Lakini pasipo imani haiwezekani kumpendeza; kwa maana mtu amwendeaye Mungu lazima aaini kwamba yeye yuko, na kwamba huwapa thawabu wale wamtafutao (Waebrania 11:6).

Kama waaminio, imani yetu imejengwa kwenye msingi kwamba Mungu yupo, naye huwatendea watu wanaomtafuta kitofauti na wale wasiomtafuta. Tukiamini kweli kweli mambo hayo, tunaanza kumpendeza Mungu, kwa sababu mara moja tunaanza kumtafuta. Kumtafuta Mungu ni pamoja na (1) Kujifunza mapenzi Yake, (2) Kumtii, na (3) Kutumainia ahadi Zake. Hayo yote matatu yanapaswa kuwa sehemu ya mwenendo wetu wa kila siku.

Sura hii inatazama mwendo wetu wa imani. Ni bahati mbaya kwamba wengi wamekazia imani mpaka ikapita mipaka ya KiBiblia – hasa mkazo kuhusu mafanikio kimwili. Kwa sababu hiyo, kuna watu ambao wana hofu kulishughulikia swala hili kabisa. Lakini, kwa kuwa kuna watu wanaozama katika madimbwi yao ya kuogelea, si sababu kwetu kuacha kunywa maji. Tunaweza kuwa na msimamo na ukweli wa Maandiko. Biblia ina mengi sana inayofundisha kuhusu mada hiyo, na Mungu anataka tuitumie imani yetu kwa habari ya ahadi Zake nyingi sana.

Yesu aliweka mfano wa mwenye kuwa na imani katika Mungu, Naye anatazamia wanafunzi Wake kufuata mfano Wake. Vivyo hivyo, mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi hujitahidi kuweka mfano wa kumtumaini Mungu, naye huwafundisha wanafunzi wake kuziamini ahadi za Mungu. Hii ni muhimu sana sana. Sit u kwamba haiwezekani kumpendeza Mungu pasipo imani, ni kwamba haiwezekani kupokea majibu ya maombi yetu pasipo imani (ona Mathayo 21:22; Yakobo 1:5-8). Maandiko yanafundisha wazi wazi kabisa kwamba wenye mashaka wanakosa baraka ambazo waamini hupokea. Yesu alisema hivi: “Yote yanawezekana kwake yeye aaminiye” (Marko 9:23, TLR).

Maana Ya Imani

Tafsiri ya KiBiblia ya imani inapatikana katika Waebrania 11:1, kama ifuatavyo:

Basi imani ni kuwa na hakika ya mambo yatarajiwayo, ni bayana ya mambo yasiyo-onekana.

Kutokana na tasiri hii, tunapata sifa kadhaa za imani. Kwanza – mtu mwenye imani ana uhakika. Hii ni tofauti na tumaini, kwa sababu imani ni “uhakika wa mambo yatarajiwayo.” Tumaini hutoa nafasi kwa mashaka. Tumaini kila wakati linasema, “labda”. Mfano: Ninaweza kusema hivi: “Natumaini leo mvua itanyesha ili shamba langu lipate maji.” Ni kwamba natamani mvua, lakini sina hakika kama itanyesha. Lakini imani ina uhakika wakati wote, “wa mambo yatarajiwayo.”

Kile ambacho watu wanaita imani mara nyingi si imani kwa tafsiri ya Biblia. Wanaweza kutazama mawingu meusi juu na kusema, “Naamini mvua itanyesha.” Ila, hawana hakika kwamba itanyesha – wao wanafikiri tu kwamba kuna uwezekano mkubwa kwamba pengine itanyesha. Hiyo si imani ya KiBiblia. Imani ya Biblia haina sehemu ya mashaka. Haitoi nafasi yoyote kwa chochote kingine isipokuwa kile ambacho Mungu ameahidi.

Imani Ni Uhakika Wa Mambo Yasiyo-onekana

Tafsiri ipatikanayo katika Waebrania 11:1 pia inasema kwamba imani ni “bayana ya mambo yasiyo-onekana.” Basi, kama tunaweza kuona kitu au kukitambua kwa hisia zetu tano, imani haitakiwi.

Hebu fikiri kwamba mtu hivi: “Kwa sababu ambayo siwezi kueleza, nina imani kwmaba kuna kitabu mikononi mwako.” Bila shaka ungedhani kwamba ana matatizo fulani. Ungemwambia hivi: “Ha! Huna haja ya kuamini kwamba nina kitabu mikono mwangu, maana unaweza kuona dhahiri kabisa kwamba nimeshika kitabu.”

Imani ni ya dunia isiyo-onekana na macho. Kwa mfano: Ninapoandika maneno haya, ninaamini kwamba kuna malaika karibu na mimi. Yaani, nina hakika kabisa. Ninawezaje kuw ana uhakika kiasi hicho? Je, nimemwona? Hapana. Je, nimehisi au kusikia malaika akiruka karibu? Hapana. Kama ningekuwa nimemwona au kumsikia au kuguswa na mmoja, nisingekuwa na haja ya kuamini kwamba kuna malaika karibu nami – ningejua kwamba yupo.

Basi, ni kitu gani kinachonifanya kuwa na hakika kwamba malaika yupo? Uhakika wangu unatokana na ahadi moja ya Mungu. Katika Zaburi 34:7, aliahidi hivi: “Malaika wa Bwana hufanya kituo karibu na wale wamchao, na kuwaokoa” (TLR). Sina ushahidi wa kile ninachoamini isiokuwa Neno la Mungu. Hiyo ndiyo imani ya kweli ya Biblia – ‘bayana ya mambo yasiyo-onekana’. Watu wa dunia mara nyingi wanatumia msemo huu: “Kuona ni kuamini.” Katika ufalme wa Mungu ukweli ni kinyume: “Kuamini ni kuona.”

Tunapofanyia kazi imani yetu kuhusu ahadi mojawapo ya Mungu, mara nyingi tunakabiliana na mazingira yatakayotujaribu kuwa na mashaka, au kupitia kipindi ambapo inaonekana kana kwamba Mungu hatimizi ahadi yake kwa sababu mazingira yetu hayabadiliki. Kwa hali hiyo, tunachohitaji kufanya ni kupinga mashaka, kudumu katika imani, na kuendelea kuamini mioyoni mwetu kwamba Mungu siku zote hutimiza Neno Lake. Yeye hawezi kudanganya kamwe (ona Tito 1:2).

Tunapataje Imani?

Kwa kuwa imani imejengwa kwenye ahadi za Mungu tu, kuna mahali pamoja tu pa kupata imani ya KiBiblia – Neno la Mungu. Warumi 10:17 inasema hivi: “Basi, imani huja kwa kusikia, Neno la Kristo (TLR, maneno mepesi kutilia mkazo). Neno la Mungu hufunua mapenzi Yake. Tunapoyajua mapenzi ya Mungu ndipo tunapoweza kuyaamini.

Basi, ukitaka kuwa na imani, lazima usikie (au usome) ahadi za Mungu. Imani haiji kwa maombi, kwa kufunga, au kwa mtu kukuwekea mikono ili uipate. Inakuja kwa kusikia Neno la Mungu. Na, ukiisha kulisikia, bado inakubidi ufanye uamuzi kuliamini.

Zaidi ya kupata imani, imani yetu pia inaweza kuwa na nguvu. Biblia inataja viwango kadhaa vya imani – kutoka imani ndogo hadi imani yenye kuhamisha milima. Imani hukua na kupata nguvu sana inapolishwa na kufanyiwa kazi, sawa tu na musuli ya kibinadamu. Tunapaswa kuendelea kuilisha imani yetu kwa kutafakari Neno la Mungu. Tunapaswa kuifanyisha kazi kwa kutenda na kuitikia kila kitu kulingana na Neno la Mungu. Hata nyakati zile tunapokabiliana na matatizo, wasiwasi na mambo yanayotusumbua. Mungu hataki watoto Wake kuwa na wasiwasi kuhusu lolote, bali kumtumaini katika kila hali (ona Mathayo 6:25-34; Wafilipi 4:6-8; 1Petro 5:7). Kukataa kuwa na wasiwasi ni njia moja ya kufanyia kazi imani yetu.

Kama kweli tunaamini aliyosema Mungu, tutatenda na kusema kana kwamba ni kweli. Ukiamini kwamba Yesu ni Mwana wa Mungu, utasema na kutenda kama mtu anayeamini hayo. Kama unaamini kwamba Mungu atakupa mahitaji yako yote, utasema na kutenda hivyo. Ukiamini kwamba Mungu anataka uwe mwenye afya, utatenda nakuzungumza hivyo. Biblia imejaa mifano ya watu ambao wakiwa katikati ya mazingira magumu, walifanyia kazi imani yao katika Mungu na wakapata miujiza. Tutawatazama baadhi yao katika sura hii baadaye, na katika sura inayofuata kuhusu uponyaji wa Mungu. (Ukitaka mifano mingine mizuri, tazama 2Wafalme 4:1-7; Marko 5:25-34; Luka 19:1-10 na Matendo 14:7-10).

Imani Ni Kitu Cha Moyo

Imani ya KiBiblia haifanyi kazi katika akili zetu – ni moyoni. Paulo aliandika hivi: “Maana kwa moyo mtu huamini” (Warumi 10:10a, TLR). Yesu naye alisema hivi:

Yeyote atakayeuambia mlima huu, ‘Ng’oka ukatupwe baharini’, wala asione shaka moyoni mwake, ila aamini kwamba hayo asemayo yametukia, yatakuwa yake (Marko 11:23. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Yawezekana kabisa kuwa na mashaka kichwani mwako na ukawa bado na imani moyoni mwako na kupokea kile ambacho Mungu ameahidi. Ukweli ni kwamba mara nyingi tunapojaribu kuamini ahadi za Mungu, aili zetu, zikishawishiwa na hisia zetu za kimwili na uongo wa Shetani, hushambuliwa na mashaka. Katika nyakati hizo tunahitaji kuondoa mawazo yenye mashaka na kutia ahadi za Mungu mahali pake, na kudumu katika imani bila ya kusita au kuyumba.

Makosa Ya Kawaida Kuhusu Imani

Tunapojaribu kuwa na imani katika Mungu, wakati mwingine tunashindwa kupokea tunachotaka kwa sababu hatufanyi kulingana na Neno la Mungu. Kosa moja la kawaida sana hutokea wakati tunapojaribu kuamini kupata kitu ambacho Mungu hajatuahidi.

Kwa mfano: Ni halali KiMaandiko kwa wenye ndoa kumwamini Mungu kupata watoto kwa sababu Neno la Mungu lina ahadi ambayo wanaweza kuisimamia. Ninajua wana ndoa ambao wameambiwa na daktari kwamba hawatapata watoto. Wao waliamua kumwamini Mungu, wakisimama kwenye ahadi mbili zinazofuata hapo chini, na leo hii ni wazazi wa watoto wenye afya nzuri sana.

Nanyi mtamtumikia BWANA Mungu wenu, naye atakibarikia chakula chako, na maji yako; nami nitakuondolea ugonjwa kati yako. Hapatakuwa na mwenye kuharibu mimba wala aliye tasa katika nchi yako; na hesabu ya siku zao nitaitimiza (Kutoka 23:25-26).

Utabarikiwa kuliko mataifa yote; hakutakuwa na mtu mume wala mke aliye tasa kati yenu; wala kati ya wanyama wenu wa mifugo (Kumbu. 7:14).

Ahadi hizi ziwatie moyo wana ndoa wasiokuwa na watoto! Lakini, kujaribu kuamini kwamba lazima mtoto awe mvulana au msichana ni jambo lingine. Katika Biblia hakuna ahadi zinazosema tutachagua jinsia ya watoto tutakaozaa. Lazima tukae katika mipaka ya Neno la Mungu kama tunataka imani yetu itende kazi. Tunaweza kumwamini Mungu kwa kile alichotuahidi tu.

Hebu tuone ahadi nyingine ya Neno la Mungu, kisha tuamue tunachoweza kuamini kutokana na ahadi hiyo.

Kwa sababu Bwana mwenyewe atashuka kutoka mbinguni pamoja na mwaliko, na sauti ya malaika mkuu, na parapanda ya Mungu; nao waliokufa katika Kristo watafufuliwa kwanza (1Wathes. 4:16).

Kutokana na andiko hilo, tunaweza kuamini kabisa kwamba Yesu atarudi. Lakini je, tuombe na kuamini kwamba Yesu atarudi kesho? Hapana, kwa sababu andiko hili halituahidi hivyo, wala lingine lolote. Tena, Yesu mwenyewe alisema hakuna ajuaye saa wala siku ya kurudi Kwake.

Ila, tunaweza kuomba tukitumaini kwamba Yesu anaweza kurudi kesho, lakini hatuna uhakika kwamba itatokea kama tunavyoomba. Tunapoomba kwa imani, tuna hakika kwamba kile tunachokiomba kitatokea kwa sababu tuna ahadi ya Mungu kuhusiana nacho.

Kwa andiko hilo hilo, tunaweza kuamini kwamba miili ya wale waaminio waliokufa itafufuliwa wakati Yesu atakaporudi. Lakini je, sisi tulio hai wakati wa kurudi kwa Kristo tuamini kwamba tutapokea miili ya ufufuo wakati huo huo kama “waliokufa katika Kristo”, au hata kabla yao? Hapana, maana andiko hili linatuambia tofauti kabisa, kwamba: Wale “waliokufa katika Kristo” watafufuliwa kwanza.” Mstari unaofuata unaendelea hivi: “Kisha sisi tulio hai tutanyakuliwa pamoja nao katika mawingu” (1Wathes. 4:17). Basi, hakuna uwezekano kwamba “waliokufa katika Kristo” hawatakuwa wa kwanza kupokea miili yao ya ufufuo wakati Yesu atakaporudi. Neno la Mungu limeahidi kwamba watakuwa wa kwanza.

Hivyo – kama tunatakiwa kumwamini Mungu kwa habari ya kitu fulani, lazima tuwe na uhakika kwamba ni mapenzi ya Mungu kwa ajili yetu kupokea tunachotaka. Mapenzi ya Mungu yanaweza kujulikana vizuri sana kwa kutazama ahadi Zake zilizoandikwa katika Biblia.

Imani inafanya kazi hivyo hivyo katika dunia ya kawaida. Utakuwa mjinga kuamini kwamba nitakutembelea nyumbani kesho mchana kama sikuwa nimekuahidi hivyo.

Imani bila ahadi ya kuisimamia, si imani kweli – ni upumbavu. Kwa hiyo – kabla hujamwomba Mungu chochote, kwanza jiulize swali hili – ni andiko gani katika Biblia linaloniahidi kile ninachotaka? Kama huna ahadi, huna msingi wa imani yako.

Kosa La Pili La Kawaida

Mara nyingi Wakristo hujaribu kutegemea ahadi moja ya Mungu kutimizwa maishani mwao bila ya kutimiza masharti yote yenye kuambatana na ahadi yenyewe. Kwa mfano: Nimesikia Wakristo wengi wakirejea maneno ya Zaburi 37 na kusema hivi: “Biblia inasema Mungu atanipa matakwa ya moyo wangu. Ninamwamini kwa hilo.”

Tatizo ni kwamba, Biblia haisemi tu kwamba Mungu atatupa matakwa ya mioyo yetu. Angalia inachosema:

Usikasirike kwa sababu ya watenda mabaya, usiwahusudu wafanyao ubatili. Maana kama majani watakatika mara, kama miche mibichi watanyauka. Umtumaini BWANA ukatende mema, ukae katika nchi, upendezwe na uaminifu. Nawe utajifurahisha kwa BWANA, naye atakupa haja za moyo wako. Umkabidhi BWANA njia yako, pia umtumaini, naye atafanya (Zaburi 37:1-5).

Kuna masharti kadha ambayo lazima tutumize ikiwa tunataka kumwamini Mungu atupe matakwa ya moyo. Ukihesabu utaona masharti nane katika ahadi hiyo. Tusipotimiza masharti hayo, hatuna haki ya kupokea baraka zilizoahidiwa. Imani yetu inakuwa haina msingi.

Pia, Wakristo wanapenda kureje ahadi inayopatikana katika Wafilipi 4:19, kwamba “Mungu wangu atanipa mahitaji yangu yote kulingana na utajiri Wake katika utukufu.” Sawa – je, kuna masharti katika ahadi hiyo? Bila shaka.

Ukichunguza mantiki ya ahadi ya Wafilipi 4:19, utaona kwamba si ahadi itolewayo kwa Wakristo wote. Ila ni ahadi itolewayo kwa Wakristo ambao ni watoaji. Paulo alijua Mungu angewapa Wafilipi mahitaji yao yote kwa sababu walikuwa wamemtumia sadaka. Kwa kuwa walitafuta kwanza ufalme wa Mungu kama Yesu alivyoagiza, Mungu angewapa mahitaji yao yoe, kama Yesu alivyoahidi (Mathayo 6:33). Ahadi nyingi katika Biblia zinazohusu Mungu kutupa mahitaji yetu ya kawiada zina sharti kwamba sisi tuwe watoaji kwanza.

Kweli hatuna haki ya kumtumaini Mungua kutane na mahitaji yetu kama hatutii amri Zake kuhusu fedha yetu. Katika agano la kale, Mungualiwaambia watu Wake kwamba walikuwa wamelaaniwa maana hawakuwa wanatoa zaka zao. Ila, aliahidi kuwabariki kama wangetoa zaka na sadaka zao kwa uaminifu na kwa utii (ona Malaki 3:8-12).

Baraka nyingi zilizoahidiwa kwetu katika Biblia zinategemeana na sisi kumtii Mungu. Basi, kabla ya kujaribu kumwamini Mungu kwa kitu fulani, tujiulize kwanza hivi: “Je, ninatimiza masharti yanayoambatana na ahadi hiyo?”

Kosa La Kawaida La Tatu

Katika Agano Jipya, Yesu aliweka sharti ambalo linafanya kazi kila wakati tunapo-omba kuhusu kitu.

Mwaminini Mungu. Amin nawaambia, ‘Yeyote atakayeuambia mlima huu, Ng’oka ukatupwe baharini, wala asione shaka moyoni mwake, ila aamini kwamba hayo asemayo yametukia, yatakuwa yake. Kwa sababu hiyo nawaambia, Yoyote myaombayo mkisali, aminini ya kwamba mnayapokea, nayo yatakuwa yenu (Marko 11:22-24, maneno mepesi kutilia mkazo).

Sharti ambalo Yesu alitaja ni kuamini kwamba tumekwisha pkea tunapoomba. Wakristo wengi hukosea kwa kujaribu kufanyia kazi imani yao kwa kuamini kwamba wamepokea wanapo-ona jibu la maombi yao. Wanaamini kwamba watapokea, si kwamba wamekwisha pokea.

Tunapomwomba Mungu kitu ambacho ametuahidi, tunatakiwa kuamini kwamba tunapoikea jibu wakati tunapo-omba, kisha tuanze kumshukuru Mungu kwa jibu wakati huo. Lazima tuamini kwamba tumejibiwa kabla ya kuona, si baada ya kuona. Tunatakiwa kumjulisha Mungu haja zetu pamoja na shukrani, kama anavyoandika Paulo.

Msijisumbue kwa neno lolote; bali katika kila neno kwa kusali na kuomba, pamoja na kushukuru, haja zenu na zijulikane na Mungu (Wafilipi 4:6).

Kama tulivyokwisha ona, tukiwa na imani mioyoni mwetu, maneno yetu na matendo yetu vitalingana na kile tunachoamini. Yesu alisema hivi: “Mdomo hunena yale yaujayazo moyo” (Mathayo 12:34).

Kuna Wakristo wengine wanaofanya kosa la kurudia kuomba kitu kile kile. Hiyo inadhihrisha kwamba hawajaamini bado kwamba wamekipokea. Kama tunaamini kwamba tunapokea tunapoomba, hakuna haja ya kurudia kuomba ombi lile lile. Kurudia kuomba kitu kile kile ni kuonyesha mashaka kwamba Mungu hakutusikia tulipomwomba mara ya kwanza.

Je, Yesu Hakurudia Ombi Zaidi Ya Mara Moja?

Yesu alirudia ombi moja mara tatu, alipokuwa anaomba katika Bustani ya Getsemane (ona Mathayo 26:39-44). Lakini kumbuka hakuwa anaomba kwa imani kulingana na mapenzi ya Mungu. Alipoomba mara hizo tatu ili ikiwezekana asiende msalabani, alijua kwamba ombi Lake lilikuwa kinyume na mapenzi ya Mungu. Ndiyo sababu alijinyenyekeza kwa mapenzi ya Baba Yake mara tatu pia katika sala hiyo hiyo.

Hiyo sala mara nyingi hutumiwa kimakosa kwamba ni mfano wa maombi yote, maana kuna wengine wanaofundisha kwamba kila sala inapaswa kumalizika kwa kusema hivi: “Kama ni mapenzi Yako” au “Si kama nitakavyo mimi, bali mapenzi Yako yatendeke.”

Hapa tena tunapaswa kukumbuka kwamba Yesu alikuwa anaomba kitu alichojua kwamba si mapenzi ya Mungu. Kufuata mfano Wake wakati sisi tunaomba kitu kulingana na mapenzi ya Mungu ni kosa, na kutokuwa na imani. Kwa mfano: Kuomba hivi: “Bwana! Naungama dhambi yangu kwako, nami naomba unisamehe ikiwa ni mapenzi Yako” ni kuonyesha kwamba yawezekana si mapenzi ya Mungu kusamehe dhambi yangu. Tunajua kwamba Biblia inaahidi Mungu atatusamehe tunapoziungama dhambi zetu (ona 1Yohana 1:9). Hivyo, sala kama hiyo itadhihrisha kutokuwa na imani kwa mtu, kuhusu mapenzi ya Mungu yaliyofunuliwa wazi.

Yesu hakumaliza kila sala kwa kusema, “Si kama nitakavyo mimi, bali mapenzi Yako yatimizwe.” Kuna mfano mmoja tu wa Yeye kuomba hivyo, na ni wakati alipokuwa anajitolea kufanya mapenzi ya Baba Yake, akijua mateso ambayo angepitia kwa sababu hiyo.

Kwa upande mwingine, kama hatujui mapenzi ya Mungu katika hali fulani kwa sababu hajayafunua, basi inafaa kumalizia maombi yetu kwa maneno haya: “Kama ni mapenzi yako.” Yakobo aliandika hivi:

Haya basi ninyi msemao, Leo au kesho tutaingia katika mji fulani na kukaa humo mwaka mzima na kufanya biashara na kupata faida; walakini hamjui yatakayokuwako kesho. Uzima wenu ni nini? Maana ninyi ni mvuke uonekanao kwa kitambo, kisha hutoweka. Badala ya kusema, Bwana akipenda, tutakuwa hai na kufanya hivi au hivi. Lakini sasa mwajisifu katika majivuno yenu; kujisifu kote kwa namna hii ni kubaya (Yakobo 4:13-16).

Tufanye nini tukiisha omba kulingana na ahadi ya Mungu, na kutimiza masharti yote? Tuendelee kumshukuru Mungu kwa majibu ambayo tumeamini kwamba tumeyapokea mpaka tupokee tulichokiomba. Tunapokea na kurithi ahadi za Mungu kwa imani na subira (Waebrania 6:12). Shetani atajaribu kutushinda kwa kuleta mashaka, nasi lazima tutambue kwamba akili zetu ndiyo uwanja wa mapambano. Wakati mawazo ya mashaka yanaposhambulia akili zetu, tunahitaji kuyabadilisha kwa mawazo yenye msingi kwenye ahadi za Mungu na kulitamka Neno la Mungu kwa imani. Tukifanya hivyo, Shetani lazima akimbie (ona Yakobo 4:7; 1Petro 5:8-9).

Mfano Wa Imani Katika Matendo

Mfano mmoja maarufu sana katika Biblia kuhusu imani katika matendo ni habari ya Petro akitembea juu ya maji. Hebu tusome habari yenyewe, tuone tutajifunza nini.

Mara [Yesu] akawalazimisha wanafunzi wake wapande chomboni na kutangulia mbele yake kwenda ng’ambo, wakati yeye alipokuwa akiwaaga mkutano. Naye alipokwisha kuwaaga makutano, alipanda mlimani faraghani kwenda kuomba. Na kulipokuwa jioni, alikuwako huko peke yake. Na kile chombo kimekwisha kufika katikati ya bahari, kinataabika sana na mawimbi, maana upepo ulikuwa wa mbisho. Hata wakati wa zamu ya nne ya usiku Yesu akawaendea, akienda kwa miguu juu ya bahari. Wanafunzi walipomwona akienda juu ya bahari wakafadhaika wakisema, Ni kivuli; wakapiga yowe kwa hofu. Mara Yesu alinena akawaambia, Jipeni moyo, ni mimi, msiogope. Petro akamjibu akasema, Bwana! Ikiwa ni wewe, niamuru nije kwako juu ya maji. Akasema, Njoo. Petro akashuka chomboni, akaenda kwa miguu juu ya maji, ili kumwendea Yesu. Lakini alipouona upepo, akaogopa; akaanza kuzama, akapiga yowe akisema, Bwana, niokoe. Mara Yesu akanyosha mkono wake, akamshika, akamwambia, Ewe mwenye imani haba, mbona uliona shaka? Nao walipopanda chomboni, upepo ulikoma. Nao waliokuwamo ndani ya chombo wakamsujudia wakisema, Hakika wewe u Mwana wa Mungu! (Mathayo 14:22-33).

Kabla ya hapa, wanafunzi wa Yesu walikuwa wamenaswa katika dhoruba nyingine kali wakiwa mtumbwini katika Bahari ya Galilaya (ona Mathayo 8:23-27). Wakati wa tukio hilo, Yesu alikuwa nao, na baada ya kutuliza dhoruba kwa neno lake, aliwakemea wanafunzi Wake kwa kutokuwa na imani kwao. Kabla ya kuanza safari alikuwa amewaambia kwamba ni mapenzi Yake wavuke hadi ng’ambo ya pili ya ziwa (Marko 4:35). Lakini, dhoruba ilipotokea, walishawishika zaidi na mazingira yao, na kuna wakati waliamini watakufa wote. Yesu alitazamia haidhuru wasiogope basi.

Safari hii, Yesu aliwatuma wavuke ng’ambo ya ziwa wakiwa peke yao. Hakika aliongozwa na Roho kufanya hivyo, na hakika Mungu alijua kwamba upepo wa mbisho ungetokea usiku huo. Kwa hiyo Bwana aliwaruhusu wakabiliwe na changamoto ndogo tu kwa imani yao. Kwa sababu ya hizo pepo za mbisho, safari ambayo ingechukua masaa machache tu ilichukua usiku kucha. Kweli tunastahili kuwasifu wanafunzi kwa jitihada zao, lakini hatuachi kushangaa ikiwa kuna mmoja wao aliyejaribu hata kuwa na imani kwamba hizo pepo zitulie – kitu ambacho walikuwa wamemwona Yesu akifanya siku chache kabla ya hapo. Cha ajabu ni kwamba, katika Injili ya Marko, tunasoma kwamba wakati Yesu alipowaendea akitembea juu ya maji, “akataka kuwapita” (Marko 6:48). Alikuwa anataka awaache wakabiliane na tatizo lao peke yao, huku yeye anapita hapo kimuujiza! Hii inaonyesha kwamba hawakuwa wanaomba au kumtazama Mungu. Changamoto kwetu ni kwamba Mtenda Miujiza hutupita mara ngapi tunapong’ang’ana na maisha dhidi ya upepo wa matatizo.

Kanuni Za Imani

Yesu aliitikia wito wa Petro kwa neno moja tu: “Njoo.” Kama Petro angejaribu kutembea juu ya maji kabla ya neno hilo, angezama mara moja, maana asingekuwa na ahadi ya kutegemeza imani yake. Angekuwa anajitokeza kwa kudhania badala ya imani. Vile vile hata baada ya Yesu kusema neno Lake, kama mwanafunzi mwingine yeyote angejaribu kutembea juu ya maji, angezama mara moja, kwa sababu Yesu alimpa Petro tu ahadi. Hakuna mwingine ambaye angeweza kutimiza masharti ya ahadi hiyo, maana hawakuwa Petro. Basi, kabla yeyote kati yetu hajajaribu kutegemea ahadi moja ya Mungu, lazima kuhakikisha kwamba ahadi hiyo ni yetu na kwamba tunatimiza masharti yake.

Petro akaweka mguu kwenye maji. Hapo ndipo alipoamini, japo hakuna shaka kwamba yeye aliyekuwa anapiga kelele kwa kuogopa mzuka muda mfupi kabla ya hapo, pia alikuwa na mashaka ichwani mwake alipopiga hatua ya kwanza. Lakini ili aweze kupokea muujiza, ilibidi afanyie kazi imani yake. Kama angeshikilia mlingoti wa mtumbwi na kutia dole gumba la mguu ndani ya maji aone kama maji yana uwezo wa kumbeba, asingepata muujiza. Vivyo hivyo na sisi – kabla ya kupokea muujiza wowote, lazima tujitolee kuamini ahadi ya Mungu, kisha tutende kama tunavyoamini. Kila mara kuna wakati ambapo imani yetu lazima ipimwe. Wakati mwingine kipindi ni kifupi, wakati mwingine kirefu. Lakini kuna muda ambapo itabidi tupuuze ushahidi wa hisia zetu na kutenda kulingana na Neno la Mungu.

Petro aliendelea vizuri mwanzoni. Lakini alipotafakari jinsi hicho alichokifanya kisivyowezekana, akikumbuka upepo na mawimbi, aliogopa. Pengine aliacha kutembea, akihofia hatua inayofuata. Sasa – yeye aliyekuwa anapokea muujiza akajikuta anazama. Twahitaji kuendelea katika imani tukiisha anza – kuendelea kutenda kulingana na imani yetu. Tuzidi kusonga mbele.

Petro alizama kwa sababu alikuwa na mashaka. Mara nyingi watu hawapendi kujilaumu wenyewe kwa kukosa imani kwao. Wanaona ni afadhali kumlaumu Mungu. Lakini, unadhani Yesu angeitikiaje kama angemsikia Petro, baada ya kurudi mtumbwini salama, akiwaambia wanafunzi wenzake hivi: “Kweli, mpango wa Mungu kwa ajili yangu ilikuwa kufika hapo nilipofika?”

Petro alishindwa kwa sababu aliogopa, akapoteza imani. Huo ndiyo ukweli. Yesu hakumlaumu, bali alinyosha mkono wake mara moja kumpa Petro kitu thabiti zaidi cha kushika. Na mara moja akamhoji Petro kwa nini aliona shaka. Petro hakuwa na sababu yoyote nzuri ya kuwa na shaka, kwa sababu neno la Mwana wa Mungu ni thabiti kuliko kitu chochote. Hakuna yeyote kati yetu mwenye sababu nzuri ya kutilia shaka Neno la Mungu, au kuogopa, au kuwa na wasiwasi.

Maandiko yamejaa ushindi ambao ulitokana na imani, na kushindwa kulikotokana na mashaka. Yoshua na Kalebu waliingia Nchi ya Ahadi kwa sababu ya imani yao. Wenzao wengi walikufa jangwani kwa sababu ya mashaka yao (ona Hesabu 14:26-30). Wanafunzi wa Yesu walipata mahitaji yao waliposafiri wawili wawili kuhubiri Injili (Luka 22:35), lakini waliwahi kushindwa kutoa pepo kwa sababu ya kutokuamini kwao (ona Mathayo 17:19-20). Wengi walipokea miujiza ya uponyaji katika huduma ya Kristo, lakini wagonjwa wengi katika mji wa Nazareti – nyumbani Kwake – walibakia wagonjwa kwa sababu ya kutoamini kwao (Marko 6:5-6).

Kama wote, hata mimi nimepata mafanikio na kushindwa kulingana na imani yangu au mashaka yangu. Lakini sitaskia uchungu kwa kushindwa kwangu au kumlaumu Mungu. Sitajihesabia haki kwa kumlaumu Yeye. Sitatafuta maelezo yasiyoeleweka kirahisi, yenye kutengeneza upya mapenzi ya Mungu yaliyofunuliwa wazi. Najua Mungu hawezi kusema uongo. Kwa hiyo, ninaposhindwa, ninatubu kutokuamini kwangu na kuanza kutembea juu ya maji tena. Nimeona kwamba Yesu kila mara ananisamehe na kuniokoa nisizame!

Tunamalizia hivi: Waamini hubarikiwa; wenye mashaka hawabarikiwi! Mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi hufuata mfano wa Yesu. Yeye mwenyewe amejaa imani, na anawashauri wanafunzi wake hivi: “Mwaminini Mungu!” (Marko 11:22).

„А без веры угодить Богу невозможно; ибо надобно, чтобы приходящий к Богу веровал, что Он есть, и ищущим Его воздает” (Евр. 11:6).

Вера христианина строится на основании существования Бога и знания о том, что Он относится к ищущим Его иначе, нежели к тем, кто не ищет Его. Если мы действительно верим в это, то угождаем Богу, потому что ищем Его. Искание Бога подразумевает 1) познание Его воли, 2) послушание Ему и 3) веру в Его обетования. Эти три компонента должны сопровождать нас каждый день в течение всей жизни.

Эта глава о хождении верой. К сожалению, многие христиане довели учение о вере до крайностей, противоречащих Библии, особенно когда дело касается материального преуспевания. Из-за этого многие с настороженностью относятся к учениям на данную тему. Но мы не должны переставать пить воду только из-за того, что кто-то утонул в луже. Мы можем изучать Писание, соблюдая баланс. Библия очень многому учит на данную тему и Бог хочет, чтобы мы тренировали нашу веру в достижении Его обетований.

Иисус оставил нам пример веры в Бога и ждет от Своих учеников следования Своему примеру. Таким же образом служитель, воспитывающий учеников, служит примером упования на Бога и учит своих учеников верить в Божьи обетования. Это жизненно необходимо. Без веры не только не угодишь Богу, без нее не получишь ответов на свои молитвы (см. Матф. 21:22; Иак. 1:5-8). Писание ясно говорит, что сомневающиеся лишаются благословений, которые получает верующий. Иисус сказал: „Все возможно верующему” (Марк. 9:23).

Определение веры

Библейское определение веры записано в послании к Евреям 11:1:

„Вера же есть осуществление ожидаемого и уверенность в невидимом”.

Английский вариант этого стиха звучит так:

„Вера есть уверенность в том, на что надеешься и убежденность в том, чего не видно”.

Из данного определения мы можем выделить несколько характеристик веры. Во-первых, тот, у кого есть вера, имеет уверенность. Уверенность отличается от надежды. Вера есть „уверенность в том, на что надеешься”. В надежде всегда есть место сомнению. Надежда всегда говорит: „Может быть”. Например, можно сказать: „Надеюсь, что сегодня пойдет дождь и польет мой сад”. Мне нужен дождь, но я не уверен, что он пойдет. Вера же, в отличие от надежды, всегда несет в себе уверенность, это „уверенность в том, на что надеешься”.

В библейской вере нет элементов сомнения. Она не оставляет места никаким другим вариантам, кроме того, который обещал Бог.

Вера – это уверенность в невидимом

Определение, записанное в Евр. 11:1 также говорит, что вера – это „уверенность в невидимом”. Поэтому, если мы видим, или осознаем что-либо посредством наших пяти органов чувств, то вера для этого не требуется.

Предположим, что человек говорит вам: „По причинам, которых я не могу сейчас объяснить, я верю, что у вас в руках находится книга”. Вы сразу же подумаете, что у этого человека есть какие-то отклонения. Вы ответите: „А зачем вам верить, что у меня в руках книга, если вы и так ее видите?”

Вера принадлежит к области невидимого. Например, в момент, когда я пишу эти строки, я верю, что рядом со мной находится ангел. Я уверен в этом. Но почему я так уверен? Может быть, я вижу его? Нет. Может быть, я чувствую его? Нет. Если бы я видел или чувствовал ангела, то мне не надо было бы в это верить – я бы знал это.

Почему же я так уверен в присутствии ангела? Моя уверенность основывается на обетованиях Божьих. Псалом 33:8 говорит: „Ангел Господень ополчается вокруг боящихся Его и избавляет их”. У меня нет никаких доказательств, кроме веры в Слово Божье. Это и есть настоящая библейская вера – „уверенность в невидимом”. Мирские люди часто говорят: „Увижу – поверю”, но в Божьем царстве все наоборот: „Поверю – увижу”.

Когда мы верим в Божьи обетования, обстоятельства часто хотят заставить нас усомниться в них. Иногда мы проходим через период, когда кажется, что Бог не исполняет своих обещаний, потому что ситуация не меняется. В таких случаях нам просто надо противостоять сомнениям, стоять в вере, хранить уверенность в сердце в том, что Бог всегда держит Свое слово. Он не может солгать (см. Тит. 1:2).

Как мы приобретаем веру?

Поскольку вера основывается только на Божьих обетованиях, существует только один ее источник – Слово Божье. Писание говорит: „Вера от слышания, а слышание от Слова Божия” (Рим. 10:17). Божье Слово раскрывает Его волю. Мы можем верить только тогда, когда знаем Его волю.

Итак, для того чтобы иметь веру, надо услышать (или прочитать) Божье обетование. Вера не приходит благодаря молитве, посту или возложению рук. Она приходит только от слышания Божьего Слова. И даже после того, как вы услышите его, вам придется принять решение – верить в него или нет.

Помимо того, что мы приобретаем веру, она может еще и расти. Библия говорит о различных уровнях веры – от маленькой до передвигающей горы. Вера растет при условии ее подпитывания и применения, точно так же, как мускулы. Мы должны постоянно питать нашу веру размышлениями о Слове Божьем. Мы должны применять веру в действиях, до мелочей основанных на Слове Божьем. Сюда входят и времена испытаний, проблем и тревог. Бог не хочет, чтобы Его дети о чем-либо заботились. Он хочет, чтобы они уповали на Него в любой ситуации (см. Матф. 6:25-34; Флп. 4:6-8; 1 Пет. 5:7). Отказ от беспокойства – это только один способ, которым мы можем упражнять нашу веру.

Если мы действительно верим в то, что сказал Бог, то наши действия будут соответствовать нашей вере. Если вы верите, что Иисус есть Сын Божий, то будете действовать и говорить, как человек, верящий в это. Если вы верите, что Бог обеспечит все ваши нужды, то будете и действовать соответственно. Если вы верите, что Бог хочет исцелить вас, то и ваши действия будут вытекать из вашей веры. Библия полна примеров, когда люди посреди труднейших обстоятельств действовали в соответствии со своей верой в Бога и происходили чудеса. В этой и последующих главах мы рассмотрим тему исцеления. (Другие примеры см. 4 Цар. 4:1-7; Марк 5:25-34; Лук. 19:1-10; и Деян. 14:7-10.)

Сердечная вера

Библейская вера живет не в уме, а в сердце. Павел пишет: „Сердцем веруют…” (Рим. 10:10). Иисус сказал:

„Если кто скажет горе сей: поднимись и ввергнись в море, и не усомнится в сердце своем, но поверит, что сбудется по словам его, – будет ему, что ни скажет” (Марк. 11:23).

Вполне возможно, что в голова будет сомневаться, а сердце – все равно веровать и получать обещанное Богом. В большинстве случаев, когда мы пытаемся поверить в Божьи обетования, наш разум находится под влиянием физических чувств и сатанинской лжи. В такие времена надо заменить сомнения на Божьи обетования и держаться за них твердой и неотступной верой.

Распространенные ошибки в понимании веры

Иногда, когда мы пытаемся применить веру в Бога, мы не получаем того, чего желаем, потому что не действуем в соответствии с Божьим Словом. Одна из самых распространенных ошибок – когда мы пытаемся верить в то, чего Бог нам не обещал.

Например, семейная пара может опираться на Писание, прося у Бога ребенка, потому что в Божьем Слове есть такое обетование. Я знаком с семьями, которым доктора говорили, что у них никогда не будет детей. Но они решили довериться Богу, опираясь на Его обещания, приведенные ниже, и сегодня являются родителями здоровых детей:

„Служите Господу, Богу вашему, и Он благословит хлеб твой и воду твою; и отвращу от вас болезни. Не будет преждевременно рождающих и бесплодных в земле твоей; число дней твоих сделаю полным” (Исх. 23:25-26).

„Благословен ты будешь больше всех народов; не будет ни бесплодного, ни бесплодной, ни у тебя, ни в скоте твоем” (Втор. 7:14).

Эти обетования должны воодушевлять бесплодные пары! Однако верить в рождение мальчика или девочки – это другое дело. В Библии нет конкретных обетований, говорящих, что мы можем верить в пол ребенка по выбору. Нужно оставаться в рамках Писания для того, чтобы вера была эффективной. Мы можем ждать от Бога только того, что Он обещал нам.

Давайте рассмотрим обетование из Божьего Слова и затем определим, во что мы можем верить, основываясь на нем:

„Потому что Сам Господь при возвещении, при гласе Архангела и трубе Божией, сойдет с неба, и мертвые во Христе воскреснут прежде” (1 Фес. 4:16).

Основываясь на этом месте Писания мы верим, что Иисус вернется.

Но можем ли мы верить и молиться, чтобы Иисус пришел завтра? Нет, потому что ни это, ни какое другое место Писания не обещает нам этого. Иисус даже сказал, что никто точно не знает дня Его возвращения.

Можно, конечно, молиться в надежде, что Иисус придет завтра, но нет никакой гарантии, что это произойдет. Когда мы молимся с верой, мы уверены, что то, о чем мы просим, произойдет, потому что Бог обещал это.

Основываясь на том же месте Писания, можно верить в то, что тела умерших верующих воскреснут по возвращении Иисуса. Но можем ли мы быть уверенными в том, что тела тех из нас, кто еще будет жив в момент возвращения Иисуса, будут преображены в тот же момент, что и тела „умерших во Христе”, или даже раньше их? Нет, потому что это место Писания обещает нам прямо противоположное: „Мертвые во Христе воскреснут прежде”. А следующий стих говорит: „Потом мы, оставшиеся в живых, вместе с ними восхищены будем на облаках в сретение Господу на воздухе” (1 Фес. 4:17). Поэтому „умершие во Христе” получат воскресение своих тел первыми. Слово Божье обещает только такой сценарий развития событий.

Если мы чего-то ожидаем от Господа, то должны быть уверены, что Бог желает дать нам это. Безопасно определить Божью волю можно только посредством изучения Его обетований, записанных в Библии.

В естественной области вера действует точно также. Было бы глупо верить в то, что завтра я приду к вам в гости, если я предварительно не пообещаю вам, что приду.

Вера, не имеющая никакого основания – это вообще не вера, это глупость. Поэтому прежде, чем просить чего-либо, задайте себе вопрос – какое место Писания обещает мне то, чего я желаю? Если нет обетования, то нет и основания для веры.

Вторая распространенная ошибка

Часто христиане пытаются верить в Божьи обетования, не выполняя условий, необходимых их исполнения. Например, я слышал, как христиане цитируют псалом 36 и говорят: „Библия говорит, что Бог исполнит желания моего сердца. Вот, во что я верю”.

Однако Библия говорит не только об исполнении Богом желаний нашего сердца. Вот что она в действительности говорит:

„Не ревнуй злодеям, не завидуй делающим беззаконие, ибо они, как трава, скоро будут подкошены и, как зеленеющий злак, увянут. Уповай на Господа и делай добро; живи на земле и храни истину. Утешайся Господом, и Он исполнит желания сердца твоего. Предай Господу путь твой и уповай на Него, и Он совершит” (Пс. 36:1-5).

Если мы верим, что Бог исполнит желание нашего сердца, то должен быть соблюден ряд условий. Я насчитал по меньшей мере восемь условий, сопровождающих это обетование. Если мы не выполним эти условия, то у нас нет никаких прав на получение этого благословения. Наша вера лишена основания.

Также христиане любят цитировать обетования из послания к Филиппийцам 4:19: „Бог мой да восполнит всякую нужду вашу, по богатству Своему в славе, Христом Иисусом”. Но есть ли у данного обетования условия? Конечно, есть.

Если внимательно изучить контекст этого обетования, то станет ясно, что оно относится не ко всем христианам. Это обетование относится к тем христианам, которые сами являются даятелями. Павел знал, что Бог восполнит все нужды филиппийцев, потому что они сами много жертвовали. Поскольку они прежде всего искали Божьего царства, как заповедал Иисус, Бог обеспечит все их нужды (см. Матф. 6:33). Многие обетования в Божьем слове, относящиеся к восполнению материальных нужд, содержат в себе условие, чтобы человек сам отдавал.

У нас нет никакого права верить в то, что Бог обеспечит наши нужды, если мы сами не исполняем его заповедей, касающихся денег. В Ветхом Завете Бог говорил Своему народу, что он живет под проклятием, потому что удерживает десятины, но Он обещал благословить их, если они будут послушно давать десятины и приношения (см. Мал. 3:8-12).

Многие благословения, обещанные нам в Библии, зависят от нашего послушания Богу. Следовательно, прежде, чем пытаться уповать на Бога в отношении чего-либо, надо задать себе вопрос: „Выполняю ли я все условия, сопровождающие данное обетование?”

Третья распространенная ошибка

В Новом Завете Иисус поставил условие, которое действует каждый раз, когда мы молимся:

„Иисус, отвечая, говорит им: имейте веру Божию, ибо истинно говорю вам, если кто скажет горе сей: поднимись и ввергнись в море, и не усомнится в сердце своем, но поверит, что сбудется по словам его, – будет ему, что ни скажет. Потому говорю вам: всё, чего ни будете просить в молитве, верьте, что получите(английская версия Библии NASV говорит „верьте, что получили”) – и будет вам” (Марк. 11:22-24).

Условие, выдвинутое Иисусом, говорит о том, что мы должны верить, что уже получили то, чего просим в молитве. Многие христиане пытаются применять свою веру в то, что получили, после того, как увидят ответ на молитву. Они верят, что получат, а не что уже получили.

Когда мы просим у Бога то, что Он нам обещал, мы должны верить, что получаем это, когда молимся и сразу же благодарим за ответ. Мы должны верить, что получили ответ перед тем, как увидим его, а не после этого. Мы должны возносить свои нужды к Богу с благодарением, как пишет апостол Павел:

„Не заботьтесь ни о чем, но всегда в молитве и прошении с благодарением открывайте свои желания пред Богом” (Флп. 4:6).

Как мы уже говорили выше, если в наших сердцах есть вера, то наши слова будут соответствовать тому, во что мы верим. Иисус сказал: „От избытка сердца говорят уста” (Матф. 12:34).

Некоторые христиане совершают ошибку, постоянно прося одного и того же, что свидетельствует о том, что они не верят, что уже получили. Если мы верим, что уже получили в момент молитвы, то незачем повторять ту же просьбу. Снова просить того же самого – значит сомневаться в том, что Бог услышал нас в первый раз, когда мы к Нему обратились.

Не молился ли Иисус об одном и том же несколько раз?

Конечно, Иисус молился одной и той же молитвой три раза в Гефсиманском саду (см. Матф. 26:39-44). Но помните о том, что Он не молился молитвой веры относительно уже явленной воли Божьей. Фактически Он три раза просил о возможности избежать креста и знал, что эта молитва противоречит воле Божьей. Поэтому в той же самой молитве Он три раза посвящает Себя воле Отца.

Эта молитва Иисуса часто неправильно используется в качестве образца для всех молитв и некоторые учат, что каждую молитву надо заканчивать словами „Если на то есть воля Твоя” или „Но пусть не моя воля будет, а Твоя”, следуя примеру Иисуса.

Опять же надо помнить, что Иисус просил потому что знал, – это не является волей Божьей. Поэтому использование данного случая в качестве примера неправильно. Например, молитва типа „Господь, я исповедую мой грех и прошу Тебя простить меня, если на то есть воля Твоя” подразумевает, что, может быть, и Божьей воли на мое прощение нет. Но мы знаем, что Библия обещает нам прощение грехов, если мы исповедуем их (см. 1 Иоан. 1:9). Таким образом, подобная молитва обнаруживает неверие в волю Божью, о которой мы знаем.

Иисус не завершал каждую Свою молитву словами „но пусть все будет не как Я хочу, а как Ты”. В Библии есть только единственный пример, когда Иисус молится так, и это было в момент посвящения Себя исполнению воли Отца, когда Он понял, какие страдания Ему предстоит перенести.

С другой стороны, если мы не знаем волю Божью в конкретной ситуации, потому что Он не открыл ее нам, тогда уместно заканчивать молитву словами „Если на то есть воля Твоя”. Иаков пишет:

„Теперь послушайте вы, говорящие: „сегодня или завтра отправимся в такой-то город, и проживем там один год, и будем торговать и получать прибыль”; вы, которые не знаете, что случится завтра: ибо что такое жизнь ваша? пар, являющийся на малое время, а потом исчезающий. Вместо того, чтобы вам говорить: „если угодно будет Господу и живы будем, то сделаем то или другое”, – вы, по своей надменности, тщеславитесь: всякое такое тщеславие есть зло” (Иак. 4:13-16).

Что же нам делать после того, как мы вознесли просьбу к Богу, основываясь на Его обетованиях, и выполнили все условия? Мы должны постоянно благодарить Бога за ответ, так как верим, что просимое получили, и делать так до тех пор, пока это не осуществится. Мы наследуем обетования Божьи через веру и терпение (Евр. 6:12). Сатана будет пытаться посеять сомнения и победить нас, но мы должны четко понимать, что поле битвы – наш разум. Когда сомнения атакуют разум, нам просто надо заменить эти сомнения мыслями, основанными на Божьих обетованиях и говорить слова веры. Если мы так делаем, то сатана убегает (см. Иак. 4:7; 1 Пет. 5:8-9).

Пример веры в действии

Один из классических библейских примеров веры в действии мы видим в случае, когда Петр пошел по воде. Давайте прочитаем и посмотрим, какой урок можно извлечь из этой истории:

„И тотчас понудил Иисус учеников Своих войти в лодку и отправиться прежде Его на другую сторону, пока Он отпустит народ. И, отпустив народ, Он взошел на гору помолиться наедине; и вечером оставался там один. А лодка была уже на средине моря, и ее било волнами, потому что ветер был противный. В четвертую же стражу ночи пошел к ним Иисус, идя по морю. И ученики, увидев Его идущего по морю, встревожились и говорили: это призрак; и от страха вскричали. Но Иисус тотчас заговорил с ними и сказал: ободритесь; это Я, не бойтесь. Петр сказал Ему в ответ: Господи! если это Ты, повели мне придти к Тебе по воде. Он же сказал: иди. И, выйдя из лодки, Петр пошел по воде, чтобы подойти к Иисусу, но, видя сильный ветер, испугался и, начав утопать, закричал: Господи! спаси меня. Иисус тотчас простер руку, поддержал его и говорит ему: маловерный! зачем ты усомнился? И, когда вошли они в лодку, ветер утих. Бывшие же в лодке подошли, поклонились Ему и сказали: истинно Ты Сын Божий” (Матф. 14:22-33).

Интересно, что до этого случая, ученикам уже пришлось побывать в шторме на море Галилейском (см. Матф. 8:23-27). Во время того случая Иисус, который был с ними в лодке, запретил бурю, а затем упрекнул учеников в маловерии. Перед посадкой в лодку Иисус сказал ученикам, что Он хочет, чтобы они переправились на другой берег озера (см. Марк. 4:35). Однако, когда разразился шторм, они, под воздействием обстоятельств, испугались, что погибнут. Но Иисус надеялся, что они, по крайней мере, не испугаются.

Однако, на этот раз, Иисус послал их переплывать море Галилейское одних. Конечно же, Он действовал под водительством Духа Святого и знал о грядущем шторме. Господь испытывал веру учеников. Из-за противоположного ветра путь, который обычно преодолевался за несколько часов, занял у них всю ночь. Ученики, конечно, держались, надо отдать им должное, но мы не знаем, пытался ли кто-нибудь из них запретить бурю так же, как это сделал Иисус несколько дней назад. Интересно, что Иисус намеревался пройти мимо них (Марк. 6:48). Проходя мимо, Он таким образом хотел оставить их лицом к лицу с проблемой! Похоже, что они не молились и не искали Бога. Интересно, сколько раз Чудотворец проходит мимо нас, в то время, как мы ломаем весла о жизненные проблемы?

Принципы веры

На просьбу Петра Иисус ответил одним словом: „Иди”. Если бы Петр попытался пойти по воде до того, как прозвучало это слово, он бы мгновенно утонул, потому что у него не было бы никакого основания для веры. Он бы шел вперед скорее по предположению, чем по вере. С другой стороны, если бы после того, как Иисус произнес это слово, кто-либо из учеников попытался пойти по воде, то тоже сразу бы утонул, потому что Иисус адресовал свое обетование только Петру. Поскольку ни один из них не был Петром, то ни один из них не смог бы выполнить условия обетования. Также и мы, если верим в обетование, то должны быть уверены в том, что оно относится к нам и что мы исполняем все его условия.

Итак, Петр ступил на воду. В этот момент он поверил, хотя, несомненно, тот, кто еще минуту назад кричал от страха при виде духа, сомневался в своем разуме, делая первый шаг. Но для того, чтобы произошло чудо, он должен был действовать по вере. Если бы он „приклеился” к борту лодки и начал пробовать носком ноги, выдержит ли вода его вес, то никогда бы не пережил этого чуда. Также и мы, еще до того, как произойдет чудо, должны посвятить себя вере в Божье обетование и затем действовать по своей вере. Наша вера постоянно подвергается испытаниям. Иногда моменты испытания короткие, иногда длинные. Но всегда необходимо определенное время, чтобы мы научились не обращать внимания на чувства и действовать по Божьему Слову.

Сначала у Петра все шло хорошо. Но когда он осознал всю невозможность того, что делал, и посмотрел на ветер и волны, то испугался. Может быть, он остановился, боясь сделать еще шаг. И вдруг тот, с кем произошло чудо, начал тонуть. Если мы начали идти верой, то должны продолжать идти по вере. Никогда не сворачивайте с пути.

Петр тонул, потому что усомнился. Обычно люди не любят признаваться в нехватке веры. Они лучше свалят всю вину на Бога. А как, по вашему мнению, отреагировал бы Иисус, если бы Петр благополучно вернулся назад и сказал ученикам: „Я смог дойти до Иисуса только потому, что на то была Божья воля”?

Петр начал тонуть, потому что испугался и потерял веру. Это факт. Иисус не стал осуждать его, а немедленно протянул Свою руку, чтобы дать Петру опору. А затем спросил у Петра, зачем тот усомнился. У Петра не было серьезных причин для сомнения, потому что слово Божьего Сына более весомо, чем что-либо другое. Ни у кого из нас никогда нет весомых причин сомневаться в Божьем Слове, независимо ни от страха, ни от проблем.

Писание говорит о победах, одержанных по вере, и поражениях, произошедших по причине сомнений. Иисус Навин и Халев завоевали обетованную землю, благодаря своей вере, в то время как большинство их соотечественников умерли в пустыне из-за своих сомнений (см. Числ. 14:26-30). Нужды учеников Иисуса восполнялись, когда они путешествовали по двое, проповедуя Евангелие (см. Лук. 22:35), но однажды из-за своего неверия они не смогли изгнать демона (см. Матф. 17:19-20). Многие исцелялись по молитве Иисуса, в то время как Его родной город Назарет остался больным по причине неверия (см. Марк. 6:5-6).

Я, как и все, переживал и успехи и поражения, в зависимости от веры или сомнений. Но я не собираюсь расстраиваться из-за своих неудач и винить за них Бога. Я не собираюсь оправдываться, сваливая вину на Него. Я не собираюсь искать сложных теологических объяснений, чтобы заново придумывать то, о чем Бог уже ясно сказал, как о Своей воле. Я знаю, что Бог не может лгать. Поэтому, если я терплю неудачу, то каюсь в неверии и снова иду по воде. Я заметил, что Иисус всегда прощает меня и не дает утонуть!

Приговор звучит так: Те, кто верит, получают благословение; те, кто сомневается, не получают благословений! Служитель, воспитывающий учеников, следует примеру Иисуса. Он сам полон веры и учит тому же своих учеников: „Имейте веру Божию!” (Марк. 11:22).

W tym oraz w kilku następnych rozdziałach będziemy kontynuowali studiowanie kilku dość dobrze znanych postaci Biblijnych, które Bóg wystawiał na próby. Zwrócimy uwagę w szczególności na to, jak Bóg testował ich – zaczerpując ze słów Mojżesza – „aby im w przyszłości wyświadczyć dobro” (Pwt 8:16). Bóg zaplanował Boże przeznaczenie do wypełnienia dla każdego z nich, tak samo jak ma Boże przeznaczenie do wypełnienia zaplanowane dla ciebie. Każdy z nich wykonał swoje przeznaczenie ale dopiero po tym, jak zostali oni w pierwszej kolejności poddani próbie. I pod tym względem nie będzie się to różniło w odniesieniu do mnie czy do ciebie.

Józef, którego historia opisana jest w jedenastu rozdziałach Księgi Rodzaju, będzie pierwszym na naszej liście. Przypuszczam, że jesteś zaznajomiony z jego historią, ale czy wiedziałeś, że Pismo mówi, że Bóg wystawiał go na próby?

Gdy [Bóg] przywoławszy głód na ziemię, wszystkę podporę chleba pokruszył. Posłał przed nimi męża, który był za niewolnika sprzedany, to jest Józefa; którego nogi pętami trapili, a żelazo ścisnęło ciało jego, aż do czasu, gdy się o nim wzmianka stała; mowa Pańska doświadczała go. (Ps 105:16-19, dodano podkreślenie).

Jako nastolatek, Józef otrzymał krótki przebłysk swojej przyszłości dzięki dwóm snom, które otrzymał od Boga. Przepowiadały one czasy, w których jego bracia oraz ojciec pokłonią się przed nim. Mimo wszystko jego Boże przeznaczenie o wiele bardziej przewyższało to, czego po otrzymaniu tych snów oczekiwał. Bóg zdecydował wywyższyć go, aby zachować życie wielu ludzi, włączając w to jego własną rodzinę, tak by obiecany potomek z Abrahama, Zbawiciel, mógł być pewnego dnia zrodzony na ziemi. Ponadto Józef nieświadomie zapowiedział przyszłego Zbawiciela (w pewien niesamowity sposób znajdujemy podobieństwo jego historii do historii Jezusa), oferując dodatkowy dowód dla wszystkich szczerze poszukujących, że Jezus prawdziwie jest Mesjaszem.

Poniżenie przed wywyższeniem

Czytając historię Józefa dowiadujemy się, że przeznaczeniem Józefa było to, aby stał się głównym zarządcą w Egipcie, super potęgą światową w ówczesnych czasach. Mimo tego żaden z nas nie przewidziałby środków jakie Bóg wykorzystał, aby wywyższyć go do tak wysokiej pozycji. Często drogą ku górze jest najpierw droga „w dół”. Droga „w dół” Józefa rozpoczęła się zaraz po jego narodzinach. Ponieważ był on ulubionym synem swego Ojca, jego bracia nienawidzili go, a jeszcze bardziej znienawidzili go, kiedy podzielił się on z nimi swoim proroczym snem. Ostatecznie sprzedali oni Józefa grupie Izmaelitów za dwadzieścia srebrników. Józef znalazł się wówczas w kajdanach i w drodze do Egiptu. Nie wygląda to z pewnością jak droga do królewskich rządów!

Oczywiście to nie Bóg zmotywował braci Józefa, aby tak strasznie go potraktowali, ale nie ma wątpliwości, że im na to zezwolił. Bóg wykorzystał to ku dobremu w dwojaki sposób. Po pierwsze Józef został geograficznie umieszczony w kraju, w którym Bóg go miał wywyższyć. Po drugie, Bóg użył cierpienia Józefa, aby go ukształtować, przygotowując go do pozycji lidera oraz wybawcy.

Józef nie był supermenem i ciężko mi zrozumieć, że nie zgorzkniał wobec swoich braci – tak jak każdy z nas by zapewne uczynił. Nie potrafię sobie także wyobrazić, że nie kwestionował on Boga co do tego dlaczego pozwolił On, aby jego braciom uszedł na daremno tak nikczemny czyn. Ostatecznie jednak osiągnął zwycięstwo nad zgorzknieniem i zaczął dostrzegać Bożą suwerenną rękę działającą we wszystkich jego okolicznościach. Przypuszczam, że kiedy to dostrzegł, żałował, że od samego początku nie zaufał Panu, wierząc, że „współdziała On we wszystkim ku dobremu” (Rz 8:28).

Szanse są dość duże, że możesz znaleźć w historii Józefa odniesienie do siebie samego – być może byłeś kiedyś nieuczciwie wykorzystany, zniszczono twoją reputację, a może ktoś wbił ci przysłowiowy nóż w plecy. Czy to sprawiło, że czułeś się zgorzkniały?

Weźmy przykład z Józefa w naszym życiu. Nie trać wzroku z tego, że cokolwiek wydarzyło się w twoim życiu, nigdy nie wydarzyłoby się, gdyby Bóg na to nie pozwolił. I nie zapominaj także, że Bóg bardzo cię kocha. Jeśli ty Go kochasz, On obiecał współdziałać we wszystkim ku dobremu (zobacz Rz 8:28), tak jak to uczynił w życiu Józefa. Możesz zatem przez wiarę radować się.

Zanim oraz w czasie gdy Boży plan się rozwija, powinieneś Go naśladować, okazując miłosierdzie tym, którzy niesłusznie cię potraktowali. Możesz się też o nich modlić tak jak polecił Jezus (Łk 6:28), a jeśli Bóg przyprowadzi ich do miejsca żalu za grzechy, tak jak uczynił to w przypadku braci Józefa, możesz im wówczas wybaczyć, tak samo jak Bóg wybacza tym, którzy proszą Go o wybaczenie. Łaska ma drzwi otwarte na wybaczenie wszystkim winowajcom, ale upamiętanie wymaga, aby winowajcy przeszli przez te drzwi, aby dostąpić pojednania. Dopiero kiedy bracia Józefa upamiętali się, wybaczył on im i zostali wówczas pojednani.

Pozwól, że zasugeruję także, żebyś był pewien, że twoje skargi przeciwko komuś są słuszne, zanim zaklasyfikujesz tę osobę jako winnego. Prawda nie musi być taka, jaka ci się wydaje. Być może to ty początkowo obraziłeś tę osobę. To jeden z powodów, dla których powinniśmy konfrontować braci, którzy nas zranili w cztery oczy (zobacz Mt 18:15).

Druga oraz trzecia próba

W Egipcie, Józef został nabyty przez oficera o imieniu Potifar, którego stał się sługą. Było to drugą próbą Józefa. Czy porzucił swoją wiarę w Boga? A może uwierzył, że Potifar był przypisanym mu przez Boga władcą, któremu powinien wiernie służyć? Józef wybrał to drugie.

Zastanawiam się jednak, jak wielu z nas znalazło się w choć trochę podobnej sytuacji jak Józef, nigdy nie przechodząc pomyślnie próby, irytując się z jakiejś danej przez Boga władzy nad nami.

Bóg szuka ludzi, którzy są chętni stać się sługami będąc najmniejszymi (zobacz Łk 22:26). Ci, którzy nie są do tego chętni, dyskwalifikują się do pozycji liderów. Jak Bóg może powierzyć nam więcej, jeśli nie okazaliśmy się wierni w małych rzeczach? Józef z pewnością przeszedł swoją drugą próbę. Był wierny Potifarowi jako jego sługa, a ten zawierzył mu całym swoim gospodarstwem, dostrzegając Boże błogosławieństwo nad jego osobą. Bóg błogosławi tym, którzy Mu służą.

Wkrótce jednak nastąpił niespodziewany zwrot zdarzeń i na Józefa przyszła kolejna próba. Żona Potifara była rozgoryczona na Józefa ponieważ ten oparł się jej seksualnym pokusom i w następstwie niesłusznie oskarżyła go przed mężem, w konsekwencji czego Józef został wtrącony do więzienia. Jestem pewien, że kusiło go, aby poskarżyć się Bogu: „To otrzymuje za posłuszeństwo Tobie? Gdybym popełnił cudzołóstwo, nadal pewnie pracowałbym dla Potifara!”.

Nie ma jednak żadnego biblijnego zapisu narzekań Józefa. Nawet w więzieniu ponownie zostaje uznany za wiernego i przełożony więzienia wkrótce stawia go za przełożonego pozostałych więźniów. Nie da się bowiem zniechęcić dobrego człowieka!

Ponownie, Bóg nie zaplanował tych trudnych sytuacji w życiu Józefa, ani nie zainspirował nikogo, aby go źle traktowano. Mimo tego, pozwolił On, aby te trudne okoliczności zostały użyte ku dobremu.

Powtórnie chciałbym zapytać, jak wielu z nas znajduje się w okolicznościach przewyższających naszą kontrolę, ale zamiast pozostawania wiernym i ufającym Bogu, narzekamy i tracimy wiarę? Jak wiele potencjalnych Józefów, którzy czytają ten tekst, opóźnia postęp duchowy, zezwalając na okoliczności odsuwające się od Boga, zamiast się do Niego jeszcze bardziej przybliżać? Jeśli to brzmi Tobie znajomo, możesz podążać przykładem Józefa, przejść własne próby i obserwować jak zmieniają się twoje okoliczności.

Czwarta próba

Józef stanął w obliczu kolejnej ważnej próby, kiedy tłumaczył sen uwiezionego szefa podczaszy Faraona i kiedy poprosił go, aby ten usilnie wstawił się u Faraona w jego imieniu. Kiedy podczaszy został przywrócony swojej pozycji, tak jak mu to przewidział Józef, ten zapomniał o Józefie. W rezultacie, Józef spędził kolejne dwa lata w więzieniu. Pomyśl o tym. Dwa dodatkowe lata!

Z pewnością kusiło Józefa, aby zachować urazę wobec podczaszego, z pewnością także był kuszony do kwestionowania Boga: „Dlaczego w super-naturalny sposób pomogłeś podczaszemu, aby został on uwolniony z więzienia, a nie mnie? Dlaczego dałeś mi o nim objawienie dotyczące jego przyszłości, ale nie w kontekście mojej najbliższej przyszłości?”

Jestem pewien, że znasz koniec tej historii. Bóg ostatecznie dał Faraonowi sen, który przetłumaczył Józef i w konsekwencji został on awansowany na zarządcę w Egipcie. Ile lat miał Józef kiedy pierwszy raz miał wgląd w swój Boże przeznaczenie? Mniej więcej miał wówczas siedemnaście lat. A ile miał lat, kiedy został wywyższony w Egipcie? Trzydzieści (zobacz Rdz 41:46).

Droga Józefa od niewolnika do zarządcy zajęła mu trzynaście lat i kolejne siedem lat minęło, zanim jego bracia przybyli z Kanaan kupić ziarno. Pierwszy dany przez Boga sen o jego braciach kłaniających się przed nim, spełnił się dwadzieścia lat później, a kolejne dwa lata później drugi sen Józefa spełnił się, kiedy jego ojciec przybył do Egiptu.

Odpowiednia perspektywa

W wieku 49 lat Józef ponownie widział się z braćmi, którzy po śmierci ich ojca Jakuba bali się, że Józef odegra się na nich z zemstą za ich przeszłe występki. Klasyczna odpowiedź Józefa jest inspirująca:

Nie bójcie się! Czyż ja jestem na miejscu Boga? Wy wprawdzie knuliście zło przeciwko mnie, ale Bóg obrócił to w dobro, chcąc uczynić to, co się dziś dzieje: zachować przy życiu liczny lud. (Rdz 50:19-20, dodano podkreślenie).

Wcześniej powiedział on do swoich braci: „nie wyście mnie tu posłali, lecz Bóg” (Rdz 45:8). To jest niesamowita łaska! Józef wiedział, że Bóg nie zainspirował jego braci, aby się z nim tak źle obchodzili, ale dostrzegł Bożą suwerenną rękę w swoim życiu. Bóg pozwolił na to wszystko dla Bożego celu.

Tak jak w życiu Józefa, Pan ma wyjątkowe zadanie dla ciebie, aby wypełnił się Jego plan Boży „dobre czyny, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili” (Ef 2:10). On chce, abyśmy dojrzewali w pełni postawy Chrystusa oraz znaleźli specjalną funkcję w Jego ciele. Bóg działa aż do końca. Czy z Nim współpracujesz?

Jedna z najcenniejszych obietnic Bożych

Pozwólcie, że zakończę ten rozdział wspominając jeszcze jedną Bożą obietnicę: „Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według [Jego] zamiaru” (Rz 8:28).

Niestety niektórzy (wcześniej przeze mnie określeni jako „hiper-suwereniści”), skrajnie interpretują powyższy werset, twierdząc, że Bóg powoduje wszystkie rzeczy, a tego ten werset nie mówi.

Tak samo niefortunnie inni (wcześniej określiłem ich jako „nie-suwerenistów”) zareagowali w opozycji do hiper-suwerenistów z kolejną ekstremalną opinią o tej wspaniałej obietnicy. Niektórzy z nich, próbując wykręcić się z jasnego znaczenia tego wersetu, opracowali przesadną interpretację, twierdząc, że mówi on jedynie o wstawienniczej modlitwie.

Jeśli jednak spojrzymy na fragment z Listu do Rzymian 8:28 w pełnym kontekście, ma on oczywiście więcej do czynienia ze wstawiennictwem. Zachęcam cię jednak do przeczytania jedenastu wersetów poprzedzających je oraz jedenastu wersetów po nich, aby zobaczyć, co mam na myśli.

Dla przykładu, wersety 17 oraz 18 brzmią:

A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli. Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić. (Rz 8:17-18, dodano podkreślenie).

Przeczytajmy także wersety od 33 do 39:

Któż będzie oskarżał wybranych Bożych? Przecież Bóg usprawiedliwia. Któż będzie potępiał? Jezus Chrystus, który umarł, więcej, zmartwychwstał, który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Któż nas odłączy od miłości Chrystusowej? Czy utrapienie, czy ucisk, czy prześladowanie, czy głód, czy nagość, czy niebezpieczeństwo, czy miecz? Jak napisano: Z powodu ciebie co dzień nas zabijają, uważają nas za owce ofiarne. Ale w tym wszystkim zwyciężamy przez tego, który nas umiłował. Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. (Rz 8:33-39, dodano podkreślenie).

W powyższym kontekście, co miał Paweł na myśli kiedy napisał: „Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra”? Miał na myśli, dokładnie to, co powiedział – Bóg powoduje różne rzeczy by współdziałały dla dobra, nawet rzeczy, które nie wydają się dobre, takie jak trudności, cierpienie czy prześladowania. Nawet kiedy jesteśmy „prowadzeni na rzeź jak owce”, „odnosimy pełne zwycięstwo” tak szybko, jak tylko znajdziemy się w Bożej obecności.

Zauważ, że obietnica nie mówi, że to Bóg powoduje wszystkie rzeczy, albo, że wszystkie rzeczy są dobre. Diabeł oraz jego ludzie powodują wiele rzeczy i wiele rzeczy nie jest dobrych. Jednak Bóg, powoduje wszystko by współdziałało ku dobremu, dla tych, którzy Go kochają i są powołani według Jego zamiarów.

Kiedy już uwierzymy w tę obietnicę, życie przybiera zupełnie innych wymiarów. Okoliczności nie są już drobiazgami – są danymi nam od Boga okazjami by rosnąć duchowo. Przeciwności nie są już tylko przeciwnościami, a stają się okazjami do ufania Bożemu Słowu i zaufaniu w Jego dobroć. Kiedy zaczynasz dostrzegać suwerenną Bożą rękę działającą dla ostatecznego dobra, życie staje się wówczas przygodą.

Tetapi tanpa iman tidak mungkin orang berkenan kepada Allah. Sebab barangsiapa berpaling kepada Allah, ia harus percaya bahwa Allah ada, dan bahwa Allah memberi upah kepada orang yang sungguh-sungguh mencari Dia. (Ibrani 11:6).

Sebagai orang percaya, iman kita dibangun di atas fondasi keberadaaan Allah, dan perlakuanNya terhadap orang yang mencariNya berbeda dengan perlakuanNya terhadap orang yang tidak mencariNya. Segera setelah benar-benar mempercayai kedua hal itu, kita mulai menyenangkan Allah, karena kita segera mencariNya. Makna dari mencari Allah adalah (1) mempelajari kehendakNya, (2) menaatiNya, dan (3) percaya janji-janjiNya. Ketiga makna itu hendaknya menjadi komponen perjalanan kita sehari-hari.

Bab ini berfokus pada perjalanan iman kita. Tetapi, banyak orang hanya mengutamakan iman pada titik ekstrim yang tidak Alkitabiah, terutama mengutamakan kemakmuran materi. Karena itulah, sebagian orang ingin sekali melakukan pendekatan kepada pokok masalah itu. Hanya karena beberapa orang tenggelam di sungai bukanlah alasan kita untuk berhenti minum air. Kita bisa tetap bersikap seimbang dan mengutamakan Alkitab. Alkitab memiliki banyak hal untuk diajarkan mengenai pokok persoalan di atas, dan Allah ingin kita untuk menguji iman kita dalam banyak janjiNya.

Yesus memberi contoh orang yang beriman kepada Allah, dan Ia mengharapkan murid-muridNya untuk meneladaniNya. Demikian juga, pelayan pemuridan harus berupaya untuk menjadi teladan kesetiaan dalam Tuhan, dan mengajarkan murid-muridnya untuk percaya kepada janji-janji Tuhan. Hal ini sangat penting. Kita mustahil menyenangkan Allah tanpa iman, dan juga mustahil menerima jawaban doa-doa tanpa iman (lihat Matius 21:22; Yakobus 1:5-8). Alkitab jelas mengajarkan bahwa orang yang ragu-ragu takkan mendapat berkat-berkat yang diterima oleh orang percaya. Yesus berkata, “Tidak ada yang mustahil bagi orang yang percaya” (Markus 9:23).

Definisi Iman (Faith Defined)

Definisi iman menurut Alkitab terdapat dalam Ibrani 11:1:

Iman adalah dasar dari segala sesuatu yang kita harapkan dan bukti dari segala sesuatu yang tidak kita lihat.

Dari definisi itu, kita pelajari beberapa karakter iman. Pertama, orang beriman mendapatkan jaminan atau kepercayaan diri. Iman berbeda dengan pengharapan, karena iman adalah “dasar dari segala sesuatu yang kita harapkan.” Pengharapan selalu memberi peluang kepada keraguan. Pengharapan selalu berkata “semoga.” Misalnya, saya dapat berkata, “Saya harap hari ini hujan sehingga kebunku akan terairi.” Saya ingin hujan turun, tetapi saya tidak yakin apakah hari ini hujan akan turun. Di lain pihak, iman selalu yakin, “dasar dari segala sesuatu yang kita harapkan.”

Hal yang disebut sebagai iman atau keyakinan sering bukanlah iman menurut definisi Alkitab. Misalnya, orang mungkin memperhatikan awan gelap di langit, dan berkata, “Saya percaya hari ini hujan akan turun.” Tetapi, ia tidak yakin pasti bahwa hujan akan turun —ia hanya berpikir ada peluang besar hujan mungkin akan turun. Ini bukanlah iman menurut Alkitab. Iman menurut Alkitab tidak mengandung unsur keraguan. Iman tak memberikan ruang bagi hasil apapun selain hal yang Tuhan sudah janjikan.

Iman adalah Bukti dari Segala Sesuatu yang Tidak Kita Lihat (Faith is the Conviction of Things Not Seen)

Definisi dalam Ibrani 11:1 juga menyatakan bahwa iman adalah “bukti dari segala sesuatu yang tidak kita lihat.” Dengan demikian jika kita bisa lihat sesuatu atau rasakan dengan panca indera kita, maka iman tidak diperlukan.

Jika seseorang berkata, “Karena beberapa alasan yang tak dapat saya jelaskan, saya beriman bahwa ada buku di tangan anda.” Anda tentu berpikir ada sesuatu yang tak beres dengan orang itu. Anda katakan, “Anda tak perlu percaya bahwa saya memegang buku di tangan saya, karena anda dapat melihat saya yang sedang memegang buku.”

Iman bukanlah wilayah yang tak terlihat. Misalnya, ketika saya menulis kata-kata ini, saya percaya ada malaikat di dekat saya. Nyatanya, saya yakin akan hal itu. Bagaimana saya bisa begitu yakin? Apakah saya telah melihat malaikat? Tidak. Apakah saya telah merasakan atau mendengar malaikat terbang melintas? Tidak. Jika saya telah melihat, mendengar atau merasakan ada malaikat, maka saya tak harus percaya ada malaikat di dekat saya —saya tahu hal itu.

Jadi apa yang membuat saya sangat yakin akan kehadiran malaikat? Keyakinanku berasal dari salah satu janji Allah. Dalam Mazmur 34:8, Ia berjanji, “Malaikat TUHAN berkemah di sekeliling orang-orang yang takut akan Dia, lalu meluputkan mereka.” Saya tidak punya bukti untuk kepercayaan saya selain Firman Tuhan. Inilah iman sejati menurut Alkitab —“bukti dari segala sesuatu yang tidak kita lihat.” Orang-orang di dunia sering memakai ungkapan, “Lihat dulu baru percaya.” Tetapi dalam kerajaan Allah, berlaku hal sebaliknya: “Percaya dulu baru melihat.”

Saat kita imani salah satu janji Allah, seringkali muncul keadaan yang menggoda kita untuk merasa ragu, atau kita melewati waktu ketika keadaan tampak seolah-olah Allah tak memenuhi janjiNya karena keadaan kita tak berubah. Dalam keadaan demikian, kita perlu melawan rasa ragu, menjaga dengan iman, dan tetap yakin di dalam hati bahwa Allah selalu memenuhi janjiNya. Tak mungkin Allah berdusta (lihat Titus 1:2).

Cara Kita Mendapatkan Iman (How Do We Acquire Faith?)

Karena iman didasarkan pada janji-janji Allah, hanya ada satu sumber untuk iman yang Alkitabiah –Firman Tuhan. Roma 10:17 berkata, “Jadi, iman timbul dari pendengaran, dan pendengaran oleh firman Kristus.” (Roma 10:17, tambahkan penekanan). Firman Tuhan mengungkapkan kehendakNya. Hanya dengan mengetahui kehendak Tuhan, kita dapat mempercayainya.

Jadi, jika anda ingin memiliki iman, dengarkan (atau bacalah) janji-janji Allah. Iman tidak datang hanya dengan berdoa dan berpuasa untuk mendapatkannya, atau menyuruh orang menumpangkan tangan bagi anda untuk memindahkan iman itu. Iman hanya datang dari pendengaran akan Firman Tuhan, dan di saat anda mendengarnya, anda masih harus membuat keputusan untuk mempercayainya.

Di luar konteks mendapatkan iman, iman kita dapat juga tumbuh makin kuat. Alkitab menyebutkan berbagai tingkatan iman —dari iman yang kecil kepada iman sebesar memindahkan gunung. Iman bertumbuh makin kuat ketika dipupuk dan diterapkan, seperti halnya otot manusia. Kita harus terus memupuk iman kita dengan merenungkan Firman Tuhan. Kita harus terapkan iman dengan bertindak dan bereaksi terhadap segala sesuatu sesuai Firman Tuhan. Ini termasuk saat-saat ketika kita menghadapi berbagai masalah, kekuatiran dan kegelisahan. Allah tidak ingin anak-anakNya kuatir tentang apapun, tetapi sebaliknya mempercayakanNya dalam setiap situasi (lihat Matius 6:25-34; Filipi 4:6-8; 1 Petrus 5:7). Tidak kuatir adalah satu cara agar kita dapat menerapkan iman kita.

Jika kita benar-benar percaya perkataan Allah, kita akan bertindak dan berbicara seolah-olah perkataan itu benar. Jika anda percaya bahwa Yesus adalah Anak Allah, maka anda akan bertindak dan berbicara seperti itu. Jika anda percaya bahwa Allah akan menyediakan semua keperluan anda, anda akan bertindak dan berbicara seperti itu. Jika anda percaya bahwa Allah mau anda tetap sehat, anda akan bertindak dan berbicara seperti itu. Alkitab berisi banyak contoh orang yang, di tengah keadaan tak menyenangkan, bertindak dengan imannya kepada Allah dan akibatnya mereka mengalami mujizat. Kita perhatikan beberapa contoh dalam bab ini dan bab tentang kesembuhan ilahi. (Untuk beberapa contoh, lihat 2 Raja-Raja 4:1-7; Markus 5:25-34; Lukas 19:1-10; dan Kisah Para Rasul 14:7-10).

Iman berasal dari Dalam Hati (Faith is of the Heart)

Iman menurut Alkitab tak berfungi di dalam pikiran kita, tetapi di dalam hati kita. Paulus menuliskan, “Karena dengan hati orang percaya” (Roma 10:10a). Yesus berkata,

Sesungguhnya barangsiapa berkata kepada gunung ini: Beranjaklah dan tercampaklah ke dalam laut! asal tidak bimbang hatinya, tetapi percaya, bahwa apa yang dikatakannya itu akan terjadi, maka hal itu akan terjadi baginya. (Markus 11:23, tambahkan penekanan).

Sangat mungkin anda merasa ragu tetapi masih beriman di dalam hati dan menerima janji-janji Allah. Ternyata, sebagian besar waktu ketika kita berupaya mempercayai janji-janji Allah, maka pikiran kita akan diserang rasa ragu, dengan pengaruh panca-indera kita dan kebohongan Setan. Selama melewati waktu itu kita perlu mengganti pikiran yang meragukan janji-janji Allah dan beriman teguh tanpa pikiran yang terombang-ambing.

Kekeliruan Iman yang Lazim Terjadi (Common Faith Mistakes)

Kadang-kadang ketika kita mencoba menerapkan iman kepada Allah, kita gagal menerima apa yang kita inginkan karena kita tidak memfungsikan iman menurut Firman Tuhan. Salah satu kekeliruan yang paling lazim muncul terjadi ketika kita mencoba mempercayai sesuatu yang Allah belum janjikan kepada kita.

Misalnya, tindakan suami-istri yang percaya kepada Allah yang sanggup memberi anak adalah sesuai Alkitab, karena Firman Tuhan berisi janji yang olehnya mereka dapat tetap bertahan. Saya kenal pasangan suami-istri yang, menurut dokter, tak akan bisa punya anak. Tetapi, mereka memilih percaya kepada Allah, dan berdiri atas dua janji yang disebutkan di bawah ini, dan kini keduanya memiliki anak-anak yang sehat:

Tetapi kamu harus beribadah kepada TUHAN, Allahmu; maka Ia akan memberkati roti makananmu dan air minumanmu dan Aku akan menjauhkan penyakit dari tengah-tengahmu. Tidak akan ada di negerimu perempuan yang keguguran atau mandul. Aku akan menggenapkan tahun umurmu. (Keluaran 23:25-26).

Engkau akan diberkati lebih dari pada segala bangsa: tidak akan ada laki-laki atau perempuan yang mandul di antaramu, ataupun di antara hewanmu. (Ulangan 7:14).

Janji-janji itu pasti memberi dorongan kepada pasangan yang belum punya anak! Tetapi, mencoba percaya secara khusus akan mendapatkan anak adalah kisah lainnya. Dalam Alkitab tidak ada janji khusus yang menyatakan kepada kita sehingga kita dapat menentukan jenis kelamin anak nanti. Kita harus tetap di dalam batas-batas Alkitab jika kita mau iman kita dapat berfungsi. Kita hanya mempercayai Allah untuk mendapatkan janjiNya kepada kita.

Perhatikan janji Firman Tuhan, lalu tentukan keyakinan kita berdasarkan janji itu:

Sebab pada waktu tanda diberi, yaitu pada waktu penghulu malaikat berseru dan sangkakala Allah berbunyi, maka Tuhan sendiri akan turun dari sorga dan mereka yang mati dalam Kristus akan lebih dahulu bangkit. (1 Tesalonika 4:16)

Berdasarkan ayat itu, kita percaya bahwa Yesus akan kembali.

Tetapi, dapatkah kita berdoa, meyakini bahwa Yesus akan kembali besok hari? Tidak, karena penegasan ayat Alkitab di atas dan tak ada janji lain dalam Alkitab bagi kita. Nyatanya, Yesus berkata bahwa tak seorangpun tahu hari dan jam kedatanganNya.

Sudah tentu, kita dapat berdoa sambil berharap Yesus akan kembali besok, tetapi tak ada jaminan hal itu akan terwujud. Ketika berdoa dengan iman, yakinlah apa yang kita doakan akan terjadi karena kita memiliki janji Allah atas iman kita.

Berdasarkan ayat Alkitab yang sama, kita percaya bahwa tubuh setiap orang percaya yang telah meninggal akan dibangkitkan kembali ketika Yesus datang. Tetapi bisakah kita beriman sehingga kita, yang masih hidup ketika Kristus kembali, akan menerima tubuh yang dibangkitkan kembali di saat yang sama dengan yang diterima oleh “orang-orang yang mati dalam Kristus”, atau mungkin bahkan sebelum mereka terima? Tidak, karena ayat Alkitab itu menjanjikan hal berbeda: “orang-orang yang mati dalam Kristus akan bangkit lebih dulu.” Nyatanya, ayat berikut berkata, “sesudah itu, kita yang hidup, yang masih tinggal, akan diangkat bersama-sama dengan mereka dalam awan menyongsong Tuhan di angkasa.” (1 Tesalonika 4:17). Jadi, “orang-orang yang mati dalam Kristus” akan menjadi yang pertama yang menerima tubuh yang dibangkitkan kembali ketika Yesus kembali. Firman Tuhan menjanjikan demikian.

Jika kita percaya Allah untuk mendapatkan sesuatu, kita harus yakin kehendak Tuhan bagi kita untuk menerima apa yang kita mau. Kehendak Tuhan hanya dapat ditentukan dengan menguji janji-janjiNya yang terdapat dalam Alkitab.

Iman bekerja dengan cara yang sama dalam ranah alami. Anda akan dianggap bodoh bila percaya bahwa saya akan berkunjung ke rumah anda besok siang jika saya belum berjanji untuk melakukan kunjungan itu.

Iman, tanpa janji sebagai panutan, bukanlah iman —itu kebodohan. Jadi, sebelum anda minta sesuatu dari Allah, tanya diri anda dahulu —ayat mana dalam Alkitab yang memberikan janji kepada saya tentang apa yang saya inginkan? Jika anda tidak memiliki janji, maka anda tak punya dasar atas iman anda.

Kesalahan Umum Kedua (A Second Common Mistake)

Banyak kali orang Kristen mencoba mempercayai salah satu janji Allah agar menjadi nyata dalam kehidupannya tanpa memenuhi semua syarat yang menyertai janji itu. Misalnya, saya mendengar ada orang Kristen yang mengutip Mazmur 37 dan berkata: “Alkitab berkata bahwa Allah akan memberikan kepadaku apa yang diinginkan hatiku. Itulah yang kupercayai.”

Tetapi, Alkitab tidak hanya berkata bahwa Allah akan memenuhi keinginan hati kita. Berikut ini perkataan sebenarnya:

Dari Daud. Jangan marah karena orang yang berbuat jahat, jangan iri hati kepada orang yang berbuat curang; sebab mereka segera lisut seperti rumput dan layu seperti tumbuh-tumbuhan hijau. Percayalah kepada TUHAN dan lakukanlah yang baik, diamlah di negeri dan berlakulah setia, dan bergembiralah karena TUHAN; maka Ia akan memberikan kepadamu apa yang diinginkan hatimu. Serahkanlah hidupmu kepada TUHAN dan percayalah kepada-Nya, dan Ia akan bertindak. (Mazmur 37:1-5).

Beberapa syarat harus dipenuhi jika kita percaya bahwa Allah akan memenuhi keinginan hati kita. Faktanya, saya hitung ada delapan syarat dalam janji di atas. Jika tidak memenuhi syarat-syarat itu, kita tak berhak menerima berkat yang dijanjikan. Iman kita tak memiliki dasar.

Orang Kristen juga suka mengutip janji dalam Filipi 4:19: “Allahku akan memenuhi segala keperluanmu menurut kekayaan dan kemuliaan-Nya dalam Kristus Yesus.” Tetapi, apakah ada persyaratan terhadap janji itu? Sudah pasti.

Jika anda periksa konteks janji dalam Filipi 4:19, anda akan temukan bahwa bukanlah janji yang diberikan kepada semua orang Kristen. Sebaliknya, janji itulah yang disampaikan kepada orang Kristen yang adalah pemberi itu sendiri. Paulus tahu Allah akan memenuhi semua kebutuhan jemaat Filipi karena mereka baru saja mengirimkannya persembahan. Karena mereka mencari lebih dahulu Kerajaan Allah seperti perintah Yesus, Allah akan memenuhi semua kebutuhan mereka, seperti janji Yesus (lihat Matt 6:33). Banyak janji dalam Alkitab, terkait dengan tindakan Allah dalam memenuhi kebutuhan materi kita, memberikan syarat agar kita lebih dulu menjadi orang yang suka memberi.

Tidaklah patut kita berpikir bahwa kita mempercayai Allah demi memenuhi kebutuhan kita jika kita tidak menaati perintah-perintahNya dalam hal uang kita. Sesuai perjanjian lama itu, Allah berkata kepada umatNya bahwa mereka dikutuk karena menahan perpuluhan, tetapi Ia berjanji kepada mereka jika mereka taat memberi perpuluhan dan persembahan (lihat Maleakhi 3:8-12).

Banyak berkat yang dijanjikan bagi kita dalam Alkitab tergantung pada ketaatan kita kepada Allah. Karena itu, sebelum kita mempercayai Allah untuk mendapatkan sesuatu, kita lebih dulu harus bertanya: “Apakah saya memenuhi syarat yang menyertai janji itu?”

Kesalahan Umum Ketiga (A Third Common Mistake)

Dalam Perjanjian Baru, Yesus menyatakan syarat yang berlaku setiap kali kita berdoa dan memohonkan sesuatu:

Yesus menjawab mereka: “Percayalah kepada Allah! Aku berkata kepadamu: Sesungguhnya barangsiapa berkata kepada gunung ini: Beranjaklah dan tercampaklah ke dalam laut! asal tidak bimbang hatinya, tetapi percaya, bahwa apa yang dikatakannya itu akan terjadi, maka hal itu akan terjadi baginya. Karena itu Aku berkata kepadamu: apa saja yang kamu minta dan doakan, percayalah bahwa kamu telah menerimanya, maka hal itu akan diberikan kepadamu. (Markus 11:22-24, tambahkan penekanan).

Syarat yang Yesus nyatakan adalah keyakinan bahwa kita telah menerima ketika kita berdoa. Banyak orang Kristen keliru mencoba menerapkan imannya dengan meyakini bahwa mereka telah menerima ketika mereka melihat jawaban atas doa mereka. Mereka percaya akan menerima dan bukannya mereka telah menerima.

Ketika kita meminta sesuatu dari Allah yang telah dijanjikanNya kepada kita, kita harus percaya kita menerima jawaban ketika kita berdoa dan mulai mengucap syukur kepada Tuhan atas jawaban doa nanti. Kita harus percaya bahwa kita telah mendapat jawaban sebelum kita melihatnya dan bukan setelah kita melihatnya. Kita harus memohon kepada Allah dengan ucapan syukur, seperti yang ditulis oleh Paulus:

Janganlah hendaknya kamu kuatir tentang apapun juga, tetapi nyatakanlah dalam segala hal keinginanmu kepada Allah dalam doa dan permohonan dengan ucapan syukur. (Filipi 4:6).

Seperti saya sebutkan sebelumnya, jika kita beriman di dalam hati, biasanya kata-kata dan tindakan kita akan selaras dengan keyakinan kita. Yesus berkata, “…. yang diucapkan mulut meluap dari hati.” (Matius 12:34).

Beberapa orang Kristen melakukan kesalahan dengan berkali-kali meminta hal yang sama, yang mengungkapkan mereka belum percaya bahwa mereka telah menerima. Jika kita percaya bahwa kita telah menerima ketika kita berdoa, maka tak perlu mengulang-ulang permohonan yang sama. Meminta berkali-kali untuk hal yang sama adalah wujud keraguan bahwa Allah mendengarkan kita ketika pertama kali kita meminta.

Tidakkah Yesus Melakukan Permohonan yang Sama Lebih dari Sekali? (Didn’t Jesus Make the Same Request More Than Once?)

Yesus tentu saja membuat permohonan yang sama tiga kali dalam satu waktu ketika Ia berdoa di Taman Getsemani (lihat Matius 26:39-44). Ingat bahwa Ia tidak berdoa dalam iman menurut kehendak Allah. Nyatanya, ketika Ia berdoa tiga kali untuk mendapatkan kesempatan demi menghindari penyaliban, Ia tahu permohonanNya berbeda dengan kehendak Tuhan. Itu sebabnya Ia menyerahkan diriNya kepada kehendak BapaNya tiga kali dalam doa yang sama.

Doa yang sama dari Yesus sering digunakan secara keliru sebagai model bagi semua doa, seperti diajarkan oleh sebagian orang bahwa kita harus selalu mengakhiri setiap doa dengan kata-kata, “Jika itu kehendakMu”, atau “Bukan kehendakKu tetapi kehendakMu yang jadi”, mengikuti teladan Yesus.

Jadi harus diingat bahwa Yesus membuat permohonan yang, Dia tahu, bukan kehendak Allah. Mengikuti teladanNya itu ketika kita berdoa menurut kehendak Tuhan adalah keliru dan menunjukkan kurangnya iman. Misalnya, untuk berdoa, “Tuhan, saya mengaku dosa kepadaMu dan memohon Engkau mengampuni saya jika itu kehendakMu”, berarti bahwa hal itu bisa saja bukan kehendak Tuhan untuk mengampuni dosa saya. Sudah tentu, kita tahu bahwa Alkitab berjanji bahwa Allah akan mengampuni jika kita mengaku dosa-dosa kita (lihat 1 Yohanes 1:9). Jadi, dosa itu mengungkapkan kurangnya iman seseorang kepada kehendak Allah.

Yesus tidak mengakhiri setiap doa dengan kata-kata, “Tetapi bukan kehendakKu, tetapi kehendakMu yang jadi.” Hanya ada satu contoh doaNya dengan cara itu, dan ketika Ia Sendiri berkomitmen untuk melakukan kehendak BapaNya, dan tahu penderitaan yang Ia jalani oleh karena itu.

Di lain pihak, bila kita tidak tahu kehendak Tuhan dalam situasi tertentu karena Ia belum mengungkapkannya, maka kata-kata yang layak untuk mengakhiri doa kita, “Jika itu kehendakMu.” Yakobus menulis,

Jadi sekarang, hai kamu yang berkata: “Hari ini atau besok kami berangkat ke kota anu, dan di sana kami akan tinggal setahun dan berdagang serta mendapat untung”, sedang kamu tidak tahu apa yang akan terjadi besok. Apakah arti hidupmu? Hidupmu itu sama seperti uap yang sebentar saja kelihatan lalu lenyap. Sebenarnya kamu harus berkata: “Jika Tuhan menghendakinya, kami akan hidup dan berbuat ini dan itu.” Tetapi sekarang kamu memegahkan diri dalam congkakmu, dan semua kemegahan yang demikian adalah salah. (Yakobus 4:13-16).

Apa yang harus kita lakukan ketika kita buat permohonan sesuai janji Tuhan dan memenuhi semua syarat? Kita harus terus bersyukur kepada Tuhan atas jawaban yang kita yakin telah kita terima sampai hal itu terwujud. Melalui iman dan kesabaran kita mewarisi janji-janji Allah (Ibrani 6:12). Setan tentunya coba mengalahkan kita dengan mengirimkan keraguan, dan kita harus sadari bahwa pikiran kita adalah medan perang. Ketika perasaan ragu menyerang pikiran kita, kita perlu menggantinya dengan pikiran berdasarkan janji-janji Allah dan menyebut Firman Tuhan dengan iman. Ketika kita lakukan, Setan pasti lari (lihat Yakobus 4:7; 1 Petrus 5:8-9).

Contoh Iman yang Bekerja (An Example of Faith in Action)

Contoh klasik dalam Alkitab tentang iman yang bekerja adalah kisah Petrus berjalan di atas air. Kita baca kisahnya dan pahami pelajaran apa yang didapa dari kisah itu.

Sesudah itu Yesus segera memerintahkan murid-murid-Nya naik ke perahu dan mendahului-Nya ke seberang, sementara itu Ia menyuruh orang banyak pulang. Dan setelah orang banyak itu disuruh-Nya pulang, Yesus naik ke atas bukit untuk berdoa seorang diri . Ketika hari sudah malam, Ia sendiri an di situ. Perahu murid-murid-Nya sudah beberapa mil jauhnya dari pantai dan diombang-ambingkan gelombang, karena angin sakal. Kira-kira jam tiga malam datanglah Yesus kepada mereka berjalan di atas air. Ketika murid-murid-Nya melihat Dia berjalan di atas air, mereka terkejut dan berseru: “Itu hantu!”, lalu berteriak-teriak karena takut. Tetapi segera Yesus berkata kepada mereka: “Tenanglah! Aku ini, jangan takut!” Lalu Petrus berseru dan menjawab Dia: “Tuhan, apabila Engkau itu, suruhlah aku datang kepada-Mu berjalan di atas air.” Kata Yesus: “Datanglah!” Maka Petrus turun dari perahu dan berjalan di atas air mendapatkan Yesus. Tetapi ketika dirasanya tiupan angin, takutlah ia dan mulai tenggelam lalu berteriak: “Tuhan, tolonglah aku!” Segera Yesus mengulurkan tangan-Nya, memegang dia dan berkata: “Hai orang yang kurang percaya, mengapa engkau bimbang?” Lalu mereka naik ke perahu dan anginpun redalah. Dan orang-orang yang ada di perahu menyembah Dia, katanya: “Sesungguhnya Engkau Anak Allah.” (Matius 14:22-33).

Perlu dicatat, suatu waktu murid-murid Yesus dalam perahu terjebak oleh badai angin di Danau Galilea (lihat Matius 8:23-27). Selama kejadian itu, Yesus sudah bersama-sama dengan mereka, dan setelah Ia menenangkan badai angin dengan hardikanNya, Ia lalu menegur murid-muridNya karena tidak punya iman. Sebelum mereka memulai perjalanan, Ia telah berkata bahwa Ia mau mereka untuk menyeberang ke sisi lain di danau itu (lihat Markus 4:35). Tetapi, ketika angin ribut muncul, mereka lebih yakin akan keadaan-keadaan sekitar, dan pada satu titik mereka yakin mereka akan segera mati. Paling kurang, Yesus mengharapkan mereka untuk tidak kuatir.

Tetapi, kali ini Yesus mengutus mereka melintasi Danau Galilea. Tentu Ia dipimpin oleh Roh untuk melakukan demikian, dan pasti Allah tahu bahwa malam itu akan muncul angin yang menghadang perahu mereka. Jadi Tuhan izinkan mereka menghadapi tantangan kecil bagi iman mereka. Karena hadangan angin itu, perjalanan yang biasanya ditempuh dalam beberapa jam memakan waktu semalam penuh. Kita harus akui daya-tahan murid-murid, tetapi kita heran jika salah seorang dari mereka memiliki iman untuk meredakan angin ribut, satu hal yang telah mereka lihat ketika Yesus melakukannya beberapa hari sebelumnya. Yang menarik, Injil Markus menulis bahwa ketika Yesus datang berjalan di atas air ke arah mereka, “Ia hendak melewati mereka” (Markus 6:48). Ia hampir meninggalkan mereka sehingga mereka menghadapi masalah sendiri ketika secara ajaib Ia mengikuti mereka! Dengan begitu, tampaknya mereka tidak berdoa atau mencari Allah. Saya heran berapa kali Sang Pembuat-Mujizat mengikuti kita ketika kita bersusah payah mengayuh dayung kehidupan melawan angin kesukaran.

Prinsip-prinsip Iman (Principles of Faith)

Yesus menjawab tantangan Petrus dengan satu kata: “Kemarilah.” Jika Petrus berusaha berjalan di atas air sebelum perkataan itu, ia pasti langsung tenggelam, karena ia tak punya janji sebagai dasar imannya. Ia mungkin melangkah dengan praduga bukannya dengan iman. Demikian juga, bahkan setelah Yesus melontarkan ucapanNya, bila murid lainnya mungkin mencoba berjalan di atas air, ia juga pasti segera tenggelam, ketika Yesus memberikan janjiNya hanya kepada Petrus. Tak satupun dari mereka bisa memenuhi syarat dari janji tersebut, karena tak satupun dari mereka adalah Petrus. Demikian juga, sebelum kita mempercayai salah satu janji Allah, yakinlah bahwa janji itu berlaku bagi kita dan kita memenuhi syarat janji itu.

Petrus keluar dari perahu dan berjalan di atas air. Saat itulah ia percaya, walaupun dia berteriak karena takut melihat hantu beberapa detik sebelumnya, juga dia ragu-ragu ketika ia mengambil langkah pertama. Tetapi untuk menerima mujizat, ia harus bertindak dengan imannya. Seandainya ia memegang tiang perahu dan menurunkan ujung kakinya ke samping perahu untuk mengetahui apakah air dapat menahan berat tubuhnya, ia tak akan pernah mengalami mujizat. Demikian juga, sebelum kita menerima mujizat, kita harus benar-benar percaya kepada janji Allah pada satu saat, lalu bertindak atas apa yang kita yakini. Ada saatnya iman kita diuji. Terkadang waktu itu singkat; terkadang lama. Tetapi akan ada saatnya ketika kita harus mengesampingkan akal pikiran kita dan bertindak dengan Firman Tuhan.

Petrus mulanya berjalan maju dengan baik. Tetapi ketika ia berpikir kemustahilan dari apa yang sedang dilakukannya, dengan melihat angin dan ombak, ia jadi takut. Mungkin ia berhenti berjalan, takut membuat langkah berikut. Dan barangsiapa yang telah mengalami mujizat mendapati dirinya sedang tenggelam. Kita harus tetap teguh dalam iman ketika kita sudah memulainya, dengan bertindak di atas iman kita. Tetaplah maju.

Petrus tenggelam karena ia ragu. Seseorang sering tak suka menyalahkan dirinya sendiri karena kurangnya iman. Sebaliknya ia menyalahkan Tuhan. Tetapi bagaimana, menurut anggapan anda, reaksi Yesus jika Ia mendengarkan Petrus, ketika ia kembali dengan aman ke dalam perahu, dengan berkata kepada murid-murid lain, “Sungguh hanya oleh kehendak Tuhan bagiku untuk menempuh setengah jarak ke arah Yesus”?

Petrus gagal karena ia menjadi takut dan kehilangan imannya. Itu faktanya. Yesus tidak mengecamnya, tetapi segera mengulurkan tanganNya untuk memberi pegangan yang teguh. Dan Ia segera bertanya kepada Petrus mengapa ia ragu. Petrus tak punya alasan untuk ragu, karena Firman dari Anak Tuhan lebih pasti dari apapun. Kita tak pernah punya alasan yang tepat untuk meragukan Firman Tuhan, merasa takut atau kuatir.

Alkitab penuh dengan contoh kemenangan sebagai hasil dari iman dan kegagalan sebagai hasil dari keraguan. Yosua dan Kaleb menduduki Tanah Perjanjian oleh karena iman mereka selagi sebagian besar orang sezaman mereka mati di padang belantara oleh karena keraguan mereka (lihat Bilangan 14:26-30). Murid-murid Yesus mendapat pasokan kebutuhan ketika mereka pergi berdua-dua untuk memberitakan Injil (lihat Lukas 22:35), namun mereka pernah gagal mengusir roh jahat karena tak yakin (lihat Matius 17:19-20). Banyak orang menerima mujizat kesembuhan melalui pelayanan Kristus sedangkan orang-orang sakit di kotaNya Nazareth tidak sembuh karena tidak percaya (lihat Markus 6:5-6).

Seperti mereka semua, saya pribadi mengalami keberhasilan dan kegagalan menurut iman atau keraguan saya. Tetapi saya tidak akan bersedih atas kegagalan saya atau menyalahkan Allah. Saya tak akan membenarkan diri saya dengan mengecamNya. Saya tak akan mencari penjelasan teologis yang rumit untuk menemukan kembali ungkapan kehendak Allah. Saya tahu, mustahil kalau Allah berdusta. Sehingga ketika saya gagal, saya bertobat dari ketidakpercayaan saya dan mulai berjalan di atas air sekali lagi. Saya perhatikan, Yesus selalu mengampuni saya dan menyelamatkan saya agar tidak tenggelam!

Keputusan diambil: orang percaya diberkati; orang ragu tidak diberkati! Pelayan pemuridan mengikuti teladan Yesus. Ia sendiri memiliki iman penuh, dan ia mengingatkan murid-muridnya, “Percayalah kepada Allah!” (Markus 11:22).