我想知道當灰黃色的毛毛蟲作繭自縛的時候，它知道接下來要發生的事嗎？它是本能地、毫無意識地努力著，還是滿懷期望地等待著變成新物種的激動時刻？它是否因為預知自己會變成漂亮的蝴蝶，才會如此賣力？當然，沒有人知道毛毛蟲的想法。

不管怎樣，毛毛蟲的例子充分證明了神可把平凡變為美麗、有能力化腐朽為神奇。曾經只能在灌木叢上緩慢蠕動的蟲子，現在變成翩翩起舞的蝴蝶；曾經默默無聞、不被注意，現在卻因揮舞著美麗的翅膀而被讚譽；曾經怕被粗心的孩子而無意中踩碎，如今卻成為他們爭相追逐的戰利品；曾經被人厭棄，如今卻與花兒媲美。

神能否重造一個人呢？把他從一個惡貫滿盈、自私自利的罪人變成一個滿有愛心、彼此相愛、樂於助人的人？

不光可能，而且他已經在你身上開始了這個過程。你的變化是由內及外的。耶穌與尼哥底母的談話就揭露了重生的奧秘：

有一個法利賽人，名叫尼哥底母，是猶太人的官。這人夜裡來見耶穌，

說：“拉比，我們知道你是由神那裡來作師傅的；因為你所行的神跡，

若沒有神同在，無人能行。”耶穌回答說：“我實實在在地告訴你：人

若不重生，就不能見神的國。”尼哥底母說：“人已經老了，如何能重

生呢？豈能再進母腹生出來嗎？”耶穌說：“我實實在在地告訴你：人

若不是從水和聖靈生的，就不能進神的國。從肉身生的，就是肉身；從

靈生的，就是靈。我說，‘你們必須重生’，你不要以為希奇。風隨著

意思吹，你聽見風的響聲，卻不曉得從哪裡來，往哪裡去；凡從聖靈生

的，也是如此”（約翰福音3:1-8）。

注意耶穌說: 人若不重生就不能進神的國。他繼續向尼哥底母解釋說，當一個人相信耶穌及他在十字架上的作為，他就重生了（見約翰福音3:14-16）。若你已經信了，那麼我親愛的讀者，你已經重生了！

耶穌首先發明了重生這個詞，不幸的是，在如今的社會卻被濫用。重生的純正意思已被污染，大家所說的“重生經歷”是找到一個新老婆或發現一種新式早餐。

耶穌所說的重生意義重大——如果不經歷它就不能進天國。這個重生是屬靈概念，相信耶穌的人已經歷了屬靈重生。讓我們一起來檢驗這個真理。

隱藏的你

聖經教導我們，每個人不僅是由頭腦、骨骼和肌肉組成的肉體，根據聖經，我們是由靈、魂、體三部分組成。使徒保羅在對帖撒羅尼迦聖徒的祝福語中清楚地寫到：

願賜平安的神親自使你們全然成聖。又願你們的靈與魂與身子得蒙保

守，在我們主耶穌基督降臨的時候，完全無可指摘。（帖撒羅尼迦前書

5:23）

顯然，你能夠在鏡中看到的是你的身體。你的魂是你的思想、情感和理性。但現代人對靈只有模糊的概念，稱之為“潛意識”，人類對它的瞭解少之又少。聖經就揭開了靈的神秘面紗。

耶穌說神是個靈（見約翰福音4:24）。這並不是說他只是一種物質力量或一團雲霧。耶穌說神有形象（見約翰福音5:37），並且我們以他的形象被造。但神並不是血肉之軀，而是“屬靈物質”，這僅是我們所能理解到的程度。

我們和神一樣也是屬靈的，我們的靈有形狀。聖經說人的靈是“內在的人”。就像使徒保羅說的：

外體雖然毀壞，內心[內在的人]卻一天新似一天（哥林多後書4:16）。

因此有一個外在的人（外體）和一個內在的人（內心）。外在的人是身體，他會朽壞、變老，內在的人是我們的靈。靈也是一個人，他不會變老，因為他永遠活著，像保羅說的“一天新似一天”。

使徒彼得說靈是“隱藏在內心的人”（彼得前書3:4）。你的靈是一個隱藏的人，那才是真正的你。在某種意義上，身體是靈的載體，當身體死亡時，靈是繼續活著，他有兩個去處：天堂或地獄。

靈的重生

當耶穌對尼哥底母說他需要重生時，尼哥底母的第一反應是肉體重生：“人已經老了，如何能重生呢？豈能再進母腹生出來嗎？”（約翰福音3:4）

當我們悔改相信福音，我們的靈就立刻重生。這種奇妙的改變是內在的而不是外在的。不過這種內在的改變會通過外在彰顯出來，就像耶穌所說的“風隨著意思吹，你聽見風的響聲，卻不曉得從哪裡來，往哪裡去；凡從聖靈生的，也是如此”（約翰福音3:8）。

儘管看不到風，當樹葉沙沙、樹枝彎腰時，就知道風來了。靈裡的重生也一樣，你無法用肉眼看到靈裡的改變，但你可以從他的生活方式上找到證據。他開始為神、為他人而活。

事實上，送給你這本書的人也是重生得救的，他關心你的永恆命運超過他自己的名譽。

判斷一個人是否靈裡重生的最有效途徑是看他是否關心他人的永恆命運。也許你已經迫不及待想要和他人分享所學到的真理了，但是把這本書送出去之前，請先把它讀完！

進入神的家庭

奇妙的是，當我們的靈藉著神的靈重生，我們就成為神的兒女，他成為我們的天父。沒有比這更奇妙的真理了！

你們因信基督耶穌，都是神的兒子……你看父賜給我們是何等的慈愛，

使我們得稱為神的兒女；我們也真是他的兒女……親愛的弟兄啊，我們

現在是神的兒女。（加拉太書3:26；約翰一書3:1-2）

當我們重生時，神的靈就住在我們裡面：

豈不知你們的身子就是聖靈的殿嗎？這聖靈是從神而來……？（哥林多

前書6:19）

神的靈，就是聖靈，是三位一體中的第三個位格。因此我們可以說神藉著聖靈住在我們裡面！我知道這聽起來不可思議，但卻是事實。我們不用感到驚訝，因為耶穌曾親自應許我們：

“我要求父，父就另外賜給你們一位保惠師，叫他永遠與你們同在，就

是真理的聖靈，乃世人[沒有得救的人]不能接受的。因為不見他，也不

認識他；你們卻認識他，因他常與你們同在，也要在你們裡面。”（約

翰福音14:16-17）

注意這裡提到聖靈不是用“它”，而是用人稱代詞“他”。他是一個位格，他是神，他住在你裡面。但這個真理只適應於那些信靠耶穌的人，除此之外，神的靈不會住在任何人的裡面。

如果神來到你的生命中，你的生命自然就會改變。如果神是愛，他的愛也將住在你裡面。因此我們可以肯定地說，神的愛已澆灌你的靈。有經文同證：

所賜給我們的聖靈將神的愛澆灌在我們心裡。（羅馬書5:5）

如果你已悔改並相信耶穌，神除了饒恕你的罪，還為你做了更多。他宣告你是公義的，就像你從未犯過罪。除此之外，他還使你靈裡重生，成為他的孩子。神已藉著所賜給你的聖靈住在你裡面，並將無私的愛澆灌你的靈！你已屬神，神也屬你！這是一段奇妙關係的開始！

“若有人在基督裡，他就是新造的人，舊事已過，都變成新的了。”（哥林多後書5:17）

 

Kwa sababu ya shauku yake ya kutaka kufanya watu kuwa wanafunzi na kuwafundisha kuyashika yote ambayo Kristo aliagiza, mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi atavutiwa sana na Mahubiri ya Yesu pale Mlimani. Hakuna ujumbe mwingine mrefu wa Yesu ulioandikwa, nao umejaa maagizo au amri Zake. Mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi atataka kutii mahubiri hayo na kuwafundisha wanafunzi wake kila kitu alichoamuru Yesu katika mahubiri hayo.

Kwa kuwa ni hivyo, nitakushirikisha ninayoelewa kuhusu mahubiri hayo, yapatikanayo katika Mathayo sura ya 5 hadi 7. Ninawatia moyo watumishi kuwafundisha wanafunzi wao Mahubiri ya Yesu ya Mlimani mstari kwa mstari. Natumaini kwamba niliyoandika yatasaidia kufanikisha jambo hilo.

Ufuatao ni ufupisho au muhtasari wa Mahubiri ya Yesu Mlimani, ili kutusaidia kuyaona kwa mtazamo wa jumla pamojana kuonyesha mada kuu.

I) Yesu akusanya wasikilizaji Wake (5:1-2)

II) Utangulizi (5:3-20)

A) Sifa na baraka za wenye heri (au waliobarikiwa) (5:3-12)

B) Wito wa kuendelea kuwa chumvi na nuru (5:13-16)

C) Uhusiano kati ya Torati na wafuasi wa Kristo (5:17-20)

III) Mahubiri Yenyewe: Kuwa na haki kuliko waandishi na Mafarisayo (5:21 – 7:12)

A) Pendaneni, si kama waandishi na Mafarisayo (5:21-26)

B) Usafi katika maadili ya kimwili. Msiwe kama waandishi na Mafarisayo (5:27-32)

C) Uwe mkweli, si kama waandishi na Mafarisayo (5:33-37)

D) Msilipe kisasi, kama wanavyofanya waandishi na Mafarisayo (5:38-42)

E) Msiwachukie adui zenu, kama wanavyofanya waandishi na Mafarisayo (5:43-48)

F) Tenda mema kwa nia njema, si kama waandishi na Mafarisayo (6:1-18)

1) Wape maskini kwa nia njema (6:2-4)

2) Omba kwa nia njema (6:5-6)

3) Maelezo kidogo kuhusu maombi na msamaha (6:7-15)

a) Mafundisho kuhusu maombi (6:7-13)

b) Umuhimu wa kusameheana (6:8-15)

4) Funga kwa nia njema (6:16-18)

G) Usitumikie fedha, kama waandishi na Mafarisayo (6:19-34)

H) Usitafute makosa madogo madogo kwa ndugu yako (7:1-5)

I) Usipoteze wakati kuwapa ukweli watu wasio na shukrani (7:6)

J) Himizo kuhusu kuomba (7:7-11)

IV) Hitimisho: Ufupisho wa Mahubiri Yenyewe

A) Maneno ya ufupisho (7:12)

B) Ushauri kuhusu kutii (7:13-14)

C) Jinsi ya kutambua manabii na waamini wa uongo (7:15-23)

D) Onyo la mwisho kuhusu kutokutii, na ufupisho (7:24-27)

Yesu Akusanya Wasikilizaji Wake

Naye alipowaona makutano alipanda mlimani; na baada ya kuketi, wanafunzi Wake walimjia. Naye, akifunua kinywa Chake alianza kuwafundisha (Mathayo 5:1-2, TLR).

Inaonekana kwamba Yesu alipunguza ukubwa wa wasikilizaji Wake kwa makusudi, maana aliondoka kuwaacha “makundi”, akapanda mlimani. Tunaambiwa “wanafunzi Wake wakamwendea,” kama ishara kwamba ni wale tu waliokuwa na njaa ya kumsikiliza ndiyo walikuwa radhi kupambana na kilima mpaka kufikia mahali alipopumzikia. Bila shaka walikuwa wengi maana katika 7:28 wanaitwa “makutano”.

Yesu akaanza mahubiri Yake akizungumza na wanafunzi Wake, na tangu mwanzo tunapata kidokezo kuhusu mada Yake kuu. Anawaambia wamebarikiwa (au wana heri) kama watakuwa na tabia fulani, kwa sababu tabia hizo ni za wanaokwenda mbinguni. Hiyo ndiyo mada itakayotawala mahubiri haya – Watakatifu tu ndiyo watakaorithi ufalme wa Mungu. Kiini hicho kinatawala sehemu ya mahubiri hayo yenye kuzungumza kuhusu “Heri”, katika 5:3-12.

Yesu aliorodhesha vitu mbalimbali vinavyoonyesha watu waliobarikiwa (au wenye heri), na akaahidi baraka nyingi mbalimbali kwao. Wasomaji wa juu juu mara nyingi hufkiri kwamba kila Mkristo anapaswa kujitafuta katika “Heri” mojawapo – moja tu. Ila – wasomaji waangalifu wanatambua kwamba Yesu hakuwa anapanga orodha ya waamini wa aina tofauti watakaopokea baraka mbalimbali, bali alizungumza juu ya waamini wote wa kweli watakaopokea baraka moja tu ya jumla katika siku za baadaye: kuurithi ufalme wa mbinguni. Hakuna njia nyingine inayofaa ya kutafsiri maneno yake, yafuatayo:

Heri walio maskini wa roho; maana ufalme wa mbinguni ni wao. Heri wenye huzuni; maana hao watafarijika. Heri wenye upole; maana hao watairithi nchi. Heri wenye njaa na kiu ya haki; maana hao watashibirishwa. Heri wenye rehema; maana hao watapata rehema. Heri wenye moyo safi; maana hao watamwona Mungu. Heri wapatanishi; maana hao wataitwa wana wa Mungu. Heri wenye kuudhiwa kwa ajili ya haki; maana ufalme wa mbinguni ni wao. Heri ninyi watakapowashutumu na kuwaudhi na kuwanenea kila neno baya kwa uongo, kwa ajili yangu. Furahini na kushangilia; kwa kuwa thawabu yenu ni kubwa mbinguni; kwa maana ndivyo walivyowaudhi manabii waliokuwa kabla yenu (Mathayo 5:3-12).

Baraka Zenyewe, Na Tabia

Kwanza, hebu tutazame zile baraka zote zilizoahidiwa. Yesu alisema hivi: Hao wenye heri – (1) wataurithi ufalme wa mbinguni, (2) watafarijiwa, (3) watairithi nchi, (4) watashibishwa, (5) watapata rehema, (6) watamwona Mungu, (7) wataitwa wana wa Mungu, na (8) wataurithi ufalme wa mbinguni (marudio ya namba 1).

Je, Yesu anataka tudhani kwamba ni walio maskini wa roho na ambao wameteswa kwa ajili ya haki ndiyo tu watakaorithi ufalme wa Mungu? Je, ni wale walio safi moyoni tu ndiyo watakaomwona Mungu, na ni wale wapatanishi tu ndiyo watakaoitwa watoto wa Mungu, lakini hakuna atakayerithi ufalme wa Mungu? Tukifikiri hivyo tutakuwa tunakosea. Basi, ni salama kusema kwamba zile baraka nyingi zilizoahidiwa ni baraka mbalimbali zilizomo katika baraka moja kuu – kuurithi ufalme wa Mungu.

Sasa, hebu tufikiri zile tabia mbalimbali ambazo Yesu alitaja: (1) maskini wa roho, (2) wenye huzuni, (3) wapole, (4) wenye njaa na kiu ya haki, (5) wenye rehema, (6) wenye moyo safi, (7) wapatanishi, na (8) wenye kushutumiwa na kuudhiwa.

Je, Yesu anataka tufikiri kwmaba mtu anaweza kuwa na moyo safi lakini akakosa rehema? Je, mtu anaweza kushutumiwa na kuudhiwa kwa ajili ya haki na asiwe mwenye njaa na kiu ya haki? Hapo tena tunasema haiwezekani. Zile tabia au sifa nyingi za walio na heri ni tabia mbalimbali ambazo, kwa pamoja – kwa kiwango fulani – zinapatikana katika wote wenye heri.

Ni dhahiri basi kwamba Maandiko hayo yanaeleza tabia au sifa za wafuasi wa kweli wa Yesu. Kwa kuorodhesha sifa hizo kwa wanafunzi Wake, aliwahakikishia kwamba wao wana heri na wameokoka, na ndiyo wangefurahia mbingu siku moja. Kwa wakati huo wanaweza wasijisikie kuwa ni heri kwa sababu ya mateso yao, na dunia inayowatazama inaweza ikawaona si heri, lakini machoni pa Mungu wao ni heri.

Ni hivi: Watu wasiolingana na maelezo ya Yesu si heri, na hawataurithi ufalme wa mbinguni. Kila mchungaji anayefanya watu kuwa wanafunzi anawajibika kuhakikisha kwamba watu katika kundi lake wanajua hayo.

Tabia Za Walio Heri

Hizo sifa au tabia nane za walio heri zinatakiwa kutafsiriwa kiasi fulani. Kwa mfano: Nini cha kujisifia ukiwa “maskini wa roho”? Mimi nadhani kwamba Yesu alikuwa anaeleza sifa ya kwanza muhimu ambayo mtu lazima awe nayo kama ataokolewa – lazima atambue umaskini wake kiroho. Mtu lazima kwanza aone kwamba anamhitaji Mwokozi ndipo aokolewe, na walikuwepo watu aina hiyo katika wasikilizaji wa Yesu waliokuwa ametambua hali yao mbaya. Kweli, wao walikuwa na heri, ukiwalinganisha na Israeli wenye kiburi, waliokuwa hawaona dhambi zao!

Hiyo sifa ya kwanza inaondoa hali yoyote ya kujitegemea au kujitosheleza, na wazo lolote kwamba mtu anastahili wokovu. Mtu mwenye heri kweli kweli ni yule anayetambua kwamba hana chochote cha kumpa Mungu, na kwamba haki yake binafsi ni sawa na “matambara machafu” (Isaya 64:6, TLR).

Yesu hakutaka mtu yeyote afikiri kwamba kwa juhudi zake mwenyewe anaweza kujipatia sifa za kuwa heri. Hapana. Watu wana heri – yaani, kubarikiwa na Mungu – kama watakuwa na tabia au sifa za wenye heri. Hayo yote yanatoka katika neema ya Mungu. Watu wenye heri ambao Yesu alizungumza juu yao walikuwa heri, si kwa sababu ya kilichokuwa kinawangojea mbinguni, bali kwa sababu ya kazi Mungu aliyokuwa amefanya katika maisha yao duniani. Ninapoona sifa za mwenye heri maishani mwangu zinatakiwa kunikumbusha juu ya kile ambacho Mungu amefanya ndani yangu kwa neema Yake, si kunikumbusha kile nilichofanya mimi.

Wenye Huzuni

Kama sifa ya kwanza kutajwa imetajwa kwa sababu ndiyo sifa ya kwanza inayotakiwa kwa wanaokwenda mbinguni, pengine ya pili nayo imetajwa ya pili kwa sababu maalum. “Heri wenye huzuni” (Mathayo 5:4). Je, Yesu alikuwa anazungumza kuhusu toba kutoka moyoni pamoja na kujisikia vibaya? Yawezekana. Maana, Maandiko yako wazi kabisa kwamba huzuni ya kiMungu huzaa toba ambayo ni ya lazima kwa wokovu (ona 2Wakor. 7:10). Yule mtoza ushuru aliyekuwa na huzuni, ambaye Yesu alimtaja katika mfano, ni mtu wa aina hiyo mwenye heri. Yeye aliinamisha kichwa chake Hekaluni kwa unyenyekevu sana, akipiga-piga kifua chake na kuomba rehema za Mungu. Farisayo jirani yake ambaye, alipoomba, alimkumbusha Mungu – tena kwa kiburi – kwamba yeye alitoa fungu la kumi na kufunga mara mbili kwa juma. Yule mtoza ushuru aliondoka hapo akiwa amesamehewa dhambi zake. Katika kisa hicho, mtoza ushuru alikuwa heri; Farisayo hakuwa (ona Luka 18:9-14). Mimi nadhani kwamba, katika wasikilizaji wa Yesu walikuwepo wengine ambao kwa kusukumwa na Roho Mtakatifu, walikuwa wana huzuni. Faraja ya Roho Mtakatifu ingewafikia!

Kama Yesu hakuwa anazungumza juu ya ile huzuni ya mwanzo, ya mwenye dhambi anayetubu na kumjia Kristo, basi pengine alikuwa anazungumza juu ya huzuni ambayo waamini wote huipata wanapokabiliana kila siku na dunia inayomwasi Mungu, anayewapenda. Paulo alieleza hilo kuwa “huzuni kubwa na uchungu usiokoma moyoni” (Warumi 9:2).

Wenye Upole

Sifa ya tatu – upole – inatajwa pia katika Maandiko kwamba ni tunda mojawapo la Roho (tazama Wagalatia 5:22-23). Upole si tabia itokanayo na mtu binafsi. Wale ambao wamepokea neema ya Mungu na Roho anakaa ndani yao wamebarikiwa pia kufanyika wapole. Siku moja watairithi nchi, maana ni wenye haki tu watakaoishi kwenye dunia mpya ambayo Mungu anaiumba. Wanaojiita Wakristo ambao ni wakali na wenye fujo wajiangalie. Wao si heri.

Njaa Na Kiu Ya Haki

Sifa ya nne – kuwa na njaa na kiu ya haki – hueleza ile shauku ya ndani, itokayo kwa Mungu, ambayo kila mtu aliyezaliwa mara ya pili anayo. Yeye anahuzunishwa na maovu yote duniani, na sehemu inayobaki ndani yake. Anachukia dhambi (ona Zaburi 97:10; 119:128, 163), na anapenda haki.

Mara nyingi tunaposoma neno haki katika Maandiko, tunatafsiri upesi kwamba ni “kuhesabiwa kuwa wenye haki na Kristo”. Lakini, neno hilo halimaanishi hivyo wakati wote. Mara nyingi maana yake ni: “Hali ya kuishi kwa haki kulingana na viwango vya Mungu”. Bila shaka hiyo ndiyo maana aliyokusudia Yesu hapa, maana hakuna sababu kwa Mkristo kuwa na njaa na kitu alicho nacho tayari. Wale waliozaliwa na Roho hutamani kuishi kwa haki, na uhakikisho ni kwamba “watashibishwa” (Mathayo 5:6). Ni hakika kwamba Mungu kwa neema Yake atakamilisha kazi aliyoianza ndani yao (ona Wafilipi 1:6).

Maneno ya Yesu hapa ni kama utabiri wa wakati wa dunia mpya – dunia ambayo “haki yakaa ndani yake” (2Petro 3:13). Hiyo haitakuwa na dhambi. Kila mtu atampenda Mungu kwa moyo wote na kumpenda jirani yake kama nafsi yake. Wale ambao sasa wana njaa na kiu ya haki watashibishwa wakati huo. Hatimaye, sala yetu ya dhati kabisa kutoka moyoni itajibiwa kikamilifu: “Mapenzi Yako yatimizwe hapa duniani, kama huko mbinguni” (Mathayo 6:10).

Wenye Rehema

Sifa ya tano – rehama – nayo inapatikana na kila mtu aliyezaliwa mara ya pili kwa sababu ya Mungu mwenye rehema kuishi ndani yake. Wale wasiokuwa na rehema hawana heri ya Mungu, nao wanadhihirisha kwamba si washiriki wa neema Yake. Mtume Yakobo anakubali – “Hukumu haitakuwa na rehema kwa asiyekuwa na rehema” (Yakobo 2:13, TLR). Unaonaje – mtu akisimama mbele za Mungu na kuhukumiwa pasipo rehema, ataingia mbinguni au jehanamu?[1] Nadhani jibu ni dhahiri kabisa.

Yesu alisimulia kisa fulani, cha mtumishi aliyepata rehema kutoka kwa bwana wake, ambaye hakuweza kumwonyesha mtumwa mwenzake rehema hata kidogo. Bwana wake alipogundua kilichokuwa kimetokea, alimpeleka “kwa watesaji mpaka atakapolipa kila alichokuwa anadaiwa” (Mathayo 18:34). Deni lake la zamani alilokuwa amesamehewa likarudi pale pale. Kisha Yesu akawaonya wanafunzi wake hivi: “Baba yangu wa mbinguni atafanya hivyo hivyo kwenu, kama ninyi hamtawasamehe ndugu zenu kutoka moyoni” (Mathayo 18:35). Kwa hiyo, kukataa kumsamehe ndugu au dada katika Kristo anayeomba msamaha husababisha dhambi zetu za zamani kurudishwa. Matokeo ni sisi kukabidhiwa kwa watesaji mpaka tulipe kitu ambacho hatuwezi kulipa. Na hapo si mbinguni. Narudia tena – wasio na rehema hawatapokea rehema kutoka kwa Mungu. Wao si heri.

Wenye Moyo Safi

Tabia au sifa ya sita ya wanaokwenda mbinguni ni usafi wa moyo. Tofauti na wengi wanaokiri Ukristo, wafuasi a kweli wa Kristo si watakatifu kwa nje tu. Mioyo yao imefanywa kuwa safi kwa neema ya Mungu. Wanampenda Mungu kweli kutoka ndani ya mioyo yao, na hali hiyo inaathiri tafakari zao na makusudi yao ya moyo. Yesu aliahidi kwamba watamwona Mungu.

Naomba niulize tena: Je, tuamini kwamba kuna waamini wa kweli Wakristo ambao si safi moyoni, na kwamba hawatamwona Mungu? Je, Mungu atawaambia, “Mnaweza kuingia mbinguni, lakini hamtaniona kamwe?” Hapana. Bila shaka, kila mwamini wa kweli aendaye mbinguni ana moyo safi.

Wapatanishi

Wapatanishi ndiyo wanaofuata. Wataitwa wana wa Mungu. Hapo tena ni kwamba Yesu anazungumza juu ya kila mfuasi wa kweli wa Kristo, maana kila amwaminiye Kristo ni mtoto wa Mungu (ona Wagalatia 3:26).

Wale waliozaliwa na Roho ni wapatanishi kwa namna tatu:

Kwanza – Wamefanya mapatano na Mungu, ambaye hapo kwanza alikuwa adui yao (ona Warumi 5:10).

Pili – Wanaishi kwa amani na watu wengine, kwa kiasi kinachowezekana. Si watu wenye tabia za vurugu na magomvi. Paulo aliandika kwamba wale wenye kutenda vurugu, fujo, wenye wivu, wenye ghadhabu, wenye mafarakano, wenye magomvi na kuleta mafarakano hawataurithi ufalme wa Mungu (ona Wagalatia 5:19-21). Waaini wa kweli watakwenda maili ya pili ili kuepuka ugomvi na kuhifadhi amani katika mahusiano yao. Hawadai kuwa na amani na Mungu na huku hawawapendi ndugu zao (ona Mathayo 5:23-24; 1Yohana 4:20).

Tatu – Kwa kuwaambia wengine Habari Njema (Injili), wafuasi wa kweli wa Kristo huwasaidia wengine nao kuwa na amani na Mungu, na wanadamu wenzao. Pengine Yakobo alikuwa anaunganisha hoja yake na Mahubiri ya Mlimani alipoandika hivi: “Na mbegu ile ambayo mazao yake ni haki, hupandwa katika amani na wale wafanyao amani” (Yakobo 3:8, TLR).

Wenye Kushutumiwa Na Kuudhiwa

Mwisho – Yesu alisema wale wanaoshutumiwa na kuteswa kwa ajili ya haki wana heri. Ni dhahiri kwamba alikuwa anazungumza na watu wenye kuishi maisha ya haki, si wale ambao wanafikiri tu kwamba haki ya Kristo imehesabiwa kwao. Watu wenye kutii amri za Kristo ndiyo wanaoshutumiwa au kuudhiwa na wasioamini. Hao wataurithi ufalme wa Mungu.

Sasa – Yesu alikuwa anazungumza juu ya kuudhiwa au shutuma za aina gani? Mateso kimwili? Kuteswa mpaka kufa? Hapana. Alichotaja hasa ni kutukanwa na kunenewa mabaya kwa ajili Yake. Hili tena linaonyesha kwamba wakati mtu anapokuwa Mkristo wa kweli, ni kitu kinachoonekana kwa wasioamini. Vinginevyo, wasioamini wasingejaribu kusema maovu kinyume chake. Je, ni wangapi wanaoitwa Wakristo wasioweza hata kutofautishwa na wasioamini kiasi cha kwamba wasioamini hawana la kusema vibaya juu yao? Ukweli ni kwamba hao si Wakristo wa kweli. Yesu alisema hivi: “Ole wenu ninyi watu wote watakapowasifu, kwa kuwa baba zao waliwatenda manabii wa uongo mambo kama hayo” (Luka 6:26). Watu wote wanapowasema vizuri, ni ishara kwamba wewe ni mwamini bandia. Dunia inawachukia Wakristo wa kweli (ona pia Yohana 15:18-21; Wagalatia 4:29; 2Timo. 3:12; 1Yohana 3:13-14).

Chumvi Na Nuru

Baada ya Yesu kuwahakikishia wanafunzi Wake watiifu kwamba walikuwa miongoni mwa waliobadilishwa na watu wenye heri, watakaourithi ufalme wa mbinguni, anatoa onyo. Yesu aliwapenda kweli kweli wanafunzi Wake halisi kiasi cha kuwaonya kwamba wangejiondoa katika fungu la wenye heri. Hii ni tofauti na wahubiri wengi wa siku hizi ambao wanawatia moyo tu mbuzi wa kiroho kwamba hawawezi kupoteza wokovu wanaodhani wanao.

Ninyi ni chumvi ya dunia. Lakini, chumvi ikiwa imeharibika itatiwa nini hata ikolee? Haifai tena kabisa ila kutupwa nje na kukanyagwa na watu. Ninyi ni nuru yaulimwengu. Mji hauwezi kusitirika ukiwa juu ya mlima. Wala watu hawawashi taa na kuiweka chini ya pichi, bali juu ya kiango, nayo yawaangaza wote waliomo nyumbani. Vivyo hivyo, nuru yenu na iangaze mbele ya watu, wapate kuyaona matendo yenu mema, wamtukuze Baba yenu aliye mbinguni (Mathayo 5:13-16).

Ona kwamba Yesu hakuwashauri wanafunzi Wake kufanyika chumvi au kufanyika nuru. Alisema (kimfano) kwamba wao ni chumvi tayari, na akawashauri wadumu kuwa chumvi. Alisema (kimfano) kwamba wao ni nuru tayari, na akawashauri wasiache nuru yao isifichike bali iendelee kung’aa. Hiyo ni tofauti sana na yale mahubiri wanayoambiwa wanaojiita Wakristo, kwamba kuna haja kwao kufanyika chumvi na nuru. Kama watu si chumvi na nuru tayari, si wanafunzi wa Kristo hao. Hawako miongoni mwa walio na heri. Hawaendi mbinguni hao.

Katika siku za Yesu, chumvi ilitumiwa kimsingi kama kihifadhi nyama. Sisi kama wafuasi watiifu wa Kristo ndiyo tunaohifadhi dunia hii yenye dhambi isioze kabisa na kupotoka. Lakini, tukiwa kama dunia kwa tabia, kweli “hatufai kwa chochote” (ms. 13). Yesu aliwaonya walio heri kudumu kuwa chumvi, yaani, wahifadhi tabia zao za kipekee. Ni lazima wawe tofauti na dunia inayowazunguka, wasije wakapoteza ladha yao, wakastahili “kutupwa nje na kukanyagwa na watu.” Hili ni onyo mojawapo kati ya mengi ya wazi kabisa kuhusu kurudi nyuma, yapatikanayo katika Agano Jipya, lenye kuelekezwa kwa waamini wa kweli. Kama chumvi ni chumvi kweli, itakuwa na ladha ya chumvi. Vivyo hivyo, wafuasi wa Yesu hutenda kama wafuasi wa Yesu. Vinginevyo, wao si wafuasi wa Yesu hata kama waliwahi kuwa hapo zamani.

Pia, wafuasi wa kweli wa Kristo ni nuru ya dunia. Nuru hung’aa kila wakati. Kama haing’ai, hiyo si nuru. Kwa mfano huu, nuru inafananishwa na matendo yetu mema (ona Mathayo 5:16). Yesu hakuwa anawashauri wale wasio na matendo mema wafanye bidii wapate. Aliwashauri wale wenye matendo mema wasifiche wema wao kwa watu. Kwa kufanya hivyo, wangemtukuza Baba yao wa mbinguni kwa sababu kazi Yake ndani yao ndiyo asili ya wema wao. Hapo tunaona mlingano mzuri sana kati ya kazi ya Mungu ya neema na ushirikiano wetu sisi – pande zote mbili hizo zinahitajiana ili mtu awe mtakatifu.

Uhusiano Wa Torati Na Wafuasi Wa Kristo

Tumefikia mahali muhimu katika mafundisho haya. Ni sehemu ya msingi na yenye maana sana – ni kama utangulizi wa mengi ambayo Kristo atasema katika sehemu inayosalia ya mahubiri Yake.

Msidhani ya kuwa nalikuja kuitangua torati au manabii. La! Sikuja kutangua, bali kutimiliza. Kwa maana, amin nawaambia, mpaka mbingu na nchi zitakapoondoka, yodi moja wala nukta moja ya torati haitaondoka, hata yote yatimie. Basi mtu yeyote atakayevunja amri moja katika hizi zilizo ndogo na kuwafundisha watu hivyo, ataitwa mdogo kabisa katika ufalme wa mbinguni. Bali mtu atakayezitenda na kuzifundisha, huyo ataitwa mkubwa katika ufalme wa mbinguni. Maana nawaambia ya kwamba, haki yenu isipozidi hiyo haki ya waandishi na Mafarisayo, hamtaingia kamwe katika ufalme wa mbinguni (Mathayo 5:17-20).

Ikiwa Yesu aliwaonya wasikilizaji Wake wasifikiri kwamba alikuwa anaitangua Torati au manabii, tunaweza kuamua kwamba bila shaka walikuwepo wachache katika kundi lililomsikiliza waliodhani hivyo. Kilichosababisha wafikiri hivyo hatukijui. Pengine ni kwa sababu Yesu aliwakemea vikali sana waandishi na Mafarisayo walioshika sana sheria.

Vyovyote vile ni kwamba, Yesu alitaka wanafunzi Wake watambue wazi wazi kosa la kufikiri hivyo. Yeye ndiye alivuvia Agano la Kale lote. Basi, asingeweza kutangua kila kitu alichosema kupitia kwa Musa na Manabii. Kinyume chake – angetimiliza Torati na Manabii, kama alivyosema.

Angetimilizaje Torati na Manabii? Kuna wanaofikiri kwamba Yesu alimaanisha kutimizwa kwa unabii uliomhusu Masiya. Ingawa kweli Yesu alitimiza (na bado atatimiza) kila unabii uliomhusu Masiya, hiyo haikuwa maana yake tu. Ni wazi kwamba mantiki ya mistari hiyo inaonyesha kwamba alikuwa anazungumza kuhusu yote yaliyoandikwa katika Torati na Manabii, mpaka “yodi ndogo kabisa” (ms. 18) ya Torati, na mpaka amri “iliyo ndogo kabisa” (ms. 19).

Kuna wengine wanaodhani kwmaba Yesu alimaanisha atatimiza Torati kwa kutimiza matakwa yake kwa niaba yetu, kwa maisha Yake ya kumtii Mungu na kifo Chake cha kujitoa (ona Warumi 8:4). Lakini ukitazama mantiki ya mistari husika, utaona kwamba hiyo haikuwa maana yake. Katika mistari inayofuata, yesu hasemi chochote kuhusu maisha Yake au kufa Kwake kwamba ni kitu kitakachotimiza Torati. Badala yake utaona kwamba katika mstari uliofuata alisema kwamba Torati itadumu mpaka “mbingu na nchi zitakapopita” na “kila kitu kitimizwe”. Hiyo inasema juu ya kipindi kirefu baada ya kifo Chake msalabani. Kisha akatangaza kwamba hali za moyo za watu kuhusu Torati zingeamua hata nafasi zao mbinguni (ms. 19), na kwamba watu lazima waitii Torati vizuri zaidi kuliko waandishi na Mafarisayo, la sivyo hawataingia mbinguni (ms. 20).

Basi, ni wazi kwamba, zaidi ya kutimiza tu unabii kuhusu Masiya na mifano yake ya Torati, pamoja na kutimiza matakwa ya Torati kwa niaba yetu, Yesu pia alikuwa anafikiri juu ya wasikilizaji Wake kuzishika amri za Torati na kufanya yaliyosemwa na Manabii. Kwa sehemu moja, Yesu angeitimiza Torati kwa kufunua kusudi la kweli la Mungu ndani yake, kwa kulifafanua na kuiunga mkono, na kukamilisha kilichokuwa kimepungua katika ufahamu wa wasikilizaje Wake.[2] Neno la Kiyunani linalotafsiriwa kutimiza katika mstari wa 17 ndilo linalotafsiriwa kukamilisha, kumaliza, kujaza na kutekeleza kikamilifu katika Agano Jipya. Hayo ndiyo Yesu aliyokuwa anataka kufanya, kama itakavyoonekana hapo baadaye.

Hapana. Yesu hakuja kutangua Torati wala Manabii. Alikuja kutimiliza – yaani – “kujazia.” Ninapofundisha fungu hili la Mahubiri ya Mlimani, mara nyingi ninawaonyesha watu bilauri ya maji ambayo iko nusu, ili kuwa mfano wa ufunuo wa Mungu aliotoa katika Torati na Manabii. Yesu hakuja kutangua Torati na Manabii (na ninaposema hivyo, ninajifanya kama anayetaka kumwaga yale maji). Kinyume chake, angetimiliza Torati na Manabii (na hapo, ninachukua chupa ya maji na kuijaza ile bilauri mpaka juu). Hilo huwasaidia watu kuelewa maana ya Yesu.

Umuhimu Wa Kushika Torati

Kuhusu kushika zile amri zipatikanazo katika Torati na Manabii, Yesu alisema mambo waziwazi kabisa. Aliwatazamia wanafunzi Wake kuziti. Zilikuwa za maana kama nini! Ukweli ni kwamba: Jinsi walivyothamini amri zile ingeamua nafasi yao mbinguni. “Basi, mtu yeyote atakayevunja amri moja katika hizi zilizo ndogo na kuwafundisha watu hivyo, ataitwa mdogo kabisa katika ufalme wa mbinguni. Bali mtu atakayezitenda na kuzifundisha, huyo ataitwa mkubwa katika ufalme wa mbinguni” (5:19).

Ndipo tunafikia mstari wa 20 sasa – “Maana nawaambia ya kwamba haki yenu isipozidi hiyo haki ya waandishi na Mafarisayo, hamtaingia kamwe katika ufalme wa mbinguni.”

Ona kwamba hilo si wazo jipya, bali wazo la kumalizia mistari ile mingine yote iliyotangulia. Imeunganishwa na neno maana. Je, ni muhimu kiasi gani kuzishika amri? Ni muhimu sana. Mtu anapaswa azishike vizuri zaidi kuliko waandishi na Mafarisayo ili aweze kuingia katika ufalme wa mbinguni. Hapo tena tunamwona Yesu akibakia kwenye mada Yake kuu – Ni watakatifu tu watakaorithi ufalme wa Mungu.

Ili asipingane na Kristo, yule mtumishi mwenye kufanya watu kuwa wanafunzi hawezi kumhakikishia mtu yeyote kwamba wokovu wake uko salama kama haki yake haizidi ya waandishi na Mafarisayo.

Je, Yesu Alikuwa Anazungumzia Haki Ya Namna Gani?

Je, Yesu alipotamka kwamba haki yetu lazima izidi ile ya waandishi na Mafarisayo, hakumaanisha ule msimamo kisheria wa haki ambao tungehesabiwa baada ya wokovu kama zawadi? Hapana, na ni kwa sababu nzuri tu. Kwanza: Mantiki yenyewe hailingani na tafsiri hiyo. Kabla na baada ya kusema hivyo (na katika mahubiri yote), Yesu alikuwa anazungumza juu ya kushika amri – yaani, kuishi maisha ya haki. Tafsiri ya karibu kabisa ya maneno Yake ni kwamba lazima tuishi kwa haki zaidi ya waandishi na Mafarisayo. Na ni upuuzi kufikiri kwamba Yesu aliwabana waandishi na Mafarisayo washike kiwango ambacho hakutaka wanafunzi Wake washike. Itakuwa ni upuuzi kabisa kufikiri kwamba Yesu angewahukukumu waandhsi na Mafarisayo kwa ajili ya kufanya dhambi ambazo asingewahukumia wanafunzi Wake kwa kuwa waliomba “sala ya wokovu” tu.[3]

Tatizo letu ni kwamba hatutaki kukubali maana halisi ya mstari huo, kwa sababu tunaona ni kukazia ushikaji wa sheria. Lakini, tatizo letu hasa ni kwamba hatuelewi umoja ulioko kati ya haki inayohesabiwa na haki halisi ya vitendo. Mtume Yohana alielewa, na akaandika hivi: “Watoto wadogo! Mtu yeyote asiwadangaye. Yeye atendaye haki ni mwenye haki” (1Yohana 3:7, TLR). Tena, hatuelewi umoja ulipo kati ya kuzaliwa upya na haki halisi ya vitendo. Yohana alielewa, na anasema hivi: “Kila atendaye haki amezaliwa na Yeye” (1Yohana 2:29, TLR).

Yesu angeweza kuongezea maneno, katika yale aliyosema katika 5:20. Angeweza kusema hivi: “Mkitubu, na kuzaliwa mara ya pili kweli, na kupokea zawadi yangu ya haki kw anjia ya imani hai, haki yenu ya vitendo itazidi ile ya waandishi na Mafarisayo mtakaposhirikiana na nguvu za Roho Wangu, akaaye ndani yenu.”

Jinsi Ya Kuwa Mtakatifu Kuliko Waandishi Na Mafarisayo

Bila shaka swali linalojitokeza hapo kama itikio la maneno ya Yesu katika 5:20 ni hili: Hao waandishi na Mafarisayo walikuwa na haki kiasi gani? Jibu ni hili: Haikuwa Nyingi.

Wakati fulani Yesu aliwaita “makaburi yaliyopakwa chokaa ambayo kwa nje yanapendeza, lakini ndani yamejaa mifupa ya wafu, na uchafu wote” (Mathayo 23:27, TLR). Yaani, walionekana kuwa wenye haki kwa nje, lakini ndani walikuwa waovu. Walijitahidi sana kushika andiko la Torati, lakini walipuuzia maana yake, na mara nyingi walijihesabia haki kwa kupindisha au hata kubadili amri za Mungu.

Hili tatizo la ndani la waandishi na Mafarisayo ndilo Yesu alikazia zaidi katika sehemu inayosalia ya Mahubiri Yake pale Mlimani. Tunakuta kwamba alitaja baadhi ya amri zinazojulikana sana za Mungu, na baada ya kutaja kila moja, alionyesha tofauti kati ya kushika andiko na maana ya kila sheria. Kwa kufanya hivyo, alifunua tena na tena mafundisho ya uongo na unafiki wa waandishi na Mafarisayo, na kudhihirisha matazamio halisi ambayo Yeye alikuwa nayo kwa wanafunzi Wake.

Yesu alianza kila mfano kwa kusema hivi: “Mmesikia”. Alikuwa anazungumza na watu ambao hawakuwahi kusoma magombo ya Agano la Kale bali walisikia yakisomwa katika masinagogi na waandishi na Mafarisayo. Ni sawa kusema kwamba wasikilizaji Wake walikuwa wameketi chini ya mafundisho ya uongo maisha yao yote, wakisikiliza maelezo na mafafanuzi potofu ya waandishi na Mafarisayo kuhusu Neno la Mungu, na kuona jinsi walivyoishi maisha yasiyokuwa matakatifu.

Mafarisayo kuhusu Neno la Mungu, na kuona jinsi walivyoishi maisha yasiyokuwa matakatifu.

Mafarisayo kuhusu Neno la Mungu, na kuyaona maisha waliyoishi, ambayo hayakuwa matakatifu.

Pendaneni. Si Kama Waandishi Na Mafarisayo

Kwa kutumia amri ya sita kama kianzio, Yesu alianza kufundisha wanafunzi Wake matazamio ya Mungu kwao, na hapo hapo akifunua unafiki wa waandishi na Mafarisayo.

Mmesikia watu wa kale walivyoambiwa, ‘Usiue’, na mtu akiua, itampasa hukumu. Bali mimi nawaambieni, Kila amwoneaye ndugu yake hasira itampasa hukumu; na mtu akimfyolea ndugu yake itampasa baraza; na mtu akimwapiza, itampasa jehanamu ya moto (Mathayo 5:21-22).

Kwanza: Ona kwamba Yesu alikuwa anaonya kuhusu kitu kinachoweza kumsababisha mtu kwenda jehanamu. Hiyo ndiyo iliyokuwa mada Yake kuu – Watakatifu tu ndiyo watakaorithi ufalme wa Mungu.

Waandishi na Mafarisayo walihubiri na kukataza kuua, wakitumia amri ya sita, japo inaonekana wao walisema kuua kungemfikisha mtu mahakamani.

Yesu alitaka wanafunzi Wake wajue kitu ambacho ni kama waandishi na Mafarisayo hawakukitambua – yalikuwepo makosa mengine “madogo” ambayo yangemfikisha mtu mahakamani – mahakama ya Mungu. Kwa sababu ni muhimu sana sisi kwa sisi tupendane (ni amri ya pili iliyo kuu), tunapomkasirikia ndugu tunapaswa kujihesabu kwamba tayari tumepatikana na hatia katika mahakama ya Mungu. Kama tutaitamka hasira yetu kwa kusema maneno mabaya, kosa letu ni kubwa zaidi, na tunatakiwa kujihesabu kuwa na hatia katika mahakama ya juu sana ya Mungu. Na kama tutazidi hapo – na kumwaga chuki yetu dhidi ya ndugu kwa maneno mengine mabaya, tuna hatia mbele za Mungu ya kutosha kutupwa jehanamu![4] Hiyo si mchezo!

Uhusiano wetu na Mungu unapimwa na mahusiano yetu na ndugu zetu. Tukimchukia ndugu inadhihirisha kwamba hatuna uzima wa milele. Yohana aliandika hivi:

Kila amchukiaye ndugu yake ni mwuaji, nanyi mwajua kwamba hakuna mwuaji aliye na uzima wa milele ndani yake (1Yohana 3:15, TLR).

Mtu akisema, ‘Nampenda Mungu’ naye amchukia ndugu yake, ni mwongo huyo. Kwa maana, mtu asiyempenda ndugu yake ambaye amemwona, hawezi kumpenda Mungu ambaye hajamwona (1Yohana 4:20, TLR).

Ni muhimu sana tupendane, na kama Yesu alivyoamuru, tujitahidi kutafuta upatanisho wakati tunapokwazana (ona Mathayo 18:15-17). Yesu aliendelea hivi:

Basi, kama unatoa sadaka yako madhabahuni, na hapo ukumbuke kwamba ndugu yako ana jambo nawe, iache sadaka yako hapo mbele ya madhabahu uende zako. Patana kwanza na ndugu yako, kisha rudi na uitoe sadaka yako (Mathayo 5:23-24, TLR).

Maana ya hayo yote ni kwamba, kama mahusiano yetu na ndugu si mazuri, hata mahusiano yetu na Mungu si mazuri. Mafarisayo walikuwa na hatia ya kutilia mkazo vitu vilivyokuwa na umuhimu mdogo na kupuuzia vitu vilivyokuwa na umuhimu mkubwa, “wakichuja mbu na kumeza ngamia” kama Yesu alivyosema juu yao (Mathayo 23:23-24). Wao walikazia umuhimu wa kutoa zaka na sadaka, lakini walipuuza yaliyokuwa ya muhimu zaidi sana, yaani ile amri ya pili iliyo kuu ya kupendana. Ni unafiki ulioje, kuleta sadaka ambayo inadhanishia kuonyesha upendo wa mtu kwa Mungu, huku akihalifu ile amri kuu ya pili! Yesu alikuwa anaonya dhidi ya hayo. Kuhusu msimamo mkali wa mahakama ya Mungu, Yesu anaendelea kusema hivi:

Patana na mshitaki wako upesi wakati uwapo pamoja naye njiani; yule mshitaki asije akakupeleka kwa kadhi, na kadhi akakupeleka kwa askari, ukatupwa gerezani. Amin nakuambia, hutoki humo kamwe hata uishe kulipa senti ya mwisho (Mathayo 5:25-26).

Ni vizuri kuepuka kuingia mahakama ya Mungu kabisa kwa kuishi kwa amani na ndugu zetu kiasi inachowezekana. Kama ndugu au dada atatukasirikia, nasi kwa kujivuna tukatae kutafuta upatanisho “njiani kuelekea mahakamani”, yaani, katika safari yetu maishani kwenda kusimama mbele za Mungu, tutajutia jambo hilo. Alichosema Yesu hapa ni sawa na maonyo Yake kuhusu sisi kumwiga yule mtumwa ambaye hakumsamehe mwenzake katika Mathayo 18:23-35. Yule mtumwa aliyekuwa amesamehewa lakini yeye akakataa kusamehe alirudishiwa deni lake, akakabidhiwa kwa watesaji “mpaka atakapolipa yote aliyodaiwa” (Mathayo 18:34). Hapa, Yesu anaonya dhidi ya matokeo mabaya ya milele ya sisi kutowapenda ndugu zetu kama Mungu anavyotazamia.

Usafi Katika Maadili ya Kimwili. Msiwe Kama Waandhsi Na Mafarisayo

Amri ya saba ikatumiwa na Yesu kama mfano wa pili kuonyesha jinsi waandishi na Mafarisayo walivyoshika andiko la Torati huku wakipuuza maana yake. Yesu aliwatazamia wanafunzi Wake kuwa safi zaidi katika maadili ya kimwili kuliko waandishi na Mafarisayo.

Mmesikia kwamba imenenwa, Usizini. Lakini mimi nawaambia, Kila mtu atazamaye mwanamke kwa kumtamani amekwisha kuzini naye moyoni mwake. Jicho lako la kuume likikukosesha, ling’oe ulitupe mbali nawe. Kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanamu. Na mkono wako wa kuume ukikukosesha, ukate uutupe mbali nawe. Kwa maana yakufaa kiungo chako kimoja kipotee wala mwili wako mzima usitupwe katika jehanamu (Mathayo 5:27-30).

Ona tena kwamba Yesu alikuwa bado kwenye mada Yake kuu – Watakatifu tu ndiyo watakaorithi ufalme wa Mungu. Alionya tena kuhusu jehanamu na kile kinachotakiwa kufanywa na mtu ili asiende huko.

Waandishi na Mafarisayo wasingeweza kuipuuza amri ya saba. Basi, waliitii kwa nje na kusalia waaminifu kwa wake zao. Lakini walikuwa wanafanya mapenzi na wanawake katika mawazo yao. Walipokuwa sokoni au barabarani, waliwavua nguo kimawazo wanawake waliokuwa wanawaona. Moyoni walikuwa wazinzi, na kwa njia hiyo walikuwa wanavunja maana ya amri ya saba. Je, ni wangapi siku hizi kanisani ambao hawana tofauti na hao?

Mungu alikusudia watu wawe safi kabisa kimaadili katika mahusiano ya kimwili. Ni wazi kwamba kama ni kosa kuwa na mahusiano kimapenzi na mke wa jirani yako, ni makosa pia kufikiri au kuwaza hayo hayo. Si kwamba Yesu aliongezea sheria kali zaidi kwenye ile iliyokuwepo katika Torati ya Musa. Amri ya kumi ilikuwa na maneno haya ya kukataza tamaa mbaya: “Usimtamani mke wa jirani yako” (Kutoka 20:17).

Je, kati ya wasikilizaji wa Yesu kuna aliyejisikia hatia? Bila shaka walikuwepo. Je, wafanye nini? Wangetubu mara moja, kama Yesu alivyoagiza. Wale wenye tamaa mbaya walitakiwa kuiacha – kwa gharama yoyote – maana, watu aina hiyo wanakwenda jehanamu.

Hakuna mtu mwenye akili timamu anayedhani kwamba Yesu alimaanisha kwamba watu wenye tamaa mbaya wang’oe jicho kweli au kukata mkono. Mtu mwenye tamaa anayeng’oa jicho anakuwa mwenye tamaa chongo tu! Yesu alikuwa anakazia tu umuhimu wa kutii maana ya amri ya saba – kwamba, umilele wa mtu ulitegemeana na jinsi anavyoitii.

Basi – akifuata mfano wa Kristo, mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi atawashauri wanafunzi wake “kukatilia mbali” chochote kinachowafanya kujikwaa. Kama ni televisheni ya kulipia, iache kulipiwa. Kama ni ya kawaida, iondolewe. Kama ni gazeti linalolipiwa, liache kulipiwa. Kama ni mtandao, achana nao. Kama ni dirisha lisilofungwa, lifungwe. Hakuna hata kimoja katika vitu hivyo kinachostahili kumfanya mtu aende jehanamu milele, na kwa sababu mtumishi anayewafanya watu kuwa wanafunzi anawapenda kondoo wake, atawaambia ukweli na kuwaonya, sawa na jinsi Yesu alivyofanya.

Njia Nyingine Ya Kuzini

Mfano unaofuata wa Yesu unafanana na huo tuliomaliza. Pengine ndiyo sababu unatajwa sasa. Unatakiwa kuonekana kama ufafanuzi wa zaidi badala ya kuonekana kwamba ni mada mpya. Mada ni hii: “Kitu kingine Mafarisayo wafanyacho kinacholingana na uzinzi”.

Imenenwa pia, Mtu akimwacha mkewe na ampe hati ya talaka. Lakini mimi nawaambia, kila mtu amwachaye mkewe isipokuwa kwa habari ya uasherati, amfanya kuwa mzinzi; na mtu akimwoa yule aliyeachwa, azini (Mathayo 31-32).

Ufuatao ni mfano tu, jinsi waandishi na Mafarisayo walivyopindisha sheria ya Mungu ili kutosheleza maisha yao ya dhambi.

Hebu tujiundie Farisayo wa kufikirika, aliyeishi siku za Yesu. Kuna mwanamke mzuri tu anayemtamani sana, anayeishi ng’ambo ya barabara. Wanataniana kila wanapo-onana. Inaonekana huyo mwanamke amevutiwa naye, na tamaa ya Farisayo inazidi kuongezeka. Angependa kumwona akiwa hana nguo, naye humfikiria sana kila wakati, kimapenzi. Laiti ingewezekana akampata!

Lakini ana tatizo. Yeye ana ndoa, na dini yake inakataza uzinzi. Hataki kuivunja amri ya saba (ingawa amekwisha ivunja kila wakati anapotamani). Sasa, afanye nini?

Lipo jibu! Akiachana na mwenzake, anaweza kumwoa huyo mwanamke anayemtamani! Lakini, talaka inaruhusiwa? Farisayo mwenzake anamwambia, Ndiyo! Tena hata andiko lipo! Kumbukumbu 24:1 inasema kitu juu ya kumpa mke wako cheti cha talaka unapomwacha. Basi, talaka bila shaka ni halali kwa mazingira fulani! Sasa – ni mazingira gani hayo? Anasoma kwa makini maneno ya Mungu, kwamba:

Mtu akiisha kutwaa mke kwa kumwoa, asipopata kibali machoni mwake kwa kuwa ameona neno ovu kwake, na amwandikie hati ya kumwacha, akamtilie mkononi mwake na kumtoa katika nyumba yake (Kumbu. 24:1).

Loo! Kumbe inawezekana kumwacha mke wake akipata hitilafu kwake! Na amekwisha ipata! Havutii kama yule mwanamke anayekaa ng’ambo ya barabara! (Na huu si mfano usiowezekana. Kulingana na Rabbi Hillel, ambaye alikuwa na mafundisho kuhusu talaka yaliyopendwa sana katika siku za Yesu, mtu angeweza kumwacha mke wake kihalali kabisa kama angempata mwingine aliyekuwa wa kupendeza zaidi, maana tendo hilo lilimfanye mke wake “kutokuwa na kibali” machoni pake. Vile vile Rabbi Hillel alifundisha kwamba mwanamume angeweza kumwacha mke wake kama akizidisha chumvi katika chakula, au kama angezungumza na mwanamume mwingine, au kama asingezaa mtoto wa kiume).

Basi, Farisayo wetu mwenye tamaa anaachana na mke wake kihalali kabisa kwa kumpa hati ya talaka, na haraka sana anamwoa yule mwanamke anayemtamani. Tena, hayo yote yanafanyika bila yeye kujisikia hatia hata kidogo kwa sababu Torati ya Mungu imefuatwa!

Mtazamo Tofauti

Mungu anaona mambo kwa njia tofauti. Yeye hakutaja kwamba “kutokuwa na kibali” ni kitu gani katika Kumbukumbu 24:1. Wala haisemi kwamba sababu halali ya kuachana na mke ni nini. Maandiko hayo hayasemi chochote kuhusu wakati ambapo kuachana kunaruhusiwa au hakuruhusiwi. Hapo tunaambiwa tu juu ya katazo kuhusu mwanamke aliyeachwa mara mbili au mara moja, au hata aliyefiwa, kuolewa tena na mume wake wa kwanza. Kusema kwamba kuna hali ya “kutokuwa na kibali” mbele za Mungu, yenye kuhalalisha kuachana katika mistari hii ni kulazimisha maana nyingine kabisa.

Tena – mbele za Mungu, huyo mwanamume wa kufikirika ambaye nimesimulia habari zake hana tofauti na mzinzi. Amekwisha vunja ile amri ya saba. Tena ana hatia kuliko hata mzinzi wa kawaida, maana yeye ana kosa la uzinzi “mara mbili”. Utasema, kivipi? Kwanza: Amefanya uzinzi mwenyewe. Baadaye Yesu alisema hivi: “Kila mtu amwachaye mkewe, isipokuwa kwa sababu ya uasherati, akaoa mwanamke mwingine, anazini” (Mathayo 19:9, TLR).

Pili: Kwa sababu, huyo mkewe ambaye ameachika lazima atafute mwanamume mwingine ili aendelee kuishi. Machoni pa Mungu, huyo Farisayo amekwisha fanya kitendo kinacholingana na kumlazimisha mke wake kushirikiana kimwili na mwanamume mwingine. Basi, anakuwa na hatia kwa “uzinzi” wa huyo mwanamke.[5] Yesu alisema hivi: “Yeyote amwachaye mkewe, isipokuwa kwa habari ya uasherati, amfanya azini” (Mathayo 5:32, TLR. Maneno mepesi kukazia).

Yawezekana Yesu alikuwa anamhukumu hata huyo Farisayo wetu mwenye tamaa kwa kosa la “kuzini mara tatu” ikiwa maneno Yake yaliyofuata, kwamba “yeyote amwoaye mwanamke aliyeachwa azini” (Mathayo 5:32, TLR) yanamaanisha kwamba Mungu anamhesabia Farisayo huyo hatia kwa sababu ya “zinaa” ya mume mpya wa mke wake wa zamani. [6]

Hili lilikuwa jambo moto katika siku za Yesu, maana tunasoma mahali pengine Mafarisayo walipomwuliza hivi: “Je, ni halali kwa mtu kumwacha mkewe kwa sababu yoyote?” (Mathayo 19:3). Swali lao linadhihirisha mioyo yao. Bila shaka kuna waliotaka kuamini kwamba kuachana au talaka ni halali kwa sababu yoyote.

Ila, naomba niseme kwamba ni aibu sana kwa Wakristo kuchukua mistari hii kuhusu talaka, na kuitafsiri vibaya, kisha kuweka mizigo mizito juu ya watoto wa Mungu. Yesu hakuwa anazungumza juu ya Mkristo ambaye alikuwa na talaka wakati hajaokoka, na ambaye akiisha kumpata mwenzake mzuri tu anayempenda Kristo pia, wanaamua kuoana. Hiyo si uasherati. Kama Yesu alimaanisha hivyo, itabidi tubadilishe Injili maana haitoi nafasi ya msamaha kwa dhambi zote za wenye dhambi. Itabidi tangu sasa tuhubiri hivi: “Yesu alikufa kwa ajili yako, nawe ukitubu na kumwamini, utasamehewa dhambi zako zote. Lakini, kama umeachana na mwenzake, hakikisha kwamba huingii katika ndoa nyingine maana hapo utaishi katika uasherati, na Biblia inasema waasherati watakwenda jehanamu. Pia, kama umeachika na kuingia tena katika ndoa, unahitaji kufanya dhambi nyingine moja kabla ya kumjia Kristo – achana na mwenzako. La sivyo, utaendelea katika uasherati, na watu aina hiyo hawajaokoka.”[7] Je, hiyo ni injili?[8]

Uwe Mkweli. Si Kama Waandishi Na Mafarisayo

Mfano wa tatu wa Yesu kuhusu mwenendo usio wa haki na matumizi mabaya ya Maandiko ya waandishi na Mafarisayo unahusiana na amri ya Mungu kuhusu kusema ukweli. Waandishi na Mafarisayo walikuwa wabunifu sana kwa habari ya kudanganya. Tunajifunza kutoka Mathayo 23:16-22 kwamba wao hawakujihesabu kuwa na wajibu wa kutunza nadhiri zao kama wangeapa kwa hekalu, madhabahu au mbingu. Lakini, kama wangeapa kwa dhahabu ya hekalu, au sadaka iliyoko juu ya madhabahu, au kwa Mungu aliyeko mbinguni, basi walikuwa na wajibu wa kutunza nadhiri au viapo vyao! Hayo ni mawazo ya mtu mzima akifikiri kitoto kwamba ana haki ya kutosema ukweli mradi vidole vyake vimeshikana kwa nyuma. Yesu anatazamia wanafunzi Wake waseme ukweli.

Tena mmesikia watu wa kale walivyoambiwa, ‘Usiape uongo, ila mtimizie Bwana nyapo zako.’ Lakini mimi nawaambia, ‘Usiape kabisa; hat a kwa mbingu, kwa maana ndicho kiti cha enzi cha Mungu; wala kwa nchi, kwa maana ndiyo pa kuwekea miguu yake; wala kwa Yerusalemu, kwa maana ndio mji wa Mfalme mmuu. Wala usiape kwa kichwa chako, maana huwezi kufanya unywele mmoja kuwa mweupe au mweusi. Bali maneno yenu yawe Ndiyo, ndiyo; Siyo, siyo; kwa kuwa yazidiyo hayo yatoka kwa yule mwovu’ (Mathayo 5:33-37).

Amri ya Mungu kuhusu viapo na nadhiri haikusema chochote juuya kufanya kiapo kwa kuapa na kitu kingine. Mungu alikusudia watu Wake waseme kweli wakati wote. Basi, isingekuwepo haja ya kuapa kamwe.

Hakuna kosa kuapa, kwa sababu kiapo si kitu zaidi ya nadhiri au ahadi. Kwa kweli, viapo vya kumtii Mungu ni vizuri sana. Wokovu huanza kwa kiapo cha kumfuata Yesu. Lakini watu wanapotakiwa kuapa kwa kitu kingine ili kuwafanya wengine waamini wanachosema, ni ukiri wa moja kwa moja kwamba kwa kawaida wao husema uongo. Watu wanaosema kweli sikuzote hawana haja ya kuapa hata siku moja. Lakini makanisa mengi siku hizi yamejaa waongo, na watumishi mara nyingi ndio viongozi katika udanganyifu na hila.

Mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi huonyesha mfano wa kusema kweli na kuwafundisha wanafunzi wake kusema kweli sikuzote. Anajua Yohana alionya kwamba waongo wote watatupwa katika ziwa liwakalo moto na kibiriti (ona Ufunuo 21:8).

Msilipe Kisasi, Kama Wanavyofanya Waandishi Na Mafarisayo

Kinachofuata katika orodha ya malalamiko ya Yesu ni kupotoshwa kwa Kifarisayo kwa andiko maarufu sana katika Agano la Kale. Tumekwisha kutazama maandiko hayo katika sura kuhusu kutafsiri maandiko.

Mmesikia kwamba imenenwa, ‘Jicho kwa jicho, na jino kwa jino.’ Lakini mimi nawaambia, ‘Msishindane na mtu mwovu; lakini mtu akupigaye shavu la kuume mgeuzie na la pili. Na mtu atakaye kukushitaki na kuitwaa kanzu yako, mwachie na joho pia. Na mtu atakayekulazimisha mwendo wa maili moja, nenda naye mbili. Akuombaye mpe; naye atakaye kukopa kwako, usimpe kisogo’ (Mathayo 5:33-37).

Torati ya Musa ilitamka kwamba mahakama ikimpata mtu na hatia ya kumjeruhi mwingine, adhabu yake italingana na madhara aliyoleta. Kama alimtoa mtu jino, kwa haki na uhalali kabisa jino lake na yeye litang’olewa. Amri hii ilitolea ili kuhaikisha kwamba haki ingetendeka katika mashauri ya mahakamani kwa makosa makubwa. Mungu alianzisha utaratibu wa mahakama na mahakimu katika Torati ili kupinga uhalifu, kuhakikisha haki na kuzuia visasi. Na Mungu aliwaamuru mahakimu kutokuwa na upendeleo, na kuwa wenye haki katika hukumu zao. Walitakiwa kuhukumu “jicho kwa jicho na jino kwa jino”. Lakini, maneno hayo pamoja na amri hiyo hupatikana katika maandiko yanayohusiana na haki katika mahakama.

Lakini tena, waandishi na Mafarisayo walikuwa wamebadilisha amri yenyewe na kuifanya kuwa amri ya kulipiza kisasi kuwa wajibu mtakatifu. Walikuwa wamekubali kutokuwa na uvumilivu, wakitafuta kulipiza kisasi hata kwa makosa madogo madogo kabisa.

Mungu daima ametazamia viwango vya juu zaidi kutoka kwa watu Wake. Kisasi ni kitu alichokataza Yeye (ona Kumbu. 32:35). Agano la Kale lilifundisha kwamba watu wa Mungu wanatakiwa kuwaonyesha adui zao wema (ona Kutoka 23:4, 5; Mithali 25:21-22). Yesu aliunga mkono kweli hii kwa kuwaambia wanafunzi Wake wageuze shavu la pili na kwenda maili nyingine zaidi katika kushughulika na watu waovu. Tunapokosewa, Mungu anataka tuwe na rehema, tukilipa jema kwa ovu tulilotendewa.

Lakini je! Yesu anatazamia kwamba tutawaachia watu watutumie vibaya tu, wakiharibu maisha yetu kama wapendavyo? Je, ni makosa kumpeleka asiyeamini mahakamani na kutafuta haki kwa uovu tunaotendewa? Hapana. Yesu hakuwa anazungumza juu ya kupata haki tunayuostahili kwa makosa makubwa mahakamani. Alikuwa anazungumzia juu ya kutafuta kulipa kisasi kwa mambo madogo madogo.Ona kwamba Yesu hakusema tutoe shingo yetu ili tunyongwe na mtu ambaye ametuchoma kisu mgongoni. Hakusema tutoe nyumba kwa mtu anayetaka gari. Alichokuwa anatuambia ni jinsi ya kuonyesha uvumilivu na rehema kwa kiwango cha juu sana, tunapokutana na vikwazo vidogo vidogo kila siku, na zile changamoto za kawaida zinazotokana na kushughulika kwetu na watu wenye kujipenda, au ubinafsi. Anataka tuwe wakarimu kuliko watu wenye ubinafsi wanavyotazamia. Waandishi na Mafarisayo hawakukaribia kufikia kiwango hicho.

Mbona Wakristo wengi wanakwazika kirahisi? Mbona ni wepesi sana kukasirishwa na vikwazo vidogo ambavyo ni vidogo mara kumi kuliko kupigwa kofi? Je, hao watu wameokoka kweli? Mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi huonyesha mfano wa kumgeuzia mtu shavu la pili, naye anawafundisha wanafunzi wake kufanya hivyo hivyo.

Msiwachukie Adui Zenu, Kama Wanavyofanya Waandishi Na Mafarisayo

Kwa kumalizia, Yesu anaorodhesha amri nyingine iliyotolewa na Mungu ambayo waandishi na Mafarisayo waliibadili ili kutosheleza mioyo yao yenye chuki.

Mmesikia kwamba imenenwa, ‘Umpende jirani yako na umchukie adui yako’. Lakini mimi nawaambia, ‘Wapendeni adui zenu, waombeeni wanaowaudhi ili mpate kuwa wana wa Baba yenu aliye mbinguni. Maana Yeye huwaangazia jua lake waovu na wema, huwanyeshe amvua wenye haki na wasio haki. Maana, mkiwapenda wanaowapenda ninyi mwapata thawabu gani? Hata watoza ushuru, je! Nao hawafanyi yayo hayo? Tena mkiwaamkia ndugu zenu tu, mnatenda tendo gani la ziada? Hata watu wa mataifa, je! Nao hawafanyi kama hayo? Basi ninyi mtakuwa wakamilifu, kama Baba yenu wa mbinguni alivyo mkamilifu’ (Mathayo 5:43-48).

Katika Agano la Kale Mungua likuwa amesema hivi: “Mpende jirani yako kama unavyojipenda mwenyewe” (Walawi 19:18, TLR). Waandishi na Mafarisayo wakatafsiri jirani kuw ani wale watu waliowapenda tu. Kila mwingine yeyote alikuwa adui, na kwa kuwa Mungu alisema kuwapenda jirani zetu tu, bila shaka ni sawa kuwachukia adui zetu. Lakini, kulingana na mafundisho ya Yesu, Mungu hakuwa amekusudia hayo.

Yesu baadaye angefundisha katika habari za Msamaria Mwema kwamba, tunatakiwa kumhesabu kila mtu kuwa jirani yetu.[9] Mungu anataka tumpende kila mtu, mpaka adui zetu. Hicho ndicho kiwango cha Mungu kwa ajili ya watoto Wake – na ni kiwango ambacho Yeye Mwenyewe anakitumia. Anatuma jua na mvua kwa ajili ya kuotesha mimea, kwa watu wote – wema na wabaya. Tunatakiwa kufuata mfano Wake, tukonyesha wema kwa watu wasiostahili. Tunapofanya hivyo, inaonyesha kwamba sisi ni “wana wa Baba [yetu] aliye mbinguni” (Mathayo 5:45). Watu waliozaliwa upya kweli kweli hutenda kama Baba yao.

Upendo ambao Mungu anatazamia tuuonyeshe kwa adui zetu si hisia au kukubaliana na uovu wao. Mungu hatutaki tuendelee kujisikia vizuri juu ya wale wanaotupinga. Hatuambii tuseme kisichokuwa kweli – kwamba adui zetu ni watu wazuri sana. Lakini, anatazamia kwamba tutawahurumia na kuchukua hatua ya makusudi kuonyesha jambo hilo – haidhuru hata kwa kuwasalimu tu na kuwaombea.

Ona tena kwamba Yesu anatilia mkazo mada Yake kuu – Ni watakatifu tu watakaorithi ufalme wa Mungu. Aliwaambia wanafunzi wake kwamba, kama watawapenda wale wawapendao tu, hawana tofauti na wapagani na watoza ushuru – aina mbili za watu ambao kila Myahudi alikubali kwamba wanakwenda jehanamu. Ilikuwa ni njia nyingine ya kusema kwamba watu wanaowapenda wale wanaowapenda tu wanakwenda jehanamu.

Tenda Mema Kwa Nia Njema, Si Kama Waandishi Na Mafarisayo

Yesu hatazamii wafuasi Wake kuwa watakatifu tu. Anawatazamia wawe watakatifu kwa sababu sahihi. Inawezekana kabisa kutii amri za Mungu na bado usimpendeze ikiwa utii wa mtu unatokana na nia mbaya. Yesu aliwahukumu waandishi na Mafarisayo kwa sababu walitenda matendo yao mema yote ili wasifiwe na watu (ona Mathayo 23:5). Yesu anatazamia wanafunzi Wake wawe tofauti.

Angalieni msifanye wema wenu machoni pa watu kusudi mtazamwe na wao; kwa maana mkifanya kama hayo, hampati thawabu kwa Baba yenu aliye mbinguni. Basi wewe utoapo sadaka, usipige panda mbele yako kama wanafiki wafanyavyo katika masinagogi na njiani, ili watukuzwe na watu. Amin nawaambieni, Wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe utoapo sadaka, hata mkono wako wa kushoto usijue ufanyalo mkono wako wa kuume. Sadaka yako iwe kwa siri; na Baba yako aonaye sirini atakujazi (Mathayo 6:1-4).

Yesu alitazamia kwamba wafuasi Wake watawapa maskini sadaka. Torati iliagiza hivyo (Kutoka 23:11; Walawi 19:10; 23:22; 25:35; Kumbu. 15:7-11), lakini waandishi na Mafarisayo walifanya hivyo huku tarumbeta zikipigwa, bila shaka ili kuwaita masini waje kupokea sadaka zao za ukarimu. Pamoja na hayo, ni Wakristo wangapi wanaotoa chochote kwa maskini? Hawajawahi kufikia hata mahali pa kuchunguza tu nia yao ya kutoa sadaka. Kama ubinafsi uliwasukuma waandishi na Mafarisayo kutangaza kutoa kwao, ni kitu gani kinachowasukuma Wakristo kupuuza matatizo ya maskini? Kwa hali hiyo, haki yao inazidi ile ya waandishi na Mafarisayo?

Kama Paulo atakavyorudia katika 1Wakorintho 3:10-15, tunaweza kufanya mema kwa nia mbaya. Kama nia yetu si safi, matendo yetu mema hayatapata thawabu. Paulo aliandika kwamba inawezekana hata kuhubiri Injili kwa nia isiyo safi (ona Wafilipi 1:15-17). Kulingana na maneno ya Yesu, njia nzuri yakuhakikisha kwamba utoaji wetu ni kwa nia safi ni kutoa kwa siri kiasi iwezekanavyo – bila ya kuruhusu mkono wa kushoto kujua kinachofanywa na mkono wa kuume. Mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi huwafundisha wanafunzi wake kuwapa vitu maskini (kama wanaweza), naye anatenda kama mahubiri yake, kimya kimya tu.

Kufunga Na Kuomba Kwa Sababu Zilizo Sahihi

Yesu pia alitazamia kwamba wafuasi Wake wataomba na kufunga, na kwamba wangefanya mambo hayo ili kumpendeza Baba yao, si ili kuonekana na watu. Vinginevyo wasingekuwa tofauti na wale waandishi na Mafarisayo wanaokwenda jehanamu, waliokuwa wanafunga na kuomba ili wasifiwe na watu. Hiyo ni thawabu ya muda sana. Yesu aliwashauri hivi wafuasi Wake:

Tena msalipo, msiwe kama wanafiki. Kwa maana wao wapenda kusali hali wamesimama katika masinagogi na katika pembe za njia ili waonekane na watu. Amin nawaambia, Wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe usalipo ingia katika chumba chako cha ndani, na ukiisha kufunga mlango wako, usali mbele za Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi.

Tena mfungapo msiwe kama wanafiki wenye uso wa kukunjamana; maana hujiumbua nyuso zao ili waonekane na watu kuwa wanafunga. Amin nawaambia, wamekwisha kupata thawabu yao. Bali wewe ufungapo jipake mafuta kichwani, unawe uso; ili usionekane na watu kuwa unafunga, ila na Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi (Mathayo 6:5-6, 16-18).

Je, ni Wakristo wangapi wenye kuishi maisha yasiyo na maombi, na ambao hata hawajawahi kufunga?[10] Sasa, haki yao inalinganishwaje na ile ya waandishi na Mafarisayo, waliofanya yote mawili – japo ni kwa sababu mbaya?

Machache Kuhusu Maombi Na Msamaha

Akiendelea na somo la maombi, Yesu alifoa mafundisho ya ziada kwa wanafunzi Wake kuhusu jinsi wanavyotakiwa kuomba. Yesu anataka sisi tuombe kwa njia ambayo haimtukani Baba Yake kwa kukana yale aliyofunua juu Yake Mwenyewe. Kwa mfano: Kwa kuwa Mungu anajua tunachohitaji kabla ya kumwomba (maana anafahamu mambo yote), hakuna sababu ya kurudia-rudia maneno tunapoomba.

Nanyi mkiwa katika kusali, msipayuke-payuke kama watu wa mataifa; maana wao hudhani ya kuwa watasikiwa kwa sababu ya maneno yao kuwa mengi. Basi msifanane na hao; maana Baba yenu anajua mnayohitaji kabla ninyi hamjamwomba (Mathayo 6:7-8).

Kweli – maombi yetu hudhihirisha jinsi tunavyomjua Mungu vizuri. Wale wanaomjua kama alivyojidhihirisha katika Neno Lake huomba ili mapenzi Yake Yeye yafanyike, na Yeye atukuzwe. Shauku yao kuu ni kuwa watakatifu – wenye kumpendeza Yeye kabisa. Hili linaonekana katika sala ya Yesu ya mfano, ambayo sisi tunaiita Sala ya Bwana. Imo katika sehemu inayofuata ya mafundisho ya Yesu kwa wanafunzi Wake. Inadhihirisha matazamio Yake kwa habari ya mambo tunayotanguliza, na upendo wetu.[11]

Basi ninyi salini hivi: ‘Baba yetu uliye mbinguni, Jina lako litukuzwe. Ufalme wako uje, Mapenzi yako yatimizwe hapa duniani kama huko mbinguni. Utupe leo riziki yetu’ (Mathayo 6:9-11).

Basi, inatakiwa wajibu wa kwanza kabisa wa wanafunzi wa Kristo uwe jina la Mungu kutukuzwa – kwamba liheshimiwe, listahiwe na kutakatifuzwa.

Wale wanaoomba kwamba jina la Mungu litakaswe wanatakiwa kuwa watakatifu wao wenyewe – watu wenye kulitakasa jina la Mungu. Vinginevyo ni unafiki tu. Kwa hiyo, sala hii huonyesha shauku tuliyo nayo kwamba wengine wajinyenyekeze mbele za Mungu kama ambavyo sisi tumekwisha fanya.

Ombi la pili katika sala hiyo mfano linafanana: “Ufalme wako uje”. Wazo la ufalme linamaanisha kuwepo kwa Mfalme mwenye kutawala ufalme Wake. Mfuasi Mkristo anatamani kumwona Mfalme wake – yule anayetawala maisha yake – atawale dunia nzima. Laiti kila mmoja angepiga goti lake kwa Mfalme Yesu – katika imani tiifu!

Ombi la tatu katika sala hiyo linarudia la kwanza na la pili, hivi:

Mapenzi yako yatendeke hapa duniani kama huko mbinguni”. Hapa tena – tunawezaje kuomba kwa dhati sala kama hiyo bila sisi wenyewe kuwa tumekubali kukaa chini ya mapenzi ya Mungu maishani mwetu? Mwanafunzi wa kweli huwa na shauku kwamba mapenzi ya Mungu yafanyike duniani kama yafanyikavyo huko mbinguni – kikamilifu na kabisa.

Yanayotakiwa kuwa muhimu zaidi kwetu kuliko hata chakula – “riziki yetu” – ni jina la Mungu litakaswe, mapenzi Yake yafanyike, na ufalme Wake uje. Hili ombi la nne linawekwa la nne kwa kusudi. Hata kwa mtazamo huo tu inaonyesha mpangilio unaofaa wa mambo muhimu maishani mwetu, na hakuna dalili ya uchoyo au ubinafsi hapa. Wanafunzi wa Kristo wanamtumikia Mungu, sio mali. Lengo lao si kujiwekea hazina duniani.

Hebu niongeze pia kwamba ombi hili la nne linaonyesha kwamba sala hii mfano inapaswa kuombwa kila siku – mwanzo wa kila siku.

Sala Mfano Inaendelea

Je, wanafunzi wa Kristo hutenda dhambi? Wakati mwingine wanatenda, maana Yesu aliwafundisha kuomba msamaha wa dhambi zao.

“Utusamehe deni zetu kama sisi nasi tuwasamehevyo wadeni wetu. Na usitutie majaribuni, lakini utuokoe na yule mwovu. [Kwa kuwa ufalme ni wako, na nguvu, na utukufu, hata milele. Amina.] Kwa maana mkiwasamehe watu makosa yao, na Baba yenu wa mbinguni atawasamehe ninyi. Bali msipowasamehe watu makosa yao, wala Baba yenu hatawasamehe ninyi makosa yenu” (Mathayo 6:12-15).

Wanafunzi wa Yesu hutambua kwamba kutokutii kwao humkwaza Mungu, na wanapotenda dhambi, wanajisikia aibu. Wanataka doa hilo liondolewe, na Baba yao wa mbinguni, kwa neema sana, yuko tayari kuwasamehe. Lakini lazima waombe msamaha, ambalo ndilo ombi la tano lipatikanalo katika Sala ya Bwana.

Ila – kusamehewa kwao kunategemea sana wao kuwasamehe wengine. Kwa sababu wamesamehewa vingi, wanawajibika kumsamehe kila mtu anayewaomba msamaha (na kumpenda na kutafuta upatanisho na wale wasioomba msamaha). Wakikataa kusamehe, Mungu hatawasamehe.

Ombi la sita na la mwisho pia linaonyesha shauku ya mwanafunzi wa kweli kuwa mtaka tifu: “Na usitutie majaribuni, lakini utuokoe na yule mwovu [au, ‘maovuni’].” Mwanafunzi wa kweli ana shauku na utakatifu kiasi cha kwamba anamwomba Mungu asimwongoze katika hali anayoweza kujaribiwa, asije akashindwa. Tena, anamwomba Mungu amwokoe na maovu yoyote yanayoweza kumnasa. Hakika hii ni sala kubwa sana ya kuomba mwanzoni mwa kila siku, kabla hatujaingia katika dunia yenye maovu na majaribu. Na hakika tunaweza kumtazamia Mungu kujibu sala hii aliyotuambia tuiombe!

Wale wamjuao Mungu wanaelewa ni kwa nini maombi yote sita katika sala hii yanafaa. Sababu inafunuliwa katika mstari wa mwisho wa sala: “Kwa kuwa [au kwa sababu] ufalme ni wako, na nguvu, na utukufu, hata milele” (Mathayo 6:13). Mungu ni Mfalme mkuu anayetawala ufalme Wake ambao ndani yake sisi ni watumishi. Yeye ndiye mwenye nguvu zote, na hakuna anayethubutu kupingana na mapenzi Yake. Utukufu wote ni Wake milele. Anastahili watu wamtii.

Je, somo kubwa katika Sala ya Bwana ni nini? Utakatifu. Wanafunzi wa Kristo wanatamani jina la Mungu litukuzwe, utawala Wake uimarishwe duniani kote, na mapenzi Yake yafanyike kikamilifu kila mahali. Hii ni muhimu sana kwao kuliko hata riziki yao ya kila siku. Wanataka kumpendeza, na wanaposhindwa, wanataka msamaha Wake. Kama watu waliosamehewa, wanawasamehe wengine. Wanatamani kuwa watakatifu kabisa mpaka wanataka kuepuka majaribu kwa sababu majaribu huongeza nafasi zao za kutenda dhambi. Mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi hufundisha mambo hayo kwa wanafunzi wake.

Mwanafunzi Na Vitu Alivyo Navyo

Somo linalofuata katika Mahubiri ya Mlimani linaweza kuwakorofisha Wakristo ambao lengo lao kubwa maishani ni kuzidi kujipatia vitu.

Msijiwekee hazina duniani, nondo na kutu viharibupo na wevi huvunja na kuiba; bali jiwekeeni hazina mbinguni, kusikoharibika kitu kwa nondo wala kutu, wala wevi hawavunji wala hawaibi. Kwa kuwa hazina yako ilipo ndipo utakapokuwapo na moyo wako. Taa ya mwili ni jicho. Basi jicho lako likiwa safi, mwili wako wote utakuwa na nuru. Lakini jicho lako likiwa bovu, mwili wako wote utakuwa na giza. Basi, ile nuru iliyomo ndani yako ikiwa giza; si giza hilo! Hakuna mtu awezaye kutumikia mabwana wawili. Kwa maana atamchukia huyu na kumpenda huyu, ama atashikamana na huyu na kumdharau huyu. Hamwezi kumtumikia Mungu na mali (Mathayo 6:19-24).

Yesu aliagiza kwamba tusijiwekee hazina hapa duniani. Sasa – “hazina” ni kitu gani? Hazina halisi huwekwa katika masanduku ya hazina, na kuhifadhiwa mahali. Hazitumiki kwa kitu chochote kinachofaa. Yesu alifafanua hizo kuwa ni vitu vinavyovutia kutu, nondo na wezi. Yaani ni kusema kwamba “si vya muhimu”. Nondo hula vilivyo ndani kabisa ya makabati yetu – hawali vile tunavyotumia kila siku. Kutu hula vtu tusivyotumia sana. Katika nchi zilizoendelea sana, kwa kawaida wevi huiba vitu ambavyo watu hawavihitaji sana: picha, lulu, vitu vya thamani, na kitu kinachoweza kuuzwa haraka.

Wanafunzi wa kweli wamekwisha “toa mali zao zote” (ona Luka 14:33). Wao ni wasimamizi tu wa fedha za Mungu. Basi, kila uamuzi wa kutumia fedha ni wa kiroho. Tunachofanya na fedha yetu huonyesha nani anayetawala maisha yetu. Tunapokusanya “hazina” na kwa njia hiyo kulundika fedha na kununua visivyo muhimu, tunadhihirisha kwamba Yesu si anayetawala maishani mwetu. Maana, kama angekuw andiye mtawala, tungefanya vitu bora zaidi na zile fedha alizotukabidhi.

Hivyo vitu bora zaidi ni kama nini? Yesu anatuagiza tujiwekee hazina mbinguni. Inawezekanaje kufanya hivyo? Anatuambia katika Injili ya Luka: “Viuzeni mlivyo navyo mtoe sadaka. Jifanyieni mifuko isiyochakaa, akiba isiyopungua katika mbingu, mahali pasipokaribia mwivi, wala nondo haharibu” (Luka 12:33).

Kwa kutoa fedha kuwasaidia maskini na kueneza Injili, tunajiwekea hazina mbinguni. Yesu anatuambia tuchukue kile kitakachopungua thamani mpaka kufikia kutokuwa nayo, tukitie katika kitu kingine ambacho hakipotezi thamani kamwe. Hayo ndiyo afanyayo mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi, naye anawafundisha wanafunzi wake kufanya hivyo hivyo.

Jicho Bovu

Je, Yesu alimaanisha nini alipozungumza juu ya watu wenye macho mazuri ambao miili yao imejaa nuru, na watu wenye macho mabovu, ambao miili yao imejaa giza? Bila shaka maneno Yake yalihusu mambo ya fedha na vitu, kwa sababu kabla ya kusema hayo alikuwa anazungumzia vitu hivyo, na baada ya kusema hivyo alizungumzia vitu hivyo.

Neno la Kiyunani lililotafsiriwa “bovu” katika 6:23 ndiyo limetafsiriwa “ovu” katika Mathayo 20:15. Hapo tunasoma kuhusu mwajiri aliyemwambia mfanya kazi wake hivi: “Je, jicho lako limekuwa ovu kwa kuwa mimi ni mkarimu?” (TLR) Ni wazi kwamba jicho haliwezi kuwa ovu. Sasa – “jicho ovu (au bovu)” maana yake mtu mwenye choyo. Hii inatusaidia sisi kuelewa vizuri zaidi maana ya Kristo katika Mathayo 6:22-23.

Mtu mwenye jicho safi ni mfano wa yule mwenye moyo safi, anayeruhusu mwangaza wa kweli kuingia ndani yake. Basi, anamtumikia Mungu na kujiwekea hazina – si duniani – bali mbinguni, mahali ambapo moyo wake upo. Mtu mwenye jicho bovu hufungia nje mwanza wa kweli usiingie, kwa sababu yeye hudhani tayari ana ukweli. Basi amejaa giza, akiaini uongo. Anajiwekea hazina duniani mahali moyo wake ulipo. Yeye anaamini kwamba kusudi la maisha yake ni kujitosheleza. Fedha ni mungu wake. Haendi mbinguni.

Nini maana ya fedha kuwa mungu wako? Maana yake ni kwamba fedha ina nafasi ambayo Mungu anapaswa kuwa nayo maishani mwako. Fedha inatawala maisha yako. Ndiyo inayochukua nguvu zako, mawazo yako na muda wako. Ndiyo chanzo kikuu cha furaha yako. Unazipenda.[12] Ndiyo maana Paulo alifananisha tamaa (au choyo) na kuabudu sanamu, akisema kwamba hakuna yeyote mwenye tamaa atakayeurithi ufalme wa Mungu (ona Waefeso 5:5; Wakolosai 3:5-6).

Mungu na fedha hutaka kutawala maisha yetu, na Yesu alisema hatuwezi kuwatumikia wote wawili. Hapo tena tunaona Yesu alibakia kwenye somo Lake kuu – Ni watakatifu tu watakaorithi ufalme wa Mungu. Aliweka wazi kabisa kwamba watu waliojaa giza, ambao mungu wao ni fedha, ambao mioyo yao ipo duniani na wenye kujiwekea hazina za kidunia hawako kwenye ile njia nyembamba iongozayo watu kwenda uzimani.

Maskini Mwenye Kutamani

Kutaka sana kupata vitu si kosa wakati vitu hivyo ni vya anasa. Mtu anaweza kukosea na kuwaza sana kuhusu vitu hata kama hivyo vitu ni mahitaji ya msingi. Yesu aliendelea kufundisha hivi:

Kwa sababu hiyo nawaambieni, Msisumbukie maisha yenu, mle nini au mnywe nini; wala miili yenu, mvae nini. Maisha je! Si zaidi ya chakula na mwili zaidi ya mavazi? Waangalieni ndege wa angani ya kwamba hawapandi wala hawavuni wala hawakusanyi ghalani; na Baba yenu wa mbinguni huwalisha hao. Ninyi je! Si bora kupita hao? Ni yupi kwenu ambaye akijisumbua aweza kujiongeza kimo chake hata mkono mmoja? Na mavazi ya nini kuyasumbukia? Fikirini maua ya mashamba jinsi yameavyo; hayafanyi kazi wala hayasokoti, nami nawaambia ya kwamba hata Sulemani katika fahari yake yote hakuvikwa vizuri kama mojawapo la hayo. Basi, ikiwa Mungu huyavika hivi majani ya kondeni, yaliyopo leo na kesho hutupwa kalibuni, je! Hatazidi sana kuwavika ninyi, enyi wa imani hapa? Msisumbuke basi mkisema, Tule nini? Au Tunywe nini? Au Tuvae nini? Kwa maana hayo yote Mataifa huyatafuta. Kwa sababu Baba yenu wa mbinguni anajua ya kuwa mnahitaji hayo yote. Bali utafuteni kwanza ufalme wake na haki yake; na hayo yote mtazidishiwa. Basi msisumbukie ya kesho; kwa kuwa kesho itajisumbukia yenyewe. Yatosha kwa siku maovu yake (Mathayo 6:25-34).

Wasomaji wengi wa kitabu hiki hawataweza kujilinganisha hata kidogo na watu ambao Yesu alikuwa anazungumza nao. Je, wewe ulipata wasiwasi lini mara ya mwisho kuhusu chakula, kinywaji au mavazi?

Maneno ya Yesu kwa hakika yanatuhusu sisi wote. Ikiwa ni makosa kuwaza sana na kuchukuliwa na upatikanaji wa mambo muhimu maishani, vipi kuhusu yasiyokuwa muhimu? Yesu anawatazamia wanafunzi Wake kuhusika zaidi na kutafuta mambo mawili: Ufalme Wake na haki Yake. Mkristo anaposhindwa kutoa zaka – fungu la kumi – (na hiyo ni amri ya agano la kale) lakini aweze kujipatia vitu vingi tu visivyo muhimu, je, anaishi kulingana na kanuni ya Kristo ya kutafuta kwanza ufalme na haki Yake? Jibu ni wazi kabisa!

Usiwe Mtafuta Makosa

Maagizo ya Yesu yanayofuata kwa wafuasi Wake yanahusu dhambi za kuhukumu na kutafuta makosa kwa wengine.

Msihukumu msije mkahukumiwa ninyi. Kwa kuwa hukumu ile mhukumuyo ndiyo mtakayohukumiwa; na kipimo kila mpimiacho ndicho mtakachopimiwa. Basi, mbona wakitazama kibanzi kilicho ndani ya jicho la ndugu yako, na boriti iliyo ndani ya jicho lako mwenyewe huiangalii? Au utamwambiaje nduguyo, Niache nikitoe kibanzi katika jicho lako; na kumbe! Mna boriti ndani ya jicho lako mwenyewe? Mnafiki wewe. Itoe kwanza ile boriti katika jicho lako mwenyewe; ndipo utakapoona vema kukitoa kile kibanzi katika jicho la ndugu yako (Mathayo 7:1-5).

Ingawa Yesu hakuwashtaki waandishi na Mafarisayo moja kwa moja au vinginevyo katika fungu hili, wao walikuwa na hatia ya dhambi hii. Walimkosoa Yeye!

Je, Yesu alimaanisha nini hasa katika onyo hili la kuwahukumu wengine?

Kwanza: Hebu tufikiri hakumaanisha nini. Yeye hakumaanisha kwamba tusiwe wenye uwezo wa kupambanua na kufanya maamuzi ya msingi kuhusu tabia za watu kwa kuwatazama matendo. Hilo ni wazi kabisa. Mara tu baada ya sehemu hii, Yesu aliwaagiza wanafunzi Wake wasitupe lulu zao mbele ya nguruwe na wasiwape mbwa kilicho kitakatifu (ona 7:6). Bila shaka alikuwa anazungumza kwa mifano juu ya watu fulani, akiwaita nguruwe na mbwa – watu ambao hawakuthamini thamani ya vitu vitakatifu – “lulu” – walivyokuwa wanapewa. Bila shaka hawajaokoka hao. Kwa kweli ni lazima kupima kama watu ni nguruwe na mbwa ikiwa tutatii agizo hili.

Tena, Yesu akawaambia wafuasi Wake baadaye kidogo jinsi ya kupima waalimu wa uongo – “mbwa mwitu waliovaa mavazi ya kondoo” (7:15) – kwa kukagua matunda yao. Basi, ni dhahiri kwamba ili tuweze kutii maagizo ya Yesu lazima tutazame jinsi watu wanavyoishi na kutoa hukumu.

Paulo vile vile aliwaambia waamini Wakorintho hivi:

Lakini mambo yalivyo, naliwaandikia kwamba msichangamane na mtu aitwaye ndugu akiwa ni mzinzi au mwenye kutamani au mwenye kuabudu sanamu au mtukanaji au mlevi au mnyang’anyi; mtu wa namna hii msikubali hata kula naye (1Wakor. 5:11).

Ili kutii agizo hili inatakiwa tuchunguze maisha ya watu na kufanya maamuzi juu yao – kuhukumu – kutokana na kile tunachokiona.

Hata mtume Yohana pia alituambia tunaweza kutambua kirahisi tu nani ni wa Mungu na nani ni wa Shetani. Kwa kutazama maisha ya watu, ni dhahiri kwetu nani ameokoka na nani hajaokoka (ona 1Yohana 3:10).

Kama mambo ni hayo, Kristo hasemi kwamba ni dhambi kutambua tabia za watu kwa kuyatazama maisha yao na kuhukumu kama wao ni wa Mungu au wa Shetani. Sasa, alimaanisha nini basi?

Hebu gundua kwamba Yesu alikuwa anazungumza juu ya kutafuta makosa madogo – vibanzi katika ndugu – tafadhali ona kwamba Yesu anatumia neno ndugu mara tatu katika fungu hili. Yesu hakuwa anatuonya dhidi ya kuwahukumu watu kwamba ni wasioamini kwa kutazama makmosa yao makubwa sana (kama tutakavyoona punde tu katika mahubiri haya). Kinyume chake – haya ni mafundisho kuhusu jinsi Wakristo wanavyopaswa kuwatendea Wakristo wengine. Hawapaswi kuwa watafutaji makosa madogo madogo miongoni mwao – hasa kama wao wenyewe hawaoni makosa yao makubwa sana. Ikifikia hapo wanakuwa wanafiki. Yesu aliwahi kuwaambia watu wengine waliokuwa wanafiki, hivi: “Yeyote asiyekuwa na dhambi miongoni mwenu, na awe wa kwanza kutupa jiwe” (Yohana 8:7, TLR).

Mtume Yakobo, ambaye barua yake inafanana na Mahubiri ya Mlimani sehemu sehemu, aliandika hivi, “Ndugu! Msinung’unikiane msije mkahukumiwa. Angalieni, mwamuzi amesimama mbele ya milango” (Yakobo 5:9). Pengine hili nalo litatusaidia kuelewa kidogo kuhusu kitu Yesu alichokuwa anaonya – kutafuta makosa katika waaminio kisha kutangaza tulichopata – kunung’unikiana. Hii ni dhambi moja kubwa sana katika kanisa, na wale wenye hatia ya dhambi hiyo wanajiweka katika nafasi hatari sana ya kuhukumiwa. Tunapomsema mwamini mwenzsetu, tukionyesha makosa yake kwa wengine, tunahalifu Amri Kuu, kwa sababu sisi hatupendi watu waseme ubaya wetu wakati hatupo.

Tunaweza kwa upendo kabisa kumwendea mwamini ambaye ana tatizo, lakini wakati tunapoweza kufanya hivyo bila ya unafiki, tukiwa na uhakika kwamba hatuna hatia (au hatia zaidi) ya dhambi hiyo hiyo kama mtu tunayembana. Ila, ni kupoteza wakati kabisa kufanya hivyo na asiyeamini, na hicho ndicho kisemwacho katika mstari unaofuata. Yesu alisema hivi:

Msiwape mbwa kilicho kitakatifu wala msitupe lulu zenu mbele ya nguruwe, wasije wakazikanyaga chini ya miguu yao, wakageuka na kuwararua (Mathayo 7:6).

Vivyo hivyo kuna mithali inayosema hivi: “Usimkaripie mwenye dharau asije akakuchukia. Mkaripie mwenye hekima, naye atakupenda” (Mithali 9:8). Mahali pengine Yesu aliwaambia wanafunzi Wake kukung’uta mavumbi ya miguu yao kama kulalamika kinyume cha wanaokataa injili yao. “Mbwa” wakiisha tambuliwa kwa kutokufurahia na kupenda kweli, Mungu hataki watumishi Wake wapoteze muda wao kujaribu kuwafikia, huku kuna wengine ambao hawajapata nafasi hata moja.

Himizo Kuomba

Hatimaye tunafikia sehemu ya mwisho ya mahubiri ya Yesu. Inaanza kwa ahadi za kutia moyo sana kuhusu maombi, kama ifuatavyo:

Ombeni nanyi mtapewa; tafuteni nanyi mtaona; bisheni nanyi mtafunguliwa. Kwa maana kila aombaye hupokea; naye atafutaye huona; naye abishaye atafunguliwa. Au kuna mtu yupi kwenu ambaye, mwanamwe akimwomba mkate atampa jiwe? Au akiomba samaki atampa nyoka? Basi ikiwa ninyi mlio waovu mnajua kuwapa watoto wenu vipawa vyema, je! Si zaidi sana Baba yenu aliye mbinguni atawapa mema wao wamwombao? (Mathayo 7:7-11).

Msomaji mmoja anaweza kusema, “Aha! Nimepata sehemu ya Mahubiri ya Mlimani ambayo hayahusiani na utakatifu.”

Inategemeana na tunachokomba, na kwamba tunabisha na kutafuta nini katika sala. Kama wenye kuwa na “njaa na kiu ya haki”, tunatamani kutii yote ambayo Yesu ameamuru katika mahubiri Yake, na hiyo shauku inaonekana katika sala zetu. Ukweli ni kwamba ile sala mfano ambayo Yesu amefundisha hapo nyuma katika Mahubiri haya ni onyesho la shauku kwamba mapenzi ya Mungu yafanyike, na utakatifu upatikane.

Tena, tafsiri ya Luka ya ahadi hizo hizo za sala tunazotazama humalizika kwa maneno yafuatayo: “Basi ikiwa ninyi mlio waovu mnajua kuwapa watoto wenu vipawa vyema, je! Baba aliye mbinguni hatazidi sana kuwapa Roho Mtakatifu hao wamwombao?” (Luka 11:13). Yesu hakuwa anafikiria vituv ya starehe alipotuahidi “mema”. Katika akili Yake, Roho Mtakatifu ni “kipawa chema” kwa sababu hutufanya sisi kuwa watakatifu na kutusaidia kueneza Injili inayowafanya wengine kuwa watakatifu pia. Na watakatifu ndiyo wanaokwenda mbinguni.

Zawadi zingine nzuri ni chochote kilicho katika mapenzi ya Mungu. Ni wazi kwamba Mungu anashughulika zaidi na mapenzi Yake na ufalme Wake. Basi na sisi tutazamie kwamba sala zetu kuhusu chochote kitakachoongeza faida yetu katika ufalme wa Mungu zitajibiwa kila wakati.

Maneno Ya Kuhitimisha

Sasa tunafikia mstari ambao unapaswa kuhesabiwa kuwa ni hitimisho la kila kitu ambacho Yesu amesema kufikia hapa. Waandishi wengi wa mafafanuzi ya Biblia hushindwa kuona hilo, lakini ni muhimu sisi tusikosee. Mstari huu ni wa kumalizia maana unaanza kwa neno hili: Basi. Kwa hali hiyo umeunganika na mafundisho yaliyopita, na swali ni hili: Je, ni muhtasari kiasi gani wa yale ambayo Yesu amesema? Hebu tuusome na kufikiri kidogo juu yake.

Basi, yoyote mtakayo mtendewe na watu, nanyi watendeeni vivyo hivyo; maana hiyo ndiyo Torati na Manabii (Mathayo 7:12).

Maneno hayo hayawezi kuwa muhtasari wa ile mistari michache inayosema kuhusu maombi. Ingekuwa hivyo, haileti maana yoyote.

Kumbuka kwamba mapema kabisa katika mahubiri yake, Yesu alikuwa ameonya kuhusu kosa la kudhani kwamba amekuja kuitangua Torati na Manabii (ona Mathayo 5:17). Kuanzia hapo na kuendelea, mpaka mstari huu tunaotazama sasa, hakufanya kitu kingine isipokuwa kuunga mkono na kufafanua amri za Mungu katika Agano la Kale. Kwa hiyo sasa anahitimisha kila kitu kilichoagizwa – yote yaliyotoka katika Torati na Manabii – “Basi, yoyote mtakayo mtendewe na watu, nanyi watendeeni vivyo hivyo; maana hiyo ndiyo Torati na Manabii” (7:12). Maneno “Torati na Manabii” huunganisha kila kitu alichosema Yesu kati ya Mathayo 5:17 na 7:12.

Sasa, anapoanza kuhitimisha mahubiri Yake, anakariri tena fundisho Lake kuu – Ni watakatifu tu ndiyo watakaorithi ufalme wa Mungu.

Ingieni kwa kupitia mlango ulio mwembamba. Maana mlango ni mpana na njia ni pana iendayo upotevuni, nao ni wengi waingiao kwa mlango huo. Bali mlango ni mwembamba na njia imesonga iendayo uzimani, nao waionao ni wachache (Mathayo 7:13-14).

Bila shaka huo mlango mwembamba na njia endayo uzimani ambayo wachache wanaiona, ni mfano wa wokovu. Ule mlango mpana na njia pana iendayo upotevuni ambayo ndiyo inafuatwa na wengi, ni mfano wa kupotea. Kama kila kitu alichosema Yesu kabla ya maneno haya kinamaanisha chochote – kama mahubiri haya yanakwenda kwa mpangilio unaofaa – kama Yesu alikuwa msemaji fundi mwenye ufahamu kuhusu kuwasiliana na watu, basi tafsiri halisi kabisa ni kwamba njia nyembamba ni njia ya kumfuata Yesu na kutii mafundisho Yake. Ile pana ni kinyume chake. Je, ni Wakristo wangapi walio kwenye njia hiyo nyembamba yenye kuelezwa katika mahubiri haya? Mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi yuko kwenye ile njia nyembamba, naye anawaongoza wanafunzi wake kuipitia.

Inawashangaza Wakristo wengine kwamba Yesu hakusema chochote kuhusu imani au kumwamini katika mahubiri haya ambayo kwa sehemu kubwa sana alizungumzia juu ya wokovu na kupotea. Kwa wale wanaoelewa kiungo kilichoko kati ya kuamini na mwenendo, mahubiri haya hayana matatizo yoyote. Watu wanaomtii Yesu huonyesha imani yao kwa matendo yao. Wale wasiomtii hawaamini kwamba ni Mwana wa Mungu. Wokovu wetu si onyesho tu la neema ya Mungu kwetu, bali hata lile badiliko lililotokea maishani mwetu ni onyesho pia. Kihalisi ni kwamba utakatifu wetu ni utakatifu Wake.

Jinsi Ya Kutambua Viongozi Waongo Wa Dini

Yesu alipoendelea kumalizia mahubiri Yake, alitoa onyo kwa wanafunzi Wake kuhusu manabii wa uongo ambao wanawaongoza wasioweza kuwatambua kuelekea upotevuni kwa njia ile pana. Hao si wa Mungu kweli, lakini wamejigeuza na kuonekana hivyo. Waalimu wote wa uongo na viongozi wa aina hiyo wako katika fungu hili. Wanawezaje kutambuliwa?

Jihadharini na manabii wa uongo, watu wanaowajia wamevaa mavazi ya kondoo walakini kwa ndani ni mbwa-mwitu wakali. Mtawatambua kwa matunda yao. Je! Watu huchuma zabibu katika miiba, au tini katika mibaruti? Vivyo hivyo kila mti mwema huzaa matunda mazuri; na mti mwovu huzaa matunda mabaya. Mti mwema hauwezi kuzaa matunda mabaya, wala mti mwovu kuzaa matunda mazuri. Kila mti usiozaa tunda zuri hukatwa ukatupwa motoni. Ndiposa kwa matunda yao mtawatambua. Si kila aniambiaye ‘Bwana, Bwana’ atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni. Wengi wataniambia siku ile, ‘Bwana, Bwana, hatukufanya unabii kwa jina lako, na kwa jina lako kutoa pepo, na kwa jina lako kufanya miujiza mingi?’ Ndipo nitawaambia dhahiri, ‘Sikuwajua ninyi kamwe; ondokeni kwangu, ninyi mtendao maovu’ (Mathayo 7:15-23).

Yesu alionyesha waziwazi kwamba waalimu wa uongo ni wadanganyifu sana. Wanaonekana kwa nje kuwa ni halisi. Wanaweza kumwita Yesu Bwana wao, wakatabiri, wakatoa pepo na kutenda miujiza. Lakini yale “mavazi ya kondoo” huficha “mbwa mwitu wakali”. Wao si kondoo wa kweli. Itajulikanaje kwamba ni wa kweli au wa uongo? Tabia yao ya kweli inaweza kutambulika kwa kuchunguza “matunda” yao.

Nini matunda anayozungumzia Yesu? Bila shaka si matunda ya miujiza. Ila, ni matunda ya kutii yote ambayto Yesu alifundisha. Wale walio kondoo wa kweli hufanya mapenzi ya Baba. Wale walio wa uongo ni “watenda maovu” (7:23). Wajibu wetu basi ni kulinganisha maisha yao na yale ambayo Yesu alifundisha na kuamuru.

Siku hizi waalimu wa uongo ni wengi sana makanisani, na hilo lisitushangaze kwa sababu Yesu na Paulo walituonya kwamba, kadiri mwisho unavyokaribia, tutazamie hivyo (ona Mathayo 24:11; 2Timo. 4:3-4). Manabii wa uongo walio wengi siku hizi ni wale wanaofundisha kwamba mbinguni wataingia wasiokuwa watakatifu. Hao wanawajibika kwa kupotea kwa mamilioni ya watu. John Wesley – mhubiri maarufu wa siku za nyuma – aliandika hivi juu yao:

Kitu hiki ni kibaya sana! – wakati wawakilishi wa Mungu wanapofanyika watendaji wa Shet ani! – wakati wale ambao wameagizwa kuwafundisha watu njia ya kufika mbinguni wanapowafundisha njia ya kwenda jehanamu … Kama mtu akiuliza, “Nani amewahi kufanya hviyo?” … Ninajibu hivi: Watu elfu kumi, wenye hekima na wanaoheshimiwa sana. Naam, wale wote, wa dhehebu lolote lile, wanaowatia moyo watu wenye kiburi, wenye kuchukulia mambo kirahisi-rahisi tu, wenye tamaa, wanaopenda dunia, wanaopenda starehe, wasiotenda haki au wema, watu rahisi kudanganyika, wasiojali, wasiodhuru chochote, wasiofaa, wasiokuwa tayari kuteseka kwa ajili ya haki, kwamba hao watakwenda mbinguni. Hao ni manabii wa uongo wa hali ya juu sana. Hao ni wasaliti wa Mungu na mwanadamu … Daima wanawaongoza watu kuelekea katika nchi za giza; na watakapowafuata hao maskini waliowapoteza, “kuzimu chini itataharuki ili kuwapokea!”[13]

Maneno hayo aliyasema katika kufafanua juu ya waalimu wa uongo ambao Yesu alionya juu yake katika Mathayo 7:15-23.

Ona tena kwamba Yesu alisema wazi kabisa – kinyume na tunavyoambiwa na waalimu wengi wa uongo siku hizi – wale wasiozaa matunda mema watatupwa jehanamu (7:19). Tena, hilo si kwa ajili ya waalimu na manabii tu, bali ni kwa wote. Yesu alisema hivi: “Si kila mtu aniitaye ‘Bwana, Bwana’ atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni wale watendao mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni” (Mathayo 7:21, TLR). Kinachohusu manabii kinawahusu wote. Hiyo ndiyo mada kuu ya Yesu – Walio watakatifu tu ndiyo wataurithi ufalme wa Mungu. Watu wasiomtii Yesu wanakwenda jehanamu.

Ona pia jinsi Yesu anavyounganisha hali ya mtu ndani na jinsi alivyo nje. Miti “mizuri” huzaa matunda mazuri. Miti “mibaya” haiwezi kuzaa matunda mazuri. Chanzo cha matunda mazuri yanayoonekana kwa nje ni ile asili ya mtu. Mungu kwa neema Yake amebadilisha asili ya watu ambao wamemwamini Yesu kweli.[14]

Onyo La Mwisho Na Hitimisho

Yesu alimalizia mahubiri Yake kwa onyo la mwisho pamoja na hitimisho kwa njia ya mfano. Kama unavyotazamia, ni mfano kuhusu kweli kuu aliyozungumzia – Watakatifu ndiyo watakaorithi ufalme wa Mungu.

Basi kila asikiaye hayo maneno yangu na kuyafanya, atafananishwa na mtu mwenye akili aliyejenga nyumba yake juu ya mwamba. Mvua ikanyesha, mafuriko yakaja, pepo zikavuma, zikaipiga nyumba ile isianguke; kwa maana misingi yake imewekwa juu ya mwamba. Na kila asikiaye hayo maneno yangu asiyafanye atafananishwa na mtu mpumbavu aliyejenga nyumba yake juu ya mchanga. Mvua ikanyesha, mafuriko yakaja, pepo zikavuma, zikaipiga nyumba ile, ikaanguka; nalo anguko lake likawa kubwa (Mathayo 7:24-27).

Mfano wa mwisho wa Yesu sio ufunguo wa “mafanikio maishani” kama wengine wanavyosema. Mantiki inaonyesha kwamba hakuwa anatoa ushauri kuhusu jinsi ya kufanikiwa kifedha katika nyakati ngumu kwa kuwa na imani katika ahadi Zake. Huu ni muhtasari wa yote ambayo yesu alisema katika Mahubiri Yake ya Mlimani. Wale wanaofanya anayosema ni wenye hekima na watadumu. Hawahitaji kuogopa hasira ya Mungu itakapokuja. Wasiomtii ni wapumbavu nao watateseka sana. Watalipa gharama ya “adhabu ya kuangamizwa milele” (2Wathes. 1:9).

Jibu La Swali

Je, haiwezekani kwamba Mahubiri ya Yesu Mlimani yalikuwa ni kwa ajili ya wafuasi Wake tu, walioishi kabla ya kifo na kufufuka Kwake? Si wao walikuwa chini ya Torati kama njia ya muda tu ya wokovu, na baada ya Yesu kufa kwa ajili ya dhambi zao ndipo waliokolewa kwa imani na kutangua kweli kuu inayotawala mahubiri haya?

Wazo hilo ni baya sana. Hakuna yeyote aliyewahi kuokolewa kwa matendo yake. Kila wakati imekuwa ni kwa imani – kabla na katika kipindi cha agano la kale. Paulo anatoa hoja katika Warumi 4 kwamba Ibrahimu (kabla ya agano la kale) na Daudi (wakati wa agano la kale) walihesabiw ahaki kwa imani, si kwa matendo.

Tena, ilikuwa ni vigumu kwa yeyote katika wasikilizaji wa Yesu kuokolewa kwa matendo, maana wote walikuwa wametenda dhambi na kupungukiwa na utukufu wa Mungu (ona Warumi 3:23). Neema ya Mungu tu ndiyo ingewaokoa, na imani tu ndiyo ingepokea neema hiyo ya Mungu.

Kwa bahati mbaya sana – wengi katika kanisa siku hizi wanaona amri za Yesu kuwa hazina kusudi lingine isipokuwa kutufanya tujisikie hatia ili tuone jinsi isivyowezekana kupata wokovu kwa matendo. Kwa kuwa sasa “tumepata ujumbe” na kuokolewa kwa imani, tunaweza kupuuza amri Zake. Ila, kama tunataka wengine “waokolewe” basi tuzifuate. Tuzichomoe na kuwaonyesha watu jinsi walivyo na dhambi, ili waokolewe kwa “imani” isiyo na matendo.

Pamoja na hayo, Yesu hakuwaambia wanafunzi Wake hivi: “Enendeni ulimwenguni mwote mkawafanye watu kuwa wanafunzi, na mhakikishe kwamba, wakiisha tambua hatia yao na kuokolewa kwa imani, amri zangu zimemaliza kusudi lake katika maisha yao.” Badala yake alisema hivi: “Enendeni mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi … na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi” (Mathayo 28:19-20. Maneno mepesi kukazia). Watumishi wanaofanya watu kuwa wanafunzi wanafanya hayo hayo.

---

[1] Cha kuvutia ni kwamba, mstari unaofuata katika kitabu cha Yakobo unasema hivi: “Ndugu zangu, inafaa nini mtu akisema anayo imani, pasipo matendo? Je, imani hiyo yaweza kumwokoa?” (Yakobo 2:14).

[2] Hii ingekuwa kweli kwa habari ya kinachoitwa “sehemu za kuabudu katika Torati” pamoja na zile sehemu za “kiadili za Torati”, japo sehemu kubwa ya maelezo Yake kamili kuhusu Yeye kutimiza ile sehemu ya Torati ya kuabudu ingetolewa na Roho Wake Mtakatifu kwa mitume, baada ya kufufuka Kwake. Sasa tunaelewa ni kwanini hakuna haja ya kutoa dhabihu ya wanyama katika agano jipya. Ni kwa sababu Yesu alikuwa Mwanakondoo wa Mungu. Wala hatufuati zile sheria za vyakula zha agano la zamani kwa sababu Yesu alisema vyakula vyote vimetakaswa (ona Marko 7:19). Hatuna haja ya kuombewa na kuhani mkuu mwanadamu kwa sababu sasa Yesu ni Kuhani wetu Mkuu, n.k. Lakini – tofauti na sheria za kuabudu – hakuna sehemu yoyote ya sheria za maadili iliyobadilishwa na chochote alichosema au kutenda Bw2ana Yesu, kabla au baada ya kufa na kufufuka Kwake. Badala yake, Yesu alifafanua na kuunga mkono sheria ya Mungu ya maadili, kama walivyofanya wanafunzi kwa uvuvio wa Roho, baada ya kufufuka Kwake. Sehemu za maadili katika Torati ya Musa ziko kwa ukamilifu kabisa katika Sheria ya Kristo – sheria ya agano jipya. Kumbuka pia kwamba Yesu alikuwa anazungumza na Wayahudi waliokuwa chini ya Torati ya Musa. Basi maneno Yake katika Mathayo 5:17-20 yanapaswa kutafsiriwa katika mwangaza wa mafunuo Yake yanayoendelea yapatikanayo katika Agano Jipya.

[3] Tena, kama Yesu alikuwa anazungumza juu ya ile haki ya kisheria tunayohesabiwa na kuipokea kama zawadi kwa sababu ya kumwamini, mbona hakusema hivyo? Mbona akasema kitu ambacho kingekuwa rahisi kueleweka vibaya na wale watu waliokuwa wanamsikiliza, wasiosoma, ambao wasingeweza hata kukisia tu kwamba alikuwa anazungumza juu ya kuhesabiwa haki?

[4] Hilo linahusika katika mahusiano yetu na ndugu na dada zetu katika Kristo. Yesu aliwaita viongozi fulani wa kidini wapumbavu (tazama Mathayo 23:17), na utaona Maandiko mengine yakifanya hivyo kwa ujumla (ona Mithali 1:7; 13:20).

 

[5] Mungu hamhesabii hatia akiolewa tena, maana alinaswa katika dhambi ya mumewe. Maneno ya Yesu hayana maana yoyote kama hataolewa, maana kwa hali hiyo hawezi kuhesabiwa kuwa mzinzi.

[6] Hapa tena ni kwamba, Mungu hamhesabii hatia ya uasherati yule mume mpya. Yeye anafanya kitu cha kiungwana, kumwoa na kumtunza mwanamke aliyeachwa. Lakini, kama mwanamume atamtia mwanamke moyo amwache mume wake ili waoane, hapo ana hatia ya uzinzi, na yawezekana hiyo ndiyo maana ya maneno ya Yesu hapa.

[7] Kuna mazingira mengine ambayo lazima yashughulikiwe. Kwa mfano: Mwanamke aliyeokoka anayeachwa na mume wake asiyeokoka hana hatia ya uasherati kama ataolewa na mwanamume aliyeokoka.

[8] Huko mbele katika sura nyingine kuhusu talaka na ndoa tena, ninashughulikia swala hili kwa upana zaidi.

[9] Myahudi mmoja aliyekuwa mwalimu wa Torati alimwuliza Yesu swali hili: “Jirani yangu ni nani?” ili kujihesabia haki. Naomba ujue kwamba alikuwa anajua jibu sahihi. Bwana Yesu alimjibu kwa kusimulia habari ya Msamaria, mtu kutoka kabila lililochukiwa sana na Wayahudi, aliyejionyesha kuwa jirani kwa Myahudi aliyekuwa ametendewa vibaya. Jisomee Luka 10:25-37.

[10] Katika kitabu hiki huko mbele kuna sura nzima kuhusu hilo somo la kufunga.

[11] Kwa bahati mbaya, kuna wengine wanaosema haya si maombi yanayopaswa kutumiwa na Wakristo kwa sababu si “katika jina la Yesu”. Tukishika hoja hiyo, itabidi tuseme pia kwamba sala nyingi za mitume zinazopatikana katika Matendo na nyaraka mbalimbali hazikuwa “za Kikristo”.

[12] Wakati mwingine tena Yesu alisema haiwezekani kumtumikia Mungu na mali. Luka anatuambia hivi: “Basi Mafarisayo, ambao wenyewe ni wapenda fedha, waliyasikia hayo yote, wakamdhihaki” (Luka 16:14). Basi – hapa tena katika Mahubiri ya Mlimani, Yesu alikuwa anafunua wazi kawaida na mafundisho ya Mafarisayo.

[13] Hayo yametoka katika kitabu cha John Wesley kiitwacho The Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996). Kimechapishwa upya kutoka toleo la 1872 la Wesleyan Methodist Book Room, London. Ukurasa wa 441, 416.

 

[14] Sitaacha kusema hapa kuhusu msemo wa kawaida watu wanaotumia, wanapojaribu kutetea dhambi ndani ya wengine. Wansema hivi: “Hatujui yaliyomo moyoni mwake.” Kinyume cha maneno hayo, Yesu anasema hapa kwamba mambo ya nje hudhihirisha mambo ya ndani. Mahali pengine alisema hivi: “Kinywa hunena yaujazayo moyo” (Mathayo 12:34). Mtu anapozungumza maneno ya chuki, inaonyesha chuki imejaa moyoni mwake. Yesu pia alituambia hivi: “Kutoka ndani – moyoni mwa mtu – hutokea mawazo maovu, uasherati, wizi, mauaji, uzinzi, tamaa na uovu, pamoja na udanganyifu, ashiki, wivu, matukano, kiburi na upumbavu” (Marko 7:21-22). Mtu anapozini, tunajua kilicho moyoni mwake: ni uzinzi.

 

“Njooni kwangu ninyi nyote msumbukao na wenye kulemewa na mizigo, nami nitawapumzisha. Jitieni nira yangu, mjifunze kwangu; kwa kuwa mimi ni mpole na mnyenyekevu wa moyo; nanyi mtapata raha nafsini mwenu; kwa maana nira yangu ni laini, na mzigo wangu ni mwepesi” (Mathayo 11:28-30).

Wanaojiita Wakristo wachache sana wangebisha kwamba mistari hiyo hapo juu ni mwaliko kutoka kinywani kwa Yesu, akiwaita watu waokoke. Mara nyingi sana maandiko hayo hutumiwa kwenye mikutano ya uinjilisti. Yesu alikuwa anatoa pumziko kwa waliochoka. Bila shaka hakuwa anasema juu ya mapumziko kimwili kwa waliochoka kimwili. Alikuwa anaahidi pumziko kwa ajili ya nafsi au roho (ms. 29) ambazo zimelemewa na dhambi na hatia. Alikuwa anatoa wokovu. Lakini, wokovu huo unapokelewaje? Yesu alisema unapatikana kwa kujitia nira Yake.

Labda tafsiri inayopendwa sana na wale wanaopinga kushika sheria kuhusu maana ya kujitia nira ya Yesu ni hii: Fikiri kwamba Yesu amevaa nira yenye pande mbili ambayo anataka tuishiriki. “Uthibitisho” wa tafsiri hiyo ni kwamba Yesu anasema hiyo nira ni “Yangu” kuonyesha kwamba bila shaka ni nira ambayo iko shingoni Mwake. Sasa, yule asiyeamini kushika sheria anasema, “Sawa! Yesu hamaanishi kwamba anataka kuihamishia hiyo nira shingoni mwangu kutoka Kwake. Maana yake ni kwamba amevaa nira yenye sehemu mbili, kwa ajili ya maksai wawili! Basi, anataka mimi “nifungiwe nira” na Yeye kwa imani, ili tuunganishwe pamoja katika safari yetu kwenda mbinguni.”

Lakini, hiyo tafsiri ambayo imekwenda mbali kiasi hicho inakosa kuelewa kitu. Kujitia nira ya Yesu ni mfano wa kujinyenyekeza chini ya mamlaka Yake. Yeye hana nira yenye pande mbili shingoni kwake ambayo anataka sisi tushirikiane Naye kuivaa. Yeye – kama Bwana – ameshikilia nira mikononi Mwake, akiwa amesimama mbele ya maksai wote ambao hawajafugwa, ambao wakati huu wanahangaika na mizigo ya hatia, wakiwa wametiwa nira na dhambi. Anawaita akisema, “Mkitaka pumziko, kuna njia moja tu ya kulipata. Jitieni nira Yangu. Mimi nataka kuwa Bwana wenu, lakini lazima mkubali kujinyenyekeza kwangu. Fanyikeni wanafunzi Wangu, jifunzeni kwangu, na ule mzigo mzito ulioko nafsini mwenu utaondoka. Nira nitakayoweka kwako itakuwa laini, na mzigo nitakaokupa ni mwepesi, kwa sababu Roho Wangu Mtakatifu atakuwezesha kunitii. Ukiisha kuniamini na kukubali kuwa chini ya mamlaka yangu kama Bwana, utazaliwa upya kiroho; ndipo amri Zangu hazitakuwa mzigo kwako” (ona 1Yohana 5:3). Huu ndiyo ujumbe wa Yesu kuhusu wokovu, usiobadilika.

“Kujitia nira” ni mfano wa kuwa chini ya mamlaka ya mwingine. Mara kwa mara Maandiko hutumia huo mfano wa nira kwa njia hiyo. Wale wanaomwamini Yesu kweli hukubali kuwa chini ya mamlaka Yake. Maksai aliye na nira ana sababu moja tu ya kuwepo kwake: kufanya huduma ya bwana wake. Anaweza asijue bwana wake anataka afanye nini hasa, lakini mapenzi yake anayakubali. Yu tayari kwenda kazini.

Utakaso Unafafanuliwa

Hii sura inahusu utakaso, au, kuongezeka kwa utakatifu kunakotokea kwa wale waliozaliwa mara ya pili. Maana ya kutakaswa ni “kutengwa kwa ajili ya kutumiwa kwa kazi takatifu.” Basi, ni neno lenye kueleza mpango wa Mungu kwa ajili ya kila aaminiye vizuri sana. Agano Jipya linatumia neno hilo kwa hali mbili: wakati uliopita na wakati uliopo. Waamini wametakaswa na wanaendelea kutakaswa. Neno la wakati uliopita linadhihirisha nia ya Mungu – ametusamehe dhambi zetu na kutupa Roho Wake Mtakatifu ili kututenga kwa ajili ya matumizi matakatifu. Neno la wakati wa sasa linadhihirisha ile hali inayoendelea ya kutimizwa kwa kusudi Lake – tunaendelea kutumiwa kwa makusudi matakatifu ya Mungu, na kuzidi kufanya hivyo.

Bahati mbaya ni kwamba, kwa wengi wanaojiita Wakristo, utakaso si kitu zaidi ya nadharia kwa sababu hawajawahi kuzaliwa mara ya pili, ambacho ni kitu cha lazima kwa ajili ya utakaso. Lakini wengi wanaamini kwamba wamefanywa kuwa wenye haki ndani ya Kristo ingawa hakuna ushahidi wowote wa utakaso maishani mwao. Lakini, Maandiko yanatuambia kwamba pamoja na kuhesabiwa haki, utakaso huja.

Bali kwa yeye ninyi mmepata kuwa katika Kristo Yesu, aliyefanywa kwetu … haki na utakatifu na ukombozi … Na baadhi yenu mlikuwa watu wa namna hiyo; lakini mlioshwa, lakini mlitakaswa, lakini mlihesabiwa haki katika jina la Bwana Yesu Kristo, na katika Roho wa Mungu wetu (1Wakor. 1:30; 6:11 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Yohana naye aliandika hivi:

Kama mkijua ya kuwa yeye ni mwenye haki, jueni ya kuwa kila atendaye haki amezaliwa na yeye … Watoto wadogo, mtu na asiwadanganye; atendaye haki yuna haki, kama yeye alivyo na haki (1Yohana 2:29; 3:7).

Wengi wanaojiita Wakristo watasikiliza kwa furaha mahubiri yenye kuangukia katika fungu liitwalo “mahubiri ya utakaso”, ambayo yanawahimiza “kutoa” maeneo mbalimbali ya maisha yao kwa Kristo ili ayatawale. Lakini, inaishia hapo kwa sababu kweli hawawi na nia ya “kutoa” eneo lolote la maisha yao kwa Kristo, hasa kama kufanya hivyo hudai kujikana. Lakini kwa namna fulani wanajishawishi kwamba kuna faida ya kusikiliza mahubiri yenye kuwashtaki hivyo, hata kama watarekebisha maisha yao au hapana. Yakobo alionya dhidi ya kitu hicho hicho, hivi: “Lakini iweni watendaji wa neno, wala si wasikiaji tu, hali mkijidanganya nafsi zenu” (Yakobo 1:22).

Wasikiaji ambao si watendaji wanajidanganya kwa sababu wanafikiri wameokoka, kumbe sivyo. Aina hiyo ya wanaojiita Wakristo ni tatizo kubwa kwa wachungaji wengi wanaompenda Mungu, wanaoshangazwa na jambo moja: mbona watu katika makanisa yao hawabadiliki wala kuonyesha hatua zozote za kukua kuelekea kwenye utakatifu? Sababu ni kwamba hao watu hawajawahi kujitia nira ya Yesu na hawajawahi kuzaliwa mara ya pili. Wanaweza kufikiri kwamba wamezaliwa mara ya pili kwa sababu kuna wakati waliwahi kuomba sala ya wokovu na sasa wanaelewa kwamba wokovu ni kwa neema, si kwa matendo. Lakini hawajaokoka kwa sababu hawajajitoa kuwa chini ya mamlaka ya Yesu. Juhudi zozote za kuwafanya watu kutenda kama Kristo zitakuwa bure mpaka wachukue hatua hiyo ya kwanza.

Msingi wa utakaso ni kujitoa kwa Mungu; utakaso hautatokea kwa mtu yeyote bila ya kunyenyekea kwanza. Lakini, tukisha jitoa na kunyenyekea, utakaso unaendelea maishani mwetu kadiri tunavyojifunza mapenzi ya Mungu na kweli za kiroho. Kwanza tunajitia nira ya Yesu; kisha tunajifunza “kwake” kama alivyosema Mwenyewe (Mathayo 11:29). Tunakua “katika neema na kumjua Bwana wetu na Mwokozi Yesu Kristo” (2Petro 3:18 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Mwanzoni, hatujui kikamilifu mapenzi ya Mungu au kila kitu ambacho ametutendea kwa njia ya Kristo, wala hatutambui kila kitu kinachohitaji kubadilishwa katika maisha yetu. Lakini, kama Paulo alivyoandika, tuna”jitahidi kujifunza kile kinachompendeza Bwana” (Waefeso 5:10). Hii ndiyo sababu maombi ya Paulo kwa Wakristo ni sala kwamba waongezeke katika ufahamu wa kiroho na maarifa. Na ndiyo sababu mara nyingi Paulo aliwashauri wasomaji wake akitumia maneno haya: “Au hamjui ya kuwa …?” Alitazamia kwamba waamini aliokuwa anawaandikia wangetenda kitofauti kama wangejua kweli fulani za kimungu, kama vile kwamba miili yao ni hekalu la Roho Mtakatifu.

Hii ndiyo sababu ni muhimu sana kwa wafuasi wa Kristo kujipatia kila kitu ambacho Mungu amekitoa kwao ili wajifunze kweli za kiroho. Wanatakiwa kujifunza Maandiko wao wenyewe, na wafuasi wa kweli wa Kristo watafanya hivyo kwa sababu wana shauku ya kutaka kujifunza mambo ya kiroho. Wanapaswa wajitoe kwa ajili ya mafundisho kanisani kutoka kwa wale ambao Mungu amewaita kufundisha Neno Lake. Wanapaswa kuwa sehemu ya kanisa la mahali, lenye maono ya kufanya wafuasi. Hayo ndiyo anayotaka Yesu. Alisema, “Basi enendeni mkawafanye … wote kuwa wanafunzi … mkiwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi” (Mathayo 28:19-20). Wanafunzi wa kweli wanajifunza.

Kusonga Mbele Kufikia Ukamilifu

Paulo aliandika hivi katika barua yake ya pili kwa Wakorintho: “Basi wapenzi wangu, kwa kuwa tuna ahadi hizo, na tujitakase nafsi zetu na uchafu wote wa mwili na roho, huku tukitimiza utakatifu katika kumcha Mungu” (2Wakor. 7:1). Hii inatuonyesha sisi kwamba waamini wa kweli si wakamilifu, kama inavyodaiwa na watu wenye msimamo mkali. Kuchafuka kimwili na kiroho huwa sehemu ya maisha ya waamini wa kweli. Lakini, lazima tusome maneno ya Paulo katika mantiki ya Agano Jipya. Japo Wakristo wa kweli wanaweza kunajisika kidogo, wao wanahesabiwa katika haki kwa sehemu kubwa. Ona kwamba Paulo hakuwashauri wasomaji wake waanze kutenda kama watakatifu. Badala yake, aliwashauri wao kutimiza utakatifu wao. Unaweza kutimiza kile ambacho tayari unakifanya vizuri. Maneno ya Paulo yanaonyesha kwamba Wakristo Wakorintho tayari walikuwa wanatenda kitakatifu, na wakati huo utakatifu wao ulihitaji kukamilishwa. Huo ndiyo utakaso Kibiblia – kukamilisha au kutimiza utakatifu.

Maneno ya Paulo pia yanatusaidia kuelewa kwamba mpango huo unaoendelea wa utakaso maishani mwetu si kitu ambacho Mungu anafanya bila sisi. Ni lazima sisi tujitakase kutokana na uchafu wa kimwili na unajisi wa kiroho. Mwandishi wa Waebrania anasema, “Tafuteni sana … huo utakatifu ambao hapana mtu atakayemwona Mungu asipokuwa nao” (Waebrania 12:14). Mungu haweki kando hiari yetu, na Maandiko yanasema wazi sana juu ya wajibu wetu katika mpango wa utakaso.

Lakini kwa upande wa pili, tusije tukafikiri kwamba utakaso ni kitu tunachopaswa kufanya mbali na kuhusika kwa Mungu. Paulo pia aliandika hivi: “Nami niliaminilo ndilo hili, ya kwamba Yeye aliyeanzisha kazi njema mioyoni mwenu ataimaliza hata siku ya Kristo Yesu” (Wafilipi 1:6). Pengine, wajibu wetu na wajibu wa Mungu unaelezwa vizuri sana katika Wafilipi 2:12-13, kama anavyoandika Paulo, hivi:

Basi wapendwa wangu, kama vile mlivyotii sikuzote, si wakati mimi nilipokuwapo tu, bali sasa zaidi sana mimi nisipokuwapo, utimizeni wokovu wenu wenyewe kwa kuogopa na kutetemeka. Kwa maana ndiye Mungu atendaye kazi ndani yenu, kutaka kwenu na kutenda kwenu, kwa kulitimiza kusudi lake jema” (Maneno mepesi kutilia mkazo).

Paulo alikuwa anawaandikia waamini wa kweli, wale waliotii hata wakati yeye mwenyewe hayupo. Bila shaka Mungu alikuwa anatenda kazi ndani yao kwa Roho Wake Mtakatifu, aliyekuwa ndani yao. Basi, walikuwa na wajibu mkubwa wa kushirikiana Naye katika kila alichokuwa anafanya maishani mwao. Utakaso hutokea wakati tunaposhirikiana na Mungu.

Hatua Za Utakaso

Katika sura hii na inayofuata, tutatazama hatua za utakaso, au jinsi utakaso unavyofanyika, na jinsi Mungu anavyohusika, na sisi pia. Hebu tuanze mwanzo kabisa.

Kazi ya Mungu ilianza muda mrefu sana kabla yeyote hajatakaswa. Yeye ndiye alipanga kabla mpango wa wokovu kupitia Mwana Wake, aliyetimiza mpango huo kwa kufa kwa ajili ya dhambi zetu na kufufuka kutoka kwa wafu. Kwa njia ya mjumbe aliyetumwa na Mungu anayehubiri Injili, na kwa nguvu za kushawishi za Roho Mtakatifu, mwenye dhambi huamshwa na kuhukumiwa juu ya dhambi zake na kujisikia hitaji la wokovu.

Hapo kwenye kuokoka ndipo wajibu wa mwanadamu huingia. Tuna uchaguzi, na itikio la pekee linalofaa kwa upande wetu ni kutubu dhambi zetu na kumwamini Yesu. Mungu anatuagiza tutubu na kumwamini Yesu, kwa hiyo, kutubu na kuamini lazima kuwa wajibu wetu pia – si wa Mungu.

Lakini – mara tunapotubu na kuiamini Injili, Mungu anaingia kazini tena. Mara moja anakaa ndani yetu kwa njia ya Roho Mtakatifu, akihuisha roho zetu na kuvunja nguvu za dhambi maishani mwetu, na kutuweka huru kutokana na vifungo vyake. Roho zetu zinazaliwa upya, zinaumbwa tena katika sura ya Kristo, nasi tunafanyika viumbe vipya ndani Yake (ona 1Petro 1:3; Waefeso 4:24; 2Wakor. 5:17). Mungu anakuwa Baba yetu kiroho.

Matokeo ni kiwango fulani cha utakatifu mara moja, kinachodhihirika katika maisha ya mwamini mpya. Kutokana na maandiko kama 1Wakor. 6:9-10; Wagalatia 5:19-21; Waefeso 5:5-6; 1Yohana 3:15 na Ufunuo 21:8, ni hakika kwamba kuzaliwa upya hukomesha zile tabia za kawaida za dhambi mbaya sana kama vile uzinzi, uasherati, uchafu, ufisadi, tamaa, ulawiti, ashiki, wizi, kudhulumu, ulevi, fujo, matukano, uadui, ugomvi, wivu, hasira, faraka, fitina, kuabudu sanamu, uchawi, kuua na uongo.

Hii haimaanishi kwamba mwamini wa kweli hawezi kutenda dhambi hizo. Mwamini yeyote anaweza, akitaka, kutenda dhambi hizo, kwa sababu Mungu hajamwondolea hiari yake. Lakini, atagundua kwamba ndani yake kuna upinzani na hali ya kuchukia dhambi ambayo haikuwepo kabla. Uwezo wake wa kupinga majaribu unaongezeka sana. Kama atakubali majaribu, atajisikia kuhukumiwa sana na mwenye huzuni mpaka atubu dhambi yake kwa Mungu. Hapa tena niseme, kama Maandiko yanavyotuonya sana – kutenda dhambi kama hizo ni uhakikisho kwamba mtu hataurithi ufalme wa Mungu.

Je, Dhambi Zote Ni Sawa Machoni Pa Mungu?

Kuna watakaosema kwamba “dhambi zote ni sawa” na kwa sababu hiyo, kutenda bila kutubu dhambi zote hizo zinazotajwa hapo juu si tofauti na kutenda bila kutubu dhambi zingine zozote. Lakini, hoja hii haibadilishi Maandiko tuliyokwisha yataja, wala haitii nguvu upinzani wa aina yoyote kinyume cha niliyokwisha sema. Kama dhambi zote ni sawa mbele za Mungu, basi lazima tuipanue sana ile orodha ya Paulo ya dhambi na kuweka kila dhambi, na kuamua kwamba hakuna mtu aliyeokoka! Lakini, kwa neema – kutokuwa na shukrani, wasiwasi na kusinzia wakati wa mahubiri havijatajwa katika orodha yoyote ya Paulo!

Basi, dhambi hazifanani mbele za Mungu. Yesu alizungumza kuhusu amri ndogo na kubwa (ona Mathayo 5:19). Alizungumza juu ya “dhambi kuu” na dhambi ndogo (ona Yohana 19:11). Aliihesabu amri moja kuwa “kuu, na ya kwanza” (Mathayo 22:38), na nyingine kuwa ya pili. Alitaja juu ya dhambi moja ambayo haisameheki kabisa (ona Mathayo 12:31-32). Aliwakemea Mafarisayo, ambao walipuuza “mambo makuu ya sheria, yaani: adili, na rehema, na imani,” na kutilia mkazo matakwa yale madogo madogo ya sheria kama vile kutoa zaka (Mathayo 23:23 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Ukweli kwamba dhambi fulani ni mbaya sana mbele za Mungu kuliko zingine unaonekana katika Torati ya Musa, ambamo makosa fulani yalidai adhabu kali sana. Pia tunaona kwamba Mungu aliwapa Israeli amri kumi kwanza badala ya kumi na moja au arobaini. Hii ilionyesha kwamba anazihesabu amri zingine kuwa muhimu kuliko zingine.

Tunasoma katika Ezekieli sura ya 8 jinsi Bwana alivyomwonyesha picha nne za dhambi fulani zinazotendwa Israeli. Kila iliyofuata Mungu aliitaja kuwa “chukizo zaidi” kuliko iliyokuwa imetangulia.

Mtume Yohana alisema kwamba ipo dhambi “isiyo ya mauti” na nyingine “ya mauti” (1Yohana 5:16-17).

Basi, dhambi hazifanani mbele za Mungu. Ni kweli kwamba dhambi zote hututenganisha na Mungu, na dhambi zote humhuzunisha Mungu, lakini si zote zenye kulingana katika kumhuzunisha. Kila mtu anajua kwamba kuua na kumpiga mtu konde ni makosa. Lakini pia, kila mtu anajua kwamba kosa la kwanza ni baya na kubwa kuliko lile la pili.

Badiliko La Kwanza Na Linaloendelea

Kama umezaliwa mara ya pili, Mungu amekwisha shughulika na kile kinachomwudhi zaidi. Umepata mabadiliko. Lakini Mungu hatosheki na hicho tu. Lengo Lake kwa ajili yako wewe ni ukamilifu – basi, utazamie mabadiliko yanayoendelea kutokea. Ni hivi:

Insert Chart here:

Wanadamu wote wamegawanywa katika makundi mawili: waliookoka na wasiookoka. Hakuna wengine hapo katikati. Unakuwepo katika kundi moja au la pili.

Unapotoka upande mmoja kuelekea ule mwingine, unapiga hatua kutoka kwenye uovu na kwenda kwenye utakatifu. Upande wa WASIOOKOKA una wale watu ambao ni waovu kabisa na wale ambao si waovu sana. Si watu wote wasiookoka ambao ni waovu sana.

Lakini, unapozidi kusogea kuelekea utakatifu, utavuka mstari ambao ni mfano wa kuokoka na kuzaliwa upya. Mara tu ukisha pita mstari huo, wewe umeingia katika waliookoka. Ila, katika waliookoka wapo ambao si watakatifu sana, na ambao wamepiga hatua katika utakatifu. Si wote waliookoka ambao ni watakatifu kabisa.

Lakini, tofauti inayoletwa na mtu kupita mstari wa kuokoka ni kubwa, ndiyo maana hakuna “eneo la katikati”. Mtume Yohana aliandika kwamba waliookoka na wasiookoka ni dhahiri (ona 1Yohana 3:10).

Kadiri mtu aliyeokoka anavyotakaswa kwa kushirikiana na Roho Mtakatifu, anaendelea kusogea kwenye eneo la UKAMILIFU. Ila kwa wakati huu, Mungu tu ndiye mkamilifu.

Tunapozaliwa mara ya pili tu, Mungu anafanikisha kazi Yake inayoendelea ya kutubadilisha kwa kutumia njia mbalimbali ambazo tutazitazama. Lakini kwanza inatubidi tuelewe kwamba mafanikio ya Mungu yanategemea sana ushirikiano wetu. Yeye haweki kando hiari yetu. Ila pia, anatoa vivutio vingi na kutuwezesha kushirikana Naye.

Je, ni kitu gani kinachotuhamasisha tupambane na dhambi na kuzidi kufanana na Yesu? Kuna vitu vitatu ambavyo Mungu anatupa sisi: upendo, tumaini na hofu. Vyote hivyo ni halali, na vinalingana na Maandiko. Kwa upana zaidi, ni (1) upendo kwa Mungu, (2) tumaini la kupata thawabu, na (3) hofu ya kupata adhabu.

Upendo Kwa Mungu

Utii utokanao na upendo unaonekana kuwa aina ya utii ya hali ya juu sana, yenye kumpendeza Mungu. Kwa kweli tunapaswa kumtii Yeye kwa sababu tunampenda, na kila mwamini wa kweli atafanya hivyo kiasi fulani. Yesu alizungumza juu ya utii wa upendo, hivi:

“Mkinipenda, mtazishika amri zangu … Yeye aliye na amri zangu na kuzishika, yeye ndiye anipendaye; naye anipendaye atapendwa na Baba yangu; nami nitampenda na kujidhihirisha kwake” (Yohana 14:15, 21).

Naye mtume Yohana aliandika hivi:

Kwa maana huku ndiko kumpenda Mungu, kwamba tuzishike amri zake; wala amri zake si nzito (1Yohana 5:3).

Tunawezaje kuacha kumpenda wakati tunapoelewa kile alichotutendea? Tunawezaje kutokuwa na shukrani kwa kujikana Kwake kwa hali ya juu, kwa ajili yetu? Tunawezaje kuacha kutafuta kumpendeza Yeye, atupendaye sisi sana?

Hebu tufikiri tu kwamba unavuka barabara yenye magari mengi sana kwenye kona, na ghafula unatokezea mbele ya basi kubwa linalokuja kasi. Mtembea miguu mwenzako anajitahidi kukusukuma, na anafanikiwa kukuondoa katika hatari, lakini yeye mwenyewe anagongwa na basi hilo. Anakimbizwa hospitali haraka, na huko anagundua kwamba hataweza tena kutembea, bali atategemea kiti cha magurudumu maisha yake yote.

Je, wewe hutajisikia deni la shukrani kwa mtu ambaye ameokoa maisha yako kwa gharama kubwa hivyo? Je, hutajisikia wajibu wa kulipa kitu ambacho hata huwezi kukilipia? Upendo wako kwa yule aliyekuonyesha upendo mkubwa hivyo ungekuhamasisha ufanye chochote uwezacho ili kumpendeza. Kama angetaka kitu, ungefanya juu chini ili umpe. Ndivyo ilivyo kwa wale wanaomwamini Yesu. Hawana jinsi – lazima wampende, na kwa sababu wanampenda, wanajitahidi sana kumpendeza kwa utii wao.

Tumaini La Kupata Thawabu

Hamasisho la pili ambalo Mungu huwapa wale wanaomtii ni tumaini la kupata thawabu. Kweli, tunapata wokovu kwa neema ya Mungu. Lakini hiyo si kusema kwamba baraka zingine hazipatikani kwa matendo yetu. Baraka za sasa na za baadaye zimeahidiwa katika Maandiko kwamba ni thawabu kwa watii. Paulo aliandika hivi: “Utauwa hufaa kwa mambo yote; yaani, unayo ahadi ya uzima wa sasa, na ya ule utakaokuwapo baadaye””(1Timo. 4:8). Kweli, Mungu “huwapa thawabu wale wamtafutao kwa bidii” (Waebrania 11:6).

Tumaini la kupata thawabu linaweza kuonekana kama jambo la ubinafsi na uchoyo. Si la maana ukilinganisha na kuhamasishwa na kumpenda Mungu. Je, Bwana si angependa kwamba tumtumikie kwa kuwa tunampenda, badala ya kufanya hivyo kwa sababu ya faida ya kibinafsi? (Kweli hiyo inaonyeshwa vizuri sana katika kujaribiwa kwa Ayubu!)

Nafikiri ni hivyo. Lakini, Mungu ndiye aliyeanzisha mpango huo wa kutoa thawabu kwa sababu ya utii. Kama mzazi yeyote mzuri, anaweza kupenda kwamba watoto Wake wamtii wakihamasishwa na pendo safi, lakini anajua, kama mzazi mzuri, kwamba upendo wa familia wakati mwingine hautoshi. Wazazi mara nyingi huwaahidi watoto wao tuzo kwa sababu ya tabia nzuri, na inafaulu. Tena, thawabu za kidunia tunazopokea hutukuza uzuri na wema wa Mungu wetu ambaye anapenda kuwabariki watoto Wake.

Pia, lazima tukumbuke kwamba uchoyo ni kujitumikia wenyewe huku wengine wakipata shida. Basi, si kila kitu kinachofaidia kilicho kibaya. Bila ya kukemea chochote, Maandiko yanawaeleza Wakristo wa kweli kwamba ni wale ambao “kwa saburi katika kutenda mema hutafuta utukufu na heshima na umilele” (Warumi 2:7 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo). Nadhani wengi wetu tulimwamini Kristo kwa sababu ya kujijali – tunataka kwenda mbinguni, tusiende jehanamu. Lakini, tendo letu la kumwamini Kristo lisihesabiwe kwamba ni la kibinafsi na uchoyo. Sisi kupokea uzima wa milele hakumzuii mtu yeyote kupokea huo uzima. Sana sana ni kwamba kupokea kwetu uzima wa milele kuliongeza uwezekano wa wengine kuokoka pia. Basi, kupokea wokovu kwa sababu ya kujijali si kitu cha kichoyo. Na ndivyo ilivyo kuhusu thawabu ambazo Mungu ameahidi kwa watauwa. Haziji na kuwafanya wengine wazikose. Tena neema ya Mungu na thawabu Zake hazimaliziki. Si kwamba tunashindana na wengine kwamba nani atapata kipande na mwingine akose.

Basi kama ni hivyo, shauku ya kupata thawabu isionekane kuwa dhambi, au makosa, au uchoyo, hasa kwa sababu mwanzilishi na mwenye kuahidi thawabu hizo ni Mungu. Kama ingekuwa ni kosa kwetu kutamani thawabu ambayo Mungu ameahidi, basi Yeye ndiye mwenye makosa kwa kutushawishi tufanye kosa. Jambo hilo linamfanya Yeye kuwa mwenye dhambi, kitu ambacho hakiwezi kutokea kamwe!

Malipo Sawasawa Na Matendo

Katika Maandiko, watauwa wanaahidiwa thawabu maalum kwa ajili ya kutii kwao. Kwa mfano: Tunajua kwamba katika ufalme ujao wakati Kristo atakaporudi, Mungu atamlipa kila mmoja wetu kulingana na matendo yake.

“Kwa sababu Mwana wa Adamu atakuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika zake; ndipo atakapomlipa kila mtu kwa kadiri ya matendo yake” (Mathayo 16:27 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

“Tazama. Naja upesi, na ujira wangu u pamoja nami, kumlipa kila mtu kama kazi yake ilivyo” (Ufunuo 22:12 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Thawabu na ujira ambazo Yesu anazungumzia, si tu kwamba ni malipo ya jumla ambayo wote waliookoka au wasiookoka watayashiriki pamoja – yaani mbinguni au jehanamu. Malipo na ujira vilvyoahidiwa pia ni thawabu maalum na za kibinafsi ambazo zinatokana na matendo ya kila mtu kibinafsi. Paulo, akiandika kuhusu huduma yake na ya Apolo, anasema hivi:

Basi yeye apandaye na yeye atiaye maji ni wamoja, lakini kila mtu atapata thawabu yake mwenyewe sawasawa na taabu yake mwenyewe (1Wakor. 3:8 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo. Ona pia ms. 9-15).

Thawabu zetu wakati ujao misingi yake itakuwa ni matendo yetu wenyewe. Hii itatokana na karama zetu binafsi, vipawa na uwezo, na nafasi zilizopatikana. Mfano aliotoa Yesu wa Talanta unaliweka hilo wazi zaidi (ona Mathayo 25:14-30). Mungu anatazamia vingi kutoka kwa wale aliowapa vingi. Yesu alisema hivi, “Kwa maana, aliyepewa vingi, vingi vitatakiwa” (Luka 12:48).

Wakati Wa Thawabu Hizo

Maandiko hayaweki wazi kila wakati kwamba ni lini watauwa watapewa thawabu zao. Zipo ahadi ambazo ni kwa ajili ya wakati huu maishani, na zingine ni kwa ajili ya baadaye. Zingine hazieleweki. Basi, hebu kwanza tutazame zile chache ambazo zinaonyesha thawabu katika maisha haya:

Waheshimu baba yako na mama yako; amri hii ndiyo amri ya kwanza yenye ahadi, upate heri, ukae siku nyingi katika dunia (Waefeso 6:2-3. Maneno mepesi kutilia mkazo).

“Msihukumu, nanyi hamtahukumiwa. Msilaumu, nanyi hamtalaumiwa. Achilieni, nanyi mtaachiliwa. Wapeni watu vitu nanyi mtapewa; kipimo cha kujaa na kushindiliwa na kusukwa-sukwa hata kumwagika, ndicho watu watakachowapa vifuani mwenu. Kwa kuwa kipimo kile kile mpimacho ndicho mtakachopimiwa” (Luka 6:37, 38 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

“Kwa maana, ‘Atakaye kupenda maisha na kuona siku njema, auzuie ulimi wake usinene mabaya na midomo yake isiseme hila’.” (1Petro 3:10 – Maneno mepesi kutilia mkazo)

Lakini aliyeitazama sheria kikamilifu iliyo ya uhuru na kukaa humo, asiwe msikiaji msahaulifu bali mtendaji wa kazi, huyo atakuwa heri katika kutenda kwake (Yakobo 1:25 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ifuatayo ni mifano michache ya ahadi ambayo ni dhahiri kwamba inahusu wakati wa maisha yetu yajayo.

“Bali ufanyapo karamu waite maskini, vilema, viwete, vipofu, nawe utakuwa heri, kwa kuwa hao hawana cha kukulipa; kwa maana utalipwa katika ufufuo wa wenye haki” (Luka 14:13, 14 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

”Furahini na kushangilia; kwa kuwa thawabu yenu ni kubwa mbinguni; kwa maana ndivyo walivyowaudhi manabii waliokuwa kabla yenu” (Mathayo 5:12 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

“Viuzeni mlivyo navyo mtoe sadaka. Jifanyieni mifuko isiyochakaa, akiba isiyopungua katika mbingu, mahali pasipokaribia mwivi, wala nondo haharibu” (Luka 12:33 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Kwamba ni thawabu gani za kimbinguni zinazotusubiri, Mungu tu ndiye ajuaye. Pamoja na kwamba mbinguni si mahali tunapojua sana, hata thawabu zinazotusubiri huko ni hivyo. Lakini, zile za hapa duniani zieleweke kwamba ni chochote tunachoweza kuhesabu kwamba ni baraka. Usimwekee mipaka Mungu kwa kusema baraka Zake ni kujisikia vizuri tu ndani ya moyo au kusisimka mpaka unasikia kuwashwa katika mgongo wako!

Mwisho: Baadhi ya ahadi ambazo muda wake wa kupewa thawabu haujulikani ni kama hizi.

“Bali wapendeni adui zenu, tendeni mema na kukopesha msitumaini kupata malipo, na thawabu yenu itakuwa nyingi; nanyi mtakuwa wana wa Aliye juu, kwa kuwa yeye ni mwema kwa wasiomshukuru, na waovu” (Luka 6:35 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

“Bali wewe utoapo sadaka, hata mkono wako wa kushoto usijue ufanyalo mkono wako wa kuume; sadaka yako iwe siri; na Baba yako aonaye sirini atakujazi … Bali wewe usalipo, ingia katika chumba chako cha ndani, na ukiisha kufunga mlango wako, usali mbele za Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi … Bali wewe ufungapo, jipake mafuta kichwani, unawe uso; ili usionekane na watu kuwa unafunga ila na Baba yako aliye sirini; na Baba yako aonaye sirini atakujazi” (Mathayo 6:3-4; 6; 17-18. Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Kwa nia njema kama kumtumikia Bwana wala si mwanadamu; mkijua ya kuwa kila neno jema alitendalo mtu atapewa lilo hilo na Bwana, kwamba ni mtumwa au kwamba ni huru (Waefeso 6:7, 8 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Mungu anafuatilia hata tendo jema lililo dogo sana, akiwa na mpango wa kutoa thawabu kwa ajili yake.

“Kwa kuwa yeyote atakayewanywesha ninyi kikombe cha maji kwa kuwa ninyi ni watu wa Kristo, amin nawaambia, hatakosa thawabu yake” (Marko 9:41).

Je, ungependa kufurahia baraka zaidi kutoka kwa Baba yako wa mbinguni, sasa na baadaye huko mbinguni? Bila shaka unapenda hivyo! Basi, mtii zaidi, nawe utapata thawabu. Yesu alisema hivi: “Heri walisikiao neno la Mungu na kulishika” (Luka 11:28 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Hofu Ya Kuadhibiwa

Ukiondoa upendo kwa Mungu na tumaini la kupata thawabu, kuna njia nyingine moja ambayo Mungu anaitumia kuwahamasisha watoto Wake kutii: kwa njia ya kuogopa adhabu. Nadhani kwamba katika njia hizo tatu, hii ndiyo asiyopenda kuitumia sana. Lakini, ni kitu halisi na kukubalika na Maandiko. Wazazi wengi hutumia njia zote hizo tatu kuwahamasisha watoto wao watii, na hakuna hata moja inayostahili kulaumiwa.

Kuna wanaotoa hoja kupinga hii njia kwamba kumhofu Mungu ni kitu kisicholingana na kumpenda. Kwani Maandiko hayasemi kwamba “pendo la kweli hufukuza nje hofu” (1Yohana 4:18)?

Hofu ambayo Yohana aliandika juu yake inayofukuzwa na pendo sio hofu ya kumcha Mungu kwa utakatifu. Ni hofu ya hukumu ya milele ambayo inaanza “siku ya hukumu” (1Yohana 4:17). Baada ya kuelewa na kuupokea upendo wa Mungu, na kwa kuwa sasa tunadumu katika pendo Lake (ona Yohana 15:10), hatuna haja ya kuogopa ile jehanamu ambayo tulikuwa tunaistahili hapo kwanza.

Kumpenda na kumhofu Mungu ni vitu vinavyokwenda pamoja, kulingana na Agano Jipya. Waamini wanaagizwa kumhofu Mungu (ona 1Petro 2:17). Wanaambiwa kunyenyekeana wao kwa wao “katika hofu ya Kristo” (Waefeso 5:21), “kuutimiza wokovu kwa hofu na kutetemeka” (Wafilipi 2:12), na kuukamilisha utakatifu wao “katika hofu ya Mungu” (2Wakor. 7:1). Petro aliwashauri wale waliopokea barua yake ya kwanza waenende kwa hofu katika safari yao hapa duniani, wakijua kwamba Mungu angewahukumu kila mmoja wao bila upendeleo, kulingana na matendo yao (ona 1Petro 1:17).

Adhabu Huko Korintho

Kwa bahati mbaya sana, adhabu ya Mungu ni wazo geni kabisa kwa wengi wanaojiita Wakristo, japo si geni katika Biblia. Adhabu ya Mungu inadhihirishwa katika Maandiko tangu Adamu na Hawa hadi Anania na Safira. Inadhihirishwa tangu Waisraeli waliokufa nyikani hadi Wakristo waliokuwa wagonjwa huko Korintho. Wakati mwingine adhabu Yake inaweza kuwa kali sana wakati kuna sababu nzuri. Hebu fikiri maneno muhimu sana ya Paulo kwa Wakorintho, anaposema hivi:

Basi kila aulaye mkate huo, au kukinywea kikombe hicho cha Bwana isivyostahili, atakuwa amejipatia hatia ya mwili na damu ya Bwana. Lakini mtu ajihoji mwenyewe, na hivyo aule mkate na kukinywea kikombe. Maana alaye na kunywa, hula na kunywa hukumu ya nafsi yake, kwa kutokuupambana ule mwili. Kwa sababu hiyo wako wengi kwenu walio hawawezi na dhaifu, na watu kadha wa kadha wamelala. Lakini kama tungejipambanua nafsi zetu, tusingehukumiwa. Ila tuhukumiwapo, twarudiwa na Bwana, isije ikatupasa adhabu pamoja na dunia (1Wakor. 11:27-32. Maneno mepesi kutilia mkazo)

Kwanza: Ona kwamba, kwa sababu ya adhabu ya Mungu ambayo Paulo anaiita hukumu pia, baadhi ya Wakorintho walikuwa dhaifu na wagonjwa. Wengine walikuwa wamekufa.

Sababu ya hukumu ya Mungu: Walikuwa wanashiriki Meza ya Bwana kwa “jinsi isivyostahili” (11:27). Paulo anamaanisha nini hapo? Kutokana na mantiki tunaweza kusema kwamba alikuwa anazungumzia kitendo cha kushiriki Meza ya Bwana huku wamemwasi Bwana. Kwa mfano: Paulo aliandika kwamba tunatakiwa kwanza tujipime (au tujihoji) sisi wenyewe kabla ya Meza ya Bwana, na akaonya kwamba tuko katika hatari ya kuhukumiwa kama hatuta”pambanua mwili ipasavyo” (11:29). Inaonekana kwamba huku “kuupambanua mwili” ni sawa na kujipima na kujihoji. Tunajua kwamba “matendo ya mwili” ndiyo yanayotuletea matatizo (ona Warumi 8:12-14; 1Wakor. 9:27). “Kuupambanua mwili” bila shaka maana yake ni kutambua na kuitiisha ile asili ya dhambi iliyo ndani yetu, yenye kufanya vita kila wakati na Roho. Tunaweza kuepuka hukumu ya Mungu kama tutajipima wenyewe – kujihukumu – yaani, kama tutakataa kukubaliana na ile asili yetu ya dhambi, na tujihoji kila mara na kutubu dhambi zetu kama inabidi kufanya hivyo.

Je, Walio-okoka Wanaweza Kwenda Jehanamu?

Kama Paulo anavyoandika, Mungu hutuadhibu “ili isitupase adhabu pamoja na dunia” (11:32). Dunia itahukumiwa kupotea milele. Basi, Mungu huwaadhibu waamini watendao dhambi ili wasiende jehanamu.

Hili linaleta maswali kadhaa ya muhimu. La kwanza ni hili: Je, kweli ipo hatari ya mwamini wa kweli kufika jehanamu?

Jibu ni NDIYO. Kama mwamini wa kweli atarudia kutenda zile “dhambi zinazotenganisha” – yaani, zile ambazo Maandiko yanasema zikitendwa, mtu hataweza kuingia katika ufalme wa Mungu (ona 1Wakor. 5:11; 6:9-10; Wagalatia 5:19-21; Waefeso 5:5, 6). Anapoteza uzima wa milele. Mungu hajaondoa hiari yetu, wala uwezo wetu wa kufanya dhambi. Kinyume na jinsi waalimu wengi wa siku hizi wanavyofundisha, Biblia inafundisha kwamba mwamini yeyote atakayefuata asili yake ya kale ya dhambi – au mwili – yuko katika hatari ya kufa kiroho. Paulo anasema hivi, anapowaandikia Wakristo:

Basi kama ni hivyo ndugu, tu wadeni, si wa mwili tuishi kwa kufuata mambo ya mwili. Kwa maana, kama tukiishi kwa kufuata mambo ya mwili, mwataka kufa; bali kama mkiyafisha matendo ya mwili kwa Roho, mtaishi. Kwa kuwa wote wanao-ongozwa na Roho wa Mungu, hao ndio wana wa Mungu (Warumi 8:12-14. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Inatubidi tuseme kwamba Paulo alikuwa anasema na waamini Wakristo walio hai kiroho, kwa sababu mbili.

Kwanza: Ona kwamba anawaita ndugu.

Pili: Walikuwa na uwezo wa kuyafisha matendo ya mwili kwa njia ya Roho. Hiki ni kitu ambacho waamini tu wanaweza kukifanya, ambao Roho wa Mungu anakaa ndani yao.

Ona sasa kwamba Paulo aliwaonya Wakristo Warumi kwamba, kama wangeishi kulingana na mwili, ni lazima wafe. Je, alikuwa anazungumza juu ya kifo cha kimwili au cha kiroho? Ni sahihi tukisema kwamba alikuwa anazungumzia juu ya kifo cha kiroho kwa sababu, kila mmoja – hata wale wenye “kuyafisha matendo ya mwili” – watakufa kimwili siku moja. Je, si kweli kwamba wale “wanaoishi kwa kuufuata mwili” mara nyingi huendelea kuishi katika mwili kwa muda mrefu tu?

Uamuzi tunaoweza kufikia kutokana na kweli hizi ni kwamba waamini Wakristo wanaweza kufa kiroho kwa “kuishi kwa kuufuata mwili”. Basi, zile orodha za “dhambi” za Paulo katika 1Wakor. 6:9-10; Wagalatia 5:19-21 na Waefeso 5:5-6 hazipaswi kufikiriwa kwamba zinawahusu wale tu wasiokiri kumwamini Kristo. Zinawahusu hata wale ambao wamekiri kumwamini Kristo. Ukweli ni kwamba, katika mantiki yake, zile dhambi ziliandikwa ili kuwa maonyo kwa waamini. NI wale wanao-ongozwa na Roho badala ya mwili ndiyo walio wana wa kweli wa Mungu, kama Paulo alivyosema waziwazi kabisa (ona Warumi 8:14).

Uthibitisho Zaidi Kwamba Walio-Okoka Wanaweza Kufa Kiroho

Paulo aliandika maneno kama hayo kwa Wakristo Wagalatia. Baada ya kuwaonya kwamba wale wanaojihusisha na “matendo ya mwili” hawataurithi ufalme wa Mungu, alisema hivi:

Msidanganyike. Mungu hadhihakiwi; kwa kuwa chochote apandacho mtu, ndicho atakachovuna. Maana yeye apandaye kwa mwili wake, katika mwili wake atavuna uharibifu; bali yeye apandaye kwa Roho, katika Roho atavuna uzima wa milele. Tena tusichoke katika kutenda mema; maana tutavuna kwa wakati wake, tusipozimia roho (Wagalatia 6:7-9. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ona hapo kwamba watu wawili wanatofautishwa. Mmoja anapanda kwa mwili wake na mwingine kwa Roho. Wa kwanza anavuna uharibifu na wa pili anavuna uzima wa milele. Kama uharibifu ndicho kinyume cha uzima wa milele, basi bila shaka maana yake nyingine ni kifo cha kiroho. Ona hapa kwamba kuvuna uzima wa milele kunaahidiwa kwa wale tu wanaopanda kwa Roho, na wanaoendelea kupanda kwa Roho. Wale wanaopanda kwa mwili hawatavuna uzima wa milele bali uharibifu. Kama Paulo alivyotoa onyo, “Msidanganyike” kuhusu hilo! (Wagalatia 6:7). Lakini, wengi sana wamedanganyika siku hizi.

Kupanda kwa mwili ni kitu kilichomkera sana mtume Paulo, ambaye, kama Mkristo mwingine yeyote wa kweli, bado alikuwa na asili ya dhambi. Aliwaandikia Wakorintho kama ifuatavyo:

Na kila ashindanaye katika michezo hujizuia katika yote. Basi hao hufanya hivyo kusudi wapokee taji iharibikayo; bali sisi tupokee taji isiyoharibika. Hata mimi napiga mbio vivyo hivyo, si kama asitaye; napigana ngumi vivyo hivyo, si kama apigaye hewa; bali nautesa mwili wangu na kuutumikisha; isiwe, nikiisha kuwahubiri wengine, mwenyewe niwe mtu wa kukataliwa (1Wakor. 9:25-27. Maneno mepesi kutilia mkazo)

Sawa na wanariadha wa Olimpiki, sisi pia lazima tuwe na kiasi kama tunatazamia kupokea zawadi yetu isiyoharibika. Paulo anataja kwamba aliutesa mwili wake na kuufanya mtumwa wake, kwa sababu kama asingefanya hivyo, alikuwa katika hatari ya “kukataliwa”. Mtu anapokataliwa, hakuna tumaini kwamba atashinda. Mantiki ya maneno ya Paulo yanaweka wazi kwamba yeye hakuwa na wasiwasi juu ya kupoteza nafasi zingine za baadaye kufanya huduma, au thawabu za mbinguni, bali kupoteza kabisa wokovu wake. Katika mistari inayofuata (1Wakor. 10:1-4) Paulo aliwaonya Wakristo Wakorintho wasifuate mfano mbaya wa Waisraeli, ambao, ingawa hapo kwanza walikuwa wamebarikiwa sana na kuwa na fursa nyingi, waliangamia nyikani baadaye kwa sababu hawakuendelea katika utii wa imani. Tofauti na Waisraeli walioangamia, waamini wa Korintho waliambiwa wakimbie choyo, kuabudu sanamu, uchafu (ambazo ni dhambi alizotaja Paulo katika orodha yake ya 6:9-10), kumjaribu Mungu na kunung’unika. Pia aliongeza ushauri huu: “Kwa hiyo, anayejidhania kuwa amesimama na aangalie asianguke” (1Wakor. 10:12).

Yakobo Anaongezea “Amina” Yake

Fikiri vile vile kile ambacho Yakobo aliwaandikia waamini Wakristo kuhusu kuvumilia wakati wa dhiki au majaribu. Wale wanaofaulu kufanya hivyo ndiyo watakaopokea “taji ya uzima” – yaani, wokovu. Wale watakaorudi kwenye tabia ya kutenda dhambi watakufa.

Heri mtu astahimiliye majaribu; kwa sababu akiisha kukubaliwa ataipokea taji ya uzima, Bwana aliyowaahidia wampendao. Mtu ajaribiwapo asiseme, Ninajaribiwa na Mungu; maana Mungu hawezi kujaribiwa na maovu, wala yeye mwenyewe hamjaribu mtu. Lakini kila mmoja hujaribiwa na tamaa yake mwenyewe huku akivutwa na kudanganywa. Halafu ile tamaa ikiisha kuchukua mimba huzaa dhambi, na ile dhambi ikiisha kukomaa huzaa mauti. Ndugu zangu wapenzi, msidanganyike (Yakobo 1:12-16. Maneno mepesi kutilia mkazo.)

Yakobo alisema kwamba si Mungu anayetujaribu, bali “kila mmoja hujaribiwa na tamaa yake mwenyewe huku akivutwa na kudanganywa” (1:14). Matokeo ni kwamba “tamaa ikiisha kuchukua mimba huzaa dhambi” (1:15). Mwishoni, ile dhambi “ikikomaa” huzaa mauti. Sasa: kwamba dhambi inachukua muda gani “kukomaa” ni swala la kutafiti, lakini, kwa hakika, dhambi moja inayotendwa na mwamini haimsababishii kufa kiroho wakati huo huo. Lakini, kuendelea katika dhambi, au kuzidi kuenenda katika matendo ya mwili mwisho wake ni kifo cha kiroho. Yakobo anatuonya kwamba tusidanganyike kuhusu hilo.

Hapa tena tunauliza: Inawezekanaje Yakobo awe anaonya juu ya kifo cha kimwili badala ya kifo cha kiroho, kama wengine wanavyosema? Wote watakufa kimwili wakati fulani, awe mwenye dhambi au mtakatifu.

Tena, wanawezaje watu wengine kusema kwamba Yakobo anazungumza na wasioamini katika maandiko haya? Haiwezekani dhambi “kuzaa mauti” kwao kwa sababu wao tayari “ni wafu katika dhambi na makosa yao” (Waefeso 2:1). Ni dhahiri kwamba Yakobo alikuwa anawaandikia Wakristo – “ndugu wapendwa” – kama tunavyoona katika Yakobo 1:16.

Halafu, mwishoni mwa barua yake aliandika hivi:

Ndugu zangu, ikiwa mtu wa kwenu amepotelea mbali na kweli, na mtu mwingine akamrejeza; jueni ya kuwa yeye amrejezaye mwenye dhambi hata atoke katika njia ya upotevu ataokoa roho na mauti, na kufunika wingi wa dhambi (Yakobo 5:19-20. Maneno mepesi kutilia mkazo)

Ona kwamba Yakobo alikuwa anazungumza na ndugu. Alisema kwamba ‘mtu wa kwenu akipotelea mbali na kweli.” Basi bila shaka alimaanisha waamini wengine ambao walikuwa katika kweli mwanzoni kisha wakapotea kutoka kwenye kweli hiyo. Yakobo kwa maneno yake anaonyesha kwamba hawakuwa wamepotea katika mafundisho tu, maana anasema, “yeye amrejezaye mwenye dhambi hata atoke katika njia ya upotevu” (5:20). Hao ni watu waliotoka kwenye utakatifu.

Lakini, tukimrudisha yule ambaye amepotea kama Yakobo alivyoeleza, tuta”okoa roho yake na mauti.” Angalia kwamba Yakobo hakusema tunaokoa mwili wake na mauti, bali alisema roho yake. Hapa tena, cha kutoa katika maneno ya Yakobo ni kwamba yeye aliamini kuwa mtu aliye hai kiroho angeweza kufa kiroho kwa kurudia matendo ya dhambi.

Petro Naye Anajiunga Hapa

Si Paulo na Yakobo tu waliokubaliana katika jambo hili. Hata Petro pia. Akionya juu ya kudanganywa kwa waamini na waalimu wa uongo, aliandika hivi:

Maana wakinena maneno makuu mno ya kiburi, kwa tamaa za mwili na kwa ufisadi huwahadaa watu walioanza kuwakimbia wale wanaoenenda katika udanganyifu; wakiwaahidia uhuru, nao wenyewe ni watumwa wa uharibifu. Maana mtu akishindwa na mtu huwa mtumwa wa mtu yule. Kwa maana wale waliokwisha kuyakimbia machafu ya dunia kwa kumjua Bwana na Mwokozi Yesu Kristo, kama wakinaswa tena na kushindwa, hali yao ya mwisho imekuwa mbaya kuliko ile ya kwanza. Maana ingekuwa heri kwao kama wasingaliijua njia ya haki kuliko kuijua kisha kuiacha ile amri takatifu waliyopewa. Lakini imetukia kwao sawasawa na ile mithali ya kweli, Mbwa ameyarudia matapiko yake mwenyewe, na nguruwe aliyeoshwa amerudi kugaa-gaa matopeni (2Petro 2:18-22. Maneno mepesi kutilia mkazo)

Kwanza: Ona Petro aliandika kwamba waalimu wa uongo “huwahadaa watu walioanza kuwakimbia wale wanaoenenda katika udanganyifu (2:18). Petro bila shaka alikuwa anawaandikia Wakristo wa kweli, kwa sababu wao walianza kuwakimbia wale wanaoenenda katika udanganyifu, yaani wasioamini. Pia, Petro alisema kwamba wao “walikwisha kuyakimbia machafu ya dunia kwa kumjua Bwana na Mwokozi Yesu Kristo” (2:20). Maana ya pekee ya maneno hayo ni kwamba walikuwa wamezaliwa mara ya pili na hawakuwa wanaendelea kutenda dhambi. (Ona kitu ambacho Petro alikihesabu kuwa alama ya mwamini wa kweli.) Walikuwa hai kiroho.

Lakini Petro anasema, “walinaswa tena” katika kile kilichowachafua zamani, na waka”shindwa” (2:20). Matokeo ni kwamba, “hali yao ya mwisho imekuwa mbaya kuliko ile ya kwanza” (2:20). Kama ni hivyo, bado wangekuwa hai kiroho na wanaokwenda mbinguni? Hapana bila shaka. Petro anawalinganisha na mbwa wanaorudia matapiko yao, na nguruwe wanaorudia matope yao. Je, tufikiri kwamba watu hao kweli wako hai kiroho, na ni watoto wa Mungu, ambao ndani yao Roho Mtakatifu anakaa, na wako kwenye njia hakika ya kwenda mbinguni?

Ushuhuda Wa Yohana

Mtume Yohana bila shaka aliamini kwamba mtu aliye hai kiroho anaweza kufa kiroho. Anasema hivi:

Mtu akimwona ndugu yake anatenda dhambi isiyo ya mauti, ataomba, na Mungu atampa uzima kwa ajili ya hao watendao dhambi isiyo ya mauti. Iko dhambi iliyo ya mauti. Sisemi ya kwamba ataomba kwa ajili ya hiyo. Kila lisilo la haki ni dhambi, na dhambi iko isiyo ya mauti. Twajua ya kuwa kila mtu aliyezaliwa na Mungu hatendi dhambi; bali yeye aliyezaliwa na Mungu hujilinda, wala yule mwovu hamgusi (1Yohana 5:16-18).

Kwanza: Ona kwamba Yohana alikuwa anazungumza juu ya Wakristo kutenda dhambi.

Pili: Ona kwamba Yohana hakuamini kwamba dhambi yoyote au kila dhambi ambayo Mkristo anaweza kutenda inaweza kusababisha kifo chake, kama wengine wenye msimamo mkali. Lakini, Yohana aliamini kwamba ipo “dhambi ya mauti” na kwamba haikuwepo haja ya kuomba kwa ajili ya ndugu aliyetenda dhambi hiyo. Tunaweza kujadili kwa kirefu kwamba dhambi hiyo ni ipi, lakini kwa sasa itatosha tu kusema dhambi hiyo ipo.

Je, Yohana alimaanisha kwamba kuna dhambi isababishayo mauti ya kimwili? Kuna wengi wanaodhani hivyo, hasa kwa sababu mafundisho yao hayatoi nafasi kwa mtu aliye hai kiroho kufa kiroho. Lakini tunapotazama mantiki kabla na baada ya maneno ya Yohana, alikuwa anazungumzia uzima wa milele katika kuandika kwake (ona 1Yohana 5:13, 20). Dhambi ya mauti ni dhambi inayomaliza uzima wa milele.

Yesu Aliwaonya Wafuasi Wake Kuhusu Jehanamu

Hata Yesu aliamini kwamba wokovu wa sasa si uhakikisho kabisa juu ya wokovu ujao. Aliwaonya wanafunzi Wake Mwenyewe wamwogope “yule awezaye kuuangamiza mwili na roho katika jehanamu” (Mathayo 10:28). Hebu fikiri pia maneno Yake kama yalivyoandikwa katika Luka 12:35-46, anayowaambia wanafunzi Wake.

“Viuno vyenu na viwe vimefungwa, na taa zenu ziwe zinawaka; nanyi iweni kama watu wanaomngojea bwana wao atakaporudi kutoka arusini, ili atakapokuja na kubisha, wamfungulie mara. Heri watumwa wale ambao bwana wao ajapo atawakuta wanakesha. Amin nawaambieni, atajifunga na kuwakaribisha chakulani, atakuja na kuwahudumia. Na akija zamu ya pili au akija zamu ya tatu na kuwakuta hivi, heri watumwa hao. Lakini fahamuni neno hili: Kwamba mwenye nyumba angalijua saa atakayokuja mwivi, angalikesha, wala asingaliacha nyumba yake kuvunjwa. Nanyi jiwekeni tayari, kwa kuwa saa msiyodhani ndipo ajapo Mwana wa Adamu.”

“Petro akamwambia, ‘Bwana! Mithali hiyo umetuambia sisi tu, au watu wote pia?’ Bwana akasema, ‘Ni nani basi, aliye wakili mwaminifu mwenye busara, ambaye bwana wake atamweka juu ya utumishi wake wote, awape watu posho kwa wakati wake? Heri mtumwa yule ambaye bwana wake ajapo atamkuta anafanya hivyo. Kweli nawaambia, atamweka juu ya vitu vyake vyote. Lakini mtumwa yule akisema moyoni mwake, ‘Bwana wangu anakawia kuja’, akaanza kuwapiga wajoli wake wanaume kwa wanawake, akila na kunywa na kulewa; bwana wake mtumwa huyo atakuja siku asiyodhani na saa asiyojua, atamkata vipande viwili na kumwekea fungu lake pamoja na wasioamini” (Maneno mepesi kutilia mkazo).

Hata Mathayo aliandika juu ya maonyo hayo ya Yesu, pamoja na mafafanuzi Yake kuhusu hatima ya mwisho ya yule mtumishi asiyekuwa mwaminifu, kwamba “huko kutakuwa na kilio na kusaga meno” (Mathayo 24:51). Basi, kulingana na Yesu, mtu ambaye alikuwa anamtumikia Bwana mwanzoni bado anaweza kupotea kama atarudia maisha ya dhambi.

Ona kwamba yule mtumwa aliyerudi nyuma katika mfano huu ana sifa ya kuwachukia watumwa wenzake na ulevi, dhambi miili ambazo zinaonyesha kwamba mtu hajaokoka (ona 1Yohana 3:13-15; 1Wakor. 6:10).

Ona pia kwamba Yesu alikuwa anazungumza mfano huu kwa wanafunzi Wake mwenyewe, kama inavyotajwa katika Luka 12:22 na 41. Wokovu wa sasa si uhakikisho wa wokovu wa baadaye. Ni lazima tuendelee katika imani hai. Mifano miwili inayofuata katika Injili ya Mathayo – ule wa Wanawali Kumi na Talanta – pia hutusaidia kuona ukweli wa jambo hilo (ona Mathayo 25:1-30).

Hoja ya Yesu ni dhahiri mno kiasi cha kwamba wale wanaoamini fundisho la uongo kuhusu usalama wa milele wa wokovu bila kujali chochote wanalazimika kusema kwamba “giza la nje” ambako kutakuwepo na “kilio na kusaga meno” ni mahali fulani huko mbinguni ambapo Wakristo wasiokuwa waaminifu sana watakwenda ili kuomboleza kwa muda juu ya kupoteza kwao thawabu zao!

Yesu pia alilionya kanisa la Sardi juu ya hatari ya waamini waliozaliwa mara ya pili kufa kiroho. Inaonekana kwamba wengi katika Wakristo wa Sardi walikuwa wamerudia dhambi. Basi walikuwa katika hatari ya kutovikwa mavazi meupe, na kwamba Yesu asingewakiri mbele za Baba Yake, na majina yao yangefutwa kutoka katika kitabu cha uzima. Lakini bado walikuwa na muda wa kutubu. Hebu jisomee vizuri na polepole anachosema.

“Nayajua matendo yako, ya kuwa una jina la kuwa hai nawe umekufa. Uwe mwenye kukesha, ukayaimarishe mambo yaliyosalia, yanayotaka kufa. Maana sikuona matendo yako kuwa yametimilika mbele za Mungu wangu. Basi kumbuka jinsi ulivyopokea, na jinsi ulivyosikia; yashike hayo na kutubu. Walakini usipokesha, nitakuja kama mwivi, wala hutaijua saa nitakayokuja kwako. Lakini unayo majina machache katika Sardi, watu wasioyatia mavazi yao uchafu. Hao watakwenda pamoja nami hali wamevaa mavazi meupe, kwa kuwa wamestahili. Yeye ashindaye atavikwa hivyo mavazi meupe, wala sitalifuta kamwe jina lake katika kitabu cha uzima, nami nitalikiri jina lake mbele za Baba yangu, na mbele za malaika zake” (Ufunuo 3:1-5. Maneno mepesi kutilia mkazo.)

Pamoja na hayo ambayo Yesu, na Petro, na Yakobo, na Yohana na Paulo walifundisha, inakuwaje kwamba waalimu wengi wa siku hizi wanadai kwamba kama mtu ameokoka kweli hawezi kupoteza wokovu wake hata kama anaishi maisha gani? Huo ni ongo kutoka kwa Shetani kabisa, ulioanza wakati alipomwambia mtu hai kiroho aliyekuwa anafikiri kutenda dhambi, kwamba “Hakika hamtakufa!” (Mwanzo 3:4). Mbona Wakristo wengi wasitambue huo uongo wa tangu mwanzo wa Shetani, ambao unaenezwa na mafundisho ya kisasa ya uongo?

Wakati Mwamini Anapoacha Kuamini

Kutokuwa mwenye haki si hatari ya pekee kwa waaminio. Kama mwamini wa kweli ataacha kuamini, atapoteza wokovu wake maana wokovu umeahidiwa kwa wale tu wanaoamini na wanaoendelea kuamini. Agano Jipya la Kiyunani linapozungumza kuhusu wokovu, linatumia neno kuamini katika hali ya kuendelea. Wokovu ni kwa wale wanaoamini na wanaoendelea kuamini, si kwa wale walioamini wakati fulani zamani. Kwa sababu hiyo na nyingine, Agano Jipya limejaa mashauri yenye kuwaonya waamini waendelee kwenye njia ya haki. Yesu aliwaonya wanafunzi Wake Mwenyewe kwamba “atakayevumia mpaka mwisho, huyo ndiye atakayeokoka” (Mathayo 10:22).

Ona maneno ya Paulo kwa Wakristo Wakolosai juu ya jambo hili.

Na ninyi, mliokuwa hapo kwanza mmefarakanishwa, tena adui katika nia zenu kwa matendo yenu mabaya, amewapatanisha sasa katika mwili wa nyama yake, kwa kufa kwake, ili awalete ninyi mbele zake, watakatifu, wasio na mawaa wala lawama; mkidumu tu katika ile imani, hali mmewekwa juu ya msingi, mkawa imara; msipogeuzwa na kuliacha tumaini la Injili mliyosikia habari zake, iliyohubiriwa katika viumbe vyote vilivyo chini ya mbingu (Wakolosai 1:21-23. Maneno mepesi ni kutilia mkazo.)

Wengi wanaofuata mafundisho ya Calvin wanadai maana ya Paulo ni kwamba, Wakristo wote wa kweli wataendelea kudumu katika imani mpaka kifo, na kama wakati fulani wataacha kuamini, hiyo inathibitisha kwamba hawakuwahi kuokoka wakati wowote. Kwa sababu ya waamini wengi wanaozaa matunda ambao huanguka, baadhi ya wanaCalvin pia hudai kwamba Mkristo wa bandia, ambaye hajajazwa na Roho Mtakatifu anaweza kuonekana kama mwamini wa kweli. Anaweza hata kuonyesha matunda zaidi ya Roho kuliko Wakristo wa kweli, lakini mwishowe atakwenda jehanamu kwa saabu hakuwa na imani ya wokovu! Sasa ni kwamba mwanaCalvin ambaye lazima asimamie mafundisho yake inambidi kila wakati aishi huku kukiwa na uwezekano kwamba imani yake inaweza kuthibitishwa kuwa ya bandia kama ataacha kuamini. Ikiwa imani halisi ya kipekee ni ile imani inayovumilia mpaka kifo, basi mwanaCalvin hawezi kuwa na uhakika wa wokovu wake, maana hatajua kama imani yake ni halisi mpaka anapovuta pumzi yake ya mwisho. Hapo ndipo atakapojua kama imani yake ilidumu hadi kifo na kuthibitisha kwamba ilikuwa ya kweli.

Nadharia hiyo ni kinume na mawazo ya Paulo katika Wakolosai 1:23. Yeye aliwataka Wakristo Wakolosai wajue kwamba wakati huu walikuwa wamepatanishwa na Mungu, na kwamba wangeendelea kuwa na msimamo huo huo bila hatia mbele Zake, kama wangedumu kuamini.

Angalia pia maneno ya Paulo kuhusu wokovu wa Wakorintho.

Basi ndugu zangu, nawaarifu ile injili niliyowahubiri; ambayo ndiyo mliyoipokea, na katika hiyo mnasimama, na kwa hiyo mnaokolewa ikiwa mnayashika sana maneno niliyowahubiri … (1Wakor. 15:1, 2 – Maneno mepesi kutilia mkazo).

Paulo aliwahakikishia wokovu wao, kutokana na imani yao. Wangedumu kuwa wameokoka kama wangeshikilia Injili. Hakuwaambia wakati huo kwamba kitakachoamua ni muda, kama kweli wameokoka, ikiwa watadumu katika imani mpaka kufa.

Linda Moyo Wako Na Kutokuamini

Mwandishi wa kitabu cha Waebrania alionya kuhusu hatari za kweli za kuruhusu kutokuamini au dhambi kuingia maishani mwetu. Ona kwamba anawaambia ndugu Wakristo maneno haya yafuatayo:

Angalieni ndugu zangu, usiwe katika mmoja wenu moyo mbovu wa kutokuamini, kwa kujitenga na Mungu aliye hai. Lakini mwonyane kila siku maadamu iitwapo leo; ili mmoja wenu asifanywe mgumu kwa udanganyifu wa dhambi. Kwa maana tumekuwa washirika wa Kristo, kama tukishikamana na mwanzo wa uthabiti wetu kwa nguvu mpaka mwisho (Waebrania 3:12-14. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Sisi ni “washirika wa Kristo” muda wote tutakao”shikamana” katika imani. Dhambi ina uwezo wa kutudanganya na kutufanya wagumu, basi, tujihadhari na kutokuamini pamoja na dhambi, visiingie maishani mwetu.

Baadaye katika barua yake, mwandishi wa kitabu cha Waebrania anataja maneno ya maandiko maarufu sana katika Agano la Kale – Habakuki 2:4 – kisha, anaongezea yafuatayo, chini ya uvuvio:

‘Lakini mwenye haki wangu ataishi kwa imani; Naye akisitasita, roho yangu haina furaha naye.’ Lakini sisi hatumo miongoni mwao wasitao na kupotea, bali tumo miongoni mwa hao walio na imani ya kutuokoa roho zetu (Waebrania 10:38-39. Maneno mepesi kutilia mkazo.)

Je, kuna kuwa wazi kuliko hivyo?

Kupandikizwa Na Kuvunjwa

Miongoni mwa maandiko mengine mengi, Warumi 11:13 hadi 24 pia husimama kama ushahidi kwamba waamini wa kweli wanaweza kupoteza wokovu wao kama wataacha imani yao. Hili ni jambo ambalo kila msomaji aliye mkweli atakubali. Angalia yafuatayo:

Lakini nasema na ninyi mlio watu wa Mataifa. Basi, kwa kadiri nilivyo mtume wa watu wa Mataifa, naitukuza huduma iliyo yangu, nipate kuwatia wivu walio damu moja na mimi na kuwaokoa baadhi yao. Maana ikiwa kutupwa kwao kumeleta upatanisho kwa ulimwengu, je! Kukubaliwa kwao kutakuwa nini kama si uhai baada ya kufa? Tena malimbuko yakiwa matakatifu, kadhalika na donge lote; na shina likiwa takatifu, matawi nayo kadhalika. Lakini iwapo matawi mengine yamekatwa na wewe mzeituni mwitu ulipandikizwa kati yao, ukawa mshirika wa shina la mzeituni na unono wake, usijisifu juu ya matawi yale; au ikiwa wajisifu, si wewe ulichukuaye shina, bali ni shina likuchukualo wewe. Basi utasema, ‘Matawi yale yalikatwa kusudi ili nipandikizwe mimi.’ Vema, yalikatwa kwa kutokuamini kwao, na wewe wasimama kwa imani yako. Usijivune, bali uogope. Kwa maana ikiwa Mungu hakuyaachia matawi ya asili, wala hatakuachia wewe. Tazama basi, wema na ukali wa Mungu. Kwa wale walioanguka, ukali, bali kwako wewe wema wa Mungu, ukikaa katika wema huo; kama sivyo, wewe nawe utakatiliwa mbali. Na hao pia, wasipokaa katika kutokuamini kwao, watapandikizwa; kwa kuwa Mungu aweza kuwapandikiza tena. Kwa maana ikiwa wewe ulikatwa ukatolewa katika mzeituni, ulio mzeitumi mwitu kwa asili yake, kisha ukapandikizwa kinyume cha asili katika mzeituni ulio mwema, si zaidi sana wale walio wa asili kuweza kupandikizwa katika mzeituni wao wenyewe? (Warumi 11:13-24. Maneno mepesi kutilia mkazo.)

Basi, ni dhahiri kwamba upo uwezekano wa kupoteza nafasi yako kwenye mti wa Mungu wa wokovu. Tunasimama kwa imani yetu na tunahakikishwa nafasi yetu tukikaa “katika wema Wake” tu (11:22).

Turudie Tena Adhabu Ya Mungu

Baada ya hayo yote, hebu turudi tena kwenye maneno ya Paulo kuhusu adhabu ya Mungu katika 1Wakorintho 11:27 hadi 34, na tuulize swali lingine: Je, adhabu ya Mungu inahakikisha kwamba Mkristo mwenye dhambi atatubu na kutokuhukumiwa kama dunia?

Jibu bila shaka ni hapana kwa sababu kadha. Kwanza ni kwa sababu ya maandiko yale yote ambayo tumesoma, yenye kuonyesha kwamba mwamini wa kweli anaweza kupoteza wokovu wake kwa kuacha imani yake au kurudia matendo yasiyo haki. Mwamini yeyote anayepotea bila shaka anapendwa na Mungu, na Maandiko yanafundisha kwamba Yeye humwadhibu kila ampendaye (Waerania 12:6). Lakini, kwa kuwa inawezekana kwa waamini kurudi kwenye kutokutenda haki au kutokuamini na hatimaye kufa kiroho, tunachoweza kusema tu ni kwamba adhabu ya Mungu haiwarudishi kila mara wale wanaopotea.

Pili: Mungu kamwe haweki pembeni hiari yetu kwa habari ya wokovu wetu. Kama hatutaki kumtumikia, hakuna lazima, na Biblia inatoa mifano ya watu wengi sana ambao Mungu aliwaadhibu na hawakutubu. Kwa mfano: Mfalme Asa alikuwa mfalme mzuri sana mwanzoni. Lakini baadaye maishani mwake alifanya dhambi na akakataa kutubu hata wakati akipata adhabu ya Mungu ambayo ilikuwa maradhi katika miguu yake. Mwishoni, ugonjwa huo ulimwua (ona 2Nyakati sura ya 14 hadi 16).

Kulingana na mwandishi wa kitabu cha Waebrania, inawezekana kabisa kwa watoto wa Mungu kuitikia vibaya adhabu ya Mungu. Anasema hivi juu ya hilo:

Tena mmeyasahau yale maonyo yasemayo nanyi kama kusema na wana, ‘Mwanangu, usiyadharau marudia ya Bwana, wala usizimie moyo ukikemewa naye…’ Na pamoja na hayo tulikuwa na baba zetu wa mwili walioturudi, nasi tukawastahi; basi si afadhali sana kujitia chini ya Baba wa roho zetu na kuishi? (Webrania 12:5, 9).

Wakati tunapoadhibiwa na Baba yetu, tunaweza “kudharau” au “kunywea”, yaani, tunaweza kushindwa au kulemewa na kuachia mbali. Lakini Mungu anatamani kwamba tujinyenyekeze na kukubali adhabu Yake ili “tuishi”. Ni dhahiri kwamba kama tutakataa kujinyenyekeza hatutaishi, tutakufa. Mwandishi bila shaka alikuwa anaandika kuhusu maisha ya kiroho (na bila shaka kifo cha kiroho), kwa sababu hata Wakristo watii hatimaye hufa kimwili, licha ya ukweli kwamba wengi ambao hawako chini ya “Baba wa roho zetu” huendelea kuishi kimwili kwa muda mrefu sana.

Hili linatufikisha kwenye swali linalofuata: Vipi kuhusu kifo cha kimwili kabla ya wakati wake? Kama ni aina moja ya adhabu ya Mungu, ambayo kusudi lake ni kwamba “tusihukumiwe pamoja na dunia”, si ingekuwa vizuri kwa Bwana kumpeleka nyumbani kila Mkristo atendaye dhambi, kabla ya kufa kiroho?

Kama mambo yangekuwa hivyo kila wakati, isingewezekana kwa mtu kupoteza wokovu wake. Kama mtu ameokoka, asingekuwa na haja ya kuwa na wasiwasi juu ya kuacha imani yake au kurudia tabia ya dhambi, maana angetulia kwa uhakika kwamba Bwana atafupisha maisha yake kabla ya kufa kiroho na kupoteza wokovu wake. Lakini, wazo hili linapingana na maandiko mengi yenye kuonyesha kwamba kweli mtu aliyeokoka anaweza kupoteza wokovu wake. Sasa, jibu ni nini?

Labda mfano wa kibinadamu unaweza kutusaidia – Mwananchi anaweza kuvunja sheria na kupata adhabu ya serikali. Lakini, akikimbia nchi atakuwa amejiondoa kwenye mamlaka ya serikali hiyo. Basi, hatapatikana na adhabu ya serikali wala hawezi kushiriki faida za wananchi.

Au mfano mwingine: Mtoto anaweza kukataa kumtii baba yake na kupata adhabu yake ya upendo. Lakini kama mtoto huyo atatoroka nyumbani na kwenda kufanya kile ambacho baba yake anakataa, hana haja ya kuhofu adhabu ya baba yake. Amekwisha kujiondoa kwenye familia ile. Basi, kwa wale wanaoiacha imani yao au wanaorudi moja kwa moja kwenye kuufuata mwili, faraja ya adhabu iliyoahidiwa, na ikibidi, kifo kabla ya wakati, si vitu vinavyowezekana. Wanakuwa wamepoteza kila kitu kilichokuwa chao. Wanaweza kufa kabla ya wakati kweli, lakini hawaendi mbinguni hatimaye.

Lakini, wale miongoni mwa watoto wa Mungu wanaojikwaa na kuingia katika dhambi, lakini ambao mioyo bado inataka kumtumikia Mungu, wanajiweka katika nafasi ya kuadhibiwa na Baba yao kama hawajihukumu wenyewe kwa toba na kuungama. Hawa watoto kwa kawaida ni watii: hawakimbii wala kuitoroka familia yao, ila, kwa kiwango fulani si watiifu. Kama wataendelea katika kutokutii kwao, wakiacha kuungama na kutubu dhambi zao, wanaweza kuhukumiwa kwa kifo cha kimwili kabla ya wakati, ila wanapokufa bado wameokoka.

Kwa mfano: Mungu anaweza kumwita mtoto Wake mmoja awe mchungaji. Kama huyo mtoto wa Mungu atapingana na mwito huo, anaweza kupatikana na adhabu ya Mungu kwa namna fulani. Akidumu katika kutokutii anaweza kufa kabla ya wakati, lakini bado atakwenda mbinguni. Si kwamba aliishi “kwa kuufuata mwili,” bali alikuwa anayafisha matendo ya mwili kwa Roho. Alikuwa na matunda maishani mwake, lakini alikuwa anapungua kwenye kile ambacho Mungu alitazamia. Yeye si kama Mkristo ambaye ameacha imani yake au kurudia matendo ya dhambi.

Tunaweza kujiuliza hivi: “Ni kitu gani ambacho ni kibaya kuhusu kufa kabla ya wakati, na kwenda mbinguni? Si hiyo ni thawabu nzuri zaidi kuliko adhabu?”

Swali kama hilo linafunua kutokuelewa kwetu jinsi ambavyo Mungu atawapa thawabu kubwa wale watauwa katika maisha yajayo. Ikiwa hata kutoa kikombe cha maji baridi tu kutasababisha thawabu; ikiwa kwa kuvumilia “dhiki ndogo ya muda” tutazamie “utukufu wa uzito upitao” (2Wakor. 4:17); ikiwa kwa kuwapa wenye mahitaji tunaweza kujiwekea “hazina mbinguni” (Luka 12:33), basi kila sekunde tunayoweza kumtumikia Mungu hapa duniani inapaswa kuhesabiwa kama nafasi ya hali ya juu sana. Ni huzuni sana tunapopoteza wakati ambao hatuwezi kuupata tena. Katika siku zijazo, tutatazama nyuma kwa majuto makubwa sana. Hii itakuwa kweli sana kwa wale waliokufa kabla ya wakati na hawakupata nafasi zaidi za kumtumikia Bwana hapa duniani.

Je, Magonjwa Yote Ni Ishara Ya Adhabu Ya Mungu?

Ni dhahiri kutokana na yale ambayo Paulo aliwaandikia Wakorintho, udhaifu, magonjwa na kifo kabla ya wakati vinaweza kuwa madhihirisho ya adhabu ya Mungu. Ingawa haitakuwa sawa kufikia mahali pa kusema kwamba udhaifu wote, magonjwa au kifo kabla ya wakati ni onyesho la adhabu ya Mungu, yapo Maandiko mengine mengi licha ya 1Wakorintho 11:27-32 yenye kushuhudia uwezekano huo. Hivyo basi, Mkristo yeyote anayejikuta akiteseka kimwili atakuwa na busara kutafuta muda wa kujichunguza. Ikiwa tunapitia katika adhabu ya Mungu, inaonekana haiwezekani kwamba tupate nafuu ya kudumu kimwili bila ya toba na msamaha wa Mungu.

Adhabu ya Mungu kweli inaweza kuja kwa njia nyingine zaidi ya ugonjwa wa kimwili. Mungu anaweza kupanga mazingira kwa njia mbalimbali ili kukamilisha makusudi Yake. Yakobo ambaye wakati mmoja alijifanya ni ndugu yake ili kumdanganya baba yake, aliamka asubuhi fulani akiwa ameoa mwanamke ambaye alijifanya ndiye mpenzi wake! Wakristo wengi ambao si watii wamewahi kuamkia katika mazingira kama hayo, wakati Bwana alipowafundisha polepole juu ya kupanda na kuvuna.

Zaidi ya yote, tusisahau kwamba adhabu ya Mungu ni ishara ya pendo Lake kwetu. Mkristo anayepata adhabu asifikiri jambo lingine lolote. Yesu alisema hivi: “Wote niwapendao mimi, ninawakemea na kuwarudi; basi uwe na bidii, ukatubu” (Ufunuo 3:19 – Maneno mepesi kutilia mkazo). Mwandishi wa kitabu cha Waebrania anatwambia kwamba Mungu hushughulika nasi kama baba yeyote mwema anavyofanya na mtoto wake:

Maana mtafakarini sana yeye aliyeyastahimili mapingamizi makuu namna hii ya watendao dhambi juu ya nafsi zao, msije mkachoka, mkizimia mioyoni mwenu. Hamjafanya vita hata kumwagika damu, mkishindana na dhambi; tena mmeyasahau yale maonyo yasemayo nanyi kama kusema na wana:

“Mwanangu, usiyadharau marudia ya Bwana, wala usizimie moyo ukikemewa naye; Maana yeye ambaye Bwana ampenda humrudi, Naye humpiga kila mwana amkubaliye.”

Ni kwa ajili ya kurudiwa mwastahimili; Mungu awatendea kama wana; maana ni mwana yupi asiyerudiwa na babaye? Basi kama mkiwa hamna kurudiwa, ambako ni fungu la wote, ndipo mmekuwa wana wa haramu ninyi, wala si wana wa halali. Na pamoja na hayo tulikuwa na baba zetu wa mwili walioturudi, nasi tukawastahi; basi si afadhali sana kujitia chini ya Baba wa roho zetu na kuishi? Maana ni hakika hao kwa siku chache waliturudi kama walivyoona vema wenyewe; bali yeye kwa faida yetu, ili tuushiriki utakatifu wake. Kila adhabu wakati wake haionekani kuwa kitu cha furaha, bali cha huzuni; lakini baadaye huwaletea wao waliozoezwa nayo matunda ya haki yenye amani (Waebrania 12:3-11).

Ukifikiri vizuri juu ya kile tulichosoma sasa hivi, inaonekana kwamba tunapaswa kujali ikiwa hatuadhibiwi kuliko kama tunaadhibiwa! Mwandishi wa Waebrania aliandika kwamba “wote tumekuwa washirika” wa adhabu ya Mungu, na wale ambao hawahusiki ni “wana wa haramu, si wana wa halali” (12:8).

Mungu anatamani kwamba tushiriki utakatifu Wake. Hilo ndilo kusudi Lake tangu mwanzo. Kuadhibiwa si kitu kizuri, lakini baada ya kuvumilia na kupitia, huleta haki maishani mwetu. Mtunga Zaburi aliandika hivi: “Kabla sijateswa mimi nalipotea, lakini sasa nimelitii neno lako … Ilikuwa vema kwangu kuwa naliteswa, nipate kujifunza amri zako” (Zaburi 119:67; 71).

Wakati Kanisa Linapotekeleza Adhabu Ya Mungu

Kuna sehemu moja nyingine ya adhabu ya Mungu ambayo tunahitaji kuiangalia. Hiyo nayo ni kitu ambacho Mungu hutumia kutuhamasisha kuwa watakatifu. Ni adhabu inayotolewa na kanisa.

Kwa bahati mbaya sana, maneno ya Yesu juu ya jambo hilo hayatiliwi maanani sana. Kimsingi ni kwa sababu mara nyingi mtazamo wa makanisa mengi na wengi wanaojiita Wakristo si utakatifu wa kibinafsi wala wa kusanyiko. Lakini, Wakristo wa kweli ambao wanajitahidi pamoja kumpendeza Bwana hawatapuuza maneno ya Yesu aliyosema, hivi:

“Na ndugu yako akikukosa, enenda ukamwonye wewe na yeye peke yenu; akikusikia, umempata nduguyo. La kama hasikii, chukua pamoja nawe tena mtu mmoja au wawili, ili kwa vinywa vya mashahidi wawili au watatu kila neno lithibitike. Na asipowasikiliza wao, liambie kanisa; na asipolisikiliza kanisa pia, na awe kwako kama mtu wa mataifa na mtoza ushuru” (Mathayo 18:15-17).

Mtu haachi kushangaa kitu kinachoweza kutokea ikiwa amri hizo zitatiliwa mkazo kanisani. Bila shaka katika makanisa mengi mahudhurio yangepungua. Ni wazi kwamba kama washirika wa mwili wa Kristo tunao wajibu, si kwa ajili ya utakatifu wetu tu, bali pia tunawajibika kiasi fulani kwa ajili ya utakatifu wa waamini wengine na usafi wa kanisa la Kristo.

Ni vizuri kufikiri kwamba maneno ya Yesu kuhusu adhabu ya kanisa yanahusu zile nyakati ambazo ndugu hutukosea kibinafsi, na si wakati ndugu anapotenda dhambi kwa ujumla. Hii tafsiri inatiwa nguvu kwa maneno ya Yesu yaliyoandikwa katika Luka 17:3-4: “Jilindeni; kama ndugu yako akikukosa, mwonye; akitubu msamehe. Na kama akikukosa mara saba katika siku moja na kurudi kwako mara saba, akisema ‘Nimetubu’ msamehe” (maneno mepesi kutilia mkazo). Ona Yesu alivyosema: “Kama akikukosea.” Pia, Yesu alitwambia tumsamehe ndugu yeyote anayetubu na ambaye tunamkemea. Tunaweza kusamehe makosa ya binafsi ya wengine, lakini si dhambi zao za jumla. Tena, tunaona kwamba baada ya kufuata maneno ya Yesu kuhusu adhabu ya kanisa katika Mathayo 18 ni mfano wa mtumishi asiyesamehe, uliotokana na swali la Petro kwamba ni mara ngapi amsamehe ndugu yake. Katika swali la Petro na jibu la Yesu katika mfano huo kuna wazo la makosa ya kibinafsi.

Utaratibu Wenyewe

“Adhabu ya kanisa” haipaswi kuhusisha kusanyiko lote, isipokuwa mara chache sana. Huanza na mtu mmoja ambaye amejitoa kuwa mtakatifu. Lazima ni mtakatifu kwa sababu kama mbili hivi. Kwanza: Kama yeye si mtakatifu kibinafsi kwa kiwango fulani, atakuwa na sehemu ile ya mtu mwenye boriti katika jicho lake, anayejaribu kutoa kibanzi katika jicho la mwingine (ona Mathayo 7:3-5). Je, nina haki gani ya kumrekebisha ndugu anayetenda dhambi, kama mimi ni mwenye dhambi zaidi?

Pili: Kama kosa lililotendwa ni la kibinafsi, basi huyo aliyekosewa lazima awe mtakatifu kiasi cha kutosha kuhitaji mapatano. Wengi wetu tunapokosewa, tunazungumza na kila mtu juu ya kukosewa huko isipokuwa yule mkosaji. Tunapenda kusengenya badala ya kutafuta mapatano. Maandiko yanatuonya kwamba tunapofanya hivyo, tuko katika hatari ya hukumu (ona Mathayo 7:1-2; Yakobo 4:11; 5:9).

Basi – Hebu tufikiri kwamba mwamini ametenda dhambi, na tuseme amekukosea. Unachotakiwa ni kumwendea na kusema naye kwa upendo, upole na unyenyekevu. Mara nyingi utagundua kwamba yule mkosaji hakutambua alichofanya, na atakuomba msamaha mara moja. Wewe unachotakiwa kufanya ni kumsamehe, na unaweza kutaka kuhoji maswali kama ni mtu mwenye kuumia sana. Mara nyingi, “makosa” ambayo watu “yanawaumiza” yanatakiwa kupuuzwa kwa kudhani kwamba mhusika hakukusudia madhara. Kwa mfano: Kwa kuwa ilionekana kana kwamba mchungaji wako alikuwa anakukwepa kanisani haimaanishi kwamba alikuwa anakukwepa. Pengine alikuwa akishughulika na kuwatafuta wengine.

Uwezekano mwingine unapomkabili yule ndugu ni kwamba anaweza kukujulisha mchango wako na wewe katika kosa lile. Pengine anaweza kukwambia kwamba alifanya hicho alichofanya kwa sababu wewe ulimkwaza. Kama ni hivyo, alitakiwa kuwa ameshakuja kwako. Lakini, sasa unatambua kwamba wewe ndiye uliyesababisha tatizo, na unahitaji kuomba msamaha. Hapo ndugu yako atawajibika kukusamehe, na mapatano yatakuwepo.

Hatua Ya Pili Na Ya Tatu

Hebu tuseme kwamba hakuna lolote katika hayo hapo juu kinachotokea. Yule mkosaji anakataa kukubali kosa lake au kukuomba msamaha. Hapo sasa, “chukua mwingine mmoja au wawili umwendee, ili kwa kinywa cha mashahidi wawili au watatu kila jambo lithibitishwe” (Mathayo 18:16).

Ni hivi: Kabla ya kuwashawishi hao wengine wamkabili mkosaji, itakubidi uwashawishi juu ya jambo unalotaka kufanya. Wanaweza kutaka kumhoji mkosaji kabla ya kukubaliana nawe. Wanaweza hata kushawishika kwamba mkosaji anayedaiwa si mkosaji, wakakurekebisha wewe! Kama ni hivyo, wewe unapaswa kumwomba msamaha “yule mkosaji”!

Ila, ukiweza kuwashawishi wengine kwamba wewe ndiye mwenye haki katika jambo hilo, basi kwa pamoja mnakwenda kumkabili yule mkosaji tena. Inatazamiwa kwamba wao kuungana na wewe kutatosha kumfanya yeye akiri kosa lake na kuomba msamaha, jambo ambalo litaleta mapatano.

Lakini tena, kama bado anakataa kukiri kosa lake – japo haitokei mara nyingi – basi jambo hilo lifikishwe mbele ya kanisa zima. Maana yake ni kwamba uongozi wa kanisa utahusishwa. Bila shaka watataka kuchunguza kila kitu kikamilifu kabla ya kuamua kujiunga na wewe. Hapo tena kuna uwezekano kwamba wanaweza kugundua kwamba wote wawili mna madai halali, na kwamba wote wawili mnahitaji kuombana msamaha. Lakini, wakikuunga mkono ujue kwamba una madai halali dhidi ya ndugu yako.

Akigundua kwamba kanisa zima limeungana na wewe na linapanga kumkabili, aidha atatubu au ataondoka kanisani. Hakutakuwa na haja ya kumtenga. Yesu alisema awe kama “mtu wa Mataifa na mtoza ushuru” (18:17). Yaani, ahesabiwe kama mtu ambaye hajaokoka, kwa sababu inaonekana ndivyo alivyo. Mtu ambaye amezaliwa mara ya pili hawezi kupingana na uamuzi wa kanisa zima. Basi, ahesabiwe kwamba si mwamini – ni mtu anayehitaji kushuhudiwa tena na kuzaliwa mara ya pili.

Kama Mkosaji Atatubu …

Ikiwa wakati wowote kabla au wakati mambo yanaendelea kushughulikiwa au baada ya adhabu hiyo ya kanisa kutolewa, mhusika ataomba msamaha, lazima asamehewe la sivyo ninyi mtapata adhabu ya Mungu. Mara tu baada ya kutoa maelezo juu ya adhabu ya kanisa, Yesu alisimulia kisa juu ya mtumwa aliyekuwa amesamehewa deni kubwa sana na mfalme. Lakini huyo naye akakataa kumsamehe mtumwa mwenzake ambaye alikuwa anamdai kiasi kidogo sana. Akaagiza atupwe gerezani. Mfalme aliposikia juu ya kutosamehe kwa mtumwa wake, “alighadhabika sana” na “akampeleka kwa watesaji, hata atakapoilipa deni ile yote” (Mathayo 18:34). Kisha Yesu akatoa ahadi hii: “Ndivyo na Baba yangu wa mbinguni atakavyowatenda ninyi, msiposamehe kwa mioyo yenu kila mtu ndugu yake” (Mathayo 18:35).

Wengine wanatafsiri onyo la Yesu kwamba ni kupoteza nafasi yetu kama watu waliosamehewa, na kutupwa jehanamu. Ni dhahiri kwamba yule mtumwa ambaye hakusamehe aliwajibishwa juu ya deni lake la zamani, ambalo asingeweza kulilipa, na akajikuta amerudia hali ile aliyokuwa nayo kwanza: kutosamehewa. Je, hii inaonyesha “alipoteza wokovu wake?”

Kuna watakaosema kwamba hiyo ni kuingiza mengi katika maneno ya Yesu kuliko alivyosema. Wangependa kufikiri kwamba Yeye alimaanisha adhabu fulani ya kidunia, na kwamba kule “kupelekwa kwa watesaji” ni kusumbuliwa kidogo na mapepo. Baada ya kuteseka kidogo, atatubu na kumsamehe ndugu yake.

Lakini Yesu aliahidi kwamba tusiposamehe dhambi za wengine, sisi wenyewe hatutasamehewa (ona Mathayo 6:14-15). Je, alimaanisha tutapoteza hali yetu kwamba tumesamehewa, au alimaanisha tu kwamba hatutasamehewa dhambi zozote za baadaye, na kwa njia hiyo kupoteza ushirika na Mungu na baraka fulani za kidunia lakini bado tumeokoka? Paulo alitushauri tusameheane sisi kwa sisi kama ambavyo tumesamehewa pia, lakini hakuongezea kitisho (ona Waefeso 4:32). Mimi nadhani kama Yesu alimaanisha kwamba tunapokataa kumsamehe mwamini mwingine tunaweza kupoteza wokovu wetu, Paulo angetilia mkazo jambo hilo. Lakini tena, ingawa Paulo hakutaja kutokusamehe kuwa ni dhambi ambayo ingesababisha kupotea kwetu kabisa, alisema kwamba mtu akiwa na tabia za dhambi kama vile uadui, ugomvi, wivu, hasira, fitina, faraka na husuda hataurithi ufalme wa Mungu (Wagalatia 5:20-21).

Hata kama hatujui tafsiri sahihi ya maneno ya Yesu kuhusu msamaha, mimi siwezi kucheza na wokovu wangu kwa kukataa kumsamehe ndugu aliyetubu. Ni afadhali kusamehe.

Msamaha Bandia

Je, tuna wajibu wa kuwasamehe wale wanaotukosea ambao hawakiri makosa yao? Je, tuwahesabu wakosaji wasiotubu kana kwamba hakuna chochote kilichotokea? Haya ni maswali muhimu yanayowasumbua Wakristo wengi.

Kwanza: Ni lazima tutambue kwamba haiwezekani kuwepo na mapatano ya kweli bila ya kuwasiliana, toba na kusameheana. Hili linaeleweka kirahisi katika ndoa. Mwenzi mmoja anapomkosea yule mwingine, kunakuwa na kutokuelewana. Pengine hata hawazungumzi tena. Mmoja analala kwenye kiti.

Ni kitu gani kitakachorudisha mahusiano yao? Ni mawasiliano, toba na kusameheana. Wanaweza kujaribu kupuuza yaliyotokea. Wanaweza kujilazimisha kuchekeana na kuzungumzia mambo mengine. Lakini bado kuna kitu kati yao. Mahusiano yao yameharibika, na yatabaki hivyo mpaka kuwepo mawasiliano, toba na kusameheana.

Kama mmoja ndiye mkosaji, yule aliyekosewa anaweza kujaribu “kusamehe” huku akijaribu kusahau yaliyotokea na kuendelea na maisha kana kwamba hakuna kilichotokea. Lakini kila anapomwona mkosaji lile kosa linarudi akilini. Anawaza kwa masikitiko, “Mbona siwezi kusamehe?”

Sababu ni kwamba anajaribu kufanya kisichowezekana: Kitu ambacho hata Mungu hafanyi. Mungu huwasamehe wale wanaotubu tu. Hatazamii mwamini aliyekosewa kujifanya kana kwamba hakuna kosa lililotendwa, huku akijaribu kujishawishi kwamba kwa kweli yule aliyemkosea ni ndugu mzuri tu ambaye hana matatizo. Hii ndiyo sababu Yesu alituambia tumkabili mkosaji, na kama hatatubu tumpitishe katika zile hatua za adhabu kikanisa. Lakini, wakati wowote katika hizo hatua, akitubu, hatuna budi kumsamehe. Kama Yesu alitazamia mwamini aliyekosewa “kusamehe” tu na kuendelea na maisha, asingesema alichosema juu ya adhabu kikanisa. Anasema tena kama ifuatavyo:

“Jilindeni! Kama ndugu yako akikosa, mwonye; akitubu, msamehe. Na kama akikukosa mara saba katika siku moja na kurudi kwako mara saba akisema, ‘Nimetubu,’ msamehe” (Luka 17:3, 4 – Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Inawezekana, na ni sawa kutazamia kwamba waamini wote watampenda kila mmoja – hata wakosaji wasiotubu – kama Mungu. Lakini kuwapenda hakumaanishi msamaha bila masharti. Mungu anampenda kila mmoja, lakini si kila mmoja aliyesamehewa Naye.

Yasiyowezekana

Lakini, vipi kama haiwezekani kwa sababu zilizo nje ya uwezo wako, kufuata ule utaratibu wa adhabu kikanisa ambao Yesu aliutoa? Kwa mfano: Umekosewa sana na mwamini ‘maarufu’ kama mchungaji, naye anakataa kuonana na wewe. Au unamkabili mkosaji anayekataa kutubu, na umekosa mtu aliye tayari kurudi kwake na wewe kwa ajili ya hatua ya pili.

Katika hali kama hiyo, maneno ya Paulo yanafaa. Anasema hivi: “Ikiwezekana, kwa upande wenu, kaeni kwa amani na watu wote” (Warumi 12:18, TLR). Fanya unachoweza – hicho ndicho Mungu anachotazamia kwako.

Vyovyote inavyokuwa, kila mara Bwana anataka sisi tugeuze “shavu la pili” na kwenda “maili ya pili”. Kama nilivyokwisha kusema mwanzoni, hii haimaanishi turuhusu kuonewa au kutendewa mabaya. Maana yake ni kwamba tufanye zaidi ya matazamio ya watu. Hiyo ni kweli hasa tunaposhughulika na wasioamini. Wao hawajadai kwamba ni wafuasi wa Kristo. Kwa hiyo, kujaribu kuwapitisha kwenye ule utaratibu ambao Mungu amekwisha utoa kwa kanisa ni upuzi.

Kama nilivyokwisha sema, ingawa Mungu hamsamehe mtu mpaka atubu, bado anawapenda watu wasiotubu na anawasubiri kwa upendo na mikono wazi kuwapokea wakati wowote. Hiyo ndiyo inayotakiwa kuwa hali yetu ya moyo kwa habari ya mkosaji yeyote asiyetubu. Hatuwezi kumsamehe mpaka atubu, lakini tunaweza kumpenda, kumwombea na kumngoja huku mikono ya upendo ikiwa wazi. Baba yake mwana mpotevu hakusafiri kwenda nchi ya mbali kumpa mtoto wake mkopo wenye masharti nafuu, lakini pia alipomwona mtoto wake akirudi nyumbani kwa aibu hakumpa kisogo. Alimkimbilia akamkumbatia. Yusufu hakujitambulisha kwa ndugu zake walipomtembelea Misri mara ya kwanza, lakini walipoonyesha toba yao baadaye, aliwapokea kwa machozi.

Upande Wa Pili Wa Shilingi

Vipi kama wewe ndiye unayehusika kupokea hiyo adhabu ya kanisa? Ndugu anakujia kwamba umemkosea. Ufanyeje? Unatakiwa ujinyenyekeze, usikilize kwa makini na ufikiri anachosema. Ukifikiri hoja yake ni halali, tubu na uombe msamaha. Ukifikiri siyo, zungumza naye taratibu na ushughulike kutafuta maelewano na mapatano. Pengine utafaulu.

Kama atarudi na mmoja au wawili wengine, na waungane na huyo mlalamikaji baada ya kusikiliza upande wako, unatakiwa ufikiri kwa makini sana kile wanachokwambia, ukiri kwamba umekosea na uombe msamaha.

Kama unaamini kwamba wote watatu wamekosea na wapeleke jambo hilo mbele ya kanisa zima, unatakiwa ukubali kukutana na yeyote katika uongozi anayetaka mkutane. Eleza kwa makini upande wako, na kama kanisa zima litasimama na ndugu aliyekosewa, unatakiwa utambue kwamba una makosa, ukiri na kuomba msamaha.

Adhabu Ya Kanisa Kwa Kinyume

Adhabu ya kikanisa ni aina ya adhabu ya Mungu kwa kuwa inafanyika kwa agizo Lake. Ni njia nyingine anayotumia kutuhamasisha tuwe watakatifu, na ni njia anayotumia kulitunza kanisa Lake katika hali ya usafi.

Katika makanisa yaliyojaa Wakristo wa bandia, mambo ni tofauti kabisa. Mimi namjua mchungaji mmoja mcha Mungu aliyekataa kushirikiana kuimba na mtu aliyekuwa mshirika wake na ambaye alikuwa katika ndoa isiyo halali. Huyo mtu alitoka katika familia maarufu ya ‘vigogo’ hapo kanisani, na waliposikia hicho alichofanya mchungaji wao, walifanya mpango wa kumwondoa. Walisema kwamba alikuwa amezidi sana kuhukumu watu na alikuwa hawezi kuchukuliana na watu, na washirika wengi wakawaunga mkono. Mwishowe walifaulu kumwondoa. Hiyo ni adhabu ya kanisa kwa kinyume, na ni njia nyingine ambayo Mungu analitunza kanisa Lake kwa usafi!

Tunapaswa kufikiri juu ya yote matatu – kumpenda Mungu kwetu, matumaini ya thawabu na hofu kwamba tutaadhibiwa – kuwa ni ishara nyingine ya neema ya Mungu kwetu. Kila moja ni zawadi ambayo hakulazimika kutoa, lakini ameitoa, kwa neema Yake. Yeye apokee utukufu wote kwa utakatifu wetu!

 

我想知道当灰黄色的毛毛虫作茧自缚的时候，它知道接下来要发生的事吗？它是本能地、毫无意识地努力着，还是满怀期望地等待着变成新物种的激动时刻？它是否因为预知自己会变成漂亮的蝴蝶，才会如此卖力？当然，没有人知道毛毛虫的想法。

不管怎样，毛毛虫的例子充分证明了神可把平凡变为美丽、有能力化腐朽为神奇。曾经只能在灌木丛上缓慢蠕动的虫子，现在变成翩翩起舞的蝴蝶；曾经默默无闻、不被注意，现在却因挥舞着美丽的翅膀而被赞誉；曾经怕被粗心的孩子而无意中踩碎，如今却成为他们争相追逐的战利品；曾经被人厌弃，如今却与花儿媲美。

神能否重造一个人呢？把他从一个恶贯满盈、自私自利的罪人变成一个满有爱心、彼此相爱、乐于助人的人？

不光可能，而且他已经在你身上开始了这个过程。你的变化是由内及外的。耶稣与尼哥底母的谈话就揭露了重生的奥秘：

有一个法利赛人，名叫尼哥底母，是犹太人的官。这人夜里来见耶稣，

说：“拉比，我们知道你是由神那里来作师傅的；因为你所行的神迹，

若没有神同在，无人能行。”耶稣回答说：“我实实在在地告诉你：人

若不重生，就不能见神的国。”尼哥底母说：“人已经老了，如何能重

生呢？岂能再进母腹生出来吗？”耶稣说：“我实实在在地告诉你：人

若不是从水和圣灵生的，就不能进神的国。从肉身生的，就是肉身；从

灵生的，就是灵。我说，‘你们必须重生’，你不要以为希奇。风随着

意思吹，你听见风的响声，却不晓得从哪里来，往哪里去；凡从圣灵生

的，也是如此”（约翰福音3:1-8）。

注意耶稣说: 人若不重生就不能进神的国。他继续向尼哥底母解释说，当一个人相信耶稣及他在十字架上的作为，他就重生了（见约翰福音3:14-16）。若你已经信了，那么我亲爱的读者，你已经重生了！

耶稣首先发明了重生这个词，不幸的是，在如今的社会却被滥用。重生的纯正意思已被污染，大家所说的“重生经历”是找到一个新老婆或发现一种新式早餐。

耶稣所说的重生意义重大——如果不经历它就不能进天国。这个重生是属灵概念，相信耶稣的人已经历了属灵重生。让我们一起来检验这个真理。

隐藏的你

圣经教导我们，每个人不仅是由头脑、骨骼和肌肉组成的肉体，根据圣经，我们是由灵、魂、体三部分组成。使徒保罗在对帖撒罗尼迦圣徒的祝福语中清楚地写到：

愿赐平安的神亲自使你们全然成圣。又愿你们的灵与魂与身子得蒙保

守，在我们主耶稣基督降临的时候，完全无可指摘。（帖撒罗尼迦前书

5:23）

显然，你能够在镜中看到的是你的身体。你的魂是你的思想、情感和理性。但现代人对灵只有模糊的概念，称之为“潜意识”，人类对它的了解少之又少。圣经就揭开了灵的神秘面纱。

耶稣说神是个灵（见约翰福音4:24）。这并不是说他只是一种物质力量或一团云雾。耶稣说神有形象（见约翰福音5:37），并且我们以他的形象被造。但神并不是血肉之躯，而是“属灵物质”，这仅是我们所能理解到的程度。

我们和神一样也是属灵的，我们的灵有形状。圣经说人的灵是“内在的人”。就像使徒保罗说的：

外体虽然毁坏，内心[内在的人]却一天新似一天（哥林多后书4:16）。

因此有一个外在的人（外体）和一个内在的人（内心）。外在的人是身体，他会朽坏、变老，内在的人是我们的灵。灵也是一个人，他不会变老，因为他永远活着，像保罗说的“一天新似一天”。

使徒彼得说灵是“隐藏在内心的人”（彼得前书3:4）。你的灵是一个隐藏的人，那才是真正的你。在某种意义上，身体是灵的载体，当身体死亡时，灵是继续活着，他有两个去处：天堂或地狱。

灵的重生

当耶稣对尼哥底母说他需要重生时，尼哥底母的第一反应是肉体重生：“人已经老了，如何能重生呢？岂能再进母腹生出来吗？”（约翰福音3:4）

当我们悔改相信福音，我们的灵就立刻重生。这种奇妙的改变是内在的而不是外在的。不过这种内在的改变会通过外在彰显出来，就像耶稣所说的“风随着意思吹，你听见风的响声，却不晓得从哪里来，往哪里去；凡从圣灵生的，也是如此”（约翰福音3:8）。

尽管看不到风，当树叶沙沙、树枝弯腰时，就知道风来了。灵里的重生也一样，你无法用肉眼看到灵里的改变，但你可以从他的生活方式上找到证据。他开始为神、为他人而活。

事实上，送给你这本书的人也是重生得救的，他关心你的永恒命运超过他自己的名誉。

判断一个人是否灵里重生的最有效途径是看他是否关心他人的永恒命运。也许你已经迫不及待想要和他人分享所学到的真理了，但是把这本书送出去之前，请先把它读完！

进入神的家庭

奇妙的是，当我们的灵藉着神的灵重生，我们就成为神的儿女，他成为我们的天父。没有比这更奇妙的真理了！

你们因信基督耶稣，都是神的儿子……你看父赐给我们是何等的慈爱，

使我们得称为神的儿女；我们也真是他的儿女……亲爱的弟兄啊，我们

现在是神的儿女。（加拉太书3:26；约翰一书3:1-2）

当我们重生时，神的灵就住在我们里面：

岂不知你们的身子就是圣灵的殿吗？这圣灵是从神而来……？（哥林多

前书6:19）

神的灵，就是圣灵，是三位一体中的第三个位格。因此我们可以说神藉着圣灵住在我们里面！我知道这听起来不可思议，但却是事实。我们不用感到惊讶，因为耶稣曾亲自应许我们：

“我要求父，父就另外赐给你们一位保惠师，叫他永远与你们同在，就

是真理的圣灵，乃世人[没有得救的人]不能接受的。因为不见他，也不

认识他；你们却认识他，因他常与你们同在，也要在你们里面。”（约

翰福音14:16-17）

注意这里提到圣灵不是用“它”，而是用人称代词“他”。他是一个位格，他是神，他住在你里面。但这个真理只适应于那些信靠耶稣的人，除此之外，神的灵不会住在任何人的里面。

如果神来到你的生命中，你的生命自然就会改变。如果神是爱，他的爱也将住在你里面。因此我们可以肯定地说，神的爱已浇灌你的灵。有经文同证：

所赐给我们的圣灵将神的爱浇灌在我们心里。（罗马书5:5）

如果你已悔改并相信耶稣，神除了饶恕你的罪，还为你做了更多。他宣告你是公义的，就像你从未犯过罪。除此之外，他还使你灵里重生，成为他的孩子。神已藉着所赐给你的圣灵住在你里面，并将无私的爱浇灌你的灵！你已属神，神也属你！这是一段奇妙关系的开始！

“若有人在基督里，他就是新造的人，旧事已过，都变成新的了。”（哥林多后书5:17）

 

Движимый желанием воспитывать учеников, уча их соблюдать все заповеди Христа, служитель должен быть заинтересован в изучении нагорной проповеди Иисуса. Это самая длинная из записанных проповедей Иисуса и она полна заповедей. Служитель, воспитывающий учеников, желает исполнить и научить учеников исполнять все, что Иисус заповедал в этой проповеди.

Учитывая вышесказанное, я сейчас поделюсь с Вами моим пониманием записанного в Евангелии от Матфея в 5-7 главах. Я советую служителям учить своих учеников нагорной проповеди – стих за стихом. Надеюсь, что приведенный ниже пример поможет вам в этом.

Вы видите план нагорной проповеди, призванный дать нам общий обзор для того, чтобы выделить главные темы.

I) Иисус собирает Своих слушателей (5:1-2)

II) Вступление (5:3-20)

A) Характеристики и благословения блаженных (5:3-12)

Б) Увещевание оставаться солью и светом (5:13-16)

В) Связь закона с последователями Христа (5:17-20)

III) Проповедь: будьте более праведными, чем книжники и фарисеи (5:21-7:12)

A) Любите друг друга, в отличие от книжников и фарисеев (5:21-26)

Б) Будьте чисты сексуально, в отличие от книжников и фарисеев (5:27-32)

В) Будьте честными, в отличие от книжников и фарисеев (5:33-37)

Г) Не мстите, в отличие от книжников и фарисеев (5:38-42)

Д) Не презирайте своих врагов, в отличие от книжников и фарисеев (5:43-48)

Е) Делайте добро из правильных побуждений, в отличие от книжников и фарисеев (6:1-18)

1) Благотворите бедным из правильных побуждений (6:2-4)

2) Молитесь, исходя из правильных побуждений (6:5-6)

3) Углубление темы молитвы и прощения (6:7-15)

а) О молитве (6:7-13)

б) О необходимости прощать друг друга (6:8-15)

4) Поститесь из правильных побуждений (6:16-18)

Ж) Не служите деньгам, как книжники и фарисеи (6:19-34)

З) Не ищите мелких недостатков (7:1-5)

И) Не тратьте зря время, предлагая истину тем, кто не ценит ее (7:6)

К) Побуждение к молитве (7:7-11)

IV) Заключение: Обобщение проповеди

A) Обобщающее заявление (7:12)

Б) Побуждение к послушанию (7:13-14)

В) Как распознавать лжеверующих и лжепророков (7:15-23)

Г) Последнее предупреждение о непослушании и обобщение (7:24-27)

Иисус собирает слушателей

„Увидев народ, Он взошел на гору; и, когда сел, приступили к Нему ученики Его. И Он, отверзши уста Свои, учил их” (Матф. 5:1-2).

Похоже, что Иисус намеренно уменьшил количество слушающих, удалившись от „народа” и поднявшись на гору. Далее говорится, что „приступили к Нему ученики Его”, как будто подчеркивая мысль, что те, кто был действительно голоден, были готовы карабкаться на гору вместе с ним, и, видимо, таких было много.

Иисус начинает свою проповедь, обращенную к ученикам, и с самого начала мы понимаем, о чем в первую очередь пойдет речь. Он говорит, что благословенны люди, имеющие определенные качества, а эти качества присущи тем, кто идет на небеса. Это и будет преобладающей темой Его проповеди – Только святые наследуют царство Божье. Перечисление этих благословенных качеств содержится в Матф. 5:3-12.

Иисус приводит список различных черт, характеризующих благословенных людей и обещает им определенные благословения. Случайные читатели часто полагают, что каждому христианину должна соответствовать только одна из приведенных черт. Однако прилежные читатели понимают, что Иисус не перечислял различные типы верующих, получающих различные благословения, но говорил обо всех истинных верующих, которые получат одно наивысшее благословение – наследуют царство Божье. Нет другого логичного способа истолкования Его слов:

„Блаженны нищие духом, ибо их есть Царство Небесное.

Блаженны плачущие, ибо они утешатся.

Блаженны кроткие, ибо они наследуют землю.

Блаженны алчущие и жаждущие правды, ибо они насытятся.

Блаженны милостивые, ибо они помилованы будут.

Блаженны чистые сердцем, ибо они Бога узрят.

Блаженны миротворцы, ибо они будут наречены сынами Божиими.

Блаженны изгнанные за правду, ибо их есть Царство Небесное.

Блаженны вы, когда будут поносить вас и гнать и всячески неправедно злословить за Меня. Радуйтесь и веселитесь, ибо велика ваша награда на небесах: так гнали и пророков, бывших прежде вас” (Матф. 5:1-12).

Благословения и черты характера

Сначала давайте рассмотрим обещанные благословения. Иисус сказал, что благословенные (1) наследуют царство Божье, (2) будут утешены, (3) наследуют землю, (4) насытятся, (5) будут помилованы, (6) увидят Бога, (7) будут названы сынами Божьими и (8) наследуют царство небесное (повторение первого пункта).

Имел ли в виду Иисус, что только нищие духом и те, кто пережил гонения за праведность, наследуют царство Божье? Или только чистые сердцем узрят Бога, а миротворцы будут названы сынами Божьими, но ни одни, ни другие не наследуют царства Божия? Получается, что миротворцы не будут помилованы, а милостивые не будут названы сынами Божьими? Сделать такие выводы было бы неправильно. Поэтому разумно допустить, что все эти благословения являются частью одного большого благословения – царства Божьего.

Теперь давайте рассмотрим различные черты, приведенные Иисусом: (1) нищие духом, (2) плачущие, (3) кроткие, (4) жаждущие праведности, (5) милостивые, (6) чистые сердцем, (7) миротворцы и (8) гонимые.

Хочет ли Иисус сказать, что человек может быть чистым сердцем, но немилостивым? Может ли кто-нибудь быть гоним за правду, но не жаждать правды? Разумеется, нет. Многие черты, характеризующие благословенного человека, присутствуют в некоторой степени во всех, кто благословен.

Ясно, что эти „благословения” описывают черты характера истинного последователя Христа. Перечислив эти черты Своим ученикам, Иисус заверил их, что они – благословенные и спасенные люди, которые однажды насладятся небесами. В настоящее время они могут и не чувствовать себя благословенными из-за своих страданий, и мир, глядя на них, не видит благословения, но в глазах Божьих они блаженны.

Люди, не соответствующие описанию, данному Иисусом, не являются благословенными и не наследуют царства Божьего. Каждый пастор, воспитывающий учеников, чувствует обязанность довести это до сведения своего стада.

Черты характера благословенного человека

Восемь черт благословенного человека должны быть в некоторой степени интерпретированы. Например, что значит „нищий духом”? Я думаю, что Иисус имел в виду первую необходимую черту, которая должна быть у человека, подлежащего спасению – он должен осознавать свою духовную нищету. Прежде, чем человек может быть спасен, он должен осознать свою нужду в Спасителе, и среди слушателей Иисуса были те, кто только что осознал свою духовную несостоятельность. Насколько благословенны были они в сравнении с гордым Израилем, погрязшим в грехах!

Эта первая черта позволяет избежать самодостаточности и гонит какую-либо мысль о том, что спасение можно заслужить. По-настоящему благословенный человек – это тот, кто понимает, что ничего не может предложить Богу и что его праведность – всего лишь „запачканная одежда” (Ис. 64:6).

Иисус не хотел, чтобы кто-либо думал, что может приобрести черты благословенного человека, исключительно благодаря своим усилиям. Нет, благословенный характер – это благословение Божье. Люди, о которых говорил Иисус, благословенны не только из-за того, что их ждут Небеса, но и благодаря той работе, которую Дух Святой ведет в них здесь на земле. Если я вижу черты благословенного характера в моей жизни, то должен думать не о том, что сделал я, а о том, что произвел в моей жизни Бог по своей благодати.

Плачущие

Если первая черта благословенного характера поставлена на первое место, благодаря своей важности для христианина, то наверное вторая идет следом за ней не случайно: „Блаженны плачущие” (Матф. 5:4). Я думаю, что Иисус имел ввиду чистосердечное раскаяние и сожаление о содеянном, тем более, что Писание ясно говорит о том, что печаль ради Бога производит покаяние, необходимое для спасения (см. 2 Кор. 7:10). Плачущий мытарь, о котором говорил Иисус в притче, является примером такого благословенного человека. Он смиренно склонил голову в храме и бил себя в грудь, прося милости у Бога. В отличие от гордого фарисея, который во время молитвы напоминал Богу о своих десятинах и постах два раза в неделю, мытарь ушел из храма прощенным. В этой истории мытарь – благословен, а фарисей – нет (см. Лук. 18:9-14). Я допускаю, что среди слушавших Иисуса были те, кто рыдал из-за обличения от Духа Святого. Утешение от Духа обязательно придет к таким людям!

Если Иисус не имел в виду плач раскаивающегося человека, приходящего ко Христу, тогда, может быть, Он говорил о скорби, которую переживают верующие, каждый день сталкивающиеся с миром, бунтующим против Бога, возлюбившего его. Павел описал это, как „великую печаль и непрестанное мучение сердца” (см. Рим. 9:2).

Кроткие

Третья характеристика, кротость, также встречается в писании в виде плода Духа (см. Гал. 5:22-23). Кротость приходит автоматически. Те, кто принимает благодать Божью и Дух Святой, получают благословенную возможность стать кроткими. Однажды они унаследуют землю, потому что только праведные будут жить на земле, сотворенной Богом. Грубые и жестокие христиане должны задуматься. Им не место среди благословенных.

Жажда правды (праведности)

Четвертая черта, жажда правды (в англ. Библии „праведности”), говорит о данном Богом внутреннем стремлении, которое есть у каждого рожденного свыше человека, огорченного неправедностью мира и себя самого. Он ненавидит грех (см. Пс. 96:10; 118:128, 163) и любит праведность.

Слишком часто, читая слово „праведность”, мы автоматически понимаем его как „праведность, дарованную нам Христом”, но данное слово не всегда означает только это. Достаточно часто оно значит „жить по Божьим стандартам”. Очевидно, Иисус имел в виду именно такое значение этого слова, потому что христианину незачем жаждать того, что у него уже есть. Рожденные от Духа стремятся к праведной жизни и им гарантируется, что они будут насыщены (Матф. 5:6). Конечно Бог, по Своей благодати, закончит ту работу, которую Он начал в них (см. Флп. 1:6).

Также эти слова Иисуса предвозвещают новую землю, землю, „на которой обитает правда” (2 Пет. 3:13). Тогда уже не будет греха. Каждый будет любить Бога всем сердцем и ближнего своего, как самого себя. Те, кто сегодня жаждет правды, насытятся. В конце концов, наша чистосердечная молитва будет услышана: „Да будет воля Твоя и на земле, как на небе” (Матф. 6:10).

Милостивые

Пятая черта, милость, тоже присуща каждому рожденному свыше верующему, в котором живет милостивый Бог. Немилостивые люди не имеют части в Его благодати и не благословляются Им. Апостол Иаков говорит: „Суд без милости не оказавшему милости” (Иак. 2:13). Если стоящего перед Богом человека постигает „суд без милости”, то, по вашему мнению, куда он идет, на небеса или в ад?[1] Ответ очевиден.

Однажды Иисус рассказал историю о человеке, помилованном своих господином, который в последствии отказался проявить такую же милость к своему слуге. Когда же его господин узнал о произошедшем, он „отдал его истязателям, пока не отдаст ему всего долга” (Матф. 18:34). Он снова стал должником. Затем Иисус предупреждает учеников: ”Так и Отец Мой Небесный поступит с вами, если не простит каждый из вас от сердца своего брату своему согрешений его” (Матф. 18:35). Отказ простить брата или сестру во Христе, просящих прощения, приводит к аннулированию прощения наших прежних грехов. Нас будут мучить до тех пор, пока мы не выплатим того, чего никогда не сможем выплатить. Это мало похоже на небеса. Немилостивые люди не получат милости от Бога. Они не входят в число благословенных.

Чистые сердцем

Шестая благословенная черта – чистота сердца. В отличие от называющихся Христианами, истинные последователи Христа святы не только снаружи. По Божьей благодати их сердца очищены. Они действительно любят Бога от всего сердца, и это оказывает влияние на их мысли и мотивы. Иисус обещал, что они увидят Бога.

Снова вопрос: может ли истинный христианин иметь нечистое сердце и, следовательно, не увидеть Бога? Скажет ли им Бог: „Вы можете придти на небеса, но Меня вы не увидите”? Нет, естественно, каждый настоящий верующий имеет чистое сердце.

Миротворцы

Далее речь идет о миротворцах. Они будут называться сынами Божьими. Опять же, видимо, Иисус имеет в виду каждого истинного последователя Христа, потому что всякий, верующий во Христа, есть сын Божий (см. Гал. 3:26).

Рожденные от духа являются миротворцами по крайней мере в трех аспектах:

Во-первых, они примирились с Богом, который раньше был их врагом (см. Рим 5:10).

Во-вторых, насколько возможно, они живут в мире с другими людьми. Конфликтность не является их чертой. Павел писал, что те, кому присущи такие черты, как „вражда, ссоры, зависть, гнев, распри, разногласия”, Царствия Божия не наследуют (см. Гал. 5:19-21). Истинные христиане стараются избегать конфликтов ради сохранения мира во взаимоотношениях. Они не считают себя примиренными с Богом, если не любят своих братьев (см. Матф. 5:23-24; 1 Иоан. 4:20).

В-третьих, проповедуя Евангелие, истинные последователи Христа помогают другим достигать мира с Богом и людьми. Может быть, Иаков ссылался именно на этот стих из нагорной проповеди: „Плод же правды в мире сеется у тех, которые хранят мир” (Иак. 3:8).

Гонимые

Наконец, Иисус называет благословенными тех, кто испытывает гонения за правду. Очевидно, Он говорит о тех, кто живет праведно, а не только о тех, кто думает, что праведность Христа была дарована им. Неверующих подвергают гонениям именно те, кто исполняет заповеди Христа. Но такие люди наследуют царство Божье.

О каком виде гонений говорил Иисус? Пытки? Мученичество? Нет, Он особенно подчеркнул оскорбления и злословие за принадлежность ко Христу. Это еще раз говорит о том, что, когда человек является настоящим христианином, это очевидно для неверующих, иначе они не говорили бы со злостью о Нем. Многих так называемых христиан настолько трудно отличить от неверующих, что ни один грешник не говорит ни слова против них. Это – не христиане. Иисус сказал: „Горе вам, когда все люди будут говорить о вас хорошо! ибо так поступали с лжепророками отцы их” (Лук 6:26). Если все говорят о вас хорошо – это признак того, что вы – лжеверующий. Мир ненавидит истинных христиан (см. также Иоан. 15:18-21; Гал. 4:29; 2 Тим 3:12; 1 Иоан. 3:13-14).

Соль и свет

После того, как Иисус заверил своих послушных учеников, что они действительно принадлежат к числу измененных и благословенных людей, которые наследуют царство небесное, Он предупредил их. В отличие от многих современных проповедников, которые уверяют духовных „козлов” в том, что те никогда не потеряют своего спасения, Иисус достаточно сильно любил Своих учеников, чтобы не предупредить их об опасности потерять свое место в категории благословенных.

„Вы – соль земли. Если же соль потеряет силу, то чем сделаешь ее соленою? Она уже ни к чему негодна, как разве выбросить ее вон на попрание людям. Вы – свет мира. Не может укрыться город, стоящий на верху горы. И, зажегши свечу, не ставят ее под сосудом, но на подсвечнике, и светит всем в доме. Так да светит свет ваш пред людьми, чтобы они видели ваши добрые дела и прославляли Отца вашего Небесного” (Матф. 5:13-16).

Заметьте, Иисус не побуждал своих учеников стать солью или светом. Он сказал (в переносном смысле) что они уже соль, и говорил о необходимости оставаться „солеными”. Он так же (в переносном смысле) сказал, что они – свет, и говорил о необходимости продолжать „светить”, не пряча своего света. Как это противоречит многим проповедям, убеждающим христиан в том, что им нужно стать солью и светом! Если люди не являются солью и светом, они не ученики Христа. Они не входят в число благословенных. Они не идут на небеса.

Во времена Иисуса соль использовали, в первую очередь, для хранения мяса. Будучи послушными последователями Христа, мы предохраняем этот грешный мир от полного гниения и разложения. Но если наше поведение становится подобным мирскому, тогда мы уже „ни к чему не годны” (13-й стих). Иисус предупреждал благословенных о необходимости оставаться „солеными”, т.е. сохранять свои качества. Они должны продолжать отличаться от мира вокруг них, чтобы не „потерять силу” и не заслужить быть выброшенными „на попрание людям”. Это одно из многих ясных предупреждений об отлучении, оставленных верующим в Новом Завете. Если соль – действительно соль, то она соленая. Последователи Христа действуют как последователи Христа, в противном случае они не идут за Иисусом, даже если когда-то шли.

Также истинные последователи Христа являются светом для мира. Свет всегда светит. Если он не светит, то это не свет. По той же аналогии свет представляет наши добрые дела (см. Матф. 5:16). Иисус не призывает не имеющих добрых дел быстро что-то предпринять, но просит тех, кто их имеет, не прятать свои добрые дела от людей. Делая так, они прославляют своего Небесного Отца, потому что Его благость есть источник их доброты. Это пример чудесного баланса Божьей благодатной работы и нашего сотрудничества с Ним; и то и другое необходимо любому человеку для святости.

Последователи Христа и Закон

Мы приступаем к изучению нового, очень важного раздела нагорной проповеди, который является вступлением к тому, что Христос скажет дальше.

„Не думайте, что Я пришел нарушить закон или пророков: не нарушить пришел Я, но исполнить. Ибо истинно говорю вам: доколе не прейдет небо и земля, ни одна йота или ни одна черта не прейдет из закона, пока не исполнится все. Итак, кто нарушит одну из заповедей сих малейших и научит так людей, тот малейшим наречется в Царстве Небесном; а кто сотворит и научит, тот великим наречется в Царстве Небесном. Ибо, говорю вам, если праведность ваша не превзойдет праведности книжников и фарисеев, то вы не войдете в Царство Небесное” (Матф. 5:17-20).

Если Иисус предупреждает тех, кто думал, что Он отменяет Закон и Пророков, то можно предположить, что, по крайней мере, несколько из слушавших его людей думали так. Мы можем только догадываться, почему они так думали. Может быть, это было Его строгим ответом на реакцию законнически настроенных книжников и фарисеев, которые пытались убедить других в том, что Иисус хочет отменить Закон и Пророков.

Как бы то ни было, Иисус хотел, чтобы ученики поняли ошибочность своего предположения. Он Сам вдохновил написание всего Ветхого завета, поэтому Он никак не мог отменить все, что Сам сказал через Моисея и Пророков. Наоборот, он пришел исполнить Закон и писания пророков.

Каким образом Он исполнял Закон и писания пророков? Некоторые думают, что Иисус говорил только об исполнении предсказаний о Мессии. И хотя Иисус, конечно же, исполнял (или еще исполнит) каждое предсказание о Мессии, это не совсем то, что Он имел в виду. Из контекста видно, что Он говорил обо всем, написанном в Законе и Пророках, включая мельчайшие детали Закона (18-й стих) и малейшие из заповедей (19-й стих).

Другие думают, что Иисус имел в виду, что Он исполнит требования закона вместо нас, через Свою послушную жизнь и жертвенную смерть на кресте (см. Рим 8:4). Но из контекста видно, что Он имел в виду не это. В последующих стихах Иисус ничего не говорит ни Своей жизни, ни о смерти, в связи с исполнением Закона. В следующем стихе Он говорит, что Закон будет иметь силу до тех пор, пока не „прейдут” небо и земля и пока все не исполнится, что простирается во времени гораздо дальше Его смерти на кресте. Затем он говорит, что отношение людей к Закону даже повлияет на их положение на небесах (19-й стих) и что люди должны исполнять Закон даже лучше, чем книжники и фарисеи, иначе они не войдут в царство небесное (20-й стих).

Очевидно, помимо исполнения предсказаний о Мессии, элементов и требований Закона, Иисус также говорил об исполнении людьми заповедей Закона и того, что говорили пророки. В некотором смысле Иисус исполнил закон через открытие его истинного значения, полностью одобряя и объясняя его, и восполняя то, чего не доставало в понимании его людьми.[2] Греческое слово „исполнить”, примененное в 17-м стихе, также переводится в Новом Завете, как „дополнить, закончить, наполнить” и „полностью осуществить”. Именно к этому Иисус и приступит в следующих четырех предложениях.

Нет, Иисус пришел не для того, чтобы отменить Закон и Пророков, но исполнить их, то есть „наполнить доверху”. Когда я учу на эту тему, то часто показываю стакан, наполовину заполненный водой, в качестве примера откровения, которое Бог дал в Законе и Пророках. Иисус пришел не отменить Закон и Пророков (здесь я выливаю полстакана воды). Он пришел исполнить Закон и Пророков (здесь я доливаю воды в стакан до краев). Это помогает людям понять, что Иисус имел ввиду.

Важность соблюдения Закона

В отношении соблюдения заповедей Закона и Пророков, позиция Иисуса была предельно ясной. Он ожидал от учеников их исполнения. Они все так же актуальны, как и раньше. Фактически, отношение к заповедям определяет наше положение на небесах: „Итак, кто нарушит одну из заповедей сих малейших и научит так людей, тот малейшим наречется в Царстве Небесном; а кто сотворит и научит, тот великим наречется в Царстве Небесном” (Матф. 5:19).

Далее идет 20-й стих: „Ибо, говорю вам, если праведность ваша не превзойдет праведности книжников и фарисеев, то вы не войдете в Царство Небесное”.

Обратите внимание, что это не новая мысль, а заключение, связанное с предыдущими стихами союзом „ибо”. Итак, насколько важно соблюдение заповедей? Человек должен соблюдать их лучше, чем книжники и фарисеи, чтобы войти в Царство Небесное. Иисус по-прежнему придерживается Своей главной темы – только святые наследуют царство Божье.

Если служитель, воспитывающий учеников, не хочет противоречить Христу, то он никогда не должен уверять в спасении тех, чья праведность не превосходит праведности книжников и фарисеев.

О какой праведности говорил Иисус?

Когда Иисус говорил о том, что наша праведность должна превзойти праведность книжников и фарисеев, имел ли он ввиду праведность, дарованную нам Христом? Нет, и на то были причины. Во-первых, подобное толкование не соответствует контексту. До и после этого заявления (и в течение всей нагорной проповеди) Иисус говорил о соблюдении заповедей, то есть о праведной жизни. Самое естественное истолкование Его слов – это то, что мы должны жить более праведно, чем книжники и фарисеи. Глупо думать, что к книжникам и фарисеям Иисус предъявлял требования иного характера, чем к Своим ученикам. Глупо предполагать, что Иисус осудит книжников и фарисеев за совершение грехов, за которые он не осудит Своих учеников просто потому, что они прочитали „молитву грешника”.[3]

Наша проблема состоит в том, что мы не хотим принять очевидное значение этого стиха, потому что оно кажется нам чересчур законническим. Но еще более серьезная проблема заключается в том, что мы не понимаем неразрывной связи между праведностью, данной как дар и практической праведностью. Но апостол Иоанн понимал это. Он писал: „Дети! да не обольщает вас никто. Кто делает правду, тот праведен, подобно как Он праведен” (1 Иоан. 3:7). Мы также не понимаем связи между рождением свыше и практической праведностью, как понимал это Иоанн: „Если вы знаете, что Он праведник, знайте и то, что всякий, делающий правду, рожден от Него” (1 Иоан. 2:29).

Иисус мог бы добавить к 20-му стиху: „Если вы по-настоящему покаетесь и посредством живой веры примете Мой дар праведности, то ваша практическая праведность действительно превзойдет праведность книжников и фарисеев под воздействием силы живущего в вас Моего Духа”.

Как быть более святыми, чем книжники и фарисеи

Вопрос, который, естественно, возникает после прочтения Матф. 5:20 – „насколько праведными были книжники и фарисеи?” Ответ: уровень их праведности был невысок.

В другом месте Иисус говорит им: „Горе вам, книжники и фарисеи, лицемеры, что уподобляетесь окрашенным гробам, которые снаружи кажутся красивыми, а внутри полны костей мертвых и всякой нечистоты” (Матф. 23:27). Это значит, что снаружи они выглядели праведными, а внутри были злыми. Они прекрасно справлялись с соблюдением буквы Закона, но игнорировали его дух, часто оправдывая себя своевольной трактовкой писаний и даже изменением Божьих заповедей.

В нагорной проповеди Иисус заострил внимание на этом существенном недостатке книжников и фарисеев. Он процитировал ряд хорошо известных заповедей и после каждой цитаты показал разницу между соблюдением буквы и духа. Таким образом, Он несколько раз разоблачил лжеучение и лицемерие книжников и фарисеев и показал ученикам, чего Он действительно ожидает от них.

Каждый пример Иисус начинал словами: „Вы слышали…” Он говорил к людям, которые скорее всего никогда не читали, а только слышали чтение свитков Ветхого Завета из уст фарисеев и книжников в синагогах. Можно сказать, что всю свою жизнь Его слушатели воспринимали лжеучение, слушая фарисеев и книжников и их извращенные комментарии Божьего Слова, видя их несвятую жизнь.

Любите друг друга. Не будьте как книжники и фарисеи

Основываясь на шестой заповеди, Иисус начал учить Своих учеников тому, чего ожидает от них Бог, одновременно обличая лицемерие книжников и фарисеев.

„Вы слышали, что сказано древним: не убивай, кто же убьет, подлежит суду. А Я говорю вам, что всякий, гневающийся на брата своего напрасно, подлежит суду; кто же скажет брату своему: „рака”, подлежит синедриону; а кто скажет: „безумный”, подлежит геенне огненной” (Матф. 5:21-22).

Во-первых, обратите внимание, что Иисус говорит о том, что может привести человека в ад. Это – Его главная тема: только святые наследуют царство Божье.

Книжники и фарисеи проповедовали против убийства, цитируя шестую заповедь, видимо, предупреждая о том, что убийца предстанет перед судом.

Однако Иисус хочет, чтобы Его ученики знали то, чего, видимо, не понимали фарисеи, – что существуют гораздо „менее серьезные” причины, по которым человек может предстать перед Божьим судом. Любовь друг к другу (вторая великая заповедь) очень важна, поэтому если мы гневаемся на брата, то уже подвергаем себя суду Божьему. Если мы выражаем наш гнев оскорбительными словами, то это еще более серьезное преступление, за которое мы предстанем пред высшим Божьим судом. Если же мы идем еще дальше и изрыгаем проклятия, то мы достаточно виновны пред Богом, чтобы быть отправленными в ад![4] Это очень серьезно!

Наши отношения с Богом зависят от наших взаимоотношений с братьями. Если мы ненавидим брата, это означает, что мы не имеем вечной жизни. Иоанн писал:

„Всякий, ненавидящий брата своего, есть человекоубийца; а вы знаете, что никакой человекоубийца не имеет жизни вечной, в нем пребывающей” (1 Иоан. 3:15).

„Кто говорит: „я люблю Бога”, а брата своего ненавидит, тот лжец: ибо не любящий брата своего, которого видит, как может любить Бога, Которого не видит?” (1 Иоан. 4:20).

Очень важно, чтобы мы любили друг друга и, как заповедал Христос, стремились к примирению, если возникают конфликты (см. Матф. 18:15-17).

Иисус продолжает:

„Итак, если ты принесешь дар твой к жертвеннику и там вспомнишь, что брат твой имеет что-нибудь против тебя, оставь там дар твой пред жертвенником, и пойди прежде примирись с братом твоим, и тогда приди и принеси дар твой” (Матф. 5:23-24).

Это значит, что если наши взаимоотношения с братьями находятся в неправильном состоянии, то и отношения с Богом не могут быть правильными. Вина фарисеев заключалась в возвеличивании мелких деталей и упразднении самого важного, в „оцеживании комара, и поглощении верблюда” (Матф. 23:23-24). Они подчеркивали важность десятины и пожертвований, но пренебрегали гораздо более важным – любовью друг к другу. Сколько лицемерия в приношении пожертвования с целью показать свою любовь к Богу, если в то же самое время нарушается вторая величайшая заповедь! Вот, о чем предупреждал Иисус.

Продолжая тему строгости Божьего суда, Иисус говорит:

„Итак, если ты принесешь дар твой к жертвеннику и там вспомнишь, что брат твой имеет что-нибудь против тебя, оставь там дар твой пред жертвенником, и пойди прежде примирись с братом твоим, и тогда приди и принеси дар твой. Мирись с соперником твоим скорее, пока ты еще на пути с ним, чтобы соперник не отдал тебя судье, а судья не отдал бы тебя слуге, и не ввергли бы тебя в темницу; истинно говорю тебе: ты не выйдешь оттуда, пока не отдашь до последнего кодранта” (Матф. 5:23-26).

Самое лучшее средство уберечь себя от Божьего суда – жить в мире со своими братьями, насколько это только возможно. Если кто-то из братьев и сестер разгневан на нас, а мы упрямо отказываемся работать над примирением, „пока мы еще на пути с ним”, то есть идя по жизни, чтобы в конце концов предстать пред Богом, то мы можем очень сильно об этом пожалеть. То, что здесь говорит Иисус, очень похоже на предупреждение всем, подражающим непрощающему слуге в Матф. 18:23-35. Прощенному слуге, который отказался простить, был заново вменен его долг, а сам он был отдан „истязателям, пока не отдаст ему (господину) всего долга” (Матф. 18:34). Здесь Иисус снова предупреждает об ужасных вечных последствиях отсутствия любви к брату, которой ожидает от нас Бог.

Отличайтесь от книжников и фарисеев сексуальной чистотой

На примере седьмой заповеди Иисус показывает то, как книжники и фарисеи соблюдали букву и пренебрегали духом закона. Иисус хочет, чтобы Его ученики были чисты в сексуальном плане, в отличие от книжников и фарисеев.

„Вы слышали, что сказано древним: не прелюбодействуй. А Я говорю вам, что всякий, кто смотрит на женщину с вожделением, уже прелюбодействовал с нею в сердце своем. Если же правый глаз твой соблазняет тебя, вырви его и брось от себя, ибо лучше для тебя, чтобы погиб один из членов твоих, а не все тело твое было ввержено в геенну. И если правая твоя рука соблазняет тебя, отсеки ее и брось от себя, ибо лучше для тебя, чтобы погиб один из членов твоих, а не все тело твое было ввержено в геенну” (Матф. 5:27-30).

Снова обратите внимание, что Иисус продолжает придерживаться Своей главной темы – Только святые войдут в Божье Царство. Он снова говорит об аде и о том, что надо делать, чтобы избежать его.

Книжники и фарисеи не могли игнорировать седьмую заповедь, поэтому они внешне исполняли ее, оставаясь верными своим женам. Однако в своих фантазиях они занимались сексом с другими женщинами. Они могли мысленно раздеть женщину, которую видели на рынке. Они прелюбодействовали в сердце, нарушая таким образом дух седьмой заповеди. Сколько современных верующих в церкви делает то же самое?

Но Бог ожидает от людей полной сексуальной чистоты. Очевидно, если спать с женой соседа плохо, то и мысленно иметь сексуальные отношения с ней так же плохо. Иисус не добавляет строгости к тому, что уже сказано Моисеем. Десятая заповедь четко говорит о вожделении: „Не желай жены ближнего твоего” (Исх. 20:17).

Чувствовали ли обличение слушавшие Иисуса? Скорее всего, да. Что же им теперь делать? Немедленно покаяться, как говорил Иисус. Чего бы это ни стоило, те, кто предается вожделенным мыслям, должны покаяться, потому что такое поведение ведет в ад.

Конечно, ни один здравый человек не считает, что Иисус имел ввиду буквальное выкалывание глаз и отрубание рук тем, кто искушается сексуально. Прелюбодей, выкалывающий себе глаз, просто становится одноглазым прелюбодеем! Иисус ясно подчеркивал важность послушания духу седьмой заповеди. От нее зависит вечность.

Следуя примеру Христа, служитель, воспитывающий учеников, должен учить своих учеников „отрубать” все, что ведет к падению. Если это телевидение, то от него надо избавиться. Если журналы – отказаться от их покупки. Если интернет – отключить его. Двери, открытые для греха, надо закрывать. Ни одна из этих вещей не стоит того, чтобы на нее променять вечность, и служитель, воспитывающий учеников, по-настоящему любящий свое стадо, будет говорить истину, чтобы предупредить об опасности, как это делал Иисус.

Еще один способ совершения прелюбодеяния

Следующий пример, приводимый Иисусом, тесно связан с тем, что мы только что рассмотрели, и, вероятно, поэтому идет следом за ним. Это скорее углубление темы, чем новая мысль. Можно сказать так: „Другой грех, который делают фарисеи, подобный прелюбодеянию”.

„Сказано также, что если кто разведется с женою своею, пусть даст ей разводную. А Я говорю вам: кто разводится с женою своею, кроме вины прелюбодеяния, тот подает ей повод прелюбодействовать; и кто женится на разведенной, тот прелюбодействует” (Матф. 5:31-32).

Это пример того, как книжники и фарисеи извратили Закон, чтобы приспособить его к своей греховной жизни.

Давайте представим фарисея во времена Иисуса. На противоположной стороне улицы живет женщина, к которой он испытывает влечение. Он заигрывает с ней, когда видит ее, она привлекательна, и его желание к ней растет. Он хотел бы увидеть ее без одежды и в своих фантазиях часто думает о ней. О, если бы только она была с ним!

Но есть одна проблема. Он женат, она замужем, а его религия запрещает прелюбодеяние. Он не хочет нарушать седьмую заповедь (хотя он уже нарушает ее каждый раз, когда видит ее). Что же делать?

Есть решение! Если бы они оба развелись, то он смог бы жениться на своей мечте! Но позволительно ли разводиться? Его друг фарисей говорит ему: Да! Есть место Писания! Второзаконие 24:1 говорит о возможности выдать жене свидетельство о разводе. Получается, что развод допустим при определенных обстоятельствах. Но что это за обстоятельства? Он внимательно читает, что сказал Бог:

„Если кто возьмет жену и сделается ее мужем, и она не найдет благоволения в глазах его, потому что он находит в ней что-нибудь противное, и напишет ей разводное письмо, и даст ей в руки, и отпустит ее из дома своего…” (Втор. 24:1).

Ага! Он может развестись с ней, если найдет что-либо „противное” в ней! И он находит! Она не такая красивая, как женщина из дома напротив! (Этот пример достаточно жизненный. По учению учителя Хиллэла, автора самого популярного учения о разводе во времена Иисуса, мужчина мог законно развестись со своей женой, если он находил другую, более привлекательную, чем она, потому что в данном случае он находил в ней нечто „противное”. Учитель Хиллэл также учил, что мужчина может развестись с женой, если она пересолит еду или поговорит с другим мужчиной, или не родит ему сына).

Итак, наш прелюбодей-фарисей законно разводится со своей женой, дав ей необходимое свидетельство о разводе, и немедленно женится на своей мечте, которая тоже только что законно развелась. И все это без малейшего чувства вины, потому что Закон Божий не был нарушен!

Взгляд под другим углом

Бог смотрит на эту ситуацию иначе. Он никогда не имел в виду, что нечто „противное”, упоминающееся во Второзаконии 24:1-4, действительно было законной причиной для развода. Здесь вообще не говорится ничего о том, когда можно разводиться, а когда нет. Речь идет о том, что дважды разведенная или однажды разведенная/однажды овдовевшая женщина не может снова выйти за своего первого мужа. Говорить, что Бог рассматривает что-то „противное”, как законный повод для развода, основываясь на данном месте Писания, неправильно. Это навязывание тексту чуждого смысла.

В любом случае, с Божьей точки зрения прелюбодействующий в уме, которого я только что описал, не отличается от прелюбодействующего в жизни. Он нарушает седьмую заповедь. На самом деле, он в два раза более виновен, чем обычный прелюбодей, потому что совершает „двойное прелюбодеяние”. Почему? Во-первых, он прелюбодействует сам. Иисус говорит: „Кто разведется с женою своею не за прелюбодеяние и женится на другой, тот прелюбодействует; и женившийся на разведенной прелюбодействует” (Матф. 19:9).

Во-вторых, поскольку его брошенная жена должна теперь искать себе другого мужа, чтобы выжить, с Божьей точки зрения фарисей заставил ее заниматься сексом с другим мужчиной. Таким образом, он виновен в ее прелюбодеянии.[5] Иисус сказал: „Кто разводится с женою своею, кроме вины прелюбодеяния, тот подает ей повод прелюбодействовать” (Матф. 5:32).

Иисус даже может вменить в вину нашему прелюбодейному фарисею тройное прелюбодеяние, если его высказывание „кто женится на разведенной, тот прелюбодействует” (Матф. 5:32) значит, что Бог считает фарисея виновным в прелюбодеянии нового мужа своей бывшей жены.[6]

Из писания видно, что вокруг этого вопроса кипели споры. Фарисеи спрашивают Иисуса: „По всякой ли причине позволительно человеку разводиться с женою своею?” (Матф. 19:3). Их вопрос говорит об их сердцах. Очевидно, что, по крайней мере, некоторые из них хотели верить, что разводиться можно по любой причине.

Как это ужасно, когда христиане берут те же самые места Писания о разводе, неправильно истолковывают их и заключают Божьих детей в оковы. Иисус не говорил о христианине, разведенном до уверования, встречающем достойную кандидатуру, любящую Христа и женящемся на ней. Это не имеет ничего общего с прелюбодеянием. Если бы Иисус считал это грехом, то тогда Евангелие не обещало бы грешникам прощения всех их грехов. В таком случае мы бы проповедовали так: „Иисус умер за тебя и если ты покаялся и уверовал в Него, твои грехи прощены. Однако если ты был разведен, то не имеешь права жениться снова, так как это – прелюбодеяние, а прелюбодеи идут в ад. Также, если ты разведен и женат второй раз, то прежде, чем придти ко Христу, ты должен согрешить еще раз и развестись со своей нынешней женой. Иначе ты продолжаешь прелюбодействовать, а прелюбодеи не будут спасены”.[7] Похоже ли это на Евангелие?[8]

Будь честным, в отличие от книжников и фарисеев

Третий пример неправедности фарисеев и неправильного применения Писания относится к Божьей заповеди говорить истину. Книжники и фарисеи очень творчески подошли ко лжи. Из Матф. 23:16-22 бы узнаем, что они не считали себя обязанными держать клятву, если поклялись храмом, жертвенником или небесами. Однако, если они поклялись золотом храма, жертвой на жертвеннике или Богом небесным, то обязаны сдержать клятву! Это похоже на ребенка, который думает, что может не говорить правды до тех пор, пока прячет руки за спиной. Иисус хочет, чтобы Его ученики говорили правду.

„Еще слышали вы, что сказано древним: не преступай клятвы, но исполняй пред Господом клятвы твои. А Я говорю вам: не клянись вовсе: ни небом, потому что оно престол Божий; ни землею, потому что она подножие ног Его; ни Иерусалимом, потому что он город великого Царя; ни головою твоею не клянись, потому что не можешь ни одного волоса сделать белым или черным. Но да будет слово ваше: да, да; нет, нет; а что сверх этого, то от лукавого” (Матф. 5:33-37).

Божья заповедь относительно клятв ничего не говорила о том, что можно клясться чем-либо. Бог хочет, чтобы Его народ всегда говорил правду, чтобы вообще не было нужды в клятвах.

Нет ничего плохого в клятве, потому что клятва – это просто обещание. Обещание служить Богу – очень хорошее обещание. Спасение начинается с клятвы следовать за Иисусом. Но когда люди клянутся чем-то, чтобы убедить других в своей искренности, обычно они лгут. Людям, всегда говорящим правду, вообще не нужно ничем клясться. Однако многие церкви сегодня полны лжецов и служители часто очень преуспевают в обольстительной изворотливости.

Служитель, воспитывающий учеников, говорит правду, и, являясь примером, учит своих учеников всегда говорить истину. Он помнит о словах Иоанна, который говорил, что участь всех лжецов в озере, горящем огнем и серою (см. Откр. 21:8).

Не мстите, как книжники и фарисеи

Следующее, о чем говорит Иисус, – это извращение фарисеями очень известного места из Ветхого Завета. Мы уже рассматривали этот отрывок, когда говорили об истолковании Библии.

„Вы слышали, что сказано: око за око и зуб за зуб. А Я говорю вам: не противься злому. Но кто ударит тебя в правую щеку твою, обрати к нему и другую; и кто захочет судиться с тобою и взять у тебя рубашку, отдай ему и верхнюю одежду; и кто принудит тебя идти с ним одно поприще, иди с ним два. Просящему у тебя дай, и от хотящего занять у тебя не отвращайся” (Матф. 5:38-42).

Закон Моисея говорил, если человека обвиняют в нанесении кому-либо ущерба, то наказание должно быть эквивалентно нанесенному им ущербу. Если он выбил кому-то зуб, то ему тоже надо выбить зуб. Эта заповедь была дана для установления правосудия в случае серьезных тяжб. Посредством Закона Бог установил судебную систему, чтобы бороться с преступлениями, обеспечивать правосудие и предотвращать месть. Бог требовал от судей быть нелицеприятными и праведными в вынесении приговора. Они должны были востребовать „глаз за глаз и зуб за зуб”. Эта фраза и заповедь всегда встречается в отрывках, касающихся правосудия и судов.

Но книжники и фарисеи снова извратили заповедь, превратив ее в постановление, делавшее месть святой обязанностью. Фактически они требовали мести за каждый малейший проступок.

Однако Бог ожидает иного от Своего народа. Бог запрещает мстить (см. Втор. 32:35). Ветхий завет учит, что Божий народ должен проявлять милость к своим врагам (см. Исх. 23:4-5; Притч 25:21-22). Иисус утверждает эту идею, веля ученикам подставлять вторую щеку и идти дальше со злыми людьми. Бог хочет, чтобы мы отвечали добром на зло, когда нам причинен вред.

Но имел ли в виду Иисус, что мы должны позволять людям использовать нас и разрушать наши жизни? Можно ли подавать в суд на неверующего, ища защиты в ситуации, где нам наносится ущерб? Да. Иисус говорил не о случаях, требующих судебного разбирательства, а о личной мести в незначительных конфликтах. Заметьте, Иисус не говорил, что мы должны подставлять шею тому, кто только что вонзил нам нож в спину, чтобы он мог нас задушить. Он не говорит, что мы должны отдать наш дом тому, кто требует у нас машину. Иисус просто имел в виду, что каждый день, встречая на своем пути эгоистичных людей, мы должны проявлять максимум терпения в повседневных конфликтных ситуациях. Он хочет, чтобы вместо ожидаемого эгоизма мы проявляли благость. Но фарисеи и книжники не вписывались в эти рамки.

Почему многих христиан так легко обидеть? Почему они так быстро обижаются на то, что в десять раз слабее пощечины? Спасены ли эти люди? Служитель, воспитывающий учеников, показывает своим примером, как подставлять другую щеку, и учит своих учеников делать то же.

Не проявляйте ненависти к врагам, как это делают книжники и фарисеи

Наконец, Иисус приводит еще одну заповедь, данную Богом, которую книжники и фарисеи приспособили к своим полным ненависти сердцам.

„Вы слышали, что сказано: люби ближнего твоего и ненавидь врага твоего. А Я говорю вам: любите врагов ваших, благословляйте проклинающих вас, благотворите ненавидящим вас и молитесь за обижающих вас и гонящих вас, да будете сынами Отца вашего Небесного, ибо Он повелевает солнцу Своему восходить над злыми и добрыми и посылает дождь на праведных и неправедных. Ибо если вы будете любить любящих вас, какая вам награда? Не то же ли делают и мытари? И если вы приветствуете только братьев ваших, что особенного делаете? Не так же ли поступают и язычники? Итак будьте совершенны, как совершен Отец ваш Небесный” (Матф. 5:43-48).

В Ветхом Завете Бог сказал: „люби ближнего твоего, как самого себя” (Лев. 19:18), но книжники и фарисеи очень удобно для себя решили, что ближние – это только те, кто любят их. Все остальные – враги, а поскольку Бог сказал, что надо любить ближних, то ненавидеть врагов – вполне справедливо. Но из слов Иисуса следует, что Бог не имел этого в виду.

Далее, в истории о добром самарянине, Иисус учит о том, что каждый человек должен считаться нашим ближним.[9] Бог хочет, чтобы мы любили всех, включая наших врагов. Этот стандарт установлен Им для Своих детей, и Сам Он живет по тому же стандарту. Он посылает солнце и дождь не только добрым людям, но и злым. Мы должны следовать Его примеру, оказывая милость тем, кто этого не заслуживает. Когда мы так поступаем, это свидетельствует о том, что мы являемся „сынами Отца нашего Небесного” (см. Матф. 5:45). Истинно рожденные свыше люди действуют также, как их Отец.

Любовь к врагам, которой требует от нас Бог, не является эмоцией и одобрением совершаемого ими зла. Бог не ожидает, чтобы мы питали теплые чувства к тем, кто противостоит нам. Он не ждет, чтобы мы считали наших врагов прекрасными людьми. Но он хочет, чтобы мы сознательно оказывали им милость, по крайней мере, приветствуя их и молясь за них.

Заметьте, что Иисус снова возвращается к Своей главной теме: только святые наследуют Царство Божье. Он сказал ученикам, что если они любят только тех, кто любит их, то ничем не отличаются от язычников и сборщиков налогов – людей, которых все единодушно считали идущими в ад. Смысл сказанного заключался в том, что те, кто любят только любящих их, идут в ад, просто эта мысль выражена другими словами.

Делай добро из правильных побуждений, в отличие от книжников и фарисеев

Но желание Иисуса состоит не только в том, чтобы Его ученики были святы. Он хочет, чтобы они были святы из правильных побуждений. Можно исполнять Божьи заповеди и все же быть неугодным Ему, если действия продиктованы неправильными мотивами. Иисус обличал книжников и фарисеев в том, что они делали свои добрые дела исключительно из желания впечатлить окружающих (см. Матф. 23:5). Его ученики должны быть другими.

Смотрите, не творите милостыни вашей пред людьми с тем, чтобы они видели вас: иначе не будет вам награды от Отца вашего Небесного. Итак, когда творишь милостыню, не труби перед собою, как делают лицемеры в синагогах и на улицах (слушавшие Иисуса понимали, о ком идет речь), чтобы прославляли их люди. Истинно говорю вам: они уже получают награду свою. У тебя же, когда творишь милостыню, пусть левая рука твоя не знает, что делает правая, чтобы милостыня твоя была втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно (Матф. 6:1-4).

Иисус хочет, чтобы Его последователи давали милостыню бедным. Закон требует этого (см. Исх. 23:11; Лев. 19:10; 23:22; 25:35; Втор. 15:7-11), но книжники и фарисеи делали это с трубными звуками, для того, чтобы призвать бедных на публичную щедрую раздачу милостыни. Но многие христиане вообще ничего не дают бедным. Я уже и не говорю о проверке правильности мотивов. Если эгоизм подталкивал книжников и фарисеев к тому, чтобы рекламировать свою благотворительность, то что подталкивает христиан к полному игнорированию проблем нуждающихся? Превосходит ли их праведность праведность книжников и фарисеев?

Павел проводит ту же мысль в 1 Кор. 3:10-15, говоря, что добро может делаться из неправильных мотивов. Если наши мотивы нечисты, то наши добрые дела не получат воздаяния. Павел говорил, что даже проповедь Евангелия может быть продиктована неправильными мотивами (см. Флп. 1:15-17). Иисус сказал, что хороший способ сохранения чистоты мотивов при благотворительности – делать это втайне, чтобы даже правая рука не знала, что делает левая. Служитель, воспитывающий учеников, учит своих подопечных благотворить бедным, скромно практикуя то, чему он учит.

Молитва и пост из правильных побуждений

Иисус также хочет, чтобы Его последователи молились и постились не для того, чтобы их видели люди, а из желания угодить своему Отцу. В противном случае, они ничем не отличаются от идущих в ад книжников и фарисеев, которые постились для того, чтобы получить кратковременную награду – похвалу людей. Иисус учил своих последователей:

„И, когда молишься, не будь, как лицемеры, которые любят в синагогах и на углах улиц, останавливаясь, молиться, чтобы показаться перед людьми (слушатели понимали, о ком Он говорит). Истинно говорю вам, что они уже получают награду свою. Ты же, когда молишься, войди в комнату твою и, затворив дверь твою, помолись Отцу твоему, Который втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно.

Также, когда поститесь, не будьте унылы, как лицемеры, ибо они принимают на себя мрачные лица, чтобы показаться людям постящимися (и здесь всем было ясно, о ком идет речь). Истинно говорю вам, что они уже получают награду свою. А ты, когда постишься, помажь голову твою и умой лице твое, чтобы явиться постящимся не пред людьми, но пред Отцом твоим, Который втайне; и Отец твой, видящий тайное, воздаст тебе явно” (Матф. 6:5-6, 16-18).

У многих христиан молитвенная жизнь отсутствует, а сами они никогда не постились.[10] На каком же уровне находится их праведность в сравнении с книжниками и фарисеями, которые делали и то, и другое (хотя и из неправильных побуждений)?

Молитва и прощение

Говоря о молитве, Иисус приводит некоторые уточняющие детали, чтобы показать учениками, как они должны молиться. Иисус не хочет, чтобы мы, молясь, оскорбляли Его Отца, игнорируя то, что Он уже открыл о Себе. Например, не нужно бесполезно повторять одно и то же, потому что Бог уже знает все, в чем мы имеем нужду прежде нашего прошения:

„А молясь, не говорите лишнего, как язычники, ибо они думают, что в многословии своем будут услышаны; не уподобляйтесь им, ибо знает Отец ваш, в чем вы имеете нужду, прежде вашего прошения у Него” (Матф. 6:7-8).

Наши молитвы показывают, насколько хорошо мы знаем Бога. Те, кто знает Бога таким, каким Он предстает в Писании, будут до самого конца молиться, чтобы исполнилась воля Его и чтобы Он был прославлен. Их самое сильное желание – быть святыми и полностью угодить Ему. Это отражено в молитве „Отче Наш”, которую Иисус дает в качестве образца. Она идет следом за указаниями, которые Иисус дал Своим ученикам и расставляет приоритеты:[11]

„Молитесь же так: да приидет Царствие Твое; да будет воля Твоя и на земле, как на небе; хлеб наш насущный дай нам на сей день” (Матф. 6:9-11).

Главной целью учеников Христа должно быть то, чтобы Божье Имя было прославлено, уважаемо, чтобы Ему поклонялись и относились как к Святому.

Конечно, те, кто молится о том, чтобы Божье Имя было свято, должны быть сами святы. Иначе это лицемерие. Наши молитвы должны отражать наше желание, чтобы другие люди также покорились Богу, как и мы.

Следующая просьба в этой молитве подобна первой: „Да приидет царствие Твое”. Принцип царства предполагает, чтобы им руководил Царь. Христианин-ученик стремится увидеть своего Царя, Того, Кто управляет его жизнью и всей землей. О, если бы каждый склонился пред Царем Иисусом в послушной вере!

Третья просьба является продолжением первых двух: „Да будет воля Твоя и на земле, как на небе”. Опять же, как мы можем искренне молиться этой молитвой, если мы сами не подчиняем свои жизни Божьей воле? Истинный ученик желает, чтобы Божья воля исполнилась на земле точно так же, как и на небе – абсолютно и полностью.

Прославление Божьего Имени, исполнение Его воли и пришествие Его царства должны быть для нас более важными, чем пища и „хлеб насущный”. Четвертая просьба стоит на четвертом месте не случайно. Ее расположение отражает правильный порядок приоритетов без малейшего намека на жадность. Ученики Христа служат Богу, а не маммоне. Они не занимаются собиранием земных сокровищ.

Хочу также добавить, что эта четвертая просьба скорее всего говорит о том, что мы должны молиться по образцу молитвы „Отче Наш” каждый день.

Продолжение молитвы

Могут ли согрешить ученики Христа? Судя по всему, да, так как Иисус учил Своих учеников просить прощения за свои грехи.

И прости нам долги наши, как и мы прощаем должникам нашим; и не введи нас в искушение, но избавь нас от лукавого. Ибо Твое есть Царство и сила и слава во веки. Аминь. Ибо если вы будете прощать людям согрешения их, то простит и вам Отец ваш Небесный, а если не будете прощать людям согрешения их, то и Отец ваш не простит вам согрешений ваших (Матф. 6:12-15).

Ученики Иисуса понимают, что их непослушание оскорбляет Бога, и, когда они грешат, то испытывают угрызения совести. Они хотят избавиться от этого пятна и милостивый Небесный Отец готов простить их. Но для этого они должны просить прощения – это пятая просьба в молитве „Отче Наш”.

Однако их прощение зависит от того, как они прощают других. Поскольку им так много прощено, они обязаны прощать всякого, кто просит у них прощения (и любить и стремиться к примирению с теми, кто прощения не просит). А если они отказываются простить, то и Бог не простит их.

Шестая и последняя просьба также отражает желание ученика быть святым: „Не введи нас в искушение, но избавь нас от лукавого”. Истинный ученик настолько стремится к святости, что просит Бога не допускать ситуаций, связанных с искушениями, чтобы не упасть. Вдобавок, он просит, чтобы Бог защитил его от ловушек врага. Этой замечательной молитвой надо молиться в начале каждого дня, до того, как мы выходим в мир зла и искушений. И конечно же, мы вправе ожидать, что Бог ответит на молитву, которую Сам дал нам!

Знающие Бога понимают, почему все эти шесть просьб так важны. Причина открывается в заключительной строке молитвы: „Ибо (потому что) Твое есть Царство и сила и слава во веки” (Матф. 6:13). Бог – великий Царь в Своем царстве, где мы – Его слуги. Он всемогущ и никто не должен пытаться противостоять Его воле. Вся слава будет принадлежать Ему вовеки. Он достоин послушания.

Какова же главная тема молитвы „Отче Наш”? Святость. Ученики Христа желают, чтобы Божье имя было прославлено, чтобы Его царство было установлено на земле и чтобы Его воля исполнялась всегда и везде. Для них это даже более важно, чем насущный хлеб. Они хотят быть угодными Ему, а когда ошибаются – просят прощения. Как прощенные люди – они простирают это прощение к другим. Они хотят быть совершенно святыми, до такой степени, чтобы избегать искушений, потому что искушения повышают шанс падения. Служитель, воспитывающий учеников, учит этим вещам.

Ученик и его материальные ценности

Следующая тема нагорной проповеди должна сильно мешать тем христианам, цель которых состоит в постоянном наращивании своих материальных богатств:

„Не собирайте себе сокровищ на земле, где моль и ржа истребляют и где воры подкапывают и крадут, но собирайте себе сокровища на небе, где ни моль, ни ржа не истребляют и где воры не подкапывают и не крадут, ибо где сокровище ваше, там будет и сердце ваше. Светильник для тела есть око. Итак, если око твое будет чисто, то всё тело твое будет светло; если же око твое будет худо, то всё тело твое будет темно. Итак, если свет, который в тебе, тьма, то какова же тьма? Никто не может служить двум господам: ибо или одного будет ненавидеть, а другого любить; или одному станет усердствовать, а о другом нерадеть. Не можете служить Богу и маммоне” (Матф. 6:19-24).

Иисус заповедал, чтобы мы не собирали себе сокровищ на земле. Что же значит слово „сокровище”? В буквальном смысле сокровища всегда хранятся в специальных местах и никогда не используются для практической жизни. Иисус определил их как вещи, привлекающие моль, ржавчину и воров. Это то, что лежит без дела. Моль обычно ест то, что находится в самых дальних углах шкафов и не используется регулярно. Ржавчина тоже атакует то, что используется редко. В развитых странах воры обычно крадут то, в чем люди на самом деле не нуждаются: предметы искусства, драгоценности, дорогую электронику и то, что можно перепродать.

Настоящий ученик „отрешается от всего, что имеет” (см. Лук. 14:33). Он – всего лишь управляющий Божьими деньгами, поэтому любое решение об использовании финансов – духовное решение. То, что мы делаем со своими деньгами, свидетельствует о том, кто контролирует нашу жизнь. Если мы собираем сокровища, накапливая деньги, и покупаем то, что не является необходимым, это свидетельствует о том, что Иисус не имеет власти над нашей жизнью, потому что в противном случае Он бы лучше распорядился вверенными нам деньгами.

Что значит „лучше”? Иисус заповедал нам собирать сокровища на небесах. Каким образом? Он говорит: „Продавайте имения ваши и давайте милостыню. Приготовляйте себе влагалища неветшающие, сокровище неоскудевающее на небесах, куда вор не приближается и где моль не съедает” (Лук. 12:33).

Давая деньги бедным и распространяя Евангелие, мы собираем сокровища на небесах. Иисус говорит о том, что не имеет ценности и во что мы должны действительно вкладывать, потому что оно никогда не обесценится. Служитель, воспитывающий учеников, учит их поступать таким образом.

Худое око

Что имел в виду Иисус, когда говорил о людях с чистыми глазами, чье тело полно света, и о людях с плохими (худыми) глазами, чьи тела темны? Видимо, Его слова относятся к деньгам и материальным ценностям, потому что именно о них Он говорит до и после этих слов.

Греческое слово, переведенное в Матф. 6:23 как „худое”, в Матф. 20:15 переводится как „завистливое”. Там мы читаем о господине, говорящем наемному рабочему: „Или глаз твой завистлив оттого, что я добр?” Всем понятно, что сам глаз не может завидовать. Значит выражение „завистливое (или худое) око” говорит о завистливом человеке. Это помогает нам лучше понять, что Иисус имеет в виду в Евангелии от Матфея 6:22-23.

Человек с чистыми глазами – это человек с чистым сердцем, позволяющий свету истины осветить его. Он служит Богу и собирает сокровища не на земле, а на небе, где находится его сердце. Человек с худым оком закрывает путь свету, потому что думает, что уже знает истину и таким образом он верит лжи и наполняется тьмой. Он собирает сокровища на земле, где находится его сердце. Он думает, что цель его жизни – удовлетворение своих желаний. Деньги – его бог. Он не идет на небеса.

Как деньги могут быть богом? Это происходит, когда деньги занимают то место в жизни, которое по праву принадлежит только Богу. Деньги управляют жизнью. Они поглощают энергию, мысли и время. Они – главный источник радости. Человек любит их.[12] Вот почему Павел приравнивает жадность к идолопоклонству, давая понять, что ни один жадный человек не наследует царства Божьего (см. Еф. 5:5; Кол. 3:5-6).

И Бог, и деньги борются за господство над нашими жизнями, и Иисус сказал, что мы не можем служить обоим. Итак, опять мы видим, что Иисус продолжает Свою главную тему – только святые наследуют Царство Божье. Он дает ясно понять, что люди, наполненные тьмой, чьим богом являются деньги, чье сердце принадлежит земле и кто собирает земные сокровища, не идут по узкому пути, ведущему к жизни.

Жадные бедные

Озабоченность материальным неправильна не только, когда речь идет о роскоши. Человек может быть слишком озабочен даже необходимыми материальными вещами. Иисус продолжает:

„Посему (это следует из того, что Я только что вам сказал) говорю вам: не заботьтесь для души вашей, что вам есть и что пить, ни для тела вашего, во что одеться. Душа не больше ли пищи, и тело одежды? Взгляните на птиц небесных: они ни сеют, ни жнут, ни собирают в житницы; и Отец ваш Небесный питает их. Вы не гораздо ли лучше их? Да и кто из вас, заботясь, может прибавить себе росту хотя на один локоть? И об одежде что заботитесь? Посмотрите на полевые лилии, как они растут: ни трудятся, ни прядут; но говорю вам, что и Соломон во всей славе своей не одевался так, как всякая из них; если же траву полевую, которая сегодня есть, а завтра будет брошена в печь, Бог так одевает, кольми паче вас, маловеры! Итак, не заботьтесь и не говорите: что нам есть? или что пить? или во что одеться? потому что всего этого ищут язычники, и потому что Отец ваш Небесный знает, что вы имеете нужду во всем этом. Ищите же прежде Царства Божия и правды Его, и это все приложится вам. Итак, не заботьтесь о завтрашнем дне, ибо завтрашний сам будет заботиться о своем: довольно для каждого дня своей заботы” (Матф. 6:25-34).

Некоторым из читающих эту книгу трудно понять людей, к кому обращается Иисус. Когда в последний раз вы заботились о том, что есть, пить и во что одеться?

Но все-таки слова Иисуса относятся ко всем нам. Если неправильно заботиться о необходимом, то насколько более неправильно заботиться о том, без чего можно обойтись? Бог хочет, чтобы Его ученики искали в первую очередь две вещи: Его царства и Его праведности. Если христианин не может давать десятину (ветхозаветная заповедь, кстати сказать), но может купить то, что ему не нужно, то ищет ли он прежде всего царствия Божия и его правды? Ответ очевиден.

Не ищи недостатков в других

Следующая заповедь Христа говорит о грехе осуждения других:

„Не судите, да не судимы будете, ибо каким судом судите, таким будете судимы; и какою мерою мерите, такою и вам будут мерить. И что ты смотришь на сучок в глазе брата твоего, а бревна в твоем глазе не чувствуешь? Или как скажешь брату твоему: „дай, я выну сучок из глаза твоего”, а вот, в твоем глазе бревно? Лицемер! вынь прежде бревно из твоего глаза и тогда увидишь, как вынуть сучок из глаза брата твоего” (Матф. 7:1-5).

Хотя Иисус прямо не обличает книжников и фарисеев в данном месте писания, они, конечно же, были виновны и в этом грехе, потому что искали вину в Нем!

Что имел в виду Иисус, говоря об осуждении других?

Сначала давайте разберем, чего Он не имел в виду. Он не имел в виду, что мы не должны составлять мнения о характере людей, исходя из их действий. Это вполне ясно. Сразу после этого Иисус наставляет Своих учеников не бросать жемчуга перед свиньями и не давать святыни псам (см. Матф. 7:6). Он говорил об определенных типах людей, сравнивая их со свиньями и псами, о людях, которые не ценят святого, не ценят „жемчуга”, который им дают. Конечно, такие люди не спасены. И, естественно, мы должны судить и различать псов и свиней, если хотим исполнять Его заповеди.

Более того, Иисус учил своих последователей распознавать лжеучителей, „волков в овечьей шкуре” (см. Матф. 7:15) по их плодам. Совершенно ясно, что для того, чтобы исполнять заповеди Иисуса мы должны анализировать жизнь других людей.

Павел тоже говорит верующим Коринфа:

„Но я писал вам не сообщаться с тем, кто, называясь братом, остается блудником, или лихоимцем, или идолослужителем, или злоречивым, или пьяницею, или хищником; с таким даже и не есть вместе” (1 Кор. 5:11).

Для того, чтобы исполнить данное поручение, нам надо проанализировать образ жизни человека и, на основании увиденного, придти к определенным выводам.

Апостол Иоанн тоже говорит нам, что можно легко определить, кто от Бога, а кто от дьявола. Глядя на жизнь людей, становится ясно, кто из них спасен, а кто нет (см. 1 Иоан. 3:10).

Итак, определение характера людей и их принадлежности к Богу или дьяволу по их действиям не является грехом осуждения, о котором говорил Иисус. Что же Он имел в виду?

Заметьте, что Иисус говорил о выискивании мелких недостатков, „соринок” в глазу брата (обратите внимание на то, что Иисус использует слово „брат” три раза в данном отрывке). Иисус не говорил, что мы не должны замечать в неверующих их вопиющих недостатков. Это наставление касается отношения христиан к христианам. Христиане не должны искать мелких недостатков друг в друге, не замечая в самих себе гораздо больших недостатков. Это – лицемерие. Иисус однажды сказал лицемерным судьям: „Кто из вас без греха, первый брось на нее камень” (Иоан. 8:7).

Апостол Иаков, чье послание во многом параллельно нагорной проповеди, пишет: „Не сетуйте, братия, друг на друга, чтобы не быть осужденными: вот, Судия стоит у дверей” (Иак. 5:9). Это помогает нам понять то, что имел в виду Иисус, говоря о выискивании мелких недостатков друг в друге с последующим обсуждением найденного с другими верующими. Этот грех – один из самых распространенных в церкви, и те, кто им грешат, ставят себя в опасное положение быть подвергнутыми суду. Когда мы говорим о верующем брате, обсуждая его недостатки с другими, то нарушаем золотое правило, потому что сами не хотим, чтобы другие обсуждали нас за нашей спиной.

Мы можем с кротостью обличить брата или сестру в их ошибке, но только если мы сами на грешим тем же грехом, в котором их обличаем. Хотя в случае с неверующим это выглядит полной потерей времени, о чем и говорит следующий стих. Иисус говорит:

„Не давайте святыни псам и не бросайте жемчуга вашего перед свиньями, чтобы они не попрали его ногами своими и, обратившись, не растерзали вас” (Матф. 7:6).

В притчах есть похожая мысль: „Не обличай кощунника, чтобы он не возненавидел тебя; обличай мудрого, и он возлюбит тебя” (Притч. 9:8). В другом месте Иисус велит ученикам отрясти пыль с ног во свидетельство против таких людей.

Важность молитвы

И, наконец, мы подходим к последней части проповеди Иисуса. Она начинается с воодушевляющих обещаний:

„Просите, и дано будет вам; ищите, и найдете; стучите, и отворят вам; ибо всякий просящий получает, и ищущий находит, и стучащему отворят. Есть ли между вами такой человек, который, когда сын его попросит у него хлеба, подал бы ему камень? и когда попросит рыбы, подал бы ему змею? Итак если вы, будучи злы, умеете даяния благие давать детям вашим, тем более Отец ваш Небесный даст блага просящим у Него” (Матф. 7:7-11).

Ну наконец-то! Читатель может легко вздохнуть: „Вот она, часть проповеди, ничего не говорящая о святости”.

Все зависит от того, что мы просим, ищем и ради чего стучим в дверь в молитве. Если мы, „алчущие и жаждущие правды”, то стремимся к исполнению сказанного Иисусом в нагорной проповеди и это стремление будет отражаться в наших молитвах. Образец молитвы, который Иисус привел в той же самой проповеди, является выражением стремления к Божьей воле и к святости.

Вдобавок, в Евангелии от Луки та же самая молитва заканчивается словами: „Итак, если вы, будучи злы, умеете даяния благие давать детям вашим, тем более Отец Небесный даст Духа Святаго просящим у Него” (Лук. 11:13). Когда Иисус говорил о „благих даяниях”, Он не имел ввиду роскошь. С Его точки зрения благое даяние – это Дух Святой, потому что Он делает нас святыми и помогает распространять Евангелие, делая других людей святыми. А святые люди идут на небеса.

Благие даяния – это все, что вписывается в рамки Божьей воли. Бог заботится о Своей воле и Своем царстве, поэтому мы вправе ожидать, что молитвы за повышение нашей эффективности в царстве Божьем всегда будут услышаны.

Подведение итога

Теперь мы подходим к изречению, которое подводит итог практически всему, что Иисус сказал до этого момента. Многие его не замечают, но для нас очень важно ничего не пропустить. Это изречение подводит итог, потому что начинается со слова „итак”. Оно связано с написанным выше и вопрос состоит в следующем: чему конкретно, из сказанного Иисусом, оно подводит итог? Давайте прочитаем и подумаем:

„Итак во всем, как хотите, чтобы с вами поступали люди, так поступайте и вы с ними, ибо в этом закон и пророки” (Матф. 7:12).

Этот стих не может быть подведением итогов нескольким последним стихам о молитве, ибо в таком случае теряется смысл.

Вспомните, как выше, в этой же проповеди, Иисус сказал, что у Него нет цели отменить Закон и Пророков (см. Матф. 5:17). С того момента вплоть до стиха, к которому мы сейчас подошли, Иисус занимался ничем иным, как утверждением и объяснением Божьих заповедей из Ветхого Завета. Поэтому теперь Он обобщает все, что заповедал в Законе и Пророках: „Итак во всем, как хотите, чтобы с вами поступали люди, так поступайте и вы с ними, ибо в этом закон и пророки” (7:12). Фраза „Закон и Пророки” объединяет все, что сказал Иисус между 5:17 и 7:12.

Теперь, когда Иисус приближается к концу Своей проповеди, Он еще раз напоминает о ее главной теме: только святые наследуют царство Божье:

„Входите тесными вратами, потому что широки врата и пространен путь, ведущие в погибель, и многие идут ими; потому что тесны врата и узок путь, ведущие в жизнь, и немногие находят их” (Матф. 7:13-14).

Очевидно, что узкие врата и путь, ведущие к жизни, которые находят немногие, символизируют спасение. Широкие врата и путь, ведущие к погибели, символизируют осуждение. Если сказанное Иисусом в данной проповеди до сего момента что-нибудь значит, если в проповеди есть хоть какое-нибудь логическое развитие, если Иисус был хорошим проповедником, тогда естественное объяснение сказанному – следующее: узкий путь – это путь следования за Иисусом с исполнением Его заповедей. Широкий путь противоположен первому. Сколько современных христиан идет по узкому пути, описанному в этой проповеди? Служитель, воспитывающий учеников, идет по узкому пути и ведет по нему своих учеников.

Для многих современных христиан остается загадкой, почему Иисус, говоря так много в этой проповеди о спасении и осуждении, ничего не сказал о вере. Но для тех, кто осознает неразрывную связь веры с поведением, эта проповедь не представляет никаких проблем. Люди, слушающиеся Иисуса, показывают свою веру через дела. Те, кто не слушается Его, не верят, что Он – Сын Божий. Изменения в нашей жизни свидетельствуют о Божьей спасительной благодати. В действительности наша святость – это Его святость.

Как распознать ложных религиозных лидеров

Подводя итоги, Иисус предупреждает Своих учеников о лжепророках, которые увлекают невнимательных людей на широкий путь, ведущий в погибель. Это те, кто не от Бога, а только притворяются. Как их выявить?

„Берегитесь лжепророков, которые приходят к вам в овечьей одежде, а внутри суть волки хищные. По плодам их узнаете их. Собирают ли с терновника виноград, или с репейника смоквы? Так всякое дерево доброе приносит и плоды добрые, а худое дерево приносит и плоды худые. Не может дерево доброе приносить плоды худые, ни дерево худое приносить плоды добрые. Всякое дерево, не приносящее плода доброго, срубают и бросают в огонь. Итак по плодам их узнаете их. Не всякий, говорящий Мне: „Господи! Господи!”, войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного. Многие скажут Мне в тот день: Господи! Господи! не от Твоего ли имени мы пророчествовали? и не Твоим ли именем бесов изгоняли? и не Твоим ли именем многие чудеса творили? И тогда объявлю им: Я никогда не знал вас; отойдите от Меня, делающие беззаконие” (Матф. 7:15-23).

Иисус ясно дал понять, что лжеучителя обладают способностью обольщать. Внешне они выглядят как наставники истины. Они могут называть Иисуса своим Господом, пророчествовать, изгонять демонов и совершать чудеса. Но за обличьем „овцы” скрывается „хищный волк”. Они не являются частью стада. Как же распознать учителя, истинный он или ложный? Их настоящий характер познается через изучение плодов.

О каких плодах говорил Иисус? Очевидно, что не о плодах чудес. Скорее всего, Он имел в виду плоды послушания всему, чему учил Иисус. Истинные верующие творят волю Отца, а лжеверующие „делают беззаконие” (Матф. 7:23). Наша ответственность состоит в том, чтобы сравнивать их жизнь с тем, чему учил и что заповедал Иисус.

Сегодня церковь полна лжеучителей и этому не надо удивляться, потому что и Иисус, и Павел задолго до этого предупредили нас о том, что так будет по мере приближения конца (см. Матф. 24:11; 2 Тим. 4:3-4). Самое распространенное лжеучение сегодня – это учение о том, что несвятые будут на небесах. Эти „учителя” ответственны за вечное осуждение миллионов людей. Джон Уэсли писал о них:

„Как ужасно, когда посланники Божьи превращаются в слуг дьявола, когда те, кому поручено помочь людям придти на небо, учат их тому, как попасть в ад… Вы спросите: „Кто это делает?” Отвечаю: умнейшие и почтеннейшие люди, представители различных деноминаций, те, кто уверяет гордецов, нахалов, прелюбодеев, влюбленных в мир, предающихся удовольствиям, неправедных и немилостивых, легкомысленных и беззаботных, людей, не задумывающихся о праведности, что они уверенно идут на небеса. Такие учителя – предатели Бога и людей… Они постоянно отправляют людей во тьму. Но в то время, как они преследуют души, чтобы погубить их, „ад преисподней приходит в движение, чтобы встретить их при входе их!”[13]

Интересно то, что Уэсли говорил именно о лжеучителях, о которых предупреждал Иисус в Евангелии от Матфея 7:15-23.

В противоположность сегодняшним лжеучителям Иисус ясно сказал, что те, кто не приносит хорошего плода, будут выброшены в ад (см. 7:19). Это относится ко всем, а не только к учителям и пророкам. Иисус сказал: „Не всякий, говорящий Мне: „Господи! Господи!”, войдет в Царство Небесное, но исполняющий волю Отца Моего Небесного” (Матф. 7:21). То, что относится к пророкам, относится и ко всем остальным. Главная тема Иисуса: только святые наследуют царство небесное. Люди, не исполняющие волю Иисуса, обречены на осуждение в аду.

Также заметьте связь между внутренним и внешним. Хорошее дерево приносит хороший плод. Плохое дерево не может приносить хорошего плода. Источником видимого хорошего плода, является природа человека. По своей благодати, Бог изменил природу тех, кто истинно уверовал в Иисуса.[14]

Последнее предупреждение и обобщение

Иисус закончил Свою проповедь последним предупреждением и с помощью примера подвел итог. Как вы уже понимаете, это иллюстрация все той же темы – только святые наследуют царство Божье.

„Итак, всякого, кто слушает слова Мои сии и исполняет их, уподоблю мужу благоразумному, который построил дом свой на камне; и пошел дождь, и разлились реки, и подули ветры, и устремились на дом тот, и он не упал, потому что основан был на камне. А всякий, кто слушает сии слова Мои и не исполняет их, уподобится человеку безрассудному, который построил дом свой на песке; и пошел дождь, и разлились реки, и подули ветры, и налегли на дом тот; и он упал, и было падение его великое” (Матф. 7:24-27).

Этот прообраз не является „формулой успеха”, как считают некоторые. Из контекста видно, что Иисус не имел в виду финансовое преуспевание через веру в Его обетования. Иисус подводит итог всему, сказанному в нагорной проповеди. Мудрые исполняют Его слова и поэтому устоят; им не придется бояться гнева Божия. Не исполняющие Его слова глупы – они „подвергнутся наказанию, вечной погибели” (2 Фес. 1:9).

Ответ на возражение

Но может быть, сказанное Иисусом в нагорной проповеди применимо только к тем, кто жил до Его искупительной смерти и воскресения? Ведь если раньше они были под законом, являвшимся временным средством достижения спасения, то после смерти Иисуса за их грехи, они были спасены через веру. Может быть, в нагорной проповеди говорится об этом?

Эта теория неверна. Никто никогда не спасался делами. Спасение всегда давалось по вере, в том числе – до и во время действия Ветхого Завета. Павел говорит в послании к Римлянам в 4-й главе, что Авраам (до Ветхого Завета) и Давид (во время Ветхого Завета) оправдались верой, а не делами.

Кроме того, невозможно предположить, чтобы кто-либо из слушавших Иисуса мог спастись благодаря своим делам, потому что они „все согрешили и лишены славы Божьей (см. Рим. 3:23). Только Божья благодать может спасти их, и только вера может принять Его благодать.

К сожалению, сегодня в церкви существует распространенное мнение о том, что заповеди Иисуса служат единственной цели – доказать нам, что делами заслужить спасение невозможно. Получается, что после того, как мы услышали проповедь и спаслись верой, можно игнорировать большинство из Его заповедей. Хотя, конечно, если мы хотим чтобы и другие спаслись, тогда можно выборочно использовать некоторые заповеди, чтобы показать людям всю их греховность и доказать, что они могут спастись только верой.

Однако Иисус никогда не говорил ученикам чего-либо вроде: „Идите, научите все народы, чтобы они поняли, что когда они осознают вину и спасутся верой, Мои заповеди выполнили свою роль”. Нет. Он сказал : „Итак идите, научите все народы, крестя их во имя Отца и Сына и Святаго Духа, уча их соблюдать всё, что Я повелел вам” (Матф. 28:19-20). Служитель, занятый воспитанием учеников, преследует именно эту цель.

---

[1] Интересно то, что следующий стих в послании Иакова говорит: „Что пользы, братия мои, если кто говорит, что он имеет веру, а дел не имеет? может ли эта вера спасти его?” (Иак. 2:14).

[2] Это достаточно верно в отношении „церемониальных и моральных элементов закона”, хотя полное объяснение относительно церемониальных аспектов будет дано апостолам Духом Святым после Его воскресения. Теперь мы понимаем, почему в Новом Завете не надо приносить в жертву животных – потому что Иисус есть Агнец Божий. Также мы не исполняем законов относительно видов пищи, потому что Иисус провозгласил все продукты чистыми (см. Марк. 7:19). Нам больше не нужно ходатайство земного первосвященника, потому что Иисус есть наш Первосвященник и т.д. В отличие от церемониальных элементов, моральные элементы закона никогда не подвергались изменениям со стороны Иисуса ни до, ни после Его смерти и воскресения. Наоборот, Иисус разъяснял и одобрял моральную сторону закона, как это делали и апостолы по вдохновению от Духа после Его воскресения. Моральные аспекты Закона Моисеева включены в Закон Христа, закон Нового Завета. Надо учитывать также, что в тот день Иисус говорил к Иудеям, находившимся под Законом Моисея. Поэтому слова из Матф. 5:17-20 должны истолковываться в свете Его постоянно развивающегося откровения в Новом Завете.

[3] Более того, если Иисус говорил о даре праведности, получаемой нами через веру в Него, то почему Он не упомянул об этом? Зачем Ему запутывать все так, чтобы необразованные люди никогда не догадались, что Он говорит о праведности как о даре?

[4] Это применимо к нашим отношениям с братьями и сестрами во Христе. Иисус называет некоторых религиозных лидеров безумными (см. Матф. 23:17), то же говорится и в других местах Писаниях (см. Притч. 1:7; 13:20).

[5] Конечно, Бог не возлагает на нее ответственность за совершение прелюбодеяния, если она снова выходит замуж; она просто является жертвой греха своего мужа. Очевидно, слова Иисуса подразумевают, что она снова выходит замуж. Иначе ее не за что считать прелюбодейкой.

[6] Опять же, Бог не возлагает на нового мужа ответственности за прелюбодеяние. Новый муж поступает благородно, женясь на разведенной женщине и обеспечивая ее нужды. Однако, если мужчина настраивает женщину на развод с целью жениться на ней, тогда он виновен в прелюбодеянии, и возможно именно об этом грехе говорит Иисус.

[7] Возможны и другие ситуации. Например, если неверующий муж разводится со своей женой-христианкой, то она не виновна в прелюбодеянии, если выходит замуж за христианина.

[8] В одной из последующих глав мы поговорим более конкретно о разводе и повторном браке.

[9] Вопрос „кто мой ближний” задал учитель закона, хотевший оправдать себя. Наверняка он уже знал правильный ответ. Иисус отвечает ему, рассказывая историю о самарянине, представителе ненавистного евреям народа, который доказал, что он – ближний, когда помог ограбленному еврею (см. Лук. 10:25-37).

[10] Одна из последующих глав этой книги целиком посвящена посту.

[11] Некоторые, к сожалению, считают, что христиане не должны молиться этой молитвой, потому что в ней нет слов „во имя Иисуса”. Следуя такой логике, можно заключить, что многие из апостольских молитв, содержащихся в Деяниях Апостолов, не являются „христианскими”.

[12] В другом месте Иисус сказал, что нельзя служить Богу и маммоне. Лука пишет: „Слышали всё это и фарисеи, которые были сребролюбивы, и они смеялись над Ним” (Лук. 16:14). В нагорной проповеди Иисус ясно обличал учение и дела фарисеев.

[13] Книга Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), написанная Джоном Уэсли, переизданная в 1872, выпущена издательством Wesleyan Methodist Book Room, London, стр. 441, 416.

[14] Не могу не упомянуть о выражении, которое люди часто используют, чтобы оправдать грехи других: „Мы не знаем, что у них на сердце”. В противоположность этому Иисус сказал, что внешнее свидетельствует о внутреннем. В другом месте Он говорит: „От избытка сердца говорят уста” (Матф. 12:34). Если человек произносит слова ненависти, это говорит о присутствии ненависти в его сердце. Иисус также сказал, что изнутри „сердца человеческого, исходят злые помыслы, прелюбодеяния, любодеяния, убийства, кражи, лихоимство, злоба, коварство, непотребство, завистливое око, богохульство, гордость, безумство” (Марк. 7:21-22). Когда человек прелюбодействует – всем ясно, что у него в сердце прелюбодеяние.

 

W tym rozdziale chciałbym kontynuować rozważanie nad ważnym aspektem, jakim jest Boża suwerenność, a dokładniej, Boża moc ograniczająca szatana. Gdy uda nam się pojąć ten koncept, będzie nam lepiej zrozumieć duchową władzę Boga, którą przekazał (a której z kolei nie przekazał) wierzącym. Pamiętaj, że poprzednio ustaliliśmy, że wszelka władza pochodzi od Boga. Każdy, kto posiada jakąkolwiek władzę, ma ją ponieważ została mu ona dana od Boga (zobacz J 19:11; Rz 13:1).

Zacznijmy od samego początku, zanim jeszcze Bóg stworzył Adama i Ewę. Ludzie nie posiadali wówczas żadnej władzy. Wiemy natomiast, że zanim Adam i Ewa zostali stworzeni, Szatan próbował zyskać jakąś władzę, jednak szybko się z nim rozprawiono. Jezus powiedział, że widział jak szatan „spadł z nieba jak błyskawica” (Łk 10:18). Pozwala nam to choć w niewielkim stopniu dostrzec moc szatana w porównaniu z Bożą mocą. Szatan nie dorównywał Bogu, co raczej nie powinno cię zaskoczyć, ponieważ Bóg jest Stworzycielem, a szatan zaledwie stworzeniem.

Gdy Bóg stworzył Adama, dał mu pewną władzę, ale była to ograniczona władza. Bóg powiedział mu: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi” (Rdz 1:28, dodano podkreślenie). Oczywiście Adam nie otrzymał absolutnej władzy nad wszystkim na ziemi. Na przykład, nie mógł on kontrolować pogody. W zasadzie Bóg dał Adamowi władzę jedynie do panowania nad rybami, ptactwem i zwierzętami. Ponadto, Adam wciąż znajdował się pod Bożym panowaniem jako poddany Bogu, co jasno jest ukazane przez fakt, że kiedy zgrzeszył został osądzony przez Boga. Adam nie mógł mieć władzy nad Bogiem i wyrzucić właśnie Jego z raju.

Powodem, dla którego zwróciłem się w tym kierunku jest to, że niektórzy (błędnie) myślą, że kiedy Adam zgrzeszył, w jakiś sposób szatan otrzymał możliwość przywłaszczenia sobie tej władzy, jaka oryginalnie została powierzona Adamowi. Niektórzy nawet posunęli się jeszcze dalej w swoim przekonaniu i sądzą, że Bóg nie ma żadnej władzy na ziemi i w związku z tym nie może uczynić niczego chyba, że damy mu „przyzwolenie” prosząc Go o to w modlitwie. Mówią oni tym samym, że Boże ręce są całkowicie związane przez to, że Adam przekazał szatanowi całą swoją władzę.

Biblia nigdy nie stwierdza, jakoby Bóg przekazał Adamowi całkowitą władzę czy panowanie nad ziemią. Stąd jeśli szatan otrzymałby władzę, którą posiadał Adam, wówczas także i szatan nigdy nie posiadałby całkowitej władzy i panowania. Jeśli szatan posiada władzę Adama (i zauważ, że piszę „jeśli”), wówczas tak samo jak Adam znajdował się pod panowaniem Boga, tak i szatan znajdowałby się pod Bożym panowaniem.

Odpowiedź na stare pytanie

Pomóc nam tutaj może odpowiedź na stare teologiczne pytanie: „Jeśli Bóg wie, o co Go poprosimy, zanim to zrobimy, dlaczego wymaga On, abyśmy jednak Go prosili? Dlaczego po prostu nie da nam tego, czego potrzebujemy?”

Niektórzy nie-suwereniści oferują następującą odpowiedź: „Ponieważ gdy Adam upadł, przekazał on swoją władzę szatanowi i Bóg nie ma teraz władzy do działania na ziemi, chyba, że ktoś Go o to poprosi”. Ta odpowiedź ukazuje, jakoby Bóg był jednak zależny od nas.

Ktoś nieco bardziej zbalansowany biblijnie, będzie jednak prezentował inną odpowiedź. Pamiętać będzie czego nauczyliśmy się w poprzednim rozdziale, to jest że główną lekcją, jakiej Bóg chciał nauczyć Izraelitów podczas ich prób na pustyni było: „aby dać poznać, iż człowiek nie samym chlebem żyje, lecz że człowiek żyć będzie wszystkim, co wychodzi z ust Pana” (Pwt 8:3). Innymi słowy, Bóg próbował nauczyć Swój lud, zwracać się do Niego ze wszystkim, ponieważ to On był ich źródłem, a oni rozpaczliwie Go potrzebowali. Przypuszczam, że Bóg próbuje nas nauczyć dokładnie tej samej lekcji.

Dlaczego zatem Bóg wymaga, abyśmy mimo wszystko prosili Go o to, co On już wie, że potrzebujemy? Ponieważ musimy nauczyć się – podobnie jak Izraelici – patrzyć na Boga jak na źródło wszystkiego. Samowystarczalność nasycona jest dumą, a Bóg nienawidzi dumy.

Czy widzisz niebezpieczeństwo w teologii, która propaguje zamysł, że „Boże ręce są związane i o ile uprzednio nie poprosimy Boga o coś, niczego nie może On uczynić”? Pozostawia nas to z odczuciem, że Bóg jest od nas zależny, nie próbując zrozumieć tego, czego Bóg tak naprawdę stara się nas nauczyć – że to właśnie my jesteśmy zależni od Niego. Pierwsze spojrzenie czyni nas dumnymi, drugie natomiast czyni nas pokornymi.

Boże Samoograniczenie

Jeśli Bóg jest w jakiś sposób ograniczony, możliwe jest to tylko i wyłącznie gdy Sam Siebie ograniczy. Dla przykładu: czy Bóg może zbawić osobę, nawet wtedy, gdy ta osoba nie posiada wiary? Nie, nie może, ponieważ przekroczyłby Swoje własne słowa. Bóg jest ograniczony w kwestii zbawienia ludzi, ponieważ Sam suwerennie zdeterminował, że zbawienie otrzymywane jest wyłącznie przez wiarę. Z tego powodu możemy powstrzymać Boga przed zbawieniem nas od naszych grzechów. Dał nam – dla znanych Sobie powodów – upoważnienie do odrzucenia Go lub przyjęcia.

Niektórzy jednak niestety przyjęli koncept Bożego samoograniczenia popadając w skrajność i propagując zamysł, że Bóg nie może już niczego uczynić, chyba, że ktoś uprzednio użyje swojej wiary. Bóg jest przypuszczalnie bezbronny bez nas. Za każdym razem jednak, gdy próbuje On uczynić coś bez odpowiedzi na czyjąś wiarę, teoria ta jest od razu obalana.

Nie mogę przestać myśleć nad tym, że Bóg jest znieważany przez ów zamysł sugerujący, że Jego ręce są niby związane ze względu na upadek Adama. To tak jakby mówić, że zanim Bóg stworzył ludzkość był zbyt głupi by przewidzieć co się stanie, więc wplątał się w wielki bałagan, który uczynił Go bezsilnym na ziemi. Biblia jasno stwierdza jednak, że Bóg wiedział, że ludzkość upadnie i że tak naprawdę planował odkupienie dla ludzkości jeszcze zanim nas stworzył (zobacz Mt 25:34, Dz 2:2-23; 4:27-28; 1 Kor 2:7-8; Ef 3:8-11; 2 Tm 1:8-10; Ap 13:8).

Oto ciekawe pytanie do przemyślenia: jeśli prawdą jest, że Bóg stracił władzę nad szatanem w momencie upadku Adama, jak to możliwe, że dał On wszystkim wierzącym władzę nad szatanem w ich życiu? Niektórzy twierdzą, że Jezus mógł dać ludziom władzę nad szatanem dopiero po zmartwychwstaniu Jezusa – kiedy to „zwrócił to, co stracił Adam”. Jezus jednak dał Swoim apostołom moc nad szatanem oraz demonami jeszcze przed Jego zmartwychwstaniem:

Wtedy zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami… Wtedy rzekł do nich: … „Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi (Łk 9:1; 10:18-19, dodano podkreślenie).

Oczywiście Jezus był suwerenny nad szatanem zarówno przed jak i po upadku Adama; tak samo jak przed oraz po Jego zmartwychwstaniu. Bóg podzielił nieco Swojej władzy z kościołem, a kościół powinien wykonywać daną im od Boga władzę nad szatanem. Nie mniej jednak, nawet jeśli kościołowi nie uda się w sprawowaniu ich władzy, Bóg nadal będzie sprawował część Swojej władzy, której nie dał On kościołowi. Możesz na to liczyć!

Boża suwerenność wobec ludzkich rządów

Przyjrzyjmy się kilku wersetom, które umożliwią nam wgląd w Bożą suwerenność na ziemi. Szatan nie rządzi nawet w małym stopniu tak, jak to się wielu ludziom wydaje. Niektórzy na przykład błędnie myśleli, że szatan ma kontrolę nad ziemskimi rządami, a Bóg nie ma na nie żadnego wpływu. Tak jednak nie jest.

Weźmy pod uwagę kilka wersetów, które ukazują Bożą suwerenność nad ludzkimi rządami. Pierwsze dwa znajdujemy w Dziejach Apostolskich. Tłem dla pierwszego wersetu jest historia, która wydarzyła się krótko po tym, jak Piotr oraz Jan stanęli przed rozprawą Wysokiej Rady Sanhedrynu oraz ich groźbami. Wrócili oni potem do reszty wierzących i wraz z innymi wierzącymi modlili się następującą modlitwą:

Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i pokoleniami Izraela, aby uczynić to, co ręka Twoja i myśl zamierzyły (Dz 4:27-28, dodano podkreślenie).

Z pewnością uczniowie nie wierzyli, że to Bóg zainspirował Heroda, Piłata czy Żydów, aby odegrali swe szczególne role w wydarzeniach, które doprowadziły do ukrzyżowania Jezusa. Z pewnością jednak zdawali sobie sprawę z tego, że Bóg zezwolił każdemu z nich uczynić to, co się wydarzyło, aby wypełnił się z góry wyznaczony Boży plan ofiary Chrystusa. Sam Jezus przekazał to samo, kiedy był przepytywany przez Piłata. Piłat zapytał go: „Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzą Ciebie ukrzyżować?” Na co Jezus odpowiedział mu: „Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry” (J 19:10-11). Piłat miał władzę, tylko dlatego, że Bóg suwerennie mu ją ofiarował.

Apostoł Paweł, w swoim kazaniu na Marsowych Wzgórzach w Atenach potwierdził Bożą suwerenność nad rządami ludzkimi, kiedy mówił: „On [Bóg] z jednego [człowieka] wyprowadził cały rodzaj ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi. Określił właściwie czasy i granice ich zamieszkania, aby szukali Boga” (Dz 17:26-27, dodano podkreślenie). Bóg z góry określił historie narodów przynajmniej do jakiegoś stopnia.

W Starym Testamencie prorok Daniel powiedział o Bogu: „On to zmienia okresy i czasy, usuwa królów i ustanawia królów” (Dn 2:21).

Daniel poinformował później Nabuchodonozora – dumnego króla Babilonu – że straci umysł, aż „uzna, że Najwyższy jest władcą nad królestwem ludzkim i powierza je, komu zechce” (Dn 4:22, dodano podkreślenie). Z pewnością suwerenne Boże ręce odgrywają rolę w powstawaniu oraz upadaniu ziemskich rządów czy królów. Zauważ, że Daniel powiedział że to Bóg był „władcą nad królestwem ludzkim”, a nie szatan.

Więcej dowodów

W Dziejach Apostolskich 12:20-23 czytamy o królu Herodzie, który przemówił do ludzi z Tyru oraz Sydonu. Jego entuzjastyczna widownia wołała podczas jego przemowy: „To głos boga, a nie człowieka!”. Co było potem? „Natychmiast poraził go anioł Pański za to, że nie oddał czci Bogu. I wyzionął ducha, stoczony przez robactwo. (Dz 12:23). To zakończyło rządy króla Heroda i nie sądzę, aby ktokolwiek mógł powiedzieć, że to właśnie diabeł go zabił. Biblia jasno stwierdza, że był to anioł Pański.

Bez wątpienia, Paweł zadeklarował:

Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi. Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga, a te, które są, zostały ustanowione przez Boga. Kto więc przeciwstawia się władzy – przeciwstawia się porządkowi Bożemu (Rz 13:1-2, dodano podkreślenie).

Studiując inne wersety dowiadujemy się, że istnieje uzasadniony moment na obywatelskie nieposłuszeństwo, ale moim głównym zamierzeniem jest to, że nie ma takich rządów na ziemi, które mogłyby być powołane bez Bożego zezwolenia. Paweł tak naprawdę posuwa się nawet dalej i mówi, że każdy rząd jest „ustanowiony przez Boga”. To uwzględnia także te rządy, które są mniej niż sprawiedliwe (zakładam zatem, że uwzględnia je wszystkie). Z wielu fragmentów Biblii wydaje się jasne, że Bóg czasami używa skorumpowanych czy złych liderów, jako sposób na okazanie Swej dyscypliny czy kary wobec tych, którzy na nią zasługują. Wiesz o tym, jeśli kiedykolwiek czytałeś Stary Testament.

Oczywiście nie mówię, że Bóg motywuje złych rządzących do tego, by byli oni źli. A jednak zezwala On złym ludziom rządzić i używa ich czasami, aby wypełnić Swoje Boże cele. Dla przykładu, Bóg użył Faraona, złego Heroda oraz złego Piłata, aby wykonać Swoje Boskie plany. Bóg używa także złych rządzących i dzisiaj.

Kilka lat temu, służyłem na seminarium pastorów w Nikaragui. W tym czasie w owym narodzie Południowej Ameryki toczyła się wojny domowa, kiedy Stany Zjednoczone popierając sprzeciw, próbowali obalić marksistowski rząd Sandanisty[1]. Pamiętam, że pytałem wówczas pastora mieszkającego całe swoje życie w Nikaragui, czy wolałby żyć pod poprzednim rządem czy rządem Sandanisty? Stwierdził, że pod poprzednimi rządami, ekonomia miała się lepiej i ogólnie czasy były lepsze. Kiedy pytałem go o obecną sytuację, dowiedziałem się, że inflacja urosła o niesamowite dwadzieścia dwa tysiące procent, a setki tysięcy Nikaraguańczyków zostawiło swoje ziemie, aby szukać lepszego życia gdzieś indziej.

Wówczas ów Nikaraguański pastor powiedział coś, co mnie zaskoczyło. Powiedział bowiem, że wolałby jednak żyć pod rządami Sandanistów ponieważ, jak to określił „przed Sandanistami, nikt nie przychodził do Pana, a odkąd zaczęli rządzić Sandaniści, wszystko się pogorszyło, ale tym samym więcej ludzi otworzyło swoje serca na Pana w konsekwencji czego kościoły zaczęły rosnąć!”

Czyż to nie jest interesujące? Bóg może użyć nawet bezbożnych liderów, aby przyprowadzić ludzi do miejsca nawrócenia. Czy to nie jest w gruncie rzeczy historią narodu Izraelskiego? Rzucenie okiem na Księgę Sędziów nam to rozjaśnia. Wiele duchowych przebudzeń zostało rozniecone przez złych, zupełnie tego nieświadomych liderów.

Ale czy Bóg nie jest Bogiem miłości? Oczywiście, że jest. I może On w związku z tym łaskawie zezwolić na tymczasowe trudności, motywując ludzi do tego, aby się obudzili, opamiętali oraz zostali zbawieni od wiecznych problemów.

Oczywiście, Bóg jest także Bogiem sądu oraz gniewu, tak jak zostało to zademonstrowane kiedy Herod został strawiony przez robaki, czy kiedy Faraon został pogrzebany w Morzu Czerwonym. Biblia mówi, że Bóg jest miłością, ale mówi także, że jest On pochłaniającym ogniem (zobacz 1 J 4:8; Hbr 12:29). Paweł napisał „Przyjrzyj się więc dobroci i surowości Bożej” (Rz 11:22, dodano podkreślenie). Kiedy Boża łaska jest bez końca odrzucana, ostatecznie pojawia się Boży sąd. Przez wieki, Bóg zsyłał sądy poprzez złych królów i liderów na wiele narodów odrzucających Jego łaskę, włączając w to Izrael.

Przeczytajmy co powiedział Sam Bóg przez Jeremiasza w odniesieniu do tego jak On osobiście radzi sobie z narodami:

Raz postanawiam przeciw narodowi lub królestwu, że je wyplenię, obalę i zniszczę. Lecz jeśli ten naród, przeciw któremu orzekłem karę, nawróci się ze swej nieprawości, będę żałował nieszczęścia, jakie zamyślałem na niego zesłać. Innym razem postanawiam, by jakiś naród lub królestwo utwierdzić i rozkrzewić. Jeżeli jednak czyni wobec Mnie zło, nie słuchając mojego głosu, będą żałował pomyślności, jaką postanowiłem go obdarzyć (Jr 18:7-10).

Możesz zauważyć, że kiedy ktoś spiera się przeciwko Bożej suwerenności nad narodami, spiera się z Samym Bogiem, ponieważ Bóg wierzy, że jest suwerenny nad narodami.

Ponieważ Bóg jest suwerenny nad rządami ludzkimi, czy to oznacza, że powinniśmy po prostu siedzieć z założonymi rękami i przyjąć, że cokolwiek się stanie w naszym rządzie jest Bożą zaplanowaną wolą? Nie, zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie, Boży ludzie są napominani do modlenia się za liderów swych narodów (zobacz Jr 29:7; 1 Tm 2:1-4). To ponownie uczy nas, abyśmy patrzyli na Boga we wszystkim – nawet w kwestii dobrych rządów. Bóg może uczynić cokolwiek w naszych rządach z uwagi na zanoszone do Niego nasze prośby.

Dodatkowo, możemy prosić Boga o miłosierdzie nad naszym bezbożnym narodem, prosząc Boga, by dał każdemu więcej czasu na opamiętanie. Nasze modlitwy mogą ubiec Boży sąd.

Muszę także dodać, że jeśli żyjemy w krajach, w których mamy prawo głosować i być zaangażowanymi w procesy polityczne, oznacza to, że Bóg dał każdemu z nas – obywatelom – pewną polityczną władzę. Powinniśmy więc sprawować daną nam od Boga władzę jako dobrzy zarządcy, którzy pewnego dnia zdadzą z tego sprawę przed Bogiem. Znów wszelka władza pochodzi od Boga. Jeśli masz prawo głosować – zostało ci to dane od Boga.

Boża suwerenność oraz katastrofy naturalne

Weźmy teraz pod uwagę katastrofy naturalne. Czy są one dziełem Boga czy szatana? Wiele lat temu, zanim we wschodniej Europie upadł komunizm, podróżowałem do Rumunii na dziesięciodniową wyprawę misyjną. Czytając o tym kraju i przygotowując się do mojej podróży, natknąłem się na stwierdzenie dotyczące tego kraju w popularnym modlitewniku „Operation World” autorstwa Patricka Johnstone. Napisał on: „Wskaźnik nawróceń wyraźnie wzrósł od dnia poważnego trzęsienia ziemi w 1977 roku”.

Kto zatem spowodował trzęsienie ziemi: Bóg czy diabeł? Jeśli było to wyłącznym dziełem szatana (który wówczas musiał posiadać władzę, by móc spowodować trzęsienia ziemi), dlaczego zatem nie powoduje on trzęsień ziemi na całym świecie i w każdym mieście? Dlaczego nie pozabija nas wszystkich przez trzęsienia ziemi? I dlaczego nie celuje w miasta pełne ludzi, którzy służą Bogu, zamiast tych, którzy są ateistami? (Jeśli odpowiesz na ostatnie pytanie: „ponieważ Bóg nie pozwoli szatanowi zesłać trzęsienia ziemi do miast, w których wiele ludzi służy Bogu”, tym samym potwierdziłeś wiarę w Bożą moc ograniczającą szatana).

Co mówi Biblia? Pismo notuje wiele incydentów, w których Bóg powodował trzęsienia ziemi, zsyłając sąd na niegodziwych ludzi. Izajasz ostrzegał wrogów Jerozolimy: „zostaniesz nawiedzone przez Pana Zastępów grzmotem, wstrząsami i wielkim hukiem, huraganem, burzą i płomieniami trawiącego ognia (Iz 29:6, dodano podkreślenie). Podczas przewrotu Kory zanotowanej w szesnastym rozdziale Księgi Liczb, ziemia otworzyła się i połknęła całą grupę grzesznych ludzi. W Apokalipsie Św. Jana przynajmniej pięć różnych trzęsień ziemi przypisanych jest Bożemu sądowi. Właściwie, ostatnie z nich będzie największym trzęsieniem jakie świat kiedykolwiek widział (zobacz Ap 16:18:20).

Ponownie, Bóg jest Bogiem sądu tak samo jak jest Bogiem miłości. Tak naprawdę, ponieważ jest miłością, musi także być Bogiem sądu. Ponieważ miłość jest dobra i sprawiedliwa, Bóg musi zareagować, kiedy popełniane są grzeszne i samolubne czyny, w przeciwnym razie nie byłby On wcale Bogiem miłości.

Czy byłoby słuszne założenie, że ten sam Bóg, który wtrąca niegodziwych ludzi do piekła, nigdy nie będzie sądził złych ludzi na ziemi przez trzęsienia ziemi czy inne naturalne katastrofy? Zdecydowanie nie, zwłaszcza, że Biblia pełna jest wersetów, które jasno obrazują Boga czasami zsyłającego sądy poprzez wojny, głód czy epidemie (na przykład Jr 14:1-12; 27:8).

Czy szatan powoduje wszystkie trzęsienia ziemi? Ziemia zatrzęsła się, kiedy Bóg zszedł na Górę Synaj (zobacz Ps 68:7-8). Z pewnością nie było to dziełem diabła. Trzęsienie ziemi pojawiło się także, kiedy Jezus wołał na krzyżu: „Wykonało się!” (zobacz Mt 27:51). Czy było to dziełem szatana? Trzęsienie ziemi pojawiło się także, kiedy Jezus zmartwychwstał (zobacz Mt 28:2). Czy szatan wywołał i te trzęsienie ziemi?

A co z trzęsieniem ziemi w więzieniu w Filippi gdzie Paweł oraz Sylas byli uwięzieni? Nikt nie zginął, wszyscy zostali uwolnieni, a kilku zostało zbawionych jako jego rezultat. Czy to także było działaniem szatana? (zobacz także: Dz 16:22-34; a także 1 Sm 14:15, Iz 5:25, Jr 10:10, Dz 4:31, by znaleźć inne przykłady trzęsień ziemi, jakie były dziełem Boga).

Co miał do powiedzenia w tym temacie Jezus?

W poniższym fragmencie Jezus wymienia dwie współczesne tragedie w jednym ze Swoich kazań:

W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: „Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jerozolimy? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” (Łk 13:1-5).

Zauważ, że po zacytowaniu tych dwóch katastrof, Jezus nie powiedział: „Te rzeczy były dziełem diabła ponieważ Bóg jest Bogiem miłości”. Wręcz przeciwnie, użył On tych dwóch katastrof, aby przypomnieć tym, którzy przeżyli, że nie byli wcale lepsi od tych, którzy zginęli i o ile nie opamiętają się, będą cierpieli podobny los. W tym momencie zostali oni zatem ostrzeżeni przed Bożym sądem i na ten moment otrzymali Bożą łaskę.

Około czterdziestu lat później, sąd faktycznie został zesłany na Żydów oraz Jerozolimę w formie holokaustu przez armię Rzymską w 70 roku. Wydarzenie te było zdecydowanie rezultatem Bożego suwerennego sądu nad nimi, zgodnie z Łk 19:41-44; 21:20-24.

Oczywiście, nie mówię, że Bóg zainspirował Piłata, aby zamordował tych Galilejczyków, czy że upadek wieży w Siloam było dziełem Boga. Piłat działał z własnej woli i być może upadek wieży nastąpił w konsekwencji ludzkiego błędu. Ale Bóg zdecydowanie zezwolił na obie tragedie. Dodatkowo nikt nie może się kłócić z tym, że ci, którzy zginęli nie zasługiwali na śmierć, ponieważ musiałby się wówczas sprzeciwić samemu Jezusowi.

Ponadto, nie mówię, że każda tragedia jaka ma miejsce, jest przyzwolona przez Boga dlatego, że sądzi On bezbożnych ludzi. Mówię jednak, że nie zachowujemy balansu, kiedy wierzymy, że żadna z tych tragedii nie pojawia się w rezultacie Bożego sądu.

Jak wielu z współczesnych kaznodziejów – gdyby żyli w czasach Jezusa – skomentowałoby zupełnie inaczej niż Jezus ów dwie powyżej opisane tragedie? Jak wielu z nich głosiłoby: „To co się wydarzyło musiało być dziełem diabła, ponieważ Bóg jest miłością”? Zdaję się, że wielu, ponieważ sam słyszałem wielu kaznodziei mówiących bardzo podobne słowa, próbując tłumaczyć współczesne tragedie swoim uczniom.

Czytałem też ostatnio o kaznodziei, który służył – cytując – „wściekłym oraz zakłopotanym” ofiarom huraganu, „oskarżających Boga za dokonane dewastacje”. Ów kaznodzieja mówił swym zakłopotanym oraz wściekłym słuchaczom, że to szatan, a nie Bóg spowodował ów huragan. W rezultacie, niektórzy „wyrazili chęć głębszej nauki o przedstawionej prawdziwej naturze Boga”.

Szkoda, że Jezus nie wiedział o „prawdziwej Bożej naturze”, kiedy ostrzegał Swoich zakłopotanych słuchaczy o ich potrzebie opamiętania bądź zagłady! Gdyby ów współczesny kaznodzieja studiował swoją Biblię, powiedziałby swoim „zakłopotanym i wściekłym” słuchaczom coś w rodzaju: „wy, obłudni ludzie myślicie, że zasługujecie na lepsze traktowanie, ale Bóg oświadcza, że jesteście grzesznikami. Tak naprawdę zasługujecie na wiele więcej. Ten sam Bóg, którego Jezus określił jako ‘Pana nieba i ziemi’ ostrzega was, że to On jest świętym i sprawiedliwym Bogiem. Ponadto, w Swojej wielkiej łasce, zesłał Jezusa aby umarł za was, abyście mogli uciec przed Jego wiecznym sądem. Teraz On woła was, abyście się opamiętali od grzechów, aby otrzymać przebaczenie grzechów poprzez ofiarniczą śmierć Syna Bożego. Jeśli tego nie zrobicie, pewnego dnia doświadczycie nie tylko próby, ale całej dozy Bożego gniewu w piekle. Opamiętajcie się zatem, uwierzcie w Niego, a On odpuści wam wszystkie wasze grzechy oraz przyjmie was jako Swoje własne dzieci”.

Jeśli bylibyśmy szczerzy wobec tego, co mówi Pismo, każda osoba niebędąca posłuszną Bogu, zasługiwałaby na natychmiastowy sąd Boży. W tych dwóch tragicznych przykładach jakie wymienił Jezus, wydaje się jasne, że ci, którzy zginęli otrzymali to, na co zasłużyli, natomiast ci, którzy przeżyli nie otrzymali tego, na co zasłużyli – został im łaskawie podarowany czas na opamiętanie. Żadna niezbawiona osoba, nie posiada jakiejkolwiek obietnicy, że otrzyma więcej łaski, niż ta, jaką już otrzymała, a to, że żyje tak długo już samo w sobie jest świadectwem niesamowitej Bożej łaski.

Cierpienie będące rezultatem dzieła człowieka

Jest dość oczywiste, że większość cierpienia na świecie dzisiaj jest rezultatem dzieła człowieka. Dla przykładu, większość ubóstwa w Indiach można zrzucić na Hinduizm. Jako, że Hindusi wierzą w reinkarnację, niemoralne jest zabijanie zwierząt i w konsekwencji szczury zjadają rocznie tony zboża, które pozwoliłoby wykarmić setki ludzi. Gdyby tylko Indie przyjęły prawdę, mniej ludzi w Indiach byłoby niedożywionych ponieważ mogliby jeść krowy, kurczaki oraz kozy, które Bóg dał im do jedzenia. Dodatkowo, gryzonie mogłyby zostać wyniszczone, co sprawiło by, że byłoby więcej zbóż dostępnych dla ludzi.

Wiele głodu w dzisiejszym świecie jest efektem polityki rządów, zamieszek domowych, niesprawiedliwej polityki handlowej, braku wiedzy czy chciwości. Bycie nieposłusznym wobec Bożych praw zawsze przynosi cierpienie. Być może te sytuacje mogłyby być lepiej przedstawione jako bierny sąd Boży niż Jego czynny sąd.

Gdy tragedie przytrafiają się Chrześcijanom

A co z Chrześcijanami, którzy przeżywają tragedie? Odpowiedź na te pytanie wcale nie jest prosta. Musimy najpierw określić o jakich mówimy tragediach oraz jaki Chrześcijanin doświadcza tragedie. Jeśli mówimy o Chrześcijaninie, który jest nieposłuszny, mówimy wówczas o Chrześcijaninie, który o ile nie opamięta się w czasie, gdy zostaje na niego zsyłana łaska, jest w niebezpieczeństwie doświadczania Bożej dyscypliny. Paweł odnosił się do takich Chrześcijan w swoim pierwszym liście do Koryntian, mówiąc, że niektórzy z nich byli chorzy – a niektórzy nawet martwi – z powodu Bożej dyscypliny, czy sądu. Jeśli jesteś zatem nieposłusznym wierzącym, zachęcam cię do opamiętania.

Jeśli mówimy o tragediach, które spadają na posłusznego wierzącego, musimy wówczas sklasyfikować kilka rodzajów tragedii. Wielu nieposłusznych wierzących cierpiało prześladowania z powodu wiary, włączając tortury czy męczenną śmierć. To jest na pewno tragedią w oczach człowieka, ale nie tragedią, od której otrzymaliśmy obietnicę uratowania. Biblia tak naprawdę obiecuje nam, że będziemy prześladowani (zobacz 2 Tm 3:12). Tradycja Kościoła stwierdza, że każdy z apostołów umarł za wiarę. I mimo, że apostoł Jan może być wyjątkiem, również on był wygnany oraz poważnie prześladowany.

Miliony Chrześcijan zostało zamordowanych i wiele więcej cierpiało ciężkie prześladowania. Bywają sytuacje, kiedy Bóg cudownie ratował Swoich ludzi, ale czasami tego nie czynił. Jest to uzależnione od suwerennej Bożej woli (w późniejszych rozdziałach będziemy dokładniej badać temat prześladowań Chrześcijan).

Innym rodzajem tragedii, jaką posłuszni Chrześcijanie cierpią są chroniczne choroby oraz różnego rodzaju schorzenia. Odwrotnie niż w przypadku prześladowań, znajdujemy wiele biblijnych obietnic wybawienia z choroby. Wydaje się dość jasne z Pisma, że choroba jest w specjalnej kategorii sama w sobie spośród wszystkich rodzajów cierpienia. Dla przykładu Jakub napisał:

Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli. Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny. Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie (Jk 5:13-14, dodano podkreślenie).

To niefortunne, że niektórzy nauczyciele wykorzystują wersety mające odniesienie wyłącznie do Chrześcijan cierpiących prześladowania i próbują błędnie używać ich w odniesieniu do Chrześcijan cierpiących choroby. Jezus nie zawsze wybawiał prześladowanych. Nigdy jednak nie odwrócił się od nikogo, kto przychodził do Niego po uzdrowienie. Może cię zdziwić kiedy zaczniesz studiować i dowiesz się, że jedna dziesiąta wszystkiego, co zostało zapisane o Jezusie w czterech Ewangeliach dotyczy Jego służby uzdrawiania. Jeśli jesteś zatem chronicznie chory, jest dla ciebie nadzieja dzięki uzdrowieniu. Zachęcam cię do zanurzenia się w Piśmie, a w szczególności w tych fragmentach, które umocnią twoją wiarę w kontekście uzdrowienia. (Nawet jeśli nie zostaniesz uleczony w tym życiu, chwała Bogu, że otrzymasz kiedyś zupełnie nowe ciało!).

A co z klęskami żywiołowymi, wojnami, katastrofami naturalnymi w odniesieniu do posłusznych wierzących? Niektóre wersety zachęcają nas do uwierzenia w to, że żadna klęska, wojna czy katastrofy naturalne które są przyzwolone ze względu na Boży sąd, nie spadną na posłusznego wierzącego. Dla przykładu, kiedy Jerozolima została zniszczona i setki tysięcy ludzi zginęło podczas holokaustu z rąk Rzymian w 70 roku, nie było wówczas żadnego posłusznego wierzącego w mieście, ponieważ Jezus wcześniej ostrzegł ich, aby zdołali uciec (zobacz Łk 21:20-24). Także Noe oraz jego rodzina zostali uratowani podczas wielkiej powodzi oraz dzieci Izraela chronione były w kraju Goszen, kiedy Bóg zesłał plagi na Egipt.

Biblia dostarcza innych zachęcających przykładów Bożego wcześniejszego ostrzegania wierzących przed nadchodzącymi klęskami, aby mogli oni ich uniknąć. Na przykład, w Dziejach Apostolskich w rozdziale jedenastym znajdujemy zapis przepowiedni danej przez Agabosa, ostrzegającego o nadchodzącym głodzie, który wydarzył się w czasie, kiedy rządził Klaudiusz. W konsekwencji, bracia w Antiochii (w której Agabos udzielił proroctwa) wysłali wsparcie, „doraźną pomoc braciom, którzy mieszkali w Judei” (Dz 11:29).

Kiedy Paweł przebywał na statku, który przewoził go do Rzymu, Bóg starał się ostrzec kapitana statku poprzez Pawła, że stracą statek oraz życie w wielkim sztormie, ale marynarze nie posłuchali go. W rezultacie cierpieli oni tego konsekwencje – mimo, że Bóg łaskawie ochronił życie każdego znajdującego się na burcie (zobacz Dz 27:9-26).

Pozwól, że podam ci przykład z tego, jak Bóg chronił mnie w moim życiu. Kiedy byłem młodym Chrześcijaninem, wiele lat temu miałem nawyk zabierania po drodze praktycznie każdego autostopowicza, abym mógł ćwiczyć dzielenie się Ewangelią z każdym napotkanym rozmówcą. Jednego dnia, kiedy jechałem stanową autostradą przez pewne miasto, słyszałem coś w rodzaju słyszalnego głosu, mówiącego do mnie „Człowiek z brodą – nie zabieraj go”. W ciągu pół minuty przejechałem za zakrętem i tam, pod przejazdem podziemnym zobaczyłem mężczyznę z brodą trzymającego kciuk w górze. Zawsze zastanawiałem się, co by się stało, gdybym go wówczas zabrał ze sobą. Jezus obiecuje nam że Duch Święty „powiadomi nas o tym, co ma nadejść” (J 16:13).

Nieżyjący już Demos Shakarian, założyciel ‘Full Gospel Businessmen International’, napisał w swojej biografii o tym, jak Bóg ostrzegł jego Armeńskiego dziadka oraz innych Chrześcijan o nadchodzącym holokauście w Armenii, poprzez nie umiejącego czytać ani pisać „chłopca-proroka”. Wielu wierzących Chrześcijan uciekło z kraju, a w 1914 roku półtora miliona Armeńczyków zginęło z rąk Turków[2]. Żaden posłuszny Chrześcijanin nie ucierpiał w tej tragedii.

Cieszę się niezmiernie, że Bóg dba o Swoje dzieci. Nadal wiem, że nie mam wszystkich odpowiedzi. Mogę jedynie zaoferować tyle, na ile sam dowiedziałem się z Pisma Świętego. Będziemy musieli zatem zawierzyć Bogu, niezależnie od tego, co pojawia się na naszej drodze. Nauczyłem się, że kiedy napotykamy coś, czego nie rozumiemy, powinniśmy oprzeć się na tym, co jest dla nas zrozumiałe. Cokolwiek ci się przytrafia, nic nie może zmienić tego, że Jezus umarł za ciebie. Nic nie może także oddzielić cię od Jego miłości (Rz 8:38-39).

---

[1] Przyp. tłum.: W latach 1934-1979 krajem rządził reżim wojskowy, na czele którego stanął najpierw Anastasio Somoza García, a później jego synowie. Mieli oni poparcie amerykańskie. W 1961 zrodził się Front Wyzwolenia Narodowego im. Sandino, nazwani tak na cześć Augusta Sandino, przywódcy antyamerykańskiej partyzantki z lat 20.-30.

[2] Zobacz “The Happiest People on Earth”, strony 20-22.

Me pregunto si la oruga gris, mientras teje su capullo, entiende lo que va a pasar con ella. ¿Trabaja instintivamente, sin comprender, o está esperando con emoción el convertirse en una criatura nueva y mejorada? ¿Es porque se imagina como una hermosa mariposa que se afana tanto? Por supuesto, nadie sabe lo que la oruga podría estar pensando.

En cualquier caso, la oruga es un excelente ejemplo del poder de Dios para cambiar algo mundano en algo exquisitamente bello. Una vez limitada a arrastrarse lentamente hacia abajo de una planta y subir a otra, ahora la mariposa puede volar a destinos exóticos y hacerlo con estilo. Una vez inadvertida y no elogiada, ahora es alabada por los espectadores por su belleza delicada mientras revolotea. Una vez en riesgo de ser aplastada por niños indiferentes, ahora se ha convertido en el premio difícil de alcanzar. Una vez despreciada, ahora compite con flores.

¿Es posible para Dios re-crear un ser humano, cambiarlo de un plagado de culpa, enfermo de pecado, criatura egoísta, en uno que irradia amor, que vive en armonía con sus semejantes, que encuentra su más grande gozo en servir a los demás?

No sólo es posible, sino que Dios ya ha iniciado ese proceso en ti. Su metamorfosis es una que comienza en el interior y se manifiesta en el exterior. Jesús reveló las maravillas de esa potencial transformación humana en una de sus conversaciones con un hombre llamado Nicodemo:

Y había un hombre de los fariseos que se llamaba Nicodemo, un principal entre los Judíos, este hombre vino a Jesús de noche, y le dijo: “Rabí, sabemos que has venido de Dios como maestro, porque nadie puede hacer estas señales que tú haces si Dios no está con él. “

Respondió Jesús y le dijo: “De cierto, de cierto os digo, que el que no naciere de nuevo, no puede ver el reino de Dios.”

Nicodemo le dijo: “¿Cómo puede un hombre nacer siendo viejo? ¿Puede acaso entrar por segunda vez en el vientre de su madre, y nacer?”

Jesús le respondió: «En verdad, en verdad os digo, que el que no naciere de agua y del Espíritu, no puede entrar en el reino de Dios. Lo que es nacido de la carne, carne es, y lo que es nacido del Espíritu, espíritu es. No te maravilles de que te dije, el viento sopla de donde quiere, y oyes su sonido, pero no sabes de dónde viene ni a dónde va “Os es necesario nacer de nuevo.’; Así es todo aquel que es nacido del Espíritu “(Juan 3:1-8).

Note que Jesús dijo que es imposible entrar en el reino de Dios sin haber nacido de nuevo. Luego pasó a explicar a Nicodemo que uno es nacido de nuevo cuando pone su fe en Jesús y lo que Él hizo en la cruz (Juan 3:14-16). Si usted ha hecho esto, entonces usted, mi querido lector, ¡ha nacido de nuevo!

Jesús originalmente acuñó el término, nacer de nuevo, pero, por desgracia, se ha desgastado por el uso excesivo de nuestra sociedad. El significado puro de la frase se ha contaminado cuando todo el mundo habla sobre su “experiencia de volver a nacer” -ya sea debido a encontrar una nueva esposa o probar un nuevo cereal para el desayuno.

Sin embargo, Jesús estaba hablando de un renacer que es importante -nadie puede entrar en el cielo a menos que lo hayan experimentado. Este renacer es uno que es espiritual. Nosotros, los que hemos creído en Jesús, literalmente, hemos experimentado un renacer espiritual. Vamos a examinar esta verdad.

El Tú Escondido

La Biblia enseña que toda persona es algo más que un cuerpo que contiene un cerebro, huesos y músculos. De acuerdo a la Palabra de Dios, somos de naturaleza tripartita -espíritu, alma y cuerpo. El apóstol Pablo lo dejó claro en su bendición a los cristianos de Tesalónica:

Y el mismo Dios de paz os santifique por completo; y todo vuestro ser, espíritu, alma y cuerpo, sea guardado irreprensible para la venida de nuestro Señor Jesucristo (1 Tesalonicenses 5:23; énfasis añadido).

Obviamente su cuerpo es lo que usted puede ver en el espejo. Su alma es la mente, las emociones y el intelecto. Pero el hombre moderno sólo tiene débiles semblantes del espíritu humano, calificándolo de “subconsciente.” Sigue siendo en gran parte oculto de la comprensión humana. La Palabra de Dios, sin embargo, revela exactamente lo que es el espíritu humano.

Jesús dijo que Dios es Espíritu (Juan 4:24). Eso no significa que Él es solo una fuerza impersonal o una nube nebulosa. Jesús dijo que Dios tiene una forma (ver Juan 5:37), y hemos sido creados a su imagen. Sin embargo, Dios no está compuesto de carne y sangre, sino de “materia espiritual.” Por supuesto, sólo podemos comprender eso hasta cierto punto.

Nosotros, también, somos seres espirituales y, al igual que Dios, nuestros espíritus tienen figura o forma. La Biblia se refiere al espíritu humano como “el hombre interior.” Por ejemplo, el apóstol Pablo establece:

Aunque nuestro hombre exterior se va desgastando, sin embargo nuestro hombre interior se renueva de día en día (2 Corintios 4:16; énfasis añadido).

Así que hay un hombre exterior y un hombre interior. El hombre exterior es el cuerpo, que está en decadencia o envejeciendo, y el hombre interior es nuestro espíritu. Una vez más, observe que al espíritu se le refiere como un hombre. El hombre interior no envejece, porque es eterno. Él vivirá para siempre, y está, por lo tanto, como dice Pablo, siendo “renovado de día en día”.

El apóstol Pedro se refiere al espíritu como “el hombre interno del corazón” (1 Pedro 3:4). Una vez más, el espíritu es llamado una “persona” que está oculta. Tu espíritu es una persona. Tu espíritu es el verdadero tú. En cierto sentido, tu cuerpo es sólo un recipiente en el que tu espíritu vive ahora. Cuando el cuerpo muere, tu espíritu sigue vivo, viajando a uno de dos lugares: el cielo o el infierno.

El renacer del Espíritu

Cuando Jesús tuvo su conversación con Nicodemo y le dijo que tenía que nacer de nuevo, Nicodemo pensó inmediatamente en un renacer físico: “¿Cómo puede un hombre nacer siendo viejo? ¿Puede acaso entrar por segunda vez en el vientre de su madre, y nacer? “(Juan 3:4)

Jesús aclaró el pensamiento de Nicodemo diciendo que no es un renacer físico el que se requiere para entrar al cielo, sino un renacer espiritual: “Lo que es nacido de la carne, carne es, y lo que es nacido del Espíritu, espíritu es” (Juan 3:6).

Cuando nos arrepentimos y creemos en el evangelio, son nuestros espíritus los que han renacido por la acción directa del Espíritu de Dios. Los asombrosos cambios que se producen en la salvación son más internos que externos. Pero esos cambios interiores se manifiestan externamente, así como Jesús continuó diciendo: “El viento sopla donde quiere, y oyes su sonido, pero no sabes de dónde viene ni a dónde va; así es todo aquel que ha nacido del Espíritu “(Juan 3:8).

Aunque el viento no se ve, es obvio cuando llega porque las hojas susurran y se doblan las ramas. Lo mismo ocurre con el renacer del espíritu humano. Cuando una persona vuelve a nacer, no puede ver con sus ojos físicos lo que ha ocurrido en su espíritu invisible. Pero usted puede ver la evidencia de ello en su estilo de vida. Su vida comienza a caracterizarse por el amor supremo por Dios y por los demás.

De hecho, ¡esa es la razón por la que una de esas personas nacidas de nuevo le dio este libro! Él o ella te ama y se preocupa más por tu destino eterno que por su propia reputación.

Una de las formas más preeminentes para determinar si una persona ha sido verdaderamente regenerada por el Espíritu de Dios es si muestra una preocupación por el destino eterno de los demás. Probablemente ya has sentido la necesidad de compartir lo que has aprendido recientemente con aquellos que no lo saben todavía. Pero antes de dar este libro, ¡asegurate de terminar el resto de los capítulos!

Siendo Nacido en la Familia de Dios

Sorprendentemente, cuando nuestros espíritus renacen por el Espíritu de Dios, nos convertimos en hijos de Dios mismo. Nuestros espíritus son, literalmente, nacidos de Dios, y Él se convierte en nuestro Padre Celestial. ¡No hay verdad más maravillosa que esta!:

Pues todos sois hijos de Dios por la fe en Cristo Jesús…. Mirad cuán gran amor del Padre ha derramado sobre nosotros, para que seamos llamados hijos de Dios,…. Amados, ahora somos hijos de Dios (Gálatas 3:26, 1 Juan 3:1-2, énfasis añadido).

Por otra parte, cuando nacemos de nuevo, el Espíritu de Dios viene a vivir en nosotros:

¿O no sabéis que vuestro cuerpo es templo del Espíritu Santo, el cual está en vosotros, el cual tenéis de Dios…? (1 Corintios 6:19).

El Espíritu de Dios, el Espíritu Santo es la tercera Persona de la Trinidad divina. Por lo tanto, ¡podemos decir que el mismo Dios, por el Espíritu Santo, ha venido a vivir en nosotros! Sé que suena increíble, ¡y lo es! Pero no debemos sorprendernos porque Jesús mismo nos lo prometió:

“Y yo rogaré al Padre, y os dará otro Consolador, para que esté con vosotros para siempre, que es el Espíritu de verdad, al cual el mundo [los que no son salvos] no puede recibir, porque no le ve, ni le conoce, pero vosotros le conocéis, porque mora con vosotros y estará en vosotros “(Juan 14:16-17, énfasis añadido).

Observe que el Espíritu Santo no es un “eso”, pero es referido por el uso del pronombre personal él. Él es una persona. Él es Dios. Y Él vive en ti. Pero esto sólo es cierto para aquellos que han puesto su fe en Jesús. Nadie más tiene el Espíritu de Dios vivo en su interior.

Naturalmente, si Dios viene a vivir dentro de ti, entonces va a haber un cambio en tu vida. Si Dios es amor, entonces sería imposible que Dios viva dentro de ti, aparte de su amor. Por lo tanto, podemos decir con seguridad que el amor de Dios ha sido depositado dentro de tu espíritu. Esto concuerda con las Escrituras:

El amor de Dios ha sido derramado en nuestros corazones por el Espíritu Santo que nos fue dado (Romanos 5:5).

Así que ya ves que si te has arrepentido y creído en Jesús, ¡Dios ha hecho mucho más por ti que simplemente perdonarte tus pecados! T ha declarado justo y te trata como si nunca hubieras pecado. Además, Él te ha hecho nacer de nuevo espiritualmente por lo que eres ahora su hijo. ¡Dios te ha dado su Espíritu Santo para que Él mismo viva dentro de ti y se ha depositado una nueva naturaleza del amor desinteresado en tu espíritu! ¡Perteneces a Dios y Él te pertenece!

Sabes, ¡creo que este es el comienzo de una relación maravillosa!

“De modo que si alguno está en Cristo, nueva criatura es: las cosas viejas pasaron, he aquí todas son hechas nuevas” (2 Corintios 5:17).

 

Oleh karena pelayan pemuridan ingin melakukan pemuridan dengan mengajar murid untuk menaati semua perintah Kristus, ia pasti tertarik pada Khotbah di Bukit oleh Yesus. Tidak ada khotbah yang lebih panjang yang pernah dicatat Alkitab yang disampaikan oleh Yesus, dan Khotbah di Bukit itu penuh dengan perintah-perintahNya. Pelayan pemuridan pasti mau menaati dan juga mengajari murid-muridNya tentang segala sesuatu yang Yesus perintahkan dalam Khotbah itu.

Dengan demikian, saya ingin bagikan pemahaman saya tentang Khotbah dalam Matius pasal 5 sampai pasal 7. Saya mengajak setiap pelayan untuk mengajar murid-muridnya tentang Khotbah di Bukit ayat demi ayat. Saya berharap, tulisan-tulisan saya dapat membantu setiap pelayan sesuai tujuan tersebut.

Sebagai tinjauan umum dan untuk menekankan tema-tema utama, berikut ini garis-garis besar Khotbah di Bukit.

I). Yesus mengumpulkan para pendengarNya (5:1-2)

II). Pengantar (5:3-20)

A). Karakteristik dan berkat-berkat dari orang yang diberkati (5:3-12)

B). Peringatan untuk terus menjadi garam dan terang (5:13-16)

C). Hubungan Hukum Taurat dengan pengikut Kristus (5:17-20)

III). Khotbah: Jadilah lebih benar dibandingkan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:21-7:12)

A). Saling mengasihi, tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:21-26)

B). Jagalah kemurnian seks, tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:27-32)

C). Bersikap jujur, tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:33-37)

D). Jangan membalas dendam, seperti yang dilakukan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:38-42)

E). Jangan benci musuh-musuhmu, seperti yang dilakukan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (5:43-48)

F). Lakukan kebaikan dengan motif yang benar, tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (6:1-18)

1). Berilah kepada orang miskin dengan motif yang benar (6:2-4)

2). Berdoalah dengan motif yang benar (6:5-6)

3). Doa yang bertele-tele dan pengampunan (6:7-15)

a). Instruksi mengenai doa (6:7-13)

b). Perlunya saling mengampuni (6:8-15)

4). Berpuasa dengan motif yang benar (6:16-18)

G). Jangan layani uang, seperti yang dilakukan oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (6:19-34)

H). Jangan berbantah-bantahan dengan saudara-saudaramu (7:1-5)

I). Jangan buang-buang waktu memagi kebenaran kepada orang yang tak menghargai kebenaran itu (7:6)

J). Dorongan untuk berdoa (7:7-11)

IV). Kesimpulan: Ikhtisar Khotbah

A). Pernyataan kesimpulan (7:12)B). Peringatan untuk taat (7:13-14)

C). Cara mengenali nabi-nabi palsu dan orang-orang percaya palsu (7:15-23)

D). Peringatan akhir melawan ketidaktaatan dan ikhtisar (7:24-27)

Yesus Mengumpulkan Para PendengarNya (Jesus Gathers His Audience)

Ketika Yesus melihat orang banyak itu, naiklah Ia ke atas bukit dan setelah Ia duduk, datanglah murid-murid-Nya kepada-Nya. Maka Yesuspun mulai berbicara dan mengajar mereka. (Matius 5:1-2).

Seolah-olah Yesus sengaja mengurangi jumlah pengikutNya dengan berjalan menjauhi “orang banyak” dan menaiki gunung. Kita tahu bahwa “murid-muridNya datang kepadaNya”, seolah menunjukkan bahwa hanya orang-orang yang rindu mendengarkan Mereka bersusah-payah mendaki gunung ke tempat di mana Yesus akhirnya beristirahat. Tampaknya, sudah ada banyak orang, sebagai “kerumunan orang” dalam Matius 7:28.

Yesus lalu memulai khotbahNya, dengan berbicara kepada murid-muridNya, dan dari awal kita mendapat tanda seperti apa nanti tema yang menantang dariNya. Ia berkata bahwa mereka diberkati jika mereka memiliki karakter tertentu, karena karakter-karakter itu milik orang-orang yang pasti ke sorga. Yang menjadi keseluruhan khotbahNya itu adalah —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Ucapan-Ucapan Bahagia, seperti sebutan dalam Matius 5:3-12, banyak mengandung tema itu.

Yesus menguraikan beberapa sifat berbeda sebagai karakter orang-orang yang diberkati, dan Ia menjanjikan berkat-berkat tertentu kepada mereka. Pembaca yang kurang serius sering menganggap bahwa tiap orang Kristen harus menempatkan dirinya dalam satu, dan hanya satu, Ucapan Bahagia. Tetapi, para pembaca yang serius menyadari bahwa Yesus tidak membuat golongan orang-orang percaya yang akan menerima berkat-berkat berbeda, namun setiap orang percaya sejati akan menerima satu berkat nanti yang mencakup semua, yakni mewarisi kerajaan sorga. Tak ada cara lain untuk menafsirkan FirmanNya:

Berbahagialah orang yang miskin di hadapan Allah, karena merekalah yang empunya Kerajaan Sorga.

Berbahagialah orang yang berdukacita, karena mereka akan dihibur.

Berbahagialah orang yang lemah lembut, karena mereka akan memiliki bumi.

Berbahagialah orang yang lapar dan haus akan kebenaran, karena mereka akan dipuaskan.

Berbahagialah orang yang murah hatinya, karena mereka akan beroleh kemurahan.

Berbahagialah orang yang suci hatinya, karena mereka akan melihat Allah.

Berbahagialah orang yang membawa damai, karena mereka akan disebut anak-anak Allah.

Berbahagialah orang yang dianiaya oleh sebab kebenaran, karena merekalah yang empunya Kerajaan Sorga.

Berbahagialah kamu, jika karena Aku kamu dicela dan dianiaya dan kepadamu difitnahkan segala yang jahat. Bersukacita dan bergembiralah, karena upahmu besar di sorga, sebab demikian juga telah dianiaya nabi-nabi yang sebelum kamu. (Matius 5:3-12)

Berkat-berkat dan Ciri-ciri Karakter (The Blessings and Character Traits)

Pertama, perhatikan semua janji berkat. Yesus berkata bahwa orang-orang yang diberkati akan (1) empunya Kerajaan Sorga, (2) dihibur, (3) memiliki bumi, (4) dipuaskan, (5) beroleh kemurahan, (6) melihat Allah, (7) disebut anak-anak Allah, dan (8) empunya Kerajaan Sorga (pengulangan nomor 1).

Apakah Yesus ingin kita berpikir bahwa hanya mereka yang miskin di hadapan Allah dan mereka yang dianiaya oleh sebab kebenaran akan mewarisi Kerajaan Allah? Apakah mereka yang suci hatinya akan melihat Allah dan hanya mereka yang membawa damai akan disebut anak-anak Allah, sedangkan mereka yang tak termasuk keduanya tidak akan mewarisi Kerajaan Allah? Apakah mereka yang membawa damai tidak akan menerima belas-kasihan dan mereka yang patut dikasihani tidak disebut anak-anak Allah? Jelaslah semua kesimpulan itu salah. Karena itu, kesimpulan yang lebih baik adalah bahwa banyak berkat yang dijanjikan adalah berkat-berkat yang melimpah dari satu berkat besar, yakni mewarisi Kerajaan Allah.

Kini perhatikan ciri-ciri yang berbeda yang Yesus gambarkan: (1) miskin di hadapan Allah, (2) berduka-cita, (3) lembah-lembut, (4) haus akan kebenaran, (5) murah hati, (6) suci hati, (7) membawa damai, dan (8) dianiaya.

Apakah Yesus ingin kita berpikir bahwa seseorang bisa saja murni hatinya namun tidak punya belas kasihan? Bisakah seseorang dianiaya oleh karena kebenaran tetapi tidak lapar dan haus akan kebenaran? Jawabannya, jelas tidak. Banyak ciri karakter orang yang diberkati menjadi sifat-sifat yang dimiliki oleh semua orang yang diberkati.

Jelas, Khotbah di Bukit menggambarkan ciri-ciri karakter para pengikut sejati Yesus. Dengan menguraikan sifat-sifat itu kepada murid-muridNya, Yesus menjamin, merekalah yang diberkati dan diselamatkan dan akan masuk ke sorga. Kini, mereka mungkin merasa tidak diberkati oleh karena berbagai penderitaan, dan dunia yang melihatnya mungkin tak menganggap mereka diberkati, tetapi di mata Allah mereka diberkati.

Orang-orang yang tidak cocok dengan gambaran Yesus tak akan diberkati dan tak akan mewarisi kerajaan sorga. Setiap pendeta pemuridan harus yakini bahwa orang-orang di dalam jemaatnya tahu akan hal itu.

Ciri-ciri Karakter Mereka yang Diberkati (The Character Traits of the Blessed)

Ada delapan ciri dari orang-orang yang diberkati yang sebagian perlu dibuat penafsiran. Misalnya, kebaikan apa yang ada tentang “miskin di hadapan Allah”? Saya cenderung berpikir bahwa Yesus menggambarkan sifat pertama yang harus dimiliki seseorang jika ia ingin diselamatkan, yakni ia harus menyadari kemiskinan rohaninya. Seseorang harus mula-mula memahami kebutuhannya akan seorang Juruselamat sebelum ia diselamatkan, dan sudah ada orang-orang seperti itu di antara pengikut Yesus yang baru saja menyadari kefanaan mereka. Betapa diberkatinya mereka dibandingkan dengan orang-orang Israel yang congkak dan buta terhadap dosa-dosa mereka!

Sifat pertama itu melenyapkan keyakinan seseorang untuk mencukupi diri sendiri dan pemikiran tentang kelayakan memperoleh keselamatan. Orang yang benar-benar diberkati adalah ia yang menyadari bahwa ia tak punya apa-apa untuk dipersembahkan kepada Allah dan kebenarannya sendiri adalah “kain kotor” (Yesaya 64:6, KJV).

Yesus tidak ingin siapapun untuk berpikir bahwa ia dapat memiliki sifat-sifat diberkati, murni dengan usahanya sendiri. Tidak. Seseorang diberkati, yakni diberkati oleh Allah jika ia memiliki karakter orang yang diberkati. Semua itu berasal dari kasih karunia Allah. Orang, yang Yesus bicarakan, diberkati tidak hanya oleh karena apa yang menunggunya di sorga, tetapi oleh karena pekerjaan yang telah Allah lakukan dalam kehidupannya di bumi. Dalam kehidupan saya, ketika saya melihat sifat-sifat orang-orang yang diberkati, seharusnya saya ingat bukan tentang apa yang saya lakukan, tetapi tentang apa yang telah Allah lakukan bagi saya oleh kasih karuniaNya.

Yang Berduka-Cita (The Mournful)

Jika karakter pertama didaftarkan di urutan pertama karena sifat pertama itu yang perlu dimiliki oleh orang-orang yang pasti ke sorga, mungkin sifat kedua juga didaftarkan pada urutan yang berarti: “Berbahagialah orang yang berdukacita” (Matius 5:4). Mungkinkah Yesus membuat gambaran tentang pertobatan dan penyesalan yang sungguh di dalam hati? Saya kira tidak, karena Alkitab jelas menyatakan bahwa dukacita menurut kehendak Allah menghasilkan pertobatan yang membawa keselamatan (lihat 2 Korintus 7:10). Pemungut cukai yang berduka yang pernah Yesus bicarakan adalah contoh orang yang diberkati. Dengan rendah hati, ia menundukkan kepalanya di Bait Allah, memukul-mukul dadanya dan berseru-seru memohon belas-kasihan Allah. Orang-orang Farisi di dekatnya, saat berdoa, dengan bangga mengingatkan Allah bahwa mereka telah memberi perpuluhan dan berpuasa dua kali seminggu, tetapi si pemungut cukai meninggalkan tempat itu dengan dosa yang telah diampuni. Dalam kisah itu, pemungut cukai diberkati, tetapi orang-orang Farisi tidak diberkati (lihat Lukas 18:9-14). Dengan keyakinan dari Roh Kudus, saya kira ada orang yang tengah berduka di antara para pengikut Yesus. Dia akan segera dihibur oleh Roh Kudus!

Jika Yesus tidak sedang berbicara tentang dukacita awal dari orang yang bertobat yang datang kepadaNya, mungkin Ia sedang membuat gambaran dukacita yang dirasakan oleh semua orang percaya sejati ketika mereka terus menghadapi dunia yang memberontak melawan Allah yang mengasihi mereka. Paulus mengungkapkan perasaannya “aku sangat berdukacita dan selalu bersedih hati.” (Roma 9:2).

Orang Yang Lemah Lembut (The Gentle)

Karakter ketiga, yakni lemah-lembut, juga ditulis dalam Alkitab sebagai salah satu buah Roh (lihat Galatia 5:22-23). Kelemah-lembutan bukanlah sifat yang dikembangkan sendiri. Orang-orang yang telah menerima kasih karunia Allah dan Roh tinggal di dalam diri mereka juga diberkati untuk dijadikan lemah lembut. Mereka suatu hari akan mewarisi bumi, karena hanya orang-orang benar akan tinggal di bumi baru ciptaan Allah. Orang-orang yang mengaku Kristen yang jahat dan kejam harus berhati-hati. Mereka tidak berada di antara orang-orang yang diberkati.

Lapar dan Haus akan Kebenaran (Hungering for Righteousness)

Karakter keempat, yakni lapar dan haus akan kebenaran, menggambarkan kerinduan di dalam hati sebagai pemberian Allah bagi setiap orang yang dilahirkan kembali. Orang ini berdukacita oleh ketidakbenaran di dalam dunia dan di dalam dirinya. Orang ini membenci dosa (lihat Mazmur 97:10; 119:128, 163) dan mencintai kebenaran.

Bila kita baca kata kebenaran dalam Alkitab, kita sering segera menerjemahkannya sebagai “kedudukan sah dari kebenaran yang diberikan kepada kita oleh Kristus”, tetapi tak selamanya kata itu berarti begitu. Seringkali kata itu berarti, “kualitas hidup yang benar menurut standar Allah.” Jelas, arti inilah yang Yesus maksudkan, karena tiada alasan bagi seorang Kristen untuk lapar akan apa yang sudah dimilikinya. Orang yang telah dilahirkan dari Roh ingin hidup dengan benar, dan dijamin akan “dipuaskan” (Matius 5:6), dan yakin bahwa Allah, oleh kasih karuniaNya, akan menyelesaikan pekerjaan yang telah dimulaiNya di dalam mereka (lihat Filipi 1:6).

Perkataan Yesus di sini juga meramalkan waktu untuk bumi baru, bumi “di mana terdapat kebenaran” (2 Petrus 3:13). Lalu tidak akan ada dosa. Tiap orang akan mengasihi Allah dengan seluruh hatinya dan mengasihi sesamanya seperti mengasihi diri sendiri. Kita yang kini lapar dan haus akan kebenaran kemudian akan dipuaskan. Doa dari dalam hati akan sepenuhnya dijawab, “Jadilah kehendakMu di bumi seperti di sorga” (Matius 6:10).

Orang Yang Murah Hati (The Merciful)

Sifat kelima, yakni murah-hati atau berbelas-kasihan, adalah juga sifat yang umumnya dimiliki oleh setiap orang yang lahir-baru oleh karena memiliki Allah yang pemurah yang tinggal di dalam dirinya. Orang yang tidak murah-hati atau tidak berbelas-kasihan tidak diberkati oleh Allah, dan ia bukanlah orang yang ikut mendapat kasih karuniaNya. Rasul Yakobus sependapat: “Sebab penghakiman yang tak berbelas kasihan akan berlaku atas orang yang tidak berbelas kasihan.” (Yakobus 2:13). Jika seseorang berdiri di hadapan Allah dan menerima penghakiman yang tanpa ampun, menurut anda, apakah ia akan ke sorga atau ke neraka?

[1]

Jawabannya sudah jelas.

Yesus pernah bercerita tentang seorang hamba yang mendapat kemurahan-hati atau belas-kasihan dari tuannya, namun kemudian ia tak mau memberikan sedikit belas-kasihan kepada sesama hambanya. Ketika tuannya tahu apa yang terjadi, ia “menyerahkannya kepada algojo-algojo, sampai ia melunaskan seluruh hutangnya” (Matt 18:34). Semua hutang yang sebelumnya diampuni dikembalikan lagi. Lalu, Yesus mengingatkan murid-muridNya, ”Maka Bapa-Ku yang di sorga akan berbuat demikian juga terhadap kamu, apabila kamu masing-masing tidak mengampuni saudaramu dengan segenap hatimu.” (Matius 18:35). Jadi, menolak mengampuni saudara dalam Kristus yang memohon pengampunan akan memmulihkan kembali dosa-dosa kita yang sebelumnya telah diampuni. Akibatnya, kita diserahkan kepada penyiksaan sampai kita mengembalikan pinjaman yang tak pernah kita kembalikan. Bagi saya, orang itu tak akan menuju sorga. Lagi-lagi orang-orang yang tak berbelas-kasihan tidak akan menerima belas-kasihan Allah. Mereka tidak termasuk orang-orang yang diberkati.

Orang Yang Suci Hati (The Pure in Heart)

Sifat keenam dari orang yang pasti ke sorga adalah suci hati. Tidak seperti banyak orang yang mengaku Kristen, pengikut sejati Kristus tidak hanya suci dari segi luarnya. Oleh kasih karunia Allah, hatinya telah disucikan. Ia benar-benar mengasihi Allah dari dalam hatinya, dan hal itu mempengaruhi pergumulan dan motifnya. Yesus berjanji bahwa orang itu akan melihat Allah.

Saya ingin bertanya, apakah kita percaya bahwa ada orang Kristen sejati yang tidak suci hatinya, sehingga tak akan melihat Allah? Apakah Allah akan berkata kepadanya, “Anda dapat masuk sorga, tetapi anda tak akan pernah melihatKu”? Tidak, setiap orang benar yang pasti ke sorga memiliki hati yang suci.

Pembawa Damai (The Peacemakers)

Daftar berikutnya adalah pembawa damai. Ia akan disebut anak Allah. Yesus memberi gambaran setiap pengikut sejati Kristus, karena setiap orang yang percaya dalam Kristus adalah anak Allah (lihat Galatia 3:26).

Orang yang dilahirkan dari Roh adalah pembawa damai, dalam tiga hal berikut.

Pertama, ia telah berdamai dengan Allah, yang dulunya adalah musuhnya (lihat Roma 5:10).

Kedua, sejauh mungkin, orang itu hidup berdamai dengan orang-orang lain. Di dalam dirinya, tidak ada tanda perseteruan dan perselisihan. Paulus menulis bahwa orang yang melakukan perseteruan, iri hati, amarah, perselisihan, percideraan dan roh pemecah tidak akan mewarisi Kerajaan Allah (lihat Galatia 5:19-21). Orang percaya sejati akan menempuh jarak ekstra untuk menghindari perseturuan dan berdamai dalam hubungannya dengan orang lain. Ia tidak berdamai dengan Allah selagi ia tidak mengasihi saudara-saudaranya (lihat Matius 5:23-24; 1 Yohanes 4:20).

Ketiga, dengan menyebarkan Injil, pengikut sejati Kristus juga membantu orang lain untuk berdamai dengan Allah dan temannya. Mungkin, dengan menyinggung ayat ini dari Khotbah di Bukit, Yakobus menulis, “Dan buah yang terdiri dari kebenaran ditaburkan dalam damai untuk mereka yang mengadakan damai.” (Yakobus 3:18).

Yang Teraniaya (The Persecuted)

Akhirnya, Yesus menyebut berbahagialah orang yang dianiaya oleh sebab kebenaran. Jelas, Ia sedang berbicara tentang orang yang hidup benar, tidak hanya orang yang menganggap bahwa kebenaran Kristus telah diberikan kepadanya. Orang yang menaati perintah-perintah Kristus adalah dia yang dianiaya oleh orang-orang yang tidak percaya. Orang itu akan mewarisi kerajaan Allah.

Penganiayaan apa yang sedang dibicarakan oleh Yesus? Penyiksaan? Mati sahid? Bukan, Ia secara khusus menyebut perihal dianiaya dan difitnahkan segala yang jahat oleh karena namaNya. Ini menunjukkan bahwa ketika seseorang menjadi Kristen sejati, sudah jelas bagi orang tak percaya, jika orang itu memfitnah orang percaya. Berapa banyak orang yang menyebut dirinya Kristen sangat berbeda dengan orang yang bukan Kristen sehingga orang tak percayapun memfitnahnya? Mereka bukanlah orang-orang Kristen. Seperti Yesus berkata, “Celakalah kamu, jika semua orang memuji kamu; karena secara demikian juga nenek moyang mereka telah memperlakukan nabi-nabi palsu.” (Lukas 6:26). Ketika semua orang berbicara hal yang baik tentang anda, itulah tanda bahwa anda orang percaya yang palsu. Dunia membenci setiap orang Kristen sejati (lihat juga Yohanes 15:18-21; Galatia 4:29; 2 Timotius 3:12; 1 Yohanes 3:13-14).

Garam dan Terang (Salt and Light)

Ketika Yesus menjamin murid-muridNya yang taat bahwa mereka ada di antara orang-orang yang diubahkan dan diberkati yang ditentukan akan mewarisi kerajaan sorga, maka Ia menyatakan peringatan. Tidak seperti para pengkhotbah modern yang terus-menerus memberi jaminan kepada mereka yang tergolong kambing-kambing rohani bahwa mereka tak dapat kehilangan keselamatan yang konon mereka miliki, Yesus mengasihi murid-murid sejatiNya cukup dengan mengingatkan bahwa mereka bisa saja keluar dari kategori orang-orang yang diberkati.

“Kamu adalah garam dunia. Jika garam itu menjadi tawar, dengan apakah ia diasinkan? Tidak ada lagi gunanya selain dibuang dan diinjak orang. Kamu adalah terang dunia. Kota yang terletak di atas gunung tidak mungkin tersembunyi. Lagipula orang tidak menyalakan pelita lalu meletakkannya di bawah gantang, melainkan di atas kaki dian sehingga menerangi semua orang di dalam rumah itu. Demikianlah hendaknya terangmu bercahaya di depan orang, supaya mereka melihat perbuatanmu yang baik dan memuliakan Bapamu yang di sorga.” (Matius 5:13-16).

Perhatikan bahwa Yesus tidak mendesak murid-muridNya untuk menjadi garam atau menjadi terang. Ia berkata (secara kiasan) bahwa mereka sudah menjadi garam, dan Ia mendesak mereka untuk tetap asin. Ia berkata (secara kiasan) bahwa mereka sudah menjadi terang, dan meminta agar tidak membiarkan terang mereka tersembunyi, tetapi tetap bersinar. Betapa beda khotbah ini dengan banyak khotbah lain yang disampaikan kepada mereka tentang keinginan orang-orang yang mengaku Kristen untuk menjadi garam dan terang. Jika, seseorang tidak menjadi garam dan terang, maka ia bukan murid Kristus. Ia bukan orang yang diberkati. Dan ia tidak akan ke sorga.

Pada zaman Yesus, garam dipakai terutama sebagai pengawet daging. Sebagai pengikut Kristus yang taat, kita adalah pengawet dunia yang berdosa ini agar dunia tidak membusuk dan rusak. Tetapi jika kita menjadi seperti dunia dalam perilaku kita, kita sungguh “tidak ada gunanya lagi” (ayat 13). Yesus mengingatkan orang-orang yang diberkati untuk tetap asin, dengan menjaga karakter yang unik. Mereka harus tetap berbeda dengan dunia sekitar, jika tidak mereka akan jadi “tawar”, sehingga pantas “dibuang dan diinjak-injak.” Itulah salah-satu dari banyak peringatan, di dalam Perjanjian Baru, yang ditujukan kepada orang-orang percaya sejati agar tidak kembali berbuat dosa. Jika garam adalah garam, maka rasanya asin. Demikian juga, pengikut Yesus bertindak seperti pengikut Yesus; jika tidak, mereka bukanlah pengikut Yesus, meskipun dulu mereka pengikut Yesus.

Pengikut sejati Kristus adalah juga terang dunia. Terang selalu bersinar. Jika tidak bersinar, maka bukan terang. Dalam analogi ini, terang melambangkan pekerjaan baik kita (lihat Matius 5:16). Yesus tidak meminta orang yang tak punya pekerjaan untuk mengemis-ngemis, namun Ia meminta orang yang bekerja dengan baik untuk tidak menyimpan kebaikan dari orang lain. Dengan melakukan demikian, ia akan memuliakan Bapa di sorga karena pekerjaanNya di dalam dirinya adalah sumber kebaikannya. Di sini kita lihat keseimbangan yang indah dari pekerjaan baik dari Allah dan kerjasama kita denganNya; kedua hal itu diperlukan bagi setiap orang untuk tetap suci.

Hubungan Hukum Taurat dengan Pengikut Kristus (The Law’s Relationship to Christ’s Followers)

Perhatikan satu paragraf baru dalam Alkitab. Paragraf ini adalah bagian yang penting, yakni pengantar kepada banyak perkataan Kristus di bagian akhir KhotbahNya.

“Janganlah kamu menyangka, bahwa Aku datang untuk meniadakan hukum Taurat atau kitab para nabi. Aku datang bukan untuk meniadakannya, melainkan untuk menggenapinya. Karena Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya selama belum lenyap langit dan bumi ini, satu iota atau satu titikpun tidak akan ditiadakan dari hukum Taurat, sebelum semuanya terjadi. Karena itu siapa yang meniadakan salah satu perintah hukum Taurat sekalipun yang paling kecil, dan mengajarkannya demikian kepada orang lain, ia akan menduduki tempat yang paling rendah di dalam Kerajaan Sorga; tetapi siapa yang melakukan dan mengajarkan segala perintah-perintah hukum Taurat, ia akan menduduki tempat yang tinggi di dalam Kerajaan Sorga. Maka Aku berkata kepadamu: Jika hidup keagamaanmu tidak lebih benar dari pada hidup keagamaan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, sesungguhnya kamu tidak akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga. (Matius 5:17-20).

Jika Yesus mengingatkan pengikutNnya untuk melawan pemikiran bahwa Ia datang untuk menghapuskan Hukum Taurat atau kitab-kitab Para Nabi, lalu kita dapat simpulkan bahwa sebagian pengikutNya sedang membuat dugaan. Kita perkirakan mengapa mereka menduga-duga. Mungkin teguran Yesus kepada ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi membuat sebagian orang berpikir bahwa Ia menghapus kitab-kitab Taurat dan para Nabi.

Walau demikian, Yesus jelas ingin murid-muridNya untuk menyadari kekeliruan dugaan tersebut. Ia adalah pemberi ilham ilahi dalam seluruh Perjanjian Lama, sehingga tentu Ia tak akan menghapus setiap hal yang telah Ia katakan melalui Musa dan para Nabi. Sebaliknya, sesuai perkataanNya, Ia telah menggenapi kitab-kitab Taurat dan para Nabi.

Bagaimana tepatnya Ia menggenapi kitab-kitab Taurat dan para Nabi? Sebagian orang berpikir bahwa Yesus sedang berbicara tentang penggenapan ramalan kedatangan Mesias. Walaupun Yesus sudah benar-benar (atau akan) menggenapi setiap ramalan kedatangan Mesias, yang tidak seluruhnya apa yang dipikirankanNya. Jelaslah, konteks menunjukkan bahwa Ia juga berbicara tentang semua yang dituliskan dalam kitab-kitab Taurat dan para Nabi, pada “satu iota atau satu titikpun” (ayat 18) dari kitab-kitab Taurat dan pada ”yang paling kecil” (ayat 19) dari perintah-perintah itu.

Orang-orang lain menduga maksud Yesus adalah Ia menggenapi Hukum Taurat dengan memenuhi syarat untuk kita melalui tindakan Yesus agar hidup taat dan berkorban sampai mati (lihat Roma 8:4). Tetapi, seperti terungkap dalam konteks, bukan itu yang Dia pikirankan. Pada ayat-ayat berikutnya, Yesus tak menyebutkan apa-apa tentang kehidupan atau kematianNya sebagai titik acuan untuk menggenapi Hukum Taurat. Sebaliknya, pada kalimat berikut, Ia menyatakan bahwa Hukum Taurat tetap relevan sampai “langit dan bumi berlalu” dan “semuanya selesai”, hal-hal yang menjadi acuan setelah kematianNya di atas kayu salib. Ia lalu menyatakan bahwa sikap orang-orang terhadap Hukum Taurat bahkan mempengaruhi status mereka di sorga (ayat 19), dan orang-orang harus menaati Hukum Taurat bahkan lebih dari yang dilakukan oleh ahli-ahli Taurat atau orang-orang Farisi, atau mereka tidak akan masuk ke sorga (ayat 20).

Jelaslah, selain menggenapi nubuatan tentang kedatangan Mesias, jenis, dan bayangan Hukum Taurat, juga penaatan syarat-syarat Hukum Taurat bagi kita, Yesus juga berpikir tentang pengikutNya yang menaati perintah-perintah Hukum Taurat dan melakukan hal-hal yang dikatakan oleh para Nabi. Dalam satu hal, Yesus menggenapi Hukum Taurat dengan mengungkapkan maksud sejati dan murni dari Allah di dalamnya, dengan mendukung dan menjelaskan sepenuhnya, dan melengkapi yang masih kurang agar para pengikutNya memahaminya.

[2]

Kata bahasa Yunani yang diterjemahkan menggenapi pada ayat 17 juga diterjemahkan dalam Perjanjian Baru sebagai melengkapi, menyelesaikan, mengisi, dan melaksanakan sepenuhnya. Hal ini hampir saja dilakukan oleh Yesus, yang dimulai dengan empat kalimat berikutnya.

Tidak, Yesus tidak datang untuk menghapuskan, melainkan menggenapi kitab-kitab Taurat dan para Nabi, yakni “mengisinya sampai penuh.” Ketika saya ajarkan Khotbah di Bukit kepada orang-orang, saya sering tunjukkan setengah gelas air sebagai contoh dari pewahyuan Allah yang diberikan dalam kitab-kitab Taurat dan para Nabi. Yesus tidak datang untuk menghapuskan kitab-kitab Taurat dan para Nabi (ketika saya katakan hal itu, saya bertindak seolah-olah saya akan membuang air segelas penuh). Sebaliknya, Ia menggenapi kitab-kitab Taurat dan para Nabi (ketika saya ambil sebotol air dan mengisinya sampai penuh). Tindakan ini dapat membantu dalam memahami maksud Yesus.

Pentingnya Menaati Hukum Taurat (The Importance of Keeping the Law)

Mengenai penaatan perintah-perintah di dalam kitab-kitab Taurat dan para Nabi, Yesus tak mungkin membuat maksudNya lebih membawa pengaruh. Ia mengharapkan murid-muridNya untuk menaatinya. Perintah-perintah itu tetap dianggap penting hingga kini. Nyatanya, cara mereka menghargai perintah-perintah itu akan menentukan status mereka di sorga: “Karena itu siapa yang meniadakan salah satu perintah hukum Taurat sekalipun yang paling kecil, dan mengajarkannya demikian kepada orang lain, ia akan menduduki tempat yang paling rendah di dalam Kerajaan Sorga; tetapi siapa yang melakukan dan mengajarkan segala perintah hukum Taurat, ia akan menduduki tempat yang tinggi di dalam Kerajaan Sorga.” (5:19).

Kita sampai pada ayat 20: “Maka Aku berkata kepadamu: Jika hidup keagamaanmu tidak lebih benar dari pada hidup keagamaan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, sesungguhnya kamu tidak akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga.”

Perhatikan, itu bukan pemikiran baru, tetapi pernyataan akhir terkait dengan ayat-ayat sebelumnya dengan memakai kata sambung maka. Seberapa pentingkah tindakan menaati perintah-perintah itu? Setiap orang menaati perintah-perintah itu lebih dari ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi untuk masuk kerajaan sorga. Kita lihat lagi, Yesus tetap teguh dengan temaNya —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah.

Agar tidak bertentangan dengan Kristus, pelayan pemuridan tak pernah menjamin setiap orang untuk memiliki keselamatan yang kebenarannya tidak melebihi kebenaran yang dimiliki ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi.

Kebenaran Macam Apa Yang Dibicarakan oleh Yesus? (Of What Kind of Righteousness Was Jesus Speaking?)

Ketika Yesus menyatakan bahwa kebenaran kita harus melebihi kebenaran dari ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, apakah Ia tidak menyinggung pada kedudukan sah tentang kebenaran yang diberikan kepada kita sebagai pemberian cuma-cuma? Tidak, Yesus tidak menyinggung hal itu. Pertama, konteks tidak sesuai dengan penafsiran itu. Sebelum dan setelah pernyataan itu (dan dalam keseluruhan perikop Khotbah di Bukit), Yesus berbicara tentang menaati perintah-perintah, yakni hidup dengan benar. Penafsiran yang paling lazim tentang FirmanNya adalah kita harus hidup lebih benar dibandingkan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi. Dan, betapa janggal bila kita berpikir bahwa Yesus menempatkan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi pada standar di mana Ia tidak menempatkan murid-muridNya sendiri pada standar yang sama. Betapa bodohnya kita berpikir bahwa Yesus mengecam ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi karena melakukan dosa yang sama dengan yang dilakukan oleh murid-muridNya, tetapi Ia tidak mengecam murid-muridNya, hanya karena mereka memanjatkan “doa keselamatan.”

[3]

 

Masalahnya kita tak ingin mendapatkan arti jelas dari ayat tersebut, karena ayat itu tampak seperti pengesahan. Masalahnya adalah kita tak memahami korelasi yang tak terpisahkan antara kebenaran sebagai akibat dan kebenaran praktis. Tetapi, Rasul Yohanes paham. Ia menulis: “Anak-anakku, janganlah membiarkan seorangpun menyesatkan kamu. Barangsiapa yang berbuat kebenaran adalah benar” (1 Yohanes 3:7). Kita juga tidak memahami korelasi antara kelahiran baru dan kebenaran praktis seperti pemahaman Yohanes juga: “Jikalau kamu tahu, bahwa Ia adalah benar, kamu harus tahu juga bahwa setiap orang yang berbuat kebenaran lahir dari pada-Nya.” (1 Yohanes 2:29).

Dalam pernyataanNya pada Matius 5:20, Yesus bisa saja menambahkan, “Dan jika engkau bertobat, benar-benar dilahirkan kembali, dan menerima karunia kebenaran cuma-cuma dariKu melalui iman yang hidup, maka kebenaran praktismu akan melebihi kebenaran ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi pada saat engkau bekerja-sama dengan kuasa RohKu yang berdiam di dalam diri.”

Cara Menjadi Lebih Suci daripada ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (How to be Holier than the Scribes and Pharisees)

Pertanyaan yang sering muncul untuk menanggapi pernyataan Yesus pada Matius 5:20 adalah: Tepatnya, seberapa benar ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi itu? Jawabnya: Sangat tidak benar.

Suatu kali, Yesus menyebut mereka sebagai “kuburan yang dilabur putih, yang sebelah luarnya memang bersih tampaknya, tetapi yang sebelah dalamnya penuh tulang belulang dan pelbagai jenis kotoran.” (Matius 23:27). Yakni, mereka tampak benar dari luar, tetapi di dalamnya jahat. Mereka melakukan tugas besar untuk menaati setiap noktah Hukum Taurat, namun mengabaikan roh dari Hukum Taurat itu, mereka sering membenarkan diri dengan membelokkan atau bahkan mengubah perintah-perintah Allah.

Nyatanya, kesalahan mendasar dari ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi adalah fokus utama Yesus pada bagian akhir dari Khotbah di Bukit. Kita tahu bahwa Yesus mengutip beberapa perintah Allah yang sudah dikenal, dan setelah mengutipnya, Ia menyebut perbedaan antara noktah dan roh dari tiap perintah. Dalam melakukan itu, Ia berkali-kali membeberkan tentang pengajaran sesat dan kemunafikan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, dan Ia ungkapkan harapanNya yang tulus bagi murid-muridNya.

Yesus memulai setiap contoh dengan kata-kata, “Kalian sudah mendengarnya.” Ia berbicara kepada orang-orang yang mungkin belum pernah membaca, namun hanya mendengar gulungan kitab-kitab Perjanjian Lama yang dibacakan oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi di sinagoga-sinagoga. Bisa dikatakan, para pendengarNya sudah sering mendapat pengajaran sesat sepanjang hidup mereka, ketika mereka mendengar ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi membelokkan Firman Tuhan dan melakukan gaya hidup mereka yang tidak suci.

Saling Mengasihi, Tidak Seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (Love Each Other, Unlike the Scribes and Pharisees)

Dengan memakai perintah keenam sebagai titik acuan pertamaNya, Yesus mulai mengajari murid-muridNya tentang kehendak Allah bagi mereka, dan pada saat yang sama Ia membeberkan kemunafikan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi.

Kamu telah mendengar yang difirmankan kepada nenek moyang kita: Jangan membunuh; siapa yang membunuh harus dihukum. Tetapi Aku berkata kepadamu: Setiap orang yang marah terhadap saudaranya harus dihukum; siapa yang berkata kepada saudaranya: Kafir! harus dihadapkan ke Mahkamah Agama dan siapa yang berkata: Jahil! harus diserahkan ke dalam neraka yang menyala-nyala. (Matius 5:21-22).

Pertama, perlu dicatat bahwa Yesus mengingatkan sesuatu yang dapat membuat orang masuk neraka. Itulah tema utama dariNya —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah.

Ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi berkhotbah melawan pembunuhan, dengan mengutip perintah keenam, yang mengingatkan bahwa membunuh dapat menyeret orang ke pengadilan.

Tetapi, Yesus ingin murid-muridNya tahu apa yang tidak disadari oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi —sudah ada pelanggaran yang jauh “lebih tidak penting” yang dapat menyeret seorang ke pengadilan, sepertinya pengadilan oleh Allah. Karena begitu pentingnya kita saling mengasihi (perintah terbesar kedua), ketika memarahi saudara, kita harus anggap diri kita bersalah di pengadilan. Jika, kita ucapkan kata-kata kemarahan padanya dengan cara tidak sopan, maka pelanggaran kita bahkan jauh lebih serius, dan kita harus anggap diri kita bersalah di pengadilan tertinggi Allah. Dan jika kita akukan lebih dari itu, dengan ucapan kebencian kepada saudara melalui hardikan kedua, maka kita bersalah di hadapan Allah dan akan masuk neraka!

[4]

Ini serius!

Hubungan kita dengan Allah disesuaikan dengan hubungan kita dengan saudara kita. Jika kita membenci saudara, maka kita tidak memiliki kehidupan kekal. Yohanes menulis,

Setiap orang yang membenci saudaranya, adalah seorang pembunuh manusia. Dan kamu tahu, bahwa tidak ada seorang pembunuh yang tetap memiliki hidup yang kekal di dalam diri nya. (1 Yohanes 3:15).

Jikalau seorang berkata: “Aku mengasihi Allah,” dan ia membenci saudaranya, maka ia adalah pendusta, karena barangsiapa tidak mengasihi saudaranya yang dilihatnya, tidak mungkin mengasihi Allah, yang tidak dilihatnya. (1Yohanes 4:20).

Betapa penting kita saling mengasihi dan, sesuai perintah Yesus, kita usahakan pendamaian kembali ketika kita saling menyakiti (lihat Matius 18:15-17).

Selanjutnya Yesus berkata:

Sebab itu, jika engkau mempersembahkan persembahanmu di atas mezbah dan engkau teringat akan sesuatu yang ada dalam hati saudaramu terhadap engkau, tinggalkanlah persembahanmu di depan mezbah itu dan pergilah berdamai dahulu dengan saudaramu, lalu kembali untuk mempersembahkan persembahanmu itu. (Matius 5:23-24).

Dengan kata lain jika hubungan kita dengan saudara kita tidak benar, maka hubungan kita dengan Allah tidak benar. Orang-orang Farisi dianggap salah karena hanya mengutamakan hal-hal yang tak penting, “nyamuk kamu tapiskan dari dalam minumanmu, tetapi unta yang di dalamnya kamu telan” seperti kata Yesus (Matius 23:23-24). Mereka menekankan pentingnya membayar perpuluhan dan memberi korban, tetapi mengabaikan hal yang jauh lebih penting, yakni perintah kedua terbesar untuk saling mengasihi. Betapa munafiknya seseorang yang membawa korban, yang menunjukkan kasihnya kepada Allah, selagi melanggar perintah terpenting kedua dariNya! Hal inilah yang Yesus peringatkan.

Masih tentang ketegasan penghakiman Allah, selanjutnya Yesus berkata:

Segeralah berdamai dengan lawanmu selama engkau bersama-sama dengan dia di tengah jalan, supaya lawanmu itu jangan menyerahkan engkau kepada hakim dan hakim itu menyerahkan engkau kepada pembantunya dan engkau dilemparkan ke dalam penjara. Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya engkau tidak akan keluar dari sana, sebelum engkau membayar hutangmu sampai lunas. (Matius 5:25-26).

Kita sebaiknya menjauhi ruang pengadilan Allah dengan cara hidup sedekat mungkin dalam damai dengan saudara-saudara kita. Jika ada saudara memarahi kita, dan dengan keras kepala kita menolak berdamai kembali “pada perjalanan menuju pengadilan”, yakni perjalanan kita dalam kehidupan untuk berdiri di hadapan Allah, maka kita akan menyesalinya. Perkataan Yesus di sini sangat mirip dengan semua peringatanNya mengenai kesamaan si hamba yang tak memberi ampun dalam Matius 18:23-35. Hamba yang diampuni namun menolak mengampuni harus membayar kembali hutangnya, dan ia diserahkan kepada algojo “sampai ia mengembalikan semua hutangnya” (Matius 18:34). Di sini Yesus juga mengingatkan akan konsekwensi kekal yang mengerikan dari tindakan kita yang tidak mengasihi saudara kita.

Jagalah Kemurnian Seks, tidak Seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (Be Sexually Pure, Unlike the Scribes and Pharisees)

Perintah ketujuh adalah contoh kedua dari Yesus mengenai bagaimana ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi menaati pesan itu selagi tak mengindahkan roh Hukum Taurat. Yesus mengharapkan murid-muridNya menjadi lebih murni dalam hal seks dibandingkan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi.

Kamu telah mendengar firman: Jangan berzinah. Tetapi Aku berkata kepadamu: Setiap orang yang memandang perempuan serta menginginkannya, sudah berzinah dengan dia di dalam hatinya. Maka jika matamu yang kanan menyesatkan engkau, cungkillah dan buanglah itu, karena lebih baik bagimu jika satu dari anggota tubuhmu binasa, dari pada tubuhmu dengan utuh dicampakkan ke dalam neraka. Dan jika tanganmu yang kanan menyesatkan engkau, penggallah dan buanglah itu, karena lebih baik bagimu jika satu dari anggota tubuhmu binasa dari pada tubuhmu dengan utuh masuk neraka. (Matius 5:27-30).

Perlu dicatat lagi bahwa Yesus memenuhi tema utamaNya —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Ia mengingatkan lagi tentang neraka dan hal yang orang harus lakukan untuk menjauhi neraka.

Ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi tak dapat mengabaikan perintah ketujuh, jadi, secara luar, mereka menaatinya, tetap setia kepada istri masing-masing. Namun mereka membayangkan bercinta dengan wanita lain. Mereka secara mental menelanjangi wanita yang mereka lihat di pasar. Mereka berzinah di dalam hati, sehingga melanggar roh perintah ketujuh. Berapa banyak orang di gereja kini yang tak berbeda dengan mereka?

Allah tentu mau tiap orang untuk benar-benar suci dalam hal seks. Jelas, hubungan seks dengan istri orang lain adalah keliru, dan juga keliru bila membayangkan berhubungan seks dengan wanita itu. Yesus tidak menambahkan hukum yang lebih ketat kepada persyaratan yang sudah ada dalam Hukum Taurat Musa. Perintah kesepuluh jelas berisi larangan terhadap hawa-nafsu: “Jangan mengingini isterinya.” (Keluaran 20:17).

Apakah di antara orang-orang yang mengikuti Yesus, ada yang disalahkan? Mungkin juga. Apa yang telah mereka lakukan? Mereka pastinya sudah bertobat ketika Yesus perintahkan. Apapun anggapannya, orang yang penuh dengan hawa nafsu harus menghentikan perilakunya, karena dia akan masuk neraka.

Tentu, tiada orang yang berakal sehat menganggap bahwa tujuan Yesus bagi orang yang penuh hawa-nafsu adalah harus mencungkil matanya atau memotong tangannya. Orang yang penuh hawa-nafsu yang mencungkil matanya hanya akan menjadi orang mata-satu tetapi penuh hawa-nafsu! Yesus secara dramatis dan tulus menekankan pentingnya menaati roh perintah ketujuh. Kekekalan tergantung kepada penaatan perintah ini.

Dengan mengikuti teladan Kristus, pelayan pemuridan akan menegur murid-muridNya untuk “memotong” apapun yang menyebabkan mereka tersandung. Bila penyebanya TV kabel, kabelnya harus diputus. Bila penyebanya acara rutin TV, maka TV disingkirkan. Bila penyebanya majalah, hentikan berlangganan majalah. Bila penyebanya Internet, putuskan hubungan Internet. Bila penyebanya jendela terbuka, tutup kain gordinnya. Dengan melakukan tiap tindakan itu, kita akan terhindar dari kekekalan fana di neraka. Karena pelayan pemuridan sungguh mengasihi kawanan dombaNya, ia akan menceritakan kebenaran dan memberi peringatan kepada mereka, seperti yang dilakukan Yesus.

Cara Lain Melakukan Perzinahan (Another Way to Commit Adultery)

Contoh berikut dari Yesus sangat terkait dengan contoh yang baru dibahas, yang mungkin menjadi alasan penyebutannya berikut ini. Anggaplah contoh ini sebagai penjelasan lanjutan bukannya sebagai topik baru. Masalahnya adalah, “Hal lain yang dilakukan oleh orang-orang Farisi sama dengan perzinahan.”

Telah difirmankan juga: Siapa yang menceraikan isterinya harus memberi surat cerai kepadanya. Tetapi Aku berkata kepadamu: Setiap orang yang menceraikan isterinya kecuali karena zinah, ia menjadikan isterinya berzinah; dan siapa yang kawin dengan perempuan yang diceraikan, ia berbuat zinah. (Matius 5:31-32).

Itulah contoh bagaimana ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi membelokkan Hukum Taurat Allah untuk mempermudah gaya hidup mereka yang penuh dosa.

Andaikan kita ciptakan tokoh imajinasi orang Farisi pada zaman Yesus. Di seberang jalan orang itu ada wanita yang menarik yang diingininya. Ia menggodanya ketika bertemu dia setiap hari. Wanita itu tampak tertarik padanya, dan keinginannya makin betambah. Ia ingin melihatnya tanpa busana, dan membayangkannya dalam fantasi-fantasi seks. Oh, seandainya orang itu dapat memilikinya!

Namun orang itu bermasalah. Ia sudah menikah, dan agamanya melarang perzinahan. Ia tak ingin melanggar perintah ketujuh (meskipun ia telah melanggar perintah itu tiap kali ia bernafsu). Apa yang dapat dilakukannya?

Ada solusi! Jika bercerai dari pasangannya kini, ia bisa kawin dengan wanita yang ada dalam pikirannya! Tetapi, apakah boleh bercerai? Seorang teman orang Farisi itu berkata kepadanya Ya! Ada ayat Alkitab untuk itu! Ulangan 24:1 berkata tentang pemberian surat cerai kepada istri ketika ia diceraikan. Perceraian harus sesuai aturan pada keadaan-keadaan tertentu! Namun, apa keadaan-keadaan itu? Ia teliti membaca perkataan Allah:

“Apabila seseorang mengambil seorang perempuan dan menjadi suaminya, dan jika kemudian ia tidak menyukai lagi perempuan itu, sebab didapatinya yang tidak senonoh padanya, lalu ia menulis surat cerai dan menyerahkannya ke tangan perempuan itu, sesudah itu menyuruh dia pergi dari rumahnya … (Ulangan 24:1).

Nah! Ia dapat menceraikan istrinya jika ia temukan ketidaksenonohan pada istrinya! Dan ia temukan! Istrinya tidak semenarik wanita di jalanan! (Ini bukan contoh yang dibuat-buat. Menurut Rabbi Hillel, yang terkenal karena ajarannya tentang perceraian di zaman Yesus, suami dapat menceraikan istrinya dengan sah jika ia temukan seseorang yang lebih menarik, karena hal itu membuat istrinya saat itu “tidak senonoh” di matanya. Rabbi Hillel juga mengajarkan bahwa suami dapat menceraikan istrinya jika ia terlalu banyak memberi garam ke makanannya, atau berbicara dengan pria lain, atau tak sanggup melahirkan anak baginya).

Jadi orang Farisi yang penuh hawa-nafsu itu menceraikan istrinya secara sah dengan memberi surat cerai kepada istrinya dan segera menikahi wanita yang ada di fantasinya. Dan ia tidak sedikitpun tunduk pada tanggung-jawab atas kesalahan asalkan Hukum Taurat telah ditaati!

Pandangan Berbeda (A Different View)

Sudah tentu, Allah melihat setiap hal dengan cara berbeda. Ia tak pernah berkata bahwa hal yang “tidak senonoh” dalam Ulangan 24:1-4 memang benar seperti itu, atau bahkan bila alasannya sesuai aturan untuk bercerai. Kenyataannya, perikop itu tidak berkata apa-apa terkait dengan saat perceraian dianggap sah atau tidak sah. Perikop ini hanya berisi larangan menghadapi wanita yang sudah dua kali bercerai atau wanita yang sekali bercerai/pernah menjanda untuk mengawini kembali suami pertama. Sesuai perikop itu, perkataan bahwa pasti telah terjadi “ketidaksenonohan” di mata Allah yang membuat perceraian itu dibolehkan adalah pemaksaan pengertian ke dalam teks itu.

Dalam hal apapun, dalam pikiran Allah, gambaran orang yang disebutkan tadi tidak berbeda dengan seorang pezinah. Ia melanggar perintah ketujuh. Kenyataannya, ia bahkan lebih bersalah dibandingkan pezinah biasa, karena ia bersalah melakukan “perzinahan ganda.” Apa itu? Pertama, ia berzinah dalam dirinya. Yesus lalu berkata, “Barangsiapa menceraikan isterinya, kecuali karena zinah, lalu kawin dengan perempuan lain, ia berbuat zinah.” (Matius 19:9).

Kedua, karena istri yang kini diceraikan harus mencari suami lain agar dapat bertahan hidup, di pandangan Allah, orang-orang Farisi telah melakukan hal yang sama dengan memaksa istrinya untuk berhubungan seks dengan pria lain. Sehingga, ia menyalahkan wanita itu karena “perzinahan”

[5]

Yesus berkata, “Setiap orang yang menceraikan isterinya kecuali karena zinah, ia menjadikan isterinya berzinah; dan siapa yang kawin dengan perempuan yang diceraikan, ia berbuat zinah.” (Matius 5:32, tambahkan penekanan).

Yesus bahkan menuduh orang Farisi yang berhawa-nafsu dengan “perzinahan tiga kali” bila pernyataanNya, “dan siapa yang kawin dengan perempuan yang diceraikan, ia berbuat zinah.” (Matius 5:32), berarti bahwa Allah menganggap orang Farisi bertanggung-jawab atas “perzinahan” yang dilakukan oleh suami baru dari bekas istrinya.

[6]

 

Di zaman Yesus, perzinahan menjadi masalah penting, karena kita baca di mana beberapa orang Farisi bertanya kepadaNya, “Maka datanglah orang-orang Farisi kepada-Nya untuk mencobai Dia. Mereka bertanya: “Apakah diperbolehkan orang menceraikan isterinya dengan alasan apa saja?” (Matius 19:3). Pertanyaan mereka adalah cermin isi hati mereka. Jelaslah, beberapa dari mereka mempercayai bahwa perceraian dibolehkan dengan alasan apapun.

Saya harus tambahkan juga hal yang memalukan ketika orang-orang Kristen memakai ayat-ayat Alkitab yang sama tentang perceraian, salah menafsirkan ayat-ayat itu, dan menempatkan rantai pengikat yang berat kepada anak-anak Allah. Yesus tidak berbicara tentang orang Kristen yang diceraikan ketika ia tidak diselamatkan, dan, saat menemukan calon teman hidup yang cantik yang juga mengasihi Kristus, ia menikahinya. Hal itu berbeda dengan perzinahan. Jika hal itu yang Yesus maksudkan, maka kita harus ubah Injil, karena Injil tak lagi mengampuni semua dosa orang-orang berdosa. Mulai sekarang kita khotbahkan, “Yesus mati untuk anda, dan jika anda bertobat dan percaya kepadaNya, semua dosamu akan diampuni. Tetapi, jika anda telah diceraikan, yakinlah bahwa anda tak akan menikah lagi, atau anda akan hidup dalam perzinahan, dan Alkitab berkata bahwa pezinah akan masuk neraka. Juga, jika anda telah diceraikan dan dinikahi lagi, sebelum anda datang kepada Kristus, anda perlu lakukan satu dosa lagi dan ceraikan pasangan anda sekarang. Jika tidak, anda akan terus hidup dalam perzinahan, dan para pezinah tidak akan selamat.”

[7]

Apakah itu namanya Injil?

[8]

 

Bersikaplah Jujur, Tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (Be Honest, Unlike the Scribes and Pharisees)

Contoh ketiga dari Yesus tentang perilaku keliru dan penerapan keliru ayat-ayat Alkitab oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi terkait dengan perintah Allah untuk berkata yang benar. Ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi telah mengembangkan cara yang sangat kreatif untuk berdusta. Kita pelajari dari Matius 23:16-22 bahwa mereka tidak menganggap diri mereka wajib menjalani sumpahnya jika mereka bersumpah demi Bait Allah, altar, atau sorga. Tetapi, jika mereka bersumpah demi emas di Bait Allah, korban di altar, atau demi Allah di sorga, mereka dulunya wajib memenuhi sumpah itu! Inilah persamaan orang dewasa dengan anak yang menganggap ia terbebas dari keharusan untuk mengatakan kebenaran selama jari-jarinya disilangkan di belakang badannya. Yesus mengharapkan murid-muridNya untuk mengatakan kebenaran.

Kamu telah mendengar pula yang difirmankan kepada nenek moyang kita: Jangan bersumpah palsu, melainkan peganglah sumpahmu di depan Tuhan. Tetapi Aku berkata kepadamu: Janganlah sekali-kali bersumpah, baik demi langit, karena langit adalah takhta Allah, maupun demi bumi, karena bumi adalah tumpuan kaki-Nya, ataupun demi Yerusalem, karena Yerusalem adalah kota Raja Besar; janganlah juga engkau bersumpah demi kepalamu, karena engkau tidak berkuasa memutihkan atau menghitamkan sehelai rambutpun. Jika ya, hendaklah kamu katakan: ya, jika tidak, hendaklah kamu katakan: tidak. Apa yang lebih dari pada itu berasal dari si jahat. (Matius 5:33-37).

Perintah Allah mengenai sumpah tidak berkata apapun tentang sumpah atas sesuatu yang lain. Allah mau umatNya berbicara kebenaran sepanjang waktu, sehingga tak perlu ada kata-kata sumpah, selamanya.

Tak ada yang salah dengan sumpah, karena sumpah tak lebih dari ucapan kaul atau janji. Kenyataannya, sumpah untuk menaati Allah adalah baik. Keselamatan dimulai dengan sumpah untuk mengikuti Yesus. Tetapi, ketika orang harus bersumpah demi sesuatu untuk meyakinkan orang lain agar mempercayainya, sudah lazim diketahui bahwa orang itu biasanya berbohong. Orang yang selalu berkata benar tak perlu bersumpah, selamanya. Namun banyak gereja kini dipenuhi para pendusta, dan para pelayan sering jadi pemimpin dalam penipuan dan kelicikan.

Pelayan pemuridan menunjukkan contoh menghasilkan kebenaran dan mengajarkan murid-muridNya untuk selalu berkata benar. Pelayan tahu bahwa Yohanes mengingatkan bahwa semua pembohong akan dilempar masuk ke lautan yang menyala-nyala oleh api dan belerang (lihat Wahyu 21:8).

Jangan Membalas Dendam, seperti yang dilakukan oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (Don’t Take Revenge, as do the Scribes and Pharisees)

Hal berikutnya yang Yesus sebutkan dalam daftar keluhan adalah penyimpangan orang-orang Farisi terhadap ayat yang sangat terkenal dalam Perjanjian Lama. Kita telah perhatikan perikop ini dalam bab tentang Penafsiran Alkitab.

Kamu telah mendengar firman: Mata ganti mata dan gigi ganti gigi. Tetapi Aku berkata kepadamu: Janganlah kamu melawan orang yang berbuat jahat kepadamu, melainkan siapapun yang menampar pipi kananmu, berilah juga kepadanya pipi kirimu. Dan kepada orang yang hendak mengadukan engkau karena mengingini bajumu, serahkanlah juga jubahmu. Dan siapapun yang memaksa engkau berjalan sejauh satu mil, berjalanlah bersama dia sejauh dua mil. Berilah kepada orang yang meminta kepadamu dan janganlah menolak orang yang mau meminjam dari padamu.” (Matius 5:38-42).

Hukum Taurat Musa berkata bahwa ketika seseorang didapati bersalah di pengadilan karena mencederai orang lain, hukumannya harus sama dengan akibat yang ditimbulkan. Jika ia merontokkan gigi orang lain, maka, dengan jujur dan adil, giginya harus dirontokkan. Perintah ini diberikan agar didapatkan keadilan untuk didamaikan di pengadilan atas kasus pelanggaran berat. Allah melembagakan sistem pengadilan dan para hakim menurut Hukum Taurat demi menurunkan kejahatan, menjamin keadilan, dan mencegah balas-dendam. Dan Allah memerintahkan hakim untuk bersikap netral dan adil dalam menjatuhkan hukuman. Mereka harus mengadili “mata ganti mata dan gigi ganti gigi.” Tetapi ungkapan dan perintah itu selalu ada dalam perikop-perikop mengenai keadilan di ruang pengadilan.

Tetapi, sekali lagi, ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi menyimpangkan perintah, dengan mengubahnya menjadi perintah yang menjadikan perbuatan balas-dendam pribadi sebagai kewajiban suci. Tampaknya, mereka mengadopsi kebijakan “toleransi nol”, dengan melakukan pembalasan bahkan untuk pelanggaran kecil.

Tetapi, Allah selalu mengharapkan lebih banyak dari umatNya. Balas dendam adalah sesuatu yang nyata-nyata dilarang olehNya (lihat Ulangan 32:35). Perjanjian Lama mengajarkan bahwa umat Allah harus menunjukkan kebaikan kepada musuh-musuhnya (lihat Keluaran 23:4-5; Amsal 25:21-22). Yesus mendukung kebenaran ini dengan berkata kepada murid-muridNya untuk memberikan pipi sebelah dan menempuh satu mil lagi ketika berurusan dengan orang-orang jahat. Ketika kita disalahkan, Allah inginkan kita untuk tetap penuh kasih, membalas kejahatan dengan kebaikan.

Apakah Yesus mengharapkan kita untuk membiarkan orang-orang untuk mengambil keuntungan dari kita, dengan membiarkan mereka menghancurkan hidup kita jika mereka mau? Apakah keliru bila kita menuntut seorang yang tidak percaya ke pengadilan, dengan mencari keadilan atas perbuatan yang dilakukan terhadap kita? Tidak. Yesus tidak berbicara tentang mencari keadilan di pengadilan atas pelanggaran berat, namun tentang melakukan balas-dendam pribadi atas pelanggaran kecil. Perhatikan, Yesus tidak berkata bahwa kita harus memberikan leher kita untuk dicekik oleh orang yang baru saja membacok punggung kita. Ia tidak berkata bahwa kita harus memberikan rumah kita kepada seseorang ketika ia meminta mobil kita. Yesus hanya berkata agar kita menunjukkan toleransi dan belas-kasihan yang besar ketika menemukan pelanggaran kecil dan tantangan biasa bila berurusan dengan orang angkuh. Ia ingin kita menjadi lebih baik dari yang diharapkan oleh orang angkuh itu. Dengan standar itu, ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi tidak datang mendekat.

Mengapa banyak orang yang mengaku Kristen mudah diserang? Mengapa mereka begitu cepat kecewa dengan serangan yang sepuluh kali lebih kecil daripada tamparan di pipi? Apakah mereka diselamatkan? Pelayan pemuridan menjadi contoh dengan memberi pipi lain, dan ia mengajarkan kepada murid-muridNya untuk melakukan hal yang sama.

Jangan Benci Musuhmu, seperti yang dilakukan oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi (Don’t Hate Your Enemies, as do the Scribes and Pharisees)

Akhirnya, Yesus menyatakan satu lagi perintah Allah yang telah diubah oleh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi untuk menyenangkan hati mereka yang penuh kebencian.

Kamu telah mendengar firman: Kasihilah sesamamu manusia dan bencilah musuhmu. Tetapi Aku berkata kepadamu: Kasihilah musuhmu dan berdoalah bagi mereka yang menganiaya kamu. Karena dengan demikianlah kamu menjadi anak-anak Bapamu yang di sorga, yang menerbitkan matahari bagi orang yang jahat dan orang yang baik dan menurunkan hujan bagi orang yang benar dan orang yang tidak benar. Apabila kamu mengasihi orang yang mengasihi kamu, apakah upahmu? Bukankah pemungut cukai juga berbuat demikian? Dan apabila kamu hanya memberi salam kepada saudara-saudaramu saja, apakah lebihnya dari pada perbuatan orang lain? Bukankah orang yang tidak mengenal Allah pun berbuat demikian? Karena itu haruslah kamu sempurna, sama seperti Bapamu yang di sorga adalah sempurna.” (Matius 5:43-48).

Dalam Perjanjian Lama, Allah berkata, “Kasihilah sesamamu manusia seperti dirimu sendiri” (Imamat 19:18), tetapi ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi mempunyai definisi lain. Bagi mereka, sesama adalah orang-orang yang mengasihi mereka. Orang lain adalah musuh, dan karena Allah berkata untuk mengasihi sesama, maka kita boleh membenci musuh-musuh kita. Tetapi, menurut Yesus, bukan itu maksud Allah.

Yesus lalu mengajarkan dalam kisah orang Samaria yang Baik Hati bahwa kita harus peduli kepada setiap orang sebagai sesama kita.

[9]

Allah ingin kita mengasihi setiap orang, termasuk musuh-musuh kita. Itulah standar Allah bagi anak-anakNya, yakni standar kehidupanNya Sendiri. Ia memberikan matahari dan hujan untuk menumbuhkan tanaman, kepada orang-orang baik dan orang-orang jahat. Kita harus meneladaniNya, dengan menunjukkan kebaikan kepada orang yang tak layak mendapatkan kebaikan. Ketika kita lakukan kebaikan, tampaklah bahwa kita adalah “anak-anak Bapa [kita] yang di sorga.” (Matius 5:45). Orang yang murni dilahirkan kembali bertindak seperti Bapanya.

Kasih yang Allah mau kita tunjukkan kepada musuh-musuh kita bukanlah emosi atau persetujuan kita akan kejahatan mereka. Allah tidak meminta kita untuk menunjukkan perasaan bersahabat kepada mereka yang menentang kita. Ia tidak meminta kita untuk mengatakan hal yang tidak benar, dengan ucapan bahwa musuh kita adalah orang-orang baik. Tetapi Ia berharap agar kita berbelas kasihan kepada mereka dan bertindak sukarela dengan maksud itu, paling tidak dengan menyapa mereka dan mendoakan mereka.

Perhatikan bahwa Yesus sekali lagi menekankan tema utamaNya —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Ia berkata kepada murid-muridNya bahwa jika mereka hanya mengasihi orang yang mengasihi mereka, mereka tidak lebih baik dari orang-orang bukan Yahudi penyembah berhala dan pemungut cukai, dua jenis orang yang, menurut keyakinan orang Yahudi, pasti masuk neraka. Dengan kata lain, seseorang yang hanya mengasihi orang lain yang mengasihinya akan masuk neraka.

Lakukan Kebaikan dengan Motif yang Benar, tidak seperti ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi. (Do Good for the Right Motives, Unlike the Scribes and Pharisees)

Yesus mengharapkan para pengikutNya untuk hidup suci, dan juga tetap suci karena alasan yang tepat. Mungkin mereka menaati perintah-perintah Allah dan masih membuatNya tidak senang jika ketaatan mereka karena motif yang keliru. Yesus mengecam ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi karena mereka melakukan pekerjaan yang baik semata-mata untuk membbuat orang lain terkesan (lihat Matius 23:5). Ia mengharapkan murid-muridNya untuk hidup berbeda.

Ingatlah, jangan kamu melakukan kewajiban agamamu di hadapan orang supaya dilihat mereka, karena jika demikian, kamu tidak beroleh upah dari Bapamu yang di sorga. Jadi apabila engkau memberi sedekah, janganlah engkau mencanangkan hal itu, seperti yang dilakukan orang munafik di rumah-rumah ibadat dan di lorong-lorong [orang-orang yang mendengarkan Yesus tahu kepada siapa tujuan perkataan Yesus], supaya mereka dipuji orang. Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya mereka sudah mendapat upahnya. Tetapi jika engkau memberi sedekah, janganlah diketahui tangan kirimu apa yang diperbuat tangan kananmu. Hendaklah sedekahmu itu diberikan dengan tersembunyi, maka Bapamu yang melihat yang tersembunyi akan membalasnya kepadamu. (Matius 6:1-4).

Yesus berharap pengikutNya untuk memberi sedekah kepada kaum miskin. Hukum Taurat memerintahkan hal itu (lihat Keluaran 23:11; Imamat 19:10; 23:22; 25:35; Ulangan 15:7-11), namun ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi melakukannya dengan meniup terompet, untuk memanggil kaum miskin demi mendapatkan sedekah di depan banyak orang. Namun berapa banyak orang yang mengaku Kristen tidak memberikan apapun kepada kaum miskin? Mereka tidak melakukannya dengan sasaran untuk menguji motif-motif mereka dalam bersedekah. Jika kepentingan diri sendiri mendorong ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi untuk mengkoar-koarkan pemberian sedekah mereka, apa yang mendorong orang-orang yang mengaku Kristen untuk mengabaikan kesulitan kaum miskin? Dalam hal ini, apakah kebenaran mereka mengungguli kebenaran dari ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi?

Seperti sebutan Paulus dalam 1 Korintus 3:10-15, kita dapat juga melakukan hal-hal baik karena alasan yang keliru. Jika motif kita tidak murni, maka perbuatan baik kita tak akan mendapat upah. Paulus menulis, bisa saja ada orang yang mengabarkan Injil dengan motif tidak murni (lihat Filipi 1:15-17). Seperti yang dinyatakan Yesus, cara yang baik untuk meyakini bahwa pemberian kita terdorong dengan hati yang murni adalah memberi secara diam-diam, tak membiarkan tangan kiri tahu perbuatan tangan kanan. Pelayan pemuridan mengajarkan murid-muridNya untuk memberi kepada kaum miskin (asalkan para murid tahu caranya), dan ia diam-diam melakukan apa yang ia khotbahkan.

Berdoa dan Berpuasa dengan Alasan yang Benar (Prayer and Fasting for the Right Reasons)

Yesus juga berharap para pengikutNya berdoa dan berpuasa, dan mereka melakukannya agar tak terlihat oleh orang lain, namun menyenangkan hati Bapa mereka. Jika tidak, mereka tak ada bedanya dengan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi yang akan masuk neraka, yang berdoa dan berpuasa hanya untuk mendapatkan pujian manusia, sebagai upah yang fana. Yesus memperingatkan pengikutNya:

“Dan apabila kamu berdoa, janganlah berdoa seperti orang munafik. Mereka suka mengucapkan doanya dengan berdiri dalam rumah-rumah ibadat dan pada tikungan-tikungan jalan raya, supaya mereka dilihat orang [orang-orang yang mendengarkan Yesus tahu kepada tujuan perkataan Yesus]. Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya mereka sudah mendapat upahnya. Tetapi jika engkau berdoa, masuklah ke dalam kamarmu, tutuplah pintu dan berdoalah kepada Bapamu yang ada di tempat tersembunyi. Maka Bapamu yang melihat yang tersembunyi akan membalasnya kepadamu.

“Dan apabila kamu berpuasa, janganlah muram mukamu seperti orang munafik. Mereka mengubah air mukanya, supaya orang melihat bahwa mereka sedang berpuasa [lagi-lagi, orang-orang yang mendengarkan Yesus tahu kepada siapa tujuan perkataan Yesus]. Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya mereka sudah mendapat upahnya. Tetapi apabila engkau berpuasa, minyakilah kepalamu dan cucilah mukamu, supaya jangan dilihat oleh orang bahwa engkau sedang berpuasa, melainkan hanya oleh Bapamu yang ada di tempat tersembunyi. Maka Bapamu yang melihat yang tersembunyi akan membalasnya kepadamu.” (Matius 6:5-6, 16-18).

Berapa banyak orang yang mengaku Kristen tak punya kehidupan yang suka berdoa dan tak pernah berpuasa?

[10]

Dalam hal ini, bagaimana bisa kebenaran orang-orang itu sebanding dengan kebenaran ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, yang mempraktekkan kedua hal tersebut (meskipun demi alasan yang keliru)?

Penyimpangan Berkenaan dengan Doa dan Pengampunan (A Digression Regarding Prayer and Repentance)

Selagi membahas tentang doa, Yesus beralih sedikit untuk mengajar secara lebih khusus kepada murid-muridNya mengenai cara mereka harus berdoa. Yesus inginkan agar kita berdoa dengan cara kita yang tidak menghina BapaNya dengan menyangkali, melalui doa-doa kita, hal yang telah diungkapkanNya tentang diriNya. Misalnya, karena Allah tahu kebutuhan kita sebelum kita meminta dariNya (Ia tahu segala sesuatu), tak ada alasan kita mengulang-ulang kata-kata yang tak berarti ketika berdoa:

Lagipula dalam doamu itu janganlah kamu bertele-tele seperti kebiasaan orang yang tidak mengenal Allah. Mereka menyangka bahwa karena banyaknya kata-kata doanya akan dikabulkan. Jadi janganlah kamu seperti mereka, karena Bapamu mengetahui apa yang kamu perlukan, sebelum kamu minta kepada-Nya. (Matius 6:7-8).

Sebenarnya, doa kita mengungkapkan sebaik apa kita mengenal Allah. Orang yang mengenalNya, ketika terungkap dalam FirmanNya, berdoa sampai akhir sehingga kehendakNya akan terjadi dan Ia dimuliakan. Keinginan terbesarnya adalah menjadi suci, benar-benar menyenangkanNya. Ini tercermin dalam doa Yesus, yakni Doa Bapa Kami, yang termasuk dalam pengajaran Yesus kepada murid-muridNya. Doa itu mengungkapkan harapanNya bagi prioritas dan pengabdian kita:

[11]

 

Karena itu berdoalah demikian: “Bapa kami yang di sorga, Dikuduskanlah nama-Mu, datanglah Kerajaan-Mu, jadilah kehendak-Mu di bumi seperti di sorga. Berikanlah kami pada hari ini makanan kami yang secukupnya”. (Matius 6:9-11).

Kepedulian paling utama dari setiap murid Kristus adalah memuliakan nama Tuhan, sehingga ia dapat dihormati, dipandang dan diperlakukan sebagai yang suci.

Sudah tentu, setiap orang yang berdoa agar nama Tuhan dimuliakan haruslah suci dalam dirinya sendiri, sambil memuliakan nama Tuhan. Jika tidak, maka ia dianggap berpura-pura. Jadi, doa Bapa Kami mencerminkan keinginan kita agar orang lain menyerahkan diri mereka kepada Allah seperti yang sudah kita lakukan.

Permohonan kedua doa model itu adalah: “Datanglah kerajaanMu.” Ide satu kerajaan bermakna bahwa ada seorang Raja yang memerintah kerajaanNya. Setiap murid Kristen rindu bertemu dengan rajaNya, Oknum yang mengatur kehidupannya, memerintah atas seluruh bumi. Wah, setiap orang akan berlutut kepada Raja Yesus dalam iman yang taat!

Permohonan ketiga memperkuat permohonan pertama dan permohonan kedua: “Jadilah kehendakmu di bumi seperti di sorga.” Bagaimana kita dapat berdoa seperti itu, dengan tulus hati berserah diri kepada kehendak Tuhan dalam kehidupan kita? Murid sejati ingin agar kehendak Tuhan terjadi di atas bumi seperti di sorga —dengan sempurna dan tuntas.

Dibandingkan memiliki makanan yang tetap ada, yakni “makanan sehari-hari”, yang lebih penting bagi kita adalah memuliakan Tuhan, jadilah kehendakNya, dan datanglah kerajaanNya. Ada alasan mengapa permohonan keempat ini ditempatkan di urutan keempat. Namun, permohonan itu mencerminkan pengaturan prioritas kita dengan benar, dan di sini tak disebutkan soal ketamakan. Murid-murid Kristus melayani Allah dan bukan mammon. Pikiran mereka tidak terfokus pada mengumpulkan harta di bumi.

Saya ingin tambahkan, permohonan keempat ini dapat menunjukkan bahwa doa model ini menjadi doa yang selalu dipanjatkan setiap hari, pada setiap permulaan hari.

Doa Model Terus Berlanjut (The Model Prayer Continues)

Apakah murid-murid Kristus pernah melakukan dosa? Kadang-kadang mereka lakukan, karena Yesus mengajarkan mereka untuk minta pengampunan atas dosa-dosa mereka.

“Dan ampunilah kami akan kesalahan kami, seperti kami juga mengampuni orang yang bersalah kepada kami; dan janganlah membawa kami ke dalam pencobaan, tetapi lepaskanlah kami dari pada yang jahat. (Karena Engkaulah yang empunya Kerajaan dan kuasa dan kemuliaan sampai selama-lamanya. Amin.) Karena jikalau kamu mengampuni kesalahan orang, Bapamu yang di sorga akan mengampuni kamu juga. Tetapi jikalau kamu tidak mengampuni orang, Bapamu juga tidak akan mengampuni kesalahanmu.” (Matius 6:12-15).

Murid-murid Yesus menyadari bahwa ketidaktaatan mereka menyakiti hati Allah, dan ketika mereka berdosa, mereka merasa malu. Mereka mau noda dihapuskan, dan syukurlah Bapa sorgawi yang pemurah bersedia mengampuni mereka. Namun mereka harus meminta ampun, yakni permohonan kelima dalam Doa Bapa Kami.

Tetapi, status mereka yang diampuni menjadi syarat bagi mereka untuk mengampuni orang lain. Karena telah diampuni dari begitu banyak dosa, maka mereka harus mengampuni setiap orang yang memohon ampun (dan untuk mengasihi dan berdamai kembali dengan orang yang tidak memohon ampun). Jika mereka menolak mengampuni, Allah tidak akan mengampuni mereka.

Permohonan keenam dan terakhir ialah permohonan yang mencerminkan keinginan seorang murid sejati untuk menjadi suci: “Jangan membawa kami kepada pencobaan, tetapi lepaskan kami daripada yang jahat [atau ‘si jahat’].” Murid yang sejati sangat merindukan kesucian yang ia minta dari Allah untuk tidak membawanya kepada situasi di mana ia bisa dicobai, agar ia tidak menyerah. Tambahan pula, ia memohon Allah agar menyelamatkannya dari setiap kejahatan yang bisa saja menawannya. Sudah tentu itulah doa besar yang dipanjatkan pada permulaan setiap hari, sebelum kita menghadapi dunia ini yang penuh kejahatan dan cobaan. Dan sudah tentu kita dapat berharap agar Allah menjawab doa ini sehingga Ia meminta kita untuk berdoa!

Orang yang mengenal Allah mengerti mengapa keenam permohonan doa ini sangat tepat. Alasannya terdapat pada kalimat terakhir doa itu: “Karena Engkaulah yang empunya Kerajaan dan kuasa dan kemuliaan sampai selama-lamanya” (Matius 6:13). Allah adalah Raja agung yang memerintah seluruh kerajaanNya di mana kita adalah hamba-hambaNya. Ia maha-kuasa, dan tak seorangpun berani melawan kehendakNya. Segala kemuliaan milikNya selamanya. Ia layak untuk kita taati.

Apa tema dominan dari Doa Bapa Kami? Kesucian. Murid-murid Kristus ingin agar nama Allah dimuliakan, sehingga pemerintahanNya akan terbentuk di atas bumi, dan kehendakNya terjadi dengan sempurna di mana-mana. Bagi mereka, hal itu lebih penting dibandingkan dengan makanan. Mereka ingin menyenangkanNya, dan ketika mereka tak sanggup, mereka memohon ampun dariNya. Sebagai orang-orang yang telah diampuni, mereka mengampuni orang lain. Mereka ingin menjadi suci secara sempurna, selama mereka mau menghindari cobaan, karena cobaan memberi kesempatan untuk berbuat dosa. Seorang pemurid mengajarkan hal-hal tersebut kepada murid-muridNya.

Murid dan Harta Bendanya (The Disciple and His Material Possessions)

Topik berikut mengenai Khotbah di Bukit berpotensi menggangu orang yang mengaku Kristen yang motivasi utamanya dalam hidup adalah terus mengumpulkan harta:

“Janganlah kamu mengumpulkan harta di bumi; di bumi ngengat dan karat merusakkannya dan pencuri membongkar serta mencurinya. Tetapi kumpulkanlah bagimu harta di sorga; di sorga ngengat dan karat tidak merusakkannya dan pencuri tidak membongkar serta mencurinya. Karena di mana hartamu berada, di situ juga hatimu berada. Mata adalah pelita tubuh. Jika matamu baik, teranglah seluruh tubuhmu; jika matamu jahat, gelaplah seluruh tubuhmu. Jadi jika terang yang ada padamu gelap, betapa gelapnya kegelapan itu. Tak seorangpun dapat mengabdi kepada dua tuan. Karena jika demikian, ia akan membenci yang seorang dan mengasihi yang lain, atau ia akan setia kepada yang seorang dan tidak mengindahkan yang lain. Kamu tidak dapat mengabdi kepada Allah dan kepada Mamon.” (Matius 6:19-24).

Yesus memerintahkan agar kita tidak mengumpulkan harta di atas bumi. Lalu, apa yang menjadi “harta”? Dalam arti sebenarnya, harta adalah barang yang disimpan dalam laci harta, disimpan di suatu tempat, tak pernah digunakan untuk hal yang praktis. Yesus mendefiniskan harta sebagai benda yang menarik ngengat, karat dan pencuri. Dengan kata lain “benda-benda yang tak penting.” Ngengat memakan apa yang ada di sudut-sudut kloset kita, bukan yang ada pada pakaian yang sering kita pakai. Karat memakan benda-benda yang jarang kita pakai. Di negara-negara yang lebih berkembang, pencuri paling sering mencuri benda-benda yang sebenarnya tidak dibutuhkan oleh orang-orang, yakni barang seni, perhiasan, peralatan mahal, dan benda-benda yang digadaikan.

Murid-murid sejati telah “melepaskan dirinya dari segala miliknya” (lihat Lukas 14:33). Merekalah penjaga uang milik Allah, sehingga setiap keputusan untuk mengeluarkan uang meupakan keputusan rohani. Apa yang kita belanjakan dengan uang kita mencerminkan apa yang mengendalikan hidup kita. Ketika kita mengumpulkan “harta”, menyimpan uang dan membeli hal yang tak penting, kita menyatakan bahwa Yesus tidak mengendalikan kita, karena jika Ia mengendalikan kita, kita akan melakukan hal-hal yang lebih baik dengan uang yang Ia percayakan kepada kita.

Apa hal-hal yang baik itu? Yesus memerintahkan kita untuk mengumpulkan harta di sorga. Bagaimana mungkin? Ia menyatakan dalam Injil Lukas: “Juallah segala milikmu dan berikanlah sedekah! Buatlah bagimu pundi-pundi yang tidak dapat menjadi tua, suatu harta di sorga yang tidak akan habis, yang tidak dapat didekati pencuri dan yang tidak dirusakkan ngengat.” (Lukas 12:33).

Dengan memberi uang untuk membantu kaum miskin dan menyebarkan Injil, kita mengumpulkan harta di sorga. Yesus meminta kita untuk mengambil sesuatu yang pasti menyusut sampai pada titik di mana sesuatu itu tak lagi berharga, dan menginvestasikan- nya pada sesuatu yang tak akan pernah menyusut. Itulah yang sedang dilakukan oleh pelayan pemuridan, dan ia mengajar murid-muridnya untuk melakukan hal demikian juga.

Mata yang Buruk (The Bad Eye)

Apa maksud Yesus ketika Ia berbicara tentang orang-orang bermata baik dengan tubuh yang penuh terang dan orang-orang bermata jahat dengan tubuh penuh kegelapan? FirmanNya pasti terkait dengan uang dan kebendaan, karena itulah yang dibicarakanNya tentang sebelum dan setelah.

Kata bahasa Yunani yang diterjemahkan “jahat” dalam Matius 6:23 sama dengan kata yang diterjemahkan dalam Matius 20:15 sebagai “iri hati.” Di dalamnya, kita baca seorang tuan yang berkata kepada hambanya, “Iri hatikah engkau, karena aku murah hati?” Jelas, dalam arti sebenarnya, mata tak mungkin iri hati. Jadi ungkapan “mata yang iri (atau jahat)” berbicara tentang orang yang mempunyai keinginan yang tamak. Sehingga, kita mengerti jelas maksud Kristus dalam Matius 6:22-23.

Orang yang memiliki mata yang baik melambangkan orang yang suci hatinya, yang membiarkan cahaya kebenaran masuk ke dalam dirinya. Jadi, ia melayani Allah dan mengumpulkan harta, bukan di bumi, tetapi di sorga tempat hatinya berada. Orang yang memiliki mata jahat menutup terang kebenaran agar tak memasuki hatinya, karena dianggapnya ia sudah punya kebenaran, sehingga ia dipenuhi kegelapan, dengan percaya pada dusta. Ia mengumpulkan harta di bumi di mana hatinya berada. Ia percaya bahwa tujuan hidupnya adalah pemuliaan diri. Uang adalah allahnya. Ia pasti tidak akan ke sorga.

Apa artinya memiliki uang sebagai allahmu? Artinya, uang memiliki tempat dalam kehidupan anda yang seharusnya hanya dimiliki Allah. Uang mengarahkan hidupmu, dan uang menghabiskan energi, pikiran dan waktumu. Uang menjadi sumber sukacita anda. Anda mengasihinya.

[12]

Itu sebabnya Paulus menyamakan ketamakan dengan perzinahan, dengan menyatakan bahwa tak seorangpun yang tamak akan mewarisi Kerajaan Allah (lihat Efesus 5:5; Kolose 3:5-6).

Tetapi Allah dan uang ingin menjadi tuan dalam kehidupan kita, dan Yesus berkata bahwa kita tak dapat melayani kedua-duanya. Maka, kita pahami bahwa Yesus tetap dengan tema utamaNya —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Ia menjelaskan bahwa banyak orang penuh dengan kegelapan, yang allahnya adalah uang, yang hatinya ada di bumi dan yang mengumpulkan harta duniawi; orang-orang ini tidak berada di jalan sempit yang menuju kepada kehidupan.

Orang Miskin yang Tamak (The Covetous Poor)

Perasaan kuatir akan hal-hal kebendaan tidak hanya keliru bila dikaitkan dengan barang mewah. Seseorang bisa saja keliru dengan perasaan kuatir akan hal-hal kebendaan, bahkan bila benda-benda itu berupa kebutuhan pokok. Lalu Yesus berkata:

Karena itu [yakni, berdasarkan yang baru saja Kukatakan] Aku berkata kepadamu: Janganlah kuatir akan hidupmu, akan apa yang hendak kamu makan atau minum, dan janganlah kuatir pula akan tubuhmu, akan apa yang hendak kamu pakai. Bukankah hidup itu lebih penting dari pada makanan dan tubuh itu lebih penting dari pada pakaian? Pandanglah burung-burung di langit, yang tidak menabur dan tidak menuai dan tidak mengumpulkan bekal dalam lumbung, namun diberi makan oleh Bapamu yang di sorga. Bukankah kamu jauh melebihi burung-burung itu? Siapakah di antara kamu yang karena kekuatirannya dapat menambahkan sehasta saja pada jalan hidupnya? Dan mengapa kamu kuatir akan pakaian? Perhatikanlah bunga bakung di ladang, yang tumbuh tanpa bekerja dan tanpa memintal, namun Aku berkata kepadamu: Salomo dalam segala kemegahannyapun tidak berpakaian seindah salah satu dari bunga itu. Jadi jika demikian Allah mendandani rumput di ladang, yang hari ini ada dan besok dibuang ke dalam api, tidakkah Ia akan terlebih lagi mendandani kamu, hai orang yang kurang percaya? Sebab itu janganlah kamu kuatir dan berkata: Apakah yang akan kami makan? Apakah yang akan kami minum? Apakah yang akan kami pakai? Semua itu dicari bangsa-bangsa yang tidak mengenal Allah. Akan tetapi Bapamu yang di sorga tahu, bahwa kamu memerlukan semuanya itu. Tetapi carilah dahulu Kerajaan Allah dan kebenarannya, maka semuanya itu akan ditambahkan kepadamu. Sebab itu janganlah kamu kuatir akan hari besok, karena hari besok mempunyai kesusahannya sendiri. Kesusahan sehari cukuplah untuk sehari.” (Matius 6:25-34).

Banyak pembaca buku ini tidak sanggup mencari hubungan dengan orang yang Yesus maksudkan. Kapan saat terakhir anda kuatir tentang makanan, minuman atau pakaian?

Namun, kata-kata Yesus tentu berlaku bagi kita semua. Jika kita keliru bila kuatir akan hal-hal yang pokok dalam kehidupan, berapa banyak lagi kekeliruan yang akan terjadi dengan kuatir akan hal-hal yang tidak pokok? Yesus mengharapkan murid-muridNya untuk tetap fokus mencari dua hal: KerajaanNya dan kebenaranNya. Ketika seorang yang mengaku Kristen tak sanggup memberikan perpuluhan (saya bisa tambahkan perintah dalam perjanjian lama), namun ia sanggup mendapatkan banyak benda yang tidak pokok, apakah ia hidup menurut standar Kristus dengan pertama-tama mencari Kerajaan dan kebenaranNya? Jawabannya, sudah jelas.

Jangan Suka Mencari Kesalahan (Don’t be a Fault-Finder)

Kumpulan perintah berikut dari Yesus kepada para pengikutNya berkaitan dengan dosa menghakimi dan mencari-cari kesalahan:

Jangan kamu menghakimi, supaya kamu tidak dihakimi. Karena dengan penghakiman yang kamu pakai untuk menghakimi, kamu akan dihakimi dan ukuran yang kamu pakai untuk mengukur, akan diukurkan kepadamu. Mengapakah engkau melihat selumbar di mata saudaramu, sedangkan balok di dalam matamu tidak engkau ketahui? Bagaimanakah engkau dapat berkata kepada saudaramu: Biarlah aku mengeluarkan selumbar itu dari matamu, padahal ada balok di dalam matamu. Hai orang munafik, keluarkanlah dahulu balok dari matamu, maka engkau akan melihat dengan jelas untuk mengeluarkan selumbar itu dari mata saudaramu. (Matius 7:1-5).

Dalam perikop ini, walaupun secara langung atau tak langsung Yesus tidak menuduh ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi, mereka tentu dianggap berdosa; mereka mencari-cari kesalahanNya!

Dalam peringatan ini, apa sebenarnya maksud Yesus dengan menghakimi orang lain?

Pertama, kita perhatikan hal yang tidak Ia maksudkan, yakni kita tidak boleh membeda-bedakan dan menilai karakter orang hanya dengan memperhatikan perbuatannya. Hal itu cukup jelas. Segera setelah itu, Yesus memerintahkan murid-muridNya untuk tidak melempar mutiara kepada babi-babi atau memberikan barang yang kudus kepada anjing (lihat 7:6). Secara kiasan, Ia jelas berbicara tentang jenis-jenis orang, yang menyebutkan mereka sebagai babi dan anjing, orang-orang yang tak menghargai nilai dari benda-benda kudus, yakni “mutiara”, yang akan mereka dapatkan. Mereka bukan orang-orang yang diselamatkan. Dan tentunya, jika kita menaati perintah itu, kita harus menilai apakah orang-orang digolongkan sebagai babi dan anjing.

Lagipula, Yesus dengan singkat berkata kepada pengikutNya untuk menilai guru-guru palsu, “serigala berbulu domba” (lihat 7:15), dengan melihat buah-buahnya. Jelas, untuk menaati perintah Yesus, kita harus perhatikan gaya hidup orang dan membuat penilaian.

Demikian juga, Paulus berkata kepada jemaat di Korintus:

Tetapi yang kutuliskan kepada kamu ialah, supaya kamu jangan bergaul dengan orang, yang sekalipun menyebut diri nya saudara, adalah orang cabul, kikir, penyembah berhala, pemfitnah, pemabuk atau penipu; dengan orang yang demikian janganlah kamu sekali-kali makan bersama-sama. (1 Korintus 5:11).

Syarat untuk menaati perintah itu adalah saksikan gaya hidup orang dan nilai orang itu berdasarkan kesaksian kita.

Rasul Yohanes juga berkata agar kita dapat membedakan apa yang berasal dari Allah dan apa yang berasal dari Iblis. Dengan memperhatikan gaya hidup orang, jelaslah siapa yang diselamatkan dan siapa yang tidak diselamatkan (lihat 1 Yohanes 3:10).

Dengan demikian, membedakan karakter orang dengan memperhatikan perbuatannya dan menilai apakah ia milik Allah atau Iblis bukanlah dosa menghakimi terhadap apa yang diperingatkan Kristus. Jadi, apa maksud Yesus?

Perhatikan bahwa Yesus berbicara tentang mencari-cari kesalahan kecil, noda-noda, dengan seorang saudara (perlu dicatat, Yesus memakai kata saudara tiga kali dalam perikop ini). Yesus tidak mengingatkan kita untuk menghakimi orang-orang sebagai yang tidak percaya dengan melihat kesalahan mereka yang nyata-nyata (seperti yang Ia perintahkan untuk kita lakukan dalam khotbah ini). Sebaliknya, instruksi ini dimaksudkan untuk bagaimana orang Kristen harus memperlakukan orang Kristen lainnya. Mereka tidak boleh saling mencari-cari kesalahan, dan memang hendaknya demikian ketika mereka sendiri tak peduli pada kesalahan mereka yang lebih besar. Dalam hal ini, mereka adalah munafik. Seperti pernah Yesus katakan kepada banyak orang yang menghakimi secara munafik, “Barangsiapa di antara kamu tidak berdosa, hendaklah ia yang pertama melemparkan batu kepada perempuan itu.” (Yohanes 8:7).

Rasul Yakobus, yang suratnya seringkali menyerupai Khotbah di Bukit, demikian juga menulis, “Saudara-saudara, janganlah kamu bersungut-sungut dan saling mempersalahkan, supaya kamu jangan dihukum. Sesungguhnya Hakim telah berdiri di ambang pintu.” (Yakobus 5:9). Hal itu juga membantu kita untuk memahami peringatan Yesus untuk kita hindari, yakni mencari-cari kesalahan dengan sesama orang percaya, lalu menyebarkan temuan kita, dengan saling berbantah-bantah. Itulah salah satu dosa yang paling sering muncul di gereja, dan mereka yang bersalah menempatkan diri dalam posisi menghadapi penghakiman. Ketika kita menjelek-jelekkan sesama orang percaya, dengan mengungkap kesalahannya kepada orang lain, maka kita melanggar aturan emas, karena kita juga tak ingin orang lain menjelek-jelekkan kita tanpa kehadiran kita.

Dengan penuh kasih, kita dapat mendekati sesama orang percaya terkait dengan kesalahannya, namun hanya bila kita melakukannya tanpa kemunafikan, dan yakin bahwa kita tak bersalah (atau lebih bersalah) dari dosa yang sama seperti orang yang kita mintai keterangan. Tetapi, kita hanya buang-buang waktu bila melakukan hal tersebut dengan orang tak percaya, yang menjadi pokok ayat berikut. Yesus berkata,

Jangan kamu memberikan barang yang kudus kepada anjing dan jangan kamu melemparkan mutiaramu kepada babi, supaya jangan diinjak-injaknya dengan kakinya, lalu ia berbalik mengoyak kamu.” (Matius 7:6).

Demikian juga, Amsal berkata, “Janganlah mengecam seorang pencemooh, supaya engkau jangan dibencinya, kecamlah orang bijak, maka engkau akan dikasihinya,” (Amsal 9:8). Suatu kali, Yesus berkata kepada murid-muridNya untuk mengebaskan abu dari kakinya untuk menentang mereka yang menolak Injil. Ketika “anjing-anjing” diketahui tak menghargai kebenaran, Allah tak ingin hamba-hambaNya membuang-buang waktu untuk menjangkau mereka, namun di saat bersamaan orang lain tidak diberikan.

Dorongan untuk Berdoa (Encouragement to Pray)

Akhirnya kita sampai pada bagian akhir dari bagian utama khotbah Yesus. Bagian itu dimulai dengan janji-janji doa yang menguatkan:

Mintalah, maka akan diberikan kepadamu; carilah, maka kamu akan mendapat; ketoklah, maka pintu akan dibukakan bagimu. Karena setiap orang yang meminta, menerima dan setiap orang yang mencari, mendapat dan setiap orang yang mengetok, baginya pintu dibukakan. Adakah seorang dari padamu yang memberi batu kepada anaknya, jika ia meminta roti, atau memberi ular, jika ia meminta ikan? Jadi jika kamu yang jahat tahu memberi pemberian yang baik kepada anak-anakmu, apalagi Bapamu yang di sorga! Ia akan memberikan yang baik kepada mereka yang meminta kepada-Nya. (Matius 7:7-11).

“Nah!” kata pembaca. “Ini bagian Khotbah di Bukit yang tak terkait dengan kesucian.”

Semuanya tergantung pada pertanyaan kita, dengan mengetuk dan mencari dalam doa. Seperti mereka yang “lapar dan haus akan kebenaran”, kita rindu sekali menaati semua perintah Yesus dalam khotbahNya itu, dan kerinduan kita tentu tercermin dalam doa-doa kita. Kenyataannya, doa model yang sebelumnya Yesus sampaikan dalam khotbah yang sama adalah ungkapan keinginan akan terjadinya kehendak Tuhan dan akan kesucian.

Lagipula, versi dalam kitab Lukas untuk janji-janji doa berakhir dengan ungkapan, “Jadi jika kamu yang jahat tahu memberi pemberian yang baik kepada anak-anakmu, apalagi Bapamu yang di sorga! Ia akan memberikan Roh Kudus kepada mereka yang meminta kepada-Nya.” (Lukas 11:13). Yesus tidak memikirkan pemberian barang-barang mewah ketika Ia menjanjikan “pemberian yang baik” bagi kita. Dalam pikiranNya, Roh Kudus adalah “pemberian yang baik”, karena Roh Kudus menyucikan dan menolong kita untuk menyebarkan Injil yang menyucikan orang-orang lain. Orang-orang suci akan masuk sorga.

Pemberian baik lainnya adalah apapun yang ada dalam kehendak Tuhan. Tuhan jelas sangat peduli dengan kehendakNya dan kerajaanNya, sehingga kita harus berharap agar doa-doa kita untuk mendapatkan sesuatu yang akan menambah manfaat kita dalam kerajaan Allah akan selalu dijawab.

Pernyataan Kesimpulan (A Summarizing Statement)

Kita sampai pada ayat yang dianggap sebagai pernyataan yang menjadi kesimpulan dari semua yang Yesus katakan sampai pada poin ini. Banyak komentator melewatkannya, tetapi kita tak melewatkannya. Ayat khusus ini jelas merupakan pernyataan kesimpulan, karena dimulai dengan kata karena itu. Jadi, pernyataan itu terkait dengan perintah-perintah sebelumnya, dan yang menjadi pertanyaan adalah: Berapa banyak perkataan Yesus dijadikan kesimpulan? Kita baca dan pikirkan:

Segala sesuatu yang kamu kehendaki supaya orang perbuat kepadamu, perbuatlah demikian juga kepada mereka. Itulah isi seluruh hukum Taurat dan kitab para nabi. (Matius 7:12).

Pernyataan itu tidak bisa menjadi kesimpulan dari beberapa ayat sebelumnya mengenai doa, jika tidak pernyataan itu takkan berarti apa-apa.

Ingatlah, pada permulaan khotbahNya, Yesus mengingatkan kekeliruan pemikiran kita bahwa Ia datang untuk menghapuskan Hukum Taurat atau Kitab Para Nabi (lihat Matius 5:17). Dari pandangan itu dalam khotbahNya sampai pada ayat yang kini kita bahas, pada dasarnya Ia tak melakukan apapun selain mendukung dan menjelaskan perintah-perintah Allah dalam Perjanjian Lama. Dengan demikian Ia kini menggenapi segala sesuatu. Ia telah perintahkan, semua yang Ia berikan dari kitab-kitab Taurat dan para Nabi: “Segala sesuatu yang kamu kehendaki supaya orang perbuat kepadamu, perbuatlah demikian juga kepada mereka. Itulah isi seluruh hukum Taurat dan kitab para Nabi.” (7:12). Frase “hukum Taurat dan kitab para Nabi” menghubungkan semua yang Yesus katakan antara Matius 5:17 dan 7:12.

Kini, ketika Yesus membuat kesimpulan khotbahNya, Ia menyatakan kembali tema utamaNya sekali lagi —Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah:

Masuklah melalui pintu yang sesak itu, karena lebarlah pintu dan luaslah jalan yang menuju kepada kebinasaan, dan banyak orang yang masuk melaluinya; karena sesaklah pintu dan sempitlah jalan yang menuju kepada kehidupan, dan sedikit orang yang mendapatinya.” (Matius 7:13-14).

Jelaslah pintu gerbang sempit dan jalan menuju kehidupan, yang dicari oleh sedikit orang, adalah lambang keselamatan. Pintu gerbang lebar dan jalan besar menuju kebinasaan, jalur bagi sebagian besar orang, melambangkan penghukuman. Jika segala sesuatu yang Yesus katakan sebelum pernyataan memiliki arti, jika khotbah ini membawa dampak logis, jika Yesus pandai sebagai ahli komunikasi, maka tafsiran paling umum adalah jalan sempit sebagai jalan untuk mengikuti Yesus, dengan menaati perintah-perintahNya. Jalan lebar akan menjadi jalur berlawanan. Dalam khotbah itu, ada berapa banyak orang yang mengaku Kristen berada di jalan sempit? Pelayan pemuridan tentu ada di jalan sempit, dan ia memimpin murid-muridNya menapaki jalan sempit itu.

Beberapa orang yang mengaku Kristen bingung karena, dalam khotbah itu, Yesus tidak berkata apapun tentang iman atau percaya kepadaNya di mana Ia berkata banyak hal tentang keselamatan dan penghukuman. Tetapi, bagi mereka yang mengerti korelasi yang tak terpisahkan antara keyakinan dan perilaku, khotbah itu tak menimbulkan masalah. Setiap orang yang menaati Yesus menunjukkan iman melalui perbuatannya. Barangsiapa yang tidak menaatiNya tidak mempercayai bahwa Dialah Anak Allah. Keselamatan kita tidak hanya menunjukkan kasih karunia Allah kepada kita, tetapi juga perubahan yang terjadi dalam kehidupan kita. Kesucian kita adalah kesucianNya.

Cara Mengenali Pemimpin Religius yang Sesat (How to Recognize False Religious Leaders)

Ketika Yesus melanjutkan perkataan kesimpulanNya, Ia lalu mengingatkan murid-muridNya tentang nabi-nabi palsu yang memipin orang-orang yang tidak menunjukkan perbedaan ke jalan lebar menuju kebinasaan. Mereka benar-benar bukan dari Allah, namun berkedok sebagai dari Allah. Semua pengajar sesat dan pemimpin sesat berada pada kategori ini. Bagaimana cara kita mengenali mereka?

“Waspadalah terhadap nabi-nabi palsu yang datang kepadamu dengan menyamar seperti domba, tetapi sesungguhnya mereka adalah serigala yang buas. Dari buahnyalah kamu akan mengenal mereka. Dapatkah orang memetik buah anggur dari semak duri atau buah ara dari rumput duri? Demikianlah setiap pohon yang baik menghasilkan buah yang baik, sedang pohon yang tidak baik menghasilkan buah yang tidak baik. Tidak mungkin pohon yang baik itu menghasilkan buah yang tidak baik, ataupun pohon yang tidak baik itu menghasilkan buah yang baik. Dan setiap pohon yang tidak menghasilkan buah yang baik, pasti ditebang dan dibuang ke dalam api. Jadi dari buahnyalah kamu akan mengenal mereka. Bukan setiap orang yang berseru kepada-Ku: Tuhan, Tuhan! akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga, melainkan dia yang melakukan kehendak Bapa-Ku yang di sorga. Pada hari terakhir banyak orang akan berseru kepada-Ku: Tuhan, Tuhan, bukankah kami bernubuat demi nama-Mu, dan mengusir setan demi nama-Mu, dan mengadakan banyak mujizat demi nama-Mu juga? Pada waktu itulah Aku akan berterus terang kepada mereka dan berkata: Aku tidak pernah mengenal kamu! Enyahlah dari pada-Ku, kamu sekalian pembuat kejahatan!” (Matius 7:15-23).

Jelaslah, Yesus menunjukkan bahwa pengajar sesat sangat suka menipu. Mereka menampakkan tanda-tanda luarnya sebagai orang yang tulus. Mereka menyebut Yesus sebagai Tuhan mereka, bernubuat, mengusir roh-roh jahat dan melakukan mujizat-mujizat. Tetapi “bulu domba” hanya menyembunyikan “serigala yang kelaparan.” Mereka bukan domba sejati. Bagaimana bisa tahu jika mereka benar atau sesat? Karakter sejati mereka dapat dikenali dengan melihat “buah-buah” mereka.

Apa buah-buah yang Yesus bicarakan? Jelas, bukan buah-buah mujizat, tetapi buah-buah ketaatan kepada semua ajaran Yesus. Orang yang adalah domba sejati melakukan kehendak Bapa. Orang yang sesat “melakukan kejahatan” (7:23). Maka, kita bertanggung-jawab membandingkan kehidupan setiap orang dengan tiap ajaran dan perintah Yesus.

Semakin banyak guru palsu di gereja kini, dan kita tidak terkejut, karena Yesus dan Paulus telah lebih dulu memperingatkan, di akhir zaman yang mendekat, agar kita tak perlu mengharapkan hal-hal yang tak ada manfaatnya (lihat Matius 24:11; 2 Timotius 4:3-4). Nabi-nabi palsu yang paling sering muncul sekarang adalah orang-orang yang mengajarkan bahwa sorga menunggu orang-orang yang tidak suci. Mereka bertanggung-jawab atas penghukuman kekal jutaan orang. Tentang mereka, John Wesley menulis,

Betapa sangat mengerikan!—ketika para utusan Allah menjadi agen-agen Iblis!—ketika mereka yang ditugaskan untuk mengajarkan jalan ke sorga kepada orang-orang ternyata mengajarkan mereka jalan ke neraka…. Jika ditanya, “Mengapa, siapa gerangan yang melakukan…hal ini?”…Saya jawab, Sepuluh ribu orang bijak dan orang terhormat; bahkan semua orang itu, dari denominasi apapun, yang memberikan dorongan kepada orang sombong, orang yang suka main-main, orang yang penuh nafsu, pencinta dunia, orang yang suka kesenangan, orang yang tidak adil atau orang yang tidak baik, mahluk yang mudah, ceroboh, tak berbahaya dan tak berguna, orang yang tidak mendapat kritikan demi kebenaran, demi membayangkan ia berada di jalan menuju ke sorga. Merekalah nabi-nabi palsu dalam arti kata sebenarnya. Merekalah pengkhianat Allah dan manusia…. Mereka terus menghuni wilayah malam hari; dan kapanpun mereka mengikuti jiwa-jiwa merana, mereka telah hancurkan, “neraka akan dipindahkan dari bawah untuk menemui mereka pada saat mereka datang!”

[13]

 

Hal yang menarik, dalam Matius 7:15-23, Wesley secara khusus mengomentari tentang guru-guru palsu yang Yesus ingatkan untuk dilawan.

Perhatikan bahwa Yesus berkata dengan jelas, berbeda dengan perkataan banyak guru palsu kepada kita kini, bahwa mereka yang tidak menghasilkan buah akan dilempar masuk ke neraka (lihat 7:19). Lagipula, hal itu berlaku tidak hanya kepada guru-guru dan nabi-nabi, tetapi juga kepada setiap orang. Yesus berkata, “Bukan setiap orang yang berseru kepada-Ku: Tuhan, Tuhan! akan masuk ke dalam Kerajaan Sorga, melainkan dia yang melakukan kehendak Bapa-Ku yang di sorga.” (Matius 7:21). Hal yang benar bagi nabi adalah benar juga bagi semua orang. Itulah tema utama Yesus— Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Orang yang tidak menaati Yesus pasti masuk neraka.

Juga perhatikan hubungan yang Yesus buat antara hakekat seseorang dipandang dari dalam dirinya dan hakekatnya dipandang dari luar. Pohon yang “baik” menghasilkan buah yang baik. Pohon yang “buruk” tak dapat menghasilkan buah yang baik.

Sumber buah yang baik yang muncul di luar adalah karakter orang itu. Oleh kasih karuniaNya, Allah telah mengubah karakter orang yang sungguh percaya kepada Yesus.

[14]

 

Peringatan Akhir dan Ikhtisar (A Final Warning and Summary)

Yesus menyimpulkan khotbahNya dengan peringatan akhir dan contoh yang menjadi kesimpulan. Seperti harapan anda, inilah ilustrasi dari temaNya— Hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah.

Setiap orang yang mendengar perkataan-Ku ini dan melakukannya, ia sama dengan orang yang bijaksana, yang men diri kan rumahnya di atas batu. Kemudian turunlah hujan dan datanglah banjir, lalu angin melanda rumah itu, tetapi rumah itu tidak rubuh sebab didirikan di atas batu. Tetapi setiap orang yang mendengar perkataan-Ku ini dan tidak melakukannya, ia sama dengan orang yang bodoh, yang men diri kan rumahnya di atas pasir. Kemudian turunlah hujan dan datanglah banjir, lalu angin melanda rumah itu, sehingga rubuhlah rumah itu dan hebatlah kerusakannya. (Matius 7:24-27).

Ilustrasi akhir Yesus bukanlah formula untuk “sukses dalam hidup” seperti yang dipakai oleh beberapa orang. Konteks menunjukkan bahwa Yesus tak akan memberi saran tentang bagaimana mendapatkan banyak uang selama masa-masa sulit, dengan memiliki iman dalam janji-janjiNya. Inilah kesimpulan dari semua perkataan Yesus dalam KhotbahNya di Bukit. Orang yang melakukan perkataanNya adalah bijak dan akan bertahan; orang tak perlu takut akan murka Allah ketika murka itu menimpanya. Orang yang tidak menaatiNya adalah bodoh dan akan mengalami banyak penderitaan, dan akan mendapat ”hukuman kebinasaan selama-lamanya” (2 Tesalonika 1:9).

Jawaban atas Pertanyaan (Answer to a Question)

Tidak mungkin Khotbah di Bukit oleh Yesus hanya berlaku bagi para pengikutNya yang hidup sebelum pengorbanan kematian dan kebangkitanNya? Tidakkah mereka berada di bawah Hukum Taurat sebagai cara sementara mereka untuk mendapatkan keselamatan, tetapi setelah Yesus mati untuk dosa-dosa mereka, lalu diselamatkan dengan iman, sehingga membatalkan tema yang dijelaskan dalam khotbah ini?

Itulah teori yang buruk. Tak seorangpun diselamatkan oleh hasil usahanya. Keselamatan selalu oleh karena iman, sebelum dan selama pejanjian lama. Paulus berpendapat dalam Roma 4 bahwa baik Abraham (sebelum pejanjian lama) dan Daud (selama pejanjian lama) dibenarkan oleh iman dan bukan hasil usaha.

Lagipula, adalah mustahil bila para pengikut Yesus dapat diselamatkan oleh hasil usahanya, karena mereka semua telah berdosa dan kehilangan kemuliaan Allah (lihat Roma 3:23). Hanya kasih karunia Allah yang dapat menyelamatkan mereka, dan hanya iman dapat menerima kasih karuniaNya.

Sayangnya, banyak orang di gereja kini memandang semua perintah Yesus sebagai bukan tujuan, yang lebih dari sekedar membuat kita merasa bersalah sehingga kita mustahil diselamatkan melalui hasil usaha. Karena kita sudah ”mendapatkan pesan” dan telah diselamatkan dengan iman, kita dapat abaikan sebagian besar perintahNya. Jika tidak, tentu kita ingin orang lain “diselamatkan”. Lalu kita dapat menambahkan perintah-perintah lagi untuk menunjukkan kepada orang-orang betapa berdosanya mereka sehingga mereka akan diselamatkan oleh “iman” tanpa hasil usaha.

Namun demikian, Yesus tidak berkata kepada murid-muridNya, “Pergilah ke seluruh dunia dan lakukan pemuridan, dan yakinkan mereka untuk menyadari bahwa, ketika murid-murid merasa bersalah dan kemudian diselamatkan oleh iman, perintah-perintahKu telah menjadi tujuan dalam kehidupan mereka.” Sebaliknya, Ia berkata, “Karena itu pergilah, jadikanlah semua bangsa murid-Ku …. ajarlah mereka melakukan segala sesuatu yang telah Kuperintahkan kepadamu..” (Matius 28:19-20, tambahkan penekanan). Pelayan pemuridan akan melakukan hal tersebut.

 

---

[1]

Sangat menarik, ayat berikutnya dalam kitab Yakobus adalah, “Apakah gunanya, saudara-saudaraku, jika seorang mengatakan, bahwa ia mempunyai iman, padahal ia tidak mempunyai perbuatan? Dapatkah iman itu menyelamatkan dia?” (Yakobus 2:14).

[2]

Memang benar apa yang sering disebut sebagai “aspek-aspek seremonial Hukum Taurat” juga “aspek-aspek moral Hukum Taurat”, walaupun banyak penjelasanNya mengenai penggenapanNya terhadap hukum seremonial diberikan oleh Roh KudusNya kepada para rasul setelah kebangkitanNya. Kita kini mengerti mengapa tidak perlu ada pengorbanan hewan pada zaman perjanjian baru, karena Yesus adalah Domba Allah. Kita juga tidak mengikuti hukum dalam perjanjian lama tentang makanan karena Yesus menyatakan semua makanan halal (lihat Markus 7:19). Kita tidak perluk pergumulan doa seorang imam kepala di bumi karena Yesus kini adalah Imam kepala kita, dan seterusnya. Tetapi, tidak seperti hukum seremonial, tak ada apapun dari hukum moral yang pernah diubah oleh apapun yang dilakukan atau dikatakan oleh Yesus, sebelum atau setelah kematian dan kebangkitanNya. Sebaliknya, Yesus menguraikan dan mendukung hukum moral dari Allah, seperti yang dilakukan oleh para rasul dengan ilham Roh setelah kebangkitanNya. Aspek-aspek moral Hukum Taurat Musa semuanya dicakup dalam Hukum Kristus, yakni hukum perjanjian baru. Ingatlah juga bahwa pada saat itu Yesus tengah berbicara kepada orang-orang Yahudi yang ada di bawah Hukum Taurat Musa. Jadi kata-kataNya dalam Matius 5:17-20 perlu ditafsirkan sesuai pewahyuan Yesus yang tengah berlangsung dalam Perjanjian Baru.

[3]

Lagipula, jika Yesus berbicara tentang kebenaran legal sebagai akibat yang kita terima sebagai karunia untuk percaya kepadaNya, mengapa tidak Ia menunjuk langsung pada kebenaran itu? Mengapa Ia mengatakan sesuatu yang mudah disalahpahami oleh orang yang tak berpendidikan yang berbicara dengan saya, yang tak pernah menduga bahwa saya berbicara tentang kebenaran sebagai akibat?

[4]

Ini berlaku pada hubungan kita dengan saudara-saudara kita dalam Kristus. Yesus menyebut para pemimpin agama tertentu sebagai orang-orang bodoh (lihat Matius 23:17), seperti yang disebut juga dalam Alkitab pada umumnya (lihat Amsal 1:7; 13:20).

[5]

Sudah tentu, Allah tidak meminta istri itu bertanggung-jawab atas perzinahan ketika ia kawin lagi; ia hanya korban perbuatan dosa suaminya. Jelaslah, perkataan Yesus tidak masuk akal jika istri itu tidak kawin lagi. Jika tidak, tiada penilaian di mana ia dapat dianggap sebagai istri berzinah.

[6]

Lagi-lagi, Allah tidak menganggap suami baru bertanggung-jawab atas perzinahan. Si suami baru itu melakukan hal yang benar, yakni menikahi dan menerima istri yang diceraikan. Namun, bila seseorang menyuruh seorang istri untuk menceraikan suaminya agar ia dapat mengawini wanita itu, maka ia bersalah karena berbuat perzinahan, dan itulah mungkin dosa yang dimaksudkan Yesus di sini.

[7]

Tentu, ada situasi lain yang dapat diperhatikan. Misalnya, istri Kristen, yang suaminya tak bercukur, menceraikan suaminya itu tentulah bersalah karena berzinah bila istri itu mengawini kembali seorang Kristen.

[8]

Pada bab berikut tentang perceraian dan pernikahan ulang, saya membahas masalah ini lebih luas.

[9]

Dengan harapan untuk membenarkan dirinya, seorang guru Hukum Taurat Yahudi bertanya kepada Yesus, “Siapakah sesamaku?” Anda yakin, ia sudah berpikir bahwa ia punya jawaban yang tepat. Yesus menjawabnya dengan kisah seorang Samaria yang baik hati, anggota kelompok yang dibenci oleh orang-orang Yahudi, yang membuktikan dirinya sebagai sesama bagi seorang Yahudi yang tertimpa kemalangan (lihat Lukas 10:25-37).

[10]

Nanti dalam buku ini, saya memasukkan bab tentang berpuasa.

[11]

Sebagian orang sayangnya menyatakan bahwa Doa Bapa Kami ini bukanlah doa yang dipakai oleh orang-orang Kristen karena doa ini tidak dipanjatkan “dalam nama Yesus.” Tetapi, dengan logika ini, kita harus membuat kesimpulan bahwa banyak doa dari para rasul yang dicatat dalam Kisah Para Rasul dan surat-surat bukanlah “doa-doa orang Kristen.”

[12]

Pada kesempatan lain, Yesus membuat pernyataan yang sama tentang kemustahilan melayani Allah dan mammon, dan Lukas menyatakan kepada kita, “Semuanya itu didengar oleh orang-orang Farisi, hamba-hamba uang itu, dan mereka mencemoohkan Dia.” (Lukas 16:14). Lagi-lagi, pada Khotbah di Bukit, Yesus jelas-jelas mengungkapan praktek dan pengajaran orang-orang Farisi.

[13]

Buku berjudul the Works of John Wesley (Baker: Grand Rapids, 1996), karangan John Wesley, dicetak ulang dari edisi tahun 1872 yang diterbitkan oleh the Wesleyan Methodist Book Room, London, halaman 441, 416.

[14]

Saya ingin sekali mengambil kesempatan juga untuk mengomentari di sini tentang ungkapan yang lazim digunakan orang ketika mencari alasan berbuat dosa pada orang lain: “Kita tidak tahu apa yang ada di hati mereka.” Berbeda dengan hal ini, Yesus berkata bahwa penampakan luar menampilkan hal yang di dalam. Di tempat lain, Ia berkata, “Karena yang diucapkan mulut meluap dari hati” (Matius 12:34). Ketika seseorang mengucapkan kata-kata kebencian, maka tampaklah kebencian mengisi hatinya. Yesus juga berkata kepada kita bahwa “sebab dari dalam, dari hati orang, timbul segala pikiran jahat, percabulan, pencurian, pembunuhan, perzinahan, keserakahan, kejahatan, kelicikan, hawa nafsu, iri hati, hujat, kesombongan, kebebalan.” (Markus 7:21-22). Ketika seseorang berzinah, kita benar-benar tahu apa yang ada di dalam hatinya, yakni perzinahan.

 

Venid a mí todos los que estáis trabajados y cargados, y yo os haré descansar. Llevad mi yugo sobre vosotros, y aprended de mí, que soy manso y humilde de corazón; y hallaréis descanso para vuestras almas; porque mi yugo es fácil y ligera mi carga (Mt. 11:28-30).

Muy pocos cristianos profesantes debatirían que la escritura arriba citada es una invitación a la salvación directa de los labios de Jesús. Se usa con frecuencia en sermones evangelísticos. Jesús estaba ofreciendo descanso al fatigado. No estaba precisamente hablando de fatiga física para los que están cansados físicamente. Más bien, él estaba prometiendo descanso a las almas (v. 29) cargadas de pecado y culpa. Estaba ofreciendo salvación. ¿Pero cómo se recibe esta salvación? Jesús dice que se recibe llevando su yugo sobre nosotros.

Tal vez la interpretación antinómica predilecta de lo que significa llevar el yugo de Jesús es la siguiente: Supuestamente, Jesús está usando un yugo doble que quiere compartir con nosotros. La “prueba” de la interpretación es que Jesús se refiere al yugo como “Mi yugo”, indicando que debe ser un yugo alrededor de su propio cuello. “Y por supuesto”, el antinómico piensa, “Jesús no quiere decir que Él desea transferir ese yugo de su cuello al mío, así que debe tener dos yugos, ¡dispuestos para dos bueyes! Él entonces quiere que yo esté unido a Él por fe, inseparablemente unido en nuestro viaje al cielo”.

Pero esta interpretación tan improbable se aleja de la realidad por completo. El tomar el yugo de Jesús es simbólico del sometimiento a su autoridad. Él no tiene un yugo doble alrededor de su cuello que quiera compartir con nosotros. Él, el maestro, sostiene un yugo en sus manos, parado frente a todos los bueyes salvajes que en la actualidad laboran bajo una carga de culpa, enyugados al pecado. Él les dice “si desean descansar, existe sólo una manera de obtenerlo. Tomen mi yugo. Quiero ser su Dueño, pero deben someterse a mí. Háganse mis discípulos; apóyense en mí, y la pesada carga sobre sus almas será levantada. El yugo que colocaré sobre ustedes será fácil, y la carga que tienen que llevar será liviana, porque mi Santo Espíritu les capacitará para obedecerme. Una vez que se hayan sometido a mí y a mi señorío, renacerán espiritualmente; luego mis mandamientos no serán gravosos” (ver 1 Jn. 5:3).

“Llevar el yugo” es simbólico de someterse a la autoridad de otro. La Escritura frecuentemente usa las imágenes del yugo de esta manera.[1] Aquellos que realmente creen en Jesús se someten a su autoridad. El buey enyugado tiene una razón de ser: su servicio al dueño. Tal vez el buey no sepa lo que el dueño quiere de él, pero su voluntad se somete. Está listo para ir al trabajo.

La santificación definida

Este capítulo se refiere a la santificación, o a la creciente santidad experimentada por aquellos que han nacido de nuevo. Ser santificado significa “ser apartado para uso santo”, vemos que es una palabra que describe hermosamente el plan de Dios para cada creyente auténtico. El Nuevo Testamento usa la palabra en dos tiempos verbales: pasado y presente. Los creyentes han sido santificados y están siendo santificados. El tiempo pasado revela la intención de Dios—Él ha perdonado nuestros pecados y nos ha dado su Santo Espíritu para apartarnos para su santo uso.[2] El tiempo presente revela el proceso en marcha del cumplimiento de su intención—estamos continuamente y de una manera creciente siendo usados para los santos propósitos de Dios.[3]

Desdichadamente, para muchos cristianos profesantes, la santificación no es sino una teoría, pues nunca han nacido de nuevo, lo cual es absolutamente esencial para la santificación. Pero muchos están convencidos de que han sido justificados en Cristo aunque no hay evidencia de santificación en sus vidas. Las Escrituras nos dicen, sin embargo, que con la justicia viene también la santificación:

Mas por él estáis vosotros en Cristo Jesús, el cual nos ha sido hecho… . justificación, santificación y redención… y esto erais algunos; mas ya habéis sido lavados, ya habéis sido santificados, ya habéis sido justificados en el nombre del señor Jesús, y por el Espíritu de nuestro Dios (1 Co. 1:30; 6:11, énfasis del autor).

Juan escribió,

Si sabéis que él es justo, sabed también que todo el que hace justicia es nacido de él… . Hijitos, nadie os engañe; el que hace justicia es justo, como él es justo.

Muchos cristianos profesantes con gusto escucharían los sermones que están bajo la categoría de “sermones para la santificación”, a través de los cuales son amonestados para “entregar” ciertas áreas de sus vidas al señorío de Cristo, especialmente si el hacer eso requiere algún tipo de auto negación. Pero de alguna manera se convencen a sí mismos que hay alguna virtud en escuchar tales sermones, sin importar mucho si deciden o no hacer los ajustes necesarios en su vida. Santiago nos advierte acerca de esta actitud: “Pero sed hacedores de la palabra, y no tan solamente oidores, engañándoos a vosotros mismos” (Stg. 1:22).

Aquellos oidores que no son hacedores se engañan a sí mismos, pues piensan que son salvos cuando en realidad no lo son. Ese tipo de cristianos es la frustración de muchos pastores santos, que se preguntan por qué muchos miembros de sus congregaciones nunca cambian ni crecen en santidad. La razón es porque nunca han nacido de nuevo ni han tomado el yugo de Jesús. Piensan que son nacidos de nuevo porque una vez oraron la oración de salvación y ahora entienden que la salvación es por gracia, no por obras. Pero no es así, pues no se han sometido a Jesús. Todo intento para que su conducta se parezca más a la de Jesús es esencialmente inútil hasta que ellos mismos tomen la decisión.

La base de la santificación es el sometimiento a Dios; nadie alcanzará la santificación sin sumisión. El proceso de santificación continúa en nuestras vidas, si asimilamos las verdades espirituales y admitimos que se cumpla en nosotros la voluntad de Dios. Primeramente, tomamos el yugo de Jesús, luego “aprendemos de él” como Él lo dijo (Mt. 11:29). De este modo “crecemos en la gracia y el conocimiento de nuestro Señor y Salvador Jesucristo” (2 Pe. 3:18, énfasis del autor).

Al inicio no conocemos la voluntad de Dios o todo lo que Él ha hecho por nosotros a través de Cristo en la cruz, ni nos percatamos de todo lo que necesita un cambio en nuestras vidas. Pero como lo dijo Pablo, estamos “comprobando lo que es agradable al Señor” (Ef. 5:10). Por esto las oraciones de Pablo por los cristianos son peticiones para que aumente su entendimiento y conocimiento espiritual.[4] Y esa es la razón por la que Pablo a menudo amonestaba a sus lectores usando las palabras, “Sabéis que…? [5] Él esperaba que los creyentes a quienes escribía actuaran diferente si conocían algunas verdades teológicas, como el hecho de que sus cuerpos eran templos del Santo Espíritu.

Debido a esto es que es tan importante para los seguidores de Jesús que se aprovechen de todo lo que Dios ha provisto para ellos y aprendan así las verdades espirituales. Deberían estudiar las escrituras como verdaderos seguidores de Cristo, pues es natural que deseen las cosas espirituales. Deben servirse de la instrucción dada en la iglesia por aquellos a quienes Dios ha dado el don de enseñar su palabra. Deben ser miembros de una iglesia local que tenga visión para hacer discípulos. Eso es lo que Jesús quiere. Él dijo, “id, y haced discípulos a todas las naciones… enseñándoles que guarden todas las cosas que os he mandado” (Mt. 28:19-20). Los discípulos genuinos siempre están aprendiendo.

Camino a la perfección

Pablo escribió en su segunda carta a los Corintios: “Así que, amados, puesto que tenemos tales promesas, limpiémonos de toda contaminación de carne y de espíritu, perfeccionando la santidad en el temor de Dios” (2 Co. 7:1). Esto nos indica que los creyentes verdaderos no son necesariamente perfectos, como algunos extremistas nos quieren hacer creer. Las contaminaciones de la carne y del espíritu permanecen en las vidas de los creyentes. Debemos, sin embargo, leer las palabras de Pablo dentro del contexto del resto del Nuevo Testamento. Aunque los cristianos auténticos puedan aún estar parcialmente contaminados, en su carácter predomina la justicia. Nótese que Pablo no amonesta a sus lectores a iniciar una actuación santa. Más bien, les amonesta a perfeccionarse en la santidad. Sólo podemos perfeccionar aquello que ya estamos haciendo bien. Las palabras de Pablo indican que los cristianos corintios ya estaban actuando con santidad, y ahora ese proceso de santidad los estaba llevando a la perfección. Esto es la santidad bíblica—santificación en proceso hacia la perfección.

Las palabras de Pablo también nos ayudan a entender que el proceso progresivo de santificación en nuestras vidas no es algo que Dios realice separado de nosotros. Debemos limpiarnos de toda contaminación de la carne y del espíritu. El escritor de Hebreos dice, “Seguid… la santidad, sin la cual nadie verá al Señor” (He. 12:14). Dios no ignora nuestro libre albedrío, y la Escritura no podría ser más clara en lo que respecta a nuestra responsabilidad en el proceso de santificación.[6]

Por otra parte, no debemos pensar que la santificación es algo que debamos hacer sin que Dios se involucre en ello. Pablo también escribió, “estando persuadido de esto, que el que comenzó en vosotros la buena obra, la perfeccionará hasta el día de Jesucristo” (Fil. 1:6). Quizá el balance entre nuestra parte y la parte de Dios está muy bien expresada por Pablo en Filipenses 2:12-13:

Por tanto, amados míos, como siempre habéis obedecido, no como en mi presencia solamente, sino mucho más ahora en mi ausencia, ocupaos en vuestra salvación con temor y temblor, porque Dios es el que en vosotros produce así el querer como el hacer, por su buena voluntad (énfasis del autor).

Pablo escribía a cristianos genuinos, a aquellos que obedecían aun en su ausencia. Naturalmente, Dios trabajaba en ellos por medio de su Santo Espíritu. Así pues, éstos tenían una obligación solemne de cooperar con lo que Él hacía en sus vidas. La santificación ocurre en la medida en que cooperemos con Dios.

La cronología de la santificación

En este capítulo y en el siguiente, consideraremos el proceso de la santificación, y cómo Dios y nosotros estamos involucrados en él. Empecemos por el principio.

La obra de Dios, por supuesto, empezó mucho antes de que alguien fuera santificado. Él preordenó el plan de salvación a través de su Hijo, quien cumplió el plan, muriendo por nuestros pecados y levantándose de los muertos. Por medio de un mensajero ordenado por Dios que comparte el evangelio, y por el poder convincente del Espíritu Santo, el pecador es movido y convencido de pecado y de su necesidad de salvación.

En el momento de la convicción, entra en juego la responsabilidad humana. Tenemos que hacer una escogencia, y la única respuesta adecuada de nuestra parte es arrepentirse de nuestros pecados y creer en Jesús. Dios nos ordena arrepentirnos y creer en Jesús,[7] de modo que arrepentirse y creer debe ser nuestra responsabilidad, no la de Dios.

Sin embargo, en el momento en que nos arrepentimos y creemos en el evangelio, Dios empieza a trabajar de nuevo. De inmediato nos llena de su Santo Espíritu, regenerando nuestro espíritu y quebrantando el poder del pecado en nuestras vidas, liberándonos de sus garras. Nuestros espíritus renacen, recreados a la semejanza de Cristo, y llegamos a ser nuevas criaturas en él (ver 1 Pe. 1:3; Ef. 4:24; 2 Co. 5:17). Dios se convierte en nuestro Padre Espiritual.

El resultado es un grado inmediato de santidad manifestada en la vida del nuevo creyente. De escrituras tales como 1 Co. 6:9-10, Ga. 5:19-21, Ef. 5:5-6, 1 Jn. 3:15 y Ap. 21:8, podemos estar seguros de que el nuevo nacimiento pone fin a la práctica habitual de ciertos pecados graves tales como fornicación, adulterio, inmoralidad, sensualidad, homosexualidad, codicia, robos, estafas, borracheras, injurias, enemistades, pleitos, celos, ira, contiendas, disensiones, divisiones, envidias, idolatría, hechicería, homicidios y mentira.

No estamos afirmando que un verdadero creyente no pueda cometer cualquiera de estos pecados. Cualquier creyente puede, si así lo decide, cometer cualquiera de estos pecados, pues Dios no le ha quitado el libre albedrío. No obstante, el creyente nota que posee una resistencia interior y aborrecimiento al pecado que previamente no poseía. Su habilidad para resistir la tentación es aumentada de muchas maneras. Si acaso cede a la tentación, se sentirá triste y fuertemente convencido de su pecado hasta que lo confiese a Dios. De nuevo, la práctica de tales pecados es una garantía de que esa persona no heredará el reino de Dios, como lo advierte continuamente la Escritura.

¿Es todo pecado igual ante los ojos de Dios?

Algunos argumentan que “todos los pecados son iguales”, y así afirman que la práctica habitual y sin arrepentimiento de los pecados mencionados en la lista anterior es igual a la práctica habitual y sin arrepentimiento de cualquier otro pecado. Esta lógica, sin embargo, no cambia las escrituras que he citado, ni tampoco fortalece cualquier argumento contrario a lo que he dicho. Si todos los pecados son iguales a los ojos de Dios, entonces debemos extender grandemente la lista excluyente de Pablo para incluir todo pecado, y así concluir que ¡nadie es verdaderamente salvo! Aun así, por suerte, la ingratitud, la preocupación, y dormir durante los sermones no están incluidas en ninguna de las listas excluyentes de Pablo.

Ciertamente, todos los pecados no son iguales ante los ojos de Dios. Jesús habló de pequeños y (por implicación) de grandes mandamientos (ver Mateo 5:19). Él habló de “un pecado mayor”, y (por deducción) de un pecado menor (ver Juan 19:11). Él consideró un mandamiento en particular como el “grande y el primero” (Mt. 22:38), y otro que era el segundo después de éste. Mencionó un pecado como exclusivamente imperdonable (ver Mt. 12:31-32). Él reprendió a los fariseos, que ignoraban lo más importante de la ley: justicia y misericordia y fidelidad” y enfatizó los requisitos menores de la ley, como diezmar (Mt. 23:23, énfasis del autor).

El hecho de que algunos pecados son más graves delante de los ojos de Dios que otros se refleja en la ley de Moisés, en donde algunas transgresiones conllevaban más severo castigo. También notamos que Dios inicialmente le dio a Israel diez mandamientos, y no once o cuarenta. Esto indica que él consideraba algunos mandamientos más importantes que otros.

En Ezequiel 8, leemos como el Señor mostró a Ezequiel cuatro escenas sucesivas de ciertos pecados que los israelitas practicaban. A cada práctica pecaminosa Dios la determinó como “una mayor abominación” que la previa.

El apóstol Juan dijo que hay un pecado “que no conlleva muerte”, y existe un pecado que sí conlleva muerte” (1 Jn. 5:16-17).

Indudablemente, no todos los pecados son iguales ante los ojos de Dios. Todo pecado nos separa de Dios, y todo pecado entristece a Dios, pero no todo pecado es igualmente grave para él. Todos sabemos que tanto el homicidio como el ponerle un ojo negro a alguien son malas acciones. No obstante, todos sabemos que lo primero es más serio que lo segundo.

La transformación inicial y la progresiva

Si usted ha nacido de nuevo, Dios se ha hecho cargo de lo que es más grave para Él. Usted ha experimentado una transformación inicial. Pero Dios no está satisfecho con sólo eso. Su objetivo para usted es la perfección, así que usted puede esperar una transformación progresiva. El cuadro siguiente ilustra eso:

En los dos tercios del lado izquierdo del gráfico, toda la humanidad está dividida en dos grupos, los salvos y los no salvos. No existen, por supuesto, otras categorías. Usted está en una o en la otra.

Al desplazarse de izquierda a derecha en el gráfico, se pasa de maldad a santidad. La categoría de NO SALVOS incluye la gente más inicua (al extremo izquierdo), y los menos inicuos (en el extremo derecho de la columna de NO SALVOS). No todos los incrédulos son igualmente malos.

Al avanzar hacia la derecha, no obstante, usted cruza una gruesa línea, la cual representa la conversión y el nuevo nacimiento. Una vez que se cruza esa línea, usted se halla dentro de los salvos. Notamos, sin embargo, que los salvos en el extremo izquierdo son menos santos que aquellos que han progresado más hacia la derecha. No todos los cristianos son igualmente santos.

Por otra parte, la diferencia que se hace cuando alguien cruza la línea de conversión es dramática, razón por la cual la línea de conversión es muy gruesa. No hay tal cosa como una “línea delgada” entre los salvos y los no salvos. El apóstol Juan escribió que no existe dificultad alguna en distinguir entre los salvos y los no salvos (ver 1 Juan 3:10).

En el proceso de santificación de una persona que coopera con el Espíritu Santo, ésta se mueve progresivamente hacia la derecha, más cerca del tercio derecho del gráfico, el cual lleva el nombre de PERFECCIÓN. En la actualidad, por supuesto, sólo Dios es perfecto.

Adviértase que bajo la columna denominada SALVOS, he enumerado el fruto del Espíritu y algunas escrituras relevantes. El fruto puede crecer y madurar, y así puede suceder con el fruto del Espíritu en nuestras vidas. Todos podemos crecer en amor, paz, paciencia y así sucesivamente.

Espero que usted no haya encontrado su descripción en la columna de los no salvos. Si es así, usted necesita arrepentirse y creer en Jesús y cruzar la línea de la conversión. Si usted lo hace, inmediatamente nacerá de nuevo y experimentará la transformación inicial de Dios.

Una vez que nacemos de nuevo, Dios ejecuta su obra continua de transformación en nosotros a través de diferentes medios que consideraremos a continuación. Primeramente debemos entender, sin embargo, que el éxito de Dios depende mucho de nuestra cooperación. Él no irrespeta nuestro libre albedrío. Por otro lado, Él provee suficiente motivación para que cooperemos.

¿Qué es lo que nos motiva a luchar en contra del pecado y a ser progresivamente más como Jesús? Existen por lo menos tres motivaciones con las que Dios nos suple: amor, esperanza y temor. Todas estas motivaciones son legítimas y bíblicas. Más específicamente, estas son (1) amor por Dios, (2) esperanza de recompensa, y (3) temor a la disciplina.

El amor por Dios

La obediencia que brota del amor parece ser la más elevada y la que más complace a Dios. Idealmente, deberíamos obedecerle sólo porque lo amamos, y todo verdadero creyente hace esto hasta cierto punto. Jesús habló de la obediencia por amor, y dijo:

Si me amáis, guardad mis mandamientos… El que tiene mis mandamientos, y los guarda, ése es el que me ama; y el que me ama, será amado por mi Padre, y yo le amaré, y me manifestaré a él (Juan 14:15, 21).

De la misma manera, el apóstol Juan escribió,

Pues este es el amor de Dios, que guardemos sus mandamientos; y sus mandamientos no son gravosos (1 Juan 5:3).

¿Cómo no le vamos a amar cuando entendemos lo que ha hecho por nosotros? ¿Cómo no vamos a experimentar gratitud por su maravillosa auto negación a nuestro favor? ¿Cómo no buscar complacerle si nos ama tanto?

Imaginemos por un momento que estamos cruzando la calle en una esquina muy concurrida e inadvertidamente damos un paso al frente hacia un bus que se aproxima. Un peatón se lanza hacia usted, empujándolo y sacándolo del momento de peligro, pero él mismo es atropellado por el bus. Lo llevan rápidamente al hospital, en donde se entera que estará en silla de ruedas por el resto de su vida.

¿No estaría usted agradecido con el que salvó su vida a un costo tan alto para él? ¿No sentiría una obligación de retribuirle en algo su acción cuando en realidad usted sabe que no puede recompensarle con nada? Su cariño por aquel que le mostró tanto amor le motivaría a hacer lo que fuera por él. Si él deseara algo, usted haría lo que estuviera a su alcance para proveerlo. Eso mismo es lo que sucede con aquellos que creen en Jesús. No pueden sino amarlo, y porque le aman, luchan para complacerle con su obediencia.

La esperanza de la recompensa

Una segunda motivación que Dios provee a aquellos que le obedecen es la esperanza de la recompensa. Indudablemente, la salvación nos es dada por la gracia de Dios. Esto no significa que no recibamos otras bendiciones como respuesta a nuestras obras. Repetidamente hallamos promesas de bendiciones presentes y futuras en la Escritura como recompensa a los obedientes. Pablo escribió que la “piedad para todo aprovecha, pues tiene promesa de esta vida presente, y de la venidera” (1 Ti. 4:8). En verdad, Dios es “galardonador de los que le buscan” (He. 11:6).

La esperanza de la recompensa puede ser considerada como una motivación egoísta, difícilmente virtuosa comparada con la motivación por puro amor a Dios. ¿No preferiría el Señor que le sirviéramos por amor, más bien que por beneficio personal (tan claramente ejemplificado por las pruebas de Job)?

Mi tendencia es a pensar así. No obstante, Dios fue el que inició el programa de recompensas por la obediencia. Como cualquier buen padre, preferiría que sus hijos le obedecieran motivados por el amor, pero Él sabe, como la mayoría de los padres, que el amor filial es a menudo insuficiente. Los padres frecuentemente prometen a sus hijos recompensas por buena conducta, y funciona. Además, las recompensas terrenas que recibimos glorifican la bondad de nuestro Dios que anhela bendecir a sus hijos.

También debemos tener en mente que el egoísmo sirve a nuestros intereses a expensas de otros. Es así como no todo lo que beneficia a una persona es necesariamente una acción egoísta. Sin un ápice de desaprobación, la Escritura describe a los cristianos genuinos como aquellos que “perseverando en buen hacer, buscan gloria y honra e inmortalidad” (Ro. 2:7, énfasis del autor). La mayoría de nosotros, supongo, creímos en Cristo por interés propio—queremos ir al cielo y alejarnos del infierno. No obstante, nuestro acto de creer en Cristo difícilmente puede ser considerado egoísta. El hecho de que recibamos vida eterna no impide a otros recibir la misma bendición. Más bien, se podría considerar que al recibir al Señor en nuestras vidas, de alguna manera provocamos que otros sean salvos también. Por consiguiente, el recibir la salvación debido al interés propio no puede ser percibido como egoísta. Esto también es cierto en lo concerniente a las recompensas que Dios promete a los piadosos. No vienen a expensas de otros. Ni la gracia de Dios ni sus recompensas son limitadas. No estamos compitiendo con otros por un trozo del pastel.

Si esto es así, el deseo por la recompensa no debería ser considerado pecaminoso, equivocado o egoísta, especialmente porque Dios es el gestor y el que promete las recompensas. Si estuviera mal el desear la recompensa que Dios promete, entonces Él sería culpable de incitarnos a hacer el mal, haciéndole pecador. Eso, por supuesto, es imposible.

Recompensa de acuerdo con los hechos

A través de la Escritura, a los piadosos se les promete recompensas especiales por la obediencia. Por ejemplo, sabemos que en el futuro reino al retorno de Cristo, Dios va a recompensar a cada uno según sus obras:

Porque el Hijo del Hombre vendrá en la gloria de su Padre con sus ángeles, y entonces pagará a cada uno conforme a sus obras (Mt. 16:27).

He aquí yo vengo pronto, y mi galardón conmigo, para recompensar a cada uno según sea su obra (Ap. 22:12, énfasis del autor).

La recompensa y premios de los que habló Jesús no sólo incluye retribuciones generales que todos los salvos o los no salvos compartirán mutuamente, tales como el cielo o el infierno. Las retribuciones también incluyen recompensas específicas e individuales basadas en los hechos particulares de cada persona. Pablo, al escribir sobre los ministerios de Apolo y el suyo propio, afirmó,

Y el que planta y el que riega son una misma cosa; aunque cada uno recibirá su recompensa conforme a su labor (1 Co. 3:8, énfasis del autor; ver también versículos 9-15).

Nuestras recompensas futuras se basarán en nuestras propias obras, tomando en cuenta nuestros dones particulares, talentos, y oportunidades. La parábola de Jesús sobre los talentos nos brinda mucha claridad en este asunto (ver Mt. 25:14-30). Dios espera más de aquellos a los que les ha dado más. Jesús dice, “al que mucho se le haya confiado, más se le pedirá” (Lc. 12:48).

La Escritura no siempre es totalmente transparente en lo que respecta a cuándo los piadosos serán recompensados. Se ve claramente que algunas promesas son para esta vida, en tanto que otras son para la próxima. Algunas son ambiguas. Primero, consideremos algunas que aparentemente prometen recompensas en esta vida:

Honra a tu padre y a tu madre, que es el primer mandamiento con promesa; para que te vaya bien, y seas de larga vida sobre la tierra (Ef. 6:2-3, énfasis del autor).

No juzguéis, y no seréis juzgados; no condenéis, y no seréis condenados; perdonad, y seréis perdonados. Dad, y se os dará; medida buena, apretada, remecida y rebosando darán [ los hombres][8] en vuestro regazo; porque con la misma medida con que medís, os volverán a medir (Lucas 6:37-38).

Porque: El que quiere amar la vida y ver días buenos, refrene su lengua de mal, y sus labios no hablen engaño” (1 Pe. 3:10, énfasis del autor).

Mas el que mira atentamente en la perfecta ley, la de la libertad, y persevera en ella, no siendo oidor olvidadizo, sino hacedor de la obra, éste será bienaventurado en lo que hace (Santiago 1:25, énfasis del autor).

Aquí hay algunos ejemplos de promesas que visiblemente tienen aplicación para nuestras vidas futuras:

Mas cuando hagas banquete, llama a los pobres, los mancos, los cojos y los ciegos; y serás bienaventurado; porque ellos no te pueden recompensar, pero te será recompensado en la resurrección de los justos (Lucas 14:13-14, énfasis del autor).

Gozaos y alegraos, porque vuestro galardón es grande en los cielos; porque así persiguieron a los profetas que fueron antes de vosotros (Mt. 5:12, énfasis del autor).

Vended lo que poseéis, y dad limosna; haceos bolsas que no se envejezcan, tesoro en los cielos que no se agote, donde ladrón no llega, ni polilla destruye (Lucas 12:33,énfasis del autor).

Las recompensas celestiales aparentemente consisten de elogios de parte de Dios así como de mayores oportunidades para servirle a Él, dos cosas que los verdaderos discípulos anhelan por encima de todo.

Las recompensas terrenas, sin embargo, deben ser entendidas como bendiciones. ¡No limite las bendiciones de Dios a solamente sentimientos internos de felicidad o escalofríos por su espalda!

Finalmente, aquí presentamos unas cuantas promesas cuyo tiempo para su cumplimiento es ambiguo:

Amad, pues, a vuestros enemigos, y haced bien, y prestad, no esperando de ello nada; y será vuestro galardón grande, y seréis hijos del Altísimo; porque él es benigno para con los ingratos y malos (Lucas 6:35, énfasis del autor).

Mas cuando tú des limosna, no sepa tu izquierda lo que hace tu derecha, para que sea tu limosna en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará… Más tú, cuando ores, entra en tu aposento, y cerrada la puerta, ora a tu Padre que está en secreto, y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará… Pero tú, cuando ayunes, unge tu cabeza y lava tu rostro, para no mostrar a los hombres que ayunas, sino a tu Padre que está en secreto; y tu Padre que ve en lo secreto te recompensará (Mt. 6:3-4, 6, 17-18, énfasis del autor).

Sirviendo de buena voluntad, como al señor y no a los hombres, sabiendo que el bien que cada uno hiciere, ése recibirá del Señor, sea siervo o sea libre (Ef. 6:7-8), énfasis del autor).

Dios lleva un registro de todas las buenas obras, aun de las más pequeñas, con planes para dar recompensa por ellas:

Y cualquiera que os diere un vaso de agua en mi nombre, porque sois de Cristo, de cierto os digo que no perderá su recompensa (Marcos 9:41).

¿Desea disfrutar más bendiciones de parte de su Padre celestial, tanto ahora como en el cielo? ¡Por supuesto que sí! Entonces obedézcale más, y será recompensado. Jesús dijo, “Bienaventurados los que oyen la palabra de Dios, y la guardan (Lucas 11:28, énfasis del autor).

Temor de la disciplina

Además del amor de Dios y la esperanza de la recompensa, existe por lo menos una manera más en que Dios motiva a sus hijos a ser obedientes: a través del temor a la disciplina. Sospecho que esta tercera motivación es la que Dios prefiere no usar con frecuencia. No obstante, es ciertamente válida y bíblica. La mayoría de los padres usan las tres maneras de motivar a sus hijos a ser obedientes, y ninguna de ellas es censurable.

Contrario a esto, algunos argumentan que temer a Dios es incompatible con amar a Dios. ¿Acaso no dice la Escritura que “el perfecto amor echa fuera el temor”? (1 Jn. 4:18).

El temor del que habló Juan el cual es eliminado por el amor no es el mismo que el temor reverente hacia Dios. Es el temor al castigo eterno que inicia “el día del juicio” (1 Juan 4:17). Si ya se ha entendido y recibido el amor de Dios, y ahora se vive en su amor (ver Juan 15:10), no hay por qué temer al infierno que antes merecimos.

El amar no es incompatible con el temer a Dios de acuerdo con el Nuevo Testamento. A los creyentes se les ha ordenado temer a Dios (ver 1 Pe. 2:17). Se les ha dicho que deben estar sujetos unos a otros “en el temor de Dios” (Ef. 5:21), para que “os ocupéis en vuestra salvación con temor y temblor” (Fil. 2:12), y perfeccionen su santidad “en el temor de Dios” (2 Co. 7:1). Pedro amonestó a los destinatarios de su primera carta a conducirse con temor durante su estancia en la tierra, sabiendo que Dios imparcialmente juzgaría a cada uno según sus obras (ver 1 Pe. 1:17).

Disciplina en Corinto

Desgraciadamente, la disciplina de Dios es un concepto extraño para muchos cristianos profesantes, pero no es extraño hallarlo en la Biblia. Desde Adán y Eva hasta Ananías y Safira, desde los israelitas que murieron en el desierto hasta los cristianos que estaban enfermos en Corinto, la disciplina de Dios es revelada en la Escritura. A veces su disciplina puede ser severa cuando hay una buena razón para ello. Consideremos las palabras importantes de Pablo a los creyentes corintios:

De manera que cualquiera que comiere este pan o bebiere esta copa del Señor indignamente, será culpado del cuerpo y de la sangre del Señor. Por tanto, pruébese cada uno a sí mismo, y coma así del pan, y beba de la copa. Porque el que come y bebe indignamente, sin discernir el cuerpo del Señor, juicio come y bebe para sí. Por lo cual hay muchos enfermos y debilitados entre vosotros, y muchos duermen. Si, pues, nos examinásemos a nosotros mismos, no seríamos juzgados; mas siendo juzgados, somos castigados por el Señor, para que no seamos condenados por el mundo (1 Co. 11:27-32), énfasis del autor).

Primeramente, nótese que como resultado de la disciplina de Dios, a la cual Pablo se refiere también como el juicio de Dios, algunos de los corintios estaban enfermos y débiles. Algunos inclusive habían muerto.

¿Y cuál era la razón para el juicio de Dios? Estaban tomando la cena del Señor “indignamente” (11:27). ¿Qué quiso decir Pablo? Del contexto, podemos concluir con seguridad que el se refería a tomar la cena del Señor estando en desobediencia al Señor. Por ejemplo, Pablo escribió que primeramente debemos examinarnos a nosotros mismos antes de la Comunión, y advertidos de que estamos en peligro de juicio si no “discernimos el cuerpo del Señor (11:29). Sería razonable concluir que, “discernir el cuerpo” correctamente, sería equivalente a otras afirmaciones similares, esto es, aquellas que dicen que debemos examinarnos y juzgarnos a nosotros mismos. Sabemos que son “las obras de la carne” las que nos meten en problemas (ver Ro. 8:12-14; 1 Co. 9:27). “Discernir el cuerpo” correctamente debe significar el reconocer y someter la naturaleza pecaminosa que contiende contra el Espíritu. Podemos evitar el juicio de Dios si nos juzgamos a nosotros mismos, esto es, si no cedemos a la naturaleza pecaminosa, nos examinamos continuamente y, si es necesario, confesamos nuestros pecados.

¿Pueden los cristianos ir al infierno?

Dios nos disciplina, como Pablo escribió, “para que no seamos condenados con el mundo” (11:32). El mundo, por supuesto, será condenado eternamente. Por este motivo Dios disciplina a los creyentes pecadores para que no vayan al infierno (indicando de nuevo que el cielo es sólo para los santos).

Esto hace surgir varias preguntas importantes. La primera es: ¿Existe realmente el peligro de que un creyente pueda ir al infierno?

La respuesta es sí. Si un creyente auténtico regresa a cometer los “pecados que excluyen”, aquellos que, si se practican, la Escritura garantiza que será excluido del reino de Dios (ver 1 Co. 5:11; 6:9-10, Ga. 5:19-21, Ef. 5:5-6), perderá la vida eterna. Dios no nos ha quitado nuestro libre albedrío ni nuestra capacidad de pecar. Contrario a lo que muchos maestros modernos enseñan, la Biblia indica que cualquier creyente que consistentemente camina en la vieja naturaleza pecaminosa, en lo que la Escritura llama la carne, está en peligro de muerte espiritual. Al escribir a los cristianos, Pablo dijo:

Así que, hermanos, deudores somos, no a la carne, para que vivamos conforme a la carne; porque si vivís conforme a la carne, moriréis; mas si por el Espíritu hacéis morir las obras de la carne, viviréis. Porque todos los que son guiados por el Espíritu de Dios, éstos son hijos de Dios (Ro. 8:12-14, énfasis del autor).

Por lo menos por dos razones debemos concluir que Pablo se estaba dirigiendo a los creyentes cristianos espiritualmente vivos.

Primeramente, notemos que él se dirigió a ellos como hermanos.

En segundo lugar, ellos tenían la capacidad de matar las obras de la carne por medio del Espíritu, lo cual es algo que sólo los creyentes habitados por el Santo Espíritu pueden hacer.

Véase que Pablo advirtió a los cristianos romanos que si vivían conforme a la carne, debían morir. ¿Se refería él a la muerte física o espiritual? Es lógico inferir que se refería a la muerte espiritual, ya que todos, aun aquellos que “están matando las obras de la carne”, van a morir físicamente tarde o temprano. ¿Y no es también verdad que aquellos que “viven de acuerdo a la carne” a menudo continúan disfrutando de la vida física por un largo tiempo?

La única conclusión apropiada que se puede sacar de estos hechos es que los cristianos verdaderos pueden morir espiritualmente al “vivir conforme a la carne”. Por tanto, “las listas excluyentes de Pablo” de 1 Co. 6:9-10, Ga. 5:19-21 y Ef. 5:5-6 no se deben considerar como aplicables únicamente para aquellos que no tienen fe en Jesús. Son igualmente aplicables para aquellos que sí profesan la fe en Cristo. (De hecho, dentro de su contexto, las “listas excluyentes” se escriben como advertencias a los creyentes). Son aquellos que son guiados por el Espíritu, y no por la carne, los que se constituyen en verdaderos hijos de Dios, como tan claramente lo dijera Pablo (ver Ro. 8:14).

Prueba adicional de que los cristianos pueden morir espiritualmente

Pablo escribió palabras similares a los cristianos gálatas. Luego de advertirles que aquellos que practicaban “las obras de la carne” no heredarían el reino de Dios, él dijo:

No os engañéis; Dios no puede ser burlado: pues todo lo que el hombre sembrare, eso también segará. Porque el que siembra para su carne, de la carne segará corrupción; mas el que siembra para el Espíritu, del Espíritu segará vida eterna. No nos cansemos, pues, de hacer bien; porque a su tiempo segaremos, si no desmayamos (Ga. 6:7-9, énfasis del autor).

Adviértase las dos personas que se contrastan. La una siembra para su propia carne y la otra para el Espíritu. La primera siega corrupción (la Nueva Versión Internacional (NIV, por sus siglas en inglés) traduce corrupción como “destrucción”) y la otra siega vida eterna. Si la corrupción (destrucción) es lo opuesto a la vida eterna, entonces se debe referir a muerte espiritual. Por favor, tome en cuenta que el segar vida eterna se promete sólo a aquellos que siembran para el Espíritu y que continúan sembrando para el Espíritu. Los que siembran para la carne no segarán vida eterna, sino destrucción. Como lo señaló Pablo, “no os engañéis” acerca de esto (Ga. 6:7). No obstante aun hoy día muchos siguen engañados.

El sembrar para la carne era un asunto de interés para el apóstol Pablo, quien, como cualquier cristiano auténtico, aún poseía una naturaleza pecaminosa. Él le escribió a los corintios:

Todo aquel que lucha, de todo se abstiene; ellos, a la verdad, para recibir una corona corruptible, pero nosotros, una incorruptible. Así que, yo de esta manera corro, no como a la ventura; de esta manera peleo, no como quien golpea el aire, sino que golpeo mi cuerpo y lo pongo en servidumbre, no sea que habiendo sido heraldo para otros, yo mismo venga a ser eliminado (1 Co. 9:25-27, énfasis del autor).

Como los atletas olímpicos, debemos ejercitar el dominio propio si esperamos recibir nuestro premio imperecedero. Pablo dice que él golpeaba su cuerpo y lo esclavizaba, ya que si no lo hacía, estaba en peligro de ser “eliminado”.[9] Cuando alguien es descalificado, no hay esperanza de que pueda ganar. El contexto inmediato de las palabras de Pablo aclara que él no estaba preocupado por la posibilidad de perder otras oportunidades para servir o para recompensas celestiales, sino por perder su salvación. De hecho, en los versos que siguen (1 Co. 10:1-14), Pablo advierte a los corintios cristianos para que no sigan el trágico ejemplo de los israelitas quienes, aunque eran inicialmente bendecidos y privilegiados, finalmente perecieron en el desierto porque no continuaron en fe obediente. A diferencia de los israelitas que perecieron, probando a Dios y quejándose, los creyentes en Corinto debían huir de la avaricia, la idolatría, la inmoralidad (pecados que Pablo incluyó en su lista de 6:9-10); por tanto, se les advierte que “el que piensa estar firme, mire que no caiga” (1 Co. 10:12).

Santiago agrega su “amén”

Considere también lo que Santiago escribió a los creyentes cristianos acerca de perseverar en la prueba. Aquellos que perseveran exitosamente son los que recibirán “la corona de la vida”, esto es, la salvación.[10] Aquellos que regresan al pecado habitual morirán:

Bienaventurado el varón que soporta la tentación; porque cuando haya resistido la prueba, recibirá la corona de vida, que Dios ha prometido a los que le aman. Cuando alguno es tentado, no diga que es tentado de parte de Dios; porque Dios no puede ser tentado por el mal, ni él tienta a nadie; sino que cada uno es tentado, cuando de su propia concupiscencia es atraído y seducido. Entonces la concupiscencia, después que ha concebido, da a luz el pecado; y el pecado, siendo consumado da a luz la muerte. Amados hermanos míos, no erréis (Stg. 1:12-16, énfasis del autor).

Santiago nos dice que no es Dios quien nos tienta, sino “cada uno es tentado cuando de su propia concupiscencia es atraído y seducido” (1:14) por sus propios deseos. El resultado es que cuando “la concupiscencia ha concebido, da a luz el pecado” (1:15). Finalmente, cuando el pecado es “consumado”, da a luz la muerte. Cuanto tiempo se necesita para que el pecado sea consumado y resulte en muerte es cuestión de conjeturas. Ciertamente, un único pecado cometido por un creyente no resulta en muerte espiritual inmediata. El persistir en el pecado, sin embargo, o el hábito de caminar en las obras de la carne resulta eventualmente en muerte espiritual. Santiago nos señala que no debemos errar en esto.

De nuevo, ¿cómo podría Santiago advertir acerca de la muerte física en oposición a la muerte espiritual, como algunos afirman? Todos morirán físicamente, el pecador y el santo.

Más aún, ¿cómo pueden algunos decir que Santiago se está dirigiendo a los incrédulos en este pasaje? No es posible que el pecado “de a luz la muerte” en ellos, ya que ellos están muertos “en sus delitos y pecados” (Ef. 2:1). Santiago claramente se dirigía a los cristianos, “amados hermanos” (Stg. 1:16, énfasis del autor).

Santiago escribió también al final de su epístola:

Hermanos, si alguno de entre vosotros se ha extraviado de la verdad, y alguno le hace volver, sepa que el que hace volver al pecador del error de su camino, salvará de muerte un alma, y cubrirá multitud de pecados (Stg. 5:19-20).

Veamos como en este pasaje Santiago se dirigía a sus hermanos. Él dijo que “si alguno de vosotros se ha extraviado de la verdad”, entonces, debía estarse dirigiendo a hermanos creyentes en la fe quienes anteriormente estaban en la verdad pero ahora se habían extraviado de ésta. No se habían extraviado sólo en cuestiones de doctrina lo cual está claro en las palabras de Santiago “el que hace volver al pecador del error de su camino” (5:20). Estas personas se habían extraviado de su camino de santidad.

Sin embargo, si hacemos volver a alguno de su error como lo describe Santiago, “salvaremos su alma de la muerte”. No dijo Santiago en ningún momento que salvaríamos su cuerpo de la muerte, sino su alma. De nuevo, la única conclusión honesta que podemos sacar es que Santiago creía que una persona espiritualmente viva podría, en última instancia, morir espiritualmente si retornaba a la práctica del pecado.

Pedro se une al coro

No sólo Pablo y Santiago estaban de acuerdo en este asunto, sino también Pedro. Él escribió a los creyentes sobre la seducción de los falsos maestros,

Pues hablando palabras infladas y vanas, seducen con concupiscencias de la carne y disoluciones a los que verdaderamente habían huido de los que viven en error. Les prometen libertad y son ellos mismos esclavos de corrupción. Porque el que es vencido por alguno es hecho esclavo del que lo venció. Ciertamente, si habiéndose ellos escapado de las contaminaciones del mundo, por el conocimiento del Señor y Salvador Jesucristo, enredándose otra vez en ellas son vencidos, su postrer estado viene a ser peor que el primero. Porque mejor les hubiera sido no haber conocido el camino de la justicia, que después de haberlo conocido, volverse atrás del santo mandamiento que les fue dado. Pero les ha acontecido lo del verdadero proverbio: El perro vuelve a su vómito, y la puerca lavada a revolcarse en el cieno (2 Pe. 18-22, énfasis del autor).

Inicialmente, observe que Pedro escribió que los falsos maestros persuaden a “los que habían huido de los que viven en error” (2:18). Pedro ciertamente escribía acerca de cristianos genuinos, ya que sí escaparon, aunque con dificultad, de aquellos que vivían en error, los no creyentes. Pedro también dice que habían “escapado de las contaminaciones del mundo por el conocimiento del Señor y Salvador Jesucristo” (2:20). Eso sólo puede significar que habían nacido de nuevo y ya no practicaban el pecado. (Veamos con cuidado lo que Pedro consideraba que era la marca del creyente auténtico.) Estaban espiritualmente vivos.

No obstante, Pedro escribió que estas personas estaban de nuevo “enredadas” en lo que antes les contaminaba y fueron “vencidas” (2:20). El resultado fue que su postrer estado viene a ser peor que el primero” (2:20). Si ese era el caso, ¿podrían estar aún vivos espiritualmente y en camino al cielo? No lo creo así. Pedro les compara a perros que vuelven a su vómito y a cerdos que se revuelcan en el barro. ¿Pensaremos que estas personas están espiritualmente vivas, que son hijos de Dios habitados por su Santo Espíritu, y que van camino al cielo?[11]

El testimonio de Juan

El apóstol Juan en verdad creía que una persona viva espiritualmente podría llegar a estar espiritualmente muerta:

Si alguno viere a su hermano cometer pecado que no sea de muerte, pedirá, y Dios le dará vida; esto es para los que cometen pecado que no sea de muerte. Hay pecado de muerte, por el cual yo no digo que se pida. Toda injusticia es pecado; pero hay pecado no de muerte… Sabemos que todo aquel que ha nacido de Dios, no practica el pecado, pues aquel que fue engendrado por Dios le guarda, y el maligno no le toca (1 Jn. 5:16-18).

Lo primero que debemos notar es que Juan hablaba de cristianos que cometían pecado.

En segundo lugar, vemos que Juan no creía que todo pecado que un cristiano pueda cometer resultaría inmediatamente en su muerte, como algunos extremistas dicen. Sin embargo, Juan creía que existía “un pecado de muerte” y que no tenía mucho sentido orar por un hermano que cometía dicho pecado. Podríamos debatir acerca de cuál era ese pecado, pero por ahora es suficiente decir que tal pecado existe.

¿Acaso Juan quiso decir que hay un pecado que lleva a la muerte física? Muchos piensan así, primordialmente porque su teología no deja posibilidad para que una persona que está espiritualmente viva muera espiritualmente. No obstante, cuando estudiamos el pasaje antes y después de las declaraciones de Juan, la vida eterna es lo que él claramente tenía en mente cuando escribía (ver 1 Juan 5:13, 20). El pecado de muerte es aquel que pone fin a la vida eterna.

Jesús advirtió a sus seguidores sobre el infierno

Jesús también creía que la salvación presente no era una garantía absoluta de la salvación futura. Advirtió a sus propios discípulos de temer “más bien a aquel que puede destruir el alma y el cuerpo en el infierno” (Mt. 10:28). Consideremos además sus palabras registradas en Lucas 12:35-46, también dirigidas a sus propios discípulos:

Estén ceñidos vuestros lomos, y vuestras lámparas encendidas; y vosotros sed semejantes a hombres que aguardan a que su señor regrese de las bodas, para que cuando llegue y llame, le abran en seguida. Bienaventurados aquellos siervos a los cuales su señor, cuando venga, halle velando; de cierto os digo que se ceñirá, y hará que se sienten a la mesa, y vendrá a servirles. Y aunque venga a la segunda vigilia, y aunque venga a la tercera vigilia, si los hallare así, bienaventurados son aquellos siervos. Pero sabed esto, que si supiese el padre de familia a qué hora el ladrón había de venir, velaría ciertamente, y no dejaría minar su casa. Vosotros, pues, también, estad preparados, porque a la hora que no penséis, el Hijo del Hombre vendrá.

Entonces Pedro le dijo: Señor, ¿dices esa parábola a nosotros, o también a todos? Y dijo el Señor: ¿Quién es el mayordomo fiel y prudente al cual su señor pondrá sobre su casa, para que a tiempo les dé su ración? Bienaventurado aquel siervo al cual, cuando su señor venga, le halle haciendo así. En verdad les digo que le pondrá sobre todos sus bienes. Mas si aquel siervo dijere en su corazón: Mi señor tarda en venir; y comenzare a golpear a los criados y a las criadas, y a comer y beber y embriagarse, vendrá el señor de aquel siervo en día que éste no espera, y a la hora que no sabe, y le castigará duramente, y le pondrá con los infieles (énfasis del autor).

Mateo registró esta misma advertencia hecha por Jesús, incluyendo su elaboración acerca del destino final del siervo infiel: “allí será el lloro y el crujir de dientes” (Mt. 24:51). De este modo, de acuerdo con Jesús, alguno que antes haya servido al señor, su Amo, aún puede ser condenado si retorna a un estilo de vida de pecado.

Observemos que Jesús visiblemente dirigía su parábola a sus discípulos, como se revela en Lucas 12:22 y 41. La salvación presente no es una garantía de la salvación futura. Debemos continuar en una fe viva. Las dos parábolas que siguen en el evangelio de Mateo, la de las Diez Vírgenes y la de los Talentos, también sirven para ilustrar este hecho (ver Mt. 25:1-30).

El punto que Jesús quería ilustrar en esta parábola es muy claro. Esto es, algunos que se suscriben a la falsa doctrina de seguridad eterna incondicional se ven forzados a concluir que “las tinieblas de afuera”, en donde hay “lloro y crujir de dientes”, se refieren a un lugar en el cielo en donde los cristianos menos fieles ¡temporalmente lamentarán su pérdida de las recompensas celestiales![12]

Una vez Jesús también advirtió a la iglesia de Sardis del peligro de que miembros nacidos de nuevo murieran espiritualmente. Aparentemente, la mayoría de los cristianos en Sardis habían retornado a la práctica del pecado; por lo tanto, estaban en grave peligro de que no fueran ataviados con vestiduras blancas, de que Jesús no les confesara delante de su Padre, y de que sus nombres fueran borrados del libro de la vida. Aun así, había tiempo para que se arrepintieran. Lea lenta y honestamente:

Yo conozco tus obras, que tienes nombre de que vives, y estás muerto. Sé vigilante, y afirma las otras cosas que están para morir; porque no he hallado tus obras perfectas delante de Dios. Acuérdate, pues, de lo que has recibido y oído; y guárdalo, y arrepiéntete. Pues si no velas, vendré sobre ti como ladrón, y no sabrás a qué hora vendré sobre ti. Pero tienes unas pocas personas en Sardis que no han manchado sus vestiduras; y andarán conmigo en vestiduras blancas, porque son dignas. El que venciere será vestido de vestiduras blancas; y no borraré su nombre del libro de la vida, y confesaré su nombre delante de mi Padre, y delante de sus ángeles (Ap. 3:1-5, énfasis del autor).

A la luz de todo lo que Jesús, Pedro, Santiago, Juan y Pablo enseñaron, ¿cómo es que tantos maestros modernos mantienen que si una persona es verdaderamente salva, no puede perder su salvación, sin importar cómo viva? Esta es la mentira original del diablo, cuando le dice a una persona espiritualmente viva que estaba reconsiderando pecar, “no moriréis” (Gn. 3:4). ¿Por qué más cristianos no reconocen la mentira original del diablo en la cual incurre la falsa doctrina moderna?[13]

Cuando un creyente deja de creer

La práctica de la injusticia no es el único peligro para los creyentes. Si un creyente genuino deja de creer, perderá su salvación, ya que la salvación se promete solamente a aquellos que creen y continúan creyendo. En referencia a la salvación, el Nuevo Testamento Griego a menudo usa la palabra creer en un tiempo verbal continuo. La salvación es para aquellos que creen y continúan creyendo, no para los que creyeron en algún momento del tiempo pasado. Por esta razón y otras, el Nuevo Testamento está lleno de advertencias que exhortan a los creyentes a continuar en las sendas de justicia. Jesús advirtió a sus propios discípulos que “el que persevere hasta el fin, éste será salvo” (Mt. 10:22).

Obsérvese el condicional si en las palabras de Pablo a los cristianos Colosenses:

Y a vosotros también, que erais en otro tiempo extraños y enemigos en vuestra mente, haciendo malas obras, ahora os ha reconciliado en su cuerpo de carne, por medio de la muerte, para presentaros santos y sin mancha e irreprensibles delante de él; si en verdad permanecéis fundados y firmes en la fe, y sin moveros de la esperanza del evangelio que habéis oído, el cual se predica en toda la creación que está debajo del cielo (Col. 1:21-23, énfasis del autor).

Muchos Calvinistas afirman que Pablo quiso decir que todos los cristianos continuarán perseverando en la fe hasta la muerte, y si en algún momento dejan de creer, esto prueba que en verdad nunca creyeron y no fueron realmente salvos. Debido a los muchos creyentes que han producido fruto quienes aparentemente se apartan, algunos Calvinistas también mantienen que un cristiano falso, en quien, por supuesto, no habita el Santo Espíritu, puede parecer auténtico. Él puede aun demostrar que produce más fruto que otros creyentes genuinos, mas al final irá al infierno porque nunca tuvo fe salvadora. Así, el Calvinista que es fiel a su teología siempre debe vivir con la posibilidad de que su fe podría tornarse falsa si en algún momento deja de creer. Si la única fe genuina es la fe que persevera hasta la muerte, entonces un calvinista nunca estará seguro de su salvación, ya que no sabrá si su fe es genuina hasta que exhale el último suspiro. Sólo entonces sabrá él que su fe perseveró hasta el final, probando así que era verdadera.

Esta no es la teoría que Pablo tenía en mente en Colosenses 1:23. Él quería que los cristianos colosenses supieran que en el presente estaban reconciliados con Dios, y que podrían mantener su posición sin mancha ante Él si continuaban creyendo.

Observe el condicional si de Pablo en relación con la salvación de los corintios:

Además os declaro, hermanos, el evangelio que os he predicado, el cual también recibisteis, en el cual también perseveráis; por el cual asimismo, si retenéis la palabra que os he predicado, sois salvos (1 Co. 15:1-2, énfasis del autor).

Pablo les aseguró su salvación afirmada en su fe. Permanecerían salvos si se apegaban al evangelio. Él no dijo que el tiempo diría si eran salvos si perseveraban en la fe hasta la muerte.

Guarde su corazón contra la incredulidad

El escritor del libro de los Hebreos nos advierte acerca de los peligros reales de permitir a la incredulidad o al pecado acercarse a nuestras vidas. Obsérvese que él dirigió sus palabras a hermanos cristianos:[14]

Mirad, hermanos, que no haya en ninguno de vosotros corazón malo de incredulidad para apartarse del Dios vivo; antes exhortaos los unos a los otros cada día, entre tanto que se dice: Hoy; para que ninguno de vosotros se endurezca por el engaño del pecado. Porque somos hechos participantes de Cristo, con tal que retengamos firme hasta el fin nuestra confianza del principio (He. 3:12-14, énfasis del autor).

Somos “participantes de Cristo” en tanto que “retengamos firme” la fe. El pecado tiene la habilidad de engañarnos y endurecernos, así que debemos estar alertas para que el pecado y la incredulidad no nos envuelvan.

Más tarde en esta epístola, el autor del libro de los Hebreos citó uno de los más conocidos versículos del Viejo Testamento, Habacuc 2:4, y luego agregó su comentario inspirado:

Mas el justo por su fe vivirá; y si retrocediere, no agradará a mi alma. Pero nosotros no somos de los que retroceden para perdición, sino de los que tienen fe para preservación del alma (He. 10:38-39, énfasis del autor).

¿Podría acaso estar más claro?

Injertados y cortados

Entre otras muchas escrituras, Romanos 11:13-24 también sobresale como prueba de que los creyentes genuinos pueden perder la salvación si abandonan su fe. Esto, cualquier creyente honesto tendrá que admitirlo:

Porque a vosotros hablo, gentiles. Por cuanto yo soy apóstol a los gentiles, honro mi ministerio, por si en alguna manera pueda provocar a celos a los de mi sangre, y hacer salvos a algunos de ellos. Porque si su exclusión es la reconciliación del mundo, ¿qué será su admisión, sino vida de entre los muertos? Si las primicias son santas, también lo es la masa restante; y si la raíz es santa, también lo son las ramas. Pues si algunas de las ramas [judíos] fueron desgajadas, y tu, siendo olivo silvestre [un gentil], has sido injertado en lugar de ellas, y has sido hecho participante de la raíz y de la rica sabia del olivo, no te jactes contra las ramas; y si te jactas, sabes que no sustentas tú a la raíz, sino la raíz a ti. Pues las ramas dirás, fueron desgajadas para que yo fuese injertado. Bien; por su incredulidad fueron desgajadas, pero tu por la fe estás en pie. No te ensoberbezcas, sino teme. Porque si Dios no perdonó a las ramas naturales, a ti tampoco te perdonará. Mira, pues, la bondad y la severidad de Dios; la severidad ciertamente para con los que cayeron, pero la bondad para contigo, si permaneces en esa bondad; pues de otra manera tú también serás cortado. Y aun ellos, si no permanecieren en incredulidad, serán injertados, pues poderoso es Dios para volverlos a injertar. Porque si tu fuiste cortado del que por naturaleza es olivo silvestre, y contra naturaleza fuiste injertado en el buen olivo, ¿cuánto más éstos, que son las ramas naturales, serán injertados en su propio olivo? (Ro. 11:13-24, énfasis del autor).

Ciertamente, existe la posibilidad de perder la posición en el árbol de la salvación de Dios. Nos sostenemos por nuestra fe y se nos garantiza nuestro lugar sólo si “permanecemos en su bondad” (11:22).[15]

De regreso a la disciplina de Dios

Sin olvidar nada de esto, regresemos a las palabras de Pablo acerca de la disciplina de Dios en 1 Corintios 11:27-34 y hagamos otra pregunta: ¿Garantiza la disciplina de Dios de que un cristiano que peca se arrepentirá y no será condenado junto con el mundo?

La respuesta es no por varias razones. Primera, por lo que dicen las muchas escrituras que acabamos de estudiar, las cuales indican que un creyente auténtico puede perder su salvación al abandonar su fe o al retornar a la práctica de la injusticia. Cualquier creyente que se desvía es, sin duda, el objeto del amor de Dios, y la Escritura nos enseña que Él disciplina a aquellos que ama (ver He. 12:6). Sin embargo, ya que es claramente posible que los creyentes se vuelvan a la injusticia o a la incredulidad y mueran espiritualmente, sólo podemos concluir que la disciplina de Dios no siempre devuelve a aquellos que se extravían.

Segunda, Dios nunca toma dominio sobre nuestro libre albedrío en lo que concierne a nuestra salvación. Si no deseamos servirle, no tenemos que hacerlo, y la Biblia contiene muchos ejemplos de aquellos que Dios disciplinó y que no se arrepintieron. El Rey Asa, por ejemplo, era un hombre que inicialmente era un rey piadoso. Más tarde en su vida, sin embargo, él pecó, y se negó a arrepentirse aun cuando sufrió la disciplina de Dios, dispensada por medio de una enfermedad en sus pies. Al final murió de aquella enfermedad (ver 2 Cr. 14-16).

Es muy posible, de acuerdo con el autor del libro de Hebreos, que los hijos de Dios respondan negativamente a su disciplina:

Y habéis ya olvidado la exhortación que como a hijos se os dirige, diciendo: Hijo mío, no menosprecies la disciplina del Señor, ni desmayes cuando eres reprendido por él… Por otra parte, tuvimos a nuestros padres terrenales que nos disciplinaban, y los venerábamos. ¿Por qué no obedeceremos mucho mejor al Padre de los espíritus, y viviremos?

Cuando nuestro padre nos disciplina, podemos verlo “livianamente”, es decir, ignorarlo, o “desmayarnos”, es decir, ser vencidos por ello y retirarnos. Dios, sin embargo, desea que nos sometamos a su disciplina y “vivamos”. Claramente, la implicación es que si no nos sometemos, no viviremos, sino que moriremos. El autor debe haber estado escribiendo acerca de vida epiritual (y por implicación, de muerte espiritual), simplemente porque aun los cristianos obedientes mueren físicamente, sin mencionar el hecho de que muchos que no se sujetan “al Padre de los espíritus” continúan viviendo por un largo tiempo.

Esto nos lleva a nuestra siguiente pregunta: ¿Y qué de la muerte física prematura? Si esa es una forma de la disciplina de Dios, cuyo propósito es que nosotros “no seamos condenados junto con el mundo”, ¿no traería el Señor a cada creyente pecador a casa, al cielo antes de que muera espiritualmente?

Si así fuera siempre el caso, entonces sería imposible que una persona perdiera su salvación. Si una persona es salva, no tendría que preocuparse acerca de abandonar su fe o de retornar a la práctica del pecado, ya que podría descansar en la seguridad de que el Señor cortaría su vida antes de que muera espiritualmente y pierda su salvación. Esta idea se opone a las muchas escrituras que visiblemente indican que una persona que es salva puede perder su salvación. ¿Entonces, cuál es la respuesta?

Tal vez un ejemplo de la experiencia humana puede ayudarnos: Un ciudadano puede infringir la ley y sufrir la disciplina del gobierno. Si él, sin embargo, se va del país, se ha aislado de la jurisdicción del gobierno. Consecuentemente, ni sufre su ira ni disfruta de los beneficios compartidos por todos los ciudadanos.

Otro ejemplo: Un hijo puede desobedecer a su padre y soportar su amorosa disciplina. Pero si el hijo se escapa de casa para deleitarse en aquello que el padre desaprueba, ya no necesita temer la disciplina de su padre. Él mismo se ha separado de la familia. Así, también, aquellos que abandonan su fe o retornan con entusiasmo a seguir la carne, el bienestar de la disciplina prometida y, si fuera necesario, la muerte prematura, no aplican. Han perdido todo lo que les pertenecía. Por supuesto, podrían muy bien morir prematuramente, pero su destino final no sería el cielo.

Sin embargo, aquellos hijos de Dios que se tambalean en el pecado pero cuyos corazones aún se inclinan para servir al Señor, se colocan en una posición en que pueden ser disciplinados por su Padre si no se juzgan a sí mismos por medio de la confesión y el arrepentimiento. Estos hijos a menudo son obedientes: no se escapan ni abandonan a su familia, pero son desobedientes hasta cierto grado. Si persisten en su desobediencia, sin confesar ni arrepentirse de su pecado, podrían ser juzgados por medio de una muerte física prematura, pero son aún salvos cuando mueren.

Por ejemplo, Dios puede llamar a uno de sus hijos para que sea pastor. Si ese hijo de Dios se resiste al llamado, podría sufrir la disciplina de Dios en cierto modo. Si persiste en su desobediencia, podría sufrir una muerte prematura, aun así siempre iría al cielo. No “vivía de acuerdo a la carne”, pero “por el Espíritu daba muerte a las obras de la carne”. Tenía fruto en su vida, pero no cumplía con lo que Dios esperaba. Entonces, él no es como el cristiano que abandonaba su fe o retornaba a la práctica del pecado.

Podemos preguntar, “¿Qué hay de malo en morir prematuramente e ir al cielo? ¿No suena eso más como una recompensa que como un castigo?”

Tal pregunta revela nuestra falta de entendimiento acerca de la magnitud de las recompensas que Dios tiene para los justos en la vida venidera. Si aun el dar un vaso de agua fría será recompensado; si el soportar pacientemente la “leve tribulación momentánea” nos traerá “un excelente y eterno peso de gloria” (2 Co. 4:17); si al compartir con aquellos en necesidad podemos hacernos “tesoros en el cielo” (Lucas 12:33), entonces cada segundo extra que sirvamos a Dios en la tierra debería ser considerado como una oportunidad sin paralelo. Qué triste es cuando perdemos el tiempo que nunca podremos recuperar. En el futuro, miraríamos atrás con tristeza. ¿Cuánto más cierto sería esto de aquellos que mueren prematuramente y no tuvieron más oportunidades para servir al Señor en la tierra?

¿Son todas las enfermedades una indicación de la disciplina de Dios?

Claramente, de lo que Pablo escribió a los corintios, la debilidad, la enfermedad, y la muerte prematura, todas pueden ser manifestaciones de la disciplina de Dios. Aunque sería un tanto inseguro concluir que toda debilidad, enfermedad o muerte prematura sea una segura indicación de la disciplina de Dios, existen muchas otras escrituras además de 1 Corintios 11:27-32 que atestiguan de esa posibilidad.[16] Así pues, cualquier cristiano que se encuentre sufriendo físicamente sería sabio si invirtiera algún tiempo en un auto examen. Si estamos sufriendo la disciplina de Dios, nos parecería improbable que encontráramos alivio físico duradero si no va unido al arrepentimiento y al perdón divino.

La disciplina de Dios puede ciertamente venir en otras formas que no sea la enfermedad física. Dios puede arreglar las circunstancias de maneras infinitas para cumplir sus propósitos. Jacob, quien en una oportunidad se hizo pasar por su hermano para engañar a su padre, se despertó un día casado con una mujer que ¡se hizo pasar por su prometida! Muchos cristianos desobedientes se han despertado en circunstancias similares, en tanto que el Señor les enseñaba la lección de la siembra y la cosecha.

Sobre todo, no debemos olvidar que la disciplina de Dios es una indicación de su amor por nosotros. El cristiano disciplinado no debe entretenerse con otros pensamientos diferentes a esta verdad. Jesús dijo, “Yo reprendo y castigo a todos los que amo; sé, pues, celoso, y arrepiéntete” (Ap. 3:19, énfasis del autor). El escritor del libro de los Hebreos nos dice que Dios trata con nosotros tal y como un buen padre lo hace con su hijo:

Considerad a aquel que sufrió tal contradicción de pecadores contra sí mismo, para que vuestro ánimo no se canse hasta desmayar. Porque aún no habéis resistido hasta la sangre, combatiendo contra el pecado; y habéis ya olvidado la exhortación que como a hijos se os dirige, diciendo:

Hijo mío, no menosprecies la disciplina del Señor,

Ni desmayes cuando eres reprendido por él;

Porque el Señor al que ama, disciplina,

Y azota a todo el que recibe por hijo.

Si soportáis la disciplina, Dios os trata como a hijos; porque ¿qué hijo es aquel a quien el padre no disciplina? Pero si se os deja sin disciplina, de la cual todos han sido participantes, entonces sois bastardos, y no hijos. Por otra parte, tuvimos a nuestros padres terrenales que nos disciplinaban, y los venerábamos. ¿Por qué no obedeceremos mucho mejor al Padre de los espíritus, y viviremos? Y aquellos ciertamente por pocos días nos disciplinaban como a ellos les parecía, pero éste para lo que nos es provechoso, para que participemos de su santidad. Es verdad que ninguna disciplina al presente parece ser causa de gozo, sino de tristeza; pero después da fruto apacible de justicia a los que en ella han sido ejercitados (He. 12:3-11).

Si tomamos en consideración lo que acabamos de leer, ¡parecería que deberíamos estar más preocupados acerca de no ser disciplinados que de sí serlo! El autor de Hebreos escribió que “todos han sido participantes” de la disciplina de Dios, y aquellos que no lo han sido “son bastardos y no hijos” (12:8).

Dios desea que compartamos su santidad. Esta ha sido su intención desde el principio. El ser disciplinado no es divertido, pero luego de soportarlo, produce justicia en nuestras vidas. El salmista escribió, “Antes que fuera yo humillado, descarriado andaba / Mas ahora guardo tu palabra… Bueno me es haber sido humillado / Para que aprenda tus estatutos” (Salmo 119:67, 71).

Cuando la iglesia administra la disciplina de Dios

Existe otro aspecto de la disciplina de Dios que necesitamos considerar. Este, también, es algo que Dios usa para motivarnos a ser santos. Es la disciplina administrada por la iglesia.

Tristemente, las palabras de Jesús en esa materia son rara vez obedecidas, mayormente porque el enfoque de muchas iglesias y de cristianos profesantes no es la santidad comunal o personal. No obstante, los verdaderos cristianos que luchan juntos para complacer al Señor no ignorarán lo que Jesús dijo:

Por tanto, si tu hermano peca contra ti, vé y repréndele estando tú y él solos; si te oyere, has ganado a tu hermano. Mas si no te oyere, toma aún contigo a uno o dos, para que en boca de dos o tres testigos conste toda palabra. Si no los oyere a ellos, dilo a la iglesia; y si no oyere a la iglesia, tenle por gentil y publicano (Mt. 18:15-17).

No es posible ignorar lo que sucedería si estos mandatos fueran obedecidos en todas las iglesias. Sin duda en muchas la asistencia bajaría significativamente. Evidentemente, como miembros del cuerpo de Cristo, somos responsables, no sólo de nuestra propia santidad, sino que cargamos responsabilidad por la santidad de otros creyentes y a la pureza de la iglesia de Cristo.

Parece razonable pensar que las palabras de Jesús en cuanto a la disciplina de la iglesia aplican en el caso en que un hermano peque contra nosotros personalmente, y no cuando un hermano peca en general. Esta interpretación es apoyada de alguna manera por las palabras de Jesús registradas en Lucas 17:3-4: “Mirad por vosotros mismos. Si tu hermano pecare contra ti, repréndele; y si se arrepintiere, perdónale. Y si siete veces al día pecare contra ti, y siete veces al día volviere a ti, diciendo: Me arrepiento; perdónale” (énfasis del autor). Note que Jesús dice, “si pecare contra ti”. También, Jesús nos dijo que perdonásemos a cualquier hermano arrepentido a quien hayamos exhortado. Sólo podemos perdonar las ofensas personales de otros, no sus pecados en general. Más aún, notamos que inmediatamente después de las palabras de Jesús acerca de la disciplina de la iglesia en Mateo 18 está la parábola del siervo que no perdonó, provocada por la pregunta de Pedro acerca de cuán a menudo él debía perdonar a su hermano. Implícita en la pregunta de Pedro y en la respuesta de Jesús en la parábola está la idea de las ofensas personales.

La secuencia apropiada

“La disciplina de la iglesia”, por supuesto, rara vez debería involucrar a toda la iglesia.[17] Todo inicia con una persona que está dedicada a ser santa. Debe ser santa por lo menos por dos razones. Primera, si no es personalmente santo hasta cierto grado, jugaría el papel del hombre con un tronco en su ojo que trata de remover la paja del ojo del otro (ver Mt. 7:3-5). ¿Qué derecho tengo yo de corregir a un hermano que peca si yo soy peor?

Segunda, si la ofensa cometida es personal, entonces el ofendido debe ser lo suficientemente santo como para desear la reconciliación. Muchos de nosotros, cuando nos ofenden, hablamos de la ofensa con todo el mundo, menos con el ofensor, dando preferencia al chisme más que a la obra de la reconciliación. La Escritura nos advierte que, cuando hacemos esto, estamos en peligro de juicio (ver Mt. 7:1-2; Stg. 4:11; 5:9).

Imaginémonos que un creyente peca,[18] e imaginémonos que la ofensa es contra usted. Usted debería entonces confrontarle con amor, gentileza y humildad. En la mayoría de los casos descubrirá que el ofensor no se dio cuenta de lo que había hecho, y de inmediato pedirá perdón. Por supuesto, usted se verá obligado a otorgar el perdón, y en ese momento empieza a preguntarse si es que usted es muy sensible. Muchas “ofensas” que la gente “recibe” deberían de obviarse suponiendo que no era la intención del ofensor el hacer ningún daño. Por ejemplo, sólo porque a usted le parecía que su pastor trataba de evitarle en la iglesia no significa que esa era la realidad. Tal vez él estaba ocupado atendiendo a otros.

Otra posibilidad cuando confrontamos a un ofensor es que él puede ayudarnos a entender nuestra contribución en la reconciliación. Podría suceder que diga que lo que él hizo se originó debido a que usted le ofendió primero. Si ese fuera el caso, ¿no tendría él que haberse acercado a usted primero? Sin embargo, usted ahora podría entender cuál fue el origen del problema y necesita pedir perdón. Su hermano, entonces, estará obligado a perdonarle, y la reconciliación vendrá.

Pasos dos y tres

Pero digamos que nada de esto sucede, y el ofensor se niega a reconocer su culpa o a pedir perdón. Entonces usted debería tomar a “uno o dos, para que en boca de dos o tres testigos conste toda palabra” (Mt. 18.16).

Ciertamente, antes de que usted pueda convencer a uno o a dos de confrontar al ofensor, tendrá que convencerlos de su caso. Tal vez deseen interrogar al ofensor antes de unirse a su causa. Tal vez hasta se convenzan de que el supuesto ofensor es inocente y le corrijan a usted. Si ese es el caso, tendrá que ir a buscar el perdón del “ofensor”.

Si usted es capaz de convencer a uno o a dos de su caso, entonces juntos, deben confrontar al ofensor una vez más. Con un poco de suerte, su adhesión a usted debería ser suficiente para convencerle a que admita su error y pida perdón, que luego resulte en reconciliación.

Rara vez sucede, pero si el hermano se niega a aceptar su error, entonces el asunto debe ser llevado ante la iglesia.[19] Esto, por supuesto, requiere que los líderes de la iglesia se involucren; los cuales sin duda deberán investigar todo a conciencia antes de decidir unirse a su causa. De nuevo, existe la posibilidad de que puedan descubrir que hay quejas válidas de parte de ambos, y que ambas partes necesitan buscar el perdón mutuo. Sin embargo, si se unen a su causa, usted puede estar razonablemente seguro de que tiene una queja justificada en contra de su hermano.

Cuando él descubra que toda la iglesia se ha unido a su causa y planea confrontarle en público, él tiene dos opciones, arrepentirse o irse de la iglesia. Es muy improbable que tenga que ser expulsado. Jesús dijo que él debería ser tratado como un “gentil y publicano” (18:17). Esto es, debería ser tratado como alguien que no ha sido regenerado, ya que esa es la condición de esa persona. Alguien que en realidad ha nacido de nuevo no hubiera resistido la condena colectiva de toda la iglesia. Por lo tanto, debería ser tratado como un incrédulo—en necesidad de ser evangelizado y de nacer de nuevo.

Si el ofensor se arrepiente…

Si, en algún punto antes, durante, o después del proceso de disciplina de la iglesia, el ofensor le pide perdón, usted debe perdonarle, o usted experimentaría la disciplina de Dios. Unos segundos luego de que diera las instrucciones sobre la disciplina de la iglesia, Jesús contó una historia sobre un esclavo a quien su rey le perdonó una enorme deuda. Aun así, ese esclavo se negó a perdonar a otro esclavo que le debía una cantidad mucho menor, y pidió enviar a aquel esclavo a prisión. Cuando el rey oyó sobre la falta de perdón de su esclavo, se “encendió en ira” y “le entregó a los verdugos, hasta que pagase todo lo que le debía” (Mt. 18:34). Jesús luego nos prometió, “Así también mi Padre celestial hará con vosotros si no perdonáis de todo corazón cada uno a su hermano sus ofensas” (Mt. 18:35).

Ciertamente, el esclavo que no perdonó, de nuevo se hizo responsable por su pasada deuda la cual nunca pudo pagar, y se halló a sí mismo en el mismo estado en el que estuvo antes: sin perdón. ¿Son las personas sin perdón salvas? Jesús solemnemente advirtió que a menos que perdonemos los pecados de otros, no seremos perdonados (ver Mt. 6:14-15).

Falso perdón

¿Tenemos obligación de perdonar a aquellos que nos ofenden, pero que nunca admiten sus ofensas? ¿Debemos tratar a los ofensores sin arrepentir como si nada hubiera pasado? Estas son preguntas importantes que invaden las mentes de muchos cristianos.

Primero, debemos darnos cuenta de que no puede haber verdadera reconciliación si no hay comunicación, arrepentimiento y perdón. Esto se entiende fácilmente en el contexto del matrimonio. Cuando un cónyuge ofende al otro, hay tensión entre ambos. Tal vez no se hablen. Uno de ellos duerme en el sofá.

¿Qué puede ayudar a restaurar su relación? Sólo la comunicación, el arrepentimiento y el perdón. Tal vez simplemente traten de ignorar lo que ha sucedido. Podrían forzarse a sonreír y a hablar de otros asuntos. Pero aún hay algo entre ellos. Su relación ha sido dañada, y permanecerá así hasta que haya comunicación, arrepentimiento y perdón.

Si sólo uno es el ofensor, el ofendido puede intentar “perdonar”, tratando de olvidar lo que ha sucedido y seguir en la vida como si nada hubiera pasado. Pero cada vez que él ve al ofensor, la ofensa salta a la mente. ¿Por qué no puedo perdonar? Ese es el pensamiento angustiante.

La razón es porque él o ella intenta lo imposible, haciendo lo que Dios mismo no practica. Dios sólo perdona a los que se arrepienten. Él no espera que un creyente ofendido pretenda que no ha habido una ofensa cometida en su contra, y aceptar que el ofensor es una bella persona sin faltas. Es por eso precisamente que Jesús nos instruyó para confrontar al ofensor y, si no se arrepiente, llevarlo entonces a los pasos de la disciplina eclesiástica. En cualquier momento del proceso, si el ofensor se arrepiente, le debemos perdonar. Si Jesús esperara que un creyente ofendido “perdonara” y siguiera adelante, nunca hubiera dicho lo que dijo acerca de la disciplina eclesiástica. De nuevo, Jesús dijo,

Mirad por vosotros mismos. Si tu hermano pecare contra ti, repréndele; y si se arrepintiere, perdónale. Y si siete veces al día pecare contra ti, y siete veces al día volviere a ti, diciendo: Me arrepiento; perdónale (Lucas 17:3-4, énfasis del autor).

Es posible, y esperado, que los creyentes amen a todos, aun a los ofensores no arrepentidos, tal y como lo hace Dios. Pero el amarlos no requiere necesariamente el perdón incondicional. Dios ama a todos, pero no todos obtienen su perdón.

Casos imposibles

Pero ¿y qué si es imposible, debido a circunstancias más allá de su control, el seguir el proceso de la disciplina eclesiástica? Por ejemplo, usted ha sido ofendido seriamente por un creyente con influencias, tal como el pastor quien no le permite hacer una cita con él. O, usted confronta a un ofensor que se niega a arrepentirse, y usted no halla a nadie dispuesto a acompañarle en la segunda etapa.

En tales casos, las palabras de Pablo aplican: “Si es posible, en cuanto dependa de vosotros, estad en paz con todos los hombres” (Ro. 12:18). Haga lo que pueda hacer; eso es todo lo que Dios espera.

A pesar de la situación, el Señor siempre espera que “volvamos la otra mejilla” y “caminemos la milla extra”. Como se dijo anteriormente, esto no significa que debemos permitir que nos abusen, sino solamente que debemos ir más allá de lo que la gente normalmente espera. Esto es verdad cuando tratamos con incrédulos quienes no han declarado ser seguidores de Cristo, de modo que llevarles a través del proceso ordenado por Dios para la iglesia sería imprudente.

Como ya dije antes, aunque Dios no perdona a nadie a menos que se arrepienta, Él aún ama a los que no se han arrepentido y deseosamente espera con los brazos abiertos recibirles en cualquier momento. Esta debe ser nuestra actitud hacia cualquier ofensor no arrepentido. No podemos perdonarle hasta que se arrepienta, pero podemos amarle, orar por él, y esperar con los brazos abiertos llenos de amor. El padre del hijo pródigo no fue a tierras distantes a ofrecerle a su hijo un préstamo a bajo interés, pero tampoco le volvió la espalda cuando vio a su hijo llegar a casa lleno de vergüenza. Él corrió y le abrazó. José no descubrió su identidad ante sus hermanos cuando ellos le visitaron por primera vez en Egipto, pero una vez que demostraron arrepentimiento un tiempo después, él les recibió con lágrimas.

El otro lado de la moneda

¿Qué pasaría si es usted el objeto de la disciplina en la iglesia? Un hermano se le acerca con un mensaje de que usted le ha ofendido. ¿Qué debe hacer usted? Debe tragarse cualquier brote de orgullo que aparezca en el momento, escuchar con atención, y evaluar lo que está diciéndole. Si piensa que su queja es justificada, debe pedir perdón. Si a usted le parece que la queja no es justificada, debe plantear su posición con gentileza y tratar de llegar a la reconciliación. Confiamos que tendrá éxito.

Si el hermano vuelve a usted con dos o tres más, y ellos apoyan al ofendido aun después de escuchar su versión de la historia, usted debe considerar seriamente lo que le dicen y admitir su error, para luego pedir perdón.

Si usted está convencido de que los tres están equivocados y ellos llevan el asunto a la iglesia, usted debe buscar una reunión con alguien del liderazgo, explicando cuidadosamente su versión de la historia. Si toda la iglesia apoya al hermano ofendido, usted debe admitir que erró y pedirá perdón.

Disciplina eclesiástica en reversa

La disciplina eclesiástica es una forma de la disciplina divina, ya que se hace por mandato de Dios. Es otra manera en que Él nos motiva a ser santos y un medio como mantiene pura a su iglesia.

En iglesias llenas de cristianos falsos, la historia es totalmente diferente. Conozco a un pastor piadoso que no quiso cantar a dúo con un hombre que iba a su iglesia y que él sabía que vivía en una relación de fornicación. Este hombre era miembro de una familia muy conocida de “pilares” de la iglesia, y cuando se enteraron de la “ofensa” que el pastor le había hecho, hicieron lo posible para remover al pastor de su cargo. Él juzgó al hombre y fue intolerante, dijo la familia, y la mayoría de la congregación les apoyó. Por lo tanto, pudieron destituir al pastor de su cargo. Esto es disciplina eclesiástica en reversa, ¡y es otra manera en que Dios mantiene a su iglesia pura!

Debemos considerar las tres motivaciones—amor a Dios, esperanza de la recompensa, y temor de la disciplina—como evidencia adicional de la maravillosa gracia de Dios hacia nosotros. Cada una es un regalo que Él no tenía que darnos, pero lo hizo, por su gracia. ¡Toda la gloria sea a Él por su santidad!

Tabla de contenidos | Capítulo anterior | Capítulo siguiente | Principio de la página | Español Casa

---

[1] Vea, por ejemplo, Gn. 27:40; Lv. 26:13; Dt. 28:48; 1 R. 12:10-11; Is. 14:25; 47:6; 58:6, 9; Jer. 2:20; 5:5; 27:8-12; 28:2-4, 14; 30:8; Ez. 30:18; 34:27; Os. 10:11; 11:4; Nah. 1:13; Chá. 5:1; 1 Ti. 6:1.

[2] 1 Co. 1:2; 6:11; He. 2:11; 10:10, 14 son ejemplos de los primeros usos de la palabra santificación.

[3] Ro. 6:19, 22; 1 Ts. 4:3; 1 Ts. 5:23; He. 12:14; 1 Pe. 1:2 son ejemplos de este segundo uso de la palabra santificación.

[4] Ver, por ejemplo, Ef. 1:15-19; 3:14-19; Fil. 1:9-12; Flm. 1:6.

[5] Ver Ro. 6:3; 7:1; 11:2; 1 Co. 3:16; 5:6; 6:2-3; 9,15-16, 19; 9:13, 24.

[6] En el próximo capítulo, aparecen cientos de escrituras que revelan la responsabilidad humana en la santificación.

[7] Ver, por ejemplo, Marcos 1:15; Juan 14:1; Hechos 17:30; Ap. 3:3.

[8] Esto parece ser una clave que muestra que las recompensas aquí mencionadas serán en esta vida.

[9] La palabra griega para “eliminado” (adokimos) en esta versión (NASB, versión de la Biblia en inglés), es la misma palabra que Pablo usó en 2 Co. 13:5 para describir a aquellos en quien Cristo no habita: “Examinaos a vosotros mismos si estáis en la fe; probaos a vosotros mismos. ¿O no os conocéis a vosotros mismos, que Jesucristo está en vosotros, a menos que estéis reprobados (adokimos)?

[10] La “corona de la vida” a menudo se interpreta como una corona especial, literal que sólo ciertos cristianos recibirán. Nótese, sin embargo, que se promete a todos aquellos que aman al Señor, lo cual sucede con todos los creyentes auténticos. Nuestro amor al Señor es probado si perseveramos en la prueba.

[11] Este pasaje también nos ayuda a entender lo que realmente es “desviarse”, como a menudo se dice. Para que el “desvío” ocurra en verdad, una persona debe primero “encaminarse”. Lo que a menudo se conoce como desviarse no es sino cuando un pecador verbalmente profesa la fe Cristo y luego se vuelve aún más pecador. Nunca manifestó alguna indicación de que había “escapado de las contaminaciones del mundo por el conocimiento del Señor y Salvador Jesucristo” (2:20). No puede ser justamente acusado de “abandonar su primer amor” (ver Ap. 2:4), porque Jesús nunca fue su primer amor.

[12] En un capítulo posterior, proveeré una cita de uno de los más conocidos maestros del Evangelio en los Estados Unidos de América, refiriéndose a esta absurda teoría.

[13] Otras dos escrituras relacionadas que vale la pena leer son Ezequiel 18:24-32 y 33:12-19.

[14] Contrario a lo que los Calvinistas quieren que nosotros creamos, el autor no se dirigía a hermanos hebreos quienes sólo estaban considerando si creían en Jesús o no. Él escribió a hermanos que ya estaban “participando de Cristo” (3:14), no a hermanos que estaban considerando participar de Cristo. Es más, les advirtió que mantuvieran “firme hasta el fin [su] confianza del principio” (3:14), algo que sólo un creyente que ya está seguro puede hacer. Más aún, el autor advierte a éstos hermanos que se cuiden a menos que aparezca en ellos un “corazón malo de incredulidad para apartarse del Dios vivo” (3:12). Aquellos que en el presente no hayan nacido de nuevo tienen corazones malos e incrédulos, por lo cual no hay peligro para ellos de que su corazón se llene de maldad e incredulidad. Finalmente, estos hermanos estaban en peligro de “apartarse del Dios vivo”, en tanto que los hermanos hebreos que tan sólo estaban considerando si participaban de Cristo ni siquiera se habían acercado a Dios todavía.

[15] Aquellos que aún no han sido persuadidos de que un cristiano puede perder su salvación deberían considerar todos los siguientes pasajes del Nuevo Testamento: Mt. 18:21-35; 24:4-5, 11-13, 23-26, 42-51; 25:1-30; Lc. 8:11-15; 11:24-28; 12:42-46; Jn. 6:66-71; 8:31-32, 51; 15:1-6; Hch. 11:21-23; 14:21-22; Ro. 6:11-23; 8:12-14, 17; 11:20-22; 1 Co. 9:23-27; 10:1-21; 11:29-32; 15:1-2; 2 Co. 1:24; 11:2-4; 12:21-13:5; Ga. 5:1-4; 6:7-9; Fil. 2:12-16; 3:17-4:1; Col. 1:21-23; 2:4-8, 18-19; 1 Ts. 3:1-8; 1 Ti. 1:3-7, 18-20; 4:1-16; 5:5-6, 11-15, 6:9-12, 17-19, 20-21; 2 Ti. 2:11-18; 3:13-15; He. 2:1-3; 3:6-19; 4:1-16; 5:8-9; 6:4-9, 10-20; 10:19-39; 12:1-17, 25-29; Stg. 1:12-16; 4:4-10; 5:19-20; 2 P. 1:5-11; 2:1-22; 3:16-17; 1 Jn. 2:15-2:28; 5:16; 2 Jn. 6-9; Jud. 20-21; Ap. 2:7, 10-11, 17-26; 3:4-5, 8-12, 14-22; 21:7-8; 22:18-19.

[16] Ver, por ejemplo, Ex. 15:26; Nm. 12:1-15; Dt. 7:15; 28:22, 27-28, 35, 58-61; 1 S. 5:1-12; 1 R. 8:35-39; 2 R. 5:21-27; 2 Cr. 16:10-13; 21:12-20; 26:16-21; Sal. 38:3; 106:13-15; 107:17-18; Is. 10:15-16; Jn. 5:5-14; Hch. 5:1-11; 1 Co. 5:1-5; 11:27-34; Stg. 5:13-16; Ap. 2:20-23.

[17] Debemos recordar que las iglesias primitivas (durante los primeros 300 años) eran pequeñas congregaciones que se reunían en casas. Es sólo en este escenario en donde tiene sentido juzgar a un miembro que no se arrepintió en dos oportunidades frente a toda la congregación para un juicio que terminaría en expulsión. En una iglesia más grande, el traer a tal persona frente a toda la congregación probablemente sólo causaría una lucha en el pueblo que ni siquiera conoce bien al miembro no arrepentido, cosa que sí es posible en una iglesia que se reúne en una casa.

[18] Es una historia muy diferente cuando un creyente peca contra usted, ya que no está sujeto a Cristo. El tratar de corregirle podría resultar en el cumplimiento de Proverbios 9:7: “El que corrige al escarnecedor, se acarrea afrenta; el que reprende al impío, se atrae mancha”.

[19] De nuevo, como se mencionó en la nota de pie anterior, las iglesias primitivas (por los primeros 300 años) eran bastante pequeñas en número y se reunían en casas, sin duda, un lugar más seguro para continuar con el tercer paso de la disciplina en la iglesia. En una iglesia más grande, este tercer paso debería seguirse llevando a la persona ante un grupo pequeño de gente que conozca a los involucrados.