如果神存在，他是什麼樣子的？

感謝神，他沒有讓我們像瞎子摸象般去摸索他的品格、性情或屬性。聖經明確告訴我們，任何人都可以通過所造之物來認識神。

“自從造天地以來，神的永能和神性是明明可知的，雖是眼不能見，但

藉著所造之物就可以曉得，叫人無可推諉。”（羅馬書1:20）

撇開神存在的事實，所造之物如何啟示神呢？首先，如上述經文所言，我們很容易得知神的大能。

上一次你聽到窗外突然響起轟隆的雷聲時，你的反應是什麼？你的心可能狂跳了幾下。但是雷聲嚇到神了嗎？當然沒有，他是雷的發明者。

理所當然，造物主高於一切被造物。因此我們可以很肯定的推斷出神比雷電更有能力。

讓我們繼續前行。

神一定比我們能想到的最有能力的事物更有能力，因為我們所能想到一切都是神所創造的。如果他所創造的事物有能力，他一定是更有能力。

他一定比肆虐的颶風或龍捲風更有能力，他一定比洶湧的浪濤或旋轉的地球更有能力，他一定比太陽引力，或宇宙中所有星球合起來的引力還要有能力，他一定比宇宙中所有核裂變產生的能力更勝一籌。

上帝的能力到底何其大？語言怎能完全描述。那就是為什麼神學家用“無所不能”來形容，意思是“全能的”。

論證表明神是偉大的，這聽起來有點輕描淡寫。想想神創造的宇宙多麼浩瀚無垠，即使你能夠領會宇宙的偉大，你也無法認識神的偉大。為什麼？因為他創造了一切，他應比一切更偉大。

星球之旅

宇宙有多浩瀚？在回應這個問題之前，我們先關注一下太陽系。

從太陽到太陽系中最遠的星球冥王星，光以每秒186 000英里的速度行進，需要5個小時。假如從地球乘洲際高速公路到冥王星，全程以時速65英里的速度前進，你需要花六千年完成這個旅程，還只是單程。

讓我們再走遠點。最近的恒星是阿爾法星（除太陽外）。從它到地球的距離是四光年。當你抬頭仰望阿爾法星，你看到的其實是它四年前的容顏。與宇宙中其他星球相比，從地球到阿爾法星只不過是個短途旅行。

太陽系離銀河系的邊緣並不是很遠，上百萬個互相吸引的恒星慢慢地圍繞一個密集的核心旋轉。我們的小太陽系圍繞銀河系轉一整圈需要二億三千年。

我們的星系有多大？直徑至少有十萬光年。而銀河系也只是這已知宇宙中的滄海一粟。

成團的星系有成百上千萬個，它們依次連接在“超星系團”上。因此，究竟已知的宇宙有多大？無人知曉。

天文學家發現宇宙正在以一定的規模不斷擴展，這說明它應該有一個開端。目前，至少需要二百億光年的時間穿越宇宙。

當你在深夜仰望星空，穿越時光隧道，會發現在我們生活的星系中，有很多很多的星星其實離我們有八萭光年那麼遠。這意味著，實際上你所看到的這些星星是它們八萭年前的模樣，因為那時它的光才開始向地球行進。

神有多偉大？他一定比他的創造物更偉大，他一定比宇宙更偉大。

無法企及的智慧

很顯然，神也非常聰明。他的智慧無法言說，那就是為什麼神學家用“無所不能”來形容他，意思是“全知的”。

即便你能夠把全人類的知識記錄在冊，你對神的瞭解也只不過是驚鴻一瞥。在神那裡沒有奧秘，因為是他設計和創造了一切。

神知道任何自然和科學的謎底。是他計算了地心引力，使星系之間可以互相制衡，他設計了每個細胞裡複雜的基因結構。若如科學家所言，你身體裡的每個細胞都包含基因編碼，以指導成百上千億個細胞的行動職能。那麼神一定比我們所能想到的任何人都聰明。

這位聰明的創造者，他賜給他的創造物有限的智慧，而他就擁有無窮無盡的智慧。因為神創造了我們，他一定對我們有一個終極目標。他一定帶著某種目的來進行他的終極目標。

當然他不會像一個瘋狂的科學家進行著一個複雜的大型試驗——太多的計畫融入到微小的細節中——以至於讓人以為我們只是參與到一個短暫的遊戲或荒謬的狂想。

神造我們一定有一個原因。

神的愛

神一定是一位充滿愛的神。我們如何從他的創造中推斷出他的愛呢？

首先，神常施恩與你我。就像使徒保羅曾在一節經文中說道：“然而他[神]為自己未嘗不顯出證據來，就如常施恩惠，從天降雨賞賜豐年，叫你們飲食飽足、滿心喜樂。”（使徒行傳14:17）

雨水和食物顯示神對我們的仁愛，每一顆喜樂的心都展示了他的愛。

很多人把神的恩惠當作理所當然，斷乎不可！他完全可以只給我們洋蔥吃，早餐、午餐和晚餐都一樣！他也可以揮一下大手永遠地結束地上的降雨。

前年的一個夏天，我所在的城市經受了一次三十天的乾旱。最終降下甘霖的時候，每個人都為此感激不已。甚至電臺的天氣預報員，在播報節目的時候脫口而出“哈利路亞”！

我的意思是，神一直恩待你我，我們應該感恩！

為什麼神是良善的？因為神是充滿愛的神。

其次，如果我們作為神的創造，可以明白和經歷愛，那麼他更能。無私的愛是世間公認最高尚的品德，無私的人可以贏得所有人的欽佩。難道我們能認為神沒有道德最高尚的人那麼有道德嗎？那樣的想法必定毀滅！毫無疑問，愛的創造者本身就是愛的化身。

聖經肯定了受造物所宣講的：“神是愛”（約翰一書4:8）。這是隱居山林的人都相信的一個事實。大多數無知的偶像崇拜者發現，他們對很多事情無能為力。他們經歷了愉快和不愉快的事情。愉快的事情讓他們告訴：造物主一定很愛他們，給了他們希望，以為可以贏得神全部的恩惠。因此他試著去感化他的神，期望去經歷更多的愛。

神是公義的

最後，如果神是愛，我們就可以斷定他是公義正直的。完全的愛要求他不偏待任何人。如果神厚此薄彼，那麼他的愛就不完美。

因此，當不公義的事情發生時，完全的愛需要有所回應 。如果神所愛的子民自私地彼此利用，神就會有所行動。如果他沒有反應，他就會被指控為不公義，因此他的愛就不完全。你認為一個放走殺人兇手和毒販子的官員是愛心之舉嗎？他的行為恰證明他不愛那些選舉他的人！

完全的愛會建立一個行為標準和道德準則，並期待愛的主體能夠去遵守。

神建立的行為準則是人盡皆知的：“你希望別人怎樣待你，你就怎樣待別人。”當我們我行我素，使別人遭受痛苦時，神有著完全的愛，不偏待任何人，他就宣佈我們犯罪了。

人盡皆知的愛的法則不需要別人來教你，它是天生的，我們稱之為良心。我們出生時這法則就寫在我們的心裡，因為神已經將它賜給我們。當你聽到一個兩歲的孩子抗議說“那不公平！”時，明顯地，他在喊出一個婦孺皆知的普遍信仰：不公平是不對的，自私是錯誤的。

神賜的良心是高尚和正直的。他不會在他的創造物裡存放一個低級的道德準則，除非他自己也那樣生活，否則他就是虛偽的。

如果神的道德敗壞，那麼他就不完美，他就不是滿有慈愛的，他就不是神。

甚至不用讀聖經、聽講道或者獲得哲學學位，你就可以知道神所有的屬性。我們需要做的就是睜開神賜給我們的眼睛，開動神賜給我們的頭腦，聆聽神賜給我們的良心。

“諸天述說神的榮耀，穹蒼傳揚他的手段。這日到那日發出言語，這夜到那夜傳出知識。”（詩篇19:1-2）

Kibiblia, mwanafunzi ni mtu anayemwamini Bwana Yesu Kristo kwa dhati – mwenye kudumu katika Neno Lake na anayeendelea kuwekwa huru kutoka dhambini siku baada ya siku. Mwanafunzi ni mtu anayejifunza kutii amri zote za Kristo, naye anampenda Yesu kuliko familia yake, kuliko starehe na anasa zake, kuliko mali zake, naye huonyesha pendo hilo kwa jinsi anavyoishi. Wanafunzi wa kweli wa Yesu hupendana wao kwa wao na huonyesha pendo hilo katika matendo. Ni wenye kuzaa matunda.[1] Watu aina hiyo ndiyo Yesu anawataka.

Ni dhahiri kwamba wasiokuwa wanafunzi Wake hawawezi kumzalia wanafunzi. Basi kwanza kabisa inatubidi tuwe na uhakika kwamba sisi ni wanafunzi Wake, kabla ya kujaribu kuwafanya wengine kuwa wanafunzi Wake. Watumishi wengi wanapopimwa kwa ile tafsiri ya KiBiblia ya uanafunzi, wanapungua sana. Hakuna tumaini kwamba watumishi kama hao wanaweza kufanya wengine kuwa wanafunzi, nao wenyewe hawatajaribu. Wao wenyewe hawajajitoa vya kutosha kwa Yesu Kristo kuvumilia magumu yanayoambatana na tendo la kuwafanya watu kuwa wanafunzi.

Kuanzia hapa na kuendelea, nitahesabu kwamba watumishi watakaoendelea kusoma ni wanafunzi wa Bwana Yesu Kristo wao wenyewe, waliojitoa kabisa kutii amri Zake. Kama wewe hauko hivyo, hakuna maana kwako kuendelea kusoma mpaka utakapofanya uamuzi unaofaa wa kuwa mwanafunzi wa kweli. Wala usingoje zaidi! Sasa hivi piga magoti na utubu! Kwa neema Yake nyingi, Mungu atakusamehe na kukufanya kiumbe kipya ndani ya Kristo!

Kufafanua Uanafunzi Kwa Upya

Japo Yesu aliweka bayana kabisa kwamba mwanafunzi ni nani, wengi wameibadili tafsiri Yake na kuweka zao. Kwa mfano: Kwa wengine, neno mwanafunzi ni neno lisiloeleweka vizuri, lenye kumhusu yeyote anayekiri kwamba ni Mkristo. Kwao, neno mwanafunzi limeondolewa maana yake yote KiBiblia.

Wengine wanahesabu uanafunzi kuwa ni hatua ya hiari inayofuata katika kujitolea kwao waaini wanaokwenda mbinguni. Wanaamini kwamba mtu anaweza kuwa mwenda mbinguni anayemwamini Yesu, lakini asiwe mwanafunzi Wake! Kwa kuwa ni vigumu sana kupuuza yale masharti magumu ya Yesu kwa habari ya uanafunzi yaliyoandikwa katika Biblia, wanafundisha kwamba kuna Wakristo aina mbili – waaminio wenye kumwamini Yesu, na wanafunzi, ambao wanamwamini Yesu na wamejitolea Kwake. Basi inasemekanaga kwamba kuna waamini wengi lakini wanafunzi ni wachache, ila, wote wanakwenda mbinguni.

Fundisho hilo linaua agizo la Kristo kwamba tufanye watu kuwa wanafunzi, na tendo hilo humaliza kabisa juhudi za kufanya watu kuwa wanafunzi. Kama kuwa mwanafunzi maana yake ni kujikana na kupatikana hata na mambo magumu, na ikiwa kuwa mwanafunzi ni kitu cha hiari, watu wengi wataamua wasiwe wanafunzi, hasa kama wanafikiri kwamba watakaribishwa mbinguni kama wasiokuwa wanafunzi.

Sasa, yafuatayo ni maswali muhimu sana ambayo lazima tuulize. Je, Maandiko yanafundisha kwamba mtu anaweza kuwa mwamini aendaye mbinguni na asiwe mwanafunzi wa Yesu Kristo? Je, uanafunzi ni hatua ya hiari kwa waamini? Je, kuna aina mbili za Wakristo – waamini wasiojitoa, na wanafunzi waliojitoa?

Jibu kwa maswali yote hayo ni Hapana. Hakuna popote katika Agano Jipya penye kufundisha kwamba kuna aina mbili za Wakristo – waamini na wanafunzi. Kama utasoma kitabu cha Matendo ya Mitume, utaona mara nyingi sana neno wanafunzi, na wala hawatajwi kama waamini wa hali ya juu sana. Kila aliyemwamini Yesu alikuwa mwanafunzi.[2] Ukweli ni kwamba, “wanafunzi waliitwa Wakristo kwa mara ya kwanza huko Antiokia” (Matendo 11:26, TLR – maneno mepesi kukazia).

Cha kushangaza ni hiki: Neno la Kiyunani – mathetes – ambalo tafsiri yake ni mwanafunzi linapatikana mara 261 katika Agano Jipya, ambapo neno – pistos – linalotafsiriwa mwamini linapatikana mara tisa tu. Neno la Kiyunani – christianos – linalotafsiriwa Mkristo linapatikana mara tatu tu. Hayo yote yanapaswa kumfanya mtafutaji wa kweli kujua kwamba wote waliomwamini Yesu katika Kanisa la Mwanzo walihesabiwa kuwa wanafunzi Wake.

Maelezo Ya Yesu

Kwa kweli, Yesu hakufikiri kwamba kuwa mwanafunzi ni hatua ya pili tena ya hiari kwa waamini. Masharti Yake matatu ya uanafunzi tunayosoma katika Luka 14 hayakusemwa kwa waamini kama mwaliko wa kuingia katika kiwango cha juu zaidi cha kujitoa. Maneno Yake yalitolewa kwa kila mtu aliyekuwemo katika kusanyiko. Uanafunzi ni hatua ya kwanza katika mahusiano na Mungu. Tena tunasoma hivi katika Yohana 8:

Naye [Yesu] alipokuwa akisema hayo, wengi walimwamini. Basi Yesu akawaambia wale Wayahudi waliomwamini, “Ninyi mkikaa katika neno langu, mmekuwa wanafunzi wangu kweli kweli; tena mtaifahamu kweli, nayo hiyo kweli itawaweka huru” (Yohana 8:30-32).

Hakuna atakayetoa hoja kinyume cha kweli iliyo dhahiri kabisa kwamba Yesu alikuwa anazungumza na waamini wapya kabisa, kuhusu kuwa wanafunzi Wake. Yesu hakuwaambia hao waamini wapya, “Hapo baadaye itabidi mfikiri juu ya kuchukua hatua ya pili – ya kujitoa – ili mwe wanafunzi Wangu.” Hapana. Yesu alizungumza na hao wanafunzi wapya kama aliyewatazamia kuwa ni wanafunzi tayari, kana kwamba maneno aaminiye na mwanafunzi yanafanana. Aliwaambia hao waamini wapya kwamba njia ya kuthibitisha wao ni wanafunzi Wake ni kukaa katika Neno Lake, kitu ambacho kingepelekea wao kuwekwa huru kutoka dhambi (ona 8:34-36).

Yesu alijua kwamba watu kukiri imani tu si uthibitisho kwamba kweli walikuwa wanaaini. Pia alijua kwamba wale waliokuwa wanaamini kweli kweli kwamba Yeye alikuwa Mwana wa Mungu wangetenda hivyo – mara moja wangekuwa wanafunzi Wake – wenye shauku ya kumtii na kumpendeza Yeye. Waamini aina hiyo – au wanafunzi – wangedumu katika Neno Lake, na kulifanya makao yao. Na, kadiri wanavyogundua mapenzi Yake kwa kujifunza amri Zake, wangeendelea kuwekwa huru kutoka dhambi siku baada ya siku.

Ndiyo sababu mara moja Yesu aliwapa changamoto wale waamini wapya, wajipime. Maneno yake – “mkiwa wanafunzi Wangu kweli kweli” – yanaonyesha kwamba aliamini kuwa kuna uwezekano wa kutokuwa wanafunzi wa kweli, bali wanafunzi wa kujisemea tu. Wangeweza kuwa wanajidanganya. Ila, kama wangefaulu kipimo cha Yesu ndipo wangekuwa na hakika kwamba wao ni wanafunzi Wake wa kweli. (Kutokana na kusoma mazungumzo yaliyoendelea katika Yohana 8:37-59, inaonekana Yesu alikuwa sawa alipotilia mashaka ukweli wao.)[3]

Mstari wetu mkuu – Mathayo 28:18 hadi 20 – unakanusha itikadi kwamba wanafunzi ni kundi tofauti la waamini wa hali ya juu waliojitoa kwa Mungu. Yesu alisema katika Agizo Lake Kuu kwamba wanafunzi wabatizwe. Taarifa za kitabu cha Matendo ya Mitume zinaonyesha kwamba mitume hawakusubiri mpaka hao waamini wapya walipopiga “hatua ya pili ya kujitoa kwa Kristo” ndipo wakawabatiza. Badala yake, mitume waliwabatiza waamini wote wapya mara tu baada ya kuongoka kwao. Wao waliamini kwamba waamini wapya wote walikuwa wanafunzi.

Katika swala hili basi, wale wenye kuamini kwamba wanafunzi ni waamini waliojitolea kwa Yesu kwa hali ya juu sana hawakubaliani katika mafundisho yao. Wengi wao humbatiza yeyote anayekiri kwamba anamwamini Yesu, wala hawangoji wafikie kiwango cha kujitolea cha “uanafunzi”. Ambapo, kama wangeamini kile wanachofundisha, wangewabatiza wale tu wanaofikia kiwango cha uanafunzi, ambao wasingekuwa wengi.

Pigo moja la mwisho kwa fundisho hili ovu. Kama wanafunzi ni tofauti na waamini, mbona Yohana aliandika kwamba kuwapenda ndugu ndiyo alama ya kuwatambulisha waamini waliozaliwa mara ya pili kweli kweli (1Yohana 3:14)? Mbona hata Yesu alisema kupendana kwa ndugu ndiyo alama yenye kuwatambulisha wanafunzi Wake wa kweli (Yohana 13:35)?

Mwanzo Wa Fundisho Hili La Uongo

Kama wazo la makundi mawili tofauti ya Wakristo – waamini na wanafunzi – halipatikani katika Maandiko, fundisho hilo linawezaje kutetewa mpaka lisimame? Jibu ni kwamba, fundisho hilo linaungwa mkono na fundisho lingine – la uongo – linalohusu wokovu. Fundisho hilo linadai kwamba masharti hayo mazito ya uanafunzi hayakubaliani na ukweli kwamba wokovu ni kwa neema. Kwa hoja hiyo, uamuzi unafikiwa kwamba masharti ya uanafunzi hayawezi kuwa masharti kwa ajili ya wokovu. Basi, bila shaka kuwa mwanafunzi ni hatua ya hiari ya kujitolea, kwa waamini waendao mbinguni wanao-okolewa kwa neema.

Kasoro kubwa ya nadharia hii ni kwamba kuna maandiko mengi sana yenye kupingana nayo. Kwa mfano: kuna kilicho wazi kuliko maneno ya Yesu alipokaribia kumalizia Mahubiri Yake Mlimani, baada ya kueleza amri nyingi? Angalia maneno haya.

“Si kila mtu aniambiaye, ‘Bwana, Bwana’, atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni” (Mathayo 7:21).

Ni wazi kwamba Yesu aliunganisha utii na wokovu – hapa, na sehemu nyingi nyingine. Sasa basi: tunawezaje kuoanisha mistari mingi ya Maandiko kama hayo na ukweli wa Biblia kwamba wokovu ni kwa neema? Rahisi sana. Mungu kwa neema Yake ya ajabu, anampa kila mtu nafasi kwa muda ya kutubu, kuamini na kuzaliwa upya, na kupewa nguvu za kuishi maisha ya utii kwa Roho Mtakatifu. Basi wokovu ni kwa neema. Bila neema ya Mungu, hakuna ambaye angeokoka, maana wote wametenda dhambi. Wenye dhambi hawawezi kustahili kupokea wokovu. Basi wanahitaji neema ya Mungu kuokolewa.

Ni hivi: Neema ya Mungu inadhihirishwa kwa njia nyingi sana kuhusu wokovu wetu. Inadhihirishwa kwa Yesu kufa msalabani, kwa Mungu kutuita kupitia Injili, kwa Yeye kutuvuta kwa Kristo, kwa Yeye kutuonyesha dhambi zetu, kwa Yeye kutupa nafasi ya kutubu, kwa Yeye kutuzaa upya na kutujaza kwa Roho Wake Mtakatifu, kwa Yeye kuvunja nguvu ya dhambi juu ya maisha yetu, kwa Yeye kutuwezesha kuishi maisha matakatifu, kwa Yeye kutuadhibu tunapotenda dhambi, na kadhalika. Hakuna baraka hata moja katika hizo ambayo tumeifanyia kazi. Tunaokolewa kwa neema kutoka mwanzo hadi mwisho.

Laini kulingana na Maandiko, wokovu si “kwa neema” tu, bali pia “kwa njia ya imani” kama tunavyosoma:- “Kwa maana mmeokolewa kwa neema, kwa njia ya imani” (Waefeso 2:8a – maneno mepesi kukazia). Yote mawili yanahitajika, na yanategemeana. Watu wakitaka kuokoka, neema na imani ni muhimu. Mungu anatoa neema Yake, nasi tunaitikia kwa imani. Na imani ya kweli inasababisha kutii amri za Mungu. Kama Yakobo alivyoandika katika sura ya pili ya barua yake – imani pasipo matendo imekufa, haina faida, na haiwezi kuokoa – ona Yakobo 2:14-26).[4]

Ukweli ni kwamba neema ya Mungu haijawahi kumpa mtu yeyote kibali cha kutenda dhambi. Neema ya Mungu huwapa watu nafasi kwa muda ya kutubu na kuzaliwa tena. Baada ya kufa, hakuna nafasi tena ya kutubu na kuzaliwa upya, na neema ya Mungu haipatikani tena. Basi, neema Yake yenye kuokoa ni ya muda bila shaka.

Mwanamke Ambaye Yesu Alimwokoa Kwa Neema Kwa Njia Ya Imani

Mfano mkamilifu wa wokovu utolewao kwa neema kwa njia ya imani unapatikana katika habari za Yesu alipokutana na mwanamke aliyeshikwa katika tendo la uzinzi. Yesu alimwambia hivi: “Hata mimi sikuhukumu [hiyo ndiyo neema, kwa sababu alistahili hukumu]. Enenda zako; wala usitende dhambi tena” (Yohana 8:11 – maneno mepesi yameongezwa). Alistahili kufa – Yesu akamwachia. Lakini, alimruhusu aondoke akiwa na onyo: Kuanzia sasa usitende dhambi tena. Maneno hayo ndiyo Yesu anamwambia kila mtenda dhambi duniani – “Sikuhukumu sasa. Unastahili kufa na kuhukumiwa ukae milele jehanamu, lakini, ninakuonyesha neema Yangu. Ila, neema Yangu ina mwisho, kwa hiyo, tubu. Acha kutend adhambi sasa, kabla neema Yangu haijafika mwisho na ukajikuta umesimama mbele ya kiti Changu cha hukumu kama mwenye dhambi aliye na hatia.”

Sasa – Hebu tudhanie kwamba yule mwanamke alitubu sawa na jinsi Yesu alivyomwambia. Kama ndivyo alivyofanya, basi aliokolewa kwa neema kwa njia ya imani. Aliokolewa kwa neema kwa sababu kama mwenye dhambi, asingeweza kuokoka bila neema ya Mungu. Asingweza kusema kweli kwamba ameupata wokovu wake kwa matendo yake. Na aliokolewa kwa njia ya imani kwa sababu alimwamini Yesu na akaamini alichomwambia – yaani, akajali maonyo Yake, akageuka na kuiacha dhambi yake kabla hajachelewa sana. Yeyote mwenye kumwamini Yesu kweli kweli atatubu, kwa sababu, Yesu alionya kwamba, kama watu wasipotubu, watapotea (ona Luka 13:3). Pia Yesu alitangaza kwa dhati kabisa kwamba wale tu watendao mapenzi ya Baba ndiyo watakaoingia mbinguni (Mathayo 7:21). Basi, kama mtu anamwamini Yesu, ataamini na kujali maonyo Yake pia.

Lakini, hebu tudhani kwamba yule mwanamke hakutubu dhambi yake. Tuseme aliendelea kutenda dhambi, kisha akafa na kusimama mbele ya kiti cha hukumu cha Yesu. Hebu tudhani kwamba amemwambia Yesu hivi: “Aha Yesu! Nimefurahi sana kukuona! Nakumbuka hukunihukumu kwa dhambi yangu nilipofikishwa mbele Zako duniani. Bila shaka bado wewe ni mwenye neema vile vile. Hukunihukumu wakati ule, kwa hiyo bila shaka hutanihukumu hata sasa!”

Unafikirije? Je, Yesu angemkaribisha aingie mbinguni? Jibu ni dhahiri. Paulo alionya hivi: “Msidanganyike – hakuna wazinzi … wala waasherati … watakaourithi ufalme wa Mungu” (1Wakor. 6:9-10. TLR)

Hayo yote ni ili kusema hivi: Matakwa ya Yesu kwa uanafunzi hayana tofauti na matakwa kuhusu kumwamini kwa dhati – ambayo ni sawa na kuwa na imani yenye kuokoa. Na kila mwenye imani yenye kuokoa ameokolewa kwa neema kwa njia ya imani. Hakuna msingi KiBiblia wa kudai kwamba, kwa kuwa wokovu ni kwa neema, masharti ya Yesu kuhusuuanafunzi hayalingani na masharti Yake kwa habari ya wokovu. Uanafunzi si hatua nyingine ya hiari inayochukuliwa na waamini waendao mbinguni. Uanafunzi ni ushahidi wa imani ya kweli yenye kuokoa. [5]

Kwa kuwa mambo ni hivyo, ili mtumishi aweze kufanikiwa mbele za Mungu, anatakiwa aanze sawasawa zile harakati za kuwafanya watu kuwa wanafunzi kwa kuhubiri Injili ya kweli, akiwaita watu kuwa na imani tiifu. Wakati watumishi wanapohubiri fundisho la uongo kwamba uanafunzi ni hatua ya kujitoa zaidi – lakini ya hiari – kwa ajili ya waamini waendao mbinguni, wanafanya kazi kinyume cha amri ya Kristo ya kuwafanya watu kuwa wanafunzi, na wanatangaza neema ya uongo na injili ya uongo. Wanafunzi wa kweli wa Kristo ndiyo wenye imani yenye kuokoa, na ndiyo wanaokwenda mbinguni, sawa tu na ahadi ya Yesu, hivi: “Si kila aniitaye, ‘Bwana! Bwana!’ atakayeingia katika ufalme wa mbinguni, bali ni yule atendaye mapenzi ya Baba Yangu aliye mbinguni” (Mathayo 7:21).

Injili Mpya Ya Uongo

Kwa sababu ya mawazo ya uongo kuhusu neema ya Mungu katika wokovu, injili ya kisasa mara nyingi imevuliwa dondoo zile muhimu za KiBiblia, ambazo zinahesabiwa hazilingani na ujumbe wa neema. Shida ni kwamba, injili ya uongo huzaa Wakristo wa uongo, ambayo ndiyo sababu idadi kubwa ya “waongofu” wapya wa siku hizi hawapatikani makanisani majuma kadhaa baada ya “kumpokea Kristo”. Tena, wengi wanaohudhuria ibada kanisani mara nyingi hawana tofauti na watu wasio-okoka, kwa sababu ya kufuata tabia zile zile na kutenda mambo yale yale mabaya kama jirani zao wasiokuwa wabaya sana. Hii ni kwa sababu kwa kweli hawamwamini Bwana Yesu Kristo, na hawajazaliwa upya kweli kweli.

Kitu kimoja muhimu sana ambacho sasa kimeondolewa katika injili ya kisasa ni wito watu watubu. Watumishi wengi wanajisikia kwamba wakiwaambia watu waache kutenda dhambi (kama Yesu alivyofanya na yule mwanamke aliyeshikwa katika uzinzi), itakuwa ni sawa na kuwaambia kwamba wokovu si kwa neema bali ni kwa matendo. Lakini huo si ukweli, kwa sababu Yohana Mbatizaji, na Yesu, na Petro na Paulo wote walitangaza kwamba toba ni kitu muhimu sana kwa ajili ya wokovu. Kama kuhubiri toba kunaua neema ya Mungu katika wokovu kwa namna fulani, basi Yohana Mbatizaji, na Yesu, na Petro, na Paulo wote waliua neema ya Mungu katika wokovu. Sivyo. Wao walielewa vizuri kabisa kwamba neema ya Mungu huwapa watu nafasi fupi tu ya kutubu – sio nafasi ya kuendelea kutenda dhambi.

Kwa mfano: Wakati Yohana Mbatizaji alipotangaza kile ambacho Luka anakiita “Injili”, ujumbe wake mkuu ulikuwa toba (tazama Luka 3:1-18). Wale ambao hawangetubu wangekwenda jehanamu (ona Mathayo 3:10-12; Luka 3:17).

Yesu alihubiri toba tangu mwanzo wa huduma Yake (ona Mathayo 4:17). Aliwaonya watu kwamba, kama wasingetubu, wangeangamia (tazama Luka 13:3, 5).

Alipowatuma wanafunzi Wake kumi na mbili kuhubiri katika miji mbalimbali, “wakatoka, wakahubiri kwamba watu watubu” (Marko 6:12 – maneno mepesi kukazia).

Baada ya kufufuka Kwake, Yesu aliwaambia wale Thenashara wapeleke ujumbe wa toba duniani kote kwa sababu ndiyo ufunguo wa mlango wa kusamehewa.

Akawaambia, ‘Ndivyo ilivyoandikwa, kwamba Kristo atateswa na kufufuka siku ya tatu; na kwamba mataifa yote watahubiriwa kwa jina Lake habari ya toba na ondoleo la dhambi, kuanza tangu Yerusalemu’ (Luka 24:46-47. Maneno mepesi kukazia).

Mitume walitii agizo la Yesu. Petro alipokuwa anahubiri Siku ya Pentekoste, baada ya kutambua ukweli juu ya Yule waliyemsulubisha, wasikilizaji wake waliokuwa wanajisikia hukumu walimwuliza wafanye nini. Aliwajibu kwamba kwanza kabisa walitakiwa watubu (ona Matendo 2:38).

Mahubiri ya pili ya Petro mbele ya watu, katika ukumbi wa Sulemani, yalikuwa na ujumbe unaofanana hivyo hivyo. Dhambi zisingefutwa pasipo kutubu.[6]

Tubuni basi, mrejee, ili dhambi zenu zifutwe (Matendo 3:19a – maneno mepesi kukazia).

Paulo aliposhuhudia mbele za Mfalme Agripa, alitangaza kwamba injili yake ilikuwa na ujumbe wa toba daima, kama ifuatavyo:

Kwa hiyo, Ee Mfalme Agripa, sikuyaasi yale maono ya mbinguni, bali kwanza niliwahubiri wale wa Dameski na Yerusalemu, na katika nchi yote ya Uyahudi, na watu wa Mataifa, kwamba watubu na kumwelekea Mungu, wakiyatenda matendo yanayopatana na kutubu kwao (Matendo 26:19-20. Maneno mepesi kukazia).

Huko Athene, Paulo aliwaonya wasikilizaji wake kwamba kila mtu lazima asimame kuhukumiwa mbele za Kristo, na wale wasiotubu hawatakuwa tayari kwa ajili ya siku hiyo kuu. Alisema hivi:

Basi, zamani zile za ujinga Mungu alijifanya kama hazioni; bali sasa anawaagiza watu wote wa kila mahali watubu. Kwa maana ameweka siku atakayowahukumu walimwengu kwa haki, kwa mtu yule aliyemchagua; naye amewapa watu wote uthabiti wa mambo haya kwa kumfufua katika wafu (Matendo 17:30-31. Maneno mepesi kukazia).

Alipokuwa anaagana na wazee wa Efeso, Paulo, katika mahubiri yake, aliorodhesha toba na imani kama sehemu muhimu sana ya ujumbe wake, kama ifuatavyo:

Sikujiepusha … nikiwashuhudia Wayahudi na Wayunani wamtubie Mungu, na kumwamini Bwana wetu Yesu Kristo (Matendo 20:20a, 21 – maneno mepesi kukazia).

Hii orodha ya Maandiko ambayo ni kama ushahidi wa hoja inapaswa kumfanya yeyote yule aamini kwamba umuhimu wa toba usipotangazwa, Injili ya kweli haijahubiriwa. Mahusiano na Mungu huanza kwa toba. Hakuna msamaha wa dhambi bila hiyo kuwepo.

Toba Inafafanuliwa

Pamoja na mwanga wa Maandiko mengi kuthibitisha kwamba wokovu hutegemea toba, watumishi wengine bado wanatafuta njia ya kuua umuhimu wake kwa kupindisha maana iliyo wazi na kutoa yao yenye kukubaliana na mawazo ya makosa waliyo nayo kuhusu neema ya Mungu. Kwa tafsiri yao mpya – toba si kitu zaidi ya kubadilisha mawazo kuhusu Yesu ni nani – tena cha ajabu – jambo hilo halipaswi kuathiri tabia ya mtu.

Sasa – wahubiri wa Agano Jipya walitazamia nini walipowaita watu kutubu? Je, walikuwa wanawaita wabadilishe tu mawazo yao kuhusu Yesu, au walikuw awanawaita watu kubadilisha tabia?

Paulo aliamini kwamba toba ya kweli ilidai mabadiliko ya tabia. Tumekwisha soma tayari ushuhuda wake juu ya miaka mingi ya huduma yake, alipotamka mbele ya Mfalme Agripa hivi:

Kwa hiyo, Ee Mfalme Agripa, sikuyaasi yale maono ya mbinguni, bali kwanza niliwahubiri wale wa Dameski na Yerusalemu, na katika nchi yote ya Uyahudi, na watu wa Mataifa, kwamba watubu na kumwelekea Mungu, wakiyatenda matendo yanayopatana na kutubu kwao (Matendo 26:19-20. Maneno mepesi kukazia).

Yohana Mbatizaji naye aliamini kwamba toba ilikuwa zaidi ya kubadili mawazo juu ya kweli fulani za kitheolojia. Wasikilizaji wake walipoitikia mwito wake wa toba kwa kumwuliza wafanye nini, aliorodhesha mabadiliko fulani ya tabia (ona Luka 3:3, 10-14). Pia aliwalaumu Mafarisayo na Masadukayo kwa kuigiza toba, na kuwaonya juu ya moto wa jehanamu kama wasingetubu kwa kweli.

Enyi wazao wa nyoka, ni nani aliyewaonya ninyi kuikimbia hasira itakayokuja? Basi zaeni matunda yapasayo toba …Na shoka limekwisha kuwekwa penye mashina ya miti; basi kila mti usiozaa matunda mazuri hukatwa na kutupwa motoni (Mathayo 3:7-10. Maneno mepesi kukazia).

Yesu alihubiri ujumbe wa toba aina hiyo hiyo kama Yohana (ona Mathayo 3:2; 4:17). Kuna wakati mmoja alipsema kwamba Ninawi walitubu kwa mahubiri ya Yona (ona Luka 11:32). Yeyote aliyewahi kusoma kitabu cha Yona anajua kwmaba watu wa Ninawi walifanya kitu zaidi ya kubadili mawazo yao tu. Walibadili tabia zao pia, wakaacha dhambi. Yesu anasema hiyo ni toba.

Toba ya KiBiblia ni badiliko la makusudi la tabia, kama itikio la dhati la imani ya kweli iliyozaliwa moyoni mwa mtu. Mtumishi anapohubiri Injili bila ya kutaja haja ya kuwepo kwa mabadiliko halisi ya tabia yenye kuonyesha toba, kwa kweli anafanya kazi kinyume cha shauku ya Kristo kwa wanafunzi. Tena, anawadanganya wasikilizaji wake kuamini kwamba wanaweza kuokoka bila ya kutubu. Kufanya hivyo kunawahakikishia kupotea kama watamwamini. Yeye anatenda kazi kinyume cha Mungu, na anamtumikia Shetani – ajue au asijue.

Mtumishi akitaka kufanya watu kuwa wanafunzi kama Yesu alivyoagiza, ni lazima aanze harakati hizo kisawasawa. Asipohubiri Injili ya kweli yenye kuwataka watu watubu na kuwa na imani tiifu, ni kwamba anaelekea kushindwa, hata ingawa anaweza kuonekana anafanikiwa sana machoni pa watu. Anaweza kuwa na kusanyiko kubwa, lakini anajenga nyumba yake kwa mbao, majani na manyasi, na kazi yake itakapopitishwa katika ule moto wa siku zijazo, thamani ya kazi yake itapimwa. Na itateketea (ona 1Wakor. 3:12-15).

Yesu Aita Watu Kujitoa

Yesu hakuita wasi-okoka wageuke na kuziacha dhambi tu – aliwaita pia wajitoe kumfuata na kumtii mara moja. Hakuwahi kueleza habari za wokovu kwa lugha nyepesi au rahisi, kama inavyofanyika siku hizi. Hakuwahi kuwaalika watu “kumkubali”, akiwaahidi msamaha, kisha baadaye apendekeze kwamba pengine wangetaka kujitoa wenyewe kumtii. Hapana. Yesu alidai kwamba hatua ya kwanza kabisa iwe ndiyo hatua ya kujitoa kwa moyo wote.

Cha kusikitisha ni kwamba, mwito wa Yesu kwamba watu wajitoe kikamilifu hupuuzwa mara nyingi na watu wanaokiri Ukristo. Au kama mwito ukitiliwa maanani, hufafanuliwa kwamba ni mwito wa kuingia katika mahusiano ya ndani zaidi ambao unatolewa kwa wale waliokwisha pokea neema ya Mungu ya wokovu – si mwito kwa wasio-okoka. Lakini, wengi katika hawa “waaminio” wanaodai kwamba ndiyo wameambiwa kujitoa kikamilifu na Yesu hawajali mwito Wake kama wanavyoufasiri. Wanadhani kwamba wana uchaguzi kuuitikia kwa kutokutii. Hivyo, hawauitikii kabisa.

Hebu tatazame mwito mmoja wa wokovu ambao Yesu anautoa, ambao mara nyingi hufasiriwa kuwa ni mwito wa kumkaribia Yeye zaidi, unaodhaniwa kutolewa kwa wale waliokwisha okolewa.

Akawaita mkutano pamoja na wanafunzi wake, akawaambia, ‘Mtu yeyote akitaka kunifuata na ajikane mwenyewe, ajitwike na msalaba wake, anifuate. Kwa kuwa mtu atakaye kuiponya nafsi yake, ataiangamiza, na mtu atakayeiangamiza nafsi yake kwa ajili yangu na kwa ajili ya Injili, huyu ataisalimisha. Kwa kuwa itamfaidia mtu nini kuupata ulimwengu wote, akipata hasara ya nafsi yake? Ama mtu atoe nini badala ya nafsi yake? Maana kila mtu atakayenionea haya mimi, na maneno yangu, katika kizazi hiki cha uzinzi na dhambi, Mwana wa Adamu atamwonea haya mtu huyo, atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu’ (Marko 8:34-38).

Tuulize hivi: Je, huo ni mwito wa kuokolewa unaotolewa kwa wasioamini, au ni mwaliko wa kuingia katika mahusiano ya karibu zaidi, unaotolewa kwa waamini? Tukisoma kwa kumaanisha, jibu ni wazi kabisa.

Kwanza: Ona kwamba kundi ambalo Yesu alizungumza nao lilikuwa na wafuatao: “mkutano pamoja na wanafunzi Wake” (ms. 34 – maneno mepesi kukazia). Basi ni kwamba “mkutano” haukuwa wanafunzi Wake. Wao waliitwa na Yeye ili wasikie anachotaka kusema. Yesu alitaka kila mmoja – wafuasi na watafutaji – waelewe ukweli aliokuwa anataka kufundisha. Ona kwamba alianza kwa maneno haya: “Mtu yeyote” (ms. 34 – maneno mepesi kukazia). Maneno ya Yesu yanamhusu yeyote na kila mtu.

Tunapoendelea kusoma, inakuwa dhahiri zaidi kwamba Yesu alikuwa anasema na nani. Maneno Yake yalilengwa kwa kila mtu ambaye alitaka (1) kumfuata, (2) “kuiponya nafsi yake”, (3) kuto”pata hasara ya nafsi yake”, na (4) kuwa miongoni mwa wale ambao hatawaonea aibu, “atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu”. Hayo maneno manne yanaonyesha kwamba Yesu alikuwa anawaelezea watu waliotamani kuokolewa. Je, ni sawa tufikiri kwamba kuna mtu anayekwenda mbinguni asiyetaka “kumfuata” Yesu na “kuponya nafsi yake”? Je, ni sawa kwetu kufikiri kwamba wapo waamini wa kweli ambao wata”pata hasara” ya nafsi zao, wenye kumwonea Yesu aibu na maneno Yake, na ambao Yesu atawaonea aibu atakaporudi? Ni dhahiri kwamba Yesu alikuwa anazungumza juu ya kupata wokovu wa milele katika fungu hili la Maandiko.

Ona kwamba zile sentensi nne za mwisho katika fungu hili lenye sentensi tano zinaanza na neno “kwa kuwa”. Ni kwamba kila sentensi husaidia kufafanua ile iliyotangulia. Hakuna sentensi katika fungu hili inayofaa kufasiriwa bila ya kufikiri zile nyingine zinaipa mwanga gani. Hebu tutazame maneno ya Yesu sentensi kwa sentensi, tukizingatia kweli hiyo hapo juu.

Sentensi Ya Kwanza

Mtu yeyote akitaka kunifuata na ajikane mwenyewe, ajitwike na msalaba wake, anifuate (Marko 8:34).

Ona tena kwamba maneno ya Yesu yalielekezwa kwa yeyote aliyetaka kumfuata Yeye – aliyetaka kuwa mfuasi Wake. Huu ndiyo uhusiano wa pekee ambao Yesu anautoa mwanzoni kabisa – kuwa mfuasi Wake.

Wengi wanapenda kuwa rafiki tu bila ya kuwa mfuasi, lakini uchaguzi wa aina hiyo haupo. Yesu hakumhesabu yeyote kuwa rafki Yake kama hakumtii. Aliwahi kusema hivi: “Ninyi ni rafiki zangu, mkitenda niwaamuruyo” (Yohana 15:14 – TLR).

Wengi wangependa kuwa ndugu Zake bila kuwa wafuasi Wake, lakini tena, Yesu hakutoa nafasi hiyo. Hakumhesabu yeyote kuwa ndugu kama hakuwa mtii. “Yeyote afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni, huyo ndiye ndugu yangu” (Mathayo 12:50 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

Wengi wanapenda kujiunga na Yesu mbinguni bila ya kuwa wafuasi Wake, lakini Yesu alionyesha kutowezekana kwa jambo hilo. Wanaotii tu ndiyo wanaokwenda mbinguni, hivi: “Si kila aniambiaye, ‘Bwana! Bwana!’ ataingia katika ufalme wa mbinguni, bali ni wale watendaop mapenzi ya Baba yangu wa mbinguni” (Mathayo 7:21).

Katika sentensi hii tunayotazama, Yesu aliwaambia waliotaka kumfuata kwamba wasingeweza bila kujikana. Lazima wawe tayari kuweka shauku zao pembeni, na kuziweka chini ya mapenzi Yake. Kujikana na kujinyenyekeza ndiyo kiini cha kumfuata Yesu. Hiyo ndiyo maana ya “jitwike msalaba wako”.

Sentensi Ya Pili

Sentensi ya pili ya Yesu inasaidia kuelewa zaidi ile ya kwanza. Inasema hivi:

Kwa kuwa mtu atakaye kuiponya nafsi yake, ataiangamiza, na mtu atakayeiangamiza nafsi yake kwa ajili yangu na kwa ajili ya Injili, huyu ataisalimisha (Marko 8:35).

Ona tena kwamba sentensi hii inaanza hivi: “Kwa kuwa”. Hii inaiunganisha na sentensi ya kwanza, na kufafanua zaidi. Hapa Bwana Yesu anawalinganisha watu wawili – wale wale wanaotajwa katika sentensi ya kwanza – mmoja atakayejikana na kujitwika msalaba wake na kumfuata, na mwingine ambaye hatajikana. Sasa wanalinganishwa kwa habari ya mmoja kupoteza maisha yake kwa ajili ya Kristo na Injili, na mwingine kutopoteza. Tukitazama mahusiano kati ya hao wawili hatuna budi kuamua kwamba yule wa sentensi ya kwanza asiyejikana anafanana na yule wa sentensi yapili anayetaka kuokoa maisha yake, atakayeyapoteza. Na yule wa sentensi ya kwanza aliyekuwa tayari kujikana anafanana na yule katika sentensi ya pili anayekubali kupoteza maisha yake, lakini mwishowe anayaokoa.

Yesu hakuwa anazungumza juu ya mtu kupoteza au kuokoa uhai wake kimwili. Sentensi za baadaye katika fungu hili zinaonyesha kwamba Yesu alikuwa anazungumzia juu ya kupoteza na kupata katika umilele. Maneno kama hayo hayo yanatamkwa na Yesu katika Yohana 12:25, hivi: “Yeye aipendaye nafsi yake ataiangamiza; naye aichukiaye nafsi yake katika ulimwengu huu ataisalimisha hata uzima wa milele” (maneno mepesi kukazia).

Yule mtu wa sentensi ya kwanza ambaye hakutaka kujikana ndiye huyo huyo katika sentensi ya pili aliyetamani kuokoa nafsi yake. Basi tunaweza kusema hivi: kuokoa nafsi ya mtu maana yake ni kuokoa mipango ya mtu kwa ajili ya maisha yake binafsi. Hii ni dhahiri zaidi tunapomtazama yule mtu aliye tayari “kupoteza nafsi yake kwa ajili ya Kristo na Injili”. Yeye ndiye anayejikana, anayejitwika msalaba, anayeachilia mipango yake mwenyewe, ambaye sasa anaishi kwa kusudi la kuendeleza mipango ya Kristo na kuenea kwa Injili. Huyo ndiye atakayeokoa maisha yake. Yule anayetafuta kumpendeza Kristo badala ya kujipendeza mwenyewe atajikuta akifurahi mbinguni mwisho wa siku, huku yule anaye-endelea kujipendeza mwenyewe atajikuta akiteseka jehanamu mwisho wa siku, na huko atapoteza uhuru wote wa kufuata mipango yake.

Sentensi Ya Tatu Na Ya Nne

Sasa tutazame sentensi ya tatu na ya nne.

Kwa kuwa itamfaidia mtu nini kuupata ulimwengu wote, akipata hasara ya nafsi yake? Ama mtu atoe nini badala ya nafsi yake? (Marko 8:36-37).

Hapo tunaonyeshwa yule ambaye hatajikana mwenyewe. Tene huyu ndiye anayetaka kuokoa maisha yake, lakini mwishoni anayapoteza. Sasa anatajwa kwamba ni mwenye kutafuta kinachotolewa na dunia, ambaye mwishoni “anapoteza nafsi yake”. Yesu anaonyesha upumbavu wa mtu huyo kwa kulinganisha thamani ya dunia nzima na nafsi ya mtu. Ni kwamba wala havilinganishwi. Mtu anaweza kupata yote yatolewayo na dunia hii, lakini kama matokeo ya mwisho ni yeye kukaa milele jehanamu, anakuwa amefanya kosa kubwa sana.

Kutokana na sentensi ya tatu na ya nne tunapata pia kuona undani wa kinachowavuta watu wasijikane ili kuwa wafuasi wa Kristo. Ni shauku yao ya kujitosheleza, itolewayo na dunia. Wakisukumwa na ubinafsi, wale wanaokataa kumfuata Kristo hutafuta starehe za dhambi, ambazo wafuasi wa kweli wa Kristo huzikataa kwa sababu ya kumpenda na kumtii. Wanaojaribu kupata vyote vitolewavyo na dunia hutafuta mali, uwezo na sifa. Wafuasi wa kweli wa Kristo hutafuta kwanza ufalme Wake na haki Yake. Utajiri wowote, uwezo au sifa vinavyopatikana kwa sababu hiyo huhesabiwa kuwa ni nafasi ya uwakili toka kwa Mungu, ili kutumiwa kwa ajili ya utukufu Wake.

Sentensi Ya Tano

Hatimaye tunafikia sentensi ya tano katika fungu tunalotazama. Ona tena jinsi inavyounganishwa na zile nyingine kwa neno la kwanza – “maana”.

Maana kila mtu atakayenionea haya mimi, na maneno yangu, katika kizazi hiki cha uzinzi na dhambi, Mwana wa Adamu atamwonea haya mtu huyo, atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu” (Marko 8:38).

Hapa tena tunamwona yule asiyejikana bali alitamani kufuata mipango na mapenzi yake, na kutafuta kile kinachotolea na dunia. Mwishoni anapoteza maisha yake na kupata hasara ya nafsi yake. Hapa sasa anaonyeshwa kama mtu ambaye anamwonea Kristo aibu na maneno Yake. Aibu yake inatokana na kutoamini kwake. Kama kweli angeamini kwamba Yesu ni Mwana wa Mungu, asingemwonea aibu Yeye wala maneno Yake. Lakini, ni mmoja katika “kizazi cha uzinzi na dhambi”, na Yesu atamwonea aibu atakaporudi. Bila shaka Yesu hapo hazungumzi juu ya mtu aliyeokoka!

Jumla ya hayo yote ni nini? Ni hivi: Fungu hilo haliwezi kuwa mwito wa watu kujitoa zaidi – watu ambao wanaelekea mbinguni tayari. Bila shaka linaeleza njia ya kupata wokovu kwa kuwalinganisha wale ambao wameokoka kweli, na wale ambao bado. Walio-okoka kweli wanamwamini Bwana Yesu Kristo na wanajikana kwa ajili Yake. Wasio-okoka hawana imani ya aina hiyo, yenye utiifu.

Mwito Mwingine Kujitoa

Tunaweza kutazama miito mingi, lakini hebu tutazame mwingine tena unaotolea na Bwana Yesu ambao ni mwito wa wokovu.

Njooni kwangu, ninyi nyote msumbukao na wenye kulemewa na mizigo, nami nitawapumzisha. Jitieni nira yangu, mjifunze kwangu; kwa kuwa mimi ni mpole na mnyenyekevu wa moyo; nanyi mtapata raha nafsini mwenu; kwa maana nira yangu ni laini, na mzigo wangu ni mwepesi (Mathayo 11:28-30).

Mara nyingi wainjilisti hutumia fungu hili la Maandiko katika mialiko yao, na ni sawa. Maneno hayo ni mwaliko wa wokovu. Hapa Yesu anatoa pumziko kwa “wasumbukao na wenye kulemewa na mizigo”. Si pumziko la kimwili kwa wale waliolemewa kimwili, bali ni pumziko la nafsi zo. Wasio-okoka wamelemewa na kujisikia hatia, hofu na dhambi, na wanapochoshwa na vitu hivyo, wanafaa sana kuokoka.

Kama watu aina hiyo wanahitaji kupokea pumziko ambalo Yesu anatoa, lazima wafanye mambo mawili kulingana na Yeye Mwenyewe. (1) Wamjie Yeye, na (2) wajitie nira Yake.

Waalimu wanaofundisha neema ya ungo wanabadilisha maana halisi ya “kujitia nira” ya Yesu. Wengine wanadai kwamba Yesu alikuwa anazungumza juu ya nira iliyoko shingoni Kwake mwenyewe. Ndiyo maana akaiita “nira yangu”. Wanasema hivi: Bila shaka Yesu alikuwa anazungumzia nira yenye pande mbili, ambayo nusu moja iko shingano mwa Yesu na nyingine iko wazi, ikingojea sisi tuivae kwenye shingo zetu. Wanasema kwamba Yesu anaahidi kwamba ndiye atakayehusika na kuvuta plau maana alisema nira Yake ni laini na mzigo ni mwepesi. Kwa hiyo, kazi yetu sisi ni kuhakikisha kwamba tumeunganishwa na Yesu kwa nira ya imani, tukimwachia Yeye afanye kazi yote kwa ajili ya wokovu wetu huku sisi tunafurahia faida zote zitokanazo na neema Yake! Nadhani mtakubaliana nami kwamba tafsiri hiyo ni ya kulazimisha – sivyo maandiko hayo yanavyosema!

Ni hivi: Wakati Yesu aliposema watu waliochoka wajitie nira Yake, alimaanisha kwamba wanapaswa kujinyenyekeza Kwake na kumfanya Yeye bwana wao na kumruhusu atawale au aongoze maisha yao. Hiyo ndiyo sababu Yesu alisema tunapaswa kujitia nira Yake na kujifunza kutoka Kwake. Wasio-okoka wako kama ng’ombe dume wasiofugwa – wanajiendea wanakotaka na kutawala maisha yao. Wanapojitia nira ya Yesu, wanamwachia Yeye utawala. Na sababu ya nira ya Yesu kuwa laini na mzigo Wake kuwa mwepesi ni kwamba Yeye hutuwezesha kumtii kwa Roho Wake akaaye ndani yetu.

Hapa tena tunaona kwamba Yesu aliwaita watu waokolewe, na mfano wa kufafanua wokovu hapa ni pumziko kwa waliochoka. Unapatikana kwa watu kujinyenyekeza Kwake na kumfanya Yesu kuwa Bwana wao.

Kuhitimisha

Yote hayo yamesemwa ili kuleta ujumbe huu: Mtumishi aliyefanikiwa kweli ni yule anayetii amri ya Yesu kwamba awafanye watu kuwa wanafunzi, anayejua kwamba kutubu, kujitoa na uanafunzi si vitu vya hiari kwa wanaokwenda mbinguni. Badala yake, ni maonyesho ya dhati kabisa ya imani yenye kuokoa. Basi, mtumishi mwenye mafanikio ni yule anayehubiri Injili ya KiBiblia kwa wasio-okolewa. Anawaita wasio-okoka watubu na kumfuata Yesu, naye hawahakikishii watu wasiojitoa kwamba wameokoka.

[1] Tafsiri hii inatokana na yale ambayo tumekwisha soma katika Mathayo 28:18-20, Yohana 8:31-32 na Luka 14:25-33.

[2] Wanafunzi wanatajwa katika Matendo 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Waamini wanatajwa katika Matendo 5:14; 10:45 na 16:1 tu. Kwa mfano: Katika Matendo 14:21, Luka aliandika hivi: “Hata [Paulo na Barnaba] walipokwisha kuihubiri Injili katika mji ule, na kupata wanafunzi wengi …” Basi Paulo na Barnaba walifanya watu kuwa wanafunzi kwa kuhubiri Injili, na watu wakawa wanafunzi mara tu walipookoka – sio baadaye walipoamua wenyewe!.

[3] Maandiko haya pia yanaonyesha kosa katika tabia ya kisasa ya kuwahakikishia waongofu wapya wokovu wao. Yesu hakuwahakikishia hao waamini wapya kwamba wameokoka kwa sababu waliomba sala fupi tu ya kumpokea, au kwa kuwa walitamka kwamba wanamwamini. Aliwahimiza kufikiri ikiwa ukiri wao ulikuwa halisi na kweli. Sisi pia tufuate mfano Wake.

[4] Tena, Yakobo anasema kwamba hatuwezi kuokolewa kwa imani iliyo peke yake, kinyume na wale wanaodai kwamba tumeokolewa kwa imani hata kama hatuna matendo. “Basi, mtu huhesabiwa haki kwa matendo, wala si imani peke yake” – TLR. Imani ya kweli haiko peke yake; kila mara inaambatana na matendo.

[5] Inasaidia pia kukumbuka kwamba sababu ya Paulo kusema mara nyingi sana kwamba wokovu ni kwa neema na si kwa matendo ni mapambano yake mara kwa mara na washika sheria wa siku zake. Paulo hakuwa anawasahihisha waliofundisha kwamba wokovu ni kitu cha lazima ili watu wafike mbinguni, kwa sababu yeye mwenyewe aliamini hivyo na mara nyingi alisema hivyo. Ila, aliandika ili kuwasahihisha Wayahudi ambao, kwa kukosa kutambua swala la neema ya Mungu katika wokovu, hawakuona sababu yoyote ya kufa kwa Yesu. Wengi hawakuamini kwamba watu wa Mataifa wangeweza kuokoka, kwa sababu hawakuwa na wazo la neema ya Mungu kuwezesha wokovu kupatikana. Baadhi yao walifikiri kwamba tohara, ukoo wa kimwili au kushika Torati (kitu ambacho wala hawakukifanya pia) vilimfanya mtu kupata wokovu. Hilo lilibatilisha neema ya Mungu na sababu ya Kristo kufa.

[6] Vivyo hivyo, wakati Roho Mtakatifu alipomfunulia Petro kwamba watu wa Mataifa wangeokolewa kwa kumwamini Yesu tu, Petro alitangaza kwa watu waliokuwa nyumbani mwa Kornelio hivi: “Sasa natambua kwamba Mungu hana upendeleo, bali katika kila taifa, yule amchaye Yeye na kutenda yaliyo sawa, hupokelewa Naye” (Matendo 10:34b na 35 – maneno mepesi kukazia). Petro pia alitangaza katika Matendo 5:32 kwamba Mungu alimtoa Roho Mtakatifu “kwa wale wenye kumtii”. Wakristo wote wa kweli wanaye Roho Mtakatifu akikaa ndani yao (ona Warumi 8:9; Wagalatia 4:6).

Mchana anafanya kazi katika ofisi mojawapo huko mjini. Ni mfanyakazi mwenye bidii sana na amepanda cheo mara kwa mara. Kila mmoja anampenda. Ni mwaminifu, anapendeza kuwa naye. Ni baba mzuri mwenye watoto watatu, mtu ambaye usingedhani ana siri ya kutisha maishani mwake.

Usiku, kazi yake ni kuvizia nyumba za jirani, akijificha nyuma ya miti na kandoni mwa uzio. Anatafuta nyumba za wastani ambazo wakaaji wake ni wana-ndoa vijana, tena ambazo si za ghorofa, maana, vyumba vya kulala vitakuwa chini.

Ni Ijumaa nyingine, na usiku huu amerudi maeneo aliyozoea. Moyo wake unadunda kwa kasi anaposogelea nyumba fulani ambayo juma lililopita “alifanikiwa”. Watu waliofunga ndoa hivi karibuni walinunua jumba hilo pamoja na shamba lake, naye anatabasamu anapoona taa ikiwaka kwenye dirisha upande wa nyuma ya nyumba. Anasogea karibu akitumaini kusikia muziki laini, ambao unamwambia kwamba dirisha liko wazi usiku huo wa joto kali. Naam – ni muziki wa ala. Leo tena “atafanikiwa”. Anasogea taratibu mpaka anakaribia nyumba ile na kupiga hatua mpaka dirishani. Akili yake imejaa picha za mambo ambayo amekwisha kuyaona.

Mtu wa aina hiyo anajulikana kama “mwenye kupenda kuchungulia watu”. Anachofanya ni kosa. Wengi wetu tutakubali kwamba watu aina hiyo wanapaswa kuwa gerezani. Yeye amepotoka ndani, na kwa kweli si mtu tunayetazamia kumwona mbinguni. Hakuna Mkristo anayeweza kuwa na tabia kama hiyo. Hata Biblia inakubali, kama inavyosema:

Maana neno hili mnalijua hakika, ya kwamba hakuna mwasherati wala mchafu wala mwenye tamaa, … aliye na urithi katika ufalme wa Kristo na Mungu. Mtu asiwadanganye kwa maneno yasiyo na maana; kwa kuwa kwa sababu ya hayo hasira ya Mungu huwajia wana wa uasi (Waefeso 5:5, 6 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Je, “wachunguliaji” ni wasafi au wachafu? Ni waadilifu au si waadilifu? Jibu ni dhahiri kabisa, tena, kulingana na Maandiko, hawana urithi katika ufalme wa Kristo na Mungu. Watu waliozaliwa mara ya pili kweli kweli si wachunguliaji.

Picha Ya Pili:

Mchana anafanya kazi katika ofisi mojawapo huko mjini. Ni mfanyakazi mwenye bidii sana na amepanda cheo mara kwa mara. Kila mmoja anampenda. Ni mwaminifu, anapendeza kuwa naye na ni baba mzuri mwenye watoto watatu. Ni mshirika wa kanisa lenye kuamini Injili, naye anahudhuria kila Jumapili asubuhi na hata anafundisha darasa la Shule ya Jumapili mara mbili kwa mwezi. Mwaka jana alichaguliwa kuwa shemasi, naye yuko karibu sana na mchungaji na ni mtu anayeheshimika sana na washirika. Kwenye mlingoti wa redio wa gari lake ameweka kitambaa cheupe kuonyesha kwamba anapinga picha chafu zenye kuonyesha matendo ya kujamiiana. Nafsini mwake mambo ni mazuri.

Baada ya kazi ngumu za juma zima, anapenda kujipumzisha Ijumaa jioni. Kwa hiyo anapokwenda nyumbani, anapitia kwenye maktaba ya kuazima mikanda ya video. Kuna toleo jipya ambalo amesikia juu yake, naye anatumaini atapata nakala moja ya kukodisha akatazame. Anaikuta. Ni sinema nzuri, yenye wachezaji anaowapenda. Imewekwa alama kuonyesha kwamba si nzuri, naye anajua vizuri sana kwamba itakuwa imejaa matendo ya kujamiiana na matusi mengi.

Anapotazama ile picha ya juu, dhamiri yake inasema naye kwa muda mfupi. Lakini, amekwisha andaa utetezi wake: Atakaposema na waamini wenzake kanisani juu ya sinema hiyo, atalalamika sana jinsi ilivyojaa matendo ya kujamiiana pamoja na matusi, kama ifuatavyo:

“Loo! Inatia aibu sana kuona jinsi watengeneza sinema wanavyofikiri kwamba huo uchafu wote ni lazima uwepo, sivyo?”

Jibu: “Ndiyo! Kabisa! Ni aibu kweli kweli!”

Mara tu watoto wanapokwenda kulala, anaweka mkanda wake kwenye mashine na kuketi kwenye kiti na mkewe waitazame. Mama huyo hawezi kudhania jinsi mwenzake anavyotazamia kwa hamu kubwa kuona miili ya wale wanawake wacheza sinema watakaotokea humo, wakiwa hawajavaa nguo nyingi. Aliwasikia wenzake huko ofisini ambao hawajaokoka wakieleza jinsi ambavyo sinema hiyo inasisimua. Ni Ijumaa nyingine.

Kuwalinganisha Hao Wawili

Nini tofauti kati ya mtu wa kwanza na wa pili? Yule “mchunguliaji” alitazama watu hai wakikutana kimwili katika vyumba vya kulala. Huyu mwingine alitazama sinema ya watu wakikutana kimwili. Wa kwanza alikuwa anaona kidogo tu kwa kupitia dirisha lililofunguliwa nusu. Huyu wa pili aliona kila kitu waziwazi. “Mchunguliaji” aliwatazama watu wawili ambao walikuwa wamejitoa kila mmoja kwa mwingine maisha yao yote, wakifurahia upendo walio nao. Wangeshtuka sana kujua kwamba kuna mtu wa tatu katika jambo lao hilo. Huyu wa pili aliwatazama watu wawili wasiokuwa na ndoa ambao wamelipwa fedha nyingi sana ili wavue nguo na kukutana kimwili mbele ya watu mamilioni, tendo linalowafanya wao kuwa makahaba wanaolipwa fedha nyingi sana duniani. Tena, sehemu ya fedha aliyolipa kukodisha mkanda huo iliwaendea wao. Kwa maneno mengine ni hivi: Aliwalipa makahaba wapigwe picha wakikutana kimwili ili yeye astarehe.

Yule “mchunguliaji” alikuwa ni mwenye kwenda jehanamu. Huyu wa pili ni mfuasi wa Kristo, anayekwenda mbinguni.

Kweli ni hivyo? Si tumesoma sasa hivi tu kwamba hakuna mtu mwasherati au mchafu atakayerithi ufalme wa Mungu? Je, katika hao wawili, ni yupi aliye mchafu zaidi?

Kuna mambo mawili ya kutazama juu ya mtu wa pili, anayesemekana ni mfuasi wa Kristo: Kwa kukodisha mkanda wa picha chafu, alichangia biashara ya picha hizo, akipiga kura yake kwamba anaunga mkono sinema za aina hiyo zizidi kutengenezwa. Fedha yake itawapa watu wengine nafasi ya kutazama uchafu zaidi kama huo. Basi, amesaidia kuendeleza dhambi maishani mwa wengine. Yule “mchunguliaji” hakufanya hicho.

Pili ni kwamba, ile sinema ambayo yule “Mkristo” alilipia kuitazama ilikuwa imejaa matusi. Jina la Mungu lilitumiwa mara kwa mara kwa mzaha. Je, haishangazi kwamba mtu ambaye kila Jumapili anaomba kwamba jina la Mungu litakaswe na kutukuzwa atakuwa tayari kutoa fedha zake ili kustareheshwa na watu wanaolitukana na kulikufuru jina la Mungu tena na tena?

Sababu Wanafiki Kujifanya Watakat ifu

Kama yule mtu wa pili ni mchafu kuliko yule mchunguliaji asiyeokoka, mbona basi wengi wanaokiri kwamba ni Wakristo wanatenda kama yeye, wakizidisha ashiki za mwili kila wakati kwa kutazama uchafu wa picha kwamba ni njia ya kustarehe? Jibu ni kwamba, hawajaokoka kweli kweli.

Ukikubaliana nami kwamba yule mtu wa pili ni mchafu sawa tu na yule wa kwanza au hata zaidi, na unaamini kwamba watu aina hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu (kama inavyosema Biblia), basi lazima ukubaliane pia na uamuzi wangu. Lakini, mbona watu wengi wamedanganyika katika jambo hili?

Ni salama kudhani kwamba yule Mkristo wa kawaida anayetazama mara kwa mara sinema hizo mbaya hawezi kuvizia nyumba za jirani ili achungulie watu madirishani mwao. Ukweli ni kwamba yeye anamhesabu yule “mchunguliaji” wetu kuwa ni mtu mwenye matatizo. Kwa nini? Je, ni kwa sababu anampenda Mungu? Au ni kwa sababu ya utakatifu wake au usafi wa ndani? Hapana – hayo hayawezi kuwa ndiyo sababu – maana ingekuwa hivyo, angechukizwa pia na wazo la yeye mwenyewe kutazama sinema ya matendo ya kukutana kimwili kati ya watu ambao hawana ndoa.

Jinsi asivyokuwa na msimamo huonyesha kile kinachomfanya asivizie nyumba za watu usiku: ubinafsi tu. Akikamatwa kwenye kuchungulia anaweza kupatikana na madhara makubwa. Sifa yake itaharibika. Ataaibishwa mbele ya kanisa lake. Hata inawezekana akatupwa gerezani.

Lakini, amegundua njia ya kufanya hicho hicho kila mara, bila kujitia hatarini kama yule mchunguliaji. “Utakatifu” wake haukujengwa kwenye viwango vya Mungu bali vya dunia. Katika utamaduni wa kisasa ni kitu kinachokubalika kutazama mikanda ya video yenye picha za ovyo, kwa hiyo hana sababu ya kuwa na wasiwasi. Sifa yake haitaharibika. Mke wake hatamwacha, wala hatapoteza kazi yake. Hawezi kufungwa gerezani. Lakini, kama angekuwa mfuasi wa kweli wa Kristo, angetilia maanani sana maonyo mazito ya Yesu kuhusu matokeo mabaya ya tamaa. Alisema hivi:

“Mmesikia kwamba imenenwa, ‘Usizini’; lakini mimi nawaambia, ‘Kila mtu atazamaye mwanamke kwa kumtamani, amekwisha kuzini naye moyoni mwake. Jicho lako la kuume likikukosesha, ling’oe ulitupe mbali nawe; kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanum. Na mkono wako wa kuume ukikukosesha, ukate uutupe mbali nawe; kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanum’.” (Mathayo 5:27-30. Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Ni hivi: Yule mtu wa pili ana kitu cha kumpa wasiwasi ambacho ni kibaya kuliko kupoteza sifa yake au kazi yake – atambue asitambue – nacho ni kawaida yake ya kuamsha ashiki au tamaa itampeleka jehanamu milele. Lakini anapuuza au anajaribu kujitetea dhidi ya kile ambacho Kristo alifundisha waziwazi, akitegemea neema yenye kusamehe bila kumbadilisha, neema isiyokuwepo kabisa!

Wakati Uungwana Unapokuwa Uovu

Bado kuna la kusema juu ya mtu yule wa pili. Kawaida yake ya kutenda uchafu pamoja na maisha yake ya nje yenye kuonekana kuwa ya haki humfanya kuwa mnafiki. Mnafiki si mtu aliyechanganya mema na maovu – mnafiki ni mtu mwovu kabisa. Sababu ya kufunga kitambaa cheupe kwenye mlingoti wa redio wa gari lake haikuwa kuonyesha kwamba anapinga uchafu. Hili liko wazi kwa sababu yeye anatumia fedha zake mara kwa mara kutazama sinema chafu na kwa njia hiyo anachangia kuendelea kwa biashara hiyo, na kuunga mkono kutumiwa vibaya kwa wanawake na kuharibiwa kwa maadili ya watoto. Sababu ya yeye kufunga kitambaa cheupe kwenye mlingoti wa redio wa gari lake ni ili aonekane mwenye haki. Maisha yake mbele za watu ni kujifanya. Kinachomsukuma maishani si kumtii Mungu au huruma kwa ajili ya wale wanaoharibiwa na sinema za uchafu – msukumo wake ni ubinafsi – anataka wengine wamfikirie kwa kiwango cha juu. “Matendo mema” yote anayofanya yametiwa doa kwa ukweli huo. Yeye ni mnafiki, anayepinga uchafu mkubwa huku akiunga mkono uchafu mdogo.

Tabia yetu hufunuliwa kwa yale tunayofanya juma zima, si yale tunayofanya Jumapili asubuhi tu. Hufunuliwa zaidi kwa vitu “vidogo” na kwa yale tufanyayo tunapokuwa peke yetu. Chukua mfano wa dhambi ya kuiba, iliyotajwa katika zile Amri Kumi kwamba ni dhambi ambayo, mtu akiitenda, hakika atakwenda jehanamu (ona 1Wakor. 6:10).

Ni Wakristo wachache sana wanaothubutu kuvamia benki na kuiba kwa kutumia silaha. Lakini wengi wanadanganya mara nyingi tu kwa habari ya kodi zao, kwa kufanya hivyo wakiwaibia wananchi wote. Wengine wanawalipa wafanyakazi wao “chini ya meza” (yaani, bila ya mkataba wa kazi na marupu-rupu yote yanayotakiwa) au wanakubali kulipwa hivyo kama wafanyakazi, ili wasilipe kodi. Hapo tena ni kuibia wananchi wote. Wengi huiba vitu vidogo vidogo kutoka makazini mwao. Wakirudishiwa fedha zaidi dukani, wananyamaza nazo. Hao ni wezi. Basi, sababu za kutokuiba benki si kwamba hawajipendi au wanampenda Mungu maana wizi wao mdogo mdogo unaonyesha vinginevyo. Sababu hawaibi benki ni kwa kuwa wanaogopa watakamatwa. “Wema” wanao-onyesha wanaufanya kama ishara ya ubinafsi wao. Kama wangeweza kuiba benki bila kuhatarisha usalama wao na sifa zao na uhuru wao kama inavyokuwa kwa habari ya kodi, wangefanya hivyo. Lakini, ubinafsi ule ule unaowasukuma kuiba vitu vidogo vidogo ambavyo hakuna mtu atakayejua juu yake pia huwasukuma kuwa “wazuri” katika vitu vikubwa. Sifa yetu ya kweli hufunuliwa wakati tunapojaribiwa kufanya makosa kwa kuwa hakuna tishio la kuathirika waziwazi.

Kamera Ya Mungu Iliyofichika

Hebu fikiri kwamba wewe ni bosi mwenye mfanyakazi unayempenda sana. Anafika mapema kila siku, anachelewa kuondoka, anafanya kazi kwa bidii na anapendwa sana na wafanyakazi wengine.

Lakini siku moja unaamua kuweka kamera zilizofichika mahali pale unapofanyia kazi, na unasikitishwa kuona yule mfanyakazi wako umpendaye akiiba kitu cha shirika na kukificha nguoni mwake. Kisha anatoka nje, anatazama huku na kule na kukitia katika gari lake. Je, mawazo yako yatakuwa: “Aa! Sawa tu. Hata hivyo, yeye ni mfanyakazi mzuri sana. Ana ta tizo dogo tu. Ngoja nilipuuze” ?

Hapana. Ghafula, mtazamo wako kuhusu huyo mfanyakazi wako bora utabadilika. Tangu wakati huo, yale mazuri yake yote yanaanza kuonekana kwa mwanga mwingine. Sasa unaanza kujiuliza kinachomfanya afike mapema na kuchelewa kuondoka. Ni ili aweze kuibia shirika wakati watu wengi hawapo? Ni ili wewe umwone kuwa ni mzuri, uache kuwa na mashaka naye wakati vitu fulani vinapotoweka au kukosekana? Sasa kwa kuwa unajua tabia yake ya kweli, matendo yake mema yote yanaonekana kuwa ni uovu. Basi – hivyo ndivyo Mungu anavyomwona kila mnafiki. Hivyo ndivyo Mungu anavyomwona yule mtu wa pili katika visa vyetu. Kutokuwa na msimamo kwake hudhihirisha tabia yake halisi. Yeye si Mkristo mwenye tatizo dogo. Yeye ni mnafiki ambaye ni mwovu kabisa. Matendo yake mema hayaondoi tatizo lake dogo – badala yake, ni ufunuo wa kutisha kuhusu jinsi alivyo mwovu na mbinafsi.

Mtu ambaye amezaliwa kweli mara ya pili anaye Roho wa Mungu ndani yake naye huendelea kutakaswa kadiri anavyoshirikiana na Roho. Hataishi maisha ya aina mbili. Ndiyo – atajikwaa na wakati mwingine anaweza kutenda dhambi. Lakini hivyo sivyo alivyo kila wakati. Maisha yake kimsingi ni ya kumtii Mungu anayempenda kila wakati. Kama alivyoandika mtume Yohana: “Kila mtu aliyezaliwa na Mungu hatendi dhambi, kwa sababu uzao wake wakaa ndani yake; wala hawezi kutenda dhambi kwa sababu amezaliwa kutokana na Mungu” (1Yohana 3:9). Kuzaliwa mara ya pili ni mwanzo wa maisha mapya ya utakatifu. Na, kadiri yule Mkristo wa kweli anavyojifunza zaidi mapenzi ya Mungu, ndivyo anavyozidi kubadilishwa na kufanana zaidi kama Yesu (ona Warumi 12:2).

Kinyume chake – yule ambaye ameongoka tu kwa hali ya bandia atafanya mambo mengi nyumbani na nje ambayo hawezi kufanya akiwa kanisani au akiwa na Wakristo wengine. Kanuni zake za kiadili hazikujengwa juu ya anachosema Mungu bali juu ya kile dunia inachosema, na kanuni za kidunia ni zenye kushuka kila mara. Hii ndiyo sababu yule Mkristo bandia anafanya kwa kawaida vitu ambavyo vingewashangaza hata wasiokuwa Wakristo miaka kadhaa iliyopita. Mfano: Siku hizi, wengi katika watu wanaojiita Wakristo hawashtushwi na maneno machafu ya kufuru, laana na matusi, na hata maonyesho ya ubatili na fujo katika mikanda ya video au sinema – vitu ambavyo vingewashtua na kuwashangaza sana wasiokuwa Wakristo si si nyingi zilizopita. Hata baadhi ya viongozi maarufu Wakristo wanaotambulikana sana wanashauri sinema kama hizo zitazamwe, mradi kuna kipengele kidgo “cha ukombozi” kimaadili kama vile ujasiri, staha au kujitoa!

Wakristo wa kweli wanatiwa moyo wawe watakatifu kwa sababu wamezaliwa upya na Roho Mtakatifu, na kwa sababu wanampenda Mungu. Kwa upande wa pili, kinachowahamasisha Wakristo bandia kuwa waadilifu kama walivyo ni kujitakia mambo yao – ubinafsi tu – kile kile kinachowafanya wasiokuwa Wakristo kuwa waadilifu!

Makusudi Yasiyokuwa Matakatifu

Kwa nini wasiokuwa Wakristo hujizuia wasifanye dhambi fulani? Ni kwa sababu wanaogopa matokeo mabaya. Kanuni hii imethibitishwa tena na tena katika historia ya wanadamu nyakati ambapo vizuizi vile vya kiadili vya kawaida vinapokuwa vimeondolewa, kama vile sheria za serikali au maoni ya wengi. Wakati ukatili unapokubalika, ukatili ndiyo unaotawala. Mafungu ya mafuvu ya vichwa vya binadamu huko Kambodia, na matanuru yanayobomoka sasa ya kuchomea wanadamu katika makambi ya mateso ya KiNazi ni ushuhuda tosha kuhusu asili ya kweli ya mwanadamu ambaye hajazaliwa upya. Ni kitu gani kinachotokea wakati mauaji yanaporuhusiwa kisheria? Au wakati sheria ya Serikali au maoni ya wengi yanaposema ni sawa kuua Wayahudi au kurarua-rarua mimba changa zikiwa bado tumboni? Hakuna anayehitaji kufikiri jibu lake.

Ni watu wangapi wanaojiita Wakristo ambao wanahamasishwa kuwa watakatifu kwa hali ya chini na kuonyesha uadilifu japo kidogo, si kwa sababu wanampenda Mungu au wamezaliwa mara ya pili kwa njia ya Roho Mtakatifu, bali kwa sababu ya maoni yanayobadilika siku zote ya wengi, au sheria za nchi zinazorekebishwa kila leo, au kuogopa rika la wenzao wanaoshiriki pamoja kanisani? Mungu tu ndiye anayejua kwa uhakika jibu la maswali hayo. Lakini, kwa kujipima kweli kweli na kumaanisha, kila mmoja wetu anaweza kutambua ni kitu gani kinachomhamasisha kweli. Kama kila anayejiita Mkristo angefanya hivyo, wengi wangeshtushwa kwa kugundua kwamba wema wao wote kwa kweli ni uovu, unaohamasishwa na ubinafsi tu.

Je, yawezekana kweli kufanya mambo mazuri lakini yatokane na ubinafsi tu? Kabisa! Kama ambavyo tumekwisha ona, matendo “mema” mengi yanayofanywa na wasiokuwa Wakristo hutokana na ubinafsi. Fikiria maneno ya Paulo kuhusu jambo hili, anaposema hivi:

Tena nikitoa mali zangu zote kuwalisha maskini, tena nikijitoa mwili wangu niungue moto, kama sina upendo, hainifaidii kitu (1Wakor. 13:3).

Yesu, Mfichua Wanafiki

Wengi wanaojiita Wakristo siku hizi wako kinyume kabisa na sinema chafu. Lakini, kusema tu kwamba si kitu kizuri hicho si kipimo cha wokovu wa kweli wa Kikristo. Kama mtu anahamasishwa na upendo kwa Mungu na kwa mwanadamu mwenzake katika kupinga kwake maovu hayo, basi matendo yake, mawazo na maneno vitalingana katika hilo. Atatenda maishani mwake mambo yenye kupinga dhambi hizo na zile nyingine zinazohusiana nazo. Tena, kama yule mtu wa pili katika visa vyetu angekuwa anapingana kweli na sinema chafu kwa sababu ya kuwajali waathirika wake au kwa sababu ya kupenda sheria ya Mungu, asingekuwa mtazamaji wa mikanda hiyo mara kwa mara. Mtazamo wake kuhusu uchafu wa aina zote ungelingana.

Hii kanuni ni kweli kwa habari ya dhambi zingine pia, licha ya hizo za uchafu kimwili. Kwa mfano: Ni wangapi katika wale wanaojiita Wakristo wenye kupinga kwa bidii biashara ya tumbaku, pombe na utoaji mimba, na hapo hapo wanaunga mkono na kufaidika na biashara hizo kwa kuwa wanachama wa mashirika ya uwekezaji ambayo fedha zao za akiba ya uzeeni zinawekwa?

Yesu alifunua unafiki wa aina hiyo uliokuwa miongoni mwa watu wa dini katika siku Zake, akionyesha kanuni isiyopitwa na wakati inayofanya kazi kwa kila anayejidhania anakwenda mbinguni. Hebu tuangalie tena maneno Yake yanayopatikana katika mahubiri kuhusu wokovu, yajulikanayo sana kama Mahubiri ya Mlimani. Hebu ona kama utaweza kupata maana iliyomo katika mafundisho Yake kwa wanaojiita Wakristo wa siku hizi ambao wanapinga sana sinema mbaya, lakini wanajihusisha katika uchafu wa aina zingine wa kukutana kimwili.

“Mmesikia kwamba imenenwa, ‘Usizini’; lakini mimi nawaambia, ‘Kila mtu atazamaye mwanamke kwa kumtamani, amekwisha kuzini naye moyoni mwake. Jicho lako la kuume likikukosesha, ling’oe ulitupe mbali nawe; kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanum. Na mkono wako wa kuume ukikukosesha, ukate uutupe mbali nawe; kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanum’.” (Mathayo 5:27-30).

Kwanza – Ona kwamba Yesu anawaonya watu fulani kuhusu jehanamu. Ukitazama mantiki, ni watu ambao hawafanyi uzinzi kimwili. Lakini, wanafanya uzinzi kimawazo, na Yesu anasema wasipotubu, wanakwenda jehanamu.

Andiko Na Moyo wa Sheria

Je, Yesu alikuwa anaongeza masharti mengine tena kwenye Amri ya Saba? Hapana! Alikuwa anaziba pengo lililokuwepo katika mawazo ya wanadamu na kudhihirisha maana halisi ya Mungu tangu alipotoa zile Amri Kumi. Ndani ya hiyo amri iliyokataza uzinzi kulikuwa na kizuizi cha tamaa pia. Ni hivi: Kama kukutana na mke wa jirani yako kimwili ni dhambi, basi hata kumvua nguo kwa mawazo ni dhambi pia. Mtu yeyote aliye wa haki na mwenye kufikiri angekiri kuwa ni hivyo. Lakini, wasikilizaji wa Kristo walikuwa kama wasikilizaji wengi wa siku hizi tu – wanatunza andiko la Sheria na kupuuza moyo wake. Kwa sauti wanapinga zile dhambi ambazo wao hawana hatia nazo, lakini wanatenda dhambi hizo hizo kwa njia nyingine. Mapenzi ya Mungu kwa habari ya usafi katika mahusiano yetu kimwili ni zaidi ya kujiepusha tu na uzinzi, uasherati na ulawiti. Yeye anatazamia kwamba tutakuwa wasafi mpaka katika mawazo yetu, kama ambavyo Yesu aliweka wazi sana, pamoja na midomo yetu. Kwa mfano: Paulo aliandika hivi:

Lakini uasherati usitajwe kwenu kamwe; wala uchafu wowote wa kutamani, kama iwastahilivyo watakatifu; wala aibu wala maneno ya upuzi wala ubishi; hayo hayapendezi; bali afadhali kushukuru (Waefeso 5:3-4).

Tafsiri zingine za Biblia zinafafanua zaidi hizo dhambi za aibu, maneno ya upuzi na ubishi kuwa ni “mazungumzo machafu, maneno ya kipumbavu na vichekesho vya ovyo.” Mazungumzo machafu na vichekesho vya ovyo ni maneno ambayo yanaingiza mawazo ya uchafu wa mahusiano ya kimwili kwa njia ya kuchekesha au nzuri, na “maneno ya kipumbavu” yanaweza kuelezwa kuwa ni mazungumzo yaliyojaa habari za mahusiano kimwili kutoka kwa watu wanaoitwa na Biblia, wapumbavu. Hoja ya Paulo ni kwamba hakuna mfuasi wa Kristo anayetakiwa kuhusika katika uchafu wa mahusiano kimwili, pamoja na mazungumzo yasiyofaa. Je, unafikiri Paulo angewaambia nini Wakristo wanaojifurahisha siku hizi kwa kutazama sinema za televisheni zenye mambo ya kujamiiana? Je, angesemaje juu ya sinema nyingi ambazo zinatengenezwa leo na kuwekwa alama kwamba zinafaa kuangaliwa na wote?

Mafundisho Ya Kisasa Ya Uongo

Cha kusikitisha ni kwamba baadhi ya (wanaoitwa) waalimu wa Biblia wanatumia andiko la Waefeso kupinga mafundisho wanayoita “yasiyokuwa na usahihi” na “yenye kuleta hatia” kama haya ninayotoa mimi. Hoja yao iko hivi: “Bila shaka inawezekana kwa Wakristo wa kweli kutenda dhambi za uchafu wa kujamiiana. Vinginevyo, Paulo asingeshughulikia jambo hilo.”

Sisemi kwamba haiwezekani kwa Mkristo kuzini au kufanya uasherati. Inawezekana kwa sababu Wakristo ni watu wenye hiari ya kuamua. Mkristo wa kweli anaweza kutumbukia katika dhambi hizo. Lakini, kusudi la Paulo kuandika yaliyotajwa hapo nyuma si kuwahakikishia waliokuwa wanadumu katika dhambi hizo kwamba wameokoka kweli licha ya maisha yao. Hapana! Yeye aliandika kuwaonya Wakristo wakae mbali kabisa na dhambi hizo au hata kivuli chake, maana hizo zinaonyesha watu wanaokwenda jehanamu. Ndivyo anavyoendelea kusema katika mistari miwili inayofuata.

Maana neno hili mnalijua hakika, ya kwamba hakuna mwasherati wala mchafu wala mwenye tamaa, ndiye mwabudu sanamu, aliye na urithi katika ufalme wa Kristo na Mungu. Mtu asiwadanganye kwa maneno yasiyo na maana; kwa kuwa kwa sababu ya hayo hasira ya Mungu huwajia wana wa uasi (Waefeso 5:5-6).

Ndiyo, Mkristo anaweza kuingia katika jaribu la kufanya uchafu. Lakini wale wafanyao hivyo mara kwa mara wanajionyesha kuwa wachafu, na hivyo kujidhihirisha kwamba ni Wakristo bandia. Kwa sababu ya hali ya kutawala ya dhambi, hasa kuhusiana na tamaa za mwili, mfuasi wa Kristo mwenye hekima ataepuka na kupingana na wazo lolote, neno au hata tendo lenye kuhusiana na uchafu wa dhambi za kujamiiana. Pengine Mkristo mchanga sana hatajua viwango vya Mungu kuhusu usafi wa mahusiano kimwili, lakini atakaposoma Waefeso 5:3-5 hawezi tena kujitetea kwamba hajui chochote. Hiyo ndiyo sababu Paulo aliandika alivyoandika.

Maswala Mengine Yenye Utata

Katika kuzidisha utata na kupuuza maonyo dhahiri ya Maandiko, watu wengine huuliza hivi: “Matendo ya dhambi yanapimwaje? Kama nilizini mara moja tu mwaka huu na mara moja miaka mitatu iliyopita, je, mimi ni mzinzi ambaye ni Mkristo bandia? Au nilijikwaa tu mara mbili?”

Swali la kwanza la kuuliza ni hili: “Je, baada ya kutenda dhambi ulitubu na kumwambia Mungu akusamehe?” Kuna tofauti kubwa kati ya mtu anayefanya hivyo na asiyefanya hivyo. Kama Mkristo wa kweli alishindwa na jaribu na akazini, angejisikia hatia kubwa sana na kulia mbele za Mungu kuomba msamaha. Akifanya hivyo, Mungu atamsamehe.

Je, kabla ya kumwomba Mungu msamaha wokovu wake ulikuwa hatarini? Vipi kama asingeomba msamaha na akarudia tendo lake la dhambi? Je, afanye uzinzi mara ngapi ndipo ahesabiwe kuwa “atendaye uzinzi”? Majibu ya maswali haya yamejadiliwa kwa kina na kwa jazba sana. Sijifanyi kuwa na jibu sahihi. Lakini, kwa maelezo ya Maandiko, mtu anahitaji kuzini mara moja tu naye atakuwa mzinzi, anayestahili kufa. Hebu endelea kusoma yafuatayo: “Na mtu aziniye na mke wa mtu mwingine, naam, yeye aziniye na mke wa jirani yake, mtu mume aziniye, na mwanamke aziniye, hakika watauawa” (Walawi 20:10 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Mtu yeyote anayetaka kujua ni mara ngapi anaweza kuzini bila kutubu na bado aende mbinguni anastahili kuchunguza wokovu wake. Wale ambao wamezaliwa upya kweli kweli wanatamani kuwa watakatifu – mwili, nafsi na roho. Wao wanajitahidi kuwa wasafi kabisa katika wazo, neno na hata tendo.

Vile vile kuna wengine wanaopinga, katika juhudi zao za kufanya maonyo ya wazi kabisa ya Maandiko kuwa batili, kwa kusema hivi: “Mimi ningetaka kuwa huru kutokana na uchafu wa matendo ya kujamiiana, lakini nashindwa. Ninampenda Bwana, na kweli ningependa kuwa huru lakini imeshindikana.” Wanatazamia kwamba kinachoamua si kile wanachofanya bali kile wanachosema wanatamani.

Kwa maneno mengine, wanachosema ni kwamba kushikwa kwao na dhambi kuna nguvu zaidi kuliko Mungu, na kwamba wokovu Wake huleta msamaha ila si mabadiliko. Agano Jipya mara tena na tena linathibitisha kwamba wamwaminio Kristo wamewekwa huru kutokana na nguvu za dhambi (ona Warumi 6:6, 7, 17-18, 22). Maandiko pia yanashuhudia kwamba kuna ukombozi kamili kutoka dhambi fulani fulani mbaya sana, na kwamba ipo tofauti ya mwenendo inayowapata waamini wa kweli (ona 1Wakor. 6:11; 2Wakor. 5:17; Tito 2:11-14; 1Yohana 3:7-10).

Zaidi ya hayo, Mungu ametuahidi sisi kwamba hatatuacha tujaribiwe kupita uwezo wetu wa kustahimili, na kila wakati atatupa njia ya kutokea (ona 1Wakor. 10:13). Kutokana na kweli hiyo iliyo wazi na iliyojaa mema, kujitetea kwa mtu kwamba angependa kuacha dhambi lakini hawezi kunakosa nguvu. Mara nyingi nimegundua kwamba wale wanaosema wanataka uhuru kutokana na dhambi za uchafu wa mwili au zinazofanana na hizo hawako tayari kuondoa maishani mwao kile kinachowafanya wajikwae mara kwa mara – kama ni kutupilia mbali televisheni yao, au kufutilia mbali kupokea magazeti fulani, au kuepuka sehemu fulani za kufanyia shughuli, au kuvunja mahusiano yasiyokuwa sawa, au kujiondoa kwenye mtandao wa internet. Paulo aliandika hivi: “Wala msiuangalie mwili, hata kuwasha tamaa zake” (Warumi 13:14). Na Yesu alisema kwamba tukate na kutupa chochote kinachotufanya tukose. Wanaokataa kutii agizo hilo wazi kabisa la Yesu wanaonyesha kwamba Yeye si Bwana kwao hata kidogo. Hawataki kumtii hata kidogo.

Dhambi hupoteza nguvu zake tunapotubu kwa sababu hapo ndipo Mungu hutusamehe na kutukomboa. Lakini, kutubu maana yake kugeuka na kuacha dhambi zote zinazojulikana. Ni hali ya moyo na tendo la hiari yetu. Watu wanaotubu kweli kweli huonyesha toba yao kwa matendo yao (ona Luka 3:8; Matendo 26:20).

Kama unaamini kwamba wewe ni mtu uliyezaliwa mara ya pili ambaye huwezi kuacha kutenda uchafu au dhambi nyingine yoyote, pengine swali rahisi tu litakusaidia kugundua kujidanganya kwako. Je, ungeacha kutenda dhambi kama mtu angekupa dola za Kimarekani milioni kumi ili uache? Kama ungeweza, ni kwamba inawezekana; na kama inawezekana, unaweza; na kama unaweza, unapaswa kuweza! Shida si kwamba huwezi kuacha – ni kwamba hutaacha. Kwa nini uweze kufanya kitu kwa sababu ya fedha, na ushindwe kufanya kwa kumpenda Kristo?

Kwa kweli, hakuna njia ya kuepukana na majaribu yote, na hakuna Mkristo anayetakiwa kujidhania kuwa si wa kawaida kwa kuwa anajaribiwa, au anashindana na dhambi au anajisikia shauku nzuri tu ya kutaka mapenzi ya kimwili. Msemo huu utafafanua vizuri zaidi: “Huwezi kuwazuia ndege kuruka juu ya kichwa chako, lakini waweza kuwazuia kujenga kiota katika nywele zako.” Tukiona tumekubali kufanya kitu tunachojua ni makosa, hapo tuwe na wasiwasi.

Kila Mkristo anapaswa kujitahidi ili kufikia ukamilifu katika usafi wa mahusiano ya kimwili, katika mwili, mdomo na akili zake. Uzinzi, uasherati, ulawiti, kutazama aina yoyote ya picha au sinema mbaya (hata kama ni matangazo tu au maonyesho mafupi ya “mambo ya kitandani” katika sinema zinazosemekana ni “nzuri”), vichekesho “vichafu”, kuwaza mambo ya mahusiano kimwili, na kusoma au kusikiliza chochote kinacho-onyesha mahusiano ya kimwili yasiyofaa kwa kusudi la starehe, yote ni makosa mbele za Mungu. Tukidai kwamba tunajikwaa kila mara pasipo kuondoa hicho kikwazo kama Yesu alivyoagiza, tunajidanganya wenyewe.

如果神存在，他是什么样子的？

感谢神，他没有让我们像瞎子摸象般去摸索他的品格、性情或属性。圣经明确告诉我们，任何人都可以通过所造之物来认识神。

“自从造天地以来，神的永能和神性是明明可知的，虽是眼不能见，但

藉着所造之物就可以晓得，叫人无可推诿。”（罗马书1:20）

撇开神存在的事实，所造之物如何启示神呢？首先，如上述经文所言，我们很容易得知神的大能。

上一次你听到窗外突然响起轰隆的雷声时，你的反应是什么？你的心可能狂跳了几下。但是雷声吓到神了吗？当然没有，他是雷的发明者。

理所当然，造物主高于一切被造物。因此我们可以很肯定的推断出神比雷电更有能力。

让我们继续前行。

神一定比我们能想到的最有能力的事物更有能力，因为我们所能想到一切都是神所创造的。如果他所创造的事物有能力，他一定是更有能力。

他一定比肆虐的飓风或龙卷风更有能力，他一定比汹涌的浪涛或旋转的地球更有能力，他一定比太阳引力，或宇宙中所有星球合起来的引力还要有能力，他一定比宇宙中所有核裂变产生的能力更胜一筹。

上帝的能力到底何其大？语言怎能完全描述。那就是为什么神学家用“无所不能”来形容，意思是“全能的”。

论证表明神是伟大的，这听起来有点轻描淡写。想想神创造的宇宙多么浩瀚无垠，即使你能够领会宇宙的伟大，你也无法认识神的伟大。为什么？因为他创造了一切，他应比一切更伟大。

星球之旅

宇宙有多浩瀚？在回应这个问题之前，我们先关注一下太阳系。

从太阳到太阳系中最远的星球冥王星，光以每秒186 000英里的速度行进，需要5个小时。假如从地球乘洲际高速公路到冥王星，全程以时速65英里的速度前进，你需要花六千年完成这个旅程，还只是单程。

让我们再走远点。最近的恒星是阿尔法星（除太阳外）。从它到地球的距离是四光年。当你抬头仰望阿尔法星，你看到的其实是它四年前的容颜。与宇宙中其他星球相比，从地球到阿尔法星只不过是个短途旅行。

太阳系离银河系的边缘并不是很远，上百万个互相吸引的恒星慢慢地围绕一个密集的核心旋转。我们的小太阳系围绕银河系转一整圈需要二亿三千年。

我们的星系有多大？直径至少有十万光年。而银河系也只是这已知宇宙中的沧海一粟。

成团的星系有成百上千万个，它们依次连接在“超星系团”上。因此，究竟已知的宇宙有多大？无人知晓。

天文学家发现宇宙正在以一定的规模不断扩展，这说明它应该有一个开端。目前，至少需要二百亿光年的时间穿越宇宙。

当你在深夜仰望星空，穿越时光隧道，会发现在我们生活的星系中，有很多很多的星星其实离我们有八萭光年那么远。这意味着，实际上你所看到的这些星星是它们八萭年前的模样，因为那时它的光才开始向地球行进。

神有多伟大？他一定比他的创造物更伟大，他一定比宇宙更伟大。

无法企及的智慧

很显然，神也非常聪明。他的智慧无法言说，那就是为什么神学家用“无所不能”来形容他，意思是“全知的”。

即便你能够把全人类的知识记录在册，你对神的了解也只不过是惊鸿一瞥。在神那里没有奥秘，因为是他设计和创造了一切。

神知道任何自然和科学的谜底。是他计算了地心引力，使星系之间可以互相制衡，他设计了每个细胞里复杂的基因结构。若如科学家所言，你身体里的每个细胞都包含基因编码，以指导成百上千亿个细胞的行动职能。那么神一定比我们所能想到的任何人都聪明。

这位聪明的创造者，他赐给他的创造物有限的智慧，而他就拥有无穷无尽的智慧。因为神创造了我们，他一定对我们有一个终极目标。他一定带着某种目的来进行他的终极目标。

当然他不会像一个疯狂的科学家进行着一个复杂的大型试验——太多的计划融入到微小的细节中——以至于让人以为我们只是参与到一个短暂的游戏或荒谬的狂想。

神造我们一定有一个原因。

神的爱

神一定是一位充满爱的神。我们如何从他的创造中推断出他的爱呢？

首先，神常施恩与你我。就像使徒保罗曾在一节经文中说道：“然而他[神]为自己未尝不显出证据来，就如常施恩惠，从天降雨赏赐丰年，叫你们饮食饱足、满心喜乐。”（使徒行传14:17）

雨水和食物显示神对我们的仁爱，每一颗喜乐的心都展示了他的爱。

很多人把神的恩惠当作理所当然，断乎不可！他完全可以只给我们洋葱吃，早餐、午餐和晚餐都一样！他也可以挥一下大手永远地结束地上的降雨。

前年的一个夏天，我所在的城市经受了一次三十天的干旱。最终降下甘霖的时候，每个人都为此感激不已。甚至电台的天气预报员，在播报节目的时候脱口而出“哈利路亚”！

我的意思是，神一直恩待你我，我们应该感恩！

为什么神是良善的？因为神是充满爱的神。

其次，如果我们作为神的创造，可以明白和经历爱，那么他更能。无私的爱是世间公认最高尚的品德，无私的人可以赢得所有人的钦佩。难道我们能认为神没有道德最高尚的人那么有道德吗？那样的想法必定毁灭！毫无疑问，爱的创造者本身就是爱的化身。

圣经肯定了受造物所宣讲的：“神是爱”（约翰一书4:8）。这是隐居山林的人都相信的一个事实。大多数无知的偶像崇拜者发现，他们对很多事情无能为力。他们经历了愉快和不愉快的事情。愉快的事情让他们告诉：造物主一定很爱他们，给了他们希望，以为可以赢得神全部的恩惠。因此他试着去感化他的神，期望去经历更多的爱。

神是公义的

最后，如果神是爱，我们就可以断定他是公义正直的。完全的爱要求他不偏待任何人。如果神厚此薄彼，那么他的爱就不完美。

因此，当不公义的事情发生时，完全的爱需要有所回应 。如果神所爱的子民自私地彼此利用，神就会有所行动。如果他没有反应，他就会被指控为不公义，因此他的爱就不完全。你认为一个放走杀人凶手和毒贩子的官员是爱心之举吗？他的行为恰证明他不爱那些选举他的人！

完全的爱会建立一个行为标准和道德准则，并期待爱的主体能够去遵守。

神建立的行为准则是人尽皆知的：“你希望别人怎样待你，你就怎样待别人。”当我们我行我素，使别人遭受痛苦时，神有着完全的爱，不偏待任何人，他就宣布我们犯罪了。

人尽皆知的爱的法则不需要别人来教你，它是天生的，我们称之为良心。我们出生时这法则就写在我们的心里，因为神已经将它赐给我们。当你听到一个两岁的孩子抗议说“那不公平！”时，明显地，他在喊出一个妇孺皆知的普遍信仰：不公平是不对的，自私是错误的。

神赐的良心是高尚和正直的。他不会在他的创造物里存放一个低级的道德准则，除非他自己也那样生活，否则他就是虚伪的。

如果神的道德败坏，那么他就不完美，他就不是满有慈爱的，他就不是神。

甚至不用读圣经、听讲道或者获得哲学学位，你就可以知道神所有的属性。我们需要做的就是睁开神赐给我们的眼睛，开动神赐给我们的头脑，聆听神赐给我们的良心。

“诸天述说神的荣耀，穹苍传扬他的手段。这日到那日发出言语，这夜到那夜传出知识。”（诗篇19:1-2）

Говоря библейским языком, ученик – это человек, искренне верующий в Иисуса Христа, это тот, кто пребывает в Его слове и постоянно движется вперед в деле освобождения от греха. Ученик – это тот, кто учится соблюдать заповеди Христа и любит Иисуса больше, чем свою семью, комфорт, имущество, и чей стиль жизни свидетельствует о любви. Настоящие ученики Иисуса любят друг друга и это видно из практической жизни. Они приносят плоды[1]. Именно такие люди нужны Иисусу.

Естественно, те, кто не является Его учениками, не могут воспитать учеников для Него. Поэтому прежде, чем пытаться созидать учеников для него, мы должны быть уверены в том, что сами являемся Его учениками. Если взвесить дела некоторых служителей на весах библейской истины, то они окажутся не соответствующими Его стандартам. Такие люди никогда на произведут на свет учеников Христа, они даже и пытаться не будут. Они сами недостаточно преданы Иисусу Христу для того чтобы переносить трудности, связанные с воспитанием истинных учеников.

Начиная с этого момента, я буду считать тех, кто продолжает читать эту книгу, учениками Господа Иисуса Христа, целиком преданными послушанию Его заповедям. В противном случае, нет никакого смысла продолжать читать до тех пор, пока Вы не примете необходимого решения стать истинным учеником. Не ждите! Падите на колени и покайтесь! По Своей чудесной благодати Бог простит Вас и сделает новым творением во Христе!

Кто такой ученик

Несмотря на то, что Иисус ясно определил, каким должен быть ученик, многие заменили Его определение своим собственным. Например, для некоторых слово „ученик” является термином, означающим любого человека, исповедующего христианство. Но в таком случае слово „ученик” лишается своего библейского значения.

Другие считают ученичество вторичным, дополнительным и необязательным шагом для верующих, „обреченных” на жизнь в небесах. Они думают, что человек может верить, уверенно идти в небеса и одновременно не быть учеником Иисуса! Поскольку требования Иисуса, изложенные в писании игнорировать нелегко, появилось учение о двух уровнях христианства: верующие, которые просто верят в Иисуса, и ученики, которые верят и идут за Ним. Часто приходится слышать, что существует много верующих и мало учеников, но что и те и другие идут на небо.

Подобные доктрины аннулируют повеление Христа о воспитании учеников. Если для того, чтобы стать учеником, требуется самоотречение и даже прохождение через трудности, и если, одновременно ученичество является необязательным, то, естественно, подавляющее большинство людей решит не становиться учениками, особенно если они считают, что их ждут на небесах и без какого-то там ученичества.

Есть очень серьезные вопросы, которые мы должны задать. Учит ли писание, что человек идет на небеса, не являясь учеником Иисуса Христа? Является ли ученичество необязательным шагом для верующего? Существуют ли два вида христиан – непосвященные верующие и посвященные ученики?

Ответ на все эти вопросы – НЕТ. Нигде в Новом Завете мы не видим двух категорий христиан – учеников и верующих. Читая Деяния апостолов, мы не находим упоминания об учениках как о каком-то особом, высоком классе верующих. Всякий, кто веровал в Иисуса, являлся Его учеником.[2] Фактически, учеников впервые назвали христианами в Антиохии (Деян. 11:26).

Интересно заметить, что греческое слово, переведенное как ученик (mathetes), встречается в Новом Завете 261 раз, тогда как слово, переведенное как верующий (pistos) – только девять раз ( в соответствии с англоязычным переводом New American Standard – прим. переводчика). Греческое слово, переведенное как „христианин” (Christianos), встречается всего три раза. Для того, кто честно ищет ответ на этот вопрос, этих фактов должно быть достаточно, чтобы понять, что в те дни верующие в Иисуса считались Его учениками.

Позиция Иисуса

Иисус, конечно же, не считал, что для верующего быть учеником не обязательно и вторично. Три требования к ученикам, изложенные в Евангелии от Луки 14, не являются предложением присоединиться к более высокому рангу посвящения. Эти слова были адресованы ко всем. Ученичество – это первый шаг на пути к отношениям с Богом. Более того, вот что говорится в 8-й главе Евангелия от Иоанна:

„Когда Он говорил это, многие уверовали в Него. Тогда сказал Иисус к уверовавшим в Него Иудеям: если пребудете в слове Моем, то вы истинно Мои ученики, и познаете истину, и истина сделает вас свободными” (Иоан. 8:31-32).

Никто не может отрицать тот факт, что Иисус говорит недавно уверовавшим людям о том, что им надо стать Его учениками. Иисус не сказал этим новообращенным: „Когда-нибудь в будущем вы, может быть, захотите перейти на новый уровень посвящения и станете Моими учениками”. Нет, Он говорил с ними уже как с учениками, как если бы слова „верующий” и „ученик” были синонимами. Он сказал этим новообращенным, что быть учеником – значит пребывать в Его слове, результатом чего будет освобождение от греха (см. Иоан. 8:34-36).

Иисус знал, что одно исповедание веры не является достаточной гарантией того, что человек действительно уверовал. Также Он знал, что тот, кто по-настоящему уверовал, будет действовать соответственно – он немедленно станет Его учеником, желающим слушаться Его и угождать Ему. Такой верующий-ученик будет пребывать и жить в Его слове. И по мере изучения Его заповедей он будет познавать Его волю, что приведет к постепенно возрастающей свободе от греха.

Вот почему Иисус немедленно предлагает этим новым верующим проанализировать себя. Его высказывание „ЕСЛИ пребудете в слове Моем, ТО ВЫ истинно Мои УЧЕНИКИ” свидетельствует о том, что Он допускал, что они могли и не быть Его истинными учениками, а только исповедующими верующими. Они могли обманывать сами себя. Только по прохождении экзамена у Иисуса они могли быть уверены в том, что действительно являются Его учениками. (И как мы видим из продолжения диалога в Иоан 8:37-59, у него были весомые причины для того, чтобы сомневаться в их искренности).[3]

Наше ключевое место писания, Евангелие от Матфея 8:37-39, разбивает теорию о том, что ученики представляют какой-то высший класс посвященных верующих. Иисус повелел в Своем Великом Поручении чтобы ученики крестились. Из Деяний апостолов мы видим, что апостолы не ждали „второго этапа радикального посвящения”, для того, чтобы крестить уверовавших. Фактически, апостолы крестили новых верующих практически сразу после их обращения. Они верили, что все истинные верующие – ученики.

Таким образом, теория тех, кто думает что ученики – это особый разряд посвященных верующих, обнаруживает свою несостоятельность. Большинство из них крестит всякого, кто исповедует веру в Иисуса, не ожидая, когда те достигнут высокого уровня „ученика”. Но если они действительно верят в то, что проповедуют, то должны крестить только достигших уровня ученичества, а таких среди них окажется очень немного.

Еще один удар по этой дьявольской теории: если ученики и верующие не одно и то же, тогда почему Иоанн пишет, что любовь к братьям является определяющим знамением рожденного свыше верующего (Иоан. 13:35)?

Происхождение этого ложного учения

В писании мы не видим разделения христиан на два класса – верующих и учеников. На чем же основывается такое мнение? Ответ таков: эта доктрина зиждется на лжеучении о спасении, которое утверждает, что требования, предъявляемые к ученичеству, противоречат спасению через благодать. Отсюда возникает вывод, что требования, предъявляемые к ученичеству, не являются требованиями, предъявляемыми ко спасению. Таким образом, получается, что верующий, спасенный через благодать, и которому гарантированы небеса, должен предпринять дополнительные шаги посвящения, чтобы стать учеником.

Смертоносная несостоятельность этого учения проявляется в свете Писания, которое неоднократно опровергает его. Что может быть яснее сказанного Иисусом в конце нагорной проповеди, после того, как Он перечислил ряд Своих заповедей?

„Не всякий, говорящий Мне: „Господи! Господи!”, войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного” (Матф. 7:21).

Очевидно, в этом и во многих других местах Писания Иисус ставит спасение в зависимость от послушания. Каким же образом уравновесить эти места писания с утверждением той же Библии, что спасение дается через благодать? Это достаточно просто. Бог, по Своей великой благодати, временно дает каждому возможность покаяться, уверовать, родиться свыше и получить силу, для того, чтобы жить в послушании Духу Святому. Итак, спасение – по благодати. Без благодати никто не смог бы спастись, потому что все согрешили. Грешники не могут заслужить спасения. Поэтому им нужна Божья благодать, чтобы спастись.

Божья благодать в отношении нашего спасения проявляется самыми различными способами. Она проявляется в смерти Иисуса на кресте, в Божьем призыве к нам через Евангелие, в привлечении нас ко Христу, в обличении нас в грехе, в дарованной возможности покаяться, в нашем перерождении и наполнении нас Духом Святым, в разрушении силы греха над нашими жизнями, в силе, данной нам для достижения святости, в наказании за грех и т.д. Ни одно из этих благословений не может быть заработано. Мы спасены благодатью от начала до конца.

Но в соответствии с Писанием, спасение приходит не только через благодать, но и через веру: „Благодатию вы спасены, через веру” (Еф. 2:8). Оба компонента необходимы и не исключают друг друга. Для спасения человека нужны и благодать, и вера. Бог простирает к нам Свою благодать, а мы отвечаем Ему верой. Настоящая вера проявляется в послушании Божьим заповедям. Как писал Иаков во второй главе своего послания, вера без дел мертва, бесполезна и не может спасти (см. Иак. 2:14-26).[4]

Истина заключается в том, что Божья благодать никогда никому не давала лицензии на грех. Правильнее сказать, что Божья благодать дает людям временную возможность покаяться и родиться свыше. После смерти уже нет возможности покаяться и возродиться свыше, поэтому Божья благодать больше не действует. Поэтому Его спасительная благодать временна.

Женщина, которую Иисус спас благодатью через веру

Идеальная иллюстрация спасения через благодать представлена в истории с женщиной, уличенной в прелюбодеянии. Иисус сказал ей: „И Я не осуждаю тебя (это – благодать, потому что она заслуживала осуждения); иди и впредь не греши” (Иоан. 8:11). Иисус отпустил ее на свободу, когда она заслуживала смерти. Но отпуская ее, Он предупредил: „Впредь не греши”. Именно эти слова Иисус говорит каждому грешнику в мире – „Я не осуждаю тебя. Ты заслуживаешь смерти и вечного осуждения в аду, но Я оказываю тебе милость. Но моя благодать временна, поэтому покайся. Перестань грешить сейчас, пока моя благодать не кончилась и ты не предстал перед судом как виновный грешник”.

Давайте представим, что женщина покаялась, пока Иисус говорил с ней. Если она покаялась, то была спасена благодатью через веру. Она была спасена благодатью, потому что, будучи грешницей, она никогда не смогла бы спастись без благодати. Она никогда не смогла бы сказать, что заработала свое спасение. Она была спасена через веру, потому что поверила в Иисуса и, следовательно, в то, что Он ей сказал. Она вняла Его предупреждению и отвернулась от греха, пока не стало слишком поздно. Всякий, по-настоящему верующий в Иисуса, покается, потому что Иисус предупреждал, что если люди не покаются, то погибнут (см. Лук. 13:3). Иисус также торжественно объявил, что только те, кто исполняет волю Отца, попадут на небеса (Матф. 7:21). Если человек действительно верит в Иисуса, то серьезно отнесется к Его предупреждениям.

Но давайте предположим, что прелюбодейка не раскаялась в своем грехе. Она продолжала грешить, а затем умерла и предстала перед судом Христовым. Представьте, что она говорит: „О, Иисус, я так рада, что наконец увидела Тебя! Я помню, как Ты не осудил меня за мой грех, когда меня привели к Тебе на земле! Конечно же, Ты все такой же милостивый. Ты не осудил меня тогда, не осудишь и сейчас!”

Как вы думаете, пригласит ли Иисус эту женщину на небеса? Ответ очевиден. Павел предупреждал: „Не обманывайтесь: ни блудники, … ни прелюбодеи, … Царства Божия не наследуют” (1 Кор. 6:9-10).

Все вышесказанное означает, что сказанное Иисусом является требованием к настоящей вере в Него, к вере, которая становится спасающей верой. И всякий, кто имеет спасающую веру, спасен благодатью через веру. Не существует никакого библейского основания для того, чтобы утверждать, что требования Иисуса к ученичеству не соответствуют требованиям ко спасению из-за того, что спасение приходит через благодать. Ученичество не является необязательным шагом для верующих, идущих на небеса. Наоборот: ученичество – это свидетельство о наличии истинной спасающей веры.[5]

Итак, для того, чтобы служитель был успешен в Божьих глазах, он должен правильно начать процесс воспитания учеников через проповедь истинного Евангелия, призывая людей к послушной вере. Когда служители продвигают лжеучение о том, что ученичество – это только дополнительный шаг посвящения для тех, кто и так уже практически на небесах, они противоречат Великому Поручению Христа и несут лжеевангелие, проповедуя ложную благодать. Только истинные ученики Христа практикуют спасающую веру и идут на небеса, как сказал Иисус: „Не всякий, говорящий Мне: „Господи! Господи!”, войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного” (Матф. 7:21).

Новое лжеевангелие

Из-за ложного понимания роли благодати в спасении современное Евангелие было лишено существенных библейских элементов, потому что они оказались несовместимыми с проповедью о благодати. Но лжехристианство может произвести только лжехристиан. Поэтому подавляющий процент „новообращенных” уже через несколько недель после того, как они „приняли Христа”, не приходит в церковь. Более того, многих из тех, кто приходят в церковь, невозможно отличить от невозрожденных людей, так как они ведут тот же образ жизни и совершают те же грехи, что и неверующие. Это происходит потому, что они на самом деле не верят в Господа Иисуса Христа и не были рождены свыше.

Один из тех существенных элементов, которого сегодня лишено современное Евангелие, это – требование раскаяться. Многие служители думают, что если они велят людям перестать грешить (как Иисус сказал женщине, уличенной в прелюбодеянии), то получится, что спасение дается не по благодати, а по делам. Но это неверно, так как Иоанн Креститель, Иисус, Петр и Павел провозглашали покаяние, как абсолютную необходимость для получения спасения. Если проповедь о покаянии каким-то образом отвергает Божью благодать, то Иоанн Креститель, Иисус, Петр и Павел тоже отвергали благодать. Однако они понимали, что Божья благодать дает людям временную возможность для покаяния, а не постоянную возможность грешить.

Центральной мыслью проповеди Иоанна Крестителя было покаяние (см. Лук. 3:1-18). Те, кто не покается, пойдут в ад (см. Матф. 3:10-12; Лук. 3:17).

Иисус проповедовал о покаянии с самого начала Своего служения (см. Матф. 4:17). Он предупреждал людей, что если они не покаются, то погибнут (см. Лук. 13:3, 5).

Когда Иисус послал двенадцать учеников проповедовать в различных городах, то „они пошли и проповедовали покаяние” (Марк. 6:12).

После своего воскресения Иисус сказал двенадцати нести весть о покаянии по всему миру, потому что это есть ключ, открывающий путь к прощению:

„И сказал им: так написано, и так надлежало пострадать Христу, и воскреснуть из мертвых в третий день, и проповедану быть во имя Его покаянию и прощению грехов во всех народах, начиная с Иерусалима” (Лук. 24:46-47).

Апостолы послушались повеления Иисуса. Когда Петр проповедовал в День Пятидесятницы, обличенные слушатели поняли, Кого они недавно распяли, и спросили Петра, что им теперь делать. И он сказал им, что в первую очередь они должны покаяться (см. Деян. 2:38).

Вторая публичная проповедь Петра в притворе Соломоновом была похожа на первую. Грехи не могут быть изглажены без покаяния:[6]

„Итак, покайтесь и обратитесь, чтобы загладились грехи ваши” (Деян. 3:19).

Когда Павел предстал перед царем Агриппой, то заявил, что его Евангелие всегда содержало весть о покаянии:

„Поэтому, царь Агриппа, я не воспротивился небесному видению, но сперва жителям Дамаска и Иерусалима, потом всей земле Иудейской и язычникам проповедовал, чтобы они покаялись и обратились к Богу, делая дела, достойные покаяния” (Деян. 26:19-20).

В Афинах Павел предупредил своих слушателей о том, что каждый из них предстанет пред судом Христовым и те, кто не покается, не будут готовы к тому дню:

„Итак, оставляя времена неведения, Бог ныне повелевает людям всем повсюду покаяться, ибо Он назначил день, в который будет праведно судить вселенную, посредством предопределенного Им Мужа, подав удостоверение всем, воскресив Его из мертвых” (Деян. 17:30, 31).

В своей прощальной проповеди ефесянам, Павел упоминает покаяние наряду с верой, как существенную часть своего послания:

„Я не пропустил ничего.., возвещая Иудеям и Еллинам покаяние пред Богом и веру в Господа нашего Иисуса Христа” (Деян. 20:20,21).

Всего вышеперечисленного должно быть достаточно для того, чтобы убедить любого в том, что если необходимость покаяния не проповедана, то и настоящее Евангелие не проповедано. Отношения с Богом начинаются с покаяния. Без него нет прощения грехов.

Искаженное понимание покаяния

Даже несмотря на такое количество доказательств в Писании, некоторые служители все еще находят способ отрицать необходимость покаяния, приспосабливая истинный смысл сказанного к своему ложному пониманию Божьей благодати. По их определению, покаяние – это просто изменение понимания о том, кто такой Иисус, которое необязательно воздействует на изменение поведения человека.

Чего же ожидали от людей проповедники Нового Завета, когда предлагали им покаяться? Призывали ли они людей просто к изменению отношения к Иисусу или все-таки призывали их изменить свое поведение?

Павел верил, что истинное покаяние требовало изменения поведения. Мы уже читали о том, как он свидетельствовал перед царем Агриппой:

„Я не воспротивился небесному видению, но сперва жителям Дамаска и Иерусалима, потом всей земле Иудейской и язычникам проповедовал, чтобы они покаялись и обратились к Богу, делая дела, достойные покаяния” (Деян. 26-19, 20).

Иоанн Креститель тоже верил, что покаяние – это больше, чем просто изменение точки зрения относительно некоторых вопросов в области теологии. Когда обличенные им слушатели ответили на призыв покаяться и спросили, что им теперь делать, он перечислил им ряд вещей, в которых они должны были изменить свое поведение (см. Лук. 3:3, 10-14). Он так же обличал фарисеев и саддукеев за внешние признаки покаяния и предупреждал их об адском пламени в случае, если они не покаются по-настоящему:

„Порождения ехиднины! Кто внушил вам бежать от будущего гнева? Сотворите же достойный плод покаяния… Уже и секира при корне дерев лежит: всякое дерево, не приносящее доброго плода, срубают и бросают в огонь” (Матф. 3:7-10).

Иисус проповедовал то же послание о покаянии, что и Иоанн (см. Матф. 3:2; 4:17). Он говорил, что Ниневия покаялась от проповеди Ионы (см. Лук 11:32). Всякий, кто когда-либо читал книгу Ионы, знает, что ниневитяне сделали гораздо больше, чем просто изменили свое мышление. Они так же изменили свой образ действий, отвернувшись от греха. Иисус называет это покаянием.

Библейское покаяние – это добровольное изменение поведения в ответ на настоящую веру, рожденную в сердце. Когда служитель проповедует Евангелие, не упоминая о необходимости изменения поведения, что является признаком покаяния, то он, фактически, действует наперекор видению Христа в отношении Своих учеников. Более того, он обольщает своих слушателей, говоря им что они могут спастись без покаяния и обрекает их на осуждение, если они верят ему. Он работает на сатану против Бога, осознает он это или нет.

Если служитель намерен воспитывать учеников как повелел Иисус, то он должен правильно начать этот процесс. Если он не проповедует истинное Евангелие, призывающее людей к покаянию и послушной вере, то его служение потерпит крах, не смотря на успех в глазах людей. У него может быть большая церковь, но он строит ее из дерева, сена и соломы и качество его работы будет проверено в будущем при прохождении через огонь (см. 1 Кор. 3:12-15).

Иисус призывает к посвящению

Иисус не только призывал неспасенных людей отвернуться от греха, но и предлагал им принять немедленное решение следовать за Ним. Он никогда не предлагал дешевого спасения, как это часто делается сегодня. Он никогда не предлагал людям „принять” Себя, обещая им прощение, чтобы затем они решили по своему желанию, слушаться им Его, или нет. Иисус требовал, чтобы самый первый шаг был шагом посвящения от всего сердца.

Грустно признавать, что призыв Иисуса следовать за Ним, не считаясь с ценой, часто просто-напросто игнорируется исповедующими христианами. Или если этот призыв и признается, как правильный и направленный на углубление отношений с Богом, то в их умах все равно сидит убеждение, что они вправе принимать его или отвергать по своему выбору. И в большинстве случаев они его отвергают.

Давайте рассмотрим один из призывов Иисуса ко спасению, который часто истолковывается, как призыв к более глубокому хождению, якобы адресованный к уже спасенным людям:

„И, подозвав народ с учениками Своими, сказал им: кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, и возьми крест свой, и следуй за Мною. Ибо кто хочет душу свою сберечь, тот потеряет ее, а кто потеряет душу свою ради Меня и Евангелия, тот сбережет ее. Ибо какая польза человеку, если он приобретет весь мир, а душе своей повредит? Или какой выкуп даст человек за душу свою? Ибо кто постыдится Меня и Моих слов в роде сем прелюбодейном и грешном, того постыдится и Сын Человеческий, когда приидет в славе Отца Своего со святыми Ангелами” (Марк 8:34-38).

Кому адресованы эти слова? К неспасенным или к наиболее посвященным верующим? Если мы будем честно читать, то ответ очевиден.

Во-первых, заметьте, что множество народа, с которым говорил Иисус, состояло из народа и учеников (стих 34). Естественно, весь народ не был его учениками. Он намеренно говорил об этом в их присутствии. Он хотел, чтобы все – и случайные прохожие и серьезные последователи – слышали то, что Он сейчас скажет. Заметьте, что Он начал со слова „кто” (стих 34), что означает, что Его слова относились ко всем.

Если мы продолжим читать, то станет еще яснее, к кому обращался Иисус. Если говорить конкретно, то Его слова были обращены к каждому, кто желает: 1) следовать за Ним, 2) спасти свою жизнь, 3) не потерять свою душу и 4) быть среди тех, кого Он не постыдится, „когда приидет в славе Отца Своего со святыми Ангелами”. Эти четыре пункта представляют людей, желающих спастись. Существуют ли спасенные люди, не желающие следовать за Иисусом и спастись? Существуют ли истинные верующие, которые потеряют свои души, те, кто стыдятся Иисуса и Его слов и кого устыдится Иисус по своем возвращении? Очевидно, что в данном месте писания Иисус говорил о достижении вечной жизни.

Обратите внимание на слово „ибо”, повторяющееся несколько раз. Это значит, что каждая последующая мысль строится на предыдущей. Каждое предложение в этом отрывке должно рассматриваться в свете других. Держа эту мысль в уме, давайте проанализируем слова Иисуса – предложение за предложением.

Первое предложение

„Кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, и возьми крест свой, и следуй за Мною” (Марк 8:34).

Снова напомню, что слова Иисуса были адресованы к каждому, кто желает пойти за Ним, к каждому, кто хочет быть Его последователем. Это единственный тип взаимоотношений, который Иисус предлагает с самого начала.

Многие желают быть Его друзьями, не становясь Его последователями, но такой возможности не существует. Иисус никого не считал Своим другом, если тот не следовал за Ним. Однажды Он сказал: „Вы друзья Мои, если исполняете то, что Я заповедую вам” (Иоан. 15:14).

Многие хотели бы быть Его братьями, не являясь Его последователями, но опять-таки, такой возможности не существует. Он никого не считает Своим братом, если тот не послушен Ему: „Кто будет исполнять волю Отца Моего Небесного, тот Мне брат, и сестра, и матерь” (Матф. 12:50).

Многие хотят быть с Иисусом на небесах, не будучи Его последователями, но Иисус дал понять, что и это невозможно. На небо идут только те, кто послушен: „Не всякий, говорящий Мне: „Господи! Господи!”, войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного” (Матф. 7:21).

В рассматриваемом предложении Иисус объяснил желающим следовать за ним, что они не смогут это сделать, если не отвергнут себя. Они должны отложить свои желания в сторону, подчинив их Его воле. Самоотречение и подчинение являются основой следования за Иисусом. Вот что значит „взять свой крест”.

Второе предложение

Второе предложение, произнесенное Иисусом, делает значение первого предложения еще яснее:

„Ибо кто хочет душу свою сберечь, тот потеряет ее, а кто потеряет душу свою ради Меня и Евангелия, тот сбережет ее” (Марк. 8:35).

Предложение начинается со слова „ибо”, а это значит, что оно является продолжением предыдущего и вносит дополнительную ясность. Здесь Иисус противопоставляет двух людей, тех самых, что и в предыдущем предложении – того, который отречется себя, возьмет крест и последует за Ним, и другого, который ничего этого не сделает. Теперь они противопоставляются как один, который отдает свою жизнь ради Христа и Евангелия, а другой – нет. Если обратить внимание на связь между двумя предложениями, видно, что не отвергающий себя в первом предложении соответствует тому, кто хочет сохранить свою жизнь, но теряет ее. А тот, который в первом предложении отвергает себя, соответствует тому, кто отдает свою жизнь, но, в конечном счете, спасает ее.

Иисус не говорил о потере и приобретении жизни в физическом смысле. Последующие предложения показывают, что Иисус имел в виду вечное приобретение и вечную потерю. В похожем месте писания, записанном в Евангелии от Иоанна 12:25, говорится: „Любящий душу свою погубит ее; а ненавидящий душу свою в мире сем сохранит ее в жизнь вечную”.

Человек в первом предложении, который не хотел отвергнуть себя, – это тот же самый человек из второго предложения, который хотел сохранить свою жизнь. Значит можно сделать вывод, что „сохранить свою жизнь” – значит сохранить свои планы относительно своей жизни. Это становится еще яснее при рассмотрении человека, отдающего свою жизнь ради Христа и Евангелия. Это тот, кто отвергает себя, берет свой крест, отменяет свои планы и живет ради исполнения и продвижения планов Христа и распространения Евангелия. Это тот, кто, в конце концов, сохранит свою жизнь. Человек, стремящийся в первую очередь угодить Христу, а не себе, обретет счастье на небесах, а тот, кто угождает себе, окажется несчастным в аду, потеряв всякую свободу следования своим собственным планам.

Третье и четвертое предложения

Теперь третье и четвертое предложения:

„Ибо какая польза человеку, если он приобретет весь мир, а душе своей повредит? Или какой выкуп даст человек за душу свою?” (Марк. 8:36-37).

Мы рассмотрели человека, не желающего отвергнуть себя. Также он хочет сохранить свою жизнь, но, в конце концов, теряет ее. Теперь он предстает перед нами как человек, желающий следовать за тем, что предлагает ему этот мир, и в конце концов губит свою душу. Иисус обличает глупость этого человека, сравнивая цену его души с ценой мира. Это не поддается сравнению. Теоретически человек мог бы приобрести все, что есть в мире, но, если после этого он навсегда отправляется в ад, то совершает жесточайшую из всех возможных ошибок.

Из третьего и четвертого предложения мы видим, что мешает людям отвергнуть себя и стать последователями Христа. Это желание самоудовлетворения, исходящее от мира. Движимые любовью к себе, они отказываются идти за Христом и ищут удовлетворения своих греховных удовольствий, с которыми, из любви ко Христу, борются Его истинные последователи. Пытающиеся приобрести все ,что есть в этом мире, преследуют богатство, власть и престиж, в то время как истинные последователи Христа ищут в первую очередь Его Царства и Его праведности. Последние относятся к любому богатству, силе или престижу, как ко временно вверенным им Богом вещам, с тем, чтобы правильно и неэгоистично использовать их для Его славы.

Пятое предложение

Наконец, мы дошли до пятого предложения в рассматриваемом нами месте Писания. Еще раз обратите внимание на то, как оно связано с предыдущими предложениями словом „ибо”:

„Ибо кто постыдится Меня и Моих слов в роде сем прелюбодейном и грешном, того постыдится и Сын Человеческий, когда приидет в славе Отца Своего со святыми Ангелами” (Марк. 8:38).

Перед нами все тот же человек, не отвергающий себя, живущий по своим планам, откликающийся на предложения мира сего и, в конечном счете, теряющий жизнь и губящий свою душу. Теперь он охарактеризован как человек, стыдящийся Христа и Его слов. Его стыд происходит из неверия. Если бы Он действительно верил, что Иисус – Божий Сын, то он без сомнения не устыдился бы ни Его самого, ни Его слов. Но он является представителем „прелюбодейного и грешного рода”, а Иисус устыдится его, когда придет. Очевидно, что Иисус не имеет ввиду спасенного человека.

Какой же следует вывод? Рассмотренное место Писания не может считаться призывом к более посвященной жизни, адресованным к тем, кто уже идет на небо. Очевидно, что здесь объясняется путь спасения путем сравнения тех, кто действительно спасен, и тех, кто не спасен. Истинно спасенный человек верит в Господа Иисуса Христа и отвергает себя ради Него, тогда как неспасенный человек не имеет веры, выражающейся в послушании.

Призыв к посвящению

Давайте рассмотрим еще один призыв Иисуса к посвящению, который есть ни что иное, как призыв ко спасению:

„Придите ко Мне все труждающиеся и обремененные, и Я успокою вас; возьмите иго Мое на себя и научитесь от Меня, ибо Я кроток и смирен сердцем, и найдете покой душам вашим; ибо иго Мое благо, и бремя Мое легко” (Матф. 11:28-30).

Евангелисты используют это место писания на своих служениях для призыва к спасению. Здесь Иисус говорит о покое для „труждающихся и обремененных”. Он не говорит о физическом покое для тех, кто физически устал, но речь идет об отдыхе их души. Неспасенные люди обременены чувством вины, страха и греха, и когда они доходят до изнеможения из-за этого, то становятся хорошими кандидатами для спасения.

Если такие люди хотят принять предлагаемый Иисусом покой, они должны действовать в соответствии с Его инструкциями. Они должны придти к нему и взять на себя Его иго (бремя).

Учителя лжеблагодати часто искажают очевидный смысл выражения „взять иго Иисуса”. Некоторые говорят, что речь шла о хомуте, надетом на Его шею, и именно поэтому Он сказал „Мое иго”. Вдобавок говорят, что речь шла о двойном хомуте, в котором вторая половина пустая, что она ждет, пока мы вставим в нее свою шею, и что Иисус обещает тянуть это бремя сам, так как сказал что Его иго легко. По этому учению получается, что мы просто должны стоять верой в одной упряжке с Иисусом, позволяя Ему сделать всю работу по нашему спасению, а сами будем наслаждаться всеми благословениями, данными нам по благодати! Такое истолкование, конечно же, достаточно натянуто.

Но когда Иисус говорил об уставших людях, которые должны взять Его иго, Он имел в виду, что они должны покориться Ему, сделать Его своим начальником, позволить ему направлять их жизнь. Вот почему Иисус сказал, что мы должны взять Его иго и научиться от Него. Неспасенные люди – как дикие быки, идущие своим собственным путем и управляющие своими жизнями. Когда они принимают иго Иисуса, они отдают весь контроль Ему. И причина, по которой Его иго – благо и бремя легко, состоит в том, что Он дает нам силу к послушанию Ему через Духа Святого, живущего в нас.

Таким образом, мы видим, что Иисус снова призывает изможденных и уставших людей ко спасению через подчинение и признание Его как Господа.

Подведение итогов

Все вышесказанное говорит о том, что по-настоящему успешный служитель – это тот, кто послушен заповеди Христа о воспитании учеников, и который понимает, что покаяние, посвящение и ученичество не являются возможностями, предлагаемыми на выбор. Они, скорее, являются выражением наличия спасающей веры. Следовательно, успешный служитель – это тот, кто проповедует неспасенным людям библейское Евангелие. Он призывает их покаяться, следовать за Иисусом и не уверяет непосвященных в их спасении.

[1] Это определение следует из прочитанного нами в 28:18-20, Иоан. 8:31-32; 13:25, 15:8 и Лук. 14:25-33.

[2] Ученики упоминаются в Деян. 6:1, 2, 7; 9:1, 10, 19, 25, 26, 36, 38; 11:26, 29; 13:52; 14:20, 21, 22, 28; 15:10; 16:1; 18:23, 27; 19:1, 9, 30; 20:1, 30; 21:4, 16. Верующие упоминаются только в Деян. 5:14; 10:45 и 16:1. В Деян. 14:21, например, Лука пишет: „Проповедав Евангелие сему городу и приобретя довольно учеников…” Это значит, что когда Павел и Варнава проповедовали Евангелие, люди становились учениками немедленно, а не позднее, по желанию.

[3]Данное место писания так же изобличает современную практику уверения новообращенных в их спасении. Иисус не уверял исповедующих новообращенных в том, что они спасены только потому, что помолились короткой молитвой обращения и выразили на словах свою веру. Наоборот, Он учил их проверять истинность своего исповедания.

[4] Более того, в противовес тем, кто говорит что мы спасаемся только верой, независимо от дел, Иаков говорит, что мы не спасаемся верой, которая не имеет дел: „Видите ли, что человек оправдывается делами, а не верою только?” Истинная вера никогда не может не сопровождаться делами.

[5] Важно так же осознать, что Павел так часто говорил о спасении через благодать, а не через дела, потому что ему приходилось постоянно сражаться с законниками того времени. Павел не собирался корректировать тех, кто считал, что святость необходима для того, чтобы пойти на небеса. Он сам верил и утверждал это. Скорее всего, он писал для тех, кто не имел никакого понятия о Божьей благодати в спасении и не видел причины для смерти Иисуса. Многие считали, что язычники не могут спастись, потому что они не имели понятия о возможности спасения от Бога через благодать. Некоторые думали, что обрезание, ритуалы и соблюдение закона (который они, кстати, не соблюдали) давали право на спасение и, таким образом, они аннулировали необходимость в смерти Иисуса на кресте.

[6] Так же, когда Бог открыл Петру, что язычники будут спасаться через веру, Петр сказал в доме у Корнилия: „Истинно познаю, что Бог нелицеприятен, но во всяком народе боящийся Его и поступающий по правде приятен Ему” (Деян. 10:34,35). Петр также сказал в Деян. 5:32 что Бог дает Духа Святого „повинующимся Ему”. Во всех настоящих христианах живет Дух Святой (см. Рим. 8:9; Галл. 4:6).

Rozważając (w poprzednim rozdziale) dwa pierwsze przykłady Bożych prób (Adama oraz Abrahama), zdobyliśmy nieco zrozumienia na temat Bożych powodów, jakie się za nimi kryją, a mianowicie, że Bóg chce wiedzieć, co jest w sercach ludzi. Próby przez jakie przeszedł zarówno Adam jak i Abraham nie są jednak jedynymi ilustracjami tej prawdy. Pismo naucza na przykład o Królu Ezechiaszu: „Bóg opuścił go, wystawiając go w ten sposób na próbę, aby ujawniły się w pełni zamiary jego serca.” (2 Krn 32:31, dodano podkreślenie).

Wersety takie jak ten powyższy, często powodują, że uważni Chrześcijanie podnoszą brwi ze zdziwieniem: „skoro Bóg wie już wszystko, jak może zatem sprawdzać, co jest w czyimś sercu?”

Odpowiedź na to pytanie jest naprawdę prosta. Bóg zdecydowanie wie wszystko, co można wiedzieć. Jeśli jednak człowiek wolnej woli nie zostanie wypróbowany, nie ma czego wiedzieć. Dopiero po tym, kiedy przejdzie próbę i zareaguje na nią, można coś wiedzieć.

Z pewnością w wiecznej przeszłości, Bóg mógł spojrzeć naprzód w czasie i zobaczyć reakcje ludzi wolnej woli na ich próby. O ile jednak ów ludzie wolnej woli, nie zostaliby wypróbowani w pewnym momencie w czasie, nie było by nic, na co Bóg mógłby spojrzeć w przyszłość i zobaczyć. Stąd, aby Bóg mógł przewidzieć wynik czyjejś próby, człowiek ten musi być poddany próbie w jakimś momencie w czasie. To właśnie dlatego Bóg może powiedzieć po czyjejś próbie (tak jak to uczynił po tym, jak wypróbował Abrahama) „teraz wiem”. Próba wyjawia jej wynik i kiedy już on istnieje, istnieje coś, co Bóg może przewidzieć. Bez próby i jej wyniku, nie ma niczego, co Bóg mógłby wiedzieć bądź przewidzieć. Przewidywanie wydarzeń z góry nakłada założenie, że istnieje wydarzenie do przewidzenia!

Próby Izraela

Rozważmy kilka kolejnych przykładów postaci biblijnych, które Bóg wypróbowywał. W tym rozdziale, udamy się w podróż ze starożytnymi Izraelitami do Ziemi Obiecanej, gdzie napotykali oni na kilka zamierzonych przez Boga prób. W trakcie tej drogi znajdziemy także ich zastosowanie w naszym życiu.

Opowieść o podróży Izraelitów z Egiptu do Kanaan nie jest jedynie opisem historycznym, ale także symbolem naszej własnej drogi duchowej, naszego wzrostu w Chrystusie. Dla przykładu, Izraelici zostali wybawieni od anioła zniszczenia dzięki pokropieniu nad ich drzwiami pasma z krwi paschalnego baranka. Podobnie zostaliśmy wybawieni od gniewu Bożego krwią Chrystusa, który jest w Nowym Testamencie określany jako „nasza Pascha” czy „Baranek Boży” (zobacz Wj 12:7-13).

Izraelici zostali wybawieni z niewoli oraz królestwa zła, tak samo jak my zostaliśmy wybawieni z niewoli grzechu, Szatana, śmierci duchowej, oraz królestwa ciemności.

Izraelici przeszli przez Morze Czerwone, o którym Nowy Testament naucza jako o odpowiadającemu nam chrztowi w wodzie (zobacz 1 Kor 10:2).

Gdy Izraelici stali na drugim brzegu Morza Czerwonego i widzieli ciała żołnierzy Faraona wyrzucane na brzeg, wiedzieli, że potęga ich prześladowcy została zniszczona. Tak samo my powinniśmy uświadomić sobie, że moc i władza Szatana nad naszym życiem została unieważniona.

To tylko kilka podobieństw pomiędzy „kościołem na pustyni” (zobacz Dz 7:38), a kościołem dzisiaj. A ponieważ Bóg nigdy się nie zmienia, możemy nauczyć się tego, jak Bóg działa w naszym życiu, studiując Jego relacje z ludźmi Izraela. Bóg wciąż wystawia na próby Swój lud podczas ich podróży do „ziemi obiecanej”.

Bóg ich wyprowadził aby ich wprowadzić

Bóg nie tylko wyprowadził Izrael z Egiptu, Jego zamiarem było także zabranie ich do miejsca przeznaczenia – obiecanej ziemi Kanaan. Kanaan nie jest jednak symbolem nieba w nowym przymierzu wierzących, ponieważ w niebie nie będzie walk do wygrywania. Nie ma tam także żadnych „ziemskich gigantów”. Ziemie Kanaan lepiej reprezentują zatem nasz wzrost w wierze i nasze dojście do pełnej dojrzałości w Chrystusie. Nie bądźmy zatem usatysfakcjonowani tylko wyjściem z Egiptu – tak jak niektórzy starsi święci, którzy mówią: „Zostałem zbawiony trzydzieści pięć lat temu! Jakiż to był dzień! Módlcie się wszyscy za mnie, abym wytrzymał do końca”.

Bóg wybawił nas z czegoś, aby nas w coś zaprowadzić. Rośnijmy zatem w Chrystusie i chodźmy w dobrych uczynkach, jakie dla nas Bóg przygotował (zobacz Ef 2:10). Naszym celem jest to, abyśmy stali się tacy jak Jezus oraz abyśmy byli gotowi stanąć przed Nim pewnego dnia.

Boży plan

Kiedy zaczniemy podążać śladami ludu Izraelskiego z Egiptu do Kanaan, zauważcie, że Mojżesz nie używał sygnału GPS do znajdywania najlepszej drogi do ziemi obiecanej. Sam Bóg prowadził Swój lud zgodnie z Jego boską drogą. Nikt także nie miał co do tego wątpliwości:

A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadzić drogą, podczas nocy zaś jako słup ognia, aby im świecić, żeby mogli iść we dnie i w nocy. Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku we dnie ani słup ognia w nocy (Wj 13:21-22).

Zwróćcie także uwagę, że Pan miał przynajmniej jeden dobry powód, dla którego wybrał tę drogę, by nią prowadzić lud Izraela:

Gdy faraon uwolnił lud, nie wiódł go Bóg drogą prowadzącą do ziemi filistyńskiej, chociaż była najkrótsza. Powiedział bowiem Bóg: “Żeby lud na widok czekających go walk nie żałował i nie wrócił do Egiptu” (Wj 13:17).

Bóg wiedział, że Izraelici nie byli jeszcze gotowi, aby zmierzyć się z kimkolwiek w bitwie. Ale czy było to dlatego, że nie mieli oni zorganizowanego wojska czy odpowiedniej broni? Nie, ponieważ w późniejszych walkach, Bóg wyraźnie pokazuje swojemu ludowi, że może dać im zwycięstwo nad wrogiem wbrew wszelkim przeciwnościom. Tak naprawdę, Bóg czasem nawet zwiększał szanse przeciwko Swojemu ludowi (tak jak w historii o Gedeonie).

Prostym powodem, dla którego Izraelici nie byli jeszcze gotowi do walki z Filistyńczykami, była ich wciąż słaba wiara w Boga. Spotkanie się z armią Filistyńczyków mogło wypełnić ich strachem. Bóg zatem prowadził Swój lud małej wiary drogą, która zapobiegła ich spotkaniu z Filistyńczykami.

Bóg wiedział, że jeśli Jego lud miał posiąść Ziemię Obiecaną, będzie potrzebował wzrostu w wierze, ponieważ stanie przed ogromnymi wrogami w Kanaan. Wszystkie ich walki miały być wygrane poprzez wiarę. Kiedy Izraelici w końcu posiedli Kanaan, nie było to dzięki ich sile, ale dzięki ich zaufaniu w Boga:

Ty własną ręką wygnałeś pogan, a ich zasadziłeś, starłeś narody, a im dałeś przestrzeń. Bo nie zdobyli kraju swoim mieczem ani ich nie ocaliło własne ramię, lecz prawica i ramię Twoje, i światło Twego oblicza, boś ich umiłował (Ps 44:3).

Boże sposoby budowania wiary

Postaw się na miejscu Boga. Jeśli byłbyś Nim i posiadałbyś grupę trzech milionów ludzi, dla których chciałbyś wzrostu w wierze, jak byś tego dokonał? Wiesz dokładnie co byś zrobił. Poprowadziłbyś ich do jakichś drobnych trudności, gdzie mieliby okazję tobie zaufać. Potem wyprowadziłbyś ich z problemu, mając nadzieję, że ich zaufanie do ciebie by wzrosło. I to jest właśnie to, co Bóg uczynił zaraz po wyjściu Izraela. Poprowadził Swój lud nad brzegi Morza Czerwonego, gdzie zostali uwięzieni. Nie mieli sposobności ucieczki przed zbliżającą się armią Faraona i wyglądało to, jakby mieli zostać tam zamordowani.

Bardzo interesujące jest spojrzenie na dramat Morza Czerwonego z dwóch punktów widzenia: Boga oraz Izraelitów. Zauważcie przede wszystkim, że nie ma wątpliwości, co do tego, że to Bóg poprowadził Izraelitów w te szczególne miejsce, w którym mieli rozbić obóz nad brzegami Morza Czerwonego:

Pan przemówił do Mojżesza tymi słowami: Rozkaż Izraelitom, niech zawrócą i niech rozbiją obóz pod Pi-Hachirot pomiędzy Migdol a morzem, naprzeciw Baal-Sefon. Rozbijcie namioty naprzeciw tego miejsca nad morzem (Wj 14:1-2).

Nie ma także wątpliwości, że Bożym celem w udzieleniu tych specyficznych instrukcji było zwabienie Faraona. Bóg chciał, aby Egipski despota myślał, że Izraelici są zdezorientowani, zagubieni na pustkowiu i strategicznie podatni na atak. W następnych wersetach Księgi Wyjścia, Bóg mówi:

Faraon powie wtedy: „Izraelici zabłądzili w kraju, a pustynia zamknęła im drogę.” Uczynię upartym serce faraona, i urządzi pościg za wami. Wtedy okażę potęgę moją nad faraonem i nad całym jego wojskiem. Poznają wówczas Egipcjanie, że Ja jestem Pan (Wj 14:3-4).

Widzimy zatem Boże spojrzenie z lotu ptaka na całą sytuację. Bóg postawił lud Izraela w trudnej sytuacji wyłącznie po to, by dokonać cudownego wybawienia w ich sprawie i przyniesienia chwały Swojemu imieniu.

Przetestujmy zatem siebie samych przez pryzmat próby Izraela nad Morzem Czerwonym. Jeśli byłbyś w sytuacji Izraela, co byś uczynił? Czy radowałbyś się, widząc zbliżającą się armię Faraona, wierząc, że Bóg w twojej sprawie zaraz uczyni cud? A może zareagowałbyś tak jak Izraelici, gdy wzięli pod uwagę ich kłopotliwe położenie:

A gdy się zbliżył faraon, Izraelici podnieśli oczy, a ujrzawszy, że Egipcjanie ciągną za nimi, ogromnie się przerazili… Rzekli do Mojżesza: „Czyż brakowało grobów w Egipcie, że nas tu przyprowadziłeś, abyśmy pomarli na pustyni? Cóż za usługę wyświadczyłeś nam przez to, że wyprowadziłeś nas z Egiptu?… Lepiej bowiem nam było służyć im, niż umierać na tej pustyni” (Wj 14:10-12).

Izraelici zatem nie przeszli swojej pierwszej próby. Nawet wówczas, kiedy wszystkim wydawało się, że umrą tamtego dnia, Bóg mimo wszystko rozdzielił Morze Czerwone i przeszli po suchym lądzie. Oczywiście, nawet to wymagało po ich stronie wiary, zgodnie z tym co przekazuje nam List do Hebrajczyków 11:29: „Przez wiarę przeszli Morze Czerwone jak po suchej ziemi”

Chodzić z wiarą – dosłownie

Czy możesz sobie wyobrazić przechodzenie po dnie Morza Czerwonego, kiedy po obu twoich stronach widzisz spiętrzone ściany wody i w jakiś sposób ta woda do ciebie nie dociera? Ja zawsze wyobrażam sobie dwóch Izraelitów, idących jeden za drugim przez szczelinę, podczas, gdy jeden z nich mówi do drugiego: „Niesamowite! Czy masz jakiś pomysł na to, w jaki sposób ta woda jest powstrzymywana?”. A drugi za nim odpowiada: „Nie wiem, kolego, ale czy mógłbyś iść trochę szybciej?”.

Oto interesujące pytanie: dlaczego Bóg rozdzielił Morze Czerwone zamiast wybudować na nim szybko mostu? Albo dlaczego po prostu nie sprawił, by Izraelici przefrunęli na drugą stronę brzegu? Z pewnością Bóg mógłby uczynić każde z powyższych. Dlaczego zatem tego nie zrobił? Przypuszczam, że to właśnie wymagało Jego udziału w budowaniu ich wiary. Bóg chciał, by Izraelici zaufali Mu w czasie przechodzenia na drugą stronę brzegu, by ufali, że Bóg nie pozwoli na to, aby wezbrane wody zalały ich.

Po takim doświadczeniu, Izraelici powinni mieć nieco większą ufność w Bogu, zdając sobie sprawę, że nic nie jest dla Niego niemożliwe. Powinni nauczyć się, że można zaufać Jego słowu niezależnie od tego jak niemożliwe wydają się okoliczności.

Czy widzisz jak odnosi się to do nas? Bardzo możliwe, że Bóg może zaprowadzić nas do sytuacji, w których wydaje nam się, jakbyśmy byli uwięzieni, bez ludzkiego sposobu na ucieczkę. Pan nie chce, byśmy kwestionowali Go czy narzekali – On chce, abyśmy Mu zaufali i radowali się wierząc, że może nas wybawić dzięki Swojej mocy.

Biblia mówi nam, że bez wiary niemożliwe jest podobać się Bogu (zobacz Hbr 11:6). Co oznacza „mieć wiarę”? To znaczy trzymać Boga za słowo, ufać Mu niezależnie od świadectwa innych osób lub czegokolwiek innego. Musimy jednak pamiętać o tym, że gdyby nie było testów i prób, wiara nie byłaby potrzebna. Większość cudów w Biblii zaczynało się bowiem od problemów.

Czy jesteś „marudzącym Izraelitą”? Lekarstwo dla siebie możesz znaleźć w Liście do Filipian 4:4: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!”

Kiedy narzekamy, odzwierciedlamy brak wiary. Jeśli Bóg pozwala, by jakieś trudności stanęły na naszej drodze, tak samo jak Bóg pozwolił na to Swojemu ludowi nad Morzem Czerwonym, to z Jego punktu widzenia, jest to tylko po to, aby w twojej sprawie mógł uczynić cud. Obecne trudności są zatem wspaniałymi okazjami do czynienia cudów, a jednym z nich jest bez wątpienia twój wzrost duchowy.

Jeśli nie przejdziesz pierwszej próby…

Lud Izraela oczywiście nie przeszedł pierwszej próby nad brzegiem Morza Czerwonego. Psalm 106:7 komentuje: „Ojcowie nasi w Egipcie nie pojęli Twych cudów, nie pamiętali ogromu łask Twoich, lecz zbuntowali się przeciw Najwyższemu nad Morzem Czerwonym”.

Bóg nie poddaje się łatwo. Jeden rozdział Biblii dalej i tylko trzy dni później, prowadzi On Izraelitów do nowego miejsca, w którym będą mieli okazję znów Mu zaufać. Chmura prowadzi ich na pustynię, gdzie po trzech dniach wyczerpują się ich zapasy wody:

Szli trzy dni przez pustynię, a nie znaleźli wody. I przybyli potem do miejscowości Mara, i nie mogli pić wód, gdyż były gorzkie; przeto nadano temu miejscu nazwę Mara. Szemrał lud przeciw Mojżeszowi i mówił: Cóż będziemy pili? Mojżesz wołał do Pana, a Pan wskazał mu drewno. Wrzucił on je do wody, i stały się wody słodkie. Tam Pan ustanowił dla niego prawa i rozporządzenia i tam go doświadczał (Wj 15: 22b-25, dodano podkreślenie).

Czy kiedykolwiek czułeś się spragniony, bez sposobu na ugaszenie twojego pragnienia? Istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie, ponieważ większość z nas ma wiele łatwo dostępnej wody czy innych napojów. Wyobraź sobie jednak, że jesteś jednym z Izraelitów, któremu kończą się zapasy wody. Twoje usta są wyschnięte, a w zasięgu wzroku nie widać ani kropli wody. W każdym z kierunków wszystko, co widzisz to piach i kamienie. Jesteś wyczerpany od chodzenia. Twoje dzieci domagają się wody, a słońce na pustyni praży coraz mocniej.

Nagle ktoś zauważa pole zieleni na horyzoncie. Czy to fatamorgana czy oaza? Każdy przyspiesza tempo kroku, zwłaszcza kiedy zauważają, że Boża chmura podąża w kierunku odległej zieleni. Zaraz potem trzy miliony pełnych nadziei ludzi, ściga się z tobą do czegoś, co z pewnością musi być oazą. Jedna z osób na czele krzyczy: „Jezioro!” i crescendo radości rośnie od odgłosów wielu mocno zadyszanych i sapiących ludzi. Pierwszy, który dociera do wody, układa usta do picia z jej powierzchni, jakby w oczekiwaniu prosto ze snu – ale nagle wypluwa wodę z grymasem. Woda jest zepsuta, niezdatna do picia. Z oczami pełnymi zdziwienia, tłumy ludzi patrzą zadyszani w kierunku nieba.

Nie możemy nie zwrócić uwagi na fakt, że to Bóg poprowadził Swój lud do tych wód, o których wiedział, że są niezdatne do picia, jeszcze zanim dotarli do nich Izraelici. Dlaczego zatem Bóg zaprowadził ich do gorzkich wód Mary?

Już przeczytaliśmy odpowiedź na te pytanie w wersecie 25. Bóg wystawił ich na próbę. Bóg chciał wiedzieć: „Czy Mój lud zaufa Mi w tej sytuacji? Czy podniosą swe ręce i będą Mnie chwalić, wierząc, że mogą być świadkami kolejnego cudu Mojego zaopatrzenia, czy będą wątpić, znów narzekając i marudząc? Czy są gotowi wziąć w posiadanie ziemię obiecaną?”.

Jest oczywiste, że Izrael nie przeszedł tej próby, a mimo tego, Bóg łaskawie sprawił, że gorzkie wody stały się słodkie.

Hiper-Suwereniści i Nie-Suwereniści

Jest to dobre miejsce, aby wspomnieć o Bożej suwerenności – temat, który rozwiniemy bardziej szczegółowo później.

Niektórzy Chrześcijanie, będąc na miejscu Mojżesza podczas incydentu z gorzką wodą w Marze, wstaliby i oświadczyli: „Wiemy, że Bóg ma wszystko pod kontrolą i nie dzieje się to bez powodu. Nie kwestionujmy Boga, ale zaufajmy Mu. Z pewnością Ma jakiś nieznany dla nas powód, dla którego chce, abyśmy pili te gorzkie wody. Poza naszym rozumieniem jest dlaczego chce, abyśmy wszyscy się pochorowali bądź pomarli, ale nie możemy Go kwestionować. Jego drogi są większe niż nasze”. Wtedy zaczęliby pobożnie pić wody i wszyscy śmiertelnie by się rozchorowali.

Inni Chrześcijanie byliby skłonni zareagować zupełnie odmiennie. Jeden z ich mówców wstałby i ogłosił: „Wiemy, że Bóg jest zawsze dobry dla Swojego ludu. Pismo naucza, że Bóg jest miłością. Nie ma zatem możliwości, aby to właśnie Bóg mógł nas zaprowadzić do takiego miejsca! To musiał być szatan! Zostaliśmy oszukani, skarćmy zatem diabła i wróćmy tą samą drogą do miejsca, w którym mieliśmy pewność, że to Bóg nas prowadził!”

Myślę, że możesz zauważyć jak obydwa z tych punktów widzenia są częściowo właściwe, ale także częściowo błędne. Pierwsza grupa „hiper-sowerenistów” ma rację, mówiąc, że Bóg jest w suwerennej kontroli nad okolicznościami. Są jednak w błędzie wierząc, że wszystko, co się dzieje jest finalnie Bożą wolą dla nich.

Druga grupa „nie-suwerenistów” ma rację wierząc, że Bóg ich kocha i chce, by byli błogosławieni. Są jednak w błędzie, nie widząc suwerennego Bożego planu, jaki się wypełnia na ich drodze. Dla nich, cokolwiek, co przynosi trudności, nie ma Bożego celu. Jest tutaj równowaga, i mam nadzieję, że na końcu tej książki będziesz mieć jej właściwe zrozumienie.

Jeśli Bóg przyprowadza nas w trudne miejsca bądź pozwala, aby spotykały nas trudności, nie oznacza to, że Bóg nas nie kocha. Ponadto, nie oznacza to, że Bóg chce, abyśmy z pokorą zaakceptowali te trudności jako los w naszym życiu. Bóg chce, abyśmy pewnie zaufali Jego objawionej woli w trudnościach tych wydarzeń, wierząc, że Bóg dotrzyma Swoich obietnic. Bóg chce, abyśmy wykorzystali owe trudności jako pomost w budowaniu większej wiary oraz dojrzałości duchowej.

Trzecia próba

Jeśli nie przejdziemy jednej z Bożych prób, zazwyczaj oznacza to, że będziemy mieli szansę na przejście kolejnej próby. Proces ten może być powtarzany, aż do momentu, kiedy ją przejdziemy bądź udowodnimy, że jesteśmy beznadziejnym przypadkiem.

Jeśli przejdziemy jedną z Bożych prób, zazwyczaj oznacza to, że jesteśmy awansowani do pozycji większych błogosławieństw oraz owoców.

Jak czytaliśmy, lud Izraela nie przeszedł drugiej próby na pustyni, a Bóg łaskawie dał im kolejną szansę, by mogli Mu zaufać. Zaledwie kilka wersetów po wydarzeniach z gorzkimi wodami w Marze, Bóg znów doświadcza Swój lud. Tym razem Jego próba nie była skoncentrowana na tym, aby Jego lud znów poczuł się spragniony – tym razem Bóg pozwolił im, aby byli nieco głodni:

I zaczęło szemrać na pustyni całe zgromadzenie Izraelitów przeciw Mojżeszowi i przeciw Aaronowi. Izraelici mówili im: Obyśmy pomarli z ręki Pana w ziemi egipskiej, gdzieśmy zasiadali przed garnkami mięsa i jadali chleb do sytości! Wyprowadziliście nas na tę pustynię, aby głodem umorzyć całą tę rzeszę (Wj 16:2-3).

Niestety, znów okazali niewiarę i już w następnym wersecie czytamy, że Bóg odpowiedział im poprzez przygotowanie kolejnej próby, dając Izraelitom kolejną szansę, aby mogli Mu zaufać:

Pan powiedział wówczas do Mojżesza: „oto ześlę wam chleb z nieba, na kształt deszczu. I będzie wychodził lud, i każdego dnia będzie zbierał według potrzeby dziennej. Chcę ich także doświadczyć, czy pójdą za moimi rozkazami czy też nie. Lecz w dniu szóstym zrobią zapas tego, co przyniosą, a będzie to podwójna ilość tego, co będą zbierać codziennie” (Wj 16:4-5, dodano podkreślenie).

Czy lud Izraelski przeszedł tę próbę? Niestety nie, ponieważ pierwszego dnia niektórzy zaczęli zbierać za dużo manny, a inni z kolei zbierali jej za mało. Nadal, każda porcja cudownie (i łaskawie) zmieniała się dokładnie w jeden „omer” – porcję, którą Bóg określił jako tą, którą każdy miał zebrać (zobacz Wj 16:17-18).

Bóg powiedział również, że nikt nie może „pozostawić żadnej porcji aż do rana”, ale niektórzy tak czynili. W rezultacie, na mannie pojawiały się robaki i stawała się ona popsuta, tak jak Bóg ostrzegał. Oczywiście ci, którzy zgromadzali więcej niż ponad to, co Bóg nakazał czy ci, którzy starali się część zostawić na następny dzień, wyraźnie pokazywali, że wątpili w to, że Bóg zaopatrzy ich każdego dnia.

Kilka razy w przeszłości ja sam musiałem zaufać Bogu o dzienne zaopatrzenie. Bóg zawsze był wierny. Raz, podczas chudych lat, około dwadzieścia lat temu, ktoś kogo ledwo znałem zatrzymał się i podarował mi oraz mojej żonie kupony na zakupy o wartości pięćdziesięciu dolarów. Bóg zaopatrzył. „Daj nam chleba powszedniego” stało się modlitwą, którą rozumieliśmy doskonale.

To był dla mnie cenny czas chodzenia z Bogiem. Nauczyłem się Mu ufać, a moja wiara rosła. Jeśli uwierzysz Bogu, trudności będą czasem, w którym zobaczysz cuda.

Wracając do Izraelitów

Lud Izraela nie powinien był zwątpić, że Bożą wolą dla nich było, aby mieli zarówno jedzenie jak i wodę. W obu sytuacjach, zamiast narzekać, powinni byli zacząć modlić się i chwalić Boga, wierząc, że On ich zaopatrzy. Patrząc czterdzieści lat wstecz na wydarzenia, o których dopiero przeczytaliśmy, Mojżesz napisał poniższy, inspirowany przez Boga, a zarazem bardzo interesujący komentarz:

Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój, przez te czterdzieści lat na pustyni, aby cię utrapić, wypróbować i poznać, co jest w twym sercu; czy strzeżesz Jego nakazu, czy też nie. Utrapił cię, dał ci odczuć głód, żywił cię manną, której nie znałeś ani ty, ani twoi przodkowie, bo chciał ci dać poznać, że nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale człowiek żyje wszystkim, co pochodzi z ust Pana (Pwt 8:2-3, dodano podkreślenie).

Bóg chciał, aby ludzie Izraela nauczyli się polegać na Nim we wszystkim. Oni jednak byli podobni do wielu z nas, byli samowystarczalni oraz dumni. W rezultacie, Bóg musi nauczyć nas tych samych lekcji, pozwalając okolicznościom w naszym życiu do zmuszenia nas do patrzenia właśnie na Niego.

Wszystkie te trapiące nas sytuacje, ukazują nam, że Bóg działa po to, aby przyprowadzić nas do pełnej dojrzałości – abyśmy stawali się tacy jak Jezus. On był pełen wiary i zupełnie zależny od Swego Ojca, a więc i my powinniśmy tacy być.

Mojżesz zakończył swoje przemówienie tymi szczególnymi słowami:

On żywił cię na pustyni manną, której nie znali twoi przodkowie, chcąc cię utrapić i wypróbować, aby ci w przyszłości wyświadczyć dobro (Pwt 8:16).

Bożym celem w wystawianiu na próbę Jego ludu jest to, aby w końcu uczynić im dobro, które to właśnie jest Jego celem w wystawianiu ich na próbę.

Jak wystawianie przez Boga na próby może mieć rezultat w czymś ostatecznie dobrym? Jest na to kilka sposobów.

Po pierwsze, człowiek, który ufa Bogu pośrodku różnych przeciwności, to taki człowiek, któremu Bóg może zaufać większymi błogosławieństwami, ponieważ wykazuje, że to właśnie Bóg jest dla niego źródłem.

Pozwólcie, że odniosę się do tej prawdy biorąc pod uwagę pieniądze, jako, że Biblia mówi nam, że całe nasze bogactwo jest pod Bożym zarządzaniem. Wierzący, któremu się dobrze wiedzie, nie zdając sobie sprawy z tego, że to właśnie Bóg pozwolił mu na to, by mu się wiodło, to wierzący, którego pieniądze mogą równie dobrze odsunąć od Boga. To jest dokładnie to, przed czym ostrzegał Mojżesz w następnym wersecie, w którym czytamy:

Obyś nie powiedział w sercu: To moja siła i moc moich rąk zdobyły mi to bogactwo. Pamiętaj o Panu, Bogu twoim, bo On udziela ci siły do zdobycia bogactwa (Pwt 8:17-18a).

Człowiek, który wie, że Bóg jest źródłem jego bogactwa to człowiek, któremu Bóg może zaufać bogactwem – ponieważ będzie wtedy lepszym zarządcą tego, co zostało mu powierzone, budując sobie skarb nie na ziemi a w niebie. A nawet więcej, człowiek, który ufa Bogu podczas prób to także człowiek, któremu Bóg może zaufać większymi obowiązkami. Jeśli nie możemy przezwyciężyć małych wyzwań, które odsunęłyby nas od czynienia małych rzeczy dla Boga, jak możemy kiedykolwiek oczekiwać, że przezwyciężymy większe trudności, wysyłane w naszą stronę przez szatana, kiedy Bóg wzywa nas do czynienia dla Niego jeszcze więcej? Jak zostało powiedziane „Wielka wiara jest owocem wielkich walk. Wielkie świadectwa są wynikiem wielkich prób. Wielkie zwycięstwa mogą przyjść tylko po wielkich próbach”.

Dążmy zatem do tego, byśmy okazali się wiernymi, ufającymi Bogu w próbach, a On będzie promował nas do miejsc jeszcze większej wiary. Nasza wiara będzie stale wzrastać, gdy będziemy żywić ją Bożym Słowem oraz ćwiczyć ją pośrodku naszych doświadcze

Dios existe. ¿Cómo es Él?

Afortunadamente, Dios no nos ha dejado en la oscuridad en relación con su carácter, personalidad o atributos. La Biblia afirma que cualquier persona puede averiguar algo sobre como es Dios mirando lo que él ha hecho:

“Porque las cosas invisibles de él, su eterno poder y deidad, se hacen claramente visibles desde la creación del mundo, siendo entendidas por medio de las cosas hechas; de modo que no tienen excusa.” (Romanos 1: 20).

¿Así qué lo que la creación específicamente revela acerca de Dios, va más allá del hecho de que Él existe? En primer lugar, podemos ver fácilmente que Dios debe ser extremadamente poderoso, como lo establece el versículo anterior de la Escritura.

¿Cuál fue tu reacción la última vez que escuchaste el vibrar de una ventana por un trueno cercano? Tu corazón emitió probablemente unos latidos. ¿Pero, el trueno asusta a Dios? Por supuesto no, puesto que Él es quien lo inventó.

Es evidente que el Creador es superior a lo creado. Por lo tanto, sin duda, podemos concluir que Dios es más poderoso que las tormentas.

Pero no nos detengamos aquí.

Dios debe ser más poderoso que lo más poderoso que podemos imaginar porque, cualquier cosa que podemos pensar, Dios la creó. Si Él hizo algo poderoso, debe tener mayor poder para haberlo creado.

Él debe ser más poderoso que la fuerza de un furioso huracán o un potente tornado. Él debe ser más poderoso que la fuerza de las mareas altas o la torsión de la rotación de la Tierra. Él debe ser más poderoso que la gravedad del Sol o la gravedad combinada de toda estrella en toda galaxia. Él debe ser más poderoso que la energía nuclear, que podría ser liberada si se dividiera cada átomo en el Universo.

¿Qué tan poderoso es Dios? Las palabras se quedan cortas para una descripción adecuada. Es por eso que los teólogos utilizan el término Omnipotente, lo cual significa “Todo-Poderoso.”

Dentro de la misma línea de razonamiento, es evidente para todos, que Dios es grandioso. Eso, también, es una subestimación. Piensa en la inmensidad del Universo que Dios ha hecho. Incluso si puedes comprender cuán grande es el Universo, todavía no has comprendido cuán grande es Dios. ¿Por qué? Porque Él ha hecho todo y, por lo tanto, debe ser mayor.

Viaje a las Estrellas

¿Cuán inmenso es el Universo? Antes de que abordemos esta cuestión, vamos a considerar sólo nuestro Sistema Solar.

Le toma a la luz del Sol, viajando a 300,000 kilómetros por segundo, alrededor de cinco horas para llegar al planeta más lejano en nuestro Sistema Solar, Plutón. Si hubiera una carretera interestatal de la Tierra a Plutón, y manejara a 100 kilómetros por hora todo el camino, sería necesario seis mil años para hacer el viaje, de ida.

Vallamos un poco más lejos. La estrella más cercana a nosotros (aparte del Sol) es Alfa Centauri, y sus rayos de luz tardan más de cuatro años en llegar. Cuando ve Alfa Centauri, usted está realmente viéndolo como era hace cuatro años. Pero Alfa Centauri está a sólo un salto corto desde la tierra en comparación con algunos otros lugares en nuestro Universo.

Nuestro Sistema Solar no está demasiado lejos del borde externo de la galaxia Vía Láctea, un grupo de miles de millones de estrellas gravitacionalmente enlazadas que lentamente circundan un núcleo densamente agrupado. Nuestro pequeño Sistema Solar hace la órbita completa alrededor de la galaxia cerca de una vez cada 230 millones de años.

¿Cuán grande es nuestra galaxia? Por lo menos cien mil años luz de diámetro. Y la Vía Láctea es sólo una galaxia de miles de millones en el Universo conocido.

Las galaxias se forman de grupos, de los cuales hay millones, y ellos a su vez se agrupan en “súper-grupos.” ¿Cuán grande es el Universo conocido? Nadie sabe.

Los astrónomos han descubierto que el Universo está aumentando constantemente en tamaño, lo que indica que tuvo un comienzo. Actualmente, sería necesario al menos veinte millones de años para viajar a través de él, y eso si tú viajaras a la velocidad de la luz.

Cuando tú miras el cielo nocturno, estás mirando hacia atrás a través de las edades del tiempo. Muchas de las estrellas en nuestra propia galaxia están tan lejos como 80.000 años luz. Esto significa que tú realmente estás viendo las estrellas como eran hace 80.000 años porque fue cuando su luz inició su viaje hacia nosotros.

¿Cuán grande es Dios? Él debe ser incluso mayor que Su Creación. Él debe ser mayor que el Universo.

I.Q. fuera de las gráficas

Dios es también, evidentemente, sumamente inteligente. Una vez más, es un subestimado, de ahí que los teólogos utilizan la palabra omnisciente para describirlo, lo que significa “todo lo sabe.”

Incluso si tú pudieras catalogar los conocimientos combinados de todas las personas, todavía no podrían saber una fracción de lo que sabe Dios. No hay nada que sea un misterio para Él porque Él es quien ha diseñado y creado todo.

Dios sabe la respuesta a cada enigma de la ciencia y naturaleza. Él es el único que calcula la fuerza gravitacional que una galaxia podría ejercer sobre otra, y prevé la complicada estructura molecular del ADN en cada célula de cada cosa viva. Si, como nos dicen los científicos, cada célula en tu cuerpo contiene ADN -las instrucciones codificadas para la función de los billones de otras células, entonces Dios debe ser más inteligente de lo que ninguno de nosotros puede empezar a imaginar. ¡Hablando de micro-tecnología!

Además, es evidente que tal inteligente Creador, que ha bendecido a sus criaturas con una cantidad limitada de sabiduría, debe tener un grado infinito de sabiduría. Ya que Dios nos creó a nosotros, debe tener un plan final para nosotros. Él debe tener algunos objetivos que están trabajando hacia un objetivo final.

Seguramente Él no podría ser un científico loco llevando a cabo un colosal experimento complicado. La Creación es demasiado compleja -mucha planificación entró en pequeños detalles- como para sugerir que somos parte de un juego temporal o un capricho sin sentido.

Debe haber una razón por la que Dios nos creó.

El Amor de Dios

Dios también debe ser amoroso. ¿Cómo podemos deducir su amor sólo por mirar Su Creación?

En primer lugar, Dios ha sido bueno contigo y conmigo. Como el apóstol Pablo una vez señaló en un sermón, “Si bien [Dios], no se dejó a sí mismo sin testimonio, haciendo bien, dándonos lluvias del cielo y temporadas fructíferas, llenando de sustento y de alegría nuestros corazones” (Hechos 14: 17; énfasis añadido).

La lluvia y los alimentos son prueba de la bondad de Dios hacia nosotros. Cada corazón contento es un tributo al amor que nos ha demostrado.

La mayoría de nosotros ha tomado la bondad de Dios por sentado, pero no deberíamos. ¡Él podría habernos dado sólo cebollas para comer, desayuno, almuerzo y cena! Y con un movimiento de su mano, Dios podría quitar la lluvia global permanentemente.

El verano pasado, la ciudad donde vivo había sufrido treinta días de sequía. Cuando finalmente llovió, todo el mundo lo apreció. Incluso un meteorólogo de TV, dijo “¡Aleluya!” estando al aire.

Mi punto es, que Dios ha sido bueno contigo y conmigo, y deberíamos estar agradecidos.

¿Por qué Dios es bueno? Porque Dios es amor.

En segundo lugar, tenemos que sospechar que si nosotros, como criaturas de Dios, podemos conocer y experimentar amor, entonces, Él también. El amor desinteresado se reconoce universalmente como la virtud más alta que cualquier persona puede poseer. Las personas desinteresadas se respetan por encima de todos los demás. ¿Suponemos que Dios es menos virtuoso que los seres humanos más virtuosos? ¡Perezca ese pensamiento! Sin duda el Creador del amor es la personificación misma del amor.

La Biblia confirma lo que la Creación predica: “Dios es amor” (1 Juan 4: 8). Esto es algo que incluso los que viven en las selvas más profundas creen. El más inculto adorador de ídolos está consciente de que hay muchas cosas más allá de su control, algunas de las cuales las asocia con el placer y algunas las asocia con el desagrado. Las cosas placenteras le dicen que el Creador debe amarlo, y esto le da la esperanza de alguna manera ganar el favor completo de su dios. Por lo tanto, él intenta influir en su dios con ese fin, esperando experimentar más amor.

Dios es Moral

Por último, se puede deducir que si Dios es amor, entonces, debe ser moral y recto. La razón es porque su amor perfecto requeriría que amara a todos igualmente. Si Dios amó a una persona más de lo que amó a otra, entonces Él no sería perfecto en el amor.

En consecuencia, el amor perfecto no puede permanecer pasivo cuando la injusticia está comprometida. Si una persona a la que Dios ama toma ventaja egoísta de otra persona a quien ama Dios, entonces Dios debe reaccionar. Si Él no reacciona, entonces Él puede ser acusado de respaldar la injusticia y, por lo tanto, de ser imperfecto en el amor. ¿Considerarías a un juez humano como una persona amorosa si él deja que los asesinos y narcotraficantes queden libres sin castigo? ¡Sus acciones indicarían que él no ama a las personas que lo eligieron!

El amor perfecto debe establecer una norma de conducta, un código de ética, donde se espera que los objetos de su amor obedezcan.

Esa norma de conducta, que Dios ha establecido, es conocida universalmente: “Haz a otros como quieres que ellos hagan contigo.” Cuando actuamos en nuestro propio interés en la medida que otros sufren, Dios -que en el amor perfecto, ama a todo el mundo igualmente- declara que hemos pecado.

Esa ley de amor conocida universalmente no es algo que tiene que ser pensado -es instintivo. Nosotros llamamos a su voz nuestra conciencia. Todos nosotros nacemos con esta ley escrita en nuestros corazones, porque nos ha sido dada por Dios. Eso debe ser obvio para cualquier persona que ha escuchado una protesta de un niño de dos años de edad: “¡Eso no es justo!” Él está expresando la creencia interna universal de que la injusticia no es correcta y el egoísmo es erróneo.

El Dios que dio a cada persona una conciencia es de hecho moral y recto. Él no pudo depositar un código de ética instintivo dentro de sus criaturas a menos que Él mismo viva por ese mismo código. De lo contrario Él sería hipócrita.

Si Dios no es moral y recto, entonces no es perfecto; no es amor; y no es Dios.

El conocimiento de todos estos atributos de Dios puede obtenerse sin nunca leer la Biblia, escuchar un sermón o adquirir un título en filosofía. Lo que necesitamos hacer es abrir los ojos que Dios nos dio, accionar el cerebro que Dios nos dio y escuchar la conciencia que Dios nos dio.

“Los cielos cuentan la gloria de Dios; y el firmamento anuncia la obra de sus manos. Un día emite palabra a otro día, y una noche a otra noche declara sabiduría” (Salmo 19:1-2).

Menurut Alkitab, murid adalah orang yang percaya kepada Tuhan Yesus Kristus, yang tinggal dalam FirmanNya, sehingga dibebaskan dari dosa. Murid adalah orang yang mau mendengar untuk menaati semua perintah Kristus, dan yang mengasihi Yesus lebih dari keluarganya, kesenangannya, dan harta miliknya. Murid mewujudkan kasih itu melalui gaya hidupnya. Murid-murid sejati Yesus saling mengasihi dan menunjukkan kasih itu dalam cara-cara praktis. Mereka berbuah-buah.[1]

Yesus menyukai orang-orang seperti itu.

Jelaslah, orang yang bukan muridNya tidak dapat melakukan pemuridan bagiNya. Jadi, sebelum kita melakukan pemuridan untukNya, pertama kita harus yakin bahwa kitalah murid-muridNya. Ketika ditanyai, banyak pelayan kurang tahu tentang definisi murid. Sehingga, tak ada harapan bila mereka dapat melakukan pemuridan, bahkan ternyata mereka tak mau melakukan pemuridan. Mereka tak cukup punya komitmen kepada Yesus Kristus untuk menanggung kesulitan yang muncul ketika melakukan pemuridan sejati.

Dari sudut pandang ini, saya berasumsi, pelayan yang mau membaca terus buku ini adalah murid Tuhan Yesus Kristus, yang benar-benar menaati perintah-perintahNya. Bila tidak mau membaca buku ini, maka anda tak memiliki apresiasi membaca sampai anda membuat komitmen yang diperlukan untuk menjadi seorang murid sejati. Sekaranglah waktunya! Berlututlah dan minta ampun! Oleh kasih karuniaNya yang ajaib, Allah akan mengampunimu dan menjadikanmu ciptaan baru dalam Kristus!

Definisi Ulang Pemuridan (Redefining Discipleship)

Walaupun Yesus telah memperjelas pengertian tentang murid, banyak orang telah mengganti definisiNya dengan definisinya sendiri-sendiri. Misalnya, bagi beberapa orang, istilah murid adalah kurang jelas bagi siapapun yang mengaku sebagai orang Kristen. Bagi mereka, istilah murid telah dipersempit dari pengertian Alkitab.

Orang-orang lain menganggap pemuridan sebagai langkah kedua yang tidak wajib dilakukan untuk komitmen orang-orang percaya yang pasti-masuk-sorga. Mereka percaya bahwa seseorang bisa menjadi orang percaya yang pasti-masuk-sorga dalam Yesus, tetapi tidak menjadi murid Yesus! Karena sulit bagi kita bila tak memperhatikan syarat dalam melakukan pemuridan seperti kehendak Yesus dalam Alkitab, maka kita diajarkan ada dua kategori orang Kristen –yakni orang yang percaya kepada Yesus, dan murid yang percaya dan berkomitmen kepada Yesus. Dengan ungkapan ini, sering dikatakan, ada banyak orang percaya namun hanya sedikit murid, namun kedua kelompok ini akan masuk sorga.

Doktrin ini ternyata menetralisasi perintah Kristus untuk melakukan pemuridan, yang kemudian menetralisasi cara melakukan pemuridan. Jika, menjadi seorang murid berarti komitmen penyangkalan-diri dan bahkan kesulitan hidup, dan jika menjadi seorang murid bukan kewajiban, maka sebagian besar orang akan memilih untuk tidak menjadi murid, terutama bila mereka berpikir akan masuk sorga bukan sebagai murid.

Maka, pertanyaan yang sangat penting yang harus diajukan adalah: Apakah Alkitab mengajarkan bahwa seseorang bisa menjadi orang percaya yang pasti-masuk-sorga namun dia bukan murid Yesus Kristus? Apakah pemuridan merupakan langkah tidak wajib bagi orang percaya? Apakah ada dua kategori orang Kristen, yakni orang percaya yang tak berkomitmen dan murid yang berkomitmen?

Jawaban atas semua pertanyaan itu adalah Tidak. Perjanjian Baru tak sekalipun mengajarkan dua kategori orang Kristen —orang percaya dan murid. Bila membaca kitab Kisah Para Rasul, seseorang akan membaca acuan-acuan yang berulang-ulang menyangkut murid-murid, dan acuan-acuan itu bukan menyangkut kelompok lebih atas yang terdiri dari orang-orang percaya yang lebih berkomitmen. Setiap orang percaya kepada Yesus adalah seorang murid.[2]

Kenyataannya, “Di Antiokhialah murid-murid itu untuk pertama kalinya disebut Kristen” (Kisah Para Rasul 11:26, tambahkan penekanan).

Menarik untuk dicatat bahwa kata bahasa Yunani yang diterjemahkan menjadi murid (mathetes) disebutkan 261 kali dalam Perjanjian Baru, sedangkan kata bahasa Yunani yang diterjemahkan menjadi orang percaya (pistos) hanya disebutkan sembilan kali (diterjemahkan menjadi believer dalam Alkitab versi New American Standard [dalam Bahasa Indonesia orang percaya]). Kata dalam bahasa Yunani Christianos yang diterjemahkan menjadi Kristen hanya disebut tiga kali. Fakta-fakta ini cukup untuk memberi keyakinan kepada penanya yang jujur bahwa jemaat mula-mula yang percaya kepada Yesus semuanya dianggap sebagai murid-muridNya.

Komentar Yesus (Jesus’ Commentary)

Sudah tentu, Yesus tidak menganggap bahwa menjadi murid adalah langkah sekunder dan tidak wajib bagi orang percaya. Ketiga persyaratanNya bagi pemuridan di dalam Lukas 14 tidak ditujukan kepada orang-orang percaya sebagai undangan untuk melakukan komitmen tingkat lebih tinggi. Sebaliknya, kata-kataNya ditujukan kepada setiap orang di antara orang banyak. Pemuridan adalah langkah pertama dalam hubungan dengan Allah. Juga, kita baca dalam Yohanes 8:

Setelah Yesus mengatakan semuanya itu, banyak orang percaya kepada-Nya. Maka kata-Nya kepada orang-orang Yahudi yang percaya kepada-Nya: “Jikalau kamu tetap dalam firman-Ku, kamu benar-benar adalah murid-Ku dan kamu akan mengetahui kebenaran, dan kebenaran itu akan memerdekakan kamu.” (Yohanes 8:30-32)

Tak seorangpun sanggup, dengan kepintarannya, mencari alasan melawan fakta yang tak terbantahkan bahwa Yesus tengah berbicara kepada orang-orang yang mengaku baru percaya dalam hal menjadi murid-muridNya. Yesus tidak berkatakepada orang-orang itu, “Sekali waktu nanti, anda mungkin mau berpikir-pikir untuk melakukan langkah berikut, langkah komitmen, untuk menjadi murid-muridKu. ”Tidak, Yesus berbicara kepada orang-orang percaya baru seolah-olah Ia mengharapkan mereka untuk menjadi murid-murid, seolah-olah kata-kata orang percaya dan murid adalah dua kata yang sama artinya. Yesus berkata kepada orang-orang yang baru mengaku percaya bahwa cara mereka membuktikan status mereka sebagai murid-muridNya adalah tetap tinggal dalam FirmanNya, sehingga membuat mereka terbebas dari dosa (lihat Yohanes 8:34-36).

Yesus tahu bahwa pengakuan iman seseorang bukan jaminan baginya untuk benar-benar percaya. Ia juga tahu, barangsiapa yang percaya Dia sebagai Anak Allah akan bertindak seperti itu —ia akan segera menjadi muridNya— yang mau menaati dan menyenangkan Dia. Setiap orang percaya/murid seperti itu tinggal dalam FirmanNya, seperti tinggal di rumah sendiri. Dan ketika menemukan kehendakNya dengan mempelajari perintah-perintahNya, ia akan terus-menerus dibebaskan dari dosa.

Itu sebabnya Yesus segera menantang orang-orang percaya baru untuk menguji diri mereka. PernyataanNya “Jika kalian benar-benar murid-muridKu” menunjukkan keyakinanNya bahwa mereka bisa saja bukan murid-murid yang benar, namun hanya mengaku diri sebagai murid. Mereka bisa saja membodohi diri mereka. Dengan lulus tes dari Yesus, mereka bisa saja yakin diri mereka adalah murid-murid sejatiNya. (Dan hal ini tampak pada bagian dialog dalam Yohanes 8:37-59 bahwa Yesus memiliki alasan yang tepat untuk meragukan ketulusan mereka).[3]

Ayat-ayat penting dalam Alkitab, Matius 28:18-20, mementahkan teori bahwa murid-murid adalah kelompok terdidik yang kedudukannya lebih tinggi dari orang-orang percaya yang berkomitmen. Yesus memerintahkan dalam Amanat AgungNya supayan murid-murid dibaptis. Sudah tentu, kesaksian dalam Kisah Para Rasul menunjukkan bahwa para rasul tidak menunggu sampai orang-orang percaya baru melakukan “langkah kedua untuk komitmen radikal kepada Kristus” sebelum mereka membaptis orang-orang percaya baru. Sebaliknya, para rasul membaptis orang-orang percaya baru segera setelah mereka bertobat. Mereka percaya bahwa setiap orang percaya sejati adalah murid.

Dalam hal ini, siapapun, yang percaya murid sebagai orang percaya yang memiliki komitmen khusus, tidaklah konsisten dengan teologinya sendiri. Sebagian besar mereka membaptiskan orang yang mengaku percaya kepada Yesus, bukan menunggu orang percaya baru untuk mencapai tingkat “pemuridan” yang berkomitmen. Namun, bila mereka benar-benar percaya apa yang mereka khotbahkan, seharusnya mereka hanya membaptis orang yang telah mencapai tingkat pemuridan, bisa saja hanya ada sedikit jumlah orang percaya baru di antara orang-orang sederajat mereka.

Kejutan akhir terhadap doktrin sesat itu mungkin cukup memberi penjelasan. Bila seorang murid berbeda dengan seorang percaya, mengapa Yohanes menuliskan bahwa kasih kepada saudara-saudara adalah tanda pengenal dari orang-orang percaya yang dilahirkan kembali (lihat 1 Yohanes 3:14), dan Yesus berkata bahwa kasih kepada saudara-saudara adalah tanda pengenal bagi murid-murid sejatiNya (Yohanes 13:35)?

Asal-Muasal Doktrin Palsu ini (The Origin of this False Doctrine)

Jika ide dua kelompok orang Kristen, yakni kelompok orang percaya dan kelompok murid, yang tak terdapat dalam Alkitab, bagaimana doktrin itu dapat dipertahankan? Jawabannya adalah doktrin ini hanya didukung oleh doktrin palsu lain tentang keselamatan. Doktrin itu berketatapan bahwa syarat yang diperlukan untuk pemuridan tidak sesuai dengan fakta bahwa keselamatan adalah oleh kasih karunia. Berdasarkan logika itu, dapat disimpulkan bahwa persyaratan untuk melakukan pemuridan tidak bisa menjadi persyaratan untuk mendapatkan keselamatan. Sehingga, menjadi seorang murid harus merupakan langkah pilihan (tidak wajib) dalam komitmen bagi setiap orang percaya yang pasti-masuk-sorga yang diselamatkan oleh kasih karunia.

Kesalahan fatal dari teori itu adalah berbagai alasan dalam Alkitab yang menentang teori tersebut. Misalnya, apakah yang dapat menyatakan dengan lebih jelas dibandingkan perkataan Yesus menjelang akhir khotbahNya di Atas Bukit, setelah Ia menguraikan banyak perintah?

Bukan setiap orang yang berseru kepadaKu: ‘Tuhan, Tuhan,’ akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga, melainkan dia yang melakukan kehendak Bapa-Ku yang di sorga. (Matius 7:21).

Jelaslah, Yesus mengaitkan ketaatan dengan keselamatan, dalam pernyataan itu dan pernyataan lainnya. Lalu, bagaimana kita dapat menyelaraskan banyak perikop dalam Alkitab seperti perikop itu yang berisikan penegasan Alkitab bahwa keselamatan adalah oleh kasih karunia? Sederhana saja. Oleh kasih karuniaNya yang ajaib, kepada setiap orang, Allah untuk sementara memberi kesempatan bertobat, percaya, dan dilahirkan kembali, dikuatkan untuk hidup taat oleh Roh Kudus. Sehingga keselamatan adalah oleh kasih karunia. Tanpa kasih karunia Allah, tak seorangpun dapat diselamatkan, karena semua manusia telah berdosa. Orang berdosa tak mungkin menerima keselamatan. Jadi, dia perlu kasih karunia Allah untuk diselamatkan.

Kasih karunia Allah diungkapkan dalam banyak cara, terkait dengan keselamatan kita. Kasih karunia terwujud dalam kematian Yesus di kayu salib, ketika Allah memanggil kita melalui Injil, ketika Dia menarik kita kepada Kristus, ketika Dia mendapati kita berbuat dosa, ketika Dia memberi kita kesempatan untuk bertobat, ketika Dia mengubahkan kita dan mengisi kita dengan Roh KudusNya, ketika Di menghancurkan kuasa dosa atas kehidupan kita, ketika Dia memberi kekuatanNya bagi kita yang hidup dalam kesucian, ketika Dia mendisiplinkan kita saat kita berbuat dosa, dan lain-lain. Tak satupun berkat-berkat ini kita dapatkan. Kita diselamatkan oleh kasih karunia dari awal sampai akhir.

Tetapi, menurut Alkitab, keselamatan tidak hanya “karena kasih karunia”, namun ”oleh iman”: “Sebab karena kasih karunia kamu diselamatkan oleh iman” (Efesus 2:8a, tambahkan penekanan). Kedua komponen itu diperlukan, dan tidak bertentangan. Apabila orang hendak diselamatkan, maka diperlukan kasih karunia dan iman. Allah memperluas kasih karuniaNya, dan kita merespon dengan iman. Sudah tentu, iman yang tulus menghasilkan ketaatan kepada perintah-perintah Allah. Sebagaimana ditulis oleh Yakobus dalam suratnya pasal kedua, iman tanpa perbuatan adalah mati, tak berguna, dan tidak dapat selamat (lihat Yakobus 2:14-26).[4]

Faktanya, kasih karunia Allah tak pernah membolehkan siapapun untuk berbuat dosa. Sebaliknya, kasih karunia Allah memberi kesempatan sementara untuk bertobat dan dilahirkan kembali. Setelah kematian, tak ada lagi kesempatan untuk bertobat dan dilahirkan kembali, sehingga kasih karunia Allah tak lagi ada. Karena itu, kasih karuniaNya yang menyelamatkan pasti bersifat sementara.

Wanita yang Diselamatkan oleh Yesus oleh Kasih Karunia Melalui Iman (A Woman Whom Jesus Saved by Grace Through Faith)

Gambaran sempurna tentang keselamatan yang ditunjukkan oleh kasih karunia melalui iman terdapat dalam kisah tentang pertemuan Yesus dengan wanita yang tertangkap berbuat zinah. Lalu kata Yesus: “Akupun tidak menghukum engkau [yakni kasih karunia, karena ia layak dihukum]. Pergilah, dan jangan berbuat dosa lagi mulai dari sekarang.” (Yohanes 8:11, tambahkan penekanan). Saat ia seharusnya mati, Yesus membebaskannya. Namun Yesus menyuruhnya pergi dengan peringatan: Mulai sekarang jangan berbuat dosa lagi. Perkataan ini persis sama dengan perkataanNya kepada setiap orang berdosa di dunia — ”Aku tidak menghukummu sekarang. Engkau seharusnya mati dan dihukum selamanya dalam neraka, namun Aku akan menunjukkan kepadamu kasih karunia. Namun kasih karunia hanyalah sementara, jadi bertobatlah. Sekarang, berhentilah berbuat dosa, sebelum kasih karuniaKu habis dan engkau dapati dirimu berdiri di hadapan penghakimanKu sebagai seorang berdosa yang kedapatan bersalah.”

Misalkan wanita yang berzinah itu bertobat sesuai perintah Yesus. Bila ia bertobat, ia diselamatkan oleh kasih karunia melalui iman. Ia diselamatkan oleh kasih karunia karena, sebagai orang berdosa, ia tak mungkin diselamatkan tanpa kasih karunia Allah, Ia mungkin tak pernah berkata dengan tepat bahwa ia mendapatkan keselamatan melalui usahanya sendiri. Dan ia diselamatkan melalui iman karena ia percaya kepada Yesus dan kemudian percaya kepada perkataanNya, dengan memperhatikan peringatanNya, dan bertobat dari dosanya sebelum terlambat. Orang yang beriman dalam Yesus harus bertobat, karena Yesus mengingatkan jika tidak bertobat, ia akan binasa (lihat Lukas 13:3). Yesus juga sangat menegaskan bahwa hanya orang yang melakukan kehendak Bapa akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga (Matius 7:21). Bila seseorang percaya kepada Yesus, ia akan percaya dan memperhatikan setiap peringatanNya.

Tetapi, misalkan wanita yang berzinah itu tidak bertobat dari dosanya. Ia terus berbuat dosa, lalu mati dan berdiri di hadapan penghakiman Yesus. Misalkan wanita itu berkata kepada, “Oh Yesus! Saya senang sekali bertemu Engkau! Saya ingat saat Engkau tidak menghukum saya karena doa saya ketika saya dibawa di hadapanmu ketika di bumi. Tentunya Engkau masih penuh kasih karunia. Maka, Engkau tidak menghukum saya, tentunya sekarang Engkau tidak menghukum saya!”

Apa pendapat saudara? Apakah Yesus menyambut wanita itu menuju sorga? Jawabannya jelas. Paulus mengingatkan, “Janganlah sesat! Orang cabul, penyembah berhala, orang berzinah, banci, orang pemburit, pencuri, orang kikir, pemabuk, pemfitnah dan penipu tidak akan mendapat bagian dalam Kerajaan Allah. (1 Korintus 6:9-10)

Dengan kata lain, persyaratan Yesus untuk melakukan pemuridan tak lebih dari persyaratan untuk mendapatkan iman yang sungguh-sungguh di dalamNya, yang sama dengan iman yang menyelamatkan. Dan setiap orang beriman yang menyelamatkan telah diselamatkan oleh kasih karunia melalui iman. Karena keselamatan adalah oleh kasih karunia, tidak ada dasar Alkitabiah untuk pernyataan bahwa persyaratan Yesus untuk melakukan pemuridan adalah sesuai persyaratanNya untuk mendapatkan keselamatan. Pemuridan bukanlah langkah pilihan untuk orang-orang percaya yang pasti-masuk-sorga; sebaliknya, pemuridan adalah bukti iman murni yang menyelamatkan.[5]

Dengan demikian, untuk berhasil di mata Allah, seorang pendeta harus memulai proses pemuridan dengan benar melalui pengabaran Injil yang benar, dengan memanggil orang-orang untuk memiliki iman yang taat. Ketika para pelayan mendukung doktrin palsu bahwa pemuridan adalah langkah pilihan untuk melakukan komitmen bagi orang-orang percaya yang pasti-masuk-sorga, maka mereka melawan perintah Kristus untuk melakukan pemuridan dan berseru-seru tentang kasih karunia yang sesat dan injil yang sesat. Hanya murid-murid sejati Kristus memiliki iman yang menyelamatkan dan akan masuk sorga, sesuai janji Yesus: “Bukan setiap orang yang berseru kepadaKu: Tuhan, Tuhan! akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga, melainkan dia yang melakukan kehendak BapaKu yang di sorga.” (Matius 7:21).

Injil Baru yang Sesat (The New False Gospel)

Karena konsep keliru di dalam injil modern mengenai kasih karunia Allah dalam keselamatan, unsur-unsur penting dalam Alkitab sering dipersempit, dan dianggap tak sesuai lagi dengan pesan kasih karunia. Namun injil sesat hanya menghasilkan orang-orang Kristen sesat, sehingga kini, kita tak akan temukan banyak “petobat” baru di gereja dalam beberapa minggu setelah mereka “menerima Kristus.” Juga, banyak orang yang bergereja seringkali tak dapat dibedakan dari orang-orang yang lahir baru, sehingga mereka memiliki nilai-nilai yang sama dan melakukan dosa yang sama seperti orang kebanyakan. Ini karena mereka benar-benar tak mempercayai Tuhan Yesus Kristus dan tidak sungguh-sungguh dilahirkan kembali.

Salah satu unsur penting yang kini dikeluarkan dari injil modern adalah panggilan untuk bertobat. Banyak pelayan merasa bahwa bila mereka berkata kepada orang-orang untuk berhenti berbuat dosa (seperti yang Yesus lakukan kepada wanita yang tertangkap berbuat zinah), maka itu sama dengan berkatabahwa keselamatan bukanlah kasih karunia, namun hasil usaha. Tetapi, itu keliru, karena Yohanes Pembaptis, Yesus, Petrus dan Paulus menyatakan bahwa pertobatan adalah syarat mutlak bagi keselamatan. Jika khotbah tentang pertobatan agak menafikan kasih karunia Allah dalam keselamatan, tentunya Yohanes Pembaptis, Yesus, Petrus dan Paulus menafikan kasih karunia Allah dalam keselamatan. Namun, mereka paham, kasih karunia Allah memberi orang-orang kesempatan sementara untuk bertobat, bukannya kesempatan untuk terus berbuat dosa.

Misalnya, ketika Yohanes Pembaptis menyatakan apa yang disebut oleh Lukas sebagai “Injil”, pesan utamanya adalah pertobatan (lihat Lukas 3:1-18). Orang yang tidak bertobat akan menuju neraka (lihat Matius 3:10-12; Lukas 3:17).

Yesus mengkhotbahkan hal pertobatan sejak awal pelayananNya (lihat Matius 4:17). Ia mengingatkan jika orang-orang tidak bertobat, mereka akan binasa (lihat Lukas 13:3, 5).

Ketika Yesus mengutus keduabelas muridNya untuk berkhotbah di berbagai kota, “Lalu pergilah mereka memberitakan agar orang harus bertobat” (Markus 6:12, tambahkan penekanan).

Setelah Yesus bangkit, Ia berkata kepada keduabelas muridNya untuk membawa pesan pertobatan ke seluruh dunia, karena itulah kunci pembuka pintu bagi pengampunan dosa:

Kata-Nya kepada mereka: “Ada tertulis demikian: Mesias harus menderita dan bangkit dari antara orang mati pada hari yang ketiga, dan lagi: dalam nama-Nya berita tentang pertobatan dan pengampunan dosa harus disampaikan kepada segala bangsa, mulai dari Yerusalem. (Lukas 24:46-47, tambahkan penekanan).

Para rasul menaati perintah Yesus. Ketika Petrus sedang berkhotbah di hari Pentakosta, para pendengarnya yang berdosa, setelah menyadari kebenaran tentang Anak Manusia yang baru saja mereka salibkan, bertanya kepada Petrus apa yang harus mereka lakukan. Jawaban Petrus yang terutama adalah agar mereka bertobat (lihat Kisah Para Rasul 2:38).

Khotbah kedua Petrus di depan banyak orang di ruang depan istana Salomo berisikan pesan yang persis sama. Dosa-dosa tidak akan dihapuskan tanpa pertobatan:[6]

Karena itu sadarlah dan bertobatlah, supaya dosamu dihapuskan. (Kisah Para Rasul 3:19a, tambahkan penekanan).

Ketika Paulus bersaksi di depan Raja Agripa, ia menyatakan bahwa Injil yang dia beritakan selalu berisikan pesan pertobatan:

Sebab itu, ya raja Agripa, kepada penglihatan yang dari sorga itu tidak pernah aku tidak taat. Tetapi mula-mula aku memberitakan kepada orang-orang Yahudi di Damsyik, di Yerusalem dan di seluruh tanah Yudea, dan juga kepada bangsa-bangsa lain, bahwa mereka harus bertobat dan berbalik kepada Allah serta melakukan pekerjaan-pekerjaan yang sesuai dengan pertobatan itu. (Kisah Para Rasul 26:19-20, tambahkan penekanan).

Di Athena, Paulus memperingatkan setiap orang bahwa, dalam penghakiman, masing-masing mereka harus berdiri di hadapan Kristus, dan mereka yang tak bertobat tak akan siap menghadapi hari penghakiman tersebut:

Dengan tidak memandang lagi zaman kebodohan, maka sekarang Allah memberitakan kepada manusia, bahwa di mana-mana semua mereka harus bertobat. Karena Ia telah menetapkan suatu hari, pada waktu mana Ia dengan adil akan menghakimi dunia oleh seorang yang telah ditentukan-Nya, sesudah Ia memberikan kepada semua orang suatu bukti tentang hal itu dengan membangkitkan Dia dari antara orang mati. (Kisah Para Rasul 17:30-31, tambahkan penekanan).

Dalam khotbah perpisahannya kepada para penatua di Efesus, Paulus menuliskan pertobatan dengan iman sebagai bagian penting dari pesannya

Sungguhpun demikian aku tidak pernah melalaikan apa yang berguna bagi kamu. … aku senantiasa bersaksi kepada orang-orang Yahudi dan orang-orang Yunani, supaya mereka bertobat kepada Allah dan percaya kepada Tuhan kita, Yesus Kristus. (Kisah Para Rasul 20:20a, 21, tambahkan penekanan).

Bukti-bukti dari Alkitab itu sudah cukup memberi keyakinan bahwa jika keharusan bertobat tidak disebarluaskan, maka Injil yang benar tidak dikhotbahkan. Hubungan dengan Allah berawal dari pertobatan. Tiada pengampunan dosa tanpa pertobatan.

Definisi Ulang Pertobatan (Repentance Redefined)

Berdasarkan banyak bukti dari Alkitab, keselamatan tergantung kepada pertobatan, beberapa pelayan masih mencari cara untuk meniadakan hal perlunya pertobatan dengan menyempitkan arti yang sudah jelas demi menjadikan pertobatan itu sesuai dengan pemahaman mereka yang keliru akan kasih karunia Allah. Menurut definisi baru yang mereka miliki, pertobatan tak lebih dari perubahan pikiran mengenai siapakah Yesus itu, dan ajaibnya, sesuatu yang tidak otomatis mempengaruhi perilaku seseorang.

Jadi, apa yang diharapkan oleh para pengkhotbah di zaman Perjanjian Baru ketika mereka menyerukan agar orang-orang bertobat? Apakah mereka memanggil orang-orang hanya untuk mengubah pikirannya mengenai siapa Yesus itu, atau apakah para pengkhotbah itu menyerukan agar orang-orang mengubah perilakunnya?

Paulus percaya bahwa pertobatan sejati mengharuskan perubahan perilaku. Kita sudah membaca kesaksian ini terkait dengan pelayanannya selama puluhan tahun, sesuai penyataannya di depan Raja Agripa,

Sebab itu, ya raja Agripa, kepada penglihatan yang dari sorga itu tidak pernah aku tidak taat. Tetapi mula-mula aku memberitakan kepada orang-orang Yahudi di Damsyik, di Yerusalem dan di seluruh tanah Yudea, dan juga kepada bangsa-bangsa lain, bahwa mereka harus bertobat dan berbalik kepada Allah serta melakukan pekerjaan-pekerjaan yang sesuai dengan pertobatan itu. (Kisah Para Rasul 26:19-20, tambahkan penekanan).

Yohanes Pembaptis juga percaya bahwa pertobatan lebih dari sekedar perubahan pikiran tentang fakta-fakta teologis. Ketika para pendengarnya yang berdosa menanggapi seruannya untuk bertobat dengan bertanya apa yang harus mereka lakukan, ia membuat uraian tentang perubahan perilaku (lihat Lukas 3:3, 10-14). Ia juga menyinggung orang-orang Farisi dan Saduki karena mereka hanya merasakan gerakan pertobatan, dan mengingatkan mereka tentang api neraka bila mereka tidak bertobat:

Hai kamu keturunan ular beludak. Siapakah yang mengatakan kepada kamu, bahwa kamu dapat melarikan diri dari murka yang akan datang? Jadi, hasilkanlah buah yang sesuai dengan pertobatan. …. Kapak sudah tersedia pada akar pohon dan setiap pohon yang tidak menghasilkan buah yang baik, pasti ditebang dan dibuang ke dalam api. (Matius 3:7-10, tambahkan penekanan).

Yesus menyampaikan pesan pertobatan yang sama dengan penyampaian Yohanes (lihat Matius 3:2; 4:17). Yesus berkata bahwa Ninewe bertobat setelah Yunus berkhotbah (lihat Lukas 11:32). Siapapun yang pernah membaca kitab Yunus tahu bahwa penduduk Ninewe berbuat lebih dari sekedar mengubah pola pikir mereka. Mereka juga mengubah perbuatan mereka, yakni meninggalkan dosa-dosanya. Yesus menyebutnya sebagai pertobatan.

Pertobatan menurut Alkitab adalah perubahan perilaku secara sukarela untuk menanggapi iman murni yang lahir di dalam hati. Bila seorang pendeta mengabarkan Injil tanpa menyebut perlunya perubahan sejati perilaku sebagai penegasan pertobatan, maka ia menentang kehendak Kristus bagi murid-murid. Pendeta itu juga menipu jemaatnya dengan mengajak mereka untuk percaya bahwa mereka dapat diselamatkan tanpa bertobat, sehingga kelak Tuhan menghukum mereka bila mempercayai pendeta itu. Ia melawan Tuhan dan mendukung Setan, apakah disadarinya atau tidak.

Bila seorang pendeta hendak melakukan pemuridan sesuai perintah Yesus, ia harus memulai proses dengan benar. Ketika ia tidak mengabarkan Injil yang benar yang menyerukan agar orang-orang bertobat dan memiliki iman yang taat, ia pasti gagal, meskipun orang menganggapnya berhasil. Ia bisa saja memiliki sidang jemaat besar, namun ia membangun di atas kayu, rumput kering atau jerami, dan ketika hasil pekerjaannya melalui api, kualitas kerjanya akan diuji. Semuanya akan terbakar habis (lihat 1 Korintus 3:12-15).

Seruan Yesus untuk Komitmen (Jesus’ Calls to Commitment)

Yesus menyerukan agar orang yang belum selamat untuk bertobat dari dosa, dan juga Ia memintanya untuk berkomitmen sendiri untuk segera mengikuti dan menaatiNya. Yesus tak pernah menawarkan keselamatan dengan syarat yang kurang, seperti sering dilakukan kini. Ia tak pernah mengundang orang untuk “menerima” Dia, dengan janji memberi ampun, lalu menyarankan dia yang mungkin berkomitmen untuk menaatiNya. Tidak, Yesus meminta justru langkah pertama itu menjadi langkah komitmen sepenuh-hati.

Sayangnya, orang yang mengaku Kristen sering mengabaikan setiap seruan Yesus untuk melakukan komitmen. Atau, bila diketahui, tiap seruan dijelaskan sebagai seruan untuk memiliki hubungan lebih erat yang ditujukan kepada orang yang sudah menerima kasih karunia Allah yang menyelamatkan, bukan kepada orang yang belum diselamatkan. Namun, banyak “orang percaya” menyatakan bahwa seruan Yesus untuk berkomitmen ditujukan kepada mereka, bukannya kepada orang yang belum diselamatkan; mereka tidak memperhatikan panggilanNya sesuai tafsiran mereka. Dalam pikiran mereka, mereka mendapat opsi untuk tak menanggapi dengan taat, dan mereka tak pernah menanggapi.

Perhatikan salah satu tawaran Yesus kepada keselamatan yang sering ditafsirkan sebagai panggilan untuk melangkah dengan lebih pasti, yang sepertinya ditujukan kepada orang yang sudah diselamatkan:

Lalu Yesus memanggil orang banyak dan murid-murid-Nya dan berkata kepada mereka: “Setiap orang yang mau mengikut Aku, ia harus menyangkal dirinya, memikul salibnya dan mengikut Aku. Karena siapa yang mau menyelamatkan nyawanya, ia akan kehilangan nyawanya; tetapi barangsiapa kehilangan nyawanya karena Aku dan karena Injil, ia akan menyelamatkannya. Apa gunanya seorang memperoleh seluruh dunia, tetapi ia kehilangan nyawanya. Karena apakah yang dapat diberikannya sebagai ganti nyawanya? Sebab barangsiapa malu karena Aku dan karena perkataan-Ku di tengah-tengah angkatan yang tidak setia dan berdosa ini, Anak Manusiapun akan malu karena orang itu apabila Ia datang kelak dalam kemuliaan Bapa-Nya, diiringi malaikat-malaikat kudus.” (Markus 8:34-38).

Itukah tawaran bagi orang yang tak percaya pada keselamatan atau tawaran bagi orang percaya untuk memiliki hubungan lebih serius? Bila kita jujur membacanya, jawabnya jelas.

Perhatikan bahwa Yesus berbicara kepada kerumunan orang yang terdiri dari “orang banyak dan murid-muridNya” (ayat 34, tambahkan penekanan). Jelas, orang banyak tidak termasuk murid-muridNya. Ternyata, mereka “dipanggil” olehNya untuk mendengar perkataanNya nanti. Yesus ingin setiap orang, yakni para pengikut dan pencari, untuk mengerti kebenaran ajaranNya. Perhatikan juga, Ia lalu berkata, “Apabila setiap orang” (ayat 34, tambahkan penekanan). Kata-katanya berlaku bagi setiap orang.

Ketika kita terus membaca, makin jelas kepada siapa tujuan pembicaraan Yesus. Secara khusus, perkataanNya ditujukan kepada tiap orang yang ingin (1) “mengikuti” Dia, (2) “menyelamatkan nyawanya”, (3) tidak “kehilangan nyawanya”, dan (4) berada di antara mereka yang kepadanya Yesus tak akan malu ketika Ia “datang dalam kemuliaan BapaNya dengan para malaikat kudus.” Keempat ungkapan itu menunjukkan bahwa Yesus membuat gambaran orang-orang yang mau diselamatkan. Apakah kita akan berpikir bahwa ada orang yang pasti-masuk-sorga yang tak ingin “mengikuti” Yesus dan “menyelamatkan hidupnya”? Apakah kita pikir ada orang percaya sejati yang akan “kehilangan jiwanya”, yang merasa malu pada Yesus dan perkataanNya, dan kepadanya Yesus akan malu saat Ia kembali? Jelas, dalam perikop Alkitab itu, Yesus berbicara tentang memperoleh keselamatan kekal.

Perhatikan, dari keempat kalimat dalam perikop yang terdiri dari lima kalimat itu, tiap kalimat dimulai dengan kata “Karena”. Jadi tiap kalimat membantu menjelaskan dan memperluas kalimat sebelumnya. Tiap kalimat dalam perikop itu harus ditafsirkan dengan memahami bagaimana kalimat-kalimat lain meneranginya. Perhatikan perkataan Yesus kalimat per kalimat.

Kalimat #1

Setiap orang yang mau mengikut Aku, ia harus menyangkal dirinya, memikul salibnya dan mengikut Aku. (Markus 8:34).

Perlu dicatat, perkataan Yesus ditujukan bagi siapapun yang mau menjadi pengikutNya. Itu satu-satunya hubungan yang Yesus tawarkan sejak awal, yakni menjadi pengikutNya.

Banyak orang ingin menjadi sahabatNya tanpa mau menjadi pengikutNya, namun pilihan itu tidak ada. Yesus tidak menganggap siapapun sebagai sahabatNya bila orang itu tidak menaatiNya. Ia pernah berkata, Kamu adalah sahabat-Ku, jikalau kamu berbuat apa yang Kuperintahkan kepadamu. (Yohanes 15:14).

Banyak orang ingin menjadi saudaraNya tanpa mau menjadi pengikutNya, namun Yesus tetap tidak menambah pilihan itu. Ia tak menganggap siapapun sebagai saudaraNya jika ia tidak taat: “Sebab siapapun yang melakukan kehendak Bapa-Ku di sorga, dialah saudara-Ku laki-laki, dialah saudara-Ku perempuan, dialah ibu-Ku.” (Matius 12:50, tambahkan penekanan).

Banyak orang ingin mengikut Yesus ke sorga tanpa mau menjadi pengikutNya, namun Yesus katakan hal itu mustahil. Hanya mereka yang taat akan masuk sorga: “Bukan setiap orang yang berseru kepada-Ku: Tuhan, Tuhan! akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga, melainkan dia yang melakukan kehendak Bapa-Ku yang di sorga”. (Matius 7:21).

Yesus menjelaskan kepada orang yang mau mengikutiNya bahwa ia tak dapat mengikutiNya jika tidak menyangkal diri. Ia harus bersedia mengesampingkan segala keinginannya, berserah diri dan menaati kehendakNya. Penyangkalan-diri dan penyerahan adalah hal terpenting dalam mengikut Yesus. Itulah maksud “memikul salibmu.”

Kalimat #2

Kalimat kedua dari Yesus memperjelas pengertian kalimat pertamaNya:

Karena siapa yang mau menyelamatkan nyawanya, ia akan kehilangan nyawanya; tetapi barangsiapa kehilangan nyawanya karena Aku dan karena Injil, ia akan menyelamatkannya. (Markus 8:35).

Lagi-lagi, perhatikan kalimat yang dimulai dengan “Karena”, yang berhubungan dengan kalimat pertama, sehingga menambah kejelasan. Di sini Yesus membuat perbedaan dua orang, yang dimaksudkan dalam kalimat pertama —orang yang mau menyangkal dirinya dan memikul salibnya untuk mengikutiNya dan orang yang tidak mau menyangkal dirinya dan memikul salibnya. Kedua orang itu dibedakan ketika orang yang mau kehilangan nyawanya karena Kristus dan karena Injil dan orang yang tidak mau kehilangan nyawanya. Untuk mencari hubungan antara keduanya, kita simpulkan bahwa orang pada kalimat pertama yang tidak menyangkal dirinya melambangkan orang pada kalimat kedua yang ingin menyelamatkan nyawanya namun akan kehilangan nyawanya. Dan orang pada kalimat pertama yang tadinya bersedia menyangkal dirinya melambangkan orang pada kalimat kedua yang kehilangan nyawanya namun pada akhirnya diselamatkan.

Yesus tidak berbicara tentang orang yang kehilangan atau menyelamatkan kehidupan fisiknya. Lalu, kalimat-kalimat pada perikop itu menunjukkan bahwa Yesus mengingat untung dan rugi. Yesus ungkapkan hal serupa dalam Yohanes 12:25, “Barangsiapa mencintai nyawanya, ia akan kehilangan nyawanya, tetapi barangsiapa tidak mencintai nyawanya di dunia ini, ia akan memeliharanya untuk hidup yang kekal.” (tambahkan penekanan).

Orang di kalimat pertama yang tak menyangkal dirinya adalah orang yang sama dalam kalimat kedua yang ingin memelihara nyawanya. Jadi, logikanya, kita simpulkan bahwa “memelihara nyawa sendiri” berarti “menyelamatkan agenda sendiri untuk kehidupannya.” Hal itu menjadi jelas ketika kita menganggap orang yang dibedakan itu yang “kehilangan nyawanya demi Kristus dan Injil.” Ialah orang yang menyangkal dirinya, memikul salibnya, dan meninggalkan agendanya sendiri, dan kini hidup demi melanjutkan agenda Kristus dan penyebaran Injil. Ialah orang yang akhirnya “menyelamatkan nyawanya.” Orang yang berusaha menyenangkan Kristus bukannya dirinya akhirnya akan berbahagia di sorga, sedangkan orang yang selalu menyenangkan dirinya sendiri akhiranya akan merana di neraka, kehilangan kebebasan untuk mengikuti agendanya sendiri.

Kalimat #3 & #4

Kini kalimat ketiga dan kalimat keempat:

Apa gunanya seorang memperoleh seluruh dunia, tetapi ia kehilangan nyawanya? Karena apakah yang dapat diberikannya sebagai ganti nyawanya? (Markus 8:36-37).

Pada kalimat #2, orang yang dimaksud adalah orang yang tak akan menyangkal dirinya. Ia juga ingin menyelamatkan nyawanya namun akhirnya kehilangan nyawanya. Kini ia dianggap orang yang mengejar tawaran dunia dan akhirnya “kehilangan nyawanya.” Yesus memaparkan kebodohan orang tersebut dengan membandingkan kemegahan seluruh dunia dengan kemegahan nyawanya. Tentu, tak ada bandingan. Secara teoritis, seseorang dapat memperoleh apapun tawaran duniar, namun bila konsekweni akhir dari hidupnya adalah kehidupan di neraka, ia telah membuat kesalahan paling serius.

Dari kalimat ketiga dan kalimat keempat, kita dapatkan pandangan kepada hal yang membuat orang menghindari penyangkalan diri untuk mengikut Kristus. Orang itu ingin memuaskan-diri, yang dunia tawarkan. Karena terdorong oleh kasih akan diri sendiri, orang yang menolak mengikuti Kristus hanyalah mencari kesenangan dosa; pengikut sejati Kristus menjauhkan kesenangan dosa dari kasih dan ketaatan kepadaNya. Orang yang mencoba mendapatkan segala tawaran dunia hanyalah mengejar kekayaan, kekuasaan dan prestise, sedangkan pengikut sejati Kristus pertama-tama mencari kerajaanNya dan kebenaranNya. Setiap kekayaan, kekuasaan atau prestise yang didapat orang itu dianggap sebagai pemeliharaan khusus dari Allah untuk dipakai demi kebaikan bagi kemuliaanNya.

Kalimat #5

Kita sampai pada kalimat kelima dalam perikop bahasan. Perhatikan lagi bagaimana kalimat itu dihubungkan ke kalimat-kalimat lain dengan kata awal sebab:

Sebab barangsiapa malu karena Aku dan karena perkataan-Ku di tengah-tengah angkatan yang tidak setia dan berdosa ini, Anak Manusiapun akan malu karena orang itu apabila Ia datang kelak dalam kemuliaan Bapa-Nya, diiringi malaikat-malaikat kudus.” (Markus 8:38).

Lagi-lagi, orang ini tidak menyangkal dirinya, tetapi ia ingin mengikuti agendanya, dengan mengejar tawaran dunia, dan akhirnya kehilangan hidup dan nyawanya. Kini ia mendapat karakter sebagai orang yang malu kepada Kristus dan perkataanNya. Tentu saja, rasa malunya bersumber dari ketidakyakinannya. Bila ia benar-benar percaya Yesus Anak Allah, tentunya ia tidak malu kepadaNya atau perkataanNya. Namun ia adalah anggota “generasi yang berzinah dan berdosa”, dan Yesus akan merasa malu mengakuinya ketika Ia kembali. Jelas, Yesus tidak sedang membuat uraian tentang seorang yang diselamatkan.

Apa kesimpulan untuk ini? Keseluruhan perikop tak dapat dianggap sebagai panggilan untuk hidup dengan lebih berkomitmen yang ditujukan kepada orang yang kini hidup dengan tujuan ke sorga. Jelas, hal ini merupakan pengungkapan jalan keselamatan dengan membandingkan orang yang benar-benar diselamatkan dan orang yang tidak diselamatkan. Orang yang sungguh diselamatkan percaya kepada Tuhan Yesus Kristus dan menyangkali diri untukNya, sedangkan orang yang tak diselamatkan tidak menunjukkan iman yang taat.

Seruan Lainnya untuk Komitmen (Another Call to Commitment)

Kita bisa perhatikan banyak hal, tetapi perhatikan panggilan lain untuk berkomitmen melalui Tuhan Yesus yang merupakan panggilan kepada keselamatan:

Marilah kepada-Ku, semua yang letih lesu dan berbeban berat, Aku akan memberi kelegaan kepadamu. Pikullah kuk yang Kupasang dan belajarlah pada-Ku, karena Aku lemah lembut dan rendah hati dan jiwamu akan mendapat ketenangan. Sebab kuk yang Kupasang itu enak dan beban-Kupun ringan.” (Matius 11:28-30).

Para penginjil sering memakai perikop di atas untuk mengajak jemaat pada saat penginjilan, dan memang demikian. Kata-kata itu menjadi ajakan untuk menuju pada keselamatan. Di sini Yesus menawarkan kelegaan bagi mereka yang “letih-lesu dan berbeban berat.” Ia tak menawarkan kelegaan fisik bagi mereka berbeban secara fisik, namun kelegaan bagi jiwa mereka, sesuai perkataanNya. Orang yang belum selamat terbeban dengan rasa bersalah, ketakutan dan dosa, dan mereka menjadi letih lesu, lalu menjadi orang baik yang nanti memperoleh keselamatan.

Bila orang itu ingin mendapat kelegaan yang Yesus tawarkan, ia harus melakukan dua hal menurut kehendakNya. Ia harus (1) datang kepadaNya, dan (2), memikul kukNya.

Guru-guru sesat yang mengajarkan kasih karunia sering membelokkan pengertian ungkapan “memikul kuk Yesus.” Sebagian orang benar-benar mengklaim bahwa Yesus sedang berbicara tentang kuk yang harus ada di seputar leherNya, yang karenanya Ia menyebutnya “kuk dariNya” dan Yesus pasti sedang berbicara tentang kuk-ganda yang mereka katakan, satu bagian di seputar leherNya dan bagian lain adalah kosong, sambil menunggu kita untuk menggunakan leher kita. Tetapi, kita harus pahami bahwa Yesus berjanji untuk menarik bajak karena Ia berkata bahwa kukNya enak dan bebanNya ringan. Jadi, menurut guru-guru itu, kita perlu yakin untuk tetap terbeban kepada Yesus melalui iman, yang mengizinkanNya berkarya bagi keselamatan kita, sedangkan kita hanya mendapat manfaat yang ditawarkan melalui kasih karuniaNya! Tafsiran itu jelas tak kuat.

Tidak, bila Yesus berkata bahwa setiap orang harus memikul kukNya, maksudNya adalah orang berserah kepadaNya, menjadikanNya guru, membiarkan Dia memimpin hidupnya. Karena itu, Yesus berkata agar kita memikul kukNya dan belajar dariNya. Orang yang belum selamat bagaikan hewan liar, yang menempuh jalannya sendiri dan mengatur hidupnya. Ketika seseorang memikul kuk dari Yesus, ia menyerahkan kendali kepadaNya. Kuk Yesus itu mudah dan bebanNya ringan karena Ia menguatkan kita melalui RohNya yang tinggal di dalam kita agar kita menaatiNya.

Jadi, kita pahami lagi bahwa Yesus memanggil orang kepada keselamatan, dalam hal ini dilambangkan sebagai kelegaan kepada yang orang yang letih lesu, dengan cara meminta orang untuk berserah kepadaNya dan menjadikanNya Tuhannya.

Kesimpulan (In Summary)

Dengan kata lain, pelayan yang berhasil adalah orang yang menaati perintah Yesus untuk melakukan pemuridan, dan yang tahu bahwa pertobatan, komitmen dan pemuridan bukanlah pilihan bagi orang percaya yang pasti-masuk-sorga. Sebaliknya, pertobatan, komitmen dan pemuridan adalah ungkapan murni dari iman yang menyelamatkan. Karena itu, pelayan yang berhasil harus mengabarkan Injil berdasarkan Alkitab kepada orang yang belum diselamatkan. Pelayan itu memanggil orang yang belum diselamatkan dan mengikuti Yesus, dan ia tak memberikan jaminan kepada orang yang tidak sungguh-sungguh mengerjakan keselamatannya.

En el día trabaja en una oficina del centro de la ciudad. Es un buen trabajador y ha recibido continuos ascensos. Todo el mundo le ama. Es confiable y su compañía es agradable. Es un padre modelo de tres niños. Nadie sospecharía sobre su oscuro secreto.

Por la noche él merodea por vecindarios suburbanos, saltando cercas y tras los árboles. Busca casas modestas, aquellas cuyos dueños son parejas jóvenes, y exclusivamente aquellas que tienen un solo piso. Así, los cuartos no estarán en un segundo piso.

Es viernes otra vez. Esta noche él está de nuevo en territorio familiar. Su corazón se agita conforme se acerca a una casa en donde “anotó unos puntos” la semana pasada. Los recién casados recientemente compraron un atractivo rancho. Sonríe cuando divisa una débil luz que sale por la ventana de la parte trasera de la casa. Se acerca más, esperando escuchar música suave, lo cual le indicará que la ventana está abierta en esta caliente noche de verano. Si, es “jazz ligero”. Este podría ser un punto más a su favor. Se acerca hasta pegar contra la casa y camina silenciosamente hacia la ventana. Su mente está llena de imágenes de lo que ya ha visto antes.

En los Estados Unidos, un hombre como el que acabo de describir se le conoce con el nombre de “Tom, el mirón”. Su actividad es considerada criminal, y con todo el derecho. La mayoría de nosotros estamos de acuerdo en que debería estar en la cárcel. Es un pervertido, y ciertamente no es el tipo de persona que uno espera que vaya al cielo. Ciertamente ningún cristiano practicaría jamás tal conducta.

La Biblia está de acuerdo con esto:

Porque sabéis esto, que ningún fornicario, o inmundo, o avaro, que es idólatra, tiene herencia en el reino de Cristo y de Dios. Nadie os engañe con palabras vanas, porque por estas cosas viene la ira de Dios sobre los hijos de desobediencia (Ef. 5:5-6, énfasis del autor).

¿Son los mirones morales o inmorales? ¿Puros o impuros? La respuesta es obvia. Y, de acuerdo a la Escritura, no tienen herencia en el reino de Cristo y de Dios. Aquellos que realmente han nacido de Dios no son mirones.

Una segunda escena:

En el día trabaja en una oficina del centro de la ciudad. Es un buen trabajador y ha recibido continuos ascensos. Todo el mundo le ama. Es confiable, y su compañía es agradable. Es un padre modelo de tres niños. Visita una iglesia evangélica todos los domingos en la mañana y, más aún, es maestro de escuela dominical dos veces al mes. Fue electo diácono el año pasado. Está muy cerca del Pastor y es muy respetado por la congregación. En la antena de su auto lleva una banderita blanca, la cual es símbolo de protesta contra la pornografía en los Estados Unidos. Va bien con su alma.

Luego de laborar muy duro la semana pasada, le encanta descansar los viernes por la noche. Así que camino a casa, al regresar del trabajo, se detiene en una tienda de vídeos del vecindario. Ha escuchado que hay una nueva producción y espera encontrar una copia disponible para rentarla. La encuentra. Los protagonistas son algunas de sus actrices y actores predilectos. Está marcada como restringida, y sabe muy bien que contiene escenas sexuales explícitas y mucho lenguaje vulgar.

Por un momento su conciencia le habla al ver las fotos provocativas en la cubierta. Pero su defensa ya está bien planeada: Cuando llegue el momento de discutir la película con sus amigos creyentes en la iglesia, lamentará que el filme tenga tanto lenguaje vulgar y tanto sexo explícito:

“¿No es una lástima que los productores piensen que toda esa basura es necesaria?”

!Sí! ¡Sí! ¡Qué lástima!

Una vez que los niños se han ido a la cama, coloca el vídeo en su reproductor de cintas y se sienta en el sillón con su esposa. Ella no sospecha con qué ansias él desea ver esos cuerpos femeninos delgados y bronceados en varios grados de desnudez que pronto desfilarán ante sus ojos. Él había escuchado a algunos de sus amigos inconversos decir que las escenas de cuarto son maravillosas. Es viernes otra vez.

Una comparación entre los dos hombres

¿Cuál es la diferencia entre el primer hombre y el segundo? El mirón veía sexo en vivo en los cuartos. El otro veía sexo filmado en los cuartos. El mirón solamente podía ver en forma limitada a través de una ventana entreabierta. El otro hombre tenía una vista muy cercana y muy íntima. El mirón veía a dos personas con un compromiso de por vida expresándose su amor el uno al otro. Estarían aterrorizados si supieran que alguien les miraba. El segundo hombre observaba a dos personas no casadas a quienes se les pagaba grandes sumas de dinero para desvestirse y tener relaciones sexuales enfrente de una audiencia potencial de millones, convirtiéndose así en unos de los trabajadores del sexo más bien pagados del mundo. De hecho, un poco del dinero de este hombre llega a las arcas de ellos. En esencia, él está pagándole a prostitutas para tener sexo filmado y así entretenerse un poco.

Por supuesto, el primer hombre era un mirón en su camino al infierno. El segundo hombre era un seguidor de Cristo en su camino al cielo.

¿O iría realmente hacia el cielo? ¿No es cierto que acabamos de leer que ninguna persona inmoral o impura heredará el reino de Dios? ¿Cuál de los dos hombres era más inmoral?

Veamos dos puntos más que vale la pena notar acerca del segundo hombre, el supuesto seguidor de Cristo: Al rentar un vídeo con escenas sexuales explícitas, le ha dado dinero a la industria pornográfica, alentando a dicha industria a producir más películas de ese tipo.[1] Sus dólares proveerán a otros la oportunidad de mirar más de este tipo de basura; por lo tanto, ha promovido el pecado en las vidas de otros. El mirón parece no haber hecho esto.

Segundo, la película rentada por el “cristiano” estaba llena de lenguaje vulgar. El nombre de Dios se usaba con frecuencia para maldecir. ¿No parece raro que alguien que ora todos los domingos en la iglesia para que el nombre de Dios sea bendecido use su dinero para ser entretenido por personas que repetidamente blasfeman el nombre de Dios?

¿Por qué los hipócritas actúan santamente?

Si el segundo hombre en nuestro escenario era más inmoral que nuestro mirón no convertido, ¿por qué tantos de los cristianos profesantes actúan como aquel segundo hombre, alentando regularmente su lujuria, mirando inmoralidad gráfica como medio de entretenimiento? La respuesta es que no son realmente salvos.

Si usted está de acuerdo en que el segundo hombre era igualmente o más inmoral que el primero, y si usted cree que las personas inmorales no heredarán el reino de Dios (como la Biblia lo dice), entonces usted debe estar de acuerdo con mi conclusión. Pero ¿por qué hay tantas personas engañadas con este asunto?

Es bastante seguro asumir que el cristiano profesante promedio, acostumbrado con regularidad a ver escenas de sexo explícitas en filmes, nunca se dirigiría a vecindarios suburbanos para mirar a través de las ventanas de los cuartos. De hecho, esta persona consideraría al mirón mencionado antes como alguien aborrecible. Y ¿por qué? ¿Es acaso porque el hombre del segundo caso ama a Dios? O ¿es debido a su santidad y pureza interna? No. Esas no pueden ser las razones—o él consideraría igualmente aborrecible el mirar escenas de sexo filmadas entre gente no casada.

Sin embargo, nuestro segundo hombre ha hallado una manera segura de hacer lo mismo que el mirón, pero sin riesgo. Su “santidad” ha sido modelada no con los estándares de Dios, sino con los del mundo. Ha llegado a ser muy aceptado en nuestra sociedad el mirar películas con escenas de sexo explícito, por lo cual no tiene nada de que preocuparse. Su reputación no se arruinará. No perderá su trabajo ni a su esposa. No irá a la cárcel. Sin embargo, si fuera un seguidor genuino de Cristo, hubiera tomado en serio las advertencias solemnes de Jesús acerca de las consecuencias de la lujuria:

Oísteis que fue dicho: no cometerás adulterio. Pero yo os digo que cualquiera que mira a una mujer para codiciarla, ya adulteró con ella en su corazón. Por tanto, si tu ojo derecho te es ocasión de caer, sácalo, y échalo de ti; pues mejor te es que se pierda uno de sus miembros, y no que todo tu cuerpo sea echado al infierno. Y si tu mano derecha te es ocasión de caer, córtala, y échala de ti; pues mejor te es que se pierda uno de tus miembros, y no que todo tu cuerpo sea echado al infierno (Mt. 5:27-30, énfasis del autor).

Ya sea que este hombre entienda o no, él tiene algo de más peso por lo cual preocuparse que perder su trabajo o su reputación. Su práctica de la lujuria le llevará al infierno para siempre. No obstante, parece ignorar lo que Cristo claramente expuso, al confiar en una gracia salvadora pero no transformadora, una gracia que no existe.

Cuando la virtud es vicio

Hay algo más acerca de nuestro segundo hombre. Su práctica regular de inmoralidad unida a una vida de aparente santidad lo convierte en un hipócrita. Un hipócrita no es una persona que es una mezcla del bien y del mal—un hipócrita es una persona malvada. La razón por la que él ató un lazo blanco en la antena de su auto no es porque se opone a la pornografía. Eso es innegable, ya que con cierta frecuencia gasta su dinero para ver inmoralidad gráfica y financieramente apoya la industria pornográfica, lo cual lo convierte en alguien que apoya la explotación de la mujer y la corrupción de niños y niñas. La razón por la que él ató un lazo blanco a la antena de su auto es porque desea lucir como un justo. Su vida pública es una farsa. Su motivación no es obedecerle a Dios o su compasión por los que son dañados por la pornografía—su motivación es egoísmo puro—su anhelo es que otros piensen muy bien de él. Todas sus buenas obras están teñidas por este mismo hecho. Es un hipócrita, oponiéndose a lo que el mundo conoce como “pornografía fuerte” pero apoyando la “pornografía suave” que en realidad no se diferencia en nada de la anterior.

Nuestro carácter se revela no por lo que hacemos el domingo en la mañana, sino por lo que hacemos toda la semana. Es revelado más visiblemente por cosas pequeñas y por lo que hacemos cuando estamos solos. Tome por ejemplo el caso del robo. Está en los diez mandamientos mencionado como un pecado que si se practica, envía a la persona directamente al infierno (ver 1 Co. 6:10).

Muy pocos cristianos profesantes roban bancos a mano armada. Sin embargo, muchos roban cuando hacen su declaración de impuestos, con lo cual le están robando al resto de los ciudadanos de su país. Algunos pagan a sus empleados “debajo de la mesa” (o aceptan tales pagos como empleados) para evitar pagar impuestos, lo que los convierte en ladrones. Muchos otros tienen el hábito de robarle a sus empleadores. Si por casualidad reciben más vuelto durante su compra en el supermercado, se lo guardan. Son ladrones. En realidad, no roban bancos por su gran amor a Dios ni porque no son egoístas; sus “pequeños” robos dan fe de algo muy distinto. La razón por la que no roban bancos es para no ser apresados. Su aparente bondad sólo despliega su egoísmo. Si pudieran robar un banco con tan mínimo riesgo de su reputación o de su libertad futura como lo hacen con la declaración de impuestos, lo harían. Pero el mismo egoísmo que los lleva a robar cosas pequeñas de las que nadie se da cuenta los motiva también a ser “buenos” en cosas grandes. Nuestro verdadero carácter es revelado cuando somos tentados a hacer el mal con poco riesgo o con consecuencias adversas.

La cámara escondida de Dios

Imagínese que usted es un patrono que tiene un empleado favorito. Ese empleado llega temprano cada día, se va tarde, trabaja duro, y es estimado por sus otros empleados.

Sin embargo, un día a usted se le ocurre instalar cámaras escondidas en su negocio, y para su desconcierto, puede ver en la cinta que su empleado favorito esconde un objeto que pertenece a la compañía debajo de su abrigo. Lo lleva fuera del edificio y, luego de mirar a derecha y a izquierda, lo coloca dentro de su auto. ¿Pensaría usted, bueno en realidad él es un buen empleado, lo que pasa es que tiene un defecto? ¿Ignoraré este hecho?

No. De pronto la opinión que usted tenía de su empleado cambia radicalmente. Ahora, todos los puntos que este empleado había ganado a su favor se ven desde una perspectiva diferente. Ahora usted empieza a preguntarse por qué venía temprano y se iba tarde. ¿Sería para poder robar sin que hubiese mucha gente alrededor? ¿Sería para que usted tuviera una buena opinión de él de modo que si algo se perdía de la oficina usted no sospechara de él? Ahora que le conoce de verdad, todas sus buenas obras anteriores salen a la luz como obras del mal. Así es como Dios mira a los hipócritas. Así es como Dios mira al segundo hombre de nuestra historia. Su inconsistencia revela su verdadero carácter. Este hombre no es un cristiano con un defecto pequeño. Es un hipócrita y enteramente corrupto. Sus buenas obras no esconden su pequeño defecto. Más bien, éstas son una revelación de su egoísmo y de su maldad.

El Espíritu Santo habita en aquellos que son realmente nacidos de nuevo y su santidad aumenta cuando cooperan con Él para tal fin. No llevan una vida doble. Ciertamente pueden caer a veces y pecar. Pero esa no es su conducta permanente. Su vida se caracteriza primordialmente por su obediencia a Dios a quien aman continuamente. Como lo dice el Apóstol Juan: “Todo aquel que es nacido de Dios, no practica el pecado, porque la simiente de Dios permanece en él; y no puede pecar, porque es nacido de Dios (1 Jn. 3:9). El nuevo nacimiento es el inicio de una vida en santidad. Conforme el cristiano verdadero aprende más de Dios, es transformado a la semejanza de Cristo (ver Ro. 12:2).

En oposición a esto, aquellos que han experimentado una conversión falsa harán muchas cosas en casa o en el extranjero que normalmente no harían en presencia de otros cristianos. Sus principios morales han sido modelados no de acuerdo con la voluntad de Dios sino de acuerdo con el mundo. Y, como ya se sabe, los estándares mundanos son una espiral que va siempre hacia abajo. Por esto, el cristiano falso habitualmente hace aquello que horrorizaría aún a los no cristianos de hace algunas décadas. Estudiemos un caso: hoy en día, multitudes de cristianos profesantes ni siquiera se atemorizan con lo peor de la obscenidad, la vulgaridad, la violencia y la perversión que aparece en las películas—algo que hubiera impactado a personas no cristianas de hace no mucho tiempo. Algunos líderes cristianos nacionales reconocidos inclusive recomiendan tales filmes, si estos contienen algún tema moralizante que ayude a “redimir”, tal como coraje, honor o el sacrificio propio.

Los verdaderos cristianos están motivados a ser santos porque han sido regenerados por el Espíritu Santo y porque aman a Dios. Por otro lado, lo que motiva a los cristianos falsos a ser tan morales como lo son es su interés personal, lo mismo que motiva a los que no son cristianos a ser morales.

Motivos perversos

¿Por qué los no cristianos se refrenan de cometer ciertos pecados? Es porque temen las consecuencias adversas. Este principio ha sido probado repetidamente a lo largo de la historia humana cuando las restricciones morales usuales, tales como las leyes gubernamentales o la opinión pública, han sido removidas. Cuando la brutalidad se hace aceptable, la brutalidad prevalece. Las enormes cantidades de calaveras humanas halladas en campos de batalla en Camboya y los incineradores casi destruidos de los campos de concentración nazis permanecen como testimonio mudo de la verdadera naturaleza no regenerada del ser humano. ¿Qué sucede cuando el asesinato se legaliza, cuando la ley, el Estado o la opinión pública dice que está bien exterminar judíos o despedazar a los no nacidos en los vientres de sus madres? Nadie tiene que reflexionar sobre la respuesta a esa pregunta.

¿Cuántos cristianos profesantes son motivados, en su moralidad y santidad limitadas, no por el amor a Dios y la regeneración del Santo Espíritu, sino por el siempre cambiante sentimiento público, o la ley de la tierra revisada continuamente, o la presión de grupo de los miembros de su iglesia? Sólo Dios lo sabe con exactitud. Pero a través de un honesto auto examen, cada uno de nosotros puede determinar qué lo está motivando en realidad. Si cada cristiano profesante hiciera eso, muchos estarían asombrados de descubrir que toda su bondad realmente es maldad, ocasionada únicamente por sus propios intereses.

¿Es realmente posible hacer el bien y estar motivado a hacerlo por puro egoísmo? Absolutamente. Como ya lo dije anteriormente, muchos de los hechos “virtuosos” de los no cristianos brotan de motivaciones egoístas. Considere las palabras de Pablo en esta dirección:

Y si repartiese todos mis bienes para dar de comer a los pobres, y si entregase mi cuerpo para ser quemado, y no tengo amor, de nada me sirve (1 Co. 13:3).

Jesús, revelador de los hipócritas

La mayoría de los cristianos profesantes modernos se oponen a la pornografía. Pero el hecho de vocalizar la desaprobación de ese mal no es prueba fehaciente de una conversión cristiana auténtica. Si una persona está motivada por su amor a Dios y a los semejantes para oponerse a tal maldad, sus acciones, pensamientos y palabras son consistentes. En su vida personal practica la oposición a ésta y a otras cosas semejantes. Nuevamente, si el segundo hombre de la historia antes expuesta hubiera estado en franca oposición a la pornografía basado en su preocupación por las víctimas de ésta o por su amor a la ley de Dios, erradicaría su costumbre de ver películas con escenas de sexo explícitas. Su actitud hacia todo tipo de inmoralidad sería consistente.

Jesús enseñó sobre una hipocresía similar entre los religiosos de su tiempo, revelando así un principio eterno aplicable a todos aquellos que piensan que van camino al cielo. Consideremos de nuevo sus palabras encontradas en un sermón acerca de la salvación, comúnmente conocido como el Sermón del Monte. Analice el pasaje para ver si encuentra el significado de su enseñanza para los cristianos profesantes modernos quienes dicen oponerse a la pornografía, pero que se gozan en otras formas de inmoralidad sexual.

Oísteis que fue dicho: No cometerás adulterio. Pero yo os digo que cualquiera que mira a una mujer para codiciarla, ya adulteró con ella en su corazón. Por tanto, si tu ojo derecho te es ocasión de caer, sácalo, y échalo de ti; pues mejor te es que se pierda uno de sus miembros, y no que todo su cuerpo sea echado al infierno. Y si tu mano derecha te es ocasión de caer, córtala, y échala de ti; pues mejor te es que se pierda uno de tus miembros, y no que todo tu cuerpo sea echado al infierno (Mt. 5:27-30).

Primeramente, nótese que Jesús está advirtiendo a ciertas personas acerca del infierno. Contextualmente, son personas que no están cometiendo adulterio físicamente. Estaban, sin embargo, cometiendo adulterio mentalmente, y Jesús les dijo que a menos que se arrepintieran, irían hacia el infierno.

La letra y el espíritu de la Ley

¿Estaba Jesús agregando requisitos al sétimo mandamiento? No. Él estaba cerrando un portillo que sólo existía en las mentes de las personas y reveló la implicación completa de lo que Dios quiso decir cuando dio los diez mandamientos. Contenida dentro de un mandamiento que prohibía el adulterio estaba también la prohibición contra la lujuria. Indiscutiblemente, si tener relaciones sexuales con la esposa de su vecino es pecado, entonces desnudar mentalmente a la esposa de su vecino, también es pecado. Cualquier persona honesta tiene que admitir esta realidad.[2] Pero la audiencia que tenía Cristo en ese momento era similar a muchas personas que hoy en día se cuidan de guardar la letra de la ley pero ignoran el espíritu de ésta. Verbalmente se oponen a ciertos pecados de los cuales no son culpables, pero practican los mismos pecados en otras formas. La voluntad de Dios para nuestra pureza sexual va más allá de abstenernos del adulterio, la fornicación y la homosexualidad. Él espera que seamos sexualmente puros en nuestra mente y en nuestras bocas tal y como claramente lo expuso Jesús. Por ejemplo, Pablo escribió:

Pero fornicación y toda inmundicia, o avaricia, ni aun se nombre entre vosotros, como conviene a santos; ni palabras deshonestas, ni necedades, ni truhanerías, que no convienen, sino antes bien acciones de gracias (Ef. 5:3-4).

The New Living Translation (versión de una Biblia en inglés) aclara el significado de inmundicia, vanas habladurías y bromas groseras como “historias obscenas, vana palabrería y bromas pesadas”. Las historias obscenas y las bromas pesadas están obviamente llenas de palabras que conllevan ideas sexualmente inmorales de una manera humorística o positiva, y “la vana palabrería” puede describir fácilmente las conversaciones sexualmente pervertidas de personas a las que la Biblia considera faltas de entendimiento. El punto de vista de Pablo es que ningún seguidor de Cristo debería estar involucrado en inmoralidad sexual, o en impureza, o en cualquier cosa relacionada con estos pecados, incluyendo las conversaciones impuras. ¿Qué cree usted que Pablo le diría a los creyentes modernos que se entretienen mirando las comedias televisivas que están llenas de insinuantes escenas sexuales? ¿Qué tendría Pablo que decir sobre la mayoría de las películas clasificadas para adolescentes o aun aquellas que requieren supervisión de los padres?

Enseñanzas falsas modernas

Tristemente, algunos (así llamados) maestros de la Biblia usan el verso citado de Efesios para contrarrestar la enseñanza “que induce a la culpa” y que está un tanto “desequilibrada” presentada hoy en día por maestros como yo. Su lógica se desarrolla así: “Es naturalmente posible para auténticos cristianos el cometer pecados de inmoralidad e impureza, de otro modo, Pablo no habría hablado del asunto”.

No estoy diciendo que es imposible para los cristianos cometer adulterio o fornicación. Por supuesto que es posible, ya que los cristianos aún son agentes morales libres. Un verdadero cristiano podría caer en inmoralidad. El propósito de Pablo sin embargo, al escribir las palabras antes citadas no era asegurarle a las personas que continuamente cometían pecados de inmoralidad e impureza que ciertamente eran salvos a pesar de su estilo de vida. Más bien, estaba tratando de advertir a los cristianos para que se alejaran, tan lejos como fuera posible, de toda sombra de tales pecados, ya que éstos caracterizan a las personas que van camino al infierno. Tal como lo expresa Pablo en los siguientes versos:

Porque sabéis esto, que ningún fornicario, o inmundo, o avaro, que es idólatra, tiene herencia en el reino de Cristo y de Dios. Nadie os engañe con palabras vanas, porque por estas cosas viene la ira de Dios sobre los hijos de desobediencia (Ef. 5:5-6).

Sí. Un cristiano puede ceder ante un pecado de inmoralidad. Pero aquellos que lo hacen con regularidad se distinguen por ser inmorales e impuros y se exponen a llegar a ser cristianos falsos. Debido a la naturaleza adictiva del pecado, particularmente de la lujuria sexual, el sabio seguidor de Cristo evitará y resistirá cualquier pensamiento, palabra o hecho relacionado con la inmoralidad sexual. Puede ser que un cristiano recién convertido no conozca bien los estándares divinos acerca de la pureza sexual, pero en cuanto lea Efesios 5: 3-5, su excusa de ignorancia ya no es válida. Es por eso que Pablo escribió sobre esos asuntos.

Otras preguntas oscuras

Para oscurecer el asunto y tratar de robarle el verdadero significado a las claras advertencias de las Escrituras, algunas personas preguntan, “¿Qué constituye la práctica del pecado? ¿Si yo cometo adulterio una vez este año y cometí adulterio una sola vez hace tres años, me hace eso un adúltero practicante lo cual por tanto me constituye en un falso cristiano? ¿O fue que simplemente caí dos veces?”

La primera pregunta que se debe hacer es, “¿Te arrepentiste y le pediste perdón a Dios luego de pecar?” Habrá una vasta diferencia entre la persona que se arrepiente y la que no. Si un verdadero cristiano cede ante la tentación y comete adulterio, el se siente muy culpable y buscará el perdón de Dios. Si hace esto, Dios le perdonará.

¿Estuvo su salvación en peligro antes de que pidiera perdón por su pecado? ¿Qué pasaría si no se arrepintiera y cometiera ese acto pecaminoso de nuevo? ¿Cuántas veces debe él o ella cometer adulterio antes de que se convierta en un adúltero “practicante?” Las respuestas a estas preguntas han sido fuertemente debatidas. No es que yo pretenda tener la respuesta perfecta.[3] Pero una persona que anhela saber cuántas veces puede cometer adulterio sin arrepentirse y aun ir al cielo, debería dudar de su salvación. Aquellos que han nacido de nuevo evidentemente desean ser santos—en cuerpo, alma y espíritu. Están luchando de continuo para ser puros completamente, en pensamiento, palabra y obra.

Otros objetan con el deseo de anular las claras advertencias de la Escritura al decir, “Quiero ser libre de la práctica de la inmoralidad, pero no puedo. Amo al Señor, y sinceramente deseo ser libre, pero no lo soy”. Están anhelando que el decir esas palabras sea suficiente y que no tengan necesariamente que dejar de hacer lo que hacen.

De forma indirecta, estas personas están diciendo que el poder del pecado sobre ellas es mayor que el poder de Dios, y que Su salvación provee perdón pero no así transformación. El Nuevo Testamento repetidamente afirma que los creyentes en Cristo han sido liberados del poder del pecado (ver Romanos 6:6-7, 17-18, 22). La Escritura también testifica de la liberación de ciertos pecados graves y de las drásticas diferencias de conducta experimentadas por creyentes verdaderos (ver 1 Co. 6:11; 2 Co. 5:17; Tit. 2:11-14; 1 Jn. 3:7-10).

Más aún, Dios ha prometido que no seríamos tentados más allá de lo que pudiéramos soportar, y siempre proveería una salida (ver 1 Co. 10:13). A la luz de tan clara y abundante verdad, la excusa de algunos que anhelan dejar de pecar y no pueden se oye vacía de significado. Con frecuencia he visto que aquellas personas que desean ser libres de la inmoralidad sexual o de la impureza, actúan positivamente al remover de sus vidas las cosas que causan su caída, por ejemplo, deshacerse de su televisor, cancelar suscripciones a revistas, evitar la visita a ciertos negocios, cortar la relación con algunas personas, o desconectar la Internet. Pablo escribió que “no deberíamos proveer para los deseos de la carne” (ver Ro. 13:14) y Jesús dijo que debíamos cortar con aquello que nos hace pecar. Aquellas personas que rehúsan obedecer el claro mandato de Jesús revelan que Él no es su Señor. No tienen ninguna intención de obedecerle.

El pecado deja de tener poder sobre nosotros cuando nos arrepentimos, pues es en ese momento cuando Dios nos perdona y libera. Pero el arrepentimiento implica alejarse de los caminos del pecado. Es una actitud de nuestro corazón y un acto de nuestra voluntad. Las personas que se arrepienten de verdad demuestran su arrepentimiento con sus acciones (ver Lc. 3:8; Hch. 26:20).

Si usted está segura de ser una persona nacida de nuevo que no puede liberarse de la práctica de la inmoralidad o de cualquier otro pecado, tal vez una simple pregunta le ayude a entender su autoengaño. ¿Pararía de hacer lo que hace si alguien le ofreciera diez millones de dólares? Si usted deja de hacerlo, eso prueba que usted puede; y si usted puede, ¡usted debería! El problema no es tanto que no pueda parar sino que usted simplemente no lo hace. ¿Qué no haría usted por amor al dinero que tampoco haría por amor a Cristo?

Por supuesto, no hay manera de evitar todo tipo de tentación, y ningún cristiano debería pensar que es anormal sólo porque es tentado, lucha contra el pecado, o tiene un impulso sexual saludable. Como se ha dicho correctamente: “No puedes evitar que los pájaros vuelen sobre tu cabeza, pero puedes evitar que hagan nido en tu pelo”. Es cuando cedemos ante lo malo cuando nos debemos preocupar.

Todo cristiano debería luchar por una pureza sexual perfecta, de cuerpo, boca y mente. El adulterio, la fornicación, la homosexualidad, la pornografía en cualquier grado (incluyendo anuncios comerciales y cortas escenas de dormitorio en “buenos” filmes), chistes “sucios”, fantasías inmorales, y leer o escuchar algo sexualmente inmoral con el propósito de entretenimiento son todas conductas malas a los ojos de Dios. Si decimos que continuamente estamos cayendo pero no quitamos la piedra de tropiezo como Cristo lo ordenó, nos estamos engañando a nosotros mismos.

[1] Me doy cuenta de que en años más recientes, muchos objetarían que yo denomine pornográficos a los filmes restringidos. Las películas pornográficas, en la mente de muchos, son sólo aquellas que están marcadas con una X. Pero, ¿Cómo definiría Dios la palabra pornografía, derivada del griego pornia, en la mayoría de los casos traducida como “inmoralidad” en el nuevo testamento, y la palabra gráfico, un despliegue visual? La pornografía es cualquier despliegue visual de inmoralidad. El diccionario Webster define la pornografía como “la presentación de conducta sexual explícita, como aparece en una foto, con el fin de provocar excitación sexual”. ¿Pensaremos entonces acaso que Dios considera que el actuar y el ver películas restringidas con material sexual explícito no es inmoral?

[2] Sin mencionar el hecho de que el décimo mandamiento prohíbe codiciar la mujer de su prójimo. Muchos hombres no codician la mujer de su prójimo debido a su personalidad.

[3] Luego consideraremos lo que la Escritura enseña con relación a la posibilidad de que un creyente entregue su salvación.