Ingawa jambo la uponyaji wa Mungu lina utata kiasi fulani, si kitu kilichofichika katika Maandiko. Ukweli ni kwamba, kiasi cha moja ya kumi yakila kitu kilichoandikwa katika zile Injili nne kinahusu huduma ya uponyaji ya Yesu. Zipo ahadi za uponyaji wa Mungu katika Agano la Kale, Injili na katika nyaraka za Agano Jipya. Wale walio wagonjwa wanaweza kupokea faraja kubwa sana katika wingi wa maandiko yenye kujenga imani.

Nimeona katika safari zangu duniani kote kwamba, kwa ujumla, uponyaji wa Mungu ni kitu cha kawaida katika makanisa yaliyojaa waamini waliojitolea kikamilifu (wanafunzi wa kweli). Mahali ambapo kanisa limepoa na ni la kimaendeleo, uponyaji unatokea kwa nadra sana.[1] Hayo yote yasitushangaze kwa sababu Yesu alisema kwamba ishara moja itakayofuatana na waaminio ni kwamba wataweka mikono juu ya wagonjwa nao watapona (ona Marko 16:18). Tungepima makanisa kwa ishara ambazo Yesu alisema zitafuatana na waamini, tungefikia mahali pa kuamua kwamba makanisa mengi hayana waamini.

[Yesu] Akawaambia, Enendeni ulimwengu mwote mkaihubiri Injili kwa kila kiumbe. Aaminiye na kubatizwa ataokoka; asiyeamini atahukumiwa. Na ishara hizi zitafuatana na hao waaminio; kwa jina langu watatoa pepo; watasema kwa lugha mpya; watashika nyoka; hata wakinywa kitu cha kufisha, hakitawadhuru kabisa; wataweka mikono yao juu ya wagonjwa, nao watapata afya (Marko 16:15-18).

Mtumishi afanyaye watu kuwa wanafunzi, akiwa anaiga huduma kamilifu ya Kristo, hakika atatumia vipawa vyake kuendeleza huduma ya uponyaji wa Mungu katika eneo lake la ushawishi. Anajua kwamba uponyaji wa Mungu hukuza ufalme wa Mungu kwa njia mbili. Kwanza – miujiza ya uponyaji ni matangazo mazuri sana kwa Injili, kama mtoto yeyote anayesoma Injili au kitabu cha Matendo atakavyoelewa (ingawa watumishi wengi wenye madigirii makubwa wanaonekana hawaelewi). Pili – wanafunzi wenye afya njema hawazuiwi kufanya huduma kwa magonjwa binafsi.

Pia, mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi anahitaji kuwa makini kwa wale katika mwili wa Kristo wanaohitaji uponyaji, ila wana shida ya kupokea. Mara nyingi wanahitaji mafundisho ya taratibu na kutiwa moyo kwa upole, hasa kama wamefikia mahali pa kupingana na ujumbe wowote wa uponyaji. Mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi anakabiliwa na uchaguzi: anaweza kuepuka kufundisha kuhusu uponyaji wa Mungu moja kwa moja. Akifanya hivyo, hakuna atakayekwazika wala hakuna atakayeponywa. Au, anaweza, kwa upendo sana, kufundisha somo hilo na kudiriki kuwakwaza wengine huku akiwsaidia wengine kupokea uponyaji. Mimi binafsi nimeamua kufanya la pili, nikiamini kwamba ni kufuata mfano wa Yesu.

Uponyaji Pale Msalabani

Mahali pazuri pa kuanza kujifunza kuhusu uponyaji wa Mungu ni katika sura ya hamsini na tatu ya kitabu cha Isaya, ambayo huhesabika kuwa unabii kuhusu Masiya. Kwa njia ya Roho Mtakatifu, Isaya anaeleza vizuri sana juu ya kifo cha Yesu cha kujitoa dhabihu na kazi ambayo angetimiza msalabani.

Hakika ameyachukua masikitiko yetu, amejitwika huzuni zetu. Lakini tuimdhania ya kuwa amepigwa, amepigwa na Mungu na kuteswa. Bali alijeruhiwa kwa makosa yetu, alichubuliwa kwa maovu yetu. Adhabu ya amani yetu ilikuwa juu yake, na kwa kupigwa kwake sisi tumepona. Sisi sote kama kondoo tumepotea; kila mmoja wetu amegeukia njia yake mwenyewe, na BWANA ameweka juu yake maovu yetu sisi sote (Isaya 53:4-6).

Kwa uvuvio wa Roho Mtakatifu, Isaya alitangaza kwamba Yesu alibeba huzuni na masikitiko yetu. Tafsiri nzuri ya lugha ya asili ya Kiebrania inaonyesha kwamba Yesu alichukua magonjwa na maumivu yetu.

Neno la Kiebrania huzuni katika Isaya 53:4 ni neno choli, ambalo pia linapatikana katika Kumbu. 7:15; 28:61; 1Wafalme 17:17; 2Wafalme 1:2; 8:8; na 2Nyakati 16:12; 21:15. Katika maandiko haya yote linatafsiriwa kama magonjwa au maradhi.

Neno masikitiko katika Kiebrania ni makob, ambalo pia linapatikana katika Ayubu 14:22 na 33:19. Pote hapo linatafsiriwa maumivu.

Kwa hali hiyo, Isaya 53:4 inatafsiriwa vizuri kama ifuatavyo: “Hakika magonjwa yetu Yeye Mwenyewe aliyabeba, na maumivu yetu aliyachukua.” Ukweli huu unatiwa muhuri na Mathayo kurejea maneno ya Isaya 53:4 katika Injli yake, hivi: “Yeye Mwenyewe alichukua udhaifu wetu na kuyabeba maradhi yetu” (Mathayo 8:17, TLR).

Kwa kuwa si rahisi kuepuka kweli hizi, kuna wanaojaribu kutufanya tuamini kwamba Isaya alikuwa anasema juu ya “magonjwa ya kiroho” na “maradhi ya kiroho” tuliyo nayo. Lakini maneno ya Isaya 53:4 yanayotumiwa na Mathayo yanaonyesha bila shaka yoyote kwamba Isaya alikuwa anazungumzia magonjwa halisi ya kimwili na maradhi. Hebu tuyatazame katika mantiki yake.

Hata kulipokuwa jioni, wakamletea wengi wenye pepo; akawatoa pepo kwa neno lake, akawaponya wote waliokuwa hawawezi, ili litimie lile neno lililonenwa na nabii Isaya, akisema, ‘Mwenyewe aliutwaa udhaifu wetu, na kuyachukua magonjwa yetu’ (Mathayo 8:16-17. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Mathayo alieleza waziwazikwamba uponyaji wa kimwili uliotendwa na Yesu ulikuwa kutimizwa kwa Isaya 53:4. Basi hakuna shaka kwamba Isaya 53:4 ni maandiko yanayosema kuhusu Kristo kuchukua udhaifu wetu na magonjwa.[2] Sawa na jinsi Maandiko yanavyosema kwamba Yesu alichukua maovu yetu (ona Isaya 53:11), yanasema pia kwamba alichukua maradhi yetu na udhaifu wetu. Hizo ni habari za kumfanya mgonjwa yeyote kufurahi. Kwa dhabihu Yake ya kupatanisha, Yesu alikwisha weka mpango kwa ajili ya sisi kupata wokovu na uponyaji.

Swali

Wengine wanauliza hivi: Kama hayo ni kweli, mbona si kila mtu anayeponywa? Jibu zuri ni kuuliza swali lingine: Mbona si watuwote waliozaliwa mara ya pili? Si wote waliozaliwa mara ya pili kw sababu, aidha hawajasikia Injili, au pengine hawajaiamini. Vivyo hivyo, kila mtu binafsi lazima ajipatie uponyaji wake kupitia imani yake. Wengi bado hawajasikia kweli hiyo ya kupendeza kwamba Yesu alichukua magonjwa yao. Wengine wamesikia lakini wamekataa.

Jinsi Mungu Baba anavyotazama magonjwa ni kitu kimedhihirishwa wazi kwa huduma ya Mwana Wake mpendwa, aliyejishuhudia mwenyewe kama ifuatavyo:

Mwana hawezi kutenda neno mwenyewe ila lile ambalo amwona Baba analitenda; kwa maana yote ayatendayo yeye, ndiyo ayatendayo Mwana vile vile (Yohana 5:19).

Tunasoma katika kitabu cha Waebrania kwamba Yesu alikuwa “mfano halisi wa asili Yake [Baba]” (Waebrania 1:3, TLR). Hakuna shaka kwamba jinsi Yesu alivyotazma magonjwa ni sawa na jinsi Baba Yake alivyotazama.

Yesua lionaje magonjwa? Hakuna hata mara moja ambapo alimrudisha yeyote aliyemjia akitaka kuponywa. Hakuna hata mara moja alipomwambia mtu aliyetaka kuponywa, “Si mapenzi ya Mungu wee uponywe, hivyo itabidi ubakie mgonjwa.” Kila wakati Yesu aliwaponya wagonjwa waliomjia, na mara walipoponywa, mara nyingi aliwaambia kwamba ni imani yao ndiyo imewaponya. Zaidi ya hayo, Biblia inatangaza kwamba Mungu habadiliki (ona Malaki 3:6) na kwamba Yesu Kristo ni “yule yule, jana, na leo na hata milele” (Waebrania 13:8).

Uponyaji Unatangazwa

Kwa bahati mbaya, wokovu siku hizi umechujwa na kubaki kuwa msamaha wa dhambi tu. Lakini maneno ya Kiyunani yanayosema kuhusu “kuokoka” na “wokovu” yana maana kubwa – si msamaha tu bali ukomozi kamili na uponyaji.[3] Hebu tumtazame mtu katika Biblia aliyepokea wokovu kwa ukamilifu. Yeye aliponywa na imani yake alipokuwa anamsikiliza Paulo akihubniri Injili mjini kwao.

Wakakimbilia Listra na Derbe, miji ya Likaonia, na nchi zilizo kando kando; wakakaa huko, wakiihubiri Injili. Na huko Listra palikuwa na mtu mmoja, dhaifu wa miguu, kiwete tangu tumboni mwa mamaye, ambaye hajaenda kabisa. Mtu huyo alimsikia Paulo alipokuwa akinena; ambaye akamkazia macho na kuona ya kuwa ana imani ya kuponywa, akasema kwa sauti kuu, Simama kwa miguu yako sawasawa. Akasimama upesi akaenda (Matendo 14:6-10).

Ona kwamba ingawa Paulo alikuwa anahubiri “Injili”, yule mtu alisikia kitu kilichosababisha imani moyoni make ili apokee uponyaji wa mwili wake. Kwa kiasi kidogo, bila shaka alimsikia Paulo akisema kitu juu ya huduma ya Yesu ya uponyaji, na jinsi Yesu alivyomponya kila mtu aliyeomba uponyaji kwa imani. Pengine Paulo alitaja pia unabii wa Isaya kuhusu Yesu kuchukua magonjwa yetu na maradhi. Hatujui – lakini kwa kuwa “imani huja kwa kusikia” (Warumi 10:17), yule mtu aliyepooza pengine alisikia kitu kilichowasha moto imani katika moyo wake, kwamba ataponywa. Kitu fulani alichosema Paulo kilimshawishi kwamba Mungu hakutaka aendelee kupooza.

Bila shaka Paulo mwenyewe aliamini kwamba Mungu alitaka mtu huyo aponywe, la sivyo maneno yake yasingemshawishi mtu huyo kuwa na imai ya kuponywa, wala asingemwambia asimame. Je, kungeotkea nini kama Paulo angesema yale ambayo wahubiri wengi wa siku hizi wanasema? Ingekuwaje kama angehubiri hivi: “Si mapenzi ya Mungu kwa kila mtu kuponya”? Huyo mtu asingekuwa na imani ya kuponywa. Pengine hii inaeleza kwa nini watu wengi hawaponywi siku hizi. Wahubiri wale wale wanaotakiwa kuwahamasisha watu wawe na imani ya kuponywa, ndiyo wenye kuharibu imani hiyo.

Hapa tena ona kwamba mtu huyu aliponywa kwa imani yake. Kama asingeamini angebaki amepooza tu, hata ingawa ulikuwa ni mpango wa Mungu kwake kuponywa. Tena, pengine walikuwepo wagonjwa wengine pia katika kundi lile siku hiyo, lakini hatuambiwi yeyote mwingine kuponywa. Kama ni hivyo, mbona hawakuponywa? Kwa sababu ile ile iliyowazuia wengi wasio-okoka waliokuwepo katika kundi hilo kuokoka – kwa sababu hawakuamini ujumbe wa Paulo.

Hatupaswi kuamua kwamba si mapenzi ya Mungu kumponya kila mtu kwa kuwa kuna watu hawaponywi. Hiyo ni sawa na kuamua kwamba si mpaenzi ya Mungu kwa wote kuokoka kwa sababu watu wengine hawaokoki. Kila mtu lazima aiamini Injili kibinafsi kama anataka kuokoka, na kila mtu lazima aamini mwenywe kama anataka kuponywa.

Uthibitisho Zaidi Kwamba Ni Mapenzi Ya Mungu Kuponya

Chini ya agano la zamani, uponyaji wa mwili ulikuwemo katika agano la Israeli na Mungu. SIku chache tu baada ya Waisraeli Kutoka Misri, Mungu aliwaahidi hivi:

Kwamba utaisikiza kwa bidii sauti ya BWANA Mungu wako, na kuyafanya yaliyoelekea mbele zake, na kutega masikio usikie maagizo yake, na kuzishika amri zake, mimi sitatia juu yako maradhi yoyote niliyowatia Wamisri; kwa kuwa Mimi ndimi BWANA nikuponyaye (Kutoka 15:26).

Yeyote aliye mkweli atakubali kwamba uponyaji ulikuwemo katika agano la Mungu na Israeli, kutegemeana na utii wa watu. (Hata Paulo anaweka wazi kabisa katika 1Wakor. 11:27-31) kwamba afya ya kimwili katika agano jipya hutegemeana na utii wetu pia.)

Vile vile, Mungu aliwaahidi Waisraeli hivi:

Nanyi mtamtumikia BWANA Mungu wenu, naye atakibarikia chakula chako, na maji yako; nami nitakuondolea ugonjwa kati yako. Hapatakuwa na mwenye kuharibu mimba wala aliye tasa, katika nchi yako; na hesabu ya siku zako nitaitimiza (Kutoka 23:25-26. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Utabarikiwa kulio mataifa yote; hakutakuwa na mtu mume wala mke aliye tasa kati yenu wala kati ya wanyama wenu wa mifugo. Na BWANA atakuondolea ugonjwa wote; wala hatatia juu yako maradhi yoyote mabaya uyajuayo ya Misri, lakini atayaweka juu ya wote wakuchukiao (Kumbu. 7:14-15. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ikiwa uponyaji ulihusishwa katika agano la kale, mtu atashangaa kiwa hautahusishwa katika agano jipya, ikiwa agano jipya ni bora kuliko la zamani kama yanavyosema Maandiko.

Lakini sasa [Yesu] amepata huduma iliyo bora zaidi, kwa kadiri alivyo mjumbe wa agano lililo bora, lililoamriwa juu ya ahadi zilizo bora (Waebrania 8:6. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Uthibitisho Zaidi Tena

Biblia ina Maandiko mengi sana yenye kutoa uthibitisho usiopingika kwamba ni mapenzi ya Mungu kumponya kila mtu. Hebu nitaje mistari mitatu iliyo bora zaidi.

Ee nafsi yangu, umhimidi BWANA. Naama, vyote vilivyo ndani yangu vilihimidi jina lake takatifu. Ee nafsi yangu, umhimidi BWANA, wala usizisahau fadhili zake zote. Akusamehe maovu yako yote, akuponya magonjwa yako yote (Zaburi 103:1-3. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ni Mkristo gani atakayepingana na tamko la Daudi kwamba Mungu anapenda kusamehe maovu yetu yote? Ila, Daudi aliaminipia kwmaba Mungu anataka kuponya magonjwa yetu yote.

Mwanangu: sikiliza maneno yangu; tega sikio lako, uzisikie kauli zangu. Zisiondoke machoni pako; uzihifadhi ndani ya moyo wako. Maana ni uhai kwa wale wazipatao, na afya ya mwili wao wote (Mithali 4:20-22. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Mtu wa kwenu amekuwa hawezi? Na awaite wazee wa kanisa; nao wamwombee na kumpaka mafuta kwa jina la Bwana. Na kule kuomba kwa imani kutamwokoa mgonjwa yule, na Bwana atamwinua; hata ikiwa amefanya dhambi, atasamehewa (Yakobo 5:14-15. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ona kwamba ahadi hii ya mwisho ni kwa yeyote aliye mgonjwa. Tena, ona kwamba si wazee wala mafuta yanayoleta uponyaji, bali ni “maombi ya imani.”

Je, ni imani ya wazee au ya mgonjwa? Ni imani ya wote wawili. Imani ya mgonjwa inaonyeshwa kwa sehemu anapowaita wazee wa kanisa. Kutokuamini kwa mgonjwa kungeweza kubatilisha matokeo ya maombi ya wazee. Aina hii ya maombi inayosemwa na Yakobo ni mfano mzuri kuhusu “maombi ya makubaliano” ambayo Yesu alitaja katika Mathayo 18:19. Wote wanaohusika katika maombi aina hii lazima “wakubaliane.” Kama mmoja anaamini na mwingine haamini, hawakubaliani.

Pia tunajua kwamba katika vifungu kadhaa, Biblia inamtaja Shetani kama mhusika wa magonjwa (ona Ayubu 2:7; Luka 13:16; Matendo 10:38; 1Wakor. 5:5). Basi, ni sawa kabisa kwamba Mungu apingane na kazi ya Shetani katika miili ya watoto Wake. Baba yetu anatupenda sana kuliko baba yeyote wa duniani anavyoweza kuwapenda watoto wake (ona Mathayo 7:11), nami sijawahi kukutana na baba aliyetamani watoto wake kuwa wagonjwa.

Kila uponyaji wa Yesu wakati wa huduma Yake hapa duniani na kila uponyaji unaotajwa katika kitabu cha Matendo unapaswa kututia moyo kuamini kwamba Mungu anataka sisi tuwe na afya njema. Mara nyingi sana Yesu aliponya watu waliomtafuta ili waponywe, Naye alisema imani yao ilihusika na muujiza wao. Hii inathibitisha kwamba Yesu hakuchagua watu fulani aliotaka kuwaponya. Mtu yeyote mgonjwa angeweza kumjia kwa imani na kuponywa. Alitaka kuwaponya wote, lakini alitaka wawe na imani.

Majibu Kwa Baadhi Ya Hoja Pinzani

Pengine hoja pinzani ya kawaida kabisa kwa hayo yote ni ile itokanayo na mambo waliyopitia watu, bila kuw ana msingi kwenye Neno la Mungu. Mara nyingi inasemekana hivi: “Nilimjua mwanamke mmoja – Mkristo mzuri sana – ambaye aliomba aponywe kensa, lakini akafa. Hii inathibitisha kwamba si mapenzi ya Mungu kuwaponya wote.”

Hatupaswi kamwe kuamua mapenzi ya Mungu kwa kutumia kitu kingine ambacho si Neno Lake. Kw amfano: Kama ungerudi nyuma katika wakati na kuwaona Waisraeli wakitangatanga nyikani kwa miaka arobaini huku nchi ya ahadi iliyojaa maziw ana asali ikisubiri ng’ambo tu ya Mto Yordani, ungedhani kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kwa Israeli kuingia katika nchi ya ahadi. Lakini kama unaijua Biblia, basi ungetambua kwamba si hivyo. Hakika ilikuwa ni mapenzi ya Mungu kwa Israeli kuingia katika Nchi ya Ahadi, lakini walishindwa kuingia kwa sababu ya kutokuamini kwao wenyewe (ona Waebrania 3:19).

Vipi kuhusu watu wote ambao kwa sasa wako jehanamu? Ulikuwa mpango wa Mungu wao wawe mbinguni, lakini hawakutimiza masharti ya toba na imani katika Bwana Yesu. Vivyo hivyo, hatuwezi kuamua mapenzi ya Mungu kuhusu uponyaji kwa kuwatazama watu wagonjwa. Kwa kuwa Mkristo anaweza kuomba uponyaji na akashindwa kupokea hakumaanishi kwamba si mapenzi ya Mungu kuponya kabisa. Kama huyo Mkristo angetosheleza masharti ya Mungu, angeponywa, la sivyo Mungu ni mwongo. Tunaposhindwa kupokea uponyaji halafu tumlaumu Mungu kwa kusema kwamba uponyaji haukuwa mapenzi Yake, hatuwi na tofauti yoyote na Waisraeli wasioamini waliokufa nyimani wakidai kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kwao kuingia katika Nchi ya Ahadi. Ni afadhali tumeze mate na kiburi chetu na kukiri kwamba sisi ndiyo wenye matatizo.

Kama tulivyoona katika sura iliyotangulia kuhusu imani, Wakristo wengi wa kweli wamemalizia maombi yao kuhusu uponyaji kimakosa kwa kusema maneno yafuatayo, ambayo yanaharibu imani: “Kama ni mapenzi Yako.” Hii inadhihirisha waziwazi kwamba hawaombi kwa imani kwa sababu hawana uhakika wa mapenzi ya Mungu. Kwa habari ya uponyaji, mapenzi ya Mungu ni wazi kabisa, kama ambavyo tumekwisha ona. Kama unajua Mungu anataka kukuponya, hakuna haja ya kuongeza “Kama ni mapenzi Yako” kwenye hiyo sala yako ya kuponywa. Hiyo ni sawa na kumwambia Mungu hivi: “Bwana, najua uliahidi kuniponya, lakini endapo hukumaanisha hivyo, naomba uniponye kama tu ni mapenzi Yako.”

Pia ni kweli kabisa kwamba Mungu anaweza kuwaadhibu waamini wasiokuwa watii kwa kuruhusu magonjwa yawatese, mpaka kufikia mahali pa kuruhusu kifo chao kabla ya muda wao, mara zingine. Waamini hao wanahitaji kutubu kabla ya kupokea uponyaji (ona 1Wakor. 11:27-32). Kuna wengine pia ambao kwa kutokujali miili yao, wanafungua milango wapate magonjwa. Wakristo wanatakiwa kuwa na akili za kutosha kula chakula chenye kuleta afya, kula kwa kiasi, kufanya mazoezi mara kwa mara, na kupumzika inapotakiwa.

Hoja Pinzani Nyingine

Mara nyingi imesemekana hivi: “Paulo alikuwa na mwiba katika mwili wake, na Mungu hakumponya.”

Wazo kwamba mwiba wa Paulo ulikuwa ugonjwa ni wazo baya tu la kitheolojia, maana Paulo mwenyewe alituambia mwiba huo ulikuwa nini. Ulikuwa malaika wa Shetani.

Na makusudi nisipate kujivuna kupita kiasi kwa wingi wa mafunuo hayo, nalipewa mwiba katika mwili, mjumbe wa Shetani ili anipige, nisije nikajivuna kupita kiasi. Kwa ajli ya kitu hicho nalimsihi Bwana mara tatu kwamba kinitoke. Naye akaniambia, Neema yangu yakutosha; maana uweza wangu hutimilika katika udhaifu. Basi nitajisifia udhaifu wangu kwa furaha nyingi ili uweza wa Kristo ukae juu yangu (2Wakor. 12:7-9. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Katika Kiyunani, neno mjumbe ni “aggelos,) ambalo linatafsiriwa kuwa malaika katika sehemu zaidi ya 160 katika Agano Jipya. Basi, mwiba wa Paulo mwilini ulikuwa malaika wa Shetani aliyetumwa kumpiga – haukuwa ugonjwa au maradhi.

Onapia kwamba Paulo hakuomba aponywe, wala hakuna dalili kwamba Mungu alikataa kumponya. Mara tatu, Paulo alimwomba Mungu kama angeweza kumwondoa huyo malaika anayempiga, na Mungu akamwambia neema Yake inamtosha.

Ni nani aliyempa Paulo mwiba huu? Kuna wanaoamini kwamba ni Shetani, kwa sababu mwiba wenyewe unaitwa “mjumbe wa Shetani.” Wengine wanaamini ni Mungu kwa sababu mwiba ulitolewa ili Paulo asijivune. Paulo mwenyewe alisema kwamba ni “makusudi nisipate kujivuna kupita kiasi”.

Tafsiri nyingine iko tofauti kidogo. Badala ya kusema, “makusudi nisipate kujivuna kupita kiasi” inasema, “nisije nikatukuzwa kupita kiasi.” Kuna tofauti kubwa hapo kwa sababu Mungu hapingi sisi kutukuzwa. Ukweli ni kwamba, ameahidi kututukuza kama tutajinyenyekeza. Basi, inawezekana kabisa kwamba Mungu ndiye aliyekuwa anamtukuza, na Shetani alikuwa anajaribu kuzuia kutukuzwa kwa Paulo kwa kumpangia malaika wa kumpiga ili kusababisha fujo kokote Paulo alikokwenda. Lakini Mungu alisema angetumia mazingira hayo kwa ajili ya utukufu Wake kwa sababu uwezo Wake ungedhihirishwa zaidi katika maisha ya Paulo kwa sababu ya udhaifu wake.

Vyovyote vile – kusema kwamba Paulo alikuwa mgonjwa na Mungu akakataa kumponya ni upotoshaji mkubwa sana wa kinachosemwa na Biblia. Katika fungu kuhusu mwiba katika mwili wake, Paulo hakutaja ugonjwa wowote, na hakuna kinachofanana na Mungu kukataa kumponya ugonjwa wake. Kama mtu mkweli atasoma orodha ya majaribu yake yote katika 2Wakorintho 11:23-30, hatakuta ugonjwa hata mmoja ukitajwa, wala maradhi.

Maelezo Zaidi Juu Ya Mada Hiyo

Kuna wanaopinga maelezo haya kuhusu mwiba wa Paulo, wakisema hivi: “Si Paulo mwenyewe aliwaambia Wagalatia kwamba alikuwa mgonjwa alipowahubiria Injili mara ya kwanza? Je, hapo hakuwa anasema kuhusu mwiba wake katika mwili?”

Yafuatayo ni maneno halisi ya Paulo, aliyoandika katika barua yake kwa Wagalatia.

Lakini mwajua ya kuwa naliwahubiri Injili mara ya kwanza kwa sababu ya udhaifu wa mwili; na jaribu lililowapata katika mwili wangu hamkulidharau wala kulikataa, bali mlinipokea kama malaika wa Mungu, kama Kristo Yesu (Wagalatia 4:13-14).

Neno la Kiyunani asthenia linalotumika hapa katika Wagalatia 4:13 maana yake ni udhaifu. Linaweza kumaanisha udhaifu kwa sababu ya ugonjwa, lakini si lazima iwe hivyo.

Kwa mfano: Paulo aliandika hivi: “Udhaifu wa Mungu ni nguvu kuliko nguvu za wanadamu” (1Wakor. 1:25, TLR. Maneno mepesi kutilia mkazo). Neno linalotumiwa hapo pia ni asthenia. Kama watafsiri wangetafsiri na kusema hivi: “Ugonjwa wa Mungu una nguvu kuliko nguvu za wanadamu” isingeleta maana yoyote. (Ona pia Mathayo 26:41 na 1Petro 3:7, ambapo neno hilo hilo asthenia linatafsiriwa kuwa ni udhaifu na haliwezi kutafsiriwa ugonjwa).

Paulo alipotembelea Galatia kwa mara ya kwanza kama ilivyoandikwa katika kitabu cha Matendo, hakuna taarifa yoyote ya yeye kuwa mgonjwa. Lakini, tunaambiwa kwamba alipigwa mawe na kuachwa akiwa amekufa. Basi, aidha alifufuliwa kutoka kwa wafu au alipona kimuujiza (ona Matendo 14:5-7, 19-20). Bila shaka mwili wa Paulo ulikuwa katika hali mbaya baada ya kupigwa mawe na kuachwa amekufa. Ulikuwa na michubuko na kukatika-katika sana kila mahali.

Paulo hakuwa na ugonjwa wa aina yoyote huko Galatia, uliokuwa jaribu kwa wasikilizaji wake. Ila, mwili wake ulikuwa dhaifu kutokana na kupigwa kwake mawe. Bila shaka alikuwa na mabakio au alama za kuteswa kwake huko Galatia wakati aliowaandikia barua Wagalatia, maana alimaliza waraka huo kwa maneno yafuatayo:

Tangu sasa mtu asinitaabishe; kwa maana ninachukua mwilini mwangu chapa zake Yesu (Wagalatia 6:17).

Hoja Nyingine: “Ninateseka Kwa Utukufu Wa Mungu”

Hoja hii hutumiwa na baadhi ya watu ambao wamechukua mstari kutoka katika kisa cha kufufuliwa kwa Lazaro na kuufanya msingi wa kudai kwamba wanaugua ugonjwa kwa utukufu wa Mungu. Yesu alisema hivi kumhusu Lazaro:

Ugonjwa huu hautaishia kifoni, bali ni kwa ajili ya utukufu wa Mungu, ili Mwana wa Mungu apate kutukuzwa (Yohana 11:4).

Yesu hakuwa anasema kwamba Mungu alikuwa anatukuzwa kwa sababu ya Lazaro kuwa mgonjwa. Alimaanisha kwamba Mungu angetukuzwa wakati ambapo Lazaro angeponywa na kufufuliwa kutoka kwa wafu. Yaani, mwisho wa ugonjwa huo usingekuwa mauti bali Mungu angetukuzwa. Mungu hatukuzwi katika ugonjwa; anatukuzwa katika uponyaji (ona pia Mathayo 9:8; 15:31; Luka 7:16; 13:13 na 17:15, mahali ambapo uponyaji ulileta utukufu kwa Mungu.)

Hoja Nyingine: “Paulo Alisema Amemwacha Trofimo Akiwa Mgonjwa Huko Mileto”

Maneno haya yanaandikwa katika mji fulani huko Ujerumani. Nilipoondoka nyumbani, niliwaacha watu wengi wakiwa wagonjwa. Niliacha hospitali zimejaa wagonjwa. Hiyo haimaanishi kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kwa wote kuponywa. Kwa kuwa Paulo aliacha mtu mmoja tu mgonjwa katika mji aliotembelea si ushahidi kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kwa mtu huyo kuponywa. Vipi kuhusu makundi ya watu wasio-okoka ambayo Paulo aliyaacha pia? Je, inathibitisha kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kwao kuokoka? La sivyo, hata kidogo.

Hoja Nyingine: “Mimi Ni Kama Ayubu!”

Bwana Asifiwe! Kama umesoma mwisho wa habari za Ayubu, unajua kwamba aliponywa. Hayakuwa mapenzi ya Mungu kwamba Ayubu aendelee kuwa mgonjwa, na si mapenzi ya Mungu kwako pia kuendelea kuwa mgonjwa. Habari za Ayubu zinatilia mkazo kwamba mapenzi ya Mungu sikuzote ni kuponya.

Hoja Nyingine: Ushauri Wa Paulo Kwa Timotheo Kuhusu Tumbo Lake

Tunajua kwamba Paulo alimwambia Timotheo atumie mvinyo kidogo kwa ajili ya tumbo lake, na magonjwa yake ya mara kwa mara (ona 1Timo. 5:23).

Ukweli ni kwamba Paulo alimwambia Timotheo aache kunywa maji na atumie mvinyo kidogo kwa ajili ya tumbo lake, na magonjwa ya mara kwa mara. Hii inaonyeha kwamba maji yalikuwa na matatizo fulani. Ni hivi: Kama unakunywa maji machafu, acha kuyanywa uanze kunywa kitu kingine, la sivyo utakuwa na matatizo ya tumbo kama Timotheo.

Hoja Nyingine: “Yesu Aliponya Ili Kuthibitisha Uungu Wake Tu”

Watu wengine wanataka tuamini kwamba sababu ya pekee ya Yesu kuponya ilikuwa kuthibitisha Uungu Wake. Kwa vile Uungu Wake umethibitishwa vizuri kabisa, inasemekana haponyi tena.

Hayo ni makosa kabisa. Ni kweli kwamba miujiza ya Yesu ilihalalisha Uungu Wake, lakini hiyo si sababu ya pekee iliyomfanya aponye watu wakati wa huduma Yake hapa duniani. Mara nyingi sana aliwaambia watu aliowaponya wasimwambie yeyote mambo yaliyokuwa yametokea kwao (ona Mathayo 8:4; 9:6, 30; 12:13-16; Marko 5:43; 7:36; 8:26). Ikiwa Yesu aliwaponya watu kwa kusudi moja tu la kuthibitisha Uungu Wake, angewaambia watu hao kumwambia kila mtu yale aliyokuwa amewatendea.

Nini kilichokuwa nyuma ya matendo ya kuponya yaliyofanywa na Yesu? Mar anyingi Maandiko yanasema aliponya kwa sababu “aliwahurumia watu” (ona Mathayo 9:35-36; 14:14; 20:34; Marko 1:41; 5:19; Luka 7:13). Yesu aliponya watu kwa sababu aliwapenda na alikuwa amejaa huruma. Je, Yesu amepunguza huruma baada ya huduma Yake ya hapa duniani? Je, upendo Wake umepungua? Hapana hata kidogo!

Hoja Nyingine: “Mungu Anataka Niwe Mgonjwa Kwa Sababu Fulani”

Hiyo haiwezekani kwa sababu ya Maandiko yote tuliyokwisha angalia. Kama wewe umedumu katika kutokutii, yawezekana ni kweli kwamba Mungu ameruhusu ugonjwa wako ili akufikishe kwenye toba. Lakini, bado si mapenzi Yake kwamba ubakie mgonjwa. Anataka utubu na kuponywa.

Tena, kama Mungu anataka uwe mgonjwa, mbona unakwenda kwa daktari na kupokea dawa, ukitazamia kuponywa? Kwani unajaribu kuepuka “mapenzi ya Mungu”?

Hoja Ya Mwisho: “Tusipopata Magonjwa, Tutakufaje?”

Tunajua Biblia inafundisha kwamba miili yetu inachakaa (ona 2Wakor. 4:16). Hakuna tunachoweza kufanya kuzuia nywele zetu kuwa na mvi, na miili yetu kuzeeka. Mwishoni, hatu taweza kuona vizuri wala kusikia vizuri kama ilivyokuwa tukiwa vijana. Hatuwezi kukimbia. Mioyo yetu haiwi na nguvu sana. Tunachakaa pole pole.

Lakini haimaanishi kwamba lazima tufe kwa ugonjwa au maradhi. Miili yetu inaweza kuchoka kabisa, na ikifikia hapo, roho zetu zitaiacha miili yetu Mungu atakapotuita nyumbani huko mbinguni. Waamini wengi wamekufa katika hali hiyo. Mbona na wewe isiwe hivyo kwako?

[1] Katika makanisa mengine ya Marekani, mchungaji akifundisha somo hili atakuwa anajihatarisha sana kwa sababu ya upinzani mkubwa ambao angepata kutoka kwa wanaojiita waamini. Hata Yesu alikutana na upinzani na kutokuamini wakati mwingine, vitu vilivyozuia huduma Yake ya kuponya (ona Marko 6:1-6).

[2] Katika kushika chochote kitakachowawezesha kuunga mkono kutokuamini kwao, wengine hujaribu kutushawishi kwamba Yesu alitimiza kabisa Isaya 53:4 kwa kuwaponya watu kadhaa jioni ile pale Kapernaumu. Lakini, Isaya alisema kwamba Yesu aliyachukua magonjwa yetu, sawa tu na alivyosema kwamba Yesu alichubuliwa kwa ajili ya maovu yetu (lingansiha Isaya 53:4 na 5). Yesu alichukua magonjwa ya watu wengi kama wale ambao maovu yao yalimfanya achubuliwe. Kwa hiyo, Mathayo alikuwa anaonyesha tu kwamba huduma ya Yesu ya kuponya pale Kapernaumu ilithibitisha kwamba alikuwa ndiye Masiya anayetajwa katika Isaya 53, yeye ambaye angeyachukua magonjwa yetu na maradhi yenye kutusumbua.

[3] Kwa mfano: Yesu alimwambia mwanamke aliyekuwa amemponya kutokwa damu, “Binti, imani yako imekuponya” (Marko 5:34, TLR). Neno la Kiyunani linalotumika kusema “imekuponya” katika mstari huu (sozo) na katika sehemu zingine kumi katika Agano Jipya lina maana ya “kuokoa” au “okoa” na linatumika zaidi ya mara themanini katika Agano Jipya. Kwa mfano, ndiyo neno linalotumiwa kusema “kuokoa” katika Waefeso 2:5, hivi: “Kwa neema ninyi mmeokolewa kwa njia ya imani.” Ni kwamba uponyaji wa kimwili upo katika mantiki ya neno la Kiyunani linalotumiwa mara nyingi kusema kuhusu “kuokoka.”

Хотя тема божественного исцеления в каком-то смысле противоречива, она достаточно полно освещена в Писании. На самом деле одна десятая часть всего, написанного в четырех Евангелиях, говорит об исцеляющем служении Иисуса. Обетования о божественном исцелении содержатся в Ветхом Завете, в Евангелиях и в новозаветных посланиях. Больные люди могут найти великий источник воодушевления в местах Писания, укрепляющих веру.

Путешествуя по миру, я заметил, что в церквях, наполненных посвященными верующими (истинными учениками), божественные исцеления происходят гораздо чаще. В самодостаточных и теплых церквях исцеления происходят очень редко.[1] И это не удивительно. Иисус сказал, что когда верующие возложат руки на больных, те исцелятся (см. Марк. 16:18). Если судить о церкви по знамениям, которые по словам Иисуса должны сопровождать верующих, то напрашивается вывод, что многие церкви состоят из неверующих:

„И сказал им: идите по всему миру и проповедуйте Евангелие всей твари. Кто будет веровать и креститься, спасен будет; а кто не будет веровать, осужден будет. Уверовавших же будут сопровождать сии знамения: именем Моим будут изгонять бесов; будут говорить новыми языками; будут брать змей; и если что смертоносное выпьют, не повредит им; возложат руки на больных, и они будут здоровы” (Марк. 16:15-18).

Служитель, воспитывающий учеников, полностью подражающий служению Христа, использует свои дары для того, чтобы стимулировать служение исцеления среди своих учеников. Он знает, что Божественное исцеление продвигает царство Божье, по крайней мере, в двух направлениях. Во-первых, исцеление является прекрасной „рекламой” благовестия, что ясно из Евангелий и Деяний даже ребенку (чего никак не могут понять многие высокообразованные служители с научными степенями). Во-вторых, здоровые ученики беспрепятственно служат, не тратя времени на борьбу с болезнями.

В то же время служитель, воспитывающий учеников, должен быть чутким к тем членам в теле Христа, которые хотят исцелиться, но не могут принять исцеления. Таким людям часто нужно спокойное и чуткое воодушевление, особенно если они воспитывались в кругах, где к божественному исцелению относились враждебно. Служитель, воспитывающий учеников, встает перед выбором: он может вообще перестать учить о божественном исцелении, и тогда никто не обидится, но никто и не исцелится. Или же он может с любовью учить об исцелении, рискуя тем, что кому-то это не понравится, но в то же самое время поможет другим пережить исцеление. Лично я бы выбрал второй путь, веря, что в таком случае я следую примеру Иисуса.

Исцеление на кресте

Изучение темы божественного исцеления хорошо начинать с пятьдесят третьей главы книги пророка Исайи, которая является пророчеством о Мессии. Духом Святым Исайя образно говорит о жертвенной смерти Иисуса и о том, что Он сделал на кресте:

„Но Он взял на Себя наши немощи и понес наши болезни; а мы думали, что Он был поражаем, наказуем и уничижен Богом. Но Он изъязвлен был за грехи наши и мучим за беззакония наши; наказание мира нашего было на Нем, и ранами Его мы исцелились. Все мы блуждали, как овцы, совратились каждый на свою дорогу: и Господь возложил на Него грехи всех нас” (Ис. 53:4-6).

Под вдохновением от Духа Святого Исайя говорит, что Иисус понес наши немощи и болезни. Еврейское слово choli, переведенное как „немощь” в Ис. 53:4, встречается также во Втор. 7:15; 28:61; 3 Цар. 17:17; 4 Цар. 1:2; 8:8, и 2 Пар. 16:12; 21:15. Во всех этих случаях оно переводится как болезнь или немощь.

Еврейское слово makob, переведенное как „болезнь” встречается также в Иов. 33:19, где оно переведено как „боль”.

Учитывая это, Ис. 53:4 может быть переведено так: „Он взял на себя наши болезни и понес наши боли”. Эти же слова продублированы в Матф. 8:17.

Вопреки этому, некоторые пытаются убедить нас, что Исайя говорил о „духовных немощах” и „духовных болезнях”. Однако та же цитата из Евангелия от Матфея не оставляет никаких сомнений в том, что Исайя говорит о физических немощах и болезнях. Давайте посмотрим на контекст:

„Когда же настал вечер, к Нему привели многих бесноватых, и Он изгнал духов словом и исцелил всех больных, да сбудется реченное через пророка Исаию, который говорит: Он взял на Себя наши немощи и понес болезни” (Матф. 8:16-17).

Матфей четко пишет, что физические исцеления по молитве Иисуса явились исполнением сказанного в Ис. 53:4. Без всякого сомнения, Ис. 53:4 говорит о Христе, взявшем на Себя наши немощи и болезни.[2] Так же, как Писание говорит, что Иисус понес наши грехи (см. Исайя 53:11), оно говорит и о том, что Он понес наши немощи и болезни. Эта новость должна радовать каждого больного человека. Через Его искупительную жертву Иисус обеспечил спасение и исцеление.

Часто задаваемый вопрос

Но если это так, спрашивают многие, тогда почему не все исцеляются? Лучше всего ответить на этот вопрос можно, задав другой вопрос: почему не все люди рождаются свыше? Все не рождены свыше, потому что они либо не слышали Евангелия, либо не уверовали в него. Итак, каждый человек должен завоевать исцеление посредством своей собственной веры. Многие еще никогда не слышали чудесной вести о том, что Иисус понес их болезни; другие же слышали ее, но отвергли.

Отношение Бога Отца к болезни ясно выражено в служении Его возлюбленного Сына, который засвидетельствовал:

„Истинно, истинно говорю вам: Сын ничего не может творить Сам от Себя, если не увидит Отца творящего: ибо, что творит Он, то и Сын творит также” (Иоан. 5:19).

В Послании к Евреям говорится, что Сын является „сиянием славы и образом ипостаси Его (Отца)” (Евр. 1:3). Несомненно, отношение Иисуса к болезни абсолютно идентично отношению Его Отца.

Каково же отношение Иисуса? Никому из обратившихся к Нему Он ни разу не отказал в исцелении. Ни разу Он не сказал ни одному человеку, пришедшему за исцелением: „Нет, воли Божьей на твое исцеление нет, поэтому тебе придется оставаться больным”. Иисус всегда исцелял больных, приходивших к Нему, и после того, как те исцелялись, Он говорил им, что их исцелила собственная вера. Более того, Библия говорит, что Бог никогда не изменяется (см. Мал. 3:6) и что „Иисус Христос вчера и сегодня и во веки Тот же” (Евр. 13:8).

Провозглашение исцеления

К сожалению, сегодня понимание спасения сведено к прощению грехов. Но греческое слово, часто переводимое как „спасенный” или „спасение”, подразумевает не только прощение, но также полное освобождение и исцеление.[3] Давайте посмотрим на человека, который пережил спасение в полном смысле этого слова. Он был исцелен через свою веру в то время, как слушал Павла, проповедующего Евангелие.

„Они … удалились в Ликаонские города Листру и Дервию и в окрестности их, и там благовествовали. В Листре некоторый муж, не владевший ногами, сидел, будучи хром от чрева матери своей, и никогда не ходил. Он слушал говорившего Павла, который, взглянув на него и увидев, что он имеет веру для получения исцеления, сказал громким голосом: тебе говорю во имя Господа Иисуса Христа: стань на ноги твои прямо. И он тотчас вскочил и стал ходить” (Деян. 14:6-10).

Заметьте, что Павел „благовествовал”, и мужчина услышал то, что произвело веру в его сердце для получения физического исцеления. Видимо, Павел сказал что-то об исцеляющем служении Иисуса и о том, что Иисус исцелял каждого, кто с верой просил Его об этом. Может быть, Павел также упомянул о пророчестве Исайи, говорящем, что Иисус понес наши немощи и болезни. Мы не можем точно сказать, о чем там шла речь, но, поскольку вера приходит от слышания (см. Рим. 10:17), видимо, парализованный человек услышал что-то такое, что воспламенило в его сердце веру для получения исцеления. Что-то из сказанного Павлом убедило его в том, что Бог не хочет, чтобы он оставался больным.

Павел сам должен был быть уверен в том, что Бог хочет исцелить его, в противном случае, его слова никогда не убедили бы человека поверить в исцеление, и он никогда бы не сказал больному, чтобы тот встал. Что бы произошло, если бы Павел сказал то, что сегодня проповедуется многими проповедниками? Что, если бы он сказал: „Бог не хочет, чтобы все исцелились”? Человек не поверил бы в исцеление. Может быть, поэтому сегодня и не происходит много исцелений. Проповедники, призванные укреплять веру людей, разрушают ее.

Еще раз обратите внимание, что этот человек был исцелен своей верой. Если бы он не поверил, то остался бы парализованным, несмотря на желание Бога его исцелить. Более того, вполне вероятно, что в тот день среди людей были и другие больные, но ничего не написано о том, чтобы кто-нибудь еще исцелился. А если это так, то почему они не исцелились? Они не исцелились по той же причине, почему многие сегодня не рождены свыше – они не поверили в Евангелие, проповеданное апостолами.

Мы никогда не должны приходить к выводу, что Бог не хочет исцелить всех больных, основываясь на том, что после молитвы за исцеление не все исцеляются. Это то же самое, что сказать, что Бог не хочет, чтобы все родились свыше просто потому, что некоторые люди не возрождаются свыше. Каждый человек должен лично верить, чтобы родиться свыше, и точно такая же личная вера необходима для получения исцеления.

Другие доказательства того, что Бог хочет исцелять

Во времена Ветхого Завета физическое исцеление было частью Божьего завета с Израилем. Через несколько дней после Исхода Бог пообещал Израилю:

„И сказал: если ты будешь слушаться гласа Господа, Бога твоего, и делать угодное пред очами Его, и внимать заповедям Его, и соблюдать все уставы Его, то не наведу на тебя ни одной из болезней, которые навел Я на Египет, ибо Я Господь, целитель твой” (Исх. 15:26).

Каждый честный человек согласится, что исцеление являлось частью Божьего завета с Израилем, в зависимости от послушания народа. (Кстати, в 1 Кор. 11:27-31 Павел дает ясно понять, что в Новом Завете исцеление тоже зависит от послушания.)

Бог обещал израильтянам:

„Служите Господу, Богу вашему, и Он благословит хлеб твой и воду твою; и отвращу от вас болезни. Не будет преждевременно рождающих и бесплодных в земле твоей; число дней твоих сделаю полным” (Исх. 23:25-26).

„Благословен ты будешь больше всех народов; не будет ни бесплодного, ни бесплодной, ни у тебя, ни в скоте твоем; и отдалит от тебя Господь всякую немощь, и никаких лютых болезней Египетских, которые ты знаешь, не наведет на тебя, но наведет их на всех, ненавидящих тебя” (Втор. 7:14-15).

Если физическое исцеление было частью Ветхого Завета, то как можно считать, что оно не является частью Нового Завета, хотя Писание ясно говорит о том, что новый – лучше старого:

„Но Сей Первосвященник получил служение тем превосходнейшее, чем лучшего Он ходатай завета, который утвержден на лучших обетованиях” (Евр. 8:6).

Другие доказательства

В Библии много мест, безоговорочно доказывающих, что Бог хочет исцелить всех. Я приведу три из них:

„Благослови, душа моя, Господа, и вся внутренность моя – святое имя Его. Благослови, душа моя, Господа и не забывай всех благодеяний Его. Он прощает все беззакония твои, исцеляет все недуги твои” (Пс. 102:1-3).

Кто из христиан захочет поспорить с утверждением Давида, говорящим, что Бог желает простить все наши беззакония? Однако Давид также верил, что Бог хочет исцелить нас от всех болезней.

„Сын мой! словам моим внимай, и к речам моим приклони ухо твое; да не отходят они от глаз твоих; храни их внутри сердца твоего: потому что они жизнь для того, кто нашел их, и здравие для всего тела его” (Притч. 4:20-22).

„Болен ли кто из вас, пусть призовет пресвитеров Церкви, и пусть помолятся над ним, помазав его елеем во имя Господне. И молитва веры исцелит болящего, и восставит его Господь; и если он соделал грехи, простятся ему” (Иак. 5:14-15).

Обратите внимание, что последнее обетование относится ко всем больным. Заметьте также, что не пресвитеры и не помазание исцеляют больного, а „молитва веры”.

О чьей вере идет речь, о вере больного или пресвитера? И того, и другого. Вера больного выражается (по крайней мере, частично) через то, что он позвал пресвитеров помолиться за себя. Неверие больного человека может аннулировать силу молитвы пресвитера. Молитва, о которой пишет Иаков, является хорошей иллюстрацией молитвы согласия, описанной в Матф. 18:19. Обе стороны, участвующие в молитве, должны „согласиться”. Если один человек верит, а другой – нет, то они не пребывают в согласии.

Мы также знаем, что в нескольких местах Писания сатана фигурирует как автор болезни (см. Иов. 2:7; Лук. 13:16; Деян. 10:38; 1 Кор. 5:5). Поэтому можно сказать, что Бог разрушает дела сатаны в телах Своих детей. Наш небесный Отец любит нас гораздо больше, чем любой земной отец когда-либо любил своих детей (см. Матф. 7:11), а я еще никогда не встречал отца, который хотел бы, чтобы его дети болели.

Каждое исцеление, по молитве Иисуса и каждое исцеление, записанное в книге Деяний Апостолов должно воодушевлять нас на веру в то, что Бог хочет, чтобы мы были здоровы. Иисус часто исцелял людей, которые искали только исцеления и хвалил их за веру в чудо, которая у них была. Это доказывает, что Иисус не исцелял только каких-то исключительных людей. Любой больной мог придти к Нему с верой и уйти исцеленным. Он мог бы исцелить всех, но для этого требовалась вера с их стороны.

Ответы на часто звучащие возражения

Вероятно самое распространенное возражение всему вышесказанному основывается не на Слове Божьем, но личном опыте людей. Обычно это звучит так: „Я знал одну прекрасную христианку, которая молилась об исцелении от рака, но умерла. Это говорит о том, что Бог не хочет исцелять всех”.

Никогда нельзя оценивать Божью волю чем-то другим, кроме Его Слова. Например, если бы вы смогли перенестись во времена Исхода, и увидели, как израильтяне блуждают по пустыне 40 лет, в то время как земля, в которой течет молоко и мед находится совсем рядом за Иорданом, то решили бы, что воли Божьей на то, чтобы они вошли в обетованную землю, нет. Но человек, изучающий Писание, знает, что это не так. Воля Божья была в том, чтобы они туда вошли, но им помешало их собственное неверие (см. Евр. 3:19).

А как насчет всех тех, кто сегодня находится в аду? Воля Божья в отношении них заключалась в том, чтобы они пошли на небеса, но они не выполнили условий покаяния и веры в Иисуса Христа. Точно также мы не можем определять Божью волю относительно исцеления, глядя на больных людей. То, что христианин молится об исцелении и не получает его, не значит, что нет Божьей воли для исцеления всех. Если бы этот верующий выполнил Божьи условия, то был бы исцелен, в противном случае, получается, что Бог – лжец. Когда мы не получаем исцеления и обвиняем Бога, говоря, что Он не хочет нас исцелить, то ничем не отличаемся от израильтян, которые умерли в пустыне, говоря, что не было Божьей воли на то, чтобы они вошли в Обетованную Землю. Было бы лучше просто проглотить свою гордость и признать, что причина в нас.

Как я уже сказал в предыдущей главе о вере, многие искренние христиане неправильно заканчивали свои молитвы об исцелении фразой, разрушающей веру: „Если на то есть воля Твоя”. Это говорит о том, что они не молятся с верой, потому что не уверены, что это Божья воля. Когда речь заходит об исцелении, то, как мы это уже увидели, Божья воля предельно ясна. Если вы знаете, что Бог хочет исцелить вас, то не надо добавлять к молитве за исцеление слов типа „если на это есть воля Твоя”. Фактически это было бы равносильно следующему высказыванию: „Господь, я знаю, что Ты пообещал исцелить меня, но вдруг Ты солгал! Поэтому я на всякий случай прошу Тебя исцелить меня, если Твоя воля действительно такова”.

Безусловно, Бог может вразумлять непослушных верующих, позволяя болезни удручать их, в некоторых случаях даже допуская преждевременную смерть. Таким верующим, естественно, для того, чтобы принять исцеление надо покаяться (см. 1 Кор. 11:27-32). Другие люди из-за пренебрежительного отношения к своему здоровью открывают дверь болезни. Христиане должны быть достаточно, разумными чтобы соблюдать здоровую диету, умеренно есть, вести здоровый образ жизни и отдыхать, когда это необходимо.

Второй часто задаваемый вопрос

Часто говорят: „У Павла было жало в плоти и Бог его не исцелял”.

Это утверждение берет начало в неправильном истолковании позиции Павла, в то время как Писание явно говорит, что его жалом был ангел сатаны:

„И чтобы я не превозносился чрезвычайностью откровений, дано мне жало в плоть, ангел сатаны, удручать меня, чтобы я не превозносился. Трижды молил я Господа о том, чтобы удалил его от меня. Но Господь сказал мне: „довольно для тебя благодати Моей, ибо сила Моя совершается в немощи”. И потому я гораздо охотнее буду хвалиться своими немощами, чтобы обитала во мне сила Христова” (2 Кор. 12:7-9).

Греческое слово „aggelos,” переведенное как „ангел” или „ангелы” – встречается в Новом Завете более 160 раз. Жалом в плоти Павла был ангел сатаны, который удручал его, а не немощь и не болезнь.

Обратите внимание, также, что ничего не говорится о том, чтобы Павел молился о своем исцелении и чтобы Бог отказал ему в нем. Павел только три раза просил Бога о том, чтобы Он убрал этого удручающего ангела, но Бог сказал, что Его благодати достаточно.

Кто же дал Павлу это жало? Одни считают, что это был сатана, поскольку речь идет об „ангеле сатаны”. Другие считают, что это пришло от Бога с целью не дать Павлу „превозноситься”.

Английская версия Библии „King James” предлагает немного иной перевод данной фразы. Вместо фразы „чтобы я не превозносился” в ней говорится „чтобы я не был превознесен выше меры”. Это очень важное отличие, потому что Бог не против того, чтобы мы были превознесены. Он Сам обещает превознести нас, если мы смиримся. Поэтому вполне возможно, что Бог хотел превознести Павла, а сатана сопротивлялся этому, послав к нему удручающего ангела, производящего проблемы везде, куда бы ни пошел Павел. Но Бог сказал, что будет использовать обстоятельства для Своей славы, потому что Его сила больше проявляется в жизни Павла как результат его слабости.

Как бы то ни было, говорить, что Павел был болен, а Бог отказывался Его исцелять, значит серьезно искажать то, что говорит Библия. Говоря о жале в плоти, Павел ничего не говорит о болезни, и ничто не указывает на Божий отказ Павлу в исцелении от предполагаемой болезни. Если честно прочитать обо всех испытаниях, через которые прошел Павел, перечисленные во 2 Кор. 11:23-30, то не удастся найти ни одного упоминания о болезни.

Продолжение темы

Кто-то может возразить на мою трактовку „жала” Павла: „Но ведь Павел сам пишет галатам, что первый раз, когда он проповедовал у них, он был болен! Разве он не имел в виду „жало в плоти?”

Вот, что пишет Павел в послании к Галатам:

„Знаете, что, хотя я в немощи плоти благовествовал вам в первый раз, но вы не презрели искушения моего во плоти моей и не возгнушались им, а приняли меня, как Ангела Божия, как Христа Иисуса” (Гал. 4:13-14).

Греческое слово asthenia, переводенное как немощь в Гал. 4:13, буквально означает „слабость”. Оно может означать слабость как следствие болезни, но не обязательно только это.

Например, Павел пишет: „Немощное Божие сильнее человеков” (1 Кор. 1:25). Слово „немощное” – это слово asthenia. Было бы странно, если бы переводчики написали „больное Божие сильнее человеков”. (См. также Матф. 26:41 и 1 Пет. 3:7, где слово asthenia переведено как „немощный” и не может быть переведено как „болезнь”).

Когда Павел в первый раз пришел в Галатию, книга Деяний ничего не говорит о том, что он был болен. Зато говорится о том, что его побили камнями и оставили, думая, что он мертв, но он был либо воскрешен из мертвых, либо чудесным образом оживлен (см. Деян. 14:5-7, 19-20). Конечно же, тело Павла после побития камнями до смерти было в ужасном состоянии, полно шрамов и ушибов.

Павел не был болен в Галатии и болезнь не была испытанием для слушавших его. Скорее всего, он был болен из-за недавнего побития камнями. Вероятно, в Послании к Галатам Павел напоминает о гонениях, которые он пережил в Галатии. Он заканчивает послание такими словами:

„Впрочем никто не отягощай меня, ибо я ношу язвы Господа Иисуса на теле моем” (Гал. 6:17).

Еще одно возражение: „Я страдаю для славы Божьей”

Этот аргумент происходит из истории о воскрешении Лазаря и некоторые на его основании утверждают, что страдают для славы Божьей. Иисус сказал о Лазаре:

„Эта болезнь не к смерти, но к славе Божией, да прославится через нее Сын Божий” (Иоан. 11:4).

Иисус не говорил, что Бог будет прославлен через болезнь Лазаря, он имел в виду, что Бог прославится через воскрешение Лазаря из мертвых. Иными словами, результатом болезни будет не смерть, а прославление Бога. Бог не прославляется через болезнь, он прославляется через исцеление. (См. также Матф. 9:8; 15:31; Лук. 7:16; 13:13 и 17:15, где исцеление приносило славу Богу.)

Павел пишет, что оставил Трофима больным в Милите

Так получилось, что эту главу я пишу, находясь в Германии. Когда на прошлой неделе я уехал из своего родного города в Америке, я оставил там многих больных. Я оставил там целые больницы больных людей. Но это не значит, что нет Божьей воли на их исцеление. Просто тот факт, что Павел оставил одного больного человека в городе, который он посетил, не значит, что Божьей воли на его исцеление не было. А что на счет множества неспасенных людей, которых Павел оставил в том же городе? Значит ли это, что Бог не хочет, чтобы они спаслись? Ни в коем случае.

Я – как Иов!

Слава Богу! Если вы прочитали книгу Иова до конца, то знаете, что он был исцелен. Божьей воли не было на то, чтобы Иов оставался больным. Также Божьей воли нет и на то, чтобы вы оставались больными. История об Иове только подтверждает, что воля Божья всегда направлена на исцеление.

Совет Павла Тимофею относительно заболевания его желудка

Мы знаем, что Павел посоветовал Тимофею принимать немного вина по причине проблем с желудком и частых недугов (см. 1 Тим. 5:23).

Павел советует Тимофею перестать пить воду и принимать немного вина из-за болезни желудка. Похоже, проблема заключалась в воде. Естественно, если пить зараженную воду, то скорее всего, как и у Тимофея, у вас появятся проблемы с желудком, если вы ничего не предпримете.

Иисус исцелял только для того, чтобы доказать что Он – Бог

Некоторые люди говорят, что Иисус исцелял только для доказательства Своей Божественной природы. А теперь, после того, как всем известно, что Он – Бог, Ему уже незачем исцелять.

Это абсолютно неправильно. То, что чудеса Иисуса подтверждали Его Божественность, верно, но в этом не заключается единственная причина, по которой Он исцелял людей во время своего земного служения. Много раз Иисус запрещал людям, которых исцелял, рассказывать другим о том, что с ними произошло (см. Матф. 8:4; 9:6, 30; 12:13-16; Марк. 5:43; 7:36; 8:26). Если бы Иисус исцелял только с целью доказательства Своей Божественности, Он приказывал бы всем этим людям рассказывать, что именно Он исцелил их.

Из каких же побуждений исцелял Иисус? Много раз Писание говорит о том, что Иисус исцелял, будучи движим состраданием (см. Матф. 9:35-36; 14:14; 20:34; Марк. 1:41; 5:19; Лук. 7:13). Иисус исцелял людей, потому что любил их и был исполнен жалости к ним. Так что же, после того, как земное служение Иисуса закончилось, Он стал менее сострадательным? Конечно же нет!

Еще возражение: „Бог хочет, чтобы я болел, потому что на то есть причины”

В свете всех рассмотренных мест Писания это невозможно. Если вы упорствуете в непослушании, то возможна ситуация, где Бог допустит к вам болезнь для того, чтобы привести к покаянию. Но все равно Он не хочет, чтобы вы оставались больным. Он хочет, чтобы вы покаялись и исцелились.

А если все-таки допустить, что Бог хочет, чтобы вы болели, тогда зачем вы идете к врачу и принимаете лекарства в надежде на исцеление? Вы что, не хотите быть в воле Божьей?

Последнее возражение: „Если мы не будем страдать от болезней, тогда как мы умрем?”

Мы знаем, что Библия говорит о том, что наши физические тела увядают (см. 2 Кор. 4:16). Мы никак не можем предотвратить поседение волос и старение тела. Со временем притупляется зрение и слух. Мы уже не можем двигаться так же быстро, как в молодости. Сердце уже не такое сильное, как раньше. Постепенно мы увядаем.

Но все это не значит, что мы должны умереть от болезни. Наше тело может просто полностью износиться, и когда это произойдет, Бог призовет нас на небо, и дух оставит его. Многие верующие умерли так. Вы тоже можете быть в их числе.

Содержание | Предыдущая глава | Следующая глава | Верх страницы | Главная страница

[1] В некоторых церквях Северной Америки служитель очень рискует, если учит на эту тему, так как встречает сильное сопротивление так называемых верующих. Иисус тоже сталкивался с неверием и сопротивлением, которые мешали Его служению исцеления (см. Марк. 6:1-6).

[2] Отчаянно цепляясь за свое неверие, некоторое люди пытаются убедить нас, что Иисус полностью исполнил Ис 53:4, исцелив несколько людей в Капернауме. Но Исайя говорит, что Иисус понес наши болезни и был изъязвлен за наши грехи и беззакония (ср. Ис. 53:4 и 5). Иисус понес болезни тех людей, чьими беззакониями был мучим. Таким образом, Матфей говорит, что исцелениями в Капернауме Иисус только подтвердил, что Он – Мессия, о котором написано в Ис 53, и Тот, Кто понес наши беззакония и болезни.

[3] Например, Он сказал женщине, которую исцелил от кровотечения: „Дщерь! Вера твоя спасла тебя” (Марк. 5:34). Греческое слово sozo, переведенное как „спасла”, имеет также значение „исцелила” и встречается более восьмидесяти раз в Новом Завете. Например, то же самое слово переведено в Еф. 2:5 как „спасены” – „благодатью вы спасены”. Таким образом, мы видим, что физическое исцеление обозначено греческим словом, которое чаще переводится как „спасение”.

Bożym przeznaczeniem Dawida, syna Jessego było stanie się królem Izraela i Bóg wyjawił Dawidowi Swój plan, kiedy jako mały chłopiec był jeszcze pasterzem.

Skoro więc Bożym przeznaczeniem Dawida było, aby stał się on królem, czy możliwe jest to, że przeznaczone było mu także bycie pasterzem? A może Bóg pozostawił losowi jego pierwsze trzydzieści lat albo po prostu czekał, aż chłopiec będący pasterzem osiągnie wiek, w którym będzie mógł wypełnić Boży plan i stać się królem?

Przyglądając się jego historii, szybko zdajemy sobie sprawę z tego, że wszystko to służyło przygotowaniu Dawida do jego późniejszego bycia królem. Jego początki jako pasterza były z pewnością odpowiednim treningiem dla kogoś, kto miałby pewnego dnia paść „stado” Boże.

Spróbujmy tę historię zaaplikować do siebie. Często to, co postrzegamy jako zmarnowane okresy, są tak naprawdę Bożym procesem treningu – okresami, które przygotowują nas do naszych ostatecznych celów w naszym życiu. One także są Bożym przeznaczeniem. Nie są one zmarnowane. Bóg może nawet wykorzystać nasze błędy, aby nas lepiej zaopatrzyć dla „dobrych czynów, które wcześniej Bóg przygotował” (Ef 2:10).

W jaki sposób Bóg przygotował Dawida na wielkie wyzwania, przed którymi miałby stanąć pewnego dnia jako król? Możesz się zapewne domyślić. Bóg użył tych samych metod, jakie wykorzystywał przygotowując Izrael do zajęcia ziemi Kanaan oraz tej samej metody jaką wykorzystywał, szkoląc dwunastu apostołów Jezusa. Bóg pozwolił, aby małe przeszkody stały się wyzwaniem dla Dawida – pasterza. Był on poddawany próbom.

Wiemy, że jako chłopiec Dawid miał możliwość ćwiczenia swojej wiary przynajmniej dwukrotnie: raz kiedy walczył z lwem, a drugi raz kiedy walczył z niedźwiedziem w obronie swojego stada (zobacz 1 Sm 17:34-36). Czy Bóg mógł powstrzymać zarówno lwa jak i niedźwiedzia, zanim dostały się na tyle blisko, aby mogły wytropić stado Dawida? Oczywiście, że mógł, jednak nie zrobił tego, ponieważ przygotowywał Dawida na jeszcze większe wyzwania, przed którymi miałby on stanąć w przyszłości.

Kolejną próbą Dawida zanotowaną dla nas w Piśmie była próbą całkiem gigantyczna i to dosłownie! To nie umiejętności Dawida do wykorzystywania procy oraz kamienia stały się przyczyną tego, że Goliat poległ. Była to raczej jego wiara. Każde wyzwanie jakiemu stawiamy czoła może służyć jako tzw. kamień umożliwiający przejście przez rzekę bądź kamień, o który się potykamy. Wszystko zależy od tego, czy uwierzymy Bogu, czy też nie.

Ucząc się na błędach króla

Dawid został zrządzeniem opatrzności postawiony w służbę w pałacu Króla Saula, aby mógł uczyć się z pierwszej ręki na temat złych efektów niepohamowanej zazdrości oraz skorumpowanemu wpływowi, jaki władza może mieć na tych, którzy nie są podporządkowani Bogu. Żaden podręcznik czy edukacja na uniwersytecie nie może się równać z tym, czego Dawid uczył się dzięki obserwowaniu Króla Saula w działaniu.

Kilkakrotnie Dawid ledwo uszedł z życiem, kiedy zazdrosny Saul próbował przykuć go do ściany swoją włócznią. Tylko ci, którzy znają niebezpieczeństwo mogą nauczyć się ufać Bogu w kwestii ochrony przed nim. Później, Dawid spędził lata na pustkowiu ratując swoje życie, uciekając przed Saulem. Nauczył się wówczas wielu wartościowych lekcji na temat zaufania Bogu oraz przekupnemu wpływowi jaki może posiadać władza. Wszystkie te rzeczy „współdziałały dla jego dobra”, aby przygotować Dawida do wypełnienia jego Bożego przeznaczenia.

W środku suwerennego Bożego planu, Dawid wiele wycierpiał przez te wszystkie lata, a większość jego cierpień była całkowicie niesprawiedliwa. Dawid nie zasłużył sobie na bezlitosne, niemiłe traktowanie jakie otrzymał od Saula, któremu tak dobrze służył. Ale czy Bóg miał w tym Swój cel, kiedy na to wszystko zezwalał? Najprawdopodobniej Dawid był w ten sposób przez Boga przygotowywany. Kiedy raz cierpimy pod panowaniem skorumpowanej władzy, jesteśmy bardziej skłonni być nieskorumpowanymi, kiedy Bóg promuje nas do pozycji lidera.

Mam wielu przyjaciół pastorów i większość z nich wydaje się mieć do opowiedzenia historię o cierpieniu pod panowaniem częściowo skorumpowanej rady kościoła bądź starszego pastora jeszcze we wczesnych latach swej służby. Tylko Bóg wie ilu mężczyzn i kobiet nie jest już dzisiaj w służbie kościoła, ponieważ zgorzkniali z powodu niewłaściwego traktowania we wczesnych latach ich służby. Zdyskwalifikowali oni siebie samych z tego by zostać awansowanymi gdyż poddali się, kiedy było im ciężko. Jeśli więc Bóg pozwoli na to, aby skorumpowana osoba mająca władzę, niewłaściwie zachowywała się wobec ciebie, być może dzieje się tak dlatego, że Bóg przygotowuje ciebie do pozycji lidera. Być może Bóg uczy cię, abyś sam nie był skorumpowany, kiedy przyjdzie czas na twój awans.

Próby charakteru oraz popełnione gafy

Dawid otrzymał szansę na zemstę przeciwko Saulowi w dwóch sytuacjach, uciekając na pustkowie. Jednak za każdym razem z miłosierdziem zachowywał życie Saula, odpowiadając dobrem na zło. Jaką próbą charakteru musiały być te sytuacje! My także otrzymaliśmy przykaz bycia miłosiernym, tak samo jak Bóg jest miłosierny (zobacz Łk 6:36). Czy możemy zatem oczekiwać, że Bóg będzie nas awansował, jeśli my nie jesteśmy?

Oczywiście Dawid nie był doskonały i sam także zwątpił w Boga, zmęczony uciekaniem przed Saulem. Jednak nawet pomimo tego, że Dawid doskonale wiedział, że Bóg obiecał wywyższyć go pewnego dnia na króla, znajdujemy jedną jego wypowiedź: „zginę któregoś dnia z ręki Saula” (1 Sm 27:1). To nie brzmi jak wiara, czyż nie? Dawid popełnił wówczas błąd, zamieszkując na terytorium Filistyńskim przez rok i cztery miesiące. W konsekwencji problemy, jakie go spotkały, nauczyły go ważnej lekcji na temat narażeniu na szwank jego wiary w Boga. Nauczył się on także o niesamowitej Bożej łasce (zobacz 1 Sm 27:1-30: 20 po więcej szczegółów).

Ponownie, spróbujmy odnieść to do siebie. Kiedy popełniamy błędy, czasami czujemy się, jak gdybyśmy zrujnowali wszystkie Boże plany dla naszego życia. W konsekwencji tego, nosimy urazy wraz z sobą przez lata. Popełniona przez Dawida gafa nie pokrzyżowała jednak Bożych planów uczynienia go królem. Bóg wiedział, że Dawid popełni taki błąd, zanim się on jeszcze narodził i Bóg mógłby z łatwością zapobiec mu, ale tego nie uczynił. Bóg wykorzystał błąd Dawida, aby go jeszcze lepiej przygotować na wypełnienie jego Bożego przeznaczenia. Dawid nauczyłby się, dojrzałby i w ostateczności stałby się przez to lepszym królem.

Nasze błędy niczym się nie różnią. Bóg wiedział, że je popełnimy i mógł im zapobiec. Zanim się narodziłeś, przygotował On jednak plan, aby cię wyratować od twoich błędów i wykorzystać je po to, by w ostateczności pomóc ci wypełnić twoje Boże przeznaczenie. Zakop więc swoje żale i dziękuj Bogu za to, że On sprawia, aby to „współdziałało we wszystkim ku dobremu” (Rz 8:28)!

Przejdź próbę i bądź błogosławiony

Wreszcie po śmierci Saula, Dawid został wywyższony na króla Izraela. Boża obietnica wypełniła się. On, tak samo jak Józef, został wywyższony w wieku 30 lat, po około 15 latach przygotowań, 15 lat PSW (Prób Służących Wzrostowi) oraz PWW (Prób z Własnej Winy) zgodnie z tym jak zdefiniowaliśmy różnego rodzaju próby w jednym z poprzednich rozdziałów. Dawid zaświadczył, że Pan poddawał go próbom:

Doświadczyłeś serce moje, nawiedziłeś nocą. Wypróbowałeś mnie, nic nie znajdując (Ps 17:3, dodano podkreślenie).

Dawid napisał także w innym psalmie, że Bóg wystawia każdego z nas na próby:

Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, powieki Jego badają ludzi. Pan bada sprawiedliwego i bezbożnego (Ps 11:4-5a, dodano podkreślenie).

Jak to odnosi się do naszego życia? Być może nie będziemy powołani do tego, by stać się królem, ale każdy z nas jest powołany do uczynienia czegoś, co jest wyjątkowe dla Ciebie i dla mnie do wypełnienia. Paweł napisał w swoim liście do Efezjan:

Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili (Ef 2:10).

Czyż nie było by tragiczne, gdybyśmy stając przed tronem sądu Chrystusa, usłyszeli jak mówi On „Nigdy nie wypełniłeś Mojego planu dla Twojego życia. Pewne dobre uczynki, do których cię powołałem, zostały niewykonane. Gdybyś jednak był posłuszny, mogło to w rezultacie skończyć się na błogosławieństwach zarówno dla ciebie jak i dla innych”.

Idealnie będzie, gdy staniemy przed Jezusem – o ile byliśmy posłuszni Jego powołaniu w naszym życiu – i usłyszymy jak mówi: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego” (Mt 25:21).

Bóg rzeczywiście nagrodzi nas zgodnie z naszą wiarą. Co to oznacza być wiernym? Oznacza to trwanie, nawet kiedy czujemy się, jakbyśmy chcieli się poddać. Nikt nigdy nie powiedział „Byłem wierny w radowaniu się z jedzenia lodów na deser, każdego wieczoru przez tydzień!”. Nie, bycie wiernym pociąga za sobą pokusy do bycia niewiernym; oznacza utrzymanie się nawet wtedy, kiedy czujemy się tak, jakbyśmy chcieli jednak opuścić okręt.

PSD Dawida

Dawid doświadczył później PSD (Próby Służącej Dyscyplinie), kiedy poważnie zgrzeszył, popełniając grzech cudzołóstwa z Batszebą i aranżując zabicie jej męża. Wiele go to kosztowało, bowiem Bóg przyprowadził go do miejsca upamiętania i zdyscyplinował go. Miejmy nadzieję, że wielu ludziom udało się uniknąć PSD w swoim życiu, czytając o konsekwencjach grzechu w życiu Dawida. Bez wątpienia jest to powodem, dla którego znajdujemy tak wiele przykładów PSD w Piśmie. Są one „napisane ku przestrodze dla nas” (1 Kor 10:11).

Jak możemy uniknąć PSD? Zwyczajnie poprzez bycie posłusznym. W jaki sposób możemy za każdym razem uniknąć PWW? Poprzez wykorzystywanie Bożej mądrości. Ale czy jest sposób, abyśmy mogli uniknąć PSW? Nie, dopóki Bóg nas kocha i dopóki stąpamy po ziemi, próby służące naszemu dojrzewaniu i duchowemu wzrostowi będą częścią naszego życia.

Oczyszczani przez Ojca

Zanim zakończę ten rozdział, przyjrzyjmy się bardzo przydatnemu wersetowi w Piśmie, pochodzącemu prosto z ust Jezusa:

Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem. Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc (J 15:1-2).

Jeśli mamy dojrzewać duchowo, będziemy oczyszczani przez Ojca, ponieważ, tak jak czytamy, On oczyszcza każdą gałąź, która nie wydaje owocu.

Czy to oznacza, że będziemy „oczyszczani przez Ojca”? Z pewnością ma to symboliczne znaczenie, które Jezus próbuje wyrazić. Musimy być ostrożni, by nie odnieść tej symboliki zbyt daleko mówiąc, że nasze oczyszczanie zawsze zdarza się każdej wiosny itp. Tym samym, nie chcemy zignorować oczywistego powodu, dla którego Jezus wybrał analogię pomiędzy krzewem winnym, a winogrodnikiem.

W najmniejszym stopniu Jezus chce najprawdopodobniej, abyśmy zrozumieli, że przy oczyszczaniu krzewu winnego gałązki muszą zostać odcinane, aby krzew winny mógł osiągnąć swój największy potencjał wydawania owoców. Niewytrenowany świadek, który obserwuje winogrodnika i który nie ma zrozumienia w procesie oczyszczania może myśleć, że winogrodnik popełnia wielki błąd. Może się bowiem wydawać, że przez obcinanie gałązek krzew winny będzie tak naprawdę przynosił mniejszy owoc. Winogrodnik jednak wie lepiej. Nieoczyszczony krzew winny będzie produkował owoc, ale oczyszczony krzew będzie produkował jeszcze więcej owoców lepszej jakości.

I właśnie z tego powodu musimy być oczyszczani. Kiedy tak się dzieje, może się wydawać na pierwszy rzut oka, że będziemy przynosić mniejszy owoc niż w przeszłości. Jeśli natomiast z cierpliwością zaufamy Bogu, w ostateczności zrozumiemy czego dokonuje Bóg. Rezultatami tego procesu będą większe owoce w naszym życiu.

Istnieje prawdopodobnie tysiąc różnych sposobów przez jakie Bóg osiąga proces oczyszczania w życiu Swoich dzieci. Jeśli czytałeś poprzednie rozdziały tej książki masz przynajmniej pojęcie co do tego jak to może wyglądać. Bóg jest zaangażowany w nasz duchowy wzrost, oczyszcza tych wszystkich, którzy przynoszą jakiekolwiek owoce. Biblia obiecuje: „Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie” (Flp 2:13), oraz „Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, będzie je też pełnił aż do dnia Chrystusa Jezusa” (Flp 1:6). Oczyszczanie jest zatem częścią tego procesu.

Walaupun agak kontroversial, pokok bahasan kesembuhan ilahi bukanlah hal yang samar-samar dalam Alkitab. Nyatanya, sepersepuluh bagian dari semua tulisan keempat kitab Injil membahas pelayanan kesembuhan oleh Yesus. Ada janji-janji kesembuhan ilahi dalam Perjanjian Lama, kitab-kitab Injil dan surat-surat Perjanjian Baru. Orang sakit bisa mendapat dorongan besar dari kekayaan ayat Alkitab yang membangun iman.

Saya sudah saksikan di seluruh dunia bahwa di mana gereja dipenuhi orang-orang percaya yang sangat berkomitmen (murid-murid sejati), maka di situ lebih sering terjadi kesembuhan ilahi.

[1]

Di gereja yang suam-suam kuku dan canggih, kesembuhan ilahi sangat jarang terjadi. Semua itu tidak mengejutkan kita, karena Yesus berkata bahwa salah satu tanda yang akan mengikuti orang-orang percaya adalah mereka akan menumpangkan tangan kepada orang-orang sakit dan orang-orang itu sembuh (lihat Markus 16:18). Jika kita menilai gereja melalui tanda-tanda yang akan mengikuti orang-orang percaya seperti kata Yesus, dapat dsimpulkan bahwa banyak gereja berisikan orang-orang tidak percaya:

Lalu Ia berkata kepada mereka: “Pergilah ke seluruh dunia, beritakanlah Injil kepada segala makhluk. Siapa yang percaya dan dibaptis akan diselamatkan, tetapi siapa yang tidak percaya akan dihukum. Tanda-tanda ini akan menyertai orang-orang yang percaya: mereka akan mengusir setan-setan demi nama-Ku, mereka akan berbicara dalam bahasa-bahasa yang baru bagi mereka, mereka akan memegang ular, dan sekalipun mereka minum racun maut, mereka tidak akan mendapat celaka; mereka akan meletakkan tangannya atas orang sakit, dan orang itu akan sembuh.” (Markus 16:15-18).

Pelayan pemuridan, yang mencontoh pelayanan sempurna Kristus, akan memakai karunia-karunianya untuk mendukung pelayanan kesembuhan ilahi dalam bidang di mana ia memberikan pengaruhnya. Ia tahu bahwa kesembuhan ilahi melanjutkan Kerajaan Allah dalam dua cara. Pertama, segala mujizat kesembuhan menjadi iklan hebat bagi Injil, karena setiap anak yang membaca Injil atau kitab Kisah Para Rasul akan mengerti (namun tak sanggup dipahami oleh banyak pelayan yang bergelar akademik tinggi). Kedua, murid-murid yang sehat tidak terhambat dalam melayani orang sakit.

Pelayan pemuridan juga perlu peka terhadap anggota-anggota tubuh Kristus yang menginginkan kesembuhan tetapi sulit menerima kesembuhan itu. Mereka sering butuh pengajaran yang lunak dan dorongan yang lembut, terutama jika mereka telah jadi berbalik melawan pesan kesembuhan. Pelayan pemuridan menghadapi pilihan: ia dapat hindarkan pengajaran kesembuhan ilahi, di mana tak ada orang akan tersinggung dan tak ada orang akan disembuhkan, atau ia dapat mengajarkan topik itu dengan penuh kasih, dan beresiko menyinggung orang lain selagi membantunya untuk mengalami kesembuhan. Secara pribadi, saya memilih pilihan kedua, dan percaya bahwa pilihan itu sesuai teladan Yesus.

Kesembuhan di Atas Kayu Salib (Healing on the Cross)

Tempat yang baik untuk mulai menyelidiki kesembuhan ilahi adalah Yesaya pasal 53, yang secara umum dianggap sebagai nubuatan kedatangan Mesias. Melalui Roh Kudus, melalui penggambaran Yesaya membicarakan tentang pengorbanan kematian Yesus dan karya yang akan Ia selesaikan di kayu salib:

Tetapi sesungguhnya, penyakit kitalah yang ditanggungnya, dan kesengsaraan kita yang dipikulnya, padahal kita mengira dia kena tulah, dipukul dan ditindas Allah. Tetapi dia tertikam oleh karena pemberontakan kita, dia diremukkan oleh karena kejahatan kita; ganjaran yang mendatangkan keselamatan bagi kita ditimpakan kepadanya, dan oleh bilur-bilurnya kita menjadi sembuh. Kita sekalian sesat seperti domba, masing-masing kita mengambil jalannya sendiri , tetapi TUHAN telah menimpakan kepadanya kejahatan kita sekalian. (Yesaya 53:4-6).

Dengan ilham Roh Kudus, Yesaya berkata bahwa Yesus menanggung kesengsaraan dan penderitaan kita. Terjemahan yang lebih baik dari Bahasa Ibrani asli menunjukkan bahwa Yesus menanggung penyakit dan rasa sakit, sesuai yang ditunjukkan oleh banyak terjemahan yang handal pada catatan acuan.

Kata bahasa Ibrani yang diterjemahkan penyakit dalam Yesaya 53:4 adalah choli, juga dalam Ulangan 7:15; 28:61; 1Raja-Raja 17:17; 2Raja-Raja 1:2; 8:8, dan 2Tawarikh 16:12; 21:15. Dalam ayat-ayat itu, terjemahan kata penyakit adalah rasa-sakit atau penyakit.

Kata penderitaan berasal dari bahasa Ibrani makob, yang juga terdapat dalam Ayub 14:22 dan Ayub 33:19. Terjemahan kata makob pada kedua ayat itu adalah penderitaan.

Dengan demikian, Yesaya 53:4 lebih tepat diterjemahkan, “Tetapi sesungguhnya, penyakit kitalah yang ditanggungnya, dan rasa sakit kita yang dipikulnya.” Fakta ini termeterai melalui kutipan langsung Yesaya 53:4 dalam Injil Matius: “Dialah yang memikul kelemahan kita dan menanggung penyakit kita.” (Matius 8:17).

Karena tak sanggup mengelak dari fakta-fakta itu, sebagian orang coba meyakinkan kita bahwa Yesaya menunjuk pada “rasa-sakit rohani” dan “penyakit rohani” kita. Tetapi, kutipan Yesaya 53:4 oleh Matius tidak meragukan bahwa Yesaya menunjuk pada rasa-sakit dan penyakit fisik dalam arti sebenarnya. Kita baca konteksnya:

Menjelang malam dibawalah kepada Yesus banyak orang yang kerasukan setan dan dengan sepatah kata Yesus mengusir roh-roh itu dan menyembuhkan orang-orang yang menderita sakit. Hal itu terjadi supaya genaplah firman yang disampaikan oleh nabi Yesaya: “Dialah yang memikul kelemahan kita dan menanggung penyakit kita.” (Matius 8:16-17, tambahkan penekanan).

Matius dengan gamblang menyatakan bahwa semua kesembuhan fisik yang dilakukan oleh Yesus merupakan penggenapan Yesaya 53:4. Jadi, tak diragukan lagi, Yesaya 53:4 adalah acuan kepada Kristus yang menanggung kelemahan dan penyakit fisik kita.

[2]

Sebagaimana Alkitab berkata bahwa Yesus menanggung kejahatan kita (lihat Yesaya 53:11), juga dikatakan Ia menanggung kelemahan dan penyakit kita. Itulah berita yang membuat orang sakit gembira. Melalui korban penebusanNya, Yesus telah memberikan keselamatan dan kesembuhan kepada kita.

Satu Pertanyaan (A Question Asked)

Sebagian orang bertanya, mengapa tidak setiap orang disembuhkan? Jawaban untuk pertanyaan itu diberikan dengan membuat pertanyaan lain: mengapa tidak semua orang dilahirkan kembali? Semua orang tidak dilahirkan kembali karena mereka belum mendengar Injil atau belum percaya Injil. Jadi, setiap orang harus mendapat kesembuhan melalui imannya. Namun, banyak orang belum mendengar kebenaran sehingga Yesus menanggung penyakit mereka; orang-orang lain telah mendengar tetapi menolaknya.

Sikap Allah Bapa terhadap penyakit jelas terungkap dari Anak yang dikasihiNya, yang bersaksi tentang diriNya,

Aku berkata kepadamu, sesungguhnya Anak tidak dapat mengerjakan sesuatu dari diriNya sendiri, jikalau tidak Ia melihat Bapa mengerjakannya; sebab apa yang dikerjakan Bapa, itu juga yang dikerjakan Anak. (Yohanes 5:19).

Kita baca dalam kitab Ibrani, Yesus adalah “gambaran persis dari sifat [Bapa] Nya” (Ibrani 1:3). Sikap Yesus terhadap rasa-sakit persis sama dengan sikap BapaNya terhadap rasa-sakit.

Apa sikap Yesus? Tak sekalipun Ia berbalik dari siapapun yang datang kepadaNya, sambil memohon kesembuhan. Tak sekalipun Ia berkata kepada orang sakit yang mau disembuhkan, “Tidak, Tuhan tak mennghendaki engkau disembuhkan, jadi engkau akan tetap sakit.” Yesus selalu menyembuhkan orang-orang sakit yang datang kepadaNya, dan ketika mereka disembuhkan, Ia sering berkata bahwa iman merekalah yang menjadikan mereka sembuh. Lagipula, Alkitab menyatakan bahwa Allah tak pernah berubah (lihat Maleakhi 3:6) dan Yesus Kristus “tetap sama, baik kemarin maupun hari ini dan sampai selama-lamanya” (Ibrani 13:8).

Kesembuhan Disebarluaskan (Healing Proclaimed)

Tetapi, sekarang ini keselamatan telah direduksi menjadi pengampunan atas dosa. Tetapi kata bahasa Yunani yang sering diterjemahkan sebagai “diselamatkan” dan “keselamatan” bermakna pengampunan, kelepasan dan kesembuhan.

[3]

Perhatikan orang dalam Alkitab yang mengalami keselamatan penuh. Ia disembuhkan karena imannya ketika ia mendengarkan Paulus sedang memberitkan Injil di kotanya.

Setelah rasul-rasul itu mengetahuinya, menyingkirlah mereka ke kota-kota di Likaonia, yaitu Listra dan Derbe dan daerah sekitarnya. Di situ mereka memberitakan Injil. Di Listra ada seorang yang duduk saja, karena lemah kakinya dan lumpuh sejak ia dilahirkan dan belum pernah dapat berjalan. Ia duduk mendengarkan, ketika Paulus berbicara. Dan Paulus menatap dia dan melihat, bahwa ia beriman dan dapat disembuhkan. Lalu kata Paulus dengan suara nyaring: “Berdirilah tegak di atas kakimu!” Dan orang itu melonjak berdiri, lalu berjalan kian ke mari. (Kisah Para Rasul 14:6-10).

Perhatikan, walaupun Paulus sedang memberitakan “Injil”, orang itu mendengar sesuatu yang menghasilkan iman dalam hatinya untuk menerima kesembuhan fisik. Paling sedikit, ia pernah mendengar Paulus berkata sesuatu tentang pelayanan kesembuhan melalui Yesus, dan bagaimana Yesus menyembuhkan setiap orang yang memohon kesembuhan dengan iman. Mungkin Paulus juga menyebutkan nubuatan Yesaya tentang Yesus yang menanggung kelemahan dan penyakit kita. Kita tidak tahu, tetapi karena “iman datang dari pendengaran” (Roma 10:17), orang lumpuh itu pasti telah mendengar sesuatu yang memicu iman di dalam hatinya untuk mendapatkan kesembuhan. Perkataan Paulus telah meyakinkan orang lumpuh itu bahwa Allah tak mau dia tetap lumpuh.

Paulus sendiri percaya bahwa Allah mau agar orang itu disembuhkan, atau kata-katanya bisa saja tak pernah meyakinkan orang lumpuh itu untuk beriman demi mendapatkan kesembuhan, juga ia mungkin tidak berkata kepada orang itu untuk berdiri. Apa yang terjadi jika Paulus mengatakan apa yang dikatakan oleh begitu banyak pengkhotbah masa kini? Bagaimana jika ia berkhotbah, “Bukankah kehendak Tuhan bagi setiap orang untuk disembuhkan”? Orang itu mungkin saja tak memiliki iman untuk disembuhkan. Mungkin hal itu memperjelas alasan mengapa banyak orang kini tidak disembuhkan. Pengkhotbah, yang harus mengilhami orang-orang untuk memiliki iman demi mendapatkan kesembuhan, justru sedang membuat iman mereka hancur.

Perhatikan lagi, orang itu disembuhkan oleh imannya. Jika is tidak percaya, mungkin saja ia tetap lumpuh, meskipun Tuhan menghendakinya untuk disembuhkan. Lagipula, hari itu mungkin ada orang lain yang sakit dalam kerumunan orang banyak, tetapi kita tak tahu siapa yang disembuhkan. Jika begitu, mengapa mereka tidak disembuhkan? Dengan alasan yang sama, banyak orang yang belum selamat dalam rombongan belum dilahirkan kembali hari itu —karena mereka tidak mempercayai pesan Paulus.

Kita tak berkesimpulan bahwa Tuhan tidak menghendaki kesembuhan setiap orang berdasarkan fakta sebagian orang yang tak pernah disembuhkan. Ini sama artinya dengan menyimpulkan bahwa Tuhan tidak menghendaki semua orang untuk dilahirkan kembali hanya karena sebagian orang tak pernah dilahirkan kembali. Tiap orang harus percaya Injil bahwa ia akan diselamatkan, dan juga percaya bahwa ia akan disembuhkan.

Bukti Lanjutan tentang Kehendak Tuhan untuk Meyembuhkan (Further Proof of God’s Will to Heal)

Menurut perjanjian lama, kesembuhan fisik termasuk dalam perjanjian bangsa Israel dengan Allah. Beberapa hari setelah mereka keluar dari tanah Mesir, Allah membuat perjanjian dengan bangsa Israel, berikut ini:

“Jika kamu sungguh-sungguh mendengarkan suara TUHAN, Allahmu, dan melakukan apa yang benar di mata-Nya, dan memasang telingamu kepada perintah-perintah-Nya dan tetap mengikuti segala ketetapan-Nya, maka Aku tidak akan menimpakan kepadamu penyakit manapun, yang telah Kutimpakan kepada orang Mesir; sebab Aku Tuhanlah yang menyembuhkan engkau.” (Keluaran 15:26).

Setiap orang jujur pasti sepakat bahwa kesembuhan menjadi bagian dalam perjanjian bangsa Israel dengan Allah, tergantung pada ketaatan bangsa itu. (Sementara itu, Paulus memperjelasnya dalam 1 Korintus 11:27-31 bahwa kesehatan tubuh berdasarkan perjanjian baru juga tergantung pada ketaatan).

Allah juga berjanji kepada orang-orang Israel:

Tetapi kamu harus beribadah kepada TUHAN, Allahmu; maka Ia akan memberkati roti makananmu dan air minumanmu dan Aku akan menjauhkan penyakit dari tengah-tengahmu. Tidak akan ada di negerimu perempuan yang keguguran atau mandul. Aku akan menggenapkan tahun umurmu. (Keluaran 23:25-26, tambahkan penekanan).

Engkau akan diberkati lebih dari pada segala bangsa: tidak akan ada laki-laki atau perempuan yang mandul di antaramu, ataupun di antara hewanmu. TUHAN akan menjauhkan segala penyakit dari padamu, dan tidak ada satu dari wabah celaka yang kaukenal di Mesir itu akan ditimpakan-Nya kepadamu, tetapi Ia akan mendatangkannya kepada semua orang yang membenci engkau. (Ulangan 7:14-15, tambahkan penekanan).

Jika kesembuhan fisik termasuk dalam perjanjian lama, orang heran bagaimana hal itu tidak dimasukkan dalam perjanjian baru, jika nyatanya perjanjian baru lebih baik daripada perjanjian lama, seperti pernyataan Alkitab:

Tetapi sekarang Ia [Yesus] telah mendapat suatu pelayanan yang jauh lebih agung, karena Ia menjadi Pengantara dari perjanjian yang lebih mulia, yang didasarkan atas janji yang lebih tinggi. (Ibrani 8:6, tambahkan penekanan).

Bukti Lanjutan (Yet Further Proof)

Alkitab berisikan banyak ayat yang memberikan bukti yang tak terbantahkan bahwa Tuhan mengehendaki setiap orang sembuh. Saya buat tiga daftar:

Dari Daud. Pujilah TUHAN, hai jiwaku! Pujilah nama-Nya yang kudus, hai segenap batinku! Pujilah TUHAN, hai jiwaku, dan janganlah lupakan segala kebaikan-Nya! Dia yang mengampuni segala kesalahanmu, yang menyembuhkan segala penyakitmu. (Mazmur 103:1-3, tambahkan penekanan).

Keberatan apa yang akan dibuat oleh orang Kristen mengenai pernyataan Daud bahwa Allah mau mengampuni semua kesalahan kita? Tetapi, Daud percaya bahwa Allah juga mau menyembuhkan semua penyakit kita —semuanya.

Hai anakku, perhatikanlah perkataanku, arahkanlah telingamu kepada ucapanku; janganlah semuanya itu menjauh dari matamu, simpanlah itu di lubuk hatimu. Karena itulah yang menjadi kehidupan bagi mereka yang mendapatkannya dan kesembuhan bagi seluruh tubuh mereka. (Amsal 4:20-22, tambahkan penekanan).

Kalau ada seorang di antara kamu yang sakit, baiklah ia memanggil para penatua jemaat, supaya mereka mendoakan dia serta mengolesnya dengan minyak dalam nama Tuhan. Dan doa yang lahir dari iman akan menyelamatkan orang sakit itu dan Tuhan akan membangunkan dia; dan jika ia telah berbuat dosa, maka dosanya itu akan diampuni. (Yakobus 5:14-15, tambahkan penekanan).

Perhatikanlah, janji terakhir itu menjadi milik siapapun yang sakit. Dan ternyata, bukan penatua atau minyak yang membawa kesembuhan tetapi “doa dengan iman.”

Apakah iman itu berasal dari penatua atau orang sakit? Apakah iman berasal dari keduanya. Iman orang sakit diungkapkan, sebagian, dengan memanggil penatua gereja. Ketidakpercayaan si sakit dapat membuat efek doa si penatua tidak menghasilkan apa-apa. Jenis doa yang disebutkan oleh Yakobus adalah contoh baik untuk “doa persepakatan” yang Yesus sebut dalam Matius 18:19. Kedua pihak yang terlibat dalam doa itu harus “bersepakat.” Jika seorang percaya dan orang lain tak percaya, maka mereka tak sepakat.

Kita juga tahu dalam beberapa perikop, Alkitab menyebut Setan sebagai penyebab penyakit (lihat Ayub 2:7; Lukas 13:16; Kisah Para Rasul 10:38; 1 Korintus 5:5). Jadi, Allah tentu menentang pekerjaan Setan dalam tubuh anak-anakNya. Bapa kita mengasihi kita jauh lebih dari cara bapa di dunia mengasihi anak-anaknya (lihat Matius 7:11), namun saya belum pernah bertemu seorang bapak yang menginginkan anak-anaknya sakit.

Setiap kesembuhan yang Yesus lakukan selama pelayananNya di dunia, dan setiap kesembuhan yang disebut dalam kitab Kisah Para Rasul, mendorong kita untuk percaya bahwa Allah mau kita tetap sehat. Yesus sering menyembuhkan orang-orang yang mencariNya, sambil mereka mencari kesembuhan, dan Ia berkata bahwa mujizat terjadi karena mereka punyai iman. Jadi, terbukti Yesus tidak memilih orang-orang tertentu untuk Ia sembuhkan. Setiap orang sakit dapat datang kepadaNya dengan iman dan menjadi sembuh. Ia ingin menyembuhkan mereka semua, tetapi Ia memerlukan iman dari mereka.

Jawaban terhadap Beberapa Keberatan Umum (Answers to Some Common Objections)

Mungkin, keberatan yang paling umum terhadap semua itu adalah keberatan yang tak berdasarkan pada Firman Tuhan, tetapi pada pengalaman orang-orang. Biasanya keberatan berupa: “Saya kenal seorang wanita Kristen hebat yang berdoa agar disembuhkan dari kanker, namun ia meninggal. Terbukti Tuhan tak menghendaki semua orang sembuh.”

Kita tak boleh menentukan kehendak Tuhan dengan apapun selain FirmanNya. Misalnya, jika anda mundur ke masa lalu dan memperhatikan pengembaraan bangsa Israel di padang gurun selama empat-puluh tahun selagi negeri yang berlimpah susu dan madu menanti tepat di seberang Sungai Yordan, anda bisa saja simpulkan bahwa Tuhan tak menghendaki bangsa Israel masuk ke tanah perjanjian itu. Tetapi jika anda tahu Alkitab, maka ketahuilah bukan itu masalahnya. Tentunya, sudah jadi kehendak Tuhan bagi bangsa Israel untuk memasuki Tanah Perjanjian, tetapi mereka gagal memasukinya karena mereka tidak percaya (lihat Ibrani 3:19).

Bagaimana dengan orang-orang yang kini ada di neraka? Tuhan menghendaki mereka untuk ada di sorga, tetapi mereka tak memenuhi syarat bertobat dan iman dalam Tuhan Yesus. Maka, kita tak dapat menentukan kehendak Tuhan tentang kesembuhan dengan memperhatikan orang-orang sakit. Hanya karena seorang Kristen berdoa untuk mendapat kesembuhan dan gagal mendapatkannya, tidak membuktikan bahwa Tuhan tidak inginkan kesembuhan bagi setiap orang. Jika orang Kristen telah memenuhi syarat-syarat dariNya, ia bisa saja disembuhkan, atau bila tidak maka Tuhan berdusta. Ketika gagal mendapat kesembuhan, lalu menyalahkan Tuhan dengan alasan bahwa kesembuhan bukan kehendakNya, kita sama saja dengan orang-orang Israel yang tidak percaya yang mati di padang gurun, yang berkata bahwa Tuhan tak mau mereka masuk ke Tanah Perjanjian. Lebih baik kita singkirkan perasaan angkuh dan mengaku bahwa kita patut disalahkan.

Seperti saya sebutkan pada bab sebelumnya tentang iman, banyak orang Kristen yang tulus mengakhiri doanya secara keliru untuk memperoleh kesembuhan dengan ucapan yang meruntuhkan iman, “Bila itu kehendakMu.” Ini jelas mengungkapkan bahwa mereka tidak berdoa dengan iman karena mereka tidak meyakini kehendak Tuhan. Ketika terjadi kesembuhan, kehendak Tuhan sangat jelas, ketika kita telah melihatnya. Jika anda tahu Allah ingin sembuhkan anda, tak ada alasan untuk berucap “jika itu kehendakMu” dalam doa kesembuhan. Sama halnya juga dengan berkata, “Tuhan, saya tahu Engkau berjanji menyembuhkan saya, tetapi jika Engkau berbohong tentang itu, saya mohon Engkau sembuhkan saya hanya bila itu sebenarnya kehendakMu.”

Memang, Allah dapat mendisiplinkan orang percaya yang tidak taat, dengan mengizinkan penyakit menderanya, bahkan, pada beberapa kejadian, sampai pada titik Ia izinkan kematian sebelum waktunya. Orang percaya itu jelas perlu bertobat sebelum menerima kesembuhan (lihat 1 Korintus 11:27-32). Ada orang lain yang, tak peduli tubuhnya, mengundang datangnya penyakit bagi dirinya. Orang Kristen harus cukup bijak untuk menjaga diet yang sehat, makan tak berlebihan, olahraga teratur, dan istirahat cukup.

Keberatan Umum Kedua (A Second Common Objection)

Sering dikatakan, “Paulus punya duri dalam daging, dan Tuhan tidak menyembuhkannya.”

Tetapi, pendapat bahwa duri dalam diri Paulus adalah penyakit hanyalah teori teologis yang buruk, dengan melihat fakta bahwa Paulus berkata dengan pasti apa sebenarnya duri itu, yakni malaikat Setan:

Dan supaya aku jangan meninggikan diri karena penyataan-penyataan yang luar biasa itu, maka aku diberi suatu duri di dalam dagingku, yaitu seorang utusan Iblis untuk menggocoh aku, supaya aku jangan meninggikan diri . tentang hal itu aku sudah tiga kali berseru kepada Tuhan, supaya utusan Iblis itu mundur dari padaku. Tetapi jawab Tuhan kepadaku: “Cukuplah kasih karunia-Ku bagimu, sebab justru dalam kelemahanlah kuasa-Ku menjadi sempurna.” Sebab itu terlebih suka aku bermegah atas kelemahanku, supaya kuasa Kristus turun menaungi aku. (2 Korintus 12:7-9, tambahkan penekanan).

Kata yang diterjemahkan utusan adalah kata bahasa Yunani “aggelos” yang diterjemahkan menjadi malaikat atau malaikat-malaikat yang disebut 160 kali dalam Perjanjian Baru. Duri dalam daging pada Paulus adalah malaikat Setan yang dikirim untuk merongrong hidup Paulus; duri itu bukanlah rasa-sakit atau penyakit.

Perhatikan juga, tak ada sebutan doa Paulus agar disembuhkan, juga tidak ada indikasi bahwa Tuhan menolak menyembuhkannya. Pada ketiga kejadian, Paulus hanya bertanya kepada Tuhan apakah Ia mau mengeluarkan malaikat perongrong hidup, dan Allah berkata bahwa kasih-karuniaNya sudah cukup.

Siapa yang memberikan duri itu kepada Paulus? Sebagian orang yakin bahwa Setan yang memberinya, karena duri itu disebut “malaikat Setan.” Orang lain yakin Allah yang memberinya karena duri itu tampak diberikan agar Paulus tidak dipuji sehingga menjadi sombong. Paulus sendiri berkata, “Untuk membuat agar aku tidak meninggikan diriku.”

Alkitab versi King James menerjemahkan ayat-ayat itu sedikit berbeda. Bukannya berkata, “untuk membuat agar aku tidak meninggikan diriku”, dikatakan, “agar aku tidak ditinggikan secara berlebihan.” Inilah perbedaan penting karena Allah tidak menentang bila kita ditinggikan. Kenyataannya, Ia berjanji untuk meninggikan kita jika kita mau merendahkan diri. Jadi, sangat mungkin Tuhan melakukan peninggian dan Setan mencoba menghentikan peninggian Paulus dengan menugaskan seorang malaikat perongrong demi mengacau di manapun Paulus pergi. Namun Allah berkata bahwa Ia akan memakai berbagai keadaan untuk kemuliaanNya karena kuasaNya dapat terwujud dalam kehidupan Paulus akibat berbagai kelemahannya.

Walaupun demikian, bila kita berkata bahwa Paulus jatuh sakit dan Allah menolak menyembuhkan, perkataan itu menyimpang dari pernyataan Alkitab yang sebenarnya. Dalam perikop duri dalam daging pada diri Paulus, Paulus tak pernah menyebutkan rasa-sakit apapun, dan tidak ada hal yang menunjukkan penolakan Allah untuk menyembuhkan rasa-sakit itu. Jika, seorang jujur membaca seluruh uraian Paulus tentang semua cobaannya dalam 2 Korintus 11:23-30, ia tidak akan menemukan penyebutan sekalipun tentang rasa-sakit atau penyakit.

Penjelasan atas Tema yang Sama (An Elaboration on the Same Theme)

Sebagian orang keberatan terhadap penjelasan saya mengenai duri dalam diri Paulus, dengan berkata, ”Tetapi tidakkah Paulus sendiri yang berkata kepada jemaat di Galatia bahwa ia sakit ketika pertama kali ia mengabarkan Injil kepada mereka? Tidakkah ia sedang berbicara tentang duri dalam daging pada dirinya?”

Itulah sebenarnya yang Paulus tuliskan dalam suratnya kepada jemaat di Galatia:

Kamu tahu, bahwa aku pertama kali telah memberitakan Injil kepadamu oleh karena aku sakit pada tubuhku. Sungguhpun demikian keadaan tubuhku itu, yang merupakan pencobaan bagi kamu, namun kamu tidak menganggapnya sebagai sesuatu yang hina dan yang menjijikkan, tetapi kamu telah menyambut aku, sama seperti menyambut seorang malaikat Allah, malahan sama seperti menyambut Kristus Yesus Sendiri. (Galatia 4:13-14).

Kata bahasa Yunani yang diterjemahkan sakit dalam Galatia 4:13 adalah asthenia, yang berarti “kelemahan.” Kata itu bisa berarti lemah karena sakit, tetapi tidak harus demikian.

Misalnya, Paulus menulis, “yang lemah dari Allah lebih kuat dari pada manusia” (1 Korintus 1:25, tambahkan penekanan). Kata yang diterjemahkan yang lemah dalam contoh itu adalah juga kata asthenia. Tak masuk akal bila penerjemah menerjemahkan kata itu menjadi “penyakit dari Allah lebih kuat dari pada manusia.” (lihat juga Matius 26:41 dan 1 Petrus 3:7, di mana kata asthenia diterjemahkan kelemahan dan tak mungkin penyakit).

Ketika Paulus pertama kali mengunjungi Galatia, seperti dalam Kisah Para Rasul, tidak ada sebutan tentang penyakitnya. Tetapi disebutkan, ia dilempari batu dan dibiarkan mati, dan ia bisa saja bangkit dari matinya atau dibangkitkan secara ajaib (lihat Kisah Para Rasul 14:5-7, 19-20). Tentu, setelah dilempari batu dan dibiarkan mati, kondisi tubuh Paulus mengerikan dengan banyak luka dan bengkak di sekujur tubuhnya.

Paulus tidak menderita sakit di Galatia sebagai cobaan bagi orang-orang yang mendengarkannya. Sebaliknya, tubuhnya lemah karena dilempari batu. Kemungkinan besar, ia masih ingat berbagai kejadian penganiayaan di Galatia ketika ia menulis surat kepada jemaat di Galatia, karena ia mengakhiri suratnya dengan kata-kata berikut:

Selanjutnya janganlah ada orang yang menyusahkan aku, karena pada tubuhku ada tanda-tanda milik Yesus. (Galatia 6:17).

Keberatan Lain: “Saya Menderita untuk Kemuliaan Tuhan” (Another Objection: ”I’m Suffering for the Glory of God”)

Keberatan ini dipakai oleh beberapa orang yang telah mengambil satu ayat dari kisah bangkitnya Lazarus sebagai dasar klaim bahwa mereka sedang menderita sakit untuk kemuliaan Allah. Yesus berkata mengenai Lazarus:

Penyakit itu tidak akan membawa kematian, tetapi akan menyatakan kemuliaan Allah, sebab oleh penyakit itu Anak Allah akan dimuliakan (Yohanes 11:4).

Yesus tidak berkata bahwa Allah sedang dimuliakan akibat penyakit Lazarus, tetapi Allah akan dimuliakan ketika Lazarus disembuhkan dan dibangkitkan dari antara orang mati. Dengan kata lain, hasil akhir dari penyakit bukanlah kematian, tetapi sebaliknya Allah akan dimuliakan. Allah tidak dimuliakan dalam penyakit; Ia dimuliakan dalam kesembuhan. (lihat juga Matius 9:8; 15:31;Luke 7:16; 13:13 dan 17:15, di mana kesembuhan membawa kemuliaan bagi Allah ).

Keberatan Lain: “Paulus Berkata bahwa Ia Meninggalkan Trofimus dalam keadaan Sakit di Miletus“ (Another Objection: ”Paul Said He Left Trophimus Sick at Miletum”)

Saya kebetulan menulis kalimat ini di satu kota di Jerman. Ketika meninggalkan kampung-halaman saya di Amerika Serikat minggu lalu, saya tinggalkan banyak orang sakit. Saya tinggalkan rumah-rumah sakit yang dijejali orang-orang sakit. Tidak berarti Tuhan tidak ingin mereka semua sembuh. Hanya karena Paulus meninggalkan orang sakit di kota yang dikunjunginya bukanlah bukti bahwa Tuhan tak ingin orang itu sembuh. Bagaimana dengan kumpulan orang yang belum selamat yang Paulus tinggalkan? Apakah ini bukti bahwa Tuhan tidak ingin mereka diselamatkan? Sama sekali tidak.

Keberatan Lain: “Saya Seperti Ayub” (Another Objection: ”I’m Just Like Job!”)

Puji Tuhan! Jika anda sudah baca bagian akhir kisah Ayub, anda tahu ia sudah sembuh. Tuhan tidak ingin Ayub tetap sakit, dan juga Tuhan tidak ingin anda tetap sakit. Kisah Ayub menegaskan kembali bahwa Allah selalu menghendaki kesembuhan.

Keberatan Lain: Saran Paulus kepada Timotius tentang Perutnya (Another Objection: Paul’s Advice to Timothy About His Stomach)

Kita tahu bahwa Paulus berkata kepada Timotius untuk minum sedikit anggur untuk pencernaan dalam perutnya dan kelemahan tubuhnya (lihat 1 Timotius 5:23).

Sebenarnya, Paulus berkata kepada Timotius untuk berhenti minum air dan minum sedikit anggur untuk pencernaan dalam perutnya dan untuk kelemahan tubuhnya. Tampaknya, ada yang tidak beres dengan air. Jelaslah, jika anda minum air yang terkontaminasi, anda harus berhenti meminumnya dan mulai minum minuman lain, atau anda mungkin menderita gangguan perut seperti Timotius.

Keberatan Lain: “Yesus Hanya Menyembuhkan untuk Membuktikan KeAllahanNya” (Another Objection: ”Jesus Only Healed to Prove His Deity”)

Sebagian orang ingin kita meyakini bahwa alasan terutama Yesus melakukan kesembuhan adalah untuk membuktikan ke-AllahanNya. Karena keAllahanNya sudah kuat, tampaknya Ia tidak lagi melakukan kesembuhan.

Hal itu samasekali tidak keliru. Memang benar, mujizat-mujizat Yesus menegaskan keAllahanNya, namun itu bukanlah alasan terutama sehingga Ia menyembuhkan orang-orang selama pelayananNya di bumi. Banyak kali Yesus melarang orang yang Ia sembuhkan agar tidak memberitahukan kepada siapapun apa yang dia alami (lihat Matius 8:4;9:6, 30; 12:13-16; Markus 5:43; 7:36; 8:26). Jika Yesus menyembuhkan orang demi membuktikan keAllahanNya, maka Ia akan berkata kepada orang itu untuk berkata kepada setiap orang mengenai apa yang telah dilakukanNya bagi mereka.

Apa motivasi di balik setiap kesembuhan yang Yesus lakukan? Banyak kali Alkitab berkata bahwa Ia menyembuhkan karena Ia “tergerak oleh belas-kasihan” (lihat Matius 9:35-36; 14:14; 20:34; Markus 1:41; 5:19;Luke 7:13). Yesus melakukan kesembuhan karena Ia mengasihi orang-orang dan Ia penuh belas-kasihan. Apakah Yesus kurang belas-kasihan sejak pelayananNya di dunia? Apakah kasihNya sudah habis? Tentu tidak!

Keberatan Lain: ”Allah Ingin Saya jadi Sakit karena Sesuatu Alasan.” (Another Objection: ”God Wants Me to be Sick for Some Reason.”)

Dengan dukungan semua ayat Alkitab yang lagi dibahas, keberatan itu mustahil. Jika anda lama tidak taat, mungkin Allah izinkan penyakit untuk membawa anda kepada pertobatan. Tetapi, Allah tak ingin anda tetap sakit. Ia ingin anda bertobat dan sembuh.

Dan juga, jika Allah ingin anda sakit, lalu mengapa anda ke dokter dan berobat, dengan harapan untuk sembuh? Apakah anda mencoba keluar dari “kehendak Tuhan”?

Keberatan Akhir: “Jika Kita Tak Pernah Menderita Penyakit, Bagaimana Kita Akan Mati?” (A Final Objection: ”If We Never Suffer Disease, How Will We Die?”)

Kita tahu bahwa Alkitab mengajarkan tentang tubuh kita yang makin merosot (lihat 2 Korintus 4:16). Kita tak dapat melakukan apapun agar rambut tidak memutih dan tubuh tidak makin tua. Pada akhirnya, penglihatan dan pendengaran kita menjadi tidak sebaik saat kita masih muda. Kita tidak dapat berlari cepat. Jantung kita tidak kuat lagi. Perlahan-lahan tubuh kita menyusut.

Tetapi tidak berarti bahwa kita harus mati karena rasa-sakit atau penyakit. Tubuh kita bisa saja benar-benar aus, dan ketika itu terjadi, roh-roh kita akan meninggalkan tubuh kita ketika Allah memanggil kita pulang ke sorga. Banyak orang percaya berpulang ke sorga dengan cara seperti itu. Mengapa anda tidak percaya?

[1]

Di beberapa gereja di Amerika Utara, para pendeta menanggung resiko besar untuk mengajarkan pokok bahasan ini karena banyak perlawanan yang dia hadapi dari orang-orang yang menyebut diri mereka percaya. Juga, Yesus kadang-kadang menemui orang-orang yang melawan dan tidak-percaya sehingga menghambat pelayanan kesembuhan olehNya (lihat Markus 6:1-6).

[2]

Dengan memahami sesuatu yang dipakai sebagai dasar ketidakpercayaan mereka, sebagian orang mencoba meyakinkan kita bahwa Yesus benar-benar memenuhi nubuatan Yesaya 53:4 melalui tindakanNya menyembuhkan orang-orang pada malam itu di Kapernaum. Tetapi Yesaya berkata Yesus menanggung penyakit kita, sebagaimana ia juga berkata bahwa Yesus diremukkan karena kejahatan kita (bandingkan Yesaya 53:4 dan 53:5). Yesus menanggung penyakit dari orang-orang yang sama sehingga Dia diremukkan oleh kejahatan mereka. Jadi, Matius hanya menunjukkan bahwa pelayanan kesembuhan oleh Yesus di Kapernaum mempertegas bahwa Ialah Mesias, yang bahasan Yesaya 53, Orang yang akan menanggung kejahatan dan penyakit.

[3]

Misalnya, Yesus berkata kepada seorang wanita yang Ia sembuhkan dari pendarahan di dalam tubuhnya, “Hai anak-Ku, imanmu telah menyelamatkan engkau” (Markus 5:34). Kata dalam bahasa Yunani diterjemahkan “telah menyelamatkan” dalam ayat ini (sozo) dan sepuluh kali lagi dalam Perjanjian Baru diterjemahkan “menyelamatkan” atau “diselamatkan” lebih dari delapanpuluh kali dalam Perjanjian Baru. Misalnya, inilah kata yang sama yang diterjemahkan “diselamatkan” dalam Efesus 2:5, “oleh kasih karunia kamu diselamatkan.” Jadi kita lihat bahwa kesembuhan fisik memiliki makna di dalam pengertian dari kata bahasa Yunani yang paling sering diterjemahkan sebagai “diselamatkan.”