Yule mwanamke akamwambia [Yesu], ‘Bwana, naona ya kuwa u nabii. Baba zetu waliabudu katika mlima huu, nanyi husema ya kwamba huko Yerusalemu ni mahali patupasapo kuabudia.’ Yesu akamwambia, ‘Mama, unisadiki. Saa inakuja ambayo hamtamwabudu Baba katika mlima huu wala kule Yerusalemu. … Lakini saa inakuja, nayo sasa ipo, ambayo waabuduo halisi watamwabudu Baba katika roho na kweli. Kwa maana, Baba awatafuta watu kama hao wamwabudu. Mungu ni Roho, nao wamwabuduo yeye imewapasa kumwabudu katika roho na kweli’ (Yohana 4:19-24).

Maneno hayo kutoka kinywa cha Yesu yanaweka msingi wa sisi kuelewa juu ya mambo muhimu sana katika kuabudu. Yeye alizungumzia juu ya “waabuduo halisi” na kueleza sifa zao. Hii huonyeha kwamba wapo watu wanaoabudu, lakini si waabuduji wa kweli. Wanaweza kudhani kwamba wanamwabudu Mungu lakini ukweli si hivyo maana hawatimizi masharti Yake.

Yesu alitangaza alama za waabuduji wa kweli – wao huabudu “katika roho na kweli.” Basi, kinyume chake ni kwamba, waabuduji wasio wa kweli ni wale wenye kuabudu “katika mwili na uongo. Kimwili, waabuduji wasio wa kweli wanawea kufanya matendo yote ya kuabudu, lakini ni maonyesho tu maana hayatoki katika moyo unaompenda Mungu.

Ibada ya kweli kwa Mungu inatoka katika moyo unaompenda Mungu tu. Basi, kuabudu si kitu tunachofanya wakati tunapokutanika kanisani, bali ni kitu tunachofanya kila dakika ya maisha yetu, tunapotii amri za Kristo. Inashangaza kwamba yule mwanamke aliyekuwa anazungumza na Yesu alikuwa ameolewa mara tano, na wakati huo alikuwa anaishi na mwanamume, na bado alitaka kuhojiana na Yesu kuhusu mahali panapofaa kumwabudu Mungu! Yeye ni mfano wa watu wengi sana wenye dini, wanaohudhuria ibada huku wakiishi maisha yao kila siku katika kumwasi Mungu. Hao si waabuduji wa kweli.

Wakati fulani Yesu aliwakemea Mafarisayo na waandishi kwa sababu ya ibada yao ya uongo, isiyotoka moyoni.

Enyi wanafiki! Ni vema alivyotabiri Isaya kwa habari zenu, akisema, ‘Watu hawa huniheshimu kwa midomo; ila mioyo yao iko mbali nami. Nao waniabudu bure, wakifundisha mafundisho yaliyo maagizo ya wanadamu’ (Mathayo 15:7-9. Maneno mepesi kukazia).

Ingawa Wayahudi na Wasamaria katika siku za Yesu walitilia mkazo sana kuhusu mahali pa watu kuabudia, Yesu alisema kwamba mahali hapakuwa na maana sana. Cha muhimu ni hali ya moyo wa kila mtu, na jinsi anavyomheshimu Mungu. Hayo ndiyo yanaamua jinsi ibada yake ilivyo.

“Ibada” nyingi katika makanisa siku hizi ni taratibu tu zilizokufa, zinazotendwa na waabuduji waliokufa pia. Watu wanarudia maneno ya mtu mwingine kuhusu Mungu, bila hata kuyafikiri, wanapoimba “nyimbo za kuabudu.” Kuabudu kwao ni bure, maana maisha yao yanaonyesha kilicho halisi katika mioyo yao.

Mungu angetamani hata kuambiwa “Nakupenda” rahisi tu itokayo moyoni kutoka kwa mtoto wake mmoja mtiifu, kuliko kuvumilia kelele zisizotoka moyoni za maelfu ya Wakristo wa Jumapili asubuhi, wakiimba “Jinsi Wewe Ulivyo Mkuu.”

Kuabudu Katika Roho

Kuna wanaosema kwamba kuabudu “katika Roho” ni kuomba na kuimba kwa lugha zingine. Hiyo ni tafsiri ngumu kukubali, ukitazama maneno ya Yesu. Yeye alsiema kwamba “saa inakuja, na sasa ipo, ambayo waabuduji wa kweli watamwabudu Baba katika roho na kweli,” kuonyesha kwamba tayari walikuwepo watu waliotimiza masharti ya kuabudu “katika Roho” alipotoa tamko hilo. Ni kweli kwamba hakuna yeyote aliyenena kwa lugha mpaka Siku ya Pentekoste. Basi, aaminiye yeyote, awe ananena kwa lugha au hapana, anaweza kumwabudu Mungu katika roho na kweli. Kuomba na kuimba kwa lugha zingine hakika huwa ni msaada kwa mwabuduji katika kuabudu kwake, lakini hata kunena kwa lugha kunaweza kuwa utaratibu usiotoka moyoni.

Picha ya kusisimua kuhusu ibada ya kanisa la kwanza inapatikmana katika Matendo 13:1, 2.

Na huko Antiokia katika kanisa lililokuwako palikuwa na manabii na waalimu, nao ni Barnaba, na Simeoni aitwaye Nigeri, na Lukio Mkirene, na Manaeni aliyekuwa ndugu wa kunyonya wa mfalme Herode, na Sauli. Basi hawa walipokuwa wakimfanya Bwana ibada na kufunga, Roho Mtakatifu akasema, ‘Nitengeeni Barnaba na Sauli kwa kazi ile niliyowaitia’ (Maneno mepesi kukazia).

Ona fungu hili linavyosema: “walipokuwa wakimfanyia Bwana ibada.” Basi tunajifunza hapo kwamba ibada ya kweli humhudumia Bwana. Ila, ni hivyo wakati Bwana anapokuwa ndiyo lengo la upendo wetu.

Njia Za Kuabudu

Kitabu cha Zaburi ambacho tunaweza kusema ni kitabu cha nyimbo cha Israeli, kinatushauri kumwabudu Mungu katika njia nyingi tofauti tofauti. Kwa mfano: Katika Zaburi ya 32 tunasoma hivi:

Pigeni vigelegele vya furaha; ninyi nyote mlio wanyofu wa moyo (Zaburi 32:11b. Maneno mepesi kukazia).

Japo kuabudu kimya, kwa utaratibu na heshima kuna nafasi yake, pia kuna nafasi ya kupiga kelele za shangwe.

Mpigieni Bwana vigelegele, enyi wenye haki, kusifu kunawapasa wanyofu wa moyo. Mshukuruni BWANA kwa kinubi, kwa kinanda cha nyuzi kumi mwimbieni sifa. Mwimbieni wimbo mpya, pigeni kwa ustadi kwa sauti ya shangwe (Zaburi 33:1-3. Maneno mepesi kukazia).

Tunapaswa kumwimbia Bwana katika kuabudu, lakini kuimba kwetu kuwa kwa furaha, ambalo ni onyesho lingine la nje kuhusu undani wa moyo wa mtu. Pia tunaweza kuimba kwa furaha tukitumia vyombo mbalimbali vya muziki. Ila, katika mikutano mingi ya kanisa, vyombo vya muziki vinakuwa na sauti ya juu kiasi cha kwamba vinafunika kabisa sauti ya uumbaji. Ni vizuri vipunguzwe sauti au vizimwe. Ukisoma zaburi, tatizo hilo halikuwepo!

Ndivyo nitakavyokubariki maadamu ni hai. Kwa jina Lako nitaiinua mikono yangu (Zaburi 63:4. Maneno mepesi kukazia).

Tunaweza kuinua mikono yetu juu kwa Mungu kama ishara ya kujitolea Kwake na kumheshimu.

Mpigie Mungu kelele za shangwe nchi yote; imbeni utukufu wa jina lake; tukuzeni sifa zake. Mwambieni Mungu, ‘Matendo Yako yatisha kama nini! Kwa ajili ya wingi wa nguvu zako, adui zako watakuja kunyenyekea mbele zako. Nchi yote itakusujudia na kukuimbia, naam, italiimbia jina lako’ (Zaburi 66:1-4. Maneno mepesi kukazia).

Tunatakiwa kumwambia Bwana jinsi alivyo mkuu na kumsifu kwa jinsi alivyo wa ajabu. Zaburi ni mahali pazuri sana pa kupa ta maneno yafaayo ya kumsifu Mungu. Tunahitaji kwenda zaidi ya kurudia rudia maneno haya: “Nakusifu, Bwana!” Kuna mengi sana ya kumwambia.

Njooni tuabudu, tusujudu, tupige magoti mbele za BWANA aliyetuumba (Zaburi 95:6).

Hata jinsi tulivyo ni onyesho la ibada: iwe ni kusimama, kupiga magoti au kusujudu.

Watauwa na waushangilie utukufu, waimbe kwa sauti kuu vitandani mwao (Zaburi 149:5. Maneno mepesi kukazia).

Si lazima tuwe tumesimama au kupiga magoti ili kuabudu – tunaweza hata kuwa tumelala kitandani.

Ingieni malangoni mwake kwa kushukuru, nyuani mwake kwa kusifu. Mshukuruni, lihimidini jina lake (Zaburi 100:4. Maneno mepesi kukazia).

Hakika, kushukuru kuwe sehemu ya kuabudu kwetu.

Na walisifu jina lake kwa kucheza (Zaburi 149:3. Maneno mepesi kukazia).

Tunaweza hata kumsifu Bwana kwa kucheza. Lakini kucheza kwenyewe kusiwe kwa kimwili, kwenye kuamsha ashiki, au kwa ajili ya kustarehesha watu.

Msifuni kwa mvumo wa baragumu; msifuni kwa kinanda na kinubi. Msifuni kwa matari na kucheza; msifuni kwa zeze na filimbi. Msifuni kwa matoazi yaliayo; msifuni kwa matoazi yavumayo sana. Kila mwenye pumzi na amsifu BWANA. Haleluya (Zaburi 150:3-6).

Mungu ashukuriwe kwa walio na vipawa vya muziki. Vipawa vyao vinaweza kutumika kumtukuza Mungu kama watavipiga kwa moyo wa upendo.

Nyimbo Za Kiroho

Mwimbieni BWANA wimbo mpya, kwa maana ametenda mambo ya ajabu (Zaburi 98:1a. Maneno mepesi kukazia).

Hakuna kosa lolote kuimba wimbo wa zamani, mpaka inapokuwa mazoea. Hapo ndipo tunahitaji wimbo mpya utokao mioyoni mwetu. Katika Agano Jipya, tunajifunza kwamba Roho Mtakatifu atatusaidia kutunga nyimbo mpya. Tunaambiwa hivi:

Neno la Kristo na likae kwa wingi ndani yenu katika hekima yote, mkifundishana na kuonyana kwa zaburi, na nyimbo, na tenzi za rohoni; huku mkimwimbia Mungu kwa neema mioyoni mwenu (Wakolosai 3:16).

Tena msilewe kwa mvinyo ambamo mna ufisadi; bali mjazwe Roho; mkisemezana kwa zaburi na tenzi na nyimbo za rohoni, huku mkiimba na kumshangilia Bwana mioyoni mwenu; na kumshukuru Mungu Baba siku zote kwa mambo yote, katika jina lake Bwana wetu Yesu Kristo (Waefeso 5:18-20).

Paulo aliandika kwamba tunapaswa kuwa tunaimbiana “zaburi, na tenzi na nyimbo za rohoni”. Basi, hizo tatu zina tofauti. Uchunguzi wa lugha ya Kiyunani hautoi msaada wowote, ila pengine “zaburi” maana yake ni kuimba zaburi kama zilivyo katika Biblia, pamoja na vyombo. Pengine “tenzi” ni nyimbo mbalimbali za shukrani zilizokuwa zimetungwa na waamini katika makanisa. “Nyimbo za rohoni” labda zilikuwa nyimbo za papo kwa papo kutoka kwa Roho Mtakatifu, ambazo ni sawa na ile karama ya unabii, ila, zenyewe ziliimbwa.

Kusifu na kuabudu vinapaswa kuwa sehemu ya maisha yetu ya kila siku – si kitu fulani tunachofanya wakati wa kukutanika kanisani. Mchana kutwa tunaweza kumhudumia Bwana na kufanikiwa kujisikia ushirika wa karibu na Yeye.

Sifa Ni Imani Ikitenda Kazi

Kusifu na kuabudu ni madhihirisho ya kawaida kabisa ya imani yetu kwa Mungu. Kama kweli tunaamini ahadi za Neno la Mungu, basi tutakuwa watu wenye furaha, waliojaa sifa kwa Mungu. Yoshua na Waisraeli walitakiwa kupiga kelele kwanza, ndipo kuta zikaanguka. Biblia inatushauri hivi: “Furahini katika Bwana sikuzote” (Wafilipi 4:4), na “Shukuruni kwa kila jambo” (1Wathes. 5:18a).

Mfano mmoja wa hali ya juu sana kuhusu nguvu za sifa unapatikana katika 2Nyakati sura ya 20, wakati taifa la Yuda lilipovamiwa na majeshi ya Moabu na Amoni. Akijibu maombi ya Mfalme Yehoshafati, Mungu aliwaagiza Israeli hivi:

Msiogope wala msifadhaike kwa ajili ya jeshi kubwa hili kwani vita si yenu bali ni ya Mungu. Kesho shukeni juu yao … Hamtahitaji kupigana vita, jipangeni, simameni, mkauone wokovu wa BWANA ulio pamoja nanyi, enyi Yuda na Yerusalemu (2Nyakati 20:15b – 17).

Kisa kinaendelea, hivi:

Wakaamka asubuhi na mapema, wakaenda nje katika jangwa la Tekoa; nao walipokuwa wakitoka, Yehoshafati akasimama akasema, ‘Nisikieni enyi Yuda nanyi wenyeji wa Yerusalemu; mwaminini BWANA Mungu wenu, ndivyo mtakavyothibitika; waaminini manabii wake, ndivyo mtakavyofanikiwa.’ Naye alipokwisha kufanya shauri na watu, akawaweka wale watakaomwimbia BWANA, na kumsifu katika uzuri wa utakatifu, wakitoka mbele ya jeshi, na kusema, Mshukuruni BWANA; kwa maana fadhili zake ni za milele. Nao walipoanza kuimba na kusifu, BWANA akaweka waviziao juu ya wana wa Amoni, na Moabu, na wa mlima Seiri, waliokuja juu ya Yuda; nao wakapigwa. Kwani wana wa Amoni na wa Moabu waliwaondokea wenyeji wa mlima Seiri kuwaulia mbali na kuwaharibu; nao walipokwisha kuwakomesha hao wakaao Seiri, wakajitia kuharibu kila mtu mwenziwe. Hata Yuda walipofika mnara wa kulindia wa jangwani, wakalitazama hilo jeshi; nao angalia, walikuwa maiti walioanguka nchi, wala hapana aliyeokoka. Nao Yehoshafati na watu wake walipokuja kuchukua nyara zao, wakaona kati yao wingi wa mali, na mavazi, na johari za thamani, walivyojivulia, zaidi kuliko wawezavyo kuchukua; wakawa siku tatu katika kuteka nyara, maana zilikuwa nyingi sana (2Nyakati 20:20-25. Maneno mepesi kukazia).

Sifa iliyojaa imani huleta kulindwa na husababisha utoaji wa Mungu!

Kwa maelezo zaidi kuhusu mada hiyo ya nguvu za sifa, ona Wafilipi 4:6-7 (sifa huleta amani), 2Nyakati 5:1-14 (sifa huleta uwepo wa Mungu), Matendo 13:1, 2 (sifa hudhihirisha makusudi na mipango ya Mungu), na Matendo 16:22-26 (sifa huleta kuhifadhiwa na Mungu, na kufunguliwa kutoka gerezani).

„Женщина говорит Ему (Иисусу): Господи! вижу, что Ты пророк. Отцы наши поклонялись на этой горе, а вы говорите, что место, где должно поклоняться, находится в Иерусалиме. Иисус говорит ей: поверь Мне, что наступает время, когда и не на горе сей, и не в Иерусалиме будете поклоняться Отцу. Вы не знаете, чему кланяетесь, а мы знаем, чему кланяемся, ибо спасение от Иудеев. Но настанет время и настало уже, когда истинные поклонники будут поклоняться Отцу в духе и истине, ибо таких поклонников Отец ищет Себе. Бог есть дух, и поклоняющиеся Ему должны поклоняться в духе и истине” (Иоан. 4:19-24).

Эти слова, сказанные устами Иисуса, закладывают основание нашего понимания в самых важных аспектах поклонения. Иисус говорил о настоящих поклонниках и привел их черты. Это значит, что среди тех, кто поклоняется, есть неистинные поклонники. Они могут думать, что поклоняются Богу, но это не так, потому что они не отвечают Его требованиям.

Иисус приводит черты, определяющие истинных поклонников – они поклоняются „в духе и истине”. Таким образом, можно сказать, что ложные поклонники поклоняются „ во плоти и во лжи”. Лжепоклонники могут исполнять все церемонии поклонения, но это только внешнее „шоу”, поскольку не исходит из сердца, любящего Бога.

Истинное поклонение Богу может исходить только из сердца, которое любит Бога. Поэтому поклонение не только внешняя церемония, происходящая во время церковного собрания, но то, что мы делаем постоянно, в каждый момент нашей жизни, исполняя заповеди Христа. Удивительно то, что женщина, с которой разговаривал Иисус, была замужем пять раз и теперь просто жила с мужчиной, а рассуждала о том, как правильно поклоняться Богу! Она является яркой представительницей религиозных людей, посещающих служения поклонения и живущих в бунте против Бога. Такие люди не являются истинными поклонниками.

Однажды Иисус обличил Фарисеев и книжников в их ложном и бессердечном поклонении:

„Лицемеры! хорошо пророчествовал о вас Исаия, говоря: приближаются ко Мне люди сии устами своими, и чтут Меня языком, сердце же их далеко отстоит от Меня; но тщетно чтут Меня, уча учениям, заповедям человеческим” (Матф. 15:7-9).

Хотя в те времена иудеи и самаряне придавали очень большое значение тому, где происходит поклонение, Иисус сказал, что место не важно. Все зависит от состояния сердца человека и от его отношения к Богу. Это и определяет качество поклонения.

Многое из того, что сегодня называется „поклонением”, в действительности является мертвым ритуалом, производимым мертвыми поклонниками. Люди бездумно повторяют сочиненные кем-то другим слова „песен поклонения” и, поскольку их жизнь выдает то, чем на самом деле наполнены их сердца, их поклонение тщетно.

Богу более приятно услышать простые, прочувствованные сердцем слова „Я люблю тебя” от своих послушных детей, чем терпеть бормотание тысячи „воскресно-утренних” христиан, поющих „Как Ты велик”.

Поклонение в Духе

Некоторые люди считают, что поклонение в духе – это пение на иных языках, но это очень однобокое истолкование слов Иисуса. Он сказал, что „настанет время и настало уже, когда истинные поклонники будут поклоняться Отцу в духе и истине”, давая таки образом понять, что в то время уже были те, кто попадал в эту категорию поклонников. Но до дня Пятидесятницы никто не говорил на иных языках. Следовательно, любой верующий, говорит он на языках или нет, может поклоняться Богу в духе и истине. Молитва и пение на иных языках безусловно помогает верующему в поклонении, но даже пение и молитва на языках может превратиться в ритуал, в котором не участвует сердце.

Нечто интересное содержится в следующем месте Писания:

„В Антиохии, в тамошней церкви были некоторые пророки и учители: Варнава, и Симеон, называемый Нигер, и Луций Киринеянин, и Манаил, совоспитанник Ирода четвертовластника, и Савл. Когда они служили Господу и постились, Дух Святый сказал: отделите Мне Варнаву и Савла на дело, к которому Я призвал их” (Деян. 13:1-2).

Обратите внимание на то, что они „служили Господу”. Думаю, что разумно предположить, что они поклонялись Ему. Таким образом, получается, что поклонение – это служение Господу. Но это так только в том случае, если Господь является центром нашей привязанности и любви.

Виды поклонения

В книге псалмов, которую можно назвать сборником гимнов прославления древнего Израиля, дается нам представление о нескольких способах поклонения Богу. Вот, что говорит, например, псалом 31:

„Торжествуйте (радостно кричите – английская версия Библии NASV), все правые сердцем” (Пс. 31:11).

Право на существование имеют благоговейное тихое поклонение и крики радости.

„Радуйтесь (пойте радостно – NASV), праведные, о Господе: правым прилично славословить. Славьте Господа на гуслях, пойте Ему на десятиструнной псалтири; пойте Ему новую песнь; пойте Ему стройно, с восклицанием” (Пс. 32:1-3).

Конечно, мы призваны петь Господу во время поклонения, но наше пение должно быть радостным, и свидетельствовать о состоянии нашего сердца. Пение может сопровождаться игрой на различных музыкальных инструментах. Но следует заметить, что на многих церковных собраниях электронные музыкальные инструменты часто звучат настолько громко, что полностью заглушают пение. Их нужно приглушить, либо вообще выключить. У псалмистов никогда не было такой проблемы!

„Так благословлю Тебя в жизни моей; во имя Твое вознесу руки мои” (Пс. 62:5).

Мы можем поднимать руки в знак покорности и благоговения.

„Воскликните Богу, вся земля. Пойте славу имени Его, воздайте славу, хвалу Ему. Скажите Богу: как страшен Ты в делах Твоих! По множеству силы Твоей, покорятся Тебе враги Твои. Вся земля да поклонится Тебе и поет Тебе, да поет имени Твоему” (Пс. 65:1-4).

Мы должны говорить Господу, насколько Он велик, и славить Его за все Его чудесные качества. В Псалмах можно найти прекрасные слова для прославления Бога. Необходимо идти дальше постоянных повторений „Слава Тебе, Господь!”, потому что Ему можно сказать гораздо больше.

„Приидите, поклонимся и припадем, преклоним колени пред лицем Господа, Творца нашего” (Пс. 94:6).

Даже поза, в которой мы поклоняемся, может выражать поклонение, стоим мы или склоняем колени.

„Да торжествуют святые во славе, да радуются на ложах своих” (Пс. 149:5).

Но то, что вы стоите или склоняете колени, не является необходимым условием – можно даже лежать на кровати.

„Входите во врата Его со славословием ( с благодарением – NASV), во дворы Его – с хвалою. Славьте (благодарите – NASV) Его, благословляйте имя Его” (Пс. 99:4).

Благодарение должно быть обязательной частью нашего поклонения.

„Да хвалят имя Его с ликами (с танцами – NASV)” (Пс. 149:3).

Мы даже можем прославлять Господа в танце. Но танец этот не должен быть плотским и не должен превращаться в представление.

„Хвалите Его со звуком трубным, хвалите Его на псалтири и гуслях. Хвалите Его с тимпаном и ликами, хвалите Его на струнах и органе. Хвалите Его на звучных кимвалах, хвалите Его на кимвалах громогласных. Все дышащее да хвалит Господа! Аллилуйя” (Пс. 150:3-6).

Слава Богу за тех, кому Он дал музыкальные таланты. Их дар может быть использован для прославления Бога, если они будут играть на своих инструментах с любовью.

Духовные песни

„Воспойте Господу новую песнь, ибо Он сотворил чудеса” (Пс. 97:1).

Нет ничего плохого в том, чтобы петь какую-то старую песню, но только до тех пор, пока это не станет ритуалом. Когда это случается, нам нужна новая песня, исходящая из сердца. Из Нового Завета мы узнаем, что Дух Святой может помочь нам сочинять новые песни:

„Слово Христово да вселяется в вас обильно, со всякою премудростью; научайте и вразумляйте друг друга псалмами, славословием и духовными песнями, во благодати воспевая в сердцах ваших Господу” (Кол. 3:16).

„И не упивайтесь вином, от которого бывает распутство; но исполняйтесь Духом, назидая самих себя псалмами и славословиями и песнопениями духовными, поя и воспевая в сердцах ваших Господу, благодаря всегда за все Бога и Отца, во имя Господа нашего Иисуса Христа” (Еф. 5:18-20).

Павел говорит, что мы должны петь „псалмы, славословия и духовные песнопения”. Видимо, между ними есть разница. Скорее всего под „псалмами” понимались библейские псалмы, исполняемые в сопровождении музыкальных инструментов. „Славословия”, скорее всего, были песнями, сочиненными различными верующими в церкви. Под „духовными песнопениями”, вероятно, понимались спонтанные песни, вдохновленные Духом Святым, и родственные дару пророчества, с одной лишь разницей, что слова не произносились, а пелись.

Хвала и поклонение должны быть частью нашей повседневной жизни, а не только церковным воскресным ритуалом. В течение дня мы можем служить Господу и переживать близкие отношения с Ним.

Хвала – это вера в действии

Хвала и поклонение являются выражением нашей веры в Бога. Если мы действительно верим в обетования Божии, тогда радуемся и наполняемся хвалой, обращенной к Богу. Иисус Навин вместе с остальными израильтянами должен был сначала закричать, и только после этого стены пали. Библия советует нам „всегда радоваться в Господе” (см. Флп. 4:4) и „за все благодарить” (1 Фес. 5:18).

Один из выдающихся примеров силы хвалы описан во второй книге Паралипоменон, в двадцатой главе, когда Израиль был атакован Моавитянами и Аммонитянами. Вот что Бог ответил на молитву царя Иосафата:

„Не бойтесь и не ужасайтесь множества сего великого, ибо не ваша война, а Божия. Завтра выступите против них… Не вам сражаться на сей раз; вы станьте, стойте и смотрите на спасение Господне, посылаемое вам. Иуда и Иерусалим! не бойтесь и не ужасайтесь. Завтра выступите навстречу им, и Господь будет с вами” (2 Пар. 20:15-17).

Продолжение истории:

„И встали они рано утром, и выступили к пустыне Фекойской; и когда они выступили, стал Иосафат и сказал: послушайте меня, Иудеи и жители Иерусалима! Верьте Господу Богу вашему, и будьте тверды; верьте пророкам Его, и будет успех вам. И совещался он с народом, и поставил певцов Господу, чтобы они в благолепии святыни, выступая впереди вооруженных, славословили и говорили: славьте Господа, ибо вовек милость Его! И в то время, как они стали восклицать и славословить, Господь возбудил несогласие между Аммонитянами, Моавитянами и обитателями горы Сеира, пришедшими на Иудею, и были они поражены: ибо восстали Аммонитяне и Моавитяне на обитателей горы Сеира, побивая и истребляя их, а когда покончили с жителями Сеира, тогда стали истреблять друг друга. И когда Иудеи пришли на возвышенность к пустыне и взглянули на то многолюдство, и вот – трупы, лежащие на земле, и нет уцелевшего. И пришел Иосафат и народ его забирать добычу, и нашли у них во множестве и имущество, и одежды, и драгоценные вещи, и набрали себе столько, что не могли нести. И три дня они забирали добычу; так велика была она!” (2 Пар. 20: 20-25).

Хвала, исполненная веры, приносит защиту и разрешение нужд!

Для более углубленного изучения силы хвалы см. Флп. 4:6-7 (хвала приносит мир), 2 Пар. 5:1-14 (хвала приносит Божье присутствие), Деян. 13:1-2 (благодаря хвале становятся известны Божьи планы и цели), и Деян. 16:22-26 (хвала производит безопасность и освобождение из тюрьмы).

Kata perempuan itu kepadaNya [Yesus]: “Tuhan, nyata sekarang padaku, bahwa Engkau seorang nabi. Nenek moyang kami menyembah di atas gunung ini, tetapi kamu katakan, bahwa Yerusalemlah tempat orang menyembah.” Kata Yesus kepadanya: “Percayalah kepada-Ku, hai perempuan, saatnya akan tiba, bahwa kamu akan menyembah Bapa bukan di gunung ini dan bukan juga di Yerusalem. ….. Tetapi saatnya akan datang dan sudah tiba sekarang, bahwa penyembah-penyembah benar akan menyembah Bapa dalam roh dan kebenaran; sebab Bapa menghendaki penyembah-penyembah demikian. Allah itu Roh dan barangsiapa menyembah Dia, harus menyembahNya dalam roh dan kebenaran.” (Yohanes 4:19-24).

Kata-kata ucapan Yesus itu memberikan landasan pemahaman tentang aspek-aspek terpenting dalam penyembahan. Ia berbicara tentang “para penyembah yang benar” dan menguraikan tentang kualifikasinya. Ini menunjukkan bahwa ada orang-orang yang adalah penyembah tetapi bukan penyembah yang benar. Mereka dapat menganggap dirinya menyembah Allah tetapi sebenarnya tidak, karena mereka tak memenuhi persyaratanNya.

Yesus menyatakan tanda bagi penyembah yang benar —ia menyembah “dalam roh dan kebenaran.” Jadi, dapat dikatakan bahwa penyembah yang sesat adalah dia yang menyembah “dalam kedagingan dan ketidaktulusan.” Penyembah kedagingan dan sesat dapat mengalami gerakan-gerakan penyembahan, tetapi itu hanya pertunjukan, karena penyembahan itu tidak berasal dari hati yang mengasihi Allah.

Penyembahan yang benar kepada Allah hanya berasal dari hati yang mengasihi Allah. Karena itu, penyembahan dilakukan ketika jemaat berkumpul, dan juga dilakukan setiap saat dalam kehidupan kita ketika kita menaati perintah-perintah Kristus. Ajaibnya, wanita yang berbicara dengan Yesus sudah kawin lima kali dan kini hidup bersama dengan seorang suami, dan ia ingin berdebat tentang tempat yang benar untuk menyembah Allah! Betapa hebatnya wanita itu yang menggambarkan banyak orang yang menghadiri pujian penyembahan selagi kehidupan sehari-harinya memberontak kepada Allah. Mereka bukanlah penyembah-penyembah yang benar.

Yesus pernah menegur orang-orang Farisi dan ahli-ahli Taurat karena penyembahan mereka yang palsu dan tanpa hati:

“Hai orang-orang munafik! Benarlah nubuat Yesaya tentang kamu: Bangsa ini memuliakan Aku dengan bibirnya, padahal hatinya jauh dari pada-Ku. Percuma mereka beribadah kepada-Ku, sedangkan ajaran yang mereka ajarkan ialah perintah manusia.” (Matius 15:7-9, tambahkan penekanan).

Walaupun orang-orang Yahudi dan Samaria di zaman Yesus memberi tekanan penting pada tempat penyembahan, Yesus berkata bahwa tempat tidak penting. Sebaliknya, hal yang menentukan kualitas penyembahan seseorang adalah kondisi hati dan sikap orang itu kepada Allah.

Banyak “penyembahan” yang dilakukan oleh para penyembah “mati” di gereja-gereja kini hanyalah ritual “mati”. Tanpa perasaan, orang-orang hanya mengikuti kata-kata orang lain tentang Allah ketika mereka bernyanyi “lagu-lagu pujian,” dan penyembahan mereka sia-sia, karena gaya-hidup mereka mengkhianati isi hati mereka yang sebenarnya.

Allah lebih suka mendengar ungkapan sederhana “Saya mengasihiMu” yang keluar dari dalam hati seorang anak sejatiNya yang taat dibandingkan dengungan penyembahan yang membosankan tanpa perasaan hati oleh seribu orang Kristen di hari Minggu pagi yang menyanyikan “How Great Thou Art” (Aku Memuji KebesaranMu).

Menyembah dalam Roh (Worshipping in Spirit)

Sebagian orang berkata bahwa untuk menyembah “dalam roh” berarti berdoa dan bernyanyi dalam bahasa-bahasa lidah lain. Tetapi itu hanya penafsiran yang dipaksakan bila kita perhatikan perkataan Yesus bahwa “satu jam akan datang, dan sekarang adalah, ketika para penyembah yang benar menyembah Bapa dalam roh dan kebenaran,” yang menunjukkan bahwa sudah ada orang-orang yang memenuhi syarat untuk penyembahan “dalam roh” ketika Ia membuat pernyataanNya. Sudah tentu, tak seorangpun berbahasa lidah sampai hari Pentakosta. Karena itu, setiap orang percaya, apakah ia dapat berbahasa lidah atau tidak, dapat menyembah Allah dalam roh dan kebenaran. Berdoa dan bernyanyi dalam bahasa lidah lain tentu dapat membantu orang percaya dalam penyembahannya, tetapi bahkan berdoa dalam bahasa lidah dapat menjadi ritual yang tanpa hati.

Satu pendekatan menarik ke dalam penyembahan dalam gereja mula-mula terdapat dalam Kisah Para Rasul 13:1-2:

Pada waktu itu dalam jemaat di Antiokhia ada beberapa nabi dan pengajar, yaitu: Barnabas dan Simeon yang disebut Niger, dan Lukius orang Kirene, dan Menahem yang diasuh bersama dengan raja wilayah Herodes, dan Saulus. Pada suatu hari ketika mereka beribadah kepada Tuhan dan berpuasa, berkatalah Roh Kudus: “Khususkanlah Barnabas dan Saulus bagi-Ku untuk tugas yang telah Kutentukan bagi mereka.” (tambahkan penekanan).

Perhatikan perikop itu yang menyatakan bahwa mereka “melayani Tuhan.” Wajarlah bila kita anggap hal itu berarti mereka menyembahNya, sehingga kita pelajari bahwa penyembahan yang benar pada dasarnya melayani Tuhan. Tetapi, hal itu benar ketika Tuhan menjadi obyek kasih dan kepedulain kita.

Cara-Cara Menyembah (Ways to Worship)

Mazmur-mazmur, yang dapat dikatakan sebagai buku himne Israel, menganjurkan kita untuk menyembah Allah dalam beberapa cara. Misalnya, dalam Mazmur 32 kita baca:

“Bersorak-sorailah, hai orang-orang jujur!” (Mazmur 32:11b, tambahkan penekanan).

Walaupun tenang dan penuh hikmat, penyembahan mendapatkan tempatnya, juga sorak-sorak sukacita.

Bersorak-sorailah, hai orang-orang benar, dalam TUHAN! Sebab memuji-muji itu layak bagi orang-orang jujur. Bersyukurlah kepada TUHAN dengan kecapi, bermazmurlah bagiNya dengan gambus sepuluh tali! Nyanyikanlah bagiNya nyanyian baru; petiklah kecapi baik-baik dengan sorak-sorai! (Mazmur 33:1-3, tambahkan penekanan).

Kita tentu harus bernyanyi kepada Tuhan dalam penyembahan, tetapi nyanyian kita harus penuh sukacita, sebagai indikasi lain yang tampak dari luar mengenai kondisi hati seseorang. Kita dapat juga mengiringi nyanyian sukacita kita dengan alat-alat musik. Tetapi, harus saya sebutkan bahwa dalam persekutuan gereja, alat-alat musik listrik sering terlalu keras sehingga menenggelamkan nyanyian jemaat. Volume alat-alat musik listrik itu harus dikecilkan atau dimatikan. Pemazmur tak menemui masalah itu!

Demikianlah aku mau memuji Engkau seumur hidupku dan menaikkan tanganku demi nama-Mu. (Mazmur 63:5, tambahkan penekanan).

Sebagai tanda penyerahan diri dan hormat, kita dapat mengangkat tangan bagi Tuhan.

Untuk pemimpin biduan. Nyanyian Mazmur. Bersorak-sorailah bagi Allah, hai seluruh bumi, mazmurkanlah kemuliaan nama-Nya, muliakanlah Dia dengan puji-pujian! Katakanlah kepada Allah : “Betapa dahsyatnya segala pekerjaan-Mu; oleh sebab kekuatan-Mu yang besar musuh-Mu tunduk menjilat kepada-Mu. Seluruh bumi sujud menyembah kepada-Mu, dan bermazmur bagi-Mu, memazmurkan nama-Mu.” (Mazmur 66:1-4, tambahkan penekanan).

Kita harus berkata pada Tuhan betapa hebatnya Ia dan memuji Dia atas banyak sifatNya yang mengagumkan. Mazmur merupakan sarana istimewa untuk mendapatkan kata-kata yang cocok untuk memuji Tuhan. Kita perlu berbuat lebih dari hanya mengulangi kata-kata “Aku puji Engkau, Tuhan!” Banyak hal yang dapat kita katakan kepadaNya.

Masuklah, marilah kita sujud menyembah, berlutut di hadapan TUHAN yang menjadikan kita. (Mazmur 95:6).

Bahkan sikap tubuh kita bisa jadi ungkapan penyembahan kita: berdiri, berlutut atau membungkuk.

Biarlah orang-orang saleh beria-ria dalam kemuliaan, biarlah mereka bersorak-sorai di atas tempat tidur mereka! (Mazmur 149:5, tambahkan penekanan).

Tetapi, kita tak harus berdiri atau berlutut untuk menyembah — bisa saja sambil berbaring di tempat tidur.

Masuklah melalui pintu gerbangNya dengan nyanyian syukur, ke dalam pelataranNya dengan puji-pujian, bersyukurlah kepadaNya dan pujilah nama-Nya! (Mazmur 100:4, tambahkan penekanan).

Ucapan syukur tentulah harus menjadi bagian dari penyembahan kita.

Biarlah mereka memuji-muji namaNya dengan tari-tarian. (Mazmur 149:3, tambahkan penekanan).

Kita bahkan dapat memuji Tuhan dengan menari. Tetapi, tarian bukan yang bersifat kedagingan, tidak sensual atau tidak memberikan hiburan.

Pujilah Dia dengan tiupan sangkakala, pujilah Dia dengan gambus dan kecapi! Pujilah Dia dengan rebana dan tari-tarian, pujilah Dia dengan permainan kecapi dan seruling! Pujilah Dia dengan ceracap yang berdenting, pujilah Dia dengan ceracap yang berdentang! Biarlah segala yang bernafas memuji TUHAN! Haleluya! (Mazmur 150:3-6).

Pujilah Tuhan untuk mereka yang berbakat musik. Karunia-karunia mereka dapat dipakai untuk memuliakan Tuhan ketika mereka memainkan alat-alat musik dengan hati yang penuh kasih.

Kidung-Kidung Rohani (Spiritual Songs)

Mazmur. Nyanyikanlah nyanyian baru bagi TUHAN, sebab Ia telah melakukan perbuatan-perbuatan yang ajaib. (Mazmur 98:1a, tambahkan penekanan).

Tidak ada yang keliru dalam menyanyikan lagu lama, jika hal itu bukan menjadi ritual. Sehingga, kita perlu kidung baru dari hati kita. Dalam Perjanjian Baru, kita pelajari bahwa Roh Kudus akan membantu kita untuk mengkomposisi kidung-kidung baru:

Hendaklah perkataan Kristus diam dengan segala kekayaannya di antara kamu, sehingga kamu dengan segala hikmat mengajar dan menegur seorang akan yang lain dan sambil menyanyikan mazmur, dan puji-pujian dan nyanyian rohani, kamu mengucap syukur kepada Allah di dalam hatimu. (Kolose 3:16).

Dan janganlah kamu mabuk oleh anggur, karena anggur menimbulkan hawa nafsu, tetapi hendaklah kamu penuh dengan Roh, dan berkata-katalah seorang kepada yang lain dalam mazmur, kidung puji-pujian dan nyanyian rohani. Bernyanyi dan bersoraklah bagi Tuhan dengan segenap hati. Ucaplah syukur senantiasa atas segala sesuatu dalam nama Tuhan kita Yesus Kristus kepada Allah dan Bapa kita. (Efesus 5:18-20).

Paulus menulis bahwa kita harus saling menyanyikan “mazmur-mazmur, himne-himne, dan kidung-kidung rohani,” sehingga ada perbedaan antara ketiganya. Penelitian tentang kata-kata bahasa Gerika asli akan membantu, tetapi mungkin “mazmur-mazmur” berarti nyanyian mazmur-mazmur sebenarnya dari Alkitab yang diiringi dengan alat-alat musik. Di lain pihak, “Himne” bisa menjadi kidung ucapan syukur yang dikomposisikan oleh orang-orang percaya di gereja. “Kidung-kidung rohani” bisa jadi lagu-lagu spontan yang diberikan oleh Roh Kudus dan mirip dengan karunia nubuatan sederhana, hanya saja ucapannya dinyanyikan.

Pujian dan penyembahan haruslah menjadi bagian kehidupan kita sehari-hari —bukan hanya sesuatu yang dilakukan ketika jemaat berkumpul. Sepanjang hari kita dapat melayani Tuhan dan mengalami persekutuan erat denganNya.

Pujian — Iman dalam Tindakan (Praise—Faith in Action)

Pujian dan penyembahan adalah ungkapan iman kita kepada Allah. Jika kita benar-benar percaya janji-janji Firman Allah, lalu kita menjadi orang-orang yang penuh pujian kepada Allah. Yosua dan orang-orang Israel harus berseru mula-mula; lalu tembok-tembok runtuh. Alkitab menegur kita unutk “selalu bersukacita dalam Tuhan” (Filipi 4:4) dan “Mengucap syukurlah dalam segala hal” (1 Tesalonika 5:18a).

Contoh menonjol pujian kuasa ada dalam 2 Tawarikh 20 ketika bangsa Yehuda diserang oleh pasukan Moab dan Amon. Menjawab doa Raja Yosafat, Allah memerintahkan Israel:

Janganlah kamu takut dan terkejut karena laskar yang besar ini, sebab bukan kamu yang akan berperang melainkan Allah. Besok haruslah kamu turun menyerang mereka…… dalam peperangan ini tidak usah kamu bertempur. Hai Yehuda dan Yerusalem, tinggallah berdiri di tempatmu, dan lihatlah bagaimana TUHAN memberikan kemenangan kepadamu. Janganlah kamu takut dan terkejut. Majulah besok menghadapi mereka, TUHAN akan menyertai kamu.” (2 Tawarikh 20:15b-17).

Kisahnya berlanjut:

Keesokan harinya pagi-pagi mereka maju menuju padang gurun Tekoa. Ketika mereka hendak berangkat, berdirilah Yosafat, dan berkata: “Dengar, hai Yehuda dan penduduk Yerusalem! Percayalah kepada TUHAN, Allahmu, dan kamu akan tetap teguh! Percayalah kepada nabi-nabi-Nya, dan kamu akan berhasil!” Setelah ia berunding dengan rakyat, ia mengangkat orang-orang yang akan menyanyi nyanyian untuk TUHAN dan memuji TUHAN dalam pakaian kudus yang semarak pada waktu mereka keluar di muka orang-orang bersenjata, sambil berkata: “Nyanyikanlah nyanyian syukur bagi TUHAN, bahwa sanya untuk selama-lamanya kasih setia-Nya!” Ketika mereka mulai bersorak-sorai dan menyanyikan nyanyian pujian, dibuat Tuhanlah penghadangan terhadap bani Amon dan Moab, dan orang-orang dari pegunungan Seir, yang hendak menyerang Yehuda, sehingga mereka terpukul kalah. Lalu bani Amon dan Moab berdiri menentang penduduk pegunungan Seir hendak menumpas dan memunahkan mereka. Segera sesudah mereka membinasakan penduduk Seir, mereka saling bunuh-membunuh. Ketika orang Yehuda tiba di tempat peninjauan di padang gurun, mereka menengok ke tempat laskar itu. Tampaklah semua telah menjadi bangkai berhantaran di tanah, tidak ada yang terluput. Lalu Yosafat dan orang-orangnya turun untuk menjarah barang-barang mereka. Mereka menemukan banyak ternak, harta milik, pakaian dan barang-barang berharga. Yang mereka rampas itu lebih banyak dari pada yang dapat dibawa. Tiga hari lamanya mereka menjarah barang-barang itu, karena begitu banyaknya. (2 Tawarikh 20: 20-25, tambahkan penekanan)

Dengan pujian yang penuh iman, kita mendapat perlindungan dan selalu berjaga-jaga!

Untuk menyelidiki lebih lanjut tentang kuasa dalam pujian, lihat Filipi 4:6-7 (pujian membawa kedamaian), 2 Tawarikh 5:1-14 (pujian membawa hadirat Allah ), Kisah Para Rasul 13:1-2 (pujian memperjelas maskud dan rencana Allah ), dan Kisah Para Rasul 16:22-26 (dengan pujian, Allah akan membawa pemeliharaan dan pembebasan dari belenggu penjara).