“誰說跟別人的妻子發生關係是錯誤的？那是我自己的事。這種事不關乎絕對的道德。我才不要被掃興的宗教教條所束縛呢。”

如果有人真得相信這種哲學，並且可以始終如一地行出來，我一定要聽他說說。但是我還沒有發現任何人，在他每天的生活中，始終如一地保持所謂沒有絕對道德的言行舉止。

最推崇享樂主義的花花公子也有約束他生活的道德準則，並且他希望別人也來遵守。就像我之前所說的，道德準則是神建立的，不管你是否願意遵守，我們都知道什麼是對，什麼是錯。

讓我們以花花公子為例，他認為跟別人的妻子通姦沒有錯。他的格言是：如果感覺好，就去做。如果他真相信沒有絕對的道德，那麼當別人秉承他的格言，以同樣自私的行為來傷害他時，他就不該抱怨。

我如果掄起大錘去砸他車子的擋風玻璃，他就沒有理由來批評我。如果他批評了，我就說：“嗨，我樂意，這樣做讓我很開心。而且這種事也不關乎絕對的道德，沒有什麼對與錯，我才不會被令人掃興的古老法律所束縛呢。”

對於我的理由，那個花花公子會有什麼反應呢？他會激烈地反對，因為他知道毀壞別人的財產是不對的，這是全世界都知道的道德準則，即使生活在最原始部落的人都知曉。而且，人們一直都明白，損人利己的行為是錯誤的。

不證自明的絕對道德

我們的開國元勳雄辯地表達了這一真理：“我們認為這些真理是不言而喻的：人人生而平等……”這些真理是不言而喻的。自私是錯誤的，因為所有人都以神的形象被造，神公平地愛每個人。

當我們損人利己時，我們就犯罪了。那就是為什麼偷竊、說謊、通姦、說人閒話、墮胎是錯誤的。

實際上每一條現存的法律都植根於不言自明的絕對道德——尤其是，傷害別人的自私行為是錯誤的。但有些法律沒有反應這個原則。法律厚此薄彼，我們嗤之以鼻。

當那個享樂主義的花花公子站在上帝面前，他若說自己不知道對與錯，造物主不會買他的帳。神有無可辯駁的證據證明他知曉行為準則。每一次他指責別人自私時，他的話證明了他所相信的絕對道德，因此他也定了自己的罪。

神對他的審判將會真實發生。神記錄了每個人的每一句無心的話語，看一下耶穌說什麼：

“我又告訴你們：凡人所說的閒話，當審判的日子，必要句句供出來。

因為要憑你的話定你為義；也要憑你的話定你有罪。”（馬太福音12：

36-37）

在我們自以為義地審判那個自私的花花公子之前，不要忘記我們都是同坐一條船上，或在船頭，或在船尾。我們每個人都違反了耶穌所說的神聖的道德總綱，那就是：“你希望別人怎樣待你，你就怎樣待別人。”我論斷別人時，就是在神的面前定了自己的罪。

最古老的法律典章

絕對道德起源於哪裡？是誰決定自私是錯誤的？

讓我們特別來瞭解下通姦。是令人掃興的古老的宗教規條決定通姦是罪嗎？如果是，到底是哪個宗教呢？

是不是正統的新英格蘭清教徒想出來的？不是。

是不是黑暗年代的一群苦行僧？不是。

是耶穌介紹的嗎？不是。

那顯然是出自於摩西和十誡了。不，不是。

考古學家已經發現了幾套古代的民法，這些法典甚至早於十誡好幾百年。其中最著名的可能是漢摩拉比（巴比倫國國王）法典 。

這部法典是1901年由法國的考古學家雅克·德摩根發現的，它由282條法律條文組成，被刻在高大的石碑上，年代可追溯到西元前1750年，現被保存在法國盧浮宮。

生活在早於十誡三至五個世紀的漢摩拉比，對於通姦是怎麼說的呢？你親自來讀吧：

如果一個妻子與別的男人通姦時被抓住，他們就要被綁起來，丟進河

裡。

這就像淺水池的鯨魚一樣顯而易見：每個人，每個地方，都知道絕對的道德。

那麼自私是錯誤的觀點又起源於什麼時候呢？就像我在第二章中說過的，當你聽到一個兩歲的男孩抗議“那不公平”時，你應該很清楚地知道他的抗議是本能反應。

每個人天生就知道絕對道德，這知識神已經賜給我們，這和聖經的教導完全一致。

神把律法寫進我們的良心

在羅馬書的第二章，使徒保羅對比了神對以色列人和對外邦人的啟示方式。神親自用手指在石版上刻下十誡，賜給猶太人，而外邦人卻沒有這樣的特權。保羅說，神親自將律法寫在所有外邦人的心上。神寫在我們裡面的律法就是我們所說的良心。

沒有律法的外邦人若順著本性行律法上的事，他們雖然沒有律法，自己

就是自己的律法。這是顯出律法的功用刻在他們心裡，他們是非之心同

作見證，並且他們的思念互相較量，或以為是，或以為非。就在神藉著

耶穌基督審判人隱秘事的日子，照著我的福音所言。（羅馬書2:14-16）

你有沒有看過卡通片裡有這樣一個人，他一個肩膀上坐著惡魔，另一個肩膀上坐著天使，各自都向他的耳邊說話。你對此可能深信不疑。事實上畫面上所蘊含的神學真理比你所瞭解的更多。只是它的錯誤在於，我們的道德準則不是來源於外界，而是來源於內心，就像保羅說的，它們是天生的。

我們都能感覺到有一股內在的力量引導我們抵擋自私的誘惑，可能每個人都在一定程度上順從了那個內在的引導。但是我們所有人，都或多或少地違背了這種引導，只是我們不願意承認而已。

神為什麼賜給我們良心？使徒保羅在上述經文中啟示了原因，合理的解釋是：有一天，神將審判我們，看我們是否順從了良心，做了當做的事。

這對神來說為什麼如此重要？因為神對於未來的完美社會有一個終極的目標，而自私者不適合在那裡。在最後一章中，我們可以詳細看到，聖經對於這個未來社會是怎麼說的。

當然，因為我們都違背了良心，我們都將站在神面前受審判，接受神認為合適的懲罰。我們大部分的人都過著自私的生活，就像我之前說過的，即使是我們的“好行為”都帶著自私的目的。

我們盛情款待別人，為了得到回報。

我們誇獎別人，為了得著益處。

我們“無私”地付出，為了讓別人知道我們的無私。

我們做志願者，為了在我們的簡歷上多添一段經歷。

我們守法，因為害怕被抓，從而帶來比違法更大的傷害。

我們送禮物，為了讓接受者高看我們。很多時候我們的禮物是賄賂。如果我們沒有立刻收到與禮物相稱的感謝，我們就會在背後批評那個收禮物的人！（那樣的愛多麼自私！）

“你該知道，末世必有危險的日子來到。因為那時人要專顧自己……。”（提摩太后書3:1-2）

Watu wanaposikia kwa mara ya kwanza kuhusu makanisa ya nyumbani, mara nyingi wanafanya makosa na kudhani kwamba tofauti pekee kati ya makanisa ya nyumbani na makanisa majengo ni ukubwa wake na uwezo wa kutoa “huduma”. Mara nyingi watu hudhania kwamba kanisa la nyumbani haliwezi kutoa huduma kwa kiwango kinachotolewa na makanisa jengo. Ila – kama mtu anafafanua “huduma” kwamba ni kile kinachochangia kuwafanya watu kuwa wanafunzi, kuwasaidia wawe kama Kristo na kuwawezesha wafanye huduma, basi makanisa jengo hayana cha zaidi. Kama nilivyo-onyesha hapo nyuma, yanaweza hata kulemewa. Ni kweli kwamba makanisa ya nyumbani hayawezi kutoa wingi wa shughuli zinazofanywa katika makanisa jengo, lakini yanaweza kuwa bora sana kwenye kutoa huduma ya kweli.

Watu wengine hukataa kwamba makanisa ya nyumbani si makanisa ya kweli kwa kuwa hayana majengo. Kama hao watu wangeishi wakati wowote katika zile karne tatu za kwanza za kanisa, wangekataa kila kanisa duniani. Yesu alitangaza hivi: “Mahali popote ambapo wawili au watatu wamekusanyika pamoja katika Jina langu, nipo katikati yao” (Mathayo 18:20). Yesu hakusema chochote kuhusu mahali pa waamini kukutanika. Na hata kama wapo waamini wawili tu, aliahidi kuwepo kama watakusanyika katika Jina Lake. Kitu ambacho wanafunzi wa Kristo hufanya mara nyingi katika mahoteli, wakila chakula pamoja na kushirikishana kweli, wakifundishana na kuonyana, hufanana zaidi na utaratibu wa Agano Jipya kwa habari ya kukusanyika kama kanisa, kuliko mambo yanayotokea katika majengo mengi ya kanisa siku za Jumapili asubuhi.

Katika sura iliyotangulia niliorodhesha baadhi ya faida ambazo makanisa ya nyumbani yanazo, ambayo makanisa jengo hayana. Ningependa kuanza sura hii kwa kutoa sababu zingine kadhaa kuonyesha ni kwa nini kanisa la nyumbani ni kitu cha KiBiblia kinachofaa sana kufanikisha lengo la kuwafanya watu kuwa wanafunzi. Lakini, nianze kwa kusema kwamba lengo langu si kushambulia makanisa jengo wala wachungaji wao. Kuna wachungaji wengi sana wenye majengo ambao ni wacha Mungu na wenye kumaanisha moyoni mwao, wanaofanya kila wanachoweza katika utaratibu wao kumpendeza Bwana. Mimi huwahudumia maelfu ya wachungaji wa aina hiyo kila mwaka, nami nawapenda sana na kuwafuahia. Ni watu wa maana sana duniani. Kwa kuwa ninajua ugumu wa kazi zao ndiyo sababu nataka kuleta hili jambo mbadala ambalo litawasaidia kuepukana na mateso kiasi fulani na kuwawezesha wafanikiwe na kufurahi pia. Utaratibu wa kanisa la nyumbani ni wa KiBiblia na wenye kutoa nafasi ya kufanikiwa kuwafanya watu kuwa wanafunzi, na kupanua ufalme wa Mungu. Sina shaka kwamba wachungaji wengi wenye majengo wangefurahi zaidi na kufanikiwa zaidi na kutosheka zaidi kama wangehudumu katika mfumo wa makanisa ya nyumbani.

Mimi mwenyewe nilikuwa mchungaji mwenye jengo kwa zaidi ya miaka ishirini, na nilijitahidi sana wakati huo kwa kile nilichojua. Lakini baada ya kutembelea makanisa mengi kwa miezi mingi sana siku za Jumapili ndipo nilipata picha ya kuhudhuria kanisa kama “mshirika”. Nilifunguliwa macho nami nikaanza kuelewa ni kwa nini watu wengi hawana hamu sana ya kuhudhuria ibada. Mimi – kama wengine wote – nikaanza kuketi kwa heshima na uungwana sana – nikisubiri ibada iishe. Ambaye hakuwa na shida ni mchungaji tu! Ibada ilipomalizika, nafasi ilikuwepo ya kushirikiana na wengine kama mmoja wao badala ya kuwa mtazamaji aliyechoka. Jambo hilo pamoja na mengine lilihusika kunifanya nianze kufikiri juu ya kitu kingine kilicho bora, nami nikaanza kufanya utafiti kuhusu kanisa la nyumbani. Nilishangaa kugundua kwamba kuna mamilioni ya makanisa aina hiyo duniani kote, na nikafikia uamuzi kwamba bila shaka makanisa yanayokutania majumbani yana kitu cha zaidi kuliko makanisa jengo.

Wachungaji wengi wanaosoma kitabu hiki hawana makanisa yanayokutania majumbani. Wao ni wachungaji wa makanisa jengo. Najua kwamba mengi niliyoandika yanaweza kuwa magumu kwao kukubali upesi, kwa sababu yanaonekana ni ya kitofauti sana. Lakini nawaomba wajipe muda wa kutosha kutafakari nitakachosema. Wala sitazamii kwamba watakubaliana na kila kitu kwa siku moja. Lakini, nimewaandikia wachungaji, nikisukumwa na upendo nilio nao kwao na makanisa yao.

Aina Pekee Ya Kanisa Katika Biblia

Cha kwanza: Makanisa yenye kukutanika kwenye majengo maalum hayajulikani katika Agano Jipya. Makanisa yenye kukutania majumbani yalikuwa ndiyo kawaida katika siku za kanisa la kwanza. Tazama Maandiko yafuatayo:

Naye alipotambua hilo, alikwenda moja kwa moja hadi nyumbani kwa Mariamu, mama yake Yohana aliyeitwa Marko pia, ambapo watu wengi walikuwa wamekusanyika pamoja, wakiomba (Matendo 12:12 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

… Jinsi ambavyo sikujizuia kuwaambia chochote chenye faida na kuwafundisha hadharani [lakini si katika jengo la kanisa] na nyumba hadi nyumba … (Matendo 20:20 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

Wasalimuni Priska na Akwila … pamoja na kanisa lililo nyumbani mwao (Warumi 16:3-5, TLR – maneno mepesi kukazia. Ona pia Warumi 16:14-15 ambapo yawezekana makanisa mengine mawili ya aina hiyo yanatajwa, huko Rumi).

Makanisa ya Asia yanawasalimu. Akwila na Priska wanawasalimu sana katika Bwana, pamoja na kanisa lililo nyumbani mwao (1Wakor. 16:19 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

Wasalimuni ndugu walioko Laodikia, pamoja na Nimpa, na kanisa lililo nyumbani mwake (Wakolosai 4:15 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

Na kwa dada yetu Afia, na Arkipo, mtenda kazi mwenzetu, na kwa kanisa lililo nyumbani mwako … (Filemoni mstari wa 2 – TLR. Maneno mepesi kukazia).

Imeelezwa kuwa sababu ya pekee ya kanisa la kwanza kutojenga majengo ni kwamba lilikuwa changa. Lakini huo uchanga ulidumu kwa muda mrefu sana basi, kulingana na historia ya Agano Jipya (na karne mbili baada ya hapo)! Kama kujenga majengo ni alama ya kukomaa kwa kanisa, basi kanisa la mitume tunalosoma habari zake katika kitabu cha Matendo hlikuwahi kukomaa kamwe.

Napendekeza kuwa sababu ya mtume hata mmoja kutojenga kanisa ni kwamba ingehesabiwa kuwa nje ya mapenzi ya Mungu, maana Yesu hakuacha mfano wa namna hiyo wala agizo. Aliweza kupata wanafunzi bila ya majengo maalum, na aliwaambia wanafunzi Wake wafanye watu kuwa wanafunzi. Wasingeona haja yoyote ya kuwa na jengo. Yesu alipowaambia wanafunzi Wake waende duniani kote na kuwafanya watu kuwa wanafunzi, wasingefikiri hivi: “Anachotaka Yesu tufanye ni kujenga majengo na kutoa mahubiri kwa watu humo, mara moja kwa juma”.

Tena, kujenga majengo maalum kungeweza kuhesabiwa kuwa ni kuhalifu amri ya Kristo ya kutojiwekea hazina duniani – yaani kupoteza fedha kwenye kitu ambacho hakikuwa cha lazima – na kuuibia ufalme wa Mungu rasilmali ambazo zingeweza kutumiwa kwenye huduma ya kubadilisha maisha.

Uwakili Wa Kikristo Wa Mali

Tunafikia faida ya pili ya makanisa yenye kukutania majumbani: aina hii ya kanisa hukuza uwakili mzuri wa rasilmali za washirika. Jambo hilo ni muhimu sana katika uanafunzi.[1] Hakuna fedha itakayopoelea kwenye majengo: ili kuyamiliki, kukodisha, kukarabati, kupanua, kufanya upya, kuyapasha joto wakati wa baridi kali au kuyapooza wakati wa joto kali. Basi – kile ambacho kingepotea kwa habari ya majengo kinaweza kutumiwa kuwalisha na kuwavika walio maskini, au kueneza Injili na kuwafanya watu kuwa wanafunzi, sawa na ilivyokuwa katika kitabu cha Matendo. Hebu fikiri mambo mazuri ambayo yangefanywa kwa ajili ya ufalme wa Mungu kama mabilioni ya shilingi yanayotumiwa kwa majengo ya kanisa yangetumiwa kueneza Injili na kuwahudumia maskini! Hata haifikiriki.

Tena, makanisa ya nyumbani yenye washirika wasiozidi ishirini yangeweza kusimamiwa hata na wazee au wachungaji au waangalizi “washona mahema” (yaani, wasiolipwa na kanisa). Hicho ni kitu kinachowezekana ikiwepo idadi kubwa ya waamini waliokomaa katika kanisa la nyumbani. Makanisa kama hayo yasingehitaji fedha nyingi kufanya kazi!

Biblia inafundisha kwamba wazee au wachungaji au waangalizi wanapaswa kulipwa kulingana na kazi yao, kwa hiyo wale wanaotumia muda wao wote kwenye huduma wanapaswa waishi kwa hiyo (ona 1Timo. 5:17, 18). Watu kumi wenye kazi za mshahara katika kanisa la nyumbani wanaotoa zaka wanaweza kumtunza mchungaji mmoja aishi maisha ya wastani. Watoa zaka watano katika kanisa la nyumbani wanaweza kumweka huru mchungaji atoe nusu ya jumla ya muda wake wote katika juma kufanya huduma.

Kwa kufuata mtindo wa makanisa ya nyumbani, fedha ambazo zingetumiwa kwa majengo zinakuwa huru kuwasaidia wachungaji. Basi, wachungaji wenye makanisa jengo wasifikiri kwamba kuongezeka kwa makanisa ya nyumbani ni tishio kw ausalama wao kikazi. Ni kwamba watu wengi zaidi wangeweza kufanikisha azma ambayo Mungu ametia katika mioyo yao kwamba wamtumikie katika huduma.[2] Hilo lingesaidia kufanikisha lengo la kufanya watu kuwa wanafunzi. Tena, kanisa la nyumbani lenye wafanyakazi ishirini lingeweza kutoa nusu nzima ya mapato yake kwa ajili ya umisheni na kuwasaidia maskini.[3]

Kama kanisa lenye jengo lingefanya kazi kwa kuwa na mtandao wa makanisa ya nyumbani, watu ambao wangepoteza ajira ni watumishi waandamizi – makatibu tawala na wengine wenye huduma maalum (mfano: watumishi wa watoto na vijana katika makanisa makubwa), ambao wangekataa kubadili huduma zisizokuwa na msingi KiBiblia ili wapate zenye msingi. Makanisa ya nyumbani hayana hajaya watumishi wa watoto na vijana kwa sababu wazazi wamepewa jukumu hilo katika Biblia. Kwa kawaida, watu katika makanisa ya nyumbani hujaribu kufuata Biblia kuliko kawaida za Ukristo wa kitamaduni. Vijana wa Kikristo ambao hawana wazazi Wakristo wanaweza kuingizwa katika makanisa ya nyumbani na kufanywa wanafunzi, sawa tu na inavyokuwa katika makanisa ya kawaida. Je, hamshangai kwamba katika Agano Jipya hawatajwi “wachungaji wa vijana” au “wa watoto”? Huduma hizo hazikuwepo kwa takriban miaka elfu moja na mia tisa hivi ya Ukristo. Mbona sasa zimekuwa za lazima, tena katika nchi za magharibi ambazo ni tajiri?[4]

Mwisho: Katika mataifa maskini, wachungaji mara nyingi hupata shida kukodisha au kuwa na majengo ya kanisa bila ya kusaidiwa na Wakristo wa nchi za Magharibi. Matokeo mabaya ya hali hii ni mengi, ila ukweli ni kwamba kwa miaka mia tatu, tatizo hilo halikuwepo katika Ukristo. Kama wewe ni mchungaji katika nchi inayoendelea, na kusanyiko lako haliwezi kujipatia jengo, huna haja ya kumpaka mafuta Mmarekani fulani aliyekutembelea ili ujipatie. Mungu amekwisha tatua tatizo lako tayari. Huna haja ya kuwa na jengo ili kufanikiwa katika kuwafanya watu kuwa wanafunzi. Fuata mpango wa Biblia tu.

Mwisho Wa Familia Zilizogawanyika

Kitu kingine ambacho makanisa yanayokutania nyumbani yanacho ni hiki: yanafanikiwa sana kuwafundisha watoto na vijana. Uongo mmoja mkubwa sana wenye kuenezwa na makanisa makubwa ya Marekani ni kwamba wanatoa huduma nzuri sana kwa watoto na vijana. Wanachoficha ni kwamba, idadi kubwa ya watoto wanaofurahia huduma zao kanisani hawarudi tena baada ya kuondoka nyuumbani. (Mwulize mchungaji yeyote wa vijana akupe takwimu – anazijua vizuri.

Tena, makanisa yenye wachungaji kwa ajili ya vijana na watoto huwaambia wazazi uongo wa kudumu, kwamba wao hawawezi au hawawajibiki kutoa mafunzo ya kiroho kwa watoto wao. “Tutashughulika na mafunzo ya kiroho ya watoto wako. Sisi ni wataalamu katika hilo.”

Jinsi utaratibu ulivyo husababisha kushindwa, kwa sababu hujenga mzunguko wa kuachilia mambo. Huanza na wazazi wanaotafuta makanisa ambayo watoto wao watayafurahia. Ikiwa wakati wa kurudi nyumbani Yohana atasema kwenye gari kwamba alifurahia kanisa hilo, wazazi wanafurahi sana kwa sababu wanaona kufurahia kanisa kwa Yohana ni sawa na yeye kupenda mambo ya kiroho. Mara nyingi wanakuwa wamekosea sana.

Wachungaji “viongozi” wanaotafuta mafanikio hutaka makanisa yao yakue. Basi, wale wachungaji wanaohusika na vijana au watoto huondoka kwenye vikao wakiwa wamebanwa kutengeneza mipango “ifaayo”, ambayo watoto wataipenda. (“Ifaayo” maana yake “yenye kuvutia”. Tena haimaanishi, “Waongoze watoto kutubu, kuamini na kutii amri za Yesu”.) Kama watoto watakubaliana na mipango hiyo, wazazi (ambao hawajui mengi) watarudi hapo (na fedha zao), na kanisa litakua.

Kufanikiwa kwa makundi ya vijana kanisani hupimwa kwa mahudhurio. Wachungaji wa vijana hujikuta wakifanya chochote wanachoweza ili kuwajaza, na mara nyingi hiyo inamaanisha kupunguza hali ya kweli ya kiroho. Mhurumie mchungaji wa vijana atakayesikia kwamba wazazi wananung’unika kwa mchungaji kiongozi kwamba vijana wao wanalalamika juu ya mahubiri anayotoa, ya hukumu na yenye kuwachosha.

Lakini, wachungaji wa vijana wanaweza kuwa baraka sana katika mwili wa Kristo wakiwa viongozi wa makanisa ya nyumbani. Kwa kawaida, wana ujuzi mkubwa tayari wa mahusiano, na wana shauku ya ujanani na nguvu tele. Wengi wao ni wachungaji wa vijana tu kwa sababu ndiyo hatua ya kwanza kwao kufikia ujuzi ule usio wa kawaida unaotakiwa kufaulu kama mchungaji kiongozi. Wengi wao wana uwezo wa kusimamia makanisa ya nyumbani. Walichokuwa wanafanya katika kundi la vijana kinakaribia utaratibu wa KiBiblia wa kanisa kuliko kilichokuwa kinaendelea katika kanisa kubwa! Hayo hayo yanaweza kusemwa juu ya wachungaji wa watoto, ambao si ajabu wako maili nyingi sana mbele ya wachungaji viongozi wengi, kwa habari ya kuweza kutumika katika makanisa ya nyumbani, ambayo kila mtu – pamoja na watoto, huketi kwenye mduara, na kushiriki kila kitu – mpaka hata chakula.

Kwa kawaida watoto na vijana hufanyika wanafunzi vizuri zaidi katika makanisa ya nyumbani, wanapo-ona jumuiya ya kweli ya Kikristo na kupata nafasi za kushiriki, kuuliza maswali na kuhusiana na watu wa umri tofauti – wote wakiwa kama familia moja ya Kikristo. Katika makanisa jengo wanachokiona ni maonyesho makubwa na “starehe” katika kujifunza, hawapati nafasi kubwa ya kujua jumuiya ya kweli, na mara nyingi wanaona unafiki. Kama shuleni, wanajifunza tu jinsi ya kuhusiana na watu wa umri wao.

Lakini katika kusanyiko lenye watu wa umri zote, vipi kuhusu watoto wanaolia au watoto wadogo ambao hawatulii?

Hao wafurahiwe tu, na hatua zifaazo zichukuliwe kuwashughulikia wanapoleta matatizo. Kwa mfano: Wanaweza kupelekwa chumba kingine kunyamazishwa na kushguhulikiwa huko – hata wakapewa kitu cha kufanya kama kuchora. Katika jumuiya ya kanisa la nyumbani, watoto wadogo na wa kawaida si tatizo linalopelekwa mahali pa kulelewa watoto, penye kusimamiwa na mtu wasiyemfahamu. Hapana – wanapendwa na kila mmoja katika familia hiyo kubwa. Mtoto anayeanza kulia katika kanisa jengo anasumbua ule mtiririko wa ibada na analeta aibu kwa wazazi wake, wanaoweza kuhisi jinsi watu wasiowajua wanavyowatazama kwa macho mabaya. Mtoto anayeanza kulia katika kanisa la nyumbani amezungukwa na watu wa familia yake, na hakuna anayejali sana ukumbusho kwamba kuna zawadi ndogo kutoka kwa Mungu katikati yao – mtu ambaye wote wamewahi kumkumbatia.

Wazazi ambao watoto wao hawana nidhamu wanaweza kufundishwa kwa upole na wazazi wengine kinachotakiwa. Waamini wanakuwa na mahusiano ya kweli na yenye kujali. Hawasengenyani kama ilivyo kawaida katika makanisa jengo. Wanajuana na wanapendana.

Wachungaji Wenye Furaha Na Heri

Baada ya kuchunga makanisa kwa miaka zaidi ya ishirini, na kuzungumza na wachungaji maelfu duniani kote, pamoja na kuwa na marafiki binafsi ambao ni wachungaji, nadhani ninaweza kusema kwamba najua kiasi fulani cha uzito wa kuchunga kanisa la kisasa. Kama kila mchungaji mwenye kanisa jengo, mimi nina ujuzi na “upande wa giza” kihuduma. Huduma inaweza kuwa na giza sana wakati mwingine. Pengine neno bora zaidi ni “katili”.

Mara nyingi, yale matazamio ambayo wachungaji wengi hukutana nayo husababisha misukumo ambayo wakati mwingine huharibu mahusiano katika familia zao wenyewe. Wachungaji huvunjika moyo kwa sababu nyingi sana. Inawabidi wawe wana-siasa, mahakimu, waajiri, wana-saikolojia, wakurugenzi wa shughuli, wajenzi, washauri wa ndoa, wasemaji bingwa hadharani, mameneja, wawezao kusoma mawazo na fikra za watu na wasimamizi. Mara nyingi wanajikuta katika mashindano makubwa sana na wachungaji wengine ili kupata kipande kikubwa zaidi cha mwili wa Kristo. Hawana muda wa kujiendeleza kibinafsi kwa habari ya kiroho. Wengi hujisikia kama wamenaswa katika kazi yao, halafu hawalipwi inavyostahili. Washirika wao ndiyo wateja wao na waajiri hapo hapo. Wakati mwingine hao waajiri na wateja hufanya maisha yao kuwa magumu sana.

Mchungaji wa kanisa la nyumbani ana maisha rahisi sana ukilinganisha na huyo tuliyetaja hapo juu. Kwanza: Kama ataishi maisha ambayo ni mfano wa mwanafunzi wa kweli na afundishe utii halisi kwa amri za Yesu, ni mbuzi wachache sana watakaotaka kuwa katika kundi hilo. Kule kukutania majumbani tu kunatosha kuwazuia mbuzi wengi wasifike. Kwa hiyo, ni kondoo ndiyo watakaokuwa wengi.

Pili: Anaweza kuwapenda na kuwafanya kondoo wake wote kuwa wanafunzi kibinafsi, kwa sababu anasimamia watu wazima kumi nambili hadi ishirini tu. Anaweza kufurahia kuwa karibu sana nao, maana anakuwa kama baba wa familia. Anaweza kuwapa wao muda wanaotaka. Ninakumbuka nilipokuwa mchungaji wa kanisa jengo, kwamba mara nyingi nilikuwa najisikia mpweke. Nisingeweza kuwa karibu na yeyote katika kusanyiko langu, wengine wasije wakanichukia kwa kutowaingiza katika kundi la marafiki wa karibu, au wasije kuwaonea wivu wale walio katika kundi hilo. Nilitamani sana kupata ukaribu wa kweli na waamini wengine, lakini sikuwa tayari kulipa hiyo gharama ya kupata marafiki wa kweli.

Katika familia yenye ukaribu kama kanisa la nyumbani, washirika wanasaidiana kumfanya mchungaji kuwajibika, maana yeye ni rafiki wa karibu – si mwigizaji aliyeko jukwaani.

Mchungaji wa kanisa la nyumbani anaweza kutumia muda mwingi tu kuzaa na kuwaendeleza viongozi kwa ajili ya makanisa ya nyumbani ya baadaye. Basi, wakati ukifika wa kuongezeka, viongozi tayari wapo. Halazimiki kuwatazama viongozi wake wazuri sana wa baadaye wakiondoa karama zao kanisani na kuzipeleka kwenye Shule ya Biblia mahali pengine.

Anaweza kuwa na muda wa kukuza huduma nyingine nje ya kusanyiko lake. Pengine anaweza kuhudumia gerezani, kwenye vituo vya utunzaji wazee au watoto, au anaweza kuhusika katika kushuhudia mtu mmoja mmoja kati ya wakimbizi au wafanya biashara. Kutegemana na ujuzi alio nao, anaweza kutumia muda wake mwingine kuanzisha makanisa mengine ya nyumbani, au kuwa kama msaada kwa wachungaji vijana wa makanisa ya nyumbani, ambao wamelelewa na kukua katika huduma yake.

Hajisikii msukumo wa kuwa mwigizaji wa Jumapili asubuhi. Hana haja ya kuandaa mahubiri yenye vipengele vitatu siku ya Jumamosi jioni, akitafakari jinsi anavyoweza kuwatosheleza watu wengi ambao wako katika viwango vingi tofauti vya kiroho.[5] Atafurahia kuona jinsi Roho Mtakatifu anavyomtumia kila mmoja kwenye makusanyiko hayo na kuwatia moyo watumie vipawa vyao. Anaweza asiwepo kwenye mikutano na kila kitu kiende sawa bila yeye.

Hana jengo la kumpoteza mawazo, wala watumishi wa kusimamia.

Hana sababu ya kushindana na wachungaji wengine.

Hakuna “bodi ya kanisa” ya kufanya maisha yake kuwa magumu, na ambayo hutumiwa kuingiza siasa za magomvi.

Ana nafasi ya kuwa kile alichoitwa na Mungu kuwa, sio kuwa kile ambacho Ukristo wa desturi unamlazimisha kuwa. Yeye si kama mwigizaji mkuu, au rais wa kampuni, au kitovu cha kila kitu. Yeye anafanya watu kuwa wanafunzi – ni mkamilishaji au mwezeshaji wa watakatifu.

Kondoo Wenye Furaha Na Heri

Kila kitu kuhusu makanisa ya nyumbani ya kweli na ya KiBiblia ndicho hutakiwa na waamini wa kweli na ndicho wanachofurahia.

Waamini wote wa kweli wanatafuta mahusiano ya kweli na waamini wengine, kwa sababu upendo wa Mungu umemiminwa mioyoni mwao. Mahusiano kama hayo ni sehemu ya makanisa ya nyumbani. Hicho ndicho kinaitwa ushirika katika Biblia – ile hali ya kweli ya kuwashirikisha ndugu na dada maisha yako. Makanisa ya nyumbani huzaa mazingira ambayo waamini wanaweza kutenda yale ambayo waamini wengine wanapaswa kutenda, kama inavyotajwa katika vifungu vingi ya Agano Jipya vyenye maneno haya: “ninyi kwa ninyi”. Katika mazingira ya kanisa la nyumbani, waamini wanaweza kuonyana, kutiana moyo, kujengana, kufarijiana, kufundishana, kuhudumianana kuombeana. Wanaweza kuhimizana katika upendo na kazi njema, wanaweza kuungamiana dhambi, wanaweza kuchukuliana mizigo, na kusemezana kwa zaburi, nyimbo na tenzi za rohoni. Wanaweza kuomboleza na waombolezao, na kufurahi na wenye kufurahi. Mambo hayo hayatokei sana katika mikutano ya Jumapili asubuhi ya makanisa jengo, mahali ambapo waamini huketi na kutazama tu. Kama nilivyowahi kuambiwa na mshirika mmoja wa kanisa la nyumbani: “Mtu anapokuwa mgonjwa katika kundi letu, sipeleki chakula nyumbani kwa mtu nisiyemjua kwa kuwa nilijiandikisha kutoa ‘huduma ya chakula’ – napeleka chakula kwa mtu ninayemjua na kumpenda”.

Waamini wa kweli wanafurahia ushirikiano na wengine. Kuketi tu bila ya kufanya chochote na kusikiliza mahubiri yasiyo na maana au yasiyokuwa na faida yoyote mwaka baada ya mwingine ni kama tusi kwa akili na ufahamu wa wasikilizaji. Wangependelea kupata nafasi ya kushiriki kwa kutoa mitazamo wanayopata kuhusu Mungu na Neno Lake. Makanisa ya nyumbani yanatoa nafasi hiyo. Kufuata mpango wa KiBiblia kuliko wa kitamaduni ni hivi: “Kila mmoja ana zaburi, ana fundisho, ana ufunuo, ana ujumbe katika lugha, ana tafsiri” (1Wakor. 14:26 – TLR). Katika makanisa ya nyumbani, hakuna anayepotelea katika kundi au kuachwa na tabaka za kikanisa.

Waamini wa kweli hutamani kutumiwa na Mungu katika huduma. Nafasi ipo kwa kila mmoja kutumiwa katika kanisa la nyumbani, tena wajibu zinagawanywa kwa wote, ili mmoja asije akamalizika kutokana na wingi wa shughuli, kama ilivyo kawaida katika makanisa jengo. Kwa kiwango cha chini kabisa ni kwamba, kila mmoja anaweza kuleta chakula cha kuchangia mlo wa pamoja – kile kinachoitwa na Maandiko “karamu ya upendo” (Yuda mstari wa 12). Kwa makanisa mengi ya nyumbani, mlo huo hufanana na Chakula cha Mwisho cha Bwana, ambacho kwa kweli kilikuwa ni sehemu ya mlo wa kawaida kabisa wa Pasaka. Meza ya Bwana si “kula vitafunio vitakatifu vya Mungu” – kama mtoto mmoja mdogo alivyoita ibada hiyo wakati nikiwa mchungaji mahali. Tendo la kula mkate mdogo na kunywa maji kidogo sana ya matunda katikati ya wageni katika ibada fupi tu ni tofauti kabisa na Biblia na makanisa ya nyumbani. Utakatifu wa Meza ya Bwana unaongezeka sana kama ni mlo wa pamoja kati ya wanafunzi wanaopendana.

Katika kanisa la nyumbani, ibada ni rahisi, ya dhati na yenye kuwashirikisha watu wote – sio onyesho. Waamini wa kweli hupenda kumwabudu Mungu katika roho na kweli.

Mlingano Katika Mafundisho, Na Kuchukuliana

Katika makusanyiko ya vikundi vidogo vya uwazi kanisani, mafundisho yote yanaweza kuchunguzwa na mtu yeyote anayeweza kusoma. Ndugu na dada wanaojuana na kupendana inawabidi wafikiri kwa heshima sana mawazo ambayo ni tofauti na yao, na hata kama kundi zima halitakubaliana, kinachowaunganisha pamoja ni upendo, sio mafundisho. Fundisho lolote linalofanywa na yeyote katika kundi – hata wazee, wachungaji na waangalizi – linapimwa kwa upendo na mtu yeyote, kwa sababu Mwalimu Mkuu yumo ndani ya kila mmoja (ona 1Yohana 2:27). Ukaguzi na vipimo vitokanavyo na mfano wa KiBiblia huepusha kupotoka kiitikadi.

Hiyo ni tofauti kabisa na jinsi makanisa jengo yalivyo, maana mafundisho hupangwa na kuthibitishwa tangu mwanzo, na hayatakiwi kupingwa. Basi, mafundisho mabaya hudumu sana, na kipimo cha kukubalika ni itikadi. Kwa sababu hiyo, hoja moja tu katika mahubiri inaweza kusababisha wasiokubaliana nayo wote waondoke mara moja na kwenda kutafuta “waamini wenye mawazo kama yao” mahalipengine. Wanajua hakuna haja hata ya kuzungumza na mchungaji kuhusu kutokubaliana kwao kiitikadi. Hata kama angeshawishiwa abadilishe msimamo wake, itabidi iwe ni kwa siri na wengi kanisani wasijue, pamoja na wale wa ngazi za juu katika dhehebu lake. Tofauti za itikadi katika makanisa jengo huzaa wachungaji ambao ni wanasiasa bingwa katika dunia, wasemaji wazuri wajuao kusema kitu kisichoeleweka kwa urahisi na wenye kuepuka chochote kinachoweza kuleta ubishi. Hilo huwafanya wote waamini kwamba mchungaji yuko upande wake.

Mwelekeo Wa Kisasa

Cha kushangaza ni kwamba makanisa mengi siku hizi yameanza kuunda vikundi vidogo vidogo, wakitambua thamani yake katika uanafunzi. Hata makanisa mengine yanazidisha: Yanaunda kiini chake kwenye vikundi vidogo, wakivihesabu hivyo kuwa sehemu ya maana zaidi katika huduma yao. “Mikutano mikubwa ya kusherehekea” inakuwa ya pili kwa umuhimu – vikundi vidogo ndivyo vyenye umuhimu wa kwanza (kinadharia).

Hizo ni hatua nzuri kuelekea kuzuri, na Mungu hubariki hatua hizo, maana baraka Zake zinalingana na jinsi tunavyolingana na mapenzi Yake. Kwa kweli, “makanisa vikundi” yana utaratibu mzuri zaidi kuliko yale mengine, na yanarahisisha ufuasi. Yapo katikati ya makanisa jengo na makanisa ya nyumbani, maana yanachukua vichache kutoka pande zote mbili.

Lakini je, makanisa jengo ya kisasa yenye vikundi vidogo yanalinganaje na makanisa ya zamani ya nyumbani, au ya kisasa? Zipo tofauti.

Mfano: Wakati mwingine – kwa bahati mbaya sana – vikundi vya makanisa jengo hutumiwa kuendeleza yale makosa ya kanisa jengo – hasa inapotokea kwamba kusudi halisi la kuanzisha huduma ya vikundi vidogo ni kujenga ufalme wa kanisa la mchungaji kiongozi. Anawatumia watu kwa malengo yake mwenyewe, na vikundi vidogo huingia katika mpango wa namna hiyo vizuri sana. Inapokuwa hivyo, viongozi wa vikundi vidogo huchaguliwa kutokana na uaminifu wao kwa kanisa, na hawapaswi kuwa wenye vipawa au wenye uwezo wa kuongoza, isije kutokea kwamba Shetani atajaza vichwa vyao wazo kwamba wanaweza kufaulu peke yao. Aina hiyo ya sera huzuia kufanikiwa kwa vikundi vidogo, na hatimaye huwafukuza walioitwa kweli kweli na viongozi wenye nia ya kuongoza. Wanaishia kwenye Vyuo vya Biblia, na kanisa linakosa vipawa vyao, nao wanakwenda mahali pa kufundishwa kwa mihadhara badala ya kufanywa wanafunzi wakiwa kazini.

Vikundi vidogo katika makanisa jengo mara nyingi huishia kwenye kuwa vikundi vya kushirikiana tu. Tendo la kufanya watu kuwa wanafunzi halitokei. Kwa kuwa watu wanatakiwa kulishwa kiroho Jumapili asubuhi, vikundi vidogo mara nyingi hutilia mkazo vitu vingine zaidi ya Neno la Mungu, maana hawataki marudio ya Jumapili asubuhi.

Vikundi vidogo katika makanisa jengo mara nyingi husimamiwa na mtumishi wa kanisa badala ya kuzaliwa kwa Roho Mtakatifu. Vinakuwa utaratibu mwingine tena katika taratibu nyingi za kanisa. Watu wanapangwa kulingana na umri, hali zao kijamii, wanakotoka, vitu wanavyopenda, ndoa au kutokuwa nayo, na hata maeneo wanakotoka. Mara nyingi mbuzi wanachanganywa na kondoo. Mipango hiyo yote ya kimwili haiwasaidii waamini kujifunza kupendana licha ya tofauti zao. Kumbuka kwamba wengi katika kanisa la kwanza walikuwa mchanganyiko – Wayahudi na watu wa Mataifa. Mara nyingi walikula chakula pamoja, kitu kilichokatazwa kabisa na mapokeo ya Kiyahudi. Bila shaka wakati huo ulikuwa wa kujifunza sana! Bila shaka nafasi zilipatikana za kuonyesha mwenendo wa upendo! Ulikuwa ushuhuda mkubwa kuhusu nguvu za Injili! Sasa basi – kwa nini tunafikiri tunapaswa kuwagawa watu katika vikundi vinavyowafaa ili vikundi vidogo vifanikiwe?

Makanisa jengo yenye vikundi vidogo bado yana lile onyesho (au igizo!) la Jumapili asubuhi – mahali ambapo watazamaji wanaketi kuona mabingwa wakifanya vitu vyao. Vikundi vidogo haviruhusiwi kukutana wakati kuna ibada “halisi” kanisani – na hilo huonyesha kwamba ibada za kanisani ndiyo muhimu. Kwa sababu hiyo, wengi – kama si wote – katika wahudhuriaji ibada za Jumapili asubuhi hawapendi kujiunga au kuhusika na vikundi vidogo hata wakitiwa moyo, maana wanaona ni kitu cha hiari. Wanatosheka kwamba wanahudhuria ibada ya muhimu zaidi ya juma. Kwa hiyo, vikundi vidogo vinaweza kutiliwa mkazo kwamba ni muhimu, lakini umuhimu wake si kama ibada ya Jumapili asubuhi. Basi – nafasi bora zaidi ya kuwa na ushirika wa kweli, na uanafunzi na kukua kiroho inapuuzwa na kuonyeshwa si kitu. Ujumbe mbaya unapelekwa, kwamba, ibada ya kanisani ndiyo mfalme.

Tofauti Zingine

Makanisa jengo yenye vikundi vidogo bado yana mipango kama shirika – kila mtu anajua nafasi yake katika mtiririko wa vyeo. Walioko juu wanaweza kujiita “viongozi watumishi” lakini mara nyingi wao ni kama wakurugenzi wenye wajibu wa kufanya maamuzi ya kikurugenzi. Kadiri kanisa linavyozidi kukua ndivyo mchungaji anavyokuwa mbali na kundi lake. Kama yeye ni mchungaji wa kweli, na apate nafasi ya kukwambia ukweli, atakwambia kwamba alikuwa na furaha alipokuwa na kundi dogo.

Vivyo hivyo, makanisa jengo yenye vikundi vidogo bado huweka ile tofauti kati ya wachungaji na washirika wa kawaida. Kwa kawaida, viongozi wa vikundi vidogo wako chini ya wale mabingwa wanaolipwa. Masomo ya Biblia kwa kawaida yanatayarishwa na hao mabingwa au yanapitishwa nao, kwa kuwa viongozi wa vikundi vidogo hawawezi kuaminiwa kuwa na mamlaka mengi sana. Vikundi vidogo haviruhusiwi kuwa na Meza yaBwana wala kubatiza. Kazi hizo ‘takatifu’ zimetengwa kwa ajili ya watu maalum wenye vyeo na vyeti. Wale wanaoitwa kuingia katika huduma lazima waende Vyuo vya Biblia ili wafaulu kufanya huduma ya “kweli”, wajiunge na kundi lile maalum.

Vikundi vidogo katika makanisa jengo mara nyingi ni kama nakala ya ibada za kanisa tu. Muda wake si zaidi ya dakika 60 hadi 90, na mtu mmoja mwenye karama huongoza ibada na mwingine mwenye karama hutoa fundisho lililokubalika. Hakuna nafasi hata kidogo kwa Roho kuwatumia wengine, au kugawa karama, au kukuza watumishi.

Mara nyingi watu hawajitoi kuwa waaminifu kwa vikundi vidogo. Wanafika inapowezekana, na vikundi vyenyewe mara nyingi hupangwa kuwa vya muda. Basi, undani wa jumuiya hiyo ni mdogo sana – si kama makanisa ya nyumbani.

Kwa kawaida, vikundi vidogo katika makanisa jengo hukutana katikati ya juma ili kutoingilia shughuli za mwisho wa juma kwa kuwa na mkutano mwingine wa kanisa. Basi – mkutano wa kikundi katikati ya juma unatawaliwa na muda – usizidi masaa mawili kwa wanaoweza kuhudhuria. Unawazuia wale wenye watoto wadogo au wanaokaa mbali.

Hata kama makanisa jengo yatahamasisha huduma ya vikundi vidogo, bado kuna swala la jengo – kupoteza fedha tena. Ni hivi: Kama utaratibu wa vikundi vidogo utaongeza watu kanisani, fedha zitazidi kupotezwa kwa habari ya ujenzi. Tena, vikundi vidogo katika makanisa jengo husababisha nyongeza ya mfanyakazi mmoja atakayelipwa – fedha zaidi kwa ajili ya mpango mwingine wa kanisa.

Labda kibaya zaidi ni hiki: Wachungaji wa makanisa jengo yenye vikundi vidogo mara nyingi wanakuwa na mipaka katika kufanya watu kuwa wanafunzi, wao binafsi. Wana shughuli nyingi sana kwa sababu ya wajibu zao nyingi kiasi cha kwamba hawana nafasi kabisa ya kufanya watu kuwa wanafunzi. Wakijaribu sana ni kuwafundisha wale viongozi wa vikundi vidogo, lakini hata hilo huwa ni mikutano ya mara moja kwa mwezi.

Hayo yote yamesemwa ili kusema hivi: Kwa maoni yangu mimi – makanisa ya nyumbani yana mafanikio zaidi katika kufanya watu kuwa wanafunzi, kuwaongeza na kuwasaidia wanafunzi kufanya wengine kuwa wanafunzi. Tena, ni mpango wa KiBiblia kabisa kuliko makanisa jengo. Ila natambua kwamba mawazo yangu hayawezi kubadilisha mapokeo ya kanisa yaliyodumu karne na karne. Basi nashauri kwamba wachungaji wa makanisa jengo wafanye kitu kuelekea kwenye kuyafanya makanisa yao yafanane na mpango wa KiBiblia wa kufanya watu kuwa wanafunzi.[6] Wanaweza kufikiria kuwafanya viongozi wa siku za baadaye kuwa wanafunzi, au kuanzisha huduma ya vikundi vidogo. Wanaweza kuwa na “Jumapili Ya Kanisa La Kwanza” ambapo kanisa litafungwa na kila mtu apate nafasi ya kushiriki chakula nyumbani, na kujaribu kukutana kama Wakristo wa kwanza walivyofanya kwa karne tatu.

Wachungaji wenye vikundi vidogo makanisani mwao wanaweza kufikiri jinsi ya kuruhusu vikundi vidogo hivyo kuwa makanisa ya nyumbani, waone kitakachotokea. Ikiwa vikundi vidogo vitakuwa na afya na kuongozwa na viongozi walioitwa na Mungu – wachungaji au wazee au waangalizi – havitashindwa kuendelea vyenyewe. Havihitaji kanisa mama. Mbona usiwaweke huru?[7] Fedha za washirika zinazoingia kwenye kanisa mama zinaweza kumtunza mchungaji wa kanisa la nyumbani.

Je, ninapounga mkono makanisa ya nyumbani maana yake ni kwamba hakuna chema kuhusu makanisa jengo? Hapana! Makanisa jengo yanastahili pongezi ikiwa yanazaa wanafunzi wanaomtii Kristo. Lakini, mara nyingi, taratibu zao na mipango yao huwa ni vizuizi badala ya msaada katika kufikia lengo ambalo Kristo ametuwekea, na huua wachungaji.

Nini Hutokea Katika Mkutano Wa Nyumbani?

Makanisa ya nyumbani hayatakiwi kufanana, na kuna nafasi ya tofauti nyingi tu. Kila kanisa la nyumbani lionyeshe utamaduni na maisha ya jamii husika. Hii ni sababu moja ya kufanikiwa sana kufanya uinjilisti kwa makanisa ya nyumbani, hasa katika nchi ambazo hazina utamaduni wa Kikristo. Washirika wa makanisa ya nyumbani hawawakaribishi jirani zao kuingia kwenye kanisa jengo ambalo ni tofauti kabisa na kitu walichozoea, mahali ambapo watahusika katika taratibu za kigeni kabisa kwao. Mambo hayo wakati mwingine ni vizuizi vikubwa kwa watu kuokoka. Badala yake, wanawakaribisha jirani zao kula chakula na rafiki zao.

Kitu kikubwa katika mkutano wa kanisa la nyumbani ni mlo wa pamoja. Kwa makanisa mengi ya nyumbani, mlo huo ni pamoja na Meza ya Bwana, au ndiyo Meza ya Bwana. Kila kanisa la nyumbani kipekee linaweza kuamua jinsi ya kusababisha umuhimu wa kiroho wa Meza ya Bwana ujulikane. Kama tulivyokwisha tangulia kusema, Meza ya Bwana ya kwanza ilianza kama mlo wa kawaida tu wa Pasaka, uliokuwa na maana kubwa kiroho. Kuwa na Meza ya Bwana kama sehemu ya mlo wa kawaida ndiyo utaratibu uliofuatwa wakati waamini wa kanisa la mwanzo walipokutana. Tunasoma hivi juu yao:-

Wakawa wakidumu katika fundisho la mitume, na katika ushirika, na katika kuumega mkate, na katika kusali … Na siku zote kwa moyo mmoja walidumu ndani ya hekalu, wakimega mkate nyumba kwa nyumba, na kushiriki chakula chao kwa furaha na kwa moyo mweupe (Matendo 2:42, 46. Maneno mepesi kukazia).

Wakristo wa kwanza walikuwa wanashika mikate mikubwa, wanaimega na kuila pamoja – kitu kilichokuwa kawaida katika utamaduni wao kwa habari ya mlo. Je, huko kumega mkate katika chakula kulikuwa na maana fulani ya kiroho kwa Wakristo wa kwanza? Biblia haiweki wazi. Lakini, William Barclay, mwalimu maarufu sana, anaandika hivi katika kitabu chake kiitwacho (tafsiri) Meza Ya Bwana – “Hakuna shaka kwamba Meza ya Bwana ilianza kama mlo wa kifamilia au mlo wa marafiki katika nyumba … Jambo la kula kijipande kidogo cha mkate na kunywa divai kidogo halihusiani hata kidogo na Meza ya Bwana kama ilivyokuwa mwanzo … Meza ya Bwana ilikuwa ni mlo katika nyumba ya marafiki.” Cha kushangaza ni kwamba kila msomi wa kisasa wa Biblia anakubaliana na Barclay, lakini kanisa bado linafuata desturi yake badala ya Neno la Mungu kwenye swala hili!

Yesu aliwaamuru wanafunzi Wake wawafundishe wanafunzi wao kuyashika yote aliyokuwa amewagiza. Basi, alipowaagiza kula mkate na kunywa divai pamoja kama kumbukumbu Yake, bila shaka waliwafundisha wanafunzi wao kufanya hivyo. Je, hayo yangefanyika kwenye mlo wa kawaida? Inaonekana hivyo, tunaposoma maneno ya Paulo kwa waamini Wakorintho.

Basi, mkutanikapo pamoja [wala hasemi juu ya kukutanika katika kanisa, maana wakati huo makanisa hayakuwepo] haiwezekani kula chakula cha Bwana; kwa maana kila mmoja hutangulia kutwaa chakula chake katika kule kula; hata huyu ana njaa, na huyu amelewa (1Wakor. 11:20-21. Maneno mepesi kukazia).

Maneno hayo yangewezaje kueleweka kama Paulo alikuwa anazungumzia Meza ya Bwana kama inavyoendeshwa katika makanisa ya kisasa? Je, umewahi kusikia juu ya tatizo la kula chakula chake kwanza, na mwingine kuwa na njaa huku mwingine amelewa kwa habari ya Meza ya Bwana katika ibada ya kanisa la kisasa? Maneno hayo yana maana ikiwa Meza ya Bwana ilikuwa inaunganishwa na mlo. Tazama anachoendelea kusema.

Je! Hamna nyumba za kulia na kunywea? Au mnalidharau kanisa la Mungu [na usisahau kwamba Paulo hakuwa anaandika juu ya jengo, bali kusanyiko la watu – yaani, kanisa la Mungu], na kuwatahayarisha hao wasio na kitu? Niwaambieni? Niwasifu? La! Siwasifu kwa ajili ya hayo (1Wakor. 11:22).

Jiulize: Watu wangeonaje aibu – wasio na kitu – kama kilichokuwa kinafanywa hakikuwa mlo wa kawaida? Paulo alikuwa anaonyesha kwamba baadhi ya waamini Wakorintho waliofika mapema kwenye mikutano yao walikula vyakula vyao bila ya kuwasubiri wengine. Walipofika wale ambao pengine ni maskini sana kiasi cha kutokuwa na kitu cha kuleta ili watu washiriki katika mlo wa pamoja walikuta chakula kimeliwa, kimekwisha. Hawakubaki na njaa tu, bali pia waliaibika kwa sababu ilionekana wazi kwamba hakuna walicholeta.

Mara tu baada ya hayo, Paulo aliandika zaidi kuhusu Meza ya Bwana, ambayo ni agizo alilopokea “kutoka kwa Bwana” (1Wakor. 11:23), naye akaeleza mambo yaliyofanyika wakati wa Meza ya Bwana mara ya kwanza (ona 1Wakor. 11:24-25). Kisha akawaonya Wakorintho wasishiriki Meza ya Bwana kwa njia isiyostahili, akisema kwamba wasipojihukumu wenyewe, watakula na kunywa hukumu juu yao wenyewe. Itakuwa udhaifu, magonjwa na hata kufa kabla ya wakati (ona 1Wakor. 11:26-32).

Kisha akamalizia hivi:

Kwa hiyo ndugu zangu, mkutanikapo mpate kula, ngojaneni; mtu akiwa na njaa, na ale nyumbani kwake; msipate kukutanika kwa hukumu (1Wakor. 11:33-34).

Ni hivi: Kosa lililokuwa linafanywa wakati wa Meza ya Bwana ni kutowajali na kuwafikiria waamini wengine. Paulo kwa mara nyingine tena akaonya kwamba wale waliokuwa wanakula chakula chao kwanza, kwenye tukio ambalo lilipaswa kuwa mlo wa pamoja walikuwa katika hatari ya kuhukumiwa (au kuadhibiwa) na Mungu. Ufumbuzi ulikuwa rahisi tu. Kama mtu alikuwa na njaa kiasi cha kutoweza kuwasubiri wengine, ale kitu nyumbani kwake kabla ya kuja kwenye mkutano. Na wale waliofika mapema wawasubiri wale watakaochelewa kufika kwenye mlo – ambao ulihusisha Meza ya Bwana, au ndiyo ulikuwa Meza ya Bwana.

Tukitazama fungu zima, Paulo anachosema kwa uwazi kabisa ni kwamba, kama kilichokuwa kinaliwa ni Meza ya Bwana, basi ingefanyika kwa njia ambayo ingempendeza Bwana – kuonyesha upendo na kujaliana.

Ni dhahiri kwamba kanisa la kwanza lilishiriki Meza ya Bwana kama sehemu ya chakula cha kawaida katika nyumba, bila ya kuwepo kwa usimamizi wa kichungaji. Mbona sisi hatufanyi hivyo?

Mkate Na Divai

Aina ya vinavyotumiwa katika Meza ya Bwana si muhimu sana. Kama ni lazima tujitahidi kufanya kama ilivyokuwa ile Meza ya Bwana ya kwanza kabisa, basi itabidi tujue mkate ule ulitengenezwa na nini, na zabibu zilizotoa divai ile ya kwanza zilikuwa za aina gani. (Kwa habari ya hilo: kuna viongozi wa kanisa katika karne za mwanzo waliosema kwamba mvinyo husika ulibidi utiwe maji mengi, la sivyo Meza ya Bwana ilikuwa inafanyika visivyo.)

Mkate na mvinyo vilikuwa vitu vya kawaida kabisa katika mlo wa Wayahudi zamani. Yesu alivipa umuhimu wa kipekee vitu viwili ambavyo vilikuwa vya kawaida kabisa – vyakula vilivyoliwa na kila mtu kila siku. Angetembelea utamaduni mwingine katika kipindi tofauti cha historia, bila shaka Meza ya Bwana ya kwanza ingekuwa na jibini na maziwa ya mbuzi, au mkate wa mchele na juis ya nanasi. Kwa hiyo – chakula chochote na kinywaji vinafaa kuwakilisha mwili Wake na damu Yake kwenye mlo wa kawaida wa wanafunzi Wake. Kitu muhimu ni ile maana yake kiroho. Tusije tukapuuza maana ya Sheria katika juhudi za kushika andiko!

Si lazima mlo wa kawaida uwe kama maombolezo ya msiba. Kama tulivyokwisha soma, Wakristo wa kwanza walikuwa “wakimega mkate nyumba kwa nyumba … wakila pamoja kwa furaha na udhati wa moyo” (Matendo 2:46 – TLR. Maneno mepesi kukazia). Ila, hali ya kumaanisha ni sawa wakati tunapofikia kwenye kukumbuka dhabihu ya Yesu na kula ule mkate na ile divai. Ni muhimu sana kujichunguza kabla ya kula Meza ya Bwana, kama inavyo-onyeshwa na maneno mazito ya Paulo ya kuwaonya waamini Wakorintho katika 1Wakor. 11:17-34. Uhalifu wowote kwa amri ya Kristo kupendana sisi kwa sisi ni kutaka adhabu kutoka kwa Mungu. Na matengano yote au hali ya kutopatana vitengenezwe kabla ya kushiriki. Kila mwamini ajichunguze mwenyewe na kutubu dhambi zozote, tendo ambalo ni sawa na “kujihukumu mwenyewe” kulingana na maneno ya Paulo.

Roho Hudhihirishwa Kupitia Mwili

Mlo wa watu wote unaweza kufanyika kabla au baada ya mkutano wenye ibada, mafundisho na ushirikishwaji wa karama za kiroho. Ni juu ya kila kanisa la nyumbani kuamua utaratibu wake, na taratibu zinaweza kutofautiana kutoka kusanyiko hadi kusanyiko la kanisa hilo moja la nyumbani.

Ni dhahiri kutokana na Maandiko kwamba mikutano ya kanisa la kwanza ilikuwa tofauti sana na ibada za siku hizi za makanisa jengo. Tunapewa katika 1Wakorintho sura ya 11 hadi 14 mambo mengi yaliyotokea wakati Wakristo wa kwanza walipokutanika, na hakuna sababu ya kufikiri kwamba mtindo huo hauwezekani siku hizi. Pia ni dhahiri kwamba yaliyotokea katika mikutano ya kanisa la kwanza kama yanavyoelezwa na Paulo yangeweza tu kutokea katika vikundi vidogo. Anayoeleza Paulo hayawezekani katika mkutano mkubwa.

Naomba niwe wa kwanza kukiri kwamba sielewi yote aliyoandika Paulo katika hizo sura nne za 1Wakorintho. Lakini inaonekana kwamba kitu muhimu sana katika mikutano hiyo ya 1Wakorintho 11 hadi 14 ni uwepo wa Roho Mtakatifu miongoni mwao, na madhihirisho Yake kupitia viungo vya mwili. Aliwapa watu binafsi karama kwa ajili ya kujengwa kwa mwili wote.

Paulo anaorodhesha karama kama tisa hivi za kiroho: unabii, lugha, tafsiri za lugha, neno la maarifa, neno la hekima, kupambanua roho, karama za kuponya, imani, na matendo ya miujiza. Hasemi kwamba karama zote hizo zilionekana katika kila mkutano, lakini anaonyesha uwezekano wa utendaji wa karama hizo zote, na anaonekana kuhitimisha kwa kutaja madhihirisho ya Roho yaliyokuwa ya kawaida katika 1Wakorintho 14:26.

Basi ndugu, matokeo ni nini? Mkutanikapo, kila mmoja ana zaburi, ana fundisho, ana ufunuo, ana lugha, ana tafsiri. Mambo yote na yafanywe kwa kusudi la kujenga (TLR).

Hebu tutazame hayo matano yote, yaliyokuwa madhihirisho ya kawaida ya Roho, na katika sura nyingine, tutazame kwa undani zaidi hizo karama tisa za Roho zinazotajwa katika 1Wakorintho 12:8-10.

Ya kwanza ni zaburi. Zaburi zitolewazo na Roho zinatajwa na Paulo katika barua mbili zingine za Paulo kwa makanisa, kuonyesha nafasi yake katika makusanyiko ya Kikristo.

Wala msilewe kwa mvinyo, maana si vizuri. Bali mjazwe na Roho, mkizungumza wenyewe kwa wenyewe katika zaburi na nyimbo na tenzi za rohoni, kwa kuimba na kumfanyia Bwana shangwe kwa moyo (Waefeso 5:18, 19 – TLR).

Ruhusuni Neno la Kristo likae kwa wingi ndani yenu, mkifundishana kwa hekima yote na kushauriana wenyewe kwa wenyewe kwa zaburi na nyimbo na tenzi za rohoni, na kumwimbia Mungu kwa shukrani mioyoni mwenu (Wakolosai 3:16 – TLR).

Tofauti kati ya zaburi, nyimbo na tenzi za rohoni haiko wazi sana, lakini wazo kuu ni kwamba vyote vina msingi katika maneno ya Kristo, vimevuviwa na Roho, na vinatakiwa kuimbwa na waamini ili kufundishana na kushauriana. Ni kweli kwamba nyimbo na pambio ambazo zimeimbwa na waamini katika kipindi chote kilichopita cha historia ya kanisa zinaangukia katika mojawapo ya vipengele hivyo. Kwa bahati mbaya, nyimbo nyingi za kisasa na pambio hazina undani KiBiblia, kuonyesha kwamba hazitokani na Roho, na kwa kuwa hazina kina, hazina thamani yoyote kwa kufundisha au kuwashauri waamini. Lakini, waamini wanaokutanika katika makanisa ya nyumbani wanapaswa kutazamia kwamba Roho atawavuvia watu binafsi, si kuongoza tu nyimbo maarufu za Kikristo za zamani na mpya, bali pia kuwapa nyimbo maalum washirika wengine zitakazoweza kutumiwa kwa ajili ya kufaidia wote. Ni kitu cha kipekee sana kwa makanisa kuwa na nyimbo zao wenyewe, zilizotolewa na Roho!

Kufundisha

Cha pili katika orodha ya Paulo ni kufundisha. Hili tena linaonyesha kwamba mtu yeyote anaweza kutoa fundisho lililovuviwa na Roho katika kusanyiko. Kila fundisho lilitakiwa kupimwa ili kuona kama lingalingana na mafundisho ya mitume (maana kila mmoja alidumu katika hayo: ona Matendo 2:42). Sisi pia tunapaswa kufanya hivyo hivyo siku hizi. Ila – ona kwamba hakuna mahali popote hapa au penginepo katika Agano Jipya, penye kuonyesha kwamba mtu yule yule alitoa mahubiri kila juma wakati makanisa yalipokutanika – na kuwa kinara katika kila mkutano!

Pale Yerusalemu kulikuwa na mikutano mikubwa ambayo waliofundisha ni mitume. Tunajua kwamba wazee walipewa majukumu ya kufundisha katika makanisa, na kwamba kuna watu wanaoitwa kufanya huduma ya kufundisha. Paulo alifundisha sana – hadharani na nyumba kwa nyumba (ona Matendo 20:20). Lakini, katika mikutano midogo ya waamini, Roho Mtakatifu anaweza kuwatumia wengine kufundisha ambao si mitume, wazee au waalimu.

Kwa habari ya kufundisha, sisi tunawazidi watu wa kanisa la kwanza kwa sababu tunaweza kuja na nakala binafsi za Biblia kwenye mikutano yetu. Kwa upande wa pili, yawezekana upatikanaji rahisi wa Biblia kwetu umetusababisha kutukuza mafundisho kuliko kumpenda Mungu kwa moyo wote, na kuwapenda jirani zetu kama tunavyojipenda wenyewe. Jambo hilo limetuibia uzima uliokusudiwa kutoka katika Neno la Mungu. Tumefundishwa mpaka tumekufa. Mafundisho mengi ya Biblia katika vikundi vidogo yamekuwa yenye kuchosha na yasiyofaa, sawa tu na mahubiri ya Jumapili asubuhi. Kipimo kizuri kuhusu mafundisho ya makanisa ya nyumbani ni hiki: Kama watoto wakubwa hawafichi kuchoka kwao, watu wazima wanaficha. Watoto ni kipimo kizuri sana cha ukweli wa hali halisi.

Ufunuo

Cha tatu kinachotajwa na Paulo ni “ufunuo”. Maana yake ni chochote kinachofunuliwa na Mungu kwa mtu fulani katika kundi. Kwa mfano: Paulo anataja jinsi ambavyo mtu asiyeamini anavyoweza kutembelea kusanyiko la Kikristo na “siri za moyo wake zikadhihirishwa” kwa karama ya unabii. Matokeo ni kwamba “atajisikia hatia” na “kutakiwa kujibu”, naye “ataanguka kifudifudi na kumwabudu Mungu, akisema, ‘Hakika Mungu yuko miongoni mwenu’.” (1Wakor. 14:24, 25 – TLR).

Hapa tena tunaona kwamba uwepo halisi wa Roho Mtakatifu ulikuwa kitu kilichotazamiwa katika mikusanyiko ya kanisa, na kwamba vitu visivyo vya kawaida vingetokea kwa sababu hiyo. Wakristo wa mwanzo waliamini kweli ahadi ya Yesu kwamba, “Popote walipokusanyika wawili au watatu katika jina langu, nipo katikati yao” (Mathayo 18:20 – TLR). Kama Yesu Mwenyewe alikuwepo katikati yao, miujiza ingetokea. Waliabudu kweli kweli “katika Roho wa Mungu” (Wafilipi 3:3).

Hata hivyo, unabii – ambao nitasema mengi juu yake hapo baadaye – unaweza kuwa na ufunuo juu ya mioyo ya watu. Lakini ufunuo unaweza kutolewa kuhusu vitu vingine na kwa njia nyingine, kama kupitia ndoto au maono (angalia Matendo 2:17).

Lugha Na Tafsiri

Cha nne ni kwamba Paulo aliunganisha karama mbili zinazofanya kazi pamoja – lugha na tafsiri za lugha. Huko Korintho, lugha zilikuwa nyingi na matumizi yake yalikuwa mabaya. Yaani – watu walinena kwa lugha wakati wa mikutano ya kanisa, na hapakuwa na tafsiri. Basi, hakuna aliyejua kinachosemwa. Tunaweza kujiuliza kwa nini Wakorintho walaumiwe, maana inaonekana kama ni kosa la Roho Mtakatifu kuwapa watu karama ya lugha bila ya kumpa yeyote karama ya kutafsiri. Lipo jibu zuri tu kwa swali hilo ambalo nitalitoa katika sura ya huko mbele. Lakini, Paulo hakukataza watu kunena kwa lugha (kama makanisa jengo mengi yanavyofanya). Yeye alichokataza ni watu kukatazwa kunena kwa lugha, na akasema, hilo ni agizo la Bwana (ona 1Wakor. 14:37-39)![8] Ilikuwa ni karama ambayo, kama ingetumiwa vizuri, ingejenga mwili wa Kristo na kuthibitisha uwepo wa Mungu usio wa kawaida miongoni mwao. Mungu alikuwa anazungumz akupitia watu, akiwakumbusha kweli Yake na mapenzi Yake.

Katika sura ya 14, Paulo anatetea ukuu wa unabii juu ya kunena kwa lugha bila tafsiri. Aliwatia moyo sana Wakorintho watamani kutabiri, na hii ni ishara kwamba karama za Roho zitafanya kazi miongoni mwa watu wanaozitamani. Tena, Paulo aliwashauri hivi waamini wa Thesalonike – “Msimzimishe Roho; msidharau matamko ya kinabii” (1Wathes. 5:19 – TLR). Hii inaonyesha kwamba waamini wanaweza “kuzima moto wa” Roho kwa kuwa na mtazamo usiofaa juu ya karama ya unabii. Bila shaka ndiyo sababu karama ya unabii haionekani sana miongoni mwa waamini siku hizi.

Jinsi Ya Kuanza

Makanisa ya nyumbani huzaliwa na Roho Mtakatifu kupitia huduma ya mwanzilishi wa makanisa ya nyumbani au mzee au mchungaji au mwangalizi mwenye kupewa maono na Mungu juu ya kanisa la nyumbani. Kumbuka kwamba mzee KiBiblia, au mwangalizi au mchungaji anaweza kuitwa “aliyekomaa” na makanisa jengo. Hakuna mwanzishaji wa makanisa ya nyumbani anayehitaji elimu maalum kuhusu huduma.

Baada ya maono hayo kutolewa na Roho Mtakatifu, anahitaji kumwomba Bwana kuhusu wengine wanaoweza kuungana naye. Bwana atamkutanisha na watu wenye maono yanayofanana, akithibitisha uongozi wake. Au anaweza kuongozwa kwa wasioamini walio tayari, anaoweza kuwaleta kwa Kristo na kuwafanya wanafunzi katika kanisa la nyumbani.

Wale wanaoanzisha kanisa la nyumbani watazamie kwamba itachukua muda kwa washirika kuzoeana na kujifunza kushirikiana na kutembea katika Roho Mtakatifu. Hali ya kila mshirika kuhusika, uongozi wa kitumishi KiBiblia, kuwawezesha wazee kutumika, uongozi wa Roho Mtakatifu na karama Zake, mlo wa pamoja, na hali ya kiroho ya kawaida tu ni vitu vigeni sana kwa watu waliozoea ibada za makanisani. Hivyo basi, kutumia neema na subira ni kitu cha busara sana wakati wa kuanza kanisa jipya la nyumbani. Mwanzo unaweza kuwa kama kikundi cha kujifunza Biblia nyumbani, huku mtu mmoja akiongoza kuabudu na mwingine akifundisha somo lililoandaliwa, kisha kumaliza kwa nafasi ya watu kuomba pamoja, kuwa na ushirika na kula pamoja. Lakini, kikundi kitakapojifunza zaidi mfumo wa KiBiblia kuhusu makanisa ya nyumbani, yule mzee au mchungaji au mwangalizi atalazimika kuwatia moyo washirika kujitahidi kupata kilicho bora toka kwa Mungu. Baada ya hapo, furahia safari yenyewe!

Mikutano ya makanisa ya nyumbani inaweza kuhama kutoka kwa mshirika mmoja hadi kwa mwingine kila juma, au mtu mmoja anaweza kutoa nyumba yake itumiwe kila juma. Makanisa mengine ya nyumbani huhamia nje kwenye viwanja vizuri mara moja moja, hali ya hewa ikiruhusu. Wala si lazima wakati wa kukutana uwe ni Jumapili asubuhi tu, bali wakati wowote unaowafaa washirika. Mwisho: Ni vizuri kuanza na idadi ndogo ya watu – wasizidi kumi na mbili.

Jinsi Ya Kufanya Mabadiliko

Bila shaka wachungaji wengi wanaosoma maneno haya wanafanya kazi katika taratibu za makanisa jengo, na yawezekana hata wewe ni mmoja wao. Kama nimegusa kitu katika maisha yako kinachotamani kanisa la aina niliyokuwa naeleza, basi bila shaka umeanza kujiuliza jinsi ya kufanya mabadiliko. Hebu nikutie moyo kwamba, usiwe na haraka. Anza kwa kufundisha kweli za Biblia tu, na kufanya chochote unachofanya wakati huu katika mfumo wako ili uzae wanafunzi wanaotii maagizo ya Yesu. Wanafunzi wa kweli watapenda kufanya mabadiliko wenyewe, wafuate mfumo wa kanisa la KiBiblia kama wanavyoufahamu. Mbuzi na watu wa kidini watapinga mabadiliko hayo kwa nguvu zote.

Pili: Jifunze Maandiko yanasema nini juu ya jambo hilo, ufundishe kusanyiko lako juu ya mfumo wa kanisa la nyumbani na baraka zake. Hatimaye waweza kufuta ibada zote za katikati ya juma au za Jumapili jioni ili uanzishe mikutano ya vikundi katika nyumba, itakayosimamiwa na waamini waliokomaa. Mtie moyo kila mmoja ahudhurie. Jitahidi kufananisha mikutano hiyo na ile ya KiBiblia kiasi inachowezekana. Kisha, toa nafasi kwa watu kuanza kufurahia baraka za vikundi vidogo.

Baada ya kila mmoja kuanza kufurahia mikutano hiyo ya nyumbani, unaweza kutangaza kwamba Jumapili fulani ya mwezi unaofuata itakuwa “Jumapili Ya Kanisa La Kwanza”. Na siku hiyo ni kwamba kanisa litafungwa na kila mtu atakwenda kwenye nyumba ili kukutanika, kama kanisa la kwanza lilivyofanya, na kula pamoja, kuwa na Meza ya Bwana, kuwa na ushirika, maombi, kuabudu, mafundisho ya pamoja na karama za kiroho. Mambo yakifaulu, unaweza kufanya hivyo Jumapili moja kwa mwezi, kisha mbili, kisha tatu. Mwishoni, utaruhusu kila kikundi kuwa kanisa huru la nyumbani, lenye uhuru wa kukua na kuongezeka, na labda kuwa na mkutano wa pamoja kila baada ya miezi kadha.

Mabadiliko hayo niliyoeleza yanaweza kuchukua kati ya mwaka mmoja hadi miwili.

Au kama unataka kwenda polepole, unaweza kuanzisha mkutano mmoja katika nyumba, na wachache kati ya washirika wako wenye kupenda, uwaongoze wenyewe. (Hapa tena narudia: makanisa ya nyumbani si lazima yakutane Jumapili asubuhi.) Unaweza kuwaambia kwamba ni kitu cha majaribio, na inaweza kuwa mafunzo kwa wote.

Mambo yakifaulu, chagua mwangalizi kisha ulifungue kundi hilo kuwa kanisa linalojitegemea ambalo litaungana na ibada ya Jumapili mara moja kwa mwezi. Hivyo kanisa hilo jipya bado litakuwa sehemu ya kanisa mama, na halitatazamwa vibaya na wale ambao wamebakia. Pia inaweza kuwashawishi wengine katika kanisa kufikiri kuhusu kujiunga na kanisa lingine la nyumbani linaloanzishwa na kanisa.

Kundi la kwanza likikua, omba kisha uligawe, ili makundi yote mawili yawe na viongozi wazuri na karama za kutosha katika washirika wao. Makundi hayo mawili yanaweza kukutanika pamoja katika ibada ya pamoja kwenye mahali watakapokubaliana – mara moja kwa mwezi au mara moja kila baada ya miezi mitatu.

Njia yoyote utakayoamua kufuata, hakikisha macho yako yanatazama lengo hata utakapovunjwa moyo – na haitakuwa kidogo. Makanisa ya nyumbani yana watu, na watu husababisha matatizo. Usikate tamaa.

Haitawezekana kila mmoja katika dhehebu lako akubali kufanya mabadiliko kama hayo. Basi itakubidi uamue ni wapi utaanza kibinafsi kujiingiza katika kuunda kanisa la nyumbani au kikundi cha makanisa ya nyumbani na kuachana na dhehebu. Siku hiyo itakuwa muhimu sana kwako!

Kanisa Lililo Sawa

Je, mchungaji wa kanisa la nyumbani anaweza kufanikiwa zaidi machoni pa Mungu kuliko mchungaji wa kanisa kubwa lenye jengo kubwa na maelfu ya watu wanaohudhuria kila Jumapili? Ndiyo, kama anaongeza wanafunzi wenye kumtii Yesu na wenye kufanya wengine kuwa wanafunzi. Kama anafuata mpango wa Yesu badala ya kukusanya mbuzi wa kiroho mara moja kwa juma kutazama onyesho na kusikiliza hotuba yenye kustarehesha, iliyo’takatifuzwa’ na mistari kadhaa isiyokuwa katika mantiki yake.

Mchungaji atakayeamua kufuata mpango wa kanisa la nyumbani hatakuwa na kusanyiko kubwa. Lakini, atakuwa na matunda yanayodumu, maana wanafunzi wake watafanya wengine kuwa wanafunzi. Wachungaji wengi wa makanisa “madogo” ya watu 40 au 50 wanaotaka zaidi, ni vizuri warekebishe kufikiri kwao. Tayari makanisa yao ni makubwa sana. Pengine waache kuombea majengo makubwa na waanze kuomba nani achaguliwe kuongoza makanisa mapya mawili ya nyumbani. (Angalizo: Tafadhali sana – hayo yatakapotokea, usitafute jina jipya kwa ajili ya dhehebu lako, na wewe mwenyewe usijiite ‘askofu’!)

Tunahitaji kufuta mawazo kwamba kikubwa ni bora inapofikia mambo ya kanisa. Kama ni kupima kwa kufuata misingi ya KiBiblia, sharika binafsi zenye watazamaji wasio na nidhamu wenye kukutania katika majengo maalum zingehesabiwa kuwa za ajabu sana. Kama mtume mmoja angetembelea makanisa jengo ya kisasa, wangejikuna vichwa!

Hoja Ya Mwisho

Mara nyingi imesemekana kwamba watu hawawezi kukubaliana na wazo la makanisa kukutania nyumbani katika dunia ya Magharibi, ambapo Ukristo umekwisha kuwa sehemu ya utamaduni. Hoja imetolewa kwamba ni lazima tubaki kama tulivyo.

Kwanza: Hiyo si kweli kwa sababu makanisa ya nyumbani yanazsidi kupata kasi katika nchi za Magharibi.

Pili: Tayari watu wanakutanika nyumbani – tena kwa furaha sana – kwa ajili ya sherehe, vyakula, ushirika, kujifunza Biblia na mikutano ya nyumba kwa nyumba. Kukubali wazo la kanisa kuwa nyumbani huhitaji badiliko kidogo tu la mawazo.

Tatu: Ni kweli kwamba watu wa dini – “mbuzi kiroho” – hawatakubali wazo la makanisa ya nyumbani. Hawatafanya chochote cha kuwaonyesha kuwa watu tofauti – “wa ajabu” – kwa jirani zao. Lakini wanafunzi wa kweli wa Yesu Kristo watakubali jambo la makanisa ya nyumbani mara watakapoelewa msingi wake KiBiblia. Wanatambua upesi jinsi majengo ya kanisa yasivyohitajika katika kufanya watu kuwa wanafunzi. Ukitaka kujenga kanisa kubwa kwa “mbao, majani na manyasi” (1Wakor. 3:12), utahitaji jengo, lakini mwisho wa yote kila kitu kitaungua. Lakini ukitaka kuongeza wanafunzi na wenye kufanya watu kuwa wanafunzi, yaani kulijenga kanisa la Yesu Kristo kwa “dhahabu, fedha na mawe ya thamani,” basi huna haja ya kupoteza fedha na nguvu kwenye majengo.

Cha kusisimua ni kwamba, shirika la kienyeji la uinjilisti ambalo ni kubwa kuliko yote duniani liitwalo “kurudi Yerusalemu”, la makanisa ya nyumbani ya Uchina, limeweka mkakati halisi wa kuzifikia nchi za eneo lijulikanalo kama ‘Dirisha la 10/40’. Wamesema hivi: “Hatutamani kujenga jengo la kanisa popote! Hii inaruhusu Injili kuenea haraka. Viongozi wa kiserikali wanapata shida kufuatilia, na hutuwezesha kuingiza rasilmali yetu yote kwenye huduma ya Injili”.[9] Ni mfano wa KiBiblia, tena wa hekima kabisa. Unastahili kuigwa!

[1] Ona makala iitwayo (tafsiri) “Asemacho Yesu Kuhusu Fedha” katika sehemu iitwayo Mada Za KiBiblia kwenye mtandao huu: www.shepherdserve.org.

[2] Japo itaonekana ni kitu cha tofauti sana – sababu ya kweli ya kuhitajika majengo ni kukosekana kwa viongozi wa kusimamia makanisa madogo ya nyumbani, ambayo ni matokeo ya udhaifu katika kufanya wanafunzi. Je, yawezekana kwamba wachungaji wa makanisa jengo wana hatia ya kuwaibia huduma watu wengine walioitwa na Mungu kuwa wachungaji katika kusanyiko zao? Jibu ni ndiyo – wana hatia.

[3] Kiwango hicho (moja hadi kumi au ishirini) kisihesabike kuwa ni kikubwa sana, ukilinganisha na mpango wa Yesu kuwa na wanafunzi kumi na mbili, au jinsi Musa alivyoweka wakuu juu ya watu kumi (ona Kutoka 18:25). Wachungaji wengi wanasimamia watu wengi kuliko uwezo wao wa kuwafanya wanafunzi.

[4] Tunaweza pia kuhoji kwamba mbona hakuna wachungaji “viongozi”, “wenza” au “wasaidizi” katika Maandiko. Vyeo hivyo ambavyo vinaonekana kuwa vya lazima sana katika kanisa la kisasa kwa sababu ya muundo wake havikuwa na ulazima katika kanisa la kwanza kwa sababu ya muundo wake pia! Makanisa ya nyumbani yenye watu ishirini hayahitaji kuwa na mchungaji kiongozi, mchungaji mwenza na mchungaji msaidizi!

[5] Wachungaji wengi huwa hawafanikiwi kuwa wasemaji wazuri, japo wameitwa na Mungu na ni watumishi wanaojali sana wa Kristo. Je, ni ukatili kusema kwamba mahubiri mengi ya wachungaji yanachosha – au mara nyingi yanachosha? Lakini – wachungaji hao hao ambao wanachosha watu kwa maneno yao wakati wa mihadhara ni wazuri sana kuzungumza. Watu hawachoki mara nyingi wanapozungumza wao kwa wao. Hii ndiyo sababu ule mtindo wa kufundisha wenye kumshirikisha kila mmoja katika makanisa ya nyumbani unasisimua kila mara. Wakati huenda haraka vipindi hivyo, na huoni watu wakitazama saa kama inavyokuwa kwenye mahubiri. Wachungaji wa makanisa ya nyumbani hawana wasiwasi kwamba wanachokesha watu.

[6] Tafsiri ya wazimu ninayoipenda sana ni hii: Kurudia kufanya kitu kile kile, na kutazamia matokeo tofauti kila unapokifanya. Wachungaji wanaweza kufundisha juu ya wajibu wa kila mshirika kujihusisha katika kufanya watu kuwa wanafunzi kwa miaka mingi, lakini, wasipofanya kitu kubadilisha mifumo na taratibu, watu wataendelea kuja kanisani kuketi, kusikiliza na kurudi nyumbani. MCHUNGAJI: Ukiendelea kufanya kitu ambacho hakikubadilisha watu zamani, hakitabadilisha watu siku zijazo. Badilisha unachofanya!

[7] Lakini ukweli halisi ni huu: Sababu kubwa ya wazo kama hili kukataliwa na wachungaji wengi ni kwamba wanajenga falme zao wenyewe, si ufalme wa Mungu.

[8] Ninatambua kwamba kuna wale wanaosema kwamba madhihirisho yote yasiyo ya kawaida ya Roho Mtakatifu yalifanyika katika karne ya kwanza, na baada ya hapo inadaiwa yalikoma. Hivyo hatuna sababu ya kutafuta kile kilichokuwepo katika kanisa la kwanza, tena, kunena kwa lugha hakupo tena. Sina huruma na watu ambao ni kama Masadukayo wa kisasa. Kama mtu ambaye mara kadhaa amemsifu Mungu kwa Kijapani – kwa ushuhuda wa wenye kujua Kijapani walionisikia – na sijawahi kujifunza lugha hiyo, najua kwmaba karama hizo hazijaacha kutolewa na Roho Mtaka tifu. Pia nashangaa ni kwa nini Masadukayo hao wanakubali kwamba Roho Mtakatifu huita watu, huwaonyesha watu hatia, na kuwafanya upya wenye dhambi, halafu wanakataa kazi ya Roho baada ya miujiza hiyo. “Theolojia” ya aina hiyo ni matokeo ya kutokuamini kwa mwanadamu na kutokuti kwake, na haiungwi mkono na Maandiko, tena, iko kinyume kabisa na lengo la Kristo. Ni tendo la kutokumtii Kristo moja kwa moja kulingana na alichoandika Paulo katika 1Wakor. 14:37.

[9] Maneno ya Ndugu Yun katika kitabu chake kiitwacho (tafsiri) Kurudi Yerusalemu, ukurasa wa 58.

Hivi karibuni mfuasi kijana wa Ukomunisti alimwandikia mchumba wake barua ya kuvunja uchumba, baada ya kufunguliwa kutoka gerezani. Aliandika hivi:

“Sisi Wakomunisti tunakufa sana. Sisi ndiyo hupigwa risasi au kunyongwa au kudhihakiwa au kufukuzwa kazi na kufanyiwa maudhi mengi tu ili maisha yetu yasiwe mazuri. Asilimia fulani yetu huuawa au kufungwa. Tunaishi katika umaskini kabisa. Kila senti tunayopata ambayo ni zaidi ya mahitaji tuliyo nayo tunatakiwa kuitoa kwa chama. Sisi Wakomunisti hatuna muda wala fedha kwa ajili ya kwenda sinema sana, au kwenye matamasha ya muziki, au kula nyama, au kukaa nyumba nzuri, au magari mapya. Tunaitwa waliobobea. Sisi tumebobea katika ukomunisti. Maisha yetu yanatawaliwa na jambo moja kubwa: Kuufanya ulimwengu mzima kuwa wa Kikomunisti. Sisi tuna mtazamo katika maisha ambao hakuna kiasi chochote cha fedha kinachoweza kuununua. Tuna jambo tunalopigania, tuna kusudi dhahiri maishani mwetu. Tunaweka makusudi yetu na nia zetu kwenye nafasi ya pili maana nafasi ya kwanza ni kuteka ulimwengu. Basi, japo maisha yetu binafsi yanaonekana kuwa magumu au ubinafsi wetu unaonekana kuteseka kwa sababu ya kujiweka nafasi ya pili chini ya chama, tunafidiwa sana kwa wazo kwamba kila mmoja wetu kwa njia yake ndogo tu anachangia kuleta kitu kipya na cha kweli na kilicho bora kwa ajili ya mwanadamu.

Kuna kitu kimoja tu ambacho nina shauku nacho sana maishani, nacho ni Ukomunisti. Ni maisha yangu, ndiyo biashara yangu, ndiyo dini yangu, ndiyo kazi yangu, ndiyo mpenzi wangu, ndiyo mke wangu, ndiyo pumzi yangu na chakula changu. Ninautumikia mchana na kuota juu yake usiku. Ukomunisti umenishika sana, na nguvu yake inazidi badala ya kupungua kadiri muda unavyopita. Basi, siwezi kuingia kwenye urafiki, wala kujiingiza kwenye mapenzi wala mazungumzo bila ya kuvihusisha hivyo na hiki kitu changu ambacho ndicho kinasukuma maisha yangu na kuyapa nguvu. Ninawatazama watu, vitabu, hoja na matendo kulingana na jinsi vyote hivyo vinavyoathiri Ukomunisti, na jinsi wao wanavyoutazama. Tayari nimekwisha fungwa kwa ajili ya msimamo wangu, na kama ni lazima, niko tayari kupigwa risasi kwa ajili hiyo hiyo.”

Japo amedanganywa na kupotoshwa, huyu mfuasi kijana wa Ukomunisti ana kitu ambacho wengi wanaojiita Wakristo hawana: kujitoa. Tunaweza kutikisa vichwa kwa kumhurumia kwamba ameamini kitu potofu, lakini imani yake imethibitishwa kuwa ya kweli kwa matendo yake. Hatuwezi kusema hivyo kuhusu wote wanaodai kwamba ni wafuasi wa Kristo.

Imani ya kweli daima hujidhihirisha kwa matendo. Kuna mlingano usiotenganishwa kati ya imani na tabia au mwenendo. Kama alivyoandika Martin Luther katika utangulizi wa kitabu chake cha kufafanua Waraka kwa Warumi, “Kweli kweli haiwezekani kutenganisha matendo na imani, kama ambavyo haiwezekani kutenganisha joto na mwanga kutoka katika moto.”

Utajuaje kwamba mtu anaamini unachomwambia? Utajua kama atatenda kama anayekuamini. Ukimwambia kwamba kuna mdudu hatari anayempandia mguuni, naye acheke tu na kuendelea kuzungumza nawe, jua kwamba hakuamini. Vivyo hivyo mtu anayemwamini Yesu hutenda kulingana na imani yake. Imani yake inaonyeshwa kwa kutii kwake.

Japo wengi wanaokiri kwamba ni Wakristo hudai kwamba wanamwamini Yesu kuwa ni Mwana wa Mungu, inaonekana kutokana na matendo yao kwamba hawaamini hata kidogo. Juu ya hao Paulo aliandika hivi: “Wanakiri ya kwamba wanamjua Mungu, bali kwa matendo yao wanamkana …” (Tito 1:16).

Yesu, Afisa Mkuu Mtendaji

Hebu fikiri kwamba unafanya kazi kwenye kampuni kubwa sana. Siku moja ukiwa kazini, mtu aliyevalia vizuri sana na ambaye hujawahi kumwona anaingia kwa mlango wa pembeni. Anakuja mezani pako na kusema, “Isaka, mimi ndiye Afisa Mkuu Mtendaji wa shirika hili. Tengeneza vizuri meza yako mara moja!” Utafanyaje? Ukweli ni kwamba itategemeana na kuamini kwako au kutokuamini kwamba yeye ndiye Afisa Mkuu Mtendaji kama alivyosema. Ni hivi: Afisa Mkuu Mtendaji ndiye mwenye mamlaka makubwa kuliko mwingine yeyote katika shirika. Yeye ndiye ambaye usingependa achukizwe na wewe. Kwa hiyo, ikiwa unaamini alichosema, mara moja utamtii. Usipomtii ni kwamba huamini yeye ndiye Afisa Mkuu Mtendaji.

Bila shaka unaelewa mfano huo. Kumwamini Yesu husababisha kujitoa kwake. Tunaokolewa kwa kumwamini Yesu, lakini imani yetu lazima iwe imani tiifu, la sivyo si imani. Hicho ndicho kinachosemwa mara mbili na Paulo katika waraka wake kwa Warumi, kwamba ni “utii utokanao na imani” (ona Warumi 1:5; 16:26). Lengo kuu la huduma yake yote lilikuwa ni kusababisha “utii wa imani” kwa watu wote wa Mataifa (ona Warumi 1:5).

Mtu anaweza kusema hivi: “Mfano wako si sawa kwa sababu Yesu si Afisa Mkuu Mtendaji wa kuogopwa.”

Hoja hiyo inaonyesha kiini cha tatizo tulilo nalo. Ikiwa mfano huo si sawa, ni kwenye ukweli kwamba Yesu ni zaidi ya Afisa Mkuu Mtendaji. Yeye ndiye muumbaji wa watu wote, ndiye hakimu wa walio hai na waliokufa; Yeye ana jina kuu lipitalo majina yote.

Lakini, katika mawazo ya wengi wanaojiita Wakristo, Yesu ni Mwokozi tu, siyo Bwana. Yeye ni jirani rafiki, si Kichwa cha Kanisa. Yeye ana upendo wote lakini hana mamlaka yote mbinguni na duniani. Yeye ni “ndugu mpendwa”, si Mfalme wa wafalme. Ni muungwana, lakini si ambaye mbele Zake kila goti litapigwa. Ni mzuri lakini si Mungu. Kibaya ni hiki: Yesu wa aina hiyo hayupo, na wale wanaodhani hivyo ni waabudu sanamu wabaya mno – wamemtengeneza mungu anayelingana na mawazo yao.

Mtume Yakobo anasema tena na tena juu ya kutodanganywa kuhusu imani isiyokuwa na matendo yanayotokana na kutii. Anasema hivi:

Lakini iweni watendaji wa neno, wala si wasikiaji tu, hali mkijidanganya nafsi zenu… Mtu akidhani ya kuwa anayo dini, wala hauzuii ulimi wake kwa hatamu, hali akijidanganya moyo wake dini yake mtu huyo haifai … Ndugu zangu, yafaa nini mtu akisema ya kwamba anayo imani, lakini hana matendo? Je! Ile imani yaweza kumwokoa? (Yakobo 1:22, 26; 2:14 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Yakobo ameweka hoja yake wazi kabisa na kwa uzuri kabisa. Imani pasipo matendo haiwezi kutuokoa. Tunachokiamini hudhirishwa kwa maneno yetu na matendo yetu. Tena, inawezekana kabisa kujidanganya nafsini mwetu katika jambo hili na kuwa na dini isiyo na faida.

Yakobo anaendelea na kusema hivi:

Lakini mtu atasema, Wewe unayo imani, nami ninayo matendo. Nionyeshe imani yako pasipo matendo, nami nitakuonyesha imani yangu kwa njia ya matendo yangu. Wewe waamini ya kuwa Mungu ni mmoja; watenda vema. Mashetani nao waamini na kutetemeka. Lakini wataka kujua, wewe mwanadamu usiye kitu, kwamba imani pasipo matendo haizai?… Mwaona kwamba mwanadamu huhesabiwa kuwa ana haki kwa matendo yake, si kwa imani peke yake…. Maana kama vile mwili pasipo roho umekufa, vivyo hivyo na imani pasipo matendo imekufa (Yakobo 2:18-20, 24, 26 — Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Yakobo anaonyesha kwamba hata mapepo wana imani kiasi fulani, na imani yao huonyeshwa kwa matendo – wanatetemeka kwa hofu. Lakini, ni wangapi wanaojiita waamini wanao-onyesha imani ndogo kuliko hata ya mapepo, kwa maana ya kwamba hawaonyeshi kumwogopa Mungu?

Yesu Alitaka Wasioamini Waamini Kwa Kutii

Ona pia kwamba Yakobo anamhimiza yeyote athibitishe imani yake bila ya matendo (ona Yakobo 2:18). Matendo hayawezi kutenganishwa na imani ya kweli. Hiyo ndiyo sababu imani ya kweli ya kuokoa huanza na toba kila mara. Na hiyo ndiyo sababu kila mara Yesu alipowaita watu waokolewe aliwataka wajitoe kabisa na kutii. Yesu aliwaita watu waingie kwenye imani tiifu, na kwa wengi waliokuwa wanaitenganisha imani na matendo, Yesu aliwakwaza maana hakusema chochote kuhusu imani wakati alipowaita watu kuokoka. Wafuasi Wake wa kweli wangeonyesha imani yao kwa matendo yao.

Cha kushangaza ni kwamba, mwito wa Yesu kwamba watu wajitoe kabisa mara nyingi hupuuzwa na watu wanaojiita Wakristo. Au kama wanakubali, wanajaribu kufafanua kwamba ni mwito wa kuingia katika mahusiano ya ndani zaidi, tena kwa wale ambao wamekwisha pokea neema ya Mungu tayari, sio wale ambao hawajaokoka. Lakini inasikitisha kwamba, wengi katika wale “waamini” wanaodai kwamba mwito wa Yesu kujitoa ni kwa ajili yao na si kwa wasioamini hawasikilizi mwito Wake kwa jinsi wanavyotafsiri. Wao wanafikiri kwamba wana uchaguzi wa kutotii mwito huo, na kwa kawaida hawafanyi hivyo.

Hatua Za Kwanza Au Kuingia Ndani Zaidi?

Hebu tutafakari mwaliko mmoja wa wokovu ambao Yesu aliutoa, unaotafsiriwa kwa makosa mara nyingi na kudhaniwa na wengi wanaokiri Ukristo kwamba ni mwito wa kuingia katika kutembea na Mungu kwa undani zaidi. Mwaliko wenyewe ni huu:

“Akawaita mkutano pamoja na wanafunzi wake, akawaambia, ‘Mtu yeyote akitaka kunifuata na ajikane mwenyewe, ajitwike na msalaba wake, anifuate. Kwa kuwa mtu atakaye kuiponya nafsi yake, ataiangamiza, na mtu atakayeiangamiza nafsi yake kwa ajili yangu na kwa ajili ya Injili, huyu ataisalimisha. Kwa kuwa itamfaidia mtu nini kuupata ulimwengu wote, akipata hasara ya nafsi yake? Ama mtu atoe nini badala ya nafsi yake? Maana kila mtu atakayenionea haya mimi na maneno yangu katika kizazi hiki cha uzinzi na dhambi, Mwana wa Adamu atamwonea haya mtu huyo, atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu’.” (Marko 8:34-38)

Je, huo ni mwaliko wa wokovu unaotolewa kwa wasioamini au ni mwaliko wa kuingia katika mahusiano ya undani zaidi unaotolewa kwa waamini? Tukisoma kwa ukweli, jibu ni wazi kabisa.

Kwanza: Ona kwamba watu waliokuwa wanaambiwa maneno hayo na Yesu ni “mkutano” pamoja na wanafunzi Wake (ms. 34). Basi, “mkutano” hawakuwa wanafunzi Wake. Wao “waliitwa” Naye ili kusikiliza kitu alichokuwa anataka kusema. Yesu alikuwa anamtaka kila mmoja – wafuasi Wake, na waliokuwa wanatafuta kumjua – waelewe ukweli aliokuwa anataka kufundisha. Ona pia kwamba alipoanza kufundisha alianza kwa kusema, “Mtu yeyote…” (ms. 34 — Maneno mepesi ni ili kutilia mkazo). Yaani, maneno Yake ni kwa yeyote na kila mmoja.

Tunapoendelea kusoma inakuwa wazi zaidi kwamba Yesu alikuwa anazungumza na nani. Maneno Yake hasa yalikuwa yanaelekezwa kwa kila mtu aliyetamani “kumfuata” Yeye, “kuiponya nafsi yake” badala ya “kupata hasara ya nafsi yake” na kuwa miongoni mwa wale ambao Yeye hatawaonea aibu wakati “atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu”. Maneno hayo yote yanaonyesha kwamba Yesu alikuwa anaeleza juu ya watu waliokuwa na shauku ya kuokoka. Je, ni sawa kwetu kufikiri kwamba kuna mtu anayetaka kwenda mbinguni ambaye hataki “kumfuata” Yesu na “kuiponya nafsi yake”? Je, ni sawa kwetu kuamini kwamba wapo waamini wa kweli watakaopata “hasara ya nafsi” zao, na wenye kumwonea Yesu na maneno Yake aibu, na ambao Yesu Mwenyewe atawaonea aibu atakaporudi? Basi, ni dhahiri kwamba Yesu alikuwa anazungumza juu ya wokovu wa milele.

Ona kwamba kila sentensi katika zile nne zilizo katika fungu hili lenye sentensi tano inasema kweli muhimu kwa kuanza na maneno “Kwa kuwa”. Ni kwamba kila moja inasaidia kufafanua zaidi ile iliyopita. Hakuna sentensi katika fungu hili inayopaswa kufafanuliwa pasipo kutazama jinsi hizo nyingine zinavyoipa mwanga. Hebu tuangalie maneno ya Yesu sentensi kwa sentensi kwa mtazamo huo.

Sentensi Ya Kwanza

“Mtu yeyote akitaka kunifuata na ajikane mwenyewe, ajitwike msalaba wake, anifuate” Marko 8:34).

Ona tena hapa kwamba maneno ya Yesu yalikuwa yanaelekezwa kwa yeyote aliyetaka kumfuata, yeyote aliyetaka kuwa mfuasi Wake. Huu ndiyo uhusiano wa pekee ambao Yesu anautoa mwanzoni kabisa.

Wengi wanatamani kuwa rafiki bila kuwa wafuasi Wake, lakini hakuna uchaguzi aina hiyo. Yesu hakumhesabu yeyote kuwa rafiki Yake kama hakumtii. “Ninyi mmekuwa rafiki zangu, mkitenda niwaamuruyo” (Yohana 15:14).

Wengi wangependa kuwa ndugu Zake bila kuwa wafuasi Wake. Lakini hapo tena Yesu hakutoa nafasi kama hiyo. Hakuna aliyemhesabu kuwa ndugu Yake kama hakuwa mtii. “Yeyote atendaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni, huyo ndiye ndugu yangu …” (Mathayo 12:58 – Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Wengi wanapenda kujiunga na Yesu mbinguni bila ya kuwa wafuasi Wake, lakini Yesu aliweka wazi kwamba jambo hilo haliwezi kutokea. Ni wale watiifu tu ndiyo wanaokwenda mbinguni. “Si kila mtu aniambiaye, ‘Bwana, Bwana,’ atakayeingia katika ufalme wa mbinguni; bali ni yeye afanyaye mapenzi ya Baba yangu aliye mbinguni” (Mathayo 7:21).

Katika sentensi yetu tunayoitazama, Yesu aliwajulisha wale waliotaka kumfuata kwamba wasingeweza kufanya hivyo bila ya kujikana wenyewe. Lazima wawe tayari kuweka shauku zao pembeni, na kuzitia chini ya mamlaka ya mapenzi Yake. Kujikana na kunyenyekea ndicho kiini katika kumfuata Yesu.

Lakini, Yesu anategemea kujikana mpaka wapi? Je, alikuwa anazungumzia juu ya kuacha kula vitu fulani tu wakati wa Pasaka? Katika hiyo sentensi ya kwanza, Yesu alitumia maneno yaliyofanya isiwe vigumu kuelewa anachosema. “Ajitwike msalaba wake.” Pengine si Yeye aliyeanzisha kusema hivyo – labda ilikuwa lugha ya kawaida katika siku Zake. Je, nini maana yake?

Katika siku za Yesu, watu waliojitwika misalaba walikuwa wale waliohukumiwa kufa. Hicho hakikuwa kitu ambacho mtu alipenda kufanya, kwa sababu kilikuwa cha mwisho ambacho angefanya. Wakati mhalifu alipobeba msalaba wake, aliinua kile kipande cha mbao ambacho baada ya muda mfupi angetundikwa juu yake ii afe kifo kibaya, cha taratibu. Ulikuwa ni wakati wa kutisha, wa kukabiliana na kitu kisichoepukika.

Kwa hiyo maneno: “mtu ajitwike msalaba wake” yanafanana na mtu kueleza juu ya kitu ambacho kwa kawaida kisingefanyika. Huo ni mfano wa kujikana kwa hali ya juu sana, kufanya kitu ambacho mtu alikuwa hataki kufanya. Kama ulikuwa msemo wa kawaida katika siku za Yesu, basi tunaweza kufikiri kwamba akina baba walikuwa wanawaambia watoto wao wa kiume wasiopenda kabisa: “Mwanangu! Unajua ni wajibu wako kuchimba choo wakati kimejaa. Sasa, jitwike msalaba wako na uendelee na kazi.” Au wake za watu wakiwaambia waume zao waliokunja uso, “Mume wangu! Najua hupendi kusikia hiki, lakini leo kodi zetu zinatakiwa na serikali ya Kirumi, na tunayo ile fedha inayotakiwa na yule mtoza ushuru tapeli. Hatuna uchaguzi katika jambo hili. Si ujitwike msalaba wako na uende kwenye ofisi yake asubuhi hii mkamalize mambo?”

Sentensi Ya Pili

Sentensi ya pili anayotamka Yesu inafanya maana ya ile ya kwanza kuwa dhahiri zaidi. “Kwa kuwa mtu atakaye kuiponya nafsi yake, ataiangamiza, na mtu atakayeiangamiza nafsi yake kwa ajili yangu na kwa ajili ya Injili, huyu ataisalimisha” (Marko 8:35).

Hapa tena ona kwamba sentensi inaanza kwa neno “kwa kuwa”, lenye kuiunganisha na ile ya kwanza, na kuifafanua zaidi. Hapa Yesu anatofautisha watu wawili, wale wale waliokuwa wametajwa katika sentensi ya kwanza – yule ambaye angekuwa tayari kujikana na kujitwika msalaba wake ili kumfuata, na yule ambaye asingekuwa tayari kufanya hivyo. Yule ambaye asingekuwa tayari kujikana anataka kuokoa nafsi yake, lakini ataipoteza. Yule ambaye angekuwa tayari kujikana atapoteza nafsi yake lakini mwishoni anaiokoa.

Kweli, Yesu hakuwa anazungumza juu ya mtu mmoja kupoteza au kuokoa maisha yake kimwili. Wafuasi Wake wengi walipoteza maisha yao kimwili haraka sana, kwa sababu walimfuata. Walikufa kwa ajili ya imani yao. Tena, sentensi zinazofuata katika fungu hili zinaonyesha kwamba mawazo ya Yesu yalikuwa kwenye mambo ya milele – faida na hasara za milele.

Mtu anayetajwa katika sentensi ya kwanza ambaye asingejikana ni yule yule anayetajwa katika sentensi ya pili ambaye alitaka kuyaokoa maisha yake. Basi, tunaweza kufikia hitimisho kwamba “kuokoa nafsi” maana yake “kuokoa mipango ya mtu kwa ajili ya maisha yake.” Hii inadhihirika zaidi wakati tunapotazama yule mtu anayelinganishwa katika kisa hicho, ambaye “anapoteza nafsi yake kwa ajili ya Kristo na Injili”. Ni huyo anayejikana mwenyewe, anayejitwika msalaba wake na kuachana na mipango yake binafsi, na kuanza kuishi kwa ajili ya kusudi la kuendeleza mipango ya Kristo na kueneza Injili. Huyo ndiye atakaye”okoa nafsi yake” mwisho wa siku, wakati ambapo yule mwingine ataipoteza. Anayetafuta kumpendeza Kristo badala ya kujipendeza mwenyewe atajikuta mbinguni akiwa na furaha, huku yule anayeendelea kujipendeza mwenyewe atajikuta jehanamu akiwa na huzuni, na huko kupoteza kila nafasi ya uhuru wa kufuata mambo yake mwenyewe maishani.

Sentensi Ya 3 Na Ya 4

Sasa tugeukie sentensi ya tatu na ya nne. “Kwa kuwa, itamfaidia mtu nini kuupata ulimwengu wote, akipata hasara ya nafsi yake? Au mtu atoe nini badala ya nafsi yake?” (Marko 8:36, 37). Katika sentensi hizi, huyo mtu ambaye hatajikana anawekwa bayana. Ndiye anayetamani kuyaokoa maisha yake, lakini ndiye anayeyapoteza mwishoni. Sasa anazungumzwa kwamba ni mwenye kutaka kufuata kile kitolewacho na dunia na ambaye mwishoni “anapata hasara ya nafsi yake”. Yesu anaonyesha hasara ya mtu wa aina hiyo kwa kufananisha thamani ya dunia nzima na thamani ya hiyo roho moja. Ni kwamba hakuna mlinganisho. Mtu anaweza kupata vitu vyote ambavyo dunia inatoa, lakini, kama matokeo ya mwisho wa maisha yake ni kuwa jehanamu milele, amefanya kosa kubwa sana sana.

Kutokana na sentensi hizo mbili tunapata kuona sababu zinazowavuta watu wasijikane na kuwa wafuasi wa Kristo. Ni ile shauku waliyo nayo ya kujitosheleza, itolewayo na dunia. Wakisukumwa na kujipenda wenyewe, wale wanaokataa kumfuata Kristo wanatafuta starehe za dhambi, ambazo wafuasi wa Kristo wa kweli huziepuka kwa sababu ya kumpenda na kumtii Yeye. Wale wenye nia ya “kupata kila kinachowezekana kwa juhudi zote” hufukuzia mali, mamlaka na sifa, wakati ambapo wale wafuasi wa Kristo wa kweli hutafuta kwanza ufalme Wake na haki Yake. Mali yoyote, mamlaka au sifa vinavyopatikana nao huhesabiwa kama fursa ya uwakili kutoka kwa Mungu, na hutumiwa kwa ajili ya utukufu Wake bila ubinafsi wowote.

Sentensi Ya Tano

Hatimaye tunafikia sentensi ya tano katika fungu tunalotazama. Ona tena jinsi ilivyounganishwa na zile nyingine kwa maneno yale ya kwanza – Kwa maana. “Maana kila mtu atakayenionea haya mimi na maneno yangu katika kizazi hiki cha uzinzi na dhambi, mwana wa Adamu atamwonea haya mtu huyo, atakapokuja katika utukufu wa Baba yake pamoja na malaika watakatifu” (Marko 8:38).

Hapa tena, anayehusika ni yule ambaye hakujikana mwenyewe. Badala yake, alitaka kufuata mpango wake mwenyewe, akifukuzia vile vitolewavyo na dunia, na ambaye alipoteza maisha yake na mwishowe kupata hasara ya nafsi yake. Sasa anaonyeshwa kwamba ni mtu mwenye kumwonea aibu Kristo na maneno Yake. Aibu yake inatokana na kutokuamini kwake. Kama kweli aliamini kwamba Yesu ni Mwana wa Mungu, asingemwonea Yeye wala maneno Yake aibu. Lakini ni mmoja kati ya “kizazi cha uzinzi na dhambi” na Yesu atamwonea aibu wakati atakaporudi. Hapa ni wazi kwamba Yesu hakuwa anazungumza juu ya mtu ambaye ameokoka.

Hitimisho ni nini? Ni hili: Fungu hili zima haliwezi kuhesabiwa kuwa mwito wa kuingia katika maisha ya kujitoa zaidi, unaotolewa kwa wale ambao tayari wanakwenda mbinguni. Ni onyesho la wazi kuhusu njia ya wokovu kwa kuwalinganisha wale waliookoka kweli na wale ambao bado. Hakuna hata mara moja ambapo Yesu anataja juu ya imani au kuamini, japo sababu nzima ya mtu kukataa kujikana mwenyewe na kuendelea kufuata vishawishi vya dunia ni uasi wa dhambi dhidi ya Kristo. Na hiyo ni kwa sababu hamwamini Kristo. Tunda la kutokuamini ni kutokutii. Yesu hakuwa anatangaza wokovu upatikanao kwa matendo bali wokovu ambao matokeo yake ni matendo, utokanao na imani ya dhati. Basi, hakuna “Mkristo ambaye hajajitoa kikamilifu” kulingana na tafsiri Yake.

Ubatizo Kama Wanavyofanya Nepali

Mwito wa kuokoka ni mwito wa kujitoa kabisa kwa Kristo. Katika mataifa mengi duniani ambako mateso ni kawaida, jambo hilo linaeleweka vizuri sana na waamini wapya. Wao wanajua kwamba kumfuata Kristo kuna gharama ya kulipa.

Sundar Thapa, Mkristo wa KiNepali ambaye ameanzisha makanisa zaidi ya mia moja katika taifa lake la KiBuddha, alinishirikisha maswali nane ambayo anamwuliza kila mwamini mpya kabla ya kumbatiza. Ni haya:

Je, uko tayari kulazimika kuondoka nyumbani kwenu na kuwaacha wazazi wako?

Je, uko tayari kupoteza haki yako ya kurithi mali ya baba yako?

Je, uko tayari kupoteza kazi yako kama watu wakijua kwamba wewe ni Mkristo?

Je, uko tayari kwenda gerezani?

Je, uko tayari kupigwa na kuteswa na polisi?

Je, uko tayari kufa kwa ajili ya Kristo ikibidi?

Je, uko tayari kuwaambia wengine habari za Yesu?

Je, uko tayari kuleta zaka yako yote na sadaka katika nyumba ya Bwana?

Kama huyo mwamini mpya anajibu ndiyo kwa yote nane, basi lazima atie sahihi karatasi yenye tamko la majibu yake. Ndipo baada ya hapo anabatizwa. Je, ni wangapi kati yetu ambao wangehesabiwa kuwa wameokoka wakiwa Nepal? Au swali muhimu zaidi: Ni wangapi kati yetu watakaohesabiwa kuwa ni Wakristo tutakaposimama mbele za Yesu?

“Waamini” Wasiokuwa Wanafunzi

Pengine mfano mzuri sana wa tafsiri isiyo sahihi ya maneno ya Yesu kuhusu wokovu na kudhaniwa kwamba ni mwito kwa watu “kutembea kwa karibu zaidi Naye” ni yale makundi yanayoundwa siku hizi na wanatheolojia wa kisasa. Wanasema kwamba kuna waamini Wakristo na wanafunzi. Watu wengi sana kanisani wanaamini kwamba mtu anaweza kuwa mwamini wa Kristo anayekwenda mbinguni bila ya kuwa mwanafunzi Wake. Kiwango cha kujitoa ambacho Yesu alitaka kwa mtu kuhesabiwa kuwa mfuasi wake ni cha juu sana kiasi cha kwamba wengi wanaojiita Wakristo lazima wakiri haraka kwamba hawawezi kukifikia. Lakini, hakuna shida maana katika akili zao hatua ya uanafunzi ni ya hiari. Kwa kuwa hawaelewi asili ya imani yenye kuokoa, wao wanaamua kwamba kufanyika mwanafunzi si sawa na kuokoka, kwa sababu ipo gharama ya kuwa mwanafunzi, ila wokovu ni bure.

Lakini kuelewa hivyo ni makosa makubwa. Uchunguzi wa kweli wa Agano Jipya unadhihirisha kwamba wanafunzi si waamini waliojitoa zaidi – wao ni waamini wa kweli tu. Katika kanisa la kwanza havikuwepo vikundi hivyo vya kisasa – “waaminio” na “wanafunzi”. Kila aliyemwamini Yesu alikuwa mwanafunzi Wake. Ukweli ni huu: “Na wanafunzi waliitwa Wakristo kwanza hapo Antiokia” (Matendo 11:26 – Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Kumwamini Yesu ni kumfuata kwa utii, na ndivyo ilivyo mpaka leo. Wokovu kweli ni zawadi ipatikanayo pasipo kuifanyia kazi, lakini ni zawadi inayopokelewa kwa kuwa na imani hai tu. Kule kujitoa kutokanako na imani kama hiyo si kazi; bali ni kitu kinachothibitisha imani hiyo. Neema inayotusamehe pia inatubadilisha.

Masharti Ya Yesu Kuhusu Uanafunzi

Hebu tutazame masharti ambayo Yesu aliorodhesha kwa mtu kuwa mwanafunzi Wake huku tukitazama kama Maandiko yanafundisha ikiwa waamini wote wa kweli ni wanafunzi.

Tunasoma katika Luka 14:25 kwamba “makundi makubwa” yalimfuata Yesu. Lakini Yeye hakuridhika. Makundi makubwa ya mashabiki wakati mambo ni mazuri hayakumgusa. Alitaka kujitoa kwa moyo wote, bila ya kubakiza chochote. Alitazamia kupendwa na kuaminika kwa hali ya juu kabisa. Basi akawaambia hivi:

“Kama mtu akija kwangu naye hamchukii baba yake, na mama yake, na mke wake, na wanawe, na ndugu zake waume na wake; naam, na hata nafsi yake mwenyewe, hawezi kuwa mwanafunzi wangu” (Luka 14;26).

Hakuna mfasiri wa Maandiko mwenye akili timamu atakayesema kwamba Yesu alimaanisha mtu lazima awachukie kweli wale anaowapenda sana maishani mwake ili kuwa mfuasi Wake. Ni dhahiri kwamba Yesu alikuwa anatumia lugha ya mfano. Bila shaka alichokuwa anamaanisha ni kwamba upendo wetu kwa tunaowapenda uonekane kama chuki unapolinganishwa na upendo wetu Kwake Yeye. Alimaanisha kwamba Yeye ndiye awe wa kwanza katika kupendwa maishani mwetu. Wanafunzi Wake wanapaswa kumpenda Yeye zaidi sana kuliko mtu mwingine yeyote, na hata wao wenyewe.

Yesu akaendelea na kusema hivi: “Mtu yeyote asiyeuchukua msalaba wake na kuja nyuma yangu, hawezi kuwa mwanafunzi wangu” (Luka 14:27).

Hapa tena si kwamba maneno Yake yachukuliwe kama yalivyo. Hatazamii wanafunzi Wake kubeba misalaba ya mbao kila waendapo. Kuubeba msalaba wa mtu lazima iwe ni ishara ya kitu fulani, na vyovyote vile, nani atafikia mahali pa kudhani kwamba Yesu alikuwa anazungumzia kitu kizuri cha kupendeza au rahisi? Sasa sana alikuwa anazungumzia kujitoa kwa kujikana.

Ona pia kwamba hili sharti la pili la mtu kuubeba msalaba wake ni sawa na lile ambalo Yesu aliwataka wote waliotaka kumfuata wafanye, kama tulivyoona katika mafunzo yetu mapema katika sura hii, kutoka Marko 8:34 hadi 38. Yesu katika fungu hilo bila shaka alikuwa anataja masharti ya wokovu, akionyesha ushahidi dhahiri kwamba masharti ya kuokoka na kuwa mfuasi ni sawa – ni yale yale.

Alipoendelea na fundisho Lake juu ya uanafunzi, ndipo alipowashauri wasikilizaji Wake kuhesabu gharama kabla ya kuanza kuwa wafuasi Wake. Anasema hivi:

“Maana ni nani katika ninyi, kama akitaka kujenga mnara, asiyeketi kwanza na kuhesabu gharama, kwamba anavyo vya kuumalizia? Asije akashindwa kuumaliza baada ya kuupiga msingi, watu wote waonao wakaanza kumdhihaki wakisema, ‘Mtu huyu alianza kujenga, akawa hana nguvu za kumaliza.’ Au kuna mfalme gani, akitaka kwenda kupigana na mfalme mwingine, asiyeketi kwanza na kufanya shauri, kwamba yeye pamoja na watu elfu kumi ataweza kukutana na yule anayekuja juu yake na watu elfu ishirini? Na kama akiona hawezi, hutuma ujumbe kutaka sharti za amani, mtu yule akali mbali” (Luka 14:28-32).

Nani awezaye kupinga kwa usahihi kwamba hakuna gharama ya kuwa mwanafunzi wa Kristo kutokana na maneno hayo?

Akamalizia hivi: “Basi, kadhalika kila mmoja wenu asiyeacha vyote alivyo navyo, hawezi kuwa mwanafunzi wangu” (Luka 14:33). Ili kuwa mwanafunzi wa Yesu hatuna budi kuacha umiliki wa vitu vyetu vyote, avimiliki Yeye. Tunafanyika mawakili tu wa vitu vile ambavyo vimekuwa Vyake kuanzia hapo, na mali yetu inatumiwa kwa makusudi Yake. Vinginevyo, sisi si wanafunzi Wake.

Ni wazi Yesu alitaka kuonyesha kwamba kuwa mwanafunzi Wake ni kujitoa kwenye gharama kubwa. Lazima Yeye awe wa kwanza katika maisha yetu, nasi lazima tumpende kuliko maisha yetu, watu tunaowapenda na mali zozote.

Sharti Lingine

Wakati mwingine tena Yesu alieleza maana ya kuwa mwanafunzi Wake. Yohana anataarifu kwamba wakati Yesu alipokuwa anazungumza Hekaluni,

Wengi walimwamini. Basi Yesu akawaambia wale Wayahudi waliomwamini, ‘Ninyi mkikaa katika neno langu, mmekuwa wanafunzi wangu kweli kweli; tena mtaifahamu kweli, nayo hiyo kweli itawaweka huru’.” (Yohana 8:30-32)

Ona kwamba Yohana mara mbili anatuambia kwamba maneno ya Yesu katika 8:31-32 yalitolewa kwa waliokuwa wanamwamini. Kwa hao waamini wapya, Yesu hakuwaambia hivi: “Huko baadaye mtahitaji kufikiri kujitoa kabisa kama wanafunzi.” Hapana. Yeye alisema nao moja kwa moja kama wanafunzi. Kwa Yesu, kumwamini Yeye ilikuwa ni sawa na kuwa mwanafunzi.

Vile vile angalia kwamba Yesu hakuwahakikishia mara moja hao waamini kwamba wameokoka kama inavyofanyika leo. Badala yake, Yeye aliwapa changamoto wajihoji ikiwa imani yao ilikuwa ya kweli. Je, walikuwa wanafunzi Wake kweli kweli? Ingefanyika hivyo kama wangedumu katika neno Lake.

Kudumu katika neno la Yesu maana yake ni kukaa ndani yake, kupafanya kuwa nyumbani kwako au makao yako. Huonyesha shauku ya kutaka kujua na kulitii neno Lake, kama tu alivyosema: “Mtaifahamu kweli, nayo hiyo kweli itawaweka huru” (Yohana 8:32 — Maneno mepesi ni ili kutilia mkazo). Yesu hasa alikuwa anazungumza juu ya uhuru kutokana na dhambi (ona Yohana 8:34-36). Hili tena linatwambia kwamba wanafunzi wa kweli wa Yesu, wale ambao wamemwamini Yeye kweli kweli na kuzaliwa mara ya pili, wanaonekana kwa utakatifu wao unaozidi kukua.

Ubatizo Wa Wanafunzi

Katika Agizo Kuu lipatikanalo katika mistari ya mwisho ya Injili ya Mathayo, Yesu alitumia neno mwanafunzi kwa njia isiyoleta mashaka yoyote kuhusu maana yake. Alisema hivi: “Basi enendeni, mkawafanye mataifa yote kuwa wanafunzi, mkiwabatiza kwa jina la Baba, na Mwana, na Roho Mtakatifu; na kuwafundisha kuyashika yote niliyowaamuru ninyi; na tazama, mimi nipo pamoja nanyi sikuzote, hata ukamilifu wa dahari” (Mathayo 28:19, 20 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Cha kwanza tunachoona hapa ni kwamba Yesu anataka wanafunzi, naye anawataka hao wabatizwe. Lakini tunajua pia kwamba Yesu na waandishi wa Agano Jipya wanakubaliana kwamba kila anayemwamini Yesu anatakiwa kubatizwa mara tu anapokiri imani yake kwa Kristo. Hii inaonyesha tena kwamba waamini wote wa kweli ni wanafunzi. Yesu hakuwa anasema katika Agizo Lake Kuu kwamba tusiwabatize wale wanaomwamini Kristo, bali kwamba tuwabatize wale wote wanaochukua hatua ya kuwa wanafunzi waliojitoa kikamilifu.

Kutokana na kusoma juu ya Agizo Kuu, ni wazi pia kwamba Yesu alimhesabu mtu aliyekuwa anataka kujifunza maagizo Yake yote na kuyashika kuwa ndiye mwanafunzi (Mathayo 28:20). Ni wazi kwamba kujifunza ni kitu kinachoendelea, kwa hiyo hakuna mwanafunzi ambaye anakuwa mtii mara moja katika kila kitu. Lakini kila mwanafunzi wa kweli anakubali kuwa chini ya Kristo, anakubali kujitia katika kujifunza na kufanya mapenzi Yake, na kwa njia hiyo anakuwa mwamini wa kweli kwa sababu waamini wote wa kweli ndiyo wanafunzi.

Ushuhuda Wa Yohana

Ushahidi mwingine kwamba waamini na wanafunzi ni kitu kimoja unapatikana katika Injili ya Yohana, na waraka wake wa kwanza. Hebu linganisha mistari ifuatayo:

“Amri mpya nawapa, Mpendane. Kama vile nilivyowapenda ninyi, nanyi mpendane vivyo hivyo. Hivyo watu wote watatambua ya kuwa ninyi mmekuwa wanafunzi> wangu, mkiwa na upendo ninyi kwa ninyi” (Yohana 13:34, 35 – Maneno mepesi kwa ajili ya kutilia mkazo).

Sisi tunajua ya kuwa tumepita toka mautini kuingia uzimani, kwa maana twawapenda ndugu. Yeye asiyependa, akaa katika mauti (1Yohana 3:14).

Upendo usio na ubinafsi kwa ndugu ndiyo unaonyesha wanafunzi wa Kristo wa kweli, na pia unawaonyesha wote waliopita kutoka mautini kwenda uzimani, yaani, wale ambao wamezaliwa mara ya pili. Sababu rahisi ni kwamba, wanafunzi wa Kristo ni wale tu ambao wamezaliwa mara ya pili.

Matawi Yadumuyo Katika Mzabibu

Mwaliko mmoja wa mwisho kuhusu wokovu ambao mara nyingi hutafsiriwa kwamba ni mwito wa kuingia katika “undani wa mwenendo” unapatikana katika Yohana 15. Hapa tena Yesu anafafanua maana ya kuwa mwanafunzi Wake. Anasema hivi:

“Mimi ndimi mzabibu wa kweli, na Baba yangu ndiye mkulima. Kila tawi ndani yangu lisilozaa huliondoa; na kila tawi lizaalo hulisafisha, ili lizidi kuzaa. Ninyi mmekwisha kuwa safi kwa sababu ya lile neno nililowaambia. Kaeni ndani yangu, nami ndani yenu. Kama vile tawi lisivyoweza kuzaa peke yake lisipokaa ndani ya mzabibu; kadhalika nanyi, msipokaa ndani yangu. Mimi ni mzabibu; ninyi ni matawi, akaaye ndani yangu nami ndani yake, huyo huzaa sana; maana pasipo mimi ninyi hamwezi kufanya neno lolote. Mtu asipokaa ndani yangu hutupwa nje kama tawi na kunyauka; watu huyakusanya na kuyatupa motoni yakateketea. Ninyi mkikaa ndani yangu, na maneno yangu yakikaa ndani yenu, ombeni mtakalo lote nanyi mtatendewa. Hivyo hutukuzwa Baba yangu, kwa vile mzaavyo sana; nanyi mtakuwa wanafunzi wangu” (Yohana 15:1-8 – Maneno mepesi ni kwa ajili ya kutilia mkazo).

Mahubiri mengi sana yamehubiriwa kwa Wakristo waamini kutoka mistari hii, yakiwashauri “kusogea karibu na Yesu” na kukaa ndani Yake ili waweze kuzaa matunda mengi! Lakini, Yesu hataki tufikiri kwamba kukaa ndani Yake ni kitu ambacho waamini waendao mbinguni wanahitaji kuamua kuwa nacho au hapana. Kukaa ndani Yake ni sawa na kuokoka – kama maneno ya Yesu yanavyoweka bayana kabisa: “Mtu asipokaa ndani yangu, hutupwa nje kama tawi na kunyauka; watu huyakusanya na kuyatupa motoni yakateketea” (Yohana 15:6). Wale wasiokaa ndani ya Kristo wamelaaniwa. Wale wanaokaa ndani ya Kristo huzaa matunda, wakijithibitisha kwamba ni wanafunzi Wake kama Yesu alivyosema (Yohana 15:8). Hapa tena tunaona kwamba watu waliookoka kweli ni wanafunzi wanaozaa matunda.

Mizabibu inaweza kuzaliwa kwenye tawi ambalo limeunganika na mzabibu tu. Tawi hupokea uzima kutoka kwa mzabibu, ambacho ndicho muhimu kwa ajili ya kuzaa matunda. Huo ni mfano unaofaa kabisa wa mahusiano yetu na Kristo. Tunapomwamini Kristo, tunafanyika tawi lililo hai, lenye kuzaa matunda ndani Yake. Sawa na jinsi ambavyo maji ya uzima yanavyopita katika mzabibu na kupeleka uhai kwa tawi ili liweze kuzaa matunda, ndivyo na Roho Mtakatifu anayekaa ndani yetu alivyo chanzo cha matunda ya mwamini.

Je, ni matunda ya aina gani yanayozalishwa kwa nguvu za Roho Mtakatifu? Bila shaka Roho Mtakatifu anazaa tunda la utakatifu. Orodha ya Paulo ya tunda la Roho inayopatikana katika sura ya tano ya Wagalatia inaanza kwa tunda la upendo, ambalo, kama tulivyokwisha ona hapo nyuma, ndiyo alama ya wanafunzi wa kweli wa Yesu. Orodha hiyo inaendelea kwa kutaja tunda la furaha, amani, uvumilivu, utu wema, fadhili, uaminifu, upole na kiasi (ona Wgalatia 5:22). Hayo ndiyo Roho Mtakatifu akaaye ndani yetu anayozalisha, na hayo ndiyo alama ya kila mwamini wa kweli kwa kiasi fulani. Kwa mfano: Tunasoma kwamba wanafunzi wa kwanza mara zote “walijaa furaha na Roho Mtakatifu” (Matendo 13:52).

Matunda huiva na kukomaa, na ndivyo ilivyo hata kwa tunda la Roho. Wakristo wasiokomaa mara nyingi wana matunda ambayo bado ni mabichi. Lakini, kama Roho anakaa ndani ya mtu (na ndivyo ilivyo kwa kila aaminiye kweli – Warumi 8:9), haiwezekani Yeye Roho asizae matunda Yake.

Vipi Kuhusu Tawi Lisilozaa Katika Kristo?

Lakini, Yesu si alizungumzia kuhusu uwezekano wa tawi “ndani Yake” lisilozaa matunda? Ndiyo. Ila, tamko Lake lazima litafsiriwe katika maelezo Yake kuhusu mzabibu na matawi. Ona kwanza kwamba tawi “ndani Yake” lisilo na matunda “linaondolewa” (Yohana 15:2). Maana yake ni kwamba hilo tawi lililokuwa kwenye mzabibu halipo tena. Kilichotokea kwa tawi hilo baada ya “kuondolewa” ni kitu cha kufikiri. Lakini, baada ya tawi hilo “kuondolewa” na kutokuwepo tena, bila shaka haliwi “linalokaa kwenye mzabibu.” Basi, ni kitu gani kinachotokea kwa matawi yasiyokaa katika mabibu? Yesu alisema hivi katika mistari ya mbele kidogo: “Mtu asipokaa ndani yangu hutupwa nje kama tawi na kunyauka; watu huyakusanya na kuyatupa motoni yakateketea” (Yohana 15:6).

Inabidi tuwe makini sana tunapofasiri mfano wa aina yoyote. Mfano ni mlinganisho wa vitu viwili ambavyo havifanani kimsingi, japo vina mambo kidogo yanayofanana. Ninapomwambia mke wangu kwamba macho yake ni kama vidimbwi vya maji, maana yake ni kwamba yana kina, ni meusi na yenye kuvutia. Lakini hapo ndipo mwisho wa kufanana. Sina maana kwamba samaki huogelea ndani yake au kwamba bata maji hutua hapo au kwamba yanaganda wakati kuna baridi!

Na mifano ya Yesu ni vivyo hivyo. Tunaweza kutafuta kwa makosa maana ya kiroho katika maelezo ambayo yamekwisha kwa habari ya kufanana kwake. Kwa mfano: Siwezi kutumia mfano wa Yesu kuhusu “mzabibu na matawi” ili kuthibitisha kwamba Wakristo wanazaa matunda zaidi wakati wa miezi ya joto, kama ambavyo ni kweli kwa mizabibu. Hapo ni kuongezea mambo yasiyofaa katika mfano.

Vivyo hivyo siwezi kufikia uamuzi kwamba Yesu alikuwa anajaribu kusema kwamba mwamini wa kweli ndani Yake anaweza asizae matunda kabisa, hasa tunapotambua kwamba hoja kuu ya mfano Wake huo inakwenda kinyume na wazo hilo. Hitimisho linalofaa basi ni kwamba lile tawi lisilozaa lililokuwa “ndani Yake” linamwakilisha mwamini anayerudi nyuma na kuanguka (linganisha na Luka 8:12, 13). Anafanyika mtu asiye na matunda na mwishowe anakatiliwa mbali kutoka kwa Kristo. Licha ya kuwepo mawazo mengi kinyume cha hilo, Maandiko yanaonyesha kwamba ni kitu kinachowezekana. Tutajaribu kuthibitisha hicho katika sura nyingine huko mbele. Uwezekano mwingine wa pekee ni kwamba tunda hilo lisilozaa ni mfano wa mwamini bandia, anayedhani yuko ndani ya Kristo lakini kumbe amekufa na hapati nguvu za uzima kutoka Kwake, kama inavyo-onekana kwa kutokuwa na matunda. Lakini, Yesu hakufafanua matawi kuwa ni wale wanaokiri tu kwamba wamo ndani Yake na kumbe hawamo. Yeye alifafanua matawi kwamba ni wale walio ndani Yake.

Wale wazaao matunda wameahidiwa kusafishwa na Mungu Mwenyewe. Pengine Yesu alikuwa anazungumza juu ya kusafishwa kwa hali ya juu ambako hutokea wakati wa kuzaliwa upya, mtu anapoonyesha matunda yale ya mwanzo kabisa ya toba na imani. Au labda alikuwa anaeleza juu ya kuendelea kwa mpango wa utakaso ambao Mungu huutekeleza katika maisha ya kila mwamini anayekubaliana Naye (ona Wafilipi 2:13). Vyovyote vile, mfano wa Mungu kwamba ni mkulima (au mtunza mizabibu) unazungumzia juu Yake Yeye akikata kitu kisichompendeza katika maisha yetu. Chochote kinachozuia matunda yasizalishwe na Roho anayekaa ndani yetu kitakutana na makasi Yake ya kukatia.

Upinzani Mdogo

Mara nyingi swali hutokea kuhusu Yusufu wa Arimathea, ambaye Biblia inasema alikuwa “mwanafunzi wa siri” wa Yesu (ona Yohana 19:38). Je, anawezaje kusemekana ni mwanafunzi kama imani yake ilikuwa ya siri? Je, hayo hayapingani na yote niliyoandika juu ya hali ya kujitoa inayoonyeshwa na wanafunzi wa kweli?

Hebu nianze kwa kusema kwamba jambo hilo hunisumbua mara nyingi sana kwamba, baada ya kutoa andiko baada ya andiko lenye kuthibitisha kweli fulani, mtu atatafuta mstari mmoja mdogo, uliofichika, ambao unaonekana ni kana kwamba unapinga yote niliyofundisha. Kisha anautaja kwa kiburi, kana kwamba huo mstari mmoja tu unabatilisha ile mingine yote tuliyokwisha itazama. Hoja hii ya sasa ni mfano. Kila kitu nilichoandika juu ya gharama ya kujitoa kuhusu uanafunzi kimejengwa kwenye Maandiko. Nimesema kinachosemwa na Biblia. Kwa hiyo, swala la kuunganisha uanafunzi wa siri wa Yusufu wa Arimathaya na yale yote yaliyofundishwa na Yesu kuhusu gharama ya kujitoa ya uanafunzi wa kweli ni letu wote, si langu peke yangu.

Sasa tujibu hoja: Yusufu wa Arimathaya alimpenda Yesu sana. Kulingana na taarifa ya Biblia, alikuwa “mtu mwema na mwenye haki” (Luka 23:50). Lakini, kama mwanachama maarufu wa Baraza la Wazee wa Kiyahudi (Sanhedrin), alificha upendo wake “kwa kuwaogopa Wayahudi” (Yohana 19:38). Wayahudi aliowaogopa bila shaka walikuwa wale wanachama wengine wa Baraza la Wazee wa Kiyahudi.

Ni wazi kwamba Yusufu wa Arimathaya alijua kwamba yalikuwepo matokeo mabaya kwake kama angefunua jinsi alivyojisikia kuhusu Yesu. Inawezekana kwamba alichokuwa anaogopa ni kuondolewa kwenye Baraza lile, kitu ambacho kingempunguzia nafasi ya kuwashawishi vizuri kuhusu Kristo. Tunajifunza kutoka Luka 23:51 kwamba Yusufu “hakukubaliana” na “mipango” ya Baraza kuhusu kukamatwa, mashtaka na hukumu iliyotolewa kwa Yesu. Na baada ya kifo cha Yesu, alifanya kitu kilichoweka hatarini hadhi yake, maana tunaambiwa kwamba “akafanya ujasiri, akaingia mbele ya Pilato akauomba mwili wake Yesu” (Marko 15:43). Kisha, yeye mwenyewe binafsi akautayarisha mwili wa Yesu na kuuzika katika kaburi lake mwenyewe. Hakika uwezekano wa kugunduliwa kwa mambo aliyofanya na Baraza ulikuwa mkubwa! Lakini baada ya kusulubiwa kwa Yesu, inaonekana hakujali tena kwamba wenzake katika Baraza wanafikiri nini.

Kujitoa kwa Yusufu kwa Kristo kilikuwa kitu wazi, na usiri wake kuhusu upendo wake ulikuwa ni wa muda tu. Zaidi ya hayo, inawezekana kuwa mwanafunzi halisi wa Kristo na kuogopa matokeo mabaya yanayoweza kutokana na jambo hilo. Yusufu wa Arimathaya alikuwa na matunda mengine katika maisha yake yaliyothibitisha kujitoa kwake kwa Kristo kuwa ni halisi.

Vipi Kuhusu Wakristo “Wa Kimwili”?

Kuna upinzani mwingine unaotolewa mara kwa mara. Siku hizi kuna wanaoitwa “Wakristo wa kimwili”. Wao ni kundi la kisasa la waamini wanaodaiwa kuwa wa kweli, ambao mara kwa mara wanakubaliana na mwili, na ambao matendo yao ya kimwili huwafanya kuwa kama wasiokuwa waamini. Japo “wamempokea Kristo”, hawaonyeshi kujitoa kwao Kwake. Wengi wao hawahudhurii hata kanisani, na wanafanya dhambi nyingi tu, lakini inasemekana wao ni salama katika neema ya Mungu, na wanakwenda mbinguni.

Je, hilo wazo kwamba kuna Wakristo wa kimwili lilitokea wapi? Chanzo chake ni tafsiri potofu inayoshikiliwa na wengi ya kile ambacho Paulo aliandika katika sura ya tatu ya Wakorintho wa Kwanza. Aliandika hivi:

“Lakini ndugu zangu, mimi sikuweza kusema nanyi kama na watu wenye tabia ya rohoni, bali kama na watu wenye tabia ya mwilini, kama na watoto wachanga katika Kristo. Naliwanywesha maziwa sikuwalisha chakula; kwa kuwa mlikuwa hamjakiweza. Naam, hata sasa hamkiwezi, kwa maana hata sasa ninyi ni watu wa tabia ya mwilini. Maana, ikiwa kwenu kuna husuda na fitina; je! Si watu wa tabia ya mwilini ninyi; tena mnaenenda kwa jinsi ya kibinadamu?” (1Wakor. 3:1-3)

Swali: Je, Paulo alikuwa anazungumza juu ya kundi fulani la Wakristo ambao hawana tofauti na wasioamini kwa sababu ya kufuata asili au tabia zao za kimwili? Wengi wanasema ndiyo, japo ni kinyume kabisa cha mafundisho mengi ya Agano Jipya. Wanadai hivi: “Paulo si aliwaambia Wakristo hao kwamba ‘mnaenenda kwa jinsi ya kibinadamu’ (3:3) na kuonyesha kwamba walikuwa wanatenda kama watu ambao hawajaamini?”

Jibu litapatikana katika kutazama kila kitu ambacho Paulo alisema kuhusu Wakorintho. Tukifanya hivyo, tutagundua kwamba “Wakorintho wa kimwili” kweli hawakuwa na tofauti na watu wasiookoka, kwa sababu imani yao halisi ilionekana kwa matendo mengi ya nje yaliyoonyesha upendo wao kwa Kristo. Naam: na kwa kuwa walikuwa na asili mbili – kama ilivyo kwa Wakristo wote – walikabiliana na ile vita kati ya Roho na mwili. Wengi wao kwa kuwa hawakuwa wamekomaa kiroho walifikia mahali pa kukubaliana na kuenenda katika asili yao ya kale (yaani, kuenenda katika mwili), na kutoenenda katika upendo kati yao. Walikuwa wanashindana juu ya waalimu waliokuwa wanawapenda na kuonyesha hali ya kupuuza Meza ya Bwana. Wengine walikuwa wanashtakiana mahakamani. Walihitaji kukua katika tunda la upendo, na Paulo aliandika mengi sana kuwasaidia katika jambo hilo.

Sababu ya msingi ya tatizo lao ni wao kutokujua kile ambacho Mungu alitazamia kutoka kwao. Kwa kuwa walikuwa watoto katika Kristo ambao Paulo alikuwa amewalisha tu maziwa ya Neno la Mungu badala ya nyama au chakula kigumu (3:2), maarifa yao (au walichojua) yalikuwa madogo na yenye mipaka. Ndiyo sababu Paulo aliwaandikia na kushughulikia makosa yao mbalimbali. Baada ya kuwaambia kile ambacho Mungu alitazamia kutoka kwao, aliwatazamia wafikie kiwango kinachotakiwa.

Wakorintho Wa Kiroho, Waliokuwa “Kimwili”

Nini baadhi ya kazi za Wakristo Wakorintho zilizowatamblisha kwamba wana imani ya kweli? Ni nini kilichowatofautisha na wasiokuwa Wakristo? Yafuatayo ni mambo yaliyodhihirishwa na Maandiko.

Kwanza: Wakati Paulo alipohubiri Injili mara ya kwanza huko Korintho, alifanikiwa sana. Mungu Mwenyewe alimwambia kwamba walikuwepo wengi huko Korintho ambao wangeokoka (tazama Matendo 18:0), na Paulo alikaa huko mwaka mmoja na nusu. Wengi “walikuwa wakiamini na kubatizwa” (Matendo 18:8). Ubatizo ndilo lilikuwa tendo lao la utii la kwanza kwa Kristo.

Paulo, akiwaelezea baadhi ya Wakristo Wakorintho anaandika kwamba zamani walikuwa wazinzi, waabudu sanamu, waasherati, walawiti, wezi, wenye kutamani, walevi na wadanganyifu (ona 1Wakor. 6:9-10). Lakini kwa sasa walikuwa wamesafishwa na kutakaswa; walikuwa wamebadilishwa. Hilo peke yake linavunjilia mbali hoja ya kijinga kwamba Wakorintho walikuwa hawana tofauti na wasioamini.

Tena, Paulo aliwafundisha Wakristo Wakorintho kwamba “msichangamane na mtu aitwaye ndugu, akiwa ni mzinzi au mwenye kutamani au mwenye kuabudu sanamu au mtukanaji au mlevi au mnyang’anyi – mtu wa namna hii msikubali hata kula naye” (1Wakor. 5:11). Bila shaka Wakristo Wakorintho wenyewe hawakuwa na hatia ya kufanya hayo, maana kama ndivyo, Paulo alikuwa anawaambia wasishirikiane wao kwa wao, wala wasile pamoja!

Barua ya Paulo ya kwanza kwa Wakorintho ilikuwa ni jibu la barua aliyokuwa amepokea kutoka kwao juu ya maswala fulani. Walikuwa wameuliza kuhusu kilichokuwa sawa na kisichokuwa sawa, wakionyesha shauku yao wenyewe ya kutaka kutenda yaliyo sawa. Je, ilikuwa ni kosa kwa watu wasio na ndoa kuoana? Vipi kuhusu wale ambao waliwahi kuwa na ndoa? Vipi kuhusu kula nyama zilizokuwa zimetolewa sadaka kwa sanamu? Wengi katika Wakristo Wakorintho, kwa sababu ya kumpenda Kristo, walikataa kula nyama za aina hiyo wasije wakamchukiza Bwana – onyesho kwamba walikuwa na imani hai.

Paulo akawaandikia hivi katika 1Wakor. 11:2 – “Basi nawasifu, kwa sababu mmenikumbuka katika mambo yote, nanyi mmeyashika yale mapokeo vile vile kama nilivyowatolea.” Je, hao ni watu wasio na tofauti yoyote na wasioamini?

Wakristo Wakorintho walishiriki Meza ya Bwana mara kwa mara (japo sivyo kama ilivyotakiwa), wakitii agizo la Yesu (ona 1Wakor. 11:20-22). Pia walikusanyika mara nyingi ili kuabudu Kikristo (ona 1Wakor. Sura ya 12 na 14), kitu ambacho wasioamini hawakufanya katika siku zile.

Walikuwa na shauku sana ya kupata karama za kiroho (ona 1Wakor. 14:12).

Ukweli kwamba barua zote mbili za Paulo kwa Wakorintho zimejaa mashauri kuhusu utakatifu huonyesha kwamba Paulo aliamini kwamba watajali alichoandika. Aliwaagiza wamtenge mtu mnafiki (ona 1Wakor. 5:13) na kufanya changizo kwa ajili ya Wakristo maskini waliokuwa Yerusalemu (ona 1Wakor. 16:1-4), kitu ambacho walikuwa wamekwisha anza kukifanya, tena kwa shauku kubwa (ona 2Wakor. 8:10; 9:1-2). Kwa njia hiyo, walionyesha upendo wao kwa ndugu, kile kile kitu ambacho Yesu alisema kingekuwa alama ya wanafunzi Wake wa kweli (Yohana 13:35).

Barua ya pili ya Paulo inaonyesha kwamba wengi wao – kama si wote – walikuwa wameitikia vizuri maagizo ya barua yake ya kwanza (ona 2Wakor. 7:6-12). Baada ya barua ya kwanza na kabla ya barua ya pili, Tito alisafiri kwenda Korintho na akarudi na taarifa nzuri sana juu ya utii wao (ona 2Wakor. 7:13-16). Wale watoto wachanga katika Kristo walikuwa wanakua. Ndiyo – yalikuwepo bado matatizo kidogo huko Korintho, na Paulo alipanga kuwatembelea ili kutengeneza yaliyobaki.

Hitimisho ni hili: Wakati Paulo alipoandika kwamba Wakristo Wakorintho walikuwa wanaenenda “kwa tabia ya kibinadamu” hakumaanisha kwamba hawakuwa tofauti na wasioamini kwa kila hali. Walikuwa wanatenda kama wasioamini kwa njia moja, lakini kwa njia nyingine nyingi walikuwa wanatenda kama wanafunzi wanaompenda Kristo sana.

Vipi Kuhusu Kazi Zitakazoteketea?

Hoja nyingine ambayo mara nyingi inatumiwa kuunga mkono wazo la kundi maalum la Wakristo wa kimwili hujengwa juu ya maneno ya Paulo katika 1Wakor. 3:12-15. Inakwenda hivi: Je, Paulo hakuwahakikishia Wakorintho katika maandiko hayo kwamba wangeokolewa hata kama kazi zao zote zingeteketea wakati wa hukumu? Je, hiyo haionyeshi kwamba mtu anaweza akawa hana matunda kabisa na bado awe ameokoka?

Mantiki ya maandiko hayo inadhihirisha kosa la hoja hiyo. NI wazi kwamba Paulo alikuwa anaandika juu ya thawabu ambazo watumishi binafsi watapokea au kupoteza, kwa sababu ya ubora wa kazi zao. Akifananisha kanisa na “jengo la Mungu” (3:9), na akitaja kwamba yeye aliuweka msingi “ambao ni Yesu Kristo” (3:11), Paulo aliandika kwamba kila mtumishi “aangalie jinsi anavyojenga juu ya msingi” (3:10). Inawezekana kabisa kujenga kwa makosa. Kisha, Paulo, kwa njia ya mfano, anataja vifaa vya aina sita vya ujenzi ambavyo vingeweza kutumiwa: “dhahabu, fedha, mawe ya thamani, miti, majani [na] manyasi” (3:12). Vile vitatu ni vya thamani kubwa sana, na haviwezi kuteketea au kuungua, ila vile vya mwisho vitatu si vya thamani kubwa na ni rahisi sana kuungua na kuteketea.

Kulingana na Paulo, aina ya vifaa vinavyotumiwa na mtumishi binafsi kujenga jengo la Mungu haviwezi kuonekana wakati huu. Lakini siku moja vitakuwa dhahiri kabisa, kwa sababu “kazi ya kila mmoja … itafunuliwa kwa moto; na ule moto wenyewe utaijaribu kazi ya kila mtu” (3:13). Kisha anaendelea hivi:

Kazi ya mtu aliyoijenga juu yake ikikaa, atapata thawabu. Kazi ya mtu ikiteketea, atapata hasara; ila yeye mwenyewe ataokolewa; lakini ni kama kwa moto” (1Wakor. 3:14-15).

Yamekuwepo majadiliano mengi kuhusu ni kazi zipi zinazoweza kuwa “dhahabu, fedha na mawe ya thamani,” na ni zipi zinazoweza kuwa “miti, majani na manyasi”. Hata hivyo ni kweli kabisa kwamba watumishi “wanaojenga” jengo la Mungu kwa kutumia matofali ambayo ni Wakristo bandia na sementi ya injili ya uongo watapata maandiko hayo kuwa yanayofaa sana wakati Bwana atakapopima kazi yao. Watu wengi wasiokuwa watakatifu ambao wamo kanisani sasa hivi mwishoni watajikuta katika moto wa jehanamu, na yule mtumishi “aliyewaleta kwa Kristo” au aliyewahakikishia kwamba wameokoka kwa kutangaza neema ya uongo atatambua kwamba juhudi zake zote hazikuwa kitu katika kujenga “hekalu la kweli la Mungu” (3:16). Alichojenga kitaungua, naye “atapata hasara” (3:15), na hatapokea thawabu yoyote. Lakini, yeye mwenyewe, kama ni mwamini wa kweli, “ataokolewa; lakini ni kama kwa moto” (3:15).

Ni dhahiri kwamba kusudi la Paulo katika maandiko haya halikuwa kuwahakikishia wale wanaoitwa “Wakristo wa kimwili” kwamba wanaweza kuwa bila matunda na bado wawe na uhakika wa wokovu wao. Yeye alikuwa anaandika juu ya thawabu ambazo watumishi watapokea au kupoteza kulingana na hali ya kazi yao, itakayofunuliwa wakati wa hukumu.

Ndiyo – Wakristo wa kweli wakati mwingine hutenda mambo ya kimwili. Kila wanapokubaliana na mwili ni sawa kusema kwamba wanatenda kama “watu wa tabia ya mwilini”. Lakini, hakuna kundi maalum la “Wakristo wa kimwili” katika mwili wa Kristo, ambao wanakwenda mbinguni lakini wanakubaliana kabisa na tabia na asili zao za kimwili. Paulo anasema hivi katika Warumi, kuhusu jambo hilo:

Kwa maana kama tukiishi kwa kufuata mambo ya mwili, mwataka kufa; bali kama mkiyafisha matendo ya mwili kwa Roho, mtaishi. Kwa kuwa wote wanaoongozwa na Roho wa Mungu, hao> ndio wana wa Mungu (Warumi 8:13, 14 – Maneno mepesi ni kutilia mkazo).

Tena, kama anavyowaandikia Wakristo Wagalatia: “Na hao walio wa Kristo Yesu wameusulubisha mwili pamoja na mawazo yake mabaya na tamaa zake” (Wagalatia 5:24).

Je, Ungefanya Nini Kama …

Kuna kisa – pengine si cha kweli – ambacho kimesimuliwa juu ya kanisa dogo katika kijiji kilichojificha sana huko Marekani ya Kati. Jumapili moja asubuhi wakati ibada inakaribia kuanza, milango ya kanisa ilifunguka na wanaume wawili wakaingia. Hawakuwa wasafi sana, tena walikuwa wamevalia mavazi ya kijeshi na wameshika bunduki. Mabegani walikuwa wamefunga mikanda yenye kujaa risasi.

Hofu ikawapata washirika. Wapiganaji Wakomunisti walikuwa na tabia ya kuwaua Wakristo katika eneo hili. Je, wakati wao ulikuwa umefika?

Mmoja akadai kuwe kimya kisha akasema: “Ninyi Wakristo sikuzote mnazungumza kuhusu kwenda kumwona Mwokozi wenu, yule mnayemwita Mwana wa Mungu. Basi leo mmebahatika kwa sababu muda si mrefu ujao mtakwenda kujua ikiwa Mungu wenu kweli yupo! Haya! Jipangeni mistari kwenye kuta za kanisa!”

Haraka haraka washirika wakaondoka kwenye viti na kwenda kujipanga ukutani pande zote.

Akasema, “Sasa, kabla ya kuwaua, tungependa kuhakikisha kwamba ni waamini tu ndiyo watakufa. Yeyote hapa ambaye haamini kweli kwamba Yesu ni Mwana wa Mungu atoke upesi akipitia hapa kwetu. Harakisha!”

Wengi hawakusita. Kwa dakika moja, nusu ya washirika wakawa wametoka.

Mtu wa mwisho alipotoka, milango ikafungwa. Mmoja wa wale askari akatazama kupitia dirishani na kuwaona wale waliotoka wakikimbia mbio kutoka eneo la kanisani. Kisha, alipoweka chini bunduki yake, alisema huku akitabasamu: “Ndugu zetu! Mtusamehe tafadhali. Tulitaka kumwabudu Bwana nanyi asubuhi ya leo, lakini tulitaka kuabudu na Wakristo wa kweli tu. Sasa hebu tumwabudu Bwana pamoja!” Ikawa ibada ya kipekee sana asubuhi hiyo!

Kisa hiki husimuliwa ili kuwalazimisha watu wanaokiri Ukristo wafikiri kitu ambacho wangefanya kama wangekuwepo asubuhi hiyo. Lakini, kuamini hadithi hii kwamba ni ya kweli inabidi tupuuze ukweli kwamba Wakristo wawili wenye bunduki walijifanya, wakatoa vitisho na wakamkana Kristo, ili waweze kumwabudu Mungu katikati ya waamini wa kweli! Je, kwa walichofanya, hawakumkana Kristo sawa na wale waliokimbia kutoka kanisani?

Basi, ningependa kuigeuza hadithi hiyo kidogo tu, hasa kwenye kumalizia. Ingawa kipengele changu pia sijawahi kukishuhudia, ndivyo matukio mengi yanayofanana na hicho kisa yalivyomalizika, mara nyingi sana.

Baada ya dakika moja, nusu ya washirika wakawa wametoka nje.

Mtu wa mwisho alipotoka, milango ikafungwa. Askari mmoja akatazama kwenye dirisha na kuona wale waliotoka wakikimbia kutoka eneo la kanisa. Kisha akiwa amekunja uso kikatili, aliwaelekezea wale wanafunzi wachache waliobaki bunduki yake na kusema: “Jitayarisheni kukutana na Mungu wenu.” Baada ya kusema hivyo, alianza kupiga risasi. Ikawa ibada ya ajabu sana kwao, mbele za Bwana wao!

“谁说跟别人的妻子发生关系是错误的？那是我自己的事。这种事不关乎绝对的道德。我才不要被扫兴的宗教教条所束缚呢。”

如果有人真得相信这种哲学，并且可以始终如一地行出来，我一定要听他说说。但是我还没有发现任何人，在他每天的生活中，始终如一地保持所谓没有绝对道德的言行举止。

最推崇享乐主义的花花公子也有约束他生活的道德准则，并且他希望别人也来遵守。就像我之前所说的，道德准则是神建立的，不管你是否愿意遵守，我们都知道什么是对，什么是错。

让我们以花花公子为例，他认为跟别人的妻子通奸没有错。他的格言是：如果感觉好，就去做。如果他真相信没有绝对的道德，那么当别人秉承他的格言，以同样自私的行为来伤害他时，他就不该抱怨。

我如果抡起大锤去砸他车子的挡风玻璃，他就没有理由来批评我。如果他批评了，我就说：“嗨，我乐意，这样做让我很开心。而且这种事也不关乎绝对的道德，没有什么对与错，我才不会被令人扫兴的古老法律所束缚呢。”

对于我的理由，那个花花公子会有什么反应呢？他会激烈地反对，因为他知道毁坏别人的财产是不对的，这是全世界都知道的道德准则，即使生活在最原始部落的人都知晓。而且，人们一直都明白，损人利己的行为是错误的。

不证自明的绝对道德

我们的开国元勋雄辩地表达了这一真理：“我们认为这些真理是不言而喻的：人人生而平等……”这些真理是不言而喻的。自私是错误的，因为所有人都以神的形象被造，神公平地爱每个人。

当我们损人利己时，我们就犯罪了。那就是为什么偷窃、说谎、通奸、说人闲话、堕胎是错误的。

实际上每一条现存的法律都植根于不言自明的绝对道德——尤其是，伤害别人的自私行为是错误的。但有些法律没有反应这个原则。法律厚此薄彼，我们嗤之以鼻。

当那个享乐主义的花花公子站在上帝面前，他若说自己不知道对与错，造物主不会买他的帐。神有无可辩驳的证据证明他知晓行为准则。每一次他指责别人自私时，他的话证明了他所相信的绝对道德，因此他也定了自己的罪。

神对他的审判将会真实发生。神记录了每个人的每一句无心的话语，看一下耶稣说什么：

“我又告诉你们：凡人所说的闲话，当审判的日子，必要句句供出来。

因为要凭你的话定你为义；也要凭你的话定你有罪。”（马太福音12：

36-37）

在我们自以为义地审判那个自私的花花公子之前，不要忘记我们都是同坐一条船上，或在船头，或在船尾。我们每个人都违反了耶稣所说的神圣的道德总纲，那就是：“你希望别人怎样待你，你就怎样待别人。”我论断别人时，就是在神的面前定了自己的罪。

最古老的法律典章

绝对道德起源于哪里？是谁决定自私是错误的？

让我们特别来了解下通奸。是令人扫兴的古老的宗教规条决定通奸是罪吗？如果是，到底是哪个宗教呢？

是不是正统的新英格兰清教徒想出来的？不是。

是不是黑暗年代的一群苦行僧？不是。

是耶稣介绍的吗？不是。

那显然是出自于摩西和十诫了。不，不是。

考古学家已经发现了几套古代的民法，这些法典甚至早于十诫好几百年。其中最著名的可能是汉摩拉比（巴比伦国国王）法典 。

这部法典是1901年由法国的考古学家雅克·德摩根发现的，它由282条法律条文组成，被刻在高大的石碑上，年代可追溯到公元前1750年，现被保存在法国卢浮宫。

生活在早于十诫三至五个世纪的汉摩拉比，对于通奸是怎么说的呢？你亲自来读吧：

如果一个妻子与别的男人通奸时被抓住，他们就要被绑起来，丢进河

里。

这就像浅水池的鲸鱼一样显而易见：每个人，每个地方，都知道绝对的道德。

那么自私是错误的观点又起源于什么时候呢？就像我在第二章中说过的，当你听到一个两岁的男孩抗议“那不公平”时，你应该很清楚地知道他的抗议是本能反应。

每个人天生就知道绝对道德，这知识神已经赐给我们，这和圣经的教导完全一致。

神把律法写进我们的良心

在罗马书的第二章，使徒保罗对比了神对以色列人和对外邦人的启示方式。神亲自用手指在石版上刻下十诫，赐给犹太人，而外邦人却没有这样的特权。保罗说，神亲自将律法写在所有外邦人的心上。神写在我们里面的律法就是我们所说的良心。

没有律法的外邦人若顺着本性行律法上的事，他们虽然没有律法，自己

就是自己的律法。这是显出律法的功用刻在他们心里，他们是非之心同

作见证，并且他们的思念互相较量，或以为是，或以为非。就在神藉着

耶稣基督审判人隐秘事的日子，照着我的福音所言。（罗马书2:14-16）

你有没有看过卡通片里有这样一个人，他一个肩膀上坐着恶魔，另一个肩膀上坐着天使，各自都向他的耳边说话。你对此可能深信不疑。事实上画面上所蕴含的神学真理比你所了解的更多。只是它的错误在于，我们的道德准则不是来源于外界，而是来源于内心，就像保罗说的，它们是天生的。

我们都能感觉到有一股内在的力量引导我们抵挡自私的诱惑，可能每个人都在一定程度上顺从了那个内在的引导。但是我们所有人，都或多或少地违背了这种引导，只是我们不愿意承认而已。

神为什么赐给我们良心？使徒保罗在上述经文中启示了原因，合理的解释是：有一天，神将审判我们，看我们是否顺从了良心，做了当做的事。

这对神来说为什么如此重要？因为神对于未来的完美社会有一个终极的目标，而自私者不适合在那里。在最后一章中，我们可以详细看到，圣经对于这个未来社会是怎么说的。

当然，因为我们都违背了良心，我们都将站在神面前受审判，接受神认为合适的惩罚。我们大部分的人都过着自私的生活，就像我之前说过的，即使是我们的“好行为”都带着自私的目的。

我们盛情款待别人，为了得到回报。

我们夸奖别人，为了得着益处。

我们“无私”地付出，为了让别人知道我们的无私。

我们做志愿者，为了在我们的简历上多添一段经历。

我们守法，因为害怕被抓，从而带来比违法更大的伤害。

我们送礼物，为了让接受者高看我们。很多时候我们的礼物是贿赂。如果我们没有立刻收到与礼物相称的感谢，我们就会在背后批评那个收礼物的人！（那样的爱多么自私！）

“你该知道，末世必有危险的日子来到。因为那时人要专顾自己……。”（提摩太后书3:1-2）

Когда люди в первый раз слышат о домашних церквях, то ошибочно представляют, что единственная разница между домашней и обычной церквями заключается в их размерах и в способности проводить служения. Люди иногда думают, что домашняя церковь не может обеспечить качественного служения, как церковь, имеющая здание. Но если приоритетом является созидание учеников, помощь им в том, чтобы стать подобными Христу и снаряжении их на служение, то у обычной церкви нет никаких преимуществ, но даже, как мы рассмотрели это выше, она может проигрывать. Конечно, домашняя церковь не может вести ту же кипучую деятельность, что и обычная церковь, но зато она может заниматься настоящим служением.

Некоторые не считают домашнюю церковь церковью, потому что у нее нет здания. Но если бы эти люди жили в течение одного из первых трех веков, то им пришлось бы отвергнуть все церкви, которые тогда существовали. Иисус сказал: „Где двое или трое собраны во имя Мое, там Я посреди них” (Матф. 18:20). Иисус ничего не говорил о том, где ученики должны собираться. И даже если собралось всего двое верующих, Он обещал им быть посреди них, если они соберутся во имя Его. То, что ученики Христа делают за приемом пищи, делясь истиной, назидая и увещевая друг друга, фактически ближе к новозаветней модели церковного собрания, чем то, что часто происходит в церковных зданиях по утрам в воскресенье.

В предыдущей главе я привел несколько преимуществ, которые домашняя церковь имеет перед обычной церковью. Я бы хотел начать эту главу с перечисления еще нескольких причин, почему домашняя церковь является здравой библейской альтернативой, которая может быть очень эффективной в воспитании учеников. Но сначала я хотел бы пояснить, что моя цель не заключатся в критике традиционных церквей и их пасторов. Есть огромное число благочестивых и искренних пасторов, делающих все возможное в стенах своих церковных зданий для угождения Господу. Я служу тысячам пасторов каждый год и я очень люблю и ценю их. Они – одни из самых замечательных представителей Божьего народа. Я знаю, насколько трудна их работа, и поэтому хочу предоставить им альтернативу, которая поможет им пройти через трудности и стать более эффективными и одновременно счастливыми в их работе. Домашняя церковь – это библейское понятие, и ее цель заключается в созидании учеников и распространении Божьего Царства. Я не сомневаюсь в том, что большинство пасторов чувствовали бы себя более счастливо, если бы служили в домашних церквях.

Я был традиционным пастором более двадцати лет и старался, как только мог, применяя все свои знания. Но, когда я стал посещать церковь как обычный прихожанин, я понял, что это такое. У меня начали открываться глаза на то, почему так много людей скептически относятся к хождению в церковь. Вместе со всеми я сидел и терпеливо ожидал окончания служения. Только когда оно заканчивалось, я мог общаться с людьми как его участник, а не как скучающий слушатель. Это стало одной из причин, побудивших меня к размышлениям о лучшей альтернативе, и я начал исследовать принцип домашней церкви. Я был поражен тем фактом, что в мире уже существуют миллионы домашних церквей и что они имеют ряд существенных преимуществ перед традиционными церквями.

Многие пасторы, читающие эту книгу, управляют традиционными, а не домашними церквями. Я знаю, что многое из того, что я пишу здесь, трудно принять, потому что кажется слишком радикальным на первый взгляд. Но я бы хотел их попросить порассуждать над прочитанным и не ожидаю, что они сразу примут все, что здесь написано. Я писал эту книгу, будучи движим любовью к пасторам и их церквям.

Единственный вид церкви в Библии

Во-первых, церковь, встречающаяся в специальном здании, не встречается в Новом Завете, тогда как домашняя церковь была очень распространена во времена первой церкви:

„И, осмотревшись, пришел к дому Марии, матери Иоанна, называемого Марком, где многие собрались и молились” (Деян. 12:12).

„…как я не пропустил ничего полезного, о чем вам не проповедовал бы и чему не учил бы вас всенародно (но не в церковных зданиях) и по домам…” (Деян. 20:20)

„Приветствуйте Прискиллу и Акилу … и домашнюю их церковь” (Рим. 16:3-5; см. так же Рим. 16:14-15, где упоминается еще о двух домашних церквях в Риме).

„Приветствуют вас церкви Асийские; приветствуют вас усердно в Господе Акила и Прискилла с домашнею их церковью” (1 Кор. 16:19).

„Приветствуйте братьев в Лаодикии, и Нимфана, и домашнюю церковь его” (Кол. 4:15).

„И Апфии, (сестре) возлюбленной, и Архиппу, сподвижнику нашему, и домашней твоей церкви” (Филимон. 1:2).

На этот счет есть возражения, говорящие, что ранняя церковь не имела зданий, потому что она была еще в младенческом состоянии. Но это детство длилось в течение всего Нового Завета и еще два века после этого. Получается, что если наличие здания есть признак зрелости, то апостольская церковь из Деяний так никогда ее и не достигла.

Я считаю, что никто из апостолов не строил церковных зданий, потому что это не считалось Божьей волей, так как Иисус не давал таких повелений. Он воспитал учеников без зданий и повелел им делать то же. Они не видели нужды в специальных зданиях. Когда Иисус велел Своим ученикам идти по всему миру и созидать учеников, они не подумали: „Иисус хочет, чтобы мы строили церковные здания и проповедовали в них раз в неделю”.

Более того, строительство зданий могло быть расценено как прямое нарушение заповеди Христа не собирать сокровищ на земле и как ненужная трата денег и разбазаривание средств, направленных на продвижение царства Божьего и служения, изменяющего людские сердца.

Управление по-библейски

Здесь мы видим второе преимущество, которое имеет домашняя церковь: принцип домашней церкви обеспечивает правильное распределение ресурсов, что является очень важным аспектом ученичества.[1] Деньги не тратятся на приобретение, ремонт, реконструкцию, обогрев и проветривание зданий. Соответственно то, что не было потрачено на здание, может быть использовано на кормление и одевание бедных, распространение Евангелия, воспитание учеников как это и было в Деяниях. Только подумайте о том, какую пользу извлекло бы для себя Царство Божье, если бы миллиарды долларов, потраченные на здания, были бы использованы на распространение Евангелия и служение бедным. Трудно даже представить!

Более того, домашние церкви, состоящие из менее чем двадцати человек, могут управляться неоплачиваемым пресвитером/пастором/епископом, если в ней есть несколько уже зрелых верующих. Такие церкви практически не требуют денег для своего функционирования.

Конечно, Библия говорит, что пресвитерам/пасторам/епископам надо платить в соответствии с их работой, поэтому люди, посвящающие все свое время служению, должны жить за счет него (см. 1 Тим. 5:17-18). Десять человек из домашней церкви, дающие десятину, могут содержать служителя на уровне своей средней зарплаты. Пять человек, дающих десятину, могут частично разгрузить пастора.

Следуя принципу домашних церквей, деньги, которые бы раньше использовались на здания, могут быть направлены на поддержку служителей, поэтому пасторы не должны чувствовать угрозу своей финансовой безопасности. Наоборот, гораздо большее число мужчин и женщин может осознать, что Бог дает им желание служить Ему более посвященно.[2] Это, в свою очередь, будет способствовать воспитанию учеников. Более того, церковь, состоящая из двадцати человек, могла бы давать половину своего дохода на служение бедным.[3]

Если традиционная церковь превращается в сеть домашних церквей, то некоторые люди из числа членов административного организма церкви, или несущие конкретные служения (например, детское или молодежное служение), могут потерять работу, если они не захотят поменять свои служения, имеющие натянутое библейское основание, на служение, имеющее место в Писании. Домашние церкви не нуждаются в детском или молодежном служении, потому что этот вид ответственности лежит на родителях, а люди в домашних церквях обычно стремятся к тому, чтобы следовать библейским, а не культурным нормам. Молодые люди, чьи родители не являются христианами, могут быть интегрированы в домашние церкви и обучаться там так же, как и в традиционных церквях. Задумывался ли кто-нибудь, почему в Новом Завете нет „молодежных” и „детских” служителей? Таких служений не было в течение первых 1900 лет христианства. Почему они вдруг стали так необходимы сегодня, и особенно в богатых западных странах?[4]

В бедных странах часто у пасторов нет возможности снять или купить здание без помощи западных христиан. Нежелательные последствия этой зависимости очень многогранны. Однако факт состоит в том, что в течение первых 300 лет христианства такой проблемы не существовало. Если вы являетесь пастором из развивающейся страны и ваша церковь не может осилить покупку здания, не надо заискивать перед заезжими американцами в надежде на золотые горы. Бог уже решил вашу проблему. На самом деле, вам не нужно церковное здание для того, чтобы успешно созидать/воспитывать учеников. Следуйте библейскому принципу.

Разрозненные семьи

Другое преимущество домашних церквей состоит в следующем: они прекрасно справляются с воспитанием детей и подростков. Одно из великих обольщений, проникших в традиционную церковь сегодня (особенно в США) – это заявление о том, что церковь прекрасно справляется с детским и молодежным служениями. Но от нас скрывают факт, что большинство детей, наслаждавшихся в течение многих лет детскими служениями, никогда не возвращаются в церковь после того, как „покидают гнездо”. (Спросите о статистике у любого молодежного пастора – он должен ее знать).

Вдобавок, церкви, в которых есть молодежные и детские пасторы, постоянно укореняют в сердцах родителей идею о том, что те якобы неспособны или не несут ответственности за духовное обучение детей. Они говорят: „Мы позаботимся о духовном воспитании ваших детей. Мы хорошо обученные профессионалы”.

Такая система ведет к краху, потому что она работает в цикле постоянно возрастающего компромисса. Это начинается с родителей, ищущих церковь, которая понравится их детям. Если по пути домой подросток Джонни говорит, что ему понравилось в церкви, то родители радуются, потому что они приравнивают церковный интерес Джонни к интересу к духовным вещам. А в большинстве случаев это абсолютно неверно.

Главные пасторы, движимые успехом, хотят, чтобы их церкви росли, и часто оказывают давление на детских и молодежных пасторов, чтобы те разработали „соответствующие” программы, которые пробуждали бы интерес детей. („Соответствующие” далеко не всегда ведут детей к покаянию, вере и послушанию заповедям Иисуса.) Если дети купились на такую программу, то наивные родители придут снова (со своими деньгами) и церковь будет расти.

Успех молодежных служений измеряется числом посещающих. Молодежные пасторы делают все возможное, чтобы набрать максимум детей, часто идя на компромисс с истинной духовностью. О, бедный молодежный пастор, который слышит, как родители ворчат главному пастору о том, что их дети жалуются на скучные и осуждающие проповеди.

Но какое благословение могли бы принести молодежные пасторы, если бы стали лидерами домашних церквей. Обычно это люди, способные к общению и полные энергии. Многие из них идут в молодежные пасторы только потому, что это первый требуемый шаг на пути к приобретению сверхчеловеческих способностей, необходимых для того, чтобы выжить в должности главного пастора. Многие из них более чем способны вести домашнюю церковь. То, чем они занимались в молодежной группе, может быть гораздо ближе к библейской модели церкви, чем то, что происходит в ее главном святилище! То же можно сказать о детских пасторах, которые могут быть гораздо выше главных пасторов в способности послужить домашней церкви, где каждый, включая детей, сидит в маленьком кругу, наслаждаясь едой и участвуя в служении.

Дети и подростки естественным образом получают лучшее воспитание, когда живут в христианской общине и имеют возможность задавать вопросы, общаться с людьми разных возрастов, являясь частью одной большой христианской семьи. В традиционных церквях они постоянно сталкиваются с большими шоу и развлекаловками, где нет ощущения семьи, где они часто становятся свидетелями лицемерия и так же, как в школе, умеют общаться только со своими сверстниками.

Но если собрались люди всех возрастов, то как быть с плачущими младенцами, которых невозможно угомонить?

Дети должны быть любимы, а если они создают проблемы, то всегда можно найти способы к их разрешению. Например, их можно поместить в соседнюю комнату, дать им карандаши и бумагу, чтобы они рисовали. В домашней церкви дети и младенцы не становятся проблемой, от которой надо избавиться и вручить в руки постороннему человеку. Их любят все члены большой семьи. Но если в традиционной церкви ребенок начинает плакать, то он представляет собой помеху официальной церемонии и вгоняет в краску родителей, которые ловят осуждающие взгляды окружающих. Ребенок, плачущий в домашней церкви, окружен своей семьей и напоминание о том, что у кого-то на руках находится маленький подарок от Бога, никого не расстраивает.

Если чьи-то дети не поддаются контролю, то их родители могут получить кроткое наставление в том, чего не знают или не умеют. Повторюсь среди верующих развиваются настоящие заботливые отношения. Они не сплетничают друг о друге, что часто происходит в традиционных церквях. Они знают и любят друг друга.

Счастливые пасторы

Я был пастором в течение двадцати лет, разговаривал с тысячами пасторов по всему миру, у меня много друзей среди пасторов, и думаю, что я кое-что знаю о назначении пастора в современной церкви. Как любой другой пастор традиционной церкви, я знаю о „темной стороне” служения. Иногда она может стать слишком „темной”. Я бы даже сказал жестокой.

Разочарование, которое переживает большинство пасторов, приводит к стрессу, который может разрушить их семьи. Пасторы разочаровываются по многим причинам. Им приходится быть и политиками, и судьями, и работодателями, и психологами, подписывать контракты, консультировать семьи, проповедовать, руководить, читать мысли и организовывать. Они часто конкурируют с другими пасторами, чтобы отхватить жирный кусок Тела Христова. У них нет времени на личную духовную жизнь. Многие оказываются в плену своей профессии и страдают финансово. Люди в церкви являются их клиентами и работодателями. Иногда эти работодатели и клиенты делают их жизнь очень трудной.

Но у пастора домашней церкви ситуация гораздо проще. Во-первых, если он ведет примерную жизнь истинного ученика Христа и учит бескомпромиссному послушанию Его заповедям, то немногие „козлы” захотят стать членами его церкви. На самом деле, один тот факт, что собрание происходит на дому, позволяет защитить церковь от присутствия „козлов”. Поэтому пастор больше занимается тем, что пасет „овец”.

Во-вторых, он может любить и воспитывать на личном уровне всего лишь от двенадцати до двадцати взрослых. У них могут быть по-настоящему близкие отношения, он – как отец в семье. Он может уделить им столько времени, сколько понадобится. Помню, когда я был традиционным пастором, то часто чувствовал себя одиноким. Я не мог иметь ни с кем в церкви близких отношений, иначе другие бы обиделись, что я не включаю их в свой круг избранных. Мне хотелось иметь настоящих друзей, но цена этого была слишком высока.

В тесной семейной атмосфере домашней церкви ее члены помогают пастору быть подотчетным, поскольку он их близкий друг, а не актер на сцене.

Пастор домашней церкви проводит время с будущими лидерами, поэтому, когда приходит время, чтобы группа разделилась, лидеры к этому уже готовы. Ему не нужно посылать их в библейскую школу и ждать их возвращения.

Также у него появляется достаточно времени для развития различных служений за пределами домашней церкви. Например, он может служить в тюрьмах, посещать людей, евангелизировать бизнесменов и т.д. В зависимости от своего опыта, он может насаждать другие домашние церкви или курировать молодых пасторов домашних церквей, выросших под его началом.

Он не чувствует давления из-за предстоящего воскресного собрания. В субботу вечером ему не нужно готовить проповедь из трех пунктов, думая о том, как угодить большому количеству людей, где каждый находится на разном духовном уровне.[5] Он наслаждается, видя, как Дух Святой использует каждого в собрании и поощряет их использовать свои дары. Если его нет на собрании все идет хорошо и без него.

Его не отвлекают нужды здания и наемных работников.

Ему не надо конкурировать с пасторами других церквей.

„Церковный совет” не портит ему жизнь и не вовлекает его в политику.

Короче говоря, он может быть тем, кем Бог хочет его видеть, а не тем, кого из него делают культурные устои христианства. Он не является ведущим актером, президентом компании и центром вселенной. Он воспитывает учеников, снаряжает святых на дело служения.

Счастливые овцы

Происходящее в домашних церквях – это именно то, в чем нуждаются верующие.

Все настоящие христиане стремятся к отношениям с другими верующими, потому что в их сердца излилась любовь Божья. Эти взаимоотношения являются составной частью домашних церквей. Когда люди делятся с братьями и сестрами своей жизнью, с библейской точки зрения это называется общением. В домашних церквях царит атмосфера, позволяющая верующим делать то, чего от них требует Новый Завет. На собраниях домашних групп верующие могут назидать, ободрять, учить, утешать, служить и молиться друг за друга. Они побуждают друг друга к любви, добрым делам, исповедовать грехи друг перед другом, нести бремена друг друга, назидать друг друга псалмами, гимнами и песнопениями духовными. Они могут плакать с плачущими и радоваться с радующимися. Подобные вещи нечасто происходят во время воскресного служения в традиционной церкви, где верующие просто сидят и слушают. Как-то один человек мне сказал: „Когда в церкви кто-нибудь заболевает, я не иду кормить незнакомцев просто потому, что я состою в служении раздачи пищи. Я иду к тому, кого я знаю и люблю”.

Истинные верующие любят общаться друг с другом. Многолетнее пассивное слушание проповедей на отвлеченные темы оскорбляет их мышление и духовность. Поэтому они предпочитают собраниям личное искание Бога, а домашние церкви только способствуют этому. В соответствии с библейским принципом, у каждого есть псалом, учение, откровение, язык, истолкование (см. 1 Кор. 14:26). В домашней церкви никто не теряется в толпе и не оказывается выброшенным за борт церковной элиты.

Верующим нравится, когда Бог использует их в служении. В домашней церкви у каждого есть возможность благословлять других и равномерно распределять ответственность, чтобы никто не „перегорал”, как это часто случается с посвященными верующими в традиционной церкви. По крайней мере каждый может принести что-то к столу для „вечери любви” (Иуда 1:12). Во многих домашних церквях это происходит по типу последнего ужина Иисуса с учениками, который был устроен по принципу пасхального ужина. Один маленький мальчик из традиционной церкви, где я был пастором, назвал причастие „святым божьим снэком”. Но так быть не должно. Кусочек крекера со стаканчиком виноградного сока в толпе незнакомцев полностью противоречит библейскому принципу. Таинство причастия многоразлично выражается в принятии пищи учениками, любящими друг друга.

В домашней церкви поклонение происходит просто, искренне, оно открыто к участию всех и не похоже на представление. Истинные верующие любят поклоняться в духе и истине.

Баланс и терпимость в учении

В непринужденной и открытой атмосфере домашней группы учение может быть подвергнуто проверке любым человеком, умеющим читать. Братья и сестры, знающие и любящие друг друга, с терпением относятся к другим мнениям, и даже если вся группа не приходит к единой точке зрения, то все равно любовь (а не доктрина) связывает их вместе. Любое учение, кем бы оно ни давалось, включая и пресвитера/пастора/епископа, подвергается анализу любым из присутствующих, поскольку Учитель живет в каждом из них (см. 1 Иоан. 2:27). Такая атмосфера защищает от перегибов в учении.

Это сильно отличается от традиционного устройства церкви, где учение установлено изначально и не подвергается сомнениям. Таким образом, доктрина становится лакмусовой бумажкой для принятия или отвержения людей. Поэтому всего лишь одного пункта из проповеди достаточно для того, чтобы недовольные покинули церковь в дальнейших поисках „единомышленников”. Они знают заранее, что о доктринальных разногласиях с пастором говорить бесполезно. Даже если пастор и изменит свою точку зрения, ему придется держать это в секрете от церкви и от руководящих лиц его деноминации. Доктринальные разногласия в традиционных церквях рождают пасторов-политиков, ораторов, говорящих неясно и обобщенно, избегающих острые углы, и старающихся всем угодить.

Современная тенденция

Интересен тот факт, что сегодня все больше и больше традиционных церквей начинают развивать внутри себя структуру домашних групп, признавая их значимость в воспитании учеников. Некоторые церкви идут еще дальше, делая домашние группы основным и самым важным аспектом их служения. Большие праздничные служения имеют второстепенное значение (по крайней мере, теоретически).

Эти шаги заслуживают одобрения, и Господь благословляет их так же, как он благословляет любое наше действие, направленное на исполнение Его воли. „Ячейки” облегчают процесс воспитания учеников. Они являются чем-то промежуточным между традиционной и домашней церковью, сочетая в себе элементы обеих.

Чем же отличаются современные традиционные церкви с ячейками от древних и современных домашних церквей? Между ними существует определенная разница.

Например, к сожалению, ячейки иногда способствуют усугублению того неправильного, что уже есть в церкви. Особенно если настоящим мотивом создания ячеек является расширение и укрепление царства главного пастора. Получается, что он использует людей для своих целей и маленькие ячейки хорошо для этого подходят. В подобном случае происходит отбор групп, прошедших тест на верность матери-церкви, чтобы дьявол не смог вложить в их умы сделать что-нибудь самостоятельное. Такая установка вредит эффективности ячеек и, как в большинстве традиционных церквей, сбивает с толку одаренных лидеров и обкрадывает церковь. Вместо того, чтобы обучаться в процессе работы, люди учатся читать лекции.

В традиционных церквях ячейки часто вырождаются в некое подобие групп для общения. Ученичества в них практически нет. Поскольку считается, что люди получают духовную пищу по воскресениям, домашние группы стараются не касаться Божьего Слова, чтобы не дублировать воскресное служение.

Ячейки в традиционных церквях часто организуются скорее членами руководящего совета, чем вдохновляющим движением Духа. Они становятся еще одной из многих программ церкви. Людей группируют в зависимости от возраста, социального положения, прошлого, интересов, заслуг или географического положения. „Козлы” незаметно смешиваются с „овцами”. Вся эта плотская организация не позволяет верующим научиться любить друг друга, независимо от различий. Вспомните, что многие из древних церквей представляли себой смесь евреев и язычников. Они регулярно вместе принимали пищу, что было запрещено еврейской традицией. Только представьте, каким познавательным событием были их собрания. Какая возможность ходить в любви! Какое свидетельство о силе Евангелия! Так почему же мы думаем, что надо всех разделить по отличительным признакам, чтобы обеспечить успех ячеек?

Ячеечные традиционные церкви все еще устраивают воскресные шоу, где зрители слушают хорошо исполненную прозу. Малым группам запрещено собираться во время „главных” служений, для того, чтобы показать, что именно большое служение более важно. Именно поэтому многие, если не большинство, не пойдут в ячейку, даже если их побуждать к этому, потому что это служение выглядит как дополнительное и необязательное. Они удовлетворены посещением „самого важного” служения раз в неделю. О домашних группах говорится, как о чем-то важном, но воскресное служение – намного важнее. Таким образом, наилучшая возможность для общения, ученичества и духовного роста оказывается упущенной. Виной всему – перекос в приоритетах. Воскресное служение по-прежнему царствует.

Другие различия

Традиционная церковь с ячейками по-прежнему строится как корпорационная пирамида, где каждый знает свое место в иерархии. Люди наверху могут называть себя „слугами”, но на самом деле это руководители, принимающие ответственные решения. Чем больше церковь, тем дальше пастор от своих овец. Если, в момент откровенности вам удастся поговорить с таким пастором, то он честно скажет, что был счастливее, когда пас малое стадо.

Так же традиционные церкви способствуют разделению людей на священнослужителей и мирян. Лидеры ячеек принадлежат к более низкому классу, чем оплачиваемые профессионалы. Программы развития ячеек подвергаются проверке и должны пройти утверждение вышестоящими инстанциями, потому что нельзя давать лидеру ячейки слишком много власти. Ячейки не имеют права проводить причастие и крестить. Право на эти таинства закреплено за элитой с титулами и дипломами. Те, кто хочет посвятить свою жизнь служению, должны закончить библейскую школу или семинарию, чтобы обрести квалификацию для „настоящего” служения.

Ячейки в традиционных церквях часто являются ничем иным, как маленькой копией воскресного служения, длящегося 60-90 минут, где один одаренный человек ведет прославление, а другой дает заранее утвержденное учение. Духу там тесно и у Него нет возможности использовать других людей в дарах или других аспектах служения.

В традиционных церквях люди часто мало посвящены ячейкам и посещают их лишь периодически. Сами группы существуют только какой-то период времени, и глубина общения в них ниже, чем в домашних церквях.

Обычно ячейки проводятся в течение недели, чтобы не мешать воскресному служению. Как следствие – собрания ячеек ограничены во времени, так как могут проходить только вечером, и те люди, у кого есть дети, учащиеся в школе, или живущие далеко, не могут посещать их.

Даже если традиционная церковь организует ячейки, у нее все еще есть здание, требующее финансовых вложений. Фактически, даже если ячейка и привлекает людей к церкви, то требуется еще больше денег для расширения площадей. Вдобавок, организация ячеек требует хотя бы еще одного оплачиваемого служителя. В результате: еще одна программа – еще больше финансовых нужд.

Вероятно, самое плохое – это то, что пасторы традиционных церквей слишком ограничены во времени и у них не получается воспитывать учеников в личном общении. Самое близкое общение, на которое они способны, – это встреча примерно раз в месяц с лидером домашней группы.

Все вышесказанное, по моему мнению, свидетельствует о том, что домашние церкви гораздо больше соответствуют Писанию и более эффективны в деле умножения учеников и их учителей. Однако я понимаю, что мое мнение не сможет быстро изменить многовековую традицию церкви. Поэтому я советую традиционным пасторам делать хотя бы что-нибудь для приближения церкви к более библейской модели, имеющей целью воспитание учеников.[6] Пасторы могли бы заняться подготовкой будущих лидеров или ввести в церковь служение ячеечных групп. Можно попробовать отменить одно воскресное служение в месяц, чтобы верующие собирались по домам и для совместной трапезы, как это делали христиане в течение первых трех веков.

Пасторы, в церквях которых уже есть ячейки, могли бы „отпустить” некоторые из них и позволить им стать домашними церквями, а затем посмотреть, что из этого получится. Если ячейка достаточно здрава и ее ведет призванный пастор/пресвитер/епископ, то у нее должно получиться самостоятельное развитие. У домашней церкви нет нужды в „материнской церкви”, как и у любой другой независимой церкви нет нужды в чьем-то покровительстве. Почему бы не освободить их?[7] Деньги членов церкви, идущие в главную церковь, могли бы стать поддержкой пастора домашней церкви.

Значит ли мое одобрение домашних церквей то, что в традиционных церквях нет ничего хорошего? Ни в коем случае. До тех пор, пока традиционная церковь способна созидать учеников, послушных Христу, с ней все в порядке. Однако ее структура и обычаи иногда могут служить больше препятствием, чем помощью в осуществлении целей, поставленных перед нами Христом. Часто эта система становится убийцей пасторов.

Что происходит на собрании домашней церкви?

Домашние церкви не обязаны быть похожими одна на другую, здесь есть возможность варьирования. Каждая домашняя церковь должна отражать культурные и общественные черты – это одна из причин, почему домашние церкви могут быть очень эффективными в евангелизации, особенно в странах, где отсутствует христианская культура. Основное препятствие для нехристиан – это когда их приглашают в чуждое им здание и предлагают принять участие в чуждых им ритуалах. Вместо этого людей приглашают на обед с друзьями.

Совместное принятие пищи обычно является основным компонентом собрания домашней церкви. Во многих домашних церквях причастие является основным компонентом, и каждая церковь может сама избрать, как ей наилучшим образом подчеркнуть его духовное значение. Как уже раньше отмечалось, самое первое причастие было совершено в момент празднования Пасхи и содержало в себе глубокое духовное значение. Когда во время совместной трапезы мы принимаем причастие, то следуем примеру первых учеников. О первых христианах написано:

„Они постоянно пребывали в учении Апостолов, в общении и преломлении хлеба и в молитвах….И каждый день единодушно пребывали в храме и, преломляя по домам хлеб, принимали пищу в веселии и простоте сердца” (Деян. 2:42, 46).

Первые христиане брали лепешки хлеба, разламывали их, раздавали всем присутствующим и вместе ели. В то время в рамках их культуры это было повседневным действием. Имело ли это „хлебопреломление” какое-либо духовное значение для первых христиан? Библия не говорит об этом конкретно. Вильям Барклай пишет в своей книге „Тайная вечеря”: „Вне всякого сомнения, вечеря начиналась в виде ужина в кругу семьи друзей у кого-нибудь дома… Маленький кусочек хлеба и глоточек вина не имеет никакого отношения к той вечере, какой она была вначале… Вечеря представляла из себя семейную трапезу в семье друзей”. Удивительно то, что все современные библейские исследователи соглашаются с Барклаем, но церковь упрямо продолжает следовать традиции, а не Божьему Слову в этом вопросе!

Иисус учил своих учеников, чтобы те, в свою очередь научили своих учеников. Поэтому, когда Он повелел им вместе есть хлеб и пить вино в память о Нем, они передали это своим ученикам. Могло ли это происходить за приемом пищи? Когда мы читаем слова Павла к верующим Коринфа, мы видим, что могло:

„Далее, вы собираетесь так, что это не значит вкушать вечерю Господню; ибо всякий поспешает прежде других есть свою пищу, так что иной бывает голоден, а иной упивается” (1 Кор. 11:20-21).

Похоже ли это на причастие в современной церкви? Вам приходилось видеть, чтобы в церкви во время причастия кто-нибудь съел свою еду первым, в то время как другой голоден, а кто-нибудь еще и напился во время вечери? Эти слова могли быть написаны только применительно к настоящей трапезе. Павел продолжает:

„Разве у вас нет домов на то, чтобы есть и пить? Или пренебрегаете церковь Божию и унижаете неимущих? Что сказать вам? похвалить ли вас за это? Не похвалю” (1 Кор. 11:22).

Если бы действие не происходило во время совместной трапезы, то как можно было бы уничижить неимущих? Павел указывает на то, что некоторые христиане, приходившие на собрание первыми, ели свою пищу, не ожидая прибытия других. И когда приходили бедные, кому нечего было принести с собой для общего стола, они оставались не только голодными, но и пристыженными, потому что всем было ясно, что они ничего с собой не принесли.

Сразу после этого Павел говорит о повелении относительно вечери, которое он „принял от самого Господа” (1 Кор. 11:23), и перечисляет то, что происходило во время вечери Господней (см. 1 Кор. 11:24-25). Затем он предупреждает коринфян об опасности недостойного поведения, говоря, что если бы они не судили себя, то ели бы и пили осуждение себе в виде болезней, немощей и преждевременной смерти (см. 1 Кор. 11:26-32).

И в заключение он говорит:

„Посему, братия мои, собираясь на вечерю, друг друга ждите. А если кто голоден, пусть ест дома, чтобы собираться вам не на осуждение” (1 Кор. 11:33-34).

Из прочитанного следует, что ошибка, которую они допускали, заключалась в неуважении к другим верующим. Павел еще раз предупреждает тех, кто съедал первым то, что должно быть частью общего стола, об опасности Божьего суда и наказания. Решение здесь простое. Если кто-то настолько голоден, что не может дождаться других, он должен поесть до того, как придет на собрание. И пришедшие рано должны ждать прибывающих позднее, поскольку трапеза включала в себя или сама была вечерей Господней.

Если посмотреть на весь отрывок, то становится ясно, что если Павел имел в виду Вечерю Господню, то она должна была проходить в атмосфере любви и взаимного уважения, что угодно Богу.

В любом случае, абсолютно ясно, что первая церковь проводила вечерю Господню дома, как часть общей трапезы без официального священства. Почему бы и нам не делать то же?

Хлеб и вино

Природа элементов, из которых состоит вечеря Господня, не имеет первостепенного значения. Если бы нам надо было в точности воспроизводить вечерю Господню, то нам пришлось бы учитывать все ингредиенты хлеба и сорт винограда, из которого делалось вино. (Некоторые из отцов церкви в течение первых веков строго предписывали, чтобы вино было разбавлено водой, иначе причастие считалось недостойным).

Хлеб и вино были самыми распространенными элементами древнееврейской трапезы. Иисус придал глубокое значение повседневному – продуктам, которые ели все практически каждый день. Если бы Он пришел в другую страну с другой культурой, то вечеря могла бы состоять из сыра и козьего молока, или из рисовой лепешки и ананасового сока. Таким образом, любой продукт и любой напиток могли бы представлять тело и кровь Иисуса во время его вечери с учениками. Самое важное здесь – духовное значение. Соблюдая букву закона, не будем забывать о его Духе!

Необязательно, чтобы общие трапезы были чрезвычайно торжественными. Ранние христиане, как мы уже читали, преломляли по домам хлеб и принимали пищу в веселии и простоте сердца (см. Деян. 2:46). Однако во время воспоминания о жертве Иисуса должна иметь место серьезность. Исследование себя всегда необходимо перед участием в вечере, как писал Павел коринфянам в 1 Кор. 11:17-34. Любое нарушение заповеди любить друг друга открывает дверь Божьему суду и наказанию. Проблема должна быть разрешена до начала трапезы. Каждый верующий должен проверять себя и исповедовать грехи, что по словам Павла, является судом самого себя.

Дух проявляется через Тело

Общая трапеза могла иметь место до или после служения, на котором звучало учение и действовали духовные дары. Стиль и форма служения зависят от каждой отдельной домашней церкви. Даже собрания одной и той же церкви могут отличаться друг от друга.

Из писания видно, что собрания ранней церкви достаточно сильно отличались от современных собраний традиционной церкви. В 1 Кор. 11-14 Писание дает нам ясное представление о том, что происходило во времена ранней церкви, и нет никаких причин, чтобы отвергать эту модель сегодня. Так же очевидно, что события, происходившие на служениях, о которых говорит Павел, могли происходить только на собрании небольших групп людей. Описанное им не могло происходить на больших собраниях из-за трудностей, связанных с организацией.

Я первым признаюсь вам, что не понимаю всего, что Павел написал в этих четырех главах первого послания к коринфянам. Очевидно, однако, что самой выдающейся характеристикой служений, описанных в 1 Кор. 11-14, было присутствие Духа Святого среди верующих и Его проявление через них. Он дал дары отдельным людям для назидания всей церкви.

Павел перечисляет, по крайней мере, девять даров: пророчество, языки, истолкование языков, слово знания, слово мудрости, различение духов, дары исцелений, вера, чудотворение. Он не говорит, что эти дары проявлялись на каждом собрании, но рассматривает наиболее общие случаи и возможности их проявлений в 1 Кор. 14:26:

„Итак, что же, братия? Когда вы сходитесь, и у каждого из вас есть псалом, есть поучение, есть язык, есть откровение, есть истолкование, – все сие да будет к назиданию”.

Давайте рассмотрим эти пять элементов, а в последующих главах более детально разберем девять даров духа.

Первое, о чем идет речь – это псалмы. Псалмы, вдохновленные Духом, упоминаются Павлом в двух его посланиях с подчеркиванием их роли на собраниях верующих.

„И не упивайтесь вином, от которого бывает распутство; но исполняйтесь Духом, назидая самих себя псалмами и славословиями и песнопениями духовными, поя и воспевая в сердцах ваших Господу” (Еф. 5:18-19).

„Слово Христово да вселяется в вас обильно, со всякою премудростью; научайте и вразумляйте друг друга псалмами, славословием и духовными песнями, во благодати воспевая в сердцах ваших Господу (Кол. 3:16)”.

Разница между псалмами, гимнами и духовными песнями не вполне ясна, но основная мысль заключается в том, что все они основаны на Божьем Слове, богодухновенны и поются верующими для учения и назидания друг друга. Разумеется, многие из псалмов, которые пелись верующими на протяжении все церковной истории, попадают в эту категорию. Но, к сожалению, многие современные песни не имеют настоящей библейской глубины, что говорит об их небогодухновенности и неспособности назидать христиан. Но верующие, собирающиеся в домашних церквях, всегда должны ожидать, что вдохновение от Духа Святого сойдет не только на ведущих, поющих хорошо известные старые или новые христианские песни, но так же даст особые песни некоторым из присутствующих для всеобщего назидания. Для церкви очень важно иметь свои собственные, исполненные духом песни!

Учение

Следующее, о чем говорит Павел, – это учение. Это значит, что любой из присутствующих на собрании может поделиться богодухновенным учением. Естественно, каждое учение проверялось на соответствие учению апостолов, являвшемуся эталоном (см. Деян. 2:42), и сегодня мы должны поступать так же. Но заметьте, что в Новом Завете нигде не говорится о том, чтобы один и тот же человек проповедовал раз в неделю, полностью держа в руках все собрание.

В Иерусалимском храме проводились большие собрания, на которых учили апостолы. Мы также знаем, что пресвитеры тоже несут ответственность за учение в церкви, а некоторые люди конкретно призваны к учительскому служению. Павел много учил публично и по домам (см. Деян. 20:20). Но на маленьких собраниях верующих Дух Святой мог использовать и других, помимо апостолов, пресвитеров и учителей.

Говоря об учении, мы выглядим, как имеющие преимущество перед ранней церковью, потому имеем возможность приносить свою личную Библию на служение. Но с другой стороны, может быть, именно такой легкий доступ к Библии и привел нас к превознесению доктрины выше любви к Богу и к ближнему, лишая нас той жизни, которую Бог хотел вложить в нас. Мы до смерти заучены. Многие занятия по изучению слова такие же скучные, как и воскресные служения. Хорошее правило, которое можно взять на вооружение в отношении домашних церквей: дети – хорошие барометры истины. Взрослые притворяются и не показывают своей скуки, в то время как у детей – все на виду.

Откровение

Третье, о чем говорит Павел, это откровение. Это может означать все, что было открыто кому-нибудь Богом. Например, Павел особо выделяет случай, когда неверующий приходит на собрание и „тайны сердца его обнаруживаются” посредством дара пророчества. Результат: „Он падет ниц, поклонится Богу и скажет: истинно с вами Бог” (1 Кор. 14:24-25).

Здесь мы снова видим, что реальное присутствие Духа Святого всегда ожидалось на служениях, и что сверхъестественные явления происходили из-за Его присутствия. Ранние верующие по-настоящему верили в обещание Иисуса, что где двое или трое собраны во имя Его, там Он посреди них (см. Матф. 18:20). Чудеса происходили потому, что сам Иисус был посреди них. Они действительно служили Богу Духом (Флп. 3:3).

Обобщая, скажу, что пророчество (о нем мы скоро поговорим в последующих главах) могло содержать откровение о человеческих сердцах. Но откровения также могут касаться и других вещей и приходить различными способами, например, через сны и видения (см. Деян. 2:17).

Языки и истолкование

Далее Павел говорит о двух дарах, действующих вместе, – языках и истолковании языков. В Коринфе верующие злоупотребляли говорением на языках, а именно – люди говорили на языках во время собраний и никто не понимал смысла сказанного. Возникает вопрос: как можно винить за это христиан, если Сам Дух Святой дает им дар говорения на языках, не давая при этом никакого истолкования? На этот вопрос существует достаточно ясный ответ, и мы поговорим об этом позже. В любом случае, Павел не запрещал говорить на языках (как это делают многие традиционные церкви). Скорее, наоборот, он запрещал запрещать говорить на языках, ссылаясь на повеление Господа (см. 1 Кор. 14:37-39)![8] Когда этот дар используется правильно, тело Христово получает назидание и утверждается в сверхъестественном Божьем присутствии посреди верующих. Это был голос Бога, говорящий через верующих, напоминая им о Своей воле и истине.

Павел подчеркнул превосходство дара пророчества над неистолкованными языками в 14-й главе. Он говорил верующим Коринфа о том, что они должны желать пророчествовать. И это является показателем того, что дары действуют среди тех, кто желает этого. Таким же образом Павел увещевает Фессалоникийцев: „Духа не угашайте. Пророчества не уничижайте” (1 Фес 5:19) Это означает, что верующие могут „угасить” или „затушить” огонь Духа через неправильное отношение к дару пророчества. Несомненно, именно по этой причине, дар пророчества так редко проявляется среди современных верующих.

С чего начать

Домашние церкви рождены Духом Святым через служение насаждающих их служителей или через пресвитера/пастора/епископа, который получает видение для домашних церквей от Бога. Помните о том, что библейский пастор/пресвитер/епископ может соответствовать тому, кого традиционная церковь называет прихожанином. Насадителю домашних церквей официальное образование не требуется.

Когда основатель церквей получает видение от Духа, он должен искать других верующих, которые смогут помогать ему. Господь даст ему людей с похожим видением, таким образом подтверждая Свое водительство. Или же он может встретиться с отзывчивыми неверующими, которых он приведет ко Христу и сделает из них учеников в домашней церкви.

Те, кто только начинает работать с домашними церквями, должны понимать, что потребуется определенное время на то, чтобы люди в церкви привыкли друг к другу, почувствовали себя уютно и научились „течь” вместе с Духом. Это путь проб и ошибок. Для выходцев из традиционных церквей достаточно трудно участвовать в служении, где каждый человек активен, лидеры являются слугами, где Дух ведет и использует верующих в дарах и где происходит общая трапеза. Поэтому с самого начала очень важно проявлять терпимость и снисхождение. Сначала можно начать с формы занятия по изучению Библии, где один человек ведет поклонение, другой делится заранее подготовленным учением, затем совместная молитва, общение и трапеза. Но по мере развития церкви, пресвитер/пастор/епископ должен увещевать верующих прилагать все старание для приближения ее к библейскому образцу и – полный вперед!

Собрание домашней церкви можно проводить в одном месте, если на это согласится хозяин дома, или каждый раз на новом месте, у членов церкви. Когда погода хорошая, можно проводить служения и на открытом воздухе. Необязательно, чтобы служение всегда проходило в воскресное утро, нужно подобрать время, максимально удобное для всех членов. Вообще, лучше всего начинать с малого числа людей, не больше двенадцати.

Как традиционной церкви перейти к принципу домашних церквей

Скорее всего, многие пасторы, читающие эту книгу, работают в традиционных церквях и, возможно, вы, дорогой читатель, один из них. Если прочитанное коснулось вас, тогда вы, наверное, уже задумались о том, как осуществить переход. Я советую делать это постепенно. Начните учить только библейской истине и делайте все, что можете, в рамках существующей структуры, для того, чтобы воспитать учеников, соблюдающих заповеди Христа. Истинные ученики обычно горят желанием перейти на библейскую структуру церкви. „Козлы” и религиозные люди скорее всего будут сопротивляться любым изменениям.

Во-вторых, исследуйте, что говорит Писание о домашних церквях, и учите свои церкви их структуре и потенциальным благословениям. Может быть, вы отмените общие служения в течение недели и в воскресенье вечером и начнете служения по домам, назначив для присмотра за ними зрелых верующих. Побуждайте людей приходить на эти собрания. Старайтесь, чтобы домашние церкви постепенно приближались к библейскому образцу, насколько это возможно. Затем позвольте людям во всей полноте наслаждаться всеми благословениями их маленькой группы.

Когда всем людям понравятся собрания на дому, можете объявить в церкви, что в следующем месяце у вас будет „воскресенье в стиле первой церкви”. В то воскресенье церковное здание будет закрыто и все будут встречаться по домам, как это делалось в ранней церкви, за общим столом, с причастием, общением, молитвой, поклонением, живым учением и проявлением духовных даров. Если все пройдет хорошо, то можно повторить то же самое в следующем месяце, затем сделать – два раза в месяц, а потом и три. В конце концов, можете высвободить эти группы, чтобы стать независимой церковью, свободной для роста и умножения, и устраивать большие общие собрания раз в два месяца.

Этот процесс перехода может потребовать от одного до двух лет.

Или, если вы захотите действовать еще более осторожно, можете начать с одного домашнего собрания, где будут участвовать самые заинтересованные члены под вашим руководством. (Повторюсь, домашняя церковь не обязана встречаться по воскресеньям). Можно представить это как эксперимент, который станет познавательным процессом для всех.

Если все пойдет хорошо, назначьте ответственного и высвободите группу как независимую церковь, которая будет приходить на общие церковные собрания только раз в месяц. Таким образом, эта новая церковь по-прежнему будет оставаться частью материнской церкви и не будет вызывать ропота тех, кто еще находится в основной большой церкви. Это также может помочь мотивировать других людей из основной церкви стать частью новых домашних церквей, которые материнская церковь собирается насаждать.

Если первая группа будет расти, то молитесь и разделите ее так, чтобы в обеих образовавшихся группах были поставлены хорошие лидеры и было достаточно даров. Эти две группы по согласию могут встречаться вместе раз в месяц или, скажем, раз в три месяца.

Независимо от того, какой путь Вы изберете, всегда смотрите на основную цель, несмотря на проблемы и разочарования, которые, несомненно, будут встречаться. Домашняя церковь состоит из людей, а люди создают проблемы. Не падайте духом.

Скорее всего, не все члены вашей церкви захотят переходить к этой системе, поэтому однажды Вам придется принимать решение о полном переходе к системе домашних церквей, оставив традиционную схему позади. Для Вас это будет особенный день!

Идеальная церковь

Может ли пастор домашней церкви быть более успешен в Божьих глазах, чем пастор многотысячной церкви с огромным зданием? Да, если через его служение умножается число послушных учеников и их воспитателей, вместо того, чтобы собирать „козлов” в одном месте раз в неделю для просмотра концерта и прослушивания эффектной речи, освященной парой мест писания, часто не соответствующих контексту проповеди.

У пастора, который решил следовать модели домашней церкви, никогда не будет своей личной большой церкви. Но, в конечном счете, у него будет плод, длящийся гораздо дольше, поскольку его ученики воспитают других учеников. Многим пасторам „маленьких” церквей, насчитывающих 40-50 членов, надо изменить свое мышление. Возможно, их церкви уже слишком большие. Может быть, им надо перестать молиться за новое здание и начать молиться о том, кого поставить лидерами в двух новых домашних церквях. (Пожалуйста, когда это произойдет, не давайте имени вашей новой деноминации и не называйте себя епископом!)

Мы должны искоренить мысль о том, что больше – значит лучше, в том, что касается церкви. Если бы мы судили чисто по-библейски, тогда собрания сотен необученных зрителей показались бы нам довольно странными. Если бы кто-нибудь из апостолов посетил современную традиционную церковь, то схватился бы за голову!

Последнее возражение

Часто говорят, что в западном мире, где христианство давно стало частью культуры, люди никогда не примут идею собраний по домам. Таким образом, утверждается, что мы должны сохранять традиционную модель.

Во-первых, практика показывает, что это не так, поскольку домашняя церковь быстро развивается на западе.

Во-вторых, люди уже с радостью собираются по домам на вечеринки, обеды, общение, изучение Библии и для проведений ячеечных собраний. Чтобы принять идею домашней церкви, не нужно сильно менять свое мышление.

В-третьих, верно, что религиозные люди, духовные „козлы” никогда не согласятся с идеей домашней церкви. Они никогда не будут делать того, из-за чего могут показаться странными в глазах своих соседей. Но истинные ученики Иисуса Христа быстро принимают принцип домашней церкви, если понимают его библейское обоснование. Они быстро понимают, что в зданиях нет необходимости. Если вы хотите построить церковь из „дерева, сена, соломы” (см. 1 Кор. 3:12), то вам понадобится здание, но ваше строение, в конце концов, сгорит. Но если вы собираетесь умножать учеников, строя церковь Иисуса Христа из „золота, серебра и драгоценных камней”, тогда не надо выбрасывать деньги и энергию на ветер.

Интересно то, что самая большая евангелизационная кампания в сегодняшнем мире, движение „Назад в Иерусалим” домашних церквей в Китае, использует специальную стратегию для евангелизации „окна 10/40”. Они говорят: „У нас нет никакого желания строить где-либо здания! Это позволяет Евангелию быстро распространяться, властям труднее контролировать, и позволяет направить все наши ресурсы в русло евангелизации”.[9] Это библейский и мудрый пример, которому действительно стоит следовать! будет сидеть, слушать и идти домой. Начните действовать по-другому!

[1] См. „Jesus on Money” в разделе Biblical Topics на вебсайте www.shepherdserve.org

[2] Может быть, это звучит радикально, но единственная причина, по которой нужны церковные здания, это недостаток лидеров, которые могли бы вести малые домашние церкви. Это результат низкокачественного ученичества потенциальных лидеров в традиционных церквях. Виновны ли пасторы традиционных церквей, когда мешают Богом призванным пасторам исполнять свое служение? – Да.

[3] Пасторство над десятью или двадцатью людьми вполне соответствует библейской модели. У Иисуса было двенадцать учеников, Моисей делегировал власть десяти судьям (см. Исх. 18:25). Большинство традиционных пасторов „пасут” гораздо больше людей, чем они способны.

[4] Так же мы можем спросить: почему в Новом Завете нет главных пасторов, их помощников и заместителей? Эти должности, кажущиеся такими важными в современной структуре, были не нужны в структуре того времени. Церкви из двадцати человек не нуждаются в главном пасторе и его заместителях.

[5] Многие пасторы никогда не становятся хорошими ораторами, хотя являются призванными Богом, заботливыми слугами Христа. Может быть, мы преувеличиваем, говоря, что все или многие проповеди пасторов скучны? Но, к сожалению, скептики, называющие членов церкви „скучающими слушателями”, во многом правы. Однако, некоторые „скучные” пасторы оказываются хорошими собеседниками и люди редко скучают, беседуя с ними. Вот почему учение в форме общения всегда интересно. Время на таких собраниях летит быстро, в отличие от традиционных служений, где люди часто поглядывают на часы. Пасторам домашних церквей не приходится беспокоиться о том, что служение может получиться скучным.

[6] Одно из моих любимых определений слова „нездравость” звучит так: все время делать одно и то же, ожидая различных результатов. Можно годами учить об ответственности членов церкви в воспитании учеников, но если структуры и формы не будут изменены, человек

[7] Одна из основных причин, почему часто пасторы не принимают этого, в том, что они, фактически, строят царство свое, а не Божье.

[8] Многие говорят, что проявления даров Духа относились только к первому веку, а затем прекратились. Если это так, то нет смысла искать того, в чем жила первая церковь и говорение на языках утратило свою актуальность. Мне немного жаль таких людей, похожих на современных саддукеев. Не один раз, в присутствии японских проповедников я, абсолютно не зная японского, прославлял Бога на их языке. Я знаю, что дары не прекратились и Дух Святой по-прежнему изливает их. Я не понимаю, как могут эти саддукеи признавать, что Дух Святой по-прежнему призывает, обличает, возрождает грешников, но отвергать Его участие в чудесах. Такого рода „теология” есть продукт человеческого неверия и непослушания, не имеет основания в писании и, фактически, мешает осуществлению целей Христа. В соответствии с 1 Кор. 14:17 это – прямое непослушание Христу.

[9] Брат Юн, „Назад в Иерусалим” стр. 58

Twoja Biblia wypełniona jest przykładami historii ludzi poddawanych Bożym próbom. Wiele wersetów wyraźnie przedstawia jak Bóg „wypróbowywał” niektórych z nich. Mnóstwo jest także historii, które ilustrują tę samą zasadę. Kiedy tylko Bóg instruował kogoś do zrobienia czegoś, co wymagało od nich wiary bądź posłuszeństwa, mogło być to traktowane jako Boża próba. Dla przykładu, kiedy Bóg polecił nowemu pokoleniu Izraelitów, by w ciszy okrążali Jerycho przez sześć dni, testowana była ich wiara oraz posłuszeństwo. Chwała Bogu, że przy tej okazji, pomyślnie przeszli próbę (bez wątpienia ich rodzicom by się to nie udało).

Czytaliśmy już o Bożych próbach kierowanych do Adama, Abrahama, a także do narodu Izraelskiego. W tym rozdziale przyjrzymy się kilku kolejnym przykładom ludzi, którzy – jak Pismo wyraźnie potwierdza – byli wystawiani na próby. Naszym celem jest oczywiście to, by pomóc ci lepiej zrozumieć Boże próby w twoim życiu. Zacznijmy od Ezechiasza.

Wielka próba Ezechiasza

Ezechiasz, pobożny król Judy, panował w Jerozolimie 29 lat. Pismo Święte tak opisuje jego uznanie: „W Panu, Bogu Izraela, pokładał nadzieję. I po nim nie było podobnego do niego między wszystkim królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed nim” (2 Krl 18:5).

W czasie swojego długiego panowania, Ezechiasz stawiał czoła własnej porcji wyzwań, jednak był on także świadkiem Bożej mocy i pokładał ufność w Boże wybawienie. Dla przykładu, to właśnie podczas panowania Ezechiasza, Asyria najechała na Judę i 185 tysięcy żołnierzy asyryjskich otoczyło Jerozolimę. Ezechiasz spojrzał na Pana, a wtedy anioł Boży zniszczył w nocy armię asyryjską. Później Ezechiasz został cudownie uleczony z nieuleczalnej choroby, po czym żył kolejne 15 lat. Jednak po tak dramatycznym uzdrowieniu, na jakiś czas upadł na duchu:

Ezechiasz jednak nie odwdzięczył się za wyświadczone dobrodziejstwo, ponieważ jego serce uniosło się pychą, i dlatego zapłonął gniew Boży nad nim, nad Judą i nad Jerozolimą. Wtedy Ezechiasz upokorzył się za wyniosłość swego serca – on i mieszkańcy Jerozolimy – i nie spadł na nich gniew Pański w dniach Ezechiasza (2 Krn 32:25-26).

Pamiętaj o tym wydarzeniu, w którym uniosła się pycha jego serca, kiedy będziemy poznawać dalsze losy Ezechiasza.

Kiedy syn króla babilońskiego usłyszał o cudownym uzdrowieniu Ezechiasza, wysłał kilku wysłanników do Jerozolimy, aby podarować Ezechiaszowi prezent. Kiedy wysłannicy już dotarli na miejsce, Ezechiasz z dumą pokazywał im wszystkie swoje skarby: „Nie było rzeczy, której by nie pokazał im Ezechiasz w swoim pałacu i w całym swym państwie” (2 Krl 20:13b). Krótko po tym wydarzeniu – prorok Izajasz przepowiedział Ezechiaszowi, że nastanie dzień, kiedy wszystkie jego skarby zostaną zabrane do Babilonu.

Autor drugiej Księgi Kronik dodaje ten ciekawy zapis:

Kiedy jednak przybyło poselstwo książąt babilońskich, wysłanych do niego po to, by się dowiedzieć o cudzie, jaki zdarzył się w kraju, Bóg opuścił go, wystawiając go w ten sposób na próbę, aby ujawniły się w pełni zamiary jego serca (2 Krn 32:31, dodano podkreślenie).

Niewątpliwie, Ezechiasz był podatny na grzech pychy, więc Pan obserwował go, gdy przebywał on z babilońskimi wysłannikami, „zostawiając go w spokoju”, tak by mógł obserwować, co było w sercu Ezechiasza. To jest bardzo ważne stwierdzenie. BÓG PATRZY NA NASZE SERCA, OBSERWUJĄC NASZE CZYNY. Nasze czyny ujawniają zatem to, co jest w naszych sercach.

Ponownie widzimy, że głównym celem Boga, gdy wystawia ludzi na próby jest to, aby dowiedzieć się, co jest w ich sercach. W przypadku Ezechiasza Bóg chciał wiedzieć, czy był on wciąż dumny, stąd zwyczajnie go obserwował. Kiedy Babilończycy dowiadywali się o bogactwie Ezechiasza, Bóg dowiadywał się o ukrytych motywach serca Ezechiasza. Zastanawiam się czego Bóg dowiaduje się o nas, kiedy pozostawia nas samemu sobie. Boże pragnienie dowiedzenia się, co jest w naszych sercach wyjaśnia, dlaczego Bóg nie ostrzega nas czasami przed nadciągającymi bolesnymi i własnoręcznie zadanymi sobie trudnościami! Sam wyznaję, że Bóg „pozostawił mnie w spokoju” więcej niż kilka razy.

Kolejne pokolenia Izraelitów wystawione na próby

W trakcie czasów sędziów dowiadujemy się o kolejnych przykładach tego, jak Bóg wystawia na próbę Swój lud. Wkrótce po tym jak umiera Gedeon, Izrael powraca do bałwochwalstwa. Bóg powiedział:

Ponieważ lud ten przekroczył przymierze, które zawarłem z ich przodkami, i ponieważ nie usłuchał głosu mego, także i Ja nie wyrzucę spośród nich żadnego z narodów – które pozostawił Jozue, gdy umierał – żeby poddać Izraelitów próbie i zbadać, czy pójdą drogami Pana, po których kroczyli ich przodkowie. A oto narody, którym Pan pozwolił pozostać, aby wystawić przez nie na próbę Izraela… Byli oni przeznaczeni do wypróbowania Izraelitów, by można było poznać, czy będą strzec przykazań… (Sdz 2:20-22; 3:14, dodano podkreślenie).

Pan pozwolił kilku narodom pogańskim pozostać na terytorium ziemi obiecanej w celu wypróbowania ludu Izraelskiego. Zabronił im zawiązywania związków małżeńskich z tymi narodami, a także służenia ich bożkom. Bóg więc wystawił ich na próbę przez zezwolenie na ich kuszenie. Nie ma się co martwić i złościć na Boga! Gdyby bowiem nie było cudzoziemców mieszkających blisko nich, w jaki sposób Bóg mógłby dowiedzieć się, czy Jego lud będzie Mu posłuszny w tym, by nie służyć bożkom obcych, ani też nie wchodzić w związki małżeńskie z obcymi narodami?

Czy Izraelici przeszli tę próbę? Myślę, że możesz bez problemu przewidzieć ich odpowiedź:

Mieszkali więc Izraelici wśród Kananejczyków, Chetytów, Amorytów, Peryzzytów, Chiwwitów i Jebusytów, żenili się z ich córkami i własne swoje córki dawali ich synom za żony, a także służyli ich bogom (Sdz 3:5-6).

Ponieważ nieszczęśliwie nie przeszli próby, Bóg ukarał Izraelitów, wydając ich „w ręce Kuszan-Riszeataima, króla Mezopotamii” (Sdz 3:8). Nieposłuszeństwo generalnie nie przyciąga Bożych błogosławieństw.

Będziemy badać powyższy temat bardziej szczegółowo w kolejnych rozdziałach, chciałem jednak, abyś zobaczył, że Bóg może zezwalać na nasze próby, zezwalając na nasze kuszenie (daje nam to do myślenia, kiedy przypomnimy sobie jak Jezus nauczał Swoich apostołów, aby modlili się: „nie wódź nas na pokuszenie”).

Więcej prób

Jeśli rozpocząłeś tę książkę myśląc, że Bóg nikogo nie wystawia na próbę, mam nadzieję, że jesteś już przekonany, że jest inaczej. Jeśli nie, pozwól mi dodać jeszcze kilka biblijnych przykładów, które z pewnością ci w tym pomogą.

W czasach proroka Izajasza, Bóg powiedział, że wystawił na próbę Izrael i znalazł lud niedoskonały: „Oto jak srebro przetopiłem cię ogniem i wypróbowałem cię w piecu utrapienia” (Iz 48:10, dodano podkreślenie). Czasy utrapienia są zawsze czasami próby. Lata później, Pan powiedział poprzez proroka Jeremiasza:

Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków (Jr 17:10, dodano podkreślenie).

Kiedy Bóg widzi nasze uczynki (nasze reakcje) nagradza nas, dyscyplinuje albo odpowiednio nas karze. Zauważ, że Bóg przekazał przez Jeremiasza, że On czyni to z każdym. Bóg jest Bogiem wystawiającym na próbę.

Pan powiedział przez proroka Zachariasza, przewidując część, która będzie Mu pewnego dnia służyła:

I tę trzecią część poprowadzę przez ogień, oczyszczę ją, jak oczyszcza się srebro, i wypróbuję tak, jak złoto próbują. I wzywać będzie mego imienia – a Ja wysłucham i będę mówił: „Oto mój lud”, a on powie: „Pan moim Bogiem” (Za 13:9, dodano podkreślenie).

Tu ponownie pojawia się temat wystawiania na próby poprzez trudności. Tak samo jak złoto czy srebro są oczyszczane w ogniu, tak samo utrapienia ukazują nam nieczystości w nas samych. Słyszałem pewnego razu o tym, że złotnik dokładnie wie, że kiedy srebro jest wystarczająco oczyszczone, może zobaczyć w nim swoje odbicie. Jakże właściwa jest ów analogia do naszego oczyszczania!

Dawid przyznaje w Psalmie 11, że Bóg wystawia na próbę każdego:

Pan w świętym swoim przybytku, Pan ma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzą, powieki Jego badają synów ludzkich. Pan bada sprawiedliwego i występnego (Ps 11:4-5a, dodano podkreślenie).

Każdy kto zgadza sie z Biblią, będzie musiał zgodzić się także z tym, że Bóg wystawia na próbę każdego. Nadal mamy wiele więcej do przeczytania w Piśmie o Bożych próbach: Józefa, Dawida, Filipa oraz Pawła. Spróbujmy przyjrzeć się kilku przykładom biblijnych osób, które Bóg widocznie wystawiał na próby, mimo, że Biblia nie mówi o tym dosłownie, używając samego słowa „próba”.

Próby Salomona

Motywy Salomona były poddawane próbie, kiedy Pan pojawił się mu we śnie i powiedział do niego: „Proś, co ci mam dać?” (1 Krl 3:5). Salomon poprosił o mądrość w tym jak rozumnie rządzić Izraelem, a Bogu się ta prośba spodobała:

Toteż rzekł Bóg do niego: Dlatego że o taką rzecz prosiłeś, a nie prosiłeś dla siebie ani o długie życie, ani nie prosiłeś dla siebie o bogactwo, ani nie prosiłeś o śmierć dla twoich wrogów, lecz prosiłeś o rozum, aby umieć być posłusznym prawu, przeto uczynię zgodnie z twoim życzeniem: Oto daję ci serce mądre i rozumne, że takiego jak ty jeszcze nie było przez tobą i takiego jak ty również po tobie nie będzie. Oprócz tego daję ci to, o co nie prosiłeś, a więc bogactwo, jako też sławę, tak iż takiego jak ty męża nie będzie między królami po wszystkie dni twoje (1 Krl 3:11-13).

Aspiracje Salomona nie były skupione na gromadzeniu pieniędzy, długim życiu czy otrzymywaniu honorów przynależnych królowi; nie były także skoncentrowane na zemście. Chciał on służyć. Jezus powiedział, że jeśli chcemy być wielcy, musimy stać się sługami wszystkich (zobacz Mt 20:26). Ponieważ Salomon miał serce sługi, Bóg uczynił go wielkim. Tylko sługa może być godnym zaufania Bożym przywódcą.

Odpowiednikiem historii Salomona w Nowym Testamencie jest ta, którą możemy znaleźć w Ewangelii Mateusza. W niej Jezus powiedział: „Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6:33). Po co ty żyjesz? Aby gromadzić coraz więcej pieniędzy? Dla prestiżu, popularności, władzy? A może żyjesz po to, aby powiększać Boże Królestwo na tej ziemi i podobać się Bogu? Być może nigdy nie przeszukiwałeś swojego serca, by szczerze odpowiedzieć na te pytania, ale możesz być pewien, że Bóg zna na nie odpowiedź, ponieważ zostałeś poddany próbie.

Jeszcze kilka innych…

Gdybyśmy chcieli, moglibyśmy spojrzeć na próby innych postaci biblijnych – postaci, takich jak Debora, Gedeon, Samson, Elizeusz, Jozafat, Ezra, Nehemiasz, Izajasz, Jeremiasz itd. Znaleźlibyśmy kilkoro, którzy przeszli próby, a innych którym się nie udało. Nawet sam Jezus był wystawiony na próby:

Wtedy Duch zaprowadził Jezusa na pustynię, aby go kusił diabeł (Mt 4:1, dodano podkreślenie).

Duch Święty prowadził Jezusa na pustynię właśnie po to, aby tam mógł On być kuszony przez diabła. Jak już się dowiedzieliśmy, Bóg wystawiał Izrael na próby w ten sam sposób, zezwalając na ich kuszenie (Sdz 2 i 3). Bóg ponownie posłużył się kuszeniem przez diabła w wystawianiu na próbę. Jezus był „doświadczony we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr. 4:15).

Jezus mógł jako jedyny być odpowiedni do tego by być naszym Zbawicielem, ponieważ był bez grzechu. Jak mógłby deklarować się jako niegrzeszący, gdyby nie był kuszony we wszystkim? Chwała Bogu za to, że Jezus przeszedł każdą próbę – jedyna osoba, która kiedykolwiek to uczyniła.

Wiara pozbawiona próby nie jest wiarą

Właściwie nie ma czegoś takiego jak wiara pozbawiona prób. Wiara jest: „przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (Hbr 11:1). Wiara oznacza zatem zawierzenie Bożym obietnicom pomimo tego, co widzimy, jak się czujemy albo jakie mogą nam się wydawać okoliczności. Wiara oznacza ignorowanie świadectwa naszych zmysłów a także mocne trzymanie się Bożych obietnic. Jeśli będziesz chciał ćwiczyć swoją wiarę, będzie ona wystawiana na próby.

Jezus uczył nas, żebyśmy się „modlili i prosili z wiarą”, a jeśli tak zrobimy, to obiecuje nam, że to otrzymamy (zobacz Mk 11:24). Odpowiedzi na nasze modlitwy nie zawsze są jednak natychmiastowe, czyż nie? Często musimy pozostawać w wierze przez długi czas, ufając, że Bóg wysłuchał nasze modlitwy, zanim faktycznie zobaczymy odpowiedź. Zawsze będą pojawiać się chwile, kiedy nasza wiara będzie wystawiana na próbę.

„Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 11:6). Natomiast bez prób nie możemy ćwiczyć naszej wiary, ponieważ nie potrzebujemy wiary do tego, co możemy zobaczyć.

Co jest najwyższym priorytetem w twoim życiu? Czy jest to coś, co możesz zobaczyć oraz usłyszeć? A może jest tym wieczne Boże Słowo? Boże Słowo powinno być naszym ostatecznym źródłem prawdy. Powinniśmy osądzać wszystko, co przychodzi do naszego umysłu, pytając: „Czy zgadza się to z tym, co powiedział Bóg?”. Jeśli nie, jest to wtedy zamysłem, którego powinniśmy „unicestwić” (zobacz 2 Kor 10:4-5).

Biblia obiecuje: „Błogosławiony mąż, którego ufnością jest Pan!” (Jr 17:7). Jeśli w to nie wierzysz, nie spodziewaj się, że będziesz błogosławiony!

Boże Próby

KSIĄŻKA DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY KIEDYKOLWIEK ZADAWALI PYTANIE: „BOŻE, DLACZEGO JA?”

by David Servant

Rozdział 4: Bóg, który obserwuje

Twoja Biblia wypełniona jest przykładami historii ludzi poddawanych Bożym próbom. Wiele wersetów wyraźnie przedstawia jak Bóg „wypróbowywał” niektórych z nich. Mnóstwo jest także historii, które ilustrują tę samą zasadę. Kiedy tylko Bóg instruował kogoś do zrobienia czegoś, co wymagało od nich wiary bądź posłuszeństwa, mogło być to traktowane jako Boża próba. Dla przykładu, kiedy Bóg polecił nowemu pokoleniu Izraelitów, by w ciszy okrążali Jerycho przez sześć dni, testowana była ich wiara oraz posłuszeństwo. Chwała Bogu, że przy tej okazji, pomyślnie przeszli próbę (bez wątpienia ich rodzicom by się to nie udało).

Czytaliśmy już o Bożych próbach kierowanych do Adama, Abrahama, a także do narodu Izraelskiego. W tym rozdziale przyjrzymy się kilku kolejnym przykładom ludzi, którzy – jak Pismo wyraźnie potwierdza – byli wystawiani na próby. Naszym celem jest oczywiście to, by pomóc ci lepiej zrozumieć Boże próby w twoim życiu. Zacznijmy od Ezechiasza.

Wielka próba Ezechiasza

Ezechiasz, pobożny król Judy, panował w Jerozolimie 29 lat. Pismo Święte tak opisuje jego uznanie: „W Panu, Bogu Izraela, pokładał nadzieję. I po nim nie było podobnego do niego między wszystkim królami Judy, jak i między tymi, co żyli przed nim” (2 Krl 18:5).

W czasie swojego długiego panowania, Ezechiasz stawiał czoła własnej porcji wyzwań, jednak był on także świadkiem Bożej mocy i pokładał ufność w Boże wybawienie. Dla przykładu, to właśnie podczas panowania Ezechiasza, Asyria najechała na Judę i 185 tysięcy żołnierzy asyryjskich otoczyło Jerozolimę. Ezechiasz spojrzał na Pana, a wtedy anioł Boży zniszczył w nocy armię asyryjską. Później Ezechiasz został cudownie uleczony z nieuleczalnej choroby, po czym żył kolejne 15 lat. Jednak po tak dramatycznym uzdrowieniu, na jakiś czas upadł na duchu:

Ezechiasz jednak nie odwdzięczył się za wyświadczone dobrodziejstwo, ponieważ jego serce uniosło się pychą, i dlatego zapłonął gniew Boży nad nim, nad Judą i nad Jerozolimą. Wtedy Ezechiasz upokorzył się za wyniosłość swego serca – on i mieszkańcy Jerozolimy – i nie spadł na nich gniew Pański w dniach Ezechiasza (2 Krn 32:25-26).

Pamiętaj o tym wydarzeniu, w którym uniosła się pycha jego serca, kiedy będziemy poznawać dalsze losy Ezechiasza.

Kiedy syn króla babilońskiego usłyszał o cudownym uzdrowieniu Ezechiasza, wysłał kilku wysłanników do Jerozolimy, aby podarować Ezechiaszowi prezent. Kiedy wysłannicy już dotarli na miejsce, Ezechiasz z dumą pokazywał im wszystkie swoje skarby: „Nie było rzeczy, której by nie pokazał im Ezechiasz w swoim pałacu i w całym swym państwie” (2 Krl 20:13b). Krótko po tym wydarzeniu – prorok Izajasz przepowiedział Ezechiaszowi, że nastanie dzień, kiedy wszystkie jego skarby zostaną zabrane do Babilonu.

Autor drugiej Księgi Kronik dodaje ten ciekawy zapis:

Kiedy jednak przybyło poselstwo książąt babilońskich, wysłanych do niego po to, by się dowiedzieć o cudzie, jaki zdarzył się w kraju, Bóg opuścił go, wystawiając go w ten sposób na próbę, aby ujawniły się w pełni zamiary jego serca (2 Krn 32:31, dodano podkreślenie).

Niewątpliwie, Ezechiasz był podatny na grzech pychy, więc Pan obserwował go, gdy przebywał on z babilońskimi wysłannikami, „zostawiając go w spokoju”, tak by mógł obserwować, co było w sercu Ezechiasza. To jest bardzo ważne stwierdzenie. BÓG PATRZY NA NASZE SERCA, OBSERWUJĄC NASZE CZYNY. Nasze czyny ujawniają zatem to, co jest w naszych sercach.

Ponownie widzimy, że głównym celem Boga, gdy wystawia ludzi na próby jest to, aby dowiedzieć się, co jest w ich sercach. W przypadku Ezechiasza Bóg chciał wiedzieć, czy był on wciąż dumny, stąd zwyczajnie go obserwował. Kiedy Babilończycy dowiadywali się o bogactwie Ezechiasza, Bóg dowiadywał się o ukrytych motywach serca Ezechiasza. Zastanawiam się czego Bóg dowiaduje się o nas, kiedy pozostawia nas samemu sobie. Boże pragnienie dowiedzenia się, co jest w naszych sercach wyjaśnia, dlaczego Bóg nie ostrzega nas czasami przed nadciągającymi bolesnymi i własnoręcznie zadanymi sobie trudnościami! Sam wyznaję, że Bóg „pozostawił mnie w spokoju” więcej niż kilka razy.

Kolejne pokolenia Izraelitów wystawione na próby

W trakcie czasów sędziów dowiadujemy się o kolejnych przykładach tego, jak Bóg wystawia na próbę Swój lud. Wkrótce po tym jak umiera Gedeon, Izrael powraca do bałwochwalstwa. Bóg powiedział:

Ponieważ lud ten przekroczył przymierze, które zawarłem z ich przodkami, i ponieważ nie usłuchał głosu mego, także i Ja nie wyrzucę spośród nich żadnego z narodów – które pozostawił Jozue, gdy umierał – żeby poddać Izraelitów próbie i zbadać, czy pójdą drogami Pana, po których kroczyli ich przodkowie. A oto narody, którym Pan pozwolił pozostać, aby wystawić przez nie na próbę Izraela… Byli oni przeznaczeni do wypróbowania Izraelitów, by można było poznać, czy będą strzec przykazań… (Sdz 2:20-22; 3:14, dodano podkreślenie).

Pan pozwolił kilku narodom pogańskim pozostać na terytorium ziemi obiecanej w celu wypróbowania ludu Izraelskiego. Zabronił im zawiązywania związków małżeńskich z tymi narodami, a także służenia ich bożkom. Bóg więc wystawił ich na próbę przez zezwolenie na ich kuszenie. Nie ma się co martwić i złościć na Boga! Gdyby bowiem nie było cudzoziemców mieszkających blisko nich, w jaki sposób Bóg mógłby dowiedzieć się, czy Jego lud będzie Mu posłuszny w tym, by nie służyć bożkom obcych, ani też nie wchodzić w związki małżeńskie z obcymi narodami?

Czy Izraelici przeszli tę próbę? Myślę, że możesz bez problemu przewidzieć ich odpowiedź:

Mieszkali więc Izraelici wśród Kananejczyków, Chetytów, Amorytów, Peryzzytów, Chiwwitów i Jebusytów, żenili się z ich córkami i własne swoje córki dawali ich synom za żony, a także służyli ich bogom (Sdz 3:5-6).

Ponieważ nieszczęśliwie nie przeszli próby, Bóg ukarał Izraelitów, wydając ich „w ręce Kuszan-Riszeataima, króla Mezopotamii” (Sdz 3:8). Nieposłuszeństwo generalnie nie przyciąga Bożych błogosławieństw.

Będziemy badać powyższy temat bardziej szczegółowo w kolejnych rozdziałach, chciałem jednak, abyś zobaczył, że Bóg może zezwalać na nasze próby, zezwalając na nasze kuszenie (daje nam to do myślenia, kiedy przypomnimy sobie jak Jezus nauczał Swoich apostołów, aby modlili się: „nie wódź nas na pokuszenie”).

Więcej prób

Jeśli rozpocząłeś tę książkę myśląc, że Bóg nikogo nie wystawia na próbę, mam nadzieję, że jesteś już przekonany, że jest inaczej. Jeśli nie, pozwól mi dodać jeszcze kilka biblijnych przykładów, które z pewnością ci w tym pomogą.

W czasach proroka Izajasza, Bóg powiedział, że wystawił na próbę Izrael i znalazł lud niedoskonały: „Oto jak srebro przetopiłem cię ogniem i wypróbowałem cię w piecu utrapienia” (Iz 48:10, dodano podkreślenie). Czasy utrapienia są zawsze czasami próby. Lata później, Pan powiedział poprzez proroka Jeremiasza:

Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków (Jr 17:10, dodano podkreślenie).

Kiedy Bóg widzi nasze uczynki (nasze reakcje) nagradza nas, dyscyplinuje albo odpowiednio nas karze. Zauważ, że Bóg przekazał przez Jeremiasza, że On czyni to z każdym. Bóg jest Bogiem wystawiającym na próbę.

Pan powiedział przez proroka Zachariasza, przewidując część, która będzie Mu pewnego dnia służyła:

I tę trzecią część poprowadzę przez ogień, oczyszczę ją, jak oczyszcza się srebro, i wypróbuję tak, jak złoto próbują. I wzywać będzie mego imienia – a Ja wysłucham i będę mówił: „Oto mój lud”, a on powie: „Pan moim Bogiem” (Za 13:9, dodano podkreślenie).

Tu ponownie pojawia się temat wystawiania na próby poprzez trudności. Tak samo jak złoto czy srebro są oczyszczane w ogniu, tak samo utrapienia ukazują nam nieczystości w nas samych. Słyszałem pewnego razu o tym, że złotnik dokładnie wie, że kiedy srebro jest wystarczająco oczyszczone, może zobaczyć w nim swoje odbicie. Jakże właściwa jest ów analogia do naszego oczyszczania!

Dawid przyznaje w Psalmie 11, że Bóg wystawia na próbę każdego:

Pan w świętym swoim przybytku, Pan ma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzą, powieki Jego badają synów ludzkich. Pan bada sprawiedliwego i występnego (Ps 11:4-5a, dodano podkreślenie).

Każdy kto zgadza sie z Biblią, będzie musiał zgodzić się także z tym, że Bóg wystawia na próbę każdego. Nadal mamy wiele więcej do przeczytania w Piśmie o Bożych próbach: Józefa, Dawida, Filipa oraz Pawła. Spróbujmy przyjrzeć się kilku przykładom biblijnych osób, które Bóg widocznie wystawiał na próby, mimo, że Biblia nie mówi o tym dosłownie, używając samego słowa „próba”.

Próby Salomona

Motywy Salomona były poddawane próbie, kiedy Pan pojawił się mu we śnie i powiedział do niego: „Proś, co ci mam dać?” (1 Krl 3:5). Salomon poprosił o mądrość w tym jak rozumnie rządzić Izraelem, a Bogu się ta prośba spodobała:

Toteż rzekł Bóg do niego: Dlatego że o taką rzecz prosiłeś, a nie prosiłeś dla siebie ani o długie życie, ani nie prosiłeś dla siebie o bogactwo, ani nie prosiłeś o śmierć dla twoich wrogów, lecz prosiłeś o rozum, aby umieć być posłusznym prawu, przeto uczynię zgodnie z twoim życzeniem: Oto daję ci serce mądre i rozumne, że takiego jak ty jeszcze nie było przez tobą i takiego jak ty również po tobie nie będzie. Oprócz tego daję ci to, o co nie prosiłeś, a więc bogactwo, jako też sławę, tak iż takiego jak ty męża nie będzie między królami po wszystkie dni twoje (1 Krl 3:11-13).

Aspiracje Salomona nie były skupione na gromadzeniu pieniędzy, długim życiu czy otrzymywaniu honorów przynależnych królowi; nie były także skoncentrowane na zemście. Chciał on służyć. Jezus powiedział, że jeśli chcemy być wielcy, musimy stać się sługami wszystkich (zobacz Mt 20:26). Ponieważ Salomon miał serce sługi, Bóg uczynił go wielkim. Tylko sługa może być godnym zaufania Bożym przywódcą.

Odpowiednikiem historii Salomona w Nowym Testamencie jest ta, którą możemy znaleźć w Ewangelii Mateusza. W niej Jezus powiedział: „Ale szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane (Mt 6:33). Po co ty żyjesz? Aby gromadzić coraz więcej pieniędzy? Dla prestiżu, popularności, władzy? A może żyjesz po to, aby powiększać Boże Królestwo na tej ziemi i podobać się Bogu? Być może nigdy nie przeszukiwałeś swojego serca, by szczerze odpowiedzieć na te pytania, ale możesz być pewien, że Bóg zna na nie odpowiedź, ponieważ zostałeś poddany próbie.

Jeszcze kilka innych…

Gdybyśmy chcieli, moglibyśmy spojrzeć na próby innych postaci biblijnych – postaci, takich jak Debora, Gedeon, Samson, Elizeusz, Jozafat, Ezra, Nehemiasz, Izajasz, Jeremiasz itd. Znaleźlibyśmy kilkoro, którzy przeszli próby, a innych którym się nie udało. Nawet sam Jezus był wystawiony na próby:

Wtedy Duch zaprowadził Jezusa na pustynię, aby go kusił diabeł (Mt 4:1, dodano podkreślenie).

Duch Święty prowadził Jezusa na pustynię właśnie po to, aby tam mógł On być kuszony przez diabła. Jak już się dowiedzieliśmy, Bóg wystawiał Izrael na próby w ten sam sposób, zezwalając na ich kuszenie (Sdz 2 i 3). Bóg ponownie posłużył się kuszeniem przez diabła w wystawianiu na próbę. Jezus był „doświadczony we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hbr. 4:15).

Jezus mógł jako jedyny być odpowiedni do tego by być naszym Zbawicielem, ponieważ był bez grzechu. Jak mógłby deklarować się jako niegrzeszący, gdyby nie był kuszony we wszystkim? Chwała Bogu za to, że Jezus przeszedł każdą próbę – jedyna osoba, która kiedykolwiek to uczyniła.

Wiara pozbawiona próby nie jest wiarą

Właściwie nie ma czegoś takiego jak wiara pozbawiona prób. Wiara jest: „przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy” (Hbr 11:1). Wiara oznacza zatem zawierzenie Bożym obietnicom pomimo tego, co widzimy, jak się czujemy albo jakie mogą nam się wydawać okoliczności. Wiara oznacza ignorowanie świadectwa naszych zmysłów a także mocne trzymanie się Bożych obietnic. Jeśli będziesz chciał ćwiczyć swoją wiarę, będzie ona wystawiana na próby.

Jezus uczył nas, żebyśmy się „modlili i prosili z wiarą”, a jeśli tak zrobimy, to obiecuje nam, że to otrzymamy (zobacz Mk 11:24). Odpowiedzi na nasze modlitwy nie zawsze są jednak natychmiastowe, czyż nie? Często musimy pozostawać w wierze przez długi czas, ufając, że Bóg wysłuchał nasze modlitwy, zanim faktycznie zobaczymy odpowiedź. Zawsze będą pojawiać się chwile, kiedy nasza wiara będzie wystawiana na próbę.

„Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu” (Hbr 11:6). Natomiast bez prób nie możemy ćwiczyć naszej wiary, ponieważ nie potrzebujemy wiary do tego, co możemy zobaczyć.

Co jest najwyższym priorytetem w twoim życiu? Czy jest to coś, co możesz zobaczyć oraz usłyszeć? A może jest tym wieczne Boże Słowo? Boże Słowo powinno być naszym ostatecznym źródłem prawdy. Powinniśmy osądzać wszystko, co przychodzi do naszego umysłu, pytając: „Czy zgadza się to z tym, co powiedział Bóg?”. Jeśli nie, jest to wtedy zamysłem, którego powinniśmy „unicestwić” (zobacz 2 Kor 10:4-5).

Biblia obiecuje: „Błogosławiony mąż, którego ufnością jest Pan!” (Jr 17:7). Jeśli w to nie wierzysz, nie spodziewaj się, że będziesz błogosławiony!

¿“Quién dice que está mal tener relaciones sexuales con la esposa de alguien? Puedo hacer mi propia cosa. No hay tales cosas como absolutos morales. No voy a acatar las normas inventadas por algunos anticuados religiosos aguafiestas.”

Si pudiera encontrar a alguien que realmente creyó esa filosofía en la medida que la vivió consistentemente, entonces podría escucharlo. Pero no he encontrado una persona aún, que en su vida diaria, consistentemente camina y habla como si realmente no hay absolutos morales.

El playboy más hedonista todavía tiene un código de ética por el que vive limitadamente y que espera que otros lo vivan. Como ya he dicho anteriormente, ese código de ética está construido por Dios. Queramos admitirlo o no, todos sabemos lo que es correcto y lo que es incorrecto.

Tomemos al playboy que dice que no ve nada de malo en tener una aventura con la esposa de otro. Su lema es, “Si se siente bien, hazlo.” Si él cree realmente que no hay absolutos morales, entonces él no debe nunca quejarse cuando otras personas que han adoptado el mismo lema de cometer actos egoístas lo dañan a él.

Si decido tomar un mazo y triturar el parabrisas de su automóvil, entonces él no tiene derecho a criticarme. Si lo hace, yo sólo le diré, “Ey, me dieron ganas de hacerlo. Eso hizo que me sienta bien. Y además, no hay cosas tales como absolutos morales. No hay bien ni mal. No me voy a reprimir por alguna estúpida ley que algún anticuado aguafiestas inventó.”

¿Cómo crees que ese playboy podría reaccionar ante mi línea de razonamiento? Él objetaría violentamente porque él cree en un código de ética. No está bien destruir la propiedad de otra persona. Todos en el mundo lo saben, incluso personas que viven en las sociedades más primitivas. Además, las personas tienen siempre que saber que es erróneo actuar en su propio interés si otros son perjudicados en el proceso.

Auto-Evidentes Absolutos morales

Nuestros padres fundadores lo expresaron elocuentemente cuando escribieron, “Nosotros sostenemos estas verdades que son auto-evidentes, que todos los hombres son creados iguales… ” Estas verdades son evidentes. El egoísmo es erróneo porque todas las personas, creadas a imagen de Dios, son iguales-equitativamente amadas por Dios.

Cuando actuamos en nuestro propio beneficio de tal manera que causa a otros sufrimiento, hemos pecado. Eso es lo que hace a robar malo. Eso es lo que hace a mentir malo. Eso es lo que hace al adulterio malo. Eso es lo que hace al chisme malo. Eso es lo que hace al aborto malo. Prácticamente todas las leyes que han existido se ha basado en el principio subyacente de que hay evidentes absolutos morales particulares de que los actos egoístas que dañan a otros son moralmente equivocados. Y las leyes que no reflejan esas leyes principales -leyes que favorecen a una persona sobre otra- las detestamos.

Cuando el playboy hedonista esté ante Dios, el Creador no va a comprar su excusa de que él no sabía lo que era bueno y lo que era malo. Dios tendrá volúmenes de evidencias incontrovertibles de la vida cotidiana del hombre demostrando su creencia evidente en una norma de conducta. Cada vez que el hombre criticó a otra persona por actuar egoístamente, sus propias palabras testificaron de su creencia en absolutos morales y por lo tanto, le condenaron.

Eso es precisamente lo que tendrá lugar en su juicio ante Dios. Dios tiene un registro de cada palabra ociosa de cada persona. Lea lo que Jesús dijo:

“Y yo les digo, que de cada palabra ociosa que los hombres hablen, darán cuenta en el día del juicio. Por que por sus palabras deberán ser justificados, y por sus palabras serán condenados” (Matthew 12: 36-37; énfasis añadido).

Ahora antes de que nosotros los que confiamos en nosotros mismos como justos condenemos a cada auto-complaciente playboy, no olvidemos que todos nosotros estamos en el mismo barco, en la proa o la popa. Todos nosotros hemos roto la regla sagrada que Jesús dijo que resume la enseñanza moral del antiguo testamento: “Haz a otros como quieres que hagan contigo.” Todos nosotros estaremos auto-condenados ante Dios por nuestras propios juicios de otros.

El Más Antiguo Código de Ley

Vamos a responder la pregunta de dónde se originó la idea de absolutos morales. ¿Quién decidió que el egoísmo es malo?

Miremos específicamente al adulterio. ¿Fue algún viejo aguafiestas religioso quién decidió que el adulterio es un pecado? Si así fue, ¿entonces quién fue?

¿Fue algún mojigato puritano de Nueva Inglaterra quien lo soñó? No.

¿Fue un grupo de monjes ascéticos del oscurantismo? No.

¿Jesús lo introdujo? No.

Sin duda debe haber comenzado con Moisés y los diez mandamientos. No, no fue así.

Mira, los arqueólogos han descubierto los códigos civiles de varias culturas antiguas, códigos que datan de incluso cientos de años antes de los diez mandamientos. Probablemente el más conocido ejemplo sería el código de Hamurabi (un antiguo rey de Babilonia).

Descubierto en 1901, por el arqueólogo francés Jacques de Morgan, el código contiene 282 leyes inscritas en un trozo de piedra, fechado alrededor de 1750 a.c. y ahora preservado en el Louvre en París.

¿Y Hamurabi, que vivió tres a cinco siglos antes de que se dieran los diez mandamientos, que tiene que decir sobre el tema de adulterio? Léalo usted mismo:

Si la esposa de un hombre ha sido descubierta acostándose con otro hombre, habrán de atarlos [juntos] y lanzarlos al agua. 1

Es tan obvio como una ballena en un chapoteadero: todos, en todas partes, siempre han sabido que hay absolutos morales.

¿Así que cuándo se originó la idea de que el egoísmo es malo? Como dije en el segundo capítulo, la respuesta debe ser obvia para cualquier persona que ha escuchado protestar a un niño de dos años de edad, “¡No es justo!” Su protesta se basa en un principio de nacimiento.

Cada persona nace con el conocimiento de absolutos morales. Ese conocimiento se le ha dado por Dios, y eso es exactamente lo que enseña la Biblia.

Nuestra Conciencia, Donde la Ley de Dios Está Escrita

En el libro de Romanos, capítulo dos, el Apóstol Pablo compara la revelación de Dios a los judíos con Su revelación a los gentiles. A los judíos les fueron dados los diez mandamientos grabados en tablas de piedra con el dedo de Dios, pero la gente no judía, los gentiles, nunca tuvieron ese privilegio. Pablo dice, sin embargo, que cada gentil ha tenido la Ley de Dios escrita en su corazón por Dios mismo. Esa Ley de Dios interna es a lo que nos referimos como nuestra conciencia.

“Porque cuando los gentiles que no tienen la Ley hacen instintivamente las cosas de la ley, éstos, no teniendo la Ley, son ley para sí mismos, mostrando la obra de la ley escrita en sus corazones, testificando su conciencia y alternativamente acusándoles o bien defendiéndoles sus razonamientos, en el día cuando, según mi evangelio, Dios juzgará los secretos de los hombres a través de Jesucristo (romanos 2: 14-16; énfasis añadido).

Sin duda, has visto las caricaturas de la persona que tiene al diablo sentado en un hombro y un ángel en el otro hombro, cada uno le habla a un oído. Realmente hay más verdad teológica en esa imagen de lo que muchas personas se dan cuenta. El error en ella es que nuestras instrucciones morales no provienen de fuera, vienen desde el interior. Son, como dijo Pablo, instintivas.

Todos hemos percibido esa orientación interna, que nos lleva a resistir la tentación de ser egoístas. Probablemente todo mundo ha obedecido esa guía interior en algún grado. Pero todos nosotros, en mayor o menor grado, la hemos violado más de lo que nos interesa admitir.

¿Por qué Dios nos dio una conciencia? El apóstol Pablo reveló la razón en el verso citado anteriormente, y sólo tiene un sentido lógico: Algún día, Dios nos va a juzgar sobre la base de si o no hemos obedecido a nuestra conciencia, si sí o no hicimos lo que sabíamos que se suponía debíamos hacer.

¿Por qué es tan importante para Dios? Porque Dios tiene un plan final para una futura sociedad perfecta donde las personas egoístas caben allí. En el capítulo final, examinaremos lo que la Biblia tiene que decir acerca de esta sociedad futura.

Por supuesto, ya que todos hemos violado nuestra conciencia, todos estamos condenados ante Dios, mereciendo cualquier castigo que considere apropiado. No hay una persona leyendo este libro que no haya actuado egoístamente. La mayoría de nosotros ha llevado vidas que se caracterizan por el egoísmo. Como señalé en el capítulo anterior, incluso nuestras “buenas obras” están egoístamente motivadas.

Nosotros damos de beber y comer a otros para conseguir algo de ellos.

Nosotros adulamos a las personas a fin de obtener una ventaja.

Servimos “desinteresadamente” para que otros sepan cuán desinteresados somos.

Hacemos trabajo voluntario por que así podemos añadir un párrafo auto-promotor a nuestro curriculum.

Obedecemos la ley motivados por un temor de ser atrapados y a sufrir las consecuencias más bien que la verdadera preocupación por aquellos que podrían ser heridos por nuestro romper la ley.

Damos regalos para que los destinatarios piensen más altamente de nosotros. Con demasiada frecuencia, nuestros regalos son realmente sobornos. Y si no nos agradecen inmediatamente en proporción a la cantidad que se gastó en el regalo, ¡Criticamos al destinatario a sus espaldas! (¡Ese no es amor desinteresado!)

“Pero se consciente de esto, que en los últimos días vendrán tiempos difíciles. Porque los hombres serán amadores de sí mismos. ” (Timoteo 2 3: 1-2a; énfasis añadido).

Nota al final

1. Samuel NOAH Kramer, cuna de la civilización.

Saat pertama mendengar tentang gereja rumah, seseorang sering keliru membayangkan bahwa perbedaan mencolok antara gereja rumah dan gereja lembaga adalah ukuran dan kemampuan untuk memberikan “pelayanan.” Kadang-kadang, orang menyimpulkan bahwa gereja rumah tak dapat memberi kualitas pelayanan seperti yang diberikan di gereja lembaga/gedung. Namun bila “pelayanan” didefiniskan sebagai tindakan yang mendukung pemuridan, dengan cara membantu murid untuk menjadi seperti Kristus dan melengkapi mereka untuk pelayanan, maka gereja lembaga tak memperoleh manfaat. Dan seperti saya sebutkan pada bab sebelumnya, mereka bisa saja tidak memperoleh manfaat. Sudah tentu, gereja rumah tak dapat memberikan kuantitas dari berbagai kegiatan di gereja lembaga, namun gereja rumah bisa lebih teratur dalam hal memberi pelayanan yang benar.

Sebagian orang menolak pendapat bahwa gereja rumah adalah gereja yang benar, hanya karena gereja rumah tak punya gedung. Andaikan kumpulan orang itu hidup pada suatu waktu selama tiga ratus tahun pertama sejarah gereja, mereka mungkin menolak kehadiran gereja di dunia sebagai bangunan gereja. Faktanya, Yesus menyatakan, “Sebab di mana dua atau tiga orang berkumpul dalam Nama-Ku, di situ Aku ada di tengah-tengah mereka.” (Matius 18:20). Yesus tidak berkataapapun tentang di mana orang-orang percaya harus berkumpul. Dan, meskipun hanya ada dua orang percaya, Ia berjanji hadir dalam namaNya. Hal-hal yang dilakukan oleh para murid Kristus di restoran, sambil berbagi makanan dan berdiskusi tentang kebenaran, mengajar dan saling menegur adalah hal-hal yang dekat dengan model pertemuan jemaat Perjanjian Baru dibandingkan dengan yang terjadi di banyak gedung gereja setiap hari Minggu pagi.

Pada bab sebelumnya, saya uraikan beberapa keuntungan gereja rumah atas gereja lembaga. Saya ingin memulai bab ini dengan uraian beberapa alasan tentang mengapa model gereja rumah jadi alternatif yang sangat Alkitabiah yang bisa sangat efektif dalam mewujudkan tujuan untuk pemuridan. Pertama, saya ingin berkata lebih dulu bahwa saya tak beraksud menyerang gereja lembaga atau pendeta gereja itu. Ada banyak pendeta yang sungguh-sungguh dan tulus hati di gereja lembaga yang melakukan berbagai hal dalam strukturnya untuk menyenangkan Tuhan. Setiap tahun, saya melayani ribuan pendeta di gereja-gereja lembaga, dan saya sangat mengasihi dan menghargai mereka. Merekalah orang-orang terbaik di dunia. Dan karena tahu bagaimana sulitnya pekerjaan mereka, saya ingin menyampaikan alternatif yang akan membantu mereka agar tak menderita kerugian lebih banyak dan menjadi lebih efektif dan bahagia pada saat yang sama. Model gereja rumah adalah model Alkitabiah dan berpotensi memberi kontribusi pada pemuridan yang efektif dan perluasan Kerajaan Allah. Saya ragu apakah sebagian besar pendeta gereja-gereja lembaga merasa lebih bahagia, lebih efektif dan lebih terpenuhi bila mereka melayani gereja rumah.

Saya pendeta gereja lembaga selama lebih duapuluh tahun dan bekerja dengan sebaik-baiknya. Tetapi setelah beberapa bulan berkunjung ke banyak gereja pada hari Minggu pagi, saya mendapat kesan pertama apa rasanya bila sekedar menghadiri gereja sebagai “orang biasa.” Mata saya terbuka, dan saya mulai mengerti mengapa banyak orang sangat bersemangat ke gereja. Seperti yang dilakukan oleh hampir setiap orang yang hadir, kecuali pendeta, saya duduk sopan sambil menunggu ibadah berakhir. Ketika berakhir, saya berinteraksi dengan orang-orang lain sebagai peserta bukan sebagai penonton yang bosan. Pengalaman itu menjadi sarana yang membuat saya memikirkan tentang alternatif yang lebih baik, dan saya meriset model gereja rumah. Saya terkejut mendapati ada jutaan gereja rumah di seluruh dunia dan, saya simpulkan, gereja rumah memiliki beberapa keuntungan nyata dibandingkan gereja lembaga.

Banyak pendeta yang membaca buku ini tak memberi perhatian pada gereja rumah, tetapi pada gereja lembaga. Saya tahu banyak tulisan saya ini mungkin awalnya sulit diterima karena kelihatan sangat radikal. Tetapi saya minta agar mereka menyiapkan waktu sendiri untuk merenungkan perkataan saya, dan saya tak berharap mereka menerima apapun saat itu juga. Saya tujukan hal itu kepada para pendeta, karena saya terdorong oleh kasih kepada mereka dan gerejanya.

Satu-satunya Model Gereja dalam Alkitab (The Only Kind of Church in the Bible)

Pertama dan yang terutama, dalam Perjanjian Baru, tidak dikenal gereja lembaga yang mengadakan persekutuan di gedung khusus, sedangkan gereja rumah jelas adalah bentuk yang ada di jemaat mula-mula:

Dan setelah berpikir sebentar, pergilah ia ke rumah Maria, ibu Yohanes yang disebut juga Markus. Di situ banyak orang berkumpul dan berdoa. (Kisah Para Rasul 12:12, tambahkan penekanan).

……. aku tidak pernah melalaikan apa yang berguna bagi kamu. Semua kuberitakan dan kuajarkan kepada kamu, baik di muka umum [jelaslah, bukan di gedung-gedung gereja] maupun dalam perkumpulan-perkumpulan di rumah kamu; … (Kisah Para Rasul 20:20, tambahkan penekanan).

Sampaikan salam kepada Priskila dan Akwila, …. Salam juga kepada jemaat di rumah mereka. (Roma 16:3-5, tambahkan penekanan; lihat juga Roma 16:14-15 untuk menyebut kemungkinan ada dua gereja rumah lainnya di Roma).

Salam kepadamu dari Jemaat-jemaat di Asia Kecil. Akwila, Priskila dan jemaat di rumah mereka menyampaikan berlimpah-limpah salam kepadamu. (1 Korintus 16:19, tambahkan penekanan).

Sampaikan salam kami kepada saudara-saudara di Laodikia; juga kepada Nimfa dan jemaat yang ada di rumahnya. (Kolose 4:15, tambahkan penekanan).

Dan kepada Apfia saudara perempuan kita dan kepada Arkhipus, teman seperjuangan kita dan kepada jemaat di rumahmu … (Filemon 1:2, tambahkan penekanan).

Ada perdebatan tentang alasan utama jemaat mula-mula tidak membangun gedung gereja, yakni gereja masih dalam masa awal pertumbuhan selama beberapa dekade dalam sejarah Perjanjian Baru (dan lebih dari dua abad setelah itu). Jadi, bila pembangunan gedung gereja menjadi tanda kedewasaan gereja, maka gereja di zaman para rasul dalam Kisah Para Rasul tak pernah menjadi dewasa.

Menurut saya, tak satupun rasul pernah membangun gedung gereja disebabkan hal tersebut dianggap bukan kehendak Tuhan, karena Yesus tidak meninggalkan teladan atau instruksi demikian. Ia melakukan pemuridan tanpa gedung khusus, dan Ia berkata kepada murid-muridNya untuk melakukan pemuridan. Mereka menganggap tidak perlu membuat bangunan khusus. Sesederhana itu. Ketika Yesus berkata kepada murid-muridNya untuk pergi ke seluruh dunia dan melakukan pemuridan, sehingga dalam diri murid-muridNya, tak terpikirkan, “Keinginan Yesus agar kita membangun gedung dan berkhotbah kepada orang-orang di tempat itu sekali seminggu.”

Lagipula, membangun gedung khusus bahkan dapat dianggap pelanggaran langsung dari perintah Kristus untuk tidak meletakkan harta di dunia, sehingga hanya membuang uang untuk sesuatu yang sama sekali tak perlu, dan merendahkan kerajaan Allah dari sumber-sumber yang dapat digunakan untuk pelayanan transformasi.

Pengelolaan Khusus dalam Alkitab (Biblical Stewardship)

Maka, uraian di atas memberi keuntungan kedua bagi gereja rumah dibandingkan gereja lembaga: Model gereja rumah menumbuhkan pengelolaan khusus ilahi untuk sumber-sumber milik anggota, yang tentu menjadi aspek sangat penting dalam pemuridan.

[1]

Tak ada uang terbuang untuk pembiayaan gedung, kepemilikan, penyewaan, perbaikan, perluasan, pembuatan desain ulang, sistem pemanasan atau pendinginan ruang. Sehingga, uang yang dipakai untuk gedung gereja dapat digunakan untuk memberi makanan dan pakaian kepada orang miskin, biaya pengabaran Injil, dan biaya untuk pemuridan, seperti dilakukan dalam kitabKisah Para Rasul. Pikirkanlah hal baik yang dapat dilakukan untuk Kerajaan Allah bila dana trilyunan rupiah untuk membangun gedung-gedung gereja dapat dipakai untuk menyebarkan Injil dan melayani kaum miskin! Hampir tak terbayangkan.

Lagipula, gereja rumah yang anggotanya tidak lebih dari duapuluh orang dapat benar-benar diperhatikan oleh penatua/pendeta/penilik yang “membuat-tenda” (yakni, “tidak-dibayar”), suatu hal yang mungkin terjadi ketika ada beberapa orang percaya di gereja rumah. Gereja rumah hampir sama sekali tak butuh uang untuk pengoperasiannya.

Sudah tentu, Alkitab menunjukkan bahwa setiap penatua/pendeta/penilik perlu dibayar sesuai tugasnya, sehingga mereka yang mengabdikan seluruh waktunya untuk pelayanan harus benar-benar hidup sepenuhnya dari pelayanan (lihat 1 Timotius 5:17-18). Sepuluh orang anggota sebuah gereja rumah yang bekerja dan mendapatkan gaji dapat memberi perpuluhan untuk mendukung seorang pendeta yang hidup dengan kondisi rata-rata. Lima orang pemberi perpuluhan di gereja rumah dapat membantu seorang pendeta untuk mengabdikan waktu kerja setengah minggu bagi pelayanannya.

Dengan model gereja rumah itu, maka, demi mendukung pendeta, uang untuk biaya gedung tak dipakai, sehingga pendeta gereja lembaga tak boleh menganggap bahwa perkembangan gereja rumah akan mengancam ketenangan tugas mereka. Sebaliknya, hal itu bisa berarti banyak orang lain yang menyadari kehendak yang Allah taruh dalam hati mereka untuk melayaniNya dalam profesi mereka.

[2]

Kelaki, hal itu dapat membantu dalam mencapai tujuan pemuridan. Juga, gereja rumah dengan anggota duapuluh orang yang bekerja dapat memberi sebagian pendapatan bagi misi di luar negeri dan orang miskin.

[3]

Bila sebuah gereja lembaga yang diubah menjadi jaringan yang terdiri dari gereja-gereja rumah, orang-orang yang tak lagi bekerja dapat menjadi staf administrasi gereja dan staf pendukung program yang melayani khusus (misalnya, pelayan anak dan pemuda di gereja besar) yang tak bersedia ikut pelayanan keliling yang kurang memiliki dasar Alkitabiah dalam hal mencukupi pelayanan. Gereja rumah tak butuh orang untuk pelayanan anak dan pelayanan pemuda karena Alkitab memberi tanggung-jawab itu kepada orang-orang tua, dan jemaat di gereja rumah umumnya tetap bertahan mengikuti perintah Alkitab, bukannya norma-norma budaya Kekristenan. Pemuda Kristen yang tak memiliki orang tua Kristen dapat ikut gereja rumah dan didisiplinkan ketika mereka ikut dengan gereja lembaga. Adakah orang yang heran mengapa tak ada “pendeta urusan pemuda” atau “pendeta urusan anak” yang disebut dalam Perjanjian Baru? Tidak ada pelayanan tersebut selama 1900 tahun pertama masa Kekristenan. Mengapa kini tiba-tiba diperlukan pendeta urusan pemuda dan pendeta urusan anak, terutama di negara-negara barat yang kaya?

[4]

Khusus di negara-negara miskin, adalah mustahil seorang pendeta menyewa atau memiliki gedung gereja tanpa subsidi dari orang-orang Kristen di negara-negara Barat. Maka, muncul banyak konsekwensi yang tak diinginkan dari ketergantungan itu. Nyatanya, selama 300 tahun, masalah itu tak muncul dalam Kekristenan. Bila anda jadi pelayan di negara berkembang yang sidang jemaatnya tak sanggup membangun gedung gereja, anda tak perlu membujuk orang Amerika yang tengah berkunjung agar anda mendapatkan uang darinya. Allah sudah selesaikan masalahmu. Anda benar-benar tak perlu gedung gereja agar berhasil melakukan pemuridan. Ikutilah model dalam Alkitab.

Akhir dari Keluarga yang Terpisah-Pisah (The End of Fragmented Families)

Keuntungan lain dari gereja-gereja rumah adalah gereja-gereja itu lebih berhasil dalam pendisiplinan anak dan remaja. Salah satu kepalsuan besar yang dilakukan oleh gereja-gereja lembaga sekarang (terutama gereja-gereja besar di Amerika Serikat) adalah mereka melakukan pelayanan secara istimewa kepada anak-anak dan pemuda. Namun, gereja-gereja itu menyimpan fakta bahwa sebagian besar anak, yang menikmati masa keceriaan saat mengikuti pelayanan anak dan pemuda yang riang, tak pernah kembali ke gereja lagi saat mereka “meninggalkan sarangnya.” (Untuk mendapatkan data anak dan pemuda yang “meninggalkan sarangnya”, tanyakan pendeta yang menangani kepemudaan, pasti ia tahu).

Tambahan pula, gereja yang pelayannya menangani pemuda dan anak-anak senantiasa berjanji palsu kepada orang-orang tua yang tak sanggup atau tak bertanggung-jawab atas perkembangan rohani anak-anak mereka. Para pelayan sering berkata, “Kami akan menjaga perkembangan rohani anak-anak anda. Kami ahli dalam urusan ini.”

Sebagaimana adanya, sistem itu ternyata gagal, karena menciptakan siklus kompromi yang terus-menerus. Kejadiannya berawal dari orang-orang tua yang mencari gereja agar anak-anak mereka bisa merasa senang. Bila remaja Johny berkata ketika pulang ke rumah bahwa ia senang berada di gereja, maka orang-orang tua terkejut, karena mereka samakan rasa senang Johny dalam menikmati gereja dengan rasa tertarik Johny dalam hal-hal rohani. Orang-tua sering juga keliru.

Setiap pendeta senior yang termotivasi oleh kesuksesan menginginkan pertumbuhan gerejanya, demikian juga setiap pendeta urusan pemuda dan pendeta urusan anak sering meninggalkan rapat staf dengan perasaan tekanan untuk membuat program ”relevan” yang menyenangkan anak-anak. (Tingkatan “relevan” selalu ada di bawah “kesenangan”, dan “relevan” tidak otomatis berarti, “Pimpin anak-anak untuk bertobat, percaya, dan menaati semua perintah Yesus”). Bila anak-anak diberikan program, orang-orang tua yang naif akan kembali (membawa uangnya), dan gereja akan bertumbuh.

Ukuran sukses kelompok pemuda diukur dari jumlah kehadiran. Pendeta urusan pemuda melakukan apa saja untuk menghimpun para pemuda, dan seringkali tindakan itu berkompromi dengan spiritualitas murni. Patut dikasihani si pendeta urusan pemuda yang mendapat laporan tentang orang tua yang mengadu kepada pendeta senior bahwa anak-anak mereka mengeluhkan pesan-pesan membosankan atau selalu mengecam yang diucapkan oleh pendeta urusan pemuda.

Namun, adalah berkat yang indah bila kita melihat para pendeta urusan pemuda rada dalam tubuh Kristus bila ia menjadi pemimpin gereja rumah. Mereka biasanya terampil melakukan relasi, bersemangat muda dan tak pernah lelah. Banyak dari mereka hanyalah pendeta urusan pemuda karena itulah syarat awal bagi untuk perlahan-lahan memperolah keterampilan maha-hebat yang diperlukan untuk tetap hidup saat menjadi pendeta senior. Kebanyakan pendeta urusan pemuda lebih mahir melayani gereja rumah. Tugas yang mereka lakukan di kelompok pemuda bisa saja mendekati model gereja yang Alkitabiah dibandingkan hal yang terjadi di ruang besar gereja! Hal yang sama bisa saja berlaku bagi pendeta urusan anak, yang sangat jauh berebeda dengan pendeta senior dalam kemampuan melayani gereja rumah di mana semua orang, termasuk anak-anak, duduk membentuk lingkaran, semua anggotanya ikutserta dan bahkan ikut makan bersama.

Di gereja rumah, anak-anak dan remaja didisiplinkan secara alami, karena mereka mengalami komunitas Kristen sejati dan mendapat kesempatan ikutserta, mengajukan pertanyaan, dan berinteraksi dengan semua orang segala usia, semuanya sebagai bagian satu keluarga Kristen. Di gereja lembaga, anak-anak dan remaja senantiasa menyaksikan pertunjukan besar dan mengikuti pelajaran “menyenangkan”, hanya sedikit bergaul dengan, jika ada, komunitas ril; dan mereka ini sering sadar akan sikap munafik dan, seperti terjadi di sekolah, hanya belajar berinteraksi dengan teman-teman kelompoknya.

Tetapi, dalam persekutuan orang-orang segala usia, bagaimana dengan bayi-bayi yang menangis atau anak-anak kecil yang gelisah?

Kehadiran bayi dan anak selalu diterima, dan, untuk menangani mereka, dapat dilakukan langkah-langkah praktis ketika timbul masalah. Misalnya, mereka dapat dibawa ke ruang lain untuk dihibur, atau diberi pensil warna dan kertas untuk mewarnai. Dalam komunitas gereja rumah, bayi-bayi dan anak-anak bukanlah masalah sehingga mereka tidak harus ditidurkan di tempat perawatan dengan penjagaan orang lain. Mereka dikasihi oleh semua orang dalam keluarga besar. Bayi yang mulai menangis di gereja lembaga menjadi gangguan bagi formalitas ibadah dan membuat orang tua si bayi malu, yang mungkin merasa orang lain menatap dengan ekspresi tak senang. Bayi yang mulai menangis di gereja rumah dikelilingi oleh keluarganya, dan tak seorangpun keberatan akan kehadiran berkat kecil Allah di tengah-tengah mereka, bayi yang mereka peluk.

Orang-orang tua yang anak-anaknya tak terkontrol dapat diajari oleh orang-orang tua lain tentang apa yang perlu mereka tahu. Lagi-lagi, orang-orang percaya menjaga hubungan yang saling peduli dan tulus. Mereka tidak saling menggosipkan seperti yang sering terjadi di gereja lembaga. Mereka saling kenal dan mengasihi.

Pendeta yang Bahagia (Happy Pastors)

Setelah menjadi pendeta di gereja-gereja selama dua dekade, dan berbicara di depan puluhan ribu pendeta di seluruh dunia, dan memiliki banyak pendeta sebagai teman pribadi, dapat dikatakan bahwa saya tahu sesuatu tentang kebutuhan melayani sebuah gereja kini. Seperti pendeta di gereja lembaga, saya telah mengalami “sisi gelap” dalam pelayanan. Terkadang sangat gelap. Ternyata, gambarannya bisa dikatakan “brutal”.

Harapan-harapan yang biasa ditemukan oleh sebagian besar pendeta menciptakan ketegangan yang hebat yang kadang-kadang bahkan meruntuhkan hubungan di dalam keluarganya mereka sendiri. Pendeta-pendeta jadi ciut hati karena berbagai alasan. Mereka harus menjadi politisi, hakim, pegawai, psikolog, pengatur kegiatan, kontraktor bangunan, penasehat perkawinan, pembicara di depan publik, manajer, pembaca pikiran dan administrator. Sebagian pendeta sering bersaing dengan pendeta-pendeta lain untuk mendapatkan bagian yang lebih besar dari tubuh Kristus. Hanya sedikit waktu mereka pakai untuk melakukan disiplin rohani secara pribadi. Banyak pendeta merasa terjebak dalam tugasnya dan mendapat bayaran kecil. Sidang jemaat mereka menjadi pelanggan dan karyawannya. Terkadang, pelanggan dan karyawan itu dapat mempersulit kehidupan.

Bila dibandingkan, pendeta gereja rumah mendapat kemudahan. Pertama, bila ia hidup menjadi teladan sebagai murid sejati dan mengajarkan ketaatan yang tanpa kompromi terhadap semua perintah Yesus, maka hanya sedikit orang yang tergolong kambing yang akan berminat ikut ambil bagian dalam kelompoknya. Nyatanya, persekutuan di rumah dapat menjauhkan orang yang tergolong kambing. Sehingga, ia menyuruh orang yang tergolong domba untuk melayani.

Kedua, pendeta gereja rumah secara pribadi dapat mengasihi dan memuridkan semua orang yang tergolong domba, karena ia hanya mengawasi duabelas sampai duapuluh orang dewasa. Ia dapat menikmati kedekatan nyata dengan orang-orang yang tergolong domba, karena ia bagaikan bapak bagi satu keluarga. Ia dapat membagi waktu untuk domba-dombanya itu. Ketika saya menjadi pendeta di gereja lembaga, saya sering merasa kesepian. Saya tak dapat berdekatan dengan siapapun dalam sidang jemaat saya, karena orang-orang lain bisa tak senang dengan saya karena mereka tak masuk dalam lingkaran dekat teman-teman atau mencemburui orang di dalam lingkaran itu. Saya ingin sekali kedekatan yang tulus dengan orang-orang percaya lain, namun saya tak mau ada resiko pengorbanan demi mendapatkan teman sejati.

Dalam suasana kekeluargaan yang sangat erat di gereja rumah, para anggota gereja biasanya membantu pendeta dalam memikul tanggung-jawab, karena ia menjadi teman dekat mereka, bukan aktor di atas panggung.

Pendeta gereja rumah dapat meluangkan waktu untuk membina pemimpin gereja rumah di masa depan, sehingga ketika waktunya tiba untuk berkembang, pemimpin sudah siap. Ia tak perlu mengawasi pemimpin yang paling potensial di masa depan untuk mengambil karunia-karunia dari gerejanya untuk dibawa ke sekolah Alkitab di tempat lain.

Pendeta gereja rumah punya waktu untuk mengembangkan pelayanan lainnya di luar sidang jemaat lokalnya. Ia dapat melayani di penjara, tempat perawatan pribadi atau ikut penginjilan pribadi bagi para pengungsi atau pebisnis. Sesuai pengalamannya, ia dapat membagi waktu untuk merintis gereja rumah lainnya, atau menjadi mentor bagi pendeta muda di gereja rumah yang telah dibina melalui pelayanannya.

Pendeta gereja rumah tak merasa tertekan untuk tampil pada ibadah Minggu pagi. Ia tak perlu menyiapkan khotbah di tiga tempat pada Sabtu malam, karena ia heran bagaimana ia dapat memuaskan banyak orang yang melalui banyak tahap pertumbuhan rohani.

[5]

Ia dapat bersukacita saat melihat Roh Kudus memakai setiap orang dalam persekutuan itu dan mendorong mereka untuk menggunakan masing-masing karunia. Ia bisa saja tak menghadirid persekutuan dan setiap hal berjalan baik meskipun tanpa kehadirannya.

Pendeta gereja rumah tak punya gedung yang menyita perhatiannya dan tiada staf pengurus di geeja rumah.

Pendeta gereja rumah tak punya alasan bersaing dengan pendeta setempat lainnya.

Tidak ada “dewan gereja” yang membuat pusing pendeta, dan melalui dewan ini sering muncul pertarungan politik.

Pendek kata, pendeta gereja rumah dapat menjadi orang sesuai sebutan yang Allah mau, dan bukan menjadi sebutan menurut budaya agama Kristen. Ia bukan aktor utama, bukan presiden perusahaan, atau bukan pusat perhatian. Ia petugas pemuridan, yang memperlengkapi orang-orang kudus.

Domba yang Bahagia (Happy Sheep)

Orang-orang percaya sejati menginginkan dan menikmati segala sesuatu tentang gereja rumah yang benar dan Alkitabiah.

Setiap orang percaya sejati merindukan hubungan yang tulus dengan orang-orang percaya lain, karena kasih Allah telah ditaburkan dalam hati mereka. Hubungan demikian adalah bagian dan paket dari gereja rumah. Alkitab menyebutnya sebagai persekutuan, yakni kegiatan untuk menceritakan kehidupan seseorang dengan tulus bersama dengan saudara-saudara lainnya. Gereja rumah menciptakan lingkungan bagi orang-orang percaya agar dapat melakukan hal-hal yang harus mereka lakukan, yang terdapat dalam banyak perikop tentang “saling melakukan apa” dalam Perjanjian Baru. Di gereja rumah, orang-orang percaya bisa saling mengajak, memberi dorongan, mengarahkan, menghibur, mengajar, melayani dan berdoa. Mereka bisa saling mengajak untuk mengasihi dan melakukan pekerjaan yang baik, saling mengakui dosa, saling menanggung beban, dan saling menegur dengan mazmur, himne dan kidung rohani. Mereka dapat menangis bersama dan bersukacita bersama. Hal-hal yang sama jarang terjadi pada kebaktian hari Minggu di gereja lembaga di mana orang-orang percaya duduk dan menonton. Ketika seorang anggota gereja rumah berkata kepada saya, “Ketika seseorang sakit di dalam tubuh kami, saya tidak membawa makanan ke rumah seorang asing karena saya sudah sepakat untuk melakukan ‘pelayanan pemberian makanan’. Saya biasanya membawa makanan kepada orang yang saya kenal dan kasihi.”

Orang-orang percaya sejati menikmati interaksi dan keterlibatan bersama di antara mereka. Duduk dan mendengar khotbah yang tak relevan dan menjemukan dari tahun ke tahun hanya akan memperburuk inteligensi dan spiritualitas mereka. Sebaliknya, mereka lebih suka kesempatan untuk berbagi pandangan pribadi yang didapat mengenai Allah dan FirmanNya, dan gereja rumah memberi kesempatan itu. Dengan mengikuti model Alkitab bukannya model budaya, tiap orang “mempersembahkan sesuatu, yang seorang mazmur, yang lain pengajaran, atau penyataan Allah, atau karunia bahasa roh, atau karunia untuk menafsirkan bahasa roh.” (1 Korintus 14:26). Di gereja-gereja rumah, tiada orang tersesat dalam kerumunan orang banyak atau terpinggirkan oleh kelompok eksklusif dalam gereja.

Orang-orang percaya sejati mau dipakai oleh Allah dalam pelayanan. Di gereja rumah, tiap orang punya kesempatan untuk memberkati orang lain, dan tanggung-jawab dipikul bersama, sehingga tak seorangpun mengalami kelelahan, seperti yang sering dialami oleh para anggota yang berkomitmen di gereja-gereja lembaga. Paling kurang, setiap orang dapat membawa makanan untuk santap bersama, seperti disebutkan dalam Alkitab sebagai “perjamuan kasih” (Yudas 1:12). Bagi banyak gereja rumah, makan bersama mengikuti contoh Perjamuan Tuhan, yang menjadi bagian dari perjamuan Paskah. Perjamuan Tuhan bukanlah “makanan kecil suci dari Allah”, seperti sebutan dari anak kecil di gereja lembaga yang saya layani dulu. Ide makan kue kecil dan minum sedikit jus di antara orang-orang yang tak saling kenal selama beberapa detik jelas tak dikenal dalam Alkitab dan dalam gereja-gereja rumah yang Alkitabiah. Arti sakramen Komuni ditingkatkan berlipat kali ganda selama makan bersama di antara murid-murid yang saling mengasihi.

Di gereja rumah, penyembahan dilakukan secara sederhana, tulus dan sukarela, bukan seperti pertunjukan. Orang percaya sejati suka menyembah Allah dalam roh dan kebenaran.

Keseimbangan Doktrin dan Ketahanan (Doctrinal Balance and Toleration)

Di forum-forum biasa dan terbuka dalam tiap pertemuan jemaat kecil, pengajaran dapat diawasi oleh orang yang mampu membaca. Saudara-saudara dalam Tuhan, yang saling kenal dan mengasihi, cenderung dengan rasa hormat memperhatikan berbagai sudut-pandang yang berbeda dengan sudut-pandang mereka; dan meskipun kelompok itu tidak mencapai konsensus, tetapi kasih, bukannya doktrin, masih mengikat mereka bersama-sama. Pengajaran apapun oleh siapapun dalam kelompok, termasuk oleh penatua/pendeta/ penilik, disesuaikan dengan penilaian orang lain dengan penuh kasih, karena Sang Guru diam di dalam diri setiap anggota (lihat 1 Yohanes 2:27). Pengecekan dan keseimbangan sesuai model Alkitab dapat membantu mencegah agar ajaran doktrin tidak keluar jalur.

Hal ini bertentangan dengan norma dalam gereja-gereja lembaga kini, di mana doktrin gereja ditetapkan sejak awal dan tidak diperdebatkan. Akibatnya, doktrin-doktrin yang buruk terus bertahan, dan doktrin dapat berubah menurut keadaan. Dengan alasan sama, satu masalah dalam khotbah tiba-tiba dapat membuat keluarnya orang-orang yang berbeda pendapat, di mana orang-orang ini membonceng untuk sementara demi mencari “orang-orang percaya yang berpikiran sama.” Mereka tahu ada ketidakberesan dalam pembicaraan dengan pendeta tentang perdebatan tentang doktrin. Meskipun sudah diyakinkan untuk mengubah sudut pandangnya, ia harus tetap menyimpannya agar tak diketahui oleh banyak orang di dalam gereja dan juga oleh orang-orang yang memiliki jabatan tinggi dalam denominasinya. Tiap perbedaan doktrin dalam gereja lembaga menghasilkan pendeta yang masuk kelompok politisi pintar di dunia, yakni orator yang berbicara dengan hal-hal umum yang tak jelas dan menghindari hal-hal yang dapat menimbulkan kontroversi, sehingga setiap orang menganggap pendeta gereja lembaga itu ada di dalam tenda mereka.

Trend Masa Kini (A Modern Trend)

Yang menarik, makin banyak gereja lembaga mengembangkan strukutur kelompok kecil, yang mengakui struktur kelompok itu dalam pemuridan. Beberapa gereja bahkan berbuat lebih jauh lagi, dengan mendasarkan struktur intinya pada kelompok kecil, dan menganggap tiap kelompok sebagai aspek terpenting dalam pelayanannya. ”Pertemuan selebrasi” yang lebih besar adalah kepentingan sekunder bagi kelompok kecil (paling tidak dalam teori).

Itulah langkah-langkah ke arah yang benar, dan Allah memberkati tiap langkah itu, karena berkatNya sebanding dengan sejauh mana kita mengikuti kehendakNya. Memang, dibanding gereja-gereja lembaga, “gereja-gereja sel” lebih baik dibuatkan struktur agar memudahkan pemuridan. Gereja-gereja sel berada di antara model gereja lembaga dan model gereja rumah, dengan menggabungkan unsur-unsur dari dua jenis gereja itu.

Bagaimana membandingkan gereja lembaga masa sekarang yang memiliki kelompok sel dengan gereja rumah masa lalu dan masa kini? Ada beberapa perbedaan.

Misalnya, patut disayangkan, kelompok kecil di gereja lembaga terkadang mendukung banyak hal yang keliru dalam gereja itu, terutama ketika motif ril untuk mulai melayani kelompok kecil adalah membangun kerajaan gereja si pendeta senior. Sehingga, ia memanfaatkan orang-orang untuk tujuannya sendiri, dan kelompok kecil cocok sekali dengan rencana itu. Ketika itu terjadi, pemimpin kelompok kecil dipilih untuk dites kesetiaannya kepada gereja induk, dan pemimpin itu tak mungkin memiliki banyak bakat atau karunia roh, untuk berjaga-jaga agar Iblis tidak mengisi otak mereka dengan ide-ide yang dapat mereka buat sendiri. Kebijakan seperti ini menghambat efektivitas kelompok kecil dan, seperti di lembaga gereja lainnya, mendorong para pemimpin yang sungguh terpanggil dan beraspirasi untuk memasuki sekolah Alkitab dan seminari, dengan merendahkan karunia-karunia yang benar di dalam gereja, dan membawa orang-orang itu ke tempat di mana mereka akan diceramahi, bukannya mendapatkan disiplin saat bekerja.

Kelompok kecil di gereja lembaga seringkali berubah menjadi kelompok persekutuan. Pemuridan tidak nyata terjadi. Karena diduga orang-orang mendapat makanan rohani setiap Minggu pagi, maka kelompok kecil kadang-kadang terfokus pada hal-hal di luar Firman Tuhan, dan tidak ingin ada pengulangan hari-hari Minggu pagi.

Seringkali, kelompok kecil di gereja lembaga diatur oleh anggota staf gereja, bukannya dilahirkan oleh Roh. Kelompok kecil ini menjadi satu program tambahan di antara banyak program lain di gereja. Orang-orang digabung berdasarkan usia, status sosial, latar-belakang, minat, status pernikahan atau lokasi geografis. Kawanan kambing sering bercampur dengan kawanan domba. Semua organisasi kedagingan ini tak dapat membantu orang-orang percaya untuk belajar saling mengasihi meski ada banyak perbedaan. Ingatlah bahwa banyak jemaat mula-mula merupakan campuran orang-orang Yahudi dan bukan Yahudi. Mereka biasanya berbagi makanan bersama, sesuatu yang dilarang oleh tradisi Yahudi. Betapa indahnya pengalaman belajar yang didapat dari setiap persekutuan yang mereka lakukan! Betapa indah kesempatan berjalan dalam kasih! Betapa mengagumkan penyampaian kesaksian mengenai kuasa Injil! Jadi, mengapa kita harus golongkan orang ke dalam kelompok yang homogen demi menjamin keberhasilan kelompok kecil?

Gereja lembaga yang memiliki kelompok kecil masih membuat tampilan di hari Minggu pagi, di mana penonton menyaksikan aksi para ahli. Kelompok-kelompok kecil tak pernah diizinkan bertemu ketika ada ibadah gereja yang “sebenarnya”, yang menunjukkan kepada semua orang bahwa yang terpenting sebenarnya adalah ibadah-ibadah di gereja lembaga. Krena pesan itu, banyak, mungkin sebagian besar, jemaat di hari Minggu pagi tak akan terlibat dalam kelompok kecil meskipun merasa terdorong untuk melakukannya, dengan memahaminya sebagai pilihan. Mereka sudah puas bila sudah ikut ibadah setiap minggu. Sehingga konsep kelompok kecil dapat dijadikan hal yang agak signifikan, namun tidak hampir sama fungsinya dengan ibadah gereja lembaga pada hari Minggu. Kesempatan terbaik untuk persekutuan yang ril, pemuridan dan pertumbuhan rohani yang efektif menjadi minimal. Yang terkirim adalah pesan keliru. Ibadah di gereja lembaga masih menjadi segala-galanya.

Perbedaan Lagi (More Differences)

Gereja lembaga yang punya kelompok kecil masih memiliki struktur seperti piramida perusahaan, di mana tiap orang tahu tempatnya dalam hirarki. Orang di tingkat atas dapat menyebut dirinya “pemimpin hamba”, namun mereka sering lebih mirip pimpinan eksekutif utama yang bertanggung-jawab membuat keputusan eksekutif. Makin besar sebuah gereja, makin jauh jarak pendeta dengan jemaatnya. Bila ia pendeta yang benar dan anda memintanya mengakui kebenaran di saat ia lengah, biasanya ia akan berkata bahwa ia lebih bahagia bila melayani lebih sedikit jemaat.

Juga, gereja lembaga yang punya kelompok kecil masih mendukung pemisahan antara kaum pelayan dan kaum awam. Pemimpin kelompok kecil selalu ada dalam kelas di bawah kaum professional bayaran. Pelajaran kelas Alkitab sering disampaikan atau disetujui oleh para pelayan, karena pemimpin kelompok kecil tak dapat diberi kepercayaan dengan banyak wewenang. Kelompok kecil tidak boleh mempraktekkan Perjamuan Tuhan atau melakukan pembaptisan. Tugas-tugas sakral ini diperuntukkan bagi kelas elit yang bergelar dan berijazah. Orang yang terpanggil untuk melayani sebagai tugas pekerjaan harus menjalani pendidikan sekolah Alkitab atau seminari agar memenuhi syarat pelayanan “ril” untuk bergabung dengan kelompok elit itu.

Kelompok kecil di gereja lembaga terkadang tak lebih dari ibadah di gereja kecil selama 60 sampai 90 menit, di mana orang yang punya karunia dapat memimpin penyembahan dan orang lain yang berkarunia memberi pengajaran yang benar. Hanya sedikit peluang bagi Roh untuk memakai orang lain, membagi berkat, atau membina pelayan.

Orang-orang sering tak serius berkomitmen pada kelompok kecil di gereja lembaga, dan berkunjung ke mana-mana, dan kelompok kecil terrkadang dibentuk untuk sementara, sehingga komunitasnya kurang akrab dibanding komunitas di gereja-gereja rumah.

Kelompok kecil di gereja lembaga biasanya melakukan persekutuan selama satu minggu agar kegiatan tidak menumpuk di akhir minggu dengan persekutuan lain di gereja. Sehingga, kelompok kecil pada pertengahan minggu biasanya dibatasi waktu tak lebih dari dua jam bagi mereka yang hadir, dan melarang mereka yang memiliki anak-anak usia sekolah atau mereka yang harus bepergian jauh.

Ketika gereja lembaga menggalakkan pelayanan kelompok kecil, masih ada gedung sebagai tempat untuk menghamburkan uang. Kenyataannya, bila program kelompok kecil menambahkan orang ke dalam gereja, bahkan lebih banyak uang habis untuk program pembangunan. Juga, kelompok kecil yang terorganisir di gereja lembaga sering dibantu staf yang digaji. Berarti pengeluaran dana lebih bagi program lain di gereja.

Mungkin hal yang terburuk, pendeta di gereja lembaga yang memiliki kelompok-kelompok kecil sering sangat terbatas dalam melakukan pemuridan pribadi. Mereka sangat sibuk dengan banyaknya tanggung-jawab dan hanya punya sedikit waktu untuk melakukan pemuridan orang-per-orang. Yang dapat dilakukan si pendeta adalah memuridkan pemimpin kelompok kecil, namun sering terbatas pada persekutuan sekali sebulan.

Dengan kata lain, menurut saya, gereja rumah adalah lebih Alkitabiah dan efektif dalam melakukan pemuridan dan dalam memperbanyak jumlah murid dan pemurid. Tetapi, saya sadari, pendapat saya tak akan mengubah dengan cepat tradisi gereja yang telah berusia ratusan tahun. Jadi, saya mendesak pendeta gereja lembaga untuk melakukan sesuatu untuk menggerakkan gerejanya ke model pemuridan yang lebih Alkitabiah.

[6]

Pendeta itu sendiri bisa saja berpikir dengan cermat untuk melakukan pemuridan bagi pemimpin masa depan atau memulai pelayanan kelompok kecil. Ia juga dapat menyelenggarakan “hari Minggu zaman gereja-mula-mula” ketika gedung gereja ditutup dan setiap orang berbagi makanan di rumah-rumah dan membuat persekutuan seperti yang dilakukan orang-orang Kristen selama tiga abad pertama.

Pendeta yang memiliki kelompok-kelompok kecil dalam gerejanya dapat membiarkan kelompok kecil itu untuk membentuk gereja rumah dan menyaksikan apa yang terjadi. Bila kelompok kecil itu sehat dan dipimpin oleh pendeta/penatua/penilik sesuai panggilan Allah, maka kelompok itu harus dapat berjalan sendiri. Mereka tidak perlu gereja induk lagi dibandingkan gereja baru yang tak berafiliasi yang masih butuh gereja induk. Mengapa tidak membebaskan mereka?

[7]

Uang anggota yang akan menuju ke gereja induk dapat mendukung pendeta di gereja rumah.

Apakah dukungan saya bagi gereja rumah berarti tidak ada ungkapan hal yang baik tentang gereja lembaga? Tentu tidak. Selama pemuridan untuk mereka yang menaati Kristus tetap dilakukan di gereja lembaga, maka gereja itu tetap diperlukan. Tetapi, praktek dan strukturnya kadang-kadang bisa menghambat, bukannya mendukung, tujuan yang telah ditetapkan sebelumnya oleh Kristus untuk kita, dan seringkali praktek dan struktur itu melumpuhkan fungsi pendeta.

Apa yang Terjadi di Persekutuan Gereja Rumah? (What Happens at a House Church Gathering?)

Tidak setiap gereja rumah perlu ditata secara sama, dan boleh juga dilakukan variasi. Setiap gereja rumah perlu merefleksikan nuansa budaya dan sosialnya —itulah sebabnya gereja rumah bisa menjadi sangat efektif dalam penginjilan, terutama di negara-negara yang tak memiliki budaya Kristen. Anggota gereja rumah tidak mengundang tetangganya untuk datang ke gedung gereja yang sangat asing bagi tetangga itu di mana dia akan mengikuti ritual yang asing baginya, sebagai hambatan utama bagi pertobatan. Sebaliknya, tetangga itu diundang makan bersama dengan teman-teman dari anggota gereja rumah.

Pada umumnya, makan bersama adalah komponen utama dalam persekutuan gereja rumah. Bagi banyak gereja rumah, makan bersama itu termasuk atau adalah Perjamuan Tuhan, dan setiap gereja rumah dapat memutuskan cara terbaiknya untuk mengungkapkan arti rohaninya. Seperti disebutkan sebelumnnya, Perjamuan Tuhan yang asli sebenarnya dimulai sebagai makan Paskah yang dikemas dengan arti rohaninya sendiri. Merayakan Perjamuan Tuhan sebagai acara makan atau bagian dari acara makan merupakan pola nyata yang dilakukan ketika orang-orang percaya mula-mula berkumpul. Kita baca tentang orang-orang Kristen mula-mula:

Mereka bertekun dalam pengajaran rasul-rasul dan dalam pertemuan. Dan mereka selalu berkumpul untuk memecahkan roti dan berdoa. … Dengan bertekun dan dengan sehati mereka berkumpul tiap-tiap hari dalam Bait Allah. Mereka memecahkan roti di rumah masing-masing secara bergilir dan makan bersama-sama dengan gembira dan dengan tulus hati. (Kisah Para Rasul 2:42, 46, tambahkan penekanan)

Orang-orang Kristen mula-mula mengambil roti, memecah-mecahkannya, dan membagi bersama, hal yang dilakukan setiap kali jamuan makan dalam budaya mereka. Apakah hal memecahkan roti selama jamuan makan memiliki arti rohani bagi orang-orang Kristen mula-mula? Alkitab tidak berkata dengan pasti. Namun, William Barclay menulis dalam bukunya The Lord’s Supper, “Tak diragukan lagi bahwa Perjamuan Tuhan dimulai sebagai makan bersama keluarga atau jamuan makan teman-teman di sebuah rumah pribadi …. Ide sepotong kecil roti dan seteguk anggur tidak terkait sama sekali dengan Perjamuan Tuhan sebagaimana kisah aslinya …. Perjamuan Tuhan aslinya adalah jamuan makan keluarga untuk teman-teman yang dilakukan di sebuah rumah.” Mengagumkan bahwa tiap sarjana Alkitab masa kini sependapat dengan Barclay, namun gereja masih mengikuti tradisinya, bukannya mengikuti perkataan Firman Tuhan!

Yesus memerintahkan murid-muridNya untuk mengajar murid-murid mereka untuk menaati semua yang telah diperintahkanNya, sehingga ketika Ia memerintahkan mereka untuk makan roti dan minum anggur bersama sebagai tanda peringatan akan Dia, maka murid-murid mereka juga diajarkan dengan cara yang sama. Apakah hal itu dilakukan ketika makan bersama? Tampaknya seolah-olah hal itu terjadi ketika kita baca sebagian perkataan Paulus kepada jemaat di Korintus:

Apabila kamu berkumpul, [dan Paulus tidak berbicara tentang persekutuan di gedung gereja, karena tak ada satupun persekutuan] kamu bukanlah berkumpul untuk makan perjamuan Tuhan. Sebab pada perjamuan itu tiap-tiap orang memakan dahulu makanannya sendiri, sehingga yang seorang lapar dan yang lain mabuk. (1 Korintus 11:20-21, tambahkan penekanan).

Bagaimana bisa kata-kata itu bisa diterima bila Paulus berbicara tentang Perjamuan Tuhan seperti praktek di gereja-gereja kini? Pernahkah anda mendengar masalah seseorang dalam ibadah gereja kini yang mengambil makanannya pertama, dan seorang lain lapar, selagi yang lainnya mabuk dalam hubungan dengan Perjamuan Tuhan? Perkataan itu hanya masuk akal bila Perjamuan Tuhan dilakukan dalam kaitan dengan acara jamuan makan. Lalu, Paulus melanjutkan:

Apakah kamu tidak mempunyai rumah sendiri untuk makan dan minum? Atau maukah kamu menghinakan Jemaat Allah [ingat, Paulus tidak menuliskan tentang gedung gereja, namun kumpulan orang-orang, gereja Tuhan] dan memalukan orang-orang yang tidak mempunyai apa-apa? Apakah yang kukatakan kepada kamu? Memuji kamu? Dalam hal ini aku tidak memuji. (1 Korintus 11:22).

Bagaimana orang-orang yang tak punya apa-apa menjadi malu bila yang dilakukan bukan dalam konteks acara jamuan makan yang sebenarnya? Paulus menunjuk pada fakta bahwa sebagian jemaat di Korintus yang tiba paling awal di persekutuan itu memakan bagian mereka tanpa menunggu orang lain tiba. Saat datang sebagian orang yang mungkin sangat miskin sehingga mereka tidak membawa makanan untuk dimakan bersama, mereka tidak hanya dibiarkan lapar, tetapi juga malu karena jelas mereka tak membawa apa-apa.

Segera setelah itu, Paulus menulis lebih banyak tentang Perjamuan Tuhan, yakni sakramen yang “telah ia terima dari Tuhan” (1 Korintus 11:23), dan ia menceritakan kembali kejadian pada Perjamuan Tuhan pertama (lihat 1 Korintus 11:24-25). Ia lalu memperingatkan jemaat Korintus tentang sikap yang tak layak untuk mengikuti Perjamuan Tuhan, dengan menyatakan bahwa bila mereka tidak menguji diri mereka sendiri, mereka sebenarnya dapat makan dan minum, namun mendatangkan hukuman atas mereka sendiri dalam bentuk kelemahan, penyakit dan bahkan kematian (lihat 1 Korintus 11:26-32).

Ia lalu menyimpulkan,

Karena itu, saudara-saudaraku, jika kamu berkumpul untuk makan, nantikanlah olehmu seorang akan yang lain. Kalau ada orang yang lapar, baiklah ia makan dahulu di rumahnya, supaya jangan kamu berkumpul untuk dihukum. (1 Korintus 11:33-34).

Sesuai konteks, kesalahan pada Perjamuan Tuhan adalah demi pertimbangan orang-orang percaya lain. Paulus mengingatkan lagi bahwa mereka yang makan di perjamuan pertama yang dianggap sebagai makan bersama dan berbagi, dapat menghadapi resiko hukuman (atau pendisiplinan) oleh Allah. Solusinya sederhana. Bila seseorang sangat lapar sehingga tak dapat menunggu orang lain, ia harus makan sesuatu sebelum datang ke persekutuan itu. Dan mereka yang tiba paling awal harus menunggu mereka yang tiba kemudian untuk ikut jamuan makan bersama, suatu jamuan yang tampaknya bagian dari atau yang adalah Perjamuan Tuhan itu sendiri.

Ketika memperhatikan seluruh perikop, Paulus jelas berkata bahwa bila Perjamuan Tuhan dilakukan, maka harus dilakukan dengan cara yang menyenangkan Tuhan, sehingga dapat menunjukkan saling kasih dan peduli.

Dalam hal apapun, jemaat mula-mula mempraktekkan Perjamuan Tuhan sebagai bagian dari makan bersama di rumah tanpa kehadiran pendeta. Mengapa tidak kita praktekkan?

Roti dan Anggur (Bread and Wine)

Hakekat unsur-unsur Perjamuan Tuhan bukanlah hal terpenting. Bila kita berupaya meniru Perjamuan Tuhan yang asli, kita harus tahu bahan-bahan pembuatan roti dan jenis anggur sebagai asal pembuatan anggur asli. (sejumlah Pelopor gereja selama beberapa abad awal dengan tegas memberikan resep bahwa anggur harus dilarutkan dengan air, jika tidak maka Ekaristi dilakukan dengan tidak benar).

Roti dan anggur adalah sebagian dari unsur-unsur yang paling lazim ada pada jamuan makan orang Yahudi zaman dulu. Yesus memberi arti mendalam pada dua benda yang sangat lazim ada, yakni makanan yang orang konsumsi setiap hari. Seandainya dalam sejarah, Ia pergi ke lain budaya di lain waktu, Perjamuan Tuhan pertama mungkin terdiri dari keju dan susu kambing, atau kue beras dan jus nanas. Sehingga, makanan dan minuman apa saja dapat menggambarkan tubuh dan darahNya sewaktu jamuan bersama. Yang penting adalah arti rohaninya. Janganlah abaikan roh Hukum Taurat ketika kita berhasil menyembunyikan artinya yang sebenarnya!

Tidak masalah bila jamuan bersama sangat tidak menarik. Orang-orang Kristen mula-mula, seperti kita baca, ”memecahkan roti di rumah masing-masing secara bergilir dan makan bersama-sama dengan gembira dan dengan tulus hati, (Kisah Para Rasul 2:46, tambahkan penekanan). Tetapi, tentu sikap serius harus dilakukan selama jamuan makan ketika kita mengingat pengorbanan Yesus dan melaksanakan perjamuan itu. Sebelum makan dalam Perjamuan Tuhan, kita harus menguji diri seperti dikatakan oleh Paulus yang mengingatkan jemaat di Korintus dalam 1 Korintus 11:17-34. Setiap pelanggaran perintah Kristus untuk saling mengasihi menjadi tanda perlunya disiplin dari Allah. Setiap dan semua permusuhan dan pertengkaran harus diselesaikan sebelum melakukan perjamuan. Setiap orang percaya harus menguji dirinya dan mengaku apapun dosanya, yang sama dengan “menilai dirimu sendiri”, sesuai perkataan Paulus.

Roh Termanifestasi Melalui Tubuh (The Spirit Manifested Through the Body)

Jamuan bersama bisa saja terjadi sebelum atau setelah persekutuan di mana bersama-sama orang-orang melakukan penyembahan, pengajaran dan karunia-karunia roh. Setiap gereja rumah dapat menentukan formatnya, dan format bisa bervariasi dari satu persekutuan ke persekutuan lainnya di gereja rumah yang sama.

Sangat jelas dari Alkitab bahwa persekutuan di jemaat mula-mula sangat berbeda dengan kebaktian di gereja lembaga kini. Khususnya, 1 Korintus 11-14 memberi banyak pandangan tentang kejadian ketika orang-orang Kristen mula-mula berkumpul; tak ada alasan untuk berpikir bahwa format yang sama tak dapat dan tidak akan diikuti di masa sekarang. Juga, kejadian pada pertemuan jemaat mula-mula yang digambarkan oleh Paulus jelas hanya mungkin terjadi dalam kelompok kecil. Dari segi logistik, penggambaran oleh Paulus itu bisa saja tidak terjadi dalam pertemuan besar.

Sayalah orang pertama yang mengaku tak mengerti semua tulisan Paulus dalam empat pasal 1 Korintus. Tetapi, tampak jelas bahwa karakterisitik yang paling menonjol dalam persekutuan-persekutuan yang digambarkan dalam 1 Korintus 11-14 adalah kehadiran Roh Kudus di tengah-tengah tubuh Kristus dan manifestasiNya melalui anggota-anggota tubuh Kristus. Ia memberi karunia kepada orang-orang untuk mengajar seluruh tubuh Kristus.

Paulus menyebutkan sedikitnya sembilan karunia roh, yakni bernubuat, berkata-kata dengan bahasa roh, menafsirkan bahasa roh, berkata-kata dengan pengetahuan, berkata-kata dengan hikmat, membedakan macam-macam roh, karunia untuk menyembuhkan, iman, dan melakukan mujizat. Ia tidak menyatakan bahwa semua karunia ini termanifestasi di setiap pertemuan, namun sudah tentu bermakna kemungkinan wujud pekerjaan roh dan menyimpulkan sebagian manifestasi Roh yang lebih lazim terjadi, dalam 1 Korintus 14:26:

Jadi bagaimana sekarang, saudara-saudara? Bilamana kamu berkumpul, hendaklah tiap-tiap orang mempersembahkan sesuatu: yang seorang mazmur, yang lain pengajaran, atau penyataan Allah, atau karunia bahasa roh, atau karunia untuk menafsirkan bahasa roh, tetapi semuanya itu harus dipergunakan untuk membangun.

Perhatikanlah kelima manifestasi ini, dan pada bab berikut, perhatikan dengan lebih menyeluruh sembilan karunia Roh dalam 1 Korintus 12:8-10.

Dalam sembilan karunia itu, yang pertama adalah mazmur. Mazmur pemberian Roh itu disebutkan oleh Paulus dalam dua suratnya yang lain kepada jemaat-jemaat, yang menegaskan tempat mazmur dalam persekutuan orang Kristen.

Dan janganlah kamu mabuk oleh anggur, karena anggur menimbulkan hawa nafsu, tetapi hendaklah kamu penuh dengan Roh, dan berkata-katalah seorang kepada yang lain dalam mazmur, kidung puji-pujian dan nyanyian rohani. Bernyanyi dan bersoraklah bagi Tuhan dengan segenap hati. (Efesus 5:18-19).

Hendaklah perkataan Kristus diam dengan segala kekayaannya di antara kamu, sehingga kamu dengan segala hikmat mengajar dan menegur seorang akan yang lain dan sambil menyanyikan mazmur, dan puji-pujian dan nyanyian rohani, kamu mengucap syukur kepada Allah di dalam hatimu. (Kolose 3:16).

Tak jelas perbedaan antara mazmur, himne dan lagu rohani, namun yang terutama adalah semuanya berdasarkan perkataan Kristus, diilhami oleh Roh, dan harus dinyanyikan oleh orang-orang percaya untuk saling mengajar dan menegur. Tentu saja, banyak himne dan lagu paduan suara, yang dinyanyikan oleh orang-orang percaya sepanjang sejarah gereja, berada pada salah satu kategori di atas. Sayangnya, karena tak ada dukungan Alkitabiah, terlalu banyak himne dan lagu paduan suara sekarang ini tidak diilhami oleh Roh dan, karena kedangkalannya, tak memiliki nilai nyata untuk mengajar dan menegur orang-orang percaya. Tetapi, orang-orang percaya yang bersekutu di gereja-gereja rumah berharap agar Roh dapat mengilhami tiap anggota untuk memandu lagu-lagu Kristen lama dan baru yang sudah terkenal, dan juga dapat memberikan lagu-lagu khusus kepada beberapa anggota yang dapat digunakan untuk mengajar banyak orang. Memang, betapa uniknya setiap gereja memiliki kidung-kidung pemberian Roh Kudus!

Pengajaran (Teaching)

Karunia kedua dalam daftar Paulus adalah pengajaran. Ini menunjukkan bahwa, dalam satu persekutuan, siapapun bisa saja mengajar dengan ilham oleh Roh. Sudah tentu, setiap pengajaran akan dinilai untuk melihat apakah sesuai ajaran rasul-rasul (karena tiap orang berdedikasi untuk itu: lihat Kisah Para Rasul 2:42) dan kita harus lakukan hal yang sama kini. Namun perlu dicatat bahwa tak ada indikasi dalam Perjanjian Baru bahwa orang yang sama menyampaikan khotbah setiap minggu ketika gereja lokal melakukan pertemuan, dengan mendominasi pertemuan itu.

Di Yerusalem ada pertemuan besar di Bait Allah tempat para rasul mengajar. Kita tahu penatua diberi juga tanggung-jawab mengajar di gereja, dan beberapa orang terpanggil untuk mengajar. Paulus mengajar di depan banyak orang dan dari rumah ke rumah (lihat Kisah Para Rasul 20:20). Tetapi, dalam persekutuan kecil orang-orang percaya, Roh Kudus dapat memakai orang lain untuk mengajar, selain rasul, penatua atau guru.

Dalam hal pengajaran, tampaknya kita mendapat manfaat dari jemaat mula-mula karena kita dapat membawa salinan-salinan pribadi Alkitab ke pertemuan kita. Sebaliknya, bisa jadi cara mudah untuk mendapatkan Alkitab membuat kita lebih mengutamakan doktrin di atas hal mengasihi Allah dengan seluruh hati kita dan mengasihi sesama kita seperti kita mengasihi diri sendiri, dengan menganggap rendah kehidupan kita yang hendak diisi dengan Firman Tuhan. Sampai mati, kita dicekoki dengan doktrin. Banyak pelajaran Alkitab di kelompok kecil tidak relevan dan membosankan, sama halnya dengan khotbah Minggu pagi. Aturan terkait dengan pengajaran di gereja rumah adalah: Bila anak yang lebih tua tak menyembunyikan kebosanannya, maka orang-tua mungkin menyimpan kebosanannya. Anak adalah barometer kebenaran.

Pewahyuan (Revelation)

Ketiga, Paulus menyebutkan “pewahyuan.” Berarti apapun ungkapan Allah kepada sebagian anggota tubuh Kristus. Misalnya, Paulus secara khusus menyebutkan bagaimana orang yang tak percaya menghadiri persekutuan Kristen dan meminta “rahasia-rahasia hati…diungkapkan” melalui karunia nubuatan. Hasilnya, ia “dipersalahkan” dan “diminta untuk menanggung” dan “akan bersujud dan menyembah Allah, dengan menyatakan bahwa Allah tentu ada di tengah-tengah kalian” (1 Korintus 14:24-25).

Sekali lagi kita melihat bahwa kehadiran Roh Kudus yang nyata adalah tanda yang diharapkan dari pertemuan jemaat, dan bahwa hal-hal yang adikodrati akan terjadi oleh karena hadiratNya. Orang-orang Kristen mula-mula benar-benar percaya kepada janji Yesus, “Sebab di mana dua atau tiga orang berkumpul dalam Nama-Ku, di situ Aku ada di tengah-tengah mereka.” (Matius 18:20). Bila Yesus Sendiri ada di tengah-tengah mereka, mujizat akan terjadi. Mereka terang-terangan “menyembah oleh Roh Allah ” (Filipi 3:3).

Bagaimanapun juga, yang akan saya bahas dengan singkat, nubuatan bisa berisi pewahyuan tentang hati setiap orang. Namun, pewahyuan dapat diberikan tentang hal lain dan dengan cara lain, seperti melalui mimpi atau penglihatan (lihat Kisah Para Rasul 2:17).

Bahasa Lidah dan Penafsiran (Tongues and Interpretation)

Keempat, Paulus menyebutkan dua karunia yang bekerja sama, yakni karunia berbahasa lidah dan karunia mengartikan bahasa lidah. Di Korintus, ada banyak karunia berbahasa lidah dan penyalahgunaannya. Yakni, orang-orang yang berbahasa lidah selama pertemuan jemaat dan tidak ada yang mengartikan perkataan bahasa lidah. Kita mungkin heran bagaimana jemaat Korintus bisa disalahkan, karena tampaknya seperti kesalahan Roh Kudus karena memberikan karunia bahasa lidah kepada orang-orang tanpa memberikan karunia mengartikan. Jawaban yang memuaskan terhadap pertanyaan itu akan saya ungkap pada bab berikut. Bagaimanapun, Paulus tidak melarang berbahasa lidah (seperti yang dilakukan oleh banyak gereja lembaga). Sebaliknya, ia melarang tindakan pelarangan berbahasa lidah, dan menyatakan bahwa inilah perintah Tuhan (lihat 1 Korintus 14:37-39)!

[8]

Inilah karunia yang, bila dipakai dengan tepat, dapat mengajar tubuh Kristus dan mempertegas kehadiran Allah secara adikodrati di tengah-tengah mereka. Allahlah yang berbicara melalui orang, dengan mengingatkannya akan kebenaranNya dan kehendakNya.

Paulus menegaskan dalam pasal 14 untuk kedudukan nubuatan yang ada di atas kedudukan penggunaan bahasa lidah yang tak diartikan. Ia sangat mendorong jemaat Korintus untuk berusaha bernubuat, dan ini menunjukkan bahwa karunia-karunia Roh lebih termanifestasi di antara mereka yang menginginkan karunia-karunia itu. Demikian juga, Paulus mengingatkan jemaat di Tesalonika, “Janganlah padamkan Roh, dan janganlah anggap rendah nubuat-nubuat.” (1 Tesalonika 5:19). Hal ini menunjukkan bahwa orang-orang percaya dapat “memadamkan” atau “mematikan api” Roh dengan bersikap keliru terhadap karunia bernubuat. Itu sebabnya, sekarang karunia nubuatan sangat jarang dimanifestasikan bagi banyak orang percaya.

Cara Memulai (How to Start)

Gereja-gereja rumah dilahirkan oleh Roh Kudus melalui pelayanan perintis gereja-rumah atau penatua/pendeta/penilik yang diberikan visi oleh Tuhan untuk membuka gereja rumah. Ingatlah, penatua/pendeta/penilik yang Alkitabiah bisa saja orang dewasa awam menurut anggapan gereja lembaga. Tak ada perintis gereja rumah yang memerlukan pendidikan formal untuk pelayanan.

Ketika Roh memberikan visi bagi sebuah gereja rumah kepada pendirinya, ia perlu mencari Tuhan terkait dengan orang lain yang mungkin bergabung dengannya. Tuhan akan memimpinya dalam hubungan dengan orang-orang yang bervisi sama, sehingga pimpinan itu nyata. Atau ia dapat dibimbing pada orang-orang yang tak percaya yang mau menerima yang dapat dibawanya kepada Kristus, lalu melakukan pemuridan di gereja rumah.

Orang yang memulai gereja rumah harus mengantisipasi banyaknya waktu yang dipakai untuk merasa saling dekat, belajar berhubungan dan mengalir dengan Roh. Ke depan akan banyak waktu tersita untuk menyelesaikan masalah. Hal-hal yang sangat aneh bagi mereka yang biasa beribadah di gereja lembaga adalah konsep keterlibatan dari tiap anggota, kepemimpinan hamba yang Alkitabiah, memperlengkapi penatua, pimpinan dan karunia-karunia Roh Kudus, jamuan makan bersama, dan suasana santai namun rohani. Jadi, penerapan kasih karunia dan kesabaran adalah tindakan bijaksana karena lahirnya gereja rumah yang baru. Format awal bisa berupa pelajaran Alkitab di rumah, dengan seorang pemimpin penyembahan, orang lainnya memberi pelajaran yang sudah disiapkan, lalu ditutup dengan doa bersama, persekutuan dan jamuan makan. Tetapi, karena kelompok itu mempelajari format yang Alkitabiah untuk gereja rumah, maka penatua/pendeta/penilik harus menyemangati para anggotanya yang menginginkan hal terbaik dari Allah. Jadi, nikmatilah prosesnya!

Persekutuan gereja rumah dapat dilakukan tiap minggu dan bergiliran dari satu rumah ke rumah lain milik anggota, atau seorang dapat membuka rumahnya tiap minggu. Beberapa gereja rumah terkadang pindah ke ruangan terbuka yang indah ketika cuaca cerah. Waktu persekutuan tidak harus Minggu pagi, tetapi kapan saja yang terbaik untuk para anggotanya. Sebaiknya mulailah dengan jumlah kecil, tak lebih dari duabelas orang.

Cara Beralih dari Gereja Lembaga ke Gereja Rumah (How to Transition from Institution to House Church)

Besar kemungkinan, banyak pendeta yang membaca buku ini tengah bekerja dalam struktur gereja-gereja lembaga, dan mungkin anda salah satu dari mereka. Bila saya menyentuh perasaan dalam diri anda yang menginginkan jenis gereja yang sedang saya gambarkan, maka anda heran bagaimana dapat melakukan peralihan. Saya mengajak anda untuk memanfaatkan waktu. Mulailah ajarkan kebenaran Alkitabiah dan lakukan apapun semampu anda dalam kerangka struktur anda sekarang untuk memuridkan mereka yang menaati semua perintah Yesus. Murid sejati jauh lebih mungkin melakukan transisi kepada struktur gereja yang Alkitabiah sesuai pemahamannya. Orang yang tergolong kambing dan orang religius sangat mungkin melawan transisi demikian.

Kedua, pelajari perkataan Alkitab tentang hal pokok dan ajari jemaat anda tentang struktur gereja rumah dan berkat-berkat yang mengikuti. Akhirnya anda dapat batalkan ibadah tengah-minggu atau ibadah Minggu pagi untuk memulai persekutuan sel mingguan di rumah-rumah yang diawasi oleh orang-orang percaya dewasa. Ajak setiap orang untuk hadir. Terus buat pola persekutuan agar sedekat mungkin mengikuti format model gereja rumah menurut Alkitab. Lalu berikan waktu untuk orang mulai sepenuhnya menikmati berkat-berkat di kelompok kecil mereka.

Ketika orang menikmati persekutuan di rumah, anda dapat mengumumkan bahwa pada suatu hari Minggu bulan berikut akan ada “Hari Minggu Jemaat Mula-Mula.” Pada hari Minggu itu, gedung gereja akan ditutup dan setiap orang mengunjungi rumah-rumah seperti yang dilakukan oleh jemaat mula-mula, sambil menikmati jamuan makan bersama, Perjamuan Tuhan, persekutuan, doa, penyembahan, mengajar bergantian dan karunia-karunia roh. Bila berhasil, adakan persekutuan satu hari Minggu setiap bulan, lalu akhirnya dua hari Minggu, dan kemudian tiga hari Minggu. Akhirnya, anda dapat membebaskan tiap kelompok menjadi gereja rumah yang independen, bebas bertumbuh dan berkembang, dan mungkin datang bersama ke pertemuan besar sekali tiap beberapa bulan.

Proses transisi yang saya gambarkan ini bisa berlangsung satu sampai dua tahun.

Atau, bila anda ingin maju terus dengan lebih hati-hati, anda dapat memulai satu persekutuan rumah bersama beberapa anggota yang paling berminat yang anda pimpin sendiri. (Lagi-lagi, gereja rumah tidak harus bertemu hari Minggu pagi). Ini bisa dijadikan eksperimen dan tentu menjadi pengalaman belajar bagi semua anggota.

Bila berhasil, tunjuklah seorang penilik dan biarkan kelompok itu menjadi gereja independen yang hanya akan bergabung pada ibadah hari Minggu di gereja lembaga sekali sebulan. Sehingga gereja yang baru masih menjadi bagian dari gereja induk, dan tidak dipandang negatif oleh mereka yang masih ada dalam sidang gereja lembaga. Hal itu juga dapat membantu mempengaruhi orang lain di dalam gereja untuk berpikir-pikir untuk menjadi bagian dari gereja rumah lainnya yang sedang dirintis oleh gereja lembaga.

Jika kelompok pertama bertumbuh, sambil berdoa, bagilah kelompok itu menjadi dua sehingga keduanya mendapat pimpinan yang baik dan anggota-anggotanya mendapat karunia. Kedua kelompok bisa bertemu dalam perayaan besar pada kesempatan yang disepakati, mungkin sekali sebulan atau sekali tiap tiga bulan.

Tak peduli arah yang anda tempuh, tetapkan pandangan anda ke tujuan, bahkan melalui berbagai kekecewaan. Gereja-gereja rumah terdiri dari orang-orang, dan mereka sering buat masalah. Jangan menyerah.

Tidaklah mungkin tiap orang di dalam gereja lembaga akan melakukan transisi itu, sehingga anda harus putuskan pada titik mana anda akan mulai mengabdikan diri seluruhnya kepada sebuah gereja rumah atau kelompok gereja-gereja rumah, dengan meninggalkan gereja lembaga. Hari itu akan menjadi berarti bagi anda!

Gereja yang Ideal (The Ideal Church)

Dapatkah pendeta gereja rumah lebih sukses di mata Allah dibandingkan pendeta gereja besar yang memiliki gedung besar dan ribuan jemaat yang hadir setiap hari Minggu? Ya, bila ia melipatgandakan jumlah murid dan pemurid yang taat, dengan mengikuti teladan Yesus, berbeda dengan tindakan mengumpulkan kambing-kambing rohani sekali seminggu untuk menonton konser dan mendengarkan pidato yang menghibur, yang didukung dengan ayat-ayat Alkitab yang di luar konteks.

Pendeta yang bertekad mengikuti model gereja rumah takkan pernah punya banyak jemaat. Namun, akhirnya, ia akan berbuah banyak, karena murid-muridnya melakukan pemuridan. Banyak pendeta di jemaat-jemaat “kecil” yang beranggotakan 40 atau 50 orang yang tetap bertahan mungkin perlu berpikir kembali. Ukuran gereja-gereja mereka bisa saja terlalu besar. Mungkin mereka harus berhenti berdoa untuk mendapatkan gedung yang lebih besar dan mulai berdoa siapa yang akan ditunjuk memimpin dua gereja rumah baru. (Bila itu terjadi, jangan buat nama denominasi baru dan jangan sebut diri anda “uskup”!)

Kita perlu hilangkan pemikiran bahwa makin besar gereja makin baik. Bila kita hendak membuat penilaian berdasarkan Alkitab, maka agak aneh bila ada kelompok jemaat yang terdiri dari ratusan orang yang tidak dimuridkan dan mereka bersekutu di gedung khusus. Bila rasul-rasul zaman dulu mengunjungi gereja-gereja lembaga masa kini, mereka akan garuk-garuk kepala!

Keberatan Akhir (A Final Objection)

Di dunia Barat, sering dikatakan bahwa Kekristenan sudah membudaya sehingga orang takkan pernah menerima ide persekutuan gereja rumah. Sehingga, ada perdebatan apakah kita harus tetap dengan model gereja lembaga.

Pertama, hal itu ternyata tidak benar, karena gerakan gereja rumah sedang mengalami momentum yang cepat di dunia Barat.

Kedua, orang-orang senang melakukan persekutuan di rumah-rumah untuk melakukan pesta, jamuan makan, persekutuan, pelajaran Alkitab dan kelompok-kelompok sel. Langkah untuk menerima ide gereja rumah hanya perlu sedikit penyesuaian pemikiran.

Ketiga, memang benar bahwa orang-orang religius, “kambing-kambing rohani”, takkan pernah menerima konsep gereja rumah. Mereka takkan pernah berbuat apapun yang berpotensi membuat mereka tampak aneh bagi sesamanya. Namun, murid-murid sejati Yesus Kristus tentu menerima konsep gereja rumah ketika mereka mengerti dasar Alkitabiah. Mereka cepat menyadari betapa gedung-gedung gereja yang tak diperlukan akan dipakai untuk pemuridan. Bila anda hendak membangun gereja besar dengan “kayu, rumput kering atau jerami” (lihat 1 Korintus 3:12), anda perlu gedung, namun gedung itu akhirnya akan terbakar. Tetapi bila anda ingin melipatgandakan murid-murid dan pemurid, dengan membangun jemaat Yesus Kristus dengan “emas, perak dan batu permata”, maka anda tak perlu menghamburkan uang dan tenaga untuk membangun gedung.

Adalah menarik bahwa gerakan penginjilan terbesar kepada penduduk asli di dunia sekarang, gerakan “kembali ke Yerusalem” dari gereja-gereja rumah di China, telah mengadopsi sebuah strategi khusus untuk menginjili jendela 10/40. Kata mereka, “Kami tak ingin membangun gedung gereja di manapun! Hal ini memungkinkan penyebaran Injil dengan cepat, lebih sulit bagi pihak penguasa untuk mendeteksi, dan memungkinkan kita untuk menyalurkan semua sumber secara langung ke pelayanan Injil.”

[9]

Teladan yang bijak dan Alkitabiah yang harus diikuti!

[1] Lihat buku “Jesus on Money” dengan topik Biblical Topics pada situs www.shepherdserve.org.

[2] Walaupun tampak radikal, alasan nyata perlunya gedung gereja adalah kurangnya pemimpin yang akan mengawasi gereja rumah yang kecil, yang adalah hasil pemuridan yang buruk bagi calon pemimpin di gereja lembaga. Apakah pendeta gereja lembaga merasa bersalah karena telah merendahkan pendeta yang dipanggil Allah dalam jemaatnya terhadap pelayanan mereka yang benar? Jawabannya, ya.

[3] Perbandingan satu-sepuluh atau satu-duapuluh tidaklah berlebihan bagi pelayanan dilihat dari model pemuridan Yesus dalam Alkitab bagi duabelas orang dan pemimpin yang diangkat bagi sepuluh orang (lihat Keluaran 18:25). Sebagian besar pendeta di gereja lembaga mengawasi lebih banyak orang dibandingkan yang mereka sendiri dapat muridkan secara efektif.

[4] Kita mungkin juga bertanya mengapa tidak ada “pendeta senior”, “pendeta rekanan” atau “asisten pendeta” yang disebutkan dalam Alkitab. Gelar-gelar ini sangat penting dalam gereja sekarang oleh karena strukturnya tidak diperlukan dalam jemaat mula-mula oleh karena strukturnya. Gereja-gereja rumah yang terdiri dari duapuluh orang tidak memerlukan pendeta senior, pendeta rekanan, dan asisten pendeta.

[5] Banyak pendeta tak pernah menjadi pengkhotbah yang baik, meskipun mereka dipanggil oleh Allah, sebagai hamba-hamba Kristus yang peduli. Kenyataannya, tidaklah baik bila dikatakan banyak khotbah para pendeta yang jadi membosankan, atau kadang-kadang agak membosankan? Sebutan seorang pengritik gereja sebagai “tatapan seribu-yard” adalah hal lazim di antara para jemaat yang duduk di bangku gereja. Tetapi, para pendeta yang adalah orator yang membosankan seringkali menjadi orang yang sangat hebat dalam percakapan, dan orang jarang menjadi bosan selagi mereka terlibat dalam percakapan. Itulah sebabnya pengajaran interaktif di gereja-gereja rumah biasanya selalu menarik. Waktu berlalu begitu saja, berbeda dengan keadaan di mana jemaat sering melirik arloji selama khotbah di gereja. Para pendeta gereja rumah tak perlu kuatir tentang kebosanan.

[6] Salah satu definisi favorit saya mengenai kata tergila-gila adalah: Melakukan hal yang sama berkali-kali dan mengharapkan hasil-hasil yang berbeda. Para pendeta dapat mengajar selama bertahun-tahun tentang tanggung-jawab setiap anggota jemaat yang akan terlibatk dalam pemuridan, namun jika mereka tidak melakukan sesuatu untuk merubah format atau struktur, orang-orang akan tetap datang ke gereja untuk duduk, dengar dan pulang ke rumah. Hai pendeta, bila anda terus melakukan hal yang telah mengubah orang di masa lalu, hal itu tak akan merubah orang di masa depan. Ubahalah apa yang sedang engkau lakukan!

[7] Sudah tentu, banyak pendeta tidak setuju dengan ide itu karena mereka sebenarnya membangun kerajaannya sendiri, bukan Kerajaan Allah.

[8] Sudah tentu, saya sadari ada orang-orang yang mengalihkan semua manifestasi Roh secara adikodrati ke abad pertama, di saat mereka seharusnya berhenti melakukannya. Maka, kita tak punya alasan untuk mengetahui apa yang dialami oleh jemaat mula-mula, dan berbahasa lidah tidak lagi berlaku. Saya sedikit bersimpati kepada orang-orang tersebut yang seperti orang-orang Saduki di zaman kini. Seperti seseorang yang memuji Tuhan dalam bahasa Jepang pada beberapa kesempatan menurut penutur bahasa Jepang yang mendengarkan saya, dan yang belum pernah belajar bahasa Jepang, saya tahu karunia-karunia ini belum berhenti untuk diberikan oleh Roh Kudus. Saya juga heran mengapa orang-orang Saduki ini mempertahankan panggilan Roh Kudus, mencari-cari kesalahan dan mengajak orang berdosa untuk hidup baru, namun menyangkal karya Roh Kudus di luar mujizat-mujizat. “Teologi” semacam ini adalah produk ketidakpercayaan dan ketidaktaatan manusia, tak punya dukungan Alkitabiah, dan sebenarnya menentang tujuan Kristus. Itulah ketidaktaatan langsung kepada Kristus menurut tulisan Paulus dalam 1 Korintus 14:37.

[9] Brother Yun, Back to Yerusalem, p. 58.

Un joven discípulo comunista, recientemente salido de la cárcel, le escribió a su novia para romper su compromiso:

Los comunistas tenemos una alta tasa de víctimas. Somos a los que se les dispara, se les cuelga, se les ridiculiza, se nos despide del trabajo y en toda forma posible se nos molesta. Un cierto porcentaje de nosotros es asesinado o hecho prisionero. Vivimos virtualmente en gran pobreza. Devolvemos al partido hasta el último centavo más allá de lo que es necesario para mantenernos vivos. Nosotros los comunistas no tenemos el dinero o el tiempo para ir al cine, o a conciertos, o para carnes finas, o casas decentes, o carros nuevos. Hemos sido descritos como fanáticos. Somos fanáticos. Nuestras vidas son dominadas por un gran factor ensonmbrecedor: La lucha por el comunismo mundial. Nosotros los comunistas tenemos una filosofía de la vida que ningún dinero puede comprar. Tenemos una causa por la cual luchar, un propósito definido en la vida. Nuestras insignificantes personalidades están subordinadas al gran movimiento de la humanidad; y si nuestras vidas personales parecen duras o nuestros egos parecen sufrir a través de la subordinación al partido, entonces somos compensados adecuadamente por el pensamiento de que cada uno de nosotros a su manera contribuye con algo nuevo, verdadero y mejor para la humanidad.

Existe una cosa sobre la cual hablo con mucha seriedad, y esa es la causa comunista. Es mi vida, mi negocio, mi religión, mi hobby, mi amor, mi esposa y mi amante, mi respirar y mi carne. Trabajo en ello durante el día y sueño con ello en la noche. Su dominio en mí crece, no disminuye con el pasar del tiempo; por lo tanto, no puedo cultivar una amistad, un amor, o aun una conversación sin relacionarlo con esta fuerza que opera en mi vida. Evalúo las personas, los libros, las ideas de acuerdo con la manera en que éstas afectan la causa comunista, y por su actitud hacia ésta. Ya he estado en la cárcel por mis ideas, y si fuese necesario, estoy listo para enfrentar un pelotón de fusilamiento.

Aunque engañado y mal guiado, este joven discípulo comunista poseía lo que le falta a tantos cristianos profesantes: compromiso. Podemos mover nuestras cabezas expresando lástima por la creencia errónea de este joven, pero había coherencia entre su pensar y sus acciones, algo que no siempre se puede decir que exista en aquellos que se dicen ser seguidores de Cristo.

La verdadera fe siempre se manifiesta a través de los hechos. Hay una inseparable correlación entre la creencia y la conducta. Como lo expresara Martín Lutero en su comentario al prefacio del libro de Romanos, “Indiscutiblemente, es tan imposible, separar las obras de la fe, como lo es separar el calor y la luz del fuego”.[1]

¿Cómo sabe usted si una persona cree en lo que usted le dice? Si esa persona actúa tal y como si le creyera. Si usted le dice que una araña venenosa está subiendo por su pierna, y la persona sonríe y continúa su conversación con usted, puede estar seguro que no le creyó. Del mismo modo, aquel que cree en Jesús actúa en concordancia con lo que Él dice . Su fe se hace evidente por su obediencia.

Aunque muchos cristianos profesantes dicen creer que Jesús es el Hijo de Dios, es indudable que sus acciones revelan lo contrario. Como Pablo escribió, “Profesan conocer a Dios, pero con los hechos lo niegan, siendo abominables y rebeldes, reprobados en cuanto a toda buena obra” (Tit. 1:16).

Jesús presidente

Imagínese que usted labora para una gran compañía multinacional. Un día, mientras usted trabaja en su estación, un hombre bien vestido, a quien no has visto antes, entra por una puerta en el otro lado de la oficina. Él camina hacia su escritorio y dice, “Sr. Smith, soy el presidente de esta compañía. ¡Limpie su escritorio inmediatamente!” ¿Qué haría usted? Todo depende, por supuesto, si usted cree que esa persona es quien dice que es. El presidente muestra más autoridad que el resto de la gente de la compañía. Él es aquel, sobre cualquier otro en la compañía a quien usted no desagradaría. Así que si usted cree que él es el presidente, le obedecerá de inmediato. Si usted no obedece, eso indica que usted no cree que él sea el presidente.

La analogía es obvia. Si creemos en Jesús nos sometemos a Él. Somos salvos por la fe en Jesús, pero nuestra fe debe ser una fe que se somete, de otro modo no sería fe del todo. Por esto Pablo menciona dos veces en su epístola a los Romanos “la obediencia a la fe” (ver Romanos 1:5, 16:26). Todo el objetivo de su ministerio era introducir el concepto de “obediencia a la fe” entre los gentiles (ver Romanos 1:5).

“Su analogía tiene una falla” pueden argumentar algunos, “porque Jesús no es como el presidente de una compañía a quien haya que temer”.

Tal objeción revela el verdadero corazón del problema. Si la analogía del presidente de la compañía tiene una falla, es porque Jesús es mucho más que un simple presidente. Es el creador de todos, el Juez de vivos y muertos. Posee un nombre sobre todo nombre.

Pero en las mentes de tantos cristianos profesantes, Jesús es el Salvador pero no el Señor. Es un vecino amigable, no la cabeza de la iglesia. Posee todo el amor pero no toda la autoridad en el cielo y en la tierra. Es nuestro mejor compañero y no el Rey de Reyes. Es un amigo alegre, pero no aquel ante cuya presencia se doblará toda rodilla. Es bueno, pero no es Dios. En realidad, sin embargo, tal Jesús no existe, y los que están convencidos de ello se convierten en los peores idólatras—pues han inventado un dios de su propia imaginación.

El apóstol Santiago repetidamente advirtió en contra de una fe que no es manifestada por medio de las obras de obediencia:

Pero sed hacedores de la palabra, y no tan solamente oidores, engañándoos a vosotros mismos….Si alguno se cree religioso entre vosotros, y no refrena su lengua, sino que engaña su corazón, la religión del tal es vana….Hermanos míos, ¿de qué aprovechará si alguno dice que tiene fe, y no tiene obras? ¿Podrá la fe salvarle? (Santiago 1.22, 26; 2:14, énfasis del autor).

Santiago no pudo haberse expresado más claramente. La fe sin obras no nos puede salvar. Lo que creemos se revela a través de nuestras palabras y de nuestros hechos. Más aún, es posible engañar nuestros propios corazones en este asunto y poseer así una religión sin ningún valor.

Santiago continúa:

Pero alguno dirá: Tu tienes fe, y yo tengo obras. Muéstrame tu fe sin tus obras, y yo te mostraré mi fe por mis obras. Tu crees que Dios es uno; bien haces. También los demonios creen y tiemblan. ¿Mas quieres saber, hombre vano, que la fe sin obras es muerta?…Vosotros veis, pues, que el hombre es justificado por las obras, y no solamente por la fe….Porque como el cuerpo sin espíritu está muerto, así también la fe sin obras está muerta (Santiago 2:18-20, 24, 26, énfasis del autor).

Santiago señala que aun los demonios poseen cierto grado de fe,[2] y su fe se manifiesta por sus acciones: ellos tiemblan de temor. Sin embargo, ¿cuántos creyentes profesantes demuestran menos fe que los demonios, al no demostrar temor de Dios?[3]

Jesús llamó a los no creyentes a la fe obediente

Observe que Santiago desafía a todos a mostrar su fe sin obras (ver 2:18). Las obras no pueden ser arrancadas de la fe verdadera. Es por eso que la fe realmente salvadora siempre empieza con arrepentimiento. Y es por eso precisamente que las llamadas de Jesús a la salvación eran llamadas a la entrega y a la obediencia. Jesús llamó a la gente a una fe obediente, y para la decepción de muchos que divorcian las obras de la fe, Jesús a menudo no dijo nada acerca de la fe cuando hacía un llamado a la salvación. Sus verdaderos seguidores mostraban su fe por sus obras.

Vemos con asombro que el llamado de Jesús a un compromiso valioso es a menudo descaradamente ignorado por los cristianos profesantes. O, si ponen atención, lo explican como un llamado a una relación más profunda dirigida a aquellos que ya han recibido la gracia salvadora de Dios y no a los no creyentes. Sin embargo, tristemente, muchos de estos “creyentes” que dicen que el llamado de Jesús es para los salvos no respetan esta interpretación. En sus mentes tienen la opción de no responder en obediencia, y nunca lo hacen.

¿Los primeros pasos o un caminar más profundo?

Consideremos una de las invitaciones de Jesús a la salvación que se interpreta más como un llamado a un caminar más profundo por los cristianos profesantes:

Y llamando a la gente y a sus discípulos, les dijo: Si alguno quiere venir en pos de mí, niéguese a sí mismo, y tome su cruz, y sígame. Porque todo el que quiera salvar su vida, la perderá; y todo el que pierda su vida por causa de mí y del evangelio, la salvará. Porque ¿qué aprovechará al hombre si ganare todo el mundo, y perdiere su alma? ¿O qué recompensa dará el hombre por su alma? Porque el que se avergonzare de mí y de mis palabras en esta generación adúltera y pecadora, el Hijo del Hombre se avergonzará también de él, cuando venga en la gloria de su Padre con los santos ángeles (Marcos 8:34-38).

¿Es esta una invitación a la salvación dirigida a no creyentes o una invitación a una relación más comprometida dirigida a creyentes? Si nuestra lectura es honesta, la respuesta se hace clara:

Primeramente, nótese que la multitud a la que Jesús se estaba dirigiendo consistía de “la gente” y los discípulos (v. 34). Claramente, “la gente” no incluía a los discípulos. Ellos, de hecho, fueron “emplazados” por Jesús a escuchar lo que Él iba a decir. Jesús quería que todos, seguidores y buscadores entendieran la verdad que estaba a punto de enseñar. Nótese también que empezó diciendo, “Si alguno” (v. 34, énfasis del autor). Sus palabras aplican a cualquiera y a todos por igual.

Conforme continuamos leyendo, se hace más claro a quiénes se estaba dirigiendo Jesús. Específicamente, sus palabras eran dirigidas a cada persona que deseaba (1) “seguirle”, (2) “salvar su vida”, (3) no “peder su alma”, (4) estar entre aquellos de los que Jesús no se avergonzara cuando “viniera en la gloria de su Padre con los santos ángeles”. Todas estas expresiones indican que Jesús estaba describiendo a personas que deseaban ser salvas. ¿Acaso podremos creer que hay personas anhelosas del cielo que no quieran “seguir” a Jesús y “salvar su vida”? ¿Podremos acaso pensar que hay creyentes que “perderán sus almas”, se avergonzarán de Jesús y de sus palabras, y de los cuales Jesús se avergonzará cuando retorne? Obviamente, Jesús estaba hablando de ganar la salvación eterna en este pasaje de la Escritura.

Observe que cada una de las últimas cuatro oraciones en este pasaje de cinco oraciones empieza con la palabra “porque”. Es así como cada oración ayuda a explicar y a ampliar la oración anterior. Ninguna oración en este pasaje debería ser interpretada sin considerar cómo es explicada por las otras. Consideremos las palabras de Jesús oración por oración teniendo esto en mente.

Oración # 1

Y si alguno quiere venir en pos de mí, niéguese a sí mismo, y tome su cruz, y sígame (Marcos 8:34).

Note de nuevo que las palabras de Jesús se dirigían a cualquiera que deseaba seguirle, a cualquiera que deseaba ser su seguidor. Esta es la única relación que Jesús inicialmente ofrece—ser su seguidor.

Muchos anhelan ser sus amigos sin ser sus seguidores, pero tal opción no existe. Jesús no consideraba a nadie como amigo a menos que le obedeciera. Una vez dijo, “vosotros sois mis amigos, si hacéis lo que yo os mando” (Juan 15:14).

Muchos aspiran a ser sus hermanos sin ser sus seguidores, de nuevo, Jesús no permitió esa opción. Jesús no consideraba a nadie como su hermano a menos que le fuera obediente: “Porque todo aquel que hace la voluntad de mi Padre que está en los cielos, ése es mi hermano, y hermana, y madre” (Mt. 12:50, énfasis del autor).

Muchos desean unirse con Jesús en el cielo sin ser sus seguidores, pero Jesús señaló la imposibilidad de tal hecho. Solamente aquellos que obedecen irán al cielo: “No todo el que me dice: Señor, Señor, entrará en el reino de los cielos, sino el que hace la voluntad de mi Padre que está en los cielos” (Mt. 7:21).

En la oración en estudio, Jesús informó a aquellos que deseaban ser sus seguidores que no podían seguirle a menos que se negaran a sí mismos. Deben estar dispuestos a poner sus deseos a un lado, subordinándose a su voluntad. La auto negación y la sumisión son la esencia de seguir a Jesús. Esto es lo que significa “tomar su cruz”.

Oración # 2

La segunda oración de Jesús hace que el significado de su primera oración sea aún más claro:

Porque todo el que quiera salvar su vida, la perderá; y todo el que pierda su vida por causa de mí y del evangelio, la salvará (Marcos 8:35).

Una vez más podemos observar que la oración inicia con la palabra “porque”, relacionándose así con la primera oración, agregando una aclaración. Aquí Jesús contrasta a dos personas, las mismas dos personas descritas en la primera oración—aquel que se negaría a sí mismo, tomaría su cruz para seguirle y aquel que no lo haría. Ahora el contraste está entre aquel que perdería su vida por Cristo y la causa del evangelio y aquel que no lo haría. Si buscamos una relación entre ambos, debemos concluir que aquél descrito en la primera oración que no estaba dispuesto a negarse a sí mismo corresponde al que en la segunda oración deseaba salvar su vida pero que la perdería de todos modos. Y aquél en la primera oración que sí estaba dispuesto a negarse a sí mismo corresponde al de la segunda oración que pierde su vida pero que al final la gana.

Jesús no hablaba de perder o salvar la vida física. Las oraciones siguientes en este pasaje indican que Jesús tenía en mente más bien pérdidas y ganancias eternas. Una expresión similar de Jesús registrada en Juan 12:25 dice, “El que ama su vida, la perderá; y el que aborrece su vida en este mundo, para vida eterna la guardará” (énfasis del autor)

La persona en la primera oración que no deseaba negarse a sí mismo era la misma persona en la segunda oración que deseaba salvar su vida. De este modo, podemos concluir que el “salvar su vida” significa “salvar sus propios intereses para su vida”. Esto se hace más claro cuando consideramos a la persona contrastada que “pierde su vida por Cristo y la causa del evangelio”. Éste es el que se niega a sí mismo, toma su cruz, renuncia a sus intereses personales, ahora deseoso de vivir para transmitir el evangelio y los intereses de Cristo. Éste es el que “salvará su vida”. La persona que busca complacer a Cristo más bien que a sí misma se hallará feliz en el cielo, mas la que se complace a sí misma se hallará en la miseria del infierno, habiendo perdido toda la libertad para seguir sus propios intereses.

Oraciones # 3 y 4

Ahora las oraciones tres y cuatro:

Porque ¿qué aprovechará al hombre si ganare todo el mundo, y perdiere su alma? ¿O qué recompensa dará el hombre por su alma?(Marcos 8:36-37).

En estas oraciones se enfatiza a la persona que no se negaría a sí misma. Es también aquella que desea salvar su vida pero al final la pierde. Ahora aparece como aquella que persigue lo que el mundo ofrece y que en última instancia “pierde su alma”. Jesús expone la necedad de tal persona comparando el valor del mundo entero con el valor del alma. Por supuesto, no hay comparación. Una persona, teóricamente, puede adquirir todo lo que el mundo tiene que ofrecer, pero, si la última consecuencia de ello es pasar la eternidad en el infierno, ha cometido el más grave de todos los errores.

Del contenido de las oraciones 3 y 4 obtenemos conocimiento de lo que impide que la gente tome la decisión de seguir a Cristo. Es su búsqueda por la auto gratificación, ofrecida por el mundo. Motivados por el amor a sí mismos, aquellos que se niegan a seguir a Cristo encuentran placeres pecaminosos, de los cuales los verdaderos seguidores de Cristo escapan por amor y obediencia a Él. Aquellos que tratan de ganar todo lo que el mundo ofrece, persiguen riquezas, poder y prestigio, en tanto que los verdaderos seguidores de Cristo buscan primero su reino y su justicia. Cualquier riqueza, poder o prestigio ganado por ellos se considera como mayordomía de Dios para ser usada sin egoísmo y para la gloria de Él.

Oración # 5

Finalmente llegamos a la quinta oración en el pasaje bajo estudio. Nótese de nuevo que esta oración se relaciona con las otras por su palabra inicial, porque

Porque el que se avergonzare de mí y de mis palabras en esta generación adúltera y pecadora, el Hijo del Hombre se avergonzará también de él, cuando venga en la gloria de su Padre con los santos ángeles (Marcos 8:38).

Una vez más la persona es aquella que no se niega a sí misma, sino que desea seguir sus propios intereses, persiguiendo lo que el mundo le ofrece, y que en última instancia pierde su vida y su alma. Ahora se caracteriza por ser alguien que se avergüenza de Cristo y de sus palabras. Su vergüenza sale de su incredulidad. Si hubiera creído que Jesús era el Hijo de Dios, no se hubiera avergonzado de Él o de sus palabras. Pero es miembro de una “generación adúltera y pecadora”, y Jesús se avergonzará de él cuando retorne. Claramente, Jesús no estaba describiendo a alguien que fuera salvo.

Y ¿cuál es la conclusión de todo esto? El pasaje completo no puede considerarse como un llamado a una vida más comprometida dirigido a aquellos que ya van camino al cielo. Es naturalmente una revelación de la salvación al compararse a aquellos que son realmente salvos con aquellos que no lo son. En ningún momento dijo Jesús nada referente a la fe o a creer, aunque la razón completa por la que una persona se resistiría a negarse a sí misma, al continuar persiguiendo lo que el mundo ofrece en rebelión pecadora contra Cristo, es porque realmente no cree en Cristo. El fruto de la incredulidad es la desobediencia. Jesús no estaba proclamando la salvación por medio de las obras, sino una salvación que producía buenas obras, nacidas de una fe sincera. Por su definición, no existe tal cosa como un “cristiano no comprometido”.

Bautismo al estilo de Nepal

El llamado a la salvación es un llamado al compromiso con Cristo. En muchas naciones del mundo, en donde la persecución es común, esto es automáticamente comprendido por los nuevos creyentes. Saben que al seguir a Cristo, habrá un precio que pagar.

Sundar Thapa, un cristiano nepalés que ha fundado unas cien iglesias en su nación budista, compartió conmigo las ocho preguntas que él le hace a cada nuevo convertido antes de ser bautizado. Estas son:

1) ¿Estás dispuesto a ser forzado a dejar tu casa y tus padres?

2) ¿Estás dispuesto a perder la herencia de tu padre?

3) ¿Estás dispuesto a dejar tu trabajo si la gente se entera de que eres cristiano?

4) ¿Estás dispuesto a ir a la cárcel?

5) ¿Estás dispuesto a ser golpeado y torturado por la policía?

6) ¿Estás dispuesto a morir por la causa de Cristo si fuere necesario?

7) ¿Estás dispuesto a compartir de Cristo con otros?

8) ¿Estás dispuesto a traer el diezmo y la ofrenda a la casa del Señor?

Si el nuevo convertido contesta afirmativamente a todas las ocho preguntas, entonces él procede a firmar una declaración como registro de sus respuestas, y luego es bautizado. ¿Cuántos de nosotros seríamos considerados cristianos en Nepal? Más aún, ¿cuántos de nosotros seremos considerados cristianos ante Jesús?

“Creyentes” que no son discípulos

Tal vez el mejor ejemplo de una interpretación equivocada de las invitaciones a la salvación hechas por Jesús como llamados a un “caminar más profundo” es la moderna clasificación teológica que hace una distinción entre cristianos verdaderos y discípulos. Muchos en las iglesias están convencidos de que se puede ser creyente en Cristo e ir al cielo sin ser su discípulo. El nivel de compromiso que Jesús requiere para ser clasificado como su discípulo es tan alto que muchos cristianos profesantes deben admitir de inmediato que ellos no dan la talla. Pero no se preocupan, porque en sus mentes el paso hacia el discipulado es opcional. Sin entender la naturaleza de una fe que salva, concluyen que llegar a ser discípulo no es sinónimo de llegar a ser cristiano, porque hay un precio en llegar a ser discípulo, en tanto que la salvación es gratuita.

Pero tal interpretación tiene fallas profundas. Un examen honesto del Nuevo Testamento revela que los discípulos no eran los creyentes más altamente comprometidos—eran los únicos verdaderos creyentes. En la iglesia primitiva, la distinción moderna de “creyentes” y “discípulos” no existía. Todo aquel que creía en Jesús era su discípulo. De hecho, “los discípulos fueron primeramente llamados cristianos en Antioquia” (Hechos 11:26, énfasis del autor).

Creer en Jesús significaba seguirle obedientemente, y todavía es igual. La salvación es ciertamente un regalo no merecido, es más bien un regalo que se puede recibir por una fe viviente. El compromiso que surge de tal fe no es meritorio; más bien es para darle validez. La gracia que nos perdona también nos transforma.

Requisitos de Jesús para el discipulado

Examinemos los requisitos que Jesús enumeró para que alguien pueda llegar a ser su discípulo y, como nosotros lo hacemos, considere si la Escritura enseña que todos los creyentes auténticos son discípulos.

Leemos en Lucas 14:25 que “grandes multitudes iban con él”. Jesús, sin embargo, no estaba satisfecho. Las grandes multitudes de fanáticos de buen tiempo no le impresionaban. Él quería compromiso sin reservas y de todo corazón. Él esperaba la más alta alianza y devoción.

Entonces Él les dijo,

Si alguno viene a mí, y no aborrece a su padre, y madre, y mujer, e hijos, y hermanos, y hermanas, y aun también su propia vida, no puede ser mi discípulo (Lucas 14:26).

Ningún intérprete inteligente de la Escritura argumentaría que Jesús quiso decir literalmente que debíamos odiar a las personas más amadas en nuestra vida. Jesús estaba indiscutiblemente usando una figura literaria llamada hipérbole, esto es, una exageración para enfatizar. Él más bien quiso decir que nuestro amor por nuestros amados podría parecer odio comparado con el amor que debíamos tener por Él. Él debe ser el objeto supremo de nuestro afecto. Sus discípulos deben amarle más que a cualquier otra persona, incluyendo a nosotros mismos.

Jesús continuó: “Y el que no lleva su cruz y viene en pos de mí, no puede ser mi discípulo” (Lucas 14:27).

De nuevo, sus palabras no se pueden tomar en forma literal. Él no espera que sus discípulos vayan a todo lugar cargando una cruz de madera. Llevar una cruz debe tener un sentido simbólico. Tal significado no es explícito pero sin duda no se refiere a algo agradable o fácil. Lo que Jesús tenía en mente era, al menos, una auto negación de compromiso.Nótese también que este segundo requisito de llevar su cruz es exactamente lo que Jesús demandaba de todo aquel que lo quería seguir, como aprendimos en nuestro estudio anterior en este capítulo de Marcos 8:34-38. En esa porción de la Escritura, sin duda, Jesús estaba estableciendo los requisitos para la salvación, al ofrecer evidencia clara de que los requisitos para la salvación y el discipulado son los mismos.

Mientras Jesús continuaba con su discurso sobre el discipulado, exhortaba a su audiencia para que evaluara el costo antes de decidirse a ser sus discípulos:

Porque ¿quién de vosotros, queriendo edificar una torre, no se sienta primero y calcula los gastos, a ver si tiene lo que necesita para acabarla? No sea que después de que haya puesto el cimiento, y no pueda acabarla, todos los que lo vean comiencen a hacer burla de él, diciendo: Este hombre comenzó a edificar, y no pudo acabar. ¿O qué rey, al marchar a la guerra contra otro rey, no se sienta primero y considera si puede hacer frente con diez mil al que viene contra él con veinte mil? Y si no puede, cuando el otro está todavía lejos, le envía una embajada y le pide condiciones de paz (Lucas 14:28-32).

¿A quién se le ocurre argumentar que no hay costo en llegar a ser un discípulo de Cristo a la luz de tales palabras?

Jesús concluyó: “Así, pues, cualquiera de vosotros que no renuncia a todo lo que posee, no puede ser mi discípulo” (Lucas 14:33). Para ser discípulo de Jesús, debemos renunciar a nuestras posesiones y ponerlas bajo su control. Somos administradores de lo que ahora le pertenece a Él, y nuestra riqueza material será usada para sus propósitos. Si no fuera así no seríamos sus discípulos.

Claramente, Jesús quería comunicar que llegar a ser su discípulo era un compromiso costoso. Él debe ser lo primero en nuestras vidas y le debemos amar más que a nuestras propias vidas, a nuestros seres queridos, y a nuestras riquezas materiales.

Otro requisito

En otra ocasión, Jesús explicaba lo que significaba ser su discípulo. Cuando Él hablaba en el Templo, Juan reportaba que muchos creyeron en él. Dijo entonces Jesús a los judíos que habían creído en él: Si vosotros permaneciereis en mi palabra, seréis verdaderamente mis discípulos; y conoceréis la verdad y la verdad os hará libres (Juan 8:30-32).

En dos ocasiones Juan específicamente nos dice que las palabras de Jesús en el capítulo 8, versículos 30 al 32 se dirigían a personas que creían en Él. A aquellos nuevos creyentes Jesús no les dijo, “Eventualmente ustedes deberían considerar llegar a ser discípulos comprometidos”. No, se dirigió a ellos inmediatamente como discípulos. Para Jesús el creer en Él era equivalente a ser su discípulo. De hecho, lo primero que Jesús explicaba a aquellos nuevos creyentes era determinar si eran o no discípulos verdaderos. ¿Era su fe genuina? Si permanecían en su palabra, podían estar seguros de su fe.

Permanecer en las palabras de Jesús significaba vivir en ellas, haciendo de ellas su morada. Implica el deseo de conocer y obedecer su palabra, tal como Él dijo: “conoceréis la verdad y la verdad os hará libres” (Juan 8:32, énfasis del autor). Específicamente, Jesús hablaba de libertad del pecado (ver Juan 8:34-36). Una vez más, esto nos dice que los verdaderos discípulos de Jesús, aquellos que evidentemente han creído en Él y son por lo tanto nacidos de nuevo, se caracterizan por una creciente santidad.

El bautismo de los discípulos

En la gran comisión, registrada en los versos finales del evangelio de Mateo, Jesús usó la palabra discípulo de una manera que no deja duda acerca de su definición de la palabra. Él dijo, “Por tanto, id, y haced discípulos a todas las naciones, bautizándolos en el nombre del Padre, y del Hijo, y del Espíritu Santo; enseñándoles que guarden todas las cosas que os he mandado; y he aquí yo estoy con vosotros todos los días, hasta el fin del mundo (Mt. 28:19-20, énfasis del autor).

Primeramente notamos que lo que Jesús anhela es tener discípulos, y desea que se bautice a esos discípulos. Sin embargo, también sabemos que Jesús y los autores del Nuevo Testamento concuerdan unánimemente que todo el que cree en Jesús debería ser bautizado tan pronto como sea posible después de confesar la fe en Cristo. Esto prueba de nuevo que todo creyente verdadero es discípulo. Ciertamente Jesús no estaba diciendo en su gran comisión que no se bautizara a aquellos que creían en Cristo, y que sólo se bautizara a aquellos que tomaran la decisión de llegar a ser discípulos comprometidos.

Al leer la gran comisión, es claro que Jesús consideraba que un discípulo era aquel que quería aprender todos sus mandatos, con el objetivo de obedecerlos (ver Mateo 28:20). Indiscutiblemente, el aprendizaje es un proceso, así que ningún discípulo obedece todo instantáneamente. Sin embargo, cada discípulo verdadero se somete a Cristo de inmediato, y se dedica a aprender y a hacer su voluntad, y así debe ser con cada creyente, ya que todo creyente auténtico es un discípulo.

El testimonio de Juan

Otra prueba de que creyentes y discípulos son una misma cosa se encuentra en el evangelio de Juan en y en su primera epístola. Compare los siguientes versículos:

Un nuevo mandamiento os doy: Que os améis unos a otros; como yo os he amado, que también os améis unos a otros. En esto conocerán todos que sois mis discípulos, si tuviereis amor los unos con los otros (Juan 13:34-35, énfasis del autor).

Nosotros sabemos que hemos pasado de muerte a vida, en que amamos a los hermanos. El que no ama a su hermano, permanece en muerte (1 Jn. 3:14).

Un amor no egoísta por los hermanos es lo que caracteriza a los verdaderos discípulos de Cristo, y es también lo que caracteriza a aquellos que han pasado de muerte a vida, aquellos que han nacido de nuevo. La razón es simplemente porque los discípulos de Cristo son los únicos que han nacido de nuevo.[4]

Ramas que permanecen en la vid

Una invitación final a la salvación que se interpreta a menudo como un llamado a “un caminar más profundo” se encuentra en Juan 15. Aquí de nuevo, Jesús define lo que significa ser su discípulo:

Yo soy la vida verdadera, y mi Padre es el labrador. Todo pámpano que en mí no lleva fruto, lo quitará; y todo aquel que lleva fruto, lo limpiará, para que lleve más fruto. Ya vosotros estáis limpios por la palabra que os he hablado. Permaneced en mí y yo en vosotros. Como el pámpano no puede llevar fruto en sí mismo, si no permanece en la vid, así tampoco vosotros, si no permanecéis en mí. Yo soy la vid, vosotros los pámpanos; el que permanece en mí, y yo en él, éste lleva mucho fruto; porque separados de mi nada podéis hacer. El que en mí no permanece, será echado fuera como pámpano, y se secará; y los recogen, y los echan en el fuego, y arden. Si permanecéis en mí, y mis palabras permanecen en vosotros, pedid todo lo que queréis y os será hecho. En esto es glorificado mi Padre, en que llevéis mucho fruto, y seáis así mis discípulos (Juan 15:1-8, énfasis del autor).

¿Cuántos sermones se han predicado amonestando a los cristianos profesantes para que“se acerquen más a Jesús” y permanezcan en Él para que puedan dar mucho fruto? Pero Jesús no quiere que nosotros pensemos que el permanecer en Él es una opción para los creyentes camino al cielo. Permanecer en Él es equivalente a ser salvo, como Jesús lo dijo con claridad: “El que en mí no permanece, será echado fuera como pámpano, y se secará; y los recogen, y los echan al fuego, y arden” (Juan 15:6). Aquellos que no permanecen en Cristo están condenados.[5] Aquellos que sí permanecen en Cristo llevan fruto, probando así que son sus discípulos, así como Jesús lo dijo (ver Juan 15:8). De nuevo vemos que los que son salvos son discípulos que llevan fruto.

Las uvas sólo pueden crecer en una rama que está pegada a la vid. Es de la vid que la rama recibe su corriente de vida y todo lo necesario para producir fruto. Y qué hermosa analogía de nuestra relación con Cristo es ilustrada por la vid y los pámpanos. Cuando creemos en Cristo, nos convertimos en una rama viva que produce fruto en Él. Así como la savia que fluye de la vid es la fuente de la habilidad del pámpano para producir fruto, así es el Espíritu Santo que vive en el creyente y es la fuente del fruto de éste.

¿Y qué tipo de fruto es producido por el Espíritu Santo? Naturalmente, el Espíritu Santo produce el fruto de la santidad. La lista de Pablo del fruto del Espíritu encontrada en el quinto capítulo de Gálatas empieza con el amor, el cual, como se vio anteriormente, es la marca de los auténticos discípulos de Cristo. La lista continúa con gozo, paz, paciencia, benignidad, bondad, fe, mansedumbre y templanza (ver Ga. 5:22). Esto es lo que el Espíritu Santo produce, y esto es lo que caracteriza a cada creyente verdadero hasta cierto punto. Por ejemplo, leemos que los primeros discípulos estaban continuamente “llenos de gozo y del Espíritu Santo” (Hch. 13:52).[6]

Por supuesto, el fruto puede crecer y madurar, y ocurre lo mismo con el fruto del Espíritu. Los cristianos jóvenes a menudo tienen fruto que aún es verde. Sin embargo, si el Espíritu vive en alguien (y en realidad habita en todo creyente auténtico; ver Ro. 8:9), es imposible que él no produzca su fruto.

¿Y qué de la rama que no produce fruto en Cristo?

¿Pero acaso no habló Jesús de la posibilidad de que exista un pámpano que está “en él” y que no produce fruto? Sí lo hizo. Su declaración debe ser interpretada, sin embargo, dentro del contexto de su analogía de la vid y los pámpanos. Veamos primero que el pámpano sin fruto que “estaba en él” fue “quitado” (Juan 15:2). Como mínimo, esto debe significar que el pámpano que antes estaba pegado a la vid ya no lo está. Lo qué aconteció con el pámpano luego de que fuera “quitado” es hasta cierto punto una conjetura. Sin embargo, una vez que fue “quitado”, ya no “permanecía en la vid”. ¿Qué acontece con los pámpanos que ya no están pegados de la vid? Unos pocos versículos después, Jesús dijo, “El que en mí no permanece, será echado fuera como pámpano, y se secará; y los recogen, y los echan en el fuego, y arden” (Juan 15:6).

Debemos, por supuesto, ser cuidadosos en interpretar una analogía, parábola o metáfora. Una metáfora se define como una comparación entre dos cosas básicamente diferentes pero que comparten algunas similitudes. Cuando le digo a mi esposa que sus ojos son como pozos, quiero decirle que son profundos, oscuros, azules y seductores. Pero esas son todas las semejanzas. En ningún momento quiero decir que hay peces en sus ojos, o que los patos nadan en ellos, o que se congelan en el invierno.

Las analogías de Jesús no difieren de éstas. Podemos buscar significados espirituales en detalles cuando las semejanzas implícitas ya se terminaron. Por ejemplo, yo no usaría la analogía de Jesús de “la vid y los pámpanos” para probar que los cristianos llevan más fruto en los meses de verano, como lo hacen las vides. Eso sería poner significados en la analogía que no existen.

De la misma manera, yo no sacaría la conclusión de que Jesús estaba tratando de decir que un creyente auténtico podría no producir fruto, especialmente cuando nos damos cuenta de que el punto principal de la analogía contradice esa idea. La conclusión más lógica es que la rama sin fruto que estaba “en él” representa en realidad a un creyente apóstata (en Lucas 8:12-13). Tal creyente viene a quedar sin fruto y es finalmente separado de Cristo. A pesar de lo que muchos piensen, tal cosa puede suceder de acuerdo con la Escritura (lo probaré en un próximo capítulo). La única otra posibilidad es que la rama sin fruto represente a un creyente falso, aparentemente unido a Cristo, pero que en realidad está muerto y no está recibiendo de la corriente de vida, lo cual se evidencia por la ausencia del fruto. No obstante, en la definición que Jesús hizo de los pámpanos no incluyó a aquellos creyentes que profesan la fe pero que no están unidos a él. Claramente, los pámpanos que llevan fruto son aquellos que permanecen en él.

Dios promete podar personalmente a aquellos que sí producen fruto. Tal vez Jesús hablaba de la poda radical que le ocurre a una persona al nacer de nuevo cuando ésta manifiesta el fruto inicial de fe y arrepentimiento.[7] O tal vez él describía el proceso de santificación que Dios lleva a cabo en la vida de cada creyente colaborador (ver Fil. 2:13). De cualquier modo, la analogía de Dios como un viñador nos habla de la corta de aquellas cosas que le son desagradables. Cualquier cosa que se interponga en la producción del fruto por medio del Santo Espíritu es susceptible a ser eliminado por sus podadoras.

Una pequeña objeción

Al tratar de entender ciertas verdades espirituales sucede que a veces surgen preguntas. Una pregunta brota acerca de José de Arimatea, a quien la Biblia se refiere como el “discípulo secreto” de Jesús (ver Juan 19:38). ¿Cómo se le puede llamar discípulo si su devoción era secreta? ¿No contradice esto todo lo que he hablado sobre el compromiso demostrado por los verdaderos discípulos?

Primeramente déjeme decir que siempre me molesta un poco cuando, después de presentar versículo bíblico tras versículo bíblico para probar alguna verdad, alguien busca diligentemente algún versículo oscuro que aparentemente contradice lo que he enseñado. Luego esta persona lo cita con orgullo como si ese versículo invalidara todo lo que acabo de estudiar. Esta objeción es un caso aislado. Todo lo que he escrito acerca del costoso compromiso del discipulado ha sido basado en la Escritura. He dicho lo que la Biblia dice. Así que lo gravoso de reconciliar el discipulado secreto de José de Arimatea con todo lo que Jesús enseñó acerca del alto costo del compromiso de ser un discípulo cae sobre todos nosotros, no sólo sobre mí.

Ahora, para contestar la objeción: José de Arimatea era un devoto de Jesús, por el registro bíblico, un “hombre bueno y justo” (Lucas 23:50). No obstante, como un miembro prominente del Sanedrín, él mantuvo su devoción secreta por el “temor a los judíos” (Juan 19:38). Los judíos a quien él temía debían haber sido los otros miembros del Sanedrín.

Indiscutiblemente, José de Arimatea sabía que habría algunas consecuencias negativas si él revelaba sus sentimientos acerca de Jesús. Es posible que su temor era que lo removieran del Sanedrín, lo cual hubiera dado como resultado el perder la oportunidad ante ellos de ser una influencia positiva para Cristo. Aprendimos en Lucas 25:31 que José “no había consentido” en el “plan y acción” del Sanedrín en lo que concernía al arresto, juicio y condena de Jesús. Y luego de la muerte de Jesús, claramente se nota que se arriesgó a enfrentar lo que previamente había temido, ya que “vino y entró osadamente a Pilato, y pidió el cuerpo de Jesús” (Marcos 15:43). Luego, personalmente preparó el cuerpo de Jesús y lo enterró en su propia tumba. De seguro había muchas posibilidades de que sus acciones fueran descubiertas por el Sanedrín. Pero una vez que Jesús había sido crucificado, a él ya no le importó lo que pensaran sus compañeros del Sanedrín.

El compromiso de José con Cristo era claro, y el limitado secreto de su devoción fue temporal. Más allá de todo esto, es ciertamente posible ser un devoto discípulo de Cristo y aun así temer algunas consecuencias negativas que podrían resultar de tal devoción. José de Arimatea ciertamente tuvo suficiente fruto en su vida para validar su compromiso con Cristo.

¿Y qué de los cristianos “carnales”?

Otra objeción que a menudo surge sobre este asunto es la de los cristianos “carnales”. Son una moderna clasificación de creyentes supuestamente auténticos que continuamente ceden a la carne, y cuyo comportamiento hace que sea imposible distinguirlos de los no creyentes. Aunque han “aceptado a Cristo”, no muestran ningún compromiso con Él. Muchos de ellos no van a la iglesia y se involucran en todo tipo de pecado, sin embargo están seguros de la gracia Dios y del cielo.

¿En dónde se originó este concepto de cristianos carnales? Su fuente es una interpretación común muy torcida de lo que Pablo escribió en el tercer capítulo de la primera carta a los Corintios:

De manera que yo, hermanos, no pude hablaros como a espirituales, sino como a carnales, como a niños en Cristo. Os di a beber leche, y no vianda, porque aún no erais capaces, ni sois capaces todavía, porque aún sois carnales; pues habiendo entre vosotros celos, contiendas y disensiones, ¿no sois carnales y andáis como hombres? (1 Co. 3:1-3).

La versión King James (versión inglesa de la Biblia) traduce la misma palabra que la versión NASB licenciosos, como “carnales”, de ahí el origen de la frase, “cristianos carnales”.

La pregunta es, ¿estaba Pablo definiendo una categoría de cristianos que no se distinguen de los no cristianos debido a su inclinación a una vida libertina? En contradicción con lo que el resto del Nuevo Testamento enseña, muchos dicen que sí. “¿Acaso no dijo Pablo a estos cristianos”, preguntan estos, “que estaban caminando como ‘simples hombres’ (3:3), indicando que actuaban en forma idéntica a personas no salvas?

La respuesta se encuentra en todo lo que Pablo dijo a los Corintios. En nuestras consideraciones descubrimos que los “corintios carnales” ciertamente se distinguían de las personas no salvas, ya que su fe viviente se manifestaba por varias indicaciones externas de su devoción a Cristo. Si, al tener dos naturalezas, como las tienen todos los cristianos, enfrentaban la batalla entre el espíritu y la carne. Muchos de ellos al ser espiritualmente inmaduros, hasta cierto grado estaban cediendo a su vieja naturaleza (la carne), sin caminar en amor. Argumentaban acerca de quienes eran sus maestros favoritos y mostraban desconsideración durante la cena del Señor. Algunos presentaban denuncias en contra de hermanos en la fe. Necesitaban crecer en el fruto del amor, y Pablo escribió bastante para amonestarlos en esa dirección.

La razón primordial de su problema era su propia ignorancia de lo que Dios esperaba de ellos. Debido a que eran niños en Cristo a quienes Pablo sólo había alimentado con la leche de la palabra de Dios en vez de la carne (ver 3:2), su conocimiento era limitado. Es por eso que Pablo les escribió y señaló sus errores. Una vez que les había explicado lo que Dios pedía de ellos, Pablo esperaba que se alinearan.

Los corintios espirituales “carnales”

¿Cuáles eran algunas de las obras de los corintios cristianos que los identificaban como poseedores de una fe devota? ¿Qué los caracterizaba como diferentes de los no creyentes? Veamos algunas pruebas que se revelan a través de la Escritura:

Primeramente, cuando Pablo inició su prédica del evangelio en Corinto, tuvo gran éxito. Dios mismo le dijo que había mucha gente en Corinto que había de ser salva (ver Hechos 18:10), y Pablo se quedó ahí por año y medio. Muchos “creían y eran bautizados” (Hch. 18:8). El bautismo era el primer acto de obediencia a Cristo.

Al describir algunos de los corintios cristianos, Pablo escribió que anteriormente éstos eran fornicarios, idólatras, adúlteros, homosexuales, ladrones, envidiosos, borrachos y ladrones (ver 1 Co. 6:9-10). Pero ahora han sido lavados y santificados; han sido transformados. Esto, en sí mismo, descarta la posibilidad de que los corintios fueran difíciles de distinguir de los no cristianos.

Adicionalmente, Pablo advirtió a los corintios cristianos “no asociarse con aquel que llamándose hermano era una persona inmoral, o envidioso, o idólatra, o maldiciente, o borracho, o ladrón—con él ni aun debían comer” (1 Co. 5:11). Los corintios en realidad no eran culpables de estas cosas, o entonces Pablo les hubiera dicho otra cosa, como no se asocien con ustedes mismos.

La primera carta de Pablo a los corintios era, en parte, una respuesta a la carta que él había recibido de ellos en relación con varios asuntos. Le habían hecho preguntas acerca de lo que era correcto e incorrecto, indicando así que deseaban hacer lo bueno. ¿Acaso era erróneo que los solteros se casaran? ¿Y cuál era la situación de aquellos que ya habían estado casados antes? ¿Qué hacer con el asunto de comer carne sacrificada a ídolos? Muchos cristianos corintios por su devoción a Cristo se negaban a comer esas carnes, no fuera que estuvieran ofendiendo al Señor, una prueba de su fe viviente.

Pablo escribió en 1 Co. 11:2: “Os alabo, hermanos, porque en todo os acordáis de mí, y retenéis las instrucciones tal como os las entregué”. ¿Se podría decir entonces que estas personas se parecían a los no creyentes?

Los cristianos corintios con regularidad compartían la cena del Señor (aunque de una manera un tanto inapropiada), obedientes al mandamiento de Jesús (ver 1 Co. 11:20-22). Regularmente se juntaban para adorar (ver 1 Co. 12, 14), algo que los incrédulos no hacían en esos tiempos.

Eran celosos de los dones espirituales (ver 1 Co. 14:12).

Sólo el hecho de que las dos cartas de Pablo a los corintios están llenas de exhortaciones a la santidad indica que Pablo creía que ellos obedecerían lo que él les escribió. Pablo les dio instrucciones de expulsar a un hipócrita (ver 1 Co. 5:13) y a recibir colectas monetarias para cristianos pobres de Jerusalén (ver 1 Co. 16:1-4), algo que ya estaban haciendo celosamente (ver 2 Co. 8:10; 9:1-2). De este modo, ellos desplegaban su amor por los hermanos, igual a lo que Jesús dijo que distinguiría a sus verdaderos discípulos (ver Juan 13:35).

La segunda carta de Pablo indica que muchos, esto si no todos, habían obedecido sus instrucciones de la primera carta (ver 2 Co. 7:6-12). En el tiempo transcurrido entre las dos cartas, Tito viajó a Corinto y retornó con un buen reporte de su obediencia (ver 2 Co. 7:13-16). Los niños espirituales estaban creciendo. Sí, todavía había algunos problemas en Corinto, y Pablo pronto los visitaría personalmente para resolver lo que restaba.

¿La conclusión? Cuando Pablo escribió que los corintios cristianos “caminaban como simples hombres”, no quiso decir que los corintios no se distinguían de los incrédulos en todo aspecto. Éstos actuaban como incrédulos en algunas cosas, pero en muchos otros aspectos estaban actuando como discípulos piadosos de Cristo.

¿Y qué de las obras que se quemarán?

Otro argumento que a menudo es usado para apoyar la idea de una clase especial de cristianos carnales se basa en las palabras de Pablo en 1 Corintios 3:12-15. En ese pasaje, ¿acaso no aseguró Pablo a los corintios que ellos se salvarían aunque todas sus obras fueran quemadas en el juicio? ¿No indica esto que un creyente puede no llevar ningún fruto y aun así ser salvo?

El contexto de ese pasaje revela el error de dicho argumento. Claramente, Pablo hablaba de recompensas que ministros individuales recibirán o perderán, basándose en la calidad de las obras. Si se compara la iglesia con la “el edificio de Dios” (3:9), y asegurando que Él ha puesto el fundamento “el cual es Jesucristo” (3:11), Pablo escribió que todo ministro “debería cuidarse cómo edifica” (3:10) sobre ese fundamento. Es muy posible que se edifique en forma errónea. Pablo en forma figurada menciona seis diferentes materiales de construcción que pueden ser usados: “oro, plata, piedras preciosas, madera, heno [y] hojarasca” (3:12). Los primeros tres son de gran valor y no arden, en tanto que los últimos tres son de poco valor y sí arden.

De acuerdo con Pablo, el tipo de material usado por los diferentes ministros para construir el edificio de Dios no es necesariamente evidente ahora. Un día, sin embargo, será muy evidente, ya que “la obra de cada uno se hará manifiesta… por el fuego será revelada; y la obra de cada uno cual sea, el fuego la probará” (3:13). Pablo continuó:

Si permaneciere la obra de alguno que sobreedificó, recibirá recompensa. Si la obra de alguno se quemare, él sufrirá pérdida, si bien él mismo será salvo, aunque así como por fuego (1 Co. 3:14-15).

Se ha debatido mucho acerca de qué tipo de obras son las que constituyen “oro, plata y piedras preciosas”, y qué tipo constituyen “madera, heno y hojarasca”. Pero, sin duda es cierto que aquellos ministros que construyen el edificio de Dios con ladrillos de cristianos falsos y la argamasa de un falso evangelio, encontrarán que este pasaje es muy útil cuando el Señor pruebe la calidad de sus obras. Muchas personas no santas que en el presente están dentro de la iglesia se hallarán a sí mismas en el fuego del infierno, y el ministro que “los ganó para Cristo” o les aseguró su salvación por medio de la proclamación de una gracia falsa, se dará cuenta de que todos sus esfuerzos no sirvieron de nada en la construcción del verdadero “templo de Dios” (3:16). Lo que él construyó se quemará, y “sufrirá pérdidas” (3:15), sin recibir recompensa. Aunque él mismo, si es un creyente auténtico, “será salvo, aunque así como por fuego” (3:15).

Visiblemente, la intención de Pablo en este pasaje no era asegurarles a los llamados “cristianos carnales” que podían no llevar ningún fruto y aun así estar confiados de su salvación. Estaba escribiendo acerca de las recompensas que los ministros recibirán o perderán basándose en la calidad de su trabajo y que serán reveladas en el juicio.

Sí, los cristianos verdaderos pueden a veces actuar carnalmente. En cualquier momento en que éstos ceden a la carne, se puede decir que están actuando como “hombres simples”. No obstante, no hay un grupo de “cristianos carnales” en el cuerpo de Cristo, camino al cielo pero cediendo completamente a su naturaleza licenciosa. Como lo dijo Pablo en su carta a los Romanos,

Porque si vivís conforme a la carne, moriréis [o “pereceréis” como consta en la versión de NLT[8]]; mas si por el Espíritu hacéis morir las obras de la carne, viviréis. Porque todos los que son guiados por el Espíritu de Dios, estos son hijos de Dios (Ro. 8:13-14, énfasis del autor).

Y tal como él escribió a los cristianos Gálatas, “Pero los que son de Cristo han crucificado la carne con sus pasiones y deseos” (Ga. 5:24).

Qué hubiera hecho usted si…

La historia, probablemente ficticia, ha sido contada con alguna frecuencia acerca de una pequeña iglesia en una villa remota de América Central. Un domingo en la mañana, cuando el servicio matutino ya iba a iniciar, las puertas en la parte de atrás del santuario se abrieron de par en par, y dos hombres sin afeitar entraron atropelladamente, llevando puestos uniformes de fatiga y blandiendo ametralladoras. Cinturones con balas de ametralladoras cruzaban sus pechos.

El miedo se apoderó de los corazones de la congregación. Las guerrillas comunistas en esa región se conocían por asesinar cristianos sin misericordia. ¿Acaso les había llegado el tiempo?

Uno de los hombres pidió silencio y luego habló. “Ustedes los cristianos siempre hablan de ir a ver a su Salvador, el que ustedes afirman que es el Hijo de Dios. Bien, hoy es su día de suerte, ¡porque en unos pocos minutos ustedes se darán cuenta si su Dios realmente existe! Hagan una fila a lo largo de las paredes de esta iglesia.

La congregación rápidamente se movió a través de las bancas hacia ambos lados del santuario. “Ahora, antes de matarlos, queremos asegurarnos que sólo mueran creyentes auténticos. Cualquiera aquí que no crea que Jesús es el Hijo de Dios puede salir, pasando por donde estamos nosotros hacia las puertas traseras del santuario. ¡Muévanse rápidamente!”

Muchos no lo dudaron. En un minuto, la mitad de la congregación se había marchado.

Cuando la última persona había salido, las puertas se cerraron. El guerrillero miraba a través de una ventana lateral cómo las personas que salían de la iglesia corrían lejos del edificio. Luego, en lo que él bajaba su arma, una sonrisa llenó su cara, y habló una vez más: “Hermanos, por favor perdónennos. Queríamos adorar al Señor con ustedes esta mañana, pero sólo queríamos adorarle junto a verdaderos creyentes. Ahora, ¡adoremos al Señor juntos!” Y ¡qué clase de servicio tuvieron esa mañana!

Esta historia es contada con el fin de provocar que los cristianos profesantes consideren lo que ellos hubieran hecho si hubieran estado ahí esa mañana. Sin embargo, el creer esta historia requiere que pasemos por alto el hecho de que unos cristianos actuaron engañosamente al llevar armas y proferir amenazas de asesinato y censurando a Cristo, ¡sólo para adorar a Dios en medio de creyentes auténticos! Con sus acciones ¿acaso no estaban ellos negando a Cristo tanto como aquellos que corrieron de la iglesia esa mañana?

Si esto es así, querría alterar un poco esta historia, cambiando su final. Aunque mi alteración también es ficticia, es la manera como historias similares han finalizado miles de veces:

En un minuto, la mitad de la congregación se había marchado.

Cuando la última persona había salido, las puertas se cerraron. El guerrillero miraba a través de una ventana lateral cómo las personas que salían de la iglesia, corrían lejos del edificio. Luego, conforme apuntaba su ametralladora hacia el grupo de devotos discípulos que había quedado, una fea mueca llenó su cara, y habló una vez más: “Prepárense al encuentro con su Dios”. Con aquellas palabras, sus dedos halaron el gatillo. Y ¡qué servicio tuvieron esa mañana, en la presencia de su Señor!

Tabla de contenidos | Capítulo anterior | Capítulo siguiente | Principio de la página | Español Casa

[1] John Dillingberger, ed., Martin Luther (New York: Doubleday, 1961), p. 24.

[2] Los demonios, por supuesto, no pueden poseer fe salvadora ya que la salvación no ha sido ofrecida a ellos.

[3] ¡Qué iluminador es escudriñar lo que nos dice la Escritura acerca del temor al Señor! Por ejemplo, el salmista escribió, “El principio de la sabiduría es el temor de Jehová; buen entendimiento tienen todos los que practican sus mandamientos. Bienaventurado el hombre que teme a Jehová, y en sus mandamientos se deleita en gran manera” (Salmos 111:10; 112:1). En el Nuevo Testamento, se nos ordena temer al Señor (ver 1 P. 2:17), y se nos advierte lo siguiente: “limpiémonos de toda contaminación de carne y de espíritu, perfeccionando la santidad en el temor de Dios” (2 Co. 7:1, énfasis del autor).

[4] Nótese también que el amor no egoísta, expresado al suplir para las necesidades apremiantes de los hermanos, era lo que caracterizaba a la gente salva en el juicio de Mateo 25:31-46, considerado previamente en el capítulo 3.

[5] Observe que no son sus obras las que son quemadas, como algunos desean que nosotros creamos. Las ramas mismas son quemadas.

[6] Los primeros creyentes de los Hechos se caracterizaban por su amor, paz, benignidad y bondad; ver Hechos 9:31, 36; 11:24.

[7] Esta idea es apoyada de algún modo por el hecho de que Jesús dijo a sus discípulos que ellos ya estaban limpios por la palabra que él les había hablado (ver Juan 15:3). La palabra se traduce como limpios en este verso (versión NASB por sus siglas en inglés) es la misma palabra traducida como podados en 15:2.

[8] Obviamente, Pablo no les estaba advirtiendo acerca de la muerte física, ya que todos, sin importar su conducta, “debían morir” físicamente. Más bien, Pablo hablaba de la muerte espiritual y eterna.