Biblia imejaa mifano mingi tu ya watu – wanaume kwa wanawake – kupewa uwezo usio wa kawaida – wa kiMungu – na Roho Mtakatifu. Katika Agano Jipya, kuwezeshwa huko kusiko kwa kawaida kunaitwa “karama za Roho.” Ukweli ni kwamba ni zawadi kwa sababu haziwezi kufanyiwa kazi ndipo zipatikane. Ila, tusisahau kwamba Mungu huwainua wale anaoweza kuwaamini. Yesu alisema hivi, “Aliye mwaminifu katika lililo dogo sana huwa mwaminifu katika lililo kubwa pia; na aliye dhalimu katika lililo dogo huwa dhalimu katika lililo kubwa pia” (Luka 16:10). Basi, tungetazamia kwamba karama za Roho zitatolewa kwa wale ambao wamethibitisha kuaminika kwao mbele za Mungu. Kujitoa kabisa na kukubali kuongozwa na Roho Mtakatifu pia ni muhimu, maana Mungu atawatumia watu aina hiyo kwa njia isiyo ya kawaida. Kwa upande mwingine, Mungu aliwahi kumtumia punda kutabiri. Kwa hiyo, anaweza kumtumia yeyote apendaye. Kama ingebidi kutusubiri mpaka tukamilike ndipo atutumie, asingemtumia yeyote kati yetu!

Katika Agano Jipya, karama za Roho zimeorodheshwa katika 1Wakorintho 12, nazo ni tisa katika ujumla wake, kama ifuatavyo:

Maana mtu mmoja kwa Roho apewa neno la hekima na mwingine neno la maarifa, apendavyo Roho yeye yule. Mwingine imani katika Roho yeye yule, na mwingine karama za kuponya katika Roho yule mmoja; na mwingine, matendo ya miujiza. Na mwingine unabii, na mwingine kupambanua roho. Mwingine aina za lugha, na mwingine tafsiri za lugha (1Wakor. 12:8-10).

Kujua jinsi ya kufafanua kila karama moja si kigezo cha kutumiwa na Mungu katika utendaji wake. Manabii wa Agano la Kale na makuhani na wafalme, pamoja na wahudumu katika kanisa la kwanza la Agano Jipya walitenda kazi kwa karama za Roho bila hata ya kujua jinsi ya kuzipanga au kuzifafanua. Lakini, kwa kuwa karama za Roho zimepangwa kwenye orodha kwa ajili yetu katika Agano Jipya, bila shaka Mungu anataka tuzielewe. Paulo aliandika hivi: “Basi ndugu zangu, kwa habari ya karama za Roho, sitaki mkose kufahamu” (1Wakor. 12:1).

Orodha Ya Zile Karama Tisa

Zile karama tisa za Roho zimepangwa katika mafungu mengine tena siku hizi, kama matatu hivi: (1) Za kuzungumza, ambazo ni: aina za lugha, tafsiri za lugha, na unabii. (2) Za ufunuo, ambazo ni: neno la hekima, neno la maarifa, na kupambanua roho. (3) Za nguvu, ambazo ni: matendo ya miujiza, imani maalum, na karama za kuponya. Karama tatu husema kitu; tatu hufunua kitu; na tatu hufanya kitu. Karama hizo zote zilidhirishwa na kufanya kazi katika kipindi cha agano la zamani, isipokuwa tu ile ya aina za lugha na tafsiri za lugha. Hizo mbili ni maalum kwa ajili ya agano la sasa.

Agano Jipya halitoi maelezo kuhusu matumizi sahihi ya hizo “karama za nguvu”, na kuna maelezo kidogo sana kuhusu matumizi sahihi ya “karama za ufunuo”. Ila, kuna mafundisho mengi tu kuhusu matumizi sahihi ya “karama za kusema” yatolewayo na Paulo, na pengine ni kwa sababu mbili.

Kwanza – karama za kusema ndizo zenye kudhihirishwa mara nyingi sana katika makusanyiko kanisani, na zile za ufunuo hudhihirishwa kidogo sana, na zile za nguvu si mara nyingi. Basi, ni sawa kuhitaji mafundisyho mengi juu ya karama ambazo zinadhihirishwa mara kwa mara katika makusanyiko ya kanisa.

Pili – karama za kusema zinaonekana kuhitaji sehemu kubwa ya ushirikiano wa mwanadamu. Basi, ndizo rahisi sana kutumiwa vibaya. Ni rahisi zaidi kuongeza kitu kwenye unabii na kwa njia hiyo kuuharibu, kuliko karama ya kuponya.

Kama Roho Apendavyo

Ni muhimu kutambua kwamba karama za Roho hutolewa kama Roho apendavyo, si kama mtu yeyote apendavyo. Biblia inaweka jambo hilo wazi kabisa, hivi:

Lakini kazi hizi zote huzitenda Roho huyo mmoja, yeye yule, akimgawia kila mtu peke yake kama apendavyo yeye (1Wakor. 12:11. Maneno mepesi kukazia).

Mungu naye akishuhudu pamoja nao kwa ishara na ajabu na nguvu za namna nyingi, na kwa magawanyo ya Roho Mtakatifu, kama alivyopenda mwenyewe (Waebrania 2:4. Maneno mepesi kukazia).

Yawezekana mtu kutumiwa mara kwa mara katika karama fulani, lakini hakuna mwenye kumiliki karama yoyote. Kwa kuwa tu ulipata upako mara moja kufanya muujiza si ishara kwamba wewe waweza kufanya muujiza wakati wowote utakapo, wala si uhakikisho kwamba utatumiwa tena kufanya muujiza.

Tutajifunza kwa kifupi na kutazama mifano michache ya kiBiblia ya kila karama. Ila, kumbuka kwamba Mungu anaweza kudhihirisha neema Yake na nguvu Zake kwa njia nyingi zisizo na mipaka, hivyo si rahisi kufafanua hakika jinsi ambavyo kila karama itakavyofanya kazi kila mara. Tena, hakuna maelezo ya zile karama tisa za kiroho katika Maandiko – kuna majina yake tu. Hivyo, tunaweza tu kutazama Maandiko na kuona mifano itolewayo, kisha kujaribu kuamua kwamba kila moja iangukie wapi, na hatimaye kuzifafanua kwa tofauti zake zilizo dhahiri. Kwa kuwa zipo njia nyingi san asana ambazo Roho Mtakatifu anaweza kujifunua Mwenyewe kwa njia ya karama za kiroho, si busara kujaribu kubana sana mafafanuzi yetu. Kuna karma zingine ambazo ni kama muunganiko wa karama kadhaa. Paulo aliandika hivi kwa habari hiyo:

Basi, pana tofauti za karama, bali Roho ni yeye yule. Tena pana tofauti za huduma, na Bwana ni yeye yule. Kisha pana tofauti za kutenda kazi [au matokeo], bali Mungu ni yeye yule azitendaye kazi zote katika wote. Lakini, kila mmoja hupewa ufunuo wa Roho kwa kufaidiana (1Wakor. 12:4-7. Maneno mepesi kukazia).

Karama Za Nguvu

1) Karama za kuponya: Karama za kuponya bila shaka zinahusika na wagonjwa kupokea uponyaji. Mara nyingi zimefafanuliwa kwamba ni kuwezeshwa kusiko kawaida ili kuponya watu wagonjwa. Hakuna haja ya kuongezea hapo. Katika sura iliyopita tulitzama mfano mmoja wa karama ya kuponya ikidhihirishwa kwa Yesu wakati alipomponya mtu kiwete pale Birika la Betzata (ona Yohana 5:2-17).

Mungu alimtumia Elisha kumponya ukoma Naamani wa Shami, ambaye alikuwa mwabudu sanamu (ona 2Waf. 5:1-14). Kama tulviyojifunza wakati wa kutazama maneno ya Yesu katika Luka 4:27 kwa habari ya uponyaji wa Naamani, Elisha asingeweza kumponya mwenye ukoma yeyote wakati wowote aliotaka. Mara tu aliwezeshwa kwa njia isiyo ya kawaida kumshauri Naamani akajichovye mara saba katika Mto Yordani, na wakati Naamani alipotii, alitakaswa na ukoma wake.

Mungu alimtumia Petro kumponya yule kiwete pale kwenye mlango wa Hekalu ulioitwa Mzuri kwa njia ya karama ya kuponya (ona Matendo 3:1-10). Si kwamba yule kiwete aliponywa tu, bali ishara hiyo isiyo ya kawaida iliwavutia watu wengi wasikilize Injili kutoka kinywani kwa Petro, na kiasi cha watu elfu tano waliokoka na kuongezeka kanisani siku hiyo. Karama za kuponya mara nyingi hufanya kazi mbili: kuponya wagonjwa na kuwavutia watu ambao hawajaokoka, wamjie Kristo.

Wakati Petro alipokuwa anahubiri ujumbe wake kwa watu waliokusanyika siku hiyo, alisema hivi:

Enyi Waisraeli! Mbona mnastaajabia haya, au mbona mnatukazia macho sisi, kana kwamba tumemfanya huyu aende kwa nguvu zetu sisi au kwa utauwa wetu sisi? (Matendo 3:12).

Petro alitambua kwamba Mungu hakumtumia kumponya yule kiwete kwa sababu ya nguvu aina yoyote aliyokuwa nayo yeye, au kwa sababu ya jinsi alivyokuwa mtakatifu. Kumbuka kwamba Petro, miezi miwili tu kabla ya muujiza huo alikuwa amemkana Yesu akasema hamjui kabisa! Ukweli kwamba Mungu alimtumia Petro kwa miujiza kiasi hicho katika kurasa za kwanza za Matendo ya Mitume ukuze imani yetu na uhakika kwamba Mungu atatutumia sisi pia kama apendavyo.

Wakati Petro alipojaribu kueleza jinsi huyo mtu alivyoponywa, sidhani kama angesema ni “karama ya kuponya”. Kitu alichojua Petro ni kwamba yeye na Yohana walikuwa wanapita karibu na mtu kiwete, na ghafula akapata upako wa imani kwa ajili ya mtu huyo kuponywa. Basi, akamwamuru mtu huyo atembee katika jina la Yesu, akamshika mkono wake wa kuume na kumwinua. Yule kiwete akaanza “kutembea na kuruka ruka, na kumsifu Mungu.” Petro anafafanua kama ifuatavyo:

Na kwa imani katika jina lake, jina lake limetia nguvu mtu huyu mnayemwona na kumjua, na imani ile iliyo kwake yeye imempatia huyu uzima huu mkamilifu mbele yenu ninyi nyote (Matendo 3:16).

Inatakiwa imani maalum sana kumshika mtu kiwete kwa mkono na kumwinua, na kutazamia atatembea! Pamoja na hiyo karama ya kuponya, kulikuwepo pia na kutolewa kwa imani ili kuwezesha hilo kufanyika.

Kuna wanaodhani kwamba sababu ya karama hii kuwa “za” ni kwamba zipo karama mbalimbali zinazoponya aina mbalimbali za magonjwa. Wale ambao wametumika sana katika karama za kuponya wanagundua wkati mwingine kwamba magonjwa fulani huponywa zaidi katika huduma zao kuliko mengine. Kwa mfano: Mwinjilisti Filipo alionekana kuwa na mafanikio sana katika kuponya watu waliopooza na vilema (Matendo 8:7). Kuna baadhi ya wainjilisti wa karne za nyuma ambao, kwa mfano, wamefanikiwa sana kwa habari ya kuponywa vipofu au viziwi au wenye shida za moyo na kadhalika, kutegemeana na karama gani za kuponya zilizodhihirishwa kupitia kwao mara nyingi.

2) Karama ya imani na matendo ya miujiza: Karama ya imani na ya matendo ya miujiza ni kama zinafanana. Katika hizi mbili, mwenye kutumiwa hupokea ghafula imani kwa ajili ya yasiyowezekana. Tofauti kati ya hizo mbili mara nyingi hufafanuliwa kama ifuatavyo: Kuhusu karama ya imani, ni kwamba yule anayetiwa upako hupewa imani ili apokee muujiza kwa ajili yake mwenyewe, ila, kwa habari ya karama ya matendo ya miujiza ni kwamba, mhusika hupewa imani ili kutenda muujia kwa ajili ya mwingine.

Karama ya imani wakati mwingine huitwa “imani maalum” au ya kipekee kwa sababu ni kupewa imani inayozidi ya kawaida. Imani ya kawaida huja kwa kusikia ahadi ya Mungu, wakati ambapo imani maalum huja kwa toleo la ghafula la Roho Mtaka tifu. Wale ambao wamewahi kufahamu karama hii ya imani maalum hutaarifu kwamba mambo ambayo walikuwa wanayahesabu hayawezekani yanawezekana, na ukweli ni kwamba wanajikuta haiwezekani kuwa na shaka. Mambo ni hivyo hivyo kuhusu karama ya matendo ya miujiza.

Habari ya rafiki watatu wa Danieli – Shadraka, Meshaki na Abednego – ni mfano mzuri sana jinsi ambavyo “imani maalum” inavyofanya isiwezekane kuwa na shaka. Wakati walipotupwa katika tanuru la moto kwa kukataa kusujudia sanamu ya mfalme, wote walipewa karama hiyo ya imani maalum. Kweli – kukubali kuingia katika tanuru la moto mkali kulihitaji imani zaidi ya kawaida! Hebu tutazame imani waliyo-onyesha hao vijana watatu, mbele ya mfalme.

Ndipo Shadraka na Meshaki na Abednego wakajibu, wakamwambia mfalme, Ee Nebukadreza! Hamna haja kukujibu kat ika neno hili. Kama ni hivyo, Mungu wetu tunayemtumikia aweza kutuokoa na tanuru ile iwakayo moto; naye atatuokoa na mkono wako, Ee mfalme. Bali kama si hivyo [yaani, kama hutatutupa katika tanuru hiyo ya moto], ujue ee mfalme ya kuwa sisi hatukubali kuitumikia miungu yako, wala kuisujudia hio sanamu ya dhahabu uliyoisimamisha (Danieli 3:16-18. Maneno mepesi kukazia).

Ona kwamba karama ilikuwa inafanya kazi hata kabla hawajatupwa katika tanuru la moto. Hapakuwa na shaka katika akili zao kwamba Mungu angewakomboa.

Eliya alifanya kazi chini ya karama hiyo ya imani maalum wakati alipolishwa kila siku na kunguru, katika kipindi cha njaa ya miaka mitatu wakati wa utawala wa Mfalme mwovu, Ahabu (ona 2Waf. 17:1-6). Unahitaji imani ya ziada kumwamini Mungu kwamba atatumia ndege wakuletee chakula asubuhi na jioni. Ingawa Mungu hajatuahidi popote katika Neno Lake kwamba kunguru watatuletea chakula kila siku, tunaweza kutumia imani ya kawaida kumtegemea Mungu kwamba mahitaji yetu yatatoshelezwa – kwa sababu hiyo ni ahadi iliyopo (ona Mat hayo 6:25-34).

Matendo ya miujiza yalifanyika mara kwa mara katika huduma ya Musa. Karama hii ilikuwa kazini wakati alipogawa Bahari ya Shamu (ona Kutoka 14:13-31), na mapigo mbalimbali yalipoishukia nchi ya Misri.

Karama hii ilikuwepo katika huduma ya Yesu wakati alipowalisha watu elfu tano kwa kuongeza mikate michache na samaki (ona Mathayo 14:15-21).

Mfano mwingine wa karama hii ni wakati Paulo alipomfanya Elima mchawi kuwa kipofu kwa muda kwa sababu alikuwa anapingana na huduma yake pale kisiwani Kipro (ona Matendo 13:4-12).

Karama Za Ufunuo

1) Neno la maarifa na neno la hekima: Karama ya neno la maarifa mara nyingi hufafanuliwa kwamba ni kupewa kwa ghafula kufahamu habari fulani, ya wakati uliopita au uliopo. Mungu ambaye ana maarifa yote, wakati mwingine atatoa kiasi kidogo cha maarifa hayo. Pengine ndiyo sababu huitwa neno la maarifa. Neno ni sehemu ndogo ya sentensi, na neno la maarifa linaweza kuwa sehemu ndogo ya maarifa ya Mungu.

Neno la hekima ni sawa tu na neno la maarifa, ila mara nyingi hufafanuliwa kama uwezo wa ghafula usio wa kawaida, wa kujua matukio yajayo. Wazo la hekima mara nyingi huhusiana na kitu fulani cha baadaye. Hapa tena si kwamba tafsiri hizi ni kamilifu.

Hebu tutazame mfano wa Agano la Kale kuhusu neno la maarifa. Baada ya Elisha kumtakasa ukoma Naamani Mshami, Naamani alimpa Elisha fedha nyingi sana kama shukrani kwa kuponywa. Elisha alikataa zawadi hiyo, mtu yeyote asije akafkiri kwamba uponyaji wa Naamani ulinunuliwa badala ya kutolewa na Mungu kwa neema tu. Mtumishi wa Elisha aliyeitwa Gehazi, akaona nafasi ya kujipatia utajiri binafsi, naye kwa siri akapokea kiasi fulani cha malipo yaliyokusudiwa kumfikia Naamani. Baada ya Gehazi kuficha fedha yake aliyopata kwa udanganyifu, alisimama mbele ya Elisha. Tunasoma hivi:

Elisha akamwambia, Watoka wapi Gehazi? Akanena, Mtumwa wako hakuenda mahali. Akamwambia, Je! Moyo wangu haukwenda na wewe, hapo alipogeuka yule mtu katika gari ili akulaki? (2Waf. 5:25b, 26a).

Mungu ambaye alifahamu vizuri tendo baya la Gehazi, alimfunulia nabii Elisha kwa njia ya ajabu. Habari hii inaonyesha dhahiri ya kwamba Elisha “hakumiliki” karama ya neno la maarifa – yaani, hakujua kila kitu kuhusu kila mtu kila wakati. Kama ingekuwa hivyo, Gehazi asingeota ndoto kwamba angeweza kuficha dhambi yake. Elisha alifahamu vitu kwa njia isiyo ya kawaida wakati tu Mungu alipomfunulia vitu hivyo, mara kwa mara. Karama ilifanya kazi kama Roho alivyopenda.

Yesu alitumia karama hiyo wakati alipomwambia yule mwanamke pale kisimani Samaria kwamba alikuwa na wanaume watano (ona Yohana 4:17, 18).

Petro alitumia karama hii wakati alipojua kimuujiza kwamba Anania na Safira walikuwa wanadanganya kusanyiko kwamba walichokuwa wanatoa ndiyo bei kamili ya uwanja wao waliokuwa wameuuza karibuni (ona Matendo 5:1-11).

Kuhusiana na karama ya neno la hekima, inadhihirishwa mara kwa mara katika Agano la Kale kwa manabii wote. Kila walipotabiri tukio la wakati ujao, neno la hekima lilikuwa kazini. Yesu alipewa karama hii mara kwa mara pia. Alitabiri kuhusu kuharibiwa kwa mji wa Yerusalemu, kuhusu kusulubiwa Kwake, na matukio ambayo yangetokea duniani kabla ya kuja Kwake mara ya pili (ona Luka 17:22-36; 21:6-28).

Mtume Yohana alitumiwa katika karama hii wakati alipofunuliwa zile hukumu za Wakati wa Dhiki Kuu. Ametuandikia hayo yote katika Kitabu cha Ufunuo.

2) Karama ya kupambanua roho: Hii karama mara nyingi inafafanuliwa kuwa ni kuwezeshwa kwa njia isiyo ya kawaida, kuona au kutambua kitu kinachoendelea katika ulimwengu wa roho.

Maono katika akili au macho ya mwamini yanaweza kuwekwa katika fungu la kupambanua roho. Hii karama inaweza kumruhusu mwamini aone malaika, mapepo, au hata amwone Yesu Mwenyewe, kama ilvyotokea kwa Paulo mara kadha (ona Matendo 18:9, 10; 22:17-21; 23:11).

Wakati Elisha na mtumishi wake walipokuwa wanatafutwa na jeshi la Shamu, walijikuta wamenaswa katika mji wa Dotani. Mtumishi wa Elisha alitazama juu ya kuta za mji na baada ya kuona makundi ya askari yanajikusanya, alipata wasiwasi sana.

[Elisha] Akamjibu, Usiogope; maana walio pamoja nasi ni wengi kuliko wale walio pamoja nao. Elisha akaomba akasema, Ee BWANA! Nakusihi mfumbue macho yake, apate kuona. BWANA akamfumbua macho yule mtumishi; naye akaona na tazama, kile kilima kilikuwa kimejaa farasi na magari ya moto yaliyomzunguka Elisha pande zote (2Waf. 6:16, 17).

Je, ulifahamu kwamba malaika husafiri kwa farasi wa kiroho na magari ya kiroho? Siku moja utawaona mbinguni, lakini mtumishi wa Elisha alipewa uwezo wa kuwaona hapa duniani.

Kwa njia ya karama hii, aaminiye anaweza kumtambua pepo mchafu anayemtesa mtu fulani na kuwa na uwezo wa kutambua ni roho ya aina gani.

Pia, karama hii haiwezeshi kuona katika ulimwengu wa roho tu bali hata kupambanua kwa namna nyingine yoyote katika ulimwengu wa kiroho. Kwa mfano: inakuwezesha kusikia kitu kutoka katika ulimwengu wa kiroho, kama sauti ya Mungu Mwenyewe.

Mwisho – hii karama si “ya utambuzi” kama ambavyo wengine wanazoea kuiita. Watu wenye kudai kuwa nayo wakati mwingine hudhani kwamba wanaweza kutambua makusudi au nia za wengine, lakini si kweli. “Karama” wanayodai kuwa nayo ni sahihi ikielezwa kwamba ni “karama ya kukosoa na kuhukumu wengine.” Ukweli ni kwamba pengine hata wewe ulikuwa nayo kabla ya kuokoka, na sasa kwa kuwa umeokoka, Mungu anataka akuweke huru kutokana nayo moja kwa moja!

Karama Za Kusema

1) Karama ya unabii: Karama ya unabii ni uwezo usio wa kawaida kusema kwa uvuvio wa Mungu maneno kwa lugha ya msemaji. Kila mara inaweza kuanza kwa maneno yafuatayo: “Bwana asema hivi.

Karama hii si kuhubiri wala kufundisha. Mahubiri na mafundisho yaliyovuviwa yana kiwango fulani cha unabii kwa sababu hutokea kwa upako wa Roho Mtaka tifu, lakini si unabii halisi. Mara nyingi mhubiri mwenye upako au mwalimu atasema mambo kwa uvuvio wa papo kwa papo, ambayo hakupanga kuyasema, lakini huo si unabii japo anayosema yanaweza kuhesabika kuwa ya kinabii.

Karama ya unabii yenyewe hufanya kazi ya kujenga, kufariji na kutia moyo.

Bali yeye ahutubuye asema na watu maneno ya kuwajenga, na kuwafariji na kuwatia moyo (1Wakor. 14:3).

Hivyo basi, karama ya unabii peke yake haina ufunuo wowote. Yaani, haifunui chochote kuhusu wakati uliopita, uliopo au ujao, tofauti na neno la hekima au neno la maarifa. Kama tulivyo-ona mwanzoni, karama za Roho zinaweza kufanya kazi kwa kushirikiana. Basi, neno la hekima au neno la maarifa yanaweza kufikishwa yanakotakiwa kwa njia ya unabii.

Tunaposikia mtu akitoa unabii katika kusanyiko, wenye kueleza matukio ya wakati ujao, si kwamba tumesikia unabii tu, bali tunakuwa tumesikia neno la hekima likifikishwa kwetu kwa karama ya unabii. Ile karama ya unabii kama ilivyo itasikika kana kwamba ni mtu anasoma maneno ya kujenga kutoka kwenye Biblia, kama vile “Mwimarike katika Bwana na katika uwezo Wake,” au “Sitakuacha wala sitakupungukia.”

Kuna wanaoamini kwamba unabii wa Agano Jipya haupaswi kuwa na chochote ambacho ni “kinyume” maana hautatimiza masharti ya “kujenga, kufariji na kutia moyo”. Si kweli. Kuweka mipaka kuhusu atakachosema Mungu kwa watu Wake, na kumruhusu aseme yaliyo “mazuri” tu hata kama wanastahili kukemewa, ni kujitukuza juu ya Mungu. Yawezekana kukemea kukaangukia kwenye kufariji na kutia moyo. Utaona kwamba hata zile jumbe za Bwana Yesu kwa yale makanisa saba ya Asia katika Ufunuo wa Yohana zina maneno ya kukemea. Je, tuziache? Hapana!

2) Karama ya aina za lugha na tafsiri za lugha: Karama ya aina za lugha ni ule uwezo wa ghafula wa kusema lugha ambayo haijulikani na msemaji. Hii karama kwa kawaida inaambatana na ile ya tafsiri za lugha, ambayo ni kuwezeshwa ghafula kufasiri kilichosemwa katika lugha isiyojulikana.

Karama hii inaitwa tafsiri za lugha. Basi, tusitazamie tafsiri ya neno kwa neno ya jumbe zinazotolewa kwa lugha. Kwa maana hiyo, inawezekana kuwa na “ujumbe mfupi kwa lugha” na tafsiri ndefu, na hata kinyume chake.

Karama hii ya kutafsiri lugha inafanana sana na unabii kwa sababu yenyewe kama ilivyo haina ufunuo, na kwa kawaida huwa ni kwa ajili ya kujenga, kufariji na kutia moyo. Kulingana na 1Wakorintho 14:5, tunaweza kusema kwamba lugha na tafsiri ya lugha ni sawa na unabii, kwa sababu hii:

Maana yeye ahutubuye ni mkuu kuliko yeye anenaye kwa lugha, isipokuwa afasiri, ili kusudi kanisa lipate kujengwa.

Kama tulivyokwisha ona kabla, hakuna mafundisho katika Biblia kuhusu jinsi ya kufanya kazi na karama za nguvu. Yapo mafundisho kidogo kuhusu jinsi ya kutumia karama za ufunuo, ila, yapo mafundisho mengi sana sana kuhusu jinsi ya kufanya kazi na karama za kusema. Kwa kuwa kulikuwepo na hali ya kutoelewa katika kanisa la Korintho juu ya utendaji wa karama za kusema, Paulo alitumia karibu sura nzima ya kumi na nne ya Wakorintho wa Kwanza kushughulikia swala hilo.

Tatizo la kwanza lilihusu matumizi sahihi ya kunena kwa lugha zingine kwa sababu, kama ambavyo tumekwisha ona katika sura kuhusu ubatizo wa Roho Mtakatifu, kila aaminiye aliyebatizwa na Roho Mtakatifu ana uwezo wa kuomba katika lugha wakati wowote anaotaka. Wakorinto walikuwa wananena sana kwa lugha katika ibada zao za kanisani, lakini sehemu kubwa walifanya kinyume cha utaratibu.

Matumizi Mbalimbali Ya Lugha Nyingine

Ni muhimu sana sana kwamba tuelewe tofauti kati ya matumizi ya hadharani ya lugha, na matumizi ya binafsi. Ingawa kila mwamini aliyejazwa na Roho Mtakatifu aweza kunena kwa lugha wakati wowote, hiyo haimaanisha kwamba Mungu atamtumia katika karama ya aina za lugha, ifanyayo kazi hadharani au mbele za watu. Matumizi ya msingi ya kunena kwa lugha ni katika maisha ya maombi ya binafsi ya kila aaminiye. Ila, Wakorintho walikuwa wanakusanyika pamoja na kunena kwa lugha wote kwa mara moja, bila tafsiri yoyote, tena, bila yeyote kupata msaada au kujengwa (ona 1Wakor. 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Njia moja ya kutofautisha kati ya matumizi ya lugha hadharani na binafsi ni kusema kwamba matumizi binafsi ni kuomba katika lugha, na matumizi hadharani ni kunena kwa lugha. Paulo anataja matumizi hayo mawili katika sura ya kumi na nne ya barua yake ya kwanza kwa Wakorintho. Tofauti zenyewe ni nini?

Tunapoomba katika lugha, roho zetu zinamwomba Mungu, au, zinasema na Mungu (ona 1Wakor. 14:2, 14). Lakini, wakati mtu anapopata upako ghafula na kupewa karama ya aina za lugha, ni ujumbe kutoka kwa Mungu kwenda kwa kusanyiko (ona 1Wakor. 14:5), nao hueleweka mara tafsiri inapotolewa.

Kulingana na Maandiko, tunaweza kuomba kwa lugha kama tupendavyo (ona 1Wakor. 14:15), lakini karama ya aina za lugha hufanya kazi kama Roho Mtakatifu apendavyo tu (ona 1Wakor. 12:11).

Kwa kawaida, karama ya aina za lugha ingeambatana na karama ya tafsiri za lugha. Ila, matumizi ya binafsi ya kuomba katika lugha hayana tafsiri. Paulo alisema kwamba wakati alipoomba kwa lugha akili yake ilikuwa haina matunda (1Wakor. 14:14).

Mtu binafsi anapoomba kwa lugha yeye tu ndiye anayejengwa (ona 1Wakor. 14:4), lakini karama ya aina za lugha inapofanya kazi pamoja na ile ya tafsiri za lugha, kanisa zima hujengwa (ona 1Wakor. 14:4b, 5).

Kila aaminiye anapaswa kuomba kwa lugha kila siku, kama sehemu ya ushirika wake na Bwana. Kitu kizuri kimojawapo kuhusu kuomba kwa lugha ni kwamba huna haja ya kutumia akili yako. Maana yake ni kwamba unaweza kuomba kwa lugha wakati akili zako zimesongwa na kazi yako au vitu vingine. Paulo aliwaambia hivi Wakorintho, “Namshukuru Mungu ya kuwa nanena kwa lugha zaidi ya ninyi nyote” (1Wakor. 14:18. Maneno mepesi kukazia). Bila shaka alitumia muda mwingi sana kunena kwa lugha mpaka akawazidi washirika wote wa Kanisa la Korintho!

Vile vile, Paulo aliandika kwamba tunapoomba kwa lugha, wakati mwingine “tunambariki Bwana” (1Wakor. 14:16, 17). Mara tatu “lugha ya maombi” ninayotumia ime-eleweka na mtu aliyekuwa hapo nikiomba. Mara zote tatu nilikuwa nanena Kijapani. Kuna wakati mmoja nilimwambia Bwana kwa Kijapani, “Wewe ni mzuri sana!” Wakati mwingine nilisema, “Asante sana.” Wakati mwingine nilisema, “Njoo upesi! Njoo upesi! Ninangojea!” Si ajabu hiyo? Sijawahi kujifunza Kijapani hata neno moja, lakini mara tatu nimewahi “kumbariki Bwana” katika lugha hiyo!

Maagizo Ya Paulo Kuhusu Kunena Kwa Lugha

Maagizo aliyotoa Paulo kwa kanisa la Korintho yalikuwa wazi kabisa, na ya kueleweka. Katika kila kusanyiko au mkutano, idadi ya watu walioruhusiwa kunena kwa lugha kwa sauti ni wawili au watatu. Tena, wasinene wote kwa wakati mmoja, bali wangojane na kunena kwa zamu (ona 1Wakor. 14:27).

Maana yake si kwamba ni “jumbe tatu tu za lugha” zinazoruhusiwa. Maana yake ni kwamba watu wasizidi watatu katika ibada, watakaonena jumbe kwa lugha. Inadhaniwa na wengine kwamba kama wangekuwepo watu zaidi ya watatu ambao wanatumiwa mara kwa mara katika karama hiyo ya aina za lugha, yeyote angeweza kujiachilia kwa Roho na kutoa “ujumbe katika lugha” ambao Roho Mtakatifu alitamani kuudhihirisha kanisani. Kama si hivyo, maagizo ya Paulo yangemwekea mipaka Roho Mtakatifu kwa kuweka mipaka ya idadi ya jumbe katika lugha ambazo zingeweza kudhihirishwa katika mkutano mmoja. Kama Roho Mtakatifu asingeweza kutoa karama zaidi ya tatu za aina za lugha katika kusanyiko, isingekuwepo haja ya Paulo kutoa maagizo aliyotoa.

Ni hivyo hivyo hata kwa habari ya tafsiri za lugha. Inadhaniwa kwamba mtu zaidi ya mmoja katika kusanyiko anaweza kujiachilia kwa Roho na kutoa tafsiri ya “ujumbe katika lugha”. Watu aina hiyo walihesabiwa kuwa “watafsiri” (ona 1Wakor. 14:28), maana wangetumiwa mara kwa mara katika karama hiyo ya kutafsiri lugha. Kama ndivyo, pengine ndicho Paulo alichomaanisha aliposema, “na mmoja afasiri” (1Wakor. 14:27). Pengine hakuwa anasema mtu mmoja afasiri jumbe zote katika lugha. Pengine alikuwa anaonya tu dhidi ya “tafsiri shindani” za ujumbe huo huo mmoja. Kama mfasiri mmoja angefasiri ujumbe wa lugha, basi mfasiri mwingine hakuruhusiwa kufasiri ujumbe ule ule, hata ingawa alidhani angeweza kutoa tafsiri bora zaidi.

Kwa ujumla ni kwamba kila kitu kilitakiwa kufanyika “vizuri na kwa utaratibu” katika makusanyiko au mikutano ya kanisa – sio mchanganyiko wa usemaji usio na mpango, wa ghafula, unaochanganya watu na wa mashindano. Tena, waainio wawe makini na kuwajali wasioamini wowote wanaoweza kuwepo katikati yao. Paulo aliandika hivi kuhusu hilo:

Haya! Ikiwa kanisa lote limekusanyika pamoja, na wote wanene kwa lugha kisha ikawa wameingia watu wajinga au wasioamini, je, hawatasema ya kwamba mna wazimu? (1Wakor. 14:23)

Hilo ndilo tatizo lililokuwepo Korintho – kila mtu alikuwa ananena kwa lugha kwa wakati mmoja, na mara nyingi hazikuwepo tafsiri.

Maagizo Kuhusu Karama Za Ufunuo

Paulo alitoa maagizo machache kuhusu “karama za ufunuo” kwa habari ya jinsi zinavyodhihirishwa katika manabii, kama ifuatavyo:

Na manabii wanene wawili au watatu, na wengine wapambanue. Lakini mwingine aliyeketi akifunuliwa neno, yule wa kwanza na anyamaze. Kwa maana ninyi nyote mwaweza kuhutubu mmoja mmoja ili wote wapate kujifunza, na wote wafarijiwe. Na roho za manabii huwatii manabii. Kwa maana Mungu si Mungu wa machafuko bali wa amani; vile vile kama ilivyo katika makanisa yote ya watakatifu (1Wakor. 14:29-33).

Kama ambavyo katika kanisa la Korintho walikuwepo washirika waliokuwa wanatumiwa mara kwa mara katika karama ya kufasiri lugha na wakajulikana kuwa “watafsiri”, walikuwepo pia wale waliokuwa wanatumiwa mara kwa mara katika karama za unabii na ufunuo, ambao walihesabiwa kuwa “manabii”. Hawakuwa manabii kwa maana ya wale wa Agano la Kale, au kama Agabo katika Agano Jipya (ona Matendo 11:28; 21:10). Wao huduma zao zingekuwa za kanisani kwao tu.

Ingawa wanaweza kuwepo zaidi ya manabii watatu wa namna hiyo katika kusanyiko la kanisa, hapo tena Paulo aliweka mipaka ya huduma ya kinabii kwamba, “ni wawili au watatu”. Hii inaonyesha kwamba wakati Roho alipokuwa anatoa karama za kiroho katika kusanyiko, mtu zaidi ya mmoja angeweza kujitoa ili kupokea karama hizo. Kama si hivyo, mashauri ya Paulo yangeishia kwa Roho Mtakatifu kutoa karama ambazo zisingefurahiwa na kusanyiko lote, maana aliweka mipaka ya idadi ya manabii waliokuwa na ruhusa ya kusema.

Kama wangekuwepo manabii zaidi ya watatu, wale wengine, japo wamezuiwa kusema, wangesaidia katika kupambanua (au kupima) yale yaliyokuwa yanasemwa. Hilipia lingeonyesha uwezo wao wa kutambua kile ambacho Roho alikuwa anakisema, nap engine maana yake ni kwamba wangekuwa wao wenyewe wamejitoa kwa Roho, ili watumiwe katika kmarama zile zile zilizokuwa zinadhihirishwa kupitia manabii wale wengine. La sivyo, wangepima unabii na mafunuo tu kwa njia ya jumla, kwa kuhakikisha kwamba yalikuwa yanakubaliana na mafunuo ambayo Mungu alikwisha toa tayari (kama katika Maandiko), kitu ambacho kingweza kufanywa na aaminiye yeyote aliyekomaa vizuri.

Paulo akasema kwamba hao manabii wote wangeweza kutabiri kwa zamu (ona 1Wakor. 14:31) na kwamba “roho za manabii huwatii manabii” (1Wakor. 14:32), kuonyesha kwamba kila nabii angeweza kujizuia asimwingilie mwingine kumkata kauli, hata wakati akipewa unabii au ufunuo kutoka kwa Roho ili kushirikisha kusanyiko lote. Hii inaonyesha kwamba Roho anaweza kutoa karama mbalimbali kwa manabii kadhaa kwa wakati mmoja katika kusanyiko, lakini kila nabii angeweza na anatakiwa kutawala wakati mafunuo yake au unabii wake utasemwa kwa kusanyiko.

Hiyo ni kweli pia kuhusu karama yoyote yakusema ambayo inaweza kudhihirishwa kupitia mwamini yeyote. Kama mtu akipokea ujumbe katika lugha au unabii toka kwa Bwana, anaweza kuuzuia mpaka wakati unaofaa katika kusanyiko. Ni kosa kuingilia unabii wa mtu mwingine na kumkata kauli au mafundisho, ili kutoa unabii wako.

Paulo aliposema, “Kwa maana ninyi nyote mwaweza kuhutubu mmoja mmoja” (1Wakor. 14:31), kumbuka kwamba alikuwa anasema kwa habari ya manabii waliopokea unabii. Kwa bahati mbaya, kuna watu wamepotosha maana ya maneno ya Paulo na kusema kwamba kila aaminiye anaweza kutabiri katika kila kusanyiko. Karama ya unabii hutolewa kama Roho apendavyo.

Siku hizi kanisa linahitaji msaada wa Roho Mtakatifu, na nguvu Zake, uwepo Wake na karama Zake. Paulo aliwapa waamini wa Korintho ushauri kwamba “takeni sana karama za rohoni, lakini zaidi kwamba mpate kuhutubu” (1Wakor. 14:1). Hii inaonyesha kwamba kiwango chetu cha kutamani au shauku huhusiana na jinsi karama za kiroho zinavyodhihirishwa, la sivyo Paulo asingetoa ushauri wa namna hiyo. Basi, mtumishi afanyaye watu kuwa wanafunzi, anayetamani kutumiwa na Mungu kwa ajili ya utukufu Wake, atatamani mno karama za kiroho, na kuwafundisha wanafunzi wake kufanya vivyo hivyo.

В Библии есть много примеров, когда мужчинам и женщинам внезапно давались сверхъестественные способности от Духа Святого. В Новом Завете эти сверхъестественные способности называются „духовными дарами”. Дарами они называются потому, что их нельзя заработать. С другой стороны, нам не следует забывать о том, что Бог возносит тех, кому Он может доверять. Иисус сказал: „Верный в малом и во многом верен, а неверный в малом неверен и во многом” (Лук. 16:10). Поэтому мы вправе считать, что дары скорее всего будут даны тем, кто доказал свою надежность и верность в глазах Божьих. Очень важно быть полностью посвященным и преданным Духу Святому, так как именно таких людей Бог использует сверхъестественно. С другой стороны, однажды Бог использовал осла для произнесения пророчества. Поэтому Он может использовать, кого хочет. Если бы Он ждал, когда мы наконец станем совершенными, то никогда бы не смог действовать через нас!

В Новом Завете духовные дары перечислены в 1 Кор. 12. Их в этом списке девять:

„Одному дается Духом слово мудрости, другому слово знания, тем же Духом; иному вера, тем же Духом; иному дары исцелений, тем же Духом; иному чудотворения, иному пророчество, иному различение духов, иному разные языки, иному истолкование языков” (1 Кор. 12:8-10).

Умение классифицировать духовные дары не является необходимым условием для того, чтобы Бог мог использовать человека в этих дарах. Ветхозаветные пророки, священники и цари, так же как и первые служители новозаветней церкви, применяли духовные дары, не имея понятия о том, к каким категориям они относятся. Но, поскольку духовные дары разбиты на отдельные виды, это говорит о том, что Бог хочет дать нам определенные познания в этой области. Вот, что сказал Павел: „Не хочу оставить вас, братия, в неведении и о дарах духовных” (1 Кор. 12:1).

Девять даров

Сегодня девять даров обычно подразделяют на три подгруппы: 1) дары изъяснения – различные языки, истолкование языков и пророчество; 2) дары откровения – слово мудрости, слово знания и различение духов; и 3) дары силы – чудеса, особый дар веры и дары исцелений. Три дара что-то говорят; три что-то открывают; а другие три что-то производят. За исключением дара говорения на языках и истолкования языков, все эти дары проявлялись в Ветхом Завете. Языки и их истолкование относятся к Новому Завету.

Новый Завет не дает нам точных указаний относительно использования „даров силы” и мало говорит о правильном использовании „даров откровения”. Больше всего Павел говорит о том, как правильно использовать дары изъяснения, и на то, видимо, есть две причины.

Во-первых, дары изъяснения чаще всего проявляются на церковных собраниях, тогда как дары откровения проявляются реже, а дары силы проявляются меньше всего. Поэтому нам нужно больше инструкций в отношении даров, которые проявляются на церковных собраниях чаще других.

Во-вторых, дары изъяснения подразумевают наибольшее участие в них самого человека, и поэтому скорее всего именно они будут неправильно использоваться. Гораздо проще извратить пророчество, чем дар исцеления.

Как Духу угодно

Очень важно помнить о том, что духовные дары даются по воле Духа, а не по воле человека. Библия говорит об этом очень ясно:

„Все же сие производит один и тот же Дух, разделяя каждому особо, как Ему угодно” (1 Кор. 12:11).

„При засвидетельствовании от Бога знамениями и чудесами, и различными силами, и раздаянием Духа Святаго по Его воле” (Евр. 2:4).

Бог может часто использовать одного и того же человека в определенном духовном действии, но ни один человек не обладает даром. Если через вас когда-то происходили чудеса, это не значит, что вы можете произвести их в любой момент, когда захотите. Также нет и гарантии в том, что Бог всегда будет использовать вас таким же образом.

Мы вкратце просмотрим библейские примеры проявления каждого дара. Однако важно помнить, что Бог может проявлять Свою благодать и милость неисчислимым количеством способов, поэтому никогда нельзя абсолютно точно предсказать, как Бог будет действовать в данном конкретном случае. Более того, в Писании нет определений этих девяти даров – есть только их названия. Поэтому все, что мы можем сделать, – это попытаться определить, в какую именно категорию попадают дары, изучая их отличительные стороны. Но, поскольку Дух Святой может являть себя через духовные дары самыми различными способами, то было бы неверно выдвигать какие-то строгие определения. Некоторые дары могут быть сочетанием нескольких даров. Павел пишет:

„Дары различны, но Дух один и тот же; и служения различны, а Господь один и тот же; и действия различны, а Бог один и тот же, производящий все во всех. Но каждому дается проявление Духа на пользу” (1 Кор. 12:4-7).

Дары силы

1) Дары исцелений: Дары исцелений, конечно же, относятся к исцелению больных людей. Часто их определяют, как внезапную сверхъестественную способность исцелять больных и у меня нет против этого никаких возражений. В предыдущей главе мы рассмотрели один пример дара исцеления, проявленного через Иисуса, когда Он исцелил больного у купальни Вифезда (см. Иоан. 5:2-17).

Бог использовал Елисея для исцеления прокаженного сирийца Неемана, бывшего идолопоклонником (см. 4 Цар. 5:1-14). Как мы узнали из слов Иисуса в Лук. 4:27 относительно исцеления Неемана, Елисей не мог исцелить любого прокаженного. К нему пришло мгновенное вдохновение сказать Нееману, чтобы тот окунулся в Иордан несколько раз, и когда Нееман наконец послушался, то был очищен от проказы.

Бог использовал Петра для исцеления хромого у Красных ворот с помощью дара исцеления (Деян. 3:1-10). Результатом было не только исцеление хромого. Это сверхъестественное знамение привлекло внимание многих людей для того, чтобы они услышали Евангелие из уст Петра. В результате, в тот день к церкви прибавилось около пяти тысяч человек. Дары исцеления часто преследуют две цели – исцеление больных и привлечение неспасенных ко Христу.

Когда Петр проповедовал собравшимся, то сказал:

„Мужи Израильские! что дивитесь сему, или что смотрите на нас, как будто бы мы своею силою или благочестием сделали то, что он ходит?” (Деян. 3:12).

Петр понимал, что исцеление не было совершено благодаря его собственным способностям, или благодаря его святости. Всего два месяца назад Петр заявил, что никогда не знал Иисуса. Сам факт, что Бог чудесно использовал Петра на первых страницах Деяний Апостолов, должен укрепить нашу веру в то, что Он может использовать и нас как хочет.

Вряд ли Петр, пытаясь объяснить, как этот человек был исцелен, классифицировал данный случай как проявление „дара исцеления”. Петр лишь знал, что, проходя вместе с Иоанном мимо хромого, он вдруг понял, что у него есть вера для исцеления этого человека. Поэтому во имя Иисуса он повелел ему ходить, взял его за руку и поднял. И хромой „начал ходить, и вошел с ними в храм, ходя и скача, и хваля Бога”. Вот как рассказывал об этом Петр:

„И ради веры во имя Его, имя Его укрепило сего, которого вы видите и знаете, и вера, которая от Него, даровала ему исцеление сие перед всеми вами” (Деян. 3:16).

Для того, чтобы поднять хромого за руку и ожидать от него, что тот пойдет, нужна особая вера! Для того, чтобы это произошло, вдобавок к дару исцеления требовался дар веры.

Есть мнение, что причина, по которой этот дар упоминается во множественном числе („дары исцелений”), состоит в том, что для исцеления различных болезней существуют различные дары. Те, через кого действуют дары исцеления, иногда замечают, что через их служение одни болезни исцелятся чаще других. Например у евангелиста Филиппа часто исцелялись парализованные и хромые (Деян. 8:7). У различных евангелистов прошлого столетия наблюдался ярко выраженный успех в исцелении людей от слепоты, глухоты, или проблем с сердцем, в зависимости от того, какие дары проявлялись в их служении наиболее часто.

2) Дары веры и чудотворения: Дары веры и чудотворения достаточно похожи друг на друга. В обоих случаях помазанный человек внезапно обретает веру в невозможное. Разницу между этими дарами часто объясняют так: через дар веры человек получает веру в чудо для себя самого, тогда как через дар чудотворения ему дается вера в чудо для другого человека.

Дар веры часто называют „особой верой”, потому что такая вера дается внезапно и превосходит обычную веру. Обычная вера приходит через слышание обетования Божьего, тогда как особая вера приходит как дар Духа Святого. Те, кто пережил действие этого дара на себе, говорят, что то, что им казалось невозможным, вдруг становится возможным в такой степени, что они не могут в этом усомниться. То же самое относится и к дару чудотворения.

История из книги Даниила, рассказывающая о Седрахе, Мисахе и Авденаго является прекрасным примером того, как „особая вера” не оставляет места сомнению. Когда их бросили в раскаленную печь, за то, что они отказались склониться перед царским идолом, всем им был дан дар особой веры. Для того, чтобы выжить в печи, раскаленной до бела, требуется нечто большее, чем просто обычная вера! Давайте посмотрим на веру, которую продемонстрировали эти три молодых человека перед царем:

„И отвечали Седрах, Мисах и Авденаго, и сказали царю Навуходоносору: нет нужды нам отвечать тебе на это. Бог наш, Которому мы служим, силен спасти нас от печи, раскаленной огнем, и от руки твоей, царь, избавит. Если же и не будет того, то да будет известно тебе, царь, что мы богам твоим служить не будем и золотому истукану, которого ты поставил, не поклонимся” (Дан. 3:16-18).

Обратите внимание на то, что дар начал проявляться еще до того, как они были брошены в печь. Они не сомневались в том, что Бог избавит их.

Илия использовал дар особой веры, когда его ежедневно кормили вороны во время голода, длившегося три с половиной года при царе Ахаве (см. 2 Пар. 17:1-6). Для того, чтобы уповать на Бога в том, чтобы птицы приносили тебе еду утром и вечером, требуется больше, чем просто обычная вера. Хотя Бог нигде в Писании не обещал нам, что вороны будут кормить нас каждый день, мы можем использовать нашу обычную веру в деле нашего ежедневного обеспечения, потому что это – обетование (см. Матф. 6:25-34).

Чудотворение часто проявлялось в служении Моисея. Этот дар действовал при разделении Чермного моря (см. Исх. 14:13-31) и при излиянии язв на Египет.

Иисус использовал дар чудотворения, когда накормил 5000 человек, посредством умножения нескольких рыб и буханок хлеба (см. Матф. 14:15-21).

Случай, когда Елима волхв ослеп из-за того, что мешал служению Павла на Кипре, тоже является примером дара чудотворения (см. Деян. 13:4-12).

Дары откровений

1) Слово знания и слово мудрости: Дар слова знания – это мгновенное сверхъестественное знание относительно прошлого или настоящего. Всезнающий Бог иногда дает человеку небольшую часть Своего знания, и, видимо поэтому, этот дар и называется словом знания. Слово – это часть предложения, а слово знания – это часть Божьего знания.

Слово мудрости очень похоже на слово знания, но оно часто касается сверхъестественного знания относительно событий, которые произойдут в будущем. Понятие мудрость обычно связано с будущим. Но опять-таки, все эти определения достаточно относительны.

Давайте рассмотрим пример „слова знания” из Ветхого Завета. После того, как Елисей очистил сирийца Неемана от проказы, Нееман предложил ему большую сумму денег в качестве благодарности за исцеление. Но Елисей отказался от денег, чтобы никто не мог подумать, что Нееман купил свое исцеление, но чтобы все знали, что оно было милостиво дано ему Богом. Но слуга Елисея Гиезий ухватился за эту возможность и тайно взял часть из того, что Нееман собирался заплатить. После того, как он спрятал нечестно приобретенное богатство, он предстал перед Елисеем:

„Когда он пришел и явился к господину своему, Елисей сказал ему: откуда, Гиезий? И сказал он: никуда не ходил раб твой. И сказал он ему: разве сердце мое не сопутствовало тебе, когда обратился навстречу тебе человек тот с колесницы своей?” (4 Цар. 5:25-26).

Бог, знавший о грязном поступке Гиезия, сверхъестественно открыл это Елисею. Однако из данного случая видно, что у Елисея не было постоянного дара слова знания, то есть он не мог знать все обо всем и всегда. Если бы это было так, то Гиезий никогда бы не посмел совершить подобный грех. Елисей имел сверхъестественное знание только тогда, когда Бог давал его ему. Дар действовал по желанию Духа.

Иисус демонстрировал дар слова знания когда сказал самаритянке у колодца, что у нее уже было пять мужей (см. Иоан. 4:17-18).

Бог действовал через Петра словом знания, когда он сверхъестественно узнал, что Анания и Сапфира солгали церкви, что отдали всю сумму от только что проданной земли (см. Деян. 5:1-11).

Что касается дара слова мудрости, то мы видим его частые проявления через всех ветхозаветных пророков. Всякий раз, когда они предсказывали будущее событие, действовал дар слова мудрости. Через Иисуса этот дар тоже действовал довольно часто. Он предсказал разрушение Иерусалима, Свое распятие и события, которые произойдут в мире до Его второго пришествия (см. Лук. 17:22-36, 21:6-28).

Этот дар действовал через апостола Иоанна, когда ему был открыт период скорби. Он написал об этом в книге Откровения.

2) Дар различения духов: Дар различения духов часто определяется, как сверхъестественная способность осознавать то, что происходит в духовном мире.

Видение, которое верующий видит своими глазами, или в разуме, может быть отнесено к различению духов. Этот дар может позволить видеть ангелов, демонов или даже Самого Иисуса, как это несколько раз случалось с апостолом Павлом (см. Деян. 18:9-10; 22:17-21; 23:11).

Когда Елисея и его слугу преследовала сирийская армия, они оказались окружены в городе Дофаим. В этот момент слуга Елисея посмотрел на множество солдат, собирающихся у стен города и испугался:

„И сказал он (Елисей): не бойся, потому что тех, которые с нами, больше, нежели тех, которые с ними. И молился Елисей, и говорил: Господи! открой ему глаза, чтоб он увидел. И открыл Господь глаза слуге, и он увидел, и вот, вся гора наполнена конями и колесницами огненными кругом Елисея” (4 Цар. 6:16-17).

Вы знали о том, что ангелы ездят на духовных конях и духовных колесницах? Однажды вы увидите их на небесах, но слуге Елисея была дарована способность увидеть их на земле.

Благодаря этому дару верующий может распознать злого духа, угнетающего человека и точно сказать, что это за дух.

Этот дар включает в себя не только видение духовной области, но и ориентирование в духовном мире в целом. Это может быть, духовное слышание, например, голоса Божьего.

Но этот дар не является даром различения всего невидимого. Часто люди, считающие, что у них есть этот дар, говорят, что могут видеть мотивы других людей, но их дар правильнее было бы назвать „даром осуждения и критики”. Скорее всего у такого человека уже был этот „дар” до того, как он уверовал, но теперь, после обретения спасения, Бог хочет полностью освободить его от него!

Дары изъяснения

1) Дар пророчества: Дар пророчества – это мгновенная сверхъестественная способность говорить что-то под вдохновением от Бога на своем языке. Такие изречения часто начинаются со слов: „Так говорит Господь”.

Этот дар не является проповедью или учением. Проповедь и учение могут содержать элементы пророчества, поскольку даются под помазанием Духа Святого, но не являются пророчеством сами по себе. Часто помазанный проповедник говорит по вдохновению то, чего он не планировал говорить, но это – не совсем пророчество, хотя и включает в себя пророческий элемент.

Дар пророчества служит для назидания, увещания и утешения:

„Кто пророчествует, тот говорит людям в назидание, увещание и утешение” (1 Кор. 14:3).

Таким образом, дар пророчества не содержит в себе откровения. Иными словами, пророчество ничего не открывает относительно прошлого, настоящего или будущего, как в случае со словом знания и словом мудрости. Однако, как я уже говорил выше, духовные дары могут действовать в тесном сотрудничестве друг с другом, поэтому слово мудрости и слово знания могут передаваться посредством дара пророчества.

Когда на служении мы слышим пророчество, предсказывающее будущие события, то на самом деле мы слышим не только пророчество – это слово мудрости, переданное посредством дара пророчества. Дар пророчества „в чистом виде” очень похож на увещание из Писания типа: „Укрепляйтесь Господом и могуществом силы Его”, „Не оставлю тебя и не покину тебя”.

Иногда можно услышать мнение, что в новозаветном пророчестве не должно содержаться ничего негативного, в противном случае, оно выходит за рамки „назидания, увещания и утешения”. Но это не так. Предписывать Богу, чтобы Он говорил Своим людям только „положительные” вещи (хотя они иногда нуждаются и в обличениях), – это превозношение над Ним. Обличение очень хорошо вписывается в рамки назидания и увещания. Я заметил, что в обращении Господа к семи церквям, записанном в откровении Иоанна, явно содержатся элементы обличения. Так что же, надо вычеркнуть их? Не думаю.

2) Дар говорения на различных языках и дар истолкования языков: дар говорения на различных языках – это сверхъестественная способность говорить на языке, которого говорящий не знает. Обычно этот дар должен сопровождаться даром истолкования языков, который является мгновенной сверхъестественной способностью истолковывать сказанное на незнакомом языке.

Этот дар называется не переводом языков, а истолкованием языков. Поэтому не следует ожидать перевода слово в слово. Поэтому сказанное на языках может быть коротким, а истолкование длинным и наоборот.

Дар истолкования языков очень похож на дар пророчества, потому что не содержит в себе откровения и обычно используется для назидания, увещания и утешения. В соответствии с 1 Кор. 14:5 можно сказать, что языки плюс истолкование равняется пророчеству:

„Пророчествующий превосходнее того, кто говорит языками, разве он притом будет и изъяснять, чтобы церковь получила назидание”.

Как я уже говорил выше, в Библии ничего не сказано относительно того, как использовать дары силы, немного сказано о том, как действовать в дарах откровения и много сказано о том, как использовать дары изъяснения. Поскольку в коринфской церкви было много непонимания относительно использования даров изъяснения, Павел решил посвятить этой теме почти целую главу в своем первом послании к коринфянам.

Главная проблема в использовании дара говорения на языках заключается в том, что, как мы уже рассмотрели в главе о крещении Духом Святым, каждый верующий, крещенный Духом Святым, может начать молиться на языках в любой момент, когда захочет. Коринфяне много говорили на языках на своих собраниях, но в большинстве случаев это происходило беспорядочно и хаотично.

Различные пути использования говорения на иных языках

Очень важно осознать разницу между говорением на иных языках в личной молитве и в присутствии других людей. Хотя каждый крещенный Духом Святым верующий может заговорить на языках в любой момент, это не означает, что Бог обязательно будет использовать его в этом даре на людях. В первую очередь, говорение на иных языках используется для личной молитвенной жизни. Однако коринфяне собирались вместе и одновременно говорили на языках, не истолковывая их. Естественно, это не приносило пользы слушающим и никто не получал назидания (см. 1 Кор. 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Провести линию разграничения между личным и публичным использованием дара иных языков можно, назвав личное использование языков молитвой, а публичное – говорением. И то, и другое упоминается в 1 Кор. 14. В чем же разница?

Когда мы молимся на языках, наш дух молится Богу (см. 1 Кор. 14:2, 14). Но если на служении кому-то вдруг дается высказывание на иных языках, то это послание от Бога для церкви (см. 1 Кор. 14:5), и его можно понять только при наличии истолкования.

В соответствии с Писанием, мы можем молиться на языках когда захотим (см. 1 Кор. 14:15), но дар иных языков действует только тогда, когда этого хочет Дух Святой (см. 1 Кор. 12:11).

Дар иных языков должен обычно сопровождаться даром истолкования языков. Однако личная молитва на языках обычно не истолковывается. Павел сказал, что когда он молится на языках, его разум остается бесплодным (см. 1 Кор. 14:14).

Когда человек молится на языках, то получает назидание только он сам (см. 1 Кор. 14:4). Церковь же может получить назидание только если дар иных языков сопровождается истолкованием (см. 1 Кор. 14:4-5).

Каждый верующий должен молиться на языках каждый день. Такая молитва – часть его отношений с Господом. Одним из прекрасных преимуществ молитвы на языках является то, что она не требует участия разума. Павел говорит коринфянам: „Благодарю Бога моего: я более всех вас говорю языками” (1 Кор. 14:18). Судя по всему он провел много времени в молитве на языках, если сумел превзойти в этом всю коринфскую церковь!

Также Павел говорит, что когда мы молимся на языках, то иногда благословляем Господа (1 Кор. 14:16-17). В моей жизни было три случая, когда присутствующие знали и понимали тот язык, на котором я молился. И все три раза это был японский язык. Первый раз я сказал Господу: „Ты такой прекрасный”. Второй раз – „Спасибо большое”. А в третий раз – „ Гряди, гряди, я жду”. Поразительно! Я никогда не изучал на японского, но, по крайней мере, три раза я благословил Господа на этом языке!

Указания Павла относительно говорения на языках

Павел дает конкретные указания коринфской церкви. Независимо от количества людей, число публично говорящих на языках не должно превышать трех человек. Они не должны говорить все вместе, но по очереди (см. 1 Кор. 14:27).

Павел не имел ввиду, что может быть произнесено только три высказывания на языках, но что только три человека могут говорить на языках на данном служении. Если в церкви было бы больше трех людей, которых Бог использует в даре говорения на иных языках, то любой из них, подчинившись вдохновению от Духа, мог произнести послание от Бога для церкви. В противном случае, если бы Павел имел в виду только три высказывания на языках, то это ограничило бы Духа Святого. А если бы Дух Святой давал не больше трех высказываний на языках, то Павлу вообще не пришлось бы давать каких-либо указаний.

То же самое может относиться и к истолкованию языков. Совершенно не обязательно, чтобы Дух Святой давал истолкование языков только одному человеку, их может быть и больше. Таких людей называют „истолкователями” (см. 1 Кор. 14:28), потому что Бог часто использует их в даре истолкования языков. А если это так, то, видимо, именно это имел в виду Павел, говоря „а один изъясняй” (1 Кор. 14:27). Не думаю, что он имел в виду, что истолковывать все высказывания на языках должен только один человек; скорее всего он не хотел допустить „соревновательных истолкований” одного и того же высказывания на языках. Если один истолкователь уже истолковал сказанное на языках, то другой уже не должен его истолковывать, даже если он уверен в том, что сделает это лучше.

Говоря в общем смысле, на церковных собраниях „всё должно быть благопристойно и чинно”, то есть не должно быть мешанины из одновременных и конкурирующих изречений. К тому же верующие должны принимать во внимание присутствие неверующих. Павел пишет:

„Если вся церковь сойдется вместе, и все станут говорить незнакомыми языками, и войдут к вам незнающие или неверующие, то не скажут ли, что вы беснуетесь?” (1 Кор. 14:23).

Именно в этом и состояла проблема коринфян – они все говорили на языках одновременно, и в большинстве случаев не звучало никакого истолкования.

Некоторые указания относительно даров откровения

Павел приводит некоторые указания относительно „даров откровения” в связи с их проявлениями через пророков:

„И пророки пусть говорят двое или трое, а прочие пусть рассуждают. Если же другому из сидящих будет откровение, то первый молчи. Ибо все один за другим можете пророчествовать, чтобы всем поучаться и всем получать утешение. И духи пророческие послушны пророкам, потому что Бог не есть Бог неустройства, но мира. Так бывает во всех церквах у святых” (1 Кор. 14:29-33).

В коринфской церкви были не только люди, истолковывавшие языки и называвшиеся „истолкователями”, но также и те, кто имел дар откровения, и которых считали „пророками”. Это не были пророки, подобные ветхозаветным, и даже не такие, как пророк Агав из Нового Завета (см. Деян. 11:28; 21:10). Их служение, скорее всего, было ограничено своей поместной церковью.

Хотя таких людей на церковном собрании может быть больше, чем трое, Павел снова вводит ограничения до двух или трех, особенно в отношении пророческого служения. Это предполагает, что когда на собрании Дух Святой начинал действовать духовными дарами, то вдохновение могло придти к нескольким людям. Если бы это было не так, то тогда Павел ограничивал бы действия Духа в распределении даров, и от них не было бы пользы церкви, поскольку он четко говорит сколько пророков должно говорить.

Если присутствует более трех пророков, то другие, даже если и не пророчествуют, могут участвовать в рассуждении о сказанном в пророчествах. Это также говорит об их способности различать сказанное Духом и подразумевает, что они тоже могли быть использованы в дарах, которые только что были явлены через других пророков. Или же они могут просто – в общем – рассуждать над пророчеством, удостоверяясь в том, что они соответствуют откровениям, данным прежде (например в Писании), что должен делать каждый зрелый верующий.

Павел говорит, что эти пророки могут пророчествовать один за другим (см. 1 Кор. 14:31) и что „духи пророческие послушны пророкам” (1 Кор. 14:32), давая таким образом понять, что каждый пророк может контролировать себя, не прерывая другого пророка, даже когда он получает откровение от Духа для всей церкви. Это означает, что Дух может одновременно давать откровения нескольким пророкам, но каждый из них должен сам определить, когда его откровения и пророчества должны прозвучать перед церковью.

Это относится также и к другим дарам изъяснения, которые могут проявляться через верующего. Если человек принимает от Господа высказывание на языках или пророчество, то может дождаться благоприятного момента и затем поделиться им с присутствующими. Прерывать пророчество или учение, которое уже звучит, неправильно.

Читая слова Павла „все один за другим можете пророчествовать” (1 Кор. 14:31), надо помнить, что он говорит о пророках, получивших пророчество. Однако, к сожалению, некоторые вырвали слова Павла из контекста, говоря, что каждый верующий может пророчествовать на любом собрании церкви. Дар пророчества дается по воле Духа.

Сегодня, как и во все времена, церковь нуждается в помощи от Духа Святого, в Его силе, присутствии и дарах. Павел увещевал верующих Коринфа „ревновать о дарах духовных, особенно же о том, чтобы пророчествовать” (1 Кор. 14:1). Это значит, что степень нашего желания имеет отношение к проявлениям духовных даров, иначе Павел не писал бы этого. Служитель, воспитывающий учеников, и желающий жить для славы Божьей, будет ревностно желать духовных даров и учить своих учеников делать то же.

Niektórzy Chrześcijanie wolą omijać bądź nawet unikają Księgi Hioba jako, że stanowi dla nich wyzwanie, a być może zaprzecza ich teologii. Musimy jednak być na tyle pokorni, by jednak potrafić przyznać, że kiedy nasza teologia zaprzecza Biblii, to nie Biblia potrzebuje zmiany, a nasza teologia. Z pewnością Bóg nie chce, abyśmy pomijali jakąkolwiek księgę z Biblii, a już z pewnością nie taką, która zawiera 42 rozdziały.

Hiob doświadczył jedne z najcięższych prób, jakie człowiek kiedykolwiek doświadczył. Jego próby były Próbami Służącymi ku Dojrzewaniu. Jednak jego przyjaciele uznali je za PSD (Próby służące dyscyplinie). W ich mniemaniu wszelkie cierpienie jest demonstracją sądu Bożego nad grzechem. Założyli oni zatem, że Hiob musiał poważnie zgrzeszyć, aby zasłużyć na tak ciężkie cierpienie. Sam Hiob czuł się zbity z tropu co do powodu, dla którego został tak mocno doświadczony. My natomiast posiadamy tę przewagę nad Hiobem oraz jego przyjaciołach szukających winnego, ponieważ możemy przeczytać całą Księgę Hioba. Tam znajdujemy powód, dla którego te wszystkie trudności przytrafiły się dobremu człowiekowi:

Zdarzyło się pewnego dnia, gdy synowie Boży [anioły?] udawali się, by stanąć przed Panem, że i szatan też poszedł z nimi. I rzekł Bóg do szatana: Skąd przychodzisz? Szatan odrzekł Panu: Przemierzałem ziemię i wędrowałem po niej. Mówi Pan do szatana: A zwróciłeś uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on. Szatan na to do Pana: Czyż za darmo Hiob czci Boga? Czyż Ty nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk pobłogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży. Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego majątku! Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył. Rzekł Pan do szatana: Oto cały majątek jego w twej mocy. Tylko na niego samego nie wyciągaj ręki. I odszedł szatan sprzed oblicza Pańskiego (Hi 1:6-12).

Wiemy zatem dlaczego Hiob był doświadczany. Szatan oskarżył Hioba o to, że służy on Bogu wyłącznie ze względu na otrzymane już od Niego błogosławieństwa. Przypuśćmy, że gdyby zgodnie z tym co mówił szatan, Bóg nie pobłogosławił Hioba tak bardzo, ten przestałby Mu służyć i zacząłby przeklinać oblicze Boga. Hiob został więc wystawiony na próbę, a Bóg zezwolił szatanowi, aby ten zabrał praktycznie każde błogosławieństwo jakie Hiob otrzymał. Szatan (poprzez różne środki) zabił zwierzęta w gospodarstwie Hioba, jego dzieci oraz większość jego sług. Stracił on wówczas wszystko oprócz swojej żony i zdrowia. Cóż za próba! Nasze serca odczuwają smutek Hioba, gdy czytamy jego historię.

Kiedy Hiob dowiedział się o tych strasznych tragediach, czy zaczął on wówczas przeklinać oblicze Boga? Nie, w niesamowity sposób, padł na ziemię i uwielbił Pana mówiąc: „Dał Pan i zabrał Pan. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!” (Hi 1:21). Hiob przeszedł próbę w nieopisany sposób. Któż z nas uczyniłby podobnie?

Oczywiście Hiob nie wiedział, że to szatan spowodował te dzieło, ale przynajmniej rozpoznał w tym suwerenną Bożą rękę. Jego próby nigdy nie mogłyby się przydarzyć bez wcześniejszej Bożej zgody, tak jak czytaliśmy wcześniej w Piśmie.

Druga Próba Hioba

Po jakimś czasie, szatan znów pojawił się przed obliczem Boga:

Rzekł Pan do szatana: Czy zwróciłeś uwagę na mojego sługę Hioba? Bo nie ma mu równego na ziemi. Mąż to nienaganny i prawy, bogobojny i stroniący od złego, trwa jeszcze w swej pobożności, chociaż ty mnie podburzyłeś, abym go bez przyczyny zgubił. Na to szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Skóra za skórę! Wszystko, co posiada człowiek, odda za swoje życie. Lecz wyciągnij tylko rękę i dotknij jego kości i jego ciała, a na pewno będzie ci złorzeczył w oczy. Na to rzekł Pan do szatana: Oto jest w twojej mocy, tylko jego życie zachowaj. I odszedł szatan sprzed oblicza Pana (Hi 2:3-7, dodano podkreślenie).

Hiob ponownie nie zareagował tak, jak szatan przypuszczał. Nawet kiedy jego żona nakłaniała go, aby przeklinał Boga, Hiob mówił: „Dobro przyjęliśmy z ręki Boga. Czemu zła przyjąć nie możemy?” (Hi 2:10). Hiob przeszedł swoją drugą próbę. Nigdy nie przeklął Boga.

Myślę, że jest bardzo ważne, abyśmy zwrócić uwagę, że kiedy szatan oskarżył Hioba o to, że służy Bogu ze względu na to, co Bóg dla niego uczynił, Pan nie odpowiedział „No i co jeśli właśnie z tego powodu Hiob Mi służy? To nie ma dla mnie znaczenia!” Oczywiście, Bóg nie chce, abyśmy służyli Jemu wyłącznie ze względu na błogosławieństwa jakie otrzymujemy. Powinniśmy być Bogu posłuszni ponieważ jest On Bogiem, niezależnie od obiecanych nam nagród. Być może powinniśmy zadać sobie pytanie jak my sami zareagowalibyśmy, wystawieni na próbę taką jak Hiob. Jak wielu ludzi rozzłościłoby się na Boga jako rezultat nawet małych prób?

Czy możemy winić Hioba za jego próby?

Niektórzy pełni najmilszych intencji, którzy chcą oczyścić Boga z zarzutów w tej historii, starają się obwiniać Hioba za wszystkie jego kłopoty. Jeśli możemy znaleźć jakąś wadę w Hiobie, wówczas moglibyśmy „odpuścić” Bogu. Musimy być jednak ostrożni, zaczynając doszukiwać się wad w człowieku, o którym sam Bóg powiedział: „nie ma na całej ziemi drugiego, kto by tak był prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający grzechu jak on” (Hi 1:8). W oczach Boga, Hiob był numerem jeden na całej planecie!

Niektórzy sugerują także, że Hiob „otworzył drzwi szatanowi” poprzez jego strach. A to dlatego, że sam Hiob powiedział raz: „bo spotkało mnie, czegom się lękał” (Hi 3:25). Pokładają więc winę w jego „negatywnym wyznaniu”, twierdzą oni tym samym, że gdyby Hiob nie lękał się, nigdy nie straciłby dzieci, sług, zdrowia ani zwierząt w gospodarstwie.

Gdyby jednak Hiob otworzył drzwi szatanowi ze względu na swój strach, powinniśmy się w tym miejscu zastanowić jaki byłby sens dwóch pierwszych rozdziałów Księgi Hioba. Dlaczego szatan musiał pojawić się przed Bogiem, aby otrzymać Jego zgodę, zanim doświadczył on Hioba?

I jeśli Hiob był pełen strachu (a nie wiary), dlaczego Bóg przechwalałby się o nim, jako o jedynej osobie na ziemi, która wyróżnia się ponad resztę? Szczególnie mając świadomość, że „bez wiary nie można podobać się Bogu” (Hbr 11:6)? Hiob był człowiekiem większej wiary niż przeciętny człowiek, o czym świadczy fakt, że uwielbił Boga tuż po jego doświadczeniach. Ilu z nas straciłoby całkowicie wiarę w Boga, będąc na jego miejscu?

Jeśli zatem lęk Hioba był powodem jego doświadczania, czy stał się on bardziej bojaźliwy po swojej pierwszej próbie, dzięki czemu otworzył szerzej drzwi na utratę własnego zdrowia? Jeśli Hiob jakoby otworzył drzwi przez strach, dlaczego zarówno Bóg jak i szatan nie wspominają tego faktu?

Jeśli Hiob otworzył drzwi przez strach, dlaczego kochający Bóg nie powiedział mu, że mógł powstrzymać szatana i nie być wówczas doświadczanym? Dlaczego też Bóg w ostatnich rozdziałach, kiedy mówił bezpośrednio do Hioba nie wspomina mu, że otworzył on drzwi przez swój strach? I przede wszystkim, dlaczego Bóg powiedział do szatana: „ty mnie podburzyłeś, abym go bez przyczyny zgubił?” (Hi 2:3, dodano podkreślenie).

Mogę także wspomnieć, że Hiob powiedział w 30:26: „oczekiwałem szczęścia, a przyszło nieszczęście, wyglądałem światłości, a nastała ciemność”. Poprzez wyciągnięcie jeszcze jednego wersetu z kontekstu, moglibyśmy tak samo łatwo (i niesłusznie) udowodnić, że Hiob otworzył drzwi szatanowi, spodziewając się dobrych rzeczy ze względu na jego „pozytywne wyznanie”.

Szczęśliwe zakończenie

Hiob wytrwał w miesiącach, w których był wystawiany na próby (zobacz Hi 7:3; 29:2). Spędził większość tego czasu debatując z kilkoma przyjaciółmi, którzy ładnie umieścili Boga w ich własnym teologicznym pudełku. Mimo tego, że nieustannie próbowali przekonać Hioba, że jego cierpienie było Bożą karą z powodu grzechu (PSD), Hiob nieugięcie zachował swoją niewinność.

Zrozumiałe jest, że Hiob spędził część tego czasu w modlitwie i kilka razy kiedy kwestionował Boga pytając, co uczynił, że otrzymał takie traktowanie. Wywnioskował, że Bóg nienawidził go i traktował go niesprawiedliwie, karząc sprawiedliwego człowieka. Za to właśnie, na końcu, Hiob został skarcony przez samego Boga:

A Pan zwrócił się do Hioba i rzekł: Czy ten, kto spiera się z Wszechmocnym, będzie trwał w uporze? Niech oskarżyciel Boga odpowie!… Nuże, przepasz swoje biodra jak mąż; będę ciebie pytał, a ty mnie poucz! Czy chcesz rzeczywiście podważyć moją sprawiedliwość, pomówić mnie o krzywdę, aby okazać, że masz słuszność? (Hi 40:1-2, 7-8).

Hiob nigdy nie przeklął Boga i do tego stopnia przeszedł swoją próbę. Mógł jednak wypaść lepiej, ale kto oprócz Boga może go krytykować? W prawdziwości z Bożym charakterem, Hiob został pobłogosławiony na końcu swoich prób:

A Pan błogosławił ostatnie lata Joba więcej aniżeli początkowe, tak iż miał czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc par wołów i tysiąc oślic. Miał także siedmiu synów i trzy córki. …Potem żył Job jeszcze sto czterdzieści lat i oglądał swoje dzieci i swoich wnuków aż do czwartego pokolenia (Hi 42:12-13, 16).

Boże błogosławieństwa sprawiły, że Hiob był jeszcze bogatszy niż zanim przyszły na niego próby, pozwalając mu czynić jeszcze więcej dobrego niż wcześniej. Hiob sprawdził się i stało się oczywiste, że nie służył Bogu tylko ze względu na to, że jego bogactwo szło w parze z posłuszeństwem.

Czy Bóg i szatan kłócą się o nas?

Kiedy znajdujemy się pośrodku PSD (Prób Służących Dojrzewaniu), czy dzieje się tak dlatego, że Bóg oraz szatan sprzeczają się o nas? Nie uważam tak, choć sam tego nie wiem. (Niektóre wersety mogą wskazywać, że szatan być może nadal ma dostęp do Bożego tronu – zobacz Za 3:1-2; Łk 22:31-32).

Szatan jest opisany jako „oskarżyciel braci naszych” w Apokalipsie 12:10. Właściwie, Pismo mówi tam: „zrzucony został oskarżyciel braci naszych, który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem”. Nadal, nie udowadnia to, że każda próba służąca dojrzewaniu (PSD) jest rezultatem sprzeczki pomiędzy Bogiem a szatanem. Dla mnie jest to jedną z „rzeczy ukrytych należących do Pana, Boga naszego” (Pwt 29:28). Po prostu nie wiemy wszystkiego, co chcielibyśmy wiedzieć. Historia Hioba ilustruje jednak tę samą prawdę jaką widzimy w innych wersetach: Bóg może zezwolić szatanowi na to, aby nas doświadczał, abyśmy mogli dojrzewać bądź zostać wystawieni na próbę.

I najważniejsze, nie traćmy wzroku z tego, że próba Hioba miała swój koniec i ostatecznie zakończyła się szczęśliwie. Hiob odzyskał swoje zdrowie i wszystko co utracił. Jeśli ty „cierpisz tak jak Hiob”, powinieneś przygotowywać się na koniec swoich cierpień.

Co może nam przynieść cierpienie?

Hiob stał się lepszym człowiekiem przez jego cierpienia, zarówno materialnie jak i duchowo. Zgodnie z Pismem, cierpienie może mieć rezultat w błogosławieństwach. Już nauczyliśmy się, że przechodząc próby, okazujemy czy jesteśmy wiernymi, aby otrzymać więcej błogosławieństw oraz odpowiedzialności. To jeden pozytywny efekt wytrwałości podczas prób. Ponadto Paweł napisał:

Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość – wypróbowaną cnotę (Rz 5:3, dodano podkreślenie).

Poprzez wytrwałość w uciskach, wypróbowujemy cnotę.

Jakub napisał bardzo podobnie:

Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków (Jk 1:2-4, dodano podkreślenie).

Kiedy udaje nam się wytrwać podczas czasów, kiedy wystawiana na próbę jest nasza wiara, końcowy rezultat jest taki, że stajemy się doskonaleni oraz nienaganni. To właśnie dlatego powinniśmy poczytywać to sobie za pełną radość, kiedy spadają na nas różne trudności. Są one bowiem częścią Bożego planu, stawania się bardziej podobnymi do Jezusa. Bóg jest poświęcony naszemu wzrostowi duchowemu i czy to przyznajemy czy nie, kształtowanie naszego charakteru na podobieństwo Chrystusa wykuwane jest w ogniu doświadczeń, prób i trudności. Stale więc się radujmy!

Alkitab berisi banyak contoh tentang Roh Kudus yang tiba-tiba memberi kemampuan adikodrati kepada orang-orang. Dalam Perjanjian Baru, semua kemampuan adikodrati ini dinamakan “karunia-karunia Roh.” Karunia-karunia itu tidak dapat diperoleh. Tetapi, kita tidak boleh lupa bahwa Allah meninggikan orang yang Dia percayai. Yesus berkata, “Barangsiapa setia dalam perkara-perkara kecil, ia setia juga dalam perkara-perkara besar. Dan barangsiapa tidak benar dalam perkara-perkara kecil, ia tidak benar juga dalam perkara-perkara besar.” (Lukas 16:10). Jadi kita mengharapkan agar karunia-karunia Roh lebih besar kemungkinan diberikan kepada mereka yang telah membuktikan kesetiaannya di hadapan Allah. Adalah penting agar setiap orang sepenuhnya disucikan dan menyerah kepada Roh Kudus, karena Allah lebih mungkin memakai orang-orang seperti itu secara adikodrati. Di lain pihak, Allah pernah memakai seekor keledai untuk bernubuat, sehingga Ia dapat memakai siapapun yang Ia sukai. Jika Ia harus menunggu sampai seseorang jadi sempurna untuk dipakai, maka Ia tak dapat memakai siapapun!

Dalam Perjanjian Baru, karunia-karunia Roh terdapat dalam 1 Korintus 12, yang seluruhnya ada sembilan karunia:

Sebab kepada yang seorang Roh memberikan karunia untuk berkata-kata dengan hikmat, dan kepada yang lain Roh yang sama memberikan karunia berkata-kata dengan pengetahuan. Kepada yang seorang Roh yang sama memberikan iman, dan kepada yang lain Ia memberikan karunia untuk menyembuhkan. Kepada yang seorang Roh memberikan kuasa untuk mengadakan mujizat, dan kepada yang lain Ia memberikan karunia untuk bernubuat, dan kepada yang lain lagi Ia memberikan karunia untuk membedakan bermacam-macam roh. Kepada yang seorang Ia memberikan karunia untuk berkata-kata dengan bahasa roh, dan kepada yang lain Ia memberikan karunia untuk menafsirkan bahasa roh itu. (1 Korintus 12:8-10).

Mengetahui cara mendefiniskan setiap karunia bukanlah hal penting bagi orang untuk dipakai Allah dalam karunia-karunia roh. Dalam Perjanjian Lama, para nabi, imam, dan raja, juga penjala ikan di zaman awal gereja Perjanjian Baru mempraktekkan karunia-karunia Roh tanpa tahu cara membuat kategori atau definisinya. Tetapi, karena dalam Perjanjian Baru karunia-karunia Roh dibuatkan kategori, pasti itulah yang Allah ingin kita pahami. Memang, Paulus menulis, “Sekarang tentang karunia-karunia Roh. Aku mau, saudara-saudara, supaya kamu mengetahui kebenarannya. (1 Korintus 12:1).

Kategorisasi Sembilan Karunia (The Nine Gifts Categorized)

Kini, sembilan karunia Roh dikategorikan dalam tiga kelompok: (1) karunia-karunia ucapan, yakni berbahasa lidah, penafsiran bahasa lidah, dan nubuatan; (2) karunia-karunia pewahyuan, yakni: kata-kata hikmat, kata-kata pengetahuan, dan kepekaan mengenali roh-roh; dan (3) karunia-karunia kuasa, yakni: pekerjaan mujizat-mujizat, iman khusus, dan karunia-karunia kesembuhan. Ketiga kelompok karunia itu mengatakan sesuatu; mengungkapkan sesuatu; dan melakukan sesuatu. Semua karunia itu termanifestasi dalam perjanjian lama kecuali berbahasa lidah dan penafsiran bahasa lidah, di mana kedua karunia ini adalah hal-hal unik dalam perjanjian baru.

Perjanjian Baru tidak memberi petunjuk tentang penggunaan yang benar dari “karunia-karunia roh” dan sangat sedikit petunjuk penggunaan yang benar “karunia-karunia pewahyuan.” Tetapi, Paulus banyak memberi petunjuk tentang penggunaan yang benar dari “karunia-karunia ucapan”, dan ada dua alasan untuk itu.

Pertama, karunia-karunia ucapan paling sering termanifestasi dalam pertemuan jemaat, sedangkan karunia-karunia pewahyuan jarang termanifestasi, dan karunia-karunia kuasa paling jarang termanifestasi. Karena itu, kita perlukan lebih banyak petunjuk tentang karunia-karunia yang paling sering termanifestasi dalam pertemuan jemaat.

Kedua, tampaknya karunia-karunia ucapan memerlukan kerjasama maksimal antar-sesama manusia, dan karena itu, karunia-karunia ini sangat mungkin ditangani secara keliru. Jauh lebih mudah menambahkan dan melenyapkan suatu nubuatan dibandingkan melenyapkan karunia-karunia kesembuhan.

Sesuai Kehendak Roh (As the Spirit Wills)

Perlu disadari bahwa karunia-karunia Roh diberikan sesuai kehendak Roh dan bukan sesuai kehendak manusia manapun. Alkitab memperjelas hal terebut:

Tetapi semuanya ini dikerjakan oleh Roh yang satu dan yang sama, yang memberikan karunia kepada tiap-tiap orang secara khusus, seperti yang dikehendaki-Nya. (1 Korintus 12:11, tambahkan penekanan).

Allah meneguhkan kesaksian mereka oleh tanda-tanda dan mujizat-mujizat dan oleh berbagai-bagai penyataan kekuasaan dan karena Roh Kudus, yang dibagi-bagikan-Nya menurut kehendak-Nya. (Ibrani 2:4, tambahkan penekanan).

Seseorang dapat sering dipakai dalam karunia-karunia tertentu, tetapi tak seorangpun memiliki salah-satu karunia. Anda dapat saja diurapi sekali untuk melakukan suatu mujizat, namun itu bukan petunjuk bahwa anda dapat mengerjakan mujizat kapanpun anda mau; juga bukan jaminan bahwa anda akan dipakai lagi untuk mengerjakan mujizat.

Kita akan pelajari dengan singkat dan melihat beberapa contoh dalam Alkitab tentang setiap karunia. Tetapi, mengingat Allah dapat mewujudkan kasih-karuniaNya dan kuasa dalam banyak cara, maka adalah mustahil membuat definisi dengan tepat bagaimana setiap karunia bekerja setiap waktu. Lagipula, dalam Alkitab tidak ada definisi dari kesembilan karunia Roh —yang kita miliki adalah label-labelnya. Jadi, kita hanya dapat melihat contoh-contoh dalam Alkitab dan mencoba menentukan pada label mana setiap karunia itu dikelompokkan, yang akhirnya mendefiniskannya menurut perbedaannya yang nampak. Karena ada banyak cara Roh Kudus dapat memanifestasikan diriNya melalui karunia-karunia adikodrati, maka tidaklah bijak bila kita bertahan dengan definisi kita. Sebagian karunia sebenarnya lebih mirip dengan gabungan dari beberapa karunia. Bersamaan dengan itu, Paulus menulis:

Ada rupa-rupa karunia, tetapi satu Roh. Dan ada rupa-rupa pelayanan, tetapi satu Tuhan. Dan ada berbagai-bagai perbuatan ajaib [atau pekerjaan-pekerjaan], tetapi Allah adalah satu yang mengerjakan semuanya dalam semua orang. Tetapi kepada tiap-tiap orang dikaruniakan penyataan Roh untuk kepentingan bersama. (1 Korintus 12:4-7, tambahkan penekanan).

Karunia-karunia Kuasa (The Power Gifts)

1) Karunia-karunia kesembuhan: Karunia-karunia ini terkait dengan penyembuhan orang-orang sakit. Karunia kesembuhan adalah anugerah adikodrati yang muncul tiba-tiba untuk menyembuhkan orang-orang sakit fisik, dan saya tak perlu tanya alasan untuk itu. Pada bab sebelumnya, kita lihat contoh karunia kesembuhan yang termanifesasi melalui Yesus ketika Ia menyembuhkan orang lumpuh di Kolam Betesda (lihat Yohanes 5:2-17).

Allah memakai Elisa untuk menyembuhkan Naaman orang Siria, si penderita kusta dan penyembah berhala (lihat 2Ki. 5:1-14). Seperti kita pelajari ketika menyimak perkataan Yesus dalam Lukas 4:27 tentang kesembuhan Naaman, Elisa tak sanggup menyembuhkan orang kusta manapun yang ia inginkan. Ia tiba-tiba secara adikodrati terilhami untuk memerintahkan Naaman masuk ke air Sungai Yordan tujuh kali, dan ketika akhirnya Naaman taat, ia ditahirkan dari penyakit kusta.

Allah memakai Petrus untuk menyembuhkan orang lumpuh di Gerbang Indah Bait Allah melalui karunia-karunia kesembuhan (Kisah Para Rasul 3:1-10). Tidak hanya orang lumpuh yang disembuhkan, tetapi juga tanda adikodrati menarik banyak orang untuk mendengar Injil dari mulut Petrus, dan hari itu sekitar lima ribu orang bergabung ke dalam jemaat. Karunia-karunia kesembuhan sering menjadi tujuan ganda dalam menyembuhkan orang sakit dan menarik orang yang belum diselamatkan kepada Kristus.

Ketika Petrus menyampaikan pesan kepada mereka yang berkumpul hari itu, ia berkata:

Hai orang Israel, mengapa kamu heran tentang kejadian itu dan mengapa kamu menatap kami seolah-olah kami membuat orang ini berjalan karena kuasa atau kesalehan kami sendiri? (Kisah Para Rasul 3:12).

Petrus mengakui bahwa bukan karena kuasa apapun yang ia miliki, atau karena kesuciannya, sehingga Allah memakainya untuk menyembuhkan orang lumpuh. Ingatlah, dua bulan sebelum mujizat itu, Petrus telah menyangkali mengenal Yesus. Kenyataannya Allah mamakai Petrus dengan ajaib di bagian awal kitab Kisah Para Rasul, dan fakta itu mendukung keyakinan kita bahwa Allah akan juga memakai kita sesuai kehendakNya.

Ketika Petrus coba menjelaskan bagaimana orang itu disembuhkan, sangat mustahil ia mengkategorikan hal itu sebagai “karunia-karunia kesembuhan.” Petrus hanya tahu bahwa ia dan Yohanes sedang berjalan-jalan melewati seorang lumpuh dan ia tiba-tiba mendapat urapan dengan iman untuk menyembuhkan orang. Sehingga ia memerintahkan orang itu berjalan dalam nama Yesus, memegangnya dengan tangan kanannya, dan menariknya berdiri. Orang lumpuh itu mulai “berjalan dan melompat dan memuji Tuhan.” Petrus menjelaskan hal itu dengan cara berikut:

Dan karena kepercayaan dalam Nama Yesus, maka Nama itu telah menguatkan orang yang kamu lihat dan kamu kenal ini; dan kepercayaan itu telah memberi kesembuhan kepada orang ini di depan kamu semua. (Kisah Para Rasul 3:16).

Orang yang memiliki iman khusus harus memegang orang lumpuh dan mengangkatnya untuk berdiri dan menyuruhnya berjalan! Bersama dengan karunia-karunia kesembuhan itu, diperlukan juga impartasi iman untuk melaksanakannya.

Sebagian orang berpendapat bahwa karunia ini berbentuk jamak (“karunia-karunia” kesembuhan) karena ada berbagai karunia berbeda yang menyembuhkan berbagai jenis penyakit. Orang-orang yang sering dipakai dalam karunia-karunia kesembuhan kadang-kadang tahu bahwa lebih sering penyakit tertentu, dibanding penyakit lain, disembuhkan melalui pelayanannya. Misalnya, dalam keadaan tertentu, Filipus si penginjil tampak berhasil menyembuhkan orang-orang lumpuh dan pincang (Kisah Para Rasul 8:7). Misalnya, ada beberapa penginjil di abad lalu berhasil menyembuhkan orang-orang buta atau tuli, atau orang yang bermasalah jantung, dan lain-lain, tergantung pada karunia-karunia kesembuhan mana yang paling sering dimanifestasikan melalui mereka.

2) Karunia iman dan melakukan mujizat: Karunia iman dan karunia melakukan mujizat tampak sangat mirip. Dengan kedua karunia itu, orang yang diurapi tiba-tiba menerima iman untuk hal yang mustahil. Perbedaan keduanya sering diuraikan seperti berikut ini: Dengan karunia iman, orang yang diurapi diberikan iman untuk menerima mujizat bagi dirinya, sedangkan dengan karunia mengerjakan mujizat, seseorang diberikan iman untuk mengerjakan mujizat bagi orang lain.

Karunia iman kadang-kadang disebut sebagai “iman khusus” karena karunia itu adalah impartasi iman yang tiba-tiba yang melampaui iman yang biasa-biasa. Iman yang biasa-biasa muncul dari pendengaran akan janji Tuhan, sedangkan iman khusus muncul dari impartasi tiba-tiba oleh Roh Kudus. Orang yang mengalami karunia iman khusus ini menyatakan bahwa hal-hal yang mereka anggap mustahil tiba-tiba menjadi mungkin, dan, mereka sadar hal itu mustahil untuk diragukan. Hal yang sama terjadi juga untuk karunia untuk mengerjakan mujizat.

Kisah tiga teman Daniel –Sadrakh, Mesakh, dan Abednego—adalah contoh mengagumkan tentang bagaimana “iman khusus” menjadi tak mungkin diragukan lagi. Ketika mereka dilempar ke perapian yang menyala-nyala karena menolak untuk menyembah berhala raja, mereka semua diberikan karunia iman khusus. Hanya orang dengan iman yang luar biasa dapat bertahan dalam perapian yang sangat panas! Kita perhatikan iman dari ketiga orang muda yang dtunjukkan di depan raja:

Lalu Sadrakh, Mesakh dan Abednego menjawab raja Nebukadnezar: “Tidak ada gunanya kami memberi jawab kepada tuanku dalam hal ini. Jika Allah kami yang kami puja sanggup melepaskan kami, maka Ia akan melepaskan kami dari perapian yang menyala-nyala itu, dan dari dalam tanganmu, ya raja; tetapi seandainya tidak [seandainya tuanku tidak melemparkan kami ke perapian yang menyala-nyala], hendaklah tuanku mengetahui, ya raja, bahwa kami tidak akan memuja dewa tuanku, dan tidak akan menyembah patung emas yang tuanku diri kan itu.” (Daniel 3:16-18, tambahkan penekanan).

Perhatikan bahwa karunia bekerja bahkan sebelum mereka dibuang ke perapian. Mereka sudah berpikir bahwa Allah akan membebaskan mereka.

Elia memfungsikan karunia iman khusus ketika ia diberi makan setiap hari oleh burung gagak selama kelaparan tiga-setengah tahun dari pemerintahan Raja Ahab (lihat 2 Raja-Raja 17:1-6). Seseorang perlu iman luar biasa untuk mempercayai Allah yang memakai burung untuk membawakan makanan pagi dan petang. Walaupun Allah tidak berjanji dalam FirmanNya bahwa burung gagak akan membawakan kita makanan setiap hari, kita dapat memakai iman yang biasa untuk mempercayai Allah dalam memenuhi kebutuhan kita —karena itulah janji (lihat Matius 6:25-34).

Karya melakukan mujizat bekerja seringkali melalui pelayanan Musa. Ia bekerja dalam karunia itu ketika ia membelah Laut Merah (lihat Keluaran 14:13-31) dan ketika berbagai bala penyakit menimpa Mesir.

Yesus melakukan pekerjaan mujizat ketika Ia memberi makan 5.000 orang dengan melipatgandakan jumlah ikan dan roti (lihat Matius 14:15-21).

Ketika, karena satu alasan, Paulus menyebabkan Elimas si tukang sihir menjadi buta karena ia menghalangi pelayanan Paulus di pulau Siprus, itu juga contoh pekerjaan mujizat (lihat Kisah Para Rasul 13:4-12).

Karunia Pewahyuan (The Revelatioan Gifts)

1). Kata-kata pengetahuan dan kata-kata hikmat: Karunia kata-kata pengetahuan ialah impartasi adikodrati yang tiba-tiba tentang informasi tertentu, di masa lalu atau kini. Allah, pemilik semua pengetahuan, kadang mengimpartasi sebagian kecil pengetahuan itu, yang menjadi alasan penyebutan kata-kata pengetahuan. Kata adalah bagian kecil dari kalimat, dan kata pengetahuan adalah bagian kecil dari pengetahuan Allah.

Kata-kata hikmat sangat mirip dengan kata-kata pengetahuan, tetapi kata-kata hikmat adalah impartasi adikodrati yang tiba-tiba tentang pengetahuan kejadian di masa depan. Konsep hikmat biasanya termasuk sesuatu tentang masa depan. Dan, definisi-definisi itu agak spekulatif.

Perhatikan contoh dalam Perjanjian Lama mengenai kata-kata pengetahuan. Setelah Elisa mentahirkan Naaman, orang Siria, dari penyakit kusta, Naaman menawarkan banyak uang kepada Elisa sebagai ucapan terima-kasih atas kesembuhannya. Elisa menolaknya, agar tiap orang menganggap kesembuhan Naaman adalah karena kasih-karunia Allah, bukannya dibeli. Tetapi, hamba Elisa, bernama Gehazi, melihat kesempatan untuk mendapatkan kekayaan pribadi, dan diam-diam ia menerima sebagian bayaran dari Naaman. Setelah Gehazi menyembunyikan perak dari hasil tipuan, ia menghadap Elisa.

Lalu kita baca, dan Elisa berkata padanya, “Dari mana, Gehazi?” Jawabnya: “Hambamu ini tidak pergi ke mana-mana!” Tetapi kata Elisa kepadanya: “Bukankah hatiku ikut pergi, ketika orang itu turun dari atas keretanya mendapatkan engkau?” (2 Raja-Raja 5:25b-26a).

Allah, yang tahu benar kecurangan Gehazi, mengungkapan perbuatannya secara adikodrati kepada Elisa. Tetapi, kisah ini menjelaskan bahwa Elisa tidak “memiliki” karunia kata-kata pengetahuan; yakni, ia selalu tidak tahu segala sesuatu tentang siapapun. Jika hal itu jadi masalah, Gehazi tak mungkin pernah membayangkan bahwa ia dapat menyembunyikan dosanya. Elisa hanya tahu hal-hal secara adikodrati ketika Allah mengungkapan hal-hal itu padanya. Karunia itu bekerja sesuai kehendak Roh.

Yesus mengerjakan kata-kata pengetahuan ketika Ia berkata kepada wanita di sumur di Samaria bahwa ia mempunyai lima orang suami (lihat Yohanes 4:17-18).

Petrus dipakai dalam karunia itu ketika ia secara adikodrati tahu bahwa Ananias dan Safira sedang mendustai jemaat dalam hal memberi kepada jemaat seluruh harga yang telah mereka terima atas penjualan tanah mereka (lihat Kisah Para Rasul 5:1-11).

Mengenai karunia kata-kata hikmat, kita sering lihat manifestasi karunia itu dari semua nabi dalam Perjanjian Lama. Kapanpun mereka menubuatkan satu kejadian di masa depan, kata-kata hikmat bekerja. Yesus juga seringkali diberikan karunia itu. Ia menubuatkan kehancuran Yerusalem, penyalibanNya, dan kejadian-kejadian yang akan menimpa dunia sebelum kedatanganNya yang kedua kali (lihat Lukas 17:22-36, 21:6-28).

Rasul Yohanes dipakai dalam karunia itu ketika penghakiman di Masa Kesukaran diungkapkan kepadanya. Yohanes mencatat hal-hal tersebut dalam seluruh kitab Wahyu.

2). Karunia kepekaan mengenali roh: Karunia ini adalah kemampuan adikodrati yang mendadak muncul atau, bila tidak, mengetahui apa yang sedang terjadi di alam roh.

Penglihatan, melalui mata atau pikiran orang percaya, dapat diklasifikasikan sebagai kepekaan mengenali roh. Karunia itu memungkinkan orang percaya untuk melihat malaikat, roh jahat, bahkan Yesus Sendiri, seperti Paulus pada beberapa kesempatan (lihat Kisah Para Rasul 18:9-10; 22:17-21; 23:11).

Ketika Elisa dan hambanya dikejar oleh pasukan Siria, mereka terjebak di kota Dotan. Di tempat itu, hambanya Elisa mengawasi tembok kota dan menjadi kuatir, ketika melihat banyaknya tentara yang berbaris:

Jawabnya [Elisa]: “Jangan takut, sebab lebih banyak yang menyertai kita dari pada yang menyertai mereka.” Lalu berdoalah Elisa: “Ya TUHAN: Bukalah kiranya matanya, supaya ia melihat.” Maka TUHAN membuka mata bujang itu, sehingga ia melihat. Tampaklah gunung itu penuh dengan kuda dan kereta berapi sekeliling Elisa” (2 Raja-Raja 6:16-17).

Apakah anda tahu bahwa pasukan malaikat mengelilingi kuda-kuda rohani dan dalam kereta-kereta rohani? Anda akan melihat mereka suatu hari nanti di sorga, tetapi hambanya Elisa diberikan kemampuan melihat kuda-kuda itu di bumi.

Melaui karunia itu, seorang percaya dapat mengenali roh jahat yang menekan seseorang dan memiliki kemampuan untuk mengenali jenis roh itu.

Karunia itu meliputi penglihatan ke alam roh dan juga jenis pengenalan lain ke dalam alam roh. Bisa juga termasuk mendengar sesuatu dari alam roh, seperti suara Tuhan.

Akhirnya, seperti anggapan beberapa orang, karunia itu bukanlah “karunia kepekaan mengenali.” Orang yang menyatakan bahwa ia punya karunia itu terkadang menganggap dirinya dapat membedakan motif-motif dalam diri orang, tetapi karunianya lebih tepat digambarkan sebagai “karunia mengritik dan menilai orang lain.” Sebenarnya, anda mungkin memiliki “karunia” itu sebelum anda diselamatkan, dan sekarang sudah diselamatkan, Allah ingin membebaskan anda dari karunia itu selamanya!

Karunia Ucapan (The Utterance Gifts)

1). Karunia nubuatan: Karunia nubuatan adalah kemampuan adikodrati yang tiba-tiba untuk berbicara dengan ilham ilahi dalam bahasa yang diketahui oleh orang yang berbicara. Karunia ini selalu dimulai dengan, “Lalu berkatalah Tuhan.”

Karunia nubuatan bukan menyampaikan khotbah atau mengajar. Khotbah dan pengajaran yang diilhami benar-benar mengandung unsur nubuatan karena setiap khotbah dan pengajaran diurapi oleh Roh, tetapi khotbah dan pengajaran pada dasarnya bukanlah nubuatan. Banyak kali pengkhotbah atau guru yang diurapi akan mengatakan hal-hal melalui ilham yang tiba-tiba tanpa direncanakannya ketika berbicara, tetapi hal itu memang bukan nubuatan, walaupun menurut saya hal itu dapat disebut profetik.

Karunia nubuatan dengan sendirinya membangun, menasihati dan menghibur:

Tetapi siapa yang bernubuat, ia berkata-kata kepada manusia, ia membangun, menasihati dan menghibur. (1 Korintus 14:3).

Jadi karunia nubuatan sendiri tidak mengandung pewahyuan. Yakni, karunia ini tidak mengungkapkan apapun tentang masa lalu, masa sekarang, atau masa depan, seperti halnya kata-kata hikmat dan kata-kata pengetahuan. Tetapi, seperti saya sebutkan sebelumnnya, karunia-karunia Roh dapat saling bekerja bersama, dan demikian pula dengan kata-kata hikmat atau pengetahuan yang dapat disampaikan dengan cara nubuatan.

Ketika kita dengar orang yang bernubuat dalam sebuah pertemuan yang meramalkan kejadian di masa depan, kita sebenarnya tidak mendengar hanya nubuatan; kita mendengar kata-kata hikmat yang disampaikan melalui karunia nubuatan. Karunia nubuatan sederhana akan tampak seolah-olah seseorang membaca peringatan dari Alkitab, seperti “Hendaklah kamu kuat di dalam Tuhan, di dalam kekuatan kuasa-Nya” dan, “Aku sekali-kali tidak akan membiarkan engkau dan tidak akan meninggalkan engkau.”

Sebagian orang yakin bahwa nubuatan dalam Perjanjian Baru tidak berisikan apapun yang “negatif”, jika tidak maka nubuatan itu dianggap tidak sesuai dengan parameter “pengajaran dan peringatan dan penghiburan.” Tetapi, hal itu tidak benar. Membatasi apa yang Allah mungkin katakan kepada umatNya, dengan hanya mengizinkanNya untuk mengatakan apa yang mereka anggap “positif” meskipun mereka layak mendapat teguran, adalah ungkapan yang memuliakan diri sendiri di atas Allah. Teguran tentu bisa dikategorikan atas pengajaran dan peringatan. Saya perhatikan pesan-pesan Tuhan kepada tujuh gereja di Asia, yang dicatat dalam Kitab Wahyu yang ditulis oleh Yohanes, sudah tentu berisi unsur teguran. Apakah kita akan membuangnya? Saya tidak sependapat.

2). Karunia berbahasa lidah dan penafsiran bahasa lidah: Karunia berbagai bahasa lidah adalah kemampuan adikodrati yang tiba-tiba untuk berbicara bahasa yang tak diketahui oleh orang yang mengalami bahasa lidah. Karunia ini biasanya dilakukan melalui karunia penafsiran bahasa lidah, yang merupakan kemampuan adikodrati yang tiba-tiba menafsirkan perkataan dalam suatu bahasa yang tak diketahui.

Karunia ini dinamakan penafsiran bahasa lidah dan bukan penerjemahan bahasa lidah. Jadi, kita tidak memerlukan terjemahan kata-per-kata dari pesan-pesan dalam bahasa lidah. Karena itulah, kita mungkin saja mendapat “pesan singkat dalam bahasa lidah” dan penafsiran yang lebih panjang, dan sebaliknya.

Karunia penafsiran bahasa lidah sangat mirip dengan nubuatan, karena karunia itu juga tidak berisi pewahyuan dan biasanya untuk pengajaran, peringatan dan penghiburan. Menurut 1 Korintus 14:5, kita dapat berkata bahwa bahasa lidah ditambah penafsirannya sama dengan nubuatan:

Sebab orang yang bernubuat lebih berharga dari pada orang yang berkata-kata dengan bahasa roh, kecuali kalau orang itu juga menafsirkannya, sehingga Jemaat dapat dibangun.

Seperti saya sebutkan sebelumnnya, tidak ada instruksi dalam Alkitab mengenai cara mengerjakan karunia-karunia kuasa, sangat sedikit instruksi tentang cara mengerjakan karunia-karunia pewahyuan, tetapi cukup banyak instruksi yang diberikan mengenai cara mengerjakan karunia-karunia ucapan. Karena di jemaat Korintus ada kebingungan mengenai mengerjakan karunia-karunia ucapan, Paulus membahas masalah tersebut pada hampir keseluruhan pasal 14 dari kitab I Korintus.

Masalah yang paling menonjol berhubungan dengan penggunaan yang tepat bahasa-bahasa lidah yang lain, karena seperti kita sudah pelajari pada bab Baptisan Roh Kudus, setiap orang percaya yang dibaptis dengan Roh Kudus mampu untuk berdoa dalam bahasa lidah kapanpun ia mau. Jemaat Korintus sering berbahasa lidah selama ibadah jemaat, tetapi banyak yang tidak teratur.

Penggunaan Berbeda untuk Bahasa Lidah lain (The Different Uses of other Tongues)

Sangatlah penting kita pahami perbedaan antara penggunaan bahasa lidah yang tak diketahui di depan banyak orang. Walaupun setiap orang percaya yang dibaptis dengan Roh Kudus dapat berbahasa lidah kapan saja, itu tak berarti Allah akan memakainya dalam karunia berbahasa lidah di depan umum. Penggunaan utama bahasa lidah adalah kehidupan pribadi setiap orang percaya yang tunduk padaNya. Tetapi, jemaat Korintus melakukannya secara bersama dan serentak berbahasa lidah tanpa ada penafsiran, dan, tentu, tak seorangpun dibantu atau dibimbing olehnya (lihat 1 Korintus 14:6-12, 16-19, 23, 26-28).

Satu cara membedakan antara penggunaan bahasa lidah di depan banyak orang dan penggunaan bahasa lidah secara pribadi adalah klasifikasi penggunaan pribadi sebagai berdoa dalam bahasa lidah dan penggunaan di depan publik sebagai berbicara bahasa lidah lain. Paulus menyebutn dua penggunaan itu dalam 1 Korintus 14. Apa bedanya?

Ketika kita berdoa dalam bahasa lidah, roh kita berdoa kepada Allah (lihat 1 Korintus 14:2, 14). Namun, ketika seseorang tiba-tiba diurapi dengan karunia bahasa lidah, maka itulah pesan dari Allah kepada jemaat (lihat 1 Korintus 14:5), dan pesan itu dipahami ketika diberikan tafsirannya.

Menurut Alkitab, kita dapat berdoa dalam bahasa lidah sesuai kemauan kita (lihat 1 Korintus 14:15), tetapi karunia berbagai bahasa lidah hanya bekerja sesuai kehendak Roh Kudus (lihat 1 Korintus 12:11).

Karunia berbahasa lidah biasanya disertai dengan karunia penafsiran bahasa lidah. Tetapi, penggunaan doa secara pribadi dalam bahasa lidah biasanya tidak ditafsirkan. Paulus berkata bahwa ketika ia berdoa dalam bahasa lidah, pikirannya tidak berfungsi (lihat 1 Korintus 14:14).

Ketika seseorang berdoa dalam bahasa lidah, ia mendapat bimbingan (lihat 1 Korintus 14:4), dan juga seluruh jemaat dibimbing ketika karunia berbahasa lidah bermanifestasi dengan karunia penafsiran bahasa lidah yang menyertainya (lihat 1 Korintus 14:4b-5).

Setiap orang percaya hendaknya berdoa dalam bahasa lidah setiap hari sebagai bagian dari persekutuan harian dengan Tuhan. Yang mengagumkan tentang berdoa dalam bahasa lidah adalah doa itu tak perlu menggunakan pikiran anda, yang berarti anda dapat berdoa dalam bahasa lidah bahkan ketika pikiran anda tersita oleh pekerjaan anda atau hal-hal lain. Paulus berkata kepada jemaat Korintus, “Aku mengucap syukur kepada Allah, bahwa aku berkata-kata dengan bahasa roh lebih dari pada kamu semua.” (1 Korintus 14:18, tambahkan penekanan). Pasti ia telah meluangakn banyak waktu dengan berbahasa lidah untuk melebihi seluruh Jemaat Korintus!

Paulus juga menulis bahwa ketika kita berdoa dalam bahasa lidah, kita kadang-kadang “memberkati Tuhan” (1 Korintus 14:16-17). Tiga kali saya mengalami “bahasa doa” yang dimengerti oleh seseorang yang hadir yang tahu bahasa yang sedang saya panjatkan. Tiga kali saya berbicara bahasa Jepang. Pernah saya berkata kepada Tuhan dalam bahasa Jepang, “Engkau sangat baik.” Lain kali saya katakan, “Terima kasih banyak.” Di saat lain saya katakan, “Cepatlah datang, cepatlah datang; saya sedang menunggu.” Bukankah hal ini mengagumkan? Tak pernah saya belajar sebuah katapun bahasa Jepang, tetapi sedikitnya tiga kali saya telah “memberkati Tuhan” dalam bahasa Jepang!

Petunjuk Paulus untuk Berbahasa Lidah (Paul’s Instructions for Speaking in Tongues)

Petunjuk Paulus kepada jemaat Korintus sangat khusus. Dalam pertemuan tertentu, jumlah orang yang dibolehkan berbahasa lidah di muka umum adalah dua atau tiga orang. Mereka tak boleh berbicara serentak, tetapi harus menunggu dan berbicara secara bergilir (lihat 1 Korintus 14:27).

Paulus tidak secara langsung bermaksud hanya dibolehkan tiga “pesan dalam bahasa lidah”, tetapi tidak boleh lebih dari tiga orang berbahasa lidah dalam ibadah tertentu. Sebagian orang menganggap bahwa jika sudah lebih dari tiga orang yang sering dipakai dalam karunia berbahasa lidah, salah seorang dari mereka dapat berserah kepada Roh, dan dengan asumsi “pesan dalam bahasa lidah” yang Roh ingin manifestasikan di gereja. Jika tidak demikian, instruksi Paulus sebenarnya akan membatasi Roh Kudus dengan cara membatasi jumlah pesan dalam bahasa lidah yang dapat dimanifestasikan dalam ibadah tertentu. Jika Roh Kudus tak pernah memberikan lebih dari tiga karunia bahasa lidah dalam sebuah pertemuan, maka Petrus tak perlu memberi intstruksi tersebut.

Hal yang sama bisa juga berlaku untuk penafsiran bahasa lidah. Ada pendapat bahwa ada lebih dari satu orang dalam jemaat bisa berserah kepada Roh dan menafsirkan “pesan dalam bahasa lidah.” Orang-orang demikian dianggap sebagai “penafsir” (lihat 1 Korintus 14:28), karena mereka sering dipakai dalam karunia penafsiran bahasa lidah. Jika hal itu benar, mungkin ini yang Paulus sebutkan ketika ia menginstruksikan, “harus ada seorang lain untuk menafsirkannya” (1 Korintus 14:27). Mungkin ia tidak berkata bahwa hanya satu orang yang boleh menafsirkan semua pesan dalam bahasa lidah; sebaliknya ia ingatkan untuk melawan “penafsiran saingan” dari pesan yang sama. Jika seorang penafsir menafsirkan pesan dalam bahasa lidah, maka penafsir lain tidak boleh menafsirkan pesan yang sama, meskipun ia anggap ia dapat memberi penafsiran yang lebih baik.

Umumnya, segala sesuatu hendaklah dilakukan ”dengan sopan dan teratur” pada pertemuan jemaat — tak boleh ada campur-aduk ucapan-ucapan yang serentak, bersaing dan membuat bingung. Lagipula, orang-orang percaya harus peka terhadap orang-orang yang tak percaya yang mungkin hadir pada pertemuan itu, seperti yang Paulus tuliskan:

Jadi, kalau seluruh Jemaat berkumpul bersama-sama dan tiap-tiap orang berkata-kata dengan bahasa roh, lalu masuklah orang-orang luar atau orang-orang yang tidak beriman, tidakkah akan mereka katakan, bahwa kamu gila? (1 Korintus 14:23).

Persis itulah yang jadi masalah di Korintus —setiap orang berbahasa lidah secara serentak, dan sering tanpa ada penafsiran.

Petunjuk Mengenai Karunia Pewahyuan (Some Instruction Concerning Revelation Gifts)

Paulus memberi petunjuk tentang “karunia pewahyuan” terkait dengan manifestasinya melalui para nabi:

Tentang nabi-nabi–baiklah dua atau tiga orang di antaranya berkata-kata dan yang lain menanggapi apa yang mereka katakan. Tetapi jika seorang lain yang duduk di situ mendapat penyataan, maka yang pertama itu harus berdiam diri. Sebab kamu semua boleh bernubuat seorang demi seorang, sehingga kamu semua dapat belajar dan beroleh kekuatan. Karunia nabi takluk kepada nabi-nabi. Sebab Allah tidak menghendaki kekacauan, tetapi damai sejahtera. Sama seperti dalam semua Jemaat orang-orang kudus.(1 Korintus 14:29-34a).

Sebagaimana ada anggota tubuh Kristus di Korintus yang tampaknya sering dipakai dalam karunia penafsiran bahasa lidah yang disebut sebagai “penafsir”, maka ada orang yang sering dipakai dalam karunia-karunia nubuatan dan pewahyuan yang dianggap sebagai “nabi.” Nabi-nabi itu tidaklah sama kelasnya dengan nabi-nabi zaman Perjanjian Lama atau bahkan seperti Agabus dalam Perjanjian Baru (lihat Kisah Para Rasul 11:28; 21:10). Sebaliknya, pelayanan mereka dibatasi pada badan-badan gereja lokal.

Walaupun mungkin lebih dari tiga nabi hadir di pertemuan jemaat, Paulus memberi batasan kepada pelayanan profetik untuk “dua atau tiga nabi.” Ini menunjukkan bahwa ketika Roh memberikan karunia-karunia roh di suatu pertemuan, lebih dari satu orang dapat berserah diri untuk menerima karunia-karunia itu. Jika tidak demikian, petunjuk Paulus dapat menyebabkan Roh datang memberikan karunia-karunia yang tak pernah didapat oleh tubuh Kristus, karena ia membatasi jumlah nabi yang dapat berbicara.

Jika lebih dari tiga nabi hadir, maka nabi-nabi lain, walaupun tak dibolehkan berbicara, dapat membantu menilai apa yang dikatakan. Ini juga menunjukkan kemampuan mereka untuk mengenali perkataan Roh dan mungkin bermakna bahwa mereka sendiri bisa saja menyerahkan diri kepada Roh untuk dipakai dalam karunia-karunia itu yang dimanifestaikan melalui nabi-nabi lain. Jika tidak, mereka bisa saja hanya menilai setiap nubuatan dan pewahyuan secara umum, dengan memastikan apakah setiap nubuatan dan pewahyuan itu sesuai dengan pewahyuan yang telah Tuhan berikan (seperti dalam Alkitab), hal yang dapat dilakukan oleh tiap orang dewasa percaya.

Paulus menyatakan bahwa nabi-nabi itu dapat bernubuat secara berangkai (lihat 1 Korintus 14:31) dan bahwa “karunia nabi takluk kepada nabi-nabi” (1 Korintus 14:32). Ini menunjukkan bahwa setiap nabi dapat menahan diri agar tidak menggangu nabi lain, bahkan saat diberikan nubuatan atau pewahyuan dari Roh untuk dibagikan kepada jemaat. Dan, pada saat yang sama Roh dapat memberikan karunia-karunia kepada beberapa nabi yang hadir dalam satu pertemuan, tetapi setiap nabi dapat dan harus melakukan pengawasan ketika pewahyuan atau nubuatan dialami bersama dengan jemaat.

Hal itu berlaku juga dalam karunia ucapan yang dapat dimanifestasikan melalui tiap orang percaya. Jika, dalam pertemuan, seseorang menerima pesan dalam bahasa lidah atau nubuatan dari Tuhan, ia dapat menahannya sampai saat yang tepat. Orang lain tak boleh mengganggu orang yang sedang bernubuat, juga tidak boleh ada yang menggangu pengajaran untuk memberi anda nubuatan.

Ketika Paulus menyatakan “Sebab kamu semua boleh bernubuat seorang demi seorang”, (1 Korintus 14:31), ingatlah bahwa ia berbicara dalam konteks nabi-nabi yang telah menerima nubuatan. Sayangnya, sebagian orang memahami perkataan Paulus keluar dari konteks, yang menyatakan bahwa setiap orang percaya dapat bernubuat di setiap pertemuan jemaat. Karunia nubuatan diberikan sesuai kehendak Roh.

Kini, seperti masa-masa sebelumnya, gereja perluk pertolongan, kuasa, kehadiran, dan karunia-karunia dari Roh Kudus. Paulus meminta jemaat di Korintus untuk “usahakanlah dirimu memperoleh karunia-karunia Roh, terutama karunia untuk bernubuat.” (1 Korintus 14:1). Jadi, tingkat keinginan kita terkait dengan manifestasi karunia-karunia Roh, jika tidak Paulus takkan pernah memberikan instruksinya. Pelayan pemuridan, yang mau dipakai Tuhan untuk kemuliaanNya, sangat memerlukan karunia-karunia Roh, dan ia mau mengajar murid-muridNya untuk melakukan hal yang sama.