Mara nyingi imedhaniwa kwamba, kwa kuwa Yesu alikuwa Mwana wa Mungu, alikuwa na uwezo wa kufanya muujiza au kumponya mtu wakati wowote ambao Angetaka. Lakini tunapochunguza Maandiko kwa makini, tunagundua kwamba hata ingawa Yesu kweli alikuwa Mungu, ni kama alikuwa amejiwekea mipaka wakati wa huduma Yake hapa duniani. Aliwahi kusema hivi: “Mwana hawezi kutenda neno mwenyewe ila lile ambalo amwona Baba analitenda” (Yohana 5:19). Hii inaonyesha dhahiri kabisa kwamba Yesu alikuwa na mipaka, na alikuwa anamtegemea Baba Yake.

Kulingana na maelezo ya Paulo ni kwamba, wakati Yesu alipofanyika mwanadamu “alijipunguzia Mwenyewe” mambo fulani ambayo alikuwa na haki nayo kama Mungu. Tunasoma hivi:

Iweni na nia iyo hiyo ndani yenu ambayo ilikuwamo pia ndani ya Kristo Yesu; ambaye yeye mwanzo alikuwa yuna namna ya Mungu, naye hakuona kule kuwa sawa na Mungu kuwa ni kitu cha kushikamana nacho; bali alijifanya kuwa hana utukufu, akatwaa namna ya mtumwa, akawa ana mfano wa wanadamu (Wafilipi 2:5-7. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Je, Yesu “alijipunguzia” nini? Si uungu Wake, wala si utakatifu Wake, wala si upendo Wake. Bila shaka ni nguvu Zake kama Mungu. Ni wazi kwamba hakuwepo kila mahali, tena, hakujua kila kitu, na hakuwa na nguvu zote. Yesu alifanyika mwanadamu. Katika huduma Yake, alifanya huduma kama mtu aliye na upako wa Roho Mtakatifu. Hili linakuwa dhahiri tunapotazama kwa makini zile Injili nne.

Kwa mfano – hebu tuulize hivi: Kama Yesu alikuwa Mwana wa Mungu, mbona ilikuwa lazima Kwake kubatizwa kwa Roho Mtakatifu alipoanza huduma akiwa na umri wa miaka thelathini? Kwa nini Mungu ajazwe Mungu?

Ni dhahiri kwamba Yesu alihitaji ubatizo wa Roho Mtakatifu ili aweze kupata upako kwa ajili ya huduma. Hii ndiyo sababu mara tu baada ya kubatizwa Kwake, tunasoma habari Zake akihubiri maneno haya: “Roho wa Bwana yu juu yangu, maana amenitia mafuta nihubiri … niwatangazie … niwaweke huru …” (Luka 4:18. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ndiyo sababu pia Petro alihubiri hivi: “Habari za Yesu wa Nazareti, jinsi Mungu alivyomtia mafuta kwa Roho Mtakatifu na nguvu, naye akazunguka huko na huko akitenda kazi njema na kuponya wote walioonewa na Ibilisi, kwa maana Mungu alikuwa pamoja naye” (Matendo 10:38. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Vile vile, ndiyo sababu Yesu hakufanya miujiza yoyote mpaka alipobatizwa kwa Roho Mtakatifu, alipokuwa na umri wa miaka thelathini. Je, alipokuwa na umri wa miaka ishirini na mitano alikuwa Mwana wa Mungu? Ndiyo – bila shaka. Sasa basi, kwa nini hakufanya miujiza yoyote mpaka alipotimiza miaka thelathini? Kwa sababu Yesu “alijipunguzia Mwenyewe” nguvu zisizo za kawaida ambazo Mungu anakuwa nazo, na ilibidi asubiri mpaka wakati wa kuwezeshwa na Roho Mtakatifu.

Uthibitisho Zaidi Kwamba Yesu Alifanya Huduma Kama Mtu Mwenye Upako Wa Roho

Tunaposoma Injili tunagundua kwamba kuna nyakati ambapo Yesu alikuwa na maarifa ya kiMungu, na wakati mwingine hakuwa nayo. Ukweli ni kwamba mara nyingi, Yesu aliuliza maswali ili kupata habari.

Kwa mfani: Alimwambia yule mwanamke Msamaria kisimani kwamba aliwahi kuwa na wanaume watano, na kwa wakati huo alikuwa anaishi na mtu ambaye hakuwa mume wake (o0na Yohana 4:17, 18). Je, Yesu alijuaje hayo? Je, ni kwa sababu alikuwa Mungu, na Mungu anajua kila kitu? Hapana, maana ingekuwa hivyo, angefanya hivyo wakati wote. Ingawa alikuwa Mungu na Mungu anajua kila kitu, Yesu “alijipunguzia Mwenyewe” uwezo Wake wa kujua kila kitu alipofanyika mwanadamu. Yesu alijua habari za ndoa ya mwanamke huyo kisimani kwa sababu Roho Mtakatifu alimpa wakati huo karama ya “neno la maarifa” (1Wakor. 12:8), ambalo ni uwezo wa kiMungu kujua kitu kuhusu wakati uliopo, au wakati uliopita. (Tutajifunza kwa upana zaidi mada ya karama za Roho katika sura ifuatayo).

Je, Yesu alijua kila kitu kila wakati? Hapana. Wakati mwanamke aliyekuwa anatokwa damu alipogusa pindo la vazi Lake na akajisikia nguvu za kuponya zikimtoka, aliuliza hivi: “Nani aliyenigusa mavazi yangu?” (Marko 5:30b). Wakati mwingine, Yesu alipoona mtini kwa mbali katika Marko 11:13, “alikwenda ili aone kama atapata kitu (tunda) kwake”.

Mbona Yesu hakumjua aliyemgusa? Mbona hakujua kama mtini ule ulikuwa na matunda? Kwa sababu alikuwa anatenda kazi kama mtu mwenye upako wa Roho Mtakatifu, aliye na karama za Roho. Karama za Roho hufanya kazi kadiri Roho apendavyo (ona 1Wakor. 12:11; Webr. 2:4). Yesu hakujua mambo kimuujiza kama wakati huo Roho Mtakatifu hakumpa karama ya “neno la maarifa”.

Ndivyo ilviyokuwa hata kuhusu huduma Yake ya kuponya. Maandiko yanaweka wazi kabisa kwamba Yesu hakuweza kumponya kila mtu kila wakati. Kwa mfano: Tunasoma katika Injili ya Marko kwamba, alipotembelea mji wa kwao wa Nazareti, hakuweza kufanya kila kitu alichotaka.

Akatoka huko, akafika mpaka nchi ya kwao; wanafunzi wake wakamfuata. Na ilipokuwa sabato, alianza kufundisha katika sinagogi; wengi waliposikia wakashangaa wakisema, Huyu ameyapata wapi haya? Na, Ni hekima gani hii aliyopewa huyu? Na, Ni nini miujiza hii mikubwa inayotendeka kwa mikono yake? Huyu si yule seremala mwana wa Mariamu, na ndugu yao Yakobo, na Yose, na Yuda na Simoni? Na maumbu yake hawapo hapa petu? Wakajikwaa kwake. Yesu akawaambia, Nabii hakosi heshima, isipokuwa katika nchi yake mwenyewe, na kwa jamaa zake, na nyumbani mwake. Wala hakuweza kufanya mwujiza wowote huko, isipokuwa aliweka mikono yake juu ya wagonjwa wachache, akawaponya. Akastaajabu kwa sababu ya kutokuamini kwao (Marko 6:1 – 6. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Ona kwamba Marko hasemi Yesu alikataa kufanya muujiza wowote huko. Anasema, hakuweza. Kwa nini? Kwa sababu watu wa Nazareti walikuwa hawaamini. Hawakumpokea Yesu kama Mwana wa Mungu mwenye upako, bali kama mtoto wa seremala wa pale, sawa tu na jinsi Yesu Mwenyewe alivyosema, kwamba “Nabii hakosi heshima, isipokuwa katika nchi yake mwenyewe, na kwa jamaa zake, na nyumbani mwake” (Marko 6:4). Matokeo yake ni kwamba alichoweza kufanya sana ni kuwaponya watu wachache tu, “wenye maradhi madogo madogo” (kama inavyosema tafsiri nyingine ya Biblia). Hakika – kama kuna mahali popote ambapo Yesu angependa kufanya miujiza mikubwa na kuwaponya watu sana, ingekuwa ni katika mji wa kwao nyumbani – mahali alipoishi muda mrefu wa maisha Yake. Lakini Biblia inasema, hakuweza.

Maelezo Zaidi Kutoka Kwa Luka

Kimsingi, Yesu aliponya kwa njia mbili tofauti: (1) Kwa kufundisha Neno la Mungu ili kuwatia moyo wagonjwa wawe na imani ya kuponywa, na (2) Kwa kufanya kazi katika “karama za kuponya”, kadiri Roho Mtakatifu alivyopenda. Basi, katika huduma Yake ya kuponya, Yesu alikuwa na mipaka aina mbili: (1) Kutokuamini kwa wagonjwa, na (2) Mapenzi ya Roho Mtakatifu kutaka kujidhihirisha kupitia “karama za kuponya”.

Ni dhahiri kwamba idadi kubwa ya wakazi wa mjini kwao Yesu hawakuwa na imani Naye. Ingawa walikuwa wamesikia juu ya miujiza Yake ya uponyaji katika miji mingine, hawakuamini kwamba alikuwa na nguvu za kuponya, na kwa sababu hiyo, Yeye asingeweza kuwaponya. Tena, inaonekana kwamba Roho Mtakatifu hakumpa Yesu “karama za kuponya” zozote zile alipokuwa Nazareti – na hakuna awezaye kuju7a sababu yake.

Luka anaeleza zaidi kuliko Marko, mambo yaliyotokea wakati Yesu alipofanya ziara huko Nazareti. Ni hivi:

Akaenda Nazareti, hapo alipolelewa; na siku ya sabato akaingia katika sinagogi kama ilivyokuwa desturi yake, akasimama ili asome. Akapewa chuo cha nabii Isaya, akakifngua chuo, akatafuta mahali palipoandikwa: Roho wa Bwana yu juu yangu, kwa maana amenitia mafuta kuwahubiri maskini habari njema. Amenituma kuwatangazia wafungwa kufunguliwa kwao, na vipofu kupata kuona tena, kuwaacha huru waliosetwa, na kuutangaza mwaka wa Bwana uliokubaliwa. Akakifunga chuo…Akaanza kuwaambia, Leo maandiko haya yametimia masikioni mwenu. Wakamshuhudia wote wakiyastaajabia maneno ya neema yaliyotoka kinywani mwake, wakasema, Huyu siye mwana wa Yusufu?( Luka 4:16 – 22).

Yesu alitaka wasikilizaji Wake waamini kwamba Yeye ndiye mtiwa mafuta aliyeahidiwa katika unabii wa Isaya, akitumaini kwamba wangeamini na kupokea faida zote za upako Wake ambazo, kulingana na Isaya, ni pamoja na uhuru kutoka utumwani na kufungwa, pamoja na kuona kwa vipofu.[1] Lakini, hawakuamini, na ingawa walipendezwa na kuvutiwa na uwezo Wake wa kuzungumza, hawakuweza kuamini kwamba mwana wa Yusufu alikuwa mtu maalum. Akitambua kutokuamini kwao, Yesu alijibu hivi:

Hapana shaka mtaniambia mitahli hii, Tabibu, jiponye nafsi yako. Mambo yote tuliyosikia kwamba yametendeka Kapernaumu, yatende na hapa pia katika nchi yako mwenyewe … Amin nawaambia ya kwamba, Hakuna nabii mwenye kukubaliwa katika nchi yake mwenyewe (Luka 4:23, 24).

Watu katika mji wa nyumbani kwao Yesu walikuwa wanangojea kuona kama angefanya yale waliyokuwa wamesikia ameyafanya huko Kapernaumu. Moyoni, hawakuwa na hali ya kutarajia ka imani, bali ya mashaka. Kukosa kwao imani kulimzuia Yeye asifanye miujiza yoyote, wala asiponye magonjwa makubwa.

Kingine Kilichomzuia Yesu Huko Nazareti

Maneno ya Yesu yaliyofuata, aliyowaambia watu wa Nazareti yanadhihirisha pia kwamba alikuwa amezuiwa na mapenzi ya Roho Mtakatifu, kujidhihirisha Mwenyewe kwa njia ya “karama za kuponya”. Anasema hivi:

Lakini kwa hakika nawaambia, Palikuwa na wajane wengi katika nchi ya Israeli zamani za Eliya, wakati mbingu zilipofungwa miaka mitatu na miezi sita, njaa kuu ikaingia nchi nzima; wala Eliya hakutumwa kwa mmojawapo ila kwa mjane mmoja wa Sarepta katika nchi ya Sidoni. Tena, palikuwa na wenye ukoma wengi katika Israeli zamani za nabii Elisha, wala hapana aliyetakaswa ila Naamani, mtu wa Shamu (Luka 4:25 – 27).

Hoja ya Yesu ni kwamba Eliya asingeweza kuongeza mafuta na unga ili kumtunza mjane yeyote aliyetaka yeye katika kipindi cha miaka mitatu cha ukame huko Israeli (ona 1Waf. 17:9-16). Ingawa walikuwepo wajane wengi tu wenye kuteseka huko Israeli, Roho alimpaka mafuta Eliya kwenda kumaidia mjane mmoja tu ambaye wala hakuwa Mwisraeli. Vivyo hivyo, Elisha asingeweza kumtakasa mkoma yeyote aliyetaka yeye. Hii ilithibitishwa kwa ukweli kwamba walikuwepo wakoma wengi tu Israeli wakati Naamani anatakaswa. Kama ingekuwa ni uchaguzi wake, bila shaka Elisha angewatakasa Waisraeli wenzake waliokuwa wakoma, kabla ya kumtakasa Naamani, aliyekuwa mwabudu sanamu (ona 2Waf. 5:1-14).

Eliya na Elisha walikuwa manabii – watu waliopakwa mafuta na Roho Mtakatifu, waliotumiwa kwa karama mbalimbali za Roho, kama alivyopenda Mwenyewe. Mbona Mungu hakumtuma Eliya kwa wajane wengine? Hatujui. Mbona Mungu hakumtumia Elisha kuwaponya wenye ukoma wengine? Hatujui. Hakuna ajuaye isipokuwa Mungu.

Hata hivyo, hizo hadithi mbili maarufu sana za Agano la Kale hazithibitishi kwamba hayakuwa mapenzi ya Mungu kuwapa wajane wote mahitaji yao au kumponya kila mwenye ukoma. Watu wa Israeli wangeweza kukomesha njaa yao katika wakati wa Eliya kama wao na mfalme wao mwovu (Ahabu) wangetubia dhambi zao. Njaa ilikuwa ni aina ya adhabu ya Mungu. Na, wakoma wote wa Israeli wangeweza kuponywa kwa kutii na kuamini maneno ya agano lao kutoka kwa Mungu, ambalo, kama tulivyokwisha ona mapema, lilihusisha uponyaji wa mwili.

Yesu aliwafunuliwa wasikilizaji Wake pale Nazareti kwamba alikuwa chini ya mipaka hiyo hiyo kama Eliya na Elisha. Kwa sababu fulani, Roho Mtakatifu hakumpa Yesu “karama za kuponya” aina yoyote ile huko Nazareti. Hilo, pamoja na kutokuamini kwa watu wa Nazareti, vilisababisha isitendeke miujiza yoyote mikubwa katika mji wa kwao Yesu.

Tutazame Yesu Akitumia “Karama Ya Kuponya” Katika Tukio Moja

Tunapojifunza maelezo ya Injili kuhusu uponyaji aina mbalimbali uliofanywa na Yesu, tunagundua kwamba sehemu kubwa ya watu waliponywa, si kwa sababu ya “karama za kuponya” bali kwa sababu ya imani yao. Hebu tufikiri kidogo juu ya tofauti kati ya uponyaji wa aina mbili huo, kwa kutazama mifano. Kwanza tutajifunza habari za yule mtu aliyepooza aliyekuwepo katika Birika la Betzatha ambaye, hakuponywa kwa sababu ya imani yake, bali kwa kupitia “karama ya kuponya” ya Yesu.

Na huko Yerusalemu penye mlango wa kondoo pana birika, iitwayo kwa Kiebrania Betzatha, nayo ina matao matano. Ndani ya hayo jamii kubwa ya wagonjwa walikuwa wamelala, vipofu, viwete, nao waliopooza, [wakingoja maji yachemke. Kwa maana kuna wakati ambapo malaika hushuka, akaingia katika ile birika, akayatibua maji. Basi yeye aliyeingia wa kwanza baada ya maji kutibuliwa, akapona ugonjwa wote uliokuwa umempata.] Na hapa palikuwa na mtu, ambaye amekuwa hawezi muda wa miaka thelathini na minane. Yesu alipomwona huyu amelala, naye akijua ya kuwa amekuwa hali hiyo siku nyingi, alimwambia, Wataka kuwa mzima? Yule mgonjwa akamjibu, Bwana, mimi sina mtu wa kunitia birikani, maji yanapotibuliwa; ila wakati ninapokuja mimi, mtu mwingine hushuka mbele yangu. Yesu akamwambia, Simama, jitwike godoro lako, uende. Mara yule mtu akawa mzima, akajitwika godoro lake, akaenda (Yohana 5:2 – 9).

Tunajuaje kwamba mtu huyu aliponywa kwa njia ya “karama ya kuponya” na si imani yake? Sababu ziko kadha.

Kwanza – ona kwamba mtu huyu hakuwa anamtafuta Yesu. Badala yake, yesu alimkuta ameketi kando ya birika. Kama mtu huyo angekuwa anamtafuta Yesu, hiyo ingekuwa ishara kwamba ana imani kwa sehemu fulani.

Pili – Yesu hakumwambia huyo mtu kwamba imani yake imemponya, kama alivyokuwa na kawaida ya kufanya mara nyingi alipowaponya watu.

Tatu – wakati huyo mponywa alipohojiwa baadaye na Wayahudi kwamba nani amemwambia “simama uende”, alijibu kwamba wala hakumjua. Kwa hiyo, ni hakika kabisa kwamba si imani yake katika Yesu iliyosababisha uponyaji huo. Hapa ni mtu aliyeponywa kwa njia ya “karama ya kuponywa” iliyodhihirishwa kama Roho Mtakatifu alivyopenda.

Ona pia kwamba ingawa walikuwepo watu wengi wagonjwa waliokuwa wanasubiri maji yatibuliwe, Yesu alimponya mtu mmoja tu, akawaacha wengine wengi tu wakiwa wagonjwa. Kwa nini? Hapo tena hatuna jibu. Lakini tena, hii si uthibitisho kwamba ni mapenzi ya Mungu kwa watu wengine kubakia wagonjwa. Yeyote na wote katika hao wagonjwa wangeweza kuponywa kwa njia ya kumwamini Yesu. Labda hiyo ndiyo sababu ya huyo mtu mmoja tu kuponywa – ili kuwafanya watu wavutwe kwa Yesu – Yule ambaye angewza kuwaponya, kama tu wangeamini.

Mara nyingi, “karama za kuponya” huangukia katika fungu la “ishara na maajabu”. Yaani, miujiza iliyokusudiwa kuwafanya watu wavutwe kwa Yesu. Hii ndiyo sababu wainjilisti wa Agano Jipya kama Filipo waliwezeshwa kuwa na “karama za kuponya” za aina mbalimbali, kwa sababu miujiza waliyofanya iliwavuta watu waisikilize Injili iliyokuwa ikihubiriwa (ona Matendo 8:5-8).

Wakristo wagonjwa wasingoje mpaka mtu mwenye “karama za kuponya” aje walipo ili kuponywa maana, mtu wa aina hiyo na mwenye karama hiyo anaweza asitokee. Uponyaji unapatikana kwa imani katika Yesu, na hata ingaa si kila mtu atakayueponywa kupitia karama za kuponywa, kila mtua naweza kuponywa kupitia imani yake. Karama za kuponywa zimewekwa kanisani kwa kusudi la kuwaponya wasioamini, na ili watu wavutwe kusikiliza Injili. Hii haimaanishi kwamba Wakristo hawatakaa waponywe kwa njia ya karama za kuponywa. Ila ni kwamba, Mungu anawatazamia watoto Wake wapokee uponyaji kwa imani.

Mfano Wa Mtu Kuponywa Kwa Imani yake

Batimayo alikuwa kipofu aliyeponywa kwa imani yake kwa Yesu. Tusome habari zake katika Injili ya Marko, kama ifuatavyo:

Wakafika Yeriko. Hata alipokuwa akishika njia kutoka Yeriko pamoja na wanafunzi wake na mkutano mkubwa, mwana wa Timayo, Bartimayo, yule mwombaji kipofu, alikuwa ameketi kando yanjia. Naye aliposikia ya kwamba ni Yesu Mnazareti, alianza kupaza sauti yake na kusema, Mwana wa Daudi, Yesu, unirehemu. Na wengi wakamkemea ili anyamaze, lakini alizidi kupata zaudi, Mwana wa Daudi, unirehemu. Yesu akasimama akasema, Mwiteni. Wakamwita yule kipofu, wakamwambia, Jipe moyo! Inuka, anakuita. Akatupa vazi lake, akaruka, akamwendea Yesu. Yesu akamjibu akamwambia, Wataka nikufanyie nini? Yule kipofu akamwambia, Mwalimu wangu! Nataka nipate kuona. Yesu akamwambia, Enenda zako, imani yako imekuponya. Mara akapata kuona; akamfuata njiani (Marko 10:46 – 52).

Kwanza – ona kwamba Yesu hakumtafuta Batimayo. (Hii ni kinyume kabisa na mambo ya pale Betzata.) Ukweli ni kwamba Yesu alikuwa anampita, na kama Batimayo asingepaza sauti, Yesu angeendelea kutembea na angepita. Maana yake ni kwamba Batimayo asingeponywa.

Fikiri kidogo juu ya hilo. Ingekuwaje kama Batimayo aneketi hapo na kujiambia hivi: “Kama ni mapenzi ya Yesu mimi niponywe, atakuja nilipo, aniponye”? Nini kingetokea? Batimayo asingeponywa kamwe, ingawa habari hii inaonyesha kwamba yalikuwa mapenzi ya Yesu aponywe. Ishara ya kwanza kwamba Batimayo alikuwa na imani ni kwamba alimpazia Yesu sauti.

Pili – ona kwamba Batimayo hakukubali kukatishwa tamaa na wale waliokuwa wanajaribu kumnyamazisha. Watu walipojaribu kumyamazisha, “alizidi kupiga kelele” (Marko 10:48). Hiyo inaonyesha imani yake.

Tatu – ona kwamba Yesu hakuitikia kilio cha Batimayo mwanzoni. Inawezekana kwamba pengine alikuwa hasikii, lakini kama alisikia, Yesu hakuitika. Yaani, aliruhusu imani ya mtu huyo ipimwe.

Kama Batimayo angekata tamaa baada ya kupiga kelele mara moja tu, asingeponywa. Sisi pia lazima wakati mwingine tukaze imani kwa sababu mara nyingi inaonekana ni kana kwamba maombi yetu hayatajibiwa. Hapo ni imani yetu inapimwa. Basi, tunahitaji kudumu kusimama, tukikataa kuvunjwa moyo na mazingira kinyume.

Ishara Zaidi Za Imani Ya Batimayo

Yesu alipomwambia aje, Biblia inasema Batimayo “alitupa vazi lake”. Kwa ufahamu wangu, vipofu wa siku za Yesu walikuwa wanavaa aina fulani ya vazi lililowatambulisha kwa jamii kama vipofu. Kama ndivyo, pengine Batimayo alitupa vazi lake alipoitwa na Yesu kwa sababu aliamini kwamba asingehitaji tena kutambuliwa kama kipofu. Kama ndivyo, imani yake hapo inaonekana tena.

Tena – Batimayo alipotupa vazi lake, Biblia inasema “aliruka” kuonyesha msisimko wake kwa matarajio kwamba kitu kizuri kilikuwa kitatokea kwake. Watu wenye imani ya kuponywa huwa wamesisimka wanapomwomba Mungu awaponye, kwa sababu wanatarajia kupokea kitu.

Ona kwamba Yesu aliipima imani ya Batimayo mara nyingine tena aliposimama mbele Yake. Alimwuliza alitaka nini, na kutokana na itikio la Batimayo, ni wazi kwamba aliamini Yesu angeweza kumponya upofu wake.

Mwisho – Yesu alimwambia imani yake ndiyo ilikuwa imemponya. Kama Batimayo aliweza kuponywa kwa imani, hata mwingine yeyote anaweza, kwa sababu Mungu “hana upendeleo”.

Ili Kujifunza Zaidi

Yafuatayo ni maelezo kuhusu uponyaji mara ishirini na moja uliofanywa na Yesu, kama tupatavyo katika zile Injili nne. Yesu aliponya watu wengi zaidi ya ishirini na moja, lakini katika haya yote tunajua mambo muhimu kuhusu mgonjwa husika na jinsi alivyoponywa.

Orodha yenyewe imegawanywa katika makundi makubwa mawili – walioponywa kwa imani na wale walioponywa kwa njia ya karama za kuponywa. Mara nyingi itaonekana kwamba, watu walipoponywa kwa imani zao, Yesu aliwaambia wanyamaze kuhusu uponyaji huo. Hii inazidi kuonyesha kwamba hizo hazikuwa “karama za kuponya” kwa sababu wagonjwa hawakuponywa ili kumtangaza Yesu, au Injili.

Nyakati Ambapo Imani Au Kuamini Hutajwa Kama Sababu Ya Kuponywa:

1. Mtumwa wa akida (au “kijana”): Mathayo 8:5-13; Luka 7:2-10. “Na iwe kwako kama ulivyoamini.”

2. Aliyepooza akiteremshwa kutoka kwenye paa: Mathayo 9:2-8; Marko 2:3-11; Luka 5:18-26. “Alipoiona imani yao … Alisema … Enenda Zako”.

3. Binti yake Yairo: Mathayo 9:18-26; Marko 5:22-43; Luka 8:41-56. “Usiogope – amini tu. … Naye akawaagiza wasimwambie mtu yeyote habari hizi.”

4. Mwanamke mwenye kutokwa na damu: Mathayo 9:20-22; Marko 5:25-34; Luka 8:43-48. “Imani yako imekuponya.”

5. Vipofu wawili: Mathayo 9:27-31. “Kadiri ya imani yenu mpate. … Angalieni, hata mtu mmoja asijue.”

6. Kipofu Batimayo: Marko 10:46-52; Luka 18:35-43. “Imani yako imekuponya.”

7. Wenye ukoma kumi: Luka 17:12-19. “Imani yako imekuokoa.”

8. Mwana wa diwani: Yohana 4:46-53. “Yule mtu akaliamini neno ambalo Yesu alimwambia.”

Katika matukio haya manne yafuatayo, imani ya yule mgonjwa haitajwi moja kwa moja, lakini inaonekana kwa maneno au matendo yake. Kwa mfano: Wale vipofu wawili (katika namba 10) walimpazia Yesu sauti alipokuwa akipita, kama Batimayo alivyofanya. Wagonjwa wote katika mifano minne ifuatayo walimtafuta Yesu, ishara ya wazi kabisa ya imani yao. Katika matukio matatu kati ya manne yafuatayo, Yesu aliwaambia wale aliowaponya wasimwambia mtu yeyote juu ya mambo yaliyokuwa yamewapata, kuonyesha tena kwamba hayo hayakuwa uponyaji kwa “karama za kuponya”.

9. Mkoma ambaye hakujua mapenzi ya Mungu: Mathayo 8:2-4; Marko 1:40-45; Luka 5:12-14. “Angalia! Usimwambia mtu yeyote jambo hili.”

10. Vipofu wawili (pengine mmoja alikuwa Batimayo): Mathayo 20:30-34. “Wakapaza sauti wakisema, Bwana! Tuhurumie!”

11. Yule bubu kiziwi: Marko 7:32-36. “Akawaagiza wasimwambie mtu yeyote.”

12. Kipofu mmoja: Marko 8:22-26. “Hata mjini usiingie.”

Matukio mawili ya mwisho yanayohusu watu walioponywa kwa njia ya imani hayakuwa uponyaji – walitolewa mapepo. Lakini, Yesu alisema imani yao ndiyo iliwezesha kukombolewa kwao.

13. Mvulana kichaa: Mathayo 17:14-18; Marko 9:17-27; Luka 9:38-42. “Yesu akamwambia, Yote yawezekana kwake aaminiye. Mara ile, baba yake akapaza sauti na kusema, Naamini! Nisaidie kutokuamini kwangu!”

14. Binti ya mama MsiroFoinike: Mathayo 15:22-28; Marko 7:25-30. “Mwanamke! Imani yako ni kuu. Na iwe kwako kama utakavyo.”

Matukio ya Watu Kuponywa Kupitia “Karama Za Kuponya”:

Haya matukio saba ya mwisho ni watu ambao inaonekana waliponywa kwa njia ya karama za kuponya. Ila, katika matukio matatu ya kwanza, kutii agizo maalum la Yesu kulitakiwa kabla ya mtu mgonjwa kuponywa. Hakuna hata wakati mmoja ambapo Yesu alimzuia aliyeponywa asimwambie yeyote kuhusu uponyaji wake. Pia, hakuna ha ta mara moja ambapo mgonjwa alimtafuta Yesu.

15. Mtu mwenye mkono uliopooza: Mathayo 12:9-13; Marko 3:1-5; Luka 6:6-10. “Simama … nyosha mkono wako.”

16. Yule mtu katika birika la Betzata: Yohana 5:2-9. “Inuka, jitwike godoro lako, uende.”

17. Yule mtu kipofu tangu kuzaliwa: Yohana 9:1-38. “Enenda ukanawe katika Ziwa la Siloamu”.

18. Mama mkwe wa Petro: Mathayo 8:14, 15; Marko 1:30, 31; Luka 4:38, 39.

19. Mwanamke mwenye kibyongo kwa miaka 18: Luka 13:11-16.

20. Mtu mwenye safura: Luka 14:2-4.

21. Mtumishi wa kuhani mkuu: Luka 22:50, 51.

Ona kwamba katika mifano yote hiyo ishirini na moja, hakuna mahali popote

ambapo mtu mzima anaponywa kwa imani ya mwingine kama yeye. Katika kila tukio ambapo tu fulani aliponywa kwa imani ya mtu mwingine, alikuwa ni mtoto kupitia imani ya mzazi wake (ona mfano wa 1, wa 3, wa 8, wa 13 na wa 14).

Tukio pekee ambalo linaweza kuwa tofauti ni mfano wa 1 – mtumwa wa Akida. Lakini, neno la Kiyunani linalotafsiriwa mtumwa ni neno pais ambalo linaweza pia kutafsiriwa na kumaanisha kijana kama inavyoonekana katika Mathayo 17:18 – “Yule kijana akapona saa ile ile” (maneno mepesi kutilia mkazo).

Kama kweli alikuwa mtumwa wa akida na si mtoto wake mvulana, basi mtumwa wake alikuwa kijana mdogo. Basi, akida aliwajibika kwa kijana huyo kama mlezi wake halali, na angeweza kufanyia kazi imani yake kwa niaba yake, sawa na mzazi yeyote ambavyo angeweza kufanya kwa ajili ya mtoto wake.

Hii inatufundisha kwamba haiwezekani imani ya mtu mzima isababishe uponyaji wa mtu mzima mwingine. Ndiyo – mtu mzima anaweza kuomba katika makubaliano na mwingine anayehitaji uponyaji, lakini kutokuamini kwa huyo mgonjwa kuna uwezo wa kubatilisha matokeo ya imani ya yule mwingine.

Lakini, watoto wetu wanaweza kuponywa kwa imani yetu, mpaka umri fulani. Na wao watafikia umri ambapo Mungu anawatazamia kupokea kutoka Kwake kwa msingi wa imani yao wenyewe.

Nakutia moyo ujifunze kwa undani zaidi kila mfano uliotajwa hapo juu kwa kusoma zaidi katika Biblia yako ili kutia nguvu imani yao kwa habari ya toleo la uponyaji la Bwana wetu.

Upako Wa Kuponya

Mwisho – ni muhimu kujua kwamba Yesu alitiwa mafuta kwa nguvu dhahiri za kuponya wakati wa huduma Yake hapa duniani. Yaani, alikuwa anaweza kuhisi kabisa wakati upako wa kuponya ulipokuwa unaondoka mwilini Mwake. Tena wakati mwingine, yule mgonjwa alikuwa anaweza kuhisi upako huo ukiingia mwilini mwake. Kwa mfano: Luka 6:19 inasema, “Na makutano yote walikuwa wakitaka kumgusa, kwa sababu uweza ulikuwa ukimtoka ukiwaponya wote.”

Yamkini hata huo upako wa uponyaji ulijaa kwenye mavazi ya Yesu kiasi kwamba, kama mgonjwa angegusa vazi Lake kwa imani, upako huo wa uponyaji ungebubujika mpaka mwilini mwake. Tunasoma katika Marko 6:56, ifuatavyo:-

Na kila alikokwenda, aliingia vijijini au mijini au mashambani. Wakaweka wagonjwa sokoni, wakamsihi waguse ngaa pindo la vazi lake; nao wote waliomgusa wakapona.

Yule mwanamke aliyekuwa akitokwa damu (ona Marko 5:25-34) aliponywa kwa kuligusa tu pindo la vazi la Yesu, na kutarajia kwa imani kwamba ataponywa.

Si Yesu tu aliyekuwa na upako dhahiri wa uponyaji – hata mtume Paulo pia alikuwa hivyo hivyo katika miaka ya baadaye ya huduma yake. Tunasoma hivi:-

Mungu akafanya kwa mikono ya Paulo miujiza yakupita kawaida; hata wagonjwa wakaletewa leso na nguo zilizotoka mwilini mwake, magonjwa yao yakawaondokea, pepo wachafu wakawatoka (Matendo 19:11, 12).

Upako dhahiri wa kuponya ulijaa kwenye mavazi yoyote yaliyoguswa na mwili wa Paulo, kuonyesha kwamba nguo ni kipitisho kizuri cha nguvu za kuponya!

Mungu hajabadilika tangu siku za Yesu au za Paulo, hivyo tusishangae kama Mungu atawatia mafuta baadhi ya watumishi Wake siku hizi kwa upako mkubwa hivyo wa uponyaji, kama alivyofanya kwa Yesu na kwa Paulo. Ila, karama hizo hazitolewi kwa watu wanaoanza tu kazi ya Mungu, bali kwa wale ambao wamejithibitisha kuwa waaminifu na wasiosukumwa na ubinafsi, kwa kipindi kirefu.

[1] Hayo yote yanaweza kuhusishwa na uponyaji kimwili pia. Magonjwa yanaweza kuhesabiwa kuwa ni kifungo, maana Maandiko yanasema kwamba “Mungu alimtia mafuta [Yesu] kwa Roho Mtakatifu na nguvu, … Naye akaenda huko na huko akitenda mema, na kuwaponya wote waliokuwa wameonewa na Ibilisi” (Matendo 10:38, TLR).

Многие считают, что поскольку Иисус – Сын Божий, то во время своего служения на земле Он мог совершить любое чудо или исцеление, когда бы ни захотел. Но если внимательнее изучить Писание, то выяснится, что, хотя Иисус – Бог, во время своего земного служения Он был ограничен. Однажды Он сказал: „Сын ничего не может творить Сам от Себя, если не увидит Отца творящего” (Иоан. 5:19). Это ясно говорит о том, что Иисус был ограничен и зависим от Своего Отца.

Из слов Павла мы узнаем, что когда Иисус стал человеком, Он „уничижил Себя Самого” в отношении определенных качеств, которые были присущи Ему ранее как Богу:

„Ибо в вас должны быть те же чувствования, какие и во Христе Иисусе: Он, будучи образом Божиим, не почитал хищением быть равным Богу; но уничижил Себя Самого, приняв образ раба, сделавшись подобным человекам и по виду став как человек” (Флп. 2:5-7).

В чем же Иисус уничижил Себя? Не в Своей Божественности. Не в Своей святости. Не в Своей любви. Видимо, в сверхъестественной силе. Очевидно, что Он уже не был вездесущим (не мог присутствовать везде одновременно). Также Он уже не был всезнающим и всемогущим. Иисус стал человеком. В своем служении Он действовал, как человек, помазанный Духом Святым. Это становится абсолютно ясно при чтении всех четырех Евангелий.

Например, можно спросить: „Если Иисус был Сыном Божьим, то зачем тогда Ему нужно было креститься Духом Святым перед началом Своего служения, когда Ему было около тридцати лет?”

Иисусу было необходимо крещение Духом Святым для того, чтобы получить помазание для служения. Именно поэтому вскоре после крещения Он говорит: „Дух Господень на Мне; ибо Он помазал Меня благовествовать.., исцелять.., проповедовать.., отпустить измученных на свободу…” (Лук. 4:18).

Именно поэтому Петр говорит: „Бог Духом Святым и силою помазал Иисуса из Назарета, и Он ходил, благотворя и исцеляя всех, обладаемых диаволом, потому что Бог был с Ним” (Деян. 10:38).

Это объясняет, почему Иисус не совершал никаких чудес до того, как был крещен Духом Святым. Был ли Он Сыном Божьим, когда Ему было двадцать пять? Конечно. Тогда почему Он не совершал никаких чудес до того, как Ему исполнилось тридцать? Просто потому что Он уничижил Себя Самого в вопросе сверхъестественной силы, которая есть у Бога, и Ему необходимо было дождаться времени, когда Дух наполнит Его силой.

Доказательства того, что Иисус служил как Человек, помазанный Духом Святым

Читая Писание, мы замечаем, что иногда Иисус обладал сверхъестественным знанием, а иногда – нет. Иисус часто задавал вопросы, чтобы получить информацию.

Например, Он сказал женщине у колодца в Самарии, что у нее было четыре мужа, а в данный момент она сожительствует с мужчиной (см. Иоан. 4:17-18). Как Иисус узнал об этом? Может быть, потому что Он – Бог, а Бог знает все? Нет, если бы это было так, то Иисус постоянно демонстрировал бы подобные способности. Хотя Иисус – Бог, знающий все, Он уничижил свое всезнание, когда стал человеком. Иисус знал историю семейной жизни женщины, потому что в данный момент Дух Святой дал Ему дар слова знания (см. 1 Кор. 12:8), который является сверхъестественной способностью знать определенные вещи из прошлого или настоящего. (В следующей главе мы рассмотрим более детально вопрос духовных даров).

Знал ли Иисус все и всегда? Нет. Когда женщина, страдавшая от кровотечения, коснулась Его одежды, и Он почувствовал, что из Него вышла сила, то спросил: „Кто прикоснулся к Моей одежде?” (Марк. 5:30). Когда Иисус издалека увидел смоковницу, то пошел посмотреть, „не найдет ли чего на ней” (см. Марк. 11:13).

Почему Иисус не знал, кто прикоснулся к Нему? Почему Он не знал, есть ли смоквы на смоковнице? Потому что Иисус действовал, как человек, помазанный Духом Святым, с проявлениями даров Духа. Дары Духа действуют по желанию Духа (см. 1 Кор. 12:11; Евр. 2:4). Иисус не мог сверхъестественно знать о чем-либо, если Дух Святой не желал дать Ему дар слова знания.

То же самое относится и к служению исцеления Иисуса. Писание ясно говорит о том, что Иисус не мог исцелить любого человека в любое время. Например, в Евангелии от Марка говорится о том, что в Своем родном городе Назарете Иисус не смог сделать того, что хотел.

„Оттуда вышел Он и пришел в Свое отечество; за Ним следовали ученики Его. Когда наступила суббота, Он начал учить в синагоге; и многие слышавшие с изумлением говорили: откуда у Него это? что за премудрость дана Ему, и как такие чудеса совершаются руками Его? Не плотник ли Он, сын Марии, брат Иакова, Иосии, Иуды и Симона? Не здесь ли, между нами, Его сестры? И соблазнялись о Нем. Иисус же сказал им: не бывает пророк без чести, разве только в отечестве своем и у сродников и в доме своем. И не мог совершить там никакого чуда, только на немногих больных возложив руки, исцелил их. И дивился неверию их; потом ходил по окрестным селениям и учил” (Марк. 6:1-6).

Обратите внимание, Марк не говорит, что Иисус не совершил никакого чуда, но что Он не мог совершить. Почему? Потому что жители Назарета были неверующими. Они считали Иисуса за сына местного плотника и не хотели принять его, как помазанного Сына Божьего. Иисус сказал: „Не бывает пророк без чести, разве только в отечестве своем и у сродников и в доме своем” (Марк. 6:4). В результате все, что Он смог сделать, – это исцелить нескольких больных („легко больных”, как говорит одна из английских версий). Конечно же, Иисусу хотелось совершить великие чудеса и исцеления в городе, где Он прожил большую часть своей жизни. Однако Библия говорит, что Он не смог.

Взгляд через Евангелие от Луки

В основном, Иисус исцелял двумя способами: 1) через проповедь Слова Божьего, чтобы зародить в людях веру в исцеление, и 2) через действия „даров исцеления” по воле Духа Святого. Следовательно, Иисус в своем исцеляющем служении был ограничен двумя факторами: 1) неверием больных, и 2) волей Духа Святого на действие „даров исцеления”.

Очевидно, что большинство людей в родном городе Иисуса не имели веры в Него. Даже хотя они и слышали о Его чудесных исцелениях, они все равно не верили в то, что у Него есть исцеляющая сила и, следовательно, Он не мог исцелить их. Более того, видимо Дух Святой не дал Иисусу „даров исцеления” в Назарете по какой-то неизвестной причине.

Лука описывает более детально то, что произошло во время посещения Назарета Иисусом:

„(Иисус) пришел в Назарет, где был воспитан, и вошел, по обыкновению Своему, в день субботний в синагогу, и встал читать. Ему подали книгу пророка Исаии; и Он, раскрыв книгу, нашел место, где было написано: Дух Господень на Мне; ибо Он помазал Меня благовествовать нищим, и послал Меня исцелять сокрушенных сердцем, проповедовать пленным освобождение, слепым прозрение, отпустить измученных на свободу, проповедовать лето Господне благоприятное. И, закрыв книгу…Он начал говорить им: ныне исполнилось писание сие, слышанное вами. И все засвидетельствовали Ему это, и дивились словам благодати, исходившим из уст Его, и говорили: не Иосифов ли это сын?” (Лук. 4:16-22).

Иисус хотел, чтобы слушающие Его уверовали в то, что Он и есть тот обещанный помазанник из пророчества Исайи, и надеялся, что они поверят и получат пользу от всего обилия Его помазания, которое, в соответствии с написанным Исаией, включает в себя свободу от плена и мук, и прозрение слепым.[1] Но они не поверили, и, хотя Его речь их впечатлила, они не принимали сына Иосифа за какого-то особенного человека. Увидев их скептицизм, Иисус сказал:

„Он сказал им: конечно, вы скажете Мне присловие: врач! исцели Самого Себя; сделай и здесь, в Твоем отечестве, то, что, мы слышали, было в Капернауме. И сказал: истинно говорю вам: никакой пророк не принимается в своем отечестве” (Лук. 4:23-24).

Люди в родном городе Иисуса ожидали увидеть те же чудеса, которые Он совершил в Капернауме. Они были полны скептицизма, а не ожидающей веры. Своим неверием они ограничили Его способность совершать чудеса и исцелять серьезные недуги.

Что еще ограничивало Иисуса в Назарете

Слова Иисуса, обращенные к людям Назарета свидетельствуют о том, что Он также был ограничен волей Духа Святого на проявление „даров исцеления”:

„Поистине говорю вам: много вдов было в Израиле во дни Илии, когда заключено было небо три года и шесть месяцев, так что сделался большой голод по всей земле, и ни к одной из них не был послан Илия, а только ко вдове в Сарепту Сидонскую; много также было прокаженных в Израиле при пророке Елисее, и ни один из них не очистился, кроме Неемана Сириянина” (Лук. 4:25-27).

Иисус имел в виду, что если бы Илия захотел, то не смог бы умножить масло и муку для обеспечения любой вдовы в Израиле во время трехлетнего голода (см. 3 Цар. 17:9-16). Хотя в то время в Израиле было немало страдающих вдов, Дух помазал Илию помочь только одной из них, которая, кстати, даже не была израильтянкой. Точно также Елисей не мог исцелить любого прокаженного. Доказательство тому – наличие в Израиле многих других прокаженных. Если бы дело было только в выборе Елисея, то он, скорее бы всего, решил очистить от проказы своего соотечественника, а не идолопоклонника Неемана (см. 4 Цар. 5:1-14).

И Илия, и Елисей были пророками – людьми, помазанными Духом Святым, который использовал их в действии различных даров, по Своей Воле. Почему Бог не послал Илию к какой-нибудь другой вдове? Я не знаю. Почему Бог не использовал Елисея для исцеления каких-нибудь других прокаженных? Я не знаю. Никто не знает, кроме Бога.

Однако эти две известные истории из Ветхого Завета не говорят о том, что Бог не хотел восполнить нужды всех вдов и исцелить всех прокаженных. Израильтяне могли бы способствовать быстрому прекращению голода. если бы они и их злой царь Ахав раскаялись в своих грехах. Голод был выражением Божьего гнева. Также все прокаженные в Израиле смогли бы исцелиться, если бы поверили и послушались слов Завета, данного им Богом, частью которого, как мы уже это увидели, являлось физическое исцеление.

Иисус открыл своим слушателям в Назарете, что Он был также ограничен, как Илия и Елисей. По какой-то причине Дух Святой не дал Иисусу „даров исцеления” в Назарете. Если добавить к этому неверие жителей Назарета, то отсутствие великих чудес в этом городе легко объясняется.

Анализ „дара исцеления”, действовавшего через Иисуса

Если проанализировать случаи исцеления с участием Иисуса, то станет ясно, что большинство людей исцелялось не через „дары исцеления”, а через веру. Давайте рассмотрим разницу между этими двумя типами исцеления. Сначала мы рассмотрим пример с больным около купальни Вифезда, исцеленным не через свою веру, а через „дар исцеления” Иисуса.

„Есть же в Иерусалиме у Овечьих ворот купальня, называемая по-еврейски Вифезда, при которой было пять крытых ходов. В них лежало великое множество больных, слепых, хромых, иссохших, ожидающих движения воды, ибо Ангел Господень по временам сходил в купальню и возмущал воду, и кто первый входил в нее по возмущении воды, тот выздоравливал, какою бы ни был одержим болезнью. Тут был человек, находившийся в болезни тридцать восемь лет. Иисус, увидев его лежащего и узнав, что он лежит уже долгое время, говорит ему: хочешь ли быть здоров? Больной отвечал Ему: так, Господи; но не имею человека, который опустил бы меня в купальню, когда возмутится вода; когда же я прихожу, другой уже сходит прежде меня. Иисус говорит ему: встань, возьми постель твою и ходи. И он тотчас выздоровел, и взял постель свою и пошел. Было же это в день субботний” (Иоан. 5:2-9).

Откуда мы знаем, что этот человек был исцелен посредством „дара исцеления”, а не через свою веру? На это указывают несколько фактов.

Во-первых, обратите внимание на, что этот человек не искал Иисуса. Наоборот, Иисус нашел его сидящим около купальни. Если бы тот человек сам искал Иисуса, то это указывало бы на наличие веры в нем.

Во-вторых, Иисус не сказал этому человеку, что его вера исцелила его, как Он часто говорил другим людям.

В-третьих, когда иудеи спросили его, кто сказал ему „встань и ходи”, оказалось, что он даже не знал, кто это был. Следовательно, не вера в Иисуса способствовала его исцелению. Это явный случай, когда человек исцеляется посредством „дара исцеления”, действующего по желанию Духа.

Обратите внимание также, что хотя возмущения воды ожидало множество людей, Иисус исцелил только одного человека, оставив остальных больными. Почему? Опять же, я не знаю. Но это тоже не доказывает, что Бог хочет, чтобы кто-либо оставался больным. Все эти больные могли бы быть исцелены через веру в Иисуса. Может быть, именно поэтому этот человек и был сверхъестественно исцелен – для того, чтобы привлечь внимание остальных к Иисусу, который смог бы исцелить их, если бы они уверовали в Него.

Часто „дары исцелений” являются „чудесами и знамениями”, призванными привлечь внимание к Иисусу. Вот почему новозаветные евангелисты, такие как Филипп, имели „дары исцелений”, которые привлекали внимание к проповедуемому Евангелию (см. Деян. 8:5-8).

Больные христиане не должны ждать, когда придет кто-нибудь, имеющий „дар исцеления”, потому что такой человек может никогда не придти. Исцеление возможно через веру в Иисуса, и хотя не все исцеляются посредством „даров исцеления”, все могут быть исцелены через свою веру. Дары исцеления даны церкви, в первую очередь, для того, чтобы неверующие могли получить исцеление и чтобы их внимание было привлечено к Евангелию. Это не значит, что христиане никогда не исцеляются через дары исцеления. Но Бог все-таки желает, чтобы Его дети получали исцеление по вере.

Пример человека, исцеленного через свою веру

Слепой человек по имени Вартимей был исцелен через свою веру в Иисуса. Давайте прочитаем эту историю из Евангелия от Марка:

„Приходят в Иерихон. И когда выходил Он из Иерихона с учениками Своими и множеством народа, Вартимей, сын Тимеев, слепой сидел у дороги, прося милостыни. Услышав, что это Иисус Назорей, он начал кричать и говорить: Иисус, Сын Давидов! помилуй меня. Многие заставляли его молчать; но он еще более стал кричать: Сын Давидов! помилуй меня. Иисус остановился и велел его позвать. Зовут слепого и говорят ему: не бойся, вставай, зовет тебя. Он сбросил с себя верхнюю одежду, встал и пришел к Иисусу. Отвечая ему, Иисус спросил: чего ты хочешь от Меня? Слепой сказал Ему: Учитель! чтобы мне прозреть. Иисус сказал ему: иди, вера твоя спасла тебя. И он тотчас прозрел и пошел за Иисусом по дороге” (Марк. 10:46-52).

Обратите внимание на то, что Иисус не искал Вартимея. (Ситуация полностью противоположна тому, что произошло при купальне Вифезда). Иисус шел мимо Него и, если бы Вартимей не начал кричать, то Он бы прошел мимо. Это значит, что Вартимей не получил бы исцеления.

Теперь давайте подумаем. Что если бы Вартимей сидел и думал: „Ну если на то есть воля Иисуса, то Он исцелит меня…” Что бы тогда произошло? Вартимей никогда бы не прозрел, хотя из этой истории явно следует, что Иисус хотел его исцелить. Первый признак веры Вартимея состоит в том, что он начал кричать к Иисусу.

Во-вторых, обратите внимание на то, что на Вартимея не действовал скептицизм окружающих. Когда они пытались заставить его замолчать, он начинал кричать еще сильнее (Марк. 10:48). Это свидетельствует о его вере.

В-третьих, заметьте, что Иисус не сразу ответил на крики Вартимея. Может быть, Он не сразу услышал его, но также возможно, что Он просто проверял веру Вартимея.

Если бы Вартимей перестал кричать, то никогда не получил бы исцеления. Это относится и к нам – мы должны быть настойчивы в молитве, потому что иногда кажется, что молитва остается без ответа. Именно в эти моменты проверяется наша вера. Поэтому надо продолжать стоять в вере, отвергая разочарование, исходящее из враждебных нам обстоятельств.

Другие доказательства наличия веры у Вартимея

Библия говорит, что когда наконец Иисус попросил его подойти, то Вартимей „сбросил с себя верхнюю одежду”. Я предполагаю, что во времена Иисуса слепые люди носили особую одежду, показывающую окружающим, что это – слепой человек. Если это так, то вполне возможно, что Вартимей отбросил в сторону свою одежду, потому что верил, что уже никогда не будет слепым. Очевидно, что у него была вера.

Более того, Библия говорит, что Вартимей отбросил в сторону свою верхнюю одежду и он встал на ноги (в английской Библии „вскочил”), что свидетельствует о том, что он ожидал чего-то значительного. Люди, имеющие веру, заранее ожидают Божьего исцеления, когда просят о нем Бога.

Иисус еще раз проверил веру Вартимея, когда тот уже стоял перед Ним. Он спрашивает Вартимея, чего он хочет, и из ответа следует, что Вартимей верил, что Иисус исцелит его от слепоты.

Наконец, Иисус говорит Вартимею, что его исцелила его вера. Если исцеление по вере было возможно для Вартимея, то оно возможно и для каждого из нас, потому что у Бога нет лицеприятия.

Для более углубленного изучения

Ниже я привожу двадцать один случай, записанный в четырех Евангелиях, где Иисус исцелял людей. Конечно, Иисус исцелил гораздо больше, чем двадцать одного человека, но в данных примерах мы можем рассмотреть более детально болезнь и исцеление человека.

Я разбил этот список на две категории – исцеления через веру и исцеления через дары исцеления. Также я отметил несколько случаев, когда Иисус запрещал рассказывать о своем исцелении. Эти случаи не были проявлением дара исцеления, потому что их исцеление не имело целью распространение вести об Иисусе и о Евангелии.

Случаи, где вера является причиной исцеления:

1. Слуга сотника: Матф. 8:5-13; Лук. 7:2-10 „Как ты веровал, да будет тебе”.

2. Парализованного спускают через крышу: Матф. 9:2-8; Марк. 2:3-11; Лук. 5:18-26 „Видя веру их.., сказал … иди в дом твой”.

3. Дочь Иаира: Матф. 9:18-26; Марк. 5:22-43; Лук. 8:41-56 „Не бойся, только веруй … Он же повелел им не сказывать никому о происшедшем”.

4. Женщина с кровотечением: Матф. 9:20-22; Марк. 5:25-34; Лук. 8:43-48 „Вера твоя спасла тебя”.

5. Двое слепых: Матф. 9:27-31 „По вере вашей да будет вам…смотрите, чтобы никто не узнал”

6. Слепой Вартимей: Марк. 10:46-52; Лук. 18:35-43 „Вера твоя спасла тебя”.

7. Десять прокаженных: Лук. 17:12-19 „Вера твоя спасла тебя”.

8. Сын царедворца: Иоан. 4:46-53 „Он поверил слову, которое сказал ему Иисус”.

В следующих четырех случаях о вере больного не говорится конкретно, но она

подразумевается его словами или действиями. Например, двое слепых (ниже под номером 10) кричали Иисусу в то время, как Он проходил мимо них, точно так же как и Вартимей. Все больные в следующих четырех примерах искали Иисуса, что свидетельствует об их вере. В трех из четырех случаев Иисус велел исцеленным никому не говорить о том, что с ними произошло. Подобные случаи не являются проявлением „даров исцеления”.

9. Прокаженный, который не знал Божьей воли: Матф. 8:2-4; Марк. 1:40-45; Лук. 5:12-14 „Смотри, никому ничего не говори”.

10. Двое слепых (возможно, одним из них был Вартимей): Матф. 20:30-34 „Помилуй нас, Господи!”

11. Глухонемой: Марк. 7:32-36 „И повелел им не сказывать никому”.

12. Слепой: Марк. 8:22-26 „Не заходи в селение и не рассказывай никому”.

Два последние случая фактически не являются исцелениями – люди были освобождены от демонов. Однако Иисус похвалил людей за веру, которая способствовала освобождению.

13. Одержимый мальчик: Матф. 17:14-18; Марк. 9:17-27; Лук. 9:38-42 „Иисус сказал ему: … всё возможно верующему”. И тотчас отец отрока воскликнул со слезами: верую, Господи! помоги моему неверию.

14. Дочь женщины Хананеянки: Матф. 15:22-28; Марк. 7:25-30 „О, женщина! велика вера твоя; да будет тебе по желанию твоему”.

Случаи исцелений через „дары исцеления”:

В оставшихся семи случаях люди были исцелены через дары исцеления. Однако в первых трех случаях для исцеления человека было необходимо послушание конкретному повелению Иисуса. Ни в одном из этих случаев Иисус не запрещал исцеленным рассказывать другим о своем исцелении. И ни в одном из этих случаев больные не искали Иисуса.

15. Человек с сухой рукой: Матф. 12:9-13; Марк. 3:1-5; Лук. 6:6-10 „Встань на середину … Протяни руку твою”.

16. Человек у купальни Вифезда: Иоан. 5:2-9 „Встань, возьми постель твою и ходи”.

17. Человек слепой от рождения: Иоан. 9:1-38 „Пойди, умойся в купальне Силоам”.

18. Теща Петра: Матф. 8:14-15; Марк. 1:30-31; Лук. 4:38-39

19. Женщина, скорченная в течение 18 лет: Лук. 13:11-16

20. Больной водяной болезнью: Лук. 14:2-4

21. Раб первосвященника: Лук. 22:50-51

Обратите внимание на то, что почти во всех приведенных примерах мы не видим, чтобы взрослые исцелялись исключительно благодаря вере других взрослых. В каждом случае, когда кто-то был исцелен благодаря вере другого человека, это всегда был ребенок, исцеленный через веру своих родителей (см. примеры 1, 3, 8, 13, и 14).

Единственными возможными исключениями могут быть примеры 1 и 2 – слуга сотника и человек, опущенный к Иисусу через крышу. Однако в случае со слугой сотника греческое слово pais, переведенное как „слуга”, может также быть переведено как „мальчик”. Именно так оно переводится в Матф. 17:18: „Отрок (мальчик) исцелился в тот час”.

Если слуга сотника не был его сыном, то в любом случае скорее всего он был ребенком. Следовательно, сотник отвечал за него по закону и мог верить в его исцеление точно также как и любой другой родитель.

В случае с парализованным, которого пронесли к Иисусу через крышу, важно отметить, что больной сам имел веру, иначе он не позволил бы своим друзьям делать это с ним. Таким образом, он был исцелен не только благодаря вере своих друзей.

Все вышесказанное свидетельствует о малой вероятности того, чтобы взрослый человек, не имеющий веры, был исцелен только благодаря вере других взрослых. Конечно взрослый человек может молиться в согласии с другими взрослыми, но неверие больного часто аннулирует действие веры других.

Однако до определенного возраста наши собственные дети могут получать исцеление через нашу веру. Но в конце концов они достигнут возраста, когда Бог будет ожидать от них собственной веры для получения исцеления.

Я советую вам внимательно изучить каждый из перечисленных выше примеров из Писания для того, чтобы укрепить свою веру в божественное исцеление.

Исцеляющее помазание

Наконец, полезно помнить о том, что во время Своего земного служения Иисус был помазан осязаемой исцеляющей силой для исцеления. Иными словами, Он чувствовал, как исцеляющее помазание выходит из Его тела, а в некоторых случаях больные ощущали, как сила входит в них. Например, в Лук. 6:19 говорится: „Весь народ искал прикасаться к Нему, потому что от Него исходила сила и исцеляла всех”.

Более того, исцеляющее помазание наполняло даже одежду Иисуса, потому что когда больной касался с верой его одежды, то помазание начинало течь через его тело.

„И куда ни приходил Он, в селения ли, в города ли, в деревни ли, клали больных на открытых местах и просили Его, чтобы им прикоснуться хотя к краю одежды Его; и которые прикасались к Нему, исцелялись” (Марк. 6:56).

Женщина, страдавшая от кровотечения (см. Марк. 5:25-34), исцелилась благодаря тому, что прикоснулась к краю одежды Иисуса, верой ожидая получить исцеление.

Осязаемым исцеляющим помазанием был помазан не только Иисус, но также и апостол Павел, особенно в последние годы своего служения:

„Бог же творил немало чудес руками Павла, так что на больных возлагали платки и опоясания с тела его, и у них прекращались болезни, и злые духи выходили из них” (Деян. 19:11-12).

Осязаемое исцеляющее помазание „пропитывало” всю одежду Павла, что, видимо, говорит о том, что одежда является хорошим проводником Божьей исцеляющей силы!

Бог не изменился со времен Иисуса и Павла, поэтому нам не стоит удивляться, если Бог одаряет своих служителей такой же исцеляющей силой, какая была у Иисуса или Павла. Однако такие дары не даются новичкам, а только тем, кто доказал свою верность и отсутствие эгоистичных мотивов в течение долгого времени.

[1] Все это может относиться и к физическому исцелению. Болезнь может рассматриваться как плен. „Бог Духом Святым и силою помазал Иисуса из Назарета, и Он ходил, благотворя и исцеляя всех, обладаемых диаволом” (Деян. 10:38).

Ale gdy się upodobało Bogu, który mnie sobie obrał, zanim się urodziłem i powołał przez łaskę swoją, żeby objawić mi Syna swego, abym go zwiastował między poganami… (Ga 1:15-16a).

Paweł – początkowo znany nam jako Saul z Tarsu – również był osobą z Bożym przeznaczeniem, a z tobą jest dokładnie tak samo. Jego specjalne powołanie polegało na tym, by stał się apostołem wśród pogan.

Być może nie zostałeś powołany do tego, aby zakładać Kościoły, ale jako część ciała Chrystusa, zostałeś z pewnością powołany w jakimś celu. W związku z tym, tak samo jak Paweł możesz powiedzieć, że zostałeś „powołany zanim się narodziłeś” dla Bożego celu. Okoliczności twojego życia nie wydarzyły się przez przypadek.

Obawiam się jednak, że zbyt wielu Chrześcijan ma niezbyt Biblijny pogląd na temat swojego istnienia. Jeśli zapytasz ich „Dlaczego tutaj jesteś?” odpowiadają czymś w rodzaju: „Kiedy dwoje ludzi się pobiera, zazwyczaj mają dzieci. Byłem jednym z tych dzieci, które przyszły na ten świat”. Widzą siebie jako liczbę – kolejny produkt z taśmy produkcyjnej. Niezbyt Biblijne podejście niestety prowadzi do niezbyt Biblijnego życia. Tragedią jest natomiast, kiedy Chrześcijanie żyją przyziemnym, bezcelowym życiem, zupełnie ignorując cel, dla którego on bądź ona zostali stworzeni (oraz stworzeni na nowo).

Niezbawiony Apostoł Paweł

Mimo, że Paweł został oddzielony od łona swojej matki, aby stać się apostołem wśród pogan, kiedy pierwszy raz zostaje nam przedstawiony w siódmym rozdziale Dziejów Apostolskich, nie znajdujemy go wypełniającego ów cel – nie głosi wśród pogan. Raczej, znajdujemy go, trzymającego płaszcze tych, którzy kamieniują Stefana – pierwszego męczennika kościoła. Paweł jest w tym momencie bardzo gorliwym, ale niewłaściwie ukierunkowanym młodym Faryzeuszem oraz prześladowcą kościoła. Nie do końca wypełniał on wówczas swoje Boże przeznaczenie. Jednak Bóg wiedział jak przyciągnąć jego uwagę i oświecić także i jego. Po tym jak zostaje porażony oślepiającym światłem w drodze do Damaszku, Paweł z mądrością decyduje się współpracować od tego momentu z Bogiem (zobacz Dz 9:1-7).

Niedługo potem Bóg zaczął odkrywać przed Pawłem przeznaczenie jakie miał do wykonania. Bóg powierzył Ananiaszowi, aby poszedł nałożyć ręce na Pawła. Ten jednak zaprotestował przeciwko temu, jakoby Paweł mógł stać się osobą, przy której mieliby przebywać Chrześcijanie. Bóg powiedział jednak do niego:

Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela; Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego (Dz 9:15-16).

To właśnie jest kwintesencją Bożego przeznaczenia Pawła. Był on przeznaczony do tego, aby (w pierwszej kolejności) zanieść imię Jezusa do pogan, (po drugie) do króli oraz (po trzecie) do Żydów, w rezultacie cierpiąc wiele dla sprawy Chrystusa. Jeśli znasz już tę historię, wiesz dokładanie, że to co Bóg powiedział, ostatecznie zostało wykonane.

Natychmiastowi Apostołowie?

Jak długo zajęło Pawłowi wypełnienie jego Bożego przeznaczenia? Resztę jego życia. Rozpoczął swoją duchową podróż jako wierzący, który dzielił się z innymi tym, co Bóg dla niego uczynił (zobacz Dz 9:19-22), co jest także punktem wyjścia dla nas wszystkich.

Nawet jako młody Chrześcijanin, Paweł bardzo przekonywująco udowadniał z Pisma, że Jezus był Mesjaszem. Był tak skuteczny, że niektórzy Żydzi w Damaszku spiskowali między sobą, aby go zabić. Po odkryciu ich intrygi, nowo nawróceni Chrześcijanie pomogli Pawłowi opuścić miasto nocą, przez mur w Damaszku, dzięki czemu udało mu się zbiec. Domyślam się, że ten epizod pomógł przygotować Pawła na większe próby, które go później czekały.

Zgodnie z opowiadaniem Pawła, po tym jak uciekł z Damaszku, udał się on do Arabii, a później wrócił jeszcze do Damaszku. Trzy lata po jego nawróceniu przybył do Jerozolimy i zatrzymał się u Piotra na około dwa tygodnie. Po kolejnym zamachu na jego życie, pojechał do Syrii oraz Cylicji (zobacz Ga 1:15-21, Dz 9:28-30; 22:17-18). Czternaście lat później ponownie udał się do Jerozolimy (zobacz Ga 2:1; ta wizyta była jedną z dwóch zapisanych w Dz 11:29-30 lub 15:2).

Przez ten czas Paweł nieustannie głosił, a zgodnie z Dz 13:1 podczas swych początkowych lat, Paweł został powołany do służby proroka oraz nauczyciela. Jakiś czas później, podczas spotkania modlitewnego w Antiochii został pokierowany przez Pana do rozpoczęcia apostolskiej służby (zobacz Dz 13:1-2; 14:14).

Ile czasu minęło od nawrócenia Pawła, aż do czasu kiedy rozpoczął służbę apostolską? Uczeni dzielą się w odpowiedzi na te pytanie, ponieważ chronologia Pisma nie jest do końca jasna, ale jak sam to oceniam, byłby to absolutnie minimalny czas 11 lat. Mogłoby to być nawet czternaście lat bądź nawet więcej. Paweł został awansowany kiedy okazał się wierny, co okazuje się prawdziwe dla każdego, kto działa dla Boga.

Paweł napisał do Tymoteusza:

Dzięki składam Temu, który mię przyoblekł mocą, Chrystusowi Jezusowi, naszemu Panu, że uznał mnie za godnego wiary, skoro przeznaczył do posługi mnie (1 Tm 1:12, dodano podkreślenie).

Aby dana osoba została uznana za godną wiary, musi być wcześniej wystawiona na próbę. Zgodnie z tym Paweł napisał także do Tesaloniczan:

Upominanie zaś nasze nie pochodzi z błędu ani z nieczystej pobudki, ani z podstępu, lecz jak przez Boga zostaliśmy uznani za godnych powierzenia nam Ewangelii, tak głosimy ją, aby się podobać nie ludziom, ale Bogu, który bada nasze serca (1 Tes 2:3-4, dodano podkreślenie).

Zauważ, że Paweł powiedział, że Bóg badał jego serce, w konsekwencji został on uznany za godnego i dzięki temu została mu powierzona Ewangelia. Możesz być pewien, że Paweł był wystawiany na próbę tak samo jak Izraelici, Józef, Dawid oraz tak samo jak uczniowie Jezusa. Sam Jezus także był testowany poprzez próby oraz kuszenia.

Oczyszczane naczynie Boże

Salomon napisał w Księdze Przysłów 17:3: „Srebro topi się w tyglu, a złoto w piecu, serca ludzkie Pan sam przenika”. Jakie jest podobieństwo pomiędzy topieniem srebra, złota oraz tym, jak Pan bada nasze serca? Kiedy srebro lub złoto są oczyszczane, podgrzewane są do tak wysokiej temperatury, aby wszelkie zabrudzenia wypłynęły na ich powierzchnię. Następnie odpady są odrzucane, pozostawiając tylko czysty metal.

Czystość złota oraz srebra są określane przy pomocy ognia i podobnie jest z nami. Jeśli chcesz wiedzieć ile wiary dana osoba ma, postaw daną osobę w trudnościach. Jeśli chcesz wiedzieć ile miłości jest w danej osobie, postaw ją w sytuacji w której ludzie jej nienawidzą. Jeśli chcesz wiedzieć ile dana osoba ma cierpliwości, postaw ją w miejscu, w którym będzie kuszona do niecierpliwości. Jeśli chcesz wiedzieć jak bardzo dana osoba ma oddane Bogu serce, obserwuj ją, kiedy jest poddawana kuszeniu do grzechu. Jeśli byśmy to zrozumieli, dotarłoby do nas, że jesteśmy poddawani próbom przez cały czas.

Zapytajmy sami siebie „Kiedy nieczystości będące we mnie wypływają na wierzch w czasie ognia, czy rozpoznaje je i pozbywam się ich, czy może te nieczystości wracają do mnie, kiedy się ostudzę, pozostawiając ostatecznie dokładnie te same naczynie?”

Słyszałem raz starszego pastora, który odnosił się do swoich dawnych doświadczeń z czasów, kiedy pierwszy raz został pastorem. Po każdym nabożeństwie, pewna uparcie czepiająca się starsza pani kierowała słowa krytyki co do jego kazania, jednocześnie ściskając jego dłoń na przywitanie na tyłach kościoła: „Nieźle żonglował pastor dzisiaj imiesłowami” – mówiła dla przykładu.

Starszy pastor powiedział, że miał na okrągło dwie prośby modlitewne, jakie powtarzał Panu każdego dnia. Pierwsza brzmiała: „Panie, spraw abym coraz bardziej był taki jak Jezus” oraz druga „Proszę usuń tę przykrą kobietę z mojego kościoła!” (Większość pastorów na pewno potrafi ów prośbę zrozumieć).

Pewnego razu po ponownym przedstawieniu swoich próśb, Pan przemówił do niego, mówiąc, że odpowie na jego pierwszą modlitwę, ale nie na drugą. Powiedział mu bowiem: „Wykorzystuję tę kobietę, aby pomogła ci się stać bardziej takim jak Jezus”. I Pan powiedział mu jeszcze później: „Dzięki tej kobiecie wyszkoliłem już wielu młodych pastorów”.

Wracając do Apostoła Pawła

Prawie czternaście lat upłynęło od dnia kiedy po raz pierwszy został wyjawiony Pawłowi Boży plan dla jego życia, aż do dnia kiedy został on powołany na apostoła – czyli dokładnie do tego, do czego został powołany zanim się jeszcze narodził. Czyż nie jest to interesujące, że tak samo Józef oraz Dawid (o którym pisałem w poprzednim rozdziale) doświadczyli w przybliżeniu podobnego czasu od momentu, kiedy objawione im zostało ich powołanie, aż do rozpoczęcia jego wypełnienia? Tak jak oni, Paweł najpierw musiał okazać się wierny, tak jak napisał w swoim pierwszym Liście do Koryntian:

Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych. A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny (1 Kor 4:1-2).

Gdybym miał milion dolarów, a ty byłbyś moim szafarzem, nie powierzyłbym ci wszystkich moich pieniędzy. Najpierw musiałbym powierzyć ci sto dolarów, aby zobaczyć jak będziesz nimi gospodarzyć. Jeśli zainwestowałbyś je rozsądnie i przyniósłbyś mi zysk, byłbym skłonny powierzyć ci więcej – być może nawet pięćset dolarów. Jeśli kupiłbyś mi dobry zysk za te pieniądze, powierzyłbym ci jeszcze więcej. Nadal, minęłoby kilka lat zanim powierzyłbym ci wszystkie moje pieniądze! Bóg, oczywiście, jest przynajmniej tak samo mądry. I On podobnie poddaje nas próbom, aby sprawdzić czy może nam zawierzyć. Jako, że Paweł okazał się być wiernym, Bóg powierzył mu więcej, a także otrzymał on więcej odpowiedzialności oraz darów. Wiele lat po tym, kiedy Paweł odpowiedział na apostolskie powołanie, Bóg namaścił go w jeszcze większym stopniu:

Bóg czynił też niezwykłe cuda przez ręce Pawła, tak że nawet chusty i przepaski z jego ciała kładziono na chorych, a choroby ustępowały z nich i wychodziły złe duchy (Dz 19:11-12, dodano podkreślenie)

Jak wielu znasz ludzi, których Bóg używa w tak nadnaturalny sposób aż do tego stopnia? Nie twierdzę, że Bóg chce, aby wszystkie Jego dzieci były użyte aż do tego stopnia w jakim został użyty Paweł. Jestem jednak przekonany, że niektóre Boże dzieci są powołane, aby być super nadnaturalnymi plantatorami kościołów i to jest ich Bożym przeznaczeniem, aby zostali użyci podobnie jak Paweł – jeśli tylko pozostaną wierni oraz przejdą próby, które pojawią się na ich drodze.

Ostatnie lata służby Pawła

Aż do 24 rozdziału Dziejów Apostolskich, Paweł nie otrzymał jeszcze szansy „przedstawienia świadectwa przed królami”, jak Bóg wyjawił kilka dni po nawróceniu Pawła. Na początku 19 rozdziału Dziejów Apostolskich, Paweł zaczyna małe kroki natchniony Duchem, które w konsekwencji otworzyły przed nim słuchaczy: przed kilkoma królami i ostatecznie nawet przed samym Nerem. Nero jako Rzymski Władca uznany byłby za najwyższego rangą. Po tym, kiedy Paweł odniósł sukces w głoszeniu w Efezie, zapis w Dziejach Apostolskich mówi nam:

Po tych wydarzeniach postanowił Paweł za sprawą Ducha udać się poprzez Macedonię i Achaję do Jerozolimy, mówiąc: Potem, gdy tam będę, muszę i Rzym zobaczyć. (Dz 19:21).

Zauważ, że Paweł postanowił o tym „za sprawą Ducha”. Oznacza to, że wiedział w Duchu, że Bóg prowadził go, aby podróżował przez Macedonię oraz Achaję do Jerozolimy i w końcu aż do Rzymu. I to był właśnie kurs, który obrał. W drodze do Jerozolimy, po spędzeniu kilkunastu miesięcy w Macedonii oraz Achaii, Paweł zatrzymał się niedaleko Efezu, gdzie przekazał swoje pożegnalne kazanie pastorom:

A teraz, przynaglany Duchem, udaję się do Jerozolimy; nie wiem, co mnie tam spotka oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście. Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: /bylebym/ dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej (Dz 20:22-24, dodano podkreślenie).

Zauważ, że Paweł zadeklarował, że był „przynaglany Duchem”. Oznacza to, że Duch Święty przez swojego ducha przynaglał go do Jerozolimy. Czuł on wewnętrzne przekonanie. Stało się to dokładnie w taki sposób w jaki Bóg prowadzi Swoje dzieci. Przyznał także, nie wiedział, co mogłoby mu się stać po przybyciu do tego miejsca, nie mniej jednak w każdym mieście, w którym zatrzymywał się w czasie podróży do Jerozolimy, Duch Święty przepowiadał mu, że czekają go tam trudności.

Mamy zatem doskonały przykład tego, o czym Paweł mówił w 21 rozdziale Dziejów Apostolskich. Kiedy jego statek dotarł to Tyru, pozostał tam wraz z apostołami przez siedem dni. Biblia mówi, że ci apostołowie „za sprawą Ducha mówili Pawłowi, żeby nie szedł do Jerozolimy” (Dz 21:4).

Czy mamy przyjąć, że Duch Święty próbował ostrzec Pawła, aby nie kierował się on do Jerozolimy? Nie, jeśli bowiem czytamy ten werset w kontekście innych powiązanych wersetów w Dziejach Apostolskich, dowiadujemy się, że Duch Święty kierował Pawła do Jerozolimy, ale uczniowie w Tyrze odczuli przez Ducha Świętego, że kiedy Paweł tam dotrze będą go tam oczekiwały „więzy i utrapienia”. Z naturalnego punktu widzenia możemy przypuszczać, że nie chcieli oni, aby drogi im Paweł cierpiał.

Ponownie, jest to doskonały przykład tego, co miał na myśli Paweł kiedy powiedział, że w każdym mieście Duch Święty poświadczał o więzach oraz utrapieniach, które czekały na niego w Jerozolimie. Chrześcijanie, którzy są wrażliwi na Ducha Świętego czasami otrzymują pewne objawienia, ale potem dodają własne interpretacje do tych objawień, tak jak wierzący w Tyrze.

Paweł zatrzymał się także w domu ewangelisty Filipa w porcie w Cezarei. Kiedy tam przebywał, mocno szanowany prorok o imieniu Agabus przybył z Judei:

„Przybył do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: To mówi Duch Święty: Tak Żydzi zwiążą w Jerozolimie męża, do którego należy ten pas, i wydadzą w ręce pogan” (Dz 21:11).

Ponownie, Duch Święty świadczył o tym, że więzy i utrapienia czekają na Pawła w Jerozolimie. Zauważ, że Agabus nie powiedział „Pawle w tej sytuacji, Pan mówi, że nie masz udawać się do Jerozolimy”. Nie, Duch Święty jedynie potwierdzał Pawłowi kolejny raz to, co odczuł w duchu kilka miesięcy wcześniej.

Oczywiście kiedy wszyscy, którzy byli w domu Filipa, usłyszeli o tym, co przepowiedział Agabus, błagali Pawła, aby ten nie udawał się do Jerozolimy. Paweł odpowiedział wówczas: „Co robicie? Dlaczego płaczecie i rozdzieracie mi serce? Ja przecież gotów jestem nie tylko na więzienie, ale i na śmierć w Jerozolimie dla imienia Pana Jezusa”.

Po czym Łukasz dodaje swój komentarz: „Nie mogąc go przekonać, ustąpiliśmy ze słowami: Niech się dzieje wola Pańska!” (Dz 21:13-14).

Paweł oczywiście wiedział, że nie zginie w Jerozolimie ponieważ Bóg powiedział mu już o tym, że dotrze do Rzymu po tym jak będzie już w Jerozolimie (tak jak już czytaliśmy).

Bóg prowadził Pawła do miejsca, które miało by swój skutkek w trudnościach, ale Bóg miał w tym Swój cel. Bożym przeznaczeniem dla Pawła było, aby zdał on świadectwo przed królami. W jaki sposób ktokolwiek w czasach Pawła otrzymywał audiencje u Feliksa, Festusa, Agryppy czy Nero? Czy rozwiązaniem było zwyczajne zapukanie do drzwi pałacu i oświadczenie strażnikowi: „Jestem tu, aby dzielić się ewangelią z królem? Czy ma on godzinę, którą mógłby mi poświęcić?”. Z pewnością nie. To jest właśnie to, co Bóg czynił dla Pawła.

Niestety dla wielu wydaje się to trudne do zaakceptowania. Niektórzy myślą, że Bóg nigdy nie prowadzi nas do takich sytuacji, które skutkują trudnościami. O ile Bóg nie prowadzi ich pierwszą klasą są wówczas pewni, że to z pewnością nie Bóg ich prowadzi! Musimy zaakceptować jednak fakt, że nasz własny komfort jest o wiele mniej istotny niż potrzeba, aby ci którzy są zgubieni usłyszeli dobrą nowinę. Ponadto, Bóg może użyć przeciwności, aby nas doskonalić. Z pewnością wiedział On, że Paweł wytrzyma cierpienie; wiedział On to zanim Paweł się narodził – ale wciąż to Bóg prowadził go do Jerozolimy.

Paweł przybywa

Tak jak został ostrzeżony, utrapienia oczekiwały Pawła w Jerozolimie. Zamieszki żydowskie rozpoczęły się w kilka dni po jego przybyciu i ich uczestnicy zabiliby go, gdyby nie przybycie Rzymskiego dowódcy w odpowiednim czasie. Bez wątpienia Paweł miał w tym wszystkim pokój, skoro był uprzednio odpowiednio ostrzeżony.

Kilka nocy później, podczas kiedy Paweł był przetrzymywany w Rzymskich barakach, sam Jezus odwiedził go i powiedział mu: „Bądź dobrej myśli; bo jak świadczyłeś o mnie w Jerozolimie, tak musisz świadczyć i w Rzymie” (Dz 23:11).

Zauważ, że Jezus nie powiedział: „Pawle, co robisz w Jerozolimie? Próbowałem cię ostrzec, abyś tutaj nie przybywał! Zobacz jakich kłopotów sobie narobiłeś!” Nie, Paweł był w doskonałej Bożej woli. Słyszał on także kilka miesięcy wcześniej od Boga kiedy odczuwał on, że dotrze do Rzymu.

Zatrzymajmy się na chwilę nad tą właśnie historią. Jezus przybył do rzymskich baraków, gdzie Paweł był przetrzymywany i wyszedł z nich. Żaden demon ani diabeł nie mógł Go powstrzymać. Czy w związku z tym wydaje ci się, że podobnie mógł On uwolnić Pawła z tych baraków? Jezus z pewnością już nadnaturalnie uwolnił Pawła oraz innych z więzienia (zobacz Dz 5:17-21, 12:1-11, 16:25-30). Ale jednak tym razem Jezus nie uwolnił Pawła. Dlaczego? Ponieważ tam właśnie chciał On, aby Paweł był. Z dala od scen, Jezus aranżował wszystko tak, aby Paweł mógł przekazać świadectwo przed królami – aby wypełnić jego Boże przeznaczenie.

To pomaga nam zrozumieć dlaczego Bóg przemówił do Pawła w tak spektakularny sposób, a mianowicie, przez proroka czy przez wizytę samego Jezusa. Kiedy Bóg przemawia do nas w spektakularny sposób, jest tak dlatego, że On wie, że potrzebujemy dodatkowego potwierdzenia Jego spektakularnego prowadzenia, aby przeprowadzić nas przed trudności jakie napotkamy.

Paweł był przetrzymywany w Jerozolimie przez krótki czas a potem został przeniesiony do Cezarei, gdzie był przetrzymywany przez dwa lata. W tym czasie jednak, miał szansę dawać świadectwo o Chrystusie przez zarządcą Feliksem oraz jego następcą, zarządcą Festusem. Ostatecznie głosił dobrą nowinę przed królem Agryppą oraz jego żoną Bereniką, co skutkowało tym, że został on zesłany do Rzymu na koszt Rzymskiego Imperium, aby tam mógł głosić przez Cezarem.

Czy uważasz, że Paweł siedział nadąsany w czasie swego pobytu w areszcie w Jerozolimie, Cezarei czy Rzymu? Nie, najlepiej jak ógł wykorzystywał okoliczności, we wspólnocie z Panem, dzieląc się swoją wiarą z innymi więźniami oraz pisząc listy, które do dzisiaj czytamy. To właśnie w tym czasie swojej służby Paweł pisał:

Bracia, chcę, abyście wiedzieli, że moje sprawy przyniosły raczej korzyść Ewangelii, tak iż kajdany moje stały się głośne w Chrystusie w całym pretorium i u wszystkich innych. I tak więcej braci, ośmielonych w Panu moimi kajdanami, odważa się bardziej bez lęku głosić słowo Boże (Flp 1:12-14).

Oto człowiek, który dosłownie wierzył, że „wszystko służyło ku dobremu”! (Powinien był, skoro on sam jest autorem tego zdania). A co z cierpieniem, jakie musiał znosić? Paweł miał wspaniałe (i całkowicie słuszne) podejście do tego tematu:

Sądzę bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić… Niewielkie bowiem utrapienia naszego obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku (Rz 8:18, 2 Kor 4:17, dodano podkreślenie).

Chwała niech będzie! Gdy cierpimy dla Ewangelii. Oznacza to po prostu, że będziemy mieli większą nagrodę w niebie! Jezus obiecał bowiem:

Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą, i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie (Łk 6:22-23, dodano podkreślenie).

W drodze do Rzymu

Zakładam, że znasz historię Pawła. Jeśli jeszcze nie miałeś okazji jej poznać, zachęcam cię abyś przeczytał ostatnie siedem rozdziałów Dziejów Apostolskich. Paweł został załadowany na statek do Rzymu i odczuł w duchu, że statek będzie w niebezpieczeństwie o ile nie zostanie natychmiast doprowadzony do portu przed nadchodzącą zimą. Kapitan statku nie chciał go usłuchać i tak statek wkrótce został zaatakowany przez potężną burzę. Załoga wyrzucała za burtę załadunek i czekała na to co przyniesie im los.

Na szczęście choć jeden mężczyzna na pokładzie wiedział, że był na drodze do jego Bożego przeznaczenia. Stał więc przed resztą i zapewnił ich:

A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody. A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt. Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział: Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą. Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano. Musimy przecież dopłynąć do jakiejś wyspy (Dz 27:21-26).

Paweł wsiadał na statek jako więzień, ale pod koniec zachowywał się jak jego kapitan! Jeśli Bóg mógł uratować życie każdego wchodzącego na statek, czy nie wydaje ci się, że mógł On także powstrzymać sztorm? Oczywiście, że mógł.

Wiem, że niektórzy z was powiedzą, że nie mógł, ponieważ Jezus przekazał Swój autorytet kościołowi. W porządku, powiedzmy, że masz rację (choć nie masz) i Bóg nie mógł powstrzymać burzy ponieważ przekazał On Swój autorytet kościołowi. Pozwól mi zadać ci więc następujące pytanie: Dlaczego zatem Paweł nie używa swojego autorytetu, aby zganić wiatr oraz fale? Albo dlaczego anioł nie powiedział mu, żeby zganił burzę, zamiast mówić mu, że stracą statek i osiądą na mieliźnie na pewnej wyspie?

Czy to możliwe, że Bóg nie powstrzymał burzy, ani nie dał nadnaturalnej wiary Pawłowi by ten mógł ów burzę zganić z uwagi na to, że byli na tej wyspie ludzie, którzy potrzebowali usłyszeć ewangelię? To jest, nawiasem mówiąc dokładnie to, co się stało. Jak tylko anioł powiedział Pawłowi, statek zahaczył o rafę, został zniszczony przez silne fale i całe 276 ludzi na pokładzie, albo dopłynęło do brzegów wyspy Malty o własnych siłach albo na fragmentach statku.

Jeśli spojrzysz na mapę Morza Śródziemnego zobaczysz, że z naturalnego punktu widzenia istnieje szansa około 1/50, że statek spychany na zachód wyląduje na Malcie. (Jeszcze jeden dowód na to, że Bóg ma władzę nad wiatrem).

Kiedy już byli na brzegu, Paweł został ukąszony przez śmiercionośnego węża podczas zbierania drwa na ogień, ale cudem nie odczuł żadnych efektów ukąszenia. Nie musiał się martwić o to, że umrze, ponieważ Bóg obiecał mu, że pojedzie do Rzymu. Rezultatem tego było to, że ludzie na Malcie myśleli, że Paweł jest Bogiem, co dało my szansę modlenia się za chorego ojca szefa wyspy, który w konsekwencji został uzdrowiony przez Pana.

Ostateczny efekt był taki, że wszyscy chorzy ludzie na Malcie przychodzili do Pawła żądając, aby ten modlił się o nich, a oni wówczas byli uzdrawiani. Mimo tego, że Biblia nie podaje nam szczegółów na ten temat, jestem przekonany, że całkiem spora ilość miejscowych Maltańczyków, a także wielu partnerów podróży Pawła statkiem, przyszło do poznania Jezusa jako ich Pana. Ponownie, Paweł mógł powiedzieć: „Okoliczności okazały się większe ku szerzeniu dobrej nowiny” (Flp 1:12), mimo, że jego okoliczności (rozbity statek oraz ukąszenie węża) z pewnością mogły być odczytane jako tragiczne. Mimo tego Bóg spowodował, aby „wszystko współgrało ku dobremu”.

Jestem przekonany, że Bóg powoduje rzeczy, nawet złe rzeczy, aby współdziałały ku dobremu w naszym życiu, jeśli współdziałamy w Jego planie i Mu ufamy. Musimy jednak patrzeć ponad okoliczności, przeciwności, diabła czy samolubnych ludzi – na Boga, który jest w suwerennej kontroli.

Wypełnione przeznaczenie

Paweł był jednym z tych, który wypełnił swoje Boże przeznaczenie. Kilka lat przed jego śmiercią męczeńską, o której już czytaliśmy, zadeklarował podczas swojego pożegnalnego kazania do starszych w Efezie:

Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: /bylebym/ dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej (Dz 20:24, dodano podkreślenie).

Wydaje się, że nawet wtedy Paweł zdawał sobie sprawę z Bożego przeznaczenia, które obejmowało męczeńską śmierć. Napisał on do Filipian:

…w niczym nie doznam zawodu. Lecz jak zawsze, tak i teraz, z całą swobodą i jawnością Chrystus będzie uwielbiony w moim ciele: czy to przez życie, czy przez śmierć (Flp 1:20, dodano podkreślenie).

W końcu, przetrzymywany w więzieniu w Rzymie, Paweł zapisał poniższe słowa:

Chwila mojej rozłąki nadeszła. W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i wszystkich, którzy umiłowali pojawienie się Jego (2 Tm 4:6b-8, dodano podkreślenie).

Czy będziesz kiedykolwiek w stanie powiedzieć, odchodząc z tej ziemi, że zakończyłeś kurs, jaki Bóg zaplanował dla twojego życia? Czy będziesz wiedział jakie było twoje Boże przeznaczenie? Jak odpowiesz przed wielkim Sędzią, kiedy zapyta się ciebie tego dnia „Czy podążałeś za Moim planem dla twojego życia czy za swoim własnym?”

Seringkali kita berpikir, karena Yesus adalah Anak Allah, maka Ia dapat mengerjakan mujizat atau menyembuhkan siapapun kapanpun Ia mau. Tetapi, bila kita meneliti ayat-ayat Alkitab, nyata bahwa walaupun Yesus memiliki sifat ilahi, Ia tampaknya membatasi diri selama pelayananNya di dunia. Ia pernah berkata, “Anak tidak dapat mengerjakan sesuatu dari diri-Nya sendiri, jikalau Ia tidak melihat Bapa mengerjakannya; sebab apa yang dikerjakan Bapa, itu juga yang dikerjakan Anak.” (Yohanes 5:19). Hal tersebut jelas menunjukkan bahwa Yesus terbatas dan tergantung pada BapaNya.

Menurut Paulus, ketika Yesus menjadi manusia, Ia “mengosongkan diriNya” dari hal-hal tertentu yang sebelumnya Ia telah miliki sebagai Tuhan:

Hendaklah kamu dalam hidupmu bersama, menaruh pikiran dan perasaan yang terdapat juga dalam Kristus Yesus, yang walaupun dalam rupa Allah, tidak menganggap kesetaraan dengan Allah itu sebagai milik yang harus dipertahankan, melainkan telah mengosongkan diri-Nya sendiri, dan mengambil rupa seorang hamba, dan menjadi sama dengan manusia. (Filipi 2:5-7, tambahkan penekanan).

Dari hal apa Yesus “mengosongkan diriNya”? Bukan keilahianNya, bukan kesucianNya, dan bukan kasihNya. Pasti itu adalah kuasa adikodratiNya. Jelaslah Ia tidak lagi maha-hadir (ada di mana-mana). Demikian juga, Ia tidak lagi maha-tahu (tahu segalanya), dan maha-kuasa (berkuasa atas segalanya). Yesus menjadi manusia. Dalam pelayananNya, Ia berfungi sebagai manusia yang diurapi oleh Roh Kudus. Hal ini menjadi sangat jelas ketika kita perhatikan keempat Injil dengan cermat.

Misalnya, kita dapat bertanya, Jika Yesus adalah Anak Allah, mengapa Dia perlu dibaptis dengan Roh Kudus ketika Ia memulai pelayananNya pada usia tigapuluh tahun? Mengapa Tuhan perlu dibaptis dengan Tuhan?

Yesus tentu memerlukan baptisan Roh Kudus untuk diurapi bagi pelayanan. Karena itu, segera setelah pembaptisanNya, Dia mengkhotbahkan kata-kata ini: “Roh Tuhan ada pada-Ku, oleh sebab Ia telah mengurapi Aku, untuk menyampaikan … untuk memberitakan ….. untuk membebaskan.” (Lukas 4:18, tambahkan penekanan).

Karena itu juga Petrus mengkhotbahkan, “kamu tahu tentang Yesus dari Nazaret: bagaimana Allah mengurapi Dia dengan Roh Kudus dan kuat kuasa, Dia, yang berjalan berkeliling sambil berbuat baik dan menyembuhkan semua orang yang dikuasai Iblis, sebab Allah menyertai Dia.” (Kisah Para Rasul 10:38, tambahkan penekanan).

Itu juga sebabnya Yesus tidak melakukan mujizat sampai Ia dibaptis dengan Roh Kudus pada usia sekitar tigapuluh tahun. Apakah Ia Anak Allah pada usia duapuluh-lima tahun? Sudah tentu. Lalu, mengapa Ia tidak melakukan mujizat sebelum usia tigapuluh tahun? Hanya karena Yesus mengosongkan diriNya dari kuasa adikodrati yang Allah miliki, dan Ia harus menunggu waktu ketika Ia diperkuat oleh Roh.

Bukti Lagi bahwa Yesus Melayani sebagai Seorang yang Diurapi oleh Roh (More Proof that Jesus Ministered as a Man Anointed by the Spirit)

Perhatikan, dalam kitab Injil, ada saatnya Yesus memiliki pengetahuan adikodrati dan saat lain Ia tak memilikinya. Nyatanya, Yesus sering bertanya untuk mendapat keterangan.

Misalnya, Ia berkata kepada wanita di sumur Samaria bahwa ia telah punya lima orang suami dan ia kini hidup dengan seorang pria yang dinikahinya (lihat Yohanes 4:17-18). Bagaimana Yesus tahu? Apakah karena Ia adalah Allah dan Allah tahu segala sesuatu? Bukan, jika itu masalahnya, Yesus telah menunjukkan kemampuan itu secara konsisten. Walaupun Ia adalah Allah dan Allah mengetahui segala sesuatu, Yesus mengosongkan diriNya dari kemahatahuanNya ketika Ia menjadi manusia. Yesus sangat tahu sejarah pernikahan dari wanita di sumur Samaria karena ketika itu Roh Kudus memberiNya karunia “berkata-kata dengan pengetahuan” (1 Korintus 12:8), yakni kemampuan adikodrati untuk mengetahui sesuatu tentang masa kini atau masa lalu. (Kita akan pelajari karunia-karunia Roh lebih rinci pada bab berikut).

Apakah Yesus tahu segala sesuatu sepanjang waktu? Tidak, saat wanita yang menderita pendarahan menyentuh ujung jubah Yesus dan Ia rasakan kuasa kesembuhan keluar dariNya, Ia bertanya, “Siapa yang menjamah jubah-Ku?” (Markus 5:30b). Ketika Yesus melihat pohon ara di kejauhan dalam Markus 11:13, Ia “pergi untuk mengetahui apakah mungkin Ia menemukan sesuatu pada pohon itu.”

Mengapa Yesus tidak tahu siapa yang menyentuhNya? Mengapa Ia tak tahu jika pohon ara itu berbuah? Karena Yesus hidup sebagai seorang manusia yang diurapi oleh Roh Kudus dengan karunia-karunia Roh. Karunia-karunia Roh bekerja bila Roh menghendaki (lihat 1 Korintus 12:11; Ibrani 2:4). Yesus tidak tahu hal-hal secara adikodrati jika Roh Kudus tidak memberiNya karunia “berkata-kata dengan pengetahuan.”

Hal yang sama berlaku juga pada pelayanan kesembuhan oleh Yesus. Alkitab menjelaskan bahwa Yesus sama sekali tak dapat menyembuhkan siapapun pada suatu waktu. Misalnya, kita baca Injil Markus, ketika Yesus mengunjungi kampungNya, Nazareth, Ia tak sanggup menuntaskan segala sesuatu yang ingin dilakukanNya.

Kemudian Yesus berangkat dari situ dan tiba di tempat asal-Nya, sedang murid-murid-Nya mengikuti Dia. Pada hari Sabat Ia mulai mengajar di rumah ibadat dan jemaat yang besar takjub ketika mendengar Dia dan mereka berkata: “Dari mana diperoleh-Nya semuanya itu? Hikmat apa pulakah yang diberikan kepada-Nya? Dan mujizat-mujizat yang demikian bagaimanakah dapat diadakan oleh tangan-Nya? Bukankah Ia ini tukang kayu, anak Maria, saudara Yakobus, Yoses, Yudas dan Simon? Dan bukankah saudara-saudara-Nya yang perempuan ada bersama kita?” Lalu mereka kecewa dan menolak Dia. Maka Yesus berkata kepada mereka: “Seorang nabi dihormati di mana-mana kecuali di tempat asalnya sendiri, di antara kaum keluarganya dan di rumahnya.” Ia tidak dapat mengadakan satu mujizatpun di sana, kecuali menyembuhkan beberapa orang sakit dengan meletakkan tangan-Nya atas mereka. Ia merasa heran atas ketidakpercayaan mereka. (Markus 6:1-6, tambahkan penekanan).

Perhatikan, Markus tidak berkata bahwa Yesus tidak melakukan mujizat apapun di sana tetapi Ia tak sanggup. Mengapa? Karena orang-orang Nazareth tidak percaya. Mereka tak menerima Yesus sebagai Anak Allah yang diurapi tetapi hanya sebagai anak seorang tukang kayu. Ketika Yesus Sendiri menerangkan, “Seorang nabi dihormati di mana-mana kecuali di tempat asalnya sendiri, di antara kaum keluarganya dan di rumahnya.” (Markus 6:4). Akibatnya, Yesus tak dapat menyembuhkan beberapa orang “yang menderita penyakit-penyakit ringan” (sesuai satu terjemahan Alkitab). Tentu, jika ada tempat di mana Yesus ingin mengerjakan mujizat dan menyembuhkan orang, tempat itu adalah kota di mana Ia tinggal selama hidupNya. Tetapi, Alkitab berkata bahwa Ia tak sanggup.

Pandangan Tambahan dari Lukas (More Insight from Luke)

Yesus melakukan kesembuhan dengan dua cara berbeda, yaitu: (1) dengan mengajarkan Firman Tuhan untuk mengajak orang-orang sakit untuk memiliki iman agar disembuhkan, dan (2) dengan mempraktekan kesembuhan dalam “karunia-karunia kesembuhan” sesuai kehendak Roh Kudus. Karena itu, Yesus dibatasi oleh dua faktor dalam pelayanan kesembuhan, yakni: (1) oleh ketidakpercayaan orang-orang sakit, dan (2) oleh kehendak Roh Kudus untuk mewujudkan diriNya melalui “karunia-karunia kesembuhan.”

Jelas, sebagian besar orang di kampung halaman Yesus tidak beriman padaNya. Meskipun mereka telah mendengar mujizat-mujizat kesembuhan yang dilakukanNya di kota-kota lain, mereka tak percaya bahwa Ia punya kuasa menyembuhkan, sehingga Ia tak dapat menyembuhkan mereka. Juga, tampaknya di Nazaret, Roh Kudus tidak memberikan kepada Yesus “karunia-karunia kesembuhan”—karena alasan yang tak seorangpun tahu.

Dibandingkan catatan Markus, catatan Lukas lebih rinci mengenai kejadian sebenarnya ketika Yesus mengunjungi Nazaret:

Ia [Yesus] datang ke Nazaret tempat Ia dibesarkan, dan menurut kebiasaan-Nya pada hari Sabat Ia masuk ke rumah ibadat, lalu berdiri hendak membaca dari Alkitab. Kepada-Nya diberikan kitab nabi Yesaya dan setelah dibuka-Nya, Ia menemukan nas, di mana ada tertulis: “Roh Tuhan ada pada-Ku, oleh sebab Ia telah mengurapi Aku, untuk menyampaikan kabar baik kepada orang-orang miskin; dan Ia telah mengutus Aku untuk memberitakan pembebasan kepada orang-orang tawanan, dan penglihatan bagi orang-orang buta, untuk membebaskan orang-orang yang tertindas, untuk memberitakan tahun rahmat Tuhan telah datang.” Kemudian Ia menutup kitab itu, … lalu Ia memulai mengajar mereka, kata-Nya: “Pada hari ini genaplah nas ini sewaktu kamu mendengarnya.” Dan semua orang itu membenarkan Dia dan mereka heran akan kata-kata yang indah yang diucapkan-Nya, lalu kata mereka: “Bukankah Ia ini anak Yusuf?” (Lukas 4:16-22).

Yesus ingin para pendengarNya percaya bahwa Dialah orang yang diurapi dan dijanjikan dalam nubuatan Yesaya, agar mereka percaya dan menerima semua keuntungan dari urapanNya yang, menurut Yesaya, termasuk pembebasan dari belenggu dan penindasan juga kesembuhan dari kebutaan.

[1]

Tetapi mereka tak percaya, dan walaupun terkesan oleh kemampuanNya berbicara, mereka tidak mempercayai bahwa anak Yusuf adalah orang istimewa. Mengetahui sikap sinis mereka, Yesus menjawab,

Maka berkatalah Ia kepada mereka: “Tentu kamu akan mengatakan pepatah ini kepada-Ku: Hai tabib, sembuhkanlah diri -Mu sendiri. Perbuatlah di sini juga, di tempat asal-Mu ini, segala yang kami dengar yang telah terjadi di Kapernaum!” Dan kata-Nya lagi: “Aku berkata kepadamu, sesungguhnya tidak ada nabi yang dihargai di tempat asalnya. (Lukas 4:23-24).

Orang-orang di kampung Yesus menunggu demi mengetahui apakah Ia akan melakukan hal yang mereka dengar yang telah dilakukanNya di Kapernaum. Sikap mereka bukanlah sikap iman yang penuh harapan, tetapi sikap sinis. Karena mereka tak memiliki iman, mereka membatasiNya agar tak melakukan mujizat apapun atau kesembuhan besar.

Keterbatasan Lainnya dari Yesus di Nazaret (Jesus’ Other Limitation in Nazareth)

Perkataan Yesus berikutnya kepada orang-orang Nazaret mengungkapkan bahwa Ia juga dibatasi oleh kehendak Roh Kudus untuk memanifestasikan diriNya melalui “karunia-karunia kesembuhan”:

Dan Aku berkata kepadamu, dan kata-Ku ini benar: Pada zaman Elia terdapat banyak perempuan janda di Israel ketika langit tertutup selama tiga tahun dan enam bulan dan ketika bahaya kelaparan yang hebat menimpa seluruh negeri. Tetapi Elia diutus bukan kepada salah seorang dari mereka, melainkan kepada seorang perempuan janda di Sarfat, di tanah Sidon. Dan pada zaman nabi Elisa banyak orang kusta di Israel dan tidak ada seorangpun dari mereka yang ditahirkan, selain dari pada Naaman, orang Siria itu.” (Lukas 4:25-27).

Sasaran Yesus adalah bahwa Elia tak sanggup menambah banyak minyak dan tepung untuk memperpanjang hidup setiap janda yang ia inginkan selama kelaparan tiga tahun di Israel (lihat 1 Raja-Raja 17:9-16). Walaupun waktu itu di Israel ada banyak janda yang menderita, Roh mengurapi Elia untuk membantu seorang janda yang bahkan bukan orang Israel. Dan juga, Elisa tak dapat mentahirkan siapapun penderita kusta. Ini dibuktikan oleh ada banyak penderita kusta ketika Naaman ditahirkan. Jika itu pilihannya sendiri, Elisa seharusnya sudah mentahirkan orang-orang Israel yang menderita kusta sebelum ia mentahirkan Naaman, seorang penyembah berhala. (lihat 2 Raja-Raja 5:1-14).

Elia maupun Elisa adalah dua orang nabi —orang-orang yang diurapi Roh Kudus yang dipakai dalam berbagai karunia Roh seperti yang dikehendaki Roh. Mengapa Allah tidak mengutus Elia kepada janda-janda lain? Saya tidak tahu. Mengapa Allah tidak memakai Elisa untuk menyembuhkan penderita kusta lainnya? Entahlah. Hanya Allah yang tahu.

Tetapi, kedua kisah dalam Perjanjian Lama di atas tidak membuktikan bahwa Allah tak mau menyediakan kebutuhan setiap janda atau menyembuhkan setiap penderita orang. Orang-orang Israel bisa saja mengakhiri kelaparan mereka selama zaman Elia jika saja mereka dan raja yang jahat (Ahab) bertobat dari dosa-dosanya. Kelaparan adalah bentuk penghakiman Allah. Dan semua penderita kusta di Israel bisa saja disembuhkan bila menaati dan mempercayai kata-kata dalam perjanjian yang diberikan Allah, termasuk kesembuhan fisik, seperti kita lihat sebelumnya.

Yesus menyatakan kepada orang-orang di Nazareth yang mendengarkanNya bahwa Ia memiliki keterbatasan sama dengan Elia dan Elisa. Karena satu alasan, Roh Kudus tidak memberikan kepada Yesus “karunia-karunia kesembuhan” di Nazareth. Fakta tersebut dan ketidakpercayaan orang-orang Nazareth mengakibatkan tidak terjadinya mujizat oleh Yesus di kampung-halamanNya.

Sepintas mengenai Satu “Karunia Kesembuhan” Melalui Yesus (A Look at One “Gift of Healing” Through Jesus)

Jika kita pelajari perikop-perikop Injil mengenai berbagai kesembuhan yang Yesus lakukan, kita akan dapati sebagian besar orang yang disembuhkan, bukan melalui “karunia-karunia kesembuhan”, tetapi melalui iman mereka. Coba perhatikan perbedaan antara kedua jenis kesembuhan dengan memperhatikan contoh keduanya. Pelajari dulu kisah orang cacat di kolam Betesda, yang disembuhkan bukan oleh imannya, tetapi melalui “karunia-karunia kesembuhan” melalui Yesus.

Di Yerusalem dekat Pintu Gerbang Domba ada sebuah kolam, yang dalam bahasa Ibrani disebut Betesda; ada lima serambinya dan di serambi-serambi itu berbaring sejumlah besar orang sakit: orang-orang buta, orang-orang timpang dan orang-orang lumpuh, (yang menantikan goncangan air kolam itu. Sebab sewaktu-waktu turun malaikat Tuhan ke kolam itu dan menggoncangkan air itu; barangsiapa yang terdahulu masuk ke dalam nya sesudah goncangan air itu, menjadi sembuh, apapun juga penyakitnya). Di situ ada seorang yang sudah tiga puluh delapan tahun lamanya sakit. Ketika Yesus melihat orang itu berbaring di situ dan karena Ia tahu, bahwa ia telah lama dalam keadaan itu, berkatalah Ia kepadanya: “Maukah engkau sembuh?” Jawab orang sakit itu kepada-Nya: “Tuhan, tidak ada orang yang menurunkan aku ke dalam kolam itu apabila airnya mulai goncang, dan sementara aku menuju ke kolam itu, orang lain sudah turun mendahului aku.” Kata Yesus kepadanya: “Bangunlah, angkatlah tilammu dan berjalanlah.” Dan pada saat itu juga sembuhlah orang itu lalu ia mengangkat tilamnya dan berjalan. (Yohanes 5:2-9).

Bagaimana kita tahu orang itu disembuhkan, bukan oleh imannya, tetapi melalui “karunia-karunia kesembuhan”? Ada beberapa petunjuk.

Pertama, perhatikan bahwa orang itu tidak sedang mencari Yesus. Sebaliknya Yesus menemukan orang itu di samping kolam. Jika orang itu sudah pernah memohon kepada Yesus, mungkin saja itu menjadi petunjuk adanya iman dalam dirinya.

Kedua, Yesus tidak berkata kepada orang itu bahwa imannya telah menyembuhkannya, karena Ia sering melakukannya ketika menyembuhkan orang lain.

Ketiga, ketika orang yang disembuhkan kemudian ditanyai oleh orang-orang Yahudi mengenai siapa yang telah berkata kepadanya “bangkit dan berjalanlah”, ia menjawab bahwa ia bahkan tidak tahu siapa Orang itu. Jadi, pasti bukan imannya kepada Yesus yang menyebabkan ia sembuh. Ini jelas bagi orang yang disembuhkan melalui “karunia-karunia kesembuhan”, yang dimanifestaikan sesuai kehendak Roh.

Perhatikan juga, meskipun ada banyak orang sakit yang menunggu goncangan air kolam, Yesus menyembuhkan hanya satu orang dan meninggalkan banyak orang yang sakit. Mengapa? Lagi-lagi saya tak tahu. Tetapi, kejadian ini tidak membuktikan bahwa Tuhan menghendaki sebagian orang untuk tetap sakit. Siapapun dan semua orang sakit bisa saja disembuhkan melalui iman dalam Yesus. Kenyataannya, hal itu jadi alasan orang itu disembuhkan secara adikodrati, yakni untuk menarik perhatian orang-orang sakit kepada Yesus, Pribadi yang dapat dan akan menyembuhkan mereka jika mau percaya.

Banyak kali, “karunia-karunia kesembuhan” berada pada kategori “tanda-tanda mujizat”, yakni, mujizat-mujizat yang didesain untuk menarik perhatian kepada Yesus. Itu sebabnya para penginjil di zaman Perjanjian Baru seperti Filipus dibekali dengan berbagai “karunia kesembuhan”, karena mujizat-mujizat yang mereka lakukan menarik perhatian orang kepada Injil yang dikhotbahkan (lihat Kisah Para Rasul 8:5-8).

Orang Kristen yang sakit tak perlu menunggu orang yang memiliki “karunia-karunia kesembuhan” untuk menemui dan menyembuhkannya karena orang yang ditunggu dan karunia tak pernah datang. Kesembuhan terjadi melalui iman kepada Yesus, dan, walaupun tidak setiap orang akan disembuhkan melalui karunia-karunia kesembuhan, ia dapat disembuhkan melalui imannya. Karunia-karunia kesembuhan ditempatkan dalam gereja, terutama agar orang yang tidak percaya dapat disembuhkan dan perhatiannya tertuju kepada Injil. Hal itu tidak bermaksud untuk menyatakan bahwa orang Kristen tidak akan pernah disembuhkan melalui karunia-karunia kesembuhan. Namun, Allah mengharapkan anak-anakNya untuk menerima kesembuhan dengan iman.

Satu Contoh Orang yang Disembuhkan Melalui Imannya (One Example of a Person Healed By His Faith)

Bartimeus adalah orang buta yang disembuhkan oleh imannya kepada Yesus. Baca kisahnya dalam Injil Markus.

Lalu tibalah Yesus dan murid-murid-Nya di Yerikho. Dan ketika Yesus keluar dari Yerikho, bersama-sama dengan murid-murid-Nya dan orang banyak yang berbondong-bondong, ada seorang pengemis yang buta, bernama Bartimeus, anak Timeus, duduk di pinggir jalan. Ketika didengarnya, bahwa itu adalah Yesus orang Nazaret, mulailah ia berseru: “Yesus, Anak Daud, kasihanilah aku!” Banyak orang menegornya supaya ia diam. Namun semakin keras ia berseru: “Anak Daud, kasihanilah aku!” Lalu Yesus berhenti dan berkata: “Panggillah dia!” Mereka memanggil orang buta itu dan berkata kepadanya: “Kuatkan hatimu, berdirilah, Ia memanggil engkau.” Lalu ia menanggalkan jubahnya, ia segera berdiri dan pergi mendapatkan Yesus. Tanya Yesus kepadanya: “Apa yang kaukehendaki supaya Aku perbuat bagimu?” Jawab orang buta itu: “Rabuni, supaya aku dapat melihat!” Lalu kata Yesus kepadanya: “Pergilah, imanmu telah menyelamatkan engkau!” Pada saat itu juga melihatlah ia, lalu ia mengikuti Yesus dalam perjalanan-Nya. (Markus 10:46-52).

Perhatikan, Yesus tidak mencari Bartimeus. (Ini berbeda dengan yang terjadi dengan orang sakit di Kolam Betesda). Ternyata, Yesus berjalan melewatinya, dan jika Bartimeus tidak berteriak, Yesus pasti terus berjalan. Berarti Bartimeus bisa saja tidak disembuhkan.

Pikirkanlah hal itu. Bagaimana jadinya bila Bartimeus duduk di sana dan berkata pada dirinya, “Ya, jika Yesus menghendakiku untuk sembuh, maka Ia akan datang menghampiri dan menyembuhkan saya.” Apa yang mungkin terjadi? Bartimeus mungkin belum sembuh, meskipun kisah itu jelas mengungkapkan kehendak Yesus baginya untuk sembuh. Tanda pertama iman Bartimeus adalah teriakannya kepada Yesus.

Kedua, perhatikan bahwa Bartimeus tidak putus asa oleh orang-orang yang mencoba mendiamkannya. Ketika mereka mencoba mendiamkannya, ia berteriak “berulang-kali” (Markus 10:48). Ini menunjukkan imannya.

Ketiga, perhatikan bahwa Yesus tidak menanggapi teriakan awal Bartimeus. Tentu, Ia mungkin tidak dapat mendengarkan teriakan awal Bartimeus, tetapi jika Ia benar-benar mendengar, Yesus tidak menjawab. Dengan kata lain, Yesus membiarkan iman orang itu diuji.

Jika Bartimeus berhenti setelah berteriak satu kali, ia mungkin saja tidak disembuhkan. Juga, kita harus tetap teguh dalam iman, karena seringkali keadaan tampak seolah-olah doa kita tidak dijawab. Saat itulah iman kita diuji, sehingga kita perlu tetap kuat berdiri, tanpa merasa putus-asa karena keadaan sekitar yang tidak mendukung.

Indikasi Lanjutan dari Iman Bartimeus (Further Indications of Bartimaeus’ Faith)

Ketika akhirnya Yesus memanggilnya datang, Alkitab berkata bahwa Bartimeus “menanggalkan jubahnya.” Saya pahami bahwa orang-orang buta di masa Yesus memakai jubah tertentu sebagai tanda di depan banyak orang bahwa mereka buta. Jika benar, mungkin Bartimeus menanggalkan jubahnya ketika Yesus memanggilnya karena ia percaya ia tak perlu lagi dikenali sebagai orang buta. Jika demikian, imannya terbukti lagi.

Juga, ketika Bartimeus menanggalkan jubahnya, Alkitab berkata ia “melompat”, tanda antisipasinya yang penuh sukacita sehingga sesuatu yang baik hampir saja terjadi padanya. Orang yang beriman untuk mendapatkan kesembuhan merasa sukacita ketika ia berdoa kepada Allah agar menyembuhkannya karena ia ingin disembuhkan.

Perhatikan bahwa Yesus menguji iman Bartimeus sekali lagi ketika ia berdiri di depanNya. Ia bertanya kepada Bartimeus apa keinginannya, dan dari tanggapan Bartimeus, jelaslah ia percaya Yesus dapat dan mau menyembuhkannya dari kebutaan.

Akhirnya, Yesus berkata kepadanya bahwa imannya membuatnya sembuh. Jika Bartimeus dapat disembuhkan dengan iman, maka siapapun dapat juga disembuhkan karena Allah adalah “Pribadi yang tak peduli pada kekayaan atau status sosial seseorang.”

Untuk Penyelidikan Lebih Lanjut (For Further Study)

Di bawah ini saya membuat daftar duapuluh-satu contoh kesembuhan yang Yesus lakukan seperti yang disebutkan dalam keempat Injil. Tentunya, Yesus menyembuhkan lebih dari duapuluh-satu orang, tetapi dalam semuanya kita mengetahui beberapa rincian tentang orang sakit dan bagaimana orang itu disembuhkan.

Saya merinci daftar menjadi dua kategori —pertama, orang-orang yang disembuhkan dengan iman, dan kedua, orang-orang yang disembuhkan melalui karunia-karunia kesembuhan. Saya catat bahwa pada beberapa kejadian ketika seseorang disembuhkan oleh karena imannya, Yesus berkata kepadanya untuk tidak memberitahukan kesembuhannya kepada orang lain. Selanjutnya, hal tersebut menunjukkan bahwa karunia-karunia itu bukan “karunia-karunia kesembuhan” karena orang-orang sakit tidak diobati demi mempopulerkan nama Yesus atau Injil.

Kejadian Di Mana Iman atau Percaya Disebut sebagai Penyebab Kesembuhan: (Cases Where Faith or Believing is Mentioned as the Cause of Healing)

1

Hamba (atau “anak”) seorang perwira: Matius 8:5-13; Lukas 7:2-10 “Jadilah kepadamu seperti yang engkau percaya..”

2

Orang lumpuh yang diturunkan melalui atap rumah: Matius 9:2-8; Markus 2:3-11; Lukas 5:18-26 “Melihat iman mereka….Ia berkata…’pulanglah ke rumahmu.”

3

Anak perempuan Yairus: Matius 9:18-26; Markus 5:22-43; Lukas 8:41-56 “Janganlah takut—percaya saja’…. ”Dengan sangat Ia berpesan kepada mereka, supaya jangan seorangpun mengetahui hal itu”.

4

Perempuan yang sakit pendarahan: Matius 9:20-22; Markus 5:25-34; Lukas 8:43-48 “Imanmu telah menyelamatkan engkau.”

5

Dua orang buta: Matius 9:27-31 “Jadilah kepadamu menurut imanmu….. ”Jagalah supaya jangan seorangpun mengetahui hal ini!”

6

Bartimeus yang buta: Markus 10:46-52; Lukas 18:35-43 “Imanmu telah menyelamatkan engkau.”

7

Sepuluh orang yang sakit kusta: Lukas 17:12-19 “Imanmu telah menyelamatkan engkau.”

8

Anak pegawai istana: Yohanes 4:46-53 “Orang itu percaya akan perkataan yang dikatakan Yesus kepadanya.”

Pada empat kejadian berikut, iman orang yang sakit tidak secara khusus disebutkan, tetapi diartikan oleh kata-kata atau perbuatannya. Misalnya, kedua orang buta (jumlahnya kurang dari 10) berseru-seru kepada Yesus ketika Ia lewat seperti dilakukan oleh Bartimeus yang buta. Semua orang pada keempat contoh mencari Yesus; tindakan ini menjadi indikasi iman mereka. Pada tiga dari empat kejadian berikut, Yesus berkata kepada orang-orang yang Ia sembuhkan agar tidak mengatakan kepada siapapun tentang apa yang mereka alami, sehingga menunjukkan bahwa setiap kejadian itu bukanlah “karunia-karunia kesembuhan.”

9

Orang sakit kusta yang tidak mengetahui kehendak Tuhan: Matius 8:2-4; Markus 1:40-45; Lukas 5:12-14 “Ingatlah, jangan engkau memberitahukan hal ini kepada siapapun.”

10

Dua orang buta (mungkin yang satu adalah Bartimeus): Matius 20:30-34 “[Mereka] berseru, dengan berkata, ‘Tuhan, kasihanilah kami!”

11

Orang tuli dan bisu: Markus 7:32-36 “Yesus berpesan kepada orang-orang yang ada di situ supaya jangan menceriterakannya kepada siapapun juga.”

12

Seorang buta: Markus 8:22-26 “Jangan masuk ke kampung.”

Dua kejadian terakhir tentang orang-orang yang disembuhkan melalui iman sebenarnya tidak disembuhkan, tetapi mereka dibebaskan dari roh-roh jahat. Tetapi Yesus menghargai iman mereka karena menjadikan mereka terbebas.

13

Anak yang sakit ayan: Matius 17:14-18; Markus 9:17-27; Lukas 9:38-42 “Dan Yesus berkata kepadanya…’Tidak ada yang mustahil bagi orang percaya.’ Segera ayah anak itu berteriak: “Aku percaya. Tolonglah aku yang tidak percaya ini!”

14

Anak dari perempuan Siro-Fenisia: Matius 15:22-28; Markus 7:25-30 “Hai ibu, besar imanmu, maka jadilah kepadamu seperti yang kaukehendaki.”

Kejadian Orang Yang Disembuhkan Melalui “Karunia-Karunia Kesembuhan”: (Cases of People Healed Through “Gifts of Healings”)

Tujuh kejadian berikut adalah orang-orang yang disembuhkan melalui karunia-karunia kesembuhan. Tetapi, pada tiga kejadian pertama, ketaatan pada perintah Yesus diperoleh sebelum orang sakit disembuhkan. Pada tiap kejadian berikut, Yesus tidak berkata kepada orang yang disembuhkan agar tidak mengatakan kesembuhannya kepada siapapun. Dari kejadian berikut, tak seorangpun yang sakit mencari Yesus.

15

Orang yang mati sebelah tangan: Matius 12:9-13; Markus 3:1-5; Lukas 6:6-10 “Bangunlah dan berdirilah di tengah….Ulurkanlah tanganmu.”

16

Orang di Kolam Betesda: Yohanes 5:2-9 “Bangunlah, angkatlah tilammu dan berjalanlah.”

17

Orang buta sejak lahir: Yohanes 9:1-38 “Pergilah, basuhlah dirimu dalam kolam Siloam.”

18

Ibu mertua Petrus: Matius 8:14-15; Markus 1:30-31; Lukas 4:38-39

19

Perempuan yang bungkuk selama lebih dari 18 tahun: Lukas 13:11-16

20

Orang yang disembuhkan dari busung air: Lukas 14:2-4

21

Hamba dari imam kepala: Lukas 22:50-51

Perhatikan, dalam duapuluh-satu contoh di atas, tak ada kejadian di mana seorang dewasa disembuhkan hanya oleh iman orang dewasa lain. Pada setiap kejadian ketika seseorang disembuhkan oleh iman orang lain, selalu yang disembuhkan adalah anak melalui iman orang tuanya (lihat contoh-contoh 1, 3, 8, 13, dan 14).

Kecuali contoh nomor 1 dan nomor 2, hamba seorang perwira dan orang lumpuh yang diturunkan melalui atap rumah. Dalam kasus hamba seorang perwira, kata bahasa Yunani yang diterjemahkan menjadi hamba adalah pais, yang dapat diterjemahkan menjadi anak seperti dalam Matius 17:18: “…dan anak itupun sembuh seketika itu juga.” (tambahkan penekanan).

Jika sebenarnya hamba seorang perwira dan bukan anaknya, hambanya pasti seorang anak laki-laki muda. Karena itu, si perwira bertanggung-jawab atas anak laki-laki sebagai pengawal resmi dan dapat mengerjakan iman atas namanya seperti yang dapat dilakukan oleh orang tua manapun untuk anaknya.

Pada kejadian orang lumpuh yang diturunkan melalui atap rumah, ketahuilah bahwa orang lumpuh sendiri pasti juga memiliki iman; jika tidak ia tak izinkan teman-temannya untuk menurunkannya melalui atap rumah. Jadi, ia tidak disembuhkan hanya oleh iman teman-temannya.

Semua ini menunjukkan bahwa tidak mungkin iman orang dewasa bisa menghasilkan kesembuhan orang dewasa lain jika orang dewasa yang sakit tidak memiliki iman sendiri. Ya, seorang dewasa dapat berdoa dengan bersepakat dengan orang dewasa lainnya yang membutuhkan kesembuhan, tetapi ketidakpercayaan orang sakit dapat saja menghilangkan efek-efek iman dari orang dewasa lainnya.

Tetapi, anak-anak kita dapat disembuhkan melalui iman kita, sampai pada usia tertentu. Namun mereka akhirnya akan mencapai usia ketika Allah mengharapkan mereka untuk menerima dariNya berdasarkan iman mereka sendiri.

Saya mau mengajak anda untuk mempelajari setiap contoh Alkitab yang disebutkan di atas untuk memperkuat iman anda dalam pemberian Allah kita yang menyembuhkan.

Urapan Kesembuhan (The Healing Anointing)

Akhirnya, penting untuk diketahui bahwa Yesus diurapi dengan kuasa kesembuhan nyata selama pelayananNya di bumi. Yakni, Ia sebenarnya dapat merasa bahwa urapan kesembuhan yang meninggalkan tubuhNya, dan pada beberapa kejadian, orang-orang sakit yang disembuhkan dapat merasakan urapan itu ketika urapan itu memasuki tubuhnya. Misalnya, Lukas 6:19 berkata, “dan semua orang mencoba menyentuhNya, karena kuasa akan datang dariNya dan menyembuhkan mereka semua.”

Tampaknya, urapan kesembuhan bahkan membasahi pakaian Yesus sehingga, jika seseorang yang sakit menyentuh jubahNya dengan iman, urapan kesembuhan akan mengalir ke dalam tubuhnya. Kita baca dalam Markus 6:56:

Ke manapun Ia pergi, ke desa-desa, ke kota-kota, atau ke kampung-kampung, orang meletakkan orang-orang sakit di pasar dan memohon kepada-Nya, supaya mereka diperkenankan hanya menjamah jumbai jubah-Nya saja. Dan semua orang yang menjamah-Nya menjadi sembuh.

Wanita yang sakit pendarahan (lihat Markus 5:25-34) disembuhkan hanya dengan menyentuh ujung jubah Yesus dan dengan berharap disembuhkan dengan iman.

Tidak hanya Yesus yang diurapi dengan urapan kesembuhan yang nyata, tetapi juga rasul Paulus diurapi selama tahun-tahun berikutnya dalam pelayanannya:

Oleh Paulus Allah mengadakan mujizat-mujizat yang luar biasa, bahkan orang membawa saputangan atau kain yang pernah dipakai oleh Paulus dan meletakkannya atas orang-orang sakit, maka lenyaplah penyakit mereka dan keluarlah roh-roh jahat. (Kisah Para Rasul 19:11-12).

Urapan kesembuhan yang nyata membasahi jubah Paulus, yang menunjukkan bahwa jubah adalah media penghantar yang baik untuk kuasa kesembuhan!

Allah tidak berubah sejak masa Yesus atau Paulus, sehingga kita tak perlu terkejut jika Allah mengurapi beberapa hambaNya kini dengan urapan kesembuhan tersebut, seperti Tuhan mengurapi Yesus dan Paulus. Tetapi, karunia-karunia ini tak diberikan kepada orang yang belum berpengalaman, tetapi hanya kepada orang yang telah terbukti tetap setia dan memiliki motivasi yang tidak egois selama waktu tertentu.

[1]

Semua ini bisa saja menunjuk pada kesembuhan fisik. Penyakit bisa saja dianggap sebagai hasil perbuatan si jahat, karena Alkitab menyatakan bahwa “Allah mengurapi Dia [Yesus] dengan Roh Kudus dan kuat kuasa, Dia, yang berjalan berkeliling sambil berbuat baik dan menyembuhkan semua orang yang dikuasai Iblis, sebab Allah menyertai Dia.” (Kisah Para Rasul 10:38).