我要認錯，一直以來有些事情想和大家分享，卻一直沒有開口，對此我深感內疚。

想像一下你在花園勞動時，鐵鏟碰到了金子——大量的金子。毫無疑問你會驚喜萬分，有了這些金子你就能還清所有債務，進而擁有更大的房子、更好的車子。

如果金子有幾頓重，遠遠超出你的需要——你要記住這不是你賺的，也不是你該得的，而是你在種番茄的時候偶然發現的。

如果你發現了如此大量的金子，你可能會想到你的親戚們，打算幫他們還債，並帶他們去夏威夷度假。

如果金子夠多的話，你還會想到幫助你的朋友和鄰居，幫他們的孩子付大學學費，或者給他們每人買一輛嶄新的凱迪拉克。

幾年前我發現了一個很棒的秘密，它改變了我的一切，我的意思是一切。我知道其他知道這個秘密的人，生命也得到了翻轉。

這個秘密應該跟大家分享，保持沉默是不對的，因此我寫了這本書。

我知道也有人像我一樣知道這個秘密，他們保持沉默，因此倍感內疚，像我一樣。

顯然有一個人非常愛你，他把這本書給了你，希望與你分享這改變他生命的秘密。我鼓勵你用心來讀，並且請原諒我拖了這麼久才告訴你這些。

郭大衛牧師

第一章（ONE）

沒有神，也沒有荒誕故事

（There is no God and Other Tall Tales）

我在電腦旁打字的時候，手上正戴著一隻非常別致的腕表。它看上去是一隻普通的精工表，但它卻不是出自日本工廠。

我的表不是任何人設計的，也沒有人參與過它的裝配過程，我的精工表是自然而然產生的。

讓我向你娓娓道來。

多年前的一個夏天，我光著腳走在俄勒岡州北部的沙灘上。天氣棒極了，風景令人陶醉。我欣賞著蜿蜒壯觀的海岸線，洶湧的浪濤撞擊著偉岸的懸崖。

我坐在暖暖的沙地上，倚在高高的懸崖邊，心曠神怡。我正悠閒地享受著陽光，突然懸崖邊的一塊小石頭鬆動了，朝著我掉落下來。（之後，我意識到那塊小石頭一定富含鐵和錫。）

接下來發生的事情讓人目瞪口呆！那塊小石頭以驚人的速度掉落，又以精確的角度彈跳著，突然間，小齒輪、彈簧、錘、轉柄、手錶殼從它分裂而出——所有的一切完美成形了！你可以想像我的驚訝。

更奇妙的是，風以一種不尋常的方式吹動著，所有這些完美成形的零件一起落到沙灘上，落在我眼前。我驚異地看著，它們按著手錶裝配的方式彼此組合起來，立刻就開始滴答作響了。不僅如此，手錶的指標正好指著正確的時間！我簡直無法相信我的眼睛。

一塊小石頭，顯然是從岩石上脫落下來的，在掉落的過程中撞擊了懸崖壁上鳥窩旁的一塊燧石。結果，一個火花點燃了鋪滿稻草的鳥窩，火的熱度熔化了小石頭裡的鋅和銅，形成了液體的銅。銅滴滴到下面的沙灘上，滴落的時候，有幾滴銅滴正好落在剛剛成型的手錶殼上，完美地鍍在表面上。

當我凝視著旁邊那只躺在沙灘上閃閃發光的鐘錶時，突然我感到一陣顫動，像是一個小小的地震。接著，在我後面的懸崖邊上出現一個小裂縫。

我驚訝地看著熔化的岩漿從裂縫中噴出來，形成一股溪流湧向海灘，流入小河。由於岩漿炙熱的溫度，沙土裡的一些矽粒子熔化了，形成一小片透明的玻璃。當我意識到它會完美地安裝在腕表表面時，我極其驚訝。

當我要伸手去夠那一小塊圓玻璃時，上漲的潮汐沖到岸上，將它卷起。讓我驚訝的是，海浪輕柔地將那塊玻璃翻轉到手錶上，並且完美地卡扣到位！

我著迷地看著發生在我眼前的所有巧合，但好戲還在後頭。

最奇怪的是，一頭牛，不知道什麼原因從牧場逃跑了，正朝著沙灘漫步走來。讓我感到十分震驚的是：當它走到我面前時，突發心臟病，當場死亡。這只牲畜垂死掙扎，最後倒在兩塊從沙地裡突出來的鋒利石頭上。

我驚訝地看到兩片薄薄的牛皮從牛身上被撕裂下來，不僅如此，這兩塊皮條以巧妙的方式落下，自己系在新造的鐘錶兩側，成為一條非常精美的錶帶。

我知道這一切令人難以置信，但這是我親眼所見。

最後，我看到六隻紅色的螞蟻從旁邊的岩石上列隊出來，在一條錶帶上忠實地咬出一排小孔，共六個。當然，這些孔口與銅鉤非常匹配。（我忘了提及那個鉤子，那是銅滴在滴落的過程中，完美地掛在另一側錶帶上形成的。）

這就是我這塊腕表的神奇來歷。

你相信我的故事嗎？顯然不信，我也不信。事實上，我的表是生產出來的。雖然沒看到任何日本員工設計和組裝它，但我確信他們的存在。

我確信這背後有一批能幹的手錶設計師和裝配工人，因為在成品中可以清楚地看到他們精美的設計和安裝。我的表是“自然而然產生的”，這樣的想法是不理智的，是違反一切正常邏輯的。如果我非要固執地認為我的表是自然而然產生的，那就是逼你去懷疑我的智商。

也許你已經意識到我要跳到的話題：我們知道神的存在，因為他的奇妙創造清楚地向我們啟示了他的存在。每一個誠實面對自己的人都應該承認：有一位造物主。

是真的無神論者嗎?

以撒·牛頓被公認為他那個時代最聰明的人之一，至今依然在學術界倍受敬仰。據說有一次他在做一個小的太陽系模型，很多星球圍繞著一個中心球旋轉。通過精巧的設計，運用連杆、齒輪和帶子，所有的星球模型同時繞著太陽模型運轉，儘管星球的軌道與太陽系中星球的實際軌道存在一定的差異。

他的一位無神論者朋友，看到這個精巧的裝置說：“牛頓，多麼奇妙的發明！是誰做的？”

牛頓回答：“沒有誰！”

“‘沒有誰’，什麼意思？”

“我的意思是，沒有任何人做，它是自然而然產生的！所有這些齒輪、帶子、連杆、星球跑到一起，照著它們所代表的星球在各自的軌道上開始旋轉。”那位不信的朋友終於心領神會了。

據艾洛普民意調查，94%的美國人相信有神，6%的人說他們不相信或不確定。如果把這6%的人放在一架將要墜毀的飛機上，大部分人會在飛機撞擊地面之前相信有神，其餘的將在他們死後幾分鐘內見到神。事實上，每一個有過死亡經歷的無神論者或不可知論者後來都相信了神。

如果你是那6%中的一個，我懇請你在活著的時候，給我一個機來勸說你相信神的存在，不要等到別無選擇的時候！

如果你已信靠神，讓我來堅固你的信心。

神造蘋果的配方

當你正品味著秋天的香脆蘋果，是否想過你正在享受著的美味是用泥土做成的？千真萬確！蘋果，及其它的水果蔬菜，起初是用泥土中的某些物質做成的。

這些物質如何擺脫地心引力，並穿過樹根和樹幹而到達樹枝的呢？蘋果樹又怎麼知道要結蘋果，而不是桔子或西瓜呢？它又為什麼沒有偶爾錯結個檸檬呢？

不光蘋果來自泥土，蘋果樹本身也是如此——樹枝、樹皮、樹葉，甚至花瓣。這怎麼可能呢？

更有意思的是，花香也是由泥土蛻變形成的！當你想到神用泥土創造一切的時候，亞當由泥土而造的故事就不會那麼不可思議了。

你知道如果沒有外來的幫助蘋果樹就無法結果子。有人決定讓卑微的蜜蜂為蜂巢採集花蜜的時候，無意中為蘋果花授粉。

小蜜蜂更值得關注，它一旦發現一棵樹開滿花朵，就跳著神奇的舞蹈返回蜂房。蜜蜂芭蕾引來了一群嗡嗡作響的擁護者，在飛的過程中，它們能準確判斷花蜜的位置及距離。

蘋果樹怎麼知道什麼時候開花？是誰精妙地設計，讓它能夠感知溫度和日照長度，使它不會在冬天或秋天開花？

關於蘋果樹，最驚人的事實可能是：一個個小資訊資料庫隱藏在每棵蘋果樹裡——我們稱之為種子——它隱藏著蘋果樹生長繁衍的所有秘密。誰人能解開一粒蘋果籽的奧秘？

蘋果樹並不是造物主的唯一見證者，太陽底下蘊藏著無窮無盡的奧秘，每一樣都吸引著我們的注意力，彰顯著神的奇妙。他在他的每一款設計上都留下了簽名。

自然界中的其他“巧合”

鮭魚如何在海中遨遊幾千里，穿過河流、支流，最後找到它出生的溪流，並像她祖先一樣在那裡產卵？又是什麼激發她戰勝無情的激流回到她多年未見的故鄉，只是為了產卵後悄然死去？

波濤洶湧的海水本身就蘊藏著無數的玄機。你知道熱脹冷縮的原理，但是水有別於其他任何物質，它在結冰之前開始膨脹。沒有人知道為什麼，但那是件好事，否則冰就無法浮在水上。

如果冰不能漂浮，它就會沉到湖底。冬去春來時，那些沉在湖底的冰塊依然堅固如初。如此迴圈下去，過不了幾年，先是北方的河流，後是南方的河流，將被凍得僵硬如鐵。地球將漸漸進入永久、淒涼的冰河時代。因為這個原因，巴哈馬或其他任何地方的生活將再也不會那麼怡人了。

我很感激，神設計水分子結構與其他任何事物都不一樣！

還有更多自然界的“巧合”，若都詳細記錄，恐怕寫成的書要堆積如山了。

想一下我們的太陽，它實際比看上去要大得多，如果它是空的，它可以裝下1 300 000個地球。雖然它離我們有93 000 000英里那麼遠，我們依然能夠感受它的溫度。陽光每天以每秒186 000英里的速度，用8分鐘的時間到達地球，以照亮我們的生活。

如果太陽離得更近些會怎樣呢？你只需去問一下到過金星的人就會知道，它是離太陽最近的星球。金星表面的溫度大約是875℃，他們說想要棕褐色皮膚的人，在那裡會曬得更快些。

如果太陽更遠點會怎樣？在離太陽次遠的星球——火星上，水銀下沉到零下200℃。所以說，明尼蘇達州的居民應該好好數算他們的恩典。

說到距離，你知道嗎，為著我們的緣故，月亮也被擺在非常具有戰略性的位置上？如果它再近點（相對而言），潮汐會給所有的美景蒙上一層陰影。由於月亮對大西洋的引力增強，邁阿密一天將有十二小時浸泡在水裡。當潮汐來臨時，邁阿密會遭到海嘯般的襲擊。

其他數不清的、不可或缺的自然現象——從地球自轉的速度到地球的特定直徑——表明有一個人仔細地計算過這個星球上的生物所需要的一切。老實說，所謂的聰明人只會把腦袋藏在沙土裡，假裝什麼也沒有發生。事實上，我們不需要在身體以外去尋找充足的證據，來證明上帝的技藝。

奇妙的人體機器

人體由億萬兆個奇妙複雜的細胞組成，每個細胞由一群本身結構就異常複雜的分子有序排列而成。

每一個細胞核包含一個完全相同的線粒體，科學家稱之為基因。分子的遺傳集指導身體裡每個細胞的行動職責。據估計，如果把每個基因線粒體的指令寫出來的話，將會是一部至少一千六百頁的巨作。

想想看，一個細胞包含的資訊就可以使你的整個身體重新組裝！

基因線粒體的厚度不足百萬兆分之一寸，但如果把一個完好無損的細胞線粒體拉直，它有六英尺那麼長。如果把你身體裡所有的線粒體拉直並連接起來，它的長度相當於地球到太陽距離的八百多倍。

你身體裡的每一個細胞都有一個特定功能。想一下你的眼睛細胞，你的眼睛如何能夠讀到這些字？這需要百萬次的奇跡！

在你的眼球裡有107 000 000個細胞，其中700萬個被稱為球狀體，它使你可以在白天看見東西。它們對色彩非常敏感，使你可以分辨一千種不同的色調。另外一億個細胞被稱為視網膜杆，它們能使你看到暗淡的光，它們對色彩不敏感，那就是為什麼在晚上看到的東西都趨向於黑色或白色。

當光進入眼睛，晶狀體通過球狀體和視網膜杆反射出一個倒立的圖像，接著這些圖像轉變成電子訊息，並通過五十萬條神經元和神經線傳入大腦。

你大腦內的電腦集合了同時產生的成百上千萬位元組的資料，把它們與另一隻眼睛看到的有輕微差別的資料合併起來，形成一個三維圖像。你的大腦再把圖像翻轉過來，這樣你看到的東西都是正立的了。不管怎樣，看見的過程總算完成了！

眼睛需要一直保持濕潤，大腦監視著眼睛的乾燥程度，需要時會發出信號使眼皮活動起來。一個人一生中大約眨眼三十億次，都是無意識的。

順便提一句，你身體裡的細胞，除了大腦和神經細胞，在過去的十年裡已經更新了一遍。毫不誇張地說，你已經不是過去的你了！你已經被替換了！你由兩個細胞合成，在被孕育的過程中，你的每個細胞包含著相同的遺傳基因。

這兩個細胞分裂複製，直到你長成一個七磅的、由上帝所造的、最複雜的生物種類，具有完整的循環系統、腺體、消化系統、神經系統、免疫系統、骨骼、淋巴系統和生殖系統！

無神論者的迷信

說到孕育，無神論者強烈反對耶穌由童女而生，而我也受到過他們無情的奚落。

他們說：“這樣的出生怎麼可能呢？”

我說：“哪種出生不是個奇跡？”

每一個嬰孩的孕育、生長，直至出生，都伴隨著百萬次特別的奇跡。為什麼有人質疑童女生子？就是因為上帝在百萬次奇跡之外，為了每一個嬰兒的的誕生而行了另一個奇跡？

童女生子對於神來說，不會比其他的生產方式更有難度。事實上，它可能會更容易些，少一個程式。我真的希望有人能夠簡單地向我解釋，一個剛出生五分鐘的嬰兒如何知道怎樣去吮吸？

無

神論者往往比最熱忱的宗教狂熱者表現出更多的信心。其實相信沒有神比相信有神需要更大的信心，因為必須要忽視所有的證據。無神論者才是徹頭徹尾的迷信！

為什麼在證據確鑿的情況下，有些人依然持定無神論呢？因為他們聰明地知道：如果有一位神，那麼這位神就不容忽視；如果他創造了我們，那麼他就有權利告訴我們該如何生活。

很希望，在我開始這一章的時候，那一小部分無神論者的比率更小了，讓我們接著進入下一章吧。

“既使沒有其他任何的證據，單單大拇指就能說服我相信神的存在。”

——以撒·牛頓

Kwa miaka ishirini na tano iliyopita nimepata nafasi ya kutembelea nchi zaidi ya arobaini na kusema na maelfu ya wachungaji katika makongamano ya siku tatu hadi tano. Makongamano hayo yamehudhuriwa na viongozi Wakristo wenye moyo wa huduma kutoka madhehebu mengi mbalimbali na vikundi katika mwili wa Kristo. Kila safari imethibitisha kwamba makongamano hayo ya siku tatu hadi tano hayatoshi kukutana na mahitaji yaliyopo. Kuna mengi zaidi yanayotakiwa kufanywa ili kuwawezesha viongozi wa Kikristo, na kitabu hiki ni jitihada ya kufanya hivyo.

Vile vile nimepata fursa ya miaka ishirini na kitu hivi kuchunga makanisa. Ingawa kwa kiwango fulani “nilifanikiwa”, mara nyingi nilijikuta nikipitia mambo magumu kwa sababu sikuwa na ufahamu wa kanuni za msingi sana za kufanya huduma KiBiblia. Basi, ninawahurumia sana watumishi mamilioni wanaofanya kazi kwa moyo wa dhati, ambao hawana kile nilichokosa mimi, na ambao wanahitaji kuwezeshwa zaidi kwa ajili ya kazi iliyoko mbele yao. Baadhi ya kanuni ambazo mimi sikuzifahamu ni za maana sana kiasi cha kwamba zinapoeleweka tu, zinatoa mwelekeo wa huduma kwa ajili ya maisha ya mtumishi. Zinakuwa vigezo ambavyo kwa hivyo, kila kiwango cha huduma kinapimwa. Kanuni hizo zinapatikana katika sura za mwanzo, na hazipaswi kupuuzwa na msomaji yeyote. Hii ni kwa sababu sura zile zinazofuata hazina maana yoyote bila ya msingi wake.

Kitabu hiki kinawahusu zaidi wachungaji, maana wao ndiyo viongozi wa kawaida wa Wakristo, lakini kila kitu nilichoandika kinawahusu wainjilisti pia, waalimu, wamishenari, waanzisha makanisa, waalimu wa Shule za Jumapili, na kadhalika. Hakuna yeyote katika mwili wa Kristo ambaye hatafaidika kutokana na kusoma kitabu hiki, kwa sababu kila mmoja katika mwili wa Kristo amepewa neema ya kufanya shughuli mojawapo kutoka kwa Mungu.

Nimewaandikia watumishi wanaokaa nje ya Marekani, Ulaya na Australia/New Zealand, japo haimaanishi kwamba yaliyoandikwa humu hayawahusu watumishi wa nchi hizo. Ukweli ni kwamba yale niliyoandika yanaweza kuwasaidia sana watumishi hao, lakini wao wana waalimu wengi tayari. Ila utagundua sura zingine kuwa za msaada zaidi kwako kuliko zingine, kutegemeana na ujuzi wako, maarifa uliyo nayo na taifa unalofanya huduma. Kwa mfano: Wachungaji wengi wa makanisa ya nyumbani ya Uchina, Kuba na Vietnam watagundua kwamba zile sura zenye kuzungumzia makanisa ya nyumbani hazina mengi ambayo hawayajui. Lakini, wachungaji wasiojua kitu kuhusu makanisa ya nyumbani wataona sura hizo kuwa zenye manufaa sana.

Si rahisi kwamba kila msomaji atakubaliana na kila kitu nilichoandika katika kitabu hiki. Miaka mitano iliyopita, hata mimi nisingekubaliana na baadhi ya yale niliyoandika katika kitabu hiki! Hivyo usiruhusu kutokuelewana kimawazo kidogo tu kukuzuie kujifunza mengine mengi kiasi unachoweza kutoka kila sura.

Kama Yesu alivyotufundisha, hakuna mtu awekaye divai mpya katika viriba vya zamani, maana vitapasuka. Ni viriba vipya tu vyenye uwezo wa kupanuka kiasi cha kutosha kuwezana na msukumo wa divai mpya. Japo baadhi ya mambo niliyoandika yanaweza kuhesabiwa kuwa ni divai mpya, ukweli ni kwamba ni divai ya zamani kabisa – yaani, ni ya zamani sawa na Agano Jipya. Kwa hiyo, kupasuka kwa viriba vya zamani haitakuwa shida ya divai itolewayo katika kurasa zinazofuata! Yesu alifurahia kwamba Mungu hufunua kweli Zake kwa watoto wachanga, na kuwaficha “wenye hekima na akili” (Mathayo 11:25). Vivyo hivyo, Mungu huwapa neema wanyenyekevu, bali huwapinga wenye kiburi (ona Yakobo 4:6). Mungu ashukuriwe kwa ajili ya viongozi wengi Wakristo ambao ni wanyenyekevu duniani kote. Mungu awabariki wanaposoma.

David Servant

Sura Ya Kwanza Kuweka Lengo Sahihi

Ni muhimu mtumishi aelewe lengo Mungu alilomwekea mbele yake, ili aweze kufaulu machoni pa Mungu. Asipolielewa lengo lake, hana jinsi ya kupima kama amefanikiwa au ameshindwa kulifikia.[1] Anaweza kufikiri amefanikiwa, kumbe ameshindwa, na hilo ni janga kubwa. Anafanana na mkimbiaji aliyeshika nafasi ya kwanza ambaye kwa furaha anamalizia mbio za mita 800, akiinua mikono yake mbele ya watu wanaomshangilia na kufurahia ushindi, bila ya kutambua kwamba mbio alizokuwa anashindana ni za mita 1600. Kutoelewa vizuri lengo lake kumesababisha kushindwa kwake. Kufikiri ameshinda kumehakikisha kwamba ameshindwa. Usemi ule: “Wa kwanza watakuwa wa mwisho” umetimia kwake kabisa.

Watumishi wengi wana lengo la namna fulani ambalo mara nyingi wanaliita “maono” yao. Hicho ndicho wanachojaribu kwa bidii sana kukifikia, kutokana na mwito wao maalum na karama waliyo nayo. Kila mtu ana karama na mwito wa kipekee: iwe ni kuchunga kanisa katika mji fulani, au kufanya uinjilisti katika eneo fulani, au kufundisha kweli fulani. Lakini lile lengo litolewalo na Mungu ninalozungumzia hapa ni la jumla na linamhusu kila mtumishi. Ni maono makubwa. Hayo ndiyo yanayotakiwa kuwa kiongozi – msukumo mkuu – kwa ajili ya kila maono ya kipekee. Lakini mara nyingi si hivyo. Watumishi wengi wana maono maalum ambayo hayakubaliani na yale maono ya jumla ya Mungu, na wengine wana maono maalum yenye kufanya kazi kinyume cha maono ya jumla ya Mungu. Hata mimi nilifanya hivyo wakati fulani, japo nilikuwa mchungaji wa kanisa linalokua.

Hilo lengo kuu au maono ya jumla ambayo Mungu amempa kila mtumishi, ni yapi? Tunaanza kupata jibu katika Mathayo 28:18-20, maandiko ambayo yanajulikana sana na sisi kiasi cha kwamba mara nyingi hatupati kinachosemwa nayo. Hebu tutazame fungu hilo mstari kwa mstari.

Yesu akaja kwao, akasema nao, akawaambia, “Nimepewa mamlaka yote mbinguni na duniani” (Mathayo 28:18).

Yesu aliwataka wanafunzi Wake kuelewa kwamba Baba Yake alikuwa amempa mamlaka yote. Kusudi la Baba lilikuwa (na mpaka sasa ni) wanafunzi na watu wote wamtii Yesu, maana ndiyo kawaida wakati Baba anapompa mtu mamlaka, wakati wote. Lakini Yesu ni wa pekee sana kwa sababu Baba Yake alimpa mamlaka yote mbinguni na duniani. Hayo si mamlaka yenye kipimo au mipaka kama anavyofanya wakati mwingine anapowapa wengine. Yesu Ni Bwana.

Sasa kama mambo ni hivyo, yeyote asiyehusiana na Yesu kama Bwana hafanyi sawasawa. Zaidi ya kingine chote, Yesu ni Bwana. Hii ndiyo sababu katika Agano Jipya anaitwa “Bwana” zaidi ya mara mia sita. (Anaitwa Mwokozi mara 15 tu.) Ndiyo sababu Paulo aliandika hivi: “Maana Kristo alikufa akawa hai tena ili awe Bwana wa waliokufa na walio hai pia” (Warumi 14:9, TLR – maneno mepesi kwa ajili ya kukazia). Yesu alikufa na kufufuka ili atawale (au amiliki) kama Bwana juu ya watu wote.

Imani Ya Kweli Yenye Kuokoa

Wainjilisti wa siku hizi na wachungaji wanapotoa mwito kwa watu wasio-okoka “wampokee Yesu kama Mwokozi,” jambo hilo hudhihirisha unyonge mkubwa katika kufahamu kwao Injili. Wazo hilo na jambo hilo halipo katika Maandiko kabisa! Tutumie mfano: Wakati yule mlinda gereza wa Filipi alipomwuliza Paulo afanye nini apate kuokoka, Paulo hakujibu hivi: “Mpokee Yesu kama Mwokozi wako.” Alisema hivi: “Mwamini Bwana Yesu Kristo, nawe utaokoka” (Matendo 16:31 – maneno mepesi kwa ajili ya kukazia). Watu wanaokolewa wanapomwamini Bwana yesu Kristo. Elewa tafadhali: Hawaokolewi kwa sababu wanaamini fundisho kuhusu wokovu au Yesu, bali wanapomwamini mtu – Bwana Yesu Kristo. Hiyo ndiyo imani yenye kuokoka. Wengi sana wanafikiri kwamba kwa sababu wanaamini kifo cha Yesu kilikuwa sadaka ya kutosha kwa ajili ya dhambi zao, au wokovu ni kwa imani, au vitu vingine vingi juu ya Yesu na wokovu, wana imani ya kuokoa. Hawana. Shetani anaamini vitu vyote hivyo kuhusu Yesu na wokovu. Imani yenye kuokoa ni imani katika Yesu. Na Yeye ni nani? Yeye ni Bwana.

Basi – kama ninaamini kwamba Yesu ni Bwana, nitafanya mambo yangu kwa mtazamo huo, nikijinyenyekeza Kwake kutoka moyoni mwangu. Nisipojinyenyekeza kwake, simwamini. Ni hivi: Mtu akisema, ‘naamini katika kiatu changu kuna nyoka wa sumu,’ halafu avae kiatu chake bila wasiwasi wowote, maana yake ni kwamba haamini kile anachosema anakiamini., Watu wanaosema kwamba wanamwamini Yesu lakini hawajatubu dhambi zao na kujinyenyekeza kwake mioyoni mwao, hawamwamini Yesu hata kidogo. Wanaweza kuwa wanamwamini Yesu wa kufikirika, lakini si yule Bwana Yesu, yule mwenye mamlaka yote mbinguni na duniani.

Hayo yote ni ili tuelewe kwamba ufahamu wa mtumishi kuhusu ujumbe wa msingi kabisa wa Ukristo unapokuwa mbaya, yuko katika matatizo tangu mwanzo. Hakuna jinsi atakayofanikiwa kwa kipimo cha Mungu, maana anapoeleza ujumbe wa msingi kabisa ambao Mungu anataka dunia isikie, anaupotosha. Anaweza kuwa mchungaji wa kanisa linalokua, lakini anashindwa vibaya kutimiza maono ya Mungu ya jumla kwa ajili ya huduma yake.

Maono Makubwa

Hebu sasa turudi kwenye Mathayo 28:18 hadi 19. Baada ya kutamka kuhusu Ubwana Wake wa kipekee, Yesu akatoa agizo, kama ifuatavyo:

Basi, enendeni, mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi, mkiwabatiza kwa jina la Baba, na Mwana, na Roho Mtakatifu; na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi” (Mathayo 28:19-20a).

Ona kwamba Yesu alitumia neno “basi”. Alisema hivi: “Basi, enendeni, mkafanye … wanafunzi …” Yaani ni kama alisema hivi: “Kwa sababu ya hayo niliyokwisha sema … kwa sababu nina mamlaka yote … kwa sababu mimi ni Bwana … watu wanatakiwa kunitii Mimi bila shaka … nami ninawaagiza ninyi (na mnapaswa kunitii) mwende na kuwafanya watu kuwa wanafunzi, mkiwafundisha hao wanafunzi kutii amri Zangu zote.”

Na hilo basi – kwa lugha rahisi tu – ndiyo lengo kuu – ndiyo maono makuu ya Mungu kwa ajili ya huduma zetu zote – Wajibu wetu ni kufanya watu kuwa wanafunzi, wanaotii amri zote za Kristo.

Hii ndiyo sababu Paulo alisema yeye alipewa neema ya Mungu kama mtume, ili “kuleta utii utokanao na imani miongoni mwa Mataifa wote” (Warumi 1:5, TLR – maneno mepesi kukazia). Lengo ni utii; jinsi ya kufikia utii huo ni imani. Watu ambao wana imani ya kweli katika Bwana Yesu hutii maagizo Yake.

Ndiyo sababu Petro alihubiri hivi Siku ya Pentekoste: “Basi nyumba yote ya Israeli na wajue yakini ya kwamba Mungu amemfanya Yesu huyo mliyemsulubisha kuwa Bwana na Kristo” (Matendo 2:36). Petro alitaka hao waliomsulubisha Kristo wajue kwamba Mungu amemfanya Yesu kuwa Bwana na Kristo. Wao walimwua ambaye Mungu alitaka watu wamtii! Wakijisikia hukumu kuu, waliuliza: “Tutendeje?” na Petro akajibu kwanza kwa kusema hivi: “Tubuni”! Yaani, geukeni mwache kutokutii, mtii. Mfanyeni Yesu kuwa Bwana. Kisha, Petro akawaambia wabatizwe kama Kristo alivyoagiza. Petro alikuwa anafanya watu kuwa wanafunzi – wafuasi watiifu wa Kristo – na alikuwa anaanza vizuri kwa ujumbe ulio sahihi.

Kama ni hivyo, kila mtumishi anatakiwa aweze kupima au kutathmini mafanikio yake. Sote tunapaswa kujiuliza hivi: “Je, huduma yangu inawaongoza watu kutii amri zote za Kristo?” Kama tunafanya hivyo, tunafanikiwa. Kama hatufanyi hivyo, tunashindwa.

Mwinjilisti anayeshawishi tu watu “wampokee Yesu” bila ya kuwaambia watubu dhambi zao, anashindwa. Mchungaji anayejaribu kuwa na kanisa kubwa kwa kuwafurahisha watu wote na kuweka mambo mengi ya kijamii anashindwa. Mwalimu anayefundisha “upepo wa mafundisho” mapya tu ya kiroho anashindwa. Mtume anayeanzisha makanisa yenye watu wanaosema wanamwamini Yesu bila kumtii, anashindwa. Nabii anayetabiri baraka zinazokuja maishani mwa watu karibuni tu anashindwa.

Kushindwa Kwangu

Miaka kadhaa iliyopita wakati nikiwa mchungaji wa kanisa lenye kukua, Roho Mtakatifu aliniuliza swali lililofungua macho yangu, nione jinsi nilivyokuwa ninashindwa kutimiza maono ya jumla ya Mungu. Roho Mtakatifu aliniuliza swali lifuatalo, nilipokuwa nasoma juu ya hukumu ijayo ya kondoo na mbuzi, kama inavyotajwa katika Mathayo 25:31 hadi 46. Aliniuliza hivi: “Kama kila mtu katika kanisa lako angekufa leo na kusimama kwenye hukumu ya kondoo na mbuzi, wangapi wangekuwa kondoo, na wangapi wangekuwa mbuzi?” Akauliza tena, kwa kumaanisha sana: “Katika mwaka uliopita, ni wangapi katika kanisa lako wamewapa chakula wapendwa katika Kristo waliokuwa hawana? Ni wangapi wametoa maji kwa wapendwa wasiokuwa nayo? Ni wangapi wamewasaidia wapendwa wasio na makao kuwa na makao? Ni wangapi wamekaribisha wapendwa wasafiri kulala kwao? Ni wangapi wametoa mavazi kwa wapendwa wasiokuwa nayo? Ni wangapi waliwatembelea wagonjwa au wapendwa waliofungwa?” Nikatambua kwamba ni wachache sana waliofanya lolote katika hayo, japo walikuja kanisani, waliimba nyimbo za kuabudu, walisikiliza mahubiri yangu na kutoa fedha zao katika vyombo vya sadaka. Kumbe kwa kiwango cha Kristo wao ni mbuzi, na kwa sehemu mimi ninahusika na wao kuwa hivyo maana sikuwa nawafundisha jinsi ilivyo muhimu kwa Mungu sisi kusaidia katika mahitaji mazito yanayowakabili ndugu zetu na dada zetu katika Kristo. Sikuwa nawafundisha kutii yote ambayo Yesu aliagiza. Nikatambua kwamba nilikuwa napuuza kilichokuwa cha maana sana kwa Mungu – amri kuu ya pili: kuwapenda jirani zetu kama tunavyojipenda wenyewe – licha ya kupuuza ile amri mpya aliyotupa Yesu: tupendane sisi kwa sisi, kama Yesu alivyotupenda.

Zaidi ya hayo – nikatambua kwamba kile nilichokuwa nafundisha kilikuwa kinyume kabisa na lile lengo kuu la Mungu la kuwafanya watu kuwa wanafunzi, maana mimi nilifundisha aina nyepesi ya “injili ya mafanikio” kanisani kwangu. Ingawa ni mapenzi ya Yesu kwamba watu Wake wasijiwekee hazina duniani (Mathayo 6:19-24), na kwamba watosheke na walicho nacho, hata kama ni mavazi tu na chakula (ona Waebrania 13:5; 1Timo. 6:7-8), mimi nilikuwa nafundisha Wamarekani wangu matajiri kwamba Mungu alitaka wao wazidi kuwa na mali. Niliwafundisha watu wasimtii Yesu katika eneo moja (sawa tu na jinsi ambavyo mamia ya maelfu ya wachungaji wengine wanavyofanya duniani kote).

Nilipotambua hayo, nilitubu na kuomba msamaha mbele ya kanisa langu. Nilianza kujaribu kufanya watu kuwa wanafunzi, nikiwafundisha kutii yote ambayo Kristo aliagiza. Nilifanya hivyo kwa hofu na kutetemeka, nikifikiri kwamba wangi katika kusanyiko langu hawakutaka kutii amri zote za Kristo, wakipenda Ukristo rahisi tu ambao haukudai kujitoa sana. Na ndivyo ilivyokuwa. Wengi hawakujali kuhusu waamini wanaoteseka duniani kote. Hawakujali juu ya kuipeleka Injili kwa ambao hawajaisikia. Badala yake, wao walijali zaidi juu ya kujipatia vitu vingi wenyewe. Kwa habari ya utakatifu ni kwamba, waliepuka sana zile dhambi zenye kuleta aibu – dhambi ambazo hata wasio-okoka walikuwa wanazipinga, nao waliishi maisha ya kawaida tu – kama Wamarekani wa kawaida wasio na Ukristo. Lakini ukweli ni kwamba hawakumpenda Bwana kwa sababu hawakutaka kuzishika amri za Yesu – sawa tu na Yeye mwenyewe anavyosema kwamba ndiyo uthibitisho wa pendo letu Kwake (ona Yohana 14:21).

Nilichokiogopa kikawa kweli – washirika wengine kumbe walikuwa mbuzi katika ngozi za kondoo. Nilipowataka wajikane na kujitwika misalaba yao, wengine walikasirika. Kwao, kanisa lilikuwa kitu cha kijamii tu chenye kuambatana na muziki mzuri – sawa tu na jinsi dunia inavyofurahia vilabu na majumba ya starehe. Wangevumilia mahubiri fulani mradi tu yathibitishe wokovu wao na upendo wa Mungu kwao. Lakini – hawakutaka kusikia yale Mungu aliyotaka kutoka kwao. Hawakutaka mtu yeyote kuhoji juu ya wokovu wao. Hawakuwa tayari kulinganisha maisha yao yakubaliane na mapenzi ya Mungu kama ingewagharimu chochote. Kweli walikuwa tayari kutoa fedha zao kidogo wakishawishiwa kwamba Mungu angewarudishia zaidi, na kama watapata faida moja kwa moja kutokana na walichotoa – yaani, kama fedha zao zingetumiwa kuboresha majengo au kitu fulani kanisani.

Wakati Wa Kujichunguza

Pengine huu ungekuwa wakati mzuri kwa kila mtumishi anayesoma kitabu hiki kujiuliza mwenyewe swali lile lile ambalo Roho Mtakatifu aliniuliza mimi. Jiulize hivi: “Kama wote ninaowahudumia wangekufa sasa na kusimama kwenye hukumu ya kondoo na mbuzi, wangapi wangekuwa kondoo na wangapi wangekuwa mbuzi?” Watumishi wanapowahakikishia watu wenye matendo kama mbuzi katika makusanyiko yao kwamba wameokoka, wanawaambia kinyume kabisa cha yale ambayo Mungu anataka wasikie. Mtumishi wa aina hiyo anafanya kazi kinyume na Kristo. Anajiweka upande kinyume na yale ambayo Yesu anataka watu kama hao waambie, kulingana na maneno Yake katika Mathayo 25:31 hadi 46. Sababu ya Yesu kusema aliyosema hapo ni kutoa onyo kwa mbuzi. Yeye hataki wafikiri kwamba wanakwenda mbinguni.

Yesu alisema watu wote watajua kwamba sisi ni wanafunzi Wake kwa jinsi tunavyopendana (ona Yohana 13:35). Bila shaka alimaanisha upendo unaozidi ule wa watu wasio-okoka maana vinginevyo, wanafunzi Wake wasingeweza kutofautishwa na wasioamini. Upendo aliozungumzia Yeye ni upendo wa kujitoa – tunapopendana kama Yeye alivyotupenda – mpaka kutoa maisha yetu kwa ajili ya wenzetu (ona Yohana 13:34; 1Yohana 3:16-20). Yohana pia aliandika kwamba tunajua tumepita kutoka mautini hadi uzimani – yaani, tumezaliwa mara ya pili – wakati tunapopendana sisi kwa sisi (1Yohana 3:14). Je, watu wanaonung’unika, na kuwasema, na kuwachukia watumishi wenye kufundisha amri za Kristo wanaonyesha upendo ule ambao ni ishara kwamba wamezaliwa mara ya pili? HAPANA – wao ni mbuzi wanaokwenda jehanamu.

Wanafunzi Wa Mataifa Yote

Kabla ya kusonga mbele, hebu tutazame tena Mathayo 28:19-20 – Agizo Kuu ambalo Yesu alitoa kwa wanafunzi Wake – ili tuone kama tunaweza kupata mengine kutoka humo.

Basi, enendeni, mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi, mkiwabatiza kwa jina la Baba, na Mwana, na Roho Mtakatifu; na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi” (Mathayo 28:19-20a).

Ona hapo kwamba Yesu anataka wanafunzi wapatikane katika mataifa yote – au kama neno la Kiyunani linavyomaanisha – katika kila kundi la kikabila hapa duniani. Ikiwa Yesu alitoa agizo hilo, mimi naamini ni kitu kinachowezekana. Tunaweza kufanya watu kuwa wanafunzi wa Yesu katika kila kundi la kikabila hapa duniani. Kazi haikutolewa kwa wale wanafunzi kumi na mmoja tu bali kwa kila mwanafunzi aliyekuja baada yao, kwa sababu Yesu aliwaambia wale kumi na moja kuwafundisha wanafunzi wao kuyashika yote aliyokuwa amewaamuru wao. Kwa hiyo, wale kumi na moja wakawafundisha wanafunzi wao kushika amri ya Kristo ya kuwafanya watu kuwa wanafunzi katika mataifa yote. Basi, amri hiyo intgekuwa ikijiendeleza katika kila mwanafunzi. Kila mwanafunzi wa Yesu anatakiwa kujihusisha kwa nmana fulani katika shughuli ya kuwafanya watu wa mataifa yote kuwa wanafunzi.

Hii kwa sehemu inatoa sababu ya kutotimizwa kwa “Agizo Kuu” kufikia sasa. Hata ingawa kuna wanaojiita Wakristo mamilioni kwa mamilioni, idadi ya wanafunzi halisi ambao wamejitolea kumtii Yesu ni ndogo sana. Sehemu kubwa ya wanaokiri Ukristo hawajali kuhusu watu kufanyika wanafunzi katika kila kundi la kikabila kwa sababu hawajajitolea kutii amri za Kristo. Mada hiyo inapogusiwa, watatoa hoja kama zifuatazo: “Hiyo si huduma yangu,” au “Sijisikii kuongozwa upande huo”. Wachungaji wengi tu hutoa maneno kama hayo, sawa tu na mbuzi wote wenye kuchagua ni amri zipi za Kristo zinazolingana na mipango na maisha yao.

Kama kila Mkristo angemwamini Bwana Yesu Kristo kweli kweli, isingechukua muda mrefu – kila mtu angesikia injili hapa duniani. Kujitolea kwa wanafunzi wote wa Kristo kungefanikisha hilo. Wangeacha kupoteza wakati wao wote na fedha kwenye vitu vya muda tu na vya kidunia, na kuzitumia kutimiza yale ambayo Bwana wao aliwaagiza wafanye. Lakini, inapotokea mchungaji mcha Mungu atangaze kwamba kuna mishenari atakayehubiri katika ibada inayofuata, mara nyingi atazamie idadi ya watu kupungua. Mbuzi wengi watakaa nyumbani au kwenda mahali pengine. Hawajali sana kutii amri ya mwisho ya Bwana Yesu Kristo. Lakini kondoo kila mara wanasisimka kupata nafasi ya kujihusisha katika kuwafanya watu kuwa wanafunzi katika mataifa yote.

La mwisho kuhusu Mathayo 28:18 hadi 20 – Yesu pia aliwaambia wanafunzi Wake wawabatize wanafunzi wao, na mitume walitii agizo hilo kwa uaminifu sana. Walikuwa wanawabatiza mara moja wale waliotubu na kumwamini Bwana Yesu. Ubatizo ni mwamini kujitambulisha na kifo, kuzikwa na kufufuka kwa Kristo. Waamini wapya wamekufa na wamefufuliwa kama viumbe vipya ndani ya Kristo. Yesu alitaka kweli hiyo muhimu kuonyeshwa kwa tendo la ubatizo wa kila mwamini mpya – kama kupiga muhuri akilini mwake kwamba sasa amekuwa mtu mpya mwenye asili mpya. Yeye ni roho moja pamoja na Kristo, na sasa ametiwa nguvu za kumtii Mungu kwa njia ya Kristo akaaye ndani yake. Alikuwa amekufa katika dhambi zake, lakini sasa ameoshwa na kuwa safi, na amefanywa hai kwa Roho Mtakatifu. Yeye ni zaidi ya “aliyesamehewa tu”. Badala yake, amebadilishwa kabisa. Basi, Mungu anaonyesha tena kwamba waamini wa kweli ni watu tofauti, ambao wanatenda kitofauti na jinsi walivyotenda walipokuwa wafu kiroho. Hiyo ndiyo maana ya maneno ya mwisho ya Yesu, anaposema, “Na tazama, mimi nipo pamoja nanyi sikuzote, hata ukamilifu wa dahari” (Mathayo 28:20). Je, ni sahihi kufikiri kwamba kuwepo kwa Kristo daima miongoni mwa watu kungeathiri tabia na mwenendo wao?

Yesu Afafanua Uanafunzi

Tumekwisha onyesha kwamba lengo kuu la Yesu kwa ajili yetu ni tufanye watu wote kuwa wanafunzi, yaani, watu ambao wametubu dhambi zao na wenye kujifunza na kutii amri Zake. Yesu alifafanua zaidi maana ya mwanafunzi, katika Yohana 8:31 na 32.

Ninyi mkikaa katika neno langu, mmekuwa wanafunzi wangu kweli kweli; tena mtaifahamu kweli, nayo hiyo kweli itawaweka huru.

Basi, wanafunzi wa kweli – kulingana na maelezo ya Yesu – ni wale ambao wanadumu, au wanakaa katika Neno Lake. Wanapojifunza kweli Yake kutoka katika Neno Lake, wanaendelea “kuwekwa huru”, na inaonekana Yesu alikuwa anazungumza juu ya kuwekwa huru kutokana na dhambi (angalia Yohana 8:34-36). Basi tunaona tena kwamba maelezo ya Yesu yanatuonyesha wanafunzi ni wanaojifunza na kutii amri Zake.

Baadaye Yesu alisema hivi:

Hivyo hutukuzwa Baba yangu, kwa vile mzaavyo sana; nanyi mnathibitisha kuwa ni wanafunzi Wangu” (Yohana 15:8, TLR – maneno mepesi kukazia).

Basi, kwa maelezo ya Yesu – wanafunzi wanamtukuza Mungu kwa kuzaa matunda. Wale wasiozaa matunda wanathibtishwa kwamba si wanafunzi Wake.

Tena Yesu akazidi kufafanua hayo matunda yenye kuwatambulisha wanafunzi Wake wa kweli, katika Luka 14:25 hadi 33. Hebu tutazame kwanza mstari wa 25.

Makutano mengi walipokuwa wakifuatana naye, aligeuka, akawaambia …

Je, Yesu aliridhika kwa kuwa makutano mengi “walifuatana” Naye? Je, alikuwa sasa amefikia lengo Lake kwa vile alifanikiwa kuwa na kusanyiko kubwa?

Hapana – Yesu hakuridhika kwamba makundi makubwa yalikuwa yanamfuata, kwamba wengi walikuwa wanasikiliza mahubiri Yake na kutazama miujiza Yake na wakati mwingine kula chakula Chake. Yesu anatafuta watu wanaompenda Mungu kwa moyo wote, akili, nafsi na nguvu. Anataka watu wanaotii amri Zake – anataka wanafunzi. Kwa hiyo, aliwaambia hivi hao watu wengi waliokuwa wanamfuata:-

Kama mtu akija kwangu naye hamchukii baba yake, na mama yake, na mke wake, na wanawe, na ndugu zake waume na wake; naam, na hata nafsi yake mwenyewe, hawezi kuwa mwanafunzi wangu (Luka 14:26).

Hapo hakuna kufanya kosa: Bwana Yesu aliweka sharti la kutimizwa na mtu yeyote anayetaka kuwa mwanafunzi Wake. Lakini, lazima wanafunzi Wake kweli wawachukie watu hao ambao ndiyo kwa asili wangewapenda sana? Hiyo si maana yake maana tunaagizwa na Maandiko kuwaheshimu wazazi wetu na kuwapenda wenzetu na watoto wetu.

Bila shaka Yesu alikuwa anatumia lugha ya mfano. Lakini bila shaka alimaanisha hivi: Kama tunataka kuwa wanafunzi Wake, lazima tumpende Yeye kuliko vyote – zaidi kuliko watu ambao kwa asili tungewapenda sana. Matazamio ya Yesu ni halisi kwa sababu Yeye ni Mungu ambaye tunapaswa kumpenda kwa moyo wote, akili zote, nafsi yote na nguvu zote.

Usisahau – kazi ya watumishi ni kufanya watu kuwa wanafunzi, ambayo inamaanisha kwamba wanatakiwa kuzaa watu wenye kumpenda Yesu tu, wenye kumpenda sana, zaidi sana kuliko wanavyowapenda hata wenzao katika ndoa, na watoto na wazazi. Ingekuwa vizuri kila mtumishi anayesoma maneno haya sasa kujiuliza hivi: “Nimefanikiwa kiasi gani kuzaa watu wa aina hiyo?”

Tutajuaje kwamba mtu anampenda Yesu? Yeye mwenyewe alituambia hivi katika Yohana 14:21 – “Mkinipenda, mtazishika amri zangu.” Basi, ni kitu sahihi kabisa kufikia uamuzi kwamba, watu wanaompenda Yesu kuliko wanavyowapenda wenzao katika ndoa, kuliko watoto na wazazi ndiyo watu watakaoshika amri Zake. Wanafunzi wa Yesu huzitii amri Zake.

Sharti La Pili

Yesu aliendelea kuzungumza na watu wengi siku ile, waliokuwa wanamfuata njiani kwa kusema hivi:

Mtu yeyote asiyeuchukua msalaba wake na kuja nyuma yangu, hawezi kuwa mwanafunzi wangu (Luka 14:27).

Hili ndiyo sharti la pili ambalo Yesu aliweka kwa mtu kuwa mwanafunzi Wake. Je, alimaanisha nini? Je, wanafunzi wanapaswa kubeba mbao kubwa? Hapana – hapa tena, Yesu anatumia lugha ya mfano.

Bila shaka, Wayahudi wengi miongoni mwa wasikilizaji Wake walikuwa wameona wahalifu waliohukumiwa kifo wakisulubiwa msalabani. Warumi waliwasulubisha wahalifu kwenye njia kuu nje ya malango ya mji, ili watu wengi waone jambo hilo, ili liwe kama kizuizi cha watu kujihusisha katika uhalifu.

Basi, mimi nadhani kwamba ule msemo – “Beba msalaba wako” – ulikuwa wa kawaida katika siku za Yesu. Kila mtu aliyesulubiwa alisikia askari wa Kirumi akimwambia, “Chukua msalaba wako, unifuate.” Hayo ni maneno ambayo mhalifu aliogopa kuyasikia, kwa sababu alijua ndiyo mwanzo wa masaa na siku za mateso makali sana. Kwa hiyo, msemo huo ungeweza kuwa wa kawaida tu uliomaanisha hivi: “Kubaliana na magumu yanayokujia, ambayo hayaepukiki.”

Ninakisia kwamba hata akina baba waliwaambia watoto wao wa kiume, “Mwanangu, najua unachukia kuchimba choo. Ni kazi chafu yenye harufu kali. Lakini, ni wajibu wako mara moja kwa mwezi, hivyo, chukua msalaba wako. Nenda ukachimbe choo.” Nakisia kwamba wake waliwaambia waume zao, “Mpenzi, najua jinsi unavyochukia kulipa kodi kwa Warumi. Lakini leo kodi inatakiwa, na Mkusanya Kodi anapanda kwenye njia yetu sasa hivi. Basi, chukua msalaba wako. Nenda umlipe.”

Kuchukua msalaba ni sawa na kujikana, na Yesu alitumia maneno hayo kumaanisha hivyo katika Mathayo 16:24 – “Mtu yeyote akitaka kunifuata, na ajikane mwenyewe, ajitwike msalaba wake, anifuate.” Kwa maneno mengine ni hivi: “Mtu yeyote akitaka kunifuata, aweke kando mambo yake mwenyewe, akubali magumu yasiyoepukika yanayokuja kwa sababu ya uamuzi wake, kisha anifuate.”

Basi, wanafunzi wa kweli wako tayari kuteseka kwa ajili ya kumfuata Yesu. Tayari wamekwisha hesabu gharama kabla ya kuanza, na, kwa sababu wanajua kwamba magumu hayaepukiki, wanaanza mwendo kwa nia ya kumaliza safari. Tafsiri hii inakubaliana na maneno yaliyofuata, aliyosema Yesu, kuhusu kuhesabu gharama ya kumfuata. Alitumia mifano miwili kukazia jambo hilo.

Maana ni nani katika ninyi, kama akitaka kujenga mnara, asiyeketi kwanza na kuhesabu gharama, kwamba anavyo vya kuumalizia? Asije akashindwa kuumaliza baada ya kuupiga msingi, watu wote waonao wakaanza kumdhihaki, wakisema, Mtu huyu alianza kujenga, akawa hana nguvu za kumaliza. Au kuna mfalme gani, akitaka kwenda kupigana na mfalme mwingine, asiyeketi kwanza na kufanya shauri, kwamba yeye pamoja na watu elfu kumi ataweza kukutana na yule anayekuja juu yake na watu elfu ishirini? Na kama akiona hawezi, hutuma ujumbe kutaka sharti za amani, mtu yule akali mbali (Luka 14:28-32).

Anachosema Yesu hapa ni wazi kabisa: “Ukitaka kuwa mwanafunzi Wangu, hesabu gharama mapema, usije ukakata tamaa mambo yatakapokuwa magumu. Wanafunzi wa kweli hukubali magumu yanayokuja kwa sababu ya kunifuata.”

Sharti La Tatu

Yesu alitaja sharti lingine moja la uanafunzi kwa wasikilizaji Wake siku hiyo.

Basi, kadhalika kila mmoja wenu asiyeacha vyote alivyo navyo, hawezi kuwa mwanafunzi wangu (Luka 14:33).

Hapa tena inaonekana kwamba Yesu alikuwa anatumia lugha ya mfano. Hatutakiwi kuacha kila kitu tulicho nacho kwa maana kwamba tunabaki bila makao, mavazi na chakula. Lakini, ni lazima tuachilie kila kitu tulicho nacho kwa maana ya kumkabidhi Mungu avimiliki, na kufikia kiwango cha kutotumikia mali, bali kumtumikia Mungu kwa mali zetu. Bila shaka maana yake ni kuachana na vitu vingi visivyo vya lazima na kuishi maisha rahisi tu ya kushrikishana vitu na uwakili mbele za Mungu, kama walivyofanya Wakristo wa kwanza tunaosoma habari zao katika kitabu cha Matendo ya Mitume. Maana ya kuwa mwanafunzi wa Yesu ni kuzishika amri Zake, Naye aliwaagiza wafuasi Wake kutojiwekea hazina duniani, bali mbinguni.

Tuhitimishe yote yaliyokwisha sema: Kulingana na Yesu, ikiwa mimi ninataka kuwa mwanafunzi Wake, lazima nizae matunda. Lazima nimpende Yeye kuliko vyote, hata zaidi ya watu wa familia yangu. Lazima niwe tayari kukabiliana na magumu yote yatakayokuja kwa sababu ya uamuzi wangu wa kumfuata. Na ni lazima nifanye anachosema, kuhusu mapato yangu na mali zangu. (Na amri Zake nyingi zinasema kitu juu ya hilo, kwa hiyo nisijidanganye, kama wengi wanavyofanya, kwamba, “Kama Bwana angeniambia nifanye kitu na mali zangu, ningefanya chochote alichosema.”

Na hao ndiyo wafuasi waliojitoa kwa Kristo, ambao sisi kama watumishi tunatakiwa kuwaszaa! Ndilo lengo tulilopangiwa na Mungu! Tumeitwa kuwa watumishi wenye kufanya watu kuwa wanafunzi!

Huo ni ukweli wa msingi sana ambao watumishi wengi duniani hawana habari nao kabisa. Kama watatathmini huduma zao kama nilivyofanya mimi, itabidi wafikie uamuzi kwamba hawafikii shauku na matazamio ya Mungu – kama mimi nilivyogundua. Nilipotazama kiwango cha kujitoa kwa Kristo kwa watu katika kanisa langu, sikuwa na mashaka kwamba, wengi sana wasingestahili kuwekwa katika fungu la wanafunzi wa Yesu kweli.

Wachungaji: Tazameni washirika wenu. Kulingana na masharti ya Yesu katika Luka 14:26-33, ni washirika wangapi ambao Yesu anaona kuwa ni wanafunzi Wake? Wainjilisti: Je, ujumbe mnaohubiri unazaa watu wanaojitolea kutii amri zote za Kristo?

Huu ndiyo wakati wa kutathmini huduma zetu, kabla ya kusimama mbele za Yesu wakati wa hukumu ya mwisho. Kama ninashindwa kufikia lengo Lake, ni afadhali kujua sasa kuliko wakati huo. Au wewe unaonaje?

Wazo La Mwisho, La Kushtua

Ni dhahiri kwamba Yesu anataka watu kuwa wanafunzi Wake, kama inavyodhihirishwa kwa maneno Yake kwa wale watu wengi waliomfuata katika Luka 14:26-33. Je, ni muhimu kiasi gani kuwa mwanafunzi Wake? Inakuwaje kama mtu ataamua asiwe mwanafunzi Wake? Yesu alijibu maswali hayo yote mwishoni mwa mafundisho aliyotoa katika Luka 14.

Chumvi ni kitu chema; lakini chumvi ikiwa imeharibika, itiwe nini ikolee? Haiifai nchi wala jaa; watu huitupa nje. Mwenye masikio ya kusikilia, na asikie (Luka 14:34-35).

Chumvi inatakiwa kuwa na ladha. Ndiyo inayoifanya kuwa chumvi. Ikipoteza ladha yake, haifai kwa lolote, nayo “hutupwa nje”.

Hayo yanahusianaje na mambo ya kuwa mwanafunzi? Ni hivi: Kama ambavyo chumvi inatazamiwa kuwa na ladha, ndivyo Yesu anavyowatazamia watu kuwa wanafunzi Wake. Kwa kuwa ni Mungu, jukumu letu la maana ni kumpenda Yeye kabisa na kuichukua misalaba yetu. Tusipokuwa wanafunzi Wake, tunakataa sababu anayotoa Yeye ya kuwepo kwetu. Hatufai kwa lolote, na mwisho wetu ni “kutupwa nje”. Hapo hakuna kuingia mbinguni – au sivyo?

Wakati mwingine tena, Yesu aliwaambia hivi wanafunzi Wake (katika Mathayo 5:13):-

Ninyi ni chumvi ya dunia; lakini chumvi ikiwa imeharibika itatiwa nini hata ikolee? Haifai tena kabisa, ila kutupwa nje na kukanyagwa na watu (Mathayo 5:13).

Hayo ni maonyo yenye kushtua kweli kweli. Kwanza: Ni wale tu walio chumvi yenye ladha (mfano wa “kutii kwa kujitoa”) ndiyo wenye maana kwa Mungu. Wengine “hawafai kwa lolote … ila kutupwa nje na kukanyagwa na watu.” Pili: Inawezekana kwa mtu ambaye ni “chumvi yenye ladha” kupoteza “ladha” yake. Ingekuwa sivyo, Yesu asingekuwa na haja ya kuwaonya wanafunzi Wake. Kweli hizo mbili zinapingana na mafundisho ya wengi siku hizi, wanaosema kwamba mtu anaweza kuwa Mkristo aaminiye na anayekwenda mbinguni, na asiwe mwanafunzi wa Kristo. Mengine yanasema haiwezekani kupoteza wokovu wa mtu. Tutayatazama zaidi mawazo hayo ya makosa katika sura za baadaye.

[1] Katika kitabu kizima ninazungumza juu ya wachungaji (au watumishi) kwa mtazamo kwamba ni wanaume kwa sababu ndiyo wengi. Lakini ninaamini kutokana na Maandiko kwamba Mungu huwaita wanawake kufanya huduma ya kudumu, nami ninafahamu kadhaa wenye huduma nzuri sana. Mada hiyo tutaitazama katika sura inayoitwa Wanawake Katika Huduma.

Bila shaka huu ulikuwa udanganyifu wa kijanja mno katika karne iliyopita, na mpango wa kishetani kabisa uliopangwa kwa ajili ya makundi ya watu waliousadiki, wanaume, wanawake na watoto waliojazwa kwenye mabehewa ya magari-moshi. Hayo yalitokea nje kidogo ya mji uitwao Oswiecim huko Poland, wakati wa Vita Kuu ya Pili ya Dunia. Chini ya uongozi wa Adolf Hitler, kambi ya kazi za kitumwa iliundwa hapo, kwa ajili ya watu ambao yeye aliwahesabu si wanadamu kamili. Vita hiyo ilipokwisha ndipo dunia iliweza kujua kila kitu – tena cha kutisha – kuhusu mahali hapo, ambapo siku hizi ni maarufu sana kwa jina lake la Kijermani, Auschwitz.

Auschwitz ilikuwa zaidi ya kambi ya kazi za kitumwa. Lengo lake kuu lilikuwa kuua. Kiasi cha watu milioni moja walioingia kwenye malango yake ya chuma hawakutoka wakiwa hai. Wengi wao hata hawakujua kwamba wao na familia zao wangekuwa wamekufa masaa machache baada ya kufika.

Wakikusanywa kutoka pande zote za Ulaya iliyokuwa chini ya mamlaka ya Nazi, familia za Kiyahudi zilisafirishwa hadi Auschwitz katika mabehewa ya mizigo yaliyokuwa yamejaa watu. Walipofika, wageni wote waliwekwa katika makundi mawili. Kundi la wenye uwezo wa kufanya kazi ngumu lilikuwa na watu wachache, tena wanaume. Kundi la pili liliwachukua wengine wote – watu wenye maumbo madogo, akina mama, wagonjwa, wadhaifu, wazee pamoja na watoto wachanga na wakubwa kidogo ambao wakati huo walikuwa wanalia walipotenganishwa na baba zao.

Baada ya hapo, lile kundi kubwa liliongozwa kwenda mahali pengine hapo kambini, ambapo waliona kitu cha kuwashangaza. Mbele yao lilikuwepo kundi dogo la mabinti waliovaa vizuri, wakipiga muziki mzuri wa kupendeza. Kila binti alionekana akikazia macho sana karatasi yake ya muziki, bila kuona mamia ya watu waliokuwa wanatazama.

Hapo tangazo likatolewa: Kumekuwepo na chawa kambini na kwa sababu hiyo, kila mtu alitakiwa kupigwa dawa kwa njia ya kuoga kabla ya kuruhusiwa kuingia mahali pa kuishi. Baada ya kuamriwa kuvua nguo, kila familia ya Kiyahudi ilikunja vizuri nguo zake na kuziweka kwenye meza pamoja na vitu vya kibinafsi vingine. Walihakikishwa kwamba hali hiyo ya kuaibisha ingemalizika muda mfupi tu baada ya kupigwa dawa.

Kiasi cha watu kama elfu mbili hivi wangeingizwa kwa mara moja, wakiwa uchi, katika jumba kubwa lililokuwa limejengwa katika kilima. Juu ya mlango, kwa herufi nzuri sana zilizopambwa kwa maua, yaliandikwa maneno haya: “MAHALI PA KUOGEA”. Mara tu mtu wa mwisho alipoingia, milango ilifungwa na kutiwa komeo.

Wale wanamuziki wakaacha kupiga muziki.

Kupitia mianya iliyokuwa juu, watenda kazi wa Kinazi walidondosha vidonge vya dawa iitwayo Zyklon B, ambayo ni sumu iliyotengenezwa kwa ajili ya kuua viumbe waharibifu. Humo ndani, harufu kali ya gesi iitwayo ‘hydrocyanic’ ikaanza kuenea kutoka juu.

Upesi sana makundi ya familia za Kiyahudi wakatambua kwamba kuna kitu kisichokuwa sawa. Watu wakaanza kukohoa, kisha kunyongwa kwa kukosa hewa na kutapika. Wakiwa na hofu huku wakipiga kelele, watu walielekea mlangoni, wakisukumana, wakikwaruzana na kupandiana, wakitumaini kuepuka mauti. Wengi walikufa haraka, wakikanyagwa pale sakafuni na watu wengine. Kwa waliokuwa na nguvu zaidi, mapambano yalidumu kwa muda kidogo.

Baada ya dakika ishirini na tatu, kila aina ya kuhangaika ilikoma na chumba kikawa kimya. Milango ikafunguliwa, na watenda kazi waliovaa vifaa vya kuzuia gesi kuwadhuru pamoja na viatu vikubwa waliingia ili kuanza kazi yao ya kutisha ya kuondoa miili iliyolundikana na kuipeleka kwenye tanuru la kuteketeza vitu hapo karibu.

Hatimaye chumba kikasafishwa vizuri kabisa na kuondolewa ule uchafu wote – matapishi, mikojo na haja kubwa – vitu kutoka miili iliyokuwa inakufa – ili kundi linalofuata la Wayahudi lisipate wasiwasi juu ya kinachofanyika hapo. Ilikuwepo ratiba ya kufuatwa – garimoshi lingine lilikuwa karibu kufika – likiwa na watu wengine wenye kuamini ambao wangedanganywa, kisha kuuawa na kuteketezwa.

Kwa kweli, kwetu sisi, mauaji ya watu wengi hivyo ni uhalifu wa hali ya juu sana, tena mbaya sana. Tena, udanganyifu uliotumiwa na hao MaNazi ili kuwashawishi mateka wao kuingia kwenye vyumba vya gesi ya sumu hufanya dhambi yao kuwa mbaya kabisa katika watu wenye maadili mema. Lakini, udanganyifu na vitisho vya Auschwitz si kitu ukilinganisha na tukio moja katika siku zijazo, tunaloambiwa na Biblia. Wakati huo, udanganyifu utakuwa mkubwa zaidi; yatakayowapata wahusika yatakuwa ya kutisha zaidi; kisha idadi yao inaweza kuwa kubwa zaidi sana.

Tofauti na Auschwitz ambako Wayahudi waliikaribia milango ya vyumba vya gesi kwa mashaka mashaka kutokana na kujua chuki ya watekaji wao, haya makundi ya watu wa siku zijazo watakuwa wamejaa amani wanapoelekea mwisho wao. Walikuwa wakiimba nyimbo za shangwe kwa miaka mingi sana wakitazamia furaha hizo wanazodhani zinawasubiri, kumbe, wamedanganyika. Tena, tofauti na wale wa Auschwitz ambao mateso yao yalikoma baada ya dakika ishirini na tatu, hawa watakuwa wakomboleza na kusaga meno milele. Moshi wenye harufu kutoka matanuru ya Auschwitz ulikoma kupaa juu, lakini moto kutoka Jehanamu utapanda juu milele (tazama Ufunuo 14:11).

Hebu piga picha uone tukio hilo, kama lilivyotabiriwa na Yesu katika maneno haya:

“Wengi wataniambia siku ile, ‘Bwana, Bwana, hatukufanya unabii kwa jina lako, na kwa jina lako kutoa pepo, na kwa jina lako kufanya miujiza mingi?’ Ndipo nitawaambia dhahiri, ‘Sikuwajua ninyi kamwe; ondokeni kwangu, ninyi mtendao maovu’.” (Mathayo 7:22-23)

Bila shaka Yesu alitaja mwisho tu wa kisa kirefu zaidi, lakini kutokana na sehemu hii fupi, tunaweza kukisia mambo mengine, ambayo ni ya kusikitisha sana.

Kwanza, tunaweza kukisia kwamba zile hoja tulizosoma za “wengi” wanaosimama mbele za Yesu ni kujitetea kwao kwa mwisho. Bila shaka tayari wamekwisha kataliwa kuingia katika ufalme wa Mungu. Sasa, mioyo ikiwa inagonga kwa nguvu na akili zao zinazunguka, wanajitahidi mara ya mwisho kumwelewesha Bwana kosa Lake.

Kuhojiana na Mungu! He! Jambo kubwa hilo tena la kutisha! Ni kitu gani kinachoweza kumsukuma mtu kuwa na akili punguani kiasi cha kutazamia kwamba anaweza kushinda? Ni kukwama tu ndiko kunakoweza kumfikisha mtu mahali kama hapo. Sawa na mtu anayezama ambaye atashika kitu chochote, hawa watu ambao wamekwama watajaribu – na kutazamia kufaulu – kubadili agizo au tamko la Yeye asiyebadilika.

Ni kitu gani kilichoingia mawazoni mwao wakati waliposikia tamko Lake mara ya kwanza? Walidhani kwamba Yeye ni Mwokozi wao. Walidhani kwamba wanampenda. Kwa muda mrefu walikuwa wanaitazamia siku hiyo, wakitarajia kumsikia akisema, “Vema, mtumwa mwema na mwaminifu … ingia katika furaha ya bwana wako” (Mathayo 25:21). Walidhani kwamba walimtumikia katika huduma na kuhisi nguvu Zake zikipitia kwao. Walikuwa ndiyo mstari wa mbele katika Ukristo, wakitabiri na kutoa pepo, pamoja na kufanya mambo waliyohesabu kuwa ni miujiza. Je, si salama kudhani kwamba walijifunza sehemu za Biblia na kuhudhuria kanisani, pengine hata wakahudhuria na semina maalum kuhusu vita ya kiroho?

Sasa, wakiwa wameshangazwa na utukufu Wake mkuu na kujawa na matazamio yenye furaha, wanasikiliza kwa makini maana anataka kusema. Kila neno litakuwa na thamani kuliko hata dhahabu. Wakati unasimama. Umilele umeanza.

Sauti Yake inasikika ikivunja ukimya ule. “Mmekataliwa kuingia katika ufalme Wangu.”

Wanawaza: Hivi kweli amesema nilichosikia? Hapana. Haiwezekani. Huyu ni Bwana na Mwokozi wangu: “Bwana, yawezekana nimesisimka sana kiasi cha kwamba sisikii vizuri. Je, unaweza kurudia tena yale uliyosema?”

Anasema tena. “Mmekataliwa kuingia katika uflame Wangu.”

Wanawaza: Nini? Hapana, hapana kabisa! Haya ni mambo yasiyowezekana kutokea! “Ee Bwana! Mimi ni Mkristo! Mimi ni mali Yako! Mimi ni wa jamaa ya Mungu! Nilikupokea kama Bwana na Mwokozi wangu! Nimekwenda kanisani miaka na miaka. Bwana, pengine umekosea! Naona kuna hali ya kutoelewa vizuri! Mimi nilikuamini! Unapaswa kuniruhusu niingie!”

Jibu: “Ninyi mlidanganyika kwa sababu mlipuuzia mengi niliyosema Mimi mwenyewe, na yote niliyosema kupitia kwa Paulo, Petro, Yakobo, Yohana na Yuda. Nilionya kuhusu jambo hili mara kwa mara. Nilisema hivi, ‘Si kila mtu aniambiaye, “Bwana, Bwana,” atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni’ (Mathayo 7:21 – mkazo umewekwa). Ninyi hamkufanya mapenzi ya Baba Yangu mlipokuwa duniani, na hiyo inathibitisha kwamba hamkuniamini kweli. Mlikuwa mnatenda dhambi.”

Watasema: “Bwana, Bwana, kwani hatukutabiri kwa Jina Lako, na kwa Jina Lako tukatoa pepo na kutenda miujiza mingi tu?”

Atajibu: “Unabii wenu haukutokana na Roho Wangu Mtakatifu, bali ulitoka katika akili zenu tu. Mengi mliyotabiri yalipingana kabisa na Neno Langu. Pepo mliodhani mmewatoa kwa Wakristo wenzenu bandia hawakuwepo. Mlikuwa mnajaribu kushughulikia dhambi zao kwa kulaumu pepo. Kitu walichohitaji ni toba, kuamini na kuzaliwa mara ya pili. Miujiza mliyodhani mmefanya ilikuwa bandia. Mlijaza waalimu waliowaambia mlichotaka kusikia. Wao walitangaza neema ya uongo, wakiwapotosha mfikiri kwamba mnaweza kuingia mbinguni pasipo utakatifu. Mlidhani mmeokoka, lakini hamkuwa mmeokoka. Mimi sikuwajua ninyi kamwe. Ondokeni kwangu, ninyi mtendao maovu.”

Je, hayo niliyoeleza sasa hivi yatatokea kweli? Bila shaka, japo kuna machache niliyo-ongezea kwenye mambo ambayo yamekwisha tabiriwa katika Mathayo 7:21-23. Lakini, iko siku ambapo watu wengi watasimama mbele za Yesu, ambao wamemwita Bwana, ambao wamekuwa katika “huduma”, na ambao wanatazamia kuingia mbinguni. Cha kushangaza na kutisha ni kwamba, watakatazwa kuingia.

Nina hakika utakubaliana nami kwamba ingefaa sana kugundua mapema ikiwa tumejidanganya, kuliko kuchelewa. Kwa sasa upo muda wa kubadilika, wakati huo, tutakuwa tumechelewa.

Pengine unasema hivi: “Mimi nina hakika kabisa kwamba sijadanganywa!” Hujui kwamba ndivyo kila mtu aliyedanganywa anavyosema? Watu waliodanganywa hawatambui kwamba wamedanganywa – maana ikifikia hapo, hawawi wamedanganywa tena! Ni afadhali basi kusema hivi: “Naweza kuwa nimedanganywa, na kama ndivyo, ningependa kujua.”

Hebu basi tutazame kinachosemwa na Maandiko, na tunapofanya hviyo, tujikague wenyewe kama kweli “tumo katika imani” (2Wakor. 13:5). Tafadhali sana, soma kwa makini na pasipo haraka. Hili ni jambo zito.

SURA YA KWANZA Wasio Haki Hawatarithi

Jijaribuni wenyewe kwamba mmekuwa katika imani; jithibitisheni wenyewe. Au hamjijui wenyewe, kwamba Yesu Kristo yu ndani yenu? Isipokuwa mmekataliwa. (2Wakor. 13:5)

Katika andiko hilo hapo juu tunapata maelezo mafupi mazuri kwamba Mkristo ni nani: Ni mtu ambaye Kristo anakaa ndani yake. Huku si kukaa kimwili bali kiroho, kama maandiko mengine yanayodhihirisha.

Ikiwa Kristo anakaa ndani ya mtu, atambadilisha. Kulingana na Paulo, bila shaka ni kitu kinachowezekana – na kinachopendekezwa – kujua ikiwa Kristo kweli anaishi ndani yetu kwa kujichunguza (au kujijaribu). Kila mmoja wetu anayedai kuwa mfuasi wa Kristo anapaswa kutilia maanani ushauri wa Paulo kwa Wakorintho kwa kujijaribu sisi wenyewe ili kuona kama tuko “katika imani”.

Ni wazi basi kwamba Paulo aliamini pia kwamba inawezekana kabisa kwa washirika wa kanisa kujidanganya wenyewe, wakidhani kwamba ni waamini na huku siyo. Kosa la namna hiyo ni kubwa mno! Tena matokeo ya kudhani huko ni makubwa na ya kutisha sana! Ni hivi: Kama mtu asiyeokoka anajua hajaokoka, kuna nafasi kwamba atatambua hali yake, atubu na kumgeukia Kristo. Lakini mtu aliyejidanganya mwenyewe haoni hitaji lake. Yeye anacheka huku akienda jehanamu. Tena kibaya zaidi ni kwamba anahesabu ile furaha na amani anayojisikia kuwa ushahidi wa wokovu wake, bila kutambua kwamba hayo ni matunda ya kujidanganya kwake. Bahati mbaya ni kwamba katika hilo – kwa muda mfupi tu – kutokujua ni starehe.

Neema Inayobadilisha

Kwa kweli, ujinga ndilo tatizo lililokuwa kubwa katika kanisa la Korintho. Ufahamu wao wa Injili ulikuwa na upungufu mwingi, sawa tu na wengi katika makanisa yetu siku hizi. Kwa kufikiri kwao, yeyote aliyemkiri Kristo kwa kinywa chake alikuwa Mkristo wa kweli, licha ya jinsi alivyoishi. Mfano: Mshirika wao mmoja, tena maarufu, alikuwa anaishi maisha ya uzinzi na mke wa baba yake, wala hakuna chochote kilichofanywa ili kurekebisha mambo.

Paulo hakuhitaji maelezo zaidi kabla ya kutamka hukumu. Yeye aliwashauri wamtenge mtu huyo mara moja, akimtaja kwamba ni mwovu. Anasema hivi: “Ninyi mwondoeni yule mbaya miongoni mwenu” (1Wakor. 5:13).

Kisha akawapa Wakristo Wakorintho ufahamu mzuri wa Injili, hivi: Neema inayosamehe pia inabadilisha. Basi, watu ambao hawajabadilishwa hawajasamehewa. Hawataurithi ufalme wa Mungu. Hao ni wale wote ambao si wenye haki katika matendo yao, na Paulo alifikia mahali hata pa kutaja mifano michache ya watu ambao Mungu anawahesabu si wenye haki. Ona kwamba hata wazinzi wamo katika orodha yake.

Au hamjui ya kuwa wadhalimu hawataurithi ufalme wa Mungu? Msidanganyike; waasherati hawataurithi ufalme wa Mungu, wala waabudu sanamu, wala wazinzi, wala wafiraji, wala walawiti, wala wevi, wala watamanio, wala walevi, wala watukanaji, wala wanyang’anyi (1Wakor. 6:9-10).

Baadhi ya wasomaji wa siku hizi wa Paulo wamechanganyikiwa kutokana na Maandiko hayo. Mbona hakushauri kanisa la Korintho wafuate zile hatua tatu za kutoa adhabu kanisani kama zilivyotajwa na Kristo – yaani, kwanza kusema na ndugu huyo aliyepotoka kibinafsi, kisha kutumia kundi dogo, na mwishoni kanisa lote kabla ya kumtenga? Mbona Paulo asimtii Kristo?

Jibu rahisi kabisa ni kwamba mafundisho ya Kristo yanafanya kazi wakati wa kushughulika na Mkristo mwamini ambaye ametenda dhambi. Ila, yule mzinzi wa Korintho alikuwa amethibitisha yeye mwenyewe kwamba hakuwa mwamini wa kweli. Alikuwa bandia. Jinsi alivyoishi ilionyesha hali yake ya kweli. Yeye alikuwa mzinzi mtendaji. Paulo alisema wazi kabisa kwamba watu wa aina hiyo – pamoja na waabudu sanamu, wafiraji, walawiti, wevi, watamanio, walevi, watukanaji na walaghai – hawaingii kamwe katika ufalme wa Mungu. Kwa jinsi wanavyoishi, wao huonyesha kwamba hawana imani ya wokovu katika Kristo. Hawajazaliwa upya kwa Roho Mtakatifu. Kristo hakai ndani yao. Basi, wao si Wake (ona Warumi 8:9).

Wakorintho walipaswa kujua vizuri. Hapo mapema, Paulo alikuwa amewaandikia juu ya swala hilo hilo, ila inaonekana hawakuelewa vizuri.

Naliwaandikia katika waraka wangu kwamba msichangamane na wazinzi. Sisemi msichangamane na wazinzi wa dunia hii, au na wenye kutamani, au na wanyang’anyi, au na wenye kuabudu sanamu; maana hapo ingewalazimu kutoka katika dunia. Lakini, mambo yalivyo, naliwaandikia kwamba msichangamane na mtu aitwaye ndugu, akiwa ni mzinzi au mwenye kutamani au mwenye kuabudu sanamu au mtukanaji au mlevi au mnyang’anyi; mtu wa namna hii msikubali hata kula naye (1Wakor. 5:9-11. Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Huyo mshirika wa kanisa la Korintho aliyekuwa mzinzi hakuwa ndugu wa kweli, kulingana na mtazamo wa Paulo. Yeye alikuwa mtu aitwaye ndugu, au ndugu wa bandia. Na kwa sababu walishindwa kujua mlingano kati ya kuamini na tabia, kanisa lake halikutambua kwamba kukiri imani kwake kulikuwa kwa uongo.

Watoto Kiroho Au Waamini Bandia?

Akitambua matokeo makubwa kwa kanisa ya kutotambua kweli hiyo, Paulo alikuwa na sababu nzuri ya kutilia mashaka wokovu wa watu wengine katika kanisa hilo, licha ya huyo mshirika mmoja wa Korintho. Kulikuwepo faraka, matengano na wivu (ona 1Wakor. 1:10-12; 3:1-4). Kwa wale ambao ndiyo wamezaliwa mara ya pili, hizo zinaweza kuwa alama za utoto kiroho, zitokanazo na kutokujua mapenzi ya Mungu, Hadi wakati huo, Wakorintho walikuwa wamelishwa maziwa ya Neno la Mungu tu (ona 1Wakor. 3:2). Kwa hiyo, Paulo aliwaambia jinsi ambavyo ubinafsi wao ulivyomchukiza Mungu, akitazamia kwamba sasa kwa kuwa wamefahamishwa kweli, watatubu.

Tendo la kuendelea katika dhambi zile zile baada ya kupata mwanga ni jambo tofauti kabisa. Katika barua yake kwa Wagalatia, Paulo alitaja wivu na faraka katika orodha inayofanana na ile ya Wakorintho, dhambi ambazo kama zikitendwa, ni ishara kwamba azitendaye, sawa tu na yule mzinzi au mwasherati, hataurithi ufalme wa Mungu:

Basi, matendo ya mwili ni dhahiri, ndiyo haya: uasherati, uchafu, ufisadi, ibada ya sanamu, uchawi, uadui, ugomvi, wivu, hasira, fitina, faraka, uzushi, husuda, ulevi, ulafi, na mambo yanayofanana na hayo, katika hayo nawaambia mapema, kama nilivyokwisha kuwaambia, ya kwamba watu watendao mambo ya jinsi hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu (Wagalatia 5:19-21 – maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Basi, ni dhahiri kwamba kitu kinachoweza kuonyesha kwamba mtu mmoja ni mtoto mchanga katika Kristo kinaweza kuonyesha kwamba mwingine hajaokoka. Tofauti kati ya hao wawili ni muda na ufahamu. Mungu anatazamia kwamba watoto Wake wa kweli watamtii yeye, mara wakiisha jua kile anachotazamia. Wale wanaokiri kwamba ni watoto Wake lakini wanadumu katika uasi hata baada ya kufahamishwa, wamedanganyika. Watu ambao wamezaliwa kweli mara ya pili wanatamani kuwa watakatifu – wana “njaa na kiu ya haki” (Mathayo 5:6). Mungu anatenda kazi ndani yao ili kuikamilisha ile kazi njema aliyoianza maishani mwao (ona Wafilipi 1:6; 2:13). Basi, kama imani yetu haisababishi sisi kutakaswa (au, kuongezeka katika utakatifu), tusije tukafikiri kwamba imani yetu inasababisha kuhesabiwa kwetu haki (yaani, kutangazwa kuwa hatuna hatia mbele za Mungu). Maana hakuna kitu kama kuhesabiwa haki kusikofuatwa na utakaso. Ndiyo sababu Maandiko yanasema hivi: “Tafuteni kwa bidii … huo utakatifu, ambao hapana mtu atakayemwona Bwana asipokuwa nao” (Waebrania 12:14 — maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo). Mbinguni si kwa wasio watakatifu.

Je, Huo Si Wokovu Kwa Matendo?

Je, si kwamba Paulo anajipinga mwenyewe katika mafundisho yake anapotuonya kwamba wale watendao maovu hawataurithi ufalme wa Mungu? Si yeye anafundisha kwamba wokovu ni kwa neema ya Mungu tu, tena kwa njia ya imani? Je, wokovu hupatikana kwa kuacha kutenda dhambi fulani?

Hapana. Tutakapojifunza kwa makini kile alichofundisha Paulo, tutagundua kwamba wale wanaopokea zawadi ya neema ya Mungu ya wokovu kweli kweli hubadilishwa kwa Roho Wake Mtakatifu. Kwa sababu ya kazi yake ya kushangaza maishani mwao, wanafanyika watakatifu na kuendelea kutakaswa. Wanazaliwa mara ya pili, na nguvu ya dhambi inavunjwa ndani ya maisha yao. Kristo anakaa ndani yao. Wanafanyika viumbe vipya. Maisha yao hayawi tena na kutenda dhambi. Ila, waamini wa kweli wakati mwingine hutenda dhambi, lakini si tabia yao. Mtume Yohana aliandika hivi juu ya jambo hilo:

Tukisema kwamba hatuna dhambi, twajidanganya wenyewe, wala kweli haimo mwetu. Tukiziungama dhambi zetu, Yeye ni mwaminifu na wa haki hata atuondolee dhambi zetu, na kutusafisha na udhalimu wote. … Kila mtu aliyezaliwa na Mungu hatendi dhambi, kwa sababu uzao wake wakaa ndani yake; wala hawezi kutenda dhambi kwa sababu amezaliwa kutokana na Mungu (1Yohana 1:8-9; 3:9 – maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Wokovu unaotujia kwa njia ya Yesu Kristo, si tu kwamba unaleta msamaha wa dhambi, bali pia unaleta ukombozi kutoka dhambi. Utakatifu unaozidi kukua ni matokeo ya kupokea zawadi ya wokovu. Angalia kwa makini sana maneno yanayofuata lile tamko maarufu sana la Paulo juu ya wokovu kupatikana bure:

Kwa maana mmeokolewa kwa neema, kwa njia ya imani; ambayo hiyo haikutokana na nafsi zenu, ni kipawa cha Mungu; wala si kwa matendo, mtu awaye yote asije akajisifu. Maana tu kazi yake, tuliumbwa katika Kristo Yesu, tutende matendo mema ambayo tokea awali Mungu aliyatengeneza ili tuenende nayo (Waefeso 2:8-10 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Wokovu si matokeo ya matendo yetu mema. Ila, matendo mema ni matokeo ya wokovu.

Kusudi la Mungu kutuokoa halikuwa kutupa tu muhuri wa haki kisheria kwamba tumesamehewa, na kwa njia hiyo kubatilisha dhambi zetu nyingi. Kusudi Lake lilikuwa kutufanya watakatifu, watu watii, waliofananishwa na mfano wa Kristo. Yeye anatupa, si haki tu ya kuhesabiwa kisheria, bali hutuumba sisi upya ili tuweze kupata haki halisi, ya kivitendo. Mtu hawezi kupokea kimoja pasipo kile cha pili. Ukweli ni kwamba, mtume Yohana anatuambia kuhusu yule ambaye kweli amepokea haki ya kuhesabiwa kisheria: ni wale ambao wanatenda haki katika maisha yao. Anasema hivi:

Watoto wadogo, mtu na asiwadanganye; atendaye haki yuna haki, kama yeye alivyo na haki; atendaye dhambi ni wa Ibilisi; kwa kuwa Ibilisi hutenda dhambi tangu mwanzo. Kwa kusudi hili Mwana wa Mungu alidhihirishwa, ili azivunje kazi za Ibilisi (1Yohana 3:7-8 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Dhambi ni kazi ya Shetani. Wokovu anaoutoa Yesu huangamiza kazi za Shetani maishani mwetu.

Asemavyo Yakobo Kuhusu Matendo

Lakini ukweli lazima usemwe. Kabla ya kupokea wokovu ule unaosamehe na kutukomboa kutoka dhambi, lazima tutambue haja tuliyo nayo. Cha kusikitisha ni kwamba, washirika wengi wanajihesabu kuwa Wakristo kwa kuwa wameomba “sala ya toba” au kukiri kweli fulani za mafundisho. Wanafikiri wana wokovu ulioleta msamaha, lakini unaoleta mabadiliko kidogo sana – kama basi yapo – katika maisha yao. Lakini hakiwasumbui kwa sababu wao wanajua kwamba wokovu ni kwa neema na si kwa matendo. Kwa mawazo yao, matendo si muhimu, tena ni hiari ya mtu.

Lakini Biblia inasema kwamba haiwezekani kuwa na imani ya kuokoa isiyosababisha matendo. Mtume Yakobo aliandika kwamba imani isiyokuwa na matendo haifai, imekufa, na haiwezi kuokoa.

Ndugu zangu, yafaa nini mtu akisema ya kwamba anayo imani lakini hana matendo? Je! Ile imani yaweza kumwokoa? …Vivyo hivyo na imani, isipokuwa ina matendo, imekufa nafsini mwake…. Lakini wataka kujua, wewe mwanadamu usiye kitu, kwamba imani pasipo matendo haizai? (Yakobo 2:14, 17, 20 — Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Basi, kipimo cha kweli cha imani yetu ni matendo yetu. Na hii ndiyo sababu Paulo anatuonya, akitushauri kuchunguza maisha yetu ili kujua ikiwa imani yetu na wokovu ni bandia. Matendo yetu hayatupi wokovu; matendo yetu huthibitisha tu kwamba tunayo imani ya kweli ya kuokoa na kwamba Roho Mtakatifu anakaa ndani yetu.

Basi, hebu tuwe makini kujali ushauri wa Paulo kwamba tujichunguze wenyewe kwa kutumia vipimo vyake alivyopewa na Mungu. Kujua tumesimama wapi ni hatua ya kwanza. Tukijua kwamba tunashindwa mtihani wa kuwa na wokovu wa kweli, basi kuna tumaini kwamba tunaweza kuupokea huo wokovu.

Hatua Ya Kwanza Katika Kujipima

Hebu tafakari Maandiko haya matatu (na mawili tumekwisha yatazama) ambayo ndani yake, Paulo anaorodhesha matendo fulani ya dhambi yenye kuonyesha wale ambao hawataurithi ufalme wa Mungu.

Au hamjui ya kuwa wadhalimu hawataurithi ufalme wa Mungu? Msidanganyike; waasherati hawataurithi ufalme wa Mungu, wala waabudu sanamu, wala wazinzi, wala wafiraji, wala walawiti, wala wevi, wala watamanio, wala walevi, wala watukanaji, wala wanyang’anyi (1Wakor. 6:9-10 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Basi matendo ya mwili ni dhahiri, ndiyo haya, uasherati, uchafu, ufisadi, ibada ya sanamu, uchawi, uadui, ugomvi, wivu, hasira, fitina, faraka, uzushi, husuda, ulevi, ulafi, na mambo yanayofanana na hayo, katika hayo nawaambia mapema, kama nilivyokwisha kuwaambia, ya kwamba watu watendao mambo ya jinsi hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu (Wagalatia 5:19-21 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Maana neno hili mnalijua hakika, ya kwamba hakuna mwasherati wala mchafu wala mwenye tamaa, ndiye mwabudu sanamu, aliye na urithi katika ufalme wa Kristo na Mungu. Mtu asiwadanganye kwa maneno yasiyo na maana; kwa kuwa kwa sababu ya hayo hasira ya Mungu huwajia wana wa uasi (Waefeso 5:5-6 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Kutokana na Maandiko hayo matatu tunaweza kutayarisha orodha ya dhambi ambazo, kama zitatendwa, ni ushahidi tosha kabisa kwamba mtu huyo hajazaliwa mara ya pili. Zinaweza kuwekwa katika mafungu matano, kama ifuatavyo:

Fungu la kwanza – dhambi za mahusiano kimwili: uasherati, uzinzi, uchafu, ufiraji, tamaa mbaya, na ulawiti.

Fungu la pili – dhambi za kunyang’anya: kutamani vitu, wizi, ufisadi na utapeli.

Fungu la tatu – dhambi za kutokuwa na kiasi: ulevi, ulafi na matukano.

Fungu la nne – dhambi za chuki: uadui, ugomvi, wivu, ghadhabu, faraka, ubishi, fitina na husuda.

Fungu la tano – dhambi za dini ya uongo: kuabudu sanamu na uchawi.

Lakini, tambua kwamba orodha hizi za Paulo hazitaji dhambi zote. Yeye anataja kwa ujumla tu kwamba watu wote waovu hawataurithi ufalme wa Mungu (ona 1Wakor. 6:9). Mwishoni mwa orodha ya dhambi hizo katika Wagalatia 5, Paulo anaongeza na kusema “na mambo yanayofanana na hayo” (Wagalatia 5:21). Pia tunaona kwamba wauaji na waongo hawatajwi katika orodha yoyote ya Paulo, lakini hii haimaanishi kwamba si wenye dhambi. Yohana aliandika hivi: “Kila mwuaji hana uzima wa milele ukikaa ndani yake” (1Yohana 3:15), na pia, “Na waongo wote, sehemu yao ni katika lile ziwa liwakalo moto na kiberiti” (Ufunuo 21:8).

Ingawa kweli inawezekana kwa mtu aliyezaliwa mara ya pili kujikwaa kwa muda na kuangukia katika dhambi mojawapo ya hizo, ukweli ni kwamba hakuna mwamini wa kweli atakayedumu kuzitenda dhambi hizo. Maisha yake yana hali ya haki, si kinyume chake, na roho yake imeumbwa upya na Roho Mtakatifu.

Hoja Kinyume Inajibiwa

Kuna mapendekezo yaliyowahi kutolewa na wataalamu wa Biblia siku za karibuni tu kwamba wakati Paulo alipowaonya watenda dhambi kwamba wasinge”rithi ufalme wa Mungu,” hakuwa anazungumzia wokovu wa milele. “Kutorithi ufalme wa Mungu” imetafsiriwa kwa njia mojawapo ya hizi mbili: (1) Kwamba ni kupoteza kiasi fulani cha baraka za duniani, au (2) Ni kupoteza vitu fulani vya ziada huko mbinguni – aina fulani ya nyongeza ambazo Wakristo walio watakatifu zaidi watazifurahia.

Wale wanaotaka tuamini kwamba Paulo alikuwa anazungumzia baraka za duniani tu wanaonyesha kwamba Paulo alizunguma juu ya “ufalme wa Mungu” na sio “ufalme wa mbinguni.” Basi, wanahitimisha kwamba alikuwa hazungumzi kuhusu kuingia mbinguni, bali kuhusu kuenenda katika baraka kamilifu za ufalme wa Mungu hapa duniani kwa wakati huu.

Sawa. Lakini, tukijifunza kwa makini msemo huo wa “ufalme wa Mungu” kama unavyotumiwa na Yesu tutaona kwamba ulitumiwa kumaanisha “ufalme wa mbinguni.” Ni Mathayo tu anayeonyesha kwamba Yesu alitumia msemo huo – “ufalme wa mbinguni” – pengine ili kuwasaidia wasomaji wake wa Kiyahudi. Marko na Luka wanaonyesha Yesu akitumia msemo wa “ufalme wa Mungu” katika mafungu yao yanayofanana. [Hebu fananisha Mathayo 13:11 na Marko 4:11 na Luka 8:10]. Ufalme wa Mungu na ufalme wa mbinguni ni kitu kile kile.

Wale wanaosema kwamba Paulo alikuwa anazungumzia vitu vya ziada huko mbinguni hukazia kwamba yeye hakuonya kuhusu kutokuingia katika ufalme wa Mungu bali alisema juu ya kutokuurithi. Wanadai kwamba hayo mawili yanatofautiana. Wakristo wasiokuwa watakatifu wataingia katika ufalme wa Mungu, lakini hawataurithi! Inasemekana kwamba watakosa baadhi ya tuzo au thawabu za mbinguni.

Je, hiyo ndiyo maana halisi ambayo Paulo alitaka watu waipate? Au alimaanisha kwamba watendao dhambi hawataingia mbinguni?

Kuna sababu kadhaa nzuri zinazoonyesha kwamba Paulo alikuwa anazungumza kuhusu mwisho wa wokovu na kuingia mbinguni.

Kwanza – Kwa sababu hiyo ndiyo tafsiri ya kawaida kabisa ya maneno yake. Ni hivi: Kwa nini maonyo ya Paulo kwa watenda dhambi yawe mazito ikiwa hatari ya pekee waliyokuwa nayo ni kukosa tu baadhi ya thawabu mbinguni? Na kama kukosa baadhi tu ya thawabu mbinguni ndicho kitu Paulo alikuwa anaogopa, mbona asiweke wazi zaidi? Mimi, kama mvulana mmoja mdogo asiyejua mengi, ambaye baada ya kumsikia mchungaji wake akieleza “kile alichomaanisha Paulo” katika andiko fulani, nauliza kama yeye, hivi: “Kama Paulo hakumaanisha alichosema, mbona hakusema alichokuwa anamaanisha?”

Pili – Paulo alitamka hukumu ya Mungu ya milele juu ya walawiti katika barua yake kwa Warumi (ona 1:26 – 2:5). Sasa kama ni hivyo, tufikirie kwamba onyo lake kwa Wakorintho kwamba hawataurithi ufalme wa Mungu ni onyo tu kwamba watakosa baadhi tu ya thawabu za mbinguni lakini uhakika wa kwenda mbinguni upo?

Tatu – Mtume Yohana aliandika kwamba watu wachafu na wanaoabudu sanamu “watatupwa katika ziwa liwakalo moto na kiberiti. Hii ndiyo mauti ya pili” (Ufunuo 21:8). Je, ni sawa tukifikiri kwamba onyo la Paulo kwa Wakorintho wachafu na waabudu sanamu ni onyo tu kwamba watakosa baadhi ya thawabu za mbinguni lakini uhakika wa kwenda mbinguni upo?

Nne – Paulo anatumia msemo huo – “kuurithi ufalme wa Mungu” – mara mbili akiwaandikia Wakorintho: kwanza katika onyo lake kwa watenda dhambi, na pili katika sura ya kumi na tano. Anapotumia mara hii ya pili, mantiki inaonyesha kwamba Paulo alikuwa anaandika juu ya wakati tutakapoingia mbinguni. Anasema hivi:

Ndugu zangu, nisemayo ni haya, ya kuwa nyama na damu haziwezi kuurithi ufalme wa Mungu; wala uharibifu kurithi kutokuharibika (1Wakor. 15:50 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Hapo, Paulo alikuwa anasema waziwazi kabisa kwamba miili yetu inayoharibika ya damu na nyama haiwezi kuingia mbinguni. Bila shaka aliazima msemo tunaotazama kutoka kwa Bwana Yesu Mwenyewe, ambaye alisema:

“Kisha Mfalme atawaambia wale walioko mkono wake wa kuume, ‘Njoni, mliobarikiwa na Baba yangu, urithini ufalme mliowekewa tayari tangu kuumbwa ulimwengu’.” (Mathayo 25:34 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo)

Je, “Mfalme” alikuwa anazungumza juu ya kupokea baraka za kidunia au nyongeza za mbinguni, au alikuwa anazungumzia kuingia mbinguni? Jibu liko wazi kabisa. Mfalme atasema na lile kundi lingine lililokusanyika mbele Yake na kuwaambia hivi: “Ondokeni kwangu, mliolaaniwa, mwende katika moto wa milele” (Mathayo 25:41).

Kwa sababu hizo na nyingine nyingi twaweza kuwa na hakika kwamba wakati Paulo alipowaonya watenda dhambi kwamba hawataurithi ufalme wa Mungu alikuwa anazungumza juu ya kuingia mbinguni. Jinsi alivyochagua maneno na kuamua kutumia neno kurithi badala ya neno kuingia hutilia mkazo ukweli kwamba mbinguni ni zawadi ya neema ya Mungu, ni kitu cha kurithi, wala si kitu cha kufanyia kazi.

Hoja Ya Pili

Mwandishi mmoja maarufu anadai kwamba andiko ambalo nimetumia kama msingi kwa ajili ya sura hii – 2Wakorintho 13:5 – mahali ambapo Paulo aliwashauri Wakorintho wajipime wenyewe ili kuona kama wamo katika imani – liliandikwa ili kuwatia moyo Wakorintho “kutambua wokovu waliokuwa nao bila shaka.” Yaani, walitakiwa “kujikagua wenyewe kwa uthibitisho, sio ili wajue.” Inadaiwa kwamba Paulo alikuwa na “uhakika sana juu ya wokovu wao” na hakukusudia wao wajionee mashaka kama wanao au hapana.

Je, hayo ni kweli? Jibu la dhahiri ni hapana, si kweli. Hebu tuangalie maneno ya Paulo katika mantiki yake. Hebu kwanza tutazame mistari inayotangulia.

Maana nachelea, nisije nikawakuta si kama vile nitakavyo kuwakuta, nikaonekana kwenu si kama vile mtakavyo; nisije nikakuta labda fitina na wivu, na ghadhabu, na ugomvi, na masingizio, na manong’onezo, na majivuno, na ghasia; nami nitakapokuja tena, Mungu wangu asije akanidhili kwenu, nami nikawasikitikia wengi waliokosa tangu hapo, wasiutubie uchafu, na uasherati, na ufisadi walioufanya (2Wakor. 12:20, 21 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Ni dhahiri kwamba kilimsumbua Paulo kwamba, wakati atakapowatembelea Wakorintho tena, angevunjwa moyo kwa mwenendo wao. Anataja dhambi kadha ambazo alikwisha zitaja katika barua zake kwao, na anasema juu ya uoga wake katika kuwakuta wakiwa na hatia na ambao hawajatubu kuhusu utendaji wao wa uchafu, uasherati na ufisadi. Paulo alitaja dhambi hizo hizo tatu katika Wagalatia 5:19, akisema kwamba wale watendao hizo hawawezi kuurithi ufalme wa Mungu. Tena, Paulo alikuwa ameandika katika barua yake ya kwanza kwa Wakorintho kwamba waasherati, wafiraji na walawiti hawataurithi ufalme wa Mungu (ona 1Wakor. 6:9-10).

Zaidi ya hapo, Paulo alitaja hofu zake pia kuhusu kukuta ghadhabu, ugomvi, wivu na mabishano wakati atakapokwenda Korintho, dhambi zingine nne ambazo alizitaja katika Wagalatia 5:20, akisema kwamba hao watendao mambo ya jinsi hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu. Je, tufikie uamuzi kwamba Paulo alikuwa na “uhakika kuhusu wokovu wao” kama ambavyo mwandishi mmoja maarufu angependa tuamini, wakati amekwisha weka wazi kabisa kwamba watu wanaotenda kama Wakorintho walivyokuwa wanatenda hawajaokoka?

Hebu soma kwa makini sasa jinsi Paulo anavyoendelea:

Hii ndiyo mara ya tatu ya mimi kuja kwenu. Kwa vinywa vya mashahidi wawili au watatu kila neno litathibitishwa. Nimetangulia kuwaambia; na, kama vile nilipokuwapo mara ya pili, vivyo hivyo sasa nisipokuwapo, nawaambia wazi wao waliotenda dhambi tangu hapo, na wengine wote, ya kwamba, nikija, sitahurumia (2Wakor. 13:1,2 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Je, Paulo alikuwa anazungumza juu ya kweli zipi ambazo zilitakiwa kuthibitishwa kwa ushahidi wa watu wawili au watatu? Paulo bila shaka alikuwa anazungumzia juu ya dhambi zilizotendwa na waliokiri kwamba ni waamini Wakorintho. Mantiki pamoja na jinsi anavyopanga maneno (angalia mstari kabla ya 13:1 na baada yake, pamoja na Kumbu. 19:15) hudhihirisha hicho.

Kisha, Paulo anawatisha wale “waliotenda dhambi tangu hapo, na wengine wote” kwamba akirudi, hata”hurumia.” Hatawahurumia kwa vipi? Je, atawaambia kwamba wanafanya makosa? Hapana! Amekwisha waambia hivyo, tena wazi kabisa. Bila shaka anachotishia ni kwamba atafanya kile alichoagiza Wakorintho wafanye kwa yule mwamini bandia aliyekuwa kanisani, aliyeishi maisha ya uasherati: atawatenga na wao pia kama waamini bandia, kama inavyothibitishwa na kuendelea kwao kutenda dhambi mbaya na kutokutubu. Vinginevyo, kelele yake haina uzito.

Anaendelea na kusema hivi:

Kwa kuwa mnatafuta dalili ya Kristo, asemaye ndani yangu, ambaye si dhaifu kwenu, bali ana uweza ndani yenu. Maana, alisulubiwa katika udhaifu, lakini anaishi kwa nguvu za Mungu. Maana sisi nasi tu dhaifu katika yeye; lakini tutaishi pamoja naye kwa uweza wa Mungu ulio kwenu. Jijaribuni wenyewe kwamba mmekuwa katika imani; jithibitisheni wenyewe. Au hamjijui wenyewe, kwamba Yesu Kristo yu ndani yenu? Isipokuwa mmekataliwa. Lakini natumaini kama mtajua ya kuwa sisi hatukukataliwa (2Wakor. 13:3-6 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Paulo aliandika hivi: “Jijaribuni wenyewe ili mjue ikiwa mko katika imani.” Neno kubwa ni “ikiwa”. Hiyo inaonyesha uwezekano wa kutokuwa “katika imani”. Paulo hakusema, “Hebu jijaribuni wenyewe nanyi mtaona kwamba mko katika imani, maana mimi nina uhakika sana na wokovu wenu.”

Vile vile anawaandikia watambue kwamba Yesu yuko ndani yao, “isipokuwa mmekataliwa”. Je, hii haionyeshi wazi kwamba Paulo alikuwa anaamini kuwepo kwa baadhi yao ambao wangeweza kushindwa kile kipimo? Bila shaka. Hii inakuwa wazi zaidi katika 13:6 wakati anapojilinganisha yeye na Timotheo (ona 2Wakor. 1:1) na wao na kusema: “Lakini natumaini kama mtajua ya kuwa sisi hatukukataliwa.” Yaani, Wakorintho wanaweza kushindwa mtihani, lakini yeye na Timotheo wasingeshindwa. Ni dhahiri kwamba Yesu alikaa ndani ya Paulo na Timotheo, lakini haikuwa dhahiri sana kwamba alikaa ndani ya Wakorintho wote waliodai kuwa wanamwamini.

Majumuisho Yake

Ushahidi wa maandiko ni mkubwa sana, kwamba: Kuzaliwa upya hubadilisha mwenendo na tabia ya wenye dhambi, tena wakati mwingine kwa njia kubwa sana, kama mhusika alikuwa mtenda dhambi mkubwa. Sasa basi, mbona mienendo ya watu wengi wanaodai kwamba wamezaliwa mara ya pili haitofautiani sana na ya wale wasiodai kwamba wamezaliwa mara ya pili? Kwa mfano tu: Mtafiti maoni wa Kikristo aitwaye George Barna anasema hivi:

Utafiti wa hivi karibuni tuliofanya ulionyesha kwamba Wakristo waliozaliwa mara ya pili wanatofautiana na wasiokuwa Wakristo kwa mambo tisa tu kati ya sitini na sita tuliyotumia kupima makundi hayo mawili. Cha kushangaza zaidi ni kule kugundua kwamba Wakristo hawakuweza kutofautiana na wasiokuwa waamini katika mambo sitini na tano yasiyokuwa ya kidini tuliyochunguza – thamani za maadili, hali-tabia na mienendo ya ujumla.

Utafiti wa Barna pia ulidhihirisha kwamba, ingawa asilimia 87 ya wasiokuwa Wakristo walisema katika kipindi cha miezi mitatu walikuwa wametazama sinema nzuri, kiasi cha asilimia 76 cha Wakristo waliozaliwa mara ya pili walikuwa pia wametazama. Cha kushangaza ni kwamba, wasiokuwa Wakristo walikuwa wamechangia mashirika ya misaada kwa wingi kuliko waliozaliwa mara ya pili mwaka huo, na pia walikuwa wamemsaidia mtu maskini.

Tunajumuisha hivi: Watu wengi wenye kufikiri kwamba wamezaliwa mara ya pili, hawajazaliwa mara ya pili. Wanafikiri wanakwenda mbinguni lakini hawaendi.

Vipi wewe – uko wapi? Ikiwa umetambua kwamba umekuwa ukijidanganya mwenyewe, piga magoti sasa hivi mbele za Mungu, tubia dhambi zote unazojua, na umlilie Mungu akubadilishe kwa Roho Wake Mtakatifu. Mpokee Yesu kweli kweli kama Mwokozi wa kukuepusha na hasira ya Mungu na dhambi, na umtumaini Yeye tu. Mfanye kuwa Bwana na Mkuu wako. Ataanza kazi ya kukubadilisha ndani na kukuweka huru kutokana na nguvu za dhambi!

我要认错，一直以来有些事情想和大家分享，却一直没有开口，对此我深感内疚。

想象一下你在花园劳动时，铁铲碰到了金子——大量的金子。毫无疑问你会惊喜万分，有了这些金子你就能还清所有债务，进而拥有更大的房子、更好的车子。

如果金子有几顿重，远远超出你的需要——你要记住这不是你赚的，也不是你该得的，而是你在种西红柿的时候偶然发现的。

如果你发现了如此大量的金子，你可能会想到你的亲戚们，打算帮他们还债，并带他们去夏威夷度假。

如果金子够多的话，你还会想到帮助你的朋友和邻居，帮他们的孩子付大学学费，或者给他们每人买一辆崭新的凯迪拉克。

几年前我发现了一个很棒的秘密，它改变了我的一切，我的意思是一切。我知道其他知道这个秘密的人，生命也得到了翻转。

这个秘密应该跟大家分享，保持沉默是不对的，因此我写了这本书。

我知道也有人像我一样知道这个秘密，他们保持沉默，因此倍感内疚，像我一样。

显然有一个人非常爱你，他把这本书给了你，希望与你分享这改变他生命的秘密。我鼓励你用心来读，并且请原谅我拖了这么久才告诉你这些。

郭大卫牧师

第一章（ONE）

没有神，也没有荒诞故事

（There is no God and Other Tall Tales）

我在电脑旁打字的时候，手上正戴着一只非常别致的腕表。它看上去是一只普通的精工表，但它却不是出自日本工厂。

我的表不是任何人设计的，也没有人参与过它的装配过程，我的精工表是自然而然产生的。

让我向你娓娓道来。

多年前的一个夏天，我光着脚走在俄勒冈州北部的沙滩上。天气棒极了，风景令人陶醉。我欣赏着蜿蜒壮观的海岸线，汹涌的浪涛撞击着伟岸的悬崖。

我坐在暖暖的沙地上，倚在高高的悬崖边，心旷神怡。我正悠闲地享受着阳光，突然悬崖边的一块小石头松动了，朝着我掉落下来。（之后，我意识到那块小石头一定富含铁和锡。）

接下来发生的事情让人目瞪口呆！那块小石头以惊人的速度掉落，又以精确的角度弹跳着，突然间，小齿轮、弹簧、锤、转柄、手表壳从它分裂而出——所有的一切完美成形了！你可以想象我的惊讶。

更奇妙的是，风以一种不寻常的方式吹动着，所有这些完美成形的零件一起落到沙滩上，落在我眼前。我惊异地看着，它们按着手表装配的方式彼此组合起来，立刻就开始滴答作响了。不仅如此，手表的指针正好指着正确的时间！我简直无法相信我的眼睛。

一块小石头，显然是从岩石上脱落下来的，在掉落的过程中撞击了悬崖壁上鸟窝旁的一块燧石。结果，一个火花点燃了铺满稻草的鸟窝，火的热度熔化了小石头里的锌和铜，形成了液体的铜。铜滴滴到下面的沙滩上，滴落的时候，有几滴铜滴正好落在刚刚成型的手表壳上，完美地镀在表面上。

当我凝视着旁边那只躺在沙滩上闪闪发光的钟表时，突然我感到一阵颤动，像是一个小小的地震。接着，在我后面的悬崖边上出现一个小裂缝。

我惊讶地看着熔化的岩浆从裂缝中喷出来，形成一股溪流涌向海滩，流入小河。由于岩浆炙热的温度，沙土里的一些硅粒子熔化了，形成一小片透明的玻璃。当我意识到它会完美地安装在腕表表面时，我极其惊讶。

当我要伸手去够那一小块圆玻璃时，上涨的潮汐冲到岸上，将它卷起。让我惊讶的是，海浪轻柔地将那块玻璃翻转到手表上，并且完美地卡扣到位！

我着迷地看着发生在我眼前的所有巧合，但好戏还在后头。

最奇怪的是，一头牛，不知道什么原因从牧场逃跑了，正朝着沙滩漫步走来。让我感到十分震惊的是：当它走到我面前时，突发心脏病，当场死亡。这只牲畜垂死挣扎，最后倒在两块从沙地里突出来的锋利石头上。

我惊讶地看到两片薄薄的牛皮从牛身上被撕裂下来，不仅如此，这两块皮条以巧妙的方式落下，自己系在新造的钟表两侧，成为一条非常精美的表带。

我知道这一切令人难以置信，但这是我亲眼所见。

最后，我看到六只红色的蚂蚁从旁边的岩石上列队出来，在一条表带上忠实地咬出一排小孔，共六个。当然，这些孔口与铜钩非常匹配。（我忘了提及那个钩子，那是铜滴在滴落的过程中，完美地挂在另一侧表带上形成的。）

这就是我这块腕表的神奇来历。

你相信我的故事吗？显然不信，我也不信。事实上，我的表是生产出来的。虽然没看到任何日本员工设计和组装它，但我确信他们的存在。

我确信这背后有一批能干的手表设计师和装配工人，因为在成品中可以清楚地看到他们精美的设计和安装。我的表是“自然而然产生的”，这样的想法是不理智的，是违反一切正常逻辑的。如果我非要固执地认为我的表是自然而然产生的，那就是逼你去怀疑我的智商。

也许你已经意识到我要跳到的话题：我们知道神的存在，因为他的奇妙创造清楚地向我们启示了他的存在。每一个诚实面对自己的人都应该承认：有一位造物主。

是真的无神论者吗?

艾萨克·牛顿被公认为他那个时代最聪明的人之一，至今依然在学术界倍受敬仰。据说有一次他在做一个小的太阳系模型，很多星球围绕着一个中心球旋转。通过精巧的设计，运用连杆、齿轮和带子，所有的星球模型同时绕着太阳模型运转，尽管星球的轨道与太阳系中星球的实际轨道存在一定的差异。

他的一位无神论者朋友，看到这个精巧的装置说：“牛顿，多么奇妙的发明！是谁做的？”

牛顿回答：“没有谁！”

“‘没有谁’，什么意思？”

“我的意思是，没有任何人做，它是自然而然产生的！所有这些齿轮、带子、连杆、星球跑到一起，照着它们所代表的星球在各自的轨道上开始旋转。”那位不信的朋友终于心领神会了。

据艾洛普民意调查，94%的美国人相信有神，6%的人说他们不相信或不确定。如果把这6%的人放在一架将要坠毁的飞机上，大部分人会在飞机撞击地面之前相信有神，其余的将在他们死后几分钟内见到神。事实上，每一个有过死亡经历的无神论者或不可知论者后来都相信了神。

如果你是那6%中的一个，我恳请你在活着的时候，给我一个机来劝说你相信神的存在，不要等到别无选择的时候！

如果你已信靠神，让我来坚固你的信心。

神造苹果的配方

当你正品味着秋天的香脆苹果，是否想过你正在享受着的美味是用泥土做成的？千真万确！苹果，及其它的水果蔬菜，起初是用泥土中的某些物质做成的。

这些物质如何摆脱地心引力，并穿过树根和树干而到达树枝的呢？苹果树又怎么知道要结苹果，而不是桔子或西瓜呢？它又为什么没有偶尔错结个柠檬呢？

不光苹果来自泥土，苹果树本身也是如此——树枝、树皮、树叶，甚至花瓣。这怎么可能呢？

更有意思的是，花香也是由泥土蜕变形成的！当你想到神用泥土创造一切的时候，亚当由泥土而造的故事就不会那么不可思议了。

你知道如果没有外来的帮助苹果树就无法结果子。有人决定让卑微的蜜蜂为蜂巢采集花蜜的时候，无意中为苹果花授粉。

小蜜蜂更值得关注，它一旦发现一棵树开满花朵，就跳着神奇的舞蹈返回蜂房。蜜蜂芭蕾引来了一群嗡嗡作响的拥护者，在飞的过程中，它们能准确判断花蜜的位置及距离。

苹果树怎么知道什么时候开花？是谁精妙地设计，让它能够感知温度和日照长度，使它不会在冬天或秋天开花？

关于苹果树，最惊人的事实可能是：一个个小信息数据库隐藏在每棵苹果树里——我们称之为种子——它隐藏着苹果树生长繁衍的所有秘密。谁人能解开一粒苹果籽的奥秘？

苹果树并不是造物主的唯一见证者，太阳底下蕴藏着无穷无尽的奥秘，每一样都吸引着我们的注意力，彰显着神的奇妙。他在他的每一款设计上都留下了签名。

自然界中的其他“巧合”

鲑鱼如何在海中遨游几千里，穿过河流、支流，最后找到它出生的溪流，并像她祖先一样在那里产卵？又是什么激发她战胜无情的激流回到她多年未见的故乡，只是为了产卵后悄然死去？

波涛汹涌的海水本身就蕴藏着无数的玄机。你知道热胀冷缩的原理，但是水有别于其他任何物质，它在结冰之前开始膨胀。没有人知道为什么，但那是件好事，否则冰就无法浮在水上。

如果冰不能漂浮，它就会沉到湖底。冬去春来时，那些沉在湖底的冰块依然坚固如初。如此循环下去，过不了几年，先是北方的河流，后是南方的河流，将被冻得僵硬如铁。地球将渐渐进入永久、凄凉的冰河时代。因为这个原因，巴哈马或其他任何地方的生活将再也不会那么怡人了。

我很感激，神设计水分子结构与其他任何事物都不一样！

还有更多自然界的“巧合”，若都详细记录，恐怕写成的书要堆积如山了。

想一下我们的太阳，它实际比看上去要大得多，如果它是空的，它可以装下1 300 000个地球。虽然它离我们有93 000 000英里那么远，我们依然能够感受它的温度。阳光每天以每秒186 000英里的速度，用8分钟的时间到达地球，以照亮我们的生活。

如果太阳离得更近些会怎样呢？你只需去问一下到过金星的人就会知道，它是离太阳最近的星球。金星表面的温度大约是875℃，他们说想要棕褐色皮肤的人，在那里会晒得更快些。

如果太阳更远点会怎样？在离太阳次远的星球——火星上，水银下沉到零下200℃。所以说，明尼苏达州的居民应该好好数算他们的恩典。

说到距离，你知道吗，为着我们的缘故，月亮也被摆在非常具有战略性的位置上？如果它再近点（相对而言），潮汐会给所有的美景蒙上一层阴影。由于月亮对大西洋的引力增强，迈阿密一天将有十二小时浸泡在水里。当潮汐来临时，迈阿密会遭到海啸般的袭击。

其他数不清的、不可或缺的自然现象——从地球自转的速度到地球的特定直径——表明有一个人仔细地计算过这个星球上的生物所需要的一切。老实说，所谓的聪明人只会把脑袋藏在沙土里，假装什么也没有发生。事实上，我们不需要在身体以外去寻找充足的证据，来证明上帝的技艺。

奇妙的人体机器

人体由亿万兆个奇妙复杂的细胞组成，每个细胞由一群本身结构就异常复杂的分子有序排列而成。

每一个细胞核包含一个完全相同的线粒体，科学家称之为基因。分子的遗传集指导身体里每个细胞的行动职责。据估计，如果把每个基因线粒体的指令写出来的话，将会是一部至少一千六百页的巨作。

想想看，一个细胞包含的信息就可以使你的整个身体重新组装！

基因线粒体的厚度不足百万兆分之一寸，但如果把一个完好无损的细胞线粒体拉直，它有六英尺那么长。如果把你身体里所有的线粒体拉直并连接起来，它的长度相当于地球到太阳距离的八百多倍。

你身体里的每一个细胞都有一个特定功能。想一下你的眼睛细胞，你的眼睛如何能够读到这些字？这需要百万次的奇迹！

在你的眼球里有107 000 000个细胞，其中700万个被称为球状体，它使你可以在白天看见东西。它们对色彩非常敏感，使你可以分辨一千种不同的色调。另外一亿个细胞被称为视网膜杆，它们能使你看到暗淡的光，它们对色彩不敏感，那就是为什么在晚上看到的东西都趋向于黑色或白色。

当光进入眼睛，晶状体通过球状体和视网膜杆反射出一个倒立的图像，接着这些图像转变成电子讯息，并通过五十万条神经元和神经线传入大脑。

你大脑内的计算机集合了同时产生的成百上千万字节的数据，把它们与另一只眼睛看到的有轻微差别的数据合并起来，形成一个三维图像。你的大脑再把图像翻转过来，这样你看到的东西都是正立的了。不管怎样，看见的过程总算完成了！

眼睛需要一直保持湿润，大脑监视着眼睛的干燥程度，需要时会发出信号使眼皮活动起来。一个人一生中大约眨眼三十亿次，都是无意识的。

顺便提一句，你身体里的细胞，除了大脑和神经细胞，在过去的十年里已经更新了一遍。毫不夸张地说，你已经不是过去的你了！你已经被替换了！你由两个细胞合成，在被孕育的过程中，你的每个细胞包含着相同的遗传基因。

这两个细胞分裂复制，直到你长成一个七磅的、由上帝所造的、最复杂的生物种类，具有完整的循环系统、腺体、消化系统、神经系统、免疫系统、骨骼、淋巴系统和生殖系统！

无神论者的迷信

说到孕育，无神论者强烈反对耶稣由童女而生，而我也受到过他们无情的奚落。

他们说：“这样的出生怎么可能呢？”

我说：“哪种出生不是个奇迹？”

每一个婴孩的孕育、生长，直至出生，都伴随着百万次特别的奇迹。为什么有人质疑童女生子？就是因为上帝在百万次奇迹之外，为了每一个婴儿的的诞生而行了另一个奇迹？

童女生子对于神来说，不会比其他的生产方式更有难度。事实上，它可能会更容易些，少一个程序。我真的希望有人能够简单地向我解释，一个刚出生五分钟的婴儿如何知道怎样去吮吸？

无

神论者往往比最热忱的宗教狂热者表现出更多的信心。其实相信没有神比相信有神需要更大的信心，因为必须要忽视所有的证据。无神论者才是彻头彻尾的迷信！

为什么在证据确凿的情况下，有些人依然持定无神论呢？因为他们聪明地知道：如果有一位神，那么这位神就不容忽视；如果他创造了我们，那么他就有权利告诉我们该如何生活。

很希望，在我开始这一章的时候，那一小部分无神论者的比率更小了，让我们接着进入下一章吧。

“既使没有其他任何的证据，单单大拇指就能说服我相信神的存在。”

——艾萨克·牛顿

Для того, чтобы быть успешным в Божьих глазах, служитель должен понять, какие цели ставит перед ним Бог. Если он не понимает своей цели, то он даже не сможет определить, успешен он или нет.[1] Он может думать, что имеет успех, в то время как на самом деле терпит неудачу. И это большая трагедия. Он похож на спринтера, радостно вскидывающего руки на глазах у восхищенной толпы и пересекающего финишную отметку 800-метровой дистанции, не понимая, что на самом деле ему надо бежать 1600 метров. Непонимание цели приводит к поражению. Он сам обеспечивает себе поражение, наивно думая, что победил. В данном случае истинно то, что „первые будут последними”.

У многих служителей есть конкретная цель, которую часто называют „видением”. Они идут исключительно к этой цели, основываясь на призвании и дарах. Каждый дар и призвание уникальны, независимо от того, являешься ли ты пастором в конкретном городе, евангелизируешь ли конкретный регион или учишь конкретным истинам. Но та Божественная цель, о которой я буду говорить, является общей и относится к каждому служителю. Речь идет о большом видении. Это видение должно быть движущей силой любого другого конкретного видения. Но слишком часто бывает не так. Конкретное видение многих служителей не только не находится в гармонии с общим Божьим видением, но даже противоречит ему. По крайней мере, у меня на определенном этапе это было так, несмотря на то, что я был пастором растущей церкви.

Что же это за общая цель или видение, которое Бог дает каждому служителю? Начало ответа на этот вопрос мы видим в Евангелии от Матфея 28:18-20. Это место писания настолько знакомо нам, что мы перестаем обращать внимание на то, о чем в нем говорится. Давайте рассмотрим его стих за стихом:

„И, приблизившись, Иисус сказал им: дана Мне всякая власть на небе и на земле” (Матф. 28:18).

Иисус хотел, чтобы его ученики поняли то, что Его Отец дал Ему наивысшую власть. Конечно, цель Отца заключалась (и заключается) в том, чтобы Иисус был послушен Ему, как это бывает в каждом случае, когда Он дает кому-нибудь власть. Но только одному Иисусу Отец дал всю власть на небе и на земле, а не ограниченную власть, какую Он дает время от времени другим. Иисус есть Господь.

Следовательно, те, кто не относится к Иисусу как к Господу, относятся к нему неправильно. Иисус, более чем кто-либо, есть Господь. Вот почему в Новом Завете Он упоминается как „Господь” более 600 раз. (Как Спаситель он упоминается лишь 15 раз.) Павел пишет: „Ибо Христос для того и умер, и воскрес, и ожил, чтобы владычествовать и над мертвыми и над живыми” (Рим. 14:9). Иисус умер и воскрес для того, чтобы царствовать над людьми как Господь.

Истинная спасающая вера

Когда современные евангелисты и пасторы говорят людям „примите Иисуса как Спасителя” (фраза, которую Вы никогда не найдете в писании), это свидетельствует о существенном провале в их понимании Писания. Когда тюремный страж, например, спросил Павла, что ему делать, Павел не ответил: „Прими Иисуса как Спасителя”. Он сказал: „Веруй в Господа Иисуса Христа и спасешься ты…” (Деян. 16:31). Люди спасаются тогда, когда верят в Господа Иисуса Христа. Заметьте, они спасаются не тогда, когда верят в доктрину о спасении или Иисусе, но когда верят в личность Господа Иисуса Христа. Это – спасающая вера. Многие думают, что у них есть спасающая вера, потому что они верят в то, что смерть Иисуса была достаточной жертвой за их грехи, или что спасение приходит через веру, или еще во множество различных вещей. Но они ошибаются. Дьявол тоже верит во все перечисленное относительно Иисуса и спасения. Спасающая вера состоит в вере в Иисуса. А кто он такой? Он Господь.

Естественно, если я верю, что Иисус есть Господь, мои действия должны свидетельствовать о Его господстве и я должен подчиняться Ему от всего сердца. Если я не подчиняюсь Ему – я не верю в Него. Если кто-нибудь скажет: „Я верю, что в мой ботинок заползла ядовитая змея”, а затем спокойно наденет этот ботинок, то он в действительности не верит в это. Люди, которые говорят, что верят в Иисуса, но не раскаявшиеся в своих грехах и не подчиняющиеся Ему, на самом деле не верят в Него. Они могут верить в вымышленного Иисуса, но не в Господа Иисуса, который имеет всю власть на небе и на земле.

Смысл всего вышесказанного заключается в том, что когда понимание служителем самой основы христианства не правильно, он находится в опасности с самого начала. Поскольку он неправильно толкует самую главную мысль, которую мир должен услышать, он не сможет преуспеть в Божьих глазах. Может быть он является пастором растущей церкви, но в плане исполнения Божьего видения, он потерпит полное фиаско.

Большое видение

Давайте вернемся к Евангелию от Матфея 28:18-19. После провозглашения Своего наивысшего господства, Иисус дает повеление:

„Итак, идите, научите все народы, крестя их во имя Отца и Сына и Святаго Духа, уча их соблюдать все, что я повелел вам” (Матф. 28:19-20).

Заметьте, фраза начинается со слова „итак”. Он сказал: „Итак, идите, научите все народы…” Это значит: „Поскольку Я только что сказал, что Я имею всю власть и что Я – Господь, поэтому, естественно, люди должны слушаться меня, и поэтому я повелеваю вам (а Вы должны послушаться меня) идти и учить все народы, уча их соблюдать все Мои заповеди”.

Это и есть общая Божья цель любого служения, изложенная в простых словах: „Наша ответственность состоит в формировании учеников, соблюдающих все заповеди Христа”.

Вот почему Павел говорит, что благодать Божья дана ему, как апостолу, чтобы „покорять вере все народы” (Рим 1:5). Цель – послушание, средство достижения послушания – вера. Люди, имеющие неподдельную веру в Господа Иисуса, соблюдают его заповеди.

Вот почему Петр проповедовал в день Пятидесятницы: „Итак твердо знай весь дом Израилев, что Бог соделал Господом и Христом Сего Иисуса, Которого вы распяли” (Деян. 2:36). Петр хотел, чтобы распявшие Христа знали, что Бог сделал Иисуса Господом и Христом. Они убили Того, Кого, по Божьему замыслу, должны были слушаться! Чувствуя глубокое обличение, они сказали: „Что нам делать?” и Петр ответил : „Покайтесь!” Покаяться – значит отвернуться от непослушания, прийти к послушанию, сделать Иисуса своим Господом. Затем Петр сказал им, чтобы они крестились, как заповедал Христос. Петр воспитывал учеников – послушных последователей Христа. Он правильно понял главную цель.

Каждый служитель может измерить свой успех. Надо только задать себе вопрос: „Ведет ли мое служение к тому, чтобы люди стали послушны заповедям Христа?” Если да – это успех. Если нет – поражение.

Евангелист, убеждающий людей „принять Иисуса” и не говорящий им о покаянии – евангелист-неудачник. Пастор, пытающийся сделать всех счастливыми, закончит провалом. Учитель, учащий самому свежему „ветру учения”, тоже потерпит неудачу. Пророка, пророчествующего людям только о том, какое благословение скоро придет к ним, ждет поражение.

Мое поражение

Много лет назад, когда я был пастором растущей церкви, Дух Святой задал мне вопрос, который открыл мне глаза, насколько далеко я был от исполнения общего Божьего видения. Дух Святой задал мне вопрос, когда я читал о грядущем суде над „овцами” и „козлами”, описанный в Евангелии от Матфея 25:31-46: „Если бы сегодня все члены твоей церкви умерли, то сколько бы среди них оказалось „овец” и сколько „козлов?” Или более конкретно: „Сколько членов твоей церкви в течение последнего года накормили голодных братьев и сестер во Христе, напоили жаждущих христиан, приютили бездомных или путешествующих последователей Христа, одели не имеющих одежды, или посетили больных или заключенных верующих?” Я знал, что очень немногие делали это или что-либо подобное, хотя они и ходили в церковь, пели песни поклонения, слушали мои проповеди и делали пожертвования. Таким образом, по Божьим критериям они попадали в разряд „козлов” и, по крайней мере, часть вины за это лежала на мне, потому что я не учил их, насколько важно для Бога, чтобы мы восполняли неотложные нужды наших братьев и сестер во Христе. Я не учил их соблюдать все заповеди Христа. Фактически, я вдруг понял, что пренебрегал тем, что для Бога крайне важно, – второй великой заповедью возлюбить ближнего своего как самого себя, не говоря уже о новой заповеди, данной нам Христом, любить друг друга как Он возлюбил нас.

Вдобавок ко всему этому, со временем я понял, что учил тому, что противоречило общему Божьему видению, заключающемуся в воспитании учеников, в то время как я учил умеренной версии очень популярного „евангелия преуспевания”. Хотя воля Иисуса состоит в том, чтобы его народ не собирал сокровищ на земле (см. Матф. 6:19-24) и был доволен тем, что имеет, даже если это всего лишь пища и крыша над головой (см. Евр. 13:5; 1 Тим. 6:7-8), я учил свою благосостоятельную американскую церковь тому, что Бог хочет, чтобы у них было еще больше богатств. В каком-то смысле, я учил людей непослушанию Христу (точно так же, как сотни и тысячи пасторов по всему миру).

Когда я осознал что на самом деле делал, то покаялся и попросил прощения у церкви. Я начал пытаться воспитывать учеников, уча их послушанию заповедям Христа. Я делал это со страхом и трепетом, подозревая, что некоторые люди в церкви не хотят по-настоящему соблюдать заповеди Христа, а предпочитают этому евангелие комфорта, не требующее от них никаких жертв. И я оказался прав. Невооруженным взглядом стало видно, что достаточно многим нет дела до страдающих верующих по всему миру. Их не волнует распространение Евангелия среди тех, кто никогда его не слышал. Их больше волнует собственное благополучие. Что касается святости, то они избегают только самых отъявленных грехов, осуждаемых даже и невозрожденными людьми, и продолжают вести жизнь среднего консервативного американца. Фактически, они не любят Господа, потому что отказываются следовать его заповедям, что и является индикатором их любви к Нему (Иоан. 14:21).

Мои страхи оправдались – многие из тех, кто исповедовал Христа, оказались настоящими „козлами”, имеющими „овечью” внешность. Они начали злиться, когда я сказал, что им надо отвергнуть себя и взять свой крест. Для них церковь была одной из многих составляющих их образа жизни, таких, как, например, хорошая музыка, которой мир наслаждается в клубах и барах. Они терпимо относятся к проповедям только до тех пор, пока в них подтверждается факт их спасения и Божьей любви к ним. Но они и слышать не хотят о том, какие требования Бог предъявляет к ним. Они никому не позволяют усомниться в их спасении. Они не хотят изменять свою жизнь для того, чтобы она больше соответствовала Божьей воле, если это хоть чего-то им стоит. Но зато они очень ревностны в финансовых вопросах, особенно если уверены, что Бог воздаст им гораздо больше, чем они отдали, и если они смогут извлечь прямую выгоду из своих инвестиций.

Проверь себя

Было бы хорошо, чтобы во время прочтения этой книги, каждый служитель задал себе тот же вопрос, который Дух Святой задал мне: „Если бы люди, которым я служу, умерли прямо сейчас и встали перед судом, то сколько из них оказались бы „овцами” и сколько „козлами?” Когда служители уверяют в спасении тех, кто ведет себя как „козлы”, они говорят им совершенно не то, что хочет сказать им Бог. Такой служитель идет против Христа. Он встает на их сторону, вместо того, чтобы напоминать им о том, что сказал Иисус в Евангелии от Матфея 25:31-46. Иисус предупреждает „козлов” об опасности. Он не хочет, чтобы они думали, что идут на небо.

Иисус сказал, что все люди узнают в нас учеников Христа по любви друг ко другу, пребывающей среди нас (см. Иоан. 13:35). Конечно же, Он говорил о любви, превосходящей любовь нехристиан друг ко другу, иначе их невозможно будет отличить от неверующих. Иисус говорил о жертвенной любви, когда мы любим друг друга так, как Он возлюбил нас, полагая наши жизни друг за друга (см. Иоан. 13:34; Иоан. 3:16-20). Иоанн также сказал, что если мы любим друг друга, то мы перешли от смерти в жизнь, то есть родились свыше (1 Иоан. 3:14). Могут ли те, кто ропщет и злобствует против служителей, проповедующих заповеди Христа, демонстрировать любовь, свидетельствующую о них, как о рожденных свыше верующих? Нет, это „козлы”, идущие в ад.

Научите все народы

Прежде, чем идти дальше, давайте еще раз прочитаем Евангелие от Матфея 28:19-20. Это великое поручение, в котором мы можем увидеть еще некоторые истины.

„Итак идите и научите все народы, Крестя их во имя Отца и Сына и Святаго Духа, уча их соблюдать все, что я повелел вам” (Матф. 28:19-20).

Обратите внимание, Иисус хочет чтобы у Него были ученики во всех народах, или, если быть более точным по отношению к греческому оригиналу, во всех этнических группах этого мира. Если сам Иисус сказал это, то я верю, что это возможно. Мы можем воспитывать учеников Христовых в каждой этнической группе нашего мира. Это задание не относилось только к первым одиннадцати ученикам, но к каждому отдельно взятому ученику, жившему после них, потому что Иисус сказал одиннадцати, чтобы они, в свою очередь, учили своих учеников соблюдать все, что Он повелел им. Таким образом, первые одиннадцать учили своих учеников соблюдать заповеди Христа для созидания новых учеников во всех народах и это является само собой разумеющейся заповедью для каждого последующего верующего. Каждый ученик Христа должен каким-либо образом участвовать в обучении людей.

Сегодня отчасти понятно, почему „Великое Поручение” пока не исполнено. Хотя в мире насчитываются миллионы людей, исповедующих Христа, настоящих учеников среди них гораздо меньше. Подавляющему большинству исповедующих Христа нет дела до воспитания учеников в каждой этнической группе, потому что они не посвятили себя соблюдению Христовых заповедей. Когда об этом заходит речь, приходится слышать оправдания типа „это не мое служение”, или „я не чувствую водительства в этом направлении”. Многие пасторы, уподобляясь „козлам”, оправдываются таким образом, выбирая только те заповеди, которые вписываются в их программу.

Если бы каждый исповедующий Христа по-настоящему верил в Господа Иисуса Христа, то каждый в мире давно бы услышал Евангелие. Коллективное посвящение учеников Христа сделало бы это возможным. Они бы перестали использовать свое время и деньги на временное и мирское, и использовали бы их для исполнения того, что повелел им Господь. Однако, когда благочестивый пастор объявляет, что в следующее воскресенье будет проповедовать миссионер, то на служение приходит гораздо меньше людей. Многие „козлы” остаются дома, или идут в другую церковь. Они не заинтересованы в исполнении последней заповеди Иисуса Христа. „Овцы” же, наоборот, всегда радуются возможности быть вовлеченными в процесс воспитания учеников во всех народах.

И еще один момент относительно Евангелия от Матфея 28:18-20 – Иисус так же велел своим ученикам крестить других учеников и апостолы верно исполняли эту заповедь. Они немедленно крестили тех, кто покаялся и уверовал в Господа Иисуса. Крещение представляет собой отождествление верующего со смертью, погребением и воскресением Христа. Верующий человек умирает и воскресает в виде нового существа во Христе. Иисус хотел, чтобы в разуме каждого нового верующего запечатлелась истина о том, что он теперь новый человек с новой природой. Он – один дух со Христом и теперь ему дана способность слушаться Бога, живущего в нем. Он был мертв во грехах, но теперь омыт и оживлен Духом Святым. Это больше, чем просто прощение. Это – радикальное изменение. Таким образом, Бог еще раз доказывает, что истинные верующие и их поступки отличаются от духовно мертвых людей и их поступков. Эта мысль содержится и в последних словах Иисуса: „И се, Я с вами во все дни до скончания века” (Мат. 28:20). Не разумно ли было бы предположить, что постоянное присутствие Христа со Своим народом должно оказывать влияние на его поведение?

Что Иисус понимает под ученичеством

Мы установили, что первейшая цель, поставленная перед нами Иисусом, заключается в обучении людей, чтобы они покаялись в своих грехах и покорились Его заповедям. Далее Иисус дает определение ученика в Евангелии от Иоанна 8:31, 32:

„Если пребудете в слове Моем, то вы истинно мои ученики, и познаете истину, и истина сделает вас свободными”.

В соответствии с учением Иисуса, истинные ученики – это те, кто пребывает, или живет в его слове. По мере того, как они познают истину из Его слова, их свобода возрастает, и позднее мы видим из контекста, что Иисус говорил об освобождении от греха (см. Иоан. 8:34-36). Итак, по определению Иисуса, настоящие ученики изучают Его заповеди и подчиняют им свою волю.

Позднее Иисус говорит:

„Тем прославится Мой Отец, если вы принесете много плода и будете Моими учениками” (Иоан. 15:8).

Итак, по определению Иисуса, ученики прославляют Бога, когда приносят плоды.

Те, кто не приносит плода, не являются Его учениками. Более конкретно Иисус говорит об этом отличительном признаке Своих учеников в Евангелии от Луки 14:25-33. Сначала прочитаем 25-й стих.

„С Ним шло множество народа, и Он, обратившись, сказал им…”

Было ли Иисусу достаточно того, что за ним „следовали” огромные толпы? Достиг ли Он своей цели, приобретя такое множество народа?

Нет, Иисуса не удовлетворяло то, что люди толпились вокруг Него, слушали Его проповеди, видели Его чудеса и иногда ели пищу, которую Он им раздавал. Иисус ищет людей, любящих Бога всем своим сердцем, умом, душой и силой. Ему нужны люди, исполняющие Его заповеди. Ему нужны ученики. Итак, обращаясь к следовавшим за ним, Он сказал:

„Если кто приходит ко мне и не возненавидит отца своего и матери, и жены и детей, и братьев и сестер, а притом и самой жизни свой, тот не может быть моим учеником” (Лук. 14:26).

Все предельно ясно: чтобы быть учеником Иисуса, надо выполнять определенные требования. Но должны ли ученики ненавидеть тех людей, кого, вроде бы, должны любить больше всего? Это выглядит противоречиво, так как Писание повелевает нам любить родителей, жен, мужей и детей.

Видимо, Иисус говорил иносказательно, чтобы подчеркнуть определенную мысль. Но одновременно, он имел ввиду и то, что сказал: если мы хотим быть Его учениками, то должны любить Его превыше всего, гораздо больше, чем людей, которых мы любим естественной любовью. Ожидания Иисуса вполне оправданы, так как Он – Бог, которого мы должны любить всем своим сердцем, умом и силой.

Не забывайте: задача служителя – воспитание учеников. То есть воспитание тех, кто любит Иисуса превыше всего, гораздо сильнее своих жен, мужей, детей или родителей. Было бы хорошо, если бы каждый служитель, читающий эти строки, спросил себя: „Каковы мои успехи в воспитании таких людей?”

Как определить человека, любящего Иисуса? Иисус сказал в Евангелии от Иоанна 14:21: „Если вы любите меня, то исполняйте мои заповеди”. Поэтому вполне разумно допустить, что если человек любит Иисуса больше, чем свою жену, мужа, детей или родителей, то это выразится в соблюдении Его заповедей. Ученики Иисуса исполняют Его заповеди.

Второе требование

Иисус продолжал говорить народу, следовавшему за ним в тот день:

„Кто не несет креста своего и идет за Мною, не может быть моим учеником” (Лук. 14:27).

Это второе требование Иисуса к Своим ученикам. Что это значит? Может быть, от учеников в буквальном смысле требуется носить с собой толстые бревна? Нет, Иисус говорит образно.

Во времена Иисуса большинство преступников приговаривалось к смерти на кресте. Римляне распинали преступников за чертой города, что делало наказание более жестоким и служило устрашением для других.

По этой причине я предполагаю, что фраза „нести свой крест” была распространенным выражением в те дни. Каждый распинаемый слышал, как римский солдат говорил ему: „Возьми свой крест и иди за мной”. Это были ужасающие слова, означавшие начало предсмертной агонии для осужденного. Поэтому данное выражение могло стать повседневным выражением, означающим: „Безропотно принимай неизбежные трудности”.

Я представляю, как отец говорит сыну: „Сынок, я знаю, что ты не любишь чистить сточную канаву. Это вонючая и грязная работа. Но в этом месяце твоя очередь, поэтому возьми свой крест. Иди, почисти помойную яму”. Я представляю, как жены говорили своим мужьям: „Дорогой, я знаю, что ты не хочешь платить налоги римлянам. Но сегодня день уплаты налогов и сборщик налогов придет к нам. Поэтому возьми свой крест. Иди, заплати ему”.

Взять крест – значит отвергнуть себя, и Иисус говорит об этом в Евангелии от Матфея 16:24: „Если кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, и возьми крест свой, и следуй за Мною”. Это можно перефразировать: „Если кто-нибудь хочет пойти за мной, пусть отложит в сторону свое расписание, смирится с неизбежными трудностями, связанными с этим решением, и последует за Мной”.

Итак, истинные ученики желают страдать ради следования за Иисусом. Они уже подсчитали стоимость своего решения, перед тем, как принять его, и, зная, что трудности будут неизбежными, с решимостью ринулись вперед, чтобы до конца пройти всю дистанцию. Такое толкование подтверждается тем, что Иисус говорит далее о цене следования за ним. Он приводит два примера:

Ибо кто из вас, желая построить башню, не сядет прежде и не вычислит издержек, имеет ли он то, что нужно для построения ее, дабы, когда положит фундамент и не сможет завершить строительство, все не стали смеяться над ним, говоря: „Этот человек начал строить и не мог окончить?” Или какой царь, идя на войну против другого царя, не сядет и не посоветуется прежде, сможет ли он с десятью тысячами воинов противостоять идущему на него с двадцатью тысячами? Иначе, пока тот еще далеко, он пошлет к нему посла, прося о мире.

Мысль Иисуса предельно ясна: „Если хочешь быть моим учеником, сначала прикинь цену, чтобы тебе не сойти с дистанции, когда придут трудности. Ученики готовы переносить тяготы и лишения, сопровождающие всех, идущих за мной”.

Третье требование

Иисус выдвигает еще одно требование к ученичеству:

„Так всякий из вас, кто не отрешится от всего, что имеет, не может быть моим учеником” (Лук. 14:33).

Опять же напрашивается вывод, что Иисус говорил в переносном смысле. Естественно, не нужно раздавать все, что у нас есть, просто для того, чтобы остаться без крыши, одежды и пищи. Но мы должны отречься от нашего имущества в том смысле, что права собственности теперь принадлежат Богу, а не нам и что теперь мы служим не маммоне, а Богу посредством нашего имущества. Конечным результатом может быть, конечно, избавление от ненужных вещей, для того, чтобы жить скромной жизнью дарителя, как это делали христиане во дни Деяний апостолов. Быть учеником Христа – значит следовать его заповедям, а Он заповедовал своим последователям собирать сокровища не на земле, а на небесах.

Иными словами, если я хочу быть учеником Иисуса, то должен приносить плод. Я должен любить Его наивысшей любовью, гораздо больше, чем членов моей собственной семьи. Я должен принимать неизбежные трудности, являющиеся результатом моего решения следовать за Ним. Мой доход и имущество тоже должны служить ему. (Многие из Его заповедей говорят об этом. Поэтому бессмысленно говорить: „Если бы Господь сказал мне, что делать со своими вещами, я бы сделал это”).

Именно таких последователей Христа мы, как служители, должны воспитывать! Это задание дал нам Сам Бог! Мы должны быть служителями, созидающими учеников!

Эта фундаментальная истина остается незамеченной многими служителями по всему миру. Если они будут развивать только свое служение, то так же как и я, окажутся очень далеко от того, чего от них ожидает Бог. Когда я честно оценил уровень посвящения людей в моей церкви, то тех, кого можно было бы назвать учениками Христа, оказалось немного.

Пастор, посмотри на свою церковь. Сколько в ней тех, кого Иисус считает Своими учениками, в соответствии с критериями, изложенными в Евангелии от Луки 14:26-33? Евангелист, являются ли результатом твоей проповеди люди, исполняющие Его заповеди?

Лучше дать оценку нашему служению сейчас, чем потом, на суде. Если я уклонился от Его цели, то лучше обнаружить это сейчас, чем потом, не так ли?

Последняя отрезвляющая мысль

Как мы видим из Евангелия от Луки 14:26-33, Иисус хочет, чтобы люди становились Его учениками. Насколько это важно – стать Его учеником? Иисус дает ответ на этот вопрос в конце своей проповеди в 14-ой главе Евангелия от Луки:

„Соль – добрая вещь; но если соль потеряет силу, чем исправить ее? Ни в землю, ни в навоз не годится; вон выбрасывают ее. Кто имеет уши слышать, да слышит!” (Лук. 14:34-35).

Соль должна быть соленой. Соль должна быть солью. Если она теряет свой вкус, то уже ни на что не годится и ее выбрасывают.

Какое отношение это имеет к ученичеству? Так же как соль должна быть соленой, Иисус ожидает, чтобы люди становились Его учениками. Поскольку Он – Бог, то наша единственная разумная обязанность – любить Его превыше всего, взять наш крест и отречься от наших богатств. Если мы не становимся Его учениками, то отвергаем саму причину, по которой Он нас сотворил. Мы ни на что не годимся, и достойны лишь быть выброшенными прочь. Это не очень похоже на то, что мы пойдем на небеса, не так ли?

В другом месте Иисус говорит ученикам (см. Матф. 5:1):

„Вы – соль земли. Если же соль потеряет силу, то чем сделаешь ее соленою? Она уже ни к чему негодна, как разве выбросить ее вон на попрание людям” (Матф. 5:13).

Это отрезвляющее предупреждение. Во-первых, только „соленые” (естественно в переносном смысле, что означает „преданные послушанию”) могут быть полезны для Бога. Остальные „ни к чему не годны, как разве выбросить их вон на попрание людям”. Во-вторых, „соленое” может перестать быть „соленым”, в противном случае Иисус не предупреждал бы об этом своих учеников. Насколько это противоречит тому, что многие проповедуют сегодня, говоря, что верующий „обречен” на жизнь в небесах и что спасение потерять невозможно. Эти ошибочные идеи мы рассмотрим в дальнейших главах.

[1] В этой книге я обращаюсь к служителям с помощью местоимения „он” исключительно из соображений постоянства и потому, что большинство таких служителей, как пасторы, является мужчинами. Однако, я вижу из писания, что Бог может призывать на такое служение и женщин, и я знаком с некоторыми из них, успешно несущими свое служение. Об этом пойдет речь в главе „Женщины в служении”.

Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie (Jezus, Łk 16:10).

Słyszałem kiedyś opowieść o mądrym, starszym człowieku, który był właścicielem zakładu czyszczenia chemicznego. Od czasu do czasu zatrudniał on młodych ludzi do pomocy przy prowadzeniu zakładu.

W pierwszym dniu pracy każdy nowy pracownik zostawał poinstruowany przez właściciela do dokładnego sprawdzania kieszeni w każdym zestawie brudnych ubrań. Potajemnie przed nowym pracownikiem, właściciel skrzętnie wkładał ćwierćdolarówkę do kieszeni w jednej z par spodni, które pracownik miał później sprawdzić.

Jeśli nowy pracownik, po znalezieniu ćwierćdolarówki przynosił ją do pracodawcy, aby mogła ona zostać oddana do prawowitego właściciela, był zatrudniany na stałe. Jeśli natomiast uczeń chował ćwierćdolarówkę do swojej własnej kieszeni, na koniec dnia proszony był o nie wracanie do zakładu i to z dobrego powodu. Właściciel bowiem wiedział, że jeśli nie można mu zawierzyć w małych rzeczach, tym bardziej nie będzie godny zaufania w tych większych. Jeśli pracownik ukradł ćwierćdolarówkę klientowi, z pewnością nie można mu zawierzyć operowania kasą fiskalną podczas nieobecności właściciela.

Jest to dokładnie ta pierwsza zasada, którą powinniśmy pojąć, jeśli chcemy zrozumieć co nieco na temat Bożych prób: zaufanie musi być zasłużone.

Bóg jest doskonały w swej mądrości i podobnie jak właściciel zakładu czyszczenia chemicznego, promuje On tylko tych, którym może zaufać. Z tego powodu, podobnie jak właściciel zakładu, wystawia nas na próby, aby dowiedzieć się czy może nam zaufać.

Pierwsza próba

Czy wiesz kto był pierwszą osobą wystawioną przez Boga na próbę? Była to pierwsza osoba tj. Adam. Ponieważ został on stworzony z własną wolą, musiał on zostać wystawiony na próbę, aby można było dowiedzieć się czy będzie on posłuszny czy też nie. I z tego samego powodu, my także musimy przejść przez próby.

Bóg nie stworzył nas robotami, a raczej – jak mawiają teologowie – jako „ludzie wolnej woli”. Nie jesteśmy zaprogramowani, aby być albo posłusznymi albo nieposłusznymi. Mamy możliwość wyboru.

Powód jest jasny. Gdyby Bóg stworzył nas robotami, nie posiadalibyśmy zdolności do tego, by Go kochać. Jeśli chciałbyś sprawdzić jak Bóg mógłby czuć się mając społeczeństwo robotów, połóż zabawkę na swojej ręce i powiedz jej, aby cię pokochała. Czy twoje serce wypełni się ciepłem? Przypuszczam, że nie za bardzo!

Bóg stworzył ludzi posiadających wolną wolę, ponieważ Jego ostatecznym zamiarem było posiadanie rodziny, która będzie Go kochać. Gdyby ludzie nie mieli wyboru w tej kwestii, miłość do Boga byłaby niemożliwa. Roboty nie mogą kochać!

Właśnie z tego powodu wszyscy ludzie wolnej woli muszą zostać wystawieni na próbę, aby dowiedzieć się czy będą kochać, czy też nienawidzić Boga, co jest okazywane przez ich posłuszeństwo bądź nieposłuszeństwo. Jezus powiedział: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14:15). Jest to łatwe do zrozumienia.

Dlaczego drzewo?

Wróćmy jednak do Adama – pierwszej osoby, która została wystawiona na próbę. Ludzie czasem zadają pytanie: „Skoro Bóg nie chciał, aby Adam zjadł z drzewa poznania dobra i zła, dlaczego posadził ów drzewo w ogrodzie Eden?”

To jest bardzo dobre pytanie, a oto odpowiedź na nie: Mimo tego, że Bóg nie chciał, aby Adam zjadł zakazany owoc, chciał On sprawdzić, czy Adam zjadłby z drzewa, które określił jako zakazane. Gdyby Adam został umieszczony w środowisku, w którym nic nie byłoby zakazane, to byłoby to dokładnie takie samo, jak gdyby Bóg stworzył Adama jako robota bez wolnego wyboru. Zakazane drzewo było zatem próbą. Dzięki niemu Bóg mógł poznać odpowiedź na pytanie: „Czy ten człowiek, posiadający wolną wolę, będzie Mi posłuszny czy też nie?”

Nie zapominajmy, że to nie Szatan umieścił drzewo poznania w ogrodzie – uczyniło to sam Bóg. Oczywiście, Bóg nie musiał go tam umieszczać, ale to uczynił. I nikt nie może zarzucić Mu, że skusił Adama, ponieważ umieścił tam także każde inne drzewo w ogrodzie, które było „miłe z wyglądu i rodzące smaczne owoce” (Rdz 2:9). Adam nie mógł z pewnością powiedzieć Bogu: „To Twoja wina, że zjadłem zakazany owoc. Nie było dla mnie bowiem nic innego do zjedzenia”. Nie mógł się także poskarżyć: „To Twoja wina, że zjadłem z tego drzewa, ponieważ wszystkie inne owoce wyglądały nieapetycznie!”

Drzewo poznania było zatem próbą, a nie kuszeniem ze strony Boga. Istnieje ogromna różnica pomiędzy wystawianiem na próbę, a kuszeniem. Bóg nigdy nikogo nie kusi, ale wszystkich wystawia na próbę. Jeśli mi nie wierzysz, proszę czytaj dalej. W najbliższych kilku rozdziałach, będziemy wspólnie odkrywać wiele fragmentów z Biblii, które ponad wszelką wątpliwość dowodzą, że Bóg każdego wystawia na próbę.

Poznanie dobra i zła

Niektórzy myślą, że drzewo poznania dobra i zła miało wymowę wyłącznie symboliczną, reprezentując coś zupełnie innego (na przykład seks). Biblia natomiast mówi nam, że rzeczywiście było to drzewo z autentycznymi owocami. Owoc ten miło wyglądał i dobrze smakował, tak samo jak inne drzewa w ogrodzie. Zakazany owoc nie zawierał żadnej magicznej czy wyjątkowej mocy. Jedyna różnica pomiędzy zakazanym owocem, a innymi owocami była taka, że był on zakazany.

Dlaczego zatem zostało ono nazwane „drzewem poznania dobra i zła”? Najprawdopodobniej dlatego, że Adam nie posiadał wiedzy na temat dobra, ani zła dopóki nie zgrzeszył, zjadając zakazany owoc. Przed swoim upadkiem, wszystko, czego doświadczał było dobre. Adam nie wiedział nic o złu czy smutku. Nie mając wiedzy o złu, konsekwentnie nie miał także pojęcia o tym, co jest dobre. Jeśli bowiem nie doświadczyłbyś dla przykładu bycia mokrym, nie posiadałbyś wiedzy o tym, co oznacza bycie mokrym, a co bycie suchym.

Po tym jak Adam zgrzeszył, posiadł on wiedzę zarówno o dobru jak i złu, albowiem jedno i drugie stały się częścią jego codziennych doświadczeń. Wtedy dopiero mógł spojrzeć wstecz i powiedzieć: „naprawdę miałem dobrze zanim zostałem wyrzucony z ogrodu Eden”, bądź: „Bóg był dobry okrywając nas skórami zwierząt”, czy: „Diabeł zdecydowanie był zły, że kusił nas, abyśmy byli nieposłuszni Bogu”. Zarówno ty jak i ja z trudem możemy sobie wyobrazić jak by to było, gdybyśmy nie posiadali takiej wiedzy.

Najważniejszą rzeczą, jaką powinniśmy zrozumieć jest oczywiście to, że Bóg wystawił Adama na próbę, a Adam tej próby nie przeszedł. Biblia mówi nam, że Bóg wystawiał wielu ludzi na próbę. Będziemy studiowali ich historie w kolejnych rozdziałach. Z pewnością pomoże nam to rozpoznać Boże próby w naszym życiu, co z kolei może mieć duży wpływ na to w jaki sposób my sami będziemy żyli.

Próba Abrahama

A po tych wydarzeniach Bóg wystawił Abrahama na próbę… Rzekł do niego: „weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę” (Rdz 22: 1-2, dodano podkreślenie).

Nie ulega wątpliwości, że to właśnie Bóg wystawił Abrahama na próbę. Niektórzy korzystający z tłumaczenia King James Version [1] są zaniepokojeni powyższym fragmentem ponieważ stwierdza on, że to Bóg kusił Abrahama. Wiemy jednak, że Bóg nikogo nie kusi zgodnie z Listem Jakuba 1:13: „Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi”. Na szczęście, wersja New King James Version poprawiła ten błąd w Rdz 22 i tłumaczy słowo jako „próbę”, a nie „kuszenie”.

Ale jak dokładnie Bóg wystawił Abrahama na próbę? Poinstruował go, aby złożył on ofiarę ze swojego ukochanego syna, co było strasznie trudną rzeczą do wykonania. Bóg chciał wiedzieć: „Czy ten mężczyzna chodzi w bojaźni przede Mną? Czy ten mężczyzna kocha mnie bardziej niż swojego własnego syna, na którego tak długo czekał?”. Ponownie, nie budzi to wątpliwości, ponieważ po tym jak Abraham przeszedł próbę, Bóg powiedział: „Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna” (Rdz 22:12). Oczywiste jest, że celem Boga było wystawienie na próbę jego poświęcenia oraz miłości do Boga.

Bóg jest zainteresowany także tym, jak bardzo my Go kochamy. Jezus powiedział na przykład, że nie możemy zostać Jego uczniami jeśli miłość do naszych ukochanych, nie wydaje się jak nienawiść w porównaniu z naszą miłością do Boga (Zobacz Łk 14:26). Bóg pragnie i zasługuje na oddanie naszego serca.

Jestem pewien, że Bóg nigdy nie poprosi nas o to, abyśmy zabili jedno z naszych dzieci. Tak naprawdę nie chciał On, aby Abraham zabił Izaaka – zatrzymał go bowiem natychmiast, kiedy stało się jasne, że był gotowy to właśnie uczynić. My sami stajemy czasem naprzeciw próby, decydując kogo bardziej kochamy – Boga czy naszych bliskich.

Znajomy pastor opowiedział mi pewnego razu o młodej kobiecie w jego kościele, która niedawno nawróciła się, a której niewierzący ojciec zakazał przychodzenia do „tego fanatycznego kościoła”. Z wiarą kontynuowała jednak przychodzenie do kościoła i ostatecznie ojciec przedstawił jej ultimatum: „Jeśli chcesz podążać za Jezusem, będziesz musiała wyprowadzić się z domu i przestaniesz być moją córką”.

Zastanawiała się jakiś czas nad tym, a potem powiedziała: „Tatusiu, kocham cię całym moim sercem, ale Jezusa kocham bardziej ponieważ umarł On za mnie. Jeśli mam poświęcić mieszkanie z moim ziemskim ojcem dlatego, że służę mojemu Niebiańskiemu Ojcu, odejdę”.

Jej ojciec był tak zdziwiony jej silnym przeświadczeniem, że powiedział jej, że może zostać. Z ciekawości sam poszedł następnej niedzieli do kościoła, gdzie został cudownie nowonarodzony. Chwała Panu za tę młodą dziewczynę, że nie wycofała się z podążania za Jezusem. Przeszła trudny test i w procesie tego zyskała innego, nowego ojca.

Próba naszej miłości oraz posłuszeństwa

Bóg powiedział Abrahamowi, aby wykonał on coś, co musiało być dla niego bardzo trudne. Nasze próby również mogą wydawać się trudne. Oczywiście, każde przykazanie od Boga niesie w sobie próbę. Będziemy posłuszni, czy też nie?

Dla przykładu Jezus powiedział nam, abyśmy kochali naszych nieprzyjaciół i modlili się o tych, którzy nas prześladują oraz abyśmy czynili dobrze tym, którzy złośliwie nas wykorzystują. Jak wielu z nas przechodzi te próby?

Kiedy ludzie źle nas traktują, jest to dla nas próbą. Bóg, oczywiście, nie inspiruje ani nie motywuje innych do czynienia nam złego, ale nikt nie może zaprzeczyć, że zdecydowanie pozwala im czasem źle nas traktować. Są to chwile, kiedy nasza miłość oraz posłuszeństwo są wystawiane na próbę, a tym samym okazja dla nas do duchowego wzrostu.

Bożym pragnieniem jest, abyśmy wszyscy stali się tacy jak Jezus, którego najbardziej wybitną cechą była jego bezinteresowna miłość. Z krzyża modlił się nawet za żołnierzy, którzy dzielili Jego szaty. W jaki sposób możemy rosnąć w perfekcyjnej miłości jeśli nie w chwilach, kiedy spotykamy na naszej drodze ludzi, których trudno jest kochać? Łatwo jest przecież kochać tych, którzy nas kochają. Sam Jezus powiedział jednak, że nawet poganie tak czynią. Prawdziwa próba naszej miłości pojawia się właśnie wtedy, gdy ludzie traktują nas źle.

Kiedy ludzie nas krzywdzą, powinniśmy na te sytuacje spojrzeć jako na czas duchowego wzrostu – ćwiczyć naszą miłość, którą twierdzimy, że posiadamy. Powinniśmy patrzeć na tych ludzi pozbawionych serca, jak na błogosławieństwo w przebraniu, które wspomaga nasz duchowy wzrost. Dają nam oni sposobność, abyśmy stawali się tacy jak Jezus.

Wracając do Abrahama

W przeciwieństwie do Adama, Abraham przeszedł swoją próbę. Kiedy ją przeszedł Bóg powiedział do niego:

„Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie… Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu” (Rdz 22:16-18, dodano podkreślenie).

Kiedy Abraham przeszedł swą próbę, w efekcie Bóg ogromnie go pobłogosławił, obiecując zarazem, że będzie błogosławieństwem dla innych. Jak się dowiemy w najbliższych rozdziałach, to samo dzieje się, kiedy my sami przechodzimy próby – jesteśmy błogosławieni, a Bóg może nas uczynić jeszcze większym błogosławieństwem dla innych. Kiedy już udowodnimy, że jesteśmy godnymi zaufania, możemy zostać awansowani.

Czy ty przechodzisz swoje próby? Jeśli myślisz, że masz jeszcze miejsce na wzrost, czytaj dalej. Książka ta bowiem powstała z myślą o Tobie!

Gdyż to Pan, wasz Bóg, wystawia was na próbę, aby poznać, czy miłujecie Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej (Pwt 13:4, dodano podkreślenie).

[1] Jedno z tłumaczeń Biblii w języku angielskim

Estoy usando un reloj de pulsera muy inusual mientras escribo estas palabras. Aunque parece un Seiko ordinario, no proceden de una fábrica en Japón al igual que otros relojes Seiko.

Mi reloj no fue diseñado por nadie, ni nadie tiene nada que ver con su ensamble. Mi reloj Seiko se hizo espontáneamente.

Permítanme que les diga sobre él.

Unos pocos veranos atrás, yo estaba caminando descalzo a lo largo de una playa en el norte de Oregon. El clima era perfecto. La vista era impresionante. Todavía puedo recordar la grandeza accidentada de la costa y los enormes acantilados que topan contra la marea creciente del océano.

Encontré un lugar cómodo, me senté en la cálida arena y me incliné contra la base de un alto acantilado. Mientras descansaba allí disfrutando del sol, de repente se desprendió una pequeña roca suelta desde el borde del acantilado y empezó a rodar abajo hacia mí. (Más tarde me di cuenta de que esa pequeña roca debe haber sido de alto contenido de hierro y estaño).

Lo que vino después fue asombroso de presenciar. Esa pequeña roca cayó con una velocidad perfecta y rodó en tan precisos ángulos que, pequeños engranajes, resortes, martillos y una caja de reloj salieron en partes de ahí -¡todos perfectamente formados! Tú puedes imaginar mi sorpresa.

Aún más sorprendente fue el hecho de que el viento soplaba en tan inusual manera que todas esas piezas perfectamente formadas aterrizaron en la playa a mi lado. ¡Yo miré con asombro mientras ellas cayeron arriba una de la otra de tal manera que se ensambló un reloj de pulsera y de inmediato comenzó a funcionar! No sólo eso- ¡las manecillas del reloj formado espontáneamente cayeron en su lugar a la hora correcta! Yo apenas podía creer lo que veían mis ojos.

Al parecer un pedazo de la roca se rompió durante su caída y sorprendentemente había golpeado un pedazo de piedra, cerca de un nido de pájaros en un peñasco. Como resultado de ello, hubo una chispa que encendió el nido lleno de paja! El calor del fuego fundió el zinc y el cobre de las pequeñas rocas y formó latón líquido, que inició el goteo de esa altura a la playa. Cuando lo hizo, algunas gotas de metal licuado acabado de formar gotearon sobre la cubierta del reloj formado espontáneamente, revistiéndolo perfectamente.

Mientras miraba el brillante reloj situado en la arena al lado de mí, de repente sentí un temblor, como un pequeño terremoto. Pronto, una pequeña grieta se formó detrás de mí en la base del acantilado.

Miré impresionado mientras magma fundido era derramado afuera de la grieta y vertido en un pequeño arroyo en la playa hacia el agua. Debido al intenso calor del magma, algunas de las partículas de silicio en la arena fundida, formaron un pequeño trozo de cristal transparente. Me maravillé cuando me di cuenta de que encajaba perfectamente en la carátula del reloj de pulsera.

Antes de que yo pudiera alcanzar la pequeña pieza circular de cristal, una ola de la marea barrió la arena y lo recogió. Para mi sorpresa, la ola suavemente depositó el cristal en el reloj, ¡donde embonó perfectamente en su lugar!

Yo estaba estático al ver todas estas coincidencias ocurriendo ante mis ojos. Pero todavía hay más que contar.

Curiosamente, una vaca, que debe haber escapado de alguna manera de sus pastos, llegó deambulando a la playa. Para mi absoluta conmoción, cuando se paró frente a mí, la vaca de repente sufrió un ataque cardíaco y murió. Cuando el animal cayó en su agonía final, aterrizó en dos pedazos de roca filosa que salía de la arena.

Vi con asombro como dos piezas de cuero delgado simultáneamente se arrancaron de la piel de la vaca. No sólo eso, las tiras de cuero cayeron de tal forma que se unieron a ambos lados del reloj formado espontáneamente, ¡formando un perfecto reloj de pulsera!

Sé que todo esto parece difícil de creer, pero lo he visto suceder con mis propios ojos.

Por último, fui testigo de seis hormigas rojas marchando desde una roca cercana y las que formaron seis pequeños agujeros, todos en fila, a través de una de las bandas de cuero. Estas, por supuesto, hicieron aberturas precisas para el broche de latón. (Me olvidé de mencionar que el broche también había sido formado a partir del goteo de bronce que había caído, de tal forma que fue perfectamente atado en la otra correa de piel!)

Así que ahora conocen el origen de mi reloj de pulsera.

¿Crees tú mi historia? Por supuesto que no, y tampoco yo. La verdad es que mi reloj Seiko se fabricó. Aunque nunca he visto a ninguno de los hombres y las mujeres japonesas que lo han diseñado y ensamblado, estoy bastante seguro de que existen.

Estoy convencido que ahí hubo diseñadores y ensambladores inteligentes de relojes, ya que puedo ver un diseño y ensamble inteligente en el producto final. Creer que de alguna manera mi reloj de pulsera “se formó espontáneamente” es irracional y requiere un salto de fe que sobrepasa toda lógica. Si yo creyera sinceramente que mi reloj se formó solo, tú estarías obligado a cuestionarte acerca de mi inteligencia.

Tú probablemente te diste cuenta que te estoy conduciendo a: Sabemos que Dios existe porque está plenamente revelado en su asombrosa creación. Cualquier persona que es honesta consigo misma tendrá que admitir que hay un Creador.

Dios No Cree en los Ateos

Isaac Newton fue, sin duda, uno de los hombres más inteligentes de su época y sigue siendo reverenciado por la erudición. Se dice que una vez construyó un modelo pequeño de nuestro sistema solar, utilizando globos que giraban en torno a una esfera central. Por medio de varillas, engranes y correas, todos los modelos de planetas orbitaban al mismo tiempo al modelo de sol en este ingenioso artefacto. Incluso las órbitas de los planetas eran, en cierta medida, proporcionales a las órbitas reales de los planetas de nuestro sistema solar.

Un amigo agnóstico, al ver el artefacto comentó, “Newton, que sorprendente pequeño invento! ¿Quién te lo hizo? ”

Newton respondió: “¡Nadie!”

“¿Qué quieres decir con ‘Nadie’?”

“Quiero decir, ¡nadie me lo hizo! ¡Se hizo solo! ¡Todos estos engranajes y correas y barras y esferas sólo se unieron, y por casualidad, todas comenzaron a girar en sus órbitas igual que las de los planetas que representan! ”

Su amigo no creyente captó el mensaje.

Según una encuesta de Gallup, noventa y cuatro por ciento de todos los estadounidenses creen que existe un Dios. Seis por ciento dicen que no creen o no están seguros. Si coloca ese seis por ciento en un avión que está a punto de estrellarse en tierra, la mayoría se convertirán en creyentes en Dios antes de que el avión toque el suelo. Y todos los demás se convertirían en creyentes momentos después de su muerte. De hecho, todos y cada ateo o agnóstico que ha muerto es ahora un creyente en Dios.

¡Por favor, si tú eres uno de ese seis por ciento, mientras que estás todavía vivo, dame una oportunidad de persuadirte acerca de la existencia de Dios antes de que tú no tengas más remedio que creer!

Si ya crees en Dios, quiero fortalecer tu convicción inteligente.

Receta de Dios para Las Manzanas

¿Alguna vez has mordido una crujiente manzana en otoño y pensado sobre el hecho de que una buena parte de lo que estás comiendo está hecho de la tierra? Es verdad. Las manzanas, así como todas las demás frutas y hortalizas, están formadas principalmente por sustancias que vienen de la tierra.

¿Cómo viajan las sustancias a través de las raíces, el tronco y las ramas del manzano, en contra de la gravedad? ¿Y cómo el árbol de manzanas sabe hacer manzanas, en lugar de naranjas o sandías? ¿Por qué no hace de vez en cuando por error un limón?

No sólo el árbol de manzanas produce manzanas de la tierra, el árbol de manzanas está formado principalmente a partir de lo mismo -la madera, la corteza, las hojas, e incluso los suaves pétalos blancos de las flores de la manzana. ¿Cómo es posible?

¡Aún más notable es el hecho de que la fragancia de las flores es tierra que ha experimentado una metamorfosis aromática! Cuando piensas en lo que Dios está haciendo cada día con pura tierra, la historia de Adán siendo formado a partir del polvo de la tierra no es tan difícil de aceptar.

Usted probablemente sabe que el árbol de manzana no puede producir cosecha sin algo de ayuda externa. Alguien determinó que la humilde abeja, buscando néctar para su panal, inconcientemente polinice las flores de manzana.

La pequeña abeja misma es bastante notable. Una vez que descubre un árbol lleno de flores, viaja de regreso a su colmena y realiza una danza misteriosa. Esa danza de la abeja informa a un público zumbador, y a volar, conociendo la dirección correcta y distancia exacta del néctar que las espera.

¿Cómo sabe el manzano cuándo florecer? ¿Quién lo programa para controlar la temperatura y el periodo de la luz del día para no florecer en el otoño o invierno?

Posiblemente el hecho más sorprendente sobre el árbol de manzana es el siguiente: protegidos dentro de cada fruta hay pequeños bancos de datos de información -los llamamos semillas- que contienen todos los secretos necesarios para que crezca otro árbol de manzanas. ¿Quién de la raza humana ha sido capaz de descifrar los secretos de una sola semilla de manzana?

Por supuesto, el árbol de manzana no es el único testigo del Creador. Existe una variedad infinita de misterios bajo el sol, y cada uno de ellos llama nuestra atención a un sorprendente Dios. Él dejó su firma en todo lo que diseñó.

Otras “Coincidencias” de la Naturaleza

¿Cómo el salmón, después de nadar dos mil millas en mar abierto, encuentra el río, el afluente y, por último, el arroyo de su nacimiento, donde, como sus antepasados, depositará sus huevos? Y ¿qué es lo que lo motiva a luchar contra implacables rápidos y regresar a un lugar que no ha visto en años sólo para desovar y morir pronto?

El agua que forma los rápidos esconde algunos secretos por cuenta propia. Usted probablemente sabe que las aceras y puentes se contraen a medida que se enfrían y se expanden cuando se calientan. Pero ¿por qué es que el agua, a diferencia de prácticamente todas las otras sustancias, se expande justo antes de congelarse? Nadie lo sabe, pero es una buena cosa que lo haga, si no, el hielo sería más denso que el agua y no flotaría.

Si el hielo no flotara, se hundiría en el fondo de los lagos después de cristalizarse en la superficie. Cuando llegara el deshielo de primavera, algo de hielo en el fondo del lago permanecería congelado. Mientras este ciclo se repitiera durante un período de años, eventualmente todos los lagos del norte y, a continuación, todos los lagos del sur, se congelarían. La Tierra entraría a una permanente y progresiva edad de hielo de las más severas. Como resultado, la vida no sería tan agradable en las Bahamas, o en cualquier otro lugar por esa razón.

¡Me alegro de que Dios ha diseñado la estructura molecular del agua un poco diferente a como hizo todo lo demás!

Hay muchas otras “coincidencias” de la naturaleza, tantas, que volúmenes podrían ser escritos detallándolas.

Piense acerca de nuestro Sol por un momento. Tan grande como parece, es en realidad mucho más grande de lo que te puedas imaginar. Si fuera hueco, podría contener 1300000 Tierras. Aunque hay aproximadamente noventa y tres millones de millas de distancia, se puede sentir su calor en la cara. La luz que ilumina nuestros días tarda aproximadamente ocho minutos en llegar desde el sol, viajando a una velocidad de 300.000 kilómetros por segundo.

¿Qué pasa si el Sol estuviera más cerca? Sólo lo tienes que preguntar a alguien que haya ido al siguiente planeta más cercano al sol, Venus. La temperatura de la superficie de Venus tiene un promedio de 875 grados. Dicen que los vacacionistas se broncearían bastante más rápido allí.

¿Qué pasaría si el Sol estuviera más lejos? En Marte, el próximo planeta más alejado del sol, el mercurio bajaría aprox. a menos 128º C. La gente en Minnesota debe valorar sus bendiciones.

Hablando de distancias, ¿sabía que la Luna está también, obviamente, posicionada muy estratégicamente para nuestro bien? Si estuviera un poco más cerca (en términos relativos), las mareas tenderían a cubrir todo. Miami estaría bajo el agua durante doce horas cada día debido al incremento de la fuerza de gravitación de la Luna en el Océano Atlántico. Y cuando la marea llegara, se precipitaría como un maremoto.

Sin contar otros innumerables fenómenos -desde la velocidad de rotación de la Tierra al diámetro específico de la Tierra -indican que alguien cuidadosamente ha calculado lo que sería necesario para la vida en este planeta. Honestamente, la gente inteligente no puede sólo meter sus cabezas en la arena y hacer como que los hechos no están allí. De hecho, no necesitamos mirar más allá de nuestro propio cuerpo para ver muchas pruebas de la obra de Dios.

La Asombrosa Máquina Humana

El cuerpo humano se compone de un centenar de billones de células increíblemente complejas. Cada célula está compuesta por una agrupación organizada de moléculas, que son en sí mismas muy estructuradas y complejas.

Cada núcleo celular contiene una cadena idéntica de lo que los científicos llaman ADN, el conjunto hereditario de moléculas que da instrucciones a cada célula en el cuerpo en cuanto a su función. Se estima que si las instrucciones de cada cadena de ADN fueran escritas, llenarían volúmenes de mil seiscientas páginas por lo menos.

Piensa en eso. ¡Tu cuerpo entero podría ser reensamblado con la información contenida en una sola célula!

Las cadenas de ADN tienen menos de la trillonésima parte de una pulgada de grosor, pero desenrollada, cada celda contiene una cadena que se extendería a lo largo de 1.8 metros. ¡Si todo el ADN en tu cuerpo estuviera conectado de extremo a extremo, se extendería desde la Tierra al Sol ochocientas veces!

Cada célula en tu cuerpo tiene una cierta función específica. Vamos a examinar las células en los ojos por un momento. ¿Cómo es posible que tú puedas leer estas palabras? Se requiere de millones de milagros.

Dentro de tu globo ocular hay unas 107,000,000 células. Alrededor de siete millones de estas células se llaman conos, y se utilizan para ver la luz del día. Son sensibles al color, y pueden distinguir un millar de diferentes tonos de color. Los otros cien millones se llaman barras, los cuales se utilizan para ver en la luz débil. No son sensibles al color, por lo que tienden a mirar las cosas en blanco y negro por la noche.

Cuando la luz penetra en el ojo, la lente refracta una imagen al revés sobre los conos y bastoncillos. Estas imágenes son entonces traducidas en mensajes electrónicos que viajan a lo largo de unas quinientas mil neuronas y conductos nerviosos para llevar su información al cerebro.

La computadora dentro de tu cabeza entonces reúne millones de bits de datos simultáneos, los fusiona con las ligeras diferencias en los datos del otro ojo, y los reúne en una imagen tridimensional. Entonces tu cerebro invierte la imagen, de manera que todo está al derecho-, ¡y de alguna manera la vista se logra!

La parte frontal del ojo siempre debe estar húmeda, de modo que el cerebro monitorea su sequedad y envía una señal para activar el párpado cuando lo necesita. Una persona puede parpadear tres mil millones de veces durante su vida, pero nunca tiene que pensar conscientemente acerca de ello.

Por cierto, cada célula de tu cuerpo en este momento, excepto el cerebro y las células nerviosas, se ha sustituido en los últimos diez años. Literalmente, ¡no eres la persona que solías ser! ¡Tú has sido reemplazado! Y cada célula contiene idénticas las instrucciones de ADN heredadas al momento de la concepción, cuando tú te componías solo de dos células.

¡Estas dos células se dividieron y duplicaron a sí mismas hasta que fueron tres kilos de la más compleja de las especies que jamás haya creado Dios, con sistemas circulatorio, glandular, digestivo, nervioso, inmunológico, esquelético, linfático, respiratorio, muscular, y de reproducción integrados!

La fe ciega del Ateísmo

Hablando de la concepción, siempre me parece tristemente curioso cuando leo las objeciones de algunos escépticos al nacimiento virginal de Jesucristo.

Ellos dicen, “¿Cómo es posible un nacimiento tal?”

Yo digo, “¿Cómo es posible cualquier nacimiento?”

Debe haber un millón de milagros relacionados con la concepción, desarrollo y nacimiento de un bebé. ¿Por qué alguien duda del nacimiento virginal sólo porque Dios eliminó un milagro, una vez, de los millones de milagros necesarios para el nacimiento de todo bebé?

El nacimiento virginal no fue más difícil para Dios que cualquier otro nacimiento, de hecho, podría haber sido un poco más fácil, ya que requiere un milagro menos. Personalmente, me gustaría conocer a alguien que pudiera simplemente explicar cómo un bebé de cinco minutos de nacido sabe cómo alimentarse de su mamá.

El ateo realmente muestra más fe que el fanático religioso más celoso. Creer que no hay Dios requiere infinitamente más fe que la necesaria para creer que Dios existe, porque todas las pruebas deben ser ignoradas. El ateísmo es el epítome de la fe ciega.

¿Por qué algunas personas se mantienen como firmes ateos a la luz de tanta evidencia que es contraria a sus creencias? Simplemente porque son lo suficientemente inteligentes como para darse cuenta de que si hay un Dios, entonces Él no debería ser ignorado. Si Él nos creó, entonces tiene derecho a decirnos cómo debemos vivir.

Espero que, desde que comencé este capítulo, el ya de por sí pequeño porcentaje de ateos haya disminuido, y estemos listos para ir al siguiente capítulo.

“A falta de otra prueba, el dedo pulgar por sí solo, me convence de la existencia de Dios.” Isaac Newton

Bila seorang pelayan ingin berhasil di hadapan Allah, ia perlu memahami tujuan yang telah Allah tentukan sebelumnya. Bila pelayan itu tak memahami tujuannya, maka ia tak punya cara untuk mengukur keberhasilan atau kegagalannya dalam mencapai tujuan itu. [1] Ia bisa saja menganggap telah berhasil, padahal sebenarnya ia gagal. Dan ini menjadi tragedi besar. Ia seperti pelari yang sukses melintasi garis akhir pada lomba lari 800 meter, sambil merayakan kemenangan dengan mengangkat tangannya di hadapan penonton yang bersorak-sorai, namun tanpa sadar ia sebenarnya mengikuti lomba lari 1600 meter. Karena keliru memahami tujuan, pelari itu gagal. Ia gagal karena menganggap ia telah memenangi lomba itu. Sehingga, benarlah ungkapan “Yang pertama akan menjadi yang terakhir.”

Sebagian besar pelayan memiliki tujuan tertentu yang sering dianggap sebagai “visi” mereka. Mereka bertekad untuk mencapai “visi” itu, berdasarkan panggilan dan karunia. Setiap orang memiliki panggilan dan karunia unik, apakah itu melayani gereja di satu kota, menginjili satu daerah, atau mengajarkan kebenaran tertentu. Namun, menurut saya, tujuan yang diberikan Allah bersifat umum dan berlaku bagi setiap pelayan. Itulah visi yang besar, yang harus menjadi visi umum yang memberi dorongan di balik setiap visi khusus. Tetapi, seringkali kenyataanya tidak demikian. Banyak pelayan memiliki visi tertentu yang tak selaras dengan visi umum dari Allah; juga beberapa pelayan memiliki visi tertentu yang sebenarnya bertentangan dengan visi umum dari Allah. Ada kalanya, saya memiliki visi itu, meskipun saya melayani gereja yang tengah bertumbuh.

Apa tujuan atau visi umum yang diberikan Allah bagi setiap pelayan? Kita cari jawaban dari Matius 28:18-20, sebuah perikop yang terlalu sering dibaca sehingga kita sering tak paham maksudnya. Kita perhatikan perikop itu ayat demi ayat:

Yesus mendekati mereka dan berkata, “KepadaKu telah diberikan segala kuasa di sorga dan di bumi” (Matius 28:18).

Yesus menghendaki murid-muridNya agar dapat mengerti bahwa BapaNya telah mengaruniakan kuasa tertinggi kepadaNya. Sudah tentu, maksud Bapa dulu (dan sekarang) adalah agar kita menaati Yesus, seperti halnya saat Bapa memberikan kuasa kepada seseorang. Namun, Yesus adalah unik karena BapaNya memberiNya semua kuasa di sorga dan di bumi, bukan kuasa yang terbatas; terkadang Yesus memberi kuasa kepada orang lain. Ingatlah, Yesus adalah Tuhan.

Dengan demikian, setiap orang yang tidak menganggap Yesus sebagai Tuhan tidak memiliki hubungan benar denganNya. Bagaimanapun juga, Yesus adalah Tuhan. Itu sebabnya Yesus disebut sebagai “Tuhan” lebih dari 600 kali dalam Perjanjian Baru. (Yesus disebut sebagai Juruselamat hanya 15 kali).

Karena itu, Paulus mencatat, “Sebab untuk itulah Kristus telah mati dan hidup kembali, supaya Ia menjadi Tuhan, baik atas orang-orang mati, maupun orang-orang hidup” (Roma 14:9, penekanan ditambahkan). Yesus mati dan bangkit kembali untuk memerintah sebagai Tuhan atas semua orang.

Iman Sejati yang Menyelamatkan (True Saving Faith)

Ketika para penginjil dan pendeta di zaman kini menganjurkan orang-orang yang belum diselamatkan untuk “menerima Yesus sebagai Juruselamat”, (sebuah frasa yang tak pernah ada dalam Alkitab), seringkali mereka melakukan kesalahan mendasar dalam memahami Injil. Sebagai contoh, ketika penjaga penjara di Filipi bertanya kepada Paulus apa yang harus dilakukannya agar dapat diselamatkan, Paulus tidak menjawab, ”Terimalah Yesus sebagai Juruselamat.” Malahan, Ia berkata, “Percayalah kepada Tuhan Yesus Kristus, dan engkau akan diselamatkan” (Kisah Para Rasul 16:31, penekanan ditambahkan). Manusia diselamatkan apabila ia percaya kepada Tuhan Yesus Kristus. Ingatlah, manusia tidak diselamatkan hanya karena mempercayai doktrin tertentu tentang keselamatan atau tentang Yesus, tetapi ia diselamatkan ketika ia percaya pada satu pribadi, yakni Tuhan Yesus Kristus. Terlalu banyak orang berpikir, karena mereka percaya bahwa kematian Yesus sudah cukup menjadi korban bagi dosa-dosanya, atau keselamatan adalah melalui iman, atau seratus hal lainnya berkenaan dengan Yesus atau keselamatan, sehingga mereka sudah memiliki iman. Namun, ternyata mereka tak memiliki iman. Iblis percaya segala hal tentang Yesus dan keselamatan. Iman yang menyelamatkan adalah iman dalam Yesus. Siapakah Yesus itu? Dialah Tuhan.

Jelaslah, bila saya percaya bahwa Yesus adalah Tuhan, saya anggap Dialah Tuhan dengan cara berserah kepadaNya dari dalam hati saya. Bila tak berserah kepadaNya, maka saya tak percaya kepadaNya. Bila seseorang berkata, ”Saya percaya ada ular beracun di sepatuku”, lalu pelan-pelan ia memakai sepatunya, jelas ia tak benar-benar percaya pada keyakinannya. Orang yang mengaku percaya kepada Yesus namun tidak menyesali dosa-dosanya dan tidak berserah kepada Tuhan di hatinya, sebenarnya ia tak mempercayai Yesus. Ia bisa saja percaya kepada Yesus dalam imajinasinya, namun bukan kepada Tuhan Yesus yang sebenarnya, Pribadi yang memiliki segala kuasa di sorga dan di bumi.

Dengan kata lain, bila seorang pelayan keliru memahami pesan paling mendasar tentang Kekristenan, maka sejak awal ia sudah dalam kesulitan. Dalam penilaian Allah, tiada cara lagi si pelayan itu bisa berhasil, karena ia keliru memahami pesan paling mendasar yang harus didengar oleh dunia menurut kehendak Tuhan. Ia bisa saja jadi pendeta di gereja yang sedang bertumbuh, namun ia gagal memenuhi visi umum Tuhan bagi pelayanannya.

Visi yang Besar (The Big Vision)

Kita kembali ke Matius 28:18-19. Setelah menyatakan kemahakuasaanNya, Yesus kemudian memberikan perintah:

Karena itu pergilah, jadikanlah semua bangsa murid-Ku dan baptislah mereka dalam nama Bapa dan Anak dan Roh Kudus, dan ajarlah mereka melakukan segala sesuatu yang telah Kuperintahkan kepadamu” (Matius 28:19-20a)

Perhatikan bahwa Yesus memakai kata ”karena itu.” KataNya, ”Karena itu pergilah, jadikanlah … murid…”. Dengan kata lain, ”Karena apa yang Aku katakan … karena Aku memiliki semua kuasa… karena Akulah Tuhan…manusia tentunya harus taat kepadaKu … seperti yang Kuperintahkan kepadamu (dan kamu harus menaatiKu) untuk pergi dan melakukan pemuridan, dengan mengajari murid-murid agar menaati semua perintahKu.”

Itulah tujuan umum, yaitu visi besar dari Allah bagi semua pelayanan kita, bahwa kita bertanggung-jawab untuk memuridkan mereka yang menaati semua perintah Kristus.

Itu sebabnya Paulus berkata bahwa kasih karunia Allah telah diberikan kepadanya sebagai rasul untuk ”menghasilkan ketaatan iman di antara semua orang yang tidak percaya (Roma 1:5, penekanan ditambahkan). Tujuannya adalah ketaatan, dan cara menjadi taat dalam iman. Orang yang beriman penuh dalam Tuhan Yesus haruslah menaati perintah-perintahNya.

Karena itu, pada hari Pentakosta, Petrus berkhotbah, ”Jadi seluruh kaum Israel harus tahu dengan pasti, bahwa Allah telah membuat Yesus, yang kamu salibkan itu, menjadi Tuhan dan Kristus” (Kisah Para Rasul 2:36). Petrus menginginkan agar para penyalib Kristus mengetahui bahwa Allah telah menjadikan Yesus sebagai Tuhan dan Kristus. Tetapi, mereka telah membunuh pribadi yang seharusnya mereka taati sesuai kehendak Allah! Dengan keyakinan penuh, mereka bertanya, ”Apa yang harus kami lakukan?” dan jawaban pertama Petrus adalah, ”Bertobatlah”! Yakni, berbalik dari ketidaktaatan kepada ketaatan. Jadikan Yesus sebagai Tuhan. Lalu Petrus meminta mereka untuk dibaptis sesuai perintah Kristus. Dalam hal ini, Petrus melakukan pemuridan bagi mereka, para pengikut yang taat kepada Kristus, dan ia memulai cara tepat dengan pesan yang benar.

Karena itu, setiap pelayan harus sanggup mengevaluasi keberhasilan pelayanannya. Kita harus bertanya pada diri sendiri, ”Apakah pelayanan saya tengah membawa orang-orang untuk taat pada semua perintah Kristus?” Bila ya, maka pelayanan saya berhasil. Bila tidak, maka pelayanan saya gagal.

Seorang penginjil dianggap gagal bila ia hanya meyakinkan orang-orang untuk ”menerima Yesus”, tanpa mengajak mereka untuk menyesali dosa-dosa mereka. Seorang pendeta dianggap gagal bila ia hanya berupaya menambah jumlah anggota jemaat dan melakukan kegiatan sosial. Seorang guru dianggap gagal bila ia hanya mengajarkan ”angin doktrin” karismatik terbaru. Seorang rasul dianggap gagal bila ia hanya merintis sidang gereja baru yang para anggotanya mengaku percaya kepada Yesus, namun tidak menaatiNya. Seorang nabi dianggap gagal bila ia hanya bernubuat mengenai berkat-berkat yang akan didapat oleh jemaat.

Kegagalanku (My Failure)

Beberapa tahun lalu, ketika saya menjadi pendeta di sebuah gereja yang lagi bertumbuh, Roh Kudus bertanya kepada saya sehingga mata saya dibukakan untuk melihat sejauh mana kegagalan saya dalam memenuhi visi umum dari Tuhan. Ketika membaca perikop yang menggambarkan tentang kawanan kambing dan kawanan domba dalam Matius 25:31-46, Roh Kudus bertanya pada saya: ”Andaikata anggota-anggota jemaat gerejamu meninggal dunia pada hari ini dan berdiri di penghakiman bagi orang-orang yang tergolong domba dan tergolong kambing, berapa orang yang akan tergolong domba dan berapa orang yang akan tergolong kambing? Atau, lebih khususnya ”Tahun lalu, berapa orang jemaatmu yang telah memberi makan saudara-saudara dalam Kristus yang lapar, memberi minum untuk orang Kristen yang haus, memberi tumpangan kepada pengikut Kristus yang tak punya perteduhan atau yang sedang bepergian, memberi pakaian bagi yang tak punya pakaian, atau mengunjungi orang sakit atau orang percaya yang dipenjara?” Saya sadar, belum banyak yang saya lakukan dari hal-hal yang disebutkan itu atau hal-hal yang serupa dengan itu, meskipun anggota-anggota jemaat saya rajin beribadah, memuji dan menyembah, mendengarkan khotbah-khotbah saya dan memberi persembahan. Jadi, menurut kriteria Kristus, anggota-anggota jemaat itu tergolong kambing, dan sebagian kesalahan harus saya tanggung, karena saya tidak mengajarkan kepada jemaat betapa pentingnya tindakan kita di hadapan Tuhan untuk memenuhi kebutuhan pokok bagi saudara-saudara dalam Kristus. Saya tidak mengajarkan mereka untuk menaati semua perintah Kristus. Ternyata, saya sadari, saya tidak mempedulikan perkara yang sangat penting bagi Allah –perintah terbesar kedua, yakni kasihilah sesamamu seperti dirimu sendiri– belum lagi perintah Yesus agar kita saling mengasihi seperti Dia mengasihi kita.

Lebih dari itu, perlahan saya menyadari ternyata saya tengah mengajarkan hal yang bertentangan dengan tujuan umum dari Tuhan untuk tugas pemuridan, karena saya mengajari jemaat saya dengan versi ”injil kemakmuran” yang terkenal itu. Walaupun Yesus menghendaki umatNya untuk tidak mengumpulkan harta di dunia (lihat Matius 6:19-24), dan mencukupkan diri dengan apa yang mereka miliki, walau hanya makanan dan pakaian (lihat Ibrani 13:5; I Timotius 6:7-8), namun ketika itu saya mengajarkan jemaat yang kaya di Amerika bahwa Tuhan ingin mereka memiliki harta bahkan lebih banyak lagi. Sehingga, dalam satu hal, saya mengajarkan orang untuk tidak menaati Yesus (seperti yang dilakukan oleh ratusan ribu pendeta lain di seluruh dunia).

Ketika menyadari apa yang saya lakukan, saya menyesal dan minta maaf kepada jemaat saya. Lalu, saya mulai lakukan pemuridan, dengan mengajari jemaat untuk menaati semua perintah Kristus. Saya lakukan tugas itu dengan rasa takut dan gentar, dan menduga-duga ada anggota jemaat yang benar-benar tak mau menaati semua perintah Kristus, yakni mereka lebih memilih menjadi orang Kristen yang hanya mau senang dan tak mau berkorban. Dugaan saya benar. Ada indikasi, beberapa anggota jemaat tak peduli dengan penderitaan orang percaya di seluruh dunia, dan tak peduli untuk menyebarkan Injil kepada orang yang belum pernah mendengarnya. Malahan, mereka hanya peduli untuk memperoleh lebih banyak lagi untuk kepentingan dirinya. Dalam hal kesucian, mereka hanya menghindari dosa-dosa yang paling memalukan, dan bahkan dibenci oleh orang-orang yang belum lahir baru, dan menjalani gaya hidup yang mirip dengan rata-rata orang Amerika pada umumnya. Namun, mereka nyatanya tidak mengasihi Tuhan, karena tak mau menaati setiap perintah Yesus, hal yang justru, menurut perkataanNya, menjadi bukti kasih kita kepadaNya (lihat Yohanes 14:21).

Yang saya kuatirkan ternyata benar –yakni sebagian orang yang mengaku Kristen ternyata benar-benar tergolong kambing berbulu domba. Saat saya ajak para jemaat untuk menyangkal diri dan memikul salibnya, sebagian dari mereka marah. Bagi mereka, gereja hanyalah pengalaman sosial yang di dalamnya ada musik yang merdu, seperti kenikmatan duniawi di tempat-tempat hiburan dan bar-bar. Mereka hanya menerima khotbah selama khotbah itu mempertegas keselamatan dan kasih Allah bagi mereka. Tetapi, mereka tak ingin mendengarkan kehendak Allah buat mereka. Mereka tak mau ada orang menanyakan tentang keselamatan mereka. Mereka tak bersedia membayar harga dengan menata hidupnya agar sesuai dengan kehendak Tuhan. Mereka hanya bersedia berkorban uang, selama mereka yakin bahwa Allah akan membalas korban itu lebih banyak, dan selama mereka mendapat manfaat langsung dari pemberian itu, seperti uang mereka dipakai untuk memperbaiki fasilitas gereja.

Saat untuk Menguji Diri Sendiri (A Time for Self-Examination)

Inilah saat tepat bagi tiap pelayan yang sedang membaca buku ini untuk bertanya kepada diri sendiri, pertanyaan yang sama diajukan oleh Roh Kudus kepada saya: ”Jika anggota jemaat yang saya layani meninggal dunia sekarang ini dan berdiri di hadapan penghakiman orang-orang yang tergolong domba dan yang tergolong kambing, berapa jemaat yang akan tergolong domba dan berapa jemaat yang akan tergolong kambing?” Ketika seorang pelayan meyakinkan anggota jemaatnya yang tergolong kambing bahwa ia diselamatkan, sebenarnya pelayan itu sedang mengatakan hal yang menentang kehendak Allah; seharusnya pelayan itu mengatakan kebenaran kepada anggota jemaat itu. Dengan demikian, pelayan itu bertindak melawan Kristus. Ia melawan kehendak Yesus, karena seharusnya ia berkata kepada jemaat yang demikian agar menuruti perkataan Yesus dalam Matius 25:31-46. Keseluruhan ucapan Yesus dimaksudkan untuk memberi peringatan kepada mereka yang tergolong kambing. Yesus tak ingin anggota jemaat beranggapan bahwa mereka sedang menuju ke sorga.

Yesus berkata bahwa semua orang mengenali kita sebagai murid-muridNya melalui kasih kita kepada sesama kita (lihat Yohanes 13:35). Tentu, Yesus sedang berbicara mengenai kasih yang melebihi kasih yang saling diperlihatkan oleh orang-orang non-Kristen; jika tidak demikian, maka murid-muridNya takkan dapat dibedakan dari orang-orang tak percaya. Jenis kasih yang Yesus sebutkan adalah kasih yang rela berkorban, ketika kita saling mengasihi bagaimana Ia mengasihi kita, dan kita rela saling berkorban nyawa kita (lihat Yohanes 13:34; 1 Yohanes 3:16-20). Yohanes juga mencatat bahwa kita telah berpindah dari maut ke dalam hidup, yaitu dilahirkan kembali, ketika kita saling mengasihi (1 Yohanes 3:14). Bila ada orang hanya bersungut-sungut, menceritakan keburukan orang, dan membenci pelayan yang mengajarkan perintah-perintah Kristus, apakah orang itu menunjukkan kasih sebagai tanda orang yang sudah lahir baru? Tidak, orang itu tak menunjukkan kasih, maka ia tergolong kambing, dan akan masuk neraka.

Murid-Murid Segala Bangsa (Disciples of All Nations)

Sebelum lanjut, perhatikan lagi Matius 28:19-20, Amanat Agung dan Umum yang Yesus berikan kepada murid-muridNya, mungkin kita dapat memetik kebenaran lain dari Amanat itu.

Karena itu pergilah, jadikanlah semua bangsa murid-Ku dan baptislah mereka dalam nama Bapa dan Anak dan Roh Kudus, dan ajarlah mereka melakukan segala sesuatu yang telah Kuperintahkan kepadamu” (Matius 28:19-20a)

Perlu dicatat, Yesus menghendaki pemuridan untuk semua bangsa atau, lebih tepatnya sesuai dengan bahasa Gerika asli, semua kelompok etnis di dunia. Bila Yesus memerintahkan pemuridan, saya yakin pasti ada cara untuk mewujudkan hal itu. Kita dapat membuat semua kelompok etnis di dunia menjadi murid-murid Yesus. Tugasnya tidak hanya diberikan kepada sebelas murid Yesus itu, tetapi kepada setiap murid sesudah murid-muridNya itu, karena Yesus meminta kesebelas muridNya untuk mengajari murid-murid mereka untuk menaati semua yang diperintahkanNya kepada mereka. Jadi, kesebelas muridNya mengajarkan murid-murid mereka untuk menaati perintah Kristus demi membuat semua bangsa menjadi murid-muridNya, dan kemudian perintah ini terus berlanjut untuk setiap murid berikutnya. Setiap murid Yesus harus ambil bagian dengan cara apapun untuk memuridkan bangsa-bangsa.

Uraian tadi sebagian memperjelas alasan mengapa “Amanat Agung” belum terpenuhi. Walaupun ada jutaan orang yang mengaku Kristen, sebenarnya hanya sedikit murid yang sungguh-sungguh menaati Yesus. Sebagian besar orang yang mengaku Kristen tidak peduli kepada kegiatan pemuridan di setiap kelompok etnis, karena praktis mereka tidak sungguh-sungguh menaati setiap perintah Kristus. Bila kegiatan pemuridan ini dibicarakan, maka banyak orang Kristen sering beralasan, ”Itu bukan pelayanan saya” dan “Saya tak merasa dipimpin ke arah itu.” Banyak pendeta membuat pernyataan yang sama, layaknya anggota jemaat yang tergolong kambing yang hanya mengutip dan memilih perintah-perintah Kristus yang hanya cocok dengan agendanya.

Bila setiap orang yang mengaku Kristen benar-benar percaya kepada Tuhan Yesus Kristus, pastilah semua orang di dunia sudah sejak dulu mendengarkan Injil. Dengan komitmen bersama dari para murid Kristus, maka hal itu dapat terwujud. Sehingga, mereka tidak akan membuang-buang waktu dan uang untuk hal-hal yang sementara dan duniawi, tetapi menggunakan waktu dan uang itu untuk melakukan perintah Tuhan kepada mereka. Tetapi, ketika pendeta yang taat mengumumkan kehadiran seorang misionaris yang akan berkhotbah pada ibadah gereja, bisa saja ia menduga jumlah kehadiran jemaat akan turun. Sehingga, banyak jemaat yang tergolong kambing tetap tak beranjak dari rumahnya atau pelesir ke mana saja. Mereka tak tertarik untuk menaati perintah terakhir Tuhan Yesus Kristus. Sebaliknya, jemaat yang tergolong domba selalu berpengharapan untuk terlibat dalam kegiatan pemuridan bagi semua bangsa.

Hal terakhir terkait dengan Matius 28:18-20 adalah perintah Yesus bagi rasul-rasulNya untuk membaptis murid-murid mereka, dan mereka menaati perintahNya dengan sepenuh hati. Murid-muridNya membaptis orang-orang yang bertobat dan percaya kepada Tuhan Yesus. Tentu, baptisan merupakan identifikasi orang percaya dengan kematian, penguburan dan kebangkitan kembali. Orang percaya baru itu telah mati dan dibangkitkan sebagai ciptaan baru dalam Kristus. Sesuai kehendak Yesus, kebenaran ini diwujudkan dalam pembaptisan setiap orang percaya baru, di mana dalam pikiran orang percaya baru itu telah terpatri bahwa ia kini adalah pribadi yang baru yang memiliki sifat baru. Rohnya bersatu dengan Kristus, dan kini ia diberi kekuatan untuk dapat menaati Allah melalui Kristus yang hidup dalam dirinya. Ia sudah mati atas dosa-dosanya, namun kini telah dibersihkan dan dihidupkan oleh Roh Kudus. Ia lebih dari ”sekedar diampuni.” Malahan, ia telah diubahkan secara radikal. Jadi, Allah sekali lagi menunjukkan bahwa orang percaya sejati memiliki perilaku yang jauh berbeda dengan saat ia mati rohani. Tentu, hal itulah yang dimaksud oleh ucapan Yesus, “Dan ketahuilah, Aku menyertai kamu senantiasa sampai kepada akhir zaman”(Matius 28:20). Apakah tak selayaknya kita anggap kehadiran Kristus yang selalu bersama seseorang akan mempengaruhi perilaku orang itu?

Definisi Pemuridan menurut Yesus (Jesus Defines Discipleship)

Kita sudah yakin bahwa tujuan utama Yesus untuk kita adalah agar kita melakukan pemuridan, yakni memuridkan orang-orang yang bertobat dari dosa-dosa mereka dan yang mau belajar dan menaati semua perintahNya. Dalam Yohanes 8:32, Yesus selanjutnya membuat definisi seorang murid:

Jikalau kamu tetap dalam FirmanKu, kamu benar-benar adalah muridKu; dan kamu akan mengetahui kebenaran, dan kemerdekaan itu akan memerdekakan kamu.

Menurut Yesus, murid sejati adalah orang yang tetap tinggal, atau membuat tempat tinggalnya, di dalam FirmanNya. Di saat mempelajari kebenaranNya dari FirmanNya, seorang murid terus-menerus “dibebaskan”, dan konteks berikutnya menunjukkan bahwa Yesus tengah berbicara tentang pembebasan dari dosa (lihat Yohanes 8:34-36). Sekali lagi, kita lihat, berdasarkan definisi dari Yesus, murid adalah orang yang mau belajar dan menaati perintah-perintahNya.

Lalu Yesus berkata,

Dalam hal inilah BapaKu dipermuliakan, yaitu jika kamu berbuah banyak dan dengan demikian kamu adalah murid-muridKu.” (Yohanes 15:8, penekanan ditambahkan).

Jadi, menurut definisi Yesus, murid adalah seorang yang memuliakan Allah lalu menghasilkan buah. Seseorang yang tak menghasilkan buah bukanlah muridNya.

Lebih khususnya, Yesus mendefinisikan buah-buah sebagai identifikasi dari murid-murid sejatiNya dalam Lukas 14:25-33. Kita awali dengan membaca ayat 25 saja:

Pada suatu kali banyak orang berduyun-duyun mengikuti Yesus dalam perjalannNya. Sambil berpaling Ia berkata kepada mereka…

Apakah Yesus sudah puas karena orang banyak “berduyun-duyun” mengikutiNya? Apakah pendeta telah mencapai tujuanNya karena berhasil menambah jumlah jemaatnya?

Yesus belum puas dengan orang banyak yang mengikutiNya, yang mendengarkan khotbah-khotbahNya, menyaksikan mujizat-mujizatNya, dan kadang mendapat makanan pemberianNya. Yesus mencari orang yang mengasihiNya dengan segenap hati, pikiran, jiwa dan kekuatannya. Ia menyukai setiap orang yang menaati perintah-perintahNya. Dan Ia menyukai murid-murid. Sehingga, Ia berkata kepada orang banyak yang mengikutiNya:

Jikalau seseorang datang kepadaKu, dan ia tidak membenci bapanya, ibunya, istrinya, anak-anaknya, saudara-saudaranya laki-laki atau perempuan, bahkan nyawanya sendiri, ia tidak dapat menjadi muridKu (Lukas 14:26).

Tak ada yang keliru dengan ayat itu. Yesus memberi syarat bagi siapapun untuk menjadi muridNya. Namun, haruskah murid-muridNya membenci orang-orang yang mereka sangat cintai? Kita tak mungkin membenci mereka, karena Alkitab memerintahkan kita untuk menghormati orang-tua dan mengasihi suami/istri dan anak-anak.

Sudah tentu Yesus berbicara dengan memakai hiperbola, yakni ungkapan yang memberi penekanan. Tetapi, paling kurang, maksud ucapan Yesus kira-kira seperti berikut, ”Bila kita mau menjadi murid-muridNya, kita harus mengasihiNya di atas segala-galanya, jauh melebihi kasih kita kepada orang-orang yang sangat kita cintai”. Sudah sewajarnya bila Yesus berharap demikian karena Dialah Tuhan yang harus kita kasihi dengan segenap hati, pikiran, jiwa dan kekuatan kita.

Ingat, tugas pelayan adalah memuridkan, yang berarti setiap murid harus menghasilkan karakter pribadi yang mencintai Yesus di atas segala-galanya, yang mengasihiNya jauh melebihi cintanya kepada pasangan hidupnya, anak-anaknya dan orang-tuanya. Adalah baik bila setiap pelayan membaca hal ini dan bertanya kepada dirinya, ”Bagaimana caranya saya bisa berhasil memuridkan orang seperti itu?”

Bagaimana cara kita mengetahui orang yang mengasihi Yesus? Yesus berkata dalam Yohanes 14:21: “Barangsiapa yang memegang perintahKu dan melakukannya, dialah yang mengasihi Aku.” Dapat disimpulkan bahwa orang yang mengasihi Yesus lebih dari pasangan hidupnya, anak-anaknya dan orang-tuanya adalah juga orang yang menaati perintah-perintahNya. Menjadi murid Yesus haruslah menaati perintah-perintahNya.

Syarat Kedua (A Second Requirement)

Hari itu, Yesus terus berbicara kepada orang banyak yang mengikutiNya,

Barangsiapa tidak memikul salibnya dan mengikuti Aku, ia tidak dapat menjadi muridKu (Lukas 14:27).

Inilah syarat kedua yang Yesus tetapkan untuk menjadi muridNya. Apa maksudNya? Apakah ini berarti murid-murid harus memikul balok-balok kayu besar? Bukan itu artinya. Yesus lagi-lagi memakai hiperbola.

Mungkin saja, sebagian besar, bisa juga semua, orang dalam rombongan orang Yahudi yang mengikuti Yesus telah menyaksikan para penjahat yang tengah menanti ajalnya di kayu salib. Serdadu Romawi menyalibkan para penjahat di sepanjang jalan-jalan besar di luar gerbang-gerbang kota dengan tujuan untuk memaksimalkan efek penyaliban demi mencegah timbulnya kejahatan.

Karena itulah, saya menduga, kata-kata “Pikullah salibmu” adalah hal yang biasa di zaman Yesus. Setiap orang yang disalibkan pernah mendengar kata-kata serdadu Romawi, “Pikullah salibmu dan ikutilah aku.” Kata-kata ini sangat ditakuti oleh para terhukum, karena mereka tahu saat itulah tanda dimulainya jam-jam dan hari-hari bagi penderitaan yang mengerikan. Sehingga, kata-kata tersebut bisa saja menjadi ungkapan yang berarti, “Terimalah kesulitan yang tak terelakkan dan yang mengikuti jalanmu.”

Saya membayangkan seorang bapak yang berkata kepada anaknya, “Nak, bapak tahu engkau tak suka menggali lubang pembuangan kotoran. Pekerjaan itu bau dan kotor. Namun, itu tanggung-jawabmu sekali sebulan, jadi pikullah salibmu. Gali saja lubang itu.” Saya bayangkan seorang istri yang berkata kepada suaminya, “Sayang, saya tahu betapa engkau benci membayar pajak kepada bangsa Romawi. Tetapi, hari ini pajak harus dibayar, dan Penagih Pajak sedang menuju ke rumah kita. Jadi, pikullah salibmu. Bayar saja pajak itu.”

Memikul salib sendiri sama artinya dengan menyangkali diri, dan Yesus memakai istilah itu dalam Matius 16:24: “Setiap orang yang mau mengikut Aku, ia harus menyangkali dirinya, memikul salibnya dan mengikut Aku.” Dengan kata lain, “Bila seseorang ingin mencariKu, hendaklah ia meninggalkan agenda kegiatannya, menghadapi kesulitan yang pasti datang dan yang pasti terjadi sebagai konsekwensi dari keputusannya, dan mengikuti Aku.”

Jadi, setiap murid sejati harus bersedia menderita demi mengikuti Yesus. Ia telah menghitung harga sebelum mulai melangkah, dan mengetahui bahwa kesulitan tak dapat dihindari; ia sudah dilontarkan dengan tekad untuk menyelesaikan perlombaan. Penafsiran ini didukung oleh perkataan Yesus berikutnya tentang menghitung harga untuk mengikutiNya. Maksud Yesus digambarkan dalam dua ilustrasi berikut:

Sebab siapakah di antara kamu yang kalau mau mendirikan sebuah menara tidak duduk dahulu membuat anggaran biayanya, kalau-kalau cukup uangnya untuk menyelesaikan pekerjaan itu? Supaya jikalau ia sudah meletakkan dasarnya dan tidak dapat menyelesaikannya, jangan-jangan semua orang yang melihatnya, mengejek dia, sambil berkata: Orang itu mulai mendirikan, tetapi ia tidak sanggup menyelesaikannya. Atau, raja manakah yang kalau mau pergi berperang melawan raja lain, tidak duduk dahulu untuk mempertimbangkan, apakah dengan sepuluh ribu orang ia sanggup menghadapi lawan yang mendatanginya dengan dua puluh ribu orang? Jikalau tidak, ia akan mengirim utusan selama musuh itu jauh untuk menanyakan syarat-syarat perdamaian (Lukas 14:28-32).

Maksud Yesus mungkin tak jelas dalam kalimat “Bila engkau ingin menjadi muridKu, hitunglah dahulu biayanya, supaya engkau tidak berhenti ketika perjalanan menjadi sulit. Murid-murid sejati menerima kesulitan yang muncul sebagai hasil mengiringiNya.”

Syarat Ketiga (A Third Requirement)

Hari itu, Yesus membuat satu syarat lagi tentang pemuridan kepada orang banyak:

Demikian pulalah tiap-tiap orang di antara kamu, yang tidak melepaskan dirinya dari segala miliknya, tidak dapat menjadi muridKu (Lukas 14:33).

Jadi, dapat disimpulkan bahwa Yesus memakai ungkapan hiperbola. Kita tak perlu meninggalkan semua harta milik dalam arti kita tak diberikan tempat tinggal, pakaian, dan makanan. Tetapi, kita harus tinggalkan semua harta milik, dalam arti mengalihkan harta kita menjadi milik Allah, dan selama kita tak lagi melayani mammon, namun melayani Allah dengan memakai mammon kita. Tentu, bisa berarti kita berhenti memiliki harta yang tak perlu dan hidup sederhana dalam pemeliharaan ilahi dan berbagi dengan sesama kita, seperti yang dilakukan orang-orang Kristen dalam kitab Kisah Para Rasul. Menjadi murid Kristus berarti mematuhi perintahNya, dan Ia memerintahkan para pengikutNya untuk tidak mengumpulkan harta di bumi, namun mengumpulkannya di sorga.

Kesimpulannya, menurut Yesus, bila saya hendak menjadi muridNya, saya harus menghasilkan buah. Saya harus mengasihiNya di atas segala-galanya, bahkan jauh melebihi dari hal mengasihi anggota-anggota keluargaku. Saya harus bersedia menghadapi kesulitan yang tak terhindarkan yang nanti muncul sebagai akibat keputusan saya untuk mengikutiNya. Dan saya harus melakukan perkataanNya dengan memakai hasil pendapatan dan harta milik saya. (Dan dalam hal ini, banyak perintahNya perlu disebutkan, sehingga saya tidak membodohi diri sendiri, seperti yang dilakukan banyak orang, dengan berkata, “Jika Tuhan meminta saya untuk melakukan sesuatu dengan semua harta milik saya, saya akan melakukan apapun yang dikatakanNya.”)

Dan sebagai pelayan, kita harus menjadi pengikut-pengikut Kristus yang berkomitmen! Itulah tujuan yang Tuhan tetapkan! Kita dipanggil untuk menjadi pelayan pemuridan!

Itulah kebenaran mendasar yang tak dimiliki oleh banyak pelayan di seluruh dunia. Seperti halnya saya membuat evaluasi dan kesimpulan bagi pelayanan saya, demikian pula bila para pelayan membuat evaluasi dan kesimpulan pelayanannya, ternyata mereka tak memiliki kehendak dan harapan dari Tuhan. Ketika saya perhatikan tingkat komitmen kepada Kristus yang diperlihatkan oleh anggota-anggota jemaat saya, saya agak was-was bila banyak anggota jemaat tidak termasuk sebagai murid-murid sejati.

Para pendeta, perhatikanlah sidang jemaat kalian. Berapa banyak jemaat kalian yang dianggap oleh Yesus sebagai murid-muridNya yang memenuhi kriteriaNya yang disebut dalam Lukas 14:26-33? Para penginjil, adakah pesan yang kalian sampaikan menyebabkan ada orang yang mau berkomitmen kepada dirinya untuk menaati semua perintah Kristus?

Sekarang waktunya kita evaluasi pelayanan kita, sebelum kita berdiri di hadapan Yesus dalam penghakiman evaluasi akhir. Bila anda tak memiliki tujuanNya, lebih baik anda miliki sekarang juga, bukan nanti. Para pemberita Injil, maukah kalian melakukannya?

Pemikiran Akhir yang Serius (A Final Sobering Thought)

Jelaslah, Yesus menghendaki semua orang untuk menjadi murid-muridNya, sesuai ungkapan FirmanNya kepada orang banyak dalam Lukas 14:26-33. Seberapa pentingkah menjadi murid Yesus? Bagaimana kalau seseorang memilih untuk tidak menjadi muridNya? Yesus menjawab kedua pertanyaan ini pada akhir dialogNya dalam Lukas 14:

Garam memang baik, tetapi jika garam juga menjadi tawar, dengan apakah ia diasinkan? Tidak ada lagi gunanya baik untuk ladang maupun untuk pupuk, dan orang membuangnya saja. Siapa mempunyai telinga untuk mendengar, hendaklah ia mendengar!” (Lukas 14:34-35). [2]

Perhatikan bahwa ungkapan di atas memiliki kaitan. Dalam Alkitab versi NASB, ayat 34 dimulai dengan kata ”karena itu” (Therefore).

Seharusnya rasa garam itu asin. Rasa asin itu membentuk garam. Bila kehilangan rasa asinnya, garam itu tak berguna untuk apapun dan “dibuang.”

Apa kaitannya garam dengan hal menjadi murid? Seperti garam yang harus terasa asin, demikian pula Yesus mengharapkan setiap orang untuk menjadi muridNya. Karena Dia Allah, kita wajib mengasihiNya lebih dari segalanya dan memikul salib kita. Bila kita tidak mau menjadi murid-muridNya, kita justru menolak alasan kehadiranNya bagi kehidupan kita. Sehingga, kita menjadi tak berguna dan pasti “dibuang.” Maka, kita tidak mendapat jaminan akan ke sorga, kan?

Di lain kesempatan, Yesus berkata kepada murid-muridNya (lihat Matius 5:1):

Kamu adalah garam dunia. Jika garam itu menjadi tawar, dengan apakah ia diasinkan? Tidak ada gunanya lagi, selain dibuang dan diinjak-injak orang (Matius 5:13)

Peringatan itu sangat serius. Pertama, hanya orang yang ”asin” (arti kiasan untuk “ketaatan yang sungguh-sungguh”) dianggap berguna bagi Allah. Orang yang sudah tawar dianggap “tak berguna”… kecuali dibuang dan diinjak-injak.” Kedua, mungkin saja orang yang “asin” bisa menjadi “tawar”; jika tidak demikian, maka Yesus mengganggap tidak perlu mengingatkan murid-muridNya. Kebenaran-kebenaran ini bertentangan dengan pengajaran kini, yang berkata bahwa seseorang bisa saja menjadi pengikut Kristus yang pasti-masuk-sorga tetapi tidak mau menjadi murid Kristus, atau ada pengajaran yang berkata bahwa tak mungkin seseorang kehilangan status keselamatannya. Pada bab-bab berikut dalam buku ini, kita akan lihat pendapat-pendapat keliru tersebut secara rinci.

Fue, sin duda alguna, el más sinuoso engaño del siglo pasado, un esquema diabólico perpetrado contra hombres, mujeres y niños que viajaban confiados en trenes totalmente abarrotados. Sucedió en las afueras de una ciudad polaca llamada Oswieçim durante la segunda guerra mundial. En ese lugar, bajo la dirección de Adolfo Hitler, se estableció un campo de concentración para personas consideradas míseras. No fue sino hasta que finalizó la guerra que el mundo pudo enterarse de los hechos impactantes ocurridos en ese lugar, conocido hoy con su nombre alemán, Auschwitz.

Auschwitz era mucho más que un campo de concentración. La industria primaria en ese lugar era el asesinato. Por lo menos un millón de las personas que entraron por las puertas de hierro forjado de Auschwitz nunca salieron de allí vivas. La gran mayoría no tenían ni siquiera una pista de que tanto ellas como sus familias morirían tan sólo algunas horas después de su llegada.

Luego de ser recogidas de toda la Europa ocupada por los nazis, las familias judías eran transportadas a Auschwitz en vagones de carga y de ganado completamente llenos. Una vez ahí, todos los recién llegados eran separados inmediatamente en dos grupos: una minoría que consistía en aquellos hombres que parecían ser capaces de soportar la pesada labor y una mayoría compuesta por los hombres de aspecto enclenque, las mujeres, los enfermos, los débiles, los ancianos y los niños que lloraban cuando eran separados de sus padres.

El grupo mayoritario era luego trasladado a otra parte del campo en donde sus miradas caían sobre una escena desconcertante. Enfrente de ellos había una pequeña orquesta de mujeres jóvenes, vestidas pulcramente, que tocaban una melodía alegre y de fuerte ritmo. Cada muchacha estaba intensamente concentrada—tal vez demasiado intensamente—en las páginas de música que tenía delante, aparentemente ignorante de los cientos de personas que conformaban su audiencia.

Se hizo un anuncio apologético: Ha habido una plaga de piojos en el campo, y todo el mundo debe ser desinfectado en un baño comunal antes de ser admitido en las habitaciones. Cada familia judía recibió instrucciones para que se desvistiera. Con cuidado, todos doblaron su ropa y la colocaron en una mesa con el resto de sus pertenencias. Se les aseguró que en unos pocos minutos su vergüenza terminaría luego de ser rociados con un desinfectante inofensivo.

Unas dos mil personas desfilaron a la vez, desnudas, a través de las puertas de un edificio grande y no muy alto, que había sido construido en una loma. Había un rótulo sobre la puerta hermosamente decorado con flores que decía: “BAÑOS”. Cuando la última persona había entrado, las puertas se cerraron con llave de un modo seguro.

La orquesta dejó de tocar.

Desde unas aberturas en la parte de arriba, unos trabajadores nazis dejaron caer una pequeña cantidad de cristales de Ciclón B, un veneno manufacturado para matar roedores. Adentro, vapores mortales de gas cianhídrico empezaron a salir del cielo raso.

Los grupos de familias judías rápidamente se dieron cuenta de que algo andaba mal. La gente empezó a toser, luego vomitaba y se asfixiaba con convulsiones. Llena de terror y gritando, la multitud, en pánico, se dirigió hacia las puertas por donde había entrado. Las víctimas empujaban, arañaban y se subían unas en otras anhelando desesperadamente escapar de su seguro destino. Rápidamente, muchos encontraron su muerte, atrapados por la multitud y golpeados contra el concreto. Para los más agresivos, la muerte llegó un poco más tarde.

Después de veintitrés minutos, toda lucha había cesado y el cuarto estaba en silencio. Las puertas se abrieron y algunos trabajadores con máscaras de gas y botas de hule entraron para empezar su cruel tarea de desenredar las masas de cuerpos contorsionados y trasladarlos a incineradores cercanos.

Finalmente, el cuarto estaba eficientemente lavado del vómito, la orina y la materia fecal—las funciones corporales finales de cientos de víctimas—por temor a que la próxima carga de familias judías se enterara de lo que realmente sucedía en los baños. Había un horario muy apretado por cumplir—otro tren llegaría pronto—lleno de más personas confiadas a las que había que desilusionar, asesinar e incinerar.

El numeroso sacrificio de tantas personas es, para nosotros, un crimen atroz del más alto grado y los medios falsos por los cuales los nazis engañaban a sus víctimas en las cámaras de gas solamente logran que su pecado sea más aborrecible a las mentes morales. Pero el engaño y el horror de Auschwitz palidecen en comparación con la escena del futuro de la cual la Biblia nos habla. Entonces, el grado de desencanto será mayor y el grado de condenación será peor.

Contrario a lo que acontecía en Auschwitz, en donde las familias judías conociendo el odio de sus captores, se acercaban a las puertas de las cámaras de gas con cierto temor, las multitudes futuras experimentarán paz conforme se acercan a su destino. Incluso, han estado cantado canciones de celebración por años en anticipación al gozo que les espera, pero se decepcionarán por completo. Y a diferencia de aquellas en Auschwitz, cuyos horrendos sufrimientos terminaban después de veintitrés minutos, estas multitudes estarán gimiendo y crujiendo sus dientes por la eternidad…

Visualice la escena como Jesús la predijo:

Muchos me dirán en aquel día: Señor, Señor, ¿No profetizamos en tu nombre, y en tu nombre echamos fuera demonios, y en tu nombre hicimos muchos milagros? Y entonces les declararé: Nunca os conocí; apartaos de mí, hacedores de maldad. (Mt. 7: 22-23).

Indiscutiblemente, Jesús sólo reveló el clímax de una historia mucho más larga, pero de este corto segmento podemos deducir otros detalles trágicos.

Primeramente, podemos asumir con seguridad que los argumentos usados por aquellos que estaban parados ante Jesús constituían su defensa final. Sin duda alguna, a ellos ya se les había negado la entrada en el reino celestial. Ahora, con sus corazones latiendo fuertemente y con sus mentes dando vueltas, hacen un último intento desesperado para convencer al Señor de Su error.

¡Debatir con Dios! ¡Qué atrevimiento! ¿Qué puede llevar a una persona a ser tan insensata como para esperar que podría ganar tal disputa? Solamente la desesperación. Como una persona que se está ahogando se sujeta de cualquier cosa, estos hombres aterrorizados, dramáticamente esperaban cambiar el decreto de Aquel que no lo hará.

Y ¿qué cosas pasaban por sus mentes cuando oyeron Su decreto por primera vez? Él era su Salvador, o al menos así lo creían ellos. Le amaban, o así lo creían. Esperaban ese día desde hacía mucho tiempo, deseando que Él dijera: “Bien hecho, buen siervo y fiel… entra en el gozo de tu Señor” (Mt. 25:21). Le habían servido en el ministerio y habían experimentando el fluir de su poder, o así lo creían. Habían estado en el borde del cristianismo, profetizando, echando fuera demonios y llevando a cabo actos considerados milagrosos. ¿No es acaso seguro afirmar que ellos habían estudiado partes de la Biblia, asistido a la iglesia y a seminarios de guerra espiritual?

Ahora, maravillados con Su gloria y llenos de gozosa anticipación, ellos escuchan con sumo cuidado lo que Él va a decir. Cada palabra será más preciosa que el oro. El tiempo se detiene. La Eternidad ha comenzado.

Su voz rompe el silencio: “A ustedes se les niega la entrada a Mi reino”.

¿Dijo Él realmente lo que pienso que acabo de oír? Con seguridad que no. No puede ser. Este es mi Señor y mi Salvador. “Señor, debo estar tan emocionado que mi audición no es correcta. ¿Podrías repetir lo que acabas de decir?

De nuevo Él habla. “A ustedes se les niega la entrada a Mi reino”.

¿Qué? ¡No! ¡No! ¡No! Esto no puede estar sucediendo. “Señor, ¡soy cristiano! ¡Soy de los tuyos! ¡Pertenezco a la familia de Dios! ¡Te acepté como mi Señor! He ido a la iglesia por años. Señor, ¡debes estar equivocado! ¡Ha habido algún malentendido! ¡Yo creí en ti! ¡Se supone que debes dejarme entrar!”

“Tu fuiste engañado pues ignoraste la mayoría de las cosas que yo dije. Ignoraste lo que dije a través de Pablo, Pedro, Santiago, Juan y Judas. Repetidamente te advertí de todo eso. Yo dije: ‘No todo el que me dice Señor, Señor, entrará en el reino de los cielos, sino el que hace la voluntad de mi Padre que está en los cielos’ (Mt 7:21, énfasis del autor). Ustedes no hicieron la voluntad de Mi Padre mientras estuvieron en la tierra, probando así que realmente no creían en mí. Ustedes practicaron el pecado”.

“Señor, Señor, ¿No profetizamos en Tu nombre, y en Tu nombre echamos fuera demonios, y en Tu nombre hicimos muchos milagros?”

“Su profecía no era inspirada por Mi Santo Espíritu, sino que salía de su propia mente. Mucho de lo que ustedes profetizaban contradecía mi Palabra. Los demonios que ustedes creían sacar de sus hermanos falsos ni siquiera existían. Ustedes trataban con el pecado de ellos culpando a algún demonio, cuando en realidad lo que necesitaban era arrepentimiento, fe y un nuevo nacimiento. Los milagros que ustedes creían hacer eran falsos. Se rodearon de maestros que les decían lo que ustedes deseaban oír. Proclamaban una gracia falsa, llevándolos a ustedes a pensar que podían entrar al cielo sin santidad. Ustedes pensaban que eran salvos, pero no lo eran. Nunca les conocí, aléjense de Mí, ustedes que practican la anarquía”.

¿Ocurrirá realmente una escena como la que acabo de describir? Sin duda así será, aunque he agregado algunos detalles a lo que ha sido predicho en Mateo 7:21-23. Sin embargo, parados ante Jesús algún día habrá muchas personas que le habrán llamado Señor, que han estado involucradas en el “ministerio” y que esperan entrar al cielo. Aun así, por espantoso que parezca, se les negará la entrada.

Estoy seguro que usted concuerda conmigo en que sería mejor descubrir antes y no después si estamos engañándonos a nosotros mismos. Ahora hay tiempo de cambiar; luego será muy tarde.

“¡Pero estoy seguro de no estar engañado!” Dice usted. ¿Se da cuenta que eso es precisamente lo que toda persona engañada diría? La gente que está engañada no se da cuenta que lo está—de lo contrario ya no lo estaría. Es mejor decir, “Yo podría estar bajo engaño, y si lo estoy, quiero saberlo”.

Consideremos lo que dicen las Escrituras, y mientras las examinamos, examinémonos a nosotros mismos para ver si verdaderamente “estamos en la fe” (2 Co. 13:5). Y, por favor, tómese el tiempo para leer. Esto es serio.

UNO

El inicuo no heredará

Examinaos a vosotros mismos, para ver si estáis en la fe; probaos a vosotros mismos. ¿O no os conocéis a vosotros mismos, que Jesucristo está en vosotros, a menos que estéis reprobados? (2 Co. 13:5).

En el versículo bíblico arriba citado, encontramos una definición concisa de lo que es un cristiano: Es una persona que vive en Cristo. Esta escritura, como otras, revela que no es un vivir físico sino espiritual.

Si Cristo vive dentro de una persona, Cristo le cambia. Sin duda, de acuerdo con Pablo, es posible—y aconsejable—determinar por medio de un auto examen si Cristo realmente vive dentro de nosotros. Cada uno de nosotros que profese ser un seguidor de Cristo debería prestar atención a la amonestación de Pablo a los Corintios, examinándonos a nosotros mismos para ver si “estamos en la fe”.

Muy acertadamente Pablo también creía que era posible que ciertos miembros de la iglesia podrían estar auto engañados, pensando que sí creían, cuando en realidad no era así. ¿Y qué error podría ser mayor? ¿Qué creencia podría tener más serias consecuencias? Si una persona que no es salva entiende su condición, al menos existe la posibilidad de que se arrepienta, y se vuelva a Cristo. Pero la persona que está engañada es ciega a su necesidad. Podría, inclusive, estar sonriendo en su camino al infierno. Peor aún, considera que la paz y el gozo que siente es evidencia de su salvación, sin darse cuenta que tales sentimientos son el fruto de su auto engaño. En ese caso, desgraciadamente, la bendición de la ignorancia es tan sólo temporal.

Gracia transformadora

La ignorancia era sin duda el problema en la iglesia de Corinto. Como muchos en la iglesia de hoy, su entendimiento del evangelio era deficiente. En su manera de pensar, cualquiera que hiciera una confesión verbal de Cristo era ya un cristiano, sin importar cómo vivía su vida. Analicemos el siguiente caso: Uno de sus miembros de buena reputación vivía en inmoralidad sexual con su madrastra. Nada se estaba haciendo para corregir el asunto.

Pablo, sin embargo, no necesitó de mayores pruebas antes de emitir su juicio. Él envió instrucciones para que sacaran al hombre de la comunidad inmediatamente, describiéndole como inicuo. “Remuevan al hombre inicuo de entre ustedes” (1 Co. 5:13).

Pablo luego enseñó a los cristianos de Corinto algunas verdades sobre el evangelio: La gracia que perdona también transforma. Así que aquellas personas que no se han transformado, tampoco han sido perdonadas. No heredarán el reino de Dios. Son todos aquellos que son inicuos en su conducta. Es más, Pablo fue más allá y dio ejemplos de varios tipos de personas a las que Dios considera perversas. Observe que se incluye a los fornicarios en su lista:

¿No sabéis que los injustos no heredarán el reino de Dios? No erréis; ni los fornicarios, ni los idólatras, ni los adúlteros, ni los afeminados, ni los que se echan con varones, ni los ladrones, ni los avaros, ni los borrachos, ni los maldicientes, ni los estafadores, heredarán el reino de Dios (1 Co. 6:9-10).

Algunos de los lectores modernos de Pablo se han sorprendido con este pasaje. ¿Por qué Pablo no instruyó a la iglesia de Corinto para que siguiera los tres pasos de la disciplina eclesiástica dados por Cristo, o sea, primeramente confrontar en privado al hermano que se ha desviado, luego prevenirle por medio de un grupo pequeño de hermanos, finalmente por la iglesia entera antes de apartarle?[1]

La simple respuesta es que las instrucciones de Cristo aplican solamente en el caso de un creyente cristiano verdadero que ha pecado. El hombre inmoral de Corinto, sin embargo, había probado más allá de la duda que no era un creyente verdadero en Jesús. Era un falso creyente. Su estilo de vida revelaba su verdadero carácter. Era un fornicario practicante. Tales personas, afirmó Pablo, junto con los idólatras practicantes, los afeminados, los homosexuales, los ladrones, los avaros, los borrachos, los maldicientes y los estafadores, no heredarán el reino de Dios. Por su estilo de vida, ellos demostraron no poseer la fe en Cristo que salva; no habían sido regenerados por el Espíritu Santo. Cristo no vivía en ellos; así que ellos no le pertenecían a Él (Ver Ro. 8:9).

Los corintios debieron haber sabido esto con claridad pues Pablo ya les había escrito antes sobre este mismo asunto, pero parece que habían malinterpretado las palabras de Pablo:

Os he escrito por carta, que no os juntéis con los fornicarios; no absolutamente con los fornicarios de este mundo, o con los avaros, o con los ladrones, o con los idólatras; pues en tal caso os sería necesario salir del mundo. Más bien os escribí que no os juntéis con ninguno que, llamándose hermano, fuere fornicario, o avaro, o idólatra, o maldiciente, o borracho, o ladrón; con él tal ni aun comáis [2] (1 Co. 5:9-11, énfasis del autor).

El miembro inmoral de la iglesia de Corinto, quien de acuerdo con Pablo no era un hermano verdadero, era más bien un mal llamado hermano. Y como no entendían la inseparable correlación entre creencia y conducta, la iglesia a la que aquella persona pertenecía, falló al no discernir que su confesión de fe era fingida.[3]

¿Niños espirituales o falsos creyentes?

Al darse cuenta de los efectos de largo alcance de la ausencia de discernimiento en la iglesia, Pablo tenía una buena razón para cuestionar, no solamente la salvación de un miembro inmoral de la iglesia de Corinto, sino también la salvación de otros dentro de la misma iglesia. Hubo luchas, divisiones y celos (ver 1 Co. 1:10-12; 3:1-4). Para aquellos que acababan de nacer de nuevo, estas podían ser indicaciones de inmadurez espiritual debido principalmente a la ausencia de conocimiento de la voluntad de Dios. Hasta ahora, los corintios sólo habían recibido la leche espiritual de la palabra de Dios (ver 1 Co. 3:2). Así que Pablo les informó acerca de cómo su egoísmo no agradaba a Dios, esperando que ahora que ya conocían la verdad, se arrepintieran.

Si los cristianos persistieran en esos mismos pecados aun después de haber sido iluminados con la verdad, eso sería una historia diferente. En su carta a los Gálatas, Pablo incluyó los celos y las contiendas en una lista muy similar a su catálogo corintio, pecados que, si se practicaban, era evidencia de que una persona, como el adúltero y el fornicario practicantes, no heredaría el reino de Dios:

Y manifiestas son las obras de la carne, que son: adulterio, fornicación, inmundicia, lascivia, idolatría, hechicerías, enemistades, pleitos, celos, iras, contiendas, disensiones, herejías, envidias, homicidios, borracheras, orgías y cosas semejantes a estas; acerca de las cuales os amonesto, como ya os lo he dicho antes, que los que practican tales cosas, no heredarán el reino de Dios (Ga. 5:19-21, énfasis del autor).

Claramente, lo que puede identificar a una persona como un niño espiritual en Cristo puede caracterizar a otra como inconversa. La diferencia entre estas dos personas es tiempo y conocimiento. Dios espera que sus hijos verdaderos le obedezcan una vez que conocen lo que Él espera. Aquellos que profesan ser sus hijos y continúan practicando la desobediencia, aún luego de ser advertidos con la verdad, están engañados. Las personas que verdaderamente han nacido de nuevo anhelan ser santas; ellas “tienen hambre y sed de justicia” (Mt. 5:6). Dios está trabajando dentro de ellas para completar la buena obra que Él empezó en sus vidas (ver Fil. 1:6; 2:13). Así pues, si nuestra fe no está produciendo santificación (santidad que va en aumento), no pensemos tampoco que nuestra fe está produciendo nuestra justificación (esto es, ser declarado sin culpa delante de Dios). No se concibe la justificación si no va seguida de la santificación. Por esta razón, la Escritura dice, “Seguid la paz con todos, y la santidad, sin la cual nadie verá al Señor” (He. 12:14, énfasis del autor). El cielo no es para los inicuos.

¿No es esto salvación por obras?

Cuando Pablo nos advierte que aquellos que practican la injusticia no heredarán el reino de Dios, ¿no está él contradiciendo su propia enseñanza de que la salvación es exclusivamente por la gracia de Dios, recibida a través de la fe? ¿Acaso somos salvos simplemente por no practicar ciertos pecados?

No, como descubriremos al estudiar más cercanamente la enseñanza de Pablo, aquellos que verdaderamente reciben el regalo de Dios de la salvación son transformados por su Santo Espíritu. Por su maravillosa obra en sus vidas, ellos llegan a ser cada vez más santos. Son nacidos de nuevo, y el poder del pecado es quitado de sus vidas. Cristo vive en ellos. Son una nueva creación. Sus vidas ya no se caracterizan por la práctica del pecado. Ciertamente, los verdaderos creyentes algunas veces cometen pecados, pero no practican el pecado rutinariamente. Como el apóstol Juan escribió:

Si decimos que no tenemos pecado, nos engañamos a nosotros mismos, y la verdad no está en nosotros. Si confesamos nuestros pecados, él es fiel y justo para perdonar nuestros pecados, y limpiarnos de toda maldad… Todo aquel que es nacido de Dios no practica el pecado, porque la simiente de Dios permanece en él; y no puede pecar, porque es nacido de Dios (1 Jn. 1:8-9; 3:9, énfasis del autor).

La salvación que proviene a través de Jesucristo no sólo provee perdón de los pecados sino que también provee liberación del pecado. Una santidad progresiva es el resultado de recibir el regalo de la salvación. Ponga cuidadosa atención a las palabras siguientes, a la afirmación más conocida de Pablo acerca del regalo de la salvación:

Porque por gracia sois salvos por medio de la fe; y esto no de vosotros, pues es don de Dios; no por obras, para que nadie se gloríe. Porque somos hechura suya, creados en Cristo Jesús para buenas obras, las cuales Dios preparó de antemano, para que anduviésemos en ellas (Ef. 2:8-10, énfasis del autor).

La salvación no es el resultado de nuestras buenas obras; las buenas obras, sin embargo, son el resultado de nuestra salvación.

El propósito de Dios en la salvación

El propósito de Dios al salvarnos no fue únicamente darnos una especie de sello legal de perdón que anulara nuestra lista de pecados. Su propósito era más bien hacernos santos, personas obedientes, conformados a la imagen de Cristo. Él no da solamente una justicia legal imputada, sino que nos crea de nuevo para que experimentemos una rectitud práctica y real. La una no se puede recibir sin la otra. De hecho el apóstol Juan nos dice quiénes han recibido esa justicia legal imputada: aquellos que llevan un estilo de vida de rectitud práctica:

Hijitos, nadie os engañe; el que hace justicia es justo, como él es justo. El que practica el pecado es del diablo; porque el diablo peca desde el principio. Para esto apareció el Hijo de Dios, para deshacer las obras del diablo (1 Jn. 3:7-8, énfasis del autor).

El pecado es la obra del diablo. La salvación que Jesús ofrece destruye las obras de Satanás en nuestras vidas.

Santiago escribe sobre las obras

Por supuesto, antes de que podamos recibir la salvación que nos perdona y libera del pecado, debemos tener conciencia de la necesidad que tenemos de ella. Trágicamente, muchos miembros de iglesia se consideran cristianos simplemente porque han repetido la “oración del pecador” o aceptado ciertos hechos teológicos. Piensan que poseen una salvación que les ha provisto de perdón, pero eso indica muy poca transformación en sus vidas. Esta realidad no les molesta, ya que creen que la salvación es por gracia y no por obras. En sus mentes las obras son opcionales y de poca importancia.

La Biblia, sin embargo, nos dice que es imposible que tengamos una fe salvadora que no produzca obras. El apóstol Santiago escribió que una fe sin obras es inútil, muerta y no puede salvar:

Hermanos míos, ¿de qué aprovechará si alguno dice que tiene fe, y no tiene obras? ¿Podrá la fe salvarle?… Así también la fe, si no tiene obras, es muerta en sí misma… ¿Mas quieres saber hombre vano, que la fe sin obras es muerta? (Santiago 2:14, 17, 20, énfasis del autor).

Entonces, la verdadera prueba de nuestra fe es nuestra conducta. Y es por eso que Pablo nos advierte, amonestándonos para que examinemos nuestras vidas con el fin de comprobar si nuestra fe y nuestra salvación son fingidas. De nuevo, las obras no nos traen salvación; más bien, nuestras obras prueban que poseemos una fe salvadora y que el Espíritu Santo mora en nosotros.

Prestemos atención a la amonestación de Pablo de examinarnos a nosotros mismos usando las pruebas que él recibió de Dios. El primer paso es determinar en dónde estamos parados. Si descubrimos que fallamos la prueba al no experimentar una verdadera salvación, entonces hay esperanza de que podamos recibir tal fe.

Un auto examen inicial

Considere estas tres escrituras (dos de las cuales ya fueron examinadas), en las que Pablo hace una lista de prácticas pecaminosas que caracterizan a aquellos que no heredarán el reino de Dios:

¿No sabéis que los injustos no heredarán el reino de Dios? No erréis; ni los fornicarios, ni los idólatras, ni los adúlteros, ni los afeminados, ni los que se echan con varones, ni los ladrones, ni los avaros, ni los borrachos, ni los maldicientes, ni los estafadores, heredarán el reino de Dios (1 Co. 6:9-10, énfasis del autor).

Y manifiestas son las obras de la carne, que son: adulterio, fornicación, inmundicia, lascivia, idolatría, hechicería, enemistades, pleitos, celos, iras, contiendas, disensiones, herejías, envidias, homicidios, borracheras, orgías, y cosas semejantes a estas; acerca de las cuales os amonesto, como ya os lo he dicho antes, que los que practican tales cosas no heredarán el reino de Dios (Ga. 5:19-21, énfasis del autor).

Porque sabéis esto, que ningún fornicario, o inmundo, o avaro, que es idólatra, tiene herencia en el reino de Cristo y de Dios (Ef. 5:5-6, énfasis del autor).

Podemos compilar una lista de pecados basados en estos tres pasajes de la Escritura, los cuales, si se practican, son evidencia segura de que una persona no ha sido regenerada. Se pueden clasificar en cinco categorías, la primera sería pecados sexuales: fornicación, adulterio, inmoralidad, impureza, sensualidad, afeminamiento y homosexualidad. Los segundos son pecados de latrocinio: codicia, robo y estafa. Los terceros son de intemperancia: borrachera, juergas, injuria. La cuarta es de odio: enemistad, contienda, celos, disputas, disensiones, divisiones y envidia. La quinta es de pecados de falsa religión: idolatría y hechicería.

Advertimos, sin embargo, que las listas de Pablo no son exhaustivas. En general, él dice que ningún injusto heredará el reino de Dios (ver 1 Co. 6:9). Al final de su lista de pecados en Gálatas 5, Pablo agrega, “y cosas semejantes” (Ga. 5:21). Hacemos notar que ni los asesinos ni los mentirosos se mencionan en ninguna de las listas de Pablo, pero eso no los exime de culpa. Juan escribió, “ningún asesino tiene vida eterna habitando en él” (1 Jn. 3:15), y “Todos los mentirosos tienen su parte en el lago que arde con fuego y azufre” (Ap. 21:8).

Aunque es ciertamente posible para una persona nacida de nuevo tropezar temporalmente en uno o varios de estos pecados, ningún verdadero creyente practica rutinariamente estos pecados. Su vida se caracteriza más bien por la justicia, no por lo contrario, porque se ha sometido al Señor con todo su corazón y su espíritu ha sido vivificado por el Santo Espíritu.

Una objeción contestada

Algunos autores han propuesto que cuando Pablo nos advierte sobre pecadores practicantes que “no heredarían el reino de Dios”, él no hablaba de la salvación eterna. “No heredar el reino de Dios” se interpreta como (1) la pérdida de algunas bendiciones terrenas o (2) la pérdida de ciertas “bonificaciones” celestiales, recompensas disfrutadas automáticamente por cristianos más santos.

Aquellos que quieren que nosotros creamos que Pablo se refería solamente a bendiciones terrenas señalan que Pablo hablaba del “reino de Dios” y no del “reino celestial”. Por lo tanto, ellos concluyen que él no hablaba de ir al cielo, sino de caminar en la bendición completa del reino de Dios ahora en la tierra.

Un estudio de la frase, “el reino de Dios”, sin embargo, como la usó Jesús, revela que es sinónima de la frase “reino de los cielos”. Sólo Mateo cita a Jesús al usar la frase “el reino de los cielos”, probablemente en deferencia por su cargo judío, en tanto que Marcos y Lucas citan a Jesús usando la frase “reino de Dios” en pasajes paralelos (compárese, por ejemplo, Mateo 13:11 con Marcos 4:11 y Lucas 8:10). El reino de Dios es lo mismo que el reino de los cielos.

Aquellos que aceptan la teoría de que Pablo se refería solamente a bonificaciones celestiales señalan que él no advertía acerca de no entrar al reino de Dios, sino más bien nos advertía acerca de no heredarlo, diciendo que hay diferencia entre los dos conceptos. Cristianos que no son santos entrarán al reino de Dios, pero ¡no lo heredarán! Simplemente se perderán algunas recompensas celestiales.

¿Es este el verdadero significado de lo que Pablo quería decir? O ¿quiso más bien decir que los pecadores practicantes no entrarán en el cielo?

Sin duda alguna, por un sinnúmero de razones, Pablo hablaba de la salvación y de entrar al cielo.

Primeramente, porque esa es la interpretación más natural de sus palabras. ¿Por qué iban a ser las advertencias de Pablo a los pecadores practicantes tan solemnes si ellos solamente estaban en peligro de perder unas concesiones celestiales? Y si perder dichas concesiones celestiales era el peligro que Pablo tenía en mente, ¿por qué no se expresó más claramente? Como el niño inocente quien después de escuchar a su pastor explicar “ lo que Pablo realmente dijo” en un cierto pasaje de la Escritura, yo también pregunto, “si Pablo no quiso decir lo que dijo, ¿por qué entonces no dijo lo que quería decir?

En segundo lugar, Pablo pronunció la condenación eterna sobre los homosexuales en su carta a los Romanos (ver Ro. 1:26-2:5). ¿Debemos entonces pensar que su advertencia a los homosexuales en su carta a los Corintios de que ellos no heredarían el reino de Dios es sólo un aviso de que perderán algunas recompensas celestiales en su seguro viaje al cielo?

Tercero, el apóstol Juan escribió que los inmorales y los idólatras “estarán en el lago que arde con fuego y azufre, lo cual es la muerte segunda” (Ap. 21:8). ¿Pensaremos entonces que la advertencia de Pablo a los inmorales e idólatras es solamente una advertencia de que perderán unas recompensas celestiales en su seguro viaje al cielo?

Cuarto, Pablo usó la frase “heredar el reino de Dios” dos veces cuando escribía a los Corintios, una vez en su advertencia a los pecadores practicantes y una vez en el capítulo quince. En el contexto del segundo uso, Pablo innegablemente estaba escribiendo acerca del tiempo cuando entremos en el cielo:

Pero esto digo, hermanos: que la carne y la sangre no pueden heredar el reino de Dios, ni la corrupción hereda la incorrupción (1 Co. 15:50, énfasis del autor).

Pablo claramente comunica que nuestros cuerpos cuya sangre y carne son corruptibles no entrarán al cielo. Sin duda él pidió prestada la expresión bajo consideración de Jesús mismo:

Entonces el Rey dirá a los de su derecha: Venid benditos de mi Padre, heredad el reino preparado para vosotros desde la fundación del mundo (Mt. 25:34, énfasis del autor).

¿Estaba “el Rey” hablando acerca de bendiciones terrenales o bonificaciones celestiales, o hablaba Él de ir al cielo? La respuesta es obvia. El Rey dirá al otro grupo parado frente a Él, “Apartaos de mí, malditos, al fuego eterno” (Mt. 25:41).

Por estas y otras razones, podemos reposar seguros de que cuando Pablo advierte a los pecadores practicantes acerca de no heredar el reino de Dios, hablaba de entrar al cielo. Su escogencia de palabras, al usar heredar en vez de entrar, solamente sirve para enfatizar que el cielo es un regalo de la gracia de Dios, heredado, no ganado por uno mismo.

Una segunda objeción

Un autor popular afirma que el texto inicial que usé para este capítulo, 2 Co. 13:5, en donde Pablo advierte a los corintios que se prueben a sí mismos para ver si están en la fe, fue escrito para alentar a los corintios a “reconocer la salvación que ellos claramente poseían”. En otras palabras, estas personas deberían haber estado examinándose no para información sino para confirmación”. Supuestamente Pablo estaba “muy confiado de su salvación” y no era su intención que los corintios dudaran de su propia fe.

¿Es esto cierto? La respuesta verdaderamente es no. Reflexionemos sobre las palabras de Pablo en el contexto inmediato. Primero, consideremos los versos que las anteceden:

Pues me temo que cuando llegue, no os halle tales como quiero, y yo sea hallado de vosotros cual no queréis; que haya entre vosotros contiendas, envidias, iras, divisiones, maledicencias, murmuraciones, soberbias, desórdenes; que cuando vuelva, me humille Dios entre vosotros, y quizá tenga que llorar por muchos de los que antes han pecado y no se han arrepentido de la inmundicia y fornicación y lascivia que han cometido” (2 Co. 12:20-21, énfasis del autor).

Claramente Pablo estaba preocupado de que cuando visitara a los corintios de nuevo, iba a estar muy desilusionado de su conducta. Él cita numerosos pecados que ya había citado previamente en sus cartas a ellos, y afirma su miedo específico de encontrarlos culpables y sin arrepentirse de la práctica de la impureza, la inmoralidad y la sensualidad. Pablo hace una lista de los mismos tres pecados que aparecen en Ga. 5:19, diciendo que aquellos que practican tales cosas no heredarán el reino de Dios. Adicionalmente, Pablo ha escrito en su primera carta a los corintios que ni los fornicarios, ni los adúlteros, ni los afeminados, ni los homosexuales heredarán el reino de Dios (ver 1 Co. 6:9-10).

Más allá de esto, Pablo expresaba su miedo de encontrar luchas, celos, temperamentos iracundos y disputas cuando llegara a Corinto, otros cuatro pecados los puso en lista en Ga. 5:20, diciendo que aquellos que practican tales cosas no heredarían el reino de Dios. ¿Podríamos concluir que Pablo estaba “confiado de que aquellas personas eran salvas”, tal y como un autor popular nos quiere hacer creer, cuando vemos claramente que Pablo dice que los que hacen tales cosas como las que practicaban los corintios indiscutiblemente no son salvos?

Lea cuidadosamente las siguientes palabras de Pablo:

Esta es la tercera vez que voy a vosotros. Por boca de dos o tres testigos se decidirá todo asunto. He dicho antes, y ahora digo otra vez como si estuviera presente, y ahora ausente lo escribo a los que antes pecaron, y a todos los demás, que si voy otra vez, no seré indulgente (2 Co. 13:1-2, énfasis del autor).

¿A qué tipo de hechos se refería Pablo que debían de ser confirmados por dos o tres testigos? Pablo debía estarse refiriendo únicamente a los pecados cometidos por creyentes corintios practicantes. Tanto el contexto como la manera de expresarlo apuntan a eso (ver 2 Co. 13-1 y siguientes y Dt. 19:15).

Pablo luego amenaza a aquellos “que han pecado en el pasado y a todos en general” que si él vuelve, “no será indulgente con ninguno”. ¿Cómo es eso de que no será indulgente con ninguno? ¿Les señalará su error? No, ya claramente les señaló eso. Pablo expresa que hará exactamente lo que le ordenó a los corintios que hicieran con un falso creyente en la iglesia el cual vivía en inmoralidad: Los apartaría como falsos creyentes, debido a las pruebas existentes de su continuo estado de pecado y de su falta de arrepentimiento. De otro modo ¿Para qué tanto enojo, si no iba a actuar?

Pablo continúa:

Pues buscáis una prueba de que habla Cristo en mí, el cual no es débil para con vosotros, sino que es poderoso en vosotros. Porque aunque fue crucificado en debilidad, vive por el poder de Dios. Pues también nosotros somos débiles en él, pero viviremos con él por el poder de Dios para con vosotros. Examinaos a vosotros mismos si estáis en la fe; probaos a vosotros mismos. ¿O no os conocéis a vosotros mismos, que Jesucristo está en vosotros, a menos que estéis reprobados? (2 Co. 13-3-6, énfasis del autor).

Pablo escribió, “examinaos a vosotros mismos si estáis en la fe”. Véase la palabra si. Esta indica la posibilidad de que ellos no estuvieran “en la fe”. Pablo no dijo: “examínense a ustedes mismos y verán que están en la fe, ya que estoy muy seguro de su salvación”.

Observe que también escribió que los corintios debían reconocer que Jesucristo estaba en ellos, “a menos que estéis reprobados”. ¿No es esta una clara indicación de que Pablo creía que algunos de ellos no pasarían la prueba? Ciertamente sí. Este concepto se hace más claro en el capítulo 13, verso 6 cuando Pablo hace un claro contraste entre los corintios, Timoteo y Pablo mismo (ver 2 Co. 1:1): “Pero yo confío en que entiendan que nosotros (Pablo y Timoteo) no reprobaríamos”. Los corintios podrían reprobar, pero él y Timoteo no. Era innegable que Jesús habitaba en Pablo y en Timoteo, pero no era tan obvio que habitara en todos los corintios que profesaban vivir en Él.

¿La conclusión?

La evidencia bíblica es aplastante: El nuevo nacimiento cambia la conducta del pecador, algunas veces en forma radical en el caso de pecadores empedernidos. ¿Por qué es que la conducta de tanta gente que proclama haber nacido de nuevo no es muy diferente de aquellos que dicen no haber nacido de nuevo? Por ejemplo, George Barna un estadounidense cuyo trabajo es recoger opiniones sobre diversos asuntos, ha notado lo siguiente:

Un estudio reciente que condujimos nos revela que los cristianos nacidos de nuevo varían de los no creyentes en solamente nueve variables de las 66 con las que fueron comparados ambos grupos. Aún más significativo fue el hecho de que los cristianos virtualmente no se distinguían de los no creyentes en todas las 65 variables no religiosas que examinamos—materias de valores fuertes, que definían actitudes y tendencias centrales de conducta.[4]

Las estadísticas de Barna también revelan que, mientras que el 87% de los no creyentes dijeron haber visto una película restringida en los pasados tres meses, 76% de los creyentes nacidos de nuevo habían hecho lo mismo. Sorprendentemente, los no creyentes mostraban la tendencia de haber cooperado con organizaciones sin fines de lucro en el año anterior a la entrevista y se mostraban también más anuentes a dar dinero a los indigentes y a los pobres.[5]

Sólo puede haber una conclusión: Muchos de los que piensan que han nacido de nuevo, en realidad no lo han hecho. Piensan que irán al cielo, pero no será así.

¿Cómo estima usted su condición espiritual? Si usted se acaba de dar cuenta de que estaba engañándose a sí mismo, debe arrodillarse delante de Dios, arrepentirse de todos sus pecados, y rogarle a Dios que le cambie por medio de su Santo Espíritu. En forma real, reciba usted al Señor Jesús como su Salvador, quien le salvará de la ira de Dios y del pecado, confiando en Él plenamente. Haga de Él su Señor y Maestro. Él iniciará una obra transformadora en usted y le librará del poder del pecado.

[1] Algunos habían sugerido que los Corintios ya habían completado las dos primeras etapas del proceso correcto de la disciplina de la iglesia y que Pablo les estaba instruyendo para que completaran el tercer paso. Se ha probado que esta es una interpretación incorrecta, sin embargo, las palabras de Pablo en 5:2, las cuales describen cómo los corintios estaban tratando al hombre inicuo: “Y vosotros estáis envanecidos. ¿No debierais más bien haberos lamentado, para que fuese quitado de en medio de vosotros el que cometió tal acción?. Más que lamentarse y confrontar el pecado del prevaricador, ¡estaban orgullosos de su tolerancia!

[2] Si se supone que no debemos ni siquiera comer con estos mal llamados hermanos que son inmorales, avaros, y así sucesivamente, debemos entonces tener el derecho a juzgar a aquellos que dentro de la iglesia anden en esos asuntos. Pablo apoya eso; ver 1 Co. 5:12.

[3] Sorprendentemente, muchos comentaristas modernos cometen el mismo error que los corintios, al mantener que el hombre inmoral era un cristiano sincero, por lo cual pierden el verdadero sentido del pasaje de Pablo. Aun así, hay por lo menos cinco indicadores por los cuales Pablo considera que el hombre no es salvo: (1) Pablo le llamó “el mal llamado hermano” (5:11); (2) Pablo le llamó “hombre inicuo” (5:13); (3) Pablo no siguió las instrucciones de Cristo para disciplinar a un hermano que había pecado, indicando así que él no creía que ese fuera un hermano; (4) Pablo entregó al hombre a manos de Satanás “de modo que su espíritu fuese salvo en el día del Señor Jesús” (5:5), indicando que, si el hombre continuaba en su estado actual, su espíritu no se iba a salvar. Sin embargo, al expulsarlo, había esperanza de que se arrepintiera y se salvara al reconocer que la iglesia no aceptaba su testimonio de fe; y (5) Pablo claramente dijo que los fornicarios y los adúlteros no heredarían el reino de Dios. (6:9-10).

[4] Encendiendo una Revolución Espiritual y Moral: Un Científico Social Analiza los Datos, por George Barna, en Guardador de promesas, Vol. 2, no 1, Enero / febrero 1999, p. 1.

[5] Ver La Segunda Venida de Cristo (Word: Dallas, 1998), por George Barna, p. 6.