Khi AÙp-ra-ham ñaõ chöùng minh söï saún loøng daâng ñöùa con trai yeâu quí cuûa mình laø I-saùc, thì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ böùa vôùi oâng:

Bôûi vì ngöôi ñaõ vaâng theo lôøi daën ta, neân caùc daân theá gian ñeàu seõ nhôø doøng doõi ngöôi maø ñöôïc phöôùc (Saùng 22:18).

Söù ñoà Phao-loâ chæ cho thaáy raèng lôøi höùa ñaõ ñöôïc phaùn cho AÙp-ra-ham vaø cho doøng doõi ngöôøi. Khoâng noùi: Vaø cho caùc doøng doõi ngöôøi, nhö chæ veà nhieàu ngöôøi; nhöng noùi: Vaø cho doøng doõi ngöôi, nhö chæ veà moät ngöôøi maø thoâi, töùc laø Ñaáng Christ (Ga-la-ti 3:16). Trong Chuùa Gieâ-su moïi quoác gia, hhoaëc chính xaùc hôn, taát caû moïi nhoùm daân treân ñaát seõ ñöôïc phöôùc. Lôøi höùa naày cho AÙp-ra-ham ñaõ cho bieát tröôùc raèng keå caû haøng ngaøn nhoùm daân ngoaïi khaép nôi treân theá giôùi ñöôïc phöôùc ôû trong Ñaáng Christ. Caùc nhoùm daân ñoù khaùc bieät nhau vaø hoï soá ôû nhöõng vuøng ñòa lyù khaùc nhau, hoï khaùc nhau veà chuûng toäc, veà neàn vaên hoùa vaø ngoân ngöõ. Ñöùc Chuùa trôøi muoán taát caû moïi ngöôøi ñöôïc phöôùc trong Ñaáng christ, ñoù laø lyù do taïi sao Chuùa Gieâ-su ñaõ cheát cho toäi loãi cuûa toaøn theå nhaân loaïi (I Giaêng 2:2).

Maëc daàu Chuùa Gieâ-su noùi ñaõ noùi ñöôøng heïp daãn ñeán söï soáng keû kieám ñöôïc thì ít (Ma-thi-ô 7:14), nhöng söù ñoà Giaêng ñeå cho chuùng ta coù lyù do chính ñaùng tin raèng seõ coù nhieàu ngöôøi ñaïi dieän töø caùc nhoùm daân khaùc nhau treân theá giôùi seõ coù maët trong vöông quoác töông lai cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi:

Söï aáy ñoaïn, toâi nhìn xem, thaáy voâ soá ngöôøi, khoâng ai ñeám ñöôïc, bôûi moïi nöôùc, moïi chi phaùi, moïi daân toäc, moïi tieáng maø ra; chuùng ñöùng tröôùc ngoâi vaø tröôùc Chieân Con, maëc aùo daøi traéng, tay caàm nhaønh chaø laø, caát tieáng lôùn keâu raèng: Söï cöùu roãi thuoäc veà Ñöùc Chuùa Trôøi ta, laø Ñaáng ngöï treân ngoâi, vaø thuoäc veà Chieân Con (Khaûi-huyeàn 7:9-10).

Vaäy vôùi söï tieân ñoaùn vó ñaïi naày thì con caùi Chuùa neân mong ñôïi ñeå keát hôïp cuøng vôùi moät ñaùm ñoâng ña saéc daân raát lôùn ôû tröôùc ngai cuûa Chuùa moät ngaøy gaàn ñaây!

Nhieàu nhaø chieán löôïc truyeàn giaûng ñöông thôøi ñaõ nhaát maïnh nhieàu ñeán vieäc truyeàn giaûng cho haøng ngaøn nhoùm saéc toäc “daáu kín” vaãn coøn toàn taïi ôû khaêp nôi treân theá giôùi, vôùi hy voïng coù theå môû ra moät Hoäi thaùnh trong moãi moät nhoùm ngöôøi trong trong soá hoï. Taát nhieân ñieàu naày coù theå thöïc hieän ñöôïc, khi Chuùa Gieâ-su truyeàn baûo chuùng ta ñi khaép theá gian vaø “moân ñoà moân daân (hoaëc theo nghóa ñen, caùc nhoùm saéc toäc)” (Ma-thi-ô 28:19). Tuy nhieân, duø cho keá hoaïch cuûa con ngöôøi coù toát ñeán ñaâu ñi chaêng nöõa, ñaëc bieät khi khoâng coù söï daãn daét cuûa Ñöùc Thaùnh Linh, thöôøng coù theå gaây ra söï toån haïi hôn laø toát. Chuùng ta böôùc theo söï khoân ngoan cuûa Ñöùc Chuùa trôøi khi chuùng ta ñeo ñuoåi ñeå xaây döïng vöông quoác cuûa Ngaøi, thaät laø quan troïng. Ngaøi ñaõ ban cho chuùng ta nhieàu thoâng tin vaø söï chæ daãn lieân quan ñeán vieäc chuùng ta moân ñoà khaép theá gian nhieàu choã hôn khoâng rieâng gì ôû trong Ma-thi-ô 28:19 thoâi.

Coù leõ söï kieän bò nhieàu ngöôøi coâ gaéng laøm troïn Ñaïi Maïng Lònh boû qua nhieàu nhaát laø Ñöùc Chuùa Trôøi laø Nhaø Truyeàn giaûng Vó Ñaïi nhaát trong taát caû nhaø truyeàn giaûng, vaø chuùng ta laø nhöõng ngöôøi cuøng laøm vieäc vôùi Ngaøi, chöù khoâng phaûi cho Ngaøi. Ngaøi quan taâm ñeán vieäc truyeàn giaûng cho theá giôùi nhieàu hôn baát cöù ngöôøi naøo, vaø Ngaøi chuyeân taâm laøm vieäc cho ñeán cuøng nhieàu hôn baáy cöù moät ngöôøi naøo. Ngaøi ñaõ vaø ñang taän hieán cho coâng cuoäc naày ñeán noãi Ngaøi ñaõ cheát cho söï coâng cuoäc ñoù, vaø ñaõ nghó ñeán ñieàu naày tröôùc khi Ngaøi taïo döïng neân con ngöôøi, vaø Ngaøi vaãn coøn nhö vaäy! Thaät laø söï keát öôùc tuyeät vôøi!

“Chinh Phuïc Theá Giôùi Cho Ñaáng Christ”

(“Winning the World For Christ”)

Thaät thích thuù khi ñoïc caùc thö tín Taân-öôùc, chuùng ta khoâng thaáy söï keâu xin khaån thieát naøo (nhö chuùng ta thöôøng ngaøy hoâm nay) daønh cho caùc tín höõu “haõy ñi ra vaø chinh phuïc theá giôùi naày cho Ñaáng Christ!” Caùc Cô ñoác nhaân vaø nhöõng laõnh ñaïo Cô-ñoác ñaàu tieân ñaõ nhaän bieát raèng Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ noã löïc laøm vieäc ñeå cöùu chuoäc theá giôùi naày, vaø coâng vieäc cuûa hoï laø hôïp taùc vôùi Ngaøi khi Ngaøi daãn daét hoï. Neáu ngöôøi bieát ñöôïc ñieàu naày, thì ñoù chính laø söù ñoà Phao-loâ, Ngöôøi khoâng coù ai “ñöa daét mình ñeán vôùi Chuùa caû.” Ñuùng hôn laø oâng quy ñaïo do haønh ñoäng tröïc tieáp cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñang khi oâng ñang treân ñöôøng ñeán Ña-maùch. Vaø xuyeân suoát saùch Coâng-vuï, chuùng ta thaáy Hoäi thaùnh lan roäng bôûi vì nhöõng ngöôøi ñöôïc söï xöùc daàu cuûa Ñöùc Thaùnh Linh vaø ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh daãn daét ñaõ hôïp taùc vôùi Ñöùc Thaùnh Linh. Maëc daàu saùch Coâng-vuï thöôøng ñöôïc noùi ñeán nhö laø “coâng-vuï cuûa caùc söù ñoà,” nhöng thöïc söï neân noùi ñoù laø “Coâng-vuï cuûa Chuùa”. Trong lôøi giôùi thieäu saùch Coâng-vuï cuûa Luca, oâng ta ñaõ cho bieát raèng trong saùch ñaàu tieân cuûa oâng (saùch Phuùc AÂm mang teân oâng) laø moät baûng kyù thuaät ghi cheùp laïi “taát caû nhöõng gì Chuùa Gieâ-su ñaõ baét ñaàu laøm vaø daïy” (Coâng-vuï 1:1), Hieån nhieân Luca tin raèng saùch Coâng-vuï laø saùch keå veà nhöõng gì Chuùa Gieâ-su ñaõ tieáp tuïc laøm vaø daïy. Ngaøi ñaõ laøm vieäc qua nhöõng ñaày tôù ñöôïc söï xöùc daàu cuûa Ñöùc Thaùnh Linh vaø ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh daãn daét nhöõng ngöôøi ñaõ hôïp taùc vôùi Ngaøi.

Neáu caùc Cô ñoác nhaân ñaàu tieân ñöôïc khích leä “ñi ra laøm chöùng cho haøng xoùm cuûa hoï vaø giuùp ñôõ ñeå chinh phuïc theá giôùi cho Ñaáng Christ,” thì hoï coù traùch nhieäm naøo lieân quan ñeán vieäc xaây döïng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi? Nhöõng ai khoâng ñöôïc keâu goïi ñaëc bieät vaø ban ôn ñeå giaûng Phuùc AÂm coâng khai (caùc söù ñoà vaø nhöõng ngöôøi truyeàn giaûng) thì ñöôïc keâu goïi soáng ñôøi soáng vaâng lôøi vaø thaùnh khieát, vaø saün saøng phoøng veä tröôùc nhöõng keû chöûa ruûa hoaëc hoûi leõ hoï. Chaúng haïn Phi-e-rô ñaõ vieát:

Neáu anh em phaûi vì söï coâng bình maø chòu khoå, aáy thaät laø coù phöôùc. Chôù sôï ñieàu hoï sôï vaø ñöøng roái trí; nhöng haõy toân Ñaáng Christ, laø Chuùa, laøm thaùnh trong loøng mình. Haõy thöôøng thöôøng saün saøng ñeå traû lôøi moïi keû hoûi leõ veà söï troâng caäy trong anh em, song phaûi hieàn hoøa vaø kính sôï (I Phi-e-rô 3:14-16).

Xin löu yù laø Phi-e-rô ñaõ vieát cho caùc Cô ñoác nhaân ñang chòu ñöïng söï baét bôù. Neáu Cô ñoác nhaân khoâng khaùc vôùi theá gian thì (dó nhieân) theá gian seõ chaúng baét bôù hoï laøm gì. Ñaây laø moät lyù do ngaøy hoâm nay coù raát ít söï baét bôù ngöôøi tin chuùa trong nhieàu nôi- bôûi vì caùc Cô ñoác nhaân höõu danh voâ thöïc khoâng soáng khaùc hôn nhöõng ngöôøi khaùc. Hoï khoâng phaûi laø nhöõng Cô ñoác nhaân thaät chuùt naøo, vaø chaúng coù ai theøm baét bôù hoï. Song nhieàu cô-ñoác-nhaân kieån naày ñöôïc thuùc ñaåy vaøo ngaøy Chuùa Nhaät “chia seû ñöùc tin cuûa hoï cho nhöõng ngöôøi haøng xoùm cuûa hoï”. Khi hoï laøm chöùng cho haøng xoùm cuûa hoï, thì nhöõng ngöôøi haøng xoùm naày ngaïc nhieân khi bieát raèng hoï ñöôïc meänh danh laø nhöõng Cô ñoác nhaân taùi sinh sao?

Teâ haïi hôn, “Phuùc AÂm” hoï chia seû thöïc chaát khoâng khaùc gì hôn vieäc noùi vôùi haøng xoùm cuûa hoï “tin töùc toát” bò hieåu laàm neáu hoï nghó raèng coâng vieäc laønh hoaëc vaâng theo Ñöùc Chuùa Trôøi coù lieân quan ñeán söï cöùu roãi. Taát caû vaán ñeà hoï caàn laøm laø hoï chæ “tieáp nhaän Chuùa Gieâ-su laø Cöùu Chuùa cho rieâng mình”.

Töông phaûn vôùi ñieàu ñoù, caùc Cô ñoác nhaân ñaàu tieân (Chuùa cuûa Hoï thöïc söï laø Gieâ-su) noåi baät nhö aùnh saùng trong choã toái taêm, vaø vì vaäy hoï khoâng caàn hoï nhöõng baøi hoïc bieát caùch laøm chöùng hoaëc theâm loøng can ñaûm ñeå noùi cho haøng xoùm cuûa hoï laø hoï laø nhöõng ngöôøi theo Chuùa Gieâ-su. Hoï coù nhieàu cô hoäi ñeå chia seû Phuùc AÂm khi hoï ñöôïc hoûi hoï bò cheâ bai vì côù söï coâng bình cuûa hoï. Hoï chæ caàn ñaët rieâng Chuùa Gieâ-su laøm Chuùa trong loøng hoï vaø saün saøng phoøng veä, gioáng nhö nhöõng gì Phi-e-rô ñaõ noùi.

Coù leõ söï khaùc nhau cô baûn giöõa caùc Cô ñoác nhaân thôøi hieän ñaïi vaø Cô ñoác nhaân ñaàu tieân laø: Caùc Cô ñoác nhaân thôøi hieän ñaïi coù khuynh höôùng nghó raèng moät Cô ñoác nhaân ñöôïc bieát ñeán bôûi nhöõng gì ngöôøi ñoù bieát vaø tin- chuùng ta goïi ñoù laø “giaùo lyù,” do vaäy chuùng ta taäp trung hoïc ñieàu ñoù. Traùi laïi, caùc Cô ñoác nhaân ñaàu tieân tin raèng moät Cô ñoác nhaân ñöôïc bieát ñeán bôûi nhöõng gì ngöôøi ñoù ñaõ laøm- do vaäy hoï taäp trung vaøo vieäc vaâng theo maïng lònh cuûa Ñaáng Christ. Thaät thuù vò khi bieát raèng thöïc theá thì khoâng moät Cô ñoác nhaân cuûa möôøi boán theá kyû ñaàu tieân coù laáy moät cuoán Kinh-thaùnh, do vaäy ngöôøi ñoù khoâng theå coù “Kinh-thaùnh ñeå ñoïc haèng ngaøy,” ñieàu ñaõ trôû thaønh nhöõng luaät leä chính yeáu cuûa traùch nhieäm Cô ñoác nhaân ñöông thôøi. Taát nhieân toâi khoâng muoán noùi raèng Caùc Cô ñoác nhaân khoâng neân ñoïc Kinh-thaùnh cuûa hoï haèng ngaøy. Toâi chæ muoán noùi raèng coù quaù nhieàu Cô ñoác nhaân ñaõ coi vieäc hoïc Kinh-thaùnh quan troïng hôn vieäc vaâng theo lôøi Kinh-thaùnh. Ñeå cuoái cuøng roài chuùng ta leân mình kieâu ngaïo cho mình coù giaùo lyù ñuùng (ñöôïc cho laø nhöõng thaønh vieân cuûa 29,999 heä phaùi khaùc nhöõng ngöôøi khoâng thuoäc caáp ñoä cuûa chuùng ta) song vaãn coøn nhieàu chuyeän, noùi laùo vaø tích tröõ cuûa caûi traàn gian.

Neáu chuùng ta muoán laøm meàm loøng ngöôøi ta ñeå hoï deã tieáp nhaän Phuùc AÂm hôn, thì chuùng ta coù theå laøm ñöôïc ñieàu naày baèng caùc coâng vieäc laønh cuûa chuùng ta hôn laø giaùo lyù cuûa chuùng ta.

Ñöùc Chuùa Trôøi, Nhaø truyeàn giaûng Vó Ñaïi

(God, the Greatest Evangelist)

Chuùng ta haõy xem xeùt chi tieát hôn veà coâng vieäc Ñöùc Chuùa Trôøi trong vieäc xaây döïng vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Chuùng ta caøng hieåu coâng vieäc cuûa Ngaøi döôøng naøo, thì chuùng ta coù theå coäng taùc vôùi Ngaøi nhieàu hôn chöøng aáy.

Khi ngöôøi ta tin Chuùa Gieâ-su, ñoù laø ñieàu hoï laøm lieân quan ñeán taám loøng cuûa hoï (Roâ-ma 10:9-10). Hoï tin Chuùa Gieâ-su do ñoù hoï aên naên. Hoï truaát pheá yù muoán rieâng cuûa hoï xuoáng vaø ñaët Chuùa Gieâ-su leân Ngoâi yù muoán cuûa hoï. Tin ñoøi hoûi söï thay ñoåi taám loøng.

Töông töï gioáng vaäy, khi ngöôøi ta khoâng tin Chuùa Gieâ-su, thì ñoù laø ñieàu hoï laøm lieân quan ñeán taám loøng cuûa hoï. Hoï choáng cöï Chuùa, vì vaäy hoï khoâng aên naên. Bôûi quyeát ñònh coù yù thöùc, hoï ñeå Chuùa Gieâ-su ngoaøi ngai loøng cuûa hoï. Söï voâ tín lieân quan ñeán moät quyeát ñònh luoân luoân khoâng chòu thay ñoåi loøng cuûa ngöôøi ñoù.

Chuùa Gieâ-su ñaõ chæ cho thaáy raèng loøng ngöôøi ta quaù chai cöùng ñeán noãi khoâng moät ai coù theå ñeán vôùi Ngöôøi neáu hoï khoâng ñöôïc Ñöùc Chuùa Cha keùo ñeán (Giaêng 6:44). Ñöùc Chuùa Trôøi ñang keùo ngöôøi ta ñeán vôùi Chuùa Gieâ-su moät caùch nhaân töø vaø lieân tuïc baèng nhieàu phöông tieän khaùc nhau, taát caû phöông tieän naày ñieàu ñuïng chaïm taám loøng cuûa hoï vaø qua nhöõng phöông tieän naày hoï phaûi quyeán ñònh luoân luoân hoaëc meàm loøng hoaëc cöùng loøng hoï.

Phöông tieän gì Ñöøc Chuùa Trôøi ñang duøng ñeå ñuïng chaïm taám loøng cuûa ngöôøi ta vôùi hy voïng keùo hoï ñeán vôùi Chuùa Gieâ-su?

Tröôùc tieân, Ngaøi duøng söï saùng taïo cuûa Ngaøi nhö Phao-loâ ñaõ vieát,

Vaû, côn giaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi töø treân trôøi toû ra nghòch cuøng moïi söï khoâng tin kính vaø moïi söï khoâng coâng bình cuûa nhöõng ngöôøi duøng söï khoâng coâng bình maø baét hieáp leõ thaät. Vì ñieàu chi coù theå bieát ñöôïc veà Ñöùc Chuùa Trôøi thì ñaõ trình baøy ra cho hoï, Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ toû ñieàu ñoù cho hoï roài, bôûi nhöõng söï troïn laønh cuûa Ngaøi maét khoâng thaáy ñöôïc, töùc laø quyeàn pheùp ñôøi ñôøi vaø boån taùnh Ngaøi, thì töø buoåi Saùng-theá vaãn sôø sôø nhö maét xem thaáy, khi ngöôøi ta xem xeùt coâng vieäc cuûa Ngaøi. Cho neân hoï khoâng theå chöõa mình ñöôïc (Roâ-ma 1:18-20).

Chuù yù thaáy Phao-loâ noùi raèng ngöôøi ta “baét hieáp leõ thaät” ñieàu ñoù: “quaù roõ raøng ôû beân trong hoï”. Nghóa laø leõ thaät noåi leân töø beân trong hoï vaø baét hoï phaûi ñoái dieän vôùi leõ thaät, song hoï vaãn daäp xuoáng vaø choáng traû söï caùo traùch trong loøng hoï.

Chính xaùc laø leõ thaät naøo maø moïi ngöôøi ñeàu bieát roõ ôû trong loøng? Phao-loâ noùi raèng ñoù laø “nhöõng söï troïn laønh cuûa Ngaøi maét khoâng thaáy ñöôïc, töùc laø quyeàn pheùp ñôøi ñôøi vaø boån taùnh Ngaøi,” ñöôïc baøy toû qua “nhöõng coâng vieäc ñaõ ñöôïc laøm ra”. Nhìn vaøo söï saùng taïo cuûa Ngaøi ngöôøi ta bieát roõ trong loøng mình raèng Ngaøi toàn taïi moät caùch hieån nhieân.[1] Ngaøi cöïc kyø quyeàn naêng, saùng taïo laï luøng vaø thoâng saùng vaø khoân ngoan ñaùng kinh ngaïc, chæ môùi lieät ra moät ít thoâi.

Söï keát luaän cuûa Phao-loâ laø nhöõng ngöôøi nhö theá “khoâng theå chöõa mình ñöôïc,” vaø oâng ta ñaõ ñuùng. Ñöùc Chuùa Trôøi ñang tieáp tuïc heùt vaøo moïi ngöôøi, baøy toû chính Ngaøi vaø coá gaéng laøm cho hoï meàn loøng, nhöng haày heát ñaõ bòt tai mình laïi khoâng muoán nghe. Tuy nhieân, Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng bao giôø ngöøng heùt leân suoát ñôøi hoï, baèng caùch luoân baøy toû nhöõng pheùp laï- qua caùc loaøi hoa, caùc loaøi chim, caùc em beù, boâng tuyeát, chuoái, taùo vaø haøng trieäu thöù khaùc.

Neáu Coù Ñöùc Chuùa trôøi thì Ngaøi cuõng vó ñaïi nhö coâng vieäc saùng taïo ñang baøy toû, do vaäy, hieån nhieân chuùng ta neân vaâng lôøi Ngaøi. Söï khaûi thò beân trong ñoù ñaõ heùt leân moät söù ñieäp quan troïng hôn caû: Haõy aên naên! Vì lyù do naày, Phao-loâ vaãn luoân noùi raèng moïi ngöôøi ñaõ nghe söï keâu goïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå aên naên:

Nhöng toâi hoûi: Coù phaûi laø hoï chöa nghe chaêng? Traùi laïi, “Tieáng cuûa caùc söù giaû ñaõ vang khaép ñaát, Vaø lôøi cuûa söù giaû ñaõ ñaït ñeán cuøng theá gian” (Roâ-ma 10:18).

Thöïc ra ñaõ trích caâu Kinh-thaùnh noåi tieáng naày trong Thi-thieân 19, maø toaøn boä ñoaïn ñoù noùi raèng,

Caùc töøng trôøi rao truyeàn söï vinh hieån cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, Baàu trôøi giaõi toû coâng vieäc tay Ngaøi laøm. Ngaøy naày giaûng cho ngaøy kia, Ñeâm naày toû söï tri thöùc cho ñeâm noï. Chaúng coù tieáng, chaúng coù lôøi noùi; Cuõng khoâng ai nghe tieáng cuûa chuùng noù. Daây ño chuùng noù buûa khaép traùi ñaát, Vaø lôøi noùi chuùng noù truyeàn ñeán cöïc ñòa (Thi-thieân 19:1-4a).

Moät laàn nöõa cho thaáy Ñöùc Chuùa Trôøi ñang phaùn vôùi moïi ngöôøi, ngaøy vaø ñeâm thoâng qua söï saùng taïo cuûa Ngaøi. Neáu ngöôøi ta ñaõ phaûn öùng ñuùng vôùi söù ñieäp saùng taïo cuûa Ngaøi, thì hoï ñaõ saáp maët xuoáng ñaát nmaø keâu caàu nhö theá naày: “Hôõi Ñaáng Taïo Hoùa Vó Ñaïi, Ngaøi ñaõ taïo döïng neân con, vaø hieån nhieân laø Ngaøi ñaõ taïo döïng neân con laøm theo yù muoán cuûa Ngaøi. Vì vaäy con thuaän phuïc Ngaøi!”

Ñöùc Chuùa Trôøi Phaùn Qua Caùc Phöông tieän Khaùc Nöõa

(Another means by which God Speaks)

Lieân quan ñeán söï khaûi thò qua söï saùng taïo beân ngoaøi/ trong loøng nhaän bieát roõ laø moät khaûi thò beân trong loøng khaùc nöõa, khaûi thò naày cuõng laø söï ban cho cuûa Chuùa, noù khoâng phuï thuoäc vaøo khaûi thò söï baøy toû beân ngoaøi cuûa pheùp laï saùng taïo. Söï khaûi thò beân trong ñoù laø löông taâm cuûa moãi moät ngöôøi, tieáng noùi ñoù ñang tieáp tuïc baøy toû luaät phaùp cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Phao-loâ ñaõ vieát,

Vaû, daân ngoaïi voán khoâng coù luaät phaùp, khi hoï töï nhieân laøm nhöõng vieäc luaät phaùp daïy bieåu, thì nhöõng ngöôøi aáy daàu khoâng coù luaät phaùp, cuõng töï neân luaät phaùp cho mình. Hoï toû ra raèng vieäc maø luaät phaùp daïy bieåu ñaõ ghi trong loøng hoï: Chính löông taâm mình laøm chöùng cho luaät phaùp, coøn yù töôûng mình khi thì caùo giaùc mình, khi thì binh vöïc mình. AÁy laø ñieàu seõ hieän ra trong ngaøy Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ maø xeùt ñoaùn nhöõng vieäc kín nhieäm cuûa loaøi ngöôøi, y theo Tin laønh toâi (Roâ-ma 2:14-16).

Do vaäy, moïi ngöôøi bieát phaân bieät phaûi traùi. Hay noùi maïnh hôn, thì moïi ngöôøi bieát ñieàu gì laøm haøi loøng Ñöùc Chuùa Trôøi vaø ñieàu gì thì khoâng, vaø Ngaøi baét moãi ngöôøi chòu traùch nhieäm nhöõng vieäc ngöôøi ñoù laøm, bieát khoâng laøm haøi loøng Ngaøi trong ngaøy phaùn xeùt. Khi ngöôøi ta caøng lôùn tuoåi, taát nhieân hoï caøng bieát thanh minh toäi loãi cuûa mình vaø boû qua tieáng noùi cuûa löông taâm, nhöng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng bao giôø ngöøng noùi luaät phaùp cuûa Ngaøi trong loøng hoï.

Phöông Tieän Thöù Ba (A Third Means)

Nhöng ñoù khoâng phaûi laø taát caû. Ñöùc Chuùa Trôøi, Nhaø Truyeàn giaûng Vó Ñaïi ñang laøm vieäc ñeå ñem moïi ngöôøi ñeán söï aên naên, song Ngaøi phaùn vôùi moïi ngöôøi qua moät phöông tieän khaùc nöõa. Moät laàn nöõa, chuùng ta ñoïc nhöõng lôøi cuûa Phao-loâ:

Vaû, côn giaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi töø treân trôøi toû ra nghòch cuøng moïi söï khoâng tin kính vaø moïi söï khoâng coâng bình cuûa nhöõng ngöôøi duøng söï khoâng coâng bình maø baét hieáp leõ thaät (Roâ-ma 1:18).

Chuù yù thaáy Phao-loâ ñaõ noùi côn giaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñöôïc toû ra, khoâng phaûi saép ñöôïc toû ra vaøo moät ngaøy naøo ñoù. Côn giaän cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi hieån hieän cho moïi ngöôøi bieát roõ trong nhieàu söï kieän ñau buoàn vaø bi thöông, lôùn vaø nhoû quaáy raày nhaân loaïi. Neáu Ñöùc Chuùa Trôøi toaøn naêng, coù theå laøm baát cöù ñieàu gì vaø ngaên caûn baát cöù ñieàu gì, do vaäy khi nhöõng ñieàu nhöng theá aäp ñeán treân nhöõng keû khoâng ñeå yù ñeán Ngaøi, coù theå chæ laø söï baøy toû côn giaän cuûa Ngaøi. Chæ coù nhöõng nhaø thaàn hoïc voâ thöùc vaø nhöõng trieát gia ngu daïi môùi khoâng theå thaáy ñieàu naày maø thoâi. Song ngay caû trong côn giaän cuûa Ngaøi, söï nhôn töø vaø tình yeâu cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vaãn ñöôïc baøy toû, khi caùc ñoái töôïng cuûa côn giaän cuûa Ngaøi thöôøng nhaän söï thaïnh noä cuûa Ngaøi yù hôn nhöõng gì hoï ñaùng nhaän, do vaäy ñoù chæ laø caûnh baùo moät caùch yeâu thöông cho bieát tröôùc veà côn giaän ñôøi ñôøi ñang chôø ñôïi nhöõng ngöôøi khoâng chòu aên naên sau khi hoï cheát. Ñaây laø phöông tieän khaùc nöõa maø Ñöùc Chuùa Trôøi duøng ñeå gaây chuù yù cho nhöõng ngöôøi caàn aên naên.

Phöông Tieän Thöù Tö (A Fourth Means)

Phöông tieän cuoái cuøng, Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng nhöõng coá gaéng keùo ngöôøi ñeán vôùi Ngaøi qua söï saùng taïo, qua löông taâm vaø tai hoïa, maø coøn keùo ngöôøi ta ñeán vôùi Ngaøi qua söï keâu goïi cuûa Phuùc AÂm. Khi caùc toâi tôù Ngaøi vaâng lôøi Ngaøi rao giaûng Tin-Laønh, thì cuõng neân rao cuøng söù ñieäp saùng taïo, löông taâm vaø tai hoïa ñöôïc taùi khaúng ñònh laïi moät laàn nöõa: Haõy aên naên!

Baïn coù theå thaáy raèng nhöõng gì chuùng ta truyeàn giaûng khoâng ñaùng so saùnh vôùi nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi laøm. Ngaøi vaãn ñang tieáp tuïc truyeàn giaûng cho moïi ngöôøi vaøo moïi luùc trong moãi moät ngaøy cuûa ngöôøi ñoù, trong khi ñoù nhöõng Nhaø Truyeàn giaûng Vó Ñaïi nhaát cuûa con ngöôøi coù theå giaûng ñöôïc cho vaøi traêm nghìn ngöôøi traûi qua nhieàu thaäp kyû. Vaø nhöõng nhaø truyeàn giaûng ñoù giaûng chung chung cho nhoùm ngöôøi naøo ñoù chæ moät laàn trong moät thôøi ñieåm ngaén nguûi naøo ñoù. Thöïc teá, cô hoäi duy nhaát ñoù laø taát caû caùc giaùo só nhö theá naày thaät söï ñöôïc cho pheùp cho ngöôøi ta caên cöù theo maïng lònh cuûa Chuùa Gieâ-su phuûi buïi khoûi cho mình baát cöù thaønh phoá naøo, laøng naøo hoaëc nhaø naøo khoâng tieáp nhaän hoï (Ma-thi-ô 10:14). Taát caû ñieàu naày noùi raèng khi chuùng ta so saùnh söï truyeàn giaûng caùo traùch trong loøng, gaây xuùc ñoäng, phoå quaùt, khoâng bao giôø ngöng nghæ cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi vôùi söï truyeàn giaûng raát giôùi haïn cuûa chuùng ta, thì thaät söï khoâng so saùnh ñöôïc.

Caùi nhìn naày giuùp chuùng ta hieåu roõ hôn veà traùch nhieäm cuûa chuùng ta trong vieäc truyeàn giaûng vaø xaây döïng vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Tuy nhieân tröôùc khi chuùng ta xem xeùt vai troø cuûa chuùng ta chi tieát hôn, thì coù moät yeáu toá quan troïng khaùc nöõa maø chuùng ta phaûi theå phaûi qua ñöôïc.

Nhö ñaõ noùi tröôùc ñaây, söï aên naên vaø tin laø nhöõng ñieàu ngöôøi ta laøm lieân quan ñeán taám loøng cuûa hoï. Ñöùc Chuùa Trôøi muoán moïi ngöôøi haï mình, laøm meàm loøng cuûa mình, aên naên vaø tin Chuùa Gieâ-su. Ñöùc Chuùa Trôøi tieáp tuïc laøm vieäc trong taám loøng ngöôøi ta theo nhieàu caùh vöøa ñöôïc moâ taû cho ñeán cuoái cuøng.

Taát nhieân Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng bieát tình traïng taám loøng cuûa moãi moät ngöôøi. Ngaøi bieát ai ñang cöùng loøng vaø ai ñang meàm loøng. Ngaøi bieát ai ñang nghe söù ñieäp khoâng bao giôø ngöøng nghæ cuûa Ngaøi vaø ai ñang boû ngoaøi tai nhöõng söù ñieäp ñoù. Ngaøi bieát taám loøng cuûa ngöôøi naøo khi gaëp phaûi tai hoïa naøo ñoù trong ñôøi seõ khieán cho hoï môû loøng aên naên. Ngaøi bieát nhöõng taám loøng naøo quaù cöùng coûi ñeán noãi khoâng coøn hy voïng cho hoï aên naên. (Ngaøi ñaõ phaùn vôùi Gieâ-reâ-mi ba laàn. ví duï nhö, ñöøng caàu nguyeän cho daân Y-sô-ra-eân bôûi vì loøng hoï khoâng aên naên; (xem Gieâreâmi 7:16; 11:14; 14:11)[2] Ngaøi bieát ai meàm loøng trong thôøi ñieåm coù söï caùo traùch theâm moät chuùt cuûa Ñöùc Thaùnh Linh seõ khieán ngöôøi ñoù aên naên.

Haõy ghi nhôù taát caû ñieàu naày, chuùng ta coù theå hoïc ñöôïc ñieàu gì veà traùch nhieäm cuûa Hoäi thaùnh trong vieäc coâng boá Phuùc AÂm vaø xaây döïng vöông quoác cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi?

Nguyeân Taéc #1 (Principle #1)

Tröôùc tieân, döôøng nhö khoâng hôïp lyù laø Ñöùc Chuùa Trôøi, Nhaø Truyeàn giaûng Vó Ñaïi ñang laøm vieäc 95% toaøn boä coâng vieäc, moãi ngaøy Ngaøi ñaõ vaø ñang la heùt khoâng ngöøng nghæ vôùi ngöôøi ta. Chaéc ñaõ coù theå sai phaùi caùc toâi tôù cuûa Ngaøi ra ñi coâng boá Phuùc AÂm cho nhöõng ngöôøi deã môû loøng tieáp nhaän hôn nhöõng ngöôøi ít môû loøng tieáp nhaän hôn? Toâi ñaõ nghó vaäy.

Döôøng nhö cuõng khoâng theå cho Ñöùc Chuùa Trôøi, Nhaø Truyeàn giaûng Vó Ñaïi ñaõ giaûng vaø ñang giaûng cho moïi ngöôøi vaøo moïi luùc trong ñôøi cuûa hoï, coù leõ ñaõ choïn thaäm chí khoâng baän taâm ñeán vieäc ñem Phuùc AÂm ñeán cho nhöõng ngöôøi ñang hoaøn toaøn boû qua moïi ñieàu khaùc Ngaøi ñaõ vaø ñang noùi vôùi hoï nhieàu naêm? Theá thì taïi sao Ngaøi phaûi phí söùc noùi cho ngöôøi ta 5% coøn laïi veà nhöõng gì Ngaøi muoán noùi cho hoï bieát hoï ñaõ vaø ñang hoaøn toaøn boû qua 95% nhöõng ñieàu Ngaøi ñang coá gaéng noùi vôùi hoï khoâng? Toâi nghó raèng coù leõ thích hôïp hôn laø Chuùa sai söï phaùn xeùt ñeán treân nhöõng ngöôøi nhö theá hy voïng hoï seõ meàm loøng. Vaø neáu hoï ñaõ meàm loøng, thì Ngaøi seõ sai toâi tôù cuûa Ngaøi ñeán coâng boá Phuùc AÂm.

Moät soá ngöôøi coù theå noùi raèng Ñöùc Chuùa Trôøi seõ sai toâi tôù cuûa Ngaøi ñeán vôùi nhöõng ngöôøi Ngaøi bieát hoï seõ khoâng aên naên ñeå hoï seõ khoâng baøo chöõa ñöôïc khi hoï ñöùng tröôùc söï phaùn xeùt cuûa Ngaøi. Tuy nhieân, haõy nhôù raèng, theo Kinh-thaùnh, nhöõng ngöôøi nhö theá ñaõ khoâng theå baøo chöõa ñöôïc tröôùc Ñöùc Chuùa Trôøi bôûi vì söï baøy toû khoâng bao giôø ngöøng nghæ cuûa Ngaøi veà chính mình Ngaøi qua söï saùng taïo cuûa Ngaøi (Roâ-ma 1:20). Vì vaäy, neáu Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng sai moät trong caùc toâi tôù cuûa Ngaøi ñeán vôùi nhöõng ngöôøi nhö theá, thì cuõng khoâng ñeå cho hoï seõ coù traùch nhieäm giaûi thích, nhöng ñeå hoï seõ chòu traùch nhieäm taát caû.

Neáu thöïc teá ñuùng laø Ñöùc Chuùa Trôøi thích daãn daét caùc toâi tôù cuûa Ngaøi ñeán vôùi nhöõng ngöôøi môû loøng tieáp nhaän ngaøi, vaäy thì chuùng ta, caùc toâi tôù cuûa Ngaøi neân caàu xin söï khoân ngoan cuûa Ngaøi ñeå chuùng ta coù theå ñöôïc daãn daét ñeán vôùi nhöõng ngöôøi Ngaøi bieát ñaõ chín cho muøa gaët.

Moät Ví Duï Trong Kinh Thaùnh (A Scriptural Example)

Nguyeân taéc naày ñöôïc chöùng minh caùch ñeïp ñeõ trong chöùc vuï cuûa nhaø truyeàn giaûng Phi-líp ñöôïc ghi laïi trong saùch Coâng-vuï. Phi-líp ñaõ giaûng cho ñaùm ñoâng môû loøng tieáp nhaän Chuùa taïi thaønh Sa-ma-ri, nhöng sau ñoù ñöôïc thieân söù daãn daét ñi ñeán moät con ñöôøng cuï theå. Taïi ñoù oâng ñaõ ñöôïc daãn daét ñeán moät ngöôøi khao khaùt môû loøng tieáp nhaän Chuùa:

Baáy giôø, coù moät thieân söù cuûa Chuùa phaùn cuøng Phi-líp raèng: Haõy chôø daäy ñi qua phía nam, treân con ñöôøng töø thaønh Gieâ-ru-sa-lem xuoáng thaønh Ga-xa. Ñöôøng aáy vaéng veû. Ngöôøi chôø daäy vaø ñi. Kìa, coù moät hoaïn quan EÂ-thi-oâ-bi, laøm quan haàu cuûa Can-ñaùc, nöõ vöông nöôùc EÂ-thi-oâ-bi, coi soùc heát caû kho taøng baø, ñaõ ñeán thaønh Gieâ-ru-sa-lem ñeå thôø phöôïng, khi trôû veà, ngoài treân xe maø ñoïc saùch tieân tri EÂ-sai. Ñöùc Thaùnh Linh phaùn cuøng Phi-líp raèng: Haõy laïi gaàn vaø theo kòp xe ñoù. Phi-líp chaïy ñeán, nghe ngöôøi EÂ-thi-oâ-bi ñoïc saùch tieân tri EÂ-sai, thì noùi raèng: OÂng hieåu lôøi mình ñoïc ñoù chaêng? Hoaïn quan traû lôøi raèng: Neáu chaúng ai daïy cho toâi, theå naøo toâi hieåu ñöôïc? Ngöôøi beøn môøi Phi-líp leân xe ngoài keà beân. Vaû, choã ngöôøi ñoïc trong Kinh Thaùnh laø ñoaïn naày:

Ngöôøi ñaõ bò keùo ñi nhö con chieân ñeán haøng laøm thòt, Laïi nhö chieân con caâm tröôùc maët keû hôùt loâng, Ngöôøi chaúng môû mieäng. Trong khi Ngöôøi heøn haï thì söï ñoaùn xeùt Ngöôøi ñaõ bò caát ñi. Coøn ai seõ keå ñôøi cuûa Ngöôøi? Vì söï soáng Ngöôøi ñaõ bò ruùt khoûi ñaát roài.

Hoaïn quan caát tieáng noùi cuøng Phi-líp raèng: Toâi xin hoûi oâng, ñaáng tieân tri ñaõ noùi ñieàu ñoù veà ai? Coù phaûi noùi veà chính mình ngöôøi chaêng, hay laø veà ngöôøi naøo khaùc? Phi-líp beøn môû mieäng, baét ñaàu töø choã Kinh Thaùnh ñoù maø rao giaûng Ñöùc Chuùa Gieâ-su cho ngöôøi. Hai ngöôøi ñöông ñi doïc ñöôøng, gaëp choã coù nöôùc, hoaïn quan noùi raèng: Naày, nöôùc ñaây, coù söï gì ngaên caám toâi chòu pheùp baùp-teâm chaêng? raèng: Phi-líp noùi: Neáu oâng heát loøng tin, ñieàu ñoù coù theå ñöôïc. Hoaïn quan traû lôøi raèng: Toâi tin raèng Ñöùc Chuùa Gieâ-su Christ laø Con Ñöùc Chuùa Trôøi. Ngöôøi bieåu döøng xe laïi; roài caû hai ñeàu xuoáng nöôùc, vaø Phi-líp laøm pheùp baùp-teâm cho hoaïn quan. Khi ôû döôùi nöôùc leân, thì Thaùnh Linh cuûa Chuùa ñem Phi-líp ñi; hoaïn quan chaúng thaáy ngöôøi nöõa, cöù hôùn hôû ñi ñöôøng (Coâng-vuï 8:26-39).

Phi-líp ñöôïc höôùng daãn moät caùch thieân thöôïng ñeán ñeå phuïc vuï cho moät ngöôøi ñang ñoùi khaùt thuoäc linh ñeán noãi oâng ta ñaõ ñi töø Chaâu Phi ñeán thaønh Gieâ-ru-sa-lem ñeå thôø phöôïng Chuùa vaø toái thieåu ñaõ mua moät phaàn baûn sao cuoän da saùch tieân tri EÂ-sai. Khi oâng ñang ñoïc EÂ-sai chöông 53, saùch Kinh-thaùnh roõ raøng nhaát trong Cöïu-öôùc cho bieát chi tieát veà cuûa leã chuoäc toäi cuûa Ñaáng Christ, vaø ñang töï hoûi EÂ-sai ñang vieàt veà ai, thì ñaõ coù Phi-líp ôû ñoù, saün saøng giaùi thích nhöõng gì oâng ñang ñoïc! Coù moät ngöôøi ñaõ chín muøi cho söï quy ñaïo! Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ bieát taám loøng cuûa oâng vaø ñaõ sai Phi-líp ñeán.

Phöông Caùch Toát Hôn (A Better Way)

Ñöôïc Ñöùc Thaùnh Linh daãn daét ñeán vôùi nhöõng ngöôøi ôû loøng laø phaàn thöôûng lôùn hôn nhieàu so vôùi caùch chuùng ta tieáp caän nhöõng ngöôøi khoâng môû loøng tieáp nhaän Chuùa Gieâ-su moät caùch böøa baõi hoaëc tieáp caän coù phöông phaùp bôûi vì chuùng ta nghó thaáy coù toäi hoï seõ khoâng ñöôïc truyeàn giaûng baèng caùch khaùc. Ñöøng queân raèng moãi moät ngöôøi maø baïn gaëp ñaõ vaø ñang ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi truyeàn giaûng khoâng heà ngöøng nghæ. Toát hôn heát, tröôùc tieân chuùng ta phaûi hoûi ngöôøi ta löông taâm cuûa hoï ñang ñoái xöû vôùi hoï nhö theá naøo ñeå quyeát ñònh xem hoï coù môû loøng cho Chuùa hay khoâng, bôûi vì moïi ngöôøi xöû lyù toäi loãi baèng moät soá caùch naøo ñoù.

Moät ví duï khaùc nöõa cuûa cuøng nguyeân taéc naày laø söï quy ñaïo cuûa gia ñình Coït-naây trong chöùc vuï cuûa Phi-e-rô, oâng ñaõ ñöôïc höôùng daãn moät caùch sieâu nhieân ñeán ñeå rao giaûng Phuùc AÂm cho nhoùm ngöôøi ngoaïi coù môû loøng naày. Dó nhieân Coït-naây laø ngöôøi ñang laéng nghe löông taâm cuûa mình vaø tìm kieám Chuùa, nhö ñaõ ñöôïc bieát ñeán bôûi ñôøi saùoâng caàu nguyeän vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi vaø giuùp ñôõ ngöôøi ngheøo (xem Coâng-vuï 10:2). Ñöùc chuùa Trôøi ñaõ keát noái oâng vôùi Phi-e-rô, oâng ñaõ môû loøng laéng nghe söù ñieäp cuûa Phi-e-rô vaø ñöôïc cöùu caùch vinh hieån.

Thaät khoân ngoan hôn bieát bao neáu chuùng ta caàu nguyeän vaø hoûi Ñöùc Thaùnh Linh daãn chuùng ta ñeán vôùoi nhöõng ngöôøi môû loøng hôn laø laäp ra nhöõng keá hoaïch to lôùn vaø phí thôøi gian ñeå chia caùc thaønh phoá chuùng ta ra thaønh khu vöïc nhoû vaø toå chöùc caùc ñoäi caù nhaân chöùng ñaïo ñi thaêm töøng nhaø vaø ñi töøng caên hoà. Neáu Phi-e-rô ñaõ döï moät buoåi nhoùm veà caùc chieán löôïc truyeàn giaûng ôû Gieâ-ru-sa-lem hoaëc neáu Phi-líp ñaõ tieáp tuïc giaûng ôû thaønh Sa-ma-ri, thì caû nhaø Coït-naây vaø hoaïn quan OÂ-thi oâ-pi chaéc ñaõ chöa ñöôïc truyeàn giaûng ñeán.

Dó nhieân, caùc söù ñoà seõ ñöôïc daãn daét ñeå coâng boá Phuùc AÂm tröôùc moät ñaùm ñoâng daân taïp nhöõng ngöôøi môû loøng vaø khoâng môû loøng tieáp nhaän Chuùa. Nhöng hoï cuõng ñaõ tìm kieám Chuùa chæ cho hoï bieát nôi Ngaøi muoán hoï giaûng Phuùc AÂm. Laïi moät laàn nöõa, söï ghi cheùp trong saùch Coâng-vuï laø moät trong nhöõng ngöôøi ñöôïc söï xöùc daàu cuûa Ñöùc Thaùnh Linh vaø ñöôïc söï daãn daét cuûa Ñöùc Thaùnh Linh coäng taùc vôùi Ñöùc Thaùnh Linh khi Ngaøi xaây döïng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi. Phöông phaùp cuûa Hoäi thaùnh ñaàu tieân thaät khaùc döôøng naøo so vôùi Hoäi thaùnh hieän ñaïi. Keát quaû thaät khaùc xa! Taïi sao laïi khoâng baét chöôùc nhöõng ñieàu ñaõ thaønh coâng nhö vaäy?

Nguyeân Taéc #2 (Principle #2)

Nhöõng nguyeân taéc Kinh-thaùnh ñöôïc xem xeùt trong phaàn ñaàu cuûa chöông naày giuùp ñôõ chuùng ta hieåu ñöôïc vai troø cuûa chuùng ta trong vieäc truyeàn giaûng vaø xaây döïng vöông quoác Ñöùc Chuùa Trôøi nhö theá naøo?

Neáu Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ thieát keá söï saùng taïo, löông taâm vaø tai hoïa ñeàu ñang keâu goïi nhaân loaïi aên naên, thì nhöõng ngöôøi rao giaûng Phuùc AÂm caàn phaûi bieát chaéc raèng hoï khoâng coâng boá nhöõng söù ñieäp ngöôïc laïi. Nhöng vaãn coù nhieàu ngöôøi laøm nhö vaäy! Söï rao giaûng cuûa hoï maâu thuaån tröïc tieáp moïi ñieàu Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ coá gaéng noùi vôùi toäi nhaân roài! Söù ñieäp aân suûng khoâng theo Kinh-thaùnh cuûa hoï quaûng baù yù töôûng laø söï neân thaùnh vaø vaâng lôøi khoâng quan troïng ñoái vôùi vieäc cuoái cuøng thì coù ñöôïc söï soáng ñôøi ñôøi. Baèng caùch khoâng ñeà caäp ñeán vieäc caàn aên naên ñeå nhaän söï cöùu roãi, baèng caùch nhaán maïnh raèng söï cöùu roãi khoâng bôûi vieäc laøm (Phao-loâ khoâng coù yù ñieàu naày ñöôïc hieåu theo caùch naày), thöïc söï hoï ñaõ ñaõ giaûng choáng nghòch laïi Chuùa, ñöa ngöôøi ta vaøo söï löøa doái nhieàu hôn maø thöôøng bò ñoaùn phaït ñôøi ñôøi, bôûi vì baây giôø hoï chaéc chaén mình ñöôïc cöùu nhöng thöïc ra hoï chöa ñöôïc cöùu. Thaät bi kòch thay khi caùc söù giaû cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi töï xöng mình ñaïi dieän cho Chuùa nhöng thöïc ra hoï giaûng ngöôïc laïi vôùi Chuùa!

Chuùa Gieâ-su ñaõ truyeàn lònh cho chuùng ta giaûng “aên naên ñeå ñöôïc tha toäi” (Luca 24:47). Söù ñieäp ñoù taùi khaúng ñònh laïi nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phaùn vaø ñang phaùn vôùi toäi nhaân trong suoát cuoäc ñôøi cuûa ngöôøi ñoù. Rao giaûng Phuùc AÂm caét xeù loøng ngöôøi ta vaø laøm cho nhöõng ngöôøi coù loøng chai cöùng phaûi khoù chòu. Song Phuùc AÂm hieän ñaïi meàm deûo noùi cho moïi ngöôøi bieát Ñöùc Chuùa Trôøi yeâu thöông hoï döôøng bao (nhöõng ñieàu maø khgoâng coù moät söù ñoà naøo töøng ñeà caäp ñeán khi hoï rao giaûng Phuùc AÂm trong saùch Coâng-vuï), ñöa mgöôøi ta ñeán choã sai traät nghó raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng giaän hoï hoaëc khoâng choáng nghòch hoï. Ngöôøi ta thöôøng ñöôïc daïy raèng hoï chæ ñôn caàn “tieáp nhaän Chuùa Gieâ-su”. Nhöng Vua muoân vua, Chuùa muoân chuùa khoâng caàn söï tieáp nhaän cuûa chuùng ta. Caâu hoûi khoâng phaûi laø “Baïn coù tieáp nhaän Chuùa Gieâ-su khoâng? “Caâu hoûi laø “Chuùa Gieâ-su coù tieáp nhaän baïn khoâng?” Caâu traû lôøi laø, neáu baïn khoâng aên naên vaø böôùc theo Ngaøi, thì baïn ñaùng gheâ tôûm ñoái vôùi Ngaøi, vaø chæ söï thöông xoùt cuûa Ngaøi ngaên chaën soá phaän cuûa baïn ôû trong hoûa nguïc maø thoâi.

Döôùi aùnh saùng cuûa Phuùc AÂm hieän ñaïi thì laøm cho aân suûng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi quaù reû maït, toâi khoâng ngöøng hoûi taïi sao quaù nhieàu quoác gia ñöôïc cai trò bôûi nhöõng ngöôøi laõnh ñaïo ñaõ ñöôïc Ñöùc Chuùa Trôøi ban cho uy quyeàn cai trò (Ñieàu naày khoâng theå tranh caõi ñöôïc; xem Ñanieân 4:17, 25, 32, 5:21; Giaêng 19:11; Coâng-vuï 12:23, Roâ-ma 13:1), ñaõ cöûa ñaát nöôùc cuûa hoï hoaøn toaøn ñoái vôùi caùc giaùo só phöông taây. Lieäu ñieàu naày coù theå laø vì Ñöùc Chuùa trôøi ñang coá gaéng baûo veä nhöõng quoác gia naày khoûi nhöõng Phuùc AÂm giaû taïo?

Nguyeân Taéc #3 (Principle #3)

Nhöõng nguyeân taéc ñaõ xem xeùt tröôùc ñaây trong chöông naày cuõng giuùp chuùng ta hieåu roõ hôn caùch Ñöùc Chuùa Trôøi nhìn nhöõng ngöôøi ñang theo caùc toân giaùo giaû. Coù phaûi hoï laø nhöõng ngöôøi ngu doát ñaùng thöông bôûi vì hoï chöa bao giôø nghe leõ thaät khoâng? Coù phaûi taát caû nhöõng lôøi ñoå loãi naèm döôùi chaân Hoäi thaùnh vì ñaõ khoâng truyeàn giaûng cho hoï moät caùch höõu hieäu khoâng?

Khoâng, nhöõng ngöôøi nhö theá khoâng phaûi hoï ngu doát khoâng bieát leõ thaät. Coù theå hoï khoâng bieát heát moïi ñieàu nhö moät Cô ñoác nhaân tin bieát, nhöng hoï bieát raèng Ñöùc Chuùa Trôøi ñang baøy toû chính Ngaøi qua söï saùng taïo, qua löông taâm vaø qua thieân tai. Hoï laø nhöõng ngöôøi maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ vaø ñang keâu goïi aên naên suoát caû cuoäc ñôøi hoï, duø hoï chöa bao giôø laø Cô ñoác nhaân hoaëc chöa bao giôø nghe Phuùc AÂm. Hôn theá nöõa, hoaëc hoï ñang laøm meàm mình ñoái vôùi Chuùa hoaëc ñang laøm cöùng loøng hoï.

Phao-loâ ñaõ vieát veà söï ngu muoäi cuûa nhöõng ngöôøi voâ tín vaø cho bieát lyù do ngu muoäi cuûa hoï:

Vaäy, naày laø ñieàu toâi noùi vaø ñieàu toâi nhaân danh Chuùa maø rao ra: aáy laø anh em chôù neân aên ôû nhö ngöôøi ngoaïi ñaïo nöõa, hoï theo söï hö khoâng cuûa yù töôûng mình, bôûi söï ngu muoäi ôû trong hoï, vaø vì loøng hoï cöùng coûi neân trí khoân toái taêm, xa caùch söï soáng cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Hoï ñaõ maát caû söï caûm bieát, ñaønh boû mình trong moät ñôøi buoâng lung, ñem loøng meâ ñaém khoâng bieát chaùn maø phaïm heát moïi ñieàu oâ ueá (EÂ-pheâ-soâ 4:17-19).

Chuù yù thaáy lyù do maø ngöôøi ngoaïi ngu muoäi laø “vì taám loøng hoï cöùng coûi”. Phao-loâ cuõng coâng boá raèng hoï ñaõ “trôû neân chai lyø”. Hieån nhieân oâng ñang noùi veà tình traïng taám loøng cuûa hoï. Nhöõng veát chai ôû treân baøn tay cuûa ngöôøi tay nhieàu laø do lieân tuïc tieáp xuùc vôùi nhöõng vaät maøi moøn da tay meàm maïi. Nhöõng veát chai treân tay trôû neân ít nhaïy caûm. Cuõng gioáng nhö vaäy, nhöõng ngöôøi luoân luoân khaùng cöï vôùi söï keâu goïi cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi qua söï saùng taïo, qua löông taâm, vaø qua nhöõng tai hoïa, thì loøng cuûa hoï trôû neân chai lyø, khieán cho hoï daàn daàn khoâng nhaïy caûm vôùi söï keâu goïi ñoù cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi. Ñaây laø lyù do taïi sao caùc thoáng keâ cho thaáy raèng haàu heát moïi ngöôøi caøng ngaøy caøng giaø thì ít môû loøng tieáp nhaän Chuùa hôn. Ngöôøi caøng ngaøy caøng lôùn tuoåi, thì caøng ít coù khaû naêng cho ngöôøi ñoù seõ aên naên. Nhöõng ngöôøi truyeàn giaûng khoân ngoan haàu nhö nhaém vaøo ngöôøi treû hôn.

Ñònh Toäi Cho Ngöôøi Voâ Tín

(The Guilt of the Unbelieving)

Baèng chöùng theâm nöõa laø Ñöùc Chuùa Trôøi baét toäi ngöôøi ta duø laø hoï chöa bao giôø nghe moät nhaø truyeàn giaûng Cô-ñoác laø chöùng côù maø ñoaùn phaït hoï moät caùch ñích ñaùng. Neáu Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ khoâng baét hoï chòu traùch nhieäm cho toäi loãi cuûa hoï thì Ngaøi seõ khoâng ñoaùn phaït hoï. Vì Ngaøi coù ñoaùn phaït hoï, do vaäy chuùng ta coù theå chaéc chaén raèng Ngaøi baét ngöôøi ta chòu traùch nhieäm, vaø neáu Ngaøi baét ngöôøi ta chòu traùch nhieäm, thì hoï phaûi bieát raèng hoï ñang laøm nhöõng ñieàu khoâng laøm haøi loøng Ngaøi.

Moät caùch maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñoaùn phaït nhöõng ngöôøi choáng cöï söï keâu goïi cuûa Ngaøi ñeán aên naên baèng caùch “phoù hoï” vaøo nhöõng öôùc muoán toäi loãi cuûa hoï ñeå hoï trôû thaønh noâ leä ñeán ñoä thoùa i hoùa traàm troïng hôn. Phao-loâ ñaõ vieát:

Vì hoï daãu bieát Ñöùc Chuùa Trôøi, maø khoâng laøm saùng danh Ngaøi laø Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø khoâng taï ôn Ngaøi nöõa; song cöù laàm laïc trong lyù töôûng hö khoâng, vaø loøng ngu doát ñaày nhöõng söï toái taêm. Hoï töï xöng mình laø khoân ngoan, maø trôû neân ñieân daïi; hoï ñaõ ñoåi vinh hieån cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng heà hö naùt laáy hình töôïng cuûa loaøi ngöôøi hay hö naùt, hoaëc cuûa ñieåu, thuù, coân truøng.

Cho neân Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phoù hoï sa vaøo söï oâ ueá theo loøng ham muoán mình, ñeán noãi töï laøm nhuïc thaân theå mình nöõa, vì hoï ñaõ ñoåi leõ thaät Ñöùc Chuùa Trôøi laáy söï doái traù, kính thôø vaø haàu vieäc loaøi chòu döïng neân theá cho Ñaáng döïng neân, laø Ñaáng ñaùng khen ngôïi ñôøi ñôøi! A-men.

AÁy vì côù ñoù maø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phoù hoï cho söï tình duïc xaáu hoå; vì trong voøng hoï, nhöõng ngöôøi ñaøn baø ñaõ ñoåi caùch duøng töï nhieân ra caùch khaùc nghòch vôùi taùnh töï nhieân. Nhöõng ngöôøi ñaøn oâng cuõng vaäy, boû caùch duøng töï nhieân cuûa ngöôøi ñaøn baø maø un ñoát tình duïc ngöôøi naày vôùi keû kia, ñaøn oâng cuøng ñaøn oâng phaïm söï xaáu hoå, vaø chính mình hoï phaûi chòu baùo öùng xöùng vôùi ñieàu laàm loãi cuûa mình.

Taïi hoï khoâng lo nhìn bieát Ñöùc Chuùa Trôøi, neân Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phoù hoï theo loøng hö xaáu, ñaëng phaïm nhöõng söï chaúng xöùng ñaùng. Hoï ñaày daãy moïi söï khoâng coâng bình, ñoäc aùc, tham lam, hung döõ; chan chöùa nhöõng ñieàu ghen gheùt, gieát ngöôøi, caõi laãy, doái traù, giaän döõ; hay maùch, gieøm cheâ, chaúng tin kính, xaác xöôïc, kieâu ngaïo, khoe khoang, khoân kheùo veà söï laøm döõ, khoâng vaâng lôøi cha meï; daïi doät, traùi lôøi giao-öôùc, khoâng coù tình nghóa töï nhieân, khoâng coù loøng thöông xoùt. Daàu hoï bieát maïng lònh Ñöùc Chuùa Trôøi toû ra nhöõng ngöôøi phaïm caùc toäi döôøng aáy laø ñaùng cheát, theá maø chaúng nhöõng hoï töï laøm thoâi ñaâu, laïi coøn öng thuaän cho keû khaùc phaïm caùc ñieàu aáy nöõa (Roâ-ma 1:21-32).

Chuù yù thaáy Phao-loâ ñaõ nhaán maïnh ñeán nhöõng vieäc laøm toäi loãi cuûa con ngöôøi vaø chòu traùch nhieäm tröôùc Ñöùc Chuùa Trôøi nhöõng ñieàu ñoù. Nhöõng ngöôøi khoâng aên naên “ñaõ bieát Ñöùc Chuùa Trôøi,” nhöng “hoï khoâng toân vinh Ngaøi laø Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø khoâng taï ôn Ngaøi nöõa”. Hoï “ñaõ ñoåi leõ thaät Ñöùc Chuùa Trôøi laáy söï doái traù”. Vaäy chaéc hoï ñaõ choáng cöï leõ thaät Ñöùc Chuùa Trôøi. Do ñoù, Ñöùc Chuùa Trôøi “ñaõ khoâng ngöøng phoù hoï” vaøo nhöõng ñieàu ñeâ maït, ñeán choã hoï phaïm nhöõng ñieàu kyø quaëc, tình duïc traùi töï nhieân vaø baïi hoaïi nhaát khi hoï caøng ngaøy caøng laøm noâ leä luoáng saâu vaøo trong toäi loãi. Thöïc ra, Ñöùc Chuùa Trôøi cho hoï bieát, “Thay vì caùc ngöôi neân phuïc vuï Ta, thì caùc ngöôi laïi muoán phuïc vuï toäi loãi. Cho neân haõy ñi maø phuïc vuï. Ta seõ khoâng ngaên caûn caùc ngöôi, vaø caùc ngöôi caøng ngaøy caøng luoáng saâu vaøo vieäc laøm noâ leä cho thaàn caùc ngöôi yeâu meán”.

Toâi cho raèng ñieàu naày ñaõ cho thaáy hình thöùc ñoaùn phaït naày baøy toû söï nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, trong ñieàu ñoù thaät coù lyù khi cho raèng khi ngöôøi ta caøng baïi hoaïi vaø toâi loãi, thì hoï nhaän bieát ñöôïc ñieàu naày maø thöùc tænh. Moät ngöôøi naøo ñoù töï hoûi raèng taïi sao nhieàu ngöôøi ñoàng tính luyeán aùi khoâng töï hoûi hoï caâu hoûi naày, “Taïi sao toâi thaáy mình bò thích laøm tình vôùi ngöôøi coù cuøng giôùi tính laø ngöôøi toâi khoâng theå thöïc söï coù ñöôïc söï quan heä tình duïc troïn veïn? Chuyeän naày kyø quaùi quaù!” Trong yù nieäm ñoù, ngöôøi ta coù theå lyù luaän raèng Ñöùc Chuùa Trôøi thöùc söï ñaõ “taïo neân hoï theo caùch ñoù” (theo caùch hoï thöôøng lyù luaän ñeå bieän minh cho söï baïi hoaïi cuûa hoï), Nhöng chæ trong yù nieäm cho pheùp, vaø chæ vì Ngaøi hy voïng laøm hoï tænh thöùc ñeå hoï coù theå aên naên vaø kinh nghieäm söï thöông xoùt laï luøng cuûa Ngaøi.

Khoâng phaûi chæ coù nhöõng ngöôøi ñoàng tính uyeán aùi môùi töï mình hoûi nhöõng caâu hoûi nhö theá. Phao-loâ ñaõ lieät keâ ra nhieàu toäi loãi maø ngöôøi ñang laøm noâ leä laø baèng chöùng ñoaùn phaït cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñang giaùng treân nhöõng ngöôøi khöôùc töø phuïc vuï Ngaøi. Haèng tyû ngöôøi neân töï hoûi chính mình veà haønh vi quaùi dôû cuûa hoï. “Taïi sao toâi gheùt chính gia ñình toâi?” “Taïi sao caûm thaáy thích thuù khi noùi haønh, noùi xaáu ngöôøi khaùc?” “Taïi sao toâi khoâng bao giôø thoûa loøng vôùi nhöõng gì mình coù?” “Taïo sao toâi bò thuùc giuïc ñeå xem caùc tranh kieâu daâm loä lieãu caøng ngaøy caøng nhieàu?” Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ phoù hoï vaøo moïi ñieàu ñoù ñeå hoïlaøm noâ leä cuûa thaàn mình.

Taát nhieân, baát kyø ai cuõng coù theå laøm meàm loøng mình, aên naên vaø tin nhaän Chuùa Gieâ-su vaøo moät thôøi ñieåm naøo ñoù. Moät soá trong caùc toäi nhaân cöùng loøng nhaát treân theá giôùi naày ñaõ laøm gioáng nhö vaäy, vaø Ñöùc Chuùa Trôøi ñaõ röûa saïch vaø phoùng thích hoï ñöôïc töï do khoûi toäi loãi cuûa hoï! Bao laâu ngöôøi ta coøn thôû, thì baáy laâu Ñöùc Chuùa Trôøi vaãn coøn cho hoï cô hoäi ñeå aên naên.

Khoâng Baøo Chöõa Ñöôïc (No Excuses)

Theo Phao-loâ thì toäi nhaân khoâng chöõa mình ñöôïc. Hoï ñaõ baøy toû cho bieát hoï bieát ñieàu gì ñuùng vaø ñieàu gì sai khi hoï keát toäi nhöõng ngöôøi khaùc, vaäy neân hoï xöùng ñaùng vôùi söï ñoaùn phaït cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi:

Vaäy, hôõi ngöôøi kia, ngöôi laø ai maëc loøng, heã ñoaùn xeùt keû khaùc thì khoâng theå chöõa mình ñöôïc; vì trong khi ñoaùn xeùt hoï, ngöôi cuõng leân aùn cho chính mình ngöôi nöõa, bôûi ngöôi ñoaùn xeùt hoï, maø cuõng laøm caùc vieäc nhö hoï. Vaû, chuùng ta bieát raèng söï phaùn xeùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñoái vôùi keû laøm nhöõng vieäc nhö theá, laø hieäp vôùi leõ thaät. Hôõi ngöôøi ñoaùn xeùt keû phaïm nhöõng vieäc döôøng aáy maø mình cuõng phaïm kia, vaäy ngöôi töôûng raèng chính mình ngöôi seõ traùnh khoûi söï phaùn xeùt cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi sao? Hay laø ngöôi khinh deå söï dö daät cuûa loøng nhaân töø, nhòn nhuïc, khoan dung Ngaøi, maø khoâng nhaän bieát loøng nhaân töø cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñem ngöôi ñeán söï aên naên sao? (Roâ-ma 2:1-4).

Phao-loâ cho bieát lyù do chòu ñöïng vaø kieân nhaãn cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi laø ban cho ngöôøi ta cô hoäi ñeå aên naên. Hôn theá nöõa, khi Phao-loâ vieát noùi tieáp, oâng ñaõ baøy toû cho bieát raèng chæ nhöõng ngöôøi aên naên vaø soáng ñôøi soáng thaùnh khieát seõ höôûng ñöôïc nöùc Ñöùc Chuùa Trôøi:

Bôûi loøng ngöôi cöùng coûi, khoâng aên naên, thì töï chaát chöùa cho mình söï giaän veà ngaøy thaïnh noä, khi seõ hieän ra söï phaùn xeùt coâng bình cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi, laø Ñaáng seõ traû laïi cho moãi ngöôøi tuøy theo coâng vieäc hoï laøm: Ai beàn loøng laøm laønh, tìm söï vinh hieån, söï toân troïng vaø söï chaúng heà cheát, thì baùo cho söï soáng ñôøi ñôøi; coøn ai coù loøng choáng traû, khoâng vaâng phuïc leõ thaät, maø vaâng phuïc söï khoâng coâng bình, thì baùo cho hoï söï giaän vaø côn thaïnh noä. Söï hoaïn naïn khoán khoù giaùng cho moïi ngöôøi laøm aùc, tröôùc cho ngöôøi Giu-ña, sau cho ngöôøi Gôø-reùc; nhöng vinh hieån, toân troïng, cuøng söï bình an cho moïi ngöôøi laøm laønh, tröôùc cho ngöôøi Giu-ña, sau cho ngöôøi Gôø-reùc (Roâ-ma 2:5-10).

Roõ raøng, Phao-loâ seõ khoâng ñoàng yù nhöõng ngöôøi daïy raèng nhöõng ai chæ “tieáp nhaän Chuùa Gieâ-su laøm Ñaáng Cöùu Roãi” thì ñöôïc ñaûm baûo coù ñöôïc söï soáng ñôøi ñôøi. Ñuùng hôn laø chæ coù nhöõng ngöôøi aên naên vaø “nhöõng ngöôøi beàn loøng laøm vieäc laønh, tìm kieám vinh hieån, toân troïng vaø söï ñôøi ñôøi.”

Nhöng ñieàu naày khoâng coù noùi ñeán nhöõng ngöôøi coù theå tieáp tuïc theo giöõ caùc toân giaùo khaùc nöõa ngoaøi Cô-ñoác giaùo ra vaø ñöôïc cöùu roãi mieãn laø hoï aên naên vaø vaâng lôøi Chuùa phaûi khoâng?

Khoâng, ngoaøi Chuùa Gieâ-su ra chaúng söï cöùu roãi naøo khaùc vì nhieàu lyù do, moät trong caùc lyù do ñoù laø duy chæ Chuùa Gieâ-su môùi coù theå giaûi phoùng con ngöôøi töï do khoûi söï noâ leä toäi loãi cuûa hoï.

Nhöng neáu ngöôøi ta muoán aên naên, thì laøm sao ngöôøi ta bieát keâu caàu ñeán Chuùa Gieâ-su neáu hoï chöa bao giôø nghe Ngaøi?

Ñöùc Chuùa Trôøi bieát loøng cuûa moïi ngöôøi, Ngaøi seõ baøy toû chính Ngaøi cho ngöôøi thöïc taâm tìm kieám. Chuùa Gieâ-su ñaõ höùa, “Haõy tìm seõ gaëp” (Ma-thi-ô 7:7), vaø Ñöùc Chuùa Trôøi mong muoán ngöôøi ta tìm kieám Ngaøi (coâng-vuï 17:26-27). Khi Ngaøi thaáy moät ngöôøi coù loøng ñaùp öùng söï truyeàn giaùo khoâng ngöng nghæ cuûa Ngaøi, thì Ngaøi seõ gôûi Phuùc AÂm ñeán cho ngöôøi ñoù, cuõng nhö Ngaøi ñaõ laøm cho hoaïn quan EÂ-thi-oâ-pi vaø caû nhaø Coït-naây. Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng heà bò giôùi haïn bôûi döï phaàn cuûa Hoäi thaùnh, nhö Ngaøi ñaõ chöùng minh ñieàu ñoù qua söï quy ñaïo cuûa sau-lô ngöôøi Taït-sa. Neáu khoâng coù ai rao giaûng Phuùc AÂm cho ngöôøi coù loøng tìm kieám, thì Chính Ñöùc Chuùa Trôøi seõ ñi! Toâi ñaõ nghe raát nhieàu ví duï gaàn ñaây ngöôøi daân ôû nhöõng quoác gia ñoùng cöûa vôùi Phuùc AÂm ñaõ quy ñaïo bôûi nhöõng khaûi töôïng hoï thaáy veà Chuùa Gieâ-su.

Taïi Sao Ngöôøi Ta Suøng Ñaïo

(Why People Are Religious)

Söï thaät laø haàu heát nhöõng theo caùc toân giaùo giaû khoâng phaûi laø nhöõng ngöôøi thaât söï tìm kieám leõ thaät. Hoï suøng ñaïo thì ñuùng hôn bôûi vì hoï khoâng chæ ñang tìm caùch xöng coâng bình hoaëc che ñaäy nhöõng toäi loãi cuûa hoï. Khi hoï tieáp tuïc laøm traùi vôùi löông cuûa hoï, thì hoï nuùp ñaèng sau caùi loát toân giaùo. Bôûi söï suøng ñaïo cuûa hoï, hoï ñaõ thuyeát phuïc chính hoï raèng hoï khoâng ñaùng ñi ñòa nguïc. Ñieàu naày cuõng ñuùng vôùi “nhöõng Cô ñoác nhaân” suøng ñaïo (keå caû caùc Cô ñoác nhaân tin laønh coi aân suûng reû maït), ñuùng cho nhöõng ngöôøi theo Phaät-giaùo, Hoài-giaùo vaø AÁn-giaùo. Ngay caû khi hoï theo toân giaùo cuûa hoï, thì löông taâm cuûa hoï keát toäi hoï.

Khi moät phaät töû cuùi ñaàu vaùi laïy caùch toân nghieâm tröôùc nhöõng thaàn töôïng cuûa mình hoaëc tröôùc caùc thaày tu ngoài moät caùch haõnh dieän tröôùc mình, thì löông taâm cuûa phaät töû ñoù baûo cho ngöôøi ñoù bieát ngöôøi ñoù ñang laøm sai. Khi moät ngöôøi theo AÁn-giaùo bieän minh cho vieäc thieáu loøng thöông xoùt cuûa mình daønh cho moät ngöôøi aên xin ngoaøi ñöôøng bò beänh, baèng caùch tin raèng ngöôøi aên xin ñoù phaûi chòu ñau khoå vì nhöõng toäi loãi ñaõ phaïm ôû kieáp tröôùc, thì löông taâm ngöôøi ñoù keát toäi ngöôøi ñoù roài. Khi moät ngöôøi Hoäi-giaùo cöïc ñoan nhôn danh Thaùnh Alla, cheùm ñaàu moät “ngöôøi khoâng theo Hoài-giaùo,” thì löông taâm ngöôøi ñoù ñang heùt vaøo maët ngöôøi ñoù vì haønh ñoäng ñaïo ñöùc giaû gieát ngöôøi cuûa chính mình. Khi moät “Cô ñoác nhaân” tin laønh lo thaâu tröõ cuûa caûi treân ñaát, thöôøng xuyeân xem truyeàn hình chieáu phim sex loä lieãu, vaø noùi haønh noùi xaáu caùc thaønh vieân trong Hoäi thaùnh, vaãn tin raèng mình ñöôïc cöùu bôûi aân suûng, thì loøng ngöôøi ñoù keát toäi ngöôøi ñoù. Taát caû nhöõng ngöôøi naày laø nhöõng ví duï ñieån hình cho nhöõng ai muoán tieáp tuïc phaïm toäi vaø cho nhöõng ngöôøi tìm thaáy ñöôïc nhöõng nieàm tin giaû doái cuûa toân giaùo ñeå bieän minh cho vieäc hoï coù theå tieáp tuïc phaïm toäi. Söï “coâng bình” cuûa nhöõng ngöôøi theo toân giaùo chöa ñöôïc sanh laïi thieáu huït quaù xa so vôùi tieâu chuaån mong muoán cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi.

Taát caû ñieàu naày muoán noùi leân raèng Ñöùc Chuùa Trôøi khoâng coi nhöõng ngöôøi theo caùc toân giaùo laø nhöõng ngöôøi khoâng bieát ñaùng ñöôïc thöông xoùt bôûi vì hoï chöa bao giôø nghe leõ thaät. Cuõng khoâng theå ñoå loãi söï khoâng bieát cuûa hoï cho Hoäi thaùnh vì khoâng truyeàn giaùo cho hoï moät caùch hieäu quaû.

Moät laàn nöõa, maëc daàu chuùng ta raèng Ñöùc Chuùa Trôøi muoán Hoäi thaùnh cuûa Ngaøi gaûing Phuùc AÂm khaép nôi treân toaøn theá giôùi, nhöng chuùng neân theo söï daãn daét cuûa Ñöùc Thaùnh Linh Ngaøi ñeå ñeán nhöõng nôi “nhöõng caùnh ñoàng muøa gaët ñaõ chín cho muøa gaët” (Giaêng 4:35), nôi maø ngöôøi ta môû loøng tieáp nhaän Phuùc AÂm vì hoï ñaõ laøm meàm loøng hoï tröôùc nhöõng noã löïc khoâng ngöøng nghæ cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå truyeàn giaùo cho hoï.

Nguyeân Taéc #4 (Principle #4)

Moät nguyeân taéc cuoái cuøng maø chuùng ta coù theå hoïc ñöôïc töø nhöõng leõ thaät Kinh-thaùnh ñöôïc xem xeùt tröôùc ñaây trong chöông naày laø: Neáu Ñöùc Chuùa Trôøi ñang tích cöïc ñoaùn phaït caùc toäi nhaân vôùi hy voïng raèng hoï seõ lam meàm loøng hoï, thì chuùng ta neân mong muoán raèng sau khi chòu söï ñoaùn phaït cuûa Chuùa hoaëc thaáy nhöõng ngöôøi khaùc chòu söï ñoaùn phaït, moät soá toäi nhaân seõ laøm meàm loøng hoï. Vì vaäy, sau tai hoïa coù cô hoäi truyeàn giaùo cho nhöõng ngöôøi tröôùc ñaây chöa ñöôïc truyeàn giaùo ñeán.

Caùc Cô ñoác nhaân neân kieám cô hoäi chia seû Phuùc AÂm cho nhöõng nôi ngöôøi ta ñang bò ñau ñôùn. Chaúng haïn, nhöõng ngöôøi vöøa môùi maát ngöôøi thaân yeâu cuûa mình, thì hoï seõ môû loøng hôn ñoái vôùi nhöõng gì Ñöùc Chuùa Trôøi muoán hoï nghe. Khi toâi laøm muïc sö, toâi thöôøng naém laáy cô hoäi truyeàn giaûng Phuùc AÂm vaøo caùc buoåi tang leã, nhôù raèng Lôøi Kinh-thaùnh noùi, “Ñi ñeán nhaø tang cheá hôn laø ñeán nhaø yeán tieäc; vì taïi ñoù thaáy söï cuoái cuøng cuûa moïi ngöôøi; vaø ngöôøi soáng ñeå vaøo loøng (Truyeàn-ñaïo 7:2).

Khi ngöôøi ta bò ñau ñôùn vì bònh taät, laøm aên thua loã, caùc moái quan heä bò ñoå vôõ, thieân tai, nhieàu haäu quaû khaùc cuûa toäi loãi vaø söï ñoaùn phaït daønh cho toäi loãi, thì hoï caàn bieát raèng söï ñau khoå cuûa hoï laø lôøi keâu goïi thöùc tænh. Qua nhöõng söï ñau khoå taïm thôøi Ñöùc Chuùa Trôøi ñang coá gaéng cöùu toäi nhaân khoûi söï ñoaùn xeùt ñôøi ñôøi.

Toùm Laïi (In Summary)

Ñöùc Chuùa Trôøi laøm phaàn lôùn coâng vieäc xaây döïng vöông quoác Ngaøi. Traùch nhieäm cuûa chuùng ta laø hôïp taùc moät caùch khoân ngoan vôùi Ngaøi.

Taát caû nhöõng tín höõu phaûi soáng ñôøi soáng thaùnh khieát vaø vaâng phuïc giaønh ñöôïc söï chuù yù cuûa nhöõng ai ñang soáng trong toái taêm, vaø hoï neân luoân saün saøng ñeå beânh vöïc nieàm hy voïng trong hoï.

Ñöùc Chuùa Trôøi luoân ñang laøm vieäc thuùc ñaåy moïi ngöôøi laøm meàm loøng hoï vaø aên naên, Ngaøi luoân phaùn vôùi hoï qua söï saùng taïo, löông taâm vaø tai hoïa, vaø ñoâi luùc qua söï keâu goïi cuûa Phuùc AÂm.

Caùc toäi nhaân bieát hoï ñang baát tuaân Ñöùc Chuùa Trôøi, vaø hoï phaûi chòu traùch nhieäm vôùi Ngaøi cho duø hoï chöa bao giôø nghe Phuùc AÂm. Toäi loãi cuûa hoï laø baèng chöùng veà vieäc cöùng loøng cuûa hoï. Söï baïi hoaïi caøng luoáng saâu nhieàu theâm vaø söï noâ leä cho toäi loãi laø daáu hieäu côn thaïnh noä cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi ñang höôùng veà hoï.

Nhöõng ngöôøi suøng ñaïo khoâng thieát tha gì trong vieäc tìm kieám leõ thaät. Hoï thích xöng coâng chính toäi loãi cuûa hoï hôn baèng caùch tin vaøo nhöõng lôøi doái gaït cuûa toân giaùo hoï.

Ñöùc Chuùa Trôøi bieát tình traïng taám loøng cuûa moãi moät ngöôøi. Maëc daàu coù leõ Ngaøi daãn daét chuùng ta chia seû Phuùc AÂm vôùi nhöõng ngöôøi khoâng môû loøng tieáp nhaän, nhöng Ngaøi coù veû Ngaøi thích daãn daét chuùng ta ñeán chia seû cho nhöõng ngöôøi môû loøng tieáp nhaän Phuùc AÂm.

Khi Ñöùc Chuùa Trôøi haønh ñoäng ñeå laøm meàm loøng ngöôøi ta qua söï ñau khoå cuûa hoï, thì chuùng ta neân naém laáy nhöõng côù hoäi ñoù ñeå coâng boá Phuùc AÂm.

Ñöùc Chuùa Trôøi muoán chuùng ta mang Phuùc AÂm vaøo caû theá giôùi naày, nhöng Ngaøi muoán chuùng ta phaûi ñi theo söï daãn daét cuûa Thaùnh Linh Ngaøi khi chuùng ta tìm kieám ñeå hoaøn thaønh Ñaïi Maïng Lònh nhö ñaõ ñöôïc minh hoïa trong saùch Coâng-vuï.

Ñöùc Chuùa Trôøi seõ baøy toû chính Ngaøi cho ngöôøi thaät loøng tìm kieám Ngaøi.

Ngaøi muoán söù ñieäp cuûa chuùng ta phaûi hôïp vôùi söù ñieäp cuûa Ngaøi.

Moät ngaøy kia, seõ coù nhieàu ngöôøi ñeán töø moãi nhoùm saéc toäc thôø phöôïng tröôùc ngai Ngaøi, vaø taát caû chuùng ta neân laøm phaàn cuûa chuùng ta trong vieäc hôïp taùc vôùi Ñöùc Chuùa Trôøi ñeå laøm vieäc cho ñeán cuøng. Vaäy neân, taát caû daân söï cuûa Ñöùc Chuùa Trôøi neân baøy toû tình yeâu cuûa Ñaáng Christ cho moãi moät nhoùm saéc toäc maø mình gaëp ñöôïc. Coù leõ Ñöùc Chuùa Trôøi daãn daét moät soá caùc toâi tôù cuûa Ngaøi coù muïc tieâu ñaëc bieät cho nhöõng ngöôøi coù neàn vaên hoùa khaùc nhau, hoaëc baèng caùch sai phaùi hoaëc hoã trôïï cho nhöõng ngöôøi môû mang Hoäi thaùnh, hoaëc chính hoï ra ñi. Nhöõng ngöôøi ñöôïc sai ñi neân ñaøo luyeän moân ñoà, chöùng toû chính hoï laø nhöõng muïc sö moân ñoà moân ñoà!

Lôøi Cuoái

(Final Words)

Toâi raát caùm ôn Chuùa vì Ngaøi ñaõ khieán cho chuùng ta coù khaû naêng ñeå in cuoán saùch nay trong ngoân ngöõ cuûa baïn vaø cho baïn coù ñöôïc moät baûn sao ñeå ñoïc. Toâi hy voïng cuoán saùch naày ñaõ laø moät phöôùc haïnh ñoái vôùi baïn. Neáu baïn coù ñöôïc cuoán saùch naày, xin vui loøng vieát cho toâi? Toâi chæ bieát ñoïc Tieáng Anh, vì vaäy baïn phaûi vieát cho toâi baèng Tieáng Anh hoaëc nhôø ai ñoù dòch thö cuûa baïn sang Tieáng Anh tröôùc khi gôûi cho toâi!

Caùch chaéc chaén nhaát ñeå thö ñeán ñöôïc tay toâi laø gôûi qua e-mail, ñòa chæ e-mail cuûa toâi laø: [email protected]. Neáu baïn khoâng gôûi ñöôïc qua email, thì baïn cuõng coù theå vieát cho toâi theo ñòa chæ chöùc vuï, nhöng tuøy thuoäc vaøo khi naøo baïn ñaõ nhaän cuoán saùch naày, coù leõ luùc ñoù ñòa chæ ñaõ ñoåi ñòa chæ roài.

Trong tröôøng hôïp naøo ñi chaêng nöõa, trong naêm 2006 thì ñòa chæ laø: Shepherd Serve, P.O.Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

Cho nhöõng söï daïy doã khaùc, xin vaøo trang web cuûa chuùng toâi: www.ShepherdServe.org.

[1] Ñoù laø lyù do taïi sao Kinh-thaùnh coâng boá, “Keû ngu daïi noùi trong loøng raèng: “chaúng coù Ñöùc Chuùa Trôøi”“ (Thi-thieân 14:1). Chæ coù keû ngu daïi cheøn eùp leõ thaät hieån nhieân nhö theá^.

[2] Ngoaøi ñieàu naày ra, Kinh-thaùnh daïy raèng coù theå ngay caû Ñöùc Chuùa Trôøi cuõng laøm cöùng loøng nhuõng ngöôøi cöù tieáp tuïc cöùng loøng choáng nghòch Ngaøi (gioáng nhö Pha-ra-oân). Döôøng nhö chaéc khoâng coù hy voïng cho nhöõng ngöôøi nhö theá aên naên.

Nang patunayan ni Abraham ang kanyang kahandaang ialay ang minamahal niyang anak na si Isaac, nangako ang Diyos sa kanya:

Sa pamamagitan ng iyong lahi, pagpapalain ang lahat ng bansa sa daigdig sapagkat sinunod mo ang Aking utos (Gen. 22:18).

Ipinapakita ni apostol Pablo na ang pangakong ito ay ginawa kay Abraham at sa kanyang lahi, isahan, hindi mga lahi, maramihan, at ang iisang lahi ay si Cristo (tingnan ang Gal. 3:16). Kay Cristo lahat ng mga bansa, o higit na tama, lahat ng grupong etniko sa lupa any pagpalain. Una nang inihayag ng pangakong ito ni Abraham ang pagdaragdag sa libu-libong grupong etnikong Hentil sa buong globo sa pagpapala ng pagiging kay Cristo. Ang mga grupong etnikong iyon ay magkakaiba dahil namumuhay sila sa iba-ibang heograpikal na lugar, magkakaiba ang lahi, umaayon sa iba-ibang kultura at nagsasalita ng iba-ibang wika. Nais ng Diyos na pagpalain silang lahat kay Cristo, kung kaya’t namatay si Jesus para sa kasalanan ng buong sanlibutan (tingnan ang 1 Jn. 2:2).

Bagama’t sinabi ni Jesus na makitid ang dang patungo sa buhay, at iilan lang ang nakakahanap nito (tingnan ang Mt. 7:14), iniwan tayo ni apostol Juan ng magandang dahilan upang maniwalang may mga kinatawan mula sa grupong etniko ng buong sanlibutan sa kaharian ng Diyos sa hinaharap:

Pagkatapos niyo’y nakita ko ang napakaraming tao na di kayang bilangin ninuman! Sila’y mula sa bawa’t bansa, lahi, bayan, at wika. Nakatayo sila sa harap ng trono at ng kordero, at sa ating Diyos na nakaluklok sa trono” (Pah. 7:9-10, idinagdag ang pagdidiin).

Kaya pinananabikang inaabangan ang mga anak ng Diyos ang pagdating ng araw na sasanib sila sa kawang multi-etnik sa harap ng Kanyang trono!

Maraming kontemporanyong misyunerong gumagawa ng estratehiya ang lubhang nagdidiin sa pag-abot sa nalalabing libu-libong “nakatagong” grupong etniko sa buong sanlibutan, na umaasang makapagtanim ng mainam na iglesia sa bawa’t isa sa kanila. Talagang kapuri-puri ito, dahil inutusan tayo ni Jesus na humayo sa lahat ng dako ng sanlibutan at “lumikha ng mga alagad sa lahat ng bansa (o literal na, grupong etniko)” (Mt. 28:19). Nguni’t ang plano ng mga tao, bagama’t mabubuti ang intensyon, lalo na kung walang pagpapala ng Espiritu Santo, ay maaaring magdulot ng higit na kasamaan kaysa kabutihan. Mahalagang sundin natin ang karunungan ng Diyos habang naghahangad ayong itayo ang Kanyang kaharian. Binigyan Niya tayo ng higit pang instruksiyon kung paano lumikha ng mga alagad sa sanlibutan kaysa sa nakikita sa Mateo 28:19.

Marahil ang pinaka-napabayaang katotohanan ng mga nagsisikap tumupad sa Dakilang Komisyon ay ang pagiging pinakadakilang ebanghelista ng Diyos, at dapat tayong nakikipagtulungan sa Kanya, hindi gumagawa para sa Kanya. Siya noon at ngayon ay matapat sa dahilan ng Kanyang kamatayan, at matagal na Niyang pinag-isipan iyon bago pa man nilakha ang sinuman, hanggang ngayon! Iyan ang katapatan!

“Pagpapanalo sa Sanlibutan Para Kay Cristo” (“Wining the World For Christ”)

Interesante na kapag binasa natin ang mga sulat sa Bagong Tipan, wala tayong makitang marubdob na pagsamo (na makikita natin sa panahon ngayon) para sa mga mananampalataya upang “humayo doon at abutin ang sanlibutan para kay Cristo!” napagtanto ng mga sinaunang Cristiano at Cristianong pinuno na nagsisikap tubusin ng Diyos ang sanlibutan, at ang gawain nila ay makipagtulungan sa Kanya habang inaakay Niya sila. Kung alam ito ninuman, siya si apostol Pablo, na hindi “inakay sa Panginoon” ninuman. Bagkus, napabago ang buhay niya ng isang direktang kilos ng Diyos habang naglalakbay siya patungong Damasco. At sa buong aklat ng Mga Gawa, nakikita nating lumalawak ang iglesia dahil nakipagtulungan sa Espiritu Santo ang mga nahirang-ng-espiritu at inakay-ng-espiritung tao. Dapat ituring ang aklat ng Mga Gawa bilang “Mga Gawa ng Diyos,” sa halip na patuloy na ituring ito bilang “Mga Gawa ng mga Apostol.” Sa introduksiyon ni Lucas sa Mga Gawa, inihayag niya na ang unang salaysay niya (ang Magandang Balitang ipinangalan sa kanya) ay isang tala ng “lahat ng inumpisahang gawin at ituro” (Gw.1:1, idinagdag ang pagdidiin). Malinaw na naniwala si Lucas na ang libro ng Mga Gawa ay salaysay ng pagpapatuloy ng gawain at pangangaral ni Jesus. Gumawa Siya sa pamamagitan ng mga hinirang-ng-Espiritu at inakay-ng-Espiritung tagasilbi na nakipagtulungan sa Kanya.

Kung hindi nahikayat ang mga sinaunang Cristiano upang “humayo doon at magpatotoo sa kanilang mga kapwa at tumulong sa pagpapanalo sa sanlibutan pra kay Cristo,” ano ang kanilang tungkulin sa pagtatatag ng kaharian ng Diyos? Ang mga hindi ispesipikong natawag na pinagkalooban upang ipangaral ang magandang balita sa madla (mga apostol at ebanghelista) ay tinawag upang mamuhay nang masunurin at banal at maghain ng depensa laban sa sinumang magtangkang umusig o humamon sa kanila. Halimbawa, isinulat ni Pedro,

At sakali mang usigin kayo dahil sa paggawa ng mabuti, mapalad pa rin kayo! Huwag ninyong katakutan ang kanilang kinatatakutan at huwag kayong padadala sa kanila. Igalang ninyo si Cristo mula sa inyong puso at sambahin ninyo Siya bilang Panginoon. Lagi kayong maging handang magpaliwanag sa sinumang magtatanong sa inyo tungkol sa pag-asa na nasa inyo. Nguni’t maging mahinahon at magalang kayo sa inyong pagpapaliwanag. Bilang mga lingkod ni Cristo, panatilihin ninyong malinis ang inyong budhi upang mapahiya ang mga nanlalait at humahamak sa inyong magandang pag-uugali (1 Ped. 3:14-16).

Pansinin na ang mga Cristianong sinulatan ni Pedro ay nagtitiis sa panlalait. Nguni’t maliban kung hindi iba ang mga Cristiano sa sanlibutan, (siyempre), hindi sila lalaitin ng sanlibutan. Ito ang isang dahilan kung bakit bahagya lang ang panlalait sa mga Cristiano sa maraming lugar ngayon—dahil ang mga tinatawag na Cristiano ay hindi kumikilos na kaiba sa lahat. Hindi sila talagang tunay na Cristiano, kaya walang nanlalait sa kanila. Bagama’t marami sa mga uring ito ng “Cristiano” ay pinapayuhan tuwing Linggo upang “ipamahagi ang kanilang pananampalataya sa kanilang kapwa.” Kapag nagpatotoo sila sa kanilang mga kapitbahay, ang mga iyon ay magtatakang makaalam na (sinasabing) sila ay ipinanganak-muling Cristiano. Ang higit na masama, ang “magandang balitang” ipinamamahagi nila ay nagiging higit lang nang kaunti sa pagsabi nila ng “balitang maganda” na nagkakamali sila kung ipinagpapalagay na ang magagandang gawain o pagsunod sa Diyos ay may kinalaman sa kaligtasan. Ang kalalabasan ay tanging “tanggapin nila si Jesus bilang pansariling Tagapagligtas.”

Kasalungat niyan, lumantad ang mga sinaunang Cristiano (na ang tunay na Panginoon ay si Jesus) na parang ilaw sa kadiliman, kaya hindi nila kinailangang mag-aral sa pagpapatotoo o lakasan ang loob na ipamahagi sa kanilang kapitbahay na tagasunod sila ni Cristo. Napakarami ang kanilang mga pagkakataon upang ipamahagi ang magandang balita habang sila ay nilalait o hinahamon o hinahamak dahil sa kanilang katuwiran. Kailangan lang nilang ibukod si Jesus bilang Panginoon sa kanilang puso at maging handa upang gumawa ng depensa, na tulad ng sinabi ni Pedro.

Ang pinakapunong pagkakaiba marahil ng mga modernong Cristiano sa mga sinaunang Cristiano ay ito: lubhang ipinapalagay ng mga modernong Cristiano na ang Cristiano ay inilalarawan ng kung ano ang alam at pinaniniwalaan niya—na tinatawag nating “doktrina,” at kung gayon ay pinagtutuunan nating matutunan. Ang salungat nito, pinaniniwalaan ng sinaunang mga Cristiano na inilalarawan ito sa kung ano ang kanyang ginagawa—at kung gayon ay tumutuon sila sa pagsunod sa mga utos ni Cristo. Napakainteresanteng mapagtanto na walang Cristiano sa unang labing-apat na dantaon ang nagkaroon ng sariling Biblia, kaya imposible para sa kanya na “basahin ang Biblia araw-araw,” na siyang naging isa sa mga cardinal n autos ng isang kontemporanyong pananagutang Cristiano. Hindi ko talaga sinasabing huwag basahin ng mga modernon Cristiano ang kanilang Biblia araw-araw. Sinasabi ko lang na napakaraming Cristiano ang nagtuturing sa pag-aaral ng Biblia bilang higit na mahalaga kaysa sinusunod ito. Sa huli ay nagiging mayabang tayo sa pagkakaroon ng tamang doktrina (na salungat sa mga miyembro ng ibang 29,999 na denominasyon na hindi papantay sa ating lebel ) bagama’t nagtsi-tsismis pa rin, nagsisinungaling at nag-iipon ng mga panlupang kayamanan.

Kung umaasa tayong mapalambot ang puso ng mga tao upang higit nilang tanggapin ang magandang balita, malamang na higit na magagawa natin ito sa pamamagitan ng ating gawa sa halip na sa ating mga doktrina.

Ang Diyos, ang Pinakadakilang Ebanghelista (God, the Greatest Evangelist)

Tingnan natin nang higit na madetalye ang gawain ng Diyos sa pagtatayo ng Kanyang kaharian. Kung higit nating iniintindi ng paraan Niya ng paggawa, lalo tayong maaaring makipagtulungan sa Kanya.

Kapag nananampalataya ang mga tao kay Jesus, ito ay sanhi ng ginagawa nila sa kanilang mga puso (tingnan ang Ro. 10:9-10). Nananampalataya sila sa Panginoong Jesus kung gayong sila’y nagsisisi. Pinabababa nila ang sariling kapasyahan at itinataas si Jesus sa trono ng kanilang kalooban. Kalakip ng pananampalataya ang pagpapalit ng damdamin.

Gayundin, kapag hindi nananampalataya ang mga tao kay Jesus, ito’y sanhi ng nangyayari sa kanilang puso. Nilalabanan nila ang Diyos, kaya hindi sila nagsisisi. Sa pamamagitang ng lubos-sa-isaipang pasya, inaalis nila si Jesus sa trono ng kanilang puso. Ang kawalan ng pananampalataya ay kalakip ng nagpapatuloy na kapasyahang hindi magbago ng kalooban.

Ipinakita ni Jesus na matigas ang lahat ng puso ng mga tao na walang makakapasok sa kanya hangga’t hindi sila hinihila ng Ama (tingnan ang Jn. 6:44). Mahabagin at patuloy na hinihila ng Diyos ang lahat patungo kay Jesus sa pamamagitan ng iba-ibang paraan, na pawang kumakatok sa kanilang puso, at sa pamamagitan nito ay patuloy silang magpasya kung palalambutin ang kanilang mga puso o patitigasin ang mga ito.

Anong paraan ang ginagamit ng Diyos upang katukin ang puso ng mga tao sa pag-asang madala sila kay Jesus?

Una, ginagamit Niya ang Kanyang nilikha. Isinulat ni Pablo,

Nahahayag mula sa langit ang poot ng Diyos laban sa lahat ng kalapastanganan at kasamaan ng mga taong dahil mismo sa kanilang kasamaan ay hinahadlangan ang katotohanan. Sapagka’t ang maaaring malaman tungkol sa Diyos ay maliwanag, dahil iyon ay ipinapahayag sa kanila ng Diyos. Mula pa nang likhain ng Diyos ang sanlibutan, ang kanyang likas na hindi nakikita, ang kanyang kapangyarihang walang hanggan at ang Kanyang pagka-Diyos , ay maliwanag na inihahayag ng Kanyang mga ginawa (Ro. 1:18-20, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sinabi ni Pablong “itinatago” ng mga tao “ang katotohanang” “maliwanag na nasa kanila.” Ibig sabihin, lumalantad ang katotohanan sa kanilang kalooban at hinaharap sila, nguni’t itinutulak nila paloob ang mga ito at labanan ang panloob na paniniwala .

Ano talaga ang katotohanang malalim na maliwanag sa bawa’t tao? Sinabi ni Pablo na ito ang mga katotohanan ng “di nakikitang katangian ng Diyos, ang Kanyang walang hanggang kapangyarihan,” na ibinubunyag sa pamamagitan ng “nagawa na.” Sa kaloob-looban ng mga tao, alam nila sa pagtingin sa nilikha ng Diyos na malinaw na nariyan Siya, [1] na napaka-makapangyarihan Siya, kamangha-mangha ang pagkamalikhain at di-mapaniniwalaan ang Kanyang karunungan, bilang pagbanggit sa ilan.

Ang konklusyon ni Pablo ay “walang dahilan” ang mga taong tulad ng mga iyon, at tama siya. Laging sinisigawan ng Diyos ang lahat ng tao, ibinubunyag sa Sarili Niya at sinusubukang palambutin ang kanilang mga puso, nguni’t isinasara ng karamihan ang kanilang taynga. Nguni’t hindi humihinto ang Diyos sa pagsigaw sa buong buhay nila, na may kasamang pagpapamalas ng mga himala—sa pamamagitan ng mga bulaklak, ibon, sanggol, saging, mansanas, at milyon pang ibang bagay.

Kung nariyan ang Diyos at dakila Siyang tulad ng ibinubunyag ng Kanyang nilikha, malinaw na dapat Siyang sundin. Ang panloob na pagbubunyag na iyan ang nagsisigaw ng lantarang mensahe: Magsisi! Dahil dito, sinasabi ni Pablo na narinig na ng lahat ang tawag ng pagsisisi ng Diyos:

Nguni’t ang tanong Ko’y ganito: Hindi kaya sila nakapakinig? Sapagka’t nasusulat, “Abot sa lahat ng dako ang kanilang tinig, balita ay umaabot hanggang sa dulo ng daigdig” (Ro. 10:18).

Inuulit talaga ni Pablo ang isang karaniwang berso mula sa Awit 19, na ang kabuuang teksto ay nagsasabing,

Ang kaluwalhatian ng Diyos ay ipinapahayag ng kalangitan! Ang ginawa ng Kanyang kamay, ipinapakita ng kalawakan! Sa bawa’t araw at gabi, pahayag ay walang patlang, patuloy na nagbibigay ng dunong at kaalaman. Wala silang tinig o salitang ginagamit, wala rin silang tunog na ating naririnig; nguni’t abot sa lahat ng dako ang kanilang tinig, balita ay umaabot hanggang sa dulo ng daigdig (Awit 19:1-4a, idinagdag ang pagdidiin).

Ipinapakita muli nito na nakikipag-usap ang Diyos sa lahat, araw at gabi, sa pamamagitan ng Kanyang nilikha. Kung tama ang tugon ng mga tao sa mensahe ng Kanyang nilikha, mapapayuko sila at sisigaw ng, “Dakilang Manlilikha, nilikha Mo ako, at malinaw na nilikha Mo ako upang gawin ang Iyong kalooban. Kay nagpapasakop ako sa Iyo!”

Isa pang Paraan ng Pakikipag-usap ng Diyos (Another Means by Which God Speaks)

Kaugnay nitong panlabas/panloob na pagbubunyag ay isa pang panloob na pagbubunyag, isang dulot-ng-Diyos din, at isang hindi nakadepende sa pagtingin sa mga himala ng paglikha. Ang panloob na pagbubunyag na iyan ay ang konsensya ng bawa’t tao, isang tinig na laging nagbubunyag ng utos ng Diyos. Isinulat ni Pablo,

Kapag ang mga Hentil na hindi saklaw ng Kautusan ay gumagawa batay sa panuntunan nito ayon sa kanilang likas na pag-iisip, ito’y nagiging kautusan na para sa kanila. Ipinapakita ng kanilang mga gawa na nakasulat sa kanilang puso ang panuntunan ng Kautusan. Pinapatunayan din ito ng kanilang budhi, sapagka’t kung minsan sila’y sinusumbatan nito; at kung minsan naman, sila’y ipinagtatanggol nito sa kanilang isipan. Ayong sa Magandang Balitang aking ipinapangaral, mangyayari ito sa araw na ang mga lihim ng lahat ng mga tao’y hahatulan ng Diyos sa pamamagitan ni Cristo Jesus (Ro. 2:14-16).

Kung gayon, lahat ay nakakaalam ng tama at mali. O palalakasin pa ang pagsabi rito, lahat ng tao ay nakakaalam kung ano ang nakasisiya sa Diyos at ang hindi nakasisiya sa Kanya, at hahatulan Niya ang bawa’t tao sa araw ng paghukom sa paggawa niya ng alam niyang hindi nakasisiya sa Kanya. Habang tumatanda ang mga tao, gumagaling sila sa pangangatuwiran ng kanilang mga kasalanan at pagbabalewala sa tinig ng kanilang konsensya, nguni’t hindi humihinto ang Diyos sa pagsasabi ng Kanyang utos sa kalooban nila.

Ang Pangatlong Paraan (A Third Means)

Nguni’t hindi lang iyan. Ang Diyos, na siyang dakilang ebanghelistang kumikilos upang magsisi ang lahat, ay nakikipag-usap sa mga tao sa isa pang paraan. Muli, mababasa natin ang mga salita ni Pablo:

Nahahayag mula sa langit ang poot ng Diyos laban sa lahat ng kalapastanganan at kasamaan ng mga taong dahil mismo sa kanilang kasamaan ay hinahadlangan ang katotohanan (Ro. 1:18, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin na sinabi ni Pablo na ang poot ng Diyos ay nahahayag, hindi maihahayag balang araw. Ang poot ng Diyos ay malinaw sa lahat sa maraming masasamang nangyari, malaki at maliit, na nagpapahirap sa mga tao. Kung makapangyarihan-sa-lahat ang Diyos, na nakakagawa ng anuman at makapipigil ng anuman, ang mga bagay na ito, kapag lumusob sa mga nagbabalewala sa Kanya, ay manipestasyon lamang ng Kanyang poot. Ang mga hindi nag-iisip na teolohiko at hangal na pilosopo lamang ang nakakakita dito. Nguni’t kahit sa Kanyang poot, nabubunyag ang habag at pag-ibig ng Diyos, dahil ang mga puntirya ng Kanyang poot ay kadalasang nakakatanggap ng higit na kaunting poot kaysa nararapat sa kanila, at kung gayon ay minamahal na pinaaalalahanan tungkol sa walang hanggang poot na naghihintay sa mga taong nangangailangan ng pagsisisi.

Ang Pang-apat na Paraan (A Fourth Means)

Bilang pangwakas, hindi lang tinatangka ng Diyos na hilahin ang mga tao sa pamamagitan ng mga nilikha, konsensya at kalamidad, kundi sa pamamagitan rin ng pagtawag ng magandang balita. Habang sinusunod Siya ng Kanyang mga tagasilbi at ipinangangaral ang magandang balita, ang parehong mensahe ng paglikha, konsensya at kalamidad ay napapatotohanang muli: Magsisi!

Makikita ninyo na ang ginagawa natin sa evangelization kumpara sa ginagawa ng Diyos ay walang pagkukumpara. Lagi niyang pinangangaralan ang bawa’t tao bawa’t sandali ng bawa’t araw ng kanyang buhay, samantalang kahit ang pinakadakilang ebanghelista ay maaaring magsalita sa ilang daang libong tao sa loob ng mga dekada. At ang mga ebanghelistang iyon ay pangkalahatang minsan lang nangangaral sa alinmang nababanggit na grupo ng tao sa maikling panahon. Katunayan, ang isang pagkakatong iyan ang tanging panahong napayagan ang ebanghelista upang ialay sa mga tao sa dahilang iniutos ni Jesus na pagpagin ang alikabok sa mga paa sa tuwing ang isang lunsod, barangay, o bahay ay tumangging tanggapin sila (tingnan ang Mt. 10:14). Sinasabi ng lahat ng ito na kapag ikinumpara natin ang walang-hintong, pangkalahatang, magarbong, tumatagos-sa-loob na ebanghelismo sa pamamagita ng ating napakalimitadong ebanghelismo, talagang hindi maaaring ihambing.

Tinutulungan tayo ng perspektibang ito upang higit na intindihin ang ating tungkulin sa ebangheisasyon at sa pagtatatag ng kaharian ng Diyos. Nguni’t bago natin masinsinang tingnan ang ating papel, may isa pang mahalagang salik na huwag nating ipagwalambahala.

Tulad ng nabanggit na, ang pagsisisi at pananampalataya ay mga bagay na ginagawa ng mga tao sa kanilang puso. Nais ng Diyos na lahat ay magpakumbaba, palambutin ang puso, magsisi at manampalataya sa Panginoong Jesus. Dahil diyan, patuloy na may ginagawa ang Diyos sa puso ng mga tao sa maraming paraang kababanggit lang.

Siyempre, alam din ng Diyos ang kalagayan ng puso ng bawa’t tao. Alam Niya kung kaninong puso ang lumalambot at kung kanino ang tumitigas. Alam Niya kung sino ang nakikinig sa Kanyang walang-hintong mga mensahe at kung sino ang nagbabalewala sa mga ito. Alam Niya kung kaninong puso ang natitinag ng tanging kalamidad sa kanilang buhay na magiging sanhi ng pagbukas ng kanilang puso upang sila’y magsisi. (Sinabi Niya kay Jeremias nang tatlong ulit, halimbawa, na huwag ipanalangin ang Israel dahil hindi na magsisisi ang kanilang mga puso; tingnan ang Jer. 7:16; 11:14; 14:11.) [2] Alam Niya kung kaninong puso ang lumalambot upang kaunting sundot na lang ng Kanyang Espiritu ay magreresulta sa kanilang pagsisisi.

Kung aalalahanin ang lahat nang ito, ano ang matututuhan natin tungkol sa pananagutan ng mga iglesia sa pagpapangaral sa magandang balitga at pagtatatag ng kaharian ng Dikyos?

Prinsipyo #1 (Principle #1)

Una, hindi ba mukhang makatwiran na ang Diyos, ang Dakilang Ebanghelistang gumagawa ng 95% ng pangkalahatang gawain at lagi nang walang hinting naninigaw sa lahat sa araw-araw, ay magpapagala ng Kanyang mga tagasilbi upang ipangaral ang magandang balita sa mga puso ng taong may kakayahang tumanggap sa halip na sa mga walang kakayahang tumanggap? Iyan ang palagay ko.

Hindi ba mukhan possible na ang Diyos, ang Dakilang Ebanghelistang pinangangaralan na ang lahat ng tao sa bawa’t saglit ng kanilang buhay, ay maaaring piliin hindi gagawin ang pagpapadala ng magandang balita sa mga ganap na bumabalewala sa lahat-lahat ng sinasabi Niya sa kanila sa maraming? Bakit Siya magsasayang ng lakas sa pagsasabi ng huling 5% ng nais Niyang malaman nila kung ganap nilang binabalewala ang naunang 95% ng sinasabi Niya sa kanila? Nais kong isiping higit na maaaring magpadala ang Diyos ng paghatol sa mga taong tulad ng mga nabanggit sa pag-asang palalambutin nito ang kanilang mga puso. Kung magkagayon, mukhang lohikal na isiping ipapadala Niya ang Kanyang mga tagasilbi upang ipangaraal ang magandang balita.

Maaaring sabihin ng ilan na ipapadala ng Diyos ang Kanyang mga tagasilbi sa mga alam Niyang hindi magsisisi upang wala na silang dahilan kapag humarap sila sa Kanyang paghukom. Nguni’t isaisip na ayon sa Kasulatan, ang mga taong tulad nila ay wala na talagang dahilan sa harap ng Diyos dahil sa Kanyang walang-hanggan pagbubunyag ng Kanyang Sarili sa pamamagitan ng Kanyang nilikha (tingnan ang Ro. 1:20). Kaya kung hindi magpapadala ang Diyos ng isa sa Kanyang mga tagasilbi sa naturang mga tao, ito’y hindi upang managot sila, kundi upang maging higit silang mananagot.

Kung talagang totoo na mukhang aakayin ng Diyos ang Kanyang mga tagasilbi sa mga taong may kakayahang tumanggap, kung gayon tao, ang Kanyang mga tagasilbi, ay dapat marubdob na ipanalangin ang Kanyang karunungan upang maakay tayo sa mga alam Niyang hinog na upang anihin.

Isang Halimbawang Ayon sa Kasulatan (A Scriptural Example)

Maganda ang pagkakalarawan ng prinsipyong ito sa ministeryo ni Felipe ang ebanghelista na nakatala sa aklat ng Mga Gawa. Nangaral si Felipe sa mga mapagtanggap na kawan sa Samaria, nguni’t sa kalaunan ay dinala ng isang anghel upang maglakbay sa isang ispesipikong daan. Doon ay inakay siya sa isang kamangha-mangahang mapagtanggap na naghahanap:

Pagkatapos, si Felipe ay inutusan naman ng isang anghel ng Panginoon, “Pumunta ka agad sa gawing timog sa daang mula sa Jerusalem papuntang Gaza.” Hindi na iyon dinadaanan ngayon. Pumunta nga doon si Felipe at dumating naman ang isang pinunog taga-Etiopia, na ingat-yaman ng Candace, o reyna ng Etiopia.

Galing ito sa Jerusalem at sumamba sa Diyos. Pauwi na ito noon, nakasakay sa kanyang karwahe, at nagbabasa ng aklat ni Propetang Isaias.”Sabayan mo ang sasakyang iyon,” utos ng Espiritu kay Felipe. Kaya patakbong lumapit si Felipe at narinig niyang binabasa ng pinuno ang aklat ni Propeta Isaias. Tinanong ni Felipe ang pinuno, “Nauunawaan ba ninyo ang inyong binabasa?” Sagot naman nito, “Paano ko mauunawaan kung walang magpapaliwanag sa akin?” At si Felipe ay inanyayahan niyang sumakay sa karwahe at umupo sa kanyang tabi. Ito ang bahagi ng Kasulatang binabasa niya:

Siya ay tulad ng isang tupang nakatakdang patayin; tulad ng isang korderong hindi tumututol kahit na gupitan. At hindi umiimik kahit kaunti man. Siya’y hinamak at pinagkaitan ng katarungan. Walang sinumang makapagsasalaysay tungkol sa kanyang angkan, sapagka’t kinitil nila ang kanyang buhay.”

Nagtanong kay Felipe ang pinuno, “Sabihin mo nga sa akin, sino ba ang tinutukoy dito ng propeta? Sarili ba niya o iba?” Simula sa kasulatang ito ay isinalaysay ni Felipe ang Magandang Balita tungkol kay Jesus. Nagpatuloy sila sa paglalakbay, at dumating sa isang lugar na may tubig. Kaya’t sinabi ng pinuno, “Tingnan mo, may tubig dito! Hindi pa ba ako maaaring bautismuhan?” Pinatigil ng pinuno ang karwahe, lumusong silang dalawa sa tubig at binautismuhan siya ni Felipe. Pagkaahon nila sa tubig, si Felipe ay kinuha ng Espiritu ng Panginoon at hindi na siya nakita pa ng pinuno. Ang pinuno ay tuwang-tuwang nagpatuloy sa paglalakbay. Namalayan na lamang ni Felipe na siya’y nasa Azoto. Mula roon, ipinangaral niya ang Magandang Balita tungkol kay Jesus sa lahat ng baying dinaraanan niya hanggang sa marating niya ang Cesarea (Gw. 8:26-39).

Banal na isinugo si Felipe upang maglingkod sa isang taong gutom sa espiritu kaya naglakbay mula Africa to patungong Jerusalem upang sumamba sa Diyos at nakabili ng isang kopya ng mga balumbon ng papel na kinasusulatan ng mga pahayag ni Isaias. Habang binabasa niya ang ika- 53 kabanata ng Isaias, ang pinaka-naglalarawang kasulatan sa Lumang Tipan na nagdedetalye ng paghihirap ni Cristo, at pinagtatakhan kung sino ang tinutukoy ni Isaias, naroon si Felipe na handang magpaliwanag ng kanyang binabasa! Iyon ay isang taong hinog na sa pagbabagong-buhay! Alam ng Diyos ang kanyang kalooban at ipinadala Niya si Felipe.

Isang Higit na Mabuting Paraan (A Better Way)

Higit na kasiya-siya ang akayin ng Espiritu sa mga taong handang tumanggap kaysa tahasang lumapit sa mga taong tumatanggi dahil iniisip natin na kapag di natin gagawin iyon, hindi sila mapapangaralan . Huwag kalimutan—lahat ng makikilala ninyong tao ay laging pinangangaralan ng Diyos. Higit na mabuting tanungin ang mga tao kung paano sila binabagabang ng kanilang konsensya upang malaman kung handa silang tumanggap sa Diyos o hindi, dahil ang konsensya ng bawa’t laging nangungusap sa kanya .

Isa pang halimbawa ng prinsipyong ito ay ang pagbabagong-buhay ng kabahayan ni Cornelio sa ilalim ng pangangaral ni Pedro, na nabasbasan ng Espiritu upang ipangaral ang magandang balita sa napakalambot na grupong ito ng mga Hentil. Tunay na si Cornelio ay isang taong nakikinig sa kanyang konsensya at naghahanap sa Diyos, na inilarawan ng pagbibigay-tulong niya at ng kanyang buhay-panalangin (tingnan ang Gw.10:2). Iniugnay siya ng Diyos kay Pedro, at ankinig siya sa mensahe ni Pedro na may bukas na puso at maluwalhating naligtas.

Higit na marunong ang pananalangin sa Espiritu Santo upang akayin tayo sa mga taong handa na ang mga puso sa halip na masusing pagplanuhang hati-hatiin ang ating mga lunsod upang pangaralan ng na-organisang mga grupo ng mangangaral sa bawa’t tahanan at apartment. Kung nakikipagpulong si Pedro tungkol sa mga estratehiyang pang-ministro sa Jerusalem o kung nagpatuloy sa pangangaral si Felipe sa Samaria, marahil ay nanatiling hindi napangaralan ang sambahayan ni Cornelio at ang pinunong taga-Etiopia.

Siyempre, maaakay ang mga ebanghelista at apostol upang ipangaral ang magandang balita sa halu-halong kawan ng mga handa at di handang tagapakinig. Nguni’t kailangan pa rin nilang ipanalangin sa Panginoon kung saan Niya sila gustong mangaral. Muli, ang salaysay na nakatala sa Mga Gawa ay tungkol sa mga taong inakay-ng Espiritu at hinirang-ng-Espiritu na tumutulong sa Espiritu Santo habang itinatatag Niya ang kaharian ng Diyos. Lubhang iba ang mga paraan ng sinaunang iglesia kung ihambing sa modernong iglesia. At iba rin ang mga resulta! Bakit hindi tularan ang matagumpay na paraan?

Prinsipyo #2 (Principle #2)

Paano pa tayo matutulungan ng mga prinsipyong natalakay sa unang bahagi ng kabanatang ito upang intindihin ang ating papel sa pangangaral at pagtatatag ng kaharian ng Diyos?

Kung dinisenyo ng Diyos na tawagin sa pagsisisi ang mga tao sa pamamagitan ng nilika, konsensya at kalamidad, tiyakin sana ng mga mangangaral na hindi hindi nagbibigay ng salungat na mensahe. Nguni’t iyan ang ginagawa ng karamihan! Direktang sinasalungat ng kanilang ipinangangaral ang lahat ng sinasabi na ng Diyos sa mga makasalanan! Ang mensahe nila ng pagpapalang di biblical ang nagsusulong sa idea na hindi mahalaga ang kabanala at pagsunod sa pagkakaroon ng buhay na walang hanggan. Tunay na sinasalungat nila ang Diyos sa hindi pagbanggit ng kahalagahan ng pagsisisi sa kaligtasan, sa pagdidiin na ang kaligtasan ay di dahil sa mga gawa (sa isang paraan ng pagkakaintindi na kailanman ay di intensyon ni Pedro), at inaakay ang mga tao sa higit na malalim na pandarayang nagtatatak ng kanilang walang hanggang kapahamakan, dahil sigurado na sila sa kanilang kaligtasan na sa totoo ay hindi naman. Tunay na trahedya, kapag talagang sinasalungat ng mga mensahero ang Diyos na inaangking kinakatawan nila!

Inutusan tayo ni Jesus na ipangaral ang “pagsisisi at kapatawaran ng mga kasalanan” (Lu. 24:47). Muling pinatototohanan ng mensaheng iyan ang palagiang sinasabi ng Diyos. Tinutugis ng mensaheng iyan ang puso ng mga tao at sinasaktan ang kalooban ng mga may matitigas na puso. Nguni’t inililihis sila ng modernong malambot na magandang balitang nagsasabing lubhang mahal sila ng Diyos (bagay na kailanman ay hindi binanggit ng mga apostol kapag nangangaral sa aklat ng Mga Gawa), upang isiping hindi nasasakta at galit ang Diyos sa kanila. Lagi silang sinasabihang ang tanging dapat nilang gawin ay “tanggapin si Jesus.” Nguni’t hindi kailangan ng Hari ng mga hari at Panginoon ng mga panginoon ang ating pagtanggap. Hindi “Tinatanggap mo ba si Jesus?” ang tanong. Ang tanong ay, “Tinatanggap ka ba ni Jesus?” Ang sagot ay, hangga’t hindi ka nagsisisi at sumunod sa Kanya, kasuklam-suklam ka sa Kanya, at tanging ang habag Niya ang umaantala sa iyong kapalaran sa impiyerno.

Dahil sa modernong magandang balita na nagpapababa ng pagpapala ng Diyos, hindi ko maubos maisip kung bakit maraming bansang pinamamahalaan ng mga pinunong binigyan ng kapangyarihan ng Diyos upang mamuno (at hindi ito pinagtatalunan; tingnan ang Dan. 4:17, 25, 32l 5:21; Juan 19:11; Gw. 12:23; Ro. 13:1), ang ganap na pinagsarhan ng pinto ang mga Kanluraning misyunero. Di kaya dahil tinatangkang huwag papasukin ang maling ebanghelyo sa mga bansang iyon?

Prinsipyo #3 (Principle #3)

Ang mga prinsipyong natalakay na sa kabanatang ito ay tumutulong din upang higit nating maunawaan kung paano tinitingnan ng Diyos ang mga taong sumusunod sa taliwas na relihiyon. Sila ba ay ignoranteng taong dapat kahabagan dahil kailanman ay hindi nila narinig ang katotohanan? Ang iglesia ba ang sisisihin dahil hindi sila lubos na pinangaralan?

Hindi, hindi ignorante sa katotohanan ang mga naturang tao. Hindi man nila alam ang lahat ng nalalaman ng Cristianong naniniwala-saBiblia, nguni’t alam nilang lahat ng ipinapahayag ng Diyos tungko sa Kanyang Sarili sa pamamagitan ng nilikha, konsensya at kalamidad. Sila ang mga taong sa tanang buhay nila ay tinatawag ng Diyos upang magsisi, kahit hindi pa sila nakakakita ng Cristiano o nakapakinig sa magandang balita. Dagdag pa, maaaring pinalalambot nila o pinatitigas nila ang kanilang puso papunta sa Diyos.

Binanggit ng Pablo ang kamangmangan ng mga di mananampalataya at ibinunyag and dahilan ng kanilang kamangmangan:

Sa pangalan ng Panginoon, ito ang sinasabi ko sa inyo: huwag na kayong mamuhay tulad ng pamumuhay ng mga walang pananampalataya sa Diyos. Walang kabuluhan ang kanilang iniisip, at wala silang pang-unawa. Dahil sa kanilang kamangmangan at katigasan ng ulo, walang silang bahagi sa kaloob ng Diyos. Sila’y naging alipin ng kahalayan, at wala na silang kahihiyan kaunti man lamang. Wala na silang inaatupag kundi pawang kalaswaan (Efe. 4:17-19).

Pansinin na ang kamangmangan ng mga Hentil ay “dahil sa katigasan ng kanilang ulo.” Ipinahayag din ni Pablo na “wala na silang kahihiyan.” Malinaw na tinutukoy niya ang kalagayan ng kanilang puso. Nagkakaroon ng kalyo ang kamay ng mga tao sa palagiang paggasgas ng matigas sa malambot na balat. Ang may kalyong balat ay hindi na gaanong nakakaramdam. Gayundin, habang palagiang nilalabanan ng mga tao ang tawag ng Diyos sa pamamagitan ng nilikha, konsensya at kalamidad, tumitigas ang kanilang puso, at wala na silang pakiramdam sa banal na tawag. Kaya ipinapakita ng mga bilang na ang mga tao’y di na gaanong tumatanggap ng bagong kaalaman habang sila’y tumatanda. Kapag tumatanda ang isang tao, mas maliit ang pagkakataong siya’y magsisi. Pinupuntirya ng marurunong na ebanghelista ang mga taong higit na nakababata.

Ang Kasalanan ng mga di Naniniwala (The Guilt of the Unbelieving)

Ang karagdagang patunay na sinisisi ng Diyos ang mga tao kahit kailanman ay hindi sila nakapakinig ng ebanghelistang Cristiano ay ang katotohanang masugid Niya silang hinahatulan. Kung hindi sila tinutugis ng Diyos sa kanilang kasalanan, hindi Niya sila parurusahan. Nguni’t dahil pinarurusahan Niya sila, nakatitiyak tayong sinisisi Niya sila. At kung magkagayon, malamang na alam nila na ang kanilang ginagawa ay hindi kasiya-siya sa Kanya.

Isang paraan ng pagpaparusa ng Diyos sa mga lumalaban sa Kanyang tawag ay ang “pagpapahintulot Niyang” magkasala si upang maging higit silang alipin ng kasamaan. Isinulat ni Pablo:

Kahit na alam nilang may Diyos, Siya’y hindi nila pinarangalan bilang Diyos, ni pinasalamatan man lang. Sa halip, naghaka-haka sila ng mga bagay na walang kabuluhan kaya’t nagdilim ang hangal nilang pag-iisip. Sila’y nagmamarunong nguni’t lumitaw na sila’y mga hangal. Tinalikuran nila ang kaluwalhatian ng Diyos na walang kamatayan, at ang sinamba nila’y mga larawan ng mga taong may kamatayan, ng mga ibon, ng mga hayop na may apat na paa, at ng mga hayop na gumagapang.

Kaya’t hinayaan na sila ng Diyos sa kanilang maruruming pagnanasa hanggang sa hindi na nila mapigil ang paggawa ng kahalayan sa isa’t isa. Ang katotohanan tungkol sa Diyos ay tinalikuran at pinalitan nila ng kasinungalingan. Sinamba nila at pinaglingkuran ang mga nilikha, sa halip na ang Lumikha, na siyang dapat papurihan magpakailanman! Amen.

Dahil dito’y hinayaan sila ng Diyos sa mahahalay na pagnanasa. Ayaw nang makipagtalik ng babae sa lalaki, at sa halip ay sa kapwa babae sila nakikipag-ugnayan. Ganoon din ang mga lalakio; ayaw na nilang makipagtalik sa mga babae, at sa kanilang kapwa lalaki sila nahuhumaling. Ginagawa nila ang mga kasuklam-suklam na bagay, kaya’t sila’y paparusahan ng nararapat sa kanilang masasamang gawa.

Dahil ayaw nilang kilalanin ang Diyos, hinayaan sila ng Diyos sa masasamang pag-iisip at sa mga gawaing kasuklam-suklam. Naging alipin sila ng lahat ng uri ng kasamaan, kabuktutan, kasakiman, masasamang isip, pagkainggit, pagpatay, pagtatalo, pandaraya at masasamang hangarin. Sila’y naging mahihilig sa tsismis, mapanirang puri, nasusuklam sa Diyos, walang pakundangan, mapagmataas, mayayabang, mapagkatha ng kasamaan, at suwail sa magulang. Sila’y naging mga hangal, mga taksil, mga walang puso, at di-marunong lumingap sa kapwa. Nalalaman nila ang utos ng Diyos na dapat mamatay ang mga gumagawa nito, nguni’t patuloy sila sa paggawa nito at natutuwa pang makita na ang iba ay gumagawa rin ng ganoon (Ro. 1:21-32, idinagdag ang pagdidiin).

Pansinin ang pagdiin ni Pablo sa mga katotohanan ng pantaong kasalanan at pagharap sa Diyos. Ang mga hindi nagsisisi “ay nakakaalam sa Diyos,” nguni’t “hindi nila Siya pinarangalan, ni pinasalamatan.” “Ipinagpalit nila ang katotohanan sa kasinungalingan,” kaya maaaring alam nila ang katotohanan ng Diyos. Kung gayon, “hinayaan sila ng Diyos” sa higit pang kahangalan, hanggang si gumagawa na ang mga tao ng di-pangkaraniwang karumal-dumal na gawain at lalong nalublob sa kasalanan. Maaaring sinasabi ng Diyos na “Kung gayon ninyong pagsilbihan ang kasalanan sa halip na Ako? Kung gayon ipagpaptuloy ninyo. Hindi Ko kayo pipigilin, at lalo kayong maninilbihan sa diyos na iniibig ninyo.”

Palagay ko’y maituturing pa ang paghatol na ito bilang pagpapakita ng habag ng Diyos, dahil makatwirang isiping kapag higit na nagiging makasalanan ang mga tao, mapagtatanto nila ito at sila’y magigising. Nakapagtatakang hindi tinatanong ng mga bakla at tomboy na, “bakit naaakit ako sa taong pareho ang kasarian sa akin, samantalang alam kong hindi ako magkakaroon ng tunay na sekswal na relasyon? Kakatwa ito!” Maaaring pagtalunan na “ginawa silang ganoon” ng Diyos (na sila nilang panlaban upang pangatwiranan ang kanilang perversion), nguni’t sa puntong pinahihintulutan lang sila, at hdahil lang sa inaasahan Niyang gisingin sila upang magsisi at maranasan ang kamangha-manghang habag Niya.

Hindi lamang ang mga homosexual ang dapat nagtatanong niyon sa kanilang sarili. Inilista ni Pablo ang maraming kasalanang nakabibilanggo na ebidensya ng paghatol ng Diyos sa tumatangging manilbihan sa Kanya. Bilyong tao ang dapat magtanong sa kanilang sarili tungkol sa kakatwang gawí nila. “Bakit ko kinamumuhian ang sarili kong pamilya?” “Bakit ako nasisiyahan sa pagtsi-tsismis?” “Bakit hindi ako nakukuntento sa kung ano ang mayroon ako?” “Bakit ako napipilitang tumingin sa pornograpiya?” Hinayaan ng Diyos silang lahat upang maalipin ng kanilang diyos.

Siyempre, mapapalambot ninuman ang kanyang puso kung kailan niya nanaisin, magsisi at manampalataya kay Jesus. Ilan sa mga matitigas na makasalanan sa lupa ang nakagawa niyan, at nilinis ng Diyos ang kanilang puso at pinalaya sila sa kanilang kasalanan! Habang humihinga pa ang mga tao, binibigyan pa sila ng Diyos ng pagkakataong magsisi.

Walang Dahilan (No Excuses)

Ayon kay Pablo walang dahilan ang mga makasalanan. Ibinubunyag nilang alam nila ang tama at mali habang hinahatulan nila ang iba, kung gayon nararapat silang hatulan ng Diyos:

Kaya nga, sino mang humahatol sa iba, wala kang maidadahilan. Sapagka’t sa paghatol mo sa iba, hinahatulan mo rin ang iyong sarili, dahil ikaw na humahatol ay gumagawa rin ng ganoon. Nalalaman nating makatarungan ang hatol ng Diyos laban sa mga gumagawa ng mga iyon. Akala mo ba’y makakaiwas ka sa parusa ng Diyos kung hahatulan mo ang mga gumagawa ng masasamang gawaing ginagawa mo rin naman? O baka naman gusto mo pang hamakin ang Diyos dahil siya ay napakabait, mapagpigil at mapagpaumanhin! (Ro. 2:1-4).

Sinabi ni Pablo na ang dahilan ng kahinahunan ng Diyos ay upang bigyan ng pagkakataong magsisi ang mga tao. Dagdag pa, sa pagpapatuloy ni Pablo, ibinunyag niyang ang tanging makakapagmana ng kaharian ng Diyos ay mga nagsisisi at namumuhay nang banal:

Nguni’t sa katigasan ng iyong ulo at di pagsisisi, lalo mong pinapabigat ang parusang igagawad sa iyo sa araw na iyon, kung kailan ihahayag ang poot at makatuwirang paghatol ng Diyos. Sapagka’t igagawad niya sa lahat ng tao ang naaayon sa kanilang ginawa. Bibigyan niya ng buhay na walang hanggan ang mga taong patuloy na gumagawa ng mabuti, naghahangad ng karangalan, kadakilaan at kawalang-kamatayan. Nguni’t matinding galit at poot ang sasapitin ng mga taong makasarili at ayaw sumunod sa katotohanan kundi sa kasamaan. Paghihirap at kapighatian ang daranasin ng bawa’t gumagawa ng masama, una ang mga Judio at gayundin ang mga Griego. Nguni’t karangalan, kapurihan at kapayapaan naman ang tatamuhin ng bawa’t gumagawa ng mabuti una an gang mga Judio at gayundin ang mga Griego (Ro. 2:5-10).

Malinaw na hindi aayon si Pablo sa mga nagtuturong ang mga taong tanging “tumatanggap kay Jesus bilang Tagapagligtas” ay binibigyan ng buhay na walang hanggan. Kundi, iyong mga magsisisi at “sa pagpupursigi sa paggawa ng mabuti ang nakakahanap ng luwalhati at karangalan at buhay na walang hanggan.”

Nguni’t hindi ba nito ipinapakita na maipagpapatuloy ng mga tao ang kanilang relihiyon maliban sa Cristianismo at maligtas basta’t magsisi sila at sundin ang Diyos?

Hindi, walang kaligtasan kundi mula kay Jesus sa maraming kadahilanan, isa na rito ay, tanging si Jesus ang makapagpapalaya sa mga tao sa pang-aalipin sa kanila ng kasalanan.

Nguni’t kung nais nilang magsisi, paano nila matatawag si Jesus kung hindi pa sila nakakarinig ng tungkol sa Kanya?

Ang Diyos, na nakaaalam ng puso ng lahat ng tao, ang magbbubunyag ng Kanyang Sarili sa sinamang matapat na naghahanap. Ipinangako ni Jesus, “Humanap kayo at kayo’y makakatagpo” (Mt. 7:7), at inaasahan ng Diyos ang lahat na hanapin Siya (tingnan ang Gw. 17:26-27). Kapag nakikita Niya ang isang taong may pusong tumutugon sa walang-tigil Niyang pangangaral, ipapadala Niya sa taong iyon ang magandang balita, tulad ng ginawa Niya sa taga-Etiopiang pinuno at ang sambahayan ni Cornelio. Ni hindi nalilimita ang Diyos sa partisipasyon sa iglesia, na pinatunayan Niya sa pagbabagong-buhay ni Saul ngTarsus. Kujng walang magdadala ng magandang balita sa isang matapat na naghahanap, pupunta Mismo ang Diyos! Nakarinig na ako ng maraming kontemporanyong pangyayaring ang mga tao sa saradong mga bansa ay nagbagong-buhay dahil sa nagkaroon sila ng pangitain tungkol kay Jesus.

Kung Bakit Relihiyoso ang mga Tao (Why People Are Religious)

Ang katotohanan ay karamihan sa mga may huwad na relihiyon ay hindi matapat na naghahanap ng katotohanan. Bagkus, relihiyoso sila dahil naghahanap lang sila ng katuwiran o pantakip sa kanilang mga kasalanan. Habang patuloy nilang nilalabag ang kanilang konsensya, nagtatago sila sa kasuotan ng relihiyon. Sa pagiging relihiyoso, pinapaniwala nila ang kanilang sarili na hindi sila nararapat sa impiyerno. Totoo rin ito sa relihiyosong “Cristiano” (pati na ang mga pipitsuging Cristianong evangelical) at mga Buddhist, Muslim and Hindu. At kahit na namumuhay sila sa kanilang relihiyon, hinahatulan sila ng kanilang konsensya.

Kapag taimtim na yumuyukod ang Buddhist sa harap ng kanyang mga diyus-diyosan o sa harap ng mga monk na buong pagmamalaking nakaupo sa harap niya, sinasabi ng kanyang konsensyang gumagawa siya ng mali. Kapag pinangangatwiranan ng Hindu ang kawalan niya ng pakikiramay sa namatay na pulubi, na naniniwalang pinapahirapan ito ng mga kasalanan niya sa mga nakaraang buhay, hinahatulan siya ng kanyang konsensya. Kapag sang isang sukdulang Muslim ay pumugot ng isang “infidel” sa ngalan ni Allah, sinisigawan siya ng kanyang konsensya dahil sa kanyang pumapatay na pagkukunwari. Kapag tinipon ng “Cristianong” evangelical ang kanyang panlupang kayamanan, at regular na nanonoon ng palabas sa telebisyon na puno ng kalaswaan, at natsi-tsismis tungkol sa kapwa kasapi sa iglesia, nagtitiwalang iniligtas siya ng pagpapala, hinahatulan siya ng kanyang konsensya. Lahat nang ito ay halimbawa ng mga taong nais manatili sa pagkakasala at nakatagpo ng mga paniniwalaang kasinungalingan sa relihiyon upang patuloy silang magkasala. Ang “katuwiran” ng di napanariwa subali’t relihiyosong tao ay lubhang napakababa kung ihambing sa inaasahan ng Diyos.

Sinasabi ng lahat ng ito na hindi itinuturing ng Diyos ang mga sumusunod sa huwad na relihiyon bilang ignoranteng taong kailangang kahabagan dahil kailanman ay di nila narinig ang katotohanan. Ni hindi masisisi ang iglesia sa hindi mahusa na pangangaral sa kanila.

Muli, bagama’t alam natin na nais ng Diyos na ipangaral ng iglesia ang magandang balita sa buong sanlibutan, dapat nating sundin ang pag-akay ng Kanyang Espiritu kung saan “ang bukirin ay handa nang anihin” (tingnan ang Jn. 4:35), na kinaroroonan ng mga taong nakahanda dahil tumugon ang kanilang damdamin sa walang-patid na pagsisikap ng Diyos na abutin sila.

Prinsipyo #4 (Principle #4)

Isang panghuling prinsipyong matututuhan natin mula sa mga katotohanang biblical na natalakay sa kabanatang ito ay: Kung masugid na hinahatulan ng Diyos ang mga makasalanan sa pag-asang mag-iiba ang kanilang damdamin, asahan natin na ang ilang makasalanan, pagkatapos tiisin ang hatol ng Diyos o mamasdan ang pagtitiis ng iba, ay magbabagong-isip. Kaya pagkatapos ng mga kalamidad, may pagkakataong abutin ang mga taong noon ay di maabot.

Kailangang maghanap ang mga Cristiano ng pagkakataong ipamahagi ang magandang balita sa mga lugar kung saan nagtitiis ang mga tao. Ang mga taong namatayan ng mahal sa buhay kamakailan, halimbawa, ay maaaring bukas sa gustong iparating ng Diyos. Noong nanilbihan akong pastor, lagi kong sinusunggaban ang pagkakataong ipangaral ang magandang balita sa mga libing, dahil inaalala ko ang sinabi ng Kasulatan na, “Mas mabuting pumunta sa bahay ng namatayan kaysa bahay na may handaan, pagka’t dapat alalahanin ng buháy na siya man ay nakatakda ring mamatay (Mang. 7:2, idinagdag ang pagdidiin).

Kapag nagkakasakit ang mga tao, nawawalan ng ikabubuhay, nasisira ang relasyon, o dinaratnan ng kalamidad at marami pang pangyayaring kinalabasan ng kasalanan, kailangan nilang malaman na ang kahirapan nila ay panggising. Sa pamamagitan ng paghihirap dito sa lupa, sinusubukan ng Diyos na iligtas ang mga makasalanan mula sa walang hanggang paghukom.

Sa Pagbubuod (In Summary)

Ginagampanan ng Diyos ang karamihan sa gawain ng pagtatatag ng Kanyang kaharian. Ang tungkulin natin ay mahusay na makipagtulungan sa Kanya.

Lahat ng mananampalataya ay dapat mamuhay nang banal at masunuring buhay na umaakit ng atensyon ng mga nasa kadiliman, at dapat silang laging handang depensahan ang pag-asang nasa kanilang kalooban.

Laging hinihikayat ng Diyos ang lahat ng tao upang lumambot ang kanilang puso at magsisi, palagiang nakikipag-usap sa kanila sa pamamagitan ng mga nilikha, konsensya at kalamidad, at kung minsan ay sa tawag ng magandang balital.

Alam ng mga makasalanan na sinusuway nila ang Diyos, at mananagot sila sa Kanya kahit hindi nila kailanman narinig ang magandang balita. Ebidensiya ng kasalanan ang katigasan ng kanilang ulo. Ang lumalalang pagkalugmok nila sa kasalanan ay patunay ng poot ng Diyos sa kanila.

Ang mga relihiyosong tao ay hindi nangangailangang naghahanap ng katotohanan. Malamang na pinangangatwiranan nila ang kanilang kasalanan sa paniniwala ng kasinungalingan ng kanilang relihiyon.

Alam ng Diyos ang kalagayan ng puso ng bawa’t tao. Bagama’t maaari Niya tayong akayin upang ipamahagi ang magandang balita sa mga hindi bukas, malamang na higit Niya tayong inaakay sa mga bukas sa magandang balita.

Habang gumagawa ang Diyos upang baguhin ang tao sa pamamagitan ng kanilang mga pagsubok, dapat nating sunggaban ang mga pagkakataong iyon upang ipangaral ang magandang balita.

Nais ng Diyos na dalhin natin ang magandang balita sa buong sanlibutan, nguni’t nais Niya tayong sumunod sa Kanyang Espiritu habang ninanais nating tuparin ang Dakilang Komisyon, na inilarawan sa akalat ng Mga Gawa.

Ihahayag ng Diyos ang Sarili Niya sa sinumang matapat ang pagnanais na makilala Siya. Nais ng Diyos na aayon ang mensahe natin sa mensahe Niya.

Isang araw magkakaroon ng kinatawan sa bawa’t grupong etnikong sumasamba sa trono ng Diyos, at dapat nating gampanan ang ating tungkulin sa pakikipagtulungan sa Diyos upang tuparin iyon. Kung gayon, lahat ng anak ng Diyos ay dapat magpakita ng pag-ibig ni Cristo sa bawa’t kasapi ng grupong etnikong nakikilala nila. Maaaring akayin ng Diyos ang ilan sa Kanyang mga tagasilbi upang ispesipikong puntiryahin ang mga tao sa iba’t ibang kultura, sa pamamagitan ng pagpapadala at pagsuporta ng mga nagtatanim ng iglesia, o sa mismong pagpunta. Dapat lumikha ng alagad ang mga naipadala, at patunayan ang sarliing mga ministrong tagalikha-ng-alagad!

Pangwakas sa mga Salita (Final Words)

Nagpapasalamat akong pinahintulutan tayo ng Diyos upang ipalimbag ang aklat na ito sa inyong wika at pahintulutan kayong magkaroon ng kopyang babasahin. Umaasa akong ito’y pagpapala sa inyo. Kung gayon, maaari bang sulatan ninyo ako at sabihin sa akin? Ingles lang ang nababasa ko, kaya kailangan n’yo akong sulatan sa Ingles o ipasalin ninyo sa Ingles ang inyong sulat bago ninyo ipadala sa akin!

Ang pinakamainam na paraan upang maabot ako ay padalhan ako ng e-mail, at ang e-mail address ko ay: [email protected]. kung wala kayong e-mail, maaari rin ninyo akong sulatan sa aking address sa ministeryo, nguni’t depende sa kung kailan ninyo natanggap ang aklat na ito, maaari nang nagbago. Gayumpaman, sa taong 2006 ay: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

[1] Kaya ipinapahayag ng Kasulatan, “Sinabi ng hangal sa kanyang puso, “Walang Diyos” (Awit 14:1, idinagdag ang pagdidiin). Mga hangal lang ang nagtatago ng malinaw na katotohanan.

[2] Sa kabila nito, itinuturo ng Kasulatan na maaaring higit pang patigasin ng Diyos ang puso ng mga taong ang puso’y lumalaban sa Kanya (tulad ng Hari) Mukhang hindi maaaring may pag-asang magsisi ang mga taong tulad ng mga iyon.

아브라함이 그의 사랑하는 아들 이삭을 제물로 바치려는 의지를 보였을 때, 하나님은 그에게 아래와 같은 약속을 하셨다.

또 네 씨로 말미암아 천하 만민이 복을 받으리니 이는 네가 나의 말을 준행하였음이니라 하셨다 하니라(창 22:18).

사도 바울은 이 약속은 아브라함과 그의 씨, 복수 씨들이 아닌 단수 씨에게 주신 것이며 그 씨는 곧 그리스도라고 지적하였다(갈 3:16을 보라). 그리스도 안에서 천하 만민, 더 정확하게 말하면, 모든 민족이 복을 받을 것이다. 아브라함에게 주신 이 약속은 전 세계 수천 개의 민족이 그리스도 안에 있는 복을 누리게 된다고 예언하였다. 그 민족들은 서로 다른 지리적 지역에 살고 있고, 서로 다른 인종이며 다른 문화에서 다른 언어를 구사한다. 하나님은 그들 모두가 그리스도 안에서 복을 받기를 원하시며 그 때문에 예수님은 온 세상의 죄를 위하여 죽으셨다(요일 2:2을 보라).

비록 예수님께서 생명으로 인도하는 문은 좁고 길이 협착하여 찾는 자가 적다고 하셨지만(마 7:14을 보라), 사도 요한은 미래 하나님의 나라에는 세상 모든 민족의 대표들이 있으리라는 것을 믿게 하는 좋은 이유를 우리에게 남겨주었다.

이 일 후에 내가 보니 각 나라와 족속과 백성과 방언에서 아무도 능히 셀 수 없는 큰 무리가 나와 흰 옷을 입고 손에 종려 가지를 들고 보좌 앞에 어린 양 앞에 서서 큰 소리로 외쳐 이르되 구원하심이 보좌에 앉으신 우리 하나님과 어린 양에게 있도다 하니(계 7:9-10, 강조 추가).

그러므로 하나님의 자녀들은 언젠가는 여러 민족의 무리와 함께 하나님의 보좌 앞에 모일 것을 기대할 수 있다.

많은 현대의 선교 전략가들은 전 세계의 나머지 수천 개의 “숨겨진” 민족에게 복음을 전파하여 그들 각 민족에게 생명력이 있는 교회를 세우는 것에 큰 중점을 두고 있다. 이것은 확실히 칭찬할만하다. 왜냐하면, 예수님은 우리가 세상으로 가서 “모든 민족으로 제자를 삼으라”고 명령하셨기 때문이다(마 28:19). 그러나 사람이 아무리 좋은 의도로 계획하였다 할지라도, 특별히 성령님의 인도하심이 없다면, 종종 나쁜 결과를 초래할 수 있다. 우리가 하나님의 나라를 세우기 위해 그분의 지혜를 따르는 것은 매우 중요하다. 그분은 우리에게 전 세계의 제자를 삼는 방법에 관해 마태복음 28:19의 말씀보다 더 많은 정보와 가르침을 주셨다.

아마도 지상명령을 성취하기 위해 노력하는 사람들이 가장 많이 간과하는 사실은 하나님이 가장 위대한 전도자이며 우리는 그분을 위해 일하는 것이 아니라 그분과 함께 일해야 한다는 사실일 것이다. 그분은 누구보다 세상에 복음을 전파하는 일에 관심이 있으시며 누구보다 그 일을 위해 열심히 일하신다. 그래서 그분은 그 일을 위해 죽으시고 심지어 우리를 만드시기 전부터 그 일을 생각하셨으며 지금도 여전하시다. 이것이야말로 헌신이다.

“그리스도를 위해 세상을 이기라“(“Wining the World For Christ”)

흥미롭게도, 우리가 신약 서신을 읽어보면, “나가서 그리스도를 위해 세상을 얻으라!”는 신자들을 위한 열정적인 간구함이 없음을 발견할 수 있다(오늘날 우리는 종종 그렇게 하고 있다). 초기 그리스도인들과 기독교 지도자들은 하나님께서 이 세상을 구원하시기 위해 큰 노력을 기울이고 계시며, 그들이 해야 할 일은 그분의 인도하심을 따라 그분과 함께 동역하는 것임을 알고 있었다. 누군가가 이것에 대해 알고 있었다면, 그 사람은 바로 사도 바울이었을 것이다. 왜냐하면, 아무도 그를 “주님께 인도하지” 않았기 때문이다. 오히려, 그는 다메섹으로 가는 길에 하나님의 직접적인 행하심으로 회심하였다. 그리고 사도행전을 통해, 우리는 성령님의 기름부으심과 성령님의 인도하심을 받는 사람들이 성령님과 동역하는 것을 통해 교회가 확장되었음을 볼 수 있다. 비록 사도행전은 “사도들의 행함”으로 자주 언급되지만 “하나님의 행하심”으로 언급되어야 마땅하다. 누가는 사도행전을 소개하면서, 그의 첫 번째 기사(그의 이름을 딴 복음서)는 “무릇 예수께서 행하시며 가르치시기를 시작하심부터“(행 1:1, 강조 추가) 기록하였다고 썼다. 누가는 사도행전은 예수님이 계속하여 행하시고 가르치신 것을 적었음을 분명히 믿었다. 예수님은 성령님의 기름부으심과 그분과 동역하는 성령님의 인도하심을 받는 종들을 통하여 일하셨다.

만일 초기 그리스도인들이 “나가서 이웃에게 증거 하고 그리스도를 위해 그들이 세상을 이기게끔 도왔다면”, 하나님의 나라를 세우는 것에 대한 그들의 책임은 무엇이었을까? 특별히 복음을 대중에게 선포하도록(사도들과 복음 전도자들) 은사를 받고 부르심을 받지 않은 사람들은 순종하고 거룩한 삶을 살도록 부르심을 받았으며 그들에게 욕하거나 질문을 제기하는 하는 자들의 공격을 막아내도록 준비되어야 한다. 예를 들어, 베드로는 이렇게 썼다.

그러나 의를 위하여 고난을 받으면 복 있는 자니 그들이 두려워하는 것을 두려워하지 말며 근심하지 말고 너희 마음에 그리스도를 주로 삼아 거룩하게 하고 너희 속에 있는 소망에 관한 이유를 묻는 자에게는 대답할 것을 항상 준비하되 온유와 두려움으로 하고 선한 양심을 가지라 이는 그리스도 안에 있는 너희의 선행을 욕하는 자들로 그 비방하는 일에 부끄러움을 당하게 하려 함이라(벧전 3:14-16).

베드로가 박해를 받고 있는 사람들에게 이 글을 썼음을 주목하라. 그러나 그리스도인들이 이 세상과 구별되지 않는다면, 세상은 (당연히) 그들을 박해하지 않을 것이다. 그것은 오늘날 많은 곳에서 그리스도인들이 박해를 적게 받고 있는 이유이기도 하다. 왜냐하면, 소위 그리스도인이라 하는 사람들은 다른 사람들과 구별되게 행하지 않기 때문이다. 그들은 진정한 그리스도인이 아니므로 아무도 그들을 핍박하지 않는다. 그러나 많은 이런 종류의 “그리스도인들”은 주일 날에 “이웃들과 함께 자신의 믿음을 나누라”는 가르침을 받고 있다. 그들이 이웃에게 믿음을 증거했을 때, 이웃들은 그들이 거듭난 그리스도인이라는 것을 알고 매우 놀라고 있다. 더 나쁜 것은, 그들이 전하는 “복음”은 선행이나 하나님께 대한 순종은 구원과는 아무 관계가 없다는 “좋은 소식”에 불과하며 그냥 “예수님을 그들의 개인적인 구주로 영접하기만 하면 된다”는 식이다.

그것과는 대조적으로, 초기 그리스도인들은(그들의 주님은 진정 예수님이었다) 어둠 속에서 서 있는 빛과 같았기에 그들은 전도에 관한 수업을 듣거나 그들이 그리스도의 추종자라는 것을 이웃에게 말하려고 용기를 낼 필요가 없었다. 그들은 의로움을 행함으로 인해 그들에게 의문을 제기하고 욕설을 퍼붓는 사람들에게 복음을 전할 기회가 많이 있었다. 그들은 단지 베드로가 말한 대로 마음에 그리스도를 주님으로 삼고 방어할 준비를 하면 된다.

아마도 현대 그리스도인들과 초기 그리스도인들 사이의 주요 차이점은 현대 그리스도인들은 그리스도인은 그가 알고 있는 것과 믿는 것 – 우리가 “교리”라고 부르는 것에 의해 특징지어진다고 생각하려는 경향이 있으므로 우리는 그것을 배우는데 초점을 맞추고 있다. 반면, 초기 그리스도인들은 그리스도인은 그의 행함에 의해 특징 지어진다고 생각했기에 그들은 그리스도의 계명에 순종하는 것에 초점을 맞추었다. 흥미롭게도, 처음 14세기까지 개인 성경을 가진 그리스도인은 실제로 아무도 없었다는 것이다. 따라서 그들이 현대 그리스도인에게 있어서는 기본적인 책임인 “매일 자신의 성경을 읽는 것”은 불가능했다. 나는 당연히 현대의 그리스도인들은 매일 그들의 성경을 읽지 말아야 한다고 말하는 것이 아니다. 나는 단지 너무 많은 그리스도인들이 성경 공부를 하는 것을 성경 말씀을 순종하는 것보다 더 중요하게 생각한다는 점을 말하고 있을 뿐이다. 우리는 결국 (우리의 수준에 도달하지 못한 다른 29,999개의 교단의 그리스도인들을 반대하여) 험담하고 거짓말하고 땅에 보물을 쌓는 교리들을 바로잡은 것에 대해 자부감을 느낄 것이다.

만일 우리가 사람들의 마음을 부드럽게 하여 그들이 복음을 더 잘 받아들일 수 있게 하려면, 우리는 우리의 교리보다는 우리의 행동에 의해 그렇게 할 가능성이 더 크다.

하나님은 위대한 복음 전도자시다(God, the Greatest Evangelist)

하나님께서 그분의 나라를 세우시면서 하신 일들을 좀 더 자세히 살펴보자. 우리가 그분이 행하신 일들을 더 잘 이해할수록, 그분과 더 잘 동역할 수 있다.

사람들이 예수님을 믿을 때에는 마음으로 믿는다(롬 10:9-10을 보라). 그들은 주 예수님을 믿기 때문에 회개한다. 그들은 자기 뜻을 버리고 예수님의 뜻을 높인다. 믿음은 마음의 변화를 포함한다.

마찬가지로, 사람들이 예수님을 믿지 않을 때에도 마음으로 믿지 않는 것이다. 그들은 하나님을 거역하기에 회개하지 않는다. 그들은 의식적인 결정으로 예수님을 그들의 마음에서 버린다. 불신은 마음을 변화하지 않으려는 지속적인 결정을 포함한다.

예수님은 모든 사람의 마음이 너무 굳어져 있어 하나님께서 이끌지 아니하시면 아무도 그분께로 나아가지 않는다고 지적하셨다(요 6:44을 보라). 하나님은 자비를 베푸셔서 여러 가지 방법으로 사람들의 마음을 움직여서 모든 사람을 예수님께로 이끄시며 그것을 통하여 그들은 반드시 그들의 마음을 굳게 할 것인지 아니면 부드럽게 할 것인지를 지속적으로 결정해야만 한다.

하나님은 어떤 방법을 사용하셔서 사람들이 예수님께로 나아가도록 그들의 마음을 움직이실까?

첫째로, 그분은 그분이 만드신 만물을 사용하신다. 바울은 이렇게 썼다.

하나님의 진노가 불의로 진리를 막는 사람들의 모든 경건하지 않음과 불의에 대하여 하늘로부터 나타나나니 이는 하나님을 알 만한 것이 그들 속에 보임이라 하나님께서 이를 그들에게 보이셨느니라 창세로부터 그의 보이지 아니하는 것들 곧 그의 영원하신 능력과 신성이 그가 만드신 만물에 분명히 보여 알려졌나니 그러므로 그들이 핑계하지 못할지니라(롬 1:18-20, 강조 추가).

바울은 사람들이 “그들 속에 분명히 보여진 진리를 막는다”고 말했음을 주목하라. 즉, 그 진리가 그들 속에서 떠올라 그들을 대면했지만, 그들은 그것을 밀쳐 내고 내적인 확신을 거부하였다.

모든 사람의 내면에 분명히 보여진 진리는 정확히 무엇일까? 바울은 그것이 하나님이 “만드신 만물”에 분명히 보여 알려진 그분의 “보이지 아니하는 것들 곧 그의 영원하신 능력과 신성”이라고 말했다. 사람들은 하나님이 만드신 만물을 보면 그분의 존재하심을 마음속으로 분명히 알게 되며[1] 그분의 크신 능력, 놀라운 창조와 믿을 수 없을 만큼의 총명과 지혜를 알게 된다.

바울의 결론은 이런 사람들은 “핑계할 수 없다”는 것이었다. 그의 생각은 맞았다. 하나님은 지속적으로 모든 사람을 향해 외치시며 자신을 보여주시고 그들의 마음을 부드럽게 하시려고 노력하시지만, 대부분 사람은 귀를 막고 있다. 그러나 하나님은 지속적으로 기적을 – 꽃, 새, 아기, 눈송이, 바나나, 사과, 그리고 무수히 많은 다른 것들을 통하여 그들에게 삶의 전반에 걸쳐 외치시는 것을 멈춘 적이 없다.

만일 하나님이 존재하시고 그분은 그분이 만드신 만물이 보여주는 만큼 위대하시다면, 우리는 분명히 그분께 순종해야 한다. 사람 내면의 계시가 외치는 가장 중요한 메시지는 회개이다! 이런 이유로, 바울은 모든 사람이 이미 하나님의 회개하라는 부르심을 들었다고 주장한다.

그러나 내가 말하노니 그들이 듣지 아니하였느냐 그렇지 아니하니 그 소리가 온 땅에 퍼졌고 그 말씀이 땅 끝까지 이르렀도다 하였느니라(롬 10:18).

바울은 실제로 시편 19편의 잘 알려진 구절을 인용하였다.

하늘이 하나님의 영광을 선포하고 궁창이 그의 손으로 하신 일을 나타내는도다 날은 날에게 말하고 밤은 밤에게 지식을 전하니 언도 없고 말씀도 없으며 들리는 소리도 없으나 그의 소리가 온 땅에 통하고 그의 말씀이 세상 끝까지 이르도다(시 19:1-4상, 강조 추가).

이것은 하나님께서 그분이 만드신 만물을 통해 모든 사람에게 밤낮 말씀하심을 다시 한 번 보여준다. 사람들이 하나님의 창조물의 메시지에 올바르게 반응한다면, 땅에 엎드리어 아래와 같은 말을 했을 것이다. “위대하신 창조주시여, 당신이 저를 만드셨습니다. 그리고 저는 당신의 뜻을 위하여 존재합니다. 그러므로 저는 당신께 순종하겠습니다!”

하나님이 말씀하시는 또 다른 방법(Another Means by Which God Speaks)

이 외적인 계시와 내적인 계시에 관련된 또 다른 내적인 계시도 하나님께서 주신 것인데 그것은 창조물의 기적을 보는 것을 통한 것이 아니다. 이 내적인 계시는 각 사람의 양심이다. 양심은 지속적으로 하나님의 법을 드러내는 음성이다. 바울은 이렇게 썼다.

(율법 없는 이방인이 본성으로 율법의 일을 행할 때에는 이 사람은 율법이 없어도 자기가 자기에게 율법이 되나니 이런 이들은 그 양심이 증거가 되어 그 생각들이 서로 혹은 고발하며 혹은 변명하여 그 마음에 새긴 율법의 행위를 나타내느니라) 곧 나의 복음에 이른 바와 같이 하나님이 예수 그리스도로 말미암아 사람들의 은밀한 것을 심판하시는 그 날이라(롬 2:14-16).

따라서, 모든 사람은 옳고 그름을 분별할 수 있다. 더 강경히 말하면, 모든 사람은 무엇이 하나님을 기쁘시게 하고 무엇이 노하시게 하는지를 알고 있으며 그분은 심판의 날에 각 사람이 행한 대로 책임을 물으실 것이다. 사람은 나이가 들면서 자신의 죄를 정당화하는데 더 익숙해지며 양심의 소리를 무시하지만, 하나님은 절대로 그들에게 그분의 법을 말씀하시는 것을 멈추시지 않는다.

세 번째 방법(A Third Means)

하지만 그게 전부는 아니다. 가장 위대하신 복음 전도자이신 하나님은 모든 사람이 회개에 이르도록 그들에게 또 다른 방법으로 말씀하신다. 바울의 말씀을 읽어보자.

하나님의 진노가 불의로 진리를 막는 사람들의 모든 경건하지 않음과 불의에 대하여 하늘로부터 나타나나니(롬 1:18, 강조 추가).

바울은 하나님의 진노가 언젠가 나타날 것이라고 말한 것이 아니라 나타난다고 말했음을 주목하라. 하나님의 진노는 많은 슬프고 비극적인 사건과 크고 작은 재앙 속에 있는 모든 사람에게 분명히 나타났다. 만일 하나님이 전능하시고 모든 일을 행하실 수 있고 모든 일을 막으실 수 있다면, 그분을 무시하는 사람들에게 재앙이 일어났다는 것은 그분의 진노가 나타났다는 것을 의미할 수밖에 없다. 단지 무감각한 신학자와 어리석은 철학자들만이 이것을 볼 수 없을 뿐이다. 그러나 그분의 진노 속에도 그분의 자비와 사랑이 나타난다. 왜냐하면, 진노의 대상은 종종 그들이 받아야 할 진노보다 훨씬 적은 진노를 받고 있으며 회개하지 않은 사람들을 기다리고 있는 영원한 진노에 대해 경고받고 있기 때문이다. 이것은 하나님께서 회개해야 할 사람들의 주의를 끄시기 위해 사용하시는 또 다른 방법이다.

네 번째 방법(A Fourth Means)

마지막으로, 하나님은 창조, 양심과 재앙을 통해 사람을 이끄실 뿐 아니라 복음을 통하여 각 사람을 부르신다. 왜냐하면, 그분의 일꾼들은 그분께 순종하고 복음을 전할 때 창조, 양심, 재앙에 관한 메시지를 재확인하여 회개를 촉구하고 있기 때문이다.

당신은 복음화를 위해 우리가 한 일과 하나님께서 하신 일을 비교할 수 없다는 것을 알 수 있다. 가장 위대한 복음 전도자가 몇 년을 걸쳐 수십만 명에게 복음을 전할 수 있는 것에 반하여, 그분은 지속적으로 모든 사람에게 매일 삶의 모든 순간을 통하여 복음을 전하신다. 그리고 그 복음 전도자들은 일반적으로 특정 그룹의 사람들에게 짧은 시간 동안 한 번만 설교한다. 사실, 이런 전도자들이 예수님의 계명대로 그들의 말을 듣지 않는 집이나 마을이나 도시에서 발의 먼지를 떨어 버리고 떠날 수 있도록 허용받은 기회도 한 번밖에 없다(마 10:14을 보라). 이 모든 것은 우리의 매우 제한적인 복음 전도는 하나님의 전 인류를 향한 끊임없고 극적이고 내면적인 복음 전도와는 비교되지 않음을 말하려는 것이다.

이러한 관점은 우리가 복음화와 하나님의 나라를 세우는 데서의 우리의 책임을 더 잘 이해하는 데 도움이 된다. 그러나 우리의 역할에 대해 더 자세히 살펴보기 전에, 우리가 간과하지 말아야 할 다른 하나의 중요한 요소가 있다.

이전에 언급한 바와 같이, 회개하고 믿는 것은 사람들이 마음으로 하는 일이다. 하나님은 모든 사람이 자신을 낮추고 마음을 부드럽게 하여 회개하고 주 예수님을 믿기를 바라신다. 이를 위해 하나님은 지속적으로 설명한 것과 같이 다양한 방법으로 사람들의 마음에 역사하신다.

하나님은 물론 모든 사람의 마음 상태를 알고 계신다. 그분은 누구의 마음이 부드러워지고 누구의 마음이 굳어지고 있는지를 아신다. 그분은 누가 그분의 영원한 메시지를 듣고 누가 무시하는지를 아신다. 그분은 누가 삶 속에서 재앙을 겪은 후 마음의 문을 열고 회개하는지를 아신다. 그분은 누구의 마음이 너무 강퍅하여 회개할 희망이 없는지를 아신다. (예를 들어, 그분은 예례미야에게 세 번이나 이스라엘을 위해 기도하지 말라고 말씀하셨다. 왜냐하면, 그들의 마음 상태가 회개하기에는 이르렀기 때문이다; 렘 7:16; 11:14; 14:11을 보라.)[2] 그분은 누구의 마음이 부드러워져서 단지 성령님께서 조금만 확신을 주시면 회개할 수 있는지를 아신다.

이 모든 것을 고려했을 때, 복음을 선포하고 하나님의 나라를 세움에 있어서, 우리는 교회의 책임에 대해서 과연 무엇을 배울 수 있을까?

원칙 1 (Principle #1)

첫째, 전체 복음화 작업의 95%를 감당하고 계시고 끊임없이 매일 사람들을 향해 외치시는, 가장 위대한 복음 전도자이신 하나님께서 그분의 일꾼들을 마음이 굳어진 사람보다 마음이 가장 열려있는 사람들에게 보내어 복음을 전하게 하신다는 것이 합리적이지 않을까? 나는 그렇다고 생각한다.

또한, 이미 모든 사람에게 그들 삶의 매 순간마다 복음을 전파하신 위대한 전도자 하나님께서 수 년 동안 그분의 말씀을 무시해왔던 사람들에게 더 이상 복음을 보내지 않음으로써 그들을 귀찮게 하지 않을 가능성도 있지 않을까? 왜 그분은 그분께서 이미 말씀하신 95%의 내용을 무시하는 자들에게 나머지 5%를 들려주시기 위해 노력하시겠는가? 나는 하나님께서 그들이 마음을 부드럽게 하기를 바라시는 마음에서 그들에게 심판을 내리실 가능성이 더 크다고 생각한다. 그들이 그렇게 했을 때, 하나님께서 그들에게 그분의 일꾼들을 보내시어 복음을 선포하게 하실 것으로 생각하는 것이 합리적인 것 같다.

일부 사람들은 하나님께서 회개하지 않을 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내셔서 그들이 그분 앞에서 심판을 받을 때 핑계할 수 없게 하실 것이라고 말한다. 그러나 명심할 것은, 성경에 따르면, 그런 사람들은 이미 하나님 앞에서 핑계하지 못하는데 왜냐하면, 하나님은 그분의 창조물을 통하여 그들에게 끊임없이 그분 자신을 보여주셨기 때문이다(롬 1:20). 따라서, 하나님께서 이러한 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내셨기 때문에 그들이 책임을 져야 하는 것이 아니라 그들은 이 때문에 더 큰 책임을 져야 한다.

만일 하나님께서 복음에 더 수용적인 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내신다는 것이 사실이라면, 우리는 그분의 일꾼으로서 추수하기에 합당한 사람들에게 인도될 수 있게끔 하나님께 기도하면서 그분의 지혜를 구해야 한다.

성경의 예(A Scriptural Example)

이 원칙은 사도행전에 기록된 복음 전도자 빌립의 사역에서 잘 드러났다. 빌립은 사마리아의 복음에 수용적인 무리에게 복음을 전하였지만, 나중에 한 천사의 지시를 받고 다른 길에 들어선다. 그곳에서 그는 복음에 매우 수용적인 구도자를 만나게 된다.

주의 사자가 빌립에게 말하여 이르되 일어나서 남쪽으로 향하여 예루살렘에서 가사로 내려가는 길까지 가라 하니 그 길은 광야라 일어나 가서 보니 에디오피아 사람 곧 에디오피아 여왕 간다게의 모든 국고를 맡은 관리인 내시가 예배하러 예루살렘에 왔다가 돌아가는데 수레를 타고 선지자 이사야의 글을 읽더라 성령이 빌립더러 이르시되 이 수레로 가까이 나아가라 하시거늘 빌립이 달려가서 선지자 이사야의 글을 읽는 것을 보고 말하되 읽는 것을 깨닫느냐 대답하되 지도해 주는 사람이 없으니 어찌 깨달을 수 있느냐 하고 빌립을 청하여 수레에 올라 같이 앉으라 하니라 읽는 성경 구절은 이것이니 일렀으되

그가 도살자에게로 가는 양과 같이 끌려갔고 털 깎는 자 앞에 있는 어린 양이 조용함과 같이 그의 입을 열지 아니하였도다 그가 굴욕을 당했을 때 공정한 재판도 받지 못하였으니 누가 그의 세대를 말하리요 그의 생명이 땅에서 빼앗김이로다 하였거늘

그 내시가 빌립에게 말하되 청컨대 내가 묻노니 선지자가 이 말한 것이 누구를 가리킴이냐 자기를 가리킴이냐 타인을 가리킴이냐 빌립이 입을 열어 이 글에서 시작하여 예수를 가르쳐 복음을 전하니 길 가다가 물 있는 곳에 이르러 그 내시가 말하되 보라 물이 있으니 내가 세례를 받음에 무슨 거리낌이 있느냐 이에 명하여 수레를 멈추고 빌립과 내시가 둘 다 물에 내려가 빌립이 세례를 베풀고 둘이 물에서 올라올새 주의 영이 빌립을 이끌어간지라 내시는 기쁘게 길을 가므로 그를 다시 보지 못하니라(행 8:26-39).

빌립은 하나님께 예배하기 위해 아프리카에서부터 예루살렘까지 온, 그리고 적어도 일부 이사야 예언서의 두루마리 사본을 돈을 주고 구매한, 영적으로 굶주려 있는 사람에게 사역하도록 하나님의 인도하심을 받았다. 그 사람은 이사야서 53장을 읽으면서(이것은 구약 성경에서 예수님의 대속에 대해 가장 명확하게 쓴 부분이다), 이사야가 쓴 사람이 누구인지가 궁금했었는데 바로 그 때, 빌립이 나타나서 그에게 그 말씀의 의미를 설명해 주었다! 그는 회심할 준비가 되어있었다! 하나님은 그의 마음을 아셨기에 빌립을 보내셨다.

더 나은 방법(A Better Way)

성령님의 인도하심을 받아 복음에 수용적인 사람에게 전도하는 것은 우리가 복음을 거부하는 사람들에게 전도하지 않으면 그들이 복음화되기 어렵다는 생각 때문에 무작위로 또는 체계적으로 그들에게 전도하는 것보다 훨씬 효과적이다. 당신이 만나는 모든 사람은 이미 하나님의 끊임없는 전도를 받아왔다는 사실을 잊지 말라. 한 사람의 하나님에 대한 수용 여부를 확인하려면 먼저 그들의 양심이 그들을 어떻게 대하는지를 물어봐야 할 것이다. 왜냐하면, 사람은 모두 모종의 방법으로 죄책감에 대응하기 때문이다.

이 같은 원칙의 또 다른 예는 고넬료의 한 가족이 베드로의 사역을 통하여 회심한 사건이다. 베드로는 초자연적인 인도하심을 받아 복음에 매우 수용적인 이 이방인 가족에게 설교하였다. 고넬로는 그의 구제와 기도생활이 보여주다시피 양심의 소리를 듣고 하나님을 추구했던 사람이었음이 틀림없다(행 10:2). 하나님은 그를 베드로와 연결해주셨고 그는 열린 마음으로 베드로의 메시지를 듣고 영광스럽게 구원받았다.

우리가 성령님께서 우리를 마음이 열려있는 사람에게로 인도하시기를 간구하는 것은 도시를 여러 구역으로 분할한 후 복음을 증거하는 팀을 만들어 집집마다 다니면서 전도하게 하는 광범위하고 시간을 낭비하는 계획을 세우는 것 보다 훨씬 더 현명하다. 만일 베드로가 예루살렘에서 선교 전략회의에 참석했다거나 빌립이 사마리아에서 계속하여 복음을 전했다면, 고넬료의 가족과 에디오피아의 낸시는 아직도 복음을 듣지 못했을 것이다.

물론, 복음 전도자와 사도들은 복음을 수용하는 사람들과 거부하는 사람들이 섞인 무리 앞에서 복음을 선포하게 될 것이다. 그러나 그들은 주님께서 그들이 어디에서 복음을 전하기를 원하시는지에 대해 인도하심을 구해야 할 것이다. 사도행전의 기록은 성령님의 인도하심을 받고 그분의 기름부음을 받은 자들이 성령님과 동역하여 그분의 나라를 세워가는 것임을 볼 수 있다. 초대 교회의 전도 방법은 현대 교회에 비하면 많이 다르며 그 결과도 많이 다르다! 왜 그토록 성공적인 모식을 본받지 않는가?

원칙 2(Principle #2)

우리가 이 장의 첫 부분에서 고려했던 성경의 원칙들은 복음화와 하나님의 나라를 세우는 데서의 우리의 역할을 이해하는 데 또 어떤 도움을 줄 수 있을까?

만일 하나님께서 창조물, 양심, 재앙을 설계하신 것은 모두 사람을 회개하게 하기 위함이라면, 복음을 전파하는 사람들은 그것과 모순된 메시지를 선포하지 않도록 주의해야 한다. 그러나 그런 일들은 너무 많이 발생하고 있다! 그들의 설교는 하나님께서 이미 죄인에게 말씀하시려고 했던 것과 직접 모순된다! 그들은 거룩함과 순종이 궁극적인 영생을 얻는 데 중요하지 않다는 비성경적인 은혜를 주장하고 있다. 구원을 위한 회개의 필요성을 언급하지 않고 구원이 행함으로 이루어지는 것이 아니라는 것을 강조함으로써(바울은 종래로 이렇게 이해되기를 뜻하지 않았다), 그들은 실제로 하나님을 대적하여 사람들을 더욱 큰 미혹에 빠지게 하여 영원한 파멸로 이끌고 있다. 왜냐하면, 그들은 실제로 구원받지 못한 상태에서 구원받았다고 확신하고 있기 때문이다. 하나님의 사자가 하나님을 대표한다고 주장하고 있지만 실제로는 하나님을 대적하고 있다는 것은 얼마나 큰 비극인가!

예수님은 우리에게 “죄 사함을 받게 하는 회개”(눅 24:47)를 전파하라고 명하셨다. 그 메시지는 하나님께서 죄인에게 그의 전체 생애를 통하여 하시는 말씀을 재확인시켜준다. 복음을 전파하는 것은 사람의 마음을 찌르게 되며 마음이 굳은 사람들을 불쾌하게 한다. 그러나 현대의 복음은 사람들에게 하나님이 얼마나 그들을 사랑하시는지를 알려주는데(사도행전에서 사도들이 복음을 전파할 때 누구도 이 부분에 대해 언급한 적이 없었다), 이것은 그들로 하여금 하나님은 그들에게 성내시지 않는다는 오해를 하게 만든다. 그들은 종종 그저 “예수님을 영접하기만 하면 된다”는 말을 듣는다. 그러나 만왕의 왕이신 주님은 우리의 영접이 필요없다. “당신은 예수님을 영접하였는가?”라고 물어볼 것이 아니라 “예수님께서 당신을 받아들이셨는가?”라고 물어야 할 것이다. 그리고 대답은 당신이 회개하고 그분을 따르지 않는 한, 당신은 그분께 혐오스러운 존재이며, 오직 그분의 자비만이 지옥으로 향하는 당신의 운명을 늦춰줄 것이다.

하나님의 은혜를 값 내려가게 하는 현대의 복음에 비추어 보면, 나는 왜 하나님께로부터 권세를 받은 지도자들의 통치를 받는(이것은 논쟁의 여지가 없다; 단 4:17, 25, 32, 15:21; 요 19:11; 행 12:23; 롬 13:1을 보라), 그렇게 많은 나라들이 서방의 선교사들에게 완전히 폐쇄적인지 궁금하다. 그것은 하나님께서 그 나라들을 거짓 복음으로부터 보호하시기 위함은 아닐까?

원칙 3(Principle #3)

이 장의 앞부분에서 살펴보았던 원칙들은 우리가 하나님께서 거짓 종교를 따르고 있는 사람들을 어떻게 보시는지를 더 잘 이해하는 데 도움을 준다. 그들은 진리를 들어 본 적이 없으므로 동정해야 할 무지한 사람들인가? 이 모든 책임은 효과적으로 복음을 전하지 못한 교회에 있을까?

아니, 그런 사람들은 진리에 대해 무지하지 않았다. 그들은 성경을 믿는 그리스도인이 알고 있는 모든 것을 다 알지 못할 수는 있다. 하지만 그들은 하나님께서 창조물, 양심, 재앙을 통하여 드러내신 그분 자신에 대해서는 다 알고 있다. 그들은 하나님께서 그들의 삶 전체를 통하여 회개하도록 부르심을 받은 사람들이다. 비록 그들이 그리스도인이 되지 않았거나 복음을 들어보지 못했다 할지라도 말이다. 그들은 하나님을 향하여 자신의 마음을 부드럽게 하지 않으면 굳어지게 하였다.

바울은 불신자들의 무지함에 대해 쓰면서 그 이유에 대해 밝혔다.

그러므로 내가 이것을 말하며 주 안에서 증언하노니 이제부터 너희는 이방인이 그 마음의 허망한 것으로 행함 같이 행하지 말라 그들의 총명이 어두워지고 그들 가운데 있는 무지함과 그들의 마음이 굳어짐으로 말미암아 하나님의 생명에서 떠나 있도다 그들이 감각 없는 자가 되어 자신을 방탕에 방임하여 모든 더러운 것을 욕심으로 행하되(엡 4:17-19).

이방인들이 무지한 이유가 “그들의 마음이 굳어졌기 때문임”을 주목하라. 바울은 또한 그들이 “감각 없는 자”가 되었다고 선었하였는데 그들의 마음 상태를 말하였음이 분명하다. 손의 굳은살은 부드러운 피부가 거친 것과 지속적으로 접촉하면서 형성된다. 굳은살은 덜 민감하다. 마찬가지로, 사람들이 지속적으로 창조물, 양심과 재앙을 통한 하나님의 부르심에 거역하면 그들의 마음은 점차 덜 민감해지게 된다. 이 때문에 사람은 나이를 먹어감에 따라 일반적으로 복음에 덜 수용적이라는 통계가 나온다. 나이가 든 사람일수록 회개할 가능성이 작다. 지혜로운 전도자는 주로 젊은 사람들을 목표로 삼는다.

불신자들의 죄(The Guilt of the Unbelieving)

하나님께서 복음 전도자에게서 복음을 들어본 적이 없는 사람들에게도 죄를 물으신다는 추가적인 증거는 그분께서 그들을 적극적으로 심판하신다는 사실이다. 만일 하나님께서 그들에게 죄를 물으시지 않는다면, 그들에게 형벌을 내리시지도 않을 것이다. 하지만 하나님은 그들을 징벌하시므로 우리는 그분께서 그들의 죄를 물으심을 확신할 수 있다. 그리고 그분께서 그들의 죄를 물으신다면, 그들은 무엇이 그분을 기쁘시게 못하는지를 분명히 알고 있다.

하나님께서 회개하기를 거부하는 사람들을 징계하시는 한 가지 방법은 그들을 그들의 마음의 정욕대로 “내버려 두심으로써” 더 타락하게 만드는 것이다. 바울은 이렇게 썼다.

하나님을 알되 하나님을 영화롭게도 아니하며 감사하지도 아니하고 오히려 그 생각이 허망하여지며 미련한 마음이 어두워졌나니 스스로 지혜 있다 하나 어리석게 되어 썩어지지 아니하는 하나님의 영광을 썩어질 사람과 새와 짐승과 기어다니는 동물 모양의 우상으로 바꾸었느니라

그러므로 하나님께서 그들의 마음의 정욕대로 더러움에 내버려 두사 그들의 몸을 서로 욕되게 하게 하셨으니 이는 그들이 하나님의 진리를 거짓 것으로 바꾸어 피조물을 조물주보다 더 경배하고 섬김이라 주는 곧 영원히 찬송할 이시로다 아멘

이 때문에 하나님께서 그들을 부끄러운 욕심에 내버려 두셨으니 곧 그들의 여자들도 순리대로 쓸 것을 바꾸어 역리로 쓰며 그와 같이 남자들도 순리대로 여자 쓰기를 버리고 서로 향하여 음욕이 불 일듯 하매 남자가 남자와 더불어 부끄러운 일을 행하여 그들의 그릇됨에 상당한 보응을 그들 자신이 받았느니라

또한 그들이 마음에 하나님 두기를 싫어하매 하나님께서 그들을 그 상실한 마음대로 내버려 두사 합당하지 못한 일을 하게 하셨으니 곧 모든 불의, 추악, 탐욕, 악의가 가득한 자요 시기, 살인, 분쟁, 사기, 악독이 가득한 자요 수군수군하는 자요 비방하는 자요 하나님께서 미워하시는 자요 능욕하는 자요 교만한 자요 자랑하는 자요 악을 도모하는 자요 부모를 거역하는 자요 우매한 자요 배약하는 자요 무정한 자요 무자비한 자라 그들이 이같은 일을 행하는 자는 사형에 해당한다고 하나님께서 정하심을 알고도 자기들만 행할 뿐 아니라 또한 그런 일을 행하는 자들을 옳다 하느니라(롬 1:21-32, 강조 추가).

바울은 하나님 앞에서의 인간의 죄와 책임을 강조하였음을 주목하라. 거듭나지 않은 사람은 “하나님을 알고는 있지만, 그분을 영화롭게도 아니하며 감사하지도 않았다.” 그들은 “하나님의 진리를 거짓 것으로 바꾸었다.” 그러므로 그들은 하나님의 진리에 대해 들어보았음이 틀림없다. 따라서 하나님은 그들이 타락한 삶을 살도록 “내버려 두셨으며,” 그들은 죄의 노예가 되어갈수록, 가장 기괴하고 순리를 거스르는 변태적인 일을 하는 정도에까지 이르게 되었다. 하나님은 실제로 “네가 나를 섬기는 대신 죄를 섬기려고 하느냐? 그럼 네 마음대로 하거라. 내가 말리지 않을 테니. 하지만 너는 네가 사랑하는 우상에게 점점 더 매이게 될 것이다.”라고 말씀하시는 것과 같다.

나는 사람들이 이러한 심판을 하나님의 자비의 표시로 여길 수도 있다고 가정한다. 정상적으로, 사람은 더 완악해지고 죄악스러워질수록 자신의 죄을 깨닫고 정신을 차릴 것이다. 왜 많은 동성애자들이 자신에게 “왜 나는 실제로 완전한 성관계를 가질 수 없는 동성한테 성적 매력을 느낄까? 이것은 이상한 짓이다!”라는 질문을 해보지 않는지 궁금할 것이다. 모종 의미에서 사람들은 실제로는 하나님께서 “그들을 그렇게 만드셨다”고 주장할 수 있다(그들은 종종 자신을 위해 이렇게 변명한다). 하지만 하나님께서 그것을 허용하시는 것은 그들이 정신을 차려 회개하고 그분의 놀라운 자비를 경험하게 하기 위한 바램 때문이다.

스스로 그 같은 질문을 해야 하는 것은 동성애자뿐만이 아니다. 바울은 하나님을 섬기기를 거부하는 사람들에게 내려진 그분의 심판의 증거로 많은 죄를 나열하였다. 수십억의 사람들은 자신의 이상한 행동에 대해 스스로 질문해야 한다. “왜 나는 내 자신의 가족을 미워하는가?”, “왜 나는 남의 험담을 하는 것에서 만족하는가?” “왜 나는 자신이 소유한 것에 대해 만족한 적이 없는가?” “왜 나는 점점 더 노골적인 포르노를 보는 것을 억제할 수 없는가?” 하나님은 그들을 자신의 우상에게 매이도록 내버려 두셨다.

물론, 어느 시점에 있든지 누구나 다 자신의 마음을 부드럽게 하여 회개하고 예수님을 믿을 수 있다. 이 땅에서 가장 완악한 죄인 중 일부는 그렇게 하였고, 하나님은 그들을 죄로부터 깨끗하게 하시고 자유롭게 하셨다! 사람이 살아 숨 쉬고 있는 한, 하나님은 여전히 그들에게 회개할 기회를 주시고 있다.

핑계할 수 없다(No Excuses)

바울에 따르면 죄인은 핑계할 수 없다. 그들은 다른 사람을 판단할 때, 이미 무엇이 옳고 그른지를 알고 있었다. 따라서 그들은 하나님의 판단을 받아야 한다.

그러므로 남을 판단하는 사람아, 누구를 막론하고 네가 핑계하지 못할 것은 남을 판단하는 것으로 네가 너를 정죄함이니 판단하는 네가 같은 일을 행함이니라 이런 일을 행하는 자에게 하나님의 심판이 진리대로 되는 줄 우리가 아노라 이런 일을 행하는 자를 판단하고도 같은 일을 행하는 사람아, 네가 하나님의 심판을 피할 줄로 생각하느냐 혹 네가 하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하심을 알지 못하여 그의 인자하심과 용납하심과 길이 참으심이 풍성함을 멸시하느냐(롬 2:1-4).

바울은 하나님의 용납하심과 길이 참으심은 사람에게 회개할 기회를 주시기 위함이라고 말했다. 또한, 바울이 계속하여 쓴 것과 같이, 회개하고 거룩한 삶을 사는 사람만이 하나님의 나라를 상속받는다.

다만 네 고집과 회개하지 아니한 마음을 따라 진노의 날 곧 하나님의 의로우신 심판이 나타나는 그 날에 임할 진노를 네게 쌓는도다 하나님께서 각 사람에게 그 행한 대로 보응하시되 참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자에게는 영생으로 하시고 오직 당을 지어 진리를 따르지 아니하고 불의를 따르는 자에게는 분노로 하시리라 악을 행하는 각 사람의 영에는 환난과 곤고가 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게며 선을 행하는 각 사람에게는 영광과 존귀와 평강이 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게라(롬 2:5-10).

분명히 바울은 사람이 “예수님을 구주로 영접하기만 하면” 영생을 얻는다는 가르침에 동의하지 않을 것이다. 오히려, 회개하고 “참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자”만이 영생을 얻을 것이다.

그러나 이것은 사람들이 기독교가 아닌 다른 종교를 믿어도 회개하고 하나님께 순종하기만 하면 구원받을 수 있음을 의미할까?

아니, 예수님을 떠나서는 구원받을 수 없다. 거기에는 여러 가지 이유가 있는데 그 중 한 가지는 예수님만이 사람을 죄에서 자유롭게 하실 수 있기 때문이다.

하지만 그들이 회개 하고 싶은데 예수님에 대해 들어본 적이 없다면 어떻게 예수님께 부르짖을 수 있을까?

모든 사람의 마음을 아시는 하나님은 진심으로 그분을 찾는 사람에게 그분 자신을 드러내실 것이다. 예수님은 “찾으라 그리하면 찾아낼 것이다”(마 7:7)라고 약속하셨으며, 하나님은 모든 사람이 그분을 찾기를 바라신다(행 17:26-27을 보라). 그분은 누군가의 마음이 그분의 끊임없는 복음화에 응답하는 것을 보시면, 그분께서 에디오피아 내시와 고넬료 가족에게 하셨던 것처럼 그 사람에게 복음을 전하실 것이다. 다소의 사울의 회심에서 입증하시다시피, 하나님은 교회의 참여에만 의지하시지 않는다. 진심으로 구주를 찾는 자에게 복음을 전하는 사람이 아무도 없다면, 하나님은 직접 전하실 것이다! 나는 폐쇄 국가에 있는 사람들이 예수님의 환상을 보고 회심했다는 수많은 현대의 사례들을 들은 적이 있다.

사람이 종교적인 이유(Why People Are Religious)

사실은 거짓 종교를 믿는 대부분 사람들은 신실한 구도자가 아니다. 오히려, 그들은 단지 자신의 죄를 정당화하거나 덮기 위해 종교를 믿는다. 왜냐하면, 그들은 지속적으로 자신의 양심을 위반하기에 종교의 탈을 쓰고 뒤에 숨으려 하기 때문이다. 그들은 자신의 종교심 때문에 지옥에 가지 않을 것이라고 자신을 설득한다. 이것은 불교, 이슬람교, 힌두교가 그런 것처럼 종교적인 “그리스도인”(싸구려 은혜의 복음을 주장하는 그리스도인을 포함한다)도 마찬가지이다. 심지어 그들은 종교활동을 할 때에도, 양심의 정죄를 받는다.

불교 신자가 경건하게 자신의 우상에게 또는 그의 앞에 앉아 있는 승려에게 절할 때에도 그의 양심은 그가 잘못하고 있다고 알려준다. 힌두교 신자가 병에 걸린 길거리의 거지가 전생에 죄를 지었기에 고통받는 것이라고 정당화하며 불쌍히 여기지 않은 것에 대해서도 그의 양심은 그를 정죄한다. 이슬람 극단주의자가 알라의 이름으로 “이교도”의 머리를 벨 때, 그의 양심은 그에게 살인한 위선자로 외치고 있다. 복음주의 “그리스도인”이 세상의 보물을 쌓고, 정기적으로 색정적인 텔레비전을 보고, 교인들의 험담을 하면서 자기가 은혜로 구원받았다고 믿는다면, 그의 양심은 그를 정죄할 것이다. 이 모든 것은 계속하여 죄를 짓기를 원하면서 그것을 합리화해주는 종교적인 거짓말을 찾아낸 사람들의 예이다. 거듭나지 못한 종교적인 사람들의 “의로움”은 하나님의 기대에 전혀 미치지 못한다.

이 모든 것은 거짓 종교를 따르는 사람들이 진리를 들어본 적이 없다고 하여 하나님께서 그들을 불쌍히 여김을 받을만한 무지한 사람으로 보시지 않는다는 것을 말하기 위함이다. 또한, 하나님은 그들의 무지함을 교회가 그들에게 효과적으로 복음을 전하지 못한 탓으로 돌리시지 않을 것이다.

다시 한 번, 우리는 하나님께서 교회가 전 세계에 복음을 전파하기를 원하시는 것을 알지만, 성령님의 인도하심을 따라 “추수할 밭”을(요 4:35을 보라) 찾아야 한다. 그런 사람들은 하나님의 끊임없는 노력으로 말미암아 마음이 부드러워졌기 때문에 복음에 수용적이다.

원칙 4(Principle #4)

우리가 이 장의 앞부분에서 살펴보았던 성경의 진리에서 알 수 있는 마지막 원칙은 이것이다: 만일 하나님께서 죄인들이 마음을 부드럽게 하기를 원하시는 마음에서 적극적으로 그들의 죄를 심판하신다면, 우리는 일부 죄인들이 하나님의 심판을 견디거나 다른 사람이 견디는 것을 보는 것을 통하여 자기들의 마음을 부드럽게 할 것을 기대해야 한다. 따라서, 재앙이 지나간 후에는 믿지 않던 사람에게 다가갈 수 있는 기회가 있다.

그리스도인들은 사람들이 고통받는 곳에서 복음을 전할 수 있는 기회를 찾아야한다. 예를 들어, 최근 사랑하는 사람을 잃은 사람은 하나님의 말씀에 더 열려있을 수 있다. 내가 목사로 섬기고 있을 때, 나는 항상 “초상집에 가는 것이 잔칫집에 가는 것보다 나으니 모든 사람의 끝이 이와 같이 됨이라 산 자는 이것을 그의 마음에 둘지어다“(전 7:2, 강조 추가)라는 말씀을 기억하고 장례식에서 복음을 전할 기회를 붙잡았다.

사람들은 질병, 재물의 손실, 깨진 관계, 자연재해, 죄의 결과와 죄에 대한 심판으로 말미암아 고통받을 때 응당 자기가 받는 고통이 정신 차리라는 경고임을 알아야 한다. 일시적인 고통을 통해 하나님은 죄인들을 영원한 심판에서 구원하시기 위해 노력하신다.

요약(In Summary)

하나님은 그분의 나라를 세우시는 일의 대부분을 행하신다. 우리의 책임은 그분과 지혜롭게 동역하는 것이다.

모든 신자는 거룩하고 순종적인 삶을 삶으로써 어둠 속에 있는 사람들의 주의를 끌어야 하며 그들 속에 있는 소망에 관한 이유를 묻는 자에게는 대답할 것을 항상 준비하여야 한다.

하나님은 지속적으로 창조물, 양심, 재앙을 통하여, 그리고 어떤 때에는 복음을 통하여 모든 사람에게 말씀하심으로써 그들이 마음을 부드럽게 하고 회개하도록 역사하신다.

죄인들은 그들이 하나님께 불순종하고 그들이 복음을 들어본 적이 없다 할지라도 하나님께 책임을 져야 한다는 것을 알고 있다. 그들의 굳어진 마음이 곧 죄의 증거이다. 그들이 점점 더 타락하고 죄의 노예가 되어가는 것은 그들을 향한 하나님의 진노의 표시이다.

종교적인 사람들이 반드시 진리를 추구하는 것은 아니다. 그들은 그들의 종교의 거짓말을 믿는 것을 통하여 자신의 죄를 정당화할 가능성이 크다.

하나님은 모든 사람의 마음 상태를 알고 계신다. 비록 그분은 우리를 복음을 거부하는 사람에게 인도하실 수도 있지만, 복음에 수용적인 사람에게 인도하실 가능성이 더 크다.

하나님께서 고통을 통해 사람들의 마음을 부드럽게 하시기 때문에, 우리는 그런 기회를 잡아 복음을 선포해야 한다.

하나님은 우리가 전 세계에 복음을 전하기를 원하시지만, 우리가 그분의 지상명령을 이룸에 있어서 사도행전이 보여주는 바와 같이 성령님의 인도하심을 따르기를 원하신다.

하나님은 진심으로 그분을 찾는 자에게 자신을 보여주실 것이다 .

하나님은 우리가 전하는 메시지가 그분의 메시지와 일치하기를 원하신다.

언젠가는 하나님의 보좌 앞에 모든 민족의 대표들이 모여 그분을 경배할 것인데, 우리는 그 날이 올 때까지 하나님과 동역하는 역할을 다해야 한다. 그래서 하나님의 모든 백성은 그들이 만나는 모든 민족의 일원에게 그리스도의 사랑을 보여 주어야 한다. 하나님은 그분의 일부 일꾼들이 특히 다른 문화의 사람들을 대상으로 교회 개척자를 파송하고 지원하거나 직접 가게끔 인도하실 수 있다. 파송 받은 사람들은 제자를 삼아 그들이 제자 삼는 사역자임을 증거해야 한다!

맺는말(Final Words)

나는 하나님께서 우리로 하여금 이 책을 당신의 언어로 출판하여 당신이 읽을 수 읽게 해주심에 감사드립니다. 나는 이 책이 당신에게 축복이 되었기를 바랍니다. 만일 이 책이 당신에게 축복이 되었다면, 저한테 편지로 그것을 알려주겠습니까? 제가 영어밖에 읽을 수 없기에 당신은 영어로 편지를 쓰거나 영어로 번역한 뒤 저한테 보내줘야 합니다!

저한테 편지를 보낼 수 있는 가장 확실한 방법은 전자 메일로 보내는 것입니다. 나의 전자 메일 주소는 다음과 같습니다: [email protected]. 당신이 전자 메일을 사용할 수 없다면, 내가 사역하는 곳으로 보내주면 됩니다. 하지만 이 책을 받은 시기에 따라 주소가 변경될 수도 있습니다. 어쨌든, 2006년도 주소는 Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA입니다.

[1]바로 그 이유 때문에 성경은 “어리석은 자는 그의 마음에 이르기를 하나님이 없다 한다”고 선언했다(시 14:1, 강조 추가). 오직 어리석은 자만이 이같이 명백한 진실을 부인한다.

[2]이 외에도, 성경은 하나님께 지속적으로 마음이 강퍅한 사람들의(바로와 같은) 마음을 더 강퍅하게 하실 수 있음을 가르치고 있다. 이런 사람들은 회개할 가능성이 거의 없어 보인다.

Quando Abraão provou sua disposição em oferecer seu amado filho, Isaque, Deus fez uma promessa a ele:

E, por meio dela [sua descendência], todos os povos da terra serão abençoados, porque você me obedeceu (Gn. 22:18).

O apóstolo Paulo ressalta que essa promessa foi feita a Abraão e a sua descendência, e essa descendência era Cristo (veja Gl. 3:16). Em Cristo todas as nações, ou mais precisamente, todos os grupos étnicos da terra seriam abençoados. Essa promessa a Abraão prevê a inclusão de milhares de grupos étnicos gentios ao redor do globo à bênção de estar em Cristo. Esse grupos étnicos são distintos uns dos outros no modo em que vivem em diferentes regiões geográficas, são de diferentes raças, têm culturas diferentes e falam línguas diferentes. Deus quer que todos sejam abençoados em Cristo; por isso, Jesus morreu pelos pecados de todo o mundo (veja 1 Jo. 2:2).

Mesmo Jesus tendo dito que o caminho que leva à vida é estreito, e poucos o encontram (veja Mt. 7:14), o apóstolo João nos deixou uma boa razão para crer que haverá representantes de todos os grupos étnicos da terra no futuro Reino de Deus:

Depois disso olhei, e diante de mim estava uma grande multidão que ninguém podia contar, de todas as nações, tribos, povos e línguas, em pé, diante do trono e do Cordeiro, com vestes brancas e segurando palmas. E clamavam em alta voz: “A salvação pertence ao nosso Deus, que se assenta no trono, e ao Cordeiro” (Ap. 7:9-10, ênfase adicionada).

Portanto, é com grande antecipação que os filhos de Deus esperam se unir à multidão multiétnica diante do trono de Deus um dia!

Muitos missionários estrategistas contemporâneos têm colocado grande ênfase em alcançar os milhares restantes de grupos étnicos “escondidos” ao redor do mundo, com a esperança de plantar uma igreja viável em cada um deles. Isso é louvável, já que Jesus nos mandou ir ao mundo e fazer “discípulos de todas as nações (ou literalmente, grupos étnicos)” (Mt. 28:19). Contudo, os planos do homem, não importa quão bem intencionados sejam, sem a liderança do Espírito Santo, podem fazer mais mal que bem. É vital que sigamos a sabedoria de Deus enquanto buscamos construir Seu reino. Ele não nos deu mais informação e instrução a respeito de como fazer discípulos ao redor do mundo a não ser as encontradas em Mateus 28:19.

Talvez o fato mais negligenciado por aqueles que tentam cumprir a Grande Comissão é que Deus é o maior evangelista de todos e devemos trabalhar com Ele, e não para Ele. Ele se importa muito mais em alcançar o mundo com o evangelho que qualquer outra pessoa, e está se esforçando muito mais para alcançar esse alvo que qualquer um. Ele foi (e é) tão devoto à causa que morreu por ela, e estava pensando nela (e ainda está) antes mesmo de ter criado o homem! Isso é comprometimento!

“Ganhando o Mundo para Cristo” (“Wining the World For Christ”)

É interessante que quando lemos as epístolas do Novo Testamento, não encontramos pedidos comoventes (como ouvimos hoje) para que os crentes “saiam e conquistem o mundo para Cristo!” Na Igreja primitiva, os cristãos e seus líderes perceberam que Deus estava trabalhando duro para salvar o mundo, e o trabalho deles era cooperar com Ele enquanto Ele os guiava. Alguém que sabia bem disso era o apóstolo Paulo, o qual ninguém “levou ao Senhor”. Ao invés disso, ele se converteu através de um ato direto de Deus enquanto viajava para Damasco. Por todo o livro de Atos, vemos a Igreja expandindo, pois pessoas ungidas e guiadas pelo Espírito estavam cooperando com o Espírito Santo. O livro de Atos, às vezes chamado de “Atos dos apóstolos”, deveria ser chamado de “Atos de Deus”. Na introdução de Atos, Lucas disse que sua primeira carta (o evangelho que leva o seu nome) era um registro “de tudo o que Jesus começou a fazer e a ensinar” (At. 1:1, ênfase adicionada). Obviamente, Lucas acreditava que o livro de Atos era um registro do que Jesus continuava a fazer e a ensinar. Ele trabalhava através de servos ungidos e guiados pelo Espírito que cooperavam com Ele.

Se os cristãos da Igreja primitiva não eram encorajados a sair e testemunhar aos seus vizinhos e ajudar a ganhar o mundo para Cristo”, qual era sua responsabilidade a respeito de construir o Reino de Deus? Os que não foram chamados especificamente e receberam dons para proclamar o evangelho publicamente (apóstolos e evangelistas) foram chamados para levar vidas obedientes e santas, e a estarem prontos para responder a qualquer um que questionasse a esperança deles. Pedro, por exemplo, escreveu:

Todavia, mesmo que venham a sofrer porque praticam a justiça, vocês serão felizes. “Não temam aquilo que eles temem, não fiquem amedrontados.” Antes, santifiquem Cristo como Senhor em seu coração. Estejam sempre preparados para responder a qualquer pessoa que lhes pedir a razão da esperança que há em vocês. Contudo, façam isso com mansidão e respeito, conservando boa consciência, de forma que os que falam maldosamente contra o bom procedimento de vocês, porque estão em Cristo, fiquem envergonhados de suas calúnias (1 Pd. 3:14-16).

Note que os cristãos a quem Pedro escreveu estavam sofrendo perseguição. Contudo, a menos que os cristãos não sejam diferentes do mundo, ele (é claro) não os perseguirá. Esse é um dos motivos de haver tão pouca perseguição de cristãos em muitos lugares hoje — porque os que se dizem cristãos não agem de forma diferente do resto do mundo. Não são verdadeiros cristãos, e portanto, ninguém os persegue. Mesmo assim, muitos desses “cristãos” estão sendo exortados nos domingos a “compartilharem sua fé com seus vizinhos”. Quando testemunham aos seus vizinhos, estes ficam surpresos ao saber que são (supostamente) cristãos renascidos. Pior ainda, o “evangelho” que compartilham se resume a pouco menos que dizer aos vizinhos que estão errados, por pensarem que boas obras e obediência a Deus têm algo a ver com a salvação. Tudo o que importa é que “aceitem a Jesus como Salvador pessoal”.

Em contraste, os cristãos primitivos (de quem Jesus era realmente Senhor) eram como luz nas trevas e, portanto, não precisavam ter aulas de testemunho ou arrumar coragem para dizerem aos seus vizinhos que eram seguidores de Cristo. Tinham muitas oportunidades de compartilhar o evangelho, já que eram questionados e insultados por causa de sua santidade. Só precisaram consagrar Jesus com Senhor em seus corações e estar prontos para responder, assim como Pedro disse.

Talvez a maior diferença entre os cristãos modernos e os da Igreja primitiva seja a seguinte: cristãos modernos tendem a pensar que um cristão é caracterizado pelo que conhece e crê — chamamos de “doutrina”, e, portanto, focam em aprendê-la. Por outro lado, os cristãos da Igreja primitiva criam que um cristão era caracterizado pelo que fazia — e, portanto, focavam na obediência aos mandamentos de Cristo. É interessante perceber que pelos primeiros quatorze séculos, praticamente nenhum cristão tinha uma Bíblia pessoal, tornando, assim, impossível que a lesse todos os dias, o que se tornou uma das regras básicas da responsabilidade cristã contemporânea. Certamente, não estou dizendo que cristãos modernos não devem ler a Bíblia todos os dias. Só estou dizendo que muitos cristãos fizeram o estudar a Bíblia mais importante que o obedecê-la. Orgulhamo-nos de ter a doutrina correta (ao contrário dos membros das outras 29.999 denominações que ainda não chegaram ao nosso nível), mas ainda assim, fofocamos, mentimos e acumulamos tesouros terrenos.

Se esperamos amaciar o coração das pessoas para que se tornem receptivas ao evangelho, é mais provável que o façamos através de nossas obras e não de nossas doutrinas.

Deus, o Grande Evangelista (God, the Greatest Evangelist)

Vamos considerar mais detalhadamente o trabalho de Deus na construção de Seu Reino. Quanto melhor entendermos como trabalha, melhor poderemos cooperar com Ele.

Crer em Jesus, é algo que as pessoas fazem com o coração (veja Rm. 10:9-10). Creem no Senhor Jesus e, portanto, se arrependem. Elas destronam sua própria vontade e colocam Jesus no trono de sua vontade. Crer envolve uma mudança de coração.

Da mesma forma, não crer em Jesus, é algo que as pessoas fazem com seu corações. Elas resistem a Deus; logo, não se arrependem. Através de uma decisão consciente, mantêm Jesus fora do trono de seus corações. A falta de fé envolve um decisão constante de não mudar o coração.

Jesus indicou que os corações de todos são tão duros que nenhum viria a Ele, a menos que fosse levado pelo Pai (veja Jo. 6:44). Deus é misericordioso e está constantemente atraindo todos a Jesus de várias formas; todas tocando em seus corações, através das quais devem decidir continuamente amolecer ou enrijecer seus corações.

Quais meios Deus usa para tocar os corações das pessoas com a esperança de atraí-las a Jesus?

Primeiro, Ele usa Sua criação. Paulo escreveu:

Portanto, a ira de Deus é revelada dos céus contra toda impiedade e injustiça dos homens que suprimem a verdade pela injustiça, pois o que de Deus se pode conhecer é manifesto entre eles, porque Deus lhes manifestou. Pois desde a criação do mundo os atributos invisíveis de Deus, seu eterno poder e sua natureza divina, têm sido vistos claramente, sendo compreendidos por meio das coisas criadas, de forma que tais homens são indesculpáveis (Rm. 1:18-20, ênfase adicionada).

Note que Paulo disse que os homens “suprimem a verdade” que é “manifesta entre eles”. Isto é, a verdade se manifesta dentro deles e os confronta; mesmo assim, eles a empurram de volta para resistir a essa convicção interna.

Qual exatamente é a verdade que é internamente evidente a todos?Paulo disse que são as verdades dos “atributos invisíveis de Deus, seu eterno poder e sua natureza divina”, revelados através “das coisas criadas”. Internamente as pessoas sabem ao olhar para a criação de Deus que Ele obviamente existe, [1] que Ele é extremamente poderoso, surpreendentemente criativo e extremamente inteligente e sábio; para dizer apenas algumas características.

A conclusão de Paulo, que tais pessoas “são indesculpáveis”, está certa. Deus está constantemente gritando a todos, revelando a Si mesmo e tentando fazê-los amaciar seus corações, mas a maioria tapa os ouvidos. Contudo, Deus nunca deixa de gritar durante suas vidas, com uma exibição constante de seus milagres — através de flores, pássaros, bebês, flocos de neve, bananas, maçãs e um milhão de outras coisas.

Se Deus existe e é tão grande quanto Sua criação revela, obviamente deve ser obedecido. Essa revelação interna grita uma mensagem prioritária: Arrependa-se! Por esse motivo, Paulo diz que todos já ouviram o chamado de arrependimento de Deus:

Mas eu pergunto: Eles não a ouviram?Claro que sim: “A sua voz ressoou por toda a terra, e as suas palavras, até os confins do mundo” (Rm. 10:18).

Na verdade, Paulo estava citando um versículo conhecido do Salmo 19. O texto mais completo diz:

Os céus declaram a glória de Deus; o firmamento proclama a obra das suas mãos. Um dia fala disso a outro dia; uma noite o revela a outra noite. Sem discurso nem palavras, não se ouve a sua voz. Mas a sua voz ressoa por toda a terra, e as suas palavras, até os confins do mundo (Sl. 19:1-4a, ênfase adicionada).

Novamente, isso indica que Deus fala a todos, dia e noite, através de Sua criação. Se as pessoas reagissem da forma correta à mensagem de criação de Deus, cairiam de joelhos e clamariam algo como: “Grande Criador, você me criou, e obviamente o fez para que eu fizesse a Tua vontade; portanto, me submeto a Ti”.

Outro Meio pelo qual Deus Fala (Another Means by Which God Speaks)

Relacionada a essa revelação externa/interna está outra revelação interna, que também é dada por Deus e que não depende da exposição de alguém ao milagre da criação. Essa revelação interna é a consciência de cada um, uma voz que revela continuamente a lei de Deus. Paulo escreveu:

(De fato, quando os gentios, que não têm a Lei, praticam naturalmente o que ela ordena, tornam-se lei para si mesmos, embora não possuam a Lei; pois mostram que as exigências da Lei estão gravadas em seu coração. Disso dão testemunho também a sua consciência e os pensamentos deles, ora acusando-os, ora defendendo-os.) Isso tudo se verá no dia em que Deus julgar os segredos dos homens, mediante Jesus Cristo, conforme o declara o meu evangelho (Rm. 2:14-16).

Portanto, todos conhecem o certo e o errado. Para deixar mais claro, todos sabem o que agrada a Deus e o que não O agrada, e Ele responsabilizará cada um no dia do julgamento por por terem feito o que sabiam que o não O agradava. Quando as pessoas envelhecem, com certeza, se tornam mais peritas em justificar seus pecados e ignorar a voz de sua consciência, mas Deus nunca deixa de pôr Sua lei dentro deles.

Um Terceiro Meio (A Third Means)

Mas isso não é tudo. Deus, o grande evangelista que está trabalhando para trazer todos ao arrependimento, fala às pessoas através de ainda outro meio. Mais uma vez, lemos as palavras de Paulo:

Portanto, a ira de Deus é revelada dos céus contra toda impiedade e injustiça dos homens que suprimem a verdade pela injustiça (Rm. 1:18, ênfase adicionada),

Note que Paulo disse que a ira de Deus é revelada, não que será revelada um dia. A ira de Deus é evidente a todos através de muitos eventos lamentáveis e trágicos, grandes e pequenos, que atormentam a humanidade. Se Deus é todo-poderoso, capaz de fazer e prevenir qualquer coisa, então tais coisas, quando atingem aqueles que O ignoram, podem ser uma manifestação de Sua ira. Somente teólogos sem lógica e filósofos tolos podem não perceber isso. Mesmo em Sua ira, a misericórdia e amor de Deus são revelados, já que os objetos de Sua ira normalmente recebem menor ira do que merecem, e são, portanto, amavelmente avisados da ira eterna que espera os incrédulos após a morte. Esse é outro meio que Deus usa para chamar a atenção das pessoas que precisam se arrepender.

Um Quarto Meio (A Fourth Means)

Finalmente, Deus não só tenta atrair as pessoas através da criação, da consciência e de calamidades, mas também através do chamado do evangelho. Como Seus servos, devemos obedecê-lo e proclamar as boas novas; a mesma mensagem da criação, da consciência e das calamidades é reafirmada novamente: Arrependam-se!

É possível perceber que não há comparação entre o que fazemos na evangelização e o que Deus faz. Ele evangeliza continuamente todas as pessoas em todos os momentos de todos os dias de suas vidas, enquanto outros, mesmo o maior evangelista humano, podem falar a algumas centenas de milhares de pessoas no passar das décadas. E esses evangelistas, normalmente, pregam para um determinado grupo de pessoas somente uma vez e por tempo limitado. Na verdade, essa oportunidade única é tudo o que tais evangelistas podem oferecer às pessoas sob a luz do mandamento de Jesus de sacudir o pó de seus pés sempre que uma cidade, vila ou casa não os receber (veja Mt. 10:14). Tudo isso é para dizer que quando comparamos o evangelismo de Deus (que é incessante, universal, dramático e que condena o interior) com o nosso evangelismo limitado, realmente não há comparação.

Essa perspectiva nos ajuda a entender melhor nossa responsabilidade na evangelização e na construção do Reino de Deus. Contudo, antes de considerarmos mais especificamente nossa parte, há outro fator importante para o qual não podemos fazer vista grossa.

Como foi dito anteriormente, arrepender-se e crer são coisas que as pessoas fazem com seus corações. Deus deseja que todos se humilhem, amoleçam seus corações, se arrependam e creiam no Senhor Jesus. Para chegar a esse fim, Deus trabalha continuamente nos corações das pessoas nas várias formas descritas acima.

Deus também conhece, é claro, a condição dos corações das pessoas: Ele sabe quais corações estão sendo amolecidos e quais estão sendo endurecidos; sabe quem está ouvindo Suas mensagens incessantes e quem as está ignorando; sabe quais corações se abrirão e se arrependerão somente quando certo desastre acontecer em suas vidas; sabe também quem possui corações tão duros para os quais não há esperança de arrependimento. (Por exemplo, Deus disse três vezes para não orar por Israel, pois seus corações estavam além do arrependimento; veja Jr. 7:16; 11:14; 14:11.)[2] Ele sabe quais são os corações que estão aquebrantados ao ponto de que somente mais um pouco de convicção por Seu Espírito resultará em seu arrependimento.

Mantendo tudo isso em mente, o que podemos aprender sobre a responsabilidade da Igreja de proclamar o evangelho e construir o Reino de Deus?

Princípio n^o1 (Principle #1)

Primeiramente, não parece razoável que Deus, o Grande Evangelista, que está fazendo 95% de todo o trabalho e que está gritando incessantemente a todo o mundo todos os dias, provavelmente mandaria Seus servos para proclamar o evangelho àqueles com os corações mais receptivos ao invés de para aqueles menos receptivos? Eu acho que sim.

Também não parece possível que Deus, o Grande Evangelista, que já tem pregado a todos a cada momento de suas vidas, possa escolher não se incomodar de mandar o evangelho àqueles que estão ignorando completamente tudo o que Ele tem lhes falado durante anos? Por que Ele se esforçaria em vão para dizer às pessoas os últimos 5% que gostaria que elas soubessem, se já ignoraram completamente os primeiros 95% do que tentou dizer? Acho que seria mais provável que Deus mandasse julgamento sobre tais pessoas esperando que elas aquebrantassem seus corações. Se e quando isso acontecesse, parece lógico que Ele lhes mandaria Seus servos para proclamarem o evangelho.

Alguns podem dizer que Deus mandará Seus servos àqueles que sabe que não irão se arrepender para que não tenham desculpas quando comparecerem diante dEle no julgamento. Contudo, mantenha em mente que, de acordo com as Escrituras, tais pessoas já não têm mais desculpas diante de Deus por causa de Sua revelação incessante de Si mesmo através de Sua criação (veja Rm. 1:20). Portanto, se Deus mandar um de Seus servos a tais pessoas, não é para que se tornem responsáveis, mas para que sejam responsabilizados ainda mais por seus atos.

Se, de fato, é mais provável que Deus leve Seus servos a pessoas mais receptivas, então nós, Seus servos, devemos pedir através de oração que sejamos levados àqueles que estão prontos para a colheita.

Um Exemplo Bíblico (A Scriptural Example)

Esse princípio é belamente demonstrado no ministério de Filipe, o evangelista, como registrado no livro de Atos. Filipe tinha pregado a grupos receptivos em Samaria, mas foi mais tarde levado por um anjo para viajar por uma estrada específica. Nessa estrada ele foi levado a um homem incrivelmente receptivo:

Um anjo do Senhor disse a Filipe: “Vá para o sul, para a estrada deserta que desce de Jerusalém a Gaza”. Ele se levantou e partiu. No caminho encontrou um eunuco etíope, um oficial importante, encarregado de todos os tesouros de Candace, rainha dos etíopes. Esse homem viera a Jerusalém para adorar a Deus e, de volta para casa, sentado em sua carruagem, lia o livro do profeta Isaías. E o Espírito disse a Filipe: “Aproxime-se dessa carruagem e acompanhe-a”. Então Filipe correu para a carruagem, ouviu o homem lendo o profeta Isaías e lhe perguntou: “O senhor entende o que está lendo?” Ele respondeu: “Como posso entender se alguém não me explicar?” Assim, convidou Filipe para subir e sentar-se ao seu lado. O eunuco estava lendo esta passagem da Escritura:

“Ele foi levado como ovelha para o matadouro, e como cordeiro mudo diante do tosquiador ele não abriu a sua boca. Em sua humilhação foi privado de justiça. Quem pode falar dos seus descendentes? Pois a sua vida foi tirada da terra”.

O eunuco perguntou a Filipe: “Diga-me, por favor: de quem o profeta está falando? De si próprio ou de outro?” Então Filipe, começando com aquela passagem da Escritura, anunciou-lhe as boas novas de Jesus. Prosseguindo pela estrada, chegaram a um lugar onde havia água. O eunuco disse: “Olhe, aqui há água. Que me impede de ser batizado?” Disse Filipe: “Você pode, se crê de todo o coração”. O eunuco respondeu: “Creio que Jesus Cristo é o Filho de Deus”. Assim, deu ordem para parar a carruagem. Então Filipe e o eunuco desceram à água, e Filipe o batizou. Quando saíram da água, o Espírito do Senhor arrebatou Filipe repentinamente. O eunuco não o viu mais e, cheio de alegria, seguiu o seu caminho (At. 8:26-39).

Filipe foi levado divinamente para pregar a um homem que estava tão faminto espiritualmente que tinha viajado da África para Jerusalém para adorar a Deus e tinha comprado pelo menos uma parte da cópia dos rolos das profecias de Isaías. Enquanto lia o 53^o capítulo de Isaías, a passagem mais explícita do Velho Testamento que detalha a expiação do sacrifício de Cristo, e se perguntava de quem Isaías falava, Filipe estava lá, pronto para explicar o que estava lendo! Lá estava um homem pronto para a conversão! Deus conhecia seu coração e mandou Filipe a ele.

Um Caminho Melhor (A Better Way)

É tão mais gratificante ser levado pelo Espírito a pessoas receptivas do que se aproximar aleatoriamente ou sistematicamente de pessoas que não são receptivas porque nos sentimos culpados e pensamos que não serão evangelizadas caso contrário. Não se esqueça — cada pessoa que você encontra está sendo evangelizada incessantemente por Deus. Seria melhor se perguntássemos às pessoas como está a consciência delas para podermos determinar se estão ou não receptivas a Deus, pois todos lidam com culpa.

Outro exemplo desse mesmo princípio é a conversão da casa de Cornélio sob o ministério de Pedro, que foi levado de forma sobrenatural a pregar o evangelho a um grupo muito receptivo de gentios. Cornélio estava ouvindo sua consciência e buscando a Deus, como mostrado ao dar esmolas e por sua vida de oração (veja At. 10:2). Deus o ligou a Pedro; ele ouviu a mensagem de Pedro com o coração aberto e foi salvo.

Seríamos tão mais sábios se orássemos e pedíssemos ao Espírito Santo que nos levasse àqueles que estão com os corações abertos ao invés de fazermos planos grandes e que gastam tempo, para dividir nossas cidades em quadrantes e organizar equipes de testemunho para visitar todas as casas e apartamentos. Se Pedro ficasse comparecendo a reuniões de estratégias missionárias em Jerusalém ou se Filipe tivesse continuado a pregar em Samaria, a casa de Cornélio e o eunuco etíope não teriam sido alcançados.

Evangelistas e apóstolos, é claro, serão levados a proclamar o evangelho a multidões mistas, com pessoas receptivas e não-receptivas. Mas até mesmo eles devem buscar o Senhor a respeito de onde deverão pregar. Novamente, o registro do livro de Atos é de pessoas levadas e ungidas pelo Espírito, cooperando com o Espírito Santo, enquanto Ele constrói o Reino de Deus. Os métodos da Igreja primitiva eram tão diferentes dos da Igreja moderna. E os resultados, tão diferentes! Por que não imitar o que obteve tanto sucesso?

Princípio n^o2 (Principle #2)

O que mais os princípios bíblicos considerados na primeira parte desse capítulo nos ajudam a entender a respeito de nossa parte na evangelização e na construção do Reino de Deus?

Se Deus planejou a criação, a consciência e os desastres para chamarem a humanidade ao arrependimento, aqueles que pregam o evangelho devem estar certos de que não estão pregando uma mensagem contraditória. Mesmo assim, tantos o fazem! A pregação deles contradiz diretamente tudo o que Deus está tentando dizer aos pecadores! Sua mensagem de graça não-bíblica promove a ideia de que santidade e obediência não são importantes para se obter a vida eterna. Por não mencionar a necessidade de arrependimento para a salvação e por enfatizar que a salvação não é resultado de obras (de uma forma que Paulo nunca quis que fosse entendido), eles estão trabalhando contra Deus, levando as pessoas a uma maior decepção que, muitas vezes, sela sua maldição eterna: elas têm certeza de que estão salvas quando, na verdade, não estão. Que tragédia! Os mensageiros de Deus trabalhando contra o Deus que dizem representar!

Jesus nos mandou pregar “o arrependimento para o perdão dos pecados” (Lc. 24:47). Essa mensagem reafirma o que Deus tem falado ao pecador durante toda a sua vida. A pregação do evangelho corta o coração das pessoas e ofende os que têm o coração duro. Mesmo assim, o evangelho moderno e suave informa as pessoas sobre o quanto Deus as ama (algo que nenhum apóstolo mencionou quando pregava o evangelho no livro de Atos), iludindo-as a pensar que Deus não está bravo nem ofendido com elas. Muitas vezes, os pregadores só dizem que a pessoa precisa “aceitar a Jesus”. Mas o Rei dos reis e Senhor dos senhores não precisa da nossa aceitação. A pergunta não é: “Você aceita a Jesus?” Mas sim: “Jesus te aceita?” E a resposta é, a menos que você se arrependa e comece a segui-Lo, que você é abominável a Ele e somente Sua misericórdia evita seu destino ao inferno.

Sob a luz do evangelho moderno que barateia a graça de Deus, não posso evitar de perguntar a mim mesmo por que tantas nações, dirigidas por líderes que receberam de Deus autoridade para reinar (e isso não é discutível; veja Dn. 4:17, 25, 32, 5:21; Jo. 19:11; At. 12:23; Rm. 13:1), se fecharam completamente a missionários ocidentais? Poderia ser que Deus está tentando manter o evangelho falso fora daqueles países?

Princípio n^o3 (Principle #3)

Os princípios considerados anteriormente nesse capítulo também nos ajudam a entender melhor como Deus vê as pessoas que estão seguindo falsas religiões. Trata-se de pessoas ignorantes das quais devemos ter piedade, porque nunca ouviram a Verdade? Toda a culpa está aos pés da Igreja por não as ter evangelizado efetivamente?

Não, tais pessoas não são ignorantes da Verdade. Podem não conhecer tudo o que os crentes que creem na Bíblia conhecem, mas conhecem tudo o que Deus está revelando sobre Si através da criação, de suas consciências e das calamidades. São pessoas que Deus tem chamado ao arrependimento durante todas as suas vidas, mesmo que nunca tenham visto um cristão ou ouvido o evangelho. Além do mais, ou eles têm amolecido seus corações para Deus ou, endurecido.

Paulo escreveu a respeito da ignorância dos ímpios e revelou a razão da mesma:

Assim, eu lhes digo, e no Senhor insisto, que não vivam mais como os gentios, que vivem na inutilidade dos seus pensamentos. Eles estão obscurecidos no entendimento e separados da vida de Deus por causa da ignorância em que estão, devido ao endurecimento do seu coração. Tendo perdido toda a sensibilidade, eles se entregaram à depravação, cometendo com avidez toda espécie de impureza (Ef. 4:17-10, ênfase adicionada).

Note que a razão de os gentios serem ignorantes é “devido ao endurecimento do seu coração”. Paulo também disse que perderam a “sensibilidade”. Obviamente, estava falando da condição de seus corações. Calos se desenvolvem nas mãos das pessoas por causa do contato contínuo de material abrasivo com a pele macia. Pele calosa se torna menos sensível. Da mesma forma, quando as pessoas resistem continuamente ao chamado de Deus através da criação, de suas consciências e de calamidades, seus corações se tornam calosos, fazendo com que se tornem insensíveis ao chamado divino. É por isso que as estatísticas indicam que normalmente as pessoas se tornam cada vez menos receptivas conforme envelhecem. Quanto mais velha for uma pessoa, menos provável é que ela se arrependa. Evangelistas sábios têm como maior alvo pessoas mais novas.

A Culpa do Incrédulo (The Guilt of the Unbelieving)

Outra prova de que Deus culpa as pessoas mesmo que nunca tenham ouvido um evangelista cristão é o fato de que Ele os julga efetivamente. Se Deus não os considerasse responsáveis por seus pecados, não os puniria. Contudo, o fato dEle os punir prova que os responsabiliza, e se Ele os responsabiliza, devem saber que o que estão fazendo O desagrada.

Uma maneira pela qual Deus puni os que resistem ao Seu chamado ao arrependimento é os entregando à sua natureza pecaminosa para que se tornem ainda mais escravos da degradação. Paulo escreveu:

Porque, tendo conhecido a Deus, não o glorificaram como Deus, nem lhe renderam graças, mas os seus pensamentos tornaram-se fúteis e o coração insensato deles obscureceu-se. Dizendo-se sábios, tornaram-se loucos e trocaram a glória do Deus imortal por imagens feitas segundo a semelhança do homem mortal bem como de pássaros, quadrúpedes e répteis.

Por isso Deus os entregou à impureza sexual, segundo os desejos pecaminosos do seu coração, para a degradação do seu corpo entre si. Trocaram a verdade de Deus pela mentira, e adoraram e serviram a coisas e seres criados, em lugar do Criador, que é bendito para sempre. Amém.

Por causa disso Deus os entregou a paixões vergonhosas. Até suas mulheres trocaram suas relações sexuais naturais por outras contrárias à natureza. Da mesma forma, os homens também abandonaram as relações naturais com as mulheres e se inflamaram de paixão uns pelos outros. Começaram a cometer atos indecentes, homens com homens, e receberam em si mesmos o castigo merecido pela sua perversão.

Além do mais, visto que desprezaram o conhecimento de Deus, ele os entregou a uma disposição mental reprovável, para praticarem o que não deviam. Tornaram-se cheios de toda sorte de injustiça, maldade, ganância e depravação. Estão cheios de inveja, homicídio, rivalidades, engano e malícia. São bisbilhoteiros, caluniadores, inimigos de Deus, insolentes, arrogantes e presunçosos; inventam maneiras de praticar o mal; desobedecem a seus pais; são insensatos, desleais, sem amor pela família, implacáveis. Embora conheçam o justo decreto de Deus, de que as pessoas que praticam tais coisas merecem a morte, não somente continuam a praticá-las, mas também aprovam aqueles que as praticam (Rm. 1:21-32, ênfase adicionada).

Note como Paulo enfatiza os fatos da culpa humana e da prestação de contas perante Deus. Os pecadores conheciam a Deus, mas “não o glorificaram como Deus, nem lhe renderam graças”. Eles “trocaram a verdade de Deus pela mentira”, portanto, devem ter encontrado a verdade de Deus. Assim, “Deus os entregou” à degradação crescente ao ponto em que as pessoas fazem as coisas mais bizarras, pervertidas e anormais enquanto se escravizam cada vez mais no pecado. É como se Deus dissesse: “Você quer servir o pecado da maneira que deveria servir a Mim? Vá em frente. Eu não vou te impedir e você será cada vez mais escravizado ao deus que ama”.

Suponho que alguém possa considerar essa forma de julgamento como uma indicação da misericórdia de Deus; assim, seria razoável pensar que enquanto as pessoas se tornam mais perversas e pecadoras, elas o perceberiam e acordariam. Pergunto-me por que os homossexuais não se fazem essa pergunta: “Por que me sinto atraído por pessoas do mesmo sexo com as quais não posso ter uma relação sexual completa e de verdade? Isso é estranho!” De certa forma pode-se argumentar que Deus realmente os “fez dessa forma” (como, às vezes, argumentam para justificar sua perversão), mas somente no sentido permissivo e somente porque Ele espera acordá-los para que possam se arrepender e experimentar Sua maravilhosa misericórdia.

Não é somente os homossexuais que devem se fazer essa pergunta. Paulo listou vários pecados escravizadores que são evidência do julgamento de Deus sobre aqueles que se recusam a servi-Lo. Bilhões de pessoas devem se perguntar sobre sua conduta bizarra. “Por que odeio minha própria família?” “Por que gosto de espalhar fofoca?” “Por que nunca estou contente com o que tenho?” “Por que me sinto compelido a olhar cada vez mais pornografia explícita?” Deus os entregou para serem escravizados por seus deuses.

É claro que qualquer um pode amolecer seu coração, se arrepender e crer em Jesus. Alguns dos pecadores mais endurecidos da terra fizeram exatamente isso, e Deus os limpou e os libertou de seus pecados! Desde que as pessoas ainda estejam respirando, Deus lhes dá a oportunidade de se arrependerem.

Sem Desculpas (No Excuses)

De acordo com Paulo, os pecadores não têm desculpa. Eles mostram que conhecem o bem e o mal quando condenam outros e, portanto, merecem a condenação de Deus:

Portanto, você, que julga os outros é indesculpável. Pois está condenando a si mesmo naquilo em que julga, visto que você, que julga, pratica as mesmas coisas. Sabemos que o juízo de Deus contra os que praticam tais coisas é conforme a verdade. Assim, quando você, um simples homem, os julga, mas pratica as mesmas coisas, pensa que escapará do juízo de Deus? Ou será que vocês despreza as riquezas da sua bondade, tolerância e paciência, não reconhecendo que a bondade de Deus o leva ao arrependimento? (Rm. 2:1-4).

Paulo disse que a razão da tolerância e paciência de Deus é para dar às pessoas a oportunidade de se arrependerem. Além do mais, enquanto Paulo continuava, revelou que somente os que se arrependem e levam vidas santas herdarão o Reino de Deus:

Contudo, por causa da sua teimosia e do seu coração obstinado, você está acumulando ira contra si mesmo, para o dia da ira de Deus, quando se revelará o seu justo julgamento. Deus “retribuirá a cada um conforme o seu procedimento”. Ele dará vida eterna aos que persistindo em fazer o bem, buscam glória, honra e imortalidade. Mas haverá ira e indignação para os que são egoístas, que rejeitam a verdade e seguem a injustiça. Haverá tribulação e angústia para todo ser humano que pratica o mal: primeiro para o judeu, depois para o grego; mas glória, honra e paz para todo o que pratica o bem: primeiro para o judeu, depois para o grego (Rm. 2:5-10).

É claro que Paulo não concordaria com aqueles que dizem que as pessoas que simplesmente “aceitam a Jesus como Salvador” têm garantia da vida eterna. Ao invés disso, aqueles que se arrependem e “que persistindo em fazer o bem, buscam glória, honra e imortalidade” são os que a tem.

Mas isso não indica que as pessoas podem continuar a praticar outras religiões além do cristianismo e serem salvas desde que se arrependam e obedeçam a Deus?

Não, não há salvação longe de Jesus por vários motivos, um dos quais é que somente Jesus pode libertar as pessoas de sua escravidão ao pecado.

Mas se quiserem se arrepender, como vão saber invocar o nome de Jesus se nunca ouviram falar dEle?

Deus, que conhece o coração das pessoas, Se revelará a qualquer um que O busca com sinceridade. Jesus prometeu: “busquem, e encontrarão” (Mt. 7:7), e Deus espera que todos O busquem (veja At. 17:26-27). Quando vê um coração que está respondendo a Sua evangelização incessante, Ele manda o evangelho àquela pessoa, assim como fez com o eunuco etíope e com a casa de Cornélio. Deus não é limitado à participação da Igreja, assim como provou na conversão de Saulo de Tarso. Se não houver alguém para levar o evangelho a quem O busca com sinceridade, Ele irá! Ouvi vários casos atuais nos quais pessoas em países fechados se converteram por causa de visões que tiveram de Jesus.

Por que as Pessoas são Religiosas? (Why People Are Religious)

O fato é que a maioria dos que praticam religiões falsas não buscam a verdade com sinceridade. Ao invés disso, são religiosos porque estão somente procurando uma justificação ou proteção para seus pecados. Enquanto continuam a violar suas consciências, se escondem atrás do pretexto da religião. Através de sua religiosidade, convencem a si mesmos que não merecem o inferno. Isso se aplica a “cristãos” religiosos (incluindo os cristãos do evangelho da graça barata), assim como a budistas, muçulmanos e hindus. Mesmo enquanto praticam sua religião, sua consciência os condena.

Quando o budista reverencia seus ídolos ou monges que se sentam orgulhosamente diante dele, sua consciência lhe diz que não está certo. Quando o hindu justifica sua falta de compaixão por um mendigo doente, crendo que o mendigo deve estar sofrendo pelos pecados cometidos em uma vida anterior, sua consciência o condena. Quando um muçulmano extremista decapita um “infiel” no nome de Alá, sua consciência grita a ele a respeito de sua própria hipocrisia homicida. Quando o “cristão” evangélico acumula tesouros terrenos, assiste regularmente à televisão com sexo explícito ou espalha fofoca sobre membros da igreja, crendo que foi salvo pela graça, seu coração continua a condená-lo. Todos esses são exemplos de pessoas que querem continuar a pecar e que encontram mentiras religiosas para acreditarem pelas quais podem continuar pecando. A “santidade” dos pecadores religiosos não alcança as expectativas de Deus.

Tudo isso é para dizer que Deus não considera as pessoas que seguem falsas religiões ignorantes e merecedoras de piedade por nunca terem ouvido a verdade. E a culpa de sua ignorância não cai nos pés da Igreja por não tê-las evangelizado efetivamente.

Novamente, mesmo que saibamos que Deus quer que a Igreja pregue o evangelho por todo o mundo, devemos seguir a direção de Seu Espírito a respeito de onde os campos “estão maduros para a colheita” (veja Jo. 4:35), onde as pessoas estão receptivas por estarem com seus corações sensíveis por causa do esforço incessante de Deus em alcançá-las.

Princípio n^o4 (Principle #4)

Um último princípio que podemos aprender das verdades bíblicas consideradas anteriormente neste capítulo: Se Deus está julgando pecadores com a esperança de que amoleçam seus corações, devemos esperar que alguns pecadores, depois de passar pelo julgamento de Deus ou ver outros passarem por ele, amolecerão seus corações. Portanto, depois de calamidades, existem excelentes oportunidades de alcançar pessoas antes inalcançáveis.

Cristãos devem procurar oportunidades de compartilhar o evangelho em lugares onde as pessoas estão sofrendo. Os que recentemente perderam pessoas queridas, por exemplo, podem estar mais abertas para ouvirem o que Deus tem para elas ouvirem. Quando trabalhei como pastor, sempre buscava a oportunidade de proclamar o evangelho em funerais, lembrando o que as Escrituras dizem: “Melhor é ir à casa onde há luto do que ir à casa onde há banquete, pois naquela se vê o fim de todos os homens; e os vivos que o tomem em consideração” (Ec. 7:2, ênfase adicionada).*

Quando as pessoas sofrem por causa de doenças, perda financeira, quebra de relacionamentos, desastres naturais e muitas outras consequências de pecados e julgamentos sobre pecados, elas precisam saber que seu sofrimento é um despertador. Através de sofrimentos temporários Deus está tentando salvar pecadores do julgamento eterno.

Resumindo (In Summary)

Deus faz a maior parte do trabalho de construir Seu Reino. Nossa responsabilidade é cooperar inteligentemente com Ele.

Todos os crentes devem levar vidas santas e obedientes que chamem a atenção dos que estão nas trevas, e devem estar sempre prontos para contar-lhes a razão de sua esperança.

Deus está sempre trabalhando para motivar todos a amolecerem seus corações e se arrependerem, falando a eles continuamente através da criação, consciência, calamidades e, às vezes, através do chamado do evangelho.

Os pecadores sabem que estão desobedecendo a Deus e devem dar contas a Ele, mesmo que nunca tenham ouvido o evangelho. Seu pecado é prova da dureza de seus corações. Sua degradação crescente e escravização ao pecado é uma indicação da ira de Deus para com eles.

Por outro lado, pessoas religiosas não estão necessariamente buscando a verdade. É mais provável que estejam justificando seus pecados acreditando nas mentiras de sua religião.

Deus conhece a condição do coração de cada um. Mesmo que possa nos levar a compartilhar o evangelho com pessoas não-receptivas, é mais provável que Ele nos leve àqueles que estão receptivos ao evangelho. Enquanto Deus trabalha para amolecer os corações das pessoas através de seus sofrimentos, devemos buscar essas oportunidades para proclamar o evangelho.

Deus quer levar o evangelho a todo o mundo, mas quer que sigamos Seu Espírito enquanto buscamos cumprir a Grande Comissão, como mostrado no livro de Atos. Ele Se revelará a qualquer um que busca conhecê-Lo com sinceridade. Para tanto, quer que nossa mensagem concorde com Sua mensagem.

Um dia haverá representantes de todos os grupos étnicos adorando diante do trono de Deus e devemos fazer nossa parte, cooperando com Deus para chegarmos a esse fim. Assim, todo o povo de Deus deve mostrar o amor de Cristo a todos os membros de todos os grupos étnicos que encontrarem. Deus pode dirigir alguns de Seus servos a ter como objetivo específico pessoas de culturas diferentes, enviando e sustentando plantadores de igrejas ou indo eles próprios. Os que forem enviados devem fazer discípulos, mostrando que são ministros discipuladores!

Palavras Finais (Final Words)

Sou muito grato a Deus por nos capacitar a publicar este livro em sua língua e tornar possível que você tenha uma cópia e a leia. Espero que ele tenha sido uma bênção para você. Se foi, será que poderia me escrever e dizer? Eu só leio em inglês, então você terá que me escrever em inglês ou precisará ter sua carta traduzida para o inglês antes de enviá-la a mim.

A maneira mais certa de me encontrar é enviando um e-mail, e meu endereço eletrônico é: [email protected]. Se não tiver acesso a e-mail, também pode me escrever endereçando ao meu gabinete, mas dependendo de quando você recebeu esse livro, o endereço pode ter mudado. De qualquer forma, no ano de 2009 é: Heaven’s Family, P.O. Box 12854, Pittsburg, PA 15241 USA.

[1] É por isso que as Escrituras declaram: “Diz o tolo em seu coração: “Deus não existe” (Sl. 14:1, ênfase adicionada). Somente tolos suprimem uma verdade tão óbvia.

[2] Além disso, as Escrituras ensinam que Deus pode até endurecer ainda mais os corações daqueles que continuam a endurecer seus corações contra Ele (como Faraó). Parece improvável que haja esperança para o arrependimento de tais pessoas.

* Nota do tradutor: versão Revista e Atualizada

Igihe Aburahamu yerekana umutima wogutanga umwana wiwe Isaka, Imana yaciye imuha iri sezerano:

Kandi mu ruvyaro rwawe ni ho amahanga yose yo mw’isi azohererwa umugisha, kuko wanyumviye (Ita. 22:18).

Intumwa Paulo yerekana kw’iri sezerano ryahawe Aburahamu n’ uruvyaro rwiwe, s’imvyaro mu bwinshi, kand’urwo ruvyaro ni Kristo (raba Gal. 3:16). Muri Kristo amahanga cank’ubwoko bwose n’imiryango y’abari kw’isi ni hobazoherwa imigisha. Iri sezerano ryahawe Aburahamu ririmwo ubwoko bwose bw’abanyamahanga bari kw’isi kuko bose baremwe ngo bazobe muri Kristo. Ubwo bwoko buratandukanye no hagati muri bwo kuko buba mu mihingo itandukanye. Ubwoko buratandukanye n’imico ubwayo iratandukanye nkukw’indimi zitandukanye. Imana ishaka kw’abo bantu bose tudoondaguye binjira muri Kristo, ni co catumye Yesu apfa ku musaraba (raba 1 Yohana 2:2).

N’aho Yesu yavuzekw’inzira ijana mw’ijuru ipfunganye, kand’abayicamwo ari bake (raba Mat. 7:14), intumwa Yohana yaratwijeje yuk’ubwoko bwose buzogira uwubuserukira mu bwami bw’Imana bugiye kuza:

Hanyuma y’ivyo mbona ishengero ryinshi, ata woshobora kuriharura, bo mu mahanga yose n’imiryango yose n’amoko yose n’indimi zose, bahagaze imbere y’iyo ntebe n’imbere y’Umwagazi w’Intama, bambaye imvune zera, bari n’amashami y’ibigazi mu minwe: basemerera n’ijwi rirenga, bat’”Agakizi n’ak’Imana yacu ivyagiye kur’irya ntebe n’ak’Umwagazi w’Intama” (Ivyah. 7:9-10, dushimikiye ku nsobanuro).

Abana b’Imana bagira igishika cinshi cokwifatanya n’iryo shengero ryinshi rigizwe n’ubwoko butandukanye buzohagarara imbere y’intebe y’inganji y’Imana umusi umwe!

Abamisiyoneri benshi bafise integuro zo kubwiriza ibihumbi vy’amako “ahishijwe” mw’isi. Bategura yuko ubwoko bwose bugira ishengero rizima. Iki ciyumviro ni ciza cane kuko Yesu yadutegetse kuja mw’isi “duhindure amahanga kuba abigishwa (canke, ubwoko bwose)” (Mat. 28:19). Integuro z’abana b’abantu, n’aho zoba nziza, igihe zitiisunga uburongozi bwa Mpwemu Yera, zikora ibibi kurata ivyiza. Ni nkenerwa cane gukurikira uburongozi bw’Imana igihe tugomba kwubaka ubwami bwayo. Yaraduhaye inyigisho n’impanuro nyinshi mu gikorwa co kugira abigishwa mw’isi. Si ca gice kimwe gusa dusanga muri Matayo 28:19.

Ikintu nyamukuru gikunda kwibagirwa n’abaharanira gushitsa Itegeko Rikuru n’ukw’Imana isumba abantu bose kuvuga ubutumwa, bibagira ko dutegerezwa gukorana na yo. Ntishika ko tuyikorera gusa. Ni yo ifise umutwaro urengeye uwo abantu bagira ku vyo gushikiriza abantu bose ubutumwa bwiza. Ikoresha ubuhinga n’ubushobozi budsasanzwe mu gushitsa iyo ntumbero. Yari, n’ubu iracari mu ntumbero yatuma ipfira ku musaraba. Ivyo yabiteguye ata muntu n’umwe araremwa, n’ubu iracafise iyo nteguro! Ukwo ni kwo kwitanga!

“Kuzana Amahanga Yose kuri Kristo” (“Wining the World For Christ”)

Igihe cose dusoma ivyete vyo mw’Isezerano Rishasha, nta bunebwe tubona mu bizera (nko muri iki gihe). “Duhaguruke tujane na Kriso mu mahanga!” Abakristo ba mbere n’abarongozi babo baratahuye kw’Imana ikorena n’ukwitanga kwabo mu gucungura isi. Baratahuye kw’igikorwa cabo ari ugukorana nayo no kurongorwa nayo. Nimba hari umuntu yabitahuye neza, intumwa Paulo ni iyambere, nta muntu “yamuzanye kuri Kristo.” Yakijijwe n’igikorwa c’Imana ubwayo igihe yari mu nzira aja i Damasiko. Mu gitabo cose c’Ivyakozwe n’Intumwa, ishengero ryaguka igihe bakoreshejwe na Mpwemu bagakorana n’abandi barongowe n’uyo Mpwemu nyene. Igitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa ni “Ibikorwa vy’Intumwa.” Mu bisanzwe categerezwa kwitwa “Ivyakozwe na Mpwemu.” Mu majambo yiwe ya mbere, Luka yavuze kw’igitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa (injili ya kabiri yanditswe na Luka) ari inkuru y’ibintu vyose “Yesu tanguye gukora no kwigisha” (Ivyak. 1:1, dushimikiye ku nsobanuro). Luka yizerakw’igitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa ari urukurikirane rw’inyigisho n’ibikorwa vya Yesu. Yacishiriza mu bakozi basizwe amavuta na Mpwemu kandi bemera gukorana no kurongorwa na We.

Iyo abakristo ba mbere badahaguruka ngo “Bave aho baba bagashingira intahe ababanyi bakizera Kristo” igikorwa cabo co kwubaka ubwami bw’Imana cobaye ikihe? Abadafise amabango adasanzwe canke badafise amavuta yo kwamamaza Kristo (intumwa n’abavugabutumwa) bariyeza bakumvira Imana n’abakozi bayo. Baritegurira guha inyishu umuntu wese ababajije canke arwanya inyanduruko y’ukwizera kwabo. Petero yanditse ati,

Yamara naho mwobabazwa muhorwa ukugororoka, mwoba muhiriwe. Ntimuze-mutinye ivyo babakangisha, ntimuhagarike imitima, ariko mwubahe Kristo mu mitima yanyu kw’ari we Mwami, muhore mwiteguye kwishura umuntu wese ababajije inyanduruko y’ivyizigiro biri muri mwebwe, ariko muri n’uburwa-neza, mutinya, mufise imitima itarimw’ijwi ribagiriza ikibi, kugira ngo no kuvyo muvu-gwa nabi, abatuka ingeso zanyu nziza zo muri Kristo bamaramare (1 Pet. 3:14-16).

Menyakw’abo bakristo Petero yandikiye bari mu mibabaro. Abakristo badatandukanye n’isi, isi ntishobora kubahama (birumvikana). Ni kimwe mu bituma ahantu henshi kw’isi tutumva inkuru z’abakristo bahamwa—ni ukw’abiyita abakristo babayeho nka ab’isi. Abo ntibari mu gitigiri c’abakristo babushitse ni co gituma ata muntu ahobora kubahama. Mbabazwa n’uko ubwo bwoko bw’abiyita “abakristo” ari bwo bwama buremeshwa buri wa mungu ngo “bushingire intahe ababanyi babo.” Igihe bashingiye intahe ababanyi babo, ababanyi baratangara kwumba ko bamaze (nk’uko biyita) kuvuka ubwa kabiri. Igisongera isibe, n’uko “ubutumwa” babwira ababanyi babo Atari “inkuru nziza”, ntibazi kw’agakiza k’Imana gatandukanye n’ibikorwa vyiza. Abo bakristo “bakiriye Yesu nk’Umwami wabo” ariko ntibizeye Yesu nk’Umwami wabo.

Arikw’abakristo ba mbere (bizera Yesu nk’Umwami wabo) bari umuco mu mwiza, ni co gituma baticara ngo bigishwe cane ingene bashinga intahe canke ingene bobwira ababanyi babo ivyo kwizera Kristo. Bavuga ubutumwa igihe cose babajijwe canke barwanijwe ku vyo bizera. Bakenyera Yesu Umwami wabo bagata inyishu, nk’uko vyanditswe na Petero.

Itandukaniro risanzwe riri hagati y’abakristo b’iki gihe n’abakristo ba kera ni iri: abakristo b’iki gihe biyumvirak’umukristo arangwa n’ubumenye n’ukwizera—ivyo ni “ivyizerwa” dukubitirwa kumenya kukw’ari vyo idini ryacu ryenenako. Arikw’abakristo ba mbere bizera yuk’umukristo arangwa n’ivyo akora—ni co gituma bumvira cane amategeko ya Kristo. Biratangaje kumenya yukw’ata mukristo n’umwe mur’abo ba mbere yagira Bibiliya gushika mu kinjana ca cumi na kane. Ntibashobora “kwiga Bibiliya imisi yose” nk’abakristo b’iki gihe. Singomba kuvugakw’abakristo badakwiye gusoma Bibiliya imisi yose. Ndikomvuga gusa yukw’abakristo benshi bazi yuko gusoma Bibiliya biruta kuyumvira ico Bibiliya ibigisha. Turihayagiza tuvuga yukw’ari twebwe gusa twizera ukuri (tuvuga kw’ayandi madini 29,999 itangana n’iryacu). Ivyo turabivuga ariko ntiduheba urusaku, ububeshi no kwirundaniriza ubutunzi mw’isi.

Igihe dutakambira abantu tubingingira kwakira ubutumwa tubabwira, tuba turiko turavuga ubutumwa dukoresheje ibikorwa vyacu.

Imana, Umusiguzi Aruta Abandi (God, the Greatest Evangelist)

Reka turabe mu bwitonzi ingene Imana yubaka ubwami bwayo. Aho tugeza mu gutahura igikorwa cayo, niho tugeza mu gukorana nayo.

Abizera Yesu, bizeresha imitima yabo (raba Rom. 10:9-10). Bizera Umwami bakihana. Ubugombe bwabo bubogozwa n’ubugombe bw’Imana ivyagiye ku ngoma y’imitima yabo. Kwizera guhindura umutima.

Nk’uko nyene, abantu banse kwizera Yesu, bavyankira mu mitima yabo. Ntibashobora kwihana kuko banka Imana. Bahitamwo ubwabo kwigiza Yesu kure y’imitima yabo. Ukutizera ni ingingo umuntu afata kukw’adashaka guhinduka.

Yesu yaravuzekw’imitima y’abantu ikomantaye cane, ntawushobora kuza kuri we atazanywe na Data (raba Yohana 6:44). Imana ni Inyabuntu, yingingira umuntu wese kuza kuri Yesu mu buryo bumwe canke ubundi. Ivyo vyose bikoreka mu mitima, bizanwa n’ingene bahisemwo kworosha canke gukomantaza imitima yabo.

Ni ubuhe buryo Imana ikoresha mu gukwegera imitima y’abantu kuri Yesu?

Ubwa mbere, Ikoresha ivyo yaremye. Paulo yanditse ati,

Uburake bw’Imana bwarahishuwe, buvuye mw’ijuru, ubwo irakira ukutayumvira kwose n’ukugabitanya, banyikirisha ukuri ukugabitanya kwabo. Kukw’ivy’umuntu yomenya vy’Imana vyerekana muri bo, Imana ari yo yabiberetse. Kukw’ibitaboneka vyayo, ni vyo bushobozi bwayo budashira n’ubumana bwayo, bibonwa neza, uhereye ku kurema kw’isi, bimenyekanishwa n’ivyo yaremye, kugira ngo ntibagire ico bireguza (Rom. 1:18-20, dushimikiye ku nsobanuro).

Paulo avuga kw’abantu “birengagiza ukuri” kandi “kugaragara muri bo.” Bisigura yuko, ukuri kuza kuva muri bo bakanyinyurana nakwo, bakunigira mu menshi.

Mbega ukwo kuri kugaragara mu bantu bose ni ukuhe? Paulo yavuze yuko ukuri “kutaboneka n’amaso, ni inkomezi z’Imana z’ibihe bidashira na kamere kayo,” bigaragazwa n’“ivyo yaremye.” Abantu bamenya kw’Imana iriho igihe bitegereza ivyo yaremye.

[1]

Babibonamwo ubushobozi, baremera kw’izi kurema kandi kw’ifise ubwenge bwose n’ibindi ntarinze kuvuga.

Muri make, Paulo avuga yukw’ata muntu “afise ico yireguza.” Imana ishishikara kugendera abantu bose, ibihishurira ngo yoroshe imitima yabo, yama ibongorera. Imana ntihengeshanya guhamagara abantu bose mu bitangaza ibakorera imisi yose—icishiriza mu mashurwe, inyoni, inzoya, urubura, imihwi, amabungo, n’ibindi bintu.

Nimba Imana iriho kand’ihishurwa n’ivyo yaremye, abantu bose bategerezwa kuyumvira. Iryo hishurirwa yashize mu bantu bose rivuga ngo: Ihane! Ni co gituma, Paulo avuga k’umuntu wese amaze kwumva akamo k’Imana:

Ariko ndabaza: mbega ntibumvise? Ego, barumvise. “Ijwi ryavyo ryumvikanye mw’isi yose, bo n’amajambo yavyo kumpwera y’isi” (Rom. 10:18).

Paulo yarikw’avuga umurongo uzwi cane wo muri Zaburi 19, havuga ngo,

Ijuru ritangaza icubahiro c’Imana, itazanure ryaryo rimenyekanisha igikorwa c’intoke zayo. Umurango uvugana n’uwundi murango urudaca, ijoro rimenyesha irindi joro ubwenge. Nta majambo cank’ururimi biriho, ijwi ryavyo ntiryumvikana. Umugozi[ijwi] ubigera ushika mw’isi yose (Zaburi 19:1-4a, dushimikiye ku nsobanuro).

N’iyi mirongo yerekana kw’Imana ivugana n’abantu bose, ijoro n’umurango, icishirije mu vyo yaremye. Abemera ako kamo bakubita inkoro hasi bati, “Rurema Urahambaye, ni we wandemye, wandemye ngo ngendere mu bugombe bwawe. Ndakwishikaniye!”

Iyindi Nzira Imana Icishirizamwo (Another Means by Which God Speaks)

Hari irindi hishurirwa ry’imbere mu mutima, Imana ikoresha. Iryo ntirishingiye ku bintu yaremye, ni ijwi ryo mu mutima. Iryo jwi rihishura ivyagezwe vy’Imana mu mitima y’abantu. Paulo yanditse ati,

Abanyamahanga badafise ivyagezwe n’Imana iyo bakoze ibibwirizwa navyo kubwabo, baba bihindukiye ivyagezwe naho batabifise: kuko berekana igikorwa kibwirijwe n’ivyagezwe canditswe mu mitima yabo, ijwi ryo mu mitima yabo ribwiririkanya na co, ar’icabona cavyo, kand’ivyo biyumvira bifatanya kubarega canke kubaregura. Ni co kizoba ku musi Imana izocira amabanga y’abantu amateka muri Yesu Kristo, nk’uk’ubutumwa bwiza nahawe buvuga (Rom. 2:14-16).

Abantu bose barazi ikibi n’iciza. Umuntu wese arazi ibihimbara Imana n’ibitayihimbara. Ku musi w’amateka iryo jwi niryo rizotsinda canke rizotsindanishiriza abantu kuko bazi ibihimbara n’ibidahimbara Imana. Ukw’abantu bagenda bakura, ni ko bagenda bamenya ubuhinga bwo guhisha ivyaha vyabo no kwirengagiza ijwi ryo mu mutima, arikw’Imana ntireka kubamenye ivyagezwe vyayo.

Inzira ya Gatatu (A Third Means)

Izo sizo nzira Imana ifise gusa. Imana, umusiguzi asumba abandi, irafise iyindi nzira yo kuvugana n’abantu bayo. Reka dusome amajambo ya Paulo:

Uburake bw’Imana bwarahishuwe, buvuye mw’ijuru, ubwo irakira ukutayubaha kw’abantu n’ukugabiranya, banyikirisha ukuri ukugabitanya kwabo (Rom. 1:18, dushimikiye ku nsobanuro).

Paulo avuga k’uburake bw’Imana bumaze guhishurwa, ntibuzohishurwa muri kazoza. Uburake bw’Imana bugaragarira mu bintu bitera umubabaro, binini-binini canke bito-bito bishikira abari mw’isi. Imana ishobora gukora ico ishaka cose, umwanya uwariwo wese. Igihe ivyo bintu bishikiye abantu birengagiza Imana, bishobora kuba aribwo burake bw’Imana kuri bo. Ibipfu n’abahirika ivy’Imana nibo badashobora gutahura ivyo ndiko ndavuga. Imana iragaragaza ubuntu n’imbabazi zayo n’igihe irakira intabarirwa kuko kenshi usanga zidahanwa hakurikijwe ububi bwabo. Ahandi ho, abantu bose bopfuye batarihana. Iyi n’iyindi nzira Imana ikoresha mu gukebure abantu ntibapfe batarihana.

Inzira Ya Kane (A Fourth Means)

Imana ntikwegera abantu kuri Yesu icishirije gusa kuvyo yaremwe, ijwi ryo mu mutima, cank’ivyago, hari igihe icishiriza mu butumwa bwiza. Igihe abakozi bayo bakavuga inkuru nziza, bwa butumwa bw’ivyo yaremye, bw’ijwi ryo mu mutima, cank’ivyago busubira gushimikirwako. Nabwo ni ubu: Ihane!

Aho tugeza hose mw’ivugabutumwa ntidushobora gushikira urugezo rw’ivyo Imana ikora. Imana ntihengeshanya kwongorera abantu bose n’imisi yose y’ubuzima bwabo. Nahw’abavugabutumwa boba rurangiranwa bakabwiriza abantu ibihumbi amajana, usanga babikora rimwe gusa canke rimwe mu myaka myinshi. Usanga babwiriza umurwi cank’ubwoko bumwe bw’abantu. Ubwo butumwa ntibwama bwakirwa n’ababubwirwa bose, ni co gituma abavugabutumwa bategetswe gukunkumura umukungugu w’ibirenge vyabo igihe igisagara cank’inzu kanaka yanse kubakira (raba Mat. 10:14). Ibi vyose bitwereka yukw’igihe tugereranije ubutumwa Imana yama ibwira abantu mu mitima yabo n’ubutumwa abavugabutumwa bavuga dusanga bitandukanye.

Iyi ntambuko ituma dutahura cane ico tujejwe mu gikorwa co kuvuga ubutumwa no kwubaka ubwami bw’Imana. Imbere yo kuraba igikorwa cacu mw’ivugabutumwa, hari ikindi kintu dutegerezwa kumenya.

Nk’uko tumaze kubivuga, kwizera no kwihana bigirirwa mu mitima y’abantu. Imana ishaka k’umuntu wese aca bugufi, yorosha umutima wiwe, yihana akizera Yesu. Gushika ku musi w’iherezo, Imana ntizohengeshanya gukorera mu mitima y’abantu mur’ubwo buryo tuhejeje kubona.

Imana irazi ingene umutima w’umuntu umeze. Irazi abafise imitima yiyoroheje n’abafise imitima ikomantaye. Irazi uwitaho ubutumwa bwayo n’uwubwirengagiza. Irazi abashobora kwugururwa umutima n’ivyago bibashikiye bakihana. Irazi abafise imitima ikomantaye banse kwihana. (Yabwiye Yeremiya incuro zitatu, nk’akarorero, ntiyirushe asengera Isirayeli kukw’imitima yabo itemera kwihana; raba Yer. 7:16; 11:14; 14:11.)

[2]

Irazi abafise imitima yiyoroheje bashobora kwihana Mpwemu abemeje gatoya.

Tukivyiyumvirako, turakeneye kumenya ikibanza c’ishengero mw’ivugabutumwa no mu kwubaka ubwami bw’Imana?

Ishingiro rya #1 (Principle #1)

Ica mbere, ntivyumvikana ingene Imana, Umusiguzi aruta abandi ashobora gukora igikorwa cose ku bice 95% mw’ivugabutumwa. Ni kuki itarungika abakozi kuvuga ubutumwa ku bantu bafise imitima imenetse mu gishingo co kubarungika kububwira abagarariji? Ni ikibazo niyumvira nanje.

Mbega vyose ntibishobokera Imana, Yo ishobora kubwiriza umuntu umwanya wose ishitse, ni kuki irinda kurungika abantu batitaho ivy’ubutumwa ngw’abe aribo babuvuga? Mbega vya bice 5% ni kuki itavyemeza nk’uko yemeza bamwe 95% bemera ubutumwa? Nagira ngo Imana ishobora kubarungika ibihano ngw’imitima yabo ice bugufi abavugabutumwa irungitse kububwira abo bantu borohorerwe mu gikorwa.

Har’abavugakw’Imana irungika abakozi bayo ku bantu izi neza ko batihana kugira ngo kw’iherezo ntibaze baronke ico bireguza. Wame umenya yuko, nk’ukw’ivyanditswe bivuga, abo bantu basanzwe badashobora kwiregura imbere y’Imana kuko yama ibinginga icishirije mu vyo yaremye (raba Rom. 1:20). Igihe Imana irungika umwe mu bakozi bayo kuri abo bantu, s’ukugira ngo baze bacirwekw’iteka, ahubwo ni kugirango bongere icaha ku kindi.

Nimba Imana ishoboye kurungika abakozi bayo ku bantu biteguye kwemera ubutumwa, twebwe rero, nk’abakozi bayo, dutegerezwa gusaba Imana ubwenge no kurongorwa nayo tuje ah’ivyimburwa vyeze.

Akarorero ko mu Vyanditswe (A Scriptural Example)

Iryo shingiro ryerekanwa neza mu gikorwa ca Filipo umuvugabutumwa nk’uko tubisanga mu Vyakozwe n’Intumwa. Filipo yabwirije abantu bumvira ubutumwa muri Samariya, ariko yabwiwe n’umumarayika gufata iyindi nzira. Ashikira umuntu Imana yateguye kuko yar’asanzwe afise iyo nyota:

Ava hasi, aragenda. Haza umunyetiyopiya, inkone y’ububasha bwinshi yakorera Kanidake, umugabekazi w’abanyetiyopiya, ni we yasezerwa itunga ryiwe ryose, yari yagiye i Yerusalemu gusenga. Yahindukiye yicaye mu mukogote wiwe ukwegwa n’amafarasi, asoma muri Yesaya yavugishwa n’Imana. Mpwemu abarira Filipo, ati “Ni wegere uriya mukogote, ugendane na wo.” Filipo yirukirayo, yumva asoma muri Yesaya yavugishwa n’Imana; aramubaza, at’”ivyo usoma urabitahuye?” Na we ati “Nobishobora nte, ntabonye uwubindongoramwo?” Yinginga Filipo ngo yurire bicarane. Igihimba co mu vyanditswe yasoma car’iki:

Yajanywe nk’intama bajana mw’ibagiro, nk’uk’umwagazi w’intama utekerereza imbere y’uwukemura, ni kw’atakuyeko umunwa. Hamwe yacishwa bugufi barenganye urubanza rwiwe, ab’urunganwe rwiwe ni nde azoshobora kubadondora? Kuk’ubugingo bwiwe bukuwe mw’isi.

Iyo nkone ibaza Filipo, iti “Ndakubaza: uwavugishwa n’Imana yavuze ayo majambo kuri nde? Ni we yayivuzeko canke yayavuze ku wundi?” Filipo ateranura akanwa, atangurira kur’ivyo vyanditswe, amubwira ubutumwa bwiza bwa Kristo. Bakigenda mu nzira, bashika ah’ar’amazi, iyo nkone iramubaza iti, “Ehe amazi: ikimbuza kubatizwa n’iki? Filipo arayishura, ati “Namba wizeye mu mutima wawe wose birashoboka. Nayo iti “Nizeye Yesu Kristo kw’ar’Umwana w’Imana.” Ivugako bahagarika umukogote, baramanukana baja mu mazi bompi, Filipo ni yo nkone, arayibatiza. Bavuye mu mazi Mpwemu w’Umwami Imana ajana Filipo, inkone ntiyasubira kumubona, kuko yashishikaye kugenda inezerewe (Ivyak. 8:26-39).

Filipo yarongowe na mpwemu kuja ku muntu yar’ashonje mu mpwemu. Uyo luntu yari mu rugendo rumushikana i Yerusalemu avuye muri Afrika agiye gusenga Imana. Uyo muntu yar’afise umuzingo w’ivyanditswe wanditseko ivyo Yesaya yavugishijwe. Yarikw’asoma igice ca Yesaya 53. Ico gice cerekana cane ugucungurwa twahawe na Kristo. Iyo nkone icibaza uwo Yesaya yarikw’avugako, Filipo aba yashitse hafi yiwe, yiteguye gusobanura ivyo yarikw’arasoma! Uyo mugabo agereranywa n’ivyimburwa bigeze! Imana yamurungikiye Filipo kukw’iziko umutima wiwe witeguye.

Inzira Nziza (A Better Way)

Kuyoborwa na Mpwemu ku bantu biteguriye kwakira ubutumwa biraryoshe kuruta kwijana ku bantu b’ingare bitumwe n’uko twiyumvirako bashobora kwizera. Ntiwibagire—umuntu wese ubona agendagenda aba afise ijwi mu mutima rimugobera guhindukirira Imana. Vyoba vyiza kubaza abantu ico bumva mu mitima yabo kugira ngo tumenyeko biteguye canke batiteguye, kuk’umuntu wese afise ijwi rimwagiriza mu mutima wiwe.

Akandi karorero tukiri kur’iri shingiro rya mbere ni ukwihana kw’abo mu nzu ya Korneliyo igihe babwirizwa na Petero. Nawe nyene yarongowe n’Imana igihe yaja kubwiriza uyo murwi w’abanyamahanga bari biteguye kwakira abutumwa bwiza. Korneliyo yari umuntu arondera Imana, yarasenga agatanga n’amashikanwa (raba Ivyak. 10:2). Imana imurungika kuri Petero, igihe yumva ubutumwa bwa Petero n’umutima wuguruye arakizwa n’abo mu nzu yiwe.

Ni vyiza gusaba Mpwemu Yera aturongorere ku bantu bafise imitima yiteguye hako turuhishwa no kugira imigambi y’ivugabutumwa no kugabanganya ibisagara, imiryango n’inzu z’abantu twihitiyemwo ubwacu. Iyo Petero aja mu gikorane c’abavugabutumwa i Yerusalemu canke Filipo akaguma i Samariya, inzu ya Korneliyo na ya nkone y’umunyetiyopiya ntibari gukizwa.

Abavugabutumwa n’intumwa, bashobora kurongorwa kuja kubwiriza imirwi irimwo abantu b’imvange badashaka kwumva ivy’ubutumwa bwiza. Ariko nabo nyene bategerezwa kurondera Imana ibarongorere ah’ishaka ko baja kuvuga ubutumwa. Igitabo c’ivyakozwe n’Intumwa kigizwe n’inkuru z’abantu bemeye kurongorwa na Mpwemu cank’abantu buzuye Mpwemu bemera kurongorwa n’Imana igihe baja kuvuga ubutumwa n’igihe bakora n’ishaka mu kwubaka ubwami bw’Imana. Raba ingene ubuhinga bw’ishengero rya mbere butandukanye n’ubuhinga bw’amashengero ya none. Ca uraba ingene ingaruka zavyo zitandukanye cane! Ni kuki tutokwigana abakoze bigashoboka?

Ishingiro rya #2 (Principle #2)

Mbeg’ivyo tumaze kwiga mu gice ca mbere biradufasha gutahura igikorwa cacu mw’ivugabutumwa no kwubaka ubwami bw’Imana?

Nimba Imana yarateguyeko ivyo yaremye, ijwi ryo mu mutima n’ivyago bitumira abantu kwihana, abantu bavuga ubutumwa bategerezwa kwitonda ntibasange bariko bavuga ubutumwa burwanya ivy’Imana imaze gushinga. Usanga abenshi ari vyo bagira! Insiguro zabo zirwanya ivy’Imana imaze kubwira abanyavyaha ubwayo! Ubutumwa bwabo buvuga ubuntu butari bwo aho bavugako kwihana no kwezwa bidakenewe cane kugira umuntu aronke ubugingo budashira. Abo rero ntibavuga ikibanza co kwihana mu gukizwa, bavugako agakiza kazanwa n’ibikorwa (Si vyo Paulo yari atumbereye mu nyigisho ziwe). Abenshi bakora barwanya Imana, barazimiza abantu bagahenebera ibihe bidashira, kuko biyumvira ko bakijijwe batarakizwa. Ese akaga, igihe abakozi b’Imana barwanya Imana bavuga ko bakorera!

Yesu yadutegetse kuvuga ubutumwa butuma abantu “bihana bagaharirwa ivyaha” (Luka 24:47). Iryo jambo ryemeza ivyo Imana yama ibwira abanyavyaha mu buryo bwinshi bigatuma umunyavyaha arokora ubugingo bwiwe. Kuvuga ubutumwa bikora ku mitima y’abantu kandi bikomeretsa ab’imitima ikomantaye. Arikw’abavuga ubutumwa bwo kudigadiga abantu bavuga kw’Imana ikunda abantu bose (intumwa ntizigeze zigisha ico kintu). Ni vyo bituma abo banyavyaha biyumvirakw’Imana ikunda itanezwe ivyaha vyabo. Kenshi babwirwa “kwakira Yesu” ntibabwirwa kwizera no kumwumvira. Umwami w’abami n’Umugabo w’abagabo ntakeneye ko tumwakira. “Kwemera Yesu” ni ikintu kimwe, “Kwemerwa na Yesu” ni ikindi kintu. Shiti wihanye ugatangura gukurikira Imana, menyako uzokwama uri igisesema ku Mana, kand’ubuntu bwayo burakwinginga kugira ngo ntuzobe mu muriro ibihe vyose.

Turavye injili y’ab’iki gihe isuzuguza ubuntu bw’Imana, ndashobora kwibaza igituma ibihugu vyinshi vyo kw’isi, biganzwa n’abakuru bashizweho n’Imana (ntibishobora guharirizwa; raba Dan. 4:17, 25, 32l 5:21; Yohana 19:11; Ivyak. 12:23; Rom. 13:1), vyugariye imiryango abavugabutumwa bava mu bihugu vya Buraya. Twovugakw’Imana irikw’irinda ivyo bihugu ubutumwa bw’ibinyoma?

Ishingiro rya #3 (Principle #3)

Ishingiro tumaze kubona zose mur’iki gice zidufasha kumenya neza cane ingene Imana ibona abantu bakurikira amadini y’ibinyoma. Mbege hari uwovuga kw’ata kosha bafise kukw’ari ibipfu canke kukw’ata kuri bigeze kwumva? Mbega ni ikosha ry’ishengero ritababwiye neza ubutumwa?

Oya, abo bantu ntitwovuga ko batazi ukuri. Barashobora kuba batazi ibintu vyose uwizera asoma Bibiliya azi, ariko barazi ibintu vyose Imana yabahishuriye icishirije mu vyo yaremye, mw’ijwi ryo mu mutima cank’ivyago vyagiye bibashikako. Hari n’abantu Imana yagerageza kubarungikira ngo bihane bakanka. Vyongeye, bategerezwa kuba bahaye imitima yabo Imana canke bahisemwo kuyikomantaza ntibemere Imana.

Paulo yanditse ku vy’ukutamenya kw’abatizera kand’ahishura isoko ry’ukutamenya:

Ni co gitumye mvuga ibi, nkabishingira intahe mu mwami wacu, ngo ntimube mukigenda nk’ukw’abanyamahanga bagenda, bagendera mu bitagira ikimazi vyo mu bwenge bwabo, ivyiyumviro vyabo biri mu mwiza, batandukanijwe n’ubugingo buva ku Mana kubw’uk’utamenya kuri muri bo, n’ugukomantara kw’imitima yabo; kandi babaye ibiti, bishira mu ngeso z’isoni nke, gukora ibihumanya vy’uburyo bwose bifatanije n’ukwifuza (Efe. 4:17-19).

Menyakw’igituma abanyamahanga bari mu kutamenya ni “kubera yuko bakomantaje imitima.” Paulo avuga ko “babaye ibiti.” Yarasobanuye cane ingene iyo mitima imeze. Iminwe ihanda igihe umuntu ayikoresha ibikorwa bigumye. Nk’uko nyene, igihe abantu bashishikara kwanka ubutumwa, imitima yabo icika ibiti, bigatuma itakinyiganyizwa n’ijambo ry’Imana. Ni co gituma ubushakashatsi bwerekana yukw’imitima y’abantu igenda iba ibiti ukw’abantu bashishikara gukura. Ukw’umuntu akura, nikw’ukutihana kwiwe kugunda kwongerekana. Abavugabutumwa b’ubwenge batumbera abakiri bato.

Ukwiyagiriza kw’Abadakijijwe (The Guilt of the Unbelieving)

Turamaze kubona yukw’Imana ituma abantu bumva ijwi ribacira imanza mu mitima yabo n’aho batarigera kwumva ubutumwa bwiza. Iy’Imana itaba ituma imitima yabo ibacira imanza ntiyari gushobora kubahana. Igituma ibahana, n’ukw’imitima yabo ibahanura ntibumve, kandi kubera yukw’Imana ibaharurakw’icaha, bategerezwa kumenya yukw’ivyo bakora bidahimbara Imana.

Inzira imwe muz’Imana ikoresha mu guhana abayirwanya no kwanka kwihana ni “kubarekera” mu vyifuzo vyabo bibi kugira ngo babe abaja no kwononekara cane. Paulo yanditse ati:

Kuko bamenye Imana ntibayubahe nk’Imana, ntibayishime, ariko bacitse abiyumvira ivy’ubusa, imitima yabo y’imburabwenge icura umwiza. Biyise abanyabwenge bacika ibipfu, icubahiro c’Imana idapfa baragikaba ngo basenge ibishushanyo bisa n’umuntu apfa, n’ivy’ibiguruka n’ivy’ibigenza amaguru ane n’ivy’ibikwega inda hasi.

Ni co catumye Imana ibaheba ngo bakore ibiteye isoni, bumvire ivy’imitima yabo yifuza, bonono imibiri yabo, kuk’ukuri kw’Imana bagukavye ibinyoma, bagasenga bagakorera icaremwe, bakirutisha Iyakiremye, ni yo ikwiye gushimwa ibihe bidashira: Amen.

Ni co catumye Imana ibaheba ngo bifuze ivyonona: kukw’abagore babo ic’imibiri yabo yaremewe bagihinduye ukundi, itaremewe. Kandi n’abagabo n’uko, baretse kugirira abagore ivy’imibiri yabo yaremewe, bashuha babengukana, abagabo bagirira abandi bagabo ibiteye isoni, kandi mu mibiri yabo bahabwa ingero zikwiranye n’ubuzimire bwabo.

Kandi nk’uko banse kumenya Imana mu mitima yabo, ni kw’ Imana yabahevye ngo bagire imitima y’akahebwe bakore ibitabereye, buzuye ukugabitanya kwose, no kugira nabi, no kwifuza, n’urwanko rw’ubusa: buzuye n’ingono, n’ubwicanyi, no gutonganya, n’ubugunge, no kwitamba ku muvyimba; n’abaneguranira mu vyongererano, n’abavuga abandi nabi, n’abanka Imana, n’abatukana, n’abibona, n’abirarira, n’abigenera ibibi, n’abatumvira abavyeyi, n’ibipfu, n’abava mw’isezerano, n’abadakunda n’ababo, m’imburakigongwe. Abo, naho bamenye urubanza Imana ca, yukw’abakora ibisa birtyo bakwiye gupfa, ntibabikura gusa, ariko batako bagashima n’ababikora. (Rom. 1:21-32, hongeweko insobanuro).

Raba ingene Paulo yavuze ku vyaha n’igihano c’abanyavyaha imbere y’Imana. Abatarakizwa “baramenye Imana,” ariko “ntibayubashe nk’Imana, canke bayishime.” “Bakavye ukuri kw’Imana n’ikinyoma,” kuko bamenye ukuri kw’Imana. Rero Imana “yarabahevye” mu bigabitanyo vyabo, gushika aho abantu bakora ivyaha bimaramaza, barahumana bajakarira icaha. Vy’ukuri Imana ivuga iti, “ugomba gukorera icaha no kunkorera? Rero bandanya. Sindakubuza, kandi nik’uzobandanya buhorobuhoro kujakarira imana yawe ukunda.”

Niyumvira yuki n’iki gihano kirimwo ubuntu bw’Imana, umuntu arashobora kwiyumvira yukw’ingene abantu bashishikara kwononekara no gukora ivyaha, bashobora gushika aho babibona bagakanguka. Igihe abagabo bakorera abandi bagabo ibidakorwa ni kuki badashobora kwibaza iki kibazo, “Ni kuki nifuza umuntu dusangiye igitsina kandi tudashobora kurangura amabanga y’abubatse ukuri kwamye? Ntivyumvikana!” har’abaharira bavugakw’Imana ari yo yaremye abo “bantu n’uko kwifuza”(nk’uko bakunda kubigira icitwazo c’ubuzimire bwabo), ariko mu buryo bwa shingiwe akarimbi, no kubera yuko yizigirako bakanguka bagashobora kwihana no kuronka ubuntu butangaje.

S’abagabo bihumanya n’abandi bagabo bakwiriye kwibaza iki kibazo gusa. Paulo yaravuze ivyaha bitandukanye bishira abantu mu buja bisobanurwa nk’igihano c’Imana kur’abo bantu banka kuyikorera. Amamiriyoni y’abantu ategerezwa kwibaza igituma bakora nk’inyamaswa. “Ni kuki ngirira urwanko umuryango wanje bwite?” “Nikuki nezerezwa no kwamamaza urusaku?” “Ni kuki ntigera mbumbwa n’ivyo ntunze?” “Ni kuki nkwegerwa mu kuraba amashusho y’ubusambanyi n’ibihumanya?” Imana yarabaretse ngo babe abaja b’imana yabo ari co caha.

Nta nkeka, umuntu wese arashobora kworosha umutima wiwe igihe kanaka, akihana no kwizera Yesu. Bamwe mu banyavyaha bakomantaje imitima kw’isi baremeye guhinduka, Imana irabaharira no kubabohora bava mu vyaha vyabo! Umuntu agihabwa guhema, Imana iba irikw’imuha akaryo ko kwihana.

Nta Vyitwazo (No Excuses)

Paulo avugakw’abanyavyaha batagira ico bireguza. Igihe bacira abandi imanza baba berekanye ko bazi ikibi n’iciza, ico ni co gituma Imana ibacira urubanza:

Ni co gituma utagira ico wireguza, wewe muntu wese uhinyura uwundi. K’uhinyura uwundi, uba witsindanishije; kuko wewe uhinyura ukora bimwe n’ivy’akora. Ariko turazi yuk’urubanza rw’Imana ar’urw’ukuri, urwo icira abakora ibisa birtyo. Wewe ga muntu, uhinyura abakora ibisa birtyo, nawe ubikora, mbega wiyumvira yuk’uzokira urubanza Imana ica? Cank’ukengera itunfa ryo kugira neza kwayo n’iry’imbabazi zayo n’iry’ukwihangana kwayo? Ntuzi yuko kugira neza kw’Imana kugushikana ku kwihana? (Rom. 2:1-4).

Paulo aravuze igituma Imana yihangana kandi igirira abantu imbabazi, ni kugira abantu bihane. Arabandanya kuvuga k’ukwihangana kw’Imana ari akaryo ko kwihana. Paulo ahishura kw’abihanye n’abejejwe aribo bazoragwa ubwami bw’Imana gusa:

Ariko kuk’ufise umutima ukomantaye utihana, wirindiriza uburake buzoba ku musi wo kuraka, ah’amateka abereye y’Imana azohishurwa, izokwishura umuntu wese ibikwiranye n’ivyo yakoze. Abarondera ubwiza n’icubahiro no kudapfa, bahora bakora ivyiza bihanganye, izobishura ubugingo budashira. Ariko ku bakebana ntibumvire ivy’ukuri, ariko bakumvira ukugabitanya, hazoba uburake no guhambarirwa n’amarushwa n’ivyago ku bugingo bw’umuntu wese akora ibibi, uhereye ku Muyuda, ukageza ku Mugiriki. Arik’ubwiza n’icubahiro n’amahoro bizoba ku muntu wese akora ivyiza, uhereye ku Muyuda, ukageza ku Mugiriki (Rom. 2:5-10).

Vy’ukuri, Paulo ntiyemeranya n’abantu bigisha abandi ko “kwemera Yesu nk’Umukiza” bidashobora kuzana ubugingo budashira. Ahubwo, ubwo bugingo budashira buhabwa abihana n’“abashishikara gukora ivyiza, bazoronka icubahiro n’ubwiza n’ukudapfa.”

Mbega ibi bisigurak’umuntu ashobora gushishikara gukora ivy’idini ntiyiteho ivy’ubukristo arikw’agakizwa igihe cose yihanye no kwumvira Imana?

Oya, nta gakiza atari muri Yesu kubw’imvo zitandukanye, imwe muri zo n’uko Yesu gusa ari we ashobora kubohora umuntu akamukura mu buja bw’icaha.

Arikw’igihe bashaka kwihana, bomenya gute guhamagara Yesu kandi batigeze kwumva ah’avugwa?

Imana yigisha imitima y’abantu bose, yishura umuntu wese ayirondera n’umutima utagira uburyarya. Yesu yasezeranye kw’”Uwurondera aronka” (Mat. 7:7), kand’Imana irindiriye kw’abantu bose bayihimbaza (raba Ivyak. 17:26-27). Igihe ibonye k’umuntu afise umutima uriko wumvira ubutumwa iwubwira, ica irungikira uwo muntu abutumwa, nk’uko yabigiriye ya nkone y’umunyetiyopiya n’abo mu nzu ya Korneliyo. Imana ntizibirwa n’ugutinda kw’ishengero, nk’uko yavyerekanye igihe Sauli w’i Taruso yihana. Hatabaye umuntu ashira ubutumwa umutima ubukeneye vy’ukuri, Imana irigira ubwayo! Ndamaze kwumva abantu benshi baba ahantu ata butumwa burashika ariko bakihana kubera ukwerekwa no guhishirirwa kubatahuza ivya Yesu.

Igituma Abantu Baba Abanyedini (Why People Are Religious)

Ikibituma ni ukw’abo banyedini batarondera Imana n’imitima yabo. Bitwa abanyedini kuko bajejwe kurondera ivyitwazo bishigikira canke bikingira ivyaha vyabo. Bihisha mw’idine kanaka gusa, ntibumviriza n’ijwi ryo mu mutima. Idini ryabo ribabwira ko batazoja mu muriro. Abo “bakristo” b’abanyedini (hamwe n’abigisha ubuntu bwa make) ntaho batndukaniye n’abasenga imana yitwa Buda, canke Abayisilamu n’Abahindu. N’aho bashitsa ivyagezwe vy’amadini yabo, amajwi yo mu mitima yabo ntahengeshanya kubagiriza ivyaha.

Igihe Umuyoboke w’idini rya Buda apfukamiye ikigirwamana ciwe cank’ibishegu vyavo, ijwi ryo mu mutima wiwe riramubwira kw’ivyo agize ari bibi. Igiye Umuhindu asigura igituma adashobora gufasha umworo w’umusezi ku nzira yiwe, avugakw’ivyaha yakoze kera akiri mu bundi buzima nivyo bitumye agorwa mur’ubu buzima, n’uyu nyene ijwi ryo mu mutima wiwe ntirihengeshanya kumubwira kw’agize nabi. Igihe intagondwa y’Umuyisilamu iciye umutwe “intakebwa” mw’izina rya Allah, ijwi ryo mu mutima rimuramutahuza uburyarya n’ubwicanyi bwiwe. Igihe “umukristo” yirundaniriza ubutunzi kw’isi, akarangwa n’ubusambanyi bw’ubwoko bwose, akarementaniriza bene Data mw’ishengero, akaguma yibesha ngw’arakijijwe kuko turi mu gihe c’ubuntu, umutima wiwe uramucira urubanza. Utu twose ni uturorero tw’abantu baguma mu vyaha kukw’amadini yabo y’ibinyoma abaremesha no kubahishira ingeso. “Ukugororoka” umunyedini yishimira kumujana kure cane y’ubugombe bw’Imana.

Ibi vyose bitwereka kw’Imana itagira nkunzi kand’abantu bose bahisemwo gukurikira amadini yabo y’ibinyoma batazovuga kw’ata muntu yababwiye ukuri banka kukwizera. Kandi nta muntu ashobora kubeshera ishengero avuga ko ritamubwiye ubutumwa bwiza.

N’aho tuzi yukw’Imana itegeka ishengero ryayo kubwira amahanga ubutumwa bwiza, ukwumvira uburongozi bwa Mpwemu Yera kudufasha kumenya “ah’ivyimburwa vyeze” (raba Yohana 4:35), ni ahantu harimwo abantu biteguye kwakira ubutumwa kukw’Imana imaze kworosha imitima yabo mu buryo butandukanye

Ishingiro rya #4 (Principle #4)

Ishingiro rya nyuma dusanga mu vyanditswe twayibone mu gice giheruka: nimba Imana icira imanza abanyavyaha kugira ibacishe bugufi mu mitima yabo, dutegerezwa kumenya yukw’imitima y’abanyavyaha bamaze guca muri vyo canke bamaze kwigishwa na vyo yoroshe. Ivyago birashobora kuba umuryango wo gukizwa kw’abantu bari basanzwe ari ibigonde.

Abakristo bategerezwa gutegura umwanya wo kubwira ubutumwa bwiza abantu bashikiwe n’ivyago. Abaheruka kubura abakunzi, barashobora kwumviriza ic’Imana igomba kubabwira muri ubwo butumwa. Igihe nari ndongoye ishengero rinini, navuga ubutumwa bwiza nisanzuye igihe tugiye guhamba. Ivyanditswe bivuga ngo, “Ni vyiza kuja mu nzu y’abagandaye kuruta kuja mu nzu y’intumire: kukw’ari ryo herezo ry’abantu bose, kand’ukiriho abishirah’umutima (Umus. 7:2, dushimikiye ku nsobanuro).

Igihe abantu barwaye, bahomvye, bahukanye, bashikiwe n’ivyago n’izindi ngaruka mbi z’ivyaha, bategerezwa kumenyeshwa yukw’ivyago baronse ari inkebuzo. Imana icishiriza mu mibabaro y’igihe gito kugira ngw’ikize abanyavyaha urubanza rw’ibihe bidashira.

Incamake (In Summary)

Imana ni yo yiyubakira ubwami bwayo. Twebwe twahawe gukorana nayo turongowe nayo.

Abizera bose bategerezwa kwama bejejwe bumvira Imana kugira ngw’abagendera mu mwiza bihane igihe cose babitegereje. Abizera bama biteguye guha inyishu umuntu wese ababajije inyanduruko yo kwizera kwabo.

Imana yama itera akamo abantu bose bace bugufi kandi bihane mu mitima yabo, ivugana nabo icishirije mu vyo yaremye, ijwi ryo mu mitima, ingorane cank’ivyago, cane cane mu butumwa bwiza.

Abanyavyaha baraziko batumvira Imana, ko bazobazwa ivyo bakoze vyose n’icatumye banka kwizera izo mburi. Icaha cabo cerekana ko bakomantaje imitima. Bagendera mu buzimire no mu buja bw’icaha, uburake bw’Imana buzoziriringa kuri bo.

Abanyedini ntibarondera ukuri. Bironderera ivyitwazo bishigikira ivyaha vyabo, ni co gituma bizera ibinyoma vy’amadini yabo.

Imana irazi umutima w’umuntu wese. N’aho yoturungika kuvuga ubutumwa mu bantu b’abahakanyi ruhebwa, twame tuziko ishobora kuturungika kubuvuga no mu bantu biteguye kubwakira.

Kubera kw’Imana ishobora no gukoresha ivyago bitandukanye ngw’imitima y’abantu yizera kukw’ibabaye, igihe cose icago giteye tumenya kw’igihe co kuvuga ubutumwa kigeze.

Imana ishaka yuko dushira amahanga ubutumwa bwiza, kugira dushitse iryo tegeko rikuru Imana ishakako twemera kurongorwa na Mpwemu Yera nk’uko tubibona mu gitabo c’Ivyakozwe n’Intumwa.

Imana yihishurira umuntu wese ayirondera n’umutima utagira uburyarya.

Imana ishaka yuk’ubutumwa bwacu bwemeranya n’ubwiwe.

Umusi umwe hazoba abaserukira ubwoko bwose bw’abantu basenga Imana imbere y’intebe yayo y’inganji, kandi twese dutegerezwa kwemera gukorana n’Imana kugirangw’ivyo bishike. Rero abantu bose b’Imana bategerezwa kwerekana urukundo rwa Kristo mu bwoko bwose bahawe gukoreramwo. Imana irashobora kurungika bamwe mu bakozi bayo ku bantu kanaka bava mu mico itandukanye, mu kurungika canke gushigikira abagiye gutanguzayo amashengero, canke mu kujayo ubwabo. Abarungitswe bategerezwa kugira abigishwa, bakerekana kw’ar’abakozi bagira abigishwa!

Amajambo Yo Gusozera (Final Words)

Ndashima Imana yadushoboje gusohora no kukuronsa iki gitabo mu rurimi rwanyu. Ndizigiye ko caguhezagiye cane. Nimba ariko biri, wumva wonyandikira ukabimenyesha? Jewe nsoma icongereza gusa, utegerezwa kunyandikira mu congereza cank’ukarondera umuntu ahindura ikite ryawe mu congoreza imbere yo kurirungiki!

Ushaka kunyandikira, koresha bwa buhinga bwa none bwitwa internet kw’izina rikurikira: [email protected]. Udashobora gukoresha ubwo buhinga, nyandikira kw’izina ry’ishirahamwe ryacu ukoresheje posita. Ariko bivana n’igihe uronkeyeko iki gitabo kukw’iyi nomero ngomba kuguha ishobora guhinduka. Uhereye mu mwaka wa 2006 iracari: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

[1]

Ni co gituma ivyanditswe bivuga ngo“Igipfu cibwira mu mutima waco, ngo “Nta Mana ibaho” (Zaburi 14:1, dushimikiye ku nsobanuro). Ibipfu ni vyo bishobora kwirengagiza ukwo kuri.

[2]

Ikirengeye ibi, ivyanditswe vyerekana kw’Imana ishobora kuvyunyura mu kubarungikira impwemu zibakomantaze imitima canke kuko bahisemwo kuyikomantaza (nka Farawo). Nta cizere co kwihana kur’abo bantu.

아브라함이 그의 사랑하는 아들 이삭을 제물로 바치려는 의지를 보였을 때, 하나님은 그에게 아래와 같은 약속을 하셨다.

또 네 씨로 말미암아 천하 만민이 복을 받으리니 이는 네가 나의 말을 준행하였음이니라 하셨다 하니라(창 22:18).

사도 바울은 이 약속은 아브라함과 그의 씨, 복수 씨들이 아닌 단수 씨에게 주신것이며 그 씨는 곧 그리스도라고 지적하였다(갈 3:16을 보라). 그리스도안에서 천하 만민, 더 정확하게 말하면, 모든 민족이 복을 받을것이다. 아브라함에게 주신 이 약속은 전 세계 수천 개의 민족이 그리스도안에 있는 복을 누리게 된다고 예언하였다. 그 민족들은 서로 다른 지리적 지역에 살고 있고, 서로 다른 인종이며 다른 문화에서 다른 언어를 구사한다. 하나님은 그들 모두가 그리스도안에서 복을 받기를 원하시며 그때문에 예수님은 온 세상의 죄를 위하여 죽으셨다(요일 2:2을 보라).

비록 예수님께서 생명으로 인도하는 문은 좁고 길이 협착하여 찾는 자가 적다고 하셨지만(마 7:14을 보라), 사도 요한은 미래 하나님의 나라에는 세상 모든 민족의 대표들이 있으리라는것을 믿게 하는 좋은 리유를 우리에게 남겨주었다.

이 일후에 내가 보니 각 나라와 족속과 백성과 방언에서 아무도 능히 셀수없는 큰 무리가 나와 흰 옷을 입고 손에 종려가지를 들고 보좌 앞에 어린 양 앞에 서서 큰 소리로 외쳐 이르되 구원하심이 보좌에 앉으신 우리 하나님과 어린 양에게 있도다 하니(계 7:9-10, 강조 추가).

그러므로 하나님의 자녀들은 언젠가는 여러 민족의 무리와 함께 하나님의 보좌 앞에 모일것을 기대할수 있다.

많은 현대의 선교 전략가들은 전 세계의 나머지 수천 개의 ≪숨겨진≫ 민족에게 복음을 전파하여 그들 각 민족에게 생명력이 있는 교회를 세우는것에 큰 중점을 두고 있다. 이것은 확실히 칭찬할만하다. 왜냐하면, 예수님은 우리가 세상으로 가서 ≪모든 민족으로 제자를 삼으라≫고 명령하셨기때문이다(마 28:19). 그러나 사람이 아무리 좋은 의도로 계획하였다 할찌라도, 특별히 성령님의 인도하심이 없다면, 종종 나쁜 결과를 초래할수 있다. 우리가 하나님의 나라를 세우기 위해 그분의 지혜를 따르는것은 매우 중요하다. 그분은 우리에게 전 세계의 제자를 삼는 방법에 관해 마태복음 28:19의 말씀보다 더 많은 정보와 가르침을 주셨다.

아마도 지상명령을 성취하기 위해 노력하는 사람들이 가장 많이 간과하는 사실은 하나님이 가장 위대한 전도자이며 우리는 그분을 위해 일하는것이 아니라 그분과 함께 일해야 한다는 사실일것이다. 그분은 누구보다 세상에 복음을 전파하는 일에 관심이 있으시며 누구보다 그 일을 위해 열심히 일하신다. 그래서 그분은 그 일을 위해 죽으시고 심지어 우리를 만드시기 전부터 그 일을 생각하셨으며 지금도 여전하시다. 이것이야말로 헌신이다.

≪그리스도를 위해 세상을 이기라≫(“Wining the World For Christ“)

흥미롭게도, 우리가 신약 서신을 읽어보면, ≪나가서 그리스도를 위해 세상을 얻으라!≫는 신자들을 위한 열정적인 간구함이 없음을 발견할수 있다(오늘날 우리는 종종 그렇게 하고 있다). 초기 그리스도인들과 기독교 지도자들은 하나님께서 이 세상을 구원하시기 위해 큰 노력을 기울이고 계시며, 그들이 해야 할 일은 그분의 인도하심을 따라 그분과 함께 동역하는것임을 알고 있었다. 누군가가 이것에 대해 알고 있었다면, 그 사람은 바로 사도 바울이었을것이다. 왜냐하면, 아무도 그를 ≪주님께 인도하지≫ 않았기때문이다. 오히려, 그는 다메섹으로 가는 길에 하나님의 직접적인 행하심으로 회심하였다. 그리고 사도행전을 통해, 우리는 성령님의 기름부으심과 성령님의 인도하심을 받는 사람들이 성령님과 동역하는것을 통해 교회가 확장되였음을 볼수 있다. 비록 사도행전은 ≪사도들의 행함≫으로 자주 언급되지만 ≪하나님의 행하심≫으로 언급되여야 마땅하다. 누가는 사도행전을 소개하면서, 그의 첫번째 기사(그의 이름을 딴 복음서)는 ≪무릇 예수께서 행하시며 가르치시기를 시작하심부터≫(행 1:1, 강조 추가) 기록하였다고 썼다. 누가는 사도행전은 예수님이 계속하여 행하시고 가르치신것을 적었음을 분명히 믿었다. 예수님은 성령님의 기름부으심과 그분과 동역하는 성령님의 인도하심을 받는 종들을 통하여 일하셨다.

만일 초기 그리스도인들이 ≪나가서 이웃에게 증거 하고 그리스도를 위해 그들이 세상을 이기게끔 도왔다면≫, 하나님의 나라를 세우는것에 대한 그들의 책임은 무엇이었을까? 특별히 복음을 대중에게 선포하도록(사도들과 복음 전도자들) 은사를 받고 부르심을 받지 않은 사람들은 순종하고 거룩한 삶을 살도록 부르심을 받았으며 그들에게 욕하거나 질문을 제기하는 하는 자들의 공격을 막안해도록 준비되여야 한다. 례를 들어, 베드로는 이렇게 썼다.

그러나 의를 위하여 고난을 받으면 복 있는 자니 그들이 두려워하는것을 두려워하지 말며 근심하지 말고 너희 마음에 그리스도를 주로 삼아 거룩하게 하고 너희 속에 있는 소망에 관한 리유를 묻는 자에게는 대답할것을 항상 준비하되 온유와 두려움으로 하고 선한 량심을가지라 이는 그리스도안에 있는 너희의 선행을 욕하는 자들로 그 비방하는 일에 부끄러움을 당하게 하려 함이라(벧전 3:14-16).

베드로가 박해를 받고 있는 사람들에게 이 글을 썼음을 주목하라. 그러나 그리스도인들이 이 세상과 구별되지 않는다면, 세상은 (당연히) 그들을 박해하지 않을것이다. 그것은 오늘날 많은 곳에서 그리스도인들이 박해를 적게 받고 있는 리유이기도 하다. 왜냐하면, 소위 그리스도인이라 하는 사람들은 다른 사람들과 구별되게 행하지 않기때문이다. 그들은 진정한 그리스도인이 아니므로 아무도 그들을 핍박하지 않는다. 그러나 많은 이런 종류의 ≪그리스도인들≫은 주일 날에 ≪이웃들과 함께 자신의 믿음을 나누라≫는 가르침을 받고 있다. 그들이 이웃에게 믿음을 증거했을 때, 이웃들은 그들이 거듭난 그리스도인이라는것을 알고 매우 놀라고 있다. 더 나쁜것은, 그들이 전하는 ≪복음≫은 선행이나 하나님께 대한 순종은 구원과는 아무 관계가 없다는 ≪좋은 소식≫에 불과하며 그냥 ≪예수님을 그들의 개인적인 구주로 영접하기만 하면 된다≫는 식이다.

그것과는 대조적으로, 초기 그리스도인들은(그들의 주님은 진정 예수님이였다) 어둠속에서 서 있는 빛과 같았기에 그들은 전도에 관한 수업을 듣거나 그들이 그리스도의 추종자라는것을 이웃에게 말하려고 용기를 낼 필요가 없었다. 그들은 의로움을 행함으로 인해 그들에게 의문을 제기하고 욕설을 퍼붓는 사람들에게 복음을 전할 기회가 많이 있었다. 그들은 단지 베드로가 말한 대로 마음에 그리스도를 주님으로 삼고 방어할 준비를 하면 된다.

아마도 현대 그리스도인들과 초기 그리스도인들 사이의 주요 차이점은 현대 그리스도인들은 그리스도인은 그가 알고 있는것과 믿는것 – 우리가 ≪교리≫라고 부르는것에 의해 특징지어진다고 생각하려는 경향이 있으므로 우리는 그것을 배우는데 초점을 맞추고 있다. 반면, 초기 그리스도인들은 그리스도인은 그의 행함에 의해 특징 지어진다고 생각했기에 그들은 그리스도의 계명에 순종하는것에 초점을 맞추였다. 흥미롭게도, 처음 14세기까지 개인 성경을 가진 그리스도인은 실제로 아무도 없었다는것이다. 따라서 그들이 현대 그리스도인에게 있어서는 기본적인 책임인 ≪매일 자신의 성경을 읽는것≫은 불가능했다. 나는 당연히 현대의 그리스도인들은 매일 그들의 성경을 읽지 말아야 한다고 말하는것이 아니다. 나는 단지 너무 많은 그리스도인들이 성경 공부를 하는것을 성경 말씀을 순종하는것보다 더 중요하게 생각한다는 점을 말하고 있을 뿐이다. 우리는 결국 (우리의 수준에 도달하지 못한 다른 29,999개의 교단의 그리스도인들을 반대하여) 험담하고 거짓말하고 땅에 보물을 쌓는 교리들을 바로잡은것에 대해 자부감을 느낄것이다.

만일 우리가 사람들의 마음을 부드럽게 하여 그들이 복음을 더 잘 받아들일수 있게 하려면, 우리는 우리의 교리보다는 우리의 행동에 의해 그렇게 할 가능성이 더 크다.

하나님은 위대한 복음 전도자시다(God, the Greatest Evangelist)

하나님께서 그분의 나라를 세우시면서 하신 일들을 좀 더 자세히 살펴보자. 우리가 그분이 행하신 일들을 더 잘 리해할수록, 그분과 더 잘 동역할수 있다.

사람들이 예수님을 믿을 때에는 마음으로 믿는다(롬 10:9-10을 보라). 그들은 주 예수님을 믿기때문에 회개한다. 그들은 자기 뜻을 버리고 예수님의 뜻을 높인다. 믿음은 마음의 변화를 포함한다.

마찬가지로, 사람들이 예수님을 믿지 않을 때에도 마음으로 믿지 않는것이다. 그들은 하나님을 거역하기에 회개하지 않는다. 그들은 의식적인 결정으로 예수님을 그들의 마음에서 버린다. 불신은 마음을 변화하지 않으려는 지속적인 결정을 포함한다.

예수님은 모든 사람의 마음이 너무 굳어져 있어 하나님께서 이끌지 아니하시면 아무도 그분께로 나아가지 않는다고 지적하셨다(요 6:44을 보라). 하나님은 자비를 베푸셔서 여러가지 방법으로 사람들의 마음을 움직여서 모든 사람을 예수님께로 이끄시며 그것을 통하여 그들은 반드시 그들의 마음을 굳게 할것인지 아니면 부드럽게 할것인지를 지속적으로 결정해야만 한다.

하나님은 어떤 방법을 사용하셔서 사람들이 예수님께로 나아가도록 그들의 마음을 움직이실까?

첫째로, 그분은 그분이 만드신 만물을 사용하신다. 바울은 이렇게 썼다.

하나님의 진노가 불의로 진리를 막는 사람들의 모든 경건하지 않음과 불의에 대하여 하늘로부터 나타나나니 이는 하나님을 알 만한것이 그들 속에 보임이라 하나님께서 이를 그들에게 보이셨느니라 창세로부터 그의 보이지 아니하는것들 곧 그의 영원하신 능력과 신성이 그가 만드신 만물에 분명히 보여 알려졌나니 그러므로 그들이 핑계하지 못할지니라(롬 1:18-20, 강조 추가).

바울은 사람들이 ≪그들 속에 분명히 보여진 진리를 막는다≫고 말했음을 주목하라. 즉, 그 진리가 그들 속에서 떠올라 그들을 대면했지만, 그들은 그것을 밀쳐 내고 내적인 확신을 거부하였다.

모든 사람의 내면에 분명히 보여진 진리는 정확히 무엇일까? 바울은 그것이 하나님이 ≪만드신 만물≫에 분명히 보여 알려진 그분의 ≪보이지 아니하는것들 곧 그의 영원하신 능력과 신성≫이라고 말했다. 사람들은 하나님이 만드신 만물을 보면 그분의 존재하심을 마음속으로 분명히 알게 되며[1] 그분의 크신 능력, 놀라운 창조와 믿을수 없을만큼의 총명과 지혜를 알게 된다.

바울의 결론은 이런 사람들은 ≪핑계할수 없다≫는것이였다. 그의 생각은 맞았다. 하나님은 지속적으로 모든 사람을 향해 외치시며 자신을 보여주시고 그들의 마음을 부드럽게 하시려고 노력하시지만, 대부분 사람은 귀를 막고 있다. 그러나 하나님은 지속적으로 기적을 – 꽃, 새, 아기, 눈송이, 바나나, 사과, 그리고 무수히 많은 다른것들을 통하여 그들에게 삶의 전반에 걸쳐 외치시는것을 멈춘 적이 없다.

만일 하나님이 존재하시고 그분은 그분이 만드신 만물이 보여주는만큼 위대하시다면, 우리는 분명히 그분께 순종해야 한다. 사람 내면의 계시가 외치는 가장 중요한 메시지는 회개이다! 이런 리유로, 바울은 모든 사람이 이미 하나님의 회개하라는 부르심을 들었다고 주장한다.

그러나 내가 말하노니 그들이 듣지 아니하였느냐 그렇지 아니하니 그 소리가 온 땅에 퍼졌고 그 말씀이 땅 끝까지 이르렀도다 하였느니라(롬 10:18).

바울은 실제로 시편 19편의 잘 알려진 구절을 인용하였다.

하늘이 하나님의 영광을 선포하고 궁창이 그의 손으로 하신 일을 나타내는도다 날은 날에게 말하고 밤은 밤에게 지식을 전하니 언도 없고 말씀도 없으며 들리는 소리도 없으나 그의 소리가 온 땅에 통하고 그의 말씀이 세상 끝까지 이르도다(시 19:1-4상, 강조 추가).

이것은 하나님께서 그분이 만드신 만물을 통해 모든 사람에게 밤낮 말씀하심을 다시 한번 보여준다. 사람들이 하나님의 창조물의 메시지에 올바르게 반응한다면, 땅에 엎드리어 아래와 같은 말을 했을것이다. ≪위대하신 창조주시여, 당신이 저를 만드셨습니다. 그리고 저는 당신의 뜻을 위하여 존재합니다. 그러므로 저는 당신께 순종하겠습니다!≫

하나님이 말씀하시는 또 다른 방법(Another Means by Which God Speaks)

이 외적인 계시와 내적인 계시에 관련된 또 다른 내적인 계시도 하나님께서 주신것인데 그것은 창조물의 기적을 보는것을 통한것이 아니다. 이 내적인 계시는 각 사람의 량심이다. 량심은 지속적으로 하나님의 법을 드러내는 음성이다. 바울은 이렇게 썼다.

(률법 없는 이방인이 본성으로 률법의 일을 행할때에는 이 사람은 률법이 없어도 자기가 자기에게 률법이 되나니 이런 이들은 그 량심이 증거가 되여 그 생각들이 서로 혹은 고발하며 혹은 변명하여 그 마음에 새긴 률법의 행위를 나타내느니라) 곧 나의 복음에 이른 바와 같이 하나님이 예수 그리스도로 말미암아 사람들의 은밀한것을 심판하시는 그 날이라(롬 2:14-16).

따라서, 모든 사람은 옳고 그름을 분별할수 있다. 더 강경히 말하면, 모든 사람은 무엇이 하나님을 기쁘시게 하고 무엇이 노하시게 하는지를 알고 있으며 그분은 심판의 날에 각 사람이 행한 대로 책임을 물으실것이다. 사람은 나이가 들면서 자신의 죄를 정당화하는데 더 익숙해지며 량심의 소리를 무시하지만, 하나님은 절대로 그들에게 그분의 법을 말씀하시는것을 멈추시지 않는다.

세번째 방법(A Third Means)

하지만 그게 전부는 아니다. 가장 위대하신 복음 전도자이신 하나님은 모든 사람이 회개에 이르도록 그들에게 또 다른 방법으로 말씀하신다. 바울의 말씀을 읽어보자.

하나님의 진노가 불의로 진리를 막는 사람들의 모든 경건하지 않음과 불의에 대하여 하늘로부터 나타나나니(롬 1:18, 강조 추가).

바울은 하나님의 진노가 언젠가 나타날것이라고 말한것이 아니라 나타난다고 말했음을 주목하라. 하나님의 진노는 많은 슬프고 비극적인 사건과 크고 작은 재앙 속에 있는 모든 사람에게 분명히 나타났다. 만일 하나님이 전능하시고 모든 일을 행하실수 있고 모든 일을 막으실수 있다면, 그분을 무시하는 사람들에게 재앙이 일어났다는것은 그분의 진노가 나타났다는것을 의미할수밖에 없다. 단지 무감각한 신학자와 어리석은 철학자들만이 이것을 볼수 없을 뿐이다. 그러나 그분의 진노 속에도 그분의 자비와 사랑이 나타난다. 왜냐하면, 진노의 대상은 종종 그들이 받아야 할 진노보다 훨씬 적은 진노를 받고 있으며 회개하지 않은 사람들을 기다리고 있는 영원한 진노에 대해 경고받고 있기때문이다. 이것은 하나님께서 회개해야 할 사람들의 주의를 끄시기 위해 사용하시는 또 다른 방법이다.

네번째 방법(A Fourth Means)

마지막으로, 하나님은 창조, 량심과 재앙을 통해 사람을 이끄실 뿐 아니라 복음을 통하여 각 사람을 부르신다. 왜냐하면, 그분의 일꾼들은 그분께 순종하고 복음을 전할때 창조, 량심, 재앙에 관한 메시지를 재확인하여 회개를 촉구하고 있기때문이다.

당신은 복음화를 위해 우리가 한 일과 하나님께서 하신 일을 비교할수 없다는것을 알수 있다. 가장 위대한 복음 전도자가 몇년을 걸쳐 수십만명에게 복음을 전할수 있는것에 반하여, 그분은 지속적으로 모든 사람에게 매일 삶의 모든 순간을 통하여 복음을 전하신다. 그리고 그 복음 전도자들은 일반적으로 특정 그룹의 사람들에게 짧은 시간동안 한번만 설교한다. 사실, 이런 전도자들이 예수님의 계명대로 그들의 말을 듣지 않는 집이나 마을이나 도시에서 발의 먼지를 떨어 버리고 떠날수 있도록 허용받은 기회도 한번밖에 없다(마 10:14을 보라). 이 모든것은 우리의 매우 제한적인 복음 전도는 하나님의 전 인류를 향한 끊임없고 극적이고 내면적인 복음 전도와는 비교되지 않음을 말하려는것이다.

이러한 관점은 우리가 복음화와 하나님의 나라를 세우는데서의 우리의 책임을 더 잘 리해하는데 도움이 된다. 그러나 우리의 역할에 대해 더 자세히 살펴보기전에, 우리가 간과하지 말아야 할 다른 하나의 중요한 요소가 있다.

이전에 언급한 바와 같이, 회개하고 믿는것은 사람들이 마음으로 하는 일이다. 하나님은 모든 사람이 자신을 낮추고 마음을 부드럽게 하여 회개하고 주 예수님을 믿기를 바라신다. 이를 위해 하나님은 지속적으로 설명한것과 같이 다양한 방법으로 사람들의 마음에 역사하신다.

하나님은 물론 모든 사람의 마음 상태를 알고 계신다. 그분은 누구의 마음이 부드러워지고 누구의 마음이 굳어지고 있는지를 아신다. 그분은 누가 그분의 영원한 메시지를 듣고 누가 무시하는지를 아신다. 그분은 누가 삶속에서 재앙을 겪은후 마음의 문을 열고 회개하는지를 아신다. 그분은 누구의 마음이 너무 강퍅하여 회개할 희망이 없는지를 아신다. (례를 들어, 그분은 예례미야에게 세번이나 이스라엘을 위해 기도하지 말라고 말씀하셨다. 왜냐하면, 그들의 마음 상태가 회개하기에는 이르렀기때문이다; 렘 7:16; 11:14; 14:11을 보라.)[2] 그분은 누구의 마음이 부드러워져서 단지 성령님께서 조금만 확신을 주시면 회개할수 있는지를 아신다.

이 모든것을 고려했을 때, 복음을 선포하고 하나님의 나라를 세움에 있어서, 우리는 교회의 책임에 대해서 과연 무엇을 배울수 있을까?

원칙 1 (Principle #1)

첫째, 전체 복음화 작업의 95%를 감당하고 계시고 끊임없이 매일 사람들을 향해 외치시는, 가장 위대한 복음 전도자이신 하나님께서 그분의 일꾼들을 마음이 굳어진 사람보다 마음이 가장 열려있는 사람들에게 보내여 복음을 전하게 하신다는것이 합리적이지 않을까? 나는 그렇다고 생각한다.

또한, 이미 모든 사람에게 그들 삶의 매 순간마다 복음을 전파하신 위대한 전도자 하나님께서 수년동안 그분의 말씀을 무시해왔던 사람들에게 더 이상 복음을 보내지 않음으로써 그들을 귀찮게 하지 않을 가능성도 있지 않을까? 왜 그분은 그분께서 이미 말씀하신 95%의 내용을 무시하는 자들에게 나머지 5%를 들려주시기 위해 노력하시겠는가? 나는 하나님께서 그들이 마음을 부드럽게 하기를 바라시는 마음에서 그들에게 심판을 내리실 가능성이 더 크다고 생각한다. 그들이 그렇게 했을 때, 하나님께서 그들에게 그분의 일꾼들을 보내시어 복음을 선포하게 하실것으로 생각하는것이 합리적인것 같다.

일부 사람들은 하나님께서 회개하지 않을 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내셔서 그들이 그분 앞에서 심판을 받을 때 핑계할수 없게 하실것이라고 말한다. 그러나 명심할것은, 성경에 따르면, 그런 사람들은 이미 하나님 앞에서 핑계하지 못하는데 왜냐하면, 하나님은 그분의 창조물을 통하여 그들에게 끊임없이 그분 자신을 보여주셨기때문이다(롬 1:20). 따라서, 하나님께서 이러한 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내셨기때문에 그들이 책임을 져야 하는것이 아니라 그들은 이때문에 더 큰 책임을 져야 한다.

만일 하나님께서 복음에 더 수용적인 사람들에게 그분의 일꾼들을 보내신다는것이 사실이라면, 우리는 그분의 일꾼으로서 추수하기에 합당한 사람들에게 인도될수 있게끔 하나님께 기도하면서 그분의 지혜를 구해야 한다.

성경의 례(A Scriptural Example)

이 원칙은 사도행전에 기록된 복음 전도자 빌립의 사역에서 잘 드러났다. 빌립은 사마리아의 복음에 수용적인 무리에게 복음을 전하였지만, 나중에 한 천사의 지시를 받고 다른 길에 들어선다. 그곳에서 그는 복음에 매우 수용적인 구도자를 만나게 된다.

주의 사자가 빌립에게 말하여 이르되 일어나서 남쪽으로 향하여 예루살렘에서 가사로 내려가는 길까지 가라 하니 그 길은 광야라 일어나 가서 보니 에디오피아 사람 곧 에디오피아 여왕 간다게의 모든 국고를 맡은 관리인 내시가 례배하러 예루살렘에 왔다가 돌아가는데 수레를 타고 선지자 이사야의 글을 읽더라 성령이 빌립더러 이르시되 이 수레로 가까이 나아가라 하시거늘 빌립이 달려가서 선지자 이사야의 글을 읽는것을 보고 말하되 읽는것을 깨닫느냐 대답하되 지도해 주는 사람이 없으니 어찌 깨달을수 있느냐 하고 빌립을 청하여 수레에 올라 같이 앉으라 하니라 읽는 성경 구절은 이것이니 일렀으되

그가 도살자에게로 가는 양과 같이 끌려갔고 털 깎는 자 앞에 있는 어린 양이 조용함과 같이 그의 입을 열지 아니하였도다 그가 굴욕을 당했을 때 공정한 재판도 받지 못하였으니 누가 그의 세대를 말하리요 그의 생명이 땅에서 빼앗김이로다 하였거늘

그 내시가 빌립에게 말하되 청컨대 내가 묻노니 선지자가 이 말한것이 누구를 가리킴이냐 자기를 가리킴이냐 타인을 가리킴이냐 빌립이 입을 열어 이 글에서 시작하여 예수를 가르쳐 복음을 전하니 길 가다가 물 있는 곳에 이르러 그 내시가 말하되 보라 물이 있으니 내가 세례를 받음에 무슨 거리낌이 있느냐 이에 명하여 수레를 멈추고 빌립과 내시가 둘 다 물에 내려가 빌립이 세례를 베풀고 둘이 물에서 올라올새 주의 령이 빌립을 이끌어간지라 내시는 기쁘게 길을 가므로 그를 다시 보지 못하니라(행 8:26-39).

빌립은 하나님께 례배하기 위해 아프리카에서부터 예루살렘까지 온, 그리고 적어도 일부 이사야 예언서의 두루마리 사본을 돈을 주고 구매한, 령적으로 굶주려 있는 사람에게 사역하도록 하나님의 인도하심을 받았다. 그 사람은 이사야서 53장을 읽으면서(이것은 구약 성경에서 예수님의 대속에 대해 가장 명확하게 쓴 부분이다), 이사야가 쓴 사람이 누구인지가 궁금했었는데 바로 그 때, 빌립이 나타나서 그에게 그 말씀의 의미를 설명해 주었다! 그는 회심할 준비가 되여있었다! 하나님은 그의 마음을 아셨기에 빌립을 보내셨다.

더 나은 방법(A Better Way)

성령님의 인도하심을 받아 복음에 수용적인 사람에게 전도하는것은 우리가 복음을 거부하는 사람들에게 전도하지 않으면 그들이 복음화되기 어렵다는 생각때문에 무작위로 또는 체계적으로 그들에게 전도하는것보다 훨씬 효과적이다. 당신이 만나는 모든 사람은 이미 하나님의 끊임없는 전도를 받아왔다는 사실을 잊지 말라. 한 사람의 하나님에 대한 수용 여부를 확인하려면 먼저 그들의 량심이 그들을 어떻게 대하는지를 물어봐야 할것이다. 왜냐하면, 사람은 모두 모종의 방법으로 죄책감에 대응하기때문이다.

이 같은 원칙의 또 다른 예는 고넬료의 한 가족이 베드로의 사역을 통하여 회심한 사건이다. 베드로는 초자연적인 인도하심을 받아 복음에 매우 수용적인 이 이방인 가족에게 설교하였다. 고넬로는 그의 구제와 기도생활이 보여주다시피 량심의 소리를 듣고 하나님을 추구했던 사람이었음이 틀림없다(행 10:2). 하나님은 그를 베드로와 련결해주셨고 그는 열린 마음으로 베드로의 메시지를 듣고 영광스럽게 구원받았다.

우리가 성령님께서 우리를 마음이 열려있는 사람에게로 인도하시기를 간구하는것은 도시를 여러 구역으로 분할한후 복음을 증거하는 팀을 만들어 집집마다 다니면서 전도하게 하는 광범위하고 시간을 랑비하는 계획을 세우는것 보다 훨씬 더 현명하다. 만일 베드로가 예루살렘에서 선교 전략회의에 참석했다거나 빌립이 사마리아에서 계속하여 복음을 전했다면, 고넬료의 가족과 에디오피아의 낸시는 아직도 복음을 듣지 못했을것이다.

물론, 복음 전도자와 사도들은 복음을수용하는 사람들과 거부하는 사람들이 섞인 무리 앞에서 복음을 선포하게 될것이다. 그러나 그들은 주님께서 그들이 어디에서 복음을 전하기를 원하시는지에 대해 인도하심을 구해야 할것이다. 사도행전의 기록은 성령님의 인도하심을 받고 그분의 기름부음을 받은 자들이 성령님과 동역하여 그분의 나라를 세워가는것임을 볼수 있다. 초대 교회의 전도 방법은 현대 교회에 비하면 많이 다르며 그 결과도 많이 다르다! 왜 그토록 성공적인 모식을 본받지 않는가?

원칙 2(Principle #2)

우리가 이 장의 첫 부분에서 고려했던 성경의 원칙들은 복음화와 하나님의 나라를 세우는데서의 우리의 역할을 리해하는데 또 어떤 도움을 줄수 있을까?

만일 하나님께서 창조물, 량심, 재앙을 설계하신것은 모두 사람을 회개하게 하기 위함이라면, 복음을 전파하는 사람들은 그것과 모순된 메시지를 선포하지 않도록 주의해야 한다. 그러나 그런 일들은 너무 많이 발생하고 있다! 그들의 설교는 하나님께서 이미 죄인에게 말씀하시려고 했던것과 직접 모순된다! 그들은 거룩함과 순종이 궁극적인 영생을 얻는데 중요하지 않다는 비성경적인 은혜를 주장하고 있다. 구원을 위한 회개의 필요성을 언급하지 않고 구원이 행함으로 이루어지는것이 아니라는것을 강조함으로써(바울은 종래로 이렇게 리해되기를 뜻하지 않았다), 그들은 실제로 하나님을 대적하여 사람들을 더욱 큰 미혹에 빠지게 하여 영원한 파멸로 이끌고 있다. 왜냐하면, 그들은 실제로 구원받지 못한 상태에서 구원받았다고 확신하고 있기때문이다. 하나님의 사자가 하나님을 대표한다고 주장하고 있지만 실제로는 하나님을 대적하고 있다는것은 얼마나 큰 비극인가!

예수님은 우리에게 ≪죄 사함을 받게 하는 회개≫(눅 24:47)를 전파하라고 명하셨다. 그 메시지는 하나님께서 죄인에게 그의 전체 생애를 통하여 하시는 말씀을 재확인시켜준다. 복음을 전파하는것은 사람의 마음을 찌르게 되며 마음이 굳은 사람들을 불쾌하게 한다. 그러나 현대의 복음은 사람들에게 하나님이 얼마나 그들을 사랑하시는지를 알려주는데(사도행전에서 사도들이 복음을 전파할때 누구도 이 부분에 대해 언급한 적이 없었다), 이것은 그들로 하여금 하나님은 그들에게 성내시지 않는다는 오해를 하게 만든다. 그들은 종종 그저 ≪예수님을 영접하기만 하면 된다≫는 말을 듣는다. 그러나 만왕의 왕이신 주님은 우리의 영접이 필요없다. ≪당신은 예수님을 영접하였는가? ≫라고 물어볼것이 아니라 ≪예수님께서 당신을 받아들이셨는가? ≫라고 물어야 할것이다. 그리고 대답은 당신이 회개하고 그분을 따르지 않는 한, 당신은 그분께 혐오스러운 존재이며, 오직 그분의 자비만이 지옥으로 향하는 당신의 운명을 늦춰줄것이다.

하나님의 은혜를 값 내려가게 하는 현대의 복음에 비추어 보면, 나는 왜 하나님께로부터 권세를 받은 지도자들의 통치를 받는(이것은 론쟁의 여지가 없다; 단 4:17, 25, 32, 15:21; 요 19:11; 행 12:23; 롬 13:1을 보라), 그렇게 많은 나라들이 서방의 선교사들에게 완전히 폐쇄적인지 궁금하다. 그것은 하나님께서 그 나라들을 거짓 복음으로부터 보호하시기 위함은 아닐까?

원칙 3(Principle #3)

이 장의 앞부분에서 살펴보았던 원칙들은 우리가 하나님께서 거짓 종교를 따르고 있는 사람들을 어떻게 보시는지를 더 잘 리해하는데 도움을 준다. 그들은 진리를 들어 본 적이 없으므로 동정해야 할 무지한 사람들인가? 이 모든 책임은 효과적으로 복음을 전하지 못한 교회에 있을까?

아니, 그런 사람들은 진리에 대해 무지하지 않았다. 그들은 성경을 믿는 그리스도인이 알고 있는 모든것을 다 알지 못할수는 있다. 하지만 그들은 하나님께서 창조물, 량심, 재앙을 통하여 드러내신 그분 자신에 대해서는 다 알고 있다. 그들은 하나님께서 그들의 삶 전체를 통하여 회개하도록 부르심을 받은 사람들이다. 비록 그들이 그리스도인이 되지 않았거나 복음을 들어보지 못했다 할찌라도 말이다. 그들은 하나님을 향하여 자신의 마음을 부드럽게 하지 않으면 굳어지게 하였다.

바울은 불신자들의 무지함에 대해 쓰면서 그 리유에 대해 밝혔다.

그러므로 내가 이것을 말하며 주안에서 증언하노니 이제부터 너희는 이방인이 그 마음의 허망한것으로 행함 같이 행하지 말라 그들의 총명이 어두워지고 그들 가운데 있는 무지함과 그들의 마음이 굳어짐으로 말미암아 하나님의 생명에서 떠나 있도다 그들이 감각 없는 자가 되여 자신을 방탕에 방임하여 모든 더러운것을 욕심으로 행하되(엡 4:17-19).

이방인들이 무지한 리유가 ≪그들의 마음이 굳어졌기때문임≫을 주목하라. 바울은 또한 그들이 ≪감각 없는 자≫가 되였다고 선었하였는데 그들의 마음 상태를 말하였음이 분명하다. 손의 굳은살은 부드러운 피부가 거친것과 지속적으로 접촉하면서 형성된다. 굳은살은 덜 민감하다. 마찬가지로, 사람들이 지속적으로 창조물, 량심과 재앙을 통한 하나님의 부르심에 거역하면 그들의 마음은 점차 덜 민감해지게 된다. 이때문에 사람은 나이를 먹어감에 따라 일반적으로 복음에 덜 수용적이라는 통계가 나온다. 나이가 든 사람일수록 회개할 가능성이 작다. 지혜로운 전도자는 주로 젊은 사람들을 목표로 삼는다.

불신자들의 죄(The Guilt of the Unbelieving)

하나님께서 복음 전도자에게서 복음을 들어본 적이 없는 사람들에게도 죄를 물으신다는 추가적인 증거는 그분께서 그들을 적극적으로 심판하신다는 사실이다. 만일 하나님께서 그들에게 죄를 물으시지 않는다면, 그들에게 형벌을 내리시지도 않을것이다. 하지만 하나님은 그들을 징벌하시므로 우리는 그분께서 그들의 죄를 물으심을 확신할수 있다. 그리고 그분께서 그들의 죄를 물으신다면, 그들은 무엇이 그분을 기쁘시게 못하는지를 분명히 알고 있다.

하나님께서 회개하기를 거부하는 사람들을 징계하시는 한가지 방법은 그들을 그들의 마음의 정욕대로 ≪내버려 두심으로써≫ 더 타락하게 만드는것이다. 바울은 이렇게 썼다.

하나님을 알되 하나님을 영화롭게도 아니하며 감사하지도 아니하고 오히려 그 생각이 허망하여지며 미련한 마음이 어두워졌나니 스스로 지혜 있다 하나 어리석게 되여 썩어지지 아니하는 하나님의 영광을 썩어질 사람과 새와 짐승과 기어다니는 동물 모양의 우상으로 바꾸었느니라

그러므로 하나님께서 그들의 마음의 정욕대로 더러움에 내버려 두사 그들의 몸을 서로 욕되게 하게 하셨으니 이는 그들이 하나님의 진리를 거짓것으로 바꾸어 피조물을 조물주보다 더 경배하고 섬김이라 주는 곧 영원히 찬송할 이시로다 아멘

이때문에 하나님께서 그들을 부끄러운 욕심에 내버려 두셨으니 곧 그들의 녀자들도 순리대로 쓸것을 바꾸어 역리로 쓰며 그와 같이 남자들도 순리대로 녀자 쓰기를 버리고 서로 향하여 음욕이 불 일듯 하매 남자가 남자와 더불어 부끄러운 일을 행하여 그들의 그릇됨에 상당한 보응을 그들 자신이 받았느니라

또한 그들이 마음에 하나님 두기를 싫어하매 하나님께서 그들을 그 상실한 마음대로 내버려 두사 합당하지 못한 일을 하게 하셨으니 곧 모든 불의, 추악, 탐욕, 악의가 가득한 자요 시기, 살인, 분쟁, 사기, 악독이 가득한 자요 수군수군하는 자요 비방하는 자요 하나님께서 미워하시는 자요 능욕하는 자요 교만한 자요 자랑하는 자요 악을 도모하는 자요 부모를 거역하는 자요 우매한 자요 배약하는 자요 무정한 자요 무자비한 자라 그들이 이같은 일을 행하는 자는 사형에 해당한다고 하나님께서 정하심을 알고도 자기들만 행할 뿐 아니라 또한 그런 일을 행하는 자들을 옳다 하느니라(롬 1:21-32, 강조 추가).

바울은 하나님 앞에서의 인간의 죄와 책임을 강조하였음을 주목하라. 거듭나지 않은 사람은 ≪하나님을 알고는 있지만, 그분을 영화롭게도 아니하며 감사하지도 않았다.≫ 그들은 ≪하나님의 진리를 거짓것으로 바꾸었다.≫ 그러므로 그들은 하나님의 진리에 대해 들어보았음이 틀림없다. 따라서 하나님은 그들이 타락한 삶을 살도록 ≪내버려 두셨으며≫ 그들은 죄의 노예가 되여갈수록, 가장 기괴하고 순리를 거스르는 변태적인 일을 하는 정도에까지 이르게 되었다. 하나님은 실제로 ≪네가 나를 섬기는 대신 죄를 섬기려고 하느냐? 그럼 네 마음대로 하거라. 내가 말리지 않을 테니. 하지만 너는 네가 사랑하는 우상에게 점점 더 매이게 될것이다. ≫라고 말씀하시는것과 같다.

나는 사람들이 이러한 심판을 하나님의 자비의 표시로 여길수도 있다고 가정한다. 정상적으로, 사람은 더 완악해지고 죄악스러워질수록 자신의 죄을 깨닫고 정신을 차릴것이다. 왜 많은 동성애자들이 자신에게 ≪왜 나는 실제로 완전한 성관계를 가질수 없는 동성한테 성적 매력을 느낄까? 이것은 이상한 짓이다!≫라는 질문을 해보지 않는지 궁금할것이다. 모종 의미에서 사람들은 실제로는 하나님께서 ≪그들을 그렇게 만드셨다≫고 주장할수 있다(그들은 종종 자신을 위해 이렇게 변명한다). 하지만 하나님께서 그것을 허용하시는것은 그들이 정신을 차려 회개하고 그분의 놀라운 자비를 경험하게 하기 위한 바램때문이다.

스스로 그 같은 질문을 해야 하는것은 동성애자뿐만이 아니다. 바울은 하나님을 섬기기를 거부하는 사람들에게 내려진 그분의 심판의 증거로 많은 죄를 라렬하였다. 수십억의 사람들은 자신의 이상한 행동에 대해 스스로 질문해야 한다. ≪왜 나는 내 자신의 가족을 미워하는가?≫, ≪왜 나는 남의 험담을 하는것에서 만족하는가?≫ ≪왜 나는 자신이 소유한것에 대해 만족한 적이 없는가?≫ ≪왜 나는 점점 더 노골적인 포르노를 보는것을 억제할수 없는가?≫ 하나님은 그들을 자신의 우상에게 매이도록 내버려 두셨다.

물론, 어느 시점에 있든지 누구나 다 자신의 마음을 부드럽게 하여 회개하고 예수님을 믿을수 있다. 이 땅에서 가장 완악한 죄인 중 일부는 그렇게 하였고, 하나님은 그들을 죄로부터 깨끗하게 하시고 자유롭게 하셨다! 사람이 살아 숨 쉬고 있는 한, 하나님은 여전히 그들에게 회개할 기회를 주시고 있다.

핑계할수 없다(No Excuses)

바울에 따르면 죄인은 핑계할수 없다. 그들은 다른 사람을 판단할때, 이미 무엇이 옳고 그른지를 알고 있었다. 따라서 그들은 하나님의 판단을 받아야 한다.

그러므로 남을 판단하는 사람아, 누구를 막론하고 네가 핑계하지 못할것은 남을 판단하는것으로 네가 너를 정죄함이니 판단하는 네가 같은 일을 행함이니라 이런 일을 행하는 자에게 하나님의 심판이 진리대로 되는 줄 우리가 아노라 이런 일을 행하는 자를 판단하고도 같은 일을 행하는 사람아, 네가 하나님의 심판을 피할줄로 생각하느냐 혹 네가 하나님의 인자하심이 너를 인도하여 회개하게 하심을 알지 못하여 그의 인자하심과 용납하심과 길이 참으심이 풍성함을 멸시하느냐(롬 2:1-4).

바울은 하나님의 용납하심과 길이 참으심은 사람에게 회개할 기회를 주시기 위함이라고 말했다. 또한, 바울이 계속하여 쓴것과 같이, 회개하고 거룩한 삶을 사는 사람만이 하나님의 나라를 상속받는다.

다만 네 고집과 회개하지 아니한 마음을 따라 진노의 날 곧 하나님의 의로우신 심판이 나타나는 그 날에 임할 진노를 네게 쌓는도다 하나님께서 각 사람에게 그 행한 대로 보응하시되 참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자에게는 영생으로 하시고 오직 당을 지어 진리를 따르지 아니하고 불의를 따르는 자에게는 분노로 하시리라 악을 행하는 각 사람의 령에는 환난과 곤고가 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게며 선을 행하는 각 사람에게는 영광과 존귀와 평강이 있으리니 먼저는 유대인에게요 그리고 헬라인에게라(롬 2:5-10).

분명히 바울은 사람이 ≪예수님을 구주로 영접하기만 하면≫ 영생을 얻는다는 가르침에 동의하지 않을것이다. 오히려, 회개하고 ≪참고 선을 행하여 영광과 존귀와 썩지 아니함을 구하는 자≫만이 영생을 얻을것이다.

그러나 이것은 사람들이 기독교가 아닌 다른 종교를 믿어도 회개하고 하나님께 순종하기만 하면 구원받을수 있음을 의미할까?

아니, 예수님을 떠나서는 구원받을수 없다. 거기에는 여러가지 리유가 있는데 그 중 한가지는 예수님만이 사람을 죄에서 자유롭게 하실수 있기때문이다.

하지만 그들이 회개 하고 싶은데 예수님에 대해 들어본 적이 없다면 어떻게 예수님께 부르짖을수 있을까?

모든 사람의 마음을 아시는 하나님은 진심으로 그분을 찾는 사람에게 그분 자신을 드러내실것이다. 예수님은 ≪찾으라 그리하면 찾아낼것이다≫(마 7:7)라고 약속하셨으며, 하나님은 모든 사람이 그분을 찾기를 바라신다(행 17:26-27을 보라). 그분은 누군가의 마음이 그분의 끊임없는 복음화에 응답하는것을 보시면, 그분께서 에디오피아 내시와 고넬료 가족에게 하셨던것처럼 그 사람에게 복음을 전하실것이다. 다소의 사울의 회심에서 립증하시다시피, 하나님은 교회의 참여에만 의지하시지 않는다. 진심으로 구주를 찾는 자에게 복음을 전하는 사람이 아무도 없다면, 하나님은 직접 전하실것이다! 나는 폐쇄 국가에 있는 사람들이 예수님의 환상을 보고 회심했다는 수많은 현대의 사례들을 들은 적이 있다.

사람이 종교적인 리유(Why People Are Religious)

사실은 거짓 종교를 믿는 대부분 사람들은 신실한 구도자가 아니다. 오히려, 그들은 단지 자신의 죄를 정당화하거나 덮기 위해 종교를 믿는다. 왜냐하면, 그들은 지속적으로 자신의 량심을 위반하기에 종교의 탈을 쓰고 뒤에 숨으려 하기때문이다. 그들은 자신의 종교심때문에 지옥에가지 않을것이라고 자신을 설득한다. 이것은 불교, 이슬람교, 힌두교가 그런것처럼 종교적인 ≪그리스도인≫(싸구려 은혜의 복음을 주장하는 그리스도인을 포함한다)도 마찬가지이다. 심지어 그들은 종교활동을 할때에도, 량심의 정죄를 받는다.

불교 신자가 경건하게 자신의 우상에게 또는 그의 앞에 앉아 있는 승려에게 절할때에도 그의 량심은 그가 잘못하고 있다고 알려준다. 힌두교 신자가 병에 걸린 길거리의 거지가 전생에 죄를 지었기에 고통받는것이라고 정당화하며 불쌍히 여기지 않은것에 대해서도 그의 량심은 그를 정죄한다. 이슬람 극단주의자가 알라의 이름으로 ≪이교도≫의 머리를 벨때, 그의 량심은 그에게 살인한 위선자로 외치고 있다. 복음주의 ≪그리스도인≫이 세상의 보물을 쌓고, 정기적으로 색정적인 텔레비죤을 보고, 교인들의 험담을 하면서 자기가 은혜로 구원받았다고 믿는다면, 그의 량심은 그를 정죄할것이다. 이 모든것은 계속하여 죄를 짓기를 원하면서 그것을 합리화해주는 종교적인 거짓말을 찾아낸 사람들의 례이다. 거듭나지 못한 종교적인 사람들의 ≪의로움≫은 하나님의 기대에 전혀 미치지 못한다.

이 모든것은 거짓 종교를 따르는 사람들이 진리를 들어본 적이 없다고 하여 하나님께서 그들을 불쌍히 여김을 받을만한 무지한 사람으로 보시지 않는다는것을 말하기 위함이다. 또한, 하나님은 그들의 무지함을 교회가 그들에게 효과적으로 복음을 전하지 못한 탓으로 돌리시지 않을것이다.

다시 한번, 우리는 하나님께서 교회가 전 세계에 복음을 전파하기를 원하시는것을 알지만, 성령님의 인도하심을 따라 ≪추수할 밭≫을(요 4:35을 보라) 찾아야 한다. 그런 사람들은 하나님의 끊임없는 노력으로 말미암아 마음이 부드러워졌기때문에 복음에 수용적이다.

원칙 4(Principle #4)

우리가 이 장의 앞부분에서 살펴보았던 성경의 진리에서 알수 있는 마지막 원칙은 이것이다: 만일 하나님께서 죄인들이 마음을 부드럽게 하기를 원하시는 마음에서 적극적으로 그들의 죄를 심판하신다면, 우리는 일부 죄인들이 하나님의 심판을 견디거나 다른 사람이 견디는것을 보는것을 통하여 자기들의 마음을 부드럽게 할것을 기대해야 한다. 따라서, 재앙이 지나간후에는 믿지 않던 사람에게 다가갈수 있는 기회가 있다.

그리스도인들은 사람들이 고통받는 곳에서 복음을 전할수 있는 기회를 찾아야한다. 례를 들어, 최근 사랑하는 사람을 잃은 사람은 하나님의 말씀에 더 열려있을수 있다. 내가 목사로 섬기고 있을 때, 나는 항상 ≪초상집에 가는것이 잔칫집에 가는것보다 나으니 모든 사람의 끝이 이와 같이 됨이라 산 자는 이것을 그의 마음에 둘지어다≫(전 7:2, 강조 추가)라는 말씀을 기억하고 장례식에서 복음을 전할 기회를 붙잡았다.

사람들은 질병, 재물의 손실, 깨진 관계, 자연재해, 죄의 결과와 죄에 대한 심판으로 말미암아 고통받을 때 응당 자기가 받는 고통이 정신 차리라는 경고임을 알아야 한다. 일시적인 고통을 통해 하나님은 죄인들을 영원한 심판에서 구원하시기 위해 노력하신다.

요약(In Summary)

하나님은 그분의 나라를 세우시는 일의 대부분을 행하신다. 우리의 책임은 그분과 지혜롭게 동역하는것이다.

모든 신자는 거룩하고 순종적인 삶을 삶으로써 어둠속에 있는 사람들의 주의를 끌어야 하며 그들 속에 있는 소망에 관한 리유를 묻는 자에게는 대답할것을 항상 준비하여야 한다.

하나님은 지속적으로 창조물, 량심, 재앙을 통하여, 그리고 어떤때에는 복음을 통하여 모든 사람에게 말씀하심으로써 그들이 마음을 부드럽게 하고 회개하도록 역사하신다.

죄인들은 그들이 하나님께 불순종하고 그들이 복음을 들어본 적이 없다 할찌라도 하나님께 책임을 져야 한다는것을 알고 있다. 그들의 굳어진 마음이 곧 죄의 증거이다. 그들이 점점 더 타락하고 죄의 노예가 되여가는것은 그들을 향한 하나님의 진노의 표시이다.

종교적인 사람들이 반드시 진리를 추구하는것은 아니다. 그들은 그들의 종교의 거짓말을 믿는것을 통하여 자신의 죄를 정당화할 가능성이 크다.

하나님은 모든 사람의 마음 상태를 알고 계신다. 비록 그분은 우리를 복음을 거부하는 사람에게 인도하실수도 있지만, 복음에 수용적인 사람에게 인도하실 가능성이 더 크다.

하나님께서 고통을 통해 사람들의 마음을 부드럽게 하시기때문에, 우리는 그런 기회를 잡아 복음을 선포해야 한다.

하나님은 우리가 전 세계에 복음을 전하기를 원하시지만, 우리가 그분의 지상명령을 이룸에 있어서 사도행전이 보여주는 바와 같이 성령님의 인도하심을 따르기를 원하신다.

하나님은 진심으로 그분을 찾는 자에게 자신을 보여주실것이다 .

하나님은 우리가 전하는 메시지가 그분의 메시지와 일치하기를 원하신다.

언젠가는 하나님의 보좌 앞에 모든 민족의 대표들이 모여 그분을 경배할것인데, 우리는 그 날이 올때까지 하나님과 동역하는 역할을 다해야 한다. 그래서 하나님의 모든 백성은 그들이 만나는 모든 민족의 일원에게 그리스도의 사랑을 보여 주어야 한다. 하나님은 그분의 일부 일꾼들이 특히 다른 문화의 사람들을 대상으로 교회 개척자를 파송하고 지원하거나 직접 가게끔 인도하실수 있다. 파송 받은 사람들은 제자를 삼아 그들이 제자 삼는 사역자임을 증거해야 한다!

맺는말(Final Words)

나는 하나님께서 우리로 하여금 이 책을 당신의 언어로 출판하여 당신이 읽을수 읽게 해주심에 감사드립니다. 나는 이 책이 당신에게 축복이 되였기를 바랍니다. 만일 이 책이 당신에게 축복이 되었다면, 저한테 편지로 그것을 알려주겠습니까? 제가 영어밖에 읽을수 없기에 당신은 영어로 편지를 쓰거나 영어로 번역한 뒤 저한테 보내줘야 합니다!

저한테 편지를 보낼수 있는 가장 확실한 방법은 전자 메일로 보내는것입니다. 나의 전자 메일 주소는 다음과 같습니다: [email protected]. 당신이 전자 메일을 사용할수 없다면, 내가 사역하는 곳으로 보내주면 됩니다. 하지만 이 책을 받은 시기에 따라 주소가 변경될수도 있습니다. 어쨌든, 2006년도 주소는 Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA입니다.

[1]바로 그 리유때문에 성경은 ≪어리석은 자는 그의 마음에 이르기를 하나님이 없다 한다≫고 선언했다(시 14:1, 강조 추가). 오직 어리석은 자만이 이같이 명백한 진실을 부인한다.

[2]이 외에도, 성경은 하나님께 지속적으로 마음이 강퍅한 사람들의(바로와 같은) 마음을 더 강퍅하게 하실수 있음을 가르치고 있다. 이런 사람들은 회개할 가능성이 거의 없어 보인다.

ca|fxfdn] cfˆgf] Psdfq k’q O;fxfsnfO{ alnbfg ug]{ rfxgfnfO{ k|dfl0ft ubf{, k/d]Zj/n] ca|fxfd;Fu k|lt1f ug'{ eof] M æt]/} ;Gtfgåf/f k[YjLsf ;a} hfltx¿ cflzjf{bL x’g]5g , lsgls t}Fn] d]/f] jrg kfng ul/;Æ -pTklQ @@M!*_ .

of] k|lt1f ca|fxfdnfO{ / pgsf] ;GtfgnfO{ -Psjrg_ lbOPsf] lyof], ;Gtfgx¿ -ax’jrg_ nfO{ xf]Og, / Ps jrg ;Gtfg rfFlx v|Li6 g} x’g’ x’GYof] egL k|]l/t kfjnn] b]vfpFb5g -x]g'{xf]; unftL #M!^_ . v|Li6df ;a} hfltx¿n], cyf{t k[YjLdf ePsf ;a} dfgjhfltsf ;f/f ;d”x cflzlift x’g]5g . ca|fxfdnfO{ lbOPsf] of] k|lt1f ;+;f/el/ ePsf xhf/f}F cGo hfltx¿ / dfgj hfltx¿ v|Li6df ePsf] sf/0f cflzlift kfg]{ k|lt1fsf] cudjf0fL xf] . tL dfgjhfltx¿ laleGg ef}uf]lns If]qdf a:g] ePsf]n] ltgLx¿ Ps csf{af6 leGg} 5g, ltgLx¿ laleGg k|hflt -j+z_, laleGg ;+:s[ltsf x’g’sf] ;fy} cfˆg} efiffx¿ af]Nb5g . k/d]Zj/n] tL ;a}nfO{ v|Li6df cflzlift ePsf xf]pg eGg] rfxg’ x’G5, To;}sf/0f k|e’ o]z” k”/} ;+;f/sf] kfkx¿sf] nflu dg'{ eof] -x]g'{xf]; ! o”xGgf @M@_ .

hLjgdf k’¥ofpg] af6f] ;fF3’/f] 5, / yf]/}n] dfq o;nfO{ e]§fpFb5 eg]/ k|e’ o]z”n] eGg’ eP tfklg -x]g'{xf]; dQL &M!$_, k|]l/t o”xGgfn] eljiodf cfpg]jfnf k/d]Zj/sf] /fHodf ;+;f/sf ;a} hflt–hfltsf dflg;x¿sf] ;d”xaf6 k|ltlglwTj x’g]5 eg]/ xfdLnfO{ ljZjf; ug'{sf] c;n sf/0f s] xf] eGg] s’/fdf k’¥ofP/ 5f8b5g M

æoL s’/fx¿kl5 dflg;n] uGg g;Sg] Pp6f 7″nf] eLF8, hf] x/]s hflt, ;a} s’nx¿, dflg;x¿ / efiff af]Ng]af6 lyof], ;]tf kf]zfs klx/]/ xftdf vh’/sf xfFuf lnO{ l;+xf;g / y’dfsf] ;fd’Gg] ple/x]sf] d}n] b]v]F, ltgLx¿ pRr :j/n] s/fP, æl;+xf;gdf la/fhdfg x’g’ x’g] xfd|f k/d]Zj/ y’dfdf d’lQm 5Æ -k|sfz &M(–!)_ .

To;}n] of] Pp6f dxfg k’jf{g’dfg xf], ls k/d]Zj/sf hgx¿n] Ps lbg k/d]Zj/sf] l;+xf;gsf] ;fd’ hflt–hfltsf dflg;x¿sf] 7″nf] eLF8 ;xefuL x’gnfO{ af6f] x]b{5g .

w]/} ;dsfnLg ldzg/L /0fgLltsx¿n] ;+;f/el/sf ;’–;dfrf/ gk’u]sf xhf/f}F laleGg hfltx¿sxfF ;+;fel/ g} ;’–;dfrf/sf] ;fy k’Ugsf] nflu, ltgLx¿ k|To]s hfltdf k’Ug’ k5{ eGg] 7″nf] hf]8 lbPsf 5g . k|e’ o]z”n] xfdLnfO{ æ;f/f ;+;f/df uP/ r]nf agfpgÆ -jf cIf/zM ¿kdf, laleGg hfltx¿nfO{_ cf1f ug'{ eP cg’;f/ lgZro klg of] k|z+;lgo s’/f xf] -dQL @*M!(_) . h] eP tfklg, dflg;x¿sf of]hgfx¿, hlt;’s} /fd|f] tl/sfn] ul/Psf] eP tfklg, ljz]if u/L kljq cfTdfsf] cu’jfOnfO{ cjx]ngf u/]/ ul/Psf] 5 eg], To;n] k|foM u/]/ c;n x’g’eGbf a9L v/fa ug{ ;S5 . xfdLn] k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug{ vf]Hbf pxfFsf] a’l4nfO{ k5ofpg’ /fd|f] x’G5 . dQL @*M!( df kfOPsf] s’/feGbf ;f/f ;+;f/df s;/L r]nf agfpg] eGg] ;DaGwdf pxfFn] xfdLnfO{ w]/} ;”rgfx¿ / lgb]{zgx¿ lbg’ ePsf] 5 .

;fob dxfg cf1f k”/f ug{ k|oTg ug]{x¿åf/f Wofg glbOPsf] s’/f rFflx s] xf] eg], k/d]Zj/ g} ;a}sf] nflu ;’–;dfrf/ ;’gfpg] JolSt x’g’ x’G5, / xfdLx¿ rFflx pxfFsf] nflu sfd ul//xg] JolSt geP/ pxfF;Fu sfd ul//xg] JolStx¿ x’g’ kb{5 . c? hf] ;’s}n] eGbf klg pxfFn] ;f/f ;+;f/df ;’;dfrf/ k’¥ofpg’ k5{ eGg] s’/fsf] jf:tf ug'{ x’G5, / pxfFn] c?n] eGbf a9L OdfGbf/ eP/ cGt;Dd of] sfd ug'{ x’G5 . To;}sf/0f pxfF ;dlk{t x’g’ x’GYof], / x’g’ x’G5, h;n] ubf{ pxfF To;sf] nflu dg'{ eof], / pxfFn] hf] ;’s}nfO{ klg ;[li6 ug'{ eGbf cufl8 of] s’/fsf] af/]df ;fF]lr/xg’ ePsf] lyof], / cem} klg ;fF]lr/xg’ ePsf] 5 . Tof] g} k|lta4tf xf] .

“Wining the world for Christ”

æv|Li6sf] lglDt ;+;f/nfO{ lhTg’Æ

of] s’/f rfvnfUbf] 5, ls ha xfdL gofF s/f/df ePsf kqx¿ k9b5f}F, ta xfdL ljZjf;Lx¿sf] nflu æToxfF uP/ v|Li6sf] nflu ;+;f/nfO{ lhTg’xf];Æ eg]/ s’g} cg’/f]w u/]sf] s’/f kfpFb}gf}+ -/ cfh ef]nL klg k|foM o:tf] s’/f kfOGb}g_ . k|f/lDes v|Lli6ogx¿ / v|Lli6og cu’jfx¿n] k/d]Zj/n] ;+;f/nfO{ 5’6sf/f u/fpgsf] nflu 7″nf] d”Nosf ;fy sfd ul//xg’ ePsf] lyof] eg]/ dx;’; u/]sf lyP, / pxfFn] ltgLx¿nfO{ cu’jfO{ ug'{ eP cg’;f/ ltgLx¿sf] sfd eg]sf] pxfF;Fu ;xdt x’g’ lyof] . olb s;}n] of] s’/f hfg]sf] lyof] eg], Tof] JolSt rFflx k|]l/t kfjn g} lyP, h;nfO{ s;}n] klg k|e’df 8f]¥ofPsf] lyPg . a?, pgL bd:s;sf] af6f]df ofqf ub}{ u/]sf] a]nf, k/d]Zj/sf] k|ToIf sfo{åf/f pgL kl/jt{g ePsf lyP . clg k|]l/tsf] k’:tsel/ g} xfdL d08nL a[l4 ePsf] s’/f kfpFb5f}+, lsgeg] kljq cfTdfn] cleif]s ul/Psf / cfTdfåf/f 8f]¥ofOPsf dflg;x¿ kljq cfTdf;Fu ;xdt ePsf lyP . k|]l/tsf] k’:tsnfO{ æk|]l/tx¿sf sd{x¿Æ eg]/ elgPsf] eP tfklg, o;nfO{ ;fFRr} g} æk/d]Zj/sf sd{x¿ elgPsf] eP /fd|f] x’g] lyof] . k|]l/tsf] k’:tssf] af/]df n”sfsf] kl/rodf æk|e’ o]z”n] ug{ / l;sfpg yfNg’ ePsfÆ eg]/ pgn] cfˆgf] klxnf] ljj/0fdf pNn]v u/]sf 5g -h’g ;dfrf/sf] k’:tsn] pgs} gfd af]s]sf] 5_ -k|]l/t !M!_, o;af6 :ki6 ¿kdf n”sfn] of] ljZjf; ub{5g , ls k|]l/tsf] k’:ts k|e’ o]z”n] lg/Gt/ ¿kdf ug'{ / l;sfpg’ ePsf] Pp6f ljj/0f lyof] . pxfFn] kljq cfTdfn] cleif]s ul/Psf] / kljq cfTdfåf/f cu’jfO{ kfPsf] ;]jsx¿åf/f sfd ug'{ ePsf] lyof], hf]x¿ pxfF;Fu ;xdt ePsf x’Gy] .

olb k|f/lDes v|Lli6ogx¿n] æuP/ cfˆgf l5d]sLx¿nfO{ ujfxL lbg / v|Li6sf] lglDt ;+;f/nfO{ lhTg ;xfotfÆ sf] nflu pT;fx kfPsf lyPgg eg], k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug]{ ;DaGwdf ltgLx¿sf] pQ/bfloTj s] x’g] lyof] xf]nf < ljz]if ¿kdf af]nfj6 gkfPsf / ;fj{hlgs ¿kdf ;’;dfrf/ k|rf/ ug{sf] nflu j/bfg gkfPsfx¿ -k|]l/tx¿ / k|rf/sx¿_ nfO{ cf1fsf/L x’gsf] nflu / kljq hLjg hLpgsf] nflu af]nfOPsf lyP, / ltgLx¿nfO{ lgGbf ug]{ jf k|Zg ug]{x¿nfO{ ;’/Iff ug{nfO{ tof/L x’gsf] lglDt pgLx¿nfO{ af]nfOPsf] lyof] . pbfx/0fsf] nflu kq’;n] n]v]sf 5g,

æt/ wfld{stfsf] vflt/ / b’Mv ef]Ug} k/] tfklg, ltdLx¿ wGosf xf} . ltgLx¿sf wDsLsf] 8/ gdfg / eolet gxf]cf], t/ v|Li6nfO{ k|e’ dfg]/ ltd|f] Åbodf pxfFsf] >4f u/, ltdLx¿df ePsf cfzfsf] ljifodf s;}n] ;f]wk’5 u/], To;sf] hjfa lbg ;Fw} tTk/ a;, t/ Tof] sfd gd|tf / >4f;fy u/ . ltdLx¿sf] ljj]s z’4 /fv, tfls ltdLx¿sf] la/f]wdf af]Ng] / v|Li6df ltdLx¿sf rfn rngsf] lgGbf ug]{ nlHht xf]pgÆ -! kq’; #M!$–!^_ .

h’g v|Lli6ogx¿nfO{ kq’;n] of] n]lv/x]sf lyP , ltgLx¿n] ;tfj6 ef]lu/x]sf lyP eGg] s’/fnfO{ ofb ug'{xf]; . gq eg] v|Lli6ogx¿ ;+;f/eGbf leGb} 5g, h] eP tfklg, ;+;f/ -jf:tjdf_ n] ltgLx¿nfO{ ;tfpFb}gYof] . cfh v|Lli6ogx¿nfO{ yf]/} ¿kdf ;tfj6 ePsf] Pp6f sf/0f rFflx— lsgeg] v|Lli6og egfpFbf s]xL dflg;x¿ c? dflg;x¿n] Jojxf/ u/]sf] eGbf leGg} ¿kn] Jojxf/ ub}{gg, clg To;n] ubf{ ltgLx¿nfO{ s;}n] ;tfj6 ub}{g . t/ klg o:tf] k|sf/sf v|Lli6ogx¿nfO{ æcfˆgf l5d]sLnfO{ ltgLx¿sf] ljZjf;sf] af/]df afF8r’F8 ug'{ k5{Æ eg]/ cfOtjf/sf] ;]jfdf pT;fx lbg] ul/G5 . ha ltdLx¿n] cfˆgf l5d]sLx¿nfO{ ujfxL lbG5g , ta tL l5d]sLx¿n] – dfgL lncf}F_ ltgLx¿n] gofF hGd kfPsf 5g ls 5}gg eg]/ yfxf kfpg crDe dfg]/ ltgLx¿nfO{ x]b{5g . olb ltgLx¿n] c;n sfo{ u/]/ jf k/d]Zj/sf] cf1fkfng u/]/ d’lQm kfOG5 eGg] ;f]Fr]/ ltgLx¿n] unt tl/sfn] æ;’;dfrf/Æ atfPsf] eGbf klg ltgLx¿n] ;’gfPsf] ;’–;dfrf/ cem a9L v/fa x’Fb5 . of] ;a} s’/f x’g’ eg]sf], ltgLx¿n] ev{/} dfq æk|e’ o]z”nfO{ cfˆgf] JolStut d’lStbftf eg]/ u|x0f ug'{ xf] .Æ

To;sf] ljkl/t, k|f/lDes v|Lli6ogx¿ -h;sf] ;fFrf] k|e’ o]z” x’g’ x’GYof]_ cGwsf/df Hof]lt eP/ v8f ePsf lyP, / To;n] ltgLx¿n] ujfxL s;/L lbg’ k5{ eGg] sIff lng cfjZos lyPg jf ltgLx¿ v|Li6sf cg’ofoLx¿ x’g eg]/ cfˆgf l5d]sLx¿nfO{ atfpgsf] nflu ;fx; k|fKt ug'{ kg]{ cfjZostf klg lyPg . ltgLx¿nfO{ ltgLx¿sf wfld{stfsf] af/]df k|Zg ;f]lwFbf jf lgGbf ul/bfv]l/ ;d]t ;’;dfrf/ k|rf/ ug{sf] nflu w]/} df}sfx¿ lyP . ltgLx¿sf] sfd eg]sf] kq’;n] eg]em}F cfˆgf Åbodf k|e’nfO{ /fv]/ cfk”mn] u/]sf] ljZjf;nfO{ ;’/Iff ug'{ dfq} lyof] .

;fob cfw’lgs v|Lli6ogx¿ / k|f/lDes v|Lli6ogx¿sf] aLrsf] leGgtf rFflx oxL xf] M cfw’lgs vL|li6ogx¿n] v|Lli6ogsf] rl/q p;n] hfg]sf] / ljZjf; u/]sf] s’/fåf/f lrq0f ul/Psf] x’G5 eg]/ ljrf/ ub{5g— xfdL o;}nfO{ æl;4fGtÆ eg]/ eGb5f}F / xfdL o;/L o;nfO{ l;Sgsf] nflu s]lGb|t x’G5f}F . Jojxf/Ls ¿kdf, klxnf] rf}wf}+ ztfAbL;Dd s’g} v|Lli6ogsf] klg cfˆgf] JolStut afOan lyPg, To;n] ubf{ æx/]s lbg afOan k9gÆ sf] nflu p;sf] lglDt c;Dej lyof] eg]/ dxz’z ug'{ rfvnfUbf] s’/f xf], s’g s’/f ;dsfnLg v|Lli6og pQ/bfloTjsf] Pp6f lgod aGg k’u]sf] 5 eGg] s’/f klg dxz’z ug'{ rfvnfUbf] g} x’G5 . lgZro klg d}n] of] s’/f eGg vf]lh/x]sf] 5’Og, ls cfw’lgs v|Lli6ogx¿n] x/]s lbg afOan k9g’ kb}{g . cfh w]/} h;f] v|Lli6ogx¿n] afOansf] jrgnfO{ kfng ug'{eGbf klg a9L afOan cWoognfO{ dxTj lbG5g eGg dfq} vf]h]sf] x’F . cGttf]uTj xfdLn] 7Ls l;4fGt kfPsf]df uf}/j ub{5f}F -@((( j6f c? ;Dk|bfox¿sf ;b:ox¿ hf] xfd|f] tx;Dd cfOk’u]sf 5}gg , ltgLx¿sf] la/f]w cg’;f/_ t/} klg xfdLn] cem} sltkN6 c?sf] s’/f sf6g], e”m6f] af]Ng], / k[YjLdf wg—;DklQ y’kfg]{ sfd ul//x]sf x’g ;S5f}F .

olb xfdLn] dflg;x¿sf] ÅbonfO{ g/d kfg]{ cfzf u5f}{, h;n] ubf{ ltgLx¿n] ;’;dfrf/nfO{ u|x0f u?g eGg] rfxG5f} eg], xfdLn] cfˆgf] l;4fGtx¿eGbf a9L xfd|f sfd / Jojxf/åf/f a9L ug]{ OR5f ug'{ kb{5 .

k/d]Zj/, dxfg k|rf/s

pxfFsf] /fHo lgdf{0f ug{nfO{ k/d]Zj/sf] sfdsf] af/]df ca xfdL lj:t[t ¿kdf 5nkmn u/f}F . hlt /fd|f];Fu xfdLn] pxfFn] ug'{ ePsf] sfdsf] af/]df a’‰b5f}F, Tolt g} /fd|f];Fu xfdL pxfF;Fu ;xdt x’g ;S5f}F .

ha dflg;x¿n] k|e’ o]z”df ljZjf; ub{5g, ta pgLx¿n] cfˆgf] Åbodf s’g} s’/f ub{5g -x]g'{xf]; /f]dL !)M(–!)_ . ltgLx¿n] k|e’ o]z”df ljZjf; ub{5g / cfˆgf kfksf] kZrftfk ub{5g . ltgLx¿n] cfˆgf OR5fx¿nfO{ tn v;fpFb5g / ltgLx¿sf] OR5fsf] l;+xf;gdf k|e’ o]z”nfO{ /fVb5g . ljZjf; ug'{ eg]sf] Åbosf] kl/jt{g xf] .

To:t} u/]/, ha dflg;x¿n] k|e’ o]z”df ljZjf; ub}{gg, ta ltgLx¿sf] Åbodf ltgLx¿n] s]xL s’/f ub{5g . ltgLx¿n] k/d]Zj/nfO{ OGsf/ ub{5g, To;}n] ltgLx¿n] cfˆgf kfksf] kZrftfk ub}{gg . ljj]szLn lg0f{oåf/f, ltgLx¿n] cfˆgf] Åbosf] l;+xf;gaf6 k|e’ o]z”nfO{ x6fpFb5g . ljZjf; gug'{ eg]sf] lg/Gt/ ¿kdf cfˆgf] ÅbonfO{ kl/jt{g ug{ grfxg’ xf] .

lktfn] cfk”mlt/ glvr’Gh]n;Dd sf]xL klg cfpg ;Sb}g, lsgeg] dflg;x¿sf] Åbo clt g} s7f]/ 5 eg]/ k|e’ o]z”n] b]vfO{ lbg’ ePsf] 5 -x]g'{xf]; o”xGgf ^M$$_ . w]/} k|sf/n] k/d]Zj/n] dflg;x¿nfO{ cg’u|xk”j{s / lg/Gt/ ¿kdf k|e’ o]z”lt/ x/]snfO{ lvlr/xg’ ePsf] 5, ltgLx¿sf ÅbonfO{ 5f]O{ lbP/, / lg/Gt/ ¿kdf ltgLx¿sf ÅbonfO{ ls t g/d kf/L lbP/ jf s7f]/ kf/L lbP/ .

dflg;x¿sf ÅbonfO{ k|e’ o]z”lt/ lvFRg] cfzfdf k/d]Zj/n] 5f]O{ lbg’ x’G5 eGg] s’/fsf] cy{ s] xf] <

klxnf], pxfFn] cfˆgf] ;[li6nfO{ k|of]u ug'{ x’G5 . kfjnn] n]v]sf 5g , ælsgls k/d]Zj/sf] j|mf]w tL dflg;x¿sf ;f/f elQmxLgtf / b’i6tfsf] la?4 :ju{af6 k|s6 ePsf] 5, h;n] ;TonfO{ ltgLx¿sf cwd{n] bafO{ /fv]sf 5g , lsgeg] k/d]Zj/sf] ljifodf hfGg ;lsg] s’/f ltgLx¿df k|i6} 5, lsgls k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ Tof] s’/f b]vfO{ lbg’ ePsf] 5 . pxfFn] cb[Zo u’0f, cyf{t pxfFsf] cgGt zlSt / O{Zjl/o :jefj ;+;f/sf] ;[li6b]lv g} agfOPsf yf]sx¿df 5n{Ë b]lvPsf] 5, / o;}n] ltgLx¿nfO{ s’g} lsl;dsf] axfgf 5}gÆ -/f]dL !M!*–@)_ .

dflg;x¿n] æ;TonfO{ bafO{ /fv]sf]Æ s’/f æltgLx¿d} k|dfl0ftÆ 5 eg]/ kfjnn] eg]sf] s’/fnfO{ ofb ug'{xf]; . ltgLx¿n] cfkm”leq ePsf] ;Totfsf] ljZjf;nfO{ OGsf/ u/]/ bafO{ /fv]sf] eP tfklg, Tof] ltgLx¿leq ps’;d’s’; eP/ dfly p7b5 .

x/]s JolStdf ePsf] Tof] lelq ;Totfsf] k|df0f rFflx s] xf] t < ltgLx¿ k/d]Zj/sf] æcb[Zo u’0fx¿, pxfFsf] cgGt zlSt / O{Zjl/o :jefjÆ hf] ;[li6åf/f k|s6 ul/Psf 5g, tL g} s’/fx¿sf] ;Totfx¿ x’g eg]/ kfjnn] eg]sf 5g . k/d]Zj/sf] jf:tjd} cl:tTj 5, h;n] ubf{ pxfF Psbd zlStzfnL, crDe nfUbf] ;[hgxf/, ljZjf;} ug{ g;lsg] af}l4s / a’l4dfg ;fy} c? x’g’ x’G5, eg]/ pxfFsf] ;[li6nfO{ x]/]/ klg dflg;x¿n] pxfFnfO{ leqL ¿kdf hfGb5g .

o:tf] k|sf/sf dflg;x¿nfO{ æs’g} lsl;dsf] axfgf 5}gÆ eg]/ kfjnn] lgisif{df eg]sf 5g, / of] s’/f pgn] 7Ls} eg]sf x’g . k/d]Zj/n] cfk}mnfO{ k|s6 u/]/ dflg;x¿sf ÅbonfO{ gd| kfg]{ k|oTg ub}{ lg/Gt/ ¿kdf elg/xg’ ePsf] 5, t/ w]/}n] cfˆgf sfgx¿ aGb ub{5g . h] eP tfklg, k/d]Zj/n] ltgLx¿sf] ;a}sf hLjgdf ljz]if cfZro{do sfo{x¿ u/]/ k”mnx¿, r/f—r’?ËLx¿, afnsx¿, lxdnjx¿, s]/fx¿, :ofpmx¿ / o:t} xhf/f}F s’/fx¿åf/f crDesf sfo{x¿ u/]/ ltgLx¿nfO{ elg/xg slxn] klg 5f]8g’ x’Gg .

olb k/d]Zj/sf] cl:tTj 5 / pxfFsf] ;[li6n] pxfFnfO{ k|s6 u/]cg’;f/ pxfF dxfg x’g’ x’G5 eg], :ki6 ¿kdf pxfFsf] cf1f kfng ul/g’ g} kb{5 . Tof] lelq k|sfzn] eGb5g , ls x/]sn] kZrftfk ug{nfO{ k/d]Zj/n] af]nfpg’ ePsf] s’/fnfO{ klxn]af6 ;’lg;s]sf 5g M

æt/ d eGb5′ , s] ltgLx¿n] ;’g]sf 5}gg < lgZro g} ltgLx¿n] ;’g]sf 5g, lsgls ltgLx¿sf] cfjfh ;f/f k[YjLel/ k’u]sf] 5 / ltgLx¿sf jrg ;+;f/sf] kNnf] 5]pm;Dd k’u]sf 5gÆ -/f]dL !)M!*_ .

kfjnn] jf:tjdf ehg;+u|x !( af6sf] ;’k|lz4 kbnfO{ pb[t ul//x]sf lyP, h;sf] af/]df k”0f{ v08n] eGb5, æcfsfzn] k/d]Zj/sf] dlxdfsf] j0f{g ub{5 / tf/fd08nn] pxfFsf xftsf] ;Lksf] 3f]if0ff u5{ . lbgx’F ltgLx¿n] jftf{nfk u5{g / /ft} lkR5] ltgLx¿n] 1fgsf] k|bz{g u5{g . s’g} af]nL 5}g, g efiff 5, hxfF ltgLx¿sf] :j/ ;’lgGb}g, ltgLx?sf] :j/n] ;f/f k[YjL u’~hodfg 5, ltgLx¿sf zAb k[YjLsf] l;dfGt};Dd k’u]sf 5gÆ -ehg;+u|x !(M!–$ s_ .

o;n] k]ml/ klg of] b]vfpFb5, ls k/d]Zj/n] cfˆgf] ;[li6åf/f lbg/ft x/]s;Fu af]ln/xg’ePsf] 5 . olb dflg;x¿n] 7Ls k|sf/n] k/d]Zj/sf] ;[li6sf] ;Gb]znfO{ u|x0f u/] eg], ltgLx¿ cfˆgf] cg’xf/ 5f]k]/ o;/L ?g]5g, ædxfg ;[li6stf{, tkfO{n] dnfO{ ;[li6 ug'{ eof], / :ki6 ¿kdf tkfO{sf] OR5f cg’;f/sf] sfd ug{sf] nflu tkfO{n] dnfO{ ;[li6 ug'{ ePsf] lyof] . To;}n] d tkfO{df ;dlk{t x’G5′ .Æ

Another means by which God Speaks

k/d]Zj/ af]Ng’ x’g] csf]{ tl/sf

of] aflx/L÷lelq k|sfzdf ;DalGwt csf]{ leqL k|sfz klg 5, Tof] k|sfz klg k/d]Zj/af6 lbOPsf] xf] / Tof] rFflx ;[li6sf] cfZro{sd{x¿nfO{ k|s6 ug]{ s’/fdfly cfwfl/t 5}g . Tof] lelq k|sfz x/]s JolStsf] r]tgf xf], Tof] r]tgf Tof] cfjfh xf], h;n] lg/Gt/ ¿kdf k/d]Zj/sf] Joj:yfnfO{ k|s6 ub{5 . kfjnn] n]v]sf 5g,

ælsgls Joj:yf gx’g] cGo hfltx¿ :jefj}n] Joj:yf cg’;f/sf] sfd ub{5g, eg] ltgLx¿sf] Joj:yf geP tfklg, ltgLx¿ cfˆgf] lglDt cfk}m Joj:yf x’G5g, Joj:yfn] rfx]sf s’/fx¿ cfˆgf] Åbodf n]lvPsf] ltgLx¿ b]vfpF5g, / ltgLx¿sf] cfˆg} ljj]sn] klg ujfxL lbG5, / ltgLx¿sf ljrf/x¿n] slxn] ltgLx¿nfO{ bf]iofpF5g / slxn] ;dy{g ub{5g, of] To; lbg x’g]5, ha k/d]Zj/n] d}n] k|rf/ u/]sf] ;’;dfrf/ cg’;f/ k|e’ o]z” v|Li6åf/f dflg;x¿sf u’Kt s’/fsf] OG;fkm ug'{ x’g]5Æ -/f]dL @M!$–!^_ .

o;/L, x/]sn] unt s’/faf6 7Ls s’/f s] xf] eg]/ hfGb5 . cyjf o; s’/fnfO{ cem alnof] u/L eGg’kbf{, k/d]Zj/nfO{ s’/fn] k|;Gg t’Nofpg ;lsG5, / s’g s’/fn] k|;Gg x’g ;Sg’ x’Gg, clg x/]s dflg;n] u/]sf] k/d]Zj/nfO{ ck|;Gg t’NofPsf] sfdsf] n]vf p;n] a’emfpg’ kg]{5 eg]/ x/]s JolStn] hfGb5 . ha dflg;x¿ a’9f] x’Fb} hfG5g, ltgLx¿ lgZro klg cem w]/} cfk”mn] u/]sf] kfk / ltgLx¿n] cfk”mn] u/]sf] ljj]ssf] cfjfhnfO{ j]jf:tf u/]sf] s’/fnfO{ k|ltjfb ug]{ sfddf lgk”0f{ aGb5g .

A third means

t];|f] tl/sf

t/ tL g} ;a}yf]s xf]Og . x/]snfO{ kZrftfkdf Nofpg sfd ul//xg’ x’g] dxfg k|rf/s, k/d]Zj/n] csf]{ tl/sfåf/f klg dflg;x¿;Fu af]Ng’ x’G5 . km]l/ klg Psrf]l6 xfdL kfjnsf] jrgnfO{ k9b5f}F M æk/d]Zj/sf] j|mf]w tL dflg;x¿sf ;f/f elQmxLgtf / b’i6tfsf] la?4 :ju{af6 k|s6 ePsf] 5, h;n] ;TonfO{ ltgLx¿sf cwd{n] bafO{ /fv]sf 5gÆ -/f]dL !M!*_ .

k/d]Zj/sf] j|mf]w s’g} lbg k|s6 x’g]5 eg]/ xf]Og t/ k|s6 ePsf] 5 eg]/ kfjnn] eg]sf] s’/fnfO{ ofb ug'{xf]; . k/d]Zj/sf] j|mf]w w]/} si6do / laof]ufGt ¿kdf, dflg; hfltnfO{ ;fgf] / 7″nf] laklQx¿ NofP/ x/]ssxFf cfPsf] :ki6} 5 . olb k/d]Zj/ ;j{zlQmdfg, h] ;’s} klg ug{ ;Sg], / h’g;’s} s’/fnfO{ ;d]t /f]Sg ;Sg] x’g’ x’G5 eg], ltgLx¿n] pxfFnfO{ cjx]ngf ubf{v]l/, To:tf s’/fx¿ pxfFsf] j|mf]wsf k|sl6s/0fx¿ dfq} x’g . s]jn ljj]s u’dfPsf O{Zj/zf:qLx¿ / bz{gzf:qLx¿n] dfq of] s’/fnfO{ b]Vg ;Sb}gg . t/ pxfFsf] j|mf]wdf ;d]t k/d]Zj/sf] bof / k|]d dflg;x¿n] kfpg’ kg]{ j|mf]weGbf klg sd j|mf]w lbP/ pxfFn] k|s6 ug'{ ePsf] 5, / o;/L ltgLx¿nfO{ kZrftfk gu/L d/]kl5 cgGtj|mf]w cfOkg]{5 egL k|]dk”j{s r]tfjgL ;d]t lbOPsf] 5 . kZrftfk ug{ cfjZos dflg;x¿sf] Wofgfsif{0f ug{sf] nflu k/d]Zj/n] k|of]u ug'{ x’g] of] csf]{ tl/sf xf] .

A Fourth Means

rf}yf] tl/sf

cGtdf, k/d]Zj/n] ;[li6, r]tgf, / laklQåf/f dfq} dflg;x¿nfO{ cfk”mlt/ lvFRg] k|oTg ug'{ x’Gg, t/ ;’;dfrf/åf/f af]nfP/ klg pxfFn] dflg;x¿nfO{ cfk”mlt/ lvFRg] sfd ug'{ x’G5 . ha pxfFsf ;]jsx¿n] pxfFsf] cf1fkfng ub{5g / ;’;dfrf/sf] 3f]if0ff ub{5g, ta ToxL ;[li6, r]tgf / laklQsf] ;Gb]zn] ltgLx¿nfO{ k’gM cfJxfg ub{5 M kZrftfk u/ .

xfdLn] ;’;dfrf/ k|rf/df h] u5f}{+, To;sf] t’ngfdf k/d]Zj/n] h] ug'{ x’G5 Tof] s’/f;Fu t’ngf ug{ ;lsGb}g eg]/ tkfO{n] b]Vg’ eof] . pxfFn] x/]s JolStnfO{ p;sf] jf p;sf] hLjgdf x/]s lbgsf] x/]s If0fdf lg/Gt/ ¿kdf ;’;dfrf/ k|rf/ ul//xg’ ePsf] 5, hals dxfg dfgj k|rf/sx¿n] bzsf}+ ;dosf] k|s[of k”/f ul/;s]/ dfq} s]xL xhf/ dflg;x¿nfO{ ;’;dfrf/ k|rf/ u/]sf x’G5g . clg tL k|rf/sx¿n] 5f]6f] ;dodf PskN6 dfq} tf]lsPsf dflg;x¿sf] ;d”xnfO{ ;fdfGo ¿kdf k|rf/ ub{5g . jf:tjdf, To:tf] k|sf/sf] Pp6f df}sf To:t} vfn] ;a} k|rf/sx¿nfO{ ;fFRr} g} olb dflg;x¿n] ltgLx¿sf s’/f ;’Gg OGsf/ ub{5g eg] k|e’ o]z”n] lbg’ ePsf] cf1f cg’;f/ ltgLx¿sf zx/x¿, 3/x¿ / ufpFx¿df cfˆgf] v’§fsf] w’nf] ;d]t 6S6SofO{ lbg’ eg]/ cg’dlt lbOPsf] 5 -x]g'{xf]; dQL !)M!$_ . oL ;a} s’/fsf] nflu o;f] eGg’ kb{5, ls ha xfdLn] k/d]Zj/sf] slxn] g/f]lsg], ljZjJofkL, gf6lso ldqaf6 kl/jt{g u/fpg ;Sg] vfnsf] k|rf/nfO{ xfd|f] clt g} ;Lldt k|rf/;Fu t’ngf ub{5f}+, ta ToxfF ;fFRr} g} t’ngf ug}{ ;lsGb}g .

o; ljrf/wf/fn] xfdLnfO{ ;’;dfrf/ k|rf/ ug]{ xfd|f] lhDd]jf/L / k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug]{ xfd|f] pQ/bfloTjsf] af/]df w]/} /fd|f]l;t a’‰gnfO{ ;xfotf ub{5 . ljz]if u/]/ xfdLn] xfd|f] e”ldsf s] xf] eg]/ ljrf/ ug'{eGbf clu xfdLn] pk]Iff ug'{ gx’g] csf]{ Pp6f dxTjk”0f{ s’/f klg 5 .

klxn] g} dflgPsf] em}F, kZrftfk / ljZjf; ug]{ sfd dflg;x¿n] ltgLx¿sf Åbon] ub{5g . x/]sn] cfk”mnfO{ gd| t’Nofcf];, cfˆgf] ÅbonfO{ sf]dn kf/f];, kZrftfk u/f]; / k|e’ o]z”df ljZjf; u/f]; eGg] rfxg’ x’G5 . cGtlt/, k/d]Zj/n] lg/Gt/ ¿kdf e{v/} dfq j0f{g u/]e}F+ w]/} tl/sfx¿n] dflg;x¿sf] Åbodf sfd ug'{ x’G5 .

k/d]Zj/n] x/]s dflg;sf] Åbosf] cj:yfnfO{ klg jf:tjdf hfGg’ x’G5 . s;sf] Åbo sf]dn 5 / s;sf] Åbo s7f]/ 5 egL pxfF hfGg’ x’G5 . pxfFsf] slxn] klg g/f]lsg] ;Gb]z s;n] ;’G5 / s;n] tL cjx]ngf ub{5 eGg] pxfFnfO{ yfxf 5 . To:tf] s’g} klg k|sf/sf] ltgLx¿sf] hLjgdf ePsf laklQn] dflg;x¿sf] ÅbonfO{ vf]Ng / kZrftfk ug{ nufpF5 egL pxfF hfGg’ x’G5 . pxfn] ltgLx¿nfO{ lrGg’ x’G5, h;sf] Åbo olt ;f/f] s7f]/ 5, ls ltgLx¿sf kZrftfksf] ;d]t s’g} cfzf 5}g . -pxfFn] old{ofnfO{ tLgrf]l6;Dd eGg’ eof], pbfx/0fsf] nlfu pxfFn] O;|fPnsf] nflu k|fy{gf gu/, lsgeg] ltgLx¿sf] Åbo kZrftfk gug]{ u/L s7f]/ kfl/Psf 5g eg]/ ;d]t eGg’ eof], x]g'{xf]; old{of &M!^, !!M!$, !$M!!_!)@ . pxfFn] tL dflg;x¿nfO{ lrGg’ x’G5, h;sf] Åbo Tof] laGb’;Dd sf]dn kfl/Psf 5g , ls pxfFsf] cfTdfåf/f clns a9L kl/jt{g u/L lbg] sfd eof] eg] To;n] pgLx¿nfO{ kZrftfk ug]{ s’/f;Dd k’¥ofO{ lbg]5 .

oL ;a} s’/fnfO{ dgdf /fv]/, ;’;dfrf/ ;’gfpg / k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug]{ sfd ug{ d08nLsf] lhDd]jf/Lsf] af/]df xfdLn] s] l;Sg ;S5f}F <

Principle # 1

l;4fGt g+= !

;’;dfrf/ u|x0f ug{nfO{ tof/ gePsfnfO{ eGbf tof/L ePsfx¿nfO{ ;’;dfrf/ k|rf/ ug{sf] nflu xfd|f dxfg k|rf/s k/d]Zj/n] cfˆgf ;]jsx¿nfO{ ;Dejt k7fO/xg’ ePsf] 5, / pxfFn] (% k|ltzt k”/} sfd u/]/ s/fO/xg’ ePsf] 5 < d]/f] ljrf/df pxfFn] To;} ul//xg’ ePsf] 5 .

dflg;x¿sf] hLjgsf] x/]s If0f klxn]b]lv ;’;dfrf/ k|rf/ ul//xg’ ePsf] xfd|f dxfg k|rf/s k/d]Zj/n] pxfFn] w]/} jif{b]lv ;’gfO{ ;Sg’ ePsf] ;’;dfrf/nfO{ ;Dk”0f{ tj/n] ;’Gg grfxg]x¿sxfF ;’dfrf/ k7fP/ af]/ gug{ klg ;Sg’ x’g] lyof] eGg] h:tf] klg nfUb}g / < pxfFn] ltgLx¿nfO{ eGg vf]Hg’ ePsf] s’/fnfO{ k|yd (% k|ltzt g} k”/} ltgLx¿n] OGsf/ u5{g eg], clGtd % k|ltztsf] nflu pxfFn] ;’;dfrf/ atfP/ ltgLx¿sf] nflu cfˆgf] kl/>d lsg v]/ kmfNg’ kYof]{ < k/d]Zj/n] To:tf dflg;x¿sf] ÅbonfO{ sf]dn kf/L lbg] cfzfdf pxfFn] ltgLx¿dfly Gofo k7fpg rfxg’ x’G5 eGg] d ljrf/ ub{5′ . olb pxfFn] To;f] ug'{ g} x’G5 eg] ltgLx¿nfO{ ;’;dfrf/ k|rf/ ug{sf] nflu pxfFn] cfˆgf ;]jsx¿nfO{ k7fpg’ g} x’g]5 eGg] s’/f ;f]FRg ts{;+ut g} x’G5 .

s;}n] eGnfg , ls k/d]Zj/n] cfˆgf ;]jsx¿nfO{ tL dflg;x¿sxfF k7fpg’ x’g]5, hf]x¿n] kZrftfk g} ug]{ 5}gg egL pxfFnfO{ yfxf 5, h;n] ubf{ ltgLx¿nfO{ s’g} lsl;dsf] axfgf 5}g, h’g a]nf ltgLx¿ pxfFsf] ;fd’ Gofodf v8f x’g’ kg]{5 . h] eP tfklg, of; s’/fnfO{ dgdf /fVg’xf]; , ls wd{zf:q cg’;f/ k/d]Zj/n] cfˆgf] ;[li6åf/f cfk}mnfO{ k|s6 ug{ g5f]8g’ ePsf] sf/0f, pxfFsf] ;fd’ To:tf] k|sf/sf] dflg;x¿nfO{ klxn]b]lv s’g} lsl;dsf] axfgf 5}g -x]g'{xf]; /f]dL !M@)_ . o;/L olb k/d]Zj/n] cfˆgf ;]jsx¿nfO{ o:tf] k|sf/sf] dflg;x¿sxfF k7fpg’ x’G5 eg], ltgLx¿n] cfˆgf] n]vf a’emfpg’ kg]{ 5}g eGg] s’/fdf To:tf] s’g} s’/f 5}g, t/ ltgLx¿ emg a9L o;sf] lglDt lhDd]jf/ 5g .

olb k/d]Zj/n] cfˆgf ;]jsx¿nfO{ ;’–;dfrf/nfO{ u|x0f ug{ tof/ ePsf dflg;x¿sxfF cu’jfO{ ug'{ x’G5 eGg] s’/f jf:tjdf ;To xf] eg], xfdL pxfFsf ;]jsx¿n] k|fy{gfk”j{s pxfFsf] a’l4 dfFUg’ kb{5 h;n] ubf{ xfdLnfO{ pxfFn] km;nsf] s6gL ug{sf] nflu tof/ ePsf JolStx¿, h;nfO{ pxfFn] lrGg’ x’G5, ltgLx¿sxfF 8f]¥ofpg’ x’g]5 .

A Scriptural Example

wd{zf:qLo pbfx/0f

k|]l/tsf] k’:tsdf pNn]v ul/P cg’;f/ of] l;4fGt k|rf/s lkmlnksf] ;]jsfOdf clt ;’Gb/ k|sf/n] k|:t’t ul/Psf] 5 .

lkmlnkn] ;fdl/ofdf ;’;dfrf/ u|x0f ug{nfO{ tof/ ePsf] eLF8nfO{ k|rf/ u/]sf lyP, t/ Pp6f b”tn] cfP/ ljz]if ;8sdf ofqf ug{nfO{ pgnfO{ kl5af6 lgb]{zg lbPsf lyP . ToxfF pgL ;’;dfrf/ u|x0f ug{ tof/ ePsf] JolSt ePsf] 7fpFdf 8f]¥ofOP M

æt/ k|e’sf Pp6f b”tn] lkmlnknfO{ eg] æp8]/ blIf0flt/ o?zn]daf6 ufhftkm{ hfg] af6f]df hfpmÆ -ToxfF d?e”ldsf] af6f] 5_ . clg lkmlnk p7]/ uP, / Pshgf Olyof]lkofnL gk’;snfO{ e]6], hf] Olyof]lkof b]zsL dxf/fgL sGbfsLsf 7″nf kbflwsf/L / ;d:t ;DklQsf sf]iffWoIf lyP, pgL o?zn]ddf cf/fwgf ug{ uPsf lyP, pgL kmls{/x]sf lyP clg cfˆgf] /ydf a;L oz}of cudjQmfsf] k’:ts kl9/x]sf lyP . ta kljq cfTdfn] lkmlnknfO{ eGg’ eof], æhfpm / To; /ysf] ;fy nfu .Æ lkmlnk ltgLsxfF bf}8]/ uP / ltgnfO{ oz}of cudjQmfsf] k’:ts kl9/x]sf] ;’g]/ pgn] ;f]w], ætkfO{n] kl9/xg’ePsf] s’/f a’‰g’ x’G5 <Æ ta ltgn] eg], æs;}n] gatfOsg d s;/L a’‰g ;S5′ / <Æ clg ltgn] lkmlnknfO{ /ydf r9L ltgsf] ;fydf a:g] cg’/f]w u/] . ltgn] kl9/x]sf wd{zf:qsf] v08 o:tf] lyof] M æh;/L e]8f sfl6gnfO{ nluG5, jf y’df pmg sqg]sf] ;fd’ r’k /xG5, To;/L g} p;n] cfˆgf] d’v vf]n]g . p;sf] ckdflgt cj:yfdf p;nfO{ Gofo ldn]g, p;sf] k’:tfsf] aofg s;n] ug]{ < lsgeg] p;sf] hLjg k[YjLaf6 x/0f eof] .Æ

ta tL gk’;sn] lkmlnknfO{ eg], æs[kf u/L dnfO{ eGg’xf];, cudjQmfn] of] s;sf] ljifodf eg]sf x’g, pgsf] cfˆg} ljifodf ls c? s;}sf] ljifodf <Æ ta lkmlnkn] cfˆgf] d’v vf]n]/ wd{zf:qsf] o;} v08af6 ltgnfO{ k|e’ o]z”sf] ;’;dfrf/ ;’gfP . clg pgLx¿ af6f]df hfFbf—hfFb} s]xL kfgL ePsf] 7fpFdf cfOk’u] / tL gk’;sn] eg], æx]g'{xf]; oxfF kfgL /x]5, dnfO{ alKtidf x’gb]lv s]n] /f]Sg ;S5 <Æ clg lkmlnkn] eg], æolb ;f/f Åbon] g} ljZjf; ug'{ x’G5 eg], tkfO{n] alKtidf lng ;Sg’ x’G5 .Æ ltgn] hjfa lbP, æo]z” v|Li6 g} k/d]Zj/sf k’q x’g’ x’G5 egL d ljZjf; ub{5′ .Æ ltgn] /y /f]Sg] cf1f lbP, clg lkmlnk / tL gk’;s b’j} kfgLdf cf]n]{ / pgn] ltgnfO{ alKtidf lbP . t/ ha pgLx¿ kfgLaf6 aflx/ pSnL cfP, ta k|e’sf cfTdfn] lkmlnknfO{ kj|]m/ n}hfg’ eof] / tL gk’;sn] pgnfO{ k]ml/ b]v]gg / tL /dfpFb} cfˆgf] af6f] nfu]Æ -k|]l/t *M@^–@(_ .

lkmlnk clk|msfaf6 o?zn]dlt/ k/d]Zj/nfO{ cf/fwgf ug{ uPsf / oz}ofn] u/]sf] cudjf0fLsf] k’:ts slDtdf klg Pp6f lsg]/ Nofpg] cflTds ¿kdf tL g} ef]sfPsf] Pp6f dflg;nfO{ ;]jsfO{ lbgnfO{ O{Zjl/o tj/n] 8f]¥ofOPsf lyP . pgn] oz}ofsf] %# cf}F cWofo kl9/x]sf] a]nf k”/fgf] s/f/df ePsf] wd{zf:qsf] clt g} :ki6 v08, h;n] v|Li6sf] clelifQm alnbfgsf] af/]df atfpFb5, To;nfO{ kfPsf lyP / of] s’/f oz}ofn] s;sf] af/]df eg]sf x’g egL larlnt e}/x]sf] a]nfdf pgn] k9]sf] v08sf] af/]df j0f{g u/L lbgsf] nflu lkmlnk ToxfF tof/ lyP . kl/jt{g x’gsf] nflu ToxfF afnL kfs]sf] lyof] . k/d]Zj/n] pgsf] ÅbonfO{ hfGg’ x’GYof], To;}n] pxfFn] lkmlnknfO{ ToxfF k7fpg’ eof] .

A better way

Psbd /fd|f] tl/sf

xr’jfsf] e/df jf tof/L gePsf dflg;x¿nfO{ Jojl:yt ¿kdf ljZjf;df Nofpg] s’/feGbf tof/ ePsf dflg;x¿sxfF ;’;dfrf/ k’¥ofpg kljq cfTdfåf/f cu’jfO{ kfpg’ slt cflzifdo s’/f xf], lsgeg] xfdLn] tof/L gePsf dflg;x¿nfO{ /fd|f]l;t k|rf/ u/]sf 5}gf} xf]nf h:tf] u/L bf]ifL eP/ ;f]FRg ;S5f}F . gla;{g’xf]; — tkfO{n] e]6]sf] x/]s JolSt k/d]Zj/n] k|rf/ u/L ;Sg’ ePsf] 5 . tkfO{n] dflg;x¿nfO{ ltgLx¿ k/d]Zj/k|lt tof/L 5g ls 5}gg eg]/ klxn] lg0f{o ug{sf] nflu ltgLx¿sf ljj]sn] ltgLx¿nfO{ s] elg/x]sf] 5 eg]/ ;f]Wg’ /fd|f] x’G5, lsgeg] x/]s JolSt s’g} g s’g} sf/0fn] cfk”mnfO{ bf]ifL ePsf] 7fgL To; s’/fsf] ;fdgf ul//x]sf] x’G5 .

oxL l;4fGtsf] nflu csf]{ pbfx/0f rFflx kq’;sf] ;]jsfOdf ePsf] s0f{lno;sf] 3/fgfsf] kl/jt{g xf], hf] cnf}lss ¿kdf o; cGo hflt tof/ ;d”xsf] nflu ;’;dfrf/ k|rf/ ug{sf] nflu 8f]¥ofOPsf lyP . s0f{lno; Tof] JolSt lyP, h;n] cfˆgf] ljj]snfO{ ;’lg/x]sf / pgn] p4f/ lrQn] bfg lbPsf] / pgn] k|fy{gfdo hLjg cg’;f/ k/d]Zj/nfO{ vf]lh/x]sf lyP -x]g'{xf]; k|]l/t !)M@_ . k/d]Zj/ k’q;Fu eP/ tL JolStn] cfˆgf] Åbo vf]nL kq’;n] lbPsf] ;Gb]z ;’gL dlxldt ¿kdf p4f/ kfP .

x/]s 3/ / 8]/fdf uP/ k|rf/ ug]{ l6dsf] cfof]hgf u/L xfd|f zx/x¿nfO{ efu nufP/ a[xb ¿kdf of]hgfx¿ agfP/ To; cg’;f/ k|rf/ ug{ hfg’sf] cnfjf v’Nnf Åbo ePsf dflg;x¿sxfF kljq cfTdfn] xfdLnfO{ cu’jfO{ ug'{ ePsf] xf]; egL k|fy{gf ug'{ xfd|f] lglDt slt w]/} a’l4dfgLk”0f{ s’/f x’G5 . olb kq’; ldzg]/L /0fgLltsf ;fy o?zn]ddf ePsf] To; ;efdf pkl:yt eO/x]sf lyP eg] jf lkmlnkn] lg/Gt/ ¿kdf ;fdl/ofdf g} k|rf/ ul//x]sf lyP eg], s0f{lno;sf] 3/fgf / Olyof]lkofsf gk’;s ePsf] 7fpFdf ;’;dfrf/ gk’uL TolQs} /xg] lyof] .

jf:tjdf, k|rf/sx¿ / k|]l/tx¿n] ;’;dfrf/sf] nflu u|x0fof]Uo / cu|x0fof]Uo b’j} k|sf/sf dflg;x¿ ldl;Psf] eFL8sf] ;fd’df g} ;’;dfrf/ k|rf/ ug{nfO{ cu’jfO{ kfpF5g . t/ ltgLx¿n] pxfFn] ltgLx¿nfO{ sxfF uP/ k|rf/ u/]sf] rfxg’ x’G5 eGg] s’/f klg ;f]w]sf] x’g’ k5{ . km]l/ klg, k|]l/tsf] k’:tsdf kfOPsf] ljj/0f tL JolStx¿sf] af/]df 5, hf]x¿ kljq cfTdfn] cleif]s kfPsf / k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug{ kljq cfTdfn] sfd ug'{ ePsf] s’/f;Fu ;xdt x’g cfTdfåf/f cu’jfO{ kfPsf x’G5g . cfw’lgs d08nL;Fu k|f/lDes d08nLsf] tl/sfnfO{ t’ngf ubf{ slt w]/} km/s kfOG5 . kl/0ffdx¿ slt km/s 5g . ;kmn ePsf s’/fx¿sf] cg’s/0f lsg gug]{ <

Principle # 2

l;4fGt # @

;’;dfrf/ k|rf/ / k/d]Zj/sf] /fHo lgdf{0f ug]{ s’/fdf xfd|f] e”ldsf s] xf] eg]/ a’‰gsf] nflu xfdLnfO{ ;xfotf ug]{ of] cWofosf] klxnf] efudf afOanLo l;4fGtx¿nfO{ s;/L ljrf/ ul/Psf] 5 <

olb k/d]Zj/n] ;[li6, ljj]s / laklQx¿ ;a} dflg;x¿nfO{ kZrftfkdf af]nfpgsf] nflu agfpg’ ePsf] xf] eg], tL ;’;dfrf/ k|rf/ ug]{ dflg;x¿n] af‰g] vfnsf] ;Gb]z k|rf/ ul//x]sf 5}gg egL lglZrt x’g’ kb{5 . t/} klg w]/} To:tf 5g . ltgLx¿n] k|rf/ u/]sf] ;Gb]z k/d]Zj/n] kfkLx¿nfO{ h] eGg vf]lh/xg’ ePsf] xf] To; s’/f;Fu k|ToIf ¿kdf aflem/x]sf] x’G5 . ltgLx¿sf] cafOanLo cg’u|xsf] ;Gb]zn] o:tf] ljrf/nfO{ cufl8 ;fb{5, ls cGtdf cgGt hLjg k|fKt ug{sf] nflu kljqtf / cf1fsfl/tf dxTjk”0f{ 5}g eg]/ ltgLx¿n] cfˆgf] l;4fGtnfO{ cufl8 ;fb{5g . d’lQmsf] nflu kZrftfksf] cfjZostf 5 eg]/ pNn]v gu/L, d’lSt sfd u/]/ kfOGb}g egL hf]8 lbP/ -kfjnn] o;nfO{ s;}n] ga’emf]; eg]/ gegL :ki6 eg] cg’;f/_, ltgLx¿n] jf:tjdf dflg;x¿nfO{ cgGtsf] afOandf k|foM u/]/ hflslbg] ulx/f] 5ndf cu’jfO{ ub}{ k/d]Zj/sf] la?4df sfd ub{5g\, lsgeg] ltgLx¿ clxn] p4f/ kfPsf 5g egL lglZrt ePsf 5g , t/ jf:tjdf ltgLx¿n] p4f/ kfPsf 5}gg . s:tf] laof]ufGt s’/f, ha k/d]Zj/sf] ;Gb]zjfxsx¿ jf:tjd} k/d]Zj/sf] la?4df sfd ub}{ kZrftfk ug]{ s’/fsf] 3f]if0ff ub{5g .

k|e’ o]z”n] xfdLnfO{ ækZrftfk / kfk IfdfÆ k|rf/ ug{sf] nflu cf1f ug'{ ePsf] 5 -n”sf @$M$&_ . of] ;Gb]zn] kfkLnfO{ p;sf] hLjgel/ g} k/d]Zj/n] s] elg/xg’ ePsf] 5 eg]/ k’gM lglZrt u/fpFb5 . ;’;dfrf/ k|rf/n] dflg;x¿sf] ÅbonfO{ sf6b5 / s7f]/ Åbo ePsfx¿nfO{ k|xf/ ub{5 . t/} klg clxn]sf sf]dn cfw’lgs ;’;dfrf/n] dflg;x¿nfO{ k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ slt k|]d ug'{ x’G5 -h’g s’/f s’g} klg k|]l/tn] To;f] eg]/ k|]l/tsf] k’:tsdf pNn]v ul/Psf] 5}g_, eg]/ k/d]Zj/n] dflg;x¿;Fu l/;fpg’ ePsf] /x]g5 jf pxfF ltgLx¿k|lt j|mf]lwt x’g’ ePsf] /x]g5 egL ;f]FRgnfO{ cu’jfO{ ub}{ ltgLx¿nfO{ lglZrt u/fpFb5 . ltgLx¿n] k|foM eGg] u5{g , ls æk|e’ o]z”nfO{ s]jn u|x0f u/] eO{ xfN5 .Æ t/ /fhfx¿sf /fhf / k|e’x¿sf k|e’n] xfd|f] u|x0f u/fOnfO{ cfjZos 7fGg’ x’Gg . k|Zg of] xf]Og, æs] tkfO{n] k|e’ o]z”nfO{ u|x0f ug'{ x’G5 <Æ t/ k|Zg rFflx of] xf], æs] tkfO{nfO{ k|e’ o]z”n] u|x0f ug'{ x’G5 <Æ o;sf] hjfa rFflx tkfO{n] kZrftfk u/]/ pxfFnfO{ gk5ofpGh]n;Dd, tkfO{ pxfFsf] nflu 3[l0ft x’g’ x’G5, / pxfFsf] s[kfsf] sf/0fn] dfq} tkfO{ g/ssf] eflubf/ x’g’ x’Gg .

k/d]Zj/sf] cg’u|xnfO{ clt g} ;:tf] agfpg] cfw’lgs ;’;dfrf/sf] Hof]ltdf, d ;xfotf ug{ ;lSbg, t/ dnfO{ crDe nfUb5, lsg w]/} /fi6«x¿ g]tfx¿åf/f zfl;t ePsf 5g h;x¿nfO{ zf;g ug]{ clwsf/ k/d]Zj/af6 lbOPsf] 5 -clg of] s’/f ljjfbf:kb vfnsf] 5}g, x]g'{xf]; bflgPn $M!&, @%, #M@!, %M@!, o”xGgf !(M!!, k|]l/t !@M@#, /f]dL !#M!_, / ltgLx¿n] klZrdL ldzg]/Lx¿nfO{ cfˆgf] /fi6«sf] 9f]sf ;Dk”0f{ tj/n] aGb u/L lbPsf 5g . s] k/d]Zj/n] tL b]zx¿af6 cfpg] e”m6f ;’;dfrf/af6 hf]ufpg vf]lh/xg’ ePsf] sf/0fn] o:tf] x’g ePsf] xf] <

Principle # 3

l;4fGt # #

e”m6f] wd{x¿nfO{ k5ofpg] dflg;x¿nfO{ k/d]Zj/n] s;/L x]g'{ x’G5 eg]/ /fd|f];Fu a’‰gsf] nflu o; cWofosf] ;’?sf l;4fGtx¿n] klg xfdLnfO{ ;xfotf ub{5g . ltgLx¿n] slxn] klg ;Totfsf] af/]df g;’g]sf] sf/0f ltgLx¿ bof ul/g’ kg]{ cGhfg dflg;x¿ x’g t < ltgLx¿nfO{ k|efjsf/L 9+udf ;’;dfrf/ k|rf/ gu/]sf] cf/f]kdf oL ;a} s’/fsf] bf]if d08nLsf] r/0fdf Nofpg] xf] t <

xf]Og, tL dflg;x¿ ;Totfsf] af/]df cGhfg 5}gg . ltgLx¿nfO{ yfxf gx’g ;S5 t/ afOandf ljzjf; ug]{ v|Lli6ogn] of] s’/f hfGb5, t/ k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ ;[li6, r]tgf -ljj]s_ / laklQx¿åf/f cfk}mnfO{ k|s6 ul//xg’ ePsf] 5 eg]/ ;a} s’/f ltgLx¿n] hfGb5g . olb ltgLx¿n] s’g} v|Lli6ognfO{ gb]v]sf] eP tfklg / slxn] ;’;dfrf/ g;’g]sf] eP tfklg ltgLx¿sf ;f/f hLjgdf kZrftfk ug{sf] nflu k/d]Zj/n] af]nfO/xg’ ePsf dflg;x¿ tL g} x’g . o;sf] cltl/St, ltgLx¿n] ls t cfˆgf ÅbonfO{ k/d]Zj/k|lt sf]dn agfPsf 5g ls t eg] s7f]/ agfPsf 5g .

kfjnn] cljZjf;Lx¿sf] c1fgtfsf] af/]df n]v]sf 5g / ltgLx¿sf] c1fgtfsf] sf/0f klg s] xf] egL k|s6 u/L lbPsf 5g M

æTo;}sf/0f, ca d hf]8 lbP/ k|e’df of] s’/f eGb5′ , / k|e’df ujfxL lbFb5′ , ls cGo hfltx¿ h;/L ltgLx¿sf] ljrf/sf] Joy{tfdf lhpFb5g , To;/L ltdLx¿ ca p;f] glhcf] . ltgLx¿sf Åbosf] s7f]/tfn] NofPsf] ltgLx¿sf c1fgtfsf] sf/0fn] ltgLx¿ k/d]Zj/sf] hLjgb]lv la/fgf ePsf 5g, / ltgLx¿sf] ;dem cGwsf/n] el/Psf] 5, ltgLx¿ s7f]/ ePsf 5g , / x/ lsl;dsf] cz’4 sfd ug]{ nfnrdf k/]/ ltgLx¿ 5f8f ePsf 5gÆ -Plkm;L $M!&–!(_ .

æcGo hfltx¿sf] Åbo s7f]/ ePsf] sf/0fÆ ltgLx¿ c1fg lyP eGg] s’/fnfO{ ofb ug'{xf]; . kfjnn] ltdLx¿ æs7f]/ ePsfÆ 5g eg]/ ;d]t eg]sf 5g . :ki6 ¿kdf pgn] ltgLx¿sf Åbosf] cj:yfsf] af/]df af]ln/x]sf lyP . s7f]/kgfn] dflg;x¿sf] xftnfO{ g/d x’gaf6 /f]Sb5 . s7f]/ 5fnf clt g} ;Dj]bgzLn x’Fb}g . To;} u/]/, ha dflg;x¿n] ;[li6, r]tgf -ljj]s_ / laklQåf/f k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ af]nfpFbfv]l/ lg/Gt/ ¿kdf OGsf/ ub{5g , ltgLx¿sf Åbo Tof] O{Zjl/o af]nfj6k|lt w]/} c;Dj]bgzLn x’Fb}g . To;} u/]/, ha dflg;x¿n] ;[li6, r]tgf -ljj]s_ / laklQåf/f k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ af]nfpFbfv]l/ lg/Gt/ ¿kdf OGsf/ ub{5g , ltgLx¿sf Åbo Tof] O{Zjl/o af]nfj6k|lt w]/} c;Dj]bgzLn x’Fb} uP/ s7f]/ aGb5 . o;}sf/0f cfFs8fx¿n] of] b]vfpFb5g , ls dflg;x¿ hlt a’9f] x’Fb} uof], Tolt g} sd ;fdfGotof ;’;dfrf/nfO{ u|x0f gug]{ vfnsf aGb5g . a’9f] dflg;n] kZrftfk ug{ sd} dfqfdf rfxg] u5{g . a’l4dfg k|rf/sx¿n] hjfg dflg;x¿nfO{ ;’;dfrf/ k|rf/ ug{ nlIft u/]sf x’G5g .

The guilt of the unbelieving

cljZjf;sf] bf]if

olb dflg;x¿n] k|rf/sn] ;’;dfrf/ k|rf/ u/]sf] slxn] ;’g]sf 5}gg eg] tfklg k/d]Zj/n] ltdLx¿nfO{ bf]ifL 7x/fpg’ x’G5 eGg] csf]{ k|df0f rFflx pxfFn] ltgLx¿nfO{ s[ofzLn eP/ Gofo ug'{ x’G5 eGg] tYo s’/f g} xf] . olb k/d]Zj/n] ltgLx¿sf kfksf] n]vf glng’ x’g] ePb]lv, pxfFn] ltgLx¿nfO{ b08 lbg’ x’g] 5}g . lsgeg] pxfFn] ltdLx¿nfO{ b08 lbg’ x’G5 . h] eP tfklg, pxfFn] ltgLx¿af6 n]vf lng’ x’G5, / olb pxfFn] ltgLx¿af6 n]vf lng’ x’G5 eg], ltgLx¿n] h] ul//x]sf 5g , To; s’/fn] pxfFnfO{ ck|zGg t’NofO/x]sf] 5 egL ltdLx¿n] hf]gsf] x’g} k5{ .

kZrftfk ug{sf] nflu pxfFn] af]nfj6nfO{ OGsf/ ug]{x¿nfO{ k/d]Zj/n] b08 lbg] Pp6f tl/sf rFflx ltgLx¿sf kfkdo OR5fx¿sf ;fy ltgLx¿nfO{ æTolQs} 5f]l8lbP/Æ xf] h;n] ubf{ ltgLx¿n] cem w]/} kfk ul//x]/ To;sf] sdf/f g xf]pg . kfjnn] n]v]sf 5g M ælsgls k/d]Zj/nfO{ lrg]/ klg ltgLx¿n] k/d]Zj/nfO{ lbg’ kg]{ dlxdf lbPgg , g tf wGojfb g} r9fP, t/ ltgLx¿ cfˆgf ljrf/df a]sDdf eP, / ltgLx¿sf] d”v{ dg cem cFWof/f] eof] . a’l4dfg 5′ eGg] bfaL u/] tfklg, ltgLx¿ d’v}{ eP, / ltgLx¿n] lagfzL dflg;, r/f—r’?ËL, rf/v’§] hgfj/ / 3;|g] hLjx¿sf d”lt{sf ¿k;Fu cljgfzL k/d]Zj/sf] dlxdf ;f6km]/ u/] . cfd]g .

o;sf/0f k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ ltgLx¿sf Åbosf] sfd jf;gfsf] cz’4tfdf 5f]8L lbg’ eof], ls ltgLx¿n] cfk;df cfˆgf z/L/sf] cgfb/ u?g , lsgls ltgLx¿n] k/d]Zj/sf] ;TotfnfO{ e”m6;Fu ;f6]/ ;bf—;j{bfsf] k/dwGo ;[li6stf{nfO{ Tofu]/ a? ;[li6 ul/Psf yf]sx¿sf] k”hf / ;]jf u/] . o;}sf/0f k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ nfhdbf]{ sfd’stfsf] lglDt 5f]8L lbg’ eof], ltgLx¿sf :qLx¿n] cfˆgf :jefljs Jojxf/nfO{ c:jefljs Jojxf/df kl/jt{g u/], / To;/L g} :qLtkm{sf] :jefljs Jojxf/ Tofu]/ Ps—bf];|ftkm{ sfd’stfsf] hngdf k’?ifx¿n] k’?ifx¿l;t} lgn{Hh sfd u/], / cfˆg} z/L/df cfˆgf s;’/sf] plrt b08 ef]u] .

o;/L ltgLx¿n] k/d]Zj/nfO{ dfGotf lbg grfx]sf x’gfn] k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ e|i6 dgsf] cj:yfdf cg’lrt cfr/0fsf] lglDt TofuL lbg’ eof], ltgLx¿ 8fxf, xTof, e}m—emu8f, 5n, abVjFfO{n] el/Psf x’G5g / ltgLx¿ s’/fp6], / abgfd ug]{, k/d]Zj/nfO{ 3[0ff ug]{, 9L6, cx+sf/L, cledfgL, b’i6 s’/f u/]/ lx8g], afa’–cfdfsf] cf1fkfng gug]{, d”v{, ljZjf;3ftL, lgb{oL / j|”m/ x’G5g . o:tf sfd ug]{x¿ d[To’sf] of]Uo x’G5g eGg] k/d]Zj/sf] wfld{stf lawfg hfGbf—hfGb} klg ltgLx¿ oL sfd ug]{ dfq xf]Ogg , t/ o:tf] sfd ug]{x¿;Fu k”0f{ ;xdt klg x’G5gÆ -/f]dL !M@!–#@_ .

dflg;sf] bf]if / k/d]Zj/sf] ;fd’ n]vf a’emfpg’ kg]{ s’/fsf] af/]df kfjnn] s;/L eg]sf 5g eGg] s’/fnfO{ ofb ug'{xf]; . gofF u/L ghlGdPsf dflg;x¿n] æk/d]Zj/nfO{ lrg]sfÆ x’G5g , t/ ltgLx¿n] pxfFnfO{ k/d]Zj/sf] ;TotfnfO{ e”m6;Fu ;f6]Æ, To;}n] ltgLx¿n] k/d]Zj/sf] ;Totf;Fu ;fdfgf ug'{ kg]{ eof] . o;/L k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ ltgLx¿sf] a9b} uPsf] sfd—jf;gfsf] cz’4tfdf æ5f]8L lbg’ eof]Æ / pxfFn] o:tf] 7fpFdf ltgLx¿nfO{ 5f]8L lbg’ eof], ls hxfF dflg;x¿ kfksf] bf;Tjdf ulx/f] u/L k/]kl5 plDsg} g;Sg] ck|fs[lts / e|i6 / las[lt s’/fx¿df clNemPsf x’G5g . kl/0ffd:j¿k, k/d]Zj/n] eGg’ x’G5, æTo;f] xf] eg], s] ltdLn] dnfO{ h’g k|sf/n] ;]jf ug'{ kg]{ xf] To;/L kfksf] ;]jf ub{5f}F < To;f] eg] cufl8 a9 . d ltdLnfO{ /f]lSbg, clg ltdLn] k|]d u/]sf] O{Zj/n] ltdLnfO{ k|ultzLn tj/n] cem a9L bf; agfpFb} n}hfg]5 .Æ

o; k|sf/sf] b08sf] ¿k, k/d]Zj/sf] bofsf] ;+s]t xf] eg]/ s;}n] ljrf/ ug{ ;S5 h:tf] dnfO{ nfU5, To; s’/fdf dflg;x¿ e|i6 / kfkk”0f{ x’Fb} uPkl5 ltgLx¿n] dxz’z ug]{5g / hfuf] /xg]5g eg]/ ;f]RFg’ klg 7Ls} xf] . Pp6f s’/f crDe nfUbf] 5, lsg w]/} ;dlnËLx¿n] cfkm};Fu of] k|Zg ;f]4}gg, æd}n] k”0f{ of}g ;DaGw :yflkt ug{ g;Sg] s’/fdf d pxL lnËL;Fu of}g ;DaGw a9fpgsf] nlfu lsg cfk}mnfO{ cfslif{t ePsf] kfpF5′ < of] s’/f u9a9 5 .Æ a’l4dfgL tj/n] of] s’/f ljjfbf:kb x’g ;S5, ls k/d]Zj/n] g} æltdLx¿nfO{ To; k|sf/n] agfpg’ eof]Æ -ltgLx¿sf uNtLnfO{ ltgLx¿n] 9fs5f]k ug{nfO{ cfk}m;Fu u/]sf] ts{ cg’;f/_, t/ cg’dltsf] cfwf/df, / ltgLx¿n] kZrftfk ug{ / pxfFsf] crDesf] s[ofnfO{ cg’ej ug{ ;s’g eg]/ ltgLx¿nfO{ lapFemfpg] cfzfdf ePsf]n] dfq} pxfFn] ltgLx¿nfO{ To:tf] agfpg’ ePsf] x’g ;S5 .

o:tf] k|sf/sf] k|Zgx¿ ;dlnËLx¿n] dfq cfk}m;Fu ;f]Wg’kg]{ k|Zg xf]Og . kfjnn] w]/} bf;Tjdf kfg]{ kfkx¿sf] af/]df ;”rL agfP/ lbPsf 5g , h’g kfkx¿ k/d]Zj/nfO{ ;]jf ug{ OGsf/ ug]{x¿dfly kg]{ pxfFsf] b08sf] nflu k|df0fx¿ klg x’g . s/f]8f}F dflg;x¿n] ltgLx¿nfO{ e|i6 afgL Joxf]/fsf] af/]df cfk}m;Fu k|Zg u/]sf] x’g’ k5{ . æd}n] cfˆg} kl/jf/nfO{ lsg 3[0ff u5′{ <Æ æd]/f] cfˆg} eGg] h] xf], Tof];Fu lsg d ;DalGwt 5’Og <Æ æd lsg of}g b’/frf/ ;DaGwL kq—klqsfx¿ rfv lnP/ x]g{ cfslif{t x’G5′ <Æ k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ ltgLx¿ cfk}mn] agfPsf] O{Zj/sf] bf; x’gsf] nflu ltgLx¿nfO{ 5f]8L lbg’ ePsf] 5 .

jf:tjdf hf] ;’s}n] h’g;’s} s’/fdf klg cfˆgf] ÅbonfO{ sf]dn agfpg, kZrftfk ug{ / k|e’ o]z”df ljZjf; ug{ ;S5 . k[YjLdf ePsf] s]xL s7f]/ kfkLx¿n] To;f] u/]sf 5g , / k/d]Zj/n] ltgLx¿sf kfkx¿nfO{ z’4 kf/L lbg’ eP/ :jtGq ug'{ ePsf] 5 . dflg;x¿ hlt;Sbf] cem} afFlr/xG5g, ta;Dd k/d]Zj/n] ltgLx¿nfO{ kZrftfk ug]{ df}sf lbO/xg’ ePsf] 5 .

No Excuses

axfgf 5}g

kfjnn] eg] cg’;f/ kfkLx¿nfO{ s’g} lsl;dsf] axfgf 5}g . ltgLx¿n] c?x¿nfO{ bf]if nufpFbfv]l/ ltgLx¿n] 7Ls s] xf] / unt s] xf] eGg] s’/fx¿ hfg]sf 5g eg]/ k|s6 ub{5g , / To;}n] ubf{ ltgLx¿ k/d]Zj/sf] bf]ifL x7/fpg] s’/fsf] nflu of]Uo 5g M

æo;sf/0f, csf{nfO{ bf]if nfpg] P dflg;, ltdL hf];’s} eP tfklg, s]xL axfgf 5}g, lsgls h]df ltdL bf]if nufpg]n] klg ToxL sfd u5f}{ . clg o:tf sfd ug]{x¿dfly k/d]Zj/sf] OG;fkm 7Ls;Fu k5{ eg]/ xfdL hfGb5f}F . P dflg;, ltdLn] o:tf sfd ug]{x¿nfO{ bf]if nfpF5f}F / cfkm} klg ToxL sfd u5f}{ eg], s] k/d]Zj/sf] OG;fkmaf6 pDsG5′ eGg] ltdL 7fG5f}F < cyjf k/d]Zj/sf] s[kfn] ltdLnfO{ kZrftfkdf 8f]¥ofpF5 eGg] yfxf gkfP/, s] ltdL pxfFsf] bof, ;xgzLntf / w}o{sf] k|z:ttfnfO{ t’R5 7fG5f}FÆ -/f]dL @M!–$_ <

k/d]Zj/n] dflg;x¿nfO{ kZrftfk ug{nfO{ df}sf lbgsf] lglDt w}o{ / ;xgzLn ug'{ x’G5 eGg] sf/0f kfjnn] atfPsf 5g . o;sf] cltl/St, lg/Gt/ ¿kdf of] s’/f ug]{ j|mddf kZrftfk ug]{ / kljq hLjg lhpg]x¿n] dfq} k/d]Zj/sf] /fHo k|fKt ug]{5g eg]/ pgn] k|sfz kf/L lbPsf 5g M

æt/ k/d]Zj/sf] Tof] wfld{stf OG;fkm k|s6 x’g] To; j|mf]wsf] lbgsf] nflu cfˆgf] s7f]/ / ckZrftfkL Åbon] ubf{ ltdLn] cfˆgf] lglDt j|mf]w y’kfl//x]5f}, lsgls pxfFn] x/]s dflg;nfO{ p;sf] sfd cg’;f/ lbg’ x’G5 M w}o{;Fu c;n sfd u/]/ dlxdf, OHht / cd/Tj vf]Hg]x¿nfO{ rFflx pxfFn] cgGt hLjg lbg’ x’g]5 . t/ emu8fn’, ;Tosf] kfng gug]{, / b’i6tfdf lx8g]x¿dfly rFflx j|mf]w / /L; kg]{5 . v/fa sfd ug]{ x/]s dflg;dfly ;+s6 / cfkb cfOkg]{ klxn] ox”bLx¿dfly / To;kl5 u|Lsx¿dfly klg, t/ c;n sfd ug]{ x/]snfO{ klxn] ox”bLnfO{ clg u|Lsx¿nfO{ klg uf}/j, OHht / zflGt k|fKt x’g]5Æ -/f]dL @M%–!)_ .

h’g dflg;x¿n] æk|e’ o]z”nfO{ d’lQmbftfsf] ¿kdfÆ u|x0f u5{g , ltgLx¿nfO{ cgGt hLjg kSsf 5 eg]/ lzIff lbg] dflg;x¿;Fu kfjn lgZro g} ;xdt x’Fb}gg . a? ltgLx¿n] dfq} cgGt hLjg kfpF5g æhf]x¿n] kZrftfk u5{g , / h;n] si6sf] ;fydf eP/ klg c;n ub{5g , dlxdf, cfb/ / cd/Tj vf]Hb5g .Æ

t/ o;n] s] of] s’/f b]vfpFb}g, ls v|Lli6og dt dfGg]x¿n] eGbf c? wd{ dfGg]x¿n] lg/Gt/ ¿kdf wd{sf] cEof; u/]/ ltgLx¿n] kZrftfk ub}{ k/d]Zj/sf] cf1fkfng u/] eg]b]lv p4f/ kfpg ;S5g <

;Sb}gg , w]/} sf/0fx¿n] ubf{ k|e’ o]z”b]lv afx]s csf]{ s’g} s’/fdf d’lQm 5Fb} 5}g, tL sf/0fx¿dWo] Pp6f sf/0f rFflx k|e’ o]z”n] dfq} dflg;x¿nfO{ ltgLx¿sf kfksf] bf;Tjaf6 5’6sf/f lbg ;Sg’ x’G5 .

t/ olb ltgLx¿n] kZrftfk ug{ rfxG5g eg], olb ltgLx¿n] k|e’ o]z”sf] af/]df ;’g]sf 5}gg eg], s;/L k|e’ o]z”nfO{ k’sfg]{ egL ltgLx¿n] s;/L hfGg] t <

;a} dflg;x¿sf ÅbonfO{ hfGg’ x’g] k/d]Zj/n] g} pxfFnfO{ ;fFrf] ¿kdf vf]Hg]x¿sf nflu cfkm}nfO{ k|s6 u/L lbg’ x’g]5 . k|e’ o]z”n] k|lt1f ug'{ ePsf] 5, ævf]h t ltdLx¿n] e]§fpg]5f}Æ -dQL &M&_ / x/]sn] pxfFnfO{ vf]hf]; eGg] k/d]Zj/ cfzf ug'{ x’G5 -x]g'{xf]; k|]l/t !&M@^–@&_ . ha pxfFn] ;’;dfrf/nfO{ u|x0f ug{ rfxg] Åbo ePsf] JolStnfO{ b]Vg’ x’G5, ta pxfFn] To; JolStsxfF Olyof]lkofnL gk’+;s / s0f{lno;sf] 3/fgfsxfF k7fpg’ ePsf] em}F ;’;dfrf/ k7fpg’ x’g]5 . k/d]Zj/ d08nLsf] ;xeflutfdf dfq} ;Lldt x’g’ x’Gg eGg] s’/f pxfFn] o;{;sf ;fpmnsf] kl/jt{gdf k|dfl0ft u/L lbg’ eof] . olb ;fFrf] Åbon] ;’;dfrf/ u|x0f ug{ rfxg] JolStsxfF ;’;dfrf/ k’¥ofpg] sf]xL JolSt klg ePg eg], k/d]Zj/ ToxfF cfk}m hfg’ x’G5 . d}n] w]/} ;dsfnLg 36gfx¿ ;’g]sf] 5′, hxfF ;’;dfrf/sf] lglDt 9f]sf aGb ul/Psf b]zx¿df ePsf dflg;x¿ k|e’ o]z”sf] bz{g kfP/ kl/jt{g ePsf lyP .

Why people are religious ?

dflg;x¿ lsg wfld{s x’G5g <

e”m6f] wd{sf] cEof; ug]{x¿ OdfGbf/;fy ;Totfsf] vf]hL ug]{x¿ xf]Ogg eGg] s’/f ;To xf] . a?, ltgLx¿ wfld{s dfq} x’g lsgeg] ltgLx¿ wfld{stf dfq} vf]Hb5g jf ltgLx¿sf kfkx¿ dfq 9flspg eGg] rfxG5g . ha;Dd ltgLx¿n] lg/Gt/ ¿kdf cfˆgf] ljj]snfO{ dfGb}gg , ta;Dd ltgLx¿ wd{sf] k5fl8 n’s]/ a;]sf 5}gg egL ltgLx¿n] u/]sf wd{—sd{sf s’/fx¿n] ubf{ ltgLx¿ g/sdf hfg] of]Uosf] ;To x’G5 -cg’u|xnfO{ ;:tf] 7fGg] ;’;dfrf/jfbL v|Lli6ogx¿ ;d]t_, h’g s’/f af}b wd{, d’;ndfg wd{ / lxGb’ wd{ dfGg]x¿sf nlfu ;d]t ;To x’g cfpF5 . ltgLx¿n] cfˆgf] wd{sf] cEof; u/] tfklg, ltgLx¿sf ljj]sn] g} ltgLx¿nfO{ bf]iofpFb5 .

ha af}4 wd{ dfGg] JolStn] cfb/sf] ;fy d”lt{sf] ;fd’ lgx’/G5 jf To;sf] ;fd’df cx+sf/Lsf;fy a;]sf] d7jf;Lx¿sf] ;fd’df lgx’/G5, Tof] a]nf p;sf] ljj]sn] p;nfO{ p;n] uNtL ul//x]sf] 5 eg]/ eGb5 . ha Pp6f lxGb’n] ;8sdf dfuL vfg] /f]uL levf/LnfO{ e]6bf, Tof] levf/Ln] k”j{hLjgsf] p;sf] kfksf] lglDt si6 ef]lu/x]sf] 5 eGg] s’/fnfO{ ljZjf; u/]/ cfˆgf] bofsf] cefjnfO{ 6fg{ vf]Hb5, Tof] a]nf p;sf] ljj]sn] To;nfO{ bf]iofpFb5 . ha Pp6f s§/ d’;ndfgn] cNnfxsf] gfpFdf Pp6f æljZjf;3ftLsf]Æ 6fpsf] sfl6lbG5, ta p;sf] ljj]sn] p;nfO{ cfˆgf] xTof/f sk6Lkgfsf] nflu ufnL ul/x]sf] x’G5 . ha Pp6f ;’;dfrf/jfbL æv|Lli6ogÆ n] ;+f;fl/s ;DklQ e]nf ub{5, ta p;n] lgoldt ¿kdf of}g b’/frf/ ;DaGwL 6]nLlehgdf x]g]{ ljrf/ ub{5 / d08nLsf ;FuL ;b:ox¿sf] af/]df s’/f bf]rfb{5, / p;n] o:tf] ljZjf; ub{5, ls p;n] cg’u|xåf/f p4f/ kfPsf] 5, t/} klg p;sf] Åbon] p;nfO{ bf]iofpFb5 . oL ;a} s’/fx¿ tL dflg;x¿sf pbfx/0fx¿ x’g— h;n] lg/Gt/ ¿kdf kfk ul/g} /xg rfxG5g , / ljZjf; ug{sf] nflu wfld{s e”m6 s’/fx¿ kfpF5g h;åf/f ltgLx¿n] lg/Gt/ ¿kdf kfk ul/g} /xg ;Sb5g . gofF u/L ghlGdPsf t/ cfkm}nfO{ wfld{s dflg;x¿sf] ¿kdf lng]x¿sf] æwfld{stfÆ k/d]Zj/n] cfzf ug'{ ePsf] s’/faf6 6f9f, 6f9f / clt g} 6f9f x’G5g .

oL ;a} s’/fsf] nflu o;f] eGbf c;n x’G5, ls h’g dflg;x¿n] ;Tosf] af/]df slxn] ;’g]sf 5}gg ltgLx¿nfO{ bof ul/g’ k5{ eg]/ dflg;x¿nfO{ cGhfg agfpgsf] nflu e”m6f] wd{x¿nfO{ k5ofO/x]sf dflg;x¿k|lt k/d]Zj/n] ljrf/ ug'{ x’Gg . g tf ltgLx¿nfO{ k|efjsf/L 9Ëdf ;’;dfrf/ g;’gfPsf]df d08nLsf] ;fd’df ltgLx¿sf] cGhfg e”m6sf] nflu bf]if g} nufpg’ x’G5 .

km]l/ klg, ;f/f ;+;f/df uP/ d08nLn] ;’;dfrf/ k|rf/ u/]sf] xf]; eg]/ k/d]Zj/n] rfxg’ x’G5 eGg] s’/f xfdLnfO{ yfxf eP tfklg, hxfF ækm;n s6gLsf] nflu kfls;s]sf 5gÆ -x]g'{xf];— o”xGgf $M#%_, hxfF dflg;x¿ ;’;dfrf/ u|x0f ug{ tof/ 5g lsgeg] ltgLx¿sxfF k’Ugsf] nflu ltgLx¿n] cfˆgf ÅbonfO{ k/d]Zj/sf] lglDt sf]dn agfO{ lbPsf 5g , ToxfF k’UgnfO{ kljq cfTdfsf] cu’jfOnfO{ xfdLn] k5ofpg’ kb{5 .

Principle # 4

l;4fGt # $

Pp6f clGtd l;4fGt h;nfO{ xfdLn] o; cWofosf] ;’?df ljrf/ u/]sf] afOanLo ;Totfaf6 l;Sg ;S5f}F, hf] oxL xf] M olb k/d]Zj/n] kfkLx¿ cfˆgf] ÅbonfO{ sf]dn agfpF5g eGg] cfzfdf s[ofzLn eP/ Gofo ul//xg’ ePsf] xf] eg], s]xL kfkLx¿n] k/d]Zj/sf] Gofo ;xL ;s]kl5 jf c?x¿n] Tof] s’/f ef]u]sf] b]vL ;s]kl5, ltgLx¿n] cfˆgf ÅbonfO{ sf]dn agfpg]5g eg]/ xfdLn] cfzf ug'{ kb{5 . o;/L laklQkl5 ;’;dfrf/sf] lglDt hfg g;lsPsfx¿sxfF k’Ugsf] nflu df}sfx¿ x’G5g .

v|Lli6ogx¿n] dflg;x¿n] si6 ef]lu/x]sf] 7fpmFx¿df ;’;dfrf/ af8gsf] nflu df}sfx¿ vf]Hg’ kb{5 . pbfx/0fsf] nlfu, s;}n] cfˆgf] lk|o JolStnfO{ ev{/} dfq u’dfPsf] 5 eg] To:tf JolStx¿ g} k/d]Zj/n] ltgLx¿n] ;’g”g eGg] rfxg’ ePsf] s’/f ;’Ggsf] nflu v’Nnf ePsf x’g ;S5g . d kfi6/ eP/ ;]jf u/]sf] a]nf d[To’ ;+:sf/sf] a]nfdf ;’;dfrf/ k|rf/ ug]{ df}sfsf] ¿kdf lng] uy]{, / wd{zf:qsf] o:tf] eGg] jrg ;Dem]/ d To;f] uy]{, æef]hsf] 3/df hfg’eGbf zf]ssf] 3/df hfg’ c;n xf], lsgeg] hLljt dflg;n] Åbodf of] s’/f hfgL /fVg’ k5{, ls d[To’ ;a} dflg;sf] clGtd bzf xf]Æ -pkb]zs &M@_ .

ha dflg;x¿ /f]u ladf/, cfly{s 3f6f, 6’6]sf] ;DaGw, k|fs[lts k|sf]kx¿ / kfksf w]/} kl/0ffdx¿sf ;fy} kfkdflysf] Gofo h:tf s’/fx¿af6 si6 ef]Ub5g , ta ltgLx¿n] of]] s’/f hfGg’ cfjZos 5, ls ltgLx¿n] ef]u]sf si6x¿ t JoF’‰ofpg] cfjfh x’g . c:yfoL si6x¿åf/f k/d]Zj/n] kfkLx¿nfO{ cgGtsf] Gofoaf6 arfpg vf]lh/xg’ ePsf] 5 .

In Summary

;f/f+zdf

k/d]Zj/n] pxfFsf] /fHo lgdf{0f ug{nfO{ w]/} h;f] sfdx¿ ug'{ x’G5 . xfd|f] lhDd]jf/L eg]sf] pxfF;Fu a’l4dfg eP/ ;xdt x’g’ xf] .

;a} ljZjf;Lx¿n] kljq / cf1fsf/L hLjg latfpg’ kb{5 h;n] cGwsf/df ePsfx¿sf] Wofgfsif{0f ug]{ sfd ub{5, / ltgLx¿n] ;Fw} ltgLx¿df ePsf] cfzfnfO{ hf]ufpgsf] nflu tof/ ePsf] x’g’ kb{5 .

k/d]Zj/n] ;Fw} ;a} dflg;x¿nfO{ ltgLx¿sf ÅbonfO{ sf]dn t’Nofpg / kZrftfk ug{sf] nflu k|]l/t ug{nfO{ sfd ul//xg’ x’G5, / pxfFn] ltgLx¿;Fu ;[li6, r]tgf / laklQåf/f, clg s]lxn]—sfFxL ;’;dfrf/sf] af]nj6åf/f klg lg/Gt/ ¿kdf af]ln/x]/ Tof] sfd ug'{ x’G5 .

kfkLx¿n] k/d]Zj/sf] cf1f pn+3g ul//x]sf 5g eg]/ ltgLx¿nfO{ yfxf 5, / ltgLx¿n] slxn] ;’;dfrf/ g;’g]sf] eP tfklg, ltgLx¿ pxfFk|lt hjfab]xL x’g’ kg]{5 eGg] s’/f ltgLx¿n] hfGb5g . ltgLx¿sf] kfk ltgLx¿sf Åbosf] s7f]/kgfsf] k|df0f xf] . ltgLx¿sf] a9b} u/]sf] ulx/f] cwf]utL / kfksf] bf;Tj g} ltgLx¿k|ltsf] k/d]Zj/sf] j|mf]wsf] ;+s]t xf] .

wfld{s dflg;x¿sf] If]qn] ;Totfsf] vf]hL ub}{g . ltgLx¿n] cfˆgf wd{sf] e”m6 s’/fnfO{ ljZjf; u/]/ cfˆgf kfknfO{ 9fs—5f]k ug{ w]/} dg k/fpFb5g .

k/d]Zj/n] x/]s JolStsf] Åbosf] cj:yfnfO{ hfGg’ x’G5 . pxfFn] xfdLnfO{ ;’;dfrf/ u|x0f ug{ tof/ gePsf dflg;x¿sxfF ;’;dfrf/ afF8r’F8 ug{ cu’jfO{ ug'{ eP tfklg, pxfFn] Tof]eGbf klg a9L tof/ ePsf dflg;x¿sxfF uP/ xfdLn] ;’;dfrf/ afF8r’F9 u/]sf] rfxg’ x’G5 / ToxfF cu’jfO{ ug'{ x’G5 .

k/d]Zj/n] dflg;x¿sf ÅbonfO{ sf]dn kfg{sf] nflu ltgLx¿sf si6åf/f sfd ug'{ x’Fbf, xfdLn] To; df}sfnfO{ ;’–;dfrf/ k|rf/ ug]{ df}sfsf] ¿kdf lng’ kb{5 .

k/d]Zj/n] xfdLnfO{ ;f/f ;+;f/df ;’;dfrf/ k’¥ofPsf] rfxg’ x’G5, t/ k|]l/tsf] k’:tsdf lbOPsf] pbfx/0f cg’;f/ dxfg cf1fnfO{ k”/f ug{sf] nflu xfdLn] vf]Hbfv]l/ xfdLn] kljq cfTdfsf] cu’jfOnfO{ k5ofPsf xf} eGg] pxfF rfxg’ x’G5 .

hf] JolStn] pxfFnfO{ lrGgsf] nflu OdfGbf/Lk”j{s pxfFsf] vf]hL ub{5, To;nfO{ pxfFn] cfkm}nfO{ k|s6 u/L lbg’ x’g]5 .

k/d]Zj/n] xfdLn] afF8g] ;Gb]zn] pxfFsf] ;Gb]zdf ;xdlt hgfPsf] rfxg’ x’G5 .

Pslbg x/]s hflt—hfltaf6 k|ltlglwsf] ¿kdf eP/ k/d]Zj/sf] l;+xf;gsf] ;fd’Dff x/]s hfltsf ;d”xn] k/d]Zj/sf] cf/fwgf ul//x]sf x’g]5g / xfdL ;a}n] k/d]Zj/;Fu ;xdt eP/ Tof] clGtd lbg;Dd xfdLn] ug'{ kg]{ xfd|f] efusf] sfd ug'{ kb{5 . o;}n] ltgLx¿ Ps} 7fpFdf e]nf x’Fbf x/]s dfgj hfltsf ;d”xsf] ;b:on] v|Li6sf] k|]dnfO{ Ps —csf{df k|s6 ug'{ kb{5 . k/d]Zj/n] pxfFsf s]xL ;]jsx¿nfO{ s’g} ljz]if tf]lsPsf] leGg} ;+:s[ltsf dflg;x¿sxfF d08nL :yfkgf ug]{ JolStx¿nfO{ k7fP/ jf ltgLx¿nfO{ ;dy{g u/]/ cu’jfO{ ug'{ x’G5 cyjf ls t eg] ltgLx¿ cfk}m klg Tof] tf]lsPsf] ;+:s[ltdf hfG5g . h;nfO{ o;/L k7fpg] sfd ul/G5, ltgLx¿n] cfkm}nfO{ r]nf agfpg] ;]jssf] ¿kdf k|dfl0ft u/]/ r]nfx¿ agfpg] sfd u/]sf] x’g’ k5{ .

!)! To;}sf/0f wd{zf:qn] eGb5, æd”v{n] cfˆgf] dgdf eg]sf] 5, æk/d]Zj/ 5}gÆ -ehg ;+u|x !$M!_ . s]jn d”v{n] dfq To:tf] k|sf/sf] :ki6 ;TotfnfO{ bafpg] sfd ub{5 .

!)@ o;b]lv afx]s, h;n] pxfFsf] la?4df cfˆgf] ÅbonfO{ lg/Gt/ ¿kdf s7f]/ kfb{5g, ltgLx¿sf ÅbonfO{ cem w]/} s[ofzLn eP/ k/d]Zj/n] s7f]/ agfO{ lbg;d]t ;Sg’ x’G5 eg]/ wd{zf:qn] l;sfpF5 -h:t} kmf/f]nfO{ pxfFn] s7f]/ kf/L lbg’ eof]_ . o;n] of] s’/f b]vfpF5, ls To:tf] k|sf/sf dflg;x¿n] kZrftfk u5{g eg]/ s’g} cfzf ug{ ;lsGb}g .

Abrahamu amaze kugaragaza ubushake bwe bwo gutamba umwana we akunda cyane Isaka, Imana yamuhaye isezerano:

Kandi mu rubyaro rwawe ni mo amahanga yose yo mu isi azaherwa umugisha kuko wanyumviye (Itang. 22:18).

Intumwa Pawulo avuga ko iri sezerano ryahawe Aburahamu n’urubyaro rwe, mu buke si imbyaro, mu bwinshi, kandi ko urwo rubyaro ruvugwa mu buke ari Kristo (reba Gal. 3:16). Amahanga yose, cyangwa se nk’uko byanditse neza, amoko yose yo mu isi yasezeraniwe guherwa umugisha muri Kristo. Iri sezerano rya Aburahamu ryavugaga n’ibihumbi by’abanyamahanga mu isi yose bizinjira muri iyo migisha yo kuba muri Kristo. Ayo moko atandukanye mu buryo bw’uko atuye mu bice bitandukanye by’isi, bakaba ari imiryango itandukanye, imico itandukanye bakavuga n’indimi zitandukanye. Imana ishaka ko bose baherwa umugisha muri Kristo, ari yo mpamvu Yesu yapfiriye ibyaha by’ab’isi bose (reba 1 Yohana 2:2).

Nubwo Yesu yavuze ko inzira ijya mu bugingo ifunganye, kandi ko abayicamo ari bacye (reba Mat. 7:14), intumwa Yohana yaduhaye kumva ko hari abantu bazaturuka mu moko yose yo mu isi bakinjira mu bwami bw’Imana:

Hanyuma y’ibyo mbona abantu benshi umuntu atabasha kubara, bo mu mahanga yose n’imiryango yose n’amoko yose n’indimi zose, bahagaze imbere ya ya ntebe n’imbere y’Umwana w’Intama, bambaye ibishura byera kandi bafite amashami y’imikindo mu ntoki zabo, bavuga ijwi rirenga bati, “Agakiza ni ak’Imana yacu yicaye ku ntebe n’ak’Umwana w’Intama” (Ibyah. 7:9-10).

Nuko rero abana b’Imana bategerezanyije amatsiko menshi umunsi bazateranyirizwa hamwe imbere y’intebe y’Imana ari ibihumbi byinshi biturutse mu moko yose!

Abamisiyoneri benshi muri iki gihe mu ngamba zabo bitaye cyane ku kugera ku bihumbi by’abantu “basigaye inyuma” mu moko yo mu isi, bafite ibyiringiro byo kuba bashinga itorero ryiza muri buri bwoko bwo muri yo. Ibi rwose ni ibyo gushimwa, kuko Yesu yatubwiye kujya mu isi yose “tugahindura amahanga yose abigishwa (cyangwa, amoko yose)” (Mat. 28:19). Imigambi y’abantu ariko, n’ubwo yaba igamije ibyiza ite, cyane cyane iyo itarimo kuyoborwa n’Umwuka Wera, ishobora akenshi guteza ibibi kurusha ibyiza yazana. Ni ngombwa cyane gukurikiza ubwennge bw’Imana igihe dushaka kubaka ubwami bwayo. Yaduhaye ubundi buryo bw’uko dukwiye kubyifatamo duhindura abantu abigishwa kurusha ibyo tubona gusa muri Matayo 28:19.

Birashoboka ko ikintu gikunze kwirengagizwa cyane n’abo baharanira gusohoza Inshingano Nkuru ari uko Imana ari yo muvugabutumwa mukuru kuruta abandi bose, kandi ko ari gukorana na yo, atari ukuyikorera. Yitaye cyane ku kugeza ubutumwa bwiza ku isi yose kurusha umuntu uwo ari we wese, kandi ibyo ibikorana umwete cyane kurusha uwo ari we wese. Ibyo yarabyitangiye cyane kandi n’ubu irabyitangiye ku buryo yabipfiriye, kandi itararema umuntu n’umwe yari ibifite mu bitekerezo byayo, kandi n’ubu ibifite ku mutima wayo! Ibyo ni byo kwiyemeza ikintu ukakitangira!

“Gufata Isi Ku bwa Kristo”

(“Winning the World For Christ”)

Biratangaje kubona ukuntu iyo dusoma inzandiko zo mu Isezerano Rishya, tudasangamo amagambo yo kwinginga cyane abizera (nk’uko dukunze kubyumva muri iki gihe) basabwa “guhaguruka bakagenda bakageza ubutumwa bwiza mu isi yose ku bwa Kristo!” Abakristo n’abakozi b’Imana ba mbere bumvaga neza ko Imana ihagurukiye cyane gucungura isi, kandi ko umurimo wabo ari ugufatanya na yo bakajya aho ibayoboye. Nta muntu wari usobanukiwe ibi bintu nka Pawulo, we “utararakirijwe agakiza” n’umuntu n’umwe.” Ahubwo yahinduwe no gukora kw’Imana ubwayo nta muntu ikoresheje ubwo yari ari mu nzira ijya Damasiko. Kandi mu gitabo cy’Ibyakozwe cyose tugenda tubona ukuntu itorero rikura biturutse ku bantu buzuye Umwuka Wera bafatanyaga na We akabayobora. Igitabo cy’Ibyakozwe, nubwo gikunze kwitwa “Ibyakozwe n’Intumwa,” mu byukuri cyari gikwiye kwitwa “Ibyakozwe n’Imana.” Luka atangira igitabo cy’Ibyakozwe, yavuze ko inkuru ye ya mbere (Ubutumwa bwiza bumwitirirwa) yavugaga ibyo “Yesu yatangiye gukora byose no kwigisha” (Ibyak 1:1). Biragaragara ko Luka yumvaga ko igitabo cy’Ibyakozwe yari inkuru y’ibyo Yesu yari akomeje gukora no kwigisha. Yakoreraga mu bagaragu be buzuye kandi bayobowe n’Umwuka Wera kandi bemera gufatanya na we.

Niba se abakristo bo mu itorero rya mbere batarahatirwaga cyane “guhaguruka ngo bajye kubwiriza abaturanyi babo kandi bafate isi ku bwa Kristo,” inshingano yabo yari iyhe mu kubaka ubwami bw’Imana? Abatarabaga barahamagariwe by’umwihariko kubwiriza ubutumwa bwiza mu ruhame kandi ngo babe barabiherewe impano (intumwa n’abavugabutumwa) bahamagarirwaga kubaho ubuzima bwejejwe kandi bagandukira Imana, no guhora biteguye kuba bahinyuza umuntu uwo ari we wese wakerensa ibyo gukizwa kwabo. Urugero, Petero yaranditse ati,

Icyakora nubwo mwababazwa babahora gukiranuka, mwaba muhiriwe. Ntimugatinye ibyo babatinyisha kandi ntimuhagarike imitima, ahubwo mwubahe Kristo mu mitima yanyu ko ari we Mwami, kandi mube mwiteguye iteka gusubiza umuntu wese ubabajije impamvu z’ibyiringiro mufite, ariko mufite ubugwaneza, mwubaha kandi mufite imitima itabacira urubanza, kugira ngo nubwo babasebya batuka ingeso zanyu nziza zo muri Kristo bamware (1 Pet. 3:14-16).

Urabona ko Abakristo Petero yandikiraga banyuraga mu bihe byo kurenganywa. Ariko abakristo badahindutse rwose ngo batandukane n’ab’isi, ab’isi (birumvikana) ntibabatoteza. Iyo ni yo mpamvu imwe mu zituma hari ukurenganywa guke cyane mu bice bitandukanye by’isi muri iki gihe–kuko ibyo abitwa abakristo bakora ntaho bitandukaniye n’ibyo abandi bose bakora. Ntabwo mu byukuri ari abakristo na gato, bityo rero ntawe ubatoteza. Nyamara abenshi muri bene abo “bakristo” nib o ku cyumweru bahugurirwa guhaguruka bakajya “gusangira kwizera kwabo n’abaturanyi babo.” Iyo agiye kubwiriza abaturanyi babo, abo baturanyi babo batungurwa no kumva ko (ngo) bavutse ubwa kabiri. Ikirushijeho kuba kibi, “ubutumwa bwiza” babwiriza abaturanyi babo ntaho bitandukaniye no kubabwira “inkuru nziza” ko bibeshya niba bibwira yuko ibikorwa byiza no kubaha Imana hari aho bihuriye n’agakiza. Icy’ingenzi gusa ni uko “bakira Yesu nk’Umukiza wabo.”

Aho bitandukaniye, abakristo ba mbere (abo Yesu yari abereye Umwami koko) bari nk’amatara mu mwijima, bityo rero ntibari bakeneye gukurikira amasomo y’ukuntu bashobora guhamya Yesu cyangwa ukuntu bashira amanga bakabwira abaturanyi babo ko ari abayoboke ba Kristo. Bari bafite amahirwe menshi yo kubwiriza ubutumwa bwiza iyo babaga babajijijwe cyangwa basebejwe ku byerekeranye no gukiranuka kwabo. Icyo bakoraga gusa ni ukwimika Yesu nk’Umwami mu mitima yabo kandi bakaba biteguye gusubiza neza, nk’uko Petero yavuze.

Birashoboka ko itandukaniro ry’ibanze hagati y’abakristo b’iki gihe n’ab’itorero rya mbere ari iri: Abakristo b’ubu basa n’abibwira ko umukristo arangwa n’ibyo azi kandi yizera–tubyita “imyizerere,” bityo tukibanda cyane ku kubyiga. Naho abakristo ba mbere bizeraga ko umukristo arangwa n’ibyo akora–bityo rero bo bibandaga ku gukurikiza amategeko ya Kristo. Biratangaje iyo ubonye ukuntu nta mukristo wagiraga Bibiliya ye bwite mu binyejana cumi na bine bya mbere, bityo bikaba bitarashobokaga ko “basoma Bibiliya buri munsi,” ari cyo kintu cyahindutse imwe mu nshingano z’ingenzi z’umukristo muri iki gihe. Rwose simvuga ko abakristo b’iki gihe badakwiye gusoma Bibiliya buri munsi. Icyo mvuga gusa ni uko abakristo benshi cyane bahinduye kwiga Bibiliya ikintu cy’ingenzi kuruta kuyikurikiza. Nuko tukirata ko ari twe dufite imyizerere isobanutse (tutameze mbese nka ba bayoboke b’andi matorero agera ku 29,999 atari ku rwego rwacu mu myizerere) nyamara tukigendera mu mazimwe kandi tugwiza ubutunzi bwacu mu isi.

Niba dushaka koroshya imitima y’abantu ngo barusheho kwakira ubutumwa bwiza, dukwiye kubikora mu buryo bw’ibikorwa si mu nyigisho.

Imana Ni Yo Muvugabutumwa Mukuru

(God, the Greatest Evangelist)

Reka turebe twitonze umurimo w’Imana mu kubaka ubwami bwayo. Uko turushaho kumva uko ikora, ni ko turushaho kuba twashobora gufatanya na yo.

Iyo abantu bizeye Yesu, ni ikintu baba bakoresheje imitima yabo (reba Rom. 10:9-10). Bizera Umwami Yesu hanyuma bakihana. Bimura ubushake bwabo ubwabo bakimika Yesu ku ntebe yo gushaka kwabo. Kwizera bituruka ku guhinduka k’umutima.

N’iyo kandi abantu banze kwizera Yesu, na bwo ni ikintu bakoresha imitima yabo. Barinangira bakananira Imana, bityo ntibihane. Biturutse ku cyemezo cyo mu mutima wabo, bima Yesu intebe y’ubwami mu mitima yabo. Kutizera bituruka ku cyemezo gihoraho cy’umuntu kwanga guhindura umutima we.

Yesu yavuze ko imitima y’abantu bose inangiye ku buryo ntawamuzaho atari Data umumujyanyeho (reba Yohana 6:44). Imana mu mbabazi zayo ikomeza gukurura buri muntu wese imujyana kuri Yesu mu buryo bunyuranye, kandi bwose bukora ku mutima, kandi muri ubwo buryo bwose barakomeza bakoroshya imitima yabo cyangwa bakayinangira.

Ni ubuhe buryo Imana ikoresha ngo ikore ku mitima y’abantu ishaka kubakururira kuri Yesu?

Ubwa mbere ikoresha ibyaremwe byayo. Pawulo yaranditse ati,

Umujinya w’Imana uhishurwa uva mu ijuru, ubyukirijwe ubugome no gukiranirwa kw’abantu byose, bashikamiza ukuri gukiranirwa kwabo kuko bigaragara ko bazi Imana, Imana ubwayo ikaba ari yo yabahishuriye ubwo bwenge, kuko ibitaboneka byayo ari bwo bubasha bwayo buhoraho n’ubumana bwayo, bigaragara neza uhereye ku kuremwa kw’isi, bigaragazwa n’ibyo yaremye kugira ngo hatagira icyo kwireguza (Rom. 1:18-20).

Urabona ko Pawulo avuga ko abantu “bashikamiza ukuri” ni ukuvuga ngo “kumvikana cyane muri bo.” BIvuga ko, ukuri guhaguriuka muri bo kugahangana na bo, ariko bakagucinyiza bakagusubiza hasi bakanga kwemera iryo jwi ry’imbere ribemeza.

Uko ni ukuhe kuri kugaragarira buri wese mu mutima we? Pawulo yavuze ko uko kuri ari “ibitaboneka byayo, ububasha bwayo buhoraho n’ubumana bwayo,” bigaragazwa n’ “ibyo yaremye.” Abantu iyo barebye ibyaremwe n’Imana bamenya neza muri bo ko Imana iriho,[1] bakamenya ko ifite imbaraga zitangaje, ko itangaje mu kurema kandi ifite ubwenge butagereranywa, tubaye tuvuzemo bicye.

Pawulo yanzura avuga ko abantu nk’abo “nta cyo kwireguza bafite,” kandi ni byo. Imana ikomeza gutera ijwi hejuru ihamagara buri wese, yihishura kandi igerageza ngo irebe ko imitima yabo yakoroha, ariko abenshi biziba amatwi. Nyamara Imana ntirekera aho ikomeza kuvuga cyane mu bugingo bwayo, idatuza gukorera ibitangaza imbere yabo–mu ndabo, inyoni, abana bavuka, kureka k’urubura, imbuto nk’imineke na za “pome,” n’ibindi byinshi bitabarika.

Niba Imana iriho kandi ikaba ari igihangange nk’uko ibyo yaremye bibigaragaza, rwose ikwiriye kubahwa. Kandi iryo hshurirwa ry’imbere mu mutima ubutumwa bw’ingenzi rikomeza gusakuza ryamamaza ni ubu: Nimwihane! Ku bw’iyo mpamvu Pawulo ahamya ko buri wese yamaze kumva Imana imuhamagarira kwihana:

Ariko ndabaza nti ntibumvise? Yee, rwose barumvise; “ndetse ijwi ryabo ryasakaye mu isi yose, amagambo yabo agera ku mpera z’isi” (Rom. 10:18).

Mu byukuri Pawulo yavugaga iby’umurongo uzwi cyane wo muri Zaburi 19, aho mu buryo burambuye haravuga ngo,

Ijuru rivuga icyubahiro cy’Imana, isanzure ryerekana imirimo y’intoke zayo. Amanywa abwira andi manywa ibyayo, ijoro ribimenyesha irindi joro. Nta magambo cyangwa ururimi biriho, nta wumva ijwi ryabyo. Umugozi ugera wabyo [Ijwi] wakwiriye isi yose, amagambo yabyo yageze ku mpera z’isi (Zaburi 19:1-4a).

Ibi na none birerekana ko Imana ivugana na buri muntu, ijoro n’amanywa, iciye mu byo yaremye. Abantu bumvise ubutumwa bw’ibyaremwe by’Imana, bakwikubita hasi bubamye basakuza cyane bavuga amagambo nk’aya ngo, “Muremyi Ukomeye, ni wowe wandemye, kandi ikigaragara ni uko wandemeye kugira ngo nkore ubushake bwawe. None ndakwiyeguriye!”

Ubundi Buryo Imana Ivugamo

(Another Means by Which God Speaks)

Irindi hishurirwa ry’imbere mu mutima rishingiye ku biboneka ni irindi hishurirwa ry’imbere, ni ihishurirwa ritangwa n’Imana na ryo, kandi ntirishingiye ku kuba umuntu yabonye ibitangaza by’ibyaremwe. Iryo hishurirwa ry’imbere ni umutimanama wa buri muntu, ijwi rihora ryerekana amategeko y’Imana. Pawulo yaranditse ati,

Abapagani badafite amategeko y’Imana, iyo bakoze iby’amategeko ku bwabo baba bihindukiye nubwo batayafite, bakagaragaza ko umurimo utegetswe n’amategeko wanditswe mu mitima yabo, ugahamywa n’imitima ihana ibabwiriza, igafatanya n’ibitekerezo byabo kubarega cyangwa se kubaregura. Kandi ni nabyo Imana izatangaho umugabo ku munsi izacirira abantu ho iteka muri Yesu Kristo ku byahishwe byabo, nk’uko ubutumwa bwiza nahawe buri (Rom. 2:14-16).

Bityo, buri muntu wese azi gutandukanya ikibi n’icyiza. Cyangwa se tubivuze mu buryo bwumvikana neza, buri muntu wese azi ibinezeza Imana n’ibitayinezeza, kandi ku munsi w’urubanza buri wese izamuhanira ko yakoze ibyo yari azi neza ko bitayinezeza. Uko abantu bagenda basaza, bagenda barushaho kumenya kwihagararaho basobanura impamvu z’ibyaha byabo bakitsindishiriza kandi birengangiza ijwi ry’umutima uhana wabo, ariko Imana ntihwema kurangurura amategeko yayo muri bo.

Uburyo Bwa Gatatu

(A Third Means)

Ariko si ibyo gusa. Imana, umuvugabutumwa mukuru ukomeza gukora kugira ngo igeze buri wese ku kwihana, ifite ubundi buryo na none ivugana n’abantu. Dusome n’ubundi amagambo ya Pawulo:

Umujinya w’Imana uhishurwa uva mu ijuru, ubyukirijwe ubugome no gukiranirwa by’abantu byose, bashikamiza ukuri gukiranirwa kwabo (Rom. 1:18).

Urabona ko Pawulo yavuze ko umujinya w’Imana uhishurwa, ntabwo avuga ko hari umunsi uzahishurwa. Umujinya w’Imana ugaragarira buri wese mu makuba y’uburyo bwinshi ateye agahinda, ayoroshye n’akomeye, ajya atera abari mu isi. Niba Imana ishobora byose, igashobora gukora no kuburizamo icyo ishatse cyose, ibintu nk’ibyo, iyo byadutse ku birengagiza Imana, nta kindi biba byerekana uretse umujinya wayo. Abanyatewolojiya batagira umutima n’abiyita abanyabwenge (philosophers) b’abapfapfa ni bo gusa badashobora kubibona. Nyamara no mu mujinya w’Imana urukundo n’imbabazi byayo birerekanwa, kuko abo yahagurikirije umujinya wayo akenshi ubageraho ni mucye cyane kurusha uwo bari bakwiye, bityo bakaba baburiwe mu rukundo ko hari umujinya w’iteka utegereje abanga kwihana iyo bamaze gupfa. Ubu ni ubundi buryo Imana ikoresha kugira ngo ikomange imitima y’abakeneye kwihana.

Uburyo Bwa Kane

(A Fourth Means)

Hanyuma, Imana ntinyura gusa mu byaremwe, mu mutima uhana no mu makuba igerageza kwigaruriraho abantu, ahubwo inyura no mu guhamagara k’ubutumwa bwiza. Uko abagaragu bayo bagenda bayumvira kandi bakamamaza ubutumwa bwiza, bwa butumwa bumwe n’ubw’ibyaremwe, n’ubw’ijwi ryo mu mutima hamwe n’ubw’amakuba bwongera gushimangirwa: Nimwihane!

Urabona ko ibyo dukora mu ivugabutumwa ubigereranije n’ibyo Imana ikora nta mahuriro. Ibwiriza ubutumwa ubudahwema buri muntu ubuzima bwe bwose buri munsi, mu gihe umuvugabutumwa w’igihangange mu isi ashobora kuba yabwiriza ubutumwa amagana macye y’ibihumbi by’abantu mu gihe cy’imyaka nka makumyabiri mirongo itatu. Kandi abo bavugabutumwa ubusanzwe babwiriza itsinda runaka ry’abantu incuro imwe gusa mu gihe kigufi gusa. Mu byukuri iryo rimwe ni yo mahirwe abo bavugabutumwa baba bemerewe guha abantu ukurikije ibyo Yesu yategetse by’uko bakunkumura umukungugu wo mu birenge byabo mu gihe umudugudu runaka cyangwa urugo runaka banze kubakira (reba Mat. 10:14). Ibi byose biravuga gusa ko iyo tugereranyije ivugabutumwa ry’Imana ridahwema, ry’isi yose, ritangaje, ryemeza umutima n’ivugabutumwa ryacu rifite imipaka ritarenga usanga nta mahuriro.

Iyi myumvire idufasha gusobanukirwa neza kurushaho inshingano zacu mu ivugabutumwa no mu kubaka ubwami bw’Imana. Ariko mbere y’uko tureba uruhare rwacu by’umwihariko, hari ikindi kintu cy’ingenzi tutagomba kwirengagiza.

Nk’uko twabivuze mbere, kwihana no kwizera ni ibintu abantu bakoresha imitima yabo. Imana yifuza ko buri muntu wese yakwicisha bugufi, akoroshya umutima we, akihana akizera Umwami Yesu. Ku bw’iyo mpamvu, Imana ikomeza gukora ubudahwema ku mitima y’abantu mu buryo bwinshi nk’uko tumaze kubusobanura.

Kandi na none birumvikana ko, Imana izi umutima wa buri muntu. Imenya aboroshya imitima yabo ikamenya n’abayinangira. Imenya utega amatwi ubutumwa bwayo budahwema ikamenya n’ubwirengagiza. Imenya ufite umutima uteye mu buryo haramutse hagize amakuba runaka atera byatuma akingura umutima we akihana. Imenya n’abafite imitima inangiye cyane ku buryo nta byiringiro byo kwihana kwabo. (urgero yabwiye Yeremiya incuro eshatu zose ngo ntiyirirwe asengera Isirayeli kuko imitima yabo yabaye akahebwe itagishobora kwihana; reba Yer. 7:16; 11:14; 14:11.)[2] Imenya n’abafite imitima yoroshye cyane ku buryo Umwuka Wera wayo abemeje akandi gato gusa bahera ko bihana.

Hamwe n’ibi byose se, ni iki dushobora kwiga ku ruhare rw’itorero mu ivugabutumwa no kubaka ubwami bw’Imana?

Ihame#1

(Principle #1)

Ubwa mbere, mbese ntibyumvikana ko Imana, Umuvugabutumwa Mukuru ukora 95% by’umurimo wose w’ivugabutumwa kandi ukomeza gushyira ijwi hejuru adahwema abwira buri muntu buri munsi, yakohereza abakozi bayo kubwira ubutumwa bwiza abantu bafite imitima yoroshye yakwakira ubutumwa itaruhanyije aho kubohereza ku bantu badashobora kubwakira? Ni ko mbyumva.

Mbese na none ntibishoboka ko Imana, Umuvugabutumwa Mukuru wabwirije abantu bose ubutumwa bwiza buri gihe cyose cy’ubuzima bwabo, yahitamo no kutirushya igira uwo yohereza kubwiriza abantu bagaragaje ko batitaye ku byo ibabwira kumara imyaka myinshi? Kuki yakwirushya ibwira abantu 5% by’ibintu yari isigaje kubabwira niba baravuniye ibiti mu matwi bakirengagiza 95% yamaze imyaka igerageza kubabwira? Ndibwira ko igishoboka cyane ari uko Imana yakoherereza abantu nk’abo ibyago bikaba byatuma imitima yabo yoroha. Bigenze bityo kandi na bo bakoroshya imitima yabo, noneho byaba bifite ishingiro gutekereza ko yakohereza abagaragu bayo bakabwiriza ubutumwa bwiza.

Hari ushobora kuvuga ko Imana yakohereza abakozi bayo kubwiriza ubutumwa bwiza abantu izi neza ko batazihana kugira ngo bazabure icyo bireguza ku munsi w’amateka. Nyamara wibuke ko, ukurikije uko Bibiliya ivuga, abo bantu n’ubundi batagifite icyo bireguza imbere y’Imana kuko idahwema kubihishurira ibinyujije mu byaremwe byayo (reba Rom. 1:20). Bityo rero iyo Imana yohereje umwe mu bakozi bayo ku bantu nk’abo si ukugira ngo batazagira icyo bireguza, ahubwo biba ari ukugira ngo barusheho kugira ibyo bazabazwa.

Niba rero ari ukuri ko Imana yohereza abakozi bayo ku bantu ibona bafite imitima yakwakira ubutumwa bwiza, twe nk’abakozi bayo dukwiye gusenga tugasaba ubwenge bwayo kugira ngo tumenye abo izi ko ari ibisarurwa byeze bikeneye gusarurwa tukaba ari bo dusanga.

Urugero Rwo Muri Bibiliya

(A Scriptural Example)

Iri hame rigaragara neza cyane mu murimo wa Filipo umubwirizabutumwa nk’uko byanditse mu gitabo cy’Ibyakozwe. Filipo yari yabwirije i Samariya abantu bafite imitima yakira, ariko nyuma yaje kuyoborwa na marayika kujya guca mu nzira runaka. Aho yayobowe ku muntu washakaga Imana bitangaje:

Bukeye marayika w’Umwami Imana abwira Filipo ati, “Haguruka ugane ikusi, ugere mu nzira imanuka iva i Yerusalemu ikajya i Gaza, ya yindi ica mu butayu.” Arahaguruka aragenda. Nuko haza Umunyetiyopiya w’inkone, umutware w’umunyabyuma w’ibintu byose bya Kandake, umugabekazi w’Abanyetiyopiya. Yari yaragiye i Yerusalemu gusenga. Yasubiragayo yicaye mu igare rye, asoma igitabo cy’umuhanuzi Yesaya. Umwuka abwira Filipo ati, “Sanga ririya gare ujyane na ryo.” Filipo arirukanka yumva asoma igitabo cy’umuhanuzi Yesaya, aramubaza ati, “Ibyo usoma ibyo urabyumva?” Undi ati, “Nabibasha nte ntabonye ubinsobanurira?” Yinginga Filipo ngo yurire bicarane. Ibyo yasomaga mu byanditswe byari ibi ngo:

Yajyanywe nk’intama bajyana mu ibagiro, kandi nk’uko umwana w’intama ucecekera imbere y’uwukemura ubwoya, ni ko atabumbuye akanwa ke. Ubwo yacishwaga bugufi, urubanza rwari rumukwiriye barumukuyeho. Umuryango we uzamenyekana ute? Ko ubugingo bwe bukuwe mu isi?”.

Iyo nkone ibaza Filipo iti, “Ndakwinginga mbwira, ayo magambo umuhanuzi yayavuze kuri nde? Yayivuzeho cyangwa yayavuze ku wundi?” Filipo aterura amagambo, ahera kuri ibyo byanditswe amubwira ubutumwa bwiza bwa Yesu. Bakigenda mu nzira bagera ku mazi, iyo nkone iramubaza iti, “Dore amazi, ikimbuza kubatizwa ni iki?” Filipo arayisubiza ati, “Niba wizeye mu mutima wawe wose birashoboka.” Na yo iti, “Nizeye Yesu Kristo ko ari Umwana w’Imana.” Itegeka ko bahagarika igare, baramanuka bajya mu mazi bombi Filipo n’inkone, arayibatiza. Bavuye mu mazi Umwuka w’Imana ajyana Filipo inkone ntiyasubira kumubona, nuko ikomeza kugenda inezerewe (Ibyak. 8:26-39).

Filipo yayobowe n’Imana kujya kwigisha umuntu wari ushonje cyane mu mwuka ku buryo yari yagombye gufata urugendo rwo kuva muri Afrika akaza i Yerusalemu gusenga Imana kandi yari yaguze nibura umwe mu mizingo y’ibitabo by’ubuhanuzi bwa Yesaya. Agisoma Yesaya 53, igice cyo mu Isezerano rya Kera gisobanutse cyane kivuga mu buryo burambuye kwitanga kwa Kristo nk’impongano y’ibyaha,akinibaza uwo Yesaya yandikagaho, Filipo aba arahageze, yiteguye gusobanura ibyo inkone yasomaga! Uwo yari umuntu weze rwose ugeze igihe cyo gukizwa! Imana yari izi umutima we hanyuma yohereza Filipo.

Uburyo Bwiza Kurushaho

(A Better Way)

Mbega ukuntu ari byiza kuyoborwa n’Umwuka ku bantu biteguye kwakira aho gukwira mu bantu badashobora kwakira ubutumwa kuko tuba twishinja ko niba tutababwirije batazigera bagira amahirwe yo kugerwaho n’ubutumwa bwiza. Ntiwibagirwe–umuntu wese uhura na we aba arimo abwirizwa n’Imana ubudahwema. Byaba byiza kurushaho tugiye tubanza kubabaza uko umutima wabo uhana ubamereye hanyuma tukamenya niba bakira iby’Imana cyangwa batabyakira, kuko buri wese aba arwana n’ijwi rimushinja mu buryo bumwe cyangwa ubundi.

Urundi rugero rw’iryo hame ni ugukizwa kwa Koruneliyo n’ab’urugo rwe babwirijwe na Petero, wari wayobowe n’Imana mu buryo bw’igitangaza ngo ajye kubwiriza ubutumwa bwiza iri tsinda ry’abanyamahanga rifite imitima yiteguye cyane kwakira. Nta gushidikanya Koruneliyo yari umuntu utega amatwi umutima- nama we kandi ushaka Imana cyane, nk’uko bigaragazwa no gufasha abakene kwe n’ubuzima bwe bwo gusenga (reba Ibyak 10:2). Imana yamuhuje na Petero, atega amatwi ubutumwa bwa Petero n’umutima ukunze kandi akizwa mu buryo bushimishije cyane.

Mbega ukuntu byaba birimo ubwenge tugiye dusenga tugasaba Umwuka Wera akatuyobora ku bantu bakinguye imitima yabo aho guta umwanya tugerageza gufata ingamba zo kugabanya imijyi yacu mo ibice dushyiraho amatsinda y’abantu bajya kubwiriza ubutumwa muri buri gice inzu ku nzu, n’urugo ku rundi. Iyo Petero icyo gihe aza kuba ari mu nama y’abamisiyoneri i Yerusalemu bashyiraho ingamba z’ivugabutumwa cyangwa Filipo agakomeza kubwiriza ubutumwa i Samariya, urugo rwa Koruneliyo na ya nkone y’Umunyetiyopiya ntibaba baragezweho n’agakiza.

Birumvikana ko ababwirizabutumwa n’intumwa bashobora kuyoborwa kujya kubwiriza ubutumwa bwiza mu ruhame rw’abantu benshi barimo abafite imitima yoroshye ishobora kwakira, n’abafite imitima inangiye itakira. Ariko na bwo bagomba gusenga bakabaza Imana aho ishaka ko bajya kubwiriza. Na none dusanga mu gitabo cy’Ibyakozwe aho abantu basizwe amavuta y’Imana kandi bayobowe n’Umwuka Wera bafatanya na we yubaka ubwami bw’Imana. Mbega ukuntu uburyo ab’itorero rya mbere bakoreshaga butandukanye n’ubw’iry’ubu. Mbega ukuntu umusaruro utandukanye! Kuki tutakwigana ibintu byarimo ubutsinzi bungana butyo?

Ihame #2

(Principle #2)

Ni mu bundi buryo buhe amahame ya Bibiliya twabanje kubona mu ntangiriro z’iki gice adufasha uruhare rwacu mu ivugabutumwa no kubaka ubwami bw’Imana?

Niba Imana yarashyizeho ityo ko ibyaremwe, umutima – nama hamwe n’amakuba byose bifatanyiriza hamwe guhamagarira abana b’abantu kwihana, nuko rero ababwiriza ubutumwa bwiza bagomba kumenya neza niba batarimo kubwiriza ubutumwa buvuguruzanya n’ubwo. Nyamara abenshi ni bwo babwiriza! Ubutumwa bwabo buvuguruza mu buryo butaziguye buri kintu cyose Imana irimo igerageza kubwira abanyabyaha! Ubutumwa bwabo bw’ubuntu budashingiye kuri Bibiliya bushyigikira igitekerezo cy’uko gukiranuka no kugandukira Imana bitari ngombwa kugira ngo umuntu ahabwe ubugingo buhoraho. Mu kutavuga ko ari ngombwa kwihana kugira ngo umuntu abone agakiza, mu gushimangira ko agakiza kadaturuka ku bikorwa (mu buryo Pawulo atigeze ashaka ko ari ko byumvikana), mu byukuri ahubwo barwanya Imana, bagatuma abantu binjira kurushaho mu buyobe bubi buzana kurimbuka kwabo, kuko icyo gihe noneho baba bibwira rwose badashidikanya ko bakijijwe kandi mu byukuri badakijijwe. Mbega ibyago, igihe abitwa intumwa z’Imana ari bo ahubwo barwanya Imana kandi bavuga ko ari yo bahagarariye!

Yesu yadutegetse kwigisha “kwihana kugira ngo abantu bababarirwe ibyaha” (Luka 24:47). Ubwo butumwa buba bushimangira ubwo Imana iba yaragiye ikomeza kubwira abanyabyaha ubuzima bwabo bwose. Ubutumwa bwiza busatura imitima y’abantu bugakomeretsa abafite imitima yinangiye. Ariko ubutumwa bw’iki gihe busiga abantu amavuta bubabwira uburyo Imana ibakunda cyane (ikintu nta ntumwa n’imwe yigeze ivuga igihe babaga babwiriza ubutumwa nk’uko tubibona mu gitabo cy’Ibyakozwe), butuma bibwira ko Imana itabarakariye kandi ko rwose imyifatire yabo ntacyo iyitwaye. Bahora babwirwa ko icyo bakeneye gukora gusa ari “ukwakira Yesu.” Ariko Umwami w’abami kandi Umutware w’abatware ntakeneye ko tumwakira. Ikibazo si ukuvuga ngo, “Wemeye kwakira Yesu?” Ahubwo ni, “Mbese Yesu yemeye kukwakira?” Igisubizo ni, nutihana ngo umukurikire, umuteye isoni, kandi imbabazi ze icyo zikora gusa ni uguhamya ko ukwiye umuriro utazima.

Nkurikije ubutumwa bwiza bw’iki gihe bupfobya cyane ubuntu bw’Imana, sinabura gutangazwa n’ukuntu ibihugu bimwe, biyobowe n’abantu bahawe n’Imana ubutware bwo gutegeka ibyo bihugu (kandi ibi ntawabijyaho impaka; reba Dan. 4:17, 25, 32l 5:21; Yohana 19:11; Ibyak 12:23; Rom. 13:1), bifungira imipaka yabyo abamisiyoneri baturuka mu bihugu by’i Bulayi n’Amerika. Aho impamvu ntiyaba ari uko Imana igerageza kurinda ibyo bihugu ngo bitagerwamo n’ubwo butumwa bupfuye?

Ihame #3

(Principle #3)

Amahame twabanje kubona muri iki gice anadufasha kurushaho kumva neza uko Imana ibona abantu bakurikira amadini y’ibinyoma. Mbese n’abantu bari mu bujiji bakwiriye kugirirwa impuhwe kuko batigeze bagira amahirwe yo kumva ukuri? Mbese amakosa yose ni ukuyashyira ku itorero kuko ritegeze rijya kubabwiriza ubutumwa?

Oya, abo bantu ntibayobewe ukuri. Bashobora kuba batazi ibintu byose nk’ibyo umukristo wizera Bibiliya azi, ariko bazi ibintu byose Imana yihishuraho ibinyujije mu byaremwe, mu mutima- nama no mu makuba. Ni abantu Imana iba yarakomeje guhamagarira kwihana mu buzima bwabo bwose, nubwo baba batarigeze babona umukristo cyangwa ngo babe barumvise ubutumwa bwiza. Ikindi kandi baba baragiye boroshya imitima yabo cyangwa bakayinangira ku ijwi ry’Imana.

Pawulo yanditse ku bujiji bw’abatizera ahishura n’impamvu yo kujijwa kwabo:

Ni cyo gituma mvuga ibi, nkabihamya mu Mwami yuko mutakigenda nk’uko abapagani bagenda, bakurikiza ibitagira umumaro byo mu mitima yabo, ubwenge bwabo buri mu mwijima kandi ubujiji buri muri bo no kunangirwa kw’imitima yabo, byabatandukanije n’ubugingo buva ku Mana. Kandi babaye ibiti biha ubusambanyi bwinshi, gukora iby’isoni nke byose bifatanije no kwifuza (Ef 4:17-19).

Urabona yuko impamvu abapagani bari mu bujiji ari “ukubera kunangirwa kw’imitima yabo.” Pawulo kandi avuga ko “babaye ibiti.” Birumvikana ko yavugaga uko imitima yabo imeze. Mbese nk’amabavu; amabavu aza ku biganza by’abantu bakunze gukoresha ibintu bikomeye bikagenda bikuba uruhu rwabo. Uruhu rwajeho amabavu, nk’inkokora z’ihene, ntiruba rucyumva cyane, ushobora gukoraho umuntu ntiyumve. Ni ko bimeze no ku bantu bakomeza kunangira imitima yabo ku muhamagaro w’Imana ukorera mu byaremwe, mu mutima – nama no mu makuba, imitima yabo ihinduka ibiti, bigatuma itagishobora kumva iryo jwi ry’Imana. Ni yo mpamvu ubushakashatsi bwerekana ko muri rusange uko abantu basaza imitima yabo igenda yinangira. Uko umuntu agenda asaza ni ko amahirwe y’uko yakwihana agenda agabanuka. Abavugabutumwa b’abanyabwenge bibanda ku bantu bakiri bato.

Icyaha cy’Abatizera

(The Guilt of the Unbelieving)

Ikindi kimenyetso cyerekana ko Imana ibara abantu ho icyaha n’ubwo baba batarigeze bumva ubutumwa bwiza ni uko ibaha ibihano. Iyo Imana iza kuba itababaraho ibyaha bakora ntiyabahana. Ariko kuko ibahana, bituma tudashidikanya ko ibabaraho icyaha, kandi niba ibabaraho icyaha, bagomba kuba baba bazi ko ibyo bakora bitayishimisha.

Uburyo bumwe Imana ikoresha ihana abinangira ku ijwi ry’Imana ribahamagarira kwihana ni “ukubareka” ngo bakurikize ibyo imitima yabo irarikiye maze babe imbata z’ibyangiza byimbitse kurushaho. Pawulo yaranditse ati:

Kuko ubwo bamenye Imana batayubahirije nk’Imana, habe no kuyishima, ahubwo bahinduka abibwira ibitagira umumaro, maze imitima yabo y’ibirimarima icura umwijima. Biyise abanyabwenge bahinduka abapfu, maze ubwiza bw’Imana idapfa babuhindura ibishushanyo by’abantu bapfa, n’iby’ibiguruka, n’iby’ibigenza amaguru ane, n’iby’ibikururuka.

Ni cyo cyatumye Imana ibareka ngo bakurikize ibyo imitima yabo irarikiye, bakore ibiteye isoni bononane imibiri yabo, kuko baguraniye ukuri kw’Imana gukurikiza ibinyoma, bakaramya ibyaremwe bakabikorera kubirutisha Imana Rurema, ari yo ishimwa iteka ryose. Amen.

Ni cyo cyatumye Imana ibarekera ibyonona, ndetse bigeza ubwo abagore babo bakoresha imibiri yabo uburyo bunyuranye n’ubwo yaremewe. Kandi n’abagabo ni uko, bareka kugirira abagore ibyo imibiri yabo yaremewe, bashyushywa no kurarikirana. Abagabo bagirirana n’abandi bagabo ibiteye isoni, bituma mu mibiri yabo bagarurirwa ingaruka mbi ikwiriye kuyoba kwabobabo.

Kandi ubwo banze kumenya Imana, ni cyo cyatumye Imana ibareka ngo bagire imitima yabaye akahebwe bakora ibidakwiriye. Buzuye gukiranirwa kose n’ububi, no kurarikira n’igomwa, buzuye n’ishyari n’ubwicanyi, n’intonganya no gusebaniriza mu byongorerano, n’abatukana, n’abanga Imana n’abanyagasuzuguro, n’abirarira n’abahimba ibibi, n’abatumvira ababyeyi n’indakurwa ku izima, n’abava mu masezerano n’abadakunda ababo n’intababarira, nubwo bamenye iteka ry’Imana yuko abakora ibisa bityo bakwiriye gupfa, uretse kubikora ubwabo bashima n’abandi babikora. (Rom. 1:21-32).

Urabona uburyo Pawulo ashimangira ukuntu umuntu ahamwa n’icyaha imbere y’Imana. Abapagani “bamenye Imana,” ariko “ntibayubahirije nk’Imana, cyangwa ngo bayishime.” “Baguraniye ukuri kw’Imana gukurikiza ibinyoma,” ni ukuvuga ko bahuye n’ukuri kw’Imana. Bityo rero Imana “yarabaretse” ngo bararikire ibyonona, kugeza ubwo abantu bakora ibintu biteye isoni, by’amahano kandi byo kuyoba kuko barushijeho gushayisha mu byaha. Ni nk’aho Imana ivuga iti, “Mbese murashaka kuba imbata z’ibyaha aho kuba imbata zanjye? Ngaho nababwira iki. Simbabujije, kandi muzagenda murushaho kuba imbata z’iyo mana mukunda.”

Ndibwira ko umuntu yanavuga ko ubu buryo bwo guhana kw’Imana bwerekana imbabazi zayo, kuko umuntu ashobora gutekereza ko uko abantu barushaho gushayisha mu byaha no kuba babi cyane, bashobora kugeraho bagakanguka bakabona ko ibyo barimo bidakwiye. Umuntu yibaza impamvu abatinganyi batibaza ikibazo bati, “Kuki ndarikira kugira imibonano n’umuntu duhuje igitsina kandi tudashobora gukora imibonano mpuzabitsina nyayo koko? Ibi biteye isoni!” Mu buryo bumwe umuntu yavuga ati Imana koko “ni ko yabaremye” (nk’uko ubwabo bakunze kubyitwaza iyo bashaka gushyigikira uko kuyoba kwabo), mu buryo gusa bwo kuvuga ko Imana yemera bikababaho, kandi bitewe gusa n’uko yiringira ko igihe kimwe izabakangura kugira ngo bihane bamenye imbabazi zayo zitangaje.

Ntabwo ari abatinganyi gusa bakwiriye ibyo bibazo. Pawulo yashyize ku rutonde ibyaha byinshi bibata abantu bigaragara nk’igihano Imana ihaye abanze kuyikorera. Miliyari z’abantu bakagombye kwibaza ku myifatire yabo mibi. “Kuki nanga umuryango wanjye bwite?” “Kuki nshimishwa no gukwiza amazimwe?” “Kuki ntajya nigera na rimwe nyurwa n’ibyo mfite?” “Kuki nkomeza kumva mpatwa cyane kureba sinema z’ubusambanyi?” Imana abo bose yarabaretse ngo babatwe n’iyo mana yabo.

Nta gushidikanya ko umuntu uwo ari we wese igihe icyo ari cyo cyose ashobora koroshya umutima we, akihana akizera Yesu. Bamwe mu banyabyaha bakomeye mu isi b’imitima inangiye cyane bagiye babikora, kandi Imana ikababohora ikabezaho ibyaha byabo! Igihe cyose umuntu agihumeka, Imana iba ikimwongera amahirwe yo kwihana.

Nta kintu Bakwireguza

(No Excuses)

Pawulo avuga ko abanyabyaha badafite icyo kwireguza. Iyo bacira abandi urubanza baba bagaragaza ko bazi gutandukanya ikibi n’icyiza, bityo bakaba rwose abo gucirwaho iteka n’Imana:

Ni cyo gituma utagira icyo kwireguza, wa muntu we ucira abandi urubanza. Ubwo ucira undi urubanza uba witsindishirije, kuko wowe umucira urubanza ukora bimwe n’ibyo akora. Ariko tuzi yuko iteka Imana izacira ku bakora bene ibyo ari iry’ukuri. Wowe muntu ucira urubanza abakora bene ibyo nawe ukabikora, mbese wibwira yuko uzakira iteka ry’Imana, kandi usuzugura ubutunzi bwo kugira neza kwayo, n’ubw’imbabazi zayo n’ubwo kwihangana kwayo? Ntuzi yuko kugira neza kw’Imana ari ko kukurehereza kwihana? (Rom. 2:1-4).

Pawulo yavuze ko gutegereza kw’Imana no kwihangana kwayo ari uguha abantu amahirwe yo kwihana. Ikindi kandi, nk’uko Pawulo akomeza kuvuga, yagaragaje ko abihana bakagendera mu buzima bwo gukiranuka ari bo bonyine bazaragwa ubwami bw’Imana:

Ariko kuko ufite umutima unangiwe utihana, wirindirije umujinya uzaba ku munsi w’uburakari, ubwo amateka y’ukuri y’Imana azahishurwa, kuko Imana izitura umuntu wese ibikwiriye ibyo yakoze. Abashaka ubwiza n’icyubahiro no kudapfa babishakisha gukora ibyiza badacogora, izabitura ubugingo buhoraho. Ariko abafite imitima ikunda kwirema ibice ntibumvire iby’ukuri ahubwo bakumvira gukiranirwa, izabitura umujinya n’uburakari n’amakuba n’ibyago. Ni byo izateza umuntu wese ukora ibyaha, uhereye ku Muyuda ukageza ku Mugiriki. Ariko ubwiza n’icyubahiro n’amahoro, ni byo izitura umuntu wese ukora ibyiza, uhereye ku Muyuda ukageza ku Mugiriki (Rom. 2:5-10).

Mu buryo bugaragara neza, Pawulo ntuiyemeranya n’abigisha ko abantu bapfa gusa “kwemera Yesu nk’Umukiza” ubugingo buhoraho bukaba bubaye ubwabo. Ahubwo, ni abihana kandi “ntibacogore gukora ibyiza bashaka ubwiza n’icyubahiro no kudapfa.”

Ariko se ibi ntibivuga ko abantu bashobora gukomeza gukurikira andi madini atari ubukristo bagakizwa niba gusa bihannye kandi bakumvira Imana?

Oya, nta gakiza kariho atari muri Yesu bitewe n’impamvu nyinshi; imwe muri zo ni uko ari Yesu gusa ushobora kubatura abantu mu bubata bw’ibyaha.

Ariko se igihe bashatse kwihana, bazamenya bate kwambaza Yesu batarigeze bamwumva?

Imana, yo imenya imitima y’abantu bose, izihishurira umuntu wese uyishakana umutima ukunze. Yesu yarasezeranye ati, “Mushake muzabona” (Mat. 7:7), kandi Imana ishaka ko buri muntu ayishaka (reba Ibyak 17:26-27). Iyo ibonye umuntu ufite umutima wumva kubwiriza kwayo kudahwema, imwoherereza ubutumwa bwiza, nk’uko yabikoreye ya nkone y’Umunyetiyopiya n’urugo rwa Koruneliyo. Imana nta n’ubwo igendera ku kuba Itorero ryakoze cyangwa ritakoze, nk’uko yabigaragaje mu gukizwa kwa Pawulo w’i Taruso. Iyo hatagize uboneka ngo ashyire ubutumwa bwiza umuntu ushaka Imana nta buryarya, Imana ubwayo irihagurukira! Maze kumva ubuhamya bwinshi mu bihugu bitemera ubutumwa bwiza, bw’abantu bakizwa babonye Yesu mu iyerekwa.

Kuki Abantu Ari Abanyedini?

(Why People Are Religious?)

Impamvu ni uko abakurikira amadini y’ibinyoma baba atari abantu bashaka ukuri koko. Ahubwo baba abanyedini kuko gusa bashaka ikintu cyo kwitsindishiriza cyangwa guhisha ibyaha byabo. Kuko bakomeza kwica amategeko y’umutima – nama wabo, bashaka uburyo bihisha inyuma y’idini. Ku bwo gukora imihango y’idini ryabo bakihumuriza biyumvisha ubwabo ko batazajya mu muriro. Ibi ni kimwe ku banyedini bose, baba “abakristo” b’ibinyoma (harimo na babandi babwiriza iby’ubuntu budasobanutse) baba Ababudha, Abayisilamu n’Abahindu. Nubwo baba bakora iby’idini ryabo, umutima – nama wabo ubacira urubanza.

Iyo Umubuda yunama aramya ibigirwamana bye cyangwa imbere y’umukuru w’idini ryabo aho yicaye aho nk’ikigirwamana, umutima – nama we ukomeza kumubwira ko ibyo akora ibyo ari bibi. Iyo umuhindu yiburanira agerageza gushaka kuvuga ko ikimubujije kugirira impuhwe umushonji umutegeye amashyi amusaba mu muhanda ngo amufashe ari uko uwo mushonji arimo arababazwa kubera ibyaha yakoze mu buzima bwe bwabanjirije ubwo, umutima – nama we uramushinja. Iyo umuyisilamu w’intagondwa aciye “umukafiri” umutwe mu izina rya Allah, umutima – nama we umuvugiriza induru umwereka uburyarya bwe bwuzuye ubwicanyi. Iyo “umukristo” yirundaniriza ubutunzi mu isi, ahora mu mashusho y’ubusambanyi kuri televiziyo, asebya abakristo bagenzi be mu byongorerano, kandi akomeza kwiringira ko ubuntu ari bwo bwamukijije, umutima we umucira urubanza. Izi zose ni ingero z’abantu bashaka gukomeza gukora ibyaha bakaba barabonye ibinyoma by’idini bizera bikabafasha gukomeza gukora ibyaha. “Gukiranuka” kw’abapagani nyamara b’abanyedini kuri kure, kure, kure cyane y’uko Imana ibashaka.

Ibi byose ni ukuvuga ko Imana idafata abantu bo mu madini y’ibinyoma nk’injiji zo kugirirwa impuhwe ngo bitewe n’uko batigeze bumva ukuri. Nta n’ubwo ubujiji bwabo bubarwa ku Itorero ngo ntryabwirije ubutumwa nk’uko bikwiriye.

Mbisubiremo, nubwo tuzi ko Imana ishaka ko Itorero ribwiriza ubutumwa bwiza ku isi yose, tugomba gukurikira ubuyobozi bw’Umwuka Wera akatuyobora aho “imirima yeze igeze gusarurwa” (reba Yohana 4:35), aho abantu biteguye kwakira kuko imitima yabo bayorohereje Imana idahwema kubasanga.

Ihame #4

(Principle #4)

Ihame rya nyuma dushobora kwiga mu kuri kwa Bibiliya twabonye mbere muri iki gice ni iri: Niba Imana ihana abanyabyaha ishaka ko bakoroshya imitima yabo, tugomba kumva ko abanyabyaha bamwe, nyuma yo kunyura mu bihano by’Imana cyangwa bamaze kwitegereza aho abandi banyabyaha bahanwa, bazoroshya imitima yabo. Bityo rero nyuma y’amakuba haba hari amahirwe yo kugeza ubutumwa bwiza ku bantu utashoboraga kugeraho mbere.

Abakristo bakwiye gushakisha bakamenya aho amahirwe yo kujyana ubutumwa bwiza ari; aho abantu bari mu bibazo. Urugero nk’ahantu abantu baba baheruka gupfusha ababo, baba bashobora kuba bakingura imitima yabo bakumva icyo Imana ishaka ko bumva. Nkiri umupastori, igihe cyose habaye gushyingura umuntu witabye Imana ntabwo ayo mahirwe yancagaho ntabwirije ubutumwa bwiza, nibuka ko Bibiliya ivuga ngo, “Kujya mu rugo rurimo imiborogo biruta kujya mu rugo rurimo ibirori, kuko ibyo ari byo herezo ry’abantu bose, kandi ukiriho azabihorana ku mutima we (Umubw 7:2).

Iyo abantu bahuye n’ibibazo by’uburwayi, igihombo n’ubukene, gutana kw’abakundanaga, ibiza n’ibindi by’ingaruka n’ibihano by’ibyaha, baba bakeneye kumenya ko iyo mibabaro ari akanyafu ko kubakangura ngo bahindukirire Imana. Mu buryo bw’imibabaro y’akanya gato Imana iba igerageza gukiza abanyabyaha gucirwaho iteka by’iteka ryose.

Incamake

(In Summary)

Imana ni yo igira uruhare runini cyane mu kubaka ubwami bwayo. Twe inshingano yacu ni ukugira ubwenge bwo kumenya kugendana na yo.

Abizera bose bahamagarirwa kubaho ubuzima bwejejwe kugira ngo bamurikire abari mu mwijima, kandi bagomba guhora biteguye gusubiza umuntu wese ubabajije iby’ibyiringiro byabo.

Imana iteka iba ikora ku bugingo bwa buri muntu ngo ashobore koroshya umutima we yihane, ivugana n’abantu ubudahwema ibinyujije mu byaremwe, mu mutima – nama no mu makuba, kandi ubundi ikabinyuza mu ivugabutumwa.

Abanyabyaha baba bazi neza ko barimo bacumura ku Mana, kandi bahamwa n’ibyaha byabo nubwo baba batarigeze bumva ubutumwa bwiza. Icyaha cyabo ni ikimenyetso cyo kwinangira kw’imitima yabo. Gukomeza kugenda bononekara mu ngeso zabo no kuba imbata z’icyaha bigaragaza umujinya w’Imana kuri bo.

Abanyedini si ukuvuga ko iteka baba bashaka ukuri. Ahubwo akenshi baba bagerageza gushyigikira ibyaha byabo mu kwizera ibinyoma by’idini ryabo.

Imana izi umutima wa buri muntu. Nubwo ishobora kudutuma kujya kubwiriza ubutumwa bwiza abantu bafite imitima yinangiye, ariko cyane cyane abo itwoherezaho ni abafite imitima yoroshye yiteguriye kwakira ubutumwa bwiza.

Uko Imana ikora ku bugingo bw’abantu ngo yoroshye imitima yabo biciye mu mibabaro, tugomba gusingira ayo mahirwe yo kubabwiriza ubutumwa bwiza ntaducike.

Imana ishaka ko tujyana ubutumwa bwiza ku isi yose, ariko ishaka ko tugendera ku ijwi ry’Umwuka Wera mu gihe dusohoza Inshingano Nkuru yacu, nk’uko bigaragara mu gitabo cy’Ibyakozwe.

Imana yihishurira buri muntu wese ushaka kuyimenya nta buryarya.

Imana ishaka ko ubutumwa tubwiriza buhuza n’ubwayo.

Umunsi umwe hazaboneka abantu bavuye muri buri bwoko bahagarare imbere y’intebe y’Imana baramya, kandi tugomba gukora uruhare rwacu tugafatanya n’Imana kugera kuri iyo ntego. Bityo rero abantu b’Imana bagomba kwerekana urukundo rwa Kristo ku bantu ba buri bwoko bwo mu isi bahuye na bo. Imana ijya ikoresha bamwe mu bakozi bayo kugera by’umwihariko ku bwoko runaka badahuje umuco, biciye mu kohereza no gushyigikira abashinga amatorero, cyangwa bo ubwayo bakigirayo. Aboherejwe bagomba guhindura abantu abigishwa, bakagaragaza koko ko ari abakozi b’Imana bahindura abantu abigishwa!

Amagambo y’Umusozo

(Final Words)

Ndashima Imana cyane yanshoboje gusohora iki gitabo mu rurimi rwanyu maze nawe ugashobora kugitunga ukacyisomera. Ndizera ko cyakubereye umugisha. Mbese niba cyaragufashije, ushobora kunyandikira ukabimbwira? Numva icyongereza gusa, ubwo rero bizagusaba ko unyandikira mu cyongereza cyangwa ukareba abagufasha gushyira urwandiko rwawe mu cyongereza mbere y’uko urunyoherereza!

Uburyo bwiza cyane bwo kungeraho ni ukunyandikira kuri e-mail, aderesi yanjye ya e-mail ni: [email protected]. Niba udashoboye uburyo bwa e-mail, ushobora no kunyandikira ukoresheje aderesi ya minisiteri yanjye, ariko bitewe n’igihe iki gitabo kikugereyeho, iyo aderesi ishobora no kuzaba yarahindutse. Ibyo ari byo byose, uyu mwaka wa 2010 aderesi yacu ni: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

Amagambo Yo ku Gifuniko Inyuma

(Back Cover Text )

Mbese uri umukozi w’Imana uhindura bantu abigishwa?

Ushobora kumuba.

David Servant amaze imyaka irenga makumyabiri n’itanu yigisha abakozi b’Imana mu mahugurwa hirya no hino mu isi. Abifashijwemo n’inararibonye yakuye mu kwigisha ibihumbi mirongo by’abapastori mu bihugu birenga mirongo ine, yateguye inyigisho za Bibiliya muri iki gitabo zivuga ku bibazo bikomeye cyane abakozi b’Imana b’abakristo bahura na byo muri iki gihe.

Servant avuga ku ngingo zitandukanye nko gukura kw’itorero, intambara y’umwuka, gutandukana kw’abashakanye no kongera gushaka kwabo, gusobanura Bibiliya, itorero ryo mu rugo, umwanya w’umugore mu murimo w’Imana, ubuyobozi bw’itorero, impano z’umwuka, ivugabutumwa n’ibindi byinshi. Akunze gukemanga ibyo abantu bakunze kuvuga, ahubwo iteka agahagarara ku byo Bibiliya ivuga. Imyanzuro ye rimwe na rimwe ishobora kugutangaza ikagutungura. Icyo Servant yizera cy’ibanze ni uko buri mukozi w’Imana w’umukristo akwiye kuba umuntu uhindura abantu abigishwa bakurikiza ibyo Kristo yategetse byose.

Umukozi w’Imana Uhindura Abantu Abigishwa ni igitabo kimaze guhindurwa mu ndimi zirenga makumyabiri, kirimo kirafasha cyane abakozi b’Imana hirya no hino mu isi kurushaho gusohoza Inshingano Nkuru.

[1] Ni yo mpamvu Bibiliya ivuga ngo, “Umupfapfa ajya yibwira ati, “Nta Mana iriho” (Zaburi 14:1). Abapfapfa ni bo bonyine gusa birengagiza uko kuri kugaragara cyane.

[2] Uretse ibi, Bibiliya ivuga ko Imana ishobora no kurushaho kunangira imitima y’abantu bakomeza kunangira imitima yabo banga kuyumvira (nka Farawo). Ntabwo bishoboka cyane ko abantu nk’abo hari ibyiringiro by’uko bakwihana.

زمانی که ابراهیم خواست خود برای قربانی کردن پسر عزیزش ثابت کرد، خداوند وعده ای به او داد:

و از ذریت‌ تو، جمیع‌ امتهای‌ زمین‌ بركت‌ خواهند یافت‌، چونكه‌ قول‌ مرا شنیدی‌ (پیدایش 18:22).

پولس رسول می گوید که این وعده برای ابراهیم و فرزند او بود (مفرد) نه فرزندانش (جمع) و این فرزند مسیح بود (غلاطیان 16:3). در مسیح همۀ امت ها یا اگر بخواهیم درست تر بگوییم همۀ گروههای نژادی زمین برکت می یابند. وعده ای که به ابراهیم داده شد در بر گرفتن هزاران نژاد غیرکلیمی در نقاط مختلف جهان را پیش گویی می کند، که از طریق بودن در مسیح برکت خواهند یافت. این گروههای نژادی به دلیل زندگی در جاهای مختلف جغرافیایی با هم تفاوت دارند، از نژادهای متفاوت هستند، از فرهنگ های متفاوت پیروی می کنند و به زبانها مختلف تکلم می کنند. خداوند می خواهد که همه در مسیح برکت یابند و به همین دلیل است که مسیح به دلیل گناه همۀ مردم جهان مرد (اول یوحنا 2:2 را ببینید).

اگرچه مسیح گفت که دری که به حیات منتهی می شود تنگ وراهش دشوار است و یابندگان آن هم کم هستند (متی 14:7 را ببینید)، یوحنای رسول دلیل خوبی در اختیارمان گذاشت بری اینکه باور کنیم که نمایندگانی از همۀ گروههای نژادی جهان در پادشاهی آیندۀ خداوند وجود خواهند داشت:

بعد از این نگاه کردم و گروه کثیری را دیدم که به شمار نمی آمد. از همۀ ملل و همۀ قبائل و امتها و زبانها در جلوی تخت و در مقابل بره ایستاده بودند. آنها لباس سفیدی به تن داشتند و شاخۀ نخل در دستشان بود و با هم فریاد می زدند: «نجات ما از جانب خدائی است که بر تخت می نشیند و از جانب بره است» (مکاشفه 9:7-10، همراه با تاکید).

بنابراین فرزندان خداوند با شوق بسیار انتظار دارند تا روزی در برابر تخت خداوند به جمعیتی از نژادهای مختلف بپیوندند!

بسیاری از مبشرین معاصر تاکید زیادی بر دسترسی به هزاران گروه نژادی کوچک و مخفی جهان دارند، با امید اینکه کلیسایی دائمی برای هر یک تأسیس کنند. این کار واقعا ستودنی است چرا که مسیح به ما فرمان داد که به همۀ جهان برویم و «همۀ ملتها (یا همان گروههای نژادی مختلف) را شاگرد من سازید» (متی 19:28). اما نقشه های بشر، حتی آنهایی که با نیت خوب هستند، به خصوص زمانی که بدون راهنمایی روح القدس عمل می کنند، بیشتر آسیب می رسانند تا اینکه کمک کنند. بسیار زروری است که برای کمک به گسترش پادشاهی خداوند از معرفت خود او پیروی کنیم.

بیش از آنچه در متی 19:28 یافت می شود، او اطلاعات و دستورالعمل ها دربارۀ چگونگی شاگردسازی در همه جای جهان به ما داده است.

شاید حقیقتی که بسیار توسط کسانی که تلاش می کنند ماموریت بزرگ را به انجام رسانند مورد سهل انگاری قرار گرفته است این باشد که خداوند از همۀ مبشران بزرگ تر و برتر است و ما باید با او نه برای او کار کنیم. او بیشتر از ما به رسیدن انجیل به کل دنیا توجه می کند و بیش از هر کس دیگری برای این هدف تلاش می کند. او به قدری نسبت به این هدف متعهد بود که به خاطرش مُرد و دربارۀ آن پیش از آفرینش هم فکر کرده و تصمیم گرفته بود و هنوز هم دربارۀ آن فکر می کند! تعهد یعنی همین!

«فتح جهان برای مسیح» (“Wining the World For Christ”)

جالب است که زمانی که رساله های عهد جدید را می خوانیم، هیچ مشاجره ای (چنانچه امروز انجام می دهیم) برای رفتن به همه جای جهان و بردن پیام مسیح نمی بینیم. مسیحیان اولیه و رهبران مسیحی متوجه بودند که خداوند تلاش زیادی برای رهایی جهان می کند و وظیفۀ آنها همکاری با اوست و او هدایتشان می کند. اگر کسی این مساله را می دانست همانا پولس رسول بود که هیچ‌کس او را «به طرف خداوند هدایت نکرد». او زمانی که به دمشق سفر می کرد مستقیما توسط خداوند ایمان آورد. در طول کتاب اعمال رسولان، ایجاد و گسترش کلیسا ها را می بینیم که این امر به خاطر مردمی است که توسط روح القدس تدهین و هدایت شده بودند. از کتاب اعمال اغلب به عنوانِ «اعمال رسولان» یاد می شود در صورتی که بهتر است آن را «اعمال خداوند» بنامیم. لوقا در پیش گفتار کتاب اعمال رسولان اعلام کرد که اولین نامه اش (انجیلی که به نام خودش است)، گزارشی «درباره تمام اعمال و تعالیم عیسی از ابتدا» است (اعمال رسولان 1:1، همراه با تاکید). واضح است که لوقا اعتقاد داشت که کتاب اعمال رسولان شرحی بود از ادامۀ آنچه مسیح انجام و آموزش می دهد. او از طریق خادمانی که توسط روح هدایت و تدهین شده بودند و با او همکاری کردند، فعالیت می کرد.

اگر مسیحیان اولیه برای «رفتن به جاهای دیگر و شهادت دادن به همسایگانشان و کمک برای فتح جهان برای مسیح» تشویق نمی شدند، وظیفه شان برای ساختن پادشاهی خداوند چه بود؟آنهایی که برای اعلام عمومی انجیل (رسولان و مبشران) فراخوانده نشده بودند، در عوض برای زندگی فرمانبردارانه و مقدس و آماده بودن برای دفاع در برابر هر کسی که آنها را مورد سوال قرار دهد، خوانده شده بودند. مثلا پولس نوشت:

اما اگر به خاطر نیکوکاری رنج می بینید ، خوشا به حال شما! از تهدیدات مردم نترسید و نگران نباشید. اما ترس مسیح در دلهای شما باشد و او را خداوند خود بدانید و اگر کسی علت امید شما را می پرسد، همیشه آماده جواب باشید. البته باملایمت و احترام. وجدان شما همیشه پاک باشد تا حتی اگر به شما توهین شود، کسانی که از رفتار نیک مسیحائی شما بد می گویند از گفتۀ خود شرمنده گردند (اول پطرس 14:3-16).

توجه کنید که مسیحیانی که پولس برایشان نامه نوشت در رنج بودند. اما اگر مسیحیان متفاوت از جهان نباشند، جهان آنها را آزار نخواهد داد. این یکی از دلایل کم آزار دیدن مسیحیان در جاهای مختلف است – اینکه این به اصطلاح مسیحیان متفاوت از افراد دیگر رفتار نمی کنند. آنها در واقع مسیحی نیستند، و بنابراین کسی آنها را آزار نمی دهد. اما باز هم بسیاری از چنین مسیحیانی در روزهای یکشنبه تشویق می شوند که «ایمان خود را با همسایگانشان در میان بگذارند». زمانی که آنها با همسایگانشان صحبت می کنند، این همسایه ها وقتی متوجه می شوند که آنها تولد دوباره یافته اند، متعجب می شوند. بدتر از آن اینکه، انجیلی که آنها اعلام می کنند، بیشتر از گفتن «خبر خوش» به همسایگانشان نیست، این خبر که آنها در اشتباهند اگر فکر می کنند که اعمال نیک و فرمانبرداری از خداوند ربطی به رستگاریشان دارد. تنها مسالۀ مهم این است که مسیح را به عنوان منجی خود قبول کنند.

بر خلاف آنچه در بالا گفته شد، اولین مسیحیان که خداوندشان واقعاً مسیح بود، مانند نور در تاریکی ایستادگی کردند و بنابراین نیازی نداشتند که کلاس هایی برای شهادت دادن برگزار کنند و یا شجاعت به خرج داده و به همسایگانشان بگویند که پیرو مسیح بوده اند. آنها فرصت های بسیاری برای اعلام انجیل داشتند زیرا آنها به خاطر دادگریشان مورد سوال قرار می گرفتند. همانطوری که پطرُس گفت، آنها تنها مسیح را در قلب خود به عنوان خداوندشان متمایز می کردند و آمادۀ ایستادگی بودند.

شاید تفاوت اساسی میان مسیحیان امروزی و مسیحیان اولیه این باشد: مسیحیان امروز، اینطور تصور می کند که یک مسیحی توسط آنچه می داند و ایمان دارد مشخص می‌شود – ما آن را خط مشی و عقیده می نامیم و تلاش می کنیم که آن را بیاموزیم. در مقابل، اولین مسیحیان معتقد بودند که یک مسیحی توسط کردارش مشخص می‌شود – و بر اطاعت از فرامین مسیح تمرکز داشتند. جالب است بدانیم که عملاً هیچ یک از مسیحیان در 14 قرن اول، انجیل شخصی نداشت، بنابراین برای آنها غیرممکن بود که انجیل را هر روز بخوانند، در حالی که امروز یکی از قوانین ریشه ای برای مسیحیان امروز خواندن مداوم انجیل است. مطمئناً منظور من این نیست که مسیحیان نباید هر روز انجیل را مطالعه کنند. بلکه می خواهم بگویم که برای بسیاری از مسیحیان خواندن انجیل مهمتر از مطیع بودن نسبت به دستورات آن است. ما در نهایت به خاطر داشتن عقیدۀ درست به خودمان افتخار می کنیم (بر خلاف اعضاءِ 29999 فرقه های دیگر که هنوز در حد ما نیستند) اما دروغگویی، شایعات بی اساس و اندوختن گنج های زمینی در میان ما رایج است.

اگر امیدوار باشیم که دلهای مردم را نرم کنیم تا جایی که نسبت به انجیل پذیراتر باشند، آن وقت است که آنچه می کنیم بر اساس عملمان است نه بر اساس عقیده مان!

خدا، بزرگترین مبشر (God, the Greatest Evangelist)

بیایید عملکرد خداوند را در ساختن پادشاهی اش به طور دقیق تر بررسی کنیم. هرچقدر روش کار او را بهتر متوجه شویم، بیشتر می توانیم با او همکاری کنیم.

مردم با قلب خود به مسیح ایمان می آورند (رومیان 9:10-10 را ببینید). آنها به خداوندمان مسیح ایمان دارند و بنابراین توبه می کنند. آنها خواستۀ خود را پایین می آورند و مسیح را بر روی تختِ اراده شان می نشانند. ایمان آوردن شامل تغییرحالت دل می باشد.

به همین ترتیب، اینکه مردم به مسیح ایمان نمی آورند، از قلبشان نشات می گیرد. آنها در برابر خداوند مقاومت می کنند و در نتیجه توبه نمی کنند. با تصمیمی آگاهانه مسیح را از قلب خود دور نگه می دارند. عدم ایمان شامل تصمیم همیشگی برای تغییر ندادن دل است.

مسیح نشان داد که دل همۀ مردم آنقدر سخت است که کسی نزدش نمی رود مگر اینکه پدر آسمانی او را جذب کند (یوحنا 44:6 را ببینید).خداوند از روی رحمت خود دایما افراد را به روش های مختلف به سوی مسیح می کشاند، و تمام این روش ها دل آنها را لمس می کند و مردم باید تصمیم بگیرند که قلب هایشان را نرم کنند یا نه!

خداوند از چه روش هایی برای لمس دل مردم استفاده می کند تا آنها را به سمت مسیح سوق دهد؟

او ابتدا، خلقت خود را به کار می برد. پولس نوشت،

زیرا غضب‌ خدا از آسمان‌ مکشوف‌ می‌شود بر هر بی‌دینی‌ و ناراستی‌ مردمانی‌ که‌ راستی‌ را در ناراستی باز می‌دارند. چونکه‌ آنچه‌ از خدا می‌توان‌ شناخت‌، در ایشان‌ ظاهر است‌ زیرا خدا آن‌ را بر ایشان‌ ظاهرکرده‌ است‌. زیرا که‌ چیزهای‌ نادیده‌ او یعنی‌ قوت‌ سرمدی‌ و الوهیتش‌ از حین‌ آفرینش‌ عالم‌ بوسیله‌ کارهای‌ او فهمیده‌ و دیده‌ می‌شود تا ایشان‌ را عذری‌ نباشد (رومیان 18:1-20، همراه با تاکید).

توجه کنید که پولس گفت مردم راستی را در ناراستی نگه می دارند و این گواهی در درون آنهاست. یعنی حقیقت در درون آنها قیام می کند و با آنها مواجه می شود، اما آنها کنارش می زنند و در برابر این عقیدۀ درونی مقاومت می کنند.

حقیقتی که گواه درونی هر کسی است، دقیقاً چیست؟ پولس گفت، «صفات نادیدنی خداوند یعنی قدرت ازلی و الوهیت او در چیزهائیکه او آفریده است.» مردم با دیدن خلقت خداوند باطناً می دانند که او وجود دارد،¹ بسیار قدرتمند است، به طرز شگفت آوری خلاق و به طور باورنکردنی باهوش و عاقل است (تنها چند مورد از ویژگی های او).

نتیجه ای که پولس می گیرد این است که چنین افرادی عذری ندارند و درست می گوید. خداوند مدام بر همه فریاد بر می آورد، خود را آشکار می کند تا آنها دلهایشان را نرم کنند، اما اکثر آنها گوشهایشان را می گیرند. اما خداوند هرگز فریاد برآوردن را در زندگی آنها، با نشان دادن معجزات – از طریق گلها، پرندگان، بچه ها، دانه های برف، موز و سیب و میلیونها مورد دیگر– متوقف نمی کند.

اگر خداوند وجود دارد و آنطور که خلقتش نشان می دهد، بزرگ است، پس باید مورد اطاعت قرار بگیرد. آن مکاشفۀ درونی فریاد می زند و پیامی دارد: توبه کن! به همین دلیل، پولس می گوید که همه فریاد خداوند که آنها را به توبه کردن دعوت می کند شنیده اند:

اما می پرسم: «آیا ممکن است که آنها پیام را نشنیده باشند؟ البته شنیده اند، زیرا صدای ایشان به سر تا سرجهان و سخن آنها به دور افتاده ترین نقاط دنیا رسیده است» (رومیان 18:10).

در اینجا پولس در واقع آیه ای معروف از مزمور 19 را نقل می کند، متن کامل می گوید:

آسمانها جلال خدا را بیان می کنند و فلک، صنعت دست او را نشان می دهد. روزها معرفت خدا را اعلام می کنند و شبها حکمت او را. نه سخنی شنیده می شود و نه کلامی. با وجود این، پیامشان به سراسر زمین می رسد و ندای ایشان به سرتاسر جهان (مزمور 1:19-4، همراه با تاکید).

این متن هم نشان می دهد که خداوند از طریق خلقت خود، روز و شب، با همه صحبت می کند. اگر مردم نسبت به پیام آفرینش خداوند درست واکنش نشان دهند، بر روی صورت به زمین خواهند افتاد و فریاد بر خواهند کشید که، «ای خالق بزرگ، تو مرا آفریده ای و مسلماً مرا برای انجام اراده ات آفریده ای. پس من تسلیم خواست تو می شوم!»

روش های دیگری که خداوند برای صحبت از آنها استفاده می کند

(Another Means by Which God Speaks)

در رابطه با مکاشفۀ درونی/بیرونی مکاشفۀ درونی دیگری هم وجود دارد، که آن هم خدادادی است و بسته به اکتشافات شخص نسبت به معجزات خلقت نیست. این مکاشفۀ درونی وجدان هر فرد است، ندایی که قانون خداوند را مدام آشکار می کند. پولس نوشت،

هر گاه غیر یهودیان که دارای شریعت موسی نیستند احکام شریعت را طبیعتأ انجام می دهند معلوم است که شریعت آنان خودشانند با وجود اینکه شریعت کتبی ندارند، رفتارشان نشان می دهد که مقررات شریعت در قلبهایشان نوشته شده و وجدانهای ایشان نیز درستی این را تأیید می کند زیرا افکارشان یا آنها را متهم می کند و یا از آنها دفاع می نماید. طبق بشارتی که من می دهم در روزیکه خدا بوسیله عیسی مسیح همۀ افکار پنهانی دلهای آدمیان را داوری می کند این کار انجام خواهد گرفت (رومیان 14:2-16).

بنابراین همه درست را از غلط تشخیص می دهند. یا به طور دقیق تر، همه می دانند که چه چیزی خداوند را خشنود می کند و چه چیزی او را خشنود نمی کند و او همۀ انسانها را در روز داوری برای انجام آنچه می دانسته اند خداوند را ناخشنود می کند، مسئول و پاسخگو خواهند بود. مردم هر چقدر سنشان بالاتر می رود، در توجیه گناهشان و نشنیده گرفتن ندای وجدانشان ماهرتر می شوند، اما خداوند از آشکار کردن قانون خود درون آنها هرگز دست بر نمی دارد.

روش سوم (A Third Means)

اما هنوز هم روش های دیگری هست. خداوند، بزگترین مبشر که تلاش می کند که همه را به سمت توبه سوق دهد، با وسایل یگری هم با مردم صحبت می کند. باز هم سخنان پولس را می خوانیم که،

غضب خدا از آسمان بر هر گونه گناه و شرارت مردمی نازل میشود که زندگیء شرارت آمیزشان مانع شناسائی حقیقت است (رومیان 18:1، همراه با تاکید).

توجه کنید که پولس گت، خشم خداوند نازل می شود، نه اینکه روزی نازل خواهد شد. خشم خداوند در بسیاری از حوادث ناگوار و غم انگیز، کوچک و بزرگ، که بشر را آزار می دهد، برای همه مشخص است. اگر خداوند قادر مطلق است، و می تواند هر کاری را انجام دهد و یا جلوی انجام هر کاری را بگیرد، پس این حوادث که بر سر کسانی که او را انکار می کنند می آید، نمودی از خشم اوست. تنها الهی دان ها و فلاسفۀ نادان نمی توانند این حقیقت را ببینند. اما باز هم در خشمش رحمت و محبتش آشکار می شود، چرا که کسانی که مستحق خشم اویند بسیار کمتر از آنچه باید، آزار می بینند و از عقوبتی که در انتظار کسانی است که توبه نمی کنند، آگاه می شوند. این هم وسیله ای دیگر است که خداوند برای جلب توجه مردمی که باید توبه کنند به کار می برد.

روش چهارم (A Fourth Means)

نهایتاً خداوند نه تنها مردم را از طریق آفرینش، وجدان و بلا که به وسیلۀ ندای انجیل نیزجذب می کند. زمانی که خادمانش او را اطاعت و خبر خوش را اعلام می کنند، همان پیام خلقت، وجدان، و بلا باز هم تصریح می کند که: توبه کنید!

می بینید که آنچه ما در بشارت انجیل انجام می دهیم قابل مقایسه با عملکرد خداوند نیست. او دائما همه افراد را در تمام لحظاتِ تمام روزهای زندگیشان بشارت می دهد، در حالی که بزرگترین انسان مبشر ممکن است در طول چندین دهه تنها با چند صد هزار نفر صحبت کند. و این مبشران عموماً بر هر گروه از مردم تنها یک بار و به مدت کوتاهی قادر به موعظه هستند. در واقع، همین تک فرصت هم تنها فرصتی است که مبشران اجازه دارند به مردم بدهند – در سایۀ فرمان مسیح که می گوید خاک پای خود را بتکانید و شهر، روستا و یا خانه ای که آنها را نمی پذیرند، ترک کنند (متی 14:10 را ببینید). منظور از تمام این مطالب این است که زمانی که بشارت دادنِ خداوند که بدون توقف، جهانی، چشمگیر، و از درون الزام کننده است را با روش بسیار محدود خود مقایسه می کنیم، واقعا شباهتی نمی بینیم.

این نوع نگرش، ما را کمک می کند که مسئولیت خود را در نهضت انجیل و در ساختن پادشاهی خداوند بهتر متوجه شویم. اما قبل از اینکه نقش خود را به طور خاص تر بررسی کنیم، باید عامل مهم دیگری را که غیر قابل چشم پوشی است بدانیم.

چنانچه قلا هم گفته شد، توبه کردن و ایمان آوردن در دل افراد صورت می گیرد. خداوند می خواهد که همه فروتنی پیشه کنند، دل خود را نرم کنند، و توبه کنند و به خداوندمان مسیح ایمان بیاورند. با این هدف است که خداوند به روش های بسیاری که قبلا توضیح داده شد، دائما بر قلب آدمیان تاثیر می گذارد.

البته خداوند حالات قلب همه را می داند. می داند که قلب چه کسی نرم و قلب که سخت است. می داند که چه کسی به پیام های بی وقفۀ او گوش فرا می دهد و که آنها را نادیده می گیرد. می داند که بعضی از افراد قلبشان را با مواجه شدن با مصیبت و بلا رو به انجیل باز کرده و توبه خواهند کرد و در مورد برخی افراد هیچ امیدی برای توبه نیست. (مثلاً او سه بار به ارمیا گفت که برای بنی اسراییل حتی دعا نکند زیرا آنها قلبشان بسیار دور از توبه است، اِرميا 16:7؛ 14:11؛ 11:14.)²او می داند که قلب چه کسی تا حدی نرم می شود که تنها ندایی درونی توسط روحش، اسباب توبه کردن او را فراهم می آورد.

با در ذهن داشتن این مطالب، دربارۀ وظیفۀ کلیساها برای اعلام انجیل و ساختن پادشاهی خداوند متوجه چه چیزی می شویم؟

اصل شمارۀ 1 (Principle #1)

اولاً آیا اینکه خداوند، بزرگترین مبشر که 95 درصد کل کار را انجام می دهد و همه روزه در درون مردم فریاد بر می آورد، خادمان خود را برای اعلام انجیل نزد کسانی که کمترین پذیرش را دارند نمی فرستد، بلکه آنها را نزد کسانی که قلبشان پذیراتر است می فرستد، منطقی به نظر نمی رسد؟ من که اینطور فکر می کنم.

آیا غیر ممکن به نظر می رسد که خداوند، بزرگترین مبشر که در تمام لحظه های زندگی آدمیان برایشان موعظه می کند، به کسانی که همۀ چیزهایی را که قبلا به آنها گفته بود را نادیده گرفته‌اند، انجیل را نفرستد؟ چرا او باید تلاش های خود را برای گفتن 5 درصد از باقی آنچه دوست دارد آنها بدانند تلف کند در شرایطی آنها کل 95 درصد را نادیده گرفته اند؟ به نظر من خداوند احتمالاً برای چنین افرادی مجازاتی خواهد فرستاد تا شاید دلشان نرم شود. اگر چنین اتفاقی بیفتد، بعد منطقی است که تصور کنیم خداوند خادمینش را برای اعلام انجیل نزدشان خواهد فرستاد.

برخی ممکن است بگویند که خداوند خادمان خود را نزد افرادی که توبه نمی کنند می فرستد تا زمانی که در جایگاه عدل الهی قرار می گیرند، بهانه ای نداشته باشند. اما به یاد اشته باشید که بر طبق کتاب مقدس چنین افرادی از قبل بهانه ای نزد خداوند ندارند زیرا خداوند همیشه و بی وقفه خود را در خلقتش آشکار می کند (رومیان 20:1). بنابراین اگر خداوند خادمی را نزد چنین افرادی می فرستد، برای این این نیست که آنها جوابگو باشند بلکه برای این است که آنها جوابگو تر خواهند بود.

اگر در‌واقع خداوند خادمان خود را بیشتر نزد افراد پذیرا می فرستد، پس ما، خادمان او، باید با دعا کردن از او بخواهیم که ما را نزد کسانی بفرستد که مثل گندم رسیده و آمادۀ برداشت هستند!

مثالی از کتاب مقدس (A Scriptural Example)

این اصل، چنانچه در کتاب اعمال رسولان ثبت شده، به خوبی در خدمت فیلیپس مبشر نشان داده شده است. او برای جمعیتی پذیرا در سامریه موعظه کرده بود، اما بعدها توسط فرشته ای برای سفر به جاده ای خاص هدایت شد. در آنجا به نزد پوینده ای بسیار پذیرا هدایت شد:

فرشتۀ خداوند به فیلیپس گفت : «برخیز به طرف جنوب به آن جاده ایکه از اورشلیم به غزه می رود برو.» (این جاده یک راه بیابانی است.) او بلند شد و بطرف آنجا حرکت کرد. یک خواجۀ حبشی که در دربار ملکۀ حبشه بنام کندا که مقام مهمی داشت و خزانه دار او بود برای عبادت به اورشلیم آمده بود. در این هنگام در راه بازگشت به وطن در کالسکه ای نشسته بود و کتاب اشعیاء نبی را می خواند. روح خدا به فیلیپس گفت : «نزدیک برو و خود را به آن کالسکه برسان.» پس فیلیپس به سوی آن دوید و شنید که او کتاب اشعیاء را می خواند و پرسید: «آیا آنچه می خوانی می فهمی؟» او پاسخ داد : «تا کسی مرا راهنمائی نکند چطور می توانم آنرا بفهمم؟» خواجه از فیلیپس خواهش کرد که سوار کالسکه بشود و پهلوی او بنشیند. آن قسمتی را که می خواند چنین بود: «او مانند گوسفندی که به کشتارگاه میبرند، یا مثل بره ای که پیش پشم چینان زبان نمی گشاید، کلامی بزبان نیاورد بدینگونه او راحقیر شمردند و حقانیتش را نادیده گرفتند. چه کسی درباره فرزندان او سخن خواهد گفت؟ زیرا حیات او از روی زمین منقطع شده است.» آن خواجه به فیلیپس گفت : «تمنا دارم به من بگو که نبی در اینجا دربارۀ چه کسی سخن می گوید، دربارۀ خودش یا کسی دیگر.» آنگاه فیلیپس آغاز سخن کرد و از همان قسمت کتاب شروع کرده مژدۀ عیسی را به او رسانید. همانطور که می رفتند به آبی رسیدند. خواجه گفت: «نگاه کن، در اینجا آب هست چه چیزی مانع تعمید گرفتن من است؟» فیلیپس گفت: «اگر با تمام دل ایمان آوری هیچ مانعی وجود ندارد.» خواجه پاسخ داد: «من ایمان دارم که عیسی مسیح، پسر خداست.» خواجه دستور داد کالسکه را نگهدارند. او و فیلیپس داخل آب رفتند و فیلیپس او را تعمید داد. وقتی از آب بیرون آمدند روح خداوند ناگهان فیلیپس را در ربود و خواجه دیگر او را ندید و شادی کنان به راه خود رفت (اعمال رسولان 26:8-39).

فیلیپس به شیوه ای الهی برای خدمت نزد مردی هدایت شد که به قدری مشتاق بود که از آفریقا به اورشلیم سفر کرده بود تا خداوند را عبادت کند و حداقل یک بخشی از رونوشتِ نبوت اشعیا را خریداری کرده بود. زمانی که این مرد فصل 53 از اشعیا، صریح ترین بخش از عهد قدیم که فداکاری مسیح را به تفصیل شرح می دهد، را می خواند و برایش این سوال پیش آمده بود که اشعیا خطاب به که این مطالب را نوشته بود، فیلیپس در آنجا حاضر بود تا آنچه او می خواند را توضیح دهد! مردی آمادۀ ایمان آوردن بود! خداوند قلب او را می شناخت و فیلیپس را نزد او فرستاد.

راهی بهتر (A Better Way)

چقدر بهتر است زمانی که با هدایت روح القدس نزد افراد پذیرا برویم تا این که تصادفی به مردمی نزدیک شویم که پذیرا نیستند به این دلیل که احساس گناه می کنیم و تصور می کنیم که آنها راه دیگری برای شنیدن انجیل ندارند. فراموش نکنید – خداوند به همۀ کسانی که شما می بینید به گونه ای بی وقفه بشارت می دهد. ما بهتر است که از مردم بپرسیم که چطور ندای وجدانشان با آنها رفتار می کند تا متوجه شوند که در برابر خداوند پذیرا هستند یا نه، زیرا همه به وسیله ای با گناه دست و پنجه نرم می کنند.

مثال دیگری از این اصل ایمان آوردن خانوادۀ کورنلیوس در پیِ خدمتِ پطرُس است، که به طور ماورایی برای اعلام انجیل نزد این گروهِ پذیرای غیر کلیمی هدایت شد. کورنلیوس انسانی بود که به ندای وجدانش گوش می داد و در پی خداوند بود، و این از روش زندگی اش که همیشه همراه با دعا و صدقه دادن بود مشخص است (اعمال رسولان 2:10 را ببینید). خداوند توسط پطرُس با او ارتباط برقرار کرد و او به پیام پطرُس با قلبی گشوده گوش فرا داد و نجات یافت.

ما باید عاقل باشیم و به جای اینکه نقشه های بزرگ و وقت گیر طرح ریزی کنیم و شهرهایمان را به چهار قسمت تقسیم کنیم و گروهایی را سازماندهی کنم تا با همۀ افراد درخانه ها و آپارتمان ها ملاقات کنند، از روح القدس در دعاهایمان بخواهیم که ما را به سمت کسانی هدایت کند که قلبشان را گشوده اند. اگر پطرُس در جلسه ای دربارۀ روشهای بشارت شرکت کرده بود یا فیلیپس به موعظه کردن در سامریه ادامه داده بود، خانوادۀ کورنلیوس و خواجۀ اهل اتیوپی انجیل را دریافت نمی کردند.

البته مبشران و رسولان، برای اعلام انجیل نزد مرد پذیرا و غیرپذیرا هدایت خواهند شد. اما باید در رابطه با مکانی که قرار است موعظه کنند، منتظر الهام خداوند باشند. امثالِ ثبت شده درکتاب اعمال رسولان، از مردمی است که توسط روح القدس تدهین و هدایت می شوند و با او در ساختن پادشاهی خداوند همکاری می کنند. چقدر عملکرد کلیسای اولیه متفاوت از کلیساهای امروزی است. نتایج چقدر متفاوتند! چرا از روشی که اینقدر موفق بوده، تقلید نمی کنیم؟

اصل شمارۀ 2 (Principle # 2)

اصول انجیل که در بخش اول این فصل بررسی کردیم، به چه روش دیگری می توانند ما را کمک کنند تا نقش خود را در بشارت دادن و ساختن پادشاهی خداوند بشناسیم؟

اگر طرح و برنامۀ خداوند این است که خلقت، وجدان و مصیبت و بلا همه بشر را به سوی توبه کردن فرا می خوانند، پس آنهایی که انجیل را موعظه می کنند باید مطمئن باشند که پیامی مخالف این جریان در صحبت هایشان ندارند. اما برخی دارند! موعظاتشان مستقیماً با همۀ چیزهایی که خداوند تلاش می کند به گناهکاران بگوید متفاوت است! پیام آنها دربارۀ رحمت غیر انجیلی، این نظریه را به وجود می آورد که تقدس و فرمانبرداری برای کسب زندگی جاویدان مهم نیستند. با عدم ذکر لزوم توبه برای رستگار شدن، با تاکید بر اینکه رستگاری به سبب اعمال به وجود نمی‌آید (بر حسب گفتۀ پولس رسول، ولی به طوری که منظور نظر او نبود)، در واقع علیه خداوند عمل می کنند، و مردم را به سمت فریبی عمیق هدایت می کنند که ظلمت ابدیشان را تضمین می کند زیرا با این شرایط آنها مطمئن می شوند که نجات یافته اند، حال آنکه در حقیقت نجاتی در کار نیست! چه غم انگیز است که پیام آوران خداوند درست علیه آنچه خداوند می خواهد عمل می کنند!

مسیح به ما فرمان داد که به مردم بگوییم «برای اینکه گناهانشان بخشیده شود توبه کنند» (لوقا 47:24). این پیام آنچه خداوند به گناهکاران در تمام طول زندگیشان می گوید را تایید می کند. موعظۀ انجیل مردم را به سوی قلبشان هدایت می کند و کسانی را که سنگدلند را آزار می دهد. اما بشارت امروزی که به مردم می گوید خداوند چقدر آنها را دوست دارد، (در کتاب اعمال رسولان، هیچ رسولی زمان اعلام انجیل چنین مطلبی نمی گوید) باعث می شود که آنها تصور کنند که خداوند از دستشان عصبانی نیست. اغلب به آنها گفته می شود که تنها باید مسیح را بپذیرند. اما پادشاه پادشاهان و خدای خدایان نیازی به پذیرش ما ندارد. سوال این نیست که، «آیا مسیح را قبول می کنید؟» سوال این است: «آیا مسیح شما را می پذیرد؟» پاسخ این است: او شما را دوست ندارد مگر اینکه توبه کنید و پیروی از او را آغاز کنید، و تنها رحمت اوست که مانع از این می شود که شما را به دوزخ بیفکند.

در سایۀ بشارت امروزی که رحمت خداوند را ناچیز می شمرد، نمی توانم کار خاصی بکنم، تنها متحیر می مانم که چرا بسیاری از ملت ها، که توسط رهبرانی اداره می شوند که اختیار حکومت کردن از جانب خداوند به آنها داده شده (و این مساله را نمی توان رد کرد؛ دانيال 17:4 و 25 و 32؛ یوحنا 11:19؛ اعمال رسولان 23:12؛ رومیان 1:13 را ببینید)، ارتباط ملت خود را با مبلغان غربی قطع کرده اند. شاید خداوند می خواهد انجیل نادرست و کاذب را از این کشورها دور نگه دارد.

اصل شمارۀ 3 (Principle # 3)

اصولی که قبلا در این فصل بررسی شد ما را کمک می کنند که بهتر متوجه دیدگاه خداوند نسبت به مردمی که مذاهب دروغین را دنبال می کنند، بشویم. آیا آنها افرادی نادان هستند که باید به حالشان افسوس خورد چرا که هرگز حقیقت را نشنیده اند؟ آیا تمام تقصیر بر گردن کلیسا است که به آنها درست بشارت نداده است؟

خیر! این افراد در برابر حقیقت نادان نیستند. ممکن است همۀ مطالبی که یک مسیحی از انجیل می داند را ندانند، اما تمام چیزهایی را که خداوند از طریق خلقت، وجدان، مصیبت و بلا آشکار می کند، می دانند. آنها کسانی هستند که توسط خداوند در تمام طول زندگیشان به سوی توبه دعوت می شده اند، حتی اگر هیچ وقت فردی مسیحی را ندیده باشند و انجیل را نشنیده باشند. به علاوه، آنها در زندگی یا مشغول سخت کردن یا نرم کردن دلهایشان در برابر خداوند بوده اند.

پولس دربارۀ جهل کافران نوشت و دلیل این جهل را آشکار کرد:

پس بنام خداوند این را می گویم و به آن تأکید می کنم که شما دیگر نباید مانند کافران که در پیروی ازخیالات بیهودۀ خود بسر می برند زندگی کنید. افکار آنها تیره شده است، جهالتی که در میان آنها است و سخت دلی آنان، ایشان را از حیاتی که خدا می بخشد محروم کرده است. عواطف خود را از دست داده و خود را تسلیم هوی و هوس کرده اند و برای ارضاء امیال پست خود از هیچ کاری فروگذار نمی کنند (افسسیان 17:4-19).

توجه کنید که دلیل جهل امتها سنگدلیشان است. پولس همچنین اظهار کرد که آنها عواطف خود را از دست داده اند و قلبشان پینه بسته است. او به وضوح از حالات قلبشان صحبت می کند. پینه به دلیل تماس مداوم با اشیاء سخت بر روی دست افراد به وجود می آید. پوست پینه بسته به مرور حساسیت خود را از دست می دهد. به همین شکل، زمانی که مردم در برابر ندای خداوند از طریق خلقت، وجدان و بلا، مقاومت می کنند، قلبشان پینه می بندد و به مرور حساسیت خود را نسبت به ندای الهی از دست می دهند. به همین دلیل است که آمار نشان می دهد، میزان پذیرش مردم با بالا رفتن سنشان کم می شود. هر چقدر فرد بزرگتر می شود، احتمال توبه کردن از جانب او کمتر می شود. مبشران عاقل بیشتر جوانها را هدف قرار می دهند.

گناه بی اعتقادی (The Guilt of the Unbelieving)

دلیل دیگر بر این مساله که خداوند مردم را مقصر می داند حتی اگر هرگز انجیل را از فردی مسیحی نشنیده باشند، این است که او فعالانه آنها را مورد قضاوت قرار می دهد. اگر خداوند آنها را به خاطر گناهانشان مسئول نمی دانست هرگز آنها را مجازات نمی کرد. اما از آنجایی که آنها را تنبیه می کند، می توانیم مطمئن باشیم که آنها را مسئول می داند و زمانی که چنین می کند، آنها باید بدانند که اعمالشان برای او خوشایند نیست.

یکی از روش های تنبیه افرادی که در مقابل ندای خداوند برای توبه کردن ایستادگی می کنند، تنها گذاشتن آنها با خواسته های گناه آلودشان است تا بیش از پیش در پستی و خفت غرق شوند. پولس نوشت:

اگر چه آنها خدا را شناختند ولی آنطوریکه شایستۀ او است از او تکریم و تشکر نکردند. در عوض افکارشان کاملا پوچ گشته و عقل ناقص آنها تیره شده است.

در حالیکه ادعای حکمت می کنند نشان می دهند که نادان هستند. آنها جلال خدای جاودان را به بت هائی شبیه انسان فانی و پرندگان و چهار پایان و خزندگان تبدیل کردند.

به این جهت خدا ایشان را با شهوات و هوسهای خودشان در ناپاکی واگذاشت که با یکدیگر بدنهای خود را ننگین سازند. آنان حقیقت خدا را بدروغ تبدیل کردند و آفریده های خدا را بعوض خود آفریدگار پرستیدند ـ آفریدگاری که تا ابد شایستۀ ستایش است .

لذا خدا آدمیان را تسلیم شهوات ننگین خودشان کرده است . حتی زنان روابط طبیعی جنسی را به آنچه غیرطبیعی است تبدیل کردند. بهمان طریق مردان روابط جنسی طبیعی را با زنان ترک نمودند و در آتش شهوت برای هم جنسان خود سوختند. مردان مرتکب اعمال زشت و ننگین با مردان دیگر شدند و در وجود خودشان مجازاتی را که در خور چنین خلافکاری است دیدند.

چون آنها خدا شناسی را امری ناچیز شمردند خدا آنها را تسلیم افکار فاسدشان نمود تا اعمال زشت و ناشایست بجا آورند. آنها از انواع شرارت و بدی و طمع و بدخواهی و هم چنین از حسادت و آدمکشی و نزاع و فریبکاری و سوءنیت پر هستند. آنها شایعه می سازند و از یکدیگر بدگوئی می کنند، از خدا نفرت دارند، گستاخ و متکبر و لافزن و سازندۀ بدیها هستند و از والدین خود سرپیچی می کنند. بیفهم و بیوفا و بیعاطفه و بیرحمند. و با وجود اینکه فرمان خدا را می دانند که مجریان چنین کارها مستوجب مرگند ولی نه فقط خودشان این کارها را می کنند بلکه دیگران را نیز در انجام آنها تشویق می کنند. (رومیان 21:1-32، با تاکید)

توجه کنید که پولس چطور مقصر بودن بشر و مسئول بودن او را در برابر خداوند بیان می کند. آنها «خدا را شناختند» ولی آنطوری که شایستۀ او است «از او تکریم و تشکر نکردند». آنان «حقیقت خدا را بدروغ تبدیل کردند» پس باید با حقیقت خداوند رو به رو شده باشند. به این جهت «خدا ایشان را در ناپاکیشان واگذاشت،» در نقطه ای که مردم بیشتر کارهای غیرمنطقی، بر خلاف اصول و از روی هوس را انجام می دهند و بیش از پیش تسلیم گناه می شوند. در واقع خداوند می گوید، «پس می خواهید به جای من گناه را خدمت کنید؟ بسیار خوب، شروع کنید! من مانع شما نمی شوم و شما به تدریج بندۀ خدایی خواهید شد که می خواهید».

ممکن است کسی این شکل از داوری خداوند را نوعی از رحمت او بداند، به این معنا که زمانی که فرد بیش از پیش در گناه فرو می رود، ممکن است متوجه شده و از خواب غفلت بیدار شود. ممکن است این سوال برایمان پیش بیاید که چرا همجنس گراها از خود نمی پرسند که، «چرا به سمت افرادی همجنس خود جذب می شوم، در حالی که نمی توانم رابطۀ کاملِ جنسی با او داشته باشم؟ این مساله بسیار غیرمنطقی است!» شاید کسی بگوید که خداوند آنها را اینگونه آفرید (دلیلی که معمولاً خودشان برای توجیه انحراف اخلاقیشان می آورند) اما در واقع علت این است که خداوند می خواهد آنها بیدار شوند تا توبه کنند و از رحمت او برخوردار شوند.

تنها همجنسگرایان نباید چنین سوالاتی را از خود بپرسند. پولس فهرستی از گناهان اسیر کننده را نام برد که گواهی هستند بر داوری خداوند بر کسانی که او را خدمت نمی کنند. بیلیونها نفر باید رفتار غیرمنطقی خود را مورد سوال قرار دهند. «چرا از خانوادۀ خودم متنفرم؟» «چرا از شایعه پراکنی احساس لذت می کنم؟» «چرا هیچ گاه با آنچه دارم راضی نمی شوم؟» «چرا به تدریج کشش من نصبت به تصاویر هرزه بیشتر می شود؟» خداوند همۀ اینها را به ایشان داده است تا اسیر خدایشان شوند.

البته همه در هر زمانی می توانند قلبشان را صاف کنند، توبه کنند و به مسیح ایمان بیاورند. برخی از سنگدل ترین گناهکاران چنین کاری کرده اند و خداوند آنها را از گناهانشان رها و پاک کرده است! تا زمانی که انسان نفس می کشد، خداوند به او فرصت توبه می دهد.

بهانه ای ندارند (No excuse)

بر طبق گفتۀ پولس گناهکاران هیچ بهانه ای ندارند. آنها با محکوم کردن دیگران نشان می دهند که فرق میان درست و غلط را می دانند و بنابراین سزاوار محکومیت از جانب خداوند هستند:

و اما، ای آدمی، تو کیستی که در باره دیگران قضاوت می کنی؟ هر که باشی هیچگونه عذری نداری زیرا وقتی تو دیگران را محکوم می کنی و در عین حال همان کاری را که آنها انجام می دهند انجام می دهی، خودت را محکوم می کنی. ما می دانیم وقتی خدا اشخاصی را که چنین اعمالی می کنند محکوم می کند حق دارد. آیا تو گمان می کنی که با محکوم کردن دیگران از کیفر خواهی رست در حالیکه همان کارها را انجام می دهی؟ آیا فراوانیء مهر و بردباری و صبر خدا را ناچیز میشماری؟ مگر نمی دانی که منظور مهربانیء خدا این است که تو را به توبه راهنمائی فرماید؟ (رومیان 1:2-4).

پولس گفت دلیل صبر و بردباری خداوند دادن فرصت به بندگانش برای توبه کردن است. به علاوه، در ادامه تصریح می کند که تنها کسانی که توبه می کنند و مقدسانه زندگی می کنند، وارث ملکوت خداوند خواهند شد:

با سختدلی و بی میلیء خود نسبت بتوبه ، عقوبت خد را تا روز ظهور غضب خدا و داوری عادلانۀ او پیوسته شدیدتر می سازی. زیرا خدا به هر کس برحسب اعمالی که کرده است پاداش یا کیفر خواهد داد. بعضی افراد نیکی را دنبال می کنند و در جستجوی عزت و شرف و حیات فنا ناپذیر هستند، به آنان خدا حیات جاودانی خواهد داد. بعضی افراد خود خواه هستند و حقیقت را رد می کنند و بدنبال ناراستی میروند، آنها مورد خشم و غضب خدا قرار می گیرند. برای همۀ آدمیانیکه بدی را بجا می آورند مصیبت وپریشانی خواهد بود، اول برای یهودیان و سپس برای غیر یهودیان. اما خدا به کسانیکه نیکو کاری نمایند عزت وشرف و آرامش خواهد بخشید ، اول به یهودیان و سپس به غیر یهودیان (رومیان 5:2-10).

مسلماً پولس با آنهایی که می گویند کسی که «مسیح را به عنوان منجی بپذیرد» زندگی جاویدان خود را تضمین کرده است، موافق نیست. کسی که توبه کند و دائما اعمال نیک انجام دهد، به دنبال جلال و شکوه و جاودانگی است.

اما آیا این مطلب نشان نمی دهد که مردم می توانند، و به اصول دینهایی غیر از مسیحیت نیز عمل کنند و نجات یابند، زمانی که توبه کرده اند و از خداوند اطاعت می کنند؟

خیر! بنا به دلایل زیادی رستگاری بدون مسیح امکان ندارد. یکی از این دلایل این است که مسیح مردم را از بند گناهانشان آزاد کرد.

اما اگر آنها می خواهند توبه کنند، چطور می توانند به سراغ مسیح روند وقتی که هر گز دربارۀ او چیزی نشنیده اند؟

خداوند که حالات قلب همۀ مردم را می داند، خود را بر هر کسی که او را بجوید آشکار خواهد کرد. مسیح وعده داد که، «بجوئید، پیدا خواهید کرد» (متی 7:7) و خداوند انتظار دارد که همه او را بجویند (اعمال رسولان 26:17-27 را ببینید). زمانی که او می بیند قلب کسی نسبت به بشارت دادن های بی وقفۀ او واکنش نشان می دهد، انجیل را نزدش می فرستد، همانطوری که برای مرد اتیوپیایی و خانوادۀ کرنلیوس فرستاد. خداوند حتی محدود به شرکت کلیسا در بشارت نیز نیست، چنانچه در ایمان آوردن سولس طرسوسی نشان داد. اگر کسی نباشد که انجیل را نزد پوینده ای صادق ببرد، خداوند خود نزد او خواهد رفت! من نمونه های معاصر بسیاری دیده ام از مردمی که در کشورهای محصور توسط رویاهایی از مسیح ایمان آورده اند.

چرا مردم مذهبی هستند؟ (?Why People Are Religious)

حقیقت این است که بیشتر کسانی که اعتقاد به ادیان کاذب دارند، پویندگان راستین حقیقت نیستند. بلکه، مذهبی هستند زیرا به دنبال توجیه یا پوششی برای گناه خود هستند. همانطوری که دائما به وجدان خود آسیب می رسانند، نقاب مذهبی بودن را به چهره می زنند. با دینداریشان (تعصب مذهبی)، خود را متقاعد می کنند که سزاوار به دوزخ افکنده شدن نیستند. این مساله همینطور حقیقتی است در مورد «مسیحیان» مذهبی (از جمله مسیحیانی که معتقدند رستگاری با ایمان به مسیح به دست می آید نه در اثر اعمال)، بودایی ها، مسلمانان و هندوها. حتی زمانی که به دین خود عمل می کنند، وجدانشان آنها را سرزنش می کند.

زمانی که فردی بودایی، در برابر بت هایش و راهبانی که با غرور در برابرش نشسته اند تعظیم می کند، وجدانش به او می گوید که در حال انجام عملی نادرست است. زمانی که فردی هندو، گدایی را در خیابان می بیند و خود را متقاعد می کند که علت بیچارگی و بدبختی این شخص زندگی قبلی اوست، وجدانش او را سرزنش می کند. زمانی که مسلمانی افراطی کافری را به نام الله گردن می زند، وجدانش به خاطر عمل جنایت آمیزش بر او فریاد بر می آورد. زمانی که فردی مسیحی که معتقد است رستگاری با ایمان به مسیح به دست می آید نه در اثر اعمال، گنجهایش را بر روی زمین ذخیره می کند، مدام برنامه های نامناسب را از کانالهای تلویزیونی تماشا می کند، دربارۀ اعضای دیگر کلیسا شایعه پراکنی می کند، و در عین حال تصور می کند که به خاطر رحمت خداوند نجات یافته است، وجدانش او را محکوم می کند. تمام این مثال ها از کسانی است که می خواهند گناه کنند و دروغ های مذهبی را برای گناه کردن پیدا کرده اند. «عدالت» افراد مذهبی که تولد دوباره نیافته اند، بسیار دور از انتظارات خداوند است.

تمام اینها برای گفتن این مطلب است که از نظر خداوند کسانی که پیروِ ادیان کاذب هستند، افرادی نادان که تا به حال ندای حق و حقیقت را نشنیده باشند، نیستند. گناه نادانی آنها را نمی توان به پای کلیسا گذاشت به این دلیل که به درستی انجیل را اعلام نکرده اند!

باز هم، اگرچه می دانیم که خداوند می خواهد که کلیسا انجیل رادر تمام جهان اعلام کند، اما باید گوش به هدایت او بسپاریم که کجا «محصول برای درو رسیده است» (یوحنا 35:4 را ببینید)، و کجا مردم به دلیل اینکه قلبهایشان را در برابر تلاش بی وقفۀ خداوند برای رسیدن به آنها، نرم کرده اند، پذیراتر هستند.

اصل شمارۀ 4 (Principle #4)

آخرین اصلی که می توانیم از حقایق انجیل بیاموزیم و قبلاً در این فصل بررسی شد این اصل است که: اگر خداوند دائماً گناهکاران را تنبیه می کند به این امید که دلهایشان نرم شود، باید انتظار داشته باشیم که برخی از گناهکاران بعد از تجمل سختی ها و مجازات خداوند، دلهای خود را نرم کنند. بنابراین پس از بلا و مصیبت فرصتی وجود دارد برای رسیدن به مردمی که قبلاً غیرقابل دسترس بودند.

مسیحیان باید به دنبال موقعیت هایی باشند که انجیل را در جاهایی که مردم در رنج و عذابند با آنها در میان بگذارند. مثلاً، آنهایی که اخیراً کسانی را که دوست داشته اند از دست داده اند، ممکن است برای شنیدن ندای خداوند پذیراتر باشند. زمانی که به عنوان شبان خدمت می کردم، همیشه از فرصت ها در مراسم تدفین استفاده می کردم، و این آیه را به یاد داشتم: «رفتن‌ به‌ خانه‌ ماتم‌ از رفتن‌ به‌ خانه‌ ضیافت‌ بهتر است‌ زیرا كه‌ این‌آخرتِ همه‌ مردمان‌ است‌ و زندگان‌ این‌ را در دل‌ خود می‌نهند» (جامعه 2:7، همراه با تاکید).

زمانی که مردم از بیماری، فقدان مالی، روابط شکست خورده، بلایای طبیعی، عواقب گناه و مجازات به خاطر ارتکاب آن، رنج می برند، باید متوجه شوند که رنج و عذابشان ندایی برای بیداریست. خداوند از طریق رنج و عذاب موقتی تلاش می کند که گناهکاران را از عذاب ابدی نجات دهد.

خلاصه (In Summary)

خداوند بیشتر کارهای ساختن پادشاهی اش را خود انجام می دهد. وظیفۀ ما این است که هوشمندانه با او همکاری کنیم.

تمام مومنان باید با پاکی و فرمانبرداری زندگی کنند و همین توجه آنهایی را که در ظلمت به سر می برند را جلب می کند. و مومنان باید همیشه برای آماده دفاع از ایمان و امیدشان باشند تا بلکه آنها از ظلمت بازگردند.

خداوند از طریق خلقت، وجدان و بلا و گاهی به وسیلۀ ندای وجدان با بنده اش صحبت می کند و اینگونه تلاش می کند که همۀ افراد را برانگیزد که قلبشان را نرم و توبه کنند.

گناهکاران می دانند که دارند نافرمانی می کنند، و در برابر خداوند مسئولند حتی اگر هرگز انجیل را نشنیده باشند. گناه آنها گواهی بر سختی دلهایشان است. پستی و بندگیشان در برابر گناه که روز به روز بیشتر می شود، نشانه ای از خشم خداوند بر آنان است.

افراد مذهبی لزوما در پی حقیقت نیستند. آنها تنها با باور دروغ های مذهبی، اعمال خود را توجیه می کنند.

خداوند حالات قلب همه را می داند. اگرچه ممکن است ما را برای در میان گذاشتن انجیل به سوی کسانی هدایت کند که پذیرا نیستند، اما در بیشتر موارد ما را نزد افراد پذیرای انجیل می فرستد.

زمانی که خداوند قلب افراد را از طریق بلا نرم می کند، ما باید از فرصت استفاده کرده و انجیل را به این افراد برسانیم.

خداوند می خواهد که ما انجیل را به همۀ جهانیان برسانیم اما، چنانچه در کتاب اعمال رسولان ثبت شده است، باید برای انجام این ماموریت بزرگ از روح پیروی کنیم.

خداوند خود را بر هر کسی که او را بجوید آشکار می کند.

خداوند می خواهد که پیام ما و پیام او یکسان باشد.

روزی از تمام گروههای نژادی نمایندگانی در برابر خدا قرار می گیرند و او را پرستش می کنند، و ما باید هر آنچه می توانیم را انجام دهیم تا با خداوند برای رسیدن به این هدف همکاری کنیم. بنابراین همۀ مردم خداوند، باید عشق به مسیح را به همۀ اعضای گروههای نژادی که می بینند نشان دهند. خداوند ممکن است برخی از خادمان خود را برای هدف قرار دادن مردمی از فرنگ های متفاوت، هدایت کند. او این کار را با فرستادن یا حمایتِ بنیانگذاران کلیسا و یا با رفتن خود آنها انجام می دهد. آنهایی که فرستاده می شوند باید شاگردسازی کنند و خود را به عنوان خادمان شاگردساز اثبات کنند!

سخنان پایانی (Final Words)

بسیار سپاسگزارم که خداوند ما را قادر کرده است که این کتاب را به زبان شما انتشار دهیم و آن را در اختیارتان بگذاریم. امیدوارم که این کتاب باعث برکتتان شده باشد. اگر چنین است، لطف کرده و برایم بنویسید. من تنها به انگلیسی می توانم بخوانم و بنابراین باید نامه خود را به زبان انگلیسی بنویسید و یا آن را ترجمه کرده، برایم بفرستید!

بهترین راه برای فرستادن ایمیل است. آدرس ایمیل من: [email protected] است. اگر فرستادن ایمیل برایتان امکان ندارد، می توانید برای من نامه ای بفرستید اما بستگی دارد که چه زمانی این کتاب را بخوانید چون ممکن است آدرس من تغییر کند. به هر حال، در سال 2006 آدرس من از این قرار است:

Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA15241 USA

برای تعالیم بیشتر از وب سایت ما ملاقات کنید:

www.ShepherdServe.org

توضیحات پشت جلد

Back Cover Script

دیوید سرونت در گردهمایی های جهانی به مدت بیست و پنج سال مشغول خدمت به مسیحیان بوده است. اوتعلیم های انجیلی موجود در این کتاب را (که مهم ترین مسائلی را که امروز رهبران مسیحی با آنها سر و کار دارند، عنوان می کند)، با استفاده از تجربۀ خود در صحبت با دهها هزار شبان در بیش از چهل کشور، جمع آوری کرده است.

سرونت، موضوعاتی مانند پیشرفت کلیسا، زنان در خدمت، ادارۀ کلیسا، تفسیر بر اساس انجیل، کلیساهای خانگی، جدال روحانی، طلاق و ازدواج دوباره، عطایای روحانی، نهضت مسیحیت و بسیاری دیگر را توجیح می کند. او اغلب نظراتِ غالب و متداول را با بررسی آنچه کتاب مقدس می گوید، مورد سوال قرار می دهد. نتایجی که می گیرد ممکن است شما را متعجب کند. عقیدۀ اصلی و اساسیِ سرونت، این است که همۀ رهبران مسیحی باید شاگردانی بسازند که از همۀ فرامین مسیح اطاعت کنند.

خادم شاگردساز، که به زبانهای متعدد ترجمه شده است، رهبران مسیحی را در نقاط مختلف جهان یاری می دهد که در انجام مسئولیت بزرگ موثرتر باشند.

1 به همین دلیل است که کتاب مقدس می گوید، «احمقان در دل خود می گویند: خدا وجود ندارد.» (مزمور 1:14، همراه با تاکید). تنها نادانان در برابر این حقیقت ایستادگی می کنند.

2 غیر از این، کتاب مقدس به ما آموزش می دهد که خداوند حتی ممکن است قلب کسانی را که قلبشان را رو به او سخت می کنند، سخت تر کند (مانند فرعون). به نظر نمی رسد که چنین افرادی توبه کنند!

271