaù quan troïng. Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm saùng toû ñieàu naày khi Ngaøi noùi tieáp vôùi caùc moân ñoà cuûa Ngaøi:

AÁy vaäy [ñieàu ñoù coù nghóa laø nhöõng gì Ngaøi saép noùi ñaõ döïa treân nhöõng gì Ngaøi vöøa noùi], ta noùi cuøng caùc ngöôi, ñöøng vì söï soáng maø lo ñoà mình aên, cuõng ñöøng vì thaân theå maø lo ñoà mình maëc. Söï soáng troïng hôn ñoà aên, thaân theå troïng hôn ñoà maëc. Haõy xem con quaï: Noù khoâng gieo, khoâng gaët, cuõng khoâng coù haàm vöïa kho taøng chi, maø Ñöùc Chuùa Trôøi coøn nuoâi noù; huoáng chi caùc ngöôi quí hôn chim choùc laø döôøng naøo! Coù ai trong caùc ngöôi lo laéng maø laøm cho ñôøi mình daøi theâm moät khaéc khoâng? Vaäy neáu ñeán vieäc raát nhoû caùc ngöôi cuõng khoâng coù theå ñöôïc, sao caùc ngöôi lo vieäc khaùc? Haõy xem hoa hueä moïc leân theå naøo: Noù chaúng laøm khoù nhoïc, cuõng khoâng keùo chæ; song ta phaùn cuøng caùc ngöôi, daàu vua Sa-loâ-moân sang troïng ñeán ñaâu, cuõng khoâng ñöôïc maëc aùo nhö moät hoa naøo trong gioáng aáy. Hôõi keû ít ñöùc tin, neáu loaøi coû ngoaøi ñoàng laø loaøi nay soáng mai boû vaøo loø, maø Ñöùc Chuùa Trôøi coøn cho maëc theå aáy, huoáng chi laø caùc ngöôi! Vaäy caùc ngöôi ñöøng kieám ñoà aên ñoà uoáng, cuõng ñöøng coù loøng lo laéng. Vì moïi söï ñoù, caùc daân ngoaïi ôû theá gian vaãn thöôøng tìm, vaø Cha caùc ngöôi bieát caùc ngöôi caàn duøng moïi söï ñoù roài. Nhöng thaø caùc ngöôi haõy tìm kieám nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi, roài moïi söï ñoù seõ ñöôïc cho theâm. Hôõi baày nhoû, ñöøng sôï chi; vì Cha caùc ngöôi ñaõ baèng loøng cho caùc ngöôi nöôùc thieân ñaøng. Haõy baùn gia taøi mình maø boá thí. Haõy saém cho mình tuùi khoâng hö, vaø cuûa baùu khoâng heà hao keùm ôû treân trôøi, laø nôi keû troäm khoâng ñeán gaàn, saâu moït khoâng laøm hö naùt. Vì cuûa baùu caùc ngöôi ôû ñaâu, thì loøng cuõng ôû ñoù (Luca 12:22-34).

Nhöõng lôøi cuûa Chuùa Gieâ-su traùi ngöôïc haún vôùi nhöõng lôøi giaûng cuûa “nhöõng ngöôøi giaûng ñaïo thònh vöôïng” ngaøy nay bieát döôøng bao! Ngaøy hoâm nay chuùng ta ñöôïc daïy raèng Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chuùng ta coù nhieàu hôn, ngöôïc laïi Chuùa Gieâ-su ñaõ baûo caùc moân ñoà baùn nhöõng gì hoï ñaõ coù maø boá thí! Laïi moät laàn nöõa Ngaøi phôi baøy söï ngu daïi cuûa nhöõng ngöôøi lo thaâu tröõ cuûa caûi mình treân ñaát- nôi maø nhöõng cuûa caûi ñoù ñònh cho söï hö naùt, vaø nôi taám loøng cuûa nhöõng ngöôøi sôû höõu nhöõng cuûa caûi ñoù ñaët vaøo ñoù.

Chuù yù thaáy Chuùa Gieâ-su ñaõ aùp duïng baøi hoïc ngöôøi giaøu maø daïi cho nhöõng ai ñaõ coù quaù ít ñeán noãi bò caùm doã lo laéng veà ñoà aên ñoà maëc. Bò lo laéng nhöõng ñieàu nhö theá cho thaáy söï quan taâm cuûa chuùng ta ñaõ sai laàm. Neáu chuùng ta tin caäy Ngöôøi Cha hay chaêm soùc cuûa chuùng ta nhö caùch chuùng ta neân tin caäy, thì chuùng ta seõ khoâng lo laéng, vaø thaùi ñoä voâ tö phoùng thích chuùng ta töï do ñeå taäp trung vaøo vieäc xaây döïng nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi.

Göông Maãu Cuûa Ñaáng Christ

(Christ’s Example)

Chuùa Gieâ-su ñaõ coù nhieàu ñieàu khaùc ñeå noùi veà tieàn baïc. Tuy nhieân, vôùi tö caùch laø moãi moät muïc sö moân ñoà moân ñoà theo göông cuûa Ngaøi, chuùng ta neân daïy nhöõng gì Ngaøi ñaõ daïy. Ngaøi ñaõ giaûng nhöõng gì Ngaøi ñaõ laøm. Ngaøi ñaõ soáng nhö theá naøo?

Chuùa Gieâ-su ñaõ khoâng tích luõy cuûa caûi traàn gian, maëc duø Ngaøi ñaõ coù theå deã daøng lôïi duïng hoaøn caûnh cuûa Ngaøi vaø trôû neân cöïc kyø giaøu coù. Nhieàu ngöôøi haàu vieäc Chuùa ñaày ôn ñaõ nghó moät caùch sai laàm raèng neáu chöùc vuï cuûa hoï thu huùt tieàn baïc, thì chaéc Ñöùc Chuùa Trôøi phaûi muoán chính hoï giaøu coù. Tuy nhieân, Chuùa Gieâ-su ñaõ khoâng duøng söï xöùc daàu cuûa Ngaøi ñeå truïc lôïc cho mình. Tieàn baïc ñöôïc daâng cho Ngaøi laø ñeå moân ñoà moân ñoà. Ngay caû Ngaøi ñaõ chu caáp nhu caàu cho ñoaøn ngöôøi cuøng ñi cuûa Ngaøi laø nhöõng ngöôøi Ngaøi moân ñoà.[1] Trong thôøi buoåi cuûa chuùng ta, phaàn lôùn nhöõng moân ñoà coøn non treû thöôøng phaûi chi traû cho mình ñeå ñöôïc nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa laâu naêm giaûng daïy taïi caùc tröôøng Kinh-thaùnh. Nhöng Chuùa Gieâ-su ñaõ laøm maãu hoaøn toaøn ngöôïc laïi!

Chuùa Gieâ-su cuõng ñaõ soáng moät ñôøi soáng tin caäy, tin raèng Cha Ngaøi seõ chu caáp taát caû nhu caàu cuûa Ngaøi vaø ban phöôùc cho Ngaøi ñeå Ngaøi coù theå chu caáp cho nhu caàu cuûa nhöõng ngöôøi khaùc. Thænh thoaûng, Ngaøi ñöôïc môøi ñeán döï tieäc vaøo buoái toái, nhöõng laàn khaùc chuùng ta thaáy Ngaøi aên boâng luùa soáng böùt ôû ngoaøi ñoàng (Luca 6:1).

Toái thieåu trong hai tröôøng hôïp, Ngaøi ñaõ chu caáp thöùc aên cho haøng ngöôøi ñeán nghe Ngaøi giaûng. Ñieàu naày khaùc döôøng bao vôùi caùc hoäi nghò Cô ñoác nhaân ngaøy nay nôi maø nhöõng muoán nghe dieãn giaû giaûng phaûi traû tieàn vaøo coång! Chuùng toâi cung caáp thöùc aên mieãn phí cho nhöõng ai ñeán döï nhöõng hoäi cuûa nhöõng ngöôøi haàu vieäc Chuùa cuûa chuùng toâi thænh thoaûng thaäm chí bò cheá nhaïo vì “traû tieàn cho ngöôøi ta ñeán nghe chuùng toâi”. Thaät ra, chuùng toâi ñang theo göông maãu cuûa Chuùa Gieâ-su.

Chuùa Gieâ-su cuõng ñaõ chaêm soùc cho ngöôøi ngheøo, vì nhoùm cuûa Ngaøi ñaõ giöõ hoäp tieàn daâng ñeå phaân phaùt boá thí cho ngöôøi ngheøo. Ban cho ñeå giuùp ñôõ cho ngöôøi ngheøo laø neùt ñaëc tröng thöôøng thaáy trong chöùc vuï cuûa Chuùa Gieâ-su khi Ngaøi baûo cho Giu-ña haõy laøm nhanh leân khi Giu-ña töø trong böõa tieäc cuoái cuøng cuûa Chuùa Gieâ-su, taát caû moän ñoà khaùc nghó raèng hoaëc Giu-ña seõ ñi mua thöùc aên nhoùm cuûa hoï hoaëc laø ñem tieàn ñi cho ngöôøi ngheøo (Giaêng 13:27-30).

Thöïc söï Chuùa Gieâ-su ñaõ yeâu thöông nhöõng ngöôøi laân caän nhö Chính Ngaøi, vì vaäy Ngaøi soáng ñôn giaûn ñeå chia seû. Ngaøi khoâng caàn phaûi aên naên ngay luùc Giaêng Baùp-tít giaûng, “Ai coù hai aùo, haõy laáy moät caùi cho ngöôøi khoâng coù; vaø ai coù ñoà aên cuõng neân laøm nhö vaäy” (Luca 3:11). Chuùa Gieâ-su chæ coù moät caùi aùo. Song moät soá ngöôøi giaûng veà söï thaïnh vöôïng coá thuyeát phuïc chuùng ta raèng Chuùa Gieâ-su giaøu coù bôûi vì Ngaøi maëc chieác aùo trong khoâng coù ñöôøng chæ may (Giaêng 19:23), cho raèng aùo ñoù chæ coù nhöõng ngöôøi giaøu coù maëc maø thoâi. Thaät laï luøng thay yù nghóa naøo coù theå ñöôïc thaáy trong vaên maïch Kinh-thaùnh neáu ai ñoù muoán chöùng minh nhöõng ñieàu ñoù maâu thuaån vôùi nhieàu caâu Kinh-thaùnh khaùc! Chuùng ta coù yù ñònh ruùt ra keát luaän ngôù ngaån gioáng vaäy ñoù laø Chuùa Gieâ-su ñang coá gaéng che giaáu söï giaøu coù cuûa Ngaøi, Khi Ngaøi cuõng ñaõ khoâng aùo ngoaøi khoâng coù ñöôøng chæ may.

Chuùa Gieâ-su ñaõ coù nhieàu ñieàu noùi veà tieàn baïc maø chuùng ta khoâng coù choã ñeå xem xeùt. Tuy nhieân, chuùng ta haõy xem moät vaøi söï daïy doã thoâng thöôøng veà cuûa nhöõng ngöôøi giaûng veà söï thònh vöôïng ngaøy nay laø nhöõng ngöôøi raát laõo luyeän trong vieäc boùp meùo lôøi Chuùa ñeå löøa nhöõng ngöôøi deã tin.

“Ñöùc Chuùa Trôøi Ñaõ Khieán Sa-loâ-moân Giaøu Coù”

(“God Made Solomon Rich”)

Caâu noùi naày laø söï bieän minh maø nhöõng ngöôøi giaûng veà söï thònh vöôïng duøng ñeå nguïy trang söï tham lam cuûa hoï. Hoï khoâng nhôù raèng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ cho Sa-loâ-moân giaøu coù vì moät lyù do. Lyù do ñoù laø vì, khi Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ höùa vôùi Sa-loâ-moân raèng Ngaøi seõ ban cho moïi ñieàu Sa-loâ-moân xin, Sa-loâ-moân ñaõ xin söï khoân ngoan ñeå cai trò daân söï. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ raát haøi loøng vì Sa-loâ-moân ñaõ khoâng caàu xin söï giaøu coù (cuøng vôùi nhöõng thöù khaùc) thì Ngaøi cuõng ñaõ ban cho oâng söï giaøu coù cuøng vôùi söï khoâng ngoan. Tuy nhieân, oâng ta ñaõ khoâng duøng söï khoân ngoan thieân thöôïng cuûa Chuùa theo caùch Ngaøi muoán, cuoái cuøng oâng ta ñaõ trôû thaønh ngöôøi ngu muoäi nhaát ñaõ töøng soáng treân ñôøi naày. Neáu oâng khoân ngoan, thì caéc haún oâng ñaõ laéng nghe nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi noùi vôùi daân Y-sô-ra-eân trong luaät phaùp ñaõ laâu laém roài tröôùc khi oâng ñöôïc sinh ra:

Khi ngöôi ñaõ vaøo xöù maø Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôi ban cho, ñöôïc nhaän laáy vaø ôû taïi xöù ñoù roài, neáu ngöôi noùi: Toâi seõ laäp moät vua leân cai trò toâi, nhö caùc daân toäc chung quanh, thì khaù laäp moät vua leân cai trò ngöôi, maø Gieâ-hoâ-va Ñöùc Chuùa Trôøi ngöôi seõ choïn; phaûi laäp leân moät vua thuoäc veà anh em ngöôi; chôù neân laäp moät ngöôøi ngoaïi bang leân, khoâng phaûi anh em ngöôi. Song vua aáy chaúng neân lo cho coù nhieàu ngöïa, chôù vì muoán theâm nhieàu ngöïa maø daãn daân söï trôû laïi xöù EÂ-díp-toâ; bôûi Ñöùc Gieâ-hoâ-va ñaõ phaùn cuøng caùc ngöôi raèng: Caùc ngöôi seõ chaúng trôû veà ñöôøng ñoù nöõa. Vua cuõng khoâng neân keùn nhieàu phi taàn, e loøng ngöôøi trôû xaáu xa; laïi chaúng neân thaâu goùp nhieàu baïc vaøng (Phuïc-truyeàn 17:14-17).

Ñaây laø moät ñoaïn Kinh-thaùnh khaùc nöõa maø nhöõng ngöôøi giaûng veà söï thònh vöôïng luoân boû qua, theo göông cuûa Sa-loâ-moân ngöôøi cuõng boû qua söï daïy doã naày cho ñeán luùc oâng baêng haø. Cuõng gioáng Sa-loâ-moân, hoï cuõng ñaõ trôû thaønh nhöõng keû thôø thaàn töôïng. Haõy nhôù raèng taám loøng cuûa Sa-loâ-moân ñaõ bò daãn laïc thôø laïy thaàn töôïng vì côù nhieàu ngöôøi vôï cuûa oâng, oâng ñaõ coù theå chæ lo chu caáp cho nhöõng ngöôøi vôï cuûa mình vì ñaõ duøng sai söï cuûa caûi cuûa mình. Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ muoán Sa-loâ-moân duøng söï giaøu coù maø Chuùa ñaõ ban cho oâng ñeå yeâu nhöõng ngöôøi laân caän nhö chính mình, nhöng Sa-loâ-moân ñaõ duøng ñieàu ñoù ñeå chæ yeâu cho chính mình maø thoâi. OÂng ñaõ thaâu goùp nhieàu vaøng baïc, ngöïa vaø caùc cung taàn myõ nöõ cho rieâng mình, baát tuaân tröïc tieáp ñoái vôùi maïng lònh cuûa Chuùa. Cuoái cuøng, oâng ñaõ cöôùi baûy traêm baø vôï vaø coù ba traêm cung phi, aûnh höôûng ñeán vieäc cöôùp ñi nhöõng ngöôøi vôï cuûa haøng ngaøn ñaøn oâng khaùc. Thay vì ban cho giuùp ñôõ ngheøo, thì Sa-loâ-moân ñaõ töï ñaõi cho mình. Thaät ngaïc nhieân laø nhöõng ngöôøi giaûng veà söï thònh vöôïng ñaõ coi Sa-loâ-moân nhö laø khuoân maãu cho moãi Cô ñoác nhaân Taân-öôùc noi theo söï ích kyû vaø ñaày daãy thaàn töôïng. Chöù khoâng phaûi muïc tieâu cuûa chuùng ta laø trôû neân gioáng nhö Ñaáng Christ sao?

“Ñöùc Chuùa Trôøi Ñaõ Laøm Cho AÙp-ra-ham Giaøu Coù, Vaø Phöôùc Haïnh Cuûa AÙp-ra-ham Ñöôïc Höùa Cho Chuùng Ta.”

(God made Abraham Rich, & abraham’s blessings are Promised to Us”)

Söï bieän minh thoâng thöôøng naày ñöôïc theâu deät töø nhöõng lôøi cuûa Phao-loâ trong chöông ba cuûa saùch Ga-la-ti. Toâi seõ trích caâu Kinh-thaùnh thöôøng bò trích daãn sai vaên maïch cuûa noù:

Kinh Thaùnh cuõng bieát tröôùc raèng Ñöùc Chuùa Trôøi seõ xöng daân ngoaïi laø coâng bình bôûi ñöùc tin, neân ñaõ rao truyeàn tröôùc cho AÙp-ra-ham tin laønh naày: Caùc daân seõ nhôø ngöôi maø ñöôïc phöôùc. AÁy vaäy, ai tin thì naáy ñöôïc phöôùc vôùi AÙp-ra-ham, laø ngöôøi coù loøng tin.

Vì moïi keû caäy caùc vieäc luaät phaùp, thì bò ruûa saû, bôûi coù cheùp raèng: Ñaùng ruûa thay laø keû khoâng beàn ñoã trong moïi söï ñaõ cheùp ôû saùch luaät, ñaëng laøm theo nhöõng söï aáy! Vaû laïi chaúng heà coù ai caäy luaät phaùp maø ñöôïc xöng coâng bình tröôùc maët Ñöùc Chuùa Trôøi, ñieàu ñoù laø roõ raøng laém, vì ngöôøi coâng bình seõ soáng bôûi ñöùc tin. Vaû, luaät phaùp voán khoâng phaûi ñoàng moät thöù vôùi ñöùc tin, nhöng luaät phaùp coù cheùp raèng: Ngöôøi naøo vaâng giöõ caùc ñieàu raên thì seõ nhôø ñoù maø soáng. Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta khoûi söï ruûa saû cuûa luaät phaùp, bôûi Ngaøi ñaõ neân söï ruûa saû vì chuùng ta, vì coù lôøi cheùp: Ñaùng ruûa thay laø keû bò treo treân caây goã,- haàu cho phöôùc laønh ban cho AÙp-ra-ham nhôø Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ maø ñöôïc raûi khaép treân daân ngoaïi, laïi haàu cho chuùng ta caäy ñöùc tin maø nhaän laõnh ÑöùcThaùnh Linh ñaõ höùa cho (Ga-la-ti 3:8-14).

“Phöôùc laønh cuûa AÙp-ra-ham” maø Phao-loâ ñaõ vieát ôû ñaây trong caâu 14 laø lôøi höùa cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vôùi AÙp-ra-ham ñeå ban phöôùc cho taát caû caùc daân toäc nhôø oâng (Phao-loâ ñaõ trích caâu 8), hoaëc chính xaùc hôn, nhö Phao-loâ ñaõ giaûi thích vaøi caâu sau ñoù, chæ doøng doõi AÙp-ra-ham, Chuùa Gieâ-su (Ga-la-ti 3:16). Theo nhö nhöõng gì chuùng ta vöøa ñoïc, Chuùa Gieâ-su ñaõ ban phöôùc laønh ñaõ höùa ñoù cho taát caû nhöõng daân bò Ñöùc Chuùa Trôøi ruûa saû, baèng caùch cheát cho toäi loãi cuûa caû theá gian treân thaäp töï giaù. Vì vaäy, “phöôùc laønh cuûa AÙp-ra-ham ñeán treân daân ngoaïi” laø khoâng noùi veà vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi khieán cho daân ngoaïi giaøu coù veà vaät chaát gioáng nhö AÙp-ra-ham, nhöng veà vieäc lôøi höùa cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå ban phöôùc cho caùc daân ngoaïi nhôø doøng doõi cuûa Ngaøi- vaø ñieàu naày ñöôïc öùng nghieäm qua Chuùa Gieâ-su bôûi söï cheát cuûa Ngaøi treân thaäp töï töï giaù cho hoï. (Chuû ñeà quan troïng hôn caû cuûa Phao-loâ ñang noùi ôû ñaây laø daân ngoaïi coù theå ñöôïc cöùu bôûi ñöùc tin, cuõng gioáng nhö ngöôøi Do-thaùi, bôûi ñöùc tin trong Chuùa Gieâ-su.

Moät Söï Boùp Meùo Khaùc Nöõa (Another Twist)

Cuøng moät ñoaïn Kinh-thaùnh naày thöôøng ñöôïc nhöõng ngöôøi giaûng daïy veà söï thònh vöôïng duøng theo moät caùch khaùc nöõa ñeå bieän minh cho giaùo lyù cuûa hoï. Hoï noùi raèng vì luaät phaùp ñaõ höùa söï ruûa saû ngheøo ñoùi daønh cho nhöõng keû khoâng giöõ luaät phaùp (Phuïc-truyeàn 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), vaø vì Phao-loâ ñaõ vieát, “Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta ra khoûi söï ruûa saû cuûa luaät phaùp” trong Ga-la-ti 3:13, chuùng ta trong Ñaáng Christ ñaõ ñöôïc chuoäc khoûi söï ruûa saû cuûa söï ngheøo ñoùi.

Tröôùc heát, ñaây laø vaán ñeà baøn caõi veà vieäc Phao-loâ ñaõ ñang nghó ñeán nhöõng söï ruûa saû cuï theå ñöôïc thaáy trong Phuïc-truyeàn 28 khi oâng ta vieát veà “söï ruûa saû cuûa luaät phaùp” maø Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta ra khoûi ñoù. Chuù yù thaáy raèng Phao-loâ ñaõ khoâng noùi Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta ra khoûi “nhieàu söï ruûa saû” (soá nhieàu) cuûa luaät phaùp, nhöng ñuùng hôn laø “ruûa saû” cuûa luaät phaùp, soá ít, coù leõ nguï yù raèng toaøn boä luaät phaùp ñaõ laø söï ruûa saû cho nhöõng ai coá tìm söï cöùu roãi baèng caùch giöõ luaät phaùp. Moät laàn nöõa, chuùng ta ñöôïc cöùu chuoäc bôûi Ñaáng Christ, thì chuùng ta seõ coøn maéc loãi trong vieäc coá gaéng ñeå töï cöùu mình baèng vieäc giöõ theo luaät phaùp, vì vaäy trong yù nghóa ñoù, chuùng ta ñöôïc cöùu chuoäc khoûi söï ruûa saû cuûa luaät phaùp”.

Neáu chuùng ta noùi raèng Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta khoûi moïi ñieàu tai hoïa ñaõ lieät keâ ra trong Phuïc-truyeàn 28, do vaäy ñaûm baûo söï thònh vöôïng veà phaàn vaät chaát cuûa chuùng ta, thì chuùng ta seõ phaûi töï hoûi taïi sao Phao-loâ ñaõ coù laàn vieát veà mình, “Cho ñeán baây giôø, chuùng toâi vaãn chòu ñoùi khaùt, traàn mình, bò ngöôøi ta vaû treân maët, löu laïc raøy ñaây mai ñoù” (I Coâr 4:11). Chuùng ta cuõng phaûi töï hoûi taïi sao Phao-loâ ñaõ vieát,

Ai seõ phaân reõ chuùng ta khoûi söï yeâu thöông cuûa Ñaáng Christ? Coù phaûi hoaïn naïn, khoán cuøng, baét bôù, ñoùi khaùt, traàn truoàng, nguy hieåm, hay laø göôm giaùo chaêng? Nhö coù cheùp raèng: Vì côù Ngaøi, chuùng toâi bò gieát caû ngaøy; Hoï coi chuùng toâi nhö chieân ñònh ñem ñeán haøng laøm thòt (Roâ-ma 8:35-36).

Hieån nhieân, Phao-loâ ñaõ khoâng vieát nhöõng lôøi ñoù neáu taát caû moïi Cô ñoác nhaân ñöôïc mieãn töø khoûi phaûi chòu söï baét bôù, ñoùi khaùt, traàn truoàng, nguy hieåm, hay laø göôm giaùo vì côù Ñaáng Christ ñaõ chuoäc chuùng ta ra khoûi söï ruûa saû cuûa luaät phaùp.

Chuùng ta cuõng töï hoûi taïi sao Chuùa ñaõ noùi tröôùc quang caûnh thieân ñaøng ôû döôùi ñaây,

Baáy giôø, vua seõ phaùn cuøng nhöõng keû ôû beân höõu raèng: Hôõi caùc ngöôi ñöôïc Cha ta ban phöôùc, haõy ñeán maø nhaän laáy nöôùc thieân ñaøng ñaõ saém saün cho caùc ngöôi töø khi döïng neân trôøi ñaát. Vì ta ñoùi, caùc ngöôi ñaõ cho ta aên; ta khaùt, caùc ngöôi ñaõ cho ta uoáng; ta laø khaùch laï, caùc ngöôi tieáp röôùc ta; ta traàn truoàng, caùc ngöôi maëc cho ta; ta ñau, caùc ngöôi thaêm ta; ta bò tuø, caùc ngöôi vieáng ta. Luùc aáy, ngöôøi coâng bình seõ thöa raèng: Laïy Chuùa, khi naøo chuùng toâi ñaõ thaáy Chuùa ñoùi, maø cho aên; hoaëc khaùt, maø cho uoáng? Laïi khi naøo chuùng toâi ñaõ thaáy Chuùa laø khaùch laï maø tieáp röôùc; hoaëc traàn truoàng maø maëc cho? Hay laø khi naøo chuùng toâi ñaõ thaáy Chuùa ñau, hoaëc bò tuø, maø ñi thaêm vieáng Chuùa? Vua seõ traû lôøi raèng: Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, heã caùc ngöôi ñaõ laøm vieäc ñoù cho moät ngöôøi trong nhöõng ngöôøi raát heøn moïn naày cuûa anh em ta, aáy laø ñaõ laøm cho chính mình ta vaäy (Ma-thi-ô 25:34-40).

Do vaäy coù moät chuùt nghi ngôø raèng moät soá tín höõu “ñöôïc chuoäc khoûi söï ruûa saû cuûa luaät phaùp” seõ thaáy chính hoï trong nhöõng tröôøng hôïp ít thònh vöôïng hôn. Tuy nhieân, chuù yù thaáy raèng, trong nhöõng hoaøn caûnh thöû thaùch Chuùa Gieâ-su ñaõ cho bieát, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ ñaùp öùng nhu caàu cho nhöõng tín höõu ñang chòu ñau khoå, vaø Ngaøi ñaõ laøm ñieàu ñoù qua caùc tín höõu khaùc laø nhöõng ngöôøi ñaõ coù nhieàu hôn hoï caàn. Chuùng ta coù theå luoân mong ñôïi Ñöùc Chuùa Trôøi seõ cung caáp nhu caàu cuûa chuùng ta, cho duø ñieàu naày döôøng nhö coù ñoâi luùc xaûy ra khoâng gioáng nhö chuùng ta mong ñôïi.

Cuoái cuøng, nhöõng ai giaûng veà söï thònh vöôïng muoán giaøu coù nhö AÙp-ra-ham thì neân hoûi hoï caùch thaønh thaät laø hoï coù muoán soáng trong leàu traïi caû ñôøi hoï khoâng ñieän hoaëc khoâng nöôùc maùy khoâng! Nhöõng ai ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi ban phöôùc ôû moät möùc ñoä giaøu coù naøo ñoù trong Cöïu-öôùc ñeàu ñöôïc mong muoán duøng cuûa caûi cuûa hoï cho söï vinh hieån cuûa Chuùa, chia seû söï dö daät cuûa mình ñeå chu caáp caáp cho nhöõng ngöôøi khaùc. AÙp-ra-ham ñaõ laøm ñieàu naày, cung caáp vieäc laøm cho haøng traêm ngöôøi laøm, cuõng nhö nhu caàu cuûa hoï (Saùng-theá 14:14). Gioùp cuõng ñaõ laøm ñieàu ñoù, vaø oâng ta ñaõ chöùng minh vieäc söû duïng cuûa caûi cuûa mình ñeå chaêm soùc cho nhöõng keû moà coâi vaø ngöôøi goùa buïa (Gioùp 29:12-13, 31:16-22). Nhöõng ai ñaõ ñöôïc ban ôn ñeå gaày döïng cho vieäc laøm aên thì nhöõng ngöôøi ñoù neân bieát chaéc muïc tieâu chính cuûa hoï laø vaâng phuïc Chuùa vaø yeâu keû laân caân cuûa hoï nhö chính mình.

“Kinh-Thaùnh Noùi Chuùa Gieâ-su Ñaõ Trôû Neân Ngheøo

Ñeå Cho Chuùng Ta Coù Theå Trôû Neân Giaøu”

(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Kinh-thaùnh thaät söï coù noùi,

Vì anh em bieát ôn cuûa Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ chuùng ta, Ngaøi voán giaøu, vì anh em maø töï laøm neân ngheøo, haàu cho bôûi söï ngheøo cuûa Ngaøi, anh em ñöôïc neân giaøu (2Cor 8:9).

Ngöôøi ta lyù luaän raèng vì caâu Kinh-thaùnh naày hieån nhieân coù nghóa laø Chuùa Gieâ-su ñaõ giaøu coù veà phaàn vaät chaát ôû thieân ñaøng vaø trôû neân ngheøo khoù veà phaàn vaät chaát ôû treân ñaát, vaäy neân söï giaøu coù veà vaät chaát laø nhöõng gì Phao-loâ ñaõ coù trong taâm trí khi oâng vieát raèng nhöõng ñoäc giaû cuûa oâng coù theå trôû neân giaøu coù bôûi söï ngheøo khoù cuûa Chuùa Gieâ-su Christ. Chaéc chaén, hoï noùi, neáu Phao-loâ ñang noùi veà söï giaøu coù veà vaät chaát vaø ngheøo khoù trong phaàn ñaàu cuûa caâu Kinh-thaùnh naày, thì chaéc haún oâng ñaõ khoâng noùi veà söï giaøu coù thuoäc linh trong phaàn thöù hai.

Tuy nhieân, neáu Phao-loâ ñaõ thöïc söï coù yù muoán noùi raèng chuùng ta seõ trôû neân giaøu coù veà vaät chaát vì söï ngheøo khoù vaät chaát cuûa Ñaáng Christ, thì chuùng ta chaéc ñaõ phaûi töï hoûi taïi sao oâng ñaõ vaøi caâu sau ñoù trong cuøng moät laù thö,

Toâi ñaõ chòu khoù chòu nhoïc, laém luùc thöùc ñeâm, chòu ñoùi khaùt, thöôøng khi phaûi nhòn aên, chòu laïnh vaø loõa loà (2 Coâr 11:27).

Neáu Phao-loâ ñaõ muoán noùi trong 2 Coâr 8:9 raèng Ñaáng Christ ñaõ trôû neân ngheøo khoù veà vaät chaát ñeå chuùng ta ñaõ coù theå trôû neân giaøu coù veà vaät chaát, thì yù muoán cuûa Ñaáng Christ dó nhieân chöa ñöôïc thöïc hieän trong ñôøi soáng cuûa Phao-loâ! Vì vaäy, hieån nhieân Phao-loâ ñaõ khoâng coù yù muoán noùi raèng Ñaáng Christ ñaõ trôû neân ngheøo khoù veà vaät chaát ñeå chuùng ta trôû neân giaøu coù ôû treân ñaát naày. OÂng ñaõ muoán noùi raèng chuùng ta seõ giaøu coù veà phaàn thuoäc linh, “giaøu coù trong Chuùa,” ñeå möôïn moät thaønh ngöõ Chuùa Gieâ-su ñaõ duøng (Luca 12:21), vaø giaøu coù trong thieân ñaøng nôi cuûa caûi chuùng ta ôû ñaâu thì loøng chuùng ta ôû ñoù.

Coù thaät söï an toaøn cho raèng vì Phao-loâ ñang noùi veà söï giaøu coù veà vaät chaát trong moät phaàn cuûa caâu maø oâng ta ñaõ khoâng theå coù khaû naêng noùi ñeán söï giaøu coù thuoäc linh trong moät phaàn khaùc nöõa hoaëc caâu ñoù, gioáng nhö nhöõng ngöôøi rao giaûng söï thònh vöôïng ñaõ rao giaûng? Haõy xem nhöõng lôøi döôùi ñaây cuûa Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi vôùi moät soá ngöôøi theo Ngaøi trong thaønh Si-mieäc-nô:

Ta bieát söï khoán khoù ngheøo khoå cuûa ngöôi (daàu ngöôi giaøu coù maëc loøng)”. (Khaûi-huyeàn 2:9a).

Roõ raøng, Chuùa Gieâ-su ñang noùi söï giaøu ngheøo khoù vaät chaát maø caùc tín höõu Si-mieäc-nô ñang ñoái dieän, vaø chæ boán töø sau ñoù, Ngaøi ñaõ noùi veà söï giaøu coù thuoäc linh cuûa cuøng nhöõng tín höõu ñoù.

“Chuùa Gieâ-su Ñaõ Höùa Ban Cho Laïi Gaáp Traêm Laàn

Veà Söï Ban Cho Cuûa Chuùng ta”

(“Jesus Promised a hundred-fold Return on Our Giving”)

Chuùa Gieâ-su ñaõ coù höùa ban cho laïi gaáp traêm laàn hôn cho nhöõng ai ñaõ daâng nhöõng cuûa leã hy sinh naøo ñoù. Chuùng ta haõy ñoïc xem chính xaùc Ngaøi ñaõ noùi gì:

Quaû thaät, ta noùi cuøng caùc ngöôi, chaúng moät ngöôøi naøo vì ta vaø Tin laønh töø boû nhaø cöûa, anh em, chò em, cha meï, con caùi, ñaát ruoäng, maø chaúng laõnh ñöôïc ñöông baây giôø, trong ñôøi naày, traêm laàn hôn veà nhöõng nhaø cöûa, anh em, chò em, meï con, ñaát ruoäng, vôùi söï baét bôù, vaø söï soáng ñôøi ñôøi trong ñôøi sau (Maùc 10:29-30).

Chuù yù thaáy raèng ñaây khoâng phaûi laø lôøi höùa cho nhöõng ngöôøi daâng tieàn cho nhöõng ngöôøi giaûng ñaïo, ñoaïn Kinh-thaùnh naày thöôøng ñöôïc nhöõng ngöôøi rao giaûng söï thònh vöôïng coâng boá. Ñuùng hôn thì ñaây laø lôøi höùa daønh cho nhöõng ngöôøi boû nhaø cöûa, ruoäng vöôøn vaø baø con cuûa mình ñeå ñi rao giaûng ôû nôi xa xoâi. Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa vôùi nhöõng ngöôøi nhö theá “seõ nhaän laïi gaáp traêm laàn hôn ngay baây giôø trong ñôøi naày”.

Nhöng Chuùa Gieâ-su ñaõ coù höùa vôùi nhöõng ngöôøi nhö theá seõ trôû thaønh nhöõng ngöôøi chuû theo nghóa ñen cuûa haøng traêm ngoâi nhaø hoaëc ñoàng ruoäng nhö moät soá ngöôøi rao giaûng veà söï thònh vöôïng ñaõ coâng boá? Khoâng, Ngaøi cuõng khoâng höùa vôùi nhöõng ngöôøi ñoù seõ coù haøng traêm ngöôøi meï theo nghóa ñen vaø haøng traêm ñöùa con theo nghóa ñen. Chuùa Gieâ-su chæ ñang noùi raèng nhöõng ngöôøi naøo nhaø cuûa vaø gia ñình cuûa hoï seõ thaáy caùc anh em tín höõu seõ môû nhaø ñoùn tieáp hoï vaø ñöôïc ñoùn tieáp hoï nhö gia ñình ôû giöõa hoï.

Chuù yù thaáy Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa söï baét bôù vaø söï soáng ñôøi ñôøi daønh cho nhöõng ngöôøi gioáng nhö theá. Ñieàu naày nhaéc chuùng ta nhôù vaên maïch cuûa toaøn boä ñoaïn Kinh-thaùnh, maø trong ñoù caùc moân ñoà ñaõ nhìn thaáy moät quan cai trò treû tuoåi vaø giaøu ñaõ coù muoán coù söï soáng ñôøi ñôøi ñaõ böôùc ñi caùch buoàn raàu khi Chuùa Gieâ-su ñaõ coâng boá, “Con laïc ñaø chui qua loã kim coøn deã hôn ngöôøi giaøu vaøo nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi” (Maùc 10:25).

Caùc moân ñoà bò soác bôûi lôøi coâng boá cuûa Chuùa Gieâ-su vaø töï hoûi veà cô hoäi cuûa chính hoï vaøo nöôùc Ñöùc Chuùa Trôøi. Hoï ñaõ nhaéc cho Chuùa Gieâ-su nhôù nhöõng gì hoï ñaõ töø boû ñeå theo Ngaøi. Ñoù laø luùc Chuùa Gieâ-su ñaõ noùi lôøi höùa “gaáp traêm laàn hôn”.

Neáu taát caû ñieàu naày gioáng nhö vaäy, thì thaät khoâng theå tin noåi baát kyø ngöôøi naøo giaûng veà söï thònh vöôïng ñaõ coá gaéng thuyeát phuïc chuùng ta raèng Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa seõ ban laïi theo nghóa ñen gaáp traêm phaàn hôn veà vaät chaát seõ khieán cho chuùng ta sôùm giaøu coù khoâng theå tin noåi trong moät thôøi gian ngaén, caên cöù theo söï kieän tröôùc ñoù vaøi giaây, Chuùa Gieâ-su ñaõ baûo ngöôøi giaøu coù ñoù haõy baùn taát caû moïi thöù vaø laáy tieàn ñeå boá thí neáu ngöôøi ñoù ñaõ muoán söï cöùu roãi ñôøi ñôøi!

Coù nhieàu Kinh-thaùnh khaùc maø nhöõng ngöôøi rao giaûng söï thònh vöôïng boùp meùo beân caïnh nhöõng caâu Kinh-thaùnh naày, nhöng khoâng coù nhieàu choã cho chuùng ta cuoán saùch naày. Haõy caûnh giaùc!

Moät Caâu Chaâm Ngoân Caàn Nhôù

(A Maxim to Remember)

John Wesley, nhaø saùng laäp phong traøo giaùm lyù trong Hoäi thaùnh Anh Quoác, ñaõ ñaët ra moät caâu chaâm ngoân tuyeät vôøi lieân quan ñeán caùch nhìn thích hôïp veà tieàn baïc. Ñoù laø “haõy laøm kieám tieàn khi baïn coù theå; haõy tieát kieäm ñeán möùc baïn coù theå vaø baïn cho taát caû nhöõng gì baïn coù theå baïn cho”.

Coù nghóa laø, tröôùc heát caùc Cô ñoác nhaân neân laøm vieäc chaêm chæ, taän duïng nhöõng khaû naêng vaø cô hoäi cuûa Chuùa ban cho ñeå kieám tieàn, nhöng haõy chaéc chaén hoï laøm vieäc caùch chaân thaät vaø khoâng vi phaïm baát cöù ñieàu raên naøo cuûa Ñaáng Christ.

Thöù hai laø hoï neân soáng tieát kieäm vaø ñôn giaûn, chi tieâu cho chính mình caøng ích caøng toát, ñeå hoï coù theå tieát kieäm ñeán möùc hoï coù theå”.

Cuoái cuøng, sau khi ñaõ theo hai böôùc treân, thì hoï neân “ban cho taát caû nhöõng gì hoï coù theå ban cho,” hkoâng giôùi haïn cho mình ôû moät phaàn möôøi, nhöng phaûi töø choái mình caøng nhieàu caøng toát ñeå nhöõng ngöôøi moà coâi vaø goùa buïa coù theå coù thöùc aên vaø Phuùc AÂm ñöôïc rao giaûng khaép nôi treân theá giôùi.

Dó nhieân, Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñaõ thöïc haønh vai troø quaûn gia nhö theá, vaø chia seû cho nhöõng ngöôøi coù nhu caàu ôû giöõa hoï laø neùt ñaëc tröng cuûa ñôøi soáng Taân-öôùc. Nhöõng tín höõu ñaâu tieân ñoù coi maïng lònh cuûa Chuùa Gieâ-su daønh cho nhöõng ngöôøi theo Ngaøi raát nghieâm chænh, “Haõy baùn gia taøi mình maø boá thí. Haõy saém cho mình tuùi khoâng hö, vaø cuûa baùu khoâng heà hao keùm ôû treân trôøi, laø nôi keû troäm khoâng ñeán gaàn, saâu moït khoâng laøm hö naùt” (Luca 12:33). Chuùng ta ñoïc kyù thuaät cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân trong saùch Luca:

Phaøm nhöõng ngöôøi tin Chuùa ñeàu hieäp laïi vôùi nhau, laáy moïi vaät laøm cuûa chung. Baùn heát gia taøi ñieàn saûn mình maø phaân phaùt cho nhau, tuøy söï caàn duøng cuûa töøng ngöôøi…..Vaû, ngöôøi tin theo ñoâng laém, cöù moät loøng moät yù cuøng nhau. Chaúng ai keå cuûa mình laø cuûa rieâng; nhöng keå moïi vaät laø cuûa chung cho nhau. Caùc söù ñoà laïi laáy quyeàn pheùp raát lôùn maø laøm chöùng veà söï soáng laïi cuûa Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ; vaø heát thaûy ñeàu ñöôïc phöôùc lôùn. Vì trong tín ñoà khoâng ai thieáu thoán caû, bôûi nhöõng ngöôøi coù ruoäng hay nhaø, ñeàu baùn ñi, baùn ñöôïc bao nhieâu tieàn cuõng ñem ñeán ñaët döôùi chaân caùc söù ñoà; roài tuøy theo söï caàn duøng cuûa moãi ngöôøi maø phaùt cho (Coâng-vuï 2:44-45; 4:32-35).

Kinh-thaùnh cuõng ñaõ cho thaáy raèng Hoäi thaùnh ñaàu tieân ñaõ ban phaùt thöùc aên vaø cung caáp nhöõng nhu caàu caáp baùch cho nhöõng baø goaùngheøo (Coâng-vuï 6:1; I Ti-moâ-theâ 5:3-5).

Phao-loâ, söù ñoà vó ñaïi ñaõ töøng soáng, ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi giao phoù cho vieäc mang Phuùc AÂm ñeán cho daân ngoaïi, laø taùc giaû moät phaàn lôùn caùc thö tín Taân-öôùc, ñaõ xem vieäc ñaùp öùng nhu caâu thuoäc theå cho ngöôøi ngheøo laø moät phaàn quan troïng cuûa chöùc vuï cuûa oâng. ÔÛ giöõa voøng caùc Hoäi thaùnh oâng ñaõ thieát laäp, Phao-loâ ñaõ quyeân goùp moät soá löôïng tieàn raát lôùn cho caùc Cô ñoác nhaân ngheøo khoù (Coâng-vuï 11:27-30; 24:17; Roâ-ma 15:25-28; I Coâr 16:1-4; 2 Coâr 8,9; Ga-la-ti 2:10). Ít nhaát möôøi baûy naêm sau khi oâng quy ñaïo, Phao-loâ ñaõ leân Gieâ-ru-sa-lem ñeå trình baøy Phuùc AÂm oâng ñaõ nhaän laõnh tröôùc söï xem xeùt thaän troïng cuûa Phi-e-rô, Gia-cô vaø Giaêng. Khoâng moät ai thaáy ñöôïc choã sai naøo trong söù ñieäp cuûa oâng ñaõ giaûng, vaø oâng ñaõ hoài töôûng laïi trong thö tín Ga-la-ti cuûa mình, oâng nhôù raèng “Caùc ngöôøi aáy chæ daën doø toâi phaûi nhôù ñeán keû ngheøo naøn, laø ñieàu toâi cuõng ñaõ aân caàn laøm laém” (Ga-la-ti 2:10). Trong taâm trí cuûa Phi-e-rô, Gia-cô, Giaêng vaø Phao-loâ, baøy toû loøng thöông xoùt cho ngöôøi ngheøo vieäc thöù hai chæ ñeå rao giaûng Phuùc AÂm!.

Toùm Laïi (In Summary)

Veà chuû ñeà naày, lôøi khuyeân toát nhaát cho nhöõng ngöôøi muïc sö moân ñoà moân ñoà ñeán töø Phao-loâ, laø ngöôøi sau naày ñaõ caûnh baùo Ti-moâ-theâ raèng “Bôûi chöng loøng tham tieàn baïc laø coäi reã moïi ñieàu aùc” vaø noùi raèng “coù keû vì ñeo ñuoåi noù maø boäi ñaïo, chuoác laáy nhieàu ñieàu ñau ñôùn” cuõng ñaõ khuyeán caùo Ti-moâ-theâ,

Nhöng, hôõi con, laø ngöôøi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, haõy traùnh nhöõng söï ñoù ñi, maø tìm ñieàu coâng bình, tin kính, ñöùc tin, yeâu thöông, nhòn nhuïc, meàm maïi (I Ti-moâ-theâ 6:11)

[1] Nhöõng ngöôøi rao giaûng söï thònh vöôïng thöôøng duøng ñieàu naày ñeå chuùng minh raèng chöùc vuï cuûa Chuùa Gieâ-su thònh vöôïng. Khoâng nghi ngôø gì laø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ cung caáp nhu caàu cuûa Chuùa Gieâ-su ñeå Ngaøi coù theå hoaøn taát söù maïng. Söï khaùc nhau giöõa Chuùa Gieâ-su vaø nhöõng ngöôøi rao giaûng söï thònh vöôïng laø Chuùa Gieâ-su khoâng ích kyû, vaø Ngaøi ñaõ khoâng duøng tieàn cuûa chöùc vuï cuûa Ngaøi ñeå laøm giaøu cho chính rieâng Ngaøi^.

Sa isang naunang kabanata tungkol sa Sermon sa Bundok ni Jesus, isinaalang-alang natin ang ilang salitang binigkas ni Jesus sa Kanyang mga alagad tungkols sa pamamahala. Sinabi Niyang huwag magtipon ng mga kayamanan sa lupa, kundi sa langit. Inilantad Niya, hindi lamang ang kahangalan ng mga nangangalap ng mga kayamanang pansalamtala, kundi pati ang kadilimang nasa puso nila (tingnan ang Mt. 6:19-24).

Salapi ang tunay na diyos ng mga nagtitipon ng panlupang kayamanan, dahil pinagsisilbihan nila ito at ito ang namamahala ng kanilang buhay. Ipinahayag ni Jesus na imposibleng pagsilbihan ang Diyos at kayamanan, at malinaw na ipinakikitang kung ang Diyos ang ating tunay na Pinuno, Siya rin ang Pinuno ng ating salapi. Ang salapi, higit sa anupaman, ay nakikikumpetensya sa Diyos sa puso ng mga tao. Walang dudang iyan ang dahilan kung bakit ipinangaral ni Jesus na hindi tayo maaaring maging alagad Niya hangga’t hindi natin isinusuko ang lahat ng ating ari-arian (tingnan ang Lu.14:33). Walang pag-aari ang mga alagad ni Cristo. Tagapamahala lang sila ng pag-aari ng Diyos, at nais ng Diyos na gumawa ng mga bagay gamit ang Kanyang salapi na umaaninag ng Kanyang katauhan at nagsusulong ng Kanyang kaharian.

Maraming masasabi si Jesus tungkol sa pamamahala, nguni’t mukhang kadalasang binabalewala ang Kanyang mga salita ng mga nagsasabing tagasunod Niya. Ang higit na karaniwan ay ang pagbabaluktot sa Kasulatan upang imbentuhin ang modernong “doktrina ng kasaganaan” sa maraming hugis nito, tagó o lantaran. Nguni’t ang ministrong tagalikha-ng-alagad ay nagnanais magturo sa mga tao upang sundin ang lahat ng utos ni Cristo. Kung gayon, magtuturo siya sa pamamagitan ng kanyang halimbawa at kanyang salita, ang biblikal na pamamahala.

Tingnan natin ang itinuturo ng Kasulatan tungkol sa pamamahala, at gayundin, ilantad ang ilan sa mga higit na karaniwang halimbawa ng huwad na aral tungkol sa kasaganaan. Hindi ito malalimang pag-aaral. Nakasulat ako ng isang buong libro sa paksang ito na maaaring basahin sa Ingles sa ating website (ShepherdServe.org). Makikita ito sa pamagat na “Biblical Topics” at ang pangalawang titulong, “Jesus on Money.”

Ang Tagabigay ng Pangangailangan (The Supplier of Needs)

Sa positibong pagsisimula, matatandaan natin na isinulat ni Pablo, sa ilalim ng inspirasyon ng Espiritu Santo, ang “At buhat sa hindi mauubos na kayamanan ng Diyos, ibibigay niya ang lahat ng inyong kailangan sa pamamagitan ni Cristo Jesus” (Fil. 4:19). Ang karaniwang pangakong iyan ay laging inuulit at inaangkin ng mga Cristiano, nguni’t ano ang konteksto nito? Habang binabasa natin ang konteksto, matutuklasan natin ang dahilan kung bakit masyadong nagtitiwala si Pablo nabigay ng Diyos ang lahat ng pangangailangan ng mga mananampalatayang taga-Filipos:

Gayunman, ikinagagalak ko ang ginawa ninyong pagtulong sa aking mga paghihirap. Alam naman ninyo, mga taga-Filipos, na kayo lamang ang iglesiang nakahati ko sa hirap at ginhawa nang umalis ako sa Macedonia noong ako’y nagsisimula pa lamang sa pangangaral ng Magandang Balita. Noong ako’y nasa Tesalonica na, makailang ulit ding pinadalhan ninyo ako ng tulong. Hindi sa hangad kong laging tumanggap ng mga kaloob, kundi ang nais ko ay makatanggap kayo ng masaganang gantimpala. Narito ngayon ang katibayan ng labis-labis na kaloob ninyo sa akin. Higit pa sa pangangailangan ko ang tulong ninyo sa akin na hatid ni Epafrodito. Ang mga ito ay tulad ng mabangong handog sa Diyos, mga alay na katanggap-tanggap at kalugud-lugod sa kanya. At buhat sa hindi mauubos na kayamanan ng Diyos, ibibigay Niya ang lahat ng inyong kailangan sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Fil. 4:14-19, idinagdag ang pagdidiin).

Natitiyak ni Pablo na talagang ibibigay ni Jesus ang mga pangangailangan ng mga taga-Filipos dahil natupad nila ang kundisyon ni Jesus: inuuna nila ang kaharian ng Diyos, na pinatutunayan ng kanilang handog kay Pablo upang makapagpatuloy siya sa pagtatanim ng mga iglesia. Tandaan na sa Kanyang Sermon sa Bundok, sinabi ni Jesus,

Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Nguni’t higit sa lahat ay pagsikapan ninyo na kayo’y pagharian ng Diyos at mamuhay nang ayon sa kanyang kalooban, at ibibigay niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan (Mt. 6:32-33).

Kaya makikita natin na ang pangako ni Pablo sa Filipos 4:19 ay hindi angkop sa bawa’t Cristianong nag-uulit at nag-aangkin nito. Bagkus, angkop lang ito sa mga pinangungunahan ang paghahanap sa kaharian ng Diyos.

Ano ang Talagang Kailangan Natin? (What Do We Really Need?)

Mayroon pa tayong matututuhan sa pangako ni Jesus sa Mateo 6:32-33. Kung minsan ay nahihirapan tayong ibukod kung ano ang ating mga pangangailangan at ano ang ating mga gusto. Nguni’t nilinaw ni Jesus kung ano ang ating mga pangangailangan. Ang sabi Niya, “Alam na ng inyong Ama na nasa langit na kailangan ninyo ang lahat ng iyan.”

Ano ang mga “bagay” na iyon na tinutukoy ni Jesus na idadagdag sa mga nangungunang naghahanap ng Kanyang kaharian at katuwiran? Ito ay pagkain, inumin, at kasuotan. Walang sasalungat na, dahil iyan ang sinabi ni Jesus bago binigkas ang naturang (tingnan ang Mt. 6:25-31). Ang pagkain, inumin at kasuotan ang tanging tunay na materyal na pangangailangan. Sa katunayan, ang mga iyon lang ang taglay ng mga naglalakbay na alagad.

Malinaw na umaayon din si Pablo sa depinisyon ni Jesus sa kung ano ang ating pangangailangan, na isinulat niya kay Timoteo:

Kung sabagay, malaki nga ang mapapakinabang sa relihiyon kung ang tao’y marunong masiyahan. Wala tayong dalang anuman sa sanlibutan, at wala rin tayong madadalang anuman pag-alis dito. Kaya nga’t, dapat na tayong masiyahan kung tayo’y may kinakain at isinusuot. Ang mga nagnanasang yumaman ay nahuhulog sa tukso at nasisilo sa bitag ng masasamang hangaring magtutulak sa kanila sa kamatayan at kapahamakan. Sapagka’t ang pag-ibig sa salapi ay ugat ng lahat ng kasamaan. Dahil sa paghahangad na yumaman, may mga taong nalalayo sa pananampalataya at nasasadlak sa maraming kapighatian (1 Tim. 6:6-10, idinagdag ang pagdidiin).

Naniniwala si Pablo na ang pagkain at kasuotan ang tanging materyal na pangangailangan, kung hindi, hindi sana niya sinabi na kailangan nating makuntento kung mayroon tayo ng mga iyon. Inaakay tayo niyan sa bahagyang naiibang perspektiba tungkol sa pangako niya sa mga taga-Filipos na ibibigay lahat ng Diyos ang kanilang pangangailangan! Sa pagpapalawig ng ilang ministro sa bersong iyon, maiisip mong ang sinasabi ay, “Ibibigay ng aking Diyos ang lahat ng inyong katakawan!” Dagdag pa, kung kuntento lang tayo sa pagkain at kasuotan, gaano pa kaya ang ating pagkakuntento sa talagang mayroon tayo, na sa karamihan sa atin ay higit pa sa pagkain at kasuotan?

Di Pagkakuntento (Discontentment)

Ang problema natin ay akala natin nangangailangan pa tayo nang higit pa. Alalahanin ang katotohanang noong nilikha ng Diyos sina Adan at Eva, wala silang pag-aari, nguni’t nakatira sila sa paraiso. Malinaw na hindi intensyon ng Diyos na manggaling ang kaligayahan natin sa pangangalap ng materyal na mga bagay. Naisip na ba ninyo na kailanman ay hindi binuksan ni Jesus ang isang gripo o tumindig sa ilalim ng shower sa isang banyo? Kailanman ay hindi niya nilabhan ang kanyang kasuotan sa washing machine; kailanman ay hindi Niya binuksan ang pintuan ng isang refrigerator. Hindi Siya kailanman nag-drive ng isang sasakyan ni nagbisikleta. Kahit minsan ay hindi Siya nakinig sa radyo, hindi Siya nakipag-usap sa telepono, hindi nagluto ng pagkain sa isang stove, o nangaral gamit ang public address system. Kailanman ay hindi Siya nanood ng video o telebisyon, ni nagbukas ng de-koryenteng ilaw, o nagpalamig sa harap ng air conditioner o electric fan. Wala siyang relo. Wala siyang cabinet na puno ng damit. Paano Siya naging maligaya?

Sa Estados Unidos (at marahil pati rin sa inyong bansa), tinutuligsa tayo ng mga advertisements na nagpapakita sa atin kung paano naliligayahan ng mga tao dahil sa kanilang mga bagong materyal na ari-arian. Dahil diyan, tayo ay naliliwanagan (o “pinanlalabuan ng utak”) na isiping ang kaligayahan ay nanggagaling sa pagkakaroon natin ng higit na marami, at kahit na gaano ang ating nakakamal, hindi tayo nakukuntento. Ito ang tinutukoy ni Jesus na “pagkahumaling sa kayamanan” (Mt. 13:22). Ipinangangako ng mga materyal na bagay ang kaligayahan bagama’t madalang na tumutupad sa pangako. At sa pakikisali natin sa magulong labanan ng sanlibutan upang higit na magkamal ng materyal na bagay, sa katunayan ay nagiging tagasamba tayo ng diyus-diyosan, alila ng salapi, na nakakalimot sa Diyos at ng Kanyang mahahalagang utos na mahalin Siya nang lubusan pati na ang ating mga kapwa na tulad ng pagmamahal natin sa sarili. Nagbabala sa Israel ang Diyos tungkol dito:

Huwag ninyong kalilimutan si Yahweh na inyong Diyos. Sundin ninyo ang Kanyang mga utos at mga tuntunin. Kung kayo’y namumuhayna nang sagana, nakatira na sa magagandang bahay, at marami nang alagang hayop, at marami nang naipong pilak at ginto, huwag kayong magmalaki. Huwag ninyong kalilimutan si Yahweh na nagpalaya sa inyo mula sa pagkaalipin sa bansang Egipto (Deut. 8:11-14).

Gayundin, nagbabala si Jesus na “ang pagkahumaling sa kayamanan” ay maaaring sumakal sa espiritwal na buhay mula sa isang tunay na mananampalatayang pinayagang malihis ang sarili (tingnan ang Mt. 13:7, 22). Nagbabala si Pablo na “ang pag-ibig sa salapi ang ugat ng lahat ng uri ng kasamaan,” at sinasabing “may mga taong nalalayo sa pananampalataya at nasasadlak sa maraming kapighatian” (1 Tim. 6:10).

Pinapayuhan tayo ng autor ng aklat ng Hebreo, “Huwag kayong magmukhang pera; at masiyahan na kayo sa anumang nasa inyo. Sapagka’t sinabi ng Diyos, “Hindi kita iiwan ni pababayaan man’” (Heb. 13:5). Patikim lamang ang mga ito sa mga babala ng Kasulatan tungkol sa panganib ng kayamanan.

Kapag Pinuno ang Salapi (When Money is Master)

Marahil ay wala nang hihigit pang sukatan ng ating relasyon sa Diyos kundi ang pakikiugnay natin sa salapi. Salapi—ang panahon at ang paraan ng pagkuha nito, at ang ginagawa natin dito pagkatapos nating makuha—ay nagbubunyag ng ating espiritwal na pamumuhay. Ang salapi, kapag taglay natin at kahit di natin taglay, ang nagpapainit ng tukso higit sa ano pa man. Ang salapi ang maaaring magsadlak sa atin upang huwag sundin ang unang dalawang dakilang utos, dahil maaaring maging diyos ito na hihigit pa sa tanging Diyos at maaari tayong akitin upang mahalin ang ating sarili nang higit pa sa ating kapwa. Sa kabilang dako, magagamit ang salapi upang patunayan ang pag-ibig natin sa Diyos at sa ating kapwa.

Minsan ay isinalaysay ni Jesus ang talinhaga tungkol sa isang taong pinahintulutan ang salaping pamahalaan siya, sa halip na ang Diyos:

Isang mayaman ang umani nang sagana sa kanyang bukirin. Kaya’t nasabi niya sa sarili, ‘Ano ang gagawin ko ngayon? Wala na akong paglagyan ng aking mga ani! Alam ko na! ipagigiba ko ang aking mga kamalig at magpapatayo ako ng mas malalaki. Doon ko ilalagay ang aking ani at ibang ari-arian. Pagkatapos, ay sasabihin ko sa aking sarili, marami ka nang naipon para sa mahabang panahon. Kaya’t magpahinga ka na lamang, kumain, uminom, at magpasarap sa buhay! Nguni’t sinabi sa kanya ng Diyos, ‘Hangal! Sa gabi ring ito’y babawian ka na ng buhay. Kanino ngayon mapupunta ang mga inilaan mo para sa iyong sarili?’ ganyan ang sasapitin ng sinumang nag-iipon ng kayamanan para sa sarili, nguni’t dukha naman sa paningin ng Diyos” (Lu. 12:16-21).

Inilarawan ni Jesus ang mayamang taong ito bilang isang hangal. Bagama’t nabiyayaan ng kalusugan, mayamang bukirin at karunungan sa pagsasaka, hindi niya kilala ang Diyos, kaya sana’y hindi niya itinago ang sumobrang ari-arian upang magpasarap sa buhay. Bagkus, hinanap sana niya ang kalooban ng Panginoon sa kung ano ang gagawin sa kanyang pagpapala, dahil alam niyang tagapamahala lang siya ng pag-aari ng Diyos. Siyempre, nais ng Diyos na ipamahagi niya ang kanyang kasaganaan at magpatuloy sa kanyang gawain upang maipagpatuloy ang pamamahagi ng kanyang kasaganaan. Marahil ang tanging katanggap-tanggap na gagawin ay huminto sa pagsasaka at gugulin ang lakas sa isang ministeryo, kung iyan ang itinawag ng Diyos na gagawin niya.

Ang mayamang magsasaka sa talinhaga ni Jesus ay nagkaroon ng malaking kamalian sa pagkalkula ng petsa ng kanyang kamatayan. Ipinagpalagay niya na mabubuhay pa siya nang maraming taon, bagama’t ilang oras na lang pala ang nalalabi sa kanyang buhay. Hindi maaaring ipagkamali ang punto ni Jesus: kailangan nating mabuhay bawa’t araw na parang huling araw na ito, laging handang haharap sa Diyos upang magbigay ng salaysay.

Dalawang Perspektiba (Two Perspectives)

Iba talaga ang perspektiba ng Diyos sa tao! Ang mayamang tao sa talinhaga ni Jesus ay maaaring kinaiinggitan ng maraming nakakikilala sa kanya, nguni’t kinaawaan siya ng Diyos. Mayaman siya sa mata ng mga tao, nguni’t mahirap sa tingin ng Diyos. Tinipon sana niya ang kayamanan sa langit, na magiging kanya magpakailanman, nguni’t pinili niyang tipunin ito sa lupa kung saan walang silbi ito sa kanya sa oras ng kanyang kamatayan. At ayon sa itinuro ni Jesus tungkol sa mga taong greedy, mukhang hindi maaaring nais ni Jesus na isipin natin na pumunta sa langit ang mayamang tao nang mamatay siya.

Dapat tulungan tayo ng talinhagang ito upang tandaan na lahat ng pag-aari natin ay kaloob ng Diyos, at inaasahan Niya tayong maging matapat na tagapamahala. Angkop ito, hindi lamang sa mga nagtataglay ng materyal na kayamanan, kundi sa sinuman at lahat ng natutuksong lubhang pahalagahan ang mga materyal na bagay. Nilinaw ito ni Jesus sa pagpapatuloy ng pakikipag-usap Niya sa Kanyang mga alagad:

Sinabi pa ni Jesus [ibig sabihin, ang sasabihin Niya sa kanila ay batay sa nasabi na Niya] sa Kanyang mga alagad, “Kaya’t sinasabi Ko sa inyo: huwag kayong mabalisa tungkol sa inyong pagkain para mabuhay o tungkol sa damit na ibibihis sa inyong katawan, sapagka’t ang buhay ay higit na mahalaga kaysa pagkain at ang katawan kaysa damit. Tingnan ninyo ang mga uwak, hindi sila nagtatanim ni umaani man; wala rin silang bodega o kamalig; nguni’t pinapakain sila ng Diyos. Higit kayong mahalaga kaysa mga ibon! Sino sa inyo ang makakapagpahaba ng kanyang buhay nang kahit isang oras sa pamamagitan ng pangangamba? Kung hindi ninyo magawa ang ganoong kaliit na bagay, bakit kayo nangangamba tungkol sa ibang mga bagay? Tingnan ninyo ang mga bulaklak sa parang at unawain kung paano sila lumalago. Hindi sila nagtatrabaho ni humahabi man. Nguni’t sinasabi ko sa inyo, kahit si Solomon, sa kabila ng kanyang kayamanan, ay hindi nakapagdamit ng kasingganda ng isa sa kanila. Kung dinaramtan ng Diyos ang mga damo sa parang na buháy ngayon at kinabukasa’y iginagatong sa kalan, kayo pa kaya? Kay liit ng inyong pananampalataya sa kanya! Kaya’t huwag kayong labis na mag-isip kung saan kayo kukuha ng kakanin at iinumin. Huwag na kayong mangamba. Ang mga bagay na ito ang pinagkakaabalahan ng mga taong di nananalig sa Diyos. Alam ng inyong Ama na kailangan ninyo ang lahat ng iyan. Subali’t pagsikapan muna nang higit sa lahat na kayo’y pagharian ng Diyos, at ibibigay niya sa inyo ang lahat ng inyong pangangailangan.” “Huwag kayong matakot, munting kawan, sapagka’t ikinalulugod ng inyong Ama na ibigay sa inyo ang kaharian. Ipagbili ninyo ang inyong ari-arian, at ipamahagi sa mga dukha ang pinagbilhan! Gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala. Doo’y walang magnanakaw na pumapasok at insektong sumisira. Sapagka’t kung nasaan ang inyong kayamanan ay naroon din ang inyong puso” (Lu. 12:22-34).

Talagang salungat ang mga salita ni Jesus sa sinasabi ng mga modernong “mangangaral ng kasaganaan”! Ngayon sinasabihan tayo na gusto ng Diyos na magkaroon tayo ng higit pa, samantalang sinabi ni Jesus sa kanyang mga alagad na ipagbili nila ang kanilang ari-arian at ibigay ang pinagbilhan sa mga nangangailangan! Muli ibinunyag Niya ang kahangalan ng mga taong nagtitipon ng kayamanan sa lupa—kung saan nakatalagang mawala ang mga naturang ari-arian, at kung saan nananahan ang puso ng mga may-ari-ng-kayamanan.

Pansinin na iniangkop ni Jesus ang aral ng hangal na mayaman sa mga kakaunti ang pag-aari upang matukso silang mabahala tungkol sa pagkain at kasuotan. Ang pagkabahala sa mga naturang bagay ay nagkakanulong mali ang ating pokus. Kung nagtitiwala tayo sa ating butihing Ama na tulad ng dapat, hindi tayo mababahala, at ang saloobing hindi pagkabahala ang nagpapalaya sa ating upang tumuon sa pagtatayo ng kaharian ng Diyos.

Ang Halimbawa ni Cristo (Christ’s Example)

Marami pang ibang gustong sabihin si Jesus tungkol sa salapi. Nguni’t itinuro niya ito, na siyang dapat gawin ng bawa’t ministrong tagalikha-ng-alagad, sa pamamagitan ng Kanyang halimbawa. Ipinangaral Niya ang Kanyang ginagawa. Paano namuhay si Jesus?

Hindi nagkamal ng makalupang kayamanan si Jesus, kahit na madali sana Niyang pinagsamantalahan ang Kanyang sitwasyon at naging lubhang mayaman. Maraming marurunong na ministro ang maling nagpapalagay na kung nang-aakit ng salapi ang kanilang ministeryo ay nais ng Diyos na yumaman ang kani-kanilang sarili. Nguni’t hindi ginamit ni Jesus ang Kanyang paghirang para sa pansariling pakinabang. Ang salaping ibinigay sa Kanya aay ginamit upang lumikha ng mga alagad. Ipinagkaloob pa Niya ang pangangailangan ng Kanyang naglalakbay na kasamahang inalagad Niya. [1] Sa ating panahon, ang mga batang alagad ay kadalasang nagbabayad upang bigyang-aral ng mga higit na namumunong ministro sa mga Bible school. Nguni’t ipinakita ni Jesus ang kabaligtaran!

Namuhay rin si Jesus ng isang buhay na nagtitiwala, nananalig na ibibigay ng Kanyang Ama ang lahat ng Kanyang pangangailangan at pagpalain Siya upang maibigay Niya ang pangangailangan ng iba. Kung minsan naaanyayahan Siya sa mga pagtitipon upang maghapunan, at kung minsan naman ay makikita natin Siyang kumakain ng hilaw na butil mula sa isang palayan (tingnan ang Lu. 6:1).

Sa hindi bababa sa dalawang beses nagdulot Siya ng pagkain sa libu-libong taong dumating upang makinig sa Kanya. Ibang-iba ito sa modernong kumperensyang Cristiano kung saan lahat ng nais makapakinig sa mananalita ay kailangang magbayad ng entrance fee! Tayong nagbibigay ng libreng pagkain para sa mga dumadalo sa kumperensya ng mga ministro ay tinutuya pa kung minsan dahil sa “pagbayad ng mga taong makikinig sa atin.” Sa realidad, sinusunod lang natin ang modelo ni Jesus.

Kinalinga rin ni Jesus ang mga mahihirap, dahil may itinatagong lalagyan-ng-pera ang Kangyang grupo na pinagkukunan nila ng ipinamimigay. Ang pagbigay sa mga mahihirap ay karaniwang gawain sa ministeryo ni Jesus at nang sinabi Niya kay Hudas na magmadali habang lumilisan Siya mula sa Banal na Hapunan, lahat ng ibang alagad ang nagpalagay na maaaring bibili si Hudas ng pagkain para sa kanilang grupo o magbibigay ng pera sa mga mahihirap (tingnan ang Jn. 13:27-30).

Tunay na mahal ni Jesus ang Kanyang kapwa tulad ng pagmamahal sa Sarili Niya, kaya simple Siyang namuhay at nagpamahagi. Hindi Niya kinailangang magsisi sa pangangaral ni Juan na Tagapagbautismo na nagsabing, “Kung mayroon kang dalawang balabal, ibigay mo ang isa sa wala” (Lu. 3:11). Isa lang ang balabal ni Jesus. Ngunit ilang mangangaral ang nagtatangkang kumbinsihing tayo sa pagsasabing mayaman si Jesus dahil nagsusuot Siya ng walang dugtong na panloob na kasuotan (tingnan ang Juan 19:23), damit na sinasabing isinusuot lang ng mga mayayaman. Kamangha-manghang nakakahanap ng kahalagahan sa isang biblikal na pahayag kung nais patunayan ng isang tao ang nagsasalungat sa maraming ibang pahayag! Kung gayon ay ipagpalagay na rin natin ang parehong walang katotohanang kongklusyong tinatangkang itago ni Jesus ang Kanyang kayamanan, dahil hindi rin Siya nagsusuot ng walang dugtong na panlabas na damit.

Higit pa ang masasabi ni Jesus tungkol sa salapi na hindi na sapat ang ating espasyo upang pag-aralan. Nguni’t tingnan pa natin ang ilan sa mga higit na karaniwang aral ng modernong mangangaral ng kasaganaan na magaling sa pagbabaluktot ng mga kasulatan at mandaya sa mga mapaniwalaín.

“Pinayaman ng Diyos si Solomon” (“God Made Solomon Rich”)

Ito ang katwirang ginagamit ng maraming mangangaral ng kasaganaan upang ikubli ang kanilang kasakiman. Hindi nila natatandaang may dahilan ang Diyos sa pagbibigay ng kayamanan kay Solomon. Ang dahilan ay, nang ipangako ng Diyos kay Solomon na ibibigay Niya ang anumang kahilingan, humingi si Solomon ng karunungang pamahalaan ang mga tao. Lubhang nasiyahan ang Diyos na hindi humingi si Solomon ng kayamanan (maliban sa iba pa) kaya bilang karagdagan sa karunungan, binigyan rin Niya siya ng kayamanan. Nguni’t hindi ginamit ni Solomon ang dulot-ng-Diyos niyang karunungan na siyang nais ng Diyos, kaya siya naging pinakahangal na taong nabuhay. Kung naging marunong sana siya, sinunod sana niya ang sinabi ng Diyos sa Israel sa Kautusan bago pa man siya ipanganak:

Maaari kayong maglagay ng hari, nguni’t ang ilalagay ninyo ay iyong pinili ni Yahweh at mula sa inyong lahi. Huwag ninyong gagawing hari ang sinumang dayuhan. Ang gagawin ninyong hari ay hindi dapat magparami ng kabayo para sa kanyang sarili; hindi rin niya maaaring iutos sa iba na magbalik sa Egipto para ikuha siya ng maraming kabayo, sapagka’t ipinag-utos ni Yahweh, na huwag nang bumalik pa roon. Hindi siya dapat mag-asawa ng marami at baka siya makalimot kay Yahweh; ni hindi siya dapat magpayaman sa panahon ng paghahari (Deut. 17:15-17).

Narito ang isa pang kasulatang laging ipinagwawalambahala ng mga mangangaral, na sinusunod ang halimbawa ni Solomon na hindi rin pumansin dito at naging dahilan ng kanyang pagkamatay. At tulad niya, sumamba rin sila sa mga diyus-diyosan. Tandaan na nalihis ang puso ni Solomon upang akayin siya ng marai niyang asawa upang sumamba sa diyus-diyosan, mga asawang nakayanan niyang suportahan dahil sa maling paggamit ng kanyang kayamanan.

Binalak ng Diyos na gamitin ni Solomon ang kaloob-ng-Diyos niyang kayamanan upang mahalin ang kapwa tulad ng pagmamahal niya sa sarili, nguni’t ginamit iyon ni Solomon upang mahalin lamang ang kanyang sarili. Pinarami niya ang ginto, pilak, kabayo at asawa para sa kanyang sarili, na pagsuway sa utos ng Diyos. Sa huli nag-asawa siya ng pitong daang asawa at nagkaroon ng tatlong daang kerida, na ganap na pinagnakawan ang isang libong lalaki ng kani-kanilang asawa. Sa halip na magbigay sa mahihirap, nagpakasarap si Solomon sa sarili niya. Kamangha-manghang tinitingala ng mga mangangaral ng kasaganaan si Solomon bilang modelo sa bawa’t Cristianong Bagong Tipan kung titingnan ang kanyang pagkamakasarili at lantarang pagsamba sa diyus-diyosan. Hindi ba’t ang layunin natin ay maging tulad ni Cristo?

“Pinayaman ng Diyos si Abraham, at ang mga Pagpapala ni Abraham ay Ipinangako Sa Atin” (“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Ang karaniwang katwirang ito ay inimbento mula sa mga salita ni Pablo na nakikita sa pangatlong kabanata ng Mga Taga-Galacia. Uulitin ko ang laging maling-inuulit na berso, nguni’t ilalagay ko sa konteksto:

Bago pa ito nangyari ay ipinahayag na ng kasulatan na ipawawalang-sala ng Diyos ang mga Hentil sa pamamagitan ng kanilang pananalig sa Kanya at ang Magandang Balitang ito inihayag kay Abraham, “Sa pamamagitan mo’y pagpapalain ng Diyos ang lahat ng bansa.” Sumampalataya sa Diyos si Abraham kaya’t siya’y pinagpala, at pagpapalain ding tulad niya ang lahat ng nananalig sa Diyos.

Ang lahat ng umaasa sa mga gawa ayon sa Kautusan ay nasa ilalim ng isang sumpa. Sapagka’t nasusulat, “Sumpain ang hindi sumusunod at hindi gumagawa ng lahat ng nakasulat sa aklat ng Kautusan.” Malinaw na walang taong pinapawalang-sala sa paningin ng Diyos sa pamamagitan ng Kautusan, sapagka’t sinasabi ng kasulatan, “Ang pinawalang-sala ay mabubuhay dahil sa pananampalataya. Ang Kautusan ay walang kinalaman sa pananampalataya sa Diyos, sapagka’t sinasabi ng kasulatan, “Ang tumutupad sa lahat ng hinihingi ng Kautusan ay mabubuhay sa pamamagitan ng mga ito.” Tinubos tayo ni Cristo mula sa sumpa ng Kautusan nang siya ay isinumpa para sa atin, sapagka’t nasusulat, “Isinumpa ang bawa’t ibinitin sa punongkahoy.” Ginawa ito ni Cristo upang ang mga pagpapalang ipinangako ng Diyos kay Abraham ay makamtan din ng mga Hentil sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Gal. 3:8-14, idinagdag ang pagdidiin).

Ang “pagpapala ni Abraham” na isinulat ni Pablo sa berso 14 ay ang pangako ng Diyos kay Abraham upang pagpalain ang lahat ng bansa sa kanya (na inulit ni Pablo sa berso 8), o higit na ispesipiko, tulad ng pagpapaliwanag ni Pablo makaraan lang ang ilang berso, at sa iyong supling, na iisa ang tinutukoy at ito’y si Cristo (Gal. 3:16). Ayon sa kababasa lang natin, ibinigay ni Jesus ang ipinangakong pagpapala sa lahat ng mga bansa sa pamamagitan ng pagtanggap ng sumpa ng Diyos, pagkamatay para sa kasalanan ng sanlibutan sa krus. Kaya ang “ang pagpapala ni Abraham papunta sa mga Hentil” ay hindi tungkol sa pagbibigay ng Diyos ng kayamanan sa mga Hentil tulad ng kay Abraham, kundi tungkol sa pangako ng Diyos kay Abrfaham upang pagpalain ang mga bansang Hentil sa pamamagitan ng Kanyang supling—at ang pagtupad dito ni Jesus sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus para sa kanila. (Ang umiiral na tema ni Pablo dito ay ang maligtas ang mga Hentil ng pananampalataya, tulad ng mga Judio, sa pamamagitan ng pananampalataya kay Jesus.)

Isa Pang Pagbabaluktot (Another Twisting)

Ang pahayag ding ito ay laging ginagamit sa ibang paraan ng mga mangangaral ng kasaganaan upang pangatwiranan ang kanilang doktrina. Sinasabi nila iyan, dahil ipinangako ng kautusan ang sumpa ng kahirapan sa mga hindi sumusunod (tingnan ang Deut. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), at dahil isinulat ni Pablo, “Tinubos tayo ni Cristo mula sa sumpa ng kautusan” sa Galacia 3:13, tayong na kay Cristo ay tinubos mula sa sumpa ng kahirapan.

Una, mapagtatalunang iniisip ni Pablo ang mga ispesipikong sumpang nakikita sa Deuteronomio 28 nang sumulat siya tungkol “sa sumpa ng kautusan” kung saan tinubos tayo ni Cristo. Pansinin na hindi sinabi ni Pablo na tinubos tayo ni Cristo mula sa “mga sumpa” (maramihan) ng kautusan, kundi ang “sumpa” ng kautusan, isahan, marahil ay ipinapahiwatig na ang buong kautusan ay isang sumpa sa mga nagtatangkang humanap ng kaligtasan sa pagsunod nito, sa oras na natubos tayo ni Cristo, hindi na tayo magkakamaling tangkaing iligtas ang ating sarili sa pagsunod sa kautusan, kay sa puntong iyan tayo’y “tinubos mula sa sumpa ng kautusan.”

Kung talagang sinasabi ni Pablo na tinubos tayo ni Cristo mula sa bawa’t kahirapang nakatala sa Deuteronomio 28, at kung gayon ay tinitiyak ang ating materyal na kasaganaan, magtataka tayo kung bakit minsan ay nagsulat si Pablo tungkol sa kanyang sarili, “Hanggang sa oras na ito, kami’y nagugutom, nauuhaw, at halos hubad; kami’y pinapahirapan at walang matirhan” (1 Cor. 4:11). Magtataka rin tayo kung bakit isusulat ni Pablo,

Sino ang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ni Cristo? Ang kaguluhan kaya, ang kapighatian, pag-uusig, pagkagutom, kahirapan, panganib, o kamatayan? Ayon sa nasusulat, “Dahil pos a inyo’y buong araw kaming pinapatay, turing nila sa amin ay mga tupang pangkatay” (Ro. 8:35-36).

Malinaw na hindi sana isinulat ni Pablo ang mga salitang iyon kung di kasali ang mga Cristiano sa paghihirap, pagmamalupit, taggutom, kahubaran, panganib o tabak dahil sa pagkakatubos ni Cristo sa atin mula sa sumpa ng kautusan.

Magtataka rin tayo kung bakit una nang inihayag ni Jesus ang sumusunod na eksena sa langit,

Kaya’t sasabihin ng Hari sa mga nasa kanan niya, ‘Halikayo, mga pinagpala ng aking Ama! Pumasok kayo at tanggapin ang kahariang inihanda para sa inyo mula pa nang likhain ang daigdig. Sapagka’t ako’y inyong pinakain noong ako’y nagugutom; ako’y inyong pinainom noong ako’y nauuhaw. Ako’y walang maisuot at inyong dinamitan, nagkasakit at inyong dinalaw, nabilanggo at inyong pinuntahan.’ “Sasagot ang mga matuwid, ‘Panginoon, kailan po namin kayo nakitang nagutom at aming pinakain, o nauhaw at aming pinainom? Kailan po kayo naging dayuhan at aming pinatuloy, o kaya’y walang maisuot at aming dinamitan? At kailan po naming kayo nakitang nagkasakit o nabilanggo at kayo’s aming dinalaw?’ “Sasabihin ng Hari, ‘Tandaan ninyo, nang gawin ninyo ito sa isa sa mga alagad ko, siya man ang pinakahamak, ako ang inyong tinulungan.’ (Mt. 25:34-40, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya walang dudang ang ilang mananampalatayang “tinubos mula sa sumpa ng kautusan” ay malalagay sa sitwasyong hindi-gaanong-masagana. Nguni’t pansinin na sa mga kalagayang puno ng pagsubok na inilarawan ni Jesus, ibinigay ng Diyos ang pangangailangan ng mga nahihirapang mananampalataya, ginawa Niya iyon sa pamamagitan ng ibang mananampalatayang mayroong higit sa kailangan nila. Lagi nating aasahang ibibigay ng Diyos ang ating kailangan, kahit na mukhang pansamantalang hindi.

Sa pagtatapos, ang mga mangangaral ng kasaganaan na iyon na nais maging mayamang tulad ni Abraham ay dapat na matapat na magtanong kung nais nilang mamuhay sa isang tolda sa buong buhay nila na walang koryente o tubig! Ang mga pinagpala ng Diyos ng anumang laki ng kayamanan sa Lumang Tipan ay inasahang gamitin ang kanilang kayamanan para sa kaluwalhatian ng Diyos, ipinamamahagi ang kanilang kasaganaan at pinaglalaanan ang iba. Ito ang ginawa ni Abraham, nagdulot ng trabaho sa daan-daang tao na siyang nagbigay ng kanilang pangangailangan (tingnan ang Gen. 14:14). Ginawa rin ito ni Job, na tumestigong ginamit ang kanyang kayamanan upang kalingain ang mga balo at ulila (Job 29:12-13, 31:16-22). Ang mga biniyayaan upang makapagpatayo ng negosyo ay dapat tiyaking ang kanilang pangunahing gawain ay sundin ang Diyos at ibigin ang kapwa tulad ng sarili nila.

“Sinasabi ng Kasulatan na Naging Mahirap si Jesus Upang Yumaman Tayo” (“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Totoong sinasabi ng Biblia,

Hindi kaila sa inyo ang kagandahang-loob ng ating Panginoong Jesu-Cristo, kahit na mayaman, naging mahirap siya upang mapayaman kayo sa pamamagitan ng Kanyang pagiging mahirap (2 Cor. 8:9).

Pinagtatalunan na dahil ang kasulatang ito’y malinaw na nangangahulugang si Jesus ay materyal na mayaman sa langit at naging materyal na mahirap sa lupa, kung gayon ang materyal na kayamanan ang nasa isip ni Pablo nang isulat niyang maaaring maging mayaman ang kanyang mga mambabasa sa pamamagitan ng kahirapan ni Cristo. Sinasabi nilang kung ang tinutukoy ni Pablo ay materyal na kayamanan at kahirapan sa unang bahagi ng berso, hindi sana niya tinutukoy ang espiritwal na kayamanan sa pangalawang bahagi.

Nguni’t kung ang totoong ibig sabihin ni Pablo ay magiging mayaman tayo sa materyal na bagay dahil sa materyal na kahirapan ni Cristo, magtataka tayo kung bakit sumunod ay nagsulat siya ng kakaunting berso sa parehong sulat,

Naranasan ko rin ang labis na hirap at pagod, malimit na pagpupuyat, at matinding gutom at uhaw. Naranasan ko ang ginawin nguni’t wala man lamang maibalabal (2 Cor. 11:27).

Kung ibig sabihin ni Pablo sa 2 Corinto 8:9 na naging mahirap si Cristo sa materyal na bagay upang maging mayaman tayo sa materyal na bagay, ang intensyon ni Cristo ay tunay na hindi nagaganap sa buhay ni Pablo! Kaya malinaw na hindi ibig sabihin ni Pablo na naging mahirap sa materyal na bagay si Cristo upang maging mayaman tayo sa materyal na bagay dito sa lupa. Ang ibig niyang sabihin ay magiging espiritwal na mayaman tayo, “mayaman patungo sa Diyos,” isang paghiram sa ekspresyong ginamit ni Jesus (tingnan ang Lu. 12:21), at mayaman sa langit na kinaroroonan ng ating kayamanan at puso.

Ligtas bang ipagpalagay na dahil tinutukoy ni Pablo ang materyal na kayamanan sa isang bahagi ng pangungusap na hindi maaaring tukuyin niya ang espiritwal na kayamanan sa ibang bahagi ng pangungusap, na siyang inaangkin ng mga mangangaral ng kasaganaan? Tingnan ang sumusunod na salita ng Jesus na patungkol sa ilan sa Kanyang mga tagasunod sa lunsod ng Smyrna:

Alam kong mahirap ka, nguni’t ang totoo’y mayaman ka…(Pah. 2:9a).

Alinaw na ang tinutukoy ni Jesus ay materyal na kahirapan na nararanasan ng mga mananampalataya sa Smyrna, at apat na salita pagkatapos, binabanggit Niya ang espiritwal na kayamanan ng parehong mananampalataya.

“Ipinangako ni Jesus ang Sandaang-Ulit na Balik ng Ating Pagbibigay” (“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

Talagang ipinangako ni Jesus ang sandaang-ulit na balik doon sa gumagawa ng tanging pagsisikap. Basahin natin ang eksaktong sinabi Niya:

Tandaan ninyo: ang sinumang nag-iwan ng kanyang tahanan, o mga kapatid, mga magulang, mga anak, mga lupain, dahil sa akin at sa Magandang Balita, ay tatanggap sa buhay na ito ng isandaang ulit pa ng mga iyon; mga bahay, mga kapatid, mga ina, at mga lupain, nguni’t may kalakip na pag-uusig. At sa panahong darating, magtatamo siya ng buhay na walang hanggan (Mc. 10:29-30).

Pansinin na hindi ito pangako sa mga nagbibigay ng salapi sa mga mangangaral, na tulad ng inaangkin ng mga nangangaral ng kasaganaan. Bagkus, ito ay isang pangako sa mga nag-iiwan ng kanilang tahanan, lupain at kamag-anak upang mangaral ng magandang balita sa malalayong pook. Ipinangako ni Jesus sa mga naturang tao “ang sandaang ulit na dami ngayon sa kasalukuyang panahon.”

Nguni’t nangangako ba si Jesus na ang mga naturang tao ay magiging literal na may-ari ng isandaang bahay o lupain na siyang inaangkin ng mga nangangaral ng kasaganaan? Hindi, hindi na hihigit sa pagpapangako Niyang ang mga taong ito ay magkakaroon ng isandaang literal na ina ang isandaang literal na anak. Sinasabi lang ni Jesus na malalaman ng mga nag-iiwan ng tahanan at pamilya na bubuksan ng kapwa nila mananampalataya ang kanilang tahanan at patutuluyin silang parang pamilya sa loob ng kanilang mag-anak.

Pansining ipinangako rin ni Jesus ang pag-uusig at buhay na walang-hanggan sa naturang mga tao. Ipinaaalala nito sa atin ang konteksto ng buong pahayag, kung saan nakita ng mga alagad ang isang mayaman at batang namumunong nais magtamo ng buhay na walang-hanggan at malungkot na lumayo nang ipahayag ni Jesus, “Mas madali pang dumaan ang kamelyo sa butas ng karayom kaysa isang mayaman na mapabilang sa kaharian ng Diyos” (Mc. 10:25).

Nayanig ang mga alagad sa pahayag ni Jesus, at nakapag-isip ng kanilang sariling pagkakataong mapabilang sa kaharian ng Diyos. Ipinaalala nila kay Jesus ang iniwan nila upang sundin Siya. Saka binigkas ni Jesus ang Kanyang “sandaang-ulit” na pangako.

Dahil sa lahat ng ito, di kapani-paniwalang sinumang mangangaral ng kasaganaan ang magtangkang kumbinsihin tayo na ipinangangako ni Jesus ang isang literal na sandaang-ulit na balik ng materyal na bagay na sa kalaunan ay payayamanin tayo nang katakut-takot sa loob ng maikling mapahon, kung titingnan ang katotohanang, ilang saglit lang ang nakaraan, sinabi ni Jesus sa isang mayamang lalaki na ipagbili ang lahat ang ibigay ang pinagbentahan sa mga mahihirap kung nais niya ng buhay na walang-hanggan!

Marami pang mga kasulatan ang binabaluktot ng mga nangangaral ng kasaganaan maliban sa mga nakita na natin, nguni’t nililimitahan tayo dito ng espasyo. Mag-ingat!

Isang Kasabihang Dapat Tandaan ( A Maxim to Remember)

Si John Wesley, nagtatag ng kilusang Methodist sa Church of England, ay nag-imbento ng isang kahanga-hangang kasabihan tungkol sa tamang perspektiba sa salapi. Ito ay, “Humanap ka hangga’t kaya mo; magtabi ka hangga’t kaya mo; magbigay ka hangga’t kaya mo.”

Ibig sabihin, kailangan munang magtrabahong mabuti ang mga Cristiano, gamit ang kanilang kaloob-ng-Diyos na kakayahan at pagkakataon upang humanap ng salapi, nguni’t siguruhing matapat nilang gawin ito at hindi sasalungat sa anumang utos ni Cristo.

Pangalawa, kailangan nilang mamuhay nang simple, na bahagya lamang ang paggasta para sa sarili, upang “makapag-ipon hangga’t kaya nila.”

At panghuli, pagkasunod sa unang dalawang hakbang, maaari na silang “magbigay hangga’t kaya nila,” hindi nililimita sa ikapu, kundi higitan ang paghihigpit sa sarili upang ang mga balo at ulila ay mapakain at maikalat ang magandang balita sa buong sanlibutan.

Talagang ginawa ng sinaunang iglesia ang naturang pamamahala, at ang pamamahagi sa mga nangangailangan sa kanila ay isang regular na katangian ng buhay sa Bagong Tipan. Siniryoso ng mga unang mananampalataya ang utos ni Jesus sa Kanyang mga tagasunod, “Ipagbili ang inyong ari-arian at ipamahagi sa dukha ang pinagbilhan; gumawa kayo ng mga sisidlang hindi naluluma, at mag-ipon kayo sa langit ng kayamanang hindi nawawala. Doo’y walang magnanakaw na pumapasok at insektong sumisira” (Lu. 12:33). Mababasa natin sa kuwento ni Lucas ang sinaunang iglesia:

Nagsasama-sama ang lahat ng sumasampalataya at ang kanilang mga ari-arian ay para sa kanilang lahat. Ipinagbibili nila ang kanilang mga ari-arian at ang napagbilhan ay ipinamamahagi sa bawa’t isa ayon sa kanyang pangangailangan. Nagkakaisa ang damdamin at isipan ng lahat ng mananampalataya, at di itinuturing ninuman na sarili niya ang kanyang mga ari-arian, kundi para sa lahat. Taglay ang dakilang kapangyarihan, ang mga apostol ay patuloy na nagpapatotoo tungkol sa muling pagkabuhay ng Panginoong Jesus. At ibinuhos ng Diyos ang Kanyang pagpapala sa kanilang lahat. Walang kinakapos sa kanila sapagkat ipinagbibili nila ang kanilang lupa o bahay at ang pinagbilhan ay dinadala nila sa mga apostol. Ipinamamahagi naman iyon ayon sa pangangailangan ng bawa’t isa (Gw. 2:44-45; 4:32-35).

Malinaw din ang Kasulatan na pinakain at ibinigay ang mga pangangailangan ng mahihirap na balo (tingnan ang Gw. 6:1; 1 Tim. 5:3-10).

Itinuring ni Pablo, ang pinakadakilang apostol na nabuhay, pinagkatiwalaan ng Diyos na dalhin ang magandang balita sa mga Hentil, autor ng napakalalaking sulat sa Bagong Tipan, na ang ministeryo sa materyal na pangangailangan ng mga mahihirap ay mahalagang bahagi ng kanyang ministeryo. Sa mga itinatag niyang iglesia, nakakalap si Pablo ng malalaking halaga ng salapi para sa mahihirap na Cristiano (tingnan ang Gw. 11:27-30; 24:17; Ro. 15:25-28; 1 Cor. 16:1-4; 2 Cor. 8-9; Gal. 2:10). Hindi bababa sa labimpitong taon pagkatapos niyang magbagong-buhay, naglakbay si Pablo sa Jerusalem upang isumite ang natanggap niyang magandang balita upang busisihin nina Pedro, Santiago at Juan. Wala sa kanila ang nakakita ng kamalian sa mensaheng ipinangangangaral niya, at nang isalaysay ni Pablo ang okasyon sa kanyang sulat sa mga taga-Galacia, naalala niya, “Ang hiling lamang nila ay huwag naming pababayaan ang mga dukha, at talaga namang patuloy ko itong ginagawa (Gal. 2:10). Sa isipan nina Pedro, Santiago, Juan at Pablo, ang pagpapakita ng pakikiramay sa mga dukha ay pangalawa lamang sa pangangaral ng magandang balita.

Sa Pagbubuod (In Summary)

Sa paksang ito, ang pinakamainam na payo sa mga ministrong tagalikha-ng-alagad ay nanggaling kay apostol Pablo, na pagkatapos bigyan si Timoteo ng babala na “ang pag-ibig sa salapi ang ugat ng lahat ng uri ng kasamaan,’ at sinasabing “ang ilang nananabik dito ay nakalayo na sa pananampalataya at idinulot sa kanilang sarili ang masidhing kapighatian,” at pinayuhan siya,

Sikapin mong mamuhay nang matuwid, maka-Diyos, may pananampalataya, pag-ibig, pagtitiis at kahinahunan (1 Tim. 6:11, idinagdag ang pagtitiis).

[1] Laging ginagamit ang katotohanang ito ng mga mangangaral ng kasaganaan upang patunayang masagana ang ministeryo ni Jesus. Walang dudang ibinigay ng Diyos ang pangangailangan ni Jesus upang magawa Niya ang kanyang misyon. Ang kaibhan ni Jesus sa mga mangangaral ng kasaganaan ay hindi maramot si Jesus, at hindi Niya ginugol ang salapi ng Kanyang ministeryo upang payamanin ang Sarili.

이전 장의 예수님의 산상수훈에서, 우리는 예수님께서 제자들에게 청지기 직분에 관하여 하신 말씀을 살펴보았다. 예수님은 그들에게 그들을 위하여 보물을 땅에 쌓아 두지 말고 하늘에 쌓아 두라고 말씀하셨다. 그분은 일시적인 보물에 투자하는 사람들의 어리석음뿐 아니라 그들 마음의 어두움에 대해 지적하셨다(마 6:19-24).

땅에 보물을 쌓아 두는 사람들의 진정한 신은 돈이다. 왜냐하면, 그들은 돈을 섬기고 돈은 그들의 삶을 지배하기 때문이다. 예수님은 한 사람이 하나님과 돈을 동시에 섬기지 못한다고 말씀하셨는데 그것은 만일 하나님이 우리의 진정한 주인이시라면, 그분은 또한 우리 돈의 주인이심을 분명하게 나타낸다. 다른 무엇보다도, 돈은 사람들의 마음을 얻기 위해 하나님과 경쟁하고 있다. 때문에 예수님은 우리가 자기의 모든 소유를 버리지 아니하면 능히 그분의 제자가 될 수 없다고 가르치셨다(눅 14:33을 보라). 그리스도의 제자는 아무것도 소유하지 않는다. 그들은 단순히 하나님의 청지기이며, 하나님은 그분의 돈을 그분의 성품을 반영하고 그분의 나라를 확장하는 일에 사용하기를 즐기신다.

예수님은 청지기 직분에 대해 많은 말씀을 하셨으나 그분의 말씀은 종종 그분의 추종자라 자칭하는 사람들에 의해 무시된 듯 보인다. 사람들은 종종 성경을 왜곡하여 여러 가지 형태의 현대 “번영 교리”를 만들어 내고 있는데 어떤 것은 미묘하게, 어떤 것은 노골적으로 표현되고 있다. 그러나 제자 삼는 사역자는 사람들을 그리스도의 모든 계명에 순종하라고 가르치기를 원한다. 따라서 그는 자신의 모범과 말과 성경적인 청지기 직분을 통하여 가르칠 것이다.

아래에 우리는 성경은 청지기 직분에 대해 무엇을 가르치고 있는지를 살펴보는 동시에 번영에 대한 일반적인 거짓 가르침을 폭로할 것이다. 여기에서 모든 부분을 다 망라하기 어려울 것이다. 나는 이 주제에 관하여 완전하게 쓴 책의 영어본을 우리의 웹 사이트(ShepherdServe.org)에 올려놓았다. 그것은 “성경적인 주제”란 표제 아래의 부표제 “예수님이 논하신 돈”에서 찾을 수 있다.

필요를 채워주시는 하나님(The Supplier of Needs)

긍정적인 말씀으로 시작해보자. 우리는 성령님의 영감을 받은 바울이 “나의 하나님이 그리스도 예수 안에서 영광 가운데 그 풍성한 대로 너희 모든 쓸 것을 채우시리라”(빌 4:19)라고 말한 것을 기억하고 있다. 그리스도인들은 그 익숙한 약속을 종종 인용하거나 주장하고 있는데 그 말씀은 도대체 무슨 뜻일까? 우리가 문맥적으로 읽어보면 곧 바울이 하나님께서 빌립보 신자들의 모든 쓸 것을 채워주실 것이라고 확신한 이유를 발견하게 된다.

그러나 너희가 내 괴로움에 함께 참여하였으니 잘하였도다 빌립보 사람들아 너희도 알거니와 복음의 시초에 내가 마게도냐를 떠날 때에 주고 받는 내 일에 참여한 교회가 너희 외에 아무도 없었느니라 데살로니가에 있을 때에도 너희가 한 번뿐 아니라 두 번이나 나의 쓸 것을 보내었도다 내가 선물을 구함이 아니요 오직 너희에게 유익하도록 풍성한 열매를 구함이라 내게는 모든 것이 있고 풍부한지라 에바브로디도 편에 너희가 준 것을 받으므로 내가 풍족하니 이는 받으실 만한 향기로운 제물이요 하나님을 기쁘시게 한 것이라(빌 4:14-19, 강조 추가).

바울이 예수님께서 빌립보 신자들의 필요를 채워주실 것이라고 확신했던 것은 그들이 예수님의 조건을 만족했기 때문이다. 그들은 바울이 교회를 계속하여 개척할 수 있도록 그를 희생적으로 섬김으로써 그들이 먼저 하나님의 나라를 구하였음을 입증하였다. 예수님이 산상 수훈에서 이렇게 말씀하셨음을 기억할 것이다.

너희 하늘 아버지께서 이 모든 것이 너희에게 있어야 할 줄을 아시느니라 그런즉 너희는 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라 그리하면 이 모든 것을 너희에게 더하시리라(마 6:32-33).

그래서 우리는 빌립보서 4:19에서의 바울의 약속이 그것을 인용하고 주장하는 모든 그리스도인에게 적용되는 것이 아님을 알 수 있다. 오히려, 그것은 오직 먼저 하나님의 나라를 구하는 사람들에게 적용될 뿐이다.

우리에게 진정 필요한 것은 무엇인가?(What Do We Really Need?)

우리는 마태복음 6:32-33의 예수님의 약속에서 다른 무언가를 배울 수 있다. 우리는 가끔 우리가 원하는 것과 필요한 것을 구별하는데 어려움을 겪는다. 그러나 예수님은 우리의 필요에 대해 정의를 내리셨다. 그분은 “너희 하늘 아버지께서 이 모든 것이 너희에게 있어야 할 줄을 아시느니라”라고 말씀하셨다.

예수님께서 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하면 더해주시겠다고 했던 이 “모든 것”은 무엇일까? 그것들은 먹을 것, 마실 것, 그리고 입을 것이다. 아무도 이점에 대해 반론할 수 없다. 왜냐하면, 예수님은 우리가 살펴본 이 말씀 바로 전에 그렇게 말씀하셨기 때문이다(마 6:25-31을 보라). 먹을 것, 마실 것, 그리고 입을 것이야말로 우리의 진정한 물질적 필요이다. 사실, 예수님과 제자들이 전도 여행을 다니실 때에도 그것만 소유하셨다.

바울이 디모데에게 아래와 같이 쓴 것을 보아, 그도 우리의 필요에 대한 예수님의 정의에 동의했음이 분명하다.

그러나 자족하는 마음이 있으면 경건은 큰 이익이 되느니라 우리가 세상에 아무 것도 가지고 온 것이 없으매 또한 아무 것도 가지고 가지 못하리니 우리가 먹을 것과 입을 것이 있은즉 족한 줄로 알 것이니라 부하려 하는 자들은 시험과 올무와 여러 가지 어리석고 해로운 욕심에 떨어지나니 곧 사람으로 파멸과 멸망에 빠지게 하는 것이라 돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되나니 이것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다(딤전 6:6-10, 강조 추가).

바울은 먹을 것과 입을 것만이 우리가 진정 물질적으로 필요로 하는 것이라고 믿었다. 그렇지 않으면, 그는 우리가 그것에만 만족하라고 말하지 않았을 것이다. 그것은 우리로 하여금 바울이 빌립보 신자들에게 하나님께서 그들의 모든 필요를 채워주실 것이라고 약속한 것에 대해 조금 다른 관점으로 보게 한다! 어떤 설교자들이 그 구절을 해설하는 방식은 당신으로 하여금 “나의 하나님은 너의 모든 욕심을 채워주실 것이다!”라고 생각하게 만든다. 또한, 만일 우리가 먹을 것과 입을 것에만 만족해야 한다면, 우리 대부분은 실제로 소유한 것, 단지 먹을 것과 입을 것만을 훨씬 초월한 것에 대해서 더 많이 만족해야 하지 않겠는가?

불만(Discontentment)

우리의 문제는 우리가 우리의 실제 필요보다 훨씬 더 많이 필요하다고 생각한다는 것이다. 하나님께서 아담과 하와를 만드셨을 때, 그들은 아무것도 소유하지 않았지만 낙원에 살고 있었다는 사실을 생각해보라. 분명히 하나님은 우리가 물질을 소유하는 데서 행복해지기를 의도하시지 않았을 것이다. 당신은 예수님은 한 번도 수돗물을 사용하신 적이 없으며 욕실에서 샤워하신 적이 없었다는 사실을 생각해본 적이 있는가? 그분은 세탁기로 옷을 세탁하신 적이 없다. 그분은 냉장고의 문을 열어보신 적도 없다. 그분은 자동차 또는 자전거를 운전하신 적도 없다. 그분은 한 번도 라디오를 들어보신 적이 없으며 전화로 누군가와 통화하신 적이 없으며 레인지로 요리를 하신 적이 없으며, 음향 설비를 통해 대중 설교를 하신 적이 없다. 그분은 비디오 또는 TV 쇼를 시청하신 적이 없으며, 전등, 에어컨이나 선풍기를 사용하신 적이 없다. 그분은 손목시계를 착용하신 적이 없다. 그분은 옷으로 가득 찬 옷장을 소유하신 적이 없다. 그런데 어떻게 그분은 행복하실 수 있었을까?

미국에서(그리고 아마도 당신의 나라에서도), 우리는 사람들이 새로운 물질로 인해 얼마나 행복해하는지를 보여주는 광고들의 공세를 당하고 있다. 결국, 우리는 세뇌당하여 행복은 더 많이 소유하는 데서 온다고 생각한다. 그리고 우리는 얼마나 많이 모으는 것과는 관계없이 만족하지 못한다. 이것은 예수님이 “재물의 유혹”(마 13:22)이라고 언급하신 것이다. 물질은 행복을 약속하지만 그렇게 된 적은 드물다. 그리고 우리가 더 많은 물질을 얻으려는 세상의 열광적인 경주에 참가함에 따라, 우리는 실제로 우상 숭배자가 되며, 재물의 노예가 되어, 하나님과 그분의 지상명령인 그분을 전심으로 사랑하고 우리 이웃을 우리 몸처럼 사랑하라는 것을 잊어버리게 된다. 하나님은 이 점에 대해 이스라엘에게 경고하셨다.

내가 오늘 네게 명하는 여호와의 명령과 법도와 규례를 지키지 아니하고 네 하나님 여호와를 잊어버리지 않도록 삼갈지어다 네가 먹어서 배부르고 아름다운 집을 짓고 거주하게 되며 또 네 소와 양이 번성하여 네 은금이 증식되며 네 소유가 다 풍부하게 될 때에 네 마음이 교만하여 네 하나님 여호와를 잊어버릴까 염려하노라 여호와는 너를 애굽 땅 종 되었던 집에서 이끌어 내시고(신 8:11-14).

마찬가지로, 예수님은 진정한 신자가 “재물의 유혹”이 자기를 미혹하도록 허락함으로써 영적 생활이 결실하지 못하게 하는 것에 대해 경고하셨다(마 13:7, 22을 보라). 바울은 “돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되나니 이것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다”(딤전 6:10)라고 경고했다. 히브리서 저자는 “돈을 사랑하지 말고 있는 바를 족한 줄로 알라 그가 친히 말씀하시기를 내가 결코 너희를 버리지 아니하고 너희를 떠나지 아니하리라 하셨느니라”(히 13:5)라고 권면했다. 이것들은 단지 재물의 위험성에 대해 경고한 몇 가지 성경의 예에 불과하다.

돈이 주인이 되었을 때(When Money is Master)

아마도 우리와 하나님과의 관계를 측량할 수 있는 것은 우리와 돈과의 관계일 것이다. 돈은 벌기 위해 사용한 시간과 방법, 그리고 돈을 어떻게 사용하는가는 우리의 영적인 삶에 대해 많은 것을 드러낸다. 우리가 돈이 있든지, 없든지를 막론하고 우리를 가장 잘 시험할 수 있는 것은 돈이다. 돈은 우리로 하여금 하나님의 가장 큰 계명을 쉽게 저버리게 할 수 있다. 왜냐하면, 돈은 우리의 유일하신 하나님 이상의 신이 될 수 있으며, 그것은 우리가 우리의 이웃보다 자기 자신을 더 사랑하게 우리를 부추길 수 있기 때문이다. 반면에, 돈은 하나님과 이웃에 대한 우리의 사랑을 증명할 수 있는 수단으로 사용될 수도 있다.

예수님은 어느 한 번, 한 사람이 하나님이 아닌 돈이 자신을 지배하게 한 비유를 말씀하셨다.

한 부자가 그 밭에 소출이 풍성하매 심중에 생각하여 이르되 내가 곡식 쌓아 둘 곳이 없으니 어찌할까 하고 또 이르되 내가 이렇게 하리라 내 곳간을 헐고 더 크게 짓고 내 모든 곡식과 물건을 거기 쌓아 두리라 또 내가 내 영혼에게 이르되 영혼아 여러 해 쓸 물건을 많이 쌓아 두었으니 평안히 쉬고 먹고 마시고 즐거워하자 하리라 하되 하나님은 이르시되 어리석은 자여 오늘 밤에 네 영혼을 도로 찾으리니 그러면 네 준비한 것이 누구의 것이 되겠느냐 하셨으니 자기를 위하여 재물을 쌓아 두고 하나님께 대하여 부요하지 못한 자가 이와 같으니라(눅 12:16-21).

예수님은 이 부자를 매우 어리석은 사람으로 묘사하셨다. 비록 그는 건강과 비옥한 땅과 경작 기술을 가진 축복을 누렸지만, 하나님을 알지 못했다. 그렇지 않으면, 그는 여분의 재산을 쌓지 않았을 것이며 쉬면서 이기적인 즐겁고 평안한 삶을 살려고 하지 않았을 것이다. 오히려, 그는 자신이 하나님의 청지기란 것을 깨닫고 그가 받은 축복으로 무엇을 할 수 있을지 주님의 뜻을 물었을 것이다. 물론, 하나님은 그가 자신의 풍요로움을 다른 사람과 나누기를 원하셨고 그가 계속하여 일함으로써 그 풍요로움이 계속하여 나뉘기를 바라셨을 것이다. 어쩌면, 유일하게 받아들여지는 대안은, 하나님께서 그를 부르셨다면, 그가 농사를 접고 자비량 사역에 헌신하는 일일 것이다 .

예수님의 비유 속의 부자는 자신의 죽는 날짜에 대해 큰 오산 을 했다. 그는 죽기 몇 시간 전만 하여도 아직 남은 연수가 많다고 생각했다. 예수님 요점은 명백하다. 우리는 날마다 마지막 날인 것처럼 매일 하루를 살아야 하며 하나님 앞에서 계산할 준비가 항상 되어 있어야 한다.

두 가지 관점(Two Perspectives)

하나님의 관점은 사람의 관점과 얼마나 많이 다른지 모른다! 예수님의 비유에 나오는 부자는 그를 아는 대부분 사람들의 선망의 대상이었을 것이다. 그러나 하나님은 그를 불쌍히 여기셨다. 그는 인간의 눈에는 부하였지만, 하나님이 보시기에는 가난했다. 그는 하늘에 보물을 쌓아두어 그것을 영원히 소유할 수 있었지만, 그가 죽을 때에 그에게 아무 이익도 가져다줄 수 없는 땅에 쌓아두기로 선택했다. 예수님께서 탐욕스러운 사람들에게 가르치신 것을 비추어 볼 때, 그분은 우리가 부자가 죽은 뒤에 천국에 갔다고 믿지 않기를 바라셨을 가능성이 높다.

이 비유는 우리로 하여금 우리가 가진 모든 것이 하나님의 선물이며, 그분은 우리가 신실한 청지기가 되기를 기대하신다는 것을 기억하는 데 도움을 준다. 이 비유는 물질적인 소유를 가진 사람뿐 아니라 물질적인 것을 너무 중요하게 생각하는 모든 사람에게 적용된다. 예수님은 이 점에 대해 제자들에게 분명하게 말씀하셨다.

그러므로 내가 너희에게 이르노니 너희 목숨을 위하여 무엇을 먹을까 몸을 위하여 무엇을 입을까 염려하지 말라 목숨이 음식보다 중하고 몸이 의복보다 중하니라 까마귀를 생각하라 심지도 아니하고 거두지도 아니하며 골방도 없고 창고도 없으되 하나님이 기르시나니 너희는 새보다 얼마나 더 귀하냐 또 너희 중에 누가 염려함으로 그 키를 한 자라도 더할 수 있느냐 그런즉 가장 작은 일도 하지 못하면서 어찌 다른 일들을 염려하느냐 백합화를 생각하여 보라 실도 만들지 않고 짜지도 아니하느니라 그러나 내가 너희에게 말하노니 솔로몬의 모든 영광으로도 입은 것이 이 꽃 하나만큼 훌륭하지 못하였느니라 오늘 있다가 내일 아궁이에 던져지는 들풀도 하나님이 이렇게 입히시거든 하물며 너희일까보냐 믿음이 작은 자들아 너희는 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 하여 구하지 말며 근심하지도 말라 이 모든 것은 세상 백성들이 구하는 것이라 너희 아버지께서는 이런 것이 너희에게 있어야 할 것을 아시느니라 다만 너희는 그의 나라를 구하라 그리하면 이런 것들을 너희에게 더하시리라 적은 무리여 무서워 말라 너희 아버지께서 그 나라를 너희에게 주시기를 기뻐하시느니라

너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이 하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라 너희 보물 있는 곳에는 너희 마음도 있으리라(눅 12:22-34).

예수님의 말씀은 현대의 “번영 설교자들”과는 관점과는 다르다! 예수님께서 제자들에게 이미 소유한 것을 팔아 구제하라고 가르치심에도 불구하고 오늘날 우리는 하나님께서 우리가 더 많이 소유하기를 바라신다는 가르침을 받고 있다! 다시 한 번, 그분은 자신의 보물을 땅에 쌓아두는 자들의 어리석음을 드러내셨다. 그 보물의 주인의 마음은 땅에 있으며 그 곳에 쌓아둔 보물은 썩어 없어지기 마련이다.

예수님께서 이 어리석은 부자의 교훈을 소유가 적음으로 인해 먹을 것과 입을 것에 대해 근심하는 자들에게 적용하셨음을 주목하라. 이런 것에 대한 근심은 우리의 초점이 잘못되었음을 드러낸다. 만일 우리가 우리의 본분대로 우리를 보살피시는 하나님 아버지를 신뢰한다면, 우리는 걱정하지 않을 것이며 그런 근심 없는 태도는 우리를 자유롭게 하여 하나님의 나라를 확장하는데 초점을 맞추게 할 것이다.

그리스도의 본(Christ’s Example)

예수님은 돈에 대해 많은 말씀을 하셨지만, 모든 제자 삼는 사역자가 해야 하듯이 자신의 본을 보여주시면서 가르치셨다. 그분은 자신이 행하신 것을 설교하셨다. 예수님은 어떻게 사셨을까?

예수님은 자신의 상황을 이용하여 쉽게 큰 부자가 되실 수 있었지만, 땅에 재물을 쌓지 않으셨다. 많은 은사를 가진 사역자들은 그들의 사역이 돈을 벌 수 있으면, 하나님은 그들이 개인적으로 부해지기를 원하심이 틀림없다고 가정한다. 그러나 예수님은 그분의 개인적인 이익을 위해 은사를 사용하시지 않았다. 그분은 자기한테 주어진 돈을 제자 삼는 일에 사용하셨다. 그분은 심지어 제자들의 전도 여행 경비까지 부담하셨다.[1] 우리의 시대에서, 젊은 제자들은 신학교에서 연장의 사역자들의 강의를 대부분 돈을 지급하고 들어야만 한다. 하지만 예수님은 정반대의 본을 보여주셨다!

예수님은 또한 그분께서 다른 사람의 필요를 채워줄 수 있게끔 그분의 아버지께서 그분의 모든 필요를 채워주시고 축복해주실 줄을 믿는 신뢰의 삶을 사셨다. 우리는 그분께서 때로는 저녁 만찬에 초대되시기도 하고, 때로는 밭에서 밀 이삭을 드신 적도 있었음을 발견할 수 있다(눅 6:1을 보라).

예수님은 적어도 두 번 그분의 말씀을 들으러 온 수천 명의 사람들에게 음식을 제공하셨다. 이것은 강연을 듣기 위해 입장료를 내야만 하는 현대 기독교 회의와 얼마나 많이 다른가! 우리는 우리의 사역자 회의에 참석하는 사람들을 위해 무료로 음식을 제공하는데, 사람들은 종종 우리가 “돈을 지급하여 사람들이 우리의 설교를 듣게 한다”고 조롱한다. 실은, 우리가 예수님의 본을 따르고 있었을 뿐이다.

예수님은 또한 가난한 자들도 보살피셨는데 그분의 제자들은 가난한 자들을 구제하는 돈궤를 관리하고 있었다. 가난한 자들을 구제하는 것은 예수님의 사역의 일반적인 기능이었으며 그분께서 유다에게 최후의 만찬이 끝난 후 그가 하는 일을 속히 하라고 분부하셨을 때, 다른 모든 제자들은 유다가 가서 음식을 사거나 가난한 자들을 구제하는 줄로 알았다(요 13:27-30을 보라).

예수님은 그분의 이웃을 자신의 몸처럼 사랑하셨기에 단순하고 나누는 삶을 사셨다. 그분은 세례 요한이 “옷 두 벌 있는 자는 옷 한 벌 있는 자에게 나눠 줄 것이요”(눅 3:11)라고 설교할 때 회개하실 필요가 없었다. 예수님께는 단 한 벌의 옷밖에 없었다. 그러나 일부 번영 설교자들은 예수님이 오직 부자들만 입었을 것 같은 호지 아니하고 위에서부터 통으로 짠 속옷을 입으셨기에(요 19:23을 보라) 그분은 부자였다고 우리를 설득하려 한다. 누군가가 수많은 다른 성경 말씀과 모순되는 것을 증명하기 위해 성경 본문에서 찾아낸 요점은 참으로 놀랍다! 우리도 예수님께서 자기의 부를 숨기려고 통으로 짠 겉옷을 착용하시지 않았다는 터무니없는 결론을 내릴 수도 있다.

예수님은 돈에 대해 많은 말씀들을 하셨으며 우리가 그것을 다 고려하기에는 공간이 부족하다. 그러나 성경 말씀을 왜곡하고 사람을 속이는데 숙달된 현대 번영 설교자들의 보편적인 가르침에 대해서 몇 가지 더 살펴보자.

“하나님께서 솔로몬을 부하게 하셨다“(“God Made Solomon Rich”)

이것은 많은 번영 설교자가 자신의 탐욕을 위장하는 데 사용하는 변명이다. 그들은 하나님께서 솔로몬을 부하게 하신 이유를 기억하지 못한다. 그 이유는 하나님께서 솔로몬에게 모든 요구를 들어주시겠는 약속을 하셨을 때, 솔로몬이 백성을 다스리는 지혜를 구했기 때문이다. 하나님은 솔로몬이 재부를(다른 것을 포함하여) 구하지 않은 것에 대해 기뻐하셨기에 지혜에 재부를 더하여 주셨다. 그러나 솔로몬은 하나님께서 주신 지혜를 그분의 뜻대로 사용하지 않았고 결국 가장 어리석은 사람이 되었다. 그가 현명했더라면, 그가 태어나기 오래전에 하나님께서 이스라엘에게 하신 말씀에 주의를 기울였을 것이다.

네가 네 하나님 여호와께서 네게 주시는 땅에 이르러 그 땅을 차지하고 거주할 때에 만일 우리도 우리 주위의 모든 민족들 같이 우리 위에 왕을 세워야겠다는 생각이 나거든 반드시 네 하나님 여호와께서 택하신 자를 네 위에 왕으로 세울 것이며 네 위에 왕을 세우려면 네 형제 아니 타국인을 네 위에 세우지 말 것이며 그는 병마를 많이 두지 말 것이요 병마를 많이 얻으려고 그 백성을 애굽으로 돌아가게 말 것이니 이는 여호와께서 너희에게 이르시기를 너희가 이 후에는 그 길로 다시 돌아가지 말 것이라 하셨음이라 그에게 아내를 많이 두어 그의 마음이 미혹되게 하지 말 것이며 자기를 위하여 은금을 많이 쌓지 말 것이니라(신 17:14-17).

이것은 번영 설교자들이 항상 무시하는 또 다른 성경 말씀인데 그들은 죽을 때까지 그 말씀을 무시했던 솔로몬의 본을 따르고 있다. 그리고 그와 같이, 그들도 우상 숭배자가 되었다. 솔로몬의 마음은 그의 많은 아내로 말미암아 우상 숭배를 하게 되었으며 그가 재부를 남용하지 않았다면 그 많은 아내를 감당할 수 없었다는 것을 기억하라.

하나님은 솔로몬이 그분께서 주신 재부를 사용하여 이웃을 자기 몸처럼 사랑하기를 바라셨지만, 솔로몬은 그것을 자기를 사랑하는데만 사용하였다. 그는 하나님의 계명에 직접적으로 불순종하여 자신을 위해 금, 은, 병거, 그리고 아내들을 늘렸다. 그는 궁극적으로 칠백 명의 아내를 두고 삼백 명의 첩을 소유하였는데 이것은 천 명 남자의 아내를 강탈한 것과 같다. 솔로몬은 가난한 자들에게 나눠주기보다는 자기 욕망만을 채웠다. 번영 설교자들이 솔로몬이 이기심과 우상 숭배로 가득차 있음에도 불구하고 그를 모든 신약 시대의 그리스도인들의 본보기로 떠받드는 것은 참으로 놀라운 일이다. 우리의 목표가 그리스도를 본받는 것이 아니었던가?

“하나님은 아브라함을 부하게 하셨으며 아브라함의 복을 우리에게 약속하셨다“(“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

이러한 변명은 갈라디아서 3장에 나온 바울의 말에서 지어낸 것이다. 나는 자주 잘못 인용되는 구절을 앞뒤 문장과 함께 아래에 인용했다.

또 하나님이 이방을 믿음으로 말미암아 의로 정하실 것을 성경이 미리 알고 먼저 아브라함에게 복음을 전하되 모든 이방인이 너로 말미암아 복을 받으리라 하였느니라 그러므로 믿음으로 말미암은 자는 믿음이 있는 아브라함과 함께 복을 받느니라

무릇 율법 행위에 속한 자들은 저주 아래에 있나니 기록된 바 누구든지 율법 책에 기록된 대로 모든 일을 항상 행하지 아니하는 자는 저주 아래에 있는 자라 하였음이라 또 하나님 앞에서 아무도 율법으로 말미암아 의롭게 되지 못할 것이 분명하니 이는 의인은 믿음으로 살리라 하였음이라 율법은 믿음에서 난 것이 아니니 율법을 행하는 자는 그 가운데서 살리라 하였느니라 그리스도께서 우리를 위하여 저주를 받은 바 되사 율법의 저주에서 우리를 속량하셨으니 기록된 바 나무에 달린 자마다 저주 아래에 있는 자라 하였음이라 이는 그리스도 예수 안에서 아브라함의 복이 이방인에게 미치게 하고 또 우리로 하여금 믿음으로 말미암아 성령의 약속을 받게 하려 함이라(갈 3:8-14, 강조 추가).

바울이 14절에서 쓴 “아브라함의 복”은 모든 민족이 아브라함으로 말미암아 복을 받을 것이라는 하나님의 약속이다(이것은 바울이 8절에서 인용한 것과 같다). 더 구체적으로 말하면, 바울이 몇 구절 뒤에 설명한 것처럼, 아브라함의 한 자손 곧 예수님으로 말미암아 복을 받게 된다(갈 3:16). 우리가 금방 읽은 것에 따르면, 예수님은 모든 민족에게 그 약속된 복을 주시기 위해 하나님의 저주를 받아 세상의 죄를 위하여 십자가에서 죽으셨다. 그러므로 “아브라함의 복이 이방인에게 미치게 한다”는 것은 하나님께서 이방인들을 아브라함처럼 물질적으로 부하게 하신다는 뜻이 아니라 아브라함의 자손으로 이방인들에게 복을 주시겠다는 약속이며 그 약속은 예수님이 십자가에서 그들을 위해 죽으심으로 성취되었다(여기에서 바울의 요점은 이방인도 유대인처럼 예수님을 믿음으로써 구원받을 수 있다는 것이다).

또 다른 왜곡(Another Twisting)

이와 같은 구절은 종종 자신의 교리를 정당화하기 위한 번영 설교자들에 의해 또 다른 방식으로 사용된다. 그들은 율법은 그것을 지키지 않는 자들은 저주를 받아 가난하게 될 것이라고 약속하였고(신 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68을 보라), 바울도 갈라디아서 3:13에서 “그리스도께서 율법의 저주에서 우리를 속량하셨다”고 썼기 때문에, 그리스도 안에 있는 우리는 가난의 저주에서 속량받았다고 주장한다.

첫째, 바울이 그리스도께서 우리를 “율법의 저주”에서 속량하셨다고 쓸 때, 신명기 28장의 특정 저주를 염두에 두었는지에 대해서는 논쟁의 여지가 있다. 바울은 그리스께서 율법의 “저주들”(복수)에서 우리를 속량하셨다고 쓰지 않고 단수인 율법의 “저주”에서 속량하셨다고 썼는데 아마도 모든 율법은 그것을 지킴으로써 구원을 얻으려는 사람한테는 저주라는 것을 암시했을 것이다. 우리가 일단 그리스도에 의해 속량받았으면, 더 이상 율법을 지킴으로써 자신을 구원하려는 잘못을 범하지 않게 되며 그런 의미에서 우리는 “율법의 저주에서 속량받았다.”

만일 바울이 실제로 그리스도께서 신명기 28장에 나열된 모든 재앙에서 우리를 속량하셨고 우리에게 물질적인 번영을 약속했다는 것을 의미했다면, 우리는 그가 왜 자신에 대해 “바로 이 시각까지 우리가 주리고 목마르며 헐벗고 매맞으며 정처가 없다”(고전 4:11)고 썼는지 궁금할 수 밖에 없다. 또한, 우리는 바울이 왜 아래와 같이 썼는지 궁금할 것이다.

누가 우리를 그리스도의 사랑에서 끊으리요 환난이나 곤고나 박해나 기근이나 적신이나 위험이나 칼이랴 기록된 바 우리가 종일 주를 위하여 죽임을 당하게 되며 도살 당할 양 같이 여김을 받았나이다 함과 같으니라(롬 8:35-36).

분명한 것은, 만일 그리스도께서 율법의 모든 저주에서 우리를 속량하셨다면, 모든 그리스도인은 박해나 기근이나 적신이나 위험이나 칼의 위협을 받지 않을 것이며 바울도 이 같은 말을 쓸 필요가 없었을 것이다.

우리는 또한 예수님께서 왜 다음과 같은 천국의 장면을 예언하셨는지에 대해서도 궁금할 수밖에 없다.

그 때에 임금이 그 오른 편에 있는 자들에게 이르시되 내 아버지께 복 받을 자들이여 나아와 창세로부터 너희를 위하여 예비된 나라를 상속받으라 내가 주릴 때에 너희가 먹을 것을 주었고 목마를 때에 마시게 하였고 나그네 되었을 때에 영접하였고 헐벗었을 때에 옷을 입혔고 병들었을 때에 돌보았고 옥에 갇혔을 때에 와서 보았느니라 이에 의인들이 대답하여 이르되 주여 우리가 어느 때에 주께서 주리신 것을 보고 음식을 대접하였으며 목마르신 것을 보고 마시게 하였나이까 어느 때에 나그네 되신 것을 보고 영접하였으며 헐벗으신 것을 보고 옷 입혔나이까 어느 때에 병드신 것이나 옥에 갇히신 것을 보고 가서 뵈었나이까 하리니 임금이 대답하여 이르시되 내가 진실로 너희에게 이르노니 너희가 여기 내 형제 중에 지극히 작은 자 하나에게 한 것이 곧 내게 한 것이니라 하시고(마 25:34-40, 강조 추가).

따라서 “율법의 저주에서 속량받은” 신자가 별로 풍요롭지 못한 상황에 있는 것이 이상할 것이 없다. 그러나 이렇게 힘든 상황 속에서도 하나님은 고통받는 신자들의 필요를 채워주실 것이며 그분은 필요 이상을 소유한 다른 신자들을 통하여 이 일을 이루신다는 것을 주목하라. 우리는 상황이 일시적으로 달라 보일지라도 항상 하나님께서 우리의 필요를 채워주시기를 기대할 수 있다.

마지막으로, 아브라함처럼 부해지기를 원하는 번영 설교자들은 그들의 일생을 전기와 수돗물이 없는 천막에서 보내기를 원하는지를 자신한테 성실하게 질문해봐야 할 것이다! 하나님께로부터 어느 정도 물질적인 축복을 받은 구약의 인물들은 그들의 재부를 하나님의 영광을 위해 사용하고 그들의 풍요로움을 다른 사람들과 함께 나눠야 했다. 아브람함은 그렇게 하여 수백 명의 사람을 고용하고 그들의 필요를 채워주었다(창 14:14을 보라). 욥도 그렇게 하였고 자기의 재산으로 과부와 고아들을 보살펴주었음을 증언하였다(욥 29:12-13, 31:16-22을 보라). 사업에 은사가 있는 사람들은 그들의 최고 사업이 하나님께 순종하여 그들의 이웃을 자기 몸처럼 사랑하는 것임을 다짐해야 한다.

“성경은 예수님이 가난하게 되신 것은 우리를 부요하게 하기 위함이라고 말씀한다“(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

사실, 성경은 이렇게 말씀한다.

우리 주 예수 그리스도의 은혜를 너희가 알거니와 부요하신 이로서 너희를 위하여 가난하게 되심은 그의 가난함으로 말미암아 너희를 부요하게 하려 하심이라(고후 8:9).

어떤 사람들은 이 구절이 분명히 예수님은 천국에서는 물질적으로 부요하셨지만 땅에서는 물질적으로 가난하게 되셨다고 했으므로 바울이 그의 독자들이 그리스도의 가난함으로 말미암아 부요하게 된다고 쓴 것은 물질적인 부요를 염두에 둔 것이라고 주장한다. 그들은 바울이 만일 이 구절의 첫 부분에서 물질적인 부요와 가난함을 썼다면, 두 번째 부분에서 영적인 부요함에 대해 쓰지 않았을 것이라고 주장한다.

그러나 만일 바울이 실제로 그리스도의 물질적인 가난함으로 말미암아 우리가 물질적으로 부요해진다는 것을 의미했다면, 우리는 그가 왜 동일한 서신에서 몇 구절 뒤에 아래와 같이 썼는지 궁금할 것이다.

또 수고하며 애쓰고 여러 번 자지 못하고 주리며 목마르고 여러 번 굶고 춥고 헐벗었노라(고후 11:27).

만일 바울이 고린도후서 8:9에서 그리스도의 물질적인 가난함으로 말미암아 우리가 물질적으로 부요해진다는 것을 의미했다면, 그리스도의 뜻은 분명 바울의 생애에서는 이루어지지 않았다! 그러므로 바울은 분명히 그리스도가 물질적으로 가난해졌기 때문에 우리가 이 땅에서 물질적으로 부요해질 수 있다는 것을 의미하지 않았다. 그는 우리가 영적으로 부요해지는 것을 의미했으며 예수님의 표현을 빌면 “하나님께 대하여 부요하고”(눅 12:21), 우리의 보물과 마음이 있는 천국에서 부요하다는 것을 의미했다.

번영 설교자들은 바울이 그 구절의 앞 부분에서 물질적인 부요함을 말했기 때문에 그 구절의 뒷 부분에서 영적인 부요함에 대해 말했을 가능성이 없다고 주장한다. 그렇게 생각하는 것이 과연 안전할까? 예수님께서 서머나 교회에 하신 말씀을 읽어보라.

내가 네 환난과 궁핍을 알거니와 실상은 네가 부요한 자니라… (계 2:9 상).

분명히, 예수님은 서머나 신자들이 겪고 있는 물질적인 궁핍을 말씀하셨으며 바로 뒤에 그 신자들의 영적인 부요함에 대해 말씀하셨다.

“예수님은 우리가 버린 것의 백 배를 받을 것이라고 약속하셨다”(“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

예수님은 우리가 그분과 복음을 위하여 버린 것의 백배를 받을 것이라고 약속하셨다. 그분께서 과연 어떠한 말씀을 하셨는지 살펴보자.

내가 진실로 너희에게 이르노니 나와 복음을 위하여 집이나 형제나 자매나 어머니나 아버지나 자식이나 전토를 버린 자는 현세에 있어 집과 형제와 자매와 어머니와 자식과 전토를 백 배나 받되 박해를 겸하여 받고 내세에 영생을 받지 못할 자가 없느니라(막 10:29-30).

번영 설교자들은 이 약속을 자주 인용하지만, 이 약속은 목사에게 헌금하는 사람들에 대한 것이 아님을 주목하라. 오히려 이 약속은 자기 집이나 전토나 친척들을 멀리 떠나 복음을 전파하는 사람들에게 하신 것이다. 예수님은 그런 사람들에게 “현세에 백 배나 받을 것이라고” 약속하셨다.

그러나 예수님은 일부 번영 설교자들이 주장하는 것처럼 그런 사람들이 집이나 전토를 문자적으로 백배를 소유할 것이라고 약속하셨을까? 아니, 그분은 그런 사람들이 문자적으로 백 명의 어머니나 백 명의 자녀를 얻게 된다고 하신 것이 아니다. 예수님은 자신의 집과 가족을 남겨 두고 복음을 위해 떠난 사람들은 동료 신자들이 그들에게 자기 집을 개방하고 그들을 자기 가족처럼 받아주는 것을 경험하게 됨을 말씀하셨다.

예수님은 또한 그런 사람들에게 박해와 영생을 약속하셨음을 주목하라. 이것은 우리로 하여금 본문 중 영생을 바라는 한 부자 청년이 슬픈 기색을 띠고 근심하며 돌아갔을 때 예수님께서 제자들에게 “낙타가 바늘귀로 나가는 것이 부자가 하나님의 나라에 들어가는 것보다 쉬우니라”(막 10:25)라고 말씀하신 것을 생각나게 한다.

제자들은 예수님의 말씀에 매우 놀랐으며 그들 자신이 하나님의 나라에 들어갈 수 있을지가 궁금했다. 그들은 자기 자신이 예수님을 따르기 위해 이미 모든 것을 버렸음을 예수님께 말했다. 바로 이때, 예수님의 “백 배”의 약속을 말씀하셨다.

그러므로, 몇 초 전에 예수님이 부자 청년에게 영생을 얻으려면 가서 있는 것을 다 팔아 가난한 자들에게 주라는 말씀에 비추어 보면, 번영 설교자들이 예수님은 문자 그대로 백 배의 물질적인 보답을 약속하셨으며 그로 인해 우리는 짧은 시간 내에 큰 부자가 될 수 있다고 우리를 설득하려 한다는 사실이 믿어지지 않는다.

번영 설교자는 우리가 살펴보았던 것 외에도 많은 다른 말씀들을 왜곡하고 있다. 편폭의 제한을 받아 이 책에서 그것을 일일이 다 적을 수는 없다. 조심하라!

기억해야 할 격언(A Maxim to Remember)

존 웨슬리 영국 감리교 교회의 창시자이며 돈에 대한 적절한 관점을 보여주는 훌륭한 격언을 만들어냈다. 그것은 “할 수 있는 한 많이 벌고, 할 수 있는 한 많이 저축하고, 할 수 있는 한 모든 것을 주라”이다.

즉, 그리스도인들은 우선 돈을 벌기 위해 하나님이 주신 능력과 기회를 사용하여 열심히 일해야 한다. 하지만 성실하게 일하고 그리스도의 계명에 어긋나지 않게 해야 한다.

둘째로, 그들은 검소하고 간단한 삶을 살고 자신을 위해 가능한 한 적게 지출하여 “할 수 있는 한 많이 저축해야 한다.” ,

마지막으로, 처음 두 단계를 수행한 후, 그들은 “할 수 있는 한 모든 것을 주어야 한다.” 자기 자신을 십일조를 내는 것에만 제한하지 말고 할 수 있는 한 자기 자신을 부인하여 과부와 고아들을 공급하고 복음이 전 세계에 선포되게 해야 한다.

초대 교회는 확실히 이런 청지기 직분을 수행했으며 주위의 가난한 사람들에게 나눠주는 것은 신약 시대 신자들의 일반적인 생활 특징이었다. 그들은 “너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이 하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라”(눅 12:33)라는 예수님의 계명을 엄격하게 준수하였다. 누가는 초대 교회에 대해 아래와 같이 썼다.

믿는 사람이 다 함께 있어 모든 물건을 서로 통용하고 또 재산과 소유를 팔아 각 사람의 필요를 따라 나눠 주며 믿는 무리가 한마음과 한 뜻이 되어 모든 물건을 서로 통용하고 자기 재물을 조금이라도 자기 것이라 하는 이가 하나도 없더라 사도들이 큰 권능으로 주 예수의 부활을 증언하니 무리가 큰 은혜를 받아 그 중에 가난한 사람이 없으니 이는 밭과 집 있는 자는 팔아 그 판 것의 값을 가져다가 사도들의 발 앞에 두매 그들이 각 사람의 필요를 따라 나누어 줌이라(행 2:44-45; 4:32-35).

성경은 초대 교회가 가난한 과부들을 구제하였음을 명백히 적고 있다(행 6:1; 딤전 5:3-10을 보라).

가장 위대한 사도이며 이방인에게 복음을 전하도록 하나님께 부르심을 받고 대부분의 신약 서신을 쓴 바울은 가난한 자들의 물질적인 필요를 채워주는 것을 자신의 사역의 필수적인 부분으로 간주하였다. 바울은 그가 세운 교회에서 가난한 그리스도인들을 위해 많은 돈을 모금하였다(행 11:27-30; 24:17; 롬 15:25-28; 고전 16:1-4; 고후 8-9; 갈 2:10을 보라). 바울은 회심한 후, 적어도 17년 동안 자기가 받은 복음을 예루살렘을 오가면서 전했으며 베드로, 야고보와 요한의 감찰을 받았다. 그들 중 누구도 바울의 메시지에서 잘못된 점을 찾을 수 없었다. 바울은 그 때 상황을 회상하면서 갈라디아서에서 그들은 “다만 우리에게 가난한 자들을 기억하도록 부탁하였으니 이것은 나도 본래부터 힘써 행하여 왔노라”(갈 2:10)라고 썼다. 베드로, 야고보, 요한과 바울의 마음에는 가난한 자들을 연민하는 것이 복음을 전하는 것에 버금가는 일이었다.

요약(In Summary)

이 주제에 관하여, 제자 삼는 사역자에 대한 가장 좋은 충고는 사도 바울에게서 온다. 그는 디모데에게 “돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되며 그것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다”라고 경고한 뒤, 아래와 같이 권면하였다.

오직 너 하나님의 사람아 이것들을 피하고 의와 경건과 믿음과 사랑과 인내와 온유를 따르라(딤전 6:11, 강조 추가).

[1]번영 설교자들은 종종 이 사실로 예수님의 사역이 번영했음을 증명한다. 하나님께서 예수님의 필요를 채워주심으로써 그분께서 사명을 이루시게 했음에는 의심의 여지가 없다. 예수님과 번영 설교자들의 차이점은 예수님은 이기적이 아니시며 그분은 사역의 돈을 자신을 부하게 하는 데 사용하시지 않았다는 것이다.

No capítulo sobre o Sermão do Monte, consideramos algumas palavras que Jesus falou a Seus discípulos a respeito de mordomia. Ele lhes disse para não acumular tesouros na terra, mas no céu. Mostrou a tolice daqueles que investem em tesouros temporais e também as trevas que há em seus corações (veja Mt. 6:19-24).

O dinheiro é o verdadeiro deus dos que acumulam tesouros na terra, pois lhe servem e ele reina sobre suas vidas. Jesus declarou que é impossível servir a Deus e ao dinheiro, indicando claramente que se Deus é nosso verdadeiro Mestre, também é Mestre de nosso dinheiro. O dinheiro, mais que qualquer outra coisa, compete com Deus pelo coração das pessoas. Sem dúvida, é por isso que Jesus ensinou que não podemos ser Seus discípulos, a menos que abramos mão de todas as nossas posses (veja Lc. 14:33). Os discípulos de Cristo nada têm; são simplesmente mordomos do que é de Deus, e Ele gosta de fazer coisas com Seu dinheiro que reflitam Seu caráter e Seu reino.

Jesus tinha muito a dizer a respeito de mordomia, mas parece que, muitas vezes, Suas palavras são ignoradas por aqueles que dizem ser Seus seguidores. Ainda mais popular é o torcer das Escrituras para fabricar a moderna “doutrina da prosperidade” em suas muitas formas, delicada e primitiva. Contudo, o ministro discipulador, deseja ensinar as pessoas a obedecerem a todos os mandamentos de Cristo. Portanto, ele ensinará através de seu exemplo e de suas palavras, a mordomia bíblica.

Vamos considerar o que as Escrituras ensinam sobre a mordomia, e ao mesmo tempo, expor alguns dos exemplos mais comuns de falsos ensinamentos sobre a prosperidade. De forma alguma, esse será um estudo exaustivo. Escrevi um livro inteiro sobre esse assunto que está disponível à leitura em inglês em nosso site (SheperdServe.org). Ele pode ser encontrado abaixo do título “Biblical Topics” e do subtítulo “Jesus on Money”.

O Supridor das Necessidades (The Supplier of Needs)

Começando com algo positivo, lembramos que Paulo, sob a inspiração do Espírito Santo, escreveu: “O meu Deus suprirá todas as necessidades de vocês, de acordo com as suas gloriosas riquezas em Cristo Jesus” (Fp. 4:19). Essa promessa familiar é muitas vezes citada e exigida por pessoas que se dizem cristãs; mas qual é o contexto? Quando lemos dentro do contexto, logo descobrimos a razão de Paulo ter sido tão confiante que Deus supriria todas as necessidades dos crentes de Filipo:

Apesar disso, vocês fizeram bem em participar de minhas tribulações. Como vocês sabem, filipenses, nos seus primeiros dias no evangelho, quando parti da Macedônia, nenhuma igreja partilhou comigo no que se refere a dar e receber, exceto vocês; pois, estando eu em Tessalônica, vocês me mandaram ajuda, não apenas uma vez, mas duas, quando tive necessidade. Não que eu esteja procurando ofertas, mas o que pode ser creditado na conta de vocês. Recebi tudo, e o que tenho é mais que suficiente. Estou amplamente suprido, agora que recebi de Epafrodito os donativos que vocês enviaram. São uma oferta de aroma suave, um sacrifício aceitável e agradável a Deus. O meu Deus suprirá todas as necessidades de vocês, de acordo com as suas gloriosas riquezas em Cristo Jesus (Fp. 4:14-19, ênfase adicionada).

Paulo tinha certeza que Jesus realmente supriria as necessidades dos filipenses porque tinham preenchido a condição de Jesus: Estavam buscando em primeiro lugar o Reino de Deus, o que foi provado pelas ofertas sacrificiais a Paulo para que pudesse continuar plantando igrejas. Lembre-se que no Sermão do Monte, Jesus disse:

O Pai celestial sabe que vocês precisam delas [“dessas coisas”]. Busquem em primeiro lugar o Reino de Deus e a sua justiça, e todas essas coisas lhes serão acrescentadas (Mt. 6:32-33).

Portanto, vemos que a promessa de Paulo em Filipenses 4:19 não se aplica a todos os cristãos que a citam e a exigem. Ao invés disso, só se aplica àqueles que estão buscando em primeiro lugar o Reino de Deus.

Do que Realmente Precisamos? (What Do We Really Need?)

Há algo mais que podemos aprender da promessa de Jesus em Mateus 6:32-33. Às vezes temos dificuldade em distinguir nossas necessidades de nossas vontades. Contudo, Jesus definiu quais são nossas necessidades. Ele disse: “O Pai celestial sabe que vocês precisam delas [“dessas coisas”]”.

Quais são essas “coisas” das quais Jesus se referiu que seriam acrescentadas àqueles que buscam primeiro o Reino de Deus e a Sua justiça? São comida, bebida e roupas. Ninguém pode discutir sobre isso, pois foi isso que Jesus disse antes de fazer a promessa sob consideração (veja Mt. 6:25-31). Comida, bebida e roupas são nossas únicas necessidades materiais. Na verdade, essas são as únicas coisas que Jesus e Seus discípulos viajantes possuíam.

É evidente que Paulo concordava com a definição de Jesus sobre nossas necessidades, já que escreveu a Timóteo:

De fato, a piedade com contentamento é grande fonte de lucro, pois nada trouxemos para este mundo e dele nada podemos levar; por isso, tendo o que comer e com que vestir-nos, estejamos com isso satisfeitos. Os que querem ficar ricos caem em tentação, em armadilhas e em muitos desejos descontrolados e nocivos, que levam os homens a mergulharem na ruína e na destruição, pois o amor ao dinheiro é a raiz de todos os males. Algumas pessoas, por cobiçarem o dinheiro, desviaram-se da fé e se atormentaram com muitos sofrimentos (1 Tm. 6:6-10, ênfase adicionada).

Paulo acreditava que as únicas coisas materiais que realmente precisamos são comida e roupas, caso contrário não teria dito que deveríamos ficar satisfeitos com essas coisas somente. Isso nos leva a uma perspectiva um pouco diferente a respeito de Sua promessa aos filipenses de que Deus supriria suas necessidades! Pela forma como alguns pregadores explicam esse versículo, daria para pensar que ele diz: “O meu Deus suprirá todas as cobiças de vocês”! Além do mais, se devemos nos alegrar somente com comida e roupas, não devemos nos alegrar muito mais com o que realmente temos, o que para a maioria de nós é muito mais que somente comida e roupas?

Descontentamento (Discontentment)

Nosso problema é que pensamos que necessitamos de muito mais do que aquilo que realmente precisamos. Considere o fato de que quando Deus criou Adão e Eva eles não possuíam nada, e mesmo assim moravam no paraíso. Obviamente, Deus não planejou que obtivéssemos felicidade por causa das coisas materiais que juntamos. Você já pensou que Jesus nunca abriu uma torneira ou ficou embaixo de um chuveiro em um banheiro? Ele nunca lavou Suas roupas em uma máquina de lavar; nunca abriu a porta de uma geladeira. Ele nunca dirigiu um carro ou mesmo andou de bicicleta. Nenhuma vez ouviu rádio, falou com alguém pelo telefone, usou um fogão ou pregou por meio de um sistema de autofalante. Ele nunca assistiu a um filme ou a um programa de televisão, nunca acendeu uma lâmpada ou se refrescou na frente de um ar-condicionado ou ventilador. Ele nunca teve um relógio de pulso. Nunca teve um armário cheio de roupas. Como pôde ser feliz?

Nos Estados Unidos (e talvez em seu país também), somos bombardeados com propagandas que nos mostram pessoas felizes enquanto usam seus novos bens materiais. Consequentemente, recebemos uma lavagem cerebral para pensarmos que conseguiremos felicidade se comprarmos mais; mas independente do quanto acumulamos, nunca ficamos felizes. Foi a isso que Jesus se referiu como “o engano das riquezas” (Mt. 13:22). Coisas materiais prometem felicidade, mas raramente cumprem a promessa. E quando nos juntamos à corrida maluca do mundo para adquirir mais bens materiais, na verdade nos tornamos mais idólatras, escravos de Mamom, que se esquecem de Deus e de Seus mandamentos mais importantes que são amar a Ele de todo o coração e ao próximo como a si mesmo. Deus exortou Israel a respeito disso:

Tenham o cuidado de não se esquecer do Senhor, o seu Deus, deixando de obedecer aos seus mandamentos, às suas ordenanças e aos seus decretos que hoje lhes ordeno. Não aconteça que, depois de terem comido até ficarem satisfeitos, de terem construído boas casas e nelas morado, de aumentarem os seus rebanhos, a sua prata e o seu ouro, e todos os seus bens, o seu coração fique orgulhoso e vocês se esqueçam do Senhor, o seu Deus, que os tirou do Egito, da terra da escravidão (Dt. 8:11-14).

Da mesma forma, Jesus advertiu que “o engano das riquezas” tem o potencial de sufocar a vida espiritual de um verdadeiro crente que se permite ser distraído (veja Mt. 13:7, 22). Paulo avisou que “o amor ao dinheiro é a raiz de todos os males” e disse que “Algumas pessoas, por cobiçarem o dinheiro, desviaram-se da fé e se atormentaram com muitos sofrimentos” (1 Tm. 6:10). Somos exortados pelo autor do livro de Hebreus: “Conservem-se livres do amor ao dinheiro e contentem-se com o que vocês têm, porque Deus mesmo disse: ‘Nunca o deixarei, nunca o abandonarei’” (Hb. 13:5). Esses são somente exemplos das exortações das Escrituras a respeito do perigo das riquezas.

Quando o Dinheiro é o Senhor (When Money is Master)

Talvez não haja melhor medidor do nosso relacionamento com Deus que nossa relação com o dinheiro. Ele — o tempo e os meios que usamos para adquiri-lo e o que fazemos com ele — revela muito sobre nossas vidas espirituais. Dinheiro, quando o temos ou não, é o maior combustível para tentações. Ele pode facilmente entrar em choque com os dois maiores mandamentos, já que pode se tornar um deus acima do único Deus, e pode nos tentar a amarmos mais a nós e menos ao nosso próximo. Por outro lado, o dinheiro pode ser usado como um meio de provarmos nosso amor a Deus e ao nosso próximo.

Uma vez Jesus contou uma parábola sobre um homem que permitiu que o dinheiro, e não Deus, reinasse sobre ele:

A terra de certo homem rico produziu muito. Ele pensou consigo mesmo: “O que vou fazer? Não tenho onde armazenar minha colheita”. Então disse: “Já sei o que vou fazer. Vou derrubar os meus celeiros e construir outros maiores, e ali guardarei toda a minha safra e todos os meus bens. E direi a mim mesmo: ‘Você tem grande quantidade de bens, armazenados para muitos anos. Descanse, coma, beba e alegre-se’”. Contudo, Deus lhe disse: “Insensato! Esta mesma noite a sua vida lhe será exigida. Então, quem ficará com o que você preparou?” Assim acontece com quem guarda para si riquezas, mas não é rico para com Deus. (Lc. 12:16-21).

Jesus retrata esse homem rico como um tolo. Mesmo sendo abençoado com riquezas, terra produtiva e habilidades com agricultura, ele não conhecia a Deus, caso contrário não teria pensado em guardar os excessos e se aposentar, tendo uma vida de sossego e prazer egoísta. Ao invés disso, teria buscado o Senhor a respeito do que deveria fazer com sua bênção, sabendo que era somente mordomo de Deus. Deus, é claro, iria querer que dividisse sua colheita e continuasse trabalhando para que pudesse continuar a compartilhar. Talvez, a outra (e única) alternativa aceitável seria parar de cultivar a terra e dedicar o resto de sua vida a um ministério que ele mesmo sustentasse, se fosse esse o chamado de Deus para ele.

O agricultor rico da parábola de Jesus fez um grande erro ao calcular o dia de sua morte. Ele assumiu que tinha muitos anos pela frente, enquanto estava a somente algumas horas da eternidade. O ponto que Jesus quer destacar é inconfundível: Devemos viver cada dia como se fosse o último, sempre prontos para ficarmos diante de Deus e prestar contas.

Duas Perspectivas (Two Perspectives)

A perspectiva de Deus é tão diferente da do homem! O homem rico da parábola de Jesus seria invejado por quase todos que o conheciam; ainda assim, Deus tinha pena dele. Ele era rico aos olhos dos homens, mas pobre aos olhos de Deus. Ele poderia ter acumulado tesouros no céu, onde seriam sempre dele, mas escolheu acumulá-los na terra onde não tinham o menor valor para ele a partir do momento em que morreu. À luz do que Jesus ensinou sobre pessoas avarentas, não parece provável que Jesus quisesse que pensássemos que o homem rico foi para o céu quando morreu.

Essa parábola deve nos ajudar a lembrar que tudo o que temos é um presente de Deus e Ele espera que sejamos mordomos fiéis. Ela tem aplicação não somente para os que têm riquezas materiais, mas para qualquer um que for tentado a dar muita importância às coisas materiais. Jesus deixou isso bem claro quando continuou falando a Seus discípulos.

Portanto [isso significa que o que Ele diria em seguida era baseado no que tinha acabado de falar] eu lhes digo: Não se preocupem com sua própria vida, quanto ao que comer; nem com seu próprio corpo, quanto ao que vestir. A vida é mais importante do que a comida, e o corpo, mais do que as roupas. Observem os corvos: não semeiam nem colhem, não têm armazéns nem celeiros; contudo, Deus os alimenta. E vocês têm muito mais valor do que as aves! Quem de vocês, por mais que se preocupe, pode acrescentar uma hora que seja à sua vida? Visto que vocês não podem sequer fazer uma coisa tão pequena, por que se preocupar com o restante? Observem como crescem os lírios. Eles não trabalham nem tecem. Contudo, eu lhes digo que nem Salomão, em todo o seu esplendor, vestiu-se como um deles. Se Deus veste assim a erva do campo, que hoje existe e amanhã é lançada ao fogo, quanto mais vestirá vocês, homens de pequena fé! Não busquem ansiosamente o que comer ou beber; não se preocupem com isso. Pois o mundo pagão é que corre atrás dessas coisas; mas o Pai sabe que vocês precisam delas. Busquem, pois, o Reino de Deus, e essas coisas lhes serão acrescentadas. Não tenham medo, pequeno rebanho, pois foi do agrado do Pai dar-lhes o Reino.

Vendam o que têm e dêem esmolas. Façam para vocês bolsas que não se gastem com o tempo, um tesouro nos céus que não se acabe, onde ladrão algum chega perto e nenhuma traça destrói. Pois onde estiver o seu tesouro, ali também estará o seu coração (Lc. 12:22-34).

As palavras de Jesus vão contra as dos modernos “pregadores da prosperidade”! Hoje nos dizem que Deus quer que tenhamos mais, enquanto Jesus mandou Seus discípulos venderem o que tinham e dar aos pobres! Ele novamente expôs a tolice dos que acumulam tesouros na terra — onde esses tesouros são destinados a perecer e onde estão os corações dos que possuem esses tesouros.

Note que Jesus aplicou a lição do tolo rico a pessoas que tinham tão pouco que eram tentadas a se preocupar com comida e roupas. A preocupação com tais coisas mostra que nosso foco está errado. Se confiarmos em nosso Pai provedor como devemos, não vamos nos preocupar, e essa atitude despreocupada nos libera para focarmos em construir o Reino de Deus.

O Exemplo de Cristo (Christ’s Example)

Jesus tinha muitas outras coisas para dizer a respeito de dinheiro. Contudo, ele ensinou, assim como todos os ministros discipuladores devem, através do exemplo. Ele pregava o que praticava. Como Jesus viveu?

Jesus não acumulou tesouros terrenos, mesmo que pudesse ter facilmente explorado Sua situação e se tornado extremamente rico. Muitos ministros abençoados assumem erroneamente que, se seus ministérios estão atraindo dinheiro, é porque Deus quer que eles sejam ricos. Contudo, Jesus não usou Sua unção para o ganho pessoal.

O dinheiro que Lhe foi dado foi usado para fazer discípulos. E até mesmo supria as necessidades dos que viajavam com Ele e daqueles que discipulava.[1] Em nossos dias, na maioria das vezes, jovens discípulos precisam pagar o transporte para serem ensinados pelos ministros mais velhos em escolas bíblicas. Mas Jesus deixou como exemplo o oposto!

Jesus também levou uma vida de confiança, crendo que Seu Pai supriria todas as Suas necessidades e o abençoaria para que pudesse suprir as necessidades de outros. Algumas vezes O convidavam para jantar em banquetes, e outras vezes O encontramos comendo grãos crus em um campo (veja Lc. 6:1).

Em pelo menos duas ocasiões Ele providenciou comida para milhares de pessoas que foram ouvi-Lo. Isso é tão diferente das conferências cristãs modernas onde todos os que querem ouvir o palestrante precisam pagar uma taxa! Às vezes, até riem de nós que damos comida aos que comparecem às nossas conferências ministeriais, pois dizem que estamos “pagando as pessoas para que nos ouçam”. Na verdade, estamos seguindo o modelo do Mestre.

Jesus também cuidava dos pobres, já que Seu grupo tinha uma bolsa de dinheiro da qual retiravam para dar esmolas. Dar aos pobres era algo tão regular no ministério de Jesus que quando Ele mandou Judas fazer rápido o que tinha que fazer, todos os outros discípulos assumiram enquanto ele saída da última ceia, que estava indo comprar comida para o grupo ou dar dinheiro aos pobres (veja Jo. 13:27-30).

Jesus realmente amava Seu próximo como a Si mesmo, portanto, vivia simplesmente e compartilhava; Ele não precisou se arrepender. A pregação de João Batista dizia: “Quem tem duas túnicas dê uma a quem não tem nenhuma” (Lc. 3:11). Jesus só tinha uma túnica.

Mas alguns pregadores da prosperidade tentam nos convencer de que Jesus era rico porque usava uma túnica sem costura (veja Jo. 19:23), algo supostamente usado somente por pessoas ricas. É incrível os significados que podem ser encontrados em um texto bíblico se alguém quer provar algo que contradiz muitas outras passagens! Podemos também chegar à conclusão igualmente absurda de que Jesus estava tentando esconder Sua riqueza, já que não usava uma capa sem costura.

Jesus tinha tantas coisas mais para falar sobre dinheiro que não temos espaço para considerá-las. Contudo, vamos dar uma olhada em mais alguns ensinamentos de pregadores modernos da prosperidade que são tão adeptos de torcer as Escrituras e enganar os mais fracos.

Deus Fez Salomão Rico (“God Made Solomon Rich”)

Essa é a justificação que muitos pregadores da prosperidade usam para disfarçar sua avareza. Eles esquecem que Deus deu riquezas a Salomão por um motivo. A razão é que quando Deus prometeu a Salomão que daria a ele qualquer coisa, Salomão pediu por sabedoria para reinar sobre o povo. Deus ficou tão feliz por Salomão não ter pedido por riquezas (entre outras coisas) que juntamente com a sabedoria também deu riquezas. Contudo, Salomão não usou sua sabedoria como Deus tinha planejado e consequentemente se tornou o homem mais tolo que já existiu. Se tivesse sido sábio, teria dado ouvidos ao que Deus disse a Israel na Lei muito antes de ter nascido:

Se quando entrarem na terra que o Senhor, o seu Deus, lhes dá, tiverem tomado posse dela, e nela tiverem se estabelecido, você disserem: “Queremos um rei que nos governe, como têm todas as nações vizinhas”, tenham o cuidado de nomear o rei que o Senhor, o seu Deus, escolher. Ele deve vir dentre os seus próprios irmãos israelitas. Não coloquem um estrangeiro como rei, alguém que não seja israelita. Esse rei, porém, não deverá adquirir muitos cavalos, nem fazer o povo voltar ao Egito para conseguir mais cavalos, pois o Senhor lhes disse: “Jamais voltem por este caminho”. Ele não deverá tomar para si muitas mulheres; se o fizer, desviará o seu coração. Também não deverá acumular muita prata e muito ouro (Dt. 17:14-17).

Aqui está outra passagem que os pregadores da prosperidade sempre ignoram, seguindo o exemplo de Salomão, que também a ignorou para sua própria morte. E assim como ele, também se tornam idólatras. Lembre-se de que o coração de Salomão foi desviado por suas muitas esposas para adorar ídolos, esposas que só pôde sustentar por causa do uso impróprio de suas riquezas.

Deus queria que Salomão usasse suas riquezas dadas por Deus para amar seu próximo como a si mesmo, mas Salomão as usou para amar somente a si próprio. Ele adquiriu mais ouro, prata, cavalos e esposas para si, desobedecendo diretamente o mandamento de Deus. No fim, ele tinha setecentas esposas e trezentas concubinas, fazendo assim com que mil homens ficassem sem esposas. Ao invés de dar aos pobres, Salomão satisfez a si mesmo. É incrível que pregadores da prosperidade tenham Salomão como modelo para todos os cristãos da nova aliança em vista de seu egoísmo e idolatria. Nosso objetivo não é nos tornarmos como Cristo?

“Deus Fez de Abraão um Homem Rico e Suas Bênçãos Também se Extendem a Nós” (“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Essa justificação é firmada na palavra de Paulo encontrada no terceiro capítulo de Gálatas. Citarei o versículo, que muitas vezes é mal interpretado, mas dentro do contexto.

Prevendo a Escritura que Deus justificaria os gentios pela fé, anunciou primeiro as boas novas a Abraão: “Por meio de você todas as nações serão abençoadas”. Assim, os que são da fé são abençoados junto com Abraão, homem de fé.

Já os que se apoiam na prática da Lei estão debaixo de maldição, pois está escrito: “Maldito todo aquele que não persiste em praticar todas as coisas escritas no livro da Lei”. É evidente que diante de Deus ninguém é justificado pela Lei, pois o justo viverá pela fé. A Lei não é baseada na fé, ao contrário, “quem praticar estas coisas, por elas viverá”. Cristo nos redimiu da maldição da Lei quando se tornou maldição em nosso lugar, pois está escrito: “Maldito todo aquele que for pendurado num madeiro”. Isso para que em Cristo Jesus a bênção de Abraão chegasse também aos gentios, para que recebêssemos a promessa do Espírito mediante a fé (Gl. 3:8-14, ênfase adicionada).

A “bênção de Abraão” sobre a qual Paulo escreve no versículo 14 era a promessa de Deus de que todas as nações seriam abençoadas através de Abraão (o que Paulo disse no versículo 8), ou de forma mais específica, como Paulo explicou alguns versículos mais tarde, através do descendente de Abraão, Jesus (Gl. 3:16). De acordo com o que acabamos de ler, Jesus entregou a bênção prometida a todas as nações ao ser amaldiçoado por Deus, morrendo pelos pecados do mundo na cruz. Então, a bênção de Abraão que chega aos gentios não é a respeito de Deus tornar as pessoas ricas materialmente como ele, mas a respeito da promessa de Deus a Abraão de abençoar os gentios através de seu descendente — e seu cumprimento por Jesus através de Sua morte na cruz por eles. (O tema predominante de Paulo aqui é que os gentios podem ser salvos, assim como os judeus, pela fé em Jesus.)

Outra Torcida (Another Twisting)

Essa mesma passagem é muitas vezes usada de forma distorcida por pregadores da prosperidade para justificar sua doutrina. Eles dizem que, porque a Lei prometeu a maldição da pobreza para aqueles que não a cumprissem (veja Dt. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), e porque Paulo escreveu que “Cristo nos redimiu da maldição da Lei” em Gálatas 3:13, nós que estamos em Cristo fomos redimidos da maldição da pobreza.

Em primeiro lugar, é questionável que Paulo estivesse pensando nas maldições específicas encontradas em Deuteronômio 28 quando escreveu sobre a “maldição da Lei” da qual Cristo nos redimiu. Note que Paulo não disse que Cristo nos redimiu das “maldições” (plural) da Lei, mas da “maldição” (singular), talvez dando a entender que toda a Lei era uma maldição aos que tentassem encontrar a salvação cumprindo-a. Uma vez que somos redimidos por Cristo, não cometeríamos mais esse erro e, portanto, estaríamos redimidos da “maldição da Lei”.

Se Paulo estivesse realmente dizendo que Cristo nos redimiu de todas as coisas desastrosas citadas em Deuteronômio 28, garantindo assim nossa prosperidade material, teríamos que nos perguntar por que Paulo escreveu sobre si mesmo: “Até agora estamos passando fome, sede e necessidade de roupas, estamos sendo tratados brutalmente, não temos residência certa” (1 Co. 4:11). Também teríamos que nos perguntar por que Paulo escreveria:

Quem nos separará do amor de Cristo? Será tribulação, ou angústia, ou perseguição, ou fome, ou nudez, ou perigo, ou espada? Como está escrito: “Por amor de ti enfrentamos a morte todos os dias; somos considerados como ovelhas destinadas ao matadouro” (Rm. 8:35-36).

Obviamente, Paulo não teria escrito essas palavras se todos os cristãos fossem isentos de sofrerem perseguição, fome, nudez, perigo ou espada em virtude de Cristo ter nos redimido da maldição da Lei.

Também teríamos que nos perguntar por que Jesus predisse a seguinte cena celestial:

Então o Rei dirá aos que estiverem à sua direita? “Venham, benditos de meu Pai! Recebam como herança o Reino que lhes foi preparado desde a criação do mundo. Pois eu tive fome, e vocês me deram de comer; tive sede, e vocês me deram de beber; fui estrangeiro, e vocês me acolheram; necessitei de roupas, e vocês me vestiram; estive enfermo, e vocês cuidaram de mim; estive preso, e vocês me visitaram”. Então os justos lhe responderão: “Senhor, quando te vimos com fome e te demos de comer, ou com sede e te demos de beber? Quando te vimos como estrangeiro e te acolhemos; ou necessitado de roupas e te vestimos? Quando te vimos enfermo ou preso e fomos te visitar?” O Rei responderá: “Digo-lhes a verdade: O que vocês fizeram a algum dos meus menores irmãos, a mim o fizeram” (Mt. 25:34-40, ênfase adicionada).

Portanto, não há dúvida de que alguns dos crentes que foram redimidos da “maldição da Lei” se encontrarão em circunstâncias não tão prósperas. Note, contudo, que nas circunstâncias que Jesus descreveu, Deus proveu as necessidades dos crentes que sofriam, e o fez através de outros crentes que tinham mais do que precisavam. Podemos sempre esperar que Deus suprirá nossas necessidades, mesmo que, temporariamente, pareça que não.

Finalmente, esses pregadores da prosperidade que querem ser ricos como Abraão devem se perguntar com sinceridade se querem morar em uma tenda por toda a vida sem eletricidade ou água corrente! Deus esperava que aqueles a quem abençoava com riquezas no Velho Testamento usassem suas riquezas para a Sua glória, compartilhando de sua abundância com outros. Abraão fez isso, fornecendo emprego a centenas de pessoas, o que supria suas necessidades (veja Gn. 14:14). Jó também fez isso, e ainda testificou usando sua riqueza cuidando das viúvas e dos órfãos (veja Jó 29:12-13, 31:16-22). Os que têm como dom construir empresas devem se certificar que seu alvo principal é obedecer a Deus e amar seu próximo como a si mesmo.

“As Escrituras Dizem que Jesus se Tornou Pobre Para que Nós nos Tornássemos Ricos” (“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Realmente, a Bíblia diz:

Pois vocês conhecem a graça de nosso Senhor Jesus Cristo que, sendo rico, se fez pobre por amor de vocês, para que por meio de sua pobreza vocês se tornassem ricos (2 Co. 8:9).

É argumentado que já que essa passagem obviamente diz que Jesus era materialmente rico no céu e se tornou materialmente pobre na terra, Paulo tinha em mente riqueza material quando escreveu que seus leitores podem se tornar ricos através da pobreza de Cristo. Eles dizem que, se Paulo estava falando de riqueza e pobreza materiais na primeira parte do versículo, certamente não falaria de riquezas espirituais na segunda parte.

Contudo, se Paulo realmente quis dizer que nos tornaríamos materialmente ricos por causa da pobreza material de Cristo, devemos nos perguntar por que escreveu alguns versículos mais adiante na mesma carta:

Trabalhei arduamente; muitas vezes fiquei sem dormir, passei fome e sede, e muitas vezes fiquei em jejum; suportei frio e nudez (2 Co. 11:27).

Se em 2 Coríntios 8:9 Paulo quis dizer que Cristo se tornou materialmente pobre para que pudéssemos nos tornar materialmente ricos, então, o propósito de Cristo não estava sendo cumprido na vida de Paulo! Logo, é óbvio que Paulo não quis dizer que Cristo se tornou materialmente pobre para que pudéssemos nos tornar materialmente ricos nessa terra. Ele quis dizer que nos tornaríamos espiritualmente ricos, “ricos para com Deus”, tomando emprestada uma expressão usada por Jesus (veja Lc. 12:21), e ricos nos céu, onde estão nossos tesouros e nosso coração.

É realmente seguro assumir que, porque Paulo falava de riqueza material em uma parte de uma frase não poderia falar de riqueza espiritual em outra parte dessa frase, como os pregadores da prosperidade dizem? Considere as seguintes palavras que Jesus falou a alguns de Seus seguidores na cidade de Esmirna:

Conheço as suas aflições e a sua pobreza; mas você é rico (Ap. 2:9a)!

Está claro que Jesus estava falando da pobreza material que os crentes de Esmirna estavam enfrentando, e apenas quatro palavras depois falava da riqueza espiritual desses mesmo crentes.

“Jesus Prometeu Devolver Cem Vezes Mais do que Damos” (“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

Jesus prometeu dar cem vezes mais para aqueles que fizessem certos sacrifícios. Vamos ler exatamente o que Ele disse:

Digo-lhes a verdade: Ninguém que tenha deixado casa, irmãos, irmãs, mãe, pai, filhos, ou campos, por causa de mim e do evangelho, deixará de receber cem vezes mais, já no tempo presente, casas, irmãos, irmãs, mães, filhos e campos, e com eles perseguição; e, na era futura, a vida eterna (Mc. 10:29-30).

Note que essa não é uma promessa para aqueles que dão dinheiro aos pregadores, como é muitas vezes dito por pregadores da prosperidade. Essa é uma promessa àqueles que deixam casas, campos e família para pregar o evangelho. Jesus prometeu para essas pessoas “cem vezes mais, já no tempo presente”.

Mas Jesus estava prometendo que tais pessoas literalmente se tornariam donas de cem casas ou campos como dizem alguns pregadores da prosperidade? Não mais do que prometia que tais pessoas teriam literalmente cem mães e cem filhos. Jesus estava simplesmente dizendo que os que deixam suas casas e famílias veriam que companheiros cristãos abririam suas casas e os acolheriam como família.

­Note que Jesus também prometeu perseguição e vida eterna a tais pessoas. Isso nos lembra do contexto da passagem, no qual os discípulos viam um jovem rico que queria a vida eterna sair abatido enquanto Jesus dizia: “É mais fácil passar um camelo pelo fundo de uma agulha do que um rico entrar no Reino de Deus” (Mc. 10:25).

Os discípulos ficaram chocados com a afirmação de Jesus e se perguntaram sobre suas próprias chances de entrar no reino de Deus. Eles lembraram Jesus do que tinham deixado para trás para segui-Lo. Foi então que Ele fez a promessa “cem vezes mais”.

Tudo isso sendo verdade, é inacreditável que qualquer pregador da prosperidade tente nos convencer de que Jesus estava prometendo um retorno material de literalmente cem vezes mais (o que nos faria incrivelmente ricos em pouco tempo) já que segundos antes tinha dito a um homem rico que vendesse tudo o que tinha e desse aos pobres se quisesse a vida eterna!

Existem muitas outras passagens que os pregadores da prosperidade torcem além das que consideramos, mas o espaço nos limita neste livro. Tenha cuidado!

Um Princípio Fundamental para Lembrar (A Maxim to Remember)

João Wesley, fundador do movimento Metodista na igreja da Inglaterra, criou um princípio fundamental maravilhoso a respeito da perspectiva que se deve ter do dinheiro: “Faça o quanto puder; guarde o quanto puder; doe o quanto puder”.

Isto é, primeiro os cristãos devem trabalhar duro, usando suas habilidades e oportunidades dadas por Deus para fazer dinheiro, mas estando certos de que o façam honestamente e sem violar nenhum dos mandamentos de Cristo.

Em segundo lugar, devem viver de forma econômica e simples, gastando o mínimo possível em si mesmo, o que os capacita a guardar “o quanto puderem”.

Finalmente, depois de terem seguido os dois primeiros passos, devem “doar o quanto puderem”, sem se limitarem a um décimo, mas negando a si mesmo o quanto possível para que as viúvas e os órfãos possam ser alimentados e o evangelho proclamado ao redor do mundo.

Com certeza a Igreja primitiva praticava tal mordomia, e compartilhar com os necessitados era algo regular na vida do Novo Testamento. Os primeiros cristãos levavam a sério o mandamento de Jesus aos Seus seguidores: “Vendam o que têm e dêem esmolas. Façam para vocês bolsas que não se gastem com o tempo, um tesouro nos céus que não se acabe, onde ladrão algum chega perto e nenhuma traça destrói” (Lc. 12:33). Lemos no relato de Lucas da Igreja primitiva:

Os que criam mantinham-se unidos e tinham tudo em comum. Vendendo suas propriedades e bens, distribuíam a cada um conforme a sua necessidade. Da multidão dos que creram, uma era a mente e um o coração. Ninguém considerava unicamente sua coisa alguma que possuísse, mas compartilhavam tudo o que tinham… e grandiosa graça estava sobre eles. Não havia pessoas necessitadas entre eles, pois os que possuíam terras ou casas as vendiam, traziam o dinheiro da venda e o colocavam aos pés dos apóstolos, que o distribuíam segundo a necessidade de cada um (At. 2:44-45, 4:32-35).

As Escrituras também deixam claro que a Igreja primitiva alimentava e provia as necessidades das viúvas pobres (veja At. 6:1; 1 Tm. 5:3-10).

Paulo, o maior apóstolo que já viveu, confiado por Deus para levar o evangelho aos gentios, autor humano da grande maioria das epístolas do Novo Testamento, considerou que, prover as necessidades materiais dos pobres, era uma parte essencial de seu ministério. Entre as igrejas que fundou, Paulo levantou grandes somas de dinheiro para os cristãos pobres (veja At. 11:27-30; 24:17; Rm. 15:25-28; 1 Co. 16:1-4; 2 Co. 8-9; Gl. 2:10). Pelo menos dezessete anos após sua conversão, Paulo viajou a Jerusalém para submeter o evangelho que tinha recebido ao exame de Pedro, Tiago e João. Nenhum deles encontrou coisa alguma de errado com a mensagem que estava pregando, e como Paulo recontou na ocasião em sua carta aos Gálatas, “Somente pediram que nos lembrássemos dos pobres, o que me esforcei por fazer” (Gl. 2:10). Na mente de Pedro, Tiago, João e Paulo, mostrar compaixão aos pobres vinha logo após a proclamação do evangelho.

Resumindo (In Summary)

Com respeito a isso, o melhor conselho a ministros discipuladores vem do apóstolo Paulo, que depois de advertir Timóteo dizendo que o “amor ao dinheiro é a raiz de todos os males” e que “algumas pessoas, por cobiçarem o dinheiro, desviaram-se da fé e se atormentaram com muitos sofrimentos”, o exortou:

Você, porém, homem de Deus, fuja de tudo isso e busque a justiça, a piedade, a fé, o amor, a perseverança e a mansidão (1 Tm. 6:11, ênfase adicionada).

[1] Muitas vezes os pregadores da prosperidade usam esse fato para provar que o ministério de Jesus era próspero. Não há dúvidas de que Deus supriu as necessidades de Jesus para que pudesse cumprir Sua missão. A diferença entre Jesus e os pregadores da prosperidade é que Jesus não era egoísta e não usou o dinheiro de seu ministério para ficar rico.

Mu gice c’inyigisho za Yesu ku musozi, twaravuze amajambo amwe amwe Yesu yavuze mu kwigisha ibijanye n’ubunyabigega bwiza. Yababwiye kutirundaniriza ubutunzi kw’isi, ariko babike mw’ijuru. Yerekanye yukw’abirundaniriza ubutunzi kw’isi atari ibijuju gusa, ariko kandi har’umwiza munini mu mitima yabo (raba Mat. 6:19-24).

Amahera ni yo Mana y’abirundaniriza ubutunzi kw’isi, kukw’ari bwo bakorera kandi ari bwo buganza ubugingo bwabo. Yesu yaravyatuye avugakw’ata muntu ashobora gukorera Imana n’amafaranga, yerekanyekw’Imana ari yo Mwami nyakuri, maze agaca aba Umwami w’amafaranga yacu. Amahera, aruta ibinti vyose guhiganwa n’Imana mu kuganza imitima y’abantu. Ni co gituma Yesu yavuze ko tudashobora kuba abigishwa biwe tutabanje guheba ivyo dutunze (raba Luka 14:33). Abigishwa ba Kristo nta kintu cabo ubwabo batunze. Babikijwe n’Imana ubutunzi bwayo, kandi Imana ikoresha amahera yayo ibihishura ingeso zayo no guteza imbere ubwami bwayo.

Yesu yar’afise ibintu vyinshi avuga k’ubunyabigega, arikw’ayo majambo yiwe akunda kwirengagizwa n’abiyitako bamukurikira. Arikw’ibintu vyinshi vyandikwa usanga ur’uguhirika ivyanditswe mu kugira “inyigisho z’imihezagiro” mu buryo butandukanye, mu bugunge n’ubujuju. Umukozi agira abigishwa, yifuza kwigisha abantu kwumvira amategeko ya Kristo. Arashobora kwigisha, mu mvugo no mu ngiro, ubunyabigega Bibiliya yigisha.

Reka turabe ic’ivyanditswe vyigisha k’ubunyabigega, mur’uwo mwanya nyene, duce turaba uturorero twinshi tw’inyigisho zo kuroranirwa kw’ibinyoma. Iki cigwa ntigishobora kuvuga ku bintu vyose. naranditse igitabo gikwiye mu congereza ushobora gusoma mu kinyamakuru cacu (ShepherdServe.org). ushobora kugisanga ahanditswe “inyigisho za Bibiliya” musi yavyo handitse, “Yesu ku mafaranga.”

Uwutumara Ubukene (The Supplier of Needs)

Duhereye ku canditswe kiryoshe, turibuka yuko Paulo, arongowe na Mpwemu Yera , yanditse ati, “Imana yanje izobamara ubukene nk’uk’ubwinshi bwiwe buri muri Kristo Yesu” (Fil. 4:19). Iryo sezerano rekundwa kuvugwa no gukoreshwa n’abakristo kenshi cane, ariko none risigura iki? Igihe dushishikara kurisoma, dusanga har’icatumye Paulo adakekeranya kuvuga yukw’Imana usomara ubukene abizera b’I Filipi:

Nariko mwagize neza, kuko mwafatanije nanje amarushwa. Kandi yemwe Bafilipi, namwe ni co muzi yukw’itanguriro ry’ubutumwa bwiza, hamwe nava i Makedoniya, ata rindi shengero rya Kristo ryafatanije nanje mu vyo gutanga no guhabwa, atari mwebwe mwenyene. Kuko n’i Tesalonika naho mwandungikiye ivyo kummara ubukene si rimwe ni kabiri kose. S’uko ndondera ingabire, ariko ndondera imburo zigwirikanya amaronko yanyu. Ariko mfise ibeek the gift itself, but I seek nkwiye vyose, mfise umurengera: ndahaze, kuko mpawe na Epafurodito ivyo mwarungitse, ar’umubabwe umuta neza, ikimazi cemewe gihambara Imana. Kand’Imana yanje izobamara ubukene bwanyu bwose, nk’ukw’itunga ry’ubwiza bwayo riri ryo muri Kristo (Fil. 4:14-19, hongeweko insobanuro).

Paulo yamenye nezaakw’Imana izomara ubukene bw’Abafilipi kuko bashikije igisabwa na Yesu: Babanje kurondera ubwami bw’Imana, bigaragazwa n’ingabire barungikiye Paulo kugira ngw’ashishikare igikorwa co gutanguza amashengero. Ibuka yuko mu nsiguro yiwe yo ku musozi, Yesu yavuze ati,

Ariko so wo mw’ijuru arizi yukw’ivyo vyose mubikwiriye. Ariko mubanze mwitwararike ubwami bw’Imana n’ukugororoka kwayo, ni ho ivyo vyose muzovyongerwa (Mat. 6:32-33).

Rero tubonakw’isezerano rya Paulo mu b’i Tesalonika 4:19 ritabwirwa umukristo wese arisoma no kuryiyitira. Ahubwo, ribwirwa ababanza kwitwararika ubwami bw’Imana.

Mbe Mubisanzwe Dukena Iki? (What Do We Really Need?)

Har’ibindi dushobora kwiga kur’iryo sezerano rya Yesu muri Matayo 6:32-33. har’igihe tugira ingorane zo kumenya neza ico dukenye n’ico twifuza. Yesu, yaravuze ico dukena. Yavuze ati, “So wo mw’ijuru arizi kw’ivyo vyose mubikena.”

Mbeg’ivyo “bintu” Yesu yavuzeko tuzohabwa tubanje kwitwararika ubwami bw’Imana n’ukugororoka kwayo? Ni ivyo kurya, ivyo kunywa n’ivyo kwambara. Ntawushobora kubihaririza, kukw’ivyo ni vyo Yesu yarikw’aravuga imbere y’uyo murongo turiko turiga (raba Mat. 6:25-31). Ico kurya, ico kunywa n’ico kwambara, ni vyo bintu dukeneye koko. Kand’ivyo ni vyo Yesu, n’umurwi baendana baribatunze gusa.

Paulo yerekanyeko yemeranya n’ico Yesu yavuze ku bukene bwacu, igihe yandikira Timoteyo:

Ariko kwubaha Imana bifatanije no kubumbwa n’ivy’ufise kuvamw’inyungu nyinshi koko: kukw’ata co twazanywe kw’isi kand’ata co tuzoshobora kuyivanamwo. Arikw’iyo dufise ivyo turya n’ivyo twambaye biba bitubumvye. Arikw’abagomba kuba abatunzi bagwa mu nyosha no mu mutego no mu kwifuza kwinshi kw’ubupfu gusinzikaza, kudobeza abantu mubibonona bikabarandura (1 Tim. 6:6-10, hongeweko insobanuro).

Paulo yavuzekw’ivyo kurya n’ivyo twambara ari vyo bintu dukenera ngo tubeho, ahandi ho ntiyari kuvugakw’ivyo bitubumba. Ibi biduha gutahura ukundi ivyo yabwiye Abafilipi kw’Imana izobamara ubukene! Ingene abasiguzi benshi basigura uyu murongo, wokwibaza yuk’uvuga uti, “Imana yanje azobaha ico mwifuza cose!” Vyongeye, igihe tubumbwe n’ivyo kurya n’ivyo twambara, ese ingene twohazwa mu buzima, kukw’ivy’abantu bitwararika usanga atar’ivyo barya no kwambara gusa?

Ukutambumbwa (Discontentment)

Ingorane yacu ni ivyo twiyumvira ko dukenya s’ivyo dukenye koko. Ibuka yukw’igihe Imana yarema Adama na Eva, ntaco baribatunze ubwabo, ariko bari muri Paradizo. Vy’ukuri, biragaragara kw’Imana idashaka ko twiyumvira yuko kwirundaniriza ubutunzi bwo kw’isi ari vyo bizana umunezero. Urigera kwiyumvira ko Yesu atigeze yoga ya mazi ashungurika ku mutwe nk’uko benshi babigira. Kandi ntiyigeze agira umuduga cank’ikinga. Ntiyigeze amusura impuzu ziwe muri za mashine zimesura. Ntiyigeze agira icuma gikanyisha ivyo kurya cank’ivyo kunywa. Ntiyigeze agira iradiyo yumviriza, cank’avugane n’umuntu kw’iterefone, cank’ateke kuri vya vyuma biteka, cank’avuge ubutumwa akoresheje vya vyuma bisamirana, ntiyigeze yatsa itara ry’umuyagankuba, cank’aronke akayaga k’ivyuma bizana akayaga mu nzu. Ntiyigeze atunga n’isaha yo kukuboko. Nta cumba cuzuye impuzu yar’afise. None umunezero wiwe wava hehe?

Muri Leta zunz’Ubumwe za Amerika (kumbure no mu gihugu cawe), twerekwa ibintu vyinshi bivugwa ko bizana umunezero bakatwereka ingene abantu banezerwa iyo baguze ibintu bishasha vyo mw’isi. Ni vyo bituma ubwonko bwacu bujana narwo (canke “ubwenge bwandujwe”) tukiyumvira yuk’umunezero uzanwa no kugura ibintu vyinshi, kandi n’aho twuzuza ibintu mu nzu ntitwigera turonka umunezero. Ni co Yesu yise “uruhendo rw’ubutunzi” (Mat. 13:22). Ibintu vyo kw’isi bisezerana umunezero ariko ntivyigera bishitsa isezerano. Igihe twinjiye mu muryango w’ab’isi birundaniriza ubutunzi, tuba duhindutse abasenga ibigirwamana, abaja b’amahera, bibagiye Imana n’ivyagezwe vyayo vyo kuyikunda n’imitima yacu yose no gukunda bagenzi bacu nk’uko twikunda. Imana yaragabishije Isirayeli kur’ivyo bintu:

Muze mwirinde, mwoye kwibagira Uhoraho Imana yanyu, mukareka kwitondera ivyagezwe vyiwe, n’amateka yiwe ashinzwe, n’amabwirizwa yiwe, ivyo mbageze uyu musi. Ni mwamara kurya mu gahimba, mukubaka amazu meza mu kayabamwo; amasho yanyu ni mikuku yanyu bikagwira, mukagwiza amafeza n’amazahabu, mber’ivyo mufise vyose bikagwira; maze muze mwirinde, imitima yanyu yoye kwishira hejuru, ngo mwibagire Uhoraho Imana yanyu yabakuye mu gihugu ca Egiputa, mu nzu y’ubuja (Gus. 8:11-14).

Nk’uko nyene, Yesu yahanuye yuk’” uruhendo rw’ubutunzi” rushobora kunyoha ubuzima bwo mu mpwemu igihe uwizera yemeye gusamzwa narwo (raba Mat. 13:7, 22). Paulo yahanuye avuga yuko “gukunda amahera ar’umuzi w’ibibi vyose,” kandi ngo “bamwe kubera ukuyifuza cane bavuye ku kwizera, bishira mu mutego” (1 Tim. 6:10). Duhanurwa n’umwanditsi w’icete c’Abaheburayo ngo, “Gukanda amahera ntikube mu ngeso zanyu; ivyo mufise bibabumbe; kuk’ubwayo yavuze, iti ‘Ntaho nzoguhemukira, nta ho nzoguta’” (Heb. 13:5). Utu ni uturorero two kugabishwa ku kaga ko guhurumbira ubutunzi.

Igihe Amahera Abaye Umwami (When Money is Master)

Kumbere nta gipimo cokwerekana aho tugeza gukunda Imana n’aho tugeza gukunda amahera nk’iki. Amahera—umwanya n’ingene tugira mu kuyaronka—ni vyo bihishura cane ingene ubuzima bwacu bwo mu mpwemu bumeze. Amahera, igihetuyafise mbere n’igihe tutayafise, ni vyo bitugerageza kuruta ibindi vyose. Amafaranga ashobora kudufasha gushitsa amatego makuru makuru abiri, kand’ashobora kutubera imana agafata ikibanza Imana yo nyene ikwiye guhabwa, kandi arashobora gutuma twikunda ababanyi ntitubakunde. Ku rundi ruhande, amahera arashobora kwerekana urukundo dukunda Imana n’ababanyi bacu.

Yesu yaravuze umugani w’umuntu yemereye amahera kumuganza kuruta Imana:

Umuntu w’umutunzi yarafise itongo rimera cane. Yiyumvira mu mutima wiwe, ati “Ndagira nte, ko ntagira aho nimburira imirima yanje?” Ati ndabigenza ntya: “Ndasambura ibigega vyanje, nubake ibindi binini binini, abe ari ho nimburira imirima yanje yanje yose n’ibintu vyanje vyose. nzobwira umutima wanje, nti ‘Mutima wanje, ufise ibintu vyinshi bizohitikirana imyaka myinshi, ruhuka, urye, unywe, unezerwe.’” Maz’Imana iramubwira, iti “Wagipfu we, mur’iri joro barakwaka ubugingo bwawe: none ivyo wohitikiranije bizoba ivya ndeB? “umuntu yishingurira nikw’amera, atar’umutunzi mu vy’Imana (Luka 12:16-21).

Yesu yagereranije uyu mutunzi n’ikijuju. N’aho yarafise ubutunzi, itongo rimera cane n’ubwenge bwo kurima, ntiyamenye Imana, kuko ntiyari kwirundaniriza umwimbu ngw’aruhuke abeho ubuzima bwo kwikunda no kworoherwa. Ahubwo, yarikubaza Imana ico akoresha uwo mwimbu, iyo amenyakw’ar’uwubikijwe ubutunzi bw’Imana. Nta nkeka, Imana yarikumwereka ingene asangira umwimbu wiwe n’abandi kandi agashishikara gukora no kubera abandi umugisha. Kumbure ikindi cari gukoreka yari guhagarika uburimyi agatanguza igikorwa c’Imana agishigikiza amahera yiwe, namba ari vyo Imana imuhamagarira gukora.

Uyomutunzi mu mugani wa Yesu yaharuye nabi umusi azopfirako. Yiyumviriyekw’agifise imyaka myinshi yo kubaho, kandi hasigaye amasaha makeya asandabe. Ico Yesu yarikw’aravuga ng’iki: Tubeho umusi wose nk’umusi wacu wa nyuma wo kubaho kw’isi, twame twiteguriye guhagarara imbere y’Imana n’ivyo twakoze mw’isi.

Ivyiyumviro Bibiri (Two Perspectives)

Ese ingene ivyiyumviro vy’Imana bitandukanye n’ivy’umuntu! Uyo mutunzi ategerezwa kuba yifuzwa n’abantu benshi bamuzi, arikw’Imana yamwumvira impuhwe. Yar’umutunzi mu maso y’abantu, n’umutindi mu maso y’Imana. Yari kubika ubutunzi bwiwe mw’ijuru ah’azoba ibihe bidashira, arikw’ahitamwo kubushira mw’isi kand’ata co buzomufasha igihe azopfa. Kandi turavye ivyo Yesu yigishije ku nkunzi z’amahera, nta wovugako Yesu yagomba kutubwira yuk’uyo mutunzi yagiye mw’ijuru igihe apfuye.

Uyu mugani udufasha gutahura yukw’ivyo dufise vyose ar’ingabire iva ku Mana, kand’ishaka ko tuyibera abizigirwa ku vyo yatujeje. Ibi ntibibwirwa abafise ubutunzi bwo kw’isi gusa, n’umuntu wese aha agaciro kanini ubutunzi bwo kw’isi. Yesu yabandanije kubisobanura neza igihe yabwira abigishwa biwe ibikurikira:

Ni co gitumye [bisigurakw’ivyo yagomba kuvuga vyenena ku vyo ahejeje kubabwira] ndababarira, nti nti mukiganyire amagara yanyu ku vyo muzorya, cank’umubiri wanyu ku vyo muzokwambara. Kukw’amagara aruta ivyo kurya, n’umubiri uruta ivyambarwa. Ni mwitegereze ibikona, ingene bitabiba, ntibishwabure, ntibigire ububiko cank’ikigega, kand’Imana irabitunga: erega mwebwe muruta ibisiga cane. Ni nde muri mwebwe yoshobozwa n’amaganya kwisumvya uko areha n’ukuboko kumwe? N’uko nimutashobora gukora igito rwose, ni iki gituma mwiganyira ibindi? Ni mwitegereze amashurwe, ingene akura: ntiyirirwa aratama, ntajisha impuzu, ariko ndababwire: Na Salomo, mu bwiza bwiwe bwose ntiyar’ashajije nka rimwe mur’ayo. None Imana koyambika ivyatsi vyo kumisozi irtyo, biriho nk’uyu musi arikw’ejo bigategererwa mu ziko, mbega ntizorushiriza kubambika, mwebwe ab’ukwizera guke mwe? Kandi ntimukitwararike ivyo murya n’ivyo munywa, ntimukiganyire. Kukw’ivyo vyose abanyamahanga bo kw’isi ari vyo bitwararika. Ariko So arazi ko mubikena ivyo. Ariko mwitwararike ubwami bwiwe, ni ho ivyo muzovyongererwa. Yemwe mwa busho buto, ntimutinye: kuko So bimuhimbara kubaha ubwami.

Mugure ivyo mufise, mutange ibiguzi vyavyo kubw’ubuntu, mwibaririre impfundo idashira, ubutunzi budashira buri mw’ijuru, ahategererwa n’igisuma, ata nyenzi zonona: kukw’ah’ubutunzi bwanyu buri ari ho imitima yanyu izoba (Luka 12:22-34).

Ese ingene amajambo ya Yesu ahushanya n’insiguro z’iki gihe zizanwa n’”abasigura ku vyo kuroranirwa gusa”! mur’iyi misi batubwirakw’Imana ishaka ko tugira vyinshi, kandi tubonako Yesu yabwiye abigishwa biwe kugurisha ivyo batunze ibiguzi vyavyo babitange kubw’ubuntu! Yongera kwerekana ubujuju bw’abirundaniriza ubutunzi kw’isi—ah’ubwo butunzi bohonera, ni ho imitima yabenebwo iri.

Menyako Yesu yavuze umugani w’umuntu w’igipfu abwira abantu ko badakwiriye kwitwararika ibintu vyinshi atar’ukurya no kwambara. Wiganyiye kubw’ivyo bintu vyerekana kw’intumbero yawe atari yo. Iyo twemeyeko Data atwitwararika, ntitwiganyira, kand’iyo ngeso yo kutiganyira ituma twitwararika ivyubaka ubwami bw’Imana.

Akarorero ka Kristo (Christ’s Example)

Har’ibindi bijanye n’amahera Yesu yavuze. Yigishije yuk’umukozi wese agira abigishwa ategerezwa kwigisha atanga akarorero. Yigisha ivya agendera. Mbega Yesu yabayeho gute?

Yesu ntiyirundanirije ubutunzi kw’isi, n’aho yar’afise inzira yo yokwitungisha cane. Har’abakozi benshi biyumvirakw’igihe ibikorwa vyabo bibazaniye amahera bababaronse akaryo ko kwitungisha ubwabo. Yesu ntiyakoresheje amavuta n’ubushobozi yar’afise ngo yirundanirize ubutunzi. Amahera yahabwa yayakoresha mu gikorwa co kugira abigishwa. Ni we yishura imitwaro y’umurwi wa mugendanira kuko bar’abigishwa biwe.

[1]

Mur’iyi misi, abigishwa bakiri bato bategekwa kwirihira kugira ngo bashobore kuronka inyigisho mu mashele ya Bibiliya. Ariko Yesu yigishije igihushanye c’ivyo!

Yesu yabayeho mu kwizigira, yizerako Se amumara ubukene no kumuhezagira kugira ngw’amare abandi ubukene. Har’igihe yatumurwa mu misi mikuru gufungura, ikindi igihe yarya ingano amyoje mu murima (raba Luka 6:1).

Incuro zibiri zose yafunguriye abantu ibihumbi vyinshi bari baje kumwumviriza. Ese ingene bitandukanye cane n’inganda z’inyigisho zebera mu bihugu vya Buraya ah’umuntu wese ashoka kwigishwa ategerezwa kwirihira amahera yo kwinjira! Twebwe dutanga ku buntu indya ku bantu baje mu nganda z’inyigisho zacu baradutwenga ngo “turiha abantu baze kutwumviriza.” Vy’ukuri, tuba turiko twigira kuri Yesu.

Yesu yaritwararitse abantu, igihe abigishwa biwe bariko barondera uwushobora gutanga amahera ngw’imfashanyo ikwire abantu bari ngaho. Gufasha aboro c’ar’ikemeyetso kiranga igikorwa ca Yesu kugeza aho yabwira Yuda gutebuka igihe yava ku meza bariko basangira indya za nyuma, abandi bigishwa biyumviriye yuko Yuda agiye kugura imfungurwa canke kuzana amahera yo guha aboro (raba Yohana 13:27-30).

Yesu yarakunda umubanyi wiwe nk’uko yikunda, ni co catumye abaho yiyoroheje kand’asangira n’abandi. Ntiyashobora kwihana kukw’inyigisho za Yohana Umubatizi yarazikurikije, “uwufise imitamana ibiri ahe uwudafise n’umwe” (Luka 3:11). Yesu yar’afise umutamana umwe gusa. Arikw’abigisha ubutumwa bwo kuroranirwa bigisha ko Yesu yar’umutunzi kuko yambara umwinjiro utagira umubariro (raba Yohana 19:23), yar’impuzu yambarwa n’abatunzi gusa. Biratangaje kubona ingene umuntu agerageza kwumira ku canditswe kimwe gihushanya n’ibindi vyansitswe vyose! turashobora kuvuga nk’ukw’ibipfu bivugako Yesu yarikw’anyegeza ubutunzi bwiwe, kukw’atambaye impuzu y’ inyuma itagira umubariro.

Yesu yar’afise ibintu vyinshi avuga ku mahera tudashobora kuronka aho tuvyandika mur’iki gitabo. Reka dusuzume bimwe mu biharawe kwigishwa mu nyigisho zo kuroranirwa kuko bihirika ivyanditswe no guhenda ibintazi.

“Imana Yarahaye Salomo Ubutunzi” (“God Made Solomon Rich”)

Iki ni co citwazo abantu benshi bigisha ivyo kuroranirwa bavuga mu guhisha ubugunge bwabo. Bibagirakw’Imana yahaye Salomo ubutunzi kubw’intumbero kanaka. Iyo ntumbero ni, igihe Imana yabwira Salomo kw’imuha ico asaba cose, Salomo yasavye ubwenge bwo kurongora abantu b’Imana. Imana inezerezwa n’uko Salomo atasavye ubutunzi (kubw’intumbero kanaka) ni co gituma yamuhaye ubwnge imuhana n’ubutunzi. Salomo, ntiyakoresheje ubwenge bwiwe nk’ukw’Imana yabigabiye, bituma aba igipfu mu bantu bose bigeze kubaho. Iy’agira ubwenge, yarikwitondera ic’Imana yabwiye abisirayeli kuva kera ataranavuka:

Umwami muzoshiraho ntaz’abure kuba uwo Uhoraho Imana yanyu atoranya; uwo mwami muzoshiraho wo kubaganza azab’uwo mu biwanyu; ntimuze mushireh’umunyamahanga ngw’abe ari we abaganza, atar’uwo mu biwanyu. Ikibujijwe ntaze yironderere amafarasi menshi, canke ngw’agire abantu atuma muri Egiputa kugira ngo yironkere umukimba w’amafarasi; kuk’Uhoraho yababariye, ati “Ntimuze musubire kujana iyo nzira ukundi.” Kandi ntaz’agire umukimba w’abagore, kugira ngo ntibize bihindure umutima wiwe; kandi ntaze yirundanirize amafeza n’izahabu ngo bibi isinzi (Gus. 17:15-17).

Iki n’ikindi canditswe abigisha ivyo kuroranirwa bibagira, mu gukurikira akarorero ka Salomo na we nyene yavyibagiye bimutera kuranduka. Nka we nyene, bahinduka abasenga ibigirwamana. Menyak’umutima wa Salomo wajanywe kuri yo gusenga Imana y’ukuri kubera ubwinshi bw’abagore biwe, kand’abo bagore yabaronse kubera ugukoresha nabi ubutunzi bwiwe.

Imana yagomba ko Salomo akoresha ubutunzi ahawe n’Imana mu gukunda ababanyi biwe, ariko Salomo yabukoresheje mu kwikunda ubwiwe. Yirundanirije izahabu, amafeza, ifarasi n’abagore, ntiyumvira amategeko y’Imana. Yaciye arongora abagore amajana ndwi n’incoreke amajana atatu, bingana no kwaka abagabo igihumbi abagore babo. Haguha umworo, Salomo yiha ubwiwe. Bisigura kw’abigisha ivyo kuroranirwa bigira kuri Salomo bakamugira icitegererezo cabo co mw’Isezerano Rishasha bigatuma bikunda no gusenga ibigirwamana. Mbega ntitwahamagariwe gusa na Kristo?

“Imana Yahaye Aburahamu Ubutunzi, kandi Idusezerana Imigisha ya Aburahamu”

(“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Iki citwazo bagikura mu majambo ya Paulo ari mu gice ca gatatu c’icete yandikiye Abagalatiya. Ndavuga umurongo bakunda gukoresha bawukura mu yindi, ariko ndawurekere mu kibanza cawo:

Kand’ivyanditswe vyabimenye bitaraba yukw’Imana izotsindanishiriza abanyamahanga kubw’ukwizera. Bibarira Aburahamu ubutumwa bwiza bw’ibitaraba, biti “Muri wewe ni ho amahanga yose azoherwa umugisha.” “nukw’abishimira ukwizera bahabwa umugisha hamwe na Aburahamu yizera.

Abishimira ibikorwa vy’ivyagezwe bose bari mu muvumo: kuko handitswe “ngw’Azoba avumwe umuntu wese adashishikarira ivyanditswe vyose mu gitabo c’ivyagezwe ngw’avyitondere.” Biraseruka yukw’ata muntu atsindanishirizwa n’ivyagezwe imbere y’Imana, kuko handitswe ngw’”umugororotsi azobeshwaho n’ukwizera.” Arikw’ivyagezwe ntibiva ku kwizera, yamara ng’uwuzovyitondera ni we bizobeshaho. Kritso yaducunguye umuvumo w’ivyagezwe, yicitse ikivume kubwacu— kuko handitswe ngw’”azoba avumwe umuntu wese amanitswe ku giti” — kugira ng’Umugisha wa Aburahamu ushike kubanyamahanga, bawuheshejwe na Yesu Kristo, kugira ng’ukwizera kuturonkeshe Mpwemu twasezeraniwe (Gal. 3:8-14, hongeweko insobanuro).

“Imigisha ya Aburahamu” Paulo yanditse kumurongo wa 14 ryar’isezerano ry’Imana ribwira Aburahamu kw’amahanga yose azohezagirirwa muri we (Paulo yabikuye ku murongo wa 8), canke mu majambo yumvikana, nk’uko Paulo yasobanuye mu yindi mirongo, uwakomotse mu ruvyaro rwa Aburahamu, Yesu (Gal. 3:16). Dufatiye kuvyo duhejeje gusoma, Yesu ni we yatanze iyo migisha ku mahanga yose yasezeranywe biciye mu kuvumwa n’Imana, gupfira ivyaha vy’isi ku musaraba. Rero “umugisha w’Imana ku banyamahanga” s’ugutungisha abanyamahanga mu buryo bw’umubiri nka Aburahamu, ariko ni isezerano ry’Imana ryo guhezagira amahanga biciye mu ruvyaro rwiwe—vyashikijwe n’urupfu rwa Yesu ku musaraba. (Ico Paulo yashikirije ngaha n’ukw’abanyamahanga bakizwa mu kwizera Yesu, nk’Abayuda.)

Ukundi Guhirika (Another Twisting)

Uyu murongo nyene har’ubundi buryo ukoreshwamwo n’abasigura ivyo kuroranirwa mu kwemeza ivyizerwa vyabo. Bavuga yuko, kubera yukw’ivyagezwe bivuga ku muvomo w’ubukene ku bantu badashobora kubishitsa (raba Gus. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), ngo kandi Paulo yanditse ati, “Kristo yaducunguye adukura mu muvumo w’ubukene” mu Bagalatiya 3:13, twebwe abai muri Kristo twacunguwe dukurwa mu muvumo w’ubukene.

Ica mbere, turashobora kwibuaza yuko Paulo yariko yiyumvira ku bwoko butandukanye bw’imivumo iri mu Gusubira mu vyagezwe 28 igihe yandika “umuvumo w’ivyagezwe” Kristo yaducunguye. Menyako Paulo atavuzeko Kristo yaducunguye adukura mu “mivumo” (mu bwinshi) y’ivyagezwe, ariko yavuze “umuvumo” w’ivyagezwe, muri rudende, mu kwerekana kw’ivyanditswe vyose war’umuvumo kubaronderera agakiza muri vyo. igihe ducunguwe na Kristo, ntidushobora kandi kugerageza kuronderera agakiza mu kwitondera ivyagezwe na Mose, kuko “twacunguwe umuvumo w’ivyagezwe.”

Namba Paulo yavuzeko Kristo yaducunguye icago cose kivugwa mu Gusubira mu Vyagezwe 28, akatwemerera ubutunzi bwo kw’isi, duca twibaza icatumye Paulo yandika ati, “Gushika n’ubu twishwe n’inzara n’inyota, twambaye ubusa, dukubitwa ibipfunsi, tubura uburagamo, dukoresha amaboko yacu gutama” (1 Kor. 4:11). Duca twibaza kandi icatumye asubira kwandika n’ahandi ngo,

Ni nde azodutandukanya n’urukundo rwa Kristo? Mbega n’amarushwa, canke n’ivyago, canke n’uguhamwa, canke n’inzara, canke n’ukwambara ubusa, canke n’ukuba mw’irinde, canke n’inkota? Nk’uko handitswe, ngo “twirirwa twicwa, bakuduhora, twagereranijwe n’intama zibarwa” (Rom. 8:35-36).

Biragaragara, Paulo ntiyarikwandika amajambo nk’ayo iy’aba Abakristo bose badashobora guhamwa, gusonza, guterwa n’inkota kubera yuko Kristo yaducunguye umuvumo w’ivyagezwe.

Turashobora no kwibaza icatumye Yesu avuga inkuru y’uko bizenda mw’ijuru,

Maz’Umwami abwira abar’i buryo bwiwe, ati “Ni muze, abo Data yahezagiye, muragwe ubwami mwateguriwe, uhereye ku kuremwa kw’isi. Nari nshonje, murangaburira, nari mfise inyota, mumpa ico nywa, nar’ingenzi mumpa indaro; nagenda gusa muranyambika; nari ndwaye, muza kuraba uko meze; nari mw’ibohero muza kundaba.” Maze abagororotsi bazomubaza, bati “Mwami, ni ryari twakubonye ushonje, tukakugaburira; cank’ufise inyota, tuguha ic’unywa? Twakobonye ryari ur’ingenzi, tuguha indaro, cank’ugenda gusa tukakwambika? Twakubonye ryari urwaye, cank’uri mw’ibohero, tuza kukuraba?” Umwami nawe azobishura, ati “Ndababwire ukuri: Ko mwabigiriye umwe mur’aba bene Data bari hanyuma y’abandi, ni jewe mwabigiriye.” (Mat. 25:34-40, hongeweko insobanuro).

Rero turashobora gukekeranya gatoya yukw’abizera “bacunguwe umuvumo w’ivyagezwe” bashobora kwisanga mu buzima butangana n’ubw’abatunzi. Hamwe n’ivyo, ura menya yuko mu kugerageza ibihe Yesu yavuze ati, Imana yaramaze ubukene abayizera, kandi yacishiriza mu bandi bizera bafise uburyo bwisununuye kubasumba. Dutegerezwa kwita Imana itumara ubukene, n’aho bishobora kuboneka ko bidashoboka.

Ni ho rero, abigisha ivyo kuroranirwa bashaka gutunga nka Aburahamu biyumvire ko biteguye kuba mu mahema ubuzima bwabo bwose ata muyagankuba cank’amazi mu nzu! Abantu Imana yahezagiye mu buryo kanaka imigisha mw’Isezerano rya Kera bategerezwa gukoresha ubutunzi bwabo kubw’icubahiro c’Imana, basangira n’abandi no kubamara ubukene. Aburahamu yarabikoze, yahaye akazi abantu amajana abamara ubukene (raba Ita. 14:14). Na Yobu yarabigize, yivugiyeko yakoresheje ubutunzi bwiwe afasha abapfakazi n’impfuvyi (Yobu 29:12-13, 31:16-22). Abahawe imigisha bakagira ubuzi bategerezwa kumenya k’ubuzi bwabo butuma bakunda Imana na bagenzi babo nk’uko bikunda.

“Ivyanditswe Bivugako Yesu Yagizwe Umukene Kugira ngw’Adutungishe”

(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Ni vyo Bibiliya ivuga yuko,

Kuko muzi ubuntu bw’Umwami wacu Yesu Kristo, yuko n’aho yar’umutunzi, yahindutse umworo kubwanyu, kugira ng’ubworo bwiwe bubatungishe (2 Kor. 8:9).

Har’abavuga bati namba Yesu yar’ umutunzi mw’ijuru ahinduka umworo kw’isi, none ubutunzi Paulo avuga igihe yandika abwira abo bantu yuko batungishijwe n’ubworo bwa Kristo. Ni ho baca bavuga, bati namba Paulo yavuze k’ubutunzi n’ubworo bwo mw’isi ku ku gice ca mbere c’umurongo, ntiyashobora kuvuga ivy’ubutunzi bwo mu mpwemu ku gice ca kabiri c’uyo murongo nyene.

Ko bimeze gurtyo, namba Paulo yavuzeko tuzotunga mw’isi kuko Yesu yigize umworo kw’isi, duca twibaza icatumye yandika imirongo ikurikira mur’ico cete nyene,

Mu butame no mu bucumukure, ndara maso kenshi, ngir’inzara n’inyota, mmara ubusa kenshi, nicwa n’imbeho, nambara ubusa (2 Kor. 11:27).

Namba Paulo yavuze muri 2 Korinto 8:9 yuko Kristo yahindutse umwaro mu mubiri kugira ngo twebwe duhinduke abatunzi mu mubiri, intumbero ya Kristo ntiyarikw’irakorwa mu buzima bwa Paulo ! Bisigura yuko Paulo atavuze yuko Kristo yahindutse umworo mu mubiri kugira ngo duhinduke abatunzi mu mubiri ngaha kw’isi. Ahubwo yavuzeko tuzogirwa abatunzi mu mpwemu, “abatunzi kubw’Imana,” twitije ijambo Yesu yakoresheje (raba Luka 12:21), ubutunzi bwo mw’ijuru ni ho amatungo n’imitima yacu biri.

Ni vyiza kuvuga kubera yuko Paulo yarikw’avuga ku butunzi bwo kw’isi mu gice kimwe c’iryungane atari kuvuga ku butunzi bwo mu mpwemu mu kindi gice c’iryo ryungane nyene, nk’ukw’abigisha ivyo kuroranirwa bavuga? Raba amajambo Yesu yabwaye bamwe mu bamukurikira mu gisagara ca Samariya:

Ndaz’amarushwa yawe n’ubworo bwawe (yamar’ur’umutunzi)…(Ivyah. 2:9a).

Ngaha, Yesu yarikw’avuga ubworo bwo mw’isi ab’i Simuruna barimwo, amajambo ane yakurikije, avuga ku butunzi bwo mu mpwemu bw’abo bizera nyene.

“Yesu Yasezeranye Ibihetangabo Ijana Igihe Igihe Dutanze”

(“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

Yesu yasezeranye gushumbusha incuro ijana ku bantu bafise ivyo bahevye. Reka dusome neza ico yavuze:

Yesu arababwira, ati ndababwire ukuri, Nta waretse inzu, canke bene nyina, canke bashiki biwe, canke nyina, canke se, cank’abana, cank’itongo, kubwanje no kubw’ubutumwa bwiza, atazobishumbushwa ijana mur’iki gihe ca none, amazu na bene nyina, na bashiki biwe, na ba nyina, n’abana, n’itongo bisukiranijwe no guhamwa, kandi mu gihe kizoza azohabwa ubugingo budashira (Mariko 10:29-30).

Menyakw’iri sezerano ritabwirwa abaha amahera abasiguzi, nk’ukw’abasiguzi b’ivyo kuroranirwa babivuga. Ahubwo, iri sezerano ryahawe abaheba inzu zabo, itongo n’incuti zabo baja kuvuga ubutumwa kuri mw’isi. Yesu yasezeranye abo bantu “incuro ijana mu gihe ca none.”

Mbega Yesu yarikw’avugakw’abo bantu bazohabwa amazu ijana n’amatongo nk’ukw’ibigisha ivyo kuroranirwa bavyigisha? Oya, kandi ntiyarikw’avugakw’abo bantu bazoronka ba nyina, bashiki babo n’abana ijana. Yesu yarikw’avuga yukw’abantu baheba inzu zabo n’imiryango yabo bazoronka abandi bizera babakira mu nzu zabo no kubana nk’umuryango umwe.

Menya kandi yuko Yesu yabasezeranye imibabaro n’ubugingo budashira. Ibi bitwibutsa iciyumviro nyamukuru c’iki gice c’ivyanditswe, ah’abigishwa babonye umutunzi yar’aje kurondera ubugingo budashira ataha abababaye igihe Yesu yamubwira, ati “Icoroshe n’ingamiya guca mu zuru ry’urushinge biruta umutunzi ko yinjira mu bwami bw’Imana” (Mariko 10:25).

Abigishwa barababajwe n’iryo jambo rya Yesu, batangura kwibaza kobazogira ibakwe ryo kwinjira ubwami bw’Imana. Bibutsa Yesu ivyo basize inyuma bamukurikira. Ni ho Yesu yabaha isezerano ryo gushumbushwa “incuro ijana”.

Ko bimeze gurtyo, vyogora umusiguzi w’ivyo kuroranirwa kutwemeza yuko Yesu yarikw’asezerano umugisha wo kw’isi dushobora kuronka mu kanya gato igihe tumukurikiye, twisunze ivyo, n’imbere y’ivyo, Yesu yatanguye kubwira uyo mutunzi kugurisha ivyo atunze vyose n’ibiguzi vyavyo abigaburire aboro kugira ngw’aronke ubugingo budashira!

Har’iyindi mirongo myinshi abigisha ivyo kuroranirwa bigisha bahirika turetse iyo tumaze kubona, ariko nta kibanza ntoronka tuvyandikamwo vyose. Muragaba!

Ico Twokwibuka (A Maxim to Remember)

Uwitwa John Wesley, ari we yatanguje ishengero ryitwa Methodiste mu gihugu c’Ubwongereza, yaravuze ingene umuntu yohagarara imbere y’amafaranga. Ati, “Gira ivy’ushoboye vyose; uziganye ivy’ushobora vyose; utange ivyo ushobora vyose.”

Bisigurakw’abakristo bategerezwa gukora cane, bagakoresha ubushobozi Imana yabahaye n’akaryo kose ko kuronkamwo amahera, arikw’ivyo babikore batahonyanga amategeko ya Kristo.

Ica kabiri, bategerezwa kuba mu buzima busanzwe, bakoresha amafaranga makeya cane ashoboka kuvy’inyungu zabo, ni vyo bituma “baziganya uko bashobora kwose.”

Ica nyuma, bamaze gukora ivyo bibiri vya mbere, barashobora “gutanga uko bashoboye kwose,” ntibibohere gutanga ikigira cumi gusa, ariko biyanke uko bashobora kwose kugira ngw’abapfakazi n’impfuvyi bagaburirwe n’ubutumwa buvugwe kw’isi yose.

Ishengero rya mbere ryaragize ivyo bintu baba abizigirwa ku vyo bazezwa, kandi gusangira no gufasha abakene nti vyahara mu buzima bwabo mw’Isezerano Rishasha. Abo bizera ba mbere bitondeye amategeko Yesu yabwiye abamukurikira, “Mugure ivyo mutunze ibiguzi vyavyo mubitange kubw’ubuntu; mwibaririre imipfuko idashira, ubutunzi budashira buri mw’ijuru, ahategerwa n’igisuma, ata nyenzi zonona” (Luka 12:33). Turasoma inkuru ya Luka y’ishengero rya mbere:

Abizeye bose baba hamwe, basangira ivyabo vyose: amatongo yabo n’ibintu vyabo barabigura, bakabibagabanganya bose, nk’uk’umuntu wese akenye…kand’abizeye b’akavuvu bari bahuje umutima n’inama, kandi nta n’umwe yakimbukira ikintu cose atunze ngo n’iciwe, ariko vyose barabisangira. Kand’intumwa zashingira intahe ukuzuka kw’Umwami Yesu ziri n’ubushobozi bwinshi, kand’ubuntu bw’Imana bwinshi buba kuri bose. Nta mukene yari muri bo, kukw’abari bafise amashamvu cank’amazu babigura, bakazana ibiguzi vy’ivyo baguze, bakabishira imbere y’ibirenge vy’intumwa, maze bakabigabanganya abantu, umuntu wese ukw’akenye (Ivyak. 2:44-45; 4:32-35).

Ivyanditswe bivuga neza kw’ishengero rya mbere ryafungurira no kwitwararika ico aboro bakenye (raba Ivyak. 6:1; 1 Tim. 5:3-10).

Paulo, intumwa ikomeye cane, yahawe n’Imana ubutumwa bwiza ashira banyamahanga, umuntu yanditse ivyete vyinshi cane vy’Isezerano Rishasha, yafashe igikorwa ciwe agishiramwo ugufasha no kwitwararika aboro. Mu mashengero yose yatanguje, Paulo yarotororokanya amahera atari make kubw’ico gikorwa co gufasha abakristo bakenye (raba Ivyak. 11:27-30; 24:17; Rom. 15:25-28; 1 Kor. 16:1-4; 2 Kor. 8-9; Gal. 2:10). Haheze imyaka cumi n’indwi akijijwe, Paulo yagiye kwereka intumwa Petero, Yakobo na Yohana ubutumwa yahawe gushira abanyamahanga. Nta n’umwe muri bo yabonye ikibi kiri mur’ubwo butumwa yarikw’aravuga, kandi igihe Paulo yandikira ishengero ry’i Galatiya, ati “Nasavye kwibuka aboro—ikintu nanje ubwanje nitwararika kugira (Gal. 2:10). Mu ciyumviro ca Petero, Yakobo, Yohana na Paulo, kugirira ubuntu aboro car’ikintu ca kabiri mu kuvuga ubutumwa bwiza.

Mu Ncamake (In Summary)

Kur’iki cigwa, impanuro nziza ihabwa umukozi agira abigishwa itangwa n’intumwa Paulo, igihe yaheza guhanura Timoteyo yuko “gukunda amahera ar’umuzi w’ibibi vyose,” no kuvuga yuko “bamwe kubwo kubikurikirana cane bavuye mu kwizera kandi bishira mu mitego myinshi,” ni ho yaciye abahanura ati,

Ariko weho, muntu w’Imana, wame uhunga ivyo, arik’ukurikire ukugororoka, n’ukwubaha Imana, n’ukwizera, n’urukundo, n’ukwihangana, n’uburwaneza (1 Tim. 6:11, hongeweko insobanuro).

[1]

Abigisha ukuroranirwa bakoresha ico kintu mu kwerekana kw’igikorwa ca Yesu cari gitunze. Nta nkeka Imana yamaze Yesu ubukene kugira ngw’ashitse igikorwa cayo. Itandukaniro riri hagati ya Yesu n’abigishwa ukuroranirwa n’uko Yesu atikunda, ntiyakoresheje amahera y’igikorwa c’Imana mu kwitungisha ubwiwe.

이전 장의 예수님의 산상수훈에서, 우리는 예수님께서 제자들에게 청지기 직분에 관하여 하신 말씀을 살펴보았다. 예수님은 그들에게 그들을 위하여 보물을 땅에 쌓아 두지 말고 하늘에 쌓아 두라고 말씀하셨다. 그분은 일시적인 보물에 투자하는 사람들의 어리석음뿐 아니라 그들 마음의 어두움에 대해 지적하셨다(마 6:19-24).

땅에 보물을 쌓아 두는 사람들의 진정한 신은 돈이다. 왜냐하면, 그들은 돈을 섬기고 돈은 그들의 삶을 지배하기때문이다. 예수님은 한 사람이 하나님과 돈을 동시에 섬기지 못한다고 말씀하셨는데 그것은 만일 하나님이 우리의 진정한 주인이시라면, 그분은 또한 우리 돈의 주인이심을 분명하게 나타낸다. 다른 무엇보다도, 돈은 사람들의 마음을 얻기 위해 하나님과 경쟁하고 있다. 때문에 예수님은 우리가 자기의 모든 소유를 버리지 아니하면 능히 그분의 제자가 될수 없다고 가르치셨다(눅 14:33을 보라). 그리스도의 제자는 아무것도 소유하지 않는다. 그들은 단순히 하나님의 청지기이며, 하나님은 그분의 돈을 그분의 성품을 반영하고 그분의 나라를 확장하는 일에 사용하기를 즐기신다.

예수님은 청지기 직분에 대해 많은 말씀을 하셨으나 그분의 말씀은 종종 그분의 추종자라 자칭하는 사람들에 의해 무시된 듯 보인다. 사람들은 종종 성경을 왜곡하여 여러가지 형태의 현대 ≪번영 교리≫를 만들어 내고 있는데 어떤것은 미묘하게, 어떤것은 노골적으로 표현되고 있다. 그러나 제자 삼는 사역자는 사람들을 그리스도의 모든 계명에 순종하라고 가르치기를 원한다. 따라서 그는 자신의 모범과 말과 성경적인 청지기 직분을 통하여 가르칠것이다.

아래에 우리는 성경은 청지기 직분에 대해 무엇을 가르치고 있는지를 살펴보는 동시에 번영에 대한 일반적인 거짓 가르침을 폭로할것이다. 여기에서 모든 부분을 다 망라하기 어려울것이다. 나는 이 주제에 관하여 완전하게 쓴 책의 영어본을 우리의 웹 사이트(ShepherdServe.org)에 올려놓았다. 그것은 ≪성경적인 주제≫란 표제 아래의 부표제 ≪예수님이 논하신 돈≫에서 찾을수 있다.

필요를 채워주시는 하나님(The Supplier of Needs)

긍정적인 말씀으로 시작해보자. 우리는 성령님의 령감을 받은 바울이 ≪나의 하나님이 그리스도 예수안에서 영광 가운데 그 풍성한 대로 너희 모든 쓸것을 채우시리라≫(빌 4:19)라고 말한것을 기억하고 있다. 그리스도인들은 그 익숙한 약속을 종종 인용하거나 주장하고 있는데 그 말씀은 도대체 무슨 뜻일까? 우리가 문맥적으로 읽어보면 곧 바울이 하나님께서 빌립보 신자들의 모든 쓸것을 채워주실것이라고 확신한 리유를 발견하게 된다.

그러나 너희가 내 괴로움에 함께 참여하였으니 잘하였도다 빌립보 사람들아 너희도 알거니와 복음의 시초에 내가 마게도냐를 떠날때에 주고 받는 내 일에 참여한 교회가 너희 외에 아무도 없었느니라 데살로니가에 있을 때에도 너희가 한번뿐 아니라 두번이나 나의 쓸것을 보내었도다 내가 선물을 구함이 아니요 오직 너희에게 유익하도록 풍성한 열매를 구함이라 내게는 모든것이 있고 풍부한지라 에바브로디도 편에 너희가 준것을 받으므로 내가 풍족하니 이는 받으실 만한 향기로운 제물이요 하나님을 기쁘시게 한것이라(빌 4:14-19, 강조 추가).

바울이 예수님께서 빌립보 신자들의 필요를 채워주실것이라고 확신했던것은 그들이 예수님의 조건을 만족했기때문이다. 그들은 바울이 교회를 계속하여 개척할수 있도록 그를 희생적으로 섬김으로써 그들이 먼저 하나님의 나라를 구하였음을 립증하였다. 예수님이 산상수훈에서 이렇게 말씀하셨음을 기억할것이다.

너희 하늘 아버지께서 이 모든것이 너희에게 있어야 할줄을 아시느니라 그런즉 너희는 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하라 그리하면 이 모든것을 너희에게 더하시리라(마 6:32-33).

그래서 우리는 빌립보서 4:19에서의 바울의 약속이 그것을 인용하고 주장하는 모든 그리스도인에게 적용되는것이 아님을 알수 있다. 오히려, 그것은 오직 먼저 하나님의 나라를 구하는 사람들에게 적용될 뿐이다.

우리에게 진정 필요한것은 무엇인가?(What Do We Really Need?)

우리는 마태복음 6:32-33의 예수님의 약속에서 다른 무언가를 배울수 있다. 우리는 가끔 우리가 원하는것과 필요한것을 구별하는데 어려움을 겪는다. 그러나 예수님은 우리의 필요에 대해 정의를 내리셨다. 그분은 ≪너희 하늘 아버지께서 이 모든것이 너희에게 있어야 할줄을 아시느니라≫라고 말씀하셨다.

예수님께서 먼저 그의 나라와 그의 의를 구하면 더해주시겠다고 했던 이 ≪모든것≫은 무엇일까? 그것들은 먹을것, 마실것, 그리고 입을것이다. 아무도 이점에 대해 반론할수 없다. 왜냐하면, 예수님은 우리가 살펴본 이 말씀 바로전에 그렇게 말씀하셨기때문이다(마 6:25-31을 보라). 먹을것, 마실것, 그리고 입을것이야말로 우리의 진정한 물질적 필요이다. 사실, 예수님과 제자들이 전도 려행을 다니실때에도 그것만 소유하셨다.

바울이 디모데에게 아래와 같이 쓴것을 보아, 그도 우리의 필요에 대한 예수님의 정의에 동의했음이 분명하다.

그러나 자족하는 마음이 있으면 경건은 큰 리익이 되느니라 우리가 세상에 아무것도가지고 온것이 없으매 또한 아무것도가지고가지 못하리니 우리가 먹을것과 입을것이 있은즉 족한 줄로 알것이니라 부하려 하는 자들은 시험과 올무와 여러가지 어리석고 해로운 욕심에 떨어지나니 곧 사람으로 파멸과 멸망에 빠지게 하는것이라 돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되나니 이것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다(딤전 6:6-10, 강조 추가).

바울은 먹을것과 입을것만이 우리가 진정 물질적으로 필요로 하는것이라고 믿었다. 그렇지 않으면, 그는 우리가 그것에만 만족하라고 말하지 않았을것이다. 그것은 우리로 하여금 바울이 빌립보 신자들에게 하나님께서 그들의 모든 필요를 채워주실것이라고 약속한것에 대해 조금 다른 관점으로 보게 한다! 어떤 설교자들이 그 구절을 해설하는 방식은 당신으로 하여금 ≪나의 하나님은 너의 모든 욕심을 채워주실것이다!≫라고 생각하게 만든다. 또한, 만일 우리가 먹을것과 입을것에만 만족해야 한다면, 우리 대부분은 실제로 소유한것, 단지 먹을것과 입을것만을 훨씬 초월한것에 대해서 더 많이 만족해야 하지 않겠는가?

불만(Discontentment)

우리의 문제는 우리가 우리의 실제 필요보다 훨씬 더 많이 필요하다고 생각한다는것이다. 하나님께서 아담과 하와를 만드셨을 때, 그들은 아무것도 소유하지 않았지만 낙원에 살고 있었다는 사실을 생각해보라. 분명히 하나님은 우리가 물질을 소유하는데서 행복해지기를 의도하시지 않았을것이다. 당신은 예수님은 한번도수도물을 사용하신 적이 없으며 욕실에서 샤워하신 적이 없었다는 사실을 생각해본 적이 있는가? 그분은 세탁기로 옷을 세탁하신 적이 없다. 그분은 냉장고의 문을 열어보신 적도 없다. 그분은 자동차 또는 자전거를 운전하신 적도 없다. 그분은 한번도 라지오를 들어보신 적이 없으며 전화로 누군가와 통화하신 적이 없으며 레인지로 요리를 하신 적이 없으며, 음향 설비를 통해 대중 설교를 하신 적이 없다. 그분은 비디오 또는 TV 쇼를 시청하신 적이 없으며, 전등, 에어컨이나 선풍기를 사용하신 적이 없다. 그분은 손목시계를 착용하신 적이 없다. 그분은 옷으로 가득 찬 옷장을 소유하신 적이 없다. 그런데 어떻게 그분은 행복하실수 있었을까?

미국에서(그리고 아마도 당신의 나라에서도), 우리는 사람들이 새로운 물질로 인해 얼마나 행복해하는지를 보여주는 광고들의 공세를 당하고 있다. 결국, 우리는 세뇌당하여 행복은 더 많이 소유하는데서 온다고 생각한다. 그리고 우리는 얼마나 많이 모으는것과는 관계없이 만족하지 못한다. 이것은 예수님이 ≪재물의 유혹≫(마 13:22)이라고 언급하신것이다. 물질은 행복을 약속하지만 그렇게 된 적은 드물다. 그리고 우리가 더 많은 물질을 얻으려는 세상의 열광적인 경주에 참가함에 따라, 우리는 실제로 우상 숭배자가 되며, 재물의 노예가 되여, 하나님과 그분의 지상명령인 그분을 전심으로 사랑하고 우리 이웃을 우리 몸처럼 사랑하라는것을 잊어버리게 된다. 하나님은 이 점에 대해 이스라엘에게 경고하셨다.

내가 오늘 네게 명하는 여호와의 명령과 법도와 규례를 지키지 아니하고 네 하나님 여호와를 잊어버리지 않도록 삼갈지어다 네가 먹어서 배부르고 아름다운 집을 짓고 거주하게 되며 또 네 소와 양이 번성하여 네 은금이 증식되며 네 소유가 다 풍부하게 될때에 네 마음이 교만하여 네 하나님 여호와를 잊어버릴까 염려하노라 여호와는 너를 애굽 땅 종 되였던 집에서 이끌어 내시고(신 8:11-14).

마찬가지로, 예수님은 진정한 신자가 ≪재물의 유혹≫이 자기를 미혹하도록 허락함으로써 령적 생활이 결실하지 못하게 하는것에 대해 경고하셨다(마 13:7, 22을 보라). 바울은 ≪돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되나니 이것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다≫(딤전 6:10)라고 경고했다. 히브리서 저자는 ≪돈을 사랑하지 말고 있는 바를 족한 줄로 알라 그가 친히 말씀하시기를 내가 결코 너희를 버리지 아니하고 너희를 떠나지 아니하리라 하셨느니라≫(히 13:5)라고 권면했다. 이것들은 단지 재물의 위험성에 대해 경고한 몇가지 성경의 례에 불과하다.

돈이 주인이 되였을 때(When Money is Master)

아마도 우리와 하나님과의 관계를 측량할수 있는것은 우리와 돈과의 관계일것이다. 돈은 벌기 위해 사용한 시간과 방법, 그리고 돈을 어떻게 사용하는가는 우리의 령적인 삶에 대해 많은것을 드러낸다. 우리가 돈이 있든지, 없든지를 막론하고 우리를 가장 잘 시험할수 있는것은 돈이다. 돈은 우리로 하여금 하나님의 가장 큰 계명을 쉽게 저버리게 할수 있다. 왜냐하면, 돈은 우리의 유일하신 하나님 이상의 신이 될수 있으며, 그것은 우리가 우리의 이웃보다 자기 자신을 더 사랑하게 우리를 부추길수 있기때문이다. 반면에, 돈은 하나님과 이웃에 대한 우리의 사랑을 증명할수 있는 수단으로 사용될수도 있다.

예수님은 어느 한번, 한 사람이 하나님이 아닌 돈이 자신을 지배하게 한 비유를 말씀하셨다.

한 부자가 그 밭에 소출이 풍성하매 심중에 생각하여 이르되 내가 곡식 쌓아 둘 곳이 없으니 어찌할까 하고 또 이르되 내가 이렇게 하리라 내 곳간을 헐고 더 크게 짓고 내 모든 곡식과 물건을 거기 쌓아 두리라 또 내가 내 령혼에게 이르되 령혼아 여러 해 쓸 물건을 많이 쌓아 두었으니 평안히 쉬고 먹고 마시고 즐거워하자 하리라 하되 하나님은 이르시되 어리석은 자여 오늘 밤에 네 령혼을 도로 찾으리니 그러면 네 준비한것이 누구의것이 되겠느냐 하셨으니 자기를 위하여 재물을 쌓아 두고 하나님께 대하여 부요하지 못한 자가 이와 같으니라(눅 12:16-21).

예수님은 이 부자를 매우 어리석은 사람으로 묘사하셨다. 비록 그는 건강과 비옥한 땅과 경작 기술을 가진 축복을 누렸지만, 하나님을 알지 못했다. 그렇지 않으면, 그는 여분의 재산을 쌓지 않았을것이며 쉬면서 리기적인 즐겁고 평안한 삶을 살려고 하지 않았을것이다. 오히려, 그는 자신이 하나님의 청지기란것을 깨닫고 그가 받은 축복으로 무엇을 할수 있을지 주님의 뜻을 물었을것이다. 물론, 하나님은 그가 자신의 풍요로움을 다른 사람과 나누기를 원하셨고 그가 계속하여 일함으로써 그 풍요로움이 계속하여 나뉘기를 바라셨을것이다. 어쩌면, 유일하게 받아들여지는 대안은, 하나님께서 그를 부르셨다면, 그가 농사를 접고 자비량 사역에 헌신하는 일일것이다 .

예수님의 비유 속의 부자는 자신의 죽는 날짜에 대해 큰 오산 을 했다. 그는 죽기 몇 시간 전만 하여도 아직 남은 년수가 많다고 생각했다. 예수님 요점은 명백하다. 우리는 날마다 마지막 날인것처럼 매일 하루를 살아야 하며 하나님 앞에서 계산할 준비가 항상 되여 있어야 한다.

두가지 관점(Two Perspectives)

하나님의 관점은 사람의 관점과 얼마나 많이 다른지 모른다! 예수님의 비유에 나오는 부자는 그를 아는 대부분 사람들의 선망의 대상이었을것이다. 그러나 하나님은 그를 불쌍히 여기셨다. 그는 인간의 눈에는 부하였지만, 하나님이 보시기에는 가난했다. 그는 하늘에 보물을 쌓아두어 그것을 영원히 소유할수 있었지만, 그가 죽을 때에 그에게 아무 리익도 가져다줄수없는 땅에 쌓아두기로 선택했다. 예수님께서 탐욕스러운 사람들에게 가르치신것을 비추어 볼 때, 그분은 우리가 부자가 죽은 뒤에 천국에 갔다고 믿지 않기를 바라셨을 가능성이 높다.

이 비유는 우리로 하여금 우리가 가진 모든것이 하나님의 선물이며, 그분은 우리가 신실한 청지기가 되기를 기대하신다는것을 기억하는데 도움을 준다. 이 비유는 물질적인 소유를 가진 사람뿐 아니라 물질적인것을 너무 중요하게 생각하는 모든 사람에게 적용된다. 예수님은 이 점에 대해 제자들에게 분명하게 말씀하셨다.

그러므로 내가 너희에게 이르노니 너희 목숨을 위하여 무엇을 먹을까 몸을 위하여 무엇을 입을까 염려하지 말라 목숨이 음식보다 중하고 몸이 의복보다 중하니라 까마귀를 생각하라 심지도 아니하고 거두지도 아니하며 골방도 없고 창고도 없으되 하나님이 기르시나니 너희는 새보다 얼마나 더 귀하냐 또 너희 중에 누가 염려함으로 그 키를 한 자라도 더할수 있느냐 그런즉 가장 작은 일도 하지 못하면서 어찌 다른 일들을 염려하느냐 백합화를 생각하여 보라 실도 만들지 않고 짜지도 아니하느니라 그러나 내가 너희에게 말하노니 솔로몬의 모든 영광으로도 입은것이 이 꽃 하나만큼 훌륭하지 못하였느니라 오늘 있다가 래일 아궁이에 던져지는 들풀도 하나님이 이렇게 입히시거든 하물며 너희일까보냐 믿음이 작은 자들아 너희는 무엇을 먹을까 무엇을 마실까 하여 구하지 말며 근심하지도 말라 이 모든것은 세상 백성들이 구하는것이라 너희 아버지께서는 이런것이 너희에게 있어야 할것을 아시느니라 다만 너희는 그의 나라를 구하라 그리하면 이런것들을 너희에게 더하시리라 적은 무리여 무서워 말라 너희 아버지께서 그 나라를 너희에게 주시기를 기뻐하시느니라

너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이 하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라 너희 보물 있는 곳에는 너희 마음도 있으리라(눅 12:22-34).

예수님의 말씀은 현대의 ≪번영 설교자들≫과는 관점과는 다르다! 예수님께서 제자들에게 이미 소유한것을 팔아 구제하라고 가르치심에도 불구하고 오늘날 우리는 하나님께서 우리가 더 많이 소유하기를 바라신다는 가르침을 받고 있다! 다시 한번, 그분은 자신의 보물을 땅에 쌓아두는 자들의 어리석음을 드러내셨다. 그 보물의 주인의 마음은 땅에 있으며 그 곳에 쌓아둔 보물은 썩어 없어지기 마련이다.

예수님께서 이 어리석은 부자의 교훈을 소유가 적음으로 인해 먹을것과 입을것에 대해 근심하는 자들에게 적용하셨음을 주목하라. 이런것에 대한 근심은 우리의 초점이 잘못되였음을 드러낸다. 만일 우리가 우리의 본분대로 우리를 보살피시는 하나님 아버지를 신뢰한다면, 우리는 걱정하지 않을것이며 그런 근심 없는 태도는 우리를 자유롭게 하여 하나님의 나라를 확장하는데 초점을 맞추게 할것이다.

그리스도의 본(Christ’s Example)

예수님은 돈에 대해 많은 말씀을 하셨지만, 모든 제자 삼는 사역자가 해야 하듯이 자신의 본을 보여주시면서 가르치셨다. 그분은 자신이 행하신것을 설교하셨다. 예수님은 어떻게 사셨을까?

예수님은 자신의 상황을 리용하여 쉽게 큰 부자가 되실수 있었지만, 땅에 재물을 쌓지 않으셨다. 많은 은사를 가진 사역자들은 그들의 사역이 돈을 벌수 있으면, 하나님은 그들이 개인적으로 부해지기를 원하심이 틀림없다고 가정한다. 그러나 예수님은 그분의 개인적인 리익을 위해 은사를 사용하시지 않았다. 그분은 자기한테 주어진 돈을 제자 삼는 일에 사용하셨다. 그분은 심지어 제자들의 전도 려행 경비까지 부담하셨다.[1] 우리의 시대에서, 젊은 제자들은 신학교에서 년장의 사역자들의 강의를 대부분 돈을 지급하고 들어야만 한다. 하지만 예수님은 정반대의 본을 보여주셨다!

예수님은 또한 그분께서 다른 사람의 필요를 채워줄수 있게끔 그분의 아버지께서 그분의 모든 필요를 채워주시고 축복해주실 줄을 믿는 신뢰의 삶을 사셨다. 우리는 그분께서 때로는 저녁 만찬에 초대되시기도 하고, 때로는 밭에서 밀 이삭을 드신 적도 있었음을 발견할수 있다(눅 6:1을 보라).

예수님은 적어도 두번 그분의 말씀을 들으러 온 수천명의 사람들에게 음식을 제공하셨다. 이것은 강연을 듣기 위해 립장료를 내야만 하는 현대 기독교 회의와 얼마나 많이 다른가! 우리는 우리의 사역자 회의에 참석하는 사람들을 위해 무료로 음식을 제공하는데, 사람들은 종종 우리가 ≪돈을 지급하여 사람들이 우리의 설교를 듣게 한다≫고 조롱한다. 실은, 우리가 예수님의 본을 따르고 있었을 뿐이다.

예수님은 또한 가난한 자들도 보살피셨는데 그분의 제자들은 가난한 자들을 구제하는 돈궤를 관리하고 있었다. 가난한 자들을 구제하는것은 예수님의 사역의 일반적인 기능이었으며 그분께서 유다에게 최후의 만찬이 끝난후 그가 하는 일을 속히 하라고 분부하셨을 때, 다른 모든 제자들은 유다가 가서 음식을 사거나 가난한 자들을 구제하는 줄로 알았다(요 13:27-30을 보라).

예수님은 그분의 이웃을 자신의 몸처럼 사랑하셨기에 단순하고 나누는 삶을 사셨다. 그분은 세례 요한이 ≪옷 두 벌 있는 자는 옷 한 벌 있는 자에게 나눠 줄것이요≫(눅 3:11)라고 설교할때 회개하실 필요가 없었다. 예수님께는 단 한 벌의 옷밖에 없었다. 그러나 일부 번영 설교자들은 예수님이 오직 부자들만 입었을것 같은 호지 아니하고 우에서부터 통으로 짠 속옷을 입으셨기에(요 19:23을 보라) 그분은 부자였다고 우리를 설득하려 한다. 누군가가 수많은 다른 성경 말씀과 모순되는것을 증명하기 위해 성경 본문에서 찾아낸 요점은 참으로 놀랍다! 우리도 예수님께서 자기의 부를 숨기려고 통으로 짠 겉옷을 착용하시지 않았다는 터무니없는 결론을 내릴수도 있다.

예수님은 돈에 대해 많은 말씀들을 하셨으며 우리가 그것을 다 고려하기에는 공간이 부족하다. 그러나 성경 말씀을 왜곡하고 사람을 속이는데 숙달된 현대 번영 설교자들의 보편적인 가르침에 대해서 몇가지 더 살펴보자.

≪하나님께서 솔로몬을 부하게 하셨다≫(“God Made Solomon Rich“)

이것은 많은 번영 설교자가 자신의 탐욕을 위장하는데 사용하는 변명이다. 그들은 하나님께서 솔로몬을 부하게 하신 리유를 기억하지 못한다. 그 리유는 하나님께서 솔로몬에게 모든 요구를 들어주시겠는 약속을 하셨을 때, 솔로몬이 백성을 다스리는 지혜를 구했기때문이다. 하나님은 솔로몬이 재부를(다른것을 포함하여) 구하지 않은것에 대해 기뻐하셨기에 지혜에 재부를 더하여 주셨다. 그러나 솔로몬은 하나님께서 주신 지혜를 그분의 뜻대로 사용하지 않았고 결국 가장 어리석은 사람이 되었다. 그가 현명했더라면, 그가 태여나기 오래전에 하나님께서 이스라엘에게 하신 말씀에 주의를 기울였을것이다.

네가 네 하나님 여호와께서 네게 주시는 땅에 이르러 그 땅을 차지하고 거주할때에 만일 우리도 우리 주위의 모든 민족들 같이 우리 우에 왕을 세워야겠다는 생각이 나거든 반드시 네 하나님 여호와께서 택하신 자를 네 우에 왕으로 세울것이며 네 우에 왕을 세우려면 네 형제 아니 타국인을 네 우에 세우지 말것이며 그는 병마를 많이 두지 말것이요 병마를 많이 얻으려고 그 백성을 애굽으로 돌아가게 말것이니 이는 여호와께서 너희에게 이르시기를 너희가 이후에는 그 길로 다시 돌아가지 말것이라 하셨음이라 그에게 안해를 많이 두어 그의 마음이 미혹되게 하지 말것이며 자기를 위하여 은금을 많이 쌓지 말것이니라(신 17:14-17).

이것은 번영 설교자들이 항상 무시하는 또 다른 성경 말씀인데 그들은 죽을 때까지 그 말씀을 무시했던 솔로몬의 본을 따르고 있다. 그리고 그와 같이, 그들도 우상 숭배자가 되었다. 솔로몬의 마음은 그의 많은 안해로 말미암아 우상 숭배를 하게 되였으며 그가 재부를 람용하지 않았다면 그 많은 안해를 감당할수 없었다는것을 기억하라.

하나님은 솔로몬이 그분께서 주신 재부를 사용하여 이웃을 자기 몸처럼 사랑하기를 바라셨지만, 솔로몬은 그것을 자기를 사랑하는데만 사용하였다. 그는 하나님의 계명에 직접적으로 불순종하여 자신을 위해 금, 은, 병거, 그리고 안해들을 늘렸다. 그는 궁극적으로 칠백명의 안해를 두고 삼백명의 첩을 소유하였는데 이것은 천명 남자의 안해를 강탈한것과 같다. 솔로몬은 가난한 자들에게 나눠주기보다는 자기 욕망만을 채웠다. 번영 설교자들이 솔로몬이 이기심과 우상 숭배로 가득차 있음에도 불구하고 그를 모든 신약 시대의 그리스도인들의 본보기로 떠받드는것은 참으로 놀라운 일이다. 우리의 목표가 그리스도를 본받는것이 아니었던가?

≪하나님은 아브라함을 부하게 하셨으며 아브라함의 복을 우리에게 약속하셨다≫(“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us“)

이러한 변명은 갈라디아서 3장에 나온 바울의 말에서 지어낸것이다. 나는 자주 잘못 인용되는 구절을 앞뒤 문장과 함께 아래에 인용했다.

또 하나님이 이방을 믿음으로 말미암아 의로 정하실것을 성경이 미리 알고 먼저 아브라함에게 복음을 전하되 모든 이방인이 너로 말미암아 복을 받으리라 하였느니라 그러므로 믿음으로 말미암은 자는 믿음이 있는 아브라함과 함께 복을 받느니라

무릇 률법 행위에 속한 자들은 저주 아래에 있나니 기록된 바 누구든지 률법 책에 기록된 대로 모든 일을 항상 행하지 아니하는 자는 저주 아래에 있는 자라 하였음이라 또 하나님 앞에서 아무도 률법으로 말미암아 의롭게 되지 못할것이 분명하니 이는 의인은 믿음으로 살리라 하였음이라 률법은 믿음에서 난것이 아니니 률법을 행하는 자는 그 가운데서 살리라 하였느니라 그리스도께서 우리를 위하여 저주를 받은 바 되사 률법의 저주에서 우리를 속량하셨으니 기록된 바 나무에 달린 자마다 저주 아래에 있는 자라 하였음이라 이는 그리스도 예수안에서 아브라함의 복이 이방인에게 미치게 하고 또 우리로 하여금 믿음으로 말미암아 성령의 약속을 받게 하려 함이라(갈 3:8-14, 강조 추가).

바울이 14절에서 쓴 ≪아브라함의 복≫은 모든 민족이 아브라함으로 말미암아 복을 받을것이라는 하나님의 약속이다(이것은 바울이 8절에서 인용한것과 같다). 더 구체적으로 말하면, 바울이 몇 구절 뒤에 설명한것처럼, 아브라함의 한 자손 곧 예수님으로 말미암아 복을 받게 된다(갈 3:16). 우리가 금방 읽은것에 따르면, 예수님은 모든 민족에게 그 약속된 복을 주시기 위해 하나님의 저주를 받아 세상의 죄를 위하여 십자가에서 죽으셨다. 그러므로 ≪아브라함의 복이 이방인에게 미치게 한다≫는것은 하나님께서 이방인들을 아브라함처럼 물질적으로 부하게 하신다는 뜻이 아니라 아브라함의 자손으로 이방인들에게 복을 주시겠다는 약속이며 그 약속은 예수님이 십자가에서 그들을 위해 죽으심으로 성취되었다(여기에서 바울의 요점은 이방인도 유대인처럼 예수님을 믿음으로써 구원받을수 있다는것이다).

또 다른 왜곡(Another Twisting)

이와 같은 구절은 종종 자신의 교리를 정당화하기 위한번영 설교자들에 의해 또 다른 방식으로 사용된다. 그들은 률법은 그것을 지키지 않는 자들은 저주를 받아 가난하게 될것이라고 약속하였고(신 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68을 보라), 바울도 갈라디아서 3:13에서 ≪그리스도께서 률법의 저주에서 우리를 속량하셨다≫고 썼기때문에, 그리스도안에 있는 우리는 가난의 저주에서 속량받았다고 주장한다.

첫째, 바울이 그리스도께서 우리를 ≪률법의 저주≫에서 속량하셨다고 쓸때, 신명기 28장의 특정 저주를 념두에 두었는지에 대해서는 론쟁의 여지가 있다. 바울은 그리스께서 률법의 ≪저주들≫(복수)에서 우리를 속량하셨다고 쓰지 않고 단수인 률법의 ≪저주≫에서 속량하셨다고 썼는데 아마도 모든 률법은 그것을 지킴으로써 구원을 얻으려는 사람한테는 저주라는것을 암시했을것이다. 우리가 일단 그리스도에 의해 속량받았으면, 더 이상 률법을 지킴으로써 자신을 구원하려는 잘못을 범하지 않게 되며 그런 의미에서 우리는 ≪률법의 저주에서 속량받았다.≫

만일 바울이 실제로 그리스도께서 신명기 28장에 라렬된 모든 재앙에서 우리를 속량하셨고 우리에게 물질적인 번영을 약속했다는것을 의미했다면, 우리는 그가 왜 자신에 대해 ≪바로 이 시각까지 우리가 주리고 목마르며 헐벗고 매맞으며 정처가 없다≫(고전 4:11)고 썼는지 궁금할수 밖에 없다. 또한, 우리는 바울이 왜 아래와 같이 썼는지 궁금할것이다.

누가 우리를 그리스도의 사랑에서 끊으리요 환난이나 곤고나 박해나 기근이나 적신이나 위험이나 칼이랴 기록된 바 우리가 종일 주를 위하여 죽임을 당하게 되며 도살 당할 양 같이 여김을 받았나이다 함과 같으니라(롬 8:35-36).

분명한것은, 만일 그리스도께서 률법의 모든 저주에서 우리를 속량하셨다면, 모든 그리스도인은 박해나 기근이나 적신이나 위험이나 칼의 위협을 받지 않을것이며 바울도 이 같은 말을 쓸 필요가 없었을것이다.

우리는 또한 예수님께서 왜 다음과 같은 천국의 장면을 예언하셨는지에 대해서도 궁금할수밖에 없다.

그때에 임금이 그 오른 편에 있는 자들에게 이르시되 내 아버지께 복 받을 자들이여 나아와 창세로부터 너희를 위하여 예비된 나라를 상속받으라 내가 주릴때에 너희가 먹을것을 주었고 목마를때에 마시게 하였고 나그네 되였을 때에 영접하였고 헐벗었을 때에 옷을 입혔고 병들었을 때에 돌보았고 옥에 갇혔을 때에 와서 보았느니라 이에 의인들이 대답하여 이르되 주여 우리가 어느때에 주께서 주리신것을 보고 음식을 대접하였으며 목마르신것을 보고 마시게 하였나이까 어느때에 나그네 되신것을 보고 영접하였으며 헐벗으신것을 보고 옷 입혔나이까 어느때에 병드신것이나 옥에 갇히신것을 보고 가서 뵈었나이까 하리니 임금이 대답하여 이르시되 내가 진실로 너희에게 이르노니 너희가 여기 내 형제 중에 지극히 작은 자 하나에게 한것이 곧 내게 한것이니라 하시고(마 25:34-40, 강조 추가).

따라서 ≪률법의 저주에서 속량받은≫ 신자가 별로 풍요롭지 못한 상황에 있는것이 이상할것이 없다. 그러나 이렇게 힘든 상황 속에서도 하나님은 고통받는 신자들의 필요를 채워주실것이며 그분은 필요 이상을 소유한 다른 신자들을 통하여 이 일을 이루신다는것을 주목하라. 우리는 상황이 일시적으로 달라 보일찌라도 항상 하나님께서 우리의 필요를 채워주시기를 기대할수 있다.

마지막으로, 아브라함처럼 부해지기를 원하는 번영 설교자들은 그들의 일생을 전기와수도물이 없는 천막에서 보내기를 원하는지를 자신한테 성실하게 질문해봐야 할것이다! 하나님께로부터 어느정도 물질적인 축복을 받은 구약의 인물들은 그들의 재부를 하나님의 영광을 위해 사용하고 그들의 풍요로움을 다른 사람들과 함께 나눠야 했다. 아브람함은 그렇게 하여 수백명의 사람을 고용하고 그들의 필요를 채워주었다(창 14:14을 보라). 욥도 그렇게 하였고 자기의 재산으로 과부와 고아들을 보살펴주었음을 증언하였다(욥 29:12-13, 31:16-22을 보라). 사업에 은사가 있는 사람들은 그들의 최고 사업이 하나님께 순종하여 그들의 이웃을 자기 몸처럼 사랑하는것임을 다짐해야 한다.

≪성경은 예수님이 가난하게 되신것은 우리를 부요하게 하기 위함이라고 말씀한다≫(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich“)

사실, 성경은 이렇게 말씀한다.

우리 주 예수 그리스도의 은혜를 너희가 알거니와 부요하신 이로서 너희를 위하여 가난하게 되심은 그의 가난함으로 말미암아 너희를 부요하게 하려 하심이라(고후 8:9).

어떤 사람들은 이 구절이 분명히 예수님은 천국에서는 물질적으로 부요하셨지만 땅에서는 물질적으로 가난하게 되셨다고 했으므로 바울이 그의 독자들이 그리스도의 가난함으로 말미암아 부요하게 된다고 쓴것은 물질적인 부요를 념두에 둔것이라고 주장한다. 그들은 바울이 만일 이 구절의 첫 부분에서 물질적인 부요와 가난함을 썼다면, 두번째 부분에서 령적인 부요함에 대해 쓰지 않았을것이라고 주장한다.

그러나 만일 바울이 실제로 그리스도의 물질적인 가난함으로 말미암아 우리가 물질적으로 부요해진다는것을 의미했다면, 우리는 그가 왜 동일한 서신에서 몇 구절 뒤에 아래와 같이 썼는지 궁금할것이다.

또 수고하며 애쓰고 여러 번 자지 못하고 주리며 목마르고 여러 번 굶고 춥고 헐벗었노라(고후 11:27).

만일 바울이 고린도후서 8:9에서 그리스도의 물질적인 가난함으로 말미암아 우리가 물질적으로 부요해진다는것을 의미했다면, 그리스도의 뜻은 분명 바울의 생애에서는 이루어지지 않았다! 그러므로 바울은 분명히 그리스도가 물질적으로 가난해졌기때문에 우리가 이 땅에서 물질적으로 부요해질수 있다는것을 의미하지 않았다. 그는 우리가 령적으로 부요해지는것을 의미했으며 예수님의 표현을 빌면 ≪하나님께 대하여 부요하고≫(눅 12:21), 우리의 보물과 마음이 있는 천국에서 부요하다는것을 의미했다.

번영 설교자들은 바울이 그 구절의 앞 부분에서 물질적인 부요함을 말했기때문에 그 구절의 뒷 부분에서 령적인 부요함에 대해 말했을 가능성이 없다고 주장한다. 그렇게 생각하는것이 과연 안전할까? 예수님께서 서머나 교회에 하신 말씀을 읽어보라.

내가 네 환난과 궁핍을 알거니와 실상은 네가 부요한 자니라… (계 2:9 상).

분명히, 예수님은 서머나 신자들이 겪고 있는 물질적인 궁핍을 말씀하셨으며 바로 뒤에 그 신자들의 령적인 부요함에 대해 말씀하셨다.

≪예수님은 우리가 버린것의 백 배를 받을것이라고 약속하셨다≫(“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving“)

예수님은 우리가 그분과 복음을 위하여 버린것의 백배를 받을것이라고 약속하셨다. 그분께서 과연 어떠한 말씀을 하셨는지 살펴보자.

내가 진실로 너희에게 이르노니 나와 복음을 위하여 집이나 형제나 자매나 어머니나 아버지나 자식이나 전토를 버린 자는 현세에 있어 집과 형제와 자매와 어머니와 자식과 전토를 백 배나 받되 박해를 겸하여 받고 래세에 영생을 받지 못할 자가 없느니라(막 10:29-30).

번영 설교자들은 이 약속을 자주 인용하지만, 이 약속은 목사에게 헌금하는 사람들에 대한것이 아님을 주목하라. 오히려 이 약속은 자기 집이나 전토나 친척들을 멀리 떠나 복음을 전파하는 사람들에게 하신것이다. 예수님은 그런 사람들에게 ≪현세에 백 배나 받을것이라고≫ 약속하셨다.

그러나 예수님은 일부 번영 설교자들이 주장하는것처럼 그런 사람들이 집이나 전토를 문자적으로 백배를 소유할것이라고 약속하셨을까? 아니, 그분은 그런 사람들이 문자적으로 백명의 어머니나 백명의 자녀를 얻게 된다고 하신것이 아니다. 예수님은 자신의 집과 가족을 남겨 두고 복음을 위해 떠난 사람들은 동료 신자들이 그들에게 자기 집을 개방하고 그들을 자기 가족처럼 받아주는것을 경험하게 됨을 말씀하셨다.

예수님은 또한 그런 사람들에게 박해와 영생을 약속하셨음을 주목하라. 이것은 우리로 하여금 본문 중 영생을 바라는 한 부자 청년이 슬픈 기색을 띠고 근심하며 돌아갔을 때 예수님께서 제자들에게 ≪낙타가 바늘귀로 나가는것이 부자가 하나님의 나라에 들어가는것보다 쉬우니라≫(막 10:25)라고 말씀하신것을 생각나게 한다.

제자들은 예수님의 말씀에 매우 놀랐으며 그들 자신이 하나님의 나라에 들어갈수 있을지가 궁금했다. 그들은 자기 자신이 예수님을 따르기 위해 이미 모든것을 버렸음을 예수님께 말했다. 바로 이때, 예수님의 ≪백 배≫의 약속을 말씀하셨다.

그러므로, 몇 초전에 예수님이 부자 청년에게 영생을 얻으려면 가서 있는것을 다 팔아 가난한 자들에게 주라는 말씀에 비추어 보면, 번영 설교자들이 예수님은 문자 그대로 백 배의 물질적인 보답을 약속하셨으며 그로 인해 우리는 짧은 시간 내에 큰 부자가 될수 있다고 우리를 설득하려 한다는 사실이 믿어지지 않는다.

번영 설교자는 우리가 살펴보았던것 외에도 많은 다른 말씀들을 왜곡하고 있다. 편폭의 제한을 받아 이 책에서 그것을 일일이 다 적을수는 없다. 조심하라!

기억해야 할 격언(A Maxim to Remember)

존 웨슬리 영국 감리교 교회의 창시자이며 돈에 대한 적절한 관점을 보여주는 훌륭한 격언을 만들어냈다. 그것은 ≪할수 있는 한 많이 벌고, 할수 있는 한 많이 저축하고, 할수 있는 한 모든것을 주라≫이다.

즉, 그리스도인들은 우선 돈을 벌기 위해 하나님이 주신 능력과 기회를 사용하여 열심히 일해야 한다. 하지만 성실하게 일하고 그리스도의 계명에 어긋나지 않게 해야 한다.

둘째로, 그들은 검소하고 간단한 삶을 살고 자신을 위해 가능한 한 적게 지출하여 ≪할수 있는 한 많이 저축해야 한다.≫

마지막으로, 처음 두 단계를 수행한후, 그들은 ≪할수 있는 한 모든것을 주어야 한다.≫ 자기 자신을 십일조를 내는것에만 제한하지 말고 할수 있는 한 자기 자신을 부인하여 과부와 고아들을 공급하고 복음이 전 세계에 선포되게 해야 한다.

초대 교회는 확실히 이런 청지기 직분을수행했으며 주위의 가난한 사람들에게 나눠주는것은 신약 시대 신자들의 일반적인 생활 특징이였다. 그들은 ≪너희 소유를 팔아 구제하여 낡아지지 아니하는 배낭을 만들라 곧 하늘에 둔 바 다함이 없는 보물이니 거기는 도둑도 가까이 하는 일이 없고 좀도 먹는 일이 없느니라≫(눅 12:33)라는 예수님의 계명을 엄격하게 준수하였다. 누가는 초대 교회에 대해 아래와 같이 썼다.

믿는 사람이 다 함께 있어 모든 물건을 서로 통용하고 또 재산과 소유를 팔아 각 사람의 필요를 따라 나눠 주며 믿는 무리가 한마음과 한 뜻이 되여 모든 물건을 서로 통용하고 자기 재물을 조금이라도 자기것이라 하는 이가 하나도 없더라 사도들이 큰 권능으로 주 예수의 부활을 증언하니 무리가 큰 은혜를 받아 그 중에 가난한 사람이 없으니 이는 밭과 집 있는 자는 팔아 그 판것의 값을 가져다가 사도들의 발 앞에 두매 그들이 각 사람의 필요를 따라 나누어 줌이라(행 2:44-45; 4:32-35).

성경은 초대 교회가 가난한 과부들을 구제하였음을 명백히 적고 있다(행 6:1; 딤전 5:3-10을 보라).

가장 위대한 사도이며 이방인에게 복음을 전하도록 하나님께 부르심을 받고 대부분의 신약 서신을 쓴 바울은 가난한 자들의 물질적인 필요를 채워주는것을 자신의 사역의 필수적인 부분으로 간주하였다. 바울은 그가 세운 교회에서 가난한 그리스도인들을 위해 많은 돈을 모금하였다(행 11:27-30; 24:17; 롬 15:25-28; 고전 16:1-4; 고후 8-9; 갈 2:10을 보라). 바울은 회심한후, 적어도 17년동안 자기가 받은 복음을 예루살렘을 오가면서 전했으며 베드로, 야고보와 요한의 감찰을 받았다. 그들 중 누구도 바울의 메시지에서 잘못된 점을 찾을수 없었다. 바울은 그 때 상황을 회상하면서 갈라디아서에서 그들은 ≪다만 우리에게 가난한 자들을 기억하도록 부탁하였으니 이것은 나도 본래부터 힘써 행하여 왔노라≫(갈 2:10)라고 썼다. 베드로, 야고보, 요한과 바울의 마음에는 가난한 자들을 련민하는것이 복음을 전하는것에 버금가는 일이였다.

요약(In Summary)

이 주제에 관하여, 제자 삼는 사역자에 대한 가장 좋은 충고는 사도 바울에게서 온다. 그는 디모데에게 ≪돈을 사랑함이 일만 악의 뿌리가 되며 그것을 탐내는 자들은 미혹을 받아 믿음에서 떠나 많은 근심으로써 자기를 찔렀도다≫라고 경고한 뒤, 아래와 같이 권면하였다.

오직 너 하나님의 사람아 이것들을 피하고 의와 경건과 믿음과 사랑과 인내와 온유를 따르라(딤전 6:11, 강조 추가).

[1]번영 설교자들은 종종 이 사실로 예수님의 사역이 번영했음을 증명한다. 하나님께서 예수님의 필요를 채워주심으로써 그분께서 사명을 이루시게 했음에는 의심의 여지가 없다. 예수님과 번영 설교자들의 차이점은 예수님은 이기적이 아니시며 그분은 사역의 돈을 자신을 부하게 하는데 사용하시지 않았다는것이다.

Mu gice twabonye mbere cy’Inyigisho ya Yesu yo ku Musozi, twabonye amagambo amwe Yesu yabwiye abigishwa be ku byerekeye ubwizerwa. Yababwiye kutabika ubutunzi bwabo mu isi, ko ahubwo bakwiye kububitsa mu ijuru. Ntiyerekanye gusa ubupfapfa bw’abantu bashora ubutunzi bwabo mu bintu by’akanya gato bishiraho, ariko yerekanye n’umwijima uri wo mu mitima yabo (reba Mat. 6:19-24).

Amafaranga ni yo mana nyakuri y’abantu birundaniriza ubutunzi bw’isi, kuko barayakorera akaba ari yo atwara ubugingo bwabo. Yesu yavuze ko bidashoboka gukorera Imana n’amafaranga, mu buryo bugaragara yerekanaga ko igihe Imana ari yo Mwami wacu koko, iba inafite ubutware ku mafaranga yacu. Nta kindi kitu kirwana n’Imana barwanira imitima y’abantu nk’amafaranga. Nta gushidikanya ko ari yo mpamvu Yesub yavuze ko tudashobora kuba abigishwa be tutaretse ibyo dutunze byose ngo tumukurikire (reba Luka 14:33). Abigishwa ba Kristo ntacyo bagira. Baba ari ibisonga gusa babikijwe iby’Imana, kandi Imana ikunda gukoresha amafaranga yayo mu bintu bigaragaza kamere yayo kandi biteza imbere ubwami bwayo.

Yesu yavuze byinshi ku byerekeye kuba igisonga, ariko bisa nk’aho amagambo ye kenshi yirengagizwa n’abitwa ko ari abayoboke be. Icyamamaye cyane ni ukugoreka Ibyanditswe kugira ngo baremangatanye “inyigisho z’ubutunzi” mu buryo bwazo bunyuranye, ubwiyorobetse n’ubweruye. Nyamara umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa we, ikimushishikaza ni ukwigisha abantu kwitondera ibyo Kristo yategetse byose. Nuko rero yigisha mu bikorwa no mu magambo, uburyo bwa Bibiliya bwo kuba igisonga cyiza.

Reka turebe icyo Bibiliya yigisha ku byerekeye ibyo kuba igisonga cyiza, kandi tunabonereho gushyira ahabona zimwe mu nyigisho z’ibinyoma zamamaye z’ubutunzi. Ntabwo riri bube isomo rinonosoye rwose. Nanditse igitabo kihariye kuri izi nyigisho ushobora kubona mu Cyongereza ku rubuga rwacu rwa interineti (ShepherdServe.org). Ugisanga ku izina rya”Biblical Topics (Ibyo Bibiliya yigisha)” irindi zina ryacyo riri munsi y’iryo ni, “Jesus on Money (Yesu avuga ku Mafaranga).”

Nyirukumara ubukene

(The Supplier of Needs)

Turibuka amagambo Pawulo yanditse, ahumekewe n’Umwuka Wera, agatangira neza ati, “Kandi Imana yanjye izabamara ubukene bwanyu bwose, nk’uko ubutunzi bw’ubwiza bwayo buri muri Kristo Yesu” (Fili. 4:19). Iryo sezerano tumenyereye cyane, akenshi rikunze gukoreshwa nabi n’abakristo barigira iryabo, ariko se mu byukuri ryatanzwe mu ruhe rwego? Iyo turebye ibyo Byanditswe muri rusange biri kumwe n’iryo sezerano, ntidutinda gusobanukirwa impamvu Pawulo yari ashize amanga cyane avuga ko Imana izamara ubukene bwose bw’abakristo b’i Filipi:

Ariko mwagize neza ubwo mwese mwafatanije imibabaro yanjye. Kandi mwa Bafilipi mwe, namwe ubwanyu muzi yuko ubutumwa bwiza bugitangira kubwirizwa ubwo navaga i Makedoniya, nta rindi Torero ryafatanije nanjye mu byo gutanga no guhabwa, keretse mwebwe mwenyine. Ndetse n’i Tesalonike mwoherejeyo ibyo kunkenura, si rimwe risa ahubwo ni kabiri. Nyamara burya si impano nshaka, ahubwo nshaka ko impano zongerwa kuri mwe. Dore mfite ibinkwiriye byose ndetse mfite n’ibisaga, ndahaze ubwo maze guhabwa na Epafuradito ibyo mwohereje, bimbereye nk’umubabwe uhumura neza n’igitambo cyemewe gishimwa n’Imana. Kandi Imana yanjye izabamara ubukene bwanyu bwose, nk’uko ubutunzi bw’ubwiza bwayo buri muri Kristo Yesu (Fili. 4:14-19).

Pawulo yari azi neza adashidikanya ko Yesu azamara Abafilipi ubukene bwabo bwose kuko bujuje icya ngombwa Yesu asaba: Bashakaga mbere na mbere ubwami bw’Imana, kandi byaragaragariraga mu mpano zabo batanze bitanga kugira ngo Pawulo akomeze umurimo wo gushing amatorero. Wibuke ko mu Nyigisho ya Yesu ku Musozi yavuze ati,

Kandi So wo mu ijuru azi ko mubikwiriye byose. Ahubwo mubanze mushake ubwami bw’Imana no gukiranuka kwayo, ni bwo ibyo byose muzabyongerwa (Mat 6:32-33).

Bityo rero tubona ko iryo sezerano rya Pawulo mu gitabo cy’Abafilipi 4:19 atari iry’umukristo wese urivuga akaryiyitirira. Ahubwo ni iry’abashaka mbere na mbere ubwami bw’Imana.

Ni Iki Dukeneye Mu Byukuri

(What Do We Really Need?)

Hari ikindi kintu dushobora kubona muri iri sezerano rya Yesu muri Matayo 6:32-33. Rimwe na rimwe bijya biturushya gutandukanya ibyo dukeneye n’ibyo twifuza. Nyamara Yesu yasobanuye neza ibyo dukeneye. Yaravuze ati, “Kandi So wo mu ijuru azi ko mubikwiriye byose.”

Ibyo ni “bintu” ki Yesu yavugaga avuga ko bizongererwa abashaka mbere na mbere ubwami bw’Imana no gukiranuka kwayo? Ni ibyo kurya, ibyo kunywa hamwe n’imyambaro. Ibyo ntawabijyamo impaka kuko ibyo ni byo Yesu yavuze mbere y’iri sezerano tuvuga (reba Mat. 6:25-31). Ibiribwa n’ibinyobwa n’imyambaro mu byukuri ni byo by’umubiri dukeneye. Kandi koko ni byo byonyine Yesu n’abigishwa be bagendanaga na we bari batunze.

Pawulo na we ku buryo bugaragara yemeranya na Yesu kuri iyo nsobanuro y’ibyo dukeneye, nk’uko tubona yandikiye Timoteyo:

Icyakora koko kubaha Imana iyo gufatanije no kugira umutima unyuzwe kuvamo inyungu nyinshi, kuko ari nta cyo twazanye mu isi kandi nta cyo tuzabasha kuyivanamo. Ariko ubwo dufite ibyo kurya n’imyambaro biduhagije tunyurwe na byo, kuko abifuza kuba abatunzi bagwa mu moshya no mu mutego, no mu irari ryinshi ry’ubupfu ryangiza, rikaroha abantu mu bibahenebereza bikabarimbuza. Kuko gukunda impiya ari umuzi w’ibibi byose, hariho abantu bamwe bazirarikiye barayoba, bava mu byo kwizera bihandisha imibabaro myinshi (1 Tim. 6:6-10).

Pawulo yumvaga ko icyo dukeneye mu buryo bw’umubiri ari ibyo kurya n’imyambaro gusa, naho ubundi ntaba yaravuze ko dukwiye kunyurwa n’ibyo gusa. Ibyo bituma tugira indi myumvire itandukanyeho gato kuri iryo sezerano yahaye Abafilipi yuko Imana izabamara ubukene bwabo bwose! Uburyo abavugabutumwa bamwe basobanura uwo murongo, wakwibwira ko ahubwo uvuga ngo, “Imana yanjye izahaza irari ryanyu ryose!” Ikindi kandi, niba tugomba kunyurwa n’ibyo kurya n’imyambaro gusa, tugomba kunyurwa noneho bingana iki n’ibyo dutunze? Kandi abenshi muri twe ni abafite ibirenze ibyo kurya n’imyambaro gusa.

Kutanyurwa

(Discontentment)

Ikibazo cyacu ni uko twibwira ko dukeneye ibirenze ibyo dukeneye koko. Tekereza ko igihe Imana yaremaga Adamu na Eva nta kintu bari bafite, nyamara babaga muri paradizo. Biragaragara neza ko mu mugambi w’Imana itashakaga ko umunezero wacu uzajya uturuka ku bwinshi bw’ibyo dutunze. Wigeze utekereza ko Yesu atigeze avoma amazi kuri robinet cyangwa ngo yiyuhagirire muri dushe y’ikizungu aho afungura amazi amumanukiraho? Ntiyigeze amesera imyenda ye mu mashini imesa; ntiyigeze akingura umuryango wa firigo. Ntiyigeza atwara imodoka cyangwa se n’igare byibura. Nta na rimwe yigeze yumva radiyo, ntiyigeze agira umuntu n’umwe avugisha kuri telefone, ntiyakoresheje imbabura za kizungu ateka, nta nubwo yigeze abwiriza akoresheje ibyuma by’amajwi nk’imizindaro cyangwa ibindi. Ntiyigeze areba video cyangwa televiziyo, cyangwa ngo acane amatara y’amashanyarazi, ntiyigeze yumva amafu ya vantilateri cyangwa bya byuma bindi bizana akayaga keza byitwa “climatiseur/air conditioner.”. Ntiyigeze yambara isaha ku kaboko. Ntiyagiraga akabati kuzuye imyambaro (garde robe/closet). Mbese ubwo yari kwishima ate?

Muri Leta Zunze Ubumwe z’Amerika (ahari wenda no mu gihugu cyawe), dusukwaho ibihumbi by’ubutumwa bwo kwamamaza butwereka uburyo abantu banezerewe bitewe n’ukuntu bishimiye ibintu bishya runaka baguze. Bityo ubwenge bwacu bakabuyobya (we are brainwashed or “brain-dirtied”) batwumvisha ko ibyishimo by’umuntu bituruka ku kwiyongera kw’ibyo atunze, nyamara kandi nubwo dukomeza kwirundanirizaho ibintu ntitunyurwa. Ibi ni byo Yesu yavugaga avuga “ibihendo by’ubutunzi” (Mat 13:22). Ubutunzi bukubwira ko buzaguha ibyishimo ariko ntibujya bukunda gusohoza isezerano ryabwo. Kandi uko tujya muri iyo nkundura ab’isi barimo yo kubwiruka inyuma, niko mu byukuri duhinduka abasenga ibigirwamana, tukaba imbata za mamoni, zibagirwa Imana n’amategeko yayo asumba ayandi ari yo kuyikunda n’umutima wacu wose no gukunda bagenzi bacu nk’uko twikunda. Imana yihanangirije ibi bintu Abisirayeli:

Wirinde ntuzibagirwe Uwiteka Imana yawe, ngo utitondera ibyo yategetse n’amateka yayo n’amategeko yayo, ngutegeka uyu munsi. Numara kurya ugahaga, ukamara kubaka amazu meza ukayabamo, inka zawe n’imikumbi yawe, n’ifeza zawe n’izahabu zawe n’ibyo ufite byose bikaba bigwiriye, uzirinde umutima wawe we kwishyira hejuru, ngo wibagirwe Uwiteka Imana yawe yagukuye mu gihugu cya Egiputa, mu nzu y’uburetwa (Guteg. 8:11-14).

Ni na ko kandi Yesu yihanangirije avuga ko “ibihendo by’ubutunzi” bishobora kuniga ubugingo bw’umwuka bw’umuntu wizera nyakuri aramutse yemeye gushukwa akarangara (reba Mat. 13:7, 22). Pawulo yatuburiye avuga ko “urukundo rw’impiya ari umuzi w’ibibi byose,” akavuga ati “hariho abantu bamwe bazirarikiye barayoba, bava mu byo kwizera bihandisha imibabaro myinshi” (1 Tim. 6:10). Umwanditsi w’igitabo cy’Abaheburayo araduhugura ati, “Ntimukagire ingeso zo gukunda impiya ahubwo mujye munyurwa n’ibyo mufite, , kuko ubwayo yavuze iti, ‘Sinzagusiga na hato kandi ntabwo nzaguhãna na hato'” (Heb. 13:5). Ibi ni bimwe gusa mu Byanditswe by’ibyitegererezo bituburira ku kaga gaturuka ku butunzi.

Iyo Amafaranga Ahindutse Umutware

(When Money is Master)

Birashoboka ko nta kindi gipimo gipima ubusabane bwacu n’Imana kiruta uburyo twitwara ku mafaranga. Amafaranga–igihe n’uburyo dukoresha ngo tuyagereho, n’ibyo tuyakoresha tumaze kuyashyikira–bigaragaza byinshi ku byerekeye ubuzima bwacu bw’umwuka. Amafaranga, igihe tuyafite ndetse n’igihe tutayafite, ni cyo kintu cya mbere gitera ibigeragezo kurusha ibindi byose. Amafaranga ashobora gutuma umuntu asuzugura mu buryo bworoshye cyane amategeko abiri aruta ayandi yose, kuko ashobora guhinduka ikigirwamana agasumba Imana nyaMana, kandi ashobora gutuma twikunda kurusha uko dukunda bagenzi bacu. Ku rundi ruhande kandi, amafaranga ashobora gukoreshwa nk’uburyo bwo kugaragaza urukundo dukunda Imana na bagenzi bacu.

Yesu yigeze guca umugani w’umuntu waretse agategekwa n’amafaranga aho gutegekwa n’Imana:

Hariho umukungu wari ufite imirima irumbuka cyane, nuko aribaza mu mutima we ati, “Ndagira nte ko ndafite aho mpunika imyaka yanjye?” Aribwira ati, “Ndabigenza ntya: Ndasenya urugarama rwanjye nubake urundi runini, abe ari mo mpunika imyaka yanjye yose n’ibintu byanjye. Ni bwo nzabwira umutima wanjye nti, ‘Mutima, ufite ibintu byinshi bibikiwe imyaka myinshi, ngaho ruhuka, urye unywe, unezerwe.'” Ariko Imana iramubwira iti, “Wa mupfu we! Muri iri joro, uranyagwa ubugingo bwawe. Ibyo wabitse bizaba ibya nde? “Ni ko umuntu wirundaniriza ubutunzi amera, atari umutunzi mu by’Imana (Luka 12:16-21).

Yesu yise uyu mugabo w’umutunzi umupfu. Nubwo yari afite umugisha wo kugira amagara meza ari mutaraga, akagira imirima irumbuka cyane n’ubuhanga bwo guhinga, ntiyari azi Imana, iyo bitaba ibyo ntaba yarirundanyijeho imitungo y’umurengera ngo yirundurire mu buzima bwo kwinezeza no kwidamararira. Ahubwo aba yarashatse mu maso h’Imana akamenya icyo yakoresha iyo migisha yahawe, azi neza ko ari uwaragijwe gusa iby’Imana. Birumvikana ko Imana yifuzaga ko yasangira n’abandi ibyo bintu bye byinshi kandi agakomeza gukora kugira ngo akomeze abone ibyo asangira n’abandi. Cyangwa se ikindi kimwe cyashobokaga cyiza, ni uko yari kureka gukomeza guhinga akiyegurira umurimo w’Imana akoresha ubutunzi bwe, bibaye ari byo Imana yamuhamagariye gukora.

Uwo muhinzi w’umutunzi wo mu mugani wa Yesu yabaze nabi cyane ku byerekeye umunsi wo gupfa kwe. Yibwiye ko agifite imyaka myinshi yo kubaho, mu gihe yari ashigaje amasaha abarirwa ku ntoki akinjira mu buzima bw’ibihe by’iteka. Ibyo Yesu yavuze ahangaha ntushobora kubyibeshyaho: Dukwiye kubaho buri munsi nk’aho ari wo munsi wa nyuma, twiteguye iteka kuba twahagarara imbere y’intebe y’Imana tugacirwa urubanza rw’ibyo twakoze.

Imyumvire y’Uburyo Bubiri

(Two Perspectives)

Mbega uburyo imyumvire y’Imana itandukanye n’iy’umuntu! Uyu mugabo w’umutunzi wo mu mugani wa Yesu yari uwo kwifuzwa na buri muntu wese wari umuzi, buri wese yifuza kuba yaba nka we, nyamara Imana yo yabonaga ari uwo kugirirwa impuhwe. Yari umutunzi mu maso y’abantu, ariko mu maso y’Imana yari umutindi. Yakabaye yaribikiye ubutunzi bwe mu ijuru aho bwari gukomeza kuba ubwe iteka ryose, ariko yahisemo kububika mu isi aho butashoboraga kuba bugifite icyo bumumariye uhereye umunota yapfiriyeho. Kandi turebye ibyo Yesu yavuze ku bantu b’abanyabugugu bagundira ibintu, nta wakeka ko Yesu yashakaga ko twibwira ko uwo mutunzi yagiye mu ijuru amaze gupfa.

Uyu mugani ukwiye kudufasha twese kwibuka ko ibyo dufite byose ari impano y’Imana, kandi ko ishaka ko tuba ibisonga byo kwizerwa. Ntibireba gusa abafite ubutunzi bw’isi, ahubwo bireba buri muntu wese ugeragezwa no iby’isi agaciro kanini cyane. Ibyo Yesu yarabisobanuye neza akomeza kubwira abigishwa be:

Ni cyo gituma [bishatse kuvuga ko ibyo Yesu yari agiye kuvuga aha byari bishingiye ku byo yari amaze kuvuga] mbabwira nti: Ntimukiganyire ngo mutekereze ibyo ubugingo muti ‘Tuzarya iki?’ Cyangwa iby’umubiri muti ‘Tuzambara iki?’ Kuko ubugingo buruta ibyo kurya, n’umubiri uruta imyambaro. Mwitegereze ibikona bitabiba ntibisarure, ntibigire ububiko cyangwa ikigega, nyamara Imana irabigaburira. Mwe se ntimuruta ibisiga cyane? Ni nde muri mwe wabasha kwiyunguraho umukono umwe, abiheshejwe no kwiganyira? Nuko ubwo mutabasha gukora igito rwose, ni iki kibaganyisha ibindi? Mwitegereze uburabyo uko bumera: ntibugira umurimo bukora, ntibuboha imyenda, ariko ndababwira yuko Salomo mu bwiza bwe bwose atarimbaga nka kamwe muri bwo. Ariko Imana ubwo yambika ubwatsi bwo mu gasozi ityo, buriho none n’ejo bakabujugunya mu muriro, ntizarushaho kubambika mwebwe abafite kwizera guke mwe? Ntimugahagarike umutima wo gushaka ibyokurya n’ibyokunywa, kandi ntimwiganyire. Ibyo byose abapagani bo mu isi ni byo bashaka, burya So aba azi ko namwe mubikennye. Ahubwo mushake ubwami bwe, kuko ari ho ibyo muzabyongerwa. Mwa mukumbi muto mwe, ntimutinye kuko So yishimira kubaha ubwami.

Mugure ibyo mufite, mutange ku buntu. Mwidodere udusaho tudasaza, ari bwo butunzi budashira buri mu ijuru, aho umujura atabwegera n’inyenzi ntizibwonone, kuko aho ubutunzi bwanyu buri, ari ho n’imitima yanyu izaba (Luka 12:22-34).

Mbega ukuntu amagambo ya Yesu atandukanye cyane n’ayabavugabutumwa b’iki gihe “bigisha iby’ubutunzi”! Muri iki gihe tubwirwa ko icyo Imana ishaka ari uko tugwiza ubutunzi, mu gihe Yesu yabwiraga abigishwa be ko bagurisha ibyo batunze bakabifashisha abakene! Na none yashyize ahagaragara ubupfapfa bw’ababika ubutunzi bwabo mu isi–aho ubwo butunzi bugomba kwangirikira byanze bikunze, kandi akaba ari ho n’imitima ya banyir’ubwo butunzi iba.

Urabona ko Yesu yakoresheje isomo ry’uwo mugani w’umutunzi w’umupfapfa ku bantu bari bafite utuntu duke cyane ku buryo bashoboraga kugeragezwa no guhangayikira ibyokurya n’imyambaro. Guhangayikishwa n’ibintu nk’ibyo byerekana ko duhanze amaso aho tutari dukwiye kuyahanga. Twiringiye koko Data utwitaho ntidushobora guhangayika, kuko uko kutitwararika ibintu gutuma dushobora kwita ku byo kubaka ubwami bw’Imana.

Urugero rwa Kristo

(Christ’s Example)

Yesu yavuze ibindi byinshi ku butunzi. Nyamara cyane cyane, nk’umukozi w’Imana uhindura abantu abigishwa wese, yigishije yitangaho icyitegererezo. Yigishaga ibyo akora. Yesu yabagaho ate?

Ntabwo Yesu yirundanyijeho imitungo y’isi, nubwo yashoboraga kuba yakoresha ibihe yari arimo akigwizaho ubutunzi cyane. Abakozi b’Imana benshi bafite impano z’umwuka bibwira bibeshya ko niba umurimo w’Imana bakora utuma haza amafaranga menshi ubwo ngo Imana igomba kuba ishaka ko na bo ubwabo baba abakire. Nyamara Yesu ntiyigeze akoresha amavuta y’Imana yari ari ku bugingo bwe ku bw’inyungu ze bwite. Ubutunzi yahawe yabukoreshaga ahindura abantu abigishwa. Yanamaraga ubukene bw’abigishwa be yatozaga. [1] Muri iki gihe cyacu, urubyiruko rw’abigishwa bagomba kwiyishyurira kugira ngo bashobore kwigishwa n’abakozi b’Imana babaruta mu mashuri ya Bibiliya. Nyamara Yesu we urugero yatanze ruhabanye n’ibyo cyane!

Yesu kandi yabayeho ubuzima bwo kwizera, yizera ko Se agomba kumumenyera ibimukwiye byose akamuha umugisha kugira ngo na we ashobore gufasha abandi. Rimwe na rimwe yatumirwaga mu birori byo kurya no kunywa, ubundi tukamubona ahekenya ingano mbisi asoromye mu murima (reba Luka 6:1).

Nibura ibihe bibiri yagaburiye ibihumbi by’abantu baje kumwumva yigisha. Mbega ukuntu bitandukanye cyane n’iby’ibiterane by’amahugurwa ya gikristo y’iki gihe aho buri wese agomba kwishyura amafaranga yo kwemererwa kwinjira muri ayo mahugurwa! Twe tugaburira ku buntu abaje gukurikira inyigisho zacu z’abakozi b’Imana baranaduseka rimwe na rimwe ngo “turagurira abantu kugira ngo baze kudutega amatwi.” Ariko mu byukuri icyo dukora ni ugutera ikirenge mu cya Yesu.

Yesu na we yitaga ku bakene, kuko abigishwa be bari bafite agasandugu k’amafaranga bakoragamo bafasha. Yesu yakundaga gufasha abakene cyane ku buryo igihe yabwiraga Yuda ngo agire vuba igihe yari avuye aho basangiriye Ifunguro Rya Nyuma, abandi bigishwa bose bibwiye ko agiye kugura ibyo kurya barya cyangwa ko hari amafaranga ashyiriye abakene (reba Yohana 13:27-30).

Yesu mu byukuri yakundaga mugenzi we nk’uko yikunda, bityo rero yabagaho mu buryo bwiyoroheje kandi agasangira n’abandi. Ntabwo yagombye kwihana yumvise ubutumwa bwa Yohana Umubatiza wavuze ati, “Ufite imyenda ibiri, umwe awuhe utawufite” (Luka 3:11). Yesu yagiraga ikanzu imwe gusa. Nyamara abavugabutumwa bigisha inyigisho z’ubutunzi bamwe bagerageza kutwemeza ko Yesu yari umukire kuko ngo imbere yambaragamo ikanzu itagira uruteranyirizo (reba Yohana 19:23), ngo iyo ikaba yaba yarashoboraga kwambarwa n’abantu b’abakire gusa. Mbega ukuntu umuntu yavugisha Bibiliya ibyo ashaka igihe yaba ashaka kwemeza abantu ibivuguruza ibindi byanditswe byinshi! Noneho dushobora no kuvuga ibindi nk’ibyo bidafite ishingiro tukavuga ko Yesu yashakaga guhisha ubukire bwe kuko inyuma ho atahambaraga imyambaro itagira uruteranyirizo.

Yesu yavuze ibindi byinshi ku mafaranga ku buryo tudafite umwanya wo kubirondora. Ariko reka tugire ibindi bike tureba mu bikunze kuvugwa n’abigisha iby’ubutunzi, ari na bo bakunze kugoreka ibyanditswe bakayobya abantu b’abemeragato.

“Imana Yagize Salomo Umukire”

(“God Made Solomon Rich”)

Iki ni ikintu abavugabutumwa bigisha iby’ubutunzi bakunda gukoresha biyorobeka bahisha irari ryabo. Bibagirwa ko Imana yahaye Salomo ubutunzi kubw’impamvu. Impamvu ni uko igihe Imana yasezeraniraga Salomo ko imuha icyo ayisabye cyose, Salomo yasabye ubwenge bwo gutegeka. Imana yishimiye cyane ko Salomo atasabye ubukire (mu bindi byose yashoboraga gusaba) ku buryo hamwe n’ubwo bwenge yasabye yamuhaye n’ubukire. Nyamara ariko Salomo ntiyakoresheje ubwenge yahawe nk’uko Imana yashakaga, bituma aba umupfapfa kurusha abandi bose babayeho. Iyo aza kugira ubwenge aba yarumviye ibyo Imana yari yarabwiye Abisirayeli mu Mategeko kera mbere y’uko avuka:

Numara kugera mu gihugu Uwiteka Imana yawe iguha, ukaba umaze kugihindùra no kugituramo, ukibwira uti, “Ndiyimikira umwami nk’uko ayandi mahanga angose yose ameze,”ntuzabure kwiyimikira uwo Uwiteka Imana yawe izatoranya, uwo muri bene wanyu azabe ari we wiyimikira, ntukwiriye kwimika umunyamahanga utari mwene wanyu. Ariko ye kuzishakira amafarashi menshi, kandi ntazasubizeyo abantu muri Egiputa kugira ngo yigwirize amafarashi menshi, kuko Uwiteka yababwiye ati, “Ntimuzasubira ukundi muri ya nzira.” Kandi ye kuzishakira abagore benshi, kugira ngo umutima we udahinduka ukava ku Uwiteka, kandi ye kuzarushaho kwishakira ifeza n’izahabu byinshi (Guteg. 17:15-17).

Iki ni ikindi cyanditswe ababwiriza iby’ubutunzi birengagiza iteka, bagakurikiza urugero rwa Salomo na we wakirengagije bikamuviramo akaga. Kandi kimwe na we bahinduka abasenga ibigirwamana. Wibuke ko umutima wa Salomo wayobye agatangira kuramya ibigirwamana kubera abagore be benshi, kandi abo bagore ntiyashoboraga kubabona adatagaguje bwa butunzi bwe.

Imana yashakaga ko Salomo akoresha ubutunzi yari yamuhaye mu gukunda mugenzi we nk’uko yikunda, ariko Salomo yabukoresheje mu kwikunda gusa wenyine. Yigwirije izahabu n’ifeza, amafarashi n’abagore, bityo yigomeka bitaziguye ku mategeko y’Uwiteka. Amaherezo yaje kurongora abagore maganarindwi n’incoreke maganatatu, bivuga ngo hari abagabo igihumbi yatwaye abagore. Aho gufasha abakene, Salomo yigwijeho ubutunzi. Ni ikintu gitangaje cyane kubona ukuntu abavugabutumwa bigisha iby’ubutunzi baha abakristo bo mu Isezerano Rishya Salomo ho icyitegererezo n’uburyo yishyize imbere yikunda wenyine akanasenga ibigirwamana. Mbese intego yacu si ugusa na Kristo?

“Imana Yagize Aburahamu Umukire, kandi Imigisha ya Aburahamu ni Isezerano Ryacu”

(“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Iki cyitwazo bakiremangatanije mu magambo ya Pawulo ari mu gice cya gatatu cy’igitabo cy’Abagalatiya. Ndavuga umurongo bakunze kuvuga, ariko jye ndawuvuga mu mwanya wawo wakoreshejwemo:

Kandi ibyanditswe byamenye bitaraba yuko Imana izatsindishiriza abanyamahanga kuko bizeye, bibwira Aburahamu ubutumwa bwiza bw’ibitaraba biti, “Muri wowe ni mo amahanga yose azaherwa umugisha.” Nuko abiringira kwizera, bahanwa umugisha na Aburahamu wizeraga.

Abiringira imirimo itegetswe n’amategeko bose ni ibivume, kuko handitswe ngo, “Havumwe umuntu wese udahirimbanira ibyanditswe mu gitabo cy’amategeko byose ngo abikore.” Biragaragara yuko ari nta muntu utsindishirizwa n’amategeko imbere y’Imana, kuko,” Ukiranuka azabeshwaho no kwizera.” Nyamara amategeko ntagira icyo ahuriyeho no kwizera, ariko rero “Uyakomeza azabeshwaho na yo.” Kristo yaducunguriye kugira ngo dukizwe umuvumo w’amategeko, ahindutse ikivume ku bwacu–kuko byanditswe ngo, “Havumwe umuntu wese umanitswe ku giti”–kugira ngo umugisha wa Aburahamu ugere no ku banyamahanga bawuheshejwe na Yesu Kristo, kwizera kubone uko kuduhesha wa Mwuka twasezeranijwe (Gal. 3:8-14).

“Umugisha wa Aburahamu” Pawulo yanditse ku murongo wa 14 ryari isezerano ry’Imana kuri Aburahamu ko izahera amahanga yose umugisha muri we (ari wo Pawulo yavuze ku murongo wa 8), cyangwa ku buryo bwumvikana neza, nk’uko Pawulo yabisobanuye mu mirongo ikurikiraho, mu rubyaro rwa Aburahamu, nko kuvuga umwe, Yesu (Gal. 3:16). Dukurikije ibyo tumaze gusoma, Yesu yatanze uwo mugisha wasezeranijwe avumwa n’Imana, apfira ibyaha by’ab’isi ku musaraba. Nuko rero “kuza k’umugisha wa Aburahamu ku banyamahanga” ntabwo ari uko Imana iha abanyamahanga ubutunzi bw’isi nka Aburahamu, ahubwo ni isezerano ry’Imana yagiriye Aburahamu ko izahera abanyamahanga umugisha mu rubyaro rwe–no kurisohoresha Yesu apfira ku musaraba ku bwabo. (Icyo Pawulo yari agamije cyane cyane kuvuga ahangaha ni uko abanyamahanga bashobora gukizwa no kwizera, kimwe n’Abayuda, babiheshejwe no kwizera Yesu.)

Ukundi Kugoreka

(Another Twisting)

Aha na ho hajya hakoreshwa cyane mu bundi buryo n’abavugabutumwa bigisha iby’ubutunzi bashyigikira inyigisho zabo. Baravuga ngo kuko amategeko avuga ko utayakomeza azagibwaho n’umuvumo w’ubukene (reba Guteg. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), ngo kandi kuko Pawulo yanditse ngo, “Kristo yaducunguriye kugira ngo dukizwe umuvumo w’amategeko” mu gitabo cy’Abagalatiya 3:13, ngo twe turi muri Kristo twarakijijwe umuvumo w’ubukene.

Ubwa mbere, kuba Pawulo yaba yaravugaga by’umwihariko imivumo ivugwa mu Gutegeka Kwa Kabiri 28 igihe yandikaga iby’ “umuvumo w’amategeko” Kristo yadukijije, ni ibyo kugibwaho impaka. Urabona ko Pawulo atavuze ngo Kristo yadukijije “imivumo” (mu bwinshi) y’amategeko, ahubwo yavuze “umuvumo” w’amategeko, mu buke, bishatse ahari kuvuga ko amategeko yose uko yakabaye ari umuvumo ku bagerageza gukizwa ku bwo kuyakomeza. Iyo tumaze gucungurwa na Kristo, ntituba tukigerageza kwikiza ubwacu mu gukomeza amategeko, bityo rero tuba “dukijijwe umuvumo w’amategeko.”

Iyo Pawulo aza kuba koko avuga ko Kristo yaducunguriye kugira ngo dukizwe buri cyago cyose kiri mu Gutegeka Kwa Kabiri 28, bityo bikaduhesha uburenganzira ku butunzi bw’isi, twakwibaza impamvu Pawulo yanditse yivugaho ati, “Kugeza na n’ubu twishwe n’inzara n’inyota kandi twambaye ubusa, dukubitwa ibipfunsi turi inzererezi” (1 Kor. 4:11). Twakwibaza kandi icyatumye Pawulo yandika ati,

Ni nde wadutandukanya n’urukundo rwa Kristo? Mbese ni amakuba, cyangwa ni ibyago, cyangwa ni ukurenganywa, cyangwa ni inzara, cyangwa ni ukwambara ubusa, cyangwa ni ukuba mu kaga, cyangwa ni inkota? Nk’uko byanditswe ngo,

“Turicwa umunsi ukira bakuduhora, twahwanijwe n’intama z’imbagwa” (Rom. 8:35-36).

Birumvikana ko Pawulo atari kwandika aya magambo iyo abakristo bose baza kuba badafite guhura no kurenganywa, inzara, kwambara ubusa, akaga n’inkota kuko Kristo yaducunguriye kugira ngo adukize umuvumo w’amategeko.

Dushobora no kwibaza impamvu Yesu yaba yaravuze uko mu ijuru bizagenda nk’uko tubibona mu nkuru ikurikira,

Umwami azabwira abari iburyo bwe ati, “Nimuze mwebwe abo Data yahaye umugisha, muragwe ubwami bwabatunganirijwe uhereye ku kuremwa kw’isi, kuko nari nshonje mukamfungurira, nari mfite inyota mumpa icyo nywa, nari umushyitsi murancumbikira, nari nambaye ubusa muranyambika, nari ndwaye muransura, nari mu nzu y’imbohe muza kundeba.” Abakiranutsi bazamubaza bati, ‘Mwami, twakubonye ryari ushonje turagufungurira, cyangwa ufite inyota tuguha icyo unywa? Kandi twakubonye ryari uri umushyitsi turagucumbikira, cyangwa wambaye ubusa turakwambika? Kandi twakubonye ryari urwaye cyangwa uri mu nzu y’imbohe tuza kugusura?” Umwami azabasubza ati, “Ndababwira ukuri yuko ubwo mwabikoreye umwe muri bene Data aba boroheje bari hanyuma y’abandi, ari jye mwabikoreye.” (Mat. 25:34-40).

Bityo rero nta gushidikanya ko abakristo bamwe “bacunguwe kugira ngo bakizwe umuvumo w’amategeko” bazisanga bari mu bihe bitari iby’ubukire. Nyamara urabona ko muri ibyo bihe biruhije Yesu yavuze, Imana yagiye ikemura ibibazo by’abizera, kandi ikabikorera mu bandi bizera bafite ibirenze ibyo bakeneye. Dushobora kwiringira iteka ko Imana izatumara ubukene bwacu bwose, nubwo ibihe turimo biba bitwereka ibitandukanye n’ibyo.

Hanyuma ikindi, abo bamamaza iby’ubutunzi bashaka kuba abakire nka Aburahamu bakwiye kwibaza mu byukuri niba bashaka kuba mu ihema ubuzima bwabo bwose nta mashanyarazi nta n’amazi mu nzu! Abo Imana yari yarahaye umugisha w’ubukire runaka mu Isezerano rya Kera bagombaga gukoresha ubutunzi bwabo ku bw’icyubahiro cy’Imana, basangira n’abandi ibisaga byabo. Ibyo ni byo Aburahamu yakoraga, aha akazi amagana y’abantu bityo akamara ubukene bwabo (reba Itang. 14:14). Ni na byo Yobu yakoraga, na we yahamije ko ubukire bwe yabukoreshaga afasha imfubyi n’abapfakazi (Yobu 29:12-13, 31:16-22). Abafite impano mu guteza imbere iby’ubucuruzi bakwiye kumenya ko icy’ingenzi mu bucuruzi bwabo ari ukubaha Imana no gukunda mugenzi wabo nk’uko bikunda.

“Ibyanditswe Bivuga Ko Yesu Yisize Ubusa Kugira Ngo Adutungishe” “

“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”

Koko Bibiliya iravuga ngo,

Kuko muzi ubuntu bw’Umwami wacu Yesu Kristo uko yari umutunzi, maze agahinduka umukene ku bwanyu kugira ngo ubukene bwe bubatungishe (2 Kor. 8:9).

Bavuga ko ngo bitewe n’uko iki cyanditswe kigaragaza neza ko Yesu yari afite ubutunzi bw’ibintu bwinshi mu ijuru hanyuma agahinduka umukene mu isi, ngo ubwo rero ubutunzi bw’ibintu ni bwo Pawulo yavugaga igihe yabwiraga abo yandikiraga ko bagomba gutungishwa n’ubukene bwa Kristo. Bakavuga bati ntibishoboka niba Pawulo mu gice cya mbere cy’uwo murongo yaravugaga ubutunzi bw’ibintu ko mu gice cya kabiri cyawo bwaba ubutunzi bw’umwuka avuga.

Nyamara koko niba Pawulo duhinduka abatunzi b’ibintu ku bw’ubukene bwa Kristo mu buryo bw’umubiri, twakagombye kwibaza impamvu nyuma yaho gato yanditse muri urwo rwandiko nyine ngo,

Mu miruho n’imihati. Mba maso kenshi, ngira inzara n’inyota, nirirwa ubusa kenshi, nicwa n’imbeho, nambara ubusa (2 Kor. 11:27).

Niba Pawulo mu 2 Abakorinto 8:9 yaravugaga ko Kristo yahindutse umukene w’ibintu kugira ngo twebwe tube abatunzi b’ibintu, ubwo rero ntabwo umugambi wa Yesu wasohozwaga mu buzima bwa Pawulo! Bityo rero mu buryo bugaragara ntabwo Pawulo yavugaga ko Kristo yabaye umukene w’ibintu kugira ngo twebwe duhinduke abatunzi b’ibintu hano ku isi. Yavugaga ko tugomba kuba abakire mu buryo bw’umwuka, “abatunzi mu by’Imana,” dukoresheje imvugo Yesu yakoresheje (reba Luka 12:21), n’abakire mu ijuru aho ubutunzi bwacu n’imitima yacu biri.

Ariko se koko haba harimo ubwenge kwibwira ko ngo kuko Pawulo yavugaga ubutunzi bw’isi mu gice kimwe cy’uwo murongo ngo ntibyashoboka ko yavuga ubutunzi bw’umwuka mu kindi gice cy’uwo murongo nyine, nk’uko ababwiriza iby’ubutunzi bavuga? Tekereza kuri aya magambo akurikira Yesu yabwiye bamwe mu bayoboke be b’i Simuruna:

Nzi amakuba yawe n’ubukene bwawe (ariko rero uri umutunzi)…(Ibyah. 2:9a).

Biragaragara neza ko Yesu yavugaga ubukene bw’ibintu abizera b’i Simuruna bari bafite, hanyuma nyuma yahoo gato gusa yavugaga ubutunzi bw’umwuka abo bizera bari bafite.

“Yesu Yasezeranyije Kuzadukubira Incuro Ijana Ku Gutanga Kwacu”

” Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”

Yesu ntiyasezeranye incuro ijana ku bantu bagira ibyo batanga runaka. Reka turebe uko yavuze mu byukuri:

Ndababwira ukuri yuko ntawasize inzu, cyangwa bene se, cyangwa bashiki be, cyangwa nyina, cyangwa se, cyangwa abana, cyangwa amasambu ku bwanjye no ku bw’ubutumwa bwiza, utazahabwa ibibiruta incuro ijana muri iki gihe cya none, ari amazu, ari bene se, ari bashiki be, ndetse na ba nyina, n’abana n’amasambu, hamwe no kurenganywa, maze mu gihe kizaza akazahabwa ubugingo buhoraho (Mariko 10:29-30).

Urabona ko iri atari isezerano kuri bamwe baha abavugabutumwa amafaranga, nk’uko bikunze kuvugwa cyane n’ababwiriza iby’ubutunzi. Ahubwo iri ni isezerano ry’abasiga ingo zabo, bagasiga amasambu bagasiga n’ababo bakajya kure gukwiza ubutumwa bwiza. Abo Yesu yabasezeraniye kuzabashumbusha “incuro ijana ibibiruta muri iki gihe cya none.”

Ariko se yavugaga ko bene abo bantu bazatunga koko amazu ijana cyangwa amasambu ijana nk’uko ababwiriza iby’ubutunzi bamwe bavuga? Oya, kimwe nk’uko atashakaga kuvuga ko abo bantu koko bazagira ba nyina ijana n’abana ijana koko. Icyo Yesu yavugaga gusa ni uko abo bantu basiga ingo zabo n’imiryango yabo bazahura n’abizera bagenzi babo biteguye kubakingurira inzu zabo bakabakira iwabo nk’abavandimwe babo rwose.

Urabona kandi ko Yesu yasezeranyije abo bantu kurenganywa hamwe n’ubugingo buhoraho. Ibi bitwibutsa icyo aya magambo yari aturutseho muri rusange, aho abigishwa bitegerezaga umusore w’umutunzi akaba n’umutware washakaga ubugingo buhoraho maze akagenda ababaye nuko Yesu akavuga ati, “Icyoroshye ni uko ingamiya yanyura mu zuru ry’urushinge, kuruta ko umutunzi yakwinjira mu bwami bw’Imana” (Mariko 10:25).

Abigishwa batangajwe cyane n’ayo magambo ya Yesu, nuko bibaza noneho bo ku mahirwe yabo yo kujya mu bwami bw’Imana. Bibutsa Yesu ibyo basize ngo bamukurikire. Ubwo ni bwo Yesu yavuze ibyo gushumbushwa “incuro ijana.”

Nubwo ari uko bimeze, biratangaje ukuntu buri muntu ubwiriza iby’ubutunzi ashaka kwemeza abantu ko Yesu yadusezeranyaga koko kudukubira incuro ijana z’ibintu maze mu gihe gito cyane tukaba abatunzi bakomeye, cyane cyane ko mu masegonda macye abanziriza ibyo Yesu yari amaze kubwira wa mutunzi ngo agurishe ibyo atunze byose maze abifashishe abakene niba ashaka ubugingo buhoraho!

Hari n’ibindi byanditswe byinshi, uretse ibi tumaze kubona, ababwiriza iby’ubutunzi bagoreka, ariko byose ntitwabibonera akanya muri iki gitabo. Murabe maso!

“Amagambo y’Igiciro Dukwiye Kwibuka”

(“A Maxim to Remember”)

John Wesley, watangije umuryango w’abametodisiti mu Itorero ry’Ubwongereza, yasize amagambo atagira uko asa ku byerekeye uko tugomba gufata amafaranga. Ni aya, “Unguka ibyo ushoboye byose; uzigame ibyo ushoboye byose; utange ibyo ushoboye byose.”

Ni ukuvuga ngo, abakristo bagomba gukoresha amaboko yabo, bagakoresha ubushobozi Imana yabahaye n’uburyo Imana ibahaye bwo gukorera amafaranga, ariko bakabikorana ubunyangamugayo kandi bakirinda kugira itegeko na rimwe rya Kristo bica.

Icya kabiri, bagomba kubaho mu buzima bworoheje budahenze cyane, bagakoresha amafaranga macye ku buryo bushoboka bwose, bityo bikababashisha “kuzigama ayo bashoboye yose.”

Hanyuma, bamaze gukurikiza izo ntambwe ebyiri za mbere, bagomba “gutanga ayo bashoboye yose,” batagarukira ku cyacumi gusa, ahubwo bakigomwa ku buryo bushoboka bwose kugira ngo bashobore kugaburira imfubyi n’abapfakazi kandi n’ubutumwa bwiza bugakomeza kubwirizwa hirya no hino mu isi.

Ab’itorero rya mbere babyitwaragamo neza batyo, kandi gusangira n’abakene muri bo icyo cyari ikintu cyarangaga ubuzima bw’abo mu Isezerano Rishya. Abo mu itorero rya mbere bitonderaga cyane itegeko Yesu yahaye abayoboke be avuga ati, “Mugure ibyo mufite, mutange ku buntu. Mwidodere udusaho tudasaza, ari bwo butunzi budashira buri mu ijuru, aho umujura atabwegera n’inyenzi ntizibwonone” (Luka 12:33). Dusoma mu nkuru ya Luka iby’abo mu itorero rya mbere:

Abizeye bose babaga hamwe bagasangira ibyabo byose, ubutunzi bwabo n’ibintu byabo barabiguraga, bakabigabanya bose nk’uko umuntu wese akennye. Abizeye bose bahuzaga umutima n’inama, kandi nta n’umwe wagiraga ubwiko ku kintu, ahubwo byose barabisangiraga….nuko rero Ubuntu bw’Imana bwinshi bukaba kuri bo bose. Nta mukene wababagamo, kuko abari bafite amasambu bose cyangwa amazu barabiguraga, bakazana ibiguzi by’ibyo baguze, bakabishyira intumwa, na zo zikabigabanya abantu, umuntu wese agahabwa icyo akennye (Ibyak 2:44-45; 4:32-35).

Kandi Bibiliya igaragaza neza ko ab’itorero rya mbere bagaburiraga abapfakazi bakennye bakamara n’ubukene bwabo bwose (reba Ibyak 6:1; 1 Tim. 5:3-10).

Pawulo, intumwa ikomeye cyane mu zabayeho zindi zose, watumwe n’Imana kubwiriza abanyamahanga ubutumwa bwiza, akaba ari we wanditse inzandiko nyinshi zo mu Isezerano Rishya, yabonaga ko gufasha abakene ari cyo kintu cy’ingenzi mu murimo we. Mu matorero Pawulo yatangije, yakusanyaga amafaranga menshi yitangishije ku bwo gufasha abakristo b’abakene (reba Ibyak 11:27-30; 24:17; Rom. 15:25-28; 1 Kor. 16:1-4; 2 Kor. 8-9; Gal. 2:10). Nyuma y’imyaka cumi n’irindwi nibura amaze gukizwa, Pawulo yafashe urugendo ajya i Yerusalemu ashyiriye Petero, na Yakobo na Yohana ubutumwa bwiza yari yahawe ngo babusuzume barebe ko ari bwo. Nta n’umwe muri bo wigeze agira inenge abona kuri ubwo butumwa yabwirizaga, Pawulo yibuka iby’icyo gihe yanditse mu rwandiko rwe yandikiye Abagalatiya ati, “Ariko hariho kimwe banyongereyeho, ni uko twibuka abakene–kandi ibyo narinsanzwe mfite umwete wo kubikora (Gal. 2:10). Ku bwa Petero, Yakobo, Yohana na Pawulo, gufasha abakene, ni cyo cyari ikintu cya kabiri nyuma yo kubwiriza ubutumwa bwiza.

Mu Ncamake

(In Summary)

Kuri ibi, inama nziza umuntu yagira abakozi b’Imana bahindura abantu abigishwa itangwa na Pawulo, we wamaze kuburira Timoteyo ati “gukunda impiya ni umuzi w’ibibi byose,” kandi ati “hariho abantu bamwe bazirarikiye barayoba, bava mu byo kwizerwa bihandisha imibabaro myinshi,” akamuhugura ati,

Ariko wehoho muntu w’Imana ujye uhunga ibyo, ahubwo ukurikize gukiranuka, kubaha Imana , kwizera,, urukundo, kwihangana n’ubugwaneza (1 Tim. 6:11).

[1] Abavugabutumwa bigisha iby’ubutunzi akenshi ibi bakunda kubivuga bashaka kwemeza ko Yesu akora umurimo we hano mu isi yari afitemo ubukire. Nta gushidikanya ko Imana yahaga Yesu ibyo akeneye byose kugira ngo abashe gusohoza inshingano ze. Itandukaniro hagati ya Yesu n’abavugabutumwa bamamaza iby’ubutunzi ni uko Yesu we atari we wirebagaho gusa, kandi ntiyakoresheje amafaranga y’umurimo mu kwigwizaho imitungo ubwe.

در چند فصل قبل که دربارۀ موعظۀ سرکوه مسیح بود، برخی از سخنان مسیح را دربارۀ نظارت، با حواریونش بررسی کردیم. او به آنها گفت که گنجهایشان را نه بر روی زمین که در آسمان بیندوزند. او نه تنها حماقت کسانی که گنج های موقتی می اندوزند بلکه ظلمت درون دلهایشان را خاطرنشان کرد (متی 19:6-24 را ببینید).

پول خدای کسانی است که گنجهایشان را بر روی زمین می اندوزند، زیرا آنها در خدمت پولند و پول بر زندگی آنها حکومت می کند. مسیح گفت که به طور همزمان در خدمت پول و خدا بودن غیرممکن است و همین مطلب به وضوح نشان می دهد که اگر خداوند، صاحب ماست، صاحب پول های ما نیز هست. پول بیش از هر چیز دیگری در قلب مردم با خداوند رقابت می کند. بدون شک مسیح به همین دلیل به ما آموزش داد که نمی توانیم حواریونش باشیم مگر اینکه دست از اموال خود بشوییم (لوقا 33:14 را ببینید). حواریون مسیح مالک چیزی نیستند. آنها تنها ناظر هر آنچه متعلق به خداوند است، هستند و خداوند دوست دارد با دارایی خود کارهایی کند که شخصیتش را نشان دهد و ملکوتش را گسترش دهد.

مسیح چیزهای زیادی برای گفتن دربارۀ نظارت داشت اما به نظر می رسد که سخنانش اغلب توسط کسانی که ادعا می کنند پیروش هستند نادیده گرفته می شود. رایج تر از همه، تحریف انجیل برای جعل کردن «آیین رفاه» به اشکال مختلف، پنهانی یه به طور مشخص، است. اما خادم شاگردساز، دوست دارد که به مردم یاد بدهد که از همۀ فرامین مسیح اطاعت کنند. بنابراین او نظارتِ انجیلی را با روش زندگی و سخنان خود آموزش خواهد داد.

بیایید آنچه کتاب مقدس دربارۀ نظارت یاد می دهد را بررسی کنیم و در عین حال برخی از مثالهای رایج تعلیم های اشتباه دربارۀ آیین رفاه را فاش کنیم. این مطالعه به هیچ عنوان کامل و جامع نخواهد بود. کتابی در این باب نوشته ام که به زبان انگلیسی در وب سایت ما در دسترس است (ShepherdServe.org). در عنوانِ “Biblical Topics” و ریزعنوانِ “Jesus on Monday” می توانید آن را بیابید.

تامین کنندۀ احتیاجات (The Supplier of Needs)

با نکته ای مثبت شروع می کنیم. به یاد می آوریم که پولس با الهام روح القدس نوشت، «خـدای مـن‌ همـه‌ احتیاجات‌ شمـا را برحسب‌ دولـت‌ خـود در جلال‌ در مسیح‌ عیسی رفع‌ خواهد نمود» (فلیپیان 19:4). این وعده اغلب توسط مسیحیان نقل می شود، اما فحوای کلام چیست؟ زمانی که آیه را با توجه به آیات قبل و بعد از آن می خوانیم، خیلی زود متوجه می شویم که چرا پولس آنقدر مطمئن بود که خداوند تمام احتیاجات فیلیپیان را تامین خواهد کرد:

لیکن‌ نیکویی کردید که‌ در تنگی من‌ شریک‌ شدید. اما ای فیلیپیان‌ شما هم‌ آگاهید که‌ در ابتدای انجیل‌، چون‌ از مکادونیه‌ روانه‌ شدم‌، هیچ‌ کلیسا در امر دادن‌ و گرفتن‌ با من‌ شراکت‌ نکرد جز شما و بس‌. زیرا که‌ در تسالونیکی هم‌ یک‌ دو دفعه‌ برای احتیاج‌ من‌ فرستادید. نه‌ آنکه‌ طالب‌ بخشش‌ باشم‌، بلکه‌ طالب‌ ثمری هستم‌ که‌ به‌ حساب‌ شما بیفزاید. ولی همه‌ چیز بلکه‌ بیشتـر از کفایت‌ دارم‌. پرگشته‌ام‌ چونکه‌ هدایای شما را از اپفردتس‌ یافته‌ام‌ که‌ عطر خوشبو وقربانی مقبـول‌ و پسندیـده‌ خـداست‌. امـا خـدای مـن‌ همـه‌ احتیاجات‌ شمـا را برحسب‌ دولـت‌ خـود در جلال‌ در مسیح‌ عیسی رفع‌ خواهد نمود (فلیپیان 14:4-19، همراه با تاکید).

پولس مطمئن بود که مسیح احتیاجات فیلیپیان را تامین خواهد کرد زیرا آنها شرط او را به جای آورده بودند: اولاً آنها در پی ملکوت خداوند بودند که از هدایایی که برای پولس فرستاده بودند مشخص است بنابراین او می توانست ایجاد کلیساها را ادامه دهد. به یاد بیاورید که مسیح در موعظۀ سرکوهش گفت:

زیرا كه‌ در طلب‌ جمیع‌ این‌ چیزها امت‌ها می‌باشند. اما پدر آسمانی‌ شما می‌داند كه‌ بدین‌ همه‌ چیز احتیاج‌ دارید. لیكن‌ اوّل‌ ملكوت‌ خدا و عدالت‌ او را بطلبید كه‌ این‌ همه‌ برای‌ شما مزید خواهد شد (متی 32:6-33).

بنابراین می بینیم که وعدۀ پولس در فیلیپیان 19:4 برای همه مسیحیانی که آن را نقل می کنند، کاربرد ندارد. بلکه برای کسانی کاربرد دارد که ملکوت خداوند را می طلبند.

ما واقعاً به چه چیزی نیاز داریم؟

(?What Do We Really Need)

مطلب دیگری هست که ما می توانیم از وعدۀ مسیح در متی 32:6-33 یاد بگیریم. ما در متمایز کردن نیازهایمان از خواسته هایمان گاهی اوقات مشکل داریم. اما مسیح نیازهای ما را برایمان تعریف کرد. او گفت، «پدر آسمانیتان می داند که همۀ این چیزها را نیاز دارید.»

منظور مسیح از «این چیزها» چیست که باید به کسانی که در پی ملکوت خداوند و دادگری هستند، داده شود؟ منظور غذا، نوشیدنی و لباس است. هیچ کس نمی تواند آن را زیر سوال ببرد، زیرا مسیح دقیقاً قبل از وعده ای که داد (وعده ای که تحت بررسی است) همین را گفت (متی 25:6-31 را ببینید). غذا، لباس و نوشیدنی تنها نیازهای مادی ما هستند. اینها در حقیقت تنها چیزهایی هستند که مسیح و گروه حواریونش که در سفر بودند، داشتند.

پولس هم موافقت خود را با تعریف مسیح از نیازهایمان را نشان داد. او به تیموتائوس نوشت:

لیکن‌ دینداری‌ با قناعت‌ سود عظیمی‌ است‌. زیرا که‌ در این‌ دنیا هیچ‌ نیاوردیم‌ و واضح‌ است‌ که‌ از آن‌ هیچ‌ نمی‌توانیم‌ برد. پس‌ اگر خوراک‌ و پوشـاک‌ داریم‌، به‌ آنها قانع‌ خواهیم‌ بود. اما آنانی‌ که‌ می‌خواهند دولتمند شوند، گرفتار می‌شوند در تجربه‌ و دام‌ و انواع‌ شهوات‌ بی‌فهم‌ و مضرکه‌ مردم‌ را به‌ تباهی‌ و هلاکت‌ غرق‌ می‌سازند. زیرا که‌ طمـع‌ ریشه‌ همـه‌ بدیهـا است‌ که‌ بعضی‌ چون‌ در پی‌ آن‌ می‌کوشیدند، از ایمان‌ گمـراه‌ گشتـه‌، خـود را به‌ اقسـام‌ دردهـا سفتنـد (اول تیموتائوس 6:6-10، همراه با تاکید).

پولس معتقد بود که لباس و غذا چیزهایی هستند که ما واقعاً نیاز داریم، در غیر این صورت هیچ گاه نمی گفت که باید با اینها خشنود و راضی باشیم. این مساله ما را به سوی دیدگاهی متفاوت از وعده ای که به فیلیپیان داد (اینکه خداوندتمام نیازهایشان را برآورده می کند) می برد! برخی از واعظان این آیه را طوری توضیح می دهند که ممکن است تصور کنید منظور از آیه این بوده که، «خداوند همۀ نیازهای ما را برآورده خواهد کرد»! به علاوه، اگر قرار است تنها با غذا و لباس قانع و راضی باشیم، با اموالی که در واقع داریم (که بسیار بیشتر از غذا و لباس است) چقدر باید راضی باشیم؟

ناخشنودی (Discontentment)

مشکل ما این است که فکر می کنیم نیازهایمان بیش از آنچه داریم است. یادتان باشد که زمانی که خداوند آدم و حوا را آفرید، آنها هیچ چیز نداشتند اما در بهشت زندگی می کردند. واضح است که خداوند نمی خواست که ما خوشبختیمان را از مادیات به دست آوریم. آیا تا کنون به این مساله فکر کرده اید که مسیح هرگز شیر آب را باز نکرد و دوش نگرفت؟ هرگز لباس هایش را در ماشین لباس شویی نشست؛ هرگز در یخچالی را باز نکرد. هرگز ماشین یا موتور سیکلتی را نراند. به رادیو گوش نداد، از طریق تلفن با کسی صحبت نکرد، غذای خود را روی اجاق گاز نپخت و توسط رسانه های عمومی موعظه نکرد. هیچ گاه شو تلویزیونی تماشا نکرد، لامپی را روشن نکرد و از کولر و یا پنکه برای خنک شدن استفاده نکرد. هرگز ساعت مچی نداشت. کمدی پر از لباس هم نداشت، پس چطور می‌توانست خوشبخت و قانع باشد؟

در ایالات متحده (و شاید در کشور خودتان) همیشه با تبلیغات بسیار زیادی مواجهیم دربارۀ اینکه چطور مردم با مادیات خوشبختند. در نتیجه شستشوی مغزی می شویم یا ذهنمان چرک آلود می‌شود و تصور می کنیم که خوشبختی با به دست آوردن این وسایل بیشتر می شود و صرف نظر از اینکه چقدر روی هم انباشته می کنیم، هرگز راضی نمی شویم. این همان چیزیست که مسیح از آن به عنوان «نیرنگ ثروت» یاد می کند (متی 22:13). مادیات، وعدۀ خوشبختی را میدهند اما به ندرت به وعده شان عمل می کنند. و زمانی که وارد جریان دیوانه وار جهان برای به دست آوردن مادیات بیشتر می شویم، در واقع بت پرست می شویم و بندۀ ثروت! و خدا را و مهمترین فرمان او را که همان دوست داشتن او با تمام وجودمان و دوست داشتن همسایگانمان به مانند خودمان، است فراموش می کنیم. خداوند دربارۀ همین مساله به بنی اسراییل هشدار داد:

امّا احتیاط کنید که خداوند خدایتان را از یاد نبرید. احکام، قوانین و دستورات او را که امروز به شما ابلاغ می کنم، بجا آورید. در آنجا بخورید و سیر شوید و برای سکونت خود خانه های زیبا بسازید و هنگامی که رمه، گلّه، نقره، طلا و دارایی تان افزایش یابد، نباید مغرور شوید و خداوند خدایتان را که شما را از اسارت و بردگی در مصر بیرون آورد، فراموش کنید (تثنيه 11:8-14).

به همین شکل مسیح هم هشدار داد که «مکر ثروت» میتواند زندگی معنوی را از مومنی واقعی که به راحتی اغفال می شود، بگیرد (متی 7:13 و 22 را ببینید). پولس هشدار داد که «عشق به پول سرچشمۀ همه نوع بدی هاست و به علت همین عشق است که بعضی ها از ایمان منحرف گشته قلبهای خود را با رنج های بسیار جریحه دار ساخته اند» (اول تیموتائوس 10:6). نویسندۀ کتاب عبرانیان به ما پند می دهد که «نگذارید عشق به پول حاکم زندگی شما باشد، بلکه به آنچه دارید قانع باشید، زیرا خدا فرموده است: من هرگز شما را تنها نخواهم گذاشت و ترک نخواهم کرد» (عبرانیان 5:13). اینها تنها نمونه هایی از هشدرهای کتاب مقدس راجع به خطرات ثروت بود.

زمانی که پول خداست (When Money is Master)

شاید هیچ مقیاسی بهتر از تعامل ما با پول، رابطۀ ما با خداوند را نشان ندهد. پول – وقت و ابزاری که برای به دست آوردنش صرف می کنیم، و کاری که با آن انجام می‌دهیم – زندگی معنوی ما را آشکار می کند. پول (چه پول داریم و چه نداریم) وسوسه را تحریک می کند و شاید هیچ چیز در این زمینه مانند پول عمل نکند. پول به راحتی در تقابل مطلق نسبت به دو فرمان بزرگ قرار می گیرد، می تواند خدای ما شود و کاری کند که خود را بیش از هر کسِ دیگری و همسایگانمان را کمتر از خود دوست داشته باشیم. از سویی دیگر پول می تواند وسیله ای باشد که عشق و محبت خود را نسبت به خداوند و همسایگان نشان دهیم.

مسیح باری مَثَلی گفت دربارۀ مردی که پول به جای خداوند بر زندگیش حکومت می کرد:

سپس برای ایشان این مَثَل را آورده گفت: «مردی زمینی داشت که محصول فراوان آورد. با خود فکر کرد که: چه کنم؟ جا ندارم که محصول خود را انبار کنم. سپس گفت: خوب، فهمیدم که چه کار کنم. انبارها را خراب می کنم و آنها را بزرگتر می سازم. غله و سایر اجناسم را جمع آوری می کنم. آن وقت به خود می گویم ای جان من، تو به فراوانی چیزهای خوب جمع کرده ای که برای سالیان درازی کفایت می کند، آسوده باش، بخور و بنوش و خوش بگذران. اما خدا به او فرمود: ای احمق، همین امشب باید جانت را تسلیم کنی، پس آنچه اندوخته ای مال چه کسی خواهد بود؟ این است عاقبت مردی که برای خود ثروت می اندوزد ولی پیش خدا دست خالی است (لوقا 16:12-21).

مسیح این مرد دارا را نادان تصویر کرد. این مرد اگرچه سالم بود و زمین و محصول فراوان داشت، اما خدا را نمی شناخت، چه اگر می شناخت این همه محصول را خودخواهانه و به خاطر خوشی و راحتی خودش ذخیره نمی کرد. بلکه با دانستن اینکه ناظر اموال خداوند است، او را می پویید تا بداند که دارایی اش را چطور باید مصرف کند. البته خداوند دوست داشت که او نعمت هایی که دارد را با دیگران تقسیم کند و به کار کردن و کسب محصول ادامه دهد تا تقسیم کردن دارایی اش را هم ادامه دهد. شاید راه دیگر این بود که دست از کشاورزی بردارد و خود را صرف خدمتی حمایتی کند، اگر خداوند او را برای چنین کاری فرا خوانده بود.

مرد ثروتمند درون مَثَل عیسی پیش بینیِ نادرستی دربارۀ تاریخ مرگ خود داشت. او تصور می کرد که سالهای سال زنده خواهد بود، در حالی که تنها چند ساعت از پیوستن به ابدیت فاصله داشت. موضوعی که مسیح به آن اشاره کرد خالی از اشتباه و سوءتفاهم است. باید هر روز را طوری زندگی کنیم که گویی روز آخر زندگیمان است، و همیشه برای حساب پس دادن به خداوند آماده باشیم.

دو دیدگاه (Two Perspective)

چقدر دیدگاه خداوند متفاوت از دیدگاه بشر است! مرد ثروتمند درون مَثَل احتمالا مورد حسادت بسیاری از افرادی که او را می شناخته اند بوده است، اما خداوند به حال او افسوس خورد. او در دید مردم ثروتمند بود اما از نظر خداوند فقیری بیش نبود. او می توانست گنجهایش را در آسمانها ذخیره کند، جایی که همیشه آنها را داشته باشد، اما گنجهایش را بر روی زمین انباشت و زمانی که مُرد دارایی اش هیچ نفعی برایش نداشت. و در سایۀ آنچه مسیح دربارۀ مردم حریص به ما آموخت، به نظر بعید می رسد که مسیح می خواست که ما تصور کنیم این مرد پس از مرگ به بهشت رفته باشد.

این مَثَل به ما یادآوری می کند که هرچه داریم هدیه‌ای است از طرف خداوند، و او می خواهد که ما ناظرانی امین باشیم. این مساله نه تنها برای افراد ثروتمند که برای همۀ کسانی که وسوسه می شوند به دنبال کسب مال بروند، کاربرد دارد. مسیح همین نکته را زمانی که با حواریونش صحبت می کرد، روشن کرد:

به شاگردان فرمود: «به این سبب است که (نشان می دهد که آنچه می خواهد بگوید مربوط است به مطلبی که قبل از آن گفته است) به شما می گویم: به خاطر زندگی، نگران غذا و برای بدن، نگران لباس نباشید، زیرا زندگی، بالاتر از غذا و بدن، بالاتر از لباس است. به کلاغها فکر کنید: نه می کارند و نه درو می کنند، نه انبار دارند و نه کاهدان، ولی خدا به آنها روزی می دهد و شما خیلی بیشتر از پرندگان ارزش دارید! آیا یکی از شما می تواند با نگرانی، ساعتی به طول عمر خود بیافزاید؟ پس اگر شما کار به این کوچکی را هم نمی توانید بکنید چرا در مورد بقیه چیزها نگران هستید؟ در رشد و نمو سوسن ها تامل کنید: نه می ریسند و نه می بافند، ولی بدانید که حتی سلیمان هم با آن همه حشمت و جلال مثل یکی از آنها آراسته نشد. پس اگر خدا علفی را که امروز در صحرا می روید و فردا در تنور سوخته می شود چنین می آراید چقدر بیشتر ای کم ایمانان شما را خواهد پوشانید! برای آنچه می خورید و می آشامید این قدر تقلا نکنید و نگران نباشید، چون اینها تماما چیزهایی است که مردم این دنیا دنبال می کنند. اما شما پدری دارید که می داند به آنها محتاجید. شما پادشاهی او را هدف خود قرار دهید و بقیه چیزها به سراغ شما خواهد آمد. ای گله کوچک، هیچ نترسید، زیرا خوشی پدر شما در این است که آن پادشاهی را به شما عطا کند.

آنچه دارید بفروشید و به فقرا بدهید و برای خود کیسه هایی فراهم کنید که کهنه نمی شود و ثروتی در آن عالم ذخیره نمایید که هیچ کاسته نمی گردد و هیچ دزدی نمی تواند به آن دستبرد بزند و بید آنرا از بین نمی برد، زیرا اموال شما هر کجا باشد، دل شما هم آنجا خواهد بود (لوقا 22:12-34).

چقدر سخنان مسیحی از سخنان «واعظان کامیابی» متفاوت است! امروز به ما گفته می شود که خداوند می خواهد که ما بیشتر داشته باشیم در حالی که مسیح به حواریونش گفت که هر چه دارند بفروشند و به فقرا بدهند! بازهم حماقت آنهایی که گنجهایشان را بر روی زمین می اندوزند فاش می شود – جایی که این گنج ها در آن نابود می شوند و قلب های مالکانش در آن ساکن است.

توجه کنید که مسیح درسِ ثروتمند نادان را برای کسانی به کار برد که کم داشتند اما وسوسه می شدند که نگران غذا و لباس باشند. نگرانی در مورد این چیزها نشان می دهد که دیدگاه ما نادرست است. اگر آنچنان که باید به پدر آسمانیمان اعتماد کنیم، نگران نخواهیم بود و همین حالت سبکباری ما را آزاد می کند که به ساختن پادشاهی خداوند بپردازیم.

روش مسیح (Christ’s Example)

مسیح مطالب زیادی برای گفتن دربارۀ پول داشت. اما او با روش زندگیِ خود آموزش داد، کاری که همۀ خادمان شاگردساز باید انجام دهند. او همانی را که انجام می داد، موعظه می کرد. مسیح چگونه زندگی کرد؟

مسیح برای خود ثروتهای زمینی و مادی جمع نکرد، با وجود اینکه به راحتی می توانست از موقعیت خود استفاده کرده و بسیار ثروتمند شود. بسیاری از خادمان دارای عطیه، به اشتباه تصور کرده اند که اگر خدمتشان پول جذب کند پس خداوند می خواهد که آنها شخصاً ثروتمند باشند. اما مسیح تدهین خود را برای نفع شخصی استفاده نکرد. پولی که به او داده می شد، برای ایجاد شاگرد صرف می شد. او حتی احتیاجات حواریونی که در سفر بودند را رفع می کرد.¹در روزگار ما پیروان جوان اغلب مجبورند که خرج خود را دربیاورند تا توسط خادمان مسن تر در مدارس انجیل مورد خطاب قرار بگیرند. اما مسیح دقیقاً عکس این را نشان داد!

مسیح همچنین زندگی پر از اعتماد را گذراند و ایمان داشت که پدر آسمانی همۀ احتیاجات او را برطرف خواهد کرد و او را برکت خواهد داد تا بتواند نیازهای دیگران را هم برطرف کند. برخی مواقع به مهمانی شام یا ناهار دعوت می شد و در سایر موارد او را در حالی می یابیم که گندم را در مزرعه می خورد (لوقا 1:6).

دست کم دو مرتبه، برای هزاران نفری که برای گوش فرادادن به او آمدند، غذا تهیه کرد. چقدر این جریان متفاوت است از کنفرانس های امروزی که در آن همۀ شرکت کنندگان باید مبلغیرا بپردازند! ما که برای کسانی که در کنفرانس هایمان شرکت می کنند غذای رایگان تهیه می کنیم نیز برخی مواقع مورد تمسخر قرار می گیریم که «پول داده ایم تا به ما گوش دهند». در حالی که ما فقط روش مسیح را دنبال می کنیم.

مسیح همچنین به فقرا توجه میکرد، چنانچه گروهش صندوق پولی داشت و آن را میان فقرا تقسیم می کردند. یکی از معمول ترین جنبه های خدمت مسیح رسیدگی به فقرا بود که زمانی که به یهودا گفت عجله کن و کار را به پایان برسان، دیگر حواریون گمان کردند که عیسی به او دستور داد که برود و خوراک بخرد و یا چیزی به فقرا بدهد (یوحنا 27:13-30 را ببینید).

مسیح واقعاً همسایه اش را مانند خود دوست داشت و بنابراین به سادگی و با اشتراک با بقیه زندگی کرد. او نیاز نداشت که هنگام موعظۀ یحیای تعمید دهنده که گفت، «اگر دو پیراهن دارید، یکی را بدهید به کسی که ندارد» (لوقا 11:3) توبه کند. مسیح تنها یک پیراهن داشت. اما برخی از واعظان کامیابی اصرار دارند که بگویند مسیح ثروتمند بوده است زیرا ردای زیرِ بدون درز می پوشیده است (یوحنا 23:19 را ببینید)، لباسی که شاید ثروتمندان می پوشیده اند. جالب اینجاست که اگر کسی بخواهد ثابت کند که چه چیزی با بقیۀ قسمت های کتاب مقدس در تناقض است، چه مفاهیمی از متن تعبیر می‌کند که در انجیل یافت نمی شود! ما هم ممکن است به این نتیجۀ پوچ برسیم که مسیح تلاش می کرد که ثروت خود را مخفی کند، چرا که ردای بدون درز را زیر لباسهای دیگر می پوشید.

مسیح مطالب زیادی داشت که دربارۀ پول بگوید اما ما فضای کافی برای بررسی سخنان او نداریم. اما بیایید برخی دیگر ازتعلیم های واعظان کامیابی را بررسی کنیم که در تحریف کتاب مقدس و فریب دادن افراد ساده لوح بسیار ماهرند.

«خداوند سلیمان را ثروتمند ساخت» (“God Made Solomon Rich”)

این توجیه را بسیاری از واعظان کامیابی برای پنهان کردن حرص و طمع خود به کار می برند. آنها فراموش می کنند که خداوند به سلیمان بنا به دلیل خاصی ثروت داد. زمانی که خداوند به سلیمان گفت که هرچه تقاضا کند به او خواهد داد، سلیمان از او حکمت خواست تا بر مردم حکومت کند. خداوند بسیار خشنود شد که سلیمان از او تقاضای ثروت نکرد (در میان بقیۀ چیزها) و به همین دلیل خداوند به همراه حکمت به او ثروت هم داد. اما سلیمان ثروت آسمانی اش را طبق خواسته خداوند صرف نکرد و در نتیجه نادان ترین مردی شد که تا آن زمان زندگی کرده بود. اگر عاقل بود به سخنان خداوند خطاب به بنی اسراییل که سالها قبل از تولد او در شریعت به آنها گفته بود عمل می کرد:

هرگاه‌ در سرزمینی‌ كه‌ خداوند آن‌ را به‌ شما خواهد داد، ساكن‌ شده‌، به‌ این‌ فكر بیفتید كه‌ «ما هم‌ باید مثل‌ قوم‌های‌ دیگری‌ كه‌ اطراف‌ ما هستند یك‌ پادشاه‌ داشته‌ باشیم‌»، باید مردی‌ را به‌ پادشاهی‌ برگزینید كه‌ خداوند، خدایتان‌ انتخاب‌ می‌كند. او بایداسرائیلی‌ باشد و نه‌ خارجی‌. او نباید به‌ فكر جمع‌ كردن‌ اسب‌ باشد و افرادش‌ را به‌ مصر بفرستد تا از آنجا برایش‌ اسب‌ بیاورند، چون‌ خداوند به‌ شما گفته‌ است‌: «هرگز بار دیگر به‌ مصر بازنگردید.» او نباید زنان‌ زیادی‌ برای‌ خود بگیرد مبادا دلش‌ از خداوند دور شود؛ همچنین‌ نباید برای‌ خود ثروت‌ بیندوزد (تثنيه 15:17-17).

در اینجا هم آیات دیگری هست که، علاوه بر خود سلیمان، واعظان کامیابی اغلب آن را نادیده می گیرند. و درست مانند او بت پرست می شوند. به یاد داشته باشید که قلب سلیمان توسط همسرانش، همسرانی که تنها با سوء استفاده از ثروتش تامین کرده بود، گمراه شده بود که بت‌ها را پرستش کند.

خداوند دوست داشت که سلیمان ثروتش را نه فقط برای خودش که برای محبت به همسایگانش، استفاده کند اما او بر خلاف فرمان خداوند طلا، نقره، اسب و همسرانش را چند برابر کرد. او نهایتا 700 زن را به همسری برگزید و 300 رفیقه داشت، یعنی در اصل 1000 مرد را از داشتن همسر محروم کرد. او به جای رسیدگی به فقرا، خود زیاده روی کرد. بسیار عجیب است که واعظان کامیابی سلیمان را، با وجود خودخواهی و بت پرستی اش، به عنوان نمونه ای برای مسیحیان عهد جدید معرفی می کنند. آیا هدف ما این نیست که مانند مسیح شویم؟

«خداوند ابراهیم را ثروتمند ساخت و برکات و سعادت ابراهیم به ما وعده داده شده است»

(“God Made Abraham Rich and Abraham’s Blessings are Promised To Us”)

این توجیه از روی سخنان پولس در فصل سوم غلاطیان جعل شده است. من این آیه را که بارها به اشتباه نقل شده است، در اینجا می آورم اما با آیات قبل و بعد از خودش:

و کتاب‌ چون‌ پیش‌ دید که‌ خدا امت‌ها را از ایمان‌ عادل‌ خواهد شمرد، به‌ ابراهیم‌ بشارت‌ داد که‌ «جمیع‌ امت‌ها از تو برکت‌ خواهند یافت‌.» بنابراین‌ اهل‌ ایمان‌ با ابراهیم ایمان‌دار برکت‌ می یابند.

زیرا جمیع‌ آنانی که‌ از اعمال‌ شریعت‌ هستند، زیر لعنت‌ می باشند زیرا مکتوب‌ است‌: «ملعون‌ است‌ هر که ثابت‌ نماند در تمام‌ نوشته‌های کتاب‌ شریعت‌ تا آنها را به‌جا آرد.» اما واضح‌ است‌ که‌ هیچ‌کس‌ در حضورخدا از شریعت‌ عادل‌ شمرده‌ نمی شود، زیرا که‌ «عادل‌ به‌ ایمان‌ زیست‌ خواهد نمود.» اما شریعت‌ از ایمان‌ نیست‌ بلکه‌ «آنکه‌ به‌ آنها عمل‌ می کند، در آنها زیست‌ خواهد نمود.» مسیح‌، ما را از لعنت‌ شریعت‌ فدا کرد چونکه‌ در راه‌ ما لعنت‌ شد، چنانکه‌ مکتوب‌ است‌ «ملعون‌ است‌ هرکه‌ بر دار آویخته‌ شود.» تا برکت‌ ابراهیم‌ در مسیح‌ عیسی بر امت‌ها آید و تا وعده‌ روح‌ را به‌وسیله‌ ایمان‌ حاصل‌ کنیم‌ (غلاطیان 8:3-14، همراه با تاکید).

«برکت ابراهیم» که پولس در آیۀ 14 می نویسد، وعدۀ خداوند است به ابراهیم تا امت ها را در خود (پولس این قسمت را در آیۀ 8 نقل کرده است) یا به طور خاص تر، چنانچه پولس چند آیه بعد توضیح می دهد، در یک فرزند یعنی مسیح، برکت دهد (غلاطیان 16:3). بر طبق آنچه خواندیم، مسیح برکت موعود را برای همۀ ملت ها با مردن بر بالای صلیب به خاطر گناه جهانیان، میسر کرد. بنابراین «آمدن برکت مسیح بر امت ها» به این معنا نیست که خداوند امت ها را مانند ابراهیم به لحاظ مادی ثروتمند ساخت، بلکه دربارۀ وعدۀ خداوند به ابراهیم برای برکت دادن به امت ها از طریق فرزندش است – و تکمیل آن توسط مسیح از طریق مرگ او بر بالای صلیب به خاطر آنها. (مفهوم برجسته در سخنان پولس این است که امت ها می توانند مانند یهودیان با ایمان به مسیح نجات یابند.)

تحریفی دیگر (Another Twisting)

همین متن توسط واعظان کامیابی به صورتی دیگر برای توجیه خط مشیشان استفاده می شود. آنها می گویند که از آنجایی که شریعت وعدۀ فلاکت به آنهایی داد که حفظش نمی کنند (تثنيه 30:28-31، 33، 38-40،47-48، 51، 68 را ببینید)، و از آنجایی که پولس در غلاطیان 13:3 نوشت، «مسیح ما را از لعنت شریعت آزاد کرد»، ما که در مسیح هستیم از لعنِ فلاکت آزاد شده ایم.

اولاً، اینکه پولس زمانی که دربارۀ «لعن شریعت» که مسیح ما را از آن آزاد کرد نوشت، لعن های خاصی که در تثنیه 28 یافت می شود را مد نظر داشت. توجه داشته باشید که پولس نگفت مسیح ما را از لعن های (جمع) شریعت آزاد کرد بلکه گفت که ما را از لعن (مفرد) شریعت آزاد کرد و شاید مفرد آمدن این کلمه به این معنا باشد که تمام شریعت لعنتی بود بر کسانی که تلاش می‌کردند رستگاری خود را با حفظ آن به دست آورند. زمانی که توسط مسیح آزاد شدیم، دیگر نیازی نیست که تلاش کنیم خود را با حفظ شریعت نجات دهیم و بنابراین به این معنا ما «از لعن شریعت آزاد شده ایم».

اگر منظور پولس این بود که مسیح ما را از همۀ بدبختی های ثبت شده در تثنیه 28 آزاد کرده است و بنابراین رونق مادی و مالی ما تضمین شده است، پس باید حیرت کنیم که چرا پولس یکبار دربارۀ خود نوشت، «تا به این ساعت ما گرسنه و تشنه ایم، لباس کافی نداریم، کتک می خوریم، آواره و سرگردان هستیم» (اول قرنتیان 11:4). همچنین باید تعجب کنیم از اینکه چرا پولس مطالب زیر را نوشت:

پس که می تواند ما را از محبت مسیح جدا سازد؟ آیا مصیبت یا نگرانی یا زجر یا گرسنگی یا تهیدستی یا خطر و یا شمشیر قادر است ما را از مسیح جدا سازد؟ چنانکه کتاب مقدس می فرماید: «به خاطر تو در تمام روز در خطر مرگ هستیم و با ما مانند گوسفندانی که بکشتارگاه می روند رفتار میشود (رومیان 35:8-36)

اگر همۀ مسیحیان از بند زجر، قحطی، بی لباسی، خطر و یا شمشیر با آزاد شدن از لعن شریعت توسط مسیح، رها شده بودند، پولس این سخنان را نمی نوشت.

همچنین باید حیرت کنیم که چرا مسیح صحنۀ آسمانیِ زیر را پیش بینی کرد:

آنگاه پادشاه به آنانیکه در سمت راست او هستند خواهد گفت: «ای کسانی که از جانب پدر من برکت یافته اید! بیائید و وارث سلطنتی شوید که از ابتدای آفرینش عالم برای شما آماده شده است. چون وقتی گرسنه بودم به من خوراک دادید، وقتی تشنه بودم به من آب دادید، هنگامی که غریب بودم مرا به خانه خود بردید، وقتی عریان بودم مرا پوشانیدید، وقتی بیمار بودم به عیادت من آمدید و وقتیکه در زندان بودم از من دیدن کردید» آنگاه نیکان پاسخ خواهند داد: «ای خداوند چه وقت تو را گرسنه دیدیم که به تو خوراک داده باشیم و یا کی تو را تشنه دیدیم که به تو آب داده باشیم؟ کی غریب بودی که تو را به خانه بردیم یا برهنه بودی که تو را پوشاندیم؟ کی تو را بیمار یا محبوس دیدیم که بدیدنت آمدیم؟» پادشاه در جواب خواهد گفت: « بدانید آنچه به یکی از کوچکترین برادران من کردید، به من کردید (متی 34:25-40، همراه با تاکید).

بنابراین اندکی شک وجود دارد که برخی از مومنانی که از «لعن شریعت آزاد شده اند» خود را در شرایطِ کمتر از کامیابی بیابند. اما توجه داشته باشید که در حوادث سختی که مسیح شرح داد، خداوند نیازهای مومنانی که در عذاب بودند را بر آورده کرد، و این کار را از طریق مومنانی انجام داد که بیشتر از نیازشان داشتند. ما همیشه می توانیم انتظار داشته باشیم که خداوند نیازهایمان را برآورده کند، حتی اگر زمانی به نظر برسد که او این کار را نمی کند.

نهایتاً، واعظان کامیابی که می خواهند مانند ابراهیم ثروتمند باشند باید خالصانه از خود سوال کنند که آیا حاضرند تمام عمر خود را بدون آب و برق در چادر زندگی کنند! از آنهایی که خداوند در عهد عتیق با هر میزان ثروت برکتشان داد، انتظار می رفت که دارایی خود را در راه جلال خداوند استفاده کنند و آنچه دارند را با دیگران تقسیم کنند. ابراهیم نیز همین کار را کرد؛ او برای صدها نفر کار و مایحتاج زندگی تهیه کرد (پیدایش 14:14را ببینید). ایوب هم این کار را کرد، او حتی ثروت خود را برای مراقبت از بیوه ها و یتیمان صرف کرد (ایوب 12:29-13، 16:31-22). آنهایی که از خداوند عطیۀ داشتن تجارت را دریافت کرده اند باید مطمئن باشند که هرچه می کنند برای اطاعت از خداوند است و همسایگانشان را هم مانند خود دوست دارند.

«کتاب مقدس می گوید که مسیح فقیر شد بنابراین ما می توانیم ثروتمند باشیم»

(“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

در واقع انجیل می گوید:

شما می دانید که عیسی مسیح، خداوند ما چقدر بخشنده بود. گرچه دولتمند بود، به خاطر شما خود را فقیر ساخت تا شما از راه فقر او دولتمند شوید (دوم قرنتیان 9:8).

دربارۀ این آیه معمولا اینگونه استدلال می شود که مسیح از لحاظ مادی در آسمانها ثروتمند بود و در زمین فقیر شد، پس زمانی که پولس نوشت که خوانندگانش از طریق فقر مسیح ثروتمند می شوند، منظورش ثروت مادی بود. مطمئنا آنها می گویند که اگر منظور پولس ثروت مادی و فقر در بخش اول آیه باشد، در بخش دوم هم از ثروت معنوی صحبت نمی کند.

اما اگر منظور پولس این بود که ما به خاطر فقر مسیح ثروت مادی کسب خواهیم کرد، پس باید حیرت کنیم که چرا در همان نامه و چند آیه بعد می نویسد که:

من متحمل سختی ها، زحمات، و بی خوابی و گرسنگی و تشنگی فراوان شده ام و غالباً بدون خوراک و لباس کافی سرمای سخت زمستان را تحمل کرده ام (دوم قرنتیان 27:11).

اگر منظور پولس در دوم قرنتیان این بود که مسیح به لحاظ مادی فقیر شد و ما توانستیم که ثروتمند شویم، نیت مسیح مطمئنا در زندگی پولس تحقق نافت! بنابراین واضح است که منظور پولس فقر مادی مسیح و ثروتمند شدن ما بر روی زمین نبود. منظور او این بود که ما به لحاظ معنوی ثروتمند خواهیم شد، «ثروتمند در برابر خدا»، (لوقا 21:12 را ببینید) و ثروتمند در آسمانها، جایی که قلبمان و گنج هایمان در آن حضور دارند.

آیا واقعاً منطقی به نظر می رسد که تصور کنیم اگر پولس در قسمت اول جمله از ثروت مادی صحبت می کند پس منظور او در قسمت دیگر جمله یا جمله ای دیگر نمی تواند ثروت معنوی باشد (چنانچه واعظان کامیابی می گویند)؟ سخنان مسیح که در ادامه می آید و خطاب به پیروانش در شهر اسمیرنا است توجه کنید:

من از عذاب و فقر تو آگاه هستم ولی با وجود این توانگر هستی ! (مکاشفه 9:2).

روشن است که مسیح ازفقر مالی که مومنان اسمیرنا با آن مواجه بودند صحبت می کند و بعد تنها 4 کلمه بعد از ثروت معنوی این مومنان صحبت می کند.

«مسیح به ما وعده داد که صد برابر چیزی که می بخشیم را به دست خواهیم آورد»

(Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving)

مسیح به کسانی که فداکاری می کنند وعده داد که صد برابر بخشش خود را به دست خواهند آورد. بیایید دقیقاً آنچه گفت را بخوانیم:

عیسی فرمود« یقین بدانید که هر کس بخاطر من و انجیل، خانه و یا برادران یا خواهران یا مادر یا پدر یا فرزندان و املاک خود را ترک نماید، در این دنیا صد برابرخانه و برادر و خواهر، مادر و فرزندان و املاک ــ و همچنین رنجها ــ و در آخرت حیات جاودان نصیب او خواهد شد (مرقس 29:10-30).

توجه کنید که بر خلاف ادعای واعظان کامیابی، این وعده، خطاب به آنهایی که پول به واعظان می دهند نیست. بلکه خطاب به کسانی است که خانه، مزرعه، و بستگان خود را برای اعلام انجیل در جاهای دور ترک می کنند. مسیح به چنین کسانی «صدها مرتبه بیشتر از دارایی کنونیشان» وعده داد.

اما آیا منظور مسیح این بود که آنها صد خانه و مزرعه خواهند داشت، چنانچه واعظان می گویند؟ خیر، همینطور که صد مادر و فرزند هم به دست نخواهند آورد. مسیح تنها می خواست بگوید که آنهایی که خانه و خانواده شان را ترک می کنند، متوجه خواهند شد که دوستان مومنشان در خانه هایشان را به رویشان باز خواهند کرد و به آنها مانند اعضای خانواده خود خوشامد خواهند گفت.

همچنین توجه کنید که مسیح به چنین افرادی وعدۀ رنج و زندگی جاویدان نیز داد. این مطلب ما را به یاد متنی می اندازد که در آن حواریون حاکمی جوان و ثروتمند را دیده بودند که حیات جاوید می خواست و با ناراحتی از مسیح جدا شد. مسیح رو به حواریونش اعلام داشت که، «رد شدن شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از وارد شدن شخص توانگر به پادشاهی خدا» (مرقس 25:10).

حواریون از پاسخ مسیح شُکه و پس از آن دربارۀ شانس خود برای ورود به پادشاهی خداوند متعجب شدند. آنها به مسیح یادآوری کردند که برای پیروی از او چه چیزهایی را ترک کرده بودند. و مسیح در این زمان از پاداش صد برابر صحبت کرد.

به این ترتیب، در سایۀ این حقیقت که چند دقیقه قبل مسیح به جوان ثروتمند گفته بود که اگر حیات جاویدان می خواهد باید همه چیز خود را بفروشد و به فقرا دهد، غیرقابل قبول است که واعظان کامیابی تلاش کنند ما را قانع کنند که منظور مسیح پاداش صد برابر به لحاظ مادی بود و این پاداش به زودی ما را بسیار ثروتمند خواهد کرد.

غیر از این آیات، آیات بسیار دیگری وجود دارند که واعظان کامیابی آنها را تحریف می کنند اما فضا برای پرداختن به همۀ آنها کافی نیست. آگاه باشید!

قاعده ای که باید به یاد داشته باشیم (A Maxim to Remember)

جان وسلی، موسس جنبش متدیست در کلیسای انگلستان، درباره پول قاعده و قانونی فوق العاده را وضع کرد: «تا جایی که می توانید کسب کنید؛ تا جایی که می تواند پس انداز کنید؛ تا جایی که می توانید ببخشید.»

این قاعده یعنی مسیحیان باید به راحتی و با میانه روی از توانایی های خدادادییشان استفاده کنند تا پول به دست آورند اما باید مطمئن باشند که صادقانه و بدون تخطی فرامین مسیح فعالیت می کنند.

دوم، باید با سادگی زندگی کنند و تا کمترین حدی که می توانند خرج کنند تا بتوانند پس انداز کنند.

نهایتاً، با پیروی از دو مرحلۀ اول، باید تا جایی که می توانند ببخشند، و خود را محدود به عشریه نکنند، و تا جایی که می توانند از خودگذشتگی کنند تا بیوگان و یتیمان تغذیه شوند و انجیل در همه جای جهان اعلام شود.

کلیسای اولیه مطمئناً چنین نظارتی را اجرا می کرد و تقسیم کردن داراییشان با نیازمندان بخشی رایج از زندگی عهد جدید بود. اولین مومنان فرمان مسیح را به پیرونش جدی گرفتند، «آنچه‌ دارید بفروشید و صدقه‌ دهید و کیسه‌ها بسازید که‌ کهنه‌ نشود و گنجی‌ را که‌ تلف‌ نشود، در آسمان‌ جایی‌ که‌ دزد نزدیک‌ نیاید و بید تباه‌ نسازد» (لوقا 33:12). توضیحات لوقا دربارۀ کلیسای اولیه را می خوانیم:

در اثر آیات و معجزات بسیاری که توسط رسولان به عمل میامد خوف الهی بر همه مستولی شده بود. تمام ایمانداران با هم متحد و در همه چیز شریک بودند. مال و دارائی خود را می فروختند و به نسبت احتیاج هر کس بین خود تقسیم می کردند… همۀ مؤمنان از دل و جان متحد شده بودند و هیچکس دارائی خود را از آن خود نمی دانست بلکه همه در اموال یکدیگر شریک بودند. رسولان به رستاخیز عیسی خداوند با قدرتی عظیم شهادت می دادند و خدا برکت فراوانی به آنها عطا می فرمود. هیچکس در میان ایشان محتاج نبود زیرا هر کس زمینی یا خانه ای داشت آن را می فروخت، پولش را می آورد و در اختیار رسولان می گذاشت و به این ترتیب بین محتاجان به نسبت احتیاجشان تقسیم میشد (اعمال رسولان 44:2-45؛ 32:4-35).

در کتاب مقدس هم آشکار است که کلیسای اولیه غذا و احتیاجات بیوگان را تامین می کرد (اعمال رسولان 1:6؛ اول تیموتائوس 3:5-10 را ببینید).

پولس، بزرگترین رسولی که تا کنون وجود داشته است، کسی که توسط خداوند مامور شد که انجیل را برای غیرکلیمیان، ببرد، نویسندۀ بیشتر رساله های عهد جدید، بخش بزرگی از خدمت خود را به بر آوردن احتیاجات نیازمندان اختصاص داده بود. از طریق کلیساهایی که بنیان گذارد، مبالغ زیادی را برای کمک به فقرا جمع کرد (اعمال رسولان 27:11-30؛ 17:24؛ رومیان 25:15-28؛ اول قرنتیان 1:16-4؛ دوم قرنتیان 8-9؛ غلاطیان 10:2 را ببینید). پولس حداقل 17 سال بعد از ایمان آوردنش، به اورشلیم سفر کرد تا انجیلی که دریافت کرده بود را برای تحقیق نزد پطرُس، یعقوب و یوحنا برد. هیچ یک از آنها مورد نادرستی در پیام او ندیدند و زمانی که پولس موقعیت را در نامۀ غلاطیان بازگو کرد، به یاد آورد که، «تنها پیشنهادی که داشتند این بود که در فکر فقرا باشیم، یعنی همان کاری که من مشتاق انجامش بودم» (غلاطیان 10:2). در ذهن پطرُس، یعقوب، یوحنا و پولس دلسوزی برای فقرا بعد از اعلام انجیل در ردۀ دوم اهمیت قرار داشت.

خلاصه (In Summary)

در باب این موضوع، بهترین توصیه برای خادمان شاگردسازازپولس رسول است که پس از اینکه تیموتائوس را گفت که، «عشق به پول سرچشمۀ همه نوع بدی هاست» و اینکه «به علت همین عشق است که بعضی ها از ایمان منحرف گشته قلبهای خود را با رنج های بسیار جریحه دار ساخته اند»، او را نصیحت کرد که،

اما تو، ای مرد خدا، از همۀ این ها بگریز و نیکوئی مطلق و خدا پرستی و ایمان و محبت و بردباری وملایمت را پیشه خود ساز (اول تیموتائوس 11:6).

1 واعظان کامیابی اغلب این حقیقت را استفاده می کنند تا ثابت کنند که خدمت مسیح شکوفا و پر رونق بود. بدون شک خداوند احتیاجات مسیح را رفع می کرد و اینگونه او می توانست ماموریت خود را انجام دهد. تفاوت میان مسیح و واعظان کامیابی این است که مسیح خودخواه نبود و پولِ مربوط به خدمت خود را صرف ثروتمند کردن خود نمی کرد.

22