神透過他的兒子耶穌為你所做的一切，你無動於衷嗎？你明白他為什麼必須要死在十架上嗎？

也許你迫不及待地想知道，怎樣才配擁有耶穌為我們贏得的恩典？我是否需要跪著爬上高山？是否需要過著苦行僧一樣的隱居生活？又或者需要每天去教堂？那樣做夠了嗎？

答案也許出乎你的意料：無論做什麼都不配得到神的饒恕。

這是耶穌的十架資訊：罪人無法通過自己的努力站在神的面前。

我們逃離懲罰的唯一希望是：神饒恕我們。耶穌代替我們死，因此神可以公平地饒恕我們的罪。救恩在於神的工作——不在乎人。

因他的仁慈，我們的罪被赦免。如果我們自認為在一定程度上配得神白白賜給我們的救恩，那是輕看耶穌遭受的痛苦和神對我們的仁慈。

我們當怎樣行？

我們怎樣才能得到神透過耶穌賜給我們的恩典？

聖經中列出了兩個要求：悔改和信心。兩者缺一不可。他們一起才能扣開救恩的大門。

讓我們先來看一下悔改。

當我們聽到“悔改”這個詞，往往會想到一位義憤填膺的傳道者自以為義地沖進村子裡，給村民定罪。他的資訊讓人敬而遠之，因為他只宣講罪和將來的審判。他給聽眾留下一種印象，以為只要改變生活方式就能贏得榮耀。

這樣的資訊極其失敗地描述了神對人類計畫的藍圖。只告訴罪人改變他們的生活，而不提及耶穌在十字架上的死，這是犯罪！

聖經也清楚地告訴人們：悔改是救恩的必要條件。一個不悔改的人永遠無法得到神的饒恕。另一方面，光悔改也不能救人，悔改必須和信心結合起來。

悔改的重要性在某些神學領域裡被消弱了，我可以用很長的篇幅來證明，沒有悔改就不能逃離神的忿怒。接下來我將詳細述說什麼是悔改。

悔改的傳道者

耶穌的先行者── 施洗約翰，宣講非常簡單的資訊：

“天國近了，你們應當悔改”（馬太福音3:2）。耶穌在開始傳道時也宣講了同樣的資訊 (馬太福音4:17) 。

也許你還記得我在前面講過的兩個悲劇，耶穌提到那些死在其中的人，他兩次告訴他的聽眾：

“我告訴你們……你們若不悔改，都要如此滅亡”（路加福音

13:3,5）。

當耶穌差派十二門徒去各城傳福音的時候，他們宣講的是什麼資訊？聖經說：

門徒就出去傳道，叫人悔改（馬可福音6:12）。

耶穌告訴他的門徒在他復活後要傳什麼樣的訊息？

又對他們說：“照經上所寫的，基督必受害，第三日從死裡復活，並且

人要奉他的名傳悔改、赦罪的道，從耶路撒冷直傳到萬邦”（路加福音

24:46-47）。

門徒們遵循耶穌的教導，當使徒彼得在五旬節講道的時候，他的聽眾瞭解到被釘十字架的那一位就是人子，就問彼得他們當如何做。彼得首先告訴他們要悔改（見使徒行傳2:38）。

彼得的第二次公開講道是在所羅門廊下，他宣講了那個關鍵的資訊：

“所以你們要悔改歸正，使你們的罪得以塗抹…….”（使徒行傳

3:19）

使徒保羅宣講了悔改嗎？當然。看一下他在雅典所宣講的：

“世人蒙昧無知的時候，神並不監察，如今卻吩咐各處的人都要悔改。

因為他已經定了日子，要藉著他所設立的人按公義審判天下，並且叫他

從死裡復活，給萬人作可信的憑據。”（使徒行傳17:30-31）

保羅在對以弗所長老的離別贈言中寫道：

“……我沒有避諱不說……又對猶太人和希臘人證明當向神悔改，信靠

我主耶穌基督。”（使徒行傳20:20a，21）

保羅在亞基帕王面前申辯時也說：

“亞基帕王啊，我故此沒有違背那從天上來的異象，先在大馬士革，後

在耶路撒冷和猶太全地，以及外邦，勸勉他們應當悔改歸向神，行事與

悔改的心相稱。”（使徒行傳26:19-20）

希伯來書的作者說“悔改死行、信靠神”，這是基督的基本教義（見希伯來書6:1）。

盼望以上的這些經文足以證明：恢復與神的關係始於悔改。沒有悔改就沒有饒恕。

悔改意味著什麼？

如果得救必須要悔改，那麼最重要的是明白什麼是悔改。我們一旦知道罪使我們與神隔離——並認識到罪來源於自我——那麼悔改的意思就顯而易見了。悔改意味著轉離已知的罪和自我，開始順服神，從自己生命的寶座退下來, 讓耶穌坐上。意味著耶穌成為我們的主，我們成為他的僕人，從此我們不再為自己而活，而是為神、為他人而活。

如果我們之前與神隔離是因為悖逆的罪行，那麼恢復與神的關係自然要從悔改開始。 悔改不僅是思想的轉變，更重要是行為的改變。

施洗約翰呼召人們悔改，他更強調悔改的行為。聽聽他所宣講的：

“你們要結出果子來，與悔改的心相稱，不要自己心裡說：‘有亞伯拉

罕為我們的祖宗。’我告訴你們：神能從這些石頭中給亞伯拉罕興起子

孫來。現在斧子已經放在樹根上，凡不結好果子的樹就砍下來，丟在火

裡”（路加福音3:8-9）。

真正的悔改會結出果子或行為。注意施洗約翰宣告說不悔改的人會被丟進地獄。讓我們繼續：

眾人問他說：“這樣，我們當作什麼呢？”約翰回答說：“有兩件衣

裳的，就分給那沒有的；有食物的，也當這樣行”（路加福音3:10-

11）。

悔改還包括轉離自私。如果一個人真的悔改，他的金錢觀就會改變，他會憐憫窮人。如果耶穌真是我們的主，我們的財富就是他的。約翰繼續說：

又有稅吏來要受洗，問他說：“夫子，我們當作什麼呢？”約翰說：

“除了例定的數目，不要多取”（路加福音3:12-13）。

若一個人真的悔改，他會誠實地對待他的雇主和顧客。約翰說道：

又有兵丁問他說：“我們當做什麼呢？”約翰說：“不要以強暴待人，

也不要訛詐人，自己有錢糧就當知足”（路加福音3:14）。

如果一個人真的悔改，他會停止偷竊，不再貪婪。悔改需要態度和行為的轉變，約翰所教導的總結起來就是一句話：停止自私。

如果真的悔改，我們行事為人的動機不再是出於私心而是愛。對神至高無上的愛和對人無私的愛, 正是分辨基督徒的標記。

真正悔改的矮子

聖經中有一個名叫撒該的矮子，他是稅吏。要理解這個故事，必須先知道在耶穌時代的以色列，稅吏和騙子是同一個意思。羅馬政府把稅吏的差事賣給出價最高的投標人，稅吏徵收的稅錢越多，自己賺得越多。人性是自私的，稅吏通常從納稅人那裡騙取越來越多的錢。

撒該是個普通的稅吏：狡詐而富有。我們來讀他的故事：

耶穌進了耶利哥，正經過的時候，有一個人名叫撒該，作稅吏長，是個財主。他要看看耶穌是怎樣的人，只因人多，他的身量又矮，所以不得看見。就跑到前頭，爬上桑樹，要看耶穌，因為耶穌必從那裡經過。耶穌到了那裡，抬頭一看，對他說：“撒該，快下來！今天我必住在你家裡。”他就急忙下來，歡歡喜喜地接待耶穌。眾人看見，都私下議論說：“他竟到罪人家裡去住宿。”[那些議論紛紛的人不也行事自私嗎？]撒該站著對主說：“主啊，我把所有的一半給窮人，我若訛詐了誰，就還他四倍。”耶穌說：“今天救恩到了這家，因為他也是亞伯拉罕的子孫。人子來，為要尋找、拯救失喪的人”（路加福音19:1-10）。

我們可以肯定撒該悔改了，他的行為可以證明。耶穌也相信那個稅吏悔改了，因為耶穌說救恩已經臨到他。

如果我們真心悔改，就必須停止自私地利用別人。以高品質的商品和服務獲得合理的利益是一回事，但通過剝削別人而獲取暴利是另一回事。

如果你想逃離神的忿怒必須先滿足第一個條件：悔改。你必須立刻停止一切自私的行為，求主饒恕你自私的生活方式, 任由你悔恨的淚水流淌吧！

悔改並不能使你配得救恩，只有耶穌的死才能使我們得救。除了悔改，你還要滿足第二個條件：相信福音。

悔改和信心缺一不可，就像耶穌所說的“你們當悔改，信福音”（馬可福音1:15）。

什麼是福音？

“福音”的意思是“好消息”。那是我們必須相信的。

這好消息是什麼？就是神的兒子耶穌基督，他是無罪卻為我們死在十字架上，為我們的罪承受懲罰，使我們得以逃離神的忿怒，他從死裡復活，永遠活著。

如果你已經悔改並真誠地相信福音，你就得救。你就不會經歷地獄之苦。你將永遠屬於天堂！多麼令人歡喜雀躍啊！（天上的天使也會激動不已；見路加福音15:1-10）。

以下幾節經文告訴我們，相信福音是得救的必要條件。讓我們首先來看一節最著名的經文，約翰福音3:16：

“神愛世人，甚至將他的獨生子賜給我們，叫一切信他的，不至滅亡，

反得永生。”

這當然不是說只相信耶穌是二千年前的一個歷史人物而已。相信他意味著相信神所啟示關於他的一切。我們要相信他的身份和他所成就的一切。

我們首先必須相信耶穌是神的兒子。如果耶穌不是神的兒子，他就和任何被罪污染的人一樣，不能代替我們的罪。一個站在死亡線上的人無法替另一個死亡線上的人擔當罪的懲罰，因為他要償還自己的罪。只有一個無罪的人才有權利成為替罪者。

在使徒行傳中，衣索比亞的太監在相信耶穌是神的兒子之後，腓利才為他施洗：

腓利就開口從這經上起，對他傳講耶穌。二人正往前走，到了有水的地

方，太監說：“看哪，這裡有水，我受洗有什麼妨礙呢？”於是吩咐車

站住，腓利和太監二人同下水裡去，腓利就給他施洗。（使徒行傳8:35-38）

當然，口說相信耶穌是神的兒子是一回事，真的相信是另一回事。很多人說他們相信耶穌是神的兒子，但他們的行為卻違背了信仰。

若我真的相信耶穌是神的兒子，我就會渴望學習耶穌的教導，就會知道他有權利告訴我當如何生活，我也會願意順服他。

當一個人真的相信耶穌是神的兒子，他就會悔改。就像我之前所說的，信心和悔改是缺一不可的。若你真的相信，你就會悔改，你的行為將證明你的信心。

我們不僅要相信耶穌是神的兒子，而且還要相信他為我們的罪而死，他的死成就了救恩。就像使徒保羅所說的：

弟兄們，我如今把先前所傳給你們的福音，告訴你們知道。這福音你們

也領受了，又靠著站立得住……我當日所領受又傳給你們的，第一，就

是基督照聖經所說，為我們的罪死了（哥林多前書15:1-3）。

再說一遍，如果我們真的相信耶穌為我們而死，就會自然地想要為自私的罪而悔改。我們不再渴望為自己而活，而是為耶穌而活：

他替眾人死，是叫那些活著的人不再為自己活，乃為替他們死而復活的

主活。（哥林多後書5:15）

如上述經文所說，我們必須相信耶穌從死裡復活。耶穌的復活最終證明他已經承擔我們所有罪的懲罰，神的忿怒已經從我們這些信耶穌的人身上轉離了。

耶穌的復活還證明，我們死後將永遠活著。通過神的工作，那些真正相信耶穌的人將與他成為一體。我們在基督裡，耶穌永遠活著，我們也將永遠活著：

耶穌被交給人，是為我們的過犯；復活，是為叫我們稱義[我們的罪已被

全部償還，現在我們有權利站在神的面前]。（羅馬書4:25）

基督若沒有復活，你們的信便是徒然，你們仍在罪裡，就是在基督裡睡

了的人[已逝的基督徒]也滅亡[在地獄裡]了……但基督已經從死裡復活，

成為睡了之人初熟的果子。（哥林多前書15:17-20）

你真的相信耶穌是神的兒子並且他為你的罪而死嗎？你相信耶穌的死使神的忿怒完全從我們身上轉離了嗎？你相信耶穌從死裡復活了嗎？

若是這樣，你的罪已得赦免，你的過犯也被塗抹，你不必再擔心要面對神的忿怒，並可期待一個美妙的將來！

我確定能上天堂嗎？

很多人不曉得，他們活著的時候就能確切知道自己死後能否上天堂。當我們悔改並相信福音時，就立刻有了確信，就像使徒約翰所說的：

我將這些話寫給你們信奉神兒子之名的人，要叫你們知道自己有永生。

（約翰一書5:13）

很多人不能確信永生的原因是他們認為有好行為才能使他們得救。太多人以為多做好事少做壞事就能免下地獄而進天堂。

事實卻是，沒有人善良到可以上天堂——這個特權不是賺回來的，我相信讀了前六章你就已經明白了。

聖經也清楚地告訴我們：好行為不能救我們。只有相信才能得救。救恩是神賜給我們的禮物，因為他對我們的愛、恩典和憐憫。以下幾節經文可以證明這一點：

你們得救是本乎恩[不配得的恩典]，也因著信；這並不是出於自己，乃

是神所賜的；也不是出於[好]行為，免得有人自誇。（以弗所書2:8-9）

他便救了我們，並不是因我們自己所行的義，乃是照他的憐憫……（提

多書3:5）

因為世人都犯了罪，虧缺了神的榮耀，如今卻蒙神的恩典，因基督耶穌

的救贖，就白白地稱義。神設立耶穌作挽回祭，是憑著耶穌的血，藉著

人的信，要顯明神的義。（羅馬書3:23-25）

如果憑藉好行為可以得救，那麼耶穌就沒必要死。就像使徒保羅說的，他的死便是徒然了：

我不廢掉神的恩，義[與神同在]若是藉著[行]律法得的，基督就是徒然死

了。（加拉太書2:21）

偽善還是公義？

你也許聽說過法利賽人和稅吏的故事。在耶穌時代法利賽人是最高的宗教領袖，他們嚴格遵守律法；而稅吏幾乎和騙子沒有什麼區別。

法利賽人和稅吏的故事完全地說明：人靠自己的好行為是無法得救。而那些憑著信心來到神面前，承認自己罪愆，並信靠耶穌的人必然得救：

耶穌向那些仗著自己是義人，藐視別人的設一個比喻說：“有兩個

人，一個是法利賽人，一個是稅吏。法利賽人站著，自言自語地禱告

說：‘神啊，我感謝你，我不像別人勒索、不義、姦淫，也不像這個稅

吏。我一個禮拜禁食兩次，凡我所得的，都捐上十分之一。’那稅吏遠

遠地站著，連舉目望天也不敢，只捶著胸說：‘神啊，開恩可憐我這個

罪人！”我告訴你們：這人回家去比那人倒算為義了。因為，凡自高

的，必降為卑；自卑的，必升為高”。（路加福音18:9-14）

注意稅吏的禱告“主啊，開恩可憐我這個罪人”。“開恩可憐”意思是“收回怒氣”或“止息忿怒”。

如果神有完美的愛且完全公義，那麼他的忿怒就不會收回。他的忿怒沒有收回，而是轉向了耶穌，那個心甘情願的替罪者，因此我們逃離了應得的懲罰。救恩就白白地給了我們，但對耶穌卻不是——他承受了無法想像的痛苦。

當一個人試圖通過自己的行為來救自己，他就是在驕傲地宣告：他不需要耶穌，他就是自己的救主。不僅如此，他還在無意中表達了這樣的觀點：耶穌是個傻瓜，他平白無故受這樣的痛苦。這樣的人還認為，當造物主計畫讓他的獨生子死在骷髏地時，他一定是糊塗極了。

豪不誇張地說，憑藉好行為可以救自己的想法是有史以來最荒謬的想法，它和聖經的教導背道而馳，有悖於真正的基督教義，否認了神對人類完全的愛和他無上的智慧。

罪人得救的禱告

當你向神禱告的時候，最好是用自己的話語發自內心地承認自己的罪，並宣告對耶穌的信靠。如果你一時不知如何與神交流，你可以使用以下這個禱告，只要你是發自內心的禱告。大聲祈禱：

神啊，我承認我是個罪人，應該承受你公義的懲罰。感謝您提醒我罪的

最終結局，使我免下地獄。我一直自私，今天我願意悔改，我將用行為

來證明我的改變。我相信耶穌是神的兒子，他為我的罪死在十字架上，

使神的忿怒從我的身上轉離，並且他又從死裡復活。從今以後他是我的

主，我要順服他。我不再依靠自己的好行為來救自己，而是單單仰望耶

穌在十字架上的救贖。從今以後他是我的救主。感謝您救贖了我！奉耶

穌的名禱告，阿門！

Paulo alimwandikia hivi Timoteo:

Jitunze nafsi yako, na mafundisho yako. Dumu katika mambo hayo; maana kwa kufanya hivyo utajiokoa nafsi yako na wale wakusikiao pia (1Timo. 4:16. Maneno mepesi kukazia).

Kila mtumishi anatakiwa kutilia maanani ushauri huu, akiwa makini sana kuhusu yeye mwenyewe kwanza – yaani, kuhakikisha kwamba yeye ni mfano wa utauwa kwa wengine.

Cha pili – awe makini sana kuhusu mafundisho yake, kwa sababu wokovu wake wa milele na wa wanaomsikiliza unategemea anachofundisha, kama Paulo alivyoandika katika mstari huo hapo juu.[1] Mtumishi akifuata mafundisho ya uongo, au akipuuza kuwaambia watu ukweli, matokeo ni hasara ya milele kwake na kwa wengine.

Ila – hakuna kujitetea kwa mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi, kama atafundisha uongo, maana Mungu amempa yeye Roho Mtakatifu na Neno Lake ili kumwongoza katika kweli. Watumishi wenye makusudi mabaya mara nyingi hurudia kama kasuku mafundisho yanayopendwa na watu, yenye kutolewa na waalimu wengine. Wao hawajifunzi Neno ili wapate kitu cha kutoa, na inakuwa rahisi kwao kupotoka katika mafundisho yao na imani zao. Ulinzi kinyume cha hayo ni mtumishi kusafisha moyo wake, akihakikisha kwamba kusudi lake moyoni ni (1) kumpendeza Mungu, na (2) kuwasaidia watu wawe tayari kusimama mbele za Yesu, badala ya kutaka kutajirika kibinafsi, au kuwa na uwezo au kuwa maarufu. Tena, lazima ajifunze kwa bidii sana Neno la Mungu ili awe na ufahamu kamili na wenye usahihi. Paulo alimwandikia Timoteo tena, akasema hivi:

Jitahidi kujionyesha kuwa umekubaliwa na Mungu, mtenda kazi asiye na sababu ya kutahayari, ukitumia kwa halali neno la kweli (2Timo. 2:15).

Kusoma, kujifunza na kutafakari Neno la Mungu iwe ni kawaida kwa mtumishi kufanya kila wakati. Roho Mtakatifu atamsaidia kuelewa vizuri zaidi Neno la Mungu atakapojifunza kwa bidii. Hiyo itahakikisha kulitumia “kwa halali neno la kweli”. Tatizo moja kubwa katika kanisa siku hizi ni kwamba watumishi wanafasiri vibaya Neno la Mungu, na wanapotosha watu wanaowafundisha. Hii ni hatari sana. Yakobo alionya hivi:

Ndugu zangu, msiwe waalimu wengi, mkijua ya kuwa mtapata hukumu kubwa zaidi (Yakobo 3:1).

Basi, ni muhimu kwamba mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi ajue jinsi ya kufasiri sawasawa Neno la Mungu, huku lengo lake likiwa kuelewa ipasavyo maandiko yoyote na kuyafafanua ili watu wapate maana yake halisi.

Kufasiri sawasawa Neno la Mungu hufanywa sawa tu na kufasiri sawasawa maneno ya mtu. Tukitaka kuelewa vizuri maana iliyokusudiwa ya mwandishi yeyote au msemaji tunayemsikiliza, inabidi tufuate sheria fulani za ufasiri, ambazo msingi wake ni akili tu ya kawaida. Katika sura hii, tutatazama kanuni tatu muhimu za kufasiri Biblia ipasavyo. Ni hizi zifuatazo: (1) Soma na akili timamu, (2) Soma ukizingatia mantiki, na (3) Soma na moyo ulio wazi.

Kanuni ya kwanza: Soma na akili timamu. Elewa uliyosoma kama yalivyoandikwa isipokuwa kama ni dhahiri kwamba yalikusudiwa kueleweka kama mfano.

Biblia ni kama maandiko mengine. Imejaa lugha za mifano. Ukisoma sehemu kama hizo, zielewe hivyo hivyo.

Mlinganisho huonyesha jinsi vitu viwili ambavyo ni tofauti kabisa, vinavyofanana. Katika Maandiko utakutana na hili mara nyingi sana. Mfano mmoja ni maneno ya Kristo wakati wa Chakula cha Mwisho na wanafunzi Wake.

Nao walipokuwa wakila, Yesu alitwaa mkate, akabariki, akaumega, akawapa wanafunzi wake akasema, ‘Twaeni, mle; huu ndio mwili wangu’. Akakitwaa kikombe, akashukuru, akawapa akisema, ‘Nyweni nyote katika hiki; kwa maana hii ndiyo damu yangu ya agano, imwagikayo kwa ajili ya wengi kwa ondoleo la dhambi’ (Mathayo 26:26-28).

Je, Yesu kweli alimaanisha kwamba mkate aliowapa wanafunzi Wake ulikuwa mwili Wake halisi na kwamba ile divai waliyokunywa ilikuwa damu Yake halisi? Kufikiri kidogo tu kutaonyesha kwamba Sivyo. Maandiko yanasema wazi kwamba Yesu aliwapa mkate na divai, na hayasemi kwamba vitu hivyo vilibadilika wakati wowote na kuwa nyama na damu halisi. Hata Petro na Yohana hawasemi hivyo katika nyaraka zao wakati wowote, na wao walikuwepo kwenye Chakula hicho. Tena, haiwezekani kwamba wanafunzi wangekubali kujihusisha na ulaji wa nyama na damu ya mwanadamu!

Kuna wanaotoa hoja hivi: “Lakini, Yesu alisema kwamba mkate na divai ni mwili Wake na damu Yake. Mimi nitaamini alichosema Yesu!”

Sawa. Kuna wakati ambapo Yesu pia alisema ni mlango (Yohana 10:9). Je, alifanyika mlango halisi, wenye komeo na bawabu na kitasa? Wakati mwingine Yesu alisema Yeye ni mzabibu, na sisi ni matawi (Yohana 15:5). Je, Yesu alifanyika mzabibu halisi? Je, sisi tumefanyika matawi halisi ya mzabibu? Wakati mwingine Yesu akasema ni nuru ya ulimwengu na chakula kilichoshuka kutoka mbinguni (ona Yohana 9:5; 6:41). Je, Yesu ndiye mwangaza wa jua siku hizi na boflo ya mkate?

Basi – hizo zote ni lugha za mfano ambazo ni mlinganisho wa vitu viwili ambavyo ni tofauti kabisa, vyenye kufanana kwa kiasi fulani. Kwa namna fulani, Yesu ni kama mlango na mzabibu. Maneno ya Yesu wakati wa Chakula cha Mwisho ni mifano pia. Divai ilikuwa kama damu Yake (kwa kiasi fulani). Mkate ulikuwa kama mwili Wake (kwa kiasi fulani).

Mifano Ya Kristo

Mifano ya Kristo ni fungu lingine. Hiyo hufundisha masomo ya kiroho pia kwa kulinganisha vitu viwili visivyofanana. Ila, yenyewe ina neno umefanana na, au ni kama. Ni muhimu sana tukumbuke hilo tunapoifafanua, vinginevyo tutafanya kosa la kutafuta maana katika kila kitu kidogo kinachotajwa katika mfano. Mifano hufikia mwisho wa kufanana na tofauti zinaanza. Kwa mfano: Nikimwambia mke wangu hivi: “Macho yako ni kama vidimbwi vya maji” maana yake ni kwamba macho yake yanapendeza, yanavutia, na yana kina. Simaanishi kwamba kuna samaki ndani yake nao huogelea humo, wala kwamba ndege hutua hapo, wala kwamba wakati wa majira ya barafu yanaganda!

Hebu tutazame mifano mitatu ya Yesu, tukianza na Mfano wa Juya.

Tena ufalme wa mbinguni umefanana na juya, lililotupwa baharini, likakusanya samaki wa kila namna. Hata lilipojaa, walilivuta pwani wakaketi, wakakusanya walio wema vyomboni, bali walio wabaya wakawatupa. Ndivyo itakavyokuwa katika mwisho wa dunia; malaika watatokea, watawatenga waovu mbali na wenye haki na kuwatupa katika tanuru ya moto; ndiko kutakuwako kilio na kusaga meno (Mathayo 13:47-50).

Sasa swali – Je, ufalme wa mbinguni na juya ni kitu kimoja? Hapana kamwe! Vitu hivyo viwili vinatofautiana sana, lakini vinafanana kidogo. Kama ambavyo samaki wanapimwa na kutenganishwa katika makundi mawili – wanaotakiwa na wasiotakiwa – wanapotoka kwenye juya, ndivyo itakavyokuwa katika ufalme wa Mungu. Siku moja, waovu na wenye haki – ambao kwa sasa wanaishi pamoja wote – watatenganishwa. Lakini hapo ndipo mwisho wa kufanana. Samaki huogelea; wanadamu wanatembea. Wavuvi wanatenganisha samaki. Malaika watawatenganisha waovu na wenye haki. Samaki wanapimwa utamu wao baada ya kupikwa. Watu watapimwa kumtii Mungu au kutokumtii. Samaki wazuri wanawekwa katika vyombo, na wale wabaya wanatupiliwa mbali. Wenye haki wataurithi ufalme wa Mungu na waovu watatupwa jehanamu.

Mfano huu ni mzuri wa kuonyesha jinsi ambavyo kila mlinganisho usivyofaa kabisa kueleza kitu kwa sababu hatimaye vitu vile vinavyolinganishwa hufikia mahali pa kutofautiana. Hatupaswi kwenda zaidi ya kusudi la msemaji, yaani kudhani kwamba tofauti zote ndiyo kufanana. Kwa mfano: Wote tunajua kwamba “samaki wazuri” huishia kupikwa kwa moto, na “samaki wabaya” hurudi majini. Yesu hakutaja hayo, maana yangekuwa kinyume cha kusudi Lake.

Mfano huu haufundishi mkakati wa “uinjilisti kwa juya” – kwamba tujaribu kumkokota kila mmoja kanisani – mwema na mbaya – akitaka asitake! Mfano huu haufundishi kwamba ufuoni mwa bahari ndipo mahali panapofaa kufanyia uinjilisti. Mfano huu hauthibitishi kwamba Unyakuo wa kanisa utatokea mwisho wa kipindi cha dhiki kuu. Wala mfano huu haufundishi kwamba wokovu wetu ni chaguo la Mungu kwa kuwa samaki waliochaguliwa katika mfano hawakuhusika kwa njia yoyote na kuchaguliwa kwao. Usilazimishe maana isiyostahili katika mifano ya Yesu!

Kuwa Tayari

Angalia mfano mwingine maarufu sana wa Yesu – Mfano wa Wanawali Kumi.

Ndipo ufalme wa mbinguni utakapofanana na wanawali kumi waliotwaa taa zao, wakatoka kwenda kumlaki bwana arusi. Watano wao walikuwa wapumbavu, na watano wenye busara. Wale waliokuwa wapumbavu walizitwaa taa zao, wasitwae na mafuta pamoja nao; bali wale wenye busara walitwaa mafuta katika vyombo vyao pamoja na taa zao. Hata bwana arusi alipokawia, wote wakasinzia wakalala usingizi. Lakini usiku wa manane pakawa na kelele, ‘Haya, bwana arusi; tokeni mwende kumlaki’. Mara wakaondoka wanawali wale wote, wakazitengeneza taa zao. Wale wapumbavu wakawaambia wenye busara, ‘Tupeni mafuta yenu kidogo; maana taa zetu zinazimika.’ Lakini wale wenye busara wakawajibu wakisema, ‘Sivyo, hayatatutosha sisi na ninyi; afadhali shikeni njia mwende kwa wauzao, mkajinunulie’. Na hao walipokuwa wakienda kununua, bwana arusi akaja, nao waliokuwa tayari wakaingia pamoja naye arusini; mlango ukafungwa. Halafu wakaja na wale wanawali wengine wakasema, ‘Bwana, Bwana, utufungulie’. Akajibu akasema, ‘Amin nawaambia, siwajui ninyi’. Basi kesheni, kwa sababu hamwijui siku wala saa (Mathayo 25:1-13).

Je, somo kuu la mfano huu ni nini? Linapatikana katika maneno ya mwisho: Kaeni katika hali ya kusubiri kurudi kwa Bwana, maana anaweza kuchelewa kuliko inavyotazamia.

Kama nilivyokwisha sema huko nyuma, Yesu aliwaambia wanafunzi Wake wa karibu sana mfano huu (ona Mathayo 24:3; Marko 13:3), waliokuwa wanamfuata kwa uaminifu sana wakati huo. Basi – kinachosemwa wazi kabisa katika mfano huu ni kwamba iliwezekana kwa Petro, Yakobo, Yohana na Andrea kutokuwa tayari wakati Yesu atakaporudi. Hii ndiyo sababu alikuwa anawaonya. Basi, mfano huu unafundisha kwamba upo uwezekano kwa wale walio tayari sasa kwa ajili ya kurudi kwa Kristo kutokuwa tayari wakati atakaporudi. Wanawali wote kumi walikuwa tayari kimsingi, lakini watano wakawa hawako tayari. Kama bwana arusi angefika mapema zaidi, wote kumi wangeingia katika karamu ya arusi.

Lakini, nini maana ya kuwepo kwa wanawali watano wapumbavu na watano wenye busara? Je, maana yake ni kwamba katika waamini wote, nusu tu ndiyo watakuwa tayari wakati Kristo atakaporudi? Hapana.

Nini maana ya mafuta? Je, ni mfano wa Roho Mtakatifu? Hapana. Je, ni udhihirisho kwetu kwamba wale tu waliobatizwa na Roho Mtakatifu ndiyo watakaoingia mbinguni? Hapana.

Je, kurudi kwa bwana arusi usiku wa manane kunaonyesha kwamba Yesu atarudi usiku wa manane? Hapana.

Mbona bwana arusi hakuwaita wale wanawali wenye busara ili wawatambue wenzao wapumbavu? Kama angefanya hivyo, ingeharibu hoja nzima ya mfano, maana wale wapumbavu hatimaye wangeingia arusini.

Labda tunaweza kusema kwamba, sawa na jinsi wale wanawali wapumbavu waliyvokosa taa na wakalala, ndivyo na waamini wapumbavu wanavyoanza kutembea katika giza la kiroho na kujikuta wamelala kiroho pia. Mwishowe, wanajifikisha mahali pa kuhukumiwa. Pengine arusi katika mfano huu inaweza kufananishwa na karamu ya arusi ya Mwanakondoo hapo baadaye – ila, hapo ndipo tunapoweza kufika bila ya kuanza kulazimisha maana nyingine katika mfano huu.

Kuzaa Matunda

Tafsiri mbovu kuliko zote niliyowahi kusikia ya mfano mmoja wa Kristo ni ile iliyotolewa na mhubiri mmoja, kuhusu Mfano wa Ngano na Magugu. Hebu kwanza tusome mfano wenyewe.

Akawatolea mfano mwingie akisema, “Ufalme wa mbinguni umefanana na mtu aliyepanda mbegu njema katika konde lake; lakini watu walipolala, akaja adui yake akapanda magugu katikati ya ngano, akaenda zake. Baadaye majani ya ngano yalipomea na kuzaa, yakaonekana na magugu. Watumwa wa mwenye nyumba wakaenda wakamwambia, ‘Bwana, hukupanda mbegu njema katika konde lako? Limepata wapi basi magugu?’ Akawaambia, ‘Adui ndiye aliyetenda hivi’. Watumwa wakamwambia, ‘Basi, wataka twende tukayakusanye?’ Akasema, ‘La, msije mkakusanya magugu, na kuzing’oa ngano pamoja nayo. Viacheni vyote vikue hata wakati wa mavuno; na wakati wa mavuno nitawaambia wavunao, Yakusanyeni kwanza magugu, myafunge matita matita mkayachome; bali ngano ikusanyeni ghalani mwangu’.” (Mathayo 13:24-30).

Sasa, yule mhubiri akafafanua hivi:

Ni kweli kwamba ngano na magugu vinapochipua vinafanana. Hakuna awezaye kueleza kwamba hii ni ngano au haya ni magugu. Ndivyo ilivyo katika dunia na katika kanisa. Hakuna awezaye kueleza Wakristo wa kweli ni akina nani, na wasioamini n akina nani. Hawatambulikani kwa maisha yao, kwa sababu Wakristo wengi si watii kwa Kristo, sawa tu na wasioamini. Mungu tu ndiye ajuaye mioyo yao, Naye atawachambua wakati wa mwisho.

Shida ni kwamba – wazo la Mfano wa Ngano na Magugu si hilo! Ukitazama kwa makini utaona kwamba mfano unafundisha kwamba waamini ni rahisi kuwatofautisha na wasioamini. Angalia – watumwa walitambua kwamba magugu yamepandwa wakati ngano ilipoanza kuzaa (angalia ms. 26). Magugu hayazai matunda yoyote, na hiyo ndiyo njia rahisi ya kuyatambua. Mimi naona kuna fundisho kubwa kwa Yesu kuamua kwamba magugu yasiyozaa yawe mfano wa waovu watakaousanywa mwisho wa wakati na kutupwa jehanamu.

Hoja kuu za mfano huu ni dhahiri kabisa: Waliookoka kweli huzaa matunda; wasiookoka hawazai matunda. Japo Mungu hawahukumu waovu sasa hivi wanapoishi miongoni mwa waliookoka, siku moja atawatenganisha kutoka kwa wenye haki na kuwatupa jehanamu.

Halafu – Yesu Mwenyewe alitoa maana ya mfano huu, hivyo hakuna haja ya mtu kutafuta maana nyingine kuliko aliyotoa.

Azipandaye zile mbegu njema ni Mwana wa Adamu; lile konde ni ulimwengu; zile mbegu njema ni wana wa ufalme; na yale magugu ni wana wa yule mwovu; yule adui aliyeyapanda ni Ibilisi; mavuno ni mwisho wa dunia; na wale wavunao ni malaika. Basi, kama vile magugu yakusanywavyo na kuchomwa motoni; ndivyo itakavyokuwa katika mwisho wa dunia. Mwana wa Adamu atawatuma malaika zake, nao watakusanya kutoka katika ufalme wake machukizo yote na hao watendao maasi, na kuwatupa katika tanuru ya moto, ndiko kutakuwako kilio na kusaga meno. Ndipo wenye haki watakapong’aa kama jua katika ufalme wa Baba yao. Mwenye masikio na asikie (Mathayo 13:36-43).

Kuzidisha Maana

Lugha nyingine inayotumiwa sana katika Biblia ni ile ya kuzidisha maana. Haya ni maneno yenye kuzidisha maana kwa makusudi ili kutilia mkazo kitu. Kwa mfano: Wakati mama anapomwambia mtoto wake hivi: “Nimekuita mara mia uje kula”, hapo maneno ya kuzidisha maana yametumiwa. Si kwamba ameitwa mara mia moja. Hebu tuone maneno ya Yesu katika Biblia yenye kuonyesha jambo hili.

Na mkono wako wa kuume ukikukosesha, ukate uutupe mbali nawe; kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanamu (Mathayo 5:30).

Kama Yesu alimaanisha kwamba kila mmoja wetu anayetenda dhambi kwa njia fulani akitumia mkono wa kuume aukate, basi wote tungekuwa hatuna mikono ya kuume! Ila ni hivi: Tatizo la dhambi halimo katika mikono yetu. Basi, maana hasa ya Yesu ilikuwa kutufundisha kwamba dhambi inaweza kutupeleka jehanamu, na njia ya kuepuka dhambi ni kuondoa majaribu na vitu vile vinavyoweza kutufanya tujikwae na kuanguka.

Kumfananisha Mungu na Mwanadamu

Aina ya tatu ya lugha inayopatikana katika Maandiko ni kumfananisha Mungu na mwanadamu. Yaani, Mungu anapewa tabia au sifa za kibinadamu ili kutusaidia kumwelewa zaidi. Kwa mfano: Tunasoma hivi katika Mwanzo 11:5 –

BWANA akashuka ili auone mji na mnara waliokuwa wakiujenga wanadamu.

Hiyo ni lugha ya mfano kwa sababu, haiwezekani kwamba Mungu mwenye kujua yote alifanya safari kutoka mbinguni kwenda Babeli ili kuchunguza walichokuwa wanajenga wanadamu!

Wataalamu wengi wa Biblia wanahesabu kila tamko lenye kueleza viungo vya mwili wa Mungu kama vile mikono Yake, pua, macho na nywele kuwa ni lugha ya mfano. Wanasema haiwezekani Mungu Mwenyezi kuwa na viungo kama wanadamu.

Mimi sikubaliani nao kwa sababu kadhaa. Kwanza: Kwa sababu Maandiko yanasema wazi kabisa kwamba sisi tumeumbwa kwa mfano wa Mungu na sura Yake.

Mungu akasema, ‘Na tumfanye mtu kwa mfano wetu, kwa sura yetu’ (Mwanzo 1:26. Maneno mepesi kukazia).

Kuna wanaosema kwamba tumeumbwa kwa mfano wa Mungu na sura Yake kwa sababu tunajitambua, tunawajibika kiadili, tuna uwezo wa kufikiri na kadhalika. Sawa, lakini tusome maneno yanayofanana sana na Mwanzo 1:26. Haya yanapatikana sura kadhaa baadaye.

Adamu alipoishi miaka mia na thelathini, alizaa mwana kwa sura yake, kwa mfano wake, akamwita jina lake Seti (Mwanzo 5:3. Maneno mepesi kukazia).

Bila shaka maana yake ilikuwa hii: Seti alifanana kabisa na baba yake, kimwili. Kama hivyo ndivyo katika Mwanzo 5:3, bila shaka usemi huo unamaanisha hivyo hivyo katika Mwanzo 1:26. Tafsiri sahihi ya Maandiko na akili timamu zinasema hivyo.

Tena, tuna maelezo fulani kuhusu Mungu yatolewayo na waandishi wa Biblia waliomwona. Kwa mfano: Musa na wazee sabini na tatu wa Israeli walimwona Mungu!

Ndipo akakwea juu, Musa na Haruni na Nadabu na Abihu, na watu sabini miongoni mwa wazee wa Israeli; wakamwona Mungu wa Israeli; chini ya miguu yake palikuwa na kama sakafu iliyofanyizwa kwa yakuti samawi, kama zile mbingu zenyewe kwa usafi wake. Naye hakuweka mkono wake juu ya hao wakuu wa wana wa Israeli; nao wakamwona Mungu, wakala na kunywa (Kutoka 24:9-11).

Je, ungemwuliza Musa kama Mungu ana mikono na miguu, angesemaje?[2]

Nabii Danieli pia alipata maono ya Mungu Baba pamoja na Mungu Mwana.

Nikatazama hata viti vya enzi vikawekwa, na mmoja aliye mzee wa siku [Mungu Baba] ameketi; mavazi yake yalikuwa meupe kama theluji, na nywele za kichwa chake kama sufu safi; kiti chake cha enzi kilikuwa miali ya moto, na gurudumu zake moto uwakao. Mto kama wa moto ukatoka ukapita mbele zake; maelfu elfu wakamtumikia, na elfu kumi mara elfu kumi wakasimama mbele zake; hukumu ikawekwa, na vitabu vikafunuliwa … Nikaona katika njozi za usiku, na tazama, mmoja aliye mfano wa mwanadamu [Mungu Mwana] akaja pamoja na mawingu ya mbingu akamkaribia huyo mzee wa siku, wakamleta karibu naye. Naye akapewa mamlaka, na utukufu, na ufalme, ili watu wa kabila zote na taifa zote na lugha zote wamtumikie; mamlaka yake ni mamlaka ya milele, ambayo hayatapita kamwe, na ufalme wake ni ufalme usioweza kuangamizwa (Danieli 7:9-10, 13-14).

Kama ungemwuliza Danieli ikiwa Mungu ana nywele nyeupe na umbo la kumwezesha kuketi kwenye kiti cha enzi, angejibuje?

Basi, mimi ninaamini kwamba Mungu Baba ana umbo lenye utukufu sana linalofanana na umbo la mwanadamu, japo Yeye hana mwili wa nyama na damu – ni roho (ona Yohana 4:24).

Sasa – Utajuaje mafungu ya Maandiko yanayotakiwa kufasiriwa kama yalivyo, na yapi yafasiriwe kwamba ni mifano? Hilo ni rahisi tu kwa yeyote anayeweza kufikiri vizuri. Wewe tafsiri kila kitu kama kilivyo, isipokuwa kama kinaeleweka vingine. Kwa mfano: Vitabu vya manabii katika Agano la Kale pamoja na kitabu cha Ufunuo cha Agano Jipya vimejaa lugha ya mifano. Kuna ambayo imefafanuliwa, na mingine haijafafanuliwa. Lakini lugha za mifano zinazohusika si ngumu kutambua.

Kanuni ya pili: Soma ukizingatia mantiki. Kila fungu lazima litafsiriwe kulingana na yatokanayo katika mafungu jirani, na Biblia nzima. Mantiki ya kihistoria na kitamaduni lazima pia izingatiwe kila inapowezekana.

Huenda ikawa kusoma Maandiko bila ya kujali mantiki yake na kwamba Biblia nzima inasema nini juu ya hicho, ndiyo sababu kubwa ya Maandiko kutafsiriwa vibaya.

Inawezekana kuifanya Biblia iseme chochote unachotaka iseme kwa kutenganisha maandiko na mantiki yake. Kwa mfano: Una habari kwamba Biblia inasema Mungu hayupo? Tunasoma hivi katika Zaburi ya 14, “Hakuna Mungu” (ms. 1). Lakini sasa, tukitaka kutafsiri maneno hayo kwa usahihi, lazima tuyasome katika mantiki yake. Ni hivi: “Mpumbavu amesema moyoni mwake, ‘Hakuna Mungu’.” (Zaburi 14:1. Maneno mepesi kukazia). Unaona? Mstari umekuwa na maana tofauti kabisa!

Mfano mwingine: Nilisikia mhubiri mmoja akihubiri juu ya Hitaji la Wakristo kubatizwa ‘katika moto’. Alianza ujumbe wake kwa kusoma maneno ya Yohana Mbatizaji katika Mathayo 3:11, kama ifuatavyo: “Kweli, mimi nawabatiza kwa maji kwa ajili ya toba, lakini yeye ajaye nyuma yangu ana nguvu kuliko mimi. Sistahili hata kuvua viatu vyake. Huyo atawabatiza kwa Roho Mtakatifu na kwa moto” (TLR).

Kutokana na mstari huo mmoja tu, alitengeneza ujumbe. Ninakumbuka akisema hivi: “Haitoshi kwamba umebatizwa na Roho Mtakatifu! Yesu anataka akubatize kwa moto pia, sawa na jinsi Yohana Mbatizaji alivyotamka!” Basi akaendela kueleza kwamba tukiisha “kubatizwa kwa moto” tutajaa shauku na ari ya kumtumikia Mungu. Hatimaye akaita watu wafike mbele, wale waliotaka “kubatizwa kwa moto”.

Kibaya ni hiki: Mhubiri huyo alifanya kosa la kawaida kabisa – la kuondoa mstari katika mantiki yake.

Kwani Yohana Mbatizaji alimaanisha nini aliposema Yesu angewabatiza watu kwa moto? Ili tupate jibu, tunachohitaji ni kusoma mistari miwili kabla ya mstari huo, na mstari mmoja baada ya mstari huo. Hebu tuanze na mistari miwili kabla. Yohana alisema hivi:

Msije mkadhani kwamba mtajiambia wenyewe, ‘Sisi ni wa uzao wa Ibrahimu’ kwa sababu nawaambia hivi: Mungu anaweza kumwinulia Ibrahimu watoto kutoka katika mawe haya. Tena, shoka limekwisha wekwa kwenye mashina ya miti. Basi, kila mti usiozaa matunda mazuri hukatwa na kutupwa motoni (Mathayo 3:9-10, TLR. Maneno mepesi kukazia).

Kwanza: Tunajifunza kwamba idadi fulani ya wasikilizaji wa Yohana siku hiyo

walikuwa Wayahudi, waliodhani kwamba wokovu wao ulitokana na ukoo wao. Hivyo, mahubiri ya Yohana yalikuwa uinjilisti.

Pili: Tunajifunza kwamba Yohana alikuwa anaonya kwamba watu wasio-okoka wako katika hatari ya kutupwa katika moto. Ni sahihi kufikiri kwamba “moto” anaosema Yohana katika mstari wa 10 ndiyo huo huo aliosema habari zake katika mstari wa 11.

Hayo yanakuwa wazi zaidi tukisoma mstari wa 12.

“Na pepeto Lake liko mkononi Mwake, naye atausafisha vizuri uwanda Wake wa kupuria nafaka. Ataikusanya ngano Yake ghalani, lakini makapi atayachoma kwa moto usiozimika” (Mathayo 3:12, TLR. Maneno mepesi kukazia).

Katika mstari wa 10 na 12, moto unaotajwa na Yohana ni ule wa jehanamu. Katika mstari wa 12 anataja kwa lugha ya mfano kwamba Yesu atagawanya watu katika makundi mawili – ngano, ambayo ataikusanya “ghalani”, na makapi, ambayo atayachoma “kwa moto usiozimika”.

Kutokana na mistari inayotangulia, bila shaka Yohana katika mstari wa 11 alimaanisha kwamba Yesu angewabatiza watu na Roho Mtakatifu kama ni waamini, au kwa moto, kama si waamini. Kwa kuwa ni hivyo, haipaswi mtu awahubirie Wakristo kwamba wanahitaji kubatizwa kwa moto!

Tukiachana na mantiki hiyo ya mistari husika, tutazame pia Agano Jipya lote. Je, kuna mfano wowote katika Matendo ya Mitume, mahali ambapo Wakristo wanatajwa kwamba walibatizwa “kwa moto”? Hapana. Kinachokaribia ni maelezo ya Luka kuhusu siku ya Pentekoste, wakati wanafunzi walipobatizwa kwa Roho Mtakatifu na ndimi za moto zikaonekana kwa muda juu ya vichwa vyao. Lakini Luka hakusema kwamba huo ulikuwa ni “ubatizo kwa moto”. Zaidi ya hayo – je, tunaweza kupata fundisho au ushauri wowote katika nyaraka za mitume kwamba Wakristo wabatizwe “kwa moto”? Hapana. Basi, ni salama kabisa kusema kwamba hakuna Mkristo anayetakiwa kutafuta ubatizo wa moto.

Injili Ya Uongo Iliyotoka Katika Maandiko

Mara nyingi, Injili yenyewe inatafsiriwa vibaya na wahubiri na waalimu ambao, kwa sababu wanashindwa kujali mantiki, wanatafsiri vibaya Maandiko. Mafundisho ya uongo kuhusu neema ya Mungu ni mengi sana kwa sababu hiyo.

Kwa mfano: Maneno ya Paulo kuhusu wokovu kupatikana kwa neema na si matendo, yapatikanayo katika Waefeso 2:8 yametumiwa vibaya kukuza injili ya uongo, na ni kwa sababu mantiki imepuuzwa. Paulo aliandika hivi:

Mmeokolea kwa neema kwa njia ya imani. Wala hiyo haitokani na ninyi wenyewe – ni zawadi ya Mungu. Si kwa sababu ya matendo, mtu yeyote asije akajisifu (Waefeso 2:8-9, TLR).

Wengi hutilia mkazo zaidi maneno ya Paulo kuhusu wokovu kuwa wa neema, kuwa zawadi, na si kwa ajili ya matendo. Kutokana na hilo, wanatoa fundisho kwamba wokovu na utakatifu havina uhusiano, kitu ambacho ni kinyume na ushahidi wa maandiko chungu nzima. Wengine hufikia hata mahali pa kusema kwamba hata toba si kitu cha lazima kwa wokovu kupatikana. Huo ni mfano mmoja mkubwa jinsi Maandiko yanavyotafsiriwa isivyo, kwa kupuuza mantiki.

Kwanza: Hebu tufikiri fungu lenyewe zima linasema nini. Paulo hasemi kwamba tumeokolewa kwa neema. Anasema tumeokolewa kwa neema kwa njia ya imani. Imani ni sehemu muhimu sana ya wokovu kama neema. Maandiko yanasema kwamba imani pasipo matendo haifai – imekufa – na haiwezi kuokoa (angalia Yakobo 2:14-26). Kwa hiyo, Paulo hafundishi kwamba utakatifu hauna maana kwa wokovu. Anachosema ni kwamba, juhudi zetu hazituokoi – msingi wa wokovu wetu ni neema ya Mungu. Yaani – tusingeweza kuokoka bila neema ya Mungu, lakini pia, ni wakati tunapoitikia neema ya Mungu kwa imani ndipo wokovu unapotokea katika maisha yetu. Matokeo ya wokovu kila mara ni utii, ambalo ni tunda la imani halisi. Tukitazama mantiki – mstari unaofuata tu – jambo hilo linathibitishwa. Paulo anasema hivi:

Kwa maana sisi tu kazi ya mikono Yake. Tumeumbwa katika Kristo Yesu tufanye matendo mema, ambayo Mungu aliyeandaa kabla, kwamba tuenende katika hayo (Waefeso 2:10, TLR).

Sababu ya kuzaliwa upya kwa njia ya Roho Mtakatifu, ya kuwa viumbe vipya ndani ya Kristo, ni ili tuweze kuenenda katika matendo mema ya utii. Kwa hiyo, ‘mchoro’ wa wokovu anaoeleza Paulo ungefanana hivi:

Neema + Imani = Wokovu + Utii

Yaani – neema ukijumlisha na imani matokeo ni wokovu pamoja na utii. Neema ya Mungu inapoitikiwa kwa imani, matokeo kila wakati ni wokovu na matendo mema.

Lakini, wale waliopasua maneno ya Paulo kutoka mantiki yake, wameunda kitu chao, kinachofanana hivi:

Neema + Imani – Utii = Wokovu

Yaani – neema ukijumlisha na imani bila utii husababisha wokovu. Kulingana na Biblia, huo ni uzushi – mafundisho potofu.

Tukisoma kidogo tu mantiki ya maneno ya Paulo, tutagunduapia kwamba hali halisi huko Efeso ilikuwa sawa na sehemu zingine alizohubiri Paulo. Yaani: Wayahudi walikuwa wanawafundisha waongofu wapya wa Paulo wasiokuwa Wayahudi kwamba iliwabidi kutahiriwa na kushika baadhi ya sheria za kidini za Torati ya Musa kama walitaka kuokoka. Basi, kutokana na mantiki hiyo ya tohara na matendo ya kidini, Paulo aliandika juu ya “matendo” yasiyotuokoa (ona Waefeso 2:11-22).

Tukisoma zaidi kidogo na kupata mantiki ya barua ya Paulo nzima kwa Waefeso, tutaona waziwazi kabisa kwamba Paulo aliamini utakatifu ni lazima kwa wokovu.

Lakini uasherati usitajwe kwenu kamwe, wala uchafu wowote wa kutamani, kama iwastahilivyo watakatifu; wala aibu wala maneno ya upuzi wala ubishi; hayo hayapendezi. Bali afadhali kushukuru. Maana neno hili mnalijua hakika, ya kwamba hakuna mwasherati wala mchafu wala mwenye tamaa, ndiye mwabudu sanamu, aliye na urithi katika ufalme wa Kristo na Mungu. Mtu asiwadangaye kwa maneno yasiyo na maana; kwa kuwa kwa sababu ya hayo hasira ya Mungu huwajia wana wa uasi (Waefeso 5:3-6. Maneno mepesi kukazia).

Kama Paulo aliamini kwamba neema ya Mungu mwishowe ingemwokoa mtu ambaye ni mchafu na asiyetubu, au mwenye tamaa, asingeandika maneno hayo. Maana aliyokusudia Paulo kwa maneno yake katika Waefeso 2:8-9 inaweza kueleweka vizuri tu katika mantiki yabarua yake nzima kwa Waefeso.

Vurugu Ya Galatia

Maneno ya Paulo katika barua yake kwa Wagalatia nayo yametafsiriwa hivyo – nje ya mantiki yake. Matokeo ni kupotoka kwa Injili, jambo ambalo Paulo alitarajia kulisahihisha kwa barua yake kwa Wagalatia.

Kiini cha barua nzima ya Paulo kwa Wagalatia ni: “Wokovu kwa imani, si kwa matendo ya Torati”. Lakini je, Paulo alikusudia kwamba wasomaji wake wafikie uamuzi kuwa utakatifu si kitu cha lazima ili mtu aingie katika ufalme wa Mungu? Hapana kamwe!

Kwanza: Tunaona kwamba kwa mara nyingine tena Paulo alikuwa anapambana na Wayahudi walikuja Galatia na kuwafundisha waongofu wapya kwamba wasingewokoka kama wasingetahiriwa na kuishika Torati ya Musa. Paulo anataja swala la tohara mara kadha katika barua yake, maana hilo linaonekana kuwa ndiyo mkazo mkuu kwa Wayahudi washika sheria (tazama 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Paulo hakusumbuliwa na waamini Wagalatia kuwa watii mno kwa amri za Kristo. Yeye alisumbuliwa na ukweli kwamba walikuwa hawamwamini Kristo kwa ajili ya wokovu wao, badala yake, wanaweka imani yao kwenye tohara na juhudi zao dhaifu sana za kuishika Sheria ya Musa.

Tunapotafakari mantiki nzima ya barua ya Paulo kwa Wagalatia, tunaona akiandika hivi katika sura ya 5:

Lakini mkiongozwa na Roho, hampo chini ya sheria. Basi matendo ya mwili ni dhahiri, ndiyo haya: uasherati, uchafu, ufisadi, ibada ya sanamu, uchawi, uadui, ugomvi, wivu, hasira, fitina, faraka, uzushi, husuda, ulevi, ulafi, na mambo yanayofanana na hayo. Katika hayo nawaambia mapema kama nilivyokwisha kuwaambia, ya kwamba watu watendao mambo ya jinsi hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu (Wagalatia 5:18-21. Maneno mepesi kukazia).

Kama Paulo alitaka Wagalatia wajue kwamba wanaweza kupuuza utakatifu na bado waingie mbinguni, asingeandika maneno aliyoandika. Ujumbe wake si kwamba wasiokuwa watakatifu wanaweza kwenda mbinguni. Ujumbe wake ni kwamba wale wanaopuuza neema ya Mungu na kafara ya Kristo kwa kujaribu kujipatia wokovu wao kwa tohara na kushika Torati ya Musa hawawezi kuokolewa. Tohara haileti wokovu. Ni imani katika Yesu inayosababisha wokovu wenye kuwabadilisha waamini na kuwa viumbe vipya, vitakatifu.

Kwa sababu kutahiriwa si kitu wala kutokutahiriwa, bali kiumbe kipya (Wagalatia 6:15).

Yote hayo tena huonyesha jinsi ilivyo muhimu kujali mantiki wakati unapofasiri Maandiko. Njia ya pekee ya Injili kupotoshwa kwa kutumia Neno la Mungu ni kupuuza mantiki. Kinachotushangaza tu ni mioyo ya hao “watumishi” ambao wanafanya hivyo kwa ujasiri kabisa huku wakijua – yaani, makusudi.

Kwa mfano: Niliwahi kumsikia mhubiri mmoja akitangaza kwamba hatupaswi kutaja ghadhabu ya Mungu tunapohubiri Injili kwa sababu Biblia inasema hivi: “…wema wa Mungu wakuvuta upate kutubu” (Warumi 2:4b). Basi, kulingana na huyo ndugu, njia inayofaa ya kutangaza Injili ni kusema habari za upendo na wema wa Mungu tu. Hayo yangewavuta watu watubu.

Lakini, unaposoma mantiki ya mstari huo ambao mhubiri aliutaja – yaani sura ya pili ya kitabu cha Warumi – tunagundua kwamba unazungukwa na Maandiko kuhusu hukumu ya Mungu na hasira Yake takatifu! Mantiki yake inaonyesha kwamba hakuna uwezekano kuwa Paulo alikusudia kusema hayo aliyosema huyo mhubiri. Hebu ona.

Nasi twajua ya kuwa hukumu ya Mungu ni ya kweli juu yao wafanyao hayo. Wewe binadamu, uwahukumuye wale wafanyao hayo na kutenda yayo hayo mwenyewe, je! Wadhani ya kwamba utajiepusha na hukumu ya Mungu? Au waudharau wingi wa wema wake na ustahimili wake na uvumilivu wake, usijue ya kuwa wema wa Mungu wakuvuta upate kutubu? Bali kwa kadiri ya ugumu wako, na kwa moyo wako usio na toba, wajiwekea akiba ya hasira kwa siku ile ya hasira na ufunuo wa hukumu ya haki ya Mungu, atakayemlipa kila mtu kwa kadiri ya matendo yake; wale ambao kwa saburi katika kutenda mema wanatafuta utukufu na heshima na kutokuharibika, watapewa uzima wa milele; na wale wenye fitina, wasioitii kweli, bali wakubalio dhuluma, watapata hasira na ghadhabu; dhiki na shida juu ya kila nafsi ya mwanadamu atendaye uovu, Myahudi kwanza na Myunani pia (Warumi 2:2-9. Maneno mepesi kukazia).

Paulo anapotaja wema wa Mungu anasema juu ya wema ambao Mungu anaonyesha kwa kuchelewesha ghadhabu Yake! Sasa, inashangaza jinsi mtumishi anavyoweza kusema kitu cha kijinga namna hiyo, huku akijua Biblia nzima inavyosema juu ya hilo, na kwamba imejaa mifano tele ya wahubiri waliowaonya hadharani kabisa wenye dhambi kwamba watubu.

Jinsi Maandiko Yanavyokubaliana

Kwa kuwa Biblia imevuviwa na Mtu mmoja, ujumbe wake unakubaliana tangu mwanzo hadi mwisho. Hii ndiyo sababu tunaweza kuamini mantiki kutusaidia kutafsiri maana aliyokusudia Mungu katika fungu lolote. Mungu hawezi kusema kitu katika mstari mmoja kinachopingana na mstari mwingine, na ikionekana amefanya hivyo, hatuna budi kuendelea kujifunza mpaka tafsiri ya mistari hiyo miwili ikubaliane. Kwa mfano: Katika sehemu kadha za Mahubiri ya Yesu Mlimani, inaonekana kana kwamba anapinga na hata kurekebisha sheria ya kiadili ya Agano la Kale. Hebu tazama hii:

Mlisikia kwamba walisema hivi: ‘Jicho kwa jicho, na jino kwa jino’. Lakini mimi nawaambia, msishindane na mtu mwovu, bali mtu akikupiga kofi shavu la kuume, mgeuzie upande wa pili pia (Mathayo 5:38-39, TLR).

Yesu anatamka maneno ya Torati ya Musa, kisha anasema kitu kinacho-onekana kupinga sheria ile aliyoitamka. Tutafsiri alichosema namna gani? Je, Mungu amebadilisha mawazo kuhusu swala la maadili? Je, kulipiza kisasi kulikubalika katika agano la kale lakini hakukubaliki katika agano jipya? Kitakachotusaidia ni mantiki tu.

Yesu alikuwa anazungumza na wanafunzi Wake (ona Mathayo 5:1-2), watu ambao walichojua kuhusu Neno la Mungu ni mambo waliyofundishwa na waandishi na Mafarisayo katika masinagogi yao. Huko walisikia sheria ya Mungu ikitajw akwamba, “Jicho kwa jicho, na jino kwa jino.” Maana ya amri hiyo ilikuwa imegeuzwa sana na waandishi na Mafarisayo kwa sababu ya kupuuzia mantiki yake. Mungu hakutaka amri hiyo itafsiriwe kwamba ni sharti watu wajaribu kulipiza kisasi kila mara kwa makosa madogo. Katika Torati ya Musa Yeye alisema kisasi ni chake (ona Kumbu. 32:35), na kwamba watu Wake wawatendee mema adui zao (tazama Kutoka 23:4-5). Lakini waandishi na Mafarisayo walipuuza amri hizo na kutengeneza tafsiri yao wenyewe ya maneno ya Mungu ya “jicho kwa jicho”, iliyowapa wao haki inayofaa ya kujilipiza kisasi kibinafsi.[3] Walipuuza mantiki.

Agizo la Mungu kuhusu “jicho kwa jicho, na jino kwa jino” linapatikana katika mantiki ya amri Zake zenye kutoa haki inayostahili katika mahakama za Israeli (tazama Kutoka 21:22-24; Kumbu. 19:15-21). Kuwa na utaratibu wa mahakama ni ufunuo tosha wa jinsi Mungu asivyounga mkono kisasi cha mtu binafsi. Mahakimu wasio na upendeleo wanaotazama ushahidi husika wana uwezo zaidi wa kutoa haki kuliko watu binafsi ambao wamekosewa na wenye mtazamo wa kibinafsi. Mungua natazamia kwamba mahakama na mahakimu watatoa adhabu zinazostahili hatia, bila upendeleo. Ndiyo sababu ni “jicho kwa jicho, jino kwa jino”.

Basi, tunaweza kulinganisha maneno hayo ambayo mwanzoni yalionekana yanapingana. Yesu alikuwa anawasaidia wasikilizaji Wake waliokuwa wamefundishwa uongo maisha yao yote waelewe mapenzi ya Mungu ya kweli kwa ajili yao kuhusu kisasi cha binafsi. Hayo yalikuwa yamefunuliwa tayari katika Torati ya Musa, lakini yalipotoshwa na Mafairsayo. Hakuwa anakwenda kinyume na Torati alyompa Musa. Alikuwa anadhihirisha maana yake halisi – ile iliyokusudiwa.

Sasa hilo linatusaidia na sisi kuelewa vizuri kile ambacho Yesu anatazamia kutoka kwetu kuhusu kutokuelewana kunakoweza kusababisha twende mahakamani. Mungu hakuwatazamia Waisraeli kupuuzia kila kosa walilotendewa na Waisraeli wenzao. Ingekuwa hivyo asingeweka utaratibu wa mahakama. Vivyo hivyo, Mungu hatazamii Wakristo kupuuzia kila kosa wanalotendewa na waamini wanzao (au wasioamini basi). Agano Jipya linapendekeza kwamba Wakristo wasioweza kuelewana wapate msaada wa kupatanishwa na waamini wenzao (ona 1Wakorintho 6:1-6). Wala hakuna kosa kwa Mkristo kumpeleka asiyeamini mahakamani, kwa habari ya kutokuelewana kwa hali ya juu. Mfano ni kama kutolewa jicho au jino! Makosa madogo ni kama vile kupigwa kofi shavuni, au kunyang’anywa kitu kidogo (kama vile shati lako), au kulazimishwa kwenda maili moja. Mungu anataka watu Wake wamwige Yeye na kuonyesha neema isiyo ya kawaida kwa wenye dhambi na waovu wasiofikiri.

Wamekuwepo waamini wenye nia njema tu ambao, kwa kudhani kwamba wanamtii Yesu, wanakataa kuwashtaki wale ambao wameshikwa wakiwaibia. Walifikiri kwamba wanageuza “shavu la pili – kumbe wanamwezesha mwizi kuiba tena, wakimfundisha kwamba hakuna adhabu kwa kosa kama hilo. Wakristo wa namna hiyo hawaenendi kwa kuwapenda wengine ambao wataibiwa mali na mwizi huyo huyo! Mungu anataka wezi wapate haki na kutubu. Lakini, mtu anapokukosea kwa njia ndogo kama kukupiga kofi, usimpeleke mahakamani au kumpiga kofi na wewe. Mwonyeshe rehema na upendo.

Kutafsiri Ya Kale Kwa Kutumia Mpya

Hatupaswi kutafsiri maandiko ya Agano Jipya kwa mwanga wa Agano la Kale tu, bali kila wakati tutafsiri maandiko ya Agano la Kale kwa mwanga wa Agano Jipya. Kwa mfano: Waamini wazuri tu wamesoma zile sheria za chakula za Musa, na wakafikia uamuzi kwamba Wakristo wanatakiwa kula chakula kulingana na sheria hizo. Kama wangesoma mistari miwili tu katika Agano Jipya wangegundua kwamba sheria za Musa kuhusu vyakula haziwahusu walioko chini ya Agano Jipya.

[Yesu] Akawaambia, ‘Hivi hata ninyi hamna akili? Hamfahamu ya kwamba kila kitu kilicho nje ya mtu, kikimwingia, hakiwezi kumtia unajisi kwa sababu hakimwingii moyoni ila tumboni tu, kisha chatoka kwenda chooni?’ (Kwa kusema hivi alivitakasa vyakula vyote) (Marko 7:18-19).

Basi Roho anena waziwazi ya kwamba nyakati za mwisho wengine watajitenga na imani, wakisikiliza roho zidanganyazo na mafundisho ya mashetani; kwa unafiki wa watu wasemao uongo, wakichomwa moto dhamiri zao wenyewe, wakiwazuia watu wasioe, na kuwaamuru wajiepushe na vyakula ambavyo Mungu aliviumba vipokewe kwa shukrani na walio na imani wenye kuijua hiyo kweli. Kwa maana kila kiumbe cha Mungu ni kizuri, wala hakuna cha kukataliwa kama kikipokewa kwa shukrani; kwa kuwa kimetakaswa kwa neno la Mungu na kwa kuomba (1Timo. 4:1-5).

Chini ya agano jipya, hatutawaliwi na Torati ya Musa bali Torati ya Kristo (tazama 1Wakorintho 9:20-21). Ingawa Yesu aliunga mkono maadili ya Torati ya Musa (na kuyaingiza katika Torati ya Kristo), hakufundisha kwamba Wakristo ni lazima washike sheria za Musa kwa habari ya vyakula. Hata mitume hawakufundisha hivyo.

Ni wazi lakini kwamba Wakristo wa kwanza – ambao wote walikuwa Wayahudi walio-ongoka – waliendelea kufuata sheria za vyakula za agano la kale kwa sababu ya desturi zao (ona Matendo 10:9-14). Na watu wa Mataifa walipoanza kumwamini Yesu, wale Wayahudi Wakristo wa mwanzo waliwaambia wafuate sheria za vyakula za Musa kwa kiasi fulani kwa sababu tu ya kuwajali Wayahudi jirani ambao wangekwazwa (ona Matendo 15:1-21). Kwa hiyo, hakuna kosa lolote kwa Wakristo kufuata sheria za vyakula za Musa mradi tu wasizitumaini kwamba zitawaokoa au kuwapa haki fulani.

Baadhi ya Wakristo wa kwanza walishawishika pia kwamba ni kosa kula nyama au vyakula vilivyotolewa sadaka kwa sanamu. Paulo aliwashauri waamini waliokuwa na mawazo tofauti (kama yeye) wafuate kanuni ya upendo kwa ndugu zao wenye “imani dhaifu (tazama Warumi 14:1). Alishauri wasifanye chochote kitakachowakwaza dhamiri zao. Kama mtu ataacha kula vyakula kwa sababu ya kumwamini Mungu (hata kama imani yake haina msingi), anatakiwa kupongezwa kwa msimamo wake badala ya kulaumiwa kwa kutokuelewa kwake. Vivyo hivyo – wale wanaojiepusha na vyakula fulani kwa sababu ya imani zao binafsi wasiwahukumu wale wasiojiepusha. Wote wawili waenende kwa upendo, maana hilo linaagizwa na Mungu (tazama Warumi 14:1-23).

Vyovyote vile – Kwa sababu Biblia ni ufunuo unaoendelea, tunapaswa kutafsiri ufunuo wa zamani (yaani, Agano la Kale) kwa mwanga wa ufunuo mpya zaidi (yaani, Agano Jipya). Hakuna ufunuo wowote wa Mungu ambao unapingana – siku zote unasaidiana na kukubaliana.

Mantiki Ya Kitamaduni na Kihistoria

Kila inapowezekana, tunatakiwa kujali mantiki ya kitamaduni na kihistoria ya maandiko tunayojifunza. Kujua kitu juu ya mila, jiografia na historia ya fungu husika mara nyingi husaidia kupata mtazamo ambao tungeukosa. Hapo tunahitaji msaada kutoka vitabu vingine. Biblia nzuri ya kujifunzia (siku hizi zipo!) itakuwa na msaada katika eneo hili.

Ifuatayo ni mfano michache kuhusu jinsi habari za kihistoria au utamaduni zinavyoweza kutusaidia tusichanganyikiwe tunaposoma Biblia.

1) Wakati mwingine katika Maandiko tunasoma kuhusu watu kupanda darini (au orofani) – tazama Matendo 10:9 – au kutoboa dari (tazama Marko 2:4). Itasaidia tukijua kwamba kwa kawaida huko Israeli nyumba zilikuwa na mapaa yaliyonyooka, na kwamba pembeni mwa kila nyumba kulikuwa na ngazi za kupandia huko darini. Tusipojua hilo tutafikiri juu ya mtu katika Biblia akihangaika kuparamia bati la msonge huku akipata shida mahali pa kujishikilia!

2) Tunasoma katika Marko 11:12-14 kwamba Yesu aliulaani mtini kwa sababu haukuwa na tini, japo “hakikuwa kipindi cha tini”. Inasaidia tukijua kwamba kwa kawaida miti ya mtini huwa na tini chache hata kama si wakati wake. Basi, Yesu hakukosea kuwa na matazamio aliyokuwa nayo.

3) Tunasoma katika Luka 7:37-48 kuhusu mwanamke aliyeingia nyumbani mwa Farisayo, mahali Yesu alipokuwa akila chakula. Maandiko yanasema alisimama nyuma ya Yesu akilia, kisha akaanza kulowesha miguu ya Yesu kwa machozi yake, kuipangusa na nywele zake, na kuibusu na kuipaka marhamu. Itatushangaza kwamba iliwezekanaje hayo yote kufanikiwa huku Yesu ameketi mezani anakula chakula. Je, aliingia chini ya meza? Alifanikiwaje kuiepuka miguu ya wale walaji wengine wote?

Jibu ni kwamba katika siku zile, kawaida ilikuwa kula chakula ukiwa umejilaza chini kwa ubavu mmoja karibu na meza fupi. Mkono mmoja ulitumiwa kujitegemeza na mwingine kujilisha. Yesu akiwa hivyo, aliweza kuabudiwa na kutendewa yote hayo na yule mwanamke.

Hii pia inatusaidia kuelewa jinsi Yohana alivyoweza kuegama kifuani pa Yesu wakati wa Chakula cha Mwisho, na kumwuliza swali. Yohana alikuwa amejilaza kwa ubavu, mgongo wake ukimkabili Yesu. Basi ilikuwa rahisi tu kwake kuegama kifuani pa Yesu na kumwuliza swali bila kumsumbua mtu mwingine (ona Yohana 13:23-25). Ile picha maarufu ya Chakula cha Mwisho iliyochorwa na Da Vinci, ambapo Yesu na wanafunzi wake wameketi mezani – sita upande huu na sita upande huu – inaonyesha kutoelewa Biblia kwa mchoraji huyo. Hapo alihitaji kuelezwa kidogo mantiki ya kihistoria!

Swali La Kawaida Kuhusu Mavazi

Swali moja ninaloulizwa na wachungaji duniani kote mara nyingi ni hili: “Je, ni sawa kwa wanawake Wakristo kuvaa suruali, na huku Biblia inakataza wanawake kuvaa mavazi ya wanaume?”

Hili ni swali zuri tunaloweza kujibu tukitumia kanuni nzuri tu za kutafsiri, pamoja na kutazama mantiki ya kitamaduni.

Hebu kwanza tutazame zuio la Biblia juu ya wanawake kuvaa mavazi ya wanaume (na kinyume chake pia).

Mwanamke asivae mavazi ya mwanamume, na mwanamume asivae mavazi ya mwanamke, maana yeyote afanyaye mambo hayo ni chukizo kwa BWANA Mungu wako (Kumbu. 22:5, TLR).

Tunapaswa kuanza kwa kuuliza hivi: “Kusudi la Mungu kutoa amri hii lilikuwa nini?” Je, lengo Lake lilikuwa kuwazuia wanawake kuvaa suruali?

Hapana – hilo haliwezi kuwa kusudi Lake kwa sababu wakati huo wanaume wa Israeli hawakuwa wanavaa suruali. Suruali hazikuhesabiwa kuwa mavazi ya kiume au ya kike, wala ya mtu yeyote. Ukweli ni kwamba, mavazi yaliyovaliwa siku za Biblia yalifanana sana na mavazi ya kike ya siku hizi! Hiyo ni habari kidogo tu ya kihistoria na kitamaduni, inayotusaidia kutafsiri vizuri kile ambacho Mungu anasema.

Sasa – kusudi la Mungu lilikuwa nini?

Tunasoma kwamba yeyote aliyevaa mavazi yasiyo ya jinsia yake alikuwa chukizo kwa BWANA. Hilo ni jambo zito. Je, kama mwanamume akichukua kitambaa cha mwanamke akakivaa kichwani kwa nukta tatu anakuwa chukizo kwa Mungu? Hapana, si hivyo.

Inaonekana kwamba, kitu alichokuwa anapinga Mungu ni watu kuvaa makusudi ili waonekane kuwa ni wa jinsia nyingine na huku si hivyo. Mbona mtu atake kufanya hivyo? Pengine ni kwa sababu alitazamia kumshawishi mwingine wa jinsia ile kimapenzi – ufuska. Kama ni hivyo, bila shaka tunaanza kuelewa jinsi tendo hilo linavyoweza kuwa chukizo kwa Mungu.

Basi, haiwezekani mtu kuamua kwamba ni makosa kwa wanawake kuvaa suruali kutokana na maneno ya Kumbukumbu 22:5, isipokuwa kama atavaa ili kujifanya mwanamume, kwa lengo la kuwashawishi wanaume kimapenzi. Akivaa na aendelee kuonekana kama mwnaamke, hafanyi dhambi kwa kuvaa suruali.

Ila, Maandiko yanafundisha kwamba wanawake wavae mavazi ya staha (ona 1Timo. 2:9). Basi, suruali zenye kubana sana kiasi cha kuonyesha umbo hazifai. Hata magauni na sketi na blauzi za namna hiyo hazifai, kwa sababu zinaweza kusababisha wanaume kutamani. Mavazi mengi yanayovaliwa na wanawake hadharani katika nchi za Magharibi (na hata Afrika!) hayafai kabisa, na ni yale yanayovaliwa na makahaba katika nchi zingine. Hakuna mwanamke Mkristo anayetakiwa kuvaa mavazi hadharani yenye kuonyesha mwili, au kwa lengo la “kuvutia”.

Mawazo Mengine Machache

Inanishangaza kwamba sijawahi kuulizwa swali la wanawake kuvaa suruali na wachungaji huko Uchina. Pengine ni kwa sababu wanawake wengi wa Uchina wamekuwa wakivaa suruali kwa muda mrefu. Nimeulizwa swali hili na wachungaji katika nchi ambazo wanawake wengi hawavai suruali. Hapo tunaona mwingiliano wa utamaduni.

Pia inanishangaza kwamba sijawahi kuulizwa swali kama hilo na watumishi wanawake katika nchi ya Myanmar, ambako kimila wanaume huvaa vazi linalofanana na sketi liitwalo longgi. Ni kwamba mavazi ya kike na ya kiume hutofautiana kutoka mila hadi nyingine, hivyo tunapaswa kuwa waangalifu tusilazimishe utamaduni wetu kuingia katika Biblia.

Mwisho: Nashangaa ni kwa nini wanaume wengi wasiotaka wanawake wavae suruali kwa sababu ya Kumbukumbu 22:5 hawaoni sababu ya kujipima wenyewe na Walawi 19:27. Tunasoma hivi:

Msinyoe denge pembe za vichwani, wala msiharibu pembe za ndevu zenu.

Inawezekanaje wanaume – kinyume kabisa cha Walawi 19:27 – wanyoe kabisa ndevu walizopewa na Mungu, zenye kuwatofautisha na wanawake, kisha wawahukumu wanawake wanaovaa suruali kwamba wanajaribu kufanana na wanaume? Hapo kuna unafiki kiasi fulani!

Labda maelezo kidogo ya kihistoria yatasaidia kuelewa kusudi la Mungu katika Walawi 19:27. Kuharibu pembe za ndevu ulikuwa utaratibu wa kidini wa kipagani katika kuabudu sanamu. Mungu hakutaka watu wake waonekane kuwa wamejitoa kwa miungu ya kipagani.

Nani Anayezungumza?

Kila mara tutazame nani anazungumza katika maandiko, maana hilo litatusaidia kutafsiri fungu hilo vizuri. Japo kila kilichomo katika Biblia kimevuviwa kuwemo, si kila kitu kilichomo katika Biblia ni Neno la Mungu lililovuviwa. Nini maana yangu?

Katika mafungu mengi ya Maandiko, maneno ya watu ambayo hayajavuviwa yameandikwa. Kwa hiyo, hatupaswi kufikiri kwamba kila kitu kilichosemwa na watu kilichoandikwa katika Biblia kimevuviwa na Mungu.

Kwa mfano: Watu wengi hukosea kwa kutumia maneno ya Ayubu na rafiki zake kana kwamba ni maneno yaliyovuviwa ya Mungu. Kuna sababu mbili kubwa zenye kuonyesha kwamba ni kosa. Kwanza: Ayubu na rafiki zake walibishana kwa sura thelathini na nne. Hawakukubaliana. Basi, si kila walichosema kinachoweza kuhesabiwa kuwa Neno la Mungu lililovuviwa kwa sababu Mungu hajipingi Mwenyewe.

Pili: Mwishoni mwa kitabu cha Ayubu, Mungu mwenyewe anazungumza, naye anamkemea Ayubu na rafiki zake kwa kusema mambo ambayo hayakuwa sahihi (ona Ayubu 38 hadi 42).

Tunapaswa kuwa makini tunaposoma Agano Jipya pia. Mara kadhaa Paulo anasema wazi kwamba baadhi ya mafungu aliyoandika ni mawazo yake au maoni yake binafsi (ona 1Wakorintho 7:12, 25-26, 40).

Nani Anasemeshwa?

Hatupaswi tu kuuliza nani anayezungumza katika fungu lolote la Biblia. Tunapaswa pia kuona nani anaambiwa kinachosemwa. Tusipofanya hivyo, tutatafsiri vibaya kitu – kwamba kinatuhusu – kumbe si hivyo. Au tunaweza kutafsiri kwamba kitu hakituhusu, kinachotuhusu.

Mfano: Wengi hudai hii ahadi ipatikanayo katika Zaburi mojawapo, wakiamini ni yao.

Atakupa haja za moyo wako (Zaburi 37:4).

Lakini je, ahadi hiyo ni kwa kila aisomaye au ajuaye habari zake? Hapana! Tukisoma mantiki, tutaona kwamba inawahusu watu fulani tu, watakaotimiza masharti matano.

Umtumaini BWANA, ukatende mema, ukae katika nchi, upendezwe na uaminifu. Jifurahishe katika BWANA, naye atakupa haja za moyo wako (Zaburi 37:3-4, TLR).

Ni muhimu sana tujue nani anaambiwa maneno husika. Ona mfano mwingine.

Petro akaanza kumwambia [Yesu], ‘Tazama, sisi tumeacha vyote tukakufuata wewe’. Yesu akasema, ‘Amin nawaambieni, hakuna mtu aliyeacha nyumba, au ndugu waume au ndugu wake, au mama au baba au watoto, au mashamba kwa ajili yangu, na kwa ajili ya Injili, ila atapewa mara mia sasa wakati huu, nyumba na ndugu waume na ndugu wake na mama na watoto na mashamba, pamoja na udhia; na katika ulimwengu ujao uzima wa milele’ (Marko 10:28-30).

Ni kawaida sana mahali pengine kudai hiyo “mara mia” wakati mtu anapotoa kumsaidia mtu anayehubiri Injili. Lakini, hiyo ahadi ni kwa watu wa namna hiyo? Hapana. Imetolewa kwa watu wanaoacha familia zao, mashamba yao au hata nyumba zao ili kuhubiri Injili, kama alivyofanya Petro aliyemwuliza Yesu swali hilo. Alitaka kujua thawabu yake na wanafunzi wengine ingekuwa nini.

Cha kushangaza ni kwamba, wale wenye kuhubiri juu ya kurudishiwa mara mia hukazia sana nyumba na mashamba. Hawataji sana kuhusu watoto na udhia, ambavyo pia vimetajwa! Yesu hakumaanisha kwamba watakaoacha nyumba zao watapata nyumba mia moja badala yake. Aliahidi tu kwamba watu wakiacha familia zao na nyumba zao, wanafamilia wao wapya kiroho watawakaribisha majumbani mwao kukaa. Wanafunzi wa kweli hawajali sana kuhusu kumiliki vitu maana hawana chochote chao – wao ni mawakili tu wa vitu vya Mungu.

Mfano Wa Mwisho

Watu wanaposoma mahubiri ya Yesu ya pale “Mlima wa Mizeituni” katika Mathayo 24 na 25, kuna wanaodhani kwamba alikuwa anazungumza na wasiookoka, na kwamba hayo aliyosema hapo hayawahusu. Hayo ni makosa. Wanasoma Mfano wa Mtumishi Asiyekuwa Mwaminifu na Wanawali Kumi kana kwamba ni mambo wanayoambiwa wasioamini. Lakini kama nilivyokwisha sema huko nyuma, waliokuwa wanaambiwa ni wanafunzi waliokuwa karibu sana na Yesu (tazama Mathayo 24:3; Marko 13:3). Basi, kama Petro, Yakobo, Yohana na Andrea walihitaji kuonywa juu ya uwezekano wa kutokuwa tayari Yesu akirudi, sisi pia tunahitaji kuonywa juu ya hilo. Maonyo ya Yesu katika mafundisho Yake pale Mlima wa Mizeituni yanamhusu kila mwamini – hata wale wasiodhani yanawahusu kwa sababu ya kushindwa kujua waliokuwa wanaambiwa.

Kanuni ya tatu: Soma na moyo ulio wazi. Usilazimishe imani na mafundisho yako kwenye fungu la Maandiko. Ukisoma kitu kinachopingana na imani yako, usijaribu kuibadili Biblia. Badilisha unachoamini.

Kila mmoja wetu husoma Maandiko akiwa na mtazamo au msimamo fulani tayari. Kwa sababu hiyo, mara nyingi ni vigumu sana kwetu kusoma Biblia kwa moyo ulio wazi na wa dhati. Tunaishia kulazimisha imani zetu kwenye Maandiko, badala ya kuruhusu Biblia iumbe imani au itikadi au mafundisho yetu. Mara nyingine hata tunatafuta Maandiko yatakayounga mkono itikadi zetu, na kupuuza yale yenye kupingana nazo.

Angalia mfano huu niliokutana nao hivi karibuni, wenye kuonyesha jinsi unavyoweza kulazimisha itikadi yako iingie kwenye mstari. Mwalimu mmoja alianza kwa kusoma maneno maarufu sana ya Yesu – Mathayo 11:28-29.

Njooni kwangu ninyi nyote mliochoka, na wenye kulemewa, nami nitawapumzisha. Ivaeni nira yangu mjifunze kwangu, maana mimi ni mpole na mnyenyekevu wa moyo, nanyi mtapata raha nafsini mwenu (TLR).

Kisha mwalimu akaendelea kwa kufafanua kwamba Yesu alikuwa anatoa mapumziko aina mbili. Pumziko la kwanza (kwa maoni yake) ni la wokovu, katika 11:28, na la pili ni la uanafunzi katika 11:29. Pumziko la kwanza linapatikana kwa kumjia Yesu, na la pili linapatikana kwa kujitoa Kwake awe Bwana, au, kujitia nira Yake.

Lakini – hiyo ndiyo maana aliyokusudia Yesu? Hapana. Huko ni kulazimisha maana kwenye andiko ambayo haipo wala haidhaniwi. Yesu hakusema anatoa mapumziko aina mbili. Alikuwa anatoa pumziko moja kwa wale waliochoka na wenye kulemewa, na njia pekee ya kupata pumziko hilo ni kwa kuvaa nira ya Yesu – yaani, kujinyenyekeza Kwake. Hiyo ndiyo maana ya Yesu.

Mbona huyo mwalimu akatoa tafsiri hiyo? Kwa sababu maana halisi ya fungu hilo haikulingana na imani aliyo nayo yeye – kwamba kuna aina mbili za Wakristo waendao mbinguni – waamini, na wanafunzi. Hivyo hakutafsiri fungu hilo kwa moyo ulio wazi na ukweli.

Kama ambavyo tumeona huko nyuma katika mafungu mengi tu ya Maandiko tulipochambua itikadi hiyo, tafsiri ya mwalimu hiyo hailingani na mantiki ya mafundisho mengine ya Yesu. Hakuna popote katika Agano Jipya tunapojifunza kwamba kuna aina mbili za Wakristo wanaokwenda mbinguni – waamini na wanafunzi. Waamini wote wa kweli ni wanafunzi. Wasiokuwa wanafunzi si waamini. Uanafunzi ni tunda la imani ya kweli.

Basi, tujitahidi kusoma Biblia kwa mioyo iliyo wazi, iliyo safi. Tukifanya hivyo, tutampenda Kristo zaidi, na kumtii.

[1] Ni dhahiri kwamba Paulo hakuamini juu ya usalama wa wokovu milele bila masharti. Ingekuwa hivyo, asingemwambia Timoteo – ambaye ameokoka – kwamba alihitaji kufanya kitu ili kuhakikisha wokovu wake.

[2] Wakati mwingine tena Musa alimwona Mungu ‘akipita’. Mungu aliweka mkono Wake kwa njia iliyomzuia Musa kuuona uso Wake. Tazama Kutoka 33:18-23.

[3] Na ijulikane pia kwamba Yesu alikwisha sema katika mahubiri Yake kwamba kama haki ya wasikilizaji Wake isingezidi ile ya waandishi na Mafarisayo, wasingeingia mbinguni (ona Mathayo 5:20). Kisha, Yesu aliendelea kuhubiri, akionyesha upungufu wa aina mbalimbali wa waandishi na Mafarisayo.

Ni wachungaji wangapi wangeona wameheshimiwa sana kama mtu angewaita “mhubiri wa utakatifu”? Ni wangapi wanaojiita Wakristo wangetumia maneno hayo kwa njia ambayo si ya kudhihaki? Mbona utakatifu ni somo baya sana mawazoni mwa watu wengi wanaodai kuamini kitabu ambacho kina maneno mtakatifu au utakatifu zaidi ya mara mia sita, chenye kuwaahidi wakati ujao katika mji mtakatifu ambamo ndani yake anakaa “Aliye mtakatifu”, ambaye jina Lake ni mtakatifu, anayewapa Roho Wake Mtakatifu na ambaye kiti Chake cha enzi kitakatifu kimezungukwa na wenye uhai wanne wasioacha kusema usiku na mchana, “Mtakatifu, mtakatifu, mtakatifu ni Mungu Mwenyezi”? (ona Ufunuo 21:2; Isaya 40:25; Walawi 22:32; 1Wathes. 4:8; Zaburi 47:8; Ufunuo 4:8 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Kama sehemu ya kwanza ya Mahubiri ya Mlimani imetufundisha kitu, ni kwamba Yesu alikuwa mhubiri wa utakatifu. Hiyo ndiyo iliyokuwa mada Yake – utakatifu, na jinsi unavyohusiana na wokovu.

Mahubiri ya Mlimani yameandikwa katika Injili ya Mathayo sura ya 5, 6 na 7. Mpaka sasa tumetazama sura ya 5 tu. Hapo, katika zile “Heri” tulijifunza tabia au sifa za wanaokwenda mbinguni. Pia tuligundua kwamba Yesu hakuja kuibatilisha au kuiondoa Torati, na kwamba kushika sheria ni muhimu sana. Tulijifunza kwamba hatuwezi kuingia katika ufalme wa mbinguni kama haki yetu haitazidi ile ya waandishi na Mafarisayo, walioishika sheria kama ilivyokuwa ila wakapuuza maana yake.

Sehemu ya pili ya Mahubiri ya Mlimani – yaani Mathayo 6 na nusu ya kwanza ya sura ya 7 – ina amri zingine tena ambazo Kristo aliwapa wafuasi Wake. Je, kuzishika kunahusika kwa lolote na wokovu? Hakika kabisa. Sehemu ya mwisho ya sura ya saba inaonyesha jambo hilo waziwazi kabisa, kama tutakavyoweza kujionea.

Hebu tuendelee kusoma yale ambayo Yesu aliwaagiza wafuasi Wake wa kweli, ambao waliamini kwamba Yeye ni Mwana wa Mungu, ni Masiya. Tujiulize swali hili, zito kabisa: Ikiwa wasikilizaji wa Yesu hawakumwamini, walimtii kwa sababu gani? Mbona watake hata kusikiliza akifanya madai ambayo yangeathiri kila eneo la maisha yao? Jibu ni wazi: Kwa kuwa waliamini, walitaka kutii. Wangeonyesha imani yao kwa matendo yao.

Sura Ya Sita Inaanza

Ona katika sehemu hii ya kwanza Yesu anahesabu kwamba wafuasi Wake watatenda haki, naye anawaonya wahakikishe kwamba makusudi yao ni kumpendeza Mungu badala ya kuwapendeza watu.

“Angalieni msifanye wema wenu machoni pa watu, kusudi mtazamwe na wao; kwa maana mkifanya kama hayo, hampati thawabu kwa Baba yenu aliye mbinguni. Basi wewe utoapo sadaka, usipige panda mbele yako, kama wanafiki wafanyavyo katika masinagogi na njiani, ili watukuzwe na watu. Amin nawaambieni, Wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe utoapo sadaka, hata mkono wako wa kushoto usijue ufanyalo mkono wako wa kuume; sadaka yako iwe ya siri; na Baba yako aonaye sirini atakujazi” (Mathayo 6:1-4 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Yesu alitazamia kabisa kwamba wafuasi Wake wangetoa sadaka kwa maskini (kama tulivyojifunza katika sura ya 3 ya kitabu hiki). Torati iliagiza hivyo (ona Kutoka 23:11; Walawi 19:10; 23:22; 25:35; Kumbu. 15:7-11), na waandishi na Mafarisayo walifanya hivyo kwa kupiga matarumbeta, kwa kusudi la kuwafanya watu maskini waone utoaji wao. Lakini – ni wangapi wanaojiita Wakristo (na hata makanisa ya Kikristo) wanaotoa chochote kwa maskini? Hawajafikia hata mahali pa kutaka kuchunguza makusudi yao ya utoaji zaka! Kama uchoyo na ubinafsi uliwasukuma waandishi na Mafarisayo kutangaza kutoa kwao sadaka, ni nini kinachowasukuma wanaojiita Wakristo kupuuza hali ya maskini? Je, haki yetu inazidi ile ya waandishi na Mafarisayo?

Kama ambavyo Paulo atarudia katika 1Wakorintho 3:10-15, tunaweza kufanya matendo mema ambayo hayatapata thawabu ikiwa nia na makusudi yetu si safi. Wafuasi wa kweli wa Kristo wanapaswa kuwa na nia safi katika kila tendo jema, lakini si wote walio nayo. Paulo aliandika kwamba inawezekana hata kuihubiri Injili kwa makusudi yasiyo safi (ona Wafilipi 1:15-17). Njia iliyo bora ya kuhakikisha kwamba kutoa kwetu kunasukumwa na makusudi safi ni kutoa kwa siri kiasi iwezekanavyo.

Yesu pia aliwatazamia wafuasi Wake waombe na kufunga. Hiyo ilikuwa lazima. Hakusema “Kama mtaomba”. Alisema “Mwombapo”. Hatari ilikuwa wangeweza kuyaruhusu makusudi yao kuchafuka, kama ilivyokuwa kwa makusudi ya wasioamini waliokuwa wanaomba na kufunga. Kama hayo yangetokea, wangepoteza thawabu ile ambayo wangepata kama makusudi yao yangekuwa safi. Basi aliwapa mashauri yafuatayo:

“Tena msalipo, msiwe kama wanafiki; kwa maana wao wapenda kusali hali wamesimama katika masinagogi na katika pembe za njia, ili waonekane na watu. Amin nawaambieni, Wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe usalipo, ingia katika chumba chako cha ndani, na ukiisha kufunga mlango wako, usali mbele za Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi. Nanyi mkiwa katika kusali, msipayuke-payuke kama watu wa mataifa; maana wao hudhani ya kuwa watasikiwa kwa sababu ya maneno yao kuwa mengi. Basi msifanane na hao; maana Baba yenu anajua mnayoyahitaji kabla ninyi hamjamwomba…”

“Tena mfungapo, msiwe kama wanafiki wenye uso wa kukunjamana; maana hujiumbua nyuso zao ili waonekane na watu kuwa wanafunga. Amin nawaambia, wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe ufungapo, jipake mafuta kichwani, unawe uso, ili usionekane na watu kuwa unafunga, ila na Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi” (Mathayo 6:5-8; 16-18).

Narudia tena: Je, ni wangapi wanaojiita Wakristo ambao hawatumii muda wao mwingi katika maombi, na ambao hawajawahi kufunga kabisa? Haki yao inalinganishwaje na haki ya waandishi na Mafarisayo, ambao walifunga na kuomba (japo kwa sababu mbaya)?

Kuomba Kitakatifu

Yesu pia aliwaambia wanafunzi Wake jinsi walivyotakiwa kuomba. Maombi Yake mfano ni ufunuo wa hali ya juu sana kuhusu matazamio Yake kwa habari ya pendo lao, utii wao na vipaumbele.

“Basi ninyi salini hivi: ‘Baba yetu uliye mbinguni, Jina lako litukuzwe, Ufalme wako uje, Mapenzi yako yatimizwe hapa duniani kama huko mbinguni. Utupe leo riziki yetu’.” (Mathayo 6:9-11)

Jambo la kwanza muhimu sana kwa mwanafunzi wa kweli wa Yesu iwe jina la Mungu litukuzwe. Yaani, jina la Mungu liheshimiwe, liabudiwe na kutakatifuzwa.

Bila shaka wale wanaoomba kwamba jina la Mungu litukuzwe wanatakiwa wao wenyewe kuwa watakatifu, wanaolitukuza jina la Mungu. Itakuwa ni unafiki kufanya vinginevyo. Kwa hiyo, sala hii inaonyesha shauku yetu kwamba na wengine wajinyenyekeze kwa Mungu kama ambavyo sisi tumefanya. Na – kama nilivyouliza katika sura nyingine hapo nyuma – mtu anaonyeshaje kiwango cha shauku yake kwamba anataka jina la Mungu litakaswe kama anajistarehesha kwa kutazama picha ambazo zinachezwa na wachezaji wenye kutumia vibaya jina la Mungu na la Mwana Wake? Kulingana na uchunguzi wangu, hiki ni kitu ambacho wengi wanaojiita Wakristo hufanya mara kwa mara. Je, wewe ungechukizwa na sinema ambayo waigizaji wanatumia jina lako kama neno la kuapa au kushangaa?

Ombi la pili katika sala hiyo linafanana na la kwanza: “Ufalme wako uje.” Wazo la ufalme huonyesha kwamba kuna Mfalme anayetawala ufalme Wake. Mwanafunzi Mkristo anatamani kuona mfalme Wake – yule atawalaye maishani mwake – akitawala dunia nzima. Laiti kila mtu angepiga goti lake kwa Mfalme Yesu, katika imani tiifu!

Ombi la tatu linarudia yale mawili ya kwanza: “Mapenzi yako yafanyike hapa duniani kama huko mbinguni.” Hapa tena – tunawezaje kuomba kwa dhati ombi la namna hii bila sisi wenyewe kuwa tumejinyenyekeza chini ya mapenzi ya Mungu katika maisha yetu? Mwanafunzi wa kweli anatamani kwamba mapenzi ya Mungu yatafanyika duniani kama huko mbinguni – kikamilifu na kabisa.

Kwamba jina la Mungu litakaswe, na mapenzi Yake yafanyike, na ufalme Wake uje vinatakiwa kuwa muhimu zaidi kwetu kuliko chakula cha kutuhifadhi, au “riziki yetu”. Hili ombi la nne linawekwa hapo kwa sababu. Inaonyesha mpangilio mzuri wa mambo ya muhimu maishani mwetu, na hakuna dalili za uchoyo hapo. Huyu mwanafunzi anayeomba anamtumikia Mungu, si mali.

Sala ‘Mfano’ Inaendelea

Mpaka hapa mada ya utakatifu inatokezea katika kila ombi la sala hii. Na inaendelea kujitokeza katika mistari yake ya mwisho.

“ ‘Utusamehe deni zetu, kama sisi nasi tuwasamehevyo wadeni wetu. Na usitutie majaribuni, lakini utuokoe na yule mwovu. Kwa kuwa ufalme ni wako, na nguvu, na utukufu, hata milele, Amina’. Kwa maana mkiwasamehe watu makosa yao, na Baba yenu wa mbinguni atawasamehe ninyi. Bali msipowasamehe watu makosa yao, wala Baba yenu hatawasamehe ninyi makosa yenu” (Mathayo 6:2-15).

Mwanafunzi wa kweli wa Yesu anatamani kuwa mtakatifu, kwa hiyo, anapotenda dhambi, anasumbuliwa sana. Yeye hutambua kwamba kutokutii kwake kumemkwaza Mungu, na anajisikia aibu. Anataka doa la uchafu huo liondolewe, na shukrani ni kwamba, Baba yake wa mbinguni mwenye neema, yuko tayari kumsamehe. Lakini lazima aombe msamaha, ambalo ndiyo ombi la tano lipatikanalo katika sala ya Bwana.

Lakini, kusamehewa kwetu kunategemeana na sisi kuwasamehe wengine. Kwa sababu tumesamehewa vingi, tunawajibika kumsamehe kila mtu anayetuomba msamaha sisi, na kuwapenda wale ambao hawatuombi msamaha. Tukikataa kusamehe, Mungu hatatusamehe sisi.

Ombi la sita na la mwisho pia linahusiana na utakatifu, kwamba, “Na usitutie majaribuni, lakini utuokoe na yule mwovu [au, kutoka maovuni].” Mwanafunzi wa kweli anatamani utakatifu kiasi cha kwamba anamwomba Mungu hata asimwongoze katika hali ambapo anaweza kujaribiwa, asije akashindwa. Tena, anaomba kwamba Mungu amwokoe kutokana na uovu wowote unaoweza kumnasa. Hili ombi la mwisho katika sala ‘mfano’ ya Yesu si kitu kingine: ni kilio kwamba Mungu asaidie katika utakatifu.

Kwa nini maombi yote hayo sita katika sala hii yanayofaa? Mstari wa mwisho unatuambia: Mungu ni Mfalme mkuu anayetawala ufalme Wake, ambamo ndani yake sisi ni watumishi Wake. Ana nguvu zote, na hakuna anayetakiwa kuthubutu kupinga mapenzi Yake. Utukufu wote utakuwa Wake milele – “Kwa kuwa ufalme ni wako, na nguvu, na utukufu, hata milele” (Mathayo 6:13). Yeye ndiye wa kumtii, na anastahili hivyo.

Nini kiini kikuu cha sala ya Bwana? Utakatifu. Wanafunzi wa Kristo wanatamani kwamba jina la Mungu litakaswe, ufalme Wake uthibitishwe duniani, na kwamba mapenzi Yake yafanyike kila mahali kikamilifu. Hii ni muhimu sana kwao kuliko hata chakula chao cha kila siku. Wao wanataka kumpendeza, na wakishindwa, wanaomba msamaha kutoka Kwake. Kama watu waliosamehewa, wanawasamehe na wengine. Wanataka kuwa watakatifu na wakamilifu mpaka wanatamani waepuke majaribu, kwa sababu majaribu huongeza nafasi zao za kutenda dhambi.

Mwanafunzi Na Mali Zake

Mada ya pili katika Mahubiri ya Mlimani ndiyo inayosumbua zaidi kwa wanaojiita Wakristo, ambao lengo lao kubwa maishani ni kupata vitu au mali.

“Msijiwekee hazina duniani, nondo na kutu viharibupo, na wevi huvunja na kuiba; bali jiwekeeni hazina mbinguni, kusikoharibika kitu kwa nondo wala kutu, wala wevi hawavunji wala hawaibi; kwa kuwa hazina yako ilipo, ndipo utakapokuwapo na moyo wako. Taa ya mwili ni jicho; basi jicho lako likiwa safi, mwili wako wote utakuwa na nuru. Lakini jicho lako likiwa bovu, mwili wako wote utakuwa na giza. Basi ile nuru iliyomo ndani yako ikiwa giza; si giza hilo! Hakuna awezaye kutumikia mabwana wawili; kwa maana atamchukia huyu na kumpenda huyu; ama atashikamana na huyu na kumdharau huyu. Hamwezi kumtumikia Mungu na mali” (Mathayo 6:19-24).

Yesu aliagiza kwamba tusijiwekee hazina duniani. Sasa, hazina ni nini? Hazina za kweli zinawekwa kwenye masanduku ya hazina na kuhifadhiwa mahali, wala hazitumiwi kwa chochote cha maana. Yesu alifafanua kwamba ni vitu vinavyosababisha nondo, kutu na wevi. Kwa maneno mengine, “visivyo kuwa vya lazima”. Nondo hula vile tunavyoweka katika stoo zetu na pande za ndani sana za makabati yetu, si zile nguo tunazovaa mara kwa mara. Kutu hula vitu vya kuchezea na “vifaa” ambavyo hatuvitumii, vilivyolundikwa katika pembe za vyumba, katika stoo na mahali pa kuhifadhi vitu. Wevi nao huvunja na kuiba vitu ambavyo watu wengi hawavihitaji: picha, vipodozi, vitu vya thamani, na kitu kinachoweza kuuzwa kwa urahisi na kwa haraka. Si mara nyingi waibe vitanda, majiko, vyakula au viatu vya raba au kanda mbili.

Cha kuona hapo ni kwamba sisi ni wa Mungu na vyote “tulivyo navyo”. Sisi ni mawakili wa fedha za Mungu. Basi, kila uamuzi wa kutumia fedha ni uamuzi wa kiroho. Tunachofanya na fedha zetu huonyesha nani anayetawala maisha yetu. Tunapolimbikiza “hazina”, kuficha fedha na kununua visivyo muhimu, tunadhihirisha kwamba si Yesu anayetawala, kwa sababu angekuwa anatawala, tungefanya vitu bora zaidi na fedha zile alizotukabidhi.

Hivyo vilivyo bora zaidi ni kama vitu gani? Yesu anatuagiza kuweka hazina mbinguni. Tunawezaje kufanya hivyo? Anatuambia katika Injili ya Luka: “Viuzeni mlivyo navyo, mtoe sadaka. Jifanyeni mifuko isiyochakaa, akiba isiyopungua katika mbingu, mahali pasipokaribia mwivi, wala nondo haharibu” (Luka 12:33). Kwa kutoa ili kusaidia watu, tunajiwekea akiba mbinguni. Yesu anatuambia tuchukue kile ambacho hakika kitapoteza thamani tukiwekeze katika kitu ambacho hakitapoteza thamani kamwe. Je, ni wangapi wanaojiita Wakristo wanaofanya hivyo? Ni kwa nini idadi kubwa ya wanaojiita Wakristo wa Marekani, ambao wanafurahia kiwango cha juu cha maisha kuliko wengine wote duniani, hawatoi hata kiasi cha asilimia kumi tu ya mapato yao, ambacho ndicho kiwango cha chini kabisa kilichodaiwa na Torati? Hebu niongeze tu kwamba hiyo sheria ya zaka ilikuwa katika Torati ile ambayo katika mahubiri haya haya, Bwana Yesu alisema hakuja kuitangua.

Jicho Bovu

Je, Yesu alikuwa na maana gani alipozungumza juu ya jicho kuwa “taa ya mwili”? Bila shaka maneno Yake yalihusu jinsi tunavyotazama fedha na vitu, kwa sababu hayo ndiyo aliyozungumzia kabla na baada ya kusema hilo.

Hapa tena, Yesu alikuwa analinganisha watu wa aina mbili: mmoja mwenye jicho safi, ambaye mwili wake wote umejaa nuru, na mwingine mwenye jicho bovu ambaye mwili wake wote umejaa giza. Katika mistari inayofuata, Yeye pia analinganisha watu aina mbili: waliookoka na wasiookoka – mmoja anamtumikia Mungu na mwingine anatumikia fedha. Basi, ni salama kuhitimisha kwa kusema kwamba yule mwenye jicho safi ni mtu anayemtumikia Mungu, na yule mwenye jicho bovu ni mtu anayetumikia fedha.

Mtu mwenye jicho safi ni mfano wa yule anayetafuta ukweli, naye anaruhusu nuru ya kweli kuingia ndani yake. Anamtumikia Mungu. Mtu mwenye jicho baya hufungia nje mwanga wa kweli usiingie ndani yake, kwa sababu anafikiri yeye anao ukweli tayari, na kwa njia hiyo anajaa giza maishani mwake, akiamini mambo ya uongo. Yeye anaamini kwamba kusudi la maisha yake ni kujitosheleza. Fedha ndiyo mungu wake.

Nini maana ya fedha kuwa mungu wako? Maana yake ni kwamba fedha inakuwa na nafasi maishani mwako ambayo inatakiwa kukaliwa na Mungu tu. Fedha inatawala maisha yako na kuyaongoza. Inakula nguvu zako zote, mawazo yako na muda wako wote. Ndiyo asili kuu ya furaha yako. Unaipenda. Ndiyo sababu Paulo alilinganisha tamaa (au choyo) na kuabudu sanamu, akisema kwamba hakuna mchoyo au mwenye tamaa yeyote atakayeurithi ufalme wa Mungu (ona Waefeso 5:5; Wakolosai 3:5-6).

Mungu na fedha hutaka kuwa bwana katika maisha yetu, na Yesu alisema hatuwezi kutumikia wote wawili. Ona pia kwamba chaguo pekee linalotajwa kwa upande wa Mungu ni kumtumikia Yeye. Hakuna uchaguzi wa kumwamini Yeye bila kumtumikia au kumfuata. Kama tutamtumikia na kumfuata, atakuwa Bwana juu ya mali zetu. Hiyo si hatua ya kuchukuliwa siku zijazo wakati fulani “wa kujitoa zaidi”. Ni hatua inayochukuliwa wakati wa kuokoka kweli kweli.

Maskini Mwenye Tamaa

Kutaka sana kupata vitu si vibaya tu ikiwa vinavyotakiwa ni vitu vya anasa – yawezekana mtu kutaka sana vitu hata kama ni mahitaji ya msingi. Hicho nacho ni kitu kibaya. Yesu aliendelea hivi:

“Kwa sababu hiyo nawaambieni, ‘Msisumbukie maisha yenu, mle nini au mnywe nini; wala miili yenu, mvae nini. Maisha je! Si zaidi ya chakula, na mwili zaidi ya mavazi? Waangalieni ndege wa angani ya kwamba hawapandi, wala hawavuni, wala hawakusanyi ghalani; na Baba yenu wa mbinguni huwalisha hao. Ninyi je! Si bora kupita hao? Ni yupi kwenu ambaye akijisumbua aweza kujiongeza kimo chake hata mkono mmoja? Na mavazi, ya nini kuyasumbukia? Fikirini maua ya mashamba jinsi yameavyo; hayafanyi kazi wala hayasokoti, nami nawaambia ya kwamba hata Sulemani katika fahari yake yote hakuvikwa vizuri kama mojwapo la hayo. Basi, ikiwa Mungu huyavika hivi majani ya kondeni yaliyopo leo na kesho hutupwa kalibuni, je! Hatazidi sana kuwavika ninyi, enyi wa imani haba? Msisumbuke basi mkisema, Tule nini? Au, Tunywe nini? Au, Tuvae nini? Kwa maana hayo yote Mataifa huyatafuta; kwa sababu Baba yenu wa mbinguni anajua ya kuwa mnahitaji hayo yote. Bali utafuteni kwanza ufalme wake na haki yake; na hayo yote mtazidishiwa. Basi, msisumbukie ya kesho; kwa kuwa kesho itajisumbukia yenyewe. Yatosha kwa siku maovu yake’.” (Mathayo 6:25-34)

Wasomaji wengi wa kitabu hiki hawawezi kujifananisha na wale watu ambao Yesu alikuwa anazungumza nao. Jiulize hivi: Mara ya mwisho ulipokuwa na wasiwasi juu ya kuwa na chakula, kinywaji au mavazi ni lini?

Lakini, maneno ya Yesu yanatuhusu hata sisi. Kama ni makosa kuhangaika kwa sababu ya mambo ya lazima maishani, bila shaka ni makosa makubwa zaidi kuhangaika kwa sababu ya mambo yasiyokuwa ya lazima! Yesu anawatazamia wanafunzi Wake kujihusisha zaidi na kutafuta vitu viwili: ufalme Wake na haki Yake. Wakati mtu anayejiita Mkristo anaposhindwa kutoa zaka, lakini anaweza kununua chakula cha mbwa, na kulipia kodi ya kutumia televisheni, na kulipia gari jipya au fanicha alizokopa, na kununua nguo za mitindo mipya, au kununua chakula cha starehe – je, anaishi kulingana na kiwango cha Kristo cha kutafuta kwanza ufalme Wake na haki Yake? Hapana! Huyo anajidanganya tu kama anafikiri kwamba ni mfuasi wa Yesu.

Vibanzi Na Boriti

Amri zinazofuata za Yesu kwa wafuasi Wake zinahusu dhambi ya kuwahukumu wengine na kupata makosa kwa watu. Anasema hivi:

“Msihukumu, msije mkahukumiwa na ninyi. Kwa kuwa hukumu ile mhukumuyo ndiyo mtakayohukumiwa; na kipimo kile mpimiacho ndicho mtakachopimiwa. Basi, mbona wakitazama kibanzi kilicho ndani ya jicho la ndugu yako, na boriti iliyo ndani ya jicho lako mwenyewe huiangalii? Au utamwambiaje nduguyo, ‘Niache nikitoe kibanzi katika jicho lako;’ na kumbe! Mna boriti ndani ya jicho lako mwenyewe? Mnafiki wewe! Itoe kwanza ile boriti katika jicho lako mwenyewe; ndipo utakapoona vema kukitoa kile kibanzi katika jicho la ndugu yako” (Mathayo 7:1-5).

Nini maana ya kumhukumu mtu mwingine? Hakimu ni mtu anayetafuta makosa katika watu wanaofikishwa mahakamani. Hiyo ndiyo kazi yake, na hakuna kosa kufanya hivyo, mradi tu afanye hukumu yake kulingana na kweli zilizothibitishwa. Mahakimu wanapaswa kuhukumu watu, wakiwapima kwa kiwango cha sheria ya nchi. Kama wasingekuwepo mahakimu, wahalifu wasingefikishwa kwenye sheria.

Lakini, watu wengi wanafikiri kwamba wamechaguliwa kuwa mahakimu. Basi, kila wakati wanachofanya ni kutafuta makosa kwa wengine. Hilo ni kosa. Tena, mara nyingi wanawahukumu watu kimakosa, pasipo kujua ukweli wote. Kibaya zaidi ni kwamba, hao mahakimu wa kujifanya mara nyingi huwapima watu kwa viwango ambavyo wao wenyewe hawaviwezi, na kujifanya wanafiki kwa tendo hilo. “Yeye asiye na dhambi miongoni mwenu na awe wa kwanza kutupa jiwe” (Yohana 8:7).

Tabia aina hiyo ndiyo Yesu alikuwa anazungumzia. Mtume Yakobo aliandika hivi: “Ndugu! Msinung’unikiane, msije mkahukumiwa. Angalieni, mwamuzi amesimama mbele ya milango” (Yakobo 5:9). Hii ni dhambi moja ambayo ni kubwa sana katika kanisa siku hizi, na wale ambao wana hatia ya kuwahukumu wengine hujiweka kwenye nafasi hatari ya kuhumiwa na wao. Tunapozungumza kinyume cha mwamini mwingine, tukionyesha makosa yake kwa wengine, tunajifanya mahakimu. Tunaivunja amri kuu kwa sababu, sisi hatupendi wengine watuseme vibaya tukiwa hatupo. Na tunapozungumza na mwamini mwingine juu ya makosa yake wakati sisi wenyewe tuna makosa makubwa zaidi tunakuwa sawa na yule mtu mwenye boriti katika jicho lake. Lawama kwa upendo na kwa kusudi la kujenga zinapaswa kutolewa na mtu ambaye hana matatizo kama au zaidi ya huyo anayesaidiwa. Watu wengi wa kiroho ninaowafahamu mimi hawatoi ushauri mwingi bila ya kuombwa, kwa sababu wanajua kwamba watu wengi hawataki kusikiliza ushauri. Pengine hiyo ndiyo maana ya Yesu katika maneno aliyosema katika mstari huu, kwamba:

“Msiwape mbwa kilicho kitakatifu, wala msitupe lulu zenu mbele ya nguruwe, wasije wakazikanyaga chini ya miguu yao, wakageuka na kuwararua” (Mathayo 7:6).

Pia, Mithali moja inasema: “Usimkaripie mwenye dharau, asije akakuchukia; mkaripie mwenye hekima, naye atakupenda” (Mithali 9:8).

Himizo Kusali

Hatimaye tunafika kwenye sehemu ya mwisho ya mahubiri ya Yesu. Sehemu hii inaanza kwa ahadi za kutia moyo sana juu ya sala, kama ifuatavyo:

“Ombeni nanyi mtapewa; tafuteni nanyi mtaona; bisheni nanyi mtafunguliwa. Kwa maana, kila aombaye hupokea; naye atafutaye huona; naye abishaye atafunguliwa. Au kuna mtu yupi kwenu ambaye, mwanawe akimwomba mkate atampa jiwe? Au akiomba samaki atampa nyoka? Basi, ikiwa ninyi mlio waovu mnajua kuwapa watoto wenu vipawa vyema, je! Si zaidi sana Baba yenu aliye mbinguni atawapa mema wao wamwombao?” (Mathayo 7:7-11).

Kuna msomaji anasema, “Aha! Hii sehemu ya Mahubiri ya Mlimani haihusiki na mambo ya utakatifu.”

Inategemeana na kile tunachoomba, tunachobishia hodi na tunachotafuta katika sala. Sisi kama wenye “njaa na kiu ya haki” tunatamani kutii kila kitu ambacho Yesu ameagiza katika mahubiri yaliyotangulia, na shauku hiyo inaonekana katika sala zetu. Ukweli ni kwamba, ile sala ‘mfano’ ambayo Yesu alifundisha katika mahubiri Yake hapo nyuma ni maonyesho ya shauku kwamba mapenzi ya Mungu yafanyike, na utakatifu upatikane. Tena, tukisoma ahadi za sala kama zipatikanavyo katika Injili ya Luka, maneno yafuatayo ndiyo yanayomalizia: “Basi, ikiwa ninyi mlio waovu mnajua kuwapa watoto wenu vipawa vyema, je! Baba aliye mbinguni hatazidi sana kuwapa Roho Mtakatifu hao wamwombao?” (Luka 11:13). Bila shaka Yesu hakuwa anafikiri juu ya magari ya kulala ndani au mitumbwi ya kustarehe wakati alipotuahidi “vipawa vyema”. Kwa mawazo Yake, Roho Mtakatifu ni “kipawa chema” kwa sababu Roho Mtakatifu hutufanya watakatifu na hutusaidia kueneza Injili inayowafanya wengine kuwa watakatifu. Na watakatifu wanakwenda mbinguni.

Hitimisho

Sasa tunafikia mstari ambao unaweza kuhesabika kuwa hitimisho la kila kitu ambacho Yesu amesema mpaka hapa. Wataalamu wengi wa Biblia wanashindwa kuuona, lakini ni muhimu sisi tusiukosee. Mstari huu bila shaka ni maneno ya kuhitimisha, maana unaanza kwa neno “basi”. Unaunganika na yale mafunzo yaliyotangulia, na swali ni hili: Je, unafanya majumuisho kiasi gani cha maneno ya Yesu? Tuusome na kufikiri juu yake.

“Basi yoyote mtakayo mtendewe na watu, nanyi watendeeni vivyo hivyo; maana hiyo ndiyo torati na manabii” (Mathayo 7:12).

Maneno hayo si hitimisho la mistari michache iliyotangulia – yenye kuzungumza juu ya sala – kwa sababu kama ni hivyo, haileti maana.

Kumbuka mapema kabisa katika mahubiri Yake kwamba Yesu alikuwa ameonya kuhusu kosa la kudhani kwamba amekuja kuibatilisha Torati na manabii (ona Mathayo 5:17). Tangu hapo mpaka mstari huu tunaotazama sasa, hajafanya kitu kingine chochote isipokuwa kuunga mkono, kufafanua na kueleza zaidi amri za Mungu katika Agano la Kale. Kwa hiyo, sasa anahitimisha kila kitu alichoamuru – yaani, vyote alivyotaja kutoka kwenye Torati na Manabii, hivi: “Basi yoyote myatakayo mtendewe na watu, nanyi watendeeni vivyo hivyo; maana hiyo ndiyo Torati na manabii” (7:12). Maneno “Torati na Manabii” huunganisha kila kitu alichosema Yesu kati ya Mathayo 5:17 na 7:12.

Uhusiano kati ya wokovu na kushika kile tunachokijua sasa kuwa ni “Amri Kuu” unawekwa wazi katika mistari miwili inayofuata, inayosema hivi:

“Ingieni kwa kupitia mlango ulio mwembamba; maana mlango ni mpana na njia ni pana iendayo upotevuni, nao ni wengi waingiao kwa mlango huo. Bali mlango ni mwembamba, na njia imesonga iendayo uzimani, nao waionao ni wachache” (Mathayo 7:13-14).

Bila shaka mlango ule mwembamba na njia iendayo uzimani ambayo wachache wanaiona ni mfano wa wokovu. Mlango ule mpana na njia pana iendayo upotevuni, ambayo ni ya wengi, ni mfano wa kupotea. Kama kila kitu ambacho Yesu alisema kabla ya maneno haya kina maana, na kama mahubiri haya yanakwenda kwa mpangilio, na kama Yesu alikuwa msemaji mzuri mwenye kutumia ufahamu Wake, basi tafsiri ya kimsingi kabisa ni kwamba njia ile nyembamba ni njia ya kumfuata Yesu, kutii amri Zake. Njia ile pana ni tofauti ya hayo. Je, ni wangapi wanaojiita Wakristo wanaopita kwenye ile njia nyembamba ambayo Yesu aliifunua katika Mathayo 5:17 hadi 7:12? Kama wewe ni mtu unayekwenda na wengi, ujue uko kwenye njia iliyo pana.

Inasumbua kwa wengi wanaojiita Wakristo kwamba Yesu hakusema chochote juu ya imani au kumwamini Yeye katika mahubiri haya ya wokovu. Lakini, wale ambao wanaelewa kwamba imani na mwenendo havitenganishwi hawapati shida na mahubiri haya. Watu wanaomtii Yesu huonyesha imani yao kwa matendo yao. Wale wasiomtii hawaamini kwamba ni Mwana wa Mungu. Tena, si wokovu tu ulio ishara ya neema ya Mungu kwetu, bali hata yale mabadiliko ambayo yametokea maishani mwetu. Kwa kweli, utakatifu wetu ni utakatifu Wake.

Jinsi Ya Kutambua Viongozi Wa Kidini Wa Bandia

Baada ya hayo, Bwana Yesu aliwaonya wasikilizaji Wake juu ya manabii wa uongo, viongozi wa kidini wenye kuwaongoza wasiofikiri kuifuata njia pana iendayo upotevuni. Kuna wale ambao ujumbe wao hautoki kwa Mungu kabisa, na waalimu wa uongo wanaangukia katika fungu hili pia. Wanawezaje kutambulika kwamba ni waongo? Kwa njia ile ile ya kuwatambua waamini wa bandia.

“Jihadharini na manabii wa uongo, watu wanaowajia wamevaa mavazi ya kondoo walakini kwa ndani ni mbwa mwitu wakali. Mtawatambua kwa matunda yao. Je! Watu huchuma zabibu katika miiba, au tini katika mibaruti? Vivyo hivyo kila mti mwema huzaa matunda mazuri; na mti mwovu huzaa matunda mabaya. Mti mwema hauwezi kuzaa matunda mabaya, wala mti mwovu kuzaa matunda mazuri. Kila mti usiozaa tunda zuri hukatwa ukatupwa motoni. Ndiposa kwa matunda yao mtawatambua. Si kila mtu aniambiaye, ‘Bwana Bwana,’ atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni. Wengi wataniambia siku ile, ‘Bwana, Bwana! Hatukufanya unabii kwa jina lako, na kwa jina lako kutoa pepo, na kwa jina lako kufanya miujiza mingi?’ Ndipo nitawaambia dhahiri, ‘Sikuwajua ninyi kamwe; ondokeni kwangu ninyi mtendao maovu’.” (Mathayo 7:15-23).

Waalimu wa uongo ni wadanganyifu sana. Wana mambo ya nje yenye kuonyesha kwamba pengine ni watu sawa. Wanaweza kumwita Yesu Bwana wao, wanaweza kutoa unabii, wanaweza kutoa pepo na hata kutenda miujiza. Lakini yale “mavazi ya kondoo” yanaficha “mbwa-mwitu mkali.” Wao si kondoo kihalisi. Itajulikanaje kama ni wa kweli au si wa kweli? Tabia yao ya kweli itajulikana kwa kutazama “matunda” yao.

Je, hayo matunda anayozungumzia Yesu ni matunda gani? Ni matunda ya utii kwa kila kitu alichofundisha. Wale ambao ni wa kweli hufundisha na kufanya mapenzi ya Baba. Wale ambao si wa kweli hufundisha kisichokuwa kweli na hutenda “maovu” (7:23). Basi, wajibu wetu sisi ni kulinganisha maisha yao na mafundisho yao na kile ambacho Yesu alifundisha na kuamuru.

Waalimu wa uongo ni wengi sana siku hizi kanisani, nasi hatupaswi kushangaa kwa sababu Yesu pamoja na Paulo walituonya kwamba, kadiri siku za mwisho zinavyokaribia, tutazamie hayo (ona Mathayo 24:11; 2Timo. 4:3-4). Manabii wa uongo ambao ni maarufu katika siku zetu ni wale wenye kufundisha kwamba mbingu inawangojea wale ambao si watakatifu. Wao wanawajibika kwa kupotea kwa mamilioni ya watu. John Wesley – mhubiri maarufu wa siku zilizopita – aliandika hivi juu yao:

“Ni kitu kibaya sana wakati mabalozi wa Mungu wanapogeuka kuwa mawakala wa Shetani! Wakati wale walioagizwa kuwafundisha watu njia ya kwenda mbinguni wanapofundisha njia ya kwenda jehanamu. Nikiulizwa, ‘Nani wamewahi kufanya hivyo?’ jibu langu ni rahisi tu: ‘Makumi elfu ya wenye hekima na heshima kubwa; wale wote wa dhehebu lolote, wanaowatia moyo – wenye kiburi, wenye tamaa, wenye dhihaka, wenye kuipenda dunia, wanaopenda starehe na anasa, wasiokuwa wema, watu wa ovyo-ovyo, wasiojali, wasiodhuru, watu wasiopatikana na mateso kwa sababu ya haki – kwamba wako njiani kwenda mbinguni.’ Hao ni manabii wa uongo wa hali ya juu sana. Hao ni wasaliti, wa Mungu na mwanadamu. Wanawaelekeza watu kuingia katika dunia ya giza; na wakati wao utakapofika kuwafuata hao maskini waliowaangamiza, “kuzimu chini itataharuki” kuwalaki!”

Cha kupendeza ni kwamba Wesley alikuwa anafafanua kuhusu waalimu wa uongo ambao Yesu alionya juu yake katika Mathayo 7:15-23.

Ona tena kwamba Yesu anazungumza wazi kabisa – kinyume na jinsi waalimu wengi wa uongo wanavyotuambia siku hizi – kwamba wale wasiozaa matunda mazuri watatupwa jehanamu (ona 7:19). Hayo hayatawapata waalimu tu na manabii, bali kila mmoja. Yesu alisema, “Si kila mtu aniambiaye, Bwana, Bwana atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni” (Mathayo 7:21). Niwie radhi nikirudia kusema tena kwamba haya ni mahubiri kuhusu mlingano kati ya wokovu na utakatifu. Watu ambao hawamtii Yesu wanakwenda jehanamu.

Pia ona Yesu alivyounganisha jinsi mtu alivyo ndani na jinsi alivyo nje. Miti “mizuri” huzaa matunda mazuri. Miti “mibaya” haiwezi kuzaa matunda mazuri. Chanzo cha matunda mazuri ambayo huonekana kwa nje ni asili ya mtu kwa ndani. Mungu amebadilisha asili ya wale watu ambao wamemwamini Yesu kweli kweli.

Kumalizia

Yesu anamalizia mahubiri Yake yote kwa mfano. Bila shaka ni mfano wenye kuonyesha mahusiano kati ya wokovu na utii.

“Basi, kila asikiaye hayo maneno yangu na kuyafanya, atafananishwa na mtu mwenye akili, aliyejenga nyumba yake juu ya mwamba; mvua ikanyesha, mafuriko yakaja, pepo zikavuma, zikaipiga nyumba ile isianguke; kwa maana misingi yake imewekwa juu ya mwamba. Na kila asikiaye hayo maneno yangu asiyafanye, atafananishwa na mtu mpumbavu, aliyejenga nyumba yake juu ya mchanga; mvua ikanyesha, mafuriko yakaja, pepo zikavuma, zikaipiga nyumba ile, ikaanguka; nalo anguko lake likawa kubwa” (Mathayo 7:24-27).

Mfano wa mwisho wa Yesu si “njia ya kufanikiwa maishani” kama wengine wanavyotumia. Mada siyo jinsi ya kufanikiwa kifedha wakati mambo ni magumu, kwa kuziamini ahadi za Yesu. Hili ni hitimisho la yote ambayo Bwana Yesu alisema katika Mahubiri Yake pale Mlimani. Wale wanaotenda aliyosema ni wenye hekima nao watadumu; hawana haja ya kuogopa ghadhabu au hasira ya Mungu. Wale wasiomtii Yeye ni wapumbavu na watateseka kweli, na kupata “adhabu ya kuangamia milele” (2Wathes. 1:9).

Kujibu Hoja Inayopinga

Je, haiwezekani kwamba Mahubiri ya Yesu pale Mlimani yaliwahusu wafuasi Wake walioishi kabla ya kifo Chake na kufufuka? Wao si walikuwa chini ya Torati, ambayo ilikuwa njia yao ya wokovu wakati huo, lakini baada ya Yesu kufa kwa ajili ya dhambi zao wakaokolewa kwa imani, kitu kilichobatilisha njia ile ya wokovu inayotajwa katika mahubiri haya?

Nadharia hiyo ni mbaya. Hakuna mtu yeyote ambaye amewahi kuokolewa kwa matendo yake wakati wowote. Kila mara imekuwa ni kwa imani – kabla ya Agano la Kale na hata wakati wa Agano la Kale. Paulo anaonyesha katika Warumi 4 kwamba Ibrahimu alihesabiwa haki kwa imani, sio kwa matendo.

Zaidi ya hapo, ilikuwa vigumu kabisa kwa yeyote katika wasikilizaji wa Yesu kuokolewa kwa matendo, maana wote walikuwa wametenda dhambi na kupungukiwa na utukufu wa Mungu (ona Warumi 3:23). Ni neema ya Mungu tu ndiyo ingewaokoa, na imani tu ndiyo yenye uwezo wa kupokea neema Yake.

Bahati mbaya sana ni kwamba, wengi katika kanisa siku hizi huziona zile amri zote za Yesu kwamba hazina kusudi lingine isipokuwa kutufanya tujisikie hatia, ili tuone jinsi isivyowezekana kupata wokovu kwa matendo. Sasa, kwa kuwa “tumepata ujumbe” na kuokolewa kwa imani, tunaweza kupuuzia amri Zake karibu zote. Isipokuwa kama tunataka wengine nao “waokoke”. Ndipo tunapoweza kuchomoa tena zile amri na kuwaonyesha watu jinsi walivyo wenye dhambi ili nao waweze kuokolewa kwa “imani” isiyo na matendo.

Yesu hakuwaambia wanafunzi Wake hivi: “Enendeni ulimwenguni mwote mkawafanye watu kuwa wanafunzi. Halafu, hakikisheni kwamba, wakisha jua wana hatia na kuokolewa kwa imani, amri Zangu zimemaliza makusudi yake maishani mwao.” Aliwaambia kama ifuatavyo: “Basi, enendeni mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi … na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi …” (Mathayo 28:19-20 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

神透过他的儿子耶稣为你所做的一切，你无动于衷吗？你明白他为什么必须要死在十架上吗？

也许你迫不及待地想知道，怎样才配拥有耶稣为我们赢得的恩典？我是否需要跪着爬上高山？是否需要过着苦行僧一样的隐居生活？又或者需要每天去教堂？那样做够了吗？

答案也许出乎你的意料：无论做什么都不配得到神的饶恕。

这是耶稣的十架信息：罪人无法通过自己的努力站在神的面前。

我们逃离惩罚的唯一希望是：神饶恕我们。耶稣代替我们死，因此神可以公平地饶恕我们的罪。救恩在于神的工作——不在乎人。

因他的仁慈，我们的罪被赦免。如果我们自认为在一定程度上配得神白白赐给我们的救恩，那是轻看耶稣遭受的痛苦和神对我们的仁慈。

我们当怎样行？

我们怎样才能得到神透过耶稣赐给我们的恩典？

圣经中列出了两个要求：悔改和信心。两者缺一不可。他们一起才能扣开救恩的大门。

让我们先来看一下悔改。

当我们听到“悔改”这个词，往往会想到一位义愤填膺的传道者自以为义地冲进村子里，给村民定罪。他的信息让人敬而远之，因为他只宣讲罪和将来的审判。他给听众留下一种印象，以为只要改变生活方式就能赢得荣耀。

这样的信息极其失败地描述了神对人类计划的蓝图。只告诉罪人改变他们的生活，而不提及耶稣在十字架上的死，这是犯罪！

圣经也清楚地告诉人们：悔改是救恩的必要条件。一个不悔改的人永远无法得到神的饶恕。另一方面，光悔改也不能救人，悔改必须和信心结合起来。

悔改的重要性在某些神学领域里被消弱了，我可以用很长的篇幅来证明，没有悔改就不能逃离神的忿怒。接下来我将详细述说什么是悔改。

悔改的传道者

耶稣的先行者── 施洗约翰，宣讲非常简单的信息：

“天国近了，你们应当悔改”（马太福音3:2）。耶稣在开始传道时也宣讲了同样的信息 (马太福音4:17) 。

也许你还记得我在前面讲过的两个悲剧，耶稣提到那些死在其中的人，他两次告诉他的听众：

“我告诉你们……你们若不悔改，都要如此灭亡”（路加福音

13:3,5）。

当耶稣差派十二门徒去各城传福音的时候，他们宣讲的是什么信息？圣经说：

门徒就出去传道，叫人悔改（马可福音6:12）。

耶稣告诉他的门徒在他复活后要传什么样的讯息？

又对他们说：“照经上所写的，基督必受害，第三日从死里复活，并且

人要奉他的名传悔改、赦罪的道，从耶路撒冷直传到万邦”（路加福音

24:46-47）。

门徒们遵循耶稣的教导，当使徒彼得在五旬节讲道的时候，他的听众了解到被钉十字架的那一位就是人子，就问彼得他们当如何做。彼得首先告诉他们要悔改（见使徒行传2:38）。

彼得的第二次公开讲道是在所罗门廊下，他宣讲了那个关键的信息：

“所以你们要悔改归正，使你们的罪得以涂抹…….”（使徒行传

3:19）

使徒保罗宣讲了悔改吗？当然。看一下他在雅典所宣讲的：

“世人蒙昧无知的时候，神并不监察，如今却吩咐各处的人都要悔改。

因为他已经定了日子，要藉着他所设立的人按公义审判天下，并且叫他

从死里复活，给万人作可信的凭据。”（使徒行传17:30-31）

保罗在对以弗所长老的离别赠言中写道：

“……我没有避讳不说……又对犹太人和希腊人证明当向神悔改，信靠

我主耶稣基督。”（使徒行传20:20a，21）

保罗在亚基帕王面前申辩时也说：

“亚基帕王啊，我故此没有违背那从天上来的异象，先在大马士革，后

在耶路撒冷和犹太全地，以及外邦，劝勉他们应当悔改归向神，行事与

悔改的心相称。”（使徒行传26:19-20）

希伯来书的作者说“悔改死行、信靠神”，这是基督的基本教义（见希伯来书6:1）。

盼望以上的这些经文足以证明：恢复与神的关系始于悔改。没有悔改就没有饶恕。

悔改意味着什么？

如果得救必须要悔改，那么最重要的是明白什么是悔改。我们一旦知道罪使我们与神隔离——并认识到罪来源于自我——那么悔改的意思就显而易见了。悔改意味着转离已知的罪和自我，开始顺服神，从自己生命的宝座退下来, 让耶稣坐上。意味着耶稣成为我们的主，我们成为他的仆人，从此我们不再为自己而活，而是为神、为他人而活。

如果我们之前与神隔离是因为悖逆的罪行，那么恢复与神的关系自然要从悔改开始。 悔改不仅是思想的转变，更重要是行为的改变。

施洗约翰呼召人们悔改，他更强调悔改的行为。听听他所宣讲的：

“你们要结出果子来，与悔改的心相称，不要自己心里说：‘有亚伯拉

罕为我们的祖宗。’我告诉你们：神能从这些石头中给亚伯拉罕兴起子

孙来。现在斧子已经放在树根上，凡不结好果子的树就砍下来，丢在火

里”（路加福音3:8-9）。

真正的悔改会结出果子或行为。注意施洗约翰宣告说不悔改的人会被丢进地狱。让我们继续：

众人问他说：“这样，我们当作什么呢？”约翰回答说：“有两件衣

裳的，就分给那没有的；有食物的，也当这样行”（路加福音3:10-

11）。

悔改还包括转离自私。如果一个人真的悔改，他的金钱观就会改变，他会怜悯穷人。如果耶稣真是我们的主，我们的财富就是他的。约翰继续说：

又有税吏来要受洗，问他说：“夫子，我们当作什么呢？”约翰说：

“除了例定的数目，不要多取”（路加福音3:12-13）。

若一个人真的悔改，他会诚实地对待他的雇主和顾客。约翰说道：

又有兵丁问他说：“我们当做什么呢？”约翰说：“不要以强暴待人，

也不要讹诈人，自己有钱粮就当知足”（路加福音3:14）。

如果一个人真的悔改，他会停止偷窃，不再贪婪。悔改需要态度和行为的转变，约翰所教导的总结起来就是一句话：停止自私。

如果真的悔改，我们行事为人的动机不再是出于私心而是爱。对神至高无上的爱和对人无私的爱, 正是分辨基督徒的标记。

真正悔改的矮子

圣经中有一个名叫撒该的矮子，他是税吏。要理解这个故事，必须先知道在耶稣时代的以色列，税吏和骗子是同一个意思。罗马政府把税吏的差事卖给出价最高的投标人，税吏征收的税钱越多，自己赚得越多。人性是自私的，税吏通常从纳税人那里骗取越来越多的钱。

撒该是个普通的税吏：狡诈而富有。我们来读他的故事：

耶稣进了耶利哥，正经过的时候，有一个人名叫撒该，作税吏长，是个财主。他要看看耶稣是怎样的人，只因人多，他的身量又矮，所以不得看见。就跑到前头，爬上桑树，要看耶稣，因为耶稣必从那里经过。耶稣到了那里，抬头一看，对他说：“撒该，快下来！今天我必住在你家里。”他就急忙下来，欢欢喜喜地接待耶稣。众人看见，都私下议论说：“他竟到罪人家里去住宿。”[那些议论纷纷的人不也行事自私吗？]撒该站着对主说：“主啊，我把所有的一半给穷人，我若讹诈了谁，就还他四倍。”耶稣说：“今天救恩到了这家，因为他也是亚伯拉罕的子孙。人子来，为要寻找、拯救失丧的人”（路加福音19:1-10）。

我们可以肯定撒该悔改了，他的行为可以证明。耶稣也相信那个税吏悔改了，因为耶稣说救恩已经临到他。

如果我们真心悔改，就必须停止自私地利用别人。以高质量的商品和服务获得合理的利益是一回事，但通过剥削别人而获取暴利是另一回事。

如果你想逃离神的忿怒必须先满足第一个条件：悔改。你必须立刻停止一切自私的行为，求主饶恕你自私的生活方式, 任由你悔恨的泪水流淌吧！

悔改并不能使你配得救恩，只有耶稣的死才能使我们得救。除了悔改，你还要满足第二个条件：相信福音。

悔改和信心缺一不可，就像耶稣所说的“你们当悔改，信福音”（马可福音1:15）。

什么是福音？

“福音”的意思是“好消息”。那是我们必须相信的。

这好消息是什么？就是神的儿子耶稣基督，他是无罪却为我们死在十字架上，为我们的罪承受惩罚，使我们得以逃离神的忿怒，他从死里复活，永远活着。

如果你已经悔改并真诚地相信福音，你就得救。你就不会经历地狱之苦。你将永远属于天堂！多么令人欢喜雀跃啊！（天上的天使也会激动不已；见路加福音15:1-10）。

以下几节经文告诉我们，相信福音是得救的必要条件。让我们首先来看一节最著名的经文，约翰福音3:16：

“神爱世人，甚至将他的独生子赐给我们，叫一切信他的，不至灭亡，

反得永生。”

这当然不是说只相信耶稣是二千年前的一个历史人物而已。相信他意味着相信神所启示关于他的一切。我们要相信他的身份和他所成就的一切。

我们首先必须相信耶稣是神的儿子。如果耶稣不是神的儿子，他就和任何被罪污染的人一样，不能代替我们的罪。一个站在死亡线上的人无法替另一个死亡线上的人担当罪的惩罚，因为他要偿还自己的罪。只有一个无罪的人才有权利成为替罪者。

在使徒行传中，埃塞俄比亚的太监在相信耶稣是神的儿子之后，腓利才为他施洗：

腓利就开口从这经上起，对他传讲耶稣。二人正往前走，到了有水的地

方，太监说：“看哪，这里有水，我受洗有什么妨碍呢？”于是吩咐车

站住，腓利和太监二人同下水里去，腓利就给他施洗。（使徒行传8:35-38）

当然，口说相信耶稣是神的儿子是一回事，真的相信是另一回事。很多人说他们相信耶稣是神的儿子，但他们的行为却违背了信仰。

若我真的相信耶稣是神的儿子，我就会渴望学习耶稣的教导，就会知道他有权利告诉我当如何生活，我也会愿意顺服他。

当一个人真的相信耶稣是神的儿子，他就会悔改。就像我之前所说的，信心和悔改是缺一不可的。若你真的相信，你就会悔改，你的行为将证明你的信心。

我们不仅要相信耶稣是神的儿子，而且还要相信他为我们的罪而死，他的死成就了救恩。就像使徒保罗所说的：

弟兄们，我如今把先前所传给你们的福音，告诉你们知道。这福音你们

也领受了，又靠着站立得住……我当日所领受又传给你们的，第一，就

是基督照圣经所说，为我们的罪死了（哥林多前书15:1-3）。

再说一遍，如果我们真的相信耶稣为我们而死，就会自然地想要为自私的罪而悔改。我们不再渴望为自己而活，而是为耶稣而活：

他替众人死，是叫那些活着的人不再为自己活，乃为替他们死而复活的

主活。（哥林多后书5:15）

如上述经文所说，我们必须相信耶稣从死里复活。耶稣的复活最终证明他已经承担我们所有罪的惩罚，神的忿怒已经从我们这些信耶稣的人身上转离了。

耶稣的复活还证明，我们死后将永远活着。通过神的工作，那些真正相信耶稣的人将与他成为一体。我们在基督里，耶稣永远活着，我们也将永远活着：

耶稣被交给人，是为我们的过犯；复活，是为叫我们称义[我们的罪已被

全部偿还，现在我们有权利站在神的面前]。（罗马书4:25）

基督若没有复活，你们的信便是徒然，你们仍在罪里，就是在基督里睡

了的人[已逝的基督徒]也灭亡[在地狱里]了……但基督已经从死里复活，

成为睡了之人初熟的果子。（哥林多前书15:17-20）

你真的相信耶稣是神的儿子并且他为你的罪而死吗？你相信耶稣的死使神的忿怒完全从我们身上转离了吗？你相信耶稣从死里复活了吗？

若是这样，你的罪已得赦免，你的过犯也被涂抹，你不必再担心要面对神的忿怒，并可期待一个美妙的将来！

我确定能上天堂吗？

很多人不晓得，他们活着的时候就能确切知道自己死后能否上天堂。当我们悔改并相信福音时，就立刻有了确信，就像使徒约翰所说的：

我将这些话写给你们信奉神儿子之名的人，要叫你们知道自己有永生。

（约翰一书5:13）

很多人不能确信永生的原因是他们认为有好行为才能使他们得救。太多人以为多做好事少做坏事就能免下地狱而进天堂。

事实却是，没有人善良到可以上天堂——这个特权不是赚回来的，我相信读了前六章你就已经明白了。

圣经也清楚地告诉我们：好行为不能救我们。只有相信才能得救。救恩是神赐给我们的礼物，因为他对我们的爱、恩典和怜悯。以下几节经文可以证明这一点：

你们得救是本乎恩[不配得的恩典]，也因着信；这并不是出于自己，乃

是神所赐的；也不是出于[好]行为，免得有人自夸。（以弗所书2:8-9）

他便救了我们，并不是因我们自己所行的义，乃是照他的怜悯……（提

多书3:5）

因为世人都犯了罪，亏缺了神的荣耀，如今却蒙神的恩典，因基督耶稣

的救赎，就白白地称义。神设立耶稣作挽回祭，是凭着耶稣的血，藉着

人的信，要显明神的义。（罗马书3:23-25）

如果凭借好行为可以得救，那么耶稣就没必要死。就像使徒保罗说的，他的死便是徒然了：

我不废掉神的恩，义[与神同在]若是藉着[行]律法得的，基督就是徒然死

了。（加拉太书2:21）

伪善还是公义？

你也许听说过法利赛人和税吏的故事。在耶稣时代法利赛人是最高的宗教领袖，他们严格遵守律法；而税吏几乎和骗子没有什么区别。

法利赛人和税吏的故事完全地说明：人靠自己的好行为是无法得救。而那些凭着信心来到神面前，承认自己罪愆，并信靠耶稣的人必然得救：

耶稣向那些仗着自己是义人，藐视别人的设一个比喻说：“有两个

人，一个是法利赛人，一个是税吏。法利赛人站着，自言自语地祷告

说：‘神啊，我感谢你，我不像别人勒索、不义、奸淫，也不像这个税

吏。我一个礼拜禁食两次，凡我所得的，都捐上十分之一。’那税吏远

远地站着，连举目望天也不敢，只捶着胸说：‘神啊，开恩可怜我这个

罪人！”我告诉你们：这人回家去比那人倒算为义了。因为，凡自高

的，必降为卑；自卑的，必升为高”。（路加福音18:9-14）

注意税吏的祷告“主啊，开恩可怜我这个罪人”。“开恩可怜”意思是“收回怒气”或“止息忿怒”。

如果神有完美的爱且完全公义，那么他的忿怒就不会收回。他的忿怒没有收回，而是转向了耶稣，那个心甘情愿的替罪者，因此我们逃离了应得的惩罚。救恩就白白地给了我们，但对耶稣却不是——他承受了无法想象的痛苦。

当一个人试图通过自己的行为来救自己，他就是在骄傲地宣告：他不需要耶稣，他就是自己的救主。不仅如此，他还在无意中表达了这样的观点：耶稣是个傻瓜，他平白无故受这样的痛苦。这样的人还认为，当造物主计划让他的独生子死在骷髅地时，他一定是糊涂极了。

豪不夸张地说，凭借好行为可以救自己的想法是有史以来最荒谬的想法，它和圣经的教导背道而驰，有悖于真正的基督教义，否认了神对人类完全的爱和他无上的智慧。

罪人得救的祷告

当你向神祷告的时候，最好是用自己的话语发自内心地承认自己的罪，并宣告对耶稣的信靠。如果你一时不知如何与神交流，你可以使用以下这个祷告，只要你是发自内心的祷告。大声祈祷：

神啊，我承认我是个罪人，应该承受你公义的惩罚。感谢您提醒我罪的

最终结局，使我免下地狱。我一直自私，今天我愿意悔改，我将用行为

来证明我的改变。我相信耶稣是神的儿子，他为我的罪死在十字架上，

使神的忿怒从我的身上转离，并且他又从死里复活。从今以后他是我的

主，我要顺服他。我不再依靠自己的好行为来救自己，而是单单仰望耶

稣在十字架上的救赎。从今以后他是我的救主。感谢您救赎了我！奉耶

稣的名祷告，阿门！

Павел писал Тимофею:

„Вникай в себя и в учение; занимайся сим постоянно: ибо, так поступая, и себя спасешь и слушающих тебя” (1 Тим. 4:16).

Каждый служитель должен серьезно отнестись к сказанному здесь, обратив свое внимание, в первую очередь, на себя, на то, какой пример благочестия он подает.

Во-вторых, он должен внимательно относиться к тому, чему он учит, потому что от этого зависит его вечное спасение и спасение тех, кто его слушает. Об этом говорит Павел в только что приведенном стихе.[1] Если служитель несет лжеучение или недобросовестно говорит людям истину, то результат может быть разрушительным и для него, и для других.

Нет причин для оправдания лжеучения, так как Бог дал служителю Духа Святого и Свое Слово, чтобы вести его к истине. Служители с неправильными мотивами обычно только повторяют учения других как попугаи, не изучая Божьего Слова, и сами предопределяют себя к ошибкам в доктринах и учениях. Лекарство от этой болезни – очищение сердца служителя, чтобы: 1) его мотивом было угождение Богу и 2) помочь людям предстать перед Иисусом, а не самому стать богатым и популярным и приобрести власть. Вдобавок, он должен тщательно изучать Слово Божье для того, чтобы иметь полное с сбалансированное понимание. Павел писал Тимофею:

„Старайся представить себя Богу достойным, делателем неукоризненным, верно преподающим слово истины” (2 Тим. 2:15).

Чтение, изучение и размышление над Божьим Словом должно всегда сопровождать служителя. Дух Святой поможет ему лучше понять Божье Слово по мере того, как он тщательно изучает его, а это – гарантия того, что слово истины будет преподаваться им верно. Одна из самых страшных проблем современной церкви – неправильное истолкование Слова, потому что это уводит людей от истины. Последствия этого ужасны. Иаков предупреждал:

„Братия мои! не многие делайтесь учителями, зная, что мы подвергнемся большему осуждению” (Иак. 3:1).

По этой причине важно, чтобы служитель, воспитывающий учеников, знал, как правильно истолковывать Божье Слово, для того, чтобы правильно доносить значение конкретного текста из Писания.

Правильное истолкование Божьего Слова ничем не отличается от правильного истолкования любых других слов. Если мы хотим правильно понять смысл слов какого-нибудь оратора или автора, то должны применять некоторые принципы истолкования, правила, основанные на здравом смысле. В этой главе мы рассмотрим три самых главных правила здравого истолкования Библии. Они состоят в том, чтобы: 1) Читать со здравым смыслом, 2) Принимать во внимание контекст и 3) Быть честным

Правило №1: Читайте со здравым смыслом. Понимайте прочитанное буквально, если только написанное сознательно не излагается в виде символов или иносказаний.

Писание, как и любая другая литература, полно различных метафор, гипербол и антропоморфизмов.

Метафора – это сравнение похожих черт двух непохожих вещей или явлений. Писание содержит много метафор. Одну из них мы находим в словах Иисуса во время тайной вечери:

„И когда они ели, Иисус взял хлеб и, благословив, преломил и, раздавая ученикам, сказал: приимите, ядите: сие есть Тело Мое. И, взяв чашу и благодарив, подал им и сказал: пейте из нее все, ибо сие есть Кровь Моя Нового Завета, за многих изливаемая во оставление грехов” (Матф. 26:26-28).

Имел ли ввиду Иисус, что хлеб, который Он раздал ученикам, был действительно Его телом, а вино было действительно его кровью? Здравый смысл говорит „нет”. Писание ясно говорит, что Он дал им хлеб и вино и ничего не говорит об их буквальном превращении в плоть и кровь в какой-либо момент. Ни Петр ни Иоанн, присутствовавшие на тайной вечере, ни разу не упоминают о чем-либо подобном в своих писаниях и вообще маловероятно, что ученики подошли бы на роль каннибалов!

Некоторые спорят: „Но Иисус сказал, что хлеб и вино были Его телом и кровью, и поэтому я верю в то, что сказал Иисус!”

Однажды Иисус сказал, что Он – дверь (см. Иоан. 10:9). Неужели Он действительно имел ввиду дверь с петлями и ручкой? Затем Иисус сказал, что Он – виноградная лоза, а мы – ветви (см. Иоан. 15:5). Что ж, Иисус действительно стал виноградной лозой? А мы действительно стали ее ветвями? Еще Он говорил о Себе, что Он – свет и хлеб, сошедший с небес (см. Иоан. 9:5; 6:41). Видимо Иисус превратился еще в луч света, а потом и в буханку хлеба?

Совершенно очевидно, что все эти иносказательные выражения (метафоры) являются сравнением двух непохожих явлений с целью найти в них какие-то соответствия. В переносном смысле Иисус был и дверью, и виноградной лозой. Сказанное Им на тайной вечере несомненно тоже является прообразом. Вино было подобно Его крови (в некотором смысле).

Притчи Христа

Притчи Христа являются аллегориями, то есть метафорами, содержащими слова „как” и „так”. Они позволяют объяснить духовные истины, сравнивая непохожие вещи. При истолковании притч очень важно помнить об этом, иначе мы совершим ошибку, придавая значение слишком мелким деталям. Метафоры и аллегории всегда достигают момента, где заканчивается схожесть и начинаются различия. Например, если я скажу своей жене „твои глаза – как озеро”, то буду иметь ввиду что ее глаза голубые и глубокие. Я не имею ввиду, что в них плавает рыба, а птицы садятся на воду и иногда примерзают зимой.

Давайте рассмотрим три притчи-аллегории Иисуса. Первая – притча о неводе:

„Еще подобно Царство Небесное неводу, закинутому в море и захватившему рыб всякого рода, который, когда наполнился, вытащили на берег и, сев, хорошее собрали в сосуды, а худое выбросили вон. Так будет при кончине века: изыдут Ангелы, и отделят злых из среды праведных, и ввергнут их в печь огненную: там будет плач и скрежет зубов” (Матф. 13:47-50).

Являются ли Царство Небесное и невод одним и тем же? Конечно, нет! Они очень отличаются. Но есть некоторые сходства. Так же как после вытягивания невода рыбу сортируют на хорошую и плохую, так будет и в Царстве Божьем. Однажды злые и добрые, живущие вместе, будут отделены друг от друга. Но на этом сходства заканчиваются. Рыбы плавают, люди ходят. Рыбак отсортирует рыбу. Ангелы отделят злых от праведных. Рыба оценивается по ее вкусу после приготовления. Люди оцениваются по их послушанию или непослушанию Богу. Хорошую рыбу отправляют на переработку, а плохую выбрасывают. Праведники наследуют Божье Царство, а злые идут в ад.

Эта притча является хорошим примером того, что метафора или аллегория являются достаточно несовершенным примером сравнения, потому что сравниваются трудносравнимые вещи. И мы не должны пытаться найти в них больше смысла, чем тот, который в них вкладывает рассказчик. Например, мы все знаем, что хорошую рыбу в конце концов готовят на огне, а плохую выпускают обратно в море. Но Иисус об этом не говорил, это исказило бы смысл всей притчи!

Что бы там кто ни говорил, но эта притча не имеет отношения к евангелизации „с помощью невода”, когда мы пытаемся затащить в церковь всех, и плохих и хороших, хотят они того или нет! Эта притча не говорит о том, что пляж – лучшее место для проповеди. Эта притча не говорит о том, что вознесение церкви произойдет после великой скорби. Эта притча не говорит о том, что наше спасение – суверенный выбор Бога, так как рыбу выбрали независимо от каких-либо причин! (Я слышал, как один молодой пастор учил на эту тему). Не вносите в притчи Иисуса чуждого смысла!

Постоянная готовность

Вот еще одна известная притча Иисуса, притча о десяти девах:

„Тогда подобно будет (как) Царство Небесное десяти девам, которые, взяв светильники свои, вышли навстречу жениху. Из них пять было мудрых и пять неразумных. Неразумные, взяв светильники свои, не взяли с собою масла. Мудрые же, вместе со светильниками своими, взяли масла в сосудах своих. И как жених замедлил, то задремали все и уснули. Но в полночь раздался крик: вот, жених идет, выходите навстречу ему. Тогда встали все девы те и поправили светильники свои. Неразумные же сказали мудрым: дайте нам вашего масла, потому что светильники наши гаснут. А мудрые отвечали: чтобы не случилось недостатка и у нас и у вас, пойдите лучше к продающим и купите себе. Когда же пошли они покупать, пришел жених, и готовые вошли с ним на брачный пир, и двери затворились; после приходят и прочие девы, и говорят: Господи! Господи! отвори нам. Он же сказал им в ответ: истинно говорю вам: не знаю вас. Итак, бодрствуйте, потому что не знаете ни дня, ни часа, в который приидет Сын Человеческий” (Матф. 25:1-13).

Каков самый главный урок этой проповеди? Он содержится в последнем предложении: Будь готов к пришествию Господа, потому что он может придти раньше, чем ты думаешь. Вот о чем идет речь.

Как я уже упомянул в предыдущей главе, Иисус рассказал эту притчу Своим ближайшим ученикам (см. Матф. 24:3; Марк 13:3), которые в то время послушно следовали за ним. Из данного места писания мы ясно видим, что для Петра, Иоанна, Иакова и Андрея существовала возможность оказаться неготовыми к пришествию Иисуса. Поэтому Иисус предупреждал их. Таким образом, эта притча учит о том, что для тех, кто в данный момент готов к пришествию Иисуса, существует возможность потери этой готовности. Все десять дев были сначала готовы, но пять из них в конце концов оказались неготовыми. Если бы жених пришел раньше, то все десять смоги бы войти.

Но каково же значение того факта, что пять дев мудры, а другие пять глупы? Значит ли это, что только половина исповедующих Христа будет готова к Его пришествию? Нет.

Что символизирует масло? Дух Святой? Нет. Означает ли это, что только крещенные Духом Святым пойдут на небеса? Нет.

Означает ли приход жениха в полночь, что Иисус тоже придет в полночь? Нет.

Почему жених не попросил мудрых дев выявить из среды себя глупых? Если бы он это сделал, что все значение притчи было бы искажено, потому что в конце концов глупые тоже приобрели бы право на вход.

Может быть, смысл заключается в том, что так же, как светильники глупых дев погасли, точно так же глупые верующие ходят в духовной тьме и спят духовно, что, в конце концов, приведет их к осуждению. Может быть, можно увидеть схожесть между свадьбой и браком Агнца. Но это уже зависит от индивидуальной способности каждого истолковывать значение притчи, не придавая ей иного значения и „не перегибая палку” в мелких деталях.

Плоды

Думаю, что наихудшее из всех истолкований притч Иисуса, которое я когда-либо слышал, касается притчи Иисуса о пшенице и сорняках. Сначала давайте прочитаем эту притчу:

„Другую притчу предложил Он им, говоря: Царство Небесное подобно человеку, посеявшему доброе семя на поле своем; когда же люди спали, пришел враг его и посеял между пшеницею плевелы и ушел; когда взошла зелень и показался плод, тогда явились и плевелы. Придя же, рабы домовладыки сказали ему: господин! не доброе ли семя сеял ты на поле твоем? откуда же на нем плевелы? Он же сказал им: враг человека сделал это. А рабы сказали ему: хочешь ли, мы пойдем, выберем их? Но он сказал: нет, – чтобы, выбирая плевелы, вы не выдергали вместе с ними пшеницы, оставьте расти вместе то и другое до жатвы; и во время жатвы я скажу жнецам: соберите прежде плевелы и свяжите их в снопы, чтобы сжечь их, а пшеницу уберите в житницу мою” (Матф. 13:24-30).

А теперь уверенное истолкование притчи проповедником:

Хорошо известно, что когда пшеница и сорняки всходят, они выглядят одинаково. Никто не может различить их. Это относится к церкви и к миру. Невозможно сказать, кто настоящий христианин, а кто – неверующий. Их нельзя различить по их жизни, потому что многие христиане послушны Христу не больше, чем неверующие. Только Бог знает их сердца и поэтому он отделит их друг от друга в конце.

Но смысл проповеди о пшенице и сорняках состоит не в этом! На самом деле здесь говорится о том, что верующих очень легко отличить от неверующих. Заметьте, что рабы заметили, что между пшеницей насаждены и сорняки, когда пшеница начала приносить плод (см. стих 26). Сорняки не приносят плода и именно так их определяют. Я думаю, что примечателен тот факт, что Иисус избрал бесплодные сорняки в качестве прообраза злых людей, которые в конце будут собраны и брошены в ад.

Самые главные моменты этой притчи ясны: истинно спасенные приносят плод. Неспасенные – не приносят плода. Хотя сегодня, когда злые живут на земле, Бог их не судит, придет день, когда они будут отделены от праведных и выброшены в ад.

Иисус Сам объяснил значение этой притчи, поэтому не надо искать какого-то другого значения за пределами объяснений, данных Иисусом:

„Тогда Иисус, отпустив народ, вошел в дом. И, приступив к Нему, ученики Его сказали: изъясни нам притчу о плевелах на поле. Он же сказал им в ответ: сеющий доброе семя есть Сын Человеческий; поле есть мир; доброе семя – это сыны Царствия, а плевелы – сыны лукавого; враг, посеявший их, есть диавол; жатва есть кончина века, а жнецы суть Ангелы. Посему, как собирают плевелы и огнем сжигают, так будет при кончине века сего: пошлет Сын Человеческий Ангелов Своих, и соберут из Царства Его все соблазны и делающих беззаконие, и ввергнут их в печь огненную; там будет плач и скрежет зубов; тогда праведники воссияют, как солнце, в Царстве Отца их. Кто имеет уши слышать, да слышит!” (Матф. 13:36-43).

Гипербола

Другой вид иносказания, часто встречающийся в Библии – это гипербола. Гипербола – это сознательное преувеличение с целью привлечения внимания. Когда мать говорит своему ребенку „я уже тысячу раз звала тебя к столу” – это гипербола. Пример гиперболы в Библии – это слова Иисуса об отрубании руки:

„И если правая твоя рука соблазняет тебя, отсеки ее и брось от себя, ибо лучше для тебя, чтобы погиб один из членов твоих, а не все тело твое было ввержено в геенну” (Матф. 5:30).

Если бы Иисус имел ввиду, что все согрешившие с использованием правой руки должны ее отрубить, то все мы давно уже ходили бы только с одной рукой! Проблема с грехом не заключается в наших руках. Вероятнее всего, Иисус имел ввиду то, что грех приведет нас в ад и единственный способ избежать этого – избавиться от причины падения.

Антропоморфизм

Третий вид иносказаний, который мы встречаем в Писании – это антропоморфизм. Антропоморфизм – это метафоричное высказывание, где человеческие свойства приписываются Богу с целью помочь нам понять Его. Например, Бытие 11:5:

„И сошел Господь посмотреть город и башню, которые строили сыны человеческие” (Быт. 11:5).

Это очень похоже на антропоморфизм, потому что вряд ли Всемогущему Богу надо спускаться с небес в Вавилон, чтобы исследовать, что делают люди!

Многие исследователи Библии считают антропоморфизмами описания частей тела Бога, таких как Его руки, ладони, нос, глаза и волосы. Они говорят, что Бог не может иметь тех же частей тела, что и люди.

Но позвольте не согласиться с этим по ряду причин. Во-первых, Писание ясно говорит, что мы были сотворены по Божьему образу и подобию:

„И сказал Бог: сотворим человека по образу Нашему по подобию Нашему” (Быт. 1:26).

Некоторые говорят, что мы сотворены по Божьему образу и подобию в том смысле, что имеем сознание, моральную ответственность, способность мыслить и т.д. Однако давайте прочитаем место писания, похожее на Быт 1:26, находящееся несколькими главами ниже:

„Адам жил сто тридцать лет и родил сына по подобию своему по образу своему, и нарек ему имя: Сиф” (Быт. 5:3).

Что еще это может значить, как не то, что Сиф был подобен Адаму по своему виду? Поэтому если в Быт. 5:3 это выражение имеет такое значение, то почему в Быт. 1:26 это не может значить того же самого? Здравый смысл и здравое истолкование говорят сами за себя.

Более того, мы читаем об описаниях Бога, данных людьми, видевшими Его. Например, Моисей и другие семьдесят три израильтянина видели Бога:

„Потом взошел Моисей и Аарон, Надав и Авиуд и семьдесят из старейшин Израилевых, и видели Бога Израилева; и под ногами Его нечто подобное работе из чистого сапфира и, как самое небо, ясное. И Он не простер руки Своей на избранных из сынов Израилевых: они видели Бога, и ели и пили” (Исх. 24:9-11).

Если бы у Моисея спросили, есть ли у Бога руки и ноги, то что бы он сказал?[2]

Пророк Даниил тоже видел в видении Бога-Отца и Бога-Сына:

„Видел я, наконец, что поставлены были престолы, и воссел Ветхий днями (Бог-Отец); одеяние на Нем было бело, как снег, и волосы главы Его – как чистая волна; престол Его – как пламя огня, колеса Его – пылающий огонь. Огненная река выходила и проходила пред Ним; тысячи тысяч служили Ему и тьмы тем предстояли пред Ним; судьи сели, и раскрылись книги… Видел я в ночных видениях, вот, с облаками небесными шел как бы Сын человеческий (Бог-Сын), дошел до Ветхого днями и подведен был к Нему. И Ему дана власть, слава и царство, чтобы все народы, племена и языки служили Ему; владычество Его – владычество вечное, которое не прейдет, и царство Его не разрушится” (Дан. 7:9-10, 13-14).

Если бы вы спросили Даниила, какие у Бога волосы, какую форму Он имеет, и может ли Он сидеть на троне, то что бы он ответил?

Принимая во внимание прочитанное, я убежден, что Бог Отец имеет прославленную форму, подобную форме человеческого существа, хотя Он не имеет плоти и крови, а является Духом (см. Иоан. 4:24).

Как определить какие места писания должны истолковываться буквально, а какие иносказательно? Если человек способен рассуждать логически, то это не сложно. Истолковывайте буквально, но если ничего другого, кроме символического объяснения не подходит, тогда истолковывайте иносказательно. Например, писания пророков Ветхого Завета и книга Откровения полны символов, одни из которых объяснены, а другие нет. Но определить, где символы, нетрудно.

Правило №2: Принимайте во внимание контекст. Каждое место писания должно истолковываться в свете изложенного до и после него и в контексте всей Библии. Если возможно, надо учитывать исторический и культурный контекст.

Вероятно, главная причина неправильного истолкования писаний заключается в пренебрежении непосредственным и библейским контекстом.

Совсем нетрудно „заставить” Библию говорить то, что вам хочется, если исключить места писания из контекста. Например, знаете ли вы, что Библия говорит о том, что Бога нет? В псалме 13 говорится: „Нет Бога” (Пс. 13:1). Но если мы хотим правильно понять то, что там написано, то должны принимать во внимание всю фразу: „Сказал безумец в сердце своем: „нет Бога”. Они развратились, совершили гнусные дела; нет делающего добро” (Пс. 13:1). Теперь этот стих принимает совсем иное значение!

Другой пример: однажды я слышал, как один проповедник проповедовал о необходимости для христианина быть „крещенным в огне”. Он начал проповедь со слов Иоанна Крестителя из Матф. 3:11: „Я крещу вас в воде в покаяние, но Идущий за мною сильнее меня; я не достоин понести обувь Его; Он будет крестить вас Духом Святым и огнем”.

Основываясь на этом стихе, он построил проповедь. Помню, как он сказал: „Одного крещения Духом Святым недостаточно! Иисус также хочет крестить тебя огнем, как сказал Иоанн Креститель!” Дальше он объяснил, что после крещения огнем мы наполняемся ревностью служить Господу. Затем он попросил выйти вперед всех, кто хочет быть „крещен огнем”.

К сожалению, этот проповедник совершил распространенную ошибку – вырвал место писания из контекста.

Что имел ввиду Иоанн Креститель, говоря о том, что Иисус будет крестить огнем? Чтобы найти ответ на этот вопрос, все что надо сделать – это прочитать два стиха до и один после. Давайте начнем с двух предыдущих стихов. Иоанн говорит:

„И не думайте говорить в себе: „Отец у нас Авраам”, ибо говорю вам, что Бог может из камней сих воздвигнуть детей Аврааму. Уже и секира при корне дерев лежит: всякое дерево, не приносящее доброго плода, срубают и бросают в огонь” (Матф. 3:9-10).

Во-первых мы узнаем, что по крайней мере часть людей, слушавших в тот день Иоанна, состояла из тех, кто думал, что их спасение зависит от их генеалогического дерева. Поэтому Иоанн евангелизировал их.

Также мы видим, что Иоанн предупреждал этих неспасенных людей об опасности быть брошенными в огонь. Поэтому разумно допустить, что в 10-м и 11-м стихах Иоанн говорит о том же самом огне.

Это становится еще яснее из 12-го стиха:

„Лопата Его в руке Его, и Он очистит гумно Свое и соберет пшеницу Свою в житницу, а солому сожжет огнем неугасимым” (Матф. 3:12).

В 10-м и 12-м стихах Иоанн говорит об адском огне. В 12-м стихе он метафорично разделяет людей на две категории – „пшеница”, которую Он соберет „в житницу” и „солома”, которую Он сожжет „огнем неугасимым”.

Из предыдущих и последующих стихов следует, что в 11-м стихе Иисус будет крестить людей либо Духом Святым, если это верующие, либо огнем, если это неверующие. А если так, то не надо проповедовать верующим, что им необходимо креститься в огне!

Учитывая непосредственный контекст этих стихов, мы должны также учитывать контекст всего Нового Завета. Видим ли мы где-нибудь в Деяниях Апостолов, чтобы верующие были „крещены огнем”? Нет. Самое близкое по смыслу – описанный Лукой День Пятидесятницы, когда сошел Дух Святой и языки пламени временно появились на головах учеников. Но Лука не говорит, что это – „крещение огнем”. Более того, можем ли мы найти в посланиях какое-либо учение о крещении христиан огнем? Нет. Следовательно, можно с известной долей безопасности заключить, что христианину не надо искать крещения огнем.

Лжеевангелие, основанное не писании

Очень часто Евангелие искажается проповедниками и учителями, потому что они, пренебрегая контекстом, неправильно его истолковывают. Лжеучение о Божьей благодати процветает благодаря именно этой причине.

Например, заявление Павла о спасении, как следствии благодати, записанное в Еф. 2:8, используется для проповеди ложного евангелия именно потому, что игнорируется контекст. Павел пишет:

„Ибо благодатью вы спасены через веру, и сие не от вас, Божий дар: не от дел, чтобы никто не хвалился” (Еф. 2:8-9).

Многие целиком и полностью сосредотачиваются только на заявлении Павла о спасении по благодати, как о даре, а не как о результате дел. Отсюда делается вывод, что спасение и святость никак не связаны между собой, несмотря на сотни других мест писания. Некоторые идут еще дальше, говоря, что даже покаяние не является необходимостью. Это – классический пример того, как неправильно истолковывается писание из-за игнорирования контекста.

Сначала давайте посмотрим смысл данного места писания в целом. Павел не говорит, что мы спасены благодатью, но что мы спасены благодатью через веру. Вера является такой же полноправной частью уравнения спасения, как и благодать. Писание говорит, что вера без дел мертва и не может спасти (см. Иак. 2:14-26). Таким образом, Павел не учит тому, что святость не имеет никакого отношения к спасению. Он говорит, что наши добрые дела не спасают нас; основание нашего спасения – Божья благодать. Мы бы никогда не спаслись без Божьей благодати. Но спасение становится реальностью в нашей жизни, только когда мы отвечаем верой на Божью благодать. Результат спасения – это всегда послушание, являющееся плодом истинной веры. Это подтверждается, если посмотреть на следующий стих, где Павел говорит:

„Ибо мы – Его творение, созданы во Христе Иисусе на добрые дела, которые Бог предназначил нам исполнять” (Еф. 2:10).

Дух Святой преобразил нас, сделав новыми творениями во Христе для того, чтобы мы совершали добрые дела, продиктованные послушанием. Уравнение спасения Павла выглядит таким образом:

Благодать + Вера = Спасение + Послушание

То есть благодать плюс вера равняется (приводит к результату) спасение плюс послушание. Когда мы верой отвечаем на Божью благодать, результатом всегда являются спасение и добрые дела.

Но те, кто вырвал слова Павла из контекста, изобрели следующую формулу:

Благодать + Вера – Послушание = Спасение

Получается, что благодать плюс вера без (минус) послушания равняется спасению. По библейским меркам это ересь.

Если немного углубиться в контекст слов Павла, то обнаруживается, что ситуация в Эфесе и почти всех других местах, где проповедовал Павел, была похожей. Иудеи учили обращенных Павлом язычников, что им необходимо обрезание и соблюдение других церемоний закона Моисеева для того, чтобы спастись. Поэтому, когда Павел писал о „делах”, которые не спасают, он имел ввиду обрезание и другие церемониальные элементы (см. Еф. 2:11-22).

Если же мы расширим взгляд на контекст до размеров всего послания к ефесянам, то увидим, что Павел считал святость необходимой для спасения:

„А блуд и всякая нечистота и любостяжание не должны даже именоваться у вас, как прилично святым. Также сквернословие и пустословие и смехотворство не приличны вам, а, напротив, благодарение; ибо знайте, что никакой блудник, или нечистый, или любостяжатель, который есть идолослужитель, не имеет наследия в Царстве Христа и Бога. Никто да не обольщает вас пустыми словами, ибо за это приходит гнев Божий на сынов противления” (Еф. 5:3-6).

Если бы Павел верил, что Божья благодать спасет того, кто аморален, нечист, жаден и не собирается раскаиваться, то он никогда не написал бы этих слов. Павел рассчитывал на то, что его слова в Еф. 2:8-9 должны быть поняты и истолкованы в контексте всего послания к Ефесянам.

Поражение галатов

Слова Павла, адресованные галатам, были подобным образом неправильно истолкованы без учета контекста. В результате, Евангелие было искажено, и в послании к галатам Павел корректирует их.

Общая тема послания Павла к Галатам – спасение верой, а не делами закона. Но разве из сказанного в нем Павел делает вывод, что святость не нужна для того, чтобы войти в Божье Царство? Конечно, нет.

Во-первых, мы видим, что Павел снова противостоит иудеям, пришедшим в Галатию, и учащим недавно уверовавших, что для спасения им необходимо обрезание и соблюдение Моисеева Закона. Павел особенно заостряет свое внимание на обрезании, которое, видимо, было сильно акцентированным моментом учения иудейских законников (см. Гал. 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Павел не был озабочен тем, что христиане Галатии больше не соблюдают заповеди Христа. Его тревожило то, что ради получения спасения они больше не возлагают свою веру на Иисуса, полагаясь на обрезание и свои немощные попытки соблюсти Закон Моисея.

Если рассматривать общий контекст послания Павла к галатам, то мы видим это из пятой главы:

„Если же вы духом водитесь, то вы не под законом. Дела плоти известны; они суть: прелюбодеяние, блуд, нечистота, непотребство, идолослужение, волшебство, вражда, ссоры, зависть, гнев, распри, разногласия, (соблазны), ереси, ненависть, убийства, пьянство, бесчинство и тому подобное. Предваряю вас, как и прежде предварял, что поступающие так Царствия Божия не наследуют” (Гал. 5:18-21).

Если бы Павел хотел сказать галатам, что без святости вполне можно пойти на небеса, то он никогда не написал бы галатам этих слов. Он не проповедовал возможность спасения для несвятых людей, но писал, что те, кто аннулирует Божью благодать и жертвоприношение Христа через попытки заработать спасение через обрезание и Закон Моисея, не могут спастись. Обрезание не спасает. Вера в Иисуса приводит к спасению, изменяя христианина в новое святое творение:

„Ибо во Христе Иисусе ничего не значит ни обрезание, ни необрезание, а новая тварь” (Гал. 6:15).

Итак, мы видим, насколько важно учитывать контекст при истолковании Писания. Единственный способ извращения Евангелия с помощью самой Библии – это игнорирование контекста. Можно гадать, что происходит в сердцах „служителей”, которые делают это так откровенно, но напрашивается вывод, что они делают это специально.

Например, я слышал проповедь одного проповедника, который говорил, что нам никогда не надо упоминать о Божьем гневе во время проповеди Евангелия, потому что Библия говорит, что „благость Божия ведет тебя к покаянию” (Рим 2:4). По его мнению, единственный правильный способ проповеди Евангелия – это провозглашение Божьей любви и благости. Предполагается, что это будет побуждать людей к покаянию.

Но если мы прочитаем контекст стиха из второй главы послания к римлянам, процитированного проповедником, то увидим, что он находится в окружении стихов, говорящих о Божьем суде и Святом гневе! Непосредственный контекст обнаруживает, что Павел ни в коем случае не имел ввиду того, что говорил этот проповедник:

„А мы знаем, что поистине есть суд Божий на делающих такие дела. Неужели думаешь ты, человек, что избежишь суда Божия, осуждая делающих такие дела и (сам) делая то же? Или пренебрегаешь богатство благости, кротости и долготерпения Божия, не разумея, что благость Божия ведет тебя к покаянию? Но, по упорству твоему и нераскаянному сердцу, ты сам себе собираешь гнев на день гнева и откровения праведного суда от Бога, Который воздаст каждому по делам его: тем, которые постоянством в добром деле ищут славы, чести и бессмертия, – жизнь вечную; а тем, которые упорствуют и не покоряются истине, но предаются неправде, – ярость и гнев. Скорбь и теснота всякой душе человека, делающего злое, во-первых, Иудея, потом и Еллина!” (Рим. 2:2-9).

Павел говорит о милости и благости, которые проявляет Бог, сдерживая Свой гнев! Вообще, удивительно, как служитель может заявлять подобное, игнорируя контекст всей Библии, в которой полно примеров, когда проповедники призывали грешников к покаянию.

Постоянство Писания

Поскольку Библия вдохновлена одним и тем же Богом, ее смысл постоянен и неизменен. Поэтому при истолковании Писания мы можем доверять контексту. Бог не стал бы говорить чего-то в одном стихе, что противоречило бы сказанному в другом, а если это и кажется так, то надо продолжать изучать Писание до тех пор, пока смысл обоих стихов не придет в состояние гармонии. Например, в нагорной проповеди несколько раз может показаться, что Иисус противоречит Ветхому Завету, или корректирует его. Например:

„Вы слышали, что сказано: око за око и зуб за зуб. А Я говорю вам: не противься злому. Но кто ударит тебя в правую щеку твою, обрати к нему и другую” (Матф. 5:38-39).

Иисус цитирует Ветхий Завет, а затем говорит нечто, что выглядит как противоречие только что процитированному отрывку. Как это объяснить? Может быть Бог изменил Свои взгляды на моральные аспекты? Может, Бог решил, что в Новом Завете месть больше неуместна? В этом случае приходит на помощь контекст.

Иисус говорил в первую очередь к Своим ученикам (см. Матф. 5:1-2), к людям, черпавшим свои познания Писания через книжников и фарисеев, которые их учили в синагогах. Там они слышали: „ Око за око, и зуб за зуб”. Книжники и фарисеи исказили смысл этой заповеди, вырвав ее из контекста. Бог не имел ввиду, что эта заповедь должна использоваться Его народом для постоянной личной мести во всех ситуациях. На самом деле Он сказал в Моисеевом законе, что право мстить принадлежит Ему (см. Втор. 32:35), а Его народ должен делать добро для своих врагов (см. Исх. 23:4-5). Но книжники и фарисеи игнорировали эти заповеди и придумали свое собственное истолкование, превратив эту заповедь в повод для личной мести.[3] Они не обращали внимания на контекст.

Божья заповедь „око за око и зуб за зуб” была дана в контексте предписаний, направленных на соблюдение справедливости в израильских судах (см. Исх. 21:22-24; Втор. 19:15-21). То, что Бог заботится о справедливой судебной системе уже само показывает, что Он не одобряет личной мести. Беспристрастные судьи, исследующие улики, гораздо более способны содействовать справедливости, чем обиженные и оскорбленные люди. Бог ожидает от судей нелицеприятного суда и справедливого наказания за преступления. Поэтому – „око за око, и зуб за зуб”.

Таким образом, мы можем привести в соответствие то, то кажется противоречием. Иисус просто хотел помочь свои слушателям, жившим всю свою жизнь под лжеучением, понять истинную Божью волю относительно личной мести, что уже было изложено в законе Моисея, но искажено фарисеями. Иисус не противоречил закону, который Он дал Моисею. Он только объяснил его изначальное значение.

Также это помогает нам правильно понять, чего Иисус ожидает от нас в отношении конфликтов, которые могут привести к судебному разбирательству. Бог не хотел, чтобы какая-либо ссора между израильтянами прошла незамеченной, потому что в таком случае Он не смог бы установить судебную систему. Также Бог не хочет, чтобы какой-либо конфликт с участием верующих (или неверующих) прошел незамеченным. Новый Завет предписывает конфликтующим христианам воспользоваться помощью других верующих (см. 1 Кор. 6:1-6). И нет ничего неправильного в том, что христианин подает в суд на неверующего в случае возникновения серьезных конфликтов. Например, выколотый глаз или выбитый зуб! Незначительные конфликты, о которых говорил Иисус, это, например, когда тебя бьют по щеке, отбирают рубашку или заставляют идти несколько километров. Бог хочет, чтобы Его народ подражал Ему и оказывал великую благодать бездумным грешникам и злым людям.

В то же самое время некоторые благочестивые христиане, думая что слушаются Иисуса, отказывались подавать в суд на тех, кто был пойман при кражах. Они думали, что таким образом поворачивают другую щеку, хотя в действительности предоставляли вору возможность снова красть без каких-либо последствий. Такие христиане не проявляют любви к тем, кого этот вор только собирается обокрасть! Бог хочет, чтобы ворам воздавалось по заслугам и чтобы они раскаялись. Но когда кто-то наносит вам пощечину, не подавайте в суд и не бейте его в ответ. Окажите ему милость и любовь.

Истолкование старого в свете нового

Мы не только должны истолковывать Новый Завет в свете Ветхого Завета, но также и Ветхий завет в свете Нового. Например, некоторые искренние христиане, прочитав об ограничениях в пище, записанных в Законе Моисея, решили, что христиане тоже должны придерживаться этих правил. Но если бы они прочитали всего лишь два отрывка из Нового Завета, то поняли бы, что эти ограничения не имеют места в Новом Завете:

„Он (Иисус) сказал им: неужели и вы так непонятливы? Неужели не разумеете, что ничто, извне входящее в человека, не может осквернить его? Потому что не в сердце его входит, а в чрево, и выходит вон, чем очищается всякая пища (Таким образом Он провозгласил всю пищу чистой)” (Марк. 7:18-19).

„Дух же ясно говорит, что в последние времена отступят некоторые от веры, внимая духам обольстителям и учениям бесовским, через лицемерие лжесловесников, сожженных в совести своей, запрещающих вступать в брак и употреблять в пищу то, что Бог сотворил, дабы верные и познавшие истину вкушали с благодарением. Ибо всякое творение Божие хорошо, и ничто не предосудительно, если принимается с благодарением, потому что освящается словом Божиим и молитвою” (1 Тим. 4:1-5).

В Новом Завете мы подчиняемся не Закону Моисея, а закону Христа (см. 1 Кор. 9:20-21). Хотя Иисус одобрял моральные аспекты Закона (таким образом делая его частью закона Христова), ни Он, ни апостолы не учили, что христиане обязаны соблюдать его предписания относительно питания.

Однако известно, что первые христиане из обращенных иудеев соблюдали элементы Закона, касающиеся приема пищи из своих культурных убеждений (см. Деян. 10:9-14). И когда язычники обращались, то христиане из иудеев просили их соблюдать эти законы для того, чтобы не давать повода к преткновению соседям иудеям (см. Деян. 15:1-21). Поэтому нет ничего плохого, если христиане придерживаются подобных постановлений Закона до тех пор, пока они не начнут думать, что они их спасут.

Некоторые из первых христиан также были уверены, что нельзя есть мясо, принесенное в жертву идолам. Павел учил тех, кто так не думал (как и он сам), ходить в любви к „немощным в вере” (см. Рим 14:1), чтобы не давать повода к осквернению их совести. Если человек воздерживается от некоторых продуктов из убеждений, связанных с верой в Бога (даже если его убеждения безосновательны), то он заслуживает скорее похвалы за свою преданность, чем осуждения за недопонимание. Но также те, кто воздерживается от определенных продуктов из личных убеждений, не должны осуждать других, которые этого не делают. И те, и другие должны ходить в любви в отношении друг друга, что уже точно заслуживает Божьей похвалы (см. Рим. 14:1-23).

Как бы то ни было, поскольку Библия является прогрессирующим откровением, мы всегда должны истолковывать старые откровения (Ветхий Завет) через призму нового откровения (Нового Завета). Божьи откровения не противоречат, а дополняют друг друга.

Культурный и исторический контекст

Если возможно, то надо также учитывать культурный и исторический контекст писаний, которые мы исследуем. Знание культурных, географических и исторических аспектов часто может помочь нам правильно понять Писание, не упустив важных деталей. Конечно, может понадобиться и другая литература, помимо Библии. Специальные издания Библии для изучения обычно содержат вспомогательные примечания.

Ниже приводятся несколько примеров того, как знание исторической или культурной информации помогает избежать неправильного толкования Библии:

1) Иногда мы читаем в Писании о том, что некоторые люди поднимались на крышу дома (см. Деян. 10:9), или разбирали крышу (см. Марк. 2:4). Полезно знать, что в библейские времена крыши большинства домов были плоскими, и снаружи находились ступеньки, ведшие на крышу. Не зная этого, можно предположить, что человек карабкается вверх по наклонной плоскости крыши, хватаясь за каминную трубу!

2) В Евангелии от Марка 11:12-14 мы читаем, что Иисус проклял смоковницу, не имевшую плодов, хотя „еще не время было собирания смокв”. Полезно знать, что иногда фиговое дерево может приносить немного плодов и вне сезона, поэтому ожидания Иисуса не были необоснованными.

3) В Евангелии от Луки 7:37-48 рассказывается о женщине, вошедшей в дом фарисея, где обедал Иисус. Писание говорит, что она подошла к Иисусу и, „став позади у ног Его и плача, начала обливать ноги Его слезами и отирать волосами головы своей, и целовала ноги Его, и мазала миром”. Нам трудно понять, как такое могло произойти, если Иисус сидел за столом и ел. Может быть, она на корточках пробралась под стол? А как ей удалось не запутаться в ногах всех остальных, сидевших за столом?

Ответ заключается в том, что Иисус „возлежал” за столом (Лук. 7:37). В те дни это было обычным явлением, лежать на одном боку на полу перед низким столом, облокачиваясь на одну руку, держа пищу в другой. Знание этих деталей позволяет лучше понять происходившее.

Также становится ясно, как Иоанн мог возлежать на груди у Иисуса на тайной вечере и задавать Ему вопросы. Иоанн лежал на боку спиной к Иисусу и просто слегка повернулся назад на грудь Иисуса, чтобы тихо задать Ему вопрос (см. Иоан. 13:23-25). Знаменитая картина Леонардо Да Винчи „Вечеря Господня”, где Иисус изображен сидящим за столом с шестью учениками по обе стороны, обнаруживает незнание художником исторического библейского контекста!

Распространенный вопрос об одежде

Следующий вопрос мне часто задают пасторы по всему миру: „Можно ли женщине носить брюки, если Библия запрещает женщинам носить мужскую одежду?”

На этот вопрос можно ответить, применяя здравые принципы истолкования Писания, принимая во внимание исторический контекст.

Сначала давайте проанализируем библейский запрет на ношение женщинами мужской одежды (и наоборот):

„На женщине не должно быть мужской одежды, и мужчина не должен одеваться в женское платье, ибо мерзок пред Господом Богом твоим всякий делающий сие” (Втор. 22:5).

Надо начать с вопроса, какую цель преследовал Бог, давая эту заповедь? Хотел ли Он запретить женщине носить брюки?

Нет, потому что никто из мужчин в Израиле не носил брюк в то время, когда Бог дал эту заповедь. Брюки не считались ни мужской одеждой, ни одеждой вообще. На самом деле одежда, которую носили мужчины в библейские времена больше была похожа на сегодняшнюю женскую одежду! Эта небольшая исторически-культурная информация позволяет нам правильно истолковать то, что Бог имел ввиду.

Итак, чего добивался Бог?

Из писания видно, что те, кто носил одежду противоположного пола, являлись мерзостью для Господа. Звучит достаточно серьезно. Если мужчина возьмет женский шарф и наденет его на несколько секунд, то станет ли он мерзостью для Бога? Вряд ли.

Более разумной кажется версия, предполагающая, что Бог противостоял тем людям, которые специально переодевались для того, чтобы выглядеть, как человек противоположного пола. А зачем кому-либо делать это? Только для того, чтобы соблазнить других людей того же пола, что является сексуальным извращением, известным как трансвестизм. Теперь понятно, насколько мерзко это было для Бога.

Таким образом, нельзя основывать запрет носить женщинам брюки на Втор. 22:5, если это не делается с целью трансвестизма. До тех пор, пока женщина выглядит как женщина, она не грешит, нося брюки.

Конечно, писание учит женщину одеваться скромно (см. 1 Тим. 2:9), поэтому ношение облегающих брюк, которые могут быть поводом для искушения мужчин, неуместно. Многое из того, что носят женщины в западном мире, является непристойным, и в развивающихся странах такую одежду носят только проститутки. Христианка не должна одеваться с целью выглядеть „секси”.

Еще несколько мыслей

Интересен тот факт, что китайские пасторы никогда не задавали мне вопросов относительно того, можно женщине носить брюки или нет. Вероятной причиной этому является то, что большинство китаянок носили брюки в течение долгого времени. В основном, эти вопросы задают представители тех стран, где женщины не носят брюк. Это свидетельствует об их личных культурных предубеждениях.

Интересно также то, что подобных вопросов нам никогда не задавали женщины-служители Мьянмы (Бирмы), где мужчины по традиции носят что-то типа юбки, называемое „лунджи”. Мы видим, что обычаи в одежде различны в разных странах, и поэтому нельзя навязывать Библии свою культуру.

И, наконец, мне не понятно, почему те, кто запрещает женщинам носить брюки, основываясь на Втор 22:5, никогда не применяют к себе то, что написано в книге Левит 19:27:

„Не стригите головы вашей кругом, и не порти края бороды твоей” (Лев. 19:27).

Как могут мужчины нарушать сказанное в Левит 19:27 и сбривать свои Богом данные бороды, которые яснее всего отличают их от женщин, и в то же самое время обвинять женщин в том, что те носят брюки, желая выглядеть, как мужчины? Это выглядит, по крайней мере, лицемерно!

Кстати, краткая историческая информация может помочь нам лучше понять Божьи намерения, выраженные в Лев. 19:27. Округление краев бороды было частью языческого обряда поклонения идолам.

Кто говорит?

Всегда нужно обращать внимание на то, кто говорит в конкретном отрывке Писания, так как контекст поможет нам правильно его истолковать. Хотя все, написанное в Библии, было дано Духом Святым для того, чтобы быть там написанным, не все написанное в ней является вдохновленным словом Божьим. Что я имею ввиду?

Многие места Писания содержат слова людей, не исходящих от Духа Святого. Поэтому нельзя думать, что все, написанное в Библии, вдохновлено Богом.

Например, некоторые допускают ошибку, цитируя слова Иова и его друзей, как будто эти слова были даны им Богом. Во-первых, Иов и его друзья спорили в течение двадцати трех глав. Они были не согласны друг с другом. Естественно, многое из того, что они там наговорили – не от Бога, потому что Бог не противоречит Сам Себе.

Во-вторых, в конце книги Иова Сам Бог говорит и критикует и Иова, и его друзей за то, что они не все говорили верно (см. Иов. 38-42).

Точно так же мы должны быть осторожными при чтении Нового Завета. В нескольких случаях Павел ясно говорит, что написанное является его личным мнением (см. 1 Кор. 7:12, 25-26, 40).

Кому адресованы слова?

Мы должны внимательно следить не только за тем, кто говорит в конкретном месте Писания, но и за тем, кому адресованы слова. В противном случае, мы можем принять на свой счет то, что к нам не относится, или наоборот, не применять к себе то, что адресовано к нам.

Например, некоторые верят и провозглашают, что обетование, записанное в псалме 36 относится к ним:

„Он исполнит желания сердца твоего” (Пс. 36:4).

Но применимо ли данное обетование ко всем, кто читает и знает его? Нет. Если прочитать контекст, то становится ясно, что оно относится к тем людям, которые соответствуют пяти условиям:

„Уповай на Господа и делай добро; живи на земле и храни истину. Утешайся Господом, и Он исполнит желания сердца твоего” (Пс. 36:3-4).

Итак, мы видим, насколько важно принимать во внимание то, к кому адресованы слова.

Вот другой пример:

„И начал Петр говорить Ему (Иисусу): вот, мы оставили всё и последовали за Тобою. Иисус сказал в ответ: истинно говорю вам: нет никого, кто оставил бы дом, или братьев, или сестер, или отца, или мать, или жену, или детей, или земли, ради Меня и Евангелия, и не получил бы ныне, во время сие, среди гонений, во сто крат более домов, и братьев и сестер, и отцов, и матерей, и детей, и земель, а в веке грядущем жизни вечной” (Марк. 10:28-30).

В определенных кругах достаточно популярна идея о „стократном воздаянии” тем, кто поддерживает финансами проповедующих Евангелие. Но применимо ли данное место писания к таким людям? Нет, потому что оно адресовано к тем, кто действительно оставляет свои семьи, земли и дома, чтобы проповедовать Евангелие, как это сделал Петр, задавший вопрос Иисусу, чтобы узнать, какую награду получит он и остальные ученики.

Интересно заметить, что проповедующие о стократном воздаянии, всегда говорят о домах и фермах и никогда не упоминают о детях и гонениях! Конечно, Иисус не имел в виду, что те, кто оставит свои дома, в качестве награды приобретут право собственности на сто других домов. Он обещал, что когда они оставят свои семьи и дома, то новые члены духовной семьи откроют для них свои дома для временного проживания. Истинные ученики не заботятся о собственности, потому что они всего лишь перераспределяют то, что принадлежит Богу.

Последний пример

Когда люди читают сказанное Иисусом на горе Елеонской в Матф. 24-25, некоторые неправильно полагают, что Он говорил к неспасенным людям и, следовательно, не применяют их к себе. Они читают притчи о неверном слуге и о десяти девах, как будто они относятся к неверующим. Но, как я уже сказал, обе притчи были адресованы ближайшим ученикам Иисуса (см. Матф. 24:3; Марк. 13:3). Значит, если Иисус предупреждал Петра, Иакова, Иоанна и Андрея о том, что они могут оказаться не готовыми к Его второму пришествию, то это относится и к нам. Таким образом, слова Иисуса, сказанные на горе Елеонской, относятся ко всем верующим, даже к тем, кто так не думает из-за того, что не заметил, кому они адресованы.

Правило №3: Читайте честно. Не навязывайте свою теологию библейскому тексту. Если написанное в Библии противоречит тому, во что вы верите, не пытайтесь изменить Библию – измените свою точку зрения.

Все мы подходим к Писанию с заранее сформированными мнениями и предубеждениями. Поэтому нам иногда очень трудно честно и открыто воспринимать написанное в Библии. Со временем мы навязываем свои убеждения Писанию, вместо того, чтобы позволить Библии формировать нашу теологию. Иногда мы специально „охотимся” за одними местами Писания, которые поддерживают нашу доктрину и игнорируем другие, противоречащие ей.

Вот один из примеров навязывания своей теологии библейскому тексту, который мне недавно встретился. Проповедник сначала процитировал хорошо известное место писания из Матф. 11:28-29:

„Придите ко Мне все труждающиеся и обремененные, и Я успокою вас; возьмите иго Мое на себя и научитесь от Меня, ибо Я кроток и смирен сердцем, и найдете покой душам вашим” (Матф. 11:28-29).

Затем учитель начал объяснять, что Иисус имел ввиду два различных вида покоя. Первый вид покоя (по его мнению) – это покой спасения в 11:28, а второй покой – это покой ученичества в 11:29. Первый покой мы получаем, когда приходим к Иисусу, а второй – когда покоряемся Ему как Господу и принимаем на себя Его иго.

Но это ли имел в виду Иисус? Нет, данное истолкование, не имеющее ничего общего с оригинальным смыслом, навязано данному месту Писания. Иисус ничего не говорил о двух видах покоя. Он предлагал только один вид покоя труждающимся и обремененным, и единственный способ, как этот покой обрести, – это взять на себя Его иго (хомут), то есть покориться Ему. Значение слов Иисуса очевидно.

Почему этот проповедник так истолковывает Писание? Потому что очевидный смысл данного отрывка не соответствует его убеждениям относительно существования двух видов христиан – верующих и учеников, и поэтому он нечестно истолковывает его.

Как мы уже увидели из большого количества мест Писания, рассмотренных выше, теология и истолкование этого учителя не соответствуют контексту всего учения, данного Иисусом. Нигде Новый Завет не говорит о существовании двух типов христиан – верующих и учеников. Все истинные верующие – ученики. Те, кто не является учеником, не являются и верующими. Ученичество – это плод истинной веры.

Давайте будем стараться читать Библию честно, с чистым сердцем. Если мы будем так поступать, то результатом будут большая преданность и послушание Христу.

[1] Очевидно, что Павел не верил в безусловное вечное спасение, в противном случае, он ничего бы не сказал Тимофею, спасенному человеку, о том, что ему надо спасать себя.

[2] Однажды Моисей увидел спину Бога, когда тот проходил мимо. Бог держал свою руку таким образом, чтобы Моисей не увидел Его лица (см. Исх. 33:18-23).

[3] Следует также заметить, что ранее, в нагорной проповеди, Иисус сказал, что если праведность Его слушателей не превзойдет праведности книжников и фарисеев, то они не попадут на небеса (см. Матф 5:20). Затем Иисус привел несколько конкретных примеров, демонстрирующих несостоятельность книжников и фарисеев.

Kto ostatecznie rządzi światem? Czy Bóg naprawdę jest suwerenny? Jaką władzę posiada diabeł? Jaką rolę w wydarzeniach i owocach naszego życia odgrywają szansa oraz ludzki wybór? Powyższe pytania są ważne a jeśli chcemy lepiej zrozumieć Boże próby, będziemy potrzebowali poznać na nie odpowiedzi. Konieczne będzie jednak, abyśmy nie starali się jedynie musnąć Pismo powierzchownie, ale abyśmy zagłębili się w nie o wiele bardziej.

Weź zatem głęboki oddech. Pozostańmy w ów głębinach na dłużej, kiedy będziemy odkrywać wspaniałe objawienia o Bożej suwerenności z Pisma Świętego.

Zagłębmy się

Biblia z pewnością zapewnia, że Bóg jest suwerenny: „Pan na niebiosach utwierdził swój tron, a królestwo Jego panuje nad wszystkim” (Ps 103:19, dodano podkreślenie). Paweł odnosi się do Boga jako do „błogosławionego i jedynego władcy, Króla królów i Pana panów” (1 Tm 6:15).

Pomimo tego, że Bóg jest suwerenny i posiadający wszelką władzę, bylibyśmy w błędzie wnioskując, że nigdy nie dał ograniczonej władzy innej osobie we wszechświecie bądź, że nie przyznał swojemu stworzeniu przywileju podejmowania własnych decyzji. Pismo mówi nam, że uczynił i jedno i drugie. Niektórzy, którzy otrzymali od Niego władzę nadużyli jej, a wiele z tych osób, które dostały możliwość podejmowania własnych wyborów, dokonywało wyborów niewłaściwych. Konsekwentnie nie wszystko, co dzieje się na ziemi jest doskonałą Bożą wolą. A mimo tego wszystko co się wydarza, musi być w Jego pobłażliwej woli, inaczej nie byłby On największym i suwerennym władcą.

Jeśli zatem Bóg jest suwerenny, posiadający wszelką władzę, stąd każdy, kto posiada jakąkolwiek władzę gdziekolwiek we wszechświecie – włączając w to ludzi czy szatana – mają ją tylko i wyłącznie dlatego, że została im ona udzielona przez Boga. Nie ma innego sposobu, aby ktokolwiek mógł posiąść jakąkolwiek władzę. Jeśli by tak było, bylibyśmy zmuszeni wywnioskować, że Bóg nie jest wszechmocny i wszechwiedzący – a Biblia potwierdza, że jest.

Gdyby władza została Bogu zabrana siłą przez jedno z Jego stworzeń, wówczas te stworzenie byłoby mocniejsze niż Bóg, a sam Bóg nie byłby wówczas wszechmocny. Podobnie, gdyby władza została nieuczciwie zabrana od Boga przez jedno z Jego stworzeń, wówczas te stworzenie byłoby mądrzejsze niż Bóg, a wówczas Bóg nie byłby wszechwiedzący, skoro dałby się oszukać.

Stąd, ktokolwiek kto posiada jakąkolwiek władzę, jest automatycznie pod Bożą władzą i operuje według Jego zezwolenia czy zdaje sobie z tego sprawę, czy nie. Dla przykładu, Piłat powiedział do Jezusa: „Ze mną nie chcesz rozmawiać? Czy nie wiesz, że mam władzę wypuścić cię i mam władzę ukrzyżować cię? Odpowiedział Jezus: Nie miałbyś żadnej władzy nade mną, gdyby ci to nie było dane z góry” (J 19:10-11). Podobnie Paweł napisał, że : „nie ma władzy, jak tylko od Boga, a te, które są, przez Boga są ustanowione” (Rz 13:1).

Hiper-Suwereniści i Nie-Suwereniści

Jak wspomniałem już w jednym z wcześniejszych rozdziałów, istnieją dwa skrajne spojrzenia, które pojawiają się, kiedy tylko omawiany jest temat Bożej suwerenności. Odniosę się do tych dwóch skrajnych zwolenników jako do „hiper-suwerenisty” oraz „nie-suwerenisty”.

Hiper-suwerenista wywnioskował, że Bóg powoduje wszystko co się dzieje, całkowicie ignorując szatana oraz wolę ludzi. Hiper-suwerenista oświadcza stwierdzenia typu: „Nigdy nie możesz być pewien Bożej woli, ponieważ Bóg jest suwerenny i może uczynić cokolwiek zechce”. Mimo tego, że Bóg faktycznie może uczynić cokolwiek zechce, nie zrobi tego, co naruszyłoby Jego charakter czy Jego Słowo. Jednak hiper-suwerenista pozostawia wrażenie, jakoby Bóg mógł jednak przekroczyć Swoje Słowo, bądź porzucić Swoje obietnice. To oczywiście jest całkowicie błędne. Bóg nigdy nie łamie Swojego Słowa. Zawsze też dotrzymuje Swoich obietnic. Jeśli Bóg mówi ci co uczyni, możesz być pewien, że tak właśnie będzie.

W drugiej skrajności, nie-suwerenista myśli, że Bóg ma bardzo małą kontrolę bądź nawet żadną nad tym, co dzieje się na ziemi. Wszystko poszło ogromnie nie tak w Ogrodzie Eden i od tego momentu Bóg znajduje się w niebie obserwując świat z odległości, cierpliwie czekając na Milenium, kiedy to ostatecznie będzie mógł ponownie przejąć kontrolę nad ziemią – kiedy to szatan będzie związany. Niektórzy nie-suwereniści są nawet przekonani, że jeśli Bóg cokolwiek czyni na ziemi w tym czasie, możliwie jest to tylko dlatego, że otrzymał pozwolenie od kogoś kto modlił się na ziemi. Ten pogląd, jest także, całkowicie niezgodny z Biblią.

Studiując Pismo, będziemy mogli zauważyć jak zarówno hiper-suwereniści jak i nie-suwereniści potrzebują się od siebie nawzajem czegoś nauczyć.

Wracając na łódź na Morzu Galilejskim

Weźmy raz jeszcze pod uwagę historię, w której Jezus oraz Jego uczniowie stanęli w obliczu gwałtownego sztormu, gdy przemierzali Morze Galilejskie. Spojrzymy na ów historię z dwóch punktów widzenia: hiper-suwerenisty oraz nie-suwerenisty.

Gdyby tamtego dnia na łodzi znalazł się hiper-suwerenista, oświadczyłby: „Wiemy, że Bóg jest pod kontrolą, wierzymy więc, że jest Jego wolą, aby powodować ten okropny sztorm. Nie podważajmy Bożej woli. Wydaje się dziwne, że Bóg chciałby, abyśmy utonęli, ale wiemy, że ‘Boże drogi są inne niż nasze’. Pokornie więc przyjmijmy tę sytuację”.

Nie-suwereniści z łodzi zripostowaliby jednak: „Wybaczcie, ale jesteście w błędzie. Bóg jest dobry i nigdy nie zesłałby na nas sztormu, który sprawiłby, że potoniemy w tym jeziorze. Bóg nie ma nic wspólnego z tą sytuacją. Ten sztorm musi być sprawką szatana, napomnijmy zatem diabła i przezwyciężmy te okoliczności!”

Teologia której z powyższych grup jest właściwa? Tak na prawdę, to obie są częściowo poprawne ale i częściowo błędne. Czy było Bożą wolą, aby Jezus i Jego dwunastu uczniów utonęli tego wieczora na Morzu Galilejskim? Hiper-suwerenista tak myślał. Nie-suwerenista jednak nie zgodził się i słusznie, tak samo jak większość z nas, która przeczytała historię do końca. Nie było Bożą wolą, aby Jezus i Jego dwunastu uczniów utonęło tego wieczora na Morzu Galilejskim.

Kto spowodował sztorm? Hiper-suwerenista twierdził, że był to suwerenny Bóg, a nie-suwerenista, że szatan. Któryś z nich musi mieć rację.

Niektórzy czytelnicy mogą uważać, że żadna z grup nie ma racji, wierząc, że tak sroga pogoda jest – jak to jest często określane przez wielu kaznodziejów i teologów – jedynie „naturalnym fenomenem występującym w naszym upadłym świecie pełnym grzechu”. Takie wytłumaczenie jest jednakże tylko zakamuflowanym przyznaniem ignorancji, jako, że wywołuje więcej pytań niż odpowiedzi. Czy sroga pogoda pojawia się tylko ze względu na obecność grzechu na ziemi? Czy grzech sam w sobie generuje huragany i tornada? Jeśli by tak było, wówczas groźna pogoda byłaby powodowana przez ludzi. Taki zamysł jest oczywiście absurdalny.

Ci zatem, którzy uznają srogą pogodę za „naturalny fenomen w naszym upadłym świecie pełnym grzechu” muszą wówczas uważać, że ów pogoda jest rezultatem Bożej kary nad grzesznym światem. Jeśli to mają na myśli, to twierdzą tym samym, że to Bóg jest odpowiedzialny za srogą pogodę. Skoro jest to manifestacją Jego kary, wówczas pojawia się na Jego zarządzenie.

Niektórzy podjęliby argumentację, że szalejące sztormy są „jedynie siłami natury w działaniu”, ale jest to podobnym wytłumaczeniem do braku wytłumaczenia. Kto zatem stworzył siły natury? Bóg. I nawet jeśli siły te pojawiają się losowo, to Bóg zdeterminował bądź zezwolił tym siłom do przypadkowego zdarzenia, a zatem to On jest za nie odpowiedzialny.

Skoro tak, to albo Bóg – stwórca wszelkiej natury – nieustannie dzierży władzę nad siłami natury, albo szatan w jakimś zakresie tę władzę otrzymał. Stąd, albo Bóg, albo szatan byli odpowiedzialni za te grożące życiu sztormy na Morzu Galilejskim tego wieczoru. Więc kto?

Czy szatan ma kontrolę nad wiatrem?

Prawdą jest, że Biblia najczęściej przyznaje zasługę za kontrolę nad wiatrami Bogu, a nie diabłu. Tylko raz w Piśmie szatan ma przyznaną zasługę, ale najpierw musiał otrzymać pozwolenie od Boga na spowodowanie „silnego wiatru”, który może zabrać czyjeś życie (Zobacz Hi 1:12, 19). We wszystkich innych przypadkach uznanie należy się Bogu (zobacz następujące przykłady: Rdz 8:1; Wj 10:13, 19; 14:21; 15:10; Lb 11:31; Ps 48:7; 78:26; 135:7; 147:18; 148:8; Jer 4:11-12; 10:13; 51:16; Ez 13:13; Am 4:9, 13; Jon 4:8; Ag 2:17; Ap 7:1). A oto kilka wersetów nie wymienionych w powyższej liście:

Ty panujesz nad morzem nieokiełznanym, Gdy fale jego się podnoszą, Ty je uśmierzasz (Ps 89:10, dodano podkreślenie).

Ci, którzy na statkach płynęli po morzu, uprawiając handel na wielkich wodach, widzieli dzieła Pana i cuda jego na głębinach. Rzekł, i zerwała się burza, która spiętrzyła fale, Wznosili się aż do nieba, Zapadali się w głębiny; dusza ich truchlała w niebezpieczeństwie… Wołali do Pana w swej niedoli, A On wybawił ich z utrapienia. Uciszył burzę, I uspokoiły się fale morskie. Wtedy radowali się, że się uspokoiły (Ps 107:23-29, dodano podkreślenie).

Tak mówi Pan, który ustanowił słońce, by świeciło w dzień, który wyznaczył księżyc i gwiazdy, by świeciły w nocy, który wzburza morze tak, że szumią jego fale, Pan Zastępów jego imię (Jr 31:35, dodano podkreślenie).

Lecz Pan zesłał silny wiatr na morze i zerwała się potężna burza na morzu, tak iż zdawało się, że okrętowi grozi rozbicie (Jon 1:4, dodano podkreślenie).

Patrząc na całe Pismo, możemy jedynie wywnioskować, że to albo Bóg spowodował burzę na Morzu Galilejskim albo szatan za Bożym przyzwoleniem. Stąd, hiper-suwerenista ma rację mówiąc, że to ostatecznie Bóg miał pod kontrolą sytuację tego wieczoru.

Z drugiej strony, nie-suwerenista ma rację, twierdząc, że Bóg chce abyśmy użyli wiary, aby przezwyciężyć trudne okoliczności. To dużo więcej niż tylko akceptowanie ich jako Bożej ostatecznej czy wymierzonej woli – jak twierdzi hiper-suwerenista.

A jednak nie-suwereniście być może umknęło coś, co choć w części zrozumiał hiper-suwerenista: nie-suwerenista nie widzi boskiego celu w swoich okolicznościach. W łodzi tamtego dnia z Jezusem, nie-suwerenista nie wziął pod uwagę, że to właśnie Bóg prowadził ich przez Morze Galilejskie. Nie uwzględnił Bożej uprzedniej wiedzy w kwestii gwałtownej wichury ani faktu, że Bóg używa przeciwności, aby spowodować wzrost naszej wiary.

Dochodząc do zbalansowanego zrozumienia

Jako młody Chrześcijanin, byłem pod głębokim wpływem poglądów hiper-suwerenistów. Myślałem, że cokolwiek i wszystko, co mi się przytrafiało było Bożą wolą, a moim zadaniem było nauczyć się wzrastać dzięki trudnościom, jakie Pan przypuszczalnie postawił na mojej drodze. Czytałem wiele książek o byciu „całkowicie poddanym Panu”. Mimo tego, że autorzy nie zdawali sobie z tego sprawy, tak naprawdę nauczyli mnie poddawać się atakom diabła, atakom, które Bóg chciał, abym odpierał i powstrzymywał.

Jakiś czas później, byłem pod wypływem poglądów nie-suwerenistów i skłaniałem się do zawierzenia, że nie było żadnego boskiego celu w jakichkolwiek trudnych sytuacjach. Jeśli coś było negatywnego, było to od diabła i kropka!

Oba ta poglądy są niezbalansowane i oba kierują nas ku dwóm skrajnościom.

Ponieważ hiper-suwerenista często nie rozpoznaje „ognistych strzał” szatana, staje się tym samym jego łatwym celem. Diabeł musi zachwycać się hiper-suwerenistami, pokornie akceptującymi demoniczne napaści, jako wysłane przez Boga. Jest niszczony za to, że „brak mu poznania” (Oz 4:6).

Z drugiej strony, nie-suwerenista, który śmieje się z tego, jak zwiedzony jest hiper-suwerenista, sam jest nieco zwiedzony. Odrzuca on bowiem myśl, że Bóg mógłby poprowadzić kogokolwiek w miejsce, w którym doświadczy trudności – tak jak to uczynił z Izraelitami po wyjściu z Egiptu. Śmieje się on na myśl nauczenia się lekcji od Boga gdy przychodzą trudności. Ignoruje wersety Pisma mówiące o duchowym wzroście, mających źródło w trudnościach.

Teologiczna pułapka nie-suwerenisty

Teologia nie-suwerenisty może go doprowadzić do skrajności w rozumieniu Bożej kary czy Bożej dyscypliny nad grzechem. W jego zamyśle, jeśli Chrześcijanin grzeszy i jest, dla przykładu, dyscyplinowany w rezultacie przez chorobę (koncept biblijny, zobacz 1 Kor 11:28-32), nie-suwerenista myśli, że Bóg nie odgrywa żadnej suwerennej roli w cierpieniu. Uważa wręcz odwrotnie, że ta osoba „otworzyła drogę diabłu”, bądź „wkroczyła na diabelskie terytorium”.

Większość Chrześcijan, którzy używają podobnych sformułowań, starają się pomóc innym zauważyć, że Bóg jest Bogiem miłości i że to my, a nie Bóg, jesteśmy odpowiedzialni za konsekwencje naszego grzechu. Kiedy jednak takie wytłumaczenia są akceptowane bez zbalansowania ich z Pismem, rezultatem staje się doktrynalny błąd, ponieważ unieważniona staje się Boża dyscyplina nad naszym grzechem. Nagle mamy Boga, który nie karze grzechu i stworzyliśmy diabła, który karze grzech. Nie-suwerenista, który stara się obronić charakter Boga, tak naprawdę znieważa go, umniejszając Jego świętości. Dodatkowo, sprawia, za sam diabeł wygląda na bardziej świętego, jako, że on, działając w pojedynkę, w oddzieleniu od autorytetu Boga, rzekomo nakłada na ludzi choroby kiedy grzeszą, co może ich zmotywować do żałowania grzechu! Szatan nagle wydaje się być w tej sytuacji większym bogiem niż Bóg!

Co jest zatem prawdą w tym temacie? Prawdą jest, że Bóg może zezwolić szatanowi dotknąć chorobą Swoje dzieci, które trwają w nieposłuszeństwie. Bożym zamiarem jest, aby przywołać Jego nieposłuszne dziecko do miejsca żałowania za grzech. (Oczywiście nie twierdzę, że wszelka choroba jest manifestacją Bożej kary czy dyscypliny. Zgodnie z Pismem jednak, taka możliwość z pewnością istnieje).

Bóg może zezwolić szatanowi działać, bądź ograniczyć go do jakiegokolwiek stopnia. Szatan nie może uczynić niczego, na co Bóg mu nie zezwoli.

Odpowiedź na kilka zarzutów

Niektórzy czytelnicy mogą się sprzeciwić, mówiąc „Ale Bóg dał nam odpowiedzialność, aby powstrzymywać diabła, nie możemy zatem czekać aż Bóg mu coś uczyni – musimy powstrzymać go samemu”. Zgadzam się. Bóg faktycznie dał wierzącym odpowiedzialność oraz władzę w powstrzymywaniu diabła, i powinniśmy go powstrzymywać (zobacz: Jk 4:7; 1 P 5:8-9). Nie pomniejsza to jednak faktu, że szatan nie może uczynić niczego, oprócz tego, na co zezwoli mu Bóg. Bóg nie przekazał nam wszelkiej Swojejwładzy nad szatanem, czyniąc Siebie bezradnym czy zależnym od nas. Bóg ma taką władzę nad szatanem, której nigdy nie dał wierzącym. Władza jaką my otrzymaliśmy jest więc ograniczona.

Ponownie, niektórzy czytelnicy mogą się sprzeciwić: „Ależ Bóg dał nam wszelką władzę nad szatanem, nie tylko jakąś władzę!”. Pomyśl nad tym przez chwilę. Jeśli ty posiadasz wszelką władzę nad szatanem, dlaczego nie wypędzisz go całkowicie z ziemi? Dlaczego nie wtrącisz go do ciemności na tysiąc lat, tak jak wiemy, że Bóg uczyni podczas Milenium? Powodem, dla którego tego nie uczynisz, jest po prostu twoja niemoc – ponieważ twoja kontrola nad szatanem jest ograniczona.

Bóg dał nam odpowiedzialność oraz władzę nad szatanem, na tyle, na ile dotyczy ona naszego życia, jak jest to zrozumiałe z Listu do Efezjan 6:10-17, Listu Jakuba 4:7 oraz Pierwszego Listu Piotra 5:8-9. We wszystkich tych wersetach dowiadujemy się, że powinniśmy przeciwstawiać się szatanowi. Jest to częścią suwerennego Bożego planu. Naszą odpowiedzialnością jest korzystanie z danej nam przez Boga mocy przeciwstawiania się diabłu w naszym osobistym życiu. Jesteśmy jednak w błędzie jeśli wnioskujemy, że Bóg nie ma już władzy nad szatanem bądź, że dał całkowitą władzę Swojemu kościołowi.

Przykładem byłoby gdybym miał milion dolarów i dał sto dolarów tobie. Teraz sto dolarów jest twoje. Nie mogę ich wydać, ponieważ są twoje, a nie moje. Jeśli chcesz je zmarnować, to twój interes. Podobnie Bóg dał nam część swojej władzy i do nas należy jej użycie – nie do Boga. Nie oznacza to jednak, że Bóg nie ma już władzy nad szatanem. Bóg używa Swojej władzy nad szatanem i powstrzymuje go każdego dnia. Jest suwerenny, tak jak Biblia mówi, że jest!

Biblijny dowód Bożej suwerenności nad szatanem

Pozwól mi udowodnić to przy pomocy Pisma. W Pierwszym Liście do Koryntian czytamy:

Dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść (1 Kor 10:13, dodano podkreślenie).

Paweł obiecuje, że Bóg nie pozwoli nam, abyśmy byli kuszeni ponad to, co jesteśmy w stanie udźwignąć. Wiemy, oczywiście, że to szatan jest kusicielem, a nie Bóg (zobacz Jk 1:13). Bóg jednak powstrzymuje szatana do tego stopnia, aby „nie pozwolił” mu kusić nas ponad to, co możemy znieść. Widzimy zatem, że szatan nie może nic oprócz tego, na co zezwoli mu Bóg.

Ten jeden werset z Pierwszego Listu do Koryntian pomaga nam zrozumieć, gdzie kończy się nasza moc, a gdzie zaczyna się moc Boża. Nikt z nas nie ma jakiejkolwiek władzy, by kontrolować stopień czy poziom kuszenia, jakie w naszą stronę kieruje szatan. Tak naprawdę nie mamy żadnej mocy do tego, by powstrzymać choćby w najmniejszym stopniu kuszenie szatana. Jeśli mielibyśmy bezgraniczną władzę, moglibyśmy wówczas zażądać, aby już nigdy nas nie kusił. Ale tylko Bóg posiada taką władzę. Mamy jednak moc, aby powstrzymywać kuszenie i nie zostać przezwyciężonym przez diabła.

Co do diabła robi tu diabeł?

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się dlaczego tak naprawdę, Bóg pozwala szatanowi przebywać na ziemi, bądź dlaczego Bóg pozwala szatanowi kogokolwiek wodzić na pokuszenie? Kiedy Bóg wypędzał szatana z nieba, dlaczego nie wysłał go do innej galaktyki? Dlaczego na tę planetę? Albo, jeśli był jakikolwiek powód, dla którego szatan musiał być zesłany na ziemię, dlaczego Bóg umieścił ludzkość na tej samej planecie? Czy Bóg nie mógł zaaranżować tego wszystkiego inaczej, tak abyśmy nie musieli wraz z diabłem dzielić tej samej przestrzeni?

Aby spojrzeć choćby na część odpowiedzi na te pytanie, zastanów się nad tym, co Pan powiedział przez Mojżesza:

Jeśliby powstał pośród ciebie prorok albo ten, kto ma sny, i zapowiedziałby ci znak albo cud, i potem nastąpiłby ten znak albo cud, o którym ci powiedział, i namawiałby cię: Pójdźmy za innymi bogami, których nie znasz, i służmy im, to nie usłuchasz słów tego proroka ani tego, kto ma sny, gdyż to Pan, wasz Bóg, wystawia was na próbę, aby poznać, czy miłujecie Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej (Pwt 13:2-4, dodano podkreślenie).

Wątpię, aby ktokolwiek z nas twierdził, że to Bóg zainspirował tego fałszywego proroka bądź dał mu zdolność wykonywania fałszywych znaków czy cudów. Z pewnością ten prorok posiadał moc od szatana, nie Boga. Mimo tego, Bóg pozwala, aby ów napełniony mocą szatana fałszywy prorok pojawił się, aby wystawić na próbę Swój lud.

Oto więc choć częściowa odpowiedź na pytanie dlaczego szatan znajduje się na tej samej planecie co my i dlaczego Bóg pozwala mu nas kusić: po to, aby Bóg mógł dowiedzieć się, co jest w naszych sercach. Bóg nas wszystkich wystawia na próby. Czy kochamy Go na tyle mocno, by być Mu posłusznym i przeciwstawiać się kuszeniu szatana?

We wcześniejszych rozdziałach, rozważaliśmy wiele przykładów Bożych prób zapisanych w Piśmie. Nie powinno być to dla nas zatem żadnym zaskoczeniem. Bóg używa kuszenia szatana, by wystawiać ludzi na próby. Jest to w całkowitej zgodzie z tym, co już studiowaliśmy w obu Księgach Sędziów, kiedy Bóg używał kuszenia diabła jako próby. Dodatkowo, leży to w doskonałej harmonii ze zdarzeniem, w którym to sam Jezus był kuszony przez szatana.

Lojalny nie-suwerenista nigdy nie widzi w niczym innym Bożego działania, jak tylko w błogosławieństwach jakie otrzymuje. Biblijnie zbalansowany suwerenista będzie jednak dostrzegał Bożą suwerenność we wszystkim. Kuszenie szatana jest więc nawet czymś więcej niż tylko kuszeniem; skoro służy wyższemu celowi, a mianowicie próbie Bożej.

Proszę, nie cytuj mnie błędnie. Nigdy nie powiedziałem, że Bóg czy szatan współpracują ze sobą, bądź są w jednej drużynie. Powiedziałem jedynie, że Bóg będzie wykorzystywał kuszenia diabła jako Swoje własne próby, a to jest dość jasne z wersetu, jaki czytaliśmy z trzynastego rozdziału Księgi Powtórzonego Prawa.

Dlaczego Bóg wystawia nas na próby? Po części dlatego, że chce nas błogosławić oraz chce, abyśmy byli jeszcze większym błogosławieństwem dla innych. Promuje tych, którym może zaufać. Jeśli nie możemy powstrzymać drobnego kuszenia, które przychodzą z małymi błogosławieństwami i małymi obowiązkami, jak Bóg może zaufać nam z większymi błogosławieństwami i jeszcze większymi obowiązkami – błogosławieństwami oraz obowiązkami, które z pewnością przyciągną jeszcze większe próby?

Jeśli, dla przykładu, Bóg powierza nam niewielką ilość pieniędzy i poddajemy się kuszeniu szatana, nie dzieląc się niczym, jak Bóg może powierzyć nam ich więcej? Nie może, ponieważ nie daliśmy rady przejść małej próby, skierowanej na nas poprzez kuszenie szatana.

Jakże orzeźwiające staje się zrozumienie tego, że nasze odpowiedzi na kuszenie wyjawiają naszą miłość do Boga, bądź jej brak.

W kolejnym rozdziale będę starał się podzielić z tobą tematem Bożej suwerenności oraz Jego ograniczającej władzy nad szatanem. Nie przestawaj czytać dalej, zwłaszcza, jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości. Mam nadzieję, że uda mi się odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania!

¿Estás listo para responder a lo que Dios, a través de su Hijo Jesús, ha hecho por ti, ahora que tú entiendes por qué tuvo que morir en la cruz?

Tal vez tú te estás preguntando, “¿Qué he hecho yo para hacerme digno de poseer los beneficios hechos disponibles por el sufrimiento de Jesús? ¿Debo subir a una montaña alta en mis rodillas desnudas? ¿Me hará digno vivir una vida de confinamiento solitario como monje? ¿Qué pasa si me comprometo a ir a la iglesia todos los días? ¿Eso sería suficiente?”

La respuesta a estas preguntas puede sorprender: No hay absolutamente nada que puedas hacer para hacerte digno de recibir el perdón de Dios.

Este es el mensaje de la cruz de Jesús: los pecadores no tienen una sombra de oportunidad de obtener la posición correcta con Dios por su propio mérito.

La única esperanza que tenemos de salvarnos de nuestro castigo es si de alguna manera Dios nos perdona. La muerte sacrificial de Jesús proporciona el medio por el cual Dios con justicia puede perdonar nuestros pecados. La salvación es obra de Dios, no del hombre.

Podemos tener nuestros pecados perdonados sólo por su misericordia. Pensar que podemos incluso parcialmente merecer lo que Dios nos ha ofrecido es un orgulloso asalto contra la necesidad del terrible sufrimiento de Jesús y la misericordia inmerecida de Dios sobre nosotros.

¿Qué debemos hacer?

¿Cómo recibimos el beneficio de lo que Dios ha puesto a nuestra disposición a través de Jesucristo?

En la Biblia hay dos requisitos que se enumeran: arrepentimiento y fe. Ninguno de ellos puede hacernos dignos, pero juntos pueden abrir la puerta de la salvación de Dios para ser eficaces en nuestras vidas.

Primero vamos a examinar el arrepentimiento.

La mayoría de nosotros, cuando oímos la palabra “arrepentirse”, pensamos en algún predicador eufórico con ojos desorbitados, que auto-justificadamente anda por el pueblo para condenar los pecados de los residentes, su mensaje nunca es bien recibido porque sólo predica sobre lo malvados que son y el juicio venidero. Sus oyentes se quedan con la impresión de que si tan sólo pudieran enderezar sus vidas van a ganarse su lugar en la gloria.

Ese tipo de mensaje queda infinitamente corto de retratar la verdadera imagen del plan de Dios para la humanidad. Decirles a los pecadores que limpien sus vidas, sin mencionar la muerte de Jesús en la cruz debe ser un delito.

Sin embargo, la Biblia deja en claro que el arrepentimiento es absolutamente necesario para la salvación. Una persona nunca puede aspirar a experimentar el perdón de Dios a menos que se arrepienta. Por otra parte, el arrepentimiento en sí mismo no podría salvar a nadie. El arrepentimiento debe estar unido a la fe.

Debido a que la necesidad de arrepentimiento para la salvación se ha quitado del juego en algunos círculos teológicos, me voy a tomar unas cuantas páginas para demostrar que no se puede ser salvado de la ira de Dios sin arrepentimiento. Entonces voy a discutir exactamente lo que significa arrepentirse.

Los Predicadores del Arrepentimiento.

Juan el Bautista, precursor de Jesús, predicó un mensaje muy simple:

“Arrepentíos, porque el reino de Dios se ha acercado” (Mateo 3:2, énfasis añadido).

La Biblia dice que desde el tiempo en que Jesús comenzó a predicar, su mensaje fue el mismo que Juan el bautista:

Desde entonces Jesús comenzó a predicar y a decir: “Arrepentíos, porque el reino de los cielos se ha acercado” (Mateo 4:17, énfasis añadido).

Tú probablemente recuerdas el pasaje que he citado en el capítulo anterior sobre los comentarios de Jesús sobre dos tragedias contemporáneas. Refiriéndose a los hombres que habían muerto, Jesús dijo a sus oyentes dos veces:

“Yo te digo … a menos que se arrepientan, todos pereceréis igualmente” (Lucas 13:3, 5; énfasis añadido).

Cuando Jesús envió a sus doce discípulos a predicar en varias ciudades, ¿cuál fue el mensaje que predicó? La Biblia dice:

Y ellos, saliendo, predicaron que se convirtieran; (Marcos 6:12, énfasis añadido).

¿Cuál era el mensaje que Jesús dijo a los doce para tomar con ellos después de su resurrección?

Y Él les dijo: “Así está escrito que el Cristo padeciese, y resucitase de los muertos al tercer día; y que el arrepentimiento para el perdón de los pecados se predicase en su nombre a todas las naciones, comenzando desde Jerusalén” (Lucas 24:46-47; cursivas en el original).

Los apóstoles obedecieron las instrucciones de Jesús. Cuando el apóstol Pedro estaba predicando en el día de Pentecostés, los oyentes condenados, después de darse cuenta de la verdad sobre el hombre a quien ellos habían crucificado recientemente, le preguntaron a Pedro lo que deberían hacer. Su respuesta fue que, en primer lugar, deberían arrepentirse (ver Hechos 2:38).

El segundo sermón público de Pedro en el pórtico de Salomón contenía un mensaje idéntico:

“Arrepentíos, pues, y volver, para que vuestros pecados sean borrados…” (Hechos 3:19 a, énfasis añadido).

¿El apóstol Pablo predicar el arrepentimiento? Decididamente sí. En Atenas le oímos proclamar:

“Por tanto, habiendo pasado por alto los tiempos de ésta ignorancia, Dios declara ahora a los hombres en todo lugar, que se arrepientan; por cuanto ha establecido un día en el cual juzgará al mundo con justicia, por aquel varón a quien designó, dando fe a todos los hombres con haberle levantado de los muertos “(Hechos 17:30-31, énfasis añadido).

En su sermón de despedida a los ancianos de Éfeso, Pablo declaró:

“… Yo no he rehuido… testificando solemnemente, tanto a Judíos y gentiles acerca del arrepentimiento para con Dios y fe en nuestro Señor Jesucristo” (Hechos 20:20 a, 21, énfasis añadido).

En su defensa ante el rey Agripa, Pablo dijo:

“Por lo tanto, oh rey Agripa, no fui desobediente a la visión celestial, sino que seguí declarando tanto a los de Damasco en primer lugar, y también en Jerusalén y luego en toda la región de Judea, e incluso a los gentiles, que se arrepintiesen y se convirtiesen a Dios, haciendo obras dignas de arrepentimiento “(Hechos 26:19-20, énfasis añadido).

El escritor del libro de Hebreos dice que “el arrepentimiento de las obras muertas” es la doctrina más fundamental de Cristo (ver Hebreos 6:1).

Esperemos que esa lista de pruebas bíblicas sea suficiente para convencer a cualquiera de que una relación con Dios comienza con el arrepentimiento. No hay perdón de los pecados sin ella.

¿Qué significa el arrepentimiento?

Si el arrepentimiento es necesario para la salvación, es de suma importancia que entendamos lo que significa arrepentirse. En realidad, una vez que entendemos que el pecado es lo que nos separa de Dios, y una vez que nos damos cuenta de que el pecado proviene del egoísmo, entonces la definición de arrepentimiento se hace evidente. Arrepentirse significa volverse de todo pecado conocido y del egoísmo. Significa empezar a obedecer a Dios. Esto significa para nosotros sacar nuestras vidas del trono y poner a Jesús en él. Significa asegurarte de que Jesús es el Señor y convertirte en su esclavo. Esto significa que debemos dejar de vivir para nosotros mismos y empezar a vivir para Dios y para los demás.

Si la razón por la que fuimos anteriormente separados de Dios fue por nuestros actos rebeldes de pecado, entonces, naturalmente, el arrepentimiento será necesario si tenemos la intención de iniciar una relación con él.

El arrepentimiento requiere algo más que un cambio de mentalidad de nuestra parte. Es necesario un cambio en nuestras acciones.

Juan el Bautista, cuyo mensaje fue el que llamó a la gente al arrepentimiento, no podría haber hecho más claro que el arrepentimiento requiere acción. Escuche lo que predicaba:

“Haced, pues, frutos dignos de arrepentimiento, y no comencéis a deciros a vosotros mismos:-Tenemos a Abraham por padre-, porque os digo que puede Dios de estas piedras dar hijos a Abraham. Y también el hacha ya está puesta a la raíz de los árboles; y todo árbol que no da buen fruto, es cortado y echado en el fuego “(Lucas 3:8-9, énfasis añadido).

El verdadero arrepentimiento traerá fruto, o acciones. Note también que Juan el Bautista declaró que las personas que no se arrepienten van al infierno. Continuemos:

Y las multitudes le estaban preguntando, diciendo: “Entonces, ¿qué debemos hacer?” Y él contestaba, y les dijo: “El hombre que tiene dos túnicas debe compartir con el que no tiene, y el que tenga comida haga lo mismo” (Lucas 3:10-11).

Recuerde que el arrepentimiento implica el alejamiento del egoísmo. Si una persona verdaderamente se arrepiente, afecta a lo que hace con sus posesiones y lo convierte en compasión por los menos afortunados. Si Jesús es verdaderamente nuestro Señor, nuestras posesiones son suyas.

Juan continuó:

Y algunos recolectores de impuestos también llegaron a ser bautizados, y le dijeron: Maestro, ¿que haremos? Él les dijo: “No exijáis más de lo que se les ha ordenado” (Lucas 3:12-13).

Si una persona se arrepiente verdaderamente, afecta con su honestidad a su empresa y a los clientes.

Juan concluyó:

Y algunos soldados le preguntaron, diciendo: “Y nosotros, ¿qué debemos hacer?” Y él les dijo: “No tomen dinero de nadie por la fuerza, ni acusen a nadie falsamente, y contentaos con vuestro salario” (Lucas 3:14).

Si una persona se arrepiente verdaderamente, deja de robar, se convierte considerando a los demás, y se aparta de la codicia.

¿Puedes ver que el arrepentimiento requiere un cambio de actitudes y acciones? ¿Y te das cuenta de que todo lo que Juan dijo a sus investigadores se puede resumir en las palabras: “Deja de ser egoísta”?

Si el verdadero arrepentimiento se lleva a cabo, ya no podremos estar motivados por la ambición egoísta, sino por el amor. La marca distintiva del cristiano es el amor supremo por Dios y el amor desinteresado por los demás.

El Pequeño Hombre Verdaderamente Arrepentido

Hay una historia en la Biblia de un hombre llamado Zaqueo que era un recaudador de impuestos. Para entender su historia, primero hay que entender que en Israel en tiempos de Jesús, las palabras recolectores de impuestos y estafador eran términos sinónimos. El gobierno romano vendió el derecho de cobrar impuestos al mejor postor, y cuanto más dinero recogía el recaudador de impuestos, más era el dinero que podía mantener para sí mismo. Siendo la naturaleza humana lo que es (egoísta), los recaudadores de impuestos normalmente defraudaban a muchas personas que pagaban impuestos.

Zaqueo era un recaudador de impuestos normal: deshonesto y rico. Vamos a leer su historia:

Y Él [Jesús] entró, iba pasando por Jericó. Y he aquí, había un hombre llamado por el nombre de Zaqueo, y él era un jefe recaudador de impuestos y era rico. Y estaba tratando de ver quién era Jesús, y no podía a causa de la multitud, porque era pequeño de estatura. Y se adelantó corriendo y se subió a un árbol sicómoro para verle, porque iba a pasar por ese camino.

Y cuando Jesús llegó a aquel lugar, mirando hacia arriba le dijo: “Zaqueo, date prisa, desciende, porque hoy tengo que alojarme en tu casa.” Y se dio prisa y bajó, y le recibió gozoso.

Ellos, al ver esto, todos murmuraban, diciendo: «Ha ido a hospedarse a casa de un hombre pecador”. [Por supuesto, ninguno de esos murmuradores nunca actuó en su propio interés] Y Zaqueo se detuvo y dijo al Señor: “He aquí, Señor, la mitad de mis bienes daré a los pobres, y si he defraudado a alguien, voy a devolver cuatro veces más”.

Y Jesús le dijo: “Hoy la salvación ha venido a esta casa, porque también él es hijo de Abraham. Porque el Hijo del Hombre ha venido a buscar y a salvar lo que se había perdido” (Lucas 19:1-10).

Sabemos que Zaqueo se arrepintió. Sus acciones lo hicieron evidente. Jesús debió haber estado convencido porque Él dijo que la salvación había llegado a la casa del recaudador de impuestos ese día, el día que se arrepintió.

Si nos arrepentimos verdaderamente, hay que dejar de tomar ventaja egoísta sobre los demás. Una cosa es hacer dinero mediante el cobro de honorarios razonables por bienes y servicios de calidad, pero otra cosa es hacer dinero despojando a la gente.

Así que si quieres conocer el primer requisito para ser salvo de la ira de Dios, es el arrepentimiento. Te debes detener inmediatamente de hacer todos y cada uno de los actos de egoísmo de los que estás consciente. Ora y pídele perdón a Dios por una vida de egoísmo. Y si las lágrimas vienen, que vengan.

El arrepentimiento no te hace digno. No ganas tu salvación, sólo la muerte sacrificial de Jesús nos salva. Más que nada, el arrepentimiento demuestra que también estás cumpliendo el segundo requisito, y que consiste en creer en el evangelio.

El arrepentimiento y la fe van mano a mano. Realmente no se puede tener uno sin el otro. Así como Jesús mismo dijo: “Arrepentíos y creed en el evangelio” (Marcos 1:15, énfasis añadido).

¿Qué es el Evangelio?

La palabra “evangelio” significa “buenas nuevas.” Eso es lo que debemos creer.

¿Cuál es la buena noticia? Que Jesucristo, el Hijo de Dios sin pecado, murió en la cruz, sufrió como pago por nuestros pecados, evitando la ira de Dios que merecemos, y ha resucitado de entre los muertos para vivir para siempre.

Si te has arrepentido y creído de verdad en las buenas noticias, eres salvo. No vas a ir al infierno. ¡Se te garantiza un lugar en el cielo, para siempre! ¡Eso sí que es algo para emocionarse! (Por cierto, los ángeles del cielo se emocionan al respecto, véase Lucas 15:1-10).

Echemos un vistazo a algunas escrituras que nos dicen que la fe en el evangelio es un requisito indispensable para la salvación. En primer lugar, vamos a leer probablemente el versículo más conocido en toda la Biblia, Juan 3:16:

“Porque tanto amó Dios al mundo, que ha dado a su Hijo unigénito, para que todo aquel que en él cree, no se pierda, mas tenga vida eterna” (énfasis añadido).

Esto, por supuesto, significa algo más que simplemente creer que Jesús era una persona histórica que caminó sobre la tierra hace 2.000 años. Creer en Él significa creer todo lo que Dios ha revelado acerca de Él. Debemos creer en lo que Él es y lo que ha realizado.

Fundamentalmente y en primer lugar, tenemos que creer que Jesús es el Hijo de Dios. Si Jesús no es el Hijo de Dios, entonces Él fue manchado por el pecado como todos los demás y, por lo tanto, no estaba calificado para ser nuestro sustituto. Un hombre condenado a muerte nunca podría ofrecer su vida para pagar la pena por otro recluso condenado a muerte, ya que debe su propia vida. Sólo Aquel que está sin pecado podría ser nuestro sustituto legítimo.

En el libro de los Hechos, Felipe el evangelista no bautizó a un eunuco etíope hasta que confesó su fe en que Jesucristo era el Hijo de Dios:

Entonces Felipe, abriendo su boca, y comenzando desde esta Escritura, le predicó Jesús. Y yendo por el camino, llegaron a cierta agua, y dijo el eunuco: “¡Mira! ¡Agua! ¿Qué impide que yo sea bautizado? “Y Felipe dijo:” Si crees de todo corazón, bien puedes. “Y él respondió y dijo:” Creo que Jesucristo es el Hijo de Dios. “Y mandó parar el carro, y descendieron ambos al agua… y le bautizó (Hechos 8:35-38, énfasis añadido).

Por supuesto, una cosa es decir que creo que Jesús es el Hijo de Dios, y otra cosa es que realmente lo creo. Muchas personas han dicho que creen que Jesús es el Hijo de Dios, pero es evidente que en realidad no lo es así porque no actúan como tal.

Si realmente creo que Jesús es el Hijo de Dios, entonces voy a estar interesado en aprender lo que Jesús ha dicho. Me daré cuenta de que Él tiene derecho a decirme cómo vivir mi vida, y voy a querer obedecerle.

Una vez que una persona realmente cree que Jesús es el Hijo de Dios, va a arrepentirse. Como ya he dicho, el arrepentimiento y la fe van mano a mano. Si realmente crees, te arrepentirás. Tus acciones demuestran tu fe.

No sólo debemos creer que Jesús es el Hijo de Dios, pero también debemos creer que Él murió por nuestros pecados. Fue su muerte lo que hace posible nuestra salvación. Como el apóstol Pablo declaró:

Ahora os hago saber, hermanos, el evangelio que os he predicado, el cual también recibisteis, en el cual también perseveráis; por el cual también sois salvos…. Porque yo os entregué en primer lugar lo que también recibí: Que Cristo murió por nuestros pecados, conforme a las Escrituras;… (1 Corintios 15:1-3, énfasis añadido).

Una vez más, si creemos que Jesús murió en nuestro lugar, naturalmente, tendremos que arrepentirnos de nuestro egoísmo. No desearemos vivir para nosotros mismos por más tiempo, vamos a querer vivir para Jesús:

Él murió por todos, para que los que viven, ya no vivan para sí, sino para aquel que murió y resucitó por ellos (2 Corintios 5:14-15, énfasis añadido).

Por último, en la escritura anterior también dice, debemos creer que Jesús resucitó de entre los muertos. La resurrección de Jesús es la prueba definitiva de que el castigo por nuestros pecados ha sido pagado en su totalidad y que la ira de Dios ha sido apartada de todos los que creen en Jesús.

Por otra parte, la resurrección de Jesús prueba que nosotros también viviremos después de que hayamos muerto. Los que verdaderamente creen en Jesús están unidos como uno solo con Él a través de la obra de Dios. Estamos en Cristo. Ahora que Jesús vive, nosotros viviremos para siempre también:

El cual fue entregado por nuestras transgresiones [pecados], y resucitado para nuestra justificación [nuestra deuda ha sido pagada en su totalidad, ahora tenemos derecho a estar de pie delante de Dios] (Romanos 4:25, énfasis añadido).

Y si Cristo no resucitó, vuestra fe es vana; aún estáis en vuestros pecados. Entonces también los que durmieron en Cristo [los cristianos que han muerto están en el infierno]…. Mas ahora Cristo ha resucitado de entre los muertos como primicias de los que durmieron (1 Corintios 15:17 -20; énfasis añadido).

¿De verdad crees que Jesús es el Hijo de Dios y que Él murió por tus pecados? ¿Crees tú que la muerte de Jesús totalmente ha evitado la ira de Dios que te merecías? ¿Tú crees que Jesús Cristo fue resucitado de entre los muertos?

¡Muy bien! ¡Tus pecados han sido perdonados, tu culpabilidad es limpiada, y no tienes que preocuparte acerca de enfrentar la ira de Dios que te mereces! ¡Y tienes un futuro maravilloso que esperar!

¿Puedes estar seguro de que irás al cielo?

Muchas personas nunca se han dado cuenta de que es posible saber a ciencia cierta, mientras que están aquí en la tierra, que van a ir al cielo cuando mueran. Cuando nos arrepentimos y creemos en el Evangelio, inmediatamente tenemos esa seguridad, como el apóstol Juan expresa:

Estas cosas os he escrito a vosotros que creéis en el nombre del Hijo de Dios, para que sepáis que tenéis vida eterna (1 Juan 5:13, énfasis añadido).

La razón por la que muchas personas no creen que sea posible tener la certeza de la vida eterna es porque piensan que sus buenas obras podrán salvarlos. Demasiada gente está esperando que ellos hayan hecho suficientes cosas buenas y no cosas muy malas, para no irse al infierno sino al cielo.

La verdad es que nadie es lo suficientemente bueno para ir al cielo, es imposible ganarse ese privilegio, como estoy seguro de que te has dado cuenta después de leer los primeros seis capítulos de este libro.

La Biblia es muy clara sobre este hecho: las buenas obras no pueden salvarnos. Sólo la fe puede garantizar la salvación. Nuestra salvación es un don gratuito de Dios a causa de su amor, gracia y misericordia. Estas son algunas de las muchas escrituras que prueban este punto:

Porque por gracia [favor inmerecido] sois salvos por medio de la fe, y esto no de vosotros, pues es don de Dios, no como resultado de [buenas] obras, para que nadie se gloríe (Efesios 2:8-9; énfasis añadido).

Él nos salvó, no por obras de las que hubiéramos hecho, sino por su misericordia… (Tito 3:5 a, énfasis añadido).

Por cuanto todos pecaron, y están destituidos de la gloria de Dios, siendo justificados [hechos justos delante de Dios] como un regalo por su gracia, mediante la redención que es en Cristo Jesús, a quien Dios exhibió públicamente como propiciación por Su sangre a través de la fe (Romanos 3:23-25, énfasis añadido).

Si fuera posible para nosotros ser salvos por nuestras propias buenas obras, entonces no había necesidad de que Jesús hubiera muerto. Como dijo el apóstol Pablo, su muerte habría sido una pérdida de tiempo:

No desecho la gracia de Dios, porque si la justicia [justificación ante Dios] llega a [mantener] la ley, entonces Cristo murió en vano (Gálatas 2:21).

¿Religioso o Justo?

Posiblemente usted ha escuchado la historia que Jesús contó acerca del fariseo y el publicano. Los fariseos en tiempos de Jesús eran súper-religiosos, y vivieron por un estricto código de leyes hechas por el hombre. El publicano, es otra palabra para el recaudador de impuestos, que espero que puedas recordar, era sinónimo de estafador en tiempos de Jesús.

La historia del fariseo y el publicano ilustra perfectamente que los que confían en sus propias buenas obras no se salvarán. Pero aquellos que reconocen su pecado y se acercan a Dios con fe, confiando en Jesús, serán salvos:

Y dijo también esta parábola a ciertas personas que confiaban en sí mismos como justos, y veían a los demás con desprecio: “Dos hombres subieron al templo a orar: uno era fariseo, y el otro, un recolector de impuestos. El fariseo, puesto en pie, oraba así para sí mismo: “Dios, te doy gracias porque no soy como los demás hombres: estafadores, injustos, adúlteros, ni aun como este recaudador de impuestos. Ayuno dos veces a la semana; Doy diezmos de todo lo que gano. “Pero el recaudador de impuestos, de pie a cierta distancia, no quería ni aún alzar los ojos al cielo, sino que se golpeaba el pecho, diciendo: ¡Dios, sé propicio a mí, pecador!”

“Os digo que éste descendió a su casa justificado [hecho justos con Dios] antes que el otro, porque todo el que se enaltece será humillado, y el que se humilla será enaltecido” (Lucas 18:9-14).

Note que el recaudador de impuestos oró: “¡Señor, ten piedad de mí, pecador!” Literalmente, la traducción al griego original dice: “¡Señor, sé propicio a mí…!” ¿Te acuerdas de lo que propiciar significa? Significa “evitar la ira” o “apartar la ira”.

La ira de Dios no puede ser retenida si Él va a permanecer perfectamente amoroso y justo. Así que la ira de Dios no se retuvo, sino que fue dirigida a Jesús, nuestro sustituto voluntario. Y así es como nos escapamos de tener lo que merecíamos. Nuestra salvación es gratuita para nosotros, pero no para Jesús, le costó sufrimiento inimaginable.

Cuando una persona intenta salvarse por sus propias buenas obras, ésta orgullosamente declara que no necesita a Jesús, porque él puede ser su propio salvador. Además, está inconscientemente expresando su opinión de que Jesús era un tonto ya que Él soportó esos sufrimientos por ninguna buena razón. Esa persona también piensa que el Creador debe haber estado confundido cuando planeó el evento culminante de toda la historia: la muerte de su Hijo Unigénito en el Calvario.

Sin exageración, la idea de que podemos salvarnos a nosotros mismos por nuestras buenas obras es la más detestable herejía que se ha inventado, y está en oposición directa a todo lo que la Biblia enseña, todo lo que representa el verdadero cristianismo, y todo lo que el sabio y amoroso Dios ha planeado para la humanidad.

Una Oración del Pecador para Salvación.

Sería mejor si oras a Dios de todo corazón, con tus propias palabras, a medida que te arrepientes y declaras tu fe en Jesús. Pero si tú estás teniendo dificultad para hablar con Dios, aquí está una oración que puedes usar, siempre y cuando ores con el corazón. Ora en voz alta:

Oh Dios, reconozco que soy un pecador culpable que merece recibir su justo castigo. Gracias por avisarme de las últimas consecuencias de mis pecados para que yo pueda evitar pasar una eternidad en el infierno. He sido egoísta, pero hoy me arrepiento, y mi cambio de acciones lo demuestran. Yo creo que Jesucristo es el Hijo de Dios, que Él murió en la cruz por mis pecados, que Él ha evitado la ira de Dios que se merece, y que resucitó de la tumba. Él es el Señor, y de ahora en adelante es mi Señor.. No confío en que ninguna de mis buenas obras me salvará, pero que mi salvación proviene exclusivamente de lo que Jesús hizo en la cruz. A partir de este día en adelante Él es mi Salvador. ¡Gracias por salvarme! En el nombre de Jesús, Amén.

Paulus mengirim surat kepada Timotius:

Awasilah dirimu sendiri dan awasilah ajaranmu. Bertekunlah dalam semuanya itu, karena dengan berbuat demikian engkau akan menyelamatkan dirimu dan semua orang yang mendengar engkau. (1 Timotius 4:16, tambahkan penekanan).

Setiap pelayan harus ingat hal ini di dalam hatinya, sambil memperhatikan, pertama-tama kepada dirinya sendiri, dan meyakini bahwa ia menjadi teladan kesucian.

Kedua, ia harus memperhatikan ajarannya dengan cermat, karena keselamatan kekal baginya dan keselamatan kekal bagi orang yang mendengarkannya tergantung pada hal yang dia ajarkan, seperti tulisan Paulus pada ayat di atas.[1]

Jika seorang pendeta memegang doktrin palsu atau menolak berkata kebenaran kepada orang-orang, maka akibatnya bisa membawa kehancuran kekal baginya dan orang-orang lain.

Tetapi, pelayan pemuridan tak punya alasan untuk mengajar doktrin palsu, karena Allah telah memberinya Roh Kudus dan FirmanNya untuk memimpinnya kepada kebenaran. Sebaliknya, pelayan yang bermotif keliru sering hanya meniru ajaran-ajaran populer dari pelayan lain, tanpa ia sendiri mempelajari Firman, dan ia cenderung melakukan kesalahan doktrin dan pengajarannya. Tindakan aman bagi pelayan dalam hal itu adalah memurnikan hatinya, sehingga ia yakin bahwa motifnya hanya untuk (1) menyenangkan Allah, dan (2) membantu orang-orang untuk siap berdiri di hadapan Yesus, bukannya menjadikan dirinya kaya, kuat atau populer. Juga, ia harus tekun belajar Firman Tuhan sehingga ia memahami secara menyeluruh dan seimbang tentang hal itu. Paulus juga bersurat kepada Timotius,

Usahakanlah supaya engkau layak di hadapan Allah sebagai seorang pekerja yang tidak usah malu, yang berterus terang memberitakan perkataan kebenaran itu. (2 Timotius 2:15).

Membaca, mempelajari dan merenungkan Firman Tuhan haruslah menjadi disiplin yang terus dilakukan oleh seorang pendeta. Roh Kudus akan menolongnya mengerti Firman Tuhan dengan lebih baik ketika ia rajin belajar, sehingga dapat dijamin ia akan “menangani firman kebenaran dengan akurat.” Satu masalah besar dalam gereja sekarang adalah kesalahan penafsiran Firman Tuhan oleh pelayan, sehingga menyesatkan orang-orang yang diajarinya. Kesalahan itu menjadi masalah serius. Yakobus ingatkan,

Saudara-saudaraku, janganlah banyak orang di antara kamu mau menjadi guru; sebab kita tahu, bahwa sebagai guru kita akan dihakimi menurut ukuran yang lebih berat. (Yakobus 3:1).

Karena itu, pelayan pemuridan harus tahu cara penafsiran Firman Tuhan dengan benar, demi memahami dan menyampaikan arti dengan akurat maksud tiap teks yang diberikan.

Menafsirkan Firman Tuhan dengan benar dilakukan dengan cara yang sama dengan menafsirkan perkataan orang lain dengan benar. Jika ingin mengerti dengan akurat maksud seorang penulis atau pembicara, kita harus terapkan aturan-aturan khusus dalam membuat tafsiran, yakni aturan-aturan sesuai akal-sehat. Dalam bab ini, kita akan perhatikan tiga aturan penting dalam menafsirkan Alkitab secara gamblang, yakni (1) Bacalah dengan pemahaman otak, (2) Bacalah berdasarkan konteks, dan (3) Bacalah dengan jujur.

Aturan #1: Bacalah dengan pemahaman otak. Tafsirkan apa yang anda baca secara apa adanya jika apa yang anda baca tidak jelas dinyatakn maksudnya agar dipahami sebagai bermakna kiasan atau simbolik.

Seperti karya-karya sastra lain, Alkitab penuh dengan gaya bahasa metafora, hiperbola dan antropomorfisme. Tiap gaya bahasa itu harus dipahami sebagaimana adanya.

Gaya bahasa metafora adalah perbandingan kemiripan-kemiripan antara dua benda yang tak sama. Alkitab mengandung banyak metafora. Satu metafora terdapat dalam perkataan Kristus selama Perjamuan Terakhir:

Dan ketika mereka sedang makan, Yesus mengambil roti, mengucap berkat, memecah-mecahkannya lalu memberikannya kepada murid-murid-Nya dan berkata: “Ambillah, makanlah, inilah tubuh-Ku.” Sesudah itu Ia mengambil cawan, mengucap syukur lalu memberikannya kepada mereka dan berkata: “Minumlah, kamu semua, dari cawan ini. Sebab inilah darah-Ku, darah perjanjian, yang ditumpahkan bagi banyak orang untuk pengampunan dosa.” (Matius 26:26-28).

Apakah Yesus bermaksud bahwa roti yang Ia berikan kepada murid-muridNya adalah tubuhNya dalam arti sebenarnya dan bahwa anggur yang mereka minum adalah darahNya dalam arti sebenarnya? Akal sehat menyatakan Tidak. Alkitab berkata bahwa Yesus memberi mereka roti dan anggur; Alkitab tidak menyatakan penggantian menjadi daging dan darah, dalam arti sebenarnya. Petrus dan Yohanes, yang hadir pada Perjamuan Terakhir itu, tak pernah menulis hal itu dalam surat-surat mereka, dan tak mungkin murid-murid makan daging dan minum darah seperti orang kanibal!

Ada orang berpendapat, “Tetapi Yesus berkata bahwa roti dan anggur adalah tubuh dan darahNya, maka saya percaya apa yang Yesus katakan!”

Yesus juga pernah berkata bahwa Ia adalah pintu (lihat Yohanes 10:9). Apakah Ia benar-benar jadi pintu yang ada engsel dan tombolnya? Yesus pernah berkata bahwa Ia adalah pokok anggur dan kitalah carang-carangnya (lihat Yohanes 15:5). Apakah Yesus benar-benar jadi pokok anggur? Apakah kita benar-benar jadi carang-carang pohon anggur? Yesus pernah berkata bahwa Ia adalah terang dunia dan roti yang turun dari sorga (lihat Yohanes 9:5; 6:41). Apakah Yesus juga sinar matahari dan roti?

Jelas, semua ungkapan di atas adalah gaya bahasa metafora, yakni perbandingan dua hal yang pada dasarnya tidak sama namun memiliki beberapa kemiripan. Dalam hal lain, Yesus bagaikan pintu dan pokok anggur. Pernyataan-pernyatan Yesus pada Perjamuan Terakhir adalah metafora juga. Anggur bagaikan darahNya (dalam beberapa hal). Roti bagaikan tubuhNya (dalam beberapa hal).

Perumpamaan oleh Kristus (Christ’s Parables)

Beberapa perumpamaan dari Kristus memakai gaya bahasa simili, yang sama dengan gaya bahasa metafora, namun simili selalu memakai kata seperti, layaknya atau demikianlah. Simili memberi pelajaran rohani juga dengan membandingkan kemiripan antara dua hal yang sebenarnya tidak sama. Itu yang penting diingat ketika kita menafsirkannya; jika tidak kita bisa keliru mencari arti dalam tiap detil pada tiap perumpamaan. Metafora dan simili selalu mencapai tempat di mana kemiripan berakhir dan ketidakmiripan dimulai. Misalnya, jika saya berkata kepada istri saya, “Matamu bagaikan kolam air”, maksud saya adalah matanya biru, dalam dan menarik. Saya tidak bermaksud, ikan dapat berenang di matanya, burung mendarat di atasnya, dan airnya membeku selama musim dingin.

Coba perhatikan tiga perumpamaan Yesus berikut, semuanya simili, yang pertama perumpamaan tentang Pukat:

“Demikian pula hal Kerajaan Sorga itu seumpama pukat yang dilabuhkan di laut, lalu mengumpulkan berbagai-bagai jenis ikan. Setelah penuh, pukat itupun diseret orang ke pantai, lalu duduklah mereka dan mengumpulkan ikan yang baik ke dalam pasu dan ikan yang tidak baik mereka buang. Demikianlah juga pada akhir zaman: Malaikat-malaikat akan datang memisahkan orang jahat dari orang benar, lalu mencampakkan orang jahat ke dalam dapur api; di sanalah akan terdapat ratapan dan kertakan gigi. (Matius 13:47-50).

Apakah kerajaan sorga dan pukat pada dasarnya sama? Sama sekali tidak! Keduanya sangat jauh berbeda, namun ada beberapa kemiripan. Ketika ikan dipilih dan dipisahkan dalam dua kategori, yang dikehendaki dan yang tak dikehendaki, ketika ditarik dari sebuah pukat, maka hal itu bagaikan dalam Kerajaan Allah. Suatu hari orang jahat dan orang benar, yang kini hidup bersama, akan dipisahkan. Tetapi, di situlah tak ada kemiripannya. Ikan berenang; manusia berjalan. Nelayan memisahkan ikan. Malaikat akan memisahkan orang-orang yang jahat dari antara orang-orang yang baik. Ikan dinilai dari sebaik apa citarasanya setelah dimasak. Manusia dinilai sesuai ketaatan atau ketidaktaatannya kepada Tuhan. Ikan yang baik dimasukkan dalam kemasan dan ikan yang tidak baik dibuang. Orang benar akan mewarisi Kerajaan Allah dan orang jahat akan dibuang ke neraka.

Perumpamaan di atas adalah contoh sempurna tentang bagaimana metafora dan simili merupakan perbandingan yang tak sempurna karena hal-hal yang dibandingkan pada dasarnya tidak mirip. Kita tak ingin mengartikan lebih jauh maksud si pembicara, dengan asumsi bahwa ketidakmiripan adalah sebenarnya kemiripan. Misalnya, kita tahu bahwa “ikan yang baik” berakhir jadi masakan, dan “ikan yang buruk” kembali masuk air untuk berenang. Yesus tak menyebutkan hal itu! Ini akan bertentangn dengan maksudNya.

Perumpamaan unik itu tidak mengajarkan (tak peduli kata orang) strategi “penginjilan pukat”, di mana kita coba menjaring tiap orang masuk ke gereja, yang baik dan yang buruk, apakah mereka mau datang atau tidak! Perumpamaan ini tidak mengajarkan bahwa pantai adalah tempat terbaik untuk bersaksi. Perumpamaan ini tidak membuktikan bahwa Pengangkatan Gereja terjadi saat berakhirnya Masa Kesukaran. Perumpamaan ini tidak mengajar bahwa keselamatan kita adalah murni pilihan berdaulat oleh Allah karena ikan pilihan dalam perumpamaan itu tak terkait dengan alasan pemilihannya. Jangan paksakan untuk mencari arti yang tak perlu ke dalam perumpamaan yang Yesus ceritakan!

Tetap Berjaga-Jaga (Remaining Ready)

Berikut ini adalah Perumpamaan Sepuluh Gadis yang Yesus ceritakan:

Pada waktu itu hal Kerajaan Sorga seumpama sepuluh gadis, yang mengambil pelitanya dan pergi menyongsong mempelai laki-laki. Lima di antaranya bodoh dan lima bijaksana. Gadis-gadis yang bodoh itu membawa pelitanya, tetapi tidak membawa minyak, sedangkan gadis-gadis yang bijaksana itu membawa pelitanya dan juga minyak dalam buli-buli mereka. Tetapi karena mempelai itu lama tidak datang-datang juga, mengantuklah mereka semua lalu tertidur. Waktu tengah malam terdengarlah suara orang berseru: Mempelai datang! Songsonglah dia!. Gadis-gadis itupun bangun semuanya lalu membereskan pelita mereka. Gadis-gadis yang bodoh berkata kepada gadis-gadis yang bijaksana: Berikanlah kami sedikit dari minyakmu itu, sebab pelita kami hampir padam. Tetapi jawab gadis-gadis yang bijaksana itu: Tidak, nanti tidak cukup untuk kami dan untuk kamu. Lebih baik kamu pergi kepada penjual minyak dan beli di situ. Akan tetapi, waktu mereka sedang pergi untuk membelinya, datanglah mempelai itu dan mereka yang telah siap sedia masuk bersama-sama dengan dia ke ruang perjamuan kawin, lalu pintu ditutup. Kemudian datang juga gadis-gadis yang lain itu dan berkata: Tuan, tuan, bukakanlah kami pintu! Tetapi ia menjawab: Aku berkata kepadamu, sesungguhnya aku tidak mengenal kamu. Karena itu, berjaga-jagalah, sebab kamu tidak tahu akan hari maupun akan saatnya. (Matius 25:1-13).

Apakah pelajaran utama dari perumpamaan di atas? Pelajarannya ada pada kalimat akhir: Berjaga-jagalah untuk kedatangan Tuhan, karena Ia mungkin saja menunda lebih lama dari yang anda harapkan. Itulah pelajarannya.

Seperti disebutkan pada bab sebelumnya, Yesus berbicara kepada murid-muridNya yang terdekat (lihat Matius 24:3; Markus 13:3), yang taat mengikutiNya saat itu. Jadi, jelaslah arti dari perumpamaan itu, yakni bisa saja Petrus, Yakobus, Yohanes dan Andreas tidak berjaga-jaga saat Yesus datang kembali. Karena itu Yesus mengingatkan mereka. Sehingga, perumpamaan itu mengajarkan bahwa mereka yang kini siap menanti kedatangan Kristus bisa saja tidak siap ketika Ia benar-benar datang kembali. Kesepuluh gadis pada awalnya berjaga-jaga, tetapi lima gadis tidak berjaga-jaga. Seandainya mempelai laki-laki kembali lebih segera, maka kesepuluh gadis mungkin saja telah memasuki pintu menuju ruang pesta perkawinan.

Tetapi, apa artinya menjadi lima gadis bodoh dan lima gadis bijak? Apakah hal itu membuktikan hanya setengah jumlah dari orang-orang yang mengaku percaya yang akan berjaga-jaga ketika Kristus kembali? Tidak.

Apakah arti minyak? Apakah minyak melambangkan Roh Kudus? Tidak. Apakah minyak mengungkapkan kepada kita bahwa hanya mereka yang telah dibaptis dengan Roh Kudus akan membuat mereka masuk ke sorga? Tidak.

Apakah kembalinya mempelai laki-laki di tengah malam mengungkapkan bahwa Yesus akan kembali di tengah malam? Tidak.

Mengapa mempelai laki-laki tidak meminta gadis-gadis bijak untuk mengenali kelima gadis bodoh yang ada di depan pintu? Jika mempelai laki-laki meminta gadis-gadis bijak untuk mengenali kelima gadis bodoh, mungkin seluruh maksud dari perumpamaan ini tak tercapai, karena gadis-gadis bodoh akhirnya dapat masuk.

Mungkin ketika gadis-gadis bodoh tak lagi menyalakan lampu dan tertidur, sehingga orang-orang percaya yang bodoh mulai berjalan dalam kegelapan rohani dan rohaninya tertidur, dan akhirnya mereka dihukum. Mungkin hal serupa terjadi saat pesta perkawinan dalam perumpamaan itu dan perkawinan Anak Domba nanti; tetapi begitulah pemahaman orang, tanpa memaksakan arti ke perumpamaan itu atau ke detil-detilnya.

Menghasilkan Buah (Bearing Fruit)

Mungkin tafsiran terjelek yang pernah saya dengar mengenai perumpamaan Kristus adalah penjelasan seorang pengkhotbah tentang Perumpamaan Gandum dan Lalang. Pertama, mari kita baca perumpamaan berikut:

Yesus membentangkan suatu perumpamaan lain lagi kepada mereka, kata-Nya: “Hal Kerajaan Sorga itu seumpama orang yang menaburkan benih yang baik di ladangnya. Tetapi pada waktu semua orang tidur, datanglah musuhnya menaburkan benih lalang di antara gandum itu, lalu pergi. Ketika gandum itu tumbuh dan mulai berbulir, nampak jugalah lalang itu. Maka datanglah hamba-hamba tuan ladang itu kepadanya dan berkata: Tuan, bukankah benih baik, yang tuan taburkan di ladang tuan? Dari manakah lalang itu? Jawab tuan itu: Seorang musuh yang melakukannya. Lalu berkatalah hamba-hamba itu kepadanya: Jadi maukah tuan supaya kami pergi mencabut lalang itu? Tetapi ia berkata: Jangan, sebab mungkin gandum itu ikut tercabut pada waktu kamu mencabut lalang itu. Biarkanlah keduanya tumbuh bersama sampai waktu menuai. Pada waktu itu aku akan berkata kepada para penuai: Kumpulkanlah dahulu lalang itu dan ikatlah berberkas-berkas untuk dibakar; kemudian kumpulkanlah gandum itu ke dalam lumbungku.” (Matius 13:24-30).

Inilah penjelasan si pengkhotbah:

Ternyata, ketika gandum dan lalang mulai berbulir, keduanya kelihatan persis sama. Tak seorangpun dapat mengenali jika keduanya gandum atau lalang. Itulah caranya dalam dunia dan di gereja. Tak seorangpun bisa mengenali siapa orang-orang Kristen sejati dan siapa orang-orang yang tidak percaya. Keduanya tak dapat dikenali dari cara hidup mereka, karena banyak orang Kristen tidak menaati Kristus lebih dari orang-orang yang tidak percaya. Hanya Allah mengetahui hati mereka, dan Ia akan memisahkan mereka pada akhirnya.

Tentunya, penjelasan tersebut bukan maksud dari Perumpamaan Gandum dan Lalang! Ternyata, hal di atas mengajarkan bahwa orang percaya memang sangat berbeda dengan orang yang tak percaya. Perhatikanlah, hamba-hamba menyadari bahwa lalang telah ditanam ketika gandum menghasilkan biji-bijinya (lihat ayat 26). Lalang tak menghasilkan buah, dan itulah cara mudah untuk mengenali lalang. Menurut saya, adalah penting Yesus memilih lalang yang tak berbuah untuk menggambarkan orang-orang jahat yang akhirnya dikumpulkan dan dilemparkan ke neraka.

Hal penting dari perumpamaan itu jelas: Orang yang benar-benar diselamatkan menghasilkan buah; orang yang belum diselamatkan tidak menghasilkan buah. Walaupun Allah tidak menghukum orang jahat namun ketika ia hidup di tengah-tengah orang yang diselamatkan, kelak nanti Ia akan memisahkannya dari orang-orang benar dan melemparnya ke neraka.

Yesus sebenarnya menjelaskan perumpamaan itu, sehingga kita tak perlu mencari artinya di luar penjelasanNya:

Maka Yesuspun meninggalkan orang banyak itu, lalu pulang. Murid-murid-Nya datang dan berkata kepada-Nya: “Jelaskanlah kepada kami perumpamaan tentang lalang di ladang itu.” Ia menjawab, kata-Nya: “Orang yang menaburkan benih baik ialah Anak Manusia; ladang ialah dunia. Benih yang baik itu anak-anak Kerajaan dan lalang anak-anak si jahat. Musuh yang menaburkan benih lalang ialah Iblis. Waktu menuai ialah akhir zaman dan para penuai itu malaikat. Maka seperti lalang itu dikumpulkan dan dibakar dalam api, demikian juga pada akhir zaman. Anak Manusia akan menyuruh malaikat-malaikat-Nya dan mereka akan mengumpulkan segala sesuatu yang menyesatkan dan semua orang yang melakukan kejahatan dari dalam Kerajaan-Nya. Semuanya akan dicampakkan ke dalam dapur api; di sanalah akan terdapat ratapan dan kertakan gigi. Pada waktu itulah orang-orang benar akan bercahaya seperti matahari dalam Kerajaan Bapa mereka. Siapa bertelinga, hendaklah ia mendengar! (Matius 13:36-43).

Gaya Bahasa Hiperbola (Hyperbole)

Gaya bahasa yang lazim ditemukan dalam Alkitab adalah hiperbola. Hiperbola adalah pengungkapan yang dilebih-lebihkan yang sengaja dibuat untuk memberi penekanan. Ketika seorang ibu berkata kepada anaknya, “Ibu panggil kamu seribu kali untuk pulang makan malam”, ini adalah kalimat bergaya bahasa hiperbola. Contoh gaya bahasa hiperbola dalam Alkitab adalah kalimat Yesus tentang pemenggalan tangan kanan:

Dan jika tanganmu yang kanan menyesatkan engkau, penggallah dan buanglah itu, karena lebih baik bagimu jika satu dari anggota tubuhmu binasa dari pada tubuhmu dengan utuh masuk neraka. (Matius 5:30).

Jika Yesus berkata dengan arti sebenarnya berarti setiap kita yang berbuat dosa dengan memakai tangan kanan harus memenggal tangan itu, maka kita semua pasti kehilangan tangan kanan! Sudah tentu, masalah dengan dosa tidak pada tangan kita. Mungkin, Yesus mengajar bahwa dosa dapat membawa kita ke neraka, dan cara menghindari dosa adalah melenyapkan cobaan dan hal-hal yang membuat kita tersandung.

Gaya Bahasa Antropomorfisme (Anthropomorphism)

Gaya bahasa ketiga dalam Alkitab adalah antropomorfism, ungkapan sifat-sifat manusia yang dikenakan kepada Allah agar kita dapat memahamiNya. Misalnya, Kejadian 11:5:

Lalu turunlah TUHAN untuk melihat kota dan menara yang didirikan oleh anak-anak manusia itu. (Kejadian 11:5).

Mungkin inilah antropomorfisme karena tak mungkin Allah yang maha-tahu benar-benar bebergian dari sorga dan turun ke Babel untuk menyelidiki orang-orang yang sedang membangun menara!

Banyak sarjana Alkitab menganggap setiap pernyataan Alkitab yang menggambarkan bagian-bagian tubuh Allah, seperti lengan, tangan, hidung, mata dan rambut, sebagai antropomorfisme. Sudah tentu, kata mereka, Allah yang maha-kuasa tidak sebenarnya memiliki anggota-anggota tubuh seperti yang dikatakan oleh manusia. Tetapi, saya tidak setuju karena beberapa alasan. Pertama, karena Alkitab jelas mengajarkan bahwa kita telah diciptakan dalam gambar dan rupa Allah:

Berfirmanlah Allah : “Baiklah Kita menjadikan manusia menurut gambar dan rupa Kita.” (Kejadian 1:26, tambahkan penekanan).

Sebagian orang berkata bahwa manusia diciptakan dalam gambar dan rupa Allah hanya dalam arti bahwa manusia memiliki kesadaran-diri, tanggung-jawab moral, kemampuan untuk menalar dan lain-lain. Tetapi, ada pernyataan yang sangat mirip dengan Kejadian 1:26, hal yang terdapat pada beberapa pasal kemudian:

Setelah Adam hidup seratus tiga puluh tahun, ia memperanakkan seorang laki-laki menurut rupa dan gambarnya, lalu memberi nama Set kepadanya. (Kejadian 5:3, tambahkan penekanan).

Jadi, penampakan fisik Set mirip dengan ayahnya. Jika itu maksud Kejadian 5:3, sudah tentu ungkapan yang persis sama berarti hal yang sama dalam Kejadian 1:26. Akal sehat dan penafsiran yang jelas berkata bahwa hal itu benar.

Juga, kita punya beberapa gambaran tentang Allah melalui para penulis Alkitab yang melihatNya. Misalnya, Musa, bersama tujuh-puluh tiga orang Israel, melihat Allah:

Dan naiklah Musa dengan Harun, Nadab dan Abihu dan tujuh puluh orang dari para tua-tua Israel. Lalu mereka melihat Allah Israel; kaki-Nya berjejak pada sesuatu yang buatannya seperti lantai dari batu nilam dan yang terangnya seperti langit yang cerah. Tetapi kepada pemuka-pemuka orang Israel itu tidaklah diulurkan-Nya tangan-Nya; mereka memandang Allah, lalu makan dan minum. (Keluaran 24:9-11).

Bila anda bertanya kepada Musa apakah Allah memiliki tangan dan kaki, apa yang mungkin dikatakannya?

[2]

Nabi Daniel juga mendapatkan visi dari Allah Bapa dan Allah Anak:

Sementara aku terus melihat, takhta-takhta diletakkan, lalu duduklah Yang Lanjut Usianya [Allah Bapa]; pakaian-Nya putih seperti salju dan rambut-Nya bersih seperti bulu domba; kursi-Nya dari nyala api dengan roda-rodanya dari api yang berkobar-kobar; suatu sungai api timbul dan mengalir dari hadapan-Nya; seribu kali beribu-ribu melayani Dia, dan selaksa kali berlaksa-laksa berdiri di hadapan-Nya. Lalu duduklah Majelis Pengadilan dan dibukalah Kitab-kitab. ….. Aku terus melihat dalam penglihatan malam itu, tampak datang dengan awan-awan dari langit seorang seperti anak manusia [ Allah Anak]; datanglah ia kepada Yang Lanjut Usianya itu, dan ia dibawa ke hadapan-Nya. Lalu diberikan kepadanya kekuasaan dan kemuliaan dan kekuasaan sebagai raja, maka orang-orang dari segala bangsa, suku bangsa dan bahasa mengabdi kepadanya. Kekuasaannya ialah kekuasaan yang kekal, yang tidak akan lenyap, dan kerajaannya ialah kerajaan yang tidak akan musnah. (Daniel 7:9-10, 13-14).

Jika ditanyakan kepada Daniel, apakah Allah memiliki rambut putih dan memiliki bentuk yang membuatNya sanggup duduk di tahta, apa yang mungkin dikatakanNya?

Dengan demikian, saya yakin bahwa Allah Bapa memiliki bentuk yang mengagumkan yang mirip dengan bentuk seorang manusia, walaupun Ia tak berasal dari daging dan darah, namun roh (lihat Yohanes 4:24).

Bagaimana dapat membedakan bagian Alkitab yang harus ditafsirkan dalam arti sebenarnya dan bagian yang harus ditafsirkan secara kiasan/simbolis? Hal itu mudah dilakukan bagi siapapun yang berpikir secara logis. Tafsirkan segala sesuatu apa adanya jika tak tidak ada alternatif lain daripada menafsirkan yang tertulis secara kiasan/simbolis. Misalnya, para nabi Perjanjian Lama dan kitab Wahyu penuh simbolisme, sebagian dijelaskan, sebagian tak dijelaskan. Tetapi simbolisme tak sulit dikenali.

Aturan #2: Bacalah berdasarkan konteks. Setiap perikop harus ditafsirkan dengan memperhatikan perikop-perikop di sekitarnya dan keseluruhan Alkitab. Konteks sejarah dan budaya harus juga diperhatikan sedapat mungkin.

Membaca Alkitab tanpa mempertimbangkan konteks langsung dan konteks Alkitabiah mungkin jadi penyebab kesalahan penafsiran.

Mungkin saja kita mau agar Alkitab berkata sesuatu yang kita inginkan dengan cara mengisolasi ayat-ayat Alkitab dari konteksnya. Misalnya, apakah anda tahu bahwa Alkitab berkata bahwa Allah tidak ada? Dalam Mazmur 14 kita baca, “Tidak ada Allah ” (Mazmur 14:1). Tetapi, jika kata-kata itu ditafsirkan dengan tepat, kita harus membacanya dalam konteksnya: “Orang bebal berkata dalam hatinya: “Tidak ada Allah.” (Mazmur 14:1, tambahkan penekanan). Kini, ayat itu muncul dengan arti yang berbeda!

Contoh lain: Saya pernah dengar ada pengkhotbah yang menyatakan agar orang-orang Kristen perlu “dibaptis dengan api.” Ia mulai berkhotbah dengan membaca kata-kata Yohanes Pembaptis dalam Matius 3:11: “Aku membaptis kamu dengan air sebagai tanda pertobatan, tetapi Ia yang datang kemudian dari padaku lebih berkuasa dari padaku dan aku tidak layak melepaskan kasut-Nya. Ia akan membaptiskan kamu dengan Roh Kudus dan dengan api.”

Berdasarkan ayat itu, ia mengembangkan khotbahnya. Saya ingat ia berkata, “Tidaklah cukup bila kalian dibaptis dengan Roh Kudus! Yesus juga ingin membaptiskan kalian dengan api, seperti yang diserukan oleh Yohanes Pembaptis!” Selanjutnya ia jelaskan bahwa saat kita telah “dibaptis dengan api”, kita mendapat semangat untuk bekerja bagi Tuhan. Akhirnya ia mengajak maju orang-orang yang ingin “dibaptiskan dengan api.”

Sayangnya, pengkhotbah itu melakukan kekeliruan klasik dengan membuat ayat Alkitab keluar dari konteksnya.

Apa maksud Yohanes Pembaptis ketika ia berkata bahwa Yesus akan membaptis dengan api? Untuk mencari jawaban, kita perlu baca dua ayat sebelum ayat itu, dan satu ayat setelah ayat itu. Kita mulai dengan dua ayat sebelumnya. Yohanes berkata:

Dan janganlah mengira, bahwa kamu dapat berkata dalam hatimu: Abraham adalah bapa kami! Karena aku berkata kepadamu: Allah dapat menjadikan anak-anak bagi Abraham dari batu-batu ini! Kapak sudah tersedia pada akar pohon dan setiap pohon yang tidak menghasilkan buah yang baik, pasti ditebang dan dibuang ke dalam api. (Matius 3:9-10, tambahkan penekanan).

Pertama, kita pelajari bahwa hari itu sebagian pengikut Yohanes adalah orang-orang Yahudi yang menganggap keselamatan mereka berdasarkan garis keturunannya. Jadi, khotbah Yohanes bersifat penginjilan.

Kita juga pelajari, Yohanes mengingatkan bahwa orang yang belum selamat beresiko akan dibuang ke dalam api. Tampaknya kita dapat berkesimpulan bahwa “api” yang disebut di ayat 10 adalah api yang sama di ayat 11.

Fakta itu menjadi lebih jelas ketika dalam ayat 12:

Alat penampi sudah ditangan-Nya. Ia akan membersihkan tempat pengirikan-Nya dan mengumpulkan gandum-Nya ke dalam lumbung, tetapi debu jerami itu akan dibakar-Nya dalam api yang tidak terpadamkan.” (Matius 3:12, tambahkan penekanan).

Pada ayat 10 dan ayat 12, api yang disebut oleh Yohanes adalah api neraka. Pada ayat 12, ia secara kiasan menyatakan bahwa Yesus akan membagi orang-orang menjadi dua kelompok, yakni kelompok gandum, yang Ia akan “kumpulkan ke dalam lumbung”, dan kelompok debu jerami, yang akan dibakarNya “dalam api yang tidak terpadamkan.”

Dengan melihat ayat-ayat sekitarnya, maksud Yohanes pada ayat 11 adalah Yesus akan membaptiskan orang-orang apakah dalam Roh Kudus jika mereka orang-orang percaya, atau dengan api jika mereka orang-orang tak percaya. Karena itu masalahnya, maka kita tak perlu berkhotbah kepada orang-orang Kristen agar mereka dibaptis dengan api!

Dengan keluar dari konteks ayat-ayat ini, kita harus juga perhatikan bagian lain dalam Perjanjian Baru. Bisakah kita memperoleh contoh dalam Kisah Para Rasul di mana orang-orang Kristen konon “dibaptis dengan api”? Tidak. Yang terdekat adalah gambaran Lukas mengenai hari Pentakosta ketika murid-murid dibaptis dengan Roh Kudus dan lidah-lidah api yang sewaktu-waktu muncul di atas kepala mereka. Tetapi Lukas tak pernah berkata bahwa inilah “baptisan dengan api.” Dan, adakah teguran atau perintah dalam suratan-suratan kepada orang-orang Kristen untuk “dibaptis dengan api”? Tidak. Karena itu, cukup kita simpulkan bahwa orang Kristen tak perlu mencari baptisan dengan api.

Injil Sesat yang Berasal Dari Alkitab (A False Gospel Derived From the Scripture)

Karena para pengkhotbah dan guru tak memperhatikan konteks, mereka sering salah menyampaikan Injil itu sendiri; mereka salah menafsirkan Alkitab. Karena itu, berkembanglah ajaran sesat mengenai kasih karunia Allah.

Misalnya, pernyataan Paulus tentang keselamatan sebagai hasil kasih karunia dan bukan hasil pekerjaan, dalam Efesus 2:8, telah disalahgunakan untuk mendukung injil sesat, karena konteks diabaikan. Paulus menuliskan:

Sebab karena kasih karunia kamu diselamatkan oleh iman; itu bukan hasil usahamu, tetapi pemberian Allah, itu bukan hasil pekerjaanmu: jangan ada orang yang memegahkan diri. (Efesus 2:8-9).

Banyak orang terfokus khusus pada pernyataan Paulus tentang keselamatan oleh kasih karunia, yakni pemberian, dan bukan hasil usaha. Berbeda dengan kesaksian ratusan ayat Alkitab, banyak orang berkata bahwa tak ada hubungan antara keselamatan dan kesucian. Maka, sebagian orang berkata bahwa pertobatan tak perlu dilakukan demi keselamatan. Ini contoh klasik bagaimana Alkitab disalahtafsirkan karena konteksnya diabaikan.

Pertama, perhatikan apa yang dikatakan dalam keseluruhannya oleh perikop yang tengah dibahas. Paulus tidak berkata bahwa kita diselamatkan oleh kasih karunia, tetapi kita diselamatkan oleh kasih karunia melalui iman. Iman adalah sebagian dari persamaan keselamatan yang setara dengan kasih karunia. Alkitab berkata bahwa iman tanpa perbuatan adalah tak berguna, mati, dan tak dapat menyelamatkan (lihat Yakobus 2:14-26). Jadi, Paulus tidak mengajarkan bahwa kesucian tidak relevan dalam keselamatan. Ia berkata bahwa hasil usaha kita bukan hal yang menyelamatkan kita; dasar keselamatan kita adalah kasih karunia Allah. Kita tak pernah diselamatkan tanpa kasih karunia Allah, tetapi jika kita merespon kasih karunia Allah dengan iman, keselamatan sebenarnya terjadi dalam kehidupan kita. Hasil keselamatan adalah ketaatan, buah dari iman yang sungguh-sungguh. Dengan memperhatikan konteks tidak lebih dari ayat berikutnya, maka hal itu sudah didukung dengan bukti. Paulus katakan:

Karena kita ini buatan Allah, diciptakan dalam Kristus Yesus untuk melakukan pekerjaan baik, yang dipersiapkan Allah sebelumnya. Ia mau, supaya kita hidup di dalam nya. (Efesus 2:10).

Alasan Roh Kudus memulihkan kita, dan kita jadi ciptaan baru dalam Kristus, adalah karena kita dapat berjalan dengan pekerjaan baik dalam ketaatan. Jadi, persamaan keselamatan oleh Paulus kelihatan seperti berikut ini:

Kasih Karunia + Iman = Keselamatan + Ketaatan

Jadi, kasih karunia ditambah iman sama dengan (atau menghasilkan) keselamatan ditambah ketaatan. Ketika kasih karunia Allah ditanggapi dengan iman, hasilnya selalu adalah keselamatan dan pekerjaan yang baik.

Namun mereka yang memelintir perkataan Paulus dari konteksnya membuat rumusan:

Kasih karunia + Iman – Ketaatan = Keselamatan

Jadi, kasih karunia ditambah iman tanpa (atau minus) ketaatan sama dengan (atau menghasilkan) keselamatan. Menurut Alkitab, rumusan ini adalah sesat.

Bila kita lebih membaca konteks perkataan Paulus, kita juga temukan bahwa situasi di Efesus sama dengan situasi di manapun Paulus berkhotbah. Yakni, orang-orang Yahudi mengajari para petobat baru yang bukan orang Yahudi di zaman Paulus sehingga mereka harus disunat dan menaati beberapa aspek seremonial Hukum Taurat Musa jika mereka ingin diselamatkan. Dalam konteks sunat dan pekerjaan seremonial, Paulus ingat ketika ia menulis tentang pekerjaan-pekerjaan yang tak menyelamatkan kita (lihat Efesus 2:11-22).

Jika kita baca lebih lanjut, dengan lebih memahami konteks surat Paulus kepada jemaat Efesus, jelas terlihat bahwa Paulus percaya kesucian adalah hal penting bagi keselamatan:

Tetapi percabulan dan rupa-rupa kecemaran atau keserakahan disebut sajapun jangan di antara kamu, sebagaimana sepatutnya bagi orang-orang kudus. Demikian juga perkataan yang kotor, yang kosong atau yang sembrono–karena hal-hal ini tidak pantas–tetapi sebaliknya ucapkanlah syukur. Karena ingatlah ini baik-baik: tidak ada orang sundal, orang cemar atau orang serakah, artinya penyembah berhala, yang mendapat bagian di dalam Kerajaan Kristus dan Allah. Janganlah kamu disesatkan orang dengan kata-kata yang hampa, karena hal-hal yang demikian mendatangkan murka Allah atas orang-orang durhaka. (Efesus 5:3-6, tambahkan penekanan).

Jika Paulus percaya bahwa kasih karunia Allah akhirnya menyelamatkan orang yang sundal, cemar atau serakah, ia takkan pernah menuliskan kata-kata ini. Pengertian yang dimaksudkan oleh Paulus dari kata-katanya dalam Efesus 2:8-9 hanya dapat dipahami dengan benar dalam konteks seluruh suratnya kepada jemaat Efesus.

Kegagalan Total Jemaat Galatia (The Galatian Fiasco)

Demikian juga, kata-kata Paulus dalam suratnya kepada jemaat di Galatia ditafsirkan keluar dari konteksnya. Hasilnya menyebabkan penyimpangan Injil, hal yang ingin dikoreksi oleh Paulus dalam suratnya kepada jemaat di Galatia.

Tema keseluruhan surat Paulus kepada jemaat di Galatia adalah “Keselamatan dengan iman, dan bukan dengan pekerjaan Hukum Taurat.” Tetapi, apakah maksud Paulus agar pembacanya berkesimpulan bahwa kesucian tak diperlukan untuk masuk dalam Kerajaan Allah? Tentu tidak.

Pertama, perlu dicatat bahwa Paulus sekali lagi menyerang orang-orang Yahudi yang datang ke Galatia dan mengajar para petobat baru bahwa mereka tak dapat selamat jika tidak disunat dan menaati Hukum Taurat Musa. Paulus berkali-kali menyebut masalah tentang sunat dalam suratnya, karena sepertinya itu jadi penekanan utama para ahli peraturan Yahudi (lihat Galatia 2:3, 7-9, 12; 5:2-3, 6, 11; 6:12-13, 15). Paulus tak peduli dengan jemaat di Galatia yang terlalu taat pada perintah-perintah Kristus; ia peduli kepada mereka yang tak lagi beriman dalam Kristus untuk keselamatan mereka, tetapi dalam sunat dan dalam tiap upaya mereka yang tidak penting dalam mematuhi Hukum Taurat Musa.

Ketika kita perhatikan keseluruhan konteks surat Paulus kepada jemaat di Galatia, ia menulis pada pasal 5:

Akan tetapi jikalau kamu memberi dirimu dipimpin oleh Roh, maka kamu tidak hidup di bawah hukum Taurat. Perbuatan daging telah nyata, yaitu: percabulan, kecemaran, hawa nafsu, penyembahan berhala, sihir, perseteruan, perselisihan, iri hati, amarah, kepentingan diri sendiri, percideraan, roh pemecah, kedengkian, kemabukan, pesta pora dan sebagainya. Terhadap semuanya itu kuperingatkan kamu–seperti yang telah kubuat dahulu–bahwa barangsiapa melakukan hal-hal yang demikian, ia tidak akan mendapat bagian dalam Kerajaan Allah. (Galatia 5:18-21, tambahkan penekanan).

Jika Paulus ingin menyampaikan kepada jemaat di Galatia bahwa mereka mungkin saja tidak suci dan tidak masuk ke sorga, maka tak mungkin ia menulis kata-kata itu. Pesannya bukanlah agar orang-orang yang tidak suci dapat masuk ke sorga, tetapi mereka tak dapat diselamatkan, yakni mereka yang tak peduli kasih karunia Allah dan pengorbanan Kristus dengan coba mendapatkan keselamatannya melalui sunat dan Hukum Taurat Musa. Bukan sunat, tetapi iman kepada Yesus, yang membawa keselamatan yang mengubah setiap orang percaya menjadi ciptaan baru yang suci:

Sebab bersunat atau tidak bersunat tidak ada artinya, tetapi menjadi ciptaan baru, itulah yang ada artinya. (Galatia 6:15).

Jadi, betapa penting kita memahami konteks ketika menafsirkan Alkitab. Cara Injil bisa disalahartikan melalui Firman Tuhan adalah pengabaian konteks. Kita bisa terheran-heran dengan hati “para pelayan” yang membuat tafsiran secara gamblang sehingga hal itu harus dilakukan tanpa tergesa-gesa.

Misalnya, saya pernah mendengar ada pengkhotbah yang berkata bahwa kita tak boleh menyebut murka Allah ketika mengabarkan Injil, karena Alkitab berkata, “kemurahan Allah ialah menuntun engkau kepada pertobatan” (Roma 2:4). Menurutnya, cara benar untuk menyampaikan Injil adalah hanya membicarakan kasih dan kebaikan Allah. Tampaknya, cara itu akan membawa orang-orang untuk bertobat.

Tetapi ketika kita baca konteks ayat yang dikutip oleh pengkhotbah itu dari Roma pasal kedua, ternyata ayat-ayat Alkitab menyebutkan hal tentang penghakiman dan kemarahan suci Allah! Konteks langsung mengungkapkan bahwa tidak mungkin arti yang Paulus maksudkan adalah perkataan si pengkhotbah tadi:

Tetapi kita tahu, bahwa hukuman Allah berlangsung secara jujur atas mereka yang berbuat demikian. Dan engkau, hai manusia, engkau yang menghakimi mereka yang berbuat demikian, sedangkan engkau sendiri melakukannya juga, adakah engkau sangka, bahwa engkau akan luput dari hukuman Allah ? Maukah engkau menganggap sepi kekayaan kemurahan-Nya, kesabaran-Nya dan kelapangan hati-Nya? Tidakkah engkau tahu, bahwa maksud kemurahan Allah ialah menuntun engkau kepada pertobatan? Tetapi oleh kekerasan hatimu yang tidak mau bertobat, engkau menimbun murka atas dirimu sendiri pada hari waktu mana murka dan hukuman Allah yang adil akan dinyatakan. Ia akan membalas setiap orang menurut perbuatannya, yaitu hidup kekal kepada mereka yang dengan tekun berbuat baik, mencari kemuliaan, kehormatan dan ketidakbinasaan, tetapi murka dan geram kepada mereka yang mencari kepentingan sendiri, yang tidak taat kepada kebenaran, melainkan taat kepada kelaliman. Penderitaan dan kesesakan akan menimpa setiap orang yang hidup yang berbuat jahat, pertama-tama orang Yahudi dan juga orang Yunani, (Roma 2:2-9, tambahkan penekanan).

Acuan Paulus kepada kebaikan Allah adalah kebaikan yang Allah tunjukkan saat Ia menunda kemarahan! Dan orang heran bagaimana pendeta dapat memperjelas pernyataan yang janggal menjadi konteks yang lebih besar dari Alkitab, yang di dalamnya ada banyak contoh dari pengkhotbah yang mengingatkan orang-orang berdosa untuk bertobat.

Konsistensi Alkitab (Scripture’s Consistency)

Karena ilham dari satu Pribadi, pesan Alkitab seluruhnya konsisten. Maka itu kita bisa meyakini konteks untuk membantu menafsirkan arti yang Allah maksudkan pada perikop tertentu. Allah tidak berkata sesuatu dalam satu ayat yang bertentangan dengan ayat lain, dan bila tampak Allah berkata sesuatu, kita terus belajar sampai penafsiran kedua ayat tadi menjadi selaras. Misalnya, dalam Khotbah di Atas Bukit, bisa saja awalnya Yesus agak membuat kontradiksi, bahkan mengoreksi, hukum moral dalam Perjanjian Lama. Misalnya:

Kamu telah mendengar firman: “Mata ganti mata dan gigi ganti gigi.” Tetapi Aku berkata kepadamu: Janganlah kamu melawan orang yang berbuat jahat kepadamu, melainkan siapapun yang menampar pipi kananmu, berilah juga kepadanya pipi kirimu. (Matius 5:38-39).

Yesus mengutip langung dari Hukum Taurat Musa, lalu membuat pernyataan yang tampak bertentangan dengan Hukum itu. Bagaimana kita menafsirkan perkataanNya? Apakah Allah telah merubah pikiranNya terhadap masalah moralitas mendasar? Apakah balas dendam adalah perilaku yang bisa diterima di masa perjanjian lama, bukan di masa perjanjian baru? Konteksnya akan mendukung.

Yesus khusus berbicara kepada murid-muridNya (lihat Matius 5:1-2), orang-orang yang sebelumnya mendapat pengetahuan Firman Tuhan dari ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi yang mengajar di sinagoga-sinagoga. Di sinagoga, murid-murid mendengarkan Hukum Taurat yang menyebutkan, “Mata ganti mata, dan gigi ganti gigi”; ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi telah membelokkan arti perintah itu dengan mengabaikan konteksnya. Allah tidak ingin perintah itu ditafsirkan sebagai syarat bagi umatNya untuk selalu melakukan pembalasan pribadi untuk hal-hal kecil. Tenyata, Ia berkata dalam Hukum Taurat Musa bahwa pembalasan adalah hak Tuhan (lihat Ulangan 32:35), dan umatNya harus berbuat baik kepada musuh mereka (lihat Keluaran 23:4-5). Namun ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi mengabaikan perintah-perintah itu dan menafsirkan sendiri tentang hukum Allah tentang “mata ganti mata”, yakni hukum yang memberi mereka hak balas dendam pribadi.

[3]

Mereka mengabaikan konteks.

Perintah Allah tentang “mata ganti mata dan gigi ganti gigi” terdapat dalam konteks perintah-perintahNya yang membuat keadilan di pengadilan Israel (lihat Keluaran 21:22-24; Ulangan 19:15-21). Membuat aturan untuk sistem pengadilan itu adalah pewahyuan tentang ketidaksetujuan Allah akan balas dendam pribadi. Hakim-hakim yang netral, yang memeriksa bukti, jauh lebih mampu mengadili dibandingkan orang-orang yang tersudut dan tertuduh. Allah berharap agar pengadilan dan para hakim bersikap netral dalam menjatuhkan hukuman sesuai kejahatan. Sehingga “mata ganti mata dan gigi ganti gigi.”

Dengan demikian, kita dapat selaraskan hal yang kontradiktif. Yesus membantu para pengikutNya, yakni orang-orang yang mendengarkan ajaran sesat sepanjang hidupnya, untuk memahami kehendak Allah bagi mereka dalam hal balas dendam pribadi, yang disebut dalam Hukum Taurat Musa, namun artinya telah dibelokkan oleh orang-orang Farisi. Yesus tidak membuat kontradiksi dengan Hukum Taurat yang diberikanNya kepada Musa. Ia hanya mengungkapkan pengertian aslinya.

Hal itu juga membuat kita memahami kehendak Yesus bagi kita terkait dengan perselisihan, yang bisa saja dibawa ke pengadilan. Allah tidak mengharapkan bangsa Israel untuk mengabaikan apapun pelanggaran yang diderita oleh sesama orang Israel, jika tidak Ia tak mungkin membuat sistem peradilan. Demikian juga, Allah tidak ingin orang-orang Kristen mengabaikan apapun pelanggaran yang diderita oleh sesama orang percaya (atau orang-orang yang tidak percaya). Perjanjian Baru mensyaratkan orang Kristen yang masih berseteru untuk tak memerlukan mediasi dari sesama orang percaya (lihat 1 Korintus 6:1-6). Dan bisa saja orang Kristen memanggil orang tak percaya ke pengadilan sekuler terkait dengan perselisihan atas kejahatan besar. Kejahatan besar termasuk memukul mata atau gigi! Kejahatan kecil adalah hal-hal yang Yesus sebutkan, seperti menampar pipi, atau tuntutan penyelesaian masalah kecil (seperti baju anda), atau dipaksa berjalan sejauh satu mil. Allah ingin umatNya untuk meniruNya dan menunjukkan kasih karunia yang luar-biasa kepada orang berdosa dan orang jahat yang tak punya akal sehat.

Dengan ungkapan di atas, ada orang percaya yang bermaksud baik yang, dengan asumsi bahwa dia taat kepada Yesus, menolak memberi tekanan hukum untuk menghadapi orang yang kedapatan mencuri dari mereka. Mereka anggap orang percaya itu sedang “memberikan pipi lain”, ketika ternyata orang percaya itu memberi kesempatan si pencuri untuk mencuri lagi, sehingga si pencuri mengetahui tak ada konsekwensi bagi kejahatan. Orang Kristen demikian tidak berjalan dalam kasih terhadap orang lain, sehingga akan membiarkan barangnya dicuri oleh pencuri yang sama! Allah ingin pencuri untuk menanggung kejahatannya melalui pengadilan dan pertobatan. Namun ketika seseorang menyerang anda dengan kejahatan kecil, seperti menampar pipi, jangan tuntut dia ke pengadilan atau berbalik menamparnya. Tunjukkan belas-kasihan dan kasih kepadanya.

Penafsiran Perjanjian Lama dengan Memperhatikan Perjanjian Baru (Interpreting the Old in Light of the New)

Tafsirkanlah ayat-ayat dalam Perjanjian Baru dengan memperhatikan Perjanjian Lama, dan juga tafsirkanlah ayat-ayat dalam Perjanjian Lama dengan memperhatikan Perjanjian Baru. Misalnya, sejumlah orang percaya yang tulus hati telah membaca peraturan tentang makanan dari Musa, dan menyimpulkan bahwa orang-orang Kristen harus membatasi makanan sesuai peraturan itu. Tetapi, jika mereka baca dua perikop dalam Perjanjian Baru, maka akan ditemukan bahwa peraturan tentang makanan dari Musa tidak berlaku bagi mereka yang dalam Perjanjian Baru:

Maka jawab-Nya [Yesus]: “Apakah kamu juga tidak dapat memahaminya? Tidak tahukah kamu bahwa segala sesuatu dari luar yang masuk ke dalam seseorang tidak dapat menajiskannya, karena bukan masuk ke dalam hati tetapi ke dalam perutnya, lalu dibuang di jamban?” Dengan demikian Ia menyatakan semua makanan halal. (Markus 7:18-19)

Tetapi Roh dengan tegas mengatakan bahwa di waktu-waktu kemudian, ada orang yang akan murtad lalu mengikuti roh-roh penyesat dan ajaran setan-setan oleh tipu daya pendusta-pendusta yang hati nuraninya memakai cap mereka. Mereka itu melarang orang kawin, melarang orang makan makanan yang diciptakan Allah supaya dengan pengucapan syukur dimakan oleh orang yang percaya dan yang telah mengenal kebenaran. Karena semua yang diciptakan Allah itu baik dan suatupun tidak ada yang haram, jika diterima dengan ucapan syukur, sebab semuanya itu dikuduskan oleh Firman Allah dan oleh doa. (1 Timotius 4:1-5).

Dalam perjanjian baru, kita tidak tunduk pada Hukum Taurat Musa, tetapi kepada Hukum Kristus (lihat 1 Korintus 9:20-21). Walaupun Yesus mendukung aspek-aspek moral Hukum Taurat Musa (sehingga memasukkan aspek-aspek itu ke dalam Hukum Kristus), baik Yesus dan para rasul tidak mengajarkan orang-orang Kristen untuk wajib menaati peraturan tentang makanan di zaman Musa.

Tetapi, jelas orang-orang Kristen mula-mula membuat orang-orang Yahudi bertobat, yang menaati aturan tentang makanan di zaman pejanjian lama oleh karena ketetapan budaya mereka (lihat Kisah Para Rasul 10:9-14). Dan ketika orang-orang bukan Yahudi mulai percaya kepada Yesus, orang-orang Kristen Yahudi mula-mula meminta mereka mengikuti secara terbatas aturan tentang makanan dari zaman Musa, murni untuk menghormati tetangga mereka orang-orang Yahudi yang mungkin saja merasa tersinggung (lihat Kisah Para Rasul 15:1-21). Dengan demikian, tak ada salahnya orang-orang Kristen yang mengikuti raturan tentang makanan di zaman Musa selama mereka tidak percaya bahwa menaati aturan itu bukanlah hal yang menyelamatkan mereka.

Sebagian orang Kristen mula-mula juga yakin bahwa memakan daging yang telah dipersembahkan kepada berhala adalah keliru. Paulus mengajarkan orang-orang percaya yang berpikir (seperti dirinya) untuk berjalan dalam kasih kepada saudara-saudara mereka yang “lemah iman” (lihat Roma 14:1), dan tak melakukan hal yang membuat mereka mengingkari kata-hatinya. Jika ada orang berpantang makanan sebagai keyakinannya di hadapan Allah (meskipun keyakinan itu tak berdasar), hormati dia atas pengabdiannya, bukan mengecamnya karena kesalah-pahamannya. Demikian juga, orang yang berpantang makanan tertentu, sebagai keyakinan pribadinya, tak akan mengecam orang yang tidak berpantang. Kedua kelompok orang itu harus berjalan bersama dalam kasih, karena sudah tentu Allah memerintahkan hal itu (lihat Roma 14:1-23).

Dalam hal apapun, karena Alkitab merupakan pewahyuan yang terus berlaku, kita harus selalu menafsirkan pewahyuan lama (Perjanjian Lama) dengan terang pewahyuan baru (Perjanjian Baru). Tak satupun pewahyuan yang Allah pernah berikan itu bertentangan; pewahyuan selalu melengkapi.

Konteks Budaya dan Sejarah (Cultural and Historical Context)

Jika mungkin, perhatikan juga konteks budaya dan sejarah dari perikop-perikop Alkitab yang kita pelajari. Dengan mengetahui aspek-aspek unik tentang budaya, geografi dan sejarah dari satu latar-belakang Alkitab, maka kita mendapat dukungan untuk memperoleh pandangan yang mungkin telah hilang dari kita. Tentu, kita perlukan buku-buku penunjang selain Alkitab. Pelajaran Alkitab yang baik dapat mendukung kita di bidang tersebut.

Beberapa contoh tentang bagaimana informasi sejarah atau budaya dapat membingungkan kita ketika membaca Alkitab:

1). Kita terkadang membaca dalam Alkitab tentang orang-orang yang menaiki atap rumah (lihat Kisah Para Rasul 10:9) atau turun melalui atap (lihat Markus 2:4). Kita jadi tahu bahwa pada masa Alkitab, atap rumah di Israel umumnya datar, dan sudah ada anak tangga di bagian luar rumah yang menuju ke atap itu. Bila kita tak tahu hal itu, maka kita terbayang ada tokoh dalam Alkitab berjalan-jalan di atap dan memegangi cerobong rumah!

2). Kita baca Markus 11:12-14 bahwa Yesus mengutuki pohon ara karena pohon itu tak berbuah, meskipun “saat itu bukan musim berbuah ara.” Kita jadi tahu bahwa pohon ara biasanya berbuah bahkan saat bukan musim berbuah ara, sehingga Yesus tetap konsisten dalam perkataanNya.

3). Kita baca dalam Lukas 7:37-48 tentang wanita yang memasuki rumah seorang Farisi di mana Yesus sedang makan. Alkitab berkata bahwa ketika wanita itu berdiri di belakang Yesus, sambil menangis, ia mulai membasahi kakiNya dengan air matanya, menyeka kakiNya dengan rambutnya, dan mencium dan mengurapi kakiNya dengan minyak wangi. Kita heran bagaimana itu dapat dilakukan ketika Yesus duduk di meja sambil makan. Apakah wanita itu merangkak di bawah meja? Bagaimana ia sanggup menembus kaki-kaki orang-orang yang sedang makan?

Jawabannya ada dalam pernyataan Lukas bahwa Yesus sedang “bersandar ke meja” (Lukas 7:37). Di masa itu, orang-orang terbiasa makan dengan bersandar pada sisi tubuh di lantai di sekeliling meja rendah, menyandarkan diri pada satu lengan dan menyuap mulut dengan lengan dan tangan lain. Dalam posisi tubuh itu, Yesus dimuliakan oleh wanita itu.

Hal itu juga membuat kita mengerti bagaimana Yohanes dapat bersandar ke dada Yesus pada saat Perjamuan Tuhan untuk bertanya kepadaNya. Yohanes berbaring pada satu sisi dengan membelakangi Yesus, dan ia bersandar ke dada Yesus untuk bertanya secara tak langsung (lihat Yohanes 13:23-25). Lukisan terkenal dari DaVinci tentang Perjamuan Terakhir, yang menunjukkan Yesus duduk di meja dengan enam murid di sisi kiri dan enam murid di sisi kanan; sang pelukis lalai membuat lukisan itu tanpa mendasarkan pada Alkitab. Da Vinci perlu tahu konteks sejarah!

Pertanyaan Umum tentang Pakaian (A Common Question tentang Clothes)

Saya sering mendapat pertanyaan dari pendeta-pendeta di seluruh dunia, yakni: “Apakah bisa diterima bila wanita Kristen memakai celana panjang, bila dilihat bahwa Alkitab melarang wanita memakai pakaian pria?”

Pertanyaan yang baik untuk dijawab dengan menerapkan aturan penafsiran yang jelas dan melalui konteks budaya.

Pertama, kita periksa larangan dalam Alkitab bagi wanita yang memakai pakaian pria (dan sebaliknya):

“Seorang perempuan janganlah memakai pakaian laki-laki dan seorang laki-laki janganlah mengenakan pakaian perempuan, sebab setiap orang yang melakukan hal ini adalah kekejian bagi TUHAN, Allahmu. (Ulangan 22:5).

Kita harus bertanya, “Apa maksud Allah memberikan perintah ini? ”Apa maksudNya membuat wanita tidak boleh memakai celana panjang?

Tidak, bukan itulah maksudNya, karena tak ada pria di Israel memakai celana panjang ketika Allah dulunya mengatakan hal tersebut. Celana panjang tidak dianggap sebagai pakaian pria atau pakaian siapapun. Kenyataannya, pakaian pria pada masa Alkitab tampak lebih mirip pakaian wanita sekarang ini! Itulah sedikit informasi sejarah dan budaya yang mendukung kita dalam menafsirkan dengan benar apa yang hendak Allah katakan.

Jadi apa yang dulu menjadi maksud Allah?

Kita baca bahwa siapapun yang memakai pakaian yang dipakai oleh lawan jenisnya merupakan kekejian bagi Tuhan. Tampaknya hal itu sangat serius. Jika seseorang memakai selendang wanita dan menaruhnya di kepalanya selama tiga detik, apakah tindakan itu menjadi kekejian bagi Tuhan? Iini tampak meragukan.

Agaknya, Tuhan menentang orang yang sengaja berpakaian sehingga ia tampak sama dengan lawan jenisnya. Mengapa ada orang mau melakukan hal itu? Hanya karena ia ingin menggoda lawan jenisnya, yakni penyimpangan seks yang disebut transvestitisme. Saya kira, kita bisa paham bagaimana hal itu dianggap kekejian bagi Tuhan.

Jadi, tak bisa langsung disimpulkan bahwa memakai celana panjang bagi wanita adalah keliru, sesuai Ulangan 22:5, jika ia tidak melakukan hal itu sebagai penyimpangan seksual. Selama ia masih kelihatan sebagai wanita, ia tak berdosa dengan memakai celana panjang.

Sudah tentu, Alkitab mengajarkan agar wanita berpakaian sopan (lihat 1 Timotius 2:9), dan ia tidak layak memakai celana panjang ketat dan memunculkan lekuk tubuh (seperti juga baju atas dan rok ketat) karena pakaian demikian dapat merangsang pria. Banyak pakaian yang dipakai oleh wanita di negara-negara Barat sangat tak layak dan menjadi pakaian yang dipakai oleh wanita tuna susila di negara-negara berkembang. Wanita Kristen tak boleh memakai pakaian di depan umum dengan maksud untuk tampil “seksi.”

Beberapa Pemikiran Lain (A Few Other Thoughts)

Menariknya, saya tak pernah mendapat pertanyaan dari pendeta-pendeta di China tentang wanita yang memakai celana panjang. Mungkin karena sebagian besar wanita di China sudah lama memakai celana panjang. Saya ditanyai mengenai wanita dan celana panjang oleh para pendeta yang melayani di negara-negara di mana kebanyakan orang tidak memakai celana panjang. Ini menunjukkan prasangka budaya yang sifatnya pribadi.

Juga ada hal menarik. Saya tak pernah mendapat pertanyaan serupa oleh pelayan wanita di Myanmar, tempat di mana pria memakai rok tradisional, yang disebut longgi. Lagi-lagi, pakaian wanita dan pakaian pria bervariasi dari satu budaya ke budaya lain, sehingga kita harus hati-hati agar tidak memaksakan pemahaman budaya kita pada Alkitab.

Saya heran mengapa begitu banyak pria, yang berharap wanita untuk tidak memakai celana panjang berdasarkan Ulangan 22:5, merasa tidak wajib menerapkan Imamat 19:27 bagi diri mereka. Mereka berkata,

Janganlah kamu mencukur tepi rambut kepalamu berkeliling dan janganlah engkau merusakkan tepi janggutmu. (Imamat 19:27).

Dengan mengabaikan Imamat 19:27, bagaimana bisa pria mencukur janggut pemberian Tuhan, sebagai ciri perbedaan pria dari wanita, lalu pria menuduh wanita yang bercelana panjang sebagai mencoba tampil seperti pria? Pendapat itu tampak agak munafik!

Di lain pihak, informasi sejarah membuat kita lebih mengerti maksud Tuhan dalam Imamat 19:27. Mencukur tepi rambut kepala berkeliling adalah bagian dari ritual agama penyembah berhala. Allah tak ingin umatNya tampak seperti menyembah patung berhala.

Siapa yang Berbicara (Who is Speaking?)

Kita harus selalu paham siapa yang berbicara dalam satu perikop tertentu, karena informasi kontekstual akan membantu kita dengan benar dalam menafsirkan perikop itu. Walaupun segala sesuatu dalam Alkitab diilhamkan untuk ada dalam Alkitab, bukan segala sesuatu dalam Alkitab adalah Firman Tuhan yang diilhami. Apa maksudnya?

Banyak perikop Alkitab mencatat perkataan orang yang tidak diilhami. Karena itu, kita tak boleh beranggapan bahwa segala sesuatu yang diucapkan oleh orang-orang dalam Alkitab diilhami oleh Allah.

Misalnya, beberapa kesalahan pengutipan kata-kata Ayub dan teman-temannya seolah-olah kata-kata tersebut diilhami Allah. Ada dua alasan mengapa ini keliru. Pertama, dalam tigapuluh-empat pasal, Ayub dan teman-temannya berdebat. Mereka tak mencapai kesepakatan. Jelaslah, bukan segala sesuatu yang mereka katakan merupakan Firman Tuhan yang diilhamkan karena Allah Sendiri tidak membuat pertentangan.

Kedua, pada penutup kitab Ayub, Allah Sendiri berbicara, dan Ia menghardik Ayub dan teman-temannya karena mengatakan hal-hal yang tidak benar (lihat Ayub 38-42).

Kita harus melakukan langkah pencegahan yang sama ketika membaca Perjanjian Baru. Dalam beberapa hal, Paulus tegas menyatakan bahwa bagian-bagian tertentu dari tulisannya hanyalah pendapatnya sendiri (lihat 1 Korintus 7:12, 25-26, 40).

Siapa yang Dituju? (Who is Being Addressed?)

Kita bertanya siapa yang berbicara dalam satu perikop Alkitab, dan juga catat siapa yang dituju. Bila kita tak melakukannya, bisa saja kita tafsirkan bahwa sesuatu tak berlaku bagi kita, yang ternyata berlaku bagi kita. Atau, kita tafsirkan sesuatu yang berlaku bagi kita yang sebenarnya tak berlaku bagi kita.

Misalnya, ada orang menuntut janji yang terdapat dalam Mazmur 37, dengan meyakini bahwa ayat itu berlaku padanya:

Ia akan memberikan kepadamu apa yang diinginkan hatimu. (Mazmur 37:4).

Tetapi, apakah janji itu berlaku bagi setiap orang yang membaca atau mengetahui ayat itu? Tidak, jika kita baca konteksnya, ternyata ayat itu hanya berlaku bagi orang-orang tertentu yang memenuhi lima syarat:

Percayalah kepada TUHAN dan lakukanlah yang baik, diamlah di negeri dan berlakulah setia, dan bergembiralah karena TUHAN; maka Ia akan memberikan kepadamu apa yang diinginkan hatimu. (Mazmur 37:3-4).

Jadi, betapa penting sekali kita mengetahui kepada siapa sesuatu ditujukan.

Contoh lain adalah:

Berkatalah Petrus kepada Yesus: “Kami ini telah meninggalkan segala sesuatu dan mengikut Engkau!” Jawab Yesus: “Aku berkata kepadamu, sesungguhnya setiap orang yang karena Aku dan karena Injil meninggalkan rumahnya, saudaranya laki-laki atau saudaranya perempuan, ibunya atau bapanya, anak-anaknya atau ladangnya, orang itu sekarang pada masa ini juga akan menerima kembali seratus kali lipat: rumah, saudara laki-laki, saudara perempuan, ibu, anak dan ladang, sekalipun disertai berbagai penganiayaan, dan pada zaman yang akan datang ia akan menerima hidup yang kekal.” (Markus 10:28-30).

Ungkapan “menerima kembali seratus kali lipat” sangat populer di beberapa kalangan ketika seseorang memberi uang untuk membantu seorang penginjil. Tetapi, apakah janji itu berlaku bagi orang-orang tersebut? Tidak, hal itu ditujukan kepada orang-orang yang sebenarnya meninggalkan keluarga, ladang pertanian, atau rumah untuk mengabarkan Injil, seperti yang dilakukan oleh Petrus, yang bertanya kepada Yesus apa kira-kira upah yang didapatkan olehnya dan murid-murid lainnya.

Hal yang menarik, tampaknya orang yang selalu berkhotbah tentang pengembalian seratus kali lipat tampaknya terokusk pada rumah dan ladang, dan bukan pada anak-anak dan penganiayaan yang juga dijanjikan kepada mereka! Sudah tentu, Yesus tidak menjanjikan bahwa barangsiapa yang meninggalkan rumahnya akan mendapat ganti seratus rumah. Ia berjanji, bila mereka meninggalkan keluarga dan rumahnya, para anggota keluarga rohani yang baru akan membuka rumah mereka sebagai tempat tinggal. Murid-murid sejati tak peduli dengan kepemilikan karena mereka sendiri tak memiliki apapun —mereka hanyalah pengelola milik Allah.

Teladan Akhir (A Final Example)

Ketika orang-orang membaca “Khotbah Yesus di Atas Bukit Zaitun” dalam Matius 24-25, sebagian mereka keliru menganggap bahwa Ia berbicara kepada orang yang belum selamat, sehingga mereka keliru menyimpulkan bahwa apa yang dikatakanNya tak berlaku bagi mereka. Mereka membaca Perumpamaan Hamba yang Tidak Setia dan Perumpamaan Sepuluh Gadis, seolah-olah kedua perumpamaan itu ditujukan bagi orang-orang tidak percaya. Tetapi, seperti sudah dikatakan, kedua perumpamaan itu ditujukan kepada murid-murid terdekat Yesus (lihat Matius 24:3;Mark 13:3). Karena itu, jika Petrus, Yakobus, Yohanes dan Andreas perlu diberi peringatan akan kemungkinan mereka tidak siap ketika Yesus kembali, demikian juga kita diberi peringatan. Peringatan Yesus dalam “Khotbah Yesus di Atas Bukit Zaitun” juga berlaku bagi setiap orang percaya, bahkan mereka yang tidak berpikir demikian oleh karena mereka tidak mencatat siapa yang dituju oleh Yesus.

Aturan #3 Bacalah dengan Jujur. Jangan paksakan teologi anda dalam suatu teks. Jika anda baca hal yang bertentangan dengan keyakinan anda, jangan coba ubah Alkitab, tetapi ubah keyakinan anda.

Kita sering melakukan pendekatan ke Alkitab dengan kecenderungan yang sudah ada di pikiran kita sebelumnya. Karena itu, seringkali kita sangat sulit membaca Alkitab dengan jujur. Kita tinggalkan cara pemaksaan keyakinan kita kepada Alkitab, bukannya membiarkan Alkitab membentuk teologi kita. Kita kadang memburu ayat-ayat Alkitab yang mendukung doktrin-doktrin kita, dan tak peduli ayat-ayat yang menentang keyakinan kita. Ini disebut sebagai “pembuktian lewat teks”.

Baru-baru ini, saya temukan contoh pemaksaan teologi ke dalam sebuah teks. Ada seorang guru membaca Matius 11:28-29, kutipan yang sangat terkenal dari Yesus:

Marilah kepada-Ku, semua yang letih lesu dan berbeban berat, Aku akan memberi kelegaan kepadamu. Pikullah kuk yang Kupasang dan belajarlah pada-Ku, karena Aku lemah lembut dan rendah hati dan jiwamu akan mendapat ketenangan. (Matius 11:28-29)

Lalu, guru itu menjelaskan bahwa Yesus menawarkan dua kelegaan berbeda. Pertama (tampaknya), kelegaan keselamatan dalam Matius 11:28, dan kedua, kelegaan pemuridan dalam Matius 11:29. Kelegaan pertama diperoleh bila kita datang pada Yesus; kelegaan kedua diperoleh bila kita berserah padaNya sebagai Tuhan, atau memikul kukNya.

Namun, apakah pengertian itu yang Yesus maksudkan? Bukan, itu hanya pemaksaan arti ke dalam teks yang tidak dinyatakan secara gamblang atau secara tersirat. Yesus tidak berkata bahwa Ia menawarakan dua kelegaan. Ia menawarkan kelegaan kepada mereka yang letih-lesu dan berbeban-berat, dan cara mendapatkan kelegaan satu-satunya adalah memikul kuk Yesus, yakni berserah kepadaNya. Jelas, arti itulah yang Yesus maksudkan.

Mengapa guru itu menafsirkan demikian? Karena pengertian yang jelas dari perikop itu tak sesuai dengan keyakinannya bahwa ada dua jenis orang Kristen yang pasti ke sorga — orang percaya dan murid. Sehingga ia tidak menafsirkan perikop ini dengan jujur.

Tentunya, seperti kita lihat bagian-bagian lain dari ayat-ayat Alkitab dalam buku ini saat kita perhatikan teologi tersebut, bahwa penafsiran guru itu tak sesuai dengan konteks kelegaan yang Yesus ajarkan. Dalam Perjanjian Baru, tidak ada ayat yang mengajarkan tentang dua jenis orang Kristen yang pasti ke sorga, yakni orang percaya dan murid. Setiap orang percaya sejati adalah murid. Orang yang bukan murid bukan orang percaya. Pemuridan adalah buah dari iman yang sungguh-sungguh.

Usahakanlah baca Alkitab dengan jujur, dengan hati yang murni. Bila kita mau lakukan demikian, hasilnya nanti berupa kesungguhan hati dan ketaatan yang lebih kepada Kristus.

[1] Jelas, Paulus tidak percaya kepada keselamatan kekal yang tanpa syarat, jika tidak ia mungkin telah mengatakan kepada Timotius, orang yang diselamatkan, bahwa ia perlu melakukan sesuatu, agar keselamatannya.terjamin.

[2] Musa juga pernah melihat punggung Allah ketika Ia “berjalan berdampingan.” Allah memegang tanganNya sehingga menghalangi Musa agar tidak dapat melihat wajahNya; lihat Keluaran 33:18-23.

[3] Harus dicatat juga bahwa Yesus berkata sebelumnya dalam khotbahNya bahwa jika kebenaran dari pendengarNya tidak mengungguli kebenaran ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, maka mereka tidak akan masuk sorga (lihat Matius 5:20). Yesus kemudian melanjutkan dengan mengungkapkan beberapa cara tertentu di mana ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi tak memilikinya.

¿Cuántos pastores lo considerarían como un halago si alguien les llamara “predicador de la santidad”? ¿Cuántos cristianos profesantes usarían tal término en una manera que no sea despectivo? ¿Por qué es la santidad un tema tan negativo en las mentes de tantos que afirman creer en un libro que contiene las palabras santo o santidad más de seiscientas veces, lo que les promete un futuro en una ciudad santa donde reside el “Santo”, cuyo nombre es santo, que les da su Santo Espíritu, y cuyo santo trono está rodeado de cuatro seres vivientes quienes día y noche no cesan de decir, “Santo, santo, santo, es el Señor Dios Todopoderoso”? (Ver Ap. 21:2; Is. 40:25; Lv. 22:32; Ts. 4:8; Sal. 47:8; Ap. 4:8, énfasis del autor).

Si la primera porción del Sermón del Monte nos ha enseñado algo, nos ha enseñado que Jesús era un predicador de la santidad. Ese era su tema—santidad y cómo se relaciona con salvación.

El Sermón del Monte está registrado en el evangelio de Mateo, capítulos 5, 6 y 7. Hasta ahora hemos considerado sólo el capítulo cinco. Ahí, en las Bienaventuranzas, aprendemos las características de los que van camino al cielo. También descubrimos que Jesús no vino a abolir la ley, y que guardar los mandamientos es tan importante como siempre lo ha sido. Aprendimos que no entraremos al reino de los cielos a menos que nuestra justicia exceda a la de los escribas y fariseos, quienes guardaban la letra pero no el espíritu de la ley.

La segunda parte del Sermón del Monte, en Mateo 6 y primera mitad del capítulo 7, consiste en más mandamientos que Cristo dio a sus seguidores. ¿El guardar esos mandamientos tiene algo que ver con la salvación? Sí, por supuesto. La última mitad completa del capítulo 7 hace que ese punto sea muy claro, como ya lo veremos.

Continuemos leyendo lo que Jesús mandó a sus verdaderos seguidores, aquellos que creían que él era el Hijo de Dios, el Mesías. Podemos, y debemos, hacer la pregunta reveladora por excelencia: ¿Si la audiencia de Jesús no creía en él, porqué le obedecerían? ¿Por qué siquiera le escucharían hacer demandas que afectarían todas las áreas de sus vidas? La respuesta es clara: Porque ellos creían, querían obedecer. Mostrarían su fe por sus obras.

El capítulo seis inicia

Observe en esta primera sección que Jesús asume que sus seguidores practicarán la justicia. No desea que sean como los fariseos quienes eran solamente santos en apariencia y motivados únicamente para complacer a la gente. Jesús advirtió a sus seguidores que su inspiración para la santidad debería ser para complacer a Dios más bien que para impresionar a otros:

Guardaos de hacer vuestra justicia delante de los hombres, para ser vistos de ellos, de otra manera no tendréis recompensa de vuestro Padre que está en los cielos. Cuando, pues, des limosna, no hagas tocar trompeta delante de ti, como hacen los hipócritas en las sinagogas y en las calles, para ser alabados por los hombres; de cierto os digo que ya tienen su recompensa. Más cuando tú des limosna, no sepa tu izquierda lo que hace tu derecha, para que sea tu limosna en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará en público (Mt. 6:1-4, énfasis del autor).

Jesús esperaba que sus seguidores dieran limosnas a los pobres (como lo aprendimos en el capítulo 3 de este libro). La ley lo ordenaba (ver Ex. 32:11; Lv. 19:10; 23:22; 25:35; Dt. 15:7-11), y los escribas y fariseos lo hacían al toque de trompetas, aparentemente para llamar a los pobres a sus distribuciones públicas. Sin embargo, ¿cuántos cristianos profesantes (e iglesias con cristianos profesantes) no dan nada a los pobres? Ni siquiera han llegado al punto de examinar sus motivaciones para dar limosna. Si el egoísmo motivaba a los escribas y fariseos a hacerle propaganda a sus limosnas, ¿qué motiva a los cristianos profesantes a ignorar la crisis de los pobres? ¿Sobrepasa nuestra justicia a la de los escribas y fariseos?

Como lo explica Pablo en 1 Corintios 3:10-15, podemos hacer buenas obras que no recibirán recompensa si nuestros motivos no son puros. Los verdaderos seguidores de Cristo deberían tener motivos puros en cada uno de sus hechos, pero no siempre es así. Pablo escribió que es posible aun predicar el evangelio con motivos impuros (ver Fil. 1:15-17). La mejor manera de saber que nuestro dar está correctamente motivado es dar tan secretamente como podamos.

Jesús también esperaba que sus seguidores oraran y ayunaran. Él no dijo, “si oras”, sino “cuando ores”. El peligro era que ellos podrían permitir que sus motivos se contaminaran, como sucedía con la gente no regenerada que oraba y ayunaba. Si eso sucedía, perdían la recompensa que hubieran recibido si sus motivos hubieran sido puros. Entonces Él les amonesta:

Y cuando ores, no seas como los hipócritas; porque ellos aman el orar en pie en las sinagogas y en las esquinas de las calles, para ser vistos de los hombres; de cierto os digo que ya tienen su recompensa. Mas tú, cuando ores, entra en tu aposento, y cerrada la puerta, ora a tu Padre que está en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará en público. Y orando no uséis vanas repeticiones, como los gentiles, que piensan que por su palabrería serán oídos. No os hagáis, pues, semejantes a ellos; porque vuestro Padre sabe de qué cosas tenéis necesidad, antes que vosotros le pidáis…

Cuando ayunéis, no seáis austeros, como los hipócritas; porque ellos demudan sus rostros para mostrar a los hombres que ayunan; de cierto os digo que ya tienen su recompensa. Pero tú, cuando ayunes, unge tu cabeza y lava tu rostro, para no mostrar a los hombres que ayunas, sino a tu Padre que está en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará en público. (Mt. 6:5-8, 16-18).

De nuevo, ¿cuántos cristianos profesantes rara vez toman tiempo para orar y nunca han ayunado? ¿Cómo es que su justicia se compara con la de los escribas y fariseos, que practicaban ambas cosas (aunque por la razón equivocada)?

Oración santa

Jesús también dijo a sus discípulos cómo debían orar. Su oración modelo es una revelación de sus expectativas con respecto a su devoción, obediencia y prioridades:[1]

Vosotros, pues, oraréis así: Padre nuestro que estás en los cielos, santificado sea tu nombre. Venga tu reino. Hágase tu voluntad, como en el cielo, así también en la tierra. El pan nuestro de cada día dánoslo hoy (Mt. 6:9-11).

La máxima preocupación de un discípulo genuino debería ser que el nombre de Dios sea santificado. Esto es, que el nombre de Dios sea respetado, reverenciado, y tratado como santo.

Indudablemente, aquellos que oran para que el nombre de Dios sea santificado deben ser santos y así santificar el nombre de Dios ellos mismos. Sería un tanto hipócrita si no fuera así. Nuestra oración entonces, refleja el deseo de que otros se sometan a Dios como nosotros lo hemos hecho. Y como preguntara en un capítulo previo, ¿hasta qué grado una persona refleja su anhelo para que el nombre de Dios sea reverenciado cuando él mismo se entretiene viendo actores que continuamente blasfeman el nombre de Dios y de su Hijo? De acuerdo a mis observaciones, esto es algo que muchos cristianos profesantes hacen con regularidad, por lo menos en los Estados Unidos. ¿Se ofendería usted con una película en donde los actores usaran su nombre como una blasfemia?

La segunda petición de la oración es similar: “Venga tu reino”. La idea de un reino implica la idea de un rey que gobierna su reino. El discípulo cristiano anhela ver a su Rey, el que gobierna su vida, y gobierna sobre toda la tierra. ¡Oh, que todos doblaran su rodilla ante el Rey Jesús en fe obediente!

La tercera petición hace eco de las dos primeras: “Hágase tu voluntad, como el cielo, así también en la tierra”. De nuevo, ¿cómo podremos hacer tal oración sin estar sometidos a la voluntad de Dios en nuestras vidas? El legítimo discípulo desea que la voluntad de Dios se haga en la tierra como se hace en el cielo—en forma perfecta y completa.

Que el nombre de Dios sea santificado, que su voluntad sea hecha, y que su reino venga, debería ser más importante para nosotros que el alimento que nos sostiene, nuestro “pan de cada día”. Esta cuarta petición está en ese lugar por una razón. Aun en sí misma, la oración refleja un orden correcto de nuestras prioridades, y no se encuentra en ella ni una señal de codicia. Este discípulo que ora sirve a Dios y no a las riquezas.

La oración modelo continúa

Hasta ahora vemos que el tema de la santidad emerge de toda súplica del Padre Nuestro. Y continúa fluyendo de sus últimas líneas:

Y perdónanos nuestras deudas, como también nosotros perdonamos a nuestros deudores. Y no nos metas en tentación, mas líbranos del mal; porque tuyo es el reino, el poder, y la gloria, por todos los siglos. Amén. Porque si perdonáis a los hombres sus ofensas, os perdonará también a vosotros vuestro Padre Celestial; mas si no perdonáis a los hombres sus ofensas, tampoco vuestro Padre os perdonará vuestras ofensas (Mt. 6:12-15).

El discípulo auténtico de Jesús desea ser santo, así que cuando peca, le molesta demasiado.[2] Se da cuenta que su desobediencia ofende a Dios, y se avergüenza. Desea que la mancha de pecado sea removida, y con agradecimiento, su Padre Celestial está deseoso de perdonarle. Pero él debe pedir perdón, que es la quinta petición encontrada en el Padre Nuestro.

No obstante, nuestro perdón está condicionado al hecho de que debemos perdonar a aquellos que nos ofenden. Ya que hemos sido perdonados de tantos pecados, tenemos la obligación de perdonar a cualquiera que nos pide perdón, y a amar a aquellos que ni siquiera nos lo piden. Si nos negamos a perdonar, Dios no nos perdonará a nosotros.

La sexta y última petición está también relacionada con santidad: “Y no nos metas en tentación, mas líbranos del mal [o del ‘maligno’]”. Tanto anhela el discípulo genuino la santidad que le pide a Dios no permitir que sea llevado a una situación en donde pueda ser tentado, y mucho menos sucumbir a la tentación. Más aún, pide a Dios que le rescate de cualquier maldad que le quiera atrapar. Esta petición final de la oración modelo de Jesús no es sino un grito de ayuda a Dios para poder ser santo.

¿Por qué decimos que estas seis peticiones son adecuadas? La última línea nos dice: Dios es un gran rey que gobierna en su reino en el cual nosotros somos sus siervos. Él es todopoderoso, y nadie debería resistirse a su voluntad. Toda la gloria será suya por siempre: “porque tuyo es el reino, el poder, y la gloria, por todos los siglos. Amén”. (Mt. 6:13). Él merece ser obedecido.

¿Cuál es el tema que predomina en el Padre Nuestro? La santidad. Los discípulos de Cristo desean que el nombre de Dios sea santificado, que su reino sea establecido sobre la tierra, y que su voluntad se cumpla en todo lugar. Esto es más importante para ellos que su pan diario. Como personas que han sido perdonadas, extienden ese perdón a otros. Desean ser perfectamente santos hasta el grado de desear evitar la tentación, ya que la tentación aumenta sus oportunidades para pecar.

El discípulo y sus posesiones materiales

El siguiente tema en el Sermón del Monte es talvez el más perturbador para los cristianos profesantes cuya motivación primaria en la vida es la acumulación de cosas:

No os hagáis tesoros en la tierra, donde la polilla y el orín corrompen, y donde ladrones minan y hurtan; sino haceos tesoros en el cielo, donde ni la polilla ni el orín corrompen, y donde ladrones no minan ni hurtan. Porque donde esté vuestro tesoro, allí estará también vuestro corazón. La lámpara del cuerpo es el ojo; así que, si tu ojo es bueno, todo tu cuerpo estará lleno de luz; pero si tu ojo es maligno, todo tu cuerpo estará en tinieblas. Así que si la luz que en ti hay es tinieblas, ¿cuántas no serán las mismas tinieblas? Ninguno puede servir a dos señores; porque o aborrecerá al uno y amará al otro, o estimará al uno y menospreciará al otro. No podéis servir a Dios y a las riquezas (Mt. 6:19-24).

Jesús ordenó que no acumulemos tesoros para nosotros en la tierra. ¿Qué es lo que constituye un “tesoro”? Los verdaderos tesoros usualmente son guardados en cofres de tesoros, que se mantienen en cierto lugar, a los que nunca se les da ningún uso práctico. Jesús los definió como cosas que atraen a las polillas, al orín y a los ladrones. En otras palabras, “no son esenciales”. Las polillas se comen lo que guardamos en nuestros áticos y en las esquinas oscuras de nuestros armarios, no son cosas que usemos con frecuencia. El orín corroe los juguetes y herramientas que nunca usamos, apuñadas en las esquinas de los sótanos, garajes y muebles de almacenamiento. Los ladrones entran y se roban cosas que la gente no necesita: arte, joyas, aparatos caros, y cualquier cosa que puedan empeñar. Normalmente no se llevan las camas, las cocinas o el alimento (por lo menos los ladrones de las naciones ricas no lo hacen).

El punto primordial es que nosotros le pertenecemos a Dios y las cosas que son “nuestras” también le pertenecen a Él. Somos administradores del dinero de Dios, así que toda decisión para gastar nuestro dinero es una decisión espiritual. Lo que hagamos con nuestro dinero revela quién nos controla. Cuando acumulamos “tesoros”, acumulando dinero y comprando cosas que no son esenciales, revelamos que Jesús no nos está controlando, porque si fuera así, haríamos cosas más productivas con el dinero que Él nos ha confiado.

¿Qué podríamos hacer con el dinero? Jesús nos ordena que acumulemos tesoros en el cielo. ¿Cómo podemos hacer eso? Él nos dice en el evangelio de Lucas: “Vended lo que poseéis, y dad limosna; haceos bolsas que no se envejezcan, tesoro en los cielos que no se agote, donde ladrón no llega ni polilla destruye” (Lc. 12:33). Haciendo obras de caridad, acumulamos tesoros en los cielos. Jesús nos dice que tomemos aquello que se puede depreciar hasta convertirse en inservible, e invertirlo en algo que no se deprecia. ¿Cuántos cristianos profesantes están haciendo tal cosa? ¿Por qué la mayoría de los cristianos profesantes en América del Norte, que disfrutan uno de los estándares de vida más altos del mundo, no dan ni siquiera el diez por ciento de sus ingresos, requerido bajo la ley?[3]

El ojo malo

¿Qué quiso decir Jesús cuando hablaba que el ojo era “la lámpara del cuerpo”? Sus palabras tienen que relacionarse con la manera como nosotros vemos el dinero y las cosas materiales, porque eso era de lo que Él hablaba antes y después.

De nuevo, Jesús estaba haciendo un contraste con dos tipos de personas, una con un ojo limpio cuyo cuerpo está lleno de luz, y una con un ojo malo cuyo cuerpo está lleno de oscuridad. En los versos siguientes, Él contrasta otros dos tipos de persona, la que es salva y la que no, un tipo que sirve a Dios y otro al dinero. Así que es seguro concluir que la persona con el ojo limpio es la que le sirve a Dios, y la que tiene el ojo malo es la que le sirve al dinero.

La persona con un ojo limpio simboliza a aquella que busca la verdad, y permite que la luz entre en ella. Le sirve a Dios. La persona que tiene un ojo malo no permite que la luz de la verdad entre en ella, ya que ella piensa que conoce la verdad, y así vive llena de oscuridad, creyendo sus propias mentiras. Cree que el propósito de su vida es la auto gratificación. El dinero es su dios.

¿Qué significa que el dinero es su dios? Significa que el dinero tiene un lugar en su vida que sólo le pertenece a Dios por derecho. El dinero dirige su vida. Consume su energía, pensamientos y tiempo. Es la principal fuente de su gozo. Usted lo ama.[4] Por esto Pablo hacía una equivalencia entre la codicia y la idolatría, diciendo que ninguna persona codiciosa heredaría el reino de Dios (ver Ef. 5:5; Col. 3:5-6).

Tanto Dios como el dinero quieren ser dueños de nuestras vidas, y Jesús dice que no podemos servirle a ambos. Nótese que la única alternativa que él señaló como legítima era servirle a Él. No existe la opción de creer en Él y no servirle. Si le servimos, Él será el Señor de nuestras posesiones. Esta no es una decisión que se pueda tomar en una etapa de “mayor consagración” en el futuro. Es una decisión que se debe tomar en el momento de conversión genuina.

El pobre ambicioso

Una preocupación por las cosas materiales no es sólo aquella que pueda tener por cosas lujosas. Una persona puede estar preocupada de una manera equivocada por aquellas cosas que son necesidades básicas. Jesús continuó:

Por tanto os digo: No os afanéis por vuestra vida, qué habéis de comer o qué habéis de beber; ni por vuestro cuerpo, qué habéis de vestir. ¿No es la vida más que el alimento, y el cuerpo más que el vestido? Mirad las aves del cielo, que no siembran, ni siegan, ni recogen en graneros; y vuestro Padre celestial las alimenta. ¿No valéis vosotros mucho más que ellas? ¿Y quién de vosotros podrá, por mucho que se afane, añadir a su estatura un codo? Y por el vestido, ¿Por qué os afanáis? Considerad los lirios del campo, como crecen: no trabajan ni hilan; pero os digo, que ni aun Salomón con toda su gloria se vistió así como uno de ellos. Y si la hierba del campo que hoy es, y mañana se echa en el horno, Dios la viste así, ¿no hará mucho más a vosotros, hombres de poca fe? No os afanéis, pues, diciendo: ¿Qué comeremos, o qué beberemos, o qué vestiremos? Porque los gentiles buscan todas estas cosas; pero vuestro Padre celestial sabe que tenéis necesidad de todas estas cosas. Mas buscad primeramente el reino de Dios y su justicia, y todas estas cosas os serán añadidas. Así que, no os afanéis por el día de mañana, porque el día de mañana traerá su afán. Basta a cada día su propio mal (Mt. 6:25-34).

La mayoría de los lectores de este libro quizá no tengan ninguna relación con la situación de las personas a las que Jesús se dirigía. ¿Cuándo fue la última vez que usted se preocupó acerca de la comida, bebida o ropa?

Sin embargo, las palabras de Jesús ciertamente tienen aplicación para nosotros. Si no está bien preocuparse por las cosas esenciales de la vida, ¿qué tan malo puede ser preocuparse por lo no esencial? Jesús espera que sus discípulos se preocupen primordialmente por buscar dos cosas: su reino y su justicia. Cuando un cristiano profesante no puede dar su diezmo, pero sí compra alimento para perro, paga televisión por cable, hace pagos del carro nuevo, de los muebles, de las últimas modas, o comida chatarra, ¿vive de acuerdo con los estándares de Cristo de buscar primeramente el reino de Dios y su justicia? No, sólo se engaña a sí mismo si piensa que es seguidor de Jesús.

Paja y vigas

El próximo conjunto de mandatos de Jesús para sus seguidores se refiere a los pecados de juzgar y hallazgo de faltas:

No juzguéis, para que no seas juzgados. Porque con el juicio con que juzgáis, seréis juzgados, y con la medida con que medís, os será medido. ¿Y por qué miras la paja que está en el ojo de tu hermano, y no echas de ver la viga que está en tu propio ojo? ¿O cómo dirás a tu hermano: déjame sacar la paja de tu ojo, y he aquí la viga en el ojo tuyo? ¡Hipócrita! Saca primero la viga de tu propio ojo, y entonces verás bien para sacar la paja del ojo de tu hermano (Mt. 7:1-5).

¿Qué significa juzgar a otra persona? Un juez es alguien que busca las faltas en las personas que son traídas a la corte. Ese es su trabajo, y no hay nada malo con lo que hace, en tanto lo haga con las pruebas del caso. Se supone que los jueces juzguen a las personas, midiéndoles por el estándar de la ley de la tierra. Si no hubiera jueces, a los criminales no se les aplicaría la justicia.

Sin embargo, muchas personas parecen pensar que han sido designadas como jueces, de tal manera que siempre están buscando los defectos en otros. Eso no está bien. Es más, a menudo juzgan a personas sin conocer todos los hechos, arribando a conclusiones falsas. Para empeorar las cosas, estos jueces auto-designados usualmente miden a otros por los estándares que ellos mismos no cumplen, convirtiéndose así en hipócritas. “El que de vosotros esté sin pecado sea el primero en arrojar la piedra contra ella” (Juan 8:7).

Esta es la clase de conducta de la que Jesús hablaba. El apóstol Santiago escribió, “Hermanos, no os quejéis unos contra otros, para que no seáis condenados; he aquí, el juez está delante de la puerta” (Stg. 5:9). Este es uno de los pecados más prevalecientes de la iglesia, y aquellos que son culpables de juzgar a otros se colocan en una posición muy peligrosa para ser juzgados. Cuando hablamos de un hermano en la fe, señalando sus faltas ante otros, nos constituimos en jueces. Estamos rompiendo la regla de oro, ya que no queremos que otros hablen mal de nosotros en nuestra ausencia. Y cuando hablamos con un hermano en la fe acerca de sus defectos en tanto que nosotros fallamos más que éste, somos el hombre con la viga en su ojo. La crítica constructiva y amorosa la deberían dar aquellos que no llevan tanta ni más culpa que el hermano a quien están criticando. La mayoría de los espirituales suelen aportar muy poco o ningún consejo o crítica constructiva que no haya sido solicitada, pues saben que casi nadie desea escuchar tales cosas. Tal vez esto es lo que Jesús tenía en mente en este próximo verso:

No deis lo santo a los perros, ni echéis vuestras perlas delante de los cerdos, no sea que las pisoteen, y se vuelvan y os despedacen (Mt. 7:6).

De la misma manera, un proverbio dice, “No reprendas al escarnecedor, para que no te aborrezca; corrige al sabio y te amará” (Proverbios 9:8).

Ánimo para orar

Finalmente llegamos a la sección final del sermón de Jesús. Empieza con un poco de alentadoras promesas de oración:

Pedid, y se os dará; buscad, y hallaréis; llamad, y se os abrirá. Porque todo aquel que pide, recibe; y el que busca, halla; y al que llama, se le abrirá. ¿Qué hombre hay de vosotros, que si su hijo le pide pan, le dará una piedra? ¿O si le pide un pescado, le dará una serpiente? Pues si vosotros, siendo malos, sabéis dar buenas dádivas a vuestros hijos, ¿cuánto más vuestro Padre que está en los cielos dará buenas cosas a los que se las pidan? (Mt. 7:7-11).

¡“Ajá!” Un lector en algún lugar está diciendo: “He aquí una parte del Sermón del Monte que no tiene nada que ver con santidad”.

Eso depende de lo que pedimos, del por qué tocamos la puerta, y de lo que buscamos en oración. Como aquellos que “tienen hambre y sed de justicia”, anhelamos obedecer todo lo que Jesús ha ordenado en el sermón en estudio, y ese anhelo ciertamente se refleja en nuestras oraciones. De hecho, la oración modelo que Jesús previamente compartiera en este mismo sermón era la expresión de un deseo porque la voluntad de Dios fuera cumplida y por santidad. Además, la versión de Lucas de estas mismas promesas de oración termina con, “Pues si vosotros, siendo malos, sabéis dar buenas dádivas a vuestros hijos, ¿cuánto más vuestro Padre celestial dará el Espíritu Santo a los que se lo pidan? (Lucas 11:13). Aparentemente, Jesús no estaba hablando de artículos de lujo cuando nos prometió “buenas dádivas”. En su mente, el Espíritu Santo es una “buena dádiva”, ya que el Espíritu Santo nos santifica y nos ayuda a predicar el evangelio que santifica a otros también. Y los santos van al cielo.

Una declaración para resumir

Ahora llegamos a un versículo que debería ser considerado como la conclusión de prácticamente todo lo que Jesús dijo hasta este punto. Muchos comentaristas desaprovechan este punto, pero es importante que nosotros no. Este versículo en particular es indiscutiblemente una conclusión, ya que empieza con la frase así que. Está entonces conectado con las instrucciones previas, y la pregunta es: ¿Cuánto de lo que Jesús había dicho se resume en esta declaración? Leámosla y pensemos:

Así que, todas las cosas que queráis que los hombres hagan con vosotros, así también haced vosotros con ellos; porque esto es la ley y los profetas (Mt. 7:12).

Esta declaración no puede ser un resumen de sólo aquellos versículos anteriores acerca de la oración, de otro modo no tendría sentido.

Recuerde que unos versículos antes en su sermón, Jesús les advertía en contra del error de pensar que Él había venido a abolir la ley y los profetas (ver Mt. 5:17). Desde esa porción de su sermón hasta el versículo al que llegamos ahora, no hizo otra cosa que apoyar, explicar y difundir los mandamientos del Viejo Testamento de Dios. De este modo, ahora resume todo lo que Él ha ordenado, todo aquello que derivó de la ley y los profetas: “Así que, lo que queráis que otros hagan con vosotros, haced vosotros con ellos, porque esto es la ley y los profetas” (7:12). La frase, “la ley y los profetas”, conecta todo lo que Jesús dijo entre Mateo 5:17 y 7:12.

La relación entre salvación y guardar lo que nosotros ahora conocemos como “la regla de oro” se hace claro en los dos siguientes versículos:

Entrad por la puerta estrecha; porque ancha es la puerta, y espacioso el camino que lleva a la perdición, y muchos son los que entran por ella; porque estrecha es la puerta, y angosto el camino que lleva a la vida, y pocos son los que la hallan (Mt. 7:13-14).

Innegablemente, la puerta estrecha y el camino que lleva a la vida, que pocos encuentran, es símbolo de la salvación. La puerta ancha y el camino espacioso que lleva a la destrucción, la ruta de la mayoría, simboliza la condenación. Si todo lo que Jesús dijo previo a esta declaración no significa nada, si este sermón no tiene ningún progreso lógico, si Jesús poseía alguna inteligencia como comunicador, entonces la interpretación más natural sería que el camino estrecho es el camino para seguir a Jesús, obedeciendo sus mandamientos. El camino espacioso sería lo opuesto. ¿Cuántos cristianos profesantes van por el camino estrecho que Jesús reveló desde Mateo 5:17 hasta 7:12? Si usted va caminando junto con las multitudes, usted puede estar seguro de que va por el camino espacioso.

Es perturbador para muchos cristianos profesantes que Jesús no hubiera dicho nada acerca de la fe o de creer en Él en este sermón de salvación. No obstante, para aquellos que entienden la inseparable relación entre creencia y conducta, fe y obras, este sermón no presenta ningún problema. Los que obedecen a Jesús muestran su fe por sus obras. Aquellos que no le obedecen no creen que Él sea el Hijo de Dios. No sólo es nuestra salvación una indicación de la gracia de Dios hacia nosotros, sino que también lo es la transformación que ha tomado lugar en nuestras vidas. Nuestra santidad es realmente su santidad.

Como reconocer los líderes religiosos falsos

Seguidamente, Jesús advirtió a su audiencia acerca de los falsos profetas, los líderes religiosos que llevan a los confiados por el camino espacioso hacia la destrucción. Son aquellos cuyo mensaje no viene de Dios, y así los falsos maestros caen bajo esta categoría también. ¿Cómo podemos reconocer que son falsos? Del mismo modo que un individuo es reconocido como un falso creyente:

Guardaos de los falsos profetas, que vienen a vosotros con vestidos de ovejas, pero por dentro son lobos rapaces. Por sus frutos los conoceréis. ¿Acaso se recogen uvas de los espinos, o higos de los abrojos? Así, todo buen árbol da buenos frutos, pero el árbol malo da frutos malos. No puede el buen árbol dar malos frutos, ni el árbol malo dar frutos buenos. Todo árbol que no da buen fruto, es cortado y echado en el fuego. Así que, por sus frutos los conoceréis. No todo el que me dice: Señor, Señor, entrará en el reino de los cielos, sino el que hace la voluntad de mi Padre que está en los cielos. Muchos me dirán en aquel día: Señor, Señor, ¿no profetizamos en tu nombre, y en tu nombre echamos fuera demonios, y en tu nombre hicimos muchos milagros? Y entonces les declararé: Nunca os conocí; apartaos de mí, hacedores de maldad (Mt. 7:15-23).

Los falsos maestros son muy engañosos. Tienen algunos indicadores externos que los hacen parecer genuinos. Pueden llamar a Jesús su Señor, profetizar, echar fuera demonios y hacer milagros. Pero su “vestido de oveja” sólo esconde al “lobo rapaz”. No son ovejas auténticas. ¿Cómo sabemos si son verdaderos o falsos? Su carácter verdadero se puede examinar por sus “frutos”.

¿De qué frutos hablaba Jesús? Son los frutos de la obediencia a todo lo que Él enseñó. Aquellos que son genuinos, enseñan y hacen la voluntad del Padre. Aquellos que son falsos, enseñan lo que no es verdad y “practican la maldad” (7:23). Nuestra responsabilidad, entonces, es comparar sus enseñanzas y sus vidas con lo que Jesús enseñó y ordenó.

Los falsos maestros abundan en la iglesia de hoy, y no nos debería sorprender, ya que tanto Jesús como Pablo nos advirtieron que al acercarse el final, no debíamos esperar más que eso (ver Mt. 24:11; 2 Ti.4:3-4). Los falsos profetas más prevalecientes de nuestro día son aquellos que enseñan que el cielo espera a los que no son santos. Son responsables por la condenación de millones de personas. John Wesley escribió sobre ellos:

¡Qué terrible es esto!—¡cuando los embajadores de Dios se convierten en agentes del diablo!—cuando aquellos que han sido comisionados para enseñar a los hombres el camino al cielo en realidad les enseñan el camino al infierno… . Si se preguntara, “¿Por qué? ¿Quién hizo… esto?”… Yo contesto, diez mil hombres honorables y sabios; aun todos esos, de cualquier denominación, que alientan a los orgullosos, a los frívolos, a los apasionados, a los amantes del mundo, al hombre de placeres, al injusto o no amable, al fácil, al descuidado, al inofensivo, a las criaturas inútiles, al hombre que no recibe reproche por el bien de la justicia, a imaginarse que van camino al cielo. Estos son falsos profetas en el sentido más amplio de la palabra. Estos son traidores a Dios y al hombre… . Están continuamente poblando las esferas de las tinieblas; y cuando siguen a las pobres almas que han destruido, “¡el infierno será movido desde abajo para recibirlos a su llegada!”[5]

De una manera interesante, Wesley estaba comentando específicamente acerca de los falsos maestros contra los cuales Jesús nos advirtió también en Mateo 7:15-23.

Nótese que Jesús de nuevo dice en forma sencilla, contrario a lo que muchos falsos maestros nos dicen hoy, que aquellos que no llevan buen fruto serán echados al infierno (ver 7:19). Esto aplica no sólo a maestros y profetas, sino a todos nosotros. Jesús dijo, “No todo el que me dice: Señor, Señor, entrará en el reino de los cielos, sino el que hace la voluntad de mi Padre que está en los cielos (Mt. 7:21). Discúlpeme por decirlo de nuevo, pero este es un sermón acerca de la correlación entre salvación y santidad. Los que no están obedeciéndole a Jesús, van camino al infierno.

Ponga atención a la conexión que hizo Jesús entre lo que una persona es por dentro y lo que ella aparenta. Los “buenos” árboles producen buen fruto. Los “malos” árboles no pueden producir buen fruto. La fuente del buen fruto que se muestra en lo exterior es la naturaleza de la persona. Dios ha cambiado la naturaleza de aquellos que han creído en Cristo de corazón.[6]

El resumen final

Jesús concluye su sermón con un ejemplo para resumir. Como usted esperaría, es una ilustración de la relación entre obediencia y salvación:

Cualquiera, pues, que me oye estas palabras, y las hace, le compararé a un hombre prudente, que edificó su casa sobre la roca. Descendió lluvia, y vinieron ríos, y soplaron vientos, y golpearon contra aquella casa; y no cayó, porque estaba fundada sobre la roca. Pero cualquiera que me oye estas palabras y no las hace, le compararé a un hombre insensato, que edificó su casa sobre la arena; y descendió lluvia, y vinieron ríos, y soplaron vientos, y dieron con ímpetu contra aquella casa; y cayó, y fue grande su ruina (Mt. 7:24-27).

La ilustración final de Jesús no es una fórmula “para el éxito en la vida” como algunos la usan. El tema revelado por el contexto no es cómo prosperar financieramente durante tiempos duros teniendo fe en las promesas de Jesús. Este es el resumen de todo lo que Jesús ha dicho en su Sermón del Monte. Aquellos que hacen lo que Él dice son sabios y permanecerán; no necesitan temer la ira de Dios. Aquellos que no le obedecen son torpes y sufrirán grandemente, pagando “pena de eterna perdición” (2 Ts. 1:9).

Respuesta a una objeción

¿Es acaso posible que el Sermón del Monte de Jesús era sólo aplicable a aquellos seguidores suyos que vivieron antes de su muerte sacrificial y resurrección? ¿No estaban ellos bajo la ley como un medio temporal de salvación, pero cuando Jesús murió por sus pecados, fueron luego salvos por fe, invalidando así el medio de salvación explicado en este sermón?

Esta es una mala teoría. Nadie ha sido salvo jamás por sus obras. Siempre ha sido por fe, antes de y durante el Viejo Pacto. Pablo argumenta en Romanos 4 que Abraham y David fueron justificados por su fe y no por sus obras.

Más aún, era imposible que alguien en la audiencia de Jesús pudiera ser salvo por obras, pues todos habían pecado y caído de la gloria de Dios (ver Romanos 3:23). Sólo la gracia de Dios les podía salvar, y sólo la fe puede recibir su gracia.

Desdichadamente, muchos en la iglesia de hoy ven los mandamientos de Jesús como que no sirven ningún propósito sino el de hacernos sentir culpables para que veamos la imposibilidad de alcanzar la salvación por obras. Ahora que “captamos el mensaje” y hemos sido salvos por fe, podemos ignorar la mayoría de sus mandatos. A menos que, por supuesto, queramos que “otros se salven”. Entonces sacamos los mandamientos de nuevo para mostrar a la gente cuán pecadora es y así las personas puedan ser salvas por “fe” que carece de obras.

Jesús no dijo a sus discípulos, “Vayan a todo el mundo y hagan discípulos, y asegúrense de que, una vez que se han sentido culpables y son luego salvos por fe, entiendan que mis mandamientos han cumplido su propósito en sus vidas”. Más bien, él dijo, “Por tanto id, y haced discípulos a todas las naciones… enseñándoles que guarden todas las cosas que os he mandado…” (Mt. 28:19-20, énfasis del autor).

[1] Algunos desdichadamente piensan que esta es una oración que los cristianos no deberían usar porque no se ora “en el nombre de Jesús”. Si se aplica esta lógica, sin embargo, tendríamos que concluir que muchas oraciones de los apóstoles registradas en el libro de los Hechos y las epístolas no eran “oraciones cristianas”.

[2] Este es uno de los versos que nos dice que los verdaderos discípulos no son perfectos ni sin pecado. Sin embargo, también prueba que se entristecen cuando pecan.

[3] De acuerdo a las encuestas de Gallup, sólo el 25% de los cristianos evangélicos en los Estados Unidos diezman. Cuarenta por ciento dicen que Dios es la cosa más importante para ellos, pero aquellos que ganan entre 50 y 75.000 dólares al año dan un promedio de 1.5 por ciento de sus ingresos a obras de caridad, incluyendo caridad religiosa, en tanto que gastan un promedio de un 12% de sus ingresos en entretenimiento. George Barna reporta en su libro, La segunda venida de Cristo (titulado en inglés, The second coming of the church) que sus encuestas indican que los no cristianos son más inclinados a ofrendar para las organizaciones sin fines de lucro y para los pobres.

[4] En otra ocasión, Jesús hizo la misma declaración acerca de la imposibilidad de servir a Dios ya a Mamón, y Lucas nos dice: “Y oían también estas cosas los fariseos, que eran avaros, y se burlaban de él” (Lc. 16:14).

[5] The Works of John Wesley (Las obras de John Wesley) (Baker: Grand Rapids, 1996), por John Wesley, reimpreso de la edición de 1872 lanzada por el Wesleyan Methodist Book Room, Londres, pp. 441-416.

[6] No puedo resistir el aprovecharme de esta oportunidad para comentar también aquí acerca de una expresión común que la gente usa cuando trata de excusar sus pecados delante de otros. “No sabemos lo que se anida en sus corazones”. En contradicción con esto, Jesús dijo que lo exterior revela lo que hay en el interior. En otro lugar, nos dijo que “Porque de la abundancia del corazón habla la boca” (Mt. 12:34). Cuando una persona habla palabras de odio, indica que su corazón está lleno de odio. Jesús también nos dijo que “de dentro, del corazón de los hombres, salen los malos pensamientos, los adulterios, las fornicaciones, los homicidios, los hurtos, las avaricias, las maldades, el engaño, la lascivia, la envidia, la maledicencia, la soberbia, la insensatez” (Marcos 7:21-22). Cuando una persona comete adulterio, sabemos qué habita en su corazón: adulterio.