為什麼神要費盡周折把我們從罪、死亡和地獄中拯救出來？

這位全知、全智的神，極其複雜神秘的宇宙的創造者，萬物的設計者，從亙古到永遠的那一位，他創造我們一定有一個目的。在他腦海中一定有一個思考了很久很久的終極目標。

聖經清楚地告訴我們，在世界被造以先，神已經制定了一個計畫，那計畫中有你。

神計畫有一個充滿愛的大家庭，他愛他的家人，他的家人也享受與他的同在。他們用行動表達著對彼此的愛，他們將永遠共同生活在一個完美世界裡，你可以稱之為天堂，或烏托邦，或伊甸園。有一天，我們所有信靠耶穌的人都將會在那裡。

為什麼神沒有一開始就那樣做？為什麼我們一直還沒有經歷到那個完美世界？

神的確一開始就那樣做了，那是在美麗的伊甸園裡，那裡充滿人類所需要的一切，人們過著滿足的、神所喜悅的生活。後來哪裡出了錯？神所創造的人拒絕配合神的計畫。他們違背了神，悖逆從來都不在神的計畫之內。

但那並沒有阻止神的計畫，不管人類做了什麼，神的計畫都將會實現。

愛的測試

那麼神為什麼沒有造一群願意與他合作的人？這個問題很容易回答。如果神把我們都造成機器人，遵守一定的程式，沒有選擇順服或悖逆的自由，那麼他永遠都不會擁有一個彼此相愛的家庭。愛的基礎是自由選擇。

我和我妻子的關係如此美好的原因不是她必須要嫁給我，而是她選擇嫁給了我。她選擇成為我的妻子，她也選擇永遠成為我的妻子，那就是愛。如果在那件事情上沒得選擇，也就沒有了愛。

神如果跟機器人呆在一起會是什麼感覺？讓我來告訴你。

偶爾感到孤單的時候，你拿出一台答錄機錄下你自己的聲音，說：“我愛你，你是一個很棒的人。哦，我多麼享受和你在一起啊！你的談話如此有趣，你的笑話如此滑稽。有你這樣的朋友我真幸運啊！”

斟上一杯茶，坐下來一遍遍重複聆聽你剛才錄下的內容。這樣的聆聽會讓你低落的心情感到一絲溫暖嗎？你會答應永遠不離棄那台答錄機，當它沒電的時候照顧它，看都不會看一眼其他新式電器產品嗎？

你明白我的意思了嗎？愛之所以美妙，在於它可以選擇去愛，也可以選擇不去愛。神不希望有一個機器人家庭，就像你不想擁有一個充氣娃娃的妻子或丈夫一樣。

當神把自由的道德行為賜給照他形象所造的人類時，他冒了很大的風險——有些人也許會選擇不去愛他，會悖逆他。

如果你是神，你想要一個愛你的家庭，那麼你就必須要創造可能會選擇不愛你的人。

這就給每個人提供了一個測試：首先看看，每個人會選擇愛神還是恨神。很容易判斷誰愛神誰恨神。怎麼判斷？就看他們是否順服神。

當然，每個人一開始就選擇了不順服神，但神通過他兒子耶穌的死，仁慈地賜給了每個人悔改重生的機會。你已經完全瞭解其中的奧秘了。

有些人也許會說：“我愛神，但我永遠也不會成為基督徒。”

但耶穌說“你們若愛我，就必遵守我的命令”（約翰福音14:15）。事情就是這麼簡單。那些說愛神卻不遵守耶穌話語的人，實在是自欺欺人。

最後，測試的時間結束了，分數將在神的審判台前公佈。如果你在八九十年的時間裡，還不能決定是否停止自私的生活轉而侍奉神，那麼就算你活八千年你也不會改變。神不會永遠等待，他希望繼續他的計畫。 事實上，人越老越不願意悔改信靠耶穌。當我的大女兒只有七歲的時候，有一次她對我說（在她與鄰居的一個小女孩傳福音之後）：“爸爸，小孩子很容易信主，十幾歲的就困難很多，成年人是真的很難。”統計學已經證明了她所說的。

預先知道卻沒有預先做到

神在亙古以先就知道誰會悔改信靠主，誰不會。聖經說“從創世以來”我們的名字就被記在羔羊生命冊上了（見啟示錄13:8,17:8）也許你剛成為神的孩子，但他其實在很早以先就知道了。

那麼也許你會問：“如果神早就知道誰會選擇服事他，那麼，為什麼他沒有在創造每個人的時候，就把那些將來會服事他的人帶入天堂，又把那些將來不會服事他的人丟進地獄？”

答案是：只有每個人真實地參加一個測試，神才能預知每個人的測試結果。讓我來舉個例子。

假設你突然擁有預知每場職業球賽結果的超能力，聽起來很棒吧？比如說準確地預知了本年度每場職業球賽的結果，你的預言被證明是最高權威。

我們想像一下，有人建議：“為什麼我們還要費力去比賽呢？為什麼球員還要冒受傷的危險？為什麼還要付出那麼多努力？我們停止比賽，讓我們這位朋友預言一下比賽的結果，他從來沒有出過錯！”假如大家都覺得這是個好主意，就取消了那個季度的所有比賽。

然後，國家電視臺播放的不是第一場比賽，而是把鏡頭對準了你，體育節目主持人說：“因為你總是能夠預知每場足球比賽的結果，那麼今天誰會贏得這場比賽呢？”

你會說什麼？你會說：“我不知道，如果想讓我預知誰會贏，比賽必須進行到一定的時間段，否則我無法預知。”

你明白了嗎？必須進行比賽才能判斷誰是贏家。

超越時空

我們很難理解這樣一個事實：神不受時間的限制。他沒有開始也沒有結束，他不受時間的限制。我們只能通過歷史書上的時間表去遙想一下他的王國。

在那個時間表上，你可以看到恐龍時代、羅馬焚城、人類首次登陸月球。但是假設一隻小螞蟻行走在那個時間表上，在任何給定的時間，他只能看到一件事情。不過從你的角度，卻可以看到這一切。

這有點像神看事情的方式，他從初看到終。對於他來說，一切都是現在。我們稱之為歷史或未來的，對於神來說就是現在。

人們有時候會問：“神如何審判每個人？他那將要花很多很多年的時間。我們是否需要排隊等候幾個世紀呢？”他們是從時間的領域來談論這個問題。

神有無限的時間來審判每個人，但卻不需要花任何時間，因為那時候時間將不復存在。那也是為什麼我們能夠永遠享受與神的親密關係。你願意與神呆多久都行，每個人都可以，不用考慮時間的因素。

現在回到時間表，一萬年前，神在時間表中看到你的一生，已經看到你如何對待你的測試，並把他看到的記錄了下來。但是除非你在某個時間參加了測試，否則在時間表中看不到任何關於你的事情！

在你參加測試的時候，神就能預知你是否能夠通過測試了。這就是為什麼神在造每個人的時候，沒有立刻把那些他知道以後會服事他的人立刻帶到天堂，把其餘的人扔進地獄。

對於我們來說，時間已經不多了，確切地說，有一天會永遠停止。但從神的角度看，他的計畫已經全部完成。那就是為什麼聖經當中多次描述未來的世界，就像已經實現了一樣。有時候，神允許他的先知們預先看到還沒有發生的事情。

新天新地

使徒約翰是預先看到未來世界的幸運者之一，神讓他看到了未來的新天地。據我們所知，那將是神的計畫全部完成之時，那時候時間將會停止。讓我們來看一下約翰所描述的景象：

我又看見一個新天新地，因為先前的天地已經過去了，海也不再有了。

（啟示錄21:1）

這不該讓我們感到意外，因為耶穌說過“天和地都要廢去”（馬太福音24:35）。我想約翰所提到的天不是神現在的居所，而是大氣層。那時再也不會有污染了！約翰說海不再有了，不是說沒有湖泊或池塘了——只是沒有海了。

我又看見聖城耶路撒冷由神那裡從天而降，預備好了，就如新婦妝飾整

齊，等候丈夫。我聽見有大聲音從寶座出來說：“看哪，神的帳幕在人

間。他要與人同住，他們要作他的子民；神要親自與他們同在，作他們

的神。神要擦去他們一切的眼淚，不再有死亡，也不再有悲哀、哭號、

疼痛，因為以前的事都過去了。”（啟示錄21:2-4）

根據以上經文，約翰所看到的新耶路撒冷在天堂。這也不應該讓我們感到驚訝，因為耶穌曾經說過他要去天國為我們預備地方：

“你們心裡不要憂愁，你們信神，也當信我。在我父的家裡有許多住

處；若是沒有，我就早已告訴你們了。我去原是為你們預備地方去。”

（約翰福音14:1-2）

由此我們知道，在過去的2 000年裡，耶穌一直在做的一件事是：為我們在神的家中預備地方——也許我們的住處坐落在新耶路撒冷的附近。

在那個城市的黃頁中再也找不到棺材鋪或殯儀館了，也不會有悲傷或痛苦了！這一切我無法理解，但我可以相信，並期待！

坐寶座的說：“看哪，我將一切都更新了。”又說：“你要寫上，因這

些話是可信的，是真實的。”他又對我說：“都成了！我是阿拉法，我

是俄梅戛；我是初，我是終。我要將生命泉的水白白賜給那口渴的人

喝。”（啟示錄21:5-7）

任何靈裡饑渴的人都可以白白取生命河裡的水喝。在新耶路撒冷有一條生命河，這個說法也適用於基督徒的新生命，這是一個人得救、靈裡復活重生的另一個說法。注意這水是免費的，是給所有不配得的人，所有喝了這水的人將成為神的兒女。那麼誰會拒絕喝呢？

惟有膽怯的、不信的、可憎的、殺人的、淫亂的、行邪術的、拜偶像的

和一切說謊話的，他們的份就在燒著硫磺的火湖裡，這是第二次的死。

（啟示錄21:8）

讚美神，我們不用害怕被丟進永恆的火湖裡。

我們未來的家

我們隨著約翰的目光向前移動，他為我們展現了一幅新耶路撒冷的近景，那是我們未來的家：

我被聖靈感動，天使就帶我到一座高大的山，將那由神那裡從天而降的

聖城耶路撒冷指示我，城中有神的榮耀。城的光輝如同極貴的寶石，好

像碧玉，明如水晶。有高大的牆，有十二個門，門上有十二位天使……

對我說話的，拿著金葦子當尺，要量那城和城門、城牆。城是四方的，

長寬一樣。天使用葦子量那城，共有四千里，長、寬、高都是一樣。

（啟示錄21:10-12,15-16）

這是一個大城！它將覆蓋美國一半的面積，城高1 500英里，像一個巨大的立方或三角形！

牆是碧玉造的，城是精金的，如同明淨的玻璃……十二個門是十二顆珍

珠，每門是一顆珍珠。城內的街道是精金，好像明透的玻璃。（啟示錄

21:18,21）

顯然神造這城沒花什麼費用，也不需要修路工程隊！

我未見城內有殿，因主神全能者和羔羊為城的殿。那城內又不用日月光

照，因有神的榮耀光照，又有羔羊為城的燈。（啟示錄21:22-23）

那並不是說天堂不需要太陽或月亮，而是聖父和聖子的榮耀照耀了全城。光穿過了透明的精金城牆，你能想像那是何等炫美的景象嗎？

神曾經允許三個人，彼得、雅各布布布布和約翰，看過耶穌榮耀的形象。耶穌告訴他們，他們將會看到他將來在天國的形象，六天后果然看到了：

[耶穌]就在他們面前變了形象，臉面明亮如日頭，衣裳潔白如光。

（馬太福音17:2）

馬可福音中描述了耶穌的衣服“放光，極其潔白，地上漂布的，沒有一個能漂得那樣白”（馬可福音9:3）。路加也說耶穌的衣服“潔白放光”（路加福音9:29）。有一天你會見到耶穌，就像彼得、雅各布布布布和約翰所看到的一樣！

我們在天國將做什麼？

讓我們繼續閱讀約翰關於新耶路撒冷的描述：

列國要在城的光裡行走，地上的君王必將自己的榮耀歸於那城。城門白

晝總不關閉，在那裡原沒有黑夜。人必將列國的榮耀、尊貴歸於那城。

凡不潔淨的並那行可憎與虛謊之事的，總不得進那城；只有名字寫在羔

羊生命冊上的才得進去。（啟示錄21:24-27）

居住在新城裡的君王都要敬拜神和神的兒子。虛謊者必不能進入那城——只有重生得救的才可以。虛謊者沒有重生。

天使又指示我在城內街道當中一道生命水的河，明亮如水晶，從神和羔

羊的寶座流出來。在河這邊與那邊有生命樹，結十二樣果子，每月都結

果子，樹上的葉子乃為醫治萬民。以後再沒有咒詛。在城裡有神和羔羊

的寶座，他的僕人都要侍奉他，也要見他的面。他的名字必寫在他們的

額上。不再有黑夜，他們也不用燈光、日光，因為主神要光照他們，他

們要作王，直到永永遠遠。（啟示錄22:1-5）

誰能完全理解這些經文的內容呢？沒有人，但有一天我們會明白。

也許你會問：在永恆裡，我們將做什麼呢？至少做兩件事：我們會侍奉神，並且做王。就像耶穌曾應許我們的：“溫柔的人有福了，因為他們必承受土地”（馬太福音5:5）。他沒開玩笑！

天國是一處美好得令人難以想像的地方，當中的和平、喜樂和愛也是令人難以想像的，那是上帝在歷代以前已為我們安排好的地方。

天國的友誼

關於天國的話題我想說的遠不止這些，但請允許我從聖經的角度再談一個想法。

耶穌說在天國裡沒有婚姻（見馬太福音22:30）。那就是為什麼在婚姻誓言中，我們說：“只有死能將我們分離。”天國沒有婚姻聽起來不是個好主意，尤其是對於我們這些正享受著基督徒婚姻的人來說。

儘管如此，我們可以斷定神在天國取消了婚姻，一定會有更好的關係取而代之。

有兩個可能存在。是不是我們在地上只有在婚姻中才能夠經歷到的彼此相愛和毫無保留，是我們在天國與每個人都可以經歷到的？是不是在天國每個人都會成為“最好的朋友”？

或者，是不是因為那時候我們每個人都將完整，完全委身於我們的主，他將我們的心意全部奪去，因此婚姻沒有存在的必要性？

結束語

如果在地上我沒有機會成為你的朋友，我期待在天國成為你的朋友。那時，我們將有一千年的時間相識相知！天堂見！

同樣出自郭大衛牧師之手……

門徒訓練教牧手冊

結果子和倍增的聖經原則

郭大衛牧師二十多年來一直致力於在世界範圍內開展基督徒領袖培訓會。從他在四十多個國家向成千上萬位牧師演講的經歷來看，他一直遵守著這本書裡所講的聖經教導，這些教導也解決了今天教會領袖所面臨的首要問題。(ISBN 096-296-2585)

重大的福音欺騙事件

揭露非聖潔的人進入天堂的虛假應許

這本書令人恍然大悟，郭大衛牧師詳細解讀了新約中關於得救的信心，帶來改變的神的恩典，以及“非聖潔沒有人能見主”（希伯來書12:14）等信息。(ISBN 096-296-2578)

親愛的讀者，

我要認錯，有些事情應該在房頂上大聲宣講出來，而我卻一直保持沉默。我一直對你隱瞞著世界上最奇妙的資訊，對此我深表歉意！

也有其他知道這個秘密而保持沉默的人，他們同樣感到歉疚，很可能這就是為什麼你收到了這本書。等了這麼久才把這本書送給你的唯一原因是，他知道要冒一個很大的風險——你或許會認為他瘋了。但是此人對你的愛超過了他的恐懼，因此這份禮物此時在你的手中。

別再等待了，開始閱讀吧。你將會找到關乎你生命的所有問題的答案。這本書裡的資訊已經奇跡般地改變了千百萬人的生命，下一個就是你哦。

您真誠的朋友，

郭大衛牧師

翻譯 : 張瑜

Kwa kuwa ni kitu kinachojulikana kwamba wanawake ni zaidi ya nusu katika kanisa la Bwana Yesu Kristo, ni muhimu kuelewa nafasi yao waliyopewa na Mungu katika mwili wa kristo. Katika makanisa mengi na huduma, wanawake huonekana kama watenda kazi wa maana sana, kama ambavyo ni kawaida hata katika huduma ya jumla.

Lakini, si wote wanaokubaliana kuhusu nafasi zao. Wanawake mara nyingi wanazuiwa kufanya maeneo fulani ya huduma kanisani, yenye kuhusiana na kusema na uongozi. Makanisa mengine yanaruhusu wanawake wachungaji; mengi hayaruhusu. Mengine yanaruhusu wanawake kufundisha, na mengine hayaruhusu. Wengine wanawazuia wanawake wasiseme kabisa wakati wa ibada za kanisa.

Kutofautiana huko kwa sehemu kubwa kumejengwa kwenye tafsiri mbalimbali za maneno ya Paulo kuhusu nafasi za wanawake katika 1Wakor. 14:34-35 na 1Timo. 2:11 hadi 3:7. Maandiko hayo tutayatazama zaidi katika sura hii, hasa pale mwishoni.

Kuanza Mwanzo

Tunapoanza, hebu tutazame Maandiko yanadhihirisha nini kuhusu wanawake, tangu mwanzo kabisa. Sawa na wanaume, wanawake wameumbwa katika mfano wa Mungu.

Mungu akaumba mtu kwa mfano wake, kwa mfano wa Mungu alimwumba, mwanamume na mwanamke aliwaumba (Mwanzo 1:27).

Bila shaka tunajua kwamba Mungu alimwumba Adamu kabla ya kumwumba Hawa, na hilo ni jambo lenye umuhimu wa kiroho kulingana na Paulo (ona 1Timo. 2:3). Baadaye tutatazama umuhimu wa mpango huo katika uumbaji kama unavyoelezwa na Paulo, lakini inatosha tu kwa sasa kusema kwamba hiyo haithibitishi ubora wa wanamume juu ya wanawake. Wote tunajua kwamba Mungu aliwaumba wanyama kabla ya binadamu (ona Mwanzo 1:24-28)[1]

Mwanamke aliumbwa awe msaidizi wa mumewe (ona Mwanzo 2:18). Hapa tena, huo si uthibitisho wa udogo wake bali huonyesha tu nafasi yake katika ndoa. Roho Mtakatifu ametolewa kuwa msaidizi wetu, lakini si wa hali ya chini kuliko sisi. Roho Mtakatifu yuko juu yetu! Na ni sahihi kabisa kusema kwamba Mungu alipomwumba mwanamke awe msaidizi wa mumewe inathibitisha kwamba wanaume wanahitaji msaada! Mungu ndiye aliyesema kwamba haikuwa vema kwa manamume kuwa peke yake (ona Mwanzo 2:18). Ukweli huo umethibitishwa mara nyingi sana katika historia, wakati wanaume wanapoachwa wenyewe bila wake wa kuwasaidia.

Mwisho – tunaona tangu kurasa za kwanza kabisa za Mwanzo kwamba mwanamke wa kwanza aliumbwa kutoka nyama ya mwanamume wa kwanza. Alichukuliwa kutoka kwake, kuonyesha kwamba kuna anachokosa pasipo yeye, na kwamba hao wawili walikuwa mmoja hapo kwanza. Zaidi ni kwamba, kile ambacho Mungu alikitenga kilikusudiwa kuunganika tena kwa njia ya mahusiano ya kushirikiana kimwili, jambo ambalo si la kuzaana na kuongezeka tu, bali la kuonyesha upendo na kufurahiana wote wawili, ambapo kila mmoja anamtegemea mwingine.

Kila kitu juu ya masomo haya kutoka uumbaji kinapingana na wazo la jinsia moja kuwa juu au bora kuliko nyingine, au moja kuwa na haki ya kutawala nyingine. Na kwa kuwa Mungu ameweka wajibu tofauti kwa wanawake au huduma haihusiani na usawa wao na wanaume ndani ya Kristo, ambako “hakuna mtu mume wala mtu mke” (Wagalatia 3:28, TLR).

Wanawake Katika Huduma – Agano La Kale

Baada ya kuweka msingi huo, hebu sasa tutazame baadhi ya wanawake ambao Mungu aliwatumia kutimiza makusudi Yake katika Agano la Kale. Ni dhahiri kwamba Mungu aliwaita wanaume kuingia katika huduma kama kazi katika kipindi cha Agano la Kale, kama alivyofanya katika kipindi cha Agano Jipya. Habari za wanaume kama vile Musa, haruni, Yoshua, Yusufu, Samweli na Daudi zimejaa katika kurasa za Agano la Kale.

Ila, kuna wanawake wengi tu wanaotokezea hapo kama ushahidi kwamba Mungu anaweza kumwita na kumtumia yeyote atakaye, na wanawake waliowezeshwa na Mungu wanatosha kufanya kazi yoyote atakayowaitia.

Kabla ya kutazama mwanamke mmoja, ni vizuri ijulikane kwamba kila mtu maarufu wa Mungu katika Agano la Kale alizaliwa na kulelewa na mwanamke. Asingekuwepo Musa bila ya mwanamke aliyeitwa Yokebedi (ona Kutoka 6:20). Wala wasingekuwepo watu wengine maarufu na wakuu wa Mungu kama si akina mama wa hao watu. Wanawake wamepewa na Mungu wajibu mzito na huduma yenye sifa kubwa ya kuwakuza watoto katika Bwana (ona 2Timo. 1:5).

Yokebedi hakuwa mama wa wanaume wawili walioitwa na Mungu tu – Mus ana Haruni – bali pia alimzaa mwanamke aliyeitwa na Mungu. Huyo ni Miriamu dada yao, nabii wa kike na kiongozi wa kuabudu (ona Kutoka 15:20). Katika Mika 6:4, Mungu anamweka Miriamu pamoja na Musa na Haruni, kama viongozi wa Israeli.

Kwa maana nalikupandisha kutoka nchi ya Misri, na kukukomboa utoke katika nyumba ya utumwa, nami naliwapeleka Musa, na Haruni, na Miriamu, watangulie mbele yako (maneno mepesi kutilia mkazo).

Ni kweli kwamba nafasi ya Miriamu ya uongozi katika Israeli haikuwa kubwa sana kama Musa. Lakini, kama nabii wa kike, Miriamu alinena kwa niaba ya Mungu, nami nadhani kwamba ni salama kusema kwamba jumbe za Mungu kupitia kwake zililengwa kwa wanaume wa Israeli, si wanawake tu.

Mwamuzi Mwanamke Juu Ya Israeli

Mwanamke mwingine ambaye Mungu alimwinua kuwa kiongozi katika Israeli ni Debora, aliyeishi wakati wa kipindi cha waamuzi wa Israeli. Yeye naye alikuwa nabii wa kike, na alikuwa mwamuzi juu ya Israeli sawa na akina Gidioni, Yefta na Samsoni wakati wao. Tunaambiwa kwamba “wana wa Israeli walimwendea awaamue” (Waamuzi 4:5, TLR). Basi, akatoa maamuzi kwa ajili ya wanaume, si wanawake tu. Angalia usikose hili: Mwanamke aliwaambia wanaume kitu cha kufanya, na Mungu alimtia mafuta afanye hivyo.

Kama wanawake wengi ambao Mungu huwaita katika uongozi, Debora alikabiliwa na mwanamume mmoja ambaye aliona taabu kupokea neno la Mungu kupitia chombo cha kike. Jina lake aliitwa Baraki, na kwa sababu alikuwa na mashaka kuhusu maagizo ya Dobora ya kinabii kwake kwamba akapigane vita na jemadari Mkanani aliyeitwa Sisera, Debora alimwambia kwamba heshima ya kumwua huyo Sisera ingemwendea mwanamke. Ndivyo ilvyokuwa, na mwanamke aitwaye Yaeli anakumbukwa katika Maandiko kwamba ndiye aliyemtoboa kichwa Sisera akiwa amelala, kwa kigingi cha hema (ona Waamuzi 4). Kisa hiki kinamalizika kwa Baraki akiimba wimbo wa kupokezana, na Debora! Baadhi ya mafungu yamejaa sifa kwa ajili ya Debora na Yaeli (ona Waamuzi 5), kwa hiyo, pengine Baraki alikuja kuamini “huduma ya wanawake” mwishowe!

Nabii Wa Tatu Mwanamke

Mwanamke wa tatu anayetajwa katika Agano la Kale kwamba ni nabii wa kuheshimika ni Hulda. Mungu alimtumia kutoa mtazamo unaoaminika wa kinabii na maagizo kwa mwanamume, mfalme aliyekuwa na wasiwasi sana, wa Yuda (ona 2Wafalme 22). Hapa tena tunaona mfano wa Mungu akimtumia mwanamke kumfundisha mwanamume. Bila shaka Hulda alitumiwa na Mungu kwa huduma kama hiyo mara kwa mara, vinginevyo Yosia asingekuwa na imani kubwa katika aliyomwambia.

Kwa nini Mungu alimwita Miriamu, Debora na Hulda kufanya kazi kama manabii wanawake? Mbona asiwaite wanaume?

Hakika Mungu angeweza kuwaita wanaume kufanya hayo hayo yaliyofanywa na wanawake watatu. Lakini hakuwaita. Na hakuna ajuaye sababu. Tunachotakiwa kujifunza kutokana na hili ni kwamba ni vizuri tujihadhari juu ya kumweka Mungu kwenye sanduku kwa habari ya anamwita nani kwenye huduma. Ingawa Mungu kawa kawaida alichagua wananume kufanya kazi wa uongozi katika Agano la Kale, wakati mwingine alichagua wanawake.

Mwisho – ijulikane kwamba hiyo mifano yote mitatu ya watumishi wanawake katika Agano la Kale walikuwa manabii. Zipo huduma zingine za Agano la Kale ambazo wanawake hawakuitwa kuzifanya. Kwa mfano: Hakuna wanawake walioitwa kuwa makuhani. Hivyo, yawezekana Mungu ametenga huduma fulani kwa ajili ya wanaume tu.

Wanawake Katika Huduma – Agano Jipya

Cha kushangaza ni kwamba tunamkuta mwanamke aliyeita na Mungu kuwa nabii mwanamke katika Agano Jipya. Yesu alipokuwa na umri wa siku chache tu, Ana alimtambua na kuanza kutangaza kwamba ndiye Masiya.

Palikuwa na nabii mke, jina lake Ana binti Fanueli, wa kabila ya Asheri, na umri wake ulikuwa miaka mingi. Alikuwa amekaa na mume miaka saba baada ya uanawali wake. Naye ni mjane wa miaka themanini na minne; haondoki katika hekalu, ila huabudu usiku na mchana kwa kufunga na kuomba. Huyu alitokea saa ile ile akamshukuru Mungu, na wote waliokuwa wakiutarajia ukombozi katika Yerusalemu akawatolea habari zake (Luka 2:36-38. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ona kwamba Ana aliwaambia wote waliokuwa “wanautarajia wokovu wa Yerusalemu” habari za Yesu. Bila shaka walikuwemo na wanaume. Kwa hiyo, tunaweza kusema kwamba Ana alikuwa anawafundisha wanaume habari za Kristo.

Kuna wanawake wengine katika Agano Jipya ambao Mungu aliwatumia kwa karama ya unabii. Mama yake Yesu – Mariamu – yuko katika fungu hilo (ona Luka 1:46-55). Kila mara maneno ya kinabii ya Mariamu yanaposomwa katika ibada ya kanisa, ni sawa kusema kwamba mwanamke analifundisha kanisa. (Na Mungu aliwaheshimu wanawake bila swali kwa kumtuma Mwana Wake duniani kwa njia ya mwanamke. Angeweza kufanya kwa njia zingine nyingi!)

Orodha hii inaendelea. Mungu alitabiri kwa kinywa cha nabii Yoeli kwamba wakati atakapomwaga Roho Wake, wana wa kiume na wa kike katika Israeli wangetabiri (ona Yoeli 2:28). Petro alithibitisha kwamba unabii wa Yoeli ulikuwa unafanya kazi katika kipindi cha agano jipya (ona Matendo 2:17).

Tunaambiwa katika Matendo 21:8-9 kwamba mwinjilisti Filipo alikuwa na binti wanne waliokuwa manabii.

Paulo aliandika kuhusu wanawake wakitoa unabii katika ibada za kanisa (ona 1Wakor. 11:5). Ni dhahiri kutokana na mantiki kwamba, wanaume walikuwepo.

Kwa mifano yote hiyo ya Maandiko kuhusu wanawake kutumiwa na Mungu kama manabii na kutoa unabii, kweli hatuna sababu nzuri ya kukataa wazo kwamba Mungu anaweza kuwatumia wanawake katika huduma hizo! Tena, hakuna kitu chochote kinachoweza kutupelekea sisi kufikiri kwamba wanawake hawawezi kuwatabiria wanaume kwa niaba ya Mungu.

Wanawake Kama Wachungaji?

Vipi kuhusu wanawake kutumika kama wachungaji? Inaonekana dhahiri kwamba nafasi ya mchungaji au mzee au mwangalizi imekusudiwa na Mungu ishikiliwe na wanaume.

Ni neno la kuaminiwa: Mtu akitaka kazi ya askofu, atamani kazi njema. Basi imempasa askofu awe mtu asiyelaumika, mume wa mke mmoja (1Timo. 3:1-2. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Kwa sababu hii nalikuacha Krete, ili uyatengeneze yaliyopunguka, na kuweka wazee katika kila mji kama vile nilivyokuamuru; ikiwa mtu hakushtakiwa neno, naye ni mume wa mke mmoja (Tito 1:5,6. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Paulo hasemi moja kwa moja kwamba wanawake wamekatazwa kushika wadhifa huo, kwa hiyo, tuwe makini tusitoe uamuzi wa mwisho. Inaonekana kwamba kuna wachungaji wengi wa kike, na wazee na waangalizi duniani kote siku hizi – hasa katika nchi zinazoendelea – ambao wanafanya vizuri sana. Ila, bado ndiyo wachache. Pengine Mungu mara moja moja anawaita wanawake kufanya kazi hiyo wakati ambapo katika hekima Yake, makusudi ya ufalme Wake yatatimizwa vizuri zaidi, au wakati kuanpokuwepo upungufu wa uongozi wa kiume wenye sifa zinazotakiwa. Pia yawezekana kwamba wachungaji wengi wa kike walio katika mwili wa kristo leo wana wito wa kushika nafasi zingine za huduma ambazo zinafaa KiBiblia kwao, kama vile nafasi ya nabii, ila, mfumo uliopo wa kanisa unawarhusu kufanya kazi kama wachungaji tu.

Kwa nini nafasi ya mchungaji au mzee au mwangalizi imetengwa kwa ajili ya wanaume tu? Kuelewa utendaji wa nafasi hiyo kutatusaidia. Sharti moja la Maandiko kuhusu mchungaji au mzee au mwangalizi ni kwamba,

[Awe] Mwenye kuisimamia nyumba yake vema, ajuaye kutiisha watoto katika ustahivu; (yaani, mtu asiyejua kuisimamia nyumba yake mwenyewe, atalitunzaje Kanisa la Mungu?) (1Timo. 3:4-5).

Sharti hili linaleta maana kabisa tunapotambua kwamba mzee wa Agano Jipya alisimamia kanisa dogo la nyumbani. Wajibu wake ulikuwa ni sawa na baba kusimamia familia yake. Hili linatusaidia kuelewa ni kwa nini nafasi ya mchungaji ishikwe na mwanamume – kwa sababu inafanana sana na mfumo wa familia, ambayo, kama inalingana na mpango wa Mungu, inatakiwa kuongozwa na mume, si mke. Tutasema zaidi juu ya hilo baadaye.

Wanawake Kama Mitume?

Tumegundua kwamba wanawake wanaweza kufanya kazi katika nafasi ya nabii (wakiitwa na Mungu). Vipi kuhusu aina zingine za huduma? Inasaidia kusoma salamu za Paulo katika Warumi 16, ambapo anawasifu baadhi ya wanawake waliofanya huduma kwa ajili ya ufalme wa Mungu. Yawezekana hata mmoja akawa amepangwa kama mtume. Katika mafungu matatu yanayofuata, nimeandika majina ya wanawake wote kwa herufi nyepesi kama hizi.

Namkabidhi kwenu Fibi, ndugu yetu, aliye mhudumu wa kanisa lililoko Kenkrea; kwamba mmpokee katika Bwana, kama iwapasavyo watakatifu; mkamasaidie katika neno lolote atakalohitaji kwenu; kwa sababu yeye naye amekuwa mssaidizi wa watu wengi, akanisaidia mimi pia (Warumi 16:1, 2. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Amesifiwa kweli kweli! Hatujui Fibi alikuwa anafanya huduma gani, lakini Paulo anamwita “mtumishi wa kanisa la Kenkrea” na “msaidizi wa wengi” pamoja na yeye (TLR). Chochote alichokuwa anafanya kwa ajili ya Bwana kinaonekana kilikuwa kikubwa sana mpaka Paulo anamsifu kwa kanisa lote la Rumi.

Kisha tutasoma habari za Priska (au Priskila), ambaye, pamoja na Akila mume wake, walikuwa na huduma muhimu sana kiasi cha kwamba makanisa yote ya Mataifa yaliwafurahia.

Nisalimieni Priska na Akila, watenda kazi pamoja nami katika Kristo Yesu, waliokuwa tayari hata kukatwa kichwa kwa ajili ya maisha yangu; ambao ninawashukuru, wala si mimi tu, ila na makanisa ya Mataifa yote pia. Nisalimieni na kanisa lililomo katika nyumba yao. Nisalimieni Epaineto, mpenzi wangu, aliye malimbuko ya Asia kwa Kristo. Nisalimieni Mariamu, aliyejitaabisha sana kwa ajili yenu. Nisalimieni Androniko na Yunia, jamaa zangu, waliofungwa pamoja nami, ambao ni maarufu miongoni mwa mitume; nao walikuwa katika Kristo kabla yangu (Warumi 16:3-7. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Kwa habari ya Yunia – inaonekana kwamba mtu ambaye ni “maarufu miongoni mwa mitume” bila shaka naye ni mtume tu. Kwa mahesabu hayo, Yunia alikuwa mtume wa kike. Priska na Mariamu walikuwa watenda kazi kwa ajili ya Bwana.

Nisalimieni Ampliato, mpenzi wangu katika Bwana. Nisalimieni Urbano, mtenda kazi pamoja nami katika Kristo, na Stakisi, mpenzi wangu. Nisalimieni Apele, mwenye kukubaliwa katika Kristo. Nisalimieni watu wa nyumbani mwa Aristobulo. Nisalimieni Herodioni, jamaa yangu. Nisalimieni watu wa nyumbani mwa Narkiso, walio katika Bwana. Msalimieni Trifaina na Trifosa, wenye bidii katika Bwana. Nisalimieni Persisi, mpenzi aliyejitahidi sana katika Bwana. Nisalimieni Rufo, mteule katika Bwana, na mamaye, aliyae mama yangu pia. Nisalimieni Asinkrito, Flegoni, Herme, Patroba, Herman a ndugu walio pamoja nao. Nisalimieni Filologo na Yulia, Nerea na dada yake, na Olimpa, na watakatifu wote walio pamoja nao (Warumi 16:8-15. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Basi ni dhahiri kwamba wanawake wanaweza kuwa “watenda kazi” katika huduma.

Wanawake Kama Waalimu?

Vipi kuhusu waalimu wa kike? Agano Jipya halitaji hata mmoja. Wala Biblia haitaji wanaume wowote walioitwa kuwa waalimu. Priska (aliyetajwa hapo juu) mke wa Akila, alihusika katika kufundisha kwa sehemu ndogo. Kwa mfano: Wakati yeye na Akila walipomsikia Apolo akihubiri Injili yenye upungufu mwingi sana huko Efeso, “walimchukua na kumwelezea njia ya Mungu kwa usahihi zaidi” (Matendo 18:26, TLR). Hakuna awezaye kupinga kwamba Priska alimsaidia mume wake kumfundisha Apolo, aliyekuwa mwanamume. Tena, Paulo anawataja Priska na Akila mara mbili katika Maandiko, wakati anaposema juu ya “kanisa lililoko nyumbani mwao” (ona Warumi 16:3-5; 1Wakor. 16:19), na anawaita wote wawili “watenda kazi wenzangu katika Kristo” katika Warumi 16:3. Hapana shaka kwamba Priska alikuwa na nafasi tendaji katika huduma pamoja na mume wake.

Wakati Yesu Alipowaamuru Wanawake Wawafundishe Wanaume

Kabla hatujashughulikia maneno ya Paulo kuhusu wanawake kunyamaza kimya kanisani nay eye kuwakataza wanawake kufundisha wanaume, hebu tutazame andiko moja litakalotusaidia kulinganisha vizuri hayo.

Yesu alipofufuka, malaika aliwaagiza wanawake watatu kwenda kuwafundisha wanafunzi wa kiume wa Yesu. Hao wanawake waliamriwa kuwaambia wanafunzi kwamba Yesu amefufuka, na kwamba angewatokea huko Galilaya. Si hayo tu. Muda mfupi baadaye, Yesu Mwenyewe aliwatokea wanawake hao na kuwaamuru wakawaambie wanafunzi waende Galilaya (ona Mat hayo 28:1-10; Marko 16:1-7).

Kwanza, mimi nadhani ni kitu muhimu sana kwamba Yesu alichagua kuwatokea wanawake kwanza, kisha wanaume. Pili, kama kungekuwepo na kitu chochote kibaya kimsingi au kiadili, kuhusu wanawake kuwafundisha wanaume, ungetarajia kwamba Yesu asingewaambia wanawake wawafundishe wanaume kuhusu kufufuka Kwake – jambo ambalo si dogo – na ambalo Yeye Mwenyewe angeweza kuwafikishia (kama alivyofanya baadaye). Hakuna mtu awezaye kupinga hoja hii: Bwana Yesu aliwaagiza wanawake wafundishe kweli muhimu sana na kutoa maagizo fulani ya kiroho, kwa wanaume.

Maandiko Yenye Utata

Sasa kwa kuwa tunafahamu kidogo yale ambao Biblia inatuambia kuhusu nafasi za wanawake katika huduma, tutaweza kutafsiri vizuri yale “Maandiko yenye utata” katika nyaraka za Paulo. Hebu kwanza tutazame maneno yake kuhusu wanawake kunyamaza makanisani.

Wanawake na wanyamaze katika kanisa, maana hawana ruhusa kunena bali watii, kama vile inenavyo torati nayo. Nao wakitaka kujifunza neno lolote, na wawaulize waume zao wenyewe nyumbani mwao; maana ni aibu wanawake kunena katika kanisa (1Wakor. 14:34-35).

Kwanza – Kuna wenye swali kutokana na sababu nyingi, ikiwa hayo ni maagizo ya Paulo au anarudia kusema yale ambayo Wakorintho walikuwa wamemwandikia. Ni dhahiri kwamba katika sehemu yapili ya barua yake hiyo, Paulo alikuwa anajibu maswali ambayo Wakorintho walikuwa wamemwuliza kwa barua (ona 1Wakor. 7:1, 25; 8:1; 12:1; 16:1, 12).

Pili – katika mstari unaofuata, Paulo anaandika kitu kinachoweza kuhesabiwa kuwa ni itikio lake kwa desturi ya Wakorintho ya jumla ya kuwanyamazisha wanawake makanisani. Anaandika hivi:

Au je! Neno la Mungu lilitoka kwenu? Au kuwafikia ninyi peke yenu? (1Wakor. 14:36).

Vyovyote vile, Paulo ni kama anayeuliza maswali mawili ambayo majibu yake ni dhahiri. Jibu kwa yote ni Hapana. Si Wakorintho waliotoa Neno la Mungu, wala Neno la Mungu halikutolewa kwao tu. Maswali ya Paulo basi ni kama makemeo, yanayoelekezwa kwenye viburi vyao. Kama ndiyo itikio lake kwa mistari hiyo miwili inayotangulia, inaonekana ni kama ifuatavyo: “Hivi, ninyi mnafikiri ni nani? Tangu lini mnatoa amri kuhusu Mungu amtumie nani kulisema Neno Lake? Mungu anaweza kuwatumia wanawake akitaka, nanyi ni wapumbavu kuwanyamazisha.”

Tafsiri hii inafaa kama tutafikiria kwamba Paulo – katika barua hii hii – tayari amekwisha andika juu ya njia inayofaa kwa wanawake kutoa unabii makanisani (ona 1Wakor. 11:5), kitu ambacho kinawataka wasinyamaze. Tena, mistari michaceh baada yah ii tunayochunguza, Paulo anawahimiza Wakorintho wote[2], ikiwa ni pamoja na wanawake, “watamani sana kutabiri” (1Wakor. 14:39, TLR). Basi itakuwa anajipinga mwenyewe kama kweli alikuwa anatoa amri ya jumla kwa wanawake kunyamaza katika ibada makanisani katika maandiko ya 14:34-35.

Mawazo Mengine

Lakini – hebu tuseme tu kwamba pengine hayo maneno ya 1Wakor. 14:34-35 ni maneno ya Paulo mwenyewe, naye anawaagiza wanawake wanyamaze. Tutafsirije maneno hayo?

Hapa tena, tutalazimika kushangaa ni kwa nini Paulo anatoa amri ya jumla namna hiyo kwa wanawake kunyamaza kabisa katika mikutano ya kanisa, wakati aliposema katika barua hiyo hiyo kwamba wanaweza kuomba hadharani na kutabiri – bila shaka katika mikutano ya kanisa.

Tena – Bila shaka Paulo aliijua mifano ile yote ambayo tumeitoa hapo mwanzoni kuhusu Mungu kuwatumia wanawake kulisema Neno Lake hadharani, hata kwa wanaume. Sasa – kwa nini awanyamazishe kabisa wale ambao Mungu amewahi kuwatia mafuta mara kwa mara ili waseme?

Kweli mawazo ya kawaida tu yanadai tukubali kwamba Paulo hakumaanisha kwamba wanawake wanyamaze kimya kabisa wakati wa ibada za kanisa. Kumbuka kwamba kanisa la kwanza walikutanikia majumbani na kula chakula pamoja. Kweli tufikiri kwamba wanawake hawakusema chochote tangu walipoingia nyumbani humo mpaka walipotoka? Kwamba hawakuzungumza chochote wakati wa kuandaa au kula chakula cha pamoja? Kwamba hawakusema chochote kwa watoto wao muda wote? Kufikiri hivyo ni ujinga.

Ikiwa mahali ambapo “wawili au watatu wamekusanyika” kwa jina la Yesu Yeye yuko katikati yao (ona Mathayo 18:20), na kama hiyo ni idadi halali ya mkutano wa kanisa, inakuwaje basi wakati wanawake wawili wanapokutanika pamoja katika jina la Yesu? Je, wasisemezane?

Hapana! Kama 1Wakorintho 14:34-35 kweli ni maagizo ya Paulo, basi alikuwa anashughulikia tatizo dogo la utaratibu katika makanisa. Kuna wanawake waliokuwa hawafuati utaratibu kwa namna fulani, kwa habari ya kuuliza maswali. Paulo hakumaanisha wanawake wanyamaze kimya kabisa kwa kipindi chote cha mkutano. Hata alipotoa maagizo yanayofanana na hayo mistari michache kabla ya hapo, yanayowahusu manabii, hakuwa na maana hiyo.

Lakini [nabii] mwingine aliyeketi akifunuliwa neno, yule wa kwanza na anyamaze (1Wakor. 14:30, Maneno mepesi kutilia mkazo).

Hapa, maneno “anyamaze” maana yake “aache kusema kwa muda.”

Paulo pia aliwaagiza wale wanaonena kwa lugha kunyamaza kama hakuna mtafsiri kwenye kusanyiko.

Lakini asipokuwepo mwenye kufasiri, na anyamaze katika kanisa; aseme na nafsi yake tena na Mungu (1Wakor. 14:28, Maneno mepesi kutilia mkazo).

Je, Paulo alikuwa anawaagiza watu kama hao kunyamaza kabisa wakati wote wa mkutano? Hapana! Alikuwa anawaambia wanyamaze kwa habari ya kunena kwao kwa lugha wakati hakuna mfasiri. Ona kwamba Paulo anawaambia “wanyamaze katika kanisa,” ambayo ndiyo maagizo anayotoa kwa wanawake katika 1Wakor. 14:34-35. Basi, kwa nini tutafsiri maneno ya Paulo kwa wanawake kwamba wanyamaze kanisani kuwa maana yake ni “wanyamaze kwa kipindi chote cha ibada”, kisha tutafsiri maneno yake kwa wanaonena kwa lugha bila utaratibu kuwa maana yake ni “wasiseme katika kipindi fulani cha ibada”?

Mwisho ni vizuri tuone kwamba Paulo hakuwa anazungumzana wanawake wote katika fungu hilo. Maneno yake yanawahusu wanawake walio na ndoa tu, kwa sababu wanaagizwa “wakawaulize waume zao nyumbani” kama wana maswali.[3] Pengine sehemu ya tatizo au tatizo zima kwa ujumla ni kwamba wanawake wenye ndoa walikuwa wanawauliza wanaume wengine maswali, zaidi ya waume zao. Kama ni hivyo, hali hiyo si halali, na ingedhihirisha aina fulani ya kutokuheshimu na kutokutii waume zao wenyewe. Kama hilo ndilo tatizo analoshughulikia Paulo, ndiyo sababu anajenga hoja yake kwenye ukweli kwamba wanawake wanapaswa kuwa watiifu (kwa waume zao bila shaka!) kama Torati ilivyodhihirisha kwa namna nyingi katika kurasa za kwanza kabisa za kitabu cha Mwanzo (ona 1Wakor. 14:34).

Kwa kuhitimisha, ni hivi: Kama Paulo kweli anatoa maagizo kuhusu wanawake kunyamaza kimya katika 1Wakor. 14:34-35, basi anawaambia wanawake walio-olewa tu wanyamaze kwa habari ya kuuliza maswali kwa wakati usiofaa, au kwa namna ambayo ilionyesha kutowaheshimu waume zao. Vinginevyo, wanaweza kutabiri, kuomba na kusema.

Andiko Lingine Lenye Utata

Mwisho, tunafikia fungu la pili “lenye utata” linalopatikana katika barua ya kwanza ya Paulo kwa Timotheo.

Mwanamke na ajifunze katika utulivu, akitii kwa kila namna. Simpi mwanamke ruhusa ya kufundisha, wala kumtawala mwanamume, bali awe katika utulivu. Kwa maana Adamu ndiye aliyeumbwa kwanza, na Hawa baadaye. Wala Adamu hakudanganywa, ila mwanamke alidanganywa kabisa akaingia katika hali ya kukosa (1Timo. 2:11-14).

Hakika Paulo alijua kuhusu Miriamu, Debora, Hulda na Ana – manabii wanne wanawake waliosema kwa niaba ya Mungu na kuwaambia wanawake na wanaume maneno ya Mungu na kuwafundisha mapenzi ya Mungu. Hakika alifahamu kwamba Debora, mwamuzi wa Israeli, alikuwa na mamlaka kiasi fulani juu ya wanaume na wanawake. Hakika alijua kwamba Mungu alimimina Roho Wake siku ile ya Pentekoste, akitimiza kwa sehemu unabiiw a Yoeli kuhusu siku za mwisho wakati ambapo Mungu angemimina Roho Wake juu ya wote wenye mwili, ili wana na binti watabiri na kutangaza Neno la Mungu. Hakika alijua kwamba Yesu aliwaagiza wanawake fulani wapeleke ujumbe kutoka Kwake kwa mitume Wake wanaume. Bila shaka alijua maneno yake mwenyewe, ya kuunga mkono wanawake kuomba na kutoa unabii katika mikutano ya kanisa, aliyowaandikia Wakristo wa Korintho. Bila shaka alikumbuka kwamba aliwaambia Wakorintho kwamba yeyote kati yao anaweza kupokea fundisho la kuwaambia wengine kutoka kwa Roho Mtakatifu (ona 1Wakor. 14:26). Sasa, alitaka watu wapate nini alipoandika maneno haya kwa Timotheo?

Ona kwamba Paulo anajenga hoja yake kwenye kweli mbili zinazokubaliana kutoka Mwanzo, kwa ajili ya kufundisha: (1) Adamu aliumbwa kabla ya Hawa, na (2) Hawa ndiye alidanganywa, si Adamu, naye akaangukia katika kosa. Kweli ya kwanza inathibitisha mahusiano sahihi kati ya mume na mke. Kama uumbaji unavyofundisha, mume anatakiwa kuwa kichwa – jambo ambalo Paulo analifundisha mahali pengine (ona 1Wakor. 11:3; Waefeso 5:23-24).

Kweli ya pili anayotaja Paulo haikusudii kuonyesha kwamba wanawake ni rahisi zaidi kudanganywa kuliko wanaume. Si hivyo. Ukweli ni kwamba, kwa kuwa wanawake ni wengi kuliko wanaume katika mwili wa Kristo, hoja inaweza kutolewa kwamba wanaume ndiyo rahisi kudanganyika kuliko wanawake. Hata hivyo – kweli yapili inaonyeah kwamba wakati mpango uliokusudiwa wa Mungu katika familia unapopuuzwa, Shetani anaweza kuingia. Tatizo la binadamu lilianza bustanini, wakati mahusiano kati ya mume na mke wake yalipotoka kwenye utaratibu – mke wa Adamu hakumtii. Adamu lazima alimwambia mke wake agizo la Mungu kuhusu tunda lililokatazwa (ona Mwanzo 2:16-17; 3:2-3). Shida ni kwamba yeye hakufuata alichoambiwa na mumewe. Kuna jinsi alivyotumia mamlaka juu yake wakati alipompa tunda hilo ale (ona Mwanzo 3:6). Hapo, si Adamu aliyemwongoza Hawa, ni Hawa alimwongoza Adamu. Matokeo yakawa balaa.

Kanisa – Mfano Wa Familia

Utaratibu ambao Mungu amekusudia kwa ajili ya familia unapaswa kuonyeshwa na kanisa. Kama nilivyosema mapema, ni muhimu kukumbuka kwamba kwa miaka mia tatu ya kwanza ya historia ya kanisa, vikundi vya kanisa vilikuwa vidogo. Walikutania majumbani. Wachungaji na wazee na waangalizi walikuwa kama baba wa familia. Huo mpango wa kanisa wa KiMungu ulifanana sana na familia, na kwa kweli ulikuwa ni familia ya kiroho, kiasi cha kwamba uongozi wa kike juu yake ungepeleka ujumbe usio sahihi kwa familia za nje na hata ndani ya kanisa. Hebu fikiri mchungaji au mzee au mwangalizi wa kike akifundisha kila wakati katika kanisa la nyumbani, na mume wake ameketi kwa utii pale, akimsikiliza akifundisha na kutii mamlaka yake. Hiyo ingekwenda kinyume na utaratibu wa Mungu katika familia, na kuweka mfano usio sahihi.

Hicho ndicho Paulo anashughulikia. Ona kwamba maneno hayo yako karibu tu na maelezo kuhusu masharti ya mtu kuwa mzee (ona 1Timo. 3:1-7). Shartri moja ni kwamba awe mwanamume. Pia ijulikane kwamba wazee walipaswa kufundisha mara kwa mara kanisani (ona 1Timo. 5:17). Maneno ya Paulo kuhusu wanawake kupokea mafundisho kwa utulivu na kutoruhusiwa kufundisha au kutawala wanaume bila shaka yanahusiana na utaratibu sahihi wa kanisa. Anachosema kwamba si sahihi ni mwanamke – kwa sehemu au kikamilifu kabisa – kutimiza kazi ya mzee au mchungaji au mwangalizi.

Hii si kusema kwamba mwanamke au mke hawezi kuomba, kutabiri, kupokea fundisho fupi la kuwaambia washirika, au kusema kwa ujumla katika mkutano wa kanisa – akiwa chini ya mamlaka ya mume wake. Hayo yote anaweza kufanya kanisani bila ya kuharibu utaratibu wa Mungu, kama ambavyo anaweza kufanya hayo yote nyumbani bila kuwa amekiuka mpango wa Mungu. Alichokatazwa kufanya kanisani ni sawa na alichokatazwa kufanya nyumbani – kumtawala mume wake, au kuwa na mamlaka juu ya mume wake.

Kutokana na mistari ya baadaye tunaona kwamba wanawake wangeweza kufanya kazi kama shemasi, sawa na wanaume (ona 1Timo. 3:12). Kuhudumu kanisani kama shemasi au mtumishi (ambayo ndiyo maana ya neno lenyewe) hakudai kuvunjwa kwa utaratibu wa Mungu kati ya mume na mke.

Hii ndiyo njia pekee ya kulinganisha maneno ya Paulo katika 1Timo. 2:11-14 na mengine yote yanayofundishwa na Maandiko. Katika kila mfano wa Maandiko tuliotazama wa Mungu kuwatumia wanawake, hakuna uliokuwa mfano wa familia kama kanisa lilivyo, na kwa hali hiyo, hakuna unaovunja utaratibu wa Mungu. Hatupati popote mfano wa wanawake wakiwa na mamlaka juu ya waume zao katika familia. Kumbuka tena kusanyiko dogo la familia kadhaa katika nyumba, na mke ndiye anasimamia kundi hilo: akifundisha na kulisimamia wakati mume wake ameketi tu na kutii uongozi wake. Mungu hataki hayo, maana ni kinyume na utaratibu Wake kwa ajili ya familia.

Ila – kwa Debora kuwa mwamuzi wa Israeli, Ana kuwaambia wanaume habari za kristo, na Mariamu na rafiki zake kuwaambia mitume kuhusu ufufuo wa Kristo – hakuna ujumbe wowote mbaya unaopelekwa au kwa njia yoyote ile kuonyesha isivyostahili utaratibu wa Mungu katika familia. Kusanyiko la kila mara la kanisa ni nyeti, ambapo ipo hatari kwa ujumbe usiostahili kutumwa ikiwa wanawake au wake watakuwa na mamlaka na kuwafundisha wanaume au waume kila mara.

Kumalizia

Kama tukijiuliza tu hivi: “Ni kitu gani kinachoweza kuwa kosa kimsingi kwa wanawake kufanya huduma, wakiwatumikia wengine kwa moyo wa huruma na kutumia vipawa vyao walivyopewa na Mungu? Kuna kanuni gani ya kiadili inayovunjwa?” Ndipo baadaye tunatambua kwamba kuvunjwa kwa kanuni ni kama huduma ya mwanamke kwa namna moja au nyingine ingehalifu utaratibu wa Mungu kwa habari ya mahusiano kati ya wanaume na wanawake, kati ya waume na wake zao. Katika mafungu yote mawili “yenye utata” tuliyotazama, Paulo anataja utaratibu wa Mungu katika ndoa kama sababu yake ya kusema anachosema.

Basi, tunatambua kwamba wanawake wamezuiliwa kufanya huduma kwa sehemu ndogo sana. Kwa njia zingine nyingi tena kubwa, Mungu anataka kuwatumia wanawake kwa ajili ya utukufu Wake, Naye amekuwa akifanya hivyo kwa maelfu ya miaka. Maandiko yanazungumza kuhusu michango mingi inayofaa ambayo wanawake wameitoa kwa ufalme wa Mungu – na tumekwisha tazama baadhi yake. Tusije kusahau kwamba baadhi ya marafiki wa Yesu wa karibu sana walikuwa wanawake (ona Yohana 11:5), na kwamba wanawake walisaidia huduma Yake kifedha (ona Luka 8:1-3). Hakuna mwanamume anayetajwa kuwa alifanya hivyo. Yule mwanamke kisimani Samaria aliwaambia wanaume habari za Kristo kijijini kwake, na wengi walimwamini Yesu (ona Yohana 4:28-30, 39). Mwanafunzi mwanamke aitwaye Tabitha anasemekana kuwa “alizidi katika matendo ya wema na fadhili aliyofanya daima” (Matendo 9:36, TLR). Mwanamke ndiye alimtia Yesu mafuta kwa ajili ya maziko Yake, na alimsifu kwa hilo wakati wanaume wengine wlaipolalamika (ona Marko 14:3-9). Mwisho, Biblia inaandika kwamba wanawake ndiyo waliomwombolezea Yesu alipobeba msalaba Wake katika mitaa ya Yerusalemu. Hakuna mwanamume anayetajwa katika hilo. Hii mifano na mingi kama hiyo inapaswa kuwatia moyo wanawake kuinuka na kutimiza huduma zao walizopewa na Mungu. Tunawahitaji wote!

[1] Ijulikane kwamba kila mwanamume mwingine tangu Adamu ameumbwa na Mungu baada ya Mungu kuwaumba wanawake ambao walimzaa. Kila mwanamume baada ya Adamu ametoka kwa mwanamke, kama Paulo anavyotukumbusha katika 1Wakor. 11:11-12. Sidhani kama kuna yeyote ambaye atatoa hoja kwamba huo utaratibu wa KiMungu unathibitisha kwamba wanaume ni wadogo ukilinganisha na mama zao.

[2] Ushauri wa Paulo ni kwa “ndugu” – neno analotumia mara 27 katika barua hii, na ambalo linawahusu Wakristo wote katika Korintho, si wanaume tu.

[3] Ni vizuri kujua kwamba katika lugha ya asili ya Kiyunani, hakuna maneno tofauti kwa wanawake na mke, au mwanamume na mume. Hivyo inabidi kutambua kutoka mantiki ikiwa mwandishi anazungumza juu ya wanaume na wanawake, au waume na wake. Katika fungu tunalotazama, Paulo anazungumza na wake, kwa sababu wao ndiyo wangeweza kuwauliza waume zao chochote wakiwa nyumbani.

Nimepokea barua kutoka kwa mtu aliyenisikia nikipinga mafundisho ya wanaopinga kushika sheria kwenye redio. Anasema ni barua yake ya kwanza kuandika baada ya miaka kumi na mbili.

Alikiri kwamba yeye alikuwa shoga mtendaji. Kwa muda mrefu alikuwa akijihesabia haki kwamba, kama alikuwa anatenda matendo mema na kuamini kuhusu Yesu, alikuwa salama. Lakini akanisikia nikisema jinsi Biblia inavyosema kuhusu neema ya Mungu inayobadilisha, ipatikanayo kwa ajili ya wenye dhambi, ikiwa ni pamoja na walawiti. Alinisikia nikisoma Maandiko yasemayo kwamba hakuna mlawiti atakayeurithi ufalme wa Mungu. Baada ya kutambua kwamba imani yake iliyokufa inampeleka jehanamu, alitubu. Ameniandikia kuniambia kwamba yeye si mlawiti tena, na kwa herufi kubwa akakariri maneno machache ya 1Wakorintho 6:11, kwamba: “NA BAADHI YETU TULIKUWA HIVYO.” Ameokolewa kwa neema ya Mungu na kubadilishwa.

Kama wanaofundisha kwamba kushika sheria ni makosa wangefanikiwa, huyu mtu angedumu kuwa mlawiti mtendaji, anayekwenda jehanamu milele. Lakini – sifa kwa neema ya Mungu – aliskia kweli na kuiamini. Kama Yesu alivyoahidi katika Yohana 8:32, ukweli umemweka huru.

Je, Huru Kutokutii?

Pengine hakuna andiko ambalo limetumiwa vibaya na wale wanaopinga kushika sheria kama Yohana 8:32. Wao wanazungumzia jinsi kweli inavyotuweka huru kutokana na kile wanachokiita “utumwa wa Torati”, lakini kinachoitwa na Biblia utii kwa amri zilizo wazi kabisa za Mungu. Wakati Yesu alipozungumza kuhusu kweli kutuweka huru, alikuwa anazungumza juu ya uhuru kutoka dhambini.

Basi Yesu akawaambia wale Wayahudi waliomwamini, ‘Ninyi mkikaa katika neno langu, mmekuwa wanafunzi wangu kweli kweli; tena mtaifahamu kweli, nayo hiyo kweli itawaweka huru.’ Wakamjibu, ‘Sisi tu uzao wake Ibrahimu, wala hatujawa watumwa wa mtu wakati wowote; nawe wasemaje Mtawekwa huru?’ Yesu akawajibu, ‘Amin amin nawaambia, Kila atendaye dhambi ni mtumwa wa dhambi. Wala mtumwa hakai nyumbani sikuzote; mwana hukaa sikuzote. Basi Mwana akiwaweka huru, mtakuwa huru kweli kweli (Yohana 8:31-36. Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Huu ndiyo ujumbe wa neema ya Mungu inayobadilisha. Hiyo ndiyo Injili. Yesu husamehe na kuwaweka wamwaminio huru kutoka dhambi. Wale wanaomwamini Yeye kweli watadumu – wataishi – katika Neno Lake, wakijithibitisha kwamba ni wanafunzi Wake.

Uamsho Wa Kishetani

Sasa hivi ni wakati wa giza. Jamii yetu ni kama gari moshi la mizigo ambalo halina breki, na linaongeza mwendo. Litaendelea kwa muda gani kabla ya kuondoka kwenye reli? Lakini, tunawezaje kulia kuhusu kuporomoka kwa hali ya kiroho ya taifa letu na wakati huo huo tunatoa injili ambayo haina nguvu zozote za kubadilisha maisha – injili ambayo si kitu zaidi ya nafasi ya watu kutenda dhambi? Tunawezaje kutazamia uamsho wakati neema ya Mungu inageuzwa kuwa kibali cha ufisadi?

Muda wote ambao lengo letu litakuwa kujaza viti kwa jina la “kukuza kanisa” badala ya kuwafanya watu kuwa wanafunzi, hautakuwepo uamsho wa kweli. Tutakapoendelea kuwaona watu kwamba “hawaendi kanisani” badala ya kuwaona kwamba hawajaokoka, hautakuwepo uamsho wa kweli. Muda wote ambapo wachungaji na wainjilisti wanajali zaidi kuwapendeza watu badala ya kumpendeza Mungu, uamsho wa kweli hautakuja. Uamsho wa kweli hauwezi kuwepo mpaka kanisa litakaporudisha ile Injili ya Biblia, na kuwa na sifa ya utakatifu mpaka liwe tofauti na dunia. Kabla ya hapo, uamsho wa pekee utakuwa ule unaoendelea kwa sasa wa Kishetani, wenye kuchochewa na neema bandia, imani bandia na wokovu bandia. Wakitumia bango la uhuru kiroho, wainjilisti wake (Shetani) wataendelea kumwaga uongo wake kwa maandishi, kwenye redio na televisheni za Kikristo, na kutoka kwenye mimbari makanisani. “Nendeni mkatende dhambi. Hamtakufa.”

Kweli, wakati ni wa giza. Makundi ya waalimu maarufu wanatangaza kwamba kama mtu anamwamini Yesu hata kwa nukta kumi tu maishani mwake, kisha aiache imani na kurudia maisha ya kutenda dhambi, ameokoka, na ni salama milele. Kumbuka kwamba mtu huyo tunayemfikiri tu anaweza kuwa kahaba anayeendelea na ukahaba wake, au mbakaji mpaka wakati wa kifo chake. Bado atakwenda mbinguni. Atakachopoteza ni thawabu fulani huko mbinguni ambazo angeweza kupata kama angekuwa Mkristo bora zaidi kidogo! Je, huko sio kugeuza neema ya Mungu kuwa ufisadi? Je, mahubiri aina hiyo kweli yataleta uamsho? Lakini, Biblia bado inasema hivi:

Ni neno la kuaminiwa: Kwa maana, kama tukifa pamoja naye, tutaishi pamoja naye pia. Kama tukistahimili, tutamiliki pamoja naye. Kama tukimkana yeye, yeye naye atatukana sisi. Kama sisi hatuamini, yeye hudumu wa kuaminiwa maana hawezi kujikana mwenyewe (2Timo. 2:11-13. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Je, mstari huu unafasiriwaje na waalimu wa kisasa wa neema bandia? Wakipuuza au kupindua mistari ile mitatu ya kwanza, wao wanakaza kwamba mstari wa nne unathibitisha hoja yao. Wanasema hivi: “Hata kama sisi hatuamini, tukiacha imani yetu, yeye hudumu kuwa mwaminifu wa kutuokoa.”

Lakini, hiyo ndiyo maana yake? Hapana kamwe!

2Timotheo 2:11-13 Inafundisha Nini?

Kwanza: Paulo anasema, “Kama tukifa pamoja naye, tutaishi pamoja naye pia.” Kuishi kwetu pamoja Naye kunategemeana na kufa kwetu pamoja Naye. Maandiko yanafundisha kwamba wote wanaomwamini Yesu kweli wamekufa na kufanywa hai ndani ya Kristo. Huko ndiko kuzaliwa mara ya pili, kwa njia ya Roho Mtakatifu. Ni badiliko kubwa sana.

Pili: Paulo anasema, “Tukistahimili, tutamiliki pamoja naye.” Hapa si kwamba anatoa ahadi ya thawabu maalum ya kutawala wakati ujao kwa kundi maalum la Wakristo watakaostahimili. Anaahidi kitu kinachomngojea kila mwamini wa kweli ambaye imani yake itastahimili. Maandiko yanafundisha kwamba si kundi maalum la Wakristo litakalotawala pamoja na Yesu. Wote walionunuliwa kwa damu Yake watatawala pamoja Naye.

Nao waimba wimbo mpya wakisema, ‘Wastahili wewe kukitwaa hicho kitabu na kuzifungua muhuri zake; kwa kuwa ulichinjwa, ukamnunulia Mungu kwa damu yako watu wa kila kabila na lugha na jamaa na taifa, ukawafanya kuwa ufalme na makuhani kwa Mungu wetu; nao wanamiliki juu ya nchi’ (Ufunuo 5:9-10. Maneno mepesi kutilia mkazo. Pia ona 20:6; 22:3-5).

Waamini wale watakaostahimili katika imani ya kweli wanayo ahadi ya kutawala pamoja na Yesu. Ni lazima tudumu katika imani ili tuokoke mwishoni, na kama tutafanya hivyo, tutatawala pamoja na Yesu.

Tatu: Paulo anatoa onyo kuhusu kutostahimili. “Tukimkana, yeye naye atatukana sisi.” Hayo ni maneno yaliyokaririwa kutoka kwa Bwana Yesu Mwenyewe. Alisema hivi:

“Basi kila mtu atakayenikiri mbele ya watu, nami nitamkiri mbele za Baba yangu aliye mbinguni. Bali mtu yeyote atakayenikana mbele ya watu, nami nitamkana mbele za Baba yangu aliye mbinguni “ (Mathayo 10:32-33. Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Hapo Yesu – bila ya kutafuna maneno – aliahidi kwamba kama tukimkana, Naye atatukana. Ni onyo kwa yeyote anayefikiria kuacha imani yake, au kutostahimili kwa sababu ya mawazo ya watu au watakachomfanyia. Je, watu ambao Yesu atawakana mbele za Baba Yake wataruhusiwa kuingia mbinguni? Je, tukimkana Yesu kwa kusema, “Simjui” mbele ya watu, na Yeye atukane mbele za Baba akisema, “Simjui”, tutaokoka? Jibu unalo wewe.

Mwisho Paulo anasema, “Tusipomwamini, Yeye anadumu kuwa wa kuaminika; maana hawezi kujikana mwenyewe.” Ni maendeleo ya kile alichosema kuhusu kumkana Yesu. Hata ingawa tunaweza kushindwa kutimiza ahadi yetu ya kumfuata, Yesu atatimiza ahadi Zake zote kila wakati. Aliahidi kutukana ikiwa tutamkana, Naye atafanya hivyo. (Tukirejea kwa toba na imani, atatunza ahadi Yake ya kutupokea.)

Ona kwamba katika tamko la nne Paulo hakusema hivi: “Tusipoamini na tukimkana, Yeye atadumu kuwa mwaminifu, na hatatukana.” Hiyo ingekuwa kinyume kabisa na alichokisema katika tamko la tatu!

Hapana. Mungu daima ni mwaminifu japo watu sio. Yeye kila mara anatimiza ahadi Zake pamoja na hukumu Zake. Hebu fikiri wanavyosema Musa na Yoshua kuhusu uaminifu wa Mungu.

Basi jueni ya kuwa BWANA Mungu wenu ndiye Mungu; Mungu mwaminifu, ashikaye agano lake na rehema zake kwao wampendao, na kushika amri zake hata vizazi elfu; naye huwalipa wamchukiao mbele ya uso wao, kuwaangamiza. Hatakuwa mlegevu kwake yeye amchukiaye, atamlipa mbele ya uso wake (Kumbu. 7:9-10. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Kisha itakuwa, kama yalivyowafikilia yale mambo mema yote, BWANA Mungu wenu aliyowaahidia ninyi, kadhalika BWANA atawafikilizia mabaya yote, hata atakapokuwa amewaangamiza katika nchi hii njema, BWANA Mungu wenu aliyowapa (Yoshua 23:15 – Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Hayo yakiwa bado akilini mwetu, hebu tuone jinsi ambavyo mmoja katika waalimu maarufu sana wanaopinga kushika sheria, ambaye jina lake linajulikana sana, anavyotafsiri 2Timotheo 2:11-13. Anasema hivi:

Kama ambavyo walio waaminifu watakavyotambuliwa na kupokelewa na Baba, ndivyo na wasio waaminifu watakavyokosa kutambuliwa … Mwamini asiye mwaminifu hatapata nafasi maalum katika ufalme wa Kristo kama wale watakaobahatika kuruhusiwa kutawala pamoja naye. … Maana ya mtume ni dhahiri, kwamba: Hata kama mwamini atafanyika asiyeamini – kwa hali yoyote ile – wokovu wake hauko hatarini. Kristo atadumu kuwa mwaminifu (Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Wakati kanisa – tena kwa furaha – linapomeza mafundisho yenye kubadilisha kabisa maana ya Maandiko, kuna haja ya kuuliza ni kwa nini hakuna uamsho? Ujumbe mtakatifu wa Mungu umehaririwa, umetolewa kila sababu ya mtu yeyote kutubu dhambi na kumfuata Yesu Kristo. Watu wasiomwamini Yesu sasa wanaweza kufika mbinguni, hakika kabisa. Mtu anaweza kuwa asiyeamini kwamba kuna Mungu, au Mbuda, au Mwislamu au mwenye kumwabudu Shetani na bado aende mbinguni, mradi ametamka kwamba anamwamini Yesu kwa nukta chache tu katika maisha yake. Na uongo huu unatangazwa na waalimu walio maarufu katika imani ya kiinjili katika duniani.

Sasa?

Kama ulikuwa huelewi Injili ya kweli kabla ya kuanza kusoma kitabu hiki, bila shaka sana unaielewa. Labda uamsho umeanza maishani mwako. Kwani, uamsho mkubwa ni kitu gani kama siyo watu wengi binafsi wakihuishwa? Unaweza na unatakiwa kuwaambia wengine kile unachojua mpaka sasa. Sawa na mimi, wewe sasa una wajibu mtakatifu wa kueneza ukweli, bila kujali gharama. Ujumbe wetu ni ule ule uliotangazwa na Yesu, na Yuda, na Petro, na Paulo, na Yakobo na Yohana, na mamilioni ya waamini wa kweli waliotutangulia. Tusije tukaionea “haya injili, ni uweza wa Mungu uletao wokovu kwa kila aaminiye” (Warumi 1:16).

Je, utakuwepo uamsho wa kweli? Ndiyo – katika maisha ya kila atakayesikia na kujali Injili ya kweli. Wale walioamshwa kweli kweli wataomba na kujitahidi ili wengine waweze kushiriki furaha yao. Wazo hilo likiwa akilini mwako, naomba nimalizie kwa mfano ambao Bwana alinipa, unaonijaza matumaini makubwa sana ………

Mfano Wa Uamsho …

Nilipokuwa nafunga na kuomba kuhusu hitaji la uamsho na kazi ya Roho Mtakatifu, nilipokea ufunuo ulionisaidia kuelewa ni kitu gani kinachotokea na kitakachotokea kwa kanisa. Hayakuwa maono niliyoona kwa macho yangu, bali ufunuo “niliouona” katika moyo wangu. Naomba niseme kwamba mimi si mtu “wa mafunuo,” na hii ilikuwa mara ya kwanza kwa kitu kama hicho kunitokea. Hebu nieleze nilichoona.

KWANZA: Niliona makundi ya watu. Mengine yalikuwa makubwa sana, mengine ya wastani, mengine madogo sana. Makundi yale makubwa yalikuwa na watu maelfu. Makundi yale madogo sana yalikuwa na watu kichele – wachache tu. Watu wa kila kundi walisogeleana na kujikunyata pamoja ili wapate joto, maana kulikuwa baridi sana sana. Wote walikuwa wanatetemeka, na mtu aliposema kitu, ungeweza kuona pumzi yake ikitokea. Tena, wengi katika makundi hayo walikuwa wachafu. Kuna waliokuwa wachafu kuliko wengine, kana kwamba walikuwa wafanyakazi katika machimbo ya makaa ya mawe, wamefunikwa na majivu na masizi toka kichwani hadi vidoleni. Hao walikuwa wananuka pia, kama takataka. Wengine hawakuwa wachafu hivyo, lakini wengi walihitaji kusafishwa.

Watu wote hao walikuwa wamesimama chini ya bwawa kubwa sana lililokuwa na maji mengi mno. Lilikuwa refu sana – futi mia nyingi kwenda juu – na lilikuwa pana, kiasi cha upeo wa macho kwenda pande zote. Maji yaliyokuwemo ndani yake yalikuwa mengi sana.

Nilipotazama kwa karibu zaidi, niliona kwamba lilikuwa limejengwa kwa kutumia matofali. Kuna maneno yaliyokuwa yameandikwa kwenye kila tofali, nami nilipoanza kuyasoma, niligundua kwamba yote yanafanana, maana kilichoandikwa kilikuwa dhambi fulani. Kwa mfano: Tofali moja lilikuwa limeandikwa “Msengenyaji”, na lingine, “Mwenye Tamaa”. Pia, chini ya kila dhambi lilikuwepo jina la mtu. Kwa mfano: Tofali lililoandikwa “Mwongo” lilikuwa na jina la mtu chini yake: “Sauli”. Yalikuwepo matofali mengi yaliyokuwa yameandikwa dhambi ile ile moja, na majina mengi ya watu yalikuwa yameandikwa kwenye tofali zaidi ya moja.

Nikawatazama tena wale watu wengi – wachafu, wanatetemeka kwa baridi. Karibu wote walikuwa wamesimama, ila mmoja-mmoja katika kundi angepiga magoti, au angeanguka kifudifudi na kuanza kuomboleza na kutubu dhambi zake na kumwomba Mungu amsafishe. Kila mtu anapofanya hivyo, tofali moja lingechomoka kutoka mahali pake kwa nguvu ya maji, na likichomoka hivyo, linapasuka-pasuka na kuwa vumbi, kisha linatoweka. Kisha, maji yangetokea hapo lilipotoka tofali na kuanza kuelekea kwa huyo aliyepiga magoti, na kumsafisha uchafu wake wote. Wakati mwingine matofali zaidi ya moja yangechomoka kutoka kwenye ukuta huo – ama yote kwa pamoja au mojamoja kwa kitambo fulani – mradi yule mtu aliendelea kupiga magoti na kuomba. Maji yote yaliyotokea kwenye nafasi hizo yangemwangukia kwa nguvu sana yule mtu mmoja aliyekuwa amepiga magoti akiomba, na badiliko katika jinsi alivyokuwa anaonekana lilikuwa kubwa. Baadhi ya waliokuwa wachafu zaidi wakawa ndiyo wasafi kuliko wengine, katika kipindi kifupi tu.

Pia nikaona, yale maji yaliyotoka kwenye lile bwawa yalikuwa na joto. Yalipowapiga wale waliopiga magoti, si tu kwamba yaliwasafisha bali pia yaliwapa joto kabisa. Wangecheka kwa furaha na kuimba wakati wakisafishwa.

Wale wengine waliokuwa wamesimama na kuwatazama waliopiga magoti walikuwa na maitikio tofauti. Mara nyingi, wale waliokuwa karibu na mwenye kupiga magoti walikuwa wanasogea, wasitake kulowa. Wakati mwingine, kundi zima lingerudi nyuma mbali, na yule aliyepiga magoti angebaki peke yake katika maji yake yanayomwagika.

Ila pia, mara kadhaa wengine katika waliosimama karibu na aliyepiga magoti wangepiga magoti hata wao, wakitubu dhambi zao. Hapo tena matofali yangechomoka kutoka kwenye ule ukuta na maji yangewamwagikia, yakiwasafisha na kuwapa joto.

Wakati mwingine idadi kubwa tu ya waliokuwa wamesimama katika kundi moja mmoja baada ya mwingine wangeanza kupiga magoti au kuinama na kuanza kuomboleza kwa ajili ya dhambi zao, na nguvu ya yale maji mengi yaliyowafikia zingekuwa kubwa na nyingi, na kuleta baraka kubwa sana, upako wenye nguvu na karama nyingi. Lakini, sikuona kundi lolote ambapo kila mmoja aliyekuwemo alipiga magoti. Mara nyingi niliona wale waliokuwa wamesimama katika makundi ambayo wengi walipiga magoti wakiondoka na kujiunga na kundi lingine ambalo wengi walikuwa bado wamesimama. Pia, wakati mwingine niliona mtu akipiga magoti kwa sababu wengine wengi walikuwa wamepiga magoti. Katika hali hiyo, hakuna tofali lililochomoka, hakuna maji yaliyomwagika kwake, na alibakia mchafu na baridi.

Niliona vitu vingine viwili: Mara kwa mara mmoja wa waliokuwa wamesimama alikuwa anatazama lile bwawa na kuona tofali lenye jina lake. Kwa sababu ya aibu, alikuwa anapanda ukuta ule na kujaribu kulichomoa kwa mikono yake. Hakuna yeyote aliyejaribu kufanya hivyo aliyefanikiwa, kwa sababu isingewezekana. Pia, mara kwa mara niliona mtu aliyekuwa amepiga magoti akisimama tena. Alipofanya hivyo, alijikuta amekuwa mchafu tena kwa njia fulani, na nguvu ya maji kumwangukia ikawa imepungua. Na kama angeanza kunyoosha kidole kwa wale ambao hawakupiga magoti, akiwalaumu kwa kinywa chake kwa maneno ya kiburi, maji yangekoma kumwagika juu yake, na akawa mchafu tena. Lakini, wengi katika waliokuwa wamepiga magoti wangesema kwa upendo na huruma nyingi sana na wale waliosimama wakiwazunguka, na kuwaambia, “Ni pazuri sana hapa kwenye maji haya yenye joto na kusafisha! Unaweza kuoshwa uchafu wako! Si uje ujiunge nami?”

Hebu nikwambie baadhi ya dhambi zilizokuwa zimeandikwa kwenye matofali hayo. Moja, lililokuwa na jina langu, lilikuwa limeandikwa hivi: “Mwenye Kuwaogopa Wanadamu.” Nilipoliona nilikiri mara moja hatia yangu mbele za Mungu na kuomba msamaha Wake na neema kwamba nisimwogope yeyote isipokuwa Mungu.

Kama mchungaji, nilionyeshwa matofali mengi tu ya watu katika kanisa langu. Yalikuwepo mengi ya dhambi zile zile. Mengine yalisema “Rafiki Na Dunia.” Mengi yalikuwa yameandikwa, “Vuguvugu”. Mengine, “Mpenda Kuhukumu Wengine.” Mengine: “Mwabudu sanamu,” ambayo maana yake ni kwamba unafanya vitu vingine maishani mwako kuwa vya maana kuliko Mungu. Watu wengi kanisani wanasisimka zaidi juu ya mambo yao ya ziada na starehe zao kuliko kwa ajili ya Mungu.

Mengine yalisema “Uchafu Katika Mahusiano Kimwili” ambao si uasherati tu, bali pia kuwa na mawazo machafu. Mengine yalisema “Hujistarehesha kwa kutazama watu wakifanya mambo machafu kwenye televisheni.” Lingine lilisema, “Anatazama Ngono kwenye internet”. Lingine lilikuwa limeandikwa “Hutafakari Matendo ya Ulawiti.” Lingine: “Kijana Anayejihusisha na Mahusiano Kimwili”.

Kwenye matofali mengine kuliandikwa hivi: “Uchungu juu ya mwingine,” “Anamnyanyasa Mke Wake,” na “Huwasema Ndugu.” Yalikuwepo yaliyosema “Mpenda Fedha,” “Mpenda Starehe” na “Anayejijali Mwenyewe.” Lilikuwepo linalosema “Hulipwa Bila Risiti Ili Akwepe Kodi,” “Msimamizi Mfujaji,” “Hutumia Fedha za Mungu Kutegemeza Mambo Ambayo Mungu Hataki” na “Asiyejali Maskini.” Mengi yalisema hivi: “Hata Zaka Hatoi” na yalikuwepo matofali mengi kuzunguka hayo yenye dhambi zenye kutetea dhambi hiyo.

Yalikuwepo yaliyoandikwa “Asiye Na Staha”, “Anayeamini Yuko Sawa Sikuzote”, na “Asiyemtii Mume Wake.” Pia niliona mengi yaliyosema, “Hajali Kuhusu Wale Ambao Hawajasikia Injili.”

Mengine yalisema, “Msengenyaji,” “Mfitini,” “Mkosoaji”, “Atumiaye lugha ya kukwaza”, na “Dini Isiyofaa – Hauzuii Ulimi Wake.” Tofali moja lilisema hivi: “Hawategemezi Watoto Wake wa Ndoa ya Kwanza.” Mengine yalisema, “Hawaheshimu Wazazi,” “Si mwaminifu kwa ahadi” na “Husikiliza muziki unaosifu mambo ambayo Mungu anachukia.”

Yalikuwepo yanayosema “Amejaa Kutokuamini,” “Tabia Mbaya na Kutawaliwa,” na “Mwenye Kujitosheleza.” Pia kulikuwa na “Kutokuomba,” “Hukosa Ibada kanisani,” na “Asiyetaka Kusoma Neno la Mungu.” Matofali mengi yalisema, “Hawafundishi watoto katika kicho cha Mungu.”

Yapo na mengine mengi ambayo sikuyataja, lakini yote yanapatikana katika Biblia – hiyo hiyo ambayo sote tunakiri kwamba tunaiamini kuwa ni Neno la Mungu. Hata matofali mengine yalikuwa yameandikwa hivi: “Hubadili Maandiko Kuyafanya Yaseme Kisichokuwepo,” na “Hutafsiri Amri Ili Zilingane na Maisha Yake.”

Sementi iliyokuwa imeshikilia yale matofali nayo ilikuwa imeandikwa maneno, kuonyesha dhambi nne zilizoshikilia zile nyingine zote. Hizo ni “Kiburi,” “Unafiki,” “Kutompenda Mungu au Kumpenda Kidogo Tu,” na “Dhambi Za Wachungaji.” Kabla ya hizo dhambi nyingine kuondolewa, hizo lazima zidhoofishwe kwanza. Kiburi kinatuzuia kukiri dhambi zetu. Unafiki – kutenda kwa njia moja kanisani na kwa nyingine mahali pengine – lazima utubiwe. Hizo zote ni ishara ya dhambi moja kubwa – “Kutompenda Mungu au Kumpenda Kidogo Tu” – maana, tungempenda kwa moyo wote, akili zote, nafsi yote na nguvu zote, tungemtumikia na kumtii kwa bidii sana. Yesu alisema, “Mkinipenda mtazishika amri zangu” (Yohana 14:15). Mwisho: Kama viongozi kanisani watakuwa mfano mbaya, wafuasi wao wana njia ya kujitetea kuendelea katika dhambi zao.

Turudi kwenye yale makundi ya watu. Nilipotazama, ilitokea mara moja moja kwamba mtu aliyekuwa amesimama angenyoosha kidole chake kwa kundi lililo karibu naye, ambamo watu walikuwa wanacheka na kuimba, huku wamepiga magoti chini ya maji yaliyokuwa yanawamwagikia, na kusema hivi: “Hayo maji hayawezi kutoka kwa Mungu, maana mafundisho yao si sawa katika maeneo fulani.” Lakini Bwana alinikumbusha kwamba Yeye hakusema ni wale tu wenye mafundisho safi ndiyo watakaomwona, bali wale wenye moyo safi (Mathayo 5:8). Yesu hakusema kwamba tutawatambua kwa mafundisho yao bali kwa matunda yao (Mathayo 7:20). Alisema kwamba alama ya wanafunzi Wake wa kweli si mafundisho makamilifu bali upendo kati yao (Yohana 13:35). Kwa kuwa mafundisho ya kundi fulani yana makosa katika maeneo fulani ambayo hata si muhimu haimaanishi kwamba Mungu hatawamwagia Roho Wake ikiwa watajinyenyekeza na kuanza kuwa na “njaa na kiu ya haki” (Mathayo 5:6). Baadhi ya matofali kwenye lile bwawa yalikuwa yameandikwa hivi: “Kujisifia Maarifa,” “Kujivunia Mafundisho,” na “Uaminifu kwa Dhehebu Zaidi ya Upendo kwa Mwili wa Kristo.”

Muda ulipoendelea kupita, wengi zaidi katika waliokuwa wamesimama walianza kupiga magoti, wakiomboleza na kuomba msamaha kwa dhambi zao na kutubu. Matofali yakachomoka kutoka kwenye lile bwawa mfano wa mahindi ya kuchoma, na maji zaidi yakamwagika kwa mlio wa nguvu na kishindo, mpaka pakawa kama Bwawa la Kidatu (ila, zaidi sana sana). Waliokuwa wamepiga magoti wakainua mikono yao, wakacheka, wakaimba na kuomba katika kitu ambacho kilikuja kuwa mto mkubwa uliobubujika hadi maeneo mengi makavu duniani. Mwishowe ukawa gharika mpaka wale waliokuwa wamepiga magoti ndani yake walisombwa na hayo maji, huku wakifurahi na kuimba nyimbo za sifa kwa Mungu wao.

Mwishoni maji yale yakaacha kutoka, maana lile bwawa lilikauka. Waliokuwa bado wamesimama walitazamana kwa majivuno ya kuridhika. Bado yale matofali yenye majina yao yalikuwepo, yameshikiliwa hapo hewani kwa kiburi cha mwanadamu tu. Mara – bila hata taarifa au ilani – kila tofali lililobaki kwenye ule ukuta lilianza kuanguka, likiungana na mengine yaliyokuwa na jina hilo hilo. Kwa hofu kubwa, waliokuwa wamesimama waliona matofali lundo yakiwaangukia kwa usahihi, kwanza yakiwaangusha chini, kisha yakiwaua na kuwaponda, mpaka kilichobakia kikawa ni malundo ya matofali tu. Nikakumbusha maneno aliyosema Yesu, kwamba “Kila ajikwezaye atadhiliwa, naye ajidhiliye atakwezwa” (Luka 18:14). Vipi – wewe ni yupi kati ya hao?

为什么神要费尽周折把我们从罪、死亡和地狱中拯救出来？

这位全知、全智的神，极其复杂神秘的宇宙的创造者，万物的设计者，从亘古到永远的那一位，他创造我们一定有一个目的。在他脑海中一定有一个思考了很久很久的终极目标。

圣经清楚地告诉我们，在世界被造以先，神已经制定了一个计划，那计划中有你。

神计划有一个充满爱的大家庭，他爱他的家人，他的家人也享受与他的同在。他们用行动表达着对彼此的爱，他们将永远共同生活在一个完美世界里，你可以称之为天堂，或乌托邦，或伊甸园。有一天，我们所有信靠耶稣的人都将会在那里。

为什么神没有一开始就那样做？为什么我们一直还没有经历到那个完美世界？

神的确一开始就那样做了，那是在美丽的伊甸园里，那里充满人类所需要的一切，人们过着满足的、神所喜悦的生活。后来哪里出了错？神所创造的人拒绝配合神的计划。他们违背了神，悖逆从来都不在神的计划之内。

但那并没有阻止神的计划，不管人类做了什么，神的计划都将会实现。

爱的测试

那么神为什么没有造一群愿意与他合作的人？这个问题很容易回答。如果神把我们都造成机器人，遵守一定的程序，没有选择顺服或悖逆的自由，那么他永远都不会拥有一个彼此相爱的家庭。爱的基础是自由选择。

我和我妻子的关系如此美好的原因不是她必须要嫁给我，而是她选择嫁给了我。她选择成为我的妻子，她也选择永远成为我的妻子，那就是爱。如果在那件事情上没得选择，也就没有了爱。

神如果跟机器人呆在一起会是什么感觉？让我来告诉你。

偶尔感到孤单的时候，你拿出一台录音机录下你自己的声音，说：“我爱你，你是一个很棒的人。哦，我多么享受和你在一起啊！你的谈话如此有趣，你的笑话如此滑稽。有你这样的朋友我真幸运啊！”

斟上一杯茶，坐下来一遍遍重复聆听你刚才录下的内容。这样的聆听会让你低落的心情感到一丝温暖吗？你会答应永远不离弃那台录音机，当它没电的时候照顾它，看都不会看一眼其他新式电器产品吗？

你明白我的意思了吗？爱之所以美妙，在于它可以选择去爱，也可以选择不去爱。神不希望有一个机器人家庭，就像你不想拥有一个充气娃娃的妻子或丈夫一样。

当神把自由的道德行为赐给照他形象所造的人类时，他冒了很大的风险——有些人也许会选择不去爱他，会悖逆他。

如果你是神，你想要一个爱你的家庭，那么你就必须要创造可能会选择不爱你的人。

这就给每个人提供了一个测试：首先看看，每个人会选择爱神还是恨神。很容易判断谁爱神谁恨神。怎么判断？就看他们是否顺服神。

当然，每个人一开始就选择了不顺服神，但神通过他儿子耶稣的死，仁慈地赐给了每个人悔改重生的机会。你已经完全了解其中的奥秘了。

有些人也许会说：“我爱神，但我永远也不会成为基督徒。”

但耶稣说“你们若爱我，就必遵守我的命令”（约翰福音14:15）。事情就是这么简单。那些说爱神却不遵守耶稣话语的人，实在是自欺欺人。

最后，测试的时间结束了，分数将在神的审判台前公布。如果你在八九十年的时间里，还不能决定是否停止自私的生活转而侍奉神，那么就算你活八千年你也不会改变。神不会永远等待，他希望继续他的计划。 事实上，人越老越不愿意悔改信靠耶稣。当我的大女儿只有七岁的时候，有一次她对我说（在她与邻居的一个小女孩传福音之后）：“爸爸，小孩子很容易信主，十几岁的就困难很多，成年人是真的很难。”统计学已经证明了她所说的。

预先知道却没有预先做到

神在亘古以先就知道谁会悔改信靠主，谁不会。圣经说“从创世以来”我们的名字就被记在羔羊生命册上了（见启示录13:8,17:8）也许你刚成为神的孩子，但他其实在很早以先就知道了。

那么也许你会问：“如果神早就知道谁会选择服事他，那么，为什么他没有在创造每个人的时候，就把那些将来会服事他的人带入天堂，又把那些将来不会服事他的人丢进地狱？”

答案是：只有每个人真实地参加一个测试，神才能预知每个人的测试结果。让我来举个例子。

假设你突然拥有预知每场职业球赛结果的超能力，听起来很棒吧？比如说准确地预知了本年度每场职业球赛的结果，你的预言被证明是最高权威。

我们想象一下，有人建议：“为什么我们还要费力去比赛呢？为什么球员还要冒受伤的危险？为什么还要付出那么多努力？我们停止比赛，让我们这位朋友预言一下比赛的结果，他从来没有出过错！”假如大家都觉得这是个好主意，就取消了那个季度的所有比赛。

然后，国家电视台播放的不是第一场比赛，而是把镜头对准了你，体育节目主持人说：“因为你总是能够预知每场足球比赛的结果，那么今天谁会赢得这场比赛呢？”

你会说什么？你会说：“我不知道，如果想让我预知谁会赢，比赛必须进行到一定的时间段，否则我无法预知。”

你明白了吗？必须进行比赛才能判断谁是赢家。

超越时空

我们很难理解这样一个事实：神不受时间的限制。他没有开始也没有结束，他不受时间的限制。我们只能通过历史书上的时间表去遥想一下他的王国。

在那个时间表上，你可以看到恐龙时代、罗马焚城、人类首次登陆月球。但是假设一只小蚂蚁行走在那个时间表上，在任何给定的时间，他只能看到一件事情。不过从你的角度，却可以看到这一切。

这有点像神看事情的方式，他从初看到终。对于他来说，一切都是现在。我们称之为历史或未来的，对于神来说就是现在。

人们有时候会问：“神如何审判每个人？他那将要花很多很多年的时间。我们是否需要排队等候几个世纪呢？”他们是从时间的领域来谈论这个问题。

神有无限的时间来审判每个人，但却不需要花任何时间，因为那时候时间将不复存在。那也是为什么我们能够永远享受与神的亲密关系。你愿意与神呆多久都行，每个人都可以，不用考虑时间的因素。

现在回到时间表，一万年前，神在时间表中看到你的一生，已经看到你如何对待你的测试，并把他看到的记录了下来。但是除非你在某个时间参加了测试，否则在时间表中看不到任何关于你的事情！

在你参加测试的时候，神就能预知你是否能够通过测试了。这就是为什么神在造每个人的时候，没有立刻把那些他知道以后会服事他的人立刻带到天堂，把其余的人扔进地狱。

对于我们来说，时间已经不多了，确切地说，有一天会永远停止。但从神的角度看，他的计划已经全部完成。那就是为什么圣经当中多次描述未来的世界，就像已经实现了一样。有时候，神允许他的先知们预先看到还没有发生的事情。

新天新地

使徒约翰是预先看到未来世界的幸运者之一，神让他看到了未来的新天地。据我们所知，那将是神的计划全部完成之时，那时候时间将会停止。让我们来看一下约翰所描述的景象：

我又看见一个新天新地，因为先前的天地已经过去了，海也不再有了。

（启示录21:1）

这不该让我们感到意外，因为耶稣说过“天和地都要废去”（马太福音24:35）。我想约翰所提到的天不是神现在的居所，而是大气层。那时再也不会有污染了！约翰说海不再有了，不是说没有湖泊或池塘了——只是没有海了。

我又看见圣城耶路撒冷由神那里从天而降，预备好了，就如新妇妆饰整

齐，等候丈夫。我听见有大声音从宝座出来说：“看哪，神的帐幕在人

间。他要与人同住，他们要作他的子民；神要亲自与他们同在，作他们

的神。神要擦去他们一切的眼泪，不再有死亡，也不再有悲哀、哭号、

疼痛，因为以前的事都过去了。”（启示录21:2-4）

根据以上经文，约翰所看到的新耶路撒冷在天堂。这也不应该让我们感到惊讶，因为耶稣曾经说过他要去天国为我们预备地方：

“你们心里不要忧愁，你们信神，也当信我。在我父的家里有许多住

处；若是没有，我就早已告诉你们了。我去原是为你们预备地方去。”

（约翰福音14:1-2）

由此我们知道，在过去的2 000年里，耶稣一直在做的一件事是：为我们在神的家中预备地方——也许我们的住处坐落在新耶路撒冷的附近。

在那个城市的黄页中再也找不到棺材铺或殡仪馆了，也不会有悲伤或痛苦了！这一切我无法理解，但我可以相信，并期待！

坐宝座的说：“看哪，我将一切都更新了。”又说：“你要写上，因这

些话是可信的，是真实的。”他又对我说：“都成了！我是阿拉法，我

是俄梅戛；我是初，我是终。我要将生命泉的水白白赐给那口渴的人

喝。”（启示录21:5-7）

任何灵里饥渴的人都可以白白取生命河里的水喝。在新耶路撒冷有一条生命河，这个说法也适用于基督徒的新生命，这是一个人得救、灵里复活重生的另一个说法。注意这水是免费的，是给所有不配得的人，所有喝了这水的人将成为神的儿女。那么谁会拒绝喝呢？

惟有胆怯的、不信的、可憎的、杀人的、淫乱的、行邪术的、拜偶像的

和一切说谎话的，他们的份就在烧着硫磺的火湖里，这是第二次的死。

（启示录21:8）

赞美神，我们不用害怕被丢进永恒的火湖里。

我们未来的家

我们随着约翰的目光向前移动，他为我们展现了一幅新耶路撒冷的近景，那是我们未来的家：

我被圣灵感动，天使就带我到一座高大的山，将那由神那里从天而降的

圣城耶路撒冷指示我，城中有神的荣耀。城的光辉如同极贵的宝石，好

像碧玉，明如水晶。有高大的墙，有十二个门，门上有十二位天使……

对我说话的，拿着金苇子当尺，要量那城和城门、城墙。城是四方的，

长宽一样。天使用苇子量那城，共有四千里，长、宽、高都是一样。

（启示录21:10-12,15-16）

这是一个大城！它将覆盖美国一半的面积，城高1 500英里，像一个巨大的立方或三角形！

墙是碧玉造的，城是精金的，如同明净的玻璃……十二个门是十二颗珍

珠，每门是一颗珍珠。城内的街道是精金，好像明透的玻璃。（启示录

21:18,21）

显然神造这城没花什么费用，也不需要修路工程队！

我未见城内有殿，因主神全能者和羔羊为城的殿。那城内又不用日月光

照，因有神的荣耀光照，又有羔羊为城的灯。（启示录21:22-23）

那并不是说天堂不需要太阳或月亮，而是圣父和圣子的荣耀照耀了全城。光穿过了透明的精金城墙，你能想象那是何等炫美的景象吗？

神曾经允许三个人，彼得、雅各布布布布布和约翰，看过耶稣荣耀的形象。耶稣告诉他们，他们将会看到他将来在天国的形象，六天后果然看到了：

[耶稣]就在他们面前变了形象，脸面明亮如日头，衣裳洁白如光。

（马太福音17:2）

马可福音中描述了耶稣的衣服“放光，极其洁白，地上漂布的，没有一个能漂得那样白”（马可福音9:3）。路加也说耶稣的衣服“洁白放光”（路加福音9:29）。有一天你会见到耶稣，就像彼得、雅各布布布布布和约翰所看到的一样！

我们在天国将做什么？

让我们继续阅读约翰关于新耶路撒冷的描述：

列国要在城的光里行走，地上的君王必将自己的荣耀归于那城。城门白

昼总不关闭，在那里原没有黑夜。人必将列国的荣耀、尊贵归于那城。

凡不洁净的并那行可憎与虚谎之事的，总不得进那城；只有名字写在羔

羊生命册上的才得进去。（启示录21:24-27）

居住在新城里的君王都要敬拜神和神的儿子。虚谎者必不能进入那城——只有重生得救的才可以。虚谎者没有重生。

天使又指示我在城内街道当中一道生命水的河，明亮如水晶，从神和羔

羊的宝座流出来。在河这边与那边有生命树，结十二样果子，每月都结

果子，树上的叶子乃为医治万民。以后再没有咒诅。在城里有神和羔羊

的宝座，他的仆人都要侍奉他，也要见他的面。他的名字必写在他们的

额上。不再有黑夜，他们也不用灯光、日光，因为主神要光照他们，他

们要作王，直到永永远远。（启示录22:1-5）

谁能完全理解这些经文的内容呢？没有人，但有一天我们会明白。

也许你会问：在永恒里，我们将做什么呢？至少做两件事：我们会侍奉神，并且做王。就像耶稣曾应许我们的：“温柔的人有福了，因为他们必承受土地”（马太福音5:5）。他没开玩笑！

天国是一处美好得令人难以想象的地方，当中的和平、喜乐和爱也是令人难以想象的，那是上帝在历代以前已为我们安排好的地方。

天国的友谊

关于天国的话题我想说的远不止这些，但请允许我从圣经的角度再谈一个想法。

耶稣说在天国里没有婚姻（见马太福音22:30）。那就是为什么在婚姻誓言中，我们说：“只有死能将我们分离。”天国没有婚姻听起来不是个好主意，尤其是对于我们这些正享受着基督徒婚姻的人来说。

尽管如此，我们可以断定神在天国取消了婚姻，一定会有更好的关系取而代之。

有两个可能存在。是不是我们在地上只有在婚姻中才能够经历到的彼此相爱和毫无保留，是我们在天国与每个人都可以经历到的？是不是在天国每个人都会成为“最好的朋友”？

或者，是不是因为那时候我们每个人都将完整，完全委身于我们的主，他将我们的心意全部夺去，因此婚姻没有存在的必要性？

结束语

如果在地上我没有机会成为你的朋友，我期待在天国成为你的朋友。那时，我们将有一千年的时间相识相知！天堂见！

同样出自郭大卫牧师之手……

门徒训练教牧手册

结果子和倍增的圣经原则

郭大卫牧师二十多年来一直致力于在世界范围内开展基督徒领袖培训会。从他在四十多个国家向成千上万位牧师演讲的经历来看，他一直遵守着这本书里所讲的圣经教导，这些教导也解决了今天教会领袖所面临的首要问题。(ISBN 096-296-2585)

重大的福音欺骗事件

揭露非圣洁的人进入天堂的虚假应许

这本书令人恍然大悟，郭大卫牧师详细解读了新约中关于得救的信心，带来改变的神的恩典，以及“非圣洁没有人能见主”（希伯来书12:14）等信息。(ISBN 096-296-2578)

亲爱的读者，

我要认错，有些事情应该在房顶上大声宣讲出来，而我却一直保持沉默。我一直对你隐瞒着世界上最奇妙的信息，对此我深表歉意！

也有其他知道这个秘密而保持沉默的人，他们同样感到歉疚，很可能这就是为什么你收到了这本书。等了这么久才把这本书送给你的唯一原因是，他知道要冒一个很大的风险——你或许会认为他疯了。但是此人对你的爱超过了他的恐惧，因此这份礼物此时在你的手中。

别再等待了，开始阅读吧。你将会找到关乎你生命的所有问题的答案。这本书里的信息已经奇迹般地改变了千百万人的生命，下一个就是你哦。

您真诚的朋友，

郭大卫牧师

翻译 : 张瑜

Поскольку всем известно, что женщины составляют больше половины церкви Господа Иисуса Христа, очень важно понимать их роль в теле Христовом, отведенную им Богом. Во многих церквях и служениях, женщины рассматриваются как ценные работники на ниве Божьей, поскольку представляют большинство.

Однако не все с этим согласны. Женщин часто не допускают в определенные области служения, особенно когда это касается лидерства в церкви или публичной проповеди. В некоторых церквях есть женщины-пасторы, но в большинстве церквей это считается недопустимым. В одних церквях женщинам разрешается учить, в других – нет. В некоторых церквях женщинам вообще запрещено говорить во время служения.

Большинство из этих разногласий берут свое начало в различном толковании слов Павла о роли женщины в 1 Кор. 14:34-35 и 1 Тим. 2:11-3:7. Мы внимательно изучим эти места Писания.

Начало

Давайте начнем с того, что Писание говорит о роли женщины на первых страницах Библии. Женщины, как и мужчины сотворены по образу Божьему:

„И сотворил Бог человека по образу Своему, по образу Божию сотворил его; мужчину и женщину сотворил их” (Быт. 1:27).

Сначала Бог сотворил Адама, а затем Еву, и, по мнению Павла, это имеет большое духовное значение (см. 1 Тим. 2:3). Позднее мы рассмотрим важность последовательности сотворения, как ее видит Павел, но пока ограничимся мыслью, что это не доказывает превосходства мужчины над женщиной, как и то, что животные были сотворены до человека (см. Быт. 1:24-28), не доказывает, что человек ниже животного.[1]

Женщина была сотворена в качестве помощницы для своего мужа (см. Быт. 2:18). Опять же, это не говорит о том, что она ниже классом, но объясняет ее роль в браке. Дух Святой дан нам в качестве помощника, но Он ни в коем случае не ниже нас. Наоборот, Он выше нас! И было бы правильно сказать, что Бог сотворил женщину, потому что мужчине действительно нужна была помощь! Сам Бог сказал, что мужчине нехорошо быть одному (см. Быт. 2:18). Эта истина была доказана самой историей множество раз, когда мужчины оставались без женщин в качестве помощниц.

Наконец, с первых страниц Бытия, мы узнаем, что женщина была создана из плоти первого мужчины. Она была взята от него, что указывает на то, что без нее ему чего-то не хватало, и что двое составляют одно целое. Вдобавок к этому, то, что Бог отделил, должно было снова стать одним целым через сексуальное единство, которое является не только средством продолжения рода, но также выражением любви и взаимного удовольствия, где один зависим от другого.

Все вышеперечисленное противоречит утверждению о том, что один пол выше другого, или что один пол имеет право господствовать над другим. И то, что Бог определил для них разные роли в браке, не имеет никакого отношения к их равенству во Христе, где „нет ни мужеского пола, ни женского” (Гал. 3:28).

Женщины в служении в Ветхом Завете

Учитывая вышесказанное, давайте теперь рассмотрим роль некоторых женщин, которых Бог использовал для исполнения своих замыслов в Ветхом Завете. Очевиден факт, что в первую очередь Бог призывает на служение мужчин – это происходит во времена Ветхого и Нового завета. Страницы Ветхого Завета повествуют о Моисее, Аароне, Иисусе Навине, Иосифе, Самуиле и Давиде.

Однако жизнь многих женщин является доказательством того, что Бог может использовать любого, кого захочет, и женщины, призванные Богом, способны исполнить любое задание, к которому Он их призывает.

Перед тем, как мы рассмотрим личность каждой из этих женщин в отдельности, полезно заметить, что все великие мужи Божии родились от женщины. Без женщины по имени Иохаведа не было бы Моисея (см. Исх. 6:20). Точно так же не было бы и ни одного из других мужей Божьих, если бы не было их матерей. Бог поручил женщинам серьезную ответственность и похвальное служение воспитания детей в Господе (см. 2 Тим. 1:5).

Иохаведа не только была матерью двух призванных мужей Божьих, но также и матерью их сестры, пророчицы и лидера прославления по имени Мариам (см. Исх. 15:20). В книге Михея 6:4, Бог ставит Мариам в один ряд с Моисеем и Аароном в числе лидеров Израиля:

„Я вывел тебя из земли Египетской и искупил тебя из дома рабства, и послал перед тобою Моисея, Аарона и Мариам”.

Естественно, роль Мариам в Израиле не была такой же значительной, как роль Моисея. Но как пророчица, она говорила от имени Бога, и можно смело предположить, что слова, изреченные ею, относились не только к женщинам, но и к мужчинам.

Женщина-судья в Израиле

Другая женщина, которую Бог поднял до уровня лидера в Израиле, была Девора, жившая во времена судей израилевых. Она была пророчицей и судьей над Израилем, как Гедеон, Иеффай и Самсон. Писание говорит: „приходили к ней сыны Израилевы на суд” (Суд. 4:5). Итак, она принимала решения не только в отношении женщин, но и мужчин. Женщина говорила мужчинам, что они должны делать, и помазал ее на это сам Бог.

Как и большинству женщин, которых Бог призывает на лидерское служение, Деворе пришлось столкнуться по крайней мере с одним мужчиной, которому было очень трудно принять слово, произнесенное через женский сосуд. Его звали Варак и, поскольку он скептически отнесся к словам Деворы относительно войны против Кенеянского генерала Сисары, она сказала ему, что честь убить Сисару будет отдана женщине. Она оказалась права, и женщина по имени Иаиль вонзила Сисаре в висок кол от шатра (см. Суд. 4). История заканчивается тем, что Варак и Девора поют дуэтом! В песне воспеваются Девора и Иаиль (см. Суд. 5), и возможно, что Варак наконец-то поверил в эффективность служения женщины.

Третья пророчица

Третьей женщиной, о которой говорит Ветхий Завет как об уважаемой пророчице, была Олдама. Бог использовал ее для того, чтобы посредством пророчества дать направление иудейскому царю по имени Иосия (см. 2 Цар. 22). Снова перед нами пример того, как женщина дает указания мужчине. Вполне вероятно, что Бог использовал Олдаму регулярно, иначе как объяснить такое доверие Иосии к ней?

Но почему Бог призвал Мариам, Девору и Олдаму в качестве пророчиц? Ведь Он мог бы призвать мужчин!

Конечно Бог мог бы призвать мужчин к тому, чтобы делать в точности то же самое, что делали эти женщины. Но Он поступил иначе. Никто не знает почему. Но вывод, который мы все должны сделать, таков, что не стоит заключать Бога в рамки, когда речь идет о том, кого призывать на служение. Хотя в большинстве случаев в Ветхом Завете Бог возлагал лидерские обязанности на мужчин, иногда он призывал и женщин.

Наконец, надо отметить, что все три примера выдающегося служения женщин в Ветхом Завете касались служения пророчиц. В Ветхом Завете есть такие виды служения, к которым женщины не призывались никогда, пример – служение священника. Напрашивается вывод, что на определенные виды служения Бог призывает исключительно мужчин.

Женщины в служении в Новом Завете

Интересно и то, что в Новом Завете мы также встречаем женщин, призванных к пророческому служению. Через несколько дней после рождения Иисуса Анна узнала Его и провозгласила, что Он – Мессия:

„Тут была также Анна пророчица, дочь Фануилова, от колена Асирова, достигшая глубокой старости, прожив с мужем от девства своего семь лет, вдова лет восьмидесяти четырех, которая не отходила от храма, постом и молитвою служа Богу день и ночь. И она в то время, подойдя, славила Господа и говорила о Нем всем, ожидавшим избавления в Иерусалиме” (Лук. 2:36-38).

Обратите внимание, что Анна говорила об Иисусе „всем, ожидавшим избавления в Иерусалиме”. В их число входили, конечно же, и мужчины. Таким образом, можно сказать, что Анна возвещала мужчинам о Христе.

В Новом Завете есть и другие женщины, которых Бог использовал в даре пророчества. Мать Иисуса Мария была одной из них (см. Лук. 1:46-55). Каждый раз, когда читаешь пророческие слова Марии, создается впечатление, что женщина назидает церковь. (И Бог, бесспорно, оказал женщинам честь в том, что через одну из них в мир пришел Его Сын, хотя Он мог бы сделать это и по-другому).

Продолжаем. Бог предсказал через уста пророка Иоиля, что когда Бог изольет Духа Своего, то и сыны, и дочери израилевы будут пророчествовать (см. Иоиль 2:28). Петр подтверждает, что это пророчество Иоиля осуществляется в Новом Завете (см. Деян. 2:17).

В Деяниях 21:8-9 говорится, что четыре дочери евангелиста Филиппа были пророчицами.

Павел пишет о женщинах, пророчествующих на церковных собраниях (см. 1 Кор. 11:5). Из контекста понятно, что там присутствовали и мужчины.

Учитывая случаи, в которых Бог использует женщин для провозглашения пророческого слова, мы не имеем права отвергать мысль о том, что Бог может доверить женщине такое служение! Более того, нельзя считать, что женщины не имеют права пророчествовать мужчинам от Божьего имени.

Женщина-пастор?

Может ли женщина служить в качестве пастора? Из Писания следует вполне ясный вывод, что служение пастора/епископа/пресвитера отведено Богом для мужчин:

„Верно слово: если кто епископства желает, доброго дела желает. Но епископ должен быть непорочен, одной жены муж” (1 Тим. 3:1-2).

„Для того я оставил тебя в Крите, чтобы ты довершил недоконченное и поставил по всем городам пресвитеров, как я тебе приказывал: если кто непорочен, муж одной жены” (Тит. 1:5-6).

Павел не говорит прямо, что женщину нельзя допускать до данного вида служения, поэтому мы должны быть осторожны в принятии радикальных решений. В сегодняшнем мире мы видим достаточно много успешных женщин пасторов/епископов/пресвитеров, особенно в развивающихся странах, но они по-прежнему в меньшинстве. Возможно, что Бог иногда призывает женщин к этому служению, с целью мудрого достижения Своих целей или когда нет лидеров-мужчин. Также вполне возможно, что многие женщины-пасторы в теле христовом призваны к другим служениям, свойственным женщинам таким, как пророчество, но сегодняшняя церковная структура позволяет им делать это только будучи в роли пастора.

Почему должность пастора/епископа/пресвитера отводится мужчинам? Мы сможем лучше это понять, если рассмотрим саму суть данного служения. Одно из библейских требований к пастору/пресвитеру/епископу звучит так:

„Хорошо управляющий домом своим, детей содержащий в послушании со всякою честностью; ибо, кто не умеет управлять собственным домом, тот будет ли пещись о Церкви Божией?” (1 Тим. 3:4-5).

Это требование звучит абсолютно логично, если мы понимаем, что пастор Нового Завета был поставлен над маленькой домашней церковью. Его роль была подобна роли отца, пекущегося о своей семье. Это позволяет нам лучше понять, почему в должности пастора должен быть мужчина – потому что его роль соответствует роли отца в семье, а если семья построена в соответствии с Божьим замыслом, то ею руководит муж, а не жена. Мы еще поговорим об этом ниже.

Женщина-апостол?

Итак, мы пришли к заключению, что женщина может служить в качестве пророчицы (если Бог призывает ее к этому). А что на счет других служений? Полезно внимательно прочитать то, что пишет Павел в 16-й главе послания к Римлянам, где он хвалит женщин за их служение Божьему царству. Одну из них даже можно отнести к апостолам. В трех нижеследующих цитатах я выделил курсивом имена этих женщин:

„Представляю вам Фиву, сестру нашу, диакониссу церкви Кенхрейской. Примите ее для Господа, как прилично святым, и помогите ей, в чем она будет иметь нужду у вас, ибо и она была помощницею многим и мне самому” (Рим. 16:1-2).

Какая рекомендация! Павел называет Фиву „диакониссой церкви Кенхрейской” и „помощницей многих”, включая и его самого. Мы не знаем, что конкретно она делала для Господа, но, видимо, ее служение было настолько значимым, что Павел рекомендует ее всей римской церкви.

Далее мы читаем о Прискилле, которая вместе со своим мужем Акилой несли такое служение, за которое их уважали все языческие церкви:

„Приветствуйте Прискиллу и Акилу, сотрудников моих во Христе Иисусе (которые голову свою полагали за мою душу, которых не я один благодарю, но и все церкви из язычников), и домашнюю их церковь. Приветствуйте возлюбленного моего Епенета, который есть начаток Ахайи для Христа. Приветствуйте Мариам, которая много трудилась для нас. Приветствуйте Андроника и Юнию (некоторые английские переводы переводят имя „Юния” как женское), сродников моих и узников со мною, прославившихся между Апостолами и прежде меня еще уверовавших во Христа” (Рим. 16:3-7).

В отношении Юнии вполне логично заключить, что человек, „прославившийся между Апостолами”, мог быть только апостолом. Если Юния – действительно женское имя, то она была женщиной-апостолом. Прискилла и Мариам „трудились для Господа”.

„Приветствуйте Амплия, возлюбленного мне в Господе. Приветствуйте Урбана, сотрудника нашего во Христе, и Стахия, возлюбленного мне. Приветствуйте Апеллеса, испытанного во Христе. Приветствуйте верных из дома Аристовулова. Приветствуйте Иродиона, сродника моего. Приветствуйте из домашних Наркисса тех, которые в Господе. Приветствуйте Трифену и Трифосу, трудящихся о Господе. Приветствуйте Персиду возлюбленную, которая много потрудилась о Господе. Приветствуйте Руфа, избранного в Господе, и матерь его и мою. Приветствуйте Асинкрита, Флегонта, Ерма, Патрова, Ермия и других с ними братьев. Приветствуйте Филолога и Юлию, Нирея и сестру его, и Олимпана, и всех с ними святых” (Рим. 16:8-15).

Мы видим, что женщины могут хорошо трудиться для Господа.

Женщина-учитель?

А что насчет женщин-учителей? Новый Завет ничего об этом не говорит. С другой стороны, Библия не говорит и о мужчинах, призванных быть учителями. Прискилла, жена Акилы, участвовала в учении, по крайней мере, немного. Например, она и Акила услышали искаженное Евангелие в проповеди Аполлоса, „приняли его и точнее объяснили ему путь Господень” (Деян. 18:26). Невозможно возразить против того факта, что Прискилла помогала Акиле наставлять мужчину по имени Аполлос. К тому же Павел дважды в Писании упоминает о Прискилле и Акиле а связи с их домашней церковью (см. Рим. 16:3-5; 1 Кор. 16:19), и называет их обоих „соработниками во Христе” (см. Рим. 16:13). Трудно усомниться в том, что Прискилла играла активную роль в служении вместе со своим мужем.

Когда Иисус повелел женщинам учить мужчин

Перед тем, как обратиться к словам Павла о том, что женщина должна молчать в церкви и не может учить мужчин, давайте рассмотрим одно место Писания, которое поможет нам придти к сбалансированному пониманию.

Когда Иисус воскрес, ангел послал как минимум трех женщин к ученикам Иисуса (которые, естественно, были мужчинами). Им было приказано сказать ученикам о том, что Иисус воскрес и что Он явится им в Галилее. Но это еще не все. Некоторое время спустя, Иисус Сам явился тем же женщинам и повелел им сказать ученикам, чтобы те шли в Галилею (см. Матф. 28:1-10; Марк. 16:1-7).

Я думаю, что примечателен тот факт, что Иисус решил сначала явиться женщинам, а затем мужчинам. Во-вторых, если бы в наставлении мужчин женщинами было бы что-нибудь фундаментально или морально неправильное, то Иисус не послал бы женщин возвестить мужчинам весть о Его воскресении, по крайней мере, Он и сам мог бы это сделать (что он и сделал в других случаях). Факт очевиден – Господь Иисус послал женщин возвестить мужчинам духовную истину.

„Проблемные” места Писания

Теперь, когда мы лучше понимаем то, что Библия говорит о роли женщин в служении, попытаемся разобраться в „проблемных” высказываниях Павла. Давайте сначала рассмотрим то, что он говорит о молчании женщин в церкви:

„Жены ваши в церквах да молчат, ибо не позволено им говорить, а быть в подчинении, как и закон говорит. Если же они хотят чему научиться, пусть спрашивают о том дома у мужей своих; ибо неприлично жене говорить в церкви” (1 Кор. 14:34-35).

Вопрос: что здесь делает Павел, дает учение или цитирует некоторые вопросы, которые ранее ему задали коринфяне? Из второй части послания ясно видно, что Павел отвечает на заданные ему вопросы (см. 1 Кор. 7:1, 25; 8:1; 12:1; 16:1, 12).

Затем, в следующем стихе, слова Павла можно расценить, как реакцию на полный запрет говорить женщинам, который существовал у коринфян:

„Разве от вас вышло слово Божие? Или до вас одних достигло?” (1 Кор. 14:36).

Английский перевод King James Version передает еще большее удивление Павла, вызванное отношением коринфян:

„И что же? Неужели слово Божье произошло от вас? Или к вам одним пришло?” (1 Кор. 14:36).

Как бы то ни было, Павел задает два риторических вопроса. Ответ на оба из них – нет. Коринфяне не были авторами Божьего слова, а Бог не давал своего слова только им. Вопросы Павла явно направлены против их гордости. Если учесть, что эти вопросы неразрывно связаны с предыдущими двумя стихами, то смысл получается примерно такой: „Кого вы из себя возомнили? С каких это пор вы начали решать за Бога, кого Ему использовать для провозглашения Своего слова? Бог может использовать женщин, если хочет, и вы напрасно заставляете их молчать”.

Такое истолкование выглядит вполне разумным, если принять во внимание то, что Павел пишет раннее в этом же послании относительно женщин, пророчествующих в церкви (см. 1 Кор. 11:5), а это никак не может произойти, если она молчит. Более того, немного ниже, в том же послании Павел наставляет всех коринфян[2], включая и женщин, ревностно желать дара пророчества (1 Кор. 14:39). В противном случае получается, что Павел противоречит сам себе в 14:34-35, если полностью запрещает женщинам возвышать голос на церковных собраниях.

Другие варианты

Давайте представим на минуту, что слова из 1 Кор. 14:34-35 являются словами самого Павла и что он действительно считает, что женщина должна молчать. Как тогда понять что он имеет в виду?

Становится непонятно, как Павел мог полностью запретить женщинам говорить в церкви, если ранее, в том же самом послании, он говорит, что женщины могут молиться и пророчествовать на церковных собраниях.

Более того, Павел прекрасно знал о многих примерах, когда Бог использовал женщин для публичного провозглашения Его слова, в том числе и мужчинам. Зачем ему полностью запрещать говорить тем, кого Бог часто использовал для помазанного произнесения Своего слова?

Здравый смысл подсказывает нам, что Павел не мог полностью запретить женщинам говорить в церкви. Помните о том, что ранняя церковь собиралась по домам и участвовала в совместной трапезе. Неужели можно представить, что женщины не произносили ни слова с момента, когда входили в дом, до того как покидали его? Может быть, они не произносили ни слова, пока готовили пищу? Может быть, они ничего не говорили своим детям? Подобные предположения звучат глупо.

Если двое или трое собираются во имя Иисуса, Он находится посреди них (см. Матф. 18:20), и это уже само по себе является маленьким церковным собранием, то, когда две женщины встречаются во имя Иисуса, должны они говорить друг с другом или нет?

Но если написанное в 1 Кор. 14:34-35 действительно является словами Павла, то он касается незначительной проблемы порядка в церкви. Некоторые женщины нарушали порядок, задавая вопросы. Павел не имел в виду, что женщины должны все время молчать в течение всего собрания, так же как и не имел в виду, что пророки должны все время молчать:

„Если же другому (пророку) из сидящих будет откровение, то первый молчи” (1 Кор. 14:30).

В данном случае слово „молчать” означает „молчать временно”.

Павел также говорил тем, кто молится на языках, молчать, если нет истолкователя:

„Если же не будет истолкователя, то молчи в церкви, а говори себе и Богу” (1 Кор. 14:28).

Имел ли в виду Павел, что эти люди должны молчать в течение всего церковного собрания? Нет, он считал, что говорящий на ином языке должен замолчать, если нет истолкователя. Павел дает им такое же указание молчать в церкви, как и женщинам в 1 Кор. 14:34-35. Почему же тогда мы должны воспринимать сказанное Павлом в отношении молчания женщин в церкви, как указание молчать в течение всего собрания, и в то же время истолковывать слова, адресованные молящимся на языках, только как указание немного помолчать в конкретный момент служения?

Наконец, заметьте, что Павел в рассматриваемом месте писания не имел ввиду всех женщин. Его слова обращены только к замужним женщинам, потому что он говорит, что они должны спросить дома у мужей, если у них возникают какие-то вопросы.[3] Может быть часть проблемы заключалась в том, что жены задавали вопросы другим мужчинам, а не своим мужьям. Такое поведение могло быть расценено, как неуважение к своим мужьям. Если проблема состояла в этом, то, вероятно, по этой причине Павел ведет речь о подчинении жен мужьям, о чем говорил Закон, начиная с первых страниц Бытия (см. 1 Кор. 14:34).

Если все-таки допустить, что в 1 Кор. 14:34-35 Павел имеет в виду то, что женщины должны молчать, то он обращается только к замужним женщинам в том смысле, что они не должны задавать вопросов в неподходящее время и в неуважительной форме по отношению к своим мужьям. В остальных же случаях они могут пророчествовать, молиться и говорить.

Еще одно „проблемное” место Писания

Рассмотрим еще одно „проблемное” место Писания, которое находится в первом послании Павла к Тимофею:

„Жена да учится в безмолвии, со всякою покорностью; а учить жене не позволяю, ни властвовать над мужем, но быть в безмолвии. Ибо прежде создан Адам, а потом Ева; и не Адам прельщен; но жена, прельстившись, впала в преступление” (1 Тим. 2:11-14).

Конечно же, Павел знал о Мариам, Деворе, Олдаме и Анне, четырех пророчицах, которые говорили и к мужчинам и к женщинам, возвещая им волю Божью. Конечно, Павел знал, что Девора, бывшая судьей над Израилем, обладала определенной степенью власти и над мужчинами, и над женщинами. Конечно, он знал, что в день Пятидесятницы Бог излил Духа Святого, частично исполнив пророчество Иоиля, касающееся последних дней, когда Бог будет изливать от Своего Духа на всякую плоть так, чтобы сыновья и дочери пророчествовали. Конечно, он знал, что Иисус послал некоторых женщин к апостолам, чтобы возвестить им Его слово. Естественно, он был в курсе того, что сам написал церкви Коринфа в отношении молящихся и пророчествующих женщин во время церковных собраний. Конечно, он помнил, как сказал коринфянам, что любой из них может получить от Духа Святого учение и поделиться им с церковью (см. 1 Кор. 14:26). Тогда что же он хотел сказать Тимофею?

Обратите внимание, что Павел приводит два факта из Бытия в качестве аргументации: 1) Адам был сотворен прежде Евы и 2) Ева, а не Адам была обольщена и впала в преступление. Первый пункт устанавливает правильные отношения между мужем и женой. Порядок сотворения свидетельствует о том, что муж – голова, и Павел учит об этом в своих посланиях (см. 1 Кор. 11:3; Еф. 5:23-24).

Второй пункт не означает, что женщину легче обольстить, чем мужчину, потому что это не так. На самом деле, поскольку в теле Христовом больше женщин, чем мужчин, можно заключить, что легче обольстить мужчин, а не женщин. Второй пункт скорее указывает на то, что когда нарушается Божий порядок в семье, тогда Сатане открывается легкий доступ. Главная проблема человечества началась с того, что не соблюдался правильный порядок в семье – жена Адама не подчинялась ему. Адам, скорее всего, предупредил свою жену об опасности, заключенной в запретном плоде (см. Быт. 2:16-17; 3:2-3), но она пренебрегла его предостережениями. В каком-то смысле она даже доминировала над ним, когда дала ему есть запретный плод (см. Быт. 3:6). Не Адам привел Еву ко греху, но Ева привела Адама к падению. Результатом было полное крушение.

Церковь – модель семьи

Церковь должна отражать установленный Богом порядок. Как я уже говорил, важно помнить о том, что в течение первых трех столетий христианства церкви были маленькими. Люди собирались по домам. Пасторы/пресвитеры/епископы были как отцы. Эта установленная Богом церковная структура очень сильно походила на семью и фактически являлась духовной семьей, а следовательно, женское лидерство служило бы плохим примером, как внутри, так и снаружи церкви. Представьте себе как женщина-пастор/пресвитер/епископ регулярно учит домашнюю церковь, а ее муж послушно сидит и слушает в полном подчинении ее власти. Это противоречило бы Божьему порядку в семье и служило бы плохим примером для других.

Вот к чему относятся слова Павла. Обратите внимание на то, что он говорит в контексте требований, предъявляемых к пресвитеру (см. 1 Тим. 3:1-7), одно из которых состоит в том, чтобы пресвитер был мужчиной. Стоит отметить также, что пресвитеры регулярно учат в церкви (см. 1 Тим. 5:17). Слова Павла, говорящие о том, что женщины не должны учить, а кротко и молчаливо принимать учение, и не проявлять власть над мужчинами, относятся к порядку в церкви. Он имеет в виду, что женщине не уместно выполнять роль пресвитера/пастора/епископа.

Это не значит, что женщина/жена, будучи в подчинении у своего мужа, не может молиться, пророчествовать, делиться с церковью полученным от Господа учением, или вообще говорить во время церковного собрания. Она может делать все это в церкви, не нарушая Божьего порядка, точно так же как и дома, опять-таки, соблюдая порядок. В церкви ей запрещается делать абсолютно то же, что и дома – властвовать над своим мужем.

Из последующих стихов мы также узнаем, что женщина, как и мужчина, может исполнять роль дьякона (см. 1 Тим. 3:12). Служение в церкви в качестве дьякона или слуги (буквальное значение этого слова) требует соблюдений Божьего порядка в отношениях между мужем и женой.

Только так мы можем уравновесить сказанное Павлом в 1 Тим. 2:11-14, с остальными местами Писания. Во всех других примерах, где Бог использует женщин, ситуация никак не касается семьи, как в случае с церковью, и, таким образом, нарушения Божественного порядка не происходит. Ни в одном из этих примеров не видно, чтобы в рамках семьи жены проявляли власть над мужчинами.

Но в случае с Деворой, бывшей судьей в Израиле, с Анной, говорившей мужчинам о Христе, с Марией и ее подругами, рассказавшими апостолами о воскресении Христа, ни одна из них не подавала плохого примера, нарушая порядок, установленный Богом в семье. Церковное собрание – это единственное место, где женщина может послужить плохим примером, доминируя над своим мужем и регулярно уча мужчин/мужей.

Подведение итогов

Зададим себе вопрос: „Какая опасность кроется в том, чтобы женщины активно участвовали в служении, служа людям от чистого сердца дарами, которые дал им Бог? Какой моральный или этический принцип нарушается в данном случае?” Единственное нарушение, которое может из этого вылиться – это нарушение Богом установленного порядка в отношениях между мужчиной и женщиной, мужем и женой.

Таким образом, женщины ограничены в служении довольно незначительно. Господь хочет использовать женщину для Своей славы очень разнообразно, как Он это и делал в течение тысяч лет. Писание говорит о замечательном вкладе женщин в царство Божье, и кое-что из этого мы уже рассмотрели. Давайте на будем забывать, что в команде Иисуса были женщины (см. Иоан. 11:5), и что женщины поддерживали финансами Его служение (см. Лук. 8:1-3), чего не сказано о мужчинах. Женщина у колодца из Самарии рассказала о Христе всему своему городу, и многие уверовали в Него (см Иоан. 4:28-30, 39). Женщина по имени Тавифа „была исполнена добрых дел и творила много милостынь” (Деян. 9:36). Женщина помазала Иисуса к погребению, и Иисус похвалил ее, в то время как мужчины роптали (см. Марк. 14:3-9). Наконец, Библия говорит, что женщины рыдали об Иисусе, когда Он нес крест по улицам Иерусалима, но этого не сказано о мужчинах. Эти и многие другие примеры служат хорошим воодушевлением для женщин, чтобы они встали и исполнили служение, предназначенное им Богом. Каждая из них драгоценна!

[1] Стоит заметить также, что каждый мужчина после Адама был сотворен после того, как Бог сотворил женщину, которая и родила его. Каждый мужчина после Адама произошел от женщины, о чем напоминает Павел в 1 Кор. 11:11-12. В данном смысле божий порядок свидетельствует о том, что мужчины ниже своих матерей.

[2] Наставление Павла адресовано к „братьям”. Это слово используется 27 раз в данном послании и относится ко всем верующим Коринфа, а не только к мужчинам.

[3] Полезно заметить, что на древнегреческом языке понятия „женщина” и „жена”, а также „мужчина” и „муж” обозначались одними и теми же словами. Поэтому для того, чтобы понять, о ком говорит Писание, о мужчинах и женщинах, или о мужьях и женах, необходимо учитывать контекст. В рассматриваемом месте Писания Павел говорит о женах, поскольку только они могут спросить что-либо дома у мужей.

On jest Panem, Bogiem naszym: Jego wyroki obejmują świat cały (Ps 105:7).

Boży sąd z pewnością nie jest zbyt popularnym tematem kazań. Kto lubi głosić o Bogu, który karze nieposłusznych? Kto lubi słuchać takich kazań? Bardzo niewielu. Mimo tego, faktem pozostaje, że Biblia zapisuje setki sytuacji, w których Boże wyroki spadają na zasługujących je ludzi. Nie powinniśmy chować naszych głów w piasek w obliczu tej prawdy. I oczywiście, Boży sąd zazwyczaj spływa zawsze po długim i znacznym cierpieniu Samego Boga. Zatem za każdym razem, kiedy skupiamy się na Jego sądzie, możemy także stawać w zachwycie nad Jego uprzednią łaską.

Stary Testament zaczyna się oczywiście od przykładu Bożego sądu, kiedy Adam i Ewa zostali wygnani z Ogrodu Eden. Gdyby pierwsza ludzka para miała okazję usłyszeć parę nowoczesnych kazań o tym, że Bóg nigdy nikogo nie sądzi ponieważ Bóg jest miłością, z pewnością kręciliby oczami ze zdziwienia.

Bóg objawił się jako Bóg sądu nawet przed ukaraniem Adama oraz Ewy. Kiedy szatan zbuntował się, został wygnany z nieba (zobacz Ez 28:12-19, Iz 14:12-17). Sam Jezus powiedział, że obserwował szatana jak „niby błyskawica, spadł z nieba” (Łk 10:18). Przekaz jest jasny: grzech wywołuje Boży gniew.

Biblia nie tylko rozpoczyna się od incydentu Bożego sądu, ale także podobnie się kończy. Apokalipsa Św. Jana jest wypchana po brzegi Bożymi sądami, a jej ostatni rozdział kończy się podobnym ostrzeżeniem:

Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; a jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze (Ap 22:18-19).

Zwróć uwagę, że powyższy fragment nie mówi „Otworzą drzwi diabłu jeśli dołożą coś do tej księgi ponieważ Bóg jest miłością i nigdy nikogo nie krzywdzi”. Nie,

Pismo mówi, że „dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze”.

Oczywiście Bóg jest miłością (1 J 4:8), a ponieważ jest On miłością, musi On karać niesprawiedliwość. Jeżeli Bóg pozostałby niezainteresowany gdy jeden z przedmiotów Jego miłości jest krzywdzony przez inny, wówczas wcale nie byłby On kochający. Jego miłość opiera się na Jego sprawiedliwości oraz na Jego sądzie.

Zamiast słuchać kaznodziei w telewizji, który mówi nam jaki jest Bóg, spróbujmy przeczytać jak Bóg opisuje Samego siebie Mojżeszowi w Księdze Wyjścia 34:6-7:

Wtedy Pan przeszedł obok niego, a on zawołał: Panie, Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary, lecz nawiedzający winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego pokolenia! (Wy 34:6-7, dodano podkreślenie).

Bóg kocha każdego – do tego stopnia, że daje On grzesznikom nadzwyczajnie dużo czasu na odwrócenie się od grzechów. Jest nieskory do gniewu. Gdy jednak Jego łaska jest odrzucana, Jego gniew zostaje wylewany. Autor Listu do Hebrajczyków napisał: „Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga żywego” (Hbr 10:31).

Czy Jezus karze wnuki?

Dopiero co przeczytaliśmy z 34 rozdziału Księgi Wyjścia o tym, że Bóg „nawiedza winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego pokolenia”. Czy to oznacza, jak twierdzą niektórzy, że Bóg karze ludzi za grzechy ich ojców czy dziadków?

Nie, byłoby to bowiem niesprawiedliwe, a Bóg jasno powiedział w Księdze Ezechiela 18:19-20, że nigdy nie uczyniłby takiej rzeczy:

Lecz wy mówicie: Dlaczego syn nie ponosi kary za winę ojca? Wszak syn wypełniał prawo i czynił sprawiedliwość, przestrzegał wszystkich moich przykazań i wypełniał je, więc na pewno będzie żył. Człowiek, który grzeszy, umrze. Syn nie poniesie kary za winę ojca ani ojciec nie poniesie kary za winę syna. Sprawiedliwość będzie zaliczona sprawiedliwemu, a bezbożność spadnie na bezbożnego (Ez 18:19-20, dodano podkreślenie).

Co więc Bóg miał na myśli, kiedy powiedział, że nawiedza winę ojców na synach i na wnukach? Najprawdopodobniej Bóg miał na myśli to, że będzie trzymał rodziców odpowiedzialnych (przynajmniej w części) za grzechy, jakich ich dzieci nauczyły się od nich, a które konsekwentnie praktykują oraz, że będzie ich nawet trzymał po części odpowiedzialnych za tak popełnione grzechy aż do czwartego pokolenia. I to byłoby sprawiedliwe. Sam Jezus powiedział: „Kto zaś zgorszy jednego z tych małych, którzy wierzą we mnie, lepiej będzie dla niego, aby mu zawieszono u szyi kamień młyński i utopiono go w głębi morza” (Mt 18:6). To daje nam pewien zamysł na to jak Bóg postrzega tych, którzy mają wpływ na popełniane grzechy przez dzieci. Bóg trzyma ich odpowiedzialnych.

Wielki Sędzia

Gdybyśmy chcieli, moglibyśmy spojrzeć na setki Biblijnych przykładów odnoszących się do Bożego sądu wobec ludzi czy narodów. Dodatkowo, moglibyśmy spojrzeć na setki ostrzeżeń przed Bożym sądem nad ludźmi, narodami czy całym światem. W sześćdziesięciu sześciu księgach Biblii mogę znaleźć jedynie pięć (wszystkie dość krótkie), które nie wspominają, ani w żaden sposób nie dają do zrozumienia czegokolwiek na temat Bożego sądu.

Dlaczego więc dzisiejszy kościół ignoruje i bagatelizuje temat Bożego sądu? Z pewnością jesteśmy daleko od tego, czego naucza nas Biblia gdy mówimy, że powodem, dla których mamy trzęsienia ziemi, głód, plagi i inne jest to, że szatan jest bogiem tego świata i Bóg mógłby go powstrzymać, ale nie może. Biblia, zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie, jasno stwierdza, że wszystkie te rzeczy, często nazywane „naturalnymi kataklizmami” mogą zdarzyć się jako rezultat Bożego sądu. Są one, tak naprawdę nie „naturalnymi kataklizmami”, ale „nadprzyrodzonymi”.

Bóg jest zarówno Bogiem gniewu jak i miłości. To właśnie Bóg miłości otworzył wrota nieba i wylał powódź na ziemię aż każda istota utopiła się z wyjątkiem Noego i jego rodziny. To właśnie Bóg miłości wylał ogień i siarkę na miasta Sodomy i Gomory, unicestwiając całą populację, z wyjątkiem Lota i jego rodziny. To właśnie Bóg miłości zabił wszystkich pierworodnych w Egipcie przed wyjściem Izraela. To właśnie Bóg miłości polecił Izraelowi zająć ziemię Kanaan przez podbój i wymordowanie każdego mężczyzny i każdej kobiety oraz dziecka, które w niej mieszkało. To właśnie Bóg miłości zesłał anioła, który zabił 185 000 żołnierzy asyryjskich w jedną noc, zgodnie z zapisami w drugiej Księdze Królewskiej 19:35. I na tym lista się nie kończy.

W Nowym Testamencie Bóg się nie zmienia. Nadal jest Bogiem, który sądzi. Jezus umarł cierpiąc Boży sąd – nie za Swoje grzechy jako, że nie miał On żadnych – ale jako substytut, znosił Boży gniew w nasze miejsce. Zrozumienie Bożego sądu jest konieczne, jeśli chcemy zrozumieć to, czego Chrystus dokonał dla nas na krzyżu.

Ananiasz oraz Safira oboje padli martwi podczas spotkania w kościele, jako rezultat Bożej kary nad nimi za „skłamanie Duchowi Świętemu” (Dz 5:3).

Herod zginął w rezultacie Bożej kary, kiedy anioł Pana poraził go za to, że nie oddał on czci Bogu (zobacz Dz 12:20-23).

Paweł napisał w pierwszym liście do Tesaloniczan o Bożym gniewie, który spłynął na Żydów powstrzymujących szerzenie się Ewangelii (zobacz 1 Tes 2:14-16).

Piotr raz napisał: „Czas bowiem, aby sąd się rozpoczął od domu Bożego” (1 P 4:17). Boży sąd nad Żydami oraz Jerozolimą i Izraelem za ich odrzucenie Mesjasza spadł w formie rzymskiego holokaustu w 70 roku (zobacz Łk 19:41-44; 21:20-24).

Dodatkowo Apokalipsa Św. Jana opisuje w głównej mierze przyszły, ostateczny sąd Boży – wielki finał, którego wcześniejsze sądy były jedynie zwiastunem.

W świetle faktu, że historyczne objawienia w Biblii wypełnione są mnóstwem jasnych przykładów Bożego sądu nad narodami w postaci najazdów wrogów, głodu, plag, naturalnych kataklizmów – cóż możemy z tego wywnioskować? Czy to możliwe, że Bóg czyni to samo dzisiaj? Czy Bóg się zmienił?

Uwielbiamy mówić, że Bóg jest ten sam, jeśli chodzi o Jego zbawienie, uzdrowienia, czy otrzymywaną łaskę, ale czy jesteśmy w stanie powiedzieć, że On wciąż jest taki sam jeśli chodzi o Jego sąd?

Dlaczego zatem tak wielu współczesnych kaznodziei i nauczycieli bagatelizuje aktywną rolę Boga w karaniu grzechu i co więcej, obwinia diabła za rzeczy, za które sam Bóg bierze na Siebie w Piśmie odpowiedzialność?

Okazuje się, że ów fenomen Boga pełnego miłości oraz pozbawionego gniewu jest całkiem nowy. Ludzie, wcale nie tak dawno temu zaczęli oskarżać diabła za aktywne sądy Boże. Jako przykład powszechnego przekonania – niegdyś utrzymywanego przez praktycznie każdego, kto uważał się za Chrześcijanina – mogą wydać ci się interesujące, przytoczone poniżej słowa Abrahama Lincolna na jego inauguracyjnym przemówieniu podczas wojny domowej:

„Mamy ogromną nadzieję – gorliwie modlimy się – aby te straszliwe doświadczenia wojny, mogły szybko przeminąć. Jeśli jednak jest to Bożą wolą, aby ona trwała, aż do momentu kiedy bogactwa zgromadzone dzięki niewolnikom w okresie dwustu pięćdziesięciu lat nieodwzajemnionego trudu zostaną pogrzebane; aż ostatnia kropla krwi lejąca się spod bicza zostanie spłacona ponownym ciosem zadanym mieczem, tak jak powiedzieliśmy trzy tysiące lat temu, musi więc być znów wypowiedziane: „Wyroki Pana są prawdziwe oraz całkowicie słuszne”.

Nie twierdzę, że Abraham Lincoln był nieomylny, ale jego zrozumienie Biblii jest z pewnością bardziej dokładne niż tych, którzy twierdzą, że diabeł spowodował wojnę domową w Ameryce i że Bóg nie odegrał w niej żadnej suwerennej roli. Abraham Lincoln najwyraźniej wierzył, że Bóg sądził Stany Zjednoczone za grzech niewolnictwa. Sam fakt, że Bóg gwarantuje to, że będziemy zbierać to, co zasialiśmy jest wystarczającym dowodem na to, że Bóg jest suwerenny i jak Abraham Lincoln zacytował, „wyroki Pana są prawdziwe oraz całkowicie słuszne”.

Boża dyscyplina nad Jego dziećmi

Niezbalansowane zrozumienie Bożego sądu sprawiło, że narodziło się także błędne zrozumienie Bożej dyscypliny skierowanej na Jego dzieci. Autor Listu do Hebrajczyków stwierdza, że „kogo Pan kocha, tego karci, i okazuje surowość wobec każdego syna, którego darzy uznaniem”. Dalej mówi: „Jeśli nie jesteście karceni – tak jak wszyscy – to jesteście dziećmi nieprawymi a nie synami” (Hbr 12:6, 8).

Innymi słowy, jeśli nigdy nie doświadczyłeś Bożej dyscypliny, nie jesteś częścią Jego rodziny. A mimo tego, wielu uznających się za Chrześcijan wyśmiewa taki pomysł, stwierdzając, że nasz kochający Bóg nie ma nic wspólnego z negatywnymi okolicznościami oraz, że Bóg dyscyplinuje nas poprzez Swoje Słowo. W ich mniemaniu, Bóg nigdy nie nękałby nieposłusznego wierzącego, aby sprowadzić na niego upamiętanie, nawet pomimo tego, że zarówno Nowy jak i Stary Testament jasno tej koncepcji nauczają (zobacz Ps 119, 67, 1 Kor 11:27-32). Jeśli jesteśmy ślepi na Bożą dyscyplinę w naszym życiu, wówczas w sytuacji gdy pojawi się w naszym życiu Boża dyscyplina, będziemy reagować próbując ganić diabła, zamiast żałować za nasze grzechy.

Spróbujmy dostosować teologię, aby pasowała do Biblii, a nie dostosowywać Biblię, aby pasowała do naszej teologii! Kiedy tylko czytamy Słowo Boże i mówimy „To nie może znaczyć tego, o czym myślę, ponieważ to nie pasuje do tego, w co wierzę” wówczas jesteśmy na dobrej drodze do kłopotów.

Podsumowując

Na zakończenie drugiej sekcji tej książki, pozwólcie, że podsumuję najważniejsze punkty ostatnich sześciu rozdziałów.

1. Bóg ma suwerenną kontrolę nad Jego wszechświatem
2. Bóg dał każdemu wierzącemu władzę nad szatanem, na tyle na ile dotyczy to jego własnego życia. Odpowiedzialnością każdego wierzącego jest, aby używać swoją daną mu od Boga władzę, aby powstrzymywać szatana poprzez wiarę oraz działanie zgodnie z Bożym Słowem.
3. Bóg jest suwerenny nad szatanem i szatan może uczynić tylko to, na co zezwoli mu Bóg.
4. Bóg używa i będzie używał szatana jako agenta Swojego gniewu.
5. Szatan ma jedynie kontrolę nad królestwem ciemności, czyli, królestwem wszystkich tych, którzy nie służą Jezusowi.
6. Bóg ma suwerenną kontrolę nad siłami natury oraz ludzkimi rządami.

Wymieniając powyższe podstawy, możemy przejść do przyjrzenia się życiu kilku bardzo ważnych Biblijnych postaci. Ludzi, którzy byli wystawiani na próby przez kochającego, świętego oraz suwerennego Boga. A co najważniejsze, będziemy mogli jeszcze więcej odkrywać na temat tego, jak Bóg działa w naszym życiu, abyśmy mogli wypełnić Jego plan dla Jego chwały.

¿Por qué Dios pasó por todo esto para salvarnos del pecado, la muerte y el infierno? Sin duda, El que todo lo sabe, omnisciente Dios, el Creador de nuestro increíblemente complejo y aún misterioso Universo, el Diseñador de todos los seres vivos, el que ha existido desde la eternidad tiene una razón para habernos creado. Debe haber algún objetivo final en el que Dios ha estado trabajando -algo que ha tenido en mente desde hace mucho, mucho tiempo.

La Biblia establece claramente que antes de la creación del mundo, Dios formuló un plan.

Ese plan te incluye.

Dios planeó tener una familia grande, llena de su amor, quien Él pudiera disfrutar y que le iba a disfrutar. Su amor por Él, se manifestaría en todas sus obras. Ellos vivirían juntos para siempre en una sociedad perfecta y un mundo perfecto. Lo puedes llamar cielo, lo puedes llamar utopía, lo puedes llamar paraíso-no importa. Pero algún día, todos los que han creído en Jesús estará allí.

Entonces, ¿por qué Dios no sólo empezó las cosas de esa manera? ¿Por qué no hemos estado experimentando ese mundo perfecto todo el tiempo?

Dios sí empezó las cosas de esa manera, en el Jardín del Edén con un paraíso perfectamente hermoso con todo lo que la humanidad necesita para vivir una vida plena y agradable a Dios. ¿Qué salió mal? La gente que Dios creó se negó a cooperar con su plan. Ellos desobedecieron, y la desobediencia no fue, y no es parte del plan de Dios.

Pero eso no ha detenido a Dios de planear. A pesar de lo que la gente ha hecho, el sueño de Dios se cumplirá.

La Prueba de Amor

¿Por qué, entonces, Dios no creó gente que iba a cooperar? Eso sí que es una pregunta fácil de responder. Si Dios nos hubiera creado como robots, programados para obedecer, sin libertad de elección a desobedecer, entonces Él nunca podría haber tenido una familia que lo amara o que se amaran unos a otros. La base del amor es la libre elección.

Lo qué hace que mi relación con mi esposa sea tan maravillosa es que ella no tenía que casarse conmigo, pero lo hizo. Ella eligió ser mi esposa, y ella elige continuar siendo mi esposa. Y eso es amor. Si no hay otra opción en ese asunto, no hay amor.

¿Cómo se podría haber sentido Dios con una raza de robots? Te voy a dar una idea.

En algún momento cuando te sientas solo, tomas una grabadora y grabas tu propia voz diciendo: “Te amo. Eres una persona maravillosa. ¡Oh, cómo me gusta estar contigo! Tu conversación es muy interesante. Tus chistes son tan graciosos. Tengo mucha suerte de tenerte como mi amigo.”

Entonces rebobinas la cinta, te preparas una taza de té y te sientas a escuchar lo que acabas de grabar. ¿Oírlo te dará una sensación de calor en tu corazón? ¿Vas a bajar las cortinas y sostener la grabadora cerca de tu corazón? ¿Prometes nunca dejar esa grabadora, cuidarla cuando sus baterías bajen, nunca echar un vistazo a un modelo más nuevo en un catálogo de aparatos electrónicos?

¿Ves a lo que quiero llegar? ¿Lo qué hace al amor tan bello es que a pesar de que había una posibilidad de no amar, la elección fue hecha a amar. Dios no quería una familia de robots más de lo tú quieres una esposa o esposo inflable.

Cuando Dios otorgó a los seres que fueron creados a su imagen el privilegio del libre albedrío, Él tomó un riesgo -para los estándares humanos así es. Arriesgó el hecho de que algunos podrían optar por no amarlo, y, por lo tanto, no le obedecerían. Pero no había otra alternativa.

Si tú eres Dios, y quieres una familia que te ama, entonces debes crear personas que pueden elegir no amarte.

En un sentido simple, ese es el propósito de esta vida presente. Sirve como una prueba para cada persona: primero que todo, ver si cada uno va a elegir amar u odiar a Dios. Es fácil decir quién Lo ama y que Lo odia. ¿Cómo? Por si le obedecen o no.

Por supuesto, cada persona ha elegido inicialmente no obedecer a Dios, pero Dios misericordiosamente le dará la oportunidad de arrepentirse y nacer de nuevo, y lo ha hecho con justicia por medio del sacrificio de su Hijo, Jesús. Usted ya sabe todo acerca de eso.

Algunas personas no dudarán para decir: “Yo amo a Dios, pero nunca me volveré cristiano”.

Pero Jesús dijo: “Si me amáis, guardad mis mandamientos” (Juan 14:15). Es así de simple. Las personas que dicen que aman a Dios, pero no hacen lo que Jesús dice, se engañan a sí mismos.

Eventualmente, el timbre del temporizador suena, y la prueba de cada persona ha terminado. A continuación, las calificaciones han pasado al tribunal de Dios. No hay una segunda oportunidad después de eso. Si no has decidido dejar de servirte a ti mismo y has elegido comenzar a servir a Dios en ochenta o noventa años, no cambiarías si tuvieras ocho mil años. Dios no puede esperar para siempre. Él quiere seguir adelante con su plan.

Es un hecho que entre más una persona no salva crece, más improbable es que se arrepienta y crea en Jesús.

Cuando mi hija mayor tenía sólo siete años de edad, ella me dijo una vez (después de que ella había compartido el Evangelio con una de sus amigas vecinitas), “Papá, los niños pequeños son fáciles de hacerse cristianos. Los adolescentes son mucho más difíciles. Y los adultos son muy difíciles.” Lo que ella dijo se ha demostrado estadísticamente.

Pre-sabido Pero no Pre-hecho

Dios ha sabido desde la eternidad quién elegiría arrepentirse y creer en Jesús y quién no. La Biblia dice que nuestros nombres han sido escritos en un libro llamado el libro de la vida del Cordero “desde la fundación del mundo” (ver Apocalipsis 13:8, 17:8). Si usted acaba de convertirse en un hijo de Dios, Él sabía que iba a ocurrir hace mucho tiempo.

Así que, usted puede preguntar, “Si Dios sabía quién elegiría servirle, entonces ¿por qué no crea a todos a la vez, lleva a los que Él sabía que le iba a servir al cielo, y envía al infierno a los que él savia que no le servirían?”

La respuesta es que Dios sólo conoce de antemano el resultado de la prueba de cada individuo una vez que cada uno haya experimentado una prueba. Sólo lo que es conocido podría potencialmente ser conocido de antemano. Déjame darte un ejemplo.

Supongamos que de repente encontraras que posees el don de saber de antemano el resultado de cada partido de fútbol profesional. ¿No sería maravilloso? Digamos que predijiste correctamente el resultado de cada partido de fútbol profesional este año, y fue documentado por las más altas autoridades.

Entonces imaginemos que alguien hace la sugerencia: “Oye, ¿por qué debemos pasar por todos los problemas para jugar más? ¿Por qué arriesgarse a que los jugadores se lesionen? ¿Por qué gastar todo ese esfuerzo? ¡Vamos a dejar de jugar partidos de fútbol y solo dejar que nuestro amigo, que nunca se equivoca, nos diga por adelantado los resultados de los juegos que serán jugados!” Y digamos que todos coincidimos en que es un buen plan, y que todos los partidos de la temporada de fútbol son cancelados.

Luego, en la televisión nacional, en lugar del primer partido de fútbol, una cámara te apunta, y el locutor de deportes pregunta: “Está bien, ya que siempre tienes la posibilidad de conocer el resultado de cada partido de fútbol antes de que se juegue, ¿quien ganaría este partido de fútbol hoy?”

¿Qué vas a decir? Tú dirás: “Yo no lo sé. Para que yo pueda conocer de antemano quién va a ganar, el juego debe ser jugado en algún momento en el tiempo, o no hay nada que yo pueda conocer de antemano”.

¿Puedes verlo? El juego debe ser jugado hasta que se determine un ganador. Entonces hay algo que saber sobre quién ganó y quién perdió. Y entonces, si tienes la habilidad, hay algo que conocer de antemano.

Fuera de Tiempo

Es difícil para nosotros comprender el hecho de que Dios no vive el ámbito del tiempo. Él no tiene principio ni fin, y, por lo tanto, el tiempo no está en su ámbito. La única manera de imaginar remotamente Su ámbito es ver una línea del tiempo desplegable en un libro de historia.

En esa línea del tiempo, se puede ver la era de los dinosaurios, el incendio de Roma, y el aterrizaje del primer hombre en la luna. Pero imaginemos una hormiguita caminando en esa línea de tiempo. En un momento dado, sólo puede ver un evento en su viaje por la línea. Sin embargo, desde su punto de vista, puede ver todo.

Eso es algo de como Dios ve las cosas. Él conoce el fin desde el principio. Para él, todo es ahora. Lo que llamamos historia, o el futuro, es ahora, para Dios.

A veces la gente pregunta, “¿Cómo va a ser capaz Dios de juzgar a cada persona individualmente? Eso llevaría años y años. ¿Vamos a tener que hacer cola durante siglos esperando nuestro turno? “Están hablando desde una perspectiva del tiempo.

Dios tiene toda la eternidad para juzgar a todos, pero tomará muy poco tiempo, ya no habrá tiempo. Esa es la razón por la que todos podremos disfrutar de su comunión personal por la eternidad. Serás capaz de pasar tiempo tanto con Dios como gustes, y también lo harán los demás, porque no va a haber tiempo para pensar.

Ahora, de vuelta a nuestra línea del tiempo. Por cierto, hace diez mil años, Dios podría haber mirado hacia abajo los eones de tiempo de tu vida y visto cómo reaccionas a tu prueba. (Cosa que Él hizo y escribió lo que vio.) Pero a menos que seas probado en algún momento en el tiempo, ¡no habría nada para que Dios mira hacia abajo a través del tiempo y viera!

Es en el momento de tu prueba que el conocimiento de si apruebas o no se hace disponible para que Dios lo sepa y, por lo tanto, lo sepa de antemano. Es por eso que Él no creó a todos a la vez y llevó a los que Él sabía que le servirían de inmediato al cielo y envió al resto al infierno.

Para nosotros, el tiempo se acaba, literalmente, y algún día se detiene para siempre. Pero se puede ver que desde el punto de vista de Dios, su plan ya ha sido totalmente consumado. Por eso, muchas veces en la Biblia, el futuro es descrito como si ya hubiera ocurrido. A veces, Dios permitió a sus profetas ver sucediendo las cosas que estaban por suceder (desde nuestra perspectiva).

La Nueva Tierra

Una de esas personas afortunadas que veían el futuro era el apóstol Juan. Dios le hizo ver la nueva tierra del futuro, mientras era recién re-creada. Ese será el momento en que, hasta donde sabemos actualmente, el plan de Dios será consumado por completo, y el tiempo se detendrá. Permítanme citarles la descripción de lo que vio Juan y comentar sobre la marcha:

Y vi un cielo nuevo y una tierra nueva, porque el primer cielo y la primera tierra pasaron, y ya no hay ningún mar (Apocalipsis 21:1).

Esto no debe sorprendernos, porque Jesús prometió que “el cielo y la tierra pasarán” (Mateo 24:35). Asumo que el cielo a que Juan se refiere no es el cielo donde Dios vive actualmente, sino el cielo atmosférico. ¡No habrá ningún tipo de contaminación del aire, entonces!

Juan también dijo que ya no habría ningún mar. Eso no quiere decir que no habrá ningún lago o estanque -sólo no hay océanos.

Y vi la ciudad santa, la nueva Jerusalén, descender del cielo, de Dios, dispuesta como una esposa ataviada para su marido. Y oí una gran voz del cielo que decía: “He aquí el tabernáculo de Dios con los hombres, y él morará con ellos, y ellos serán su pueblo, y Dios mismo estará con ellos, y Él enjugará toda lágrima de sus ojos, y no habrá ya más muerte, no habrá más llanto, ni clamor, ni dolor: porque las primeras cosas pasaron” (Apocalipsis 21:2-4).

Esta “Nueva Jerusalén” que Juan vio, de acuerdo con otras escrituras, se encuentra actualmente en el cielo. Una vez más, esto no debería sorprendernos, ya que Jesús nos prometió que iría al cielo a preparar un lugar para nosotros:

“Que no se turbe vuestro corazón, creéis en Dios, creed también en mí. En la casa de mi Padre muchas moradas hay; si así no fuera, yo os lo hubiera dicho; voy, pues, a preparar lugar para vosotros “(Juan 14:1-2).

Así que sabemos que una de las cosas que Jesús ha estado haciendo durante los últimos 2.000 años es trabajando en la preparación de un lugar para ti y para mí en la casa de Dios, probablemente localizado en algún lugar en la Nueva Jerusalén.

¡En esa ciudad, no habrá ningún fabricante de ataúdes o funeraria en las páginas amarillas! Tampoco habrá ninguna tristeza ni dolor. No puedo comprender eso, ¡pero lo puedo creer y esperarlo!

Y el que está sentado en el trono dijo: “He aquí, yo hago nuevas todas las cosas.” Y dijo: “Escribe, porque estas palabras son fieles y verdaderas.” Y él me dijo: “Ya está hecho. Yo soy el Alfa y la Omega, el principio y el fin. Voy a dar al que tiene sed de la fuente del agua de la vida gratuitamente. El que salga vencedor heredará estas cosas, y yo seré su Dios y él será mi hijo” (Apocalipsis 21:5-7).

Cualquier persona que está espiritualmente sedienta califica para beber libremente de la fuente del agua de la vida. Hay un manantial de agua de vida literal en la Nueva Jerusalén, pero esta afirmación se aplica también al nuevo nacimiento del cristiano. Es sólo una manera más de decir que todo el mundo puede ser salvo, pasar de la muerte espiritual a la vida espiritual, y nacer de nuevo. Nota que es gratuito, inmeritorio e inmerecido, y ofrecido para todos. Los que beben se convierten en hijos de Dios. ¿Y qué será de aquellos que se niegan a beber?

Pero los cobardes, incrédulos, abominables, asesinos, inmorales, hechiceros, idólatras y todos los mentirosos tendrán su parte en el lago que arde con fuego y azufre, que es la muerte segunda (Apocalipsis 21:8, énfasis añadido).

Gracias a Dios que no tenemos que temer la eternidad en el terrible lago de fuego.

Nuestro Hogar Futuro

Mientras la visión de Juan avanzaba, se le dio un vistazo más cercano de la Nueva Jerusalén, nuestro futuro hogar:

Y él [un ángel] me llevó en el Espíritu a un monte grande y alto, y me mostró la ciudad santa, Jerusalén, que descendía del cielo, de Dios, teniendo la gloria de Dios. Su fulgor era semejante al de una piedra preciosísima, como piedra de jaspe cristalino. Tenía un muro grande y alto con doce puertas, y en las puertas, doce ángeles….

Y el que hablaba conmigo tenía una caña de medir de oro para medir la ciudad, y sus puertas y su muro. Y la ciudad se halla establecida en cuadro, y su longitud es tan grande como la anchura, y él midió la ciudad con la caña, doce mil estadios: la largura y la anchura y la altura son iguales (Apocalipsis 21:10-12a, 15 -16).

¡Esta es una gran ciudad! ¡Sería cubrir más de la mitad de la superficie de los Estados Unidos! ¡Y es de 1.500 kilómetros de altura, siendo ya un cubo gigantesco o un triángulo!

Y el material de su muro era de jaspe, y la ciudad era de oro puro, semejante al vidrio limpio…. Y las doce puertas eran doce perlas, cada una de las puertas era una perla. Y la calle de la ciudad era de oro puro, transparente como vidrio (Apocalipsis 21:18, 21).

Dios, obviamente, no reparó en gastos cuando construyó esta ciudad. ¡No habrá ninguna necesidad de cuadrillas de reparación de carreteras!

Y no vi en ella templo, porque el Señor Dios, el Todopoderoso, y el Cordero son su templo. Y la ciudad no tiene necesidad de sol ni de luna que brillen en ella; porque la gloria de Dios la ilumina, y su lámpara es el Cordero (Apocalipsis 21:22-23).

Eso no significa necesariamente que no habrá ningún sol o la luna en el cielo. Pero esta ciudad no los necesita porque la gloria que se irradia desde el Padre y el Hijo brillará a través de toda la ciudad -a través de las paredes de oro transparente. ¿Puedes imaginar cómo se verá?

Dios una vez permitió a tres hombres, Pedro, Santiago y Juan ver como será la apariencia de Jesús en su estado glorificado. Jesús les había dicho que pronto le verían tal como Él se verá en Su reino, y seis días después lo hizo:

Y Él [Jesús] se transfiguró delante de ellos, y resplandeció su rostro como el sol, y sus vestidos se hicieron blancos como la luz (Mateo 17:2).

Marcos, en su Evangelio, describe las vestiduras de Jesús como convertirse en “blanco y radiante en gran manera, ya que no lavador en la tierra los puede blanquear” (Marcos 9:3). Lucas declaró que la ropa de Jesús “se convirtió en blanco y parpadeando como un rayo” (Lucas 9:29). ¡Algún día lo vemos como a Pedro, Santiago y Juan hicieron!

¿Qué Haremos en el Cielo?

Vamos a seguir leyendo el relato de Juan de la Nueva Jerusalén:

Y las naciones andarán a su luz, y los reyes de la tierra traerán su gloria y honor a ella. Y de día (pues allí no habrá noche) sus puertas nunca se cerrarán, y llevarán la gloria y la honra de las naciones a ella, y nada impuro ni el que practica abominación y mentira, nunca entrará en ella, sino sólo aquellos cuyos nombres están escritos en el libro de la vida del Cordero (Apocalipsis 21:24-27).

Así que habrá reyes viviendo en la tierra nueva que visitarán la capital del mundo y rendirán homenaje a Dios y a su Hijo quienes residen ahí. Nadie que sea mentiroso entrará allí –lo que todos éramos hasta que fuimos nacidos de nuevo. Los mentirosos no han nacido de nuevo.

Después me mostró un río limpio de agua de vida, resplandeciente como cristal, que salía del trono de Dios y del Cordero, en medio de la calle. Y a cada lado del río estaba el árbol de la vida, que produce doce frutos, dando cada mes su fruto; y las hojas del árbol eran para la sanidad de las naciones.

Y no habrá más maldición; y el trono de Dios y del Cordero estará en ella, y sus siervos le servirán, y verán su rostro, y su nombre estará en sus frentes.

Y no habrá más noche, y no tendrán necesidad de luz de lámpara, ni de luz del sol, porque el Señor Dios los iluminará, y reinarán por los siglos de los siglos (Apocalipsis 22:1-5).

¿Quién entiende perfectamente todo lo que estos versículos están diciendo? Nadie, pero algún día todos lo haremos.

Tal vez te has preguntado: ¿Qué vamos a hacer a lo largo de toda la eternidad? Por lo menos dos cosas: Estaremos sirviendo a Dios y reinando. Como Jesús prometió: “Bienaventurados los mansos, porque ellos recibirán la tierra por heredad” (Mateo 5:5). ¡Él quiere decir, literalmente!

El cielo será un lugar de una belleza inimaginable y paz inimaginable, alegría y amor. Será el lugar que Dios planeó para nosotros hace mucho tiempo.

Las Amistades del Cielo

No hay más que decir sobre el tema del Cielo, pero permítanme insertar un pensamiento más de la Escritura.

Jesús dijo que en el Cielo no habrá matrimonio (ver Mateo 22:30). Por eso, en nuestros votos matrimoniales, decimos “hasta que la muerte nos separe.” La idea de no matrimonio en el cielo puede no sonar muy buena para algunos de nosotros en la Tierra, sobre todo si estás disfrutando de las bendiciones de un matrimonio cristiano.

Podemos concluir con seguridad, sin embargo, que Dios tiene una buena razón para sacar el matrimonio del cielo. Debe haber algo mejor para reemplazarlo.

Existen dos posibilidades. ¿Será que el amor y la transparencia que sólo podemos experimentar dentro del matrimonio en la tierra es algo que vamos a experimentar con todos en el Cielo? ¿Podría ser que todos serán “mejores amigos”?

O, ¿el matrimonio humano no existirá simplemente porque todos vamos a estar total y sumamente dedicados a nuestro Señor, el que ha capturado por completo nuestros corazones?

Últimas Palabras

Si no tengo la oportunidad de ser su amigo en la tierra, entonces tengo muchas ganas de ser su amigo en el cielo. ¡Vamos a tener que reunirnos durante mil años y llegar a conocernos unos a otros! ¡Hasta entonces!

Nota del traductor: Este libro fue escrito originalmente en idioma inglés. Se utilizó en todos los casos al referirse a la segunda persona del singular el “Tú” en lugar de “Usted” para evitar confusiones respecto a quién se refería el autor cuando usó, por ejemplo, el pronombre posesivo en la segunda persona del singular en las frases (su), ya que en el inglés no existe esta diferencia.

To view our copyright policy, click here. © 2016 by David Servant

Karena sudah banyak diketahui bahwa jumlah wanita melebihi setengah jumlah anggota jemaat Tuhan Yesus Kristus, maka kita perlu memahami peran yang diperintahkan Allah bagi tubuh Kristus. Di sebagian besar gereja dan pelayanan, wanita dipandang sebagai pekerja yang berharga, karena mereka sering melakukan sebagian besar tugas pelayanan.

Namun tidak semua orang setuju dengan peranan wanita. Wanita sering dibatasi untuk bidang-bidang tertentu dalam pelayanan di gereja yang terkait dengan berbicara dan memimpin. Beberapa gereja membolehkan pendeta wanita, tetapi banyak gereja tidak membolehkan pendeta wanita. Sebagian gereja membolehkan wanita untuk mengajar selagi gereja-gereja lain tidak membolehkan. Sebagian membatasi wanita agar tidak berbicara sama sekali selama ibadah gereja.

Sebagian besar ketidaksetujuan itu hanya berputar-putar pada berbagai tafsiran kata-kata Paulus mengenai pernana wanita dalam 1 Korintus 14:34-35 dan 1 Timotius 2:11-3:7. Ayat-ayat Alkitab ini akan menjadi fokus pembahasan kita, terutama pada akhir bab ini.

Dari Permulaan (From the Beginning)

Ketika kita mulai, perhatikan ungkapan Alkitab tentang wanita dari bagian-bagian awalnya. Wanita, seperti halnya pria, diciptakan dalam gambar Allah:

Maka Allah menciptakan manusia itu menurut gambar-Nya, menurut gambar Allah diciptakan-Nya dia; laki-laki dan perempuan diciptakan-Nya mereka. (Kejadian 1:27).

Kita sudah tahu bahwa Allah menciptakan Adam sebelum Ia menciptakan Hawa, dan ini memang fakta yang berarti secara rohani menurut Paulus (lihat 1 Timotius 2:3). Kita nantinya akan membahas signifikansi susunan penciptaan seperti yang dijelaskan oleh Paulus, tetapi cukuplah dikatakan bahwa hal tersebut tidak membuktikan keunggulan pria atas wanita. Kita tahu bahwa Allah menciptakan hewan sebelum manusia (lihat Kejadian 1:24-28), dan tak seorangpun berpendapat bahwa hewan lebih unggul dari manusia.

[1]

Istri diciptakan sebagai penolong suaminya (lihat Kejadian 2:18). Hal ini juga tidak membuktikan kedudukan lebih rendah dari istri, tetapi hanya mengungkapkan peran istri dalam pernikahan. Roh Kudus diberikan sebagai penolong kita, tetapi kedudukanNya tentu tidak di bawah kita. Sebaliknya, Roh Kudus ada di atas kita! Dan dapat dikatakan bahwa penciptaan wanita oleh Allah sebagai penolong suaminya membuktikan bahwa pria butuh pertolongan! Allahlah yang berkata bahwa tidak baik bagi pria hidup sendiri (lihat Kejadian2:18). Kebenaran itu telah banyak kali dibuktikan dalam sejarah ketika pria ditinggalkan tanpa istri yang membantunya.

Akhirnya, kita catat dari bagian-bagian awal kitab Kejadian bahwa wanita pertama diciptakan dari daging manusia pertama. Wanita diambil dari pria, dengan menunjuk pada fakta bahwa pria kehilangan sesuatu tanpa kehadiran wanita, dan keduanya awalnya adalah satu. Tambahan pula, apa yang dipisahkan Allah dimaksudkanNya untuk disatukan lagi melalui hubungan seks, sebagai cara untuk beranak-cucu, dan juga ungkapan kasih dan menikmati kesenangan bersama di mana keduanya saling bergantung.

Segala sesuatu tentang pelajaran dari penciptaan bertentangan dengan pendapat tentang satu jenis kelamin sebagai lebih di atas dari jenis kelamin lain, atau satu jenis kelamin berhak mendominasi jenis kelamin lain. Dan hanya karena Allah telah menentukan peranan yang berbeda untuk wanita dalam pernikahan atau pelayanan tidaklah berkaitan dengan kesamaan wanita dengan pria dalam Kristus, di dalam mana “tidak ada perbedaan laki-laki atau wanita” (Galatia 3:28).

Wanita dalam Pelayanan di Masa Perjanjian Lama (Women in Ministry in the Old Testament)

Dengan peletakan dasar ini, kini kita perhatikan para wanita yang dipakai Allah untuk menggenapi tujuan ilahiNya dalam Perjanjian Lama. Sudah jelas, Allah memanggil pria dalam pelayanan jabatan selama masa Perjanjian Lama, seperti yang dilakukanNya selama masa Perjanjian Baru. Kisah-kisah pria, seperti Musa, Harun, Yosua, Yusuf, Samuel dan Daud, mengisi halaman-halaman Perjanjian Lama.

Tetapi banyak wanita tampil sebagai bukti bahwa Allah dapat memanggil dan memakai siapapun yang Ia inginkan, dan para wanita yang diperlengkapi oleh Allah cukup untuk tugas sesuai panggilanNya.

Sebelum kita membahas wanita secara khusus, harus dicatat bahwa setiap orang pilihan Allah dalam Perjanjian Lama lahir dari seorang wanita. Pasti tidak akan ada Musa tanpa wanita bernama Yokebed (lihat Keluaran 6:20). Tidak akan ada juga orang-orang pilihan Allah jika bukan karena ibu mereka. Kepada wanita Allah telah memberi tanggung-jawab berat dan pelayanan yang patut dipuji untuk mendidik anak-anak dalam Tuhan (lihat 2 Timotius 1:5).

Yokebed bukan hanya ibu dari dua pria yang dipanggil Allah, yakni Musa dan Harun, tetapi juga ibu dari seorang wanita yang dipanggil Allah, saudara perempuan dari Musa dan Harun, seorang nabiah dan pemimpin pujian bernama Miriam (lihat Keluaran 15:20). Dalam Mikah 6:4, Allah mengkategorikan Miriam, sama dengan Musa dan Harun, sebagai salah seorang pemipin Israel:

Sebab Aku telah menuntun engkau keluar dari tanah Mesir dan telah membebaskan engkau dari rumah perbudakan dan telah mengutus Musa dan Harun dan Miryam sebagai penganjurmu. (tambahkan penekanan).

Sudah tentu, peran kepemimpina Miriam di Israel jelas tidak sama dominan dengan Musa. Namun sebagai nabiah, Miriam berbicara atas nama Allah, dan menurut saya, adalah wajar bila kita percaya bahwa pesan Allah melaluinya ditujukan tidak hanya kepada para wanita, tetapi juga kepada para pria Israel juga.

Seorang Wanita Menjadi Hakim atas Israel (A Female Judge Over Israel)

Wanita lain yang dibesarkan Allah sebagai pemimpin Israel adalah Debora, yang hidup di zaman hakim-hakim Israel. Ia juga adalah nabiah, dan menjadi hakim bagi Israel yang setingkat dengan Gideon, Yefta dan Samson selama hidup mereka. Kita tahu bahwa “orang Israel menghadap dia untuk berhakim kepadanya.” (Hakim-Hakim 4:5). Sehingga ia memberikan keputusan bagi pria, tidak hanya bagi wanita. Tidak ada yang dapat menyalahkan hal ini: Seorang wanita berkata kepada pria-pria apa yang harus dilakukan, dan Allah mengurapinya untuk melakukannya.

Seperti sebagian besar wanita yang Allah panggil untuk menjadi pemimpin, Debora tampak menghadapi seorang pria yang kesulitan menerima Firman Tuhan melalui bejana wanita. Namanya Barak, dan karena ia bersikap skeptis terhadap petunjuk profetik dari Debora baginya untuk pergi berperang melawan jenderal Sisera dari Kanaan, Debora berkata kepada Barak bahwa kehormatan untuk membunuh Sisera akan menjadi bagian wanita. Debora benar, dan seorang wanita bernama Yael diingat dalam Alkitab sebagai wanita yang menusukkan patok tenda ke kepala Sisera yang sedang tidur (lihat Hakim-Hakim 4). Kisah itu berakhir dengan Barak yang bernyanyi bersama dengan Debora! Sebagian lirik pujian berisikan pujian untuk Debora dan Yael (lihat Hakim-Hakim 5), dan karena itu mungkin Barak menjadi orang yang percaya pada “pelayanan wanita”.

Nabiah Ketiga (A Third Prophetess)

Wanita ketiga yang disebut dalam Perjanjian Lama sebagai nabiah yang dihormati adalah Hulda. Allah memakainya untuk memberikan pandangan profetik yang dapat dipercayai dan perintah kepada seorang pria, Yosia, raja Yehuda (lihat 2 Raja-Raja 22). Kita lihat lagi contoh Allah yang memakai wanita untuk mengarahkan pria. Kemungkinan besar, Hulda dipakai Allah dalam pelayanan itu secara teratur, jika tidak Yosia tak akan mengimani perkataan Hulda kepadanya.

Tetapi mengapa Allah memanggil Miriam, Debora dan Hulda sebagai nabiah? Tidak bisakah Ia memanggil pria?

Tentu saja Allah bisa saja memanggil pria untuk melakukan sama dengan yang dilakukan oleh ketiga wanita tadi. Tetapi Ia tidak melakukannya. Dan tak seorangpun tahu sebabnya. Yang harus kita pelajari adalah lebih baik hati-hati meletakkan Allah dalam kotak ketika saatnya tiba kepada orang yang Ia panggil untuk melayani. Walaupun Allah biasanya memilih pria untuk tugas kepemimpinan dalam Perjanjian Lama, kadang-kadang Allah memilih wanita.

Akhirnya, harus dicatat bahwa ketiga contoh pelayan wanita dalam Perjanjian Lama adalah nabiah. Ada beberapa pelayanan dalam Perjanjian Lama di mana tidak ada wanita yang dipanggil. Misalnya, tidak ada wanita yang dipanggil untuk menjadi imam. Jadi Allah mungkin menyiapkan beberapa jabatan pelayanan yang dikhususkan untuk pria.

Wanita yang Melayani di Masa Perjanjian Baru (Women in Ministry in the New Testament)

Hal yang menarik, kita juga dapati seorang wanita yang dipanggil oleh Allah sebagai nabiah dalam Perjanjian Baru. Ketika Yesus baru berusia beberapa hari, Hana mengakuiNya dan mulai memberitakan tentang kedudukanNya sebagai Mesias:

Lagipula di situ ada Hana, seorang nabi perempuan, anak Fanuel dari suku Asyer. Ia sudah sangat lanjut umurnya. Sesudah kawin ia hidup tujuh tahun lamanya bersama suaminya, dan sekarang ia janda dan berumur delapan puluh empat tahun. Ia tidak pernah meninggalkan Bait Allah dan siang malam beribadah dengan berpuasa dan berdoa. Dan pada ketika itu juga datanglah ia ke situ dan mengucap syukur kepada Allah dan berbicara tentang Anak itu kepada semua orang yang menantikan kelepasan untuk Yerusalem. (Lukas 2:36-38, tambahkan penekanan).

Perlu dicatat bahwa Hana membicarakan tentang Yesus kepada semua orang “yang mencari pengampunan Yerusalem.” Sudah tentu termasuk pria juga. Jadi Hana dapat dikatakan telah mengajar tentang Kristus kepada pria.

Ada wanita lain dalam Perjanjian Baru yang Allah pakai dalam karunia nubuatan. Maria, ibu Yesus, tentu ada dalam kelompok ini (lihat Lukas 1:46-55). Setiap kali kata-kata nubutan Maria dibacakan dalam ibadah gereja, dapat dikatakan bahwa seorang wanita sedang mengajar kepada jemaat. (Dan Allah pasti menghormati kedudukan wanita dengan mengirimkan AnakNya ke dalam dunia melalui seorang wanita, sesuatu yang mungkin telah Ia lakukan dengan cara-cara lain).

Daftarnya berlanjut. Allah menubuatkan melalui nabi Yoel bahwa ketika Allah mencurahkan RohNya, baik anak-anak laki-laki dan perempuan di Israel akan bernubuat (lihat Yoel 2:28). Petrus menegaskan bahwa nubutan Yoel berlaku bagi ketentuan perjanjian baru (lihat Kisah Para Rasul 2:17).

Kita tahu dalam Kisah Para Rasul 21:8-9 bahwa Filipus si penginjil mempunyai empat anak perempuan yang semuanya nabiah.

Paulus menulis tentang para wanita yang bernubuat dalam perkumpulan jemaat (lihat 1 Korintus 11:5). Dari konteks itu, jelas ada pria-pria yang juga hadir.

Dengan semua contoh Alkitab tentang para wanita yang dipakai Allah sebagai nabiah, dan menurut nubuatan, kita tentu tak punya alasan untuk tertutup kepada ide yang Allah dapat memakai wanita dalam pelayanan tersebut! Lagipula, tidak ada hal yang membawa kita untuk berpikir bahwa wanita tidak dapat bernubuat kepada pria demi nama Allah.

Wanita sebagai Pendeta? (Women as Pastors?)

Bagaimana dengan wanita yang melayani sebagai pendeta? Jelas, jabatan pendeta/penatua/penilik dimaksudkan Allah untuk dipegang oleh pria:

Benarlah perkataan ini: “Orang yang menghendaki jabatan penilik jemaat menginginkan pekerjaan yang indah.” Karena itu penilik jemaat haruslah seorang yang tak bercacat, suami dari satu isteri, dapat menahan diri, bijaksana, sopan, suka memberi tumpangan, cakap mengajar orang, (1 Timotius 3:1-2, tambahkan penekanan).

Aku telah meninggalkan engkau di Kreta dengan maksud ini, supaya engkau mengatur apa yang masih perlu diatur dan supaya engkau menetapkan penatua-penatua di setiap kota, seperti yang telah kupesankan kepadamu, yakni orang-orang yang tak bercacat, yang mempunyai hanya satu isteri. (Titus 1:5-6, tambahkan penekanan).

Paulus tidak secara gamblang berkata bahwa wanita dilarang memegang jabatan, sehingga kita harus hati-hati membuat kesimpulan menyeluruh. Tampaknya, ada banyak wanita sebagai pendeta/penatua/penilik yang sangat efektif di seluruh dunia sekarang ini, terutama di negara-negara berkembang, namun jumlahnya masih sangat sedikit. Mungkin Allah kadang-kadang memanggil wanita untuk peran pendeta/penatua/penilik ketika peran itu menjadi tujuan kerajaanNya yang bijak, atau ketika terjadi kekurangan pemimpin pria. Mungkin juga banyak pendeta wanita dalam tubuh Kristus kini sebenarnya dipanggil untuk jabatan lain dalam pelayanan yang Alkitabiah, seperti jabatan nabiah, tetapi struktur gereja kini hanya memungkinkan wanita untuk berperan sebagai pendeta.

Mengapa jabatan pendeta/penatua/penilik diberikan kepada pria? Dengan memahami fungsi jabatan itu, maka hal itu membantu kita dalam pemahaman itu. Satu syarat menurut Alkitab untuk pendeta/penatua/penilik adalah,

Seorang kepala keluarga yang baik, disegani dan dihormati oleh anak-anaknya. Jikalau seorang tidak tahu mengepalai keluarganya sendiri, bagaimanakah ia dapat mengurus Jemaat Allah ? (1 Timotius 3:4-5)

Syarat itu sangat dapat diterima ketika kita sadar bahwa penatua dalam Perjanjian Baru mengawasi gereja rumah kecil. Perannya mirip dengan peran seorang bapak yang mengawasi rumah-tangganya. Hal itu membantu kita untuk memahami mengapa jabatan pendeta harus dipegang oleh pria –karena jabatan itu menggambarkan struktur keluarga yang, jika sesuai dengan rancangan Allah, harus dipimpin oleh seorang suami, bukan seorang istri. Hal itu nanti akan dibahas lebih banyak.

Wanita sebagai Rasul? (Women as Apostles?)

Kita sudah simpulkan bahwa wanita dapat melayani dalam jabatan nabiah (jika dipanggil oleh Allah ). Bagaimana dengan jenis-jenis pelayanan lainnya? Dalam Roma 16, kita baca kata-kata sapaan Paulus yang memuji beberapa wanita yang melayani demi Kerajaan Allah. Seseorang bahkan bisa saja disebut sebagai rasul. Dalam tiga kutipan berikut, saya menulis nama-nama wanita dalam huruf miring:

Aku meminta perhatianmu terhadap Febe, saudari kita yang melayani jemaat di Kengkrea, supaya kamu menyambut dia dalam Tuhan, sebagaimana seharusnya bagi orang-orang kudus, dan berikanlah kepadanya bantuan bila diperlukannya. Sebab ia sendiri telah memberikan bantuan kepada banyak orang, juga kepadaku sendiri. (Roma 16:1-2, tambahkan penekanan).

Dukungan yang mengagumkan! Kita tidak tahu dengan tepat pelayanan apa yang dilakukan oleh Febe, tetapi Paulus menyebutnya “saudari kita yang melayani jemaat di Kengkrea” dan “telah memberikan bantuan kepada banyak orang”, termasuk dirinya. Apapun yang dilakukannya untuk Tuhan pasti sangat bermanfaat, sehingga membuat Paulus mendukungnya untuk seluruh jemaat di Roma.

Berikut kita baca tentang Priska (Priskila), yang, bersama dengan suaminya bernama Akwila, melakukan pelayanan sehingga mereka dihargai oleh seluruh jemaat yang bukan orang-orang Yahudi:

Sampaikan salam kepada Priskila dan Akwila, teman-teman sekerjaku dalam Kristus Yesus. Mereka telah mempertaruhkan nyawanya untuk hidupku. Kepada mereka bukan aku saja yang berterima kasih, tetapi juga semua jemaat bukan Yahudi. Salam juga kepada jemaat di rumah mereka. Salam kepada Epenetus, saudara yang ku kasihi, yang adalah buah pertama dari daerah Asia untuk Kristus. Salam kepada Maria, yang telah bekerja keras untuk kamu. Salam kepada Andronikus dan Yunias [atau Junia, seperti diterjemahkan dalam Alkitab KJV, yang adalah seorang wanita], saudara-saudaraku sebangsa, yang pernah dipenjarakan bersama-sama dengan aku, yaitu orang-orang yang terpandang di antara para rasul dan yang telah menjadi Kristen sebelum aku. (Roma 16:3-7, tambahkan penekanan).

Mengenai Yunias, wajarlah bila kita berpendapat bahwa seseorang yang “menonjol di antara para rasul” hanyalah seorang rasul. Jika, terjemahan yang benar adalah Junia, maka ia adalah rasul wanita. Priska dan Maria adalah pekerja bagi Tuhan.

Salam kepada Ampliatus yang kukasihi dalam Tuhan. Salam kepada Urbanus, teman sekerja kami dalam Kristus, dan salam kepada Stakhis, yang kukasihi. Salam kepada Apeles, yang telah tahan uji dalam Kristus. Salam kepada mereka, yang termasuk isi rumah Aristobulus. Salam kepada Herodion, temanku sebangsa. Salam kepada mereka yang termasuk isi rumah Narkisus, yang ada dalam Tuhan. Salam kepada Trifena dan Trifosa, yang bekerja membanting tulang dalam pelayanan Tuhan. Salam kepada Persis, yang ku kasihi, yang telah bekerja membanting tulang dalam pelayanan Tuhan. Salam kepada Rufus, orang pilihan dalam Tuhan, dan salam kepada ibunya, yang bagiku adalah juga ibu. Salam kepada Asinkritus, Flegon, Hermes, Patrobas, Hermas dan saudara-saudara yang bersama-sama dengan mereka. Salam kepada Filologus, dan Yulia, Nereus dan saudaranya perempuan, dan Olimpas, dan juga kepada segala orang kudus yang bersama-sama dengan mereka. (Roma 16:8-15, tambahkan penekanan).

Jelaslah, wanita dapat menjadi “pekerja” dalam pelayanan.

Wanita sebagai Guru? (Women as Teachers?)

Bagaimana dengan guru wanita? Perjanjian Baru tidak menyebut seorangpun guru wanita. Tentu, Alkitab tidak juga menyebut guru pria. Priskila (seperti yang disebutkan di atas dan dikenal sebagai Priska), istri Akwila, ikut mengajar dalam skala kecil. Misalnya, ketika Priska dan Akwila mendengar Apolos mengabarkan Injil yang tak lengkap di Efesus, “Mereka membawa dia ke rumah mereka dan dengan teliti menjelaskan kepadanya jalan Allah.” (Kisah Para Rasul 18:26). Tak seorangpun meragukan bahwa Priskila membantu suaminya mengajar Apollos, seorang pria. Tambahan pula, dua kali dalam Alkitab, Paulus menyebutkan Priskila dan Akwila ketika ia menuliskan tentang “jemaat di rumah mereka” (lihat Roma 16:3-5; 1 Korintus 16:19), dan ia menyebut mereka berdua “teman-teman sekerjaku dalam Kristus Yesus” dalam Roma 16:3. Ada keraguan bahwa Priskila berperan aktif dalam pelayanan bersama dengan suaminya.

Ketika Yesus Memerintahkan Wanita untuk Mengajar Pria (When Jesus Commanded Women to Teach Men)

Sebelum kita perhatikan kata-kata Paulus tentang wanita yang tetap diam di dalam jemaat dan ia melarang wanita untuk mengajar pria, perhatikan ayat lain dalam Alkitab yang memberi keseimbangan.

Ketika Yesus dibangkitkan kembali, seorang malaikat menugaskan tiga wanita untuk mengajar murid-murid pria Yesus. Para wanita diajarkan untuk berkata kepada murid-murid itu bahwa Yesus telah bangkit dan Ia akan menampakkan diri kepada mereka di Galilea. Tidak hanya itu saja. Sejenak kemudian, Yesus Sendiri menampakkan diri kepada wanita-wanita itu dan memerintahkan mereka untuk mengajari murid-murid untuk pergi ke Galilea (lihat Matius 28:1-10; Markus 16:1-7).

Pertama, saya pikir, adalah penting jika Yesus memilih untuk menampakkan diri pertama kepada kelompok wanita dan kemudian pria. Kedua, jika, secara mendasar atau secara moral, ada sesuatu yang keliru dengan wanita yang mengajar pria, orang akan berpendapat bahwa Yesus tak mungkin berkata kepada wanita untuk mengajari pria tentang kebangkitanNya dan orang yang mungkin telah diberitahu oleh Dia Sendiri (dan kelak ternyata memang terjadi). Pastilah, Tuhan Yesus menginstruksikan wanita untuk mengajar tentang kebenaran dan memberi pengajaran rohani kepada beberapa pria

Perikop Masalah (The Problem Passages)

Karena kita memahami banyak perkataan Alkitab tentang peranan wanita dalam pelayanan, kita mampu menafsirkan “perikop-perikop masalah” dalam tulisan-tulisan Paulus. Awalnya kita perhatikan perkataannya tentang sikap diam wanita di dalam gereja:

Sama seperti dalam semua Jemaat orang-orang kudus, perempuan-perempuan harus berdiam diri dalam pertemuan-pertemuan Jemaat. Sebab mereka tidak diperbolehkan untuk berbicara. Mereka harus menundukkan diri, seperti yang dikatakan juga oleh hukum Taurat. Jika mereka ingin mengetahui sesuatu, baiklah mereka menanyakannya kepada suaminya di rumah. Sebab tidak sopan bagi perempuan untuk berbicara dalam pertemuan Jemaat. (1 Korintus 14:34-35).

Karena beberapa alasan, sebagian orang bertanya apakah itu benar-benar instruksi dari Paulus atau hanya kutipannya tentang penyampaian jemaat Korintus melalui surat kepadanya. Jelaslah, dalam bagian kedua dari surat itu, Paulus menjawab pertanyaan yang ditujukan kepadanya oleh jemaat Korintus dalam sebuah surat yang mereka kirimkan (lihat 1 Korintus 7:1, 25; 8:1; 12:1; 16:1, 12).

Tambahan pula, dalam ayat berikutnya, Paulus menuliskan sesuatu sebagai reaksinya kepada kebijakan menyeluruh jemaat Korintus untuk mendiamkan wanita di gereja:

Atau adakah Firman Allah mulai dari kamu? Atau hanya kepada kamu sajakah firman itu telah datang? (Was it from you that Firman Tuhan first went forth? atau has it come to you only?) (1 Korintus 14:36).

Alkitab Versi King James menerjemahkan ayat ini dalam cara yang membuat Paulus agak terkejut atas sikap jemaat Korintus:

Apa? Firman Tuhan datang daripadamu? atau Firman itu hanya datang kepadamu? (KJV: What? came the word of Allah out from you? o came it unto you only?) (1 Korintus 14:36).

Pada salah satu kejadian di atas, Paulus jelas membuat dua pertanyaan retoris. Jawaban atas keduanya adalah Tidak. Jemaat Korintus bukanlah pembuat Firman Tuhan, dan juga Firman Tuhan tidak hanya diberikan kepada mereka. Kedua pertanyaan Paulus jelas merupakan hardikan yang ditujukan atas kesombongan mereka. Jika kedua pertanyaan itu merupakan reaksinya terhadap dua ayat terdahulu, mereka bisa saja bertanya, “Kamu pikir kamu siapa? Sejak kapan kamu menentukan siapa yang Allah pakai untuk menyampaikan FirmanNya? Allah dapat memakai wanita jika Ia mau, dan kalian bertindak bodoh karena mendiamkan para wanita.”

Tafsiran itu tampak masuk akal ketika kita perhatikan tulisan Paulus dalam surat yang sama tentang cara tepat bagi wanita untuk bernubuat di gereja-gereja (lihat 1 Korintus 11:5), hal yang mensyaratkan wanita untuk tidak berdiam. Lagipula, beberapa ayat setelah ayat-ayat yang sedang dibahas, Paulus mendesak semua orang Korintus,

[2]

termasuk wanita, untuk “mengusahakan diri memperoleh karunia untuk bernubuat” (1 Korintus 14:39). Jadi Paulus agak kontradiktif pada dirinya jika ia memang memerintahkan wanita untuk berdiam diri dalam persekutuan-pertemuan jemaat dalam 1 Korintus 14:34-35.

Kemungkinan Lain (Other Possibilities)

Tetapi, perhatikan sejenak kata-kata dari Paulus dalam 1 Korintus 14:34-35, dan bahwa ia sedang mengajar wanita untuk tetap diam. Bagaimana kita menafsirkan kata-katanya?

Kita heran mengapa Paulus membuat perintah bagi wanita untuk tetap benar-benar diam dalam pertemuan jemaat ketika ia berkata di surat yang sama sehingga mereka dapat berdoa di depan orang banyak dan bernubuat, tampaknya pada setiap pertemuan jemaat.

Lagipula, tentu Paulus menyadari banyak contoh dalam Alkitab yang telah kita perhatikan tentang Allah yang memakai wanita untuk menyampaikan FirmanNya di depan banyak orang, bahkan kepada pria. Mengapa ia benar-benar mendiamkan mereka yang Allah sering urapi untuk berbicara?

Sudah tentu akal sehat berkata bahwa Paulus tak mungkin bermaksud agar wanita benar-benar diam kapanpun jemaat berkumpul. Ingatlah bahwa jemaat mula-mula berkumpul di rumah-rumah dan berbagi makanan. Apakah kita akan berpikir bahwa wanita tidak berkata apapun sejak saat mereka memasuki rumah sampai saat mereka pulang? Apakah kita akan berpikir bahwa wanita tidak berbicara selagi mereka menyiapkan atau menikmati makan bersama? Apakah kita akan berpikir bahwa mereka tak berkata apapun kepada anak-anak mereka? Pemikiran demikian tampak aneh.

Jika, di mana “dua atau tiga orang berkumpul” dalam nama Yesus, Ia ada di antara mereka (lihat Matius 18:20), tentu saja itu pertemuan jemaat, ketika dua wanita berkumpul dalam nama Yesus, haruskah mereka tidak saling bicara?

Tidak, jika 1 Korintus 14:34-35 merupakan instruksi Paulus, ia hanya menyampaikan masalah kecil tentang penataan di dalam jemaat-jemaat. Dalam suatu cara, beberapa wanita membuat pertanyaan secara tak teratur. Paulus tak bermaksud para wanita untuk benar-benar diam selama pertemuan, ketika ia mengajarkan beberapa ayat sebelumnya kepada nabi-nabi, yang dimaksudkan agar mereka tetap diam selama pertemuan jemaat:

Tetapi jika seorang lain [nabi] yang duduk di situ mendapat penyataan, maka yang pertama itu harus berdiam diri . (1 Korintus 14:30, tambahkan penekanan).

Dalam hal ini, kata-kata “berdiam diri” berarti “kadang-kadang berhenti bicara.”

Paulus juga mengajarkan kepada mereka yang berbahasa lidah untuk tetap diam jika tidak ada orang yang menafsirkan dalam pertemuan itu:

Jika tidak ada orang yang dapat menafsirkannya, hendaklah mereka berdiam diri dalam pertemuan Jemaat dan hanya boleh berkata-kata kepada dirinya sendiri dan kepada Allah. (1 Korintus 14:28, tambahkan penekanan).

Apakah Paulus menginstruksikan orang-orang tersebut untuk benar-benar diam selama pertemuan? Tidak, ia hanya berkata kepada mereka untuk diam demi menghormati orang yang berbahasa lidah ketika tak ada orang yang menafsirkan. Perlu dicatat, Paulus berkata kepada mereka untuk “tetap diam dalam jemaat”, instruksi yang sama diberikan kepada wanita dalam 1 Korintus 14:34-35. Jadi, mengapa arti kata-kata Paulus kepada wanita untuk berdiam diri di jemaat ditafsirkan sebagai “tetap diam selama pertemuan jemaat”, lalu kata-katanya kepada mereka yang berbahasa lidah tak-beraturan ditafsirkan sebagai “berhenti bicara selama saat-saat khusus dalam pertemuan jemaat itu”?

Akhirnya, perlu dicatat bahwa Paulus tidak menunjuk semua wanita dalam perikop yang sedang dibahas. FirmanNya berlaku hanya kepada wanita yang sudah menikah, karena mereka diinstruksikan untuk “bertanya kepada suami-suami mereka di rumah” jika mereka ingin bertanya.

[3]

Mungkin sebagian atau semua masalahnya adalah para wanita yang sudah menikah yang bertanya-tanya tentang pria lain di samping suami-suami mereka sendiri. Skenario tersebut tentu dianggap tak sesuai, dan dapat menunjukkan sikap tidak-hormat dan ketiadaan penyerahan diri kepada suami masin-masing. Jika itu masalah yang dimaksud Paulus, maka ini bisa jadi alasan dasar pendapatnya mengenai fakta bahwa seorang istri harus menyerah (kepada suaminya), sesuai ungkapan Hukum Taurat dalam banyak cara dari bagian-bagian awal kitab Kejadian (lihat 1 Korintus 14:34).

Kesimpulannya, jika Paulus memang memberi instruksi mengenai wanita yang berdiam diri dalam 1 Korintus 14:34-35, ia hanya berkata kepada wanita yang sudah menikah hal tentang bertanya pada saat-saat yang tak layak atau dengan cara yang tak menghormati suami wanita itu. Jika tidak, mereka dapat bernubuat, berdoa dan berbicara.

Perikop Masalah Kedua (The Other Problem Passage)

Akhirnya, kita sampai pada “perikop masalah” kedua dalam surat pertama Paulus kepada Timotius:

Seharusnyalah perempuan berdiam diri dan menerima ajaran dengan patuh. Aku tidak mengizinkan perempuan mengajar dan juga tidak mengizinkannya memerintah laki-laki; hendaklah ia berdiam diri . Karena Adam yang pertama dijadikan, kemudian barulah Hawa. Lagipula bukan Adam yang tergoda, melainkan perempuan itulah yang tergoda dan jatuh ke dalam dosa. (1 Timotius 2:11-14).

Sudah tentu Paulus tahu tentang Miriam, Debora, Hulda dan Hana, empat orang nabiah yang berbicara atas nama Allah kepada para pria dan wanita; mereka efektif mengajar tentang kehendak Tuhan. Tentu Paulus tahu bahwa Debora, seorang hakim atas Israel, melakukan otoritas atas pria dan wanita. Tentu Paulus tahu bahwa Allah mencurahkan RohNya pada hari Pentakosta, sebagian untuk memenuhi nubuatan Yoel tentang hari-hari terakhir ketika Allah mencurahkan RohNya kepada semua daging sehingga anak-anak lelaki dan anak-anak perempuan menubuatkan Firman Tuhan. Ia pasti tahu bahwa Yesus menugaskan para wanita untuk membawa pesan dariNya kepada para rasul pria. Tentu ia tahu tentang kata-kata peneguhan, yang ditulis kepada jemaat di Korintus, perihal wanita yang berdoa dan bernubuat selama pertemuan jemaat. Juga Paulus ingat saat ia berkata kepada jemaat Korintus bahwa salah seorang dari mereka mungkin saja menerima ajaran dari Roh Kudus untuk dibagikan kepada jemaat (lihat 1 Korintus 14:26). Jadi, apa yang hendak disampaikan Paulus ketika ia menulis kata-kata ini kepada Timotius?

Perhatikan Paulus yang menunjuk kepada dua fakta terkait dari kitab Kejadian sebagai dasar instruksinya: (1) Adam diciptakan sebelum Hawa dan (2) Hawa ditipu, bukannya Adam, dan Hawa jatuh dalam dosa. Fakta pertama memperkuat hubungan yang teguh antara suami dan istri. Seperti diajarkan melalui urutan penciptaan, suami haruslah menjadi kepala, sesuatu yang Paulus ajarkan di mana saja (lihat 1 Korintus 11:3; Efesus 5:23-24).

Fakta kedua yang disebutkan oleh Paulus tidak bermaksud memberikan arti bahwa wanita lebih mudah ditipu dibandingkan pria, karena pria tak mudah ditipu. Nyatanya, karena ada lebih banyak wanita daripada pria dalam tubuh Kristus, maka dapat dianggap bahwa pria lebih mungkin kena tipu daripada wanita. Sebaliknya, fakta kedua menunjukkan bahwa ketika tatanan keluarga yang sesuai maksud Allah diabaikan, Setan bisa mendapat jalan masuk. Masalah keseluruhan dalam kemanusiaan dimulai di Taman Eden ketika hubungan antara manusia dan istrinya rusak —istri Adam tidak tunduk kepadanya. Adam pasti berkata kepada istrinya instruksi Allah mengenai buah terlarang (lihat Kejadian 2:16-17; 3:2-3). Tetapi, istrinya tidak mengikuti instruksinya. Bila diperhatikan, Hawa bahkan melakukan otoritas atas suaminya ketika ia memberikan buah terlarang kepada Adam untuk dimakan (lihat Kejadian3:6). Bukan Adam yang memimpin Hawa pada kejadian itu; justru Hawa yang memimpin Adam. Akibatnya adalah bencana.

Gereja – Model Keluarga (The Church—A Model of the Family)

Perintah yang Allah maksudkan untuk keluarga haruslah ditunjukkan melalui gereja. Seperti saya sebutkan sebelumnya, perlu diingat bahwa selama tiga ratus tahun pertama sejarah gereja, jumlah jemaat gereja hanya sedikit. Para jemaat bertemu di rumah-rumah. Seorang pendeta/penatua/penilik berfungsi bagaikan bapa sebuah rumah-tangga. Struktur gereja yang diperintahkan Allah sangat menyerupai keluarga, dan ternyata adalah sebuah keluarga rohani, sehingga posisi pimpinan oleh wanita atas gereja mungkin saja telah memberi tanda adanya hal yang keliru di dalam dan di luar gereja. Bayangkan ada pendeta/penatua/penilik wanita yang terus-menerus mengajar di sebuah gereja rumah, dan suaminya taat duduk mendengarkan istrinya mengajar dan ia menyerah kepada otoritas istrinya. Hal itu bisa saja berlawanan dengan perintah Allah dalam keluarga, dan bisa menjadi teladan yang keliru.

Itulah maksud kata-kata Paulus, dan kata-kata tersebut terdapat dalam konteks yang sangat erat dari persyaratan Paulus untuk penatua (lihat 1 Timotius 3:1-7), jabatan yang dipegang seorang pria. Harus juga dicatat bahwa penatua harus mengajar secara teratur di jemaat (lihat 1 Tim.5:17). Kata-kata Paulus mengenai wanita yang dengan tenang menerima instruksi dan tidak diizinkan untuk mengajar atau melaksanakan otoritas terhadap pria jelas terkait dengan tatanan di gereja. Yang digambarkannya sebagai tidak layak adalah wanita yang, sebagian atau seluruhnya, mengambil peranan sebagai penatua/pendeta/penilik.

Bukan berarti wanita/istri, yang tunduk kepada suaminya, tidak dapat berdoa, bernubuat, menerima pengajaran untuk dibagikan kepada jemaat, atau berbicara di depan banyak orang selama pertemuan gereja. Semua ini dapat dilakukannya di jemaat tanpa melanggar tatanan ilahi dari Allah, karena ia dapat melakukan semua hal di rumah tanpa melanggar perintah Allah. Hal yang dilarang dilakukan oleh wanita di jemaat tak lebih dari hal yang dilarang dilakukan oleh istri di rumah —melakukan otoritas atas suaminya.

Kita juga mencatat ayat-ayat berikut yang menyatakan bahwa wanita dapat melayani dalam jabatan diaken sama baiknya dengan pria (lihat 1 Timotius 3:12). Melayani di gereja sebagai diaken, atau hamba sesuai arti kata sebenarnya, tak boleh melanggar perintah Allah antara suami dan istri.

Itulah satu-satunya cara nampak untuk menyelaraskan kata-kata Paulus dalam 1 Timotius 2:11-14 dengan ajaran Alkitab. Pada contoh lain dalam Alkitab yang telah dibahas mengenai wanita yang dipakai Allah, tak satupun contoh dapat dijadikan teladan keluarga seperti halnya teladan gereja, sehingga tak satupun melanggar tatanan yang diperintahkanNya. Dalam ayat-ayat itu, tak satupun yang dapat menjadi model yang tidak sesuai dari istri yang melakukan otoritas atas suami dalam keluarga. Coba bayangkan pertemuan beberapa keluarga di sebuah rumah dan seorang istri yang bertanggung-jawab, sambil mengajar, dan mengawasi selagi suaminya duduk tak berbuat apapun dan tunduk pada pimpinan istrinya. Allah tak mengehendakinya, karena bertentangan dengan perintahNya bagi sebuah keluarga.

Namun, bagi Debora yang seorang hakim di Israel, bagi Hana yang berkata-kata tentang Kristus kepada para pria, bagi Maria dan teman-temannya yang berkata-kata tentang kebangkitan Kristus kepada para rasul, tak seorangpun dari mereka memberi pesan keliru atau meniru tatanan Allah secara tidak layak dalam unit keluarga. Pertemuan rutin jemaat adalah pemandangan unik di mana bisa muncul bahaya penyampaian pesan yang keliru bila si wanita/istri memegang otoritas dan rutin mengajari pria/suami.

Kesimpulan (In Conclusion)

Jika kita bertanya, “Pada dasarnya, apa yang keliru dengan fungsi wanita dalam pelayanan, yang melayani orang lain dari hati yang berbelas-kasihan dan memakai karunia-karunia pemberian Allah? Prinsip moral atau etika apa yang mungkin dilanggar oleh fungsi wanita dalam pelayanan?” Kemudian kita segera sadari bahwa pelanggaran prinsip yang mungkin muncul adalah pelayanan wanita yang menyalahi tatanan Allah bagi hubungan antara pria dan wanita, suami dan istri. Pada kedua “perikop masalah” yang tengah dibahas, Paulus tertarik pada tatanan ilahi dalam pernikahan sebagai dasar kepeduliannya.

Jadi kita tahu bahwa dalam pelayanan ada pembatasan peran wanita hanya dalam arti sempit. Dalam begitu banyak cara lain, Allah ingin memakai wanita untuk kemuliaanNya, dan Ia telah melakukannya selama ribuan tahun. Alkitab berbicara tentang banyak kontribusi positif yang telah dilakukan oleh wanita bagi Kerajaan Allah, sebagian kontribusi telah kita bahas. Jangan lupa, sebagian sahabat-sahabat terdekat Yesus adalah wanita (lihat Yohanes 11:5), dan wanita mendukung pelayananNya dalam hal keuangan (lihat Lukas 8:1-3), sesuatu yang tidak dikatakan untuk pria. Wanita di sumur Samaria menceritakan tentang Kristus kepada para pria di desanya, dan banyak yang jadi percaya kepadaNya (lihat Yohanes 4:28-30, 39). Murid wanita bernama Tabita konon menjadi “Perempuan itu banyak sekali berbuat baik dan memberi sedekah” (Kisah Para Rasul 9:36). Dialah wanita yang mengurapi Yesus untuk penguburan, dan Ia memujinya karena perbuatannya ketika orang-orang tertentu mengeluh (lihat Markus 14:3-9). Akhirnya, Alkitab mencatat bahwa para wanita yang menangisi Yesus ketika Ia memikul salibNya melalui jalan-jalan di Yerusalem, hal yang tidak dikatakan untuk pria. Contoh-contoh tersebut dan contoh-contoh serupa mendorong para wanita untuk bangkit dan memenuhi pelayanan yang dikehendaki Allah. Kita butuh peranan wanita dalam pelayanan!

[1]

Harus juga dicatat bahwa setiap manusia sejak Adam diciptakan oleh Allah setelah Allah menciptakan wanita yang melahirkannya. Setiap pria sejak Adam berasal dari seorang wanita, sebagaimana kita diingatkan oleh Paulus dalam 1 Korintus 11:11-12. Tentunya tak seorangpun berpendapat bahwa perintah ilahi ini membuktikan bahwa pria lebih rendah dari ibunya.

[2]

Desakan Paulus ditujukan kepada “saudara-saudara,” sebuah istilah yang ia gunakan 27 kali dalam surat itu, dan jelas mengacu pada seluruh tubuh Kristus di Korintus, tidak hanya pria.

[3]

Harus dicatat, dalam Bahasa Gerika asli, tidak ada kata-kata yang berbeda untuk wanita dan istri, atau pria dan suami. Jadi, kita harus menentukan dari konteks jika penulis sedang berbicara tentang pria dan wanita, atau suami dan istri. Dalam perikop yang sedang dibahas, Paulus berbicara kepada para istri, karena hanya mereka yang dapat bertanya apapun kepada suami-suami mereka di rumah.

Hoy recibí una carta. Era de un hombre que me escuchó en nuestro programa radial diario cuando yo refutaba errores de los antinómicos. Dijo que era la primera carta que le había escrito a alguien en doce años.

Confesó que había sido un homosexual practicante. Por mucho tiempo había racionalizado que en tanto que él hiciera algunas buenas acciones y creyera acerca de Jesús, él era salvo. Pero me escuchó hablar acerca de la gracia transformadora de Dios disponible para los pecadores, incluyendo a los homosexuales. Me escuchó citar pasajes bíblicos que declaran, que ningún homosexual heredará el reino de Dios. Al darse cuenta que su fe muerta le estaba llevando al infierno, se arrepintió. Me escribió para decirme que ya no es un homosexual, citando su paráfrasis de las primeras palabras de 1 Corintios 6:11 en mayúsculas: “Y ALGUNOS DE NOSOTROS ÉRAMOS”. Él ha sido salvo y transformado por la gracia de Dios.

Si los antinómicos tuvieran razón, este hombre aún sería un homosexual, destinado a pasar la eternidad en el infierno. Pero, para la gloria de la gracia de Dios, escuchó la verdad y la creyó. Como Jesús prometió en Juan 8:32, la verdad le hizo libre.

¿Libre de la obediencia?

Tal vez ningún otro versículo en la Biblia ha sido tan mal entendido por los antinómicos como lo ha sido Juan 8:32. Hablan de cómo la verdad nos hace libres de lo que ellos llaman “la esclavitud legalista”, pero que la Biblia lo llama obediencia a los claros mandatos de Dios. Cuando Jesús habló de que la verdad nos hace libres, él claramente hablaba de ser libres del pecado:

Dijo entonces Jesús a los judíos que habían creído en él: si vosotros permaneciereis en mi palabra, seréis verdaderamente mis discípulos; y conoceréis la verdad, y la verdad os hará libres. Le respondieron: Linaje de Abraham somos, y jamás hemos sido esclavos de nadie. ¿Cómo dices tú: Seréis libres? Jesús les respondió: De cierto, de cierto os digo, que todo aquel que hace pecado, esclavo es del pecado. Y el esclavo no queda en la casa para siempre; el hijo sí queda para siempre. Así que, si el Hijo os libertare, seréis verdaderamente libres (Juan 8:31-36, énfasis del autor).

Este es el mensaje de la gracia transformadora de Dios. Este es el evangelio. Jesús perdona y liberta del pecado a aquellos que creen en Él. Aquellos que realmente creen en Él, permanecerán, o vivirán en su palabra, probando así ser sus discípulos.

El avivamiento satánico

Es en realidad una hora oscura. Nuestro mundo es como un tren de carga que ha perdido el control de los frenos y está aumentando su velocidad. ¿Cuánto tiempo más pasará antes de que se descarrile? No obstante, ¿cómo podemos censurar el deteriorado estado espiritual de las naciones si a la vez estamos ofreciendo un evangelio vacío, sin poder para transformar, un evangelio que no es nada más que un ligero barniz para el pecado? ¿Cómo podemos esperar que venga el avivamiento si la gracia de Dios se torna en libertinaje?

En tanto llenar bancas, a lo cual se le llama “crecimiento de la iglesia”, sea nuestro objetivo y no hacer discípulos, como en realidad debe ser, no habrá un verdadero avivamiento. En tanto que sigamos mirando a las personas como “sin iglesia” en vez de sin salvación, no habrá un verdadero avivamiento. En tanto que los pastores y los evangelistas se preocupen más por complacer a la gente que a Dios, no habrá un verdadero avivamiento. Hasta que la iglesia recupere el evangelio bíblico, hasta que la iglesia se caracterice por la santidad de tal modo que sobresalga del mundo, no habrá un verdadero avivamiento. Hasta entonces, el único avivamiento será la continuación del avivamiento actual de Satanás, alimentado por la gracia falsa, la fe falsa, y la salvación falsa. Bajo el estandarte de la libertad, sus evangelistas continuarán lanzando su mentira original en forma impresa, en la radio y en la televisión cristianas, y desde los púlpitos en las iglesias: “Continúen pecando. No morirán”.

Es en realidad una hora muy oscura. Muchos maestros populares proclaman que si una persona tiene fe en Jesús por tan sólo diez segundos en algún momento de su vida, pero luego abandona esa fe y retorna a una vida de pecado, ella es salva y eternamente segura. En realidad, esta persona imaginaria podría ser una prostituta practicante o un violador en serie hasta el último momento de su vida y aún ir al cielo. ¡Todo lo que esta persona perdería sería algunas recompensas celestiales que podrían haber sido suyas si hubiera sido un mejor cristiano! ¿No es esto convertir la gracia de Dios en libertinaje? ¿Puede esta clase de predicaciones preceder a un avivamiento? No obstante, la Biblia aún declara:

Es una declaración confiable:

Si somos muertos con él, también viviremos con él;

Si sufrimos, también reinaremos con él;

Si le negáremos, él también nos negará;

Si fuéramos infieles, él permanece fiel; él no puede negarse a sí mismo

(2 Timoteo 2:11-13, énfasis del autor).

¿Cómo interpretan este versículo los maestros modernos de la gracia falsa? Ignoran o tuercen las primeras tres líneas. Mantienen que la cuarta línea prueba su punto de vista. “Aún si somos infieles y abandonamos nuestra fe” dicen ellos, “él permanece fiel para salvarnos”.

¿Pero es éste el significado real? Definitivamente no.

¿Qué nos enseña 2 Timoteo 2:11-13?

Primero, Pablo dice que “si somos muertos con él, también viviremos con él”. Nuestro vivir con Él está supeditado a nuestro morir con Él. La Escritura nos enseña que todos los que realmente creen en Jesús han muerto y han resucitado en Cristo. Este es el nuevo nacimiento, la regeneración por medio del Espíritu Santo. Es un cambio radical.

Segundo, Pablo dice que “si sufrimos, también reinaremos con él”. Pablo no está prometiendo una recompensa especial de un futuro reino para el grupo especial de cristianos que sufren. Más bien, él está prometiendo aquello que espera a cada auténtico creyente cuya fe permanece. La Escritura enseña que no es solamente un grupo selecto de cristianos que reinarán con Jesús. Todos los que han sido comprados con su sangre reinarán con Él:

Y cantaban un nuevo cántico, diciendo: Digno eres de tomar el libro y de abrir sus sellos; porque tu fuiste inmolado, y con tu sangre nos has redimido para Dios, de todo linaje y lengua y pueblo y nación; y nos has hecho para nuestro Dios reyes y sacerdotes, y reinaremos sobre la tierra (Ap. 5:9-10, énfasis del autor, ver también Ap. 20:6; 22:3-5).

Aquellos creyentes que soportan en fe genuina tienen la promesa de reinar con Jesús. Debemos continuar en fe para ser salvos al final, y si lo somos, reinaremos con Jesús.

Tercero, Pablo nos advierte acerca de no soportar hasta el fin: “si le negáremos, él también nos negará”. Esta es una cita directa del Señor Jesucristo quien dijo:

A cualquiera, pues, que me confiese delante de los hombres, yo también le confesaré delante de mi Padre que está en los cielos. Y a cualquiera que me niegue delante de los hombres, yo también le negaré delante de mi Padre que está en los cielos (Mt. 10:32-33, énfasis del autor).

Definitivamente, Jesús prometió que si le negábamos, Él nos negaría a nosotros. Es una advertencia para cualquiera que está pensando dejar su fe, no soportando bajo la amenaza de lo que otros puedan pensar o hacer. ¿Entrarán al cielo aquellas personas que Jesús negará delante de su Padre? Si negamos a Jesús ante otros, diciendo “no le conozco” y Jesús nos niega ante el Padre, diciendo “no le conozco”, ¿seremos salvos? La respuesta es clara.

Finalmente, Pablo dice, “Si fuéramos infieles, él permanece fiel; él no puede negarse a sí mismo”. Esta es una continuación de lo que Pablo dijo acerca de negar a Jesús. Aunque no pudiéramos cumplir la promesa de seguirle, Jesús siempre cumplirá sus promesas. Él prometió negarnos si le negábamos, y lo hará. (Por supuesto, si nos volvemos en arrepentimiento y fe, Él cumplirá su promesa de aceptarnos otra vez).

Observe que Pablo no dijo en la cuarta declaración, “Si somos infieles y le negamos, Él permanecerá fiel y no nos negará”. ¡Eso sería una contradicción directa de lo que acababa de decir en la tercera declaración!

No, Dios es siempre fiel aunque las personas a menudo no lo sean. Él siempre cumple sus promesas y sus amenazas. Considere lo que Moisés y Josué dijeron acerca de la fidelidad de Dios:

Conoce, pues, que Jehová tu Dios es Dios, Dios fiel, que guarda el pacto y la misericordia a los que le aman y guardan sus mandamientos, hasta mil generaciones; y que da el pago en persona al que le aborrece, destruyéndolo; y no se demora con el que le odia, en persona le dará el pago (Dt. 7:9-10, énfasis del autor).

Pero así como ha venido sobre vosotros toda palabra buena que Jehová vuestro Dios os había dicho, también traerá Jehová sobre vosotros toda palabra mala, hasta destruiros de sobre la buena tierra que Jehová vuestro Dios os ha dado (Jos. 23:15, énfasis del autor).

Con esto en mente, piense como un maestro antinómico muy popular, cuyo nombre es una palabra común en los círculos cristianos alrededor del mundo, interpreta 2 Timoteo 2:11-13:

Así como los fieles recibirán el reconocimiento y aprobación del Padre, así los infieles perderán su reconocimiento y aprobación especial… El creyente infiel no recibirá un lugar especial en el reino de Cristo como aquellos que son lo suficientemente afortunados para poder reinar con él… El significado del apóstol es evidente. Aun si un creyente para todo propósito práctico llega a ser un no creyente, su salvación no está en juego. Cristo permanecerá fiel (énfasis del autor).

Cuando la iglesia gozosamente tolera una enseñanza que tergiversa el claro significado de la Escritura, ¿necesitamos cuestionarnos por qué no llega hoy el avivamiento a nuestra nación? El mensaje sagrado de Dios ha sido corregido, despojado de toda razón para que alguien se arrepienta del pecado y siga a Jesucristo. Aquellas personas que no creen en Jesús ahora pueden entrar al cielo, garantizado. Alguien puede ser un ateo, un budista, un seguidor del Islam o un adorador de Satanás y aún ir al cielo, siempre y cuando exprese verbalmente su fe en Jesús por unos cuantos segundos de su vida. Y esta mentira se está proclamando por medio de algunos principales maestros evangélicos de los Estados Unidos de América.

¿Ahora qué?

Si usted no entendía el verdadero evangelio antes de empezar a leer, con toda seguridad ahora sí lo entiende. Tal vez el avivamiento ha comenzado en su propia vida. ¿Y qué es un gran avivamiento sino muchas personas que han sido revividas? Usted puede y debe compartir lo que sabe. Como yo, usted también tiene una sagrada obligación de dar a conocer la verdad, sin importar el costo. Nuestro mensaje es el proclamado por Jesús, Judas, Pedro, Pablo, Santiago y Juan, al igual que lo hicieron antes millones de creyentes fieles y verdaderos. “No nos avergoncemos del evangelio, porque es poder de Dios para salvación a todo aquel que cree” (Ro. 1:16).

¿Habrá un avivamiento verdadero? Sí—en las vidas de todos los que escuchan y hacen caso del evangelio auténtico. Aquellos que han sido avivados de verdad orarán y trabajarán para que otros puedan compartir su gozo. Con estos pensamientos en mente, cierro con una parábola que el Señor me dio, una que me llena de esperanza:

Una parábola de avivamiento…

Cuando oraba y ayunaba por la necesidad de un avivamiento y la obra del Espíritu Santo, recibí una revelación que me ayudó a entender qué sucede y qué sucederá en la iglesia. No era una visión que viera con mis ojos, sino una revelación que “vi” en mi corazón. Debo aclarar que no soy una persona “dada a las visiones” y esta fue la primera vez que algo así me ha sucedido. Describiré lo que vi en la revelación.

Primero, vi muchas multitudes de personas. Algunos grupos eran muy grandes, otros eran de un tamaño mediano y otros de un tamaño muy pequeño. Los grupos más grandes contenían miles de personas. Los más pequeños sólo contenían un puñado de personas. Los miembros de cada grupo se unieron para darse calor, porque hacía mucho frío. Todos temblaban, y cuando uno hablaba, se podía ver su aliento. Más aún, la mayoría de las personas en la multitud estaban sucias. Algunos estaban más sucios que otros, como si fueran trabajadores de una mina de carbón, cubiertos de hollín de cabeza a pies. Éstos también olían mal, como el olor de la basura. Otros no estaban tan sucios, pero la mayoría estaban en urgente necesidad de limpiarse.

Estas masas de personas estaban paradas en la base de un inmenso dique que contenía una gigantesca reserva de agua. El embalse medía cientos de pies de altura, y se extendía tan lejos como yo podía ver a ambos lados. La reserva de agua que contenía era de iguales proporciones.

Al mirar el dique con más cuidado, noté que estaba construido de ladrillos. Había palabras escritas en cada ladrillo, y cuando empecé a leer algunas de las cosas escritas en los ladrillos, observé que las palabras eran similares en este respecto: Cada uno tenía escrito en su superficie un pecado. Por ejemplo, escrito sobre un ladrillo decía, “Chisme”, y en otro decía “Licencioso”. También escrito bajo cada pecado estaba el nombre de alguien. Por ejemplo, en un ladrillo podía decir, “Mentiroso”, y debajo de esa palabra estaba el nombre, “Juan Pérez”. Había muchos ladrillos que tenían el mismo pecado escrito sobre ellos, y los nombres de muchas personas estaban escritos en más de un ladrillo.

De nuevo miré las sucias multitudes que temblaban de frío. La mayoría se mantenían de pie, pero ocasionalmente una persona se arrodillaba, o caía sobre su rostro y empezaba a llorar, confesando sus pecados y pidiéndole a Dios que le limpiara. Cuando Dios lo hacía, un ladrillo del dique estallaba y se salía de su lugar por la fuerza del agua, y una vez que se salía, el ladrillo estallaba en fino polvo y desaparecía. El agua que entonces empezaba a filtrarse por el hueco se proyectaba hacia el aire, cayendo sobre aquel que estaba arrodillado, lavándole de su suciedad. A veces varios (o muchos) ladrillos se salían del dique, a veces al mismo tiempo y otras veces durante un cierto período de tiempo, en tanto que la persona permaneciera ahí arrodillada y orando. En esos casos, las fuentes de agua que salían por los huecos del dique convergían para caer juntos sobre la persona que estaba arrodillada, y el cambio en la persona era dramático. Algunos de los más sucios llegaron a limpiarse más que todos en un corto plazo.

Descubrí también que el agua que salía por los huecos del dique era bastante tibia. Cuando caía sobre aquellos que permanecían de rodillas, no sólo los limpiaba, sino que los calentaba hasta sus huesos. Se reían y se deleitaban y cantaban con gozo cuando eran lavados.

La reacción de aquellos en los grupos que permanecían de pie y miraban al que estaba arrodillado era variada. A menudo, muchos de los que estaban cerca se alejaban de la persona, no queriéndose mojar. En ocasiones, un grupo completo se echaba hacia atrás de modo que la persona arrodillada quedaba sola bajo el chorro de agua tibia.

Sin embargo, con igual frecuencia, algunos de aquellos cerca del que oraba también se arrodillaban, confesando sus pecados. De nuevo, los ladrillos se salían del dique y el agua brotaba limpiándoles y entibiándoles.

En ocasiones, la gran mayoría de las personas paradas en un grupo, se arrodillaban una tras otra o se inclinaban y empezaban a llorar por sus pecados. La fuerza de muchas corrientes de agua que por consiguiente convergían y caían sobre ellos era muy grande, trayendo enorme bendición, una poderosa unción y muchos dones. No obstante, en ningún caso vi que un grupo se arrodillara completo. A menudo, aquellos que estaban de pie entre los grupos en los cuales muchos estaban arrodillados, se unían a otro grupo en donde la mayoría estaba de pie. También, a veces veía a una persona arrodillada únicamente porque otros se arrodillaban. Sin embargo, cuando esto sucedía, ningún ladrillo saltaba del dique, no había agua que saliera, y esa persona permanecía sucia y fría.

Fui testigo de dos cosas más cuando miraba los grupos de personas: Ocasionalmente uno de aquellos que estaba de pie miraba el dique y veía un ladrillo con su nombre. Por motivo de su vergüenza, subía por la superficie del dique hacia el ladrillo y trataba de sacarlo de su lugar con sus propias manos. Ninguno de los que intentó esto tuvo éxito, ya que era imposible. Asimismo, ocasionalmente vi a alguno que habiendo estado de rodillas, se ponía de pie nuevamente. Cuando lo hacía, inmediatamente se empezaba a ensuciar, y la fuerza del agua sobre él disminuía. Y si comenzaba a señalar a aquellos que no se habían arrodillado, criticándoles duramente y con orgullo, su fuente de agua se detenía, y volvía a ensuciarse de nuevo. La mayoría de los que estaban arrodillados le hablaban amorosamente a aquellos que estaban de pie alrededor de ellos, diciendo, “ ¡Oh, es tan hermoso estar bajo esta corriente de agua tibia y purificadora! ¡Tu suciedad puede ser lavada! Por favor, ¿no querrías unirte a mí?

Déjeme decirle sobre algunos de los pecados que estaban escritos sobre los ladrillos. Uno que tenía mi nombre escrito en él decía, “Temeroso del hombre”. Cuando lo vi, inmediatamente admití mi culpa ante Dios y le pedí perdón y la gracia de temerle sólo a Él.

Como pastor, me fueron mostrados numerosos ladrillos que pertenecían a personas de mi congregación. Había muchos pecados repetidos escritos en los ladrillos. Algunos decían, “Amigo del mundo”. Muchos otros decían, “Tibio”. Otros decían, “Criticón”. Otros: “Idólatra”, lo cual significa que usted le da más importancia a otras cosas que a Dios. Muchos en las iglesias están más emocionados con sus entretenimientos y placeres que con Dios.

Algunos decían, “Inmoralidad”, lo cual incluye no sólo adulterio, sino permitir que los pensamientos inmorales habiten en nuestra mente. Algunos decían, “Mira pornografía en la Internet”. Uno decía, “Medita en actos de homosexualidad”. Otro decía, “Adolescente sexualmente activo”.

En algunos de los ladrillos decía, “Amargura contra otro”, “Maltrata a su esposa”, y “Habla contra los hermanos”. Había también “Amante del dinero” y “Cuida sólo de sí mismo”. Había uno que decía, “Recibe dinero por debajo de la mesa por concepto de trabajo para evitar pagar sus impuestos”, “Administrador desordenado”, “Usa el dinero de Dios para apoyar cosas que Dios detesta” y “No le importan los pobres”. Muchos decían, “No diezma”, y alrededor de esos ladrillos había muchos otros ladrillos que tenían justificaciones para ese pecado.

Había “Indecente”, “Siempre cree estar en lo correcto” y “No está sujeta a su marido”. Vi muchos otros que decían, “No le interesan aquellos que nunca han oído el evangelio”.

Algunos decían, “Chisme”, “Calumniador”, “Gusta de juzgar a otros”, “Usa palabras soeces” y “Religión sin valor—no amarra su lengua”. Uno decía, “No aporta dinero para los hijos de un matrimonio anterior”. Otros decían, “No honra a los padres”, “Rara vez cumple sus promesas” y “Escucha música que exalta lo que Dios detesta”.

Había “Lleno de incredulidad”, “Hábitos y adicciones sucias” y “Auto complaciente”. Había “No ora”, “No asiste a la iglesia” “No anhela leer la palabra de Dios”. Muchos ladrillos decían, “No está enseñando a sus hijos con el alimento y la amonestación del Señor”.

Había muchos más que no menciono pero que están en la Biblia—la Biblia en la que todos profesamos creer y que es la palabra de Dios. En algunos ladrillos estaba escrito, “Tuerce la Escritura para que diga lo que no dice” y “Redefine los mandamientos para que encajen con su estilo de vida”.

La mezcla que mantenía a los ladrillos en su lugar también tenía palabras escritas sobre ella, simbolizando cuatro pecados que mantenían a todos los otros pecados en su lugar. Ellos eran “Orgullo”, “Hipocresía”, “Ningún amor por Dios” y “Pecados de los Pastores”. Antes de que los otros pecados puedan ser desalojados, éstos deben ser debilitados. El orgullo impide que reconozcamos nuestros pecados. La hipocresía, lo cual es que actúa de una manera en la iglesia y de otra manera muy distinta fuera de la iglesia, debe ser confesada. Todos los pecados son síntomas de otro mayor, “Poco o ningún amor por Dios” –Si lo amáramos con todo nuestro corazón, mente, alma y fuerza, le serviríamos y le obedeceríamos con pasión. Jesús dijo, “Si me amáis, guardad mis mandamientos” (Juan 14:15). En último y cuarto lugar, si los líderes en la iglesia dan mal ejemplo, sus seguidores tienen una excusa para mantenerse en sus pecados.

Volvamos a las personas en las multitudes. Mientras miraba, ocasionalmente una persona que estaba de pie señalaba a un grupo cercano que se reía y cantaba mientras estaban arrodillados bajo el agua, y decía, “Esa agua no puede venir de Dios, ya que su doctrina está equivocada en varios aspectos”. Pero el Señor me recordó que Él no dijo que son aquellos que tienen la doctrina pura los que verán a Dios, sino aquellos que tienen corazones puros (Mt. 5:8). Jesús no dijo que los conoceríamos por su doctrina, sino por sus frutos (Mt. 7:20). Él dijo que la marca de sus verdaderos discípulos no era una doctrina perfecta, sino el amor de unos hacia otros (Juan 13:35). Sólo porque la doctrina de un grupo está parcialmente equivocada en algunos puntos no esenciales, no significa que Dios no hará caer su Santo Espíritu sobre ellos cuando se humillan y empiezan a tener “hambre y sed de justicia” (Mt. 5:6). Algunos ladrillos en el dique decían, “Saturado de conocimiento”, “Orgullo doctrinal” y “Lealtad denominacional que es mayor que el amor por todo el cuerpo”.

Conforme pasaba el tiempo, más y más de aquellos que estaban de pie empezaron a arrodillarse, a llorar, a confesar sus pecados y a arrepentirse. Los ladrillos explotaban del dique como palomitas de maíz, y más agua brotaba con un ruido atronador, hasta que la escena se transformó en una catarata similar a las cataratas del Niágara (pero en una escala mayor). Los que estaban arrodillados levantaban sus manos, reían, cantaban y oraban en lo que luego se convirtió en un río que fluía hacia muchos lugares secos de la tierra. Poco a poco, llegó a ser tal la corriente, que los que estaban arrodillados fueron arrastrados mientras se regocijaban y cantaban canciones a su Dios.

Finalmente, el agua ya no corría, ya que la reserva de agua se había secado. Los que aún estaban de pie se miraban unos a otros con una mirada encubierta de aprobación. Los ladrillos con sus nombres aún permanecían en sus lugares, suspendidos en el aire por motivo del orgullo humano. Luego, de pronto, sin la menor advertencia, todos los ladrillos restantes del dique empezaron a caer, convergiendo con otros ladrillos que tenían escritos los mismos nombres. Con gran terror, los que estaban de pie miraban como los montones de ladrillos caían con mortal exactitud sobre ellos, primeramente haciéndoles caer en el suelo, y luego matándoles y aplastándoles, hasta que lo único que se veía era montículos de ladrillos. Recordé que Jesús dijo, “Cualquiera que se enaltece, será humillado; y el que se humilla será enaltecido” (Lucas 18:14). ¿Cuál de ellos es usted?

Palabras finales para la versión al español

Espero que haya sido bendecido y desafiado por La Gran Decepción del Evangelio. Ahora tengo dos peticiones para usted.

Primera, ¿sería tan amable de escribirme y decirme cómo este libro ha impactado su vida y ministerio? Puede escribirme por medio del correo electrónico en [email protected] o puede usar la siguiente dirección:

Shepherd Serve P.O. Box 12854 Pittsburgh, PA 15241 USA

Segunda, ¿entregaría este libro a otro líder o pastor cristiano? Nuestro objetivo es que cada líder cristiano latinoamericano lo lea, pero eso sólo sucederá con su ayuda. Sería un crimen que usted guardara este libro en su biblioteca personal. Regálelo, o por lo menos préstelo a algún otro líder cristiano que se pueda beneficiar de él. ¡De gracia recibiste, dad de gracia!

Gracias, y que Dios le bendiga por su obediencia.

David Servant