Ibrahimu alipothibitisha hiari yake ya kumtoa Isaka mwanawe mpendwa, Mungu alimpa ahadi.

Katika uzao wako mataifa yote ya dunia watajibarikia; kwa sababu umeitii sauti Yangu (Mwanzo 22:18).

Mtume Paulo anaonyesha kwamba hiyo ahadi ilitolewa kwa Ibrahimu na uzao wake mmoja, si wengi – na huyo mmoja ni Kristo (ona Wagalatia 3:16). Mataifa yote – au kila kabila duniani – wangebarikiwa katika Kristo. Ahadi hii kwa Ibrahimu ilitabiri kuingizwa kwa maelfu ya makabila duniani kote katika baraka ya kuwa ndani ya Kristo. Makabila hayo yanatofautiana kwa sababu yanatokea maeneo tofauti kijiografia, ni makabila tofauti, yanafuata mila na tamaduni tofauti, na yanasema lugha tofauti. Mungu anataka wote hao wabarikiwe ndani ya Kristo, ambayo ndiyo sababu ya Yesu kufa kwa ajili ya dhambi za dunia yote (ona 1Yohana 2:2).

Ingawa Kristo alisema njia ni nyembamba iendayo uzimani, na ni wachache waionao (ktk Mathayo 7:14), mtume Yohana ametupa sababu nzuri tu ya kuamini kwamba watakuwepo wawakilishi kutoka makabila yote ya duniani katika ufalme wa Mungu baadaye.

Baada ya hayo nikaona, na tazama, mkutano mkubwa sana ambao hapana mtu awezaye kuuhesabu, watu wa kila taifa, na kabila, na jamaa, na lugha, wamesimama mbele ya kile kiti cha enzi, na mbele za Mwana-Kondoo, wamevikwa mavazi meupe, wana matawi ya mitende mikononi mwao; wakilia kwa sauti kuu wakisema, Wokovu una Mungu wetu aketiye katika kiti cha enzi, na Mwana-Kondoo (Ufunuo 7:9, 10. Maneno mepesi kukazia).

Basi, wana wa Mungu wanatazamia sana kukutanika katika kusanyiko la makabila mbalimbali mbele za kiti cha enzi siku moja!

Wataalamu wengi wa umisheni wametilia mkazo mkubwa kwenye kuyafikia makabila yaliyofichika duniani, kwa matumaini ya kuanzisha kanisa hai lenye nguvu katika kila moja. Kweli, hilo ni jambo la kusifiwa, maana Yesu alituambia twende duniani kote na “kuwafanya mataifa yote (au basi, makabila) kuwa wanafunzi” (Mathayo 28:19). Ila, mipango ya wanadamu – hata ikiwa na nia njema kiasi gani – kama haina uongozi wa Roho Mtakatifu, mara nyingi huharibu kuliko kutengeneza. Ni muhimu tufuate hekima ya Mungu tunapojaribu kujenga ufalme Wake. Yeye ametupa habari zaidi na maagizo kuhusu tunavyoweza kufanya wanafunzi duniani kote, zaidi ya ile ipatikanayo katika Mathayo 28:19.

Labda kinachopuuzwa sana na wale wanaojaribu kutimiza Agizo Kuu ni hiki: Mungu ndiye mwinjilisti mkuu katika wote, nasi tunatakiwa kuwa watenda kazi pamoja Naye, si kutenda kazi kwa ajili Yake. Yeye anajali zaidi sana kuhusu kuufikia ulimwengu na Injili kuliko mwingine yeyote, Naye anafanya kazi kuhakikisha hilo linatimia, kwa bidii kuliko mwingine yeyote. Yeye alishughulikia jambo hilo, na bado analishughulikia kwa bidii sana mpaka akafa kwa ajili yake! Alilishughulikia kabla hajaumba yeyote, na bado anafanya hivyo mpaka sasa. Huko ni kujitoa hasa!

“Kuufikia Ulimwengu Kwa Ajili Ya Kristo”

Ni kitu cha kushangaza kwamba, tunaposoma nyaraka za Agano Jipya, hatusomi sana himizo (kama ilivyo siku hizi) kwa waamini “kwenda na kuufikia ulimwengu kwa ajili ya Kristo”! Wakristo wa kwanza na viongozi wao walitambua kwamba Mungu alikuwa anafanya kazi kwa bidii sana kuukomboa ulimwengu, na kwamba kazi yao ilikuwa kushirikiana Naye kadiri alivyowaongoza. Kama kuna aliyejua hicho sana, mtume Paulo alikijua, ambaye “hakuletwa kwa Bwana” na mtu yeyote. Yeye aliokoka kwa tendo la moja kwa moja la Mungu, alipokuwa anasafiri kwenda Dameski. Na katika kitabuchote cha Matendo, tunaliona kanisa likikua kwa sababu watu waliojaa na kuongozwa na Roho, walishirikiana na Roho Mtakatifu. Kitabu cha Matendo, japo mara nyingi kinaitwa “Matendo ya Mitume” kinafaa kuitwa “Matendo ya Mungu.” Katika utangulizi wa Luka kwa Matendo, alitaja kwamba maelezo yake ya kwanza (yaani Injili yenye jina lake) yalikuwa taarifa ya “mambo yote ambayo Yesu alianza kufanya na kufundisha” (Matendo 1:1. Maneno mepesi kukazia). Bila shaka Luka aliamini kwamba kitabu cha Matendo ni maelezo ya mambo ambayo Yesu aliendelea kufanya na kufundisha. Yeye alifanya kazi kupitia watu waliotiwa mafuta na kuongozwa na Roho, walioshirikiana Naye.

Kama Wakristo wa kwanza hawakutiwa moyo “kutoka na kwenda kuwashuhudia jirani zao ili ulimwengu umjie Kristo,” wajibu wao ulikuwa nini kwa habari ya kuujenga ufalme wa Mungu? Wale ambao hawakuwa na wito maalum na kupewa karama za kutangaza Injili hadharani (yaani, mitume na wainjilisti) waliitwa kuishi maisha matakatifu ya kumtii Mungu, na kuwa tayari kumjibu yeyote ambaye angewadhihaki au kuwauliza maswali. Kwa mfano: Petro aliandika hivi:

Lakini mjapoteswa kwa sababu ya haki mna heri. Msiogope kutisha kwao, wala msifadhaike; bali mtakaseni Kristo Bwana mioyoni mwenu. Mwe tayari siku zote kumjibu kila mtu awaulizaye habari za tumaini lililo ndani yenu; lakini kwa upole na kwa hofu. Nanyi mwe na dhamiri njema, ili katika neno lile mnalosingiziwa, watahayarishwe wale wautukanao mwenendo wenu mwema katika Kristo (1Petro 3:14-16).

Ona hapo kwamba Wakristo walioandikiwa na Petro walikuwa wanavumilia mateso. Ila, Wakristo wasipokuwa tofauti na dunia, dunia haiwezi kuwatesa. Hii ndiyo sababu moja kubwa ya kutokuwepo na mateso mengi ya Wakristo katika sehemu nyingi siku hizi – ni kwa sababu wanaojiita Wakristo hawana tofauti na wengine. Si Wakristo kwa kweli, hivyo, hakuna anayewatesa. Lakini, “Wakristo” aina hii wanahimizwa kila Jumapili “kuwashuhudia jirani zao habari ya imani yao.” Wanapowashuhudia jirani zao, hao jirani wanashangaa kujua kwamba wao ni Wakristo waliozaliwa mara ya pili. Kibaya zaidi ni kwamba, “injili” wanayowaambia jirani zao ni kiasi kidogo tu cha “habari njema” kwamba wamekosea ikiwa wanadhani kwamba matendo mema au kumtii Mungu ni sehemu ya wokovu. Cha muhimu ni “kumkubali Yesu kama Mwokozi binafsi”.

Ukilinganisha na kanisa la kwanza, Wakristo wale (ambao kweli Yesu alikuwa Bwana kwao) walikuwa wanaonekana kama taa gizani, hivyo, hawakuwa na haja ya kujifunza jinsi ya kushuhudia au kutafuta ujasiri wa kuwaeleza jirani zao kwamba ni wafuasi wa Kristo. Walikuwa na nafasi nyingi tu za kushuhudia maana waliulizwa maswali kwa sababu ya haki yao, au walidhihakiwa. Wao – kama Petro alivyowaambia – walimtakasa tu Bwana mioyoni mwao na kuwa tayari kutoa majibu.

Pengine tofauti kubwa kati ya Wakristo wa kisasa na wale wa kwanza ni hii: Wakristo wa kisasa wanadhani kwamba Mkristo hutokana na kile anachojua na kuamini – huitwa “itikadi”. Basi sisi hulenga juhudi zetu kwenye kujifunza. Kinyume chake ni hivi: Wakristo wa kwanza waliamini kwamba Mkristo alijulikana kwa matendo yake. Basi, walitilia mkazo kutii amri za Kristo. Ni ajabu kutambua kwamba kihalisi kabisa, kwa karne kumi na nne za kwanza hakuna Mkristo aliyekuwa na Biblia yake binafsi – hivyo haikuwezekana kwake “kujisomea Biblia yake kila siku” – kitu ambacho kimekuwa kama sheria kuu na wajibu wa siku hizi wa Mkristo. Si kwamba Wakristo wa siku hizi hawapaswi kusoma Biblia zao kila siku. Ni kwamba Wakristo wengi wamefanya kusoma Biblia kila siku kuwa muhimu kuliko kuitii. Hatimaye tunajisifu kwamba sisi tuna itikadi sahihi (kinyume na wale washirika wa madhehebu mengine elfu ishirini na tisa, mia tisa tisini na tisa ambao hawajafikia kiwango chetu), ila bado tunasengenya, tunadanganya na kujiwekea hazina duniani.

Kama tunatazamia kulainisha mioyo ya watu ili waweze kupokea Injili kwa urahisi zaidi, itawezekana kwa matendo yetu kuliko kwa itikadi zetu!

Mungu – Mwinjilisti Mkuu

Hebu sasa tutazame kwa upana zaidi kazi ya Mungu katika kujenga ufalme Wake. Tukielewa vizuri utendaji Wake, tutashirikiana Naye kwa ubora zaidi.

Watu wanapomwamini Yesu, ni kitu kifanyikacho mioyoni mwao (ona Warumi 10:9, 10). Wanamwamini Bwana Yesu, na wanatubu. Wanaondoa mapenzi yao kwenye kiti cha enzi na kumweka Yesu kwenye kiti cha enzi cha nia zao. Kuamini ni badiliko la moyo.

Pia, watu wanapokuwa hawamwamini Yesu, ni kitu wanachofanya kwa mioyo yao. Wanampinga Mungu, hivyo hawatubu. Kwa uamuzi wa hiari kabisa, wanamwondoa Yesu kwenye kiti cha enzi cha mioy yao. Kutokuamini ni uamuzi unaoendelea wa kutobadili moyo.

Yesu alionyesha kwamba mioyo ya watu wote ni migumu kiasi cha kwamba hakuna awezaye kumwendea, asipovutwa na Baba (ona Yohana 6:44). Mungu ni mwenye rehema na anaendelea kuwavuta watu wote wamjie Yesu kwa namna mbalimbali, ambazo zote hugusa mioyo yao, na ambazo zinawalazimisha kuchagua kulainisha mioyo yao au kuifanya migumu.

Je, Mungu hutumia nini ili kugusa mioyo ya watu kwa matumaini ya kuwavutakwa Yesu?

Kwanza – Anatumia uumbaji Wake. Paulo aliandika hivi:

Kwa maana ghadhabu ya Mungu imedhihirishwa kutoka mbinguni juu ya uasi wote na uovu wa wanadamu waipingao kweli kwa uovu. Kwa kuwa mambo ya Mungu yanayojulikana yamekuwa dhahiri ndani yao, kwa maana Mungu aliwadhihirishia. Kwa sababu mambo yake yasiyo-onekana tangu kuumbwa ulimwengu yanaonekana na kufahamika kwa kazi zake; yaani; uweza wake wa milele na Uungu wake; hata wasiwe na udhuru (Warumi 1:18-20. Maneno mepesi kukazia).

Ona hapo kwamba Paulo anasema, watu “huuzuia ukweli” ulio “dhahiri ndani yao.” Yaani, ukweli hutokeza ndani yao na kuwakabili, lakini wanausukumizia chini, kisha wanapingana na huo ushuhuda wa ndani.

Hiyo kweli iliyoko ndani ya kila mtu, na iliyo dhahiri, ni ipi? Paulo alisema ni kweli kuhusu “mambo yasiyo-onekana – uweza Wake wa milele na Uungu Wake,” yanayodhihirishwa “kwa kazi Zake”. Kwa ndani, watu wanajua wanapotazama uumbaji wa Mungu kwamba yupo bila shaka,[1] na kwamba ana uwezo sana, ni mbunifu katika uumbaji Wake, ana hekima sana na ufahamu – kwa uchache tu.

Hitimisho la Paulo ni kwamba watu kama hao “hawana udhuru,” naye anasema sawa. Mungu kila mara anampazia kila mtu sauti, akijifunua Mwenyewe na kujaribu kuwafanya walainishe mioyo yao, lakini wengi hufunga masikio yao, wasimsikilize Mungu. Ila Yeye haachi kupaza sauti Yake maisha yao yote, kwa kuwaonyesha miujiza mara kwa mara – kwa njia ya maua, ndege, watoto, theluji, ndizi, maembe, na vitu milioni nyingi vingine.

Kama Mungu yupo, Naye ni mkuu kama uumbaji Wake unavyoonyesha, bila shaka watu wanapaswa kumtii. Huo ufunuo wa ndani unapaza sauti na kutoa ujumbe mmoja tu mkubwa: Tubu! Kwa sababu hiyo, Paulo anasema kwamba kila mtu amekwisha sikia mwito wa Mungu wa toba.

Lakini nasema, Je! Wao hawakusikia? Naam, wamesikia. Sauti yao imeenea duniani mwote, na maneno yao hata miisho ya ulimwengu (Warumi 10:18).

Hapo Paulo alikuwa anarudia maneno maarufu ya Zaburi ya 19, inayosema hivi kwa ukamilifu zaidi:

Mbingu zauhubiri utukufu wa Mungu, na anga laitangaza kazi ya mikono yake. Mchana husemezana na mchana, usiku hutolea usiku maarifa. Hakuna lugha wala maneno, sauti yao haisikilikani. Sauti yao imeenea duniani mwote, na maneno yao hata miisho ya ulimwengu (Zaburi 19:1-4a. Maneno mafupi kukazia).

Hii tena huonyesha kwamba Mungu anazungumza na kila mtu, mchana na usiku, kupitia uumbaji Wake. Kama watu wangeitikia ipasavyo ujumbe wa Mungu katika uumbaji, wangeanguka kifudi-fudi na kusema hivi: “Ee Muumbaji Mkuu! Umeniumba mimi, na bila shaka uliniumba nifanye mapenzi Yako. Basi, nakukubali Wewe!”

Njia Nyingine Mungu Anayotumia Kuzungumza

Pamoja na huo ufunuo wa nje na ndani, kuna ufunuo mwingine wa ndani, ambao nao unatoka kwa Mungu, na ambao hautegemeani na mtu kuona miujiza ya uumbaji. Huo ufunuo wa ndani ni dhamiri ya kila mtu, ambayo ni sauti yenye kudhihirisha sheria ya Mungu kwa kuendelea. Paulo aliandika hivi juu yake:

Kwa maana watu wa Mataifa wasio na sheria wafanyapo kwa tabia zao yalyo ndani ya torati, hao wasio na sheria wamekuwa sheria kw anafsi zao wenyewe. Hao waionyesha kazi ya Torati iliyoandikwa mioyoni mwao, dhamiri yao ikiwashuhudia, na mawazo yao, yenyewe kwa yenyewe, yakiwashtaki au kuwatetea; katika siku ile Mungu atakapozihukumu siri za wanadamu, sawasawa na injili yangu, kwa Kristo Yesu (Warumi 2:14-16).

Basi, kila mtu anajua kilicho sawa, na kilicho kosa. Au – kwa lugha nzito zaidi – kila mtu anajua kinachompendeza Mungu, na kisichompendeza Mungu. Na Mungu atamtaka kila mtu kujieleza siku ya hukumu, kwa kufanya kile alichojua kwamba hakimpendezi Yeye. Watu wanapozeeka, wanakuwa mafundi wa kutetea dhambi zao na kupuuza sauti ya dhamiri zao, lakini Mungu haachi kutamka Sheria Yake ndani yao.

Njia Ya Tatu

Si hayo tu. Mungu – mwinjilisti mkuu – anayefanya juhudi ili kumleta kila mtu kwenye toba, husema na watu kwa njia nyingine tena. Tunasoma tena maneno ya Paulo.

Kwa maana ghadhabu ya Mungu imedhihirishwa kutoka mbinguni juu ya uasi wote na uovu wa wanadamu, waipingao kweli kwa uovu (Warumi 1:18. Maneno mepesi kukazia).

Ona Paulo anachosema – ghadhabu ya Mungu imefunuliwa, si kwamba tafunuliwa siku moja. Ghadhabu ya Mungu ni dhahiri kwa kila mtu katika matukio mengi ya kusikitisha na kutisha – makubwa na madogo – yenye kukabili binadamu. Kama Mungu ana nguvu zote, mwenye uwezo wa kufanya chochote na kuzuia chochote, ni kwamba mambo hayo, yanapowapiga wale wanaompuuza, ni madhihirisho ya ghadhabu Yake tu. Ni wanatheolojia wasio na akili nzuri na wanafalsafa wa aina hiyo ndiyo wameshindwa kutambua hilo jambo. Lakini, hata katika ghadhabu Yake, rehema za Mungu na upendo Wake vinadhihirishwa, kwa sababu wale wanaolengwa na hasira Yake mara nyingi hawapati ghadhabu kama inavyostahili. Basi, kwa upendo wanaonywa juu ya ghadhabu ya milele inayowasubiri wasiotubu baada ya kifo chao. Hii ni njia nyingine ambayo Mungu huitumia ili kuwafanya watu wanaohitaji kutubu wasikie sauti Yake.

Namna Ya Nne

Hatimaye – Mungu sit u kwamba anajaribu kuwavuta watu kwa njia ya uumbaji, dhamiri na majanga, bali pia hutumia wito wa Injili. Watumishi Wake wanapomtii na kutangaza habari njema, ujumbe ule ule utolewao na uumbaji, dhamiri na majanga unarudiwa kwa mara nyingine tena: Tubuni!

Unaweza sasa kuona kile tunachofanya sisi katika uinjilisti, ukilinganisha na kile Mungu anachofanya. Yeye daima anamshuhudia kila mtu kila dakika ya kila siku ya maisha yake, wakati ambapo hata mwinjilisti yule maarufu sana wa kibinadamu ataweza kusema na watu laki kadhaa katika kipindi cha miongo kadhaa. Na hao wainjilisti kwa kawaida huwahubiria watu wa kundi fulani mara moja tu kwa kipindi fulani pia. Ukweli ni kwamba, hiyo nafasi moja tu ndiyo wanayopewa wainjilisti wa aina hiyo ili kuwapa watu nafasi ya kufuta mavumbi ya miguu yao, popote wasipokaribishwa mjini au kijijini, kulingana na agizo la Yesu (ktk Mathayo 10:14). Tunachosema hapa ni kwamba, ukilinganisha uinjilisti wa Mungu usiokoma, wa ulimwengu wote, wa vitendo, wenye kusema na mtu ndani, na uinjilisti wetu sisi wenye mipaka sana, hakuna hata cha kulinganisha!

Mtazamo huu unatusaidia kuelewa vizuri wajibu wetu katika uinjilisti, na katika kujenga ufalme wa Mungu. Lakini, kabla ya kutazama nafasi au kazi yetu sisi, kuna jambo lingine muhimu sana ambalo tunapaswa tusilisahau.

Kama tulivyoona mapema, kutubu na kuamini ni vitu vinavyofanywa na watu katika mioyo yao. Mungu anatamani kwamba kila mtu ajinyenyekeze, alainishe moyo wake, atubu na kumwamini Bwana Yesu. Kutimiza lengo hilo, Mungu daima anashughulika na mioyo ya watu kwa njia zile nyingi tulizokwisha taja.

Ila – Mungu pia anajua hali ya moyo wa kila mtu. Anajua ni mioyo gani inalainika, na ipi inakuwa migumu zaidi. Anajua nani anasikiliza jumbe Zake zisizokoma, na mwenye kuzipuuza. Anajua mioyo ya nani imefikia mahali ambapo janga fulani litaifungua na kupelekea kutubu. Anajua mioyo gani imekuwa migumu kiasi kwamba hakuna matumaini ya toba yao. (Kwa mfano: Alimwamia Yeremia mara tatu kwamba asiombee Israeli kwa sababu mioyo yao ilikuwa imepita mahali pa kutubu – Yeremia 7:16; 11:14; 14:11).[2] Anaifahamu hata mioyo inayoendelea kulainika kiasi kwamba kushawishiwa kidogo tu na Roho Wake kutaleta toba.

Tukizingatia hayo yote, tunajifunza nini basi kuhusu wajibu wa makanisa katika kutangaza Injili na kujenga ufalme wa Mungu?

Kanuni Ya Kwanza

Kwanza – Ni sahihi kudhani kwamba bila shaka Mungu – Mwinjilisti Mkuu – anayefanya asilimia 95 ya kazi ya msingi, na ambaye amekuwa akipaza sauti Yake kwa kila mtu kila siku, atawatuma watumishi Wake kwenda kuitangaza Injili kwa wale ambao mioyo yao iko tayari kupokea zaidi kuliko kwa wale ambao mioyo yao haiku tayari kupokea.

Bila shaka inawezekana kwamba Mungu – Mwinjilisti Mkuu – ambaye amekuwa akiwahubiri watu wote kila dakika ya maisha yao, aamue kutokutuma Injili kwa wale ambao wamekuwa wakipuuza kila kitu ambacho amekuwa akiwaambia miaka na miaka. Kwa nini apoteze juhudi Zake kuwaambia watu asilimia 5 ya mwisho ya kile ambacho angetaka wajue, kama wamekuwa wakipuuza kabisa asilimia 95 ya kile cha kwanza ambacho amekuwa akijaribu kuwaambia? Nadhani Mungu angetuma hukumu kwa watu wa aina hiyo, kwa matumaini kwamba watalainisha mioyo yao. Ikitokea hivyo, basi baadaye ndipo angetuma watumishi Wake kuitangaza Injili.

Wengine watasema kwamba Mungu atawatuma watumishi Wake kutangaza Injili kwa wale anaojua hawatatubu ili wasiwe na udhuru watakaposimama mbele Yake kuhukumiwa. Kumbuka kwamba, kulingana na Maandiko, watu aina hiyo hawana udhuru tayari mbele za Mungu, kwa sababu ya mafunuo Yake kwao, yasiyokoma, kupitia uumbaji Wake (Ona Warumi 1:20). Hivyo basi, kama Mungu akimtuma mtumishi Wake mmoja kwenda kwa watu hao, haitakuwa ili wasiwe na udhuru, bali ili wasipate jinsi ya kujitetea kabisa!

Kama ni kweli kwamba Mungu atawaongoza watumishi Wake kwa watu wenye kusikiliza zaidi, basi sisi, watumishi Wake, tunapaswa kumwomba hekima Yake ili tuweze kuongozwa kwa wale anaojua Yeye kwamba wako tayari kwa mavuno.

Mfano Wa Maandiko

Kanuni hii inaonyeshwa vizuri sana katika huduma ya Filipo mwinjilisti, kama ilivyoandikwa katika kitabu cha Matendo. Filipo alikuwa amehubiri mkutano kwa watu waliokuwa wasikivu sana huko Samaria, lakini baadaye akaongozwa na malaika kusafiri kwenda njia fulani. Huko akaongozwa kwa mtu mwenye kutafuta, aliyekuwa tayari kabisa.

Malaika wa Bwana akasema na Filipo, akamwambia, Ondoka ukaende upande wa kusini hata njia ile itelemkayo kutoka Yerusalemu kwenda Gaza, nayo ni jangwa. Naye akaondoka, akaenda; mara akamwona mtu wa Kushi, towashi, mwenye mamlaka chini ya Kandake malkia wa Kushi, aliyewekwa juu ya hazina yake yote; naye alikuwa amekwenda Yerusalemu kuabudu. Akawa akirejea, ameketi garini mwake akisoma chuo cha nabii Isaya. Roho akamwambia Filipo, Sogea karibu na gari hili, ukashikamane nalo. Basi Filipo akaenda mbio, akamsikia anasoma chuo cha nabii Isaya; akanena, Je! Yamekuelewa hayo unayosoma? Akasema, Nitawezaje kuelewa, mtu asiponiongoza? Akamsihi Filipo apande na kuketi pamoja naye. Na fungu la Maandiko alilokuwa akilisoma ni hili:

Aliongozwa kwenda machonjoni kama kondoo, na kama vile mwana-kondoo alivyo kimya mbele yake amkataye manyoya, vivyo hivyo yeye naye hafunui kinywa chake. Katika kujidhli kwake hukumu yake iliondolewa, ni nani atakayeeleza kizazi chake? Kwa maana uzima wake umeondolewa katika nchi.

Yule towashi akamjibu Filipo, akasema, Nakuomba, nabii huyu; asema maneno haya kwa habari ya nani: ni habari zake mwenyewe au za mtu mwingine? Filipo akafunua kinywa chake, naye, akianza kwa andiko lilo hilo, akamhubiri habari njema za Yesu. Wakawa wakiendelea njiani, wakafika mahali penye maji; yule towashi akasema, Tazama, maji haya; ni nini kinachonizuia nisibatizwe? Filipo akasema, Ukiamini kwa moyo wako wote, inawezekana. Akajibu akanena, Naamini ya kwamba Yesu Kristo ndiye Mwana wa Mungu. Akaamuru lile gari lisimame; wakatelemka wote wawili majini, Filipo na yule towashi; naye akambatiza. Kisha, walipopanda kutoka majini, Roho wa Bwana akamnyakua Filipo, yule towashi asimwone tena; basi alikwenda zake akifurahi (Matendo 8:26-39).

Filipo aliongozwa na Mungu kwenda kumhudumia mtu ambaye alikuwa na njaa kiroho kiasi cha kusafiri kutoka Afrika kwenda Yerusalemu kumwabudu Mungu, na ambaye alinunua kipande cha gombo la unabii wa Isaya. Alipokuwa anajisomea sura ya 53 ya Isaya – andiko wazi kabisa katika Agano la Kale lenye kueleza habari za sadaka ya kujitoa ya Kristo – na alipokuwa akijiuliza Isaya aliandika juu ya nani, Filipo akawa amefika, tayari kueleza alichokuwa anasoma! Alikuwa tayari kuokoka huyo! Mungu aliujua moyo wake, na akamtuma Filipo.

Njia Bora Zaidi

Kuna matokeo zaidi kuongozwa na Roho kwa watu walio tayari, kuliko kujichagulia tu au kupanga mpango wa kusema na watu ambao hawako tayari kupokea kwa sababu tunadhani kwamba tutakuwa na hatia wasipofikiwa. Usisahau – kila mtu unayekutana naye anashuhudiwa sana na Mungu Mwenyewe. Itakuwa vizuri zaidi kama tutawauliza watu dhamiri yao inasemaje ili kuamua kama wako tayari kumsikiliza Mungu au hapana, maana kila mtu anashughulika na hatia kwa namna fulani.

Mfano mwingine wa kanuni hii ni kuokoka kwa nyumba nzima ya Kornelio katika huduma ya Petro, ambaye aliongozwa na Mungu kwenda kuhubiri Injili kwa kundi hilo la watu wa Mataifa, lililokuwa tayari. Kornelio alikuwa mtu mwenye kusikiliza dhamiri yake na kumtafuta Mungu, kama inavyo-onekana kwa utoaji wake sadaka na uombaji wake (ktk Matendo 10:2). Mungu alimwunganisha na Petro, naye alisikiliza mahubiri ya Petro kwa moyo ulio wazi, akaokoka kabisa.

Tungekuwa na busara zaidi kama tungemwomba Roho Mtakatifu atuongoze kwa wale ambao mioyo yao iko wazi badala ya kupanga mipango mikubwa yenye kupoteza wakati ya kuigawa miji yetu katika visehemu na kuunda vikundi vya ushuhudiaji ili kutembelea kila nyumba. Kama Petro angekuwa anahudhuria mkutano kuhusu mbinu au mikakati ya umishenari huko Yerusalemu, au kama Filipo angeendelea kuhubiri huko Samaria, nyumba ya Kornelio na yule towashi wa Kushi wasingefikiwa.

Mitume na wainjilisti wataongozwa kutangaza Injili kwa makundi ya watu mchanganyiko – walio tayari na wasio tayari. Lakini hata wao wanapaswa kumtafuta Bwana kwa habari ya ni wapi anapotaka wakahubiri. Tena, taarifa ipatikanayo katika kitabu cha Matendo inawahusu watu waliojaa na kuongozwa na Roho wakishirikiana Naye katika ujenzi wa ufalme wa Mungu. Mbinu za kanisa la kwanza zilikuwa tofauti kabisa na mbinu za kanisa la siku hizi. Hata matokeo ni tofauti! Mbona tusiige kitu kinachofaulu?

Kanuni Ya Pili

Je, zile kanuni za Biblia tulizotazama mwanzoni mwa sura hii zinatusaidiaje tena kuelewa nafasi yetu katika uinjilisti na kujenga ufalme wa Mungu?

Kama Mungu amepanga kwamba uumbaji, dhamiri na majanga ni miito kwa binadamu kutubu, basi wale wanaohubiri Injili wanahitaji kuwa na uhakika kwamba hawatangazi ujumbe tofauti. Lakini, wengi wao wanatangaza ujumbe tofauti! Mahubiri yao yanapingana kabisa na kila kitu ambacho Mungu anajaribu kuwaambia wenye dhambi! Ujumbe wao wa neema isiyokuwa ya Biblia unakuza wazo kwamba utakatifu na kutii si muhimu kwa ajili ya kupata uzima wa milele. Kwa kutokutaja umuhimu wa toba kwa wokovu, kwa kukazia kwamba wokovu si wa matendo (ambavyo ni tofauti na jinsi Paulo alitaka kusema), wao wanafanya kazi kinyume cha Mungu, wakiwaongoza watu katika udanganyifu mkubwa zaidi ambao mara nyingi huwaingiza katika upotevu wa milele, kwa sababu wanakuwa na hakika kwamba wameokoka, kumbe bado. Ni sikitiko kubwa sana wakati wajumbe wa Mungu wanaofanya kazi kinyume na Mungu wanayedai wanamwakilisha!

Yesu alituagiza kuhubiri “toba kwa ajili ya ondoleo la dhambi” (ktk Luka 24:47). Ujumbe huo unathibitisha tena kile ambacho Mungu amekuwa akimwambia mwenye dhambi maisha yake yote. Mahubiri ya Injili huwachoma watu mioyo yao na kuwakwaza wale ambao mioyo yao ni migumu. Lakini, Injili ya siku hizi, laini kabisa, yenye kuwaambia watu jinsi ambavyo Mungu anawapenda sana (kitu ambacho hakuna mtume yeyote aliyewahi kutaja wakati akihubiri Injili katika kitabu cha Matendo), huwafanya wafikiri kwa makosa kwamba Mungu hajakasirika nao, wala hajachukizwa nao. Mara nyingi wanaambiwa kwamba wanahitaji “kumkubali yesu” tu. Lakini Mfalme wa wafalme na Bwana wa mabwana hahitaji kukubaliwa na sisi. Swali kubwa si: “Je, unamkubali Yesu?” bali ni, “Je, Yesu anakukubali wewe?” Jibu lake ni hili: Usipotubu na kuanza kumfuata, unamchukiza, na rehema Zake tu ndiyo zinachelewesha kuingia kwao jehanamu.

Kutokana na injili ya kisasa yenye kurahisisha mno neema ya Mungu, inashangaza ni kwa nini mataifa mengi, yenye kuongozwa na watu ambao wamepewa mamlaka yao na Mungu (na hilo si jambo la kubishania – ona Danieli 4:17, 25, 32; 15:21; Yohana 19:11; Matendo 12:23; Warumi 13:1) yalivyoamua kufunga milango yao kabisa kwa wamishenari wa Magharibi. Je, yawezekana ikawa ni kwa sababu Mungu anataka kuzuia hiyo injili ya uongo isifike huko?

Kanuni Ya Tatu

Kanuni zilizotazamwa mapema katika sura hii pia zinatusaidia kuelewa jinsi Mungu anavyowaona watu wanaofuata dini za uongo. Je, ni wapumbavu wa kuhurumiwa kwa kuwa hawajawahi kusikia ukweli? Je, lawama zote juu yao ni kwa kanisa, ambalo halijafanya uinjilisti kikamilifu ili kuwafikia?

Hapana. Watu aina hiyo wanajua ukweli. Wanaweza wasijue kila kitu ambacho Mkristo mwenye kuamini Biblia anakijua, lakini wanajua kila kitu ambacho Mungu anadhihirisha juuYake Mwenyewe kwa njia ya uumbaji, dhamiri na majanga. Hao ni watu ambao Mungu amekuwa akiwaita watubu maisha yao yote, hata kama hawajawahi kumwona Mkristo wala kusikia Injili. Tena, aidha wamekuwa wakifanya mioyo yao kuwa laini kumwelekea Mungu, au wameifanya kuwa migumu.

Paulo aliandika hivi juu ya ujinga wa wasioamini, na kuifunua sababu yake.

Basi nasema neno hili, tena nashuhudia katika Bwana, tangu sasa msienende kama Mataifa waenendavyo, katika ubatili wa nia zao; ambao; akili zao zimetiwa giza, nao wamefarikishwa na uzima wa Mungu, kwa sababu ya ujinga uliomo ndani yao, kwa sababu ya ugumu wa mioyo yao; ambao wakiisha kufa ganzi wanajitia katika mambo ya ufisadi wapate kufanyiza kila namna ya uchafu kwa kutamani (Waefeso 4:17-19).

Ona kwamba sababu ya Mataifa kutokujua ni “kwa sababu ya ugumu wa mioyo yao.” Paulo pia alitangaza kwamba “wamekufa ganzi”. Bila shaka alikuwa anasema juu ya hali ya mioyo yao. Sugu hutokea kwenye mikono ya watu kutokana na saa zote kushika kitu ambacho ni kigumu kwa ngozi laini. Ngozi yenye sugu hupoteza uwezo wake wa kusikia. Vivyo hivyo, kadiri watu wanavyoendelea kupinga mwito wa Mungu kupitia uumbaji, dhamiri na majanga, mioyo yao hupata sugu, na kuwafanya kuendelea kutosikia mwito wa Mungu. Hii ndiyo sababu takwimu zinaonyesha kwamba watu hupunguza kusikia na kupokea Injili wanapozidi kuwa watu wazima kiumri. Kadiri mtu anavyozidi kuzeeka, si rahisi kwake kutubu. Wainjilisti wenye hekima huwalenga zaidi vijana.

Hatia Ya Wasioamini

Uthibitisho zaidi kwamba Mungu huwahesabia watu hatia hata kama hawajawahi kumsikia mwinjilisti Mkristo ni ukweli kwamba Yeye huwahukumu mara kwa mara. Kama Mungu angekuwa hawahesabu kuwa na hatia kwa ajili ya dhambi zao, asingewaadhibu. Ka kuwa anawaadhibu, ni hakika kabisa kwamba anawahesabu kuwa na hatia, na kama ni hivyo, lazima wajue kwamba wanachokifanya hakimpendezi Yeye.

Njia moja ambayo Mungu hutumia kuwaadhibu wale wanaopingana na mwito Wake wa toba ni “kuwachilia” waingie katika tamaa zao mbaya ili wazidi kuwa watumwa, na kuharibikiwa zaidi. Paulo aliandika hivi juu ya jambo hilo:

Kwa sababu, walipomjua Mungu, hawakumtukuza kama ndiye Mungu wala kumshukuru; bali walipotea katika uzushi wao, na mioyo yao yenye ujinga ikatiwa giza. Wakijinena kuwa wenye hekima walipumbazika; wakaubadili utukufu wa Mungu asiye na uharibifu kwa mfano wa sura ya binadamu aiye na uharibifu, na ya ndege, na ya wanyama, na ya vitambaavyo.

Kwa ajili ya hayo, Mungu aliwaacha katika tamaa za mioyo yao, waufuate uchafu, hata wakavunjiana heshima miili yao. Kwa maana waliibadili kweli ya Mungu kuwa uongo, wakakisujudia kiumbe na kukiabudu badala ya Muumba anayehimidiwa milele. Amina.

Hivyo Mungu aliwaacha wafuate tamaa zao za aibu, hata wanawake wakabadili matumizi ya asili kwa matumizi yasiyo ya asili; wanaume nao vivyo hivyo waliyaacha matumizi ya mke, ya asili, wakawakiana t amaa, wanaume wakiyatenda yasiyopasa, wakapata nafsini mwao malipo ya upotevu wao yaliyo haki yao.

Na kama walivyokataa kuwa na Mungui katika fahamu zao, Mungu aliwaacha wafuate akili zao zisizofaa, wayafanye yasiyowapasa. Wamejawa na udhalimu wa kila namna, uovu na tamaa na ubaya; wamejawa na husuda, na uuaji, na fitina, na hadaa; watu wa nia mbaya, wenye kusengenya, wenye kusingizia, wenye kumchukia Mungu, wenye jeuri, wenye kutakabari, wenye majivuno, wenye kutunga mabaya, wasiowatii wazazi wao, wasio na ufahamu, wenye kuvunja maagano, wasiopenda jamaa zao, wasio na rehema; ambao wakijua sana hukumu ya haki ya Mungu, ya kwamba wayatendao hayo wamestahili mauti, wanatenda hayo, wala si hivyo tu, bali wanakubaliana nao wayatendao (Warumi 1:21-32. Maneno mepesi kukazia).

Ona jinsi Paulo anavyotilia mkazo kweli za hatia ya binadamu na kuwajibika kwake mbele za Mungu. Wasiozaliwa mara ya pili “walimjua Mungu,” lakini “hawakumtukuza kama Mungu, wala kumshukuru.” Walibadilisha “kweli ya Mungu kuwa uongo,” kwa hiyo bila shaka walikutana na kweli ya Mungu. Hivyo, Mungu “akawaacha” waingie katika uharibifu unaoendelea, mpaka kufikia mahali ambapo watu hufanya mambo ya ajabu, ya kutisha, na ya aibu sana, kadiri wanavyoendelea kufungwa na dhambi. Mungu anachosema ni hiki: “Je, mnataka kutumikia dhambi kama ambavyo mngenitumikia? Haya basi! Endeleeni. Sitawazuia, nanyi mtazidi kufungwa kwa huyo mungu mnayempenda.”

Nadhani aina hii ya hukumu inaweza kuonekana kama rehema za Mungu pia, kwa sababu ni sahihi kufikiri kwamba kadiri watu wanavyozidi kuharibika na kuwa wenye dhambi, watatambua na kuamka. Mtu anashangaa sababu ya walawiti wengi kutokujiuliza hivi: “Mbona navutwa kwa watu ambao ni wa jinsia kama yangu, ambao siwezi kuwa na mahusiano kamili ya kimwili nao? Hii inashangaza!” Kwa namna fulani yawezekana kufikiri kwamba kweli Mungu “aliwaumba hivyo” (kama wenyewe wanavyojitetea katika kuhalalisha uharibifu wao), lakini ni kwa kuwaruhusu tu, na ni kwa sababu anakusudia kuwaamsha ili waweze kutubu na kujua rehema Zake za ajabu au kushangaza.

Si walawiti tu wanaopaswa kujiuliza maswali kama hayo. Paulo aliorodhesha dhambi nyingi tu zenye kumfunga mtu ambazo ni ushahidi wa hukumu ya Mungu juu ya wale wanaokataa kumtumikia. Mabilioni ya watu wangejiuliza juu ya tabia zao za ajabu. “Kwa nini ninaichukua familia yangu?” “Kwa nini nitosheke na kueneza uvumi?” “Kwa nini sitosheki na vitu nilivyo navyo?” “Kwa nini ninasukumwa kutazama picha za ngono zaidi na zaidi?” Mungu amewatoa hao wote ili wafungwe na kuwa watumwa wa mungu wao.

Ikifikia hapo, yeyote katika mahali popote anaweza kulainisha moyo wake, akatubu na kumwamini Yesu. Baadhi ya wenye dhambi wagumu zaidi duniani wamefanya hivyo, na Mungu amewasafisha na kuwaweka huru kutokana na dhambi zao! Mradi watu bado wanapumua, Mungu bado anawapa wao nafasi ya kutubu.

Hakuna Udhuru

Kulingana na Paulo, wenye dhambi hawana udhuru. Wanadhihirisha kwamba wanajua kilicho sawa na kilicho kosa wanapowahukumu wengine, na basi wanastahili hukumu ya Mungu hata wao.

Kwa hiyo, wewe mtu uwaye yote uhukumuye, huna udhuru; kwa maana katika hayo umhukumuyo mwingine wajihukumu mwenyewe kuwa na hatia; kwa maana wewe umhukumye unafanya yale yale. Nasi twajua ya kuwa hukumu ya Mungu ni ya kweli juu yao wafanyao hayo. Wwe binadamu, uwahukumuye wale wafanyao hayo na kutenda yayo hayo mwenyewe, je, wadhani ya kwamba utajiepusha na hukumu ya Mungu? Au waudharau wingi wa wema wake na ustahimili wake na uvumilivu wake, usijue ya kuwa wema wa Mungu wakuvuta upate kutubu? (Warumi 2:1-4).

Paulo anasema sababu ya uvumilivu wa Mungu na ustahimilivu Wake ni ili kuwapa watu nafasi ya kutubu. Tena, alipoendelea Paulo, alidhihirisha kwamba wale wanaotubu na kuishi maisha matakatifu ndiyo watakaoingia katika ufalme wa Mungu.

Bali kwa kadiri ya ugumu wako, na kwa moyo wako usio na toba, wajiwekea akiba ya hasira kwa siku ile ya hasira na ufunuo wa hukumu ya haki ya Mungu, atakayemlipa kila mtu kwa kadiri ya matendo yake; wale ambao kwa saburi katika kutenda mema wanatafuta utukufu na heshima na kutokuharibika, watapewa uzima wa milele; na wale wenye fitina, wasioitii kweli, bali wakubalio dhuluma, watapata hasira na ghadhabu; dhiki na shida juu ya kila nafsi ya mwanadamu atendaye uovu, Myahudi kwanza na Myunani pia; bali utukufu na heshima na amani kwa kila mtu atendaye mema, Myahudi kwanza na Myunani pia (Warumi 2:5-10).

Ni wazi kwamba Paulo asingekubaliana na wale wenye kufundisha kwamba watu “humpokea Yesu kama Mwokozi tu” na kuhakikishiwa uzima wa milele. Ni wale wenye kutubu, na ambao kwa “uvumilivu katika kutenda mema hutafuta utukufu na heshima na uzima wa milele”.

Lakini je, hii haionyeshi kwamba watu wanaweza kuendelea kufuata dini zingine ambazo si Ukristo na waokoke, mradi tu watubu na kumtii Mungu?

Hapana – hakuna wokovu nje ya Yesu kwa sababu nyingi tu, mojawapo ikiwa ukweli kwamba ni Yesu tu awezaye kuwaweka watu huru kutokana na utumwa wa dhambi.

Lakini sasa – wakitaka kutubu, watajuaje jinsi ya kumwita Yesu ambaye hawajawahi kumsikia?

Mungu – anayeijua mioyo ya watu wote – atajifunua Mwenyewe kwa yeyote ambaye anatafuta kwa dhati. Yesu aliahidi hivi: “Tafuteni nanyi mtaona” (Mathayo 7:7), na Mungu anamtazamiakila mmoja kumtafuta (ona Matendo 17:26, 27). Anapomwona mtu ambaye moyo wake unamwitikia katika uinjilisti Wake, atatuma injili kwa mtu huyo, sawa na alivyofanya kwa yule towashi wa Kushi na nyumba ya Kornelio. Wala Mungu hafungwi na kujihusisha kwa kanisa, kama alivyothibitisha katika kumwokoa Sauli wa Tarso. Kama hakuna mtu yeyote wa kupeleka Injili kwa mtafutaji wa dhati, Mungu atakwenda Mwenyewe! Nimepata kusikia matukio ya siku hizi ambapo watu wanaoishi katika nchi zilizofungwa Injili isiiingie walivyookolewa kwa maono ya Yesu.

Sababu Ya Watu Kuwa Wa Dini

Ukweli ni kwamba wengi wa watu wanaofuata dini za uongo si watafutaji wa kweli kwa dhati. Ila, ni watu wa dini kwa sababu wanatafuta kitu cha kuhalalisha au kufunika dhambi zao. Na wanapozidi kuharibu dhamiri zao, wanajificha nyuma ya dini. Kwa kujifanya ni watu wa dini, wanajishawishi kwamba hawastahili kwenda jehanamu. Ndivyo ilivyo hata kwa “Wakristo” wa dini (pamoja na Wakristo wenye kuamini injili lakini wenye kurahisisha neema), kama ilivyo kwa wenye kufuata imani ya Buda, Waislamu na Wahindu. Wanapotenda matendo ya dini yao, dhamiri zao huwashtaki na kuwahukumu.

Wakati mfuasi wa dini ya Buda anapoinama kwa heshima kabisa mbele ya sanamu zake, au mbele ya watawa wanaoketi kwa kiburi mbele yake, dhamiri yake inamwambia anafanya makosa. Wakati mfuasi wa dini ya Hindu anapotetea utovu wake wa huruma kwa mwombaji mgonjwa mtaani, akiamini kwamba huyo mwombaji anapata mateso kwa sababu ya dhambi zake alizotenda katika maisha aliyoishi kabla ya haya, dhamiri yake inamshtaki na kumhukumu. Wakati Mwislamu wa siasa kali anapomkata “kafiri” kichwa katika jina la Allah, dhamiri yake inampigia kelele kwa sababu ya unafiki wake wenye kuua. Wakati “Mkristo” mwenye kuamini injili anapojiwekea hazina duniani, na kutazama vipindi vya ngono kwenye televisheni kila mara, na kuwasengenya washirika wenzake, akiamini kwamba ameokolewa kwa neema, moyo wake unamhukumu. Hiyo yote ni mifano ya watu wanaotaka kuendelea kutenda dhambi na ambao wamegundua uongo katika dini, wenye kuwafanya waamini kwamba wanaweza kuendelea kutenda dhambi. “Haki” ya watu ambao hawajaokoka japo wana dini hupungua kabisa kabisa kwenye matarajio ya Mungu.

Yote haya ni kusema kwamba Mungu hawahesabu watu wanaofuata dini za uongo kwamba ni wajinga wa kuhurumiwa kwa kuwa hawajawahi kusikia ukweli. Wala lawama ya ujinga wao haiwekwi miguuni pa kanisa kwa kutowafikishia Injili ipasavyo.

Japo tunajua kwamba Mungu anataka kanisa lihubiri Injili duniani kote, tunapaswa kufuata uongozi wa Roho Wake ili kwenda “mashamba yalipo tayari kwa mavuno” (ona Yohana 4:35), yaani, mahali ambapo watu wako tayari kwa sababu wamekuwa wakilainisha mioyo yao kukubali juhudi za Mungu zisizoshindwa za kuwafikia.

Kanuni Ya Nne

Kanuni moja ya mwisho tunayoweza kujifunza kutokana na kweli za Biblia tulizotazama mapema ni hii: Kama Mungu anaendelea kuwahukumu wenye dhambi kwa matumaini kwamba watalainisha mioyo yao, sisi tutazamie kwamba, baadhi yao, baada ya kupitia hukumu ya Mungu au kuwaona wenzao wakipitia, watalainisha mioyo yao. Basi, baada ya majanga, kuna nafasi za kuwafikia watu ambao walikuwa hawafikiki kabla ya hapo.

Wakristo watafute nafasi za kueleza Injili katika maeneo ambapo watu wanateseka. Wale ambao wamepoteza wapendwa wao siku za karibuni, wanaweza kuwa wazi zaidi kusikiliza kile ambacho Mungu anataka wasikie. Nilipokuwa mchungaji, nilikuwa natumia nafasi za maziko kusema Injili, nikikumbuka lile andiko lisemalo, “Heri kuiendea nyumba ya matanga, kuliko kuiendea nyumba ya karamu. Kw amaana huo ndio mwisho wa wanadamu wote, naye aliye hai atautia moyoni mwake (Mhubiri 7:2. Maneno mepesi kukazia).

Watu wakiwa wagonjwa, wakipata hasara kifedha, mahusiano yanapoharibika, majanga ya kawaida yanapotokea na matokeo mengi ya dhambi na hukumu juu ya dhambi yanapowapata, wanahitaji kujua kwamba mateso yao ni mwito kwao, waamke. Kupitia mateso ya muda Mungu anajaribu kuwaokoa wenye dhambi wasiende kwenye hukumu ya milele.

Hitimisho

Mungu hufanya sehemu kubwa ya kazi ya kuujenga ufalme Wake. Wajibu wetu ni kushirikiana Naye kwa akili na kwa uzuri.

Waamini wote wanapaswa kuishi maisha matakatifu na yenye kumtii Mungu, yanayovuta usikivu wa walio gizani. Tena, wawe tayari wakati wote kujibu kuhusu tumaini lililo ndani yao.

Siku zote Mungu anafanya kazi ya kuwahamasisha watu wote kulainisha mioyo yao na kutubu, akizungumza nao kila wakati kupitia uumbaji, dhamiri na majanga, na wakati mwingine kwa njia ya mwito wa Injili.

Wenye dhambi wanajua kwamba wanamwasi Mungu, na wanawajibika Kwake hata kama hawataisikia Injili. Dhambi yao ni ushahidi wa ugumu wa mioyo yao. Kuharibikiwa kwao zaidi na zaidi na utumwa katika dhambi ni ishara ya ghadhabu ya Mungu kwao.

Watu wa dini si kwamba wanatafuta ukweli. Sana sana wanatafuta uhalali wa dhambi yao kwa kuamini uongo wa dini zao.

Mungu anaijua mioyo ya kila mtu. Ingawa anaweza kutuongoza tukawaambie Injili watu ambao hawako tayari wala hawapokei, anaweza kutuongoza zaidi kwa wale ambao wako tayari kusikia na kupokea Injili.

Mungu anapofanya kazi ya kulainisha mioyo ya watu kwa njia ya mateso yao, tunapaswa kutumia nafasi hizo kuhubiri Injili.

Mungu anataka tupeleke Injili duniani kote, lakini anataka tumfuate Roho Wake, tunapotafuta kutimiza Agizo Kuu. Tunaona mfano katika Kitabu cha Matendo.

Mungu atajifunua Mwenyewe kwa yeyote anayetaka kumjua kwa dhati.

Mungu anataka ujumbe wetu ukubaliane na ujumbe Wake.

Siku moja watakuwepo wawakilishi kutoka kila kabila, wakiabudu mbele za kiti cha enzi cha Mungu, nasi tunapaswa kufanya kila tuwezacho kushirikiana na Mungu kufanikisha hilo. Hivyo, watu wote wa Mungu wanapaswa kuonyesha upendo wa Kristo kwa watu kutoka kila kila kabila wanaokutana nao. Mungu anaweza kuwaongoza baadhi ya watumishi Wake kulenga watu wa utamaduni fulani, kwa kutuma na kuwategemeza watu wa kuanzisha makanisa, au kwa kwenda wenyewe. Wale wanaokwenda wafanye watu kuwa wanafunzi, wakijithibitisha kuwa watumishi wafanyao wengine kuwa wanafunzi!

Maneno Ya Kumalizia

Namshukuru Mungu sana kwa kuniwezesha kuchapa kitabu hiki katika lugha yako, na kukuwezesha kupata nakala yako ujisomee. Natumaini kimekuwa baraka kwako. Kama ni hivyo, waweza kuniandikia? Mimi naelewa Kiingereza tu, hivyo itabidi kuniandikia kwa Kiingereza au barua yako itafsiriwe kwa Kiingereza kabla hujanitumia!

Njia hakika kabisa ya kunifikia ni kwa barua pepe, na anwani yangu ya barua pepe ni: contact us. Kama huwezi kutumia barua pepe, niandikie kwa anwani yangu ya huduma, ambayo ni: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241, U.S.A.

---

[1] Ndiyo maana Maandiko yanaseama, “Mpumbavu amesema moyoni mwake, Hakuna Mungu” (ktk Zaburi 14:1. Maneno mepesi kukazia). Wanaoweza kuzuia ukweli wazi kama huo ni wapumbavu tu.

[2] Zaidi ya hayo, Maandiko yanafundisha kwamba Mungu anaweza hata kufanya migumu mioyo ya wale wanaoendelea kuifanya migumu mioyo yao kinyume Chake (kama Farao vile). Hapo ni kwamba hakuna matumaini kwa watu aina hio kutubu.

 

Когда Авраам показал готовность принести в жертву своего сына Исаака, Бог пообещал ему:

„Благословятся в семени твоем все народы земли за то, что ты послушался гласа Моего” (Быт. 22:18).

Апостол Павел говорит, что обетование было дано Аврааму и его семени, в единственном числе, а не семенам, во множественном. Этим семенем был Христос (см. Гал. 3:16). Во Христе благословляются все народы, или, если выразиться точнее, все этнические группы. Это обетование, данное Аврааму, явилось предвозвещением о вхождении тысяч языческих этнических групп в благословение во Христе. Эти этнические группы отличаются одна от другой тем, что живут в разных географических областях, относятся к различным расам, имеют отличающиеся культуры и говорят на разных языках. Бог хочет, чтобы они все были благословенны во Христе, и по этой причине Иисус умер за грехи всего мира (см. 1 Иоан. 2:2).

Хотя Иисус сказал, что путь, ведущий к жизни, узок и немногие находят его (см. Матф. 7:14), апостол Иоанн дает нам все шансы считать, что в будущем царстве Божьем будут представлены все этнические группы:

„После сего взглянул я, и вот, великое множество людей, которого никто не мог перечесть, из всех племен и колен, и народов и языков, стояло пред престолом и пред Агнцем в белых одеждах и с пальмовыми ветвями в руках своих. И восклицали громким голосом, говоря: спасение Богу нашему, сидящему на престоле, и Агнцу!” (Откр. 7:9-10).

Поэтому дети Божьи с великой радостью ожидают присоединения к многонациональному множеству народа перед Божьим троном!

Многие современные разработчики стратегии евангелизации уделяют особое внимание достижению „скрытых” этнических групп по всему миру, в надежде насадить среди них живые церкви. Это достойно похвалы, так как Иисус повелел нам идти по всему миру и воспитывать учеников во всех народах (или этнических группах) (см. Матф. 28:19). Однако, какими бы добрыми намерениями не руководствовались люди, их действия могут принести больше негативных, чем позитивных последствий, особенно если это делается без водительства Духа Святого. При строительстве Божьего царства, важно руководствоваться Его мудростью. Он оставил нам гораздо больше информации о том, как воспитывать учеников по всему миру, чем написано в Матф. 28:19.

Старающиеся исполнить великое поручение часто упускают из вида тот факт, что Бог – величайший из евангелистов, и мы должны работать с Ним, а не для Него. Он озабочен достижением неспасенных людей больше, чем кто-либо другой, и делает эту работу старательнее всех. Он был и остается преданным делу, за которое умер. Он думал об этом до того, как сотворил людей, и продолжает думать по сей день! Какое посвящение!

„Приобрести мир для Христа”

Интересно заметить, что при чтении новозаветных посланий мы нигде не встречаем страстной мольбы, обращенной к верующим (какую часто можно услышать сегодня), чтобы те „вышли из дома и начали достигать мира для Христа”! Первые христиане и их лидеры понимали, что Бог прилагает все усилия для спасения мира, а их роль состоит в сотрудничестве с Ним и в послушании Ему. Если кто-то понимал этот принцип, то это был апостол Павел, которого никто „не приводил ко Христу”. Он уверовал, благодаря непосредственным действиям Бога по пути в Дамаск. Читая Деяния апостолов, мы видим, что церковь росла благодаря сотрудничеству помазанных и исполненных Духом людей с Духом Святым. Книга Деяний, которую по традиции называют „Деяния Апостолов”, должна на самом деле называться „Деяния Божьи”. В своем вступлении к Деяниям апостолов Лука пишет, что в Евангелии, написанном им же, рассказывалось о том „что Иисус делал и чему учил от начала” (Деян. 1:1). Очевидно, что Лука считал, что книга Деяний рассказывает о продолжении дел и учения Иисуса. Он действовал через помазанных и ведомых Духом слуг, сотрудничавших с Ним.

Если первых христиан не уговаривали „идти в мир, проповедовать соседям и завоевывать мир для Христа, тогда какую роль они должны были играть в строительстве царства Божьего? Люди, не имеющие дара и не призванные к публичной проповеди евангелия (как апостолы и евангелисты), должны были вести послушную и святую жизнь и быть готовыми дать ответ проклинающим или оспаривающим их веру. Например, Петр пишет:

„Но если и страдаете за правду, то вы блаженны; а страха их не бойтесь и не смущайтесь. Господа Бога святите в сердцах ваших; будьте всегда готовы всякому, требующему у вас отчета в вашем уповании, дать ответ с кротостью и благоговением. Имейте добрую совесть, дабы тем, за что злословят вас, как злодеев, были постыжены порицающие ваше доброе житие во Христе” (1 Пет. 3:14-16).

Обратите внимание на то, что Петр пишет гонимым христианам. Если христиане не отличаются от мира, то мир, конечно, не будет гнать их. Одна из причин, почему во многих местах нет гонений на христиан – потому что так называемые христиане живут, как все остальные. На самом деле, они вообще не христиане, и поэтому их никто не гонит. Однако многие такие „христиане” по воскресеньям слушают проповедь о том, что „надо проповедовать соседям”. Когда они свидетельствуют своим соседям, те удивляются, что перед ними рожденные свыше (как предполагается) верующие. Хуже того, проповедуемое ими „евангелие” сводится к убеждению соседей в „благой вести”, утверждающей, что они заблуждаются, если думают, что добрые дела и послушание Богу каким-либо образом связано со спасением. Все, что нужно, – просто „принять Иисуса как личного Спасителя”.

В отличие от них, первые христиане (для которых Иисус действительно был Господом) являлись светом во тьме, поэтому им не нужны были уроки по тактике свидетельства или воодушевление, чтобы набраться смелости и сказать, что они христиане. У них было огромное число возможностей проповедовать евангелие, так как им задавали вопросы или гнали за их праведность. Они просто должны были хранить веру в Иисуса как в Господа и, как сказал Петр, быть готовыми дать отчет.

Наверно главное различие между первыми и современными христианами заключается в следующем: современные верующие считают, что уровень христианина определяется тем, что он знает и во что верит. Мы называем это „доктриной”, и все свое время уделяем тому, чтобы постигнуть учение. В отличие от нас, первые христиане считали, что уровень христианина определяется его делами, поэтому для них исполнение заповедей Христа было первостепенной задачей. Интересно отметить, что в течение первых четырех веков у христиан не было личных Библий, поэтому они не могли „читать Библию каждый день”, что превратилось в одно из первостепенных требований в современном христианстве. Я ни в коем случае не хочу сказать, что современные христиане не должны читать Библию каждый день. Просто я имею в виду, что для слишком многих христиан изучение Библии стало важнее исполнения написанного в ней. Мы гордимся своим совершенным учением, отличающимся от учения остальных 29999 деноминаций, не дотягивающих до нашего уровня, и вместе с тем сплетничаем, обманываем и собираем сокровища на земле.

Если мы надеемся смягчить сердца людей для принятия евангелия, то лучше делать при помощи дел, чем доктрин.

Бог – величайший из евангелистов

Давайте более детально рассмотрим, как Бог строит Свое царство. Чем лучше мы поймем, как Он действует, тем лучше сможем сотрудничать с Ним.

Вера в Иисуса зарождается в человеческом сердце (см. Рим. 10:9-10). Люди верят в Господа Иисуса и раскаиваются. Они свергают власть своей собственной воли и воцаряют Иисуса, чтобы Он властвовал над их волей. Вера изменяет сердце.

Точно так же, когда люди не верят в Иисуса, неверие тоже исходит из сердца. Человек сопротивляется Богу и поэтому не раскаивается. Своим сознательным решением он не пускает Иисуса на трон своего сердца. Неверие представляет из себя постоянное принятие решения не изменять свое сердце.

Иисус сказал, что сердца людей настолько очерствели, что никто не может придти к Нему, если Отец не привлечет их (см. Иоан. 6:44). Бог постоянно милостиво ведет каждого человека к Иисусу, используя различные способы. В разных ситуациях Он касается их сердец, и в каждой из таких ситуаций им приходится решать, смягчить, или очерствить свое сердце.

Какие способы использует Бог, чтобы коснуться человеческого сердца в надежде, что тот придет ко Христу?

Во-первых, Он использует все, что создал:

„Ибо открывается гнев Божий с неба на всякое нечестие и неправду человеков, подавляющих истину неправдою. Ибо, что можно знать о Боге, явно для них, потому что Бог явил им. Ибо невидимое Его, вечная сила Его и Божество, от создания мира через рассматривание творений видимы, так что они безответны” (Рим. 1:18-20).

Обратите внимание, что люди „подавляют истину”, „явную (т. е. очевидную) для них”. Это значит, что истина стучится к ним, она противостоит им, но они отталкивают ее и сопротивляются внутреннему убеждению.

Что же это за истина, на внутреннем уровне очевидная каждому человеку? Павел говорит, что „невидимое Его, вечная сила Его и Божество” просматриваются в том, что Он создал. Внутренне, через рассматривание Божьего творения, люди понимают, что Бог существует,[1] что Он невероятно могуществен, Он – творец, обладающий непревзойденным разумом и мудростью. Это только некоторые из Его свойств.

Павел говорит, что этим людям нечего сказать в свое оправдание, и он прав. Бог постоянно обращается к каждому, обращая на Себя внимание и пытаясь смягчить их сердца, но большинство людей остаются глухи. Однако Бог никогда не перестает кричать о Себе в течение всей их жизни, постоянно показывая чудеса – цветы, птиц, детей, снежинки, бананы, яблоки и миллионы других вещей.

Если Бог есть и Он велик, как об этом свидетельствует Его творение, тогда мы, конечно же, должны слушаться Его. Откровение стучится в сердце и кричит: Покайся! Поэтому Павел утверждает, что каждый человек уже слышал Божий призыв к покаянию:

„Но спрашиваю: разве они не слышали? Напротив, по всей земле прошел голос их, и до пределов вселенной слова их” (Рим. 10:18).

Павел цитировал хорошо известный отрывок из Пс. 18. Более полный текст звучит так:

„Небеса проповедуют славу Божию, и о делах рук Его вещает твердь. День дню передает речь, и ночь ночи открывает знание. Нет языка, и нет наречия, где не слышался бы голос их. По всей земле проходит звук (голос) их, и до пределов вселенной слова их” (Пс. 18:1-4).

Опять же это говорит о том, что Бог обращается к каждому, денно и нощно через Свое творение. Если бы люди правильно отреагировали на то, что Бог хочет сказать Своим творением, то они бы пали на землю и воззвали: „Великий Творец, Ты создал меня. чтобы я исполнял волю Твою. Я покоряюсь Тебе!”

Как еще говорит Бог

Следом за этим внешне-внутренним откровением следует откровение глубоко внутреннее, приходящее от Бога и не зависящее от созерцания чуда Его творения. Это совесть, голос, постоянно твердящий о Божьем законе. Павел пишет:

„Ибо когда язычники, не имеющие закона, по природе законное делают, то, не имея закона, они сами себе закон: они показывают, что дело закона у них написано в сердцах, о чем свидетельствует совесть их и мысли их, то обвиняющие, то оправдывающие одна другую в день, когда, по благовествованию моему, Бог будет судить тайные дела человеков через Иисуса Христа” (Рим. 2:14-16).

Именно так мы отличаем добро от зла. Или, выражаясь точнее, каждый человек знает, что угодно Богу, а что – нет, и Он потребует от каждого человека дать отчет в день суда за совершенные поступки, о которых он знал, что они не угодны Богу. По мере взросления и старения люди костенеют в оправдании своих грехов и в игнорировании голоса совести, но Бог никогда не прекращает говорить внутри них о Своем законе.

Третий способ

Но это еще не все. Бог, великий евангелист, работающий над покаянием каждого человека, обращается к людям и другими способами. Снова читаем в послании Павла:

„Ибо открывается гнев Божий с неба на всякое нечестие и неправду человеков, подавляющих истину неправдою” (Рим. 1:18).

Обратите внимание, Павел говорит, что Божий гнев открывается, а не когда-нибудь откроется. Божий гнев очевиден всем, он проявляется через различные трагические события, большие и маленькие, обрушивающиеся на человечество. Если Бог всемогущ и способен сделать или предотвратить все, что угодно, тогда подобные несчастья, поражающие человечество, могут быть только проявлением Его гнева. Это непонятно только бесчувственным теологам и выжившим из ума философам. Однако в Своем гневе Он продолжает являть любовь и милость, так как люди заслуживают гораздо больше гнева, чем Он на них изливает. Таким образом Он милостиво предупреждает их о грядущем вечном гневе, ожидающем нераскаивающихся людей после смерти. Так Бог пытается привлечь внимание людей, чтобы они покаялись.

Четвертый способ

Наконец, Бог старается привлечь людей не только через творение, совесть и бедствия, но также и через проповедь евангелия. Когда Его служители послушны Ему и провозглашают благую весть, то весть о творении, совести и бедствиях снова взывает: Покайтесь!

То, что мы делаем посредством евангелизации, не сравнимо с тем, что делает Бог. Он постоянно евангелизирует каждого человека, каждую минуту, каждый день его жизни, тогда как величайший евангелист-человек может проповедовать от силы нескольким сотням тысяч человек в течение десятилетий. Вдобавок, евангелисты обычно проповедуют определенной группе людей всего лишь один раз в течение короткого периода времени. Фактически, поскольку Иисус повелел отрясти прах с обуви в случае непринятия евангелия каким-либо городом, деревней или домом, – таким евангелистам предоставляется одна-единственная возможность проповедовать людям (см. Матф. 10:14). Все это говорит о том, что абсолютно невозможно сравнивать Божью, никогда не прекращающуюся, вселенскую, глубокую, производящую внутреннее убеждение проповедь с нашей ограниченной евангелизацией.

Такой взгляд на вещи помогает нам лучше осознать нашу роль в евангелизации и строительстве царства Божьего. Однако, перед тем, как мы рассмотрим нашу роль более конкретно, обратим внимание на еще один важный фактор, который никак нельзя упускать из виду.

Как мы уже говорили выше, вера и покаяние исходят из сердца. Бог хочет, чтобы каждый человек смирился, смягчил свое сердце, покаялся и уверовал в Господа Иисуса. Для осуществления этой цели Бог постоянно работает с человеческими сердцами различными способами, о которых мы уже говорили.

Бог знает состояние каждого человеческого сердца. Он знает, чьи сердца смягчаются, а чьи ожесточаются. Он знает, кто прислушивается к Его непрекращающимся вразумлениям, а кто игнорирует их. Он знает сердца, которые под давлением сложных обстоятельств откроются для покаяния. Он также знает сердца, которые огрубели настолько, что не остается никакой надежды на покаяние. (Например, Он говорит Иеремии три раза даже не молиться за Израиль, потому что в сердцах людей вообще не было раскаяния, см. Иер. 7:16; 11:14; 14:11.)[2] Он знает, чье сердце смягчается и небольшого побуждения от Духа Святого достаточно, чтобы человек покаялся.

К какому же выводу мы можем придти в отношении роли церкви в провозглашении евангелия, если учесть вышесказанное?

Принцип №1

Во-первых, не кажется ли вам разумным, чтобы Бог, Великий Евангелист, выполняющий 95% всей работы, непрестанно обращающийся к нам каждый день, скорее послал бы своих служителей проповедовать евангелие тем, чьи сердца более открыты, чем тем, чьи сердца закрыты? Я думаю такое предположение вполне допустимо.

А не кажется ли вам возможным, чтобы Бог, Великий Евангелист, проповедующий всем людям постоянно, в каждый момент их жизни, решил больше не посылать евангелие тем, кто проигнорировал все остальное, что Он говорил им на протяжении многих лет? Зачем ему тратить силы на последние 5% из того, что Он хотел бы им донести, если они полностью проигнорировали первые 95%? Мне кажется, что скорее всего на таких людей Бог пошлет суд, чтобы смягчить их сердца. А когда сердце смягчится, тогда вполне логично посылать Божьих служителей для проповеди евангелия.

Кто-то может возразить, что Бог пошлет Своих служителей к таким людям, о которых заранее знает, что они не покаются, чтобы у них не было никакого оправдания, когда они предстанут перед ним на суде. Помните, однако, что такие люди уже не имеют оправдания, потому что Бог непрерывно являет им Себя через Свое творение (см. Рим. 1:20). Поэтому если Бог все-таки пошлет к ним Своих служителей, это не значит, что с этого момента они станут виновными перед ним, они просто станут более виновными, чем раньше.

Если же все-таки Бог посылает служителей к тем, кто более открыт, тогда мы, Его слуги, должны искать в молитве мудрости, чтобы Он мог вести нас к тем, о ком заранее знает, что они созрели для жатвы.

Пример из Писания

Этот принцип четко просматривается в служении евангелиста Филиппа в книге Деяний. Филипп проповедовал открытым жителям Самарии, но затем ангел направил его на конкретную дорогу. Там он встретил невероятно открытое ищущее сердце:

„А Филиппу Ангел Господень сказал: встань и иди на полдень, на дорогу, идущую из Иерусалима в Газу, на ту, которая пуста (дорога, пролегающая по пустыне). Он встал и пошел. И вот, муж Ефиоплянин, евнух, вельможа Кандакии, царицы Ефиопской, хранитель всех сокровищ ее, приезжавший в Иерусалим для поклонения, возвращался и, сидя на колеснице своей, читал пророка Исаию. Дух сказал Филиппу: подойди и пристань к сей колеснице. Филипп подошел и, услышав, что он читает пророка Исаию, сказал: разумеешь ли, что читаешь? Он сказал: как могу разуметь, если кто не наставит меня? и попросил Филиппа взойти и сесть с ним. А место из Писания, которое он читал, было сие:

Как овца, веден был Он на заклание, и, как агнец пред стригущим его безгласен, так Он не отверзает уст Своих. В уничижении Его суд Его совершился. Но род Его кто разъяснит? ибо вземлется от земли жизнь Его.

Евнух же сказал Филиппу: прошу тебя сказать: о ком пророк говорит это? о себе ли, или о ком другом? Филипп отверз уста свои и, начав от сего Писания, благовествовал ему об Иисусе. Между тем, продолжая путь, они приехали к воде; и евнух сказал: вот вода; что препятствует мне креститься? Филипп же сказал ему: если веруешь от всего сердца, можно. Он сказал в ответ: верую, что Иисус Христос есть Сын Божий. И приказал остановить колесницу, и сошли оба в воду, Филипп и евнух; и крестил его. Когда же они вышли из воды, Дух Святый сошел на евнуха, а Филиппа восхитил Ангел Господень, и евнух уже не видел его, и продолжал путь, радуясь” (Деян. 8:26-39).

Бог послал Филиппа послужить духовно жаждущему человеку, ехавшему из Африки в Иерусалим для поклонения Богу и купившему по крайней мере часть свитка с пророчествами Исайи. Пока он читал 53-ю главу Исайи – наиболее полное описание искупительной жертвы Христа – и ломал голову над тем, о ком писал Исайя, появился Филипп, готовый объяснить ему прочитанное! Это был человек, созревший для жатвы! Бог видел его сердце и послал Филиппа.

Наилучший путь

Насколько же лучше быть ведомым Духом Святым к открытым людям, чем беспорядочно или систематически разговаривать с закрытыми людьми, когда нами движет чувство вины, и мы думаем, что, в противном случае, им никто никогда не засвидетельствует. Не забывайте, Бог постоянно евангелизирует каждого человека. Лучше задать человеку вопрос о состоянии его совести, чтобы определить, открыто его сердце или нет, потому что каждый человек каким-то образом решает проблему чувства вины.

Другим примером этого же принципа является обращение дома Корнилия в результате служения Петра, который был сверхъестественно приведен к язычникам с открытыми сердцами, чтобы проповедовать им евангелие. Корнилий был человеком, внимательным к голосу совести и искавший Бога, о чем свидетельствовали его милостыни и молитвенная жизнь (см. Деян. 10:2). Бог послал к нему Петра и, услышав его проповедь, Корнилий был спасен.

Насколько мудрее было бы молиться и просить Духа Святого вести нас к открытым сердцам, чем разрабатывать громоздкие планы, делить город на секторы и посылать евангелизационные команды в каждый дом или квартиру, чтобы засвидетельствовать. Если бы Петр уехал в Иерусалим на конференцию по миссионерской стратегии, а Филипп продолжал бы проповедовать в Самарии, то Корнилий и евнух-эфиоп так и не обратились бы.

Конечно же, евангелисты и апостолы могут быть ведомы Духом для проповеди множеству людей, среди которых есть как открытые, так и закрытые сердца. Но они тоже должны искать направления от Господа, чтобы знать, куда Он хочет послать их для проповеди. Книга Деяний апостолов рассказывает нам о помазанных людях, сотрудничавших с Духом Святым в строительстве Божьего царства. Как сильно методы первой церкви отличаются от современных методов! Почему бы нам не пойти более успешным путем?

Принцип №2

Как еще библейские принципы, рассмотренные в первой части этой главы, могут помочь нам понять нашу роль в евангелизации и строительстве Божьего царства?

Если Бог решил, что творение, совесть и происшествия должны призывать человечество к покаянию, тогда проповедующие евангелие должны следить за тем, чтобы их послание не противоречило тому, что делает Бог. Но часто получается именно так! Проповедь многих христиан прямо противоречит тому, что Бог уже пытается сказать грешникам! Проповедь о небиблейской благодати настойчиво проводит мысль о том, что святость и послушание не играют роли в обретении вечной жизни. Ничего не говоря о важности покаяния для спасения, утверждая, что спасение не от дел (придавая словам Павла смысл, которого он в них никогда не вкладывал), христиане идут против Бога, вводя людей в еще большее обольщение и обрекая их на вечную гибель, потому что под действием такой проповеди неспасенные люди начинают верить, что спасены. Больно смотреть, как Божьи посланники, призванные быть Его представителями, наносят ущерб Божьему делу!

Иисус повелел нам проповедовать покаяние для прощения грехов (Лук. 24:47). Такая проповедь подтверждает грешнику все, что Бог говорил ему в течение всей его жизни. Проповедь евангелия должна достигать сердец одних и ожесточать черствые сердца других. Однако „удобное” современное евангелие постоянно твердит людям о том, насколько сильно Бог любит их (о чем ни один из апостолов ни разу не сказал в своей проповеди в книге Деяний). В результате, люди думают, что их жизнь не ранит Бога и он не гневается на них. Их убеждают, что все, что надо сделать – это „принять Иисуса”. Но Царь царей и Господь господ не нуждается в нашем принятии. Вопрос не в том, „принимаешь ли ты Иисуса”, вопрос в том, „принимает ли Иисус тебя”! Ответ таков: если ты не раскаешься и не пойдешь за Ним, ты – мерзость для Него, и сегодня ты еще не в аду, только благодаря Его милости.

В свете современного евангелия, предлагающего дешевый вариант Божьей благодати, остается только догадываться, почему многие страны, которыми правят лидеры, получившие власть от Бога (это не подлежит сомнению, см. Дан. 4:14, 22, 29; 5:21; Иоан. 19:11; Деян. 12:23; Рим. 13:1), полностью закрыли свои страны от западных миссионеров. Может быть, Бог просто не хочет допускать лжеевангелие в эти страны?

Принцип №3

Принципы, рассмотренные в этой главе, также помогают нам лучше понять, как Бог смотрит на людей, следующих различным лжерелигиям. Кто они? Люди, заслуживающие жалости, потому что никогда не слышали истины? И лежит ли вся вина за это на плечах церкви, которая недостаточно эффективно евангелизировала их?

Нет, нельзя считать, что эти люди не имеют представления об истине. Может быть, они и не знают всего, что знают христиане из Библии, но они знают все, что Бог открыл им о Себе через творение, совесть и бедствия. Бог призывал этих людей к покаянию в течение всей их жизни, даже если они ни разу не видели ни одного христианина и ни разу не слышали евангелия. Эти люди либо открыли, либо закрыли свои сердца перед Богом.

Павел пишет о невежестве неверующих и открывает причину их невежества:

„Посему я говорю и заклинаю Господом, чтобы вы более не поступали, как поступают прочие народы, по суетности ума своего, будучи помрачены в разуме, отчуждены от жизни Божией, по причине их невежества и ожесточения сердца их. Они, дойдя до бесчувствия, предались распутству так, что делают всякую нечистоту с ненасытимостью” (Еф. 4:17-19).

Обратите внимание, что причина невежества язычников кроется в ожесточении их сердец. Павел также пишет, что они дошли до бесчувствия. Он говорил о состоянии их сердец. Когда руки человека постоянно соприкасаются с грубой поверхностью, на них образуются мозоли. Мозолистая кожа менее чувствительна. Точно так же, когда люди постоянно сопротивляются Божьему призыву через творение, совесть или несчастья, их чувствительность притупляется все больше и больше. Вот почему статистика показывает, что с возрастом люди становятся более закрытыми. Чем старее человек, тем меньше вероятности, что он покается. Мудрые евангелисты, в основном, проповедуют молодежи.

Вина неверующего

Другим доказательством того, что Бог считает людей виновными даже если они никогда не слышали проповеди евангелиста, является то, что Он судит их. Если бы Бог не возлагал на них ответственности за грехи, то Он не наказывал бы их. Раз Он наказывает их, значит можно с уверенностью сказать, что Он возлагает на них ответственность. А если они ответственны за свои грехи, то должны знать, что совершают поступки, неприемлемые для Него.

Один из способов, которым Бог наказывает сопротивляющихся Ему, является то, что Он „предает” их своим греховным желаниям, допуская порабощение и еще большую деградацию. Павел пишет:

„Но как они, познав Бога, не прославили Его, как Бога, и не возблагодарили, но осуетились в умствованиях своих, и омрачилось несмысленное их сердце; называя себя мудрыми, обезумели, и славу нетленного Бога изменили в образ, подобный тленному человеку, и птицам, и четвероногим, и пресмыкающимся,

То и предал их Бог в похотях сердец их нечистоте, так что они сквернили сами свои тела. Они заменили истину Божию ложью, и поклонялись, и служили твари вместо Творца, Который благословен во веки, аминь.

Потому предал их Бог постыдным страстям: женщины их заменили естественное употребление противоестественным; подобно и мужчины, оставив естественное употребление женского пола, разжигались похотью друг на друга, мужчины на мужчинах делая срам и получая в самих себе должное возмездие за свое заблуждение.

И как они не заботились иметь Бога в разуме, то предал их Бог превратному уму – делать непотребства, так что они исполнены всякой неправды, блуда, лукавства, корыстолюбия, злобы, исполнены зависти, убийства, распрей, обмана, злонравия, злоречивы, клеветники, богоненавистники, обидчики, самохвалы, горды, изобретательны на зло, непослушны родителям, безрассудны, вероломны, нелюбовны, непримиримы, немилостивы. Они знают праведный суд Божий, что делающие такие дела достойны смерти; однако не только их делают, но и делающих одобряют” (Рим. 1:21-32).

Обратите внимание, как Павел особо подчеркивает вину и ответственность человека перед Богом. Невозрожденные люди „познали Бога”, но „не прославили Его, как Бога, и не возблагодарили”. Если они „заменили истину Божию ложью”, то, видимо, у них была встреча с этой истиной. Поэтому Бог „предал” их постоянно деградирующему образу мышления, который, в конце концов, приводит их к странным, неестественным поступкам, извращениям, через которые люди еще более углубляются в грех. Позицию Бога можно выразить так: „Ну что, ты хочешь служить греху, вместо того, чтобы служить Мне? Хорошо, давай. Я не буду тебя останавливать, и ты будешь все больше и больше становиться рабом своего бога, которого любишь”.

Я думаю, что такой вид суда можно рассматривать, как одну из форм проявления Божьей милости, потому что было бы разумно предположить, что человек, углубляющийся в грех и извращение, в конце концов, осознает свое положение и образумится. С другой стороны, все больше и больше гомосексуалистов не задают себе вопроса: „Почему меня сексуально привлекают люди того же пола, с которыми у меня не может быть полноценных сексуальных отношений? Это странно!” Они часто оправдывают свои извращения, говоря, что Бог создал их такими. Возражу: Бог не создал, а позволил им стать такими и надеется, что они осознают свой грех и покаются, чтобы пережить Его удивительную благодать.

Но не только гомосексуалисты должны задать себе такой вопрос. Павел перечисляет ряд порабощающих грехов, являющихся свидетельством пребывания Божьего гнева на тех, кто отказывается служить Ему. Миллиарды людей должны задуматься о своем странном поведении. „Почему я ненавижу свою собственную семью?” „Почему мне нравится сплетничать?” „Почему мне всегда мало и хочется больше?” „Почему мне хочется смотреть все более откровенную порнографию?” Бог отдал этих людей в рабство своим богам.

Конечно любой человек в любой момент может смягчить свое сердце, покаяться и уверовать в Иисуса. Некоторые из наихудших грешников на земле сделали это, и Бог очистил и освободил их от грехов! Пока человек еще дышит, Бог дает ему возможность покаяться.

Отговорки не принимаются

Павел говорит, что у грешников нет оправдания. Осуждая других, они показывают, что знают, что хорошо, а что плохо, поэтому они достойны Божьего осуждения:

„Итак, неизвинителен ты, всякий человек, судящий другого, ибо тем же судом, каким судишь другого, осуждаешь себя, потому что, судя другого, делаешь то же. А мы знаем, что поистине есть суд Божий на делающих такие дела. Неужели думаешь ты, человек, что избежишь суда Божия, осуждая делающих такие дела и (сам) делая то же? Или пренебрегаешь богатство благости, кротости и долготерпения Божия, не разумея, что благость Божия ведет тебя к покаянию?” (Рим. 2:1-4).

Павел говорит, что причина Божьего долготерпения заключается в Его желании дать людям возможность покаяться. Далее Павел говорит, что только те, кто ведет святую жизнь, наследуют царство Божье:

„Но, по упорству твоему и нераскаянному сердцу, ты сам себе собираешь гнев на день гнева и откровения праведного суда от Бога, Который воздаст каждому по делам его: тем, которые постоянством в добром деле ищут славы, чести и бессмертия, – жизнь вечную; а тем, которые упорствуют и не покоряются истине, но предаются неправде, – ярость и гнев. Скорбь и теснота всякой душе человека, делающего злое, во-первых, Иудея, потом и Еллина! Напротив, слава и честь и мир всякому, делающему доброе, во-первых, Иудею, потом и Еллину!” (Рим. 2:5-10).

Павел не согласился бы с теми, кто учит, что „если вы примите Иисуса как спасителя”, то это гарантирует вам вечную жизнь. Нет, вечная жизнь принадлежит тем, кто раскаивается и „постоянством в добром деле ищут славы, чести и бессмертия”.

Но не значит ли это, что люди могут продолжать оставаться в рамках своих религий и спастись, если покаются и будут слушаться Бога?

Нет, по целому ряду причин, одна из которых состоит в том, что только Иисус может освободить людей от рабства греха.

Но если они хотят покаяться, то как им обратиться к Иисусу, если они никогда не слышали о нем?

Бог, знающий сердца людей, явит себя всякому, кто искренне ищет Его. Иисус обещал: „Ищите и найдете” (Матф. 7:7), и Бог ждет, чтобы каждый взыскал Его (см. Деян. 17:26-27). Когда Он увидит, что сердце человека отзывается на Его постоянный призыв, то пошлет к нему благую весть, так же, как Он это сделал с евнухом-эфиопом и Корнилием. Бог не ограничен активностью церкви, и Он доказал это при обращении Савла-тарсянина. Если нет никого, кто бы мог донести весть о спасении до ищущего человека, то Бог Сам придет к нему! Я слышал множество свидетельств, когда люди в закрытых странах обращались после того, как им во сне явился Иисус.

Почему люди тянутся к религии

Дело в том, что большинство из тех, кто идет вслед лжерелигиям, не являются искренними искателями истины. Скорее всего, они религиозны, потому что ищут оправдания или прикрытия своим грехам. Постоянно идя на сделки с совестью, они прячутся за религиозной маской. Своей религиозностью они убеждают других, что ад не для них. Это относится и к религиозным „христианам” (в том числе, к приверженцам дешевой благодати), и к буддистам, мусульманам и индуистам. Но, несмотря на их религию, их совесть все равно продолжает обличать их.

Когда буддист благоговейно склоняется перед своими идолами или перед гордо сидящим перед ним монахом, его совесть говорит ему, что он поступает неправильно. Когда индуист оправдывает свое безжалостное отношение к нищему, просящему милостыню, думая, что тот страдает за грехи, совершенные в прежней жизни, его совесть осуждает его. Когда мусульманский экстремист во имя Аллаха отрубает голову „неверному”, его совесть кричит внутри него, что он – лицемерный убийца. Когда евангельский „христианин” собирает сокровища на земле, регулярно смотрит откровенные сексуальные сцены по телевидению и сплетничает о членах своей церкви, думая, что спасен по благодати, его сердце осуждает его. Все это примеры людей, желающих грешить и нашедших религиозную ложь, чтобы продолжать грешить. Но „праведность” невозрожденных людей слишком далека от Божьих стандартов.

Все это значит, что Бог не считает невеждами людей, практикующих лжерелигию, которые достойны жалости, потому что никогда не слышали истины. Ответственность за их невежество не лежит также и на церкви, которая якобы недостаточно проевангелизировала их.

Хотя мы знаем, что Бог хочет, чтобы Его церковь проповедовала евангелие по всему миру, мы должны следовать водительству Духа Святого, чтобы Он вел нас на „побелевшие и поспевшие нивы” (см. Иоан. 4:35), где люди с открытыми сердцами подчинились бесконечным попыткам Бога привлечь их к себе.

Принцип №4

И последний принцип, которому мы можем научиться из библейских истин, рассмотренных выше: если Бог активно судит грешников, надеясь, что их сердце смягчится, то мы вправе ожидать, что некоторые грешники, пережив Божий суд лично, либо видя Божьи суды в жизни других, откроют свои сердца. Поэтому после пережитых несчастий появляется возможность достичь тех, кто раньше был абсолютно закрыт.

Христиане должны искать возможности проповедовать евангелие там, где люди страдают. Недавно потерявшие своих близких, например, могут быть гораздо более открыты к тому, что Бог хочет им сказать. Когда я был пастором, то всегда старался использовать возможность проповедовать на похоронах, помня место Писания: „Лучше ходить в дом плача об умершем, нежели ходить в дом пира; ибо таков конец всякого человека, и живой приложит это к своему сердцу” (Еккл. 7:2).

Когда люди страдают от болезни, испытывают финансовые трудности, когда рушатся взаимоотношения, происходят стихийные бедствия, другие последствия греха и суды за эти грехи, они должны понять, что эти страдания – словно будильник, пытающийся их разбудить. Через временные страдания Бог старается спасти грешников от вечного осуждения.

Подведение итогов

Бог больше, чем кто-либо, трудится над строительством Своего царства. На нашей ответственности – мудро сотрудничать с Ним.

Все верующие должны вести святую и послушную жизнь, привлекающую внимание людей, живущих во тьме. Христиане всегда должны быть готовы дать отчет о своем уповании.

Бог постоянно убеждает людей, чтобы они открыли свои сердца и покаялись, обращаясь к ним через творение, совесть, происшествия и через проповедь евангелия.

Грешники знают, что не послушны Богу и ответственны перед ним, даже если они никогда не слышали евангелия. Их грех говорит об ожесточении сердца. Постоянно возрастающая степень деградации и греховного рабства – свидетельство излияния на них Божьего гнева.

Далеко не все религиозные люди ищут истину. Чаще всего они оправдывают свой грех, веря религиозной лжи.

Бог знает состояние сердца каждого человека, и хотя Он может направить нас проповедовать евангелие тем, чьи сердца закрыты, скорее всего, Бог будет посылать нас к людям, готовым принять евангелие.

По мере того, как Бог размягчает сердца людей через страдания, мы должны использовать возможность проповедовать евангелие.

Бог хочет, чтобы мы несли евангелие по всему миру, но мы должны следовать за Духом Святым, чтобы исполнить великое поручение, как это описано в книге Деяний апостолов.

Бог откроется всякому, кто искренне ищет и хочет познать Его.

Бог хочет, чтобы наша проповедь соответствовала Его евангелию.

Однажды для поклонения пред Божьим троном предстанут все этнические группы, и пока это не осуществится, каждый из нас должен выполнять свою часть в сотрудничестве с Богом. Поэтому все представители Божьего народа должны оказывать Божью любовь каждому представителю всех этнических групп. Бог может послать некоторых из Своих служителей в страны, культура которых отличается от культуры их страны. Христианин может посылать и поддерживать миссионеров, насаждающих церкви, либо сам становиться миссионером и насаждать церкви. Миссионеры призваны быть служителями, воспитывающими учеников!

Заключение

Я благодарен Богу за возможность издать эту книгу на Вашем языке, чтобы вы могли прочитать ее. Надеюсь, вы получили благословение, прочитав ее. Если это так, мне было бы очень интересно получить от вас отклик. Но я читаю только по-английски, поэтому пишите по-английски или переведите письмо на английский язык перед тем, как послать его!

Самый надежный способ связаться со мной – с помощью электронной почты по адресу: contact us. Если у вас нет доступа к интернету, можете писать на почтовый адрес нашего служения, хотя со временем он может измениться. Но в любом случае в 2006 году адрес будет таким: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA 15241 USA.

---

[1] Вот почему Писание говорит: „Сказал безумец в сердце своем: „Нет Бога” (Пс. 14:1). Только безумец может игнорировать такую очевидную истину.

[2] Помимо этого, Писание учит, что Бог сам ожесточает сердца тех, кто активно ожесточается против Него (например, фараон). Маловероятно, что у таких людей есть надежда на покаяние.

 

Ketika Abraham membuktikan kesediaannya untuk memberikan anak yang dikasihinya, Ishak, Allah berjanji kepadanya:

Oleh keturunanmulah semua bangsa di bumi akan mendapat berkat, karena engkau mendengarkan firman-Ku.” (Kejadian 22:18).

Rasul Paulus menekankan bahwa janji itu dibuat kepada Abraham dan kepada keturunannya (kata benda tunggal), bukan keturunan-keturunannya (kata benda jamak); dan keturunannya (kata benda tunggal) adalah Kristus (lihat Galatia 3:16). Dalam Kristus, semua bangsa, atau lebih tepatnya, semua kelompok etnis di seluruh bumi akan diberkati. Janji kepada Abraham itu menubuatkan tentang dimasukkannya ribuan kelompok etnis bukan Yahudi di seluruh dunia menjadi berkat-berkat dalam Kristus. Kelompok-kelompok itu saling berbeda karena mereka hidup dalam wilayah-wilayah geografi yang berbeda, berasal dari ras-ras berbeda, mengikuti budaya-budaya yang berbeda dan bertutur bahasa-bahasa yang berbeda. Allah inginkan mereka semua diberkati dalam Kristus, yang oleh karena itu Yesus mati untuk dosa-dosa seluruh dunia (lihat 1 Yohanes 2:2).

Walaupun Yesus berkata bahwa jalan menuju kehidupan adalah sempit, dan sedikit orang yang mencarinya (lihat Matius 7:14), rasul Yohanes memberikan alasan tepat untuk kita percayai bahwa akan ada wakil dari semua kelompok etnis di dunia dalam Kerajaan Allah kelak:

Kemudian dari pada itu aku melihat: sesungguhnya, suatu kumpulan besar orang banyak yang tidak dapat terhitung banyaknya, dari segala bangsa dan suku dan kaum dan bahasa, berdiri di hadapan takhta dan di hadapan Anak Domba, memakai jubah putih dan memegang daun-daun palem di tangan mereka. Dan dengan suara nyaring mereka berseru: “Keselamatan bagi Allah kami yang duduk di atas takhta dan bagi Anak Domba!” (Wahyu 7:9-10, tambahkan penekanan).

Jadi, dengan sangat bersemangat, anak-anak Allah menantikan saat untuk bergabung dengan orang banyak dari latar-belakang etnis yang sangat beragam untuk datang di hadapan Tahta Allah suatu hari kelak!

Banyak ahli strategi misi kontemporer memberikan penekanan besar kepada penjangkauan ribuan kelompok etnis yang masih “tersembunyi” di seluruh dunia, demi melakukan perintisan gereja yang layak di setiap etnis. Tindakan ini tentu dianjurkan, karena Yesus memerintahkan kita untuk pergi ke seluruh dunia dan “melakukan pemuridan kepada semua bangsa (atau arti sebenarnya, kelompok etnis)” (Matius 28:19). Tetapi, rencana-rencana manusia, sebaik apapun maksudnya, bisa menimbulkan lebih banyak bahaya daripada kebaikan bila tanpa bimbingan Roh Kudus. Sangatlah penting kita mengikuti hikmat Allah di saat kita berupaya membangun KerajaanNya. Roh Kudus memberi lebih banyak informasi dan petunjuk mengenai bagaimana kita harus melakukan pemuridan di seluruh dunia dibandingkan dengan hal-hal yang ada dalam Matius 28:19.

Mungkin fatkta yang paling sering diabaikan oleh mereka yang berupaya memenuhi Amanat Agung adalah bahwa Allah adalah penginjil terbesar dari semuanya, dan kita harus bekerja-sama denganNya, bukan untukNya. Dibandingkan siapapun, Ia jauh lebih peduli dalam menjangkau dunia dengan Injil, dan Ia bekerja sampai tuntas yang jauh lebih tekun dibandingkan siapapun. Ia dulu dan sekarang sangat seirus dengan maksud itu sehingga Ia mati untuk itu, dan Ia memikirkan tentang hal itu bahkan sebelum Ia menciptakan manusia, dan kini Ia masih memikirkannya! Itulah komitmen!

“Jamulah Dunia untuk Kristus” (“Wining the World For Christ”)

Adalah menarik bahwa ketika membaca suratan-suratan dalam Perjanjian Baru, kita tak temukan permohonan yang sungguh-sungguh (seperti sering kita lakukan kini) bagi orang-orang percaya untuk “keluar dan menjangkau dunia untuk Kristus!” Orang-orang Kristen dan para pemimpin Kristen yang mula-mula menyadari bahwa Allah bekerja berat untuk menebus dunia, dan tugas mereka adalah bekerjasama denganNya ketika Ia membimbing mereka. Jika orang yang tahu tentang hal itu adalah rasul Paulus, yang tak seorangpun “membawanya kepada Tuhan.” Sebaliknya, ia bertobat melalui tindakan langsung Allah ketika ia dalam perjalanan ke Damaskus. Dan di seluruh kitab Kisah Para Rasul, kita dapati pertumbuhan gereja karena orang-orang yang diurapi dan dipimpin oleh Roh Kudus yang bekerjasama dengan Roh Kudus. Kitab Kisah Para Rasul itu, walaupun sering disebut sebagai “Kisah Perbuatan-Perbuatan Para Rasul”, sebenarnya disebut sebagai “Kisah Perbuatan-Perbuatan Allah.” Pada pendahuluan kitab Kisah Para Rasul oleh Lukas, ia menyatakan bahwa kisahnya yang pertama (Injil yang sesuai namanya) adalah catatan mengenai “segala sesuatu yang Yesus mulai kerjakan dan ajarkan” (Kisah Para Rasul 1:1, tambahkan penekanan). Lukas percaya bahwa Kisah Para Rasul adalah ungkapan tentang hal yang Yesus terus lakukan dan ajarkan. Ia bekerja melalui hamba-hambaNya yang diurapi dan dipimpin oleh Roh Kudus yang bekerja-sama denganNya.

Jika orang-orang Kristen yang mula-mula tidak merasa terdorong untuk “keluar dan bersaksi kepada sesamanya dan membantu memenangkan dunia untuk Kristus,” apakah tanggung-jawab mereka dalam membangun Kerajaan Allah? Orang-orang yang tidak secara khusus dipanggil dan diberikan karunia untuk memberitakan Injil kepada orang banyak (para rasul dan penginjil) dipanggil untuk hidup taat dan suci, dan selalu siap membuat pertahanan terhadap siapapun yang menghina atau menyangsikan mereka. Misalnya, Petrus menuliskan,

Tetapi sekalipun kamu harus menderita juga karena kebenaran, kamu akan berbahagia. Sebab itu janganlah kamu takuti apa yang mereka takuti dan janganlah gentar. Tetapi kuduskanlah Kristus di dalam hatimu sebagai Tuhan! Dan siap sedialah pada segala waktu untuk memberi pertanggungan jawab kepada tiap-tiap orang yang meminta pertanggungan jawab dari kamu tentang pengharapan yang ada padamu, tetapi haruslah dengan lemah lembut dan hormat, dan dengan hati nurani yang murni, supaya mereka, yang memfitnah kamu karena hidupmu yang saleh dalam Kristus, menjadi malu karena fitnahan mereka itu. (1 Petrus 3:14-16).

Perlu dicatat, orang-orang Kristen, yang disurati oleh Petrus, mengalami aniaya. Tetapi, jika orang-orang Kristen tak berbeda dengan dunia, dunia (sudah tentu) tak akan menganiaya mereka. Itulah alasannya kini ada penganiayaan terhadap orang-orang Kristen di banyak tempat —karena orang-orang yang konon menyebut diri Kristen bertindak tidak berbeda dengan orang lain. Ternyata, mereka bukanlah orang-orang Kristen, sehingga tak seorangpun menganiaya mereka. Namun banyak jenis “orang Kristen” seperti itu didesak-desak pada hari-hari Minggu untuk “berbagi iman mereka dengan sesamanya.” Ketika mereka bersaksi kepada sesamanya, sesamanya terkejut mengetahui bahwa mereka adalah orang-orang Kristen yang (diduga) lahir baru. Yang lebih buruk, “injil” yang mereka ceritakan tidak lebih dari cerita “kabar baik” kepada sesamanya, sehingga mereka keliru jika menganggap perbuatan baik atau ketaatan kepada Allah terkait dengan keselamatan. Masalahnya adalah mereka hanya “menerima Yesus sebagai Juruselamat pribadi mereka.”

Berbeda dengan hal itu, orang-orang Kristen mula-mula (Tuhan mereka adalah Yesus) berdiri bagaikan cahaya dalam kegelapan, sehingga mereka tak perlu mengikuti pelajaran untuk bersaksi atau membangkitkan keberanian untuk bercerita kepada sesama mereka bahwa mereka adalah pengikut Kristus. Dan, mereka punya banyak kesempatan untuk berbagi Injil ketika mereka difitnah atau dihina karena kebenaran. Juga, mereka hanya perlu menguduskan Yesus sebagai Tuhan di dalam hati dan siap sedia dalam segala waktu untuk memberi pertangung-jawaban, sesuai kata Petrus.

Mungkin perbedaan utama antara orang-orang Kristen modern dan orang-orang Kristen mula-mula adalah: Orang-orang Kristen modern cenderung berpikir bahwa seorang Kristen ditandai dengan pengetahuan dan keyakinannya —kita menyebutnya “doktrin”, sehingga mereka fokus pada mempelajarinya. Sebaliknya, orang-orang Kristen mula-mula percaya bahwa seorang Kristen ditandai dengan perbuatannya —sehingga mereka fokus pada menaati perintah-perintah Kristus. Perlu disadari bahwa, selama empat-belas abad awal, praktis tak ada orang Kristen yang memiliki Alkitab secara pribadi, sehingga mustahil baginya untuk “membaca Alkitab setiap hari”; kejadian ini menjadi salah satu aturan terpenting dari tanggung-jawab orang Kristen masa kini. Saya tentu tidak berkata bahwa orang-orang Kristen masa kini tak boleh membaca Alkitab setiap hari. Saya hanya ingin berkata bahwa terlalu banyak orang Kristen telah menjadikan pelajaran Alkitab lebih penting dibandingkan menaati Alkitab. Pada akhirnya, kita menyombongkan diri kita karena memiliki doktrin yang benar (bertentangan dengan para anggota dari 29,999 denominasi lain yang tidak sesuai dengan level kita) namun masih bergosip, berbohong dan mengumpulkan harta di bumi.

Jika kita ingin melunakkan hati orang-orang sehingga mereka menjadi lebih terbuka untuk menerima Injil, lebih besar kemungkinan kita melakukannya dengan perbuatan-perbuatan kita daripada dengan doktrin-doktrin kita.

Allah, Penginjil Terbesar (God, the Greatest Evangelist)

Perhatikanlah lebih rinci pekerjaan Allah dalam membangun KerajaanNya. Semakin kita mengerti pekerjaanNya, semakin baik kita dapat bekerjasama denganNya.

Ketika seseorang percaya kepada Yesus, itulah yang ia lakukan dengan hatinya (lihat Roma 10:9-10). Ia percaya kepada Tuhan Yesus sehingga ia bertobat. Ia menurunkan dirinya dari tahta keinginannya dan menaikkan Yesus ke atas tahta keinginannya. Tindakan mempercayai tentu melibatkan perubahan hati.

Demikian juga, ketika seseorang tidak mempercayai Yesus, itulah yang ia lakukan dengan hatinya. Ia melawan Allah, sehingga ia tidak bertobat. Dengan keputusan secara sadar, ia menjauhkan Yesus dari tahta hatinya. Ketidakpercayaan menyebabkan lahirnya keputusan untuk seterusnya tidak mengubah hati seseorang.

Yesus menunjukkan bahwa hati seseorang sangat keras sehingga tak seorangpun akan datang padaNya jika ia tidak ditarik oleh sang Bapa (lihat Yohanes 6:44). Allah dengan penuh kasih dan tak henti-hentinya menarik setiap orang kepada Yesus dengan berbagai cara, semua caraNya menyentuh hatinya, dan melalui caraNya ia harus memutuskan apakah melunakkan atau mengeraskan hatinya.

Apakah cara Allah untuk menyentuh hati orang agar ia dapat ditarik kepada Yesus?

Pertama, Ia memakai ciptaanNya. Paulus menulis,

Sebab murka Allah nyata dari sorga atas segala kefasikan dan kelaliman manusia, yang menindas kebenaran dengan kelaliman. Karena apa yang dapat mereka ketahui tentang Allah nyata bagi mereka, sebab Allah telah menyatakannya kepada mereka. Sebab apa yang tidak nampak dari pada-Nya, yaitu kekuatanNya yang kekal dan keilahian-Nya, dapat nampak kepada pikiran dari karyaNya sejak dunia diciptakan, sehingga mereka tidak dapat berdalih. (Roma 1:18-20, tambahkan penekanan).

Perhatikan Paulus berkata bahwa orang-orang “menindas kebenaran” yang “terbukti ada di dalam diri mereka.” Yakni, kebenaran bertambah di dalam mereka dan menantang mereka, namun mereka menahannya dan melawan keyakinan di dalam diri mereka.

Apa sebenarnya kebenaran yang ada di hati setiap orang? Paulus berkata kebenaran-kebenaran dengan atribut-atribut yang tak terlihat dari Allah, kuasa kekal dan hakekat ilahiNya”, yang terungkap melalui “apa yang telah dibuat.” Di dalam hati mereka, orang-orang tahu melalui ciptaanNya bahwa Allah jelas ada, [1] bahwa Ia sangat kuat, benar-benar kreatif dan sangat berbudi dan bijak.

Kesimpulan Paulus, orang-orang tersebut “tak punya alasan”, dan ia benar. Allah senantiasa berseru kepada setiap orang, mengungkapkan diriNya dan memohon mereka untuk melembutkan hati mereka, tetapi sebagian besar tak mau mendengar. Tetapi, Allah tak pernah berhenti berseru selama hidup mereka, dengan terus menunjukkan mujizat-mujizat —melalui bunga, burung, bayi, hujan salju, pisang, apel, dan sejuta hal lain lagi.

Jika Allah ada dan Ia sama besarnya dengan ungkapan ciptaanNya, maka kita patut menaatiNya. Pewahyuan di dalam diri menyerukan satu pesan: Bertobatlah! Karena itu, Paulus menegaskan agar setiap orang mendengarkan panggilan Allah untuk bertobat:

Tetapi aku bertanya: Adakah mereka tidak mendengarnya? Memang mereka telah mendengarnya: “Suara mereka sampai ke seluruh dunia, dan perkataan mereka sampai ke ujung bumi.” (Roma 10:18).

Paulus sebenarnya mengutip ayat terkenal dari Mazmur 19, yang teksnya berbunyi,

Untuk pemimpin biduan. Mazmur Daud. Langit menceritakan kemuliaan Allah, dan cakrawala memberitakan pekerjaan tangan-Nya; hari meneruskan berita itu kepada hari, dan malam menyampaikan pengetahuan itu kepada malam. Tidak ada berita dan tidak ada kata, suara mereka tidak terdengar; tetapi gema mereka terpencar ke seluruh dunia, dan perkataan mereka sampai ke ujung bumi. Ia memasang kemah di langit untuk matahari, (Mazmur 19:1-4a, tambahkan penekanan).

Hal itu menunjukkan bahwa Allah sedang berbicara kepada setiap orang, siang dan malam, melalui ciptaanNya. Jika orang-orang bereaksi dengan benar kepada pesan penciptaan Allah, mereka akan menundukkan wajahnya dan meratapi sesuatu seperti, “Pencipta yang Agung, Engkau telah menciptakanku, tentunya untuk melakukan kehendakMu. Jadi, saya berserah kepadaMu!”

Cara Lain Allah Berbicara (Another Means by Which God Speaks)

Kaitan dengan pewahyuan ke dalam/ke luar adalah pewahyuan lain ke dalam, pewahyuan yang juga diberikan oleh Allah, dan pewahyuan yang tidak tergantung pada orang yang mengalami mujizat-mujizat penciptaan. Pewahyuan ke dalam adalah kata-hati setiap orang, yakni suara yang selalu menyatakan hukum Tuhan. Paulus menulis,

Apabila bangsa-bangsa lain yang tidak memiliki hukum Taurat oleh dorongan diri sendiri melakukan apa yang dituntut hukum Taurat, maka, walaupun mereka tidak memiliki hukum Taurat, mereka menjadi hukum Taurat bagi diri mereka sendiri. Sebab dengan itu mereka menunjukkan, bahwa isi hukum Taurat ada tertulis di dalam hati mereka dan suara hati mereka turut bersaksi dan pikiran mereka saling menuduh atau saling membela. Hal itu akan nampak pada hari, bilamana Allah, sesuai dengan Injil yang kuberitakan, akan menghakimi segala sesuatu yang tersembunyi dalam hati manusia, oleh Kristus Yesus. (Roma 2:14-16).

Jadi, setiap orang tahu yang benar dari yang salah, atau lebih tegasnya, setiap orang tahu hal yang menyenangkan Allah dan yang tidak menyenangkanNya, dan Ia akan meminta pertanggung-jawaban setiap orang pada hari penghakiman atas perbuatannya yang tak menyenangkan Dia. Ketika usia seseorang bertambah, ia tentu makin tahu bagaimana memperbaiki dosanya dan mengabaikan suara kata-hatinya, tetapi Allah tak pernah berhenti mengatakan hukum-hukumNya di dalam diri orang itu.

Cara Ketiga (A Third Means)

Tetapi, hal di atas belum lengkap. Allah, penginjil terbesar yang bekerja untuk membimbing setiap orang agar bertobat, berbicara kepada orang-orang dengan cara lain. Sekali lagi, bacalah kata-kata Paulus:

Sebab murka Allah nyata dari sorga atas segala kefasikan dan kelaliman manusia, yang menindas kebenaran dengan kelaliman. (Roma 1:18, tambahkan penekanan).

Perhatikan, Paulus berkata bahwa murka Allah diungkapkan, bukan akan diungkapkan nanti. Murka Allah nyata pada orang-orang dalam banyak kejadian yang menyedihkan dan tragis, besar dan kecil, yang melanda umat manusia. Jika Allah maha-kuasa, sanggup melakukan dan mencegah apapun, maka hal-hal tersebut hanyalah wujud dari murkaNya, ketika hal-hal itu melanda mereka yang mengabaikanNya. Hanya teolog tak berperasaan dan filsuf bodoh tak mampu memahami hal itu. Namun, dalam murkaNya, belas-kasihan dan kasih Allah dinyatakan, ketika obyek murkaNya sering mendapat murka jauh lebih sedikit dibanding yang layak dia dapatkan, sehingga obyek itu diingatkan akan murka kekal yang menanti orang yang tidak bertobat setelah ia mati. Itulah cara lain dari Allah untuk menarik perhatian orang yang perlu bertobat.

Cara Keempat (A Fourth Means)

Akhirnya, Allah tidak hanya menarik perhatian orang-orang melalui ciptaan, kata-hati dan bencana, tetapi juga melalui panggilan Injil. Ketika hamba-hambaNya menaati Dia dan mengabarkan kabar baik, pesan yang sama tentang ciptaan, kata-hati dan bencana dipertegas sekali lagi: Bertobatlah!

Anda dapat saksikan bahwa hal yang kami lakukan dalam penginjilan tak sebanding dengan perbuatan Tuhan. Hamba Tuhan terus-menerus menginjili setiap orang di setiap saat setiap hari dalam hidupnya, sedangkan para penginjil besar dapat berbicara kepada ratusan ribu orang selama puluhan tahun. Dan para penginjil itu biasanya mengabarkan Injil kepada kelompok orang tertentu hanya sekali dalam waktu singkat. Ternyata, satu kesempatan itulah yang seorang penginjil dapatkan untuk menginjili orang-orang sesuai perintah Yesus untuk mengebaskan debu dari kaki mereka kapanpun sebuah kota, desa atau rumah tidak menerima mereka (lihat Matius 10:14). Dengan kata lain, adalah benar-benar tiada bandingan bila kita bandingkan antara penginjilan kita yang sangat terbatas dan penginjilan Allah yang terus-menerus, universal, dramatik, dan menuntut batin manusia.

Perspektif itu membantu kita untuk memahami lebih baik tentang tanggung-jawab dalam penginjilan dan membangun Kerajaan Allah. Tetapi, sebelum kita memikul peran itu secara lebih khusus, ada satu faktor penting lain yang tidak boleh kita abaikan.

Seperti dinyatakan sebelumnnya, yang dilakukan orang-orang dengan hati mereka adalah bertobat dan percaya. Allah mau tiap orang untuk merendahkan diri, melembutkan hati, bertobat dan percaya kepada Tuhan Yesus. Untuk mencapai hal itu, Allah terus bekerja dalam hati setiap orang dalam banyak cara.

Tentunya, Allah juga tahu, kondisi hati setiap orang. Ia tahu hati siapa yang sedang melunak dan hati siapa yang mengeras. Ia tahu siapa yang mendengarkan pesan-pesanNya yang tak ada hentinya dan siapa yang mengabaikan pesan-pesanNya. Ia tahu hati siapa yang merasakan bencana dalam hidupnya yang akan membuatnya membuka hatinya dan bertobat. Ia tahu hati siapa yang sangat keras sehingga tak ada harapan untuk bertobat. (Misalnya, Ia berkata kepada Yeremia tiga kali, tidak untuk berdoa bagi Israel karena hati mereka jauh dari pertobatan; lihat Yeremia 7:16; 11:14; 14:11). [2] Ia tahu hati siapa yang sedang melunak sampai titik di mana hanya ada sedikit tuduhan dari RohNya yang akan membuat orang itu bertobat.

Dengan mengingat semua hal, apa yang dapat kita pelajari tentang tanggung-jawab gereja untuk mengabarkan Injil dan membangun Kerajaan Allah?

Prinsip #1 (Principle #1)

Pertama, sebagai sang Penginjil Agung yang melakukan 95% dari seluruh pekerjaan dan yang sudah dari dulu terus-menerus berseru-seru kepada setiap orang setiap hari, apakah tak sewajarnya bila Allah mengutus hamba-hambaNya untuk mengabarkan Injil kepada mereka yang hatinya paling siap menerima Injil, bukannya mereka yang hatinya tak mau menerima Injil? Saya sependapat.

Apakah tak mungkin Allah, sang Penginjil Agung yang telah mengabarkan Injil kepada semua orang setiap saat dalam hidup mereka, memilih untuk tidak peduli pada pengabaran Injil bagi mereka yang sungguh mengabaikan segala sesuatu yang dikatakanNya kepada mereka selama bertahun-tahun? Mengapa Ia akan sia-siakan upayaNya untuk mengatakan 5% terakhir kehendaknya kepada orang-orang agar mereka tahu apakah mereka benar-benar mengabaikan 95% pertama hal yang hendak dikatakan kepada mereka? Saya anggap, mungkin Allah akan menghukum orang-orang itu, sambil berharap agar mereka melunakkan hatinya. Jika mereka melunakkan hati, wajarlah bila kita anggap bahwa Ia akan utus hamba-hambaNya untuk mengabarkan Injil.

Sebagian orang berkata bahwa Allah akan mengutus hamba-hambaNya kepada mereka yang, Ia tahu, tidak akan bertobat sehingga mereka tak punya alasan lagi saat berdiri di hadapan penghakimanNya. Tetapi, ingat bahwa menurut Alkitab, orang-orang tersebut tak punya alasan lagi di hadapan Allah karena pewahyuanNya yang terus-menerus mengenai diriNya melalui ciptaanNya (lihat Roma 1:20). Jadi, jika Allah benar-benar mengutus salah seorang hambaNya kepada orang-orang itu, mereka akan jadi lebih bertanggung-jawab.

Jika ternyata benar Allah akan memimpin hambaNya kepada orang yang mau menerima Injil, lalu kita, hamba-hambaNya, akan sepenuh hati memohon hikmatNya sehingga kita dapat dipimpin menjangkau mereka yang, Ia tahu, siap untuk dituai.

Teladan Alkitabiah (A Scriptural Example)

Prinsip itu tampak indah dalam pelayanan Filipus si penginjil seperti dalam kitab Kisah Para Rasul. Filipus berkhotbah kepada banyak orang yang menerima Injil di Samaria, tetapi kemudian diarahkan oleh malaikat untuk menuju arah tertentu. Filipus dibimbing kepada orang yang sedang mencari berita Injil:

Kemudian berkatalah seorang malaikat Tuhan kepada Filipus, katanya: “Bangunlah dan berangkatlah ke sebelah selatan, menurut jalan yang turun dari Yerusalem ke Gaza.” Jalan itu jalan yang sunyi. Lalu berangkatlah Filipus. Adalah seorang Etiopia, seorang sida-sida, pembesar dan kepala perbendaharaan Sri Kandake, ratu negeri Etiopia, yang pergi ke Yerusalem untuk beribadah. Sekarang orang itu sedang dalam perjalanan pulang dan duduk dalam keretanya sambil membaca kitab nabi Yesaya. Lalu kata Roh kepada Filipus: “Pergilah ke situ dan dekatilah kereta itu!” Filipus segera ke situ dan mendengar sida-sida itu sedang membaca kitab nabi Yesaya. Kata Filipus: “Mengertikah tuan apa yang tuan baca itu?” Jawabnya: “Bagaimanakah aku dapat mengerti, kalau tidak ada yang membimbing aku?” Lalu ia meminta Filipus naik dan duduk di sampingnya. Nas yang dibacanya itu berbunyi seperti berikut:

Seperti seekor domba Ia dibawa ke pembantaian; dan seperti anak domba yang kelu di depan orang yang menggunting bulunya, demikianlah Ia tidak membuka mulut-Nya.

dalam kehinaanNya berlangsunglah hukuman-Nya; siapakah yang akan menceriterakan asal-usul-Nya? Sebab nyawaNya diambil dari bumi. Maka kata sida-sida itu kepada Filipus: “Aku bertanya kepadamu, tentang siapakah nabi berkata demikian? tentang dirinya sendiri atau tentang orang lain?” Maka mulailah Filipus berbicara dan bertolak dari nas itu ia memberitakan Injil Yesus kepadanya. Mereka melanjutkan perjalanan mereka, dan tiba di suatu tempat yang ada air. Lalu kata sida-sida itu: “Lihat, di situ ada air; apakah halangannya, jika aku dibaptis?” (Sahut Filipus: “Jika tuan percaya dengan segenap hati, boleh.” Jawabnya: “Aku percaya, bahwa Yesus Kristus adalah Anak Allah.”) Lalu orang Etiopia itu menyuruh menghentikan kereta itu, dan keduanya turun ke dalam air, baik Filipus maupun sida-sida itu, dan Filipus membaptis dia. Dan setelah mereka keluar dari air, Roh Tuhan tiba-tiba melarikan Filipus dan sida-sida itu tidak melihatnya lagi. Ia meneruskan perjalanannya dengan sukacita. (Kisah Para Rasul 8:26-39).

Filipus dibimbing secara ilahi untuk melayani orang yang lapar rohani sehingga ia melakukan perjalanan dari Afrika ke Yerusalem untuk menyembah Allah dan telah membeli sebagian salinan gulungan yang berisikan nubuatan-nubuatan Yesaya. Ketika ia membaca Yesaya pasal 53, bagian jelas dalam Perjanjian Lama yang merinci pengorbanan Kristus sebagai penebusan, dan ia heran kepada siapa Yesaya menuliskan nubuatan itu; ada Filipus yang siap menjelaskan apa yang sedang dibacanya! Ada orang yang siap untuk bertobat! Allah tahu hatinya dan mengutus Filipus.

Cara yang Lebih Baik (A Better Way)

Betapa lebih diberkati orang-orang yang dipimpin oleh Roh dan yang mau menerima Injil dibandingkan mendekati orang-orang secara acak atau sistematis yang tak mau menerima Injil karena kita keliru menganggap bahwa mereka tidak akan mendapat kabar Injil. Jangan lupa —setiap orang yang anda temui terus-menerus diinjili oleh Allah. Kita lebih baik bertanya kepada orang-orang bagaimana perlakuan kata-hati mereka untuk pertama-tama menentukan apakah mereka akan menerima Allah atau tidak, karena setiap orang menghadapi rasa bersalah dengan berbagai cara.

Contoh lain dari prinsip itu adalah pertobatan seisi rumah Kornelius melalui pelayanan Petrus, yang secara adikodrati dipimpin untuk mengabarkan Injil kepada orang-orang bukan Yahudi yang sangat rindu menerima berita itu. Kornelius mendengar kata-hatinya dan mencari Allah, yang diilustrasikan melalui pemberian sedekah dan senantiasa berdoa (lihat Kisah Para Rasul 10:2). Allah mempertemukan Kornelius dengan Petrus, dan ia mendengarkan pesan Petrus dengan hati terbuka dan secara ajaib ia diselamatkan.

Betapa lebih bijak kita berdoa dan meminta Roh Kudus untuk memimpin kita kepada mereka yang berhati terbuka daripada kita merumuskan rencana-rencana menyeluruh dan buang-buang waktu untuk membagi kota-kota menjadi kuadran-kuadran dan menyusun tim-tim saksi untuk mengunjungi setiap rumah dan apartemen. Seandainya Petrus mengunjungi pertemuan yang membahas berbagai strategi misi di Yerusalem atau jika Filipus terus berkhotbah di Samaria, maka seisi rumah Kornelius dan sida Etiopia tidak akan pernah diselamatkan.

Setiap penginjil dan rasul tentu mendapat bimbingan untuk mengabarkan Injil di hadapan kerumunan orang yang mau menerima dan yang tak mau menerima Injil. Bahkan mereka mencari Tuhan untuk mengetahui tempat mereka menginjil sesuai keinginanNya. Lagi-lagi, catatan yang ditemukan dalam kitab Kisah Para Rasul berisikan tentang orang-orang yang dipimpin dan diurapi oleh Roh Kudus yang bekerja-sama dengan Roh Kudus ketika Ia membangun Kerajaan Allah. Betapa berbedanya metode-metode dalam gereja mula-mula dibandingkan dengan metode-metode dalam gereja masa kini. Betapa berbeda hasil-hasilnya! Mengapa tidak meniru hal yang sudah memberikan hasil?

Prinsip #2 (Principle #2)

Bagaimana prinsip-prinsip Alkitab yang disebut di bagian awal bab ini dapat membantu dalam memahami peran kita dalam penginjilan dan pembangunan Kerajaan Allah?

Jika Allah telah mendesain sedemikian sehingga semua ciptaan, kata-hati dan bencana menjadi hal-hal yang merupakan pesan kepada umat manusia untuk bertobat, maka seorang pekabar Injil perlu yakin agar ia takkan menyampaikan pesan yang bertentangan. Tetapi, ternyata ada banyak penginjil yang menyampaikan pesan demikian! Penyampaian khotbah secara langsung oleh mereka bertentangan dengan segala hal yang telah Allah katakan kepada orang-orang berdosa! Pesan para penginjil itu tentang kasih karunia yang tak sesuai dengan Alkitab mendukung ide bahwa kesucian dan ketaatan tidaklah penting demi memperoleh hidup kekal. Tanpa menyebutkan perlunya pertobatan bagi keselamatan, dengan menekankan bahwa keselamatan bukanlah hasil usaha (dalam cara pemahaman yang tidak dimaksudkan oleh Paulus), mereka sebenarnya menentang Allah, dengan lebih menipu orang-orang yang menegaskan nasib kekal mereka, karena mereka yakin telah diselamatkan ketika ternyata tidak diselamatkan. Betapa tragisnya, ketika utusan-utusan Allah ternyata menentang Allah yang mereka wakili menurut klaim mereka!

Yesus memerintahkan kita untuk menyerukan “pertobatan bagi pengampunan dosa” (Lukas 24:47). Pesan itu mempertegas perkataan Allah kepada orang berdosa selama hidupnya. Pemberitaan Injil menusuk hati orang-orang dan menyerang orang yang keras hatinya. Namun, injil modern yang lunak menyatakan kepada orang-orang betapa Allah mengasihi mereka (hal yang tak pernah disebutkan oleh seorang rasulpun ketika mengabarkan Injil dalam kitab Kisah Para Rasul), dan injil itu menyesatkan mereka dengan anggapan bahwa Allah tidak marah atau menyerang mereka. Mereka sering berkata bahwa mereka hanya perlu “menerima Yesus.” Tetapi Raja segala raja dan Tuhan segala tuhan tidak perlu kita terima. Pertanyaannya bukan, “Apakah anda menerima Yesus?”, tetapi “Apakah Yesus menerima anda?” Jawaban: jika anda tak bertobat dan mulai mengikutiNya, maka anda tak berkenan bagiNya, dan hanya belas-kasihanNya mencegah nasib anda agar tak sampai ke neraka.

Dengan injil modern yang menganggap murah kasih karunia Allah, saya heran mengapa begitu banyak bangsa, yang dipimpin oleh orang-orang yang Allah beri kuasa untuk memerintah (dan hal ini tak dapat diperdebatkan; lihat Daniel 4:17, 25, 32l 5:21; Yohanes 19:11; Kisah Para Rasul 12:23; Roma 13:1), telah menutup pintu bangsa-bangsanya untuk para misionaris Barat. Apakah itu karena Allah coba menjauhkan injil sesat dari negara-negara itu?

Prinsip #3 (Principle #3)

Prinsip-prinsip yang disebut di awal bab ini juga membantu dalam memahami cara Allah memandang orang-orang yang mengikuti agama-agama sesat. Apakah mereka orang-orang yang tak peduli dan tak perlu dikasihani karena tak pernah mendengarkan kebenaran? Apakah semua kesalahan terletak pada gereja karena tidak menginjili mereka secara efektif?

Tidak, orang-orang itu bukan tak peduli kepada kebenaran. Mereka mungkin tak tahu segala sesuatu yang diketahui oleh orang Kristen yang percaya Alkitab, tetapi mereka tahu semua yang Allah ungkapkan tentang diriNya melalui semua ciptaan, kata-hati dan bencana. Merekalah orang-orang yang Allah sedang panggil untuk bertobat dari seluruh hidupnya, meskipun mereka tak pernah bertemu orang Kristen atau mendengarkan Injil. Lagipula, bisa saja mereka sudah melembutkan atau mengeraskan hati kepada Allah.

Paulus menulis tentang ketidakpedulian orang-orang yang tak percaya dan menyatakan alasan bagi ketidakpedulian mereka:

Sebab itu kukatakan dan kutegaskan ini kepadamu di dalam Tuhan: Jangan hidup lagi sama seperti orang-orang yang tidak mengenal Allah dengan pikirannya yang sia-sia dan pengertiannya yang gelap, jauh dari hidup persekutuan dengan Allah, karena kebodohan yang ada di dalam mereka dan karena kedegilan hati mereka. Perasaan mereka telah tumpul, sehingga mereka menyerahkan diri kepada hawa nafsu dan mengerjakan dengan serakah segala macam kecemaran. (Efesus 4:17-19).

Perhatikanlah, alasan ketidakpedulian orang-orang bukan Yahudi adalah “karena kekerasan hati mereka.” Paulus juga berkata bahwa perasaan mereka telah “menjadi tumpul atau keras.” Ia jelas berbicara tentang kondisi hati mereka. Kulit keras muncul di tangan karena kontak terus-menerus dengan benda kasar dengan kulit lunak. Kulit yang sudah keras menjadi kurang peka. Demikian juga, ketika seseorang terus-menerus melawan panggilan Allah melalui semua ciptaan, kata-hati dan bencana, hatinya menjadi tumpul atau keras, sehingga membuatnya menjadi semakin kurang peka dengan panggilan ilahi. Itu sebabnya statistik menunjukkan bahwa seseorang umumnya makin enggan menerima Injil ketika ia makin tua. Makin tua seseorang, makin kecil kemungkinan ia akan bertobat. Para penginjil yang bijak menargetkan orang-orang muda.

Rasa Bersalah dari Orang yang Tidak Percaya (The Guilt of the Unbelieving)

Bukti selanjutnya di mana Allah menganggap seseorang bersalah meskipun ia belum pernah mendengar berita Injil dari penginjil Kristen adalah fakta bahwa Allah mengadili setiap orang secara aktif. Jika Allah tak menganggap seseorang bertanggung-jawab atas dosa-dosanya, maka Ia tak akan menghukumnya. Tetapi, karena Ia benar-benar menghukumnya, Ia menganggap orang itu bertanggung-jawab, dan jika demikian, maka ia harus tahu bahwa apa yang tengah dilakukannya adalah tidak berkenan di hadapanNya.

Satu cara Allah menghukum orang yang menentang panggilanNya kepada pertobatan adalah “menyerahkan mereka” kepada keinginan-keinginan dosa sehingga mereka menjadi budak sampai semakin dalam. Paulus menulis:

Sebab sekalipun mereka mengenal Allah, mereka tidak memuliakan Dia sebagai Allah atau mengucap syukur kepada-Nya. Sebaliknya pikiran mereka menjadi sia-sia dan hati mereka yang bodoh menjadi gelap. Mereka berbuat seolah-olah mereka penuh hikmat, tetapi mereka telah menjadi bodoh. Mereka menggantikan kemuliaan Allah yang tidak fana dengan gambaran yang mirip dengan manusia yang fana, burung-burung, binatang-binatang yang berkaki empat atau binatang-binatang yang menjalar.

Karena itu Allah menyerahkan mereka kepada keinginan hati mereka akan kecemaran, sehingga mereka saling mencemarkan tubuh mereka. Sebab mereka menggantikan kebenaran Allah dengan dusta dan memuja dan menyembah makhluk dengan melupakan Penciptanya yang harus dipuji selama-lamanya, amin.

Karena itu Allah menyerahkan mereka kepada hawa nafsu yang memalukan, sebab isteri-isteri mereka menggantikan persetubuhan yang wajar dengan yang tak wajar. Demikian juga suami-suami meninggalkan persetubuhan yang wajar dengan isteri mereka dan menyala-nyala dalam berahi mereka seorang terhadap yang lain, sehingga mereka melakukan kemesuman, laki-laki dengan laki-laki, dan karena itu mereka menerima dalam diri mereka balasan yang setimpal untuk kesesatan mereka.

Dan karena mereka tidak merasa perlu untuk mengakui Allah, maka Allah menyerahkan mereka kepada pikiran-pikiran yang terkutuk, sehingga mereka melakukan apa yang tidak pantas: penuh dengan rupa-rupa kelaliman, kejahatan, keserakahan dan kebusukan, penuh dengan dengki, pembunuhan, perselisihan, tipu muslihat dan kefasikan. Mereka adalah pengumpat, pemfitnah, pembenci Allah, kurang ajar, congkak, sombong, pandai dalam kejahatan, tidak taat kepada orang tua, tidak berakal, tidak setia, tidak penyayang, tidak mengenal belas kasihan. Sebab walaupun mereka mengetahui tuntutan-tuntutan hukum Allah, yaitu bahwa setiap orang yang melakukan hal-hal demikian, patut dihukum mati, mereka bukan saja melakukannya sendiri, tetapi mereka juga setuju dengan mereka yang melakukannya. (Roma 1:21-32, tambahkan penekanan).

Perhatikan bagaimana cara Paulus menekankan fakta-fakta tentang kesalahan dan pertanggungjawaban manusia di hadapan Allah. Orang yang belum dilahirkan kembali “mengenal Allah”, tetapi “ia tidak menghargaiNya sebagai Allah, atau mengucap syukur.” Ia “menukar kebenaran Allah dengan dusta”, sehingga pastilah ia telah temukan kebenaran Allah. Jadi, Allah “menyerahkan mereka” kepada status rendah yang makin dalam, sampai pada titik di mana orang-orang melakukan hal-hal yang paling aneh, tidak lazim dan menyimpang ketika mereka makin diperbudak oleh dosa. Sehingga Allah berkata, “Jadi, engkau ingin melayani dosa pada saat engkau akan melayaniKu? Teruskan. Saya tak akan menghentikanmu, dan engkau akan makin diperbudak oleh allah yang engkau kasihi.”

Saya menduga bahwa seseorang bisa saja menganggap bentuk hukuman itu sebagai indikasi belas-kasihan Allah, karena wajar bila kita berpikir bahwa ketika seseorang makin menyimpang dan berdosa, ia akan menyadarinya dan bangkit. Orang akan heran mengapa banyak pria homoseks tidak bertanya pada diri mereka sendiri, “Mengapa saya tertarik secara seksual kepada orang-orang dengan jenis kelamin yang sama dengan orang yang sebenarnya tak bisa saya punya hubungan seks yang wajar? Ini aneh!” Dalam satu hal, ada pendapat bahwa Allah memang benar-benar “membuat mereka demikian” (karena mereka sendiri sering menyangkal demi membenarkan penyimpangan mereka), tetapi hanya dalam arti permisif, dan hanya karena Ia ingin menyadarkan mereka agar bertobat dan mengalami belas-kasihanNya yang ajaib.

Tidak hanya kaum homoseks yang harus bertanya pada diri mereka sendiri. Paulus membuat daftar banyak dosa yang memperbudak manusia dan menjadi bukti hukuman Allah kepada mereka yang menolak melayaniNya. Milyaran orang akan bertanya kepada diri mereka sendiri tentang perilaku mereka yang aneh. “Mengapa saya membenci keluarga saya sendiri?” “Mengapa saya mendapat kepuasan dalam menyebarkan gosip?” “Mengapa saya tak pernah puas dengan yang saya miliki?” “Mengapa saya terpaksa terus menatapi gambar-gambar porno yang terpapar jelas?” Allah telah menyerahkan mereka semua untuk diperbudak oleh allah mereka.

Sudah tentu, siapapun dapat melembutkan hatinya, bertobat dan percaya kepada Yesus. Sebagian orang berdosa yang sangat keras hati telah melakukannya, dan Allah telah mentahirkan dan membebaskan mereka dari dosa-dosa! Selama seseorang masih bernafas, Allah masih memberi kesempatan kepadanya untuk bertobat.

Tak Ada Alasan (No Excuses)

Menurut Paulus, orang berdosa tak punya alasan untuk membenarkan dirinya. Pada kenyataannya, mereka tahu yang benar dan yang salah ketika menghakimi orang lain, sehingga mereka layak dihukum Tuhan:

Karena itu, hai manusia, siapapun juga engkau, yang menghakimi orang lain, engkau sendiri tidak bebas dari salah. Sebab, dalam menghakimi orang lain, engkau menghakimi dirimu sendiri, karena engkau yang menghakimi orang lain, melakukan hal-hal yang sama. Tetapi kita tahu, bahwa hukuman Allah berlangsung secara jujur atas mereka yang berbuat demikian. Dan engkau, hai manusia, engkau yang menghakimi mereka yang berbuat demikian, sedangkan engkau sendiri melakukannya juga, adakah engkau sangka, bahwa engkau akan luput dari hukuman Allah? Maukah engkau menganggap sepi kekayaan kemurahan-Nya, kesabaranNya dan kelapangan hati-Nya? Tidakkah engkau tahu, bahwa maksud kemurahan Allah ialah menuntun engkau kepada pertobatan? (Roma 2:1-4).

Paulus berkata bahwa alasan kesabaran dan kesetiaan Allah adalah untuk memberi kesempatan bagi tiap orang untuk bertobat. Juga, ketika Paulus melanjutkan, ia ungkapkan bahwa hanya orang yang bertobat dan hidup kudus akan mewarisi Kerajaan Allah:

Tetapi oleh kekerasan hatimu yang tidak mau bertobat, engkau menimbun murka atas dirimu sendiri pada hari waktu mana murka dan hukuman Allah yang adil akan dinyatakan. Ia akan membalas setiap orang menurut perbuatannya, yaitu hidup kekal kepada mereka yang dengan tekun berbuat baik, mencari kemuliaan, kehormatan dan ketidakbinasaan, tetapi murka dan geram kepada mereka yang mencari kepentingan sendiri, yang tidak taat kepada kebenaran, melainkan taat kepada kelaliman. Penderitaan dan kesesakan akan menimpa setiap orang yang hidup yang berbuat jahat, pertama-tama orang Yahudi dan juga orang Yunani, tetapi kemuliaan, kehormatan dan damai sejahtera akan diperoleh semua orang yang berbuat baik, pertama-tama orang Yahudi, dan juga orang Yunani. (Roma 2:5-10).

Paulus jelas tak sependapat dengan orang yang mengajarkan bahwa siapapun yang hanya “menerima Yesus sebagai Juruselamat” dijamin akan mendapatkan hidup kekal. Sebaliknya, Paulus sependapat bahwa Allah akan membalas setiap orang menurut perbuatannya, yaitu hidup kekal kepada mereka yang tekun berbuat baik, mencari kemuliaan, kehormatan dan ketidakbinasaan.”

Tetapi, apakah hal itu tidak menunjukkan bahwa orang-orang dapat terus menekuni agama-agama selain agama Kristen dan diselamatkan selama mereka bertobat dan menaati Allah? Tidak, apapun alasannya, tiada keselamatan di luar Yesus; salah satunya adalah hanya Yesus dapat membebaskan orang-orang dari perbudakan dosa. Tetapi, jika mereka ingin bertobat, bagaimana mereka dapat memanggil nama Yesus jika mereka tak pernah mendengar namaNya?

Allah, yang tahu isi hati semua orang, akan mengungkapkan Sendiri kepada siapapun yang dengan tulus hati mencari. Yesus berjanji, “Carilah, maka kamu akan mendapatkan” (Matius 7:7), dan Allah mengharapkan setiap orang mencari Dia (lihat Kisah Para Rasul 17:26-27). Ketika Ia melihat orang yang hatinya merespon penginjilan yang Ia lakukan, Ia akan mengirim Injil kepada orang itu, seperti yang dilakukanNya kepada orang Etiopia dan seisi rumah Kornelius. Allah bahkan tidak dibatasi oleh peran-serta gereja, seperti yang Ia buktikan dalam pertobatan Saulus dari Tarsus. Jika tak ada orang yang mengabarkan Injil kepada orang yang mencari dengan tulus hati, Allah akan pergi sendiri! Saya telah dengar banyak contoh kini, di negara-negara yang tertutup Injil, orang-orang telah bertobat melalui pengalaman penglihatan tentang Yesus.

Alasan Orang Menjadi Religius (Why People Are Religious)

Faktanya, sebagian besar orang yang mempraktekkan agama-agama sesat bukanlah pencari kebenaran yang tulus. Sebaliknya, mereka adalah religius karena hanya mencari pembenaran atau pembungkus dosa-dosa mereka. Ketika terus melanggar kata-hati mereka, mereka bersembunyi di balik topeng agama. Dengan sikapnya yang religius, mereka meyakini bahwa mereka tak layak menuju neraka. Itu berlaku bagi “orang-orang Kristen” religius (termasuk orang-orang Kristen Injili yang murah kasih karunia) seperti juga untuk orang-orang Buddha, Muslim dan Hindu. Bahkan ketika mereka melakukan agamanya, kata-hati mereka menuduh mereka.

Ketika seorang penganut agama Buddha membungkuk dengan khusuk di hadapan para dewa atau pendeta-pendeta yang duduk bangga di depannya, kata hatinya berkata bahwa ia sedang berbuat salah. Ketika seorang Hindu membenarkan tiadanya belas-kasihan bagi pengemis jalanan yang penyakitan, ia percaya bahwa pengemis harus menderita karena dosa-dosa yang ia lakukan dalam kehidupan sebelumnya, tetapi kata-hatinya menuduhnya. Ketika seorang Muslim ekstrim memenggal kepala seorang “kafir” atas nama Allah, kata-hatinya berteriak demi kemunafikannya untuk membunuh. Ketika orang “Kristen” injili mengumpulkan harta di bumi, terus menonton televisi yang menayangkan tontonan seks, dan gosip-gosip tentang sesama anggota gereja, sambil meyakini bahwa ia diselamatkan oleh kasih karunia, hatinya menuduhnya. Semua itu adalah contoh orang-orang yang ingin terus berbuat dan yang melakukan dan mempercayai dusta religius sehingga mereka dapat terus berbuat dosa. “Kebenaran” orang-orang yang belum dilahiran kembali namun religius sangat, sangat, dan sangat mengecewakan harapan Allah.

Dengan kata lain, Allah tak mempedulikan orang-orang yang mengikuti agama-agama sesat demi menjadi orang-orang yang tidak peduli, yang harus dikasihani karena mereka tak pernah mendengarkan kebenaran. Kesalahan karena ketidakpedulian tidak juga terletak pada gereja karena tidak menginjili mereka secara efektif.

Walaupun kita tahu bahwa Allah mau gereja untuk mengabarkan Injil ke seluruh dunia, kita harus ikuti pimpinan RohNya ke tempat “ladang-ladang yang sudah menguning dan matang untuk dituai” (lihat Yohanes 4:35), di mana orang-orang menerima Injil karena mereka telah melembutkan hati mereka sesuai upaya Allah yang tanpa henti untuk menjangkau mereka.

Prinsip #4 (Principle #4)

Satu prinsip akhir yang dapat kita pelajari dari kebenaran Alkitab yang dibahas di awal bab ini adalah: Jika Allah aktif menghakimi orang-orang berdosa agar mereka melunakkan hati mereka, kita berharap bahwa, setelah sebagian orang berdosa menghadapi hukuman Allah atau memperhatikan orang lain menghadapi hukuman Allah, mereka akan melembutkan hati. Jadi, setelah terjadi berbagai malapetaka, ada kesempatan untuk menjangkau orang-orang yang sebelumnnya tak terjangkau.

Orang-orang Kristen harus mencari kesempatan mengabarkan Injil ke tempat orang-orang yang sedang menderita. Misalnya, orang yang baru kehilangan orang yang ia kasihi dapat bersikap lebih terbuka kepada perkara yang Allah mau ia dengar. Ketika melayani sebagai pendeta, saya selalu punya kesempatan untuk mengabarkan Injil ketika acara pemakaman, dengan mengingat kata Alkitab, “Pergi ke rumah duka lebih baik dari pada pergi ke rumah pesta, karena di rumah dukalah kesudahan setiap manusia; hendaknya orang yang hidup memperhatikannya. (Pengkhotbah 7:2, tambahkan penekanan).

Ketika seseorang menderita sakit, kerugian keuangan, hubungan yang hancur, bencana alam dan banyak konsekwensi dosa dan hukuman atas dosa, ia perlu tahu bahwa berbagai penderitaannya adalah pangilan untuk bangkit. Melalui berbagai penderitaan di dunia, Allah mencoba menyelamatkan setiap orang berdosa dari hukuman kekal.

Kesimpulan (In Summary)

Allah melakukan sebagian besar pekerjaan pembangunan KerajaanNya. Kita memikul tanggung-jawab untuk bekerja-sama denganNya.

Setiap orang percaya harus hidup suci dan taat sehingga jadi perhatian orang-orang yang dalam kegelapan, dan ia selalu siap membela diri demi harapan yang diyakininya.

Allah selalu bekerja untuk memotivasi semua orang agar mereka mau melunakkan hati dan bertobat, dengan cara terus-menerus berbicara kepada mereka melalui segala ciptaan, kata-hati dan bencana, dan kadang-kadang melalui panggilan Injil.

Seorang berdosa tahu bahwa ia sedang tidak menaati Allah, dan bertanggung-jawab kepadaNya meskipun ia tak pernah mendengar Injil. Dosanya menjadi bukti kekerasan hatinya. Indikasi murka Allah terhadap mereka adalah degradasi dan perbudakan oleh dosa yang semakin dalam yang mereka alami.

Orang-orang religius tidak secara langsung mencari kebenaran. Mereka lebih cenderung membenarkan dosa mereka melalui keyakinan akan dusta-dusta dalam agama mereka.

Allah mengetahui kondisi hati setiap orang. Walaupun Ia dapat memimpin kita untuk berbagi Injil dengan mereka yang tak mau menerima Injil, Ia lebih sanggup membimbing kita kepada mereka yang mau menerima Injil.

Ketika Allah bekerja untuk melembutkan hati orang-orang melalui berbagai penderitaan mereka, kita harus mengambil kesempatan itu untuk memberitakan Injil.

Allah menghendaki kita agar memberitakan Injil ke seluruh dunia, tetapi Ia ingin kita mengikuti RohNya ketika kita hendak memenuhi Amanat Agung, seperti gambaran dalam Kisah Para Rasul.

Allah akan mengungkapkan diriNya kepada siapapun yang berusaha mengenalNya dengan tulus hati.

Allah mau agar pesan kita selaras dengan pesanNya.

Suatu hari nanti akan ada utusan-utusan dari setiap kelompok etnis yang menyembah di hadapan Tahta Allah, dan kita semua harus melakukan bagian kita dalam kerjasama dengan Allah untuk bekerja sampai akhir. Jadi, semua umat Allah harus menunjukkan kasih Kristus kepada setiap anggota dari tiap kelompok etnis yang mereka jumpai. Allah dapat membimbing sebagian hambaNya untuk secara khusus mendatangi orang-orang dari latar-belakang budaya berbeda, apakah dengan mengirim dan mendukung para perintis gereja, atau langsung pergi sendiri. Seseorang yang diutus harus melakukan pemuridan, sehingga ia dapat membuktikan dirinya sebagai pelayan pemuridan!

Akhir Kata (Final Words)

Saya sangat bersyukur kepada Allah yang telah memampukan kami untuk mencetak buku ini dalam bahasa anda dan memungkinkan anda untuk memiliki dan membaca salinan buku ini. Saya harap buku ini menjadi berkat bagi anda. Jika buku ini menjadi berkat, sudikah anda mengabari saya dan berbagi cerita dengan saya? Saya hanya dapat membaca dalam Bahasa Inggris, jadi anda boleh kirim surat dalam Bahasa Inggris atau suruh orang lain menerjemahkan surat anda ke Bahasa Inggris sebelum dikirim ke saya!

Untuk menghubungi saya, kirim e-mail ke alamat [email protected]. Bila anda tidak memiliki e-mail, kirimkan surat ke alamat pelayanan saya; namun, saat anda menerima buku ini, bisa saja alamat saya sudah berubah. Bagaimanapun juga, selama tahun 2007, alamat saya: Shepherd Serve, P.O. Box 12854, Pittsburgh, PA15241 USA.

 

---

[1] Itu sebabnya Alkitab menyatakan, “Orang bebal berkata dalam hatinya: “Tidak ada Allah.” (Mazmur 14:1, tambahkan penekanan). Hanya orang bodoh yang menutup-nutupi kebenaran yang sudah jelas.

[2] Di luar ini, Alkitab mengajarkan bahwa Allah bahkan aktif mengeraskan hati orang yang terus mengeraskan hatinya melawan Dia (seperti Firaun). Tidaklah mungkin ada harapan orang itu bertobat.