Kufunga ni tendo la hiari la kuacha kula chakula na kinywaji, au kuacha kinywaji, kwa kipindi fulani.

Biblia imeandika mifano mingi ya watu waliofunga. Wengine waliacha kula vyakula vyote na wengine waliacha kula vyakula fulani tu kwa muda wa mfungo wao. Mfano wa hili la mwisho ni ule mfungo wa Danieli wa majuma matatu, ambao hakula “chakula kitamu … nyama wala divai” (Danieli 10:3).

Vile vile kuna mifano michache katika Maandiko ya watu waliofunga kula chakula na maji, lakini aina hii ya mfungo kamili si wa kawaida, na unatakiwa kuhesabiwa kuwa wa kiMungu ikiwa ulizidi siku tatu. Kwa mfano: Wakati Musa alipokaa siku arobaini bila kula wala kunywa chochote, alikuwa mbele za Mungu Mwenyewe mpaka uso wake uling’aa (ona Kutoka 34:28, 29). Alirudia mfungo wa siku arobaini tena, muda mfupi tu baada ya ule wa kwanza (ona Kumbu. 9:9, 18). Hiyo mifungo yake haikuwa ya kawaida, na si vizuri kwa yeyote kujaribu kuiga. Bila ya msaada wa Mungu, haiwezekani kwa mtu kukaa zaidi ya siku chache bila maji. Kuishiwa maji mwilini husababisha kifo.

Hatari kwa afya si kukaa bila maji kwa muda mrefu tu. Hata kuacha kula chakula kwa vipindi virefu huweza kuwa hatari pia, hasa kwa watu ambao wana matatizo ya chakula tayari. Na hata wenye afya nzuri wanapaswa kuwa makini ikiwa wanapanga kufunga kwa muda mrefu zaidi ya wiki moja.

Kwa Nini Watu Wafunge?

Kusudi la msingi la kufunga ni kujipatia muda wa ziada ili kuomba na kumtafuta Bwana. Ukisoma Biblia, hakuna mahali ambapo kufunga kunatajwa bila kuhusisha maombi. Hiyo inatufanya tuseme kwamba kufunga bila kuomba ni kazi bure. Kwa mfano: Katika kitabu cha Matendo, tunasoma sehemu mbili kuhusu kufunga, na kote maombi yanatajwa. Sehemu ya kwanza (ona Matendo 13:1-3), manabii na waalimu katika kanisa la Antiokia walikuwa “wakimfanyia Mungu ibada na kufunga.” Walipofanya hivyo, wakapokea mafunuo ya kinabii, na kwa sababu hiyo wakamtuma Paulo na Barnaba kwenda safari yao ya kwanza ya kimishenari. Katika sehemu ya pili, Paulo na Barnaba walikuwa wanaweka wazee wa kusimamia makanisa mapya huko Galatia. Tunasoma hivi:

Na walipokwisha kuwachagulia wazee katika kila kanisa na kuomba pamoja na kufunga, wakawaweka katika mikono ya Bwana waliyemwamini (Matendo 14:23).

Pengine katika mfano huu wa pili, Paulo na Barnaba walikuwa wanafuata mfano wa Yesu, maana yeye aliomba usiku kucha kabla ya kuchagua wale Thenashara (ona Luka 6:12). Maamuzi muhimu – kama kuchagua viongozi wa kiroho – yanahitaji kuombewa mpaka mtu awe na uhakika kwamba ameongozwa na Bwana. Kufunga kutatoa nafasi nzuri zaidi ya kuomba kwa habari hiyo. Ikiwa Agano Jipya linashauri wanandoa kuacha kushirikiana kimwili ili kuongeza muda wa kuomba (ona 1Wakor. 7:5), basi ni rahisi kuelewa jinsi ambavyo kuacha chakula kwa muda kutafanikisha kusudi hili hilo.[1]

Basi, tunapohitaji kuomba ili Mungu atuelekeze kwa maamuzi muhimu ya kiroho, kufunga ni kitu cha kufanya. Maombi kwa ajili ya mahitaji mengine yanaweza kufanywa kwa muda mfupi sana. (Mfano: Hatuhitaji kufunga ili kuomba sala ya Bwana.) Maombi kwa ajili ya uongozi yanachukua muda mrefu zaidi kwa sababu ya ugumu wetu wa “kusikia sauti ya Mungu.” Kupata uhakika kuhusu maongozi kunaweza kuhitaji maombi ya muda mrefu, na hapo ndipo kufunga kunapokuwa na faida.

Sababu Mbaya Za Kufunga

Kwa kuwa tumetoa sababu za kiMaandiko za kufunga katika Agano Jipya, hebu tutazame sababu zisizokuwa za Maandiko za kufunga.

Kuna watu ambao wanafunga kwa matumaini kwamba itaongeza uwezekano wa Mungu kujibu maombi yao. Sivyo, maana Yesu alituambia kwamba msingi wa kujibiwa maombi ni imani, si kufunga (ona Mathayo 21:22). Tukumbuke kwamba kufunga hakumbadilishi Mungu hata kidogo. Yeye yuko vile vile kabla hatujafunga, na tunapofunga, na baada ya kufunga. Kufunga si njia ya “kumbana Mungu” au namna ya kumwambia, “Lazima ujibu maombi yangu la sivyo nitafunga mpaka nife!” Huko si kufunga KiBiblia – huko ni kugomea chakula! Kumbuka Daudi alifunga na kuomba kwa siku kadhaa ili yule mtoto wake mgonjwa waliyezaa na Batsheba asife, lakini mtoto alikufa kwa sababu Mungu alikuwa anamwadhibu. Kufunga hakukubadilisha hali yake. Daudi hakuwa anaomba kwa imani kwa sababu hakuwa na ahadi yoyote ya kusimamia. Alikuwa anafunga na kuomba kinyume cha mapenzi ya Mungu, kama matokeo yalivyo-onyesha.

Kufunga si sharti la kupata uamsho, kama wengine wanavyofikiri. Katika Agano Jipya, hakuna mfano wa yeyote akifunga kwa ajili ya uamsho. Badala yake tunawaona mitume wakimtii Yesu kwa kuhubiri Injili. Kama mji haukupokea, walimtii Yesu tena, wakikung’uta mavumbi miguuni pao na kusafiri hadi mji uliofuata (ona Luka 9:5; Matendo 13:49-51). Hawakuketi mahali na kufunga, wakisubiri uamsho.

Vile vile kufunga si njia ya “kutiisha mwili” maana shauku ya kula chakula ni kitu halali na wala si dhambi. Angalia katika Wagalatia 5:19-21 uone orodha ya “tamaa za mwili.” Ila, kufunga ni zoezi la kujitawala – au kiasi – na hiyo ni sifa inayohitajika ili kuenenda katika Roho, si katika mwili.

Kufunga kwa kusudi la kuboresha kiroho chako au kutangaza jinsi unavyompenda Mungu ni kupoteza wakati na ni ishara ya unafiki. Hiyo ndiyo sababu iliyowafanya Mafarisayo kufunga, na Yesu aliwasema kwa hilo (ona Mathayo 6:16; 23:5).

Watu wengine hufunga ili kumshinda Shetani. Hilo nalo si Maandiko. Maandiko yanatuahidi kwamba tukimpinga Shetani kwa imani katika Neno la Mungu, atatukimbia (ona Yakobo 4:7; 1Petro 5:8, 9). Hapo kufunga hakupo.

Lakini, si Yesu alisema kwamba kuna mapepo mengine yasiyotoka “isipokuwa kwa kufunga na kuomba”?

Maneno hayo yalisemwa kwa habari ya kumweka mtu huru kutokana na pepo ililokuwa limempagaa, si kwa habari ya mwamini anayehitaji kupata ushindi juu ya mashambulizi ya Shetani kinyume chake.

Swali: Je, maneno ya Yesu hayaonyeshi kwamba tunaweza kupata mamlaka makubwa zaidi juu ya mapepo kwa kufunga?

Kumbuka kwamba wakati baadhi ya wanafunzi wa Yesu walipomwuliza kwa nini wao walishindwa kumtoa mvulana fulani pepo, kwanza alijibu kwamba ni kwa sababu ya imani yao ndogo (ona Mathayo 17:20). Pengine aliongezea, “Namna hii haiwezeani isipokuwa kwa kufunga na kuomba” (Mathayo 17:21), lakini maneno hayo huenda hayakuwepo katika Injili ya Mathayo – yaliongezwa baadaye.

Ila – hata kama Yesu alisema maneno hayo, tutakosea sana kuamua kwamba kufunga kunaweza kuongeza mamlaka ya mtu juu ya mapepo. Kama Yesu atampa mtu mamlaka juu ya mapepo kama alivyofanya kwa wanafunzi Wake kumi na mbili (ona Mathayo 10:1), basi anayo, na kufunga hakuwezi kuyaongeza. Ila, kufunga kunatoa muda zaidi wa kuomba na kutafakari, na kwa njia hiyo kumwongezea imani katika mamlaka yake aliyopewa na Mungu.

Kumbuka kwamba kama Yesu alisema maneno hayo tunayochambua, yalihusu aina moja tu ya pepo. Kufunga bado kungechukua sehemu ndogo sana katika huduma ya ukombozi kwa ujumla, kama basi kuna sehemu yoyote.

Mkazo Kupita Kiasi Kuhusu Kufunga

Kwa bahati mbaya sana, baadhi ya Wakristo wameunda dini kwa habari ya kufunga, wakitoa mahali pakubwa sana katika maisha yao ya Kikristo kwa jambo hilo. Kufungwa hakutajwi hata mara moja katika nyaraka za Agano Jipya.[2] Hakuna mafundisho yatolewayo kwa waamini kuhusu jinsi ya kufunga, au wafunge lini. Watu hawatiwi moyo kufunga. Hii inatuonysha kwamba kufunga ni sehemu ndogo sana katika kumfuata Yesu.

Inaonekana kwamba wakati wa agano la zamani kufunga kulikuwa na mahali pakubwa zaidi. Mara nyingi kufunga kulihusisha na wakati wa maombolezo – kama mtu akifa au wakati wa toba, na wakati wa maombi ya dhati katika vipindi vya matatizo kitaifa au kibinafsi (ona Waamuzi 20:24-28; 1Sam. 1:7, 8; 7:1-6; 31:11-13; 2Sam. 1:12; 12:15-23; 1Waf. 21:20-29; 2Nyakati 20:1-3; Ezra 8:21-23; 10:1-6; Nehemia 1:1-4; 9:1, 2; Esta 4:1-3, 15-17; Zaburi 35:13, 14; 69:10; Isaya 58:1-7; Dan. 6:16-18; 9:1-3; Yoeli 1:13, 14; 2:12-17; Yona 3:4-10; Zekaria 7:4-5).

Vile vile, Agano la Kale linafundisha kwamba kuheshimu sana kufunga na kupuuza kutii amri za muhimu zaidi kama vile kuwajali maskini, ni makosa (ona Isaya 58:1-12; Zekaria 7:1-14).

Bwana Yesu ambaye alifanya huduma Yake wakati wa agano la zamani hawezi kusemwa kwamba yeye alitilia mkazo kufunga kupia kiasi. Alishtakiwa na Mafarisayo kwa kutotilia mkazo wa kutosha (ona Mathayo 9:14, 15). Aliwasema wao kwa kutilia mkazo kupita kiasi (ona Luka 18:9-12).

Lakini pia, Yesu alizungumza na wafuasi Wake kuhusu kufunga, katika mahubiri Yake ya Mlimani. Aliwaagiza wafunge kwa sababu sahihi, akionyeshakwamba aliwatazamia wafuasi Wake kufunga nyakati fulani fulani. Pia aliahidi kwamba Mungu angewapa thawabu kwa sababu ya kufunga kwao. Yeye Mwenyewe alifunga kwa kiasi fulani (ona Mathayo 17:21).

Mtu Afunge Muda Gani?

Mifungo yote ya siku arobaini iliyoandikwa katika Biblia si ya kawaida. Tayari tumetazama habari za Musa na mifungo yake miwili ya siku arobaini, akiwa mbele za Mungu. Eliya vile vile alifunga siku arobaini, lakini kabla ya hapo aliletewa chakula na malaika (ona 1Waf. 19:5-8). Pia, kuna mambo yasiyokuwa ya kawaida kuhusu mfungo wa Yesu wa siku arobaini. Yeye aliongozwa na Roho Mtakatifu kiajabu sana kwenda nyikani. Alipata majaribu yasiyo ya kawaida, kutoka kwa Shetani, alipokaribia mwisho wa mfungo wake. Pia, alitembelewa na malaika alipomalizia mfungo Wake (ona Mathayo 4:1-11).

Ingawa inawezekana kwa watu wengine kufunga kwa siku arobaini pasipo msaada wa Mungu, wengi wanaweza kuwa wanahatarisha afya zao. Mifungo ya siku arobaini si kawaida ya KiBiblia.

Mtu akiacha mlo mmoja kwa hiari yake mwenyewe kwa kusudi la kupata wakati wak umtafuta Bwana, amefunga. Wazo kwamba kipimo cha mifungo ni siku husika ni kosa.

Ile mifungo miwili katika Kitabu cha Matendo tuliyokwisha taja (ona Matendo 13:1-3; 14:23) haikuwa ya muda mrefu. Yawezekana ilikuwa ni mlo mmoja tu.

Kwa kuwa kusudi la kufunga ni kupata muda wa kumtafuta Bwana katika maombi kwa habari ya uongozi Wake, ushauri unaofaa ni kwamba, funga muda wote unaohitaji, mpaka upate mwongozo unaohitaji kwa uwazi. Kumbuka: Kufunga hakumlazimishi Mungu kusema na wewe. Kufunga kunaweza kuboresha usikivu wako kwa Roho Mtakatifu. Mungu anasema na wewe ukifunga na usipofunga. Ugumu tulio nao sisi ni kupambanua maongozi Yake na shauku zetu.

Ushauri Muhimu

Kwa kawaida, kufunga huathiri mwili kwa njia mbalimbali. Mtu anaweza kujisikia udhaifu, uchovu, kichwa kuuma, hali ya kutaka kutapika, kujisikia kulewa, tumbo kuuma na kadhalika. Kama mtu amezoea kunywa kahawa, chai, au vinywaji aina hiyo, baadhi ya mambo yaliyotajwa hapo mbele yanaweza kutokana na kutotumia vitu hivyo katika muda wa mfungo. Kama ni hivyo, ni vizuri kwa watu kama hao kuanza kuacha kutumia vinywaji hivyo siku chache kabla ya mfungo wao. Mtu akizoea kufunga mara kwa mara, atagundua kwamba inakuwa rahisi kufunga kadiri anavyoendelea, japo atajisikia udhaifu fulani.

Mifungo imalizwe polepole, na kama mfungo ulikuwa mrefu, basi mtu awe makini sana kwamba anamalizaje. Kama tumbo la mtu halijasaga chakula kigumu kwa muda wa siku tatu, si vizuri kwake kufungua kwa kula vyakula vigumu. Anapaswa kuanza na vyakula rahisi kusagwa – au vyepesi. Mifungo mirefu inahitaji muda mrefu zaidi kwa tumbo kuanza kuzoea vyakula tena, lakini ukiacha mlo mmoja au miwili huna haja ya kipindi kirefu cha kumaliza mfungo.

[1] Tafsiri nyingi za zamani za 1Wakorintho 7:5 zinaruhusu waume na wake kuacha kuhusiana kimwili ili waweze kujitoa zaidi kwenye “kufunga na kuomba.” Katika tafsiri za kisasa za mstari huu, neno kufunga halipo.

[2] Mahali pekee ni pale Paulo anapotaja kuhusu kufunga kwa wenye ndoa, katika 1Wakor. 7:5, japo hata hapo inategemeana na tafsiri fulani fulani. Kufunga kwa lazima kunatajwa katika Matendo 27:21, 33, 34; 1Wakor. 4:11 na 2Wakor. 6:5; 11:27. Kufunga katika mistari hii hakukuwa kwa sababu za kiroho, bali kwa sababu hali zilikuwa ngumu au kwa sababu hakukuwa na chakula.

Пост – это добровольное воздержание от пищи и питья в течение определенного периода времени.

В Библии мы находим много примеров постящихся людей. Некоторые из них воздерживались от любой пищи, а другие только от определенных продуктов, как например, пост Даниила, когда он не ел „вкусного хлеба… мяса и вина” (Матф. 10:3).

В Писании также есть несколько примеров, когда люди отказывались и от пищи и от еды, но такой пост – большая редкость и должен рассматриваться как чудо, если длится более трех дней. Когда например Моисей ничего не ел и не пил в течение сорока дней, он находился в присутствии Самого Бога и его лицо светилось (см. Исх. 34:28-29). Вскоре после этого он повторил сорокадневный пост (см. Втор. 9:9, 18). Эти два поста были сверхъестественными и вряд ли кто-либо из нас должен пытаться повторить их. Без сверхъестественной помощи Божьей человек не может прожить без воды больше нескольких дней. Обезвоживание ведет к смерти. Большинство здоровых людей, однако, могут выжить с едой несколько недель.

Зачем поститься?

Главная цель поста – высвободить дополнительное время для молитвы и искания Господа. Практически все упоминания в Библии о посте содержат упоминание о молитве, что приводит к выводу, что поститься без молитвы бесполезно.[1] Например, в обоих примерах поста, приведенных в деяниях апостолов, говорится о молитве. В первом случае (см. Деян. 13:1-3), пророки и учителя в Антиохии просто „служили Господу и постились”. Во время поста они получили пророческое откровение и послали Павла и Варнаву в их первое миссионерское путешествие. Во втором случае Павел и Варнава назначили старейшин в новых церквях в Галатии.

„Рукоположив же им пресвитеров к каждой церкви, они помолились с постом и предали их Господу, в Которого уверовали” (Деян. 14:23).

Вполне возможно, что во втором случае Павел и Варнава следовали примеру Иисуса, когда он молился всю ночь перед тем, как выбрать Двенадцать (см. Лук. 6:12). За такие важные решения, как назначение духовных лидеров, необходимо молиться до тех пор, пока не придет уверенность в водительстве Господа, и пост помогает высвободить время для молитвы. Новый Завет говорит о временном воздержании от сексуальных отношений в браке ради молитвы (см.1 Кор. 7:5), поэтому несложно понять, как временное воздержание от еды может служить той же цели.[2]

Пост приходит на помощь, когда нам необходимо молиться за Божье направление в принятии важных духовных решений. Молитвы за многие другие нужды требуют меньше времени. Например, нам не нужно поститься, чтобы помолиться молитвой „Отче Наш”. Молитвы за направление требуют большего времени, потому что нам сложно услышать проницательный голос Божий в наших сердцах, поскольку Божий голос часто конкурирует с неправильными желаниями и намерениями, или недостатком посвящения в нас. Для приобретения уверенности в Божьем водительстве нужна более продолжительная молитва, и именно в этом случае нужен пост.

Несомненно, просто проведение времени в молитве с хорошей целью является духовно благотворным. Поэтому мы должны рассматривать пост как чудесный способ для духовного укрепления и результативности, если только наш пост сопровождается молитвой. В книге Деяний апостолов читаем, что первые апостолы посвящали себя „молитве и служению слова” (Деян. 6:4). Несомненно, это открывает нам по крайней мере часть секрета их духовной силы и результативности.

Неправильные причины для поста

Теперь, когда мы установили из Нового Завета некоторые причины для поста, необходимо рассмотреть неправильные причины, которых нет в Писании.

Некоторые люди постятся в надежде, что это увеличит их шансы на получение ответа от Бога. Однако Иисус сказал, что главное условие для ответа на молитвы – это вера, а не пост (см. Матф. 21:22). Мы не можем с помощью поста «выкрутить Богу руки» и сказать: «Отвечай на мою молитву, а то я вообще не буду есть!» Это не пост, это голодовка! Вспомните Давида, когда он постился семь дней, чтобы его ребенок от Вирсавии выздоровел, но он умер, потому что Бог наказал Давида. Пост ничего не изменил. Давид не молился молитвой веры, потому что у него не было обетования, на которое он мог бы опереться. Наоборот, как мы видим из окончания этого эпизода, он молился против воли Божьей.

Пост не является необходимым условием для пробуждения, как думают некоторые. В Новом Завете нет ни одного примера, где бы кто-либо постился за пробуждение. Апостолы просто были послушны Иисусу в проповеди Евангелия. Если город оставался глух к проповеди, то из послушания словам Иисуса они отряхивали пыль со своих ног и шли в другой город (см. Лук. 9:5; Деян. 13:49-51). Они не оставались в городе и не постились, стараясь „разбивать духовные твердыни”, ожидая пробуждения. Здесь я добавлю, пост с молитвой несомненно помогают служителям Евангелия, делая их более эффективными агентами пробуждения. Многие духовные гиганты, о которых читаем в истории Церкви, были мужчинами и женщинами, для которых пост и молитва стали обыкновением.

Пост не является средством смирения плоти, потому что желание есть естественно, и его нельзя причислить к делам плоти, записанным в Гал. 5:19-21. С другой стороны, пост учит умению контролировать себя, которое очень важно в деле хождения по Духу, а не по плоти.

Пост ради доказательства своей духовности и афиширования себя в качестве преданного слуги Божьего – это лицемерие и потеря времени. Именно так постились фарисеи, а Иисус обличал их в этом (см. Матф. 6:16; 23:5).

Некоторые люди постятся, чтобы одержать победу над сатаной. Это также не соответствует Писанию. Писание говорит, что если мы противостоим сатане верой в Божье Слово, он убежит от нас (см. Иак. 4:7; 1 Пет. 5:8-9). Пост не является необходимостью.

Но ведь Иисус сказал, что некоторые демоны выходят только от молитвы и поста!

Эти слова относятся к избавлению человека от отдельного демона, а не к одержанию победы над сатанинскими атаками, которым подвержены все верующие.

Но не значат ли слова Иисуса, что благодаря посту мы можем приобрести больше власти над демонами?

Вспомните, что когда Иисус выслушал слова учеников о том, что они не смогли изгнать беса из мальчика, первое, что Он сделал – с горечью сказал об их недостатке веры (см. Матф. 17:17). Когда ученики спросили Его, почему они не смогли изгнать беса, Он ответил, что причина скрывалась в недостатке их веры (Матф. 17:20). Следующая мысль могла быть чем-то вроде сноски: „Сей же род изгоняется только молитвою и постом” (Матф. 17:21). Я говорю Он мог добавить эти слова как сноску, поскольку есть основание утверждать, что этой мысли не было в оригинальном тексте Евангелия от Матфея. Сноска в моей Библии (NASV – очень авторитетный перевод Библии на английский язык) говорит, что во многих первых рукописях Евангелия от Матфея нет этого стиха, а это значит, что возможно, Иисус никогда не говорил „Сей же род изгоняется только молитвою и постом”. Англоязычное население имеет, как привилегию, немало переводов Библии на своем языке, но много переводов на другие языки были сделаны не с оригинальных греческих или еврейских манускриптов, а с английского перевода Библии King James Version , перевода, которому уже больше четырехсот лет.

В Евангелии от Марка говорится: „Сей род не может выйти иначе, как от молитвы и поста” (Марк 9:29). В разделе сносок моей Библии говорится, что мысль о посте есть в одних версиях рукописей, но отсутствует в других.

Но даже если Иисус действительно говорил эти слова, было бы неправильно считать, что пост является необходимостью для того, чтобы успешно изгонять всех бесов. Когда Иисус дает человеку власть над демонами, как Он это сделал в случае с двенадцатью учениками (см. Матф. 10:1), тогда эта власть просто есть, и пост не может сделать ее больше. Однако пост дает возможность уделить больше времени молитве и размышлениям, способствуя таким образом росту веры во власть, данную Богом.

Надо также учесть, что Иисус высказал эту мысль в отношении только одного типа бесов. Хоть ученики Иисуса не смогли изгнать того демона, они все же успешно изгоняли других демонов (см. Луки 10:17).

Из этого мы видим, что нам не обязательно поститься для того, чтобы побеждать атаки сатаны против нас.

Перегибание палки с постом

К сожалению, некоторые христиане превратили пост в религию, придавая ему решающее значение в своей христианской жизни. Однако в посланиях Нового завета нет упоминаний о посте.[3] Верующим не дается никаких конкретных указаний о том, как поститься. Нет также и заповеди поститься. Все это говорит о том, что пост – не основной аспект следования за Иисусом.

В Ветхом Завете чаще встречаем места, в которых упоминается о посте. Часто он ассоциировался с тяжелыми временами, например, с чьей-нибудь смертью, с необходимостью покаяния или с пламенной молитвой во время национального или личного кризиса (см. Суд. 20:24-28; 1 Цар. 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Цар. 1:12; 12:15-23; 3 Цар. 21:20-29; 2 Пар. 20:1-3; Езд. 8:21-23; 10:1-6; Неем. 1:1-4; 9:1-2; Есф. 4:1-3, 15-17; Пс. 35:13-14; 69:10; Ис. 58:1-7; Дан. 6:16-18; 9:1-3; Иоил. 1:13-14; 2:12-17; Ион. 3:4-10; Зах. 7:4-5). Все это остается вескими причинами для поста в наше время.

Ветхий завет также учит, что преданность посту за счет пренебрежения заботой о бедных является нарушением (см. Ис. 58:1-12; Зах. 7:1-14).

Иисуса нельзя обвинить в уделении чрезмерного внимания посту. Наоборот, фарисеи обвиняли Его в том, что Он не постил (см. Матф. 9:14-15). А Он обличал их за то, что они поставили пост выше других, более важных духовных вещей (см. Лук. 18:9-12).

С другой стороны, Иисус говорил своим последователям о посте во время нагорной проповеди. Он учил их поститься из правильных побуждений, это говорит о том, что Он ожидает от Своих учеников, что иногда они будут поститься. Он также обещал, что Бог вознаградит их за пост. Сам Иисус тоже постился (см. Матф. 17:21).

Сколько времени надо поститься?

Как я уже сказал раньше, все сорокадневные посты, о которых мы читаем в Библии, могут быть классифицированы как сверхъестественные. Мы уже говорили о двух сорокадневных постах Моисея в Божьем присутствии. Илия тоже постился сорок дней, но перед этим его кормил ангел (см. 1 Цар. 19:5-8). В сорокадневном посте Иисуса тоже присутствовали сверхъестественные элементы. Дух Святой сверхъестественно повел Его в пустыню. Он испытывал сверхъестественные искушения со стороны сатаны, а в конце поста Ему служили ангелы (см. Матф. 4:1-11).Сорокадневный пост не является библейской нормой.

Если человек добровольно воздерживается только от одного приема пищи с целью посвятить время исканию Господа, то это тоже пост. Неправильно считать, что поститься нужно обязательно целый день.

Два поста, записанные в книге Деяний, которые мы уже рассмотрели (см. Деян. 13:1-3; 14:23), не были очень долгими. Вполне возможно, что это был пропуск только одного приема пищи.

Поскольку главная причина для поста – искание Господа, я рекомендую вам поститься столько, сколько нужно, пока вы не получите то, для чего постились. Помните о том, что пост не заставляет Бога говорить с вами. Пост может обострить вашу чувствительность к Духу Святому. Бог говорит с нами независимо от того, постимся мы или нет. Трудность заключается в отделении Его воли от наших желаний.

Некоторые практические советы

Пост может по-разному воздействовать на наше самочувствие. Человек может испытывать слабость, усталость, головные боли, тошноту, головокружение, неприятные ощущения в желудке и т.д. Если человек привык пить кофе или другие напитки, содержащие кофеин, то некоторые из этих симптомов могут быть связаны с воздержанием о кофеина. В таком случае полезно отказаться от этих напитков за несколько дней до начала поста. Если человек постится более менее регулярно, то замечает, что с каждым разом поститься становится все легче и легче, хотя обычно слабость все же присутствует.

Необходимо убедиться в том, что вы пьете много чистой воды во время поста, чтобы не наступило обезвоживание.

Выходить из поста надо осторожно и постепенно, и чем дольше пост, тем аккуратнее из него надо выходить. Если в желудок не попадало жесткой пищи в течение трех дней, то выходить из поста, принимая трудно перевариваемые продукты, было бы не совсем мудро. Надо начинать с легко усваивающихся продуктов и фруктовых соков. Более продолжительные посты требуют большего времени для привыкания пищеварительной системы к регулярным приемам пищи, но пост, когда пропускаются один или два приема, не требует особой адаптации к еде.

Некоторые убеждены в том, что аккуратные, воздержанные посты способствуют здоровью нашего организма, я согласен с этим, поскольку я слышал много свидетельств того, как больные выздоравливали во время поста. Есть мнение, что пост – средство очистки и успокоения организма. Это может быть причиной того, что первый пост – обычно самый тяжелый. Те, кто никогда не был в посте, несомненно нуждаются во внутреннем физическом очищении.

Во время поста физический голод обычно притупляется на втором – четвертом дне поста. Когда чувство голода возвращается (обычно через несколько недель), это признак того, что пришло время аккуратно закончить пост, поскольку начинается голодовка, когда организм израсходовал все запасные жиры и уже начинает перерабатывать необходимые клетки. Писание говорит нам, что Иисус почувствовал голод после сорока дней поста, именно тогда Он прекратил поститься (см. Матф. 4:2).

[1] Я постился семь дней без всякой духовной пользы по той простой причине, что не имел духовной цели и не проводил дополнительного времени в молитве.

[2] Английская версия Библии The King James Version и русский синодальный перевод говорят в 1 Кор. 7:5 о необходимости взаимного согласия между мужем и женой для воздержания от сексуальных отношений и посвящения молитве и посту. Большинство современных переводов этого стиха говорят только о молитве.

[3] Единственное исключение – упоминание о посте семейных пар в 1 Кор. 7:5. Но среди английских переводов Библии оно встречается только в King James Version. В Деян. 27:21, 33-34, 1 Кор. 4:11 и 2 Кор. 6:5; 11:27 говорится о вынужденных постах. Поводом для этих постов явились не духовные причины, а тяжелые обстоятельства, когда просто не было еды.

Berpuasa adalah tindakan sukarela untuk tidak makan dan/atau minum selama satu periode waktu.

Alkitab mencatat banyak contoh orang berpuasa. Sebagian orang tidak makan semua jenis makanan, dan sebagian lainnya tidak makan jenis-jenis makanan tertentu selama puasa mereka. Contoh puasa yang tidak makan jenis-jenis makanan tertentu adalah puasa tiga minggu Daniel, ketika ia tidak makan “makanan yang sedap …daging atau anggur” (Daniel 10:3).

Ada juga beberapa contoh dalam Alkitab orang-orang yang berpuasa tidak makan dan tidak minum, tetapi berpuasa total seperti ini jarang dilakukan dan dianggap adikodrati, jika puasa itu berlangsung selama lebih dari tiga hari. Misalnya, ketika Musa pergi selama empat puluh hari tanpa makan atau minum apapun, ia berada dalam hadirat Allah Sendiri, selama wajahnya bersinar-sinar (lihat Keluaran34:28-29). Ia mengulangi puasa kedua selama 40 hari segera setelah puasa pertama (lihat Ulangan 9:9, 18). Kedua puasanya itu sangat adikodrati, dan dalam hal itu tak seorangpun mencoba meniru Musa. Selain pertolongan adikodrati dari Allah, orang tak mungkin bertahan lebih dari beberapa hari tanpa air. Dehidrasi menyebabkan kematian. Namun, sebagian besar orang sehat dapat bertahan selama beberapa minggu, hanya dengan makan, tanpa minum.

Mengapa Berpuasa (Why Fast?)

Tujuan utama puasa adalah mendapatkan manfaat-manfaat yang disediakan dengan mengambil waktu dalam doa dan mencari Tuhan. Dalam Alkitab, hampir tak ada acuan pada berpuasa, dan tak juga ada acuan kepada doa; sehingga, tak ada gunanya berpuasa tanpa berdoa.

[1]

Misalnya, dua acuan berpuasa dalam Kisah Para Rasul menyebut hal berdoa. Acuan pertama (lihat Kisah Para Rasul 13:1-3), para nabi dan guru di Antiokhia hanya “melayani Tuhan dan berpuasa.” Ketika melakukannya, mereka menerima pewahyuan profetik, lalu mengutus Paulus dan Barnabas pada perjalanan misi mereka yang pertama. Acuan kedua, Paulus dan Barnabas menunjuk para penatua untuk memimpin jemaat-jemaat baru di Galatia. Kita baca,

Di tiap-tiap jemaat rasul-rasul itu menetapkan penatua-penatua bagi jemaat itu dan setelah berdoa dan berpuasa, mereka menyerahkan penatua-penatua itu kepada Tuhan, yang adalah sumber kepercayaan mereka. (Kisah Para Rasul 14:23).

Mungkin pada acuan kedua, Paulus dan Barnabas mengikuti teladan Yesus, ketika Ia berdoa sepanjang malam, lama sebelum Ia memilih dua-belas murid (lihat Lukas 6:12). Keputusan-keputusan penting, seperti mengangkat pemimpin rohani, perlu didoakan sampai seseorang yakin bahwa ia mendapat bimbingan dari Tuhan, dan berpuasa dapat memberi lebih banyak waktu untuk berdoa. Jika Perjanjian Baru menghargai tindakan puasa sementara untuk tak berhubungan seks antara pasangan nikah demi meningkatkan kesungguhan dalam doa (lihat 1 Korintus 7:5), maka kita dapat lebih memahami bagaimana berpuasa sementara untuk tidak makan dapat menjadi tujuan yang sama.

[2]

Jadi, bila kita perlu berdoa meminta petunjuk Allah untuk mendapatkan keputusan rohani penting, berpuasa menjadi sesuai untuk maksud itu. Doa-doa untuk mendapatkan banyak kebutuhan lain dapat dilakukan dengan singkat. Misalnya, kita tak perlu berpuasa untuk menaikkan Doa Bapa Kami. Doa-doa untuk mendapatkan bimbingan perlu waktu lebih lama oleh karena kesulitan kita dalam “mengenali suara Allah dalam hati kita”, ketika suara Allah sering tumpang-tindih dengan berbagai keinginan atau dorongan keliru, atau tiadanya kesetiaan di dalam kita. Bila kita dapat jaminan dalam bimbingan, maka perlu tambahan waktu doa, dan itulah contoh di mana puasa ternyata menguntungkan.

Sudah tentu, meluangkan waktu untuk berdoa demi tujuan yang baik hampir tak ada apa-apanya selain keuntungan rohani. Karena itu, kita harus menganggap berpuasa sebagai cara yang menguntungkan untuk mendapatkan kekuatan dan efektifitas rohani —selama puasa kita dibarengi dengan doa. Kita baca dalam Kisah Para Rasul bahwa rasul-rasul zaman dulu bersungguh-sungguh “dalam doa dan pelayanan Firman” (Kisah Para Rasul 6:4). Tentu, hal tersebut mengungkapkan sebagian rahasia kepada kita untuk mendapatkan kekuatan dan efektifitas rohani.

Alasan Keliru Berpuasa (Wrong Reasons to Fast)

Karena kita telah menetapkan alasan berpuasa yang Alkitabiah berdasarkan Perjanjian Baru, kita harus juga perhatikan beberapa alasan berpuasa yang tidak Alkitabiah.

Sebagian orang berpuasa dengan harapan bahwa puasa akan menambah kesempatan bagi Allah untuk menjawab permohonan doa mereka. Tetapi, Yesus berkata bahwa cara utama agar doa dijawab adalah iman, bukan puasa (lihat Matius 21:22). Puasa bukanlah cara untuk “memelintir lengan Allah”, atau cara mengatakan kepadaNya, “Engkau lebih baik menjawab doaku atau saya akan kelaparan sampai mati!” Itu bukan puasa yang Alkitabiah —yakni mogok makan! Ingatlah, Daud berpuasa dan berdoa selama beberapa hari agar bayinya yang sakit dari istrinya Bethsheba tetap hidup, tetapi bayi meninggal karena Allah mendisiplinkan Daud. Berpuasa tak mengubah situasinya. Daud tidak berdoa dengan iman karena ia tidak berjanji untuk tetap bertahan. Nyatanya, ia berdoa dan berpuasa yang bertentangan dengan kehendak Tuhan, terbukti oleh akibat yang terjadi.

Berpuasa bukanlah prasyarat untuk melakukan kebangunan rohani. Dalam Perjanjian Baru, tak ada contoh siapapun yang berpuasa untuk kebangunan rohani. Sebaliknya, rasul-rasul hanya menaati Yesus dengan memberitakan Injil. Jika sebuah kota tak menanggapi, mereka menaati Yesus lagi, dengan mengebaskan debu dari kaki mereka dan melakukan perjalanan ke kota berikutnya (lihat Lukas 9:5; Kisah Para Rasul 13:49-51). Mereka tak menunggu dan berpuasa, dengan mencoba “menghancurkan penghalang-penghalang rohani”, dan menunggu kebangunan rohani. Namun, dengan perkataan tersebut, saya harus tambahkan bahwa berpuasa yang dibarengi dengan doa tentu dapat menguntungkan bagi pemberita Injil, sehingga menjadikan mereka sebagai pelaku-pelaku kebangunan rohani. Banyak orang besar secara rohani yang dapat kita baca dalam sejarah gereja adalah orang-orang yang biasa melakukan doa dan puasa.

Berpuasa bukanlah cara “merendahkan keinginan daging”, seperti keinginan untuk makan merupakan keinginan yang wajar dan bukan dosa, tidak seperti “keinginan-keinginan daging” yang disebutkan dalam Galatia 5:19-21. Di lain pihak, berpuasa adalah tindakan pengendalian-diri, dan kebajikan yang sama diperlukan untuk mengejar hal-hal dari Roh dan bukan mengejar hal-hal kedagingan.

Berpuasa untuk membuktikan spiritualitas atau untuk memamerkan kesetiaan kepada Allah hanyalah buang-buang waktu dan menjadi tanda kemunafikan. Itulah alasan orang-orang Farisi berpuasa, dan Yesus mengecam mereka karena itu (lihat Matius 6:16; 23:5).

Sebagian orang berpuasa untuk mendapatkan kemenangan atas Setan. Tetapi puasa seperti itu tidak Alkitabiah. Alkitab berjanji bahwa bila kita menghadapi Setan dengan iman dalam Firman Allah, maka Setan akan lari dari kita (lihat Yakobus 4:7; 1 Pet.5:8-9). Berpuasa tidak perlu.

Tetapi tidakkah Yesus berkata bahwa beberapa roh jahat hanya dapat diusir dengan cara “berdoa dan berpuasa”?

Pernyataan itu dibuat dengan mengacu pada pembebasan seseorang dari roh jahat jenis tertentu yang merasukinya, bukan mengacu pada orang percaya yang perlu mendapatkan kemenangan atas serangan Setan terhadapnya; di mana dengan hal tersebut orang percaya menjadi sasaran serangan Setan.

Tetapi tidakkah pernyataan Yesus menunjukkan bahwa kita dapat memperoleh kuasa yang lebih besar atas roh-roh jahat melaui puasa?

Ingatlah, ketika Yesus mendengar laporan di mana murid-muridNya gagal mengusir roh jahat dari seorang anak, yang pertama Ia lakukan adalah meratapi mereka yang tak punya iman (lihat Matius 17:17). Ketika murid-muridNya bertanya kepadaNya mengapa mereka gagal, Ia menjawab bahwa penyebabnya adalah kurangnya iman mereka (lihat Matius 17:20). Ia mungkin juga telah menambahkan sebagai catatan kaki, “Jenis ini tidak dapat diusir kecuali dengan berdoa dan berpuasa” (Matius 17:21). Saya berkata bahwa Ia bisa saja telah menambahkan kata-kata itu sebagai catatan kaki karena ada bukti bahwa pernyataan itu mungkin tidak dimasukkan dalam Injil asli dari Matius. Sebuah catatan dalam catatan pinggir Alkitab (Alkitab versi New American Standard, versi Alkitab Bahasa Inggris yang sangat istimewa) menunjukkan bahwa banyak naskah asli Injil Matius tidak berisikan pernyataan khusus itu, yang berarti bisa saja Yesus tak pernah berkata, “Jenis ini tidak dapat diusir kecuali dengan berdoa dan berpuasa.” Pengguna Bahasa Inggris mendapatkan manfaat dengan memiliki bagian-bagian dari beberapa terjemahan Alkitab yang berbeda dalam bahasa itu, sedangkan banyak Alkitab dalam bahasa-bahasa lain diterjemahkan, bukan dari naskah-naskah asli bahasa Ibrani dan Gerika, tetapi dari versi Alkitab King James, terjemahan yang kini telah berusia lebih dari 400 tahun.

Dalam paparan Injil Markus dengan kejadian yang sama, Yesus berkata, “ Jenis ini tidak dapat diusir kecuali dengan berdoa.” (Markus 9:29), dan dicatat dalam catatan pinggir Alkitab versi New American Standard yang banyak naskah menambahkan frase “dan berpuasa” pada akhir ayat itu.

Jika Yesus benar-benar mengucapkan kata-kata itu, kesimpulan kita keliru bahwa puasa diperlukan bagi orang untuk mengusir roh-roh jahat. Jika Yesus memberi seseorang kuasa atas roh-roh jahat, seperti yang Ia lakukan kepada duabelas muridNya (lihat Matius 10:1), maka orang itu telah memiliki kuasa itu, dan puasa tak dapat menambah kuasanya. Tentu, puasa dapat memberikan banyak waktu untuk berdoa, sehingga meningkatkan kepekaan rohani dan mungkin imannya dalam kuasa yang Allah berikan kepadanya.

Juga ingatlah, jika Yesus benar-benar membuat pernyataan, pernyataan itu hanyalah acuan kepada satu jenis roh jahat. Walaupun murid-murid Yesus pernah gagal mengusir satu jenis roh jahat, mereka berhasil mengusir banyak roh jahat lainnya (lihat Luke10:17).

Dengan kata lain, kita tak perlu berpuasa untuk mendapatkan kemenangan pribadi atas serangan Setan terhadap kita.

Penekanan Berlebihan mengenai Berpuasa (Overemphasis Regarding Fasting)

Beberapa orang Kristen menyimpulkam satu agama dari tindakan puasa, dengan memberi tempat dominan kepada hal berpuasa dalam kehidupan Kristen. Tetapi tiada satupun acuan kepada berpuasa dalam suratan-suratan Perjanjian Baru.

[3]

Tiada petunjuk yang diberikan kepada orang percaya mengenai bagaimana atau kapan harus berpuasa. Tak ada dorongan untuk melakukan puasa. Hal itu menunjukkan bahwa berpuasa bukanlah aspek penting dalam mengikut Yesus.

Dalam Perjanjian Lama, berpuasa disebutkan lebih sering. Berpuasa paling sering dikaitkan dengan saat-saat duka, seperti dalam hubungan dengan kematian seseorang atau saat bertobat, atau dengan doa yang khusuk selama masa-masa krisis nasional atau pribadi (lihat Hakim-Hakim 20:24-28; 1 Samuel 1:7-8; 7:1-6; 31:11-13; 2 Samuel 1:12; 12:15-23; 1 Raja-Raja 21:20-29; 2 Tawarikh 20:1-3; Ezra 8:21-23; 10:1-6; Nehemia 1:1-4; 9:1-2; Ester 4:1-3, 15-17; Mazmur 35:13-14; 69:10; Yesaya 58:1-7; Daniel 6:16-18; 9:1-3; Yoel 1:13-14; 2:12-17; Yunus 3:4-10; Zakharia 7:4-5). Saya percaya semua ayat itu tetap menjadi alasan sah untuk melakukan puasa di masa kini.

Perjanjian Lama juga mengajarkan bahwa tidaklah seimbang bila kita hanya serius berpuasa tanpa peduli pada penaatan perintah-perintah yang kedudukannya lebih penting, seperti kepedulian kepada kaum miskin (lihat Yesaya 58:1-12; Zakharia 7:1-14).

Tentu, kita tak dapat menuduh Yesus telah menyuruh kita untuk berpuasa secara berlebihan. Orang-orang Farisi menuduh Yesus tidak melakukan puasa (lihat Matius 9:14-15). Ia menghardik mereka karena menempatkan hal berpuasa di atas masalah-masalah rohani yang lebih penting (lihat Matius 23:23; Lukas 18:9-12).

Di lain pihak, Yesus berbicara tentang berpuasa kepada para pengikutNya selama KhotbahNya di Bukit. Ia mengajarkan kepada mereka untuk berpuasa dengan alasan yang benar, yang menunjukkan bahwa Ia mengharapkan agar para pengikutNya sewaktu-waktu berpuasa. Yesus juga berjanji bahwa Allah memberikan upah bagi mereka yang berpuasa. Ia Sendiri juga berpuasa (lihat Matius 17:21). Dan Ia berkata bahwa saatnya akan tiba ketika murid-muridNya berpuasa, ketika Ia diambil dari antara mereka (lihat Lukas 5:34-35).

Berapa Lama Seseorang Harus Berpuasa? (How Long Should One Fast?)

Seperti sudah dikatakan sebelumnnya, semua puasa selama empat-puluh hari yang terdapat dalam Alkitab dapat digolongkan sebagai peristiwa adikodrati. Kita telah simak Musa yang dua kali berpuasa, masing-masing selama empat-puluh hari dalam hadirat Allah. Elia juga berpuasa selama empat-puluh hari, tetapi sebelumnya ia diberi makan oleh malaikat (lihat 1 Raja-Raja 19:5-8). Sudah ada juga beberapa unsur yang sangat adikodrati pada puasa empat-puluh hari yang Yesus lakukan. Ia secara adikodrati dipimpin oleh Roh Kudus menuju padang gurun. Ia mengalami cobaan adikodrati dari Setan pada saat-saat akhir puasaNya. Ia juga dilawati oleh para malaikat pada saat akhir puasaNya (lihat Matius 4:1-11). Puasa empat-puluh hari bukanlah norma Alkitab.

Jika seseorang rela berpantang makan sekali saja demi meluangkan waktu untuk mencari Tuhan, ia telah berpuasa. Kita keliru bila berpendapat bahwa puasa hanya dapat diukur dalam beberapa hari.

Puasa disebutkan dua kali dalam Kisah Para Rasul (lihat Kisah Para Rasul 13:1-3; 14:23), tampaknya keduanya bukan puasa yang berlangsung lama. Mungkin hanya puasa untuk tidak makan sekali saja.

Karena puasa bertujuan untuk mencari Tuhan, saya sarankan anda berpuasa selama anda perlu, sampai anda dapatkan apa yang anda perlukan dari Allah.

Ingat, berpuasa tidak memaksa Allah untuk berbicara pada anda. Berpuasa hanya dapat memperkuat kepekaan anda terhadap Roh Kudus. Allah tengah berbicara apakah anda berpuasa atau tidak. Dari keinginan-keinginan kita, kita sulit mengetahui pimpinanNya.

Saran Praktis (Some Practical Advice)

Berpuasa biasanya mempengaruhi tubuh fisik dalam berbagai cara. Orang bisa menjadi lemah, lelah, sakit kepala, muntah-muntah, pusing, kram perut, dan lain-lain. Jika ia biasa minum kopi, teh, atau minuman lain berkafein, sebagian dari gejala-gejala itu dapat diakibatkan oleh kafein. Dalam hal itu, sebaiknya orang yang akan berpuasa tidak meminum minuman berkafein dari menu makanan beberapa hari sebelum puasa dimulai. Jika ia berpuasa secara teratur atau setengah-teratur, puasanya akan semakin mudah, walaupun biasanya ia jadi lemah selama satu minggu atau dua minggu pertama.

Selama puasanya, ia harus banyak minum air agar tidak mengalami dehidrasi.

Puasa harus dihentikan secara hati-hati dan pelan-pelan, dan makin lama puasa, makin hati-hati berhenti puasa. Jika perut tak mencerna makanan padat selama tiga hari, tidaklah bijak untuk berhenti puasa dengan memakan makanan yang sulit dicerna. Makanlah makanan yang mudah dicerna dan minum jus buah. Puasa yang lebih lama memerlukan lebih banyak waktu bagi sistem pencernaan untuk menyesuaikan lagi dengan makanan, tetapi tidak makan sekali atau dua kali tak perlu periode khusus untuk berhenti puasa.

Sebagian orang yakin bahwa puasa yang cermat dan tak berlebihan adalah langkah untuk meningkatkan kesehatan tubuh, dan saya melakukannya, setelah mendengar kesaksian dari orang-orang sakit yang disembuhkan selagi berpuasa. Menurut anggapan, berpuasa adalah cara untuk mengistirahatkan dan membersihkan tubuh. Ini bisa jadi alasan mengapa puasa pertama kita biasanya paling sulit dilakukan. Orang yang tak pernah puasa memiliki kemungkinan besar untuk melakukan pembersihan fisik di dalam dirinya.

Rasa lapar selama puasa biasanya akan berhenti sejak dua atau tiga hari dalam puasanya. Ketika rasa lapar kembali muncul (biasanya setelah beberapa minggu), pertanda kita untuk mengakhiri puasa dengan hati-hati, karena itulah awal rasa lapar, ketika tubuh telah memakai cadangan lemak dan kini menggunakan sel-sel esensial. Alkitab berkata bahwa Yesus menjadi lapar setelah empat-puluh hari berpuasa, dan itulah saatnya Ia mengakhiri puasaNya (lihat Matius 4:2).

[1]

Saya telah berpuasa selama tujuh hari tanpa manfaat rohani apapun, demi alasan sederhana bahwa saya mempunya tujuan tidak rohani dan tidak meluangkan waktu lebih dalam doa.

[2]

Alkitab versi King James dalam 1 Korintus 7:5 menyebutkan kesepakatan bersama antara suami dan istri untuk tak melakukan hubungan seks agar mereka dapat berkonsentrasi pada “puasa dan doa.” Sebagian besar terjemahan Bahasa Inggris modern untuk ayat ini tak menyebutkan puasa, namun menyebutkan doa.

[3]

Pengecualian adalah penyebutan oleh Paulus tentang berpuasa oleh pasangan suami-istri dalam 1 Korintus 7:5, namun di antara berbagi terjemahan Alkitab dalam Bahasa Inggris, berpuasa hanya disebutkan dalam Alkitab versi King James. Berpuasa sukarela disebutkan Kisah Para Rasul 27:21, 33-34, 1 Korintus 4:11 dan 2 Korintus 6:5; 11:27. Namun, puasa-puasa itu dilakukan tidak untuk maksud-maksud rohani, namun hanya oleh karena keadaan-keadaan yang sulit atau karena tak ada makanan untuk dimakan.