Katika sura iliyotangulia kuhusu Mahubiri ya Yesu Mlimani, tulitazama baadhi ya maneno ambayo Yesu aliwaambia wanafunzi Wake kuhusu uwakili, au, usimamizi wa mali. Aliwaambia wasijiwekee hazina duniani, bali mbinguni. Akaonyesha ujinga wa wale wanaoshughulika na kujiwekea hazina mali za muda, pamoja na giza lililoko mioyoni mwao (ona Mathayo 6:19-24).

Fedha ni mungu kweli kwa wale wanaoweka hazina duniani, kwa sababu wanaitumikia, na itawala maisha yao. Yesu alitangaza kwamba haiwezekani kumtumikia Mungu na fedha, akionyesha wazi kwamba kama Mungu ni Bwana wetu kweli, basi ni Bwana wa fedha zetu pia. Fedha hushindana na Mungu kuteka mioyo ya watu, kuliko kitu kingine chochote. Bila shaka ndiyo sababu Yesu alifundisha kwamba hatuwezi kuwa wanafunzi Wake tusipotoa mali zetu zote (ktk Luka 14:33). Wanafunzi wa Kristo hawana kitu chochote. Wao ni wasimamizi tu wa kile ambacho ni mali ya Mungu, na Mungu hupenda kufanya vitu kwa fedha Zake, vinavyo-onyesha tabia Yake na kuendeleza ufalme Wake.

Yesu alisema mengi sana kuhusu uwakili au usimamizi wa mali, lakini inaonekana maneno Yake hupuuzwa mara nyingi na watu wanaodai kuwa wafuasi Wake. Wanachokipenda zaidi ni kubadili Maandiko ili kutengeneza “fundisho la mafanikio” la kisasa na namna zake nyingi, fundisho ambalo ni uongo na potofu. Ila, mtumishi anayefanya wengine kuwa wanafunzi, hutamani kuwafundisha watu kuyatii maagizo yote ya Kristo. Basi atafundisha uwakili au usimamizi wa mali KiBiblia, kwa mfano wa maisha yake na kwa maneno yake.

Hebu tutazame Maandiko yanafundisha nini kuhusu uwakili na usimamizi wa mali, na hapo hapo tuweke wazi baadhi ya mafundisho ya kisasa ambayo ni ya uongo kuhusu mafanikio. Hapa ni kwa kifupi tu, maana somo hili ni pana mno.

Mtoaji Wa Mahitaji

Tuanze vizuri. Bila shaka tunakumbuka kwamba Paulo, akiongozwa na Roho Mtakatifu, aliandika hivi: “Na Mungu wangu atawajazeni kila mnachokihitaji kwa kadiri ya utajiri wake, katika utukufu, ndani ya Kristo Yesu” (Wafilipi 4:19). Ahadi hiyo maarufu husemwa sana na Wakristo, lakini, mantiki yake ni nini? Tukiisoma katika mantiki yake, tunagundua upesi sababu ya Paulo kuwa na ujasiri kiasi hicho kwamba Mungu angewapa Wafilipi mahitaji yao yote.

Lakini mlifanya vema, mlifanya vema, mliposhiriki nami katika dhiki yangu. Nanyi pia, ninyi wenyewe mnajua, enyi Wafilipi, ya kuwa katika mwanzo wa Injili, nilipotoka Makedonia, hakuna kanisa lingine lililoshirikiana nami katika habari hii ya kutoa na kupokea, ila ninyi peke yenu. Kwa kuwa hata huko Thesalonike mliniletea msaada kw amahitaji yangu, wala si mara moja. Si kwamba nakitamani kile kipawa, bali nayatamani mazao yanayozidi kuwa mengi, katika hesabu yenu. Lakini ninavyo vitu vyote na kuzidi, tena nimejaa tele; nimepokea kwa mkono wa Epafrodito vitu vile vilivyotoka kwenu, harufu ya manukato, sadaka yenye kibali, impendezayo Mungu. Na Mungu wangu atawajezeni kila mnachokihitaji kwa kadiri ya utajiri wake, katika utukufu, ndani ya Kristo Yesu (Wafilipi 4:14-19. Maneno mepesi kukazia).

Paulo alikuwa na hakika kwamba Yesu angetimiza mahitaji ya Wafilipi kwa kuwa walikuwa wametimiza masharti ya Yesu. Walitafuta kwanza ufalme wa Mungu, kitu kilichothibitishwa kwa kumpa Paulo sadaka za kujitoa sana ili aweze kuendelea na shughuli ya kuanzisha makanisa. Katika Mahubiri Yake Mlimani, Yesu alisema hivi:

Kwa sababu Baba yenu wa mbinguni anajua ya kuwa mnahitaji hayo yote. Bali utafuteni kwanza ufalme wake, na haki yake; na hayo mengine yote mtazidishiwa (Mathayo 6:32-33).

Basi, tunaona kwamba ahadi ya Paulo katika Wafilipi 4:19 haimhusu kila Mkristo anayesema na kupendezwa nayo. Badala yake inawahusu wale tu wanaotafuta kwanza ufalme wa Mungu.

Je, Tunahitaji Nini?

Kuna kitu kingine tunachoweza kujifunza kutokana na ahadi ya Yesu katika Mathayo 6:32, 33. Mara nyingi tunapata shida kutofautisha mahitaji yetu na matakwa. Yesu alifafanua mahitaji yetu ni nini aliposema, “Baba yenu wa mbinguni anajua kwamba mnahitaji hayo yote.”

“Hayo yote” ambayo Yesu anayataja kwamba yataongezwa kwa watakaotafuta kwanza ufalme Wake na haki ni yapi? Ni chakula, kinywaji na mavazi. Hakuna awezaye kupinga hilo kwa sababu hayo ndiyo Yesu aliyotaja kabla ya kutaja ahadi tunayotazama (ktk Mathayo 6:25-31). Chakula, kinywaji na mavazi ndiyo mahitaji yetu ya msingi. Tena, hivyo ndivyo vitu peke yake ambavyo Yesu na wanafunzi Wake walikuwa navyo wakati wakizunguka na kuhubiri.

Yaonekana Paulo alikubaliana pia na tafsiri ya Yesu kuhusu mahitaji yetu, maana alimwandikia hivi Timotheo:

Walakini utauwa pamoja na kuridhika ni faida kubwa. Kwa maana hatukuja na kitu duniani, tena hatuwezi kutoka na kitu; ila tukiwa na chakula na nguo tutaridhika na vitu hivyo. Lakini hao watakao kuwa na mali huanguka katika majaribu na tanzi, na tamaa nyingi zisizo na maana, zenye kudhuru, ziwatosazo wanadamu katika upotevu na uharibifu. Maana shina moja la mabaya ya kila namna ni kupenda fedha; ambayo wengine hali wakiitamani hiyo wamefarakana na Imani, na kujichoma kwa maumivu mengi (1Timo. 6:6-10. Maneno mepesi kukazia).

Paulo aliamini kwamba chakula na mavazi ndiyo mahitaji yetu yote, vinginevyo asingesema kwamba tunapaswa kuridhika na hivyo. Hilo linatupelekea kuwa na mtazamo tofauti kidogo kuhusu ile ahadi yake kwa Wafilipi, kwamba Mungu angewapa mahitaji yao yote! Ukiwasikiliza wahubiri wengine wanapofafanua andiko hilo, utadhani linasema hivi: “Mungu wangu atawapa kila mnachokitamani!” Tena, ikiwa tunapaswa kuridhika na chakula na mavazi tu, mbona haturidhiki zaidi na vitu tulivyo navyo, ambavyo kwa wengi wetu ni zaidi ya chakula na mavazi?

Kutoridhika

Tatizo letu ni kwamba, tunadhani tunahitaji zaidi ya mahitaji yetu. Hebu fikiri kweli kwamba, wakati Adamu na Hawa walipoumbwa na Mungu, hawakuwa na chochote, lakini waliishi paradiso. Mungu hakukusudia sisi tupate furaha yetu kutokana na kukusanya vitu. Je, umewahi kufikiri kwamba Yesu hakuwahi kufungua bomba la maji, wala kuoga kwa maji yanayomwagka kutoka juu katika bafu? Hakuwahi kufua nguo Zake kwa mashine ya kufulia; hakuwahi kufungua friji. Hakuwahi kuendesha gari wala baiskeli. Hakuwahi kusikiliza redio, hakusema na mtu kwa simu, hakuwahi kupika chakula kwenye jiko, wala kuhubiri kwa kutumia kipaza sauti. Yeye hakuwahi kuangalia sinema wala video wala televisheni. Hakuwahi kuwasha taa ya umeme, au kupigwa na baridi ya kiyoyozi. Hakuwa na saa ya mkononi. Hakuwa na kabati lililojaa nguo. Tujiulize hivi: Aliwezaje kuwa na furaha?

Siku hizi tunasukumiwa matangazo mengi kwa njia mbalimbali, yenye kutuonyesha jinsi watu walivyo na furaha wanapofurahia mali zao mpya. Basi, akili zetu zinaingiziwa mawazo kwamba furaha hutokana na kujipatia zaidi, na hata kama tunapata vingapi, bado haturidhiki. Hicho ndicho kitu Yesu alichoita “udanganyifu wa mali” (Mathayo 13:22). Vitu huahidi furaha, lakini havileti. Na sisi tunapojiunga katika mbio za dunia hii za kujipatia vitu vingi, tunajikuta tumefikia kwenye kuabudu sanamu – tunakuwa watumwa wa mali – wanaomsahau Mungu na amri Zake muhimu sana za kumpenda kwa moyo wote na kuwapenda jirani zetu kama tunavyojipenda wenyewe. Mungu alionya kuhusu jambo hilo alipozungumza na Waisraeli, hivi:

Jihadhari, usije ukamsahau BWANA, Mungu wako, kwa kutozishika amri zake, na hukumu zake, na sheria zake, ninazokuamuru leo. Angalia, utakapokuwa umekula na kushiba, na kujenga nyumba nzuri na kukaa ndani yake;na makundi yako ya ng’ombe na kondoo yatakapo-ongezeka, na fedha yako na dhahabu yako itakapo-ongezeka, na kila kitu ulicho nacho kitakapo-ongezeka; basi hapo moyo wako usiinuke, ukamsahau BWANA, Mungu wako, aliyekutoa katika nchi ya Misri, katika nyumba ya utumwa (Kumbu. 8:11-14).

Vivyo hivyo, Yesu pia alionya kwamba “udanganyifu wa mali” ungeweza kuzima uhai wa kiroho wa mwamini wa kweli anayekubali kupotoshwa (ona Mathayo 13:7, 22). Paulo alionya kwamba “kupenda fedha ni shina la maovu yote,” na kwamba “wengine kwa kuitamani hiyo wamekwenda mbali na imani, na kujichoma kwa maumivu mengi” (1Timo. 6:10). Tunashauriwa na mwandishi wa kitabu cha Waebrania hivi: “Msiwe na tabia ya kupenda fedha; mwe radhi na vitu mlivyo navyo; kwa kuwa Yeye Mwenyewe amesema, Sitakupungukia kabisa, wala sitakuacha kabisa” (Waebrania 13:5). Hiyo ni mistari michache tu yenye kutoa maonyo kuhusu hatari ya mali.

Fedha Zinapokuwa Bwana

Hakuna kipimo bora cha mahusiano yetu na Mungu kama jinsi tunavyoshughulika na fedha. Fedha – muda na njia tunazotumia kuipata, na kile tunachofanya nayo tukiisha ipata – hudhihirisha mengi kuhusu maisha yetu ya kiroho. Fedha huleta majaribu mengi sana tunapokuwa nayo, na tunapokuwa hatuna pia. Fedha inaweza kusimama kinyume kabisa na zile amri kuu mbili, kwa sababu inaweza kuwa mungu juu ya Mungu Mwenyewe, na inaweza kutushawishi kujipenda sisi zaidi na kuwapenda majirani kidogo sana. Kwa upande mwingine, fedha inaweza kutumiwa kama njia ya kuthibitisha upendo wetu kwa Mungu kwa jirani zetu.

Kuna wakati Yesu alitoa mfano juu ya mtu aliyeruhusu fedha kumtawala, badala ya kumruhusu Mungu.

Shamba la mtu mmoja tajiri lilikuwa limezaa sana; akaanza kuwaza moyoni mwake, akisema, Nifanyeje? Maana sina pa kuyaweka akiba mavuno yangu. Akasema, Nitafanya hivi: nitazivunja ghala zangu, nijenge nyingine kubwa zaidi, na humo nitaweka nafaka yangu yote na vitu vyangu. Kisha, nitajiambia, Ee nafsi yangu, una vitu vyema vingi ulviyojiwekea akiba kwa miaka mingi; pumzika basi, ule, unywe, ufurahi. Lakini Mungu akamwambia, Mpumbavu wewe! Usiku huu wa leo wanataka roho yako! Na vitu ulivyojiwekea tayari vitakuwa vya nani? Ndivyo alivyo mtu ajiwekeaye nafsi yake akiba, asijitajirishe kwa Mungu (Luka 12:16-21).

Yesu alimwonyesha huyu tajiri kwamba ni mpumbavu sana. Japo alikuwa amebarikiwa na afya nzuri, ardhi yenye rutuba na ufundi wa kilimo, hakumjua Mungu maana angemjua, asingehifadhi ziara aliyopata na kujipumzisha kwa maisha ya starehe na anasa. Badal ayake, angemtafuta Mungu kwamba afanye nini na baraka zake, akijua kwamba yeye ni msimamizi tu wa mali za Mungu. Bila shaka Mungu angemtaka agawe ziada yake na kuendelea kufanya kazi ili aweze kuendelea kugawa ziada yake. Pengine kitu pekee ambacho kingekubalika kama mbadala ni yeye aache kulima na aingie katika huduma ya namna fulani, kama Mungu angemwita kufanya hivyo.

Yule mkulima tajiri katika mfano wa Yesu alikosea mahesabu kwa hali ya juu sana, kuhusu tarehe ya kufa kwake. Yeye alidhani ana miaka mingi bado, kumbe alikuwa amebakiza masaa tu aingie katika umilele. Hoja ya Yesu ni hii: Tunapaswa kuishi kila siku kana kwamba ndiyo ya mwisho kwetu, tukiwa tayari kusimama mbele za Mungu ili kutoa hesabu ya maisha yetu.

Mitazamo Miwili

Mtazamo wa Mungu ni tofauti kabisa na ule wa mwanadamu! Labda yule tajiri katika mfano wa Yesu alikuwa mtu wa kuonewa wivu na watu wote waliomfahamu, lakini kumbe Mungu alikuwa anamhurumia. Alikuwa tajiri machoni pa wanadamu, lakini mbele za Mungu alikuwa maskini. Angeweza kujiwekea hazina mbinguni, mahali ambapo ingekuwa yake milele, lakini yeye akachagua kujiwekea hapa duniani, ambapo haikuwa na faida kwake baada ya kufa. Na, kutokana na mafundisho ya Yesu kuhusu watu wenye choyo (au tamaa), sidhani kama Yesu alitaka tuone kwamba huyo mtu alikwenda mbinguni baada ya kufa.

Mfano huu unapaswa utusaidie sote kukumbuka kwamba kila kitu tulicho nacho ni zawadi tu kutoka kwa Mungu, naye anatutazamia tuwe wasimamizi waaminifu. Maana yake si kwa wale tu wenye mali, bali kwa kila mtu na yeyote atakayejaribiwa kufanya vitu kuwa muhimu sana. Yesu aliliweka hilo wazi alipoendelea kuzungumza na wanafunzi Wake.

Kwa sababu hiyo nawaambia [yaani, atakachosema kimejengwa juu ya aliyokwisha kusema], Msisumbuke maisha yenu, mtakula nini; wala miili yenu, mtavaa nini. Kw akuwa maisha ni zaidi ya chakula, na mwili ni zaidi ya mavazi. Watafakarini kunguru, ya kwamba hawapandi wala hawavuni; hawana ghala wa uchaga, na Mungu huwalisha. Bora ninyi mara nyingi kuliko ndege! Na yupi kwenu ambaye akijisumbua awez akujiongeza kimo chake hata mkono mmoja? Basi, ikiwa hamwezi hata neno lililo dogo, kwa nini kujisumbua kwa ajili ya yale mengine? Yatafakarini maua jinsi yameavyo; hayatendi kazi wala hayasokoti; nami nawaambia ya kwamba hata Sulemani katika fahari yake yote hakuvikwa vizuri kama mojawapo la hayo. Basi, ikiwa Mungu huvika hivi majani ya kondeni, yaliyopo leo na kesho hutupwa kalibuni, je, hatawatendea ninyi zaidi, enyi wa imani haba? Ninyi msitafute mtakavyokula wala mtakavyokunywa; wala msifanye wasiwasi, kwa maana, hayo yote ndiyo watafutayo mataifa ya duniani, lakini Baba yenu anajua ya kuwa mna haja na hayo. Bali utafuteni ufalme wa Mungu, na hayo mtaongezewa. Msiogope, enyi kundi dogo; kwa kuwa Baba yenu ameona vema kuwapa ule ufalme. Viuzeni mlivyo navyo, mtoe sadaka. Jifanyieni mifuko isiyochakaa, akiba isiyopungua katika mbingu, mahali pasipokaribia mwivi, wala nondo haharibu. Kwa kuwa hazina yenu ilipo, ndipo itakapokuwapo na mioyo yenu (Luka 12:22-34).

Hayo maneno ya Yesu yako kinyume kabisa na mahubiri ya “mafanikio” ya kisasa! Siku hizi tunaambiwa kwamba Mungu anataka tupate zaidi na zaidi. Yesu aliwaambia wanafunzi Wake wauze walivyokuwa navyo tayari na kuwapa maskini! Hapa tena aliweka wazi upumbavu wa wale wanaojiwekea hazina zao duniani – mahali ambapo hazina hizo zimelengwa kuangamia tu, na mahali ambapo mioyo ya wenya hazina hizo ilipo.

Ona kwamba Yesu analifafanua somo la tajiri mpumbavu kwa wale waliokuwa na kidogo sana kiasi cha kujaribiwa kufikiri sana juu ya chakula na mavazi. Kuwa na wasiwasi kuhusu vitu kama hivyo huonyesha kwamba mtazamo wetu ni wa makosa. Kama tutamwamini Baba yetu anayejali kama inavyopasa, hatupaswi kuwa na wasiwasi; na hali hiyo ya kutokujali inatufungua ili tuelekeze macho yetu kwenye kuujenga ufalme wa Mungu.

Mfano Wa Kristo

Yesu alisema mengi kuhusu fedha. Ila, alifundisha – kama kila mtumishi anayefanya watu kuwa wanafunzi – kwa mfano wa maisha Yake Mwenyewe. Alihubiri kitu alichotenda Mwenyewe. Je, Yesu aliishije?

Yesu hakulundika mali za duniani, japo angeweza kutumia hali Yake na kuwa tajiri mno. Watumishi wengi wenye vipawa wamedhani – kwa makosa – kwamba, kama huduma zao zinasababisha fedha kuja kwao, bila shaka Mungu anawataka wawe matajiri. Yesu hakutumia upako Wake kwa ajili ya kufaidika kibinafsi. Fedha aliyopewa ilitumika kufanya watu kuwa wanafunzi. Hata aligharimia mahitaji ya kundi alilosafiri nalo, waliokuwa wanajifunza kutoka Kwake.[1] Katika siku zetu, wanafunzi vijana lazima wajilipie ili waweze kufundishwa na watumishi wazee katika vyuo vya Biblia. Yesu alionyesha tofauti!

Pia, Yesu aliishi maisha ya imani, akiamini kwamba Baba Yake angempa mahitaji Yake yote na kumbariki, ili Naye aweze kuwapa wengine mahitaji yao. Wakati mwingine alikaribishwa kwenye karamu za chakula, na wakati mwingine tunamwona akila nafaka mbichi shambani (ona Luka 6:1).

Kama mara mbili hivi aliwapa watu maelfu chakula, waliokuwa wamekuja kumsikiliza. Hii ni tofauti kabisa na makongamano ya kisasa ya Kikristo ambapo kila mtu anayetaka kumsikiliza msemaji lazima atoe kiingilio! Sisi wengine tunaotoa mpaka chakula bure kwa watu wanaohudhuria mikutano yetu ya wachungaji tunadhihakiwa kwamba “tunawalipa watu ili watusikilize.” Sivyo, bali tunachofanya ni kufuata mfano wa Yesu tu.

Vile vile, Yesu aliwajali maskini, maana kundi Lake lilikuwa na mfuko ambao ulitumiwa kutoa sadaka. Kuwasaidia maskini kilikuwa kitu cha kawaida kabisa kwa huduma ya Yesu kiasi kwamba, alipomwambia Yuda katika Chakula cha Mwisho kwamba alifanyalo alifanye haraka, wanafunzi wale wengine wote walidhani kwamba Yuda alikuwa ameambiwa akanunue chakula chao, au apeleke fedha kwa maskini (ona Yohana 13:27-30).

Kweli Yesu alimpenda jirani Yake kama nafsi Yake, hivyo, aliishi maisha rahisi tu, na aliwashirikisha watu vitu. Yeye hakuwa na haja ya kutubu kutokana na mahubiri ya Yohana Mbatizaji aliyesema, “Mwenye kanzu mbili ampe moja yeye asiyekuwa nayo” (Luka 3:11). Yesu alikuwa na kanzu moja tu. Lakini, wahubiri wengine wa mafanikio wanajaribu kutushawishi kwamba Yesu alikuwa tajiri sana kwa sababu alivaa kanzu isiyounganishwa popote (ona Yohana 19:23), kitu ambacho huvaliwa na watu matajiri. Inashangaza jinsi mtu anavyoweza kuweka maana kwenye andiko la Biblia kama akitaka kuthibitisha kitu kinachopingana na Maandiko mengine mengi! Nadhani ni vizuri hata tukisema kwamba Yesu alikuwa anajaribu kuficha utajiri Wake – wazo la kijinga – maana hakuvaa vazi la nje lisilounganishwa.

Yesu alisema mengi sana kuhusu fedha – hatuna nafasi ya kutosha kutazama kila kitu. Ila, tutatazama baadhi ya mafundisho ya kawaida ya hao wahubiri wa mafanikio ambao ni wajanja sana na mafundi katika kupindua maandiko ili kuwadanganya wajinga.

“ Mungu Alimtajirisha Sulemani”

Wahubiri wa mafanikio hutumia hili kama kificho cha hali yao ya tamaa. Wanashindwa kukumbuka kwamba Mungu alimpa Sulemani mali kwa sababu. Sababu I hii: Wakati Mungu alipomwahidi Sulemani kwamba angempa ombi lolote, Sulemani aliomba hekima ya kuwatawala watu. Mungu akafurahishwa sana kwamba Sulemani hakuomba mali (pamoja na vitu vingine). Basi, pamoja na hekima Mungu alimpa mali. Ila, Sulemani hakutumia hekima yake toka kwa Mungu kama Mungu alivyokusudia, na akaishia kuwa mpumbavu kuliko watu wote waliowahi kuishi. Angekuwa na hekima, angejali kile alichosema Mungu katika Torati kwa Waisraeli, miaka mingi kabla hajazaliwa.

Utakapokwisha kuingia katika nchi akupayo BWANA, Mungu wako ukaimiliki, na kukaa humo; nawe utakaposema, Nitaweka mfalme juu yangu mfano wa mataifa yote yaliyo kandokando yangu; usiache kumweka yule atakayechaguyliwa na BWANA, Mungu wako, awe mfalme juu yako; umweke mmoja katika ndugu zako awe mfalme juu yako; usimtawaze mgeni juu yako, ambaye si ndugu yako. Ila asifanye farasi wake kuwa wengi, wala asiwarudishe watu Misri, ili apate kufanya farasi kuwa wengi; kwa kuwa BWANA amewaambia, Tangu sasa msirudie tena njia ile. Wala asijizidishie wake, ili moyo wake usikengeuke; wala asifanye fedha zake na dhahabu kuwa nyingi mno (Kumbu. 17:14-17).

Hayo ni maandiko mengine ambayo wahubiri wa mafanikio hupuuza, wakifuata mfano wa Sulemani ambaye naye alilipuuza, akaharibikiwa. Halafu – sawa tu na yeye, wanakuwa waabudu sanamu. Kumbuka kwamba moyo wa Sulemani ulipotoshwa kuabudu sanamu kutokana na wake zake wengi – wake ambao aliweza kuwatunza kwa sababu ya jinsi alivyochezea mali yake.

Mungu alikusudia Sulemani atumie utajiri wake kutoka Kwake ili kuwapenda jirani zake kama nafasi yake, bali yeye aliutumia kujipenda mwenyewe. Alijiongezea dhahabu, fedha, farasi, na wake, kinyume kabisa na amri ya Mungu. Hatimaye alioa wake mia saba na kuwa na masuria mia tatu, akiwanyang’anya kabisa wanaume elfu moja nafasi ya kuoa. Badala ya kuwasaidia maskini, Sulemani alijihudumia. Ni ajabu kubwa sana kwamba wahubiri wa mafanikio wanamtumia Sulemani kama mfano kwa Wakristo wa Agano Jipya, ukizingatia ubinafsi wake na kuabudu sanamu kwake. Je, lengo letu si kufanana zaidi na Kristo?

“Mungu Alimtajirisha Ibrahimu, Nasi Tumeahidiwa Baraka Za Ibrahimu”

Hoja hii imetengenezwa kutokana na maneno ya Paulo katika sura ya tatu ya Wagalatia. Tutazame maneno hayo katika mantiki yake, japo wao huyatumia nje yake.

Na andiko, kwa vile lilivyoona tangu zamani kwamba Mungu atawahesabia haki Mataifa kwa imani, lilimhubiri Ibrahimu habari njema zamani, kusema, Katika wewe Mataifa yote watabarikiwa. Basi hao walio wa imani hubarikiwa pamoja na Ibrahimu aliyekuwa mwenye imani. Kwa maana wale wote walio wa matendo ya sheria, wako chini ya laana; maana imeandikwa, Amelaaniwa kila mtu asiyedumu katika yote yalyoandikwa katika kitabu cha torati, ayafanye. Ni dhahiri ya kwamba hakuna mtu ahesabiwaye haki mbele za Mungu katika sheria; kwa sababu Mwenye haki ataishi kwa imani. Na torati haikuja kwa imani, bali, Ayatendaye hayo ataishi katika hayo. Kristo alitukomboa katika laana ya torati, kwa kuwa alifanywa laana kwa ajili yetu; maana imeandikwa, Amelaaniw akila mtu aangikwaye juu ya mti; ili kwamba baraka ya Ibrahimu iwafikilie Mataifa katika Kristo Yesu, tupate kupokea ahadi ya Roho kwa njia ya imani (Wagalatia 3:8-14. Maneno mepesi kukazia).

“Baraka ya Ibrahimu” ambayo Paulo anazungumzia katika mstari wa 14 ilikuwa ahadi ya Mungu kwa Ibrahimu kwamba angebariki mataifa yote katika yeye (ambayo Paulo anaitaja katika mstari wa 8), au, kama Paulo anavyofafanua katika mistari ya mbele, katika uzao wa Ibrahimu, yaani Yesu Kristo (Wagalatia 3:16). Kulingana na tulichosoma, Yesu alileta hiyo baraka iliyoahidiwa kwa mataifa yote kwa kulaaniwa na Mungu – kufa kwa ajili ya dhambi za dunia pale msalabani. Hivyo basi, “baraka za Ibrahimu kuwafikilia mataifa” si jambo la Mungu kuwafanya Mataifa kuwa na mali kama Ibrahimu, bali ni kuhusu ahadi ya Mungu kwa Ibrahimu kwamba angewabariki Mataifa kupitia uzao wake – na kutimizwa kwake na Yesu kwa njia ya kufa Kwake msalabani kwa ajili yao. (Kiini cha hoja ya Paulo hapo ni kwamba Mataifa wanaweza kuokolewa kwa imani – kama Wayahudi tu – kupitia kumwamini Yesu.)

Upotoshaji Mwingine

Fungu hili hutumiwa wakati mwingine kwa njia nyingine na hao wahubiri ili kuunga mkono itikadi yao. Wanasema kwamba, kwa kuwa Torati iliwaahidi wasioishika laana ya umaskini (ona Kumbu. 28:30, 31, 33, 38-40, 47, 48, 51, 68), na kwa sababu Paulo aliandika kwamba “Kristo alitukomboa kutokana na laana ya Torati” katika Wagalatia 3:13, basi sisi tulio ndani ya Kristo tumekombolewa kutokana na laana ya umaskini.

Kwanza – Hakuna uhakika kwamba Paulo alikuwa anafikiria kuhusu zile laana zinazotajwa katika Kumbukumbu la Torati 28 alipoandika juu ya “laana ya Torati” ambayo sisi tumekombolewa nayo na Kristo. Pengine Paulo alikuwa anaonyesha kwamba Torati nzima ilikuwa ni laana kwa wale waliojaribu kupata wokovu kwa kuitimiza. Tukiisha kombolewa na Kristo, hatuwezi tena kufanya kosa la kujaribu kujiokoa kwa kuishika Torati. Basi kwa hali hiyo kweli tunakuwa tume”kombolewa kutokana na laana ya Torati.”

Kama Paulo kweli alimaanisha kwamba Kristo ametukoboa kutokana na kila kitu kibaya kilichoandikwa katika Kumbukumbu sura ya 28, na kwa njia hiyo kutuhakikishia kwamba tunaingia katika mafanikio ya kupata vitu, inashangaza kwetu basi kwamba yeye mwenyewe aliandika hivi juu ya maisha yake: “Hata saa hii ya sasa, tuna njaa na kiu, tu uchi, twapigwa ngumi, tena hatuna makao” (1Wakor. 4:11). Vile vile inashangaza kwamba aliandika hivi:

Ni nani atakayetutenga na upendo wa Kristo? Je ni dhiki aus hida, au adha, au njaa, au uchi, au hatari, au upanga? Kama ilivyoandikw aya kwamba, Kwa ajili yako tunauawa mchana kutwa, tumehesabiwa kuwa kama kondoo wa kuchinjwa (Warumi 8:35, 36).

Si sawa kudhani kwamba Paulo angeandika maneno hayo kama Wakristo wote wameondokana na mateso, njaa, uchi, hatari au upanga kwa sababu ya Kristo kuwa ametukomboa kutokana na laana ya Torati.

Vile vile inabidi tushangazwe na maelezo ya Yesu kuhusu tukio la mbinguni lifuatalo.

Kisha Mfalme atawaambia wale walioko mkono wake wa kuume, Njoni, mliobarikiwa na Baba yangu, urithini ufalme mliowekewa tayari tangu kuumbwa ulimwengu; kwa maana nalikuwa na njaa, mkanipa chakula; nalikuwa na kiu, mkaninywesha; nalikuwa mgeni, mkanikaribisha; nalikuwa uchi, mkanivika; nalikuwa mgonjwa, mkaja kunitazama; nalikuwa kifungoni, mkanijia. Ndipo wenye haki watakapomjibu wakisema, Bwana, ni lini tulipokuona una njaa, tukakulisha, au una kiu tukakunywesha? Tena, ni lini tulipokuona u mgeni, tukakukaribisha, au u uchi, tukakuvika? Ni lini tena tulipokuona u mgonjwa, au kifungoni, tukakujia? Na mfalme atajibu, akiwaambia, Amini nawaambia, kadiri mlivyomtendea mmojawapo wa hao ndugu zangu walio wadogo, mlinitendea mimi (Mathayo 25:34-40. Maneno mepesi kukazia).

Hakuna shaka basi kwamba baadhi ya waamini ambao wamekombolewa “kutoka laana ya Torati” watajikuta katika mazingira ambayo si ya mafanikio sana. Ila, tazama kwamba katika hayo mazingira magumu ambayo Yesu anaeleza, Mungu alikutana na mahitaji ya waamini hao wanaoteseka, tena kupitia waamini wengine waliokuwa na vitu vingi kuliko walivyohitaji. Tutazamie siku zote kwamba Mungu atakutana na mahitaji yetu, hata kama kwa muda itaonekana kama si hivyo.

Mwisho – hao wahubiri wa mafanikio wanaotaka kuwa matajiri kama Ibrahimu wanapaswa kujiuliza kwa dhati kabisa kama kweli watakuwa tayari kuishi katika hema bila umeme wala maji, maisha yao yote! Wale waliobarikiwa na Mungu kwa mali kiasi fulani katika Agano la Kale walitazamiwa kutumia mali yao kwa ajili ya utukufu wa Mungu, waigawana wingi wao na wenye mahitaji, na kuwasaidia wengine. Ibrahimu alifanya hivyo, akiajiri mamia ya watu na kwa njia hiyo kuwapa mahitaji yao (ona Mwanzo 14:14). Hata Ayubu pia alifanya hivyo, naye alishuhudia kwamba alitumia mali yake kutunza wajane na yatima (Ayubu 29:12, 13; 31:16-22). Wenye vipawa vya kuanzisha biashara wanapaswa kuhakikisha kwamba shughuli kubwa ya biashara yao ni kumtii Mungu na kuwapenda jirani zao kama wanavyojipenda wenyewe.

“Maandiko Yanasema Yesu Alifanyika Maskini Ili Sisi Tuwe Matajiri”

Ni kweli kabisa. Biblia inasema hivi:

Maana mmejua neema ya Bwana wetu Yesu Kristo, jinsi alivyokuwa maskini kwa ajili yenu, ingawa alikuwa tajiri, ili kwamba ninyi mpate kuwa matajiri kwa umaskini wake (2Wakor. 8:9).

Hoja hutolewa kwamba kwa kuwa andiko hilo linaonyesha kwamba Yesu alikuwa tajiri wa mali huko mbinguni, na akawa maskini wa mali hapa duniani, basi utajiri wa mali ndicho alichomaanisha Paulo wakati alipoandika kwamba wasomaji wake wawe matajiri kwa sababu ya umaskini wa Kristo. Wanasema hivi: Kama kweli Paulo alikuwa anazungumza juu ya utajiri wa mali na umaskini katika sehemu ya kwanza ya mstari, asingeweza kuzungumzia juu ya utajiri wa kiroho katika sehemu ya pili ya andiko.

Kama kweli Paulo alimaanisha kwamba tutakuwa matajiri wa mali kwa sababu ya umaskini wa mali wa Kristo, basi inashangaza kwamba katika sura chache baadaye, kwenye barua hiyo hiyo anaandika hivi:

[Nimekuwa] Katika taabu na masumbufu; katika kukesha mara nyingi; katika njaa na kiu; katika kufunga mara nyingi; katika baridi na kuwa uchi (2Wakor. 11:27).

Ikiwa katika 2Wakorintho 8:9 Paulo alimaanisha kwamba Kristo alifanyika maskini wa mali ili sisi tuwe matajiri wa mali, basi kusudi la Kristo halikuwa linatimia maishani mwa Paulo! Basi, Paulo hakumaanisha kwamba Kristo alifanyika maskini wa mali ili sisi tuwe matajiri wa mali hapa duniani. Bila shaka alimaanisha kwamba tungekuwa matajiri kiroho – “matajiri kwa Mungu” – tukitumia maneno ya Yesu (ktk Luka 12:21), na matajiri mbinguni, mahali ambapo hazina zetu na mioyo yetu vipo.

Je, ni halali kusema kwamba kwa kuwa Paulo alizungumza juu ya utajiri wa vitu katika sehemu moja ya andiko, asingeweza kuzungumzia juu ya utajiri wa kiroho katika sehemu ya pili ya andiko hilo, kama inavyodaiwa na wahubiri wa mafanikio? Hebu tufikiri kidogo maneno ya Yesu, anapozungumza na wafuasi Wake katika mji wa Smirna.

Naijua dhiki yako na umaskini wako (ingawa u tajiri) … (Ufunuo 2:9a).

Ni wazi kwamba Yesu alikuwa anazungumzia umaskini wa mali ambao waamini wa Smirna walikabiliana nao. Kisha, baadaye kidogo akasema juu ya utajiri wa kiroho wa waamini hao hao.

“Yesu Aliahidi Kwamba Tukitoa Tutapata Mara Mia”

Ni kweli Yesu alioahidi kurudishiwa mara mia kwa wale watakaojitolea kiasi fulani. Tuangalie maneno Yake hasa.

Amin nawaambieni, Hakuna mtu aliyeacha nyumba, au ndugu waume, au ndugu wake, au mama, au baba, au watoto, au mashamba, kwa ajili yangu, na kwa ajili ya Injili, ila atapewa mara mia sasa wakati huu, nyumba, na ndugu waume, na ndugu ake, na mama, na watoto, na mashamba, pamoja na udhia; na katika ulimwengu ujao, uzima wa milele (Marko 10:29, 30).

Hii si ahadi kwa watu wanaowapa wahubiri fedha, kama inavyodaiwa na wahubiri wa mafanikio mara nyingi. Ni ahadi kwa wale wanaoacha nyumba zao, mashamba yao na ndugu zao ili kwenda kuhubiri Injili mbali. Yesu aliwaahidi watu hao “mara mia sasa wakati huu.”

Lakini je, Yesu alikuwa anawaahidi watu kama hao kwamba watakuwa wamiliki wa nyumba mia moja au mashamba mia moja kama wahubiri wengine wa mafanikio wanavyodai? Hapana. Kwani aliahidi kwamba watu hao watapata mama mia moja na watoto mia moja? Yesu alikuwa anasema kwamba wale wanaoacha nyumba zao na familia zao wangegundua kwamba waamini wenzao wangewakaribisha nyumbani kwao na kuwapokea kama wanafamilia miongoni mwa familia zao.

Ona pia kwamba Yesu aliahidi udhia na uzima wa milele kwa watu hao. Hii inatukumbusha mantiki ya fungu zima, ambalo wanafunzi walitazama kijana tajiri aliyetaka uzima wa milele akiondoka kwa masikitiko sana, huku Yesu akisema, “Ni rahisi zaidi kwa ngamia kupenya kwenye tundu la sindano kuliko kwa tajiri kuingia katika ufalme wa Mungu” (Marko 10:25).

Wanafunzi wakashangazwa sana na maneno ya Yesu na kujiuliza juu ya uwezekano wao kuingia katika ufalme wa Mungu. Walimkumbusha Yesu kwamba wameacha vitu ili kumfuata Yeye. Ndipo akazungumzia hiyo ahadi Yake ya kupata “mara mia.”

Pamoja na hayo yote, inashangaza kwamba mhubiri wa mafanikio atajaribu kutushawishi kwamba Yesu alikuwa anaahidi kurudishiwa vitu mara mia, ambavyo vingetufanya kuwa matajiri haraka sana, ukizingatia kwamba muda mfupi tu kabla ya hapo alikuwa anamwambia mtu tajiri auze kila kitu na kuwapa maskini mauzo yote, ikiwa alitaka uzima wa milele!

Yapo maandiko mengine mengi sana ambayo wahubiri wa mafanikio huyapindua, licha ya hayo tuliyotazama kidogo, ila hatuna nafasi ya kutosha kuangalia kila kitu hapa. Wewe jihadhari tu!

Cha Kukumbuka

Mwanzilishi wa vuguvugu la Methodisti katika Kanisa Anglikana aitwaye John Wesley, alisema neno linalofaa sana kuhusu mtazamo sahihi wa fedha. Alisema hivi: “Pata kiasi unachoweza. Weka kiasi unachoweza. Toa kiasi unachoweza.”

Yaani – Wakristo wafanye kazi kwa bidii, wakitumia uwezo ambao Mungu amewapa na nafasi za kupata fedha, ila, wahakikishe kwamba wanafanya kwa uhalali pasipo kuvunja amri hata moja ya Kristo.

Pili – Waishi maisha rahisi ya uangalifu, wakitumia kiasi kidogo cha fedha iwezekanavyo kwa ajili yao wenyewe. Hilo litawawezesha “kuweka kiasi wanachoweza.”

Hatimaye – baada ya kufuata zile hatua mbili za kwanza, sasa “watoe kiasi wanachoweza.” Wasijifunge kwenye fungu la kumi tu, bali wajinyime kiasi wanachoweza ili wajane na yatima waweze kulishwa, na Injili itangazwe duniani kote.

Kanisa la mwanzo lilifanya hivyo, na tendo la kuwapa wahitaji lilikuwa la kawaida kabisa katika maisha ya watu wa Agano Jipya. Waamini wa kwanza walishika sana amri ya Yesu kwa wafuasi Wake, kwamba, “Viuzeni vyote mlivyo navyo, mwape maskini. Jifanyeni mikoba isiyochakaa, hazina isiyo na mwisho mbinguni, mahali ambapo mwizi wala nondo haviharibu” (Luka 12:33). Tunasoma maelezo ya Luka kuhusu kanisa la kwanza kama ifuatavyo:

Na wote walioamini walikuwa mahali pamoja, na kuwa na vitu vyote shirika, wakiuza mali zao, na vitu vyao walivyokuwa navyo, na kuwagawia watu wote kama kila mtu alivyokuwa na haja. … Na jamii ya watu walioamini walikuwa na moyo mmoja na roho moja; wala hapana mmoja aliyesema ya kuwa kitu chochote alicho nacho ni mali yake mwenyewe; bali walikuwa na vitu vyote shirika. … Na neema nyingi ikawa juu yao wote. Wala hapakuwa na mtu mmoja miongoni mwao mwenye mahitaji; kwa sababu watu wote waliokuwa na viwanja au nyumba waliviuza, wakaileta thamani ya vitu vile vilivyouzwa, wakaiweka miguuni pa mitume; kila mtu akagawiwa kwa kadiri ya alivyohitaji (Matendo 2:44-45; 4:32-35).

Maandiko pia yako wazi kwamba, kanisa la kwanza liliwalisha wajane maskini sana, na kuhudumia mahitaji yao makubwa (ona Matendo 6:1; 1Timo. 5:3-10).

Paulo, mtume mkuu kuliko wote waliopata kuishi, aliyekabidhiwa na Mungu kazi ya kuipeleka Injili kwa watu wa Mataifa, mwandishi wa nyaraka nyingi katika Agano Jipya, alihesabu kuhudumia mahitaji ya kawaida ya maskini kuwa sehemu muhimu sana ya huduma yake. Miongoni mwa makanisa aliyoanzisha, Paulo alikusanya fedha nyingi sana kwa ajili ya Wakristo maskini (ona Matendo 11:27-30; 24:17; Warumi 15:25-28; 1Wakor. 16:1-4; 2Wakor. Sura ya 8 na 9; Wagalatia 2:10). Miaka kama kumi na saba hivi baada ya kuokoka kwake, Paulo alisafiri kwenda Yerusalemu ili kueleza Injili aliyopokea, ikakaguliwe na Petro, Yakobo na Yohana. Hakuna yeyote kati yao aliyepata kasoro katika ujumbe aliokuwa anahubiri mpaka hapo, na anapoeleza tukio hilo katika barua yake kwa Wagalatia, anakumbuka hivi: “Ila neno moja tu walitutakia, tuwakumbuke maskini; nami neno lilo hilo nalikuwa na bidii kulifanya” (Wagalatia 2:10). Katika akili za Petro, Yakobo, Yohana na Paulo, kuwaonyesha maskini fadhili kilikuwa kitu cha pili – cha kwanza ni kuitangaza Injili.

Hitimisho

Kwa mada hii, ushauri bora kwa watumishi wanaofanya wengine kuwa wanafunzi unatoka kwa mtume Paulo, ambaye, baada ya kumwonya Timotheo kwamba “shina moja la maovu yote ni kupenda fedha,” na kumwambia kwamba “wengine kwa kuitamani hiyo wamepotoka na kuiacha imani, na kujichoma kwa maumivu mengi,” anampa ushauri huu unaofuata.

Bali wewe, mtu wa Mungu, uyakimbie mambo hayo; ukafuate haki, utauwa, imani, upendo, saburi na upole (1Timo. 6:11. Maneno mepesi kukazia hoja!).

[1] Wahubiri wa mafanikio hutumia kweli hii kuthibitisha kwamba huduma ya Yesu ilikuwa ya mafanikio. Hakuna shaka kwamba Mungu alimpa Yesu mahitaji Yake yote ili aweze kufanikisha huduma Yake. Tofauti kati ya Yesu na hao wahubiri ni kwamba Yesu hakuwa mbinafsi, wala hakutumia fedha za huduma yake kujitajirisha Mwenyewe.

В главе о нагорной проповеди мы уже рассматривали, что говорил Иисус своим ученикам об управлении богатством. Он сказал им, что сокровища нужно собирать не на земле, а на небесах. Иисус особенно отметил глупость и тьму, царящую в душе тех, кто занимается накопительством временных богатств (см. Матф. 6:19-24).

Для собирающих земные богатства деньги являются самым настоящим богом. Люди служат богатству, а богатство управляют их жизнью. Иисус сказал, что невозможно служить Богу и деньгам, ясно имея в виду, что если Бог – наш Господин, то Он также господствует и над нашими деньгами. Деньги сражаются с Богом за власть над человеческим сердцем больше, чем что-либо другое. Вот почему Иисус сказал, что если мы не отречемся от всего, что у нас есть, то не сможем стать Его учениками (см. Лук. 14:33). Ученикам Христа ничего не принадлежит. Они просто перераспределяют имущество Божье, а Бог хочет, чтобы Его деньги отражали Его характер и способствовали развитию Его царства.

Иисусу есть, что сказать об управлении имуществом, но Его слова часто игнорируются людьми, называющими себя Его последователями. Они сознательно искажают смысл Писания, чтобы состряпать „учение о преуспевании”, которое может принимать как едва заметные, так и откровенно бесстыжие формы. Служитель, воспитывающий учеников, желает учить людей послушанию всем заповедям Христа. Поэтому он учит библейскому типу управления материальными ценностями словом и делом.

Давайте рассмотрим что Писание говорит об управлении богатствами, и в то же самое время поговорим о наиболее распространенных лжеучениях на тему преуспевания. Конечно, в этой главе мы не сможем преподнести исчерпывающего учения, но на данную тему мною написана книга, которую вы можете прочитать на английском языке на нашем сайте в интернете www.shepherdserve.org. Она находится в разделе „Biblical Topics”, в подзаголовке „Jesus on Money”.

Восполнение нужд

Начнем с позитивного. Павел пишет под вдохновением от Духа Святого: „Бог мой да восполнит всякую нужду вашу, по богатству Своему в славе, Христом Иисусом” (Флп. 4:19). Это обетование из Писания часто цитируется христианами, но в каком контексте это говорится? Если прочитать контекст, становится ясно, почему Павел был так уверен в том, что Бог обеспечит все нужды филиппийских верующих:

„Впрочем вы хорошо поступили, приняв участие в моей скорби. Вы знаете, Филиппийцы, что в начале благовествования, когда я вышел из Македонии, ни одна церковь не оказала мне участия подаянием и принятием, кроме вас одних; вы и в Фессалонику и раз и два присылали мне на нужду. Говорю это не потому, чтобы я искал даяния; но ищу плода, умножающегося в пользу вашу. Я получил все, и избыточествую; я доволен, получив от Епафродита посланное вами, как благовонное курение, жертву приятную, благоугодную Богу. Бог мой да восполнит всякую нужду вашу, по богатству Своему в славе, Христом Иисусом” (Флп. 4:14-19).

Павел был уверен, что Иисус действительно восполнит все нужды филиппийцев, потому что они выполнили Его условие – они, в первую очередь, искали царства Божьего, о чем говорят их пожертвования для Павла, чтобы тот мог продолжать насаждать церкви. В нагорной проповеди Иисус сказал:

„Потому что Отец ваш Небесный знает, что вы имеете нужду во всем этом. Ищите же прежде Царства Божия и правды Его, и это все приложится вам” (Матф. 6:32-33).

Итак, мы видим, что обетование из Фил 4:19 нельзя применять к любому христианину, который цитирует или провозглашает его. Оно применимо к тем, кто, в первую очередь, ищет царства Божьего.

В чем мы действительно нуждаемся?

Из обетования Иисуса в Матф. 6:32-33 мы можем узнать еще кое-что. Иногда у нас не получается отличить нужды от желаний. Однако Иисус дал определение нашим нуждам. Он сказал: „Отец ваш Небесный знает, что вы имеете нужду во всем этом”.

Что же такое „это все”, которое по словам Иисуса приложится к тем, кто в, первую очередь, ищет Его царства и праведности? Это пища, питье и одежда. С этим не возможно спорить, потому что Иисус говорил именно о пище, питье и одежде непосредственно перед тем, как произнес обетование (см. Матф. 6:25-31). Пища, питье и одежда являются нашими настоящими материальными нуждами. Фактически, это единственное, что было у Иисуса и Его учеников.

Совершенно очевидно, что Павел был согласен с определением наших нужд, данным Иисусом. Он пишет Тимофею:

„Великое приобретение – быть благочестивым и довольным. Ибо мы ничего не принесли в мир; явно, что ничего не можем и вынести из него. Имея пропитание и одежду, будем довольны тем. А желающие обогащаться впадают в искушение и в сеть и во многие безрассудные и вредные похоти, которые погружают людей в бедствие и пагубу; ибо корень всех зол есть сребролюбие, которому предавшись, некоторые уклонились от веры и сами себя подвергли многим скорбям” (1 Тим. 6:6-10).

Павел считал, что пища и одежда – это все, что нам нужно из материальных вещей, в противном случае, он не написал бы, что мы должны довольствоваться этими вещами. Это изменяет наш взгляд на обетование в Послании к Филиппийцам, в соответствии с которым Бог обеспечит все наши нужды! Послушав, до каких размеров некоторые проповедники раздувают смысл этого стиха, можно подумать, что Писание говорит: „Бог мой да восполнит всякую прихоть вашу”! Более того, если мы должны довольствоваться только едой и одеждой, тогда насколько более довольны мы должны быть тем, что у нас есть, потому что большинство из нас имеет гораздо больше, чем только пища и одежда!

Недовольство

Наша проблема состоит в следующем: что мы думаем, что нам нужно гораздо больше, чем у нас есть сегодня. Подумайте об Адаме и Еве. Когда Бог их создал, у них ничего не было, но они жили в раю. Бог не хотел, чтобы человеческое счастье основывалось на накоплении материальных ценностей. Вы когда-нибудь задумывались о том, что Иисус ни разу в жизни не принимал душа? Он ни разу не стирал свою одежду в стиральной машине, ни разу не открывал дверцу холодильника. Он никогда не ездил не только на машине, но даже на велосипеде. Он никогда не слушал радио, ни с кем не говорил по телефону, не готовил завтрак на плите и не проповедовал через СМИ. Он никогда не смотрел видео или ТВ-шоу, не включал свет и не расслаблялся перед кондиционером или вентилятором. У Него не было наручных часов. У Него не было шкафа, полного одежды. Как же Ему удавалось быть счастливым?

В Соединенных Штатах (а может быть, в вашей стране тоже) нас буквально бомбардируют рекламой, уверяющей, насколько счастливыми станут люди, купив новый товар. Нам постоянно промывают мозги, убеждая, что счастье приходит от приобретения новых вещей, но сколько бы мы ни приобретали, мы все равно остаемся недовольными. Вот, что имел в виду Иисус, говоря об „обольщении богатства” (Матф. 13:22). Материальные вещи обещают счастье, но они не способны сдержать своего обещания. И если мы присоединяемся к участию во всемирной сумасшедшей гонке за материальным, то фактически становимся идолопоклонниками, рабами маммоны, забывающими Бога и Его самую важную заповедь любить Его всем своим сердцем и любить ближнего как самого себя. Бог предупреждал Израиль о том же самом:

„Берегись, чтобы ты не забыл Господа, Бога твоего, не соблюдая заповедей Его, и законов Его, и постановлений Его, которые сегодня заповедую тебе. Когда будешь есть и насыщаться, и построишь хорошие домы и будешь жить в них, и когда будет у тебя много крупного и мелкого скота, и будет много серебра и золота, и всего у тебя будет много, – то смотри, чтобы не надмилось сердце твое и не забыл ты Господа, Бога твоего, Который вывел тебя из земли Египетской, из дома рабства” (Втор. 8:11-14).

Также Иисус говорил о том, что „обольщение богатства” может задушить духовную жизнь христианина, допускающего погоню за материальным, отвлекать его от главной цели (см. Матф. 13:7, 22). Павел предупреждает, что „корень всех зол есть сребролюбие, которому предавшись, некоторые уклонились от веры и сами себя подвергли многим скорбям” (1 Тим. 6:10). Автор Послания к Евреям говорит: „Имейте нрав несребролюбивый, довольствуясь тем, что есть. Ибо Сам сказал: не оставлю тебя и не покину тебя” (Евр. 13:5). В Писании есть множество предупреждений об опасном влиянии богатства на человека.

Когда в жизни властвуют деньги

Наверно, нет лучшего барометра наших отношений с Богом, чем наше отношение к деньгам. Деньги, затрачиваемое время, способ их приобретения и то, что мы делаем с ними потом, могут многое рассказать о нашей духовной жизни. Деньги, имеем мы их или нет, искушают нас как, наверное, ничто другое. Деньги легко встают на пути исполнения двух самых великих заповедей, так как могут стать богом выше Бога и заставить нас любить себя больше, а ближнего – меньше. С другой стороны деньги можно использовать для доказательства любви к Богу и ближнему.

Однажды Иисус рассказал притчу о человеке, позволившем деньгам управлять его жизнью больше, чем Богу:

„И сказал им притчу: у одного богатого человека был хороший урожай в поле; и он рассуждал сам с собою: что мне делать? некуда мне собрать плодов моих? И сказал: вот что сделаю: сломаю житницы мои и построю большие, и соберу туда весь хлеб мой и всё добро мое, и скажу душе моей: душа! много добра лежит у тебя на многие годы: покойся, ешь, пей, веселись. Но Бог сказал ему: безумный! в сию ночь душу твою возьмут у тебя; кому же достанется то, что ты заготовил? Так бывает с тем, кто собирает сокровища для себя, а не в Бога богатеет” (Лук. 12:16-21).

Иисус говорит об этом богаче, как о глупце. Имея богатство, плодородную землю и способность к ведению хозяйства, он не знал Бога, иначе не занимался бы накопительством и не проводил бы жизнь в эгоистичном удовлетворении своих желаний. Он бы искал Господа и Его направления в вопросе управления богатством, потому что знал бы, что он – всего-на-всего перераспределитель имущества, принадлежащего Богу. Несомненно, Бог хотел бы, чтобы он делился с другими своим избытком и продолжал работать, чтобы снова помогать другим. Наверное, единственным другим вариантом стало бы прекращение фермерской деятельности для участия в каком-то служении, если бы Бог призвал его к этому.

Богатый фермер из притчи Иисуса грубо ошибся в расчетах продолжительности своей жизни. В то время, как от вечности его отделяли всего несколько часов, он думал, что ему предстоит прожить еще много лет. Смысл слов Иисуса таков: каждый день мы должны жить так, как будто это наш последний день, чтобы всегда быть готовым встать перед Богом и дать Ему отчет.

Два взгляда

Как сильно отличается точка зрения Бога от человеческой! Все, знавшие богача из притчи Иисуса, завидовали ему, а Бог смотрит на него с сожалением. Он был богат в глазах людей, но беден в глазах Божьих. Он мог бы сложить свои богатства на небесах, где они всегда бы принадлежали ему, но он предпочел оставить их на земле, и в момент смерти они никак не пригодились ему. А в контексте того, что Иисус говорил о богатых людях, маловероятно, что Иисус подразумевал, что этот богач пошел после смерти на небо.

Цель данной притчи – напомнить, что все, что у нас есть – дар Божий, и Он хочет, чтобы мы были хорошими управляющими. Это относится не только к тем, у кого уже есть богатство, но также и к тем, кто только собирается посвятить жизнь накоплению материального. Эта тема ясно звучит в словах Иисуса, обращенных к ученикам:

„Посему говорю вам (значит то, что Он сейчас скажет, вытекает из только что сказанных Им слов), – не заботьтесь для души вашей, что вам есть, ни для тела, во что одеться: душа больше пищи, и тело – одежды. Посмотрите на воронов: они не сеют, не жнут; нет у них ни хранилищ, ни житниц, и Бог питает их; сколько же вы лучше птиц? Да и кто из вас, заботясь, может прибавить себе роста хотя на один локоть? Итак, если и малейшего сделать не можете, что заботитесь о прочем? Посмотрите на лилии, как они растут: не трудятся, не прядут; но говорю вам, что и Соломон во всей славе своей не одевался так, как всякая из них. Если же траву на поле, которая сегодня есть, а завтра будет брошена в печь, Бог так одевает, то кольми паче вас, маловеры! Итак, не ищите, что вам есть, или что пить, и не беспокойтесь, потому что всего этого ищут люди мира сего; ваш же Отец знает, что вы имеете нужду в том; наипаче ищите Царствия Божия, и это всё приложится вам. Не бойся, малое стадо! ибо Отец ваш благоволил дать вам Царство.

Продавайте имения ваши и давайте милостыню. Приготовляйте себе влагалища не ветшающие, сокровище неоскудевающее на небесах, куда вор не приближается и где моль не съедает, ибо где сокровище ваше, там и сердце ваше будет” (Лук. 12:22-34).

Как слова Иисуса контрастируют с современным учением „проповедников преуспевания”! Сегодня нам говорят, что Бог хочет, чтобы мы имели больше и больше, тогда как Иисус сказал ученикам продать то, что у них было и раздать! Он еще раз обращает наше внимание на глупость тех, чье сердце вместе с богатством находится на земле. Эти сокровища рано или поздно погибнут.

Заметьте, что Иисус привел пример о богатом глупце по отношению к тем, кто имел так мало, что был постоянно искушаем заботой о пище и одежде. Озабоченность этими вещами говорит о неправильном направлении наших устремлений. Если мы действительно уповаем на нашего заботливого Отца, то не беспокоимся, и отсутствие беспокойства позволяет нам сосредоточиться на строительстве Божьего царства.

Пример Христа

Иисусу было, что сказать о деньгах. Однако, как служитель, воспитывающий учеников, Он учил их Своим примером. Он проповедовал то, что Сам практиковал. Какую же жизнь вел Иисус?

Иисус не собирал земных богатств, хотя Он мог бы использовать Свое положение, чтобы стать неимоверно богатым. Многие одаренные служители ошибочно решили, что если в их служение приходят деньги, то Бог хочет лично обогатить их. Однако Иисус не использовал помазание для личной выгоды. Деньги, имевшиеся в Его распоряжении, направлялись на воспитание учеников. Он даже обеспечивал нужды путешествовавших с Ним учеников.[1] Сегодня в большинстве случаев молодые ученики должны сами оплачивать учебу в библейских школах, где им преподают более старшие служители. Однако Иисус показывал совершенно противоположный пример!

Иисус вел жизнь, полную упования на Своего Отца, веря, что Он обеспечит все Его нужды и благословит Его, чтобы Он Сам мог восполнить нужды других. Иногда Его приглашали на богатое застолье, тогда как в других случаях мы видим, как Он срывает колосья на поле (см. Лук. 6:1).

По крайней мере, в двух случаях Он обеспечил едой тысячи людей, пришедших слушать Его. Как сильно это отличается от современных христианских конференций, где каждый, желающий послушать проповедника, должен внести плату за вход! А когда мы бесплатно кормим людей, приезжающих на наши конференции для служителей, над нами часто смеются, потому что якобы мы „платим людям, чтобы они послушали нас”. На самом же деле мы просто подражаем Иисусу.

Иисус тоже заботился о бедных. У Его команды был ящик для денег, которые раздавались нищим. Помощь бедным являлась настолько привычной частью Служения Иисуса, что когда во время вечери Он сказал Иуде, чтобы тот что-то быстро сделал, все ученики подумали, что Он посылает его, чтобы купить еды или раздать деньги нищим (см. Иоан. 13:27-30).

Иисус действительно любил ближнего как Самого Себя, поэтому жил скромно и делился тем, что у него было. Ему не в чем было каяться после проповеди Иоанна Крестителя, который говорил: „У кого две одежды, тот дай неимущему” (Лук. 3:11). У Иисуса была только одна одежда. Однако некоторые преуспевающие проповедники пытаются убедить нас в том, что Он был очень богат, потому что Его нижняя одежда не имела швов (см. Иоан. 19:23), какую предположительно могли иметь только богатые люди. Просто удивительно, чего только не отыщешь в Писании для доказательства идеи, противоречащей ему! Если так, то можно сделать еще более абсурдное предположение – Иисус, видимо, скрывал от людей сам факт Своего благосостояния, потому что не носил верхней одежды без швов.

Иисус сказал о деньгах гораздо больше, и сейчас у нас нет времени на то, чтобы рассмотреть все. Однако уделим немного времени наиболее распространенным заявлениям учителей преуспевания, извращающих Писание и обольщающих доверчивых слушателей.

„Бог сделал Соломона богатым”

За этими словами многие проповедники преуспевания прячут свою зависимость от материального. Они забывают, что у Бога были причины на то, чтобы обогатить Соломона. А причина заключалась в том, что когда Бог пообещал Соломону ответить на любую его просьбу, тот попросил мудрости для управления народом. Богу так понравилось, что Соломон не просил богатства, что вместе с мудростью Он также решил и обогатить его. Однако Соломон не использовал данную ему Богом мудрость, как надо, и в конце концов, превратился в одного из глупейших людей, когда-либо живших на земле. Если бы он был мудр, то обратил бы внимание на то, что Бог сказал Израилю задолго до его рождения:

„Когда ты придешь в землю, которую Господь, Бог твой, дает тебе, и овладеешь ею, и поселишься на ней, и скажешь: „поставлю я над собою царя, подобно прочим народам, которые вокруг меня”, то поставь над собою царя, которого изберет Господь, Бог твой; из среды братьев твоих поставь над собою царя; не можешь поставить над собою царем иноземца, который не брат тебе. Только чтоб он не умножал себе коней и не возвращал народа в Египет для умножения себе коней, ибо Господь сказал вам: „не возвращайтесь более путем сим”; и чтобы не умножал себе жен, дабы не развратилось сердце его, и чтобы серебра и золота не умножал себе чрезмерно” (Втор. 17:14-17).

Это место Писания часто игнорируется проповедниками преуспевания. Они следуют примеру Соломона, тоже проигнорировавшего его, что и привело его к падению. Подобно ему, они тоже превращаются в идолопоклонников. Сердце Соломона обратилось к поклонению идолам из-за его многочисленных жен, которых он мог содержать, только благодаря неправильному употреблению своих богатств.

Бог хотел, чтобы Соломон использовал данное ему богатство для любви к ближнему, как к самому себе, но Соломон использовал его, чтобы любить себя. Он приобретал золото, серебро, коней и жен для себя самого, что было прямым непослушанием заповеди Божьей. В конце концов, он женился на семистах женщинах и вдобавок имел еще триста наложниц, лишив таким образом возможности жениться тысячу мужчин. Вместо того, чтобы благотворить бедным, Соломон обогащал себя. Просто удивительно, что проповедники преуспевания приводят эгоистичного Соломона, дошедшего до идолопоклонства, в качестве примера для подражания современным христианам. Ведь наша цель – быть похожими на Христа!

„Бог обогатил Авраама, а благословение Авраамово относится и к нам”

Это распространенное оправдание принято основывать на словах Павла, записанных в третьей главе Послания к Галатам. Давайте рассмотрим данное место Писания, но с учетом контекста:

„И Писание, провидя, что Бог верою оправдает язычников, предвозвестило Аврааму: в тебе благословятся все народы. Итак верующие благословляются с верным Авраамом, а все, утверждающиеся на делах закона, находятся под клятвою. Ибо написано: проклят всяк, кто не исполняет постоянно всего, что написано в книге закона. А что законом никто не оправдывается пред Богом, это ясно, потому что праведный верою жив будет. А закон не по вере; но кто исполняет его, тот жив будет им. Христос искупил нас от клятвы закона, сделавшись за нас клятвою – ибо написано: проклят всяк, висящий на древе, – дабы благословение Авраамово через Христа Иисуса распространилось на язычников, чтобы нам получить обещанного Духа верою” (Гал. 3:8-14).

„Благословение Авраамово”, о котором пишет Павел в 14-м стихе, – это обещание, данное Богом Аврааму, утверждающее, что в нем будут благословлены все народы (Павел цитирует его в 8-м стихе). Несколькими стихами ниже Павел объясняет, что это осуществится через одного конкретного потомка Авраама – Иисуса (Гал. 3:16). Из только что прочитанного нами места Писания следует, что Иисус осуществил исполнение обетования для всех народов через то, что Сам был проклят Богом и умер на кресте за грехи мира. Итак, „благословение Авраамово” относится не к материальному обогащению язычников (как в случае с Авраамом), а к Божьему обетованию, данному Аврааму, которое утверждает, что язычники буду благословлены через его потомство. Обетование исполнилось через смерть Иисуса на кресте. (Главной мыслью, которую проводит Павел, является то, что язычники, также как и евреи, могут спастись верой в Иисуса).

Искажение под другим углом

Часто, для оправдания своего учения, проповедники преуспевания используют это же место писания, преподнося его иным способом. Они говорят, что закон обещает нищету несоблюдающим его, (см. Втор. 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), а Павел в Гал. 3:13 пишет, что „Христос искупил нас от клятвы закона”. Поэтому получается, что те, кто во Христе, искуплены от проклятия нищеты.

Во-первых, это спорный вопрос, что говоря о „клятве (проклятии) закона”, от которой нас искупил Христос, Павел имел в виду конкретные проклятия, записанные во Втор. 28. Обратите внимание, Павел не говорит, что Христос искупил нас от „проклятий” (во множественном числе), а от „проклятия”, возможно подразумевая, что весь закон являлся проклятием для тех, кто пытался обрести спасение, соблюдая его. После того, как Христос искупил нас, нам больше не нужно ошибочно искать спасения в соблюдении закона, поэтому в этом смысле мы „искуплены от проклятия закона”.

Если Павел действительно имел в виду, что Бог избавил нас от всех бедствий, представленных во Втор 28, гарантируя нам таким образом материальное преуспевание, тогда не понятно, как он мог написать о себе: „Даже доныне терпим голод и жажду, и наготу и побои, и скитаемся” (1 Кор. 4:11). Также становится не понятным, почему он написал следующее:

„Кто отлучит нас от любви Божией: скорбь, или теснота, или гонение, или голод, или нагота, или опасность, или меч? как написано: за Тебя умерщвляют нас всякий день, считают нас за овец, обреченных на заклание” (Рим. 8:35-36).

Совершенно понятно, что Павел не написал бы таких слов, если бы все христиане, благодаря тому, что Иисус искупил их от проклятия закона, были освобождены от страданий из-за гонений, голода, наготы и гибели от меча.

Также было бы не понятно, как Иисус мог описать следующее событие:

„Тогда скажет Царь тем, которые по правую сторону Его: приидите, благословенные Отца Моего, наследуйте Царство, уготованное вам от создания мира: ибо алкал Я, и вы дали Мне есть; жаждал, и вы напоили Меня; был странником, и вы приняли Меня; был наг, и вы одели Меня; был болен, и вы посетили Меня; в темнице был, и вы пришли ко Мне. Тогда праведники скажут Ему в ответ: Господи! когда мы видели Тебя алчущим, и накормили? или жаждущим, и напоили? когда мы видели Тебя странником, и приняли? или нагим, и одели? когда мы видели Тебя больным, или в темнице, и пришли к Тебе? И Царь скажет им в ответ: истинно говорю вам: так как вы сделали это одному из сих братьев Моих меньших, то сделали Мне” (Матф. 25:34-40).

Можно с уверенностью сказать, что верующий, „искупленный от клятвы закона”, может переживать такие периоды, которые с трудом можно назвать периодами изобилия. Однако стоит заметить, что в периоды испытаний, о которых говорит Иисус, Бог восполняет нужды верующих и делает это через других верующих, имеющих больше, чем нужно им самим. Мы всегда можем ожидать от Господа восполнения наших нужд, даже тогда, когда кажется, что это не возможно.

И, наконец, проповедники преуспевания, желающие быть богатыми, как Авраам, должны серьезно задуматься над тем, готовы ли они прожить всю свою жизнь в хижине без электричества и водопровода! Все, кого благословил Бог какой-либо степенью благосостояния, должны были использовать свое богатство для Божьей славы, делясь своим изобилием с другими и заботясь о них. Авраам делал это, обеспечивая работой сотни людей, позволяя им разрешать свои нужды (см. Быт. 14:14). Так поступал и Иов, помогавший своим достатком вдовам и сиротам (Иов. 29:12-13, 31:16-22). Люди, имеющие дар вести бизнес, должны понимать, что их главный бизнес – послушание Богу и любовь к ближнему, как к самому себе.

„Писание говорит, что Иисус обеднел, чтобы мы обогатились”

Да, действительно Библия говорит:

„Ибо вы знаете благодать Господа нашего Иисуса Христа, что Он, будучи богат, обнищал ради вас, дабы вы обогатились Его нищетою” (2 Кор. 8:9).

Некоторые утверждают, что поскольку данное место Писания говорит о том, что Иисус был материально богат на небесах и материально обеднел на земле, то Павел имеет в виду то, что его читатели могут материально обогатиться через нищету Христа. Они говорят, что если Павел говорит о материальном богатстве в первой части стиха, то во второй части он не может говорить о духовном богатстве.

Однако, если Павел действительно имел в виду, что мы должны стать материально богатыми, благодаря материальной бедности Христа, тогда становится не понятно, почему всего несколькими стихами ниже он пишет:

„(Я был) в труде и в изнурении, часто в бдении, в голоде и жажде, часто в посте, на стуже и в наготе” (2 Кор. 11:27).

Если во 2 Кор. 8:9 Павел имел в виду, что Христос стал материально бедным, чтобы мы могли материально обогатиться, тогда намерение Христа явно не сбылось в жизни Павла! Значит, Павел не имел в виду, что Христос материально обеднел, чтобы мы материально обогатились. Он имел в виду, что мы духовно обогатимся, или, выражаясь словами Иисуса, будем „в Бога богатеть” (см. Лук. 12:21) и станем богатыми на небесах, где находятся наши сокровища и сердца.

Насколько основательно предположение о том, что если в первой части предложения Иисус имел в виду материальное богатство, то во второй части Он уже не мог говорить о духовном богатстве, как считают проповедники преуспевания? Поразмышляем над словами Иисуса, обращенными к некоторым из Его последователей в городе Смирна:

„Знаю твои дела, и скорбь, и нищету (впрочем ты богат)…” (Откр. 2:9).

Абсолютно ясно, что Иисус говорил о материальной бедности верующих Смирны, одновременно оценивая их духовное богатство.

„Иисус обещал стократное вознаграждение за наше даяние”

Иисус обещал стократное вознаграждение людям, идущим на определенные жертвы. Давайте внимательно прочитаем, что Он говорит:

„Иисус сказал в ответ: истинно говорю вам: нет никого, кто оставил бы дом, или братьев, или сестер, или отца, или мать, или жену, или детей, или земли, ради Меня и Евангелия, и не получил бы ныне, во время сие, среди гонений, во сто крат более домов, и братьев и сестер, и отцов, и матерей, и детей, и земель, а в веке грядущем жизни вечной. Многие же будут первые последними, и последние первыми” (Марк. 10:29-30).

Обратите внимание – это обещание адресовано не тем, кто дает деньги проповедникам, как часто говорят приверженцы доктрины о преуспевании. Это обетование адресовано тем, кто оставляет дома, хозяйство и родственников, чтобы проповедовать евангелие в других местах. Таким людям Иисус обещал „ныне, во время сие, во сто крат более”.

Но обещал ли Иисус, что такие люди станут владельцами ста домов или ферм, как говорят некоторые проповедники преуспевания? Нет, он также не имел в виду, что у этих людей будет сто матерей и сто детей. Иисус говорил о том, что оставляющие дома и семьи встретят других верующих, которые откроют им свои дома и пригласят к себе, как членов одной семьи.

Обратите внимание, что в то же время Иисус пообещал этим людям гонения и вечную жизнь. Это напоминает нам о контексте всего отрывка, в котором ученики наблюдали за молодым богатым человеком, который хотел иметь вечную жизнь, но опечаленный отошел в сторону. На этот счет Иисус сказал: „Удобнее верблюду пройти сквозь игольные уши, нежели богатому войти в Царствие Божие” (Марк. 10:25).

Учеников поразили слова Иисуса, и они задумались о своих шансах войти в Божье царство. Они напомнили Иисусу о том, что им пришлось оставить, чтобы пойти за ним. После этого Иисус произнес обетование о стократном воздаянии.

Итак, как проповедникам преуспевания удается убедить нас в том, что Иисус обещал буквальное стократное материальное воздаяние, которое в короткие сроки сделает нас невероятно богатыми, тогда как за несколько секунд до этого Он посоветовал молодому человеку продать все, что у него было, и раздать нищим, если ему хочется иметь вечную жизнь!

Помимо только что рассмотренных, проповедники преуспевания извращают и многие другие места Писания, но у нас нет времени говорить об этом в данной книге. Бодрствуйте!

Запомните принцип

Джон Уэсли, основатель методистской церкви в Англии, отлично сформулировал принцип в отношении денег. Он сказал: „Работай изо всех сил; экономь изо всех сил; отдавай изо всех сил”.

Это означает, что христианин должен хорошо работать, используя данные ему способности и возможности от Бога, чтобы зарабатывать деньги, одновременно бодрствуя, чтобы делать это честно, не нарушая ни одной заповеди Христа.

Во-вторых, христианин должен жить бережливо и просто, тратя на себя настолько мало, насколько возможно, что позволит сэкономить как можно больше.

И наконец, исполнив первые два шага, христианин должен отдавать максимально много, не ограничивая свое даяние только десятиной, но отвергая себя насколько только возможно, чтобы накормить вдов и сирот и проповедовать евангелие по всему миру.

Такой образ действий был постоянной практикой в ранней церкви, и забота о нуждающихся была неотъемлемым компонентом новозаветной жизни. Первые верующие всерьез воспринимали слова Иисуса: „Продавайте имения ваши и давайте милостыню. Приготовляйте себе влагалища не ветшающие, сокровище неоскудевающее на небесах, куда вор не приближается и где моль не съедает” (Лук. 12:33). Лука рассказывает о ранней церкви:

„Все же верующие были вместе и имели всё общее. И продавали имения и всякую собственность, и разделяли всем, смотря по нужде каждого… У множества же уверовавших было одно сердце и одна душа; и никто ничего из имения своего не называл своим, но всё у них было общее… и великая благодать была на всех их. Не было между ними никого нуждающегося; ибо все, которые владели землями или домами, продавая их, приносили цену проданного и полагали к ногам Апостолов; и каждому давалось, в чем кто имел нужду” (Деян. 2:44-45; 4:32-35).

Писание также ясно говорит, что ранняя церковь кормила и обеспечивала неотложные нужды бедных вдов (см. Деян. 6:1; 1 Тим. 5:3-10).

Павел, величайший из апостолов, когда-либо живших на земле, которому Бог доверил евангелизацию язычников, автор большинства посланий Нового Завета, считал служение нуждам бедных существенной частью своего служения. В церквях, основанных им, Павел собирал большие суммы для помощи бедным христианам (см. Деян. 11:27-30; 24:17; Рим. 15:25-28; 1 Кор. 16:1-4; 2 Кор. 8-9; Гал. 2:10). Примерно через семнадцать лет после своего обращения Павел пришел в Иерусалим, чтобы представить принятое им евангелие на рассмотрение Петру, Иакову и Иоанну. Они не нашли в его проповеди ничего неправильного, и, рассказывая об этой ситуации в Послании к Галатам, Павел вспоминает: „(Они просили нас) чтобы мы помнили нищих, что и старался я исполнять в точности” (Гал. 2:10). По мнению Петра, Иакова, Иоанна и Павла, помощь бедным была вторым приоритетом после проповеди евангелия.

Подведение итогов

Лучшим советом служителю, воспитывающему учеников, могут послужить слова Павла, который, предупредив Тимофея о том, что „корень всех зол есть сребролюбие, которому предавшись, некоторые уклонились от веры и сами себя подвергли многим скорбям”, говорит:

„Ты же, человек Божий, убегай сего, а преуспевай в правде, благочестии, вере, любви, терпении, кротости” (1 Тим. 6:11)

[1] Проповедники преуспевания часто используют этот факт для доказательства того, что служение Иисуса сильно преуспевало материально. Нет никаких сомнений в том, что Бог обеспечивал нужды Иисуса, чтобы Он мог исполнить Свою миссию. Однако разница между Иисусом и проповедниками преуспевания состоит в том, что Иисус не был эгоистичным и не использовал деньги служения для личного обогащения.

Dalam bab tentang Khotbah di Bukit oleh Yesus, ada beberapa kata Yesus kepada murid-muridNya mengenai pengelolaan khusus. Ia berkata kepada mereka untuk tidak menumpuk harta di bumi, tetapi di sorga. Ia menekankan bahwa yang ada di dalam hati mereka adalah kebodohan untuk menginvestasikan harta fana, dan juga kegelapan (lihat Matius 6:19-24).

Uang adalah ilah mereka yang mengumpulkan harta di bumi, karena mereka melayani demi uang dan uang mengatur hidup mereka. Yesus berkata bahwa melayani Allah dan uang adalah mustahil; jelas ini menunjukkan bahwa jika Allah adalah Tuan sejati kita, maka Ia juga Tuan bagi uang kita. Uang, lebih dari hal apapun, bersaing dengan Allah untuk memenangkan hati orang-orang. Itu sebabnya Yesus mengajarkan agar kita tidak menjadi murid-muridNya jika kita tidak melepaskan diri dari semua harta kita (lihat Lukas 14:33). Murid-murid Kristus tak memiliki apapun. Mereka hanya pengelola khusus harta dari Allah, dan Allah mau melakukan banyak hal dengan uangNya, sebagai cerminan karakterNya dan Ia mau meninggikan kerajaanNya.

Yesus ingin katakan banyak hal tentang pengelolaan khusus, tetapi FirmanNya sering diabaikan oleh orang-orang yang mengaku sebagai pengikutNya. Yang lebih populer adalah pemutarbalikan Alkitab untuk membuat “doktrin kemakmuran” modern dalam banyak bentuknya, yang licik dan suka pamer. Tetapi, pelayan pemuridan ingin sekali mengajar orang-orang untuk menaati semua perintah Kristus. Melalui perilaku dan perkataannya, tiap pelayan pemuridan itu mau mengajar pengelolaan khusus yang Alkitabiah.

Perhatikan pengajaran Alkitab tentang pengelolaan khusus, dan di saat yang sama, paparkan beberapa contoh lazim mengenai ajaran sesat tentang kemakmuran. Sama sekali ini bukanlah studi menyeluruh. Saya menulis buku tentang pengelolaan khusus dan dapat dibaca dalam Bahasa Inggris di situs kami (www.ShepherdServe.org), dengan judul “Biblical Topics” (Topik-Topik Yang Alkitabiah) dan sub-judul, “Jesus on Money.”

Penyedia Kebutuhan (The Supplier of Needs)

Dengan memulai satu catatan positif, kita ingat bahwa Paulus, dengan ilham Roh Kudus, menulis, “Allahku akan memenuhi segala keperluanmu menurut kekayaan dan kemuliaanNya dalam Kristus Yesus.” (Filipi 4:19). Janji yang sudah sering diucapkan itu sering dikutip dan diklaim oleh orang-orang Kristen, tetapi apa konteksnya? Ketika membaca sesuai konteks, kita temukan alasan mengapa Paulus sangat yakin bahwa Allah akan menyediakan semua kebutuhan orang-orang percaya di Filipi:

Namun baik juga perbuatanmu, bahwa kamu telah mengambil bagian dalam kesusahanku. Kamu sendiri tahu juga, hai orang-orang Filipi; pada waktu aku baru mulai mengabarkan Injil, ketika aku berangkat dari Makedonia, tidak ada satu jemaatpun yang mengadakan perhitungan hutang dan piutang dengan aku selain dari pada kamu. Karena di Tesalonikapun kamu telah satu dua kali mengirimkan bantuan kepadaku. Tetapi yang kuutamakan bukanlah pemberian itu, melainkan buahnya, yang makin memperbesar keuntunganmu. Kini aku telah menerima semua yang perlu dari padamu, malahan lebih dari pada itu. Aku berkelimpahan, karena aku telah menerima kirimanmu dari Epafroditus, suatu persembahan yang harum, suatu korban yang disukai dan yang berkenan kepada Allah. Allah ku akan memenuhi segala keperluanmu menurut kekayaan dan kemuliaanNya dalam Kristus Yesus. (Filipi 4:14-19, tambahkan penekanan).

Paulus yakin bahwa Yesus memang akan menyediakan kebutuhan jemaat di Filipi karena mereka memenuhi syarat Yesus: mereka mencari Kerajaan Allah lebih dahulu, terbukti oleh karunia-karunia pengorbanan kepada Paulus sehingga ia dapat melanjutkan perintisan gereja-gereja. Ingatlah, dalam KhotbahNya di Bukit, Yesus berkata,

Akan tetapi Bapamu yang di sorga tahu, bahwa kamu memerlukan semuanya itu. Tetapi carilah dahulu Kerajaan Allah dan kebenarannya, maka semuanya itu akan ditambahkan kepadamu. (Matius 6:32-33).

Sehingga, kita pahami bahwa janji Paulus dan janji dalam Filipi 4:19 tidak berlaku bagi setiap orang Kristen yang mengutip dan mengklaimnya. Sebaliknya, janji hanya berlaku bagi mereka yang mencari lebih dahulu Kerajaan Allah.

Apa Sebenarnya Yang Kita Butuhkan? (What Do We Really Need?)

Ada hal lain yang dapat dipelajari dari janji Yesus dalam Matius 6:32-33. Terkadang, kita sulit membedakan kebutuhan dari keinginan. Tetapi, Yesus mendefinisikan kebutuhan. KataNya, “Bapamu yang di sorga tahu, bahwa kamu memerlukan semuanya itu.”

Apakah “semuanya itu” yang Yesus maksudkan untuk ditambahkan kepada orang yang mencari lebih dulu Kerajaan dan kebenaranNya? Semuanya itu adalah makanan, minuman dan pakaian. Tak seorangpun dapat meragukannya, karena itulah yang Yesus katakan sebelum janji itu (lihat Matius 6:25-31). Makanan, minuman dan pakaian ialah kebutuhan materi kita. Ternyata, itulah yang Yesus dan rombongan murid-muridNya miliki.

Paulus juga sependapat dengan definisi Yesus tentang kebutuhan kita, ketika ia mengirim surat kepada Timotius:

Memang ibadah itu kalau disertai rasa cukup, memberi keuntungan besar. Sebab kita tidak membawa sesuatu apa ke dalam dunia dan kitapun tidak dapat membawa apa-apa ke luar. Asal ada makanan dan pakaian, cukuplah. Tetapi mereka yang ingin kaya terjatuh ke dalam pencobaan, ke dalam jerat dan ke dalam berbagai-bagai nafsu yang hampa dan yang mencelakakan, yang menenggelamkan manusia ke dalam keruntuhan dan kebinasaan. Karena akar segala kejahatan ialah cinta uang. Sebab oleh memburu uanglah beberapa orang telah menyimpang dari iman dan menyiksa dirinya dengan berbagai-bagai duka. (1 Timotius 6:6-10, tambahkan penekanan).

Paulus percaya bahwa makanan dan pakaian adalah hal-hal materi yang sangat kita butuhkan, jika tidak ia tak akan berkata bahwa kita harus puas dengan hal-hal itu saja. Maka kita sampai pada perspektif yang sedikit berbeda mengenai janjinya kepada jemaat di Filipi bahwa Allah akan menyediakan tiap kebutuhan mereka! Dari cara penjelasan ayat itu oleh beberapa pengkhotbah, anda anggap ayat itu berkata, “Allahku akan menyediakan semua keserakahanku!” Lagipula, jika kita harus puas hanya dengan makanan dan pakaian, berapa banyak harus kita berpuas diri dengan apa yang sebenarnya kita miliki, yang, bagi kita, jauh lebih dari sekedar makanan dan pakaian?

Ketidakpuasan (Discontentment)

Masalahnya, kita anggap kita butuhkan jauh lebih banyak dari yang benar-benar kita butuhkan. Lihatah fakta bahwa ketika Allah menciptakan Adam dan Hawa, mereka tak punya apa-apa, tetapi mereka hidup di dalam firdaus. Jelas, Allah tak bermaksud agar kita mencari kebahagiaan dengan menumpuk harta benda materi. Pernahkan anda perhatikan bahwa Yesus tak pernah menyalakan kran air atau berdiri di bawah siraman air di dalam kamar mandi? Untuk itu, Ia tak pernah mencuci pakaianNya dengan mesin cuci; Ia tak pernah memakai kulkas. Ia tak pernah mengendarai mobil dan bahkan bersepeda. Tak sekalipun Ia mendengarkan radio, berbicara dengan orang lain lewat telepon, memasak di atas kompor, atau berkhotbah dengan memakai peralatan elektronik. Ia tak pernah menonton video atau televisi, menyalakan lampu listrik, atau menyejukkan diri dengan pendingin udara atau kipas angin listrik. Ia tak pernah punya jam tangan. Ia tak punya ruangan yang dipenuhi pakaian. Bagaimana bisa Ia bahagia?

Di Amerika Serikat (dan mungkin di negara anda juga), kita dihujani dengan iklan-iklan yang menunjukkan betapa bahagianya orang-orang ketika mereka menikmati harta materi yang baru. Sehingga, otak kita dicuci (atau “otak kita dikotori”) untuk berpikir bahwa kebahagiaan muncul karena memiliki lebih banyak, dan tak peduli berapa banyak yang dikumpulkan, kita tak pernah puas. Inilah yang Yesus sebut sebagai “tipu daya kekayaan” (Matius 13:22). Harta materi menjanjikan kebahagiaan tetapi jarang menepati janji. Dan saat kita ikuti cara-cara orang yang tergila-gila di dunia ini untuk mendapatkan lebih banyak harta, kita sebenarnya menjadi dewa, budak mammon, yang melupakan Allah dan perintah-perintahNya yang terpenting untuk mengasihi Dia dengan seluruh hati kita dan sesama kita seperti kita mengasihi diri sendiri. Allah mengingatkan tentang hal tersebut kepada bangsa Israel:

Hati-hatilah, supaya jangan engkau melupakan TUHAN, Allahmu, dengan tidak berpegang pada perintah, peraturan dan ketetapan-Nya, yang kusampaikan kepadamu pada hari ini; dan supaya, apabila engkau sudah makan dan kenyang, mendirikan rumah-rumah yang baik serta mendiaminya, dan apabila lembu sapimu dan kambing dombamu bertambah banyak dan emas serta perakmu bertambah banyak, dan segala yang ada padamu bertambah banyak, jangan engkau tinggi hati, sehingga engkau melupakan TUHAN, Allahmu, yang membawa engkau keluar dari tanah Mesir, dari rumah perbudakan, (Ulangan 8:11-14).

Dan juga, Yesus mengingatkan bahwa “tipu daya kekayaan” berpeluang menggangu kehidupan rohani seorang percaya sejati yang membiarkan dirinya tersudut (lihat Matius 13:7, 22). Paulus mengingatkan “Karena akar segala kejahatan ialah cinta uang. Sebab oleh memburu uanglah beberapa orang telah menyimpang dari iman dan menyiksa dirinya dengan berbagai-bagai duka.” (1 Timotius 6:10). Penulis kitab Ibrani mengingatkan, “Janganlah kamu menjadi hamba uang dan cukupkanlah dirimu dengan apa yang ada padamu. Karena Allah telah berfirman: “Aku sekali-kali tidak akan membiarkan engkau dan Aku sekali-kali tidak akan meninggalkan engkau.” (Ibrani 13:5). Itulah contoh peringatan Alkitab mengenai bahaya memiliki kekayaan.

Ketika Uang Menjadi Tuan (When Money is Master)

Mungkin tak ada petunjuk yang lebih baik tentang hubungan kita dengan Allah dibandingkan interaksi kita dengan uang. Uang —waktu dan cara kita memperolehnya, dan apa yang kita lakukan dengan uang setelah kita memperolehnya— mengungkapkan banyak hal tentang kehidupan rohani kita. Ketika kita memiliki dan ketika tak memiliki uang, uang menambah pencobaan bagi kita lebih dari apapun. Uang dengan mudah dapat menimbulkan pencobaan nyata dalam kedua perintah terbesar, karena uang dapat menjadi ilah di atas satu-satunya Allah, dan uang dapat menggoda kita untuk lebih mengasihi diri sendiri dan kurang mengasihi sesama kita. Di lain pihak, uang dapat dipakai sebagai cara untuk membuktikan kasih kita kepada Allah dan sesama kita.

Yesus pernah menceritakan perumpamaan tentang orang yang membiarkan uang, bukannya Allah, untuk memerintah dirinya:

Kemudian Ia mengatakan kepada mereka suatu perumpamaan, kata-Nya: “Ada seorang kaya, tanahnya berlimpah-limpah hasilnya. Ia bertanya dalam hatinya: Apakah yang harus aku perbuat, sebab aku tidak mempunyai tempat di mana aku dapat menyimpan hasil tanahku. Lalu katanya: Inilah yang akan aku perbuat; aku akan merombak lumbung-lumbungku dan aku akan mendirikan yang lebih besar dan aku akan menyimpan di dalamnya segala gandum dan barang-barangku. Sesudah itu aku akan berkata kepada jiwaku: Jiwaku, ada padamu banyak barang, tertimbun untuk bertahun-tahun lamanya; beristirahatlah, makanlah, minumlah dan bersenang-senanglah! Tetapi Firman Allah kepadanya: Hai engkau orang bodoh, pada malam ini juga jiwamu akan diambil dari padamu, dan apa yang telah kausediakan, untuk siapakah itu nanti? Demikianlah jadinya dengan orang yang mengumpulkan harta bagi dirinya sendiri, jikalau ia tidak kaya di hadapan Allah.” (Lukas 12:16-21).

Yesus menganggap orang kaya itu sebagai orang yang sangat bodoh. Walaupun diberkati dengan kesehatan, tanah yang produktif dan keahlian bertani, ia tidak mengenal Allah, jika tidak ia tak mungkin menyimpan harta melimpah dan menikmati hidup dengan kenikmatan dan kemudahan. Sebaliknya, seharusnya ia mencari Tuhan dalam hal yang dilakukannya dengan berkatnya, karena ia tahu dialah pengelola harta Allah. Tentu Allah menginginkannya untuk membagi hartanya yang melimpah dan terus bekerja agar ia tetap dapat membagikan kelimpahan itu. Mungkin, alternatif satu-satunya adalah menghentikan kegiatan bertani dan mengabdikan diri pada pelayanan dengan dukungan dana sendiri, jika hal itu jadi panggilan Allah untuknya.

Petani kaya dalam perumpamaan Yesus salah hitung tentang tanggal kematiannya. Ia anggap bahwa ia masih punya banyak waktu tersisa, ketika ia sebenarnya hanya tinggal hidup beberapa jam lagi menuju kekekalan. Tujuan Yesus tidaklah keliru: Kita harus hidup setiap hari seolah-olah hari ini adalah hari terakhir, selalu siap berdiri di hadapan Allah untuk memberikan pertanggung-jawaban.

Dua Perspektif (Two Perspectives)

Betapa berbeda perspektif Allah dari perspektif manusia! Orang kaya dalam perumpamaan Yesus mungkin banyak dibenci oleh tiap orang yang mengenalnya, namun Allah mengasihaninya. Ia kaya di mata manusia, tetapi miskin di hadapan Allah. Ia bisa saja sudah menumpuk harta di sorga di mana harta itu akan menjadi miliknya selamanya, tetapi ia memilih menumpuk harta di bumi di mana harta itu tak membawa manfaat saat ia mati. Dalam pandangan ajaran Yesus tentang orang tamak, tak mungkin Yesus kehendaki kita beranggapan bahwa orang kaya itu akan masuk sorga ketika ia mati.

Perumpamaan ini akan membantu kita untuk mengingat bahwa segala sesuatu yang kita miliki adalah karunia Allah, dan Ia harapkan kita untuk menjadi pengelola yang setia. Ini berlaku kepada mereka yang punya kekayaan materi, dan juga kepada siapapun dan setiap orang yang diuji yang terlalu mementingkan hal-hal kebendaan. Yesus memperjelas hal itu ketika Ia berbicara kepada murid-muridNya:

Yesus berkata kepada murid-murid-Nya: “Karena itu [ini berarti apa yang hendak Dia katakan didasarkan pada apa yang baru saja dikatakanNya] Aku berkata kepadamu: Janganlah kuatir akan hidupmu, akan apa yang hendak kamu makan, dan janganlah kuatir pula akan tubuhmu, akan apa yang hendak kamu pakai. Sebab hidup itu lebih penting dari pada makanan dan tubuh itu lebih penting dari pada pakaian. Perhatikanlah burung-burung gagak yang tidak menabur dan tidak menuai dan tidak mempunyai gudang atau lumbung, namun demikian diberi makan oleh Allah. Betapa jauhnya kamu melebihi burung-burung itu! Siapakah di antara kamu yang karena kekuatirannya dapat menambahkan sehasta pada jalan hidupnya? Jadi, jikalau kamu tidak sanggup membuat barang yang paling kecil, mengapa kamu kuatir akan hal-hal lain? Perhatikanlah bunga bakung, yang tidak memintal dan tidak menenun, namun Aku berkata kepadamu: Salomo dalam segala kemegahannyapun tidak berpakaian seindah salah satu dari bunga itu. Jadi, jika rumput di ladang, yang hari ini ada dan besok dibuang ke dalam api demikian didandani Allah, terlebih lagi kamu, hai orang yang kurang percaya! Jadi, janganlah kamu mempersoalkan apa yang akan kamu makan atau apa yang akan kamu minum dan janganlah cemas hatimu. Semua itu dicari bangsa-bangsa di dunia yang tidak mengenal Allah. Akan tetapi Bapamu tahu, bahwa kamu memang memerlukan semuanya itu. Tetapi carilah Kerajaan-Nya, maka semuanya itu akan ditambahkan juga kepadamu. Janganlah takut, hai kamu kawanan kecil! Karena Bapamu telah berkenan memberikan kamu Kerajaan itu. Juallah segala milikmu dan berikanlah sedekah! Buatlah bagimu pundi-pundi yang tidak dapat menjadi tua, suatu harta di sorga yang tidak akan habis, yang tidak dapat didekati pencuri dan yang tidak dirusakkan ngengat. Karena di mana hartamu berada, di situ juga hatimu berada.” (Lukas 12:22-34).

Betapa berbedanya perkataan Yesus dengan perkataan para “pengkhotbah teologi kemakmuran” modern! Kini, Allah mau kita memiliki lebih banyak hal, dan Yesus berkata kepada murid-muridNya untuk menjual harta milik mereka dan menyumbangkannya! Saya paparkan kebodohan orang yang menumpuk harta di bumi —di mana harta itu nanti pasti musnah, dan hati si pemilik harta ada pada harta tersebut.

Perhatikan, Yesus menerapkan pelajaran tentang orang bodoh yang kaya kepada mereka yang hanya memiliki sedikit sehingga mereka dicobai untuk peduli kepada makanan dan pakaian. Kekuatiran tentang hal-hal demikian hanya akan menipu kita kepada fokus yang keliru. Jika kita mempercayai Bapa kita yang penuh kepedulian, kita tidak akan kuatir, dan sikap yang tenang akan membuat kita bebas agar fokus pada membangun Kerajaan Allah.

Teladan Kristus (Christ’s Example)

Ada banyak hal yang Yesus hendak katakan tentang uang. Tetapi, Ia ajarkan hal yang harus dilakukan oleh setiap pelayan pemuridan, melalui teladanNya. Ia mengkhotbahkan apa yang dilakukanNya. Bagaimana kehidupan Yesus?

Yesus tidak menumpuk kekayaan di bumi, meskipun Ia bisa saja dengan mudah memanfaatkan situasiNya dan menjadi sangat kaya. Banyak pelayan yang diberi karunia salah duga bahwa jika pelayanan mereka mendatangkan uang, maka Allah pasti ingin mereka menjadi kaya. Tetapi, Yesus tidak memakai urapanNya bagi keuntungan pribadi. Uang yang diberikan padaNya dipakai untuk melakukan pemuridan. Ia bahkan menyiapkan kebutuhan orang-orang yang mengikutiNya untuk dimuridkanNya.

[1]

Kini, murid-murid muda sering harus membiayai sendiri agar mendapat bekal dari pelayan yang lebih tua di sekolah-sekolah Alkitab. Namun Yesus membuat model yang sangat berbeda!

Yesus juga menjalani hidup yang penuh kepercayaan, dan yakin bahwa BapaNya akan menyediakan segala keperluanNya dan memberkatiNya sehingga Ia dapat menyediakan kebutuhan orang lain. Kadang-kadang Ia diundang ke acara makan, dan di lain waktu Dia makan gandum yang masih mentah dari ladang (lihat Lukas 6:1).

Dua kali Ia memberi makan ribuan orang yang datang mendengarkanNya. Betapa beda hal itu dengan seminar modern Kristen di mana tiap orang yang ingin mendengarkan pembicara harus membayar biaya masuk! Kami yang memberi makanan gratis kepada mereka yang menghadiri seminar para pelayan kadang-kadang bahkan dicerca karena “membayari orang-orang yang mendengarkan kita.” Realitanya, kita hanya mengikuti model Yesus.

Yesus juga peduli kepada kaum miskin, ketika kelompokNya membuka kotak uang untuk mengumpulkan sumbangan. Memberi kepada kaum miskin adalah ciri pelayanan Yesus yang sering dilakukan sehingga ketika Ia berkata kepada Yudas untuk bekerja dengan cepat karena ia akan mengadakan Perjamuan Terakhir, semua murid lain menganggap bahwa Yudas akan membeli makanan untuk kelompok mereka atau memberi uang kepada kaum miskin (lihat Yohanes 13:27-30).

Yesus benar-benar mengasihi sesamaNya seperti diriNya sendiri, sehingga Ia hidup sederhana dan berbagi. Ia tak perlu bertobat pada saat pemberitaan Yohanes Pembaptis yang berkata, “Barangsiapa mempunyai dua helai baju, hendaklah ia membaginya dengan yang tidak punya.” (Lukas 3:11). Yesus hanya punya satu jubah. Namun beberapa pengkhotbah teologi kemakmuran mencoba meyakinkan bahwa Yesus adalah orang kaya karena Ia memakai jubah bagian dalam yang tak ada jahitannya (lihat Yohanes 19:23), sesuatu yang konon hanya dipakai oleh orang-orang kaya. Menakjubkan, apa fungsi yang mungkin ada dalam satu teks Alkitab jika seseorang ingin membuktikan hal yang bertentangan dengan banyak ayat lain dalam Alkitab! Kita dapat juga buat kesimpulan yang kurang jelas bahwa Yesus coba menyembunyikan kekayaanNya, karena Ia tidak juga memakai jubah luar tanpa jahitan.

Ada hal lagi yang hendak Yesus katakan tentang uang yang tak sempat kita perhatikan. Tetapi, kita perhatikan beberapa ajaran dari pengkhotbah teologi kemakmuran modern yang pintar membelokkan pengertian ayat-ayat Alkitab dan menipu orang-orang awam.

“Allah Menjadikan Salomo Kaya” (“God Made Solomon Rich”)

Ucapan itu dipakai sebagai pembenaran oleh banyak pengkhotbah teologi kemakmuran untuk menyembunyikan ketamakan mereka. Mereka tidak ingat bahwa Allah memberikan Salomo kekayaan dengan satu alasan, yakni, ketika Allah berjanji kepada Salomo bahwa Ia akan mengabulkan setiap permohonan, Salomo meminta hikmatnya untuk memerintah rakyatnya. Allah sangat senang bahwa Salomo tidak meminta kekayaan (di antara hal-hal lain), sehingga selain hikmat, Ia juga memberikan kekayaanNya. Tetapi, Salomo tidak memakai hikmat ilahiNya sesuai kehendak Allah, sehingga ia menjadi orang terbodoh yang pernah hidup. Andaikan ia bersikap bijak, ia pasti memperhatikan perkataan Allah kepada bangsa Israel dalam Hukum Taurat lama sebelum ia lahir:

Apabila engkau telah masuk ke negeri yang diberikan kepadamu oleh TUHAN, Allahmu, dan telah mendudukinya dan diam di sana, kemudian engkau berkata: Aku mau mengangkat raja atasku, seperti segala bangsa yang di sekelilingku, maka hanyalah raja yang dipilih TUHAN, Allahmu, yang harus kauangkat atasmu. Dari tengah-tengah saudara-saudaramu haruslah engkau mengangkat seorang raja atasmu; seorang asing yang bukan saudaramu tidaklah boleh kauangkat atasmu. Hanya, janganlah ia memelihara banyak kuda dan janganlah ia mengembalikan bangsa ini ke Mesir untuk mendapat banyak kuda, sebab TUHAN telah berfirman kepadamu: Janganlah sekali-kali kamu kembali melalui jalan ini lagi. Juga janganlah ia mempunyai banyak isteri, supaya hatinya jangan menyimpang; emas dan perakpun janganlah ia kumpulkan terlalu banyak. (Ulangan 17:14-17).

Itulah ayat-ayat lain yang selalu dibaikan oleh para pengkhotbah teologi kemakmuran, dengan mengikuti contoh Salomo yang juga lalai sampai ia mati. Dan seperti Salomo, mereka juga menjadi orang-orang yang dipuja. Ingatlah, hati Salomo disesatkan oleh banyak istrinya untuk menyembah dewa-dewa; istri-istri itu didapatkannya karena ia memakai kekayaannya.

Allah mau agar Salomo memakai kekayaannya untuk mengasihi sesamanya seperti dirinya sendiri, tetapi Salomo memakainya untuk mengasihi dirinya sendiri. Ia menambah jumlah emas, perak, kuda dan istri untuk dirinya sendiri, dengan tidak menaati perintah Allah. Akhirnya, ia mengawini 700 istri dan memiliki 300 gundik, sehingga praktis ia merampok seribu istri dari tangan suami-suami mereka. Salomo tenggelam sendiri, bukannya memberi pada kaum miskin. Sangat mengherankan bahwa pengkhotbah teologi kemakmuran menganggap Salomo sebagai model peran untuk setiap orang Kristen Perjanjian Baru dengan pertimbangan kepentingan diri sendiri dan penyembahan berhala. Bukankah tujuan kita adalah menjadi seperti Kristus?

“Allah Membuat Abraham Kaya, dan Berkat Abraham Dijanjikan Kepada Kita” (“God Made Abraham Rich, and Abraham’s Blessings Are Promised To Us”)

Pembenaran ini dibuat dari kata-kata Paulus dalam kitab Galatia pasal 3. Saya akan memakai ayat yang sering dikutip itu, tetapi di dalam konteksnya:

Dan Kitab Suci, yang sebelumnya mengetahui, bahwa Allah membenarkan orang-orang bukan Yahudi oleh karena iman, telah terlebih dahulu memberitakan Injil kepada Abraham: “Olehmu segala bangsa akan diberkati.” Jadi mereka yang hidup dari iman, merekalah yang diberkati bersama-sama dengan Abraham yang beriman itu. Karena semua orang, yang hidup dari pekerjaan hukum Taurat, berada di bawah kutuk. Sebab ada tertulis: “Terkutuklah orang yang tidak setia melakukan segala sesuatu yang tertulis dalam kitab hukum Taurat.” Dan bahwa tidak ada orang yang dibenarkan di hadapan Allah karena melakukan hukum Taurat adalah jelas, karena: “Orang yang benar akan hidup oleh iman.” Tetapi dasar hukum Taurat bukanlah iman, melainkan siapa yang melakukannya, akan hidup karenanya. Kristus telah menebus kita dari kutuk hukum Taurat dengan jalan menjadi kutuk karena kita, sebab ada tertulis: “Terkutuklah orang yang digantung pada kayu salib!” Yesus Kristus telah membuat ini, supaya di dalam Dia berkat Abraham sampai kepada bangsa-bangsa lain, sehingga oleh iman kita menerima Roh yang telah dijanjikan itu. (Galatia 3:8-14, tambahkan penekanan).

“Berkat Abraham” yang Paulus tulis dalam ayat 14 adalah janji Allah kepada Abraham untuk memberkati semua bangsa di dalam dia (yang dikutip Paulus dalam ayat 8), atau lebih khusus, sesuai penjelasan Paulus beberapa ayat kemudian, dalam benih tunggal Abraham, Yesus (Galatia 3:16). Menurut hal yang baru saja kita baca, Yesus sediakan berkat yang dijanjikan bagi semua bangsa yang dikutuk Allah; Ia mati karena dosa-dosa dunia di kayu salib. Sehingga “berkat Abraham yang mendatangi orang-orang bukan Yahudi” bukanlah tentang Allah yang membuat orang-orang bukan Yahudi menjadi kaya materi seperti Abraham, tetapi tentang janji Allah kepada Abraham untuk memberkati bangsa-bangsa kafir melalui benihnya —dan penggenapannya oleh Yesus melalui kematianNya di kayu salib bagi mereka. (Tema dominan dari Paulus di sini adalah bahwa orang-orang bukan Yahudi dapat diselamatkan dengan iman, seperti halnya orang-orang Yahudi, melalui iman dalam Yesus).

Pembelokan Arti Lainnya (Another Twisting)

Perikop yang sama sering digunakan dengan cara lain oleh para pengkhotbah teologi kemakmuran untuk membenarkan doktrinnya. Mereka berkata bahwa, karena Hukum Taurat menjanjikan kutuk kemiskinan kepada mereka yang tidak menaatinya (lihat Ulangan 28:30-31, 33, 38-40, 47-48, 51, 68), dan karena Paulus menulis, “Kristus menebus kita dari kutuk Hukum Taurat” dalam Galatia 3:13, kita yang dalam Kristus telah ditebus dari kutuk kemiskinan.

Pertama, masih diragukan bahwa Paulus memikirkan kutukan-kutukan yang terdapat dalam Ulangan 28 ketika menulis tentang “kutuk Hukum Taurat” yang olehnya Kristus menebus kita. Perhatikan bahwa Paulus tidak berkata bahwa Kristus menebus kita dari “kutukan-kutukan” (bentuk jamak) Hukum Taurat, tetapi sebaliknya “kutukan” (bentuk tunggal) Hukum Taurat, yang mungkin bermakna bahwa seluruh Hukum Taurat adalah kutukan bagi mereka yang mencoba mencari keselamatan dengan cara menaatinya. Ketika ditebus oleh Kristus, kita tidak akan lagi membuat kesalahan demi menyelamatkan diri dengan menaati Hukum Taurat, sehingga kita “ditebus dari kutuk Hukum Taurat.”

Jika Paulus benar berkata bahwa Kristus menebus kita dari setiap hal yang mengerikan dalam Ulangan 28, sehingga kita mendapat jaminan kemakmuran materi, kita pasti heran mengapa Paulus pernah menulis tentang dirinya, “Sampai pada saat ini kami lapar, haus, telanjang, dipukul dan hidup mengembara” (1 Korintus 4:11). Kita juga heran mengapa Paulus menuliskan,

Siapakah yang akan memisahkan kita dari kasih Kristus? Penindasan atau kesesakan atau penganiayaan, atau kelaparan atau ketelanjangan, atau bahaya, atau pedang? Seperti ada tertulis: “Oleh karena Engkau kami ada dalam bahaya maut sepanjang hari, kami telah dianggap sebagai domba-domba sembelihan.” (Roma 8:35-36).

Jelas, Paulus tak mungkin menulis kata-kata itu jika semua orang Kristen terbebas dari penindasan, kesesakan, penganiayaan, kelaparan, ketelanjangan, bahaya, atau pedang atas nama penebusan Kristus bagi kita dari kutuk Hukum Taurat.

Kita akan heran juga mengapa Yesus menubuatkan kejadian di sorga berikut ini,

“Dan Raja itu akan berkata kepada mereka yang di sebelah kanan-Nya: Mari, hai kamu yang diberkati oleh Bapa-Ku, terimalah Kerajaan yang telah disediakan bagimu sejak dunia dijadikan. Sebab ketika Aku lapar, kamu memberi Aku makan; ketika Aku haus, kamu memberi Aku minum; ketika Aku seorang asing, kamu memberi Aku tumpangan; ketika Aku telanjang, kamu memberi Aku pakaian; ketika Aku sakit, kamu melawat Aku; ketika Aku di dalam penjara, kamu mengunjungi Aku. Maka orang-orang benar itu akan menjawab Dia, katanya: Tuhan, bilamanakah kami melihat Engkau lapar dan kami memberi Engkau makan, atau haus dan kami memberi Engkau minum? Bilamanakah kami melihat Engkau sebagai orang asing, dan kami memberi Engkau tumpangan, atau telanjang dan kami memberi Engkau pakaian? Bilamanakah kami melihat Engkau sakit atau dalam penjara dan kami mengunjungi Engkau? Dan Raja itu akan menjawab mereka: Aku berkata kepadamu, sesungguhnya segala sesuatu yang kamu lakukan untuk salah seorang dari saudara-Ku yang paling hina ini, kamu telah melakukannya untuk Aku.” (Matius 25:34-40, tambahkan penekanan).

Jadi, ada keraguan bahwa beberapa orang percaya, yang “ditebus dari kutuk Hukum Taurat”, akan mengalami keadaan sekitar yang kurang-makmur. Namun, perhatikan, dalam keadaan sekitar yang menimbulkan cobaan sesuai gambaran Yesus, Allah memenuhi kebutuhan orang-orang percaya yang sedang menderita, dan Ia melakukannya melalui orang-orang percaya lain yang memiliki lebih dari yang mereka butuhkan. Kita selalu berharap bahwa Allah akan sediakan kebutuhan kita, meskipun kadang-kadang tampak tidak demikian.

Akhirnya, pengkhotbah teologi kemakmuran yang ingin menjadi kaya seperti Abraham harus jujur bertanya apakah jika ia ingin hidup dalam satu tenda selama hidupnya tanpa pasokan listrik atau air! Orang yang diberkati Allah dengan kekayaan dalam Perjanjian Lama diminta untuk memakai kekayaannya demi kemuliaan Allah, dengan membagi kelimpahannya dan memberikan kepada orang-orang lain. Abraham melakukan hal itu, dengan memberikan pekerjaan kepada ratusan orang yang memenuhi kebutuhan mereka (lihat Kejadian 14:14). Ayub juga melakukan hal itu, yang juga menyaksikan kekayaan dipakai untuk kepentingan para janda dan anak-anak yatim-piatu (Ayub 29:12-13, 31:16-22). Orang-orang yang dikaruniai kegiatan bisnis harus yakin bahwa usaha utamanya adalah menaati Allah dan mengasihi sesamanya seperti mengasihi diri mereka sendiri.

“Alkitab Berkata Bahwa Yesus Menjadi Miskin Agar Kita Dapat Menjadi Kaya” (“Scripture Says That Jesus Became Poor So That We Could Become Rich”)

Memang Alkitab berkata,

Karena kamu telah mengenal kasih karunia Tuhan kita Yesus Kristus, bahwa Ia, yang oleh karena kamu menjadi miskin, sekalipun Ia kaya, supaya kamu menjadi kaya oleh karena kemiskinan-Nya. (2 Korintus 8:9).

Ada perdebatan bahwa karena ayat ini berkata bahwa Yesus kaya dalam hal materi di sorga dan menjadi miskin dalam hal materi di bumi, kemudian kekayaan materi menjadi pemikiran Paulus ketika ia menyurati para pembacanya agar dapat menjadi kaya melalui kemiskinan Kristus. Sudah tentu, jika Paulus berbicara tentang kekayaan dan kemiskinan materi di bagian pertama ayat itu, ia tak mungkin berbicara tentang kekayaan rohani di bagian kedua.

Tetapi, jika maksud Paulus yang sebenarnya agar kita menjadi kaya materi oleh karena kemiskinan materi dari Kristus, lalu mengapa ia menulis beberapa ayat berikut pada surat yang sama,

Aku banyak berjerih lelah dan bekerja berat; kerap kali aku tidak tidur; aku lapar dan dahaga; kerap kali aku berpuasa, kedinginan dan tanpa pakaian. (2 Korintus 11:27).

Jika maksud Paulus dalam 2 Korintus 8:9 bahwa Kristus menjadi miskin materi sehingga kita dapat menjadi kaya materi, maksud Kristus tentu bukan yang dilakukan dalam kehidupan Paulus! Sehingga, jelaslah Paulus tidak bermaksud bahwa Kristus menjadi miskin materi sehingga kita dapat menjadi kaya materi di bumi ini. Maksudnya, kita akan menjadi kaya rohani, “kaya di hadapan Allah”, sesuai ungkapan Yesus (lihat Lukas 12:21), dan kaya di sorga di mana harta dan hati kita berada.

Dapatkah kita berasumsi, karena Paulus sedang berbicara tentang kekayaan materi pada satu bagian dari satu kalimat, ia tak mungkin berbicara tentang kekayaan rohani di bagian lain dari kalimat itu, seperti klaim pengkhotbah teologi kemakmuran? Perhatikan kata-kata Yesus berikut yang ditujukan kepada beberapa pengikutNya di Smirna:

Aku tahu kesusahanmu dan kemiskinanmu–namun engkau kaya… (Wahyu 2:9a).

Jelaslah, Yesus sedang berbicara tentang kekayaan materi yang tengah dihadapi oleh orang-orang percaya di Smirna, dan kemudian beberapa kata berikutnya, Ia sedang berbicara tentang kekayaan rohani dari orang-orang percaya itu.

“Yesus Berjanji Mengembalikan Seratus kali Lipat atas Pemberian Kita” (“Jesus Promised a Hundred-Fold Return on Our Giving”)

Yesus benar-benar menjanjikan seratus kali lipat kepada mereka yang memberikan korban tertentu. Kita baca dengan teliti apa yang dikatakanNya:

Jawab Yesus: “Aku berkata kepadamu, sesungguhnya setiap orang yang karena Aku dan karena Injil meninggalkan rumahnya, saudaranya laki-laki atau saudaranya perempuan, ibunya atau bapanya, anak-anaknya atau ladangnya, orang itu sekarang pada masa ini juga akan menerima kembali seratus kali lipat: rumah, saudara laki-laki, saudara perempuan, ibu, anak dan ladang, sekalipun disertai berbagai penganiayaan, dan pada zaman yang akan datang ia akan menerima hidup yang kekal. (Markus 10:29-30).

Perhatikan, janji di atas bukan untuk mereka yang memberi uang kepada pengkhotbah, seperti sering diklaim oleh para pengkhotbah teologi kemakmuran. Sebaliknya, janji itu diberikan kepada orang yang meninggalkan rumah, ladang dan kerabat untuk pergi memberitakan Injil jauh dari rumahnya. Yesus berjanji memberikan kepada orang itu “seratus kali lebih banyak dari yang mereka miliki sekarang.”

Tetapi, Yesus berjanji bahwa orang itu akan menjadi pemilik seratus rumah atau ladang sesuai klaim beberapa pengkhotbah teologi kemakmuran? Tidak, tak hanya lebih dari yang Ia janjikan bahwa orang itu akan memerlukan seratus ibu dan seratus anak. Yesus hanya berkata bahwa orang yang meninggalkan rumah dan keluarganya akan menemukan sesama orang percaya yang akan membuka pintu mereka untuknya dan menyambutnya sebagai anggota di tengah-tengah keluarga mereka.

Perhatikan Yesus juga menjanjikan aniaya dan kehidupan kekal bagi orang-orang itu. Ini mengingatkan kita akan konteks keseluruhan perikop, di mana murid-murid telah memperhatikan seorang muda yang kaya, yang menginginkan kehidupan kekal, dengan sedih hati pergi ketika Yesus menyatakan, “Lebih mudah seekor unta melewati lubang jarum dari pada seorang kaya masuk ke dalam Kerajaan Allah.” (Markus 10:25).

Murid-murid terkejut pada pernyataan Yesus, dan kemudian heran dengan kesempatan mereka untuk memasuki Kerajaan Allah. Mereka mengingatkan Yesus tentang apa yang mereka telah tinggalkan untuk mengikutiNya. Itulah saatnya Yesus berbicara tentang janjiNya untuk memberikan “seratus kali lipat”.

Sehingga, sulit dipercaya bahwa siapapun pengkhotbah teologi kemakmuran akan mencoba meyakinkan kita bahwa Yesus menjanjikan pengembalian materi seratus kali lipat yang akan membuat kita sangat kaya dengan segera, karena nyata bahwa, beberapa detik sebelumnya Yesus berkata kepada seorang kaya agar menjual segala sesuatu dan memberikan uangnya kepada orang-orang miskin jika ia ingin hidup kekal!

Ada banyak ayat lain dalam Alkitab yang dibelokkan artinya oleh para pengkhotbah teologi kemakmuran selain ayat-ayat yang sudah dibahas, tetapi buku ini tak cukup menampung bila topik itu dibahas lebih lanjut. Berhati-hatilah saudara!

Pepatah yang Perlu Diingat (A Maxim to Remember)

John Wesley, pendiri gerakan Methodis dalam Gereja Inggris, membuat ungkapan yang mengagumkan terkait dengan perspektif yang benar mengenai uang. Yakni “Carilah semampumu; tabunglah semampumu; berilah semampumu.”

Pertama, setiap orang Kristen harus bekerja keras, dengan menggunakan keahlian dan kesempatan yang Tuhan berikan untuk mendapatkan uang, namun harus yakin untuk melakukannya dengan jujur dan tidak melanggar perintah-perintah Kristus.

Kedua, setiap orang Kristen harus hidup dengan hemat dan sederhana, mengeluarkan dana sekecil mungkin untuk dirinya, sehingga ia dapat “menabung semampunya.”

Setelah mengikuti dua langkah pertama, ia harus “berikan semampunya,” dengan tak membatasi dirinya pada perpuluhan, tetapi semaksimal mungkin menyangkali diri sendiri sehingga para janda dan anak-anak yatim-piatu mendapat makanan dan Injil diberitakan di seluruh dunia.

Gereja mula-mula tentu mempraktekkan pengelolaan khusus tersebut, dan berbagi dengan orang-orang yang kekurangan di antara mereka adalah tindakan mereka dalam kehidupan Perjanjian Baru. Jemaat mula-mula memperhatikan dengan serius perintah Yesus kepada pengikutNya, “Juallah segala milikmu dan berikanlah sedekah! Buatlah bagimu pundi-pundi yang tidak dapat menjadi tua, suatu harta di sorga yang tidak akan habis, yang tidak dapat didekati pencuri dan yang tidak dirusakkan ngengat.” (Lukas 12:33). Kita baca dalam kitab Lukas tentang jemaat mula-mula:

Dan semua orang yang telah menjadi percaya tetap bersatu, dan segala kepunyaan mereka adalah kepunyaan bersama, dan selalu ada dari mereka yang menjual harta miliknya, lalu membagi-bagikannya kepada semua orang sesuai dengan keperluan masing-masing. … Adapun kumpulan orang yang telah percaya itu, mereka sehati dan sejiwa, dan tidak seorangpun yang berkata, bahwa sesuatu dari kepunyaannya adalah miliknya sendiri, tetapi segala sesuatu adalah kepunyaan mereka bersama. Dan dengan kuasa yang besar rasul-rasul memberi kesaksian tentang kebangkitan Tuhan Yesus dan mereka semua hidup dalam kasih karunia yang melimpah-limpah. Sebab tidak ada seorangpun yang berkekurangan di antara mereka; karena semua orang yang mempunyai tanah atau rumah, menjual kepunyaannya itu, dan hasil penjualan itu mereka bawa dan mereka letidak akan di depan kaki rasul-rasul; lalu dibagi-bagikan kepada setiap orang sesuai dengan keperluannya. (Kisah Para Rasul 2:44-45; 4:32-35).

Alkitab juga berkata dengan jelas bahwa jemaat mula-mula memberi makan dan menyiapkan kebutuhan dasar bagi para janda miskin (lihat Kisah Para Rasul 6:1; 1 Timotius 5:3-10).

Paulus adalah rasul terbesar yang pernah hidup dan yang Allah percayakan untuk mengabarkan Injil kepada orang-orang bukan Yahudi, dan dialah penulis sebagian besar suratan-suratan dalam Perjanjian Baru. Paulus menganggap pelayanan kebutuhan materi bagi kaum miskin adalah bagian penting dalam pelayanannya. Di antara jemaat-jemaat yang didirikan, Paulus mengumpulkan banyak uang untuk orang-orang Kristen miskin (lihat Kisah Para Rasul 11:27-30; 24:17; Roma 15:25-28; 1 Korintus 16:1-4; 2 Korintus 8-9; Galatia 2:10). Sedikitnya tujuh-belas tahun setelah pertobatannya, Paulus melakukan perjalanan ke Yerusalem untuk memberikatakn Injil yang sudah diterima dengan diawasi oleh Petrus, Yakobus dan Yohanes. Mereka tak menemukan kekeliruan pesan yang disampaikannya, dan ketika Paulus menceritakan kejadian dalam suratnya kepada jemaat Galatia, ia ingat, “hanya kami harus tetap mengingat orang-orang miskin dan memang itulah yang sungguh-sungguh kuusahakan melakukannya. (Galatia 2:10). Dalam benak Petrus, Yakobus, Yohanes dan Paulus, hal kedua setelah pengabaran Injil adalah menunjukkan belas-kasihan kepada kaum miskin.

Kesimpulan (In Summary)

Tentang topik itu, saran terbaik bagi setiap pelayan pemuridan berasal dari rasul Paulus, setelah mengingatkan Timotius bahwa “Akar segala kejahatan ialah cinta uang”, dan berkata bahwa “Sebab oleh memburu uanglah beberapa orang telah menyimpang dari iman dan menyiksa dirinya dengan berbagai-bagai duka”, lalu Paulus mengingatkannya,

Tetapi engkau hai manusia Allah, jauhilah semuanya itu, kejarlah keadilan, ibadah, kesetiaan, kasih, kesabaran dan kelembutan. (1 Timotius 6:11, tambahkan penekanan).

[1]

Para pengkhotbah teologi kemakmuran sering menggunakan fakta itu untuk membuktikan bahwa kemakmuran ada dalam pelayanan Yesus. Tidak diragukan bahwa Allah menyediakan kebutuhan Yesus sehingga Ia dapat merampungkan misiNya. Perbedaan antara Yesus dan pengkhotbah teologi kemakmuran adalah Yesus tidak egois, dan Ia tidak memakai uang pelayanan untuk memperkaya diriNya.