第九章-救主、騙子還是狂熱者?

(Lord, Liar or Lunatic?)

 

你是否聽過類似的表達:

“我覺得耶穌基督就是一個傳說,是很久以前由一些宗教狂熱者杜撰的故事,從那以後,無數人就被迷惑了。”

當你向人談起耶穌的時候,有些人會那樣說。他們以為耶穌和宙斯、赫居裡士及潘朵拉都是一樣的。認為耶穌只是神話的想法沒有任何歷史根據,只是一些偽君子的個人偏見——一個理智的人怎麼會有如此荒謬的言論呢?

大約二千年前,一個名叫耶穌的人曾降臨世上,這是每一個歷史系學生都無法否認的歷史事實,若任何人執意否認就是任性的無知。這樣的人甚至可能會聲稱喬治.華盛頓或亞伯拉罕.林肯也是一個傳說。耶穌不是一個傳說,《大英百科全書》關於耶穌基督的記載有二千餘字。

我們如何確定耶穌是一個歷史人物?雖然我們沒有他的出生或死亡證明及任何照片,但更多的證據證明他在這個地球上生活過三十三年。一世紀的許多非基督徒作家記錄了耶穌和早期基督徒的實際生活。

除了他們的記錄,最早的歷史證據是關於耶穌的四本傳記。其中兩本福音書是由熟知耶穌的兩位門徒所寫,另外兩本則由同時期的兩位作者所寫。

從一本小說看尼克森

有些人聲稱福音書是科幻小說,但仔細想想那樣的想法是多麼滑稽。

假設有人想出版一本關於前總統理查德德德德德.尼克森的書,其中記錄了尼克森先生一生所行的很多神跡——他醫治絕症病人,使死人復活,使食物增加,水上行走。不光如此,尼克森先生還被稱為神的兒子,並且他因此罪名被殺。然後,他又神跡般地從死裡復活,完成了他自己預言會發生的事情。

這樣的書能賣出去嗎?它要多久才能登上紐約時報的最暢銷書排行榜?可想而知,除了傻子沒有人會買這本書,因為知道它只不過是虛構的歷史鬧劇。毋庸置疑,作者也會遭到無情的嘲諷。

那麼那四位作者所寫的耶穌傳記——其中記錄了他所行的神跡,他宣稱是神的兒子以及他從死裡復活——被人廣泛接受的機會有多大呢?如果他從未出現過或只是過著普通的生活,會有人相信他的故事嗎?當然沒有。

不僅福音書所記載的耶穌生平被人相信,並且被一遍遍地抄寫爭相傳誦。在短短的幾年裡甚至被翻譯成其他的語言,今天我們擁有成千上萬本古代手抄本,內容包括新約的部分內容,甚至全部內容。這些手抄本可追溯到西元130年至西元400年。

這個資料與西元前350年的亞里斯多德的著作相比,我們現存他的著作為數甚少的古老抄本, 最早也要到西元1100, 跟原著相距了足足1400年!

出自殉道者之口

如果四福音書所記載的內容是假的,那麼任何人都可以對此嗤之以鼻,尤其對其中那些令人難以置信的事件。但事實是,沒有人能夠成功地詆毀那些記載,因為有數以千計的人可以證明那些事件的真實性。

成千上萬人見過耶穌,成千上萬人聽過他的講道,又有成千上萬人被他奇跡般地醫治,還有成千上萬人吃過他分的食物,甚至有成千上萬人親眼目睹他被釘上十字架。並且他死裡復活後至少500人見過他(見哥林多前書15:6)。

馬太、馬可、路加和約翰所寫的耶穌傳記被廣泛接受,因為他們所寫的事情人盡皆知。

在耶穌時代,不光很多人相信四福音書關於耶穌生平的記載,他們甚至願意為他們的信仰犧牲生命。第一批殉道者是耶穌十二門徒中的十個。你認為他們會為一個他們知道的騙局而死嗎?斷然不會。

據估計,耶穌之後的三個世紀裡,有六百萬殉道者為他而死。這些人會為一個在歷史上無法查證是否存在過的人而死嗎?

四福音書的真實性

同樣的推理可以證明四福音書裡所記載的每個事件都是真實的。馬太、馬可、路加或約翰所記載的關於耶穌的任何事件,如果沒有真實發生過,那麼成千上萬的一世紀的人們就會立刻指出他們的錯誤。如果他們可以證明有一件是假的,那麼整本福音書的可靠性都會被質疑。

比如說,如果耶穌並沒有使拉撒路從死裡復活,那是非常容易反駁的。一個人可以去伯大尼(拉撒路的家鄉)探個究竟,那兒離耶路撒冷只有幾裡路。事情發生以後你只需找一位長者採訪一下,便會一清二楚:

“請問這裡是否曾經有一個叫拉撒路的人?您認識他嗎?他死了嗎?死了多久?是否有一位叫耶穌的曾經來過伯大尼並使他從死裡復活?當拉撒路從墳墓裡出來的時候您在場嗎?他真的活了嗎?有沒有人親眼目睹這件事情的發生?他復活之後又活了多久?”用不了多久就能弄清楚耶穌是否使拉撒路從死裡復活。

我們從聖經的記載中知道一大群人親眼目睹了拉撒路的復活(見約翰福音12:17)。他們大部分都不是耶穌的狂熱追隨者,也沒有產生幻覺。而正是這個神跡導致嫉妒的法利賽人定意殺害耶穌(見約翰福音11:47-53)。

若耶穌沒有使拉撒路從死裡復活,那麼法利賽人唯一需要做的是:在眾人簇擁著耶穌榮耀進入耶路撒冷的時候,直接抬出拉撒路的屍體橫在大家面前, 那將不言而喻地證明耶穌是個騙子。但是他們無法否認拉撒路從死裡復活的事實,所以能夠阻止耶穌的唯一辦法是殺了他!

如果耶穌沒有像使徒約翰所記載的,使拉撒路從死裡復活,那會怎樣?那麼你可以確定是約翰的福音書不會保留到二世紀——更不用說二十世紀。順便說一下,現存的約翰福音可以追溯到西元130年。

四福音書的作者對所記錄的任何事件都不敢掉以輕心,稍有差池,他和他的整本書都會遭到質疑。只有路加沒有像馬太和約翰一樣親眼目睹耶穌所成就的事,他才會這樣開始他的記載:

有好些人提筆作書,述說在我們中間所成就的事,是照傳道的人從起初

親眼看見又傳給我們的。這些事我既從起頭都詳細考察了,就定意要按

著次序寫給你,使你知道所學之道都是確實的。(路加福音1:1-4

閃開,奧森.威爾斯

如果福音書不是真實的,那就應該把它歸在神話、童話故事或科幻小說的範疇。

首先,他們記載的神跡奇事完全證明了耶穌的神性。

其次,福音書的作者所宣講的耶穌的話語,決定了每個人的永恆命運——取決於他們是否相信。

如果福音書不是真實的,那麼它就會成為最令人痛恨的作品,因為它們誤導千百萬人相信了他們的永恆生命,並使千百萬人白白犧牲了生命。

如果福音書不是真實的歷史文獻,那麼它們的作者就是最卑鄙無恥的小人,更不可能被人尊為聖徒,相反,他們應該被列為史上最可恥的人。

你也許聽過1938年萬聖節的晚上,通過廣播誦讀的奧森.威爾斯的著作《星際大戰》。很多聽眾以為那部戲劇是一則真實的新聞廣播,結果導致一些恐懼的市民甚至為抵禦火星人的入侵做好準備。

如果福音書是假的,那它所造成的毀壞性比那場騙局要高出百萬倍。數世紀以來,無數真誠的人們,相信福音書的記載,並為此堵上他們的未來及生命。甚至很多人為信仰遭受了極大的逼迫。

福音書上所記載的神跡如此引人注目,所包含的資訊也意義重大。因此福音書不可能被歸類為神話或童話。

不管它們是史上最殘酷、兇惡的陰謀,還是神的兒子所行神跡的真實記載;不管你愛福音書,還是恨它們。你都不能說它僅僅是神話,像潘朵拉或宙斯一樣。

耶穌是誰?

由於福音書的歷史真實性,我們可以相信其中所包含的耶穌的話語是真實的。耶穌沒有讓我們去猜他的身份,他宣稱是神的聖子

有些人沒有傻到去否認耶穌是個歷史人物,但他們傾向於認為他只是個好人——一個尊貴的宗教領袖,帶來了精彩的教導。

福音書讓我們毫無選擇地相信他不僅是個好人。一個宣稱為神的兒子、全人類的唯一救贖者, 不可能“只是一個好人”。

好好想想,耶穌宣稱是神的兒子,他饒恕罪(馬可福音2:5,路加福音7:48),接受敬拜(馬太福音4:10,14:3328:9),宣稱是永在的(約翰福音8:56-58,17:5),宣稱自己是通往救贖的唯一道路(約翰福音14:6)。

他在公會受審的時候,最高祭祀問他:“你是那當稱頌者的兒子基督不是?”耶穌回答說:“我是。你們必看見人子坐在那權能者的右邊,駕著天上的雲降臨”(馬可福音14:61-62)。

我們可以推斷說耶穌要麼在講述一個真理,要麼在說謊。如果他在講述真理,那麼他就是神的聖子。如果他在說謊,要麼他是個蓄意撒謊的騙子,要麼他就是被人教唆的宗教狂熱者。

留給我們的只有以下幾個選擇:一,耶穌是道成肉身(神變成人的樣子);二,他是一個虛偽可惡的騙子;三,他是個瘋子。由此可見,說他只是一個好人、一個道德講師,讓人難以信服。

每個人必須做出決定:我們可以鄙視耶穌,認為他是史上最差勁的騙子;我們也可以嘲笑他,說他是彌賽亞附身的傻子;或者我們把他當做神來敬拜。不管怎樣,我們都該放棄耶穌只是一個好人、一個道德講師的想法。

Mhubiri Aliyependwa Na Yesu

Sura Ya Tisa

 

Labda utashangaa kujua kwamba Yesu alimpenda sana mhubiri fulani. Pengine utashangaa zaidi kujua kwamba mhubiri huyo aliyependwa na Yesu hakuwa Mluteri, wala Mmethodisti, wala Mpentekoste, wala Mwanglikana au hata Mpresbiteri. Alikuwa Mbatisti! Tunamfahamu sana kama Yohana Mbatizaji! Umemkumbuka? Yesu alisema hivi juu yake:

Amin nawaambia, miongoni mwa watu waliozaliwa na mwanamke hajawahi kutokea aliye mkuu kuliko Yohana Mbatizaji (Mathayo 11:11a, TLR).

Kwa kuwa watu wote “wanazaliwa na mwanamke”, hii ilikuwa namna nyingine ya kusema kwamba Yesu alimhesabu Yohana Mbatizaji kuwa mtu mkuu katika watu waliowahi kuishi. Sababu ya Yesu kufikiri hivyo si dhahiri, ila ni halali kufikiri kwamba Yesu alimhesabu Yohana kuwa mtu mkuu sana kwa sababu ya sifa zake kiroho. Kama ndivyo, ni busara hata sisi tujifunze na kuiga sifa hizo za kiroho. Nimepata kama sifa saba za kiroho katika maisha ya Yohana Mbatizaji zinazostahili kupongezwa. Japo huduma ya Yohana ni mfano wa huduma ya mwinjilisti zaidi, hizo sifa zote saba za kiroho zinafaa kwa mtumishi yeyote wa Injili. Hebu tutazame ya kwanza katika hizo saba.

Sifa Ya Kwanza Ya Yohana

Na huu ndio ushuhuda wake Yohana, Wayahudi walipotuma kwake makuhani na Walawi kutoka Yerusalemu ili wamwulize, “Wewe u nani?” Naye alikiri, wala hakukana. Alikiri kwamba, “Mimi siye Kristo”. Wakamwuliza, “Ni nini basi? U Eliya wewe?” Akasema, “Mimi siye.” “Wewe u nabii yule?” Akajibu, “La.” Basi wakamwambia, “U nani? Tuwape majibu wale waliotupeleka. Wanenaje juu ya nafsi yako?” Akasema, “Mimi ni sauti ya mtu aliaye nyikani, ‘Inyosheni njia ya Bwana!’, kama vile alivyonena nabii Isaya” (Yohana 1:19-23).

Yohana alijua wito wake, na aliutimiza kwa bidii. Ni muhimu sana kwa watumishi kujua mwito wao na kuutimiza kwa bidii. Kama wewe ni mwinjilisti, usijaribu kuwa mchungaji. Kama ni mwalimu, usijaribu kuwa nabii. Utachanganyikiwa bure na kuchoka.

Utaujuaje wito wako? Kwanza: Kwa kumtafuta Bwana, yule aliyekuita. Pili: Kwa kutazama vipawa vyako. Kama Mungu amekuita uwe mwinjilisti, atakuwezesha kufanya kazi hiyo. Na tatu: Kwa uthibitisho wa watu wengine ambao wataona karama uliy nayo.

Ukisha hakikisha mwito wako, utimize kwa bidii na moyo wako wote, wala usiruhusu kizuizi chochote kukupinga. Kuna wengi wanaokaa tu wakisubiri Mungu afanye kitu ambacho Yeye anatazamia wao wafanye. Nuhu hakusubiri Mungu ajenge safina!

Ni vizuri kujua kwamba huduma ni KAZI. Fahamu pia kwamba Shetani atajaribu kukuzuia usitimize wito wako, lakini huna budi kumpinga na kusonga mbele kwa imani. Hata ingawa Maandiko hayatuambii, fahamu kwamba ipo siku ambapo Yohana alianza kuhubiri katika eneo la Yordani. Bila shaka watu waliokwenda kumsikiliza kwa mara ya kwanza walikuwa si wengi kama wale wa baadaye. Bila shaka watu walimdhihaki na kumcheka, na si ajabu alipata mateso kiasi fulani. Lakini hakuacha. Lengo lake kuu lilikuwa kumpendeza Mungu wake aliyekuwa amemwita kufanya huduma hiyo. Mwishoni alifanikiwa.

Sifa ya kwanza ya kiroho aliyokuwa nayo Yohana ambayo inafaa tuiige ni hii: Yohana alijua wito wake, na aliutimiza kwa bidii.

Sifa Ya Pili Ya Yohana

Siku zile aliondokea Yohana Mbatizaj akihubiri katika nyika ya Uyahudi na kusema, ‘Tubuni! Kwa maana ufalme wa mbinguni umekaribia’ (Mathayo 3:1, 2).

Kwa kweli, Yesu alipendezwa na kukubaliana na huo ujumbe rahisi wa Yohana, maana ulifanana na ule ule aliohubiri Yeye Mwenyewe popote alipokwenda – ona Mathayo 4:17). Yohana aliwaita watu watubu – yaani, wageuke na kuacha maisha ya dhambi, na wageukie maisha ya haki. Alijua kwamba mahusiano na Mungu huanza kwa toba, na kwamba wale wasiotubu watatupwa jehanamu.

Yohana hakutaja kamwe upendo wa Mungu. Hiyo ni tofauti na wainjilisti wengi wa siku hizi. Wala hakuzungumza juu ya “mahitaji” ya watu kama njia ya kuwavuta wao waombe sala isiyokuwa na maana ya “kumpokea Yesu” ili waingie katika kitu kinachoitwa “uzima tele”. Hakuwafanya watu kuamini kwamba walikuwa watu wazuri na ambao Mungu alitaka kuwapeleka mbinguni, mradi watambue kwamba wokovu wao si wa matendo. Aliwaona kama Mungu alivyowaona – waasi walio katika hatari ya kukabiliana na matokeo ya milele kwa ajili ya dhambi zao. Aliwaonya kwa uzito kabisa juu ya ghadhabu itakayokuja. Alihakikisha kwamba wameelewa vizuri kwamba, kama wasingebadilisha mioyo yao na matendo yao, wamepotea.

Basi, sifa ya pili ambayo Yohana alikuwa nayo, inayofaa kuigwa na kila mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi ni hii: Yohana alitangaza kwamba toba ndiyo hatua ya kwanza katika mahusiano na Mungu.

Sifa Ya Tatu Ya Yohana

Naye Yohana mwenyewe alikuwa na vazi lake la singa za ngamia, na mshipi wa ngozi kiunoni mwake, na chakula chake kilikuwa nzige na asali ya mwitu (Mathayo 3:4).

Hakika Yohana hakufanana na ile picha ya siku hizi ya “mhubiri wa mafanikio”. Wahubiri hawa wasingemruhusu mtu kama Yohana asimame madhabahuni pao kwa sababu mavazi yake hayakuonyesha kufanikiwa. Lakini, Yohana alikuwa mtu wa Mungu kweli, ambaye hakuwa na hamu ya kufuatilia hazina za duniani au kuwafanya watu wamwone na kumsifu kwa sababu ya kuonekana kwake. Yeye alijua kwamba Mungu hutazama moyo. Aliishi maisha rahisi tu, na mtindo wake wa maisha haukumkwaza yeyote, maana waliona nia yake si fedha. Hii ni tofauti sana na jinsi walivyo watumishi wengi sana wa kisasa duniani kote, wenye kutumia Injili kwa ajili ya kujipatia mapato binafsi. Na, kwa sababu wanamwakilisha Kristo kwa njia isiyofaa, wanaharibu sana Injili Yake.

Sifa ya tatu ya Yohana iliyofanya awe mhubiri aliyependwa sana na Yesu ni hii: Yohana aliishi maisha rahisi.

Sifa Ya Nne Ya Yohana

Basi, [Yohana] aliwaambia makutano ya wale waliomwendea ili awabatize, “Enyi wazao wa nyoka! Ni nani aliyewaonya ninyi kuikimbia hasira itakayokuja? Basi, toeni matunda yapatanayo na toba. Wala msianze kusema mioyoni mwenu, ‘Tunaye baba, ndiye Ibrahimu.’ Kwa maana nawaambia ya kwamba katika mawe haya Mungu aweza kumwinulia Ibrahimu watoto” (Luka 3:7-8).

Huduma ya Yohana ilipoanza kugusa watu wengi, inaonekana wazi kwamba hakubadilisha ujumbe wake ulingane na matakwa ya watu, au uwapendeze watu. Yawezekana alianza kuwa na mashaka kuhusu nia za watu alipoona kwamba kubatizwa kumependwa na wengi. Hata waandishi na Mafarisayo walikuwa wanakwenda Yordani (ona Mathayo 3:7). Aliogopa kwamba watu wengi walikuwa wanafuata mkumbo tu. Basi, alifanya kila alichoweza ili kuwazuia wasijidanganye, akiondoa vitu vyote vilivyokuwa tegemezi kwa udanganyifu wao. Hakutaka yeyote afikiri kwamba tendo la kubatizwa lilimwokoa, au kwamba ukiri tu wa toba ungemfanya mtu asiende jehanamu. Alionya kwamba toba ya kweli huleta matunda ya utii.

Tena, kwa sababu Wayahudi wengi walijihesabu kwamba wameokoka kwa sababu ya kuwa uzao wa Ibrahimu, Yohana aliweka wazi uongo wa matumaini hayo.

Sifa ya nne ya Yohana ni hii: Aliwapenda watu kabisa kiasi cha kuwaambia ukweli. Kamwe asingemhakikishia mtu ambaye hajatubu na asiye mtakatifu kwamba alikuwa anakwenda mbinguni.

Sifa Ya Tano Ya Yohana

Yohana asingekubali kuwabatiza watu wasio-onekana kutubu, ili asizidishe kujidanganya kwao. Aliwabatiza watu “huku wakiziungama dhambi zao” (Mathayo 3:6). Aliwaonya hivi wale waliomjia:

Na shoka limekwisha kuwekwa penye mashina ya miti. Basi, kila mti usiozaa matunda mazuri hukatwa na kutupwa motoni. … Ambaye pepeto lake li mkononi mwake, naye atausafisha sana uwanda wake na kuikusanya ngano yake ghalani. Bali, makapi atayateketeza kwa moto usiozimika (Mathayo 3:10, 12).

Yohana hakuogopa kusema kweli kuhusu jehanamu, kitu ambacho mara nyingi huepukwa na wahubiri wanaojaribu kujipatia sifa na kupendwa badala ya kutafuta kuwaleta watu waingie katika ufalme wa Mungu. Wala Yohana hakushindwa kutangaza kweli kuu ile tuliyoiona katika Mahubiri ya Mlimani ya Kristo – kwamba, ni watakatifu tu ndiyo wenye kurithi ufalme wa Mungu. Wasiozaa matunda mema watatupwa motoni.

Kama Yohana angekuwa hai leo, bila shaka angelaumiwa na Wakristo wengi wanaodai kwamba ni Wakristo. Wangemwita “mhubiri wa jehanamu tu” au “nabii mwenye kuzungumzia mambo mabaya tu.” Pengine wangesema ni mhubiri “asiyewajali watafutaji” au hata pengine wangemwita “mhubiri aliye kinyume”, “mwenye kuhukumu watu”, “mwenye kubana watu na sheria” au “mwenye kujihesabia haki mwenyewe”. Pamoja na hayo yote, alikuwa mhubiri aliyependwa sana na Yesu. Sifa yake ya tano ni hii: Yohana alihubiri kuhusu jehanamu, na aliweka wazi ni watu aina gani wanaokwenda huko. Luka anasema, ujumbe wa Yohana ni “Injili” (Luka 3:18). Ajabu hiyo!

Sifa Ya Sita Ya Yohana

Ingawa Yohana alitumiwa sana na Mungu na kuwa maarufu sana na kupendwa na watu, alijua yeye si kitu kulinganishwa na Yesu. Basi, kila wakati alimtukuza Bwana wake, kama ifuatavyo:

Kweli mimi nawabatiza kwa maji kwa ajili ya toba, bali yeye ajaye nyuma yangu ana nguvu kuliko mimi, wala sistahili hata kuvichukua viatu vyake. Yeye atawabatiza kwa Roho Mtakatifu na kwa moto (Mathayo 3:11).

Kujitathmini kwa Yohana ni tofauti kabisa na kiburi ambacho mara nyingi kinaonyeshwa na “watumishi” wa siku zetu. Magazeti yao ya rangi yenye kueleza kuhusu huduma zao yana picha zao kwenye kila ukurasa, na Yesu hatajwi sana. Wanatamba kwenye majukwaa ya makanisa yao kama tausi, wakijisifu mbele ya wafuasi wao. Hawaguswi wala hawafikiwi, na wamejaa umuhimu wao wenyewe. Wengine hata wanamwamuru Mungu na malaika! Lakini, Yohana alijihesabu kuwa hastahili hata kuvua viatu vya Yesu, kitu ambacho kingehesabiwa kuwa tendo la mtumwa wa hali ya chini kabisa. Alikataa wakati Yesu alipomwendea ili kubatizwa, na mara alipogundua kwamba Yesu ndiye Kristo, alianza mara moja kuwaelekeza watu Kwake, akimtangaza kwamba ndiye “Mwanakondoo wa Mungu, achukuaye dhambi za ulimwengu” (Yohana 1:29). Kauli mbiu yake Yohana ikawa hii: “Yeye hana budi kuzidi, bali mimi kupungua” (Yohana 3:30).

Hiyo ilikuwa sifa ya sita ya Yohana iliyomfanya kuwa mhubiri aliyependwa sana na Yesu: Yohana alijinyenyekeza mwenyewe na kumtukuza Yesu. Hakuwa na haja ya kujitukuza mwenyewe.

Sifa Ya Saba Ya Yohana

Mara nyingi, wahubiri wa siku hizi wanazungumza lugha ya jumla ili wasimkwaze yeyote. Ni rahisi sana kuhubiri na kusema hivi: “Mungu anataka sisi tufanye yaliyo sawa!” Wakristo wa kweli na wa uongo pia watasema “Amina!” kwa mahubiri kama hayo. Wahubiri wengi pia wanaona ni kitu rahisi kabisa kurudia rudia kutaja dhambi zile zenye kuaibisha za dunia, wakiacha kutaja dhambi hizo hizo katika kanisa. Kw amfano: Wanaweza kulalamika sana dhidi ya kuangalia picha chafu za ngono, lakini hawathubutu kutaja matendo ya washirika wao ya kutazama mikanda ya video na DVD za ngono. Hofu ya mwanadamu imewanasa.

Yohana yeye hakusita kuhubiri kinaga-naga. Luka anatuambia hivi:

Makutano wakamwuliza, ‘Tufanye nini basi?’ Akawajibu, ‘Mwenye kanzu mbili na ampe asiye na kanzu, na mwenye vyakula na afanye vivyo hivyo’. Watoza ushuru nao wakaja kubatizwa. Wakamwuliza, ‘Mwalimu, tufanye nini sisi?’ Akawaambia, ‘Msitoze kitu zaidi kuliko mlivyoamriwa’. Askari nao wakamwuliza wakisema, ‘Sisi nasi tufanye nini?’ Akawaambia, ‘Msidhulumu mtu, wala msishtaki kwa uongo, tena mtosheke na mshahara wenu.’ (Luka 3:10-14).

Cha ajabu ni kwamba maagizo matano kati ya sita ambayo Yohana alitoa, yanahusu fedha au mali. Yohana hakuogopa kuhubiri juu ya uwakili kama unavyoambatana na Amri Iliyo Kuu, na amri ya pili. Wala Yohana hakusubiri miaka kadhaa mpaka wale “waamini” wapya walipokuwa tayari kupokea mada “nzito” kama hizo. Aliamini kwamba haiwezekani kumtumikia Mungu na mali, na basi, uwakili ulikuwa kitu muhimu sana kuanzia mwanzo.

Hayo yote yanaleta hoja nyingine moja. Yohana hakusema sana mambo madogo madogo, kama vile mavazi na mambo mengine ya utakatifu yanayoambatana na kuonekana kwa nje. Alishughulikia maswala “makuu katika Torati” (Mathayo 23:23, TLR). Alijua kwamba kilicho muhimu zaidi ni kuwapenda jirani zetu kama nafsi zetu na kuwatendea wengine kama tunavyotaka kutendewa. Maana yake ni kushirikiana chakula na mavazi na wale wasiokuwa navyo, kuwatendea wengine haki, na kuridhika au kutosheka na tulivyo navyo.

Hiyo ilikuwa sifa ya saba ambayo ilimfanya Yesu kumpenda Yohana: Hakuhubiri mambo ya jumla jumla tu, bali alitaja vitu halisi ambavyo watu wanapaswa kutenda ili kumpendeza Mungu, pamoja na vitu vinavyohusiana na uwakili. Tena, alikazia mambo yaliyokuwa muhimu zaidi.

Kumalizia

Huduma ya mchungaji au mwalimu inahusu mambo mengi na mapana zaidi kuliko ya Yohana. Yohana alikuwa anawahubiria wasio-okoka. Wachungaji na waalimu wanatakiwa kuwafundisha wale ambao wamekwisha tubu tayari. Mafundisho yao yamejengwa juu ya mambo ambayo Yesu aliwaambia wanafunzi Wake na yale yaliyoandikwa katika nyaraka za Agano Jipya.

Mara nyingi sisi tunashindwa kutambua wasikilizaji wetu vizuri, na inaonekana kwamba siku hizi wenye dhambi wanahubiriwa kana kwamba ni waongofu. Kwa kuwa watu wameketi ndani ya kanisa haimaanishi kwamba kazi yetu ni kuwahakikishia wokovu wao, hasa kama maisha yao hayana tofauti yoyote na wale waliomo duniani. Tunawahitaji sana akina “Yohana Mbatizaji” watakaohubiri kutoka madhabahu za kanisani. Je, utapokea changamoto hiyo? Je, utakubali kuwa mmoja kati ya wahubiri wanaopendwa sana na Yesu?

Kushindana Na Dhambi

SURA YA TISA

“Dhambi iko, inakuotea mlangoni, nayo inakutamani wewe, walakini yapasa uishinde” (Mwanzo 4:7).

KAMA tulivyoona katika sura iliyopita, utakaso wetu ni juhudi za pamoja kati ya Mungu na sisi wenyewe. Tunaendelea kuwa kama Yesu zaidi tunapozidisha ushirikiano na Baba. Yeye anatupa uwezo na hamasa ya kuwa watakatifu. “Kwa kuwa uweza wake wa Uungu umetukirimia vitu vyote vipasavyo uzima na utauwa” (2Petro 1:3 – Maneno mepesi kutilia mkazo). Yeye hutupa sisi asili mpya na kutuongoza kwa Roho Wake anayekaa ndani yetu. Lakini, anatuachia na sisi kitu cha kufanya. Bado tuna hiari yetu. Ni lazima tumfuate Roho anayekaa ndani yetu, na hili linafanywa na kila Mkristo wa kweli kwa kiwango fulani. Vinginevyo anajionyesha kuwa ni mwamini bandia (ona Warumi 8:5-14).

Vile vile ni wajibu wetu kufanya upya nia zetu kwa Neno la Mungu, maana lazima tujue mapenzi Yake kabla ya kuyatenda. Hata katika hilo pia Mungu hutusaidia kwa njia ya huduma ya kufundisha ya Roho Mtakatifu na kwa kupitia wanadamu waliotiwa mafuta kuwa waalimu. Nia zetu zinapofanywa upya na kweli Yake, tunabadilishwa (ona Yohana 8:31-36; Warumi 12:2). Kisha, tuna wajibu wa kutokuwa wasikilizaji tu wa neno bali watendaji pia (Yakobo 1:22).

Lazima mlingano huo utunzwe. Japo Maandiko yanafundisha juu ya wajibu wa Mungu na wa binadamu, watu wengi hukazia kimoja na kuacha kingine. Yamekuwepo makundi mawili kihistoria – wanaojaribu kuwa watakatifu kwa nguvu zao wenyewe, na wanaopinga juhudi zozote za kibinadamu kwa habari ya utakatifu, wakimwachia Mungu kila kitu. Pande zote mbili zina orodha ndefu ya maandiko, na kama wangetazama orodha zao wote wangetambua kwamba wote wako sawa na wote wamekosea. Ukweli uko katikati, mahali ambapo orodha zote mbili zinaheshimiwa. Hakuna mstari mmoja unaoeleza vizuri mlingano huo kuliko Wafilipi 2:12 na 13. Unasema hivi:

Basi wapendwa wangu, kama vile mlivyotii sikuzote, si wakati mimi nilipokuwapo tu bali sasa zaidi sana mimi nisipokuwapo, utimizeni wokovu wenu wenyewe kwa kuogopa na kutetemeka. Kwa maana ndiye Mungu atendaye kazi ndani yenu, kutaka kwenu na kutenda kwenu, kwa kulitimiza kusudi lake jema (Maneno mepesi kutilia mkazo).

Tunda ambalo Roho huzaa ndani yetu ni upendo, furaha, amani, uvumilivu, utu wema, fadhili, uaminifu, upole na kiasi, lakini, matunda hayo yataonekana maishani mwetu kwa ushirikiano wetu tu. Ni lazima tufanye kitu fulani kwa sababu, kulingana na Maandiko, zipo nguvu kama tatu hivi zinazopinga matunda hayo.

(1) Mungu ameturuhusu sisi kubakia “duniani”, dunia ambayo inatujaribu tusiwe na upendo au kupendeka, tuwe na huzuni, tuwe na wasiwasi, tusivumilie, tusiwe wema, tuwe waovu, tusiwe waaminifu, tuwe wakali na wenye kujitosheleza.

(2) Ingawa Mungu ametujaza kwa Roho Wake, na kutupa asili mpya na kuvunja nguvu za dhambi juu yetu, Yeye pia ameruhusu mabaki ya asili yetu ya kale ya dhambi kubakia ndani yetu. Kitu hicho Paulo anakiita “mwili”.

(3) Ingawa tumekombolewa kutoka ufalme wa Shetani na sisi si watoto wake tena kiroho, tunajikuta kama wale Wakristo wa zamani tukiwa katika uwanja mkubwa uliojaa simba wanaounguruma, wenye lengo la kutumeza (ona 1Petro 5:8). Shetani na mapepo yake hutusumbua na kutunyanyasa na kutujaribu ili tufanye yale ambayo Mungu amekataza.

Hao watatu ndiyo adui zetu: dunia, mwili na shetani.

Kwa Nini Mungu Ametuacha Kwenye Eneo La Adui?

Kama Mungu anatamani tuwe watakatifu, mbona amewaruhusu adui hawa kuishi miongoni mwetu? Kwani wanatimiza kusudi gani la kimungu?

Adui zetu wanaruhusiwa kukaa miongoni mwetu ili Mungu atupime, kama alivyoruhusu mataifa maovu yabakie katika ardhi ya Israeli baada ya kufa kwa Yoshua (ona Waamuzi 2:20 hadi 3:1). Wao wanapima upendo wetu, utii wetu – yaani, imani yetu. Imani inaweza kupimwa wakati kunapokuwepo uwezekano wa kutokuamini. Upendo unaweza kupimwa wakati kuna uwezekano wa chuki. Utii unaweza kupimwa wakati kuna uwezekano wa kutokutii.

Mungu aliwaambia hivi Waisraeli wa zamani:

Kukizuka katikati yako nabii au mwotaji wa ndoto, akikutolea ishara au ajabu, ikatukia hiyo ishara au hiyo ajabu aliyokuambia akisema, ‘Na tuifuate miungu mingine usiyoijua, tuitumikie hiyo;’ wewe usiyasikilize maneno ya nabii yule au yule mwotaji wa ndoto, kwa kuwa BWANA Mungu wenu yuawajaribu, apate kujua kwamba mnampenda BWANA Mungu wenu kwa mioyo yenu yote na roho zenu zote. Tembeeni kwa kumfuata BWANA Mungu wenu; mcheni na kushika maagizo yake na kuisikia sauti yake, nanyi mtumikieni na kushikamana naye (Kumbu. 13:1-4).

Cha ajabu ni kwamba Mungu aliwapima watu Wake kwa kutumia nabii wa uongo! Lakini je! Hana maarifa yote pamoja na uwezo wa kujua mambo kabla? Mbona kuwe na haja ya kupimwa tena?

Sababu ni hii: Ili Mungu ajue matokeo ya kipimo cha mtu mwenye hiari, lazima huyo apimwe wakati fulani. Kinachoweza kujulikana kabla ni kitu kinachoweza kujulikana wakati fulani. Basi, majaribu yetu na dhiki na vipimo, ambavyo vina mipaka katika muda fulani, hutekeleza kusudi katika mpango wa Yule aishiye nje ya majira na nyakati. Hutoa njia ambayo kwayo imani yetu inathibitishwa kuwa ya kweli. Petro aliwaandikia hivi Wakristo waliokuwa wanapitia mambo magumu:

Mnafurahi sana wakati huo, ijapokuwa sasa kwa kitambo kidogo ikiwa ni lazima, mmehuzunishwa kwa majaribu ya namna mbalimbali; ili kwamba kujaribiwa kwa imani yenu ambayo ina thamani kuu kuliko dhahabu ipoteayo, ijapokuwa hiyo hujaribiwa kwa moto, kuonekane kuwa kwenye sifa na utukufu na heshima, katika kufunuliwa kwake Yesu Kristo … Wapenzi, msione kuwa ni ajabu ule msiba ulio kati yenu unaowapata kama moto ili kuwajaribu, kana kwamba ni kitu kigeni kiwapatacho. Lakini kama mnavyoyashiriki mateso ya Kristo, furahini; ili na katika ufunuo wa utukufu wake mfurahi kwa shangwe. (1Petro 1:6-7; 4:12-13. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Hata kama hakuna sababu nyingine, tunapaswa kufurahi katika mateso kwa sababu yanaturuhusu nafasi ya kuonyesha imani yetu thabiti. Imani yenye kuokoa hudumu, lakini imani inaweza kuvumilia tu wakati kuna upinzani na majaribu ili isivumilie.

Wajibu Wetu Ni Nini?

Siku hizi wengi wanaojiita Wakristo wanamwachia Mungu wajibu wao ambao wamepewa na Biblia. Hii ni kwa sababu mafundisho ya kisasa ya kiinjili yamechafuliwa sana na mawazo ya kupinga kushika sheria, yenye kupotosha neema ya Mungu na kubatilisha wajibu wa mwanadamu. Kwa sababu wamedanganyika na mafundisho ya uongo kuhusu neema, ukiwatajia tu juhudi za kibinadamu unaonekana umekufuru, na huku wakidai kwamba wanatetea utukufu wa Mungu, wanasema fundisho lolote kuhusu utakatifu ni kuwafanya watu waishi kwa kufuata sheria. Matendo ni neno chafu ambalo halifai katika msamiati wa Kikristo. Hakika hatutaki liwepo wazo lolote kwamba sisi inatupasa kutenda chochote sasa kwa kuwa kazi ya Kristo imemalizika. Hiyo ni sawa na kuongezea matendo kwenye wokovu wetu (na Mungu apishe mbali!).

Kwa matazamio ya kujaribu kutibu shida hiyo ambayo haitokani na Maandiko, nimeorodhesha mambo ambayo sehemu kubwa ya Agano Jipya inasema tunapaswa kufanya. Sehemu muhimu ya wajibu wa mwanadamu katika mpango wa utakaso inaeleweka kirahisi kutokana na mistari mingi yenye maagizo na mashauri. Tunapoisoma, hatuwezi kuwa na mashaka tena kwamba Wakristo ni watu wenye hiari wanaoweza kuamua kuwa watakatifu. Pia, ule udanganyifu kwamba Mungu anaibiwa utukufu wakati tunapoongeza juudi zetu kwa habari ya utakaso unadhihirishwa wazi. Ni hivi: Mungu anawatazamia wale walio na Roho Wake Mtakatifu kufanya mambo fulani kwa nguvu za Roho. Kwa kifupi ni kwamba, sisi tunapaswa kushindana na dhambi katika hali zake zote. Sisi lazima tutafute utakatifu, ambao “hakuna mtu atakayemwona Mungu asipokuwa nao” (Webrania 12:14).

Orodha ifuatayo inafunua matazamio ya Mungu juu ya tabia yetu. Orodha imetolewa katika Injili zote nne na kitabu cha Warumi. Kama Agano Jipya linasema tabia fulani ni mbaya au ni kosa au ni dhambi, basi Mungu bila shaka anawawajibisha watu kwa tabia hiyo, kuonyesha kwamba wajibu wa mwanadamu ni kitu kinachohusika katika tabia hiyo mbaya.

Japo unaweza kujaribiwa kuiruka orodha hii ifuatayo, ningekushauri uisome pole pole kwa manufaa yako mwenyewe. Inaweza kukugusa kwa njia itakayobadili maisha yako.

Je, Mungu anatutazamia tufanye nini? Ifuatayo ni orodha. Ni dhahiri kwamba hakuna chochote katika haya yafuatayo kitakachotokea maishani mwetu bila sisi kufanya Mungu anavyosema.

Mungu anatutazamia:

Tusimjaribu (Mathayo 4:7).

Tumwabudu Bwana Mungu wetu na kumtumikia Yeye tu (Mathayo 4:10).

Tutubu ili tuokolewe (Mathayo 4:17).

Tufurahi na kushangilia wakati tunapoteswa (Mathayo 5:12).

Tuache nuru yetu iangaze mbele za watu ili wayaone matendo yetu mema (Mathayo 5:16).

Tushike amri za Mungu na kuzifundisha, hata zile zilizo ndogo kabisa (Mathayo 5:19).

Tusiue, kumchukia wala kumdhuru mtu yeyote kwa njia yoyote ile (Mathayo 5:21-22).

Tujishughulishe kupatana na wale ambao tumewakosea (Mathayo 5:24-25).

Tusizini wala kuwa na tamaa mbaya (Mathayo 5:27-28).

Tuondoe chochote kinachotufanya tuangukie dhambini (Mathayo 5:29-30).

Tusivunje ndoa isipokuwa kwa uasherati (Mathayo 5:32).

Tusiape na tusidanganye. Kila mara tutimize maneno yetu (Mathayo 5:33-37).

Tusijilipize kisasi bali tuwavumilie sana wengine, hata kuwatendea mema wanaotutendea mabaya (Mathayo 5:38-42).

Tuwapende adui zetu na kuwaombea wanaotutesa (Mathayo 5:44-47).

Tujaribu kuwa wakamilifu (Mathayo 5:48).

Tusifanye mema ili tupokee sifa za watu (Mathayo 6:1).

Tutoe sadaka (Mathayo 6:2-4).

Tuombe (Mathayo 6:5-6).

Tusirudie-rudie maneno yasiyo na maana tunapoomba (Mathayo 6:7).

Tuombe kwa kufuata mfano wa “Sala ya Bwana” (Mathayo 6:9-13).

Tuwasamehe wengine (Mathayo 6:14).

Tufunge, yaani tusile chakula (Mathayo 6:16).

Tusijiwekee hazina duniani, bali mbinguni (Mathayo 6:19-21).

Tumtumikie Mungu, siyo fedha (Mathayo 6:24).

Tusiwe na wasiwasi kuhusu mahitaji yetu (Mathayo 6:25-32).

Tutafute kwanza ufalme wa Mungu na haki Yake (Mathayo 6:33).

Tusiwahukumu wengine (Mathayo 7:1-5).

Tusiwape mbwa kilicho kitakatifu (7:6).

Tuombe, tutafute, tubishe (Mathayo 7:7-11).

Tuwatendee wengine tunavyotaka kutendewa (Mathayo 7:12).

Tuingie kwa kupitia mlango mwembamba (Mathayo 7:13).

Tujihadhari na manabii wa uongo (Mathayo 7:15-20).

Tufanye aliyosema Yesu au tuangamie (Mathayo 7:24-27).

Tumwombe Bwana awatume watenda kazi katika shamba Lake (Mathayo 9:38).

Tumkiri Yesu mbele ya wengine. Tusimkane (Mathayo 10:32-33).

Tumpende Yesu kuliko watu walio karibu nasi (Mathayo 10:37).

Tujitwike msalaba na kumfuata Yesu (Mathayo 10:38).

Tupoteze maisha yetu kwa ajili ya Yesu (Mathayo 10:39).

Tujitie nira ya Yesu (Mathayo 11:28-30).

Tuwe “pamoja” na Yesu kukusanya (Mathayo 12:30).

Tusimkufuru Roho Mtakatifu (Mathayo 12:31).

Tufanye mapenzi ya Baba (Mathayo 12:50).

Tuwaheshimu wazazi wetu (Mathayo 15:4-6).

Tusinajisike kwa mawazo machafu, mauaji, uasherati, uzinzi, wizi, udanganyifu na hila (Mathayo 15:19-20).

Tujikane (Mathayo 16:24).

Tuongoke na kuwa kama watoto. Tujinyenyekeze (Mathayo 18:3-4).

Tusimfanye mtoto yeyote anayemwamini Yesu ajikwae (Mathayo 18:6).

Tusimfanye yoyote ajikwae (Mathayo 18:7).

Tusiwadharau watoto (Mathayo 18:10).

Tumkemee kibinafsi ndugu yeyote anayetukosea (Mathayo 18:15).

Tutii agizo la Yesu kuhusu adhabu kikanisa (Mathayo 18:16-17).

Tuwasamehe ndugu zetu kutoka moyoni (Mathayo 18:35).

Tumpende jirani yetu kama tunavyojipenda wenyewe (Mathayo 19:19).

Tuwe watumishi wa wengine (Mathayo 20:26-28).

Tulipe kodi halali kwa serikali na kumpa Mungu sehemu Yake (Mathayo 22:21).

Tumpende Bwana Mungu kwa moyo wote, roho yote na akili (Mathayo 22:37).

Tusikubali yeyote kutuita ‘mwalimu’ au ‘bwana’ na tusimwite yeyote baba isipokuwa Baba yetu wa mbinguni (Mathayo 23:8-10).

Tusijiinue bali tujishushe (Mathayo 23:12).

Tusimzuie yeyote kuingia katika ufalme wa Mungu (Mathayo 23:13).

Tusiwaonee wajane (Mathayo 23:14).

Tusiwashawishi wengine kuwa wanafiki (Mathayo 23:15).

Tusipuuzie mambo makuu katika Torati kama vile haki, rehema na uaminifu (Mathayo 23:23).

Tusiwe wanafiki kwa njia yoyote ile (Mathayo 23:25-28).

Tusiogope kuhusu vita au matetesi ya vita kabla ya kurudi kwa Yesu (Mathayo 24:6).

Tusianguke, au kusaliti au kumchukia ndugu (Mathayo 24:10).

Tusikubali kupotoshwa na manabii wa uongo (Mathayo 24:11).

Tusiruhusu pendo letu kupoa kwa sababu maasi yameongezeka (Mathayo 24:12).

Tuvumilie mpaka mwisho (Mathayo 24:13).

Tusiamini taarifa za uongo kuhusu kurudi kwa Kristo (Mathayo 24:23-26).

Tutambue ishara za kurudi kwake Kristo (Mathayo 24:32-33).

Tuwe macho kwa ajili ya kurudi kwa Kristo (Mathayo 24:42).

Kila mara tuwe watumwa waaminifu, tukitazamia kurudi kwa Bwana wetu upesi. Tusirudi nyuma bali kila wakati tumtii (Mathayo 24:45-51).

Tutumie muda, vipawa na hazina ambavyo Mungu ametupa kwa ajili ya utumishi Wake (Mathayo 25:14-30).

Tuwape Wakristo maskini chakula, cha kunywa na mavazi. Tuwatembelee Wakristo waliofungwa na walio wagonjwa (Mathayo 25:34-40). Tushiriki Meza ya Bwana (Mathayo 26:26-27).

Tufanye wanafunzi katika mataifa yote, tukiwabatiza katika jina la Baba, Mwana na Roho Mtakatifu na kuwafundisha kuyashika yote aliyoamuru Yesu (Mathayo 28:19-20).

Tujihadhari tunasikia nini (Marko 4:24).

Tusipuuze amri za Mungu kwa ajili ya kushika mapokeo (Marko 7:9).

Tusimwonee Yesu aibu, wala maneno Yake (Marko 8:38).

Tuwe na amani sisi kwa sisi (Marko 9:50).

Tusiwazuie watoto kwenda kwa Yesu (Marko 10:14).

Tuwe na imani kwa Mungu (Marko 11:22).

Tuamini kwamba tumepokea yote tuyaombayo (Marko 11:24).

Tujihadhari na waalimu wa uongo waliovaa mavazi yanayowafanya waonekane, wanaopenda kusalimiwa kwa heshima, viti vya mbele na mahali pa heshima, wanaowaonea wajane na kuomba sala ndefu ili waonekane tu (Marko 12:38-40).

Tusiogope tutasema nini tukifikishwa mahakamani kwa ajili ya imani yetu bali tuseme kile ambacho Roho Mtakatifu atatwambia wakati huo (Marko 13:11).

Tubatizwe (Marko 16:16).

Tuwabariki wanaotulaani (Luka 6:28).

Tumpe kila atuombaye, wala tusidai vitu tulivyonyang’anywa (Luka 6:30).

Tuwakopeshe wengine, wala tusitazamie kulipwa (Luka 6:35).

Tuwe wenye rehema (Luka 6:36).

Tusiwahukumu wengine (Luka 6:37).

Tutoe (Luka 6:38).

Tusinyoshe kidole kuhusu kibanzi katika jicho la ndugu wakati sisi tuna boriti katika jicho letu (Luka 6:41-42).

Tusimwite “Bwana” kama hatufanyi asemayo (Luka 6:46-49).

Tulipokee Neno la Mungu mioyoni mwetu na kulishika ili tuzae matunda kwa saburi (Luka 8:12-15).

Tulisikie Neno la Mungu na kulitenda (Luka 8:21).

Tuwapokee watoto katika jina la Kristo (Luka 9:48).

Tusiangalie nyuma baada ya kutia mkono kwenye jembe (Luka 9:62).

Tuombe kupewa Roho Mtakatifu (Luka 11:13).

Tujihadhari nuru ndani yetu isiwe giza (Luka 11:35).

Tusipende viti vya heshima na salaamu (Luka 11:43).

Tusiwalemee watu wengine kwa mizigo mizito ambayo sisi hatuko tayari kuibeba (Luka 11:46).

Tusiwatese manabii Wake (Luka 11:49).

Tusiondoe ufunguo wa maarifa wala kuwazuia watu wasiingie katika maarifa ya kweli ya Mungu (Luka 11:52).

Tujihadhari na viongozi wa dini walio wanafiki (Luka 12:1).

Tusiogope wale wanaoweza kutuua kimwili tu (Luka 12:4).

Tumwogope yeye ambaye, baada ya kuua ana mamlaka ya kutupa kuzimuni (Luka 12:5).

Tusinene mabaya wala kumkufuru Yesu au Roho Mtakatifu (Luka 12:10).

Tujihadhari na kujilinda na choyo (Luka 12:15).

Tusijiwekee hazina bali tuwe matajiri kwa Mungu (Luka 12:21).

Tuuze mali zetu na kuwapa maskini (Luka 12:33).

Tuzae matunda (Luka 13:6-9).

Tujitahidi kuingia kwa kupitia mlango mwembamba (Luka 13:24).

Tusichukue mahali pa heshima, tukijitukuza wenyewe. Bali tujinyenyekeze, tukikaa kiti cha nyuma (Luka 14:8-10).

Tumpende Yeye kuliko wapendwa wetu (Luka 14:26).

Kwanza tuhesabu gharama ya kuwa wanafunzi Wake (Luka 14:28-32).

Tuweke mali yetu yote chini ya mamlaka Yake (Luka 14:33).

Tufurahi wakati Mungu anapowahurumia wenye dhambi kwa kuwaokoa (Luka 15:1-32).

Tuwe waaminifu katika mambo madogo, na fedha (Luka 16:9-11).

Tuwahurumie maskini (Luka 16:19-31).

Tumkemee ndugu akikosa, na kumsamehe akitubu (Luka 17:3-4).

Tujihesabu kuwa watumwa wasiofaa hata baada ya kufanya yote tuliyoagizwa kufanya (Luka 17:7-10).

Tuombe wakati wote wala tusikate tamaa (Luka 18:1).

Tusijione kwamba ni wenye haki, wala tusiwadharau wengine (Luka 18:9).

Tuupokee ufalme kama mtoto (Luka 18:17).

Tuwe macho wakati wote na kuomba ili tuweze kuepukana na majaribu yatakayokuwepo kabla ya kurudi kwa Kristo, na tuweze kusimama mbele zake (Luka 21:36).

Tutangaze toba na msamaha wa dhambi katika Jina la Yesu kwa mataifa yote (Luka 24:47).

Tuzaliwe mara ya pili (Yohana 3:3).

Tumwamini Yesu (Yohana 3:16).

Tumwabudu katika roho na kweli (Yohana 4:23-24).

Tumheshimu Yesu (Yohana 5:23).

Tutafute utukufu kutoka kwa Mungu (Yohana 5:44).

Tuamini aliyoandika Musa (Yohana 5:46-47).

Tusikitendee kazi chakula kiharibikacho, bali kidumucho mpaka uzima wa milele kinachotolewa na Yesu (Yohana 6:53-54).

Tusihukumu kwa jinsi mtu anavyo-onekana, bali kwa haki (Yohana 7:24).

Tukae katika neno la Yesu (Yohana 8:31).

Tulishike neno la Yesu (Yohana 8:51).

Tumtumikie (na kumfuata) Yesu (Yohana 12:26).

Tupendane, kama Yesu anavyotupenda (Yohana 13:34).

Tuamini kwamba Yeye ni ndani ya Baba, na Baba ndani Yake (Yohana 14:11).

Tufanye matendo ya Yesu, na hata makubwa zaidi (Yohana 14:12).

Tumpende Yesu na kuzishika amri Zake (Yohana 14:15).

Tukae katika pendo la Yesu (Yohana 15:9).

Tuombe lolote katika Jina la Yesu (Yohana 16:24).

Tuwe na ujasiri katika dhiki (Yohana 16:33).

Huo ndiyo mwisho wa amri za Yesu zipatikanazo katika Injili. Hayo ndiyo mambo ambayo tunapaswa kuwa tunawafundisha wanafunzi wa Kristo kwamba wayatii (ona Mathayo 28:20).

Amri na maagizo kwa ajili ya waamini katika nyaraka si tofauti sana na Injili. Sasa hebu tutazame wajibu wa mwanadamu kutoka kitabu cha Warumi tu.

Mungu anatazamia tufanye haya yafuatayo:

Tusifiche au kugandamiza ukweli (Warumi 1:18).

Tusiwe na hatia ya kuabudu sanamu (Warumi 1:23).

Tusibadili kweli ya Mungu kwa uongo (Warumi 1:25).

Tusihusike katika ulawiti (Warumi 1:26, 27).

Tusiwe wachoyo, wenye wivu, wadanganyifu, wabaya, wenye dharau, wakorofi, wenye kiburi, wasiotii wazazi, wasioaminika, wasiopenda na wasio na rehema (Warumi 1:29-31).

Tusiwasengenye watu wala kuwasingizia uongo (Warumi 1:29-30).

Tusiwaunge mkono watendao dhambi (Warumi 1:32).

Tusipuuzie utajiri wa wema Wake, ustahimilivu na uvumilivu (Warumi 2:4).

Tudumu katika kutenda mema (Warumi 2:7).

Tutafute utukufu, heshima na kutokuharibika (Warumi 2:7).

Tusiwe na tamaa ya ubinafsi (Warumi 2:8).

Tusilaani au kusema maneno yenye uchungu (Warumi 3:14).

Tujihesabu wafu kwa dhambi bali hai kwa Mungu katika Kristo (Warumi 6:11).

Tusiruhusu dhambi itawale miili yetu. Tusitii tamaa yake (Warumi 6:13).

Tujitoe kwa Mungu kama walio hai kutoka kwa wafu, na viungo vyetu kama vyombo kwa ajili ya haki kwa Mungu (Warumi 6:13).

Tusitamani (Warumi 7:7).

Tusiishi kulingana na mwili, bali tuyafishe matendo ya mwili kwa njia ya Roho (Warumi 8:12-13).

Tuitoe miili yetu kama dhabihu iliyo hai na takatifu (Warumi 12:1).

Tusifananishwe na dunia hii, bali tufanywe upya kwa kugeuzwa nia zetu (Warumi 12:2).

Tusinie makuu kuliko inavyopasa (Warumi 12:3).

Tutumie vipawa vyetu kulingana na neema tuliyopewa (Warumi 12:6).

Tuwapende wengine bila unafiki (Warumi 12:9).

Tukatae lililo ovu na kushika lililo jema (Warumi 12:9).

Tupendane kindugu na kupeana heshima (Warumi 12:10).

Tusilegee (Warumi 12:11).

Tuwe na juhudi tunapomtumikia Bwana (Warumi 12:11).

Tufurahi katika tumaini (Warumi 12:12).

Tuvumilie katika dhiki (Warumi 12:12).

Tudumu katika maombi (Warumi 12:12).

Tusaidie mahitaji ya watakatifu (Warumi 12:13).

Tuwe wakarimu (Warumi 12:13).

Tuwabariki wanaotulaani, tusiwalaani sisi (Warumi 12:14).

Tufurahi na wanaofurahi, tulie na wanaolia (Warumi 12:15).

Tusiwe wenye majivuno bali tushirikiane na wa hali ya chini (Warumi 12:16).

Tusiwe wenye hekima machoni petu wenyewe (Warumi 12:16).

Kamwe tusilipe ovu kwa ovu (Warumi 12:17).

Tujali lililo jema machoni pa watu wote (Warumi 12:17).

Kadiri iwezekanavyo, tukae kwa amani na watu wote (Warumi 12:18).

Tusijilipizie kisasi (Warumi 12:19).

Adui yetu akiwa na njaa tumlishe, akiwa na kiu tumnyweshe (Warumi 12:20).

Tusishindwe na ubaya, bali tuushinde kwa wema (Warumi 12:21).

Tukubali mamlaka ya wakuu wa serikali (Warumi 13:1).

Tusidaiwe chochote na mtu isipokuwa kupendana (Warumi 13:8).

Tuweke kando matendo yote ya giza na kuvaa silaha za nuru (Warumi 13:12).

Tuenende ipasavyo mchana, sio katika vurugu na ulevi, uasherati na tamaa mbaya, wivu au fujo. Tumvae Kristo na tusitoe nafasi kwa mwili na tamaa zake mbaya (Warumi 13:13-14).

Tuwapokee walio dhaifu katika imani (Warumi 14:1).

Tusimhukumu ndugu wala kumdharau (Warumi 14:10).

Tusiweke vikwazo mbele ya ndugu (Warumi 14:13).

Tufuate mambo yaletayo amani na kujengana (Warumi 14:19).

Tuichukue mizigo ya walio dhaifu kama sisi tuna nguvu. Tusijipendeze wenyewe (Warumi 15:1).

Tupokeane na kukubaliana, kama Kristo alivyofanya kwetu (Warumi 15:7).

Tuwatazame wenye kuleta matengano na vipingamizi kinyume cha kweli za Biblia na kuachana nao (Warumi 16:17).

Sasa niulize hivi: Je, Wakristo wanawajibika kama wanadamu? Tuseme nini juu ya mtu yule anayesema kwamba yeye ameliacha jambo la utakaso wake mikononi mwa Mungu, asije akamwibia Mungu utukufu wake na kuwa na hatia ya kuongezea matendo yake kwenye wokovu?

Vita Ya Kiroho

Kila moja katika zile amri na maagizo kwenye orodha hiyo iliyopita inathibitisha wazo kwamba mwanadamu anawajibika, lakini pia kwamba sisi sote tunakabiliwa na maamuzi. Tunaweza kuchagua kufanya au kutofanya yale aliyosema Yesu. Kutoka katika roho zetu zilizozaliwa upya, Roho Mtakatifu hutuongoza kutii, lakini nguvu zingine – dunia, mwili na Shetani – hutujaribu kutotii. Basi tunajikuta katika vita.

Kuna hoja mbili za kusemwa hapa. Kwanza: Wakristo wa bandia wakati mwingine – kwa makosa – hufikiri kwamba wanapitia katika hiyo vita ya kiroho. Lakini kihalisi, wao wanapitia vita inayofanana na hiyo, kati ya dhamiri zao na asili zao za dhambi. Kulingana na Paulo, hata watu ambao hawajaokoka wana dhamiri ambayo inawashtaki au kuwatetea (ona Warumi 2:15). Kwa kuwa wameikosea mara nyingi sana, dhamiri yao imekwisha najisika (Tito 1:15), na sauti yake inaendelea kupungua kadiri wanavyopuuza maonyo yake. Lakini, Mkristo wa kweli ana dhamiri ambayo imeamka kabisa, yenye kusema naye kila wakati, na si rahisi kuipuuza. Roho wa Mungu anawaongoza wote walio watoto wa Mungu kweli (ona Warumi 8:14).

Jambo la pili ni kwamba wanaojiita Wakristo mara nyingi hutumia hiyo vita ya kiroho kama kichocheo cha kutenda dhambi. Wanasema hivi: “Tuko vitani. Kama ni hivyo, lazima tutashindwa mapigano fulani fulani.” Kujitetea huko ni sawa na kusema hivi: “Bwana wee! Hakuna aliye mkamilifu! (Kwa hiyo nitakuwa dhaifu tu.)”

Mungu ndiye aliyeruhusu vita hiyo ya kiroho iwepo kwa enzi Yake, na kusudi Lake si kwamba watoto Wake waingie dhambini. Kusudi Lake ni kwamba tujithibitishe kuwa washindaji kwa utukufu Wake. Hebu fikiri maneno ya Paulo juu ya vita kati ya mwili na Roho katika Wagalatia sura ya 5.

Basi nasema, ‘Enendeni kwa Roho, wala hamtazitimiza kamwe tamaa za mwili. Kwa sababu mwili hutamani ukishindana na Roho, na Roho kushindana na mwili; kwa maana hizi zimepingana, hata hamwezi kufanya mnayotaka. Lakini mkiongozwa na Roho hampo chini ya sheria. Basi matendo ya mwili ni dhahiri, ndiyo haya: uasherati, uchafu, ufisadi, ibada ya sanamu, uchawi, uadui, ugomvi, wivu, hasira, fitina, faraka, uzushi, husuda, ulevi, ulafi, na mambo yanayofanana na hayo. Katika hayo nawaambia mapema, kama nilivyokwisha kuwaambia ya kwamba watu watendao mambo ya jinsi hiyo hawataurithi ufalme wa Mungu. Lakini tunda la Roho ni upendo, furaha, amani, uvumilivu, utu wema, fadhili, uaminifu, upole, kiasi; juu ya mambo kama hayo hakuna sheria. Na hao walio wa Kristo Yesu wameusulubisha mwili pamoja na mawazo yake mabaya na tamaa zake (5:16-24).

Bila shaka Wakristo wana asili mbili, asili ya dhambi yenye kupingana na Roho Mtakatifu aliye ndani. Lakini je, hii ni njia tu ya kukubaliana na dhambi? Hapana! Paulo anaonya kwamba wale wanaotenda matendo ya mwili hawataurithi ufalme wa Mungu. Ukweli ni kwamba hakuna Mkristo wa kweli anayetoa nafasi kwa mwili, kwa sababu, kama anavyosema Paulo, “Walio wa Kristo Yesu wameusulubisha mwili pamoja na mawazo yake mabaya na tamaa zake” (5:24). Hayo yalifanyika wakati wa wokovu, imani ya moyoni ilipoonyeshwa kwa toba na kujinyenyekeza kuwa chini ya mamlaka ya Yesu Kristo kama Bwana. Wakati huo – kwa lugha ya mfano – tulimsulubisha yule mtu wa kale wa dhambi msalabani. Naye anatakiwa kubakia hapo. Bado yuko hai na anaweza kulia aruhusiwe kufanya anachotaka, lakini kwa uwezo wa Roho kilio chake hakuna anayekisikiliza.

Katika Mwili Au Katika Roho?

Katika sura ya nane ya Warumi, Paulo anaonyesha tofauti kati ya mtu ambaye hajaokoka – anayemtaja kuwa yuko “katika mwili” – na mtu aliyeokoka – anayemtaja kuwa yuko “katika Roho”. Jambo hili ni muhimu sana kwetu kulifahamu. Hebu soma kwa makini sana maneno ya Paulo tunapotafakari Maandiko haya.

Maana yale yasiyowezekana kwa sheria, kwa vile ilivyokuwa dhaifu kwa sababu ya mwili, Mungu, kwa kumtuma Mwanawe mwenyewe katika mfano wa mwili ulio wa dhambi, na kwa sababu ya dhambi, aliihukumu dhambi katika mwili; ili maagizo ya torati yatimizwe ndani yetu sisi, tusioenenda kwa kufuata mambo ya mwili bali mambo ya Roho (Warumi 8:3-4).

Ona kwamba tayari Paulo ameeleza juu ya waamini kwamba ni wale wasio “enenda kwa kufuata mambo ya mwili, bali mambo ya Roho.”

Kwa maana wale waufuatao mwili huyafikiri mambo ya mwili; bali wale waifuatao roho huyafikiri mambo ya roho. Kwa kuwa nia ya mwili ni mauti; bali nia ya roho ni uzima na amani. Kwa kuwa ile nia ya mwili ni uadui juu ya Mungu, kwa maana haitii sheria ya Mungu, wala haiwezi kuitii. Wale waufuatao mwili hawawezi kumpendeza Mungu. Lakini ikiwa Roho wa Mungu anakaa ndani yenu, ninyi hamwufuati mwili bali mwaifuata roho. Lakini mtu awaye yote asipokuwa na Roho wa Kristo, huyo si wake. (Warumi 8:5-9. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ni dhahiri hapo kwamba Paulo haonyeshi tofauti kati ya aina mbili za Wakristo – wale wawekao nia zao kwa mwili na wale wawekao nia zao kwa Roho. Yeye anawatofautisha wale ambao ndani yao yupo Roho wa Mungu, ambao wanaweka nia zao kwa Roho, na wale ambao hawana Roho ndani yao, wenye kuweka nia zao kwenye mwili – yaani Wakristo na wasiokuwa Wakristo.

Wakristo wanaweza kutajwa kwamba wana Kristo ndani yao, kwa yule Roho Mtakatifu anayekaa ndani yao, japo bado wana asili ya dhambi ya mwili.

Na Kristo akiwa ndani yenu, mwili wenu umekufa kwa sababu ya dhambi; bali roho yenu ni hai kwa sababu ya haki. Lakini, ikiwa Roho wake yeye aliyemfufua Yesu katika wafu anakaa ndani yenu, yeye aliyemfufua Kristo Yesu katika wafu ataihuisha na miili yenu iliyo katika hali ya kufa, kwa Roho wake anayekaa ndani yenu (Warumi 8:10-11).

Mwili wetu – “utu wetu wa nje” kama anavyouita Paulo – “umekufa” au “unachakaa” kwa sababu ya dhambi (2Wakor. 4:16). Lakini roho yetu – “utu wetu wa ndani” – sasa unahuishwa na kuwa hai kwa sababu tumefanywa kuwa wenye haki. Unafanywa upya siku kwa siku (ona 2Wakor. 4:16). Lakini, tunaweza kutazamia siku ile ambapo Roho ndani yetu ataihuisha “miili yetu ya kufa,” na wakati huo miili yetu nayo itafanywa mipya. Bila shaka Mungu anakusudia kwamba Roho anayekaa ndani yetu atawale miili yetu. Imekusudiwa kwamba atawale mpaka miili yetu ibadilishwe na ile asili ya dhambi ifutiliwe mbali kabisa.

Mwishoni, Paulo anawaonya waamini ambao alikuwa anawaandikia kuhusu kujitoa kwa mwili. Kwa nguvu ya Roho aliye ndani yao, wanaweza “kuyafisha matendo ya mwili.” Hili ni jambo ambalo lazima wao walitende. Anasema hivi:

Basi kama ni hivyo ndugu, tu wadeni, si wa mwili tuishi kwa kufuata mambo ya mwili. Kwa maana kama tukiishi kwa kufuata mambo ya mwili, mwataka kufa; bali kama mkiyafisha matendo ya mwili kwa Roho, mtaishi. Kwa kuwa wote wanaoongozwa na Roho wa Mungu, hao ndio wana wa Mungu (Warumi 8:12-14).

Je, wewe ni yule ambaye Paulo anasema hutakufa bali utaishi – yaani, yule ambaye “kwa Roho” unaya “fisha matendo ya mwili”? Kama ndiyo, basi wewe ni Mkristo wa kweli. Paulo aliamini kwamba Wakristo wa kweli wanatenda tofauti na wasiokuwa Wakristo. Kama alivyosema, ni wale wanaoongozwa na Roho ndiyo wana wa Mungu wa kweli (ona Warumi 8:14).

Hoja Inajibiwa

Kuna wanaoweza kupinga hivi: “Hivi, Paulo mwenyewe si alikiri kwamba hata yeye alitenda yale mabaya aliyoyachukia, mpaka akajiita ‘maskini’ mwenye ole?”

Kweli, alifanya hivyo. Ukweli ni kwamba Paulo alisema maneno hayo katika sura ya saba ya Warumi, kabla ya kile ambacho tumekuwa tukitazama katika sura ya nane. Wakristo wamejadili kuhusu jambo hilo miaka na miaka – kwamba, je, Paulo alikuwa anazungumzia ujuzi wake kabla ya kuokoka au baada? Wale wenye kufundisha kwamba kushika sheria si vizuri wanapenda kuyaweka maneno ya Paulo hayo kwamba ndiyo kawaida katika maisha ya Kikristo.

Lakini, tukisoma Warumi sura ya 7 katika mantiki ya zile sura mbili zilizotangulia, pamoja mengine yote aliyoandika Paulo na Agano Jipya, tutapata tafsiri moja tu. Bila shaka Paulo alikuwa anazungumza juu ya mambo yalivyokuwa kabla Roho Mtakatifu hajakaa ndani yake. Vinginevyo, katika sura ya 7 anapingana na yale aliyoandika mwenyewe katika sura ya 6 na ya 8 kuhusu maisha ya kawaida ya Kikristo. Kuna swali zuri sana ambalo limewahi kuulizwa: “Kama huyo anayesemwa katika sura ya 7 ni mwamini aliyeokoka, nani basi anayesemwa katika sura ya 6 na ya 8?” Bila shaka ni watu wawili tofauti!

Kwanza: Tunaona kwamba kweli kuu ya sura ya 6 ni kutokulingana kwa dhambi na uumbaji mpya. Paulo alianza kwa swali: “Tudumu katika dhambi ili neema izidi kuwa nyingi?” (6:1) Jibu lake? “Hasha!” Kisha akaandika jinsi isivyowezekana kwa mwamini kuwa katika hali hiyo, hivi: “Sisi tuliofia dhambi tutaishije tena katika dhambi?” (6:2)

Katika mistari inayofuata, Paulo aliweka wazi zaidi kwamba waamini wote wameunganishwa na Yesu katika mauti na kufufuka Kwake, ili waweze “kuenenda katika upya wa uzima” (6:4), kwa kuwa wao si “watumwa wa dhambi” tena (6:6, 17, 20). Wao sasa wamewekwa “huru na dhambi” (6:7, 18, 22), ni “watumwa wa haki” (6:18), na ni “watumwa wa Mungu” (6:22), baada ya wao kutii “kwa mioyo ile namna ya elimu ambayo mliwekwa chini yake” (6:17). Dhambi “haitatawala tena” juu yao, kwa hiyo, wasiiruhusu “itawale” katika miili yao, wala wasikubaliane na tamaa zake (6:12). Badala yake, watoe viungo vyao “vitumiwe na haki ili mpate kutakaswa” (6:19).

Sasa, huyu Mkristo wa sura ya 6 analinganaje na mtu wa sura ya 7, ambaye Paulo anamsema kwamba ni “wa mwilini, chini ya dhambi” (7:14), ambaye anatenda yale maovu asiyotaka kuyatenda (7:15, 19), “mateka wa ile sheria ya dhambi” (7:23), na mtu “maskini, tena ole” (7:24)? Je, yule mtu wa sura ya 6 ambaye amewekwa huru kutokana na dhambi ndiye huyo huyo maskini ole wa sura ya 7 ambaye ni mfungwa wa dhambi? Je, yule mtu wa sura ya 6, ambaye asili yake ya zamani imesulubiwa na Kristo ili mwili wake “wa dhambi ubatilishwe” (6:6) ndiye huyo huyo wa sura ya 7 anayetamani sana mtu amweke huru na “mwil huu wa mauti” (7:24)? Haiwezekani! Au wewe unaonaje?

Tena, ile mistari 14 ya kwanza katika sura ya 8 ambayo tumekwisha itazama inazua maswali mengi zaidi, ikiwa yule mtu wa sura ya 7 ameokoka. Katika sura ya 8, Paulo alimwelezea Mkristo wa kweli kwamba haenendi “kwa kuufuata mwili, bali kwa kuifuata Roho (8:4). Akili yake imemwelekea Roho, sio mwili, ambayo ni tofauti na nia ya wasiokuwa Wakristo (8:5-6). Mkristo wa kweli ni yule ambaye hayuko “katika mwili” bali yuko “katika Roho” kwa sababu Roho anakaa ndani yake (8:9). Paulo hata aliwaonya wale wanaoishi kwa kuufuata mwili kwamba lazima wafe, na anawaahidi wale ambao, “kwa Roho wanayafisha matendo ya mwili” (8:13) kwamba wataishi. Kama Paulo alikuwa anazungumza juu ya ujuzi wake binafsi katika sura ya 7, tunajaribiwa kumwambia asome barua yake mwenyewe ili agundue jinsi ya kuokoka na kuwekwa huru na dhambi! Na kulingana na mashauri yake mengine yote kuhusu utakatifu ambayo ametoa kwa watu, itabidi tumweke katika fungu la mnafiki aliyehubiri hivi: “Fanyeni ninavyosema, sio kama ninavyotenda.”

Kumweka Paulo Sawa

Kama Paulo alikuwa anafanya ule ule uovu aliokuwa anauchukia, basi kwa maneno yake mwenyewe ya kuelewa wasioamini katika barua hii na zingine, hata yeye hakuwa ameokoka. (Ona Warumi 2:8-9; 1Wakor. 6:9-11; Wagalatia 5:19-21; Waefeso 5:5-6). Kulingana na yale ambayo Yohana naye aliandika, Paulo hakuwa ameokoka. Anasema hivi: “Atendaye dhambi ni wa ibilisi … Kila aliyezaliwa na Mungu hatendi dhambi … Yeyote asiyetenda haki si wa Mungu …” (1Yohana 3:8-10, TLR).

Ikiwa Paulo katika sura ya 7 ya Warumi alizungumza juu yake mwenyewe kwamba ni mfungwa wa dhambi atendaye maovu, basi sisi wengine tuliosoma juu yake katika sehemu zingine tunashangaa kweli kweli. Ingawa alikiri kwamba hakuwa amefikia ukamilifu (ona Wafilipi 3:12), aliwaandikia Wakorintho kwamba yeye hakuwa na lawama juu yake mwenyewe (1Wakor. 4:4), na akaendelea kusema hivi:

Kwa maana kujisifu kwetu ni huku, ushuhuda wa dhamiri yetu, ya kwamba kwa utakatifu na weupe wa moyo utokao kwa Mungu; si kwa hekima ya mwili, bali kwa neema ya Mungu; tulienenda katika dunia, na hasa kwenu ninyi” (2Wakor. 1:12).

Aliwaandikia hivi Wakristo Wathesalonike:

Ninyi ni mashahidi, na Mungu pia, jinsi tulivyokaa kwenu ninyi mnaoamini, kwa utakatifu, na kwa haki, bila kulaumiwa” (1Wathes. 2:10).

Alishuhudia kwa Timotheo kwamba alimtumikia Mungu kwa dhamiri safi (ona 2timo. 1:3). Mtu anapata picha anaposoma hadithi ya Paulo na barua zake kwamba alikuwa mtu aliyefanana na Kristo. Uaminifu wake haulinganishwi na yeyote katika Agano Jipya isipokuwa Yesu. Sasa, tunawezaje basi kumdhania akitenda maovu?

Jibu la pekee tunaloweza kulipata kutokana na ushahidi huo wote ni kwamba Paulo alikuwa anazungumza juu ya ujuzi wake kabla hajaokoka.

Mtu anaweza kuuliza hivi: “Lakini si aliandika sura ya 7 akitumia maneno ya wakati uliopo? Je, huo si ushahidi kwamba alikuwa anaandika juu ya hali yake ya wakati huo?”

Hapana. Kwamba alitumia maneno ya wakati uliopo haithibitishi chochote. Mara nyingi tunatumia maneno ya wakati uliopo ili kusimulia jambo lililopita. Ninaweza kusimulia habari ya uvuvi iliyotokea miaka kumi iliyopita kwa kusema, “Basi, niko kwenye mtumbwi wangu, mahali ninapopenda sana ziwani. Mara nasikia ndoana imenasa – sina hakika kama ni samaki au ndiyo imenaswa na majani. Kisha inajigusa! Ninaanza kuvutana na samaki mkubwa kuliko wote niliowahi kushika! Ninapomfikisha karibu na mtumbwi, mshipi unakatika, na samaki mkubwa anajiendea zake huru! Ole wangu, maskini mimi! Nani atakayeniokoa na mchezo huo?”

“Sawa, lakini, Paulo si anasema katika Warumi 7 kwamba yeye hakutaka kufanya mabaya bali mema? Hakusema, ‘Kwa utu wa ndani ninaifurahia sheria ya Mungu’ (7:22)? Angewezaje kusema hayo kama hajaokoka? Watu ambao hawajaokoka si waovu kabisa kabisa, walioharibika vibaya sana?”

Kumbuka kwamba Paulo alikuwa Myahudi Farisayo mwenye juhudi sana kabla ya wokovu. Yeye hakuwa kama mtu wa kawaida ambaye hajaokoka – yeye alikuwa anafanya kila alichoweza ili kutii amri za Mungu – mpaka kufikia hata kuliudhi kanisa! Lakini aligundua kwamba kadiri alivyojitahidi sana, asingeweza kutimiza masharti ya kiwango cha Mungu. Alikuwa mtumwa wa dhambi. Mwishoni akatambua kwamba hataweza kuwa mtakatifu bila ya msaada wa Roho Mtakatifu. Kweli – hakuna mtu maskini mwenye ole kuliko yule anayejaribu kuishi kulingana na viwango vya Mungu, lakini hajazaliwa mara ya pili!

“Wakristo” Wa Warumi 7

Inasikitisha sana kwamba, licha ya yote yaliyosemwa na Yesu, Yohana, Yakobo, Petro, Yuda na Paulo mwenyewe, yanayopinga wazo kwamba yule mtu wa Warumi sura ya 7 ameokoka, wengi siku hizi wanafikiri hivyo. Wala sababu si kwamba kuna ushahidi wa maandiko – maana haupo – bali ni kwa sababu wengi katika wanaojiita Wakristo wanajiona kama yule mtu wa Warumi sura ya 7 – wakitenda wasiyotaka, wakiwa watumwa wa dhambi. Wanafasiri Maandiko kutokana na ujuzi wao kwa hoja inayosema hivi: “Mimi ninajitambulisha na yule mtu wa Warumi sura ya 7, na mimi ni Mkristo. Basi, huyo mtu wa Warumi sura ya 7 lazima awe Mkristo.”

Hii tafsiri mbaya ya Warumi sura ya 7 inatia nguvu imani dhaifu yenye kuyumba ya walio wengi, ambao bado hawajapata uhuru kutoka kwenye nguvu za dhambi, ule ambao Paulo aliahidi katika Warumi sura ya 6 na ya 8, na ambao yeye mwenyewe aliufurahia maisha yake yote ya Kikristo. Hili ni janga kubwa sana, ukizingatia ile neema ya ajabu ya Mungu ambayo inapatikana bure kabisa kwa wote kwa njia ya Yesu Kristo, kama watu watamwendea kwa masharti Yake – kwa imani hai, yenye kunyenyekea.

第九章-救主、骗子还是狂热者?

(Lord, Liar or Lunatic?)

 

你是否听过类似的表达:

“我觉得耶稣基督就是一个传说,是很久以前由一些宗教狂热者杜撰的故事,从那以后,无数人就被迷惑了。”

当你向人谈起耶稣的时候,有些人会那样说。他们以为耶稣和宙斯、赫居里士及潘多拉都是一样的。认为耶稣只是神话的想法没有任何历史根据,只是一些伪君子的个人偏见——一个理智的人怎么会有如此荒谬的言论呢?

大约二千年前,一个名叫耶稣的人曾降临世上,这是每一个历史系学生都无法否认的历史事实,若任何人执意否认就是任性的无知。这样的人甚至可能会声称乔治.华盛顿或亚伯拉罕.林肯也是一个传说。耶稣不是一个传说,《大英百科全书》关于耶稣基督的记载有二千余字。

我们如何确定耶稣是一个历史人物?虽然我们没有他的出生或死亡证明及任何照片,但更多的证据证明他在这个地球上生活过三十三年。一世纪的许多非基督徒作家记录了耶稣和早期基督徒的实际生活。

除了他们的记录,最早的历史证据是关于耶稣的四本传记。其中两本福音书是由熟知耶稣的两位门徒所写,另外两本则由同时期的两位作者所写。

从一本小说看尼克松

有些人声称福音书是科幻小说,但仔细想想那样的想法是多么滑稽。

假设有人想出版一本关于前总统理查德德德德德德.尼克松的书,其中记录了尼克松先生一生所行的很多神迹——他医治绝症病人,使死人复活,使食物增加,水上行走。不光如此,尼克松先生还被称为神的儿子,并且他因此罪名被杀。然后,他又神迹般地从死里复活,完成了他自己预言会发生的事情。

这样的书能卖出去吗?它要多久才能登上纽约时报的最畅销书排行榜?可想而知,除了傻子没有人会买这本书,因为知道它只不过是虚构的历史闹剧。毋庸置疑,作者也会遭到无情的嘲讽。

那么那四位作者所写的耶稣传记——其中记录了他所行的神迹,他宣称是神的儿子以及他从死里复活——被人广泛接受的机会有多大呢?如果他从未出现过或只是过着普通的生活,会有人相信他的故事吗?当然没有。

不仅福音书所记载的耶稣生平被人相信,并且被一遍遍地抄写争相传诵。在短短的几年里甚至被翻译成其他的语言,今天我们拥有成千上万本古代手抄本,内容包括新约的部分内容,甚至全部内容。这些手抄本可追溯到公元130年至公元400年。

这个数据与公元前350年的亚里士多德的著作相比,我们现存他的著作为数甚少的古老抄本, 最早也要到公元1100, 跟原著相距了足足1400年!

出自殉道者之口

如果四福音书所记载的内容是假的,那么任何人都可以对此嗤之以鼻,尤其对其中那些令人难以置信的事件。但事实是,没有人能够成功地诋毁那些记载,因为有数以千计的人可以证明那些事件的真实性。

成千上万人见过耶稣,成千上万人听过他的讲道,又有成千上万人被他奇迹般地医治,还有成千上万人吃过他分的食物,甚至有成千上万人亲眼目睹他被钉上十字架。并且他死里复活后至少500人见过他(见哥林多前书15:6)。

马太、马可、路加和约翰所写的耶稣传记被广泛接受,因为他们所写的事情人尽皆知。

在耶稣时代,不光很多人相信四福音书关于耶稣生平的记载,他们甚至愿意为他们的信仰牺牲生命。第一批殉道者是耶稣十二门徒中的十个。你认为他们会为一个他们知道的骗局而死吗?断然不会。

据估计,耶稣之后的三个世纪里,有六百万殉道者为他而死。这些人会为一个在历史上无法查证是否存在过的人而死吗?

四福音书的真实性

同样的推理可以证明四福音书里所记载的每个事件都是真实的。马太、马可、路加或约翰所记载的关于耶稣的任何事件,如果没有真实发生过,那么成千上万的一世纪的人们就会立刻指出他们的错误。如果他们可以证明有一件是假的,那么整本福音书的可靠性都会被质疑。

比如说,如果耶稣并没有使拉撒路从死里复活,那是非常容易反驳的。一个人可以去伯大尼(拉撒路的家乡)探个究竟,那儿离耶路撒冷只有几里路。事情发生以后你只需找一位长者采访一下,便会一清二楚:

“请问这里是否曾经有一个叫拉撒路的人?您认识他吗?他死了吗?死了多久?是否有一位叫耶稣的曾经来过伯大尼并使他从死里复活?当拉撒路从坟墓里出来的时候您在场吗?他真的活了吗?有没有人亲眼目睹这件事情的发生?他复活之后又活了多久?”用不了多久就能弄清楚耶稣是否使拉撒路从死里复活。

我们从圣经的记载中知道一大群人亲眼目睹了拉撒路的复活(见约翰福音12:17)。他们大部分都不是耶稣的狂热追随者,也没有产生幻觉。而正是这个神迹导致嫉妒的法利赛人定意杀害耶稣(见约翰福音11:47-53)。

若耶稣没有使拉撒路从死里复活,那么法利赛人唯一需要做的是:在众人簇拥着耶稣荣耀进入耶路撒冷的时候,直接抬出拉撒路的尸体横在大家面前, 那将不言而喻地证明耶稣是个骗子。但是他们无法否认拉撒路从死里复活的事实,所以能够阻止耶稣的唯一办法是杀了他!

如果耶稣没有像使徒约翰所记载的,使拉撒路从死里复活,那会怎样?那么你可以确定是约翰的福音书不会保留到二世纪——更不用说二十世纪。顺便说一下,现存的约翰福音可以追溯到公元130年。

四福音书的作者对所记录的任何事件都不敢掉以轻心,稍有差池,他和他的整本书都会遭到质疑。只有路加没有像马太和约翰一样亲眼目睹耶稣所成就的事,他才会这样开始他的记载:

有好些人提笔作书,述说在我们中间所成就的事,是照传道的人从起初

亲眼看见又传给我们的。这些事我既从起头都详细考察了,就定意要按

着次序写给你,使你知道所学之道都是确实的。(路加福音1:1-4

闪开,奥森.韦尔斯

如果福音书不是真实的,那就应该把它归在神话、童话故事或科幻小说的范畴。

首先,他们记载的神迹奇事完全证明了耶稣的神性。

其次,福音书的作者所宣讲的耶稣的话语,决定了每个人的永恒命运——取决于他们是否相信。

如果福音书不是真实的,那么它就会成为最令人痛恨的作品,因为它们误导千百万人相信了他们的永恒生命,并使千百万人白白牺牲了生命。

如果福音书不是真实的历史文献,那么它们的作者就是最卑鄙无耻的小人,更不可能被人尊为圣徒,相反,他们应该被列为史上最可耻的人。

你也许听过1938年万圣节的晚上,通过广播诵读的奥森.威尔斯的著作《星际大战》。很多听众以为那部戏剧是一则真实的新闻广播,结果导致一些恐惧的市民甚至为抵御火星人的入侵做好准备。

如果福音书是假的,那它所造成的毁坏性比那场骗局要高出百万倍。数世纪以来,无数真诚的人们,相信福音书的记载,并为此堵上他们的未来及生命。甚至很多人为信仰遭受了极大的逼迫。

福音书上所记载的神迹如此引人注目,所包含的信息也意义重大。因此福音书不可能被归类为神话或童话。

不管它们是史上最残酷、凶恶的阴谋,还是神的儿子所行神迹的真实记载;不管你爱福音书,还是恨它们。你都不能说它仅仅是神话,像潘多拉或宙斯一样。

耶稣是谁?

由于福音书的历史真实性,我们可以相信其中所包含的耶稣的话语是真实的。耶稣没有让我们去猜他的身份,他宣称是神的圣子

有些人没有傻到去否认耶稣是个历史人物,但他们倾向于认为他只是个好人——一个尊贵的宗教领袖,带来了精彩的教导。

福音书让我们毫无选择地相信他不仅是个好人。一个宣称为神的儿子、全人类的唯一救赎者, 不可能“只是一个好人”。

好好想想,耶稣宣称是神的儿子,他饶恕罪(马可福音2:5,路加福音7:48),接受敬拜(马太福音4:10,14:3328:9),宣称是永在的(约翰福音8:56-58,17:5),宣称自己是通往救赎的唯一道路(约翰福音14:6)。

他在公会受审的时候,最高祭祀问他:“你是那当称颂者的儿子基督不是?”耶稣回答说:“我是。你们必看见人子坐在那权能者的右边,驾着天上的云降临”(马可福音14:61-62)。

我们可以推断说耶稣要么在讲述一个真理,要么在说谎。如果他在讲述真理,那么他就是神的圣子。如果他在说谎,要么他是个蓄意撒谎的骗子,要么他就是被人教唆的宗教狂热者。

留给我们的只有以下几个选择:一,耶稣是道成肉身(神变成人的样子);二,他是一个虚伪可恶的骗子;三,他是个疯子。由此可见,说他只是一个好人、一个道德讲师,让人难以信服。

每个人必须做出决定:我们可以鄙视耶稣,认为他是史上最差劲的骗子;我们也可以嘲笑他,说他是弥赛亚附身的傻子;或者我们把他当做神来敬拜。不管怎样,我们都该放弃耶稣只是一个好人、一个道德讲师的想法。

Любимый проповедник Иисуса

Глава девятая

 

Вероятно, вы удивитесь, узнав, что у Иисуса был любимый проповедник. Ваше удивление будет еще большим, когда вы узнаете, что любимый проповедник Иисуса был не лютеранином, не методистом, не пятидесятником, не англиканцем и не пресвитерианцем. Он был баптистом! Мы его знаем, конечно, это Иоанн Креститель (англ. Baptist)! Иисус сказал о нем:

„Истинно говорю вам: из рожденных женами не восставал больший Иоанна Крестителя; но меньший в Царстве Небесном больше его” (Матф. 11:11).

Поскольку все люди родились от женщин, это означало, что Иоанн Креститель был самым великим из когда-либо живших на земле людей. Скорее всего, Иисус был высокого мнения об Иоанне Крестителе из-за его духовных качеств. Если это так, то было бы мудро с нашей стороны изучать и применять эти качества. Я нашел, по крайней мере, семь духовных качеств у Иоанна Крестителя, достойных восхищения. Хотя служение Иоанна Крестителя больше похоже на служение евангелиста, все семь духовных качеств применимы для любого служителя. Давайте рассмотрим первое из семи.

Первое качество Иоанна

„И вот свидетельство Иоанна, когда Иудеи прислали из Иерусалима священников и левитов спросить его: кто ты? Он объявил, и не отрекся, и объявил, что я не Христос. И спросили его: что же? ты Илия? Он сказал: нет. Пророк? Он отвечал: нет. Сказали ему: кто же ты? чтобы нам дать ответ пославшим нас: что ты скажешь о себе самом? Он сказал: я глас вопиющего в пустыне: исправьте путь Господу, как сказал пророк Исайя” (Иоан 1:19-23).

Иоанн знал свое призвание и исполнял его.

Для служителя очень важно знать свое призвание и идти за ним. Если вы евангелист, то не должны пытаться стать пастором. Если вы учитель, то не должны пытаться стать пророком. В противном случае все вас ожидает неудача.

Как узнать, к чему ты призван? В первую очередь, надо искать Господа, Того, Кто тебя призвал. Во-вторых, надо учитывать дары, данные тебе. Если Бог призывает тебя стать евангелистом, Он снабдит тебя всем необходимым для исполнения этого задания. И в-третьих, Он даст подтверждение через других, которые обязательно заметят твое дарование.

Когда вы определитесь со своим призванием, то должны идти за ним от всего сердца, не позволяя никаким препятствиям мешать вам. Многие люди думают, что Бог сделает за них то, чего Он ожидает от них. Ной не ждал, пока Бог построит ковчег!

Служение – значит „РАБОТА”. Сатана обязательно будет пытаться помешать вам исполнить свое призвание, но вы должны противостоять ему и идти вперед верой. Хотя Писание и не говорит нам об этом, можете быть уверены, что когда-то наступил тот день, когда Иоанн впервые начал проповедовать в окрестностях Иордана. Скорее всего, сначала его приходило слушать гораздо меньше людей. Можете быть уверены, что вначале люди насмехались над ним и ему пришлось столкнуться с гонениями. Его единственной целью было угодить Богу, призвавшему его на служение. И он достиг этой цели.

Первое духовное качество Иоанна, достойное нашего подражания звучит так: Иоанн знал, в чем состоит его призвание, и повиновался ему.

Второе качество Иоанна

„В те дни приходит Иоанн Креститель и проповедует в пустыне Иудейской и говорит: покайтесь, ибо приблизилось Царство Небесное” (Матф. 3:1-2).

Иисус высоко ценил простую проповедь Иоанна, потому что Сам Иисус проповедовал везде, куда шел (см. Матф. 4:17). Иоанн призывал людей к покаянию – отвернуться от греха и перейти к праведности. Он знал, что отношения с Богом начинаются с покаяния, и те, кто не покается, пойдут в ад.

В отличие от многих современных евангелистов Иоанн никогда не говорил о Божьей любви. Он не говорил о сокровенных человеческих нуждах, чтобы заставить людей молиться ничего не значащей молитвой о „принятии Иисуса”, для того, чтобы впоследствии они смогли вкусить „жизнь с избытком”. Он не убеждал людей в том, что они в принципе неплохие люди, которых Бог заберет на небеса, если они только поймут, что спасение не придет от дел. Нет, он видел их такими, какими их видел Бог, – бунтовщиками, рискующими вкусить вечные последствия своих грехов. Он сделал все, чтобы они четко поняли, что если не изменят свои сердца и действия, то будут обречены.

Итак, второе качество Иоанна, которое должен иметь каждый воспитатель учеников, состоит в следующем: Иоанн провозглашал покаяние как первый шаг к построению взаимоотношений с Богом.

Третье качество Иоанна

„Сам же Иоанн имел одежду из верблюжьего волоса и пояс кожаный на чреслах своих, а пищею его были акриды и дикий мед” (Матф. 3:4).

Иоанн был совершенно не похож на современного преуспевающего проповедника. Такому человеку как Иоанн, сегодня вряд ли разрешили бы проповедовать со сцены, потому что он не проповедовал об успехе. Но Иоанн был истинным мужем Божьим, который не интересовался достижением земных целей и не собирался впечатлять людей своим внешним видом, зная, что Бог смотрит на сердце. Он жил скромно и его стиль жизни никому не служил камнем преткновения, потому что обогащение не было его мотивом. Это очень контрастирует с тем, как себя ведут многие современные служители по всему миру, использующие Евангелие, в первую очередь, для личной выгоды. И поскольку они таким образом создают неверный образ Иисуса, то наносят Ему большой вред.

Третье качество Иоанна, которое нравилось Иисусу было таким: Иоанн жил просто и скромно.

Четвертое качество Иоанна

„Иоанн приходившему креститься от него народу говорил: порождения ехиднины! кто внушил вам бежать от будущего гнева? Сотворите же достойные плоды покаяния и не думайте говорить в себе: отец у нас Авраам, ибо говорю вам, что Бог может из камней сих воздвигнуть детей Аврааму” (Лук. 3:7-8).

Тот факт, что служение Иоанна касалось все большего числа людей, не заставило его идти на компромисс с истиной. Иоанн даже заподозрил некоторых в неискренности, когда заметил, что крещение приобретает популярность. Даже книжники и фарисеи приходили издалека к Иордану (см. Матф. 3:7). Он боялся, что многие просто идут вслед за толпой. Поэтому он предпринимал все усилия, чтобы не допустить обмана людей и сокрушал все намеки на обольщение. Он не хотел, чтобы кто-либо подумал, что спасен только потому, что прошел через обряд крещения, или что исповедание покаяния спасет их от ада. Он говорил о том, что истинное покаяние приносит плод послушания.

Более того, поскольку многие евреи верили в свое спасение, потому что являлись потомками Авраама, Иоанн объяснял им ошибочность их надежд.

Четвертое прекрасное качество Иоанна: Он настолько любил людей, что говорил им истину. Он никогда не убеждал несвятых и нераскаявшихся людей в том, что они идут на небеса.

Пятое качество Иоанна

Павел не крестил людей, в которых не было видно покаяния, потому что не хотел утверждать людей в их обольщении. Он крестил тех, кто исповедовал грехи (Матф. 3:6). Он говорил приходящим:

„Уже и секира при корне дерев лежит: всякое дерево, не приносящее доброго плода, срубают и бросают в огонь… лопата Его в руке Его, и Он очистит гумно Свое и соберет пшеницу Свою в житницу, а солому сожжет огнем неугасимым” (Матф. 3:10, 12).

Иоанн не боялся говорить истину об аде. Эту тему часто обходят стороной проповедники, которые больше озабочены своей популярностью, чем приобретением душ для Божьего царства. Также он проводил мысль, звучащую в нагорной проповеди, – только святые наследуют царство Божье. Не приносящие хорошего плода окажутся в аду.

Если бы Иоанн был жив сегодня, то несомненно подвергся бы гонениям со стороны других христиан как „проповедник адского огня и серы”, „пророк обреченности и мрака”, „нечуткий к людям”, „негативный”, „осуждающий”, „законник” или „самоправедный”. Но Иоанн был любимым проповедником Иисуса. Иоанн проповедовал об аде и ясно показал, какие типы людей направляются туда. Интересно то, что Лука говорит о проповеди Иоанна как о Евангелии (Лук. 3:18).

Шестое качество Иоанна

Хотя Бог могущественно использовал Иоанна, который стал очень популярен среди народа, Иоанн знал, что сам он – никто и ничто в сравнении с Иисусом и поэтому всегда превозносил Своего Господа:

„Я крещу вас в воде в покаяние, но Идущий за мною сильнее меня; я не достоин понести обувь Его; Он будет крестить вас Духом Святым и огнем” (Матф. 3:11).

Насколько отношение Иоанна к самому себе не похоже на напыщенных современных „служителей”. Их цветные фотографии мелькают на каждой странице их журналов, в то время как Иисус только мельком упоминается в них. Словно павлины, ходят они по сцене, превознося себя в глазах своих последователей. Они неприкосновенны, недосягаемы и исполнены осознания собственной значимости. Некоторые даже повелевают ангелами и Богом! Но Иоанн считал себя недостойным снять обувь с ног Иисуса, что в те времена считалось самой низкой работой раба. Он считал себя недостойным крестить Иисуса, и, узнав Его и поняв что Он – Христос, немедленно указал на Него, говоря: „Вот Агнец Божий, Который берет на Себя грех мира” (Иоан. 1:29). „Ему должно расти, а мне умаляться”, – таков был скромный девиз Иоанна.

Это было шестое качество Иоанна, за которое Иисус любил Его как проповедника: Иоанн унижал себя и возвеличивал Иисуса. У него отсутствовало желание самопревозношения.

Седьмое качество Иоанна

Современные проповедники часто говорят смутно и обобщенно, чтобы никого не обидеть. Действительно, как просто сказать: „Бог хочет чтобы мы творили добро!” „Овцы” и „козлы” отвечают „аминь”. Многим проповедникам нравится постоянно говорить о грехах мира, не упоминая о том, что внутри церкви люди грешат так же. Например, они могут с гневом обрушиваться на порнографию, не смея сказать, что в их собственной церкви некоторые люди смотрят и даже коллекционируют подобные видеокассеты и DVD, полные извращений. Эти проповедники боятся людей.

Однако Иоанн не стеснялся говорить прямо. Лука пишет:

„И спрашивал его народ: что же нам делать? Он сказал им в ответ: у кого две одежды, тот дай неимущему, и у кого есть пища, делай то же. Пришли и мытари креститься, и сказали ему: учитель! что нам делать? Он отвечал им: ничего не требуйте более определенного вам. Спрашивали его также и воины: а нам что делать? И сказал им: никого не обижайте, не клевещите, и довольствуйтесь своим жалованьем” (Лук. 3:10-14).

Интересно то, что из шести указаний, данных Иоанном, пять относились к деньгам и материальным ценностям. Иоанн не боялся проповедовать о связи обязанности перераспределять с золотым правилом и второй великой заповедью. Он не ожидал в течение нескольких лет, пока молодые верующие станут готовы к такому сложному предмету. Он был уверен, что невозможно служить Богу и маммоне и поэтому правильное перераспределение материальных вещей было крайне важно с самого начала.

Примечателен еще один момент. Иоанн не заострял внимания на внешней атрибутике святости. Он говорил о „важнейшем в законе” (Матф. 23:23). Он знал, что самое важное – любить своего ближнего, как самого себя, и поступать с другими, как хочешь, чтобы с тобой поступали. Это значит делиться пищей и одеждой с теми, у кого нет основного, строить честные взаимоотношения с людьми и довольствоваться тем, что есть.

Это было седьмое качество, которое нравилось Иисусу в Иоанне: Он не проповедовал смутно и обобщенно, но говорил прямо о конкретных вещах, которыми люди должны угождать Богу, в том числе и о перераспределении материальных ценностей. Он говорил о самом важном.

Заключение

Служение пастора или учителя включает в себя гораздо больший спектр учения, чем то, о чем проповедовал Иоанн. Иоанн проповедовал неверующим. А пасторы и учителя призваны проповедовать, в первую очередь, тем, кто уже покаялся. Их учение основывается на том, что говорил Иисус своим ученикам и на том, что написано в посланиях Нового Завета.

Мы часто забываем о том, кто сидит в зале и получается, что к грешникам обращаются, как к святым. Тот факт, что люди пришли в церковное здание, не означает, что наша задача заключается в том, чтобы уверить их в спасении, особенно если их жизнь практически не отличаются от жизни мирских людей. Сегодня церковь сильно нуждается в „Иоаннах Крестителях”. Может быть, вы им станете? Вы хотите быть одним из любимых проповедников Иисуса?

 

Rozdział 9: Boża moc ograniczająca szatana

 

W tym oraz kolejnym rozdziale, będziemy kontynuować studiowanie tematu Bożej mocy ograniczającej szatana. W całym Piśmie Bóg wielokrotnie dowodzi, że posiada On wielką zdolność do powstrzymywania „boga tego świata” kiedykolwiek zechce.

Weźmy pod uwagę pierwszy przykład, który znajdujemy we fragmencie, który jest dość znany wśród uczęszczających do kościoła. Mówiąc przez proroka Malachiasza, Pan zganił Swój lud za wstrzymywanie dziesięciny oraz ofiary. Tak naprawdę Pan oskarżył ich o okradanie Go! W rezultacie ich nieposłuszeństwa byli oni „przeklęci”. Zniszczone zostały „owoce pól” oraz „winorośl pozbawiona owoców” (Ml 3:9,11) Jednak gdyby opamiętali się i ponownie zaczęli płacić ich dziesięciny oraz ofiary, Pan obiecał:

Czy wam nie otworzę zaworów niebieskich i nie zleję na was błogosławieństwa w przeobfitej mierze. I zgromię dla waszego dobra szkodnika polnego, aby wam nie niszczył owocu pól, a winorośl nie będzie już pozbawiona owoców, mówi Pan Zastępów (Mal 3:10b-11, dodano podkreślenie).

Co to był za szkodnik polny? Pismo nam tego nie mówi. Wiemy tylko, że niszczył on pola oraz to, że Bóg gotów był go zgromić jeśli Izrael by się opamiętał. Jeśli Bóg mówił o szatanie, bądź jego złych duchach, moglibyśmy wówczas powiedzieć (jak wielu by uczyniło), że Izrael „otworzył drzwi diabłu przez nieposłuszeństwo”. Jeśli jednak mamy na myśli to, że Bóg nie posiada w ogóle suwerennej władzy w tym względzie, całkowicie się mylimy. Bylibyśmy bardziej dokładni, gdybyśmy powiedzieli, że Izraelici otworzyli drzwi do Bożej dyscypliny przez nieposłuszeństwo, a Bóg w konsekwencji zdyscyplinował ich zezwalając szatanowi na to, by ich doświadczał.

Jeśli Bóg nie odegrał żadnej suwerennej roli w tym właśnie wydarzeniu z pewnością wówczas Bóg oraz szatan zamienili się rolami. Szatan zatem karał nieposłusznych ludzi, a w tym samym czasie Bóg pozostawał obojętny jako, że nic nie uczynił! Ten koncept jest oczywiście absurdalny.

Kiedy Bóg ograniczył szatana w życiu Hioba?

Kolejny wyraźny przykład Bożej władzy ograniczającej szatana znajdujemy w historii Hioba. Czytając wstępną niebiańską rozmowę o Hiobie, wydaje się całkiem jasne, że szatan nie mógł niczego uczynić, aby skrzywdzić Hioba, chyba że Bóg mu uprzednio na to zezwolił:

Szatan na to do Pana: Czyż za darmo Hiob czci Boga? Czyż Ty nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk pobłogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży. Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego majątku! Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył. Rzekł Pan do szatana: Oto cały majątek jego w twej mocy. Tylko na niego samego nie wyciągaj ręki (Hi 1:9-12, dodano podkreślenie).

Bóg chronił Hioba, tworząc wokół niego swego rodzaju płaszcz bezpieczeństwa. Ale w konsekwencji rzuconego przez szatana wyzwania, Bóg podniósł nieco ów płaszcz bezpieczeństwa, zezwalając szatanowi doświadczyć Hioba w ograniczonym stopniu – nie pozwalając mu doświadczyć jego zdrowia.

Po pierwszej próbie szatan ponownie oskarżył Hioba przed Bogiem. Tym razem twierdził, że jeśli Hiob straciłby swoje zdrowie, wtedy z pewnością przekląłby Boga. W konsekwencji, Pan zezwolił szatanowi doświadczyć ciało Hioba, jednak ograniczył go – nie pozwolił na jego śmierć (zobacz Hi 2:3-6).

Widzimy zatem w historii Hioba władzę Boga ograniczającą szatana, zademonstrowaną trzy razy. Pierwszy raz ograniczył Bóg szatana przed uczynieniem czegokolwiek, drugim razem zezwolił na doświadczenie Hioba we wszystkim prócz jego fizycznego zdrowia i ostatecznie – po raz trzeci – pozwolił mu odebrać jego zdrowie. Niewątpliwie szatan nie mógł uczynić niczego, o ile Bóg mu na to wcześniej nie pozwolił.

Oczywiście historia Hioba pojawiła się po upadku Adama, stąd jeśli szatan uzurpował sobie władzę Adama (i zauważ, że napisałem ‘jeśli’), wówczas posiadał on jego władzę, kiedy doświadczył Hioba. To ponownie dowodzi, że nawet jeśli szatan zyskał faktycznie jakąkolwiek władzę na ziemi jako rezultat upadku Adama, nigdy nie otrzymał nieograniczonej kontroli i był pod całkowitym panowaniem Boga.

Niestety z zamiarem „obrony charakteru Bożej miłości” niektórzy utrzymują, że Hiob „otworzył drzwi szatanowi przez swój strach” w oparciu o słowa Hioba (Hi 3:25): „bo spotkało mnie, czegom się lękał”. Jednak strach nie był powodem prób Hioba – co jest jasne po uczciwym zbadaniu pierwszych dwóch rozdziałów Księgi Hioba. W dalszej części tej książki, kiedy spojrzymy dokładniej na życie Hioba, nie pozostawię żadnych wątpliwości w tym, że Hiob wcale nie „otworzył drzwi szatanowi przez swój strach”.

Boża moc ograniczająca szatana w życiu Piotra

W Nowym Testamencie znajdujemy jasny przykład Bożej mocy ograniczającej szatana. Znajdujemy ją w Ewangelii Łukasza, historii nieco podobnej do tej Hioba. Krótko przed tym, jak Jezus został zdradzony, powiedział On do Piotra:

Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci (Łk 22:31-32, dodano podkreślenie).

Wskazówka na marginesie Biblii wymienia alternatywne tłumaczenia, które mówią: „szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. Oba tłumaczenia wskazują, że musiał on otrzymać zgodę zanim przesiał Piotra.

Bóg zezwolił szatanowi by ten przesiał go jak pszenicę z pewnego określonego powodu i możesz być pewien, że Bóg był w tym motywowany miłością. Ci, którzy jeszcze nie nauczyli się pozytywnych rezultatów doświadczeń, bądź są oślepieni na Boże cele, odrzucą tę myśl, a jednak jest ona jak najbardziej biblijna. Ponownie oczywiście Bóg jest suwerenny nad szatanem. Szatan nie mógł uczynić niczego, o ile nie otrzymał na to zezwolenia od Boga, tak samo, jak w przypadku Hioba.

Przykład znaleziony w Apokalipsie Św. Jana

Czwarty przykład, także z Nowego Testamentu znajdujemy w dwudziestym rozdziale Apokalipsy Św. Jana:

Potem ujrzałem anioła, zstępującego z nieba, który miał klucz od Czeluści i wielki łańcuch w ręce. I pochwycił Smoka, Węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go na tysiąc lat. I wtrącił go do Czeluści, i zamknął, i pieczęć nad nim położył, by już nie zwodził narodów, aż tysiąc lat się dopełni. A potem ma być na krótki czas uwolniony… A gdy się skończy tysiąc lat, z więzienia swego szatan zostanie zwolniony. I wyjdzie, by omamić narody z czterech narożników ziemi… Wyszli oni na powierzchnię ziemi i otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane; a zstąpił ogień od Boga z nieba i pochłonął ich. A diabła, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam gdzie są Bestia i Fałszywy Prorok. I będą cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków (Ap 20:1-3, 7-10, dodano podkreślenie).

Zauważ, że wystarczył wówczas tylko jeden anioł, aby związać szatana i kompletnie zatrzymać jego działanie na tysiąc lat. Pod wpływem pewnych nauczycieli sam kiedyś myślałem, że Bóg mógł to uczynić na początku Millenium ponieważ właśnie wtedy „skończy się tzw. ‘dzierżawa’ Adama na ziemi”[1]. Innymi słowy, Bóg (rzekomo) dał Adamowi władzę na ziemi na pewien określony czas. Kiedy Adam zrezygnował ze swojej władzy, wówczas szatan otrzymał „ograniczoną w czasie ‘dzierżawę’”. Aż do czasu wygaśnięcia ów ‘dzierżawy’, Bóg rzekomo nie mógł zatrzymać szatana, jako, że ten miał prawo robić cokolwiek chciał.

Ten rodzaj logiki jest błędny z kilku powodów. Po pierwsze i najważniejsze ponieważ widzimy wiele innych przykładów (po upadku Adama), kiedy Bóg ogranicza działanie szatana na ziemi. Poprzez wielość wersetów biblijnych dowiadujemy się, że Bóg bez żadnych wątpliwości zdolny jest powstrzymać dzieła szatana.

Drugi powód możemy wywnioskować z faktu, że po okresie tysiąca lat, Bóg uwolni szatana ponownie na krótki czas. Czy to oznacza, że ‘dzierżawa’ Adama znów będzie obowiązywała na jakiś czas po Millenium i stąd Bóg musiałby uwolnić szatana znów na jakiś czas? Czy Bóg wolałby trzymać diabła w więzieniu nawet ponad wspomniane tysiąc lat, ale nie będzie mógł, ponieważ szatan ma prawo do tego, aby się z niego wydostać? Nie, Pismo wyjawia nam, że Bóg w Swoim Bożym zamyśle pozwala szatanowi czynić to, na co wyrazi mu zgodę. Co to takiego jest?

Zanim szatan został pojmany, czytamy, że „zwodził narody” (Ap 20:3). Po jego uwolnieniu z wyroku trwającego tysiąc lat, ponownie zacznie „zwodzić narody” (Ap 20:8), tym razem aby ludzie myśleli, że mogą obalić panowanie Chrystusa w Jerozolimie.

Bóg najwyraźniej będzie miał Swój Boży cel w uwolnieniu szatana z więzienia, aby zwieźć narody usiłując oblężenie Jerozolimy. Tam z kolei spotkają się z sądem.

Zauważ proszę, że nie powiedziałem, że Bóg chce, aby ludzie zostali zwiedzeni po to, by byli sądzeni. Wiemy, że Bóg chce, aby każdy został zbawiony (zobacz 1 Tym 2:4; 2 P 3:9). Bóg kocha każdego człowieka i wysłał Swojego Syna, aby zapłacił cenę za grzechy wszystkich ludzi (zobacz 1 J 2:2).

Wiemy jednak, że Bóg dał każdemu człowiekowi wolną wolę, oraz że zarządził On, że ci którzy zostaną zbawieni będą tymi, którzy pod wpływem Ducha Świętego, wybiorą opamiętanie oraz wiarę w Jezusa. Proszę pamiętaj o tym, że aby Bóg mógł rozstrzygnąć kto wybrał Jezusa, musi być coś innego, z czego ludzie mogą wybierać.

Gdyby Jezus był jedynym wyborem nam dostępnym, wówczas nie mógłbyś Go wybrać. Wyobraź sobie wybory, w których jest tylko jeden kandydat. Wówczas nie można nazwać tego wyborami, czyż nie? Taki rodzaj „wyborów” byłby podobny w sytuacji, gdyby nie istniał żaden inny wybór poza Jezusem.

Widzimy zatem, że szatan służy Bożym zamiarom w Jego wiecznym planie jako alternatywny wybór dla ludzkości. Bóg zezwolił szatanowi egzystować na ziemi, aby Sam mógł zdeterminować kto będzie kwalifikował się, aby żyć we wspólnocie wraz z Nim w wieczności, a kto zostanie na wieki zesłany do piekła. Biblia czyni jasnym to, że jeśli dana osoba nie służy Jezusowi, służy wówczas diabłu (zobacz 1 Tym 5:15; 1 J 3:10).

Bóg oraz szatan ubiegają się o serca ludzi. Bóg przyciąga ludzi do siebie na wiele sposobów: poprzez Jego stworzenie (każdy kto chce może dostrzec, że musi istnieć Stwórca), poprzez ludzkie sumienia oraz świadectwa Ducha Świętego przez Jego kościół (zobacz J 15:26-27). Szatan przyciąga ludzi do siebie (czyli z dala od Boga) poprzez kuszenie oraz zwiedzenie, a Bóg właśnie na to mu pozwala. Ponownie, jeśli nie byłoby żadnej alternatywy by podążać za Jezusem, skąd Bóg mógłby wiedzieć kto szczerze chce służyć Jezusowi?

Dlaczego ludzie są zwodzeni przez szatana?

Czy kiedykolwiek dziwili cię niewierzący, którzy podążają w swoim życiu nie zważając na Boga? Nawet Go nie zauważają, pomimo tego, że jest obecny w każdym Swoim stworzeniu. Wyglądam właśnie przez moje okno i nie mogę przestać myśleć o Bogu. Kiedy patrzę na Jego stworzenie jestem pod ogromnym wrażeniem. Bóg zgromadził mnóstwo dowodów dookoła nas, które wyjawiają nam Jego istnienie, Jego moc oraz Jego charakter. Konsekwentnie nie ma takiej osoby, która miałaby jakąkolwiek wymówkę przed Bogiem, tak jak mówi nam Pismo (zobacz Rz 1:18-21).

Piszę ten rozdział w czasie, kiedy jest wiosna i tulipany oraz żonkile zaczynają rozkwitać. Zastanawiam się jak Bóg zmienia glebę w kwiaty? Jak może zebrać te wszystkie piękne kolory z jednej ziemi? Ponadto, Jak jabłka mogą powstawać z tej samej ziemi, z której powstają pomidory czy banany? Dziwią mnie ludzie, których właśnie to nie dziwi ani trochę.

Nie musimy nawet patrzeć głęboko w nasze własne ciało, aby nauczyć się czegoś o Bogu. Jesteśmy „cudownie stworzeni” (Ps 139:14). Mimo tego niewierzący żyją z dnia na dzień nie dostrzegając Boga. Podobnie nie mają oni troski o to, jak sam Bóg się czuje słysząc ich słowa, znając ich myśli oraz czyny, podczas gdy wieczność nieuchronnie podąża w ich kierunku, jak pociąg towarowy bez hamulców.

Jak ludzie mogą być tacy oślepieni? Odpowiedzią jest to, że są zwiedzeni przez szatana. Są tak samo zwiedzeni jak ci, których szatan omamił, aby myśleli, że mogą obalać rządy Jezusa na zakończenie Millenium. Paweł powiedział w drugim Liście do Koryntian 4:3, że „bóg tego świata zaślepił umysły niewierzących, aby im nie świeciło światło ewangelii o chwale Chrystusa”.

Jednak ważne jest tutaj jedno: dlaczego ci ludzie są zwiedzeni? Odpowiedź: ponieważ chcą być zwiedzeni, ponieważ ich serca są niegodziwe. Przeczytaj jak apostoł Paweł opisał niewierzących w swoim Liście do Efezjan:

To zatem mówię i zaklinam [was] w Panu, abyście już nie postępowali tak, jak postępują poganie, z ich próżnym myśleniem, umysłem pogrążeni w mroku, obcy dla życia Bożego, na skutek tkwiącej w nich niewiedzy, na skutek zatwardziałości serca. Oni to doprowadziwszy siebie do nieczułości [sumienia], oddali się rozpuście, popełniając zachłannie wszelkiego rodzaju grzechy nieczyste (Ef 4:17b-19, dodano podkreślenie).

Niezbawieni tkwią świadomie w niewiedzy ponieważ ich serca są zatwardziałe. Szatan może tylko zwieść tych ludzi, którzy mu na to pozwolą, tych którzy chcą wierzyć jego kłamstwom. Kochają oni ciemność, tak jak powiedział Jezus (zobacz J 3:19). Dodatkowo, szatan nie może powstrzymać nikogo przed nawróceniem, jeśli ktoś zdecyduje się opamiętać oraz uwierzyć w Jezusa. Nikt zatem nie może oskarżyć Boga o niesprawiedliwość, kiedy pozwala On szatanowi zwodzić ludzi. Nikt też nie musi pozostać zwiedzonym.

Oczywiście, Bóg poddaje ludzkość próbie używając w tym celu szatana. Szatan musi jednak otrzymać zgodę, aby coś uczynić, w przeciwnym razie nie byłoby próby. Byłoby wówczas jak w Ogrodzie Eden, ale bez drzewa poznania dobra i zła. Mysi być alternatywa, która odciąga ludzi z dala od Boga, aby Bóg mógł zdeterminować kto świadomie i z własnej woli przychodzi do Niego.

Mam nadzieję, że zaczynasz dostrzegać ten koncept. Jezus będzie rządził na ziemi przez tysiąc lat podczas Swoich millenijnych rządów. Podczas tego tysiąca lat nie będzie alternatywy dla służenia Jezusowi. Biblia mówi, że Jezus będzie rządził „żelazną laską” (Ap 19:15). Na koniec tego okresu tysiąca lat, Bóg uwolni szatana z więzienia, aby zwieźć złych ludzi, których serca skłaniają się ku nienawiści do Jezusa, oraz którzy udają bycie Mu posłusznym. Prawdziwy stan ich serc będzie otwarcie manifestowany dopiero, kiedy szatan zostanie uwolniony.

Szatan nie będzie mógł tym razem zwieźć wszystkich – ale tylko tych, których serca będą już skłaniające się w stronę buntu. Będą całkowicie otwarci na jego zwiedzenie, kiedy zostanie on uwolniony i będzie czynił to, co właściwie oni chcieli już dawno uczynić. Jedynym powodem, dla którego nie próbowaliby obalić rządów Jezusa przed uwolnieniem szatana, jest to, że wiedzieliby, że nie uda im się to, mimo tego, że pragnęli by się to wydarzyło. Kiedy już szatan zwiedzie tych, którzy nie będą chcieli poddać się rządom Chrystusa stanie się całkowicie jasne, kto Jezusa kocha, a kto go nienawidzi. Wówczas Bóg będzie mógł ich sprawiedliwie osądzić i tak też uczyni.

Ten sam scenariusz jest rozgrywany teraz, tylko na większą skalę. Jeśli szatan nie zwodziłby teraz serc ludzi, którzy nie chcą, aby Chrystus rządził ich życiem, ci ludzie byliby wyraźnie posłuszni Bogu, jednak w sercu czekaliby tylko na szansę na bunt. Tacy ludzie z pewnością nie pasowaliby do wieczności w Królestwie Bożym. Ponieważ są jednak zwiedzeni, postawa ich serca jest manifestowana każdego dnia poprzez słowa oraz czyny i zbierają oni na siebie sąd. Bóg daje im całe ich życie, aby mogli się opamiętać ze swego buntu. Jeśli to zrobią, On da im nową naturę przez Chrystusa wraz z wolnością od niewoli grzechu oraz szatana.

Paweł podkreśla ten właśnie koncept w swoim drugim Liście do Tesaloniczan, pisząc do nich o antychryście podczas czasu wielkiego utrapienia:

Wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia. Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów, [działanie] z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia. Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość. (2 Tes 2:8-12, dodano podkreślenie)

W jednym zdaniu Paweł praktycznie zawarł wszystko, co próbowałem wyjaśnić. Zauważ, że ci ludzie już mieli szansę „przyjąć miłość prawdy, aby dostąpić zbawienia”, ale wybrali „by nie wierzyć prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość”. Bóg pozwoli szatanowi (poprzez antychrysta) działać fałszywe znaki oraz cuda, aby zwieźć tych, którzy odrzucają Chrystusa, aby „zostali wszyscy osądzeni”.

Wielki Boży plan

Bez wątpienia największym przykładem tego, jak Bóg używał szatana, aby dokonać Swojego Bożego zamiaru, miał miejsce kiedy Bóg pozwolił szatanowi, aby ten zainspirował złych ludzi do ukrzyżowania Jezusa:

A jednak głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, zresztą przemijających. Lecz głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały (1 Kor 2:6-8, dodano podkreślenie).

Kim są ci „władcy”, o których pisze Paweł? Wielu uważa, że Paweł mówił nie o ziemskich władcach, ale o demonicznie rządzących – nikczemnych duchach, które motywują ów ziemskich liderów[2]. Tłumaczenie Biblii Moffatta[3] mówi o tych władcach jako o „zdetronizowanych mocach, które rządzą tym światem”.

Rzecz w tym, że gdyby szatan wiedział, co zostanie osiągnięte na krzyżu zgodnie z Bożym wcześniej ustalonym zamiarem, nigdy nie zmotywowałby nikogo, aby ukrzyżował Jezusa. W swej niewiedzy szatan odegrał swoją rolę w ustalonym Bożym planie, tak jak Bóg chciał i odkupienie zostało ustanowione dla nas przez ofiarę Chrystusa! Ponownie, Bóg użył szatana, tak złego jakim jest, aby pomógł Mu osiągnąć Jego Boży zamiar.

Czy zaczynasz już dostrzegać, że Bóg ma wielki plan we wszystkim, co się wydarzyło oraz w tym co jeszcze ma się wydarzyć? Upadek ludzkości nie był czymś co Boga zdziwiło, bądź wymagało naprawy Jego pochopnie zaprojektowanego planu. Nie został On niczym zaskoczony! Boży zamiar oraz łaska zostały „nam dane w Jezusie Chrystusie przed wiekami” (2 Tym 1:9, dodano podkreślenie). Bóg wszystko ma poddane pod Swoją suwerenną władzą jeszcze zanim dokonało się Stworzenie.

Skoro dotarłeś do tego fragmentu książki, jest to zapewne wyznacznikiem tego, że przeszedłeś już pierwszą próbę okazując skruchę za grzechy oraz uwierzyłeś w Jezusa. Jednak było to dopiero pierwszym krokiem, jaki postawiłeś w stawaniu się bardziej podobnym do Jezusa. Jeszcze musi się pojawić wiele kolejnych kroków i każdy z nich będzie pociągać za sobą Boże próby.


[1] W oryginale używane jest określenie „Adam’s lease”. ‘Lease’ oznacza dzierżawę, wynajem. Przyp.tłumacza.

[2] Greckie słowo tłumaczone tutaj jako “władcy” często używane jest w Nowym Testamencie w odniesieniu do demonicznej duchowej władzy, a także to władców ziemskich.

[3] James Moffatt (1870-1944). W 1901 sformułował Nowy Testament w coś, co przedstawiało porządek historyczny oraz dostarczało źródła tłumaczenia dla Nowego Testamentu pod tytułem „Historyczny Nowy Testament”.

NUEVE: Señor, Mentiroso o Lunático

¿Alguna vez has oído a alguien hacer una declaración similar a ésta?:

“Creo que la idea de Jesucristo es sólo un mito. La increíble historia entera fue inventada por unos fanáticos religiosos pocos años atrás, y desde entonces, multitud de personas han sido engañadas.”

Eso es lo que la gente dice a veces cuando se empieza a hablar con ellos acerca de Jesucristo. Se imaginan que Él está en la misma categoría que Zeus, Hércules y Pandora. La idea de que Jesús es un mito, sin embargo, no tiene ninguna base en la evidencia histórica, sino que se basa únicamente en el sesgo personal del pseudo-intelectual que hace una afirmación tan absurda.

Es un hecho de la historia que un hombre llamado Jesús realmente caminó sobre esta tierra hace unos 2.000 años, y quien lo niegue está revelando una ignorancia deliberada de lo que todo estudiante de historia sabe que no puede ser negado de manera inteligente. Una persona puede también afirmar que George Washington o Abraham Lincoln fue un mito. Jesús no fue un mito. ¡La Enciclopedia Británica contiene más de 20.000 palabras bajo el rubro Jesucristo!

¿Cómo podemos saber con certeza que Jesús fue un personaje histórico? Aunque no tenemos una copia de su certificado de nacimiento o de muerte o alguna foto de Él, hay pruebas más que suficientes para demostrar que Él vivió durante treinta y tres años sobre este planeta. Un número de autores no cristianos del primer siglo documentan la historicidad de Jesús y los primeros cristianos.

Además de esos documentos, las pruebas históricas más importantes son las cuatro biografías de Jesús. Dos de los relatos de los Evangelios fueron escritos por discípulos que le conocieron personalmente, y los otros dos fueron escritos por hombres que eran sus contemporáneos.

Una Nueva Mirada a Nixon

Algunos podrían exclamar que los Evangelios son simplemente ficción imaginativa. Pero detente a pensar por un momento lo ridícula que es esa teoría.

¿Qué pasría si alguien fuera a publicar un libro sobre el ex presidente Richard Nixon y reporta en el libro que el señor Nixon hizo muchos milagros en vida, que sanó enfermos incurables, levantó muertos, multiplicó comida y caminó sobre el agua? No sólo eso, sino que el señor Nixon afirmó ser el Hijo de Dios y que fue asesinado a causa de ello. Entonces él milagrosamente se levantó de entre los muertos tres días después de su muerte, cumpliendo un acontecimiento que él mismo predijo que ocurriría.

¿Cuántas copias vendería tal libro? ¿Cuánto tiempo tomaría antes de que estuviera en la lista de los mejor vendidos del New York Times? Por supuesto, nadie más que un tonto podría comprar un libro, sabiendo que es una farsa histórica. El autor sería ridiculizado o ignorado.

Ahora, ¿cuáles son las posibilidades de que cuatro autores diferentes pudieran escribir biografías ampliamente aceptadas sobre unos cuantos años de la vida de Jesús, reportando Sus milagros, Su afirmación de ser el Hijo de Dios, y Su resurrección? ¿Cómo podría suceder eso si, de hecho, nunca vivió o vivió solo una vida ordinaria? ¿Habría alguien creído sus historias? Por supuesto que no.

No sólo fueron los relatos evangélicos de la vida de Jesús creídos, sino que fueron reverenciados y cuidadosamente copiados a mano una y otra vez. En pocos años habían sido traducidos a otros idiomas, por lo que hoy en día contamos con miles de manuscritos antiguos que contienen partes del Nuevo Testamento (y en algunos casos la totalidad del Nuevo Testamento) que datan de entre 130 dC y 400 dC.

Comparar esas cifras con las obras de Aristóteles, que escribió 350 años antes de Cristo. ¡Las copias más antiguas que tenemos de sus obras están algunas fechadas 1.100 dC -1, 400 años después de haber escrito los originales!

De la Boca de los Mártires

Hubiera sido muy fácil para cualquier persona desacreditar los cuatro relatos del evangelio si fueran en verdad falsos, especialmente a la luz de los increíbles acontecimientos que cada autor reportó. Pero la verdad es que nadie podría exitosamente desacreditar sus relatos porque hubo miles de personas que podrían corroborar la autenticidad de sus hechos.

Miles de personas habían visto a Jesús, miles lo habían oído predicar, miles fueron curados milagrosamente por Él, miles de personas habían consumido comida que Él multiplicó, miles habían sido testigos de su crucifixión, y sabemos que al menos 500 personas lo vieron después de que Él había resucitado de entre los muertos (véase 1 Corintios 15:6).

Las biografías de Jesús que Mateo, Marcos, Lucas y Juan escribieron fueron aceptadas por una amplia audiencia, ya que gran parte de lo que escribieron era de conocimiento común a multitudes de personas.

No sólo las multitudes de contemporáneos de Jesús creyeron los cuatro relatos históricos de su vida, algunos de ellos creyeron a tal grado que estaban dispuestos a dar su vida por sus creencias. Los primeros mártires fueron diez de los doce discípulos de Jesús. ¿Habrían muerto por algo que sabían que era sólo una broma? Por supuesto que no.

Se ha estimado que alrededor de seis millones de personas dieron su vida como mártires durante tres siglos después de la vida de Jesús. ¿Todas esas personas murieron por alguien de quien no se podía probar históricamente su existencia?

La Precisión de los Evangelios

Este mismo razonamiento se puede aplicar para demostrar la exactitud histórica de todos los acontecimientos específicos que figuran en cada uno de los cuatro Evangelios. Si Mateo, Marcos, Lucas o Juan hubieran escrito incluso un solo evento en la vida de Jesús que no sucedió realmente, miles de personas del siglo primero habrían reconocido inmediatamente su error. Y si ellos pudieran demostrar una inexactitud, la fiabilidad del relato evangélico entero habría sido justamente cuestionada.

Por ejemplo, ¿qué si Jesús no resucitó realmente a Lázaro de entre los muertos? Si Él no lo hubiera hecho, podría haber sido fácilmente refutado. Una persona pudo visitar Betania (ciudad natal de Lázaro), a pocos kilómetros de Jerusalén, y llevardo a cabo una entrevista muchos años después de que el incidente supuestamente ocurrió. Todo lo que se necesitaba era que una persona mayor preguntara:

“¿Hubo un hombre llamado Lázaro que vivió aquí? ¿Lo conoces? ¿Murió? ¿Cuánto tiempo estuvo muerto? ¿Un hombre llamado Jesús vino a Betania y lo levantó de entre los muertos? ¿Estabas allí cuando Lázaro salió de la tumba? ¿Estaba realmente vivo? ¿Alguien más vio que esto sucedió? ¿Cuánto tiempo vivió después de su regreso a la vida?” No tomaría mucho tiempo para saber si Jesús realmente había resucitado a Lázaro.

Sabemos por lo que la Biblia cuenta que una multitud de personas fueron testigos de la resurrección de Lázaro (Juan 12:17). Tampoco fueron simplemente seguidores de Jesús demasiado entusiastas que sufrieron una alucinación colectiva. Fue este milagro el que convenció a los fariseos celosos de que Jesús debía ser asesinado (ver Juan 11:47-53).

Si Jesús, en efecto, no resucitó a Lázaro de entre los muertos, entonces todo lo que los fariseos tenían que hacer era presentar el cuerpo de Lázaro ante la multitud que gritaba durante la entrada triunfal de Jesús en Jerusalén. Eso habría demostrado que Jesús era un falso y terminado con su ministerio. Pero no podían negar que Lázaro había de verdad muerto y vuelto a la vida. La única manera en que creyeron que podrían detener a Jesús era matarlo, ¡e incluso eso fracasó miserablemente!

¿Y qué si Jesús no hubiera resucitado a Lázaro de la muerte, como el apóstol Juan informó que lo hizo? Entonces puedes estar seguro de que el Evangelio de Juan nunca la hubiera hecho en el segundo siglo, mucho menos en el siglo XX. Dicho sea de paso, poseemos un fragmento del Evangelio de Juan que se ha fechado 130 dC.

Un autor de cualquiera de los cuatro evangelios no podía arriesgarse a informar algo impreciso. Si cometía un solo error, todo su libro habría sido desacreditado, ya que habría demostrado ser un autor en el que no se podía confiar. Por eso Lucas, que no fue testigo presencial de los acontecimientos de la vida de Jesús al igual que Mateo y Juan, comenzó su relato con estas palabras:

Puesto que ya muchos han tratado de compilar un recuento de las cosas cumplidas entre nosotros, así como los que desde el principio fueron testigos oculares y servidores de la palabra [Jesús] han llegado hasta nosotros, ha parecido conveniente para mí también, después de haber investigado todo cuidadosamente desde el principio, escribirlo para ti en orden consecutivo… para que tú puedas conocer la verdad exacta de las cosas que se les ha enseñado (Lucas 1:1-4, énfasis añadido).

Hazte a un lado, Orson Wells

Si los Evangelios no son ciertos, deberían ser clasificados en una categoría muy lejos de simple mito, cuento de hadas o de ciencia ficción. Esto es cierto al menos por dos razones.

En primer lugar, debido a los muchos acontecimientos milagrosos que registran como hechos absolutos, todos los cuales validan la deidad de Jesús.

En segundo lugar, debido a las palabras de Jesús -las cuales los autores del Evangelio afirman que determinarán el destino eterno de cada persona, dependiendo de sí son o no creídas.

Si los relatos de los Evangelios no son verdaderos, entonces son los documentos más diabólicos jamás escritos por alguien, habiendo guiado a millones a un engaño en el que han confiado su destino eterno y por lo que millones desperdiciadamente sacrificaron sus vidas.

Si los Evangelios no son precisos documentos históricos, entonces sus autores son de lo más despreciable y no deben ser reverenciados como santos. En su lugar, deben ser clasificados bajo las figuras más ignominiosas de la historia.

Es posible que haya oído hablar del relato en la radio de Orson Welles de La guerra de los mundos en la noche de Halloween en 1938. Ese drama, considerado por muchos oyentes como un noticiero real, dio lugar a muchas locuras más tarde lamentadas por ciudadanos aterrorizados que se prepararon para una invasión desde Marte.

Ese engaño palidece un millón de veces en comparación con el daño que se ha hecho por la escritura de los Evangelios, si no son verdaderos. Multitudes de personas sinceras, a lo largo de los siglos, han creído las palabras de los escritores de los Evangelios y replantearon sus vidas y futuros sobre ellas. Muchos han sufrido mucho a causa de sus creencias.

Es imposible, pues, concluir que los relatos de los Evangelios se pueden clasificar como mitos o cuentos de hadas inofensivos. Las maravillas que reportan como verdaderas son demasiado espectaculares, el mensaje que contienen es muy importante.

O bien son parte de la conspiración más cruel y diabólica jamás perpetrada, o son los relatos exactos del hacedor de milagros Hijo de Dios que se hizo hombre. Ya sea que usted debe amar los Evangelios, o debe odiarlos. Pero no se puede decir que son un simple mito más, como las de acerca de Pandora o Zeus.

¿Quién es Jesús?

Debido a la exactitud histórica de los Evangelios, podemos confiar en que ellos contienen las mismas palabras que Jesús habló. Y Jesús no nos los dejó para adivinar quién era. El afirmó ser el Hijo divino de Dios.

Algunas personas no son tan tontas como para negar que Jesús fue un personaje histórico, sin embargo, prefieren pensar que él era una persona, un buen líder noble religioso que enseñó muchas cosas maravillosas.

Los evangelios, sin embargo, no nos dejan otra opción que creer que Jesús fue solo una buena persona. Uno que clama ser el Hijo de Dios y la única fuente de salvación para toda la humanidad no puede ser clasificado como “sólo un hombre bueno”.

Piense en esto por un momento. Jesús afirmó ser el Hijo de Dios. Él perdonó pecados (Marcos 2:5, Lucas 7:48), aceptó adoración (Mateo 4:10, 14:33, 28:9), dijo ser eterno (Juan 8:56-58, 17:5), y se presenta a sí mismo como el único camino de salvación (Juan 14:6).

A su juicio ante el Sanedrín, el sumo sacerdote le preguntó directamente: “¿Eres tú el Cristo, el Hijo del Bendito?”, respondió Jesús: “Yo soy, y veréis al Hijo del Hombre sentado a la diestra del Poder, y viniendo en las nubes del cielo “(Marcos 14:61-62).

Podemos concluir que Jesús o estaba diciendo la verdad, o estaba diciendo una mentira. Si Él estaba diciendo la verdad, entonces Él era el divino Hijo de Dios. Si Él estaba diciendo una mentira acerca de quién era Él, entonces o lo estaba haciendo conscientemente, haciéndose un cruel engañador, o de lo contrario erróneamente pensó que estaba diciendo la verdad, lo que le hace a él mismo un lunático.

Así que ahí están nuestras opciones. O Jesús era 1) Dios en carne, 2) un mentiroso malvado e hipócrita, o 3) Era un hombre loco. Esas son las únicas opciones que tenemos. Pensar que era solo un buen hombre, -un buen maestro de moral- está fuera de la cuestión.

Cada uno de nosotros debe decidir. Podemos despreciar a Jesús como el peor mentiroso que jamás haya vivido, podemos reírnos de él como un tonto con un complejo de Mesías, o podemos adorarlo como Dios. Pero no podemos estar considerando la idea de que Jesús era solo un buen maestro de moral.

Bab Sembilan (Chapter Nine)

Pengkhotbah yang Disukai Yesus (Jesus’ Favorite Preacher)

Anda mungkin kaget saat tahu bahwa Yesus memiliki pengkhotbah yang paling Dia sukai. Bahkan, anda mungkin kaget saat tahu bahwa pengkhotbah itu bukanlah dari gereja Lutheran, Methodis, Pentakosta, Anglikan, atau Presbiterian. Sebaliknya, ia seorang Pembaptis! Sudah tentu, kita mengenalnya sebagai Yohanes Pembaptis! Yesus berkata tentang Yohanes Pembaptis,

Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya di antara mereka yang dilahirkan oleh perempuan tidak pernah tampil seorang yang lebih besar dari pada Yohanes Pembaptis. (Matius 11:11a).

Karena semua orang “lahir dari wanita”, inilah cara lain untuk berkata bahwa, menurut dugaan Yesus, Yohanes Pembaptis adalah orang terbesar yang pernah hidup. Alasan Yesus merasa seperti itu hanyalah asumsi. Wajar bila kita berpikir bahwa Yesus sangat menghargai Yohanes oleh karena kualitas-kualitas rohaninya. Jika demikian, kita tentu harus bersikap bijak untuk belajar dan meneladani semua kualitas rohani itu. Saya temukan ada tujuh kualitas rohani yang terpuji dalam diri Yohanes Pembaptis. Walaupun pelayanan Yohanes melambangkan pelayanan penginjil, ketujuh kualitas rohani itu cocok untuk setiap pelayan Injil. Perhatikan kualitas pertama.

Kualitas Pertama dari Yohanes (John’s First Quality)

Dan inilah kesaksian Yohanes ketika orang Yahudi dari Yerusalem mengutus beberapa imam dan orang-orang Lewi kepadanya untuk menanyakan dia: “Siapakah engkau?” Ia mengaku dan tidak berdusta, katanya: “Aku bukan Mesias.” Lalu mereka bertanya kepadanya: “Kalau begitu, siapakah engkau? Elia?” Dan ia menjawab: “Bukan!” “Engkaukah nabi yang akan datang?” Dan ia menjawab: “Bukan!” Maka kata mereka kepadanya: “Siapakah engkau? Sebab kami harus memberi jawab kepada mereka yang mengutus kami. Apakah katamu tentang dirimu sendiri ?” Jawabnya: “Akulah suara orang yang berseru-seru di padang gurun: Luruskanlah jalan Tuhan! seperti yang telah dikatakan nabi Yesaya.” (Yohanes 1:19-23).

Yohanes mengetahui panggilannya dan mengejar panggilan itu.

Betapa penting bagi setiap pelayan untuk mengetahui panggilannya dan mengejar panggilan itu. Bila anda seorang penginjil, maka anda tak boleh mencoba jadi pendeta. Bila anda seorang guru, anda tak boleh mencoba jadi nabi. Bila tidak, anda akan frustrasi.

Bagaimana mengetahui panggilan anda? Pertama, mencari Tuhan, Oknum yang telah memanggil anda. Kedua, menguji karunia yang diberikan kepada anda. Jika Allah telah memanggil anda untuk menjadi penginjil, Ia akan memperlengkapi anda untuk tugas tersebut. Dan ketiga, penegasan orang lain yang tentu akan memperhatikan karunia yang diberikan kepada anda.

Ketika anda yakin akan panggilan itu, kejarlah dengan segenap hatimu, dan tak ada halangan yang merintangi anda. Banyak orang menunggu Tuhan untuk melakukan kehendakNya. Nuh tidak menunggu Tuhan untuk membangun bahtera!

Sudah disebutkan bahwa kata pelayanan dieja dengan K E R J A. Setan tentu akan coba menghentikan langkah anda agar tidak memenuhi panggilan anda, tetapi anda harus melawannya dan secara bertahap maju dengan iman. Meskipun Alkitab tidak megatakan kepada kita, yakinlah bahwa pada suatu hari Yohanes pertama kali mulai berkhotbah di sekitar wilayah sungai Yordan. Sudah pasti kerumunan orang banyak mula-mula jauh lebih sedikit dibanding kerumunan berikutnya. Bisa jadi orang-orang mempermainkan dan menganiayanya. Tetapi ia tak dapat dihentikan. Tujuan satu-satunya adalah menyenangkan Allahnya yang telah memanggilnya kepada pelayanannya. Pada akhirnya, ia berhasil.

Kualitas rohani pertama dari Yohanes yang layak ditiru adalah: Yohanes mengetahui panggilannya dan mengejarnya.

Kualitas Kedua dari Yohanes (John’s Second Quality)

Pada waktu itu tampillah Yohanes Pembaptis di padang gurun Yudea dan memberitakan: “bertobatlah, sebab Kerajaan Sorga sudah dekat!” (Matius 3:1-2).

Sudah tentu Yesus sangat menghargai pesan sederhana dari Yohanes, karena itulah pesan sama yang Yesus khotbahkan di manapun Ia pergi (lihat Matius 4:17). Yohanes menyerukan agar orang-orang bertobat —berbalik dari kehidupan dosa dan berpindah kepada hidup dalam kebenaran. Ia tahu bahwa hubungan dengan Allah dimulai dengan pertobatan, dan orang yang tidak bertobat akan dilempar ke nereka.

Tidak seperti banyak penginjil kini, Yohanes tak pernah menyebutkan kasih Allah. Ia juga tidak berbicara tentang “kebutuhan yang dirasakan” orang-orang sebagai cara untuk meyakinkan mereka untuk memanjatkan doa yang tak berarti tentang “menerima Yesus” sehingga mereka mulai mengalami “hidup berkelimpahan.” Ia tidak membimbing orang-orang untuk percaya bahwa merekalah orang-orang baik yang Allah ingin bawa ke sorga jika mereka dapat menyadari bahwa keselamatan bukanlah hasil usaha. Sebaliknya, ia melihat mereka ketika Allah melihat mereka — memberontak demi menghadapi konsekwensi kekal atas dosa-dosa mereka. Ia serius mengingatkan mereka akan murka yang akan datang. Ia meyakinkan mereka untuk memahami bahwa jika mereka tidak mengubah hati dan pikiran mereka, mereka akan mendapat hukuman.

Jadi kualitas kedua yang dimiliki oleh Yohanes yang layak diteladani oleh pelayan pemuridan adalah: Yohanes menegaskan pertobatan sebagai langkah pertama untuk memiliki hubungan dengan Allah.

Kualitas Ketiga dari Yohanes (John’s Ketiga Quality)

Yohanes memakai jubah bulu unta dan ikat pinggang kulit, dan makanannya belalang dan madu hutan. (Matius 3:4).

Sudah tentu, Yohanes tidak cocok dengan gambaran sebagai seorang “pengkhotbah ajaran kemakmuran” masa kini. Kenyataannya, mereka tak pernah membolehkan orang yang demikian tampil di mimbar gerejanya karena ia tidak berpakaian kesuksesan. Tetapi, Yohanes adalah orang benar dari Allah yang tak tertarik mengejar harta duniawi atau memberi kesan kepada orang-orang yang berpenampilan luar, dan saat itu juga mengetahui bahwa Allah melihat hati manusia. Yohanes hidup dengan sederhana, dan gaya hidupnya menyebabkan tak seorangpun tersandung, ketika mereka pahami bahwa motifnya bukanlah uang. Hal itu tetap teguh dalam menghadapi banyak pelayan masa kini di seluruh dunia, yang memakai Injil demi mendapatkan keuntungan pribadi. Dan saat mereka keliru menggambarkan tentang Yesus, mereka benar-benar menghancurkan maksud Kristus.

Kualitas ketiga Yohanes yang mendukung statusnya sebagai pengkhotbah yang disukai Yesus adalah: Yohanes hidup sederhana.

Kualitas Keempat dari Yohanes (John’s Fourth Quality)

Lalu ia [Yohanes ] berkata kepada orang banyak yang datang kepadanya untuk dibaptis, katanya: “Hai kamu keturunan ular beludak! Siapakah yang mengatakan kepada kamu melarikan diri dari murka yang akan datang? Jadi hasilkanlah buah-buah yang sesuai dengan pertobatan. Dan janganlah berpikir dalam hatimu: Abraham adalah bapa kami! Karena aku berkata kepadamu: Allah dapat menjadikan anak-anak bagi Abraham dari batu-batu ini! (Lukas 3:7-8).

Ketika pelayanan Yohanes mulai menyentuh lebih banyak orang, ia tidak mengkompromikan pesannya. Yohanes bisa saja curiga atas motif orang-orang ketika ia tahu bahwa pembaptisan menjadi topik yang sudah meluas. Bahkan ahli-ahli Taurat dan orang-orang Farisi melakukan perjalanan ke sungai Yordan (lihat Matius 3:7). Ia kuatir akan makin bertambahnya orang yang mengikuti kerumunan orang banyak. Sehingga ia melakukan apa saja agar mereka tidak menipu dirinya sendiri, dengan meruntuhkan tiang-tiang penyanggah yang menopang cara hidup mereka yang suka menipu. Ia tidak mau siapapun menganggap bahwa hanya dengan baptisan orang dapat diselamatkan, atau hanya dengan pengakuan pertobatan akan menghindarkan mereka dari neraka. Ia mengingatkan bahwa pertobatan sejati menghasilkan buah-buah ketaatan.

Lagipula, karena banyak orang Yahudi menganggap diri mereka diselamatkan karena garis keturunan fisik dari Abraham, Yohanes mengungkapkan kekeliruan harapan itu.

Kualitas keempat yang patut dipuji dari Yohanes adalah: Ia mau orang cukup berkata kebenaran kepada orang banyak. Ia tak menjamin seseorang yang tidak suci dan belum bertobat bahwa ia sedang menuju ke sorga.

Kualitas Kelima dari Yohanes (John’s Fifth Quality)

Yohanes biasanya tidak membaptis orang-orang yang tidak bertobat, dan tak ingin mendukung sikap menipu diri sendiri dari siapapun. Ia membaptis orang-orang “ketika mereka mengaku dosanya” (Matius 3:6). Ia mengingatkan orang-orang yang datang:

Kapak sudah tersedia pada akar pohon dan setiap pohon yang tidak menghasilkan buah yang baik, pasti ditebang dan dibuang ke dalam api… dan alat penampi sudah ditangan-Nya. Ia akan membersihkan tempat pengirikan-Nya dan mengumpulkan gandum-Nya ke dalam lumbung, tetapi debu jerami itu akan dibakar-Nya dalam api yang tidak terpadamkan.” (Matius 3:10, 12).

Yohanes tak gentar mengatakan kebenaran tentang neraka, yang sering dihindari oleh para pengkhotbah yang coba mencari popularitas bukannya memenangkan jiwa-jiwa bagi Kerajaan Allah. Yohanes juga tidak menyebarluaskan tema yang sama dalam Khotbah Kristus di Bukit —hanya orang-orang suci akan mewarisi Kerajaan Allah. Orang-orang yang tidak menghasilkan buah akan dilempar ke api nereka.

Jika Yohanes hidup kini, banyak orang yang mengaku Kristen pasti mengkritiknya sebagai seorang “pengkhotbah api-neraka dan belerang”, seorang “nabi kesuraman dan bencana”, “tidak peka-pencari”, atau sebutan yang lebih buruk, “negatif”, “menimbulkan kecaman”, “penuh aturan” atau “benar-sendiri.” Namun Yohanes adalah pengkhotbah favorit Yesus. Kualitas kelimanya: Yohanes berkhotbah tentang neraka dan memperjelas orang-orang jenis apa yang sedang menempuh perjalanannya ke neraka. Hal yang menarik, Lukas menyebut pesan Yohanes sebagai “Injil” (Lukas 3:18).

Kualitas Keenam dari Yohanes (John’s Sixth Quality)

Walaupun Allah memakai Yohanes dengan penuh kuasa dan dikenal orang banyak, ia tahu ia bukan apa-apa dibandingkan Yesus, sehingga ia selalu memuliakan Tuhan:

Aku membaptis kamu dengan air sebagai tanda pertobatan, tetapi Ia yang datang kemudian dari padaku lebih berkuasa dari padaku dan aku tidak layak melepaskan kasut-Nya. Ia akan membaptiskan kamu dengan Roh Kudus dan dengan api. (Matius 3:11).

Betapa penilaian diri dari Yohanes bertentangan dengan keangkuhan yang terlalu sering dipamerkan oleh “pelayan” sekarang ini. Berbagai majalah berwarna tentang pelayanan mereka berisi foto-foto mereka di setiap halaman, sementara Yesus jarang disebut di dalamnya. Mereka berbaris bagaikan burung-burung merak di halaman gereja, sambil memuliakan diri sendiri di hadapan para pengikutnya. Mereka tak tersentuh dan tak mudah dicapai, bersikap mementingkan diri. Sebagian bahkan memerintahkan malaikat dan Allah! Namun Yohanes menganggap dirinya tidak layak untuk melepas kasut Yesus, tindakan yang hanya dilakukan oleh seorang budak rendahan. Ia keberatan ketika Yesus datang kepadanya untuk dibaptis, dan ketika ia sadar Yesuslah sang Kristus, ia segera mengalihakan perhatian semua orang kepadaNya, dengan menyatakanNya sebagai “Lihatlah Anak domba Allah, yang menghapus dosa dunia” (Yohanes 1:29). Slogan Yohanes dalam kerendahan hatinya adalah “Ia harus makin besar, tetapi aku harus makin kecil” (Yohanes 3:30).

Itulah kualitas keenam Yohanes yang ikut membuatnya jadi pengkhotbah yang disukai Yesus: Yohanes merendahkan diri dan memuliakan Yesus. Ia tak ingin meninggikan diri.

Kualitas Ketujuh dari Yohanes (John’s Seventh Quality)

Para pengkhotbah masa kini sering berbicara dengan memakai ungkapan-ungkapan umum yang tak jelas agar mereka tak menyinggung perasaan siapapun. Betapa mudahnya berkhotbah, ”Allah inginkan kita melakukan apa yang benar!” Orang-orang Kristen yang benar dan tidak benar pasti berkata “Amin” pada khotbah itu. Banyak pengkhotbah juga selalu berkata tentang dosa-dosa dunia yang memalukan, dan menghindari penyebutan dosa-dosa yang serupa dalam gereja. Misalnya, mereka marah untuk melawan pornografi, tetapi tak berani menyebut video dan DVD jenis-R dan tak bermoral yang ditonton dan dikoleksi oleh banyak anggota jemaatnya. Rasa takut manusia telah menjerat mereka.

Tetapi Yohanes, tak ragu-ragu berkhotbah secara khusus. Lukas melaporkan:

Orang banyak bertanya kepadanya: “Jika demikian, apakah yang harus kami perbuat?” Jawabnya: “Barangsiapa mempunyai dua helai baju, hendaklah ia membaginya dengan yang tidak punya, dan barangsiapa mempunyai makanan, hendaklah ia berbuat juga demikian.” Ada datang juga pemungut-pemungut cukai untuk dibaptis dan mereka bertanya kepadanya: “Guru, apakah yang harus kami perbuat?” Jawabnya: “Jangan menagih lebih banyak dari pada yang telah ditentukan bagimu.” Dan prajurit-prajurit bertanya juga kepadanya: “Dan kami, apakah yang harus kami perbuat?” Jawab Yohanes kepada mereka: “Jangan merampas dan jangan memeras dan cukupkanlah dirimu dengan gajimu.” (Lukas 3:10-14).

Yang menarik, lima dari enam petunjuk khusus yang diberikan oleh Yohanes terkait dengan uang atau materi. Yohanes tak takut mengkhotbahkan tentang pengelolaan khusus karena hal itu terkait dengan aturan emas dan perintah terbesar kedua. Yohanes tidak juga menunggu beberapa tahun sampai “orang-orang percaya” baru siap dengan konsep-konsep “berat” itu. Ia percaya, melayani Allah dan mammon pada saat bersamaan adalah hal yang mustahil, maka pengelolaan khusus sangatlah penting sejak awal.

Muncul pendapat lain. Yohanes tak mengurusi hal-hal kecil, yang terus membicarakan aturan berpakaian dan masalah kesucian lain terkait dengan penampilan luar. Ia berfokus pada “yang terpenting dalam hukum Taurat” (Matius 23:23). Ia tahu hal yang terpenting, yakni mengasihi sesama manusia seperti mengasihi diri sendiri dan memperlakukan orang lain sebagaimana kita ingin diperlakukan. Artinya, kita berbagi pakaian dan makanan dengan mereka yang tak memiliki pakaian dan makanan, dan memiliki hubungan yang tulus dengan orang lain, dan merasa cukup dengan apa yang kita miliki.

Itulah kualitas ketujuh yang membuat Yohanes dikasihi oleh Yesus: Ia berkhotbah bukan dengan kata-kata umum yang tak jelas, tetapi menyebutkan hal-hal khusus yang harus orang-orang lakukan untuk menyenangkan Allah, bahkan hal-hal yang terkait dengan pengelolaan khusus. Dan, ia memfokuskan kepada hal yang sangat penting.

Kesimpulan (In Conclusion)

Pelayanan seorang pendeta atau guru tentu banyak ditandai permasalahan dibandingkan pelayanan Yohanes. Yohanes berkhotbah kepada orang-orang yang belum bertobat. Para pendeta dan guru haruslah mengajari orang-orang yang telah bertobat. Pengajaran didasarkan pada hal-hal yang Yesus katakan kepada murid-muridNya dan yang dituliskan dalam surat-surat Perjanjian Baru.

Tetapi, kita sering tak mengenali dengan tepat siapa pendengar kita, dan tampak kini orang-orang berdosa sering dikhotbahkan seolah-olah mereka itu orang-orang suci. Hanya karena orang-orang duduk di gedung gereja tidak berarti tugas kita adalah menjamin keselamatan mereka, terutama jika kehidupan mereka tak berbeda dengan orang-orang dunia. Sekarang ini, semakin banyak dibutuhkan jutaan “Yohanes Pembaptis” untuk berkhotbah dari mimbar-mimbar gereja. Maukah anda bangkit untuk menerima tantangan itu? Maukah anda menjadi salah seorang pengkhotbah yang disukai oleh Yesus?

La lucha contra el pecado

 

El pecado está a la puerta; con todo esto, a ti será su deseo, y tú te enseñorearás de él (Gn. 4:7, énfasis del autor).

Como se indicó en el capítulo anterior, nuestra santificación es un esfuerzo conjunto de parte de Dios y de nosotros. Crecemos progresivamente para ser más como Jesús en cooperación con el Padre. Él nos da la habilidad y la motivación para ser santos. “Todas las cosas que pertenecen a la vida y a la piedad nos han sido dadas por su divino poder” (2 P. 1:3, énfasis del autor). Él nos da una nueva naturaleza y nos guía por medio de su Santo Espíritu. Pero todavía nos deja algo para que lo hagamos. Aún tenemos libre albedrío. Debemos obedecer al Espíritu que habita en nosotros, y todo cristiano auténtico hace esto en cierto grado. De lo contrario sería un creyente falso (ver Ro. 8:5-14).

Es nuestra responsabilidad también renovar nuestras mentes con la palabra de Dios, porque debemos conocer su voluntad antes de cumplirla. Aun en eso, Dios nos ayuda a través del ministerio de la enseñanza del Espíritu Santo y a través de maestros humanos divinamente ungidos. Conforme nuestras mentes se van renovando con su verdad, nos transformamos (ver Juan 8:31-36; Ro. 12:2). Y, por supuesto, también tenemos la responsabilidad de no ser tan sólo oidores de la palabra, sino hacedores (ver Stg. 1:22).

Debemos mantener este balance. Aunque la Escritura habla tanto de la responsabilidad humana como de la divina, muchos enfatizan una y olvidan la otra. Históricamente, a un lado están los pietistas que tratan de ser santos con su propia fuerza. Al otro lado están los quietistas que aborrecen la idea de la lucha humana, y que dejan todo en el regazo del Señor. Ambas posiciones son defendidas con largas listas de escrituras, y si sólo un lado se tomara la molestia de mirar la lista del otro, se darían cuenta que ambos están en lo correcto y, a la vez, están equivocados. La verdad está en el medio, en donde a ambas listas se les da un lugar honroso igual. Quizá la escritura que mejor expresa este balance es Filipenses 2:12-13:

Por tanto, amados míos, como siempre habéis obedecido, no como en mi presencia solamente, sino mucho más ahora en mi ausencia, ocupaos en vuestra salvación con temor y temblor, porque Dios es el que en vosotros produce así el querer como el hacer, por su buena voluntad (énfasis del autor).

El fruto que el Espíritu produce dentro de nosotros es amor, gozo, paz, paciencia, bondad, benignidad, fe, mansedumbre y dominio propio, pero sólo con nuestra cooperación se manifestará dicho fruto en nuestras vidas. Debemos hacer algo, porque, de acuerdo a la Escritura, hay por lo menos tres fuerzas que se oponen al fruto:

(1) Dios nos ha permitido permanecer “en el mundo”, un mundo que nos tienta a ser desamorados, abatidos, ansiosos, impacientes, desatentos, malvados, sin fe, crueles y autocomplacientes.

(2) Aunque Dios nos ha llenado con su Espíritu, nos ha dado una nueva naturaleza y ha quebrantado el poder del pecado en nosotros, él también ha permitido que permanezca en nosotros un residuo de la vieja naturaleza, lo que Pablo llamó “la carne”.

(3) Aunque hemos sido librados del reino de Satanás y ya no somos su descendencia espiritual, nos encontramos, como aquellos cristianos de antaño, en una arena llena de leones rugientes que desean devorarnos (ver 1 P. 5:8). Satanás y sus demonios nos persiguen y nos tientan para que hagamos lo prohibido por Dios.

Estas tres son nuestras fuerzas enemigas: el mundo, la carne y el demonio.

¿Por qué Dios nos ha dejado en el territorio enemigo?

Si Dios desea nuestra santidad, ¿por qué ha permitido que estos enemigos vivan entre nosotros? ¿Qué propósito divino sirven éstos?

A semejanza de las naciones malvadas que permanecieron en la tierra de Israel luego de la muerte de Josué, a nuestros enemigos también se les permite estar entre nosotros para que Dios nos pruebe (ver Jueces 2:20-3:1). Por medio de ellos nuestro amor y obediencia, y por lo tanto, nuestra fe, son probados. La fe sólo puede ser probada en donde la incredulidad es posible. El amor sólo se puede probar en donde existe el odio como alternativa. La obediencia sólo se puede probar en donde la desobediencia es posible.

Dios dijo a los israelitas de la antigüedad:

Cuando se levantare en medio de ti profeta, o soñador de sueños, y te anunciare señal o prodigios, y si se cumpliere la señal o prodigio que él te anunció, diciendo: Vamos en pos de dioses ajenos, que no conociste, y sirvámosles; no darás oído a las palabras de tal profeta, ni al tal soñador de sueños; porque Jehová vuestro Dios os está probando, para saber si amáis a Jehová vuestro Dios con todo vuestro corazón, y con toda vuestra alma. En pos de Jehová vuestro Dios andaréis; a él temeréis, guardaréis sus mandamientos y escucharéis su voz, a él serviréis, y a él seguiréis (Dt. 13:1-4).

Increíblemente, ¡Dios probó a su pueblo por medio de un falso profeta! ¿Pero, no es cierto que él posee todo el conocimiento a la vez que también posee el preconocimiento perfecto? ¿Por qué hay necesidad de una prueba?

La razón es esta: para que Dios prediga el resultado de una prueba de un agente moral libre, ese agente moral libre debe ser probado en algún momento en el tiempo. Sólo lo que puede ser conocido en el tiempo puede ser preconocido antes del tiempo. Consecuentemente, nuestras tentaciones y pruebas, limitadas por el tiempo y el espacio, sirven un propósito en el plan de Aquél que vive fuera del tiempo y el espacio. Éstas proveen los medios por los cuales se conoce si nuestra fe es genuina. Pedro escribió a cristianos que pasaban por el fuego:

En lo cual vosotros os alegráis, aunque ahora por un poco de tiempo, si es necesario, tengáis que ser afligidos en diversas pruebas, para que sometida a prueba vuestra fe, mucho más preciosa que el oro, el cual aunque perecedero se prueba con fuego, sea hallada en alabanza, gloria y honra cuando sea manifestado Jesucristo… Amados, no os sorprendáis del fuego de prueba que os ha sobrevenido, como si alguna cosa extraña os aconteciese, sino gozaos por cuanto sois participantes de los padecimientos de Cristo, para que también en la revelación de su gloria os gocéis con gran alegría (1 P. 1:6-7; 4:12-13, énfasis del autor).

Si por alguna razón debemos regocijarnos, lo debemos hacer cuando estamos bajo persecución, ya que nos brinda la oportunidad de demostrar nuestra fe imperecedera. La fe que salva es constante, pero la fe puede perseverar sólo si hay oposición y tentación para no permanecer.

¿Cuál es nuestra responsabilidad?

Debido a que la teología evangélica moderna se ha contaminado tanto con ideas antinómicas que distorsionan la gracia de Dios y anulan la responsabilidad humana, hoy en día muchos cristianos profesantes piadosamente pasan sus responsabilidades a Dios. Engañados por enseñanzas falsas acerca de la gracia, para ellos cualquier mención de esfuerzo humano es considerada anatema, y bajo el sutil disfraz de defensores de la gloria de Dios, etiquetan cualquier enseñanza acerca de la santidad como legalismo. Las obras son palabras sucias que no pertenecen al vocabulario cristiano. Y ciertamente no queremos albergar ningún pensamiento de que debamos hacer cosa alguna ahora que la obra de Cristo ha sido consumada. Eso sería añadir obras (¡Dios libre!) a nuestra salvación.

Con la esperanza de remediar este razonamiento antibíblico, he compilado una lista de lo que una porción significativa del Nuevo Testamento dice que los creyentes deben hacer. El componente esencial de la responsabilidad humana en el proceso de santificación se entiende fácilmente desde el punto de vista de los muchos pasajes bíblicos que contienen mandamientos e instrucciones. Cuando los leemos, no podemos dudar más de que los cristianos son agentes morales libres que pueden desear ser santos. Del mismo modo, expuesto queda el engaño de aquellos que nos quieren hacer creer que a Dios se le resta la gloria cuando añadimos nuestros esfuerzos en el proceso de santificación. Claramente, Dios espera que aquellos que poseen su Espíritu Santo hagan ciertas cosas por el poder del Espíritu. Dicho resumidamente, debemos luchar contra el pecado en todas sus formas (ver He. 12:4). Debemos procurar la santificación “sin la cual nadie verá al Señor” (He. 12:14).

La siguiente lista revela, de los cuatro Evangelios y el libro de Romanos, las expectativas de Dios acerca de nuestra conducta. Si el Nuevo Testamento dice que cierta conducta no es apropiada o es pecaminosa, luego entonces Dios responsabiliza a las personas por tal conducta, indicando que la responsabilidad humana es un factor en esa conducta equivocada.

Aunque usted puede estar tentado a saltarse la siguiente lista, para su propio beneficio le pido que la lea lentamente. Le puede impactar de una manera tal que le cambie la vida.

¿Qué es lo que Dios espera de nosotros? Aquí está la lista. Claramente, nada de esto sucederá en nuestras vidas a menos que hagamos lo que Dios dice.

Dios espera que:

No le tentemos (Mt. 4:7).

Adoremos al Señor nuestro Dios y le sirvamos sólo a él (Mt. 4:10).

Nos arrepintamos para ser salvos (Mt. 4:17).

Nos regocijemos y estemos contentos cuando nos persiguen (Mt. 5:12).

Dejemos brillar nuestra luz delante de los hombres para que vean nuestras buenas obras (Mt. 5:16).

Guardemos y enseñemos los mandamientos de Dios, aun el más pequeño de ellos (Mt. 5:19).

No asesinemos, odiemos o dañemos a otra persona en ningún modo (Mt. 5:21-22).

Nos reconciliemos con aquellos a quienes hemos ofendido (Mt. 5:24-25).

No cometamos adulterio o seamos lujuriosos (Mt. 5:27-28).

Quitemos cualquier cosa que nos puede hacer caer en el pecado (Mt. 5:29-30).

No nos divorciemos excepto en caso de fornicación (Mt. 5:32).

No juremos y nunca mintamos, sino que mantengamos nuestra palabra (Mt. 5:33-37).

No nos venguemos, sino que seamos extremadamente tolerantes con otros, haciendo el bien aun a aquellos que nos maltratan (Mt. 5:38-42).

Amemos a nuestros enemigos y oremos por los que nos persiguen (Mt. 5:44-47).

Luchemos para ser perfectos (Mt. 5:48).

No hagamos buenas obras con el propósito de recibir la alabanza de otros (Mt. 6:1).

Demos limosna (Mt. 6:2-4).

Oremos (Mt. 6:5-6).

No usemos vanas repeticiones cuando oremos (Mt. 6:7).

Oremos siguiendo el modelo del “Padre Nuestro” (Mt. 6:9-13).

Perdonemos a otros (Mt. 6:14).

Ayunemos (Mt. 6:16).

No nos hagamos tesoros en la tierra, sino que nos hagamos tesoros en el cielo (Mt. 6:19-21).

Sirvamos a Dios y no al dinero (Mt. 6:24).

No nos preocupemos por nuestras necesidades materiales (Mt. 6:25-32).

Busquemos primero el reino de Dios y su justicia (Mt. 6:33).

No juzguemos a otros (Mt. 7:1-5).

No demos lo santo a los perros (Mt. 7:6).

Pidamos, busquemos y llamemos (Mt. 7:7-11).

Hagamos con otros lo que queremos que otros nos hagan (Mt. 7:12).

Entremos por la puerta estrecha (Mt. 7:13).

Nos guardemos de los falsos profetas (Mt. 7:15-20).

Hagamos lo que Jesús dice o enfrentaremos la destrucción (Mt. 7:24-27).

Roguemos al Señor para que envíe obreros a su mies (Mt. 9:38).

Confesemos a Jesús delante de otros y no lo neguemos (Mt. 10:32-33).

Amemos a Jesús más que a nuestros familiares cercanos (Mt. 10:37).

Tomemos nuestra cruz y sigamos a Jesús (Mt. 10:38).

Perdamos nuestra vida por la causa de Jesús (Mt. 10:39).

Llevemos su yugo sobre nosotros (Mt. 11:28-30).

Seamos con Jesús y recojamos con él (Mt. 12:30).

No hagamos blasfemia contra el Espíritu Santo (Mt. 12:31).

Hagamos la voluntad del Padre (Mt. 12:50).

Honremos a nuestros padres (Mt. 15:4-6).

No nos contaminemos con malos pensamientos, homicidios, adulterios, fornicaciones, hurtos, falsos testimonios ni calumnias (Mt. 15:19-20).

Nos neguemos a nosotros mismos (Mt. 16:24).

Nos convirtamos y lleguemos a ser como niños, humillándonos (Mt. 18:3-4).

No seamos la causa de que un niño que cree en Jesús tropiece (Mt. 18:6).

No seamos la causa de tropiezo de nadie (Mt. 18:7).

No despreciemos a ningún niño (Mt. 18:10).

Amonestemos en privado a cualquier hermano que peque contra nosotros (Mt. 18:15).

Obedezcamos las instrucciones de Jesús en cuanto a la disciplina eclesiástica (Mt. 18:16.17).

Perdonemos de todo corazón a nuestros hermanos (Mt. 18:35).

Amemos a nuestro prójimo como a nosotros mismos (Mt. 19:19).

Seamos los siervos de otros (Mt. 20:26-28).

Paguemos los impuestos al gobierno y demos a Dios lo que le pertenece (Mt. 22:21).

Amemos a Dios nuestro Señor con todo nuestro corazón, alma y mente (Mt. 22:37).

No permitamos a nadie que nos llame “maestro” o “líder”, y no llamemos a nadie padre sino a nuestro Padre Celestial (Mt. 23:8-10).

No nos exaltemos sino que nos humillemos (Mt. 23:12).

No impidamos a nadie que entre al reino de Dios (Mt. 23:13).

No tomemos ventaja de las viudas (Mt. 23:14).

Nunca influenciemos a otros a actuar con hipocresía (Mt. 23:15).

No ignoremos las provisiones más fuertes de la ley, tales como la justicia, la misericordia y la fidelidad (Mt. 23:23).

No seamos hipócritas en ninguna manera (Mt. 23:25-28).

No temamos a las guerras o a los rumores de guerras antes de la venida de Cristo

(Mt. 24:6).

No tropecemos, o traicionemos a otros u odiemos al hermano (Mt. 24:10).

No permitamos que los falsos profetas nos desvíen (Mt. 24:11).

No permitamos que nuestro amor se enfríe debido al aumento de la maldad (Mt. 24:12).

Soportemos hasta el fin (Mt. 24:13).

No creamos falsas noticias acerca de la venida de Cristo (Mt. 24:23-26).

Reconozcamos las señales verdaderas de la venida de Cristo (Mt. 24:42).

Seamos siempre esclavos sensatos y fieles, anticipando el inminente retorno de nuestro Señor, sin caer y en perfecta obediencia (Mt. 24:45-51).

Utilicemos el tiempo, talentos y tesoros que Dios nos ha encomendado para servirle (Mt. 25:14-30).

Proveamos alimento, bebidas, techo y abrigo a los cristianos pobres; visitemos a los enfermos y a los presos cristianos (Mt. 25:34-40).

Participemos en la cena del Señor (Mt. 26:26-27).

Hagamos discípulos en todas las naciones, bautizándoles en el nombre del Padre, del Hijo y del Espíritu Santo, enseñándoles a observar todos los mandamientos de Jesús (Mt. 28:19-20).

Nos cuidemos con lo que escuchamos (Marcos 4:24).

No ignoremos los mandamientos de Dios por guardar las tradiciones (Marcos 7:9).

No nos avergoncemos de Jesús o de las palabras de él (Marcos 10:14).

Estemos en paz unos con otros (Marcos 9:50).

No impidamos a los niños que vengan a Jesús (Marcos 10:14).

Tengamos fe en Dios (Marcos 11:22).

Creamos que hemos recibido todas las cosas por las que oramos y pedimos (Marcos 11:24).

Nos cuidemos de los maestros religiosos que llevan ropas que los hacen sobresalir, que les gustan los saludos respetuosos, los primeros asientos y lugares de honor, toman ventaja de las viudas y hacen largas oraciones por asuntos de apariencia (Marcos 12:38-40).

No estemos ansiosos acerca de lo que tenemos que decir cuando estamos en prueba por nuestra fe, sino que digamos lo que el Espíritu Santo nos dice en ese momento (Marcos 13:11).

Nos bauticemos (Marcos 16:16).

Bendigamos a los que nos maldicen (Lucas 6:28).

Demos a todo el que nos pide, y no demandemos lo que otros nos han quitado (Lucas 6:30).

Prestemos a otros, sin esperar nada (Lucas 6:35).

Seamos misericordiosos (Lucas 6:36).

No condenemos a otros (Lucas 6:37).

Demos (Lucas 6:38).

No señalemos la paja en el ojo del hermano si nosotros tenemos un tronco en el nuestro (Lucas 6:41-42).

No le llamemos “Señor” a menos que hagamos lo que él dice (Lucas 6:46-49).

Recibamos la palabra de Dios en nuestros corazones y aferrémonos a ella para que demos fruto con perseverancia (Lucas 8:12-15).

Escuchemos la palabra de Dios y hagámosla (Lucas 8:21).

Recibamos a los niños en el nombre de Cristo (Lucas 9:48).

No miremos para atrás luego de poner nuestras manos sobre el arado (Lucas 9:62).

Pidamos el Espíritu Santo (Lucas 11:13).

Miremos que nuestra luz no sea tinieblas (Lucas 11:35).

No amemos los lugares de honor y las salutaciones en las plazas (Lucas 11:43).

No carguemos a otros con cargas pesadas que nosotros mismos no podemos llevar (Lucas 11:46).

No persigamos a sus profetas (Lucas 11:49).

No tomemos la llave del conocimiento ni impidamos que otros entren al verdadero conocimiento de Dios (Lucas 11:52).

Cuidémonos de líderes religiosos hipócritas (Lucas 12:1).

No temamos a aquellos que sólo pueden destruirnos físicamente (Lucas 12:4).

Temamos a aquel que luego de matar tiene autoridad para lanzar a alguien al infierno (Lucas 12:5).

No hablemos mal ni blasfememos a Jesús ni al Espíritu Santo (Lucas 12:10).

Tengamos cuidado y estemos alertas contra cualquier forma de avaricia (Lucas 12:15).

No nos hagamos tesoros para nosotros mismos sino hagámonos tesoros para con Dios (Lucas 12:21).

Vendamos nuestras posesiones y demos a los pobres (Lucas 12:33).

Llevemos fruto (Lucas 13:6-9).

Luchemos para entrar por la puerta estrecha (Lucas 13:24).

Nunca tomemos lugares de honor, exaltándonos a nosotros mismos. Más bien, debemos humillarnos y tomar los últimos asientos (Lucas 14:8-10).

Amemos a Dios más que a nuestros seres queridos (Lucas 14:26).

Primero evaluemos el costo de llegar a ser su discípulo (Lucas 14:28-32).

Pongamos todas nuestras posesiones materiales bajo su control (Lucas 14:33).

Nos regocijemos cuando Dios muestra su misericordia al salvar a los pecadores (Lucas 15:1-32).

Seamos fieles en las cosas pequeñas y con el dinero (Lucas 16:9-11).

Tengamos compasión con los pobres (Lucas 16:19-31).

Reprendamos al hermano si peca y le perdonemos si se arrepiente (Lucas 17:3-4).

Nos consideremos esclavos inútiles aun cuando hemos hecho todo lo que se nos ha mandado (Lucas 17:7-10).

Oremos en todo tiempo y no desmayemos (Lucas 18:1).

No confiemos en nosotros mismos como justos, ni veamos a otros con menosprecio (Lucas 18:9).

Recibamos el reino como un niño (Lucas 18:17).

Nos mantengamos alerta en todo tiempo, oremos de modo que nos fortalezcamos para escapar de las pruebas que preceden a la venida de Cristo y poder estar de pie ante Jesús (Lucas 21:36).

Prediquemos el arrepentimiento y el perdón de los pecados en el nombre de Cristo a todas las naciones (Lucas 24:47).

Nazcamos de nuevo (Juan 3:3).

Creamos en Jesús (Juan 3:16).

Le adoremos en espíritu y verdad (Juan 4:23-24).

Honremos a Jesús (Juan 5:23).

Busquemos la gloria de Dios (Juan 5:44).

Creamos las escrituras de Moisés (Juan 5:46-47).

No trabajemos por la comida que perece, sino por la comida que a vida eterna permanece la cual es dada por Jesús (Juan 6:27).

Comamos la carne y bebamos la sangre de Cristo (Juan 6:53-54).

No juzguemos por la apariencia, sino con juicio justo (Juan 7:24).

Permanezcamos en la palabra de Jesús (Juan 8:31).

Sirvamos a Jesús (Juan 12:26).

Nos amemos unos a otros como Jesús nos ama (Juan 13:34).

Creamos que él está en el Padre y el Padre está en él (Juan 14:11).

Hagamos las obras que Jesús hizo y mayores aún (Juan 14:12).

Amemos a Jesús y guardemos sus mandamientos (Juan 14:15).

Permanezcamos en el amor de Jesús (Juan 15:9).

Pidamos cualquier cosa en el nombre de Jesús (Juan 16:24).

Confiemos cuando estemos en tribulación (Juan 16:33).

Este es el fin de la lista de los mandamientos de Jesús encontrados en los Evangelios. Estas son las cosas que debemos estar enseñando a los discípulos de Cristo para que las obedezcan (ver Mateo 28:20).

Los mandamientos y las instrucciones dadas a los creyentes en las cartas no difieren mucho de lo encontrado en los Evangelios. Seguidamente consideramos la responsabilidad humana en el libro de Romanos.

Dios espera que:

No detengamos la verdad (Ro. 1:18).

No seamos culpables de idolatría (Ro. 1:23).

No cambiemos las verdades de Dios por mentiras (Ro. 1:25).

No nos involucremos en conducta homosexual (Ro. 1:26-27).

No seamos avaros, envidiosos, engañosos, maliciosos, insolentes, arrogantes, altivos,

desobedientes a nuestros padres, desleales, sin afecto natural, sin misericordia (Ro. 1:29-31).

No murmuremos ni calumniemos (Ro. 1:29-30).

No aprobemos a los que practican el pecado (Ro. 1:32).

No miremos con ligereza las riquezas de su bondad, tolerancia y paciencia (Ro. 2:4).

Perseveremos en hacer el bien (Ro. 2:7).

No seamos egoístamente ambiciosos (Ro. 2:8).

No maldigamos o hablemos palabras amargas (Ro. 3:14).

Nos consideremos muertos al pecado, pero vivos para Dios en Cristo (Ro. 6:11).

No dejemos que el pecado reine en nosotros, obedeciendo sus deseos (Ro. 6:12).

No presentemos nuestros miembros al pecado como instrumentos de injusticia (Ro. 6:13).

No codiciemos nada (Ro. 7:7).

No vivamos de acuerdo con los deseos de la carne, sino que hagamos morir las obras de la carne por el Espíritu (Ro. 8:12-13).

Presentemos nuestros cuerpos en sacrificio vivo y santo (Ro. 12:1).

No nos conformemos a este mundo, sino que seamos transformados por la renovación de nuestras mentes (Ro. 12:2).

Ejercitemos nuestros dones de acuerdo con la gracia dada a nosotros (Ro. 12:6).

Amemos a otros sin hipocresía (Ro. 12:9).

Aborrezcamos lo que es malo y sigamos lo bueno (Ro. 12:9).

Nos amemos unos a otros con amor fraternal, prefiriéndonos unos a otros en cuanto a honra (Ro. 12:10).

No seamos perezosos sino diligentes (Ro. 12:11).

Seamos fervientes en el espíritu cuando servimos al Señor (Ro. 12:11).

Nos regocijemos en esperanza (Ro. 12:12).

Perseveremos en la tribulación (Ro. 12:12).

Nos dediquemos a la oración (Ro. 12:12).

Contribuyamos para las necesidades de los santos (Ro. 12:13).

Practiquemos la hospitalidad (Ro. 12:13).

Bendigamos a aquellos que nos persiguen y nos maldicen (Ro. 12.14).

Nos regocijemos con aquellos que se regocijan y lloremos con los que lloran (Ro. 12:15).

No seamos altivos sino que nos asociemos con los humildes (Ro. 12:16).

No seamos sabios en nuestra propia opinión (Ro. 12:16).

Nunca paguemos mal por mal a nadie (Ro. 12:17).

Procuremos lo bueno delante de todos los hombres (Ro. 12:17).

Estemos en paz con todos en tanto sea posible (Ro. 12:18).

Nunca tomemos venganza (Ro. 12:19).

Alimentemos a nuestros enemigos si tienen hambre y les demos de beber si tienen sed (Ro. 12:20).

No seamos vencidos del mal sino que venzamos con el bien el mal (Ro. 12:21).

Nos sujetemos a las autoridades superiores (Ro. 13:1).

No debamos nada a nadie sino el amarnos unos a otros (Ro. 13:8).

Desechemos las obras de las tinieblas y nos vistamos las armas de la luz (Ro. 13:12).

Andemos como de día, honestamente, no en glotonerías y borracheras, no en lujurias y lascivias, no en contienda ni envidia, sino vistámonos del Señor Jesucristo, sin proveer para los deseos de la carne (Ro. 13:13-14).

Aceptemos a aquellos que son débiles en la fe (Ro. 14:1).

No juzguemos al hermano ni lo miremos con menosprecio (Ro. 14:10).

No pongamos tropiezo ni ocasión de caer al hermano (Ro. 14:13).

Sigamos lo que contribuye a la paz y a la mutua edificación (Ro. 14:19).

Soportemos las flaquezas de los débiles con nuestra fortaleza sin agradarnos a nosotros mismos (Ro. 15:1).

Nos aceptemos unos a otros, como Cristo nos ha aceptado (Ro. 15:7).

Nos fijemos en los que causan divisiones y tropiezos en contra de la doctrina que hemos aprendido y nos alejemos de ellos (Ro. 16:17).

Ahora, me pregunto, ¿tienen o no responsabilidades los cristianos? ¿Qué debemos

decirle a una persona que dice que abandona su santificación completamente en las manos de Dios, por temor a robarle la gloria a Dios y ser culpable de agregar obras a la obra de salvación?

Guerra espiritual

Todos los mandamientos e instrucciones enumeradas arriba no sólo prueban el concepto de la responsabilidad humana sino también implican que todos nosotros nos enfrentamos a alternativas. Podemos escoger hacer o no hacer lo que Jesús dijo. Desde nuestros espíritus regenerados, el Espíritu Santo nos guía a obedecer, en tanto que otras fuerzas, a saber, el mundo, la carne y el demonio, nos tientan a desobedecer. Por lo cual entendemos que estamos inmersos en una guerra.

Es necesario señalar dos puntos con respecto a esta guerra. Primero, los cristianos falsos a veces suponen, equivocadamente, que están experimentando esta guerra. En realidad, están experimentando una guerra similar entre su conciencia y su naturaleza pecaminosa. Como escribiera Pablo, aun la gente no salva posee una conciencia que alternativamente les acusa o les defiende (ver Ro. 2:15). Debido a que han violado su conciencia tantas veces, ésta se encuentra corrompida (ver Tit. 1:15), y su voz se hace cada vez más débil al ignorar ellos sus reprensiones. El verdadero cristiano, por otro lado, tiene una conciencia que ha sido totalmente avivada, que le habla constantemente y que no es fácil de ignorar. El Espíritu Santo guía a todos los hijos de Dios (ver Ro. 8:14).

El segundo punto es que los cristianos profesantes a menudo utilizan la realidad de la guerra espiritual como una excusa para pecar. “Estamos en guerra”, dicen con sarcasmo, “por lo cual es inevitable que perdamos muchas batallas”. Esta excusa está en la misma categoría de, “¡Nadie es perfecto, sabe! (Entonces seré patético)”.

Dios es el que ha permitido en su soberanía que esta guerra exista, y su propósito al permitirla no es que sus hijos pequen. Más bien, su propósito es que probemos que somos triunfadores para su gloria. Considere lo que Pablo dijo acerca de la guerra entre la carne y el Espíritu en Gálatas 5:

Digo, pues: Andad en el Espíritu, y no satisfagáis los deseos de la carne. Porque el deseo de la carne es contra el Espíritu, y el del Espíritu es contra la carne; y estos se oponen entre sí, para que no hagáis lo que quisiereis. Pero si sois guiados por el Espíritu, no estáis bajo la ley. Y manifiestas son las obras de la carne, que son: adulterio, fornicación, inmundicia, lascivia, idolatría, hechicerías, enemistades, pleitos, celos, iras, contiendas, disensiones, herejías, envidias, homicidios, borracheras, orgías, y cosas semejantes a estas; acerca de las cuales os amonesto, como ya os lo he dicho antes, que los que practican tales cosas no heredarán el reino de Dios. Mas el fruto del Espíritu es amor, gozo, paz, paciencia, benignidad, bondad, fe, mansedumbre, templanza; contra tales cosas no hay ley. Pero los que son de Cristo han crucificado la carne con sus pasiones y deseos (Ga. 5:16-24).

Los cristianos indiscutiblemente tienen dos naturalezas, y una de ellas es la naturaleza pecaminosa que se opone al Espíritu Santo que mora en ellos. Pero, ¿es esto una excusa para ceder al pecado? Absolutamente no. Pablo advierte que aquellos que practican los pecados de la carne no heredarán el reino de Dios. De hecho, ningún cristiano genuino cede regularmente a la carne, porque, como Pablo dice, “los que son de Cristo han crucificado la carne con sus pasiones y deseos” (5:24). Esto ocurrió en el punto inicial de la salvación, cuando se manifestó la fe del corazón en arrepentimiento y sumisión al señorío de Cristo. En ese punto, metafóricamente hablando, clavamos al hombre pecador en la cruz. Y ahí debe permanecer. Todavía está muy vivo y puede gritar pidiendo que le permitan hacer su voluntad, pero por el poder del Espíritu, sus gritos no se toman en cuenta.

¿En la carne o en el Espíritu?

En el capítulo ocho de Romanos, Pablo contrasta a la persona no salva, a quien él describe como permaneciendo “en la carne”, con la persona que ya ha sido regenerada, a la cual él describe como permaneciendo “en el Espíritu”. Es muy importante que entendamos esto. Lea las palabras de Pablo cuidadosamente en este pasaje de la Escritura que vamos a considerar:

Porque lo que era imposible para la ley, por cuanto era débil por la carne, Dios, enviando a su Hijo en semejanza de carne de pecado y a causa del pecado, condenó al pecado en la carne; para que la justicia de la ley se cumpliese en nosotros, que no andamos conforme a la carne, sino conforme al Espíritu (Ro. 8:3-4).

Note que Pablo ya ha descrito a los creyentes como aquellos que “no caminan [viven sus vidas] de acuerdo a la carne, sino de acuerdo al Espíritu”.

Porque los que son de la carne piensan en las cosas de la carne; pero los que son del Espíritu, en las cosas del Espíritu. Porque el ocuparse de la carne es muerte, pero el ocuparse del Espíritu es vida y paz. Por cuando los designios de la carne son enemistad contra Dios; porque no se sujetan a la ley de Dios, ni tampoco pueden; y los que viven según la carne no pueden agradar a Dios. Mas vosotros no vivís según la carne, sino según el Espíritu, si es que el Espíritu de Dios mora en vosotros. Y si alguno no tiene el Espíritu de Cristo, no es de él. (Ro. 8:5-9, énfasis del autor).

Claramente, Pablo no está contrastando dos tipos de cristianos, aquellos que ponen su mente en la carne y aquellos que ponen su mente en el Espíritu. Él está haciendo un contraste entre aquellos en quienes mora el Espíritu y cuya mente está en el Espíritu, con aquellos en quienes no habita el Espíritu y cuyas mentes están en la carne—los cristianos y los no cristianos.

Se puede decir que los cristianos tienen a Cristo en sus vidas, por el Espíritu que mora en ellos, aunque todavía posean la naturaleza pecaminosa de la carne:

Pero si Cristo está en vosotros, el cuerpo en verdad está muerto a causa del pecado, mas el espíritu vive a causa de la justicia. Y si el Espíritu de aquel que levantó de los muertos a Jesús mora en vosotros, el que levantó de los muertos a Cristo Jesús vivificará también vuestros cuerpos mortales por su Espíritu que mora en vosotros (Ro. 8:10-11).

Nuestro cuerpo, al que Pablo también llama “el hombre exterior” en 2 Corintios 4:16, está “muerto” o “decadente” (2 Co. 4:16) debido al pecado. Pero nuestro espíritu, el “hombre interior” (2 Co. 4:16) ahora vive porque hemos sido justificados. Se renueva cada día (ver 2 Co. 4:16). No obstante, podemos anhelar el día en que el Espíritu dentro de nosotros vivifique nuestros cuerpos “mortales” y éstos sean hechos nuevos. Con seguridad, es la intención de Dios que el Espíritu que mora en nosotros domine la carne. Está destinado a dominarla hasta el punto de cambiar nuestros cuerpos y erradicar la naturaleza pecaminosa completamente.

Finalmente, Pablo advierte a los creyentes acerca de ceder a la carne. Por el poder del Espíritu dentro de ellos, pueden “hacer morir las obras de la carne”. Deben hacer esto:

Así que, hermanos, deudores somos, no a la carne, para que vivamos conforme a la carne; porque si vivís conforme a la carne, moriréis; mas si por el Espíritu hacéis morir las obras de la carne, viviréis. Porque todos los que son guiados por el Espíritu de Dios, éstos son hijos de Dios (Ro. 8:12-14).

¿Se encuentra usted dentro de aquellos que Pablo describe como que no morirán, sino que vivirán—los que viven “por el Espíritu…haciendo morir las obras de la carne”? Entonces es usted un cristiano auténtico. Sin duda, Pablo creía que los cristianos actúan de una manera muy distinta a los no cristianos. Como él lo dijo, los verdaderos hijos de Dios son aquellos que son guiados por el Espíritu (ver Ro. 8:14).

La respuesta a una objeción

Algunos pueden objetar: “¿Pero no es cierto que Pablo confiesa que él mismo practicaba el mal que tanto odiaba, refiriéndose a sí mismo como un “miserable?”

Sí lo hizo. De hecho, Pablo dijo esas palabras en el capítulo siete de Romanos, justo antes de que consideráramos el mensaje del capítulo ocho de este mismo libro. Los cristianos han debatido por siglos si Pablo hablaba estas palabras acerca de su vida antes o después de su conversión. Los antinómicos, en particular, les encanta tomar estas palabras en Romanos 7 como el estándar de la experiencia normal de los cristianos.

Sin embargo, al leer Romanos 7 en contexto con los dos capítulos adyacentes, todos los otros escritos de Pablo, y el resto del Nuevo Testamento, sólo puede haber una interpretación razonable. Pablo no hablaba sino de su experiencia antes de ser lleno del Espíritu. Si no fuera así, en el capítulo 7 él se habría contradicho con lo que él mismo escribió acerca de la experiencia normal del cristiano en los capítulos 6 y 8. Como se ha indagado adecuadamente, “si el hombre en el capítulo 7 es un creyente nacido de nuevo, ¿quién es el hombre de los capítulos 6 y 8? Son, sin duda alguna, dos personas muy diferentes.

Primero, notamos que el tema principal del capítulo 6 es la incompatibilidad del pecado con la nueva creación. Pablo inició con la pregunta retórica, “¿Perseveraremos en el pecado para que la gracia abunde?” (6:1). ¿Su respuesta? “En ninguna manera”. Luego escribió de la imposibilidad de que un creyente esté en tal condición: “Porque los que hemos muerto al pecado, ¿cómo viviremos aún en él?” (6:2).

En los versículos siguientes, Pablo aclaró con vehemencia que todos los creyentes han sido unidos con Jesús en su muerte y resurrección de modo que puedan “andar en vida nueva” (6:4) ahora que ya no son “siervos del pecado” (6:6, 17, 20). Más bien, ahora son “justificados del pecado” (6:7, 18, 22), son “siervos de la justicia” (6:18), y “siervos de Dios” (6:22), “habiendo obedecido de corazón a aquella forma de doctrina a la cual fueron entregados” (6:17). El pecado ya no se “enseñorea” de ellos, y no deben dejarlo “reinar” en sus cuerpos, obedeciendo sus deseos (6:12). Más bien, deben presentar sus miembros “para servir a la justicia para santificación” (6:19).

¿En qué se parece el cristiano del capítulo 6 al hombre del capítulo 7, a quien Pablo describe como “carnal, vendido al pecado” (7:14), que practica el mal que no quiere, haciendo lo que aborrece (7:15, 19), un virtual “prisionero de la ley del pecado” (7:23), y un “miserable” (7:24)? ¿Es el hombre del capítulo 6, libre de pecado, el mismo miserable del capítulo 7 que es prisionero del pecado? ¿Es el hombre del capítulo 6, cuyo viejo hombre fue crucificado con Cristo y que su “cuerpo de pecado es destruido, a fin de que no sirva más al pecado” (6:6) el mismo hombre del capítulo 7 que anhela que alguien le libere “de su cuerpo de muerte” (7:24)? Esto no es posible, ¿o, sí?

Aún más, los primeros 14 versículos del capítulo 8, que ya consideramos antes, provocarían más preguntas si el hombre del capítulo 7 fuera un cristiano. En el capítulo 8, Pablo describe al verdadero cristiano como uno que no “anda conforme a la carne, sino conforme al Espíritu” (8:4), cuya mente está en el Espíritu, y no en la carne, a diferencia de las mentes de los no creyentes (8:5-6). El cristiano auténtico es aquel que “no está en la carne” sino “en el Espíritu” porque el Espíritu mora en él (8:9). Pablo advirtió que los que viven conforme a la carne deben morir, y promete que los que, “por el Espíritu hacen morir las obras de la carne” (8:13) éstos vivirán. Si Pablo hubiera estado hablando de su propia experiencia presente en el capítulo 7, estaríamos tentados a decirle que leyera su propia carta para que así pudiera enterarse de ¡cómo ser salvo y libre de pecado! Y a la luz de todas sus muchas otras exhortaciones a la santidad dirigidas a otros, le clasificaríamos como un hipócrita que predicó “hagan como yo digo y no como yo hago”.

Pablo en contexto

Si Pablo hubiera estado practicando la misma maldad que él odiaba, entonces por su misma descripción de los no creyentes en esta y otras cartas, él no era salvo (ver Ro. 2:8-9; 1 Co. 6:9-11; Ga. 5:19-21; Ef. 5:5-6). De acuerdo con lo que Juan escribió también, Pablo no hubiera sido un salvo: “El que practica el pecado es del diablo…. Todo aquel que es nacido de Dios, no practica el pecado…. Todo aquel que no hace justicia, no es de Dios” (1 Jn. 3:8-10).

Si Pablo estuviera hablando en el capítulo 7 de su condición actual calificándose como un miserable prisionero del pecado, practicando la maldad, enormemente nos sorprende a aquellos que hemos leído lo que él escribe de sí mismo en otros lugares. Aunque él admite que no había logrado la perfección (ver Fil. 3:12), él escribió a los Corintios que “de nada tengo mala conciencia” (1 Co. 4:4), y también dijo:

Porque nuestra gloria es esta: el testimonio de nuestra conciencia, que con sencillez y sinceridad de Dios, no con sabiduría humana, sino con la gracia de Dios, nos hemos conducido en el mundo, y mucho más con vosotros (2 Co. 1:12).

A los cristianos de Tesalónica escribió:

Vosotros sois testigos, y Dios también, de cuán santa, justa e irreprensiblemente nos comportamos con vosotros los creyentes (1 Ts. 2:10).

Él testificó a Timoteo que le sirvió a Dios con una conciencia clara (ver 2 Ti. 1:3). Se tiene la impresión cuando se lee la historia de Pablo y sus cartas de que Pablo era un hombre muy, muy semejante a Cristo.[1] Su devoción es sin paralelo en el Nuevo Testamento, excepto por Jesús. ¿Cómo entonces nos lo vamos a imaginar practicando la maldad?

La única conclusión razonable que podemos sacar de toda esta evidencia es que Pablo hablaba de su experiencia antes de ser salvo.

“¿Pero no es cierto que Pablo escribió el capítulo 7 en tiempo presente? ¿No es eso prueba suficiente de que él hablaba de su condición presente?” se preguntarían algunos.

No, el tiempo verbal usado por Pablo no prueba nada. A menudo usamos el tiempo presente cuando hablamos de una experiencia pasada. Puedo contar una historia sobre pesca que sucedió hace diez años y decir, “Bien, ahí estoy yo en mi bote, en mi lugar favorito del lago. De pronto siento un ligero tirón en mi cuerda—No estoy seguro si es un pez o algún obstáculo. Luego ¡pica! ¡Empiezo a enrollar el sedal con el pez más grande que jamás haya pescado! Cuando lo llevo al bote, la cuerda se rompe, y ahí va nadando un róbalo del tamaño de un monstruo. Oh, ¡miserable de mí! ¿Quién me librará de este loco deporte?”

“Pero ¿no dijo Pablo en Romanos 7 que él no quería hacer el mal, sino hacer el bien? ¿Y no dijo también, “porque según el hombre interior, me deleito en la ley de Dios” (7:22)? ¿Cómo podría decir esas cosas y ser un no salvo? ¿No es cierto que los no salvos son malvados y totalmente depravados?

Debemos recordar que Pablo era un judío, fariseo muy celoso antes de ser salvo. Él, a diferencia de la persona promedio que no es salva, estaba haciendo todo lo que podía para obedecer las leyes de Dios, ¡hasta el punto de perseguir a la iglesia! Pero sin importar cuán fuerte lo intentaba, no podía estar a la altura de los modelos divinos. Era esclavo del pecado. Eventualmente se dio cuenta que no podía ser justo sin la ayuda sobrenatural del Espíritu Santo. En verdad, no hay persona más miserable que aquella que trata de vivir bajo los estándares divinos pero sin haber nacido de nuevo.

Los cristianos de Romanos 7

Es muy lamentable que, a pesar de todo lo que dijeron Jesús, Juan, Santiago, Pedro, Judas y Pablo para contradecir la idea de que el hombre en Romanos 7 ha nacido de nuevo, muchos piensen hoy que tal hombre era salvo. La razón no es debido a la evidencia bíblica que apoya tal punto de vista, sino debido a las multitudes de cristianos profesantes que se identifican con el hombre de Romanos 7, practicando lo que detestan, y permaneciendo como esclavos del pecado. Interpretan la Escritura desde el punto de vista de su experiencia con una lógica que dice, “Me identifico con el hombre de Romanos 7, y soy cristiano, así que el hombre de Romanos 7 debe ser un cristiano”.

Esta interpretación errónea de Romanos 7 afirma la falsa y vacilante fe de muchos que no han experimentado la libertad del poder del pecado que Pablo prometió en Romanos 6 y 8 y que disfrutó durante toda su vida cristiana. Esta es una gran tragedia a la luz de la maravillosa gracia de Dios que está disponible libremente para todos a través de Jesucristo, si solamente las personas se acercaran a Él respetando su señorío, con una fe viva y sumisa.

 


[1] Ver, por ejemplo, Hechos 20:24; 23:1; 1 Co. 4:11-13, 17; 10:32-33; 2 Co. 5:9; 6:3, 6-7; Fil. 4:9; 1 Ts. 2:3-7.