Lakini kila mmoja wetu alipewa neema kwa kadiri ya kipimo cha kipawa chake Kristo … Naye alitoa wengine kuwa mitume, na wengine kuwa manabii; na wengine kuwa wainjilisti na wengine kuwa wachungaji na waalimu; kwa kusudi la kuwakamilisha watakatifu, hata kazi ya huduma itendeke, hata mwili wa Kristo ujengwe; hata na sisi sote tutakapoufikia umoja wa imani na kumfahamu sana Mwana wa Mungu, hata kuwa mtu mkamilifu, hata kufika kwenye cheo cha kimo cha utimilifu wa Kristo (Waefeso 4:7, 11-13. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Na Mungu ameweka wengine katika Kanisa, wa kwanza mitume, wa pili manabii, wa tatu waalimu, kisha miujiza, kisha karama za kuponya wagonjwa, na masaidiano, na maongozi, na aina za lugha (1Wakor. 12:28. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Karama za huduma kama zinavyojulikana, ni tendo la kuitwa kwa waamini fulani na kupewa uwezo ili kusimama katika nafasi kama mtume, nabii, mwinjilisti, mchungaji au mwalimu. Hakuna mtu awezaye kujiweka katika nafasi hizo. Ni lazima mtu aitwe na apewe karama hiyo na Mungu.

Inawezekana kwa mtu mmoja kushika nafasi zaidi ya moja kati ya hizo, lakini ni kwa makundi fulani fulani. Kwa mfano: Inawezekana mwamini mmoja akaitwa kushika nafasi ya mchungaji na mwalimu, au nabii na mawalimu. Lakini si rahisi kwa mtu kuitwa kushika nafasi ya mchungaji na mwinjilisti kwa sababu, huduma ya mchungaji inadai kwamba abaki mahali pamoja akihudumia kusanyiko la mahali pamoja. Hivyo, asingeweza kutimiza wito wa uinjilisti ambao unadai mtu kusafiri mara kwa mara.

Japo hizo nafasi tano zote ni karama tofauti kwa makusudi tofauti, zimetolewa kwa kanisa kwa kusudi moja kubwa la jumla – kuwawezesha watakatifu kwa ajili ya kazi ya huduma” (Waefeso 4:12, TLR).[1] Lengo la kila mtumishi linapaswa kuwa kuwawezesha watakatifu kwa ajili ya kufanya huduma. Lakini, mara nyingi, wale walio katika huduma hujifanya kana kwamba wameitwa kuwastarehesha watu wa kimwili wanaofika kanisani – si kuwawezesha watakatifu kuwa tayari kwa huduma. Kila mtua liyeitwa katika nafasi mojawapo kati ya hizo zilizotajwa anapaswa kutathmini mara kwa mara mchango anaotoa kwa habari ya “kuwawezesha watakatifu kwa ajili ya kufanya huduma”. Kama kila mtumishi angefanya hivyo, wengi wangeondoa shughuli nyingi mbalimbali ambazo zinahesabiwa kwa sasa kwamba ni “huduma”.

Je, Karama Zingine Za Huduma Zilikuwa Kwa Ajili Ya Kanisa La Mwanzo Tu?

Je, karama hizi za huduma zitatolewa kwa kanisa kwa muda gani? Yesu atatizoa kwa muda wote ambapo watakatifu Wake wanahitaji kuwezeshwa kufanya huduma. Hiyo ni mpaka atakaporudi. Kila mara kanisa linapokea Wakristo waliozaliwa upya wanaohitaji kukua, na sisi wengine tunahitaji kuendelea kukua na kukomaa kiroho daima.

Kwa bahati mbaya, kuna wengine ambao wamedhani kwamba kuna aina mbili tu ya huduma siku hizi – wachungaji na wainjilisti – kana kwamba Mungu amebadilisha mpango Wake. Hapana! Bado tunahitaji mitume, manabii na waalimu, kama kanisa la mwanzo lilivyohitaji. Sababu ya kutokuona mifano ya karama hizi katika kanisa kwa wingi duniani ni kwamba, Yesu ndiye anayetoa karama hizo kwa Kanisa Lake, si hli kanisa la siku hizi la bandia, lisilokuwa takatifu, lenye kuhubiri injili za uongo. Katika kanisa hili bandia utawapata wale wanaojitahidi – kwa unyonge sana – kujaza nafasi za baadhi ya karama za huduma (sana sana wachungaji na wainjilisti wachache tu), lakini hawafanani hata kidogo na zile karama za huduma ambazo zinatolewa na Mungu, ambazo Yesu hutoa kwa kanisa Lake. Tena, hawawawezeshi watakatifu kufanya matendo ya huduma, kwa sababu injili yenyewe wanayotangaza haileti utakatifu bali huwadanganya watu wafikiri tu kwamba wamesamehewa. Na hao watu hawana haja ya kuwezeshwa wafanye huduma. Hawana nia ya kujikana wenyewe na kuibeba misalaba yao.

Utajuaje Kwamba Umeitwa?

Mtu anajuaje kwamba ameitwa kushika mojawapo ya nafasi hizo kanisani? Kwanza kabisa, atasikia mwito kutoka kwa Mungu. Atajikuta ana mzigo wa kutenda kazi fulani. Hii ni zaidi ya kuwa na haja ya kuona hitaji ambalo linaweza kutimizwa. Badala yake, ni njaa itokayo kwa Mungu, iliyoko ndani, yenye kumsukuma mtu kuingia katika huduma fulani. Kama kweli ameitwa na Mungu, hatatosheka mpaka aanze kutimiza wito wake. Wala haihusiani na watu kumchagua au kamati ya watu. Mungu ndiye anayeita.

Pili – Mtu aliyeitwa kweli atajikuta amewezeshwa na Mungu ili kutimiza kazi hiyo aliyopewa na Mungu. Kila nafasi katika zile tano ina upako wake wa KiMungu, wenye kumwezesha mhusika kufanya kile ambacho Mungu amemwita kufanya. Upako huja pamoja na mwito wenyewe. Kama hakuna upako, hakuna mwito. Mtu anaweza kutamani kufanya kazi katika huduma fulani, akaenda Shule ya Biblia kwa miaka minne kujifunza na kujiandaa kwa ajili ya huduma hiyo, lakini pasipo upako toka kwa Mungu, hana nafasi ya kufanikiwa.

Tatu – Ataona Mungu akifungua mlango au nafasi kwa ajili ya kufanyia kazi karama zake hizo. Kwa hali hiyo anaweza kujithibitisha kuwa mwaminifu, na hatimaye atapewa nafasi kubwa zaidi, majukumu makubwa zaidi na karama zaidi.

Kama mtu hajasikia mwito wa Mungu au msukumo wa ndani kuhusiana na mojawpao ya hizo karama tano za huduma, au kama hajisikii upako maalum wa aina yoyote ile ili kutekeleza kazi itolewayo na Mungu, au kama hakuna nafasi iliyojitokeza kutumia karama anayofikiri anayo, basi asijaribu kuwa kitu ambacho Mungu hajamwita kuwa. Badala yake, afanye bidii kuwa baraka katika kusanyiko lake, katika mahali anapokaa na kazini anakofanya. Hata ingawa hajaitwa kwenye “huduma tano” hizo, ameitwa kutumika kwa kufanyia kazi zile karama ambazo Mungu amempa, na anatakiwa ajithibitishe kuwa ni mwaminifu.

Ingawa Maandiko yanataja hizo karama tano za huduma, hii haimaanishi kwamba kila mtu anayeshika nafasi fulani atakuwa na huduma inayofanana na mwingine. Paulo aliandika kwamba kuna “tofauti za huduma” (1Wakor. 12:5), akionyesha uwezekano wa kutofautiana kati ya watumishi wanaoshikilia nafasi zinazofanana. Tena, inaonekana kuna viwango mbalimbali vya upako juu ya hao wanaoshikilia nafasi hizo. Basi, tunaweza kutofautisha kila nafasi kwa kiwango cha upako. Kw amfano: Kuna waalimu ambao wanaonekana kuwa na upako zaidi kuliko wengine. Ndivyo ilivyo hata katika karama zingine za huduma. Mimi ninaamini kwamba mtumishi yeyote anaweza kufanya mambo yatakayosababisha ongezeko la upako juu ya huduma yake, kama kuwa mwaminifu na kujitolea sana kwa Mungu.

Tutazame Kwa Karibu Nafasi Ya Mtume

Neno la Kiyunani linalotafsiriwa mtume ni apostolos na maana yake halisi ni “aliyetumwa”. Mtume wa kweli wa Agano Jipya ni mwamini anayetumwa na Mungu kwenda mahali fulani au maeneo fulani ili kuanzisha makanisa. Anaweka msingi wa kiroho wa “jengo” la Mungu, na anafananishwa na fundi ujenzi mkandarasi. Paulo, yeye mwenyewe akiwa mtume, aliandika hivi:

Maana sisi tu wafanya kazi pamoja na Mungu. Ninyi ni shamba la Mungu, ni jengo la Mungu. Kwa kadiri ya neema ya Mungu niliyopewa, mimi kama mkuu wa wajenzi wenye hekima, naliuweka msingi, na mtu mwingine anajenga juu yake (1Wakor. 3:9-10a. Maneno mepesi kutilia mkazo).

“Mkuu wa wajenzi” husimamia mpango mzima wa kujenga – yeye anaona jengo lililokamilika. Si mtaalamu kama vile fundi seremala au mwashi. Anaweza kuwa na uwezo wa kufanya kazi ya fundi seremala au mwashi, lakini pengine hataifanya vizuri kama wao wenyewe. Vivyo hivyo, mtume anao uwezo wa kufanya kazi ya mwinjilisti au mchungaji, lakini kwa muda tu wakati anapoanzisha makanisa. (Mtume Paulo kwa kawaida alikuwa anakaa mahali kwa miezi sita hadi miaka mitatu.)

Mtume anafaa sana kuanzisha makanisa, kisha kuyasimamia ili kuhakikisha yanaendelea kama Mungu anavyotaka. Mtume anawajibika kuweka wazee au wachungaji au wasimamizi ili kuchunga kila kundi analoanzisha (ona Matendo 14:21-23; Tito 1:5).

Mitume Wa Kweli Na Wa Uongo

Inaonekana kwamba baadhi ya watumishi siku hizi, kwa kutamani kuwa na madaraka juu ya makanisa, ni wepesi kujitangaza kwamba wameitwa kuwa mitume. Lakini wengi wao wana matatizo makubwa. Kwa kuwa hawajaanzisha makanisa (au labda wana moja au mawili) na hawana karama wala upako wa kiBiblia wa utume, inawabidi watafute wachungaji wepesi kudanganyika watakaowaruhusu wao kuwa na mamlaka juu ya makanisa yao. Kama wewe ni mchungaji, usidanganywe na hao mitume wa uongo wenye kujitukuza wenyewe na wenye njaa ya mamlaka. Wao kwa kawaida ni mbwa mwitu waliovaa mavazi ya kondoo. Mara nyingi wanachotafuta ni fedha tu. Maandiko yanaonya kuhusu mitume wa uongo (ona 2Wakor. 11:13; Ufunuo 2:2). Kama inabidi wakwambie wao ni mitume, basi ni ishara kwamba wao si mitume. Matunda yao yanapaswa kuzungumza.

Mchungaji anayeanzisha kanisa na kuendelea kulichunga kama mchungaji kwa miaka mingi si mtume. Pengine wachungaji aina hiyo wanaweza kuitwa “wachungaji wa kitume” kwa kuwa walianzisha makanisa wenyewe. Pamoja na hayo, wasishike nafasi ya mtume kwa sababu mtume huendelea kuanzisha makanisa.

“Mishenari” aliyetumwa kweli na Mungu na kutiwa mafuta – ambalo ndilo jina la mitume siku hizi – mwenye wito wa kuanzisha makanisa, anaweza kusimama kama mtume. Lakini, wamishenari wanaofanya kazi ya kuanzisha shule za Biblia au kuwafundisha wachungaji si mitume bali waalimu.

Huduma ya kweli ya mtume huonekana kwa ishara na maajabu, ambavyo ni vyombo vinavyosaidia kuanzisha kanisa. Paulo aliandika hivi:

Kwa sababu sikuwa duni ya mtume walio wakuu kwa lolote, nijapokuwa si kitu. Kweli ishara za mtume zilitendwa katikati yenu katika saburi yote, kwa ishara na maajabu na miujiza (2Wakor. 12:11b-12).

Kama mtu hana ishara na maajabu katika huduma yake, yeye si mtume. Basi, mitume wa kweli si wengi, na hawapatikani katika kanisa bandia, lisilo takatifu, lenye kuhubiri injili bandia. Sana sana wanapatikana katika maeneo mapya kabisa duniani ambayo hajapata Injili bado.

Cheo Cha Juu Cha Mtume

Katika orodha zote za karama za huduma katika Agano Jipya, nafasi ya mtume hutajwa kwanza, kuonyesha kwamba ndiyo wito wa hali ya juu zaidi (ona Waefeso 4:11; 1Wakor. 12:28).

Hakuna mtu aanzaye huduma yake kama mtume. Mtu anaweza kuwa na wito wa mtume, lakini hataanza katika nafasi hiyo. Ni lazima kwanza ajithibitishe kuwa mwaminifu kwa miaka mingi katika kuhubiri na kufundisha, kisha hatimaye atasimama katika nafasi ambayo Mungu amemwandalia. Paulo aliitwa kuwa mtume toka tumboni mwa mama yake, lakini alifanya huduma kwa miaka mingi kabla ya kuingia katika nafasi hiyo hatimaye (ona Wagalatia 1:15 – 2:1). Alianza kama mwalimu na nabii (ona Matendo 13:1-2), ndipo baadaye akapandishwa cheo na kuwa mtume, wakati alipotumwa na Roho Mtakatifu (ona Matendo 14:14).

Tunaona wengine wakitajwa kama mitume licha ya Paulo na wale Thenashara, katika Matendo 1:15-26; 14:14; Warumi 16:7; 2Wakor. 8:23; Wagalatia 1:17-19; Wafilipi 2:25 na 1Wathes. 1:1 na 2:6. (Neno mtenda kazi katika 2Wakor. 8:23 na Wafilipi 2:25 katika Kiyunani ni apostolos.) Hii hupingana na dhana iliyoko siku hizi kwamba nafasi ya mtume ilikuwa kwa ajili ya watu kumi na mbili tu.

Ila, ni mitume kumi na mbili tu wanaoweza kuhesabiwa kuwa “Mitume wa Mwanakondoo,” na ni hao kumi na mbili tu ndiyo watakaokuwa na nafasi ya pekee katika utawala wa Kristo wa miaka elfu moja (tazama Mathayo 19:28; Ufunuo 21:14). Hatuhitaji tena mitume kama Petro, Yakobo na Yohana ambao walivuviwa kipekee ili kuandika Maandiko, kwa sababu ufunuo wa Biblia umekamilika. Ila, sku hizi bado tunahitaji mitume watakaoanzisha makanisa kwa nguvu za Roho Mtakatifu, kama walivyofanya akina Paulo na wengine, kulingana na tunavyosoma katika Kitabu cha Matendo ya Mitume.

Nafasi Ya Nabii

Nabii ni mtu anayepokea mafunuo ya Mungu na kusema kwa upako wa Mungu. Kwa kawaida, anatumiwa mara kwa mara katika karama ya kiroho ya unabii pamoja na zile karama za ufunuo: neno la hekima, neno la maarifa, na kupambanua roho.

Mwamini yeyote anaweza kutumiwa na Mungu katika karama ya unabii kama apendavyo Roho, lakini hiyo haimfanyi kuwa nabii. Nabii kwanza kabisa ni mtumishi anayeweza kuhubiri au kufundisha kwa upako. Kwa kuwa nafasi ya nabii inaonekana kuwa mwito wa pili (ona orodha katika 1Wakor. 12:28), hata mtumishi wa kudumu asingeweza kutiwa katika nafasi ya nabii mpaka awe katika huduma kwa miaka kadhaa. Inapofikia wakati wake kushika nafasi hiyo, atakuwa na vitendea kazi vya kiroho vinavyoambatana na nafasi yenyewe.

Watu wawili wanaotajwa katika Agano Jipya kuwa manabii ni Yuda na Sila. Tunasoma katika Matendo 15:32 kwamba walitoa unabii mrefu kwa kanisa la Antiokia, kama ifuatavyo:

Tena Yuda na Sila, kwa kuwa wao wenyewe ni manabii, wakawausia ndugu kwa maneno mengi, wakawathibitisha.

Mfano mwingine wa nabii kutoka katika Agano Jipya ni Agabo. Tunasoma hivi katika Matendo 11:27-28:

Siku zizo hizo manabii walitelemka kutoka Yerusalemu hata Antiokia. Na tulipokusanyika, akasimama mmoja wao jina lake Agabo, akaonyesha kwa uweza wa Roho Mtakatifu kwamba njaa kubwa itakuja karibu katika dunia nzima, nayo ikatukia katika siku za Klaudio.

Ona kwamba Agabo alipewa neno la hekima – kitu kuhusu wakati ujao kilifunuliwa kwake. Agabo hakujua kila kitu ambacho kingetokea katika siku zijazo, ila alifahamu yale tu ambayo Roho Mtakatifu alipenda kumfunulia.

Katika Matendo 21:10-11, kuna mfano mwingine wa neno la hekima kufanya kazi katika huduma ya Agabo. Hapa, ilitokea kwa ajili ya mtu mmoja, Paulo.

Basi, tulipokuwa tukikaa huko siku nyingi, nabii mmoja jina lake Agabo akashuka kutoka Uyahudi. Alipotufikia, akautwaa mshipi wa Paulo, akajifunga miguu na mikono, akasema, “Roho Mtakatifu asema hivi, ‘Hivyo ndivyo Wayahudi wa Yerusalemu watakavyomfunga mtu mwenye mshipi huu, nao watamtia katika mikono ya watu wa Mataifa’.”

Je, Maandiko yanaruhusu katika kipindi hiki cha agano jipya kutafuta ushauri binasi kutoka kwa manabii? Hapana. Sababu ni hii: Waamini wote wana Roho Mtakatifu ndani yao ili kuwaongoza. Nabii anachoweza kufanya ni kuthibitisha tu kile ambacho mwamini tayari anajua ni mwongozo wa Mungu katika roho yake. Kwa mfano: Wakati Agabo alipomtabiria Paulo, hakumpa mwongozo kwamba afanye nini. Alithibitisha tu kile ambacho Paulo alikwisha fahamu kwa muda mrefu.

Kama tulivyokwisha kusema mapema, Paulo alishika nafasi ya nabii (na mwalimu) kabla ya kuitwa katika huduma ya utume (ona Matendo 13:1). Tunajua Paulo alipokea mafunuo kutoka kwa Bwana kulingana na Wagalatia 1:11-12, na pia alipata maono mengi tu (ona Matendo 9:1-9; 18:9, 10; 22:17-21; 23:11; 2Wakor. 12:1-4).

Kama ilivyo kwa habari ya mitume wa kweli, hatupati manabii wa kweli katika kanisa la uongo. Kanisa la uongo huwaepuka manabii wa kweli kama Sila, Yuda au Agabo. Sababu ni kwamba manabii wa kweli wataleta ufunuo wa Mungu kutopendezwa na kutokutii kwao (kama Yohana alivyofanya kwa makanisa mengi ya Asia Ndogo katika sura mbili za kwanza za Ufunuo). Kanisa la uongo halipendi hayo.

Nafasi Ya Mwalimu

Kulingana na orodha ya 1Wakorintho 12:28, nafasi ya mwalimu ni ya tatu. Mwalimu ni mtu ambaye ametiwa mafuta na Mungu kufundisha Neno la Mungu. Si kwamba kila mtu anayefundisha Biblia ni mwalimu kulingana na Agano Jipya. Wengi hufundisha kwa sababu wanajisikia kupenda kufanya hivyo, au wanajisikia kuwajibika kufanya hivyo, lakini mtu ambaye ana wito wa nafasi hiyo ya ualimu hupewa karama na Mungu kwa ajili ya kufundisha. Mara nyingi anapewa ufunuo wa Mungu kuhusu Neno la Mungu, naye anakuwa na uwezo wa kueleza Biblia kwa njia inayofanya ieleweke na kufanyiwa kazi.

Apolo ni mfano wa mtu aliyeshika nafasi hiyo katika Agano Jipya. Paulo alilinganisha huduma yake ya kitume na huduma ya Apolo ya kufundisha katika 1Wakorintho kwa kusema hivi:

Mimi nilipanda, Apolo akatia maji; bali mwenye kukuza ni Mungu. … Naliuweka msingi, na mtu mwingine anajenga juu yake (1Wakor. 3:6, 10b. Maneno mepesi kutilia mkazo).

Mwalimu Apolo hakupanda wala kuweka msingi. Ila, yeye alitia maji mimea mipya kwa Neno la Mungu, na alijenga kuta kwenye msingi uliokuwepo.

Anatajwa tena katika Matendo 18:27, hivi:

Na [Apolo] alipotaka kuvuka bahari aende mpaka Akaya, ndugu wakamhimiza, wakawaandikia wale wanafunzi wamkaribishe, naye alipofika akawasaidia sana wale waliokwisha kuamini kwa neema ya Mungu. Kwa maana aliwashinda Wayahudi kabisa kabisa mbele ya watu wote, akionyesha kwa maneno ya maandiko ya kuwa Yesu ni Kristo.

Ona kwamba Apolo “akawasaidia sana” watu ambao walikuwa Wakristo tayari, na kwamba mafundisho yake yanaelezwa kuwa na nguvu. Mafundisho yenye upako kila wakati yana nguvu.

Huduma ya kufundisha ni ya muhimu sana kwa kanisa kuliko hata matendo ya miujiza au karama za kuponya. Hii ndiyo sababu imeorodheshwa kabla ya karama hizo katika 1Wakorintho 12:28.

Na Mungu ameweka wengine katika Kanisa, wa kwanza mitume, wa pili manabii, wa tatu waalimu, kisha miujiza, kisha karama za kuponya wagonjwa (Maneno mepesi kukazia).

Kwa bahati mbaya sana, waaminio wakati mwingine huvutiwa zaidi kuona uponyaji kuliko kusikiliza mafundisho dhahiri ya Neno ambalo litaleta kukua kiroho na utakatifu katika maisha yao.

Biblia inazungumza juu ya kuhubiri na kufundisha. Kufundisha ni kitu cha utaratibu na mpango, ila kuhubiri ni kitu cha uvuvio zaidi. Mara nyingi wainjilisti huhubiri. Waalimu na wachungaji mara nyingi hufundisha. Mitume huhubiri na kufundisha. Ni kitu cha kuhuzunisha kwamba waamini wengine hawatambui thamani ya mafundisho. Wengine hata hufikiri kwamba wakati pekee ambapo msemaji amepokea upako ni wakati wanahubiri kwa sauti kubwa na kwa mwendo wa haraka! Sivyo.

Yesu ni mfano bora kabisa wa mwalimu aliye na upako. Mafundisho Yake yalikuwa na sehemu kubwa sana katika huduma Yake kiasi cha watu wengi kumwita “Mwalimu” (Mathayo 8:19; Marko 5:35; Yohana 11:28).

Kwa maelezo zaidi kuhusu waalimu na kufundisha, ona Matendo 2:42; 5:21, 25, 28, 42; 11:22-26; 13:1; 15:35; 18:11; 20:18-20; 28:30, 31; Warumi 12:6, 7; 1Wakor. 4:17; Wagalatia 6:6; Wakolosai 1:28; 1Timo. 4:11-16; 5:17; 6:2; 2Timo. 1:11; 2:2 na Yakobo 3:1. Andiko la mwisho katika orodha hii linatuambia kwamba waalimu watapata hukumu kali zaidi, kwa hiyo wanapaswa kuwa makini sana kuhusu kitu wanachofundisha. Wanapaswa kufundisha Neno tu.

Nafasi Ya Mwinjilisti

Mwinjilisti ni mtu aliyetiwa mafuta kuhubiri Injili. Jumbe zake zimepangwa kuwaongoza watu watubu na kumwamini Bwana Yesu Kristo. Zinaambatana na miujiza yenye kuvuta usikivu wa wasioamini na kuwafanya kuamini ukweli wa ujumbe wake.

Bila shaka walikuwepo wainjilisti wengi sana katika kanisa la kwanza, lakini ni mtu mmoja tu anayetajwa katika kitabu cha Matendo kama mwinjilisti. Jina lake ni Filipo. Tunasoma hivi: “…Tukaingia nyumbani mwa Filipo, mhubiri wa Injili aliyekuwa mmoja wa wale saba, tukakaa kwake” (Matendo 21:8. Maneno mepesi kukazia).

Filipo alianza huduma yake kama mtumishi tu (au tuseme, “shemasi”) ambaye kazi yake ilikuwa kusimamia meza (ona Matendo 6:1-6). Akapandishwa kufikia nafasi ya mwinjilisti wakati wa mateso ya kanisa yaliyotokana na kuuawa kwa Stefano. Kwa mara ya kwanza alihubiri Injili huko Samaria.

Filipo akatelemka akaingia mji wa Samaria, akawahubiri Kristo. Na makutano kwa nia moja wakasikiliza maneno yale yaliyosemwa na Filipo walipoyasikia na kuziona ishara alizokuwa akizifanya. Kwa maana pepo wachafu wakawatoka wengi waliopagawa nao, wakilia kwa sauti kuu; na watu wengi waliopooza na viwete, wakaponywa. Ikawa furaha kubwa katika mji ule (Matendo 8:5-8).

Ona kwamba ujumbe wa Filipo ulikuwa mmoja tu – Kristo. Lengo lake lilikuwa kuanza kufanya watu kuwa wanafunzi, yaani, wafuasi watiifu wa Kristo. Basi, alimtangaza Kristo kama mtenda miujiza, Mwana wa Mungu, Bwana, Mwokozi na Hakimu anayerudi upesi. Akawashauri watu watubu na kumfuata Bwana wake.

Ona pia kwamba Filipo aliwezeshwa kwa ishara na maajabu, vilivyothibitisha ujumbe wake. Mtu anayesimama katika nafasi ya mwinjilisti atatiwa mafuta kwa karama za kuponya na zingine za kiroho. Kanisa la uongo lina wainjilisti wa uongo ambao wanahubiri injili ya uongo. Dunia imejaa wainjilisti wa namna hiyo, na ni dhahiri kwmaba Mungu hathibitishi mahubiri yao kwa miujiza na uponyaji. Sababu ni kwamba hawahubiri Injili Yake. Hawamhubiri Kristo. Kwa kawaida, wanahubiri kuhusu mahitaji ya watu na jinsi Kristo anavyoweza kuwapa uzima tele, au wanahubiri mfumo wa wokovu ambao hautaki toba. Wanawaongoza watu katika uongofu bandia wenye kupooza hatia yao bila kuwaokoa. Matokeo ya mahubiri yao ni kwamba watu hata hawana nafasi za kuzaliwa mara ya pili, kwa sababu hawaoni haja ya kupokea kitu ambacho wanafikiri wanacho tayari. Wainjilisti aina hiyo wanamsaidia Shetani kujenga ufalme wake.

Nafasi ya mwinjilisti haiko kwenye ile orodha ya karama zingine za huduma katika 1Wakorintho 12:28, kama inavyotajwa katika Waefeso 4:11. Ila, kwa kuwa inatajwa “miujiza na karama za kuponya”, hizo zinahusika na nafasi ya mwinjilisti kwa sababu zilikuwa kawaida katika huduma ya uinjilisti ya Filipo, nazo zinatoa uthibitisho wa Mungu kwenye huduma yoyote ya mwinjilisti.

Wengi wanaotembea kutoka kanisa hadi kanisa na kujiita wainjilisti si wainjilisti kweli kwa sababu wanahubiri katika makanisa, tena kwa Wakristo. Kisha hawana ule uwezo wa karama za kuponya wala miujiza. (Kuna wanaojifanya kuwa na karama hizo, lakini wanawadanganya wajinga tu. Miujiza yao mikubwa ni kuwaangusha watu, tena kwa kuwasukuma.) Hao watumishi wanaosafiri wanaweza kuwa waalimu au wahubiri au wenye kuonya (ona Warumi 12:8), lakini hawako kwenye nafasi ya mwinjilisti. Ila, inawezekana Mungu kuanza huduma ya mtu kwa kumfanya mwonyaji au mhubiri na baadaye kumpandisha hadi nafasi ya mwinjilisti.

Kwa maelezo zaidi kuhusu nafasi ya mwinjilisti, soma Matendo 8:4 – 40, ambayo ni taarifa ya huduma ya Filipo. Ona hapo jinsi karama za huduma zinavyotegemeana na umuhimu wake (hasa mstari wa 14 hadi 25) na jinsi Filipo alivyohubiri Injili kwa watu lakini pia akaongozwa na Mungu kuwahudumia watu binafsi (ona Matendo 8:25-39).

Inaonekana kwamba wainjilisti wameagizwa kuwabatiza waongofu wao, lakini hawajapewa agizo la kutoa ubatizo wa Roho Mtakatifu kwa waamini wapya. Hilo kimsingi ni jukumu la mitume au wachungaji/wazee/waangalizi.

Nafasi Ya Mchungaji

Tumeona katika sura mbili zilizopita mlinganisho kati ya nafasi ya mchungaji KiBiblia na jinsi ilivyo kwa kawaida. Ila, kuna mengine tena ya kusema juu ya huduma ya mchungaji.

Ili kuelewa vizuri kile ambacho Biblia inafundisha kuhusu nafasi ya mchungaji, tunahitaji kuelewa maneno matatu muhimu sana ya Kiyunani. Hayo ni (1) poimen, (2) presbuteros na (3) episkopos. Yanatafsiriwa hivi: (1) mchungaji wa mifugo au mchungaji wa watu, (2) mzee, na (3) mwangalizi au askofu.

Neno poimen linapatikana mara kumi na nane katika Agano Jipya, nalo linatafsiriwa mchungaji wa mifugo mara kumi na saba, na mchungaji wa watu mara moja. Neno lenyewe kama kitendo – poimaino – linapatikana mara kumi na moja, na mara nyingi linatafsiriwa mchungaji wa mifugo.

Neno presbuteros linapatikana mara sitini na sita katika Agano Jipya. Mara sitini limetafsiriwa mzee au wazee.

Neno episkopos linapatikana mara tano katika Agano Jipya, na linatafsiriwa mwangalizi mara nne. Biblia yetu ya Kiswahili inatumia neno askofu.

Hayo maneno yote matatu yanataja nafasi moja katika kanisa, nayo yanatumika kwa kubadilishana. Popote ambapo mtume Paulo alianzisha makanisa, aliweka wazee (presbuteros) ambao waliwaacha kushughulika na makanisa yamahali (ona Matendo 14:23; Tito 1:5). Majukumu yao yalikuwa kusimamia (episkopos) na kuchunga (poimaino) makundi yao. Angalia mfano katika Matendo 20:17, kama ifuatavyo:

Toka Mileto Paulo akatuma watu kwenda Efeso, akawaita wazee [presbuteros] wa kanisa (Maneno mepesi kukazia).

Je, aliwaambia nini hao wazee wa kanisa?

Jitunzeni nafsi zenu, na lile kundi lote nalo, ambalo Roho Mtakatifu amewaweka ninyi kuwa waangalizi [episkopos] ndani yake, mpate kulilisha [poimaino] kanisa lake Mungu, alilolinunua kwa damu yake mwenyewe (Matendo 20:28. Maneno mepesi kukazia).

Ona jinsi hayo maneno matatu yanavyotumika kwa kubadilishana. Si nafasi tatu tofauti. Paulo aliwaambia wazee kwamba wao ni wasimamizi au waangalizi ambao walipaswa kufanya huduma yao kama wachungaji.

Petro naye aliandika hivi katika waraka wake wa kwanza:

Nawasihi wazee [presbuteros] walio kwenu, mimi niliye mzee mwenzi wao na shahidi wa mateso ya Kristo na mshirika wa utukufu utakaofunuliwa baadaye; lichungeni [poimaino] kundi la Mungu lililo kwenu na kulisimamia, si kwa kulazimishwa bali kwa hiari kama Mungu atakavyo; si kwa kutaka fedha ya aibu, bali kwa moyo. Wala si kama wajifanyao mabwana juu ya mitaa yao, bali kwa kujifanya vielelezo kwa lile kundi. Na Mchungaji mkuu atakapodhihirishwa, mtaipokea taji ya utukufu, ile isiyokauka (1Petro 5:1-4. Maneno mepesi kukazia).

Petro aliwaambia wazee wawe wachungaji kwa makundi yao. Kitendo hapa kinachotafsiriwa mchungaji kinatumiwa kama jina katika Waefeso 4:11.

Naye [Yesu] alitoa wengine kuwa mitume, na wengine kuwa manabii; na wengine kuwa wainjilisti na wengine kuwa wachungaji na waalimu (Maneno mepesi kukazia).

Hilo linatufanya tuamini kwamba wazee na wachungaji ni kitu kimoja.

Pia, Paulo alitumia neno mzee (presbuteros) na mwangalizi au askofu (episkopos) kwa kubadilishana, katika Tito 1:5-7.

Kwa sababu hii nalikuacha Krete, ili uyatengeneze yaliyopunguka, na kuweka wazee katika kila mji kama vile nilivyokuamuru. … Maana imempasa askofu awe mtu asiyeshtakiwa neno (Maneno mepesi kukazia).

Hivyo, si rahisi kujenga hoja kwamba nafasi ya mchungaji, mzee na mwangalizi ni tatu tofauti. Basi, chochote kilichoandikwa kuhusu wasimamizi na wazee katika nyaraka za Agano Jipya kinawahusu na wachungaji pia.

Utawala Kanisani

Pia ni dhahiri kabia kutokana na maandiko yaliyotajwa hapo nyuma kwamba, wazee/wachungaji/waangalizi hawajapewa usimamizi wa kiroho tu kwa kanisa, bali pia wamepwa mamlaka ya kutawala. Yaani, wazee/wachungaji/waangalizi ndiyo wasimamizi na wenye mamlaka, na washirika wanapaswa kuwatii.

Watiini wenye kuwaongoza na kuwanyenyekea; maana wao wanakesha kwa ajili ya roho zenu, kama watu watakaotoa hesabu (Waebrania 13:17).

Lakini, hakuna Mkristo anayetakiwa kumtii na kumnyenyekea mchungaji ambaye si mtii wala mnyenyekevu kwa Mungu, bali anapaswa kutambua kwamba hakuna mchungaji aliye mkamilifu.

Wachungaji/wazee/waangalizi wana mamlaka juu ya makanisa yao, sawa na jinsi ambavyo baba ana mamlaka juu ya familia yake.

Basi imempasa askofu [mchungaji/mzee] awe mtu asiyelaumika. … Mwenye kuisimamia nyumba yake vema, ajuaye kutiisha watoto katika ustahivu; (yaani, mtu asiyejua kuisimamia nyumba yake mwenyewe, atalitunzaje Kanisa la Mungu?) (1Timo. 3:2-5. Maneno mepesi kukazia).

Paulo akaendelea kusema hivi:

Wazee [wachungaji/waangalizi] watawalao vema na wahesabiwe kustahili heshima maradufu; hasa wao wajitaabishao kwa kuhutubu na kufundisha (1Timo. 5:17. Maneno mepesi kukazia).

Ni dhahiri kwamba wazee wanapaswa kutawala au kusimamia kanisa.

Wazee Kinyume Na Maandiko

Makanisa mengi yanaamini mpango wao wa utawala ni wa KiBiblia kwa sababu wana kundi la wazee wanaosimamia, lakini, tatizo ni kwamba wazo lao la wazee si sahihi. Wazee wao huchaguliwa kila mara na hubadilishana nafasi kutoka katika kusanyiko. Mara nyingi wanaitwa “Baraza la Wazee.” Lakini watu hao si wazee kulingana na tafsiri ya Biblia. Tukitazama sifa ambazo Paulo anataja kwa ajili ya mtu kuwa mzee, hilo linaonekana wazi kabisa. Paulo aliandika kwamba mzee hushikilia nafasi ya kudumu ya kufundisha na kuhubiri na kusimamia katika kanisa, na kwa maana hiyo analipwa (ona 1Timo. 3:4-5; 5:17-18; Tito 1:9). Katika watu wanaosemekana ni “Baraza la Wazee” kwenye makanisa mengi, ni wachache sana – kama wapo basi – ambao wanatimiza sifa hizo. Hawalipwi; hawahubiri wala kufundisha; si wafanya kazi wa kanisa; na wala hawajui jinsi ya kusimamia au kutawala kanisa.

Utawala wa kanisa ambao si wa kiMaandiko ndiyo sababu ya matatizo mengi sana kanisani kuliko kitu kingine chochote. Wakati watu wasiostahili wanaposimamia kanisa, shida ziko njiani. Mlango hufunguka kwa ajili ya vurugu, faraka na hata kuangamia kabisa kwa kanisa. Mpango wa utawala wa kanisa ambao si kulingana na Maandiko ni kama mkeka wa ukaribisho kwa Shetani.

Natambua kwamba nawaandikia wachungaji wa makanisa jengo na wa makanisa yanayokutanikia nyumbani. Baadhi ya wachungaji wa makanisa jengo wanaweza kuwa wanaongoza makanisa ambayo mfumo wa uongozi si wa kiMaandiko, ambapo wazee huchaguliwa kutoka katika kusanyiko. Mifumo hiyo haiwezi kubadilishwa bila ya kuleta vurugu.

Ushauri wangu kwa wachungaji kama hao ni huu: Fanya vizuri uwezavyo kwa msaada wa Mungu kubadilisha mfumo wa utawala wa kanisa, na uvumilie vurugu za muda zitakazotokea, maana vurugu za kudumu zinazokuja baadaye hazitaweza kuepukika kama hutafanya chochote sasa. Ukifanikiwa kuvumilia vurugu za muda, utajikuta umeepukana na vurugu zote za baadaye. Ukishindwa, anzisha kanisa jipya mahali na kufuata mpango wa Biblia.

Japo hilo linaumiza, mwisho wa siku utazaa matunda mengi zaidi kwa ajili ya ufalme wa Mungu. Kama wale wanaotawala kanisa lako kwa sasa ni wafuasi wa kweli wa Kristo, unayo nafasi nzuri tu ya kufanikiwa kuwashawishi kubadilisha mfumo, kama utaweza kuwaonyesha kutoka Maandiko kinachopaswa, na jinsi ya kufanya hayo mabadiliko yanayohitajika sana.

Wazee Wengi Je?

Kuna wenye kuonyesha kwamba katika Maandiko wazee hutajwa katika wingi. Hoja hapo ni kwamba kuwa na mzee/mchungaji/mwangalizi mmoja anayesimamia kundi si kimaandiko. Huo si ushahidi wa kutosha kuamua kitu hicho. Kweli Biblia inataja kwamba, katika miji fulani fulani, waliokuwa wanasimamia kanisa walikuwa zaidi ya mzee mmoja, lakini haisemi kwamba hao wazee walikuwa wote wanalingana kimadaraka katika kusanyiko hilo. Kwa mfano: Wakati Paulo alipokusanya wazee kutoka Efeso (Matendo 20:17), ni dhahiri kwamba hao wazee walitoka kwenye mji ambao pengine kanisa lilikuwa na washirika maelfu kwa makumi elfu (ona Matendo 19:19). Basi, yawezekana kulikuwa na makundi mengi katika Efeso, na inawezekana kila mzee mmoja alisimamia kanisa moja.

Katika Maandiko, hakuna mahali popote ambapo Mungu aliita kamati ifanye kazi yoyote. Wakati alipotaka kutoa Waisraeli Misri, alimwita Musa – mtu mmoja – awe kiongozi. Wengine waliitwa kumsaidia Musa, lakini wote walikuwa chini yake kimadaraka, nao kama yeye walikuwa na majukumu binafsi juu ya kundi fulani la watu. Mtindo huo unapatikana katika Maandiko mara kwa mara. Wakati Mungu anapokuwa na kazi, anamwita mtu mmoja kuwajibika, kisha anamwita mwingine kumsaidia huyo.

Basi, haiwezekani kwamba Mungu anaweza kuita kamati ya wazee wenye mamlaka sawa ili kusimamia kila kanisa dogo linalokutania nyumbani, la watu ishirini. Hapo ni kama mwaliko kwa watu kuvurugana!

Lakini – hiyo haimaanishi kwamba kila kanisa la nyumbani lisimamiwe na mtu mmoja tu – mzee mmoja. Ila, maana yake ni kwamba, kama kuna mzee zaidi ya mmoja katika kanisa, yule ambaye ni kijana na asiyekomaa kiroho awe tayari kunyenyekea chini ya yule aliye mkubwa na aliyekomaa kiroho. Kulingana na Maandiko, makanisa ndiyo yanatakiwa kuwa maeneo ya kufundishia wachungaji vijana/wazee/waangalizi – si Shule za Biblia. Basi, inawezekana kabisa na inatakiwa kwamba wawepo wazee/wachungaji/waangalizi kadhaa katika kanisa la mahali, na wale ambao ni wadogo kiroho wafundishwe na wale ambao ni wakubwa kiroho.

Mambo hayo utayaona hata katika makanisa yanayodaiwa kusimamiwa na wazee “wanaolingana”. Yupo mmoja ambaye kila mara anapewa nafasi kubwa na wale wenzake. Au utakuta kuna mmoja ambaye ni kama mkuu, huku wengine wakiwa watazamaji tu. Vinginevyo kutakuwa na vurugu tu. Ni ukweli pia kwamba hata kamati huchagua mtu mmoja kuwa mwenyeketi. Wakati kundi la watu wanaolingana wanapochukua hatua ya kufanya kitu, wanatambua kwamba lazima kuwe na kiongozi mmoja. Ndivyo ilivyo pia kanisani.

Tena, Paulo analinganisha majukumu ya wazee na majukumu ya baba katika 1Timotheo 3:4, 5. Wazee lazima wasimamia nyumba zao, la sivyo hawafai kusimamia kanisa. Lakini tujiulize: Nyumba yenye baba wawili wenye mamlaka sawa itasimamiwaje? Bila shaka kutakuwa na matatizo.

Wazee/wachungaji/waangalizi wanapaswa kuunganika katika kusanyiko la mahali ili kuwe na uwajibikaji mmoja kwa mwingine miongoni mwao, ili kama kuna tatizo, waweze kusaidiana. Paulo aliandika kuhusu “wazee” (ktk 1Timo. 4:14). Pengine maana yake ni mkutano au mkusanyiko wa presbuteros (wazee) pamoja na watu wengine wenye karama za huduma. Kama kuna mtume mwanzilishi, yeye pia anaweza kutoa msaada ikiwa kuna matatizo katika kusanyiko, yanayotokana na mzee aliyekosea. Wachungaji wenye makanisa jengo wanapopotoka, matokeo yake huwa ni matatizo makubwa kwa sababu ya mfumo wa kanisa. Kuna jengo na taratibu za kufuata. Lakini, makanisa yanayokutanika nyumbani yanaweza kuvunjwa mara moja wakati mchungaji anayehusika anapopotoka. Washirika watajiunga na kundi lingine.

Mamlaka Ya Kutumika

Kwa kuwa Mungu anampa mchungaji mamlaka ya kiroho na kusimamia kanisani mwake, hili halimpi haki ya kutawala kwa nguvu kundi lake. Yeye si Bwana wao – Bwana wao ni Yesu. Wao si kundi lake – ni kundi la Mungu.

Lichungeni kundi la Mungu lililo kwenu na kulisimamia, si kwa kulazimishwa, bali kwa hiari kama Mungu atakavyo; si kwa kutaka fedha ya aibu, bali kwa moyo. Wala si kama wajifanyao mabwana juu ya mitaa yao, bali kwa kujifanya vielelezo kwa lile kundi. Na Mchungaji Mkuu atakapodhihirishwa, mtaipokea taji ya utukufu, ile isiyokauka (1Petro 5:2-4. Maneno mepesi kukazia).

Kila mchungaji atatoa hesabu ya huduma yake siku moja, mbele ya kiti cha hukumu cha Kristo.

Tena, kwa habari ya fedha, mchungaji/mzee/mwangalizi asifanye kitu peke yake. Kama kuna fedha zinakusanywa kila mara au mara kwa mara kwa sababu yoyote ile, wengine katika kusanyiko wawajibike ili kusiwe na kutoaminiana kuhusu matumizi ya fedha (ona 2Wakor. 8:18-23). Hao wengine wawe kundi lililochaguliwa au kuteuliwa.

Kulipa Wazee

Maandiko yanaonyesha wazi kwamba wazee/waangalizi/wachungaji wanapaswa kulipwa, maana ni watenda kazi wa kudumu wa kanisa. Kwa habari hii, Paulo aliandika kama ifuatavyo:

Wazee watawalao vema na wahesabiwe kustahili heshima maradufu; hawa wao wajitaabishao kwa kuhutubu na kufundisha. Kwa maana andiko lasema, ‘Usimfunge kinywa ng’ombe apurapo nafaka.’ Na tena, ‘Mtenda kazi astahili ujira wake.’ (1Timo. 5:17, 18).

Mada iko wazi kabisa – na Paulo anatumia neno ujira. Maneno yake yasiyokuwa wazi sana kuhusu wazee watawalao vema wahesabiwe kustahili heshima maradufu yanaeleweka kirahisi wakati mantiki inapotazamwa. Katika mistari kabla ya hii, Paulo anaandika waziwazi kuhusu jukumu la kanisa kuwasaidia kifedha wajane ambao wasingepata msaada kwa njia nyingine, na anaanza kwa maneno yale yale: “Uwaheshimu wajane walio wajane kweli kweli” (ona 1Timo. 5:3-36). Basi, katika mantiki hii, “kuheshimu” maana yake ni kuwasaidia kifedha. Wazee wanaotawala vema wahesabiwe kustahili heshima mara mbili, yaani, wapokee mara mbili ya kiasi ambacho wajane wanapewa, na hata zaidi kama wana watoto wanaowategemea.

Makanisa jengo katika dunia nzima huwategemeza kifedha wachungaji wao (hata katika mataifa maskini), lakini inaonekana makanisa mengi yanayokutania nyumbani duniani kote – hasa nchi za Magharibi – hayafanyi hivyo. Hii ni kwa sababu ya ukweli kwamba makusudi hasa ya watu wengi katika nchi za Magharibi ya kujiunga na makanisa ya nyumbani ni uasi moyoni, nao wanatafuta na wamepata Ukristo usio na masharti mengi. Wanasema walijiunga na kanisa la nyumbani kwa sababu walitaka kuepukana na kifungo cha kanisa jengo, lakini ukweli ni kwamba walitaka kuepukana na aina yoyote ya kujitoa kikamilifu kwa Kristo. Wamepata makanisa yasiyotaka watu wajitolee kifedha, makansia yenye kwenda kinyumke kabisa na kile ambacho Kristo anatazamia kwa wanafunzi Wake. Hayo, mungu wao ni fedha, na wanathibitisha hilo kwa kujilundia hazina zao duniani badala ya mbinguni. Hao si wanafunzi wa kweli wa Kristo (ona Mathayo 6:19-24; Luka 14:33). Kama Ukristo wa mtu hauathiri anachofanya na fedha zake, huyo si Mkristo kabisa.

Makanisa yanayokutania nyumbani yenye kudai kwamba ni ya KiBiblia yanapaswa kuwatunza wachungaji wao kifedha, na kuwasaidia maskini na kusaidia kazi ya utume. Kwa kutoa na katika mambo yote yakifedha, wanapaswa kuzidi sana makanisa jengo, maana wao hawana majengo ya kulipia wala watumishi wengi wa kulipa mishahara. Wanahitajika watu kumi tu ambao watatoa zaka ili kumtunza mchungaji mmoja. Watu kumi wanaotoa asilimia ishirini ya mapato yao wanaweza kumtegemeza vizuri sana mchungaji mmoja na mishenari mmoja atakayeishi kwenye kiwango kile cha mchungaji wao.

Wachungaji Hufanya Nini?

Fikiri kwamba unamwuliza mshirika wa kawaida kanisani swali hili: “Je, ni kazi ya nani kufanya yafuatayo:- kuwashuhudia watu ambao hawajaokoka? Kuishi maisha matakatifu? Kuomba? Kuonya, kushauri na kusaidia waamini wengine? Kutembelea wagonjwa? Kuweka mikono juu ya wagonjwa kwa ajili ya uponyaji? Kubeba mizigo yaw engine? Kutumia karama zake kwa ajili ya kusanyiko? Kujikana, akijitoa kwa ajili ya ufalme wa Mungu? Kufanya wanafunzi na kuwabatiza, na kuwafundisha kutii amri za Kristo?”

Washirika wengi wa kanisa, bila ya kusita, wangejibu kwa kusema, “Hayo yote ni majukumu ya mchungaji.” Lakini, ni sawa?

Kulingana na Maandiko, kila aaminiye anapaswa kuwashuhudia watu ambao hawajaokoka.

Mwe tayari sikuzote kumjibu kila mtu awaulizaye habari za tumaini lililo ndani yenu; lakini kwa upole na kwa hofu (1Petro 3:15).

Kila aaminiye anawajibika kuishi matisha matakatifu.

Bali kama yeye aliyewaita alivyo mtakatifu, ninyi nanyi iweni watakatifu katika mwenendo wenu wote; kwa maana imeandikwa, ‘Mtakuwa watakatifu kwa kuwa mimi ni mtakatifu’ (1Petro 1:15, 16).

Kila mwamini anatakiwa kuomba.

Furahini sikuzote. Ombeni bila kukoma (1Wathes. 5:16, 17).

Kila aaminiye anatazamiwa kuonya, kutia moyo na kuwasaidia waamini wengine.

Ndugu, twawasihi, waonyeni wale wasiokaa kwa utaratibu; watieni moyo walio dhaifu; watieni nguvu wanyonge; vumilieni na watu wote (1Wathes. 5:14. Maneno mepesi kukazia).

Kila aaminiye anatakiwa kutembelea wagonjwa.

Nalikuwa uchi, mkanivika. Nalikuwa mgonjwa, mkaja kunitazama. Nalikuwa kifungoni, mkanijia (Mathayo 25:36).

Majukumu Zaidi

Lakini, si hayo tu. Kila aaminiye anapaswa kuweka mikono juu ya wagonjwa na kuwaponya pia.

Na ishara hizi zitafuatana na hao waaminio. Kwa jina langu watatoa pepo; watasema kwa lugha mpya; watashika nyoka; hata wakinywa kitu cha kufisha hakitawadhuru kabisa; wataweka mikono yao juu ya wagonjwa, nao watapona (Marko 16:17, 18. Maneno mepesi kukazia).

Kila aaminiye anapaswa kubeba mizigo ya waamini wenzake.

Mchukuliane mizigo na kuitimiza hivyo sheria ya Kristo (Wagalatia 6:2).

Kila aaminiye anatazamiwa kutumia karama zake kwa ajili ya wengine.

Basi, kwa kuwa tuna karama zilizo mbalimbali, kwa kadiri ya neema mliyopewa; ikiwa unabii, tutoe unabii kwa kadiri ya imani; ikiwa huduma, tuwemo katika huduma yetu; mwenye kufundisha katika kufundisha kwake; mwenye kuonya katika kuonya kwake; mwenye kukirimu kwa moyo mweupe; mwenye kusimamia kwa bidii; mwenye kurehemu kwa furaha (Warumi 12:6-8).

Kila mwamini anapaswa kujikana mwenyewe, na kujitoa kwa ajili ya Injili.

Akawaita mkutano pamoja na wanafunzi wake, akawaambia, ‘Mtu yeyote akitaka kunifuata na ajikane mwenyewe, ajitwike na msalaba wake, anifuate. Kwa kuwa mtu atakaye kuiponya nafsi yake ataiangamiza, na mtu atakayeiangamiza nafsi yake kwa ajili yangu na kwa ajili ya Injili, huyu ataisalimisha’ (Marko 8:34, 35. Maneno mepesi kukazia).

Tena, kila mwamini anatazamiwa kufanya watu kuwa wanafunzi, na kuwabatiza, na kuwafundisha kutii amri zote za Kristo.

Basi mtu yeyote atakayevunja amri moja katika hizi zilizo ndogo na kuwafundisha watu hivyo, ataitwa mdogo kabisa katika ufalme wa mbinguni; bali mtu atakayezitenda na kuzifundisha, huyo ataitwa mkubwa katika ufalme wa mbinguni (Mathayo 5:19. Maneno mepesi kukazia).

Kwa maana, iwapasapo kuwa waalimu, (maana wakati mwingi umepita), mnahitaji kufundishwa na mtu mafundisho ya kwanza ya maneno ya Mungu; nanyi mmekuwa mnahitaji maziwa wala si chakula kigumu (Waebrania 5:12. Maneno mepesi kukazia).

Basi enendeni, mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi, mkiwabatiza kwa jina la Baba, na Mwana, na Roho Mtakatifu; na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi. Na tazama, mimi nipo pamoja nanyi sikuzote, hata ukamilifu wa dahari (Mathayo 28:19, 20. Maneno mepesi kukazia).[2]

Majukumu hayo yote yametolewa kwa kila aaminiye, lakini washirika wengi wa kanisa hufikiri kwamba yametolewa kwa wachungaji tu! Pengine sababu ni kwamba wachungaji wengi pia hufikiri kwamba hayo ni majukumu yao peke yao.

Basi, Wachungaji Wanapaswa Kufanya Nini?

Kama majukumu hayo yote yametolewa kwa kila aaminiye, wachungaji basi wanatakiwa kufanya nini? Kirahisi tu ni kwamba, wao wameitwa kuwawezesha hao waaminio watakatifu kufanya mambo hayo yote (ona Waefeso 4:11, 12). Wameitwa kuwafundisha hao waaminio watakatifu kutii amri zote za Kristo (ona Mathayo 28:19, 20) kwa kuonyesha mfano pamoja na kufundisha (ona 1Timo. 3:2; 4:12, 13; 5:17; 2Timo. 2:2; 3:16 – 4:4; 1Petro 5:1-4).

Maandiko hayawezi kuwa wazi kuliko hivyo. Nafasi ya KiBiblia ya mchungaji sio kukusanya watu wengi kiasi anachoweza Jumapili asubuhi kwenye ibada kanisani. Ni “kumleta kila mtu mtimilifu katika Kristo” (Wakolosai 1:28). KiBiblia, wachungaji hawatekenyi masikio ya watu (2Timo. 4:3). Wanafundisha, wanaonya, wanakemea, wanakaripia, na kurekebisha, na yote hufanywa kwa msingi wa Neno la Mungu (ona 2Timo. 3:16 – 4:4).

Paulo aliorodhesha baadhi ya sifa za mtu anayetaka kusimama katika nafasi ya mchungaji, katika barua yake ya kwanza kwa Timotheo. Sifa kumi na nne kati kumi na tano zinahusu tabia yake, kuonyesha kwamba mfano wa maisha yake ndicho kitu cha muhimu zaidi sana.

Ni neno la kuainiwa [kwamba] mtu akitaka kazi ya askofu, atamani kazi njema. Basi imempasa askofu awe mtu asiyelaumika, mume wa mke mmoja, mwenye kiasi na busara, mtu wa utaratibu, mkaribishaji, ajuaye kufundisha; si mtu wa kuzoelea ulevi, si mpiga watu; bali awe mpole; si mtu wa kujadiliana, wala asiwe mwenye kupenda fedha; mwenye kusimamia nyumba yake vema, ajuaye kutiisha watoto katika ustahivu; (yaani, mtu asiyejua kuisimamia nyumba yake mwenyewe, atalitunzaje Kanisa la Mungu?) Wala asiwe mtu aliyeongoka karibuni, asije akajivuna akaanguka katika hukumu ya Ibilisi. Tena imempasa kushuhudiwa mema na watu walio nje; ili asianguke katika lawama na mtego wa Ibilisi (1Timo. 3:1-7).

Ukifananisha sifa hizi na zile ambazo mara nyingi hutolewa na makanisa yanapotafuta mchungaji mpya utagundua tatizo la msingi katika makanisa mengi. Wao hutafuta meneja wa kusimamia wafanyakazi/mtu wa kustarehesha watu/mtoa hotuba fupi/msimamizi/mwanasaikolojia/mkurugenzi wa shughuli na mipango/bingwa wa kuchangisha fedha/rafiki wa kila mtu/farasi au punda wa kazi. Wanataka mtu “wa kuendesha huduma ya kanisa.” Lakini, mwangalizi KiBiblia, zaidi ya yote lazima we mtu mwenye tabia nzuri na aliyejitolea kwa Kristo, awe mtumishi wa kweli kwa sababu lengo lake ni kujizaa mwenyewe. Lazima aweze kuwaambia washirika wake, “Niigeni mimi, kama na mimi ninavyomwiga Kristo” (1Wakor. 11:1).

Kwa maelezo zaidi kuhusu nafasi ya mchungaji, soma pia maandiko yafuatayo: Matendo 20:28-31; 1Timo. 5:17-20; na Tito 1:5-9.

Nafasi Ya Shemasi

Mwisho, hebu tutazame kidogo habari za shemasi. Nafasi ya sehmasi ni nafasi nyingine katika kanisa la mahali ambayo si miongoni mwa zile karama tano za huduma. Mashemasi si kama wazee – wao hawana mamlaka ya kiutawala katika kanisa. Neno la Kiyunani diakonos ambalo limetafsiriwa shemasi maana yake ni “mtumishi” au “atoaye huduma”.

Wale watu saba waliochaguliwa kwa ajili ya kazi ya kuwalisha wajane wa kanisa la Yerusalemu kila siku ndiyo huhesabiwa kuwa mashemasi wa kwanza (ona Matendo 6:1-6). Walichaguliwa na kusanyiko na kupewa kazi na mitume. Wawili wao – Filipo na Stefano – walipandishwa cheo na Mungu, wakawa wainjilisti wenye nguvu sana.

Pia, mashemasi wanatajwa katika 1Timo. 3:8-13 na Wafilipi 1:1. Tena, inaonekana nafasi hii inaweza kuchukuliwa na mwanamume au mwanamke (ona 1Timo. 3:11).

---

[1] Hiyo ni njia nyingine ya kusema hivi: “Kwa ajili ya kuwafanya watu kuwa wanafunzi wa Yesu Kristo.”

[2] Kama wanafunzi wa Yesu walitazamiwa kuwafundisha wanafunzi wao kutii kila kitu Yeye alichowaamuru, basi bila shaka wangewafundisha wanafunzi wao jinsi ya kufanya wengine kuwa wanafunzi pia, na kubatiza na kuwafundisha kuyashika yote ambayo Yesu aliamuru. Hivyo, kufanya wanafunzi, kubatiza na kufundisha wanafunzi ingekuwa amri inayoendelea, na inayofanya kazi kwa kila mwanafunzi aliyefuata.

 

„Каждому же из нас дана благодать по мере дара Христова… И Он поставил одних Апостолами, других пророками, иных Евангелистами, иных пастырями и учителями, к совершению святых, на дело служения, для созидания Тела Христова, доколе все придем в единство веры и познания Сына Божия, в мужа совершенного, в меру полного возраста Христова” (Еф. 4:7, 11-13).

„И иных Бог поставил в Церкви, во-первых, Апостолами, во-вторых, пророками, в-третьих, учителями; далее, иным дал силы чудодейственные, также дары исцелений, вспоможения, управления, разные языки” (1 Кор. 12:28).

Так называемый дар служения – это призвание и способность, данная определенным верующим, благодаря которой они могут выполнять функции апостола, пророка, евангелиста, пастора или учителя. Никто не может назначить сам себя ни на один из вышеперечисленных постов. Человек должен быть призван Богом и получить от Него соответствующий дар.

Вполне возможно, что один человек способен исполнять несколько функций, но только в определенных сочетаниях. Например, вполне возможно, чтобы один и тот же человек исполнял функции пастора и учителя или пророка и учителя. Однако маловероятно, чтобы пастор был одновременно и евангелистом, потому что служение пастора требует оставаться на одном месте, назидая стадо, тогда как служение евангелиста требует частых разъездов.

Хотя все эти пять даров призваны служить различным целям, все они служат одной общей цели в церкви – „к совершению святых, на дело служения” (Еф. 4:12).[1] Целью любого служения должно являться обучение святых людей для конкретных дел в служении. Слишком часто люди, находящиеся в служении, действуют так, как будто они призваны не к обучению святых людей для служения, а к развлечению плотских слушателей на церковных собраниях. Каждый человек, призванный к одному из этих пяти служений, должен постоянно совершенствовать свой вклад в „совершение святых, на дело служения”. Если бы каждый служитель действовал так, то избежал бы многих ненужных занятий, которые ошибочно считаются „служением”.

Относятся ли дары служений только к ранней церкви?

Сколько еще времени церкви будут нужны данные дары? Иисус будет обеспечивать церковь этими дарами до тех пор, пока Его святые люди не будут готовы для служения, т.е. до тех пор, пока Он не вернется. В церковь постоянно прибывают новорожденные христиане, которым нужно расти, а остальным всегда есть, куда двигаться к духовной зрелости.

Однако, к сожалению, многие ошибочно считают, что сегодня в церкви действуют только два дара – пастор и евангелист, как будто Бог изменил Свой план. Нет, нам, как и первой церкви, все еще нужны апостолы, пророки и учителя. Причина, по которой сегодня мы не видим большого проявления этих даров в церкви, кроется в том, что Иисус дает эти дары только Своей церкви, а не подделке, в которой несвятые люди проповедуют лжеевангелие. В церкви-подделке встречаются только те, кто пытается исполнять роли некоторых даров служений ( в основном, пасторы и иногда – евангелисты), но и они мало похожи на призванные Богом и помазанные дары служений, которые Иисус дает Своей церкви. Они не готовят святых людей к делу служения, потому что само евангелие, которое они проповедуют, не направлено на достижение святости, а только обольщает грешников, которые думают, что прощены. А у таких людей нет никакого желания подготавливаться к служению. Они не собираются отвергать себя и нести свой крест.

Как узнать призваны ли вы?

Как человек может определить, призван ли он к тому или иному служению в церкви? В первую очередь, он должен чувствовать призвание от Бога. Он будет ощущать на себе бремя относительно определенных областей жизни. Это гораздо больше, чем просто видеть нужду. Это голод, приходящий от Бога, который заставляет человека исполнять определенное служение. Если это призвание действительно от Бога, то человек не может быть удовлетворен до тех пор, пока не начнет исполнять свое призвание. Это не имеет ничего общего с тем, когда человека назначает на служение другой человек или специально созданный совет. Призвание приходит от Бога.

Во-вторых, человек, призванный Богом, обязательно заметит в себе способность для исполнения данного служения. Каждое из пяти служений несет в себе сверхъестественное помазание, дающее человеку способность исполнять то, к чему он призван. Помазание приходит вместе с призванием. Если нет помазания, то нет и призвания. Человек может желать участвовать в каком-то служении, посещать библейскую школу в течение многих лет, приготавливаясь к служению, но без помазания от Бога у него нет никаких шансов достичь истинного успеха.

В-третьих, такой человек увидит, что Бог открывает двери и дает возможность применять на практике дары, данные ему. Таким образом проверяется верность человека и впоследствии ему могут быть вверены еще большие дары и ответственность, и открыты еще большие возможности.

Если человек не чувствует внутреннего побуждения и призвания к одному из пяти даров, или не видит особого помазания для исполнения Божьего призвания, или если для применения даров, которые по его мнению у него есть, нет соответствующей возможности, то такой человек не должен пытаться стать тем, кем Бог не собирается его сделать. Вместо этого он должен делать все для благословения поместной церкви, своих соседей или коллег по работе. Ведь хотя он и не призван к „пятигранному” служению, он призван к тому, чтобы служить дарами, которые Бог дал ему, чтобы доказать свою верность.

Хотя Писание говорит о пяти дарах служения, это не значит, что каждый человек, исполняющий определенное служение, обязательно будет соответствовать каким-то жестким рамкам. Павел пишет, что „служения различны” (1 Кор. 12:5). Это может означать, что даже те, кто несет один и тот же вид служения, могут действовать по-разному. Более того, возможны различные уровни помазания у людей, несущих эти служения. Например, одни учителя более помазаны, чем другие. Это относится и к другим дарам служений. Лично я верю, что каждый служитель может делать что-то, что в конце концов приведет к возрастанию его помазания, например, проявляя верность и глубокую посвященность Богу.

Служение апостола

Греческое слово, переведенное как „апостол” – apostolos, буквально означает „посланный”. Настоящий новозаветный апостол – это верующий, посланный Богом для созидания церквей в конкретных местах. Он закладывает духовный фундамент Божьего „здания” и его можно сравнить с начальником стройки. Павел пишет о себе:

„Ибо мы соработники у Бога, а вы Божия нива, Божие строение. Я, по данной мне от Бога благодати, как мудрый строитель, положил основание, а другой строит на нем; но каждый смотри, как строит” (1 Кор. 3:9-10).

Этот начальник, „мудрый строитель”, руководит всем процессом строительства здания и оценивает конечный результат. Он не является таким же специалистом, как плотник или каменщик. Он может выполнять работу плотника или каменщика, но, наверное, не так хорошо, как они. Также апостол может исполнять работу евангелиста или пастора, но только в течение какого-то промежутка времени, пока он основывает церковь. (Апостол Павел оставался на одном месте от шести месяцев до трех лет).

Апостол строит церковь, а затем наблюдает за ее развитием, чтобы она шла по курсу, определенному Богом. Апостол ответственен за назначение пастора/пресвитера/епископа, чтобы пасти церковь, которую он насадил (см. Деян. 14:21-23; Тит 1:5).

Истинные и лжеапостолы

Сегодня некоторые служители, стремящиеся к власти над церквями, слишком поспешно провозглашают себя апостолами. И в этом заключается серьезная проблема. Поскольку они не насаждали церквей (или только одну или две) и не имеют даров и помазания библейского апостола, то они находят наивных пасторов, позволяющих им иметь власть над своими церквями. Если вы пастор, то не обольщайтесь этими самопревознесенными, жадными до власти лжеапостолами. Обычно это волки в овечьих шкурах. Часто их целью являются деньги. Писание предупреждает нас на счет лжеапостолов (см. 2 Кор. 11:13; Откр. 2:2). Если им приходится убеждать вас в том, что они – апостолы, то скорее всего они ими не являются. Их плоды скажут сами за себя.

Пастор, основывающий церковь, и пасущий ее в течение многих лет, не является апостолом. Такого пастора можно было бы назвать „апостольским пастором”, поскольку он сам начал эту церковь. Но он не является апостолом, потому что апостол постоянно насаждает новые церкви.

Апостолом является миссионер, действительно посланный и помазанный Богом для насаждения новых церквей. Миссионеры, работающие над созданием библейских школ или программ для обучения пасторов, являются учителями, а не апостолами.

Истинное апостольское служение характеризуется сверхъестественными чудесами и знамениями, являющимися вспомогательными „инструментами” при строительстве церквей. Павел пишет:

„У меня ни в чем нет недостатка против высших Апостолов, хотя я и ничто. Признаки Апостола оказались перед вами всяким терпением, знамениями, чудесами и силами” (2 Кор. 12:11-12).

Если служителя не сопровождают чудеса и знамения, то он не апостол. Естественно, истинные апостолы встречаются редко и не принадлежат к поддельной, несвятой церкви, где преподносится лжеевангелие. Я встречал их в таких точках мира, где Евангелие еще находится в состоянии насаждения.

Высокое положение апостола

В обоих отрывках из Нового Завета, где перечисляются дары служений, апостол стоит на первом месте, что говорит его высочайшем ранге (см. Еф. 4:11; 1 Кор. 12:28).

Никто не начинает своего служения в качестве апостола. Человек может быть, в конце концов, призван быть апостолом, но его служение не начинается с апостольства. Сначала, в течение многих лет, он должен доказать свою верность в проповеди и учении, и только после этого может войти в служение, которое Бог приготовил для него. От чрева своей матери Павел был призван быть апостолом, но прежде, чем вступить в это служение, Павел провел много лет в качестве служителя (см. Галл. 1:15-2:1). Он начал, как учитель и пророк (см. Деян. 13:1-2), и позднее вырос до апостола, когда Дух Святой послал его на служение (см. Деян. 14:14).

Упоминание о других апостолах, помимо Павла и первых двенадцати, мы находим в Деян. 1:15-26; 14:14; Рим. 16:7; 2 Кор. 8:23; Гал. 1:17-19; Флп. 2:25 и 1 Фес 1:1; 2:6. (Слово, переведенное как „посланник” во 2 Кор. 8:23 и Флп. 2:25, – это греческое слово apostolos.) Это опровергает учение о том, что апостольское служение ограничивается только первыми двенадцатью апостолами.

Однако только первые двенадцать апостолов могут быть названы „апостолами Агнца”, и только они будут иметь особое место в тысячелетнем царствии Христа (см. Матф. 19:28; Откр. 21:14). Сегодня нам не нужны апостолы, подобные Петру, Иакову и Иоанну, которых Бог вдохновил на написание Нового Завета, потому что Библейское откровение уже записано. Однако сегодня все еще нужны такие апостолы, как Павел, насаждающие церкви силой Духа Святого, как это описано в Деяниях.

Служение пророка

Пророк – это человек, получающий откровение и произносящий его под вдохновением от Бога. Соответственно, Бог часто действует через него духовным даром пророчества и дарами откровения – словом знания, словом мудрости и различением духов.

Бог может действовать через любого верующего даром пророчества, как того хочет Дух, но это не делает каждого пророком. Пророк – это прежде всего служитель, который может проповедовать и учить в помазании. Поскольку звание пророка является вторым по значимости после апостола (см. порядок в 1 Кор. 12:28), то служитель не может быть назван пророком, пока не пребудет в данном служении несколько лет. Если же он вступит в это служение, то на нем будет сверхъестественное помазание, сопровождающее его.

В Новом Завете говорится об Иуде и Силе. В Деян. 15:32 говорится о том, что они были пророками и учили:

„Иуда и Сила, будучи также пророками, обильным словом преподали наставление братиям и утвердили их”.

Другой пример новозаветного пророка – Агав:

„В те дни пришли из Иерусалима в Антиохию пророки. И один из них, по имени Агав, встав, предвозвестил Духом, что по всей вселенной будет великий голод, который и был при кесаре Клавдии” (Деян. 11:27-28).

Обратите внимание на то, что Агаву было дано слово мудрости – ему были открыты некоторые события из будущего. Конечно, Агав не знал всех деталей относительно будущего, он знал только то, что Дух Святой пожелал открыть ему.

Другой пример служения Агава мы находим в Деян. 21:10-11. На этот раз речь шла об апостоле Павле:

„Между тем как мы пребывали у них многие дни, пришел из Иудеи некто пророк, именем Агав, и, войдя к нам, взял пояс Павлов и, связав себе руки и ноги, сказал: так говорит Дух Святый: мужа, чей этот пояс, так свяжут в Иерусалиме Иудеи и предадут в руки язычников”.

Должен ли новозаветный верующий, в соответствии с Писанием, искать водительства у пророков? Нет. Потому что у всех верующих внутри есть Дух Святой, чтобы вести их. Пророк должен только подтверждать верующему то, что он уже знает в своем духе. Например, когда Агав пророчествовал Павлу, он не дал ему никаких шагов к действию – он только подтвердил то, что Павел уже знал в течение некоторого времени.

Как мы уже сказали, перед тем, как вступить в служение апостола, Павел долгое время был пророком и учителем (см. Деян. 13:1). Из Гал. 1:11-12, мы знаем, что Павел получал откровения от Бога и имел ряд видений (см. Деян. 9:1-9; 18:9-10; 22:17-21; 23:11; 2 Кор. 12:1-4).

Так же, как и в случае с истинными апостолами, мы не находим истинных пророков в лжецеркви. Лжецерковь отвергла бы таких пророков, как Сила, Иуда или Агав. Причина в том, что истинные пророки неминуемо бы принесли откровение о Божьем недовольстве их непослушанием Ему (как это сделал Иоанн в отношении нескольких церквей в Асии в первых двух главах книги Откровения). Лжецерковь не хочет этого принимать.

Служение учителя

В соответствии с порядком служений, записанном в 1 Кор. 12:28, служение учителя стоит на третьем месте. Учитель сверхъестественно помазан учить Слову Божьему. Если кто-то учит из Библии, это еще не значит, что он – новозаветный учитель. Многие учат просто потому что им это нравится или потому что надо, но человек, несущий служение учителя, имеет сверхъестественный дар учительства. Часто он получает сверхъестественное откровение в отношении Слова Божьего и может разъяснять его так, что оно становится понятным и применимым в жизни.

Аполлос является примером такого служения в Новом Завете. Павел сравнивает свое апостольское служение со служением учителя Аполлоса:

„Я насадил, Аполлос поливал, но возрастил Бог… Я по данной мне от Бога благодати, как мудрый строитель, положил основание, а другой строит на нем” (1 Кор. 3:6, 10).

Аполлос, будучи учителем, не насаждал церкви и не закладывал основания. Но он поливал молодые всходы Словом Божьим и строил стены на заложенном фундаменте.

Аполлос также упоминается в Деян. 18:27:

„А когда он (Аполлос) вознамерился идти в Ахаию, то братия послали к тамошним ученикам, располагая их принять его; и он, прибыв туда, много содействовал уверовавшим благодатью, ибо он сильно опровергал Иудеев всенародно, доказывая Писаниями, что Иисус есть Христос”.

Обратите внимание на то, что Аполлос „много содействовал” людям, уже бывшим христианами. Он обличал Иудеев с силой. В помазанном служении всегда присутствует сила.

Для церкви служение учителя более важно, чем чудеса и дары исцелений. Именно поэтому о служении учителя упоминается прежде, чем о дарах:

„И иных Бог поставил в Церкви, во-первых, Апостолами, во-вторых, пророками, в-третьих, учителями; далее, иным дал силы чудодейственные, также дары исцелений” (1 Кор. 12:28).

К сожалению, верующих часто более привлекают исцеления, чем здравое учение из Божьего Слова, призванное произвести духовный рост и святость в их жизнях.

Библия говорит об учении и о проповеди. Учение более логично и содержит в себе конкретные инструкции, в то время как проповедь призвана мотивировать и вдохновлять. Евангелисты обычно проповедуют. Учителя и пасторы обычно учат. Апостолы проповедуют и учат. Очень жаль, что некоторые верующие недооценивают учение. Некоторые даже думают, что помазание действует только тогда, когда проповедник говорит громко и быстро! Но это не так.

Иисус является наилучшим примером помазанного учителя. В Его служении учение занимало настолько высокое место, что многие обращались к нему „Учитель” (Матф. 8:19; Марк. 5:35; Иоан. 11:28).

Для более углубленного изучения на тему учителей и учения см. Деян. 2:42; 5:21, 25, 28, 42; 11:22-26; 13:1; 15:35; 18:11; 20:18-20; 28:30-31; Рим. 12:6-7; 1 Кор. 4:17; Гал. 6:6; Кол 1:28; 1 Тим. 4:11-16; 5:17; 6:2; 2 Тим. 1:11; 2:2 и Иак. 3:1. Последнее место Писания в данном списке говорит о том, что учителя будут судимы более строго и поэтому должны быть очень осторожны в том, чему учат. Они должны учить только Слову.

Служение евангелиста

Евангелист – это человек, помазанный для проповеди Евангелия. Цель его проповеди – привести людей к покаянию и вере в Господа Иисуса Христа. Проповедь сопровождается чудесами, привлекающими внимание неверующих и убеждающими их в истинности проповедуемого слова.

Несомненно, во времена первой церкви существовало множество евангелистов, но в книге Деяний апостолов говорится только об одном. Его звали Филипп: „И, войдя в дом Филиппа благовестника, одного из семи диаконов, остались у него” (Деян. 21:8).

Филипп начал свое служение как слуга (или дьякон), который служил у стола (см. Деян. 6:1-6). Он был вознесен до ранга евангелиста во время гонений на церковь, поднявшихся после убийства Стефана. Первый раз Филипп проповедовал в Самарии:

„Так Филипп пришел в город Самарийский и проповедовал им Христа. Народ единодушно внимал тому, что говорил Филипп, слыша и видя, какие он творил чудеса. Ибо нечистые духи из многих, одержимых ими, выходили с великим воплем, а многие расслабленные и хромые исцелялись. И была радость великая в том городе” (Деян. 8:5-8).

Обратите внимание, что единственной темой проповеди Филиппа был Христос. Его целью было созидание учеников, то есть послушных последователей Христа. Поэтому он провозглашал Христа как творца чудес, Сына Божьего, Господа, Спасителя и грядущего Судью. Он советовал людям покаяться и следовать за своим Господом.

Заметьте также, что проповедь Филиппа сопровождалась сверхъестественными чудесами и знамениями, подтверждавшими истинность его проповеди. Человек, призванный быть евангелистом, будет помазан духовными дарами, такими, как исцеление и др. В лжецеркви есть только лжеевангелисты, которые проповедуют лжеевангелие. Сегодняшний мир полон таких евангелистов, и Бог не подтверждает их проповедь чудесами и исцелениями. Причина этого в том, что они не проповедуют Его Евангелия. На самом деле, они не проповедуют Христа. Они обычно проповедуют о нуждах людей и о том, что Христос может дать им жизнь с избытком, или же они проповедуют формулу спасения, которая не включает в себя покаяния. Они ведут людей к ложному обращению, которое приглушает в них чувство вины, но не спасает. Результатом их проповеди является то, что у людей становится еще меньше шансов рождение свыше, потому что теперь им кажется, что у них есть все, что нужно, и искать больше нечего. Такие евангелисты, на самом деле, способствуют построению царства сатаны.

Служение евангелиста не упоминается среди даров служения в 1 Кор. 12:28 в отличие от Еф. 4:11. Однако я считаю, что упоминание о „силах чудодейственных и дарах исцелений” применимо к служению евангелиста, потому что именно эти явления сопровождали служение евангелиста Филиппа, и именно они служат сверхъестественным подтверждением истинности проповедуемого послания в служении любого евангелиста.

Многие из тех, кто путешествует от церкви к церкви и считает себя евангелистом, на самом деле таковыми не являются, потому что проповедуют только христианам в церковных зданиях, и их служение не сопровождается дарами исцелений и чудес. (Некоторые из них считают, что у них есть эти дары, но на самом деле они только дурачат наивных зрителей. Самое большое чудо, на которое они способны, – это подтолкнуть человека, чтобы он упал во время молитвы и немного полежал). Эти путешествующие служители могут быть учителями, проповедниками или увещателями (см. Рим. 12:8), но они не являются евангелистами. Однако вполне возможно, что Бог может начать служение человека с увещания или проповеди, а затем – поднять его до служения евангелиста.

Для дальнейшего изучения служения евангелиста читайте Деян. 8:4-40, где рассказывается о Филиппе. Обратите внимание на взаимную зависимость даров служения (особенно в стихах 14-25) и на то, как Филипп не только проповедовал Евангелие множеству народа, но и служил отдельным людям (см. Деян. 8:25-39).

Судя по всему, евангелисты призваны крестить новообращенных, но они необязательно призваны служить людям в крещении Духом Святым. Это является, в первую очередь, ответственностью апостолов и пасторов/пресвитеров/епископов.

Служение пастора

В предыдущих главах я сравнивал библейскую роль пастора с ролью пастора традиционной церкви. Однако о служении пастора можно сказать гораздо больше.

Для того, чтобы понять во всей полноте, что Писание говорит о служении пастора, нам нужно рассмотреть три ключевых греческих слова. На греческом они звучат так: 1) poimen, 2) presbuteros и 3) episkopos. Переводятся они так: 1) пастух или пастор, 2) пресвитер или старейшина, и 3) надсмотрщик или епископ.

Слово poimen встречается в Новом Завете восемнадцать раз и переводится как „пастырь” или „пастух”. Глагольная форма этого слова poimaino переводится как „пасти”.

Греческое слово presbuteros встречается в Новом Завете шестьдесят шесть раз. Переводится оно как „пастырь”, „пресвитер” или „старейшина”.

И наконец греческое слово episkopos встречается в Новом Завете пять раз и переводится как „епископ” и „блюститель”.

Все эти три слова имеют отношение к одной и той же позиции в церкви и являются взаимозаменяемыми. Когда апостол Павел насаждал церкви, то назначал пресвитеров (presbuteros), которым поручал присматривать за поместной церковью (см. Деян. 14:23, Тит. 1:5). Ответственность их состояла в том, чтобы быть блюстителями (episkopos) и пастырями (poimaino) над стадом. Например, в Деян. 20:17 написано:

„Из Милита же послав в Ефес, он призвал пресвитеров (presbuteros) церкви”.

Что сказал Павел этим пресвитерам?

„Итак внимайте себе и всему стаду, в котором Дух Святый поставил вас блюстителями (episkopos), пасти (poimaino) Церковь Господа и Бога, которую Он приобрел Себе Кровию Своею” (Деян. 20:28).

Обратите внимание на взаимозаменяемость трех греческих слов. Это не три различных служения. Павел сказал пресвитерам, что они являются блюстителями, которые должны действовать как пастыри.

Петр пишет в своем первом послании:

„Пастырей (presbuteros) ваших умоляю я, сопастырь и свидетель страданий Христовых и соучастник в славе, которая должна открыться: пасите (poimaino) Божие стадо, какое у вас, надзирая за ним не принужденно, но охотно и богоугодно, не для гнусной корысти, но из усердия, и не господствуя над наследием Божиим, но подавая пример стаду; и когда явится Пастыреначальник, вы получите неувядающий венец славы” (1 Пет. 5:1-4).

Петр говорит пастырям пасти стадо. Слово, переведенное здесь как „пасите”, переводится в виде существительного в Еф. 4:11 „пастырь”:

„И Он (Иисус) поставил одних Апостолами, других пророками, иных Евангелистами, иных пастырями и учителями”.

Это свидетельствует о том, что пресвитер и пастор – одно и то же служение.

В послании к Титу 1:5-7 Павел также использует слова пресвитер (presbuteros) и епископ (episkopos) как взаимозаменяющие:

„Для того я оставил тебя в Крите, чтобы ты довершил недоконченное и поставил по всем городам пресвитеров, как я тебе приказывал… Ибо епископ должен быть непорочен”.

Поэтому не существует разумных аргументов в пользу того, чтобы утверждать, что пастор, пресвитер и епископ представляют различные служения. Все, касающееся епископов и пресвитеров, применимо и к пасторам.

Управление церковью

Также из вышеприведенных мест писания явно следует, что на пресвитеров/пасторов/епископов возлагается ответственность наблюдения за церковью, но также им дается власть управления. Если выразиться проще, то пресвитер/пастор/епископ имеет власть, а члены церкви подчиняются этой власти:

„Повинуйтесь наставникам вашим и будьте покорны, ибо они неусыпно пекутся о душах ваших, как обязанные дать отчет” (Евр. 13:17).

Конечно, ни один христианин не должен подчиняться пастору, который сам не покорен Богу, но во то же время он должен понимать, что ни один пастор не совершенен.

Пасторы/пресвитеры/епископы имеют власть над своими церквями точно также, как отец имеет власть над своей семьей:

„Но епископ (пастор/пресвитер) должен быть непорочен, одной жены муж, трезв, целомудрен, благочинен, честен, страннолюбив, учителен, не пьяница, не бийца, не сварлив, не корыстолюбив, но тих, миролюбив, не сребролюбив, хорошо управляющий домом своим, детей содержащий в послушании со всякою честностью; ибо, кто не умеет управлять собственным домом, тот будет ли пещись о Церкви Божией?” (1 Тим. 3:2-5).

Павел продолжает:

„Достойно начальствующим пресвитерам (пасторам/епископам) должно оказывать сугубую честь, особенно тем, которые трудятся в слове и учении” (1 Тим. 5:17).

Совершенно ясно, что пресвитеры призваны руководить церковью.

Небиблейские пресвитеры

Многие церкви считают, что их система управления соответствует Писанию, потому что у них есть группа пресвитеров, управляющая церковью, но проблема состоит в том, что их понимание роли пресвитера не правильно. Пресвитеров постоянно переизбирают из числа прихожан. Эта группа часто называется „пресвитерским советом”. Но по библейскому определению такие люди не являются пресвитерами. Если внимательно прочитать требования, которые Павел предъявляет к пресвитерам, это становится очевидно. Павел говорит о том, что пресвитер работает целыми днями, т.е. ему платят зарплату, он учит/проповедует и занимает позицию власти в церкви (см. 1 Тим. 3:4-5; 5:17-18; Тит. 1:9). Очень немногие из людей, состоящие в „пресвитерском совете”, соответствуют этим требованиям. Это не оплачиваемые служители, они не проповедуют и не учат, не работают в церкви целыми днями и мало знают об управлении церковью.

Небиблейский принцип управления церковью может причинять больше проблем в поместной церкви, чем что-либо другое. Когда церковью управляют не те, кто должен, жди беды. Это открывает двери конфликтам, компромиссам и полному разрушению церкви. Небиблейская структура управления церковью играет роль пригласительного билета для дьявола.

Я понимаю, что эту книгу может читать, как пастор традиционной церкви, так и пастор домашней церкви. Некоторые традиционные церкви могут управляться пресвитерами, избранными из числа прихожан. Обычно эту небиблейскую систему трудно реформировать, не вступая в конфликты.

Мой совет таким пасторам – набраться терпения и с Божьей помощью перетерпеть неизбежный временный конфликт. Если он терпеливо преодолеет временный конфликт, то сможет избежать обострений отношений в будущем. Если же это не возможно, он всегда может начать новую церковь с нуля.

Хотя все это болезненно, но, в конце концов, сможет принести больше плода для царства Божьего. Если же те, кто в настоящий момент управляет церковью, являются настоящими учениками Христа, то у них есть шанс убедиться в необходимости изменения системы управления на основании Писания.

Пресвитеры во множественном числе?

Некоторые люди используют в качестве аргумента то, что слово пресвитер используется в Писании во множественном числе и, таким образом, получается, что один пастор/пресвитер/епископ не может управлять церковью. Однако, по моему мнению, это не является основанием для подобного утверждения. Библия действительно говорит, что в некоторых городах церквями управляло больше одного пресвитера, но это не значит, что они были поставлены над одной и той же церковью. Например, когда Павел собрал пресвитеров Ефеса (см. Деян. 20:17), очевидно, что эти пресвитеры были из города, где тело Христово состояло из тысяч или может быть даже десятков тысяч человек (см. Деян. 19:19). Таким образом, в Ефесе должно было быть множество церквей, и вполне возможно, что каждый отдельный пресвитер управлял отдельной домашней церковью.

В Писании нет примеров, где бы Бог призвал какой-либо комитет к исполнению какого-либо задания. Когда Он хотел вывести Израиль из Египта, то призвал одного человека по имени Моисей и поставил его лидером. Другие люди были призваны помогать Моисею, но все были подчинены ему, и на каждом из них была определенная ответственность за группу подчиненных им людей. Такой принцип много раз встречается в Писании. Когда Богу надо что-то сделать, Он призывает одного человека в качестве лидера и других для помощи ему.

Поэтому маловероятно, чтобы Бог призвал совет пресвитеров с одинаковой властью для управления малой домашней церковью из двадцати человек, так как это привело бы к конфликтам.

Сказанное не означает, что домашняя церковь должна управляться только одним пресвитером. Но это значит, что если в церкви есть опытные и менее опытные пресвитеры, то последние должны быть в подчинении у более опытного и духовного. В соответствии с Писанием не библейские школы, а церкви должны быть тренировочным полем для воспитания молодых пресвитеров/пасторов/епископов. Поэтому вполне возможно и даже полезно, чтобы внутри одной и той же домашней церкви было несколько пресвитеров/пасторов/епископов, и чтобы духовно менее зрелые учились у духовно более зрелых.

Я наблюдал этот феномен даже в церквях, управляемых „равными” пресвитерами. Из всех всегда выделяется один, на которого равняются другие. Или же один более активен, а другие более пассивны. В противном случае, дело придет к конфликту. Даже в совете всегда выбирается председатель. Когда группа людей приступает к решению задачи, то все понимают, что среди них должен быть лидер. Это относится и к церкви.

Павел в 1 Тим. 3:4-5 сравнивает ответственность пресвитера с ответственностью отца. Пресвитер должен хорошо управлять своей семьей, в противном случае, он не может руководить церковью. Но в каком состоянии оказалась бы семья, если бы ею управляло два отца? Думаю, в ней возникли бы проблемы.

Пресвитеры/пасторы/епископы должны быть внедрены в единую сеть служителей для того, чтобы иметь взаимную подотчетность перед другими пресвитерами, которые могут помочь в случае возникновения проблем. Павел говорит о „священстве” (см. 1 Тим. 4:14), которое, видимо, было собранием пресвитеров (presbuteros) и других людей с дарами служения. Апостол-основатель тоже может помочь в случае возникновения проблем в поместной церкви, например, в результате ошибок пресвитера. Когда пастор традиционной церкви совершает ошибки, это обычно влечет большие проблемы, связанные со структурой церкви. Здание и программы нуждаются в обслуживании. Но домашнюю церковь можно без труда расформировать и „растворить” среди других домашних церквей.

Власть служить

Тот факт, что Бог дает пастору духовную и управляющую власть в церкви, не дает ему права диктовать свою волю стаду. Он не Господь. Иисус – Господь. Церковь не его стадо. Она является Божьим стадом.

„Пасите Божие стадо, какое у вас, надзирая за ним не принужденно, но охотно и богоугодно, не для гнусной корысти, но из усердия, и не господствуя над наследием Божиим, но подавая пример стаду; и когда явится Пастыреначальник, вы получите неувядающий венец славы” (1 Пет. 5:2-4).

Однажды каждому пастору придется дать отчет за свое служение перед судом Христовым.

Добавлю еще, что в финансовых вопросах пастор/пресвитер/епископ не должен действовать в одиночку. Если финансы в церкви собираются регулярно или конкретно для определенных целей, то другие члены церкви должны обеспечить подотчетность, чтобы избежать недоверия в деле распределения фондов (см. 2 Кор. 8: 18-23). Для этого можно избрать или назначить группу людей.

Оплата пресвитеров

Из Писания ясно следует, что труд пресвитеров/епископов/пасторов должен оплачиваться, потому что они все свое время посвящают работе в церкви. Павел пишет:

„Достойно начальствующим пресвитерам должно оказывать сугубую честь, особенно тем, которые трудятся в слове и учении. Ибо Писание говорит: не заграждай рта у вола молотящего; и: трудящийся достоин награды своей” (1 Тим. 5:17-18).

Смысл вполне понятен – Павел даже использует слово награда. Сказанное Павлом о сугубой чести становится более понятным, если принять во внимание контекст. В предыдущих стихах Павел пишет о финансовой ответственности церкви в поддержке вдов, которые в противном случае окажутся без средств к существованию. Он использует похожие слова: „Вдовиц почитай, истинных вдовиц” (см. 1 Тим. 5:3-16). В данном контексте слово „почитай” означает финансовую поддержку. Хорошо управляющие пресвитеры достойны двойной чести, получая, по крайней мере, в два раза больше, чем вдова, и даже более, если у него есть дети.

Традиционная церковь по всему миру большей частью оплачивает работу пастора (даже в бедных странах), но очень многие домашние церкви, особенно на Западе, этого не делают. Я считаю, что это связано с тем, что западные люди имеют очень своевольные и непокорные сердца, поэтому они ищут и находят наименее требовательную форму христианства на планете. Они говорят, что присоединились к домашней церкви для того, чтобы уйти от рабства традиционной церкви, но на самом деле они убегают от какого-либо уровня посвящения Христу. Они находят себе церкви, не требующие финансового посвящения. Такие церкви очень контрастируют с ожиданиями Христа от своих учеников. Те, чей бог – деньги, и те, кто доказал это через накопительство богатств на земле, вместо того, чтобы собирать их на небе, не являются истинными учениками Христа (см. Матф. 6:19-24; Лук. 14:33). Если христианство не воздействует на то, как человек обращается со своими деньгами, то такой человек не христианин вовсе.

Домашние церкви, которые считают себя соответствующими Писанию, должны финансово поддерживать не только пасторов, но также финансировать работу миссий и помогать бедным. В финансовых вопросах такие церкви должны сильно превосходить традиционные церкви, потому что у них нет зданий, требующих финансовых вложений и персонала, обслуживающего их. Для того, чтобы платить пастору, нужно всего десять человек, дающих десятину. Десять человек, жертвующие 20% от своего дохода, могут полностью содержать одного пастора и еще одного миссионера, живущего на том же уровне, что и пастор.

Что должен делать пастор?

Кто-то задаст вопрос: „А кто должен проповедовать Евангелие неверующим, жить святой жизнью, молиться, наставлять, воодушевлять и помогать другим верующим, посещать больных, носить бремена других, двигаться в духовных дарах на благо церкви, отвергать себя ради Царства Божьего и воспитывать учеников, исполняющих заповеди Христа?”

Многие прихожане не колеблясь ответили бы: „Все это является работой пастора”. Но так ли это?

В соответствии с Писанием, каждый верующий должен проповедовать Евангелие неверующим:

„Господа Бога святите в сердцах ваших; будьте всегда готовы всякому, требующему у вас отчета в вашем уповании, дать ответ с кротостью и благоговением” (1 Пет. 3:15).

Каждый верующий должен жить святой жизнью:

„Но, по примеру призвавшего вас Святаго, и сами будьте святы во всех поступках. Ибо написано: будьте святы, потому что Я свят” (1 Пет. 1:15-16)

Каждый верующий должен молиться:

„Всегда радуйтесь. Непрестанно молитесь” (1 Фес. 5:16-17).

Каждый верующий должен назидать, воодушевлять и помогать другим верующим:

„Умоляем также вас, братия, вразумляйте бесчинных, утешайте малодушных, поддерживайте слабых, будьте долготерпеливы ко всем” (1 Фес. 5:14).

Каждый верующий должен навещать больных:

„(Я) был наг, и вы одели Меня; был болен, и вы посетили Меня; в темнице был, и вы пришли ко Мне” (Матф. 25:36).

Продолжение списка

Но это еще не все. Каждый верующий должен возлагать руки на больных и исцелять их:

„Уверовавших же будут сопровождать сии знамения: именем Моим будут изгонять бесов; будут говорить новыми языками; будут брать змей; и если что смертоносное выпьют, не повредит им; возложат руки на больных, и они будут здоровы” (Марк. 16:17-18).

Каждый христианин должен носить бремена других верующих:

„Носите бремена друг друга, и таким образом исполните закон Христов” (Гал. 6:2).

Каждый верующий должен двигаться в духовных дарах на благо другим:

„И как, по данной нам благодати, имеем различные дарования, то, имеешь ли пророчество, пророчествуй по мере веры; имеешь ли служение, пребывай в служении; учитель ли, – в учении; увещатель ли, увещевай; раздаватель ли, раздавай в простоте; начальник ли, начальствуй с усердием; благотворитель ли, благотвори с радушием” (Рим. 12:6-8).

Каждый верующий должен отвергнуть себя, принеся себя в жертву ради Евангелия:

„И, подозвав народ с учениками Своими, сказал им: кто хочет идти за Мною, отвергнись себя, и возьми крест свой, и следуй за Мною. Ибо кто хочет душу свою сберечь, тот потеряет ее, а кто потеряет душу свою ради Меня и Евангелия, тот сбережет ее” (Марк. 8:34-35).

Каждый верующий должен воспитывать и крестить учеников, уча их послушанию заповедям Христа:

„Итак, кто нарушит одну из заповедей сих малейших и научит так людей, тот малейшим наречется в Царстве Небесном; а кто сотворит и научит, тот великим наречется в Царстве Небесном” (Матф. 5:19).

„Ибо, судя по времени, вам надлежало быть учителями; но вас снова нужно учить первым началам слова Божия, и для вас нужно молоко, а не твердая пища” (Евр. 5:12).

„Итак идите, научите все народы, крестя их во имя Отца и Сына и Святаго Духа, уча их соблюдать всё, что Я повелел вам; и се, Я с вами во все дни до скончания века” (Матф. 28:19-20).[2]

Все эти виды ответственности возлагаются на каждого верующего. Несмотря на это, большинство прихожан церквей считает, что все это должны исполнять только пасторы! Возможно, что причина заключается в том, что сами пасторы часто думают, что исполнять все это должны только они сами.

В чем же заключается работа пастора?

Если все вышесказанное является обязанностью каждого верующего, тогда в чем заключается работа пастора? Ответ прост: пастор призван подготовить святых верующих к исполнению всего перечисленного (см. Еф. 4:11-12). Они призваны научить святых верующих соблюдать заповеди Христа (см. Матф. 28:19-20) через Писание и личный пример (см. 1 Тим. 3:2; 4:12-13; 5:17; 2 Тим. 2:2; 3:16-4:4; 1 Пет. 5:1-4).

Писание говорит об этом предельно ясно. Библейская роль пастора не состоит в том, чтобы собрать на воскресное служение в церкви как можно больше народу. Его задача – „представить всякого человека совершенным во Христе Иисусе” (Кол. 1:28). Библейский пастор не льстит слуху (см. 2 Тим. 4:3); он учит, воспитывает, наставляет, назидает, увещевает, исправляет, обличает и ругает, делая все это на основании Слова Божьего (см. 2 Тим. 3:16-4:4).

Павел перечисляет некоторые черты человека, призванного исполнять служение пастора, в Первом послании к Тимофею. Четырнадцать из пятнадцати характеристик относятся к его характеру, давая таким образом понять, что пример его жизни является самым важным:

„Верно слово: если кто епископства желает, доброго дела желает. Но епископ должен быть непорочен, одной жены муж, трезв, целомудрен, благочинен, честен, страннолюбив, учителен, не пьяница, не бийца, не сварлив, не корыстолюбив, но тих, миролюбив, не сребролюбив, хорошо управляющий домом своим, детей содержащий в послушании со всякою честностью; ибо, кто не умеет управлять собственным домом, тот будет ли пещись о Церкви Божией? Не должен быть из новообращенных, чтобы не возгордился и не подпал осуждению с диаволом. Надлежит ему также иметь доброе свидетельство от внешних, чтобы не впасть в нарекание и сеть диавольскую” (1 Тим. 3:1-7).

Сравнение этих характеристик с теми требованиями, которые традиционные церкви часто выдвигают к кандидатам в пасторы, обнаруживает главную проблему, имеющую место во многих церквях. Они ищут менеджера/актера/оратора/психолога и директора/бизнесмена/друга всем/рабочую лошадку. Они ищут того, кто „будет руководить служением в церкви”. Однако библейский блюститель прежде всего должен быть человеком с прекрасным характером и преданный Христу, настоящий слуга, потому что его цель – воспроизводить себя. Он должен быть способен сказать стаду: „Будьте подражателями мне, как я Христу” (1 Кор. 11:1).

Для дальнейшего изучения темы служения пастора см. также Деян. 20:28-31; 1 Тим. 5:17-20; и Тит. 1:5-9.

Служение дьякона

В заключение, позвольте мне немного сказать о дьяконах. Служение дьякона не встречается среди пяти даров служения. У дьяконов нет власти управления церковью как у пресвитеров. Греческое слово diakonos, переводимое как „дьякон”, буквально значит „слуга”.

Первыми дьяконами обычно считают семь человек, поставленных на служение распределения пищи вдовам (см. Деян. 6:1-6). Их избирала церковь, а апостолы посылали их на задание. По крайней мере, двоих из них, Филиппа и Стефана, Бог в дальнейшем вознес до ранга сильнейших евангелистов.

О дьяконах также говорится в 1 Тим. 3:8-13 и Флп. 1:1. Очевидно, что это служение может исполняться, как мужчиной, так и женщиной (см. 1 Тим. 3:11).

---

[1] Это то же самое что „созидание учеников Иисуса Христа”.

[2] Если на учеников Христа была возложена ответственность за то, чтобы научить своих учеников всему, что Христос повелел им, то, следовательно, их ученики тоже должны были воспитывать учеников, крестя их и уча соблюдать все заповеди Христа. Итак, воспитание, крещение и обучение учеников является постоянной заповедью, возлагаемой на каждого последующего ученика.

Bardzo chciałbym zbadać życie innych Biblijnych postaci, których jeszcze nie omówiliśmy w poprzednich rozdziałach oraz ich drogi ku wypełnieniu ich Bożego przeznaczenia. Moglibyśmy przyjrzeć się takim osobom jak Noe, Abraham, Jakub, Estera, Gedeon, Jeremiasz czy Daniel. Wszyscy narodzili się na nowo nie bez powodu, wszyscy doświadczali trudności i byli wystawiani na próby, wszyscy obserwowali działanie suwerennej Bożej ręki, wszyscy dojrzewali. Wszystkich, w mniejszym czy większym stopniu, moglibyśmy porównać do ciebie czy do mnie. Zachęcam cię do tego, abyś poświęcił trochę czasu na to, by przeczytać o ich życiu w świetle zasady, jakiej nauczyliśmy się do tej pory. Będziesz błogosławiony.

W tej ostatniej sekcji, chciałbym odpakować to, co już zaczęliśmy otwierać. Wzięliśmy pod uwagę wiele biblijnych prawd, ale jeszcze wiele zostało do powiedzenia. W tym rozdziale przyjrzymy się tematowi prześladowania Chrześcijan, szukając odpowiedzi na kilka kłopotliwych pytań.

Pomimo tego, że Biblia zapewnia nas, że „wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania” (2 Tm 3:12), prześladowania wierzących na całym świecie różnią się w zależności od miejsca i czasu. Ci z nas, którzy mieszkają w krajach gdzie zagwarantowana jest wolność religijna, często mają niewielkie pojęcie na temat tego, jak żyje się w miejscach, gdzie bycie Chrześcijaninem jest jak posiadanie biletu na utratę rodziny, pracy czy życia. Zgodnie ze Światowym Sojuszem Ewangelicznym[1] ponad dwustu milionom Chrześcijan w przynajmniej sześćdziesięciu krajach odmawia się obecnie dostępu do podstawowych praw człowieka tylko i wyłącznie z powodu ich wiary.

Kilka lat temu rozmawiałem z nieżyjącym już Davidem Barrettem, wydawcą monumentalnego dzieła „Światowa Encyklopedia Chrześcijaństwa”. Dr. Barrett – mistrz w zbieraniu informacji – powiedział mi, że skromnie oszacował liczbę Chrześcijan, którzy rocznie tracą życie za wiarę na około 150 000. W poprzednich latach, oszacował, że było to około 300 000. To byli zwyczajni Chrześcijanie, którzy zostali zamordowani za podążanie za Jezusem, bądź za poświęcenie dla słusznej sprawy ze względu na ich wiarę w Chrystusa. Dla tych z nas, którzy żyją wśród niewielu prześladowań jest to trudne do wyobrażenia i nie możemy nie zadać pytania: „Dlaczego Bóg pozwala, by źli ludzie prześladowali, a nawet zabijali Chrześcijan?”.

Niektórzy odpowiedzieliby, że Szatan jest bogiem tego świata i stąd wszystkim rządzi, dlatego Bóg niczego nie może uczynić w kwestii prześladowań Swojego Ludu mimo, że Sam chciałby go powstrzymać. Myślę, że udowodniliśmy już w wystarczający sposób, że ten zamysł nie jest zgodny z nauczaniem Biblii w świetle wielu sytuacji, w których Bóg w nadprzyrodzony sposób wybawiał Swój lud z prześladowań.

Musi być zatem lepsze wytłumaczenie dlaczego Bóg czasem powala na to by Jego Lud był prześladowany oraz dlaczego wybawia ich bądź nie z tych prześladowań. Ale pozwólcie mi w pierwszej kolejności przyznać się, że nie twierdzę, że posiadam odpowiedzi na wszystkie pytania. Nie sądzę także, aby ktokolwiek z nas je wszystkie posiadał.

Jednym z możliwych odpowiedzi jest to, że próby prześladowań mogą należeć do kategorii prób PSW (Prób Służących Wzrostowi), a w niewielu przypadkach może należeć do kategorii PSD (Prób Służących Dyscyplinie). Spójrzmy w pierwszej kolejności na próby prześladowań, które mogą być sklasyfikowane pod kategorią PSD.

Prześladowania jako dyscyplina

Oto niezaprzeczalny fakt, któremu niektórzy Chrześcijanie chcieliby zaprzeczyć: Bóg może zezwolić na to, by prześladowanie zostało zesłane na Jego lud, gdyby byli oni nieposłuszni, po to, aby przywieźć ich do upamiętania. Każdy kto kiedykolwiek czytał Stary Testament już to wie. Co jakiś czas, Bóg dopuszczał obce narody do zdominowania Izraela, aby przyprowadzić ich do pokuty. Także w Nowym Testamencie znajdujemy na to potwierdzenie – Bóg również dyscyplinuje Swój Lud zezwalając na ich prześladowania.

Jeśli kiedykolwiek studiowałeś List do Hebrajczyków wiesz z pewnością, że został on napisany do prześladowanych Żydowskich Chrześcijan, którzy byli kuszeni w swoich cierpieniach, aby powrócili do judaizmu. Czy kiedykolwiek zauważyłeś, że autor wskazał, że te prześladowania zostały dozwolone ze względu na Bożą dyscyplinę? Znajdujemy ten fakt w Heb 12:3-11:

Przeto pomyślcie o tym, który od grzeszników zniósł tak wielkie sprzeciwy wobec siebie, abyście nie upadli na duchu, utrudzeni. Wy nie opieraliście się jeszcze aż do krwi w walce przeciw grzechowi i zapomnieliście o napomnieniu, które się zwraca do was jak do synów: Synu mój, nie lekceważ karania Pańskiego ani nie upadaj na duchu, gdy On cię doświadcza; bo kogo Pan miłuje, tego karze, i chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje. Jeśli znosicie karanie, to Bóg obchodzi się z wami jak z synami; bo gdzie jest syn, którego by ojciec nie karał? A jeśli jesteście bez karania, które jest udziałem wszystkich, tedy jesteście dziećmi nieprawymi, a nie synami. Ponadto, szanowaliśmy naszych ojców według ciała, chociaż nas karali; czy nie daleko więcej winniśmy poddać się Ojcu duchów, aby żyć? Tamci bowiem karcili nas według swego uznania na krótki czas, ten zaś czyni to dla naszego dobra, abyśmy mogli uczestniczyć w jego świętości. Żadne karanie nie wydaje się chwilowo przyjemne, lecz bolesne, później jednak wydaje błogi owoc sprawiedliwości tym, którzy przez nie zostali wyćwiczeni (Hbr 12:3-11, dodano podkreślenie).

Wydaje się, że nie powinniśmy mieć wątpliwości co do tego, że Bóg dyscyplinuje tylko tych, którzy są nieposłuszni. Prześladowanie może być jedynym ze sposobem w jaki Bóg może tego dokonać. (Spójrz także na fragment zapisany w 2 Tes 1:4-5, które również może się odnosić do sytuacji, w których Bóg zezwala na prześladowania jako środek służący dyscyplinie).

Kto jest wyłączony?

Czy ktokolwiek z was może stwierdzić, że jest całkowicie posłuszny Bogu od dnia nawrócenia oraz nowego narodzenia? (Na pewno nie ja). Każdy z nas jest zatem kandydatem do Bożej dyscypliny.

Autor Listu do Hebrajczyków napisał, że wszyscy doświadczamy Bożą dyscyplinę, a dla wielu wierzących Boża dyscyplina jest zupełnie nieznanym pojęciem. Kiedy Bóg ich dyscyplinuje, oni często ganią wówczas Szatana, zamiast zganić samego siebie i upamiętać się! Zauważ, że apostoł Jakub napisał, że zanim ktokolwiek sprzeciwi się diabłu, musi mieć pewność, że jest podporządkowany Bogu: „Bądźcie więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a ucieknie od was” (Jk 4:7, dodano podkreślenie).

Bóg może dyscyplinować nas zezwalając na nasze prześladowania, ale nie jest to jedyny sposób jaki może On użyć. Nauczyliśmy się już bowiem we wcześniejszych rozdziałach, że Bóg może zezwolić szatanowi na przyprowadzenie na nas różnych prób w nadziei na zmotywowanie nieposłusznej osoby do upamiętania. Jednym z przykładów takiej próby może być choroba. Paweł napisał do Chrześcijan w Koryncie i powiedział im:

Dlatego to właśnie wielu wśród was słabych i chorych i wielu też umarło. Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni. Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem (1 Kor 11:30-32).

Z pewnością wiesz, że kościół w Koryncie był pełen konfliktów. Grzeszyli oni wobec ważnych przykazań jakie Jezus dał kościołowi: „wzajemnie miłujcie się, jak Ja was umiłowałem” (J 13:34). Nie powinno być dla nas zatem zaskoczeniem, że Pan dyscyplinował ich przy użyciu chorób. Niektórzy z nich nawet pomarli.

Paweł napisał, że możemy uniknąć Bożego sądu jeśli sami siebie osądzimy (zobacz 1 Kor 11:31). To oznacza, że jeśli wyznamy nasze grzechy i się upamiętamy, możemy uniknąć Bożej dyscypliny.

Czy to oznacza, że każdy chory Chrześcijanin, jest chory ponieważ był nieposłuszny Bogu i został przez Niego zdyscyplinowany? Czy choroba zawsze jest PSD (Próbą Służąca Dyscyplinie)? Nie, z pewnością nie. Choroba może być także kategorią Próby z Własnej Winy (PWW) bądź Próby Służącej Wzrostowi (PSW). Jeśli w jakiś sposób nie szanujesz swojego ciała, w rezultacie stajesz się chory i będzie to dla przykładu PWW.

Bez wątpienia niektóre z chorób, na które chorują Chrześcijanie są rezultatem Bożej dyscypliny. Zdejmuje On Swą ochronną rękę i pozwala szatanowi, aby ten przynosił utrapienie naszym ciałom w nadziei przyprowadzenia nas do upamiętania.

Jeśli ja znajduję się w chorobie, robię sobie duchowy przegląd, aby zobaczyć czy w jakiś sposób nie otworzyłem Bogu drzwi na dyscyplinę w moim życiu. Zachęcam cię byś dokonał tego samego. Nie musisz pytać swojego pastora czy lidera grupy biblijnej czy najlepszego przyjaciela – idź samemu do Boga i dowiedz się od Niego. On mieszka w Tobie przez Ducha Świętego.

Niestety niektórzy Chrześcijanie wykorzystują ten koncept przesadnie. Kiedy się rozchorowują mówią: „Bóg musi próbować mi coś powiedzieć. Choroba musi być Jego wolą. Ja zatem będę cierpieć, a jeśli będzie Jego wolą, aby mnie uzdrowił, Bóg mnie uzdrowi”. Nie jest to właściwe podejście. Owszem możliwe jest, że to Bóg stara się ciebie czegoś nauczyć (jeśli cierpisz PSD) – jak na przykład próbę nauczenia ciebie nie popełniania jednego z grzechów, który ciągle popełniasz. Ale jeśli cierpisz PSD nie jest to Bożą wolą, abyś był nadal chory i nadal tkwił w grzechu. Upamiętaj się wówczas z grzechu a następnie zaufaj Panu w twoje uzdrowienie.

Prześladowania jako sposób na dojrzewanie bądź próbę

Bóg może także zezwolić na prześladowania jako PSW (Próbę Służącą Wzrostowi).

Niektórzy uważają, że jeśli Chrześcijanie mają wystarczająco dużo wiary, nie będą prześladowani. Z całym szacunkiem dla tych, którzy podejmują takie roszczenia, jest to jednak nieprawdą. Jezus nigdy nie obiecywał nam wyłączenia z prześladowań. Raczej, gwarantował że będziemy prześladowani (zobacz J 15:20). Paweł deklarował: „wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania” (2 Tm 3:12). Powiedział on świętym w Tesalonikach, że uciski były ich przeznaczeniem (zobacz 1 Tes 3:3).

Niektórzy posunęli się jeszcze dalej mówiąc, że jeśli posiadamy wystarczająco dużo wiary, jest nam gwarantowane, że nigdy nie zginiemy śmiercią męczeńską. Jest to absurdalne. Pierwszym, który zginął śmiercią męczeńską był Szczepan, w Biblii opisany jako „pełen wiary i Ducha Świętego” (Dz 6:5, dodano podkreślenie).

Dodatkowo, lista bohaterów pełnych wiary, którą możemy znaleźć w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków wspomina ludzi, którzy byli torturowani oraz zabici (zobacz Hbr 11:35-37). Wszyscy oryginalni Apostołowie (z wyjątkiem Judasza, oczywiście) zginęli śmiercią męczeńską, być może z wyłączeniem Jana. Szacuje się, że podczas trzech pierwszych wieków kościoła, zamordowanych zostało aż około 6 milionów Chrześcijan. Od tego czasu miliony więcej, a Biblia w przyszłości przepowiada kolejnych męczenników podczas Wielkiego Ucisku.

Inne powody, dla których Bóg zezwala na prześladowania

Bóg może zezwolić na prześladowania w celu dalszego rozprzestrzeniania Ewangelii. Sam Jezus powiedział:

Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa (Łk 21:12-13, dodano podkreślenie).

Paweł napisał (podczas, kiedy był w areszcie) do Filipian:

Bracia, chcę, abyście wiedzieli, że moje sprawy przyniosły raczej korzyść Ewangelii, tak iż kajdany moje stały się głośne w Chrystusie w całym pretorium i u wszystkich innych. I tak więcej braci, ośmielonych w Panu moimi kajdanami, odważa się bardziej bez lęku głosić słowo Boże (Flp 1:12-14).

Przez swoje uwięzienie, Paweł mógł osobiście dzielić się dobrą nowiną z ludźmi, do których by w przeciwnym razie wcale nie dotarł – tak jak obiecał Jezus. Prześladowani Chrześcijanie powinni brać pod uwagę, że ich prześladowania w jakiś sposób dają im sposobność do dzielenia się dobrą nowiną, której inaczej by nie mieli.

Nie tylko dobra nowina była dalej przekazywana przez Pawła jako rezultat jego uwięzienia, ale także z uwagi na jego śmiałość podczas cierpienia poruszyła innych, którzy byli uwięzieni, co pozwoliło na jeszcze większe szerzenie ewangelii.

Jeśli kiedykolwiek byłeś wokół kogoś, kto jest kompletnie oddany Bogu, ma to nieco zawstydzający wyraz dla ciebie za brak poświęcenia z twojej strony. Pamiętam, że kiedy mój tato się nawrócił, natychmiast zaczął dzielić się dobrą nowiną i wygrywał ludzi dla Pana. Ponieważ ja byłem Chrześcijaninem dłużej, czułem się zawstydzony, że sam nie byłem tak efektywny w wygrywaniu dusz jak mój ojciec. Upamiętałem się i zacząłem się dzielić dobrą nowiną jeszcze bardziej. Dzięki temu, że przykład mojego taty tak bardzo poruszył mnie do działania więcej ludzi służy teraz Bogu. Podobnie było w przypadku Pawła. Kiedy jakiś z twoich przyjaciół Chrześcijan zaczyna być prześladowanym, widzisz jego oddanie Panu i to cię inspiruje.

Nie tylko prześladowania mają tak przenikliwy efekt na Chrześcijan, którzy są świadkami cierpienia swych braci i sióstr, ale gdy wierzący wytrzymują prześladowania (zwłaszcza radośnie) ma to przenikliwy wpływ na niewierzących. Trudno o większe świadectwo realności Jezusa niż Chrześcijanin, który wytrzyma trudności dla potrzeby dobrej nowiny. Kiedy ktoś nie broni się przed byciem torturowanym czy śmierci za wiarę, ludzie to dostrzegają. Kiedy wierzący modlą się o swoich prześladowców oraz błogosławią tych, którzy ich przeklinają, wszyscy widzą kiedy nastaje cud w ich życiu. Świat wówczas patrzy z niedowierzaniem.

Bóg może także użyć prześladowania ku dobremu ponieważ Jego lud dojrzewa w czasie prześladowań. W tym znaczeniu, prześladowania mogą być PSD. Bóg, który jest dobry i łaskawy dla niewdzięcznych i złych ludzi, chce abyśmy stawali się tacy jak On (zobacz Mt 5:39-48; Łk 6:35-36). Nawet niewierzący kochają tych, którzy ich kochają, ale kiedy my kochamy naszych wrogów, to pokazuje, że jesteśmy synami Bożymi (zobacz Mt 5:44-46). Prześladowania dają nam szansę manifestować niesamowitą Bożą miłość oraz rozwijać wszystkie owoce Ducha.

Jak duchowi Chrześcijanie postrzegają prześladowania?

Naprawdę duchowi Chrześcijanie uważają za przywilej cierpienie dla sprawy Chrystusa.

Po tym jak Sanhedryn groził pierwszym apostołom, ci rozproszyli się by głosić dobrą nowinę. Biblia odnotowuje, że każdy poszedł w swoją stronę „i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla imienia /Jezusa/” (Dz 5:41). To zaszczyt kiedy mamy możliwość cierpieć dla Tego, który wycierpiał tyle dla nas. Paweł wyraził tę samą myśl, pisząc do prześladowanych Chrześcijan w Filippi:

„Wam bowiem z łaski dane jest to dla Chrystusa: nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć (Flp 1:29, dodano podkreślenie).

Zauważ, że Paweł powiedział, że zostało im dane cierpieć. To Bóg musiał być Tym, który dał im tę możliwość. To nie Bóg zesłał na nich cierpienie, ale z pewnością na nie przyzwolił.

Jeśli ktokolwiek daje ci coś, najczęściej oznacza to, że cieszysz się, kiedy to otrzymujesz. Dlaczego ktokolwiek miałby być zadowolony, że może cierpieć dla sprawy Chrystusa? Mogą być ku temu dwa powody.

Po pierwsze, jak już wcześniej powiedziałem, prawdziwi Chrześcijanie poczytują sobie za zaszczyt okazywanie miłości ich Zbawicielowi przez cierpienie dla Niego. Po drugie, ponieważ ci, którzy cierpią dla sprawy Chrystusa będą ostatecznie proporcjonalnie nagrodzeni. Jezus powiedział:

Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy /ludzie/ wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was… cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie (Mt 5:10-11; Łk 6:23, dodano podkreślenie).

Jak wielka jest nasza nagroda w proporcji do naszego cierpienia? Czy naprawdę jest warto? Przeczytaj, co napisał Paweł:

Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić… albowiem nieznaczny chwilowy ucisk przynosi nam przeogromną obfitość wiekuistej chwały (Rz 8:18; 2 Kor 4:17, dodano podkreślenie).

Różnica pomiędzy naszymi cierpieniami oraz przyszłą nagrodą nawet nie jest porównywalna. Podejrzewam, że ci z nas, którzy doświadczają niewielkie prześladowania, będą żałowali, że nie cierpieli więcej, kiedy dostaną się do nieba i porównają się z tymi, którzy byli poważnie prześladowani za ich miłość do Jezusa.

Boża suwerenność a prześladowania

We fragmencie właśnie rozpatrywanym z listu Pawła do Filipian wspomniana jest Boża suwerenna kontrola nad prześladowaniami. Powiedziane jest, że zostało dane Filipianom, aby cierpieli dla sprawy Chrystusa. Inne wersety jeszcze bardziej rozjaśniają ten temat. Pisząc do prześladowanych Chrześcijan, Piotr zaznacza:

Ale chociażbyście nawet mieli cierpieć dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście…Lepiej bowiem jest, jeżeli taka jest wola Boża, cierpieć za dobre niż za złe uczynki… Przeto i ci, którzy cierpią według woli Bożej, niech dobrze czyniąc powierzą wiernemu Stwórcy dusze swoje (1 P 3:14a, 17; 4:19, dodano podkreślenie).

Nie można z tym polemizować. Cierpienie prześladowań jest czymś, co przychodzi z suwerennej, kontrolującej ręki Bożej, tak samo jak mogliśmy zobaczyć w Ewangeliach oraz w Dziejach Apostolskich. Zamysł, jakoby Bóg chciał powstrzymać prześladowania, ale nie może ponieważ szatan jest bogiem tego świata, jest zupełnie obcy dla Biblii.

Prześladowanie jako próba

Piotr zaoferował nam dodatkowe wskazówki co do tego, dlaczego Bóg pozwala na prześladowanie Swego ludu:

Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały Jego radowali się i weselili. Błogosławieni jesteście, jeśli was znieważają dla imienia Chrystusowego, gdyż Duch chwały, Duch Boży, spoczywa na was… Wszakże jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech tego nie uważa za hańbę, niech raczej tym imieniem wielbi Boga. Nadszedł bowiem czas, aby się rozpoczął sąd od domu Bożego; a jeśli zaczyna się od nas, to jakiż koniec czeka tych, którzy nie wierzą ewangelii Bożej?… Przeto i ci, którzy cierpią według woli Bożej, niech dobrze czyniąc powierzą wiernemu Stwórcy dusze swoje (1 P 4:12-14, 16-17, 19, dodano podkreślenie).

Piotr jasno stwierdził, że ich „ ogień” przyszedł na nich, aby ich doświadczyć. Dlaczego byli wystawiani na próbę? Ponieważ nadszedł czas, aby rozpocząć sąd od domu Bożego. Sąd spada tylko po doświadczaniu i Bóg może użyć prześladowania jako próby.

Ponownie, nie twierdzę, że Bóg zsyła prześladowania bądź inspiruje kogokolwiek do prześladowania Jego ludu. Mówię tylko, że Biblia daje nam jasno do zrozumienia: Bóg używa prześladowań, aby wystawiać na próby Swój lud. Prześladowania oczyszczają fałszywych oraz niezaangażowanych wierzących.

Przeczytaj co Jezus powiedział do wierzących w Smyrnie w Apokalipsie 2:10:

Nie lękaj się cierpień, które mają przyjść na cię. Oto diabeł wtrąci niektórych z was do więzienia, abyście byli poddani próbie, i będziecie w udręce przez dziesięć dni. Bądź wierny aż do śmierci, a dam ci koronę żywota (Ap 2:10, dodano podkreślenie).

W świetle wielu innych wersetów biblijnych, które do tej pory studiowaliśmy odnoszących się do Bożych prób, wersety takie jak ten nie powinny być dla nas zaskoczeniem. Jezus powiedział, że niektórzy Chrześcijanie ze Smyrny będą doświadczani w więzieniu i zasugerował, że zginą śmiercią męczeńską. (Zauważ, że nie powiedział On nic o tym jak powinni „wierzyć Bogu” i uciec przed ich nieuniknionymi próbami oraz, że powinni oni zganić szatana, aby tego uniknąć). Bóg używa ich prześladowań dla Swoich Bożych celów.

Cierpienie prześladowań dla Bożej chwały

W końcu ofiarne cierpienie dla sprawy dobrej nowiny przynosi chwałę Bogu. Możesz z tym polemizować, ale będziesz musiał wówczas polemizować z Biblią, a nie ze mną. Apostoł Jan zapisał następujące słowa jakie Jezus zaadresował do Piotra:

Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, sam się przepasywałeś i chodziłeś, dokąd chciałeś; lecz gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a kto inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz. A to powiedział, dając znać, jaką śmiercią uwielbi Boga (J 21:18-19a, dodano podkreślenie).

Podania mówią, że Piotr został ukrzyżowany do góry nogami, a Biblia jasno określa, że taka śmierć uwielbiła Boga. Paweł napisał także, że Chrystus zostanie wywyższony w jego ciele „czy to przez życie, czy przez śmierć” (Flp 1:20, dodano podkreślenie). Cierpienie prześladowań może przynieść Bogu chwałę.

Podsumujmy zatem krótko. Bóg może zezwolić, aby Jego lub był prześladowany aby (1) sprawić, że będą dojrzewać, (2) wystawić ich na próbę, (3) zdyscyplinować ich lub (4) aby ewangelia była jeszcze dalej zwiastowana. Ponadto kiedy Chrześcijanie z ochotą cierpią dla sprawy Chrystusa, przynosi to Bogu chwałę. W końcu ci, którzy cierpią dla sprawy Chrystusa, będą obficie nagrodzeni w ich przyszłym życiu. Są to wszystko pozytywne rzeczy, które takimi powinny być, ponieważ Bóg jest miłością i „współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani” (Rz 8:28)!

---

[1] JWorld Evangelical Alliance

 

Tetapi kepada kita masing-masing telah dianugerahkan kasih karunia menurut ukuran pemberian Kristus. …… Dan Ialah yang memberikan baik rasul-rasul maupun nabi-nabi, baik pemberita-pemberita Injil maupun gembala-gembala dan pengajar-pengajar, untuk memperlengkapi orang-orang kudus bagi pekerjaan pelayanan, bagi pembangunan tubuh Kristus, sampai kita semua telah mencapai kesatuan iman dan pengetahuan yang benar tentang Anak Allah, kedewasaan penuh, dan tingkat pertumbuhan yang sesuai dengan kepenuhan Kristus. (Efesus 4:7, 11-13, tambahkan penekanan).

Dan Allah telah menetapkan beberapa orang dalam Jemaat: pertama sebagai rasul, kedua sebagai nabi, ketiga sebagai pengajar. Selanjutnya mereka yang mendapat karunia untuk mengadakan mujizat, untuk menyembuhkan, untuk melayani, untuk memimpin, dan untuk berkata-kata dalam bahasa roh. (1 Korintus 12:28, tambahkan penekanan).

Sesuai istilahnya, karunia-karunia pelayanan adalah berbagai panggilan dan kemampuan yang diberikan kepada orang-orang percaya tertentu yang memungkinkan mereka memegang jabatan rasul, nabi, penginjil, pendeta atau guru. Tak seorangpun dapat memposisikan dirinya dalam salah satu jabatan-jabatan itu. Sebaliknya, seseorang harus merasa terpanggil dan diberikan karunia oleh Allah.

Dari lima jabatan itu, seseorang bisa saja memegang lebih dari satu jabatan, tetapi hanya kombinasi tertentu yang layak. Misalnya, bisa saja seorang percaya merasa terpanggil untuk menjabat pendeta dan guru atau nabi dan guru. Tetapi seseorang tak mungkin menjabat pendeta dan penginjil hanya karena pelayanan pendeta mensyaratkannya untuk tetap di satu tempat untuk melayani jemaat lokal, sehingga ia tak dapat memenuhi panggilan sebagai penginjil yang harus sering bepergian.

Walaupun diberikan karunia-karunia berbeda dengan tujuan-tujuan berbeda, semua lima jabatan itu telah diberikan kepada gereja untuk satu tujuan umum, yakni “memperlengkapi orang-orang kudus bagi pekerjaan pelayanan” (Efesus 4:12).

[1]

Tujuan setiap pelayan haruslah memperlengkapi orang-orang suci (yang merupakan arti dari kata “saints”) untuk pekerjaan pelayanan. Namun, sangat sering para pelayan bertindak seolah-olah mereka dipanggil, bukan untuk memperlengkapi orang-orang kudus untuk pelayanan, tetapi untuk menyenangkan orang-orang duniawi yang ikut beribadah di gereja. Setiap orang yang terpanggil untuk salah satu jabatan itu harus terus mengevaluasi kontribusinya kepada “tindakan memperlengkapi orang-orang kudus untuk pekerjaan pelayanan.” Jika setiap pelayan melakukannya, banyak orang akan meninggalkan banyak kegiatan yang secara keliru dianggap sebagai “pelayanan.”

Apakah Beberapa Karunia Pelayanan Hanya untuk Gereja Mula-Mula? (Were Some Ministry Gifts Only for the Early Church?)

Berapa lama karunia-karunia pelayanan itu akan diberikan kepada gereja? Yesus akan memberikan karunia-karunia itu selama orang-orangNya yang suci perlu diperlengkapi untuk pelayanan, sampai Ia kembali. Gereja terus-menerus menerima orang-orang Kristen lahir baru yang memerlukan pertumbuhan, dan kita selalu punya kesempatan untuk menjadi dewasa secara rohani.

Tetapi, sebagian orang berkesimpulan hanya ada dua jenis pelayanan kini —pendeta dan penginjil— seolah-olah Allah telah mengubah rencanaNya. Tidak, kita masih butuh pelayanan rasul, nabi dan guru seperti yang dilakukan oleh gereja mula-mula. Kita tidak menyaksikan contoh-contoh karunia itu di gereja-gereja di seluruh dunia hanya karena Yesus memberikan karunia-karunia itu kepada gerejaNya, bukan kepada gereja yang sesat, yang tidak suci dan yang injilnya sesat. Dalam gereja sesat, hanya dapat ditemukan orang-orang yang tak sanggup memenuhi peranan beberapa karunia pelayan (sebagian besar pendeta dan mungkin beberapa penginjil), tetapi mereka hampir tak menunjukkan karunia-karunia pelayanan menurut panggilan dan urapan Tuhan yang Yesus berikan kepada gerejaNya. Mereka tentu tak memperlengkapi orang-orang kudus untuk kegiatan pelayanan, karena injil yang mereka beritakan tidak menghasilkan kesucian; injil itu hanya menipu orang-orang yang menganggap diri mereka sudah diampuni. Dan orang-orang itu tak ingin diperlengkapi untuk pelayanan. Mereka tak mau menyangkali diri mereka sendiri dan tak mau memikul salibnya masing-masing.

Bagaimana Anda Tahu jika Anda Dipanggil? (How do You Know that You are Called?)

Bagaimana mengetahui apakah seseorang dipanggil untuk salah satu jabatan di gereja? Yang terutama, ia akan merasakan panggilan ilahi dari Allah. Ia akan merasa diri terbeban untuk memenuhi tugas tertentu, yang jauh lebih dari sekedar memahami adanya kebutuhan yang perlu dipenuhi. Sebaliknya, rasa lapar yang Tuhan berikan di dalam diri memaksa seseorang untuk melakukan pelayanan tertentu. Jika ia benar-benar dipanggil Allah, ia tak merasa puas sampai ia mulai memenuhi panggilannya. Hal itu tak terkait dengan penunjukan satu atau beberapa orang. Tuhanlah yang melakukan panggilan itu.

Kedua, orang yang benar-benar dipanggil akan merasa Allah memperlengkapinya untuk memenuhi tugas Allah. Setiap jabatan dari lima jabatan itu memerlukan urapan adikodrati bagi orang yang memungkinkan dia mewujudkan panggilan Allah. Dengan panggilan itu, urapan akan datang. Bila tak ada urapan, maka tak ada panggilan. Seseorang bisa berharap melakukan tugas pelayanan tertentu, masuk Sekolah Alkitab empat tahun untuk mendidik dan menyiapkannya bagi pelayanan itu; namun tanpa urapan Allah, ia tak punya kesempatan untuk berhasil.

Ketiga, ia akan tahu bahwa Allah telah membuka pintu kesempatan baginya untuk mengerjakan karunia-karunia khusus yang dimilikinya. Sehingga, ia dapat membuktikan bahwa dirinya setia, dan akhirnya ia akan dipercayakan untuk mendapat kesempatan, tanggung-jawab dan karunia-karunia yang lebih besar.

Jika seseorang belum merasakan desakan dan panggilan ilahi di dalam dirinya untuk salah satu dari lima karunia pelayanan, atau jika ia tak menyadari akan urapan khusus untuk memenuhi tugas pemberian Allah, atau jika tak ada kesempatan untuk melakukan karunia-karunia yang dianggap sebagai miliknya, maka orang itu tak perlu menjadi sesuatu yang Allah belum kehendaki baginya. Sebaliknya, ia harus bekerja untuk menjadi berkat di antara jemaat lokal, tetangganya, dan di tempat kerjanya. Meskipun tak dipanggil untuk pelayanan “lima kali lipat”, ia dipanggil untuk melayani dengan memakai karunia-karunia yang telah diberikanNya, dan ia harus tetap membuktikan kesetiaan dirinya.

Walaupun Alkitab menyebutkan lima karunia pelayanan, tidak berarti setiap orang yang memegang jabatan tertentu akan punya pelayanan yang persis sama. Paulus menulis bahwa ”ada rupa-rupa pelayanan” (1 Korintus 12:5), yang memungkinkan adanya variasi di antara para pelayan yang menjabat. Lagipula, tampak ada berbagai tingkat urapan pada orang-orang yang memegang jabatan tersebut, sehingga kita dapat membagi setiap jabatan menurut tingkat urapan. Misalnya, dibandingkan guru-guru lain, ada beberapa guru yang lebih diurapi dalam beberapa cara. Hal yang sama berlaku juga pada karunia-karunia pelayanan lainnya. Saya pribadi percaya bahwa setiap pelayan dapat melakukan hal-hal untuk meningkatkan urapan pada pelayanannya, seperti membuktikan dirinya tetap setia selama satu periode waktu dan sungguh-sungguh menyucikan dirinya untuk Allah.

Perhatian yang Lebih Dalam pada Jabatan Rasul (A Closer Look at the Office of Apostle)

Kata bahasa Gerika yang diterjemahkan sebagai rasul adalah apostolos, yang berarti “orang yang diutus.” Rasul sejati Perjanjian Baru adalah orang percaya yang diutus secara ilahi ke satu atau lebih tempat untuk mendirikan gereja. Ia meletidak akan dasar rohani dari “bangunan“ Allah dan mirip seperti “kontraktor umum,” seperti rasul Paulus tuliskan:

Karena kami adalah kawan sekerja Allah; kamu adalah ladang Allah, bangunan Allah. Sesuai dengan kasih karunia Allah, yang dianugerahkan kepadaku, aku sebagai seorang ahli bangunan yang cakap telah meletidak akan dasar, dan orang lain membangun terus di atasnya. (1 Korintus 3:9-10a, tambahkan penekanan).

“Ahli bangunan” atau kontraktor umum mengawasi keseluruhan proses pembangunan —ia mendapatkan gambaran tentang hasil akhir. Ia bukan ahli seperti tukang kayu atau penyusun bata. Ia bisa saja melakukan pekerjaan tukang kayu atau penyusun bata, tetapi mungkin tidak sebaik yang dilakukan oleh tukang kayu atau penyusun bata yang ahli. Demikian juga, rasul memiliki kemampuan bertugas sebagai seorang penginjil atau pendeta, tetapi hanya selama waktu yang terbatas ketika ia mendirikan gereja. (Rasul Paulus biasanya tinggal di satu tempat selama enam bulan sampai tiga tahun).

Rasul adalah ahli pembangun jemaat dan kemudian mengawasi jemaat agar tetap mengikuti jalur Allah. Rasul bertanggung-jawab menunjuk penatua/pendeta/penilik untuk menggembalakan sidang jemaat yang dibentuk oleh rasul itu (lihat Kisah Para Rasul 14:21-23; Titus 1:5).

Rasul yang Benar dan Rasul yang Sesat (True dan False Apostles)

Beberapa pelayan kini, yang ingin menguasai gereja-gereja, tampak tergesa-gesa menyatakan panggilan mereka untuk menjadi rasul-rasul, tetapi banyak yang menemui masalah. Karena mereka tidak mendirikan gereja-gereja (atau mungkin hanya satu atau dua gereja) dan tak memiliki karunia-karunia dan urapan seorang rasul yang Alkitabiah, mereka harus mencari pendeta yang tulus-hati yang akan memungkinkan mereka untuk memiliki kuasa atas gereja-gereja mereka. Jika anda seorang pendeta, jangan tersesat oleh rasul-rasul yang hanya memuliakan dirinya dan haus akan kekuasaan. Mereka biasanya ialah serigala berbulu domba yang, sering mengejar uang. Alkitab mengingatkan kita untuk melawan rasul-rasul sesat (lihat 2 Korintus 11:13; Wahyu 2:2). Jika mereka berkata bahwa mereka adalah rasul-rasul, mungkin itu indikasinya mereka bukanlah rasul-rasul. Buah-buah mereka menunjukkan siapa diri mereka.

Pendeta, yang mendirikan jemaatnya sendiri dan melayani selama bertahun-tahun, bukanlah seorang rasul. Pendeta itu, mungkin, disebut “pendeta apostolik/kerasulan” karena ia merintis jemaatnya sendiri. Namun, ia tak memegang jabatan rasul karena seorang rasul terus-menerus merintis jemaat-jemaat.

Seorang “misionaris” menduduki jabatan rasul; ia diutus dan diurapi Tuhan sesuai sebutannya kini, dan panggilan utamanya adalah mendirikan jemaat-jemaat. Di lain pihak, misionaris yang bekerja untuk mendirikan Sekolah-Sekolah Alkitab atau melatih pendeta-pendeta bukan disebut rasul, namun guru.

Pelayanan seorang rasul sejati ditandai dengan berbagai mujizat adikodrati, yang merupakan instrumen dalam membantunya membangun gereja-gereja. Paulus menulis:

Karena meskipun aku tidak berarti sedikitpun, namun di dalam segala hal aku tidak kalah terhadap rasul-rasul yang luar biasa itu. Segala sesuatu yang membuktikan, bahwa aku adalah seorang rasul, telah dilakukan di tengah-tengah kamu dengan segala kesabaran oleh tanda-tanda, mujizat-mujizat dan kuasa-kuasa. (2 Korintus 12:11b-12).

Jika seseorang tidak mendapat tanda-tanda mujizat yang menyertai pelayanannya, maka ia bukanlah rasul. Jelas, rasul yang benar jarang ada, dan tidak ada rasul di dalam gereja yang sesat, yang tidak suci dan yang injilnya sesat. Saya bertemu mereka terutama di tempat-tempat di dunia yang wilayahnya masih belum terjangkau oleh Injil.

Tingkatan Tinggi Rasul (The High Rank of Apostle)

Dalam kedua daftar Perjanjian Baru dari karunia-karunia pelayan, jabatan rasul ada di urutan pertama, sehingga itulah panggilan tertinggi (lihat Efesus 4:11; 1 Korintus 12:28).

Tak seorangpun memulai pelayanannya sebagai rasul. Seseorang dapat saja dipanggil menjadi rasul secara bertahap, tetapi ia tidak akan memulai dalam jabatan itu. Ia harus mula-mula membuktikan diri sebagai orang yang setia berkhotbah dan mengajar selama bertahun-tahun, lalu akhirnya menduduki jabatan yang Allah telah siapkan untuknya. Paulus dipanggil sebagai rasul sejak masih dalam rahim ibunya, tetapi ia melayani sepenuh-waktu selama bertahun-tahun sebelum akhirnya menjabat rasul (lihat Galatia 1:15-2:1). Sebenarnya ia mulai menjabat guru dan nabi (lihat Kisah Para Rasul 13:1-2), lalu naik menjadi rasul ketika ia diutus oleh Roh Kudus (lihat Kisah Para Rasul 14:14).

Kita temukan sebutan rasul-rasul lainnya di samping Paulus dan duabelas rasul awal dalam Kisah Para Rasul 1:15-26;14:14; Roma 16:7; 2 Korintus 8:23; Galatia 1:17-19; Filipi 2:25 dan 1 Tesalonika 1:1 dengan 2:6. (Kata yang diterjemahkan temanku yang bekerja bersama-sama dalam 2 Korintus 8:23 dan teman sekerja serta teman seperjuanganku dalam Filipi 2:25 adalah kata dalam bahasa Gerika apostolos). Ini mengenyahkan teori bahwa jabatan rasul terbatas hanya kepada duabelas orang.

Tetapi, hanya duabelas rasul yang diklasifikasikan sebagai “Rasul-Rasul Domba Allah”, yang akan mendapat tempat khusus dalam pemerintahan seribu tahun Kristus (lihat Matius 19:28; Wahyu 21:14). Kita tidak lagi perlu rasul-rasul seperti Petrus, Yakobus dan Yohanes yang mendapat ilham khusus untuk menulis Alkitab, karena pewahyuan Alkitab sudah lengkap. Tetapi, kita masih butuh rasul-rasul yang mendirikan jemaat-jemaat oleh kuasa Roh Kudus, sebagaimana yang dilakukan oleh Paulus dan rasul-rasul lain, seperti diuraikan dalam Kisah Para Rasul.

Jabatan Nabi (The Office of Prophet)

Nabi adalah orang yang menerima pewahyuan adikodrati dan berbicara melalui ilham ilahi. Secara alami, ia sering dipakai dalam karunia roh nubuatan juga karunia-karunia pewahyuan: kata-kata hikmat, kata-kata pengetahuan, dan pengenalan akan roh-roh.

Setiap orang percaya dapat dipakai oleh Allah dalam karunia nubuatan sesuai kehendak Roh, tetapi hal itu tak menjadikannya sebagai nabi. Mulanya, seorang nabi adalah pendeta yang dapat berkhotbah atau mengajar dengan urapan. Karena, nabi adalah panggilan tertinggi kedua (lihat urutan dalam 1 Korintus 12:28), bahkan seorang pelayan penuh-waktu tidak memegang jabatan nabi sampai ia sudah melayani beberapa tahun. Jika ia benar-benar memegang jabatan itu, ia akan memiliki kelengkapan adikodrati yang mengikuti jabatan tersebut.

Yudas dan Silas adalah dua orang yang disebut nabi dalam Perjanjian Baru. Pada Kisah Para Rasul 15:32, keduanya menyampaikan nubuatan panjang kepada jemaat Antiokhia:

Yudas dan Silas, yang adalah juga nabi, lama menasihati saudara-saudara itu dan menguatkan hati mereka.

Contoh lain seorang nabi dalam Perjanjian Baru adalah Agabus. Kisah Para Rasul 11:27-28 menyebutkan:

Pada waktu itu datanglah beberapa nabi dari Yerusalem ke Antiokhia. Seorang dari mereka yang bernama Agabus bangkit dan oleh kuasa Roh ia mengatakan, bahwa seluruh dunia akan ditimpa bahaya kelaparan yang besar. Hal itu terjadi juga pada zaman Klaudius.

Perhatikan, Agabus diberi perkataan hikmat —satu hal tentang masa-depan diungkapkan kepadanya. Agabus tentu saja tidak tahu setiap hal yang akan terjadi di masa depan; ia hanya tahu apa yang Roh Kudus ingin ungkapkan kepadanya.

Dalam Kisah Para Rasul 21:10-11, ada contoh lain mengenai ucapan hikmat yang terjadi melalui pelayanan Agabus. Kali ini, atas nama satu orang, Paulus:

Setelah beberapa hari kami tinggal di situ, datanglah dari Yudea seorang nabi bernama Agabus. Ia datang pada kami, lalu mengambil ikat pinggang Paulus. Sambil mengikat kaki dan tangannya sendiri ia berkata: “Demikianlah kata Roh Kudus: Beginilah orang yang empunya ikat pinggang ini akan diikat oleh orang-orang Yahudi di Yerusalem dan diserahkan ke dalam tangan bangsa-bangsa lain.”

Sesuai perjanjian baru, apakah mencari bimbingan pribadi dari nabi adalah tindakan yang Alkitabiah? Tidak. Karena tiap orang percaya memiliki Roh Kudus di dalam dirinya untuk membimbing mereka. Seorang nabi hanya menegaskan kepada orang percaya bahwa apa yang sudah diketahuinya adalah petunjuk Allah dalam rohnya sendiri. Misalnya, ketika Agabus menubuatkan kepada Paulus, ia tidak memberinya petunjuk tentang hal yang harus dilakukan oleh Paulus; ia hanya menegaskan apa yang sudah Paulus ketahui.

Seperti disebutkan sebelumnnya, Paulus memegang jabatan nabi (dan guru) sebelum ia dipanggil kepada pelayanan rasul (lihat Kisah Para Rasul 13:1). Kita tahu bahwa Paulus menerima pewahyuan dari Tuhan menurut Galatia 1:11-12, dan ia juga mengalami banyak penglihatan (lihat Kisah Para Rasul 9:19; 18:9-10; 22:17-21; 23:11; 2 Korintus 12:1-4).

Rasul-rasul sejati tidak ditemukan di dalam jemaat yang sesat. Jemaat yang sesat akan (dan benar-benar) menolak nabi-nabi sejati seperti Silas, Yudas atau Agabus. Nabi-nabi sejati akan membawa pewahyuan tentang ketidaksenangan Allah terhadap ketidaktaatan mereka (seperti yang dilakukan Yohanes kepada sebagian besar jemaat di Asia Kecil pada dua pasal awal Kitab Wahyu). Jemaat yang sesat tidak terbuka akan hal tersebut.

Jabatan Guru (The Office of Teacher)

Menurut urutan dalam 1 Korintus 12:28, jabatan guru adalah panggilan tertinggi ketiga. Guru adalah orang yang diurapi secara adikodrati untuk mengajar Firman Tuhan. Hanya karena seseorang mengajarkan Alkitab tidak berarti ia adalah guru Perjanjian Baru. Banyak orang mengajar hanya karena mereka ingin atau merasa wajib, tetapi seseorang yang menjabat guru diberikan karunia adikodrati untuk mengajar. Guru sering diberikan pewahyuan adikodrati mengenai Firman Tuhan dan ia dapat menjelaskan Alkitab dalam cara yang mudah dipahami dan dapat diterapkan.

Dalam Perjanjian Baru, Apolos adalah teladan orang yang menjabat guru. Paulus membandingkan pelayanan apostoliknya dengan pelayanan pengajaran Apolos dalam 1 Korintus, dengan berkata:

Aku menanam, Apolos menyiram, tetapi Allah yang memberi pertumbuhan. …… Aku sebagai seorang ahli bangunan yang cakap telah meletidak akan dasar, dan orang lain membangun terus di atasnya. (1 Korintus 3:6, 10b, tambahkan penekanan).

Apolos tidak melakukan perintisan awal atau peletakan dasar. Malahan, ia menyirami tunas-tunas baru dengan Firman Tuhan dan membangun tembok pada fondasi yang ada.

Apolos disebutkan juga dalam Kisah Para Rasul 18:27-28:

Karena Apolos ingin menyeberang ke Akhaya, saudara-saudara di Efesus mengirim surat kepada murid-murid di situ, supaya mereka menyambut dia. Setibanya di Akhaya maka ia, oleh kasih karunia Allah, menjadi seorang yang sangat berguna bagi orang-orang yang percaya. Sebab dengan tak jemu-jemunya ia membantah orang-orang Yahudi di muka umum dan membuktikan dari Kitab Suci bahwa Yesus adalah Mesias.

Perhatikan, Apolos “banyak membantu” orang-orang yang telah menjadi Kristen dan pengajarannya “memiliki kuasa.” Pengajaran yang diurapi selalu memiliki kuasa.

Bagi jemaat, pelayanan pengajaran bahkan lebih pentung daripada pekerjaan mujizat-mujizat atau karunia-karunia kesembuhan. Itu sebabnya, pelayanan pengajaran dicantumkan sebelum karunia-karunia dalam 1 Korintus 12:28:

Dan Allah telah menetapkan beberapa orang dalam Jemaat: pertama sebagai rasul, kedua sebagai nabi, ketiga sebagai pengajar. Selanjutnya mereka yang mendapat karunia untuk mengadakan mujizat, untuk menyembuhkan, untuk melayani, untuk memimpin, dan untuk berkata-kata dalam bahasa roh. (tambahkan penekanan).

Sayangnya, orang-orang percaya kadang-kadang lebih tertarik melihat kesembuhan bukannya mendengarkan pengajaran Firman yang mudah dipahami yang akan menghasilkan pertumbuhan rohani dan kesucian bagi kehidupan mereka.

Alkitab berbicara tentang khotbah dan pengajaran. Pengajaran lebih logis dan memberi arahan, sedangkan khotbah lebih memberikan ilham dan dorongan. Penginjil umumnya berkhotbah. Guru dan pendeta umumnya mengajar. Rasul berkhotbah dan mengajar. Patut disesalkan, beberapa orang percaya tidak mengakui nilai pengajaran. Sebagian bahkan menganggap bahwa waktu urapan turun kepada pembicara adalah saat ia berkhotbah dengan keras dan cepat! Tidaklah demikian.

Yesus adalah teladan terbaik dari guru yang diurapi. PengajaranNya adalah bagian dominan dalam pelayananNya di mana banyak orang menunjukNya sebagai “Guru” (Matius 8:19; Markus 5:35; Yohanes 11:28).

Untuk menyelidiki lebih lanjut tentang guru dan pengajaran, lihat Kisah Para Rasul 2:42; 5:21, 25, 28, 42; 11:22-26;13:1; 15:35; 18:11; 20:18-20; 28:30-31; Roma 12:6-7; 1 Korintus 4:17; Galatia 6:6; Kolose 1:28; 1 Timotius 4:11-16; 5:17; 6:2; 2 Timotius 1:11; 2:2 dan Yakobus 3:1. Ayat terakhir menyatakan bahwa guru-guru akan mendapatkan hukuman lebih berat, sehingga mereka harus lebih hati-hati dengan pengajaran mereka. Mereka hanya boleh mengajarkan Firman.

Jabatan Penginjil (The Office of Evangelist)

Penginjil adalah orang yang diurapi untuk memberitakan Injil. Pesan-pesannya didesain untuk memimpin setiap orang kepada pertobatan dan iman dalam Tuhan Yesus Kristus. Dia disertai dengan mujizat-mujizat yang menarik perhatian orang yang tidak percaya, dan dia dituntut akan kebenaran dari pesan yang disampaikannya.

Pasti ada banyak penginjil di jemaat mula-mula, tetapi hanya satu orang penginjil dalam Kisah Para Rasul. Namanya Filipus: “Pada keesokan harinya kami berangkat dari situ dan tiba di Kaisarea. Kami masuk ke rumah Filipus, pemberita Injil itu, yaitu satu dari ketujuh orang yang dipilih di Yerusalem, dan kami tinggal di rumahnya.” (Kisah Para Rasul 21:8, tambahkan penekanan).

Filipus memulai pelayanannya sebagai hamba (atau mungkin “diaken”) yang menunggu di meja (lihat Kisah Para Rasul 6:1-6). Jabatannya naik menjadi penginjil sekitar masa penganiayaan gereja yang terkait dengan peristiwa mati sahidnya Stefanus. Penyampaian khotbah Injil pertamanya dialkukan di Samaria:

Dan Filipus pergi ke suatu kota di Samaria dan memberitakan Mesias kepada orang-orang di situ. Ketika orang banyak itu mendengar pemberitaan Filipus dan melihat tanda-tanda yang diadakannya, mereka semua dengan bulat hati menerima apa yang diberitakannya itu. Sebab dari banyak orang yang kerasukan roh jahat keluarlah roh-roh itu sambil berseru dengan suara keras, dan banyak juga orang lumpuh dan orang timpang yang disembuhkan. Maka sangatlah besar sukacita dalam kota itu. (Kisah Para Rasul 8:5-8).

Perhatikanlah, Filipus punya satu pesan —Kristus. Ia bertujuan untuk memuridkan orang-orang, yakni menjadi pengikut yang taat kepada Kristus. Ia menyatakan Kristus sebagai pembuat mujizat, Anak Allah, Tuhan, Juruselamat dan Hakim yang segera datang. Ia mendesak orang-orang untuk bertobat dan mengikuti Tuhannya.

Perhatikan juga, Filipus dibekali dengan berbagai mujizat adikodrati yang menegaskan pesannya. Orang yang memegang jabatan penginjil akan diurapi dengan karunia-karunia kesembuhan dan karunia-karunia lain dari roh. Gereja yang sesat hanya punya penginjil sesat yang menyampaikan injil sesat. Dunia kini penuh dengan penginjil seperti itu, dan jelaslah Allah tidak meneguhkan pesan mereka dengan mujizat-mujizat dan kesembuhan. Itu karena mereka tidak memberitakan InjilNya. Dan mereka tidak sungguh-sungguh memberitakan tentang Kristus, dan biasanya berkhotbah tentang kebutuhan manusia dan bagaimana Kristus dapat memberikan hidup berkelimpahan, atau berkhotbah tentang rumusan keselamatan yang tidak membahas tentang pertobatan. Juga, mereka memimpin orang kepada pertobatan sesat yang meredakan rasa bersalah mereka namun tidak menyelamatkan mereka. Hasil-hasil penyampaian khotbah mereka adalah orang-orang hanya punya sedikit kesempatan untuk dilahirkan kembali, karena kini mereka tak perlu menerima apa yang mereka anggap sudah dimiliki. Para penginjil itu sebenarnya membantu membangun kerajaan Setan.

Jabatan penginjil tidak disebutkan dengan karunia-karunia pelayanan lainnya dalam 1 Korintus 12:28 juga dalam Efesus 4:11. Tetapi, saya anggap bahwa acuan kepada “berbagai mujizat dan karunia kesembuhan” berlaku pada jabatan penginjil karena berbagai mujizat dan karunia kesembuhan memberikan karakter kepada pelayanan Filipus sang penginjil, dan berbagai mujizat dan karunia kesembuhan itu biasanya memberikan penegasan adikodrati kepada pelayanan seorang penginjil.

Banyak orang, yang pergi dari gereja ke gereja yang menyebut diri mereka penginjil, benar-benar bukan penginjil karena mereka hanya berkhotbah di gedung-gedung gereja kepada orang-orang Kristen, dan mereka tak dibekali dengan karunia-karunia kesembuhan atau mujizat. (Sebagian orang pura-pura memiliki karunia-karunia itu, tetapi mereka hanya membodohi orang-orang yang naif. Mujizat-mujizat mereka membuat orang-orang tersandung sesaat, ketika ketika mereka menyesatkan orang-orang itu). Para pelayan keliling itu bisa saja menjadi pengkhotbah atau penasehat (lihat Roma 12:8), tetapi mereka tidak menduduki jabatan penginjil. Allah bisa saja memulai pelayanan seseorang sebagai penasehat atau pengkhotbah, lalu menaikkan posisinya ke jabatan penginjil.

Untuk menyelidiki lebih lanjut tentang jabatan penginjil, baca Kisah Para Rasul 8:4-40, catatan pelayanan Filipus. Perhatikan juga pentingnya saling-ketergantungan karunia-karunia pelayan (lihat ayat-ayat 14-25) dan bagaimana Filipus menginjili orang banyak dan dipimpin Allah untuk melayani setiap orang juga (lihat Kisah Para Rasul 8:25-39).

Tampaknya, penginjil ditugaskan untuk membaptiskan para petobat, tetapi ia tak secara langsung ditugaskan melayani baptisan Roh Kudus kepada orang-orang percaya baru. Tugas itu menjadi tanggung-jawab rasul-rasul atau pendeta/penatua/penilik.

Jabatan Pendeta (The Office of Pastor)

Pada dua bab terdahulu, saya bandingkan peranan pendeta menurut Alkitab dengan peranan pendeta-pendeta gereja lembaga. Tetapi, masih ada orang yang mengatakan tentang pelayanan pendeta.

Untuk mengerti sepenuhnya pengajaran Alkitab tentang jabatan pendeta, kita perlu mengerti tiga kata bahasa Gerika, yakni (1) poimen, (2) presbuteros dan (3) episkopos. Ketiga kata itu diterjemahkan sebagai (1) shepherd atau gembala/pendeta, (2) penatua, dan (3) penilik atau bishop.

Kata poimen disebutkan delapan-belas kali dalam Perjanjian Baru dan diterjemahkan shepherd/gembala tujuh-belas kali dan pendeta satu kali. Bentuk kata kerja poimaino disebutkan sebelas kali dan paling sering diterjemahkan menjadi shepherd/gembala.

Dalam Perjanjian Baru, kata dalam bahasa Gerika presbuteros disebutkan enam-puluh enam kali, yang diterjemahkan sebagai penatua atau tua-tua.

Kata bahasa Gerika episkopos disebutkan lima kali dalam Perjanjian Baru, dan empat kali diterjemahkan sebagai penilik. Terjemahan dalam Alkitab King James adalah bishop.

Ketiga kata di atas menunjuk pada jabatan di gereja, dan digunakan secara bergantian. Kapanpun rasul Paulus membentuk jemaat, ia mengangkat penatua-penatua (presbuteros) yang ia tinggalkan untuk menjaga jemaat-jemaat lokal (lihat Kisah Para Rasul 14:23, Titus 1:5). Mereka bertanggung-jawab menjadi penilik (episkopos) dan menggembalakan (poimaino) domba-dombanya. Misalnya, dalam Kisah Para Rasul 20:17 kita baca:

Karena itu ia menyuruh seorang dari Miletus ke Efesus dengan pesan supaya para penatua [presbuteros] jemaat datang ke Miletus. (tambahkan penekanan).

Dan, apa yang Paulus katakan kepada penatua-penatua gereja?

Karena itu jagalah dirimu dan jagalah seluruh kawanan, karena kamulah yang ditetapkan Roh Kudus menjadi penilik [episkopos], untuk menggembalakan [poimaino] jemaat Allah yang diperolehNya dengan darah AnakNya sendiri. (Kisah Para Rasul 20:28, tambahkan penekanan).

Perhatikan pemakaian tiga kata yang sama artinya dalam bahasa Gerika. Ketiganya bukanlah jabatan berbeda. Paulus berkata kepada penatua-penatua bahwa mereka adalah penilik yang bertindak seperti gembala.

Petrus menuliskan dalam suratnya yang pertama:

Aku menasihatkan para penatua [presbuteros] di antara kamu, aku sebagai teman penatua dan saksi penderitaan Kristus, yang juga akan mendapat bagian dalam kemuliaan yang akan dinyatakan kelak. Gembalakanlah [poimaino] kawanan domba Allah yang ada padamu, jangan dengan paksa, tetapi dengan sukarela sesuai dengan kehendak Allah, dan jangan karena mau mencari keuntungan, tetapi dengan pengabdian diri. Janganlah kamu berbuat seolah-olah kamu mau memerintah atas mereka yang dipercayakan kepadamu, tetapi hendaklah kamu menjadi teladan bagi kawanan domba itu. Maka kamu, apabila Gembala Agung datang, kamu akan menerima mahkota kemuliaan yang tidak dapat layu. (1 Petrus 5:1-4, tambahkan penekanan).

Petrus meminta para penatua untuk menggembalakan domba-domba mereka. Kata kerja yang diterjemahkan di sini shepherd diterjemahkan (dalam bentuk kata benda) sebagai gembala dalam Efesus 4:11:

Dan Ialah [Yesus] yang memberikan baik rasul-rasul maupun nabi-nabi, baik pemberita-pemberita Injil maupun gembala-gembala dan pengajar-pengajar. (tambahkan penekanan).

Maka, kita percaya bahwa penatua dan pendeta adalah sama. Paulus juga memakai kata penatua (presbuteros) dan kata penilik (episkopos) secara bergantian dalam Titus 1:5-7:

Aku telah meninggalkan engkau di Kreta dengan maksud ini, supaya engkau mengatur apa yang masih perlu diatur dan supaya engkau menetapkan penatua-penatua di setiap kota, seperti yang telah kupesankan kepadamu. ….Seorang penilik jemaat harus tidak bercacat. (tambahkan penekanan).

Jadi, memang jabatan pendeta, penatua, dan penilik sama sekali bukan jabatan sama. Karena itu, apapun tulisan tentang penilik dan penatua dalam suratan-suratan Perjanjian Baru berlaku bagi pendeta.

Pengaturan Gereja (Church Governance)

Dari kutipan ayat-ayat Alkitab di atas, jelas bahwa penatua/pendeta/penilik diberikan tugas untuk mengawasi gereja secara rohani, dan juga mereka diberi kuasa untuk mengatur. Sederhananya, setiap penatua/pendeta/penilik bertanggung-jawab, dan para anggota jemaat harus tunduk kepada mereka:

Ingatlah akan pemimpin-pemimpin kamu, yang telah menyampaikan Firman Allah kepadamu. Perhatikanlah akhir hidup mereka dan contohlah iman mereka. (Ibrani 13:17).

Sudah tentu, tak ada orang Kristen yang tunduk pada pendeta yang tidak tunduk pada Allah, namun memang tidak ada pendeta yang sempurna. Setiap pendeta/penatua/penilik memiliki kuasa atas gereja sebagaimana seorang ayah memiliki kuasa atas keluarganya:

Karena itu penilik [pendeta/penatua] jemaat haruslah seorang yang tak bercacat, …. seorang kepala keluarga yang baik, disegani dan dihormati oleh anak-anaknya (jikalau seorang tidak tahu mengepalai keluarganya sendiri, bagaimanakah ia dapat mengurus Jemaat Allah?) (1 Timotius 3:2-5, tambahkan penekanan).

Paulus selanjutnya berkata,

Penatua-penatua [pendeta-pendeta /penilik] yang baik pimpinannya patut dihormati dua kali lipat, terutama mereka yang dengan jerih payah berkhotbah dan mengajar. (1 Timotius 5:17, tambahkan penekanan).

Jelaslah, penatua mendapat bagian sebagai pimpinan di gereja.

Penatua yang tidak Alkitabiah (Unscriptural Elders)

Banyak gereja percaya bahwa struktur pimpinannya sesuai Alkitab karena ada beberapa penatua yang mengatur dalam gereja. Masalahnya adalah mereka memiliki konsep keliru tentang penatua. Penatua dipilih secara reguler dan digilir di dalam jemaat. Mereka sering disebut sebagai “Dewan Penatua.” Tetapi, mereka bukanlah para penatua menurut definisi Alkitab. Jika kita perhatikan syarat yang diuraikan oleh Paulus untuk orang yang akan menjadi penatua, hal itu cukup jelas. Paulus menulis bahwa penatua menjabat penuh-waktu, sehingga harus digaji, dan mengajar/berkhotbah dan mengatur jabatan di dalam gereja (lihat 1 Timotius 3:4-5; 5:17-18; Titus 1:9). Hanya sedikit sekali, jika ada, orang yang duduk di “badan penatua” gereja yang memenuhi syarat-syarat itu. Mereka tak dibayar; mereka tidak berkhotbah atau mengajar; mereka tidak bekerja penuh-waktu di gereja; dan mereka jarang tahu cara mengelola satu gereja.

Tata kelola gereja yang tidak Alkitabiah dapat menimbulkan lebih banyak masalah di dalam gereja-gereja lokal dibandingkan hal-hal lain. Ketika orang-orang yang keliru mengelola gereja, maka akan muncul kesulitan. Tata kelola itu dapat menimbulkan konflik, kompromi dan kehancuran total gereja. Struktur pengaturan gereja yang tidak Alkitabiah bagaikan mengundang masuk si Iblis.

Saya tersadar karena saya tengah menulis bagi pendeta-pendeta di gereja-gereja lembaga dan juga di gereja-gereja rumah. Beberapa pendeta gereja lembaga dapat melayani atau menggembalakan gereja-gereja yang telah memiliki struktur pengaturan gereja yang tidak Alkitabiah di mana penatua dipilih dari jemaat. Struktur pengaturan itu biasanya tak dapat diubah tanpa muncul perselisihan.

Saya sarankan kepada pendeta-pendeta itu, dengan pertolongan Allah, untuk sebaik-baiknya merubah struktur penataan gereja dan menghadapi kemungkinan munculnya konflik sesaat, karena konflik nanti tak dapat dihindari jika ia tak berbuat sesuatu. Jika ia berhasil menghadapi kesulitan sesaat, ia akan terhindar dari kesulitan kelak. Jika ia gagal, ia dapat memulai gereja baru dan melakukannya dari awal lagi menurut Alkitab.

Walaupun menyakitkan, akhirnya ia akan menghasilkan buah lebih banyak untuk Kerajaan Allah. Jika mereka yang kini mengatur gerejanya adalah murid-murid sejati Kristus, ia benar-benar punya kesempatan untuk dapat meyakinkan mereka untuk mengubah struktur jika ia dapat meyakinkan para pendeta untuk membuat perubahan yang diperlukan menurut Alkitab.

Pluralitas Penatua? (The Plurality of Elders?)

Sebagian orang menyatakan bahwa penatua selalu disebut dalam Alkitab dalam bentuk jamak, maka tidaklah Alkitabiah bila kita hanya memiliki seorang penatua/pendeta/ penilik yang memimpin kawanan domba. Tetapi, menurut saya, itu bukan bukti kesimpulan. Alkitab memang menyebutkan hal itu di kota-kota tertentu lebih dari yang dilakukan oleh seorang penatua untuk mengawasi jemaat, tetapi it tidak berkata bahwa penatua-penatua itu sama kedudukannya atas satu sidang jemaat. Misalnya, ketika Paulus mengumpulkan para penatua dari Efesus (lihat Kisah Para Rasul 20:17), jelas mereka itu berasal dari satu kota di mana keseluruhan tubuh Kristus terdiri dari ribuan dan mungkin puluhan ribu orang (lihat Kisah Para Rasul 19:19). Jadi, pasti ada banyak jemaat/kawanan domba di Efesus, dan mungkin saja tiap penatua mengawasi satu gereja rumah.

Alkitab tidak menyebut contoh di mana Allah memanggil satu komite untuk melakukan satu tugas. Ketika Ia hendak membebaskan Israel dari Mesir, Ia memanggil hanya satu orang pemimpin, yakni Musa. Orang-orang lain dipanggil untuk membantu Musa, tetapi kedudukan semuanya ada di bawah Musa, dan seperti Musa, masing-masing memiliki tanggung-jawab perorangan atas sub-kelompok tertentu. Pola ini berkali-kali muncul dalam Alkitab. Ketika Allah memiliki tugas, Ia memanggil seseorang untuk bertanggung-jawab, dan Ia memanggil orang-orang lain untuk membantu orang itu.

Jadi, tidak mungkin Allah memanggil sekumpulan penatua yang memiliki kuasa sama untuk mengawasi setiap gereja rumah yang berangotakan duapuluh orang. Tampaknya ini hanya mengundang masalah.

Bukan berarti, setiap gereja rumah harus diawasi oleh hanya satu penatua. Dengan kata lain, jika ada lebih dari satu penatua di sebuah gereja, (para) penatua yang lebih muda dan kurang dewasa rohani harus tunduk kepada penatua tertua dan paling dewasa rohani. Menurut Alkitab, gereja-gereja, bukan sekolah-sekolah Alkitab, yang harus menjadi tempat pelatihan bagi para pendeta/penatua/penilik muda, sehingga mungkin dan bahkan menyenangkan karena ada beberapa penatua/pendeta/penilik di satu gereja rumah, di mana orang yang lebih muda rohani didisiplinkan oleh orang yang lebih tua rohani.

Saya perhatikan gejala ini bahkan di gereja-gereja yang diawasi oleh para penatua “yang sederajat”. Selalu ada seseorang yang dihormati oleh penatua-penatua lain. Atau ada seorang yang dominan selagi orang-orang lain lebih pasif. Jika tidak, akhirnya akan timbul masalah. Nyata, badan/komite selalu memilih seorang ketua. Ketika kelompok orang yang sederajat memulai satu tugas, mereka harus punya satu pemimpin. Maka, itu ada di gereja.

Lagipula, Paulus berkata bahwa tanggung-jawab penatua setara dengan tanggung-jawab kepala keluarga dalam 1 Timotius 3:4-5. Penatua harus menata rumah-tangganya, jika ia hendak memenuhi syarat untuk menata gereja. Tetapi seberapa baik penataan satu keluarga dengan dua bapak? Saya ragu, nanti akan timbul masalah.

Para penatua/pendeta/penilik harus punya satu jaringan dalam organisasi lokal yang lebih besar sehingga ada saling tanggung-jawab antar sesama penatua yang dapat membantu jika timbul masalah yang perlu bantuan mereka. Paulus menulis tentang “sidang penatua” (lihat 1 Timotius 4:14), yang harus melakukan pertemuan presbuteros (para penatua) dan mungkin orang-orang lain yang memiliki karunia-karunia pelayan. Jika ada seorang rasul pendiri, ia dapat juga membantu jika timbul masalah dalam satu gereja lokal akibat kesalahan penatua. Ketika pendeta gereja lembaga melanggar aturan, maka timbullah masalah besar oleh karena struktur gereja. Sebuah gedung dan program-program harus dipertahankan. Tetapi, gereja-gereja rumah seketika dapat dibubarkan ketika pendeta melanggar aturan. Para anggota hanya dapat bergabung dengan gereja lain.

Kuasa untuk Melayani (Authority to Serve)

Karena Allah memberikan otoritas rohani dan pemerintahan kepada pendeta di dalam jemaat, hal ini tak memberikannya hak untuk mendominasi umatnya. Ia bukanlah Tuhan mereka —Yesus adalah Tuhan mereka. Mereka bukanlah kawanan dombanya —mereka adalah kawanan domba Allah.

Gembalakanlah kawanan domba Allah yang ada padamu, jangan dengan paksa, tetapi dengan sukarela sesuai dengan kehendak Allah, dan jangan karena mau mencari keuntungan, tetapi dengan pengabdian diri. Janganlah kamu berbuat seolah-olah kamu mau memerintah atas mereka yang dipercayakan kepadamu, tetapi hendaklah kamu menjadi teladan bagi kawanan domba itu. Maka kamu, apabila Gembala Agung datang, kamu akan menerima mahkota kemuliaan yang tidak dapat layu. (1 Petrus 5:2-4, tambahkan penekanan).

Ingatlah, suatu hari di hadapan tahta penghakiman Kristus, setiap pendeta harus memberikan laporan pelayanannya.

Selain itu, dalam urusan keuangan, pendeta/penatua/penilik tidak boleh bertindak sendiri-sendiri. Jika ada uang yang dikumpulkan secara teratur atau dari mana saja asalnya dengan alasan apapun, orang-orang lain dalam tubuh Kristus harus bertanggung-jawab agar tidak timbul kecurigaan tentang pengelolaan dana (lihat 2 Korintus 8: 18-23). Pengelolaan itu bisa saja dilakukan oleh satu kelompok yang dipilih atau ditunjuk.

Menggaji Penatua (Paying Elders)

Alkitab jelas menyatakan bahwa penatua/penilik/pendeta harus diberi upah, karena mereka bekerja sepenuh waktu di gereja. Paulus menulis,

Penatua-penatua yang baik pimpinannya patut dihormati dua kali lipat, terutama mereka yang dengan jerih payah berkhotbah dan mengajar. Bukankah Kitab Suci berkata: “Janganlah engkau memberangus mulut lembu yang sedang mengirik,” dan lagi “seorang pekerja patut mendapat upahnya.” (1 Timotius 5:17-18).

Masalahnya jelas —Paulus bahkan memakai kata upah. Bila diperhatikan konteksnya, maka kita paham frasenya yang kurang jelas bahwa para penatua yang memimpin layak mendapat kehormatan dua kali lipat. Di ayat-ayat sebelumnya, Paulus jelas menulis tentang tanggung-jawab gereja untuk memberi bantuan dana bagi para janda, dan ia memulainya dengan memakai ungkapan yang sama: “Hormatilah janda-janda yang benar-benar janda.” (lihat 1Timotius 5:3-16). Sehingga dalam konteks ini, menghormati berarti memberi bantuan dana. Para penatua yang memimpin dengan baik dianggap layak dihormati dua kali lipat, dengan menerima sedikitnya dua kali jumlah dari yang diberikan kepada para janda dan lebih banyak lagi jika mereka punya anak-anak yang perlu dibantu.

Gereja lembaga di seluruh dunia mendukung pendeta-pendetanya (dan bahkan di negara-negara miskin), tetapi sepertinya banyak gereja rumah di seluruh dunia, terutama di negara-negara Barat, tidak mendukung para pendetanya. Saya yakin, ada banyak motif orang-orang di Barat untuk bergabung dengan gereja-gereja rumah karena mereka benar-benar berontak di dalam hatinya, dan mereka mencari dan menemukan bentuk Kekristenan yang paling sedikit menuntut pengorbanan mereka di atas bumi. Mereka berkata bahwa mengikuti gereja rumah karena ingin lari dari ikatan gereja lembaga, tetapi mereka benar-benar ingin lari dari komitmen mereka kepada Kristus. Mereka temukan gereja-gereja yang tidak meminta komitmen keuangan, gereja-gereja yang menentang apa yang Kristus harapkan dari murid-muridNya. Orang yang ilahnya adalah uang dan yang terbukti demikian adanya dengan menumpuk harta di bumi bukannya di sorga bukanlah murid sejati Kristus (lihat Matius 6:19-24; Lukas 14:33). Jika Kekristenan seseorang tidak mempengaruhi perilakunya terhadap uangnya, maka ia sama sekali bukan orang Kristen.

Gereja-gereja rumah yang menyatakan Alkitab sebagai dasarnya harus mendukung para pendeta mereka, juga memelihara kaum miskin dan mendukung misi. Dalam hal memberi dan keuangan, gereja-gereja rumah pasti lebih unggul dibandingkan gereja-gereja lembaga, karena mereka tak perlu membiayai gedung dan tak perlu menggaji staf. Hanya diperlukan sepuluh orang untuk memberi perpuluhan demi mendukung seorang pendeta. Sepuluh orang yang memberi 20% dari pendapatannya dapat mendukung sepenuhnya seorang pendeta dan misionaris lain yang standar hidupnya sama dengan pendeta mereka.

Apa tugas Pelayan? (What do Ministers do?)

Andaikan kita bertanya kepada rata-rata jemaat yang hadir di gereja, “Hal-hal berikut ini menjadi tugas siapa?”

Siapa yang harus menginjili orang yang belum selamat? Siapa yang harus hidup suci? Siapa yang harus berdoa? Siapa yang harus memberi peringatan, memberi dorongan dan membantu orang-orang percaya lainnya? Siapa yang harus mengunjungi orang-orang sakit? Siapa yang harus menumpangkan tangan dan menyembuhkan orang-orang sakit? Siapa yang harus menanggung beban orang lain? Siapa yang harus mengerjakan karunia-karunianya atas nama tubuh Kristrus? Siapa yang harus menyangkal dirinya, berkorban demi Kerajaan Allah? Siapa yang harus melakukan pemuridan dan membaptiskan murid-murid, sambil mengajar mereka untuk menaati perintah-perintah Kristus?

Bisanya banyak jemaat gereja menjawab dengan yakin, “semua itu tanggung-jawab pendeta.” Benarkah demikian?

Menurut Alkitab, setiap orang percaya harus memberitakan Injil kepada orang yang belum selamat:

Tetapi kuduskanlah Kristus di dalam hatimu sebagai Tuhan! Dan siap sedialah pada segala waktu untuk memberi pertanggungan jawab kepada tiap-tiap orang yang meminta pertanggungan jawab dari kamu tentang pengharapan yang ada padamu, tetapi haruslah dengan lemah lembut dan hormat. (1 Petrus 3:15).

Setiap orang percaya harus hidup suci:

Tetapi hendaklah kamu menjadi kudus di dalam seluruh hidupmu sama seperti Dia yang kudus, yang telah memanggil kamu, sebab ada tertulis: Kuduslah kamu, sebab Aku kudus. (1 Petrus 1:15-16)

Setiap orang percaya harus berdoa:

Bersukacitalah senantiasa. Tetaplah berdoa. 1 Tesalonika 5:16-17).

Setiap orang percaya harus menasehati, menegur dan membela sesama orang percaya:

Kami juga menasihati kamu, saudara-saudara, tegorlah mereka yang hidup dengan tidak tertib, hiburlah mereka yang tawar hati, belalah mereka yang lemah, sabarlah terhadap semua orang. (1 Tesalonika 5:14, tambahkan penekanan).

Setiap orang percaya harus mengunjungi orang sakit:

Ketika Aku telanjang, kamu memberi Aku pakaian; ketika Aku sakit, kamu melawat Aku; ketika Aku di dalam penjara, kamu mengunjungi Aku. (Matius 25:36).

Lebih Lagi Tanggung-jawab (More Responsibilities)

Tidak cukup. Setiap orang percaya harus menumpangkan tangan untuk kesembuhan orang-orang sakit:

“Tanda-tanda ini akan menyertai orang-orang yang percaya: mereka akan mengusir setan-setan demi namaKu, mereka akan berbicara dalam bahasa-bahasa yang baru bagi mereka, mereka akan memegang ular, dan sekalipun mereka minum racun maut, mereka tidak akan mendapat celaka; mereka akan meletidak akan tangannya atas orang sakit, dan orang itu akan sembuh.” (Markus 16:17-18, tambahkan penekanan).

Setiap orang percaya harus saling menanggung beban orang-orang percaya lain:

Bertolong-tolonganlah menanggung bebanmu! Demikianlah kamu memenuhi hukum Kristus. (Galatia 6:2).

Setiap orang percaya harus memfungsikan karunia-karunianya atas nama orang lain:

Demikianlah kita mempunyai karunia yang berlain-lainan menurut kasih karunia yang dianugerahkan kepada kita: Jika karunia itu adalah untuk bernubuat baiklah kita melakukannya sesuai dengan iman kita. Jika karunia untuk melayani, baiklah kita melayani; jika karunia untuk mengajar, baiklah kita mengajar; jika karunia untuk menasihati, baiklah kita menasihati. Siapa yang membagi-bagikan sesuatu, hendaklah ia melakukannya dengan hati yang ikhlas; siapa yang memberi pimpinan, hendaklah ia melakukannya dengan rajin; siapa yang menunjukkan kemurahan, hendaklah ia melakukannya dengan sukacita. (Roma 12:6-8).

Setiap orang percaya harus menyangkali dirinya, berkorban demi pemberitaan Injil:

“Lalu Yesus memanggil orang banyak dan murid-muridNya dan berkata kepada mereka: “Setiap orang yang mau mengikut Aku, ia harus menyangkal diri nya, memikul salibnya dan mengikut Aku. Karena siapa yang mau menyelamatkan nyawanya, ia akan kehilangan nyawanya; tetapi barangsiapa kehilangan nyawanya karena Aku dan karena Injil, ia akan menyelamatkannya”. (Markus 8:34-35, tambahkan penekanan).

Dan, setiap orang percaya harus melakukan pemuridan dan membaptiskan murid-murid, mengajari mereka untuk menaati perintah-perintah Kristus:

Karena itu siapa yang meniadakan salah satu perintah hukum Taurat sekalipun yang paling kecil, dan mengajarkannya demikian kepada orang lain, ia akan menduduki tempat yang paling rendah di dalam Kerajaan Sorga; tetapi siapa yang melakukan dan mengajarkan segala perintah-perintah hukum Taurat, ia akan menduduki tempat yang tinggi di dalam Kerajaan Sorga. (Matius 5:19, tambahkan penekanan).

Sebab sekalipun kamu, ditinjau dari sudut waktu, sudah seharusnya menjadi pengajar, kamu masih perlu lagi diajarkan asas-asas pokok dari penyataan Allah, dan kamu masih memerlukan susu, bukan makanan keras. (Ibrani 5:12, tambahkan penekanan).

Karena itu pergilah, jadikanlah semua bangsa murid-Ku dan baptislah mereka dalam nama Bapa dan Anak dan Roh Kudus, dan ajarlah mereka melakukan segala sesuatu yang telah Kuperintahkan kepadamu. Dan ketahuilah, Aku menyertai kamu senantiasa sampai kepada akhir zaman.” (Matius 28:19-20, tambahkan penekanan).

[2]

 

Semua tanggung-jawab itu diberikan kepada setiap orang percaya, namun sebagian anggota gereja menganggap tugas-tugas itu hanya diberikan kepada pendeta! Alasannya mungkin karena pendeta sendiri sering menganggap tugas-tugas itu sebagai tanggung-jawabnya.

Jadi, Apa yang Harus Dilakukan oleh Seorang Pendeta? (So What are Pastors Supposed to do?)

Bila semua tanggung-jawab diberikan kepada setiap orang percaya, lalu apa yang harus dilakukan oleh pendeta? Sederhana saja, pendeta dipanggil untuk memperlengkapi orang-orang percaya yang kudus untuk melakukan pekerjaan pelayanan tersebut (lihat Efesus 4:11-12). Pendeta dipanggil untuk mengajar orang-orang percaya yang kudus untuk menaati semua perintah Kristus (lihat Matius 28:19-20) melalui pengajaran dan teladan (lihat 1 Timotius 3:2; 4:12-13; 5:17; 2 Timotius 2:2; 3:16-4:4; 1 Petrus 5:1-4).

Alkitab tak dapat memperjelas hal itu. Peran pendeta menurut Alkitab bukanlah untuk mengumpulkan sebanyak mungkin orang pada ibadah pagi hari Minggu. Perannya adalah ”memimpin tiap-tiap orang kepada kesempurnaan dalam Kristus”. (Kolose 1:28). Pendeta yang Alkitabiah tidak memuaskan keinginan telinga orang-orang (lihat 2 Timotius 4:3); mereka mengajar, mendidik orang dalam kebenaran, memberi nasehat, menegur, memperbaiki, mengecam dan menghardik, yang semuanya berdasarkan Firman Tuhan (lihat 2 Timotius 3:16-4:4).

Paulus membuat persyaratan bagi seseorang untuk menjabat pendeta dalam surat pertamanya kepada Timotius. Empatbelas dari limabelas suratnya terkait dengan karakter pendeta, yang menunjukkan bahwa yang terpenting adalah teladan gaya hidupnya:

Benarlah perkataan ini: “Orang yang menghendaki jabatan penilik jemaat menginginkan pekerjaan yang indah.” Karena itu penilik jemaat haruslah seorang yang tak bercacat, suami dari satu isteri, dapat menahan diri, bijaksana, sopan, suka memberi tumpangan, cakap mengajar orang, bukan peminum, bukan pemarah melainkan peramah, pendamai, bukan hamba uang, seorang kepala keluarga yang baik, disegani dan dihormati oleh anak-anaknya. (Jikalau seorang tidak tahu mengepalai keluarganya sendiri, bagaimanakah ia dapat mengurus Jemaat Allah?) Janganlah ia seorang yang baru bertobat, agar jangan ia menjadi sombong dan kena hukuman Iblis. Hendaklah ia juga mempunyai nama baik di luar jemaat, agar jangan ia digugat orang dan jatuh ke dalam jerat Iblis. (1 Timotius 3:1-7).

Membandingkan semua syarat tersebut dengan syarat-syarat yang terdapat dalam daftar gereja-gereja lembaga yang mencari pendeta baru menjadi tanda adanya masalah di banyak gereja. Mereka mencari manager karyawan/ penyelenggara hiburan/ narasumber/ administrator/ psikolog/ direktur kegiatan dan program/ pengumpul dana/ sahabat semua orang/ pekerja. Mereka ingin orang untuk “melakukan pelayanan gereja.” Tetapi, penilik menurut Alkitab haruslah orang yang berkarakter unggul dan berkomitmen kepada Kristus, hamba yang sejati, karena tujuannya adalah mencari orang yang akan mengikutinya. Ia harus berkata kepada pengikutnya, “Jadilah pengikutku, sama seperti aku juga menjadi pengikut Kristus.” (1 Korintus 11:1).

Untuk penelitian lanjutan tentang jabatan pendeta, lihat juga Kisah Para Rasul 20:28-31; 1 Timotius 5:17-20; dan Titus 1:5-9.

Jabatan Diaken (The Office of Deacon)

Pada akhirnya, saya ingin sebutkan tentang diaken. Jabatan diaken adalah satu-satunya jabatan dalam gereja lokal, dan jabatan itu ada di antara lima karunia pelayan. Diaken tak punya kuasa memerintah dalam gereja seperti halnya penatua. Bahasa Gerika yang diterjemahkan sebagai diaken adalah diakonos, yang arti sebenarnya adalah “hamba.”

Tujuh orang yang ditunjuk untuk tugas harian memberi makan para janda di jemaat Yerusalem biasanya dianggap sebagai diaken-diaken pertama (lihat Kisah Para Rasul 6:1-6). Mereka dipilih oleh jemaat dan ditugaskan oleh rasul-rasul. Dua dari mereka, Filipus dan Stefanus, kemudian diangkat oleh Allah menjadi penginjil yang kuat.

Diaken juga dibicarakan dalam 1 Timotius 3:8-13 dan Filipi 1:1. Tampaknya jabatan ini dapat diisi oleh seorang pria atau wanita (lihat 1 Timotius 3:11).

 

---

[1]

Ungkapan ini hanyalah cara lain untuk mengatakan, “Untuk melakukan pemuridan of Yesus Kristus.”

[2]

Jika murid-murid Yesus diharapkan mengajar murid-murid mereka untuk menaati segala sesuatu yang telah Ia perintahkan, maka mereka selanjutnya akan mengajar murid-murid mereka untuk melakukan pemuridan sendiri, dengan membaptis dan mengajar mereka untuk menaati semua yang Kristus perintahkan. Sehingga, pemuridan, pembaptisan dan pengajaran bagi murid-murid menjadi perintah berkelanjutan yang mengikat setiap murid berikutnya.